Chamamento

CHAMAMENTO An贸nimo

Traduci贸n e notas: Nora Vi茅itez

Índice

Batendo nas portas do limbo Ignacio Castro & Javier Turnes

7

Título orixinal: Appel Tradución e notas: Nora Viéitez Introdución: Ignacio Castro & Javier Turnes Deseño e maquetación: Juan Gallego _ www.juangallegoestudio.com Ilustración de portada: Louis van Paridon. ‘Obsolete media on the flea market’. Amsterdam, 1967 Edición: axóuxere Xens, 75 15984 Araño, Rianxo. A Coruña Galiza info@axouxerestream.com axouxerestream.com Impresión: Sacauntos Cooperativa Gráfica. Santiago de Compostela ISBN: 978-84-939107-1-6 Depósito legal: x-xx.xxx-xxx

Proposta I

31

Proposta II

47

Proposta III

61

Proposta IV

77

Proposta V

93

Proposta VI

109

Proposta VII

123

Índice

Batendo nas portas do limbo Ignacio Castro & Javier Turnes

7

Título orixinal: Appel Tradución e notas: Nora Viéitez Introdución: Ignacio Castro & Javier Turnes Deseño e maquetación: Juan Gallego _ www.juangallegoestudio.com Ilustración de portada: Louis van Paridon. ‘Obsolete media on the flea market’. Amsterdam, 1967 Edición: axóuxere Xens, 75 15984 Araño, Rianxo. A Coruña Galiza info@axouxerestream.com axouxerestream.com Impresión: Sacauntos Cooperativa Gráfica. Santiago de Compostela ISBN: 978-84-939107-1-6 Depósito legal: x-xx.xxx-xxx

Proposta I

31

Proposta II

47

Proposta III

61

Proposta IV

77

Proposta V

93

Proposta VI

109

Proposta VII

123

Batendo nas portas do limbo

Théorie du Bloom (Teoría do Bloom), Introduction à la guerre civile (Introdución á Guerra Civil), L’insurrection qui vient (A Insurrección que vén) e, quizais, este Chamamento, parecen ter a súa xénese nunha mesma “zona de opacidade ofensiva”1 para a que o problema somos nós, flotando no noso automatismo, na nosa reserva, no noso narcisismo cómplice. Invertemos simplemente o que fai e di a dereita, sen ningunha capacidade ética para perforar o chan unificado do noso integrismo.

Isto converteu en eterno o pesadelo da nosa agonía, unha violencia a cámara lenta da que somos ao tempo vítimas e verdugos. Contentámonos coa alternancia, con ser a esquerda do Imperio, e iso fixo do eixe do noso sistema algo 7

Batendo nas portas do limbo

Théorie du Bloom (Teoría do Bloom), Introduction à la guerre civile (Introdución á Guerra Civil), L’insurrection qui vient (A Insurrección que vén) e, quizais, este Chamamento, parecen ter a súa xénese nunha mesma “zona de opacidade ofensiva”1 para a que o problema somos nós, flotando no noso automatismo, na nosa reserva, no noso narcisismo cómplice. Invertemos simplemente o que fai e di a dereita, sen ningunha capacidade ética para perforar o chan unificado do noso integrismo.

Isto converteu en eterno o pesadelo da nosa agonía, unha violencia a cámara lenta da que somos ao tempo vítimas e verdugos. Contentámonos coa alternancia, con ser a esquerda do Imperio, e iso fixo do eixe do noso sistema algo 7

inaccesíbel, fronte ao cal xa é case imposíbel tomar unha distancia crítica.

I En relación á nosa tradición “esquerdista”, este Chama-

Lonxe desta impotencia, estes textos conteñen, entre-

mento representa, no rosario no que está engarzado, unha

lazada coa súa corrosión sombría, unha alegría insul-

ampliación do campo de batalla que se libra tras do noso

tante. Permítense o luxo de “poñer a caldo” practica-

presente histórico. Por primeira vez en moitos anos, a von-

mente todo o que veneramos, incluídas as cen variantes

tade de lle discutir ao capitalismo unha explicación global

coñecidas da esquerda, sen tremer un milímetro por iso.

do momento histórico no que nos encontramos. Agamben,

Como se falasen dende outro lado e pisaran un exterior

Badiou, Zizek e outros (tamén Baudrillard) teñen feito

secreto que os mantivera a salvo da queima. Ou é que

preciosas análises críticas da nosa orde social, mais talvez

se alimentan do lume. Fixémonos neste breve fragmen-

dende A sociedade do espectáculo de Debord nunca nos

to de Chamamento: “O activista mobilízase con-

tiñamos atopado cuns textos que se infiltrasen deste xeito

tra a catástrofe. Mais non fai senón prolongala.

nas nosas vidas, que desen unha visión tan enfrontada á

A súa precipitación consume o pouco de mundo

que a normalidade capitalista ofrece de si mesma. Tanto é

que aínda existe. A resposta activista á urxencia

así que, á marxe mesmo dos acordos e desacordos concre-

permanece ela mesma no interior do réxime

tos que manteñamos coa letra destes libros, a súa primeira

de urxencia, sen esperanzas de abandonalo ou

virtude é arrebolar unha estimulante incerteza acerca do

interrompelo”(p. 64). E así seguen, sen folgos, en

que sexa o presente, cousa impensábel hai apenas dez anos.

cada momento. Onde reside o misterio desta exultante

Que Chamamento poida ser escrito e publicado indica xa

xovialidade que lles permite disparar a discreción? En

de seu que estamos nunha época completamente distinta ao

que reside ese espanto que, nas súas palabras (p. 89),

que se pretende oficialmente, mesmo dende a esquerda máis

podería liberarnos do medo?

ou menos instituída.

8

9

inaccesíbel, fronte ao cal xa é case imposíbel tomar unha distancia crítica.

I En relación á nosa tradición “esquerdista”, este Chama-

Lonxe desta impotencia, estes textos conteñen, entre-

mento representa, no rosario no que está engarzado, unha

lazada coa súa corrosión sombría, unha alegría insul-

ampliación do campo de batalla que se libra tras do noso

tante. Permítense o luxo de “poñer a caldo” practica-

presente histórico. Por primeira vez en moitos anos, a von-

mente todo o que veneramos, incluídas as cen variantes

tade de lle discutir ao capitalismo unha explicación global

coñecidas da esquerda, sen tremer un milímetro por iso.

do momento histórico no que nos encontramos. Agamben,

Como se falasen dende outro lado e pisaran un exterior

Badiou, Zizek e outros (tamén Baudrillard) teñen feito

secreto que os mantivera a salvo da queima. Ou é que

preciosas análises críticas da nosa orde social, mais talvez

se alimentan do lume. Fixémonos neste breve fragmen-

dende A sociedade do espectáculo de Debord nunca nos

to de Chamamento: “O activista mobilízase con-

tiñamos atopado cuns textos que se infiltrasen deste xeito

tra a catástrofe. Mais non fai senón prolongala.

nas nosas vidas, que desen unha visión tan enfrontada á

A súa precipitación consume o pouco de mundo

que a normalidade capitalista ofrece de si mesma. Tanto é

que aínda existe. A resposta activista á urxencia

así que, á marxe mesmo dos acordos e desacordos concre-

permanece ela mesma no interior do réxime

tos que manteñamos coa letra destes libros, a súa primeira

de urxencia, sen esperanzas de abandonalo ou

virtude é arrebolar unha estimulante incerteza acerca do

interrompelo”(p. 64). E así seguen, sen folgos, en

que sexa o presente, cousa impensábel hai apenas dez anos.

cada momento. Onde reside o misterio desta exultante

Que Chamamento poida ser escrito e publicado indica xa

xovialidade que lles permite disparar a discreción? En

de seu que estamos nunha época completamente distinta ao

que reside ese espanto que, nas súas palabras (p. 89),

que se pretende oficialmente, mesmo dende a esquerda máis

podería liberarnos do medo?

ou menos instituída.

8

9

“O imperio non é unha especie de entidade

as descubertas entraren en funcionamento, e todo

supra-terrestre, unha conspiración planetaria de

volverse extremadamente previsíbel. A aventura

gobernos, de redes financeiras, de tecnócratas e de

colectiva converteuse en triste cohabitación. Unha

multinacionais. O imperio está en todo lugar onde

tolerancia hostil apoderouse de todas as relacións.

nada pasa. En todo lugar onde todo funciona. Alá

Apañámonos. E, inevitabelmente, por fin, o que se

onde reina a situación normal.” (p. 39). Polo baixo,

tiña figurado como un contra-mundo, estaba re-

a ampliación do campo de batalla que estes libros represen-

ducido a mero reflexo do mundo dominante: os

tan afecta a unha subversión política da nosa existencia

mesmos xogos de valorización persoal no campo

cotiá, do significado común da nosa forma de vida, que até

do roubo, da pelexa, da corrección política ou da

onte deixabamos para unha mitoloxía privada ou, como

radicalidade. O mesmo liberalismo sórdido na vida

máximo, a unha ontoloxía sen implicación práctica nin-

afectiva, as mesmas preocupacións polo territorio,

gunha. Lonxe disto, a imaxe do Imperio biopolítico co que

polo dominio, a mesma escisión entre vida cotiá e

nos provoca este texto anónimo contrapón, ao liberalismo

actividade política, as mesmas paranoias identita-

existencial que nos envolve, un comunismo existencial co-

rias. Para os máis afortunados o luxo de fuxir pe-

rrosivo. A primeira función política de Chamamento é

riodicamente da miseria local, levándoa para outros

ensinarnos a percibir doutro xeito, a existir doutro xeito.

