Contact Het magazine van
AxionContinu
Nummer
4
jaargang 13|oktober 2018
Lekker uitwaaien aan zee Nieuw Zorghotel
Domstate geopend Managementteam
Twee nieuwe gezichten Triageboekje
Bewuster signaleren Contact | jaargang 13 | oktober 2018
1
Contact Het magazine van AxionContinu | Nummer 4 | jaargang 13 | oktober 2018
3
4
Domstate geopend
Lekker uitwaaien aan zee
Tweede zorghotel voor AxionContinu.
Uitje met negentig bewoners.
8
12
‘Optimale zorg op de beste plek’
Stopknop succesvol
Nieuwe managers gestart.
Tegen overbodige regels.
13
14
‘Ethiek is niet iets hoogdravends’
Triageboekje
Commissie bespreekt morele keuzes.
Helpt diagnose te stellen.
Verder in dit nummer
10
Mijn verhaal
‘Het kwam niet als een verrassing’ 6 Functie Centraal
Coördinerend verpleegkundige 10 Column
Nieuw begin 15 Kort Contact
Berichten vanuit AxionContinu 16 CultuurContact
Kunstworkshop XL, tweede ronde
Functie Centraal
Vrijwillig in beeld
18
Anton Schortinghuis 20
“Revalidatie is topsport”, zegt Loes de Vries, manager van divisie Revalidatie & herstel tijdens de opening van het nieuwe zorghotel en behandelcentrum Domstate op 18 september. Met 42 kamers is Domstate een welkome aanvulling op de groeiende behoefte aan revalidatiemogelijkheden. Gasten kunnen er herstellen na een ziekenhuisopname voor bijvoorbeeld een heupoperatie.
Domstate geopend of the art fitnessruimte en ook op de begane grond is het GezondheidsLab, waar wijkbewoners evenzeer terecht kunnen voor diagnostiek en bijvoorbeeld bloedprikken.
De stormachtige weersomstandigheden vragen veel de medewerkers die de catering verzorgen. Intussen vindt het ijs gretig aftrek – want het zonnetje schijnt – en zorgt De fietsende dj voor de vrolijke noot. Cabaretier Marc de Hond geeft zijn lichtvoetige kijk op leven met een handicap – hij zit in een rolstoel nadat hij als twintiger een dwarslaesie opliep. Hij droomde ervan keeper te worden van het Nederlands elftal, hij werd wel international, maar van het rolstoelbasketbalteam. Twee medewerkster verrichten vervolgens de officiële opening. Zij hadden de naam verzonnen. Dat wil zeggen, ze hadden beiden Domstad als naamsuggestie, dat is dus wat chiquer gemaakt. In het gebouw zelf zijn wel veel verwijzingen naar de domstad, onder andere met spreuken die zijn verwerkt in de vloer van het lichte en modieus ingerichte restaurant. Natuurtinten als groen en geel domineren om een healing environment te creëren. Er is een binnentuin met een fontein en lichten die van kleur veranderen, een state Contact | jaargang 13 | oktober 2018
De gastenkamers zijn op de zes verdiepingen die met lift en trap zijn te bereiken. ‘Stap voor stap met de trap’ staat op een van de muren. En om de hoek staat de spreuk: ‘…hou vol, nog een klein stukje…’ Revalidatie is topsport. Domstate is er klaar voor. (LN)
3
Bijzonder dagje uit voor bewoners van ’t Huis aan de Vecht
Lekker uitwaaien aan zee
4
Woonzorgcentrum ’t Huis aan de Vecht in Utrecht bestaat 45 jaar en dat wordt gevierd met allerlei festiviteiten verspreid over het jaar. Op woensdag 12 september vond één van de meest bijzondere activiteiten van dit feestjaar plaats, namelijk een uitje met negentig bewoners van ’t Huis aan de Vecht naar het strand bij Scheveningen. restaurant en genieten ze van het uitzicht en het haardvuur. Via een verhard pad naast het restaurant kunnen ze met de rolstoelen heel dicht bij de vloedlijn komen.
Eindeloos
O
mdat elke bewoner een begeleider heeft en er dus in totaal 180 man meegaat, was het best een klus om deze dag te organiseren. Marian Uitewaal en Sasja Klunder, welzijnsmedewerkers van ’t Huis aan de Vecht, zijn er weken druk mee geweest. Marian: “Het uitje is georganiseerd naar aanleiding van een enquête onder de bewoners met de vraag waar zij het liefst naar toe zouden willen gaan. ‘De zee’, kwam daar volmondig uit. Want voor veel bewoners die lichamelijke problemen hebben, is het niet zo gemakkelijk om een dagje naar zee te gaan. En als ze dat graag willen, dan doen we dat gewoon. Vooral het vinden van negentig begeleiders kostte flink wat moeite. Maar het is gelukt. Veel familieleden gaan mee maar ook medewerkers en vrijwilligers van ’t Huis aan Vecht en andere locaties.”
Daar zit ook Joop van Hijngen te kijken naar zee, de vele surfers en de schepen. “Ik kwam vroeger wel vaker in Scheveningen,” zegt Joop. “En ik kom er nog steeds wel eens met familie. Het is elke keer weer heerlijk om er te zijn. De frisse lucht, de golven, het strand en de zee. Je kunt er eindeloos naar kijken.” Later, als hij met de begeleider een wandeling maakt over de boulevard, zit hij met glaasje wijn bij het Kurhaus en vertelt hij dat hij vijftig jaar in Wittevrouwen in Utrecht heeft gewoond. Daarna woonde hij vier jaar in woonzorgcentrum Tolsteeg en nu sinds twee jaar in ’t Huis aan de Vecht. Ondanks het feit dat hij Tolsteeg mist, bevalt het hem er goed. Hij heeft er zelfs een nieuwe vriendin ontmoet. “Je bent nooit te oud voor de liefde,” zegt hij.
Op de brommer Een kleindochter, die met haar opa mee is, vertelt op de terugweg in de bus dat zij het leuk vindt weer eens een dagje samen met hem door te brengen. Ze vertelt dat opa vroeger twee keer per jaar op de brommer helemaal van Utrecht naar Scheveningen reed, steeds om de beurt met één van zijn kinderen achterop. Dan aten ze een ijsje op de boulevard en reden ze daarna weer de hele weg terug. Een bijzonder verhaal.
