O club da calceta

OS MEMBROS DO CLUB DE LECTURA AS MIL E UNHA HISTORIAS FÁLANOS DE O CLUB DA CALCETA

O primeiro libro que lemos durante este curso foi O club da calceta, acerca do que tratamos diferentes aspectos na nosa reunión.

Sobre este libro propuxemos como traballo a elección do personaxe femenino máis atractivo para cadaquén, buscamos un elemento que o caracterizase e servise como símbolo da súa personalidade na obra. Ademais, relacionámolo co personaxe masculino co que se relacionaba.

Só houbo dúas mulleres que non gozaron do beneplácito dos membros de As mil e unha historias, Anxos e Elvira, sobre as que si disertamos na xuntanza. Isto explica que non figuren neste folleto.

O resultado das reflexións do club figuran a continuación.

MATILDE Matilde traballa limpando casas e portais, ao que adica gran parte do seu tempo. Co seu home Manuel, ten unha relación pésima, é un home que, cando chega á casa, quere que todo estea preparado para el e non permite que Matilde sexa impuntual por ningún motivo.

Cando Matilde lle conta a Manuel que vai asistir ao club da calceta os xoves á noitiña, este dille que iso non serve para nada e que só vale para perder o tempo. Aínda así, Matilde decide asistir ao club, o que orixina outro problema máis na súa relación con Manuel.

Cando Matilde visita a casa de súa nai, descobre no faiado obxectos pertencentes á súa tía Davinia (mulleres vestidas con traxes de militar, domadoras…) . Isto, xunto coas aparicións de Davinia morta ante ela, faille pensar que está nas súas mans cambiar a súa vida e superar o seu complexo de sobrepeso.

O que máis me gusta de Matilde, é que é unha muller sinxela e moi preocupada pola súa casa e polo seu marido, pero cando esta preocupación é excesiva non deixa de ser un problema, deixa de vivir para ela e vive exclusivamente para os demais.

Cristina Ledo Freire, 4ºA

Para min a persoa máis importante ou a que máis destaca é Matilde, a típica muller traballadora que fai o imposible por conseguir con que vivir. Matilde foi unha das persoas deste libro que máis me gustou porque nalgúns aspectos véxome reflectida nela, como na forma de ter curiosidade ante todo e pasar todos os obstáculos que se lle poñan por diante aínda que che custe o tempo que sexa. Tamén hai algunhas cousas que non me gustaron tanto dela pois eu non me avergoñaría do meu físico e disfrutaría máis da vida, porque no caso de Matilde, que ten un home que trabilla, é más fácil vivir: ela pasa os días preocupada por se chega tarde ás casas ás cales ía limpar, se o seu marido lle rifaba por non ter a comida feita e moitas cousas así.

Alba Rivas Cabanas, 4ºA

Elemento que caracteriza a Matilde É unha muller moi grande, gorda e forte. Ten unha rutina diaria e vai sempre "coma un reloxo", como di sempre o seu home. Tamén se recoñece porque a pantasma da súa tía Davinia é a que lle dá o empurrón que necesita para meterse no clube da calceta.

O máis relevante de Matilde O máis relevante da súa persoa é, xa digo, a súa puntualidade e que, pese ó seu gran tamaño, non se quere enfrontar ó seu home.

O que máis me gustou e o que menos do personaxe A min en realidade non me gustou o libro, pero o que mellor estaba era esta parte, posto que a min gústanme as historias fantásticas e este capítulo era sen dúbida o máis máxico de todos. O que menos me gustou do capítulo foi a rutina coa que facía as cousas e a súa puntualidade; tampouco me gustou a súa covardía ante o home.

A relación de Matilde e o seu home, Manuel Ten unha relación de sumisión profunda... Sente o deber de cumprirlle todos os gustos e de estar á hora na casa para facerlle de comer. Pola súa parte o home é moi machista e trata a Matilde coma se fose unha escrava: critica que é moi puntual pero ó mesmo tempo estalle dicindo que non ten as cousas cando as ten que ter e que está perdendo o tempo no clube de calceta.

Eu, persoalmente penso que a culpa de que Matilde sexa tan sumisa é da nai e da avoa, posto que así a educaron: pensando en que iba a acabar sendo como a tía Davinia Noelia Cartoy Pacín 4ºA

Vou a falar sobre a vida de Matilde, un dos personaxes femeninos desta obra. Unha muller un pouco maltratada polo vida que lle tocou. As súas orixes eran aldeás, pero residía na cidade. Só pensaba en controlar cada minuto do seu tempo para dar realizado todo o traballo planeado tanto fóra da casa, xa que era asistenta do fogar, como na súa propia, na que compartía vida co seu home, o Manuel. Era unha muller con moi pouca autoestima debido entre outros factores ó seu físico e ó pouco que ela se valoraba.