lugares onde aínda é exótica.” (p. 97). Como ven, estes

Escoitemos: “Despois, pouco a pouco, vimos o que

mozos non teñen pelos na lingua, máis ben disparan con

nos rodeaba transformarse nun medio e dese me-

bala. Unha e outra vez, a tan cacarexada derrota mundial

dio en escena. Vimos á promulgación dunha mo-

da esquerda preséntase como resultado do seu soño máis ín-

ral substituír a elaboración dunha estratexia. Vimos

timo, un escenario que a esquerda, en conxunto, incluída

solidificarse as normas, construírse as reputacións,

a súa ala radical, ten amañado. Eles cren verdadeiramente

10

11

“O imperio non é unha especie de entidade

as descubertas entraren en funcionamento, e todo

supra-terrestre, unha conspiración planetaria de

volverse extremadamente previsíbel. A aventura

gobernos, de redes financeiras, de tecnócratas e de

colectiva converteuse en triste cohabitación. Unha

multinacionais. O imperio está en todo lugar onde

tolerancia hostil apoderouse de todas as relacións.

nada pasa. En todo lugar onde todo funciona. Alá

Apañámonos. E, inevitabelmente, por fin, o que se

onde reina a situación normal.” (p. 39). Polo baixo,

tiña figurado como un contra-mundo, estaba re-

a ampliación do campo de batalla que estes libros represen-

ducido a mero reflexo do mundo dominante: os

tan afecta a unha subversión política da nosa existencia

mesmos xogos de valorización persoal no campo

cotiá, do significado común da nosa forma de vida, que até

do roubo, da pelexa, da corrección política ou da

onte deixabamos para unha mitoloxía privada ou, como

radicalidade. O mesmo liberalismo sórdido na vida

máximo, a unha ontoloxía sen implicación práctica nin-

afectiva, as mesmas preocupacións polo territorio,

gunha. Lonxe disto, a imaxe do Imperio biopolítico co que

polo dominio, a mesma escisión entre vida cotiá e

nos provoca este texto anónimo contrapón, ao liberalismo

actividade política, as mesmas paranoias identita-

existencial que nos envolve, un comunismo existencial co-

rias. Para os máis afortunados o luxo de fuxir pe-

rrosivo. A primeira función política de Chamamento é

riodicamente da miseria local, levándoa para outros

ensinarnos a percibir doutro xeito, a existir doutro xeito.

lugares onde aínda é exótica.” (p. 97). Como ven, estes

Escoitemos: “Despois, pouco a pouco, vimos o que

mozos non teñen pelos na lingua, máis ben disparan con

nos rodeaba transformarse nun medio e dese me-

bala. Unha e outra vez, a tan cacarexada derrota mundial

dio en escena. Vimos á promulgación dunha mo-

da esquerda preséntase como resultado do seu soño máis ín-

ral substituír a elaboración dunha estratexia. Vimos

timo, un escenario que a esquerda, en conxunto, incluída

solidificarse as normas, construírse as reputacións,

a súa ala radical, ten amañado. Eles cren verdadeiramente

10

11

na necesidade fisiolóxica dunha revolución e, por tanto,

en Barcelona, malia o relativo descoñecemento que aínda

quéixanse de que a vida siga sendo a mesma. A forma en

se notaba deste medio, non deixaron de reflectir o carácter

como describen esta rabia é o mellor dos seus logros.

tremendamente revulsivo que, precisamente para nós, trae

Resumimos? Por unha banda, Chamamento ten o

ou porta2. A conmoción política e vital que producen xa

mérito de nos empurrar a ter que pensar, por razóns exis-

implica de seu un efecto político importante, á marxe mes-

tenciais, o que até onte deixabamos ao campo da relixión: o

mo do que sexan propostas positivas. Se a primeira tarefa

sentido dunha singularidade vital irredutíbel á patética

política perante un acontecemento novo é deixar de durmir

condición do cidadán particular, a de ser un simple nó da

ben, perder a boa conciencia e o sono, estes libros cumpren

rede social. Por outra, no terreo político, obríganos a pen-

dabondo esa tarefa. Logo xa se verá o que facemos con eles.

sar no integrismo da nosa flexibilidade; no que nós, fillos

Polo pronto, con este “decisionismo” descarado, sacudiron

da Ilustración, temos en común coa dereita na xestión

toda a nosa inercia.

deste Imperio que tres cuartas partes da humanidade teme ou odia.

Dan por supostas mil loitas sectoriais. Eles tómanse daquela a molestia de levar a loita ao campo do pensamento.

Á parte do feito de que se trate dun libro ligado direc-

Por iso o branco frecuente dos seus ataques é a esquerda,

tamente a unha praxe política eficazmente anómala, que

desvelando as entrañas doces da súa “casca amarga”, aín-

nace dela e volve a ela para a rearmar, a carne de Chama-

da que para iso teñan que utilizar a autores da chamada

mento é tan violenta que, aínda que despois de lelo se con-

“revolución conservadora”, como Schmitt.

cluíra que “non se pode facer nada”, tras este varrido da ollada a través do que somos, o mundo xa non é o mes-

II

mo. Nós tampouco poderiamos ser os mesmos. Os intensos

Chamamento, é dicir, un xesto práctico que ten vocación

debates que vivimos na Costa da Morte, en Madrid, e mais

de singularidade. Chámase aquí á aceptación dunha tarefa

12

13

na necesidade fisiolóxica dunha revolución e, por tanto,

en Barcelona, malia o relativo descoñecemento que aínda

quéixanse de que a vida siga sendo a mesma. A forma en

se notaba deste medio, non deixaron de reflectir o carácter

como describen esta rabia é o mellor dos seus logros.

tremendamente revulsivo que, precisamente para nós, trae

Resumimos? Por unha banda, Chamamento ten o

ou porta2. A conmoción política e vital que producen xa

mérito de nos empurrar a ter que pensar, por razóns exis-

implica de seu un efecto político importante, á marxe mes-

tenciais, o que até onte deixabamos ao campo da relixión: o

mo do que sexan propostas positivas. Se a primeira tarefa

sentido dunha singularidade vital irredutíbel á patética

política perante un acontecemento novo é deixar de durmir

condición do cidadán particular, a de ser un simple nó da

ben, perder a boa conciencia e o sono, estes libros cumpren

rede social. Por outra, no terreo político, obríganos a pen-

dabondo esa tarefa. Logo xa se verá o que facemos con eles.

sar no integrismo da nosa flexibilidade; no que nós, fillos

Polo pronto, con este “decisionismo” descarado, sacudiron

da Ilustración, temos en común coa dereita na xestión

toda a nosa inercia.

deste Imperio que tres cuartas partes da humanidade teme ou odia.

Dan por supostas mil loitas sectoriais. Eles tómanse daquela a molestia de levar a loita ao campo do pensamento.

Á parte do feito de que se trate dun libro ligado direc-

Por iso o branco frecuente dos seus ataques é a esquerda,

tamente a unha praxe política eficazmente anómala, que

desvelando as entrañas doces da súa “casca amarga”, aín-

nace dela e volve a ela para a rearmar, a carne de Chama-

da que para iso teñan que utilizar a autores da chamada

mento é tan violenta que, aínda que despois de lelo se con-

“revolución conservadora”, como Schmitt.

cluíra que “non se pode facer nada”, tras este varrido da ollada a través do que somos, o mundo xa non é o mes-

II

mo. Nós tampouco poderiamos ser os mesmos. Os intensos

Chamamento, é dicir, un xesto práctico que ten vocación

debates que vivimos na Costa da Morte, en Madrid, e mais

de singularidade. Chámase aquí á aceptación dunha tarefa

12

13

común, neste caso, a tomar unha decisión no medio dunha

De certo, a textura deste libro resulta de facer resoar ese

situación que é o campo de batalla, a saber: o das denomina-

acorde agora mesmo aludido. Atopámonos entre algo así

cións e o imperialismo ético e máis estético que a sociedade oc-

como unha música escrita para o uso dos que teñen unha

cidental exerce sobre delas. Para poder escoitar, tense que co-

predisposición afectiva a deixarse tocar por ela. Aqueles

ñecer a arte que permite estar de cara co perigo singular que

para os que recobrar o sensíbel é moito máis ca un antollo

tal determinación supón e que nada ten que ver coa vocación

e, por iso, portan a evidencia de que a quebra que hai que

de universalidade e neutralidade dos que din vós. Estes ma-

rebentar é a da política clásica. Os seus rituais e o seu

nexan unha antropoloxía que só merece ser destruída.

pequeno mundo, o embruxo dun discurso cuxa aburrida

Este chamamento faise dende un lugar preciso chama-

melodía di: Non vivirás como pensas.

do Occidente e a un ser singular, tan singular que é calque-

Perante eles, os nenos perdidos que non teñen antollos,

ra e non o Home. Pola contra, a mesma invitación afirma

senón desexos. Desexos de forma, de comunidade, de lenti-

xa a existencia de vínculos que permiten saber que a voz e a

tude, de alegría e de mundos. Todos eles por inventar.

palabra serán recollidos. Así, sentímonos chamados por un

Os que din vós, os que non poden entender os infinitos

lugar ou polos amigos, e o noso movemento será o de facer

atributos do real que aquí se nomea, apenas perciben hosti-

algo xuntos, o de pór á disposición do uso común as nosas

lidade nesa secesión na que se procura habitar. A cera dos

potencias prácticas, sexa camiñar, escribir ou saír na noite

seus oídos ten forma de mercadoría, de electrodo simbólico

a por leña para o lume. Algo práctico, mais non algo útil

que os converte en colaboradores dunha realidade até tal

necesariamente. Por esta razón, aqueles que aínda porten

punto hostil, que nos tornou xestores dunha angustia que

esta potencia non poderán ficar indiferentes. Fronte a eles,

só serve para non sucumbir a esta atenuada dependen-

os que non teñen oídos para un acorde de fondo que di: A

cia, a unha definición de liberdade que equipara desexo

existencia non é capitalista.

e antollo.

