Contact Het magazine van
AxionContinu
Nummer
2
jaargang 12 | mei 2017
‘Zuster!
Zusterrr!’
Scholing kleinschalig wonen
12 mei
Dag van de Zorg Werk en opleidingstraject
Investeren in kansen Permanent meten
Hoe tevreden bent u? Contact | jaargang 12 | mei 2017
1
Contact Het magazine van AxionContinu | Nummer 2 | jaargang 12 | mei 2017
3
4
Dag van de Zorg
12 mei
Medewerkers in het zonnetje.
Daarom werken zij in de zorg.
8
12
De Schoolstraat
Investeren in kansen
Kleinschalig wonen zelf beleven.
13
14
Tevreden?
Transfertraining
Permanent meten hoe cliënten de zorg ervaren.
Veilig tillen.
Werk en opleidingstraject.
Verder in dit nummer Mijn verhaal ‘Ik vond Israël een prachtig land’ 6 Functie Centraal Woonzorgondersteuner 10 Column Lamp 15 Kort Contact Berichten vanuit AxionContinu 16
10
Functie Centraal
CultuurContact Grijze Koppen Concert
18
Vrijwillig in beeld Cora Zoontjes 20
12 mei Dag van de Zorg dag van de zorg • 12 mei •
Bij de Tweede Kamerverkiezingen van afgelopen maart was de ouderenzorg één van de belangrijkste thema’s, voor het eerst in de recente geschiedenis. In het kielzog van Hugo Borst en Carin Gaemers, die eerder in hun manifest hadden gepleit voor meer geld voor de ouderenzorg, beloofde premier Mark Rutte twee miljard extra voor de sector uit te trekken.
O
f deze belofte wordt waargemaakt of niet: de ouderenzorg kent problemen die niet alleen met geld zijn op te lossen. Het ‘langer thuis wonen', dat de politiek al jaren stimuleert, heeft als gevolg dat er meer ouderen met steeds complexere aandoeningen binnenkomen in de zorginstellingen. Hiervoor is goed gekwalificeerd personeel nodig. Contact | jaargang 12 | mei 2017
da g van de zor g • 1 2 m e i • da g van de zor g
Maar daar is een chronisch tekort aan. Hoezeer het ook gerechtvaardigd is om af en toe de noodklok te luiden, deze negatieve verhalen dragen wel bij aan het imagoprobleem van de ouderenzorg. Terwijl er dagelijks zoveel mooie momenten te beleven zijn.
Zonnetje Op 12 mei is het weer de Dag van de Zorg. Dan zetten zorgorganisaties hun medewerkers in het zonnetje. Zo ook AxionContinu. Maar de overige 364 dagen van het jaar zijn zij niet minder belangrijk. AxionContinu is trots op haar medewerkers. Zij zorgen er samen voor dat bewoners op een fijne manier in de woonzorgcentra kunnen wonen, goede zorg aan huis krijgen en prima kunnen revalideren of herstellen. AxionContinu investeert veel in medewerkers. Daarvan staan enkele voorbeelden in dit blad. Zoals
de intensieve scholing in het verlenen van kleinschalige zorg door De Schoolstraat, of de training in transfertechnieken, waarmee gezonder werken wordt gestimuleerd.
Wij doen’t Vorige maand verscheen ook het magazine bij het innovatieproject ‘Wij doen ’t’, waarin medewerkers laten zien dat ze meedenken en met nieuwe, innovatieve ideeën kunnen komen. Want het is niet alleen zaak dat medewerkers zich vakinhoudelijk kunnen ontwikkelen, zodat het dagelijkse werk aan diepgang wint. Er moet eveneens ruimte zijn voor de initiatieven die medewerkers zelf aandragen, bijvoorbeeld om zoveel mogelijk plezier in het werk te houden, of om het leven van de bewoners te verrijken. Dat is waar we voor staan en waar we blijvend op willen investeren. (RL)
3
Elize van den Akker
‘Goede naam’ Elize van den Akker werkt sinds februari in
op zoek te gaan naar een andere werkkring.
Dat vind ik toch leuker. Je ziet cliënten ook vooruitgaan, terwijl dat op een long stay-afdeling niet meer het geval is. Verpleegtechnisch is dit afwisselender, al wil ik niets afdoen aan de zorgverlening in een woonzorgcentrum.
Eerlijk gezegd kende ik De Parkgraaf niet, maar van een oud-collega hoorde ik dat AxionContinu een heel goede naam heeft. En tot nu ben ik daarin niet teleurgesteld. Na zes jaar werken in een verpleeghuis was ik toe aan een nieuwe uitdaging. Het grootste verschil is dat je in de revalidatie voortdurend met nieuwe cliënten te maken krijgt.
Ik kan me ergeren aan het slechte imago dat de verpleeghuiszorg heeft. Er zullen vast huizen zijn waar het minder goed loopt. Maar waar ik werkte, kwamen de cliënten aan zorg niets tekort. Door alles over één kam te scheren en alleen te berichten over misstanden als pyjamadagen en urinelucht, schets je een beeld dat in zijn algemeenheid niet klopt. Zeer
De Parkgraaf, centrum voor revalidatie en herstel. Voorheen was ze verpleegkundige in een woonzorgcentrum in Tiel. Haar verhuizing naar Nieuwegein was aanleiding om
dag van de zorg • 12 mei •
onterecht voor de mensen die zich met hart en ziel inzetten. De Dag van de Zorg doet me niet zoveel, want ik ben niet zo van de ‘dagen’. Zorg is wel echt mijn ding. Ik ben als negentienjarige opgeleid in het voormalige ziekenhuis Berg en Bosch in Bilthoven. Doordat de wisseldiensten op een gegeven moment moeilijk waren te combineren met mijn gezin, heb ik een tijd een kantoorbaan gehad. Maar zodra de kinderen groter waren, ben ik de zorg weer ingegaan. Waar ik in De Parkgraaf vooral aan moet wennen, is het zorgen met de handen op de rug. Maar dat gaat me lukken.
da g van de zor g • 1 2 m e i • da g van de zor g
Johanna Kwarten
‘Hier is het noodzaak’ Johanna Kwarten werkt op de cliëntenadministratie. Hier worden alle klantgegevens bijgehouden en gecontroleerd. Ook worden de factuuropdrachten opgemaakt, die de afdelingen die de diensten leveren, versturen. “Je hebt te maken met heel veel verschillende regelingen en de laatste jaren zijn er ook veel wijzigingen in de vergoedingensfeer doorgevoerd. Denk je alle regels, indicaties en codes te kennen, moet het ineens weer anders. Ik geloof dat we het cliëntenbestand wel vijf keer in zijn geheel hebben moeten aanpassen.”
Het is frustrerend als je een factuur terugkrijgt van een verzekeraar omdat die net niet juist is ingevuld volgens hun regels. En verschillende verzekeraars hebben ook nog eens eigen voorschriften. Wij zijn hier voortdurend bezig met zulke zaken, het hoort ook bij ons werk. Maar als je zorg verleent, wil je daar eigenlijk zo weinig mogelijk mee te maken hebben. Toch zijn vooral in de wijkverpleging de laatste anderhalf jaar meer administratieve taken op de werkvloer komen te liggen. Je merkt dat niet iedereen daar gelukkig mee is, of dat even goed kan. Wij proberen hen hier zo goed mogelijk in te ondersteunen. Als alles op orde is, alle ‘afkeur’ is hersteld, en alle rekeningen zijn
4
gedeclareerd, dan heb ik een goed gevoel. Voordat ik hier kwam, werkte ik op de administratie van een groot autoleasebedrijf. Daar was de sfeer heel anders. Afgezien van dat er vooral mannen werkten en hier vrouwen, draaide het daar toch meer om luxe. Hier is het noodzaak. Als een klant zelf huishoudelijke hulp inkoopt, let je extra goed op dat het bedrag dat we in rekening brengen klopt. Niet iedereen heeft het even breed en je mag niemand onnodig op kosten jagen.
