REPORTAGE

Door: Petra Teunissen

Medisch pedicure Marieke Groeneveld-Rust uit Rijswijk mist soms de waardering voor ambulante pedicures en informatie over de uitdagingen van het ambulant werken, schreef ze aan VoetVak+. Haar opmerking inspireerde ons om een themanummer over ambulant werken te maken. Natuurlijk gingen we ook op bezoek bij deze trotse ambulante pedicure. Haar belangrijkste tip: vergeet je verlengsnoer niet!

Marieke Groeneveld: hartelijk én zakelijk

Als kleindochter van een pedicure maakte Marieke Groeneveld (29) al vroeg kennis met het vak van pedicure: “Toen ik twaalf was, zei mijn oma tegen mij: “Zo, vanaf nu mag jij mijn voeten doen!” Zij had een praktijk aan huis en fietste ook van Delft naar Delfgauw om overal voeten te doen voor een knaak. Ik was altijd gefascineerd door haar spulletjes en klassieke roodleren stoel. Haar pedicuremotor uit de jaren vijftig doet het nog steeds. Omdat ik vanaf mijn geboorte met voetproblemen kamp, wist ik al in groep 7 dat ik ooit die kant op zou gaan. Zo begon ik in 2007 met de gecombineerde opleiding schoonheidsverzorging-voetverzorging. In het leerjaar 2009-2010 kreeg ik de pedicurelessen en daarna ging ik gelijk door voor medisch pedicure. Ik was de enige onder de veertig in mijn klas, maar één van de weinigen die er echt voor ging. De theorie vond ik best lastig, al die Latijnse namen voor die botjes en aanhechtingen… Toch ben ik blij dat ik ze beheers, want dan spreek je ook de taal van artsen en

De instrumentenbakjes van Marieke vóór (links) en na de Coronacrisis.

podotherapeuten. Sinds oktober 2011 ben ik officieel medisch pedicure. Met schoonheidsverzorging doe ik niets meer, afgezien van harsen. Ik werk liever doelgericht aan het oplossen van voetproblemen.”

Combineren Marieke combineert haar ambulante werk in de regio Delft fifty-fifty met behandelingen in twee praktijkruim tes: “Elke oneven week ben ik op maandag aanwezig bij Tres Beauty Health en Wellness center in Delft. Daar ben ik ook elke even week op dinsdag. Vanaf januari 2019 werk ik elke week op vrijdag in Rijswijk Buiten, boven tandartspraktijk Tanden & Zo. Op donderdagochtend be handel ik vijf klanten in een verzorgingshuis en daarna ga ik weer op stap. Al tijdens mijn stage in een pedicure praktijk in Delft in 2010 merkte ik hoe groot de vraag is naar ambulante pedicures. Het was toen een lange stren ge winter met sneeuw en gladheid. Veel klanten zegden af en er vielen grote gaten in de agenda. Toen dacht ik al: ‘Ik ben fitter dan mijn klanten, dan moet ik naar hen toe.’ Nu er bijna dagelijks verzorgingshuizen worden gesloten en ouderen langer thuis moeten wonen, is de vraag alleen maar gegroeid. Vanaf het moment dat ik be gon, heb ik nooit reclame hoeven maken. Ons vorige huis stond naast het verzorgingshuis in Delft. Ik heb me daar geïntroduceerd en de eerste klant was de voorzitter van de bewonerscommissie. Daarna liep mijn agenda vanzelf vol. Ik ben blij dat ik in één keer ben doorgegaan met de opleiding, zodat het diploma medisch pedicure voor mij zijn geld heeft opgebracht. Ik loop wel tegen misverstan den aan over medisch pedicures. Het woord suggereert meer dan we kunnen en mogen. ‘Kun je dan ook mijn nagel eraf halen?’, hoor ik wel eens. Aan de andere kant werd me gezegd: ‘Dat is wel een hoop geld voor zwart werken!’ Dan moet je eerst uitleggen hoe het vergoedigensysteem werkt. En dat ik veel geld en energie steek in bijscholingen. Zo ga ik jaarlijks, in maart en september, naar de congressen van ASWS, voor informatie en inspi ratie. Ik schrijf me altijd in voor twee congressen tegelijk, dan krijg je zo’n leuke Kika-beer. Mijn kinderen hebben al een hele collectie. Omdat ik veel alleen werk, vind ik het fijn op zulke congressen bij te praten met collega’s. Met drie collega’s in Delft heb ik vaker contact. Zij heb ben me vervangen tijdens de verlofperiodes en ik verwijs af en toe klanten door.”

