ContACt herfst 2022 by AxionContinu

Contact

Vitamine

Herfst 2022

Het goede gevoel van de vrijwilliger Het zusterhuis, vriendschappen voor het leven VVAR: Kijken door de bril van je collega’s Aandacht is het sleutelwoord

Graag KortSocialMijnFunctiegedaanCentraalverhaaltalkContact 4

Mijn werkplek is het Centraal Bureau in Utrecht. Het is een bijzonder kantoorgebouw. Wist u dat het eerder een zuster huis was? Je kunt het nog zien aan de tegels op de muren in de kleine kantoorkamers. Daar hingen de wastafels. In het zusterhuis woonden jonge zorgmedewerkers, die er lief en leed met elkaar deelden. Een aantal collega’s dat nu nog bij ons werkt, heeft in het zusterhuis gewoond. U leest hun hart verwarmende, hilarische en ontroerende herinneringen in dit nummer van Contact.

Hoe zij als jonge vrouwen samen leefden en werkten, kunnen we ons nu niet meer voorstellen. De tijden zijn veranderd en wonen in een zusterhuis zoals toen gebeurt niet meer. Maar de solidariteit, het samen plezier maken en elkaar opvangen in moeilijke situaties die je in het werk meemaakte, waren de waardevolle kanten van wonen in het zusterhuis. Die ervarin gen hebben ze meegenomen in de rest van hun leven.

In de maatschappij zie je altijd ontwikkelingen in de geest van de tijd en de omstandigheden.

Zo ook in de (ouderen)zorg. Neem onze samenwerking met woningcorporatie Mitros. Het ‘oude’ verzorgingshuis bestaat niet meer. In Leidsche Rijn realiseren we een nieuwe woon vorm voor ouderen. Omdat we uit het verleden weten dat wonen in veiligheid, contact met anderen en zorg in de nabij heid essentieel zijn als je ouder en kwetsbaarder wordt, gaan we dat op een eigentijdse manier samen weer bieden. U leest het in dit nummer.

Inhoud 202219161412478112426 Rubrieken Herfst 2022

Contact Het magazine van AxionContinu

Het oude zusterhuis gaat overigens plat. Het gebouw is te slecht voor renovatie. We gaan naar een ander kantoor binnen AxionContinu. Het wordt ongetwij feld mooier en beter, maar weemoed zal er zeker zijn. Samen gaan we als AxionContinu-medewerkers optimis tisch nieuwe ontwikkelingen aan. We steunen elkaar als het lastig is en koesteren het goede. Als #bikkels van nu.

VVAR: Kijken door de bril van je collega’s Complexe specialistischepatiënten,zorg

Zusterhuis

Martin den Hartog Raad van Bestuur mdenhartog@axioncontinu.nl

Vriendschappen voor het leven Ons AandachtGripLangerverhaalthuisopdeknipishet sleutelwoord

8 24

Feest!

Lekker eten, muziek én prachtig weer. Alle ingredi enten voor een geslaagd vrijwilligersfeest waren aanwezig op een mooie dag eind juni.

Vanwege corona konden twee jaar lang geen vrij willigersfeesten worden gehouden. Daarom werd nu groots uitgepakt voor twaalf locaties tegelijk op feestboerderij De Middenhof in Nieuwegein.

Er werd gegeten van de tapas en de vele andere hapjes en gerechten. Ook het toetjesbuffet viel in de smaak. Veel vrijwilligers waagden een dansje en er waren mooie ontmoetingen tussen collega’s van verschillende locaties.

Leerlingspeld

voorVriendschappenhetleven

Herinneringen aan het zusterhuis Albert van Koningsbruggen

en inrichting voor langdurig zieken en psychisch gestoorde bejaarden. Dat was op 3 februari 1966 de omschrijving van het Utrechtsch Nieuwsblad in een stuk over de bouw van Albert van Koningsbruggen. En naast die ‘inrichting’ moest ook een ‘zusterhuis’ komen voor het personeel in opleiding. ‘Er zijn enkele flatjes ontworpen en verder ruime zitslaapkamers met toebehoren’, aldus de krant.

Het Centraal Bureau, dat in slechte staat verkeert, gaat plat. Vermoedelijk volgend jaar, de medewerkers krijgen kantoorruimte elders bij AxionContinu. Daarmee verdwijnt een gebouw met een bijzonder rijk verleden. Eerder was het een zusterhuis. Veel ‘zusters’ bewaren er nog altijd goede herinneringen aan.

Die ‘flatjes’ zitten nog in veel hoofden. Iedere maand komt er wel een zuster van toen langs om een kijkje te nemen, weet Carla, receptioniste op het Centraal Bureau. Toen ze twintig jaar geleden in dienst kwam, was het Centraal Bureau deels nog steeds zusterhuis. “Dan stond ik bij de koffieautomaat soms naast iemand in pyjama.”

Het zusterhuis in de jaren zestig.

Dee de Hullu en Jolien van Schaik, nog steeds werkzaam bij AxionContinu, woonden eind jaren zeventig allebei een paar maanden in de zusterflat. Jolien laat de leerlingspeld zien die ze destijds twee jaar lang iedere dag droeg. “Dan kon iedereen zien dat je leerling was. Het is een tastbare herinnering waar ik heel zuinig op ben.”

Jolien illustreert wat Dee bedoelt. “Je deed alles samen. Als je na een late dienst thuiskwam, zat iedereen te roken. Regelmatig kwam de brandweer langs wanneer het rookalarm weer eens afging.”

Dee vond het een mooie, maar ook spannende tijd. “Ik was beschermd opgevoed en vrij verlegen. In het zusterhuis was de sfeer heel vrij, als jong meisje vond ik dat iets te ruig.”

Patricia van Laarhoven nam in april 1987 haar intrek in de zusterflat en zou er haar hele opleiding blijven Hetwonen.mooiste van alles? Lachend: “De feestjes! Het was een losbandige bende. Slapen op het balkon, dronken worden, vriendjes meenemen… We gingen ook vaak samen uit, bar-dancing Hordijk aan de Mariaplaats was onze favoriete plek. Daar kreeg je gratis drankjes van de barman en hadden ze de beste saté van Utrecht.”

Ze herinneren zich allebei de geneesheer-directeur die secties verrichtte. Dee imiteert hem: “En dan hebben we hier een stukje lever, dames, dat gaat in de emmer voor onderzoek.” Jolien: “Die sectie deed hij bij een vrouw die ik nog had verpleegd, heftig hoor. Maar gelukkig had je in het zusterhuis een vangnet voor het delen van dat soort verhalen. En daarmee kon je ook altijd aankloppen bij onze begeleiders Riet en Tine, die een ruimte in het zusterhuis hadden.”

Losbandige bende

Jolien van Schaik

Een stukje lever

Heleen de Vries Dee de Hullu

Veel meegemaakt

Een wereldtijd

Ze zou uren kunnen vertellen over het zusterhuis. Over die ene telefoon. Over het ligbad waar ieder een in wilde. Over het pap eten midden in de nacht na het stappen. Over het delen van de broodjes shoarma met een hoeveelheid knoflooksaus waar mee je een hele afdeling plat kreeg. “Ik hoop op een reünie voordat de flat wordt afgebroken. Met z’n allen nog een laatste keer door de gangen lopen om herinneringen op te halen.”

Je deelde alles: douches, wc’s, huiskamer, keuken… Die was trouwens altijd een bende.”