Laura de Haan
‘Uit het hart’
Laura de Haan is wijkverpleegkundige in Utrecht Zuid. Ze is ook voorzitter van de begin dit jaar geïnstalleerde Verpleegkundigen en Verzorgenden Adviesraad (VVAR) en is daar druk mee.
Tijdens mijn opleiding heb ik als oproepkracht gewerkt op Tolsteeg. Ik vond het meteen al bijzonder hoe er voortdurend werd gekeken naar wat nog wél mogelijk is. Andere organisaties verleenden ook goede zorg, maar daarin waren ze voor mijn gevoel minder sterk. Als medewerker krijg ik ook ruimte. Dat stimuleert. Toen ik anderhalf jaar geleden binnenkwam, was ik enigszins timide. Nu ben ik VVAR-voorzitter en teamleider. De wijkverpleging is behoorlijk aan het veranderen. Verzorgingshuizen verdwijnen en mensen worden dag van de zorg • 12 mei •
gestimuleerd zo lang mogelijk thuis te blijven wonen. Onze rol is dan ook steeds vaker die van regelaar en ondersteuner, waarbij we heel nauw samenwerken met huisartsen, ziekenhuizen, buurtteams en uiteraard familie en mantelzorgers. Voor onze cliënten proberen we de continuïteit van zorg te bewaken en we gaan best ver in wat we nog kunnen doen. Het betekent dat we ‘out of the box’ moeten kunnen denken, voortdurend op zoek naar oplossingen die niet altijd direct voor de hand liggen. We houden natuurlijk wel rekening met de geldende protocollen.
Het geeft me voldoening als ik zie dat de gekozen aanpak goed werkt bij een cliënt. Maar dat ligt niet voor de hand. Soms loopt het niet zoals je graag zou willen en daarmee moet je ook kunnen leven. Van mijn team en mijn leidinggevende ontvang ik geweldige ondersteuning. Daarnaast is het werken in de zorg iets wat rechtstreeks uit mijn hart komt, daarvoor wil ik graag tot het uiterste gaan, zonder er iets voor terug te verwachten. Er zijn geregeld bijzondere momenten. Laatst ben ik voor het eerst gevraagd een cliënt bij zijn euthanasie te begeleiden. Daar moest ik even over nadenken, want kom je dan niet te dichtbij als professional? Maar dat iemand je op dat moment in het leven in zijn nabijheid wil hebben, zegt natuurlijk heel veel. Dan heb je iets goed gedaan.
da g van de zor g • 1 2 m e i • da g van de zor g
Sandra Visee
‘Zoeken naar verbinding’ Sandra Visee is coördinator Welzijn in De Drie Ringen in Leidsche Rijn. Ze werkt 22 jaar bij AxionContinu, op verschillende locaties. “Het leuke van een grotere organisatie is dat je af en toe een nieuwe uitdaging kunt opzoeken. Alle huizen hebben zo hun eigen karakter. ’t Huis aan de Vecht heeft die rode (PvdA) traditie, De Bijnkershoek is heel levendig, en De Drie Ringen ligt in een nieuwbouwwijk, waarbij nog veel moet worden opgebouwd.” Het op zoek gaan naar verbindingen tussen het woonzorgcentrum en de wijk, dat spreekt me zeer aan. We willen samen met andere organisaties en buurtbewoners een sociaal netwerk Contact | jaargang 12 | mei 2017
opbouwen, wat extra nodig is nu mensen langer thuis wonen. Workshops en concerten die we hier organiseren, zijn vaak al toegankelijk voor wijkbewoners. Soms bieden we een goedkope maaltijd aan, in combinatie met een activiteit om het nog aantrekkelijker te maken. We werken geregeld samen met scholen, zodat kinderen en ouderen elkaar ontmoeten, ook een vorm van verbinding. En laatst hadden we een project met een toneelclub uit de wijk, die op basis van interviews met onze bewoners een stuk had gemaakt dat hier ook weer is opgevoerd. Welzijn en zorg zijn in mijn ogen onlosmakelijk met elkaar verbonden. De scheidslijnen lopen niet zo strikt.
Iemand in bad doen en wassen draagt net zo bij aan een fijne dag als een uitstapje of een activiteit. Het gaat erom dat we vanuit ons vakgebied kijken naar wat bewoners willen en kunnen. Hoe sluiten we het beste aan op hun wensen en behoeften? Dat moeten we ook blijven checken. Als een bewoner een tijdje niet meer naar een activiteit komt, kan het zijn dat hij of zij dat niet meer fijn vindt, maar er kan ook iets anders aan de hand zijn. Je mag dit werk nooit op de automatische piloot doen. (LN)
5
Kent u of bent u ook zo’n bewoner met een bijzonder verhaal? Mail de redactie van Contact en misschien staat uw verhaal de volgende keer hier. communicatie@axioncontinu.nl
Mevrouw Pel werd in 1921 in Leeuwarden geboren, maar groeide op een boerderij aan de rand van het Utrechtse Oog in Al op. “De boerderij van mijn ouders stond vlak bij Den Hommel, een chique theehuis.” Hoe Willemke Pel (“iedereen noemde me altijd Wim”) in Utrecht terechtkwam, had alles te maken met de omzwervingen van haar vader.
Wim Pel:
‘Ik vond Israël een prachtig land’ “Mijn vader werd al jong door zijn stiefmoeder het huis uitgezet. Hij wilde graag boer worden, maar in Friesland waren er toen weinig kansen. Dus vertrok hij naar de Verenigde Staten, naar een plaatsje op het platteland, waar hij het boerenvak leerde. Er was echter één probleem: hij had mijn moeder al leren kennen en zij wilde onder geen beding naar Amerika verhuizen. Dus kwam hij terug en na verloop van tijd huurde hij een boerderij net buiten Utrecht. Ik was drie jaar oud toen we erheen verhuisden.”
Het hele gezin op het strand van Katwijk, tijdens de jaarlijkse vakantie.
Kist appels
Wim Pel was de jongste van vier dochters. De moeder met haar dochters, eind jaren twintig.
