Simon

Simon, o Simon!

Je bent er niet, je bent er wel. Hoe zou je er niet zijn? De prachtige herinneringen, wat we meemaakten, hoe onze vriendschap groeide… je bent aanwezig en zal aanwezig blijven. Op de uitvaart in beperkte kring brak niet tot me door dat jij in de urn zou zitten waarrond we ons geschaard hadden. Jij, als as, dat kon ik me niet voorstellen. En ik kan het nog altijd niet. Voor mij leef je. Het klinkt niet realistisch, maar dat is wat hechte, ware vriendschap betekent: het nooit vergaan.

Al zie ik je niet meer, al is het gezamenlijk koffiedrinken voorbij, als ik mijn dagelijkse twee porties koffie drink ben jij erbij. Dan hoor ik je stem. Zie hoe je het kopje naast het schoteltje zet en vraagt ‘Is er niet wat zoets voor bij de koffie?’ Waarop ik me naar de dichtstbijzijnde patisserie spoedde om wat verfijnds te halen. Vaak voelde ik me – ook bij andere gelegenheden – je loopjongen. Het stoorde me niet. Ik heb het ook voor anderen gedaan, de loopjongen gespeeld, maar enkel voor de vaste kern van vrienden. De kern van mensen die me voor dwaze dingen waarschuwden, en als ik de waarschuwing van tafel veegde en rampspoed me overviel, toch het vertrouwen in me bewaarden.

Jouw vriendschap, Simon, was niet ontleend aan theorieën en burgerlijke gewoonten. Die was zuiver gebaseerd – en dat gold niet enkel voor mij – op een samenspraak van gevoel en verstand. Ik was – en ben nog steeds niet de slimste jongen van de klas, maar je voelde organisch mijn nieuwsgierigheid, mijn drang voortdurend bij te leren. Door mij daarin bij te staan porde je dat aan. Je wees de weg, je was een prachtige adviseur. Opzettelijk kiezend voor de schaduwkant. Iemand anders succes gunnend, daar was het je om te doen.

Je kon streng zijn, Simon, je hield vast aan je oordeel en dat heb ik ten zeerste gewaardeerd. Het droeg bij aan een groeiende vriendschap. Tot die een niveau bereikte van onaantastbaarheid. Wat anderen ook oordeelden over iemand, je baseerde je zuiver op je eigen ervaring. Je ziekte waaraan je lichaam tenslotte bezweek heb ik gevolgd tot je laatste dag. Het voelde niet als een plicht, noch door de mate van vriendschap die er was. Nee, het kwam door een magische band die ons verbond, en waarvan jij de eerste steen hebt gelegd en voortdurend de randen ervan onderhield.

Jij, Simon, hebt me de weg naar de ware vriendschap gewezen. O, jij niet alleen, ook anderen hebben daartoe bijgedragen. Maar jij behoorde tot de top drie die ervoor zorgde dat een straatjongen een fatsoenlijke kerel werd, met behoud van zijn wilde denken en doen. Ik mis je Simon, maar ik mis je niet. Want al ben je er niet, je bent er wel. Levenslang.

Guido Lauwaert Gent, 2020-12-16

Simon M. Korteweg Journalist

Voorburg (NL) 15 december 1938 - Sint-Martens-Latem (BE) 21 november 2020