Contact Het magazine van
AxionContinu
Nummer
1
jaargang 12 | februari 2017
Utereg me stadsie Nieuwe manier van werken
Herziening ‘functiehuis’ Eerste drie woningen opgeleverd
Verbouwing Voorhoeve Kennisuitwisseling over CVA
Knowledge Brokers Contact | jaargang 12 | februari 2017
1
Contact Het magazine van AxionContinu | Nummer 1 | jaargang 12 | februari 2017
3
4
VVAR aan het werk Verpleegkundigen en verzorgenden geven advies.
Herziening ‘functiehuis’ Passende baan voor iedereen
8 Verbouwing Voorhoeve Eerste drie woningen opgeleverd
12
14
In gedachten door ‘me stadsie’
Kennisuitwisseling over CVA
Het Utrechtgevoel van AxionContinu
Netwerk Knowledge Brokers
Verder in dit nummer
10
Functie Centraal
Mijn verhaal Getrouwd met een vrijmetselaar 6 Functie Centraal Teammanager Welzijn 10 Column ISO-certificering 15 Kort Contact Berichten vanuit AxionContinu 16 CultuurContact Nooit te oud om te dichten
18
Vrijwillig in beeld Dorien Marissink 20
Maandag 16 januari vond de installatie van de Verpleegkundigen en Verzorgenden Adviesraad plaats, tijdens een feestelijke bijeenkomst in de Schouwburgzaal van De Parkgraaf. De VVAR gaat de Raad van Bestuur adviseren over het zorgbeleid.
VVAR aan het werk De leden van de VVAR
M
arieke Schuurmans, hoogleraar verplegingswetenschappen aan de Universiteit Utrecht, benadrukte in haar openingslezing het belang van een VVAR. Met cijfers schetste ze de spectaculaire toename van de vergrijzing de komende decennia. “Daar kunnen we alleen mee omgaan als we in de zorg creatiever leren denken en doen.” Volgens haar gaat dat gepaard met een continu veranderproces – “verandering is de enige constante” – met veel impact op cliënten en de mensen op de werkvloer. “Daarom is het van groot belang dat verpleegkundigen en verzorgenden, die heel dicht bij cliënten staan, hun ervaringen kunnen delen en kunnen meepraten op bestuursniveau.”
Hoogleraar Marieke Schuurmans
Contact | jaargang 12 | februari 2017
Duidelijk in haar nopjes installeerde bestuurder Eliane Thewessen vervolgens de VVAR.
Werkbezoek Wijkverpleegkundige Laura de Haan is de voorzitter. De VVAR telt zes leden, die op verschillende afdelingen en locaties werken. “We zijn allen gevraagd door Eliane Thewessen, die het initiatief heeft genomen voor het opzetten van de VVAR. In ziekenhuizen is zo’n adviesraad vrij gangbaar, maar in de ouderenzorg zijn er nog heel weinig.” Om zich te oriënteren gingen ze alvast op werkbezoek bij een collega-instelling in Leiden. “We hebben daar vooral gekeken naar de organisatorische kant. Wat is hun werkwijze? Hoe houden ze contact met hun achterban? Maar geen enkele organisatie is hetzelfde en sommige zaken gaan wij zeker anders aanpakken.” Er is druk gewerkt aan een reglement en aan een uitgebreide procesbeschrijving. “Een checklist die moet garanderen dat we zorgvuldig te werk gaan.” Met Eliane Thewessen is afgesproken dat de VVAR in eerste instantie adviseert op verzoek van de Raad van
Bestuur en nog niet met ongevraagd advies komt. “Op termijn is dat wel de bedoeling, maar we willen eerst groeien in onze rol, want er gaat ongetwijfeld veel op ons afkomen.” Het is nu belangrijk dat de VVAR het vertrouwen krijgt en wordt gezien als de stem van de circa 675 verpleegkundigen en verzorgenden. “Daarvoor zullen we op de hoogte moeten blijven van wat er bij onze achterban leeft. We moeten er wel voor waken dat we die niet overvoeren met van alles en nog wat, want er moet al zo veel in de zorg. We hebben genoeg ideeën, van klankbordgroepen tot zeepkistbijeenkomsten. We hebben er onwijs veel zin in.” De VVAR is nog op zoek naar een zevende lid. “We doen dat zonder haast. Gezien onze samenstelling hebben we een lichte voorkeur voor een man met een invalshoek vanuit de somatische zorg.” (LN) De VVAR-leden zijn: Frieda van den Bosch (Koningsbruggen), Natasja Cassin (coach), Laura de Haan (wijkverpleegkundige Utrecht Zuid), Connie de Hek (De Parkgraaf), Milou Schaap (Zorghotel De Wartburg), Marcel van Zanten (Voorhoeve). De VVAR is te bereiken via VVAR@axioncontinu.nl
3
Brenda van Jaarsveld (links) en Wies Hendriks
Nieuwe manier van werken vereist nieuwe functieomschrijvingen
Herziening ‘functiehuis’ Door verandering in de zorgvraag en wet- en regelgeving heeft AxionContinu enkele jaren geleden voor een divisiestructuur gekozen. Bij Verzorgd Wonen is de focus op kleinschalige zorg gericht, binnen de divisie Thuis wordt zelfstandigheid steeds belangrijker en verzorgt de wijkverpleegkundige de indicatiestelling. Revalidatie is een relatief nieuwe poot in de divisiestructuur.
4
Daarom is het ‘functiehuis’, het bouwwerk van functies die AxionContinu kent, vorig jaar herzien. Met een paar flinke wijzigingen. “We willen mensen die nu op een lager niveau werken de kans geven door te groeien, zich te ontwikkelen,” zegt HR-adviseur Wies Hendriks. “Met als uitgangspunt: een passende baan voor iedereen.” De divisie Verzorgd Wonen van AxionContinu is helemaal gericht op kleinschaligheid. “Dat betekent dat je op een andere manier zorg moet gaan verlenen. En wat in de praktijk gebeurt, daar moeten de functies op aansluiten,” zegt Wies. Idealiter zijn
er op een woning waar kleinschalige zorg wordt geleverd, nog maar twee functies: woonzorgondersteuner en woonzorgbegeleider. Het betekent bijvoorbeeld dat een woonzorgbegeleider zorgtaken heeft, maar ook schoonmaakt en eten kookt. Alle medewerkers die woonzorgondersteuner zijn geworden, krijgen al naar gelang hun dienstverband en kwaliteiten een opleiding, bijscholing of training. Deze trajecten zijn niet vrijblijvend, maar een must. Ze worden door AxionContinu betaald en gefaciliteerd. “We willen deze mensen het liefst houden en ze zo goed mogelijk scholen,” zegt Wies. “Er is in de opleiding veel aandacht voor kleinschalig werken en welzijn. Na het afronden van de opleiding tot ‘dienstverlenende zorg en welzijn’ hebben ze een volwaardig diploma niveau 2 op zak.”