6
Tegenover de boerderij van haar ouders woonde dr. Voorhoeve, de geneesheer naar wie het Dr. J.N. Voorhoevehuis is vernoemd, dat tegenover De Wartburg ligt en dat mevrouw Pel nu vanuit de gang van haar appartement kan zien liggen. Tegenwoordig heet deze locatie Voorhoeve. “Hij had een heel gemene hond, die altijd wild naar ons blafte als we langsliepen om naar school te gaan.” Het gezin verhuisde op een gegeven moment naar een andere boerderij, die op de plek stond van
het voormalige Oudenrijn Ziekenhuis en waar ze tot na de oorlog zouden blijven wonen. Van die tijd herinnert Wim zich nog maar weinig. “We hadden onderduikers. Er zijn ook Duitsers in de boerderij ingekwartierd geweest. Aan het einde van de oorlog kwamen er veel mensen aan de deur, op zoek naar voedsel. Maar we hadden zelf amper te eten.” Toen haar vader bij een razzia werd opgepakt, fietste ze samen met haar zus naar de Betuwe - de fietsen hadden houten wielen, omdat er geen rubber meer was - en
Nederland. “Maar mijn moeder was niet zo enthousiast over onze relatie, dus bloedde het uiteindelijk dood. Verder heb ik ook niet zoveel vrienden gekend. Ik had er zelf ook geen aardigheid in, met name omdat ik bij mijn moeder inwoonde. En op een gegeven moment moest ik, samen met Anne, mijn moeder verzorgen. Na haar overlijden zijn we in het appartement blijven wonen.”
wisten ze hun vader met een kist appels weer vrij te krijgen. Na de oorlog woonde ze nog een jaar of tien op de boerderij, maar door de oprukkende stad moesten ze daar ook weg. “Waar nu de wijk Kanaleneiland ligt, waren vroeger weilanden met koeien en schapen. Mijn vader overleed, vrij jong nog, en toen verhuisde ik met mijn zus Anne en mijn moeder naar een appartement aan de Von Kleistlaan, tegenover de Pniëlkerk.” Na het afronden van de Mulo ging Wim Pel aan de slag bij de PTT, waar ze op de afdeling internationale telefonie terechtkwam. “Ik moest Frans, Duits en Engels spreken, dus dat was wel pittig.” Later gaf ze leiding aan een afdeling in Amsterdam. Ze bleef tot aan haar vroegpensioen voor de PTT werken.
het plaatsje bezocht waar haar vader zich decennia eerder het boerenvak eigen had gemaakt. Na haar vroegpensioen reisde ze tien keer naar Israël, soms samen met haar zus Anne. “Ik vond het een prachtig land, wandelde er graag en veel. Ik heb ook alle plaatsen die in de Bijbel staan opgezocht.” Op één van die reizen ontmoette ze Wim Chaïm, met wie ze een liefdesrelatie kreeg. Een paar jaar lang zocht ze hem elke vakantie op; hij kwam op zijn beurt ook naar
Wim Pel woont nu ongeveer drie jaar in De Wartburg. Daarvoor woonde ze half jaar in een ander zorgcentrum, waaraan ze geen prettige herinneringen heeft. “Maar hier heb ik het naar mijn zin, de medewerkers zijn aardig. En ik ga nog steeds elke middag en avond beneden eten.” Haar tijd vult Wim met lezen, zoals romans, maar ook stichtelijke werken, zoals ‘Een handvol koren’, waar ze op dit moment in leest. Ook bezoekt ze de Lutherse kerkdiensten. “Ik ben weliswaar gereformeerd opgevoed, maar mij maakt dat niet zoveel uit. En ik teken graag. Dat deed ik vroeger ook al, toen tekende ik koeien en boerderijen. Tegenwoordig teken ik vooral poezen. Ik had als meisje al een poes, en heb eigenlijk mijn hele leven wel poezen gehad.” (KM) Op bezoek bij bedoeïenen in Israël.
Reislustig Wim was bepaald reislustig te noemen in die tijd. Zo reisde ze al in de jaren vijftig naar Marokko, Spanje en Zuid-Italië. Ook had ze een correspondentievriendin in Engeland, bij wie ze soms op bezoek ging. En in de jaren zestig maakte ze een reis door de Verenigde Staten, waar ze onder andere Contact | jaargang 12 | mei 2017
7
Scholing in kleinschalig wonen door De Schoolstraat
‘Zuster!
Welkom bij één van de simulaties van De Schoolstraat, een opleidingstraject gericht op dementie, waarin zorgmedewerkers leren hoe ze het beste kleinschalige zorg kunnen bieden. Een deel van hen heeft een rol als bewoner gekregen en probeert zich zo goed mogelijk in te leven in hun nieuwe karakter. Zo is Ada mevrouw Van Os, een diepgelovige moeder van twaalf kinderen, die de meeste tijd ‘zennend’ doorbrengt. Naast haar zit Inge, die vasthoudt aan orde en regelmaat, en geagiteerd reageert op Gladys’ gezang: “Ik moet precies om twaalf uur eten. Niet eerder, niet later, zuster.” Gladys op haar beurt, is een 91-jarige man die zijn hele leven als kroegbaas heeft gewerkt en, afgaande op het voortdurende gelal, het geroezemoes van zijn kroeg mist. Dat leidt zelfs tot ruzie met een andere bewoonster, waarop verzorgende Esma sussend tussenbeide komt. Maar het verzoek om even stil te zijn, is tegen dovemansoren gericht. Even later wordt trainer Margot het gelal ook te veel en ze besluit in te grijpen: “Nu even de dingen vanuit de rust beleven. Laten we niet over the top gaan. Dit is typisch voor de tweede dag, als mensen nog energie over hebben.” De cursisten zijn gisterochtend begonnen met theorielessen over dementie, oefeningen, simulaties en rollenspellen met acteurs. Na de eerste, lange lesdag en -avond, hebben ze in de woning overnacht. Om de volgende dag meteen weer verder te gaan.
Zusterrr!’
Terwijl een elektricien de laatste hand legt aan de verlichting in de gang van de pas verbouwde afdeling Rhijnauwen, klinkt achter de deur van een van de woningen telkens hard ‘la-la-la-la’ en ander tumult: ‘Zuster!
Zusterrr! Mijn handen doen
pijn!’ Eenmaal binnen blijkt Gladys, met een zwarte baret op, de oorzaak van het onophoudelijke gezang. Ada, die net nog om de zuster riep, is inmiddels weer rustig en prevelt zachtjes
‘halleluja’, terwijl ze in
het Liedboek voor de Kerken bladert. Lang duurt die rust niet: ‘Zuster!
8
Ik krijg ‘t helemaal koud!’
Leermoment Na afloop wordt de simulatie geëvalueerd. Kroegbaas Gladys over haar luide gelal: “Ik houd van gezelligheid. Als je stil bent, krijg je geen aandacht. En dat is niet gezellig.” “Dit is een mooi leermoment,” zegt afdelingsmanager Ragonda van der Spek. “Probeer erachter te komen welke prikkels iemand nodig heeft. Zeggen dat iemand rustig moet zijn, werkt niet. En je merkt hoe storend het voor de anderen kan zijn.” Als oplossing wordt voorgesteld om muziek te draaien voor de oude kroegbaas, desnoods via een koptelefoon, als de andere bewoners er onrustig van worden.
Jeltje Giesen:
“Blijven slapen is ook echt verplicht. Het zijn pittige dagen.”
“Ik moest in het begin heel erg wennen aan de simulaties,” vertelt woonzorgbegeleidster Ada van Altena. “Vooral gisteravond was het zwaar: we moesten koken en aan het einde van de dag was iedereen onrustig.” Ada werkt sinds 2007 bij Voorhoeve, tot voor kort op een afdeling met dertig bewoners. “Op de kleinschalige woningen is meer rust, want er wonen maar zeven of acht mensen. Maar we krijgen er ook taken bij, zoals koken en activiteiten organiseren.”