Un elemento característo deste personaxe era un soño que se lle repetía moitas noites e que consistía en que vía oucas bailando no fondo dunha lagoa na que ela mesma estaba somerxida e da que acababa por saír voando.

Con respecto ó seu marido, o Manuel, era un home pequeno, que coñecera na gasolineira mentres el estaba exercendo o seu traballo e foi o único que a convidou a saír. El pensaba que todas as labores do fogar as debía facer a muller e así era, el non participaba nestas en absoluto.

Debido ás aparicións que ela tiña dunha tía chamada Davinia, a cal prentedía que Matilde lle dera outro sentido á vida e que pensase máis nela mesma, pouco a pouco, vaino conseguindo. Primeiro, convenceuna de que tiña que apuntarse a algunha actividade e ela elixiu apuntarse nun grupo de calceta. Tras uns meses calcetando, mantendo largas conversas coas súas compañeiras, ela empezou a valorarse, a buscar o porqué do seu soño e este acabouse cumprindo, xa que ela consiguiu “voar soa na vida”. Tras ocorrer moitos feitos nesta obra, e moi axudada polas súas amigas, cambiou a súa forma de pensar por completo. Abriu unha tenda de las e, aínda que o seu home non estaba de acordo, superou todos os obstáculos e comezou a poñerlle orde a este. Decidiu que na casa cada un ía facer a súa comida, lavar a súa roupa…

Eu penso que este personaxe foi moi forte, tivo moito afán de superación e logrou cambiar o seu día a día radicalmente, opoñéndose a todo aquilo que lle inculcara a familia: que traballase, coidase ó Manuel e non se metese en líos. Ángel Paz Sixto, 2ºBAC

REBECA A muller escollida por min vai ser Rebeca. Ela é a guapa do grupo, e a pesar diso non está moi contenta de selo, porque lle ocasiona problemas no día a día. Para min, o máis relevante da súa historia é como se percibe o feito de ter un bo físico na sociedade, porque ata cando vai a unha entrevista de traballo, ao home que lla fai non lle importa o seu cirrículum, nada máis ver o seu físico xa lle quere dar o traballo.

O que máis me gustou de Rebeca é que non se deixa vacilar polos homes e que salta á mínima para defenderse. O que menos me gustou dela é que non tiña absolutamente ningunha amiga e iso creo que é algo negativo na vida dunha persoa.

A relación coa figura masculina é como xa contei un pouco antes. Ela tiña un noivo chamado Antón, pero a pesar de que ten unha noiva guapa non a quere de verdade, porque xoga a dúas bandas, é dicir, non lle chega con ter só a Rebeca, senón que ten a outra para cando esta lle falla. Paréceme unha forma de ser un pouco machista e creo que ela non lle deixa as cousas de todo claras como debería. A Rebeca todos os homes a toman por tonta, no único que se fixan é na súa guapura, e a ela isto pódelle porque, como é normal, ten moito máis que aportar que un pelo louro e un físico espectacular, xa que como ser humano ten sentimentos e esta incomodidade que sente con este tipo de homes faille ser infeliz.

Lidia Díaz Otero, 2ºBAC

Rebeca é unha rapaza loitadora que intenta superar as barreiras que lle impoñen por ser como é, unha rapaza moi guapa, tratando de decidir por ela mesma a súa vida, iso implica o seu traballo, o lugar onde vivir, as súas relacións de amizade e incluso a súa orientación sexual.

Chamoume a atención como loita contra os estereotipos que a rodean, incluso rexeitando traballos para non deixar que a súa imaxe tome as rendas da súa existencia e conseguir así logros polas súas capacidades e non pola súa fermosura. Por outra parte non me gusta que non reaccione adversamente cando descobre que Antón, o mozo, lle é infiel, porque penso que se debería apartar del automaticamente, aínda que máis tarde si o fai; non vexo este comportamento acertado debido a que me parece un conformismo innecesario que non debería mostrar, porque isto sométea ao noivo.

Este personaxe identifícase con varios obxectos, un deles é a mexedora que encontra na vivenda que compra. Este obxecto provoca nela un sentimento de paz e tranquilidade e por iso lle chama a atención. Por outra parte o currículum tamén é significativo, porque é unha rapaza prepara con estudos universitarios, pero, como xa falamos antes, a súa imaxe de “loira impoñente”, como se di no libro, encérraa nunha cara bonita e as persoas só teñen en conta a súa aparencia; un exemplo vémolo cando vai a unha entrevista e o home que a entrevista inténtaa seducir.

En canto á relación que mantiña co home, xa a tratamos ao principio, este considerábaa como un obxecto e non lle importaban os sentimentos de Rebeca. Ademais ela parecía moi conformista con esta situación, aínda que ao final se rebela.

Persoalmente creo que este personaxe é exemplo dos prexuízos da sociedade en xeneral, non só dos homes, e podemos aprender grandes valores para a vida real que deberiamos ter presentes en todo momento.