’s Morgens begint de dag wat druilerig. Het instappen van de negentig ouderen - allemaal in een rolstoel - duurt ook wat langer dan verwacht, maar uiteindelijk zijn de zes bussen op weg. Bij aankomst staat er een lekkere lunch klaar in strandrestaurant de Waterreus. Na de lunch knapt het weer wat op en gaan de bewoners met hun begeleiders lekker uitwaaien aan de boulevard, of blijven ze in het Contact | jaargang 13 | oktober 2018
Rond zessen arriveren de bussen weer bij ’t Huis aan de Vecht en wordt de geslaagde dag afgesloten met een gezamenlijke maaltijd. Ook al liet de zon zich deze dag niet zien, iedereen heeft enorm genoten van de zee, de boulevard en de pier. (MH) Deze dag werd mogelijk gemaakt door de Vriendenstichting van AxionContinu. De firma Meyra stelde belangeloos 35 rolstoelen ter beschikking.
5
Kent u of bent u ook zo’n bewoner met een bijzonder verhaal? Mail de redactie van Contact en misschien staat uw verhaal de volgende keer hier. communicatie@axioncontinu.nl
Ben van Kippersluis was twee toen zijn vader overleed. Daarna stond zijn moeder er alleen voor, met acht kinderen op een kleine boerderij. “Toch hadden we het wel goed,” vertelt Ben. “Iedereen in het gezin had zijn eigen taken. We waren altijd aan het werk, maar op een gezellige manier. Iedereen besefte dat we het met elkaar moesten klaren.”
‘Het kwam niet als een verrassing, maar raakte me toch als een donderslag’ Ben groeide op in Veldhuizen, een gehucht met 382 inwoners dat inmiddels is opgedeeld tussen De Meern en Harmelen. “Mijn vader was boer en kreeg een trap in zijn maag van een koe. Dat werd verkeerd behandeld, waarop hij in 1953 overleed. Ik heb alleen een twijfelachtige herinnering aan hem, dat hij uit een ziekenauto stapte, maar dat beeld kan ik ook zelf hebben geschapen.” Als jongste van de acht kinderen moest Ben opboksen tegen vijf oudere broers. “We deden elke avond spelletjes, want een tv hadden we toen nog niet. Dus moest ik zorgen dat ik er snel goed in werd.” 2005, als afsluiting van het schooljaar gaat groep 4 met meester Ben zwemmen in de Loosdrechtse Plassen.
Het leven op de kleine boerderij was zeker niet slecht. “Mijn moeder hield wel driehonderd kippen en verkocht de eieren. We aten twee keer in de week kip.” Verder waren er appel- en perenbomen, zes koeien en zeven varkens, waarvan er jaarlijks een werd geslacht in het ‘boenhok’, een schuurtje boven een sloot. Elk gezinslid had zo zijn taken; Ben moest in de winter elke avond twee kitten kolen halen. “Mijn moeder was 34 jaar toen mijn vader overleed. Toch hertrouwde ze nooit. Toen ze in de zestig was, ontmoette ze een weduwnaar die ook acht kinderen had. Dan zouden we,
met aanhang, op 34 man uitkomen tijdens verjaardagen en dat vond mijn moeder te gortig, dus kapte ze die relatie af. Maar ik denk ook dat ze haar zelfstandigheid niet kwijt wilde. Ze had op haar 46-ste haar rijbewijs gehaald, had een auto gekocht, dus kon ze gaan en staan waar ze wilde.”
Nooit gesolliciteerd Na vier jaar ULO besloot Ben naar de kweekschool te gaan, zoals de pedagogische academie destijds werd genoemd. Vlak voor zijn afstuderen werd hij benaderd door Willibrordus, een lagere school in Breukelen. “Ze zochten een mannelijke onderwijzer die niet in dienst hoefde - ik had broederdienst - en die in de buurt van Breukelen woonde. Ik ging er aan de slag en ben er tot aan mijn pensionering in 2006 gebleven. Nooit iets anders gezocht, nooit een sollicitatiebrief geschreven.” Als boerenzoon had Ben wel een klik met veel van de leerlingen. “Breukelen kent een groot buitengebied, dus veel van de kinderen kwamen ook van boerderijen.”
Jij en ik worden wij Ben kwam Maria, zijn latere vrouw, al op zijn zesde tegen. “We zaten in dezelfde klas. Ze had geen oog voor
6
verrassing, maar raakte me toch als een donderslag.” Op de rouwkaart liet Ben drukken: Jij en ik werden wij/Jij koos je eigen weg/en nu ben ik weer ik. Ben in Rome
mij, zat altijd met een vriendin te kletsen.” Pas toen ze beiden 24 waren, kwamen ze elkaar weer tegen, tijdens het carnaval in Harmelen. “We raakten aan de praat en het was meteen goed. We spraken af elkaar nog eens te zien.” In 1977 trouwde het stel. “Tijdens de dienst sprak ik een tekst uit: ‘Jij en ik worden wij, samen voor de toekomst’. Maar Maria had een gecompliceerde jeugd achter de rug, met seksueel misbruik door bekenden. Ze was vaak depressief, zag het leven
dan niet zitten. We hadden samen heel bewust gekozen geen kinderen te nemen. Maria wilde ze niet - ik had er al dertig.” Ook in haar werk was Maria zoekende; als verpleegkundige werkte ze in ziekenhuizen, ouderenzorg, thuiszorg en in een psychiatrische instelling. “Ze kon op een gegeven moment haar draai niet meer vinden en werd steeds somberder. Ik was aan het werk toen de politie kwam vertellen dat Maria een einde aan haar leven had gemaakt. Dat kwam niet als een
Reislust Na het overlijden van Maria besloot Ben het roer om te gooien. Hij ging vervroegd met pensioen en maakte vele, verre reizen. Hij ging naar China, maakte rondreizen door Mexico, Guatemala en Belize, Ecuador en de Galapagos-eilanden, Thailand, Vietnam, Laos en Cambodja. Ondanks al die exotische reisbestemmingen, school het gevaar voor Ben toch dicht bij huis. Hij viel in zijn achtertuin op een biels en verbrijzelde zijn heup. Inmiddels is hij daaraan zeven keer geopereerd en kan hij weer een beetje lopen, maar niet zonder rollator. Na een lange revalidatie woont hij inmiddels alweer een jaar in De Ingelanden. “Ik vind het jammer dat ik één van mijn hobby’s, klooien met klei, hier niet kan uitoefenen. Maar verder heb het hier prima naar mijn zin.” (KM)
Ben maakte een rondvlucht boven de Iguazu-watervallen in Argentinië. “Kostte maar tien dollar. Per minuut. Maar ik vind dat je dat soort dingen gewoon moet doen, als je er toch bent.”
Ben en Maria in Oostenrijk.
