นครรัก แรงปรารถนา

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 愛慾城市之心意 上

เจินอิ่ง 貞穎 เขียน อลิส แปล Copyright © 2009 by 貞穎 (Zhen Ying) All rights reserved.

Copyright arranged with UEI SHIANG CO., LTD. Thai translation rights © 2018 by BAKERYBOOK. สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2558 เลขมาตรฐานสากลประจำ�หนังสือ ชุด 978-616-7477-42-8 พิมพ์ครั้งที่ 1 เมษายน 2561 ราคาชุดละ 520 บาท เรียบเรียง : TATSUYAKI บรรณาธิการเล่ม : OhM ภาพปก : ซวนหลี 酸梨 ศิลปกรรม : Pancat รูปเล่ม : BOOKCREATION จัดพิมพ์และจัดจำ�หน่ายโดย ห้างหุ้นส่วนสามัญ เบเกอรี่บุ๊ค 77/12 ซอยประชาอุทิศ 75 แยก 10 ถนนประชาอุทิศ แขวงทุ่งครุ เขตทุ่งครุ กรุงเทพฯ 10140 ฝ่ายขาย : 086-534-0240 ฝ่ายบรรณาธิการ : 082-796-6696 http://www.bakerypublishing.com bakerybook@hotmail.com http://www.facebook.com/Bakerypublishing ขอขอบคุณฟอนท์สวยๆ จาก www.f0nt.com

เจินอิ่ง

บทที่ 1 จอห์น เวิร์สเทล ทิ้งตัวลงนั่งพิงเก้าอี้นวมซึ่งอยู่ริมหน้าต่าง สองขา พาดสู ง ด้วยท่าทางผ่อนคลาย ใบหน้าหันมองออกไปภายนอกขณะนึก แปลกใจ แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยสังเกตท้องฟ้ายามสนธยาของมหานคร นิวยอร์กมาก่อน จึงไม่เคยรู้เลยว่ามันจะเป็นสีฟ้าครามเข้มได้ถึงเพียงนี้ ไม่ใช่แค่ท้องฟ้า นานมากแล้วที่เขาไม่เคยเอาความคิดจิตใจไป จดจ่อกับเรื่องอื่น นอกไปจากเรื่องการด�ำรงชีพ คล้ายชีวิตหมุนวนอยู่ในขวด แห่งแรงกดดันสีเทาขมุกขมัว วนเวียนอยูก่ บั วงจรซ�ำ้ ซากซึง่ หาทางออกไม่เจอ ที่น่าเศร้ากว่านั้นก็คือ ดูเหมือนเขาจะชินชากับสภาพหนักหน่วงแสนสาหัสนี้ เสียแล้ว วันว่างที่แสนสงบและสบายอย่างที่เป็นอยู่ในเวลานี้คือสิ่งหาได้ ยากยิ่ง ที่ท�ำให้เขาถึงขั้นตื่นเต้นเลยทีเดียว ชายหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นยืน วาง ‘Ecce Homo’ งานเขียนของ นีทเชอ1ที่อ่านค้างไว้บนโต๊ะด้านข้าง แล้วเดินไปหน้ากระจก เงาสะท้อนที่ 1

นี ท เชอหรื อ นิ ท เช่ มี ชื่ อ จริ ง ว่ า Friedrich Wilhelm Nietzsche เป็ น นั ก ปรั ช ญาและ นักนิรุกติศาสตร์ชาวเยอรมัน เขาเขียนหนังสือไว้หลายเล่ม Ecce Homo เป็นงานเขียนเชิง อัตชีวประวัติที่เขาเขียนขึ้นในปี ค.ศ.1888

1

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ปรากฎอยูบ่ นนัน้ เป็นร่างผอมบางของชายผมบลอนด์ทอง นัยน์ตาสีฟา้ คราม ดุจน�ำ้ ทะเล ภาพทีเ่ ห็นดูไม่คนุ้ ตาจนเขาแทบไม่อยากเชือ่ ว่านัน่ คือตัวเองจริงๆ เวิร์สเทลส่ายหน้าไปมาช้าๆ แล้วแค่นยิ้มออกมา เขารู้ดีว่าทุกสิ่งที่ เกิดขึน้ ในเวลานีเ้ ป็นดุจมนตร์มายาทีเ่ ย้ายวนและชวนให้ลมุ่ หลง แต่มนั จะคง อยู่เพียงชั่วระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น เรื่องเกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อน ด้วยแรงสนับสนุนจากทุกคน เวิร์สเทล จึงตัดสินใจน�ำของขวัญทีไ่ ด้รบั ตอนวันเกิด นัน่ คือบัตรก�ำนัลทีพ่ กั ของโรงแรม Plaza Hotel เป็นเวลาสามวันสองคืนมาใช้ก่อนที่บัตรจะหมดอายุ โดยถือ เสียว่าเป็นการให้ของขวัญวันเกิดย้อนหลังกับตัวเอง นี่นับเป็นเรื่องเหลือเชื่อที่เกิดขึ้นกับชีวิตของเขา ราวกับมีนางฟ้าแม่ ทูนหัวใจดีใช้ไม้เท้ากายสิทธิด์ ลบันดาลให้ เขาสวมชุดสูทของ Ralph Lauren ซึ่งเป็นชุดดีที่สุดเพียงชุดเดียวที่มีอยู่ แล้วย่างเท้าก้าวเข้ามาพักบนชั้นหก ใน ห้องเตียงเดีย่ วทีแ่ สนสุขสบายของโรงแรม ภายนอกคือถนนสาย 58 ซึง่ เชือ่ ม ต่อกับถนนฟิฟธ์อเวนิว ย่านหรูสดุ คึกคักของมหานครนิวยอร์ก นับจากวันนัน้ จนถึงตอนนี้ เขาก็ผ่านช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนแสนสุขมาเป็นเวลาหนึ่ง วันครึ่งแล้ว หลังเพลิดเพลินกับห้องซาวน่าและการนวดผ่อนคลายความ ตึงเครียดที่ทางโรงแรมจัดไว้ให้บริการกับแขกที่มาพักจนสบายไปทั้งเนื้อทั้ง ตัว ขอบตาหมองคล�้ำที่เคยมีก็ดูจางลงจนแทบมองไม่เห็น ดวงตาสีฟ้า น�้ำทะเลที่ปกติหม่นหมองก็สดใสขึ้นเป็นกอง ทั้งหมดนี้ท�ำให้ภาพรวมของ ตัวเขาดูอ่อนเยาว์ลงอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่เหมือนชายผู้มีใบหน้าแสนเหนื่อยล้า กับชีวิต ซึ่งมีวัยล่วงเข้าสู่เลขสามซึ่งเขาคุ้นตาเลยสักนิด ในเมือ่ นีค่ อื เวทมนตร์ เวิรส์ เทลก็อดจะแอบหวังในใจไม่ได้วา่ ก่อนที่ มนตร์แสนวิเศษนี้จะเสื่อมฤทธิ์ เขาอยากวิงวอนนางฟ้าแม่ทูนหัวให้โปรด 2

เจินอิ่ง เมตตาอีกสักนิด ขอให้เขาได้มีความทรงจ�ำที่แสนงดงามและหวานชื่นจน ไม่อาจลืมเลือนด้วยเถิด แม้จะเป็นเพียงเรื่องราวเล็กน้อยก็ยังดี เพื่อที่เขาจะ ได้เก็บความทรงจ�ำนี้ไว้ในใจไปอีกแสนนาน ชายหนุม่ ก้าวออกจากห้องพักลงมายังล็อบบีช้ นั้ ล่าง รูส้ กึ ได้ทนั ทีวา่ พนักงานของโรงแรมเดินขวักไขว่ไปมามากกว่าปกติ และดูเหมือนจะมีท่าที ส�ำรวมกว่าทีเ่ คย ท�ำให้คาดเดาได้วา่ น่าจะต้องมีแขกส�ำคัญมาเข้าพักแน่ เขา เดินเรื่อยเปื่อยไปจนถึง Oak Bar โดยไม่ตั้งใจ แต่ไหนๆ ก็มาถึงแล้วเวิร์สเทล จึงทรุดตัวลงนั่งที่เคาน์เตอร์ ตั้งใจจะสั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาจิบเรียก น�้ำย่อยก่อนอาหารเย็นสักแก้ว เขานั่งรออยู่ครู่ใหญ่ แต่ทั้งบาร์เทนเดอร์และ พนักงานเสิร์ฟก็มัวสาละวนอยู่กับการต้อนรับสุภาพบุรุษในชุดสูทสีน�้ำเงิน กลัดกระดุมทองคู่ ประดับตราสัญลักษณ์รปู เรือใบไว้บนหน้าอก ทุกคนพูดคุย กันอย่างสนุกสนานราวกับว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้น “ขอมาร์ตินีสองแก้ว” ขณะก�ำลังจะขยับตัวลุกขึ้นเพราะรอต่อไปไม่ไหว ก็ได้ยินเสียงชาย คนหนึ่งสั่งเครื่องดื่มดังมาจากด้านข้างของเคาน์เตอร์ เป็นเสียงที่ฟังดูสุขุม อ่อนโยน ทว่าเปี่ยมด้วยแรงดึงดูด เวิร์สเทลชะงักฝีเท้า ลังเลเล็กน้อยว่าควร จะเอ่ยเตือนอีกฝ่ายดีหรือไม่ ว่าขณะนี้พนักงานทั้งหมดดูเหมือนจะถูกเหล่า เศรษฐีแห่งสมาคมเรือใบยึดครองไปจนหมดสิ้นแล้ว ทว่ายังไม่ทันเอ่ยปาก บาร์เทนเดอร์กห็ นั มาขานรับอย่างว่องไว พร้อมกับเดินตรงไปหาชายผูน้ นั้ ด้วย รอยยิ้มเกลื่อนใบหน้า “ได้ครับ กรุณารอสักครู่ ผมจะน�ำเครื่องดื่มที่สั่งไปให้นะครับ” การได้รับความสนใจที่แตกต่างกันราวฟ้ากับเหวนี้ท�ำให้เวิร์สเทล งงงัน ดวงตาสีฟ้าน�้ำทะเลเขม้นมองไปที่บาร์เทนเดอร์อย่างไม่พอใจนัก 3

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 “ท�ำแบบนีม้ นั เลือกปฏิบตั กิ นั ชัดๆ ผมรอตัง้ นาน...” ชายหนุม่ เอ่ยปาก ขึ้นอย่างเหลืออด “สุภาพบุรุษท่านนี้มากับฉัน” ชายผู้นั้นพูดกับบาร์เทนเดอร์ด้วย น�้ำเสียงเรียบๆ “ช่วยน�ำเครื่องดื่มไปให้ที่โต๊ะของเราด้วย” บาร์เทนเดอร์มีสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย แล้วย้ายสายตามองมา ทางเวิร์สเทลแวบหนึ่ง ชายแปลกหน้าหันมามองเขา ผายมือซ้ายออกคล้าย จะเชื้อเชิญอย่างให้เกียรติพร้อมกับพูดด้วยน�้ำเสียงนุ่มนวล “เชิญ” ท่าทางนัน้ เหมือนจะบอกให้เวิรส์ เทลเดินน�ำไปก่อน แม้จะไม่เคยรูจ้ กั อีกฝ่าย แต่เพื่อเป็นการสั่งสอนให้บาร์เทนเดอร์ไร้มารยาทได้รับบทเรียน เวิร์สเทลจึงท�ำตามค�ำเชิญนั้นด้วยการเดินน�ำมายังเก้าอี้ซึ่งตั้งอยู่บริเวณ ริมหน้าต่าง “ขอประทานโทษครับ ขออนุญาตเสิรฟ์ เครือ่ งดืม่ ส�ำหรับทัง้ สองท่าน ต้องขออภัยด้วยนะครับที่ท�ำให้ต้องรอนาน ได้โปรดให้อภัยผมด้วย” เพิ่งจะหย่อนก้นลงนั่ง บริกรก็ยกถาดเงินซึ่งมีมาร์ตินีในแก้วบางใส ก้านสูงสองใบมาเสิรฟ์ ให้อย่างรวดเร็ว แล้วพูดขึน้ หลังจากหยิบแก้วเครือ่ งดืม่ วางไว้ตรงหน้าพวกเขาอย่างนอบน้อม “ค่าเครื่องดื่มรวมอยู่ในค่าห้องพักแล้ว เชิญท่านทั้งสองตามสบาย นะครับ” บริกรหันไปกล่าวกับชายผู้นั้น โค้งค�ำนับ แล้วถอยหลังเดินจากไป อย่างรวดเร็ว “บริการแย่จนไม่อยากจะเชื่อเลยนะครับ” เวิร์สเทลบ่นพลางส่าย ศีรษะไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ เขายกแก้วขึน้ ดืม่ อึกหนึง่ แล้วหันไปกล่าวกับ คนที่นั่งอยู่ตรงหน้า “ขอบคุณนะครับ...”

4

เจินอิ่ง “ด้วยความยินดี” ชายผู้นั้นก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการตอบรับ แต่ กลับไม่แตะต้องเครือ่ งดืม่ ทีส่ งั่ มาสักนิด ใบหน้าประดับรอยยิม้ ขณะทีด่ วงตา คู่นั้นจ้องมองมาแบบไม่ละสายตา การถูกจับจ้องมองเขม็งแบบไม่ปิดบังนี้ ท�ำให้เวิร์สเทลเริ่มรู้สึกอึดอัดจนแทบท�ำอะไรไม่ถูก เวลาก้าวเดินไปหลายอึดใจ ในที่สุดชายแปลกหน้าก็เป็นฝ่ายเปิด ฉากชวนคุย “เราเคยเจอกันมาก่อนใช่ไหม?” เวิร์สเทลอึ้งไปเล็กน้อย แล้วถามกลับด้วยสีหน้างงงัน “เอ่อ ขอโทษนะครับ ผมไม่เข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไร?” “ผมหมายความว่า ก่อนงานสัมมนาเมื่อตอนกลางวัน เรา...ผมกับ คุณ เคยเจอกันมาก่อนทีไ่ หนสักแห่ง ใช่ไหม?” ชายผูน้ นั้ พูดด้วยสีหน้าระบาย รอยยิ้ม แล้วยื่นมือออกมา “ขอโทษที่เสียมารยาท ผมลืมแนะน�ำตัว ผมเจสส์ แคมป์เบลล์ เป็นศัลยแพทย์หัวใจ” เที่ยงวันนั้น หลังเสร็จจากโปรแกรมผ่อนคลายความตึงเครียดของ ทางโรงแรม เวิร์สเทลเดินผ่านหน้าห้องประชุมและถูกโปสเตอร์ ‘งานสัมมนา ของสมาคมแพทย์โรคหัวใจแห่งชาติ’ ที่ติดอยู่หน้าห้องดึงดูดความสนใจไป จนหมด เขาฉวยโอกาสทีพ่ นักงานต้อนรับหน้างานเผลอ เดินหน้าตาเฉยเข้าไป ในงาน ตอนนั้นวิทยากรบนเวทีก�ำลังบรรยายในหัวข้อ ‘ภาวะหัวใจพิการ แต่ก�ำเนิด Ebstein’s anomaly2 (ลิ้นหัวใจ tricuspid3ต�่ำผิดปกติ) การรักษา ด้วยการผ่าตัดและการใช้วทิ ยาการด้านคอมพิวเตอร์เข้ามาช่วยในการรักษา’ 2 3

Ebstein’s anomaly หมายถึง ภาวะหัวใจพิการแต่ก�ำเนิด ลิ้นหัวใจ tricuspid (Tricuspid Valve) เป็นลิ้นหัวใจที่กั้นระหว่างหัวใจห้องบนขวากับห้อง ล่างขวา มีลักษณะเป็น 3 แฉก ท�ำหน้าที่ปล่อยเลือดจากหัวใจห้องบนขวาไหลลงสู่หัวใจห้อง ล่างขวา และปิดสนิทเพื่อไม่ให้เลือดไหลย้อนกลับขึ้นไปสู่หัวใจห้องบนขวาได้อีก

5

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 เวิร์สเทลสนใจหัวข้อนี้มากจึงนั่งฟังอย่างตั้งใจ หลังจบการบรรยายเขายัง ยกมือถามค�ำถามอีกหลายข้อเกีย่ วกับอาการหลังการผ่าตัด ไม่วา่ จะเป็นเรือ่ ง จังหวะการเต้นของหัวใจทีผ่ ดิ ปกติ หรืออาการหัวใจห้องบนอุดตัน อาจเพราะ เขาตัง้ ค�ำถามเยอะเกินไปและวิทยากรบนเวทีกช็ า่ งแสนเยือกเย็น ตอบค�ำถาม ด้วยการอธิบายละเอียดยิบอย่างอดทน ท�ำให้ช่วงเวลาของการบรรยายใน หัวข้อนีย้ าวนานเกินช่วงเวลาพักเทีย่ ง สุดท้ายพิธกี รในงานจึงต้องส่งเจ้าหน้าที่ มา ‘เชิญ’ เวิร์สเทลออกไปด้านนอก จุดทีเ่ ขานัง่ ฟังบรรยายอยูน่ นั้ ค่อนข้างไกลจากเวที อีกทัง้ การบรรยาย น�ำเสนอโดยฉายเนือ้ หาขึน้ บนจอภาพ ภายในห้องประชุมจึงค่อนข้างมืดสลัว ท�ำให้มองเห็นใบหน้าของวิทยากรบนเวทีไม่ชัด เขาจ�ำได้เพียงชื่อที่ได้เห็น จากแผ่นโปสเตอร์ซึ่งมาอ่านในภายหลังว่าวิทยากรผู้บรรยายคือ ดร.เจสส์ แคมป์เบลล์ ไม่อยากเชื่อเลย! เวิร์สเทลซึ่งตอนนี้นั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่างภายใน Oak Bar เบิกตากว้าง “คุณคือ...คุณหมอแคมป์เบลล์?” ตามความเข้าใจของเขา คุณหมอชื่อดังที่มีดีกรีเป็นถึงดอกเตอร์นั้น น่าจะต้องเป็นชายสูงวัย ใส่แว่นตาหนาเตอะ ทว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา ในตอนนี้เป็นชายหนุ่มผมสีม็อคค่า นัยน์ตาสีน�้ำตาลอบอุ่น ท่าทางสุภาพ อ่อนโยน สง่าผ่าเผย ดูโดยรวมแล้วน่าจะอายุมากกว่าเขาแค่ไม่กี่ปี “เอ่อ…ผม จอห์น เวิร์สเทล ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เวิร์สเทลพยายาม ควบคุมสติแล้วรีบแนะน�ำตัว “ค�ำถามในงานสัมมนาของคุณเฉียบคมแล้วก็น่าสนใจมาก ขอ อนุญาตเสียมารยาท ผมคิดว่าคุณคงเป็นเพื่อนร่วมอาชีพสายโรคหัวใจ 6

เจินอิ่ง เหมือนกัน…เป็นนักวิชาการหรือเป็น fellow4 เฉพาะทางด้านโรคหัวใจและ หลอดเลือดครับ?” แคมป์เบลล์ถามเรื่องที่สงสัยและเอ่ยข้อสันนิษฐานของ ตนออกมา “เอ่อ…” เวิร์สเทลลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน�้ำเสียง อ้อมแอ้ม “ผมเป็น…เป็นนักข่าวครับ” “หายากนะครับที่นักข่าวจะรู้ข้อมูลทางการแพทย์มากขนาดนี้” แคมป์เบลล์เลิกคิว้ แล้วเอ่ยชมด้วยน�ำ้ เสียงจริงใจ “โปรดรับค�ำชืน่ ชมจากผม” ชายหนุ่มยกแก้วเครื่องดื่มชูขึ้น “ผมคิดว่าพวกเราน่าจะเคยเจอกันมาแล้ว บางที...อาจจะเป็นในงานประชุมทางวิชาการที่ฟิลาเดเฟีย?” “อืม ผมคิดว่าไม่นะครับ” เวิร์สเทลส่ายหน้าปฏิเสธ ในใจนึกสงสัย ว่าเพราะเหตุใดอีกฝ่ายจึงเชื่อมั่นว่าเคยเจอเขามาก่อนและพยายามคาดคั้น จะหาค�ำตอบของความสงสัยนี้ให้ได้ “ถ้างั้นก็ต้องเป็นงานสัมมนาการปลูกถ่ายอวัยวะที่ซีแอตเติ้ล” แคมป์เบลล์ยงั คงซักต่ออย่างไม่ลดละ “ไม่สิ ไม่! ผมรูแ้ ล้ว ต้องเป็นการประชุม ประจ�ำปีของศัลยแพทย์หัวใจที่วอชิงตันแน่เลย ใช่ไหม?” เห็นท่าทางกระตือรือร้นของอีกฝ่ายแล้วเวิรส์ เทลก็อดจะหัวเราะออก มาเบาๆ ไม่ได้ “เอ่อ เรื่องนี้มันส�ำคัญมากเลยเหรอครับ?” “ผมรู้ว่ามันอาจจะดูคาดคั้นเกินไป” แคมป์เบลล์ผายมือทั้งสองข้าง ออก ใบหน้ายังคงประดับด้วยรอยยิ้มจางๆ “แต่นั่นเป็นเพราะผมค่อนข้าง มั่นใจว่าตัวเองความจ�ำดี ถ้ายังหาค�ำตอบไม่ได้ว่าเคยเจอคุณที่ไหนผมคง 4

fellow (เฟลโลว์) ในทีนี้หมายถึงแพทย์ที่จบสาขาเฉพาะทางแล้ว แต่ยังต้องการเป็นแพทย์ เฉพาะทางอนุสาขาย่อยลงไปอีก เช่นทางโรคหัวใจ โรคไต โรคปอดของผู้ใหญ่หรือเด็ก

7

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 นอนไม่หลับ และนั่นมันก็ไม่ดีต่อสุขภาพใช่ไหมล่ะ” พูดจบก็ลุกขึ้นยืน “แต่ดู เหมือนผมจะสร้างความล�ำบากใจให้คณ ุ เข้าเสียแล้ว ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่รบกวนคุณแล้ว ขอตัว…” อาจเพราะเหตุการณ์ทอี่ กี ฝ่ายเข้ามาช่วยเหลือเขาเมือ่ ครู่ หรือเพราะ แรงปรารถนาบางอย่างที่ซ่อนเร้นอยู่ในเบื้องลึกของจิตใจท�ำให้เวิร์สเทล ลุ ก พรวดขึ้ น ทั น ที และเอ่ ย ประโยคที่ แ ม้ แ ต่ ตั ว เขาเองยั ง ตกใจในความ กล้าหาญชาญชัยของตัวเอง “เอ่อ เดีย๋ วก่อนครับคุณหมอแคมป์เบลล์ ถ้าคุณพอจะมีเวลา เรา… กินข้าวเย็นด้วยกันสักมื้อได้ไหมครับ? คือว่าผม…มีค�ำถามเกี่ยวกับเรื่องโรค หัวใจที่อยากจะขอความรู้จากคุณหมออีกน่ะครับ” แคมป์เบลล์จ้องหน้าเขาอย่างประหลาดใจ ก่อนจะพยักหน้าด้วย นัยน์ตาแฝงรอยยิ้ม “ด้วยความยินดี” หลายนาทีต่อมา เวิร์สเทลซึ่งยืนรออยู่ในล็อบบี้เริ่มหวั่นใจเมื่อเห็น คนที่เดินผ่านไปมาต่างทักทายแคมป์เบลล์อย่างคุ้นเคย เขาเริ่มนึกเสียใจที่ ปากไวชวนอีกฝ่ายกินข้าว “ถนนสายห้าสิบแปดมีร้านอาหารอยู่หลายร้าน...” ในเมื่อเอ่ยปาก ไปแล้วจะมามัวกังวลเรือ่ งค่าใช้จา่ ยเอาตอนนีก้ ค็ งไม่มปี ระโยชน์ เขาจึงท�ำใจ กล้ายื่นข้อเสนอ “หรือพวกเราจะไปที่ Palm Court ในโรงแรมดี...” “ถ้าคุณไม่ขัดข้อง...ผมมีข้อเสนอที่ดีกว่านั้น” เวิร์สเทลไม่ทันตั้งตัวจึงเผลอพยักหน้ารับอย่างเกรงใจ แคมป์เบลล์ เดินไปสั่งบางอย่างกับพนักงานที่เคาน์เตอร์สองสามประโยค ก่อนจะย้อน 8

เจินอิ่ง กลับมาเชิญเขาให้เดินไปที่หน้าลิฟต์ด้วยกัน “เอ่อ ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าพวกเราก�ำลังจะไปไหน?” เวิรส์ เทล เลียบเคียงถาม “ชั้นบน” แคมป์เบลล์บอกแค่นั้นและกดปุ่มชั้นยี่สิบเอ็ดเมื่อก้าว เข้ามาในลิฟต์แล้ว “ผมไม่ยกั รูว้ า่ ข้างบนมีภตั ตาคารด้วย?” เวิรส์ เทลเอ่ยอย่างแปลกใจ “ไม่มี” แคมป์เบลล์บอก ริมฝีปากคลี่ออกเป็นรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย “แต่เมื่อครู่คุณพยักหน้า แปลว่าตกลงแล้ว ถูกไหม?” เวิร์สเทลจ้องมองอีกฝ่ายอย่างจริงจัง นัยน์ตาสีน�้ำตาลที่เมื่อครู่ดู สุภาพอ่อนโยนในตอนนี้กลับวิบวับและแฝงแววเจ้าเล่ห์อยู่ในที ชั้นยี่สิบเอ็ด แคมป์เบลล์เดินมาหยุดที่หน้าประตูห้องหนึ่ง จากนั้น จึงหยิบคีย์การ์ดขึ้นมาเปิดประตู “เชิญ” “รบกวนด้วยนะครับ” เวิร์สเทลพูดเสียงเบาอย่างมีมารยาท แล้วเดินเข้าไปด้านในตาม ค�ำเชิญด้วยความระมัดระวัง ภาพที่เห็นเบื้องหน้าท�ำให้ชายหนุ่มถึงกับตกตะลึงตาค้าง เขาสูด ลมหายใจลึกเฮือกหนึ่งเพื่อเรียกสติและท�ำให้จิตใจสงบลง ตอนนี้เขาก�ำลัง ยืนอยูต่ รงทางเข้าของห้องพักทีท่ งั้ หรูหราและแสนโอ่โถง ภายในห้องแบ่งเป็น สองชั้น ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สไตล์หลุยส์ที่ 14 ชั้นล่างมีห้องนั่งเล่น ห้อง หนังสือ ส่วนชั้นบนเป็นห้องนอนที่เชื่อมต่อกับดาดฟ้ากว้าง ที่ตั้งอยู่ถัดจาก ตัวเขาคือโต๊ะรูปทรงพระจันทร์เสี้ยว ผลไม้สดหนึ่งถาดและขวดแชมเปญซึ่ง 9

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 แช่อยูใ่ นถังนำ�้ แข็งเย็นเฉียบวางอยูบ่ นโต๊ะนัน้ ส่วนชุดนำ�้ ชาคริสตัลวางอยูใ่ น ถาดเงินบนโต๊ะกลางของห้องรับแขก “ห้อง Royal Terrace Suite เป็นสวัสดิการจากทางสมาคม ให้ผม ใช้เป็นห้องพักและเตรียมการบรรยายในช่วงงานสัมมนา ถือเป็นส่วนหนึง่ ของ ค่าตอบแทนน่ะนะ” แคมป์เบลล์พูดกลั้วหัวเราะ “ที่นี่เหมาะที่สุดส�ำหรับ มื้อค�่ำวันนี้” “แบบนีน้ เี่ อง...” เวิรส์ เทลพยักหน้า ภายในใจเกิดความรูส้ กึ คลุมเครือ บางอย่าง เขาเอ่ยปากพึมพ�ำเสียงแผ่วกับตัวเอง “สมาคมแพทย์โรคหัวใจมี ทุนหนาจนน่าตกใจเลยเลยแฮะ” “คุณเวิร์สเทล นี่เป็นเอกสารที่ผมใช้ส�ำหรับงานสัมมนาครั้งนี้” ราวกับอ่านใจเขาออก แคมป์เบลล์ซึ่งอยู่อีกด้านของห้องจึงพูดขึ้นด้วยเสียง ดังฟังชัด “ถึงจะไม่ล�้ำค่าถึงขั้นเป็นขุมสมบัติแห่งภูมิปัญญา แต่ก็น่าจะพอ เป็นข้อมูลส�ำหรับใช้ตอบค�ำถามในงานสัมมนาได้นะ คุณว่าไหม?” เวิร์สเทลหันมองไปที่โต๊ะท�ำงาน แล็ปท็อปเครื่องหนึ่งวางอยู่บนนั้น เคียงข้างต�ำรับต�ำราหลายเล่มและกองเอกสารอีกตั้งใหญ่ สิ่งที่ปรากฏอยู่ ตรงหน้าท�ำให้เขารู้สึกว่าตัวเองน่าจะเข้าข่ายใช้จิตใจด้านร้ายมาตัดสินผู้คน เข้าให้แล้ว เวิร์สเทลผายมือทั้งสองข้างออกเป็นเชิงแสดงความเสียใจ “ขอโทษนะครับ ดูเหมือนผมจะเข้าใจผิดไป...” “ผมยินดีจะให้คณ ุ สัมภาษณ์” แคมป์เบลล์คลีย่ มิ้ อย่างเป็นมิตร แล้ว พูดต่อด้วยน�้ำเสียงสบายๆ “แน่นอนว่ามันไม่ใช่การสัมภาษณ์ที่ไม่มีค่า ใช้จ่าย” ประโยคนัน้ ท�ำให้เขาจ้องมองอีกฝ่ายอย่างหวาดระแวง แคมป์เบลล์ ยังคงนิ่งเฉยไม่ได้พูดอะไรต่อ ขณะที่เวิร์สเทลก�ำลังจะเอ่ยถามว่าอะไรคือ 10

เจินอิ่ง ‘ค่าใช้จ่าย’ เสียงกริ่งประตูก็ดังกังวานขึ้นสองครั้ง พนักงานในชุดเครื่องแบบ สีด�ำสองคนน�ำอาหารมาส่งพอดี “ตรงเวลาดีจริง” แคมป์เบลล์ก้มดูนาฬิกา แล้วหันมาทางเวิร์สเทล “ถ้าคุณไม่ว่าอะไร เรากินมื้อเย็นกันก่อนดีไหม?” พนักงานทัง้ สองให้บริการอย่างคล่องแคล่วและเป็นมืออาชีพ เวิรส์ เทล ใช้ส้อมและมีดเงินแท้ในการลิ้มรสชาติอ่อนนุ่ม สดใหม่ของปลาค็อดในจาน กระเบือ้ งเคลือบ ฟัวกราต์จากฝรัง่ เศส ซึง่ เสิรฟ์ พร้อมผักอองดีฟบอร์ดลีฟและ บลูชีส ยอดอ่อนหน่อไม้ฝรั่งกับสลัดอะโวคาโด ลูกฟิกสด และในแก้วไวน์ คริสตัลก็บรรจุครูก โรเช่ ที่นั่งตรงข้ามคือคุณหมอซึ่งไม่เพียงเปี่ยมความสามารถ แต่ยังมี ชื่อเสียงและหล่อเหลา เขาอยู่ในชุดสูทที่สั่งตัดแบบพอดีตัวจาก Brooks Brothers สวมนาฬิกา Omega แม้ฝา่ ยนัน้ จะพูดคุยด้วยน�ำ้ เสียงและท่าทาง สบายๆ เป็นกันเอง แต่เวิร์สเทลก็ยังรู้สึกว่าตัวเองอยู่ผิดที่ผิดทางอย่างบอก ไม่ถูก ทั้งหมดที่รายล้อมอยู่รอบตัวขณะนี้บ่งบอกถึงความหรูหราสูงส่งที่คน ธรรมดาอย่างเขาไม่มวี นั เอือ้ มถึง นัน่ ท�ำให้เวิรส์ เทลแน่ใจว่าตัวเองได้หลุดเข้า มาในโลกแห่งความฝันอันสวยหรูซึ่งไม่ใช่ที่ทางของตน หลังมื้ออาหาร แคมป์เบลล์น�ำคอมพิวเตอร์และข้อมูลงานวิจัยมา วางไว้บนโต๊ะ เตรียมพร้อมรอตอบค�ำถามของเขา เวิรส์ เทลเปิดฉากถามเกีย่ ว กับการผ่าตัดแบบ Rastelli การสวนหัวใจทางเส้นเลือดทีข่ อ้ มือและอีกหลาย ประเด็น แคมป์เบลล์อธิบายอย่างใจเย็นอยู่ครู่ใหญ่จึงย้อนถามกลับมา “คุณเป็นนักข่าวที่ไหน?” “อะไรนะครับ?” “ผมก�ำลั ง สงสั ย ว่ า บทสั ม ภาษณ์ ข องคุ ณ จะถู ก น�ำไปตี พิ ม พ์ ใ น 11

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 วารสารแบบไหน?” แคมป์เบลล์บอกยิ้มๆ พร้อมกับลุกไปริน Chivas Regal มาสองแก้ว เวิรส์ เทลเลียริมฝีปากซึง่ เริม่ แห้งผากแล้วพยายามตอบด้วยนำ�้ เสียง ราบเรียบ “ที่จริง…นี่ยังเป็นความลับอยู่ เพราะผมยังไม่ได้เซ็นสัญญากับทาง ส�ำนักพิมพ์ครับ” “อ้อ ที่แท้คุณก็เป็นนักเขียนอิสระ” แคมป์เบลล์เดินมายืนข้างๆ พร้ อ มกั บ ยื่ น วิ ส กี้ ใ ห้ เ ขาหนึ่ ง แก้ ว “ขอเสี ย มารยาทนะที่ ต ้ อ งถามแบบนี้ บทสัมภาษณ์นี้คุณคิดว่าจะได้ค่าจ้างเท่าไร?” “เอ่อ เรือ่ งนีผ้ มไม่สามารถ...” ขณะทีเ่ วิรส์ เทลก�ำลังจะยืน่ มือออกไป รับแก้วจากอีกฝ่าย แคมป์เบลล์กลับท�ำแก้วเครื่องดื่มหลุดมือ น�้ำสีอ�ำพันที่ อยู่ภายในนั้นจึงหกใส่ตัวเขา “ให้ตายสิ!” “ขอโทษที” แคมป์เบลล์รีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาท�ำท่าจะช่วยเช็ดให้ แต่ เวิร์สเทลกลับปัดมืออีกฝ่ายออกตามสัญชาตญาณ “เอ่อ มะ...ไม่เป็นไรครับ มันก็แค่สูทเก่าๆ” แม้ปากจะพูดแบบนัน้ แต่ในใจก�ำลังนึกต�ำหนิอกี ฝ่ายทีไ่ ม่ระมัดระวัง จริงอยู่ที่สูทชุดนี้เก่าแล้ว แต่นี่ก็เป็นชุดดีที่สุดเพียงชุดเดียวที่เขามี “หวังว่าค่าต้นฉบับคงจะพอจ่ายค่าซักแห้ง...” แคมป์เบลล์บอก พร้อมกับช่วยเช็ดรอยเปื้อนให้ แต่แล้วจู่ๆ โดยไม่ทันระวังตัว ชายหนุ่มก็จับ ข้อมือทัง้ สองข้างของเขาล็อกไว้ดา้ นหลัง “...หรือพอจ้างทนายมือดีสกั คนเพือ่ รักษาชีวิตน้อยๆ ของนายไว้ นายคงพอรู้สินะว่าทนายของฉันทั้งโหด แล้วก็ 12

เจินอิ่ง ทั้งเขี้ยวลากดินขนาดไหน” “ผะ...ผมไม่เข้าใจ คะ...คุณหมอแคมป์เบลล์ คุณจะท�ำอะไร?” ทั้งพฤติกรรมรุนแรงและถ้อยค�ำที่เปล่งออกมาด้วยเสียงกร้าวของ อีกฝ่ายท�ำให้เขารู้สึกตื่นตกใจเป็นอย่างมาก ยังไม่ทันจะได้ดิ้นรนขัดขืน ข้อมือทั้งสองก็ถูกแคมป์เบลล์ใช้วัสดุบางอย่างซึ่งเป็นพลาสติกผูกมัดไว้ ด้วยกันอย่างแน่นหนา “ดะ...เดี๋ยว คุณหมอ...คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า..?” เวิร์สเทลเงยหน้ามองด้วยความตกใจ ตอนนี้สีหน้าของแคมป์เบลล์ ไม่ได้ยมิ้ แย้มอย่างเป็นมิตรอีกแล้ว แต่เรียบเฉย แววตาก็เย็นชาจนน่ากลัว ที่ แย่ทสี่ ดุ ในตอนนีค้ อื เขาไม่รวู้ า่ เกิดอะไรขึน้ กันแน่ หรือทีแ่ ท้แล้วคุณหมอคนนี้ จะเป็นซาตานในคราบเทพบุตร ภายนอกดูสภุ าพอ่อนโยนแต่แท้จริงแล้วเป็น พวกฆาตกรโรคจิต! ยิ่งคิดก็ยิ่งลนลานจนท�ำอะไรไม่ถูก เหงื่อเย็นๆ เริ่มผุดซึมออกมา อย่างห้ามไม่อยู่ เวิร์สเทลพยายามดิ้นรน ขยับมือทั้งสองที่ถูกมัดไพล่อยู่ด้าน หลังไปมาเพื่อให้ตัวเองหลุดออกจากพันธนาการ แต่ไม่ว่าจะพยายามมาก แค่ไหนก็ไม่ส�ำเร็จ มิหน�ำซ�้ำยิ่งเพิ่มความเจ็บปวดที่ข้อมือให้มากขึ้นอีก ทั้งที่ไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้ เขายังดื่มด�่ำกับฝันหวานอยู่แท้ๆ ท�ำไม เพียงชั่วพริบตาเดียว ทุกอย่างถึงได้กลับตาลปัตร กลายเป็นฝันร้ายที่น่า พรั่นพรึงได้ถึงเพียงนี้? “เวิร์สเทล ฉันแน่ใจว่าไม่เคยดื่มน�้ำพุแห่งสติปัญญา แต่ฉันก็ไม่ใช่ คนโง่แน่ๆ” แคมป์เบลล์พดู ด้วยเสียงเย็นเยียบ ดึงตัวเขาเข้าไปใกล้ จากนัน้ ก็ ลงมือค้นตัว “ค�ำถามของนายเป็นค�ำถามของคนที่มีประสบการณ์จริงและ เชีย่ วชาญเฉพาะทางมากเกินไป คนทีจ่ ะถามแบบนีไ้ ด้สว่ นใหญ่ตอ้ งผ่านการ 13

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ตรวจรักษาคนไข้มาเท่านั้น ฉันคิดว่าแม้แต่นักศึกษาดีเด่นในมหาวิทยาลัย แพทย์ก็ยังไม่มีทางตั้งค�ำถามแบบนี้ได้” มือของแคมป์เบลล์เริม่ ตรวจค้นจากเสือ้ นอกของเขาก่อนเป็นอันดับ แรก จากนั้นก็เอื้อมไปล้วงข้าวของในกระเป๋ากางเกงของเขาออกมาทีละชิ้น นี่เป็นการกระท�ำที่ล่วงเกินอย่างหยาบโลน ถึงขนาดแตะต้องไปยังส่วนนั้น ของเขา ท�ำให้เวิรส์ เทลอดหวาดกลัวอยูใ่ นใจไม่ได้วา่ ตัวเองอาจถูกท�ำอนาจาร “ฉันเชื่อว่าวารสารทั่วไปไม่มีทางเขียนคอลัมน์ละเอียดยิบเจาะลึก เรื่ อ งการรั ก ษาโรคแบบนี้ ถ้ า จะมี ก็ ต ้ อ งเป็ น วารสารวิ ช าการ” มื อ ของ แคมป์เบลล์ยังคงเคลื่อนไปทั่วตัวเขา “แต่ก็อย่างที่นายคงเดาได้นั่นละ พวก นักข่าวของวารสารทางการแพทย์ทั้งหลายน่ะ ฉันคุ้นเคยเป็นอย่างดี แต่ฉัน ไม่เคยได้ยินชื่อนายมาก่อน ยังไงก็ขอโทษด้วยนะที่ต้องล่วงเกิน” พูดจบก็กระชากเสือ้ นอกของเขาออกจนสุดข้อมือ ฉีกเสือ้ เชิต้ ตัวบาง ด้านใน แล้วผลักเขาจนล้มคะม�ำลงบนโซฟา ดึงเข็มขัดทีก่ างเกงออก จากนัน้ จึงกระชากกางเกงของเขาลงอย่างรวดเร็ว ตรวจค้นเสื้อผ้าอย่างละเอียด ทุกจุด รวมถึงกระดุม ตะเข็บ แม้แต่ถุงเท้ารองเท้าก็ไม่เว้น “นายเป็นสายลับทางวิชาการใช่ไหม? ฮาร์เวิร์ดจ่ายให้นายเท่าไร? หรือ...หมอนั่นสัญญาว่าจะแบ่งผลประโยชน์อะไรให้?” “คุณเข้าใจผิดแล้ว!” เวิรส์ เทลละล�ำ่ ละลักบอก “ผมไม่ได้เป็นสายลับ ทางวิชาการอะไรทั้งนั้น!” ตอนนี้เขาทั้งร้อนรนกระวนกระวายทั้งหวาดกลัวจนแทบจะร้องไห้ แต่ถ้อยค�ำนั้นดูเหมือนจะไม่เข้าหูแคมป์เบลล์เลยแม้แต่น้อย เพราะอีกฝ่าย จับตัวเขาพลิกคว�่ำและเดินหน้าค้นต่อแบบไม่เกรงใจกันเลยสักนิด “บอกมา! ซ่อนเครื่องดักฟัง เครื่องอัดเสียง อุปกรณ์สายลับไว้ 14

