Contact Het magazine van
AxionContinu
Nummer
3
jaargang 14|juli 2019
Zonder woorden Eerste zij-instromers Diploma op zak
We kunnen weer trots zijn De Schutse na de actie
Jasjes in de wijk
Voor duidelijkheid en herkenning Contact | jaargang 14 | juli 2019
1
Contact Het magazine van AxionContinu | Nummer 3 | jaargang 14 | juli 2019
3
4
Botenparade mét AxionContinu We mogen er trots op zijn.
‘Ik word blij van dit werk’ Diploma voor eerste zij-instromers.
8 Zonder woorden Ontmoetingen tussen ouderen en kinderen zorgen voor blije gezichten.
12
14
‘We kunnen weer trots zijn’
Jasjes in de wijk Bedrijfskleding bij AxionContinu.
De Schutse na de actie.
Verder in dit nummer
10
Mijn verhaal
De oorlog leerde me soberheid te waarderen 6 Functie Centraal
Medewerker huishouding in de wijk 10 Column
Overpeinzingen 15 Kort Contact
Berichten vanuit AxionContinu 16 CultuurContact
Pop-Up Expositie, kastje kijken 18
Functie Centraal
Vrijwillig in beeld
Güney Çoban 20
Botenparade
mét AxionContinu
Uitpuilende kades, propvolle bruggen. De derde editie van de Utrecht Canal Pride op 1 juni trok bij heerlijke temperaturen enkele tienduizenden toeschouwers. Ze vergaapten zich aan 48 boten van organisaties die gezamenlijk één ding uitstraalden: van welke geaardheid je ook bent, je mag er trots op zijn.
Contact | jaargang 14 | juli 2019
De opvarenden van boot 27 in de parade waren medewerkers en bewoners van AxionContinu. Zonder Jan de Rijk, bewoner van ’t Huis aan de Vecht, was het vermoedelijk niet zo ver gekomen, want het idee kwam van hem. “Ik wilde na de vorige botentocht graag zelf meedoen, vandaar. Homo’s, lesbiennes, je zag gewoon alles door elkaar. Het was een prachtige dag waarvan ik heb genoten.” Dat gold voor alle opvarenden, zegt begeleider Jeroen Blokland. “En de bewoners vonden het geweldig om in het middelpunt van de belangstelling te staan!” Hij vindt de deelname ook heel passend: eerder kreeg AxionContinu al de Roze Loper, het certificaat voor zorginstellingen die aandacht besteden aan seksuele diversiteit bij cliënten en professionals. “Dit is een mooi vervolg en wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar.” (ES)
3
Diploma voor eerste zij-instromers
‘Ik word blij
Op 14 juni hebben de geslaagden van de eerste groep zij-instromers hun diploma’s ontvangen. Twee van hen – Laurie Elbertse en Kezban Ilgun – vertellen over hun ervaringen.
te maken gehad dat mijn oma in een verpleeghuis kwam te wonen. Ik bezocht haar heel vaak en zag hoe zinvol het werk is dat daar wordt gedaan. Als vijftienjarige had ik overigens ook al eens een vakantiebaantje in een verzorgingshuis. Het klinkt misschien hoogdravend, maar ik heb nu meer het gevoel dat ik iets goeds bijdraag aan de samenleving. Het is gewoon fijn als je ouderen aandacht kunt geven, zodat ze zich op hun gemak voelen. Je kunt ze een thuis geven. Ik hou ervan sfeer te maken, met een lolletje op zijn tijd.”
Begeleiden
Laurie Elbertse “Ik ben geen zij-instromer meer,” lacht Laurie. “Ik ben nu in dienst.” Anderhalf jaar geleden begon ze met de opleiding Verzorgende IG/MZ bij De Verdieping, het opleidingscentrum van AxionContinu. Met dat leertraject wil de organisatie mensen verleiden om in de ouderenzorg te gaan werken. Zij-instromers gaan één dag in de week naar ‘school’, de overige dagen draaien ze mee in de zorg. “De eerste maanden nog boventallig. Dan zijn we extra in de bezetting. Maar naarmate de opleiding vordert, worden we steeds meer ingeroosterd. Zo groei je er geleidelijk in en heb je ook nog tijd voor de vele opdrachten die je voor de opleiding moet doen.”
Oma Laurie was medewerker op een trampolinepark. “Ik heb een sportopleiding gedaan en ben een fanatieke voetbalster.” Waarom koos ze voor de opleiding verzorgende? “Het heeft er zeker mee
4
Bij de start van de opleiding was ik in ’t Huis aan de Vecht op een afdeling met mensen met lichamelijke problemen en daar ga ik na de diploma-uitreiking ook werken. Dat heeft mede te maken met de werktijden. Vanwege het voetbal wil ik op zaterdag het liefst vrij zijn en daar is dat gemakkelijker te regelen. Bovendien kan ik het goed vinden met het team en kan ik me er bekwamen in mondzorg en ergocoaching. En ik ga me bezighouden met het begeleiden van zijinstromers. Niet dat ik al volleerd ben, maar ik ben natuurlijk wel ervaringsdeskundige als het over zij-instromers gaat.” Ze vond het traject best zwaar. Niet alle zij-instromers hebben de opleiding afgerond. “Ik heb ook op het punt gestaan ermee te stoppen. Gelukkig heb ik toen veel gehad aan collega’s met wie ik kon praten. Ik weet dus wel waar je behoefte aan kunt hebben. Het heeft veel te maken met duidelijkheid en de verwachtingen over en weer.”
Opleiding Het opleidingsprogramma is zo samengesteld dat zij-instromers bij de start van de opleiding meteen als helpende in de zorg aan de slag kunnen. De eerste ‘pre-klinische periode’ is gericht op het verlenen van basiszorg, daarna komen de meer verpleegtechnische handelingen aan bod. De opleiding duurt 18 maanden en na een succesvolle afronding ontvangen leerlingen twee diploma’s: individuele gezondheidszorg (IG) en maatschappelijke zorg (MZ). Excellente leerlingen kunnen zich verder specialiseren. Zij-instromers met een diploma hebben vooruitzicht op een vast contract bij AxionContinu. Ook ontvangen ze al salaris tijdens de opleiding.
van dit werk’ Kezban Ilgun Kezban begon met haar opleiding in De Gildenborgh. Daarna maakte ze de overstap naar ’t Huis aan de Vecht. “Er komt tijdens het opleidingstraject veel op je af. Je komt in een klasje met nieuwe mensen met heel verschillende achtergronden. Tegelijkertijd moet je bewoners en nieuwe collega’s leren kennen. Je moet je weg vinden op een locatie. En als je na negen maanden eindelijk een beetje je draai hebt gevonden, ga je naar een ander huis, met weer andere bewoners en collega’s.”
