ContACt mei 2019

Contact Het magazine van

AxionContinu

Nummer

2

jaargang 14|mei 2019

Lekker tafelen De Gildenborgh

Nieuwe naam voor Koningsbruggen

Levensboek

Zorgt voor makkelijker contact

Uit het ziekenhuis

Wat dan? Triagebed biedt uitkomst Contact | jaargang 14 | mei 2019

1

Contact Het magazine van AxionContinu | Nummer 2 | jaargang 14 | mei 2019

4

3

Lekker tafelen in eigen huis

Na het plan de uitwerking Meerjarenbeleidsplan goed ontvangen, nu vertalen in concrete stappen en projecten.

Steeds meer kleinschalig koken.

8

9

Nieuwe naam

De Isselhof

Koningsbruggen wordt De Gildenborgh.

Dagbehandeling bestaat dertig jaar.

14

12 Levensboek

Uit het ziekenhuis, wat dan?

In veel opzichten waardevol voor mensen met dementie, hun familie en medewerkers.

Triagebed biedt uitkomst.

Verder in dit nummer

10

Mijn verhaal

Leven tussen twee werelden 6 Functie Centraal

Zorgmanager 10 Column

Ontzorgen 15 Kort Contact

Berichten vanuit AxionContinu 16 CultuurContact

Second Canvas Musea Utrecht 18

Functie Centraal

Vrijwillig in beeld

Trijny Ham 20

Het Meerjarenbeleidsplan 2019 – 2021 van AxionContinu is klaar, de strategie voor de komende jaren is bepaald. “Het plan wordt goed ontvangen,” zegt bestuurder Eliane Thewessen, die alle locaties langs ging om het plan toe te lichten.

Na het plan

W

at we gaan doen, wijkt natuurlijk niet al te zeer af van we tot nu deden. We spelen in op veranderende omstandigheden en leggen sommige accenten nadrukkelijker.

Ruim een jaar geleden heb ik ook alle locaties bezocht, toen met de insteek om te luisteren. Om te horen waar iedereen zoal tegenaan loopt. Opvallend vaak werden als knelpunten de ICT, de telefonie en de administratieve lasten genoemd.”

Projecten In het beleidsplan zijn de grote lijnen uitgezet. “Die moeten uiteraard worden vertaald in concrete stappen en projecten. En soms wringt daar een beetje de schoen,” moet Eliane toegeven. “Daarover ben ik ook eerlijk bij het toelichten van het plan.

Neem die drie genoemde pijnpunten.

Wat lijkt er nou simpeler dan in één keer overstappen op een fonkelnieuw telefoniesysteem om met alle obstakels af te rekenen? In de praktijk lopen we dan toch tegen lastige zaken aan. Je wil niet weten hoeveel mitsen en maren er zijn en welke problemen soms weer opdoemen. Dat moeten we echt heel goed doordenken en uitwerken, en uitgebreid testen.”

Digitale werkplek Meer vaart zit er in het stroomlijnen van de ICT. “We staan op het punt om de zogenaamde ‘digitale werkplek’ in te richten. De Schutse in Lopik had de primeur.” Bij het inloggen op de ‘digitale werkplek’ openen alle applicaties die voor de desbetreffende Contact | jaargang 14 | mei 2019

de uitwerking medewerker van belang zijn in één keer. “Het is niet helemaal individueel, er is een aantal groepen gemaakt.

Zorgmedewerkers kunnen in het Elektronisch Zorg Dossier, kantoormedewerkers niet. Zo hebben ook behandelaars hun eigen setje applicaties. In totaal zijn er een stuk of tien verschillende ‘digitale werkplekken’.”

Stappen gezet Ter verlichting van de administratieve last worden inmiddels ook stappen gezet. “We hebben net groen licht gekregen van het Zorgkantoor om een aantal huismeesters, receptionisten en administratieve krachten aan te nemen.

Dat kan worden bekostigd met extra geld uit het kwaliteitsbudget dat het ministerie beschikbaar heeft gesteld voor de langdurige zorg.

De arbeidsmarkt voor zorgmedewerkers is krap. Dus is een van de oplossingen is om medewerkers niet te belasten met taken die buiten de directe zorg vallen.

Schrappen Ook zijn we bezig met zogenaamde ‘schrapsessies’, waarbij we samen met kenniscentrum Vilans bekijken welke gegevens we allemaal vastleggen. In de zorg registreren we wat af.

Vaak is dat opgelegd van buitenaf, en die gegevens kunnen best handig zijn, maar het is goed er kritisch naar te kijken. Is het inderdaad allemaal nodig en kan de registratie soms niet simpeler? Hierin trekken we trouwens samen op met collega-instellingen, want we hebben er allemaal mee te maken.” (LN)

Meerjarenbeleidsplan 2019-2021 AxionContinu stelt zich drie hoofddoelen: dé werkgever zijn in de zorg; dé expert zijn in complexe zorg; en dé samenwerker zijn in de regio.

Die ambities komen voort uit uitdagingen die de maatschappij stelt en uit de sterke punten van de huidige organisatie. Zo heeft AxionContinu met revalidatiecentrum De Parkgraaf en twee zorghotels een sterke positie in revalidatiezorg en zijn er nauwe contacten met ziekenhuizen en andere revalidatiecentra. Met een eigen opleidingscentrum ligt het voor de hand stevig in te zetten op expertise, ook al doordat de zorgzwaarte van cliënten in de locaties en in de thuiszorg toeneemt. Maar aan de basis van dat alles staat dat de organisatie voldoende goede medewerkers aan zich weet te binden. Daarbij draait het niet om salaris alleen, maar bijvoorbeeld ook om ontwikkelmogelijkheden, persoonlijk leiderschap en het bieden van een goede balans tussen werk en privé.

Het meerjarenbeleidsplan is te lezen op de website www.axioncontinu,nl.

Ga naar ‘over AxionContinu’ en kijk onder ‘publicaties’.

3

Kleinschalig koken in woonkamers wint steeds meer terrein bij AxionContinu.

Maar ook het restaurant met voornamelijk zelfgemaakte maaltijden en verse ingrediënten is bezig aan een opmars. In woonzorgcentrum Mariënstein pruttelen vanaf mei de spekjes in de pan en kunnen bewoners lekker tafelen in eigen huis.

Restaurant Mariënstein

Lekker tafelen in eigen huis

B

ij binnenkomst kan iedereen al ruiken dat kok Wilco Cromwijk aan het koken is. Wat zit er in de pan! Sukadelapjes misschien? Of toch gehaktballen? Bordjes op de tafels geven het geheim prijs, de bezoeker kan lezen wat er iedere dag van de week op het menu staat. En voor wie daar geen trek in heeft, is er een alternatief beschikbaar. “Drie weken van tevoren een menulijst invullen, is er niet meer bij,” zegt facilitair manager Karen Coenraads Nederveen. “We kunnen nu veel flexibeler werken.

Door zelf te koken kunnen we zien waar het merendeel van de bewoners behoefte aan heeft.

De ene keer kan dat een salade met stokbrood en een tartaartje zijn, de andere keer het menu-van-de-dag.

Onze kok heeft hierin een sleutelrol. We kunnen het misschien niet iedereen altijd naar de zin maken, maar de wensen van bewoners zijn wel ons uitgangspunt.”

