Gazet van Zurenborg Editie 1 - 2025

Zurenborg levert 2 schepenen

Lien Van de Kelder

Schepen van cultuur Koen Kennis

Dankzij voldoende

voorbereiding bleef het redelijk

kalm op de Dageraadplaats op nieuwjaarsnacht

Schepen van mobiliteit

120 jaar wereldkampioenschap op Velodroom Zurenborg

PAGINA

Foto:Gerda HUYGEN

Foto:Jochanan EYNIKEL

Foto:Gerda HUYGEN

Archief Frans MIELANTS

PAGINA'S

PAGINA

PAGINA'S

Edito

Jörg Pyl hoofdredacteur van de Gazet van Zurenborg laat zijn gedachten gaan over de gebeurtenissen in de wijk.

Gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE PERS Bankrekening: BE26 0013-8738-4229

P/a E. Vanrintel Stanleystraat 21 2018 Antwerpen

Raad van Beheer VZW

Johan Bijttebier, Jochanan Eynikel, Peter Hernou, Ernest Vanrintel, Diederik van Woensel

Contact hoofdredactieteam info@gazetvanzurenborg.be

Hoofdredacteur en Verantwoordelijke uitgever

Jörg Pyl: jorg.pyl@hotmail.com

 03 236 65 36 - 0472 81 13 35

Verantwoordelijke team fotografen

Luc Pandelaers: luc.pandelaers@telenet.be

Senior adviseur

André Dejonghe: andredejonghe@outlook.be

Medewerkers (tekst en foto’s)

Eddy Aerts, Dirk Blijweert, Karolien Bogaerts, Bart Cartuyvels, Lotte Daens, Roos De Buysscher, Dieter Dedecker, Walter De Ley, Annelies De Mul, Luk Depondt, Renée Dufait, Lucy Elliott, Jeannine Führing, Maxim Gerin, Ruth Gysemans, Machteld Hardy, Jan Holvoet, Gerda Huygen, Sylvaine Jacquart, Karen Kets, Herman Kok, Jerry Koninckx, Malinee Lebegge, Annelies Oeyen, Laurens Op de Beeck, Doeschka Paesbrugge, Luc Pandelaers, Guy Poppe, Jörg Pyl, Marcel Schoeters, Bernard Soenens, Marc Swyngedouw, Peter Theunynck, Léon van Beek, Will Van Broekhoven, Yo Van den Bulck, An Van de Wal, Fran Van Esch, Lies Van Gasse, Dani Van Remoortel, Nathalie Van Sundert, Wim Verzelen, Marc Vingerhoedt, Uli Vinks, Evelien Wouters.

Lay-out & Pre-press

Pascale Holemans pascale.holemans@skynet.be

Advertenties

Jochanan Eynikel advertenties@gazetvanzurenborg.be

Administratie en facturatie

Gerda Eelen

gerda.eelen@telenet.be

 0468 29 43 65

Drukker

Drukkerij Goossens

Achterbroeksesteenweg 208 • 2180 Kalmhout

Distributie

Hans Dresselaers

Van Diepenbeeckstraat 43 • 2018 Antwerpen

 0472 345684 • dressle.arts@gmail.com

Website en mail

www.gazetvanzurenborg.be

Hebt u iets mee te delen aan

Gazet van Zurenborg, vanaf nu naar info@gazetvanzurenborg.be. Dit vervangt het telenet.be adres.

Veel omwoners van Dageraadplaats keken bang uit naar wat de overgang van oud naar nieuw zou brengen. De herinnering aan de woelige nacht met gevaarlijk vliegende vuurpijlen en beschadigingen aan voertuigen en intimidatie van andere feestvierders lag nog vers in het geheugen. Sindsdien is er wel een en ander gebeurd en als voorbereiding van dit oudejaar belandde een verslag van de vergadering van 17 december 24 op de tafel van de redactie. Hierin overlegden politie, wijkregisseurs, buurtbewoners en horeca-uitbaters hoe ze de ongeregeldheden van vorig jaar konden vermijden. Deze aanpak wierp gelukkig vruchten af. Behalve enkele verdwaalde vuurpijlen verliep de nacht redelijk rustig. De aanwezigheid van de politie op het plein en het feit dat de horeca besloten had de deuren te sluiten, was hieraan niet vreemd. Verschillende redactieleden en fotografen waren die nacht stand-by om het reilen en zeilen op te volgen, maar gelukkig viel niets dramatisch te melden. Keerzijde was wel dat de buurtbewoners niet naar het plein durfden komen om elkaar een fijn nieuw jaar te wensen.

Het overleg tussen omwoners van de Dageraadplaats, de politie en de horeca, bewees dat een aanpak vanuit de buurt succesvol was. Helaas waren hierbij slechts de naaste buren van ons plein betrokken. Daarom zou het toch veel efficiënter zijn om met deze initiatiefnemers en anderen

terug een wijkcomité voor Zurenborg op te richten. Daarbij kunnen ook nadere problemen aangekaart worden, want niet alleen de directe buurt van de Dageraadplaats heeft last van feestvierders. Geregeld gebeurt het dat in de wijk bloembakken sneuvelen door dronken feestvierders die naar huis zwalpen. Ook de parkeerdruk lijkt steeds meer toe te nemen. Ook daar zou een oplossing voor mogen komen, zoals in het interview van Koen Kennis in deze krant werd gesuggereerd. Maar waarom niet nu, terwijl de werken in de Cogels Osylei nog volop aan de gang zijn. Dit zou een ernstige verbetering kunnen betekenen in deze moeilijke periode.

Vorig jaar werd een nieuw stadsbestuur gekozen. Dat zorgde ervoor dat Zurenborg plots twee stadsschepenen rijk was. Omdat dit niet elke dag gebeurt, gingen onze redacteurs Lien Van de Kelder en Koen Kennis aan de tand voelen over wat hen bezielde en wat hun plannen en verzuchtingen waren. Uit beide artikels blijkt dat hun ideeën wel degelijk een invloed zullen hebben op onze wijk.

De tijdelijke buurtparking komt op de site van de voormalige gasfabriek, nl. op de plek waar tot voor kort degenen die op de stelplaats werkten hun auto kwijt konden. De definitieve invulling van deze ruimte is er nog niet. Wat we wel weten is dat

het grootste deel van onze bewoners daar liefst een groen park ziet verschijnen, wat allicht de goedkoopste oplossing is om de historische vervuiling van de gronden weg te werken. Daarom zijn we in onze krant gestart met het optekenen van plannen en ideeën om die ruimte in te vullen, waarbij we te rade gaan bij onze lezers. Wie ideeën heeft, laat dit best weten aan onze redactie. Dat zal onze constructieve bijdrage zijn aan het leefbaarder maken van onze mooie wijk.

In deze editie zijn een aantal artikels helaas gesneuveld. De griepepidemie gooide roet in het eten, waardoor onze krant deze keer een tikkeltje dunner is dan normaal, maar we beloven beterschap.

De jaarlijkse receptie voor de medewerkers van deze krant moest uitgesteld worden tot februari, waardoor het beeldverslag pas in de volgende krant zal verschijnen.

Waar we wel aandacht aan besteed hebben, is Valentijn wat u allicht daags voor het verschijnen van Gazet van Zurenborg gevierd hebt met uw geliefde. Om niet weer koppels te portretteren over hoe ze die dag zouden vieren, legden wij ons oor te luisteren bij de horeca. We vroegen hen wat voor lekkers ze voorstelden om Valentijn te vieren. Zolang mensen van elkaar houden, komt alles goed.

Mail ons uw nieuws door

Omdat de redactie niet alles weet, vragen wij u om uw initiatieven, straatfeesten, tentoonstellingen, concerten, nieuwe handelszaken, enz. aan ons te melden, liefst twee maand op voorhand, dan publiceren wij graag uw item in onze krant. Indien later, proberen wij wat mogelijk is.

Het is uw krant, het is uw nieuws.

Mail dus naar: redactie@gazetvanzurenborg.be uw nieuwsfeiten.

Het is onze gazet, jullie gazet, de gazet van ons allemaal Medewerkers gezocht

Om een gazet te maken, moet je schrijven: artikelen, interviews, gedichten, cursiefjes... Geschreven door mensen met een vlotte pen. Ben jij zo iemand, neem dan stante pede contact.

Wil je op een andere manier aan de gazet meewerken, foto’s maken, ze bussen? Hetzelfde devies: laat het ons weten.

Schrijf je maar één artikel per jaar, maak je maar één foto per jaar (maar dan liefst een geweldige)? Geen punt, we sluiten je in onze armen. Maar vijf artikels per nummer en een stuk of tien foto’s mag ook natuurlijk.

Centen hebben we niet, bij Gazet van Zurenborg werken alleen vrijwilligers. Je bent verzekerd, dat wel, en de Gazet vergoedt je kosten. We bieden wel duurzame vriendschap, eeuwige roem en jaarlijks een nieuwjaarsreceptie, waarover ze maanden later op de hoeken van de straten van Zurenborg nog spreken.

Beginnende redacteurs en fotografen krijgen richtlijnen mee en we geven ze feedback.

Overtuigd? Goesting? Schrijf een mail naar: onze redactie: redactie@gazetvanzurenborg.be of onze hoofdredacteur: jorg.pyl@hotmail.com.

