ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
#sygxronesellinidespoiitries
#poetrygeography
#σύγχρονεςελληνιδεςποιητριες #sygxronoiellinespoiites
#συγχρονοιελληνεςποιητές
ΠΑΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ, ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ
ΖΑΚ ΠΡΕΒΕΡ, ΚΥΡΙΑΚΗ
THOMAS DE QUINCEY, ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΤΥΠΟ ΤΗΣ ΠΥΛΗΣ ΣΤΟΝ ΜΑΚΒΕΘ
καλησπέρα σας
όπως έγραφα τις προάλλες στον Στρατή, βάσει του αρχικού κριτηρίου για την όμορφη
δράση του στην ομάδα, η λίστα των επτά που είχα κατά νου να παρουσιάσω, ήταν η εξής:
Γιώργος Βλάχος (μπλογκς)
Κατερίνα Ζησάκη Έλενα Λυμπεροπούλου
Δημήτρης Παπαστεργίου
Σταύρος Σ Σταμπόγλης
Κ Θ Ριζάκης
και
Βασίλης Λαλιώτης
προσέθεσα, ωστόσο, κατόπιν στοιχεία με τη δουλειά των Jazra και Λουκά Λιάκου ανεβάζοντας το πλήθος στους εννιά
έδωσα και λινκς όσον αφορά στον Γιώργο Βλάχο, ενώ, παράλλληλα, άλλοι παρουσίασαν την Ζησάκη και τον Παπαστεργίου
επειδή δεν ξέρω αν θα προλάβω να έχω έναν καλό χρόνο να μαζέψω υλικό για τους υπόλοιπους, αφήνω εδώ το λινκ με θέμα ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - ΠΟΙΗΣΗ (ελληνική) από
τον εξαιρετικά καλαίσθητο και με προσωπικό κόπο φτιαγμένο, χώρο της Ιφιγένειας Σιαφάκα, "Ενύπνια Ψιχίων", όπου μπορεί όποιος θελήσει να βρει ανθολογημένη δουλειά και των υπολοίπων
https://ifigeneiasiafaka.com/category/%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%bf%cf%84%ce %b5%cf%87%ce%bd%ce%b9%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%b7%cf%83%ce%b7%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ae/
Έλα να παίξουμε με όση ζωή διαθέτεις. Να παιξουμε βρώμικα, να πάρεις μια θέση στο μπουρδέλο των συναισθημάτων σου τέτοια που όλα να
στα επιτρέπει. Να γίνεις σχεδόν ποιητής με τα
χέρια στις τσέπες που δεν αποκαλύπτουν τις
φλέβες σου τις γαλάζιες, να προχωράς γράφοντας με το βλέμμα. Έλα να παίξουμε, να κάνουμε ματάκια, να γίνουμε χειρότεροι των δημίων, να
αφήνουμε έναν αρουραίο στην κοιλιά ο ένας του
άλλου που καταβροχθίζει. Τι χειρότερο μπορεί
να μας συμβεί όσο υπάρχει η λήθη σε ένα ξεχασμένο βασίλειο. Θες ένα σκουριασμένο καρφί
στο λαρύγγι σου; φάε κάτι ανθυγιεινό, αφού με
αγάπησες τόσο, πέθανε μπροστά στα μάτια μου
και μη ζητάς σωτηρία καμιά καημένε μου. Κατάγομαι από εκεί που ζωντανεύεις με λέξεις ότι χλομιάζει μπρος τα μάτια σου. Αγάπα με φρικτά, αυτό είναι το δώρο μου.
πηγή: κύμα / περιοδικό λόγου και τέχνης τ.4/201, σελ. 6
Γερανοί από μέταλλο και γλάροι νότες
στα ναυτικά τραπεζομάντηλα από κάτω
οι παλάμες άδειες
φορτωμένο μόνο με βλέμματα από λούστρο
το ξύλινο πάτωμα, η θάλασσα, το κόντρα μπάσο,
μια τούφα μαλλί με δόντια
ανάσα τρούφα, δάχτυλα πλευρώτους
κόντρες τα αυτοκίνητα στο δρόμο
το νέο πέραμα κλειστό, από αρκούδες.
Και ήταν τόση η νύχτα στα χαμόγελα
και γέλια πολλά στο το νέο πέραμα με
ήχους νέας Ορλεάνης, χωρίς πάτωμα
και γύρω ολόγυρα, γλάροι.
Κλείνει και ξανανοίγει η μέρα, κινέζικη βεντάλια σε
αποπνικτικό καιρό.
Καλή τύχη σε όσους μαδούν το τριαντάφυλλο
για χάρη μιας απάντησης
με τις ακριβείς κινήσεις σταυροβελονιάς
σε κέντημα με ελαφάκι, ολόκληρο το απόγευμα.