14

15

común, neste caso, a tomar unha decisión no medio dunha

De certo, a textura deste libro resulta de facer resoar ese

situación que é o campo de batalla, a saber: o das denomina-

acorde agora mesmo aludido. Atopámonos entre algo así

cións e o imperialismo ético e máis estético que a sociedade oc-

como unha música escrita para o uso dos que teñen unha

cidental exerce sobre delas. Para poder escoitar, tense que co-

predisposición afectiva a deixarse tocar por ela. Aqueles

ñecer a arte que permite estar de cara co perigo singular que

para os que recobrar o sensíbel é moito máis ca un antollo

tal determinación supón e que nada ten que ver coa vocación

e, por iso, portan a evidencia de que a quebra que hai que

de universalidade e neutralidade dos que din vós. Estes ma-

rebentar é a da política clásica. Os seus rituais e o seu

nexan unha antropoloxía que só merece ser destruída.

pequeno mundo, o embruxo dun discurso cuxa aburrida

Este chamamento faise dende un lugar preciso chama-

melodía di: Non vivirás como pensas.

do Occidente e a un ser singular, tan singular que é calque-

Perante eles, os nenos perdidos que non teñen antollos,

ra e non o Home. Pola contra, a mesma invitación afirma

senón desexos. Desexos de forma, de comunidade, de lenti-

xa a existencia de vínculos que permiten saber que a voz e a

tude, de alegría e de mundos. Todos eles por inventar.

palabra serán recollidos. Así, sentímonos chamados por un

Os que din vós, os que non poden entender os infinitos

lugar ou polos amigos, e o noso movemento será o de facer

atributos do real que aquí se nomea, apenas perciben hosti-

algo xuntos, o de pór á disposición do uso común as nosas

lidade nesa secesión na que se procura habitar. A cera dos

potencias prácticas, sexa camiñar, escribir ou saír na noite

seus oídos ten forma de mercadoría, de electrodo simbólico

a por leña para o lume. Algo práctico, mais non algo útil

que os converte en colaboradores dunha realidade até tal

necesariamente. Por esta razón, aqueles que aínda porten

punto hostil, que nos tornou xestores dunha angustia que

esta potencia non poderán ficar indiferentes. Fronte a eles,

só serve para non sucumbir a esta atenuada dependen-

os que non teñen oídos para un acorde de fondo que di: A

cia, a unha definición de liberdade que equipara desexo

existencia non é capitalista.

e antollo.

14

15

Chamamento presenta unha “teoloxía negativa”

pectáculo. Un movemento que trata de partir, de encetar

para a que o mal consiste na suposta evidencia de que o

un camiño máis próximo á andaina do campesiño que

tempo dos heroes pasou e dá por sentado o enterro definiti-

ao paseo cálido do cidadán nas horas de ocio, imbuído

vo de toda forma de heroísmo. En suma, o enterro definiti-

dunha tolerancia de chalé adosado. Dísenos que hai que

vo das forzas esenciais que nos atan ao que precisamente

suturar unha separación perforando a separación mesma.

o Imperio separa, grazas ao seu monopolio dos nomes. Xa

Como estranxeiros do seu tempo para os que os lugares son

non existen palabras, nin a casa, nin os amigos... Que

un momento do mundo e, precisamente por iso, existen alí

ten que ver a vida co turismo, coa esquerda e co liberalis-

onde habitan. Escoitamos os pasos dun camiñar que cha-

mo existencial?, pregúntase este libro. A vida mortal nada

ma a unha ética da verdade, unha nova forma de costu-

sabe de espectáculos, semella contestar. Que mágoa ter es-

me que pasa por encetar unha educación sentimental, tan

quecido que o heroe é o máis escuro e sinxelo dos homes,

sinxela e brutal como encarnar o que se pensa. Se nesta

que é indiferente ao recoñecemento e envexa, tan propios

música hai un estribillo, di: Entrar en razón non signi-

deste deserto.

fica atenuar o sensíbel.

Fartos xa da depresión e encarnando a serenidade que ofrece a urxencia, os nenos perdidos asumen que todo está

Non haberá oídos para a hostilidade dun vento pasado na noite.

por construír. A vida mesma está por construír e nun lu-

Chamamento, pois, a eses que vagan nas ruínas

gar sinalado: alí onde o Imperio apenas ve crise, alí onde

dunha civilización xa pasada, que se derruba en ouveos

querer vivir é algo criminal.

de acabamento e aí, na aresta desa fenda que sempre está

Asistimos á representación dun comunismo negativo

por inventar, irrompe con xestos que van cargados da

que consiste en habitar a fenda aberta pola metafísica,

unión de palabras e cousas, actos e pensamentos. Ace-

fenda que o Imperio perpetúa a través do biopoder e o es-

nos que están preto da necesidade da materia e lonxe da

16

17

Chamamento presenta unha “teoloxía negativa”

pectáculo. Un movemento que trata de partir, de encetar

para a que o mal consiste na suposta evidencia de que o

un camiño máis próximo á andaina do campesiño que

tempo dos heroes pasou e dá por sentado o enterro definiti-

ao paseo cálido do cidadán nas horas de ocio, imbuído

vo de toda forma de heroísmo. En suma, o enterro definiti-

dunha tolerancia de chalé adosado. Dísenos que hai que

vo das forzas esenciais que nos atan ao que precisamente

suturar unha separación perforando a separación mesma.

o Imperio separa, grazas ao seu monopolio dos nomes. Xa

Como estranxeiros do seu tempo para os que os lugares son

non existen palabras, nin a casa, nin os amigos... Que

un momento do mundo e, precisamente por iso, existen alí

ten que ver a vida co turismo, coa esquerda e co liberalis-

onde habitan. Escoitamos os pasos dun camiñar que cha-

mo existencial?, pregúntase este libro. A vida mortal nada

ma a unha ética da verdade, unha nova forma de costu-

sabe de espectáculos, semella contestar. Que mágoa ter es-

me que pasa por encetar unha educación sentimental, tan

quecido que o heroe é o máis escuro e sinxelo dos homes,

sinxela e brutal como encarnar o que se pensa. Se nesta

que é indiferente ao recoñecemento e envexa, tan propios

música hai un estribillo, di: Entrar en razón non signi-

deste deserto.

fica atenuar o sensíbel.

Fartos xa da depresión e encarnando a serenidade que ofrece a urxencia, os nenos perdidos asumen que todo está

Non haberá oídos para a hostilidade dun vento pasado na noite.

por construír. A vida mesma está por construír e nun lu-

Chamamento, pois, a eses que vagan nas ruínas

gar sinalado: alí onde o Imperio apenas ve crise, alí onde

dunha civilización xa pasada, que se derruba en ouveos

querer vivir é algo criminal.

de acabamento e aí, na aresta desa fenda que sempre está

Asistimos á representación dun comunismo negativo

por inventar, irrompe con xestos que van cargados da

que consiste en habitar a fenda aberta pola metafísica,

unión de palabras e cousas, actos e pensamentos. Ace-

fenda que o Imperio perpetúa a través do biopoder e o es-

nos que están preto da necesidade da materia e lonxe da

16

17

esquerda coñecida e a súa conciencia-metástase dun de-

E se existe unha política, será moi probabelmente un

sastre que consiste en vivir coma se non estivésemos no

neospinozismo, un monismo que nada sabe do confort da

mundo.

separación, de discursos que pensan o mundo sen min e a

Nada de folclore contestatario, perfectamente integrado coa policía que espreita fóra e co policía que espreita dentro.

min sen o mundo. Un pensamento animal no que as vellas dualidades sexan seladas de novo.

A situación consiste en facerse cargo do conxunto de fluxos que a atravesan. Por iso non hai présa, senón que o urxente da situación libera.

III “O hábito que adquirimos de vivir como se non es-

Alúdese aquí a unha certa serenidade estoica que aso-

tivésemos no mundo. O deserto está na proletariza-

me sen condicións un grao de intimidade tal co deserto

ción continua, masiva, programada das poboacións,

e a catástrofe, que non hai dúbida de que todo está por

tal como nos suburbios californianos, alá onde o su-

construír. En común. E se existe algunha propiedade, será

frimento consiste xustamente no feito de ninguén

a dos vínculos que nos atan ao mundo e que o Estado vén

parecer xa recoñecelo.” (p. 38). Este libro aforra longas

arruinando dende a súa orixe. Algo me será propio na

demostracións. Parte máis ben da evidencia da catástrofe e

medida en que pertence ao dominio dos meus usos. E isto

actúa a través de imaxes fulgurantes que a retratan. Unha

non pode ter lugar na tenue luz do fogar climatizado onde,

catástrofe que, política e antropoloxicamente, xa se ten pro-

como moito, as cousas apetecen.

ducido e que nos coloca en situación de espera, temorosa e

Se hai unha autonomía será a dos vínculos coa materia.

militante. Algo en todo caso vai ocorrer, posto que o noso mundo é catastrófico na súa normalidade. En tal punto,

Se hai unha liberdade, a asunción das determinacións que nos atravesan a cada instante, en cada lugar.