Geen bietjes, maar spruitjes Toen Karen twee jaar terug begon als facilitair manager vielen haar de vele discussies over de

4

menulijsten op. Dan dacht bijvoorbeeld een bewoner bietjes besteld te hebben, maar lagen er spruitjes op het bord. Ze besloot daarom een enquête te houden onder bewoners om te achterhalen wat nou eigenlijk de meningen waren over het restaurant. Daaruit kwam onder meer naar voren dat bewoners zich buiten de gezette tijden om niet welkom voelden in het restaurant. “We werken hard om dat te veranderen en hopen dat ‘even eten’ straks ‘lekker tafelen’ betekent. Die verandering is onderdeel van een groter geheel: we willen dat het restaurant meer een centrale, gastvrije ontmoetingsplek is voor de bewoners en hun gasten.”

Gastvrijheidstraining Wat daarvoor nodig is? Het afschaffen van de vaste eettijden, bijvoorbeeld. En de vaste plekken hebben eveneens hun langste tijd gehad. Ook de werkverdeling gaat op de schop: twee medewerkers voor de gasten in plaats van één, de vaat na afloop van de maaltijd wordt een gezamenlijke verantwoordelijkheid. “De vaste medewerkers hebben een gastvrij-

heidstraining gekregen om de gasten in de watten te kunnen leggen,” zegt 1e medewerker facilitair Kim Boekhout lachend.

In november stapte ze over van De Parkgraaf, de eerste locatie die aan de slag ging met het zelf bereiden van maaltijden in het restaurant. “Ook in Mariënstein kan het allemaal leuker en gezelliger, met meer aandacht voor de bewoners.”

‘Belevingskoken’ De misschien wel belangrijkste vernieuwing heet Wilco, een kok die vindt dat gezellig eten óók een showelement heeft. Dat noemt hij ‘belevingskoken’.

“Natuurlijk draait het om de ingrediënten die je gebruikt, maar sfeer is ook belangrijk. Producten die een lekkere geur verspreiden zet ik dus wat eerder op het vuur om lekker te pruttelen, zodat iedereen al een beetje in de stemming komt. En als het even kan, vraag ik tijdens de maaltijd zelf wat de gasten van het eten vinden, dat is voor bezoekers toch net even anders dan wanneer de bediening dat doet.”

Cliëntenraad Vroeger werden de maaltijden ook al in Mariënstein bereid, weet mevrouw Heykamp nog. Ze is voorzitter van de cliëntenraad, die nauw bij de ‘kookplannen’ werd betrokken. “Ik heb vertrouwen in de nieuwe koers, maar er zijn ongetwijfeld bewoners die moeite hebben met de veranderingen. Zij moeten wel de tijd krijgen om aan de nieuwe werkwijze te wennen.

Wilco Cromwijk:

“Natuurlijk draait het om de ingrediënten, maar de sfeer is ook belangrijk.”

De cliëntenraad zal de vinger aan de pols houden.”

De medewerkers zijn daar alleen maar blij mee.

Karen: “Wat voor ons vanzelfsprekend is, kan voor iemand die verzorgd woont ingrijpend zijn. Het is inderdaad een gevaar te snel te gaan, we zullen daar zeker op letten en bijsturen wanneer het nodig is.”

Maar de dames zien vooral een gezellig restaurant voor zich. Waar je ’s middags ook limonade kan drinken met de kleinkinderen of ’s avonds aan een wijntje nipt, nagenietend van het lekkere eten.

Waar je in een mooie vitrine alle producten kan zien.

Waar een comfortabel zitje is voor het ontvangen van de visite. “Vergeet niet dat dit ons thuis is,” zegt mevrouw Heykamp. “Ik ben trots op wat er allemaal staat te gebeuren om dat gevoel te versterken.” (ES)

Kleinschalig koken

Mevrouw Heykamp

“Vergeet niet dat dit ons huis is.”

Contact | jaargang 14 | mei 2019

Het idee voor zelf koken in het restaurant van Mariënstein komt van voedingsmanager Alphons Rijnbeek. “Ik zie dat het in De Parkgraaf ook heel goed werkt: je bent flexibeler, biedt meer kwaliteit en er is meer gelegenheid voor contact.”

De functie van de centrale keuken neemt af, maar er zijn nog steeds bewoners van appartementen die daar vandaan geportioneerde maaltijden krijgen. “Ik hoop dat ook zij zullen zeggen: het is zo gezellig in het restaurant, laten we daar gaan eten.”

Ook locaties zonder restaurant zorgen steeds vaker zelf voor de bereiding van maaltijden, maar dan in de woningen. Sommige pikken dat kleinschalige koken goed op, andere hebben wat meer moeite met bijvoorbeeld het bieden van voldoende afwisseling of het gebruik van genoeg gezonde ingrediënten.

“Onze kok Jaap van der Veer neemt daarom overal een kijkje, niet uit bemoeizucht maar ter ondersteuning. Hij kan onder meer de zorg ontlasten door tips te geven voor een efficiëntere manier van werken.”

5

Kent u of bent u ook zo’n bewoner met een bijzonder verhaal?

Mail de redactie van Contact en misschien staat uw verhaal de volgende keer hier. communicatie@axioncontinu.nl

Als jonge vrouw van 27 jaar emigreerde Jo Pelsmacker in 1974 van Indonesië naar Nederland, van Bandung naar Breda.

Ze ging haar ouders achterna, die de grote oversteek al eerder maakten in 1949. Zelf bleef ze toen achter als tweejarig meisje en werd ze grootgebracht door haar oma.

Leven tussen twee werelden land te verlaten, maar hun dochter mag niet mee. “Mijn opa was in 1925 overleden als militair op Borneo en mijn ouders vonden dat ik voor mijn oma moest zorgen wanneer ik groter zou zijn. Daar ben ik later wel boos en verdrietig om geweest, ik voelde me vooral verlaten door mijn moeder.”

Band met oma

Dochter van mevrouw Pelsmacker als kind

Het Parijs van Java, zo staat Bandung voor de Tweede Wereldoorlog bekend.

De hooggelegen stad met aangename temperaturen telt een groot aantal groene lanen en parken. Er wonen relatief veel Nederlanders met een goed inkomen in voor die tijd moderne, vrijstaande huizen. Ook de ouders van mevrouw Pelsmacker wonen hier, haar vader werkt als militair in het Nederlandse leger.

Dat mooie Bandung is deels al verdwenen wanneer mevrouw Pelsmacker in 1947 wordt geboren. De stad valt ten prooi aan brandstichtingen en vernielingen door nationalisten als gevolg van de onafhankelijkheidsstrijd tegen Nederland. Haar ouders besluiten het

Maar de tweejarige kindergeest is nog te klein om dat te beseffen. De kleine Jo wordt grootgebracht door haar oma en ontwikkelt een bijzondere band met haar. “Ik ben eerst héél goed door haar verzorgd en later werden de rollen omgedraaid.”

Van Bandung herinnert ze zich niet veel meer. De mooiste plek? “Die was

buiten de stad, bij Lembang. Daar had je prachtige heetwaterbronnen en ik mocht daar graag een uitstapje naar maken.”

Jo bezoekt de middelbare school in Bogor, waar de nog altijd prachtige botanische tuin haar soms naar binnen lokt. Na het behalen van haar diploma gaat ze in Jakarta aan de slag als administratief medewerkster bij de politie.