Μητέρα θυμάσαι;
Το πρώτο φύλλο του φθινοπώρου πέφτει και στο
μπαράκι απέναντι έχει νυχτώσει
τρεκλίζουν ήδη οι δυνατοί του πόκερ
κι εγώ με ένα τσάι αρωματικό και με
κατάλληλο βλέμμα να το συνοδεύει
σαν σκόρπιο απόσπασμα της ζωής μου της ίδιας
ενισχύω μια εικόνα για τον εαυτό μου.
Προσεκτικά και προς τα πάνω τραβώ
ιδρώνοντας μελάνι
δημιουργώντας έτσι μια αναταραχή
ίδια στροβίλισμα της τζαζ ή φθινοπωρινής πόλης
που βουλιάζει σε νερό.
Εκείνος με τους άξεστους τρόπους, ο φαγωμένος της τρυφερότητας, ο κροκόδειλος με τα πριονωτά δόντια, τι έρωτας, τι θράσος, τι ακαμψία κορμιού, τι μοναξιά στην αντρική καρδιά του, πόσο περισσότερο να θρέψεις κάτι τόσο αγνό, έναν αιώνα δράματος να τον ταΐσεις με τους μαστούς σου, θα πισωδρομεί σαν κάβουρας που ανοίγει δρόμο στο χάος. Δε μένει παρά να τον σκοτώσεις, να πάει γυμνός, στο έργο του.
e-book, εκδ. Ενδυμίων πηγή: openbook - https://www.openbook.gr/ypotagi-lyrismoy/
ΣΤΑΥΡΟΣ Σ. ΣΤΑΜΠΟΓΛΗΣ
συντόμως: ευρυμάθεια λυρισμός
κοινωνική ευαισθησία ενωτική διάθεση κι απαιτητικότητα . Σταύρος Σ. Σταμπόγλης στην συνέντευξή του προς την Ειρήνη Ιωαννίδου Εμβόλιμον, τευχ. 91 – 92
Το να σταθείς, όχι απλά δίπλα, αλλά καταμεσής του απροστάτευτου, το αντιλαμβάνομαι ως καθήκον και ανάλογα με τις συνθήκες, ως γενναιότητα. Η αποδοχή του χρέους απέναντι στο απροστάτευτο οδηγεί στη μοναξιά. Και η μοναξιά αντιπαλεύεται με την συνεχή δουλειά, την ακατάπαυστη μελέτη και παρατήρηση, την επιφυλακή. [...]
Ναι, πιστεύω πώς η απαντοχή είναι ένα προνόμιο που ανακουφίζει κατά τον αγώνα επιβίωσης. Πίσω από την έννοια απαντοχή μισοκρύβονται η υπομονή, η καρτερία, η αντοχή, η στήριξη, η ελπίδα. [...]
(παραθέτω συνδέσμους για τη γνωριμία με το έργο του, καθώς και μια μικρή επιλογή λόγων πάνω στο έργο του από ανθρώπους που είναι αυτή η δουλειά τους και που σε μένα είναι πιο οικείος ο λόγος τους ωστόσο, επιμένω ότι για να γνωρίσεις τον δημιουργό θα πρέπει να σκύψεις στο έργο του / αποσπασματικά δεν γίνεται
https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89.../... https://mandragoras-magazine.gr/%cf%83%cf%84%ce%b1.../18147 )
Μια έννοια δοκιμάζεται, "αναπαλαίωση". Καλλιέργεια αντιθέσεων. Διαχείριση και
κολακεία μύθων. Τελικά κανείς δεν ξέφυγε απ’ τον λαβύρινθο. Η προσμονή του
Αιγέα είναι το μόνο χρέος του ορίζοντα ενώπιον.
Τα δρομολόγια καταρρίπτονται στο Ικάριο πέλαγος αενάως. Κι ύστερα ο Ιλισός, ο Ηριδανός, ο Κηφισός, καταβυθίστηκαν ερπετά. Η πόλη επαργυρώνει το ουδέτερο·
αποχρωματίζει την αιμορραγία της. Μινώταυρος πατάει την επανάληψη.
Ο ρυθμός των αιφνιδιασμών δεν είναι παρά υποδιαίρεση του χρόνου. Αντιλαμβάνεσαι με την αφή την αστάθεια. Οι αμφιβολίες παράγουν ελπίδα, όπως η ομίχλη ταξιδεύει τα δέντρα. Μια συμπτωματική κίνηση ανέμου.