Teresa Sixto, 1ºBAC A

Rebeca é unha rapaza loira, alta e moi guapa, polo que as súas amigas da facultade coas que foi perdendo trato a envexan. Ela conta con bos estudos, pero por desgraza está a traballar como secretaria. Non é que seu traballo non lle guste, o que pasa é que ela aspira a máis. Buscar traballo non tería que ser un problema, xa que ela é un beleza, pero non lle gusta que iso inflúa, ela quere o posto de traballo polo que sabe, non pola aparencia física. Súa nai non está orgullosa dela, xa que ela quería que fose modelo, pero iso a Rebeca non lle gusta, prefire atender as súas chámadas telefónicas, facer pedidos... Ela quere ser libre, polo que busca un fogar onde vivir, onde afastarse da xente que a subestima, non pasar a vida vivindo con seus pais e seu irmán.

A súa relación cos homes non é tan boa como debería ser, porque ela é unha muller o suficientemente guapa como para ter os homes que quixera, pero claro, tería que buscar algún que a quixera de verdade, aínda que iso non sería doado.

Apareceu na súa vida Antón, un raparigo de pelo rizo, ollos verdes, que namorou a nai de Rebeca xa que el tiña o que unha nai quere para os seus fillos. Pero Antón só estaba con ela por interese, xa que dicía que combinaba ben co seu descapotable.

E eu pregúntome: Tendo a unha muller tan fermosa na súa vida para que diantres quererá máis? Non o entendo. Antón poñíalle os cornos a Rebeca con Marta, a que lle daba ordes no traballo. Rebeca xa estaba farta. Todos os homes cos que estivera a trataban igual, como un obxecto. Ela quixo cambiar iso.

Foi a unha entrevista de traballo, pero para maior desgraza resultou ser outro tanto do mesmo, Xosé Barroso só se fixou no seu físico, non quixo saber nada do seu curriculum.

Nesta historia podemos atopar algo positivo como que Rebeca quería aspirar a máis, porque quería ter un bo posto de traballo, independizarse...

Pero tamén algo negativo, como que na vida real pasa o mesmo, que aos xefes o que lles importa é o aspecto da persoa non os curriculums. Tamén é moi difícil encontrar a unha persoa que te respecte, e non vexo normal que unhas amigas a deixen de lado porque sexa moi guapa. Se o é, ben por ela, con que sexa boa persoa e boa amiga é suficiente.

Como conclusión só podo dicir que me pareceu un libro moi interesante, porque cada muller contábanos os seus problemas, cada unha delas por moi diferente que fora ao mesmo tempo eran moi igual ao resto. Eu escollín a Rebeca en particular, porque era coa que me sentín máis cómoda ao longo da historia e por dicilo dalgunha maneira, a que mellor entendín.

Joana Puga, 1ºBAC B

Rebeca. Unha beleza que, ao contrario do que se poda pensar, está máis que farta das consecuencias que ocasiona a súa aparencia. Alta, loira, ollos verdes, quizais todo o que unha muller poda desexar, pero ela non. Estando altamente cualificada para moitos traballos, o único que consegue e que a tachen de parva en todas as entrevistas ás que vai. Pero todos eses “porcos imbéciles” como di ela, están moi equivocados. Rebeca é unha rapaza moi lista, e quizais se acostumara demasiado a que a trataran coma un obxecto (tanto homes coma mulleres, xa que a súa nai está mais empeñada en que siga mantendo a súa figura que en que sexa verdadeiramente feliz). Xa non lle sorprende que a paren pola rúa ofrecéndolle un posto de traballo porque “teña a imaxe perfecta”, ou que as súas amigas a deixaran de lado máis por envexa, que por outra cousa. A pesar da falta de importancia que lle da a eses feitos, está moi suxeita á súa educación, pois sempre mantén as formas, e garda moitas cousas para si, cousas que quizais non debería gardar. Poucas veces di o que realmente pensa, e déixase levar polas situacións. Tal vez, unha das cousas que máis ansíe, á parte de que a traten como persoa, e non como Barbie, sexa a súa independencia. A liberdade que proporciona un fogar propio, un sitio onde retirarse ao final do día e poder descansar. Un lugar fóra do “deberías presentarte a Miss España” ou do “a figura será o que che dea de comer, cóidaa” de súa nai.

A incrible beleza de Rebeca non debería ser un obstáculo á hora de atopar mozo, ou manter unha relación amorosa con alguén que realmente a quixera, “tan simple, tan complexo” como di ela. As súas relacións cos homes non foron o que se di precisamente “cor de rosa”. Quizais a figura máis representativa dos seus amores, si se lles pode chamar así, foi Antón. Un máis. Rebeca, moi ao seu pesar, comezou ilusionada coa súa relación, pero como non, esta vez non foi diferente.