Er verschijnt een brede lach op het gezicht van mevrouw Pelsmacker: “Ik moest werken op heel oude typemachines. Het typen was zo zwaar, dat het soms pijn deed aan mijn vingers.”

Eigen leven Haar oma vindt het langzamerhand tijd worden dat kleindochter een eigen

Mevrouw Pelsmacker met haar moeder

6

En op die oude dag verveelt mevrouw Pelsmacker, die sinds 15 jaar weduwe is, zich nooit. Ondanks dat ze sinds een mislukte operatie aan een hernia in een rolstoel zit. In woonzorgcentrum Tolsteeg ontdekt ze haar grote passie: schilderen, vooral het maken van portretten in felle kleuren. Ook na haar verhuizing naar ‘t Huis aan de Vecht gaat ze daarmee door en momenteel is er zelfs een kleine tentoonstelling met werk van haar op de begane grond.

leven begint, dus in 1974 neemt de jonge vrouw het vliegtuig naar Nederland. Haar vader is dan al overleden, een broer van hem haalt haar op van het vliegveld. Via de oom maakt ze kennis met een marineman uit een gezin met zestien kinderen en binnen drie maanden zijn ze getrouwd.

De eerste tijd woont het stel nog bij de schoonouders in Breda. Weer een lach: “Ze waren best rijk, mijn schoonvader was directeur bij de Nederlandse Spoorwegen.”

Aan de andere kant van de wereld overlijdt oma, die veel invloed op haar kleindochter had. “Ze vond dat ik snel moest trouwen, dat hoorde gewoon zo, het was traditie. Mijn man was twintig jaar ouder dan ik, de liefde kwam na ons trouwen.”

Het leven in een totaal nieuwe wereld valt niet mee: Jo mist oma, Indonesië en de band met haar moeder heeft een knauw gekregen. “Ik begreep wel waarom ze koos voor Nederland, onder president Sukarno was het leven heel lastig. Ik worstelde met haar vertrek, maar uiteindelijk is het weer helemaal goed gekomen tussen ons.”

stel verhuist naar de Graadt van Roggenweg. Het leven lijkt haar langzaam weer toe te lachen, zeker wanneer ze bevalt van een zoontje. Maar een paar dagen later overlijdt de baby aan complicaties en is er nieuw verdriet.

De geboorte van haar dochter in 1977 gaat gelukkig wel goed.

“Ik was superblij met haar en wanneer ze hier als volwassen vrouw op bezoekt komt, zijn dat voor mij de mooiste momenten.

En mijn dochter heeft zelf eveneens een dochter gekregen, dus op mijn oude dag ben ik ook nog oma geworden!”

Maar tijdens het schilderen gaan haar gedachten geregeld terug naar Indonesië. Teruggaan is niet realistisch: “Ik ken er niemand meer en ben ook niet mobiel genoeg. Maar ik mis het land nog altijd, ik leef een beetje in twee werelden.” (ES)

Verdriet en vreugde Haar man krijgt een baan in Utrecht bij elektriciteitsbedrijf PUEM en het jonge Contact | jaargang 14 | mei 2019

7

Koningsbruggen wordt

De Gildenborgh Pal naast het park Transwijk aan de Beneluxlaan in Utrecht liggen vier locaties van AxionContinu op één terrein: het Centraal Bureau, Koningsbruggen, De Parkgraaf en Domstate.

Afgelopen jaren is er veel verbouwd, verhuisd en veranderd.

Zo ook voor Koningsbruggen, dat bestaat uit een kleinschalig woonzorgcentrum en dagbehandeling. Na een totale make-over van het gebouw, is het nu tijd voor een nieuwe start én een nieuwe naam: De Gildenborgh.

W

aarom een nieuwe naam?

Frieda van den Bosch, afdelingsmanager van het woongedeelte van Koningsbruggen, legt uit: “Koningsbruggen heeft de afgelopen jaren echt een metamorfose ondergaan. We bieden nu kleinschalig wonen aan 38 bewoners.

De voormalige twee grote afdelingen zijn verbouwd tot vier woningen waar elk negen à tien mensen met dementie wonen. Iedere bewoner heeft een eigen kamer en er is een gezamenlijke woonkamer met keuken waar medewerkers en bewoners, zoveel als mogelijk samen het huishouden doen, gezellig eten en de boel opruimen.

Door de kleinschalige opzet is er meer aandacht en tijd voor de bewoners.

Het is meer wonen zoals men thuis gewend was.”

“De dagbehandeling is er voor mensen

8

die nog thuis wonen,” vult Jeannette Blok, afdelingsmanager van de dagbehandeling, aan. “We bieden gedurende één of meerdere dagen structuur, zorg en behandeling aan mensen met dementie en ontlasten op die manier ook de mantelzorger. Naast mensen met dementie, hebben we ook groepen voor mensen voor wie de overstap naar thuis - na een tijdelijk verblijf in De Parkgraaf - nog iets te groot is. Zij moeten vaak nog overdag revalideren.

Zo biedt de nieuwe Gildenborgh een breed pakket aan diensten voor mensen die zorg nodig hebben.”

Nieuwe start De naamsverandering betekent het einde van een lange periode van verbouwen en verandering voor zowel bewoners als medewerkers van Koningsbruggen. De invoering

van de nieuwe naam De Gildenborgh markeert dan ook echt de start van een nieuw woonzorgcentrum, dat zowel kleinschalig wonen als dagbehandeling biedt in een prettige verblijfsomgeving.

Woonzorgcentrum De Gildenborgh krijgt een eigen ingang aan de Beneluxlaan, naast Domstate. Eind mei wordt De Gildenborgh officieel feestelijk geopend en wordt de naam officieel gevoerd. (MH)

De naam De Gildenborgh De Gildenborgh is een voormalig kasteel bij Vreeswijk. Het werd in 1373 gebouwd door de gilden van Utrecht. Het doel was om de sluizen van de Vaartsche Rijn naar de Lek te bewaken, waarmee de vrije vaart op Utrecht werd gewaarborgd. Borgh betekent ‘versterkt huis’, oftewel: een veilig huis. Ook staan ‘De Gilden’ voor vakmanschap. Ambachtslieden verenigden zich in de gilden om het vakmanschap te vergroten en de samenwerking te versterken. Vakmanschap en diversiteit zijn ook terug te vinden in de cliënten, bewoners, vrijwilligers en medewerkers van De Gildenborgh. Zij werken samen aan waardevolle zorg, elk met hun eigen levenservaring, achtergrond en expertise.

Mei is een bijzondere maand voor De Isselhof, want de dagbehandeling viert het dertigjarig bestaan.

Karin Jas, GZ-psycholoog en hoofdbehandelaar, was er bijna vanaf de start bij betrokken. “De Isselhof is na al die jaren nog altijd een waardevolle voorziening die mensen met dementie in staat stelt langer thuis te wonen.”

Dertig jaar dagbehandeling

De Isselhof D

e eerste jaren, vanaf mei 1989, konden er tien personen terecht. In 1993 startte De Isselhof met vijf dagen dagbehandeling per week. Maar inmiddels zijn het al heel lang zes dagen, met dagelijks vierentwintig bezoekers. Veel is er

Karin Jas:

“Hier vinden ze lotgenoten en hoeven ze niet meer op hun tenen te lopen.”

niet veranderd in al die jaren, vertelt Karin. Iedere groep heeft doorgaans nog steeds twee medewerkers en het stimuleren van de zelfredzaamheid staat nog altijd centraal.