Dat zou Patricia ook wel willen. “En misschien kunnen we allemaal een steentje krijgen.” ●

Joyce Vlaming, projectleider Kunst en cultuur bij Axion Continu, was vanaf haar eerste werkdag nieuwsgierig wie het was. Sinds bekend is dat het gebouw wordt gesloopt, speurt ze daarnaar met een groepje betrokken collega’s en kenners. “We hebben ontdekt dat er twee kandidaten zijn: kunstenaars Henk Tieman en Jan van der Vaart, beiden overleden. Maar hard bewijs hebben we niet gevonden, dus we zoeken nog door.” Tips zijn welkom!

Het voormalige zusterhuis herbergt een heus mysterie: drie keramische wanden waarvan de maker onbekend is.

Mysterie. Wie weet er meer?

Heleen de Vries: “We deelden alles en begeleidden elkaar naar volwassenheid.”

Patricia van Laarhoven

Heleen de Vries belandde via haar nog altijd beste vriendin Anita in het zusterhuis. Ze wijst naar een ruimte waar nu ICT zit. “Dat was mijn kamer. Ik heb er een wereldtijd gehad. We waren jonge meiden met weinig levenservaring en werden in korte tijd volwassen door het werk dat we deden. De eerste sterfgevallen waar we bij waren, het begeleiden van erg zieke mensen, de eerste klappen die we kregen door het zware werk op de psychogeriatrische afdeling… We deelden alles en begeleidden elkaar naar de volwassenheid.”

Ze mogen naar jvlaming@axioncontinu.nl.

Ze begon een Facebookgroep die nog steeds groeit en waar veel foto’s zijn te vinden uit de zusterhuis tijd. “De samenhorigheid was bijzonder. We hadden geen mobieltjes, waren veel meer op elkaar aange wezen dan jongeren nu.

Maar het was niet altijd leve de lol. “We staakten en hingen spandoeken op bij het zusterhuis omdat we meer loon wilden hebben. Als het om onderbetaling in de zorg gaat, is er niks veranderd.”

Er ontstonden vriendschappen voor het leven.

Shoarma knoflook

Patricia werkt sinds 1990 als verpleegkundige in het Zwitserse Basel, maar heeft nog steeds contact met tien meiden van toen. “Een paar jaar terug kwamen ze allemaal nog naar Basel. Iedereen heeft veel meegemaakt. We maakten kennis met ziekten, verloren dierbaren. En net als in het zusterhuis deelden we in alle openheid onze ervaringen.”

Van de ochtend tot de middag of van de avond tot aan de morgen. wij weten wat het is om voor een ander te zorgen.

AxionContinu koos voor een bijzondere aanpak: een verhaal in de vorm van een gedicht. Het moest op de eerste plaats een eerlijk verhaal worden. Een verhaal waarin ook medewerkers zichzelf herkennen. Waarin niet alleen de zon schijnt, maar waarin het ook kan regenen. Waarin je soms wind mee hebt, maar soms ook wind tegen. Dat het best stoer is om in de zorg te werken. Om die reden werden medewerkers nadrukkelijk betrokken bij het maken van de korte promotiefilm, vertelt interim-manager recruitment Arlette Wouters. “En iedereen

We kennen de zon, maar ook de regen. we kennen wind mee, we kennen wind tegen.

“Het is een ode aan onze zorgbikkels, die trots mogen zijn op hun werk.” ●

We plukken de dag, dag in dag uit. we zorgen voor jou tot de dag weer sluit. om te bekijken.

Wij weten wel wat een dag je brengt. Wat die met je doet. en man, vrouw, wat doet dat goed.

Dag.

En laten zien dat we een organi satie zijn met veel mogelijkhe den voor mensen met de meest uiteen-lopende achtergronden.”

kreeg een beetje kippenvel bij het zien van het resultaat, het gedicht doet echt wat.”

In het donker heen, in het donker weer terug. fietsend op je brik met het zweet op je rug.

Hoe je het ook doet, je doet het met passie. de ene dag bintjes, de andere dag nasi.

Er zijn mensen die de ochtend niet echt beleven. die niet weten wat een dag je kan geven.

Tegelijk zet AxionContinu de eigen medewerkers via de campagne in het zonnetje.

Scan de QR-code

de film

Ze hoopt uiteraard dat het filmpje de naamsbekendheid van de organisatie vergroot en sollicitanten oplevert. “We willen graag dat mensen direct aan AxionContinu denken als het gaat over werken in de zorg.

Veel mogelijkheden

Ons verhaal

Hoe vat je in één minuut samen wat je doet als grote zorgorganisatie en waarom je aantrekkelijk bent als werkgever?

ochtend komt snoeien en schoffelen. Mevrouw De Rie doet veel zelf, maar knielen gaat niet meer sinds een mislukte knieoperatie.

Geef haar eens ongelijk. Het gras is zo strak als een biljartlaken, de rozen en lavendel, de mini-moestuin, het staat er allemaal tiptop bij. Dat is deels het werk van dorpsgenoot Ton de Vos, die elke drie weken een

Tachtigplussers

evrouw De Rie - “ik ben net zo oud als Beatrix” - woont alleen sinds het overlijden van haar man. De achtertuin met uitzicht op de Lekdijk is haar lust en haar leven. “Geen mooier plekje denkbaar”, verzucht ze.

Bij de koffie vliegen de laatste nieuwtjes over de tafel. Lief maar ook leed worden gedeeld, zegt Lia.

Langer zelfstandig wonen. Ouderen willen het, de overheid stimuleert het. Het idee is mooi, maar wat komt er in de praktijk allemaal bij kijken? AxionContinu werkt aan initiatieven die bijdragen aan veilig en prettig wonen voor ouderen. Vernieuwende ideeën die maken dat ouderen de kwaliteit van leven met een dikke voldoende waarderen. Twee voorbeelden: Steunpunt De Waard in Lopik en Leeuwesteyn in Utrecht. Dit zijn de verhalen.

Steunpunt De Waard in Lopik koppelt thuiswonende ouderen aan dorpsgenoten. Die steken in en om het huis de handen uit de mouwen en bieden als maatje een luisterend oor.

Ton stopte begin dit jaar met werken. Nu maakt hij zich graag nuttig in zijn dorp. “Het geeft mij voldoe ning dat mevrouw De Rie op haar oude stekje kan blijven.” Terwijl hij het hoog opgeschoten katten kruid terug knipt zet mevrouw De Rie koffie en koekjes neer. “Ton, het is tien uur, tijd voor een bakkie.”

Helpende luisterendhand,oor

Een paar kilometer verderop schuifelen zes dames op leeftijd achter hun rollator De Schutsehof binnen. Haar tachtigplussers, zo noemt Lia van Klaren de bewoonsters van de serviceappartementen van De Schutse. Elke zaterdagochtend treft Lia de club voor koffie, een babbel en een spel. “Zo breken we een anders lange dag. Dagbesteding is er immers niet op zaterdag en familie heeft vaak andere dingen te doen”, legt ze uit.

thuisLanger

Als de kopjes aan de kant zijn, komt het knikkerspel op tafel. De kruising tussen sjoelen en flipperen is razend populair. Gejoel stijgt op als Lia de tussen stand doorgeeft. “Kijk nou, het ligt weer helemaal open. We doen nog een ronde.”

Knikkerspel

De dames lopen weg met Lia. “Ze houdt bij wie aan de beurt is om koekjes mee te nemen, wij vergeten dat”, zegt de een. Een ander: “Ze is een secure spelleidster. En dat is maar goed ook, want we zijn hartstikke fanatiek.

“Ze zitten er monter bij, maar de dames hebben recent heel wat voor de kiezen gehad: de een herstelt nog van corona, anderen van zware opera ties.”

Het steunpunt, een initiatief van AxionContinu, dat

Hetty steekt veel energie in contacten met deze organisaties en slaat in het dorp op de grote trom. Mond-tot-mondreclame moet de rest doen.