Changement de décor op de markt

Vishandelaar Costermans is niet meer. Dat wil zeggen, de Costermansen komen niet meer naar de donderdagmarkt op de Dageraadplaats. Die melding las ik in december op de achterwand van de kraam. Op tweede kerstdag waren ze er voor het laatst. Na nieuwjaar zijn ze ermee gestopt. De zoveelste slag voor de kwakkelmarkt, nadat slager

Dominique twee jaar geleden ermee opgehouden is. Het is niet de enige verandering op de markt maar dood is ze niet. Een stand van zaken. (Guy POPPE)

“Cho, we hebben hier wel zo’n dertig jaar de markt gedaan op de Dageraadplaats”, vertelt Carine. Ze geeft verscheidene redenen aan voor de Costermansen hun vertrek. “ Vis is duur. De stad heeft de prijs voor standplaatsen op markten binnen de Ring opgetrokken en wat met de LEZ-zone in de toekomst? Als we ooit een nieuwe camion moeten kopen, dan doe je dat voor een aantal jaren en stel je voor dat we ooit de stad niet meer binnen mogen”.

aanwezigheid van sommige kramen voor een markt is. “Een slager op de markt, dat is belangrijk, want anders doen de klanten hun boodschappen op een ander, maar ze zijn moeilijk te vinden.”, zei ze toen. En wat voor een slager geldt, is even goed waar voor een visboer. Geregeld zie ik op de markt een oud-collega, die in het centrum van de stad woont, bij Costermans aanschuiven, “ze hebben hier goede vis”.

Overigens, wat de LEZ-zone betreft, de lage-emissiezone, in het bestuursakkoord dat NVA en Vooruit met elkaar gesloten hebben voor de volgende zes jaar, lezen we: “we behouden de lage-emissiezone voor zover het decretaal kader de voorwaarden handhaaft die op 1 september 2023 effectief van kracht waren en ze niet verder verstrengt ”. Een geruststelling, die te laat komt?

Zorgen

Paniek bij de andere marktkramers?

Niet echt maar wel grote bezorgdheid. “Ze zijn aan ’t onderhandelen met een andere vishandelaar ”, laat Frank van de traiteurskraam Quiche me weten. Ze? “Ja, de marktleider en andere markthandelaren”. Groenteboer Gunther van Hal bevestigt dat. “Er komt vanaf januari zeker een visboer, van de Linkeroever ”.

’t Haringkje

Voor Carine was de pensionering van haar man, Romain, geen aanleiding om op Zurenborg op te kramen maar ja, twee jaar later wil zoon Randy, die de handel overgenomen heeft, het toch anders aanpakken. “ We gaan op donderdag de markt van Kapellen uitproberen, alvast geen LEZ en buiten de Ring. We blijven wel de zaterdagmarkt (de Vogelenmarkt, gp) doen”.

En zeggen dat Carine twee jaar terug goed besefte hoe belangrijk de

En ja hoor, op 9 januari stonden ze op het plein hun waar aan te prijzen, Wesley en Sharona. “ We zijn geen koppel, nee”, reageert Wesley. Ze zijn niet van de Linkeroever afkomstig maar komen uit Breskens, in ZeeuwsVlaanderen. Vishandel ’t Haringkje, lees ik. “Een spellingsfout, klopt ”, geeft Wesley meteen mee, welbespraakt als hij is, wie had het anders verwacht. ’t Haringkje heeft een uitgebreid aanbod, ik koop alvast kabeljauwhaas en gebrande zalm in. Altijd verse vis gewaarborgd, lijkt me.

Markten en foren

In de tussentijd hadden we contact gelegd met Peter Wouters, die ons vlak voor hij afzwaait als schepen van foren en markten een hart onder de riem steekt: “Uiteraard is het jammer dat na de slager nu ook de vishandelaar, toch een vaste waarde met

een lange staat van dienst, het voor bekeken houdt. Zulke gegeerde kramen zijn ontegensprekelijk een absolute meerwaarde voor eender welke (lokale) markt. Het is niet aan ons om de rekening van de markthandelaar in kwestie te maken, maar het standgeld lijkt ons geen doorslaggevende factor. Voor de lokale markten binnen de Singel, waaronder de markt op de Dageraadplaats, kwam dit neer op een lichte stijging van 0,36 euro per dag , oftewel 19 euro per semester. Net als alle andere markten wordt de markt op de Dageraadplaats van nabij opgevolgd en wordt er actief gezocht naar markthandelaars die het bestaande aanbod kunnen vervolledigen. Zo worden alle markthandelaars met (minstens) een plek op de Antwerpse wekelijkse markten via een maandelijkse nieuwsbrief op de hoogte gehouden van ‘vacatures’ op onze markten. Vorige maand lanceerden we ook een oproep om een slager te strikken voor de markt op de Dageraadplaats. Voorlopig zonder resultaat.” M.a.w., de stad laat de markt op Zurenborg niet in de steek. Hopelijk is Wouters zijn opvolger, Johan Klaps, uit hetzelfde hout gesneden.

Nog goed nieuws voor de markt. Een tijd geleden heeft Gunther van Hal een uurtje extra gekregen om zijn groenten weer in te pakken op het eind van de markt. Een verademing, weg de stress van een wekelijkse boete. “Dankzij Samuel ”, zegt Gunther. Hij heeft het over Samuel Markowitz, de districtsschepen voor markten en foren. Hoe meer verkozenen er bevoegd zijn voor de markt op de Dageraadplaats, hoe beter!

Kaas

Niet alleen Carine en Randy Costermans hebben hun koffers gepakt. Ook Charlotte van Kazen Tim zien we binnenkort niet meer terug op de markt. Ze gaat andere activiteiten ontplooien. Daarop komt de Gazet nog terug. Charlotte blijft Tim bijstaan tot hij iemand anders gevonden heeft. “Desnoods mijn moeder ”, zegt hij. De markt van Zurenborg, ze kwakkelt maar blijft overeind.

Carine en Randy Costermans, in het midden, met hun medewerkers, op hun laatste marktdag.

Foto: Luc PANDELAERS

Wesley en Sharona van ’t Haringkje op hun eerste marktdag.

Foto: An VAN DE WAL

Interview met schepen Koen Kennis

Ging het allemaal maar eens wat rapper

Na zijn aanstelling als schepen heeft Koen Kennis meteen positief geantwoord op een vraag van de Gazet van Zurenborg voor een dubbelinterview, samen met schepen Lien van de Kelder, allebei wijkbewoners. Maar Van de Kelder verkoos een afzonderlijk gesprek en zo zaten we, bij het begin van zijn derde ambtstermijn, met NVA-schepen Kennis in de Zure te praten over thema’s die de Zurenborgers beroeren en waarvoor hij bevoegd is, zoals mobiliteit en patrimonium.

(Jan HOLVOET en Guy POPPE)

Nu er een overeenkomst is met Infrabel, dat met een bezettingscontract de gronden vijftig jaar ter beschikking stelt, staat niets nog de aanleg van het Spoorpark in de weg. De aanbestedingsprocedure wordt begin dit jaar opgestart, lees je op de site van AG Vespa, de stad haar vastgoedpoot. “ Wanneer de procedure van start gaat, dat zijn details die ik bij Vespa moet navragen. Dan moeten we wachten op de offertes, ze vergelijken en afspraken maken met de aannemer welke timing we daarop plakken”, zegt Koen Kennis. De uitvoering begint na de zomer, staat er op de site, maar voor wanneer het einde van de werken? “Dat zijn dingen die we met de aannemers afspreken. Het goede is dat we kunnen doorwerken zonder echte hinder te veroorzaken, aan welke verkeersdeelnemer dan ook ”.

Het talud

Het terrein van Infrabel loopt tot aan de draad, die het Spoorpark afschermt van de tuinen in de Tweelingenstraat. Tuintjes die vaak doorlopen tot op het talud, eigendom van… de NMBS! “Een van de lastige oefeningen waarmee we bezig zijn. We blijven in gesprek met de NMBS. Die grond is qua waarde niks. Koopt de stad hem en verkoopt ze hem door aan de bewoners, verhuren we hem of geven we hem in erfpacht? Dat moeten we bekijken, dat zal afhangen van de prijs. Het is de bedoeling de bewoners de mogelijkheid te geven om die grond over te nemen, zodat ze hun tuin kunnen houden, niet om ze in de problemen te brengen, integendeel ”. Kunnen we op transparantie rekenen? “Zo gauw het duidelijk is, ga ik dat communiceren. Maar verwacht niet dat het op een wip en een flik geregeld is”. Op een wip en een gauw dus. Kennis lacht, hij heeft geleerd dat hij een Kempense uitdrukking gebruikt.

Tramloods

Met het akkoord over het Spoorpark is de zoektocht naar een tijdelijke concessionaris voor de tramloods stopgezet, lees je op de site van Vespa. “ We moeten nu bekijken wat er kan en wat niet, hoe die ruimte bruikbaar te maken om ze straks een duurzame bestemming te geven. We moeten rekening houden met beperkingen, naar erfgoed toe”.

Pop-up

De stelplaats op Nieuw Zurenborg wordt ingericht als een pop-up buurtpark, lees je in het bestuursakkoord. “ Wanneer? Dat is heel snel dat je me dat vraagt. We hebben altijd gezegd, in Nieuw Zurenborg zal er voor een stuk een park moeten komen. De vraag is: moet het dáár zijn of kunnen we op een andere plek een park creëren? Daar zit ook een problematiek van

sanering. Het kan niet de bedoeling zijn om straks kindjes in vervuilde grond te laten spelen”.