De belangrijkste koerswijziging?

“De groepsgesprekken die bezoekers meer inzicht geven in hun eigen situatie zijn een stuk belangrijker geworden.

Dat helpt mensen echt, bijvoorbeeld om er thuis over te praten of beter te begrijpen waarom ze thuis hulp nodig hebben.”

Lotgenoten De dagbehandeling willen uitstellen is begrijpelijk, maar volgens Karin vaak ook onverstandig: “Mensen worden vaak eenzaam omdat ze zich schamen en de symptomen van dementie proberen te verbergen. Hier vinden ze lotgenoten en hoeven ze niet meer op hun tenen te lopen, iedereen mag fouten maken. Bezoekers leren ook van elkaar hoe om te gaan met hun dementie. Het gesprek daarover krijgen we best vaak op gang.”

Maar dat gesprek is vooral goed te voeren met de bezoekers die het minst worden gehinderd door hun geheugenproblemen, gemotiveerd zijn en nog

Contact | jaargang 14 | mei 2019

in staat om nieuwe dingen te leren.

“Uiteindelijk houd je dementie niet tegen, maar je hoopt de gevolgen zo goed mogelijk te beperken en de achteruitgang te vertragen. Weet iemand de datum niet meer? Dan gaan we samen na welke hulpmiddelen er zijn om die te achterhalen. En als het nodig is schakelen we een fysiotherapeut, psycholoog of ergotherapeut in, want we werken multidisciplinair.”

Minder onrust Wanneer de achteruitgang doorzet, is opname in een verpleeghuis vaak toch onvermijdelijk. “Maar wij kunnen er wel voor zorgen dat de stap daar naartoe geleidelijker verloopt, en dat geeft minder onrust, ook voor de familie.”

Na al die jaren beschouwt Karin de dagbehandeling als haar ‘kindje’.

“Ik ben betrokken geweest bij het opzetten en heb meegedacht over het programma. Van dichtbij zie ik hoe waardevol deze voorziening is.

Vaardigheden die bezoekers hier leren, kunnen ze thuis weer goed gebruiken.

Je helpt mensen op een breed vlak en ziet hun gevoel voor eigenwaarde groeien. Dat geeft nog steeds veel voldoening, ook na dertig jaar.” (ES)

9

Sinds half februari is Vera van Voskuijlen zorgmanager van de drie locaties van AxionContinu in Leidsche Rijn: De Ingelanden, De Componist en De Drie Ringen. Voordien werkte ze in een soortgelijke functie bij Amsta in Amsterdam.

“Een goede vraag,” antwoordt ze lachend op de openingsvraag wat een zorgmanager eigenlijk doet.

We spreken elkaar in De Ingelanden, waar ze het vaakst is. Deze dag is er een stemlokaal ingericht voor de Provinciale Statenverkiezing. Het geeft een gezellige drukte in de grote hal.

“Uiteindelijk ben ik eindverantwoordelijk voor de zorg die wordt verleend aan de bewoners. Ik ben direct leidinggevende van de geestelijk verzorger, de kwaliteitsmedewerker, de coördinator vrijwilligers en de afdelingsmanagers, die op hun beurt sturing geven aan hun team van medewerkers zoals verzorgenden en verpleegkundigen.

Het is echt managen wat ik doe. Veel overleggen, leidinggeven en het beleid bewaken. Ik moet zorgen dat de zaken zo zijn geregeld dat iedereen goed zijn werk kan doen. Daarbij vind ik het belangrijk dat iedereen mij kan vinden als dat nodig is. Ik geef graag leiding, maar wel op een gelijkwaardige wijze.”

“In mijn vorige baan was ik ook verantwoordelijk voor de facilitaire zaken van de locatie: het onderhoud van het gebouw, de ICT, de brandmeldcentrale, enzovoort. Hier is dat gelukkig niet zo, want ik heb een collega die dat voor haar rekening neemt. Daardoor kan ik me helemaal concentreren op de zorg. Ik ben ooit begonnen als B-verpleegkundige en al

lang werkzaam in de zorg, dus ik weet inmiddels wel wat er allemaal bij goede zorg komt kijken.

Het managen zat altijd al een beetje in me. Als verpleegkundige maakte ik al de werkroosters voor de afdeling.

Ik kan er echt van genieten als ik zie dat alles op rolletjes loopt. Dat de afspraken duidelijk zijn, de budgetten op orde, dat er plezier is in het werk en dat de bewoners zich prettig voelen.

Maar dingen kunnen altijd beter en het geeft me een kick om daar samen met het team aan te werken. Ik stimuleer mensen graag om het beste uit zichzelf te halen.”

“Dat de situatie in de zorg nu wat somber wordt afgeschilderd, zegt me niet zo veel. Het werven van medewerkers gaat wat lastiger op dit moment, maar ik kan me nog herinneren dat toen ik begin jaren 80 met mijn opleiding begon, iedereen zei dat het voor de werkloosheid zou zijn. Toen ik de opleiding had afgerond, was er volop werk. Het zijn vaak golfbewegingen, wil ik maar zeggen, hoewel de vergrijzing nu en zeker ook in de toekomst wel een grotere rol speelt. Misschien moeten we ons ook niet te zeer blindstaren op opleidingsniveaus. Natuurlijk heb je gekwalificeerd personeel nodig, maar zeker in de dementiezorg moet de vraag leidend zijn wat er nodig is om de bewoner een goede dag te bezorgen. Ik denk dat vooral ook mensen nodig zijn die daar gevoel voor hebben. Dementiezorg is een vak apart, dat de laatste tijd erg in ontwikkeling is. Daarin moeten medewerkers soms verder worden geschoold. Opleidingsniveaus alleen zeggen niet altijd of je er geschikt voor bent.”

Functie: Zorgmanager Functiedoel: Is verantwoordelijk voor de kwaliteit van de zorg- en dienstverlening aan cliënten van de aangewezen locatie(s).

Verder onder andere verantwoordelijk voor het divisiebeleid en de bedrijfsvoering binnen het vastgestelde budget. Opleiding: HBO-niveau aangevuld met een managementopleiding. Aantal medewerkers: 4 Aantal fte: 3,89

10

AxionContinu heeft 2.000 medewerkers en circa 140 verschillende functies.

Bij sommige functies denkt iedereen zich een voorstelling te kunnen maken.

Andere functies zijn minder bekend.

Functie In deze rubriek iedere keer een andere functie in de schijnwerpers.

Deze keer:

“Ik moet AxionContinu natuurlijk nog een beetje leren kennen, maar ik ben hartelijk ontvangen en ervaar de organisatie als warm en open. In de locaties in Leidsche Rijn kwamen veel medewerkers en bewoners spontaan kennis met me maken en ook de contacten met zorgmanagers en anderen binnen de organisatie verlopen prettig. Ik ben iemand die graag doorpakt, dus vind ik het wel fijn dat ik inmiddels ook ben ingeschakeld bij twee organisatie-brede projecten.