Contact | jaargang 13 | oktober 2018
7
Loes de Vries (l) en Esther Kruisinga.
Nieuwe gezichten in het managementteam
‘Optimale zorg op de beste plek’ Sinds deze zomer kent het managementteam twee nieuwe gezichten: Loes de Vries, die Heleen Engbers opvolgde als manager van de divisie Revalidatie & herstel en Thuis, en Esther Kruisinga, die de nieuwe functie van manager Informatisering & Automatisering op zich heeft genomen. “Ik heb het gevoel dat ik hier al een jaar werk,” zegt Loes. “Die eerste dagen voelden als minuten.”
M
ijn eerste indruk hier was dat iedereen zo vreselijk aardig is,” vertelt Esther. “Dat klinkt als iets normaals, maar dat is het beslist niet.” Het is Esthers taak om de systemen voor informatie en automatisering te stroomlijnen en een visie te ontwikkelen, iets wat ze in haar vorige baan bij de GGZ-instelling Rivierduinen in Leiden ook al deed. “In de zorg raken alle processen steeds meer verbonden met elkaar. De informatisering bij
8
AxionContinu was meer gericht op beheer, er is weinig tijd en geld aan besteed. Daar is dus een inhaalslag te maken. Er moet meer visie komen, meer worden uitgegaan van de vraag: Waar willen we heen? Wat ik wil bereiken is dat de medewerkers worden ontzorgd door de systemen, omdat alle werkprocessen efficiënter verlopen. Een veilige en betrouwbare infrastructuur die niet hindert maar helpt, dat is het doel. Maar dat is niet iets wat er morgen al zal zijn.”
Stakeholders Loes werkte eerder als directeur bij revalidatiecentrum Ronssehof in Gouda. “Mijn ambitie binnen AxionContinu is dat de gasten de meeste optimale zorg op de beste plek krijgen en dat kan alleen door nauw samen te werken met alle stakeholders. Rondom elke cliënt staan allerlei partijen, die allemaal eigen belangen hebben. Aanbieders van zorg hebben andere belangen dan de financiers van die zorg, zoals
de gemeente en de zorgverzekeraars. Dat geeft een spanningsveld. De samenwerking tussen die partijen is in mijn ogen nog niet sterk genoeg, waardoor het risico bestaat dat mensen tussen wal en schip raken.” Een van de knelpunten in de zorg op dit moment is dat mensen steeds langer thuis blijven wonen. Als ze eenmaal worden opgenomen, blijken ze onder meerdere aandoeningen gebukt te gaan: de zogenaamde multi-morbiditeit. “Soms is het dan niet mogelijk om na revalidatie weer zelfstandig te gaan wonen, en dan blijkt er een wachtlijst voor de langdurige zorg te bestaan. Ook is de indicatiestelling heel complex gemaakt en tijdens een opname kunnen ook daarin weer veranderingen plaatsvinden. Het is dan ook een uitdaging om goed met alle partijen samen te werken, zodat je de goede zorg op het goede tijdstip kunt leveren.”
Esther Kruisinga:
“Het Cliëntportaal vereist een omslag in denken.”
E-health Ook binnen het managementteam is samenwerking essentieel. “Ik heb Esther hard nodig,” zegt Loes. “De systemen die er nu zijn, sluiten goed aan op langdurige zorg, maar niet zozeer op thuiszorg en revalidatie. Ik moet dus goed communiceren over wat ik nodig heb en begrijpen dat het niet is opgelost zodra ik met mijn vingers knip.” Esther: “Ik heb Loes nodig om de juiste informatie te geven. Medewerkers hebben vaak geen tijd, of ze zeggen: ‘Je begrijpt toch wel wat ik bedoel?’ Maar ik kan alleen iets doen als ik goede input krijg, en daar moet ik een actieve rol in spelen.” “Ik ga Esther de komende tijd bedienen met een hele serie uitdagingen op het gebied van E-health. Er zijn
al ‘medido’s’ voor automatische medicijnuitgifte, maar in de toekomst zullen cliënten ook hun eigen bloeddruk en hartslag kunnen meten, of hun bloedsuiker prikken. Al die gegevens moeten digitaal gekoppeld worden aan het elektronisch zorgdossier, zodat ze direct zijn in te zien. Ook iets als telerevalidatie is een mogelijkheid; dan stuurt de therapeut oefeningen naar de iPad van een cliënt, die ze vervolgens thuis kan doen.”
Cliëntportaal “Dit najaar starten we op een revalidatie-afdeling een pilot met het Cliëntportaal. Daarmee kunnen cliënten hun zorgdossier inzien,” vertelt Esther. “Belangrijk onderdeel daarvan is de cliëntagenda. Die is ook in te zien door familieleden, zodat zij hun afspraken beter kunnen plannen. Dat zou de hoeveelheid telefoontjes naar de afdeling kunnen beperken, waardoor het primaire proces minder vaak wordt verstoord. Ook krijgt het Cliëntportaal een berichtenfunctie. Een EV-er kan dan vragen van familieleden beantwoorden op het moment dat het haar uitkomt, wat ook weer minder verstoringen tot gevolg heeft.” Niet alle informatie in het Cliëntportaal is in te zien door familieleden, maar de informatie die dat wel is, zal anders moeten worden gebracht. “Die moet feitelijk en neutraal zijn,” vertelt Esther. “En ook voor een leek begrijpelijk zijn. Zorgmedewerkers zullen dus op een andere manier verslag moeten leggen, bijvoorbeeld door minder afkortingen te gebruiken. Dat vereist een omslag in denken.” (KM)
Contact | jaargang 13 | oktober 2018
9
De coördinerend verpleegkundige is buiten kantoortijden en in het weekend het aanspreekpunt voor alle voorkomende aangelegenheden bij de divisie Verzorgd wonen. Uiteraard voor verpleegkundige zaken, maar ook voor problemen met ICT. Soeria en haar collega’s – zo’n zeven in getal – vormen team B en werken voor de locaties De Wartbug,De Bijnkershoek, Koningsbrugge, ‘t Huis aan de Vecht en Voorveldse Hof. Team A verzorgt de overige locaties van de divisie Verzorgd wonen. “Als coördinerend verpleegkundige werk je alleen, maar als je wilt overleggen kun je altijd bellen met je collega van team A die op dat moment ook dienst heeft. We zijn voortdurend bereikbaar via onze mobiele telefoons. Naast die directe collega kan ik voor medische kwesties de arts bellen die avond- of weekenddienst heeft. Ook voor ICT-problemen en andere zaken zijn buiten kantoortijden mensen bereikbaar. Maar doorgaans kunnen mijn collega en ik de zaken zelf oplossen.” “Het coördinerend verpleegkundige team heeft drie diensten: de late dienst van 15.30 tot 23.30 uur, de nachtdienst van 23.30 tot 7.30 uur, en in het weekend een vroege dienst van 7.30 tot 15.45 uur. “Ik ben zelf nogal een avondmens en heb geen moeite met avond- en nachtdiensten. Ik vind het ook prettig na een nachtdienst een paar dagen vrij te zijn. Door deze werktijden sta ik bovendien bijna nooit in de file en dat is een bijkomend voordeel.”