Hoe gaat het met vraag en aanbod en de match daartussen? “Het loopt nog niet echt storm”, vertelt Hetty. “Hulp vragen is toch lastig voor sommige ouderen, merk ik. Ze zijn te trots of ze voelen Watschroom.”ookmeespeelt: het steunpunt is nog niet erg bekend. Ook de samenwerking met de vrijwilligers centrale, gemeente en kerk moet nog groeien. “Dan kunnen we zeggen: wie ken jij, wat kunnen wij voor diegene doen?”

Mevrouw De Rie kan in ieder geval haar geluk niet op, de dames van Lia evenmin. Hetty: “We willen ook voor andere Lopikers van betekenis zijn. En dat kan, want van vrijwilligers zoals Lia en Ton zijn er gelukkig meer.” ●

Lia van Klaren met bewoonsters van De Schutse.

Lia mag al vijf jaar als vrijwilliger actief zijn, haar koffie-ochtenden passen naadloos in het aanbod van het dit jaar gestarte Steunpunt De Waard, net zoals het tuinonderhoud door Ton de Vos.

De zaterdagochtend is hen heilig. “Laat het nog lang doorgaan”, zegt iemand, “anders zijn we in de aap gelogeerd.” De rest knikt.

De Waard

Langer thuis

er nog meer wil opzetten in de regio, koppelt thuiswonende ouderen aan dorpsgenoten. Zij helpen op vrijwillige basis een handje. Met klusjes in en om het huis, meegaan naar de dokter, een wandeling of een andere activiteit. “Dat gaat hand in hand met aandacht en een praatje, voor eenzame ouderen net zo belangrijk als praktische hulp”, zegt Hetty Vader, die het steunpunt bestiert.

Ton de Vos en Mevrouw De Rie.

Dicht tegen het Amsterdam-Rijnkanaal in Leidsche Rijn verrijst volgend jaar een bijzonder wooncomplex. Leeuwesteyn staat voor zelfstandig maar in een gemeenschap wonen.

Leeuwesteyn heet net als de duurzame nieuwbouw wijk waarin het complex komt te staan. De energie zuinige woningen krijgen een warmtepomp en zonnepanelen. En over groen gesproken: om de hoek komt een park. Met, inderdaad, dezelfde naam. ●

Het complex telt 111 sociale huurwoningen. Daarvan zijn 17 woningen bestemd voor gezinnen en 45 appartementen voor oude ren die zorg nodig hebben. Voor de overige wonin gen zijn leeftijd of samenstelling van het huishou den niet de belangrijkste criteria, vertelt Marieke van Guldener, directeur Thuis bij AxionContinu. “Wat zwaar weegt: je moet het echt leuk vinden om onderdeel te zijn van een gemeenschap waar mensen naar elkaar omzien.”

Het idee achter Leeuwesteyn in een notendop: een gebouw waar een afgewogen mix van jong en oud woont, veilig en verzorgd, met volop onderling contact en met zin in en zingeving áán het leven. Het is zo ontworpen dat elkaar tegen het lijf lopen bijna vanzelf gaat. Je ziet het ook terug in de gemeenschappelijke binnentuin, vertelt Marieke. “De woningen komen daarop uit. Het wordt dé centrale, groene plek met volop ruimte om elkaar te ontmoe ten en allerlei activiteiten te ondernemen.”

Leeuwesteyn slaat een zwerm vliegen in één klap, aldus Marieke. “Het maakt sociaal contact tussen mensen gemakkelijker. Eenzaamheid vermindert zo en dat heeft ook weer een gunstig effect op iemands gezondheid. Of denk ook aan praktische hulp. Stel, je moet onverwacht werken en hebt geen opvang voor de kinderen. Dan is er misschien die aardige buur vrouw die zegt: breng ze maar bij mij. Omgekeerd kun jij mee als de buurvrouw naar de dokter moet.”

Zelfstandig en toch ook samen leven

Samenwerking

Langer thuis 10

Filosofie

Leeuwesteyn is ook bijzonder vanwege de samen werking tussen Mitros en AxionContinu. Marieke: “Mitros verhuurt straks de woningen, wij zijn de verbindende organisatie die zorg en welzijn levert en begeleidt. Het idee hebben we helemaal samen uitgewerkt. Dat was heel gaaf, we hebben veel van elkaar geleerd. Het resultaat is een slim ontworpen woningcomplex dat levensloopbestendig is en waar jong en oud, maar ook onze zorgmedewerkers goed uit de voeten kunnen.”

Er zijn twee mogelijkheden: de Geldcoach en de Budgetcoach. De Geldcoach, geschikt voor wie geen concrete geldzorgen heeft, helpt vooral om zicht te krijgen op hoe hij of zij er financieel voorstaat. Daarnaast maakt de Geldcoach helder wat de financiële gevolgen zijn de van keuzes die iemand Demaakt.Budgetcoach is bedoeld voor medewerkers die (soms) moeite hebben om de touwtjes aan elkaar te knopen of die het overzicht kwijt zijn. Door persoon lijke begeleiding met hulpmiddelen en tips en tricks krijgt de medewerker helder overzicht: wat komt erin, wat gaat eruit? Maar ook: waar liggen bespa Samenringskansen?metde Budgetcoach komt de medewerker tot een plan op maat, met heldere, meetbare doelen om financieel fit te worden en te blijven. ●

Praten over geldzorgen

AxionContinu biedt sinds kort ook coaching voor collega’s die een steuntje in de rug kunnen gebrui ken om grip op hun knip te krijgen. De coaching wordt gegeven door PGGM&CO, is onafhankelijk, deskundig en volledig anoniem. Telefonisch of via videobellen, het kan allebei.

Grip op je knip

Geldzorgen kunnen je flink bezighouden. Omdat AxionContinu een stapje extra wil zetten voor haar medewerkers, kunnen zij gebruikmaken van financiële coaching. Gratis en anoniem.

Financieel fit zijn is belangrijk om goed in je vel te zitten. Geldzorgen en stress daarover laat geen mens gemakkelijk thuis. Die kunnen het iemand zelfs knap lastig maken om met plezier het werk te doen. Medewerkers van AxionContinu met financiële kopzorgen kunnen altijd terecht bij hun leidingge vende en de bedrijfsmaatschappelijk werkers. Een gesprek kan al helpen en is natuurlijk honderd procent vertrouwelijk. Ook fijn trouwens als het op andere gebieden thuis even niet lekker gaat.

e rekening voor gas en licht die fors hoger uitvalt, euro’s meer moeten aftikken bij de pomp, dubbeltjes bovenop de prijs van een pak melk en een halfje volkoren. Nu de prijzen maar blijven stijgen, maken mensen zich steeds meer zorgen. Waarop kunnen ze bezuinigen? Is er wel geld voor een onverwachte grote uitgave? En als ze in financiële problemen zijn gekomen, hoe krijgen ze dan het hoofd weer boven water?

Coaching kan ook

Vrijwilligers zijn onmisbaar voor AxionContinu. In deze rubriek vertellen zij over hun vrijwilligerswerk in de locaties.

Coronatijd

Graag gedaan

Bij AxionContinu zijn vele honderden vrijwilligers zoals Joop actief. Nog wel, maar het bestand op peil houden, is een kunst. Dat komt door de vergrijzing: de vrijwilligers zijn gemiddeld 60 jaar oud. En vlak ook twee jaar corona niet uit. De locaties zaten periodes potdicht, er kon niets. Toen Jane tegelijk met de versoepeling van de coronamaatregelen bij Isselwaerde startte, nodigde ze de voltallige vrijwil ligersploeg uit om bij een kop koffie kennis te maken en bij te praten. Ze moest even slikken toen ze daarna de balans opmaakte. Van de pak ‘m beet 130 vrijwilligers bleken er maar 75 verder te willen.