O concepto de “loira parva” seguiu presente nese home como en tantos outros. Quizais o que máis lle gustaba a Antón dela era o ben que encaixaba co seu precioso coche. Un home dunha alta categoría tiña que ter unha moza de alta categoría. Agora ben, iso non implicaba querela nin moito menos. Rebeca xa acostumada ao seu papel de xoguete cos homes, seguía con Antón, a pesar de que a súa relación non a completaba nin moito menos. A rapaza tivo que contemplar a gota que colmou o vaso para poder poñer punto e final á súa relación. Quizais a labazada que recibiu o superficial do seu mozo non foi suficiente castigo, pero daba o mesmo, Rebeca xa estaba farta. Pero as súas malas experiencias cos homes non se limitaron á vida persoal, cómpre recordar que as loiras parvas teñen un papel moi marcado na vida laboral. . Ela só quería aspirar a algo mellor, un traballo lonxe de facer fotocopias e aturar aos arrogantes dos seus xefes. A entrevista. Unha ventá que se abría coa posibilidade de encontrar un sitio axeitado para ela. Pero como non, soamente foi un golpe máis. Un de tantos dos que Rebeca estaba acostumada a recibir. O entrevistador, resultou ser non outro

que o porco co que tivera xa un encontro anterior. Lonxe de querer empezar ningún conflito, Rebeca comezou expoñendo o seu brillante currículo, sabendo que estaba perfectamente cualificada para ese posto, inda que xa sabía o que lle agardaba. Xosé Barroso, que así se facía chamar o (unha vez máis) superficial do entrevistador, non fixo outra cousa que infravalorar as súas calidades, iso si, o que non infravalorou foi o seu aspecto. O traballo sería seu grazas a el, inda que non presentara o currículo, xa que o pasou por alto completamente. Como era de esperar, Rebeca seguiu no seu modesto posto de secretaria. Aguantar aos seus xefes era unha cousa, pero non estaba disposta a aturar os ollos babosos de Barroso chantados nela todo o día. (Será por todas as súas malas experiencias cos homes, que ao final da historia se namora dunha muller?).

Dentro da súa historia, na miña opinión, hai dous obxectos que representan un o lado bo da vida de Rebeca, e outro o lado malo. O currículo. Un claro símbolo de todo o que a rapaza tivo que soportar. A pesar de que non había dúbida de que era brillante, nunca se lle tivo en conta á hora de conseguir un posto de traballo. Os ollos dos homes non miraron nunca máis aló da súa figura, tal vez, se afondaran un pouco máis, se darían conta da gran intelixencia de Rebeca e da súa gran personalidade. Pero non foi así. A sociedade de hoxe en día é demasiado superficial.

Por outra banda, atopamos o obxecto que reflicte o espírito de Rebeca por loitar contra a súa situación. A mexedora. O lugar onde ela se imaxinaba calcetando, un traballo considerado “de vellas” pero que a ela lle encantaba, pois rompía totalmente co seu estereotipo. A mecedora atopábase dentro das súa recente adquisición, un pequeno piso co que por fin logrou a súa independencia, outra das cousas que tanto ansiaba.

Segundo o meu criterio, atopo cousas positivas pero tamén negativas na personalidade de Rebeca. É unha muller que a pesar de ser tratada como obxecto a maior parte das veces , non se deixa amolar e conserva o seu gran carácter.

Ten moi asumido como a ve a xente dende fóra, unha beleza parva, e incluso algunhas veces ironiza para si a súa situación. Loita por conseguir un traballo mellor, na que a valoren polo que realmente é, e non polo seu físico, cousa á que está xa moi acostumada. Unha das cousas que máis ansía é a súa independencia. Poder vivir a súa vida. Dalgunha maneira é unha forma de liberarse. Suficientes

camiños lle marca xa a sociedade. Todos estes aspectos, considero que compoñen o lado positivo de Rebeca. Inda que non hai moitos aspectos negativos na súa personalidade, deberíamos destacar algunhas cousas. No seu traballo, recibiu unha educación que a marcou moito na súa vida persoal. Ela sempre trata de gardar as formas e ser educada cos demais. Isto non é malo, hasta certo punto.

Creo que nalgúns momentos se deixa pisar. Manter a compostura é unha calidade que resulta moi beneficiosa para un traballo, xa que ante o público un debe ser amable, pero non debemos levalo ao ámbito persoal. Cando Rebeca se ve introducida nun conflito, poucas veces expresa o que realmente pensa ou sente, simplemente se limita a responder mantendo as formas.

En conclusión teño que dicir, que tanto a historia de Rebeca, como a das demais mulleres que formaban o Club da calceta me pareceu moi interesante e probablemente recomendaría o libro.