“Het fijnst aan mijn werk vind ik de enorme afwisseling. Ik weet nooit precies wat ik die avond of nacht ga tegenkomen. Mijn dienst begint altijd op kantoor, nu is dat in Voorhoeve. Als ik de nachtdienst inga of in het weekend werk, is er eerst de overdracht van de collega. Daarna zet ik me achter de computer. Ik kan alle zorgdossiers inzien en alle notities die de arts heeft gemaakt. Zo kan er een verzoek liggen om bij een bewoner te gaan kijken als er overdag iets is voorgevallen. Bij een bewoner in de terminale fase proberen we eigenlijk altijd langs te gaan. Je wilt ook de familie bijstaan in die moeilijke periode.” De auto van de zaak is het rijdende kantoor van Soeria. “Een rijbewijs,” is dan ook haar montere antwoord op de vraag wat je absoluut in huis moet hebben voor dit werk. En dan serieuzer. “Je moet heel alert zijn, snel kunnen schakelen en beslissingen durven nemen. Want in het uiterste geval kan er een leven van afhangen.” Ze voelt die verantwoordelijkheid, maar kan er mee omgaan. “Je weet van de voorgeschiedenis en er is veel informatie te vinden in de zorgdossiers. Maar het is vooral fijn dat ik altijd ruggenspraak kan houden met mijn collega van team A en zij met mij. We staan er niet alleen voor. En als wij dan toch twijfels houden, bellen we met de dienstdoende arts.” “Bijzonder is dat we als coördinerend verpleegkundigen wel een hechte groep zijn, maar dat we elkaar meer bellen dan dat we elkaar zien. Dat alleen werken moet je dus wel liggen.
Functie: Coördinerend Verpleegkundige Functiedoel: Is verantwoordelijk voor het bieden van begeleiding en verpleegkundige zorg aan cliënten. Is eindverantwoordelijk voor de coördinatie van zorg in avond, nacht en weekenddienst. Opleiding: MBO niveau 4 Verpleegkundige, of op HBO niveau 5 verpleegkunde Aantal medewerkers: 17 (5 mannen/ 12 vrouwen) Aantal fte: 10,55
10
AxionContinu heeft 2.000 medewerkers en circa 140 verschillende functies. Bij sommige functies denkt iedereen zich een voorstelling te kunnen maken. Andere functies zijn minder bekend.
Functie In deze rubriek iedere keer een andere functie in de schijnwerpers. Deze keer:
Ook met zorgcollega’s en artsen heb ik vaak telefonisch contact, terwijl ik niet van iedereen de gezichten ken. Als het even kan, ga ik dan ook bij de afdelingen langs, zodat je elkaar toch wat beter leert kennen. In de loop van de tijd ontmoet je natuurlijk veel collega’s, want je staat geregeld samen aan een ziekbed of wat dan ook.” “Je moet als coördinerend verpleegkundige van veel markten thuis zijn. We volgen dus veel scholing en cursussen. Je ondervindt gewoon dat in de ouderenzorg meer wordt gevraagd en dat is uitdagend. Ik merk bijvoorbeeld dat ik best veel heb aan mijn vorige baan als verpleegkundige in de psychiatrie, waardoor ik collega’s kan steunen die willen overleggen over complex gedrag. Maar ook somatisch is er veel werk aan de winkel met verpleegtechnische handelingen. Ik hoef me nooit te vervelen. Want wat kom ik eigenlijk niet tegen?” (LN)
Coรถrdinerend verpleegkundige
Soeria Ghaderi
11
Stopknop succesvol en gaat door als commissie
De lancering van de stopknop, in september 2016, was zo’n succes binnen de divisie Revalidatie & herstel dat hij een half jaar later voor medewerkers van heel AxionContinu beschikbaar kwam. “De stopknop leeft,” zegt Miriam Dwarswaard, lid van de commissie. “Er komen voortdurend vragen binnen van medewerkers die overbodige administratieve taken aankaarten.”
D
e stopknop begon ooit als project van ‘Wij doen ’t’, het stimuleringsprogramma binnen AxionContinu voor innovaties. Het doel is om administratieve rompslomp te verminderen, waardoor er effectiever gewerkt kan worden. De stopknop is te vinden op intranet; erop drukken opent een mail naar de gezamenlijke mailbox van de commissieleden. Dit jaar zijn er tot dusver zo’n twintig meldingen binnengekomen. “Daar zaten goede ideeën tussen, zoals een labelwriter voor de divisies Revalidatie & herstel en Thuis,” vertelt Miriam. “Nu moeten de cliëntgegevens nog handmatig op elk aanvraagformulier worden genoteerd. Binnenkort starten we met een proef met de labelwriter.”
Wachtwoorden De procedure om een nieuw wachtwoord voor het systeem te krijgen, is bijgepunt. “Het is omslachtig dat je bij je leidinggevende moet aankloppen om een nieuw wachtwoord te kunnen krijgen. Zo’n veiligheidsslag is wel nodig - de afdeling I&A kan immers niet iedereen die opbelt zomaar een wachtwoord geven. Maar sinds kort is het mogelijk dat medewerkers zelf hun wachtwoord kunnen resetten.” Ook de e-learningmodule Handhygiëne in het
12
leerportaal is na een druk op de stopknop aangepast. “Die tekst was erg gericht op zorgmedewerkers, terwijl handhygiëne voor iedereen geldt. Deze zomer zijn er aanpassingen gedaan, zodat ook keukenmedewerkers en de huishoudelijke dienst zich aangesproken voelen.”