Αλλά και ο λόγος μου έχει ξεπέσει. Τοξικές λέξεις θολώνουν φως, νερά, αλώνια. Όλο και πιο βαθιά ξεφυλλίζοντας βίβλο ασφάλτου
https://tvxs.gr/.../biblio/i-lyriki-pezopoiisi-toy-stampogli
γράφει ο ΔΗΜΟΣ ΧΛΩΠΤΣΙΟΥΔΗΣ σε κείμενό του στο τοβιβλίονετ:
Ο Σταύρος Σταμπόγλης μαζί με άλλους ποιητές θέτει σε αμφισβήτηση κάθε απόπειρα οριοθέτησης μιας γενιάς λογοτεχνικής στον ΚΑ΄ αιώνα. Και τούτο διότι σε ώριμη πια ηλικία εμφανίζεται στα ελληνικά γράμματα μόλις το 2007 με μία σταθερή παρουσία έκτοτε επτά ποιητικών συλλογών. Και έρχεται να προστεθεί δίπλα σε νεότερεςβιολογικά- γενιές που εμφανίζονται την ίδια ακριβώς περίοδο με εκείνον στη λογοτεχνία και διατηρούν σχεδόν την ίδια κοινωνιοϋπαρξιακή θεματική[1].
Στην τελευταία του ποιητική συλλογή, «Διηγήσεις πόλεων» (Κέδρος, 2016), σαν τοπιογράφος ο Σταμπόγλης επιμένει σε μία ποιητική αποτύπωση του χώρου με έντονο το ελληνικό λυρικό στοιχείο[2]. Οι συνθέσεις του μοιάζουν με ζωγραφικά κάδρα τοπίων γεμάτα κίνηση που καταλαμβάνουν ολόκληρο το καναβάτσο με μία χαρακτηριστική ηρεμία (αγρύπνια εδάφους IΙ). Υπερρεαλιστικές πινελιές δίνουν μία αίσθηση ρευστότητας συμπλέκοντας το φυσικό στοιχείο της εικαστικής του με την υπαρξιακή αναζήτηση. *** * ***
Ο
Κύλησε η ζωή. Άλλα οκτώ χρόνια σαν χείμαρρος. Τόσα χρειάστηκαν για να αράξει οριστικά ο ανοιχτός Εμφύλιος σε νόμους και κιτάπια. Ειρήνη μετά βεβαιότητος.
Προπαραμονή του Αγίου Αρτεμίου. Όλοι είναι έξω. Ασχολούνται με στολισμούς, καθαριότητα και ελπίδα για καλό καιρό. Η λιτανεία φέτος θα περάσει για πρώτη
φορά από αυτό το σταυροδρόμι. Λίγο πριν το μεσημέρι φτάνει στην πόρτα της
Ιφιγένειας μέσω Ερυθρού Σταυρού ένα ανοιχτό γράμμα. Από τις εσχατιές της
Σοβιετικής Ένωσης.
ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ
Ορλί. Τέλη φθινοπώρου του 1974. Επιτέλους στο Παρίσι. Όχι βιβλία, φυλλάδες, λόγια και πρώην αξιέραστες δεσποσύνες από καθέδρας της οδού Σίνα. Κατευθείαν
στον αστερισμό του θρύλου. Ο πρώτος αστερισμός.
Αλλά το Παρίσι είναι η καρδιά της εξέγερσης. Σημάδια παντού. Από τα πιο χωνεμένα
μέχρι τις φωτιές του μέλλοντος. Έτσι έχω μάθει για τούτη την πόλη όπου ο οι ιδέες, οι καλές τέχνες, τα οδοφράγματα και ο έρωτας είναι συστατικό της δημοκρατίας. Πως όλα εδώ δοκιμάζονται. Πως θα δοκιμαστώ και γω. Πως φεύγω με μαύρα μαλλιά κοράκου χρώμα και θα επιστρέψω με άσπρα. Έτσι μου είπαν οι παλιοί. Στον αστερισμό της εξέγερσης λοιπόν. Ο δεύτερος αστερισμός.
ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Το μαξιλάρι, ιδρωμένη γη. Η απλωσιά του ήλιου ένα θρόισμα φωτιάς. Το πρόσωπο της εικόνας είναι ιστίο μνήμης με καύσιμο την άρνηση θανάτου. Παράθυρο ν' ανεμίζει η αθανασία το λινό της στην πλατεία.
Και σύννεφα υδρατμών, καθώς ανακουφίζουν ένα παγιδευμένο φιλί στο χθεσινό λαχάνιασμα. Χείλη που λιώνουν στο χώμα· πλημμύρα σιγής. Ανεπαίσθητη αφή, κατά πληροφορίες ξεχασμένη. Και, ναι, λάθος μεγάλο· πρόκειται για δε-ντροστοιχία, ό,τι καταλήγει πείσμα σημείου στον ορίζοντα.