18

este libro quítanos calquera esperanza de rutina na mera xestión do estado de crise perpetua no que se converteu o 19

esquerda coñecida e a súa conciencia-metástase dun de-

E se existe unha política, será moi probabelmente un

sastre que consiste en vivir coma se non estivésemos no

neospinozismo, un monismo que nada sabe do confort da

mundo.

separación, de discursos que pensan o mundo sen min e a

Nada de folclore contestatario, perfectamente integrado coa policía que espreita fóra e co policía que espreita dentro.

min sen o mundo. Un pensamento animal no que as vellas dualidades sexan seladas de novo.

A situación consiste en facerse cargo do conxunto de fluxos que a atravesan. Por iso non hai présa, senón que o urxente da situación libera.

III “O hábito que adquirimos de vivir como se non es-

Alúdese aquí a unha certa serenidade estoica que aso-

tivésemos no mundo. O deserto está na proletariza-

me sen condicións un grao de intimidade tal co deserto

ción continua, masiva, programada das poboacións,

e a catástrofe, que non hai dúbida de que todo está por

tal como nos suburbios californianos, alá onde o su-

construír. En común. E se existe algunha propiedade, será

frimento consiste xustamente no feito de ninguén

a dos vínculos que nos atan ao mundo e que o Estado vén

parecer xa recoñecelo.” (p. 38). Este libro aforra longas

arruinando dende a súa orixe. Algo me será propio na

demostracións. Parte máis ben da evidencia da catástrofe e

medida en que pertence ao dominio dos meus usos. E isto

actúa a través de imaxes fulgurantes que a retratan. Unha

non pode ter lugar na tenue luz do fogar climatizado onde,

catástrofe que, política e antropoloxicamente, xa se ten pro-

como moito, as cousas apetecen.

ducido e que nos coloca en situación de espera, temorosa e

Se hai unha autonomía será a dos vínculos coa materia.

militante. Algo en todo caso vai ocorrer, posto que o noso mundo é catastrófico na súa normalidade. En tal punto,

Se hai unha liberdade, a asunción das determinacións que nos atravesan a cada instante, en cada lugar.

18

este libro quítanos calquera esperanza de rutina na mera xestión do estado de crise perpetua no que se converteu o 19

noso presente. E talvez se trate, ante todo, dun excelente

tén, non obstante, unha boa relación con niveis agachados

texto de filosofía da historia, dunha revolución no campo

da esquerda clásica, tanto certo Marx como certo anarquis-

da percepción e do pensamento. Mais, non comezan case

mo, así como tamén ámbitos máis escuros da esquerda, de

todos os cambios de época así, polo menos en Occidente?

Blanqui a Stirner. Este último, a quen nunca citan, unha

Coa furia apocalíptica dos mellores textos paulinos, esta

das bestas negras de Marx e obxecto de burla en A sagrada

tersa escrita anónima enceta unha metafísica crítica da

familia, está moi próximo ás posicións de Chamamen-

nosa metafísica, a que nos mantén en estado larvario que

to. Estao nunha análise “neohegeliana” da existencia que

nin sequera se atreve a ser infeliz, a fracasar dunha vez por

é moito máis penetrante e metafísica que a da esquerda

todas, a enfrontarse, ou á morte.

que se chama a si mesma radical. E isto porque, a diferen-

A “esquerda” é en todo caso unha expresión que a ese me-

cia desa corrente simplemente política, este texto anónimo

dio anónimo lle resulta incómoda, tendo en conta o grao de

mantén unha excelente relación coas Vangardas de come-

enfrontamento que mantén con todo o que esa órbita cultural

zos do século XX, tanto o expresionismo como Joyce, Kafka,

da nosa ortodoxia ten logrado: “É á forza de encarar o

Benjamin ou Walser. Coa luz que estes nomes deitan so-

inimigo como suxeito que nos enfronta –en vez de o

bre a nosa condición metafísica, Chamamento fai unha

recoñecer como unha relación que nos domina– que

mestura bastante sui generis.

adoecemos na loita contra a doenza. Que reproduci-

Outro dos piares é sen dúbida Debord, con quen compar-

mos, baixo o pretexto da 'alternativa', a peor das re-

ten esa actualización da crítica ao “fetichismo da mercado-

lacións dominantes. Que nos pomos a vender a loita

ría” que foi un pouco esquecida polo marxismo clásico. O

contra a mercadoría. Que nacen as autoridades da

derradeiro aporte que constitúe a súa bagaxe, as referencias

loita antiautoritaria, o feminismo con grandes collóns

a Heidegger e a Foucault, tamén a Agamben, é algo que

e os linchamentos antifascistas.” (p. 39). Este libro man-

desorienta mesmo aos neosituacionistas actuais. Así pois,

20

21

noso presente. E talvez se trate, ante todo, dun excelente

tén, non obstante, unha boa relación con niveis agachados

texto de filosofía da historia, dunha revolución no campo

da esquerda clásica, tanto certo Marx como certo anarquis-

da percepción e do pensamento. Mais, non comezan case

mo, así como tamén ámbitos máis escuros da esquerda, de

todos os cambios de época así, polo menos en Occidente?

Blanqui a Stirner. Este último, a quen nunca citan, unha

Coa furia apocalíptica dos mellores textos paulinos, esta

das bestas negras de Marx e obxecto de burla en A sagrada

tersa escrita anónima enceta unha metafísica crítica da

familia, está moi próximo ás posicións de Chamamen-

nosa metafísica, a que nos mantén en estado larvario que

to. Estao nunha análise “neohegeliana” da existencia que

nin sequera se atreve a ser infeliz, a fracasar dunha vez por

é moito máis penetrante e metafísica que a da esquerda

todas, a enfrontarse, ou á morte.

que se chama a si mesma radical. E isto porque, a diferen-

A “esquerda” é en todo caso unha expresión que a ese me-

cia desa corrente simplemente política, este texto anónimo

dio anónimo lle resulta incómoda, tendo en conta o grao de

mantén unha excelente relación coas Vangardas de come-

enfrontamento que mantén con todo o que esa órbita cultural

zos do século XX, tanto o expresionismo como Joyce, Kafka,

da nosa ortodoxia ten logrado: “É á forza de encarar o

Benjamin ou Walser. Coa luz que estes nomes deitan so-

inimigo como suxeito que nos enfronta –en vez de o

bre a nosa condición metafísica, Chamamento fai unha

recoñecer como unha relación que nos domina– que

mestura bastante sui generis.

adoecemos na loita contra a doenza. Que reproduci-

Outro dos piares é sen dúbida Debord, con quen compar-

mos, baixo o pretexto da 'alternativa', a peor das re-

ten esa actualización da crítica ao “fetichismo da mercado-

lacións dominantes. Que nos pomos a vender a loita

ría” que foi un pouco esquecida polo marxismo clásico. O

contra a mercadoría. Que nacen as autoridades da

derradeiro aporte que constitúe a súa bagaxe, as referencias

loita antiautoritaria, o feminismo con grandes collóns

a Heidegger e a Foucault, tamén a Agamben, é algo que

e os linchamentos antifascistas.” (p. 39). Este libro man-

desorienta mesmo aos neosituacionistas actuais. Así pois,

20

21

non deixan de procurarse fontes de inspiración e frontes

nas árbores e a arte da sabotaxe, ás feministas radi-

de conflito. Mais a súa resolución pode con todo, mesmo

cais a escolla das palabras, aos autónomos italianos

coa súa propia complexidade. Por iso logran de Chama-

a autorredución de masas e ao movemento do 2 de

mento a depuración crecente dunha mensaxe política que

Xuño a alegría armada.” (p. 42). Como ven, non nos

acende en Europa algunhas alarmas “antiterroristas”.

fan doada a tarefa de rexurdir dende as cinzas.

Porén, en canto á cuestión de qué propoñen de fondo,

Insistimos en que a “proposta” está ante todo na im-

tense discutido moito... O normal é que a “alternativa”,

placábel visión que mantén, nesa potencia insólita de facer

cando se cae na trampa de dala, non estea á altura do

o baleiro, de nos deixar en suspenso, como en branco. Des-

diagnóstico crítico se este ten sido realmente audaz, desa-

pois de asistir a ese varrido polo noso mundo, conxelan-

piadado. Como estar á altura do afundimento xeral que

do momentos visionarios do noso poder “algodonoso”, da

eles prognostican? Como facer unha proposta xeral que á

nosa depresión a cámara lenta, se aturamos esa hipótese

súa vez non entre no problema xeral que denuncian, o do

para armarnos cunha percepción nova, todo o que veña

que eles chaman “a política clásica”? Porén, logo dunha

máis tarde vai ser distinto, mesmo no plano das “refor-

primeira impresión un tanto nihilista, a parte “positiva”

mas”. Aínda que despois dese travelling concluamos, en

de Chamamento é extremadamente interesante, inzada

parte pola súa mesma radicalidade, que non sabemos que

de ideas difíciles, algunha delas nacida dunha praxe da

facer, mesmo que non se pode facer nada, o mundo xa non

cal apenas sabemos nada.

é o mesmo e nós tampouco.

Escoitémolos unha vez máis: “Para ser breves, di-

Xa que logo, a primeira tarefa política, se queremos

remos que tal posición pide emprestada aos Black

cambiar algo deste estado de cousas, é tomar completamen-

Panthers a forza de irrupción, á autonomía alemá as

te en serio esta incursión terrorífica. Esperar que o espanto

cantinas colectivas, aos neo-ludditas ingleses as casas

nos ceibe do medo. É aí onde xustamente falla a esquerda,

22

23

non deixan de procurarse fontes de inspiración e frontes

nas árbores e a arte da sabotaxe, ás feministas radi-

de conflito. Mais a súa resolución pode con todo, mesmo

cais a escolla das palabras, aos autónomos italianos

coa súa propia complexidade. Por iso logran de Chama-

a autorredución de masas e ao movemento do 2 de

mento a depuración crecente dunha mensaxe política que

Xuño a alegría armada.” (p. 42). Como ven, non nos

acende en Europa algunhas alarmas “antiterroristas”.

fan doada a tarefa de rexurdir dende as cinzas.