Wet- en regelgeving Niet elke stopknopmelding leidt direct tot een resultaat. “We moeten natuurlijk rekening houden met de weten regelgeving, maar ook met andere partijen. Het zorgdossier is daarvan een voorbeeld. Als een cliënt nu na revalidatie naar een woonzorgcentrum verhuist, moet er een nieuw zorgdossier worden aangemaakt, simpelweg omdat de gegevens niet zijn uit te wisselen, en daar is binnen het bestaande systeem niets aan te doen.” Ook komen er meldingen binnen die maar weinig te maken hebben met het terugdringen van administratieve druk. “Sommige vragen horen niet bij ons thuis. Bijvoorbeeld een vraag over de verlofregeling. Die hoort toch echt ‘in de lijn’ thuis, in dit geval bij de afdeling HR.” Inmiddels is de ‘inspiratiegroep’ achter de stopknop omgevormd tot een volwaardige commissie, geleid door MT-lid Loes de Vries. “Belangrijk, want zo krijgt de commissie meer bevoegdheden. Daarmee kunnen we in de toekomst vragen nog slagvaardiger oppakken.” (KM)
Hoe ga je in gesprek met familieleden die een meningsverschil hebben over de verzorging van een bewoner? En wat doe je als een bewoner zich storend gedraagt? “Die laatste vraag is met de opkomst van kleinschalige zorg belangrijker geworden. In een woning kun je elkaar nu eenmaal moeilijker ontlopen dan op een grote afdeling,” zegt Kersten Storch, voorzitter van de Ethische Commissie.
Kersten Storch:
‘Ethiek is niet iets hoogdravends’
M
et deze en vele anderen vragen houden de leden van de Ethische Commissie van AxionContinu zich bezig. Geestelijk verzorger Kersten Storch is sinds 2011 voorzitter van de commissie en heeft het werk van de commissie zien veranderen. “De afgelopen jaren is de rol die mantelzorgers en familieleden spelen bij de dagelijkse zorg sterk toegenomen. Maar we ervaren ook dat binnen families vaak verschillen van inzicht over de verzorging spelen, soms ook oud zeer. Dit wordt dan, bij wijze van spreken, allemaal meegenomen wanneer een familielid naar een zorginstelling verhuist. Het is de bedoeling dat de familie die conflicten zelf oplost, maar dat gebeurt in de praktijk te weinig. Het risico bestaat dan dat je als verzorgende wordt meegezogen in zo’n ruzie.”
Euthanasie De ethische commissie werd in mei 2007 opgericht en brengt gevraagd en ongevraagd advies uit aan de bestuurder. Eén van de onderwerpen waarover de commissie zich vorig Contact | jaargang 13 | oktober 2018
jaar heeft gebogen, was de richtlijn voor euthanasie. Die richtlijn stelt dat medewerkers niet verplicht kunnen worden daaraan mee te werken. “Maar de stap is soms groot om dat duidelijk te uiten, vooral voor medewerkers
“Nadenken over ethiek kan ervoor zorgen dat je plezier houdt in je werk” met een andere culturele of religieuze achtergrond. Wat verder speelt, is dat in het proces rondom euthanasie de arts veel aandacht krijgt, maar de medewerkers niet. Terwijl het toch wel degelijk iets met je doet. De kwestie is dus: hoe ga je als organisatie om met de emotionele impact die levensbeëindiging van een cliënt kan hebben op de medewerkers?” Andere beleidsstukken waarover de commissie adviseerde, was de richtlijn over palliatieve zorg en het integriteits-
protocol. “Daarvan vonden we het taalgebruik te bevoogdend. We hebben geadviseerd dat aan te passen. Helaas is dat niet opgevolgd. Naast Kersten bestaat de commissie momenteel uit specialist ouderengeneeskunde Daniel Baruch, zorgmanager Joke van der Weiden, Maureen Pietersz (onder-steuner van de cliëntenraad) en Hilda Klomp (groepsleider pg).
Moreel beraad Een van de instrumenten die de commissie in handen heeft, is het moreel beraad, een discussie over een ethisch vraagstuk. “Er wordt maar zelden zo’n moreel beraad aangevraagd, dus willen we binnenkort met het managementteam bespreken hoe we dit meer onder de aandacht kunnen brengen,” vertelt Kersten. “Ethiek is niet iets hoogdravends, maar zit in allerlei dagelijkse beslissingen. Daarover nadenken biedt verdieping, het maakt je bewust dat het allemaal om keuzes draait, en kan ervoor zorgen dat je plezier houdt in je werk.” (KM)
13
Mirjam Uittenbogaard
Wat te doen als een bewoner met een gezondheidsprobleem kampt? Voor negen veel voorkomende situaties heeft de divisie Verzorgd wonen een bondig triageboekje gemaakt dat medewerkers kunnen raadplegen om stapsgewijs tot een heldere beoordeling te komen. Op een aantal locaties werken ze er al mee, tot grote tevredenheid.
Triageboekje
Bewuster signaleren
M
et de invoering van het ‘Triageboekje Verzorgd wonen’ willen we vooral de samenwerking en afstemming tussen zorg, arts en mobiel verpleegkundig team versterken en verbeteren,” zegt
projectleider Mirjam Uittenbogaard. “Dat is de driehoek die de bewoner bijstaat bij een gezondheidsprobleem. Tijdens de wekelijkse visites van de arts is er regulier overleg over bewoners, maar er kan zich altijd iets onver-
wachts voordoen, zoals een valpartij of plotselinge benauwdheid. En dan moet de genoemde driehoek snel en doeltreffend samenwerken.” Zorgmedewerkers stellen als eersten vast dat iets niet goed gaat. Mirjam:
Lisette van Dingenen Specialist Ouderengeneeskunde
Renske de Ruiter Coördinerend verpleegkundige
Renata Lindhout Groepsleider Koningsbruggen
“Voor ons artsen is het van belang dat we niet worden overvoerd met vragen die eigenlijk niet dringend zijn. Die kunnen aan de orde komen in het reguliere overleg tijdens de visites. Wanneer ik gebeld word, wil ik op basis van de informatie een juiste afweging kunnen maken over welke actie ik moet ondernemen. Door de dringende vragen te bundelen, kost het beantwoorden ook minder tijd. Ik zie dat daarin een grotere bewustwording is ontstaan door de invoering van het boekje en het bespreken van ervaringen tijdens de evaluatiemomenten.”
“Voorheen moest ik veel doorvragen om de informatie te krijgen die ik nodig heb om te kunnen inschatten hoe urgent de situatie is. Nu hebben ze de gegevens bij de hand en de eerste controles uitgevoerd. Ik merk een verschil tussen de locaties waar ze met het triageboekje werken en de woonzorgcentra waar het nog moeten worden ingevoerd.”