เจินอิ่ง ที่ไหน?” แคมป์เบลล์ขู่ตะคอกถาม มือทั้งสองยังคงค้นตัวเขาอย่างจาบจ้วง ไร้ความปรานีไปอีกพักใหญ่ จึงหยุดมือลงด้วยสีหน้าฉงน แล้วย้ายสายตาไป ทีโ่ ทรศัพท์มอื ถือ Motorola เก่าๆ ของเขา ซึง่ เป็นรุน่ ทีถ่ า่ ยรูปไม่ได้ดว้ ยซ�ำ้ แต่ นั่นกลับท�ำให้แคมป์เบลล์ยิ่งรู้สึกว่า...น่าสงสัยมาก! ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ชายหนุ่มก็คว้าโทรศัพท์เครื่องนั้นมาทุบจนชิ้น ส่วนแตกหักออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เกลื่อนกระจายเต็มพื้น แล้วตรวจค้นดู อย่างละเอียด “ไม่นะ! นั่นมือถือผม...” เวิร์สเทลคร�่ำครวญ “ได้โปรด! อย่าท�ำ แบบนี้...” แน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่ฟงั ค�ำทัดทานของเขา แคมป์เบลล์ตรวจค้นจน พอใจแล้วจึงยืดตัวลุกขึน้ จ้องมองดูรา่ งทีน่ อนคว�ำ่ อยูต่ รงหน้าโดยไม่พดู อะไร ออกมาสักค�ำเดียว สภาพของเวิร์สเทลในตอนนี้ดูไม่ได้อย่างแท้จริง ผมเผ้ากระเซอะ กระเซิงยุง่ เหยิง เสือ้ ผ้าหลุดลุย่ ฉีกขาดจนแทบไม่เหลือชิน้ ดี ทัง้ เนือ้ ทัง้ ตัวเหลือ เพียงกางเกงชั้นในสีขาวติดกายอยู่เพียงตัวเดียว ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือด ด้วยความหวาดกลัวและอับอาย แคมป์ เ บลล์ ก วาดตามองไปยั ง ข้ า วของทั้ ง หมดอี ก ครั้ ง เงิ น ผ้าเช็ดหน้า ใบเสร็จ คีย์การ์ด คูปองส่วนลดอีกสองสามใบกับเศษชิ้นส่วน โทรศัพท์มือถือเก่าๆ ไม่มีข้าวของมีค่าหรือดูน่าจะเป็นเครื่องมือส�ำคัญเลย สักชิ้น! “พระเจ้า...” ทันใดนั้นเขาก็เหมือนจะรู้สึกตัวขึ้นมา จึงตบหน้าผาก ตัวเองแรงๆ หนึง่ ครัง้ แล้วหลับตาลง สีหน้าบ่งบอกถึงความเสียใจทีพ่ ลาดพลัง้ 15

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ท�ำเรื่องไม่น่าให้อภัยลงไปอย่างไม่น่าเชื่อ ชายหนุ่มย่อตัวลงข้างๆ ร่างที่แทบ จะเปล่าเปลือย ครู่ใหญ่จึงเปิดปากพูดออกมาด้วยน�้ำเสียงกระอักกระอ่วน “...ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดีกับเรื่องที่ท�ำผิดพลาดไปครั้งนี้...ฉันท�ำเรื่อง เสียมารยาท...ล่วงเกินนาย...นายจะเรียกร้องค่าเสียหายก็ได้...ฉันยินดีและ เต็มใจที่จะจ่าย...” เวิร์สเทลเบือนหน้าไปอีกทาง “เงินไม่ได้แก้ปัญหาได้ทุกอย่างหรอกนะ” “ถ้างั้นฉันต้องท�ำยังไง นายถึงจะยอมยกโทษให้กับความโง่เขลา กักขฬะ ต�่ำทราม หยาบช้า แถมยังมั่นใจอย่างผิดๆ คิดว่าตัวเองท�ำถูกของ ฉัน” “แก้มัดให้ผม นี่เป็นสิ่งแรกที่คุณควรท�ำมากที่สุด” เวิร์สเทลพูดด้วย สีหน้าเคร่งเครียดอย่างคนที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม แคมป์เบลล์ท�ำหน้าเหมือนเพิ่งนึกออก เขารีบลุกไปหยิบมีดมาตัด สายพลาสติกที่มัดข้อมืออีกฝ่ายไว้ และปรี่เข้าไปช่วยพยุงให้ลุกขึ้น แต่ เวิร์สเทลกลับพลิกตัวลุกขึ้นเองอย่างว่องไวแล้วตวาดเสียงกร้าว “อย่ามาถูกตัวผม!” ชายหนุ่มถอดเสื้อนอกออก น�ำมันไปคลุมไหล่ให้เวิร์สเทลซึ่งก�ำลัง นั่งนวดข้อมือตัวเองอยู่บนโซฟา สายตาทอดมองไปยังสูท Ralph Lauren ที่ ตอนนี้ถูกฉีกกระชากจนขาดวิ่นกองอยู่บนพื้นราวกับเศษผ้า นั่นเป็นเสื้อผ้าดี ทีส่ ดุ ชุดเดียวทีเ่ ขามี สายตามองเรือ่ ยไปทีแ่ บงก์ยอ่ ย คูปองส่วนลด แล้วจูๆ่ ก็ รู้สึกอับอายจนเกินทน บทสรุปของการลางานเพื่อมาพักผ่อนของเขาต้องจบ ลงแบบนี้หรือ? นี่ยังไม่ทันครบสามวันตามก�ำหนดด้วยซ�้ำ! เขาไม่ควรมาที่นี่ตั้งแต่แรก...

16

เจินอิ่ง ทั้งโรงแรม Plaza Hotel การให้ของขวัญวันเกิดกับตัวเอง การ พักผ่อนหย่อนใจที่แสนสุขสบาย ความฝันแสนหวานที่วาดหวัง ไม่ว่าจะเป็น ‘การชาร์จแบต’ ‘การให้ของขวัญกับตัวเอง’ หรือ ‘การพักผ่อนเพื่อก้าวต่อไป บนหนทางที่แสนหนักหนาและยาวไกล’ ล้วนไม่ใช่รางวัลชีวิตที่เขาควรจะ เคลิบเคลิม้ ไปกับมันเลยสักนิด คนอย่างเขาก็เปรียบเหมือนก้อนยางลบทีข่ าด ความยืดหยุน่ ไม่มที างจะฟืน้ ฟูกลับมาใช้งานได้อกี สมควรทีจ่ ะถูกโยนทิง้ ไป นานแล้ว “ผมผิดเอง ผมไม่ควรมา...รบกวนคุณ...ตั้งแต่แรก” เวิร์สเทลพึมพ�ำเสียงแผ่ว เก็บคีย์การ์ดประตูห้องพักที่ตกอยู่บนพื้น ขึ้นมา หยิบเสื้อนอกที่กองอยู่ข้างๆ มาพาดไหล่ด้วยความหดหู่ เขาทรงตัว ลุกขึ้น ก้มหน้าคอตก แล้วเดินไปที่ประตูด้วยสภาพกระเซอะกระเซิงตั้งแต่ ศีรษะจรดปลายเท้า “ได้โปรด! อย่าเพิ่งไปเลยนะ อยู่ค้างที่นี่สักคืนเถอะ” แคมป์เบลล์ ก้าวยาวๆ มาขวางหน้า ยกสองมือขึน้ ประสานกันไว้ระดับหน้าอกคล้ายก�ำลัง วิงวอน “ฉันขอร้อง ได้โปรด...ให้โอกาสฉันได้ไถ่โทษในความผิดนี้ด้วยเถอะ นะ...สักนิดก็ยังดี” เวิร์สเทลยังคงก้มหน้างุด แต่เท้าที่ก�ำลังก้าวเดินกลับหยุดชะงักลง “ตอนนี้ กลับไปนัง่ ทีโ่ ซฟาก่อนดีไหม?” แคมป์เบลล์บอกด้วยนำ�้ เสียง นุ่มนวล แล้วช่วยประคองเวิร์สเทลให้กลับมานั่ง จากนั้นก็รีบไปหยิบกระเป๋า พร้อมกับหยิบ Remy Martin XO จากเคาน์เตอร์บาร์มารินใส่แก้วแล้ววางลง ตรงหน้าเวิร์สเทล “ดื่มสักหน่อยนะ เผื่อจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้น...” เวิร์สเทลไม่ได้ยกแก้วขึ้นดื่ม ยังคงนั่งนิ่งนัยน์ตาเลื่อนลอยอยู่อย่าง นั้น แคมป์เบลล์เลื่อนตัวลงจากเก้าอี้มานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า 17

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 “ขอมือหน่อยสิ...” เขารู้ว่าประโยคนี้ฟังดูประหลาด เพราะปกติการ ขอมือในลักษณะนี้จะเป็นไปเพื่อเชื้อเชิญอีกฝ่ายให้เป็นคู่เต้นร�ำในงานเลี้ยง เวิรส์ เทลยังคงนัง่ นิง่ จนแคมป์เบลล์เริม่ ร้อนรน “ฟังนะ ตอนนีฉ้ นั จะขออนุญาต จับมือนายเพื่อตรวจดูอาการ ได้ไหม?” เขาเอ่ยขออนุญาตแล้วยื่นมือไปจับ ข้อมือขวาของเวิร์สเทลเพื่อตรวจดูอย่างแผ่วเบา บนข้อมือปรากฏรอยแดง และแผลถลอกจากการถูกพลาสติกรัด แคมป์เบลล์จัดการใส่ยาฆ่าเชื้อที่ บาดแผลนั้น จากนั้นจึงหยิบยาหลอดเล็กออกมา “นี่เป็นยาทาแผลสูตรใหม่ล่าสุด ใช้ดีมาก...ช่วยให้แผลหายเร็ว โอกาสแพ้ก็มีน้อยมาก ใช้แล้วจะไม่เหลือรอยแผลเป็น...” แคมป์เบลล์พูด พึมพ�ำคล้ายคุยกับตัวเอง “ในกระเป๋าถือของพวกหมอมักจะมียาพวกนีต้ ดิ ไว้ เสมอ อยากได้ยาคลายเครียดหน่อยไหม?” ยังคงไม่มปี ฏิกริ ยิ าตอบรับจากอีกฝ่าย หลังจากทายาทีข่ อ้ มือทัง้ สอง ข้างของเวิร์สเทลเรียบร้อยแล้ว แคมป์เบลล์ก็ยังคงกุมมืออีกฝ่ายไว้ไม่ยอม ปล่อย “ฟังนะ ฉันเข้าใจผิด คิดว่านายเป็นสายลับทางวิชาการที่สตีเฟน ฮาร์เวิร์ดส่งมา เพราะต้องการจะขโมยข้อมูลงานวิจัยชิ้นล่าสุดของฉัน นาย คงรู ้ จั ก ด้ า นมื ด ของโลกวิ ช าการมากกว่ า ฉั น การปลอมตั ว เพื่ อ มาล้ ว ง ความลับข้อมูลงานวิจยั วิธแี บบเด็กอมมือพวกนีไ้ ม่ใช่เรือ่ งใหม่ และนีก่ ไ็ ม่ใช่ ครั้งแรกที่ฮาร์เวิร์ดคิดจะขโมยงานวิจัยของฉัน ตอนแรกเขาแกล้งท�ำทีมา ปรึกษาปัญหาทีห่ อ้ งแล็บ จากนัน้ ก็ขโมยงานวิจยั ฉบับตีพมิ พ์ของฉันไป ล่าสุด เขาให้นักวิจัยคนหนึ่งแฝงตัวเข้ามาในโรงพยาบาล แต่หมอนั่นถูกจับได้เสีย ก่อน ฉันต้องฟ้องร้อง เป็นคดีความขึน้ ศาลอยูเ่ ป็นปี ถึงสุดท้ายจะชนะและได้ รับเงินชดใช้ค่าเสียหายแต่ก็ไม่สามารถเอาผิดฮาร์เวิร์ดได้ เพราะเขาโยน 18

เจินอิ่ง ความผิดทัง้ หมดให้นกั วิจยั คนนัน้ ” แคมป์เบลล์ยงั คงตัง้ หน้าตัง้ ตาอธิบายต่อ “สัปดาห์หน้าฉันต้องบรรยายเกี่ยวกับงานวิจัยเรื่อง TAP5 ฉันก็เลยระแวงว่า ฮาร์เวิร์ดอาจจะใช้แผนเดิม...”

“TAP...ในเคสของ Tetralogy of Fallot6 โรคหัวใจพิการแต่ก�ำเนิด ชนิดเขียวหรือเปล่าครับ?” เวิร์สเทลซึ่งนั่งนิ่งมานานโพล่งถามออกมา พอเห็นอีกฝ่ายยอม เอ่ยปาก แคมป์เบลล์ก็ค่อยรู้สึกโล่งอกจึงขยับตัวขึ้นมานั่งข้างๆ แล้วพูดด้วย สีหน้ายิ้มแย้ม “ใช่ ศึกษาแบบครอบคลุมทั้ง TOF บวกกับ MAPCA7” เวิรส์ เทลพยักหน้ารับรู้ แต่ไม่ได้พดู อะไรอีก เพียงแค่ยกแก้วเหล้าขึน้ ดื่ม แคมป์เบลล์มองหน้าอีกฝ่ายเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดต่อด้วยน�้ำเสียง แปลกประหลาด “ฉันเป็นหมอ ก็เลยไม่คอ่ ยเชือ่ เรือ่ งพรหมลิขติ ” ชายหนุม่ ยิม้ เขินๆ แล้ว พูดต่อ “แต่ถ้าไม่ใช่เพราะสิ่งนี้ จะเป็นไปได้ยังไงที่คนซึ่งทั้งรูปร่างหน้าตา ความคิด และจิตใจตรงรสนิยมฉันทุกอย่างจะมาปรากฏตัวต่อหน้าฉันโดยไม่ คาดฝันแบบนี้” เวิรส์ เทลหันไปมองอีกฝ่ายด้วยสายตาตกตะลึง เขานิง่ อึง้ ไปครูห่ นึง่ แล้วเอ่ยด้วยน�้ำเสียงราบเรียบ “ขอบคุณครับคุณหมอ ผมยอมรับค�ำขอโทษจากคุณ” เขารูต้ วั ดีวา่ ไม่อยูใ่ นวัยทีจ่ ะท�ำให้ใครต่อใครน�ำ้ ลายหกมานานแล้ว TAP (Tricuspid Annuloplasty) การผ่าตัดลิ้นหัวใจ tricuspid ที่รั่วหรือปิดไม่สนิท Tetralogy of Fallot หรือ TOF หมายถึง โรคหัวใจพิการแต่ก�ำเนิดชนิดเขียว 7 MAPCA (Major Aorto-pul-monary Collateral Anastomosis) เส้นเลือดผิดปกติที่มักพบใน ผู้ป่วยโรคหัวใจชนิดเขียวและมีเลือดไปเลี้ยงปอดน้อย 5 6

19

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 คนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ก็แค่พยายามคิดหาค�ำพูดมาเยินยอเพื่อไถ่โทษ และ หวังจะช่วยให้เขารูส้ กึ ดีขนึ้ แต่ตรงข้าม นัน่ กลับท�ำให้เขารูส้ กึ กระอักกระอ่วน มากขึ้นกว่าเดิม “อย่าโกรธนะถ้าผมจะขอพูดตรงๆ ด้วยคุณสมบัติอย่างคุณ...” เวิร์สเทลไหวไหล่น้อยๆ “จะหาคนถูกใจไม่ใช่เรื่องยาก แค่คุณเอ่ยปากอาจมี คนมาเข้าคิวต่อแถวกันยาวเหยียดเลยก็ได้ ดังนั้นคุณไม่จ�ำเป็นต้องลด ระดับมาตรฐานของตัวเองลงมาพูดแบบนี้เพื่อเอาใจผมหรอกครับ ผมรู้จัก ประมาณตัว” คิ้วเข้มของแคมป์เบลล์เลิกขึ้นเล็กน้อย “ในฐานะศัลยแพทย์หัวใจ ฉันรู้ว่าหัวใจเต้นทางด้านสรีรวิทยากับ หัวใจเต้นเพราะความรู้สึกทางอารมณ์ต่างกันยังไง แล้วฉันก็เข้าใจด้วยว่า อาการใจสั่นทางพยาธิวิทยากับอาการใจสั่นเพราะเจอคนที่ถูกใจนั้นมัน แตกต่างกันลิบลับ” แคมป์เบลล์พดู ด้วยน�ำ้ เสียงหนักแน่น จ้องมองลึกเข้าไป ในดวงตาสีฟ้าครามของเวิร์สเทล “ที่ส�ำคัญคือฉันรู้ดีว่าจังหวะการเต้นของ หัวใจตัวเองตอนที่ได้เจอนายมันเต้นแรงแบบไหน” เป็นค�ำพูดที่ทั้งเปิดเผยและชัดเจนเสียจนเวิร์สเทลตั้งตัวไม่ติด ชายหนุ่มนิ่งอึ้งแล้วกระถดตัวถอยหลังโดยอัตโนมัติ ชั่วลมหายใจต่อมาจึง หัวเราะแห้งๆ “คุณ...คุณหมอแคมป์เบลล์ คุณล้อผมเล่นใช่...” ยังพูดไม่ทนั จบ ริมฝีปากของแคมป์เบลล์กป็ ระทับจูบลงบนกลีบปาก หยักของเขาแล้ว

20

เจินอิ่ง

บทที่ 2 เวิร์สเทลจ�ำไม่ได้ว่าจูบครั้งสุดท้ายของเขาเกิดขึ้นเมื่อไร เมื่อหวน ร�ำลึกก็รู้สึกราวกับผ่านมานานนับศตวรรษ เขาจ�ำไม่ได้ด้วยซ�้ำว่าความรู้สึก สัน่ สะท้านวาบหวามยามได้สมั ผัสริมฝีปากและเรียวลิน้ ทีเ่ กีย่ วกระหวัดรัดรึง กันนัน้ สร้างความสุขสมได้มากเพียงใด ทว่าในตอนนี้จุมพิตของคนตรงหน้า ราวกับเป็นเชื้อเพลิงที่กระตุ้น ไฟปรารถนาที่ดับมอดไปแสนนานในตัวเขาให้ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง จูบแรกของแคมป์เบลล์ยงั คงไว้ซงึ่ มารยาท ริมฝีปากสัมผัสแตะต้อง แผ่วเบาคล้ายหยัง่ เชิง ทักทายกับลิน้ ของเขาเพียงชัว่ ครูก่ ผ็ ละออก จากนัน้ จึง ตามมาด้วยการใช้นิ้วโป้งแง้มริมฝีปากล่างของเขาเบาๆ ประคองใบหน้าให้ แหงนเงยขึ้นรับจูบ ก่อนจะปรับมุมให้ได้องศาที่แนบสนิทยิ่งขึ้น จูบทีส่ องต่างจากจูบแรกอย่างสิน้ เชิง เพราะมันทัง้ เร่าร้อน ทัง้ ลึกซึง้ เวิรส์ เทลรูส้ กึ ได้วา่ ลิน้ ร้อนของอีกฝ่ายก�ำลังกวาดต้อนซอกซอนไปทัว่ โพรงปาก ลึกล�้ำไปถึงโคนลิ้น ท�ำให้ตัวเขาแทบลืมหายใจ สติการรับรู้เริ่มโบยบินออก 21

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 จากร่าง ชายหนุม่ หลับตาลง เปิดริมฝีปากรอรับการรุกล�ำ้ และครอบครองจาก อีกฝ่าย ความรู้สึกนึกคิดพลันเลือนหาย ท่าทางของเขาในเวลานี้คงดูเงอะงะ เก้กังอย่างคนที่ท�ำอะไรไม่ถูก ขณะก�ำลังป้อนจูบที่แสนจะดูดดื่ม นิ้วของแคมป์เบลล์ก็ไล้ไปตาม สันกราม เลื้อยไล่ลงสู่ล�ำคอ ลาดไหล่ สัมผัสลูบไล้ทั่วแขนของเขาแผ่วเบา ก่อนจะเคลื่อนไปถึงช่วงเอวสอบ สร้างความซ่านสยิวจนเวิร์สเทลเนื้อตัวสั่น ระริก ชายหนุ่มพยายามดิ้นรนขลุกขลักตามสัญชาตญาณ แต่แคมป์เบลล์ กอดรัดเขาแนบแน่นไม่ยอมปล่อย นิ้วยาวเรียวลูบไล้ปลุกเร้าไปตามกล้าม เนื้อส่วนต่างๆ ราวกับก�ำลังพร่างพรมปลายนิ้วลงบนคีย์เปียโน แรงกระตุ้น เล้าโลมถาโถมเข้าหาระลอกแล้วระลอกเล่าอย่างยากจะต้านทาน กล้ามเนือ้ ทั่วตัวกระตุกเกร็ง เลือดในกายสูบฉีดพลุ่งพล่านร้อนรุ่ม ส่วนกลางล�ำตัวเริ่ม มีปฏิกริ ยิ าตืน่ ตัวแข็งขึง อาการเสียวสะท้านวูบวาบจูโ่ จมแล่นพล่านไปทัว่ แต่ ไม่วา่ ร่างกายจะมีปฏิกริ ยิ าตอบสนองคล้อยตามอีกฝ่ายมากแค่ไหน เวิรส์ เทล ก็ยังคงกัดฟันดิ้นรนถอยหนีไม่เลิก ดูเหมือนแคมป์เบลล์จะถูกใจอาการสั่นสะท้านราวกับเขินอายและ ปฏิกิริยาตอบสนองของเขา อ้อมแขนแข็งแกร่งจึงไม่เพียงกระชับแน่นขึ้นจน สองร่างแนบสนิท มือใหญ่ยังเลื้อยเข้าไปในกางเกงชั้นในเนื้อบาง เคล้นคลึง ไปตามก้อนเนือ้ กลมกลึง ก่อนจะสอดนิว้ เข้าไปส�ำรวจโพรงเนือ้ คับแน่นอย่าง ไม่รั้งรอ เวิร์สเทลสะดุ้งเฮือก พลั้งมือผลักอกอีกฝ่ายออกด้วยความตกใจ “นะ...นี่เป็นครั้งแรก...ของผม” ชายหนุ่มบอกด้วยเสียงแหบพร่า ความรู้สึกขณะนี้คือทั้งตื่นเต้น หวาดกลัวและเขินอาย “ผมหมายถึง... ครั้งแรกกับผู้ชาย...”

22

เจินอิ่ง ได้โปรดอย่าพูดว่า ‘โชคดีจัง’ หรือ ‘ชอบชายบริสุทธิ์’ อะไรท�ำนองนี้ เลย เวิร์สเทลสวดอ้อนวอนอยู่ในใจ ด้วยอายุของเขา หากถูกเยาะหยันหรือ แดกดันมีแต่จะท�ำให้ทนรับไม่ไหวและจะยิง่ ละอายใจมากขึน้ ถ้าต้องถูกมอง เป็นสัตว์หายากที่น่าลิ้มลองแล้วละก็ สู้ยอมให้อีกฝ่ายหยุดทุกการกระท�ำลง ยังจะดีเสียกว่า! แคมป์เบลล์กระตุกยิ้มมุมปากแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแค่ ขยับตัวแนบชิดเขามากขึ้นจนเนื้อตัวแทบผสานกันเป็นหนึ่งเดียว ชายหนุ่ม โน้มหน้าประทับจูบลงบนเปลือกตา ปลายจมูก ริมฝีปาก ก่อนจะซุกไซ้ไปตาม ซอกคอ กระดูกไหปลาร้า บดจูบพรมไปทั่วทั้งตัว พร้อมกับขยับมือปลุกเร้า ความต้องการที่ช่วงล่างไปด้วย ส่วนกลางล�ำตัวซึ่งถูกฟอนเฟ้นอย่างเอาใจ ขยายขนาดจนแข็งขึง ความรู้สึกที่ห่างหายไปนานและถูกปลุกเร้าให้ฟื้น ขึ้นมาอีกครั้งนี้ท�ำให้เวิร์สเทลเคลิบเคลิ้มหลงใหล นัยน์ตาหลับพริ้ม อารมณ์ เตลิดเพริดไปอย่างยากจะระงับ ทันใดนัน้ แคมป์เบลล์กข็ ยับตัวลุกขึน้ จับตัวเขาพลิกนอนคว�ำ่ อยูบ่ น โซฟาอย่างคล่องแคล่ว เวิร์สเทลเริ่มใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น เขาเหลือบ มองเห็นอีกฝ่ายก�ำลังหยิบขวดเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋า “เจลหล่อลื่นช่วยเพิ่มความชุ่มชื้นน่ะ” แคมป์เบลล์กระซิบบอกคล้ายก�ำลังหยอกเย้าด้วยการเป่าลมข้างหู เขา จากนัน้ จึงเทเจลใสลงบนแผ่นหลังเนียนเรียบ กลิน่ หอมอ่อนๆ ฟุง้ กระจาย เข้าจมูก ส่งผลไปยังประสาทรับกลิ่นในสมอง ท�ำให้รู้สึกผ่อนคลาย ชายหนุม่ พรมนิว้ ลูบไล้นวดคลึงจากลาดไหล่ไปจนถึงสะโพกกลมกลึง ของเวิร์สเทล “ส่วนไวสัมผัสทีส่ ดุ ของมนุษย์กค็ อื …ผิวหนัง” แคมป์เบลล์บอกด้วย 23

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 เสียงแหบพร่า ใบหน้ า หล่ อ เหลาโน้ ม ลงมาจู บ ซั บ ไปตามล�ำคอและลาดไหล่ เวิรส์ เทลรูส้ กึ ผ่อนคลายสบายไปทัง้ เนือ้ ตัว เขารูส้ กึ ได้ถงึ ฝ่ามืออุน่ ทีล่ บู ไล้เลือ่ น ต�่ำลงมาเรื่อยๆ จนถึงเนินเนื้อหนั่นแน่นทั้งสองข้าง มือนั้นเคล้นคลึงไปทั่ว ผิวเนื้อไวสัมผัส ร่างของเวิร์สเทลบิดเร่าด้วยความเสียวซ่าน รับรู้ได้ถึงมือที่ เคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว แรงบีบคลึงที่หนักแน่น ก่อนที่สัมผัสนั้นจะ แปรเปลี่ยนเป็นความนุ่มนวลอ่อนโยน นิ้วแข็งค่อยๆ เบียดแทรกเข้าไปใน ช่องทางอุ่นนุ่มคับแคบ เสียงครางเครือเงียบหาย เวิร์สเทลก�ำลังพยายามปรับตัวให้ชินกับ สิง่ แปลกปลอมทีล่ ว่ งล�ำ้ เข้ามา จากหนึง่ นิว้ ถูกเพิม่ เป็นสอง กดย�ำ้ ควานลึกไป ทัว่ ช่องทางอย่างชำ�่ ชอง ผนังนุม่ เต้นตุบตอบรับถีร่ วั หลังผ่านการเตรียมพร้อม ครูใ่ หญ่ อีกฝ่ายก็ถอนนิว้ ออกเพือ่ ทดแทนด้วยสิง่ ทีแ่ ข็งแกร่งกว่า สิง่ นัน้ รุกราน เข้ามาในตัวเขา เวิร์สเทลตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับเขยื้อน แม้จะมีถุงยางกั้นกลาง ระหว่างผิวเนือ้ อ่อนไหว แต่เขาก็ยงั รับรูถ้ งึ รูปร่างและความร้อนระอุของสิง่ นัน้ ได้อย่างชัดเจน ผู้รุกรานเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวล ระมัดระวัง เขาจึงไม่รู้สึก เจ็บปวดมากนัก แต่การมีบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ข้างในก็ท�ำให้รู้สึกไม่สบาย เนื้ อ สบายตั ว สั ก เท่ า ไร ช่ อ งทางคั บ แคบถู ก ขยั บ ขยายออกอย่ า งติ ด ขั ด แคมป์เบลล์ใช้มือข้างหนึ่งรั้งเอวเขาเข้าไปใกล้ มืออีกข้างรูดรั้งไปตามความ ยาวของส่วนอ่อนไหวเพื่อช่วยปลุกเร้าอารมณ์ ริมฝีปากจูบซับที่หลังใบหู ขบเม้มติ่งเนื้อนุ่ม สร้างความเสียวซ่านให้จู่โจมไปทั่ว ร่างกายที่แข็งเกร็งเริ่ม ผ่อนคลายลงทีละน้อย แคมป์เบลล์จึงฉวยโอกาสนั้นกระดกสะโพกส่งตัวตน ผ่าวร้อนเข้าออกในโพรงเนื้อนุ่มด้วยท่วงท�ำนองที่เนิบนาบ อ้อยอิ่ง 24

เจินอิ่ง เวิร์สเทลกัดฟันรับแรงกระทั้นจากอีกฝ่ายที่ก�ำลังสอดแทรกเข้ามา ในตัวเขา ขณะที่ภายในใจก�ำลังสับสน ความรู้สึกบางอย่างก็แล่นเข้ามาใน ร่างอย่างกะทันหัน เขารู้สึกร้อนวูบในท้องน้อยราวกับมีกระแสไฟฟ้าแรงสูง แล่นพล่านไปทั่ว ผิวเนื้อสั่นสะท้านขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ แรงปรารถนาที่ถูก ปลุกเร้าในตอนนี้พุ่งทะยานสูงขึ้นไปถึงก้านสมอง ริมฝีปากที่เม้มแน่นเผลอ หลุดเสียงครางครวญออกมาอย่างไม่อาจกลั้น ในนาทีทสี่ ติเริม่ ล่องลอย สะโพกของเขาถูกยกขึน้ สูง แคมป์เบลล์เร่ง จังหวะกระทั้นเข้ามารุนแรงและหนักหน่วงขึ้น มือที่สัมผัสส่วนอ่อนไหวของ เขาเร่งขยับถี่รัวตามความรู้สึกของเจ้าตัว ใบหน้าเนียนขาวของเวิร์สเทลใน ตอนนี้ผ่าวร้อนแดงเรื่อ เสียงลมหายใจหอบหนักสลับกับเสียงครวญคราง อย่างน่าไม่อาย ร่างกายท่อนบนพาดอยูก่ บั ทีท่ า้ วแขนของโซฟา แขนขาอ่อน ระทวย ทว่าส่วนกลางกายกลับดูขงึ ขัง แข็งแรงยิง่ กว่าส่วนอืน่ เขาไม่รวู้ า่ เวลา ผ่านไปนานเท่าไร รับรู้เพียงแรงกระตุ้นสุดซ่านเสียวที่ส่งต่อมาจากอีกฝ่าย ปลุกเร้าความรู้สึกและแรงปรารถนาจนยากจะควบคุม จวนเจียนจะทะลัก ทลายอยู่รอมร่อ ในที่ สุ ด ก็ ไ ม่ อ าจทนสะกดกลั้ น อี ก ต่ อ ไป เสี ย งสะอื้ น แหบพร่ า คลอเคล้ากับเสียงหายใจหอบหนัก สลับกับเสียงครางครวญดังขึ้น เวิร์สเทล ปลดปล่อยความสุขสมออกมาเต็มฝ่ามืออีกฝ่าย เขาคงไม่ได้ท�ำให้โซฟาราคาแพงเปื้อนใช่ไหม? เวิร์สเทลคิดอย่าง อ่อนแรงขณะซุกหน้าลงกับท่อนแขนทั้งสองของตน หลังความเร่าร้อน ผ่านพ้น ความรู้สึกมืดมนก็จู่โจมเข้ามาในใจ นี่คือการเปิดตัวว่าเป็นเกย์ครั้งแรกของเขา เป็นเซ็กซ์กับผู้ชาย ครั้งแรก และเป็นการมีสัมพันธ์เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีหลังจากเริดร้าง 25

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ห่างเรื่องนี้ไปนาน ไม่น่าเชื่อเลยว่า ‘ครั้งแรก’ ของเขาจะเกิดขึ้นกับคน แปลกหน้าที่รู้จักกันยังไม่ทันข้ามวัน และที่น่าตกใจไปมากกว่านั้นก็คือ เขา รู้สึกได้ถึงความยอดเยี่ยมชนิดที่จะติดตราตรึงใจไม่รู้ลืม “ฉั น คิ ด ว่ า รู ้ วิ ธี ที่ จ ะท�ำให้ น ายมี ค วามสุ ข แบบลื ม ไม่ ล งแล้ ว ” แคมป์เบลล์พูดด้วยน�้ำเสียงหยอกเย้าแหบพร่า ขณะจับร่างที่ยังคงสั่นระริก ของเวิร์สเทลให้พลิกกลับมานอนราบ ริมฝีปากได้รูปเลื่อนขึ้นประกบจูบ ริมฝีปากของเขาอย่างอ่อนหวาน ขณะกระซิบถาม “ชอบหรือเปล่า?” เวิรส์ เทลตัดสินใจผงกศีรษะรับด้วยใบหน้าแดงจัด เผลอตัวเผลอใจ ให้อีกฝ่ายไปถึงขนาดนี้ เขาไม่อาจท�ำปากแข็งปฏิเสธได้อีก “ดีมาก เพราะฉันก็รับปากไม่ได้หรอกนะว่าจะรักษาความเป็น สุภาพบุรุษได้ถึงเมื่อไร” พูดจบแคมป์เบลล์กจ็ บั เรียวขาเปล่าเปลือยทัง้ สองของเวิรส์ เทลแยก ออกกว้าง แล้วแทรกตัวเข้ามาอยู่ตรงกลาง คนที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ดู ร้อนแรงมากกว่าเมื่อครู่ ไฟปรารถนาลุกโชนอยู่ในดวงตาสีน�้ำตาลคู่นั้น เวิรส์ เทลรับรูถ้ งึ แก่นกายแข็งแกร่งทีก่ ระแทกเข้ามาภายในช่องทาง คับแคบอ่อนนุ่ม สิ่งผ่าวร้อนนั้นบดเบียดเสียดสี ส่งแรงกระทั้นหนักหน่วงเข้า มาครั้งแล้วครั้งเล่า แรงปรารถนาทะยานสูง ความปั่นป่วนเสียวซ่านรวม สุมกันอยู่ตรงท้องน้อย แผ่นหลังเพรียวบางของเวิร์สเทลแอ่นโค้ง ทั้งร่าง บิดเร่า กล้ามเนื้อทุกส่วนเกร็งกระตุกตอบรับอย่างกระตือรือร้น เขาส่งเสียง ร้องครางกระเส่าอย่างไม่อาจห้าม ในสมองว่างเปล่าขาวโพลนไปชั่วขณะ ทุ ก ครั้ ง ที่ แ ก่ น กายของอีกฝ่ายแทรกลึกเข้ามาจะกระทบถูกจุดอ่อนไหว ความซ่านเสียวแล่นพล่านไปทั่วทุกอณูเนื้อจนไม่อาจควบคุมตัวเองได้ เวิรส์ เทลเผลอหลุดเสียงร้องครวญครางอย่างไม่อาจห้าม ครูใ่ หญ่จงึ ได้สติวา่ 26

เจินอิ่ง นี่เป็นเรื่องที่น่าอับอาย ชายหนุ่มจึงดึงมือตัวเองขึ้นมางับ เพื่อปิดบังเสียง น่าอายนี้ “อย่าท�ำแบบนั้น...ฉันชอบฟังเสียงนาย” ริมฝีปากอุน่ ร้อนของแคมป์เบลล์เลือ่ นมากระซิบทีร่ มิ หูดว้ ยน�ำ้ เสียง สั่นพร่า แล้วดึงมือเขาออกจากปากอย่างนุ่มนวล จับมันไปพาดไว้บนไหล่ ตัวเอง วงแขนแกร่งกอดกระชับเอวเขาแนบแน่น แล้วโดยไม่คาดคิด อีกฝ่าย ก็พลิกตัว จับเขานั่งซ้อนบนตัก ยกสะโพกของเขาขึ้นสูง แล้วกระดกเอว ส่งความแข็งแกร่งร้อนผ่าวของตัวเองเข้ามาในร่างของเขาอย่างหนักหน่วง โจนจ้วงเข้าสู่ส่วนลึกเร้นในร่างกายราวกับไม่รู้จักอิ่ม พวกเขาระเริงรักกันอย่างบ้าคลัง่ และเร่าร้อน จากโซฟา ย้ายไปห้อง นอน ต่างฝ่ายต่างกอดตระกองกันและกันไปที่เตียง ท่อนเนื้ออุ่นยังคงสอด ประสานเคลื่อนตัวเข้าออกไม่ยอมห่าง เช่นเดียวกับเสียงร้องครวญคราง น่าอายที่ยังดังก้องไม่ขาดสาย เวิร์สเทลไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่า ตัวเองจะสามารถมีค�่ำคืนอัน แสนเร่าร้อนและบ้าคลั่งได้ถึงเพียงนี้ กล้ามเนื้อทุกส่วนดูเหมือนจะไวสัมผัส ขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ เพียงถูกอีกฝ่ายลูบไล้ก็กระตุกเกร็งจนแทบเป็นตะคริว เขาจ�ำไม่ได้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนหรือสุขสมกันไปคนละกี่รอบ ในตอน ที่เปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง ก็รับรู้เพียงว่าเป็นอรุณรุ่งวันใหม่ ล�ำคอแห้งผาก ปวดร้าวไปทั่วตัว โดยเฉพาะขาและบั้นท้าย ราวกับว่ากล้ามเนื้อทุกส่วนใน ตัวร้าวระบม ทว่าภายในใจกลับรู้สึกอิ่มเอมอย่างลึกล�้ำ ชายหนุ่มกะพริบตาถี่ๆ ไล่ความง่วงงุน ต้องใช้เวลาครู่หนึ่งกว่าจะ ตั้งสติ นึกทบทวนเรื่องราวทั้งหมด และนึกออกว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน เขาก�ำลังนอนทอดกายระทดระทวยอยู่บนเตียงหลังใหญ่ สไตล์ 27

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 หลุยส์สุดหรู ปูด้วยผ้าปูที่นอนของ Mascioni ซึ่งเป็นผ้าลินินอย่างดี ดวงตา สีฟ้าครามทอดมองไปยังส่วนของระเบียงใหญ่ซึ่งอยู่ติดกับห้องนอน… ใช่แล้ว! เขายังอยู่ในห้อง Royal Terrace Suite ของแคมป์เบลล์ ไม่รวู้ า่ เจ้าของห้องหายไปไหน ทีข่ า้ งตัวเขาในตอนนีถ้ กู แทนทีด่ ว้ ยถาดเงินซึง่ มีอาหารเช้าแบบอเมริกนั ชุดใหญ่ ทัง้ กาแฟ น�ำ้ ผลไม้ เบคอน ชีส ขนมปัง และ ฟริททาร์ทาร์1วางอยู่บนนั้น พร้อมกระดาษโน้ตที่มีข้อความเขียนไว้ เวิร์สเทลหยิบมาอ่านแล้วก็หลุดเสียงหัวเราะเบาๆ ออกมาอย่างไม่ อาจห้าม แคมป์เบลล์เขียนก�ำชับนั่นโน่นนี่ราวกับเขียนใบสั่งยา และลงท้าย ว่า ‘ไปคุยงาน เดี๋ยวกลับมา J.C.’ หลังอ่านข้อความทั้งหมดซ�้ำไปซ�้ำมาหลายรอบ เวิร์สเทลก็เก็บ กระดาษชิ้นเล็กนั้นไว้อย่างทะนุถนอม กินอาหารเช้าจนหมดตามที่อีกฝ่าย ก�ำชับไว้อย่างว่าง่าย จากนั้นก็เข้าไปนอนแช่ในอ่างอาบน�้ำขนาดใหญ่ สวม กางเกงชั้นในตัวใหม่แกะกล่องที่แคมป์เบลล์เตรียมไว้ให้อย่างใส่ใจ จากนั้น ก็สวมเสื้อคลุมอาบน�้ำแล้วเดินลงมายังชั้นล่างของห้องพัก ร่องรอยต่างๆ ทีเ่ กลือ่ นกลาดอยูใ่ นห้องนัง่ เล่นเมือ่ คืนอันตรธานหาย ไปหมดแล้ว บนโต๊ะน�้ำชามีกล่องใบเล็กที่เขียนชื่อเขาวางอยู่ ชายหนุ่มจึงถือ วิสาสะเปิดมันออก ในนั้นมีโทรศัพท์มือถือไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุด เมื่อเปิดดูจึง รู้ว่าข้อมูลต่างๆ ถูกถ่ายโอนมาจากโทรศัพท์เครื่องเก่าของเขาเรียบร้อยแล้ว เวิร์สเทลเม้มริมฝีปากแน่น ความรู้สึกรื่นรมย์ค่อยๆ เจือจางลง หัวคิ้วมุ่นเข้าหากันโดยอัตโนมัติ ไม่รู้ท�ำไมตอนหยิบโทรศัพท์เครื่องนี้ขึ้นมา เขาถึงได้รู้สึกว่าตัวเองช่างน่าสมเพชและแสนต�่ำต้อย 1