Supertrots Aan de herziening van het functiehuis ging een traject van zo’n anderhalf jaar vooraf, te beginnen bij een stuurgroep. Wies: “Vorig jaar in april en mei hebben we ook gesprekken gevoerd om input voor de nieuwe functies te krijgen. Afgelopen november zijn alle medewerkers per brief ingelicht. Daarna moesten alle systemen nog op de nieuwe functies worden aangepast. We zijn dan ook supertrots dat we de planning hebben gehaald.” Wies Hendriks:
“Met als uitgangspunt: een passende baan voor iedereen.” In totaal zijn er bij de herziening zo’n 25 nieuwe functies ontstaan. Een flink aantal daarvan is te vinden bij de divisie Revalidatie, zoals senior verpleegkundige, en de functies rondom de DBCplanning, het maken van de roosters van revalidanten en behandelaren. “Het was lastig om voor deze divisie functies te omschrijven, want we wisten er niet zoveel vanaf. Dus zijn we uitgebreid gaan praten op de werkvloer om duidelijk te krijgen welke functies er waren en wat ze inhielden,” vertelt Wies. Ook in de divisie Thuis zijn nieuwe functies omschreven. Zo is voor de wijkverpleegkundige - een HBO-V geschoolde medewerker die bevoegd is om indicaties te stellen - een nieuw profiel opgesteld. De functies binnen de divisie Thuis kennen veel zelfstandigheid. Die zelfstandigheid wil AxionContinu niet alleen individueel, maar ook op teamniveau Contact | jaargang 12 | februari 2017
Brenda van Jaarsveld:
“We willen vooral zorgvuldig met mensen omspringen.” invoeren. Bij de pilotprojecten met thuiszorg in Lunetten en Leidsche Rijn gaan deze teams grotendeels zelf bepalen hoe ze werken.
Hart op de goede plek De nieuwe profielen zijn niet zomaar ingevoerd, maar in alle gevallen is met de betrokkenen een gesprek gevoerd. HR-adviseur Brenda van Jaarsveld, die samen met Wies verantwoordelijk was voor de herziening van het functiehuis, is bij een aantal van die gesprekken in de Lekstreek aanwezig geweest. “Je hoort dan vooral hele praktische vragen, zo van: ‘Ik ben nu gastvrouw, word ik straks wel geschoold voor die zorgtaken?’ We willen vooral zorgvuldig met mensen omspringen. Andere zorginstellingen ontslaan misschien de medewerkers op lage niveaus, maar AxionContinu niet. Medewerkers die hun hart op de goede plek hebben, die moet je houden en in hen investeren.” Wat dat laatste betreft, is de honderd miljoen die staatssecretaris Van Rijn, na het manifest van columnist Hugo Borst, beschikbaar stelde voor de werving van extra personeel, niet veel meer dan een druppel op de gloeiende plaat. “Werving is niet zozeer het probleem,” zegt Wies. “Het probleem is dat het goed gekwalificeerde personeel er gewoon niet ís. Alle instellingen werven, we vissen allemaal in dezelfde vijver, en die is bijna leeg. Wat moet veranderen is het imago dat de zorgsector heeft. Tuurlijk, het blijft hard werken, maar je kunt wel van elke dag je eigen dag maken. Je kunt veel positiviteit uit je werk halen.” (KM)
5
Kent u of bent u ook zo’n bewoner met een bijzonder verhaal? Mail de redactie van Contact en misschien staat uw verhaal de volgende keer hier. communicatie@axioncontinu.nl
Wil de Ruiter Korver-Kloet trouwde in 1942, tijdens de oorlog. Lang kon ze niet van het huwelijk genieten, want haar man besloot tot aan het einde van de oorlog onder te duiken. Maar dat gemis werd ruimschoots goedgemaakt in de zeventig jaar die volgden.
Wil de Ruiter Korver-Kloet
Zeventig jaar getrouwd met een vrijmetselaar
Wil op de Dam in Amsterdam
Wil Kloet werd geboren in Amsterdam, op 17 juli 1922. Op haar achtste verhuisde ze naar Utrecht. “Mijn vader werkte bij de Nederlandse Spoorwegen en hij werd overgeplaatst, zodoende.” Het gezin woonde onder meer aan de Jutfaseweg, de Anthonius Matthaeuslaan en op het Willem van Abcoudeplein. Wil volgde de kappersschool en kwam al snel haar toekomstige echt-
6
genoot tegen, Jan de Ruiter Korver. “Er was een feest op het Koekoeksplein, er werd ook gedanst. Daar kwam ik hem tegen en toen zijn we zo’n beetje aan elkaar blijven hangen.” Al snel kreeg Wil te maken met de problemen die Jan met zijn ouders had. “Die mensen waren vreselijk katholiek. Jan wilde doorleren, wilde naar het gymnasium, maar dat mocht niet. Toen hij ook niet meer naar de kerk wilde, gooide zijn vader hem op straat. Mijn ouders waren niets, qua religie dan, dus kwam hij bij ons wonen.” De oorlog brak uit en in 1942 trouwde het stel. “We trouwden, zodat Jan niet voor de Arbeidsdienst in Duitsland opgeroepen zou worden. Maar hij vertrouwde het niet en dook alsnog onder. Ik werkte inmiddels als kapster en moest blijven werken. Jan heeft tot aan het einde van de oorlog ondergedoken gezeten. Ik miste hem erg. Soms kon ik hem opzoeken, dat heb ik ook wel gedaan, maar dat vond ik altijd eng.” “Die oorlog, dat waren vijf vreselijke jaren,” zegt Wil. Om het meteen weer te nuanceren: “Eigenlijk heb ik niet zoveel meegemaakt in de oorlog. Mijn vader, die destijds al gepensioneerd was, werkte in een gaarkeuken, dus we hadden ook altijd wel te eten.”
Na de oorlog betrokken Wil en Jan het huis naast dat van haar ouders. “Jan vond werk bij een reclamebureau. Later ging hij voor uitgeverij Kluwer werken; hij werd er directeur. Toen het bedrijf naar Deventer verhuisde, bleef hij leiding geven aan een afdeling in Utrecht.”
Vrijmetselarij Jan werd op zijn achttiende lid van de vrijmetselaarsloge Hermannus van Tongeren in Utrecht. “Hij is zestig jaar lid geweest, werd zelfs voorzitter. Hij had er veel voordeel van, ook zakelijk. Leden van de vrijmetselarij helpen elkaar. En hoewel de vrijmetselarij in zekere zin in de plaats kwam van zijn geloof - Jan wilde graag goed doen voor de mensen - begon hij er nooit
terechtgekomen; ik kon niet zo goed zelfstandig wonen en de huur van de flat was ook vrij hoog.” Toen Jan, die inmiddels dementeerde, uit het ziekenhuis werd ontslagen, vond het stel een plekje in De Componist. Zij kregen een grote kamer voor echtparen, waar Wil nu nog altijd woont. Een groot masker op de muur herinnert aan een van Jans hobby’s: het verzamelen van maskers uit verschillende culturen. Het stel was zeventig jaar getrouwd, toen Jan in 2012 overleed. “Ik heb het hier wel naar mijn zin, hoor,” zegt Wil. “Maar af en toe mis ik mijn vrijheid toch wel.” (KM) zelf over. Hij had geen zendingsdrang, wat dat betreft.” Zelf heeft Wil nooit behoefte gehad om vrijmetselaar te worden, ook niet toen de loge vrouwelijke leden toeliet. Wel ging ze vaak mee als er uitwisselingen met andere loges plaatsvonden. “Dan logeerden we bijvoorbeeld bij leden van een loge in Kortrijk of Antwerpen. Gezellig, alle vrouwen gingen dan mee.” Wil bleef nog een tijdlang werken als kapster. “We werkten van acht tot acht. Best zwaar. In de oorlog werkte ik ook clandestien, dan knipte ik mensen thuis. Later ging ik ook op de avondschool aan de slag. Daar kwamen mensen om zich gratis te laten knippen door de leerlingen.” Op een gegeven moment wilde Jan graag dat ze ophield met werken, dus gebeurde dat ook. Wil had inmiddels de zorg voor haar zieke moeder op zich genomen. “Koken, wassen, het huishouden. Dat was nodig, want soms vond ik haar liggend op de vloer. Ik heb voor haar gezorgd tot ze op haar 94-ste overleed.”