Woonzorgbegeleidster Angelique van Ooijen vond de theorieblokken leerzaam. “Het zijn vaak dingen die uit de praktijk zijn gegrepen. Ook de inzet van acteurs na een theoretisch gedeelte werkt heel verhelderend. Bovendien leer je de collega’s in je nieuwe team veel beter kennen. Je maakt het immers met elkaar mee. En ja, we hebben gisteravond ook nog veel schik gehad met z’n allen.”
Verplicht overnachten Aan de scholing gaat flink wat voorbereiding vooraf, vertelt Jeltje Giesen, opleider bij opleidingscentrum De Verdieping, want De Schoolstraat is maatwerk, aangepast op wat de medewerkers moeten leren. “Mensen zien er vaak tegenop, met name door de overnachting en de lange duur van de scholing,” zegt Jeltje. “Blijven slapen is ook echt verplicht. Het zijn pittige dagen.” Marijke de Blaauw, adviseur en trainer bij Cerein, het bureau dat de scholingen verzorgt, heeft dit ook gemerkt. “Maar uiteindelijk ervaart iedereen de meerwaarde ervan. Je maakt je niet alleen de omgeving eigen, maar kunt je ook beter verplaatsen in hoe de bewoner die ervaart.” Bovendien is het langdurig samenzijn ook een goed staaltje teambuilding. “Je kunt niet meer wegduiken, je komt elkaar echt wel tegen.” Het belevingsgerichte aspect van de simulaties is essentieel voor de Schoolstraat-methode. “Medewerkers hebben het zelf doorleefd. Daardoor beklijft de theorie veel beter.” Marijke de Blaauw:
“Bij AxionContinu hangt een echte ‘leersfeer’.” Marijke was betrokken bij eerdere Schoolstraattrajecten in Voorhoeve en Voorveldse Hof. “Bij AxionContinu hangt een echte ‘leersfeer’, mensen zijn heel open en het management is echt in staat de medewerkers mee te nemen. Dat maak ik ook wel eens anders mee; dan zegt de leiding weliswaar dat ze verandering wil, maar communiceren ze naar hun personeel toch vooral hoeveel beren ze op de weg zien.” (KM) Contact | jaargang 12 | mei 2017
9
Shirley König is met ingang van dit jaar woonzorgondersteuner op de locatie Mariënstein in IJsselstein. “Ik moet nog even wennen aan die nieuwe benaming, want tot voor kort heette de functie verpleegassistent. Eigenlijk doe ik nog steeds wat ik al vijftien jaar doe. Ik help bewoners met opstaan, maak hun kamers aan kant, help met het ontbijt of de warme maaltijd, bied hulp als ze zelf niet zelf naar het toilet kunnen en begeleid hen naar het restaurant of naar een activiteit. Ik doe eigenlijk alles in de dagelijkse zorg, behalve medische handelingen.” In de functieomschrijving van woonzorgondersteuner staat dat, naast het verrichten van zorgtaken, ook het creëren van een geborgen en gezellige sfeer tot het takenpakket behoort. “Voor mij spreekt dat vanzelf,” zegt Shirley. Ze heeft nooit iets anders willen doen dan in de zorg werken. “Op mijn twaalfde kreeg ik een zware hersenvliesontsteking met verlammingsverschijnselen. Op mijn spraak na, is alles na een lang revalidatieproces gelukkig wel weer goed gekomen. Toen ik zelf zoveel zorg nodig had, besefte ik hoe fijn het is als iemand die kan geven en ik besloot dat ik dat wilde gaan doen. Ik ben vrijwel meteen na mijn schooltijd de ouderenzorg ingegaan. Dat ik wat traag praat, is voor ouderen gemakkelijker te accepteren dan voor jongeren, merkte ik. Misschien omdat ze minder gehaast zijn of omdat ze zelf weten wat het is om met een aandoening te leven.” Zo’n twee jaar geleden raakte Shirley haar baan kwijt bij de thuiszorgorga-
nisatie waar ze werkte. “Er was een fusie en ze wilden liever door met hoger opgeleide verpleegkundigen en verzorgenden. Ik heb meer dan een jaar vergeefs gesolliciteerd. Ik deed wel twintig sollicitaties per maand de deur uit, maar werd nergens uitgenodigd, totdat ik hier een tijdelijk contract kon krijgen. Dat is inmiddels twee keer verlengd en ik hoop heel erg op een vaste aanstelling.” Heeft ze nooit overwogen een aanvullende opleiding te doen? “Jawel, maar het kost me best moeite. Bovendien heb ik een gezin met kleine kinderen. Ik snap ergens wel dat organisaties beter opgeleide medewerkers willen, maar aan de andere kant is er in de ouderenzorg ook heel veel te doen dat net zo goed door woonzorgondersteuners kan worden gedaan.” Een normale ochtenddienst begint voor Shirley om zeven uur. “Bewoners uit bed helpen, aankleden, gereedmaken voor het ontbijt. Als ik klaar ben met mijn bewoners, kijk ik of ik mijn collega kan helpen. We zijn heel collegiaal en de ene cliënt vraagt nu eenmaal meer werk dan een ander. Eigenlijk let ik voortdurend op waar ik kan bijspringen, als een soort manusje van alles. Rond het middaguur zit mijn ochtenddienst erop. De avonddienst is van vier uur ’s middags tot tien uur ’s avonds, maar ik begin altijd een halfuurtje eerder. Rond die tijd moeten veel mensen naar het toilet en zo kan ik de verzorgenden ontlasten die de medicijnen uitdelen. Om vijf uur breng ik bewoners naar het avondeten. Daarna ga ik meestal naar de pg-afdeling om daar te assisteren. In de avond help ik mensen naar bed.”
AxionContinu heeft 2.000 medewerkers en circa 140 verschillende functies. Bij sommige functies denkt iedereen zich een voorstelling te kunnen maken. Andere functies zijn minder bekend.
Functie In deze rubriek iedere keer een andere functie in de schijnwerpers. Deze keer:
Vakmanschap Je moet oog hebben voor bewoners en collega’s en zien – en soms aanvoelen – wat er gedaan moet worden. Het heeft veel te maken met ervaring, weten wat er op welk moment moet gebeuren.
Aandacht Het fijne van mijn werk is dat ik met vrijwel alle bewoners contact heb. Ze zijn vaak in voor een praatje, al begrijpen ze wel dat je niet uitgebreid bij ze kan komen zitten. Maar je kunt wel even aandacht geven.
Plezier
Functie: Woonzorgondersteuner Functiedoel: Is verantwoordelijk voor het bieden van ondersteuning in zorg en welzijn aan cliënten. Benodigde opleiding: MBO-niveau 2 Aantal: 376 Aantal fte: 169,5
10
Het is fijn als collega’s je waarderen; ook cliënten zijn vaak dankbaar. Eén bewoonster geeft me altijd hopjes mee voor mijn dochtertje. Laatst was ik met haar op een vrije vrijdagmiddag hier naartoe gekomen om deze mevrouw te bedanken. (LN)
Woonzorgondersteuner Shirley Kรถnig
11
Mensen die al wat langer aan de kant staan, betrekken bij het arbeidsproces. Zo zou je Social return on investment kunnen omschrijven in meer eenvoudige bewoordingen. Gemeenten vragen van organisaties waarmee ze contracten afsluiten, een deel van de opdrachtsom daarvoor in te zetten. Bij AxionContinu zitten vijf mensen in zo’n werk- en opleidingstraject.