Waar komt Joops motivatie vandaan, al die jaren al? Dat is vooral een kwestie van verantwoordelijk heidsgevoel, vertelt hij. “Zonder vrijwilligers valt er zó veel weg.”

Vrijwilligers zijn voor AxionContinu als specie tussen bakstenen. Hoe haal en houd je die waardevolle mensen binnen? Joop van Well en Jane Grondstra, vrijwilliger en vrijwilligerscoördinator bij Isselwaerde, wisselen ideeën uit.

Het is vrijdag, fietsdag voor Joop. Met de tochten begon hij een maand of wat geleden, maar de gepensioneerd scheikundeleraar loopt al ruim een kwarteeuw mee bij Isselwaerde. Met zijn vrouw Greet, nu vrijwilliger bij het hospice in IJsselstein, bemande Joop jarenlang de bar. Daarna volgden onder meer houtbewerking, spellen spelen en wandelen.

Tel daarbij op: iets willen betekenen voor een ander. “En eerlijk is eerlijk, ik krijg er zelf ook een goed gevoel

Goed gevoel

ijk, daar komen ze aan. Joop van Well en een bewoonster trappen de laatste meters op de duofiets weg, het bruggetje over, naar het parkeerterrein van Isselwaerde. Twee vrolijke gezichten, het bewijs van een geslaagde fietstocht. Vandaag voerde die langs de Hollandse IJssel. Joop: “We hebben weer zo gelachen.”

AanVitaminevan.”V,dus.deoverkant van de tafel knikt Jane Grondstra. Vrijwilligerswerk verrijkt, weet ook zij. “Het maakt echt gelukkiger, dat is aangetoond.”

Vitamine V het goede gevoel van de vrijwilliger

Dat valt vast goed bij de vrijwilligers, verwacht Joop. Hij gaat rechtop zitten: “Je kunt zo ook een soort roulatiesysteem opzetten, Jane. Stel, ik ben het fietsen zat en iemand anders wil niet meer wande len, dan kun jij ons laten wisselen.”

Kijk op: werkenbij.axioncontinu.nl/vrijwilligers

Voorlopig geniet Joop trouwens nog volop van de ritten op de duofiets. “Al fietsend ontstaan vriend schappen, ik vind dat mooi.”

Jane Grondstra (rechts), Joop van Well met een bewoonster op de fiets.

Ze gebruikt Facebook om mensen te enthousiasme ren, maar zoekt net zo makkelijk contact met studentenverenigingen of een busonderneming in Utrecht. “Chauffeurs met een burn-out willen misschien wel bij ons re-integreren. Dat kan in de hele organisatie. De locaties zouden sowieso meer leentje-buur bij elkaar kunnen spelen.”

Werk aan de winkel dus. Nou bruiste Jane al direct van de ideeën om het vuurtje flink op te stoken. Haar plannen in een notendop: vrijwilligerswerk laag drempelig maken, meer (oudere) jongeren naar binnen halen.

Zo droomt ze van een organisatie-brede app waar mee je kunt intekenen op een activiteit. “Dat je meedoet zonder meteen aan een locatie of tijdstip vast te zitten. Ik denk aan studenten die af en toe komen koken, bijvoorbeeld.”

Laagdrempelig

Facebook

Joop is enthousiast. Allemaal goede ideeën, vindt hij. Samen komen ze op nog iets belangrijks: mensen laten doen wat ze écht leuk vinden. “Je moet mij niet alleen maar koffie laten drinken. Ik word wél heel blij van iets doen, contact maken met mensen”, zegt JaneJoop.vertelt dat zich laatst zomaar een 13-jarige jongen meldde. “Zo’n lief joch. Ik vraag hem: wat doe je het liefst? Blijkt-ie gitaar te spelen. Dus dat gaat hij doen op de woonkamers. Fantastisch, toch?”

Aandacht

training over hoe met dementie om te gaan. Aan dacht in het algemeen is sowieso een goeie, vindt Jane. “Gaat het goed met de vrijwilliger? Ik wil dat weten. Vandaar dat ik die koffiemomenten twee keer per jaar ga doen.”

Met een knipoog: “Ik trap trouwens niet alleen, hè? Ik probeer vooral mijn passagier het werk te laten Janedoen.”lacht: “Wat goed. Zo gaat het bloed lekker stromen.” ●

Bij een lage drempel hoort ook: vrijwilligers bege leiden, bijvoorbeeld met informatie of zelfs een

Via het plaatselijke hobbywinkeltje duikelde ze iemand op die komt handwerken. Op scholen wil ze gastlessen geven over dementie. “Om de wereld van jongeren te verbreden. En ik hoop natuurlijk dat ze zich dan in koppels aanmelden voor activiteiten. Krijgen ze daarna een certificaat dat ze hebben gewerkt met mensen met dementie. Daar hebben ze later vast wat aan.”

En dan de verhalen en de grappen die hij hoort, het is soms net cabaret.

Ook vrijwilliger worden?

Iets anders: de werving van nieuwelingen. Jane: “Hoe spreek je mensen het beste aan? Door een probleem te schetsen of door aan te sluiten bij iemands leefwereld? Oftewel, vraag je om een ontbijtvrijwil liger of zet je bovenaan: ‘Ben jij die vroege vogel die alles uit de dag wil halen?’”

Verpleegkundige

Kennis opdoen “Maar ik was nog niet tevreden,” lacht Debbie. “Ik wilde ook bewoners wassen, aankleden, achterhalen hoe je de tillift moest gebruiken. Dus werd ik helpende en daarna verzor Zegende.”werkte een poosje in de thuiszorg als leerling, maar miste het contact met de collega’s. Daarom begon ze met de opleiding tot verzorgende IG, die ze afrondde in het toenmalige woonzorgcentrum Tolsteeg. Daarna kon ze aan de slag in Voorveldse Hof. Ineens schiet haar een ontmoeting te binnen met een bewoonster met zware dementie. “Ze zei: ‘Wat ben jij ontzettend zwart!’ Ik antwoordde dat dat klopte en dat ik uit Nigeria kom. Heel even hadden we echt contact, dat kon ik aan haar ogen zien. Maar daarna zakte ze snel weer weg.”

Spannend werk Na vijf jaar Voorveldse Hof begon het weer te kriebelen en koos ze voor de interne oplei ding tot verpleegkundige mbo. In juni kon ze aan de slag in Mariënstein, mét het zoveelste diploma. “Ik doe spannend werk, er is altijd actie. Als iemand zich bijvoorbeeld niet lekker voelt, voer ik alle controles uit die nodig zijn om de oorzaak te weten te komen. En dan maak ik met mijn kennis de afweging: moet er een arts bij komen of niet? Het is fijn om achteraf te horen dat je de juiste keuzes hebt gemaakt.”

Bij AxionContinu werken ruim 2000 medewerkers in bijna 140 verschillende functies. In deze rubriek staat steeds een andere functie in de schijnwerpers.

Functie centraal

Ambulancezorg Debbie is nog niet uitgeleerd, ze blijft altijd op zoek naar kansen en uitdagingen. “Veel mensen zeggen dat de ambulancezorg wat voor mij zou zijn omdat je dan nog meer actie meemaakt. Ik heb eens een paar weken meegelopen op de spoedei sende hulp van een ziekenhuis, maar dat vond ik wel heel heftig. Dus ik weet niet zeker waar mijn grenzen liggen en wat ik aankan. Daar wil ik ook nog niet over nadenken. Momenteel heb ik het hier enorm naar mijn zin, ook met de collega’s, dus ik hoop hier de komende paar jaar te blijven werken.” ●

Debbie Udeh

Contact maken Het verschil kunnen maken. Dat vindt de in Nigeria geboren Debbie Udeh misschien wel het mooiste aan haar werk als verpleegkundige bij AxionContinu. En dat hoeft helemaal niet spectacu lair te zijn. Als het haar lukt om tijdens een verdrietig moment iemand te laten glimlachen, dan mag je de dag gerust geslaagd noemen. “Een opening weten te vinden bij iemand die nauwelijks nog bereikbaar is en daardoor even contact kunnen maken, dat is heel fijn.”