ziekenhuis aan de slag. Toen Wils moeder overleed, verkochten ze haar huis en gaven de opbrengst aan hun zoon, die er een boerderij mee kocht. Zelf verhuisde het echtpaar naar een flat aan de Van Weerden Poelmanlaan, vlak bij Ziekenhuis Overvecht. “Een heel mooie, ruime flat. We woonden op vijftien hoog! Daar zijn we 33 jaar lang gebleven.” Het stel kreeg kleinkinderen en zelfs een achterkleinkind. Zo’n zeven jaar geleden moest Jan een halfjaar lang in het ziekenhuis doorbrengen. “Ik ben toen in de Tamarinde
Grote kamer In 1951 werd Erik, de enige zoon van Wil en Jan, geboren. Hij kon goed leren en ging als psychiater in een Contact | jaargang 12 | februari 2017
7
Eerste drie woningen opgeleverd
Verbouwing Voorhoeve De renovatie van Voorhoeve tot een huis dat geschikt is voor kleinschalig wonen vordert gestaag. In de eerste week van januari werden de eerste woningen opgeleverd. De oude afdeling Amelisweerd met drie vleugels, goed voor in totaal dertig bewoners, werd omgetoverd tot drie ruime en lichte woningen voor zes, zeven en acht bewoners.
Woonzorgondersteuner Jeanette Arnhem en bewoonster mevrouw Reinink.
8
Bij de renovatie is uitgegaan van de laatste inzichten met betrekking tot kleinschalig wonen. “AxionContinu hanteert als richtlijn maximaal acht bewoners per woning. Bij deze groepsgrootte is sociaal contact tussen bewoners onderling gewaarborgd,” vertelt manager facilitair bedrijf Huub Albreghs. “Maar in Voorhoeve zijn ook kleinere woningen, omdat bij het nieuwe ontwerp rekening gehouden moest worden met de bestaande indeling en constructie van het gebouw.” De drie nieuwe woningen worden nu nog bewoond door bewoners met een lichamelijke aandoening. Op termijn is het een locatie voor mensen met dementie. De woningen zijn licht, met ruime gemeenschappelijke ruimtes, en er is gekozen voor biodynamische verlichting. Hierdoor past de kleur en de intensiteit van de verlichting zich aan op het ritme van de bewoner. Van activerend tot rustgevend. Naar de avond toe wordt het licht wat roder, om het natuurlijke slaapritme van de bewoners te ondersteunen. Ook kunnen bewoners van de drie woningen die nu al klaar zijn, gemakkelijk buurten bij de ‘buren’. Als de renovatie helemaal is afgerond, zullen de bewoners met dementie vrijelijk door het hele huis kunnen wandelen. “Dat is het mooie als je je op één doelgroep specialiseert, je kunt de mensen meer
bieden.” Daarom wordt op de begane grond de tuin, die aan de woonkamers grenst, ook toegankelijk voor de bewoners. “We moeten die ruimte dan wel iets overzichtelijker en veiliger maken, want nu is de tuin zo groot dat bewoners met dementie erin kunnen verdwalen. Maar straks kunnen ze gewoon door de deur naar buiten lopen.”
‘Ik mag zijn wie ik ben’ In de visie van AxionContinu op kleinschalige zorg voor bewoners met dementie zijn de elementen ‘Ze weten wie ik ben’ en ‘Ik mag zijn wie ik ben’ leidend. De individuele behoeften en gewoontes van de bewoner zijn dus het uitgangspunt. Mensen wonen in geborgenheid, in een herkenbare en huiselijke Wichert ten Have woont, na vijf maanden revalidatie in de Parkgraaf, sinds kort in Voorhoeve. De teckels zijn van zijn bezoek.
daarvoor nodig is. Daarna proberen we vooraf alle stappen in het hele renovatieproces zo optimaal mogelijk in elkaar te schuiven. En van deze eerste fase hebben we zoveel geleerd, dat alle volgende fases twee weken korter kunnen.” De afronding van de vierde en laatste fase staat gepland voor het begin van de bouwvakvakantie deze zomer. Voorhoeve zal dan in totaal aan 84 bewoners kleinschalige zorg bieden. (KM)
De Verdieping omgeving. Qua herkenbaarheid heeft elke woning een eigen kleuraccent gekregen; zo is er een ‘groene’, een ‘rode’ en een ‘blauwe’ woning. “We leren trouwens óók nog steeds. Bij de renovatie van Isselwaerde bijvoorbeeld, werd het fornuis nog bij het aanrecht geplaatst. Maar als er dan gekookt wordt in de woning, staat de verzorgende met de rug naar de huiskamer. Daarom hebben we in Voorhoeve gekozen voor losse kookeilanden, zodat je achter het fornuis kunt staan en tegelijkertijd de huiskamer in het oog kunt houden.”
‘Geeltjessessie’ De renovatie wordt uitgevoerd volgens een zogenaamde ‘lean-planning’, vertelt Huub. “Traditioneel probeert elke partij in het bouwproces zoveel mogelijk tijd te claimen, om maar niet in de problemen te komen. Dat werkt vertragend. Bij een ‘lean-planning’ beginnen we met een ‘geeltjessessie’: elke partij legt uit wat hij gaat doen en welke tijd Contact | jaargang 12 | februari 2017
Inmiddels is ook het opleidingscentrum van AxionContinu, De Verdieping, verhuisd naar Voorhoeve. Het Centraal Bureau aan de Beneluxlaan had kantoorruimte tekort. Bovendien moesten de kantoren van De Parkgraaf er tijdelijk gehuisvest worden in verband met de bouw van Domstate. “En hier hadden we ruimte over,
namelijk de oefenzaal van de fysiotherapie en verschillende kantoorruimtes. Bovendien brengen de leerlingen wat levendigheid in het gebouw. Dat is goed, want bij een huis met kleinschalig wonen, waar bewoners in hun eigen woning eten, kan het restaurant zo een nieuwe functie krijgen,” zegt Huub Albreghs.