Lara Rubal Otero 1º BAC A

SOBRE LUZ Para comprender a personalidade de Luz é máis que preciso ter en conta o seu traballo, a súa vida, a rudeza das súas experiencias persoais, a crueza do seu día a día. Só así é posible chegar a entender a súa abstracción diaria da realidade, a súa necesidade de sentirse outra persoa con outra vida.

Luz foi una nena de infancia curta que tivo que medrar moi axiña nun mundo demasiado difícil. Filla dunha prostituta, viuse obrigada a seguir os pasos da súa nai a unha idade na que a maioría das rapazas segue soñando cunha vida perfecta, xunto ao home perfecto. Isto provocou que Luz observase a vida dunha maneira diferente ás demais, cunha rotundidade e crueldade maiores.

A consecuencia máis inmediata de tales penurias foi a necesidade de deixarse levar a outros lugares, a outras vidas, sen saír da súa propia cabeza. Luz imaxinaba que vivía en lugares exóticos, todos aqueles que as brasileiras relataban para ela; soñaba que protagonizaba outras vidas, cun home ideal propio das películas. Non obstante, o máis contraditorio é que, aínda que se deixase levar polas súas fantasías, Luz non se enganaba a si mesma. Era plenamente consciente da súa situación, non suavizaba a súa realidade, a diferenza dalgunhas compañeiras dela que preferían mentirse, convencerse de que a súa situación non era tan mala como parecía, de que a vella realmente as trataba ben.

Luz séntese ben cando escapa dos lugares onde a recoñecen, onde ela é unha prostituta. Gústalle camiñar polos barrios onde deixa atrás esa etiqueta que a atormenta, onde ela é só unha muller máis, Luz. Así mesmo, vive encerrada nunha coiraza que emprega para protexerse, afástase das persoas e non deixa que ninguén se achegue a ela, polo menos non ás partes máis profundas do seu ser. Esta situación unicamente cambia coas compañeiras do club da calceta, que pouco a pouco van derrubando as súas barreiras e entran na vida de Luz coma un bálsamo calmante.

Segundo este dato, pode explicarse por que Luz é unha muller de poucas palabras. Gústalle escoitar e fala só cando o considera necesario, mais, cando fala, imprime a cada palabra unha relevancia pouco cotiá. Exprésase con rotundidade, demostrando unha gran intelixencia e unha perspectiva crítica. En moitas ocasións as súas intervencións son crúas e directas, condimentadas con ironía e, incluso, humor negro. Como se pode observar no libro, non é sinxelo rebater os seus argumentos cando estes están baseados na súa propia experiencia persoal. Incluso chega a describirse a si mesma como algo cínica.

Luz é considerada entre as súas compañeiras como unha muller sabia, a pesar da súa escasísima escolarización. Ela atribúe ese mérito á súa capacidade para escoitar e reflexionar.

Finalmente, hai que destacar a fortaleza de Luz, como é capaz de enfrontarse ao seu traballo sen recaer nas drogas e como as substitúe pola súa propia imaxinación. Tamén a coraxe que amosou ao deixar o mundo da prostitución, aínda a sabendas dos golpes que ía recibir. E, por último, como foi capaz

de construír unha nova vida sobre esa escuridade xunto ás súas amigas do club da calceta.

Da personaxe de Luz, podo afirmar que me gusta a súa orixinalidade e o realismo que agocha. É unha personaxe diferente, nin un estereotipo coma Rebeca nin unha caricatura coma Matilde. Representa a un colectivo de mulleres cunha vida demasiado difícil e que merece un recoñecemento.

Apoio tamén da súa personalidade a capacidade de manter os pés no chan, sendo consciente da súa realidade, a pesar de atoparse tantas veces nas nubes, inmersa naquelas aventuras exóticas. Con este feito podo dicir que me sinto identificada, polo que me provoca simpatía. En ocasións prefiro fantasiar ou refuxiarme na lectura para escapar dalgún problema.

Tamén me agrada a súa fortaleza e como ao final decide loitar por cambiar a súa situación. A idea da revolución contra esas figuras masculinas que as oprimen xorde dela, xa non pode seguir soportando a súa situación polo que decide plantarse, dicir basta. Con esa mentalidade, e contando co apoio das súas novas amigas, é capaz de voltear a súa situación. Pasa así a axudar, xunto a Rebeca, a mulleres traballadoras que se atopan condicionadas polo seu sexo no mundo laboral. Ademais, paréceme moi interesante a reflexión que fai ao final do libro, preguntándose se terá a forza suficiente como para regresar ao mundo que abandonou, co obxectivo de axudar a mellorar a situación de mulleres que sufriron a mesma sorte ca ela.

En cambio, tamén hai outras características dela que podería reprocharlle, a pesar de que me sexa difícil facelo tendo en conta as súas experiencias.