ฟริททาร์ทาร์ (Frittata) ไข่เจียวสไตล์อติ าเลียนหรือทีเ่ รียกว่า Italian Omlet สามารถใส่เนือ้ สัตว์ ชีส ผัก หรือพาสต้าได้ตามชอบ

28

เจินอิ่ง ขณะก�ำลังสับสนกับความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง เสียงเคาะประตูก็ ดังขึ้น “คุณเวิร์สเทล เป็นเกียรติที่ได้พบครับ” เมื่อเปิดประตูออก ชายสวมสูทเนี้ยบกริบที่ยืนตัวตรงอยู่หน้าห้องก็ ก้มศีรษะทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม “ผมเป็นผู้จัดการฝ่ายบริหารจาก Brooks Brothers สามท่านนี้คือ ช่างตัดเสือ้ และผูช้ ว่ ย...” ด้านหลังของชายผูน้ นั้ มีคนยกกล่องกระดาษใบใหญ่ และกล่องใส่อปุ กรณ์เย็บผ้าอีกสามคน ทุกคนต่างโค้งค�ำนับทักทายเขาอย่าง พร้อมเพรียง “คุณแคมป์เบลล์ให้พวกเรามาให้บริการกับคุณครับ” ดวงตาของเวิร์สเทลเบิกกว้างด้วยความงงงัน “ให้บริการผม...?” รูต้ วั อีกทีเวิรส์ เทลก็ยนื อยูบ่ นแท่นลองชุด โดยมีชา่ งตัดเสือ้ และผูช้ ว่ ย ก�ำลังท�ำการวัดขนาดตัวอย่างละเอียดทุกจุดเพือ่ ปรับขนาดชุดให้เข้ารูป พอดี ตัวอย่างสมบูรณ์แบบ เขารูส้ กึ สับสน จับต้นชนปลายไม่คอ่ ยถูก คิดไม่ถงึ เลยว่าสุดท้ายแล้ว เรือ่ งราวจะลงเอยในรูปแบบนี้ เวิรส์ เทลได้รจู้ ากปากของผูจ้ ดั การฝ่ายบริหาร ว่าแคมป์เบลล์โทรไปสัง่ ซือ้ ชุดและให้น�ำมาจัดส่งทีโ่ รงแรมตัง้ แต่เช้า ในกล่อง กระดาษเหล่านั้นนอกจากจะมีเสื้อเชิ้ต เสื้อนอก กางเกงขายาวแล้ว ยังมี รองเท้าหนัง เนกไท เข็มขัดกระทั่งกระดุมข้อมือปะการังก็ตระเตรียมไว้อย่าง ครบถ้วนด้วยความใส่ใจ “รูปร่างคุณได้สดั ส่วนดีมากนะครับ เข้ากับเสือ้ สูทของเราได้พอดี แค่ ปรับแก้เล็กน้อยเท่านั้น” ช่างตัดเสื้อบอก ซึ่งเวิร์สเทลก็คิดว่านี่เป็นการพูด เยินยอลูกค้าตามมารยาทเท่านัน้ “ส่วนกางเกง เมือ่ เทียบกับส่วนสูง ต้องเรียน 29

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ตามตรงว่าคุณออกจะผอมไปสักหน่อย” ช่างตัดเสื้ออธิบายแล้วสาละวนแก้ ขนาดกางเกง ซึ่งถือเป็นหนึ่งในงานที่ซับซ้อนที่สุด เวิร์สเทลอยากจะบอกกับช่างตัดเสื้อเหลือเกินว่า แค่รัดเข็มขัดให้ แน่นๆ ก็น่าจะแก้ปัญหานี้ได้ ไม่ต้องแก้ใหม่ให้ยุ่งยาก เพราะปกติเขาก็แค่ คาดเข็มขัดรัดให้แน่นไว้ก็ใช้ได้แล้ว “ขออนุญาตเรียนถามนะครับ คุณถนัดไว้ทางซ้ายหรือทางขวา ครับ?” ช่างตัดเสื้อใช้เข็มหมุดกลัดส่วนที่ต้องแก้ไขไว้ขณะเอ่ยถาม “อะไรนะครับ? อะไรซ้าย อะไรขวา?” เวิร์สเทลถามกลับด้วยสีหน้า งุนงง “เอ่อ ของคุณ...” ช่างตัดเสือ้ ชีม้ อื มาทีเ่ ป้ากางเกงของเขา นีเ่ ป็นค�ำถามส�ำคัญทีส่ ดุ ใน การตัดชุดสุภาพบุรุษสไตล์ Haute Couture2 “อ้อ...” เวิร์สเทลเพิ่งบรรลุ เขาพยายามปั้นสีหน้าให้ดูสงบนิ่งแล้ว ตอบออกไป “เอ่อ...ขวาครับ” ‘พระเจ้า!’ ชายหนุม่ อุทานอยูใ่ นใจ นีส่ นิ ะชีวติ ของคนในสังคมชนชัน้ สูง แม้แต่จุดลับเฉพาะส่วนตัวก็ยังพิถีพิถัน มุ่งมั่นที่จะห่อหุ้ม ซุกซ่อนให้ได้ อย่างสมบูรณ์แบบ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงต่อมา ช่างตัดเสื้อก็แก้ชุดเสร็จเรียบร้อย พวกเขา บอกให้เวิรส์ เทลลองสวมดูอกี ครัง้ หลังจากกล่าวค�ำสรรเสริญประจบประแจง จนพอใจ ทั้งหมดก็โค้งค�ำนับแล้วจากไปอย่างสุภาพ ภาพสะท้อนที่เห็นจากบานกระจกตรงหน้าคือชายหนุ่มในชุดสูท 2

Haute Couture หรือสไตล์โอ กูตูร์ หมายถึงการตัดเย็บเสื้อผ้าส�ำหรับชนชั้นสูง เป็นงานที่ ละเอียดประณีตมาก จุดเด่นอยู่ที่การออกแบบและตัดเย็บเพื่อเน้นอัตลักษณ์เฉพาะตัว ส่งให้ รูปร่างของผู้สวมใส่ดูดี มีสง่า และช่วยอ�ำพรางจุดที่ควรซ่อนเร้น

30

เจินอิ่ง เรียบหรูที่ถูกตัดเย็บอย่างประณีต เขาแค่นยิ้มขื่นให้กับเงาร่างนั้นพลางทอด ถอนใจ รู้ดีว่านี่เป็นเพียงแค่ความฝันสวยหรูในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น ตอนนี้ เวทมนตร์สนิ้ สุดลงแล้ว และเขา...ควรจะลืมตาตืน่ จากความฝันแสนหวานนี้ เสียที! เวิร์สเทลหยิบโทรศัพท์มือถือ คีย์การ์ด และข้าวของไม่กี่ชิ้นของ ตัวเอง จากนั้นจึงออกจากห้องพักสุดหรู กดลิฟต์ลงมายังชั้นหก จัดการเก็บ สัมภาระที่มีเพียงน้อยนิดยัดใส่กระเป๋าแบบลวกๆ แล้วรีบลงไปเช็กเอาต์ที่ เคาน์เตอร์ดา้ นล่าง ก่อนจะเดินออกจากโรงแรมโดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับ ไปมอง ชายหนุ่มก้าวเท้าออกจากสถานีรถไฟใต้ดิน เดินขึ้นบันได แล้วจึง หยุดยืนอยู่ริมถนนครู่หนึ่ง ชุดสูทเรียบหรูพอดีตัว รองเท้าหนังแท้ราคาแพง เนกไทเข้าชุดและ กระดุมข้อมือปะการัง รูปลักษณ์ของตัวเขาในตอนนี้ไม่เพียงขัดกับกระเป๋า เดินทางราคาถูกในมือ แต่ยังดูไม่เข้ากับบรรยากาศของเขตชุมชนที่แสนจะ ธรรมดา จึงไม่แปลกทีจ่ ะตกเป็นเป้าสายตาของใครหลายคนทีเ่ ดินผ่านไปมา เวิร์สเทลสูดลมหายใจเข้าลึก อากาศไม่สดชื่นนัก อีกทั้งยังอับชื้น นิดๆ แต่นี่ก็เป็นอากาศที่เขาคุ้นเคย ชายหนุ่มเหลียวมองรอบกายอยู่ครู่หนึ่ง จึงแน่ใจว่าเวทมนตร์เสื่อมสลายและตัวเขาได้กลับคืนสู่โลกแห่งความ เป็นจริงแล้ว ชายหนุม่ หลุบตาลงเล็กน้อย ไหล่หอ่ งุม้ หลังจากเดินเลีย้ วซ้ายเลีย้ ว ขวาบนเส้นทางที่แสนคุ้นเคย เวิร์สเทลก็มาหยุดอยู่หน้าอะพาร์ตเมนต์ซึ่ง ก่อด้วยอิฐสีแดง เขาเดินผ่านประตูเข้าไป ก้าวเท้าขึน้ บันไดช้าๆ จนถึงชัน้ สาม 31

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ล้วงกุญแจออกมา เปิดประตูเข้าไป เขาได้ยินเสียงฝีเท้า จากนั้นหญิงสูงวัย ซึง่ มีเส้นผมสีบรอนซ์เงินก็โผล่หน้าออกมาจากห้องครัว พอเห็นเขา สีหน้าของ เธอก็แสดงความประหลาดใจ “อ้าว จอห์น ท�ำไมกลับมาเร็วนักล่ะ!” “คุณนายโรบินสัน” เวิร์สเทลส่งยิ้มให้พร้อมกับเดินเข้าไปหา “ผม พักผ่อนพอแล้วครับ ที่นั่นน่าเบื่อมาก...แล้วคุณโรบินสันล่ะครับ?” “ออกไปเดินเล่นจ้ะ เลยถือโอกาสไปซื้อของด้วย” เวิร์สเทลหันมองรอบตัวแล้วถามต่อด้วยน�้ำเสียงเป็นกังวล “เอมิลี่ เป็นยังไงบ้างครับ?” “เอมิลี่ นางฟ้าตัวน้อยน่ะเหรอจ๊ะ เธอน่ารักมาก ไม่ดื้อเลย คืนแรก เธอหอบนิดหน่อย แต่หลังจากนั้นทุกอย่างก็เรียบร้อยดี...” พอเห็นสีหน้าที่ เผือดสีลงของเวิร์สเทล คุณนายโรบินสันก็รีบอธิบายต่อ “แค่หายใจไม่ออก ครู่เดียว ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกจ้ะ อย่าห่วงไปเลย” เวิร์สเทลฝืนยิ้มขณะพยักหน้ารับรู้ แต่ในใจยังคงกังวลและนึกโทษ ว่าเป็นความผิดของตัวเอง “ที่จริง...ผมไม่ควรไปที่โรงแรมนั่นเลย...” “จอห์น เธอน่ะควรจะพักผ่อนบ้าง อย่าฝืนตัวเองจนเกินก�ำลังเลย นะจ๊ะ เดี๋ยวจะป่วยไข้ไปซะก่อน” หญิงชราตบบ่าเขาเบาๆ อย่างปลอบโยน ด้วยความเมตตาและเห็นใจ “โรงเรียนใกล้จะเลิกแล้ว ท�ำไมเธอไม่รีบไปรับ นางฟ้าตัวน้อยก่อนล่ะ ไปเซอร์ไพรส์เอมิลี่หน่อยสิ” จริ ง สิ น ะ! เขาลื ม คิ ด เรื่ อ งนี้ ไ ป เวิ ร ์ ส เทลจงใจไม่ เ ปลี่ ย นเสื้ อ ผ้ า คว้าคุกกี้ที่ฝากล่องวาดเป็นรูปเด็กผู้หญิง Eloise ไปเป็นของฝาก ก่อน กระวีกระวาดออกจากบ้านไปอย่างเบิกบาน 32

เจินอิ่ง เขาแอบหวั ง จะได้ เ ป็ น พ่ อ ที่ ลู ก สาวสามารถภาคภู มิ ใ จได้ บ ้ า ง เพราะชีวิตในโลกแห่งความเป็นจริงนั้นเขาก็เป็นแค่พนักงานคนหนึ่งของ ซูเปอร์มาร์เก็ต COSTCO ไม่ใช่นักข่าวอย่างที่บอกกับแคมป์เบลล์ นั่นเป็น เพียงความฝันอันยิ่งใหญ่ในอดีตของเขาเท่านั้น ตัง้ แต่อดีตจนถึงปัจจุบนั ชีวติ ของเขามักพบเจอกับความผิดหวังและ ฝันสลาย อย่างเช่นแม้เขาจะรู้สึกว่ากัปตันทีมอเมริกันฟุตบอลที่โรงเรียนมี เสน่ห์ น่าสนใจกว่าเชียร์ลีดเดอร์มาโดยตลอด แต่เอาเข้าจริงในวัยคะนอง เช่นนั้น เขาก็ยังเผลอไผลไปกับการเชื้อเชิญของเด็กสาวหน้าอกโตซึ่งเป็น หัวหน้าทีมเชียร์ลีดเดอร์อยู่ดี เขาเคยวางแผนไว้ว่าจะสารภาพความจริงว่าตัวเองเป็นเกย์ในพิธี จบการศึกษาของมหาวิทยาลัยเบย์เลอร์ จากนั้นก็จะออกจากเท็กซัส เมืองที่ เติบโตมา ทว่าสิ่งที่วางแผนไว้กลับไม่เป็นไปตามนั้น เพราะในช่วงปิดเทอม ฤดูใบไม้ผลิตอนเรียนอยู่ปีสาม เขาดื่มเหล้าเมาข้ามวันข้ามคืนในงานปาร์ตี้ สังสรรค์จนพลาดพลั้งท�ำผู้หญิงท้อง หลังจากนั้นก็ต้องพักการเรียนเพื่อ แต่งงานกับเธอ สุดท้ายความฝันเกือบทั้งหมดของเขาก็พังครืน เรียนไม่จบ เปิดเผย เรือ่ งทีเ่ ป็นเกย์ให้ใครรูก้ ไ็ ม่ได้ แม้วา่ จะได้ออกจากบ้านเกิดสมใจ แต่นนั่ ก็เป็น เพราะถูกบิดาประกาศตัดพ่อตัดลูกและขับไล่ออกมา ท่ามกลางเศษซากความหวังและความฝันทีพ่ งั ทลาย ยังมีสงิ่ หนึง่ ที่ พอจะช่วยชุบชูจิตใจเขาได้บ้าง...เอมิลี่ ลูกสาวของเขา หลังจากเธอลืมตาดู โลก เขาก็พยายามท�ำทุกอย่างเพื่อรักษาสัมพันธภาพภายในครอบครัว ซึ่งก็ ดูเหมือนอะไรต่อมิอะไรจะเริ่มเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น ทว่าตอนเอมิลี่ อายุได้สองขวบ เรื่องราวที่ก�ำลังจะด�ำเนินไปได้ด้วยดีนั้นกลับหักมุมยิ่งกว่า 33

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ละคร เอมิลมี่ อี าการคล้ายเป็นหวัด แต่ปากและเล็บเป็นสีมว่ ง หายใจไม่ออก เขาจึงรีบน�ำเธอไปส่งโรงพยาบาล หลังการตรวจวินจิ ฉัยจึงรูว้ า่ ลูกสาวของเขา เป็นโรคหัวใจพิการแต่ก�ำเนิดชนิดเขียวที่เรียกว่า Tetralogy of Fallot หรือ TOF หลังจากนั้นชีวิตของเวิร์สเทลก็เริ่มก้าวเข้าสู่ขาลงอย่างแท้จริง มีคนเคยกล่าวไว้วา่ ‘พลังแห่งโชคชะตานัน้ เป็นดุจศิลายักษ์ทกี่ ลิง้ ลง จากเนิน’ ซึ่งเวิร์สเทลก็รับรู้ผ่านประสบการณ์ชีวิตของตัวเองว่า...เป็นเช่นนั้น จริงๆ เทพเจ้าแห่งความอับโชคจัดสรรความเลวร้ายมาฉุดกระชากชีวติ เขาให้ ตกต�ำ่ ลงด้วยความเร็วสูงราวกับรถไฟหัวกระสุนทีล่ มื ใส่เบรก ทีย่ อดเยีย่ มทีส่ ดุ ก็คือ ในนาทีที่เขาก�ำลังพยายามให้ก�ำลังใจตัวเองว่านี่คงเป็นก้นบึ้งของ หุบเหวแล้ว ไม่น่าจะมีเรื่องเลวร้ายกว่านี้ได้อีก แต่เทพแห่งความอับโชคก็ยัง สูอ้ ตุ ส่าห์ลงทุนลงแรงขุดหลุม เพือ่ เหยียบยำ�่ ให้เขาตกตำ�่ ลงไปมากยิง่ ขึน้ กว่า เดิม ถ้าจะไล่เรียงกันจริงๆ แล้ว เวิร์สเทลเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ตัวเขา นั้นจัดว่าตกลึกลงมายังนรกขุมไหนแล้ว อันทีจ่ ริงจะอยูใ่ นนรกขุมทีส่ บิ เก้าหรือขุมทีย่ สี่ บิ ก็คงไม่ตา่ งกัน เพราะ ถึงอย่างไรเขาก็ปีนขึ้นไปไม่ไหวอยู่ดี เวิร์สเทลเคยคิดถึงขนาดว่าที่ป้าย หลุมศพของเขา...แน่นอนว่านั่นหมายความว่าถ้าหากเขามีเงินมากพอที่จะ ซื้อหลุมศพและท�ำป้ายไว้ล่วงหน้า ค�ำจารึกบนนั้นคงเขียนไว้ว่า... ‘จอห์น เวิร์สเทล บุรุษผู้หดหู่ สิ้นหวัง มืดมน และสุดท้ายเขาได้ ลาลับจากโลกนี้ไปอย่างน่าเวทนา’ บางทีอาจเพราะตอนนั้นพวกเขายังเด็กเกินไป จึงกล้าพอที่จะเสี่ยง แต่กลับไม่มีความกล้ามากพอที่จะรับผิดชอบ นีน่า หญิงสาวซึ่งเป็นแม่ของ เอมิลแี่ ละเป็นอดีตภรรยาของเขาจึงไม่อาจทนแบกรับความกดดันได้อกี ตอน เอมิลอี่ ายุสขี่ วบ นีนา่ ซึง่ บอกว่าจะออกไปซือ้ ยาจึงจากไปโดยไม่กลับมา สอง 34

เจินอิ่ง สัปดาห์หลังจากนั้น เขาก็ได้รับหนังสือขอหย่าจากเธอ เขาไม่เคยรักนีนา่ ดังนัน้ จึงไม่ต�ำหนิทเี่ ธอทอดทิง้ เขาไป เธอมีสทิ ธิท์ ี่ จะแสวงหาความสุขให้กับตัวเองในจุดนี้ แต่ส�ำหรับลูกสาวของพวกเขา มัน ไม่ยุติธรรมเลยสักนิดไม่ใช่หรือ? ด้วยเหตุนี้เวิร์สเทลจึงต้องท�ำหน้าที่เป็นทั้ง พ่อและแม่ เขาทุ่มเทความรักให้กับเอมิลี่เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า และนางฟ้า ตัวน้อยคนนี้ก็เป็นความสุขเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตของเขาตลอดหลายปีที่ ผ่านมา การรักษาโรคหัวใจของเอมิลตี่ อ้ งใช้เงินจ�ำนวนมาก ต้องดูแลเอาใจ ใส่อย่างใกล้ชิด และต้องพาไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลสม�่ำเสมอ แม้ เวิร์สเทลจะทุ่มเทด้วยพลังใจเต็มร้อย ทว่าพลังกายของเขากลับถดถอยลง เรือ่ ยๆ เดิมทีเขาก็ไม่ใช่ผชู้ ายแข็งแรงบึกบึนอยูแ่ ล้ว หลายปีมานีร้ า่ งกายจึงมี แต่ทรุดโทรมลงจนเรียกได้ว่าย�่ำแย่ยิ่งกว่าดอกเบี้ยเงินฝากของธนาคาร เสียอีก ก่อนหน้านี้เขาเคยเป็นคนขับรถส่วนตัวของนายธนาคารคนหนึ่ง มี รายได้สงู พอสมควร เวลาในการท�ำงานก็คอ่ นข้างอิสระ จึงสามารถแบ่งเวลา มาดูแลลูกได้ แต่จๆู่ เจ้านายของเขาก็เจอพิษวิกฤตทางเศรษฐกิจการเงินเข้า ท�ำให้เขาถูกเลิกจ้าง กว่าจะได้งานใหม่ในซูเปอร์มาร์เก็ตก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เขา ต้องท�ำงานหนักถึงสิบชั่วโมงต่อวันแลกกับรายได้ที่ค่อนข้างต�่ำ เงินที่ได้มา เพียงพอแค่จ่ายค่ายาและค่ารักษาที่จ�ำเป็นจริงๆ เท่านั้น พร้อมกับรายได้ที่ ลดลง สีหน้าของเขาก็แย่ลงทุกวันเช่นกัน ขอบตาหมองคล�ำ้ จนแทบจะกลาย เป็นหมีแพนด้าอยู่รอมร่อ เนื้อตัวก็ผอมเซียวเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก หลายวันก่อนในที่ท�ำงาน เขาถูกลังกระดาษใบใหญ่ตกใส่ศีรษะ โชคดีที่ลังใบนั้นบรรจุกล่องกระดาษเช็ดปาก ท�ำให้เขาสลบไปแค่ครึ่งชั่วโมง 35

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 แต่ไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส หลังจากอาการดีขึ้นเจ้านายก็เรียกไปพบ “เวิ ร ์ ส เทล นายเพิ่ ง อายุ แ ค่ นี้ ฉั น ไม่ ต ้ อ งการให้ น ายกลายเป็ น พนักงานอายุนอ้ ยทีส่ ดุ ในบริษทั ทีท่ �ำงานหนักเกินไปจนขาดใจตายหรอกนะ ใครรู้เข้า ภาพลักษณ์ของบริษัทคงพังไม่เป็นท่า” ด้วยเหตุผลนี้ เจ้านายจึงอนุญาตให้เขาใช้วันหยุดประจ�ำปีแบบกึ่ง บังคับเป็นเวลาหนึง่ สัปดาห์ มิหน�ำซำ�้ คุณนายโรบินสันเจ้าของอะพาร์ตเมนต์ ทีเ่ ขาเช่าอยูย่ งั ใจดี อาสารับเป็นพีเ่ ลีย้ งช่วยดูแลลูกสาวให้ ทุกคนคะยัน้ คะยอ ให้เขาไปท่องเที่ยวพักผ่อนที่โรงแรมสุดหรูนั่น หวนนึ ก ถึ ง เรื่ อ งราวสุ ด อั ศ จรรย์ ที่ ไ ด้ พ บเจอในโรงแรมแห่ ง นั้ น เวิร์สเทลก็หลุดยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ผิวแก้มร้อนผ่าวขึ้นมาทันที นั่นเป็น ค�่ำคืนแห่งความตื่นเต้นเร้าใจดุจพายุอันแสนบ้าคลั่งครั้งแรกในรอบหลายปี เปรียบเสมือนความชุ่มชื่นที่เข้ามาชดเชยความโชคร้ายที่เขาต้องประสบพบ เจอแบบไม่หยุดหย่อนตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาควรขอบคุณพระผู้เป็นเจ้า ที่ทรงเมตตา และนางฟ้าแม่ทูนหัวที่รับฟังค�ำวิงวอน ขณะที่คิดเช่นนั้น จู่ๆ เวิร์สเทลก็เงยหน้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ สายตาพลันเหลือบเห็นไม้กางเขนบน หลังคาโบสถ์ เขาก้าวเท้าเดินไปที่นั่นทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด เวิร์สเทลยืนอยู่หน้าไม้กางเขน ล้วงมือเข้าไปในหยิบเงินในกระเป๋า กางเกงที่มีอยู่เพียงไม่กี่เหรียญออกมาหย่อนใส่กล่องบริจาค จุดเทียนหน้า แท่นบูชา จากนัน้ จึงสวดอธิษฐานขอพรจากพระผูเ้ ป็นเจ้า ขอให้พระองค์ชว่ ย คุม้ ครองลูกสาว กล่าวขอบคุณทีท่ �ำให้คนอย่างเขาสามารถมีคำ�่ คืนแสนวิเศษ เขาได้เปิดเผยรสนิยมทางเพศทีแ่ ท้จริงของตัวเองเป็นครัง้ แรก ด้วยการใช้เวลา ร่วมกับคุณหมอแคมป์เบลล์ ชายหนุ่มที่แทบจะเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ ใน ห้องสุดหรูของโรงแรม Plaza Hotel ที่แสนจะโด่งดัง โชคดีเหลือเกินที่ความ 36

เจินอิ่ง สัมพันธ์ลึกซึ้งกับเพศเดียวกันครั้งแรกของเขาไม่ใช่การหิ้วผู้ชายข้างทางไป นอนในห้องเล็กๆ แคบๆ น่าสังเวชตามโรงแรมม่านรูดราคาถูก หลังกล่าวค�ำขอบคุณพระเจ้าอยู่ครู่ใหญ่ เขาก็จุดเทียนอีกหนึ่งเล่ม ครั้งนี้ไม่มีความปรารถนาใดๆ เพียงแค่อยากสรรเสริญพระคุณของพระองค์ ด้วยใจจริง จากนั้นก็ออกจากโบสถ์เพื่อไปรับเอมิลี่ที่โรงเรียน เพียงแค่กา้ วเท้าพ้นประตูโบสถ์ เสียงดนตรีแปลกๆ ทีไ่ ม่คนุ้ หูกด็ งั ขึน้ จากกระเป๋ากางเกง เวิร์สเทลขมวดคิ้วครุ่นคิด ก่อนจะนึกออกว่าเป็นเสียง เรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ ชายหนุ่มหยิบมันออกมาดู หมายเลข ที่แสดงอยู่บนหน้าจอเป็นหมายเลขที่ไม่รู้จัก เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ ตัดสินใจกดรับสาย “ท�ำไมถึงกลับไปก่อน?” เสียงนั้นท�ำให้เขาตัวแข็งทื่อ โทรศัพท์ในมือแทบจะหลุดร่วง “คะ...คุณหมอแคมป์เบลล์...?” “จอห์น” เสียงนั้นเรียกชื่อเขาอย่างหนักแน่นคุ้นเคย “ฉันคิดว่าเรา ‘สนิท’ กันมากพอที่จะเรียกชื่ออีกฝ่ายได้แล้วนะ” แคมป์เบลล์เอ่ยด้วยเสียง กลัว้ หัวเราะมาตามสาย “ฉันโทรไปทีล่ อ็ บบี้ พนักงานบอกว่านายเช็กเอาต์ไป แล้ว ท�ำไม? คงไม่ใช่เพราะไม่ชอบ Brooks Brothers หรอกนะ? สงสัยว่าฉัน จะต้องเปลี่ยนช่างตัดเสื้อใหม่...” “ไม่ครับ ไม่ใช่ ทุกอย่างยอดเยี่ยมมาก ผมชอบ...เสื้อผ้า...มากๆ” เวิร์สเทลละล�่ำละลักตอบ “คุณไม่จ�ำเป็นต้องเปลี่ยนช่าง...” “นายชอบก็ดแี ล้ว แน่นอนว่าฉันหมายถึงเสือ้ ผ้า” อีกฝ่ายพูดเย้าแหย่ ติดตลก “ตกลง ฉันจะเชื่อค�ำพูดนาย ไม่เปลี่ยนช่างตัดเสื้อ ความจริงฉันเอง ก็เบื่อเรื่องจุกจิกพวกนี้เต็มที ปกติพวกเขาส่งอะไรมาให้ฉันก็ใส่ๆ ไปตามนั้น 37

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 นั่นละ” ถ้อยค�ำเหล่านัน้ ผ่านหูไปอย่างเลือ่ นลอย เพราะขณะนีใ้ นสมองของ เวิร์สเทลก�ำลังเต็มไปด้วยความสับสน “เอ่อ...คะ...แคมป์เบลล์ มะ ไม่ใช่...คุณหมอ...” เวิรส์ เทลตะกุกตะกัก อยู่นาน เพราะไม่แน่ใจว่าควรเรียกอีกฝ่ายอย่างไรดี ในที่สุดก็ตัดสินใจว่าไม่ ควรท�ำตัวสนิทสนมมากเกินไป “คุณหมอแคมป์เบลล์ คุณมีเบอร์ผมได้ยงั ไง?” ดูเหมือนคู่สนทนาจะไม่ชอบใจค�ำสรรพนามที่เขาใช้นัก เสียงที่พูด ประโยคต่อมาจึงเข้มขึ้นจนรู้สึกได้ “คือแบบนี้นะ จอห์น” ชายหนุ่มไม่ตอบค�ำถามและจงใจเน้นเสียง เรียกชื่อเขาจนรู้สึกได้ “เกี่ยวกับเรื่องโรคที่นายถามเมื่อวาน มีหลายอย่างที่ ฉันยังอธิบายไม่ชดั เจน นายพอมีเวลาว่างหรือเปล่า? ฉันอยากค่อยๆ อธิบาย ในส่วนนั้นให้ละเอียดอีกครั้ง” เวิร์สเทลมองเนื้อสเต็กในกระทะบนเตาที่ก�ำลังส่งเสียงดังฉ่าๆ แล้ว ยื่นมือไปพลิกเนื้อครึ่งสุกครึ่งดิบกลับด้านด้วยอาการคล้ายหุ่นยนต์ ก่อนจะ โรยโรสแมรี่ลงไปอย่างใจลอย “คุณพ่อ! หนูไม่เอาโรสแมรี่นะคะ” เด็กหญิงตัวน้อยซึ่งมีเส้นผมสีแดงที่ก�ำลังนั่งท�ำการบ้านอยู่บนโต๊ะ กินข้าวรีบร้องบอก “อ้อ จริงด้วย” เสียงนั้นท�ำให้เวิร์สเทลได้สติ หลุดออกจากภวังค์ “งั้นชิ้นนี้พ่อกินเองจ้ะ” เขาคีบชิ้นเนื้อซึ่งสุกได้ที่ขึ้นมา วางเนื้อชิ้นใหม่ลงไป “เอมิลี่ หนูก�ำลังท�ำการบ้านอะไร?” “เตรียมรายงานของวันพรุ่งนี้ค่ะ” เอมิลี่ตอบ “หัวข้อของหนูคือ 38

เจินอิ่ง โอดิซูส” “ที่โรงเรียนสอนเรื่องต�ำนานเทพเจ้ากรีกแล้วเหรอ?” “เปล่าค่ะ แต่คุณพ่อเคยเล่านิทานเรื่องนี้ให้ฟังหลายรอบ จนหนูจ�ำ ได้ขึ้นใจเลยค่ะ” เวิร์สเทลละสายตาจากเตาหันมามองเอมิลี่ ลูกสาววัยสิบขวบของเขาดูผ่ายผอมกว่าเด็กวัยเดียวกัน ริมฝีปาก ขาวซีดจนออกเขียวอมม่วงนิดๆ เพราะอาการป่วย ท�ำให้ส่วนใหญ่เอมิลี่ต้อง นอนพักรักษาตัวอยู่แต่บนเตียง โดยมีเวิร์สเทลคอยเฝ้าดูแล เขาจึงพยายาม สรรหานิทานเรื่องนั้นเรื่องนี้มาเล่าให้ลูกฟังเพื่อให้ผ่อนคลาย ทั้งนิทานเด็ก เทพนิยาย และต�ำนานต่างๆ เมื่อไม่รู้จะหานิทานอะไรมาเล่า เขาจึงเริ่มแต่ง นิทานขึน้ เอง เอมิลชี่ อบนิทานทีเ่ ขาแต่งมาก นีจ่ งึ เป็นกิจกรรมยามว่างทีส่ ร้าง ความบันเทิงระหว่างพวกเขาสองพ่อลูกได้ดีที่สุด “แต่ดูเหมือนคุณครูแซนดี้จะรู้สึกว่าหัวข้อรายงานของหนูยากกว่า เพื่อนคนอื่นมากเกินไป” “คุณพ่อขา คุณครูแซนดี้พูดแบบนั้นก็เพราะอยากหาข้ออ้างมาคุย กับคุณพ่อเท่านั้นละค่ะ” เมื่อตอนบ่าย เวิร์สเทลสวมชุดสูทสุดหรูเนี้ยบกริบตั้งแต่ศีรษะจรด ปลายเท้าไปยืนรอรับเอมิลี่ที่หน้าประตูโรงเรียน ไม่น่าแปลกใจเลยที่สายตา ทุกคูจ่ ะจ้องมองมาทางเขา พอครูแซนดีเ้ หลือบมาเห็นเขาเข้าก็ตรงรีเ่ ข้ามาหา อย่างว่องไว ใบหน้าของหญิงสาวเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มหวานหยด ทว่า น�้ำเสียงกลับเจือความกังวล เธอเล่าเรื่องการเรียนของเอมิลี่ให้ฟังด้วยสีหน้า วิตกว่า ถึงแม้เด็กหญิงจะเรียนดีแต่ความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมห้องนั้นเรียก ได้ว่าค่อนข้างแย่มาก 39

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 “ดูจากอายุและสุขภาพของเอมิลี่แล้ว ฉันเข้าใจดีค่ะว่าเป็นเรื่อง ล�ำบากมากส�ำหรับคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวอย่างคุณ สิ่งส�ำคัญที่เอมิลี่ต้องการคือ ความรักจากครอบครัวที่สมบูรณ์ มีท้ังพ่อและแม่ ฉันหวังว่าเราจะมีโอกาส คุยเรื่องนี้กัน...เป็นการส่วนตัว” ครูแซนดี้ขยับเข้าใกล้เขามากขึ้น “...ว่าจะ ท�ำให้เอมิลี่มีความสุขได้ยังไง” เวิร์สเทลได้แต่หัวเราะเบาๆ ท่าทางหม่นหมองของเขาคงดึงดูด ผู้หญิงที่มีสัญชาตญาณความเป็นแม่สูงให้หันมาสนใจได้โดยง่าย “ผม...” “คุณพ่อคะ หนูปวดหัว” เอมิลี่เดินมายืนข้างๆ แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย จับมือเขาไว้ก่อนจะหันไปบอกคุณครู “คุณครูแซนดี้ หนูกลับก่อนนะคะ” “เอมิลี่ หนูไม่ชอบครูแซนดี้เหรอ?” “เธอเป็นจอมวางแผน เวลาพูดกับหนูเธอจะท�ำเสียงแว้ดๆ ใส่ แต่ พอคุยกับคุณพ่อจะท�ำเสียงอ่อนเสียงหวาน” เด็กหญิงยักไหล่ “คุณพ่อล�ำบาก มามากแล้ว หนูอยากให้คณ ุ พ่อได้เจอคนทีร่ บั ผิดชอบแล้วก็เอาใจใส่ตอ่ ความ รู้สึกของคุณพ่อค่ะ” เวิรส์ เทลดึงตัวลูกสาวเข้ามากอดแนบอก ความรูส้ กึ สับสนบางอย่าง เกิดขึ้นในใจ เอมิลี่ลูกสาวของเขาเพิ่งจะอายุสิบขวบแต่กลับมีความคิดเป็น ผู้ใหญ่ขนาดนี้ ความทุกข์ยากของเขาท�ำให้ลูกโตเกินตัวไปหรือเปล่า หลังรับประทานมือ้ ค�ำ่ กับเอมิลแี่ ละครอบครัวโรบินสันแล้ว เขาก็อยู่ ท�ำรายงานกับลูกจนเสร็จ ใกล้สามทุม่ แล้ว เวิรส์ เทลนัง่ ดูโทรทัศน์อยูบ่ นโซฟา แต่สายตากลับเหลือบมองนาฬิกาอยูต่ ลอด ท่าทางกระสับกระส่ายอย่างเห็น ได้ชัด เป็นอย่างนั้นอยู่พักใหญ่ ในที่สุดชายหนุ่มก็ทนต่อไปไม่ไหว จ�ำต้อง เอ่ยปากกับคู่สามีภรรยาโรบินสัน 40

เจินอิ่ง “เอ่อ คือว่า ขอโทษนะครับ พอดี ผมนึกขึ้นได้ว่ามีธุระที่ต้อง...” ไม่รอให้เวิร์สเทลพูดจบ คุณนายโรบินสันรีบเอ่ยขึ้นทันที “ไปเถอะจ้ะ นานๆ จะมีวันหยุดสักทีนี่นะ อย่ากังวลไปเลย ฉันจะ ดูแลเอมิลี่ให้เอง” “ขอบคุณมากครับ ผมจะรีบกลับมาก่อนห้าทุ่ม” เวิร์สเทลยิ้มให้ด้วยความซาบซึ้งแล้วรีบลุกจากโซฟาเดินออกจาก บ้านไป

41

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1

บทที่ 3 รูปทรงของอาคารแห่งนีม้ ที งั้ ความงามสง่า สือ่ ถึงความเป็นมืออาชีพ และดูทนั สมัยราวกับพิพธิ ภัณฑ์ศลิ ปะสมัยใหม่ พืน้ ทีส่ เี ขียวทางด้านหลังก็ให้ ความรู้สึกผ่อนคลายและช่วยส่งเสริมคุณภาพชีวิตของผู้คน ดวงตาของเวิร์สเทลซึ่งมองดูอาคารศูนย์การแพทย์ชื่อดังนั้นเปี่ยม ไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เขารู้ว่าแผนกศัลยกรรมทรวงอกโดยเฉพาะ อย่างยิ่งที่เกี่ยวกับหัวใจของที่นี่ดีที่สุดในย่านฝั่งตะวันออก และอาจจะยอด เยี่ยมที่สุดในประเทศเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะเป็นการปลูกถ่ายอวัยวะ การผ่าตัด หัวใจ ล้วนมีผลงานดีเยี่ยมที่ยืนยันได้ถึงฝีมือคุณภาพ แน่นอนว่าในราคาที่ แพงลิบลิ่ว เขาฝันอยากให้เอมิลี่ได้เข้ารับการรักษาที่นี่มาโดยตลอด แต่ต่อให้ ใช้เงินประกันสุขภาพ เงินประกันการว่างงาน และเงินประกันค่ารักษา พยาบาลทั้งสามอย่างของเขารวมกันแล้ว ก็ยังไม่พอจ่ายกระทั่งเงินมัดจ�ำ ค่าผ่าตัดด้วยซ�้ำ จึงไม่ต้องพูดถึงการจะให้หมอมือดีเป็นผู้ลงมือผ่าตัดให้ 42

เจินอิ่ง เลิกหวังเรื่องนั้นไปได้เลย เมือ่ ช่วงบ่าย ตอนได้รบั สายจากแคมป์เบลล์ เขารูส้ กึ มึนงงจนตัง้ ตัว ไม่ตดิ จึงหลุดปากรับค�ำอีกฝ่ายซึง่ ขอนัดพบเขาอีกครัง้ ในค�ำ่ คืนนี้ แคมป์เบลล์ ให้เขาเลือกสถานทีท่ สี่ ะดวก เวิรส์ เทลคิดอยูค่ รูห่ นึง่ จึงเสนอว่าให้มาเจอกันที่ ด้านหน้าของศูนย์การแพทย์แห่งนี้ พอได้ยินแบบนั้นแคมป์เบลล์ก็หัวเราะ อย่างอารมณ์ดี “เลือกที่นั่นงั้นเหรอ...นายนี่ใส่ใจคนอื่นดีจังนะ น่ารักชะมัด” แม้จะรูส้ กึ สงสัยกับถ้อยค�ำนัน้ อยูเ่ ล็กน้อย แต่เวิรส์ เทลก็ไม่ได้ซกั ถาม อะไร และในตอนนีเ้ ขาก็ก�ำลังก้มหน้าดูนาฬิกาข้อมือ...สามทุม่ สิบห้านาที ถึง เวลานัดแล้ว อั น ที่ จ ริ ง เขาคาดเดาไว้ ตั้ ง แต่ แ รกแล้ ว ว่ า อี ก ฝ่ า ยน่ า จะมาสาย ศัลยแพทย์หัวใจชื่อดังจะให้ความส�ำคัญต่อการนัดหมายกับคู่นอนคืนเดียว อย่างเขาได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้เลยทีอ่ กี ฝ่ายจะมาตรงตามเวลานัดเป๊ะ ทว่า พอเหลือบมองไปยังประตูทางเข้าศูนย์การแพทย์ ก็เห็นร่างของใครคนหนึ่ง ก�ำลังเดินตรงมา ถึงตอนนีเ้ วิรส์ เทลจึงเพิง่ เข้าใจว่าเพราะเหตุใดตอนเขาบอก สถานที่นัดหมาย แคมป์เบลล์จึงหัวเราะแล้วพูดออกมาเช่นนั้น ชายหนุม่ มองป้ายชือ่ ‘ศูนย์การแพทย์แคมป์เบลล์’ ทีต่ ดิ เด่นหราอยู่ ด้านหน้าอาคารด้วยอาการตกตะลึง จริงอยู่ว่า ‘แคมป์เบลล์’ เป็นหนึ่งใน นามสกุลที่มีผู้ใช้มากที่สุดในประเทศนี้ แต่เรื่องนี้ชัดเจนอยู่ในตัวของมันเอง อยู่แล้ว เป็นตัวเขาเองนั่นละที่โง่งมจนไม่รู้จักปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมด เข้าด้วยกัน แม้แคมป์เบลล์จะเป็นนามสกุลที่มีคนใช้มาก แต่ครอบครัว แคมป์เบลล์ที่เป็นศัลยแพทย์หัวใจชื่อดังจะมีสักกี่ครอบครัวกันล่ะ? ตอนนี้เขาได้ข้อสรุปแล้วว่าที่แท้เจสส์ แคมป์เบลล์ ก็คือทายาทของ 43