De laatste bussen van De Lijn zijn weg uit de stelplaats, sinds enkele jaren eigendom van de stad. Het laatste obstakel dat de ontwikkeling van Nieuw Zurenborg in de weg staat, is van de baan. “Op een bepaald moment is het gesprek daarover afgeblazen, omdat we, met die stelplaats, het volledige terrein nog niet hadden”.

Wachten op Godot

Zo zijn we bij hét onderwerp beland, dat de wijk het volgende decennium bezig zal houden, Nieuw Zurenborg. De ontwikkeling van de stelplaats en de site van de voormalige gasfabriek gaat het aanschijn van de wijk grondig veranderen. “ Welke de plannen zijn? Ik kan dat eigenlijk ook niet zeggen. Ik heb vijftien, twintig jaar geleden in de werkgroepen gezeten als bewoner. We moeten dat helemaal opnieuw opstarten en dat hangt af van hoe we verder gaan met de overkapping van de Ring ”. Daarvoor is het wachten op het advies van de intendant. “ Voor wanneer dat advies? De vraag, die op een bepaald moment rijst, en die ik vandaag nog niet wil beantwoorden, is: wachten we op de verdere aanpak van heel dat stuk Ring of gaan we toch al Nieuw Zurenborg ontwikkelen? Je kan ook wachten op Godot. Die knoop moeten we doorhakken”.

Niet alleen voor de stelplaats, ook voor de gronden van de gasfabriek is sanering aan de orde. “Dat is bekend, dat is een van de redenen waarom het op een bepaald moment stilgevallen is”. Er was toen overeenstemming dat er geen school mag komen. “Ja, maar wel bebouwing. Als je daarover bouwt, kun je niet meer aan de vuile grond. Inkapselen is soms ook een vorm van sanering ”. Geen school dus, wat dan wel? “Daarop kan ik vandaag nog geen antwoord geven. Ik heb altijd gezegd: we gaan naar een nieuwe wijk, gecombineerd met groen en wat mij betreft gecombineerd met buurtparking, zodat we de parkeerdruk op Zurenborg een stukje wegnemen. (In het bestuursakkoord staat dat de stad de parking van de chauffeurs

van De Lijn op de gassite tijdelijk inschakelt als buurtparking, gp) Winkels, bedrijven? Dat zou kunnen. Bedrijven, dat zal dan aan de rand zijn, in de richting van de Singel en de Ring ”.

Wie dat allemaal gaat financieren, de stad? “Dat gaan wij niet financieren, dat is niet onze rol. Waarschijnlijk doen we dat in overleg met ontwikkelaars, met wie het best aansluit bij onze verwachtingen en het financieel kan trekken. Een park, dat gaan wij aanleggen, de stad”. Kennis heeft ook financiën in zijn portefeuille. “Ik de man met geld? Er staat bij mij geen grote schatkist vol met geld. In het begin van de legislatuur delen we de portefeuilles, de bevoegdheden en de budgetten, en als dat eenmaal verdeeld is, zit er niks meer in mijn schatkist, dan is die leeg ”.

Nieuw Zurenborg, dat houdt in overeenkomen met de schepen van Stadsontwikkeling, Patrick Janssens. “Bwa, we hebben samen een bestuursakkoord opgesteld en heel wat gesprekken gehad over hoe we naar een aantal zaken kijken. We werken collegiaal, he”.

Op de stelplaats, in andere tijden. Foto: Luc PANDELAERS

Tita tovenaar

Nieuw Zurenborg is niet voor morgen. “Zes jaar en langer, ik wil geen verwachtingen creëren die onmogelijk zijn. Ik begin ervaring te hebben, als ik zie hoe lang sommige projecten duren, waarvan ik denk: ging het allemaal maar eens wat rapper. Het spoorpark, ik heb me daar blauw aan geërgerd, de traagheid van de zaken. Ik ben anderhalve legislatuur bezig geweest met het spreekwoordelijke wegjagen van die stelplaats. Ik wou dat ik een toverstokje had. Ik weet niet of je Tita Tovenaar nog kent, die kon de wereld stilzetten, alles in orde brengen en dan de wereld weer doen bewegen. Zo’n toverstokje, dat zou fantastisch zijn, dan kon ik ineens veel doen maar de realiteit is hardnekkiger. Nee dus, er zijn nog geen plannen, en van bij de start zullen we ze met de wijk bespreken. Daar moet je nog even geduld voor hebben”.

Tram 11

Kennis is ook schepen van mobiliteit. Wat Zurenborgers zeker interesseert, is wanneer tram 11 hen weer naar het historische centrum brengt. In 2023 maakte De Lijn gewag van een langdurige onderbreking van tramlijn 11, tot vermoedelijk begin 2025. Wanneer we nu ons licht opsteken, krijgen we te horen dat de werkzaamheden aan de Cogels Osylei volgens de huidige planning nog tot in de zomer van 2025 duren. Maar of de tram dan meteen weer rijdt? “Met De Lijn ben ik altijd heel voorzichtig. Heel die as, ik vermoed dat het in de zomer afgewerkt zal zijn. Ik denk dat die wel terug zal rijden”. Als we het navragen bij De Lijn zetten ze daar een domper op Kennis zijn optimisme. De werkzaamheden in de stad maken dat de heropstart “nog verder onderzocht moet worden”, lezen we in hun antwoord.

Om zonder overstap naar het historische centrum te rijden blijft tram 9 aan de rand van Zurenborg dus nog een tijd de enige mogelijkheid. “Ik sta hier wel eens te wachten op de 9, ik word daar tureluurs van, de volgende dag zit ik bij manier van spreken terug in mijn auto”. En wat als De Lijn aan het onderhoud van de premetrokoker begint? “Ik wacht op voorstellen van De Lijn. Ik heb wel begrepen dat een van de belangrijke elementen voor hen is dat tram 11 opnieuw rijdt. Zodat we meer trams over die nieuwe lijn kunnen laten rijden. Tram 9 kan misschien de lijn van tram 4 pakken en langs de Lange Leemstraat wegrijden”.

Bussen

Bus 20 en 21 blijven rond de wijk rijden. “Dat is de bedoeling, daarvoor heb ik hard op tafel moeten slaan bij De Lijn. We moeten keuzes maken. Bussen op de hoofdwegen en op mobiliteitsknooppunten de overstap maken. We gaan daaraan moeten wennen”. Zwakke weggebruikers, die met hun kinderwagen, stok of

rollator de bus plachten te nemen onder de brug, in het midden van de wijk, zijn dat gemak definitief kwijt. “Naast standaard openbaar vervoer moeten we ook in de stad flexvervoer kunnen inzetten. Een soort Flex+, bv. voor mensen, die wat ouder en minder mobiel zijn. We kunnen niet overal een bus laten rijden voor iemand die naar een ziekenhuis moet. Iets dat u van deur tot deur brengt, dat heet een taxi ”.

Flex+

“

Daar zijn we mee bezig. Ik moet met twee woorden spreken hier. Ik reken liever niet alleen op De Lijn. Naar mijn aanvoelen moeten we zoeken naar een bredere vorm van flexdiensten, met verscheidene dienstverleners. Dat kunnen taxi’s zijn, met taxicheques. Een taxi pakken kost al bij al niet zoveel. ’t Is ook niet dat je elke dag op stap bent. Als we naar een modal shift willen, dan zullen deelauto en taxi daarin een belangrijke rol spelen. Ik kan met de fiets op stap maar misschien kan ik dat over tien of twintig jaar niet meer. Waarschijnlijk zal ik op dat moment een auto oproepen met mijn gsm en komt die autonoom aangereden”.

GEN

Sinds jaren is het Gewestelijke Expressnet een stokpaardje. “De eerste legislatuur zijn we erin geslaagd om de NBMS in gang te steken en heeft men S-lijnen bijgestoken, naar Puurs en Essen. Die extra lijn naar Puurs gaf een opstoot van vierduizend reizigers. Van de NMBS vragen we om dat S-net te versterken, dat is onze belangrijkste boodschap. We dringen daarop aan, we kunnen dat niet hard maken. Voor mij moeten die S-lijnen naar Mechelen, St.-Niklaas, Puurs, Nijlen en Herentals gaan. Dat moet een soort tweede net zijn rond de stad. Want als we de modal shift willen halen, dan gaan we in de rand grote inspanningen moeten doen, met goede, kwalitatieve lijnen in de richting van de stad, met sterke parkings, tegen aanvaardbare prijzen, betrouwbaar, veilig, proper, aantrekkelijk, stipt. Dat is wel een probleem, en elke keer denk ik, dat kan blijkbaar in heel de wereld maar hier niet ”.

Oef

Ook Berchem station zelf is een zorgenkind. “Het station moet aangepakt worden, ook naar toegankelijkheid. En op termijn gaat er gewerkt moeten worden aan de bruggen. Wat de stad doet, is de NMBS zeggen, wij gaan meehelpen om de stationsomgeving beter te maken, bv. zorgen dat de parking misschien wat groter is. Het Burgemeester Edgard Ryckaertsplein is een van de moeilijkste plekken. De voorbije twaalf jaar hebben velen daarover hun hoofd gebroken. Heel veel mobiliteitsactoren komen er samen, trams, bussen, de treinen, er wordt geparkeerd, de fiets, de Singel. De tijdlijn? Als je me dat tien jaar geleden had gevraagd, dan had ik gezegd:

tegen het einde van de legislatuur hebben we een plan en dat gaan we uitvoeren. Maar het is geen eenvoudig verhaal. Het onderhoud van de metrotunnels, dat is ook zoiets, oef, waar beginnen we aan. We gaan proberen dat te coördineren om al die spelers op één lijn te krijgen. Een organisatie als De Lijn moet zich veel meer instellen op de reiziger en niet op de organisatie. De Lijn heeft altijd iets gehad van een staat in de stad ”.