Rust Kezban vond dat ook lastig, maar heeft geen moment overwogen te stoppen. “De opleiding sloot goed aan op mijn leerplekken. Eerst ligt de aandacht op de basiszorg, later komen de verpleegtechnische handelingen aan bod. Het komt dan beter uit eerst op een kleinschalige woning te beginnen, omdat daar de basiszorg voorop staat.” Maar het zij-instroomtraject is pittig. “Het is toch een versnelde opleiding en ik wist weinig tot niets van zorg of verpleging. Gelukkig ben ik erg leergierig. Ik wilde alles weten van protocollen en verpleeghandelingen.” In die meer verpleegkundige richting wil ze ook wel verder – het is haar zelfs aangeraden – maar voorlopig niet. “Ik wil nu even genieten van de rust die ik heb, al merk ik dat ik ’s avonds geregeld alweer een leerboek inkijk.”
haalde er absoluut geen plezier uit. Het kostte me alleen energie. Toen ik van het zij-instroomproject hoorde, heb ik mezelf de vraag gesteld: is dit het werk dat ik voor langere tijd wil doen? Het antwoord is nu een volmondig ‘ja’. Ik word blij van dit werk en krijg er juist wel energie van.”
Stimuleren “Er is best het een en ander aan te merken op hoe het traject is gelopen. Wij waren de eerste groep zij-instromers. Voor de organisatie was het nieuw en voor sommige medewerkers was het wennen. Het was niet altijd duidelijk wat van ons werd verwacht en waar wij behoefte aan hadden. Toch wil ik mijn collega’s bedanken voor het geduld dat ze vaak met me hadden. Ik begeleid nu zelf ook zij-instromers en merk hoeveel behoefte er is aan begrip. Iemand die weet hoe onzeker je je kunt voelen. Op De Gildenborgh nam mijn begeleidster Tilly regelmatig uitgebreid de tijd voor me. Vanaf de eerste dag zei ze: ‘Kezban, je hebt het’. In het begin begreep ik niet zo goed wat ze bedoelde, maar het stimuleerde me wel om door te gaan met de opleiding en het werk.” (LN)
Energie Toen ze vijftien jaar geleden vanuit Turkije naar Nederland verhuisde, sprak ze nauwelijks Nederlands. Nu spreekt ze de taal goed, al moet ze lachend toegeven dat ze bijna elk woord moest opzoeken toen ze de eerste boeken van de opleiding opensloeg. “Nederlandse taal is één, maar de woorden die in de zorg worden gebruikt lijken soms wel een andere taal.” Ze had na de verhuizing van Turkije naar Nederland haar werk als juridisch medewerker niet kunnen oppakken. “Behalve de taal was ook het probleem dat mijn rechtendiploma hier niet werd erkend. Dus heb ik allerlei baantjes gehad waar geen diploma’s voor nodig waren en de taal niet zo belangrijk was. Daar verdiende ik geld mee, maar ik Contact | jaargang 14 | juli 2019
5
Kent u of bent u ook zo’n bewoner met een bijzonder verhaal? Mail de redactie van Contact en misschien staat uw verhaal de volgende keer hier. communicatie@axioncontinu.nl
De Tweede Wereldoorlog is voor veel jongere mensen een gebeurtenis uit een ver verleden. Af en toe word je eraan herinnerd, bijvoorbeeld tijdens de dodenherdenking op 4 mei. Maar Tiny, bewoonster van De Bijnkershoek (locatie Domstate), denkt er nog geregeld aan terug. Met gemengde gevoelens.
“De oorlog leerde me soberheid te waarderen” Tiny (“Mijn voornaam is voldoende, hoor”) trouwt in 1947 op haar 22e met haar Jan, die vijf jaar ouder is. De buurtgenoten zijn sinds het begin van de oorlog vrienden en de vriendschap verandert in liefde. Maar overal heerst armoede, ook in Utrecht. Geld voor een bruiloft is er niet, laat staan voor een groot feest. En van een bruiloftsstoet met grote, glimmende auto’s is evenmin sprake. Jan en Tiny wandelen voor de huwelijksvoltrekking gewoon vanuit de Vogelenbuurt met een paar getuigen naar het stadhuis. Daar treffen ze nog vijf andere stellen die hetzelfde plan hebben, twee bruiden blijken zichtbaar zwanger. De plechtigheid kost niks en als getrouwd stel lopen ze door de binnenstad weer terug. “In een cafeetje in de Breedstraat was een bescheiden koffietafel georgani-
seerd en kregen we van vrienden van Jan een tweepits gasstelletje. Ik was de koning te rijk!”
Zolderkamertjes Verder hebben ze niets, zelfs geen eigen dak boven hun hoofd. Gelukkig beschikt Jans moeder nog over twee leegstaande zolderkamertjes met een overloopje in haar woning aan de Keizersgracht, bij het Zwarte Water, waar het jonge paar terecht kan. Tiny wijst op een schilderij dat ze zelf maakte van de woning. “Het was een gezellig buurtje, waar we geregeld bezoek kregen van vrienden die vlakbij woonden. Mijn schoonmoeder zat altijd in hetzelfde hoekje bij het raam, we hebben het bij haar negen jaar lang erg naar ons zin gehad.” Jan is op zijn veertiende al aan de slag gegaan als typograaf, maar breed hebben ze het niet en geld voor de inrichting ontbreekt. “Gelukkig ging een nichtje van me scheiden, wat toen heel ongebruikelijk was. Van haar konden we een tafel met vier stoelen, een schemerlamp en twee kastjes overnemen. Kopjes kregen we door het inleveren van spaarpunten, op de vloer hadden we dun zeil liggen. Dat was het.”
Kachels te koop Woning aan de Keizersgracht
6
Ze vertelt het absoluut niet op klagende toon, in tegendeel. “Mensen die
nu trouwen en veel geld uit kunnen geven aan een mooi feest, zullen niet zo gelukkig kunnen zijn als ik toen was. In de Rozenstraat waren een paar kachels te koop, ik heb twee dagen in de rij gestaan om er eentje te kopen. We waren supertevreden met het weinige dat we hadden.”
Ook de uitstapjes zijn sober tijdens de oorlogsjaren. Met Jan gooit ze af en toe een hengeltje uit vanaf een bootje op de Maarseveense Plassen. Hij moet dan de vissen van het haakje halen, want Tiny durft dat niet. Met vriendinnen gaat ze geregeld zwemmen. “In Utrecht had je natuurlijk De Kromme Rijn en het Noorderbad, maar wij
Jan en Tiny trouwen in 1947
vonden het leuk om naar Mooi Zeist of het zwembad in Bilthoven te gaan.”