Goede begeleiding Ze spreekt bijna perfect Neder lands, al schiet er af en toe een woord Engels doorheen. “Maar in vaktaal kan ik je alles goed vertellen! Ik voel me ook Nederlands en mis Nigeria niet. Mijn familie zoekt me hier op, de laatste keer dat ik zelf terugging was een jaar of dertien geleden. Het is mede dankzij AxionContinu dat ik me hier thuis voel. Er zijn veel mogelijkheden om je te ontplooien en daarin ben ik steeds goed begeleid. Wanneer je jezelf serieus bent, nemen anderen je ook serieus en raak je niet teleurge steld.”

Leren, leren, leren Ze vindt het geweldig om de vaardigheden onder de knie te krijgen waarmee ze dat verschil kan maken. De rode draad in haar twaalfjarige loopbaan bij AxionContinu is leren, leren en nog eens leren. Als ze daarover vertelt, is het nauwelijks voor stelbaar dat Debbie in het begin de Nederlandse taal nauwelijks beheerste. Tijdens haar inburgeringscursus maakte ze al kennis met de ouderenzorg, dankzij een taalstage in de deeltijdzorg van het toenmalige Albert van Koningsbruggen. Dat smaakte direct naar meer. Ze werd vrijwilligster, solliciteerde naar een baan als gast vrouw en werd vervolgens zorgassistent.

Aantal medewerkers 141

Het bieden van begeleiding en verpleegkundige zorg aan cliënten. Kan daarnaast de zorg coördineren van een aantal toegewezen cliënten met meer complexe zorg.

Functiedoel

Aantal fte 90,8

MBO of HBO Verpleegkunde. Is geregistreerd in het BIG–register (wettelijke verplichting). Is ook geregis treerd in het register V&VN en is verantwoordelijk voor het up-to-date houden van de registratie.

Opleiding

Functie Verpleegkundige

Mijn verhaal

Thuiszitten? Nee, dat is niks voor Gert Vermeulen. Op z’n 91e wil hij nog steeds actie. Dat kan op de kolfbaan zijn in zijn geboorteplaats Cabauw. En ook voor een optreden met zijn zeemanskoor draait hij zijn hand niet om. Maar het liefst staat hij als voetbalkenner langs de lijn bij de plaatselijke club om zijn kleinzoons te zien spelen.

raag hem of hij in Cabauw is geboren en het antwoord rolt er onmiddellijk uit: “Gelukkig Inwel!”het gezin met zeven kinderen beleeft Gert een heerlijke jeugd op het platteland. Moeder staat achter de toonbank in een kruidenierswinkeltje, vader is bakker. “Met de mandfiets bracht hij brood rond. Ik kan me nog herinneren dat er vaak een tamme kraai meevloog, prachtig was dat.”

Elk levensverhaal is bijzonder. In ‘Mijn verhaal’ vertellen bewoners over hun lange levensgeschiedenis.

tegen betaling van een doos sigaren per week mogen de spelers een stuk weiland van een boer gebruiken. Vier sloten doen dienst als zij- en achter lijnen en voor aanvang van een wedstrijd moeten de koeienvlaaien nog worden verwijderd. “Ik speelde Als enige in het strafschopgebied.

Rechterbeen van goud Als jochie ontdekt hij de sport die zijn levenslange passie zal worden: voetbal. Op het schoolplein van de lagere school trapt hij al tegen een balletje. En het jochie heeft talent: op zijn zestiende speelt hij in het eerste van Cabauw. Zijn rechterbeen is van goud en wanneer er een vrije trap moet worden genomen, roepen de toeschouwers zijn naam al. Een voetbal veld kan je de speelruimte eigenlijk niet noemen:

Jochie blijftvanrechterbeenmetgoudactief

Gert als hoogst springende kopper.

samen met mijn vriend Cees van Beek. Man, dat was een goaltjesdief van wie ik nog wat kon leren.”

Tegenover het gezin Vermeulen woont een oom die timmerman is. Dat lijkt Gert ook wel wat en na de ambachtsschool kan hij aan de slag bij een bedrijf in Polsbroek. “Zelf iets kunnen maken, dat is mooi, hoor. En als ik moest voetballen, sprongen de twee bazen altijd op hun scooters en kwamen ze kijken.”

Alles voor de liefde

De voetbalclub gaat bij gebrek aan belangstelling ter ziele, maar eind jaren vijftig volgt een herstart. En weer is Gert, die inmiddels voor Lopik uitkomt, daarbij betrokken. Hij wordt na verloop van tijd zelfs voorzitter en zal dat tot 1998 blijven. “We kregen het uiteindelijk voor elkaar om een nieuwe plek te vinden, maar vraag niet hoe. Er was een hele ruil verkaveling voor nodig en vier eigenaren moesten overpad geven om er te kunnen komen. Het was nog steeds wat primitief, maar al een stuk beter dan ons eerste veld.”

In 1958 trouwt Gert met Truus, die hij stiekem al be wonderde toen ze hulp was in café Het Witte Paard aan de overkant van de straat. “Haar vader had het niet zo op de Vermeulens, dus maakte ik een naaibox voor Truus om zijn sympathie te winnen… ja, ik deed alles voor haar liefde.”

Timmerman

Parachutisten

Gert in Zeeland tijdens de watersnoodramp.

Dat alles is net na de Tweede Wereldoorlog, die gro tendeels aan Cabauw voorbijgaat. Gert ziet weleens parachutisten landen in de verte en hoort Duitse vliegtuigen schieten op boten die over de Lek varen. Met wat andere snotneuzen uit het dorp gaat hij af en toe naar de gaarkeuken voor Engelse krijgsge vangenen. Dat is het zo ongeveer. De watersnood ramp van 1953 maakt meer indruk op hem. “Ik zat in militaire dienst en ging naar Zeeland om zand zakken te vullen en te versjouwen. De ravage was enorm, ik vond het fijn om een bijdrage te kunnen leveren aan het herstel.”

Trouwerij van Gert en Truus in 1958.

Ook op hogere leeftijd blijft hij de uitdagingen zoeken. “Zingen is mijn lust en mijn leven, dus werd ik lid van een koor dat zeemansliederen zingt.

In de schaduw van het voetbal leeft hij zich uit in nog een andere sport: kolfbal, een behendigheids spel dat een kruising lijkt van biljarten en hockey.

Ze krijgen vier kinderen, een dochter en drie zoons die alle drie de voetbalgenen van pa hebben en samen het eerste team van Cabauw halen. André als keeper, Robert als middenvelder en Gerald als spits. “Ik ging altijd kijken, trots als een aap. En weet je wat grappig is? De drie zoons van Robert voetbal len ook en een andere kleinzoon wil timmerman worden.” Lachend: “Misschien heb ik het allemaal zo slecht nog niet gedaan.”

Het zeemanskoor.

Gert (rechts) speelt kolfbal.

Dagbesteding De Isselhof

In Cabauw is Gert de speler met de meeste ervaring, er is zelfs een beweging naar hem vernoemd: de ‘Vermeulenbal’. “Ze begonnen met kolfbal in het café naast ons huis en ik vond het leuk om daar met een broer te gaan kijken. Wij waren toen de jonkies, maar inmiddels ben ik ouder dan de ouderen van toen.”