Dat geeft weer meer inzicht in hoe het hier reilt en zeilt.” (LN)

Zorgmanager

Vera van Voskuijlen

11

Makkelijker contact dankzij

Een boekenkast zegt veel over de eigenaar van die boeken. Niet voor niets luidt het gezegde: ‘Toon mij uw boekenkast en ik zal u zeggen wie u bent.’ Maar zelfs één boek kan al veel onthullen over een persoon: het levensboek. En zo’n persoonlijk geschiedenisboek, een verlengstuk van iemands geheugen, kan in veel opzichten waardevol zijn voor mensen met dementie, hun familie én zorgmedewerkers.

S Saskia Popal:

“Het verleden is vaak moeilijk ‘bereikbaar’ voor henzelf en voor anderen.”

12

askia Popal, adviseur welzijn, startte een levensboek-project in woonzorgcentrum De Componist. “Iemand is niet alléén cliënt.

Mensen met dementie hebben uiteraard ook een verleden, maar dat is vaak moeilijk ‘bereikbaar’ voor henzelf en voor anderen die er weinig van weten.

De bewoners maken niet meer zoveel mee en hebben behoefte aan contact maken met dat verleden, aan terugblikken en daarover vertellen. Een levensverhaal kan daar een grote rol in spelen.”

Handige themakaarten Saskia zit naast mevrouw Van Gameren, bewoonster van De Componist. Op tafel staat een grote doos vol boeken over ‘vroeger’, beschikbaar voor iedereen.

Samen bekijken ze themakaarten die eveneens over vroeger gaan en die aanknopingspunten bieden voor een gesprek. Hoe had u uw huis ingericht? Verschilde dat in de loop der jaren? Herinnert u zich nog geluiden of geuren? Wanneer voelt u zich ergens thuis? Mevrouw Van Gameren lacht bij het zien van de afbeelding van een keuken die het gesprekje met Saskia brengt op eten koken. “De themakaarten zijn een handig hulpmiddel bij het maken van een levensboek. Onderwerpen zijn onder meer de kindertijd, familietradities, relaties, werk, belangrijke personen en bijzondere momenten.”

Aan de slag gaan Het idee achter het project is dat de familie van bewoners informatie aandraagt of aan de slag gaat met het maken van het levensboek. Dat kan op veel manieren: bij elkaar knutselen, de computer gebruiken of via Familienet vragen invullen. En de inhoud kan alles zijn, van tekeningen tot bidprentjes, van geboortekaartjes tot foto’s en liedteksten. “Tijdens een startbijeenkomst voor familieleden hebben we alles uitgelegd. Wie aan de slag wil maar niet goed weet hoe, kan begeleiding krijgen of een workshop volgen. Wij staan graag iedereen bij om het voor elkaar te krijgen.”

Het maakproces is waardevol voor zowel iemand met dementie als de familie, is de overtuiging van Saskia.

“Je ordent ervaringen, doet samen iets creatiefs en er ontstaan mooie gesprekken. Gebeurtenissen krijgen letterlijk een plek, ook de verdrietige. En het ophalen van herinneringen zorgt voor verbinding en een gevoel van saamhorigheid.”

Tastbaar resultaat Niet alleen het maakproces, maar ook het tastbare resultaat heeft waarde. De ervaring leert bijvoorbeeld dat het niet altijd eenvoudig is het gesprek gaande te houden tijdens het bezoek aan iemand met dementie. “Kinderen of kleinkinderen kunnen samen met hun dementerende vader of oma door het boek bladeren en daardoor in gesprek komen. En tijdens het terugblikken kunnen er weer nieuwe herinneringen naar boven komen die informatie geven over hoe iemand vroeger was.”

Saskia Popal:

“Het boek zegt veel over iemands identiteit en dat is iets om rekening mee te houden in de zorg.”

Ook voor medewerkers en vrijwilligers is een levensboek een hulpmiddel om iemand beter te leren kennen. “Het boek zegt veel over iemands identiteit en dat is iets om rekening mee te houden in de zorg.

Iemand met dementie kan zich heel eenzaam voelen

wanneer hij of zij niet meer wordt beschouwd als onderdeel van een netwerk van familie, vrienden, buren of collega’s. Als iemand met een geschiedenis.

Wanneer je daarvan op de hoogte bent, maak je sneller contact en wordt het bijvoorbeeld makkelijker iemand die onrustig is te kalmeren.”

Gevoelige snaar De zorgmedewerkers waren direct enthousiast toen Saskia over het project vertelde. “Ik merkte dat ik een gevoelige snaar raakte, de medewerkers hebben echt behoefte aan meer informatie over cliënten.

We hebben Familienet, maar daar zou best nog intensiever gebruik van gemaakt kunnen worden. Er is sinds kort een speciaal kopje levensboek en ik hoop van harte dat familie en mantelzorgers daar informatie op willen zetten.”

De komende tijd houdt Saskia nauwlettend de levensboek-ontwikkelingen in De Componist bij. “Het was een bewuste keus om juist hier met het project te starten: een overzichtelijke locatie die ruimte biedt voor het organiseren van een extra activiteit. Maar mijn ideaal is dat het levensboek op alle locaties een rol gaat krijgen en iedereen er blij van wordt.” (ES)

Het project levensboek past volgens Saskia uitstekend binnen de kernwaarden van AxionContinu.

“Het levensboek kan leiden tot een verbetering van het vakmanschap en dus een bijdrage betekenen voor een organisatie die topzorg wil bieden.

Het werk wordt ook plezieriger wanneer je mensen beter kent.

Maar vooral de kernwaarde aandacht krijgt meer betekenis.

Verzorgd wonen staat voor: weten wie iemand is. Met het levensboek Saskia Popal en mevrouw Van Gameren hebben de grootste lol.

Contact | jaargang 14 | mei 2019

geef je via het verleden aandacht aan de héle mens en niet alleen de cliënt.”

13

Soms is het lastig de beste aanpak te bepalen voor een oudere ziekenhuispatiënt die tijdelijk zorg nodig heeft na een ongeval of acute aandoening. Het Diakonessenhuis in Utrecht en AxionContinu werken sinds maart samen in een proefproject – mogelijk gemaakt door zorgverzekeraar Zilveren Kruis – waarbij iets meer tijd wordt genomen voor het in kaart brengen van de zorgbehoefte.

Uit het ziekenhuis,

wat dan?

V

anuit AxionContinu is specialist ouderengeneeskunde Jisca Vrancken betrokken bij het project. “Als mensen tijdelijke zorg nodig hebben en ze vanuit het ziekenhuis niet direct naar huis kunnen, dan zijn er verschillende mogelijkheden

voor kortdurende herstelzorg. Van eerstelijnsverblijfbedden (ELV) voor zorg zonder veel medische toeters en bellen, tot complexere zorg en geriatrische revalidatie. Wij kunnen dat als AxionContinu allemaal bieden.”

In de praktijk blijkt het soms lastig vast

Jisca Vrancken

14

te stellen welke behandelroute het best past. “Laten we het voorbeeld nemen van iemand die zwaar is gevallen en zijn heup heeft gebroken. Die komt via de huisarts of direct op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis. In het ziekenhuis zijn ze vooral gericht op het herstel van de breuk. Bij een oudere patiënt kan veel meer spelen dat van invloed is op het herstel, zonder dat dat direct duidelijk is. Hoe is het bijvoorbeeld gesteld met iemands cognitieve vermogens? Was de val een stom ongelukje of was het de zoveelste valpartij omdat hij of zij veel vaker in de war is? Als er bijvoorbeeld sprake is van beginnende dementie heeft dat natuurlijk ook gevolgen voor de instructies die je iemand kunt geven voor het vervolgtraject. Maar ook andere fysieke kwetsbaarheden kunnen bepalend zijn. Iemand kan zo verzwakt zijn dat niet ieder revalidatietraject past.”

