Even geen last van zwaartekracht

Bewoners met niet-aangeboren hersenletsel uit ’t Huis aan de Vecht gaan iedere twee weken zwemmen in De Kwakel. Ingewikkeld? Best wel. Te doen? Jazeker! En de voldoening is onbetaalbaar. K ijk eens, de gezichten staan allemaal op vrolijk,” zegt de 93-jarige mevrouw Van Bergen. Ze heeft zojuist ook zelf met een voortdurend stralende lach een heerlijk uurtje in het warme water doorgebracht met een vrijwilligster. Daarna hielpen een zwembadmedewerker en zorgmedewerkers haar met behulp van een speciale tillift uit het doelgroepenbad. “De eerste keer zag ik er wel een beetje tegenop, maar inmiddels weet ik hoe het hier werkt en vind ik het zwemmen heerlijk.”

De ouderdom en een hersenbloeding maakten mevrouw Van Bergen minder beweeglijk, maar daar heeft ze in het water minder last van. “Het is gezond voor lijf en leden en het geeft een fijn gevoel dit nog te kunnen.”

Eigen idee

Enkele bewoners legden de zwemwens op tafel tijdens een huiskameroverleg vorig jaar. Medewerkers van de afdeling - met bewoners die niet-aangeboren hersenletsel hebben – kaartten dit direct aan bij het management. Bewoonster Karen Ebert hoorde tot de initiatiefneemsters. “Ik heb lichamelijke beperkingen, ook door een versleten heup, en ik wilde wel iets anders naast de behandeling door een fysiotherapeut. Met zwemmen doe je iets voor jezelf, maar ook met anderen en dat vind ik gezellig.”

Schot in de roos

Na drie keer concludeert ze dat het een schot in de roos is. “Het was de eerste keer even zoeken naar alles, maar nu duiken we met z’n allen gewoon de kleedkamer in. In het water voel je minder pijn en ook de hoge temperatuur is heel aangenaam.” Denken vanuit mogelijkheden is vruchtbaarder dan beperkingen als uitgangspunt nemen. Zwemmen als

‘bewegingsgerichte zorg’ maakt dat mooi duidelijk. “We wilden het graag proberen, dus na het huiskameroverleg stelden we onszelf de vraag: hoe gaan we het allemaal organiseren en wat hebben we nodig,” zegt Roos Peek. Samen met collega Angelique Derks gaf zij de plannen vorm.

Edwin van der Sar

Ze legden hun oor te luisteren bij de Edwin van der Sar Foundation, die projecten opzet om mensen met niet-aangeboren hersenletsel te ondersteunen. Ze informeerden bij De Hoogstraat Revalidatiecentrum in Utrecht hoe zij in hun zwembad werken met patiënten en kwamen zo in contact met De Kwakel. Roos: “Iedereen was meteen enthousiast, ook de vrijwilligers die we erbij betrokken. Het is een zware inspanning, maar we doen het allemaal graag.” Zes bewoners gingen begin dit jaar van start en mede door de goede samenwerking tussen de begeleiders en het zwembadpersoneel liep alles al snel op rolletjes. Iedere twee weken gaan ze naar De Kwakel, op een kwartiertje lopen afstand. “Een geweldig initiatief,” zegt vrijwilligster Ineke Snel. “De deelnemers worden er blij van, ik zie dat ze meer zelfvertrouwen krijgen in het water. Het zou mooi zijn als het project een permanent karakter krijgt.”

Miniwachtlijstje

Dat is nog niet helemaal duidelijk, ondanks dat de belangstelling groot is. De kosten, bijvoorbeeld de

Medeinitiatiefnemer Karen Ebert: “Met zwemmen doe je iets voor jezelf, maar ook met anderen en dat vind ik gezellig”

huur van het zwembad, zijn niet gering. Er is voor vier maanden geld, maar daarna? “Axioncontinu hoopt vooral de kosten zelf te kunnen blijven dragen, maar we denken ook aan andere mogelijkheden, bijvoorbeeld financiering via crowdfunding. En subsidie vragen aan de Ontspanning gemeente Utrecht zou ook een Fysiotherapeut Sanne Hendrix mogelijkheid kunnen zijn.” Roos: dacht mee met het plannen “Via het zwemmen maken we maken en neemt af en toe een reclame voor het hebben van kijkje in het zwembad om te zien een actieve rol in de samenhoe de deelnemers zich houden. leving en participatie wordt “Iemand die bijvoorbeeld een steeds belangrijker.” beroerte heeft gehad, heeft in het water minder last van Niet meer op slot lichamelijke beperkingen. Denken in mogelijkheden, dus. Als zwemmen niet lukt, is De bewoners zijn de investerinlopen in het water ook al fijn. gen waard, zeggen Roos en We houden zorgvuldig in de Angelique in koor. “Deelnemers gaten of de deelnemers niet te die in het begin nog wat vermoeid raken, uiteindelijk gaat watervrees hadden, zie je nu op het om ontspanning. Het is hun rug zwemmen. Even geen geweldig om vanuit verschilzwaartekracht voelen ervaren lende invalshoeken en speciaze als ontspannend.” lisaties samen de wensen van En na afloop staat de koffie in bewoners te kunnen vervullen.” het restaurant van De Kwakel klaar. Karen: “Ik noem het naborrelen, iedereen zit hier met elkaar te kletsen. Op deze manier wordt het makkelijker de moed erin te houden, ondanks beperkingen.” ●

Marianne Defilippis:

Ik probeer iedereen te stimuleren. Dat lukt niet altijd, maar ik leer wel steeds beter wat het beste werkt.