Porén, en canto á cuestión de qué propoñen de fondo,

Insistimos en que a “proposta” está ante todo na im-

tense discutido moito... O normal é que a “alternativa”,

placábel visión que mantén, nesa potencia insólita de facer

cando se cae na trampa de dala, non estea á altura do

o baleiro, de nos deixar en suspenso, como en branco. Des-

diagnóstico crítico se este ten sido realmente audaz, desa-

pois de asistir a ese varrido polo noso mundo, conxelan-

piadado. Como estar á altura do afundimento xeral que

do momentos visionarios do noso poder “algodonoso”, da

eles prognostican? Como facer unha proposta xeral que á

nosa depresión a cámara lenta, se aturamos esa hipótese

súa vez non entre no problema xeral que denuncian, o do

para armarnos cunha percepción nova, todo o que veña

que eles chaman “a política clásica”? Porén, logo dunha

máis tarde vai ser distinto, mesmo no plano das “refor-

primeira impresión un tanto nihilista, a parte “positiva”

mas”. Aínda que despois dese travelling concluamos, en

de Chamamento é extremadamente interesante, inzada

parte pola súa mesma radicalidade, que non sabemos que

de ideas difíciles, algunha delas nacida dunha praxe da

facer, mesmo que non se pode facer nada, o mundo xa non

cal apenas sabemos nada.

é o mesmo e nós tampouco.

Escoitémolos unha vez máis: “Para ser breves, di-

Xa que logo, a primeira tarefa política, se queremos

remos que tal posición pide emprestada aos Black

cambiar algo deste estado de cousas, é tomar completamen-

Panthers a forza de irrupción, á autonomía alemá as

te en serio esta incursión terrorífica. Esperar que o espanto

cantinas colectivas, aos neo-ludditas ingleses as casas

nos ceibe do medo. É aí onde xustamente falla a esquerda,

22

23

contenta coa súa escolástica administrada, co seu pequeno lugar baixo o sol do Imperio. Pedir respostas sen antes aguantar a intemperie dunha pregunta que nos poña en xogo, é xogar ao dominó de sempre, a unha alternancia

NOTAS 1

“Zona de Opacidade Ofensiva” (Zone d'Opacité Offensive)

é un termo aparecido no contexto dos discursos relativos ás revistas filosófico-políticas Tiqqun 1 e Tiqqun 2, editadas no ano

que xestiona o horror dende a súa ala esquerda. O que fal-

1999 en Francia. Nelas apareceron toda unha serie de textos de

tan son preguntas que firan, que bloqueen ese xogo, e eles

carácter moi radical, entremesturando metafísica e política, nos

fanas. Talvez forzan un pouco o ton provocativo debido á nosa xordeira.

que –dende perspectivas moi diversas e fóra do campo de actividade natural do sistema actual– se propuñan crebas e rupturas cos medios de dominación do capitalismo (conformismo) vixen-

Diríxense aos que xa sospeitan, aos que sospeitan mes-

te. Nacida dunha rede anónima e multifuncional, estes textos

mo que o noso dispositivo flexíbel de deconstrución consti-

(Théorie du Bloom, etc.) apareceron sempre asociados ao nome

túe o peor da feroz ortodoxia occidental. Se queremos ver este texto como ciencia-ficción, somos libres de facelo. Mais

Tiqqun que, de modo abstracto e impreciso, designaba “esa rexión do espírito dende a que os discursos brotan cunha certa intensidade de ruptura”. A pesar de que Chamamento non nace dentro

non esquezamos que o facemos dende unha vida-ficción

desa corrente activa, polo menos visibelmente non é así, si é in-

que xa non ten un exterior doado nin criterio ningún claro

teresante enmarcalo dalgún xeito dentro desa forza de irrupción

para discernir o que é verdade do que é escenario, o que é desacordo do que é medo.

que –aínda sen nada ter que ver con ela, a nivel nominal– crea semánticas, prácticas e discursos comúns. Esa zona abstracta e concreta da que brota a forza irruptiva definirémola como “Zona de Opacidade Ofensiva” (no senso usado por Tiqqun) na medida

Ignacio Castro & Javier Turnes Madrid-Fisterra, maio de 2011

en que é (1) unha rexión virtual do espírito (ou do espazo-tempo), (2) un ámbito opaco, ao que as redes esgotantes do poder non poidan chegar (menos nomear nada) e (3) un contrapoder (cara ao poder dominante) que resulta ofensivo e atacante. A pesar de non ter nome asociado e a pesar das críticas que moitos recibiron (ano-

24

25

contenta coa súa escolástica administrada, co seu pequeno lugar baixo o sol do Imperio. Pedir respostas sen antes aguantar a intemperie dunha pregunta que nos poña en xogo, é xogar ao dominó de sempre, a unha alternancia

NOTAS 1

“Zona de Opacidade Ofensiva” (Zone d'Opacité Offensive)

é un termo aparecido no contexto dos discursos relativos ás revistas filosófico-políticas Tiqqun 1 e Tiqqun 2, editadas no ano

que xestiona o horror dende a súa ala esquerda. O que fal-

1999 en Francia. Nelas apareceron toda unha serie de textos de

tan son preguntas que firan, que bloqueen ese xogo, e eles

carácter moi radical, entremesturando metafísica e política, nos

fanas. Talvez forzan un pouco o ton provocativo debido á nosa xordeira.

que –dende perspectivas moi diversas e fóra do campo de actividade natural do sistema actual– se propuñan crebas e rupturas cos medios de dominación do capitalismo (conformismo) vixen-

Diríxense aos que xa sospeitan, aos que sospeitan mes-

te. Nacida dunha rede anónima e multifuncional, estes textos

mo que o noso dispositivo flexíbel de deconstrución consti-

(Théorie du Bloom, etc.) apareceron sempre asociados ao nome

túe o peor da feroz ortodoxia occidental. Se queremos ver este texto como ciencia-ficción, somos libres de facelo. Mais

Tiqqun que, de modo abstracto e impreciso, designaba “esa rexión do espírito dende a que os discursos brotan cunha certa intensidade de ruptura”. A pesar de que Chamamento non nace dentro

non esquezamos que o facemos dende unha vida-ficción

desa corrente activa, polo menos visibelmente non é así, si é in-

que xa non ten un exterior doado nin criterio ningún claro

teresante enmarcalo dalgún xeito dentro desa forza de irrupción

para discernir o que é verdade do que é escenario, o que é desacordo do que é medo.

que –aínda sen nada ter que ver con ela, a nivel nominal– crea semánticas, prácticas e discursos comúns. Esa zona abstracta e concreta da que brota a forza irruptiva definirémola como “Zona de Opacidade Ofensiva” (no senso usado por Tiqqun) na medida

Ignacio Castro & Javier Turnes Madrid-Fisterra, maio de 2011

en que é (1) unha rexión virtual do espírito (ou do espazo-tempo), (2) un ámbito opaco, ao que as redes esgotantes do poder non poidan chegar (menos nomear nada) e (3) un contrapoder (cara ao poder dominante) que resulta ofensivo e atacante. A pesar de non ter nome asociado e a pesar das críticas que moitos recibiron (ano-

24

25

nimamente) por asociar este Chamamento con Tiqqun, etc. nós cremos que si, efectivamente –no plano virtual, no ámbito da teoría pura, na rexión do espírito que fende con forza– esta voz, a de Chamamento, forma parte dunha corrente multicéfala, non individual e sobre todo interruptiva do sistema, que fai abrir as portas cara a unha nova forma de vida, ou pensar. La Fabrique (editora francesa) ten publicado textos das revistas Tiqqun 1 e 2 en formato libro. En español téñense editado algúns destes mesmos textos en Melusina e Acuarela Libros. En portugués só Edições Antipáticas editou dous destes documentos.

2

Encontros celebrados na Costa da Morte, en Corcubión, entre o

mes de marzo e o de xuño do ano 2009. Neles había a inquedanza de reflexionar sobre o sentido e alcance destes textos, nacidos anónimos ou baixo o selo de “Tiqqun” ou “Comité Invisíbel”, na conformación dunha conciencia crítica contra a estrutura actual do real, tamén cara ao que implican de reformulación da metafísica e da ética clásicas. Ver: www.quepasanacosta.com/tiqqun (revisado 23/5/11).

26

CHAMAMENTO

nimamente) por asociar este Chamamento con Tiqqun, etc. nós cremos que si, efectivamente –no plano virtual, no ámbito da teoría pura, na rexión do espírito que fende con forza– esta voz, a de Chamamento, forma parte dunha corrente multicéfala, non individual e sobre todo interruptiva do sistema, que fai abrir as portas cara a unha nova forma de vida, ou pensar. La Fabrique (editora francesa) ten publicado textos das revistas Tiqqun 1 e 2 en formato libro. En español téñense editado algúns destes mesmos textos en Melusina e Acuarela Libros. En portugués só Edições Antipáticas editou dous destes documentos.

2

Encontros celebrados na Costa da Morte, en Corcubión, entre o

mes de marzo e o de xuño do ano 2009. Neles había a inquedanza de reflexionar sobre o sentido e alcance destes textos, nacidos anónimos ou baixo o selo de “Tiqqun” ou “Comité Invisíbel”, na conformación dunha conciencia crítica contra a estrutura actual do real, tamén cara ao que implican de reformulación da metafísica e da ética clásicas. Ver: www.quepasanacosta.com/tiqqun (revisado 23/5/11).