Autorijden mag hij niet meer, dus iemand uit het koor speelt bij uitvoeringen taxichauffeur. Langzaam beginnen de jaren toch te tellen. Twee keer per week gaat hij daarom naar de dagbesteding in De Isselhof. “Hier is ook van alles te doen, dus ik hoef me niet te vervelen. Ik ben blij dat ik nog zo veel kan doen. Wordt hier ook gezongen? Misschien moet ik dan een koortje oprichten.” ●

Zoons Robert, André en Gerald in het eerste van Cabauw.

Nee, geen solo’s voor mij, daar ben ik te verlegen voor. We treden op bij bruiloften en partijen. Het is eenzelfde soort plezier als ik aan sport beleef: je bent samen, hebt lol, maar presteren is iets serieus. En we brengen ook nog eens overal sfeer.”

Kolfbal

19 Social talk AxionContinu en bijna alle locaties zijn actief op social media. Volg ons op Facebook, Instagram, LinkedIn en Twitter

AxionContinu is actief op sociale media. Neem ook eens een kijkje! Deel vacatures, bekijk nieuws van de locaties en praat mee.

Begrijpelijk

Blijf dan maar eens vertragen. “Dat is natuurlijk supermoeilijk, medewerkers lopen hard vanuit de beste bedoelingen. We zijn vaak al een stap vooruit terwijl bewoners in het hier en nu leven. Maar de tijd nemen voor het peilen van een situatie en van bepaald gedrag levert zowel bewoners als mede werkers veel op.”

Reina toont een filmpje dat van een bewoonster werd gemaakt vlak voor een gezamenlijk ontbijt. Mevrouw wil vermoedelijk gaan zitten, maar krijgt direct al drinken aangeboden. Een andere medewer ker komt met haar medicijnen aanlopen. Op de achtergrond staat de televisie hard. De afdelingsvogel maakt geluid voor tien.

Door het bombardement van indrukken vergeet mevrouw dat ze wilde gaan zitten. Ze is nu nog vriendelijk, maar zal later op de dag agressief worden, zoals wel vaker gebeurt wanneer bewoners te veel prikkels krijgen. “Met het team hebben we de beelden teruggekeken en werd iedereen de onrust

Aandacht is sleutelwoordhet

Dat laatste is begrijpelijk, want als een medewerker bewoner A helpt met naar het toilet gaan, kan bewoner B al een boterham of een kopje koffie willen terwijl bewoner C zin heeft in een spelletje.

andacht. Dat is het sleutelwoord in de trainingen die ze medewerkers geven op alle locaties van AxionContinu. Thirsa: “Met aandacht werken houdt onder meer in dat je de tijd neemt om je op de ander te richten. Wat lees je af aan een gezichtsuitdrukking of de lichaamstaal? Dat lukt niet goed wanneer je direct in de hoogste versnelling gaat.”

Reina de Wilde en Thirsa Veltrop.

Vertragen bij drukte levert tijd op

De werkdruk verminderen door het werktempo te vertragen? Dat lijkt helemaal niet logisch voor de harde werkers in de zorg. Ze willen regelen, aanpakken, de handen moeten uit de mouwen. Totdat ze videobeelden zien van trainers Thirsa Veltrop en Reina de Wilde.

Te veel prikkels

Thirsa: “Het is goed om elkaars eigenschappen en valkuilen te kennen en het daarover durven te hebben. Dat maakt de onderlinge band alleen maar sterker. Bewoners voelen de sfeer haarscherp aan. Wanneer die slecht is, heeft dat direct invloed op hun welbevinden.”

duidelijk. Vervolgens hebben we besproken bij welke benadering mevrouw het meest gebaat zou zijn. Op basis daarvan is het benaderingsplan Anderherschreven.”voorbeeld: een bewoonster wordt erg boos tijdens het wassen. De aanpak: medewerker 1 probeert haar met praten af te leiden terwijl medewerker 2 zo zorgvuldig mogelijk met een washand aan de slag gaat. “Maar mevrouw kan het praten en de handelingen niet koppelen en dat zorgt voor onrust.”

Na bestudering van haar dossier blijkt er nog een reden voor haar onrust te zijn: mevrouw heeft vroeger slechte ervaringen opgedaan met fysiek contact. Thirsa: “De kennis van haar levensgeschie denis zorgt voor meer begrip en mildheid bij de medewerkers. Ook dat is een belangrijke voorwaarde voor aansluiting en verbinding en dus voor goede zorg. En uiteindelijk bespaar je ook tijd omdat het contact soepeler verloopt.”

De voorbeelden keren terug in de trainingen waarmee Thirsa en Reina hopen medewerkers bewuster te maken van het nut van vertragen. En die kennis is niet alleen bruikbaar in de communicatie met bewoners, maar ook met collega’s. Reina: “Daarvoor geldt hetzelfde: waarom zegt iemand wat

Thirsa: “Als je het jezelf gunt om soms te vertragen in je werk, krijg je beter inzicht in je drijfveren. Je krijgt meer verbinding met jezelf en met anderen. Betekenisvolle contacten leveren vaak geluksmomentjes op.” ●

Waardevolle beelden

Samen geven ze zo’n dertig tot vijftig trainingen per jaar, grotendeels op maat gemaakt. Niet iedereen staat vooraf te popelen voor ‘weer een training’, maar achteraf zijn de deelnemers enthousiast. Reina: “We gaven een aantal teams een training die we van wege corona pas een jaar later konden evalueren. Toen merkten we hoe goed de beelden al die tijd waren blijven hangen en hoe waardevol ze dus zijn.”

Reina de Wilde:

Thirsa “HetVeltrop:isgoed om elkaars eigenschappen en valkuilen te kennen en het daarover te durven hebben.”

“Medewerkers lopen hard vanuit de beste bedoelingen.”

Begrip en mildheid

hij zegt? Heeft een collega misschien iets vervelends meegemaakt dat zijn of haar stemming verklaart?”

Bewustwording

Els van der Wilden-van Lier is de nieuwe voorzitter van de Raad van Toezicht van AxionContinu. “Goede zorg en aandacht is een groot maatschappelijk goed. Ieder mens is van waarde en samen heb ben we een verantwoordelijkheid voor degenen die - door leeftijd of ziektekwetsbaar zijn en zorg nodig hebben, tij delijk of permanent. We weten allemaal dat er veel uitdagingen zijn om dit waar te maken,” licht zij haar motivatie toe.

Wilt u graag eens binnenkijken bij een (ander) woonzorgcentrum? Gewoon uit nieuwsgierig heid of omdat een u of een naaste er misschien wil gaan wonen? Dat kan vanuit uw stoel. Via de website van AxionContinu kunt u met een virtuele rondleiding door de locatie wandelen en in allerlei ruimtes een kijkje nemen.