Fietsstraten

Zurenborg groeit niet uit tot één grote fietsstraat, daarover is Kennis duidelijk. “Nee, nee, we hebben in Antwerpen tien jaar geleden in alle woonwijken een zone 30 ingevoerd. We zijn de eerste stad die dat gedaan heeft. In 2018 woonde 96 à 97 % van de bewoners in een zone 30. Met fietsstraten doen we een beetje hetzelfde, dat is ook gewoon zone 30. Het enige wat we daar hebben is rode asfalt en de auto moet achter de fiets blijven. Wat is het nut van fietsstraten? Dat je netwerken creëert. Daarmee help je mensen om zich te verplaatsen door de stad, je gaat hen de weg wijzen, dat is fundamenteel ”.

Op de Cogels Osylei zijn net als de rotonde de rode fietsstroken verdwenen. Dat nodigt uit om vaart te maken. “Dat is inderdaad een risico. We doen wel controles, tussen haakjes. De politie doet twee dingen: ze treden op tegen onverantwoord rijgedrag. Als er een wagen over het voetpad rijdt om een fietser in te halen, dan gaan we ingrijpen, soms de wagen in beslag nemen, dat gaat vrij ver. Voor de rest werken we met mobiele camera’s die metingen doen waar het risico van snel rijden groot is. Een van de nadelen van de Cogels Osylei is dat we geen vertragers kunnen leggen omdat er een tram rijdt ”.

Believer

Schepen Koen Kennis is een believer in technologische vooruitgang. “ Vandaag al moeten in Europese wagens verklikkers geplaatst worden om te zeggen, je rijdt te snel. In de toekomst ga ik ervan uit dat onze wagens in een zone 30 niet sneller kunnen rijden dan dertig. Met de deelsteps hebben we al de technologie om dat te reduceren. Je rijdt twintig, komt de Meir op en je vertraagt tot acht. Voor wie er met zijn eigen step rondrijdt, werkt dat natuurlijk niet. Als tien, twintig procent van de voertuigen op die manier vertragen, taxichauffeurs, stadsvoertuigen, openbaar vervoer, dan vertraagt heel het systeem”. “Ja, ik ben ingenieur ”, lacht hij.

In gesprek met de Gazet. Foto: Joost HOUTMAN

Interview met schepen Lien Van de Kelder

Cultuur mag schuren, ja

Als actrice kennen we ze, als politica doet ze haar intrede door de grote poort. In het schepencollege is Lien Van de Kelder bevoegd voor cultuur, internationale solidariteit, werk en gelijke kansen. Gazet van Zurenborg sprak met de kersverse schepen van Vooruit af in de Frits.

(Jan HOLVOET en Guy POPPE)

Haar beweegredenen om de politiek te omarmen liggen bij Lien Van de Kelder niet alleen in de culturele wereld. “De stelplaats is een van de zaadjes waarom ik in de politiek ben gestapt. Burgers die samenkomen en hun stem laten horen over wat rechtstreeks op hen betrekking heeft. De eerste brief van buren over de stelplaats die we gevonden hebben, dateert van het jaar 70 of zo. We zijn met De Lijn en de stad als buren rond de tafel gaan zitten en hebben geregeld overleg gehad. Je bent on speaking terms. Om het kwartaal kregen we rapportering, wat hielp als er toch wat vertraging was. Mocht dat gebeurd zijn voor er overleg was, dan was de boel ontploft en was er protest. Het model is echt ontstaan van onderuit. Wij begrepen waarom er vertraging was en konden dat de buurt goed uitleggen. Dat is een van de zaken waarom ik in de politiek ben gesprongen, omdat het zin heeft om uw stem te laten horen”.

Denktank Burgers, die samenkomen, dat is Van de Kelder haar devies. “Tijdens de campagne hebben we huisbezoeken gedaan, geluisterd, uitgelegd wat we in ons programma hebben geschreven en gevraagd “wat willen jullie op de stelplaats?”. Mensen hebben geantwoord, 80 procent groen, 20 procent buurtparking. En letterlijk twee maanden nadat de Zurenborgenaars dat gezegd hebben, stond het in ons bestuursakkoord: “De stelplaats op Nieuw Zurenborg wordt ingericht als een pop-up buurtpark. De parking van de chauffeurs van De Lijn op de gassite schakelen we tijdelijk in als buurtparking”.

Op basis van die ervaring wil Van de Kelder met een denktank beginnen. Op 12 maart komt ze voor het eerst bijeen, in De Zure. “Iedere constructieve buur is welkom, die moet geen lid zijn van Vooruit. Gewoon vinger aan de pols, onder de buren, over alle ideologieën heen, om de stad beter te maken. Die denktank gaat wel breder dan alleen over de culturele sector of Zurenborg. We laten ons leiden door de ervaring met de stelplaats en alle huisbezoeken, al de ideeën die daar naar boven gekomen zijn om samen

de stad te maken. We gaan persoonlijk in heel Zurenborg de kaartjes met een uitnodiging bussen. We gaan het opstarten die dag en het tempo bepalen om dat op te volgen. De goede ideeën die eruit komen, die nemen we mee”.

Sanering

Terug naar de stelplaats. Er is nood aan sanering, schepen Kennis wees ons erop. Dat schrikt Van de Kelder niet af. “Als de stelplaats tot de sanering, tot de schop in de grond gaat, en dat is niet morgen, braakliggend terrein blijft, dan laten we kansen liggen. Met al die noden die er zijn, groen -iedereen snakt hier naar een beetje groen-, dan was de buurt super gefrustreerd. Ondertussen kunnen we aan de slag. Stel dat we dat niet in het bestuursakkoord hadden ingeschreven, dan was er weer burenprotest, denk ik, “wat ligt dat daar te doen? ”.

Nieuw Zurenborg

Tijdelijk of definitief, dat buurtpark? “ We moeten kijken waar er aansluiting is met de toekomstige ringparken. Daartussen ligt ook nog de gasfabriek. Met de denktank gaan we alleszins de vinger aan de pols hebben, weten waar Zurenborg nood aan heeft. Voor we over het beleid beslissen, moeten we luisteren naar de mensen. Ik vond dat altijd frustrerend, ha, ze zijn daar bij de verkiezingen, de politiekers, huisbezoeken doen, vragen of ze op u willen stemmen en daarna hoor je ze zes jaar niet meer. Dat wil ik echt niet doen, ik ben een schepen in de wijk, van de wijk. Dat heb ik al wel bewezen, met alles wat we hier op poten hebben gezet. Ik wil die ervaringen positief gebruiken, om de stad beter te maken”.

Schepen Kennis sluit bebouwing, bedrijven en winkels op Nieuw Zurenborg niet uit. “Aan groen is hier in de buurt de grootste nood. We kijken hoe alle noden passen in een groter plan. Ik zei het daarnet, de ringparken, hoe lang die sanering gaat duren. We zijn nu aan het spreken over welke termijn? I don’t know, niemand weet dat, denk ik. De slogan van het Zeezicht, “alle dagen hopen”, ik vind dat een hele goeie. Vijftien jaar geleden, toen waren de ringparken nog niet in zicht. De Zomer van Antwerpen, de Zomerfabriek, die zijn daar ook. We moeten met de bevoegde schepenen rond de tafel zitten en een plan uitwerken. Voor Stadsontwikkeling ligt daar op die site ook een grote opdracht ”.

Humus

Over naar cultuur, de bevoegdheid die Van de Kelder op het lijf geschreven is. Ze heeft het over de humuslaag van de cultuursector. “Die humuslaag, die voedingsbodem is cruciaal. Met humuslaag bedoel ik o.m. de fantastische kunstopleidingen in Antwerpen, dat we die mensen niet loslaten als ze afstuderen, dat ze kansen krijgen. Dat heeft cultuur nodig, de professionelen die afstuderen en in het werkveld stappen, die hebben ruimte, tijd en middelen nodig. Matthias Schoenaerts is ook niet op één keer op zijn achttiende in Hollywood begonnen. Kunst heeft tijd nodig om te groeien. Daarin moet je investeren. Als je een grote vis wilt vangen, moet je een kweekvijver hebben en daarvoor is er ondersteuning nodig. We zijn hier wereldvermaard voor onze kunstopleidingen. Trek uw plan, dat gaat niet. Er moeten mogelijkheden zijn om te kunnen groeien, te falen ook, anders kun je geen kunst maken. Dat vind ik heel belangrijk. Ik ben zelf een product van de Antwerpse cultuurkansenfabriek, die Antwerpen toch wel is. Toen ik zo’n zeven, acht jaar was, stond ik op het podium van De Singel. En dan in het KJT (het jeugdtheater, gp), met Antwerpen 93. Ik ben mijn

ouders dankbaar dat die van het dorpje Reet elke dag naar de kansenfabriek Antwerpen wilden rijden om een van hun vier kinderen te doen genieten van al wat Antwerpen te bieden heeft ”. Van de Kelder merkt het in haar mailbox, cultuurliefhebbers vragen ruimte. “ Wat echt nodig is, is rechtszekerheid. En dan heb ik het over de plek waar ze gehuisvest zijn en de ondersteuning die ze hebben. Theater moet programmeren, dat is twee jaar op voorhand. Als je zegt, kom bij mij in première en dan op tournee, dat kun je niet met een huurcontract van zes maanden. Daarvoor ben ik schepen on tour, letterlijk. Met mijn bakfiets rijd ik heel de tijd rond naar al die organisaties om te luisteren waar de noden zitten en verbeteringen mogelijk zijn, luisteren naar opbouwende ideeën om de ondersteuning beter te maken”.