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ตระกูลแคมป์เบลล์ซึ่งเป็นเจ้าของศูนย์การแพทย์แห่งนี้ ความจริงที่เพิ่ง ประจักษ์ท�ำให้เวิร์สเทลเกิดความคาดหวังอันน่ารังเกียจขึ้นมาทันที เขาเป็น ตัวอับโชคทีใ่ ช้ชวี ติ อยูใ่ นขุมนรก ไม่อยากเชือ่ เลยว่าทีใ่ ต้พภิ พแห่งนี้ นอกจาก นรกแล้วยังมีแร่ธาตุล�้ำค่าซุกซ่อนตัวอยู่ และดูเหมือนว่าครั้งนี้ เขาจะขุดพบ เหมืองทองล�้ำค่ามหาศาลเข้าโดยบังเอิญ เมื่อเจอหน้าและทักทายกันแล้ว ล�ำดับต่อไปก็เป็นไปตามคาด เวิร์สเทลรู้ดีว่านี่เป็นการนัดหมายเพื่อน�ำไปสู่จุดสุดท้ายคือขึ้นเตียง ดังนั้น หลังจบมื้ออาหารค�่ำ เขาจึงไม่อิดเอื้อนเมื่อแคมป์เบลล์พาไปที่คอนโดของ ตัวเองซึง่ อยูห่ า่ งจากศูนย์การแพทย์ดว้ ยการเดินเพียงสิบนาที ชายหนุม่ บอก ว่าซื้อที่นี่ไว้ส�ำหรับพักผ่อนในช่วงที่ต้องท�ำงานตอนดึก เมื่อย่างเท้าก้าวเข้าสู่ ตัวตึก เวิร์สเทลก็เตรียมใจไว้ว่าหลังก้าวพ้นประตูห้องเข้าไป พวกเขาจะต้อง โผเข้ากอดก่ายกันอย่างเร่าร้อนและโรมรันกันบนเตียงทันที แต่เหตุการณ์กลับไม่เป็นเช่นนั้น แคมป์เบลล์พาเขาเข้าไปในห้อง ใช้ เ วลาในการเดิ น ชมสถานที่ อ ยู ่ พั ก ใหญ่ เมื่ อ เรื่ อ งกลั บ ตาลปั ต รเช่ น นี้ เวิร์สเทลจึงอดที่จะรู้สึกประดักประเดิดขึ้นมาไม่ได้ จนเมื่อพวกเขาเดินชมมาถึงห้องนอนซึ่งเป็นห้องสุดท้าย เมื่อก้าว เข้าไปด้านใน แคมป์เบลล์ก็จับมือเขาให้หันมาสบตา บรรจงจูบแผ่วเบาที่ ริมฝีปาก ก่อนจะค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ ภายใต้ จุมพิตที่ทั้งสุภาพ นุ่มนวลและอ่อนโยนนั้น แฝงความเย้ายวน เปี่ยมไปด้วย พลังแห่งการชักจูงโน้มน้าวให้คล้อยตาม แคมป์เบลล์แสดงความเป็นเจ้าของ ด้วยการครอบครองริมฝีปากไว้เนิ่นนาน โดยไม่ปล่อยให้เขาขัดขืน ต่อต้าน หรือปฏิเสธ ระหว่างที่จุมพิตดูดดื่มหวานฉ�่ำซึ่งชวนให้เคลิบเคลิ้มเผลอไผล 44

เจินอิ่ง ด�ำเนินไปนั้น เข่าของแคมป์เบลล์ก็บดเบียดแทรกเข้ามากลางหว่างขาของ เวิร์สเทล ส่วนกลางกายผ่าวร้อนของทั้งคู่แนบชิดเสียดสีกัน เวิร์สเทลรู้สึก ราวกับทุกตารางนิ้วของผิวเนื้อก�ำลังสั่นระริก เลือดในกายคล้ายหลั่งไหลมา รวมตัวกันตรงท้องน้อย หลังจากต่างฝ่ายต่างช่วยกันปลดเปลื้องเสื้อผ้า เวิร์สเทลรู้สึกว่า สมองมึนงงพร่าเลือน จดจ�ำอะไรแทบไม่ได้ รูส้ กึ ตัวอีกครัง้ ร่างของเขาก็อยูใ่ ต้ ร่างของแคมป์เบลล์แล้ว มือข้างหนึ่งเกี่ยวกระหวัดโอบคออีกฝ่าย มืออีกข้าง ยันหัวเตียงไว้ ใบหน้าของเขาซุกซบอยู่ตรงซอกคอหอมกรุ่น ริมฝีปากคราง ครวญเรียกชื่อแคมป์เบลล์ด้วยเสียงหวานแว่วอย่างเผลอไผล มิหน�ำซ�้ำใน บางช่วงตอนยังครางเสียงกระเส่าจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์ สะโพกถูกยกขึ้นสูง จากนั้นแคมป์เบลล์ก็ยกขาของเขาขึ้นไปเกาะ เกี่ยวไว้ที่เอวตัวเอง ขยับโจนจ้วงเคลื่อนส่วนผ่าวร้อนแข็งแกร่งเข้ามาในช่อง ทางอุ่นนุ่ม กระแทกกระทั้นอย่างหนักหน่วง เป็นจังหวะสอดรับกับสะโพกที่ พลิ้วไหวไปมาของเวิร์สเทล หน้าท้องของพวกเขาฉ�่ำนองไปด้วยธารน�้ำที่หลั่งรินออกมา ความ สุขสมแล่นพล่านไปทัว่ ตัวตามการเคลือ่ นไหวสอดแทรกของอีกฝ่าย เอวบาง บิดเร่าอย่างน่าอายด้วยความเสียวซ่านอันเกินทน เสียงครวญครางดังระงม ทุกครั้งที่ถูกสัมผัสตรงจุดเร้า ทั้งตื่นเต้น ซ่านเสียว ราวกับข้างในตัวจะระเบิด ออกมาเสียให้ได้ ในท้องน้อยพลุ่งพล่าน แรงปรารถนาทะยานขึ้นสูงลิบแล้ว ระเบิดออก จู่โจมไปทั่วร่าง ส่วนกลางกายขยายใหญ่ พองแน่นไปด้วย เส้นเลือดที่ปูดโปน ในสมองขาวโพลนไม่หลงเหลือสิ่งใดอยู่อีกนอกจากร่าง ของคนที่แนบชิด เวิร์สเทลในตอนนี้หลงเพริดไปกับไฟปรารถนาที่ถูกจุดขึ้น มาจากเบื้องลึกของจิตใจ ร่างผอมบางเคลื่อนไหวไปตามจังหวะเร่าร้อน 45

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 สุดแท้แต่อีกฝ่ายจะเป็นผู้ชักพาไป ในนาทีที่รู้สึกคล้ายจวนเจียนจะขาดใจ เวิร์สเทลกัดฟันกระถดร่าง ถอยหนี หวังจะหลุดพ้นจากความทรมานอันแสนหวาน แต่นั่นกลับเป็น เหมือนการเชิญชวนให้อีกฝ่ายยิ่งกระแทกแทรกตัวสอดลึกเข้ามาในตัวเขา มากขึน้ เวิรส์ เทลรูส้ กึ ราวกับตัวเองเป็นสัตว์หลงทางทีเ่ ดินมาติดกับดัก ทัง้ ร่าง สั่นเทิ้มด้วยแรงอารมณ์อย่างไม่อาจห้าม ได้แต่เปล่งเสียงร้องครวญคราง ราวกับต้องการความช่วยเหลือ สองแขนโอบรัดร่างแข็งแกร่งด้วยกล้ามเนื้อ ของแคมป์เบลล์ไว้แน่น ขณะแอ่นกายด้วยความเสียวสะท้าน แคมป์เบลล์ใช้มอื ข้างหนึง่ รัง้ เอวเขาให้เข้ามาแนบชิดมากยิง่ ขึน้ มือ อีกข้างจับขาของเขาให้แยกออกกว้าง ท่อนเนือ้ ร้อนผ่าวทีต่ อนนีแ้ ข็งขึงเต็มที่ ถูกสอดแทรกกดยำ�้ เข้าไปจนลึกอย่างทีไ่ ม่อาจจะลึกไปมากกว่านัน้ ได้อกี แล้ว จึงกระทั้นร่างสอดเข้า ถอนออก ด้วยจังหวะหนักหน่วงถี่กระชั้นอย่างบ้าคลั่ง เวิร์สเทลหลุดเสียงครางน่าอายออกมาลั่นห้อง เอวบางส่ายรับอย่างเร่าร้อน จนในทีส่ ดุ ก็ไม่อาจทนเก็บกลัน้ แรงปรารถนาทีจ่ ะไปสูค่ วามสุขสมได้อกี ความ รูส้ กึ ทีท่ งั้ หวานลำ�้ ซ่านเสียว เร่าร้อน และลุม่ หลงถูกถ่ายทอดออกมาจนหมด สิ้น ทั้งร่างเกร็งกระตุกจนแทบเป็นตะคริว กล้ามเนื้อภายในช่องทางเร้นลับ โอบกระชับความแข็งขึงของแคมป์เบลล์ที่อยู่ในตัว ทั้งสองปีนป่ายไต่ไปสู่ ฝั่งฝันแห่งความสุขสมพร้อมกัน หลังพายุแห่งแรงปรารถนาผ่านพ้น ร่างของเวิร์สเทลนอนฟุบหมด เรีย่ วแรงอยูบ่ นตัวแคมป์เบลล์ เขาได้ยนิ เสียงหัวใจของอีกฝ่ายทีเ่ ต้นรัวเร็วไม่ ต่างจากของตน อ้อมแขนแข็งแกร่งโอบกอดร่างเขาไว้แนบอก ปลายนิ้วแข็ง ไล้เล่นไปมาบนแผ่นหลังเนียนคล้ายกับก�ำลังปลอบประโลม แคมป์เบลล์ปดั ปอยผมสีบลอนด์ที่เปียกชุ่มของเขาไปทัดไว้ที่หลังใบหู เชยคางเขาขึ้น แล้ว 46

เจินอิ่ง จูบซับตัง้ แต่หน้าผาก ผิวแก้ม จนถึงริมฝีปาก ซำ�้ ไปซำ�้ มาอยูแ่ บบนัน้ ช่างเป็น สัมผัสที่หวานล�้ำเกินค�ำบรรยาย เปลือกตาของเวิร์สเทลปิดลง เพื่อซึมซับ ดื่มด�่ำความสุขสมด้วยอารมณ์ที่วาบหวาม ลมหายใจของพวกเขาค่อยๆ กลับสูส่ ภาวะปกติ จังหวะการเต้นของ หัวใจเริ่มผ่อนคลายลง แคมป์เบลล์มองลึกเข้าไปในดวงตาสีน�้ำทะเล ใช้ นิ้วโป้งไล้ริมฝีปากล่างของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน ก่อนจะพูดด้วยเสียง หนักแน่นเจือกระแสเว้าวอนที่ยากแก่การปฏิเสธ “พรุ่งนี้ พวกเรามาเจอกันอีกนะ” อาจเพราะแรงปรารถนาซ่อนเร้นที่ไม่ได้รับการเติมเต็มมาเนิ่นนาน ท�ำให้เวิร์สเทลหลุดปากตอบรับค�ำร้องขอนั้น เขารู้สึกราวกับร่างกายตัวเอง เป็นอ่างเก็บน�้ำที่ถูกปิดตาย ปริมาณน�้ำในอ่างถูกกักเก็บไว้เต็มล้นจนไม่อาจ มองเห็นก้นอ่าง การพบกับแคมป์เบลล์เป็นหนทางเดียวทีเ่ ขาจะได้ระบายแรง ปรารถนาที่อัดอั้นอยู่ภายใน ซึ่งหลั่งไหลถาโถมดุจน�้ำหลาก ในช่วงหลายปีทตี่ กอยูใ่ นวงล้ออับโชค แคมป์เบลล์เป็นเพียงคนเดียว ที่เขายินยอมคบหาและยอมรับอย่างจริงใจว่าอิ่มเอมในเพศรสที่อีกฝ่าย ปรนเปรอให้ อาจจะดูเห็นแก่ตัวไปสักหน่อย แต่ถ้าลองมองอีกมุม คนที่มีทั้ง รูปลักษณ์ ชื่อเสียง อีกทั้งลีลาบนเตียงยอดเยี่ยมอย่างแคมป์เบลล์ย่อมไม่มี ทางขาดคูข่ าแน่ การทีอ่ กี ฝ่ายนัดเดตกับเขา จึงไม่นา่ ใช่ความรูส้ กึ ทีล่ กึ ซึง้ อะไร เป็นเพียงการเห่อของใหม่แบบชั่วครู่ชั่วยาม ไม่ถึงสัปดาห์ก็คงเบื่อหน่าย ดังนั้นตัวเขาเองก็ไม่จ�ำเป็นต้องรู้สึกผิดบาปในใจที่จะกอบโกยความสุขใน ห้วงเวลานี้เอาไว้ เพราะถึงอย่างไรเมื่อความสัมพันธ์จบลง ก็ถือว่าพวกเขา ต่างได้ผลประโยชน์ร่วมกันทั้งสองฝ่ายมิใช่หรือ 47

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 และเหตุผลอีกอย่างก็คือ เวิร์สเทลก�ำลังติดกับ! ลุ่มหลงอยู่กับภาพ มายาที่ตัวเองเสกสรรค์ขึ้น เขาชอบที่สามารถพูดคุยกับแคมป์เบลล์ได้อย่าง สนุกสนานในทุกเรื่อง กระทั่งบางเรื่องที่เขาไม่เคยเปิดอกคุยกับใครมาก่อน ไม่ว่าหัวข้อสนทนานั้นจะน่าเบื่อเพียงใด แคมป์เบลล์ก็ไม่เคยแสดงอาการ เหนื่อยหน่ายหรือร�ำคาญใส่เขาเลยสักครั้ง ซึ่งนี่อาจจะเป็นมารยาทที่ได้รับ การอบรมเลี้ยงดูมาอย่างดีจากครอบครัวก็เป็นได้ จอห์น เวิร์สเทลในยามที่อยู่กับคุณหมอเจสส์ แคมป์เบลล์นั้น เป็น นักข่าวอิสระผูเ้ ฉียบแหลม ไม่ใช่พอ่ ม่ายลูกติดซึง่ เป็นเพียงพนักงานเล็กๆ ใน ซูเปอร์มาร์เก็ต สองชั่วโมง ตั้งแต่สามทุ่มถึงห้าทุ่ม เป็นช่วงเวลาที่เวิร์สเทลได้หลบ เร้นจากโลกแห่งความเป็นจริง เขาชอบบรรยากาศแห่งความอัศจรรย์ทที่ �ำให้ รูส้ กึ ราวกับก�ำลังอยูใ่ นโลกแห่งเวทมนตร์อนั สดสวยนี้ จนแทบไม่อยากให้มนั เสื่อมสลายไป แต่เขาก็เข้าใจดีว่า ความฝันแสนหวานนี้เปราะบางยิ่งกว่าฟองสบู่ เมื่อวันหยุดยาวสิ้นสุดลง เขาจะต้องกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง ซึ่งนั่นก็คือเวลาที่เรื่องราวแสนอัศจรรย์นี้จะต้องจบสิ้น เพราะตระหนักรูถ้ งึ ความจริงในข้อนี้ ก่อนทีจ่ ะถึงห้วงเวลานัน้ อย่าง น้อยขอให้เขาได้อิ่มเอมกับช่วงเวลาหนึ่งสัปดาห์อันมีค่ายิ่งนี้ให้เต็มที่ คืนวันเสาร์ พวกเขานอนดูหนังเก่าของ Henry Miller ด้วยกันบน เตียง หนังยังด�ำเนินมาไม่ทันจบเรื่อง แคมป์เบลล์ก็สอดมือเข้ามาในกางเกง ของเวิร์สเทล เพราะมีรูปร่างผอมบางท�ำให้การล่วงล�้ำนั้นท�ำได้โดยง่าย อีกทั้งตัวเขาเองก็เหมือนรอให้อีกฝ่ายท�ำแบบนี้อยู่แล้ว สัมผัสเร่าร้อนท�ำให้ เวิร์สเทลส่งเสียงครางวะหวิวออกมาโดยไม่รู้ตัว เลือดในกายร้อนระอุสูบฉีด 48

เจินอิ่ง ไปทั่วร่าง ส่วนกลางกายที่ถูกเคล้นคลึงเริ่มเปียกชื้น สิ บ นาที ต ่ อ มา เสื้ อ เชิ้ ต ของเวิ ร ์ ส เทลก็ ถู ก ปลดกระดุ ม ไปสี่ เ ม็ ด แคมป์เบลล์แนบร่างลงทาบทับ ริมฝีปากอุ่นกดจูบแผงอกตึงแน่น ลากไล้ไป ตามแนวไหปลาร้า ซอกคอ แล้วเลือ่ นกลับมาโลมเลียตุม่ ไตบนยอดอก ฝ่ามือ ใหญ่ฟอนเฟ้นอยู่กับช่วงล่าง หยอกเย้าปลุกเร้าความต้องการอย่างช�่ำชอง สร้างความเร่าร้อนให้ลุกโชนมากขึ้นเรื่อยๆ กางเกงขายาวถูกถอดออกให้ พ้นทาง ขาซ้ายถูกจับให้ยกสูงขึ้นในท่านอนตะแคงโดยมีแคมป์เบลล์นอน ซ้อนกายอยู่ด้านหลัง แก่นกายแข็งแกร่งถูกสอดใส่เข้ามาในตัวเขา ความ สุขสมพุ่งทะยานขึ้นสูง มือข้างหนึง่ ของแคมป์เบลล์เคล้นคลึงปลอบประโลมส่วนกลางกาย ให้เขาอย่างต่อเนื่อง ส่วนมืออีกข้างนวดเฟ้นหยอกเย้าส่วนไวสัมผัสบนยอด อก ปลุกเร้าเพลิงปรารถนาให้โหมกระพือ สะโพกบางเคลื่อนไปตามแรง กระทั้นที่ถูกส่งมาจากด้านหลัง สติพร่าเลือนจนไม่อาจควบคุมตัวเองได้ ฝ่ามือของเวิร์สเทลจิกหมอนไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว แคมป์เบลล์ยังคงส่งความ แข็งแกร่งเข้ามาอย่างต่อเนื่อง มือหนึ่งบิดคางเขาให้หันมารับจุมพิตดื่มด�่ำ ริมฝีปากอุ่นพรมไล้ไปทั่วกรอบหน้า ก่อนจะบดเบียดเรียวปากเข้าหากันด้วย ความคลั่งไคล้ เสียงครางครวญของเวิร์สเทลดังกว่าครั้งไหน เขาร�่ำร้องทุกสิ่งออก ไปตามแรงปรารถนา เพราะนี่อาจเป็นเวทมนตร์ครั้งสุดท้าย ตั้งแต่วันจันทร์ เป็นต้นไปจะครบก�ำหนดวันหยุดยาว เขาจะต้องกลับไปท�ำงานและใช้ชีวิต แบบเดิม ลาก่อน...จอห์น เวิร์สเทลนักข่าวอิสระผู้เฉียบแหลม ต่อแต่นี้ไปใน โลกแห่งความเป็นจริง จะมีแต่จอห์น เวิร์สเทล พนักงานซูเปอร์มาร์เก็ต เรื่อง ราวแสนวิเศษที่เกิดขึ้นนี้จะจบลงอย่างบริบูรณ์ และถูกปิดผนึกอยู่ในความ 49

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ทรงจ�ำของเขาตลอดกาล สี่ทุ่มสิบหกนาที เวิร์สเทลนั่งอยู่บนขอบเตียง เขาค่อยๆ หยิบเสื้อผ้า ขึ้นมาสวมทีละชิ้น สีท่ มุ่ ห้าสิบเอ็ดนาที เขาหันกลับไปมองร่างเปลือยเปล่าทีน่ อนอยูบ่ น เตียงของแคมป์เบลล์ด้วยแววตาอาลัยที่เปี่ยมด้วยความหลงใหลเป็นครั้ง สุดท้าย เวิรส์ เทลรูด้ วี า่ เขาจะต้องโหยหาทุกสิง่ ทีเ่ กิดขึน้ ทีน่ อี่ ย่างแน่นอน รวม ทั้ง...บุรุษผู้ที่มีร่างกาย จิตใจและสติปัญญาดุจเฮอร์มีส1 ที่ได้น�ำพาความ สุขสมและความตื่นเต้นเร้าใจมาสู่ชีวิตของเขา “เจสส์...” เวิร์สเทลเม้มปากด้วยความลังเล ไม่รู้ว่าควรเริ่มต้นกล่าว ค�ำอ�ำลากับอีกฝ่ายอย่างไรดี “จอห์น พวกเราอยู่ด้วยกันแบบนี้เกือบครบหนึ่งสัปดาห์แล้วสินะ?” จูๆ่ แคมป์เบลล์กเ็ ป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดขึน้ ด้วยนำ�้ เสียงจริงจัง “ทุกครัง้ เราได้อยู่ ด้วยกันแค่สองชั่วโมง ไม่ว่าจะกับนายหรือกับฉัน แบบนี้มันก็ดูไม่ค่อยโอเค เท่าไร ฉันคิดว่าเราจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้...” เวิรส์ เทลยิม้ จางๆ กับตัวเอง เป็นอย่างทีค่ ดิ ไว้ไม่มผี ดิ แค่หนึง่ สัปดาห์ แคมป์เบลล์ก็เริ่มเบื่อเขาแล้ว เป็นแบบนี้ก็ดี ให้ฝ่ายตรงข้ามเป็นคนเอ่ยปาก ยุติความสัมพันธ์นี้ด้วยตัวเอง ทุกอย่างจะได้ง่ายขึ้น “ใช่ พวกเราไม่ควรเป็นแบบนี้ต่อไป...” เวิร์สเทลเอ่ยเห็นพ้องเสียง แผ่ว 1

เฮอร์มสี (Hermes) หรือเมอร์ควิ รี่ (Mercury) เป็นเทพแห่งการสือ่ สารและการพูด เป็นบุตรของ ซีอสุ (Zeus) กับมายา (Maia) ชอบสวมหมวกปีกกว้าง สวมรองเท้ามีปกี และถือไม้เท้าทีม่ งี พู นั เป็นผู้ประดิษฐ์พิณและเป็นคนแรกที่จุดไฟได้โดยน�ำเอาไม้สองท่อนมาสีกัน มีรูปร่างงามสง่า อีกทั้งยังถือว่าเป็นเทพเจ้าแห่งการค้า เป็นผู้ปกปักรักษาบรรดาพ่อค้า และมีอีกหน้าที่หนึ่งคือ เป็นผู้น�ำทางวิญญาณมนุษย์ไปสู่ยมโลก

50

เจินอิ่ง “นายก็คดิ แบบนัน้ ? ถ้างัน้ เราก็ตอ้ งมาช่วยกันคิดหาวิธแี ก้ปญ ั หานี”้ แคมป์เบลล์ยนั ตัวลุกขึน้ นัง่ ด้วยท่าทางยินดี “ฉันว่า...เราสองคน...ควรเริม่ ต้น ความสั ม พั น ธ์ ที่ มั่ น คงจริ ง จั ง สั ก ที นายอยู ่ ต ่ อ อี ก หน่ อ ยได้ ห รื อ เปล่ า ? ส่วนฉัน...” เวิร์สเทลตะลึงงันไปสองวินาที ถ้าเขาอยู่ในสถานภาพอื่นที่ไม่ใช่ พนักงานซูเปอร์มาร์เก็ตแถมยังเป็นพ่อม่ายลูกติด ประโยคนี้คงเป็นถ้อยค�ำที่ สร้างความตื่นเต้นยินดีอย่างที่สุดให้กับเขา แต่ทว่าด้วยสถานภาพที่เป็นอยู่ ในนาทีนี้ มันกลับสร้างความตื่นตระหนกจนหัวใจเขาแทบจะกระดอนออก มานอกอก “ปะ...เป็นไปไม่ได้!” เวิรส์ เทลหลุดปากโพล่งออกไปทันทีแบบไม่ทนั ยั้งคิด ครั้งนี้เป็นแคมป์เบลล์ที่นิ่งอึ้งไป ครู่หนึ่งชายหนุ่มจึงหัวเราะแห้งๆ แล้วเอ่ยถามโดยพยายามท�ำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด “เป็นไปไม่ได้? จอห์น นายล้อฉันเล่นใช่ไหม?” เวิร์สเทลส่ายหน้าปฏิเสธแล้วลุกขึ้นยืน แคมป์เบลล์กระโดดลงจาก เตียงทันทีและพยายามหยุดเขาไว้ “ฉันคิดว่านายก็มีความสุขกับ...” แคมป์เบลล์จับแขนเวิร์สเทลไว้ แน่น “หรือนายคิดว่าฉันน่าเบื่อ? หรือว่า...นายไม่ชอบที่ฉันท�ำกับนาย?” “ไม่...ไม่ใช่” เวิรส์ เทลหน้าแดงสลับซีดขึน้ มาทันที พยายามบิดแขน ให้หลุดจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย “ก็อย่างที่คุณพูด ความสัมพันธ์แบบนี้ ไม่ว่าจะกับคุณหรือกับผม มันก็ไม่โอเค พวกเรา...เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้” “สมกับเป็นนักข่าว พูดจาเล่นค�ำได้เก่งจริงนะ” แคมป์เบลล์แค่นยิม้ เพราะคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะใช้ค�ำพูดของตัวเขาเองมาตอกกลับแบบนี้ “ถ้า 51

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ค�ำพูดของฉันท�ำให้นายตีความผิดไป ก็ได้ โอเค ฉันผิดเอง” “เจสส์ ผมขอโทษ ผมไม่...” เวิร์สเทลรีบเอ่ยค�ำขอโทษด้วยท่าทาง ลนลานคล้ายพยายามจะหาทางหนีออกจากทีน่ ใี่ ห้เร็วทีส่ ดุ เขาดึงมืออีกฝ่าย ออกจากแขนตัวเอง แล้วรีบสาวเท้าก้าวยาวๆ ไปที่ประตู “จอห์น ขอร้องละ ช่วยคิดดูใหม่อกี ครัง้ เถอะ” แคมป์เบลล์ไล่ตามมา ติดๆ แล้วรีบเอื้อมมือของตัวเองไปยันประตูปิดไว้ “ก่อนจะพูดค�ำที่ไม่อาจ เรียกคืนได้ออกมา นายช่วยคิดทบทวนให้ดีก่อน จอห์น นายไม่จ�ำเป็น ต้อง ให้ค�ำตอบฉันตอนนี้ก็ได้” เวิร์สเทลก้มหน้าลงเพราะไม่กล้าสบสายตาอีกฝ่าย เขากัดฟันสูด ลมหายใจลึกเข้าปอด แล้วเอื้อมมือไปเปิดประตู ในจังหวะเดียวกันนั้น แคมป์เบลล์ก็ถามขึ้นด้วยน�้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนแรง “พรุ่งนี้ เรามาเจอกันอีก...ได้ไหม?” “...ไว้ผมจะโทรหาคุณ” เวิร์สเทลทิ้งท้ายไว้แค่นนั้ แล้วรีบสาวเท้าก้าวเดินออกจากห้อง โดย ไม่แม้แต่จะหันกลับมาโบกมือลา แคมป์เบลล์เหม่อมองแผ่นหลังของคนที่ ก�ำลังเดินจากไปอย่างรีบร้อน ก่อนที่ร่างนั้นจะค่อยๆ หายลับไปจากสายตา จูๆ่ เขาก็รสู้ กึ ว่าจะไม่ได้เจอหนุม่ เท็กซัสผมบลอนด์ นัยน์ตาสีฟา้ ครามคนนีอ้ กี แล้ว ความคิดทีผ่ ดุ พลุง่ ขึน้ มากะทันหันนี้ สร้างความขุน่ เคืองใจให้เขาอยูล่ กึ ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขา...เจสส์ แคมป์เบลล์ ถูกปฏิเสธ! เจสส์ แคมป์เบลล์ เป็นคนถี่ถ้วนแม่นย�ำ ไม่ใช่หมอทุกคนทีจ่ ะมีคณ ุ สมบัตนิ ี้ และมีคนอีกมากมายทีไ่ ม่ใช่หมอ แต่กลับมีคุณสมบัตินี้ ทว่าความถี่ถ้วนแม่นย�ำของแคมป์เบลล์นั้นนับว่ามี 52

เจินอิ่ง คุณประโยชน์อย่างยิ่งต่อวิชาชีพของเขา มันท�ำให้เขาสามารถผ่าตัดได้โดย เปิดแผลน้อยที่สุด วินิจฉัยโรคได้จากอาการเพียงเล็กน้อยและสั่งยาได้อย่าง ถูกต้อง การท�ำงานของเขาต้องแข่งกับเวลา เพราะทุกนาทีในมือล้วนเชือ่ มโยง กับชีวติ ของผูป้ ว่ ย แคมป์เบลล์รดู้ วี า่ ยิง่ เขาบริหารเวลาได้มปี ระสิทธิภาพมาก เท่าไร นัน่ ยิง่ แสดงว่าเขาเห็นค่าและให้ความส�ำคัญกับชีวติ เพือ่ นมนุษย์มาก ขึ้นเท่านั้น แน่นอนว่าความสามารถขั้นสูงนี้ย่อมมาพร้อมกับผลตอบแทนที่ คุ้มค่า แคมป์เบลล์เป็นหมอที่มีค่าตัวสูง แต่ก็เป็นราคาที่สมเหตุสมผล เขา อาจไม่ใช่พ่อพระ แต่ก็ไม่ใช่คนโลภที่เห็นเงินส�ำคัญกว่าทุกสิ่ง คุณสมบัตทิ งั้ หมดนีห้ ลอมรวมกลายเป็นตัวตนนอกเวลางานของเขา ด้วยเช่นกัน เขาสามารถอ่านนิสัยผู้คนได้อย่างรวดเร็วจากบุคลิก อากัปกริยา หรือการแสดงออกเล็กๆ น้อยๆ นั่นท�ำให้เขารู้ว่าควรปฏิบัติตัวกับคนอื่น อย่างไร แสดงความจริงใจ ให้ความเกรงใจ หรือต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมแผนการ มากแค่ไหน อย่างไรบ้าง เพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เขากับลอว์เรนซ์ บลัดแอกซ์เพื่อนสนิทต่าง ก็เป็นสุดยอดคนดังในรุน่ ขอแค่รสู้ กึ ถูกตาต้องใจใครเป็นพิเศษ ไม่มสี กั ครัง้ ที่ จะต้องผิดหวัง เขากับบลัดแอกซ์จะต่างกันอยู่บ้างก็ตรงที่อีกฝ่ายใช้เทคนิค ของนักรบผู้พิชิตในการเอาชนะ ส่วนตัวเขาเป็นนักสะกดจิตที่นิยมใช้ความ สุภาพอ่อนโยนและสง่างามในการเข้าหาผู้อื่น ก็ใครใช้ให้เขาเป็นหมอหัวใจ ล่ะ เรื่องคว้าใจคนมาครองน่ะถือเป็นความสามารถพิเศษเฉพาะตัวของเขา เลยก็ว่าได้ แคมป์เบลล์มั่นใจว่าตัวเองเป็นคนมีเสน่ห์ ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ เป็นคนหลายใจ เขาก็แค่ด�ำเนินชีวิตตามที่เชกสเปียร์กล่าวไว้ ‘จงรักทุกคน เชื่อใจบางคน และอย่ากระท�ำผิดต่อผู้ใด’ 53

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 แต่เมือ่ ครูเ่ ขาเพิง่ ถูกปฏิเสธจนหน้าหงายเป็นครัง้ แรกในชีวติ ชนิดที่ เหนือความคาดหมายและไม่ทันตั้งตัวเลยว่าความสัมพันธ์อันหวานชื่น ร้อนแรงที่ผ่านมาเกือบสัปดาห์ จะท�ำให้เขาต้องล้มคว�่ำหน้าทิ่มอย่างไม่เป็น ท่าแบบนี้ เขาจ�ำได้ว่าเมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อน ตัวเองตอบรับค�ำเชิญจากสมาคม แพทย์โรคหัวใจแห่งชาติให้ไปร่วมบรรยายเกี่ยวกับงานวิจัยของตัวเอง สมาคมนี้เป็นองค์กรที่มีงบประมาณกองทุนสูง อีกทั้งยังมีศักยภาพในการ ขับเคลื่อนทางเศรษฐกิจของประเทศ ตัวเขาเองไม่ได้มีความประทับใจกับ หน่วยงานนี้นัก แต่ก็รู้ดีว่านอกจากความรู้และการใช้เทคโนโลยีขั้นสูงที่ทัน สมั ย แล้ ว ความก้ า วหน้าในวิช าชีพ ยัง ต้อ งอาศัยการประชาสัมพันธ์ให้ แพร่หลาย ดังนั้นเขาจึงไม่รังเกียจที่จะสานสัมพันธไมตรีอันดีกับสมาคมไว้ เพราะยึดคติว่าไม่ว่าจะอยู่ในสังคมแบบใดก็ต้องปรับตัวให้เข้ากับสังคม แบบนั้นให้ได้ เขาจึงตอบรับค�ำเชิญ รับค่าวิทยากรตามที่ควรได้ รวมถึง สวัสดิการพิเศษคือการเข้าพักในห้องสุดหรูของโรงแรม Plaza Hotel ซึ่งทาง สมาคมจัดเตรียมไว้ให้ในระหว่างที่เข้าร่วมงานสัมมนา ในวันนัน้ ขณะทีเ่ ขาก�ำลังท�ำหน้าทีผ่ บู้ รรยายอยูบ่ นเวที ดูจากสายตา ของผู้มาร่วมงานด้านล่างแล้ว เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านั้นให้ความสนใจใน ชื่อเสียงความเป็นสุดยอดหมอผ่าตัดหัวใจชื่อดังและรูปลักษณ์ภายนอก ของเขามากกว่าเนื้อหาที่บรรยาย เพราะไม่อยากให้ใครผิดหวัง เขาจึงจงใจ โปรยยิม้ ทรงเสน่หช์ วนให้ผคู้ นหลงใหล ทัง้ ทีใ่ นใจเต็มไปด้วยความเบือ่ หน่าย ยี่สิบนาทีผ่านไป จู่ๆ แสงสว่างก็วาบขึ้นเป็นจุดเล็กๆ ภายในห้องที่มีเพียง แสงสลัว ต้นเหตุมาจากการที่บานประตูซึ่งปิดสนิทถูกเปิดออก 54

เจินอิ่ง ‘ไร้มารยาทจริง! งามเริ่มไปตั้งนานแล้วเพิ่งจะโผล่มา!’ แคมป์เบลล์นึกบริภาษในใจอย่างขุ่นข้อง เขาพยายามสะกดกลั้น ความไม่พอใจที่ผุดขึ้นมาเพราะคนไร้มารยาทซึ่งไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือคนนั้น การเข้าห้องประชุมล่าช้าไม่เพียงไม่ให้เกียรติวทิ ยากรซึง่ ท�ำหน้าทีบ่ รรยายบน เวที แต่ยังรบกวนผู้ฟังคนอื่นด้วย ในตอนแรกเขาคิดจะกล่าวติติงคนไร้ มารยาทสักหน่อย แต่พอมองดูดีๆ แล้วก็เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมากะทันหัน เขาเคยนึกอยากรูม้ าตลอดว่า หลังผ่านประสบการณ์โต้ลมพายุโหม กระหน�่ำและน�้ำท่วมใหญ่มากว่าหนึ่งร้อยห้าสิบวัน ในวันที่โนอาห์ได้ก้าว ออกจากเรือและเหยียบย่างลงบนผืนแผ่นดินที่พระผู้เป็นเจ้าประทานพร ให้นั้น ภายในใจของโนอาห์รู้สึกเช่นไร... ชัว่ ขณะนัน้ แคมป์เบลล์จงึ ได้เข้าใจ ความรูส้ กึ ยามได้พบกับท้องฟ้า สีครามสดใสและแสงแดดอันอบอุน่ เจิดจ้าทีส่ อ่ งทะลุผา่ นม่านหมอกหนาลง มา ความรู้สึกเช่นนี้ท�ำให้เขางงงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะได้ตระหนักถึงพระคุณ อันประเสริฐของพระผู้เป็นเจ้าด้วยศรัทธาอันเต็มเปี่ยม ช่วยไม่ได้เลยที่เขาจะเผลอคิดไปว่าเทพบุตรผมบลอนด์ นัยน์ตา สีฟา้ ครามดุจนำ�้ ทะเลใสทีอ่ ยูต่ รงหน้าในตอนนีเ้ ป็นผูท้ พี่ ระผูเ้ ป็นเจ้าประทาน มาให้ ในเวลานี้หัวใจของศัลยแพทย์หัวใจมือหนึ่งอย่างเขาก�ำลังเต้นรัวจน แทบกระดอนออกมานอกอกโดยที่ไม่อาจควบคุมได้ หลังจากนัน้ พวกเขาก็บงั เอิญพบกันที่ Oak Bar ชายหนุม่ ทีพ่ ระเจ้า ประทานมาเอ่ยปากขวนเขากินอาหารค�ำ่ ส�ำหรับแคมป์เบลล์แล้วทัง้ หมดล้วน เป็นสัญญาณดี และเหนือสิ่งอื่นใดคือการที่เขาได้เป็นผู้ชายคนแรกของ คนคนนั้น... แน่นอนว่าเขาไม่สนใจเรือ่ งความบริสทุ ธิผ์ ดุ ผ่อง แต่ในนาทีทไี่ ด้รวู้ า่ 55

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ตนเป็นคนแรกของอีกฝ่าย ความรูส้ กึ ภาคภูมใิ จก็เอ่อล้น ราวกับพระผูเ้ ป็นเจ้า ตอบรับค�ำอธิษฐานของเขาขึ้นมาจริงๆ และพระองค์ไม่ได้ประทานเพียงผืน แผ่ น ดิ น แสนบริ สุ ท ธิ์ ที่ เ ต็ ม ไปด้ ว ยน�้ ำ ผึ้ ง และนมวั ว เฉกเช่ น ที่ ม อบให้ กั บ โนอาห์ แต่ทรงประทานผืนดินที่ยังไม่เคยมีผู้ใดค้นพบมาก่อนให้กับเขา ของขวัญทีพ่ ระเจ้าประทานมาให้ในครัง้ นีม้ ากเกินกว่าทีเ่ ขาจะจินตนาการได้ เป็นยิ่งกว่าทรัพย์สินล�้ำค่าที่ท�ำให้เขาไม่จ�ำเป็นต้องพร�่ำวอนขอสิ่งใดอีก แคมป์เบลล์ยอมรับว่า ในตอนแรกเขาถูกรูปลักษณ์ภายนอกของ อีกฝ่ายดึงดูด จากนั้นก็เป็นมันสมองอันชาญฉลาดน่าชื่นชมที่ถูกปกคลุมไว้ ด้วยเส้นไหมสีบลอนด์เงาสลวยนัน่ แต่เมือ่ ได้แนบชิดอย่างลึกซึง้ เขายิง่ ถูกใจ กับการตอบสนองยามอยู่บนเตียงของอีกฝ่าย ที่ทั้งตรงไปตรงมา จริงใจ ไม่ เสแสร้ง และปราศจากการสงวนท่าที เขารูส้ กึ ได้ตงั้ แต่นาทีนนั้ ว่านีเ่ ป็นความ สัมพันธ์ซึ่งแตกต่างจากทุกครั้งที่ผ่าน สังหรณ์ของเขาช่างแม่นย�ำ ใช่! ไม่เหมือนแม้แต่เศษเสี้ยว เพราะ ชายหนุ่มซึ่งพระเจ้าประทานมาผู้นี้ เป็นคนแรกที่กล้าปฏิเสธเขา! แคมป์เบลล์ออกจากคอนโดด้วยความหงุดหงิด เขาขับรถมาถึงย่าน หมูบ่ า้ นทีห่ รูหรามีระดับ ตลอดทางชายหนุม่ เหยียบคันเร่งจนมิดด้วยความเร็ว ที่แทบทะลุไมล์ แม้จะชื่นชอบการขับรถเร็ว แต่เขาก็มีสติดีเยี่ยม ดังนั้นเพื่อ ความปลอดภัยของตนเองและผู้อื่น ในวันที่ต้องเข้าห้องผ่าตัด ซึ่งปกติแล้ว การผ่าตัดเกี่ยวกับหัวใจจะต้องใช้เวลายาวนานราวเจ็ดถึงแปดชั่วโมง เขาก็ จะกลับไปพักผ่อนที่คอนโด ทว่าในตอนนี้ แม้จะรู้ดีว่าการจับพวงมาลัยขณะที่อยู่ในสภาวะ อารมณ์เช่นนี้ไม่ใช่เรื่องฉลาดนัก แต่จะท�ำอย่างไรได้ เขาไม่สามารถทนอยู่ ในห้องนั้น ไม่สามารถทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่ยังคงพบเส้นผมสีบลอนด์หนึ่ง 56