“Voor de zorg is het boekje een hulpmiddel. Stap voor stap staat beschreven wat we moeten doen en in welke volgorde om de informatie voor de arts en verpleegkundige zo helder en compleet mogelijk te hebben. Daardoor verloopt het overleg beter en kunnen we in samenspraak beslissen of de situatie urgent is of kan wachten tot de geplande artsenvisite. Voor mij is het nu belangrijk dat ik iedereen blijf attenderen op het gebruik van het triageboekje.”
14
“Zij zien en spreken de bewoners dagelijks en kennen de bewoner dus heel goed. Het triageboekje is bedoeld om ze te ondersteunen in de waarnemingen en de eerste metingen, zoals het opnemen van de temperatuur en de pols. Met de triagestappen krijgen ze een beter beeld van wat er aan de hand is en hoe verder te handelen. Zoals agenderen voor de artsenvisite, een collega of aandachtsfunctionaris erbij vragen, of direct contact opnemen met de arts.”
Houvast In acute situaties verloopt het overleg met de arts doorgaans via de telefoon. In de avond, nacht en weekend bellen zorgmedewerkers eerst met de coördinerend verpleegkundige van het mobiele team. De arts en de coördinerend verpleegkundige moeten dan op afstand inschatten hoe urgent de situatie is, dus hoe concreter de informatie is, hoe beter. “In de zorg hebben ze al heel veel aan hun hoofd, dan geeft het triageboekje net dat beetje houvast zodat je weet dat je de goede dingen doet op het juiste moment. We horen dat het boekje rust geeft, omdat er iets is om op terug te vallen. Door het boekje erbij te pakken en met je collega te overleggen, geef je jezelf ook een moment om het beeld compleet te maken.” “Maar zeker zo belangrijk is het proces rond de invoering van het triageboekje,” benadrukt Mirjam. “Dat stimuleert het overleg en maakt duidelijker wat er van elkaar wordt verlangd. Ieder in deze driehoek heeft zijn kennis, vakmanschap en verantwoordelijkheid en die wil je op de best mogelijke wijze op elkaar afstemmen. En dat verfijnen we door meerdere keren praktijksituaties te evalueren. Zo groeit het vertrouwen in jezelf en in elkaar.” (LN) Het ‘Triageboekje Verzorgd wonen’ is ontwikkeld in samenwerking met Isselwaerde en wordt ook gebruikt op de locaties Koningsbruggen, ’t Huis aan de Vecht, Voorhoeve en Voorveldse Hof. Andere locaties volgen snel.
Contact | jaargang 13 | oktober 2018
Eliane Thewessen, bestuurder van AxionContinu, is de columniste van Contact. Ze schrijft over wat haar bezighoudt en opvalt.
Nieuw begin Goede voornemens en een nieuw begin. Met deze woorden open je over het algemeen het jaar in januari. Voor mij voelen ze echter op dit moment helemaal juist. Na een lange zomerse periode en een heerlijke vakantie sta ik aan de vooravond van een verse blik op de toekomst. In een tijd van enorme demografische verschuivingen met de zogenaamde dubbele vergrijzing, meer ouderen die langer leven, moeten wij ons met extra aandacht op de toekomst voorbereiden. Politiek Den Haag zet belangrijke stappen, meegaan met technologische ontwikkelingen is barre noodzaak, de arbeidsmarkt wordt steeds krapper en in die wereld moeten we blijven werken aan warme liefdevolle zorg. Ga er maar aanstaan! Voor de zomer zijn we in gesprek geweest met de leidinggevenden, de ondernemingsraad, de centrale cliëntenraad en de verpleegkundige en verzorgende adviesraad om van hen te horen wat zij belangrijk vinden. Hoe AxionContinu zich in deze dynamische wereld het beste kan positioneren. Waartoe zijn wíj op aard, om het maar eens kort te formuleren. Om zo’n optimaal mogelijke partij in de regio te zijn, zullen we ook onze samenwerkingspartners hierover bevragen. De laatste maanden van dit jaar gaan wij met hart en ziel werken aan wat deze veranderingen de komende jaren voor AxionContinu betekenen. Eind dit jaar ligt er een nieuw meerjarenbeleidsplan met onze doelstellingen op dit terrein.
Het nieuwe begin komt ook uitgebreid aan de orde in deze uitgave van ContAct. Na jaren van voorbereiding openen we ons tweede zorghotel, Domstate, in een pand dat hiermee overigens ook een nieuw begin kent. Ooit gebouwd begin jaren 70, nu weer gereed gemaakt voor nog eens een paar decennia. De nieuwe manager Revalidatie & herstel en Thuis, Loes de Vries, kan iets moois gaan opbouwen. En haar nieuwe collega Esther Kruisinga werkt aan de noodzakelijke verbeterslag op het gebied van informatisering en automatisering. Dat een nieuw begin niet altijd groots en meeslepend hoeft te zijn, bewijzen een paar andere stukken uit dit blad. We werken dagelijks aan betere zorg. Het triageboekje en de Stopknop bewijzen dat maar weer eens. Het helder hebben van de richting van een organisatie moet er voor zorgen dat er op verantwoorde en hoogstaande wijze gewerkt kan worden. Maar de grootste kracht van warme liefdevolle zorg zit ‘m uiteindelijk in het persoonlijke contact tussen medewerker en cliënt en de juiste competenties van de medewerkers. We hebben dit al verwoord in onze kernwaarden Vakmanschap en Aandacht. Och ja, die goede voornemens. Die bewaar ik maar voor januari. Uiteindelijk is de derde kernwaarde Plezier ook op mij van toepassing!
15
Week van de Dementie Wat heeft Utrecht mensen met dementie te bieden op het gebied van kunst en cultuur? Tijdens de Week van de Dementie, 17 tot en met 23 september, zetten organisaties de deuren open zodat iedereen dat met eigen ogen kon zien en beleven. Ook AxionContinu deed mee. Op verschillende locaties konden belangstellenden aansluiten bij activiteiten, zoals meezingen met alzheimerkoor Eigen Wijs in Koningsbruggen of breien in De Bijnkershoek. Het thema ‘Kunst en Cultuur’ is gekozen omdat kunst en cultuur ieder mens gelukkig kan maken, al zijn het maar korte momenten. AxionContinu vindt dat het bij het leven hoort en zorgt ervoor dat er voor iedereen mogelijkheden zijn om met kunst en cultuur bezig te zijn.