Begeleiden binnen de lijntjes

Marianne Defilippis is met een potlood in haar hand geboren. Zolang ze zich kan herinneren, is ze in de ban van tekenen. Creativiteit is vaak erfelijk en in het geval van Marianne is zo-moeder-zo-dochter absoluut van toepassing. Als ze thuis in stilte een portret maakt, komt ze helemaal tot rust. Misschien is het maken wel belangrijker dan het resultaat,

Marianne met Mevrouw Wazir

want dan krijg je te maken met het oordeel van anderen en dat is voor een onzeker iemand niet altijd een pretje. Maar wanneer ze bewoners van woonzorgcentrum Isselwaerde helpt met schilderen, verdwijnt die onzekerheid als sneeuw voor de zon. “Het is hier geweldig. Bewoners vinden het fijn als ik er ben en de medewerkers nemen me serieus als vrijwilliger. Iedereen accepteert me, eigenlijk gaat hier alles vanzelf.”

Speurtocht op internet

Marianne werd ruim vier jaar geleden vrijwilliger dankzij haar buurvrouw met wie ze daarover aan de praat raakte. Ze ging aan de slag bij een zorgorganisatie voor het rondbrengen van de koffie, maar de sfeer vond ze niet om over naar huis te schrijven. Tijdens een speurtocht op internet naar andere mogelijkheden had ze al snel beet: Isselwaerde zocht een begeleider voor het schilderen door bewoners op de maandagochtenden. “Toen de medewerkers ontdekten dat ik best aardig kon tekenen, lieten ze me steeds meer doen. Het werken met bewoners is heerlijk. Elke week is anders, elke week is bijzonder.”

Met kleur tot leven brengen

De bewoners kleuren de omtrekken in van plaatjes die Ellen Klein, medewerker welzijn, uitzoekt. Dieren en natuurtafereeltjes zijn het populairst.

Mevrouw Wazir werkt aan een vaas met bloemen en vissen, meneer Van Doorn brengt uiterst zorgvuldig twee stripfiguren met kleur tot leven. Lachend ontvangt hij complimenten. “Nou, met dat talent van mij valt het wel mee, hoor.” Marianne neemt bij alle deelnemers een kijkje, geeft geduldig aanwijzingen en doet soms iets voor. “Ik heb iets met ouderen en vind dat ik iets voor ze moet doen. Je weet nooit hoe ze binnenkomen, wat je te wachten staat. Soms zijn ze in zichzelf gekeerd, soms uitbundiger. Ik probeer iedereen te stimuleren. Dat lukt niet altijd, maar ik leer wel steeds beter wat het beste werkt.”

Nog even boeiend

Na vier jaar vindt ze haar vrijwilligerswerk nog even boeiend als aan het begin. “Mensen zie je achteruitgaan, sommigen overlijden. Dat is af en toe best moeilijk, zeker wanneer je met iemand een sterkere band voelt, maar soms denk ik ook: het is misschien wel beter zo.” Na afloop van de schilderles gaat ze hoe dan ook voldaan weer naar huis. “De bewoners genieten enorm. Hun gezichten vertellen het hele verhaal, daar heb je geen woorden voor nodig. Meneer Van Doorn kleurt voor de vijfde keer dezelfde tekening in. Iedereen vindt die mooi en daar geniet ik van.”

Star Wars-taart

Thuis neemt ze misschien zelf het potlood weer ter hand. Of bakt ze een taart. Maar die moet dan ook wel weer een kunstwerk worden. De foto’s die ze laat zien doen denken aan de Taarten van Abel: een prachtige Star Wars-taart voor haar zoon en een aandoenlijke creatie met een meisje dat in de taart duikt voor haar dochter. “Met die hobby ben ik een jaar geleden begonnen. Eigenlijk ben ik altijd bezig met mijn handen.” Ze lacht. “Ik móet wel, mijn man heeft twee linkerhanden.” ● Bewoner meneer Van Doorn

Blue Monday vrijwilligers

Blue Monday, maandag 20 januari, staat wereldwijd bekend als de meest deprimerende dag van het jaar. Daar doet AxionContinu niet aan mee. Daarom heeft AxionContinu speciaal op die dag zowel in De Bijnkershoek als in Mariënstein een gezellige bijeenkomst met erwtensoep en roggebrood voor alle vrijwilligers van AxionContinu georganiseerd.

Trainingen en workshops voor vrijwilligers van AxionContinu

2020

AC Trainingen 2020.indd 1

1

09-03-20 10:38

Trainingen en workshops voor vrijwilligers

Voor vrijwilligers is er een uitgebreid aanbod van trainingen en workshops. Het programma biedt trainingen en workshops die de vrijwilliger verder helpen bij het werk met onze cliënten.