เจินอิ่ง หรือสองเส้นหลงเหลืออยู่บนนั้นได้ ในที่สุดเขาก็กลับมาถึงบ้านที่แสนจะเป็นระเบียบเรียบร้อย ทว่า เงียบเหงาเศร้าสร้อยได้อย่างปลอดภัย หลังออกตระเวนราตรีพร่าผลาญเวลา ให้หมดไปจนถึงตีหนึง่ แคมป์เบลล์กย็ งั ไม่อาจข่มตาหลับได้ เขาคว้าโทรศัพท์ มือถือขึ้นมา กดหมายเลข ฟังเสียงเรียกที่ดังอยู่สองสามครั้ง เสียงตอบรับซึ่ง เจือความงัวเงียจึงดังขึ้นจากปลายสาย “กาเบรียล ฉันเอง เจสส์” พอได้ยินเสียงอีกฝ่าย แคมป์เบลล์ก็ค่อยรู้สึกดีขึ้นบ้างเล็กน้อย เขา จินตนาการได้เลยว่ากาเบรียล แกสส์แมนคงกดรับสายด้วยอาการสะลึมสะลือ นัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้นคงหรี่ปรือแบบครึ่งหลับครึ่งตื่น แคมป์เบลล์นิยมชมชอบ ผู้มีรูปโฉมงดงามดั่งสวรรค์บรรจงสรรค์สร้างมาโดยตลอด ทว่าแม้กาเบรียล จะมีรูปโฉมงดงามแต่ก็อยู่ในวัยที่เด็กเกินไปส�ำหรับเขา ทั้งยังเป็นคนรักของ เพื่ อ นสนิ ท ดั ง นั้ น เขาจึ ง เพี ย งแค่ ชื่ น ชมความงดงามของอี ก ฝ่ า ยอย่ า ง บริสุทธิ์ใจ ไร้เจตนาอื่นใดแอบแฝง “อ้อ เจสส์เองเหรอ รอเดี๋ยวนะ” ไม่นาน เสียงสุขมุ นุม่ ลึกและแสนแจ่มใสกระปรีก้ ระเปร่าจากบุคคล ที่รอคอยก็ดังขึ้นที่ปลายสาย “โทรมาป่ า นนี้ สงสั ย ว่ า นั ด เดตคื น นี้ ข องนายคงล่ ม สิ ท ่ า เจสส์ เพื่อนรัก” แคมป์เบลล์แค่นหัวเราะกับค�ำทักทายที่ราวกับตาเห็นนั้น “หวังว่าฉันคงไม่ได้โทรมากวนนายนะ ลอว์เรนซ์” “ไม่เป็นไร คราวนี้เป็นคู่นอนที่สวยแต่รูปจูบไม่หอมคนไหนกันล่ะที่ ท�ำให้นายหมดสนุกแบบนี้” อีกฝ่ายพูดเย้าด้วยน�้ำเสียงทีเล่นทีจริง 57

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 “นายก็น่าจะรู้นี่นา คนที่เป็นนักสะสมน่ะมักจะช่างเลือก แล้วคนที่ ช่างเลือกก็มักจะจู้จี้เป็นธรรมดา” แคมป์เบลล์ตอบด้วยน�้ำเสียงเนือยๆ ตอนแรกเขาตัง้ ใจจะหาคนฟังเพือ่ ระบาย แต่ตอนนีเ้ ขาเปลีย่ นใจแล้ว การถูก ปฏิเสธครั้งแรกคงไม่ใช่หัวข้อที่น่าสนทนาในเวลานี้ “ถ้าแค่นอนไม่หลับ แล้วโทรมาหาเพื่อนที่แสนดีอย่างฉันเพื่อคุย แก้เหงาก็โอเคนะ” ทัง้ สองพูดคุยเรือ่ ยเปือ่ ยกันได้สกั พัก จูๆ่ แคมป์เบลล์กถ็ ามขึน้ อย่าง ไม่มีปี่มีขลุ่ย “ตอนคบกับกาเบรียล...นายแน่ใจได้ยงั ไงว่าพวกนายจะไปด้วยกัน ได้ดี?” “แน่ใจได้ยงั ไง? เรือ่ งแบบนีม้ นั เป็นเรือ่ งของอนาคต เอาแน่เอานอน ไม่ได้หรอก” บลัดแอกซ์และแคมป์เบลล์เป็นเพือ่ นสนิทกันมานานกว่าสิบปี ทัง้ คู่ ต่างรูไ้ ส้รพู้ งุ อีกฝ่ายเป็นอย่างดี เจอค�ำถามแบบนีบ้ ลัดแอกซ์จงึ นึกรูข้ นึ้ มาทันที ว่าการที่เพื่อนรักโทรมาครั้งนี้ต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดาอย่างแน่นอน แต่ในเมื่อ อีกฝ่ายยังไม่เล่า เขาก็มมี ารยาทพอทีจ่ ะเก็บความสงสัยไว้และพูดคุยเหมือน ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร เพียงแค่จงใจใช้ค�ำพูดที่มีความหมายแฝงนัยให้อีกฝ่าย ได้ขบคิด “อืม จะอธิบายยังไงดีละ่ ...นายรูใ้ ช่ไหมว่าเมือ่ ก่อนฉันมีปญ ั หาเรือ่ ง นอนไม่หลับ?” “ใช่ ฉันรู้ แต่ก็ดีขึ้นเยอะแล้วไม่ใช่เหรอ? นายหยุดกินยานอนหลับ ไปนานแล้วนี่” “ถูกต้อง” บลัดแอกซ์ตอบรับด้วยน�้ำเสียงเนิบๆ “เรื่องมันก็มีอยู่ว่า 58

เจินอิ่ง ครั้งแรกที่ฉันนอนกับกาเบรียล ฉันแปลกใจมากที่พบว่าตัวเองไม่ต้องกินยา แต่กลับนอนหลับสนิทได้จนถึงเช้า ตอนนั้นฉันคิดในใจว่า เฮ้ย เจ้าเด็กนี่ สามารถท�ำให้ฉันนอนหลับได้! ตั้งแต่นั้นก็รู้สึกว่าความสัมพันธ์ครั้งนี้ของ พวกเรามีแนวโน้มว่าจะไปรอด” บลัดแอกซ์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งเหมือนก�ำลัง ทบทวนความคิด แล้วพูดต่อ “ตอนแรกฉันก็คดิ ว่านายกับฉันคงเป็นเหมือนกัน คือเป็นเพลย์บอยไปเรือ่ ยๆ นักรบในสนามรักอย่างฉันน่ะ ถ้าจะหยุดทีใ่ ครจะ ต้องเป็นรักร้อนแรงที่สั่นสะเทือนเลือนลั่นให้ดังกระฉ่อนเท่านั้น...แต่สุดท้าย กลับกลายเป็นว่าคนที่มัดใจฉันได้อยู่หมัด ไม่ได้ท�ำแบบนั้นเลย เขาเป็นแค่ เด็กคนหนึง่ ทีม่ ดี วงตาเป็นประกายวาววับเวลามองฉัน มุมปากมีรอยยิม้ เวลา เรียกชือ่ ฉัน สิง่ เล็กๆ น้อยๆ เหล่านีต้ า่ งหากทีท่ �ำให้ฉนั ซาบซึง้ และประทับใจ...” “บรรยายได้ดีมาก ไม่เสียแรงที่เป็นนักรักผู้มากประสบการณ์” แคมป์เบลล์ฟังแล้วรู้สึกอิจฉาเพื่อนรักขึ้นมาหน่อยๆ จึงพูดประชดเล็กน้อย ออกไป “สิ่งเล็กๆ น้อยๆ งั้นเหรอ? ฟังดูเพ้อฝันล่องลอยจังนะ” หลังวางสาย แคมป์เบลล์ก็จมเข้าสู่ห้วงภวังค์ความคิดของตัวเอง อย่าล้อเล่นน่า! จริงอยูท่ เี่ ขามีความรูส้ กึ ดีๆ กับเวิรส์ เทล แต่นนั่ ไม่ได้ หมายความว่าเขาก�ำลังตกหลุมรักหรอกนะ เขาก็แค่อยากลองคบหาให้ลกึ ซึง้ กับคนคนนั้น อยากรู้จักอีกฝ่ายให้มากขึ้น ขณะเดียวกันก็อยากให้อีกฝ่าย รูจ้ กั เขาด้วย อยากพูดคุย อยากร่วมรักอย่างดืม่ ดำ�่ ก�ำซาบไปด้วยกัน แต่...แค่ เริ่มต้นเอ่ยปากได้ไม่ถึงประโยค หมอนั่นก็ปฏิเสธถอนตัวอย่างชัดเจนไป เสียแล้ว แคมป์เบลล์อดถามตัวเองไม่ได้ว่า ที่เขารู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านไม่สบ อารมณ์อย่างมากอยู่ในตอนนี้ ความจริงแล้วเป็นเพราะเขา ‘ถูกปฏิเสธ’ หรือ เพราะคนที่ปฏิเสธเขาเป็น ‘เวิร์สเทล’ กันแน่?

59

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 จริงอยูท่ เี่ ขารูส้ กึ ว่าศักดิศ์ รีและความมัน่ ใจในเสน่หข์ องตัวเองทีเ่ คย มีถกู สัน่ คลอนไปบ้าง แต่มากกว่านัน้ ...เบือ้ งลึกภายในจิตใจ เขารูส้ กึ สูญเสีย และเสียดายความสุขอันหาได้ยากที่ก�ำลังจะหลุดมือไป ชายหนุ่มคิดฟุ้งซ่านอย่างหาค�ำตอบไม่ได้จนถึงรุ่งสาง แสงสีทอง ของอรุณรุง่ ลอดผ่านหน้าต่างบานเกล็ดเข้ามาในห้อง แคมป์เบลล์รสู้ กึ ตาพร่า สมองมึนงงด้วยความง่วงงุน เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู ไม่มีชื่อของ เวิร์สเทลติดต่อมาหาเขาเลยสักครั้ง... เช้าวันจันทร์ ขณะรอลูกสาวกินอาหารเช้าที่แม้ไม่ได้เลิศหรูแต่ก็มี สารอาหารครบตามหลักโภชนาการ เวิรส์ เทลก็ดมื่ กาแฟหนึง่ แก้ว กินขนมปัง ปิ้งอีกหนึ่งแผ่น หลังส่งเอมิลี่ที่โรงเรียนเสร็จ ชายหนุ่มจึงค่อยมาตอกบัตรที่ ห้าง COSTCO เขากลับมาท�ำงานอย่างเป็นทางการแล้ว ตอนนีย้ งั ไม่เก้าโมง แต่ก็มีพนักงานเริ่มมาท�ำงานกันไม่น้อย พนักงานทีร่ จู้ กั คุน้ เคยกันสองสามคนหันมาทักทายเขา เพือ่ นร่วมงาน ส่วนใหญ่ท�ำตัวเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับว่าเขาไม่เคยหยุด พักงานหนึ่งอาทิตย์มาก่อน เดิมทีเวิร์สเทลก็ไม่ใช่พนักงานที่กระฉับกระเฉง มีชีวิตชีวาอะไรนัก สภาพชีวิตที่เต็มไปด้วยความกดดันส่งผลให้ตัวตนของเขาเบาบางและ อ่อนจางลงทุกวัน พอเลิกงานก็ต้องรีบกลับบ้านไปดูแลลูก ไม่มีเวลาออกไป ดื่มสังสรรค์เฮฮากับเพื่อนร่วมงาน ไม่ต้องพูดถึงการไปโยนโบว์ลิ่ง เล่น ไพ่บริดจ์ หรือร่วมกิจกรรมสานสัมพันธ์อื่น พูดง่ายๆ คือ เขาไม่มีเพื่อน หรือ จะให้ชัดเจนกว่านั้นก็คือเขาไม่มีคู่หูที่คอยสนับสนุน ให้ความช่วยเหลือ ไม่มี ใครคอยปลอบใจ รับฟัง หรือดูแลความรู้สึกของเขาเลยสักคน 60

เจินอิ่ง ไม่มคี นรูใ้ จ ไร้คชู่ วี ติ ไม่มคี วามส�ำเร็จเป็นชิน้ เป็นอัน เขาเป็นพ่อม่าย ลูกติดทีห่ ม่นหมองและโดดเดีย่ ว ต้องดูแลลูกสาวคนเดียวทีป่ ว่ ยเป็นโรคหัวใจ พิการแต่ก�ำเนิดด้วยความยากล�ำบาก ถ้าจะพูดกันตามศาสตร์ของดวงชะตา แล้ว เวิร์สเทลคิดว่าตอนที่แม่คลอดเขาออกมา พนันได้เลยว่าบนหน้าผาก ของเขาต้องถูกประทับตราค�ำว่า ‘ล�ำเค็ญ’ ไว้อย่างไม่ตอ้ งสงสัย และในทุกวัน ที่ชีวิตด�ำเนินไป เคียวแห่งโชคชะตาก็ดูเหมือนจะยิ่งเกี่ยวลึกสลักค�ำนี้ให้ฝัง แน่นลงไป ชีวิตของเขาจึงราวกับเปียกชุ่มด้วยเลือดอย่างไร้ซึ่งความเมตตา ไม่เว้นแต่ละวัน ชายหนุ่มเดินเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยอาการเซื่องซึม เปลี่ยนมา สวมชุดเครื่องแบบพนักงาน พอผู้จัดการเห็นเขาก็เดินตรงเข้ามาหา “เวิร์สเทล เป็นไงบ้าง? ได้พักสัปดาห์หนึ่ง สีหน้านายดูดีขึ้นนะ ทุกอย่างราบรื่นดีใช่ไหม?” เวิร์สเทลพยักหน้า ขณะที่ก�ำลังจะเอ่ยขอบคุณ น�้ ำ เสี ย งของผู ้ จั ด การก็ เ ปลี่ ย นไป “ดี ม าก ฉั น ไม่ อ ยากเห็ น นายท�ำเรื่ อ ง ผิดพลาดหรือสร้างปัญหายุง่ ยากอีก นีเ่ ป็นครัง้ สุดท้าย ได้ยนิ ชัดไหม? นีไ่ ม่ใช่ แค่ค�ำเตือนหรือค�ำขู่ ทางทีด่ นี ายควรคิดว่านีเ่ ป็นการยืน่ ค�ำขาดและให้โอกาส ครั้งสุดท้าย” เวิร์สเทลก้มหน้าลง “ครับ ผมจะระวัง...” ผูจ้ ดั การมองเขาด้วยหางตา ก่อนจะส่ายหน้าและถอนหายใจอย่าง เอือมระอา “จอห์น ฉันเองก็มีลูกสองคน แน่นอน ฉันย่อมรู้ดีว่าการเป็นพ่อคน ล�ำบากแค่ไหน แถมลูกสาวนายยังป่วยหนักจนวางใจไม่ได้อีก แต่เพราะ แบบนี้นายถึงยิ่งต้องเข้มแข็งไม่ใช่เหรอ? ดูหน้าตาท้อแท้หมดก�ำลังใจของ นายสิ ไม่มีอนาคตเอาซะเลย เวลาอยู่ต่อหน้าลูกจะเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับ 61

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ลูกได้ยังไง...” อีกฝ่ายพูดยังไม่ทันจบ เสียงท�ำนองเพลง A la claire fontaine ก็ ดังขึ้นขัดจังหวะ “เป็นไปไม่ได้...” เวิร์สเทลหลุดปากร�ำพึงออกมา นั่นท�ำให้อีกฝ่ายเขม้นมองหน้าเขา ในทันที เพราะจากประสบการณ์โทรศัพท์ทตี่ ดิ ต่อมาหาเวิรส์ เทลในเวลางาน ถ้าไม่ใช่สายจากโรงเรียน ก็ต้องเป็นสายจากโรงพยาบาล ซึ่งหนีไม่พ้นเรื่อง อาการเจ็บป่วยของลูกสาวเขาอีกแน่ “อย่าบอกนะว่านายจะขอลางานอีกน่ะ” เวิรส์ เทลหยิบโทรศัพท์ขนึ้ มาด้วยใจตุม๊ ๆ ต่อมๆ อธิษฐานในใจว่าขอ อย่าให้เกิดเรื่องร้ายใดๆ กับเอมิลี่ ทว่าหมายเลขที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอกลับ ท�ำให้เขาตะลึงงันจนตัวแข็งทื่อ ชายหนุ่มเงยหน้ามองผู้จัดการเป็นเชิงขอ อนุญาต “ผมขอรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ” พูดจบก็รบี วิง่ หลบไปยังมุมเงียบสงบ ชายหนุม่ สูดลมหายใจลึกเฮือก หนึ่ง สายตาจับจ้องอยู่ที่หน้าจอด้วยความลังเลว่าควรกดรับสายหรือกดตัด สายทิ้งดี...

62

เจินอิ่ง

บทที่ 4 “ท�ำไมไม่โทรหาฉัน?” แค่กดรับ อีกฝ่ายก็ยิงค�ำถามใส่ทันที “เจสส์ ผม...” เวิร์สเทลไม่รู้จะตอบอีกฝ่ายอย่างไรดี ความรู้สึกอึดอัดกดดันท�ำให้ เหมือนจะหน้ามืดวิงเวียนขึน้ มากะทันหัน แล้วจูๆ่ ก็ได้ยนิ สียงผูจ้ ดั การตะโกน เรียกชื่อเขาดังลั่นจากด้านหลัง “จอห์น!” พอหันกลับไป อีกฝ่ายก็โยนเอกสารชุดหนึ่งมาให้ “ตาราง เข้าเวรของนาย” เวิ ร ์ ส เทลรี บ ตะครุ บ คว้ า ไว้ จ นโทรศั พ ท์ เ กื อ บร่ ว งหลุ ด จากมื อ แคมป์เบลล์คงจะได้ยนิ เสียงทีแ่ ทรกเข้ามาในสาย จึงเสียงแข็งขึน้ มาทันที “จอห์น...นายท�ำอะไรอยู?่ ” “เอ๊ะ? อ๋อ ผมก�ำลัง...อยูก่ บั เจ้านายของผม...” เวิรส์ เทลอึกอัก เพราะ 63

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ไม่กล้าบอกความจริงให้อีกฝ่ายรับรู้ “อยู่กับเจ้านาย?” แคมป์เบลล์นิ่งไปครู่หนึ่ง “นีน่ ายคงไม่ได้จะบอก ฉันว่านายมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเจ้านายหรอกนะ?” “ต้องไม่ใช่อยู่แล้ว! จะเป็นอย่างนั้นไปได้ยังไงล่ะ ผมก�ำลังประชุม อยู่ต่างหาก” เวิร์สเทลรีบปฏิเสธสติค่อยๆ คืนกลับมา เขาตั้งใจแล้วว่าจะ ปฏิเสธอีกฝ่ายให้ชัดเจน “เจสส์ ผมเชื่อว่าคุณจะต้องเข้าใจว่าเพราะอะไรผม ถึงไม่โทรไปหาคุณ ผมไม่...” นีเ่ ป็นค�ำตอบทีอ่ ยูเ่ หนือความคาดหมาย แม้วา่ เสียงของเวิรส์ เทลจะ แผ่วเบาจนแทบไร้น�้ำหนัก แต่ในน�้ำเสียงนั้นก็แฝงความตั้งใจเด็ดเดี่ยวจน รู้สึกได้ แคมป์เบลล์รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายก�ำลังจะเอ่ยยุติความสัมพันธ์กับเขา ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวทันที “...จอห์น รู้อะไรไหม? ในมือถือนายมี GPS” “ว่าไงนะ?” “ถ้าภูเขาไม่เคลือ่ นมาหาฉัน ฉันก็จะเดินไปหาภูเขาเอง” แคมป์เบลล์ จงใจพูดด้วยเสียงเย็นเยียบ “ฉันอยากเจอนาย และฉันสามารถใช้ GPS หา ต�ำแหน่งทีอ่ ยูข่ องนายได้ภายในสิบห้านาที ดังนัน้ ไม่วา่ นายจะตัดสินใจยังไง ก็ตาม ฉันต้องการให้นายมาบอกด้วยตัวเอง” เวิรส์ เทลตกใจจนท�ำอะไรไม่ถกู เขาไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าหาก แคมป์เบลล์มาที่นี่แล้วรู้ความจริงทุกอย่างจะวุ่นวายปั่นป่วนสักแค่ไหน “ไม่!” “ไม่?” “ผม...ผมจะไปหาคุณเอง” เวิร์สเทลซึ่งถูกมัดมือชกจนลนลานรีบ โพล่งออกไป 64

เจินอิ่ง ค�ำตอบนั้นท�ำให้มุมปากของแคมป์เบลล์ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ราวกับสุนัขจิ้งจอก วันรุ่งขึ้น เวิร์สเทลมีอาการกระวนกระวายวิตกกังวลตลอดทั้งวัน ประสาทตึงเครียดจนท�ำทุกอย่างด้วยความร้อนรน ตอนจัดชัน้ วางสินค้าก็ตดิ ป้ายส่วนลดราคาผิด พอไปขนย้ายนำ�้ แร่กเ็ กือบทับถูกนิว้ ตัวเอง ความหนักใจ ที่ได้รับจากแคมป์เบลล์ท�ำให้เขาจินตนาการไปไกล เวิร์สเทลพยายาม ย�้ำเตือนตัวเองว่าต้องท�ำทุกสิ่งให้เด็ดขาด ปฏิเสธให้ชัดเจน จะปล่อยให้ ยืดเยื้อแบบนี้ต่อไปไม่ได้เป็นอันขาด สามทุ่ม เวิร์สเทลมารอหน้าศูนย์การแพทย์ตามที่นัดไว้ เขาท�ำ หน้าตานิง่ ขรึม นัยน์ตาจ้องเขม็งไปทีป่ ระตู พลางซ้อมบทพูดอยูใ่ นใจ เขาตัง้ ใจ จะบอกจุดยืนของตัวเองให้อกี ฝ่ายได้รบั รูอ้ ย่างชัดเจน ปฏิเสธอย่างจริงจัง แต่ รออยู่ครู่ใหญ่ร่างของแคมป์เบลล์ก็ยังไม่ปรากฏแม้แต่เงา พอลองโทรเข้า มือถือก็ปรากฏว่าปิดเครื่อง เวิร์สเทลเริ่มหันรีหันขวางด้วยความสับสนอยู่ พักหนึง่ จึงเพิง่ เห็นว่าบริเวณนัน้ มีผคู้ นบางตา คนเก็บขยะสองคนจ้องมองมา ที่เขาด้วยสายตาแปลกๆ ถึงตอนนี้เขาจึงเพิ่งรู้ตัวว่าถูกล้อเล่นเข้าเสียแล้ว! เห็นได้ชัดว่าแคมป์เบลล์ไม่มีความคิดจะมาเจอเขาตั้งแต่แรก อีกฝ่ายเพียงแค่โทรไปหลอกให้เขามา เพื่อดูปฏิกิริยาและพิสูจน์ว่าเขาโง่เง่า มากแค่ไหน ตอนนีแ้ คมป์เบลล์คงก�ำลังซ่อนตัวอยูท่ ไี่ หนสักแห่ง เฝ้าดูทา่ ทาง น่าขันของเขา และคงก�ำลังหัวเราะเยาะความโง่เง่า ทีแ่ ค่โทรไปกริง๊ เดียว เขา ก็วงิ่ แล่นมานัง่ เสนอหน้ารอเก้ออยูต่ รงนี้ โดยไม่กล้าขยับเขยือ้ นเคลือ่ นไปไหน มาร่วมยี่สิบนาที ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้อาจมีคลิปรอเก้อ หน้าตาเหรอหราของเขา โพสต์ลงใน Youtube ให้ใครต่อใครได้มาร่วมหัวเราะเยาะในความน่าสมเพชนี้ 65

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ด้วยก็เป็นได้ เวิรส์ เทลยกมือขึน้ ขยุม้ ศีรษะตนเอง ในทีส่ ดุ เขาก็เข้าใจอย่างถ่องแท้ แล้วว่า ด้วยฐานะอันสูงส่งของเจสส์ แคมป์เบลล์ ซึ่งมีคุณสมบัติครบถ้วนถึง ขนาดนั้น จะลดตัวลงมาคิดถึงเขาได้อย่างไร? แค่ได้นอนร่วมเตียงกันไม่กี่ครั้ง เขาก็หลงละเมอเพ้อไปว่าตัวเอง วิเศษวิโส แท้จริงแล้วเป็นตัวเขาเองทีถ่ กู ความหลงใหลบดบังนัยน์ตาจนมืดมัว คิดเองเออเองไปทั้งสิ้น เวิร์สเทลแค่นยิ้มขื่นออกมา ก่นด่าความโง่เง่าน่า สมเพชของตัวเองอยู่ในใจ ก้มหน้าคอตก เตรียมเดินออกจากบริเวณนั้นด้วย ท่าทางอ่อนระโหยโรยแรง เขาถูกความหดหู่หม่นหมองทับถมจนทุกย่างก้าวหนักอึ้งราวกับจะ ยกขาไม่ขึ้น ท่ามกลางความมืดมน จู่ๆ หูก็แว่วได้ยินเสียงเรียกชื่อ เวิร์สเทล หยุดฝีเท้า ยังไม่ทนั จะหันไปมอง ก็รสู้ กึ ได้วา่ มีใครบางคนวิง่ โผเข้ามาสวมกอด เขาจากด้านหลังเต็มแรง “จอห์น!” เวิร์สเทลสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงนั้นถนัด ร่างกายพลัน ห่อตัวอย่างอัตโนมัติด้วยความตื่นตกใจ “โชคดีจริงๆ ที่มาทัน” คนที่โอบกอด เขาแนบแน่นเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเจือหอบ “พอดีมีเคสฉุกเฉินถูกส่งเข้ามา คนไข้ หัวใจล้มเหลว...เพิ่งจะเสร็จนี่ละ ขอโทษจริงๆ ที่ปล่อยให้นายรอตั้งนาน” เวิรส์ เทลพยายามขืนตัวเพือ่ หันกลับไปมองอีกฝ่าย เป็นแคมป์เบลล์ จริงๆ ชายหนุม่ สวมเสือ้ กาวน์และยังมีอาการหอบหายใจอยูบ่ างเบาคล้ายวิง่ มาเต็มก�ำลัง นี่เป็นเรื่องที่พลิกความคาดหมายจนเวิร์สเทลไม่รู้ว่าควรจะตอบ อีกฝ่ายว่าอย่างไรดี เขานิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง กว่าจะเค้นถ้อยค�ำออกมาได้ “ไม่เป็นไร ถึงยังไงก็...”

66

เจินอิ่ง “ตามฉันมานี่” อีกฝ่ายไม่รอให้เขาพูดจบ ริมฝีปากร้อนกดจูบลงบน หน้าผาก จากนัน้ ก็จงู มือเขาเดินเข้าไปในศูนย์การแพทย์ “ขอเวลาฉันอีกแป๊บ นะ ขอเปลี่ยนชุดก่อน จริงสิ นายยังไม่เคยห้องท�ำงานของฉันเลยนี่” เวิรส์ เทลได้ยนิ ชือ่ เสียงของ ‘ศูนย์การแพทย์แคมป์เบลล์’ มานานแล้ว แต่ไม่เคยได้เข้ามาเห็นด้วยตาตัวเองเหมือนในตอนนี้ เขาต้องยอมรับว่า สมค�ำเล่ า ลื อ จริง ๆ นอกจากโครงสร้างอาคารที่ได้รับการออกแบบโดย สถาปนิกชื่อดังจะสวยงาม หรูหรา ทันสมัย สมกับเป็นมืออาชีพแล้ว ยังให้ ความรูส้ กึ อบอุน่ ต่างจากโรงพยาบาลทัว่ ไป ด้านในตกแต่งด้วยผลงานศิลปะ ท�ำให้รู้สึกราวกับก�ำลังเดินอยู่ในโรงแรมหรู เมื่อเทียบกับโรงพยาบาลของรัฐ ทีเ่ อมิลไี่ ปรับการรักษาแล้ว บรรยากาศช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว นึกแล้วก็อด ทอดถอนใจไม่ได้ “ห้องท�ำงานฉันอยู่ชั้นบน” แคมป์เบลล์บอกขณะพาเขาไปยืนรอลิฟต์ เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบ พื้นดังมาจากทางด้านหลัง ตามมาด้วยเสียงหวานใส “เจสส์” เมือ่ ทัง้ สองหันไปตามเสียงเรียก ภาพทีป่ รากฏตรงหน้าคือสุภาพสตรี รูปร่างสะโอดสะอง ใบหน้าสวยหวานแฉล้ม เธออยู่ในชุดสูทถักเข้ารูปราคา แพงที่ดูหรูหราและกระฉับกระเฉง ในมือมีเอกสารปึกหนึ่ง “ใบแจ้งราคาขดลวดส�ำหรับการถ่างขยายหลอดเลือดค่ะ...ท่านนี้ คือ?” “เพือ่ นฉันเอง จอห์น เวิรส์ เทล” แคมป์เบลล์บอกแล้วแนะน�ำทัง้ สอง ให้รู้จักกัน “จอห์น นี่โซเฟีย ฟิชเชอร์ เป็นเลขาฯ ฝ่ายบริหารของที่นี่” 67

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 เวิรส์ เทลก้มศีรษะและส่งยิม้ ให้อย่างเป็นมิตร อันทีจ่ ริงตามมารยาท แล้วฝ่ายหญิงควรยืน่ มือออกมาก่อน เพือ่ ให้พวกเขาได้จบั มือทักทายกันตาม มารยาท แต่โซเฟียกลับไม่ยื่นมือออกมาสักที ขณะที่เวิร์สเทลก�ำลังลังเลว่า ควรจะยืน่ มือออกไปก่อนดีหรือไม่ โซเฟียก็กม้ ศีรษะเล็กน้อย ไม่ใช่การทักทาย แต่เป็นคล้ายการพยักหน้ารับรู้ จากนั้นก็ไม่ได้หันมาสนใจเขาอีก ราวกับว่า เขาไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น “อันที่จริงคุณกลับบ้านเลยก็ได้ ไม่ต้องท�ำล่วงเวลาเพื่อรอพบผม เอกสารนี่เอาไปวางไว้บนโต๊ะผมก็ได้” แคมป์เบลล์พูดขณะยื่นมือไปรับ เอกสารจากหญิงสาว “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยากส่งให้คณ ุ เองกับมือ” เธอเอ่ยตอบด้วยรอยยิม้ อ่อนหวานชวนมอง “อ้อ ถ้างั้นรบกวนช่วยตรวจสอบข้อมูลใบเสนอราคาของบริษัทเก่า ให้ด้วยนะ ผมข้องใจราคาขดลวดชนิดเคลือบยานิดหน่อย” แคมป์เบลล์ ยักไหล่ “เดี๋ยวผมจะกลับแล้ว เรื่องเอกสารคุณเอามาให้ผมพรุ่งนี้เช้าก็ได้ ขอบคุณนะ” โซเฟียพยักหน้ารับทราบ ค�ำพูดของแคมป์เบลล์บ่งบอกชัดเจนว่า เธอควรกลับได้แล้วเช่นกัน ทั้งที่เพื่อรอยื่นเอกสารให้อีกฝ่ายด้วยมือตัวเอง เธอถึงกับยอมไปเดตสาย ก่อนจะเดินจากไปเธอปรายตามองมาที่เวิร์สเทล อีกครั้ง สายตาหวานเชื่อมที่ใช้มองแคมป์เบลล์เมื่อครู่เปลี่ยนไปคล้ายแฝง ความนัยบางอย่าง “แย่จริง แบบนี้นายก็รู้ความลับของฉันหมดเลยน่ะสิ...” แคมป์เบลล์เอ่ยขึ้นด้วยน�้ำเสียงหยอกเย้าในตอนที่พวกเขาอยู่ใน ลิฟต์ ขณะที่เวิร์สเทลก�ำลังสงสัยในค�ำพูดของอีกฝ่าย ใบหน้าหล่อเหลาก็ยื่น 68

เจินอิ่ง เข้ามาใกล้ “ความลับว่าที่จริงแล้วฉันเป็นผอ.ศูนย์การแพทย์หน้าเลือด ไม่ใช่ สุดยอดคุณหมอเปี่ยมเมตตาที่ชอบช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ยังไงล่ะ” เวิรส์ เทลได้แต่ยมิ้ เจือ่ นเพราะไม่รวู้ า่ ควรท�ำหน้าอย่างไรดี แคมป์เบลล์ จ้องหน้าเขานิ่งนาน ก่อนจะใช้ปลายนิ้วเชยคางเขาให้ขึ้นมาประสานสายตา แล้วถามด้วยน�้ำเสียงทีเล่นทีจริง “แล้วนายล่ะ มีความลับอะไรบ้างหรือเปล่า?” ค�ำถามนั้นจี้ใจเขาอย่างจัง เวิร์สเทลนิ่งอึ้ง เบือนหน้าหนีอีกฝ่าย ด้วยความละอายใจโดยไม่ได้ตอบถ้อยค�ำใดออกไป พอออกมาจากลิฟต์ แคมป์เบลล์ก็พาเขาเดินชมอุปกรณ์การรักษาอย่างคร่าวๆ ทีน่ มี่ คี รือ่ งมือสุดแสนจะทันสมัยอย่าง Dynamic Volume CT เครือ่ ง X-Ray ระบบดิจิทัล และเครื่องมือราคาแพงลิบลิ่วอย่างกล้อง microscope ซึง่ ควบคุมโดยระบบคอมพิวเตอร์เพือ่ ช่วยในการผ่าตัดหัวใจและหลอดเลือด เครื่องมือทันสมัยที่เคยเห็นแต่ในหนังสือเหล่านี้สร้างความตื่นตาตื่นใจและ ความอยากได้ขึ้นมาในใจของเวิร์สเทล “นายสนใจเจ้าเครื่องนี่?” แคมป์เบลล์ถามเมื่อเห็นเวิร์สเทลจ้องมองเครื่องซีทีสแกนรุ่นใหม่ที่ เรียกว่า Dynamic Volume CT หรือ DVCT อยู่นานด้วยสีหน้าที่เจือความ หม่นหมอง เขาจึงอธิบายโดยใช้สุ้มเสียงและท่าทางคล้ายนักขายฝีปากเอก อธิบายสรรพคุณของเครื่องนั้นแบบย่อๆ ด้วยรอยยิ้ม “คุณลูกค้าครับ DVCT เครือ่ งนีเ้ ป็นนวัตกรรมชิน้ ใหม่ลา่ สุด นอกจาก จะสามารถตรวจอาการของโรคหลอดเลือดหัวใจได้อย่างแม่นย�ำแล้ว ยัง สามารถตรวจการเต้นของกล้ามเนือ้ หัวใจ วัดการสูบฉีดโลหิต การเคลือ่ นไหว 69

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ของหัวใจ เข้าตรวจครั้งเดียว สามารถประมวลผลได้ครบชุดตามที่คุณลูกค้า ต้องการ ประหยัดเวลา ประสิทธิภาพสูง และให้ผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมเลย นะครับ” “ราคาคงแพงมากเลยนะครับ” เวิรส์ เทลร�ำพึงเสียงแผ่ว ขณะยืน่ มือ ไปลูบคล�ำตัวเครื่องอย่างเบามือ เครื่องมือเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่เอมิลี่ต้องการ แต่นางฟ้าตัวน้อยของ เขากลับไม่มที างทีจ่ ะได้เข้าถึง โรงพยาบาลทีเ่ ขาพาลูกสาวไปตรวจรักษานัน้ มีแต่เครือ่ งไม้เครือ่ งมือรุน่ เก่า ท�ำให้เธอต้องรอแล้วรอเล่า การเข้ารับการรักษา แต่ละครั้งจึงเรียกว่าได้รับความทุกข์ทรมานทั้งทางร่างกายและจิตใจเลย ทีเดียว ทั้งสองเดินเข้ามาในห้องท�ำงาน แคมป์เบลล์บอกให้เขานั่งรอ ส่วนตัวเองก็รีบเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องพักที่อยู่ติดกัน เวิร์สเทลกวาดตามอง ไปรอบๆ ห้ อ งท�ำงานของแคมป์ เ บลล์ ก ว้ า งขวางโอ่ โ ถงสมกั บ ต�ำแหน่ ง ผู้อ�ำนวยการศูนย์การแพทย์ชื่อดัง ภายในประดับตกแต่งด้วยเครื่องเรือน โบราณราคาแพง กลิน่ หอมจางจากภาชนะกระเบือ้ งเคลือบทีต่ งั้ อยูใ่ ต้โคมไฟ บนโต๊ะทองเหลืองให้ความรู้สึกหรูหรา ลึกลับ และผ่อนคลายอยู่ในที อีกทั้ง ยังสอดรับกับคอมพิวเตอร์จอบางซึ่งตั้งอยู่ข้างๆ ได้อย่างไม่ขัดตา ทั่วทั้งห้อง อบอวลไปด้วยบรรยากาศซึ่งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว ความเป็นมืออาชีพ และความทันสมัยของเทคโนโลยีขั้นสูง ทุกอย่างผสมผสานกันได้กลมกลืน อย่างไม่น่าเชื่อ เวิร์สเทลชื่นชอบห้องท�ำงานนี้ ขณะก�ำลังชื่นชมบรรยากาศ โดยรอบ สายตาก็เหลือบไปเห็นหนังสือ ‘TAP การพัฒนาวัสดุและเทคโนโลยี ส�ำหรับการผ่าตัด’ วางอยูบ่ นโต๊ะ เขาถือวิสาสะเปิดดูผา่ นๆ สองสามหน้าแล้ว 70

เจินอิ่ง เอ่ยถาม “นี่เป็นรายงานการวิจัยที่คุณเคยพูดถึงหรือครับ?” แคมป์เบลล์เดินออกมาจากห้องซึ่งอยู่ติดกัน “ถูกต้อง คิดไม่ถงึ เลยว่านายจะจ�ำได้ดว้ ย” เขารูส้ กึ ปลาบปลืม้ ใจใน ความเอาใจใส่ของอีกฝ่ายขึ้นมาทันที จนถึงกับหยิบปากกามาเซ็นชื่อลงบน หน้าปกหนังสือแล้วยื่นให้ “ฉันให้...นายอยากอ่านรึเปล่า?” เวิร์สเทลรับหนังสือมาลูบไล้ตัวอักษรบนหน้าปกอย่างทะนุถนอม ก่อนจะเงยหน้ามองอีกฝ่าย ใบหน้าของแคมป์เบลล์ในตอนนี้ระบายด้วย รอยยิ้ม ดวงตาสีน�้ำตาลอ่อนละมุนเปี่ยมด้วยความอบอุ่น อ่อนโยน ท�ำให้ ความตั้งใจของเวิร์สเทลเริ่มสั่นไหว เขารู้สึกอาลัย...และลังเล ปลายนิ้วสาก ของชายหนุ่มตรงหน้าเอื้อมมาไล้ริมฝีปากล่างของเขาแผ่วเบา “แต่ว่า...ต้องมีค่าตอบแทนนิดหน่อยนะ...” พูดจบก็ยกทั้งสองมือขึ้นประคองใบหน้าของเขาไว้ โน้มตัวเข้ามา ใกล้ แล้วประทับจุมพิตลงบนกลีบปากเย็นชืดของเขา โดยไม่เปิดโอกาสให้ เวิร์สเทลได้โต้แย้งหรือขัดขืน ริมฝีปากอุน่ ร้อนถ่ายทอดความอบอุน่ มาสูเ่ ขา ปลายลิน้ นุม่ สอดเข้า มาลิม้ ชิมรสหวานฉ�ำ่ ในโพรงปาก เกาะเกีย่ วพัวพันกันจนถึงโคนลิน้ จุมพิตอัน แสนดูดดืม่ และเร่าร้อนท�ำเอาเวิรส์ เทลแทบขาดอากาศหายใจ แม้จะพยายาม ผละหนีในตอนแรก แต่อกี ฝ่ายกลับใช้มอื หนึง่ ช้อนท้ายทอยเขาตรึงไว้ อีกมือ ยึดคางให้ริมฝีปากเผยอออก ปรับมุมองศาให้แนบสนิทเพื่อรองรับการรุกล�้ำ อันแข็งแกร่งหนักหน่วงจากตนเอง ‘ไม่ได้ ปล่อยให้เป็นอย่างนี้ไม่ได้’ เสียงในสมองกระซิบบอก เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อจูบกับอีกฝ่าย เขาจะ 71