9
“Ik ben graag ambassadeur voor welzijn,” zegt Marieke, nadat ze bijna driekwartier bevlogen heeft zitten praten over haar werk. “Ik trek het liever breder dan de activiteiten die wij hier met het team Welzijn organiseren. Als een medewerker met een bewoner praat tijdens het wassen en aankleden is dat ook welzijn. Het gaat uiteindelijk om het welbevinden van bewoners. Het begint ermee dat je je verdiept in mensen. Dat je belangstelling voor ze toont en ze in hun waarde laat.” In het team van Marieke, met tien medewerkers, heeft ieder een gang in het huis toegewezen gekregen. “Steeds meer peilen we actief bij bewoners waar ze behoefte aan hebben. Je kunt niet volstaan met eens per week of maand een activiteitenoverzicht rondsturen. Mensen kunnen vaak niet meer overzien wat er te doen is.” Marieke merkt dat de zorgzwaarte van de bewoners is toegenomen. “Dat vraagt om andere activiteiten. De bingo en de muziekmiddagen blijven onverminderd populair, maar we werken vaker met kleinere groepen. Zo zijn we bijvoorbeeld een activiteit gestart voor mensen die niet meer goed uit hun woorden kunnen komen. We laten ze hun verhaal vertellen aan de hand van plaatjes die uit tijdschriften en kranten zijn geknipt. In gewone gespreksgroepen vallen deze bewoners buiten de boot, hier kunnen ze meedoen.” Een bijzonder project was de verjaardagskalender met gedichten van bewoners. “Er was een groepje bewoners dat gedichten maakte. Met een jonge illustratrice uit de wijk, die we kenden van een andere activiteit, ontstond het idee om een kalender te maken.
Ik vind het tof hoe zoiets bij elkaar komt. We willen graag dat generaties elkaar ontmoeten, dat de buitenwereld naar binnen komt en dat ouderen worden uitgedaagd. Het leverde zulke mooie gedichten op, die echt een inkijkje geven in hun belevingswereld. En er is een tastbaar resultaat, dat nog te koop is ook.” Het team Welzijn maakt gebruik van de specifieke kwaliteiten van de eigen medewerkers. “Een van ons weet heel veel van klassieke muziek. Een ander heeft weer veel kennis van werken met speksteen. Het sluit vaak mooi aan bij interesses van bewoners. Ik zie ook dat sommige medewerkers groeien in wat ze doen, een grote activiteit draaien bijvoorbeeld, wat echt niet iedereen gemakkelijk afgaat. In de zomer komt er in het park rond het huis een camping, ook een idee van een van mijn medewerkers. We moeten het plan nog uitwerken, maar het geeft alvast veel enthousiasme en energie.” Zouden we bijna nog vergeten te vragen wat de functie van teammanager Welzijn precies inhoudt. “Ik ben verantwoordelijk voor de organisatorische en personele zaken van het team: roosters maken, functioneringsgesprekken voeren, enzovoort. Ik bewaak het budget en ik vertegenwoordig het team naar buiten. Uiteraard ben ik ook inhoudelijk betrokken, maar het ontbreekt me de tijd om zelf veel activiteiten te organiseren. Wel verzorg ik de periodieke herdenkingsbijeenkomsten voor overleden bewoners. Ook zit ik nu bijvoorbeeld in de werkgroep Mantelzorg die zich buigt over manieren om mantelzorgers beter in beeld te krijgen. Want we moeten ons blijven ontwikkelen.”
Functie: Teammanager Welzijn Functiedoel: Stuurt de medewerkers welzijn aan in de aangewezen locaties. Benodigde opleiding: Relevante beroepsopleiding op HBO-niveau en ervaring in een leidinggevende functie. Bijzonderheden: Op dit moment wordt gesproken over de exacte invulling van de functie in de locaties, naar aanleiding van de veranderingen in de organisatie.
10
AxionContinu heeft 2.000 medewerkers en circa 140 verschillende functies. Bij sommige functies denkt iedereen zich een voorstelling te kunnen maken. Andere functies zijn minder bekend.
Functie In deze rubriek iedere keer een andere functie in de schijnwerpers. Deze keer:
Vakmanschap Het is de kunst om vooral de kansen te zien om mensen en mogelijkheden bij elkaar brengen. Je moet organisatietalent hebben en kunnen netwerken. Gelukkig ben ik van nature een verbinder, iemand die heel erg houdt van dingen samen doen.
Aandacht Ons werk begint met aandacht hebben voor de persoonlijke verhalen van bewoners. Wat hebben ze meegemaakt? Waar liggen hun interesses? Wat zouden ze nog willen doen? Ze willen en kunnen vaak nog zo veel meer als je ze stimuleert.
Plezier Als een project aanslaat. Zoals dit jaar bij het kerstdiner, waar we de bewoners mooi hadden opgemaakt en zo, en vooraf lieten portretteren door een professionele fotograaf. Onbetaalbaar als je ziet hoeveel genoegen mensen daaraan beleven. (LN)
Teammanager Welzijn Marieke van der Linden
Gastredacteur ‘Hoe goed ken jij ons magazine?’ luidde de oproep in ContACt nummer 50 om mee te doen aan de prijsvraag. Marieke van der Linden had de meeste vragen goed en was dinsdag 13 december als gastredacteur bij de redactievergadering. “Dat vond ik een leerzame ervaring en het versterkte mijn gevoel dat uitwisseling of meekijken met collega’s zeer nuttig kan zijn. Los van het feit dat het leuk is – en gezellig – om nieuwe collega's te ontmoeten, zorgt het voor meer inzicht en begrip.”
11
Afbeelding te vinden in De Voorveldse Hof
Iedere dinsdagmiddag is er in het restaurant van ’t Huis aan de Vecht geheugentraining. Gewoonlijk gebeurt dat aan de hand van vragen en kleine oefeningen, zegt Marian Uitewaal, medewerker Welzijn. Vanmiddag wil ze met de mensen aan tafel in gedachten een wandeling maken van de Amsterdamsestraatweg naar het Wilhelminapark. “Dat is een aardig eindje stappen,” roept Anna over de lange tafel.
In gedachten door oud Utrecht D
Toegangsdeur in Koningsbruggen
12
e sfeer is uitgelaten. Veertien dames en twee heren beginnen aan de tocht. Marian heeft fotokopieën gemaakt van kenmerkende oude panden, waaronder veel winkels die er niet meer zijn. Ze somt eerst de regels op. “We laten elkaar uitpraten en zeggen niet voor. Want we doen dit om onze grijze massa aan het werk te houden.” “Maar heb het vaak al gezegd voor ik er erg in heb,” verontschuldigt mevrouw De Hoed zichzelf. “We staan op de Amsterdamsestraatweg,” begint Marian. “Waar dan, want die is lang,” roept Wil. “Bij het Wilhelminapark toch,” zegt mevrouw De Graaf. “Nee joh, dat is het Julianapark.” “O ja,” verbetert De Graaf zichzelf. Marian toont een foto van de Vleeschhal. Vrijwel iedereen weet dat je daar paardenvlees kopen kon. “Die zat op de hoek met de Acaciastraat,” zegt Rietje. “En welke bakkers zaten er in de straat?,” vraagt Marian. De namen Hagdoorn en Steentjes vallen. “Die zitten er nog,” merkt iemand op. “Bij Steentjes hebben ze heerlijke hazelnootgebakjes.” Even later zijn we bij het Vredenburg aangekomen.