Hongerwinter Dat gebeurt voor het laatst in de zomer van 1944, een half jaar later breekt de hongerwinter uit. Voedsel en brandstof zijn dan nauwelijks verkrijgbaar, vooral niet in de Randstad. Naar schatting 20.000 Nederlanders komen om als gevolg van kou en honger. Vaak is er niet veel meer te eten dan tulpenbollen of suikerbieten. Inwoners van steden, vooral vrouwen, gaan lopend of op de fiets richting platteland, in de hoop persoonlijke bezittingen bij boeren te kunnen ruilen voor eten. “Ik ben zelf drie keer op hongertocht geweest, zelfs naar Friesland, de honger was echt vreselijk.”
Een paar maanden na de hongerwinter, in de laatste week van de oorlog, slaat het noodlot nog eens op een wrede manier toe, met twee dodelijke slachtoffers in de familie van Tiny tot gevolg. Een verdwaalde Duitse kogel raakt haar zwangere schoonzus in de rug terwijl ze op weg is naar het ziekenhuis. En een zwager komt om het leven bij een poging eten te stelen van de Duitsers. “Hij durfde eigenlijk niet mee te gaan, maar deed het toch.”
was het de dag van de begrafenis van zijn zwager. Dat leverde een heel dubbel gevoel op, het werd een dag met een lach en een traan.”
Dubbel gevoel Dat verdriet is nog altijd af te lezen aan een niet lang daarna gemaakte foto, die Jan en Tiny in 1947 als trouwfoto gebruiken. “Mijn man was op 5 mei jarig, de dag van de bevrijding waarop overal feest werd gevierd. Maar tegelijk
Negen jaar later verhuizen ze naar de Vleutenseweg, waar Tiny ook na het overlijden van haar man blijft wonen totdat het fysiek niet meer lukt in haar eentje. Sinds vijf maanden verblijft ze in Domstate totdat de verbouwing van De Bijnkershoek gereed is. “De Vleutenseweg was heerlijk levendig, hier is het veel stiller. Maar langzaam begint het te wennen en gelukkig krijg ik hier veel visite, onder meer van mijn twee zoons. Ja, ik denk nog steeds aan de oorlog. Die heeft me absoluut geleerd soberheid te waarderen.” Ze lacht: “Geld maakt niet gelukkig, hoor. Is iemand miljonair? Dat laat me echt helemaal koud.” (ES)
Nederlanders op hongertocht
Contact | jaargang 14 | juli 2019
7
Woorden zijn niet altijd noodzakelijk voor het maken van contact. Ontmoetingen tussen bewoners en kinderen zijn daar een mooi voorbeeld van. Bijvoorbeeld in woonzorgcentrum Voorveldse Hof, waar kinderdagverblijf Villa Kakelbont geregeld op bezoek komt. Of omgekeerd, bij kinderopvang het Fantaziehuis, dat bewoners van Voorhoeve verwelkomt.
Zonder woorden Boem!
Een ukkie springt in het Fantaziehuis met een indrukwekkende sprong van de trap. Een bewoner van woonzorgcentrum Voorhoeve, zojuist gearriveerd, staat erbij en kijkt ernaar. “Nou, nou, dat krijg ik niet meer voor elkaar,” zegt hij met een brede lach. Een paar minuten later heeft hij plaatsgenomen op een bank en komen er al snel meerdere kinderen met speelgoed op hem af. Een blondharig joch rolt een autootje zijn richting uit. De tegenspeler weet wat van hem wordt verwacht…er ontstaat een spel waarbij de deelnemers contact maken zonder ergens over te hoeven praten.
Herkenning van twee kanten Joyce Russo, medewerker welzijn, is niet verbaasd over dat speciale contact. “Die meneer is gek van kinderen, maar dat geldt voor heel veel bewoners. Het is prachtig om te zien wat er gebeurt in het contact. Er is van twee kanten herkenning. De kinderen zijn gewend aan opa’s en oma’s, bij de bewoners komen er herinneringen naar boven aan de tijd dat hun eigen kinderen jong waren.” Sinds een jaar of vier rijdt er een busje met bewoners van Voorhoeve naar het Fantaziehuis, eerst één keer per maand, later twee keer. Welzijn meldt de uitstapjes op Familienet en wie mee wil, kan zich via de receptie opgeven. Het idee ontstond tijdens gesprekken over nieuwe, waardevolle activiteiten voor bewoners. “Er kwamen al kinderen met een verstandelijke beperking naar Voorhoeve, dus we hadden ervaring
8
met de ontmoeting tussen oud en jong. Het mooie van deze werkwijze is dat onze bewoners even uit het verpleeghuis komen, ze gaan naar buiten, de samenleving in. En het Fantaziehuis reageerde direct enthousiast op ons voorstel.”
Wilde plannen Er kwamen wilde plannen op tafel voor gezamenlijke activiteiten zoals schilderen, zingen en muziek maken, maar dat bleek allemaal iets te hoog gegrepen. “De kinderen hebben altijd even tijd nodig om te wennen. En geleidelijk ontdekten we ook dat activiteiten niet nodig waren. Spontaan gebeuren de mooiste dingen.” Dat is ook vandaag het geval. Een bewoonster wordt een beetje zenuwachtig van de drukte in een groep, maar begint te stralen wanneer ze een baby de fles mag geven. Een andere bewoonster bestudeert geamuseerd het gezicht van een peuter. En een mannelijke bewoner maakt uit zichzelf een dansje met wat nieuwsgierige kleintjes. “Bewoners en kinderen begrijpen elkaar op een heel pure manier. Een paar weken terug ging een Indonesische bewoonster mee. Een meisje dat ook van Indonesische afkomst is, zag haar en vloog onmiddellijk op haar af alsof er herkenning was...prachtig! Ik noem de ontmoetingen een mooi cadeautje voor de bewoners.”
Villa Kakelbont In woonzorgcentrum Voorveldse Hof zijn bewoners de ontvangende partij. Donderdagochtend arriveert in een bolderkar een groep kinderen van kinderdagverblijf Villa Kakelbont van Ludens. Bewoners zwaaien al nog voordat de kinderen binnen zijn.
Ze zitten in een grote kring gereed voor een ‘gecombineerde gymles’, waarin het accent ligt op plezier. “Bewoners komen weleens mopperend binnen, maar zodra ze de kinderen zien worden ze blij,” zegt medewerker welzijn Monique Walinga. De samenwerking tussen Voorveldse Hof en Ludens startte twee jaar terug tijdens een kennismakingsmarkt in de buurt. “Wij zochten verbinding met de buurt, wilden graag wat uitproberen en van het een kwam het ander.” Meestal komen er acht kinderen op visite. “We wisselen het af, ze komen allemaal aan de beurt,” zegt Ludens-leidinggevende Karin Scholsz. “De kinderen reageren heel natuurlijk en voelen zich snel op hun gemak. Ze gaan bijvoorbeeld bij bewoners op schoot zitten, terwijl ze dat bij volwassenen veel minder snel zouden doen. Het is echt een uitstapje voor de kinderen. Iedereen is positief, ook de ouders.”