Plannen Als ambulant pedicure is tijdmanagement belangrijk. Marieke is een kei in efficiënt plannen: “De ochtendroutine in ons gezin is heel strak. Ik breng mijn twee kinderen naar school en opvang en sta om half tien bij mijn eerste klant. Omdat ik ben opgegroeid in Delft, ken ik ieder weggetje, waardoor ik snelle routes kan verzinnen. De administratie doe ik tijdens de wekelijkse sportavond van mijn man. Op zondagavond maak ik de facturen voor de week erna, zodat ik ze kan meenemen naar de klanten. Gelukkig heb ik zelden afzeggers, de meeste klanten zijn heel attent. Alle klanten boek ik met een interval van zes weken en zoveel mogelijk op vaste dagen en tijden, zodat mijn werkschema efficiënt blijft. Bijna alle klanten zijn ouderen. Soms behandel ik een (echt)paar of drie buurvrouwen achter elkaar op hetzelfde adres. Om half twee is de laatste klant aan de beurt, zodat ik weer op tijd bij school sta. Als medisch pedicure heb ik contracten met twee podotherapiepraktijken in Delft, een in Rijswijk en een in Den Haag. In totaal heb ik zo’n 30 á 40 klanten via de podotherapie. Toen ik mijn reiskosten niet meer bij deze praktijken in rekening kon brengen, heb ik een nieuwsbrief verspreid onder de klanten. Zij konden kiezen: 3,50 euro extra voor de behandeling aan huis of naar een van de praktijklocaties komen. Veel mensen komen nu naar de praktijk, zodat ik weer ruimte had voor ambulante klanten. Die ruimte is inmiddels al op: ik neem nu geen ambulante klanten meer aan. Als een vaste klant ziek wordt, ga ik natuurlijk wel naar het revalidatiecentrum of andere zorginstelling.”

Wat is haalbaar? Marieke zegt: “Op school leer je precies hoe je hygiënisch moet werken en ook in de vakbladen lees ik over hygiëne dit en hygiëne dat. Die eisen zijn bij cliënten thuis zeker niet altijd haalbaar. Zo’n advies om geen planten in de praktijk te hebben omdat zich daar stof op verzamelt! Stel je voor dat ik mijn klanten zeg dat hun sanseveria de hygiëne bedreigt! Ik doe wat haalbaar en betaalbaar is. Zo heb ik regels over huisdieren: honden en katten mo

gen aan de koffer snuffelen, maar mogen er beslist niet in komen. Ze zitten soms bij de baas op schoot. Mijn werkgebied is immers een stuk lager… Meestal vluchten ze trouwens voor het geluid van de motor. Per klant heb ik een set instrumenten en twee reserve sets. Thuis gaat alles in de ultrasoon en alcohol. Gebruikte frezen bewaar ik in de doosjes waarin je ze koopt, ook weer een set per klant. Gebruikte scharen gaan in een etui en die hoes daarin was ik wekelijks. Hoewel sommige collega’s alle instrumenten klaarleggen op een dental towel, zoals in een praktijk, werk ik gewoon vanuit mijn koffer. Dat kost veel minder tijd en ik kan niets per ongeluk achterlaten bij de klant. Mijn uitrusting is heel basic: een kleine koffer met mijn trouwe Hadewe motor en instrumenten. In de auto ligt standaard een tas met onderleggers, handschoenen en mijn waterfles. Ik neem nooit drankjes van klanten aan. Niet alle kopjes zijn even schoon en het kost tijd. Om dezelfde reden ga ik nooit bij klanten thuis naar het toilet. In een verzorgingshuis heb je een gastentoilet en ik weet op mijn route toiletten te vinden. De klanten hoeven niets klaar te leggen of te zetten. Alleen hun favoriete kleur nagellak, want dat heb ik niet. Ik neem ook een in hoogte verstelbare en kantelbare beensteun mee, die ik afstel op de hoogte van de stoel van de klant waar ik zelf op zit. Ik probeer altijd lager te zitten dan de klant. Voor mijn lichaam is het ambulante werken met alle afwisseling heel goed, want ik heb iets afwijkende ruggenwervels. Vaak moet ik de kamer verbouwen voordat ik aan de slag kan, maar dat lukt prima in de tijd die zij nodig hebben om hun schoenen en sokken uit te doen. Nee, dat moeten ze vooral niet doen voordat ik kom. Het is niet fijn als