En primeiro lugar, que a revolución contra a figura masculina fose tan radical. Foi ela a que planeou nun comezo asasinar aos homes que provocaban a súa dor. Considero que non é unha maneira axeitada de erradicar o problema. O asasinato nunca está xustificado e, ademais, a súa morte non axuda aos centos ou miles de mulleres que sofren unha situación semellante á das integrantes do club da calceta.

En segundo lugar, recoñezo que non debe ser fácil apostar por unha educación ao medrar nun ambiente tan duro, mais penso que mentres estivo na escola debeu loitar máis por ela, sobre todo tendo en conta que a educación podía ser unha das cartas que lle axudarían a non seguir o camiño da súa nai, que lle permitirían non ser explotada por ela. Non me gusta que se deixase levar ata chegar a ser practicamente analfabeta.

Na miña opinión, tamén tiña que loitar antes por escapar da súa situación.

Certo é que abandonar ese mundo unha vez se entra nel non é sinxelo, mais coa súa determinación penso que puido buscar apoio, enfrontarse a súa nai.

Neste libro, considero que podería identificar a Luz con dous obxectos diferentes, aínda que non moi afastados un do outro.

Por un lado, atópase o turbante que ela, ao comezo, imaxinabae como a representación das súas fantasías e que ía enrolando e desenrolando ao redor da súa cabeza, distanciándose así das súas miserias.

Este turbante levouno á realidade no club da calceta, tras ser animada polas compañeiras, e nel comezou a bordar a historia da tía Davinia, que as unía a todas elas. Esta prenda recórdame á propia Luz, que se protexe agochándose en si mesma xunto coas súas historias e tamén está cheo de fortaleza e intelixencia, como cando recolle a crúa historia de Davinia.

Por outro lado, o libro negro co pé vermello debuxado que comprou Luz e que gardaba con esmero. Este libro fala dunha muller casada cunha vida triste e gris que acaba fuxindo desta realidade con outra muller. Ao igual que Luz, as súas miserias eran causadas pola figura masculina e, ao final, ambas conseguen escapar delas axudadas por figuras do seu mesmo sexo. Este libro tamén supuxo un punto de partida para Luz, que se empezou a cuestionar se ela tamén sería capaz de escribir.

Finalmente, o personaxe masculino da obra co que se relaciona a Luz é un enxeñeiro naval que traballa para unha importante empresa. Este home é un dos clientes habituais de Luz e desexa sacala da prostitución. Quere que o acompañe a vivir con el, apoiándose na súa posición privilexiada e ofrecéndolle un fogar e cartos. A Luz repúgnaa a actitude dese home, que a trata como se entre eles existise algo íntimo, máis aló do contacto sexual, coma se el non estivese pagando por gozar do seu corpo.

Luz négase a acompañalo, sente que simplemente vai cambiar de propietario. Pasará de ser explotada por súa nai a ser explotada por ese home, que sentirá dereitos sobre ela. Luz non cre no príncipe azul das historias, que a sacará dese mundo e lle proporcionará o cariño e o amor que sempre se lle negaron.

Simplemente opina que o enxeñeiro pasará a tratala como un obxecto, que pode usar a pracer, aforrando pagar. Ela endexamais confiaría en ningún home que fose capaz de comprar a carne dunha muller e, a raíz diso, será incapaz de soportar a calquera outro home.

Ademais de tratala como se fose a súa moza, tamén lle fala a Luz coma se fose parva. Cando comenta o seu traballo séntese na obriga de explicarlle en que consiste coma se falase cunha nena pequena, incapaz de entendelo. Isto axúdame a comprender a escasa consideración que tiña dela, que a imaxinaba pouco máis que un anaco de carne carente de intelixencia.

En definitiva, Luz é un personaxe complexo con algúns matices interesantes. Enfróntase contra todo aquilo que a oprime, despexando as sombras da súa vida e transformándoas en luz.

Patricia Martínez Paz, 1ºBAC A

FERNANDA Eu elixín a Fernanda, pola súa valentía ante a vida, polo apoio do seu marido Xoán e pola forza de vontade coa que superou as súas dificultades, neste caso a falta dunha perna. Forza coa cal seguiu os seus soños, aínda que a súa familia quizais nalgún momento determinado non cría que o podería facer, pero soubo demostrar con intelixencia, tanto á familia que finalmente formou coma a si mesma, que non hai límites nin barreiras, que o límite só está onde ti o queiras poñer.

Un elemento característico dela, quizáis sexan as súas galiñas, que tiveron tanto significado na súa vida: primeiro eran elas as que a alonxaban do mundo real no que a xente do seu contorno pensaba que non chegaría nunca a nada se non encontraba un marido que a mantivera, ou non estudaba, naquel mundo onde ela non podía facer nada sen unha perna ou o mundo dos DP, como ela os chamaba. En segundo lugar, foi entre elas onde coñeceu o seu primeiro e único amor, onde puido saber que había alguén que miraba para ela, que se poñería (como en realidade se puxo) a unha perna se facía falta con tal de que lle dera unha oportunidade, ese home que sempre a apoiou e conseguiu facerlle soñar. Por último, despois de casar co Xoán, as galiñas foron as que lle fixeron ver que valía para algo, que era ela a que alimentaba a eses seres inofensivos que ó mesmo tempo alimentaban a familia, facíana útil no sentido de que ela tamén podía aportar recursos para alimentar a súa familia.