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ต้องแสดงจุดยืนให้ชัดเจน ปฏิเสธความสัมพันธ์ให้จริงจังและหนักแน่น ไม่ ได้! เขาจะต้องพูดอะไรสักอย่าง จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้! ทั้งที่รู้เช่นนั้น แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด เวิร์สเทลกลับสิ้นไร้เรี่ยวแรงที่จะ ลงมือปฏิบัติ เขามัวเมาอยู่ในรสจูบดื่มด�่ำ หวานล�้ำจนแทบขาดอากาศหายใจ แคมป์เบลล์ผละออกเล็กน้อย ใช้ปลายนิ้วโป้งกดย�้ำไปมาบนริมฝีปากชุ่มฉ�่ำ ของเขา ยังไม่ทันที่เวิร์สเทลจะตั้งตัวติด อีกฝ่ายก็จูบซ�้ำลงมาอีกคล้ายอดใจ ไม่ไหว เป็นจุมพิตทีล่ กึ ซึง้ โหยหา และหิวกระหาย เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ ในที่สุดแคมป์เบลล์จึงยอมถอนริมฝีปากออก นัยน์ตาสีน�้ำตาลตอนนี้คุกรุ่น ไปด้วยแรงปรารถนาที่เต้นระยับอยู่ภายใน “จะหาใครที่เหมาะกับนายได้มากกว่าฉัน?” เวิร์สเทลอับจนค�ำพูดไปชั่วขณะ คนที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ไม่ เพียงหล่อเหลา อุปนิสัยยังสุภาพนุ่มนวล งามสง่า และหากมองอีกด้าน แคมป์เบลล์ซึ่งเป็นสุดยอดนายแพทย์ศัลยกรรมหัวใจชื่อดัง อาจเป็นผู้ที่ พระเจ้าส่งมาเพื่อช่วยชีวิตลูกสาวเขาก็เป็นได้...เวิร์สเทลก�ำรายงานการวิจัย เล่มนั้นไว้แน่น “ผมคงหาไม่เจอ” เวิรส์ เทลตอบเสียงแผ่วด้วยรอยยิม้ ขืน่ “แต่คณ ุ คง หาคนใหม่ที่ดีและคู่ควรกับคุณมากกว่าผมได้ไม่...” พูดยังไม่ทันจบประโยค แคมป์เบลล์ก็บดจูบย�้ำซ�้ำลงมาครั้งแล้ว ครั้งเล่าราวกับจะปิดกั้นค�ำพูดของเขา “ไปห้องฉันนะ” เสียงทุ้มนุ่มลึกกระซิบแผ่วเบาชิดริมหู “ฉันอยาก กอดนาย” สิบห้านาทีหลังจากนั้น เวิร์สเทลก็มานอนอยู่บนเตียงนุ่มหลังใหญ่ 72

เจินอิ่ง ในห้องนอนทีค่ อนโดของแคมป์เบลล์อกี ครัง้ เขาปล่อยให้อกี ฝ่ายโอบเอว กอด ก่ายเขาไว้อย่างแนบแน่น แคมป์เบลล์ปลุกเร้าร่างกายของเขาอย่างรุนแรง และเร่าร้อน ใบหน้าเนียนขาวของเวิรส์ เทลในตอนนีก้ ลายเป็นสีแดงจัด เรือน กายผอมบางสั่นสะท้านไปทั้งตัว ริมฝีปากครวญครางเสียงดังลั่น พร�่ำเรียก ชื่ออีกฝ่ายซ�้ำแล้วซ�้ำเล่าราวกับจะใช้เป็นที่ยึดเหนี่ยว เทคนิคอันเจนจัดของ แคมป์เบลล์ชกั น�ำและส่งเขาไปแตะขอบสวรรค์ครัง้ แล้วครัง้ เล่า เวิรส์ เทลเฝ้า บอกกับตัวเองว่านี่เป็นแค่วิธีหนึ่งในแผนการของเขาเท่านั้น เขารู้เป้าหมาย ของตัวเองดี... แคมป์เบลล์เปลี่ยนถุงยางเป็นครั้งที่สาม เขาจับเวิร์สเทลให้นั่งหัน หน้าเข้าหากันบนตัก จุมพิตริมฝีปากอย่างดูดดืม่ เร่าร้อน บดเบียดร่างกายเข้า แนบชิดจนแทบไม่เหลือช่องว่าง เวิร์สเทลรับรู้ได้ว่าความแข็งขึงผ่าวร้อนที่ สอดแทรกอยูใ่ นตัวเขาในตอนนีน้ นั้ ทัง้ ใหญ่โตและแข็งแกร่งขึน้ ทุกขณะ การ เชื่อมประสานที่สนิทแนบแน่น การกระทั้นกระแทกที่รุนแรงหนักหน่วง ทั้งหมดนี้เหมือนเชื้อไฟที่ส่งให้เพลิงปรารถนายิ่งลุกโชนโหมกระหน�่ำ ความ หฤหรรษ์รัญจวนใจดูดกลืนสติของคนทั้งคู่ไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงคนสอง คนที่ตกอยู่ในห้วงอารมณ์รักอันเชี่ยวกราก แผนการ...ดูเหมือนเวิร์สเทลจะลืมไปว่าตัวเขาไม่ใช่นักวางแผนที่ เก่งกาจ มิเช่นนั้น ชีวิตเขาคงไม่ต้องยุ่งเหยิงอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี!้ เวิร์สเทลนั่งอยู่ในห้องผู้อ�ำนวยการด้วยท่าทางระมัดระวัง โต๊ะท�ำงานตัวใหญ่กั้นกลางระหว่างพวกเขา ผู้อ�ำนวยการคอนนีซึ่ง สวมแว่นสายตาที่มีกรอบแว่นลายกระนั้นเป็นชายวัยกลางคน ผมบางค่อน ไปทางเตียนโล่ง เขาก�ำลังนัง่ เท้าคาง เขม้นมองมาทางเวิรส์ เทลเงียบๆ ดวงตา 73

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ที่เล็กและเหมือนมีฝ้าบางๆ ปกคลุมอยู่นั้นท�ำให้เขาดูคล้ายปลาหมึก นี่เป็น สิ่งที่อยู่ในความคิดของเวิร์สเทลซึ่งนั่งกุมมือลูกสาวด้วยสัญชาตญาณของ การปกป้อง ก่อนหน้านี้ราวสิบนาที เขาได้รับโทรศัพท์จากเลขานุการของท่าน ผูอ้ �ำนวยการโทรมาแจ้งว่าขอให้รบี มาทีโ่ รงเรียนโดยด่วน โดยไม่ได้ซกั ถามให้ ละเอียด เวิร์สเทลซึ่งเข้าใจว่าเอมิลี่อาจเกิดอุบัติเหตุหรือเจ็บป่วยขึ้นมา กะทันหันจึงรีบขอลางาน แล้วตรงดิ่งมาที่โรงเรียนทั้งชุดท�ำงานแบบไม่ต้อง คิดไตร่ตรองให้เสียเวลา ชายหนุ่มก้มมองชุดพนักงานซูเปอร์มาร์เก็ตบนร่างของตัวเองแล้ว รู้สึกเสียใจอยู่ลึกๆ เนื่องจากคุณนายครอว์ฟอร์ดที่นั่งอยู่ด้านซ้ายของโซฟา นัน้ สวมชุดสูทสไตล์แจ็กเกอลีน1โดยมีลกู ชายซึง่ ใบหน้าเต็มไปด้วยกระนัง่ อยู่ ติดกัน คุณนายครอว์ฟอร์ดผู้นี้เป็นประธานสมาคมผู้ปกครอง และเธอก�ำลัง กวาดตามองส�ำรวจเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยสายตาดูแคลน ฝัง่ ขวามือของเขาคือคุณครูแซนดีท้ กี่ ม้ หน้าก้มตาเล่นปากกาลูกลืน่ ในมือ จงใจหลบสายตาของเวิร์สเทลที่มองไป “คุณเวิร์สเทล คุณรู้ไหมว่าลูกสาวคุณตอนอยู่โรงเรียนมีพฤติกรรม ยังไงบ้าง?” ผู้อ�ำนวยการคอนนีกระแอมเล็กน้อยก่อนพูดต่อ “จากรายงาน ของคุณครูแซนดี้ งานของคุณค่อนข้างจะ...หนัก แล้วคุณยังเป็นคุณพ่อเลีย้ ง เดีย่ ว การดูแลลูกสาวเพียงล�ำพังแบบนีค้ งไม่ใช่เรือ่ งง่าย” ชายวัยกลางคนพูด พลางเปิดแฟ้มตรงหน้า เขากวาดตามองคร่าวๆ เลิกคิว้ สูง ลังเลอยูค่ รูห่ นึง่ จึง 1

แจ็กเกอลีน ในที่นี้หมายถึง แจ็กเกอลีน เคนเนดี้ (Jacqueline Kennedy) ภรรยาของจอห์น เอฟ เคนเนดี้ ประธานาธิบดีคนที่ 35 ของสหรัฐอเมริกา ในปี 1962 เธอได้รับการโหวดให้เป็น 1 ใน 10 สตรีแต่งกายดีที่สุดในโลก โดยการแต่งกายของเธอเน้นความเรียบ หรู คลาสสิกและ งามสง่า ชุดสูทของจะเป็นเฉดสีสว่างเจิดจรัส และคุมโทนของทุกสิ่งให้อยู่ในโทนสีเดียวกัน

74

เจินอิ่ง พูดต่อ “ผลการเรียนของลูกคุณถือว่ายอดเยี่ยม แต่คะแนนไม่ใช่ทุกสิ่ง การ เข้าร่วมกิจกรรมงานกลุม่ กับเพือ่ นทัง้ ในและนอกชัน้ เรียนของเธอนัน้ ...ขออภัย ที่ผมต้องพูดตามตรงว่า ค่อนข้างน่าเป็นห่วงมากจริงๆ” “น่าเป็นห่วง? คุณหมายถึงสุขภาพของเธอ?” เวิร์สเทลถามด้วย น�้ำเสียงเรียบเรื่อย ผู้อ�ำนวยการคอนนีเหลือบมองคุณนายครอว์ฟอร์ด แล้วหันมาพูด กับเวิร์สเทลคล้ายจะบอกบางอย่าง “ไม่ใช่เรื่องนั้นครับ คุณเวิร์สเทล ผมเข้าใจสถานการณ์ของคุณนะ ว่าคุณจ�ำเป็นต้องท�ำงานติดต่อกันหลายชั่วโมงเพื่อประคับประคองสถานะ ทางเศรษฐกิจของครอบครัว ด้วยเหตุนี้อาจท�ำให้คุณละเลยการดูแลลูกสาว จนท�ำให้เธอเกิดพฤติกรรมเบี่ยงเบนในเชิงลบ” เวิร์สเทลย่อมฟังออกอยู่แล้วว่าค�ำพูดของอีกฝ่ายเจือความดูแคลน อยูใ่ นที จะว่าไปค�ำพูดดูหมิน่ เหยียดหยามท�ำนองนีเ้ ขาเจอมานักต่อนักจนชิน ชาแล้ว ดังนัน้ จึงไม่ได้ตดิ ใจอะไร แต่สงิ่ ทีเ่ ขาไม่ค่อยชอบใจก็คอื การวิพากษ์ วิจารณ์เอมิลดี่ ว้ ยถ้อยค�ำ นำ�้ เสียงและท่าทีแบบนี้ โดยเฉพาะอย่างยิง่ ต่อหน้า ตัวเด็กหญิงเอง “พฤติกรรมเบี่ยงเบนในเชิงลบ?” เขาทวนค�ำด้วยท่าทางที่พร้อม กางปีกปกป้องเต็มที่ “ไม่นี่ครับ ผมไม่เห็นว่าเอมิลี่จะมี...” “คุณเวิรส์ เทล!” คุณนายครอว์ฟอร์ดขัดขึน้ ด้วยเสียงสูงปรีด๊ “เห็นแก่ พระผู้เป็นเจ้า กรุณาอย่าเข้าข้างเพื่อปกปิดความผิดของลูกสาวคุณอีกเลย!” “คุณนายครอว์ฟอร์ด ใจเย็นๆ ครับ อย่าเพิ่งวู่วาม” ผู้อ�ำนวยการ คอนนีปราม “คุณเวิรส์ เทล...เอ่อ ลูกสาวของคุณได้ท�ำในสิง่ ทีผ่ มไม่สะดวกใจ จะพูดออกมา เอาเป็นว่าเชิญคุณดูเองดีกว่า” พูดจบก็ยื่นเอกสารชุดหนึ่งให้ 75

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 เวิร์สเทลรับมากวาดตาอ่านอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขาค่อยๆ แข็งกระด้างมากขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่รู้ว่าควรโกรธหรือเสียใจ แต่ที่แน่ๆ เขา ก�ำลังต�ำหนิอีกทั้งยังสังเวชใจในตัวเองอยู่ลึกๆ เขาหันไปกระซิบถามเอมิลี่ เสียงแผ่ว “เอมิลี่...เราเคยคุยกันเรื่องการแข่งขันเกมสะกดค�ำศัพท์แล้วไม่ใช่ เหรอ?” ลูกสาวของเขาก้มหน้านิ่ง เม้มริมฝีปากแน่น เมือ่ หนึง่ เดือนก่อน เอมิลแี่ ข่งขันเกมสะกดค�ำศัพท์ชนะเลิศในระดับ โรงเรียน ครูแซนดีบ้ อกว่าเธอและเพือ่ นอีกห้าคนมีสทิ ธิไ์ ด้เข้าร่วมการแข่งขัน เกมสะกดค�ำศัพท์ระดับชัน้ ประถมศึกษาประจ�ำเมือง ซึง่ เวิรส์ เทลคิดว่านีเ่ ป็น โอกาสดีที่เอมิลี่จะได้ประสบการณ์ใหม่ เขาจึงเห็นดีเห็นงามและสนับสนุน อย่างเต็มที่ ผลปรากฏว่านอกจากเอมิลี่จะได้รับรางวัลชนะเลิศแบบเดี่ยวแล้ว เธอยังช่วยให้เพื่อนๆ ได้รับรางวัลชนะเลิศแบบกลุ่มอีกด้วย หลังจากนั้นเธอ ก็ผ่านเข้าสู่การแข่งขันระดับรัฐ และคว้ารางวัลชนะเลิศมาได้ส�ำเร็จ ชัยชนะ ท�ำให้เอมิลี่ฮึกเหิม เธอทุ่มเทฝึกฝนมากขึ้น ด้วยความปลาบปลื้มที่มีโอกาส จะได้เข้าร่วมการแข่งขันชิงแชมป์ระดับประเทศ ปัญหาอยู่ที่...หลังการแข่งขันระดับรัฐจะเป็นการแข่งขันระดับภาค ตะวันออกเฉียงเหนือ แล้วจึงไล่ขนึ้ ไปถึงการแข่งขันภายในภาคตะวันออก จน สุดท้ายจึงจะก้าวสู่การชิงแชมป์ระดับประเทศ เรื่องระยะเวลายังไม่ต้องพูด ถึง แต่การที่เอมิลี่จะต้องเดินทางไปยังเมืองต่างๆ ซึ่งเป็นเจ้าภาพจัดการ แข่งขันทุกสองวันนัน้ เป็นเรือ่ งทีเ่ ป็นไปไม่ได้เลยส�ำหรับเวิรส์ เทล เขาไม่สามารถ ลางานเพื่อเดินทางไปเป็นเพื่อนได้ นอกจากอยากถูกไล่ออก ด้วยเหตุนี้เขา 76

เจินอิ่ง จึงจ�ำใจต้องให้เอมิลี่สละสิทธิ์การแข่งขัน โดยให้วิลเลียม ครอว์ฟอร์ดซึ่งเป็น รองอันดับหนึ่งไปเป็นผู้เข้าแข่งขันแทน ตอนอธิบายเหตุผลให้เอมิลี่ฟัง เวิร์สเทลเองก็ปวดร้าวอยู่ลึกๆ เขา รู้สึกว่าตัวเองก�ำลังเหยียบย�่ำท�ำลายความฝันของลูกสาว เขาช่างเป็นพ่อที่ ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย! ทั้งที่ทุกอย่างน่าจะจบลงแล้ว แต่ใบสมัครและจดหมายที่อยู่ในมือ เขาตอนนี้กลับเขียนว่า ‘จอห์น เวิร์สเทลผู้เป็นบิดาและผู้ปกครองเห็นด้วยและยินยอม อนุญาตให้เอมิลี่ เวิรส์ เทลเข้าร่วมการแข่งขันสะกดค�ำศัพท์ตอ่ ได้’ นอกจากนี้ ยังมีค�ำอธิบายก�ำกับต่อท้ายไว้ด้วยว่า ‘เนื่องจากผมมีอาชีพเป็นนักประพันธ์ จึงสามารถปรับตารางเวลาการท�ำงานได้อย่างอิสระ และสามารถเดินทางไป ดูแลบุตรสาวได้’ ทั้งสองประโยคนี้เห็นได้ชัดว่าเขียนด้วยลายมือที่ต่างกัน นอกจาก ลายมือของเอมิลี่แล้ว ยังมีลายมือของเด็กคนอื่นที่เขาไม่คุ้นตาอยู่ด้วย “คุณเวิร์สเทล เห็นอยู่ชัดๆ ว่าคุณท�ำงานซูเปอร์มาร์เก็ต แล้วท�ำไม ในจดหมายนั่นถึงบอกว่าเป็นนักประพันธ์ นี่มันหมายความว่ายังไงคะ?” น�้ำเสียงของคุณนายครอว์ฟอร์ดแฝงความดูแคลนอย่างไม่ปิดบัง “เราตกลง กันแล้วว่าจะให้วิลเลียมของฉันเป็นตัวหลักที่เข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ แล้ว ท�ำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้!” เด็กชายวิลเลียมทีน่ งั่ อยูข่ า้ งๆ พยายามดึงมือมารดา แล้วพูดพึมพ�ำ เบาๆ แต่ทุกคนก็ได้ยินชัดเจน “แม่ครับ ผมจะไปแข่งพร้อมกับเอมิลี่...” “คุณสั่งสอนลูกยังไง?” คุณนายครอว์ฟอร์ดไม่แม้แต่จะเหลือบมอง 77

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 อาการคัดค้านของลูกชาย เธอตัง้ หน้าตัง้ ตากล่าวต�ำหนิดว้ ยน�ำ้ เสียงแหลมสูง เกรี้ยวกราด “ทั้งแกล้งลูกฉันไม่ให้ไปร่วมการแข่งขัน ทั้งปลอมแปลงเอกสาร จดหมายอนุญาต ยังเด็กอยู่แท้ๆ ท�ำไมถึงเป็นจอมวางแผนร้ายกาจแบบนี!้ ” เวิร์สเทลสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามที่จะระงับอารมณ์อย่างสุด ความสามารถ เขาฉีกจดหมายและใบสมัครของเอมิลอี่ อกเป็นชิน้ เล็กชิน้ น้อย ด้วยสีหน้าเย็นเยียบ “เวิร์สเทล! นี่คุณ...” คุณนายครอว์ฟอร์ดร้องโวยวายเสียงดังด้วย น�้ำเสียงฉุนเฉียว “ทั้งใบสมัครและจดหมายอนุญาตนี่ ถือว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน” เวิร์สเทลเค้นเสียงต�่ำ “ทุกคนก็คงเห็นแล้วว่าในเอกสารที่ถูกปลอมแปลงมี สองลายมือ ผมสงสัยจริงๆ ว่านอกจากเอมิลี่แล้ว อีกลายมือเป็นของใคร?” วิลเลียมก้มหน้าหลบตาทันที “ในส่วนของผมทีท่ �ำหน้าทีข่ องตัวเองได้ไม่ดพี อ ผมต้องขอโทษด้วย” เวิรส์ เทลสูดลมหายใจลึกอีกเฮือกแล้วหันไปทางคุณนายครอว์ฟอร์ด “ลูกชาย คุณจะได้ไปแข่งขันเกมสะกดค�ำศัพท์อย่างทีเ่ ราตกลงกันไว้ตงั้ แต่แรก เพราะ ทางผมไม่สะดวกจริงๆ” “ฮึ! งานในซูเปอร์มาร์เก็ตคงยุ่งมากสินะ” คุณนายครอว์ฟอร์ด เชิดหน้าท�ำเสียงแดกดันใส่ “ถูกต้องครับ” เวิร์สเทลแค่นยิ้มขื่น เขาส�ำนึกถึงความต�่ำต้อยของ ตนเองได้เป็นอย่างดี “เพราะฉะนั้น ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมต้องขอตัวกลับไป ท�ำงานก่อน” พูดจบก็ลกุ ขึน้ โค้งให้ทกุ คนเล็กน้อย แล้วจูงมือลูกสาวเดินออก มาจากห้องผู้อ�ำนวยการอย่างรวดเร็ว 78

เจินอิ่ง ตลอดทางกลับบ้านทั้งสองคนต่างฝ่ายต่างก้มหน้า ต่างคนต่างมี ความในใจทีอ่ ดั แน่นอยูใ่ นอก ความเงียบปกคลุมอยูร่ อบกาย ผ่านไปครูใ่ หญ่ กว่าเวิร์สเทลจะเป็นคนเอ่ยขึ้นก่อนด้วยเสียงแผ่วเบา “เอมิลี่ หนูคงผิดหวังในตัวพ่อมากเลยสินะ?” เด็กหญิงส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว พูดด้วยเสียงอู้อี้ “ไม่ค่ะ ไม่เลย คุณพ่อเป็นพ่อที่ดีที่สุดในโลก” เวิร์สเทลกุมมือลูกสาวไว้แน่น “พ่อเป็นแค่พนักงานในซูเปอร์มาร์เก็ต ท�ำให้หนูต้องขายหน้า” เอมิลซี่ งึ่ มีสหี น้าเศร้าสร้อยส่ายศีรษะไปมา แต่กลับไม่เอ่ยอะไรออก มาแม้แต่ค�ำเดียว ปฏิกิริยาของลูกสาวท�ำให้เวิร์สเทลถึงกับเข่าอ่อนจนแทบทรุด เขา รูส้ กึ ปวดร้าวใจยิง่ กว่าถูกใครเอาปลายมีดคมปลาบมากรีดเฉือนแทงเข้าตรง กลางอก...เขาเป็นพ่อที่ท�ำให้ลูกสาวคนเดียวต้องอับอายขายหน้า เป็นพ่อที่ แสนอ่อนแอปวกเปียก เป็นพ่อที่ไม่มีความน่าภาคภูมิใจเลยแม้แต่น้อย ชั่วขณะนั้นเขารู้สึกทั้งอับอายและสังเวชใจในความไม่เอาไหนของตัวเอง แม้จะรู้สึกอ่อนล้าจนแทบก้าวขาต่อไปไม่ไหว แต่เวิร์สเทลก็ยัง กัดฟัน จูงมือเอมิลี่กลับไปจนถึงบ้าน เขาเตรียมอาหารค�่ำให้ลูกสาวเงียบๆ “เอมิลี่ พ่อต้องกลับไปท�ำงานก่อนนะ” น�ำ้ เสียงของเวิรส์ เทลแหบโหย ราวกับคนที่สิ้นไร้เรี่ยวแรง “หนูท�ำการบ้านเองได้ใช่ไหม? มื้อค�่ำอยู่...” “คุณพ่อขา...หนูขอโทษ” เอมิลี่ดึงชายเสื้อของเวิร์สเทลไว้ หยาดน�้ำ ใสๆ เอ่อล้นขอบตาขณะเอ่ยค�ำพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “คุณพ่อไม่ได้ท�ำให้หนู ขายหน้าเลยสักนิด! ใบสมัครกับจดหมายนั่น หนูกับวิลเลียม...เราช่วยกัน เขียน ขอโทษที่...ที่หนูโกหก! แต่นั่นเป็นเพราะว่าหนูอยากไปแข่งจริงๆ” 79

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 เวิร์สเทลรั้งตัวบุตรสาวเข้ามากอดแนบอก จุมพิตลงบนหน้าผาก น้อยๆ ของคนที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ “เอมิลี่ เรื่องนั้นช่างมันเถอะ แต่ต่อไปหนูห้ามโกหก และห้ามท�ำ แบบนี้อีกเป็นอันขาด รู้ไหมว่าท�ำไม?” เอมิลี่ส่ายหน้า “เพราะว่าถ้าเราเริ่มโกหก แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่นั่นจะเป็น จุดเริ่มต้นที่ท�ำให้ต้องโกหกมากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อไม่ให้เรื่องที่โกหกไว้ตั้งแต่แรก เปิดเผย พอโกหกมากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายเราจะกลายเป็นจอมโกหกที่ไม่มีใคร เชือ่ ถือ แล้วคนทีจ่ ะเดือดร้อนและเป็นทุกข์มากทีส่ ดุ ก็คอื ตัวเราเอง หนูเข้าใจ ไหม?” เอมิลี่พยักหน้า “ต่อไปหนูจะไม่โกหกอีกแล้วค่ะ” “ดีแล้วลูก” เวิร์สเทลยิ้มบาง “พ่อต้องไปท�ำงานก่อน เป็นเด็กดีนะ” แรงกดดันที่ทับถมหนักหน่วงอยู่ในใจผ่อนคลายลงมาก เวิร์สเทล รู้สึกปลอดโปร่งขึ้นไม่น้อย ทว่าตอนที่เขาก�ำลังจะก้าวเท้าออกจากบ้าน จู่ๆ เอมิลี่ก็ถามขึ้นด้วยน�้ำเสียงใสซื่อ “คุณพ่อคะ วันนี้คุณพ่อต้องท�ำโอทีถึงห้าทุ่มอีกหรือเปล่า?” เวิร์สเทลหัวใจกระตุกไปวูบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปพยักหน้าตอบ “ใช่ลูก...” ความจริงแล้วเขาเลิกงานสามทุ่ม แต่เพราะช่วงนี้ต้องนัดพบกับ แคมป์เบลล์อยูบ่ อ่ ยครัง้ จึงมักใช้ขอ้ อ้างว่าต้องท�ำโอทีถงึ ห้าทุม่ เพราะไม่กล้า ที่จะบอกกับเอมิลี่ตรงๆ “บ๊ายบายค่ะคุณพ่อ” เอมิลี่พยักหน้ารับรู้แล้วโบกมือให้เขาโดย ไม่ติดใจสงสัยเลยแม้แต่น้อย 80

เจินอิ่ง คนอย่างเขายังมีหน้าไปสั่งสอนลูกอีกงั้นหรือ? เวิร์สเทลนึกต�ำหนิตัวเองในใจ เขาไม่กล้าบอกสาเหตุที่แท้จริงของ การกลับดึกให้เอมิลรี่ ู้ ไม่กล้าบอกความจริงและเปิดเผยตัวตนกับแคมป์เบลล์ เขาต่างหากที่เป็นจอมโกหกตัวจริงเสียงจริง! ทันใดนั้นความทรงจ�ำวัยเด็กก็ย้อนกลับมา เวิร์สเทลนึกถึงตอนไป โบสถ์ บาทหลวงเคยบอกกับเขาว่า “คนโกหกจะต้องถูกปีศาจจับตัวไปลงนรก! เพราะการโกหกคือนิสยั ของปีศาจ มันโกหกเพื่อตัวเอง และเป็นเจ้าแห่งคนโกหกทั้งปวง” นัน่ ก็หมายความว่า เขาก�ำลังเป็นลูกสมุนของปีศาจร้าย...และก�ำลัง ก้าวลงสู่ขุมนรกที่ลึกลงอีกชั้น! ท่ามกลางความรู้สึกผิดบาป เวิร์สเทลยังคงไปหาแคมป์เบลล์ ตามนัด หลังโรมรันพันตูในห้วงด�ำฤษณากันจนหน�ำใจ ขณะทีเ่ วิรส์ เทลก�ำลัง นอนควำ�่ หน้าเหยียดยาวอยูบ่ นเตียงด้วยความอ่อนเพลีย สายตาก็เหลือบไป เห็นหนังสือเล่มหนึง่ วางอยูบ่ นโต๊ะข้างเตียง หนังสือเล่มนัน้ มีชอื่ ว่า The Divine Comedy2 “นี่คุณอ่านดันเต3ก่อนนอนเหรอ?”

The Divine Comedy หรือ Divina Commedia (ดีวีนากอมเมเดีย) ในภาษาอิตาเลียน เป็น วรรณกรรมที่ ดั น เต อาลี ก รี เ อรี เขี ย นขึ้ น ในปี ค .ศ.1308 ถื อ เป็ น กวี นิ พ นธ์ ส�ำคั ญ ของ โลกวรรณกรรมอิตาลีและเป็นหนึ่งในงานวรรณกรรมชิ้นส�ำคัญของโลก เนื้อหาบรรยายการ เดินทางของดันเตไปยังภูมิทั้งสามของผู้ที่เสียชีวิตไปแล้ว โดยแบ่งออกเป็นสามภาคคือ นรก (Inferno) แดนช�ำระ (Purgatorio) และสวรรค์ (Paradiso) 3 ดันเต อาลีกรีเอรี (Dante Alighieri) เป็นรัฐบุรษุ นักกวี และนักภาษาศาสตร์ชาวอิตาเลียน ซึง่ มี ชีวติ อยูใ่ นช่วงคริสตศตวรรษที่ 31 และ 41 ผลงานชิ้นส�ำคัญ คือ ดีวีนากอมเมเดีย (Divina Commedia) หรือ The Divine Comedy ที่ได้รับการกล่าวขวัญไปทั่วโลก 2

81

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 “อืม” แคมป์เบลล์ครางตอบในคอ แล้วเคลื่อนตัวเข้ามาโอบกอด ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลังเนียนเรียบของอีกฝ่ายไปมา เวิร์สเทลหยิบหนังสือมาเปิดดูอย่างไม่ตั้งใจ ทว่าบทกวีที่อยู่บน หน้าหนังสือนั้นกลับท�ำให้เขาตะลึงงันไปชั่วขณะ บทกวีของหนังสือใน ภาคนรกนั้นขึ้นต้นว่า ‘Lasciate ogne speranza, voi ch’ entrate. ผูใ้ ดก้าวย่างสูด่ นิ แดน นี้ ความหวังทั้งหมดที่มีย่อมพังภินท์’ ‘นี่ไม่ใช่ลางดี’ เวิร์สเทลคิดในใจ แม้เขาจะกลับมามีความสัมพันธ์ แบบคู่เดตกับแคมป์เบลล์ แต่ทุกครั้งที่อีกฝ่ายพูดเรื่องการพัฒนาความ สัมพันธ์ไปเป็นคนรัก เวิร์สเทลกลับไม่เคยตกปากรับค�ำอย่างจริงจังเลย สักครัง้ ทว่าดูเหมือนท่าทีทพี่ ร้อมเลิกรากันได้ทกุ เมือ่ ของเขาจะยิง่ ดึงดูดความ สนใจ แคมป์เบลล์จงึ เอาอกเอาใจ ดูแลพะเน้าพะนอเขาเป็นอย่างดี เวิรส์ เทล ไม่อยากหลอกตัวเอง ถึงอย่างนั้นก็อดกังวลไม่ได้ว่า หากอีกฝ่ายรู้ความจริง ขึ้นมาจะเป็นอย่างไร? จะยังดีกับเขาเหมือนเดิมหรือไม่? “คิดอะไรอยู่?” เห็นเวิร์สเทลเหมือนจมอยู่ในภวังค์ แคมป์เบลล์จึง กระซิบถามชิดติดริมหู แต่คนที่เหม่อลอยอยู่กลับคล้ายไม่ได้ยิน ยังคงจ้อง มองตัวอักษรในหน้าหนังสือนั้นต่อไป แคมป์เบลล์ไล้นิ้วไปตามแนวสันหลังของร่างในอ้อมแขนอย่าง เพลิดเพลิน จากลาดไหล่มายังสะโพก เรื่อยไปถึงเนินเนื้อเต่งตึง ผิวกาย เวิร์สเทลค่อนข้างไวสัมผัส ปกติแค่เขาลูบไล้แผ่วๆ ก็สามารถกระตุ้นเร้าให้ ตื่นตัวจนอีกฝ่ายต้องวอนเว้าให้เขาหยุดมือ ปฏิกิริยาตอบสนองแบบนั้น ปลุกเร้าอารมณ์แคมป์เบลล์ได้เป็นอย่างดี ดังนัน้ เขาจึงมักเริม่ ต้นเล้าโลมด้วย วิธีนี้เสมอ แต่นาทีนี้ ไม่ว่าแคมป์เบลล์จะลูบไล้อย่างไร เวิร์สเทลก็ยังนิ่งเฉย 82

เจินอิ่ง ไร้ซึ่งการตอบสนอง นั่นท�ำให้ชายหนุ่มรู้สึกขัดใจอยู่เล็กน้อย เขานอนตะแคงมองดูแผ่น หลังขาวเนียน เรียบลื่นเปลือยเปล่าของคนตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่งจึงลุกขึ้นนั่ง ลูบไล้กอ้ นเนือ้ หนัน่ แน่นแผ่วเบา ก่อนจะลงน�ำ้ หนักบีบคลึงเนินเนือ้ อวบหยุน่ งดงามคู่นั้นมากขึ้น ขยับกายขึ้นคร่อม แหวกแก้มก้นของเวิร์สเทลออกแบบ ไม่ให้ทันตั้งตัว สอดกายเติมเต็มในช่องทางนั้นด้วยท่อนเนื้อแข็งชัน ค่อยๆ ล่วงล�้ำเข้าสู่โพรงเนื้ออุ่นชื้นของอีกฝ่าย เวิร์สเทลซึ่งในที่สุดก็ถูกดึงให้หลุดจากภวังค์ส่งเสียงร้องครางออก มาด้วยความตกใจระคนเสียวซ่าน “ถะ...เจสส์ ถุงยาง...” พูดแล้วก็รีบเอื้อมมือควานหา แต่กลับถูกคนที่ก�ำลังครอบครองเขา อยูค่ ว้าข้อมือและจับไพล่ไปไว้ดา้ นหลัง เมือ่ ถูกล็อกตัว เวิรส์ เทลจึงท�ำได้เพียง ดิน้ ขลุกขลักอย่างลนลาน แคมป์เบลล์ลอ็ กข้อมือทัง้ สองของเขาไว้ดว้ ยมือข้าง เดียว ส่วนมืออีกข้างยึดไหล่เขาไว้อย่างแน่นหนา ฉวยจังหวะตอนทีเ่ ขายกขา ถีบ ใช้หัวเข่าแยกขาของเขาออกกว้าง ส่วนแข็งขึงผ่าวร้อนยิ่งด�ำดิ่งแทรกตัว ลึกเข้ามาในร่าง เวิรส์ เทลพยายามโก่งหลังคล้ายตัง้ ใจจะคลานหนี แต่นนั่ กลับ ยิ่งท�ำให้บั้นท้ายของเขาแนบชิดกับสิ่งที่สอดใส่อยู่ในร่างมากยิ่งขึ้น และดู เหมือนจะยิ่งท�ำให้แคมป์เบลล์ได้ใจ จังหวะกระแทกกระทั้นจึงโจนจ้วงอย่าง รุนแรง แทรกฝังตัวตนเข้าไปจนถึงจุดลึกที่สุด ก่อนจะโน้มหน้าชิดใบหูบาง แล้วกลั่นแกล้งด้วยการใช้เสียงแหบพร่าท่องบทกวีภาคนรก “Qui si convien lasciare ogni sospetto, ogni viltà convien che qui sia morta ณ ดินแดนนี้ ทุกความลังเลสงสัยล้วนถูกละทิ้ง, ณ ดินแดนนี้ ทุกความหวาดกลัวล้วนสูญสลายดับสิ้น” 83

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 เสียงและถ้อยค�ำทีร่ าวกับมนตร์สะกดนัน้ ท�ำให้ในสมองของเวิรส์ เทล ว้าวุ่นจนแทบสิ้นสติ เขาอยากบอกให้แคมป์เบลล์หยุด แต่พออ้าปากกลับมี เพียงเสียงร้องครางด้วยความสุขสม ชายหนุ่มกัดริมฝีปากล่างเพื่อข่มกลั้น อารมณ์ ในฐานะผู้ชายที่ผ่านการมีครอบครัวมาแล้ว เขาย่อมรู้ดีว่าการ ร่วมรักโดยไม่ใช้ถุงยางนั้นเพิ่มความตื่นเต้นเร้าใจให้มากเป็นพิเศษ เช่นใน ตอนนี้ ที่เขารับรู้ได้ถึงอุณหภูมิ ผิวสัมผัส และขนาดของอีกฝ่ายได้ชัดเจนทุก อณู มันคับแน่นอยู่ภายในร่าง เขารู้สึกถึงชีพจรที่เต้นตุบอยู่ภายในนั้น ความ เร่าร้อนที่ท�ำให้รู้สึกเหมือนก�ำลังถูกแผดเผาไปทั้งร่าง แรงปรารถนาพุ่งขึ้นสูง จนเกินขีดจ�ำกัด เวิร์สเทลลุ่มหลงอยู่ในห้วงอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า นาทีนี้เขาเป็นดั่ง ถ้อยค�ำที่แคมป์เบลล์กระซิบ ปราศจากความลังเลสงสัย สิ้นไร้ความกลัว เต้นเร่าไปตามแต่แรงปรารถนาจะชักพาน�ำไป ริมฝีปากเผยออ้าส่งเสียง ครวญครางดั ง ระงม ร่ า งกายบิ ด เร่ า ตอบรั บ สั ม ผั ส ของอี ก ฝ่ า ยอย่ า ง กระตือรือร้นและกระหายหิว ผิวเนียนขาวซีดเซียวเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ทั้งทรมาน ทั้งซ่านเสียว ทุกห้วงอารมณ์หลอมรวมกันเป็นความสุขสม เขา ปรารถนาจะให้แคมป์เบลล์สัมผัสเขาให้ลึกซึ้งกว่านี้ รุนแรงกว่านี้... สองมือของเวิร์สเทลจิกหมอนแน่นขึ้นจนข้อนิ้วกลายเป็นสีขาวซีด ความเสียดเสียวแผ่ซ่านไปทุกอณูเนื้อ ความร้อนทั้งหมดในร่างกายดูเหมือน จะมากองสุมรวมกันอยู่ที่ท้องน้อย จนทั้งร่างเหมือนจะระเบิดออกมา ความ วาบหวามพลุ่งพล่านไปทั่วจนยากจะระงับ เป็นการร่วมสัมพันธ์ที่เร่าร้อน รุนแรงจนเจียนคลั่ง ทันใดนั้น เวิร์สเทลรู้สึกเหมือนหัวใจเป็นตะคริว แขนขา ไร้เรี่ยวแรง เขาเริ่มรู้สึกวิงเวียน เนื้อตัวอ่อนปวกเปียกจนคนที่ก�ำลังขับเคี่ยว อยู่บนร่างรู้สึกได้ แคมป์เบลล์โอบประคองร่างเขาไว้ให้แผ่นหลังพิงแนบชิด 84

เจินอิ่ง กับอกแกร่ง แล้วเลื่อนมือลงไปลูบไล้ส่วนอ่อนไหวคล้ายปลอบประโลม จากนัน้ ก็กดยำ�้ ตัวตนให้ด�ำดิง่ ลึกเข้าไปในร่างของเวิรส์ เทลซึง่ ให้ความร่วมมือ ด้วยดี สะโพกบางพลิว้ ไหวรับกับจังหวะทีอ่ กี ฝ่ายส่งมาหา แต่ในทีส่ ดุ เวิรส์ เทล ก็รสู้ กึ คล้ายร่างกายไม่อาจฝืนต่อไปได้อกี สมองชาหนึบ ทัง้ ร่างสัน่ เทิม้ หายใจ ล�ำบาก เขากัดฟันคว้าตัวแคมป์เบลล์ไว้แล้วบอกด้วยเสียงแหบโหย “เจสส์…ผะ…ผม…มะ…ไม่ไหว…” ริมฝีปากอุ่นแนบจูบอ่อนโยนลงมา ขณะกระซิบเสียงแผ่วชิดติด ริมฝีปากเขา “นายยอดเยี่ยมมาก…เราถึงพร้อมกัน…นะ…” ไร้หนทางขัดขืน ยิง่ คนทีอ่ ยูด่ า้ นหลังกระแทกกระทัน้ หนักหน่วงด้วย จังหวะรุนแรงเร่าร้อน ก็ยงิ่ สร้างความตืน่ เต้นเร้าใจ แรงปรารถนาลุกโชนอย่าง ไม่อาจห้าม เวิร์สเทลขมวดคิ้วเข้าหากัน ทิ้งตัวอิงซบอยู่ในอ้อมกอดอีกฝ่าย ยิ่งใกล้ถึงปลายทาง เขาก็ยิ่งรู้สึกหน้ามืดตาลาย ลมหายใจติดขัดราวกับเป็น ลมหายใจเฮือกสุดท้าย ผ่านไปชั่วอึดใจ ในที่สุดอ้อมแขนของแคมป์เบลล์ก็ กอดรัดเขาแน่น เวิรส์ เทลรับรูถ้ งึ ความรูส้ กึ ผ่าวร้อนและฉ�ำ่ ชืน้ ในตัว กล้ามเนือ้ ภายในของเขากระตุกสั่น ชายหนุ่มหลุดเสียงครางวะหวิว ความสุขสมของ พวกเขาถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน จากนั้นทุกสิ่งตรงหน้าก็พลันด�ำมืด สติของเวิร์สเทลดับวูบลงไปในนาทีนั้น หลังปลดปล่อย แคมป์เบลล์ยังไม่ยอมถอดถอนแก่นกายออกจาก ร่างเวิรส์ เทลในทันที คล้ายอยากดืม่ ด�ำ่ กับความอิม่ เอมทีแ่ สนหวาน โพรงเนือ้ อุ่นนุ่มยังคงโอบรัดเขาอย่างเต็มใจ แคมป์เบลล์กระดกสะโพกเข้าออกซ�้ำๆ อย่างนุ่มนวล จับใบหน้าหล่อเหลาให้หันมารับจุมพิตที่ร้อนแรง ความอบอุ่น อวลซ่ า นอยู ่ ภ ายในใจอย่ า งไม่ เ คยเป็ น มาก่ อ น นี่ เ ป็ น ความรู ้ สึ ก และ 85