Kinderliedjes zingen Vast onderdeel is het zingen van kinderliedjes met klassiekers als ‘In de maneschijn’, ‘Jan Huygen in de ton’ en ‘De wielen van de bus’. Sommige bewoners zingen luidkeels mee, andere genieten zichtbaar in stilte. Monique: “Communiceren met woorden is niet altijd nodig. Je ziet het gemak waarmee bewoners een baby vasthouden, dat gaat helemaal vanzelf. We hebben ook een bewoonster die helemaal niet praat, maar alleen aait en knuffelt. Voor haar is dat de manier om contact te maken.” De ochtend wordt feestelijk besloten met ballonnen en limonade. Daarna stappen de kinderen in de bolderkar en wordt er weer gezwaaid. “Weet je, we gaan ook weleens met de bewoners naar de dierentuin in Amersfoort. Maar als er dan een kindje voor een olifant staat, vinden ze dat kindje toch interessanter.” (ES) Contact | jaargang 14 | juli 2019
9
“Sinds iets meer dan een halfjaar hebben we als team wekelijks een gezamenlijk opstartmoment. Dan komen we bij elkaar om het weekrooster op te halen en bijzonderheden door te nemen. Dat is fijn, want dan zie je de collega’s tenminste. Ik werk nu vier jaar als medewerker huishouding in de wijk bij AxionContinu en lange tijd zag ik mijn collega’s nauwelijks, want je doet dit werk toch vooral in je eentje. Nu we elkaar wekelijks zien en spreken, heb je veel meer het gevoel onderdeel te zijn van een team. Ik voel me ook meer betrokken bij de organisatie.” De medewerkers huishouding in de wijk van AxionContinu zijn voor de stad Utrecht verdeeld in drie teams. “Dat is ook een goede vernieuwing die is doorgevoerd. Voorheen moest ik bijvoorbeeld eerst naar een cliënt in Overvecht-Noord en vervolgens naar Vleuten. Omdat ik alles met de fiets doe, vergde dat nogal wat tijd. Nu liggen mijn adressen niet verder dan 5 à 6 kilometer van het Centraal Bureau, het opstartpunt van team Zuid waarvoor ik werk. Daarnaast zijn er nog teams in Overvecht en Leidsche Rijn.” Ook in IJsselstein en Lopik verleent AxionContinu huishoudelijke zorg.
“Ik zorg dat ik om negen uur op mijn eerste adres van de dag ben. Voor de meeste cliënten hebben we drie uur beschikbaar en doen we de gangbare huishoudelijke werkzaamheden: afstoffen, stofzuigen, sanitair schoonmaken. Doorgaans begin ik met een kop koffie of een kopje thee en ga ik
even zitten met de cliënt. Aandacht is zo belangrijk. Voor veel mensen is onze komst een belangrijk moment in de week, dat moet je niet onderschatten. Voor sommige cliënten is wat minder tijd, die hebben anderhalf uur. Dan praat je terwijl je ondertussen afstoft of ramen zeemt, want anders lukt het niet om het werk af te krijgen. Soms vragen ze of ik ze met nog iets kan helpen. Dat doe ik graag maar alleen als het niet teveel tijd kost, anders kan het niet. Nou worden de eerste keer dat we ergens komen direct goede afspraken gemaakt over wat een cliënt wel en wat niet van ons kan en mag verwachten. Iedere cliënt heeft een dossier. In de middag doe ik dan nog een andere cliënt. Wekelijks zie ik er zo’n negen. Het wisselt weleens, omdat je bijvoorbeeld voor een collega invalt.”
“Bij veel cliënten kom ik al jaren, je bouwt een band op. Niet dat het vriendschappen worden, maar je praat over vakanties en wat je zoal meemaakt. De meeste mensen bij wie ik kom, zijn alleen, die hebben geen partner meer. Je ziet dat sommigen wel wat van het leven weten te maken, die gaan naar de bingo of wat dan ook. Maar er zijn er genoeg die behoorlijk eenzaam zijn. Je merkt als huishoudelijk medewerker wel wanneer het allemaal wat minder gaat, je bent er tenslotte drie uur in de week. Soms is er ook wijkverpleging, maar die blijven veel minder lang. Als ik zie dat er iets zou moeten gebeuren, geef ik dat door aan mijn leidinggevende of aan de planning. Die gaan daar dan mee
Functie: Medewerker huishouding in de wijk Functiedoel: Verrichten van huishoudelijke werkzaamheden bij de cliënt thuis, onder regie van de cliënt. Opleiding: Diploma op vmbo-niveau en enige praktische werkervaring met huishoudelijke werkzaamheden. Aantal medewerkers: 164 Aantal fte: 46,76
10
AxionContinu heeft 2.000 medewerkers en circa 140 verschillende functies. Bij sommige functies denkt iedereen zich een voorstelling te kunnen maken. Andere functies zijn minder bekend.
Functie In deze rubriek iedere keer een andere functie in de schijnwerpers. Deze keer:
verder. Alle communicatie loopt via hen met een vast contactpersoon van de familie, anders krijg je maar ruis op de lijn. Een van mijn cliënten moest uiteindelijk toch naar het verpleeghuis. Bij een ander is er personenalarmering gekomen.”
“Echt zwaar werk is het niet, al ben je natuurlijk wel de hele dag in de weer. Ik heb een hbo-opleiding maatschappelijk werk, dus hoor ik geregeld dat ik niet moet blijven hangen in dit werk. Veel scholing is voor dit werk niet vereist, al krijgen medewerkers huishouding in de wijk tegenwoordig wel een beginnerscursus en lopen ze een keer mee met een ervaren kracht. Vier jaar geleden ben ik dit gaan doen omdat het er toen naar uitzag dat ik snel weer zou verhuizen en ik dacht: laat ik dit dan in de tussentijd doen. Inmiddels woon ik nog altijd in Utrecht. Maar ik haal zo veel voldoening uit het werk dat ik er nog niet aan denk ermee te stoppen. De mensen die je helpt zijn zo blij en dankbaar. Je betekent echt iets voor ze.” Ze lacht: “Eigenlijk is het gewoon een soort maatschappelijk werk.” (LN)
Medewerker huishouding in de wijk
Rianne Staal
11
De Schutse na de actie
Annet Eikendal (links) en Marry Langerak.