Berichten vanuit AxionContinu Vorig jaar verscheen een Kennisreeks over dit onderwerp. Die is te lezen op de website van AxionContinu. Gaan naar ‘over AxionContinu’ en kijk bij ‘publicaties’. (BS)
Duits bezoek in De Wartburg De medewerker in de huiskamer voor mensen met dementie in De Wartburg was heel verbaasd toen er vrijdag 20 juli een groep Duitssprekende mensen binnenkwam. De groep was op zoek naar de kapel en had de eerste beste deur opengedaan. De dertig bezoekers kwamen uit het Zwarte Woud in Duitsland, waar ze allemaal als predikant of als geestelijk verzorger werken. Zij waren samen op
16
studiereis om het werk van de kerken en de geestelijk verzorging in Nederland te leren kennen. Uiteraard was het voor hen bijzonder om in Utrecht een woonzorgcentrum te bezoeken dat vernoemd is naar een kasteel in Duitsland. Daarom vertelde Kersten Storch, geestelijke verzorger van De Wartburg en zelf Duitse, kort iets over de geschiedenis van de ‘Utrechtse Wartburg’.
Daarna stond het heden centraal: hoe wordt in Nederland de ouderenzorg vormgegeven? Welke rol speelt de geestelijke verzorging daarin? Wat verstaan we in Nederland eigenlijk onder geestelijke verzorging, en hoe ziet het dagelijkse werk van zo’n geestelijk verzorger eruit? De bezoekers luisterden met belangstelling en hadden veel vragen. Sommige antwoorden riepen verbazing op, andere boden juist veel herkenning. Na afloop zei de leidster van de groep: “Dit was niet alleen het laatste punt op onze vierdaagse reis. Dit was ook het hoogtepunt! Vanmiddag werd ons een levendig beeld van de ouderenzorg en van de geestelijke verzorging gegeven. We nemen veel mee waarover wij verder zullen nadenken en met elkaar in gesprek zullen gaan. Maar vooral zien we met hoeveel inzet en enthousiasme hier het vaak zo verrijkende maar ook zo zware werk in de ouderenzorg wordt gedaan. En wij wensen allen die het doen en die er vorm aan geven veel zegen toe.” (Kersten Storch)
De Ingelanden tien jaar Dit jaar bestaat woonzorgcentrum De Ingelanden tien jaar. Daarom werden bewoners en medewerkers in het zonnetje gezet tijdens verschillende feestelijke activiteiten op 25, 26 en 27 september. Zo kregen alle bewoners een vaas met bloemen, werden ze verwend met handmassages en waren er diverse optredens. Het geheel werd afgesloten met een groot feest. (MH)
Contact Gastredacteuren Contact gezocht
Ik ga verhuizen!
BENELUXLAAN Let op! Dit is geen verhuizing. Alléén het adres verandert.
Deel bewoners De Bijnkershoek verhuisd AdresBijnkersDomstate.indd 1
Een groep van zo’n veertig bewoners van De Bijnkershoek is eind september verhuisd naar Domstate, waar zij de komende anderhalf jaar op de bovenste etages wonen. Deze ‘dependance’ van De Bijnkershoek is in Domstate ingericht omdat De Bijnkershoek wordt verbouwd. De renovatie is al een tijdje aan de gang. Nu zijn de etages 4 tot en met 9 aan Contact | jaargang 13 | oktober 2018
14-09-18 10:20
de beurt en dat geeft veel overlast voor bewoners. Daarom is ervoor gekozen de dependance in het nieuwe Domstate te openen. De groep bewoners is samen met de vaste medewerkers van De Bijnkershoek naar Domstate gegaan. De renovatie is naar verwachting in 2020 klaar. Dan verhuizen de bewoners terug. Ieder krijgt dan een nieuw en groter appartement. (BS)
Ben je medewerker van AxionContinu en wil je meedenken over de inhoud van Contact? Meld je dan aan als gastredacteur! De productie van Contact begint met een redactievergadering. Daar wordt besproken welke onderwerpen in het nieuwe nummer komen. Van te voren vindt een inventarisatie plaats van wat er speelt binnen AxionContinu en op de locaties. Het lijkt ons leuk om voor elke redactievergadering een andere medewerker van AxionContinu uit te nodigen om mee te denken over de inhoud én eens bij ons in de keuken te kijken hoe het maken van het blad in zijn werk gaat. De medewerker kan zijn ervaringen uit de praktijk inbrengen waar wij van weer van leren. Je hoeft dus niet zelf stukken te schrijven. Wil je gastredacteur worden? Stuur een mailtje naar communicatie@ axioncontinu.nl. (MH)
17
Met vele kunst & cultuur projecten wil AxionContinu haar bewoners in contact brengen met poëzie, muziek, dans, toneel en beeldende kunst.
2e Ronde
Kunstworkshop XL Zelf iets maken met een kunstvoorwerp uit een Utrechts museum als inspiratiebron. Dat is de opzet van de Kunstworkshop XL van AxionContinu die medewerkers Lilly van Persie, Sanne Sanders en Roos Berkvens organiseren. Na een succesvolle eerste reeks is nu ook de tweede ronde workshops achter de rug. Diverse locaties van AxionContinu deden mee. Deze ronde stond in het teken van het stilleven met servies. Het schilderij ‘Stilleven met vogelkooi’ van Pyke Koch uit 1944 was het uitgangspunt. Dit schilderij van de Utrechtse schilder is eigendom van het Centraal Museum en was ook te zien in de recente grote Pyke Koch-tentoonstelling. De deelnemers kregen eerst uitleg over het kunstwerk en gingen daarna zelf aan de slag. Voor veel deelnemers was het best een uitdaging om met perspectief te werken. De resultaten waren echter heel verrassend. De kunstworkshops XL werden zowel op locatie als in Atelier TOP gegeven, de kunstwerkplaats van AxionContinu op de bovenste etage van ’t Huis aan de Vecht. De initiatiefnemers kijken nu of er een derde ronde kan komen. (JV)
18
Colofon
Woonzorgcentra De Bijnkershoek Van Bijnkershoeklaan 250 3527 XL Utrecht tel. (030) 296 85 00 bijnkershoek@axioncontinu.nl
De Ingelanden Louis Armstronglaan 800 3543 EB Utrecht tel. (030) 686 78 00 ingelanden@axioncontinu.nl
De Schutse Anna van Burenstraat 40 3411 AK Lopik tel. (0348) 55 17 24 schutse@axioncontinu.nl