Stadsdichters

Kunst mag af en toe schuren, zei Van de Kelder, na haar aanstelling. Stadsdichter Ruth Lasters schuurde te fel naar de smaak van de vorige schepen en nam ontslag. “Ik kijk ernaar uit hoe Esohe Weyden dat gaat aanpakken. Iedere stadsdichter heeft dat op zijn manier ingevuld, Tom Lanoye, Bart Moeyaert, Ramsey Nasr, Maud Vanhauwaert, Joke van Leeuwen. Ik heb er alle vertrouwen in dat het inspirerend en boeiend gaat zijn. Cultuur mag schuren, ja. Een stadsgedicht wordt geschreven door een kunstenaar die een blik heeft op de stad en wat er allemaal gebeurt, die daar zijn ding mee doet. Ik hoop dat niet iedereen er met argusogen op zit te kijken. Gewoon doen, ’t is haar job, ik heb er alle vertrouwen in. Ze is ook goed omringd, laat het maar komen. ’t Is niet aan mij om uitspraken te doen. Ze hebben nu een statuut gevonden waar ze zich goed in voelen. Ik ben nieuw hier en ik bekijk het met veel goesting ”.

In de wijk

Zurenborg bruist bij tijd en wijle van allerhande uitingen van cultuur. Muziek in de Wijk, Zurenborg maakt Muziek, balkonconcerten, Dageraadfeesten, improvisatietheater. “Die balkonconcerten, geweldig, ik hoop dat we zo’n dingen kunnen doen in de wijken, dat iedereen buitenkomt met zijn instrument. Ik herinner me, mijn zoontje met zijn drum, en dan de ramen open. Ik hoop dat de buren het even tof vonden maar het is wel verbindend, iedereen komt buiten, iedereen zingt, danst, maakt muziek ”.

Wannes

Er komt een groot evenement rond kunst in de vrije tijd, lees je in het bestuursakkoord. Nog onzeker wat het wordt. “ We zijn twee weken bezig, he. Ik hoop heel erg in te haken op wat de Vlaamse plannen zijn, zodat we elkaar kunnen versterken. 2028 is het Vlaamse jaar van de amateurkunsten. In Antwerpen hebben we dan het Wannes Van De Velde-jaar. Voor mij moet dat een jaar worden met een ode aan Wannes, waarbij we, daar hebben we ’t weer, die humuslaag goed betrekken, zodat we er een zo breed mogelijk muziekjaar van maken, met vooral de fusée die Wannes is, de knaller, maar zodanig dat het de jaren daarna een duurzame impact heeft. Dat we iedereen die een instrument speelt, kunnen betrekken, dat er één op een dag op zijn balkon kruipt en een muziekstuk speelt. Dat is mijn bedoeling, de andere kant niet vergeten”.

Cultuurbashing

Onlangs zei voormalig Vooruit-schepen Tom Meeuws hoe vermoeiend hij het gebash op de cultuursector vond. “Ik hecht heel veel belang aan het structurele overleg met de cultuursector, in goede en kwade dagen, en ik hoop dat die kwade dagen er zo weinig mogelijk zijn. Ik kan alleen uit mijn eigen ervaring spreken, al twintig jaar in die sector werkende, dat het dikwijls de cultuursector is waarnaar er gekeken wordt als er besparingen nodig zijn. Schreef dichter Stijn de Paepe: “Niet alles wat geen nut heeft, heeft geen zin”. Dat vind ik heel belangrijk. Cultuur brengt zin en kleur in uw leven. Op alle belangrijke momenten in het leven staat cultuur voorop. U moet maar eens proberen om een begrafenis

Na het gesprek met de Gazet. Foto: Gerda HUYGEN

of een trouw te organiseren zonder cultuur, ’t zal u niet lukken. Cultuur zet uw blik open, doet u anders denken. Ook in moeilijke tijden moet je het gesprek aangaan”.

Internationale solidariteit Ontwikkelingssamenwerking is een andere bevoegdheid van Van de Kelder. Zelf spreekt ze liefst over Internationale Solidariteit. “Zurenborg is burenzorg, dat klopt echt, solidair zijn met elkaar, daarin zijn we goed in Zurenborg. Als er iemand dreigt naar een rusthuis te moeten, dan zorgen een paar buren meestal ervoor dat het nog wat uitgesteld kan worden. Ik wil het breder trekken dan internationale solidariteit. Solidair zijn voor elkaar, dat zijn ook kleine dingen. Maar als je over internationale solidariteit spreekt, gaat het natuurlijk ook over projecten in het Zuiden. Er zijn een aantal convenanten lopende. Ik hoop door een goede noordwerking het draagvlak voor internationale solidariteit te vergroten. Er is ook de stad zelf. Wat staat er in onze raamcontracten? Hoe leggen wij daarin voorwaarden op over fair trade? Wij zijn een fair trade gemeente, officieel wel, maar ook daar moeten we onderzoeken of we goed bezig zijn, welke koffie we drinken. Ik vind dat we een voorbeeld moeten geven zodat we bv. soep kunnen bestellen voor iedereen bij een bedrijf in de sociale tewerkstelling. Als je een volledige stad in raamcontracten kunt doen omkeren richting nog meer fair trade, dat zijn heel grote dingen en er is daarom geen extra budget voor nodig ”.

Razzia

Elk jaar op 28 augustus is Van de Kelder tijdens een indrukwekkende optocht door de wijk de stem die de razzia van 1942 in herinnering brengt. Toen voerde de Antwerpse politie zo’n duizend joden af naar de school in de Grotehondstraat, op weg naar hun deportatie. “Herdenken? We gaan dat blijven doen. Ik? Natuurlijk, jazeker. Voor mij was 28 augustus verleden jaar een heel bijzondere dag. ’s Ochtends een persconferentie, waarop ik mijn aantreden in de politiek aankondigde en ’s avonds stond ik met dezelfde inleiding op het podium, exact dezelfde rol als de zeven jaar ervoor. ’s Morgens ben ik nog batterijen gaan zoeken voor die

Sergie Van den Borne en Suzanne Janssens

Opticien - Optometrist

Dageraadplaats 12 2018 Antwerpen

tel : 03/235 16 35 optiekdedageraad@telenet.be

OPENINGSUREN

MAANDAG 10 uur tot 13 uur

DINSDAG 10 uur tot 18 uur

WOENSDAG 10 uur tot 18 uur

DONDERDAG 10 uur tot 18 uur

VRIJDAG 10 uur tot 18 uur

ZATERDAG 10 uur tot 13 uur

mobiele box. De oorlog in Gaza was op dat moment hard aan het woeden en ik kreeg mails en berichten van mensen, “zou je het nu nog wel organiseren?”. Ik zeg: “Ja, nu zeker wel”. Want het gaat over mensenrechten en wat er kan gebeuren als omstaanders omstaanders blijven, geen actie ondernemen tegen onrecht en stoppen met opkomen voor zwakke groepen in de maatschappij. Ik vind dat een ongelooflijk belangrijke boodschap. Het herdenkingsbeleid van de stad heeft meer aandacht gekregen, met het Namenmonument bv. (aan de Scheldekaaien, gp). En dan heb je natuurlijk het heel actuele debat van wat doe je als je door een overheid gevraagd wordt om dingen te doen die ingaan tegen uw morele waarden. Als je de speech van Trump hebt gehoord…”.

Botten in het slijk

Lien Van de Kelder treedt in de voetsporen van een legendarische voorganger, Eric Antonis, de man van Antwerpen 93, toen Antwerpen culturele hoofdstad van Europa was. “Ik ben zijn boek aan het lezen. Ik stond als kindje op het podium van Antwerpen 93. Ik denk dat het iemand was, die heel goed luisterde en die heel goed de sector aanvoelde, die daar ook ervaring in had, en die dat omgezet heeft in beleid. Als dat de parameters zijn van een goede schepen, dan wil ik heel graag een goede schepen zijn, ja, maar dat is een zware erfenis om te dragen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik heel hard mijn best zal doen en hoop dat binnen zes jaar de Antwerpenaar zoiets heeft van oké, het zijn zes goede jaren geweest en de fundamenten voor de toekomst van de cultuursector zijn gegarandeerd. Ik merk dat de verwachtingen heel hoog zijn. Ik kijk er volop naar uit om er vollen bak in te vliegen. En dat wou ik echt wel zeggen, ik vind de administratie heel belangrijk. Dat zijn de mensen, samen met het werkveld en het middenveld, die met hun botten in het slijk de continue factor zijn”.

Product van de Antwerpse cultuurkansenfabriek.

Foto: Gerda HUYGEN

Oproep aan onze lezers: hoe zien jullie de uitbreiding van onze wijk?

De bussen zijn weg: wat nu met Nieuw Zurenborg?