KortContactVerhuizingvaneenbeeld

22 van(uit)Berichten AxionContinu

Nieuwe voorzitter Raad van Toezicht

De Raad van Bestuur is verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van AxionCon tinu, ook financieel. De Raad van Toezicht ziet erop toe dat dat op de juiste manier gebeurt. Er wordt niet alleen gekeken of regels en af spraken worden nageleefd, ook of het aansluit bij wat de maatschappij van een zorgorganisatie vraagt. ●

Overal in de tuinen en gebouwen van AxionContinu vind je kunst. Zo kunnen mensen die niet meer zo gemakkelijk naar een museum gaan ook van beelden en schilderijen genieten. Kunst kan troost bieden of een gesprek op gang brengen. Mooi of niet mooi? Dat bepaalt iedereen zelf. Soms verandert er iets aan de omge ving en staat een kunstwerk in de weg. Zoals het grote beeld 'Palm Tree Memories' van de Belgische kunstenaar Nadia Naveau in de binnentuin van Isselwaerde. Het verhuizen van zo’n groot beeld is een specialistisch klusje waar een paar sterke armen voor nodig zijn. Het bedrijf Kunstwacht heeft deze zomer de klus geklaard. Inmiddels staat het kunstwerk weer stevig in de grond en mooi in het groen naast het gebouw. Joyce Vlaming, projectleider Kunst en cultuur bij AxionContinu, heeft een flyer gemaakt over de achtergrond van het beeld en waarom de kunstenaar het zo heeft bedacht. Er staat ook een opdracht bij waarmee bewoners en mede werkers van Isselwaerde samen aan de slag kunnen. Interesse? Mail naar jvlaming@axioncontinu.nl. ●

Ga naar de website www.axioncontinu.nl en kijk op de pagina’s van de locaties. Klik bij de locatie op ‘Bekijk de virtuele rondleiding’. ●

Binnenkijken in woonzorgcentrumhet

Wat kunnen we in Groot-Brittannië leren van de Nederlandse zorg voor mensen in de laatste levensfase? Met die vraag kwam journaliste Sarah Neville van de Financial Times naar onder meer hospice Demeter van InAxionContinu.haarthuisland overlijden veel meer men sen in het ziekenhuis in plaats van thuis of in een hospice dan in landen als Nederland, Zweden en Denemarken. Interessant is dat hospicezorg haar oorsprong vindt in GrootBrittannië, maar op dit moment in Nederland professioneler en toegankelijker is. Haar conclusie is dat hospicezorg en palliatieve zorg thuis kunnen bijdragen dat er meer bedden vrijkomen in het ziekenhuis. Dat heet ‘de juiste zorg op de juiste plek’. Sarah Neville bezocht Demeter en sprak met medewerkers over de manier van zorgen en werken in het hospice. ●

Sop- en soepdag!

november

van de Mantelzorg

Schone woonkamers en vrolijke bewoners. Dat was het resultaat van een zomerse sop- en soepdag in Isselwaerde. Vrijwilligers maakten samen met familie en bewoners woonkamers van boven tot onder schoon. Huishoude lijk medewerkers van AxionContinu poetsten mee. Een smartlappen-duo zorgde voor de vrolijke noot. Het samen soppen werd afgesloten met een heerlijke lunch. ●

december Nationale Vrijwilligersdag

oktober Dierendag

Britse belangstellingvoor Demeter

Utrecht Museumdag, het project van onder meer AxionContinu waarmee bewoners van woonzorgcentra naar Utrechtse musea kunnen, heeft het certificaat Dementie Vriendelijk gekregen. Het is een erkenning van Alzheimer Nederland. Utrecht Museum dag is de eerste organisatie in de stad die dit certificaat krijgt. Het is op 16 september uitgereikt bij AxionContinu. Meer weten over Dementie Vriendelijk Nederland? Kijk op de website www.samendementievriendelijk.nl. ●

Dag

oktober Nationale Ouderendag

Kalender

september Nationale Broer- en Zus-dag

Certificaat Dementie Vriendelijk

edereen kent het wel. Je loopt in je werk tegen een probleem aan en komt er niet verder mee. Wat doe je dan? Mopperen en klagen, stilletjes of hardop, dat er niets gebeurt? Of recht je je rug, spuug je in je handen en laat je je stem horen?

Jens Mevissen en Mirna Khamis, respectievelijk wijk- en expertverpleegkundige, kiezen voor de laatste optie. Zo’n drie jaar al lopen de twee zich het vuur uit de sloffen bij de VVAR en daar hebben ze nog geen moment spijt van gehad. De VVAR, zeggen ze, is dé plek om je vinger op te steken als op de werkvloer iets beter kan, problemen aan te pakken en om met slimme oplossingen te komen.

De adviesraad buigt zich over alles wat met zorg te maken heeft, zolang een onderwerp maar organisa tie-breed speelt. “Alle divisies doen mee”, legt Jens uit. “Een onderwerp benaderen we dus ook vanuit alle invalshoeken. We brengen onze kennis en praktijkervaring in en vullen elkaar mooi aan. Zo voorkomen we ook blinde vlekken. Want als wijkver pleegkundige kijk ik soms anders naar een probleem dan een collega bij bijvoorbeeld een woonzorgloca tie, terwijl een oplossing overal goed kan werken.”

Meepraten en meedenken over beleid en zo verschil maken. Dat is waarom Mirna Khamis en Jens Mevissen in de Verzorgende en Verpleegkundige Adviesraad (VVAR) van AxionContinu zitten.

De VVAR geeft gevraagd en ongevraagd advies. Een voorbeeld van de eerste categorie: het kwaliteits jaarplan dat begin dit jaar op het bordje van de VVAR lag. Mirna: “Centraal daarin staat de vraag hoe AxionContinu eraan bijdraagt dat mensen langer veilig en prettig thuis blijven wonen, met meer eigen regie. Het plan is op hoofdlijnen en daarom duiken we er echt in, stellen we vragen en plaatsen we Jens:kanttekeningen.”“Wewillenhet juist concreet maken. Hoe ziet de Raad van Bestuur al die stukjes beleid voor zich? Is dit uitvoerbaar, is dat wel handig of kan het slimmer? Het is onze rol om altijd te kijken door de bril van onze collega’s op de werkvloer.”

De KijkenVVAR: door de bril van je collega’s

Gevraagd en ongevraagd advies

Mirna Khamis en Jens Mevissen.

Jens Mevissen:

Onderwerpen waarmee de adviesraad op eigen initiatief aan het werk gaat, borrelen overal in de organisatie op. Jens: “We pikken signalen op en steken dan ons licht op bij collega’s.”

Mirna “WeKhamis:zetten het management aan het denken met onze ervaringen en ideeën”

“Een onderwerp benaderen we vanuit alle invalshoeken.”

Signalen

Serieus nemen

Meedoen

Collega’s van de wijkverpleging.

Winst is er hoe dan ook altijd. Mirna: “We zetten het management aan het denken met onze ervaringen en ideeën over hoe dingen uitpakken. Niet alleen voor ons maar net zo goed voor cliënten. Want uiteindelijk komt dat allemaal samen.”

Wordt de VVAR serieus genomen? Dat zit wel snor, vinden Jens en Mirna. Zo mondde het advies over zwachtelen uit in een proef op twee locaties. Er is regelmatig overleg met het bestuur, sollicitanten voor sleutelposities moeten ook langs de VVAR. Belangrijk ook: op elk advies komt een beargumen teerd antwoord. “Dat wil niet zeggen dat we altijd krijgen wat we willen”, zegt Jens. “De VVAR is een adviesorgaan, iets afdwingen kan niet.”

Collega’s van de revalidatie.

Hoe gaaf ook dat ze op die manier blikken kunnen veranderen, dingen kunnen loswrikken. Zoals een tijdje terug, toen de VVAR te gast was bij een bijeenkomst van de revalidatielocaties. Daar presenteerde de divisie zich aan partners van binnen en buiten. Het pakkengehalte was hoog, de VVAR-leden kwamen in jeans en op sneakers. Ze werden ‘superenthousiast’ ontvangen, vertelt Jens. Mirna: “Toen het steunhart ter sprake kwam, pakte Jens zijn moment. Hoe gaat het met de ondersteu ning als de cliënt eenmaal thuis is, vroeg hij, daar moet meer aandacht voor komen. Jens had zeker een punt, klonk het toen in de zaal.”

Mooi voorbeeld van zo’n onderwerp waarover de VVAR recent het bestuur adviseerde: zwachtelen bij mensen met vochtoedeem. Mirna: “Op de ene plek wordt de korte-rekzwachtel gebruikt, elders de Coban-zwachtel. Die twee manieren hebben we met elkaar vergeleken, samen met de wondverpleegkun digen. Welke is het meest efficiënt voor de mede werker, welke het meest doeltreffend?”