Marian: “Op de hoek zat…” “Vinke,” antwoordt mevrouw De Hoed. “Daar heb ik mijn trouwjurk nog gekocht. Voor 204 gulden.” “Ik ben getrouwd in een positiejurk,” lacht Rietje. “Een motje, ik moest trouwen.” “Ik ook,” roept een ander. “We waren niet zo braaf,” zegt Anna tegen Wil. Marian wil verder, naar de C&A. “Die gaat dicht,” weet Marion. “Gaat die ook al weg,” zegt Wil ontsteld. We steken over. langs de poffertjeskraam die daar stond. “Weet iemand de naam nog?” Geen moeilijke vraag: Victor Consael. Velen herinneren zich de bankjes van rood pluche. Ook de Lange Elisabethstraat kan bijna iedereen zich voor de geest halen. “Daar zat Limburgia, een club voor mannen,” zegt Marian. “Een seksclub? Nee toch!” Er wordt door elkaar heen gepraat. “Daar kon je dansen,” herinnert mevrouw De Graaf zich. “Het was er wel duur.” In gedachten gaan we over de Steenweg. We passeren de Hekelsteeg waar de eerste winkel van Vocking was, van de bekende Utrechtse worst, waarover de meningen ook hier aan tafel verdeeld zijn. “Op het eind van de Steenweg slaan we rechtsaf,” zegt Marian. “Weten jullie nog waar we zijn?” Niet alle antwoorden zijn goed. Het is de Choorstraat, vernoemd naar een verdwenen deel van de Buurtkerk. Een van de dames weet dat daar een vrome kluizenares huisde. Marian googlet op haar smartphone. Suster Bertken woonde 57 jaar in een sobere cel van amper vier bij vier meter. Ze stierf in 1514, 87 jaar oud. Het oogst bewondering en ook verbazing. We gaan over de Lijnmarkt en keren terug via de Donkere Gaard en de Vismarkt. We passeren een
handwerkwinkel, café De Postillon en een dierenwinkel, waar ze levende honden in de etalage hadden. “Dat zou nu toch niet meer kunnen,” zegt Marian. Tegenover het oude Stadhuis was de Winkel van Sinkel. Nu een grand café, ooit het eerste warenhuis van Nederland. “In de Winkel van Sinkel is alles te koop,” zegt een aantal dames in koor. “Hoeden en petten en dameskorsetten. Drop om te snoepen en pillen om te poepen.” Via de Neude met drogisterij Woortman, het Janskerkof met het beeld van Willibrord belanden we op de Maliebaan. Het is inmiddels een uur later, de tijd is voorbij gevlogen. Marian leest nog een hilarisch verhaal voor van Herman van Veen – geboren en getogen Utrechter – over een parade op de Maliebaan. Ter afsluiting wordt de Utrechtse hymne Als ik boven op de Dom sta ingezet. Het wordt uit volle borst gezongen. (LN)
“Hoeden en petten en damescorsetten. Drop om te snoepen en pillen om te poepen.”
Utereg me stadsie Op veel locaties is ‘Utrecht’ nadrukkelijk aanwezig. Grote foto’s van meest oude stadsgezichten sieren bijvoorbeeld het grand café van Voorveldse Hof en het atelier van De Parkgraaf. In Koningsbruggen staat de Domtoren pontificaal op de toegangsdeur. In Voorhoeve zijn de afdelingen – inmiddels verbouwd tot kleinschalige woningen – vernoemd naar stadskastelen en buitenplaatsen. In de tuin staat nog de oude toegangspoort van het ziekenhuis dat er eerst was. “AxionContinu heeft als zorgorganisatie historische wortels in Utrecht,” zegt Roosje de Keizer van het Utrechts Archief, dat oude archieven van De Wartburg overnam. Stukken die teruggaan tot 1841, toen de Lutherse gemeente het ‘Wees-, oude mannen- en vrouwenhuis’ oprichtte. Het markante witte gebouw van het zorghotel ademt zoveel historie dat er een museumroute is uitgezet.
Het Utrechtgevoel van Koningsbruggen “Er zijn hier veel Utrechters, dus ja, dat Utrechtgevoel is er wel,” zegt Joost van Schaik, medewerker Welzijn in Koningsbruggen, In de gangen – de centrale gang is ‘Zadelstraat’ gedoopt, – hangen foto’s met stadsgezichten van vroeger.
Contact | jaargang 12 | februari 2017
“Het oude Utrecht is een fijn onderwerp om over te praten.” Joost pakt de krant Actueel Verleden erbij, met veel oude en nieuwe foto’s van de stad. “Aan de hand van zulke foto’s komen de herinneringen boven. Bewoners weten veel meer van vroeger dan ik en dat sterkt ze. Als je altijd maar verbeterd wordt wanneer je iets vertelt, maakt dat je niet zekerder. Praten over vroeger geeft ze een prettig gevoel, het gevoel erbij te horen.” Joost gaat ook geregeld met bewoners in een busje naar de stad. “Het Volksbuurtmuseum in Wijk–C is populair. Laatst bleek dat een man mijn opa nog had gekend, die daar ook heeft gewoond. Door zo’n persoonlijk raakvlak krijg je echt contact.” De rit door de stad naar een museum, is voor velen al een beleving op zich. “Dan rijden we
een stukje om en kijken ze hun ogen uit. ‘Wat is er veel veranderd’, zeggen ze dan.” Een paar jaar geleden ging Joost met een paar mannen weleens kijken bij de training van FC Utrecht. “Toen woonden hier een paar fanatieke FC-aanhangers. Nam ik een paar klapstoeltjes mee, een kan koffie en wat koekjes. Na de training kwamen sommige spelers effe een handje geven. Jan Wouters, die toen nog trainer was, nam altijd de tijd voor een praatje. Vonden de mannen geweldig.” (LN)
13
Mieke Wilms (links) en Moniek Luinenburg
Knowledge Brokers:
kennisuitwisseling over CVA In De Parkgraaf revalideren jaarlijks ruim honderdvijftig revalidanten die een CVA, in de volksmond een beroerte, hebben gehad. Dat kan niet zonder deskundige medewerkers. Ergotherapeute Mieke Wilms en senior verpleegkundige Moniek Luinenburg maken deel uit van Knowledge Brokers, een kennisnetwerk voor CVA-professionals. “Het is een goede stok achter de deur om jezelf te blijven ontwikkelen. Zo blijf je toch bewuster met je vak bezig,” zegt Moniek.