In deze kleine koffer zit vrijwel alles wat Marieke nodig heeft voor een pedicurebehandeling aan huis.

ze al een poosje op blote voeten rondlopen. Ik heb wel eens eerst de kattenkots moeten opruimen voordat ik aan de slag kon… Dan begin ik liever zo ‘schoon’ mogelijk. Er blijven altijd klanten die geen zorg accepteren en bij wie ik eerst de hele voet moet wassen voordat ik begin, maar dat heb je ook in een gewone praktijk.”

Neem een verlengsnoer mee Marieke vervolgt: “Die hygiëne-eisen houden naar mijn idee veel pedicures tegen om ambulant te gaan werken, want zij kunnen hun werk niet zo uitvoeren als ze geleerd hebben. Maar met gezond verstand en praktische oplossingen kom je een heel eind. Een groter verschil met het werk in een praktijk, vind ik de intimiteit. Je komt bij klanten in de privésituatie en ze vertellen je meer over hun persoonlijke leven. Je wordt ook duidelijker geconfronteerd met hun lichamelijke beperkingen. Omdat ik iedere zes weken kom, kan ik beter dan de kinderen zien of een klant geestelijk achteruitgaat. Het moeilijkste vond ik om een huisarts te bellen, met toestemming, over een klant die suïcidaal was. Dat zijn situaties waarop je niet wordt voorbereid op school. De opleiding krijg je sowieso niet in een praktijksituatie: het model gaat mee naar een volledig ingerichte praktijk. Als je dan ambulant gaat werken, moet je alles zelf ontdekken. De eerste fout die je als beginnend ambulant pedicure maakt, is je verlengsnoer vergeten. Dan sta je daar met je koffer vol goede bedoelingen en je motor op twee meter afstand van het stopcontact.” De uitstraling van Marieke is hartelijk, maar zakelijk: “Ik ben heel duidelijk over mijn werk, mijn tarieven en de afspraken. Als een zestienjarige twee keer met mooi weer afbelt omdat ze liever op het strand ligt, neem ik afscheid, ook al heeft ze echte probleemvoeten. Ik heb fijne gesprekken met de klanten, maar we hebben een zakelijke relatie. Zo vragen klanten me wel eens een klusje te doen. Tenzij het iets kleins is, een raampje sluiten dat de hulp is vergeten, weiger ik dat. Daar heb ik geen tijd voor en je kunt ook per ongeluk iets kapotmaken. Maar sommige mensen voelen zich zo eenzaam. Een mevrouw vroeg me eens of ik iedere drie weken wilde komen, want ‘dan heb ik een beetje gezelschap’. Dat ben ik gaan doen, maar ik behandel haar dan ook echt. Eigenlijk betaalt ze voor mijn aandacht. Toen haar zoon klaagde dat ik wel heel vaak kwam, heb ik hem eerlijk gezegd dat hij niet vaak genoeg bij zijn moeder was.”

Nog steeds blij Is Marieke nog steeds blij met de keuze die ze als twaalfjarige maakte om pedicure te worden? “Jazeker. Ik ben geen persoon om op kantoor te zitten. Ik hoor in de zorg, maar wel als zelfstandige. Deze baan biedt variatie en is heel goed te combineren met mijn jonge gezin. Op woensdagen werk ik niet. Naast de volle, drukke baan van mijn man is parttime werken voor mij genoeg. Als de kinderen ouder worden, ga ik misschien iets meer werken, maar niet veel meer. Ik werk om te leven, niet andersom. En ik doe nog steeds de voeten van mijn oma. Iedere vier weken luister ik naar haar commentaar!”