Lifestyle
O krok od spełnienia marzeń Beata Dubiel Jesteś na słonecznej plaży. Zupełnie tak, jak wtedy, gdy byłeś dzieckiem. Na horyzoncie Słońce dogorywa za falami, barwiąc niebo na szkarłatny kolor, spiesząc za widnokrąg, ogrzewa Twój policzek ciepłymi promieniami. Piękno zachodu sprawia, że chciałbyś biec ile sił w nogach, tylko po to, aby dogonić swoje marzenia. Ale poczekaj - coś jest nie tak. Jak tutaj biec, gdy masz balast u nogi?
Balast “bycia” Od dziecka wpaja nam się, jak wielką rolę mają marzenia - w końcu podstawowym pytaniem, które zadawane jest zadawane niemal odkąd zaczniemy mówić, jest właśnie “jakie jest Twoje największe marzenie?”. W tym wczesnym okresie dorastania nasze marzenia stają się niemal synonimem naszej tożsamości - w końcu mówimy w formie “będę”, “dokonam czegoś”. Nie chcemy “mieć” marzenia - my chcemy się nim stać. Wydaje się, że nie ma w tym nic złego. Każdy w końcu może marzyć, o czym tylko chce, a element takiej bliskości z celem dodaje otuchy i motywacji. W końcu nie chodzi tutaj o jakąś rzecz, której nawet nie możemy (jeszcze) dotknąć - chodzi o mnie, o lepszego mnie! Ten sposób patrzenia
16
na marzenia, to skrzętnie ukryta wśród nostalgii pułapka. Pułapka - bo jeśli nie osiągnęliśmy naszego marzenia, to kim pozostaje nam być? Balast wiecznego marzyciela Bez względu na to, czy marzymy o czymś wielkim i wzniosłym, czy o czymś malutkim i skromnym, zawsze najtrudniej wykonać pierwszy krok. A co dopiero postanowić, co nim będzie! Przecież, aby wykonać ruch, najpierw musimy sami przed sobą się przyznać, że to dzieje się naprawdę i przygotować się na ewentualną krytykę czy niepowodzenie. Na tego typu scenariusze nie jesteśmy gotowi, bo po prostu nie ma na to miejsca w marzeniach - w końcu, kto by chciał wolne chwile spędzać na fantazjach o porażce? I słusznie, że tego nie robi!