Eliane Thewessen, bestuurder van AxionContinu, is de columniste van Contact. Ze schrijft over wat haar bezighoudt en opvalt.

Het ziekenhuis is er niet echt op toegerust om de situatie van zo’n oudere patiënt goed in kaart te brengen. Voor deze proef hebben De Parkgraaf en Domstate een aantal zogenaamde triagebedden stand-by om patiënten voor maximaal tien dagen op te kunnen nemen.

Jisca Vrancken:

“We zijn gewend om multidisciplinair naar een cliënt te kijken.”

“Bij AxionContinu zijn we gewend om multidisciplinair naar een cliënt te kijken en hebben we alle deskundigheid in huis om een goed advies te kunnen geven over de best passende zorgplek.

In die tien dagen worden allerlei zaken doorgelicht: de lichamelijke en psychische gesteldheid, de leerbaarheid, de situatie thuis vóór het incident, de al aanwezige zorg en hulpmiddelen, enzovoort. Op basis daarvan kan een goed advies worden gegeven.”

Geen extra kosten Het doel van de proef is dat patiënten zonder onnodige omwegen op de juiste plek terechtkomen. “Omdat de triage niet in het ziekenhuis plaatsvindt – waar een bed veel duurder is – is de verwachting dat het zonder extra kosten kan gebeuren. Het verblijf bij AxionContinu wordt gefinancierd met geld dat het Diakonessenhuis ‘uitspaart’. Tussentijds zijn er diverse evaluatiemomenten om te bekijken of de aannames die we hebben gedaan kloppen en na een jaar maken we de balans op. Deze proef wordt op meer plaatsen in Nederland gedaan. Met elkaar kunnen we zo voldoende informatie verzamelen.” (LN)

Contact | jaargang 14 | mei 2019

Ontzorgen In een van mijn vorige columns schreef ik uitgebreid over de noodzaak de zorg te ‘ontzorgen’ door onder andere goede ICT-voorzieningen en het verminderen van administratieve lasten.

Hiermee hopen we het zorgberoep voldoende aantrekkelijk te houden, zodat zorgmedewerkers de zorg en in het bijzonder AxionContinu niet verlaten. We gaan daar de komende jaren veel aandacht aan besteden, zoals ook verwoord in ons nieuwe meerjarenbeleidsplan.

Dat dit ontzorgen niet gemakkelijk is, blijkt wel uit een brief die ik ontving naar aanleiding van die column.

Hermien Brons, verzorgende van locatie Voorhoeve, klom in de pen en beschreef heel beeldend een werkdag.

Met haar toestemming deel ik dit graag: Een dienst bestaat vaak vooral uit: het uitprinten van de medicatietoedieningslijsten, familie bellen dat er een medicatiewijziging is. Ondertussen een stuk vloer dweilen omdat er een flinke plas is gedaan, dat zou gevaar op kunnen leveren. De bezorger van de apotheek ontvangen en de medicatie uitdelen op andere afdelingen. Mutatie invullen van een nieuwe opname en mailen naar allerlei mensen. Nog een wondkaart uitprinten, die net veranderd is. De bestelling van verpleegartikelen ophalen en verdelen over de woningen. Incontinentiemateriaal bestellen. Gedragsobservatie invullen van bewoner met moeilijk gedrag.

Zorgplan inscannen en onderbrengen in correspondentie in het elektronisch

zorgdossier, de zorgkaart aanpassen omdat de bewoner nu in een rolstoel zit. Diensten proberen op te lossen omdat de uitzendkracht niet komt opdagen, bellen naar andere afdelingen of zij hulp kunnen bieden. Een mail naar de technische dienst omdat de deur niet meer sluit. Boodschappen bestellen want er is geen toetje meer en de aardappels zijn op. De wc schrobben want iemand zat helemaal onder de diarree, de vuile was naar beneden brengen omdat het anders zo gaat ruiken.

Inloggen op de iPad maar die doet het niet, dus inloggen op een te langzame computer omdat familie mij vraagt of moeder naar de pedicure is geweest.

De bank soppen omdat er net iemand met een natte broek op ging zitten.

Helpen op de andere woning omdat meneer agressief is. De keuken schoonmaken want hij ziet er gewoon vies en rommelig uit. Rapporteren in het elektronisch zorgdossier, en nog een mail naar de fysio dat de stoel niet goed is.

En oh ja een kopje koffie, even uitpuffen en een gezellig praatje met mevrouw. Ik zou niets liever willen dan dit, genieten en zorgen voor deze kwetsbare mens.

Maar wat moeten we soms veel.

De brief van Hermien, de gesprekken die ik voer in de organisatie en alle andere signalen die mij bereiken, geven ons veel aanknopingspunten om de zorg te ontzorgen. Een kritische blik op wat noodzakelijk is en een goede verdeling van de taken tussen zorg- en ondersteunend personeel krijgt veel aandacht. Zodat er weer meer tijd komt om dat kopje koffie te drinken met de bewoner of cliënt. Ik ga ervoor!

15

Goed gesprek laatste levensfase maakt het verschil Hoe communiceer je als zorgverlener met mensen in de laatste fase van hun leven? Én met hun naasten? Daar is geen pasklaar antwoord op. Niet alleen zorgverleners, maar ook de cliënten en familie hebben allemaal te maken met

wensen, emoties en dilemma’s. Goede gesprekken in de laatste levensfase zijn daarom heel belangrijk. Over dat onderwerp gaat het net verschenen boek ‘Met het einde in zicht. Communiceren in de palliatieve fase’. Daarin delen professionals en nabestaanden hun ervaringen op dit gebied.

Verzorgende Antoinette Gatling is een van de zorgverleners die voor het boek is geïnterviewd. Zij is verzorgende van wijkteam Lunetten en heeft palliatieve zorg als specialisatie. Eerder werkte zij in Voorhoeve. Ze vertelt over een cliënt die ernstig leed, zowel psychisch als lichamelijk (gebroken heup).

Uit godsdienstige overwegingen was pijnbestrijding, letterlijk en figuurlijk, een issue. Antoinette legt uit hoe je als zorgmedewerker in zo’n situatie staat.

Antoinette is trots aan het boek te hebben mogen meewerken. “Het is goed als medewerkers die met palliatieve zorg te maken hebben het zouden lezen.

Het geeft aan dat goede communicatie het verschil kan maken.” In het boek worden daar vele tips voor gegeven. (BS) ‘Met het einde in zicht. Communiceren in de palliatieve fase’ is uitgegeven bij Lannoo Campus.

Berichten vanuit AxionContinu

Burgemeesters aan de slag Veel vrijwilligers hebben op 15 en 16 maart de handen uit de mouwen gestoken bij AxionContinu voor NLdoet, de landelijke vrijwilligersactie van het Oranjefonds. In De Drie Ringen en Isselwaerde gingen zelfs burgemeesters aan de slag.