De VVAR buigt zich de komende tijd vooral over een betere overdracht van cliënten van bijvoorbeeld revalidatie naar thuiszorg en omgekeerd. Een joekel van een onderwerp en de leden pakken het zoals altijd serieus aan, met veel veld- maar ook literatuur Metonderzoek.dehuidige vier leden kan de VVAR veel, met zeven of acht veel méér. Mirna en Jens hopen vurig dat collega’s willen meedoen. Jens: “Er is zó veel voor de VVAR te zeggen. Zelf leer en groei je er ook van. Ik heb ontdekt dat ik met mijn ervaring echt verschil kan maken, ook in een grote organisatie. Dat vind ik geweldig.” ●

Utrecht loopt landelijk voorop bij de oprichting van de gespecialiseerde zorgcentra. Daarbij nam Axion Continu twee jaar geleden trouwens het voortouw.

De bestuurders brachten eerst de patiëntengroepen in kaart om daarna een verdeling te maken: wie heeft de beste papieren voor welke groep? “Maar de vraag was ook: wie wil geld, tijd en energie investe ren? Want je vinger opsteken brengt verplichtingen met zich mee,” aldus Marie-Claire.

Dat De Ingelanden regionaal expertisecentrum wordt, betekent niet dat álle NAH+-cliënten daar naartoe verhuizen. Marie-Claire: “Met mobiele teams kunnen we onze gespecialiseerde zorg ook bieden op locaties van partnerinstellingen, tot een cliënt daar echt niet meer kan wonen.”

at De Ingelanden dé plek in de regio Utrecht wordt voor mensen met NAH+ komt voort uit het plan van het ministerie van VWS. Het ministerie wil landelijk expertisecentra inrichten voor kleine groepen mensen met een complexe zorgvraag. Deze expertisecentra moeten de zorg verbeteren aan mensen met een complexe vorm van onder meer het syndroom van Korsakov, de ziekte van Huntington en MS. Marie-Claire van Hek, bestuurder bij AxionContinu: “Het gaat om kleine aantallen patiënten die door hun ziektebeeld hooggespecialiseerde zorg nodig hebben. Het punt is alleen: zorginstellingen hebben daarvoor niet altijd voldoende kennis in huis. Regionale centra kunnen die kennis en kunde bundelen en delen met zorgprofessionals in de hele regio. Dat resulteert in minder versnipperde, betere zorg. Pure winst waarvan zorginstellingen, medewerkers en vooral ook de cliënten profiteren.”

Voortouw

Verdeling

Marie-Claire: “We hebben alle ouderenzorginstel lingen uitgenodigd om aan te haken. Best spannend, want bestuurders zien elkaar toch stiekem ook als concurrenten. Maar het ging heel goed.”

Partnerinstellingen

Hoe die verdeling uitpakt? Quarijn bijvoorbeeld wordt expertisecentrum voor mensen met com plexe Korsakov, Zorgspectrum voor cliënten met dementie met zeer ernstig probleemgedrag. Beide instellingen hebben de gespecialiseerde zorg al in huis. Dat geldt ook voor De Ingelanden, waar nu al mensen wonen met niet-aangeboren hersenletsel. De komende maanden wordt extra gespecialiseerde zorg opgezet voor hen die ingewikkeld probleem gedrag vertonen. Werving van op psychiatrisch vlak geschoolde medewerkers die weten van de hoed en de rand hoort daar natuurlijk ook bij.

Omgekeerd komen medewerkers van AxionContinu straks ook vaker over de vloer bij bijvoorbeeld Quarijn en Zorgspectrum. “Om ervaringen uit te wisselen en van elkaar te leren. We kunnen in de zorg voor de diverse patiëntengroepen namelijk veel van elkaar opsteken. Ook dat is het mooie van de expertise-centra,” besluit Marie-Claire.

Woonzorgcentrum De Ingelanden in Leidsche Rijn wordt expertisecentrum in de regio voor specialistische zorg aan mensen met complex niet-aangeboren hersenletsel (NAH+).

●

Complexe specialistischepatiënten,zorg

Redactie Berber Schrijver Mirjam Welleweerd Eddy WillemAnnemiekeSteenvoordenLenssinckdeBruijn

Redactieadres communicatie@axioncontinu.nl(030)3526BeneluxlaanAfdelingAxionContinuCommunicatie922KJUtrecht2822200

Druk

Contact is gedrukt op papier dat is gemaakt van FSC®-gecertificeerd en ander materiaal.gecontroleerd

Samen (een beetje) naar Frankrijk

Bewoners van De Schutse gingen in de zomervakantie een weekje naar Frankrijk. Nou ja, een beetje dan. Met croissants, jeu de boules en Franse chansons was Frankrijk in het woonzorgcentrum heel dichtbij. Geurzakjes werden gevuld met verse lavendel, terwijl op de achtergrond videobeelden van lavendelvelden in de Provence te zien waren. En de uiensoep? Die was samen met de bewoners ’s ochtends al gemaakt.

Drukkerij Hendrix Herfst 2022

Fotografie Annemieke Lenssinck Willem Mes Eddy Steenvoorden en anderen

Contact is het magazine van HetAxionContinu.magazine verschijnt vier keer per jaar in een oplage van 7.000 exemplaren. Contact wordt verspreid onder cliënten, medewerkers, vrijwilligers en relaties van AxionContinu.

Colofon

OptimistenAxionContinu.inde zorg.

Optimisten in de Zorg.

www.axioncontinu.nl

AxionContinu biedt wonen, zorg en revalidatie, thuis of in één van de vijftien locaties in Utrecht, IJsselstein en Lopik. Onze passie is het bieden van waardevolle zorg aan cliënten door te denken in mogelijkheden. In wat wél kan. Zo halen we het beste uit een situatie, zelfs wanneer die onomkeerbaar is.

Vormgeving Segno | Willem de Bruijn

•

Sonja (verzorgendeSteenkamerIGLanger Thuis)

IG Ga

Na een succesvolle proefperiode gaan we Langer Thuis verder uitbouwen in de wijk. Versterk AxionContinu Langer Thuis in Utrecht (Oog in Al) of IJsselstein, en start op de plek die het beste bij jouw kwaliteiten en talenten past: Helpende Plus Verzorgende voor meer informatie recruitment@maxioncontinu.nlofwerkenbij.axioncontinu.nlnaar:e-mailnaar:

Bij Langer Thuis kun je werken vanuit je zorghart. Naast goede zorg verlenen, krijg je ook de tijd om écht aandacht te hebben voor de cliënt. We bieden langere zorgmomenten én een welzijnsaanbod op maat. Zo leveren we de beste zorg en geven we cliënten de kans om regie te houden over hun eigen leven. Kortom: we garanderen een baan waar je van betekenis kunt zijn!

Meer aandacht voor jouw cliënt

Werken bij Langer Thuis Utrecht & IJsselstein

•

Betere zorg begint bij jou en daar ondersteunen we je graag in. Zo schenken we aandacht aan een goede werk-privébalans door het bieden van de mogelijkheid om parttime of fulltime te werken. De leidinggevenden stellen zich flexibel op en denken met jou mee over roosterwensen. Daarbij heb je in de thuiszorg geen nachtdiensten. Als kers op de taart zijn krijg je bij ons meteen een vast contract.

“Het mooie van deze rol is dat ik de tijd heb voor de mensen, dat is echt een heel groot pluspunt. Daardoor is er ruimte voor heel andere gesprekken en om iets extra’s te doen, waar mijn cliënten zo blij van worden.”

werkenbij.axioncontinu.nl