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ประสบการณ์แปลกใหม่ที่สุดแสนประทับใจและไม่อาจลืมเลือน “ฉัน...กลัว...” แคมป์เบลล์ยังคงกดจูบซ�้ำๆ สองแขนตระกองกอด ร่างอีกฝ่ายไว้แน่นอย่างหวงแหน ขณะหลุดปากพูดค�ำเดิมออกมาราวกับ ก�ำลังพร�่ำเพ้อ “ฉันกลัว...กลัวจริงๆ...” แต่ไม่ว่าเขาจะจุมพิตร้อนแรงหวานล�้ำแค่ไหน คนในอ้อมกอดกลับ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ร่างนั้นแน่นิ่งจนแทบสัมผัสไม่ได้ด้วยซ�้ำว่ายังมี ลมหายใจอยู่หรือไม่! “อย่าเล่นแบบนีส้ ิ จอห์น!” แคมป์เบลล์เริม่ รูส้ กึ ถึงความผิดปกติ เขา ลองตบแก้มเวิร์สเทลเบาๆ เพื่อเรียกสติอีกฝ่าย “จอห์น!” ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เวิร์สเทลถึงได้สติฟื้นขึ้นมา เขารู้สึกถึง รสหวานปะแล่มบนริมฝีปากขณะพยายามเผยอเปลือกตาหนักอึ้งให้ลืมขึ้น ทันทีที่ลืมตาก็เห็นใบหน้าของแคมป์เบลล์ที่ก�ำลังจ้องมองมาทางเขาด้วย สีหน้ากังวล “นายฟืน้ แล้ว...” แคมป์เบลล์ลบู หน้าผากเขาอย่างแผ่วเบา ทะนุถนอม พรูลมหายใจยาวเหยียดด้วยความโล่งอก ก่อนจะโน้มเข้ามาประทับจูบเบาๆ ราวกับจะรับขวัญ “ผม...หลับไปนานแค่ไหน?” เวิร์สเทลปรือตาถาม “หลับ?” แคมป์เบลล์ทวนค�ำพร้อมกับหยิบเครื่องวัดความดันมา พันรอบแขนซ้ายของอีกฝ่ายแล้วกดวัด “นายหมดสติไปต่างหาก จอห์น นาย นี่มีแต่เรื่องน่าตื่นเต้นเต็มไปหมดเลยนะ ฉันยังไม่เคยมีประสบการณ์ต้องรีบ ช่วยชีวิตคนรักหลังจากมีอะไรกันมาก่อนเลย” ดวงตาของเวิร์สเทลเบิกกว้าง เขากวาดตามองไปโดยรอบ จึงเพิ่ง 86

เจินอิ่ง เห็นว่าตอนนีต้ วั เองอยูใ่ นสภาพทีข่ าทัง้ สองข้างถูกจับพาดสูง บนโต๊ะข้างเตียง มีอุปกรณ์ทางการแพทย์และขวดยาวางอยู่ หลังจากวัดความดันและอัตรา การเต้นของหัวใจแล้ว แคมป์เบลล์ก็ตรวจดูดวงตา ก่อนจะเอ่ยด้วยน�้ำเสียง เคร่งขรึม “ความดันนายต�่ำเกินไป ระดับน�้ำตาลในเลือดก็ต�่ำกว่ามาตรฐาน เป็นแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว?” “ผมเป็นพวกความดันต�่ำมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร หรอก” เวิร์สเทลบอกแล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผาก “ส่วนเรื่องระดับ น�้ำตาลในเลือด ผมไม่เคยวัด” “นายมีโรคเรื้อรังหรือใช้ยาอะไรเป็นประจ�ำหรือเปล่า?” เวิร์สเทลส่ายหน้า “จอห์น” แคมป์เบลล์จ้องลึกเข้าไปในดวงตาอีกฝ่าย “นายปิดบัง อะไรอยู่? ฉันบอกได้เลยว่าอาการของนายเป็นอาการของคนที่อ่อนเพลีย เรื้อรัง” เวิร์สเทลเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนก กระถดตัวถอยห่างจาก อีกฝ่ายโดยอัตโนมัติ แคมป์เบลล์มีท่าทางลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “โอเค นายพูดถึงเรือ่ งตัวเองน้อยมาก แต่ฉนั ก็พอจะมองออกว่านาย เป็นคนประ...” เดิมทีเขาคิดจะพูดค�ำว่าประหยัด แต่ยังพูดไม่หมดค�ำก็รีบ เปลีย่ นค�ำพูดใหม่ “...ฉันหมายถึงนายรูจ้ กั ควบคุมตัวเอง เรือ่ งทีจ่ ะออกไปดืม่ เหล้าปาร์ตี้ข้ามวันข้ามคืนจนไม่ได้หลับได้นอนคงไม่ใช่แน่ ดังนั้นอาการ อ่อนเพลียเรือ้ รังของนายน่าจะมีสาเหตุมาจากการโหมงานหนักหรือจากการ ใช้ชีวิตประจ�ำวัน จอห์น นายบอกฉันมาตามตรงเถอะ นอกจากเป็นนักข่าว แล้ว นายท�ำ...”

87

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 เวิร์สเทลรีบหลบสายตาคมกริบของอีกฝ่ายด้วยความตื่นตระหนก เขากลัวว่าแคมป์เบลล์จะล่วงรูค้ วามจริงทีต่ นปกปิดไว้จงึ รีบถามขัดค�ำพูดของ อีกฝ่ายขึ้นมา “ตอนนี้กี่โมงแล้วครับ?” “ห้าทุ่มสิบนาที...” “ผะ...ผมต้องไปแล้ว” เวิร์สเทลสะดุ้ง รีบลุกพรวดพราดลงจากเตียง คว้าเสื้อผ้ามาสวม เขาอยากกลับถึงบ้านให้เร็วที่สุด แต่เพราะสภาพร่างกายยังไม่เป็นปกตินัก ความรีบร้อนจึงท�ำให้หน้ามืดฉับพลัน จนแทบจะล้มคะม�ำ “จอห์น!” แคมป์เบลล์ถลาเข้ามายึดแขนเขาไว้ได้ทนั ท่วงที “ในฐานะ หมอ ฉันคิดว่านายควรนอนพักที่นี่สักคืน” “ไม่ได้!” เวิร์สเทลดึงมือออก “เจสส์ อย่าขอผมแบบนี้ ให้ผมกลับ บ้านเถอะ...ไม่อย่างนั้นผมจะไม่มาที่นี่อีก” ดูเหมือนค�ำขูป่ ระโยคนีจ้ ะได้ผล แคมป์เบลล์ยอมปล่อยมือเขาแต่โดย ดี ก้าวถอยหลังไปหนึง่ ก้าว ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมายาวเหยียด “จอห์น ฉันรูว้ า่ นายยังไม่เชือ่ ใจฉัน” เวิรส์ เทลนิง่ เงียบ ไม่กล่าวตอบรับหรือปฏิเสธ “พวกเราเพิง่ จะรูจ้ กั กันแค่สองสัปดาห์ใช่ไหม?” แคมป์เบลล์ใคร่ครวญ แล้วพูดต่อ “แต่ฉนั ชอบความคิดนาย เรือ่ งบนเตียงเราก็เข้ากันได้อย่างยอดเยีย่ ม แต่ฉนั ไม่อยากต้องเสียเวลาหกเดือนหรือหนึง่ ปีไปกับการลังเลว่าควรจะศึกษา นายอย่างลึกซึง้ ดีหรือเปล่า ฉันหวังว่านายคงเข้าใจและจะลองทบทวนความ สัมพันธ์ระหว่างเราอย่างจริงจังสักที” “ผมจะเก็บไปคิดดู” เวิร์สเทลตอบแบบขอไปที แล้วเอื้อมมือไปเปิด 88

เจินอิ่ง ประตู “พรุ่งนี้เที่ยงนายว่างหรือเปล่า? เราไปกินข้าวด้วยกันนะ” “เที่ยง?” ตอนแรกเขาคิดจะปฏิเสธ แต่แคมป์เบลล์กลับไม่เปิด โอกาสให้เขาได้ท�ำแบบนั้น “ขอเวลาแค่ชั่วโมงเดียวก็ยังดี ฉันอยากแนะน�ำให้นายรู้จักกับ เพื่อนรักของฉัน” เมือ่ กลับมาถึงบ้าน คุณนายโรบินสันบอกกับเขาว่าเอมิลอี่ าการไม่สดู้ ี นัก เธอหายใจไม่ค่อยออก นั่นท�ำให้เวิร์สเทลอดกังวลไม่ได้ และในคืนนั้น อาการขาดออกซิเจนของเอมิลกี่ ก็ �ำเริบอย่างทีเ่ ขาวิตกจริงๆ เวิรส์ เทลต้องเฝ้า ดูตลอดทัง้ คืน และเล่า ‘มหากาพย์อเี ลียด’ เป็นนิทานข้างหมอนกล่อมให้เธอ หลับ หลังจากเอมิลี่หลับไปแล้ว เวิร์สเทลซึ่งอยู่ในอาการสะลึมสะลือก็ เคลิ้มหลับไป หนังสือที่อยู่ในมือหลุดร่วง เสียงหนังสือกระแทกกับพื้นท�ำให้ ชายหนุ่มสะดุ้ง ลืมตาพรึ่บขึ้นทันที เขามองไปที่ลูกสาวก่อนเป็นอันดับแรก ก่อนจะก้มลงเก็บหนังสือขึ้นมา เปิดหน้าที่คั่นไว้ แล้วอ่านให้เอมิลี่ฟังต่อ สายตาเหลือบไปเห็นภาพประกอบเนื้อหาในหน้านั้น ซึ่งเป็นภาพกษัตริย์ เมนนิเลอัสก�ำลังเคลื่อนศพพาโตรคลุสกลับเมือง ยุคสงครามกรุงทรอย เนือ่ งจากอคิลลีสเกิดข้อพิพาทกับอกาเมมนอน จึงถอนตัวจากสนามรบ เหตุการณ์นั้นน�ำมาซึ่งความสูญเสียใหญ่หลวงแก่ ฝ่ายพันธมิตรกรีก พวกเขาต้องพ่ายแพ้ติดต่อกันหลายต่อหลายครั้ง จนใน ที่สุดพาโตรคลุส ซึ่งเป็นสหายรักของอคิลลีสทนไม่ได้ จึงยืมชุดเกราะอัน เกรียงไกรของอคิลลีสมาสวมแล้วน�ำทัพออกรบต้านศึกกับกองทัพทรอย 89

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 พาโตรคลุสคิดว่าถ้าได้เห็นชุดเกราะของอคิลลีส บรรดากองทัพ ทรอยซึ่งเป็นข้าศึกต้องเข้าใจว่าเขาคือ อคิลลีส และนั่นอาจท�ำให้พวกทรอย ถอยทัพกลับไปเลยก็เป็นได้ ตั้งแต่สวมชุดเกราะของอคิลลีสออกรบ พาโตรคลุสก็ท�ำศึกชนะ ทุกครั้ง เขาจึงหลงคิดไปว่าตัวเองคือ อคิลลีส! ทว่าความจริงย่อมเป็นความจริง นี่คือสัจธรรม พาโตรคลุสไม่ใช่ อคิ ล ลี ส เขาอาจหลอกข้ า ศึ ก ได้ หลอกคนทั้ ง โลกได้ แต่ ไ ม่ อ าจหลอก ชะตากรรมที่ติดตามมาได้ ในที่สุดด้วยความเข้าใจผิดนี้ก็ท�ำให้พาโตรคลุส ถูกเฮกเตอร์ ซึ่งเป็นศัตรูของอคิลลีสสังหาร! จูๆ่ เวิรส์ เทลก็นกึ ถึงการไปร่วมรับประทานมือ้ กลางวันกับแคมป์เบลล์ และเพือ่ นสนิทของอีกฝ่ายในวันพรุง่ นีข้ นึ้ มา เขาปิดหนังสือแล้วสูดลมหายใจ เข้าลึก จ้องมองไปที่ใบหน้ายามหลับของบุตรสาว ก่อนจะค่อยๆ หันกลับไป มองเงาของตัวเองที่สะท้อนอยู่บนกระจกเงาบานเล็กที่วางอยู่ข้างเตียง ชั่วขณะนั้นเวิร์สเทลรู้สึกเลื่อนลอยและไม่แน่ใจว่า เงาสะท้อนที่ ปรากฏอยู่บนกระจกนั้นเป็นเงาสะท้อนของเขาหรือตัวตนของใครกันแน่!

90

เจินอิ่ง

บทที่ 5 เขาก้มดูเข็มวินาทีของนาฬิกาข้อมือที่หมุนวนรอบแล้วรอบเล่า ใน ใจเต็มไปด้วยความลังเล เวลาผ่านไปครูใ่ หญ่ เวิรส์ เทลจึงหยิบเสือ้ นอกขึน้ มา สวม ผูกเนกไท แล้วเดินทางไปตามแผนที่ที่แคมป์เบลล์ส่งมาให้ พอไปถึงก็ ต้องยืนนิง่ จับจ้องมองตราประทับทองค�ำบนไม้มะเกลือหน้าประตูทางเข้าด้วย อาการตกตะลึง เพื่อให้เขาประหลาดใจ แคมป์เบลล์จึงไม่ได้บอกสถานที่ นัดหมายเพียงแต่ส่งแผนที่มาให้ และตอนนี้เขาก็พบว่าตัวเองก�ำลังยืนอยู่ หน้า Louge Bar ของโปโลคลับ สถานที่แห่งนี้ทั้งหรูหราและมีประวัติอัน ยาวนาน ค่าสมาชิกเฉียดสองหมืน่ ดอลล่าร์ตอ่ ปี แน่นอนว่าการมารับประทาน อาหารในสถานที่แบบนี้ย่อมไม่ใช่สิ่งที่เขาจะมีปัญญาจ่าย มิน่าล่ะ จู่ๆ แคมป์เบลล์ถึงถามว่าเขาขี่ม้าเป็นหรือเปล่า ค�ำถามนั้น ท�ำให้เขารู้สึกล�ำบากใจไม่น้อย เพราะเขาไม่เคยเปิดเผยที่มาที่ไปของตัวเอง ให้อีกฝ่ายได้รู้อย่างชัดเจนเลยสักครั้ง ว่าอันที่จริงแล้วเขาเกิดและเติบโตมา ในสภาพแวดล้อมทีเ่ ต็มไปด้วยฝูงวัวและฝูงม้า แต่กลับไม่มสี ว่ นเกีย่ วข้องกับ 91

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 กีฬาโปโลเลยแม้แต่น้อย พอเจอค�ำถามนั้นเข้าเขาจึงท�ำได้เพียงฝืนยิ้มออก มา แล้วพยักหน้ารับเล็กน้อย แต่นั่นกลับท�ำให้แคมป์เบลล์มีท่าทางดีใจมาก บอกกับเขาว่าคนที่ชอบม้า ชอบขี่ม้า จะต้องชอบสถานที่นี้มากแน่ๆ แถมยัง บอกอีกว่าให้เขาแต่งตัวสบายๆ ไม่ต้องรัดกุมหรือเป็นทางการมากเกินไป เวิร์สเทลหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา พยายามเค้นสมองคิดว่าจะ แต่งเรื่องแก้ตัวเพื่อไม่ไปพบอีกฝ่ายว่าอย่างไรดี หรือว่า...ไม่จ�ำเป็นต้อง อธิบายให้ยงุ่ ยาก ปล่อยให้รอเก้อไปเสียก็ได้ หลังจากทบทวนไปมาอยูค่ รูใ่ หญ่ ก็ยังตัดสินใจไม่ได้ จึงได้แต่ยืนถอนหายใจหนักหน่วงด้วยความกลัดกลุ้ม “ขอประทานโทษครับ ไม่ทราบว่าต้องการให้ผมช่วยอะไรหรือเปล่า?” เสียงเย็นชาดังขึ้นที่ข้างหู เวิร์สเทลสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ พอ เงยหน้าขึ้นก็สบสายตากับพนักงานรักษาความปลอดภัยร่างกายแข็งแรง บึกบึนทีอ่ ยูต่ รงหน้าประตูทางเข้า คงเพราะเห็นว่าเขาป้วนเปีย้ นเดินไปมาอยู่ แถวนั้นนานพอควรแล้ว จึงเกิดความข้องใจจนต้องเดินเข้ามาถาม “เอ่อ ไม่ครับ ไม่ต้อง ผมแค่...” “ขอประทานโทษทีต่ อ้ งเรียนว่าทีน่ เี่ ป็นสโมสรระดับสูง...” บริกรสวม สูทสีเข้มซึง่ ยืนอยูข่ า้ งๆ เดินเข้ามาสมทบ แล้วจ้องมองเวิรส์ เทลอย่างพิจารณา เมือ่ แน่ใจว่าเขาสวมเพียงเสือ้ ผ้าราคาถูก ท่าทางก็ดไู ม่คล้ายคนมีฐานะ สีหน้า ของอีกฝ่ายก็บ่งบอกถึงความดูแคลนออกมาอย่างไม่อาจปิดบังได้มิด ถึง อย่างนั้นน�้ำเสียงที่พูดก็ยังราบเรียบอีกทั้งท่าทางก็ยังมีความสุภาพพอควร “คุณต้องเป็นสมาชิก หรือมิเช่นนัน้ ก็ตอ้ งจองล่วงหน้าจึงจะสามารถเข้าไปใช้ บริการด้านในได้” “ขอโทษด้วยครับ...” เวิร์สเทลก้มหน้า ทั้งที่รู้ตัวดีอยู่แล้วว่าไม่ควรมาตามนัดตั้งแต่แรก 92

เจินอิ่ง เขาติดอยูใ่ นความฝันทีส่ ร้างขึน้ จากค�ำโกหกหลอกลวงนานเกินไป จนหลงลืม ไปว่าแท้จริงแล้วตัวเขากับแคมป์เบลล์นนั้ แตกต่างและห่างไกลกันราวกับอยู่ คนละโลก ตัวตนทีแ่ ท้จริงของจอห์น เวิรส์ เทลเป็นเพียงพ่อม่ายลูกติด ท�ำงาน เป็นพนักงานซูเปอร์มาร์เก็ต เป็นคนที่ต้อยต�่ำและแสนจะธรรมดา ไม่มีอะไร คู่ควรกับเจสส์ แคมป์เบลล์ สุดยอดศัลยแพทย์หัวใจระดับประเทศแม้สัก เศษเสี้ยว “อันทีจ่ ริงผมมีนดั กับคุณเจสส์ แคมป์เบลล์ แต่...ไม่ส�ำคัญหรอกครับ ขอโทษทีร่ บกวน....” ชายหนุม่ อธิบายเสียงแผ่วขณะก�ำลังหันหลังเตรียมเดิน จากไป “อ้อ! ที่แท้คุณก็เป็นเพื่อนของคุณแคมป์เบลล์นั่นเอง ต้องขออภัยที่ เสียมารยาทนะครับ” สีหน้าเย็นชาของบริกรเปลี่ยนไปชนิดหน้ามือเป็นหลัง มือในชั่วพริบตา ริมฝีปากคลี่เป็นรอยยิ้มสดใสเจิดจ้า กริยาเปลี่ยนเป็น ทั้งสุภาพและอ่อนน้อม “คุณแคมป์เบลล์เป็นสมาชิกกิตติมศักดิ์ของที่นี่ ใน เมื่อคุณเป็นเพื่อนก็เท่ากับเป็นแขกผู้มีเกียรติของเราด้วยเช่นกัน ผมต้อง ขอประทานโทษด้วยนะครับที่เมื่อครู่เสียมารยาท” สายตาดูแคลนเมื่อครู่จางหายไปจนหมดสิ้น เพียงชั่วเสี้ยววินาทีก็ พลิกลิ้นเป็นประจบประแจง เปลี่ยนแปลงจากตอนแรกได้แบบร้อยแปดสิบ องศา เวิร์สเทลงงงันไปชั่วขณะ เขาเริ่มกังวลว่าเพื่อนของแคมป์เบลล์จะเป็น พวกดูถูกคนแบบนี้ด้วยหรือเปล่า “คุณแคมป์เบลล์และเพือ่ นมาถึงนานแล้วและก�ำลังรอคุณอยู่ เชิญ ทางนี้ครับ” บริกรรายงานแล้วโค้งค�ำนับจนศีรษะแทบติดเข่า ก่อนจะเดินน�ำทาง ไปอย่างนอบน้อม แม้บรรยากาศรอบด้านจะงดงาม หรูหรา และชวนให้ 93

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 สงบใจอย่างยิ่ง แต่เวิร์สเทลกลับรู้สึกราวกับก�ำลังจะไปออกรบ เขาเดินตาม ไปด้วยใจเต้นรัว ทั้งตื่นเต้น หวาดหวั่น และครั่นคร้าม แก้วแชมเปญคริสตัลบนโต๊ะถูกยกขึน้ ทว่าสายตาของผูท้ ยี่ กมันขึน้ มากลับเหลือบมองไปยังนาฬิกา Omega ที่ข้อมือโดยไม่รู้ตัว แคมป์เบลล์ กังวลว่าเวิร์สเทลจะมาถึงหรือยัง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตั้งใจแนะน�ำคนรักกับ เพือ่ นสนิทแบบนี้ ทีผ่ า่ นมาเขามักวางคูน่ อนไว้ในต�ำแหน่งทีไ่ ม่ตา่ งจากดอกไม้ ประดับแจกัน เพียงแค่ตงั้ ไว้เชยชม ไม่มกี ารแนะน�ำชือ่ คนเหล่านัน้ เป็นพิเศษ เพราะถึงอย่างไรก็เป็นเพียงไม้ประดับ ไม่นานก็ต้องถูกเปลี่ยน จึงไม่จ�ำเป็น ต้องเปลืองเวลาอันมีค่าจดจ�ำชื่อเสียงเรียงนามให้วุ่นวาย บลัดแอกซ์เองก็ดูเหมือนจะคุ้นแล้วกับการที่คู่ควงข้างกายเพื่อนรัก เปลี่ยนหน้าไปเรื่อยๆ เพราะอันที่จริงตัวเขาเองก็เคยใช้ชีวิตไม่ต่างจาก แคมป์เบลล์นัก เขาเองก็ ‘เคย’ เปลี่ยนคู่ขาแบบไม่ซ�้ำหน้าเหมือนกัน แต่นั่น ก็เป็นเพียงเรือ่ งราวในอดีต เพราะทุกอย่างในตอนนีแ้ ตกต่างจากวันวานอย่าง สิ้นเชิง ตอนนี้เขามีเพียงกาเบรียล แกสส์แมน ซึ่งเป็นคนรักเท่านั้นที่อยู่ เคียงข้าง แคมป์เบลล์ตอ้ งยอมรับว่า การคบหาระหว่างบลัดแอกซ์กบั แกสส์แมน ท�ำให้ทัศนคติต่อความรักของเขาเริ่มเปลี่ยนแปลงไป เมื่อเดือนก่อน พวกเขาสามคนนัดกันไปตีกอล์ฟ ตอนที่แกสส์แมน ง่วนอยู่กับการระเบิดทราย เด็กหนุ่มหวดไม้ออกไปด้วยวงสวิงราวกับมือโปร แม้ลกู กอล์ฟสีขาวจะลอยละลิว่ สวยเด่นสมความตัง้ ใจ แต่หมวกทีส่ วมอยูบ่ น ศีรษะก็ร่วงหล่นลงมา เวลานั้นแกสส์แมนมัวแต่ตั้งใจมองจุดที่ลูกกอล์ฟจะ ลอยไปตก จึงไม่ได้สนใจหมวกที่หล่นลงไปในบ่อทรายเลยสักนิด เป็น 94

เจินอิ่ง บลัดแอกซ์ที่เดินเข้าไปเก็บหมวกให้แบบอัตโนมัติ ชายหนุ่มปัดเศษฝุ่นออก จนหมดอย่ า งถ้ ว นถี่ ก่ อ นจะน�ำหมวกใบนั้ น กลั บ ไปสวมให้ ค นรั ก อย่ า ง คล่องแคล่วและเป็นธรรมชาติ แม้บลัดแอกซ์จะท�ำสีหน้าคล้ายระอาใจ แต่พอช่วยสวมหมวกให้ อีกฝ่ายเสร็จ เขาก็ไล้ปลายนิ้วไปที่ใบหูของแกสส์แมนเพื่อเกี่ยวปอยผมที่ ตกลงมาไปเหน็บไว้ที่หลังหูให้อย่างเอาใจใส่ จากนั้นก็ฉวยโอกาสหอมแก้ม อีกฝ่ายแผ่วเบา การกระท�ำทัง้ หมดนีเ้ กิดขึน้ ภายในระยะเวลาสัน้ ๆ เพียงไม่กี่ วินาที คนที่อยู่บริเวณนั้นมัวแต่สนใจเกมกีฬาจนไม่มีใครใส่ใจทั้งคู่ แต่กลับ สร้างความอิจฉาระคนสั่นไหวให้เกิดขึ้นในใจของแคมป์เบลล์ สิ่งที่เขาเห็นอาจไม่ได้โรแมนติกเป็นพิเศษ และยิ่งไม่ได้เจือปนด้วย อารมณ์ของความใคร่ ทว่าแคมป์เบลล์กลับรู้สึกว่าความใกล้ชิดสนิทสนม อย่างเป็นธรรมชาติเช่นนี้ ให้ความรู้สึกดียิ่งกว่าการกอดจูบกันอย่างเร่าร้อน ตามความใคร่ไม่รู้กี่เท่า เสี้ยวนาทีที่พวกเขาสัมผัสกันนั้น ราวกับว่าทั้งคู่ได้ หลุดไปอยู่ในโลกที่มีเพียงเราสอง ผู้คนมากมายที่รายล้อมถูกกันไปอยู่นอก วงโคจร ราวกับจักรวาลนี้มีเพียงพวกเขา หรือ...พวกเขานั่นละที่เป็นจักรวาล ดั่งวลีสุดคลาสสิคที่มีผู้กล่าวไว้ว่า ‘มีฉัน มีเธอ มีเพียงเราชั่วนิจนิรันดร์’ ใน เสี้ยวนาทีนั้นแคมป์เบลล์พลันรู้สึกว่าทั้งคู่ได้กลายเป็นคนรักที่จะครองคู่อยู่ ด้วยกันตราบชั่วกาล ชายหนุ่มเพิ่งตระหนักว่า บนโลกนี้ยังมีเรื่องที่เขาไม่รู้ซึ้ง และเขาก็ อยากสัมผัสประสบการณ์แบบนั้นบ้างว่าจะมีความรู้สึกเช่นไร “ผมหิวแล้ว ขอกินอะไรก่อนได้ไหม?” เสียงของแกสส์แมนที่ร้องอุทธรณ์ขึ้นดึงสติแคมป์เบลล์ให้กลับมา สู่โต๊ะอาหาร เขายังไม่ทันจะเอ่ยปากอนุญาต บลัดแอกซ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ 95

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ส่ายหน้าด้วยอาการอ่อนใจ “เจ้าปีศาจน้อยนี่..” ไม่ว่าใครก็ฟังออกว่าถ้อยค�ำเรียกขานนั้นเปี่ยมด้วยความเอ็นดู บลัดแอกซ์ตีเบาๆ ลงบนต้นขาของแกสส์แมนสองที จากนั้นก็เรียกบริกรมา สั่งของกินเล่นจ�ำพวกที่หยิบจับใส่ปากง่ายๆ มาขึ้นโต๊ะก่อน นีเ่ ป็นอีกครัง้ ทีพ่ ฤติกรรมซึง่ เป็นไปเองตามธรรมชาติของทัง้ คูเ่ ผยให้ เห็นถึงความใกล้ชดิ แคมป์เบลล์มองดูทงั้ คูด่ ว้ ยรอยยิม้ อันทีจ่ ริงเขาไม่ได้บอก จุดประสงค์ของการนัดหมายครั้งนี้ชัดเจนนัก เพราะอยากได้บรรยากาศที่ดู เป็นธรรมชาติ เวิรส์ เทลจะได้ไม่อดึ อัดจนเกินไป ทว่าจนป่านนีค้ นทีร่ อก็ยงั ไม่ มาสักที ท�ำให้เขาเริม่ กระสับกระส่ายขึน้ มานิดๆ จังหวะทีก่ �ำลังหยิบโทรศัพท์ มือถือขึน้ มาเพือ่ จะกดหาอีกฝ่าย สายตาก็เหลือบเห็นผูจ้ ดั การเดินน�ำใครคน หนึ่งตรงมาทางพวกเขา “อ๊ะ...” ทันทีที่เห็น รอยยิ้มก็วาบขึ้นในดวงตาของแคมป์เบลล์และเปล่ง ประกายอยูเ่ ช่นนัน้ เขาเตรียมจะลุกขึน้ ยืนเพือ่ ต้อนรับผูม้ าใหม่ แต่แกสส์แมน ที่นั่งอยู่ข้างๆ กลับลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ด้วยสีหน้าที่ฉายแววยินดี “เวิร์สเทล?” แคมป์เบลล์หนั ไปมองแกสส์แมนด้วยความประหลาดใจระคนสงสัย ทว่าคนถูกมองกลับไม่รตู้ วั เลยสักนิด เพราะวิง่ ลิว่ ไปยืนตรงหน้าเวิรส์ เทลแล้ว พูดด้วยน�้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ “จอห์น เวิร์สเทล! คุณจริงๆ ด้วย ไม่คิดเลยว่าจะได้พบคุณที่น!ี่ ” แคมป์เบลล์หนั มองแกสส์แมนที แล้วก็หนั ไปมองเวิรส์ เทลอีกที และ นัน่ ท�ำให้เขาพบว่าไม่ได้มเี พียงตัวเองเท่านัน้ ทีก่ �ำลังประหลาดใจอย่างสุดแสน 96

เจินอิ่ง ใบหน้าของเวิร์สเทลเองก็เปลี่ยนเป็นซีดเผือด แววตาเต็มไปด้วยความวิตก กังวล ชายหนุ่มตกใจจนถึงกับผงะถอยหลังไปหนึ่งก้าว ถ้าไม่ใช่เพราะเกรง จะชนกับบริกรที่ก�ำลังยกอาหารมาทางด้านหลังแล้วละก็ แคมป์เบลล์มั่นใจ มากว่าเวิร์สเทลจะต้องหันหลังวิ่งหนีไปอย่างแน่นอน นีม่ นั อะไรกัน? ความสงสัยผุดพลุง่ อยูเ่ ต็มอก แต่รมิ ฝีปากกลับคล้าย ว่าเป็นใบ้ไปชั่วขณะ “แขกผู้มีเกียรติที่แสนหล่อเหลาท่านนี้คือใคร? ปีศาจน้อย นายควร แนะน�ำให้พวกเรารู้จักหน่อยดีไหม?” อาจเพราะสัมผัสได้วา่ บรรยากาศรอบตัวเริม่ เปลีย่ นเป็นความอึดอัด ประดักประเดิด บลัดแอกซ์จึงพูดขึ้นด้วยน�้ำเสียงทีเล่นทีจริงและท่าทางที่ดู สบายๆ “นั่นสิ กาเบรียล เขาเป็นเพื่อนนายเหรอ?” เนื่องจากได้บลัดแอกซ์ช่วยแก้สถานการณ์ แคมป์เบลล์จึงรีบปรับ อารมณ์ให้กลับมาสงบเยือกเย็นดังเดิม และจงใจถามขึ้นราวกับแปลกใจ นักหนา “คนนี้คือจอห์น เวิร์สเทล” แกสส์แมนซึ่งไม่สังเกตเห็นถึงความผิด ปกติใดๆ ทั้งสิ้นพูดขึ้นอย่างใสซื่อตามความเป็นจริง “เขาเป็นอดีตคนขับรถ ของพ่อผม” “ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” บลัดแอกซ์เอ่ยแล้วเป็นฝ่ายยื่นมือออกไปอย่างสุภาพ ต่างจาก แคมป์เบลล์ซึ่งนั่งนิ่งเงียบไม่พูดอะไรสักค�ำ แม้ว่าสีหน้าจะยังคงประดับด้วย รอยยิ้มตามมารยาท แต่ดวงตาคู่นั้นกลับเข้มลึกและวาวโรจน์ แววตาและสีหน้าเช่นนัน้ ของแคมป์เบลล์ท�ำให้เวิรส์ เทลตัวเย็นเฉียบ 97

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ตัง้ แต่ศรี ษะจรดปลายเท้า เขาเคยคาดเดาไปต่างๆ นานาว่าหากค�ำโกหกของ ตนถูกเปิดเผย สถานการณ์จะเลวร้ายสักแค่ไหน ทั้งที่อุตส่าห์คาดคะเนและ เตรียมตัวเตรียมใจไว้ลว่ งหน้า เพือ่ จะได้ไม่ตอ้ งรูส้ กึ เจ็บปวดมากนักแล้วแท้ๆ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะต้องเผชิญหน้าโดยไม่ทันตั้งตัว อีกทั้งยังเป็นรูปแบบที่ คาดไม่ถึง ราวกับถูกลากตัวออกมาจากงานเลี้ยง ผลักเข้าสู่ตะแลงแกงโดย ไม่มีถุงครอบศีรษะ แล้วลงมือประหารทั้งอย่างนั้น เวิร์สเทลเข้าใจดีว่าเขาอาจหลอกลวงได้ทุกสิ่ง แต่เขาหลอกลวง โชคชะตาไม่ได้ และเขาจ�ำเป็นต้องจ่ายค่าตอบแทนที่สาสมให้กับถ้อยค�ำ โกหกหลอกลวงที่ตัวเองได้กระท�ำลงไป ทีแ่ กสส์แมนพูดมานัน้ ถูกต้อง หลายปีกอ่ นเวิรส์ เทลเคยเป็นคนขับรถ ส่วนตัวของนายธนาคารเจฟฟ์ แกสส์แมน จนกระทั่งเจฟฟ์ประสบเหตุ ล้มละลายจึงจ�ำเป็นต้องเลิกจ้างเขา หลังจากนัน้ ไม่นาน เจฟฟ์กเ็ กิดอุบตั เิ หตุ ทางรถยนต์จนเสียชีวิต ด้วยเหตุนี้ครอบครัวแกสส์แมนจึงขาดการติดต่อกับ เวิร์สเทลไปโดยปริยาย อาจเป็นด้วยอายุใกล้เคียงกันหรืออาจเป็นเพราะนิสยั ใจคอ เวิรส์ เทล จ�ำได้ว่าตอนที่เขาเป็นคนขับรถของเจฟฟ์นั้น กาเบรียล แกสส์แมน บุตรชาย คนเดียวของเจฟฟ์ เป็นสมาชิกในครอบครัวของนายจ้างทีร่ กั ใคร่ฉนั มิตรและ ให้ความสนิทสนมกับเขามากที่สุด แต่เวลานี้ความสนิทสนมนั้นกลับกลายเป็นคมมีดที่แสนโหดเหี้ยม เสมือนเทพบุตรแสนบริสุทธิ์ซึ่งถูกส่งลงมาในนามของพระผู้เป็นเจ้า เพื่อลง ทัณฑ์คนบาปที่ปั้นน�้ำเป็นตัว และส่งเขาลงสู่อเวจีมหานรกขุมลึกที่สุด “ไม่เจอกันนานมากจริงๆ” บางทีอาจเพราะหวนร�ำลึกถึงบิดาที่ ล่วงลับ แกสส์แมนจึงถอนใจยาวออกมาเบาๆ “จริงสิ จอห์น คุณเป็นยังไง 98

เจินอิ่ง บ้าง?” “ก็ดีครับ...เหมือนเดิม...ไม่มีอะไรเปลี่ยน” เวิร์สเทลตอบอึกอัก ลอบช�ำเลืองมองซ้ายขวาคิดจะฉวยโอกาสหาทางหลบเลี่ยงออกไป ก่อนที่ สถานการณ์จะเลวร้ายมากไปกว่านี้ “คือว่า...ผมมีธุระ...” “อ้อ จริงสิ! แล้วลูกสาวคุณล่ะ?” แกสส์แมนยังคงถามต่อด้วยความ ห่วงใยสนใจ โดยไม่ได้สังเกตเห็นทีท่าร้อนรนของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย “...เอมิลี่ใช่ไหม? สุขภาพเธอเป็นยังไงบ้าง?” “ลูกสาว?” แคมป์เบลล์ซึ่งนั่งฟังอยู่ครู่ใหญ่เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งขณะ ทวนค�ำนั้น “ที่แท้คุณเวิร์สเทลก็แต่งงานแล้ว?” เวิร์สเทลปราศจากความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับแคมป์เบลล์ เขาจึง ได้แต่ก้มหน้างุดไม่ตอบค�ำ “ใช่ แต่หย่ากันแล้วนี่ ใช่ไหม? ผมจ�ำได้” แกสส์แมนรีบโพล่งค�ำตอบ ออกมาแทนเจ้าตัว โดยไม่รู้สึกถึงบรรยากาศอึมครึมหรือความผิดปกติใดๆ เลยแม้แต่น้อย บลัดแอกซ์ลุกขึ้นยืนแล้วพูดด้วยน�้ำเสียงสุภาพ อ่อนโยน “คุณ เวิร์สเทล เชิญนั่งก่อนสิครับ” จากนั้นก็รั้งตัวแกสส์แมนกลับมานั่งที่ “ปีศาจ น้อย นายนี่ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย ยืนคุยอยู่ได้ตั้งนานสองนาน” เวิร์สเทลกล่าวค�ำปฏิเสธไม่ออก จ�ำใจต้องทรุดตัวลงนั่งด้วยสีหน้า กลืนไม่เข้าคายออก และเก้าอี้ที่ว่างอยู่ก็คือเก้าอี้ที่ติดกับแคมป์เบลล์ เขาจึง ยิ่งหวาดหวั่นจนนั่งได้เพียงหนึ่งในสามของเบาะ “จริงสิ ลืมแนะน�ำไปเลย จอห์น คนนี้คือลอว์เรนซ์ บลัดแอกซ์” หลังจากนั่งลง แกสส์แมนยังคงยิ้มร่าและเดินหน้าท�ำร้ายเวิร์สเทลโดยไม่ เจตนาต่อ “ส่วนคนที่นั่งข้างคุณคือเจสส์ แคมป์เบลล์ ศัลยแพทย์หัวใจที่เก่ง 99