Nieuw Zurenborg is de werf van de toekomst in de wijk. De gesprekken met schepenen Kennis en Van de Kelder, die u op de vorige pagina’s gelezen hebt, geven aan dat er nog geen concrete plannen zijn. Ideeën, dat wel, maar geen plannen. Gazet van Zurenborg wil zijn tanden in het dossier zetten en ruimte bieden aan wie er mee na wil denken over de ontwikkeling van Nieuw Zurenborg. Een eerste bijdrage leest u hieronder, van de hand van een van onze redacteuren, Luc PANDELAERS. Ze is geschreven voor de Gazet de schepenen geïnterviewd heeft

Met de verhuis van de stelplaats van De Lijn is ook het laatste obstakel verdwenen om eindelijk opnieuw van start te gaan met het ontwikkelen van Nieuw Zurenborg.Je zou dan ook verwachten dat de nieuwe coalitie op het Schoon Verdiep meteen grote plannen zou aankondigen. Maar niets daarvan: in het pas goedgekeurde en ruim honderd bladzijden tellende bestuursakkoord staan enkel deze vijf lijntjes.

“We starten de Ringstadprojecten aan Nieuw Zurenborg en de Luisbekelaar na de resultaten en de beslissing rond de overkappingsstudie R1 Zuid van de Intendant. De stelplaats op Nieuw Zurenborg wordt ingericht

als een pop up buurtpark. De parking van de chauffeurs van de Lijn op de gassite schakelen we tijdelijk in als buurtparking, in afwachting van de definitieve ontwikkeling van Nieuw Zurenborg."

Daarmee lijken alle plannen voor Nieuw Zurenborg vastgeklonken te worden aan de overkapping van de Ring. Concreet betekent dat een stilstand van minstens tien jaar. Maar gaan de projectontwikkelaars zoveel geduld hebben? We kunnen ook vrezen voor een ander scenario. Dit jaar wordt gestart met de aanleg van het Spoorpark(je) aan de andere kant van de spoorweg. De verleiding wordt dan wellicht groot om gebruik

te maken van alle euforie en bombarie daarrond om tegelijk projectontwikkelaars vrij spel te geven op de daarnaast gelegen site die Nieuw Zurenborg moet worden. Wel met de belofte dat er daarna een groot park komt boven de overkapping van de Ring. Maar hoe zeker kunnen we zijn dat die volledige overkapping er ooit komt? Momenteel is enkel de overkapping van de noordelijke Ring (Van de Luchtbal tot Hof Terloo) beslist. We kennen allemaal de hachelijke toestand van de openbare financiën:

elke grote investering zal de komende jaren met de loep bekeken worden. De kans dat de volledige overkapping van de Ring nog héél lang op zich zal laten wachten lijkt allesbehalve denkbeeldig. Daarom hebben we bij de Gazet van Zurenborg beslist van dit dossier van nabij op te volgen. In onze volgende edities zullen we polsen naar de visie van wijkbewoners en deskundigen over wat de invulling van dit project voor Zurenborg en Antwerpen kan betekenen.

Interesse?

Voor meer info contacteer ons via advertenties@gazetvanzurenborg.be

De verlaten stelplaats. Foto: Pascale HOLEMANS

I have a dream

Wij wonen drie hoog in de Pretoriastraat en vanuit ons slaapkamerraam hebben we een panoramisch uitzicht over wat Nieuw Zurenborg moet worden maar nu nog altijd een stadskanker is. Een betonnen vlakte, opgestapelde containers, een parking voor bouwkranen, autowrakken… Maar

het is wel een behoorlijke lap grond. Tien hectare meer bepaald. Voor wie zich daar niks kan bij voorstellen: dat is net even groot als het Boekenbergpark in Deurne. Daar moet wel iets van te maken zijn. Sta mij toe alvast enkele suggesties te doen. (Luc PANDELAERS)

Laat mij beginnen aan mijn voordeur. De Pretoriastraat is niet meteen de meest sexy straat van Zurenborg maar wat mij er wel charmeert is de brede groene strook vóór de gebouwen van Elia.Trek die door tot aan de Tramplaats. Dat creëert meteen plaats voor een rij hoogstammige bomen die daar alle ruimte hebben om ongehinderd te blijven groeien. Aan de noordzijde langs de spoorweg zou ik de Minckelerstraat eveneens doortrekken tot aan de Tramplaats. De Krugerstraat wordt daarmee overbodig. Jammer voor Paul Kruger, maar hij moet zich maar troosten met zijn plein in Borgerhout: weg ermee dus! Nu hebben we een mooi aaneengesloten geheel, afgebakend door de Singel, de Pretoriastraat en de Minckelersstraat.

Zowat iedereen in Zurenborg wil daar natuurlijk één groot park zien verschijnen. Maar zoals Elsschot al schreef: “Tussen droom en daad…”. Wij zullen ons ermee moeten verzoenen dat minstens een deel van de site zal bebouwd worden. De beste manier om zoveel mogelijk open ruimte te behouden is dan van minstens gedeeltelijk te opteren voor hoogbouw, laten we zeggen zeven of acht verdiepingen. Die kan er best komen langs de spoorweg. Daarmee valt een

van de bezwaren tegen hoogbouw weg, namelijk de hinderlijke schaduw want die valt dan op de spoorwegbedding. Ook langs de Singel kan er wat hoger gebouwd worden, bij voorbeeld voor het schoolgebouw waarvan al lang sprake is. Langs de Pretoriastraat zou ik de bouwhoogte beperken tot maximum drie verdiepingen om het evenwicht met de bestaande bebouwing te bewaren.

APPARTEMENTEN

Het lijkt mij ook het beste van vooral te opteren voor appartementen omdat daaraan nu een groot tekort is in Zurenborg. Heel wat oudere Zurenborgers wonen nu nog in een huis dat al lang veel te groot geworden is. Zij zouden best wel willen verhuizen naar een appartement maar ze willen ook graag in de wijk blijven wonen. Een andere doelgroep vormen de starters die nog niet de middelen hebben om een eigen woning te kopen en op zoek zijn naar een klein betaalbaar huurappartement waar ze nog een paar jaar kunnen sparen alvorens zelf iets te kopen.

PARKEREN

Een ander punt waar vooraf goed moet over nagedacht worden is de parkeergelegenheid. In de oorspron -

kelijke plannen voor Nieuw Zurenborg was er sprake van een grote ondergrondse buurtparking. Dat lijkt mij nu een slecht goed idee uit de twintigste eeuw. Ondergrondse parkings zijn duur om te bouwen, vrouwen (en niet enkel vrouwen) voelen er zich onveilig en met de snelle elektrificering van het wagenpark is ook de brandveiligheid een probleem. Bovendien zal de behoefte aan parkeerplaatsen in de toekomst allicht eerder kleiner worden. In de komende decennia zal het privé autobezit ook in centrumsteden zoals Antwerpen zeker dalen en vervangen worden door al dan niet zelfrijdende deelwagens en -fingers crossed- eindelijk een performant openbaar vervoer. Ik zou daarom opteren voor een bovengronds parkeergebouw op de plaats waar nu de openbare parking is aan de Vlijtstraat. Wanneer dat dan in de toekomst overbodig wordt kan het gemakkelijk weer gesloopt worden. Lelijk zegt u? Als we daar de graffitikunstenaars op los laten die in de Krugerstraat hun canvas gaan verliezen dan wordt het misschien net wel een landmark!

INDUSTRIEEL ERFGOED

Maar wat dan met het centrale gedeelte? De eerste vraag is wat moet gebeuren met de bestaande

bebouwing, die met wat goede wil kan beschouwd worden als industrieel erfgoed. De verleiding is groot om meteen maar tabula rasa te maken. Maar ik zou er toch voor pleiten om een deel te behouden en een nieuwe functie te geven. In Nieuw Zurenborg moet ook plaats blijven voor initiatieven zoals de Zomerfabriek. Een gezellige woonwijk heeft behoefte aan wat rommeligheid en een paar stekken waar creatievelingen hun ding kunnen doen. Want als je stadsontwikkelaars de vrije loop geeft dan dreigt het daar al net zo een zielloze slaapwijk te worden als Nieuw Zuid. En voor de rest willen we natuurlijk groen, en vooral veel bomen. Want wat het ook wordt met de overkapping: je kunt daar geen bos op planten. Dat worden hooguit grasvelden en wat struikgewas.

LAAT ONS WETEN WAT U ERVAN DENKT

Dit zijn een paar hoogstpersoonlijke en ongetwijfeld discutabele suggesties van iemand die straks vijftig jaar op Zurenborg woont en niet noodzakelijk het standpunt van de Gazet van Zurenborg. Bij de gazet willen wij vooral weten wat u ervan denkt. Laat het ons weten.

Helmut Lotti in concert

Voormalig Zurenborger Helmut Lotti treedt op 5 maart op in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Deze keer zingt hij geen belcanto of imiteert hij Elvis Presley niet. Metal is tegenwoordig zijn ding.

Zijn nieuwe cd “Helmut Lotti Heart Rock” is begin van de maand verschenen. Een merkwaardige metamorfose.

In het volgende nummer brengt Gazet van Zurenborg een interview met de zanger.