María Taboada, 4ºB

Fernanda, unha muller forte e alta, pero por desgraza coxa, ou se cadra non tan desgraza porque a pesar da súa discapacidade ela fai unha vida normal e conta cun home marabilloso que a quere, Xan, cousa que os seus pais daban por imposible. O malo é o desprezo co que a trata algunha xente, como por exemplo o condutor de autobús ó que ela sobe cada xoves e que por facela camiñar e meterlle présa, sempre se detén cen metros máis adiante da parada e cando ela está a piques de entrar dille cousas espantosas como: "Precisas remolque, coma sempre, coxa?". Ela nunca lle dá importancia a iso, pero cómpre dicir que lle gustaría que a tratasen como unha máis. Menos mal que Fernanda conta cunha casa na que se sente querida, na que fai o mesmo que as demáis.

Ela fai a comida, frega a louza... e incluso traballa no pequeno horto que ten debaixo da casa e no que lle dá de comer ás súas galiñas. Iso para ela é vida, abofé que sí.

Digamos que, non foi doado que Fernanda se deixase encanciliar polo seu marido. Supoño que co paso do tempo se deu conta do significado da frase que el un día lle dixera, "Tes uns ollos moi bonitos, gustaríame saber que hai detrás deles". Fernanda coñecera a Xan a través da sua irmá, e bendita foi a hora na que cruzaron palabra. Ao principio, ela non cría nada do que el lle contaba. "Quen quererá unha muller coxa?", pensaba, "Seguro que só me trata así para rirse de mín". Pero el quixo demostrar que Fernanda se equivocaba de cabo a rabo, polo que fixo o seguinte: levou atada unha perna ao muslo durante unha semana para saber o que ela sentía, para coñecer a súa vida diaria e o tipo de obstáculos aos que ela estaba sometida. Imaxino que foi iso o que a Fernanda lle fixo darse conta de que el a quería de verdade. Iso, e todos os lugares que percorrían os dous, nos que el só tiña ollos para ela. Agora viven os dous felices xunto coas súas fillas, porque si, tiveron dúas nenas, xa que Fernanda fora coxa obviamente non interfería nas súas relacións sexuais. Grazas á axuda do home, ela conseguiu o seu obxetivo na vida, ser condutora de autobús, e así poder tratar as persoas como o que son, persoas. Xan axudoulle moito nese tema. Ben, nese e en todos xa que Fernanda vive comodamente grazas ao esforzo do seu marido. Amañou a casa para que ela puidera acceder a todos os recunchos, comprou un coche no que ela pode subir con facilidade. Pódese dicir que Fernanda encontrou o seu complemento perfecto.

Atendendo ao meu criterio persoal, no capítulo de Fernanda atopo elementos positivos e negativos. Un símbolo que fai que a historia de Fernanda resalte é a corda co a que o seu marido atou a súa perna durante unha semana para demostrarlle que o seu amor era verdadeiro. Penso que o seu personaxe sofre unha grande evolución a medida que transcorre a historia e iso é digno de destacar. Ao principio ela tiña pouca seguridade en si mesma, pero foina obtendo a medida que pasaba o tempo, grazas ao apoio incondicional do seu

marido, Xan. Este é outro personaxe que dende o meu punto de vista se merece un fortísimo aplauso, por todo o seu esforzo. Creo que representa moi ben o que unha persoa namorada fai por outra, incluso ante circunstancias adversas, aínda que este amor se ve moi idealizado, xa que na vida real o 99% das veces isto non sucede así porque o nivel de machismo co que contamos é sorprendentemente alto. Non fai falta ir moi lonxe, só retroceder unhas cantas liñas onde mencionei a cantidade de cousas espantosas, repito, que o condutor de autobús lle dicía a Fernanda. Esas palabras describen a discriminación e o desprezo ó que se ven sometidas as persoas discapacitadas por non ser igual que as demais. Para mín a xente que fai iso non merece outra cousa máis que un bo castigo, porque de seguro que si a eles lles pasara o mesmo, non lles ía gustar que os trataran de tal maneira.

Como conclusión só poido dicir que querer é poder, xa que Fernanda loita por ser feliz sin que ninguén llo impida. Esta é unha lección moral en toda regra da que debemos aprender: ser discapacitado non é un obstáculo senon unha superación.