Κατάστηθα στον χειμώνα καρφώνει η άνοιξη τους αιφνι-διασμούς της. Εμμονή δυτικά το υ πρωινού τα βοτάνια των λέξεων.
από το: Διηγήσεις πόλεων, εκδ. Κέδρος, σελ. 15
Με γυροφέρνουν τα κοτσύφια τα χελιδόνια. Χάνομαι Στους στεναγμούς των αϊτών. Μ’ αιφνιδιάζουν μέρα Μεσημέρι τ’ αηδόνια και οι μπόρες. Ο θυμός της άνοιξης
Μερεύει βαθιά μες τον Ιούλη. Κι ο Μάρτης κρατά
Έναν χειμώνα ολότελα δικό του.
Μα έτσι κι αλλιώς οι καρποί μένουν ατρύγητοι. Κεράσια
Και χαμοκέρασα, μούρα και βατσινόμουρα. Γκορτσιές
Κι αγριοτζανεριές να στάζουν το λεμόνι τους στο
βιαστικό νερό, τι πάει να στερέψει σαν την οσμή
τ’ ανθρώπου.
Μαθές απ’ την αποτομή του Τιμίου Προδρόμου ακούγεται
ο χειμώνας, μαθές απ’ του Σεπτέμβρη την Ύψωση την
ατελή. Γιατί, και ποιος να σπείρει τα βασιλικά. Κι ύστερα
ο Οκτώβρης μένει δίχως αποστάγματα. Επά στους έλατους
αγριεύουνε τ’ αμπέλια. Οι καστανιές, οι καρυδιές,
οι κοκκινομηλιές, είναι ριζώματα
της ερημιάς.
Άνοιξη κι απώλεια· άνοιξη κι απώλεια.
Προμήνυμα κινδύνου. Οι αλλαξιές του κόσμου πάντα σταλάζουν συντριβή ώσπου να μοιάσει με ρυθμό η αρρυθμία.
Κάποτε λέγαν εδώ, πως το καλό δενδρί για τη φωτιά
είν’ απ’ τον προσήλιο τόπο· κι έτσι το στρίβαν το
τσιγάρο τους. Γητειές θα πεις. Ε, ναι· γητειές.
Γητειές, δρυός.
Σε τούτον τον δρυμό θα πρέπει να ’χεις κατάστηθα
τον ήλιο με το βασίλεμα στην πλάτη.
Από το: ατελές κολάζ, πρώτη έκδοση, αυτοέκδοση
από τη συλλογή «Διηγήσεις πόλεων»
ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ, 1
Πόσες οπλές σύμπαντος πατάνε τη στεριά, και η εικόνα γεννιέται απ’ τα τραύματα των ίσκιων.
Εμπρησμός μνήμης, αναρχία γκρεμών, καθώς το βύθισμα του αετού σφυρίζει ζευγάρωμα
στο χάος,
και η άμμος απ’ το βυθό της ανεβάζει καλό νερό· θαύματα ν’ αντέχουμε στα χαμηλά.
Η ακτογραμμή κλέβει βράχο απ’ το πέλαγος και δες, στο κοιμητήριο φέρνουν
το αναγκαίο χώμα από μακριά.
Επί βράχου αναπαύονται οι ταφές, επί βράχου κτενίζονται τα κύματα.
Ο ήχος της θάλασσας μοιάζει με λέξεις ανοιχτές.
Εδώ οι πράξεις ξοδεύονται στην πενία της δίψας.
οι ορίζοντες πολλαπλασιάζονται στο πλήθος των μαρτύρων·
εδώ ο Θεός δεν θα μπορούσε να είναι κάτι πέρα από την ήττα
Κι ας φυσάει ο μέγας άνεμος του λίβα, κι ας είναι αβάσταχτο το μπόι του φωτός, χαμηλόφωνοι άνεμοι δροσίζουν την κρούστα του αλατιού
(Λιβυκό. Πορεία από χώρα Σφακίων προς Λουτρό) *
ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΒΥΘΟΥ
ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ ΜΟΥ
Φούντες και φούντες τα λιόδεντρα,
τα κυπαρίσσια
Ως τους αστράγαλους λυγάει το μελτέμι
Εδώ από φεγγάρι σε φεγγάρι κρατάει ο καιρός.
Βάζουμε πλώρη γι' ανοιχτά
Βοριάδες· λοφία ιωδίου νύχτα-μέρα
Αυτό το καλοκαίρι με αγκαλιάζει θάλασσα
Κι από την πρύμνη, μια πρέζα θυμαριού
μεθάει τους δισταγμούς της πλώρης.