26

CHAMAMENTO

Nota dos Editores: Este pequeno escrito apareceu no contexto francés, no ano 2003, de modo anónimo, coa intención de que servise de estímulo e proceso convocador para unha transformación social necesaria; distribuíuse en formato de libriño marrón, en varios miles de exemplares, de man en man, sobre todo en espazos politizados, onde unha subversión á orde en curso se estivese xestando. A pesar de que houbo xente que o intentou categorizar dentro de certas liñas de traballo intelectual e crítico –como os textos dos colectivos Tiqqun ou Comité Invisíbel, debido sobre todo á semellanza de propostas teóricas– para nós é obvio que, como editores, non podemos senón ser mediadores do anonimato deste chamamento para que ese discurso incendiario, crítico e convocador chegue á nosa xente, a este pedazo de mundo chamado galiza. Agardamos que, do mesmo xeito que así foi concibido e distribuído, así sexa tomado aquí, na terra verdecente do eterno rexurdimento: coma un fogo escintilador que nos convoca ao acto de destruír todas as focalizacións banais do imperio, e renacer –de novo– na construción do Partido.

Rianxo, 2011

Nota dos Editores: Este pequeno escrito apareceu no contexto francés, no ano 2003, de modo anónimo, coa intención de que servise de estímulo e proceso convocador para unha transformación social necesaria; distribuíuse en formato de libriño marrón, en varios miles de exemplares, de man en man, sobre todo en espazos politizados, onde unha subversión á orde en curso se estivese xestando. A pesar de que houbo xente que o intentou categorizar dentro de certas liñas de traballo intelectual e crítico –como os textos dos colectivos Tiqqun ou Comité Invisíbel, debido sobre todo á semellanza de propostas teóricas– para nós é obvio que, como editores, non podemos senón ser mediadores do anonimato deste chamamento para que ese discurso incendiario, crítico e convocador chegue á nosa xente, a este pedazo de mundo chamado galiza. Agardamos que, do mesmo xeito que así foi concibido e distribuído, así sexa tomado aquí, na terra verdecente do eterno rexurdimento: coma un fogo escintilador que nos convoca ao acto de destruír todas as focalizacións banais do imperio, e renacer –de novo– na construción do Partido.

Rianxo, 2011

Proposta I

Nada lle falta ao triunfo da civilización.

Nin o terror político nin a miseria afectiva.

Nin a esterilidade universal.

O deserto non pode medrar máis: está por todos os lados.

Mais pode aínda facerse máis profundo.

Perante a evidencia da catástrofe, hai os que se indignan e os que actúan, os que denuncian e os que se organizan.

Nós estamos do lado dos que se organizan.

31

Proposta I

Nada lle falta ao triunfo da civilización.

Nin o terror político nin a miseria afectiva.

Nin a esterilidade universal.

O deserto non pode medrar máis: está por todos os lados.

Mais pode aínda facerse máis profundo.

Perante a evidencia da catástrofe, hai os que se indignan e os que actúan, os que denuncian e os que se organizan.

Nós estamos do lado dos que se organizan.

31

Anotación

Isto é un chamamento. Ou sexa, diríxese a aqueles que o queiran entender. Non nos daremos ao traballo de demostrar, argumentar ou convencer. Iremos á evidencia.

A evidencia non é, dende logo, unha cuestión de lóxica, de raciocinio.

Pertence ao dominio do sensíbel, ao dominio dos mundos.

Cada mundo posúe as súas evidencias.

A evidencia é aquilo que se comparte ou que parte.

Despois da cal toda comunicación volve ser posíbel, xa non imaxinada, mais por construír.

33

Anotación

Isto é un chamamento. Ou sexa, diríxese a aqueles que o queiran entender. Non nos daremos ao traballo de demostrar, argumentar ou convencer. Iremos á evidencia.

A evidencia non é, dende logo, unha cuestión de lóxica, de raciocinio.

Pertence ao dominio do sensíbel, ao dominio dos mundos.

Cada mundo posúe as súas evidencias.

A evidencia é aquilo que se comparte ou que parte.

Despois da cal toda comunicación volve ser posíbel, xa non imaxinada, mais por construír.

33

E aprendéuSEnos tan ben a dubidar, a esqui-

Que a masa de humanos se acomode a golpes

var, a silenciar e gardar para nós esa rede de evi-

de mentiras, de cinismo, de embrutecemento ou de

dencias que nos constitúe, aprendéuSEnos tan

recompensas a esta orde de cousas;

ben que todas as palabras faltan cando queremos

Ninguén pode finxir ignoralo.

berrar.

E o deporte que consiste en describir sen fin, cunha compracencia variábel, o desastre presente,

En canto á orde baixo a cal vivimos, cadaquén sabe a que aterse: o imperio salta á vista.

non é máis do que unha outra maneira de dicir: “É así”; a palma da infamia é atribuída aos xorna-

Que un réxime social agonizante non teña outra

listas, a todos aqueles que aparentan redescubrir,

xustificación para a súa arbitrariedade senón a súa

cada mañá, as inmundicias que tiñan constatado na

absurda determinación –a súa determinación senil–

véspera.

en simplemente durar; Que a policía, mundial ou nacional, teña obtido

Pero o que máis perturba, arestora, non son as

total liberdade para axustar contas con aqueles que

arrogancias do imperio, senón a febleza do contra-

non seguen o rego;

ataque. Como unha parálise colosal. Unha parálise

Que a civilización, ferida no seu corazón, nada

de masas, que tanto di, mentres aínda fala, que non

máis encontre, na guerra permanente en que se lan-

hai nada que facer, como concede, se a iso é obriga-

zou, senón os seus propios limites;

da, que “hai moito que facer” –o que non é diferen-

Que esta fuga para adiante, xa case centenaria,

te. Despois, á marxe desta parálise, o “é realmente

non produza máis do que unha serie incesante de

necesario facer algunha cousa, non interesa o que”

desastres cada vez máis frecuentes;

dos activistas.

34

35

E aprendéuSEnos tan ben a dubidar, a esqui-

Que a masa de humanos se acomode a golpes

var, a silenciar e gardar para nós esa rede de evi-

de mentiras, de cinismo, de embrutecemento ou de

dencias que nos constitúe, aprendéuSEnos tan

recompensas a esta orde de cousas;

ben que todas as palabras faltan cando queremos

Ninguén pode finxir ignoralo.

berrar.

E o deporte que consiste en describir sen fin, cunha compracencia variábel, o desastre presente,

En canto á orde baixo a cal vivimos, cadaquén sabe a que aterse: o imperio salta á vista.

non é máis do que unha outra maneira de dicir: “É así”; a palma da infamia é atribuída aos xorna-

Que un réxime social agonizante non teña outra

listas, a todos aqueles que aparentan redescubrir,

xustificación para a súa arbitrariedade senón a súa

cada mañá, as inmundicias que tiñan constatado na

absurda determinación –a súa determinación senil–

véspera.

en simplemente durar; Que a policía, mundial ou nacional, teña obtido

Pero o que máis perturba, arestora, non son as

total liberdade para axustar contas con aqueles que

arrogancias do imperio, senón a febleza do contra-

non seguen o rego;

ataque. Como unha parálise colosal. Unha parálise

Que a civilización, ferida no seu corazón, nada

de masas, que tanto di, mentres aínda fala, que non

máis encontre, na guerra permanente en que se lan-

hai nada que facer, como concede, se a iso é obriga-

zou, senón os seus propios limites;

da, que “hai moito que facer” –o que non é diferen-

Que esta fuga para adiante, xa case centenaria,

te. Despois, á marxe desta parálise, o “é realmente

non produza máis do que unha serie incesante de

necesario facer algunha cousa, non interesa o que”

desastres cada vez máis frecuentes;

dos activistas.

34

35

Seattle, Praga, Xénova, a loita contra os Orga-

Non lle foron necesarios nin tres anos á poli, sin-

nismos Xeneticamente Modificados ou o move-

dicatos e outras burocracias informais para tomar

mento dos desempregados, nós tomamos parte,

conta do curto “movemento antiglobalización”.

nós tomamos o noso partido nas loitas dos últimos

Para cuadriculalo. Para dividilo en “terreos de loi-

anos;

ta”, tan rendíbeis como estériles.

1

E de certo non á beira de Attac ou dos Tute Bianche2.

A esta hora, de Davos a Porto Alegre, do MEDEF5

O folclore contestatario deixou de nos distraer.

á CNT6, o capitalismo e o anticapitalismo describen

Na última década, temos visto o marxismo-leni-

o mesmo horizonte ausente. A mesma perspectiva

nismo retomar o seu monólogo aburrido en bocas aínda de secundaria.

limitada de xestión do desastre.

O que se opón á desolación dominante non é, en

Temos visto o anarquismo máis puro negar tamén aquilo que non comprende.

Vimos o economicismo máis vulgar –o dos ami3

definitiva, máis do que outra desolación, peor aprovisionada. Por todos os lados a mesma parva idea de felicidade. Os mesmos xogos de poder tetanizados.

gos do Le Monde diplomatique – tornarse a nova re-

A mesma desarmante superficialidade. O mesmo

lixión popular. E o negrismo4 imporse como única

analfabetismo emocional. O mesmo deserto.

alternativa á desorientación intelectual da esquerda mundial.