Nieuw Zurenborg in de maak? Foto: LUC PANDELAERS

Grenzeloze Liefde

Eddy Aerts en Hans Alma

Sinds 2008 zijn we buren in de Velodroomstraat, maar hoe Hans Alma uit Apeldoorn en Eddy Aerts uit Eindhout elkaar leerden kennen wisten we niet. Hoog tijd dus om kennis te maken met de grenzeloze liefde die dit Nederlands-Belgisch koppel samenbracht. (Bart CARTUYVELS)

Het begint allemaal in 1989 als Eddy zich inschrijft op een literatuuren kookcursus in de Provence in september, na een hele zomer lang doorgewerkt te hebben. Op diezelfde cursus schreef ook Hans zich in en daar hebben ze elkaar ontmoet. De organisator bleek vergeten te zijn in zijn brochure te vermelden dat de kookcursus in september niet meer in het pakket zat en dus gingen ze ’s avonds samen dineren, de dag erop weer en de volgende dag ook nog. En sindsdien zijn ze een koppel en gaan ze samen door het leven.

Eddy groeide op in Laakdal, ging daarna economie studeren in Brussel en Leuven en haalde een MBA in Fontainebleau. Na een carrière bij McKinsey bekleedde hij diverse directiefuncties om in 2019 als financieel directeur en eind 2022 ook als algemeen directeur bij de ziekenhuisgroep ZNA aan de slag te gaan. Sinds de fusie van ZNA met GZA tot ZAS in de zomer van 2024 is hij daar gestopt en doet hij nog wat consultancy opdrachten aan een rustiger tempo. Dat geeft hem terug tijd voor zijn vele hobby’s, zoals: pianoles volgen en spelen, lezen, koken en uit eten gaan, concerten en tentoonstellingen bezoeken en meer tijd besteden aan sociale contacten.

Hans komt uit de Veluwe in Nederland en groeide op in Apeldoorn. Ze probeerde de kunstacademie maar dat was minder haar ding en dan schakelde ze over naar de studie psychologie aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. Na haar doctoraat doceerde ze aan universiteiten in Amsterdam, Utrecht en Leiden binnen het vakgebied van de religiepsychologie. Na een tijd als rector van de Universiteit voor Humanistiek in Utrecht werd ze even gastdocent aan

de VUB en keerde ze uiteindelijk terug naar de Vrije Universiteit in Amsterdam waar ze nu nog steeds colleges geeft.

Terug uit de Provence begon het pendelen tussen Brussel, waar Eddy woonde en werkte, en Amsterdam, waar Hans haar vaste stek had. In de zomer van 1995 besloot Eddy naar Nederland te verhuizen, eerst in Amsterdam, daarna kochten ze een huis in Bussum, in het nabije Gooi.

In 2008 wilden ze verbouwen of verhuizen en hoewel ze geen band hadden met Antwerpen, had een collega Eddy wel getipt dat Zurenborg in Antwerpen een leuke buurt was om te wonen, vlakbij een station bovendien wat een cruciale eis was. Na wat rondkijken vonden ze het huis waar ze nu wonen en besloten het te kopen. Een keus waar ze nu nog steeds tevreden van zijn. Hans pendelde een aantal dagen per week tussen Vlaanderen en Nederland, waaruit een vriendengroepje van regelmatige pendelaars ontstond waartoe ook de voorzitter van GvZ Diederik behoorde, tot ze een pied-àterre in Bussum kochten, waar Hans nu enkele dagen per week verblijft.

Ze vinden onze buurt heel gezellig en gaan er graag uit eten in de vele restaurantjes. Ze hebben tijdens corona ook de parken in de rand ontdekt waar ze graag gaan wandelen, al zou wat meer groen in de wijk zelf welkom zijn. Gelukkig zijn er buren met hoge bomen die daar voor een stukje aan tegemoet komen. Als fervente wandelaars verplaatsen ze zich vaak te voet, ook om bijvoorbeeld vanuit Zurenborg naar het centrum te gaan.

Alhoewel Vlamingen en Neder-

landers dezelfde taal spreken, zijn er toch verschillen die de communicatie soms verwarrend maken. Zo zou een Nederlander zeggen dat ze naar het centrum lopen als wij wandelen bedoelen. Samen koken heeft ook zo z’n uitdagingen. Als Eddy vraagt een pan aan te geven, dan weet Hans niet wat aan te geven. Een pan is in het Nederlands een verzamelnaam, maar in het Vlaams typisch een steelplan om vlees te bakken.

Zo kan een afspraak maken ook uitdagend worden. Zo betekent “middag” in Vlaanderen 12 uur, maar in Nederland is dat alles tussen ruwweg 12 en 18h. Als Hans dus wil afspreken in de voormiddag, dan bedoelt ze in het voorste gedeelte van de Nederlandse middag, pakweg tussen 13 en 15h, voor Vlamingen in de vroege namiddag dus. Als Hans een afspraak maakt in de namiddag

Dageraadplaats 3 - 2018 Antwerpen 03 283 72 78 www.materiafinedining.be

dan valt die na 16h, terwijl dat voor Eddy start vanaf 13h. Duidelijk communiceren is dus de boodschap.

Dat kan soms tot nogal komische toestanden leiden. Zo kreeg Eddy bij zijn aankomst in Nederland te horen van zijn baas: “de integratie in Nederland zal lukken, want je spreekt de taal bijna perfect”. Waarop Eddy het niet kon laten te vragen wie er al die dictees eigenlijk wint.

Hans en Eddy hebben het op Zurenborg duidelijk naar hun zin. Ze zijn blij in onze buurt te wonen en genieten van alle culinaire en culturele mogelijkheden. Nu Eddy het professioneel wat rustiger aan doet, komt er ook tijd vrij om engagementen in Zurenborg op te nemen, zoals artikels schrijven voor GvZ !

Kabuki

Sushi • Grill • Wok Alle dagen open van 11:00-14:30 en 17:00-23

Dageraadplaats 28 2018 Antwerpen Info@kabukisushi.be www.kabukisushi.be

Tel. 03 663 8200

Hans Alma en Eddy Aerts. Foto: Bart CARTUYVELS

Van buitenaf bekeken

Frans Crols is mijn sterkste band met Zurenborg

Vier jaar ouder dan ik is hij, Frans Crols. Ik heb hem leren kennen op Sintinjas, zoals wij Sint-Ignatius noemden, de Handelshogeschool van de Jezuïeten, waaruit later de Universitaire Faculteiten groeiden, de katholieke poot van wat nu Universiteit Antwerpen is. Frans volgde er handels- en consulaire wetenschappen, ik had voor de financiële richting gekozen. Hij was er de man van de anti-atoommarsen. Later kruisen we elkaars pad in de journalistiek. Hij schopt het tot hoofdredacteur en directeur van het economische weekblad Trends. En dan maakt het lot dat we allebei een huis kopen op Zurenborg. In 2016 is Frans Crols verhuisd naar het Groen Kwartier. Die ochtend zitten we samen, voor een gesprek voor Gazet van Zurenborg. Niet in de Wattman weliswaar, die was dicht, we moesten uitwijken. (Guy POPPE)

Frans Crols heeft een lange band met Zurenborg. Toen hij in 1966 afstudeerde, wou hij geen legerdienst doen. In plaats daarvan kon je binnen vier jaar na afloop van je studies drie jaar burgerdienst doen. “Ik wou niet meteen afreizen naar Congo vanwege Schramme. We zijn dan een jaar in de Generaal Capiaumontstraat gaan wonen, we waren pas getrouwd, ik gaf les in Mechelen”. (Jean Schramme was de Belgische huurlingenleider, die in 1967 in het oosten van Congo -Zaïre heette het toen- een opstand tegen president Mobutu leidde, gp).

Congo

Uiteindelijk trekt Frans voor vier jaar naar Congo, van 1967 tot 1971. “Ik heb eerst een jaar lesgegeven bij de jezuïeten in Lemfu, in Beneden-Congo, zo’n honderdvijftig km ten zuiden van Kinshasa. Daarna ben ik een jaar bij de Agence Maritime aan de slag gegaan, dan naar Lubumbashi getrokken, en in het laatste jaar, opnieuw in Matadi, ben ik begonnen als journalist, onder de schuilnaam Iskra. Voor Gazet van Antwerpen schreef ik over industrie en economie”. Sigrune en haar ex, ook een Injasser, woonden daar toen, in Matadi. Met Sigrune woont Frans nu in Brugge. Met haar heeft hij een nieuw stel gevormd, na de dood van Hilde, zijn vrouw. “Met Hilde, afkomstig van Blankenberge, hadden we het idee om ooit in Brugge te gaan wonen. Tot de kinderen kwamen”

In Matadi was Frans belast met de opsporing van verdwenen vrachten. “Ik ging pinten pakken met de Zaïrese collega’s, in cafés als Bruxelles Sud en Bruxelles Nord, en als ze allemaal onder tafel lagen, dan gingen we in het bordeel van de burgermeesterin gesmokkelde Guinness drinken”.

Verhalen te over, over zijn Congolese tijd. “In Lubumbashi ben ik ooit, op beschuldiging van majesteitsschennis, vier dagen ondervraagd over het scheuren van een bankbiljet, plaatselijke zaïres, met daarop de beeldenaar van Mobutu. De ondervrager zei dat zij nu baas waren, de boy bracht mondvoorraad”.