‘We kunnen weer trots zijn’ “We zijn echt geen relschoppers,” zegt Annet Eikendal als we de foto maken bij het bord van De Schutse. In september 2017 stond ze daar ook met Marry Langerak, als actievoerders. Ze gingen op de foto voor de krant. Het dorp Lopik stond even op z’n kop door alle belangstelling van de pers. Het personeel van De Schutse voerde actie.
H
et water stond ons toen echt tot de lippen,” zegt Marry. “We vonden dat we te vaak tekortschoten in onze zorg. Vooral ’s nachts als je in je eentje de zorg had voor een grote groep bewoners die echt veel aandacht vroegen.” Annet: “Net als bij de andere huizen is de zorgzwaarte van de bewoners hier sterk toegenomen. We veranderden stilaan van een verzorgingshuis in een verpleeghuis. De bezetting ’s nachts was naar onze overtuiging niet langer toereikend.” Marry: “Familieleden klaagden. Maar we konden het
12
soms gewoon niet bolwerken. Ik speelde met de gedachte om te stoppen, terwijl ik hier al 27 jaar werkte.” Annet: “Marry en ik zeiden toen tegen elkaar: we laten het niet zomaar gebeuren. We moeten uit die negatieve spiraal zien te komen. Maar het lukte ons niet onze zorgen voldoende voor het voetlicht te brengen binnen de locatie. We zijn ten einde raad actie gaan voeren met hulp van de vakbeweging.” Marry: “Het werd door de belangstelling van de pers veel groter dan we ooit hadden voorzien, maar het heeft ons veel gebracht.” Annet: “We zijn als team heel erg naar elkaar toegegroeid. Ik zeg weleens dat het de beste teambuildingsactiviteit is geweest die we ooit hebben kunnen doen. We zijn best pittige tantes geworden, al zeggen we het zelf. Die duidelijk durven te maken dat we ergens voor staan. We willen goede zorg kunnen geven aan de bewoners. Hard werken is geen probleem, maar we willen dat wel met plezier en voldoening kunnen doen.”
Marry: “We zijn ook veel directer naar elkaar. Iedereen heeft meer inbreng en het gevoel gehoord te worden. Daardoor neem je ook meer verantwoordelijkheid. Je ziet mensen groeien en een rol opeisen in het team. Iedereen doet waar-ie goed in is.”
Ton Mooijenkind
“Ik zie passie”
Betrokken bij oplossingen Annet: “We willen toch ook de organisatie een pluim geven, want die heeft uiteindelijk goed gereageerd. De afstand tussen het beleid en wat er op de werkvloer gebeurt, was te groot en dat is aangepast. De verantwoordelijkheid ligt dichter bij de medewerkers en er is meer en beter overleg. De boodschap vanuit het management was voortdurend: wat jullie willen kan niet, want daar is geen geld voor. Niet dat dat er nu in overvloed is, maar we worden betrokken bij de oplossingen. Dat er nu twee medewerkers in de nacht aanwezig zijn, houdt in dat we overdag wat creatiever moeten omgaan met de uren. Daar denkt iedereen over mee en draagt bij aan oplossingen.” Marry: “Echt naar elkaar luisteren, daar gaat het om. Waar we voorheen het idee hadden tegen een muur te praten, komt de zorgmanager nu in eigen persoon met ons overleggen. Hij toont begrip, legt uit wat wel of niet kan en komt beloften na.”
Goed nieuws Annet: “Vaak hadden we bij De Schutse het gevoel een uithoek te zijn van AxionContinu. Daarom waardeerden we het ook zo dat de bestuurder hier naartoe kwam om te luisteren. Het werkt veel beter als je elkaar ziet.” Marry: “Nu zijn de lijntjes kort. We hebben een nieuwe afdelingsmanager en haar deur staat bij wijze van spreken altijd open.” Annet: “Dat is ook zoiets. In de sollicitatiecommissie voor die functie zaten voor het eerst mensen van de werkvloer. Terwijl het zo belangrijk is dat dat iemand is waar het team vertrouwen in heeft. Nu zit bij alle sollicitatiegesprekken altijd iemand van het team. En het goede nieuws is dat mensen hier weer willen komen werken.” Marry: “We kunnen ze met open armen ontvangen, want de sfeer is echt goed en we kunnen weer trots zijn op wat we hebben te bieden.” (LN)
Contact | jaargang 14 | juli 2019
Ton Mooijenkind heeft als zorgmanager regio Lekstreek sinds oktober vorig jaar De Schutse onder zijn hoede. “Ik heb destijds de actie van De Schutse vanaf een afstandje meegemaakt, ik was zorgmanager in ’t Huis aan de Vecht. Afdelingsmanager Truus de Groot is vorig jaar zomer begonnen, dus we konden samen met het team een frisse start maken.
Dromen en ambities De actie had een grote impact op iedereen die bij De Schutse is betrokken. We hebben dat natuurlijk niet onbesproken gelaten, maar direct besloten ons te richten op de toekomst. Dat was trouwens overduidelijk de boodschap van het team. Ik zag bij hen passie voor het vak en voor de bewoners. Enthousiasme stimuleer ik graag, ik vind dat medewerkers de ruimte moeten krijgen om hun dromen en ambities waar te maken. Maar ik ben ook helder over wat wel en niet kan. Er zijn nu eenmaal kaders waar je niet omheen kunt, zoals regelgeving, kwaliteitseisen en het budget dat niet oneindig is, ook niet voor De Schutse.
Regie bij medewerkers De grootste klacht van de medewerkers was eigenlijk dat ze zich niet gehoord voelden. Met Truus is er nu vier dagen in de week een manager ter plekke. Groepsleiders zijn er niet meer, de regie ligt meer bij de medewerkers zelf, die daarin worden begeleid door een coach. Het team pakt het heel goed op. De zo gewenste tweede medewerker in de nachtdienst is er nu, maar dat hield in dat er overdag en in de nacht anders met de uren moest worden omgegaan. Daarover nadenken maakte ontzettend veel creativiteit los. Want uiteindelijk gaat het niet over uren, maar over de vraag wat goede zorg is. Wat zou je de bewoners idealiter willen bieden? En wat doe je als dat vanwege bijvoorbeeld minder uren niet helemaal haalbaar is? Hoe benut je mogelijkheden die er wel zijn? Hoe organiseer je het met elkaar? Welke deskundigheid ontbreekt nog? Eigenlijk staat alles in positieve zin ter discussie. Soms is de puzzel die moet worden gelegd ingewikkeld. Het is ook niet altijd eenvoudig, maar het hoeft ook niet morgen opgelost en klaar te zijn. Dat het elan er weer is zie ik ook terug in wat ik de harde criteria noem. Financieel loopt het goed en het ziekteverzuim is praktisch nul.”