Afirmamos que esta época é un deserto, e que

Por todas as partes, o militantismo dedicouse a

este deserto se fai máis profundo sen cesar. Isto,

edificar as súas construcións oscilantes, as súas redes

por exemplo, non é poesía, é unha evidencia. Unha

depresivas, até o esgotamento.

evidencia que contén moitas outras. En concreto a

36

37

Seattle, Praga, Xénova, a loita contra os Orga-

Non lle foron necesarios nin tres anos á poli, sin-

nismos Xeneticamente Modificados ou o move-

dicatos e outras burocracias informais para tomar

mento dos desempregados, nós tomamos parte,

conta do curto “movemento antiglobalización”.

nós tomamos o noso partido nas loitas dos últimos

Para cuadriculalo. Para dividilo en “terreos de loi-

anos;

ta”, tan rendíbeis como estériles.

1

E de certo non á beira de Attac ou dos Tute Bianche2.

A esta hora, de Davos a Porto Alegre, do MEDEF5

O folclore contestatario deixou de nos distraer.

á CNT6, o capitalismo e o anticapitalismo describen

Na última década, temos visto o marxismo-leni-

o mesmo horizonte ausente. A mesma perspectiva

nismo retomar o seu monólogo aburrido en bocas aínda de secundaria.

limitada de xestión do desastre.

O que se opón á desolación dominante non é, en

Temos visto o anarquismo máis puro negar tamén aquilo que non comprende.

Vimos o economicismo máis vulgar –o dos ami3

definitiva, máis do que outra desolación, peor aprovisionada. Por todos os lados a mesma parva idea de felicidade. Os mesmos xogos de poder tetanizados.

gos do Le Monde diplomatique – tornarse a nova re-

A mesma desarmante superficialidade. O mesmo

lixión popular. E o negrismo4 imporse como única

analfabetismo emocional. O mesmo deserto.

alternativa á desorientación intelectual da esquerda mundial.

Afirmamos que esta época é un deserto, e que

Por todas as partes, o militantismo dedicouse a

este deserto se fai máis profundo sen cesar. Isto,

edificar as súas construcións oscilantes, as súas redes

por exemplo, non é poesía, é unha evidencia. Unha

depresivas, até o esgotamento.

evidencia que contén moitas outras. En concreto a

36

37

ruptura con todo o que protesta, todo o que denun-

relacións. Falaron de espectáculo, de biopoder, de

cia e glosa sobre o desastre.

imperio. Mais tamén iso se veu xuntar á confusión

Quen denuncia exímese.

en vigor.

Todo acontece como se os esquerdistas acumu-

O espectáculo non é unha abreviatura cómoda

lasen motivos para se revoltaren da mesma maneira

de medios de comunicación de masas; reside sobre

en que o xestor acumula medios de dominación. Da

todo na crueldade con que todo nos reenvía ince-

mesma maneira quere dicir co mesmo pracer.

santemente cara á nosa propia imaxe.

O deserto é o progresivo despoboamento do mundo.

O biopoder7 non é un sinónimo de Seguridade Social, Estado-providencia ou industria farmacéuti-

O hábito que adquirimos de vivir como se non es-

ca; antes ben alóxase apracibelmente na inquedan-

tivésemos no mundo. O deserto está na proletariza-

za que nos traen os nosos corpos bonitos, nunha

ción continua, masiva, programada das poboacións,

certa estrañeza física tanto en relación a nós mesmos

tal como nos suburbios californianos, alá onde o su-

como aos outros.

frimento consiste xustamente no feito de ninguén parecer xa recoñecelo.

O imperio non é unha especie de entidade supra-terrestre, unha conspiración planetaria de go-

Que hoxe non se consiga discernir o deserto, só confirma aínda máis o deserto.

bernos, de redes financeiras, de tecnócratas e de multinacionais. O imperio está en todo lugar onde nada pasa. En todo lugar onde todo funciona. Alá

Algúns procuraron nomear o deserto. Designar

onde reina a situación normal.

o que nel se debe combater, non en canto acción

É á forza de encarar o inimigo como suxeito

dun axente estranxeiro, mais como un conxunto de

que nos enfronta –en vez de o experimentar como

38

39

ruptura con todo o que protesta, todo o que denun-

relacións. Falaron de espectáculo, de biopoder, de

cia e glosa sobre o desastre.

imperio. Mais tamén iso se veu xuntar á confusión

Quen denuncia exímese.

en vigor.

Todo acontece como se os esquerdistas acumu-

O espectáculo non é unha abreviatura cómoda

lasen motivos para se revoltaren da mesma maneira

de medios de comunicación de masas; reside sobre

en que o xestor acumula medios de dominación. Da

todo na crueldade con que todo nos reenvía ince-

mesma maneira quere dicir co mesmo pracer.

santemente cara á nosa propia imaxe.

O deserto é o progresivo despoboamento do mundo.

O biopoder7 non é un sinónimo de Seguridade Social, Estado-providencia ou industria farmacéuti-

O hábito que adquirimos de vivir como se non es-

ca; antes ben alóxase apracibelmente na inquedan-

tivésemos no mundo. O deserto está na proletariza-

za que nos traen os nosos corpos bonitos, nunha

ción continua, masiva, programada das poboacións,

certa estrañeza física tanto en relación a nós mesmos

tal como nos suburbios californianos, alá onde o su-

como aos outros.

frimento consiste xustamente no feito de ninguén parecer xa recoñecelo.

O imperio non é unha especie de entidade supra-terrestre, unha conspiración planetaria de go-

Que hoxe non se consiga discernir o deserto, só confirma aínda máis o deserto.

bernos, de redes financeiras, de tecnócratas e de multinacionais. O imperio está en todo lugar onde nada pasa. En todo lugar onde todo funciona. Alá

Algúns procuraron nomear o deserto. Designar

onde reina a situación normal.

o que nel se debe combater, non en canto acción

É á forza de encarar o inimigo como suxeito

dun axente estranxeiro, mais como un conxunto de

que nos enfronta –en vez de o experimentar como

38

39

unha relación que nos sostén– que adoecemos na

deslicen os uns sobre dos outros ou se ignoren. A

loita contra a doenza. Que reproducimos, baixo o

“situación normal” é esta ausencia de situación.

pretexto da “alternativa”, a peor das relacións do-

Organizarse quere dicir: partir da situación e

minantes. Que nos pomos a vender a loita contra a

non recusala. Tomar partido no seu seo. E aí tecer

mercadoría. Que nacen as autoridades da loita an-

as solidariedades necesarias, materiais, afectivas e

tiautoritaria, o feminismo con grandes collóns e os

políticas. É iso o que fai calquera folga en calquera

8

linchamentos antifascistas.

oficina, en calquera fábrica. É iso o que fai calquera grupo. Calquera resistencia. Calquera partido revo-

Nós somos, en todo momento, parte integrante dunha situación. No seu seo, non existen suxeitos e obxectos, eu e os outros, as miñas aspiracións e a realidade, senón o conxunto das relacións, o

lucionario ou contrarrevolucionario.

Organizarse quere dicir: tornar a situación consistente. Tornala real, palpábel.

A realidade non é capitalista.

conxunto dos fluxos que a atravesan.

Existe un contexto xeral –o capitalismo, a civili-

Asumir unha posición no seo dunha situación

zación, o imperio, como queiramos–, un contexto

crea a necesidade de estabelecer alianzas e, por iso,

xeral que non só pretende controlar todas as situa-

de estabelecer certas liñas de comunicación e de cir-

cións senón, moito peor, procura asegurar que non

culación máis amplas. Ao mesmo tempo, esas novas

se fagan habituais as situacións. OrnaméntanSE as rúas

asociacións reconfiguran a situación.

e as casas, a linguaxe e os afectos, e despois o tempo

A situación na que nos atopamos chamarémola

mundial que arrastra todo isto, exerce o seu efecto

“guerra civil mundial”. Onde xa ninguén está en

singular. Por todos os lados SE fai que os mundos se

condicións de circunscribir o enfrontamento das

40

41

unha relación que nos sostén– que adoecemos na

deslicen os uns sobre dos outros ou se ignoren. A

loita contra a doenza. Que reproducimos, baixo o

“situación normal” é esta ausencia de situación.

pretexto da “alternativa”, a peor das relacións do-

Organizarse quere dicir: partir da situación e

minantes. Que nos pomos a vender a loita contra a

non recusala. Tomar partido no seu seo. E aí tecer

mercadoría. Que nacen as autoridades da loita an-

as solidariedades necesarias, materiais, afectivas e

tiautoritaria, o feminismo con grandes collóns e os

políticas. É iso o que fai calquera folga en calquera

8

linchamentos antifascistas.

oficina, en calquera fábrica. É iso o que fai calquera grupo. Calquera resistencia. Calquera partido revo-

Nós somos, en todo momento, parte integrante dunha situación. No seu seo, non existen suxeitos e obxectos, eu e os outros, as miñas aspiracións e a realidade, senón o conxunto das relacións, o

lucionario ou contrarrevolucionario.

Organizarse quere dicir: tornar a situación consistente. Tornala real, palpábel.

A realidade non é capitalista.

conxunto dos fluxos que a atravesan.

Existe un contexto xeral –o capitalismo, a civili-

Asumir unha posición no seo dunha situación

zación, o imperio, como queiramos–, un contexto

crea a necesidade de estabelecer alianzas e, por iso,

xeral que non só pretende controlar todas as situa-

de estabelecer certas liñas de comunicación e de cir-

cións senón, moito peor, procura asegurar que non

culación máis amplas. Ao mesmo tempo, esas novas

se fagan habituais as situacións. OrnaméntanSE as rúas

asociacións reconfiguran a situación.

e as casas, a linguaxe e os afectos, e despois o tempo

A situación na que nos atopamos chamarémola

mundial que arrastra todo isto, exerce o seu efecto

“guerra civil mundial”. Onde xa ninguén está en

singular. Por todos os lados SE fai que os mundos se

condicións de circunscribir o enfrontamento das

40

41

forzas presentes. Nin sequera o dereito, que entra

aos autónomos italianos a autorredución de masas e

cada vez máis en xogo como unha outra forma de

ao movemento do 2 de Xuño11 a alegría armada.

afrontamento xeneralizado.