De Utrechtse burgemeester Jan van Zanen kwam met de wethouders naar

16

het woonzorgcentrum in Leidsche Rijn. Het idee was om met bewoners te gaan wandelen. Maar vanwege het onstuimige weer werden de plannen aangepast. De wethouders maakten eerst de hapjes voor een high tea klaar.

Samen met de burgemeester gingen ze daarna met bewoners van De Drie Ringen aan tafel.

Isselwaerde in IJsselstein kreeg bezoek van burgemeester Patrick van Domburg en medewerkers van de gemeente.

Zij verzorgden volgens traditie een bingo. Burgemeester Van Domburg heeft beloofd volgens jaar weer naar Isselwaerde te komen. (BS)

‘Met z’n Tweetakt’ Onder de naam ‘Met z’n Tweetakt’ heeft het Utrechtse Festival Tweetakt samengewerkt met AxionContinu en zorgorganisatie Vecht en IJssel. Tussen 29 maart en 16 april konden bewoners kosteloos naar een voorstelling van dit festival. Mét een begeleider. Dat kon een familielid of andere naaste zijn.

Als dat niet mogelijk was, werd een vrijwilliger (‘maatje’) gezocht.

Vanuit Voorveldse Hof bijvoorbeeld gingen zeven bewoners met een familielid naar een voorstelling. Als voorproefje op de voorstelling werd op 26 maart op deze locatie een workshop gegeven. Zo werd er een uitbeeldspel gedaan. Op een kaartje staat bijvoorbeeld een zwembad en dat beeldt iemand uit. “Heel simpel, maar dat is altijd leuk,” zegt Steffi van

Contact Kunstenaar Marisa Rappard te gast De Utrechtse kunstenaar Marisa Rappard verbleef de maanden januari en februari bij ons in Atelier Top in ’t Huis aan de Vecht. Marisa wilde graag een tijdje meelopen om te zien hoe het leven in een woonzorgcentrum eruit ziet. Marisa sprak met bewoners en medewerkers en gaf ook tekenworkshops. Ze deed indrukken op in verschillende situaties, schreef daarbij woorden en gedachten op en maakte er tekeningen over. Zo tekende ze bijvoorbeeld een hand als symbool voor troost, hulp bieden en het reiken naar de ander om contact te maken.

Vooral het contact tussen mensen inspireerde haar. Wanneer zoekt iemand contact of steun, wanneer heb je het zelf nodig en hoe vind je dat wat je nodig hebt? Marisa stelt naar aanleiding van haar werkperiode Vijftig exemplaren van een tekening beschikbaar aan bewoners en medewerkers. Het is een denkbeeldig portret dat de verschillende kanten van het wonen in ’t Huis aan de Vecht verbeeldt. In de gezichtsuitdrukking Contact | jaargang 14 | mei 2019

is plek voor zowel vrede en berusting, als ook voor verdriet en rouw. De vele glimmende stukjes in het hoofd staan voor alle gevoelens en gedachten van mensen en hun oplichtende herinneringen. De glans geeft het zowel schoonheid als troost. (JV)

Breugel van Tweetakt. “We hebben ook geuren laten ruiken, dat roept altijd herinneringen op.”

Na elke voorstelling konden de ouderen napraten. Natuurlijk met een hapje en een drankje. Soms schoven ook makers van de voorstelling aan. (BS)

Nieuwe buitentuin De Schutse Het is weer lente en hoe fijn is het niet om samen buiten van het zonnetje te kunnen genieten? Dat denkt ook Hetty Vader, coördinator vrijwilligers en medewerker welzijn in De Schutse. Enige belemmering is dat de bewoners op dit moment nog niet zelfstandig naar buiten kunnen, omdat er geen makkelijk begaanbare en veilig omheinde tuin is.

Hetty en haar collega’s sloegen de handen ineen om dit vóór komende zomer te realiseren en zijn op zoek gegaan naar sponsoren.

Dat iedereen in de omgeving betrokken is bij De Schutse blijkt uit het mooie bedrag van €1.100,- dat tot nu toe bijeen is gebracht. Een bedrag van €1.000,- is nog nodig. We proberen dit bijeen te krijgen door crowdfunding. Het Ouderenfonds ondersteunt deze actie en zal de opbrengst verdubbelen. Kijk de website van het Ouderenfonds en help het bedrag bij elkaar te krijgen. (ML)

Als u een exemplaar wilt ontvangen neem dan contact op met de afdeling Welzijn van ’t Huis aan de Vecht.

17

Met vele kunst & cultuur projecten wil AxionContinu haar bewoners in contact brengen met poëzie, muziek, dans, toneel en beeldende kunst.

Second Canvas Musea Utrecht Met Vrijdag Museumdag kunnen bewoners van woonzorgcentra naar de Utrechtse musea, Museum voor 1 Dag (MV1D) brengt de musea naar de bewoners toe.

Op dit moment zijn er kunstwerken van Centraal Museum, het Spoorwegmuseum en Het Utrechts Archief in tekst en beeld te ontdekken.

Later dit jaar wordt ook collectie van Museum Speelklok aan de app toegevoegd. (JV) De app is gratis te downloaden via de App Store. Toets Second Canvas Musea Utrecht in en download de app op je tablet of telefoon.

18

Foto: Paul Voorthuis/ Highzone Fotografie

Daar is nu een mooi initiatief aan toegevoegd: De app Second Canvas Musea Utrecht. Met deze app kun je vanaf de bank, aan tafel, in bed, samen en alleen inzoomen op enkele topstukken uit de Utrechtse musea.

De topstukken werden speciaal voor deze app in hoge kwaliteit gefotografeerd, zodat je van elk detail kunt genieten. Ook is er informatie te vinden over alles wat je ziet.

De app kan op verschillende manieren worden ingezet. Medewerkers kunnen de app inzetten als groepsactiviteit of in een één op één revalidatietraject. Vertellers van MV1D kunnen de app gebruiken bij hun presentatie. Maar je kunt de app ook privé gebruiken of als bezoeker in de musea als extra informatiebron.

Colofon

Woonzorgcentra De Bijnkershoek Van Bijnkershoeklaan 250 3527 XL Utrecht tel. (030) 296 85 00 bijnkershoek@axioncontinu.nl

De Ingelanden Louis Armstronglaan 800 3543 EB Utrecht tel. (030) 686 78 00 ingelanden@axioncontinu.nl

De Schutse Anna van Burenstraat 40 3411 AK Lopik tel. (0348) 55 17 24 schutse@axioncontinu.nl

De Componist Georg Jarnostraat 14-20 3543 BX Utrecht tel. (030) 686 63 30 componist@axioncontinu.nl

Isselwaerde Kronenburgplantsoen 3 3401 BN IJsselstein tel. (030) 688 19 14 isselwaerde@axioncontinu.nl

Voorhoeve Trumanplein 1 3527 CX Utrecht tel. (030) 295 38 53 voorhoeve@axioncontinu.nl

De Drie Ringen Kandinskystraat 40 3544 NW Utrecht tel. (030) 686 69 50 drieringen@axioncontinu.nl

Koningsbruggen Beneluxlaan 924 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 23 00 koningsbruggen@axioncontinu.nl