Tania Irimia Irimia, 1ºBAC B

De entre as seis mulleres das que se nos conta a historia en O club da calceta, a que máis me chamou a atención foi Fernanda, unha muller coxa de nacemento que coa axuda e o apoio incondicional do seu marido Xan, fixo realidade os seus soños: ser condutora dun autobús urbano.

O máis destacable deste personaxe e o que o caracteriza é a súa enorme forza de vontade e a necesidade de sentirse útil. Nin a súa minusvalía física poñería límites no seu futuro. Contra todo pronóstico, Fernanda casou e tivo dúas fillas. Aínda que as dúbidas xurdían con frecuencia na súa cabeza. Preguntábase se todo o que facía o seu marido por ela era porque realmente a quería ou simplemete por compaixón, preguntábase se non sería unha carga para el...

Esta inseguridade que ás veces presenta Fernanda é o que máis rexeito da súa persoa. Non creo que por ter unha minusvalía dese calibre sexas unha carga para ninguén, e menos para o teu marido, que se supón que é unha persona que te quere e que daría a vida por ti se é necesario. Por outra parte, o que máis me gusta é que finalmente se decide a dar o paso e lle confesa a Xan que quere ser condutora de autobús. E conségueo, saca o carnet B, supera o reto con creces, tanto que ata lle ofrencen ser monitora na autoescola, oferta que Fernanda rexeita porque o seu soño non é ese, o seu soño é poder conducir o autobús urbano e chegar a ser tan amable coa xente como o é un chófer que

ela recorda con agarimo e non coma ese outro que a insulta e tenta facerlle imposibles as súas viaxes en autobús.

O que máis admiro é o comportamento que ten Xan con ela, coa súa muller.

Xan non é coma os outros homes, non queda a comer fóra nin a tomar unhas cervexas despois do traballo. Xan volve o antes posible á casa para estar con Nanda. Xan traballa horas e horas para poder comprar un coche que se adapte ás necesidades da súa muller. Xan lévaa e vaina buscar a onde sexa necesario. E, o máis importante, Xan apóiaa incondicionalmente, faille ver que é capaz de moitas máis cousas das que ela pensa, faille darse conta de que o feito de que lle falte unha perna non ten por que limitala se ela se esforza e pon da súa parte.

Andrea Díaz Vázquez, 2º BAC Despois de pensar en todas as mulleres que pertencen ó club da calceta decidín elixir o personaxe de Fernanda para este traballo. Cun marido, dúas fillas e a falta dunha perna é unha muller soñadora que loita ata a fin polo que desexa.

Fernanda destaca polo seu afán de superación. O seu soño era ser condutora do autobús urbano e, grazas ó apoio incondicional do seu marido Xan e á súa gran vontade, finalmente consegue sacar o carne B, con tan bos resultados que ata lle ofrecen unha praza como monitora, aínda que ela a rexeita xa que a súa vocación é a de condutora.

Non todos se portaron tan ben con ela como o fai o seu marido. De pequena non quería ir ó colexio. Os seus pais realmente non confiaban nela xa que pensaban que nunca sería capaz de valerse por sí mesma. Ela, unha vez máis, demostrou a súa valía tendo dúas fillas, unha delas, a maior, xa se encontra estudando en Santiago. Nalguna ocasión téñena rexeitado pola súa condición de minusválida, como cando se presentou a unha entrevista de traballo para coidar uns nenos. Topou tamén cun condutor de autobús que se riu da súa discapacidade.

Pódese deducir que este señor é o que falece nun accidente de tráfico máis adiante…

En ocasións, Fernanda amosa inseguridades. A idea de que Xan está con ela por compaixón ronda a súa cabeza, tamén pensa en que, seguramente, ela sexa unha carga para el. Pero Xan aparenta dar todo por ela, vende o seu coche para así, mercar outro adaptado para Nanda, renunciando así á súa liberdade xa que, a partir de agora, deberá ser ela a que o leve aos sitios, invertindo así o papel que ocupara cada un ata o momento. El pasa o máximo de tempo posible con ela.

O que máis me gustou desta muller foi a súa loita por acadar o que ela de verdade desexaba. Para min é un bon exemplo para calquera persoa que poda sufrir unha minusvalía, xa que, como para ela, iso non debe ser motivo para non ser feliz e levar a cabo unha vida normal. A súa non foi sempre fácil, nin todos a apoiaron pero ela sempre demostrou unha gran fortaleza.

O que máis rexeito dela son as súas inseguridades relacionadas con Xan. Non creo que ninguén poda ter unha relación como a deles por compaixón, ademáis de que el en cada detalle lle demostra que a quere e apoia en todo momento.

Tamén entendo que esas inseguridades veñen derivadas dunha serie de situacións que a puideron deixar marcada. Ter unha minusvalía non é fácil, sobre todo, cando te encontras con “persoas” como o condutor que a menosprezou.

Clara Vila, 1º BAC B