O NÓS que aquí se expresa non é un NÓS delimitábel, illado, o NÓS dun grupo. É o NÓS dunha

Deixou de existir outra amizade, para nós, que non sexa política.

posición. Esa posición afírmase nesta época como unha dobre secesión: secesión co proceso de valo-

NOTAS

rización capitalista dun lado, secesión, polo outro, con todo aquilo que unha simple oposición ao imperio, aínda sendo extra-parlamentaria, impón de esterilidade; secesión, por tanto, coa esquerda.

1

“Asociación pola Taxación das Transaccións Financeiras

e pola Axuda aos Cidadáns” (ATTAC) é un movemento de carácter altermundista que intenta facer un control crítico dos mercados financeiros e das institucións encar-

Onde “secesión” indica menos a recusa práctica de

gadas do seu mando.

comunicar do que unha disposición a formas de

2

comunicación tan intensas que lle arrincan ao inimigo, alá onde se estabelecera, a maior parte das súas forzas.

Tute Bianche ou “Traxes Brancos” (chamados “Monos

Blancos” no estado español), foi un movemento militante italiano que funcionou entre 1994 e 2001. Os activistas cubrían os seus corpos con acolchados o suficientemente resistentes como para baterse, pacificamente, coas liñas po-

Para ser breves, diremos que tal posición pide 9

emprestada aos Black Panthers a forza de irrupción, á autonomía alemá as cantinas colectivas, aos neo-

liciais atacantes, movéndose deste xeito libremente en largas formacións a modo de bloques ou ringleiras masivas.

3

Le Monde Diplomatique é un xornal francés de periodici-

dade mensual, de carácter esquerdista; en parte artella-

ludditas10 ingleses as casas nas árbores e a arte da sa-

dor das formas de pensar altiglobalización e sustentábeis.

botaxe, ás feministas radicais a escolla das palabras,

Corresponde a un dos seus focos de interese o revertebrar

42

43

forzas presentes. Nin sequera o dereito, que entra

aos autónomos italianos a autorredución de masas e

cada vez máis en xogo como unha outra forma de

ao movemento do 2 de Xuño11 a alegría armada.

afrontamento xeneralizado.

O NÓS que aquí se expresa non é un NÓS delimitábel, illado, o NÓS dun grupo. É o NÓS dunha

Deixou de existir outra amizade, para nós, que non sexa política.

posición. Esa posición afírmase nesta época como unha dobre secesión: secesión co proceso de valo-

NOTAS

rización capitalista dun lado, secesión, polo outro, con todo aquilo que unha simple oposición ao imperio, aínda sendo extra-parlamentaria, impón de esterilidade; secesión, por tanto, coa esquerda.

1

“Asociación pola Taxación das Transaccións Financeiras

e pola Axuda aos Cidadáns” (ATTAC) é un movemento de carácter altermundista que intenta facer un control crítico dos mercados financeiros e das institucións encar-

Onde “secesión” indica menos a recusa práctica de

gadas do seu mando.

comunicar do que unha disposición a formas de

2

comunicación tan intensas que lle arrincan ao inimigo, alá onde se estabelecera, a maior parte das súas forzas.

Tute Bianche ou “Traxes Brancos” (chamados “Monos

Blancos” no estado español), foi un movemento militante italiano que funcionou entre 1994 e 2001. Os activistas cubrían os seus corpos con acolchados o suficientemente resistentes como para baterse, pacificamente, coas liñas po-

Para ser breves, diremos que tal posición pide 9

emprestada aos Black Panthers a forza de irrupción, á autonomía alemá as cantinas colectivas, aos neo-

liciais atacantes, movéndose deste xeito libremente en largas formacións a modo de bloques ou ringleiras masivas.

3

Le Monde Diplomatique é un xornal francés de periodici-

dade mensual, de carácter esquerdista; en parte artella-

ludditas10 ingleses as casas nas árbores e a arte da sa-

dor das formas de pensar altiglobalización e sustentábeis.

botaxe, ás feministas radicais a escolla das palabras,

Corresponde a un dos seus focos de interese o revertebrar

42

43

as desigualdades económicas entre os países do 1º e do (mal

en Oakland en 1966, inspirada no pensamento de Mal-

chamado) 3º Mundo.

colm X e do psiquiatra Frantz Fanon; loitaron pola digni-

4

ficación da comunidade negra estadounidense.

Refírense aos seguidores das teses do filósofo autónomo

italiano Antonio Negri.

10

5

“Movemento das Empresas de Francia” (Mouvement des

Ludditas (Inglaterra, s. XVIII – XIX). Polo xeral teñen

entreprises de France ou MEDEF) é unha organización que

como fundamento o buscar unha religazón coa natureza

representa a unhas 750.000 empresas de tipo PYME e ta-

deixando de lado todo artificio técnico ou tecnolóxico

mén a sectores industriais, de servizos e comercio.

que –segundo eles– induce relacións de produción entre

6

O Neo-luddismo (s. XX) orixínase a partir das ideas dos

“Confederación Nacional del Trabajo” (CNT), organiza-

os seres. Prácticas xerais dos Neo-ludditas son rexeitar a

ción militante anarquista española, fundada no ano 1910

tecnoloxía e, por exemplo, retirarse a vivir en pequenas

en Barcelona.

comunidades autoxestionadas, ao abeiro de formas de

7

vida cuase tradicionais. Coñecidos polas sabotaxes a me-

Biopouvoir, Biopoder, é un concepto procedente do fi-

lósofo francés Michel Foucault. Segundo el o biopoder

dios ou instancias técnicas da sociedade.

é unha modalidade do poder que “organiza os corpos e

11

regulamenta as súas prácticas de vida”, porén non é un

un grupo activista de guerrilla urbana que funcionou no

poder enfocado na represión ou dominación física senón

Berlín Occidental. Chamóuselle así trala morte do estu-

nos modos íntimos da vida das persoas (o poder que xestio-

dante Benno Ohnesorg, o 2 de Xuño de 1967: a esencia

na a vida). Introduce este concepto en Histoire de la Sexua-

do grupo foi a destrución de propiedades comerciais en

lité (Historia da Sexualidade), no seu primeiro volume: La

Berlín. Inspiráronse fondamente na maneira de facer a

Volonté de Savoir (A Vontade de Saber).

loita dos tupamaros uruguaios.

8

Movemento 2 de Xuño (Bewegung 2. Juni ou M2J) foi

En francés “Ratonnade”, palabra utilizada para designar

cacerías xenófobas de europeos contra inmigrantes magrebís en tempos da descolonización francesa no norte de África (anos 50-60).

9

“Partido dos Panteiras Negras” (Black Panther Party) fo-

ron unha organización política afroamericana, fundada

44

45

as desigualdades económicas entre os países do 1º e do (mal

en Oakland en 1966, inspirada no pensamento de Mal-

chamado) 3º Mundo.

colm X e do psiquiatra Frantz Fanon; loitaron pola digni-

4

ficación da comunidade negra estadounidense.

Refírense aos seguidores das teses do filósofo autónomo

italiano Antonio Negri.

10

5

“Movemento das Empresas de Francia” (Mouvement des

Ludditas (Inglaterra, s. XVIII – XIX). Polo xeral teñen

entreprises de France ou MEDEF) é unha organización que

como fundamento o buscar unha religazón coa natureza

representa a unhas 750.000 empresas de tipo PYME e ta-

deixando de lado todo artificio técnico ou tecnolóxico

mén a sectores industriais, de servizos e comercio.

que –segundo eles– induce relacións de produción entre

6

O Neo-luddismo (s. XX) orixínase a partir das ideas dos

“Confederación Nacional del Trabajo” (CNT), organiza-

os seres. Prácticas xerais dos Neo-ludditas son rexeitar a

ción militante anarquista española, fundada no ano 1910

tecnoloxía e, por exemplo, retirarse a vivir en pequenas

en Barcelona.

comunidades autoxestionadas, ao abeiro de formas de

7

vida cuase tradicionais. Coñecidos polas sabotaxes a me-

Biopouvoir, Biopoder, é un concepto procedente do fi-

lósofo francés Michel Foucault. Segundo el o biopoder

dios ou instancias técnicas da sociedade.

é unha modalidade do poder que “organiza os corpos e

11

regulamenta as súas prácticas de vida”, porén non é un

un grupo activista de guerrilla urbana que funcionou no

poder enfocado na represión ou dominación física senón

Berlín Occidental. Chamóuselle así trala morte do estu-

nos modos íntimos da vida das persoas (o poder que xestio-

dante Benno Ohnesorg, o 2 de Xuño de 1967: a esencia

na a vida). Introduce este concepto en Histoire de la Sexua-

do grupo foi a destrución de propiedades comerciais en

lité (Historia da Sexualidade), no seu primeiro volume: La

Berlín. Inspiráronse fondamente na maneira de facer a

Volonté de Savoir (A Vontade de Saber).

loita dos tupamaros uruguaios.

8

Movemento 2 de Xuño (Bewegung 2. Juni ou M2J) foi

En francés “Ratonnade”, palabra utilizada para designar

cacerías xenófobas de europeos contra inmigrantes magrebís en tempos da descolonización francesa no norte de África (anos 50-60).

9

“Partido dos Panteiras Negras” (Black Panther Party) fo-

ron unha organización política afroamericana, fundada

44

45