Κύματα έχουν το πρόσταγμα στη χαίτη
των μαλλιών της
Το πέλαγος του σώματος
στα μάτια της
ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΟΠΙΩΝ
Οι όχθες έχουν σημαδευτεί
από σιωπές ιερογλυφικών.
Σπουδή ή μεταμφίεση βίας.
Μάλλον ίχνη αγριμιών καθώς υποχωρούν
άτακτα στην κοίτη.
Φυγάδες ή θηράματα
κι ό,τι υποκύπτει στο άναρθρο
προσπαθώντας να ξορκίσει τους φόβους του.
Κι έτσι ξετυλίγεται η αμέλεια
συνυπογράφοντας το μαρασμό
ΚΩΣΤΑΣ Θ. ΡΙΖΑΚΗΣ - ο παρών απών
40 χρόνια μάστορας, στην τρίτη ή τέταρτη "στροφή" του ποιητικού του λόγου
παραθέτω ορισμένα, πολλά ίσως για τον χώρο, ποιήματά του ελπίζοντας να "πιάνω"
τα χρονικά διαμερίσματα των τεσσάρων "φωνών" του
https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE% BF/?personid=87316
https://www.fractalart.gr/kostas-rizakis/
https://ppirinas.blogspot.com/search/label/%CE%A1%CE%B9%CE%B6%CE%AC% CE%BA%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1% CF%82%20%CE%98.
Ποιητικός
επιλέγω τα πιο κάτω
δύο ποιήματα του Ριζάκη με κεντρικό θέμα: Η ΕΔΩ ΔΙΑΓΡΑΜΜΙΣΗ, ΔΕΟΝ
ΔΙΠΛΗ:
Η ΕΔΩ ΔΙΑΓΡΑΜΜΙΣΗ, ΔΕΟΝ ΔΙΠΛΗ
[δύο ανέκδοτα του Κώστα Θ. Ριζάκη]
θυσία αυταπόδεικτος
‒ είναι ανελέητη λοιπόν η ομορφιά
γι’ αυτό προσωποκράτηση μην πεις
πώς κι έχει ο βίος σύμπας; κοίτα
καλύτερ’ άρτιον το σμίλευμα λαιμού
τα ωραία της μαλλιά σαν πεταχτές αχτίνες
τα χείλη βυσσινιά το βλέμμα βαθυπράσινο
τη μεταξύ τους σύνθεση ουράνια τραμπάλα
που να ζαλίζει τις ζαριές λωλής μιας πρώην τύχης
που να φιλάς σ’ εσπερινόν αλλήθωρους αγίους
το σώμα κοίταξεν ορθό πουλί στις αντοχές του
τα πόδια της λατρεύοντας δυο πλάνα δυνατά
μεγεθυμένα όπως σκαλιά βυζαντινού ναΐσκου
πόσο λευκά; τόσον λευκά που εδάκρυσαν στα μάτια
το πέπλο ρίξε στην φωτιά την όρασή σου κάψε
με λίγην φεγγαρόσκονη γιά τρίψε στις παλάμες
όσα στενάξαν ποιήματα σ’ αοιδού τυφλού το σθένος!
η ρυτίδα
συνηγορούσεν τώρα η προδοσία σου ασφαλώς
το κάθε φως σβηστόν κι αχνή μόνον η λάμψη
σ’ αμφίβολης φιλίας τον δεσμό τόσον θολόν που
θα ’λεγες ή μάλλον θα ’λεγα κι ακραία ειλικρινά
πως δεν μπορεί και η αθωότητα στο βλέμμα σου
ολάνοιχτη κάπου στο τέλος μας επέπρωτο να ζει
αλλά γραπώνεις τ’ άδικον ξεχνάς την προσβολή
κι ίσως-ίσως να ντρέπεσαι για ό,τι επροηγήθη
πόσα γιοφύρια χτίζαμε να φεύγει το κακόν τι ξόρκια ξεδοντιάσαμε για έναν σάλτο ονείρου
σμιχτή στο φρύδι κορυφώνεται η νέα (ιδές) ρυτίδα
νεκροί μας εξωθούν στα ποιήματα, από το βιβλίο: τριμερής σοδειά το στίγμα
είπε ν’ αφήσει στίγμα του στο πρωινό η αγάπη
κι έτσι να που απίθωσε ζεστή μια καλημέρα
στο φραντζολάκι της στιγμής του ύπνου της καλής του
μέσα σε χείλη κόκκιν’ ανεξήγητα ανοιχτά
στο δέρμα επάνω ροδαλόν τριαντάφυλλου μετάξι
μη ξεραθεί ο άρτος τους πετρώσει ο έρωτάς τους
παγώσει το ασημί του φως πρόστυχο το φεγγάρι
χιόνι μαργώσει το κορμί βαρύνει τα φτερά τους
και χωριστά λιθοβολούν της μοίρας την απάτη!