‘Social return on investment’
Investeren in kansen
W
e hebben een contract met de Gemeente Utrecht in het kader van de Wet Maatschappelijke ondersteuning,” licht manager HR Annet Dijksterhuis toe. De gemeente wil dat organisaties vijf procent van de opdrachtsom inzetten om, zoals dat heet, ‘de sociale infrastructuur te versterken’. Annet: “Dat kan op verschillende manieren. Wij hebben ervoor gekozen vijf mensen die al een tijdje geen werk hebben een opleidingstraject en een baan aan te bieden.” Eerst hebben de kandidaten, die deels door de gemeente zijn voorgedragen, werkervaring opgedaan. Ook om te bezien of het voor beide partijen zinvol was ermee door te gaan. “In september vorig jaar zijn ze begonnen met hun opleidingstraject. Eén kandidaat volgt de opleiding tot Verzorgende niveau 4, drie
zijn bezig met de opleiding Verzorgende IG niveau 3. Trajecten van twee tot drie jaar. En de vijfde heeft een opleiding verpleegassistente afgerond. De deelnemers zijn allemaal al wat ouder. Ze hebben om verschillende redenen allemaal een afstand tot de arbeidsmarkt en zijn zeer gemotiveerd. “Ze lopen mee met de reguliere opleidingstrajecten. Met de gemeente hebben we regelmatig overleg om te bespreken hoe het gaat. Het is zeker niet vrijblijvend en wij nemen het serieus. Als je puur naar het geld zou kijken, besteden we waarschijnlijk meer dan de vijf procent die de gemeente verlangt. Maar zo cijfermatig bezien we dat niet. Het is een leuk en zinvol traject en we vinden dat we als een maatschappelijk betrokken organisatie altijd eerst moeten kijken naar de bijdrage die we kunnen leveren.” (LN)
Werken en leren Margreet Koburg (53) is een van de vijf medewerkers die meedoen aan het project social return on investment. “Ik doe in 24 maanden de verkorte opleiding tot Verzorgende IG. Intussen werk ik in ’t Huis aan de Vecht, in ieder geval tot het eind van dit jaar. Het ligt in de bedoeling dat ik nog naar een andere locatie ga.” Haar cv laat zich lezen als een korte roman, zegt ze. Ze heeft gewerkt in de verslavingszorg en met mensen met een geestelijk beperking. Doktersassistente was haar laatste betaalde baan en toen ze die kwijtraakte, was ze meer dan twee jaar werkloos. “Als je ouder bent en je hebt een gat in je cv, wordt het moeilijker weer een baan te vinden.” Ze deed vrijwilligerswerk
12
bij het Rode Kruis, sportte en had een heel sociaal leven. “Eigenlijk helemaal niet verkeerd, je hebt alleen heel weinig geld, want inmiddels zat ik op bijstandsniveau.” Nu werkt ze 27 uur en gaat om de week twee dagen naar de Gooise Zorgacademie in Hilversum, in een ‘klas’ met 28 cursisten. “Het opleidingsniveau is heel goed te doen, maar het vergt wel veel tijd met de nodige praktijkopdrachten.” In het begin moest ze wennen aan de werktijden, haar collega’s en de algehele sfeer in het woonzorgcentrum met de lange gangen en vele verdiepingen. “Je mag best weten dat er momenten waren dat ik dacht: waar ben ik aan begonnen? Ik werd ook wel meteen in het
diepe gegooid. Nu loopt het een stuk beter, maar wat meer begeleiding was fijner geweest. En ik zou graag al een keer een kijkje hebben genomen bij andere locaties.”
D
e zuilen zijn inmiddels geplaatst in De Parkgraaf, Zorghotel De Wartburg, ‘t Huis aan de Vecht en Isselwaerde. In de zuilen is een iPad met een enquêteprogramma ingebouwd. Het invullen duurt ongeveer vijf minuten. De vragen gaan over acht à negen hoofdpunten, zoals: ‘vindt u dat u goed wordt verzorgd?’ of ‘wat vindt u van het eten en drinken?’ Verder komen onderwerpen als veiligheid, professionaliteit en bejegening aan bod. Bij elke vraag kun je aangeven hoe tevreden je bent, op een schaal van één tot tien.
Permanent meten hoe cliënten de zorg ervaren
Hoe tevreden bent u? AxionContinu meet al langere tijd hoe cliënten de zorg ervaren. Tot voor kort gebeurde dat tweejaarlijks, met een groot onderzoek. Sinds maart van dit jaar doen we dat anders: in een aantal locaties is een zuil geïnstalleerd waarop cliënten, bewoners of familieleden ten alle tijden kunnen invullen hoe ze de kwaliteit van de zorg ervaren. Contact | jaargang 12 | mei 2017
Op elke zuil staat de tekst: Hoe tevreden bent u? Deel hier uw mening! “En dat is precies waar het om gaat,” zegt Guus. “We willen graag weten hoe de cliënten onze zorg ervaren. Wij bieden zorg en een veilige, plezierige woonomgeving. Als onze cliënten dat anders beleven, dan moeten we erachter zien te komen hoe dat komt. Dit systeem biedt dus een opening om samen de kwaliteit van de zorg te verbeteren. We werken met publieke gelden, dus hebben we ook verantwoording af te leggen.” (KM)
“Die cijfers zijn bedoeld om snel inzicht te krijgen in hoe de bewoners of gasten de zorg waarderen,” vertelt kwaliteitsfunctionaris Guus von Hegedus. “Belangrijker is dat de gebruiker bij elke vraag vrije tekst kan invoeren. En die levert voor elke afzonderlijke locatie informatie op waarmee je de zorg enorm kunt verbeteren.” Het systeem, QDNA genaamd, is niet beperkt tot de zuilen. “We kunnen ook een link naar dezelfde enquête op familienet plaatsen, of kwaliteitsfunctionarissen kunnen met een iPad bij mensen langsgaan om de enquête samen in te vullen.”
Sneller ingrijpen Het programma kent verschillende vragenlijsten; voor bewoners met lichamelijke problemen, contactpersonen en familieleden van bewoners met dementie, en voor de gasten van het zorghotel. Voor het QDNA-systeem is AxionContinu met een nieuwe leverancier in zee gegaan. “Dit systeem is meer toegesneden op onze wensen en het heeft een betere mogelijkheid om de resultaten uit te lezen. We kunnen nu elk moment van de dag de stand van zaken opvragen, waardoor we ook sneller iets kunnen doen met de uitkomsten.”
Aryanne Bleijenberg revalideert in Zorghotel De Wartburg na een heupoperatie. “Of ik tevreden ben? Ik kwam hier vanuit het ziekenhuis terecht - het was alsof ik in een totaal andere wereld kwam. Dat zegt wel genoeg, denk ik. Ik ga deze enquête zeker nog invullen, daar heb ik ook wel de tijd voor. Je kunt ook niet de hele dag rummikuppen.”
13
Transfertraining
in andere opzet succesvol
Werken in de zorg kan belastend zijn. Fysieke klachten, bijvoorbeeld aan armen, schouders, benen en rug, zijn verantwoordelijk voor één derde van het langdurige verzuim binnen AxionContinu. Daarmee is het de grootste oorzaak van verzuim.