Voorveldse Hof Blaarkopstraat 1 3573 SH Utrecht tel. (030) 282 24 40 voorveldsehof@axioncontinu.nl

’t Huis aan de Vecht Costa Ricadreef 9 3563 TA Utrecht tel. (030) 264 66 68 hadv@axioncontinu.nl

Mariënstein Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 marienstein@axioncontinu.nl

De Wartburg Kennedylaan 16 3533 KJ Utrecht tel. (030) 294 00 41 wartburg@axioncontinu.nl

Serviceappartementen

Revalidatie

De Bijnkershoek Van Bijnkershoeklaan 250 3527 XL Utrecht tel. (030) 296 85 00 bijnkershoek@axioncontinu.nl

Schutseplein Anna van Burenstraat 40 3411 AK Lopik tel. (0348) 55 17 24 schutse@axioncontinu.nl

Domstate Zorghotel Beneluxlaan 928 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 05 00 info@domstate.nl

De Hooghe Camp Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 marienstein@axioncontinu.nl

De Wartburg Kennedylaan 16 3533 KJ Utrecht tel. (030) 294 00 41 wartburg@axioncontinu.nl

De Parkgraaf Beneluxlaan 926 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 23 11 parkgraaf@axioncontinu.nl

En verder Centraal Bureau Postbus 2251 3500 GG Utrecht tel. (030) 282 22 00 info@axioncontinu.nl

Marhaban De Gasperilaan 116-118 3527 GH Utrecht tel. (030) 293 45 81

Hospice IJsselstein Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 hospiceijsselstein@axioncontinu.nl

Servicebureau AxionContinu tussen 9.00 - 17.00 uur op werkdagen (030) 282 22 77 servicebureau@axioncontinu.nl

Zorghotel De Wartburg Kennedylaan 300 3533 KN Utrecht tel. (030) 295 86 60 info@zorghoteldewartburg.nl

Thuiszorg Teams in Utrecht, IJsselstein en Lopik.

Bereikbaar via het Servicebureau: op werkdagen van 9.00 tot 17.00 uur, (030) 282 22 77 servicebureau@axioncontinu.nl

ContACt is het magazine van AxionContinu.

AxionContinu levert wonen, zorg en revalidatie, in Utrecht, IJsselstein en Lopik.

ContACt wordt vijf keer per jaar verspreid in een oplage van 7.000 exemplaren, onder cliënten, cliënten op de wachtlijst, bewoners van serviceappartementen, vrijwilligers, medewerkers en relaties van AxionContinu.

Wij bedanken iedereen die heeft meegewerkt aan dit nummer hartelijk voor hun bijdrage.

Vragen of opmerkingen Het is mogelijk dat u naar aanleiding van ContACt vragen heeft.

Wij helpen u graag verder.

Bel (030) 282 22 00, mail: communicatie@axioncontinu.nl of kijk op www.axioncontinu.nl Redactieadres AxionContinu Afdeling Communicatie & PR Beneluxlaan 922, 3526 KJ Utrecht communicatie@axioncontinu.nl Redactie Marleen ten Berge Maaike Hoogland (MH) Petra van der Sanden (PS) Berber Schrijver (BS) Louis Nouws (LN) Eddy Steenvoorden (ES) Willem de Bruijn Tekstbijdragen Joyce Vlaming (JV) Marieke van der Linden (ML) Fotografie Willem Mes Eddy Steenvoorden en anderen Vormgeving BLADEN&CO/Willem de Bruijn Druk Drukkerij Hendrix

Volg ons ook op:

19

Vrijwilligers zijn onmisbaar voor AxionContinu. Daarom staat achterop elk nummer van Contact een vrijwilliger van AxionContinu in de schijnwerpers.

Wilt u ook vrijwilliger worden? Mail dan naar communicatie@axioncontinu.nl

Trijny Ham:

‘Nou ja, mijn dochter werkt hier’ Trijny Ham (63) is vrijwilliger in zorghotel De Wartburg. Eens in de twee weken komt ze helpen. Ze begeleidt cliënten die bijvoorbeeld naar fysiotherapie gaan en ze helpt bij de lunch in het restaurant. “Het is de bedoeling dat mensen hier zo veel mogelijk zelf doen, want het motto is ‘Alles is revalidatie’. Maar als je op twee krukken loopt, is het lastig een kopje soep mee te nemen naar de tafel.”

Trijny woont in Driebergen, dus ligt de vraag voor de hand waarom ze helemaal naar Utrecht komt voor vrijwilligerswerk. “Mijn dochter werkt hier als verpleegkundige, dat is een goede reden. Maar ik ben er eigenlijk ingerold toen er een tijdelijke dependance was in het Van der Valk Hotel in De Bilt. Daar moesten de cliënten naar een ander gebouw om te eten en daar was veel hulp bij nodig. De Bilt ligt natuurlijk wat dichter bij Driebergen dan Utrecht, dus lag het iets meer voor de hand dat ik vrijwilliger werd.

Maar het beviel goed, van beide kanten. Toen ze me vroegen of ik ook in De Wartburg wilde blijven komen, dacht ik: waarom niet. Met de auto is het ook weer niet zo ver, als je tenminste geen last hebt van files, en De Wartburg is niet ver van de snelweg.”

Kostbare tijd Trijny was lang fysiotherapeut in een ziekenhuis. “Omdat ik zelf in de zorg heb gewerkt, weet ik uit ervaring hoe fijn het is als vrijwilligers je kunnen ontlasten. De werkdruk is eigenlijk altijd hoog, dus als ik iemand werk uit handen kan nemen door mensen van hun kamer op te halen om naar de

20

fysio te begeleiden, scheelt dat voor de professionals toch weer kostbare tijd.”

Toen ze vijf jaar geleden met vervroegd pensioen kon, vond ze het niet meer dan vanzelfsprekend dat ze iets zou blijven doen voor de maatschappij.

“Voor je het weet is je week gevuld met ditjes en datjes. Naarmate je ouder wordt, lijkt de tijd toch alsmaar sneller te gaan. Ik ben toen vrijwilliger geworden in een zorginstelling in Doorn.

Dat doe ik trouwens nog steeds een middag in de week. Daarnaast begeleid ik wekelijks twee groepen hartpatiënten die een uurtje sporten. Dat is nog een overblijfsel van mijn oude baan. En ik ben mantelzorger voor mijn moeder, die ik minstens een keer in de week bezoek. Ik heb dus genoeg te doen en ik doe het graag. Al vind ik wel dat je als vrijwilliger de vrijheid moet hebben

om je niet helemaal vast te leggen. Mijn man werkt nog, hij zit in het onderwijs.

Tijdens schoolvakanties willen we meer tijd voor elkaar hebben dus soms zet ik het vrijwilligerswerk op een lager pitje.

Daar is gelukkig ruimte voor.”

In het restaurant zit een mevrouw te wachten op bezoek. Ze revalideert in De Wartburg na een zware schildklieroperatie. Ze kijkt met meer dan gemiddelde belangstelling naar het maken van de foto’s. Ze blijkt het blad Contact warempel te kennen, want ze was zelf vrijwilligster bij AxionContinu, in Isselwaerde in IJsselstein. “Mijn dochter werkt daar als welzijnsmedewerker.”

“Nou ja,” zegt Trijny. “Mijn dochter werkt hier.” Ze moeten er beiden hartelijk om lachen. (LN)