13
Wie deze zomer mensen met blauwe jasjes ziet fietsen, weet dat het medewerkers zijn van AxionContinu. De wijkverpleging van AxionContinu heeft sinds half juni bedrijfskleding. Marianne van Eijk en Karen Vlamijnck zijn er blij mee. “Vooral de grote zakken zijn fijn, je hebt altijd zoveel spullen die je direct bij de hand wil hebben.”
Jasjes in de wijk Marianne Eijk (links) en Karen Vlamijnck.
M
arianne is verpleegkundige in de wijk in Leidsche Rijn. “Als ik bij een cliënt kom, heb ik graag een opschrijfboekje, pen en telefoon bij de hand. Maar ook een flesje handalcohol en handschoenen. Die kun je zomaar onverwachts nodig hebben als je iemand gaat verzorgen en die heb ik dus in mijn zak.”
Bedrijfskleding bij AxionContinu Wat dragen de overige zorgmedewerkers van AxionContinu, hun eigen outfit of bedrijfskleding? Dat is afhankelijk van waar iemand werkt.In de woonzorgcentra dragen zorgmedewerkers hun eigen kleding. Het idee erachter is dat mensen hier wonen en in een huiselijke setting passen geen uniformen. In de beide zorghotels en in De Parkgraaf, centrum voor revalidatie en herstel, dragen zorgmedewerkers en behandelaren wel bedrijfskleding. Hier verblijven gasten en revalidanten tijdelijk, het verblijf is gericht op herstel en terugkeer naar huis of een andere woonplek. In deze situatie is, net als in het ziekenhuis, bedrijfskleding gepast.
14
Tot nu toe had de wijkverpleging geen ‘werkkleding’, maar de wens lag er al een tijdje. Behalve de zichtbaarheid was ook veiligheid een reden om de jasjes te gaan dragen. Voor cliënten is nu duidelijk dat zij met een medewerker van AxionContinu te maken hebben. Elke medewerker heeft bovendien een pasje met naam en foto, waarmee
Eliane Thewessen, bestuurder van AxionContinu, is de columniste van Contact. Ze schrijft over wat haar bezighoudt en opvalt.
Overpeinzingen Badge met naam Álle medewerkers van AxionContinu, ongeacht hun functie, dragen een badge met hun naam. Ook stagiaires en vrijwilligers hebben er een. Zo is duidelijk wie men voor zich heeft. Maar ook of iemand bij AxionContinu ‘hoort’.
zij zich kunnen identificeren. “Al kennen de meeste cliënten ons natuurlijk wel als we vaker komen,” zegt Karen, wijkverpleegkundige in Lunetten. “Maar voor mensen met dementie is het weer heel duidelijk.” Karen vindt de jasjes vooral erg hygiënisch. “Je werkt toch in je eigen kleding en dat is niet altijd prettig. Soms komt je ergens waar het niet zo schoon is, dat gebeurt nu eenmaal in ons werk. Ik vind het fijn om dan een jasje aan te hebben.” Niet alleen de wijkverpleging, ook de medewerkers huishouding in de wijk dragen de blauwe jasjes. En ook zij hebben een pasje met foto. “Dat zorgt voor herkenning, zeker bij nieuwe cliënten,” zegt manager Thuiszorg Huishouding Irma Bosboom. (BS)
Contact | jaargang 14 | juli 2019
In mei heb ik deelgenomen aan een straatpoëzie-fietstocht in Utrecht. Onder leiding van een gids bezochten wij een vijftiental teksten die in de openbare ruimte waren aangebracht. Speciaal voor de straat geschreven gedichten, zoals die over de Leidseweg door Ingmar Heytze. Ook door de manier waarop woorden in zinnen worden geplaatst, kunnen zij verworden tot poëzie. Een voorbeeld dat veel mensen misschien kennen, is die bij de roltrappen van het Jaarbeursplein naar het Centraal Station. Van C.C.S. Crone staat daar - en hoe hij verder ging / des te langer / was zijn terugweg -. Of op het gebouw De Verkenner aan de Churchilllaan, waar maar liefst 13.000 keramische tegels zijn aangebracht waarop een gedicht van 16 tegels steeds herhaald wordt. Waarom is poëzie eigenlijk belangrijk? Ik lees met regelmaat gedichten en een sterk gedicht weet mij te raken, vaak met maar weinig woorden. Het maakt dat ik even stilsta in alle hectiek van de dag. Het ritme van een gedicht geeft een lekkere cadans en de inhoud zet mij vaak aan het denken. De meeste mensen zullen gedichten natuurlijk kennen van de Sinterklaasavonden of van trouwerijen en begrafenissen. Tegenwoordig zijn gedichten of delen daarvan ook veelvuldig terug te vinden op mokken, dienbladen en andere huiselijke spullen. Ook hier is het uiteindelijk de bedoeling dat de lezer uitgenodigd wordt de tekst te overdenken. Van plagend bij Sinterklaas tot liefdevol bij andere gelegenheden.
Daarom maak ik bij speciale gelegenheden dan ook graag gebruik van gedichten. Zo sprak ik bij de opening van woonzorgcentrum De Gildenborgh een gedicht wat ik hier graag nog een keer deel. Het gedicht is van Jan Smulders.
Als Als ik elk woord vergeten ben, lees jij dan mijn lippen? Als er storm raast in mijn hoofd, laat je mij dan schuilen? Als ik soms jou niet meer ken, zeg je mij dan onze namen? Als ik lastig ben en in mezelf verdwaal, wijs je mij dan weer de weg? Als ik jou dan niet bedanken kan, doe ik dat alvast maar nu. En als jij mij zou zijn dan zou ik bij je blijven zelfs als jij er meestal niet meer was.
Ik wens allen een mooie zomer toe met veel mooie overpeinzingen!
15
Prijs voor AxionContinu AxionContinu heeft de UNO Onderzoek & Praktijkprijs van UNO-VUmc gewonnen voor het praktijkgerichte onderzoek ‘Verbetering revalidatie COPD-patiënten’.