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ที่สุดในประเทศ ใช่แล้ว! ลูกสาวคุณป่วยเป็นโรคหัวใจมาตั้งแต่เกิดนี่” แม้จะด้วยเหตุผลทีต่ า่ งกัน แต่สหี น้าของทัง้ เวิรส์ เทลและแคมป์เบลล์ กลับเปลี่ยนไปพร้อมกันในทันที “จอห์น ถ้าเอมิลมี่ ปี ญ ั หาอะไรละก็ คุณสามารถมาหาเจสส์...” ขณะ ที่แกสส์แมนก�ำลังจะพูดต่อ บลัดแอกซ์ก็รีบตักชีสเพโคริโนที่ชุ่มฟิกซอสใน จานใส่ปากคนพูดมาก “เอ้า หิวไม่ใช่เหรอ? รีบกินเร็วๆ เข้าสิ” ด้วยเหตุนี้บรรยากาศจึงเปลี่ยนเป็นเงียบกริบจนน่าอึดอัด ครู่หนึ่ง แคมป์เบลล์ก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมาแบบไม่มีที่มาที่ไป ชายหนุ่มรินแชมเปญ ให้ตัวเองจนเต็มแก้ว แล้วยกขึ้นกระดกรวดเดียวหมด “มีอะไรเหรอ?” แกสส์แมนซึ่งไม่เคยเก็บความสงสัยถามแบบงงๆ “จริงสิ ท�ำไมคุณว่างชวนพวกเรามากินข้าวเที่ยงได้?” “ไม่มีอะไร” แคมป์เบลล์พูดด้วยใบหน้าเกลื่อนรอยยิ้มแข็งกระด้าง “พอดีหมอสมิธ ผู้ช่วยคนส�ำคัญของแผนกศัลยกรรมโรคทรวงอกที่ศูนย์การ แพทย์ของฉันก�ำลังจะย้าย ฉันต้องรีบหาคนมาแทนเขา ไม่อย่างนั้นฉันต้อง เหนื่อยกว่าเก่าแน่ๆ ก็เลยชวนพวกนายออกมากินข้าวแก้เบื่อสักหน่อย” “...แบบนี้นี่เอง” บลัดแอกซ์เหลือบมองเวิร์สเทลแวบหนึ่ง แล้ว เปรยขึ้นลอยๆ “ตอนแรกฉันคิดว่านายตั้งใจจะพาใครบางคนมาแนะน�ำให้ รู้จักเสียอีก” “อย่าล้อเล่นน่า! จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะ” ปฏิกิริยาของ แคมป์เบลล์ราวกับเพิ่งได้ยินเรื่องไร้สาระที่สุดในโลก “คนที่ฉันคบด้วยช่วงนี้ น่ะ ทั้งจืดชืด น่าเบื่อ แถมยังมีนิสัยต�่ำทราม ชั่วช้า ปลิ้นปล้อน หลอกลวง ทรยศหักหลัง ยิ่งนับวันก็ยิ่งรู้สึกว่าน่าขยะแขยง เพราะอย่างนั้น...” ชายหนุ่ม 100

เจินอิ่ง แบมือยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ “ฉันก็เลยตัดสินใจแล้วว่าจะเปลี่ยนคู่ขาใหม่ นับจากนี้ฉันคงไม่มีวันยอมพบกับหมอนั่นอีก” พูดจบก็ลกุ ขึน้ ยืนพร้อมกับดูนาฬิกา “ได้เวลาออกรอบแล้ว พวกเรา ไปกันเถอะ” บลัดแอกซ์ยงั คงนัง่ อยูก่ บั ที่ อึดใจหนึง่ จึงหันไปเอ่ยปากชวนเวิรส์ เทล ด้วยน�้ำเสียงอ่อนโยนเป็นกันเอง “คุณเวิร์สเทล พอจะให้เกียรติไปร่วมสนุกกับพวกเราได้ไหมครับ?” “เมือ่ ครูค่ ณ ุ สุภาพบุรษุ ท่านนีเ้ พิง่ จะบอกว่าเขามีธรุ ะไม่ใช่เหรอ? ฉัน ว่าเราอย่าไปรบกวนเวลาอันแสนมีค่าของเขาจะดีกว่า” ยังไม่ทันที่เวิร์สเทลจะเอ่ยปากตอบรับหรือปฏิเสธ แคมป์เบลล์ก็ขัด ขึ้นเสียก่อน แล้วหันมาค้อมศีรษะให้เวิร์สเทลอย่างสุภาพ จากนั้นจึงพูดด้วย เสียงเย็นชา “ยินดีที่ได้รู้จัก เชื่อว่านับจากนี้ ‘เรา’ คงจะไม่ได้พบกันอีก!” “เป็นอะไรไปจอห์น? หมานายตายหรือไง?” ซูซาน วัตสัน พนักงานเก็บเงินของห้าง COSTCO จงใจเคาะ เคาน์เตอร์หมายเลขเก้าแรงๆ เวิรส์ เทลตกใจจนสะดุง้ แล้วรีบเงยหน้า พอเห็น สีหน้าอีกฝ่าย หญิงสาวก็ตะลึงงันอยู่นาน เพราะสีหน้าของเวิร์สเทลไม่เพียง อิดโรย แต่ยังเศร้าหมองหดหู่จนน่าเวทนา ท�ำให้เธอหลุดปากถามออกมา เช่นนั้น “หมา? ผมไม่ได้เลี้ยงหมา” เวิร์สเทลพูดเสียงอ่อนลงเล็กน้อย “เอ่อ มีอะไรเหรอ?” “บัญชีจากเครื่องบันทึกเงินสดของนายเครื่องนี้มีปัญหาน่ะสิ” เธอ 101

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 บอกแล้วหยิบรายการบัญชีที่พิมพ์จากคอมพิวเตอร์ส่งให้ “ทางที่ดีนายควร ตรวจสอบใหม่อีกครั้งนะ” เวิร์สเทลรับรายการบัญชีมากวาดตาดูสองรอบจึงเจอว่าเกิดข้อ ผิดพลาดที่ตรงไหน “ผมคงจะใส่ยอดคูปองส่วนลดซ�้ำสองครั้ง รอเดี๋ยวนะ ผมจะเข้าไป แก้ใหม่...” ชายหนุม่ เปิดลิน้ ชักเพือ่ หยิบการ์ดระบบออกมาแก้ไขจุดทีผ่ ดิ พลาด ให้ถูกต้อง ทว่าจังหวะที่ก้มตัวลงไป ก็เหลือบเห็นกล่องก�ำมะหยี่สีน�้ำเงินที่ ประณีตงดงามสะดุดตาใบหนึ่ง วางกองรวมอยู่กับเครื่องเขียนราคาถูก ภายในใจรู้สึกเจ็บหนึบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก “เร็วหน่อยสิ! ขาดบัญชีเครือ่ งบันทึกเงินสดของนายเครือ่ งเดียวนะ” เสียงเร่งนั้นท�ำให้เวิร์สเทลได้สติ เขากดเข้าระบบไปเงียบๆ ปรับ รายการบัญชีที่ผิดพลาดก่อนเป็นอันดับแรก แล้วเลือกค�ำนวณรายการซ�้ำ อีกครั้ง ก่อนจะกดปุ่มลบข้อมูลด้วยมือที่สั่นเทา “เรียบร้อยแล้ว” เขาพิมพ์รายการบัญชีที่ตรวจสอบดีแล้วออกมา จากนั้นก็ยื่นให้อีกฝ่าย “จอห์น นี่นายยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าผู้จัดการก�ำลังจับตาดูนายเป็น พิเศษ? เลิกท�ำตัวเหม่อลอยแบบนี้สักที ตั้งใจหน่อยสิ ขืนยังท�ำงานไม่ รอบคอบแบบนีอ้ ยูล่ ะก็ ระวังเถอะ! นายจะถูกไล่ออกเข้าสักวัน” หญิงสาวรับ รายการบัญชีมาถือไว้ แต่ยงั คงจ้องหน้าเวิรส์ เทล “ท�ำท่าซังกะตายแบบนี้ ไม่รู้ ว่าในสมองนายก�ำลังคิดอะไรอยู่กันแน่!” คิดอะไร? เวิรส์ เทลไม่รวู้ า่ ตัวเองยังจะสามารถคิดอะไรได้อกี การทีเ่ ขาสามารถ 102

เจินอิ่ง พาตัวเองออกมาจาก Louge Bar ของโปโลคลับและกลับมาท�ำงานได้กถ็ อื ว่า มหัศจรรย์มากแล้ว ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึกเฮือกหนึ่ง เปิดลิ้นชักอีกครั้ง หยิบกล่องก�ำมะหยี่สีน�้ำเงินใบนั้นออกมาอย่างยากล�ำบาก แล้วก�ำมันไว้ใน มือ เมือ่ ตอนกลางวัน หลังจากพวกแคมป์เบลล์แยกไปแล้ว เวิรส์ เทลยัง คงนั่งก้มหน้าคอตกอยู่ที่โต๊ะตัวนั้นตามเดิม ทั้งที่ความจริงเขาไม่ได้อยากนั่ง อยู่ที่นี่เลยสักนิด แต่ขาทั้งสองอ่อนแรงจนยืนไม่ไหว หลายนาทีต่อมา บริกร ก็น�ำกล่องก�ำมะหยี่สีน�้ำเงินที่วางอยู่บนถาดโลหะวาววับเข้ามา พอเห็นว่า เหลือเขาอยู่เพียงคนเดียว ก็ท�ำหน้าเลิ่กลั่ก “เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณหมอแคมป์เบลล์แค่ลุกจากที่นั่งชั่วคราวหรือ กลับไปแล้วครับ?” “เขาไปแล้ว...” เวิร์สเทลตอบเสียงแผ่วคล้ายละเมอ “...และคงไม่ กลับมาอีก” บริกรมองเวิร์สเทลด้วยสีหน้าแปลกๆ ขณะบอกเขาเรื่องกล่อง ก�ำมะหยีส่ นี ำ�้ เงิน ซึง่ แคมป์เบลล์สงั่ ไว้วา่ ต้องการให้น�ำมาเสิรฟ์ หลังมือ้ อาหาร ในเมือ่ เหตุการณ์กลับตาลปัตรไปเช่นนี้ พวกเขาก็ไม่รวู้ า่ ควรจะจัดการอย่างไร “ขอประทานโทษนะครับ คุณเป็นเพื่อนคุณหมอแคมป์เบลล์ ถ้า เช่นนั้นรบกวนคุณช่วยน�ำของสิ่งนี้ไปคืนให้เขาได้ไหมครับ?” พูดจบก็ยื่นกึ่ง บังคับมอบกล่องนั้นให้กับเวิร์สเทล ไม่น่าเชื่อว่ากล่องก�ำมะหยี่สีน�้ำเงินใบนี้จะเป็นคล้ายน�้ำมนตร์ ศักดิ์สิทธิ์ที่ประพรมลงมา ฉุดรั้งให้เขาหลุดพ้นจากการถูกเปลวเพลิงใน ขุมนรกโลกันตร์เผาผลาญ เรื่ อ งราวหลอกลวงทั้ ง หมดถู ก เปิ ด โปงแล้ ว หากจะว่ า กั น ตาม 103

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 หลักการ เมื่อหินที่ถมทับอยู่ในใจได้ถูกยกออกไป เขาควรจะรู้สึกปลอดโปร่ง แต่ส�ำหรับเวิร์สเทลในเวลานี้ ภายในใจกลับยิ่งรู้สึกหนักอึ้งมากขึ้นกว่าเดิม เขาเพิง่ ตระหนักว่าทีแ่ ท้แล้วส�ำหรับแคมป์เบลล์ เขาก็เป็นเหมือนรายการบัญชี ผิดพลาดเมื่อครู่ ที่อีกฝ่ายสามารถกดลบทิ้งออกจากความทรงจ�ำได้อย่าง ง่ายดาย สองสัปดาห์แห่งความสุขซึง่ เขาเพิง่ เคยพบพานตลอดเวลาทีใ่ ช้ชวี ติ มาสามสิบกว่าปีนี้ แท้จริงแล้วไม่ได้มีค่าหรือมีความหมายอะไรเลยส�ำหรับ อีกฝ่าย ราวกับเป็นแค่เถ้าถ่านแห่งความรู้สึกที่ถูกกาลเวลาเผาไหม้ พอ สายลมพัดผ่านแผ่วเบาก็ปลิวหายไป ไม่หลงเหลือร่องรอยใดๆ อีก เวิรส์ เทลรูว้ า่ ตัวเองผิด เขาโกหกหลอกลวงอีกฝ่าย หากจะถูกเกลียด ก็สมควรแล้ว นี่เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แต่ตอนที่ได้ยินถ้อยค�ำด่าทอรุนแรงของ แคมป์เบลล์ ‘ต�่ำทราม ชั่วช้า ปลิ้นปล้อน หลอกลวง ทรยศหักหลัง’ แม้ว่าในขณะนี้เขาจะมีฐานะยากจนต้อยต�่ำและเคยผ่านการดูถูก เหยียดหยามมามากมาย แต่ถอ้ ยค�ำทีห่ ลุดมาจากปากของอีกฝ่ายก็ยงั ท�ำให้ ภายในใจเจ็บร้าวได้อยู่ดี และนั่ น ท�ำให้ เ วิ ร ์ ส เทลตระหนั ก ชั ด ว่ า นั บ แต่ วิ น าที นี้ . ..เขาถู ก แคมป์เบลล์ตัดขาดแบบไม่เหลือเยื่อใยใดๆ อีก สายตาคมกริ บ จั บ จ้ อ งลู ก กลมๆ สี ข าวบนสนามหญ้ า เขี ย วขจี แคมป์เบลล์ก�ำไม้กอล์ฟแน่นด้วยสองมือ หากมองผิวเผินก็ดูเหมือนสงบนิ่ง เยือกเย็น แต่ที่จริงแล้วในสมองของชายหนุ่มเวลานี้กลับครุ่นคิดไปต่างๆ นานา เขาไม่สามารถท�ำใจยอมรับได้เลยว่าตัวเองถูกท�ำร้ายโดยคนคนเดิม 104

เจินอิ่ง ถึงสองครั้ง! สองครัง้ ! คนคนนัน้ ทีภ่ ายนอกดูราวกับเทพบุตรผูใ้ สซือ่ แสนบริสทุ ธิ์ ไร้พิษภัย แตข้างในกลับร้ายกาจอย่างไม่น่าเชื่อ นี่คือการถูกลบหลู่ดูหมิ่น ครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตนับตั้งแต่เขาจ�ำความได้ แคมป์เบลล์กัดฟันกรอด เขา หวดไม้กอล์ฟระบายความแค้น หูได้ยินเสียงดังป๊อก! แล้วลูกกอล์ฟก็กลาย เป็นจุดสีขาวเล็กๆ ที่ลอยไปไกลจนเกือบออกนอกเขต “น้อยมากนะที่จะเห็นนายโมโหขนาดนี้” ท่าทางการหวดลูกทีไ่ ม่คอ่ ยราบรืน่ นักของเพือ่ นรัก ท�ำให้บลัดแอกซ์ เดินเข้ามาใกล้แล้วปรารภขึ้นลอยๆ “โมโห?” แคมป์เบลล์แสร้งท�ำเป็นย้อนถามอย่างไม่ยอมรับ แต่ใน ที่สุดก็หลุดถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความเหนื่อยหน่าย เขากับ บลัดแอกซ์เป็นเพือ่ นทีส่ นิทสนมกันมาเนิน่ นานยิง่ กว่าพีน่ อ้ ง ต่างฝ่ายต่างรูจ้ กั นิสยั ใจคอกันเป็นอย่างดี ดังนัน้ แม้อยากจะปิดบังอีกฝ่ายแค่ไหนก็ท�ำได้ยาก เหลือเกิน “อยากระบายหน่อยไหม?” อีกฝ่ายถามต่อ “ไม่จ�ำเป็น เรื่องที่ควรรู้ก็รู้หมดแล้ว จะเปรียบไปก็เหมือนที่เขาพูดๆ กันมานัน่ ละ เนือ้ เยือ่ ทีต่ ายแล้วก็ตอ้ งตัดทิง้ ปล่อยไว้กม็ แี ต่จะเน่าและลุกลาม จนกลายเป็นโรคร้ายในที่สุด...” แคมป์เบลล์ไหวไหล่เล็กน้อย “แต่ยังไงฉันก็ ต้องขอโทษด้วยที่ท�ำให้พวกนายต้องมาเห็นสภาพที่น่าอับอายแบบนี้” “พูดอะไรแบบนั้นล่ะเพื่อนฝูง!” บลัดแอกซ์ตบบ่าให้ก�ำลังใจเบาๆ “...ฉันหวังว่านายคงไม่ต�ำหนิกาเบรียล เจ้านั่นซื่อบื้อ ก็เลยไม่รู้จักสังเกต บรรยากาศรอบข้างมาแต่ไหนแต่ไร” “นั่นเป็นหนึ่งในข้อดีแสนล�้ำค่าของเขาเชียวละ” แคมป์เบลล์ชม 105

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 อย่างจริงใจ “เพราะเป็นแบบนัน้ เขาจึงอยูก่ บั นายอย่างไม่เสแสร้ง นายแน่ใจ ได้เลยว่าเขาอยู่กับนายเพราะชอบที่ตัวนาย ไม่ใช่เข้าหานายเพราะฐานะ ต�ำแหน่งหรือทรัพย์สิน เขารักนายจริงๆ ไม่ได้คิดจะหาผลประโยชน์... ลอว์เรนซ์ นายน่ะโชคดีที่สุดแล้ว” “เจสส์...” บลัดแอกซ์เอ่ยเรียกเพื่อนรักคล้ายอยากจะพูดบางอย่าง แต่สดุ ท้ายก็ไม่ได้พดู อะไรออกมา นัน่ เพราะเขาไม่รตู้ นื้ ลึกหนาบางเรือ่ งความ สัมพันธ์ของคนทั้งคู่ ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง จึงยากที่จะตัดสินหรือ แสดงความคิดเห็นใดๆ “อันทีจ่ ริง...เป็นแบบนีก้ ด็ แี ล้ว” ครูใ่ หญ่แคมป์เบลล์จงึ พูดเสียงแผ่ว คล้ายร�ำพึงกับตนเอง แล้วยกริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้ม “นี่คงเป็นเครื่องยืนยัน ได้ดีว่าฉันไม่เหมาะจะหยุดอยู่ที่ใครสักคนจริงๆ” ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดเลือกหมวดอักษรที่ข้ึนต้น ด้วยตัว ‘J’ ในรายชื่อ เมื่อพบชื่อที่ต้องการก็กดลบทิ้งโดยไม่ลังเล ทั้งชื่อ เบอร์โทรศัพท์ และทุกสิ่ง... ลบทิ้งจากความทรงจ�ำให้หมดสิ้น...ตลอดกาล “เอมิลี่ พ่อกลับมาแล้ว” เวิร์สเทลยืนอยู่หน้าห้อง มือจับลูกบิดประตู ใบหน้าพยายามฉีกยิ้ม อ่อนโยน เขาพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ต่างๆ ไว้ในใจ เมื่อคิดว่าพร้อมแล้ว จึงค่อยๆ เปิดประตูแล้วก้าวเข้าไปภายในห้อง เขาเป็นพ่อคนและตัง้ ใจว่าจะเป็นพ่อทีด่ ี เป็นเสาหลักทีพ่ งึ่ พาได้ของ ครอบครัว ดังนั้นเขาจะท�ำให้ลูกเป็นห่วงไม่ได้เด็ดขาด โดยเฉพาะในยามที่ ตัวเธอเองก็ไม่ค่อยจะแข็งแรงนัก 106

เจินอิ่ง เพราะความตั้งใจนี้ เวิร์สเทลจึงจ�ำต้องสลัดชีวิตในเวทมนตร์มายา ทีน่ อกลูน่ อกทางก่อนหน้านีท้ งิ้ ไปให้หมดสิน้ แล้วหวนกลับมาสูโ่ ลกแห่งความ เป็นจริง ไปท�ำงาน เลิกงาน รับส่งลูกสาว พาเธอไปหาหมอ ตรวจสุขภาพ วน เวียนอยู่แบบนี้... แม้ภายนอกเขาจะดูสงบเยือกเย็นเป็นปกติ แต่ทุกครั้งที่เสียงเพลง A la claire fontaine ซึ่งเป็นเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เวิร์สเทล ก็อดทีจ่ ะตกใจไม่ได้ แม้เขาจะรูด้ วี า่ แคมป์เบลล์ไม่มที างติดต่อมาหาอีกแล้ว ก็ตาม นอกจากนี้ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตกกลางคืนเวิร์สเทลมักนอนหลับไม่ สนิท ไม่วา่ ตอนกลางวันจะท�ำงานเหน็ดเหนือ่ ยเพียงใด ทว่าพอล้มตัวลงนอน บนเตียง เขาจะตาสว่างจนถึงเช้าอยูเ่ ป็นประจ�ำ แม้จะมีบางครัง้ ทีส่ ะลึมสะลือ ผล็อยหลับไปบ้าง แต่กจ็ ะฝันเป็นตุเป็นตะ จ�ำได้วา่ ในฝันนัน้ ถ้าเขาไม่เดินหลง เข้าไปในเขาวงกตอันแสนมืดมิดและน่าหดหู่ ก็จะถูกสัตว์ประหลาดทีไ่ ม่รจู้ กั วิ่งไล่กวด พอตื่นมาก็จะยิ่งอ่อนเพลียหนักขึ้นกว่าเดิม เวลาผ่านไปราวกับติดปีก นับตัง้ แต่เกิดเหตุการณ์ทโี่ ปโลคลับก็ผา่ น มาเกือบครึ่งเดือน นอกจากการที่เอมิลี่มีอาการขาดออกซิเจนตอนช่วง กลางดึกอยู่บ่อยครั้งแล้ว การใช้ชีวิตด้านอื่นก็ยังถือว่าปลอดภัย เวิร์สเทล ท�ำให้ตวั เองกลายเป็นคนมีอารมณ์เฉยชาและยุง่ กับงานจนเหนือ่ ยแทบหมด แรง ทั้งหมดก็เพื่อไม่ให้มีเวลาไปคิดฟุ้งซ่านเรื่องอื่นได้อีก ซึ่งก็ได้ผล ตอนนี้ แม้จะเห็นชื่อเจสส์จากหน้ารายชื่อในมือถือบ้างเป็นบางครั้ง เขาก็ไม่ได้รู้สึก เจ็บปวดเหมือนในช่วงแรกอีกแล้ว ส่วนกล่องก�ำมะหยี่สีน�้ำเงินใบนั้น ถูกเขาเก็บไว้ในจุดลึกที่สุดของ 107

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 ลิ้นชัก เพราะเขาเชื่อว่าคงไม่มีวันที่จะได้พบและส่งมันคืนให้กับเจ้าของได้ อีกแล้วในชีวิตนี้ เมื่อถึงวันหยุดในช่วงคริสมาสต์ ก่อนขึ้นปีใหม่ เวิร์สเทลก็ตัดสินใจ ว่าจะใช้โอกาสนี้พาเอมิลี่ไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์สัตว์น�้ำโลกใต้ทะเล “...ที่ นั่ น มี ป ลาโลมา หนู ยั ง ไม่ เ คยเห็ น ปลาโลมาตั ว เป็ น ๆ เลย ใช่ไหม?” ชายหนุ่มเตรียมมื้อค�่ำพร้อมกับชวนลูกสาวคุยไปเรื่อยๆ “พ่อได้ยิน มาว่าปลาโลมาของที่นั่น...” “...คะ...คุณ...พ่อ...” เวิร์สเทลยังพูดไม่ทันจบประโยค จู่ๆ เอมิลี่ซึ่งนั่งท�ำการบ้านอยู่ตรง โต๊ะอาหารก็เรียกเขาด้วยเสียงแหบแห้งขาดห้วง “คะ...คะ...คุณพ่อ” รับรูไ้ ด้ถงึ ความผิดปกติ เวิรส์ เทลรีบหันกลับไปชะเง้อคอมอง ภาพที่ เห็นท�ำให้ตัวชาวาบขึ้นมาทันที ลูกสาวของเขาก�ำลังนอนขดตัวจนเข่างอ ชิดอกอยู่บนพื้น สีผิวที่ค่อนข้างขาวซีดอยู่แล้วตอนนี้ซีดแทบหมดสีเลือด จนออกเขียวไปทั้งตัว ริมฝีปากและเล็บกลายเป็นสีม่วงช�้ำ คิ้วของเด็กหญิง ขมวดแน่น เธอพยายามหายใจเอาอากาศเข้าปอดอย่างยากล�ำบาก จนมี เสียงดังฟืดฟาดอยู่ตลอดเวลา “ไม่!” เวิรส์ เทลตะโกนสุดเสียง สิง่ ทีเ่ ขาหวาดกลัวทีส่ ดุ ได้เกิดขึน้ แล้ว ระยะ หลังอัตราการขาดออกซิเจนของเอมิลี่ก�ำเริบถี่ขึ้นเรื่อยๆ และครั้งนี้อาการ ก�ำเริบหนักจนตัวเขียวคล�้ำ หายใจไม่ออก เวิรส์ เทลลนลานกดโทรศัพท์เรียกรถพยาบาล พร้อมกับหยิบยาป้อน ใส่ปากเอมิลี่มือไม้สั่น 108

เจินอิ่ง “ลูกสาวผม...เด็กผู้หญิง...สิบขวบ ป่วยเป็น Tetralogy of Fallot ตอนนีอ้ าการก�ำเริบ หายใจไม่ออก...ครับ ผมให้ลกู กินยาแล้ว...ครับ ได้โปรด ช่วยมาเร็วๆ หน่อยนะครับ...ผมขอร้อง...” เสียงไซเรนของรถพยาบาลแผดก้องไปทั่วถนน แม้เสียงของมันจะ ฟังดูเร่งด่วนแค่ไหน แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ทันใจเวิร์สเทล เอมิลี่จวนเจียนจะ หมดสติเต็มที ส่วนตัวเขาที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ กุมมือเธอไว้แน่นโดยไม่ยอม ขยับเขยื้อนเลยนั้นก็ดูคล้ายจะกลายเป็นก้อนหินไปแล้ว จนกระทัง่ มาถึงโรงพยาบาล ผ่านขัน้ ตอนการช่วยชีวติ อาการหายใจ ติดขัดของเอมิลี่จึงค่อยทุเลาลง แต่เพื่อความปลอดภัย คุณหมอคาร์ล ฟินช์ ซึ่งเป็นหมอประจ�ำตัวสั่งให้เธอนอนโรงพยาบาลเพื่อท�ำการตรวจหัวใจอย่าง ละเอียด เวิรส์ เทลนัง่ อยูบ่ นเก้าอีต้ รงโถงทางเดินโดยไม่ยอมเคลือ่ นตัวไปไหน ดวงตาจับจ้องมองป้าย ‘ห้ามบุคคลที่ไม่ใช่บุคลากรทางการแพทย์เข้า’ หน้า ประตูห้องตรวจเอกซเรย์คอมพิวเตอร์โดยไม่กะพริบตา คล้ายกับอาการของ คนที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “จอห์น คุณก็รวู้ า่ การตรวจเช็กการท�ำงานของหัวใจต้องใช้เวลานาน อย่านั่งรออยู่ตรงนี้เลย กลับบ้านไปพักผ่อนก่อนดีกว่า” ฟินช์เตือน ราวสอง วินาทีหลังจากนัน้ เวิรส์ เทลจึงส่ายหน้าช้าๆ “อย่าลืมสิ ทีน่ เี่ ป็นโรงพยาบาลนะ มีทั้งหมอและพยาบาลเต็มไปหมด คุณอยู่ก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก กลับไป พักผ่อนเถอะ” เวิร์สเทลยังคงไม่ละสายตาจากห้องตรวจขณะขยับปากตอบ “ผมรู้ว่าผมมันไม่มีประโยชน์ แต่ถึงยังไงผมก็ยังอยากอยู่เป็นเพื่อน ลูก!”

109

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 “จอห์น!” ฟินช์มีสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที เขาพยายามเค้นหา ค�ำพูดเพื่อเตือนสติอีกฝ่ายด้วยโทนเสียงที่สูงขึ้นเล็กน้อย “คุณเอาแต่นั่งนิ่ง ไม่ขยับแบบนี้ มันเกะกะกีดขวางการท�ำงานของหมอและคนอื่นๆ รู้ไหม!” “ผมขยับแล้ว” เวิรส์ เทลหันไปมองหน้าฟินช์ “ผมขยับจากตรงนัน้ ...” ชายหนุม่ ชีน้ วิ้ ไปยังเก้าอีฝ้ ง่ั ตรงข้าม แล้วพูดต่อด้วยสีหน้าทีป่ ราศจากอารมณ์ “ไปนั่งเก้าอี้ตัวข้างๆ แล้วเปลี่ยนไปนั่งเก้าอี้ตัวสุดท้าย จากนั้นถึงขยับมานั่ง ตรงนี้ ไม่ใช่ว่าผมไม่ขยับเลยซะที่ไหนกันล่ะ!” ถ้าเป็นเวลาปกติ ฟินช์คงจะข�ำกลิง้ กับค�ำตอบนีแ้ น่ แต่เมือ่ เห็นสีหน้า มืดมนจนถึงขีดสุดของเวิร์สเทล เขากลับข�ำไม่ออกสักนิด “โอเค งั้นตามใจคุณก็แล้วกัน” ฟินช์ถอนหายใจอย่างจนปัญญา ขณะตบบ่าให้ก�ำลังใจอีกฝ่าย ทันใดนัน้ เขาก็รสู้ กึ ได้ทนั ทีวา่ ชายทีซ่ บู ผอมจน ดูคล้ายคนป่วยนี้ ก�ำลังสั่นเทาไปทั้งร่าง “...อย่าฝืนตัวเองเกินไปล่ะ” เวิร์สเทลไม่ตอบ สายตายังคงจ้องไปเบื้องหน้าอย่างใจจดใจจ่อ ไอเดอร์ สมิธเดินมาที่หน้าประตูห้องท�ำงาน เดิมทีประตูบานนั้นติด ป้าย ‘ปีเตอร์ เกรแฮม MD หัวหน้าแผนกศัลยกรรม’ แต่ตอนนีไ้ ด้ถกู ปลดออก และเปลี่ยนเป็น ‘ดร.ไอเดอร์ สมิธ หัวหน้าแผนกศัลยกรรม’ แทน ชายหนุ่มถอยหลังไปสองก้าวแล้วเพ่งมองประตูและป้ายหน้าห้อง นั้นอย่างละเอียด ประตูบานนีเ้ ป็นแค่กระดานไม้อดั แตกต่างจากทีท่ �ำงานเก่าของเขา อย่างสิ้นเชิง ที่นั่นใช้ไม้เชอร์รี่เนื้อแข็งอย่างดี ราคาแพง เฟอร์นิเจอร์ในห้อง ท�ำงานของทีน่ เี่ ป็นวัสดุทที่ �ำจากเหล็ก อลูมเิ นียม ไม่กโ็ ฟเมก้า ไม่เหมือนห้อง ท�ำงานเก่าของเขาที่ใช้เฟอร์นิเจอร์ท�ำจากไม้มะฮอกกานีทั้งชุด 110

เจินอิ่ง ถ้าเปรียบเทียบกับความหรูหราของที่ท�ำงานเก่าแล้ว ที่นี่แสนจะ ธรรมดา จนแทบจะเรียกได้วา่ กระจอกเลยด้วยซ�ำ้ ไม่ใช่แค่หอ้ งท�ำงาน แม้แต่ อุปกรณ์อ�ำนวยความสะดวกในการท�ำงานก็ไม่มีสิ่งใดเทียบชั้นกับที่ท�ำงาน เก่าของเขาได้เลย แต่สมิธกลับรู้สึกกระตือรือร้นและเปี่ยมด้วยพลังมากกว่า แต่ก่อน เขาเพิง่ เข้ามารับต�ำแหน่งทีน่ เี่ ป็นวันแรก แต่กเ็ สนอตัวทีจ่ ะอยูเ่ วรดึก นัน่ เพราะเขาอยากท�ำความคุน้ เคยกับสภาพแวดล้อมต่างๆ ของโรงพยาบาล แห่งนี้โดยเร็ว ชายหนุ่มหยิบรูปถ่ายภรรยากับลูกชายออกมาจากกล่อง กระดาษ วางไว้บนโต๊ะ จากนัน้ ก็สวมเสือ้ กาวน์ แล้วเดินออกจากห้องท�ำงาน ‘โรงพยาบาลตอนกลางคืนช่างดูแปลกและแตกต่างจากในตอน กลางวันเสียจริงๆ’ สมิธคิดในใจ เขาได้เห็นจุดเด่นของแผนกเฉพาะทางแต่ละแผนก ไม่ว่าจะเป็น ความตืน่ เต้นและตึงเครียดในห้องฉุกเฉินทีแ่ น่นขนัดไปด้วยผูค้ น ความอบอุน่ เบิกบานในห้องคลอดทีเ่ ต็มไปด้วยบรรยากาศซาบซึง้ ตืน้ ตันกับชีวติ ใหม่ทเี่ พิง่ ถือก�ำเนิด ขณะที่แผนกรังสีวิทยาและศัลยกรรมโรคทรวงอกกลับเงียบเหงา เขาได้เห็นท่าทางซึมเศร้าหม่นหมองของญาติผปู้ ว่ ยทีเ่ ดินวนไปเวียนมาอย่าง นั่งไม่ติดอยู่ตรงโถงทางเดิน ทันใดนั้น ร่างของใครคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าประตูห้องตรวจ หัวใจก็ดึงดูดความสนใจของสมิธไว้ คนคนนั้นนั่งจ้องประตูหน้าห้องตรวจด้วยอาการเหม่อลอย ภายใต้ แสงไฟทึบทึมที่ส่องกระทบ สีหน้าของชายคนนั้นดูคล้ายเป็นสีเทาที่แสน โศกเศร้าและหม่นหมอง คล้ายกับสีของประตูอลูมเิ นียม ขอบตาก็หมองคล�ำ้ เป็นวงจนเห็นได้ชัด ท่าทางดูราวกับเลื่อนลอย ไร้สติ 111

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 “นัน่ ไครน่ะ?” สมิธเดินไปถามพยาบาลทีว่ อร์ด “ดึกป่านนีแ้ ล้วท�ำไม คนไข้ถึงยังมานั่งอยู่ที่นี่อีก?” พยาบาลซึ่งเข้าเวรอยู่โผล่หน้ามาดู “อ๋อ! นั่นไม่ใช่คนไข้ค่ะหัวหน้าสมิธ เขาเป็นญาติคนไข้ค่ะ” เธอค้น ประวัตคิ นไข้จากบนโต๊ะส่งให้อกี ฝ่าย “นีค่ ะ่ เจอแล้ว เขาชือ่ เวิรส์ เทล เป็นพ่อ ของเด็กหญิงเอมิลี่ ลูกสาวเขาก�ำลังตรวจหัวใจอยู่ค่ะ เขาเอาแต่นั่งรออยู่ ตรงนั้นไม่ยอมไปไหน พวกเราทั้งเตือนทั้งปลอบอยู่หลายหน แต่เขาก็ยัง ไม่ยอมกลับค่ะ” “นัง่ รอไปก็เปล่าประโยชน์ หมอนัน่ บ้าชะมัด!” สมิธหยิบประวัตคิ นไข้ ขึ้นมาพลิกดู ส่ายหน้า แล้วก้าวขายาวๆ เข้าไปหาเวิร์สเทล “คุณเวิร์สเทล?” ไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบสนอง ราวกับอีกฝ่ายไม่ได้ยินเสียงเขา สมิธจึง ตัดสินใจยื่นมือไปสะกิดไหล่ เวิร์สเทลสะดุ้งแล้วหันขวับกลับมาด้วยอาการ ตกใจ ใบหน้านัน้ ท�ำให้สมิธอดรูส้ กึ ประหลาดใจไม่ได้ เพราะคนตรงหน้ามี รูปโฉมหล่อเหลาจนเรียกได้วา่ สามารถท�ำให้ใครต่อใครมองเหลียวหลังได้ แต่ ตอนนี้ใบหน้างดงามนั้นกลับถูกความเศร้าและความตึงเครียดกลบความ เจิดจ้าไว้จนมิด สีหน้าเช่นนั้นท�ำให้เขาถึงกับนึกหวั่นเกรงไปว่า จู่ๆ ชายผู้นี้ อาจช็อกจนดวงตาเหลือกลานและเสียชีวิตกระทันหันได้เลยด้วยซ�้ำ “สวัสดีครับคุณเวิร์สเทล ผมหมอสมิธครับ ผมเพิ่งมารับต�ำแหน่ง หัวหน้าแผนกศัลยกรรมที่นี่ ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณนั่งอยู่ตรงนี้นาน แค่ไหนแล้ว?” เวิร์สเทลนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าแล้วพูดด้วยน�้ำเสียง 112

เจินอิ่ง เรียบเรื่อย “...สวัสดีครับ ผมเพิง่ นัง่ ไม่นา่ จะนานเท่าไร ผมรอให้เอมิลตี่ รวจเสร็จ จะได้พาลูกกลับบ้านด้วยกัน” สมิธรู้สึกถึงความผิดปกติของอีกฝ่าย ชายผู้นี้ดูเลื่อนลอยคล้ายสติ ไม่อยู่กับตัว ทันใดนั้นความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นในสมอง “นัน่ ไม่ใช่ปญ ั หาครับ ว่าแต่...รบกวนคุณช่วยตามผมไปทีห่ อ้ งตรวจ สักครู่ได้ไหม? ผมอยากจะขอตรวจสุขภาพคุณสักเล็กน้อย” “ท�ำไม?” สมิธส่งยิ้มให้ “นี่ เ ป็ น โปรแกรมใหม่ ค รั บ เรี ย กว่ า การทดสอบแหล่ ง ที่ ม าทาง พันธุกรรม เพื่อเปรียบเทียบความแตกต่างทางกายภาพที่มีมาแต่ก�ำเนิดของ คุณกับลูกสาว อาจช่วยในการวินิจฉัยหาต้นตอที่มาของอาการป่วยของ ลูกคุณได้นะครับ” ข้ออ้างแบบขอไปทีนนั้ หาความน่าเชือ่ ถือไม่ได้เลยสักนิด สมิธเองก็ รู้อยู่แก่ใจและเกรงว่าอีกฝ่ายจะจับได้อยู่เหมือนกัน แต่เพราะความเป็นพ่อ พอได้ยนิ ค�ำว่าอาจช่วยลูกได้ เวิรส์ เทลก็ดเู หมือนจะไม่ตดิ ใจสงสัยอะไรแม้แต่ น้อย ชายหนุ่มทรงตัวลุกขึ้นยืน แล้วค่อยๆ เดินตามเขาไปที่ห้องตรวจอย่าง ไม่อิดเอื้อน สิบห้านาทีต่อมา สมิธก�ำลังอ่านผลการตรวจร่างกายของเวิร์สเทล คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากันเล็กน้อย อาการของคนคนนี้ย�่ำแย่กว่าที่เขาคิดไว้ มาก เขาบอกให้พยาบาลชงกาแฟมาให้สองแก้ว แล้วจึงหันมาพูดคุยกับ เวิร์สเทล 113

นครรัก แรงปรารถนา เล่ม 1 “คุณเวิร์สเทล อย่างที่ผมบอกเมื่อครู่ ผมเพิ่งมารับต�ำแหน่งที่นี่เป็น วันแรก” ผ่านไปประมาณสองวินาที เวิร์สเทลจึงตอบรับด้วยการพยักหน้า หงึกหงักอย่างเลื่อนลอย “อ้อ ยินดีด้วยครับ” “นั่นสินะ ดังนั้นเพื่อเป็นการฉลอง ผมขอเลี้ยงกาแฟคุณสักแก้วก็ แล้วกัน” เวิร์สเทลพยักหน้าแล้วยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มด้วยท่าทางเซื่องซึม ใน กาแฟแก้วนั้นสมิธก�ำชับให้ใส่น�้ำตาลไปหลายช้อน เมื่อได้ของเหลวอุ่นๆ เข้าไปในร่างกาย เวิร์สเทลจึงกลับมามีสติมากขึ้น แต่แล้วจู่ๆ เขาก็รู้สึก อ่อนเพลียขึ้นมาอย่างกะทันหัน “คุณนั่งรอผมที่นี่สักครู่นะ เดี๋ยวผมจะรีบกลับมา” พอเห็นอีกฝ่ายมีอาการตาปรือคล้ายถูกความง่วงงุนเข้าครอบง�ำ สมิธจึงจงใจปลีกตัวออกมาจากห้อง ปล่อยให้เวิร์สเทลหลับไปทั้งอย่างนั้น “รบกวนคุณช่วยหาเตียงคนไข้ให้ผมสักเตียงนะ” สมิธกระซิบเสียง เบากับพยาบาล “ยากค่ะ หัวหน้า” เธอท�ำหน้าล�ำบากใจ “วันนี้เตียงเต็มหมด ฉันหา เตียงให้ญาติผู้ป่วยนอนพักไม่ได้หรอกค่ะ” “ฟังให้ดีนะ คนคนนี้พร้อมจะหมดสติได้ทุกเมื่อและอาจถึงขั้นช็อก เลยก็เป็นไปได้” สมิธชี้แจงกับพยาบาลด้วยน�้ำเสียงจริงจัง พลางชี้นิ้วให้ดู ผลตรวจด้วยสีหน้าตึงเครียด “คนทั่วไปถ้าผลตรวจออกมาแบบนี้ ถูกส่งเข้า ห้องฉุกเฉินไปแล้ว แต่นี่เพราะเขาดึงพลังแฝงมาใช้ถึงฝืนมาได้จนถึงตอนนี้ เขาคงเป็นห่วงลูกเลยไม่ยอมเป็นอะไรไปง่ายๆ” ประโยคสุดท้ายสมิธพูด 114

เจินอิ่ง เสียงแผ่วคล้ายร�ำพึงกับตัวเอง เขานิง่ คิดครูห่ นึง่ จึงพูดต่อ “คุณจะท�ำยังไงก็ได้ แต่ต้องหาเตียงมาให้ผม ผมจะให้คุณเวิร์สเทลนอนพักที่โรงพยาบาลนี้ แล้ว คุณก็ต้องคอยสังเกตอาการของเขาเพื่อรายงานผมด้วย อีกหนึ่งชั่วโมงผม จะกลับมา!”

115