assimina
ό,τι είμαι, είν’ αυτό…
Ό,τι είμαι, είν’ αυτό….
- κορφος γυναικας μανας, αδελφης, φιλης κι ερωμενης μεσα του, σαν θα γυρνας, να ξαποσταινεις ν' αγαπας ο,τι εζησες ποτε μη μετανιωνεις... - μια κουταλια βανιλιας σε παγωμενο νερο, ποτηρι καφενειου – σαν απο σεργιανι σταματας παληα, γνωριμη σταση λεωφορειου - πενταφυλλα ανθακια, ευθραυστου γιασεμιου κι ενα ματσακι σγουρου βασιλικου σ' εικονοστασι μυρωδια ναχει ο θανατος τη ζωη σα θα προφτασει – να θυμασαι ο,τι αγαπησες ποτε να μη ξεχασεις... στ' αντιθετο υπαρχει η ενωση κι εκεινο ειν' που μαρτυρα, τον σκοπο σ' αυτη τη Πλαση...
ο,τι ειμαι, ειν' αυτο... - κορφος γυναικας μεσα του, σαν θα γυρνας, να ξαποσταινεις ν' αγαπας ο,τι εζησες ποτε μη μετανιωνεις... ο,τι ειμαι ειν' αυτο... - ενα ποτηρι βυσσινο ενα γλυκο νεραντζι τη φλουδα του σα θ' ακουμπας στη πικρα και τη γλυκα μη χρειαστει συγνωμη να ζητας τα λαθη, ειν' της ζωης η προικα...
ν' αγαπας ο,τι εζησες ποτε μη μετανοιωνεις...
α.λ. 3*7*2006