η νύχτα κι οι νεκροί
μας εξωθούν στα ποιήματα
γιατί δεν προχωράει η λέμβος; ανατρίχιασε
μήπως μας πνίξουν εδωνά σαν την κυρά-Φροσύνη;
πού ’ν’ ο βαρκάρης που ως πριν λίγο έλαμνε βουβός;
μείναμε μόνοι στην Αχερουσία γιε μου μόνοι
να μη φοβάσαι τον παρότρυνα κι ευθύς
απ’ τον καρπό τού κράτησα τ’ αριστερό του χέρι
είχ’ έναν δυνατό παλμό δονούνταν σύγκορμος
διαμαρτυρίας ένδειξ’ ηχηρή στο άφιλόν μας σύμπαν
και πώς νομίζετε γεννιούνται νύχτα μου τα ποιήματα
εάν όχι συναινούντων των νεκρών τους;
κι ακόμη, τα πιο κάτω:
ο κυρίως ναός
«ας πάει και το παλιάμπελο» μητέρα ξεπούλησα καινούργιο μοιρολόγι
κατατρεγμένος πιο βαθιά στο παρελθόν
κ’ είναι το πρόσωπό μου μπρος στο φως αγκιστρωμένο όπως εγώ μες στο σκοτάδι
(τί να μου δώσεις μάνα – αλήθεια! – πες μου ποιο ρούχο ακριβό να μου φορέσεις
να ξεχάσω)
τί δάκρυα πολυέξοδα χρειάστηκε η τέχνη
μπροστά σου πάλι λάσπη: ποιητή
άρπαξε πηλοφόρι την καρδιά σου
κέρμα το κέρμα εξαργυρώνοντας
ό,τι σου δόθηκε
όρθωσε νέα μνήμη στο μυστρί
μη βλαστημώντας αρνηθούν την εκκλησία
μη λερωθούν
όσοι προσέρχονται πιστοί!
επιτάφιος δρόμος
επιτάφιος δρόμος νωρίς που με ξύπνησε
και με πήρε και πάει κι ούτε φτάνει
πόσα χρόνια ποιες μέρες και πόσες
φιλικές μου οι στιγμές
έχει μνήμη η ζωή μα διαρκεί όσο ο θάνατος πρέπει
μόν’ ο στίχος απόκτησε μάκρος και δύοντας
ηλιαχτίδα στο βλέμμα παράπονο άλγους θανάσιμο μήνυμα
νέο ποίημα ανέτειλε πάλι μητέρα
τη σινδόνη της αποκαθήλωσης άπλωσε
ν’ ανασαίνει γλυκύτατο τέκνο σου
καταχείμωνον έαρ
Από τη συλλογή «Ο κυρίως ναός» (2006).
Πηγή, η συγκεντρωτική έκδοση: «Επιτάφιος δρόμος - Ποιήματα Α΄ [1985 - 2010]», εκδ. Γαβριηλίδης, 2015.
κλειστή φυγή
μικραίνοντας σε θάλασσα φωνή
γονατισμένο στην παλάμη τρόπο
σ’ ένα καλάθι μ’ επικίνδυνα ερπετά
σταγόνα φως
και κυβερνάει ανυποχώρητα
την τρέλα (κλειστή φυγή
με πλήρη επίγνωση δαγκώνω
την ουρά της)
ονομάτων πληγές (δ)
δε γράφουνε οι ώρες ποιήματα
δε ζουν στην οργή τους πουλιά
οι νύχτες δεν κρύβουν γδαρσίματα
σα σκάγια με φτάνουν ψηλά
πετρώνουν στο χώμα τα έρημα
της μαύρης μου ελπίδας φτερά
νεκρώνουν στα μάτια τα δίδυμα
λευκά των ματιών μου πουλιά
δε γράφουνε οι ώρες ποιήματα
δε ζουν στην ορμή τους ξανά
δεν κρύβουνε οι νύχτες γδαρσίματα
οι νύχτες μου γίναν τα ποιήματα
λευκά των ματιών μου πουλιά! *
με τον τρόπο του Αινεία
ως και η ψυχή μου χώνεψε στα περιγράμματά τους
μια που επιμένω στη θολή του σχήματος ανάγκη
προετοίμασα τον χώρο μου σε δύσκολες στιγμές
ηλίου προσφιλέστερες εκλάμψεις ν’ αναδίνουν
συχνά αγκάλης μητρικής την άχνα να σκορπούν
ολόκληρα ένα χάδι ανέστησα τα πράγματα
έτσι απαλά ν’ αγγίζετε στην ηδονή ριγώντας
της λείας επιφάνειας υποψιασμένοι ασφαλώς
πως μόνη η επαφή αρκεί να ρίχνει στο βυθό μου
βραχνής φωνής στηρίγματα εγκόσμιες ρυτίδες
να ασελγώ στην τύψη σας
να μη γλυτώνω μόνος!