Moniek Luinenburg:
“Het is een goede stok achter de deur om je te blijven ontwikkelen.” 14
D
e Parkgraaf is al sinds begin 2014 verbonden aan het kennisnetwerk. “We werken veel samen met revalidatiecentrum De Hoogstraat en het Universitair Medisch Centrum Utrecht, instanties die ook deel uitmaken van het netwerk. Zo zijn wij er via een zijpad bij betrokken geraakt,” vertelt Mieke. Kennisuitwisseling was er al langer: eerder werd samen met De Hoogstraat de ‘ontbijttraining’ en de ‘agendatraining’ ontwikkeld, om de cognitieve capaciteiten van revalidanten te stimuleren. Het Knowledge Brokers-kennisplatform bestaat uit een website en een forum, waarop deelnemers kennis en plannen om de zorg te verbeteren uitwisselen. Twee keer per jaar wordt er een bijeenkomst gehouden voor de deelnemers. “Daar hoor je over initiatieven bij andere zorginstellingen. Ook kun je op de site plannen nalezen en zelf invoeren, als je denkt dat de zorg daardoor verbetert,” zegt Moniek. Het kennisnetwerk verzorgt ook opleidingen. Er werd bijvoorbeeld een vierdaagse
cursus aangeboden waarin de deelnemers werd geleerd een projectplan te schrijven, het in te voeren en vooral ook te borgen. “Want dat motto ‘Alles is revalidatie’ is natuurlijk niet nieuw. Maar hoe zorg je ervoor dat alle medewerkers volgens die filosofie blijven werken? Dat is de uitdaging.”
Meeloopdagen Eén van de projectplannen die op het kennisplatform verschenen, wordt dit jaar in De Parkgraaf ingevoerd en heeft als doel de mantelzorger meer te betrekken bij de zorg en therapieën. Moniek: “We willen één of wellicht meerdere ‘meeloopdagen’ organiseren voor elke individuele mantelzorger, zodat ze zelf kunnen ervaren hoe zwaar het zorgen kan zijn. Mantelzorgers hebben de neiging de vraag, of zij de zorg die nodig is wel kunnen bieden, voor zich uit te schuiven. Ze denken vaak dat het wel goed zal komen. Het meelopen kun je zien als een soort test: de mantelzorger krijgt een beter beeld van wat hem of haar Ramon Blok
Eliane Thewessen, bestuurder van AxionContinu, is de nieuwe columniste van Contact. Ze schrijft over wat haar bezighoudt en opvalt.
Mieke Wilms:
“Dag in, dag uit moeten zorgen is iets anders dan hier een uurtje helpen.” te wachten staat. En ja, het kan ook duidelijk worden dat het niet gaat lukken, dat meer hulp nodig blijft.” “Het zijn vaak de cognitieve problemen van CVA-revalidanten die mantelzorgers over het hoofd zien,” vult Mieke aan. “Sommige handelingen lukken nog best, maar twee dingen tegelijk doen, dat gaat niet meer. En ook is dag in, dag uit moeten zorgen iets heel anders dan hier een uurtje meehelpen.” (KM)
Parkgraaf-medewerkers op congres Nursing Op 28 maart houdt Nursing (tijdschrift voor verpleegkundigen en verzorgenden) een congres over revalidatiezorg in de Reehorst in Ede. Moniek Luinenburg en Mieke Wilms zijn uitgenodigd om op dit congres een workshop te geven over samenwerken met mantelzorgers. Moniek Luinenburg: “Daar zullen we vertellen over de ideeën die wij over de ‘meeloopdagen’ hebben. Maar er komen ook andere onderwerpen aan bod, zoals de oefengids die we revalidanten en hun mantelzorgers aanbieden, dat we de mantelzorger actief uitnodigen mee te kijken bij therapieën, of aan te schuiven bij het wekelijkse spreekuur met de arts. We gaan in onze functie van Knowledge Brokers naar dit congres. En hoewel meerdere instellingen proberen de mantelzorger bij de zorg te betrekken, loopt AxionContinu hierbij wel voorop.” Contact | jaargang 12 | februari 2017
ISO Eind vorig jaar is ons kwaliteitssysteem geaudit. Ik weet zeker dat deze zin heel vaag is voor mensen die zich niet regelmatig met het toetsen van kwaliteit bezighouden. Dat kan ik me nog goed herinneren uit de tijd voor ik zelf in kwaliteitsland actief werd, en dat is al behoorlijk lang geleden. Eigenlijk is het redelijk overzichtelijk. Er zijn afspraken gemaakt over wat goede zorg is (de norm) en er wordt getoetst of er aan deze norm wordt voldaan (de audit). Bijvoorbeeld voor het uitreiken van medicijnen. Voor sommige medicijnen moeten twee zorgmedewerkers kijken of het de goede dosis is en daar een paraaf voor zetten. Bij de toets wordt bekeken of deze parafen aanwezig zijn. Helaas is het in de praktijk iets minder eenvoudig. We zouden Nederland niet zijn als we niet ook nog eens verschillende normen zouden hebben! AxionContinu heeft gekozen voor de ISO-norm (Internationale Organisatie voor Standaardisatie). Een belangrijke reden voor deze keuze is dat ISO wel duidelijk aangeeft waar je aan moet voldoen, maar de manier waarop je dat bereikt meer aan de organisatie zelf overlaat. Om het nog iets gecompliceerder te maken, hebben de vele verschillende externe toezichthouders, zoals de Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ), allemaal weer hun eigen normen.
Al deze normen brengen behoorlijk wat administratieve lasten met zich mee en daar worden wij niet altijd vrolijker van. We hebben ons op al die gebieden te verantwoorden en helaas is dat vaak nog tot op allerlei detailniveau. Zo worden wij geacht elke dag het vaatdoekje in de keuken te vervangen, maar moeten we dat ook nog registreren! Nou zal ik de laatste zijn om te zeggen dat verantwoording niet nodig is. Alleen zeggen dat je iets goed doet is niet voldoende, je moet het op een of andere manier ook kunnen aantonen. Gelukkig wordt op dit moment in Nederland het debat gevoerd over hoe gedetailleerd de verantwoording zou moeten zijn en of de normen van de verschillende toezichthouders niet beter op elkaar afgestemd zouden moeten worden. Zolang de staatssecretaris zich echter moet blijven verantwoorden voor elk incident in een verpleeghuis, zal dat maar traag veranderen, ben ik bang. Het allerbelangrijkste blijft dat wij binnen AxionContinu liefdevolle zorg leveren aan mensen die hun zorg aan ons hebben toevertrouwd. Dat we dat doen met vakmanschap, aandacht en plezier en dat we open staan voor verantwoording hiervan. En dat doen we goed, zoals onder andere blijkt uit het behaalde ISO-certificaat!