A
xionContinu geeft alle zorgmedewerkers daarom tweejaarlijks een training, om transfers (het tillen of verplaatsen) van cliënten zo veilig mogelijk te laten verlopen, voor zowel de cliënt als de medewerker. Sinds dit jaar vinden die trainingen plaats in een grotere groep. Voorheen werden de trainingen op de locaties gegeven. “Maar die scholingen werden niet altijd zo goed bezocht als we zouden willen,” zegt Marike Swarts, projectleider arbo en preventie. “Daarom hebben we dit jaar voor een
andere opzet gekozen: in een grotere groep, met een hapje en een drankje tussendoor. We willen het daarmee aantrekkelijker maken om de training te volgen.” Een grote groep van meestal rond de veertig medewerkers, volgt in kleinere groepjes een ‘trainingscarrousel’ van acht onderdelen, waarbij voor elk onderdeel vijftien minuten wordt uitgetrokken. Daarna klinkt een fluitje en verkassen de groepjes naar het volgende onderdeel. De trainingen vinden afwisselend plaats in De Ingelanden en in het ‘skills lab’ van opleidings-
Ergocoaches en e-learning Om gezond werken te bevorderen, heeft AxionContinu 77 ergocoaches opgeleid, onder wie twaalf bij de facilitaire dienst. In principe is op elke afdeling een ergocoach aanwezig, die fungeert als laagdrempelig aanspreekpunt bij vragen over - bijvoorbeeld - transfertechnieken. De ergocoaches worden jaarlijks getraind in de juiste technieken en nieuwe ontwikkelingen en hulpmiddelen. Maar medewerkers kunnen zichzelf ook bijscholen, bijvoorbeeld door instructiefilmpjes op de sites Goedgebruik.nl en Gezondenzeker.nl te bekijken.
14
Eliane Thewessen, bestuurder van AxionContinu, is de nieuwe columniste van Contact. Ze schrijft over wat haar bezighoudt en opvalt.
centrum De Verdieping in Voorhoeve, waar op 16 februari de eerste training plaatsvond.
Nummertje trekken Voor de tweede training, op 13 maart in De Ingelanden, hebben zich zo’n veertig medewerkers verzameld. Bij de deur van de fysiozaal mag iedereen een nummertje uit een tas vissen, dat bepaalt in welke groep je terechtkomt. “Anders blijven mensen van dezelfde teams te veel bij elkaar. Het is juist de bedoeling dat je van je collega’s leert. Marike Swarts:
“Het is juist de bedoeling dat je van je collega’s leert.” Iemand van een andere locatie weet misschien allerlei nieuwe foefjes,” zegt Marike. De basis van de oefeningen is een simpele casus, zoals: Je loopt in een locatie voor mensen met dementie en hoort geroep. Aangekomen zie je een bewoner, mobiliteitsklasse B, naast zijn rollator op de grond liggen. Hoe krijg je de bewoner in een stoel? De hulpmiddelen waarmee wordt geoefend, zijn glijzeilen, tilbanden, de tillift, de Sara steady (waarmee bewoners gemakkelijk van een stoel naar een rolstoel te verplaatsen zijn), maar ook lichtere hulpmiddelen, zoals de Doff n Donner, een hulpmiddel om het aantrekken van steunkousen te vergemakkelijken. Twee ergocoaches en zes trainers begeleiden de oefeningen. Uit de evaluatie van de eerste twee oefensessies-nieuwe-stijl bleek dat medewerkers de vijftien minuten per onderdeel ruim voldoende vinden, en de trainers als gemotiveerd en ter zake kundig ervaren. Ook het weerzien met collega’s werd op prijs gesteld. Wel werd de training als ‘druk’ ervaren. Dit jaar volgen nog acht transfertrainingen, afwisselend in Voorhoeve en De Ingelanden. (KM) Contact | jaargang 12 | mei 2017
Lamp ‘The lady with the Lamp’, werd ze genoemd, de dame met de lamp. Geboren in een welgestelde Engelse familie, voorbestemd om een trouwe echtgenote en moeder te worden. We spreken over bijna tweehonderd jaar geleden, het begin van de negentiende eeuw. Maar Florence Nightingale wordt ‘geroepen’ door God, in die tijd een voorwaarde voor goede zieken-verpleging. Zij maakt zich los van haar familie en gaat naar de Krim, waar een hevige oorlog woedt. Florence verzamelt een grote groep vrouwen om zich heen en zet daar een hospitaal op om de vele Engelse gewonde soldaten te verzorgen. Ze werkt dag en nacht, wat haar de bijnaam ‘dame met de lamp’ oplevert. Met het geld dat zij na terugkeer in Engeland ontvangt, sticht zij de eerste verpleegstersschool en zo wordt een nieuw beroep (van roeping!) geboren. Er is natuurlijk in de afgelopen tweehonderd jaar heel veel veranderd in de zorg. Er is veel meer vakinhoudelijke kennis gekomen, de arbeidstijden en –omstandigheden zijn enorm verbeterd en de diversiteit van beroepen in de zorg is flink toegenomen. In de basis van het beroep zitten nog veel overeenkomsten met vroeger, namelijk de oprechte interesse en aandacht voor de medemens en het van betekenis kunnen zijn in deze contacten. Als ik meeloop in de zorg, zie ik dat overal om mij heen gebeuren. Soms groots, soms heel subtiel, zowel door ervaren
medewerkers als door jonge mensen, net uit de schoolbanken, door vrouwen én door mannen. Je moet uit het juiste hout gesneden zijn, anders houd je dit beroep niet vol. In de ouderenzorg staat het verrichten van technische handelingen niet op de voorgrond. Als verzorgende of verpleegkundige in deze sector moet je het juist aantrekkelijk vinden om in contact te zijn met cliënten en familieleden van verschillend pluimage. Dat geldt natuurlijk ook voor al die andere professionals, de welzijnsmedewerkers, de behandelaren, noem maar op. Je moet goed en snel kunnen schakelen in de diversiteit binnen het werk. Van het leveren van ‘lijfgebonden’ zorg naar multidisciplinair overleg en teamontwikkeling. Terecht een beroep om trots op te zijn! Elk jaar op 12 mei, de geboortedag van Florence Nightingale, spreken we onze bijzondere waardering uit voor alle mensen die in de zorg werken. Het zou eigenlijk elke dag 12 mei moeten zijn!
15
Wervingscampagne AxionContinu genomineerd AxionContinu is met de wervingscampagne ‘Verpleegkundigen met een plan’ genomineerd voor een speciale award: de Werf& Award 2017. De prijs voor impactvolle arbeidsmarktcommunicatie en werving. In de categorie Arbeidsmarktcommunicatie staat AxionContinu als genomineerde tussen grote namen als ABN Amro, Independer en Philips.