De Componist Georg Jarnostraat 14-20 3543 BX Utrecht tel. (030) 686 63 30 componist@axioncontinu.nl
Isselwaerde Kronenburgplantsoen 3 3401 BN IJsselstein tel. (030) 688 19 14 isselwaerde@axioncontinu.nl
Voorhoeve Trumanplein 1 3527 CX Utrecht tel. (030) 295 38 53 voorhoeve@axioncontinu.nl
De Drie Ringen Kandinskystraat 40 3544 NW Utrecht tel. (030) 686 69 50 drieringen@axioncontinu.nl
Koningsbruggen Beneluxlaan 924 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 23 00 koningsbruggen@axioncontinu.nl
Voorveldse Hof Blaarkopstraat 1 3573 SH Utrecht tel. (030) 282 24 40 voorveldsehof@axioncontinu.nl
’t Huis aan de Vecht Costa Ricadreef 9 3563 TA Utrecht tel. (030) 264 66 68 hadv@axioncontinu.nl
Mariënstein Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 marienstein@axioncontinu.nl
De Wartburg Kennedylaan 16 3533 KJ Utrecht tel. (030) 294 00 41 wartburg@axioncontinu.nl
Serviceappartementen
Revalidatie
De Bijnkershoek Van Bijnkershoeklaan 250 3527 XL Utrecht tel. (030) 296 85 00 bijnkershoek@axioncontinu.nl
Schutseplein Anna van Burenstraat 40 3411 AK Lopik tel. (0348) 55 17 24 schutse@axioncontinu.nl
Domstate Zorghotel Beneluxlaan 928 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 05 00 info@domstate.nl
De Hooghe Camp Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 marienstein@axioncontinu.nl
De Wartburg Kennedylaan 16 3533 KJ Utrecht tel. (030) 294 00 41 wartburg@axioncontinu.nl
De Parkgraaf Beneluxlaan 926 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 23 11 parkgraaf@axioncontinu.nl
En verder Centraal Bureau Postbus 2251 3500 GG Utrecht tel. (030) 282 22 00 info@axioncontinu.nl
Marhaban De Gasperilaan 116-118 3527 GH Utrecht tel. (030) 293 45 81
Hospice IJsselstein Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 hospiceijsselstein@axioncontinu.nl
Servicebureau AxionContinu tussen 9.00 - 17.00 uur op werkdagen (030) 282 22 77 servicebureau@axioncontinu.nl
Zorghotel De Wartburg Kennedylaan 300 3533 KN Utrecht tel. (030) 295 86 60 info@zorghoteldewartburg.nl
ContACt is het magazine van AxionContinu. AxionContinu levert wonen, zorg en revalidatie, in Utrecht, IJsselstein en Lopik. ContACt wordt vijf keer per jaar verspreid in een oplage van 7.000 exemplaren, onder cliënten, cliënten op de wachtlijst, bewoners van serviceappartementen, vrijwilligers, medewerkers en relaties van AxionContinu. Wij bedanken iedereen die heeft meegewerkt aan dit nummer hartelijk voor hun bijdrage. Vragen of opmerkingen Het is mogelijk dat u naar aanleiding van ContACt vragen heeft. Wij helpen u graag verder. Bel (030) 282 22 00, mail: communicatie@axioncontinu.nl of kijk op www.axioncontinu.nl Redactieadres AxionContinu Afdeling Communicatie & PR Postbus 2251, 3500 GG Utrecht communicatie@axioncontinu.nl Redactie Maaike Hoogland (MH) Kees Mollema (KM) Petra van der Sanden (PS) Berber Schrijver (BS) Louis Nouws (LN) Willem de Bruijn Tekstbijdrage Joyce Vlaming Fotografie Willem Mes Kees Mollema Willem de Bruijn en anderen Vormgeving BLADEN&CO/Willem de Bruijn
Thuiszorg
Druk Drukkerij Hendrix
Teams in Utrecht, IJsselstein en Lopik. Bereikbaar via het Servicebureau: op werkdagen van 9.00 tot 17.00 uur, (030) 282 22 77 servicebureau@axioncontinu.nl
Volg ons ook op:
19
Vrijwilligers zijn onmisbaar voor AxionContinu. Daarom staat achterop elk nummer van Contact een vrijwilliger van AxionContinu in de schijnwerpers. Wilt u ook vrijwilliger worden? Mail dan naar communicatie@axioncontinu.nl
Anton Schortinghuis:
‘De hele dag Netflix kijken, dat is niet mijn leven’ Anton Schortinghuis werkt sinds twee jaar als vrijwilliger in Voorveldse Hof. Twee keer per week helpt hij bij de sport- en spelactiviteit. Ook gaat hij als begeleider mee met uitjes, zoals naar een museum of de dierentuin. “Mijn vader had alzheimer. Ik wilde na mijn pensionering graag iets extra’s geven aan mensen met dementie. Die groep spreekt me erg aan, hun gedrag is vaak verrassend.”
Zo’n verrassing pakte ook wel eens angstig uit toen Anton net was begonnen als vrijwilliger. “Ik ging met een bewoonster wandelen. We stonden te wachten voor een rood voetgangerslicht en opeens deed ze een stap vooruit. Gelukkig kon ik haar bij haar arm pakken en terugtrekken. Er kwam geen verkeer aan, maar toch... ” Maar de onvergetelijke momenten zijn gelukkig talrijker, zoals vorige zomer, toen hij met een bewoonster naar het nabijgelegen tuincomplex van De Pioniers ging. “Ik zat op een gegeven moment met haar op een bankje en er vloog een libelle rond. Ze zei telkens: ‘Wat een leuk vogeltje is dat.’ Het stemt mij dankbaar dat iemand zo’n fijne ervaring kon hebben, omdat ik met haar ging wandelen.” Anton werkte van zijn 23-ste tot zijn 63-ste als leraar aardrijkskunde, geschiedenis en economie in het voortgezet onderwijs, op een vmboschool in Kanaleneiland. “Als ik op de markt loop, hoor ik regelmatig ‘Hallo Mees’ en dan gaat er ergens een hand omhoog. Wat dat betreft ben ik een echte Utrechter geworden, ook al ben
20
ik dan in Den Haag geboren.” Anton is getrouwd en heeft drie kinderen. De jongste, Mara, werkt als flexwerker in Voorveldse Hof. “Ze is heel enthousiast, want hier wordt kleinschalige zorg geboden. Het bevalt haar prima.” Anton, die twee jaar geleden naar Voordorp verhuisde, heeft ook gepro-
beerd zijn buren te enthousiasmeren om als vrijwilliger aan de slag te gaan. “Je leeft immers niet alleen voor jezelf. We stoppen onze ouderen weg, terwijl de zorg voor hen een verantwoordelijkheid is die op ons allen neerkomt. Zeker als je genoeg vrije tijd hebt, kun je iets bijdragen aan de samenleving. De hele dag Netflix kijken, dat is niet mijn leven.” (KM)