De Markiezin

De markiezin van het edelbehang

Ze danst, ze acteert, ze restaureert, ze slaat op de trommel om zorgverleners een hart onder de riem te steken en, zegt ze zelf, klimt met “apenmanieren op hoge stellingen”. Rara wie is die vreemde vogel in ons hof?

“Noem mij maar gerust de markiezin van het edelbehang”, zegt, Patricia Rau glimlachend. Op voldoende afstand én met koude handen en voeten, laat ik me inwijden. “Echt edelbehanger is nog altijd een beroep. Vroege werden ze veel meer gevraagd om in kastelen en paleizen de wanden te ‘beplakken’ met prachtige landschappen. Zowel op papier als op zijde, zoals de schitterende Japanse of Chinese decoraties op de muren.”

Patricia ook edelbehanger? “In 2013 vroeg Dirk Braeckman mij een foto van 3 meter op 12 m in Bozar aan te brengen, in de tentoonstelling over Watteau. Dat was mijn ‘doop’, 12 stroken van 1 meter breed werden opgekleefd. Zo heb ik het geleerd, al doende.”

Het experiment lukte zo goed dat Patricia het regelmatig doet. Zoals onlangs in Herford, het museum voor hedendaagse kunst in Noordrijn-Westfalen in Duitsland. “Hier was het een foto van 4 meter op 12, en zoals je ziet op de foto kon ik werken met een hoogtewerker. Maar dat loste niet alle problemen op: als het om een rechte wand gaat werk ik met een pvc-buis om de foto af te rollen. Maar hier was het …. een halve cirkel! Zo’n werk vergt ontzettend veel concentratie om nog niet te spreken van de fysieke inspanningen. Echt waar ik waan me soms in een spel zonder grenzen … Concentratie is nodig omdat je er vanop je stelling of hoogtewerker toch moet voor zorgen dat het werk op ooghoogte perfect past. Eén millimeter verschil daar van boven, geeft als snel een paar centimeter verschil daar beneden. En natuurlijk mag je niets bevuilen en er zelfs voor zorgen dat de kunstenaar, eens de tentoonstelling voorbij, zijn werk weer kan afhalen”.

Korte expo

In Herford was de groepstentoonstelling amper 1 week open. “Samen met een assistent reden we eind november – na al de noodzakelijke covidtesten - naar Herford. We bleven er 3 dagen en werkten er 15 uur aan het aanbrengen van de foto. Op 1 november ging de tentoonstelling open en ... op 10 november gingen de deuren toe. Of de expo later nog te zien zal zijn, weten we niet”.

Maar lang moest Patricia niet wachten om opnieuw haar “papje” te bereiden. Toen we elkaar spraken was ze net “edelbehanger” geweest in het Raveeluseum waar een tentoonstelling opende met het werk van Jacqueline Mesmaeker. “Nog een heel werk was dat, op een wand van 7 m hoog en 7,5 m breed een conceptueel werk met woorden. En opnieuw op stellingen kruipen …”.

Wie nog wat “klein plakwerk” (zegt ze zelf) van Patricia wil zien kan ook naar de expo “Souvenirs de Chine” in het museum Vandenhove in Gent.