In het Universitair Netwerk Ouderenzorg, waar AxionContinu ook lid van is, verbinden onderzoekers en zorgprofessionals wetenschappelijke kennis met de praktijk. Fysiotherapeuten Marieke Geerars en Judith Ballemans zoeken naar een wetenschappelijke onderbouwing voor een succesvolle maar afwijkende behandeling van patiënten met COPD (chronische bronchitis en/of emfyseem). Naast een verminderde conditie en spierkracht hebben veel COPD-revalidanten minder spiermassa. Fysiotherapeuten van AxionContinu geven deze COPD-revalidanten alleen een krachttraining en laten de de gebruikelijke looptraining achterwege. Dat helpt om alledaagse activiteiten,
zoals aankleden, wassen en lopen beter uit te voeren, waarbij zij ook minder snel kortademig zijn. De daadwerkelijke meerwaarde van deze manier van trainen wordt onderzocht. (BS)
Berichten vanuit AxionContinu
Vrijwilligers goed geregeld Alle locaties van AxionContinu hebben het NOV-Keurmerk Vrijwillige Inzet Goed Geregeld weer gehaald. De vrijwilligers (zo’n duizend binnen de hele organisatie) zijn heel belangrijk voor de organisatie. Om het NOVkeurmerk voor vrijwilligerswerk te bemachtigen, is het nodig om verschillende aspecten van vrijwilligersbeleid naar een hoger plan te tillen.
16
De organisatie moet onder andere een duidelijke visie en doel hebben, daar het beleid en de procedures op inrichten, de regelingen goed uitvoeren en regelmatig evalueren om zodoende continu door te ontwikkelen. AxionContinu behaalde het keurmerk al eerder en is er trots op opnieuw aangetoond te hebben dat alles rondom het vrijwilligerswerk goed is geregeld.
De uitreiking van het certificaat vond op 11 juni plaats. (MH) Heeft u ook belangstelling voor vrijwilligerswerk binnen AxionContinu? Kijk dan op www.mijnprachtbaan.nl/ werken-als-vrijwilliger voor de actuele vacatures en meld u aan.
Vakantiewerk of bijbaan, ‘extra handen’ welkom Bij AxionContinu werken elk jaar veel vakantiemedewerkers in de zorg, de huishouding, bij activiteitenbegeleiding, in het restaurant of in de logistiek. De jongeren doen dat met veel plezier. Het is afwisselend, je werkt met gemotiveerde collega’s en je kunt écht iets voor mensen betekenen. Daarnaast bestaat de kans om een vaste bijbaan te krijgen.
Contact
Bij AxionContinu zijn die ‘extra handen’ heel welkom. Ken je een scholier of student die vakantiewerk wil doen of een bijbaan zoekt? Kijk op www.mijnprachtbaan. nl voor alle vakantie- en bijbanen bij AxionContinu! En wie deze zomer bij AxionContinu aan de slag gaat, ontvangt een Nationale Bioscoopbon ter waarde van tien euro! (MR)
ContACt krijgt een nieuw jasje ContACt gaat er met ingang van het volgende nummer anders uitzien. Dat gebeurt naar aanleiding van het lezersonderzoek, dat studenten van de Hogeschool Utrecht dit voorjaar hebben uitgevoerd onder medewerkers en cliënten van AxionContinu. Beide groepen waarderen het magazine. Met name de rubrieken Functie Centraal en Mijn Verhaal scoren hoog. Wel waren er suggesties voor vernieuwing van de vormgeving. De redactie werkt daarom samen met de vaste vormgever aan de restyling van het blad. Nog even geduld, in het najaar verschijnt ContACt in een nieuw jasje. (BS)
Charity day Leidsche Rijn Zo’n tachtig medewerkers van de firma Diversey hebben tijdens Charity Day op 23 mei de bewoners van De Ingelanden, De Drie Ringen en De Componist een mooie dag bezorgd. In De Ingelanden bakten de vrijwilligers pannenkoeken en wandelden met bewoners. Een aantal Diversey-medewerkers maakten balkons schoon en zetten nieuwe planten in de bloembakken. Contact | jaargang 14 | juli 2019
Ook in De Componist gingen vrijwilligers lekker naar buiten met bewoners en zorgden zij voor pannenkoeken. Balkons en terrassen kregen een schoonmaakbeurt en ook hier werden nieuwe planten in bakken gezet. In De Drie Ringen hielden zij een spelletjesmiddag en gingen wandelden in het Maximapark. Charity Day werd op de drie locaties met een drankje afgesloten. (BS)
17
Met vele kunst & cultuur projecten wil AxionContinu haar bewoners in contact brengen met poĂŤzie, muziek, dans, toneel en beeldende kunst.
Pop-Up Expositie, kastje kijken Bewoners van AxionContinu maken al jaren de mooiste kunstwerken. En die mogen gezien worden! Een aantal woonzorgcentra heeft daarvoor een wand of gang beschikbaar. In 2013 was er zelfs een grote tentoonstelling in het stadhuis van Utrecht. Maar veel te vaak blijft de kunst toch nog ongezien. Om het exposeren wat gemakkelijker te maken, is een Pop-Up tentoonstellingsmeubel gemaakt. De Pop-Up Expositie bestaat uit twee verrijdbare, uitklapbare kasten die zijn ontworpen door de Utrechtse ontwerper Lotte van Laatum. In de kasten zitten allemaal gaatjes in de vorm van de bloemblaadjes uit het logo van AxionContinu. In deze gaatjes kunnen haakjes worden geplaatst waar schilderijen of planken op bevestigd kunnen worden. Op deze wijze kun je de kasten helemaal aanpassen aan dat wat je wilt exposeren. De eerste tentoonstelling in de Pop-Up Expositie toont de kunst uit de kunstworkshops XL. De pop-up expositie is financieel mede mogelijk gemaakt door de Van Baaren Stichting en reist de komende maanden langs de locaties. Heb je een idee voor de Pop-Up Expositie of wil je de huidige tentoonstelling op jouw locatie laten zien? Neem dan contact op met Joyce Vlaming, projectleider kunst en cultuur van AxionContinu. (JV)
18
Colofon
Woonzorgcentra De Bijnkershoek Van Bijnkershoeklaan 250 3527 XL Utrecht tel. (030) 296 85 00 bijnkershoek@axioncontinu.nl
De Ingelanden Louis Armstronglaan 800 3543 EB Utrecht tel. (030) 686 78 00 ingelanden@axioncontinu.nl
De Schutse Anna van Burenstraat 40 3411 AK Lopik tel. (0348) 55 17 24 schutse@axioncontinu.nl
De Componist Georg Jarnostraat 14-20 3543 BX Utrecht tel. (030) 686 63 30 componist@axioncontinu.nl