De campagne ‘Verpleegkundigen met een plan’ (www.verpleegkundigenmeteenplan.nl) richt zich speciaal op hoger opgeleide zorgmedewerkers. Sinds de start van de campagne is het aantal bezoeken aan de wervingssite www. mijnprachtbaan.nl van AxionContinu met bijna zestig procent toegenomen. “Alleen al in de eerste drie maanden zijn dertig gekwalificeerde zorgmedewerkers
aangenomen,” zegt Kim Hooijmans, recruiter bij AxionContinu. “Intern heeft de campagne geleid tot een grote betrokkenheid en een gevoel van trots. De bereidheid om de campagne in de eigen sociale netwerken te delen, is hoog. De reacties zijn positief en verpleegkundigen hebben aangegeven dat de manier waarop we ons profileren in deze sector uniek is.” (MH)
Berichten vanuit AxionContinu
Kunstwerk van dertigduizend krokussen Op 31 maart was het zover. De dertigduizend krokussen in de tuin van ’t Huis aan de Vecht stonden in bloei. Bijzonder, want ze vormden samen het unieke kunstwerk ‘tuintekeningen’ dat die dag werd onthuld. Vanaf de tiende verdieping is het resultaat mooi te zien. De ‘tuintekeningen’ zijn tot stand gekomen door samenwerking tussen kunstenaar Lotte van Laatum en de bewoners van het woonzorgcentrum. Lotte was een aantal maanden ‘kunstenaar te gast’ in ’t Huis aan de Vecht, om samen met de bewoners kunst te maken. Lotte koos het gezamenlijke uitzicht van de bewoners als uitgangspunt voor haar project, omdat dit iets bleek te zijn wat álle bewoners mooi vinden en samen delen. Tijdens een aantal ochtenden hebben bewoners bloementekeningen gemaakt, die de basis vormen van het uiteindelijke
16
kunstwerk: dertigduizend bollen van witte krokussen die afgelopen najaar zijn geplant in het gras voor de flat. Elk voorjaar wordt dit bijzondere uitzicht zichtbaar. Het project is mogelijk gemaakt met een financiële bijdrage van het kfHein Fonds en het initiatievenfonds van de Gemeente Utrecht. (MH)
Vrijwilligers gezocht voor de avondvierdaagse Een aantal woonzorglocaties van AxionContinu doet dit jaar weer mee met de avondvierdaagse in Utrecht, die wordt gehouden van maandagavond 29 mei tot en met donderdagavond 1 juni. Bewoners krijgen de mogelijkheid om op één of meer avonden de afstand van vijf kilometer in een rolstoel af te leggen. Voor de rolstoelbegeleiding is de inzet van vrijwilligers, medewerkers, familieleden en collega’s nodig. Hoe meer begeleiders, hoe meer bewoners mee kunnen! (MH)
Zin om één of meerdere avonden te helpen? Neem dan contact op met: • Jeroen Blokland voor ’t Huis a/d Vecht: jblokland@axioncontinu.nl • Monique den Boer voor Voorhoeve en De Wartburg: mdenboer@axioncontinu.nl • Bep Jongste voor De Ingelanden, De Componist en De Bijnkershoek: bjongste@axioncontinu.nl
MAGAZINE
Insectenhotel voor Isselwaerde
Contact | jaargang 12 | mei 2017
Zes jaar geleden begon AxionContinu met ‘Wij doen ’t’, het innovatieprogramma waarbij medewerkers ideeën kunnen aandragen die de zorg of hun werk verbeteren. En ‘Wij doen ’t’ leeft nog volop. In 2016 zijn achttien projecten goedgekeurd en uitgevoerd. In het magazine, dat begin maart uitkwam, is te lezen wat voor goede en slimme ideeën dit zijn. Het varieert van de stop-knop voor overbodige regels, een TV Team, tot aan een heuse camping in de tuin. Het magazine geeft inspiratie voor Stop! de nieuwe ronde van ‘Wij doen ’t’. Het laat zien dat de zorg voor ouderen heel mooi is! (MH)
Wij doen’t
Contact Een klas van het Technasium van het Cals College in IJsselstein kreeg als opdracht een insectenhotel te ontwerpen voor woonzorgcentrum Isselwaerde. Verschillende groepen presenteerden hun idee in het woonzorgcentrum. Het winnende ontwerp was van Josefien Poos, Maureen van der Mark en Nick Gielen. Vervolgens ging de hele klas, onder leiding van leraar Bart de Jong, aan de slag om het ontwerp te realiseren. Josefien, wiens ouders de
Wij doen ’t
moestuin bij Isselwaerde beheren en door wie het contact tussen Isselwaerde en de school is gelegd, reageerde enthousiast: “Ik vind het leuk om de insecten in zo’n hotel te zien. Ik kom zeker nog eens terug om te kijken of ze het naar hun zin hebben.” Het insectenhotel is op 10 april aan het woonzorgcentrum overhandigd. Het komt te staan in de nieuwe educatieve tuin die bij woonzorgcentrum Isselwaerde wordt gerealiseerd. (PS)
VOL AXIO NCO
NTINU IN SPIR ATI
2017 17
E
Wat is er aan de hand?
de paarse krokod
il
Blikken vol vrolijkh eid
Comedyhuis
bewoners spelen
sketches
WDT2017NIEUW .indd 1
Koreaans bezoek Een delegatie uit Zuid-Korea is vrijdag 7 april bij AxionContinu op bezoek geweest, samen met mensen van de brancheorganisatie Actiz, om te kijken hoe de ouderenzorg in Nederland is geregeld. Ook in Zuid-Korea wordt men de komende jaren geconfronteerd met vergrijzing van de bevolking. In Voorhoeve werd getoond hoe kleinschalig wonen wordt vormgegeven. Ook is ingegaan op de uitdagingen waar we de komende jaren voor staan in de ouderenzorg. De Koreanen waren erg enthousiast: “Ulineun geugeos-eul salang!” (ze vonden het geweldig!). (MH)
17
19-04-17 14:17
Met vele kunst & cultuur projecten wil AxionContinu haar bewoners in contact brengen met poëzie, muziek, dans, toneel en beeldende kunst.