ό,τι σκοτώνω παρακμάζει
δες το πικρό της φωνής μου αλάτι
χιονίζοντας ραγίζει στο βυθό τους
τα μάτια μου εν ώρα προσευχής
αίμα στην παρουσία του ενός
στην απουσία του άλλου αίμα
δίδυμος τρόμος στην απόφαση πυργώνει
χαμένη ν’ ανεβαίνει ενοχή
α φέγγος τής ψυχής μου στέρηση
να σε ονομάσω ζήτησα λοιπόν
ας άχνιζε του στήθους κεραυνός
στο παρελθόν μου στήθος βουτηγμένος!
Από τη συλλογή «Με τον τρόπο του Αινεία» [1986].
Πηγή: «Κώστας Θ. Ριζάκης - Επιτάφιος δρόμος, Ποιήματα Α΄ [1985 - 2010]»,
γ΄ επανέκδοση, Κουκκίδα 2020.
******* *** *******
Τέλος, μερικά από τα ποιήματα όπως η ίδια ανθολόγησα και δημοσίευσα:
το τίμημα
με γέννησες κουτσόν και με γυρνούσες
σε φρούδες κλινικές τη μια μετά την άλλη
ιερός σκοπός σού αγίαζε τα μέσα
ανάγκη πάσα να γλυτώσεις το παιδί σου
γιαυτό δοκίμαζες του κόσμου τις ενέσεις
να σπάσεις την αρχέγονη άρνησή μου
τη θέλησή μου βράχο να εκτινάξεις
να ενδώσω στις ορέξεις σου αναντίρρητα
ωσότου πέτυχες κάπως να ισορροπήσω
αν και υποδέχτηκες καγχάζοντας θυμάμαι
της έμπνευσής σου το σπασμένο βήμα
κόντρα στην κόντρα χρόνο με το χρόνο
δεν άντεξες πολύ στην περιφρόνησή μου
ρακένδυτη κατέληξες ζητιάνα στη γωνιά
τον οίκτο εκλιπαρώντας των περαστικών
που ηχούσε νόμισμα σε τσίγκινο κουτάκι
σειρά νομίσματα όπως πολλές οι μέρες
οι ώρες τα λεπτά τα δευτερόλεπτα
επαίτης άρχισες ξανά να απαιτείς
κι έτσι άπληστη ως είχες συνηθίσει
δεν πρόφταινες το ύφος σου ν’ αλλάξεις
την ύστατη στιγμή που έστριβα στο δρόμο
το ίδιο έχιδνα σε γνώριζα κι εδώ
το αυτό φαρμάκι έσταζε η ματιά σου
βαθιά με νάρκωνε το μητρικό σου φίλτρο
κι όταν παραδομένος και απαθής
πλησίαζα κι ενώνονταν οι σκιές μας
στα χείλη σου έφερνες χωνί τα δυο σου χέρια
φυσώντας στα καλάμια των ποδιών μου
τον αποτρόπαιο βαθύ σκοπό σου
για να με βλέπεις πάλι να κουτσαίνω!
ενότητα: Ο ΒΥΘΟΣ ΜΟΥ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ
επιτάφιος δρόμος
ποιήματα Α΄[1985-2010]
Οι Εκδόσεις των Φίλων
2011
όταν το θέμα επιμένει (γ)
πάντοτε τελευταία έρχεται στον ύπνο μου
όλο στοργή ταιριάζει τα σκεπάσματα
μού σιάζει το προσκέφαλο δειλά
σκύβοντας με φιλά καταμεσής
στο μέτωπο σα σφαίρα
κι όπως ευφρόσυνα στον ύπνο στρέφω
στην πρόσκαιρη διάθεση αλλάζοντας πλευρό
και τρίζει από καινούργιο βάρος το κρεββάτι
ακούω τυφλά την ίδια πάλι εκπυρσοκρότηση
στην άλλη μέρα ψηλαφώντας δίχως μάτια
στην ανεξίτηλη ομιλία που βοά
καταμεσής στο μέτωπο σα σφαίρα!