Isselwaerde Kronenburgplantsoen 3 3401 BN IJsselstein tel. (030) 688 19 14 isselwaerde@axioncontinu.nl
Voorhoeve Trumanplein 1 3527 CX Utrecht tel. (030) 295 38 53 voorhoeve@axioncontinu.nl
De Drie Ringen Kandinskystraat 40 3544 NW Utrecht tel. (030) 686 69 50 drieringen@axioncontinu.nl
De Gildenborgh Beneluxlaan 924 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 23 00
Voorveldse Hof Blaarkopstraat 1 3573 SH Utrecht tel. (030) 282 24 40 voorveldsehof@axioncontinu.nl
’t Huis aan de Vecht Costa Ricadreef 9 3563 TA Utrecht tel. (030) 264 66 68 hadv@axioncontinu.nl
Mariënstein Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 marienstein@axioncontinu.nl
De Wartburg Kennedylaan 16 3533 KJ Utrecht tel. (030) 294 00 41 wartburg@axioncontinu.nl
Serviceappartementen
Revalidatie
De Bijnkershoek Van Bijnkershoeklaan 250 3527 XL Utrecht tel. (030) 296 85 00 bijnkershoek@axioncontinu.nl
Schutseplein Anna van Burenstraat 40 3411 AK Lopik tel. (0348) 55 17 24 schutse@axioncontinu.nl
Domstate Zorghotel Beneluxlaan 928 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 05 00 info@domstate.nl
De Hooghe Camp Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 marienstein@axioncontinu.nl
De Wartburg Kennedylaan 16 3533 KJ Utrecht tel. (030) 294 00 41 wartburg@axioncontinu.nl
De Parkgraaf Beneluxlaan 926 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 23 11 parkgraaf@axioncontinu.nl
En verder Centraal Bureau Postbus 2251 3500 GG Utrecht tel. (030) 282 22 00 info@axioncontinu.nl
Marhaban De Gasperilaan 116-118 3527 GH Utrecht tel. (030) 293 45 81
Hospice IJsselstein Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 hospiceijsselstein@axioncontinu.nl
Servicebureau AxionContinu tussen 9.00 - 17.00 uur op werkdagen (030) 282 22 77 servicebureau@axioncontinu.nl
Zorghotel De Wartburg Kennedylaan 300 3533 KN Utrecht tel. (030) 295 86 60 info@zorghoteldewartburg.nl
Thuiszorg Teams in Utrecht, IJsselstein en Lopik. Bereikbaar via het Servicebureau: op werkdagen van 9.00 tot 17.00 uur, (030) 282 22 77 servicebureau@axioncontinu.nl
ContACt is het magazine van AxionContinu. AxionContinu levert wonen, zorg en revalidatie, in Utrecht, IJsselstein en Lopik. ContACt wordt vijf keer per jaar verspreid in een oplage van 7.000 exemplaren, onder cliënten, cliënten op de wachtlijst, bewoners van serviceappartementen, vrijwilligers, medewerkers en relaties van AxionContinu. Wij bedanken iedereen die heeft meegewerkt aan dit nummer hartelijk voor hun bijdrage. Vragen of opmerkingen Het is mogelijk dat u naar aanleiding van ContACt vragen heeft. Wij helpen u graag verder. Bel (030) 282 22 00, mail: communicatie@axioncontinu.nl of kijk op www.axioncontinu.nl Redactieadres AxionContinu Afdeling Communicatie & PR Beneluxlaan 922, 3526 KJ Utrecht communicatie@axioncontinu.nl Redactie Marleen ten Berge Maaike Hoogland (MH) Petra van der Sanden (PS) Berber Schrijver (BS) Louis Nouws (LN) Eddy Steenvoorden (ES) Willem de Bruijn Tekstbijdragen Marlies Remmert (MR) Joyce Vlaming (JV) Fotografie Willem Mes Eddy Steenvoorden en anderen Vormgeving BLADEN&CO/Willem de Bruijn Druk Drukkerij Hendrix
Volg ons ook op:
19
Vrijwilligers zijn onmisbaar voor AxionContinu. Daarom staat achterop elk nummer van Contact een vrijwilliger van AxionContinu in de schijnwerpers. Wilt u ook vrijwilliger worden? Mail dan naar communicatie@axioncontinu.nl
Güney Çoban:
‘Bewoners zijn blij als ik langskom’ Güney Çoban brengt iedere woensdag- en vrijdagmiddag koffie en thee rond in woonzorgcentrum De Drie Ringen in Leidsche Rijn. Dat doet ze al zes jaar met veel plezier. “Ik hoor nooit een klacht, de bewoners zijn blij als ik langskom.”
“Wat een leuk model blouse heb je aan,” zegt mevrouw Borst bewonderend wanneer Güney een glas thee voor haar inschenkt. “Ik heb altijd van leuke kleding gehouden, dat haal je er niet meer uit hè. Ik ben wel oud, maar daarom hoef je je nog niet ouwelijk te kleden!” Güney lacht. Ze geniet ervan om tijdens haar ronde door het woonzorgcentrum een praatje met bewoners te maken, ook als het niet over kleding gaat. “Ze delen van alles met me, vooral over hun gezondheid en de kwaaltjes die ze allemaal hebben. Maar ik hoor het ook wanneer ze ergens blij of verdrietig over zijn.”
Opgewekte bewoners Mevrouw Borst hoort bij de opgewekte bewoners, ook al beweegt ze wat minder soepel dan vroeger. “Er is hier veel te doen, maar toch vind ik het fijn wanneer iemand me even een bezoekje brengt. Het is niet alleen dat kopje thee, maar ook de aanspraak. En het is heerlijk om in de watten gelegd te worden, al mag ik graag ook zelf af en toe een bakkie koffie maken.” Güney neemt afscheid en rijdt de koffiekar voorzichtig naar de gang, op weg naar een volgende bewoner. Zes jaar geleden wandelde ze de eerste keer De Drie Ringen binnen. Zomaar. Ze was overblijfjuf op een basisschool
20
in Vleuten, maar had zin in een nieuwe uitdaging in een wat rustiger omgeving. “Ik deed het op goed geluk, maar werd direct welkom geheten. Niet veel later kon ik beginnen. Het werk is even leuk als dat op school, maar met ouderen maak je makkelijker een praatje.”
Nuttig maken Een betaalde baan vinden is niet gemakkelijk voor Güney omdat ze autisme heeft. Maar ze probeert het wel en hoopt dat het een keer gaat lukken.
“Zolang dat nog niet het geval is, wil ik me zo nuttig mogelijk maken en onder de mensen komen. Ik help mijn ouders ook een handje, bijvoorbeeld wanneer ze naar de huisarts moeten.” Ze zal zich niet snel vervelen, want aan hobby’s heeft ze geen gebrek: wandelen, lezen, films kijken, fotografie en vingerhoedjes verzamelen. “Ik ben er trots op dat ik zoveel hobby’s heb.” Maar daar heeft Güney vanmiddag even geen tijd voor. Ze bekijkt een lijst met namen: nog zeventien bewoners te gaan. “Ik ken de mensen en zij kennen mij. Het is dankbaar werk!” (ES)