Grijze Koppen Orkest laat van zich horen Het restaurant van De Bijnkershoek zit deze woensdagmiddag vol. Bewoners slaan met schellebomen op de grond terwijl ze de evergreen ‘Daar bij de waterkant’ meezingen. Met schudeieren wordt de maat van een wijsje ‘mee geschud’ en op een soort gitaartje worden de akkoorden getokkeld van een Turks liedje dat wordt ingestudeerd. Hier is het Grijze Koppen Orkest aan het repeteren. Peter de Boer dirigeert enthousiast zijn muzikanten op leeftijd. Hij is de bedenker en algemeen leider van het Grijze Koppen Orkest. Hij heeft al verschillende orkesten geleid. Ouderen die niet meer zo gemakkelijk muziek kunnen maken, zingen en spelen op
18
instrumenten die voor iedereen gemakkelijk te bespelen zijn. “Het mooie is dat mensen actief worden, zij leren iets nieuws. Ook mensen van wie je het niet verwacht, bijvoorbeeld omdat zij dementie hebben. Je ziet dat iedereen zich nog kan ontwikkelen, ongeacht de leeftijd. Muziek maakt vrolijk, verbindt en raakt mensen.” Er worden achttien workshops gehouden. Op 30 september wordt in De Bijnkershoek een eindconcert gegeven. Daaraan doen ook kinderen en muzikanten uit de wijk mee. (BS) Meer informatie over het Grijze Koppen Orkest staat op www.fortvandeverbeelding.nl
Colofon
Woonzorgcentra Koningsbruggen Beneluxlaan 924 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 23 00 koningsbruggen@axioncontinu.nl
’t Huis aan de Vecht Costa Ricadreef 9 3563 TA Utrecht tel. (030) 264 66 68 hadv@axioncontinu.nl
De Schutse Anna van Burenstraat 40 3411 AK Lopik tel. (0348) 55 17 24 schutse@axioncontinu.nl
De Bijnkershoek Van Bijnkershoeklaan 250 3527 XL Utrecht tel. (030) 296 85 00 bijnkershoek@axioncontinu.nl
De Ingelanden Louis Armstronglaan 800 3543 EB Utrecht tel. (030) 686 78 00 ingelanden@axioncontinu.nl
Voorhoeve Van Heuven Goedhartlaan 3 3527 CE Utrecht tel. (030) 295 38 53 voorhoeve@axioncontinu.nl
De Componist Georg Jarnostraat 14-20 3543 BX Utrecht tel. (030) 686 63 30 componist@axioncontinu.nl
Isselwaerde Kronenburgplantsoen 3 3401 BN IJsselstein tel. (030) 688 19 14 isselwaerde@axioncontinu.nl
Voorveldse Hof Blaarkopstraat 1 3573 SH Utrecht tel. (030) 282 24 40 voorveldsehof@axioncontinu.nl
De Drie Ringen Kandinskystraat 40 3544 NW Utrecht tel. (030) 686 69 50 drieringen@axioncontinu.nl
Mariënstein Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 marienstein@axioncontinu.nl
De Wartburg Kennedylaan 16 3533 KJ Utrecht tel. (030) 294 00 41 wartburg@axioncontinu.nl
Serviceappartementen
Revalidatie
De Bijnkershoek Van Bijnkershoeklaan 250 3527 XL Utrecht tel. (030) 296 85 00 bijnkershoek@axioncontinu.nl
Schutseplein Anna van Burenstraat 40 3411 AK Lopik tel. (0348) 55 17 24 schutse@axioncontinu.nl
De Parkgraaf Beneluxlaan 926 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 23 11 parkgraaf@axioncontinu.nl
De Hooghe Camp Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 marienstein@axioncontinu.nl
De Wartburg Kennedylaan 16 3533 KJ Utrecht tel. (030) 294 00 41 wartburg@axioncontinu.nl
Zorghotel De Wartburg Kennedylaan 300 3533 KN Utrecht tel. (030) 295 86 60 info@zorghoteldewartburg.nl
En verder Centraal Bureau Postbus 2251 3500 GG Utrecht tel. (030) 282 22 00 info@axioncontinu.nl
Marhaban De Gasperilaan 116-118 3527 GH Utrecht tel. (030) 293 45 81
Hospice IJsselstein Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 hospiceijsselstein@axioncontinu.nl
Servicebureau AxionContinu tussen 9.00 - 17.00 uur op werkdagen (030) 282 22 77 servicebureau@axioncontinu.nl
Zorghotel De Wartburg-De Bilt De Holle Bilt 1 3732 HM De Bilt tel. (030) 295 86 60 info@zorghoteldewartburg.nl
ContACt is het magazine van AxionContinu. AxionContinu levert wonen, zorg en revalidatie, in Utrecht, IJsselstein en Lopik. ContACt wordt vijf keer per jaar verspreid in een oplage van 7.000 exemplaren, onder cliënten, cliënten op de wachtlijst, bewoners van serviceappartementen, vrijwilligers, medewerkers en relaties van AxionContinu. Wij bedanken iedereen die heeft meegewerkt aan dit nummer hartelijk voor hun bijdrage. Vragen of opmerkingen Het is mogelijk dat u naar aanleiding van ContACt vragen heeft. Wij helpen u graag verder. Bel (030) 282 22 00, mail: communicatie@axioncontinu.nl of kijk op www.axioncontinu.nl Redactieadres AxionContinu Afdeling Communicatie & PR Postbus 2251, 3500 GG Utrecht communicatie@axioncontinu.nl Redactie Maaike Hoogland (MH) René Leideritz (RL) Kees Mollema (KM) Petra van der Sanden (PS) Berber Schrijver (BS) Louis Nouws (LN) Willem de Bruijn Fotografie Willem Mes Kees Mollema en anderen Vormgeving BLADEN&CO/Willem de Bruijn Druk Drukkerij Hendrix
Thuiszorg Teams in Utrecht, IJsselstein en Lopik. Bereikbaar via het Servicebureau: op werkdagen van 9.00 tot 17.00 uur, (030) 282 22 77 servicebureau@axioncontinu.nl
Volg ons ook op:
19
Vrijwilligers zijn onmisbaar voor AxionContinu. Daarom staat achterop elk nummer van Contact een vrijwilliger van AxionContinu in de schijnwerpers. Wilt u ook vrijwilliger worden? Mail dan naar communicatie@axioncontinu.nl
Cora Zoontjes:
‘Zo mooi als het lukt iemand mee te krijgen’ Cora Zoontjes werkt al vier jaar als vrijwilliger in Isselwaerde. Ze lakt nagels van bewoonsters, begeleidt op woensdagmiddag de reminiscentieactiviteit en zingt op donderdag mee met de zangactiviteit op de afdelingen. “Je moet elke dag wat te doen hebben, vind ik. Niet thuis blijven zitten, maar fijn onder de mensen zijn.”
Cora, die vroeger onder andere als administratief medewerkster voor Mercedes en Pastoe werkte, doet al veel langer vrijwilligerswerk. Zo werkte ze op de crèche in het St. Antonius Ziekenhuis, waar ze de kinderen van bezoekers opving. Ook begeleidde ze het gymnastiekuurtje in een verzorgingshuis in Jutphaas. Na het overlijden van haar beide ouders, die ze lang verzorgde, ging ze weer aan de slag, maar nu in Isselwaerde. “Oude mensen zijn leuk om mee om te gaan. De bewoners van Isselwaerde zijn soms behoorlijk in de war. Dat vond ik in het begin wel pittig. Maar ook mooi. Dementie is ergens ook een heel boeiende ziekte. Bezoekers zijn vaak heel liefdevol en verzorgend, ook al herkent een bewoner hen niet meer. En dat ze dan toch blijven komen...”
Verhalen Cora vindt zelf dat ze het wel gemakkelijk heeft, “want ik doe eigenlijk alleen maar leuke dingen met de mensen. Bewoonsters zijn zo blij als ik hun nagels kom lakken. Ik doe ze daar echt een plezier mee.” Per middag verzorgt Cora de nagels van vier bewoonsters. “Ik schrijf hun namen op; de week erop doe ik dan de nagels van andere
20
Cora, bezig met het verzorgen van de nagels van mevrouw Chaigneau.
bewoonsters.” Ook de reminiscentieactiviteit vindt Cora heel leuk. “We geven oude voorwerpen aan elkaar door, zoals keukenspullen. En ja hoor, dan komen de verhalen meteen los.” Eén van de roerendste momenten beleefde Cora tijdens een zangmiddag. “Ik ging naast een meneer zitten die niet meezong. Ik begon mee te zingen, keek hem aan en toen begon ook hij te zingen. Even later huilde de man, en toen schoot ik ook vol. Het is zo mooi
als het je lukt iemand mee te krijgen.” “Ik betrek dit werk niet op mezelf, hoewel ik ook al zeventig ben. Ik zie deze mensen meer als mijn vader en mijn moeder. Ze zijn ooit in de kracht van hun leven geweest, en nu gaat ‘t wat minder. Ik zou het heel erg vinden als ik dit werk niet meer zou kunnen doen, zou ook de mensen gaan missen. Je krijgt zoveel terug als vrijwilliger.” (KM)