15
AxionContinu zoekt verpleegkundigen en verzorgenden AxionContinu is op zoek naar verpleegkundigen en verzorgenden IG. Er zijn vacatures in verschillende woonzorgcentra, in de thuiszorg, in Zorghotel De Wartburg en in De Parkgraaf (centrum voor revalidatie en herstel). Ken je iemand die graag bij AxionContinu zou willen werken? Zou je zelf graag als verpleegkundige of
verzorgende aan de slag willen, bijvoorbeeld als herintreder? Op de website www.mijnprachtbaan.nl staat veel informatie over werken bij AxionContinu. Belangstelling? Neem contact op met recruiter Kim Hooijmans, info@mijnprachtbaan.nl of 030-282 2288. (BS)
Berichten vanuit AxionContinu
Mariënstein krijgt duo-fiets Bewoners van Mariënstein kunnen er lekker met de fiets op uit in IJsselstein. Met een bijdrage van het IJsselsteinse bedrijf Den Hartog Verzekeringen kon een duo-fiets worden aangeschaft. De fiets is op 23 december officieel in gebruik genomen. “Het is belangrijk dat bewoners zoveel mogelijk bewegen. Dat houdt mensen fit, niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal,” zegt medewerker welzijn Elleke van Ling. “We hebben in Mariënstein veel mogelijkheden
16
om mensen te laten bewegen. Denk bijvoorbeeld aan onze beweegtuin en aan de beweeglessen die we een paar keer per week geven. De nieuwe duo-
fiets is een mooie aanvulling. Bewoners kunnen samen met een familielid of begeleider fijn een tochtje maken op de fiets.“ (BS)
ISO-certificering voor AxionContinu AxionContinu heeft met succes het ISO-certificeringstraject afgerond. Dat betekent dat alle locaties aan de ISO 9001-kwaliteitseisen voldoen. Bijvoorbeeld op het gebied van veiligheid en risico’s voor de cliënt. Zorgorganisaties zijn verplicht de kwaliteit te laten toetsen. AxionContinu heeft gekozen voor de ISO-certificering. Auditoren (‘controleurs’) hebben op een groot aantal locaties gesprek-
ken gevoerd, indrukken opgedaan en stukken gelezen. De belangrijkste positieve punten zijn onder meer dat AxionContinu echte aandacht heeft voor de cliënt, dat de huisvesting prima op orde is en dat de scholing van medewerkers goed is geregeld. Ook zijn er verbeterpunten. Zo moet nog worden nagegaan of medewerkers van de nieuwe locatie Voorveldse Hof veilig kunnen werken volgens de regels
die de Arbowet voorschrijft. Dat moet voor de zomer zijn onderzocht. (BS)
Social media groeit! AxionContinu is steeds actiever op social media. Het Facebook-account heeft al zo’n 750 ‘likes’, ruim 170 meer dan het jaar ervoor. Op Twitter heeft AxionContinu inmiddels 950 volgers. AxionContinu heeft ongeveer 4200 tweets (berichtjes op Twitter) geplaatst. Op LinkedIn heeft AxionContinu 1444 volgers. Er zijn dus steeds meer mensen en organisaties die AxionContinu op social media weten te vinden en de berichten (posts) lezen, liken en vaak ook delen. Ook het aantal locaties met een eigen Facebook- en Twitteraccount neemt toe. Medewerkers plaatsen hier berichten over leuke, interessante en mooie zaken die in hun locatie gebeuren. Daarnaast houdt bestuurder Eliane Thewessen op haar eigen Facebookpagina haar volgers op de hoogte van wat zij in haar werk tegenkomt.
Sloopfeestje studentenflat Met een flinke tik hebben medewerkers Sanne Klein Hesselink en Miranda Heijgen het eerst gat in een muur geslagen van het ‘oude’ Albert van Koningsbruggen, aan de Beneluxlaan. Het pand wordt verbouwd tot een tweede zorghotel: Domstate. Miranda en Sanne hadden bij een prijsvraag voor de naam deze allebei als favoriet opgegeven en mochten daarom tijdens het sloopfeestje de eerst klap uitdelen. Nadat Albert van Koningsbruggen in 2001 de er achter gelegen nieuwbouw Contact | jaargang 12 | februari 2017
betrok, werd de flat lang verhuurd aan studenten. Rondom het Centraal Bureau en het toekomstige Domstate is het de komende periode een bouwterrein. Er is een nieuwe, tijdelijke parkeerplaats gemaakt. Een aantal medewerkers van De Parkgraaf is tijdelijk naar het Centraal Bureau verhuist. De ‘kantorengang’ van De Parkgraaf wordt in de verbouwing meegenomen. In het Centraal Bureau is ruimte vrijgekomen omdat opleidingscentrum De Verdieping naar Voorhoeve is verhuisd. (BS)
Voor de werving van nieuwe medewerkers worden LinkedIn, Twitter en Facebook al lange tijd met succes ingezet. Je vindt Mijn Prachtbaan op www.facebook.com/MijnPrachtbaan. En @MijnPrachtbaan (Twitter). Op LinkedIn zoek je op ‘AxionContinu’. (BS)
17
Met vele kunst & cultuur projecten wil AxionContinu haar bewoners in contact brengen met poëzie, muziek, dans, toneel en beeldende kunst.
Nooit te oud om te dichten Mooie herinneringen en dagelijkse belevenissen kun je natuurlijk aan iemand vertellen. Maar waarom zou je er niet eens een gedicht over maken? Bewoners van De Schutse deden dat tijdens het poëzieproject ‘Kent u Toyo Shibata al?’
Dat een mens nooit te oud is om te dichten, bewees deze Japanse dame. Haar eerste gedicht schreef ze toen ze 92 jaar was. Ze was 98 toen haar eerste bundel verscheen. Toyo Shibata had een eenvoudige, luchtige en positieve schrijfstijl. Ze schreef vooral over mensen die dicht bij haar hadden gestaan, zoals haar overleden echtgenoot, haar zoon en de zorgmedewerkers in het verpleeghuis. Stichting Vleugelmoer heeft een project bedacht waarbij ouderen hun herinneringen, ideeën en dagelijkse belevenissen kunnen uiten door middel van poëzie. Onder leiding van Jolanda Sloof van Vleugelmoer gingen zes bewoners van De Schutse aan de slag. In een aantal bijeenkomst spraken ze bijvoorbeeld over geluksmomenten.