ενότητα: ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΑΙΝΕΙΑ (1986)
επιτάφιος δρόμος ποιήματα Α΄[1985-2010]
Οι Εκδόσεις των Φίλων 2011
άγρια τα χιόνια μάνα να τυλίγεσαι καλά
και το καντήλι σου τ' αφήνω πάντα αναμμένο
σαν την ξυλόσομπα που δίπλα της κουρνιάζαμε παλιά
με ξέσκεπα πειράγματα μ' όμορφα παραμύθια
κουτσά-στραβά τα βόλεψα τρέμ' όμως μη λυγίσω
μην αφεθώ στα κλάιματα κι ορμήξουν ποταμός
σου 'φερα κάστανα ψητά τ' αγόρασε ο πατέρας
έλα ξεφλούδισέ τα τσούγκρισε μια ρακή
δες πώς μανιάζει ο άνεμος θα ξεριζώσει δέντρα
πάλι φωλιάσανε πουλιά στο μαύρο κυπαρίσσι
το τι παθήματα σου λέν'; τι νότες τούς ξεφεύγουν;
σουρούπωσε για τα καλά θα πεις την προσευχή σου;
να μη φοβάσαι μοναχή ψυχή μου καληνύχτα!
(περ. νέα ευθύνη
και στη συλλογή: Κώστας Θ.
#sygxronesellinidespoiitries
#poetrygeography
#σύγχρονεςελληνιδεςποιητριες #sygxronoiellinespoiites
#συγχρονοιελληνεςποιητές
https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE% BF/?personid=93242
https://andreadelli.blogspot.com/
https://fteraxinasmag.wordpress.com/tag/%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%C E%B1-
%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B5%CE%B1%CE%B4%CE%AD% CE%BB%CE%BB%CE%B7/
https://ennepe-moussa.gr/%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CE%B8%CE%B9%CE%AC/%CE%B4%CE%AD%CE%BA %CE%B1-
%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B7%CF%82-
%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B5%CE%B1%CE%B4%CE%AD% CE%BB%CE%BB%CE%B7
https://www.poiein.gr/2022/01/07/%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1 -
%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B5%CE%B1%CE%B4%CE%AD% CE%BB%CE%BB%CE%B7-
%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/
δείγμα γραφής:
Αποτυχία
Δεν ήμουν ποτέ του κόσμου τούτου.
Δεν ξέρω πώς με πήρε το φως και με πέταξε στη γη, τι λόγο είχε.
Ξέρω μόνο ότι προσπάθησα
να ενσωματωθώ
με παταγώδη αποτυχία.
Επί ξύλου
Κρεμόμασταν ανάποδα απ’ της ελιάς το μπράτσο, ελιές κυλούσαν μες στο στόμα.
Δεν κάναμε αγώνα, μόνο ερωτευόμασταν αισθήσεις.
Έτσι μας βλέπανε τα πουλιά και μας τσιμπολογούσαν·
ώριμα σύκα.
Ορειβασία
Ορειβάτης στης απουσίας σου τον θόλο, το φθαρμένο μου σκοινί τραβώ και πάω στη φωλιά με τα ολόλευκα πουλιά.
Μην είναι άνοιξη και σε βρω ζευγαρωμένο;
Μην είν’ χειμώνας κι απ’ τη φωλιά μου έχεις πέσει;
Μισό λευκό μισό θανάτου χρώμα· χελιδόνι θα σε πω, μόνο μην ειν’ φθινόπωρο και μόλις μου ’χεις φύγει.
τι είναι το ροΐ;
το ροΐ είναι δοχείο σε σχήμα κώνου ή κυλινδρικό με μακρύ στόμιο στο πλάι ή εμπρός
και χρησιμεύει για να ρίχνουμε λάδι στο φαγητό
στα παιδικά μου χρόνια το άκουγα σαν ρογί κι έτσι καταχωρήθηκε στη μνήμη
εδώ, το ροΐ έρχεται να παίξει το θέμα, ή τίτλο, ενός δελταρίου λογοτεχνικών κειμένων
που η ίδια έχω κατά καιρούς, ή και στο μέλλον θα…, πληκτρίσει από βιβλία στο facebook χάριν ενός τύπου επικοινωνίας που μπορεί και να είναι απεύθυνση στον έναν, εκείνον που στέκεται ενίοτε η αιτία σκέψεων, συναισθημάτων, η ανάγκη να μιλήσω
χαλαρά και… σταγόνα τη σταγόνα… όπως το ρογί (ασημίνα λαμπράκου, 2022)
ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ και ΚΕΙΜΕΝΑ
ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ
ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ FACEBOOK ΤΗΣ ΑΣΗΜΙΝΑΣ ΛΑΜΠΡΑΚΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΙΟΥΛΗ ΤΟΥ 2022 ακολουθήθηκε η μορφοποίηση των συλλογών και περιοδικών από όπου αντιγράφηκαν
ΓΕΝΑΡΗΣ ΤΟΥ 2023