18
Of over bezigheden van vroeger, zoals het doen van de was. Er kwamen veel persoonlijke verhalen voorbij. Samen met Jolanda werden daarna gedichten gemaakt. De deelnemers vonden het soms best pittig en wat onwennig, maar kwamen naar elke bijeenkomst. Het resultaat is een aantal mooie gedichten, dat is afgedrukt en ingelijst. Een paar gedichten verschijnen bovendien in een boekje, samen met gedichten van bewoners die in woonzorgcentra elders in het land wonen en aan het project meededen. (BS)
Colofon
Woonzorgcentra Koningsbruggen Beneluxlaan 924 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 23 00 koningsbruggen@axioncontinu.nl
’t Huis aan de Vecht Costa Ricadreef 9 3563 TA Utrecht tel. (030) 264 66 68 hadv@axioncontinu.nl
De Schutse Anna van Burenstraat 40 3411 AK Lopik tel. (0348) 55 17 24 schutse@axioncontinu.nl
De Bijnkershoek Van Bijnkershoeklaan 250 3527 XL Utrecht tel. (030) 296 85 00 bijnkershoek@axioncontinu.nl
De Ingelanden Louis Armstronglaan 800 3543 EB Utrecht tel. (030) 686 78 00 ingelanden@axioncontinu.nl
Voorhoeve Van Heuven Goedhartlaan 3 3527 CE Utrecht tel. (030) 295 38 53 voorhoeve@axioncontinu.nl
De Componist Georg Jarnostraat 14-20 3543 BX Utrecht tel. (030) 686 63 30 componist@axioncontinu.nl
Isselwaerde Kronenburgplantsoen 3 3401 BN IJsselstein tel. (030) 688 19 14 isselwaerde@axioncontinu.nl
Voorveldse Hof Blaarkopstraat 1 3573 SH Utrecht tel. (030) 282 24 40 voorveldsehof@axioncontinu.nl
De Drie Ringen Kandinskystraat 40 3544 NW Utrecht tel. (030) 686 69 50 drieringen@axioncontinu.nl
Mariënstein Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 marienstein@axioncontinu.nl
De Wartburg Kennedylaan 16 3533 KJ Utrecht tel. (030) 294 00 41 wartburg@axioncontinu.nl
Serviceappartementen
Revalidatie
De Bijnkershoek Van Bijnkershoeklaan 250 3527 XL Utrecht tel. (030) 296 85 00 bijnkershoek@axioncontinu.nl
Schutseplein Anna van Burenstraat 40 3411 AK Lopik tel. (0348) 55 17 24 schutse@axioncontinu.nl
De Parkgraaf Beneluxlaan 926 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 23 11 parkgraaf@axioncontinu.nl
De Hooghe Camp Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 marienstein@axioncontinu.nl
De Wartburg Kennedylaan 16 3533 KJ Utrecht tel. (030) 294 00 41 wartburg@axioncontinu.nl
Zorghotel De Wartburg Kennedylaan 300 3533 KN Utrecht tel. (030) 295 86 60 info@zorghoteldewartburg.nl
En verder Centraal Bureau Postbus 2251 3500 GG Utrecht tel. (030) 282 22 00 info@axioncontinu.nl
Marhaban De Gasperilaan 116-118 3527 GH Utrecht tel. (030) 293 45 81
Hospice IJsselstein Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 hospiceijsselstein@axioncontinu.nl
Servicebureau AxionContinu tussen 9.00 - 17.00 uur op werkdagen (030) 282 22 77 servicebureau@axioncontinu.nl
Zorghotel De Wartburg-De Bilt De Holle Bilt 1 3732 HM De Bilt tel. (030) 295 86 60 info@zorghoteldewartburg.nl
ContACt is het magazine van AxionContinu. AxionContinu levert wonen, zorg en revalidatie, in Utrecht, IJsselstein en Lopik. ContACt wordt vijf keer per jaar verspreid in een oplage van 7.000 exemplaren, onder cliënten, cliënten op de wachtlijst, bewoners van serviceappartementen, vrijwilligers, medewerkers en relaties van AxionContinu. Wij bedanken iedereen die heeft meegewerkt aan dit nummer hartelijk voor hun bijdrage. Vragen of opmerkingen Het is mogelijk dat u naar aanleiding van ContACt vragen heeft. Wij helpen u graag verder. Bel (030) 282 22 00, mail: communicatie@axioncontinu.nl of kijk op www.axioncontinu.nl Redactieadres AxionContinu Afdeling Communicatie & PR Postbus 2251, 3500 GG Utrecht communicatie@axioncontinu.nl Redactie Maaike Hoogland (MH) René Leideritz (RL) Kees Mollema (KM) Petra van der Sanden (PS) Berber Schrijver (BS) Louis Nouws (LN) Willem de Bruijn Fotografie Willem Mes Kees Mollema en anderen Vormgeving BLADEN&CO/Willem de Bruijn Druk Drukkerij Hendrix
Thuiszorg Teams in Utrecht, IJsselstein en Lopik. Bereikbaar via het Servicebureau: op werkdagen van 9.00 tot 17.00 uur, (030) 282 22 77 servicebureau@axioncontinu.nl
Volg ons ook op:
19
Vrijwilligers zijn onmisbaar voor AxionContinu. Daarom staat achterop elk nummer van Contact een vrijwilliger van AxionContinu in de schijnwerpers. Wilt u ook vrijwilliger worden? Mail dan naar communicatie@axioncontinu.nl
Dorien Marissink:
‘De eenzaamheid onder ouderen is vaak schrijnend’ Toen Voorveldse Hof, de nieuwste locatie van AxionContinu, een jaar geleden werd geopend, was het streven om vooral vrijwilligers uit de buurt te werven. Dat is gelukt, want Dorien Marissink werkt al sinds de opening als vrijwilliger voor het woonzorgcentrum. Ook een buurvrouw van haar is in Voorveldse Hof aan de slag gegaan.
Het contact ontstond min of meer bij toeval, vertelt Dorien. “Ik ben onderwijzeres en tijdens een van mijn oudergesprekken kwam er een moeder die hier werkt. Ze zei dat Voorveldse Hof vrijwilligers zocht. Ik wilde al langer iets met ouderen doen, het is een leuke doelgroep. Ik keek elke week naar dat programma van Geer en Goor. Dat heeft me gemotiveerd dit te doen. De eenzaamheid onder ouderen is vaak schrijnend, vind ik. Het zorgpersoneel is druk met de zorg, voor het leuks zijn extra mensen nodig. Het is een beetje zoals op school, waar je ook niet zonder inbreng van de ouders kunt.”
Op afroep Toen Dorien zich aanmeldde, was Voorveldse Hof nog niet officieel geopend, dus haar eerste twee sessies als vrijwilliger deed ze in Tolsteeg. “Helpen bij de bingo en de smartlappen. Ik vond het leuk.” Omdat Dorien fulltime werkt als docente aan een basisschool in Cothen, is ze alleen in de avonden en weekeinden inzetbaar. “Ik pak alles aan, het is maar net wat er gebeurt. Bewoners halen en brengen en koffie schenken als er een muziekactiviteit of kerkdienst is, of helpen op de woningen. Laatst heb ik ook geholpen bij de
20
barbecue voor bewoners en familie. Ik ben op afroep beschikbaar, dat was ook een wens van mij. Ik wilde eerst aftasten wat ik leuk vind en zien of het bevalt. Op termijn wil ik toch graag een vaste activiteit.” Dorien deed in haar jeugd ook al vrijwilligerswerk; elke veertien dagen begeleidde ze activiteiten voor de jongerenclub in het Overijsselse Nieuw-Heeten. De cursussen voor vrijwilligers die AxionContinu aanbiedt, ziet Dorien wel zitten. “Een basiscursus dementie lijkt me zeker interessant. Het is
soms ingewikkeld: is het waar wat een bewoner zegt? En hoe ver is iemand heen? Ik vind het wel eens lastig om dat in te schatten. De eerste keer dat ik aan de slag ging, bijvoorbeeld, sprak ik op Tolsteeg een bewoonster die heel verdrietig was. Ik vroeg haar waarom en ze antwoordde dat haar kinderen nooit op bezoek kwamen. Later sprak ik een andere vrijwilliger hierover en die barstte in lachen uit. Het bleek dat die mevrouw twee zoons had, die élke middag bij haar op bezoek kwamen.” (KM)