Boerentram

Van een sterke band met Zurenborg gesproken. “Opa Hendrickx uit Turnhout, mijn vaderstad, de vader van mijn moeder, kwam elke dag vanuit Turnhout naar Zurenborg gereden met de boerentram, tot aan de Tramplaats. Hij werkte bij de Antwerpse tram, als bediende op het hoofdkantoor in de Grotehondstraat. Mijn dochter heeft nog bij bakkerij Goossens gewerkt en (in die ruimte, gp) het ontstaan en de evolutie van de Wattman meegemaakt. Ik ga ervan uit dat mijn opa daar misschien ooit pistolets gekocht heeft”

De verrijzenis van Frans Crols Het kan nog straffer, die verbinding met Zurenborg. “Frans Crols is mijn sterkste band. Eind jaren dertig was hij kapelaan op St.-Norbertus. Hij was mijn grootoom, een broer van mijn opa, schrijver (Frans heeft een bloemlezing van hem liggen), ook van causerieën op Radio Kerkske (de voorloper van Radio2 Antwerpen, gp). De onderpastoor woonde in de Dolfijnstraat. Hij is overleden in 44, ik ben geboren in 42 en heb hem daar nog bezocht maar die kleine uk heeft daarover geen herinnering”

Zijn definitieve intrede op Zurenborg maakt Frans in 72/73. Hij komt er in de Stierstraat wonen, naast Swa Collier, de latere hoofdredacteur van de Gazet “Ik ben voorzitter van de Raad van Bestuur van de Gazet geweest, tot ik in 17/18 naar Brugge getrokken ben. Dan heb ik mijn activiteiten stilgelegd”. Een woning zoeken op Zurenborg, dat deed Frans omdat hij na zijn terugkeer uit Congo bij Gazet van Antwerpen aan de slag gegaan was. “Ik lag er aan de basis van GVA-Overzee, een wekelijks overzicht van plaatselijk nieuws op luchtpostpapier, een idee dat in Congo ontstaan is”

Bij GVA zit Frans in de ondernemingsraad maar na een eenzijdige beslissing om de wedden met tien procent te verlagen en een staking maakt hij in 1976 de overstap naar Trends “Dat waren de beginjaren. Ik was de derde aanwerving, onder de eerste hoofdredacteur, Wout Pittoors. Nog een connectie met Zurenborg, want die woonde toen in de Arendstraat. Zijn zoon woont nog altijd in de wijk”

Kleinkinderen

De band met Zurenborg blijft Frans onderhouden. “Op woensdag kom ik naar Zurenborg, voor de kleinkinderen. Vanmiddag gaan we naar Arno kijken in de Lumière. Ik woon aan de rand van Brugge, ’s ochtends de trein op, ’t is 25 minuten stappen naar het station, een goede verbinding, een uur en een kwart, ’s avonds terug, en op de trein kun je lezen”

Kinderen en kleinkinderen brengen Frans wekelijks terug naar de wijk. Maar zij niet alleen. “Ook het interview met Gazet van Zurenborg natuurlijk en het blad Doorbraak. Ik heb een artikel klaar over de kerkmedia”

Kerk en Leven “’t Gaat slecht met Kerk en Leven (wat we vroeger gemeenzaam het parochieblad noemden, gp) en Tertio (een christelijk opinieblad, gp). Mark Van de Voorde die zeventien jaar hoofdredacteur geweest is, heeft me verteld dat ze in 2010 meer dan 900.000 exemplaren van Kerk en Leven lieten drukken, nu nog amper 100.000. Tertio is in juni gestopt, na 25 jaar, met het laatste gedrukte nummer van het weekblad. Ook zij mikken op dagelijkse digitale berichtgeving en gaan nog één keer per maand in druk”

De gang van zaken in de katholieke kerk, dat houdt Frans bezig. Voor Doorbraak heeft hij daarover een artikel geschreven. “Ik ben flamingant maar geen anti-belgicist en vroeg me dus af hoe dat aan de Franstalige kant zit. Ik ben gaan babbelen met Vincent Delcorps in Waver, de uitgever van Dimanche, de tegenhanger van Kerk en Leven. Zij houden beter stand. Dat is te danken aan de Fransen die in Brussel wonen, rond het Flageyplein en de vijvers, en die één à twee dagen per week met de trein naar Parijs rijden. Bij hen is die religieuze gevoeligheid nog levendig. Het zijn aanhangers van de identitaire stroming in het Franse katholicisme (een conservatieve stroming, die zich toespitst op de eigen groep, gp)”.

Terugblik

“Mijn drie kinderen zijn in ‘t Muzertje in de Rolwagenstraat bezig geweest met creatief theater en musical. De kinderen hebben hier hun plechtige communie gedaan, een of twee zijn hier gedoopt. Ik heb hier graag gewoond, een dorp in de stad”. Die laatste uitspraak van Frans zou een prima titel voor dit artikel geweest zijn maar we hebben hem al gebruikt, voor het interview met Ludo Bekkers twee jaar terug.

“Het netwerk in de Stierstraat, Swa, de Kimpens aan de overkant, ik ben er plezierig uitgewuifd. De feesten van de Kimpens indertijd, in de herfstdagen de jachthoorns in de kerk, de scoutsdropping, ritmisch-primitief dansen bij Kaatje Verbruggen in St.-Edmondus (school in de Lange Altaarstraat tot 1989, gp). Vroeger ook wel eens Bach in de kerk maar ik ben nu geconcentreerd op Brugge. Een uit zijn voegen gebarsten provinciestad, met een ongelooflijk aanbod, niet alleen toerisme, maar ook industrie, tweehonderdvijftig ondernemingen, Zeebrugge”

“Mijn oordeel? De wijk is een publieke woonkamer, met makkelijk toegankelijke terrassen en horeca, en een familiale sfeer. Ik heb uren gesleten op het terras van het Strand van Oostende”.

Met de fotograaf van de Gazet stapt Frans Crols op. “In trui naar de kerk, straks naar de Wattman en daarna naar de film”. Het café gaat om halftwaalf open, dat moet lukken.

De gang van zaken in de katholieke kerk houdt Frans Crols bezig. Foto: Luc PANDELAERS

BENEFIET VOOR PALESTINA EN LIBANON

Lotus

Aboe Saeb organiseerde een benefiet event (muziek, poëzie, kunstverkoop en een

Libanese lunch) in de Monty op 8 december. (Yo VAN DEN BULCK)

LOTUS

Lotus Aboe Saeb (29) is een Syrische vrouw afkomstig van Damascus. Nu werkt ze als bouwkundig ingenieur bij Denys-TMROCO waar ze helpt de Oosterweelverbinding in goede banen te leiden. Het was een lange moeilijke weg die begon bij het uitbreken van de Syrische revolutie. Met een tussenstop in Istanbul waar ze twee jaar verbleef, kwam ze in ons land terecht in 2015. Haar familie was al hier maar omdat ze al achttien was, was gezinshereniging niet meer mogelijk en samen met haar zus moest ze de de overzet met gammele bootjes maken. Ze leerde Nederlands op acht maanden tijd en schreef zich in aan de universiteit om haar eerste droom namelijk tandartsstudies waar te maken. Ze slaagde niet voor het ingangsexamen en koos vervolgens voor architectuur. Twee jaar later veranderde ze naar de richting bouwkundig ingenieur en onlangs verruilde ze haar woonplaats van Gent naar Antwerpen, Zurenborg.

Ze zag samen met de rest van de wereld het conflict Israël - Palestina na 7 oktober 2023 van kwaad naar erger gaan. Toen ook Libanon werd betrokken en aangevallen door Israël kon ze niet langer werkeloos toekijken.

Het idee om een benefiet te organiseren ten voordele van Libanon en Palestina begon vorm te krijgen.

PROGRAMMA

Lotus wilde eerst alleen een concert brengen met bevriende muzikanten; ze speelt zelf al viool vanaf haar derde levensjaar. Onze “huisband” lag voor de hand. Sinds een tijdje repeteert ze samen met Ernest als udspeler, met Jeroen als percussionist en met Ricardo als gitarist samen met zijn vrouw Elena als zangeres. Ze brengen vooral mediterrane muziek en Portugese fado.

Toen de Syrische trompettist Yamen Martini alleen beschikbaar was op 8 december had het evenement meteen een datum. Later zou blijken dat deze datum eigenlijk niet zo goed gekozen was vermits het ging over het eerste weekend na de Sint en veel gezinnen met kinderen familieverplichtingen hadden. En dan spreken we nog niet over het grote evenement in het Bos en Stormkop dat op 7 december plaatsvond. Vooral dat laatste baarde wel wat kopzorgen maar de info bereikte de organisatoren te laat.

Verder werd er contact gelegd met de Palestijnse muziekgroep Bani Adam die onmiddellijk akkoord ging om op te treden. Shadi Zaqtan van Ramallah moest in Gent optreden op 1 december in het kader van het festival Eye On Palestine en werd door de charmante Lotus omgepraat om tot 8 december in het land te blijven. Hij verbleef ook een tijdje bij ons thuis.

Kamil Aboe Saeb die in Syrië niet alleen directeur

van het theater van Damascus maar ook een graag geziene acteur was, zou een stuk poëzie brengen van Mahmoud Darwish . Ook ondergetekende bracht een gedicht samen met de udbegeleiding van Ernest. Ik koos voor een gedicht van Refaat Al Areer. Hij gaf Engelse literatuur aan de universiteit in Gaza, voor hij op 6 december 2023 werd opgeblazen toen hij op bezoek was bij familie. Zijn laatste gedicht If I must die dat op dat moment angstaanjagend profetisch bleek te zijn, ging viraal na zijn dood. Ik zag het langskomen en was zeer onder de indruk. Maar al werd het gedicht in vele talen vertaald, de Nederlandse vertaling vond ik zelf ontoereikend. Ik maakte een eigen versie. Ook dochter Hannah opgegroeid in Zurenborg zou enkele liedjes ten beste geven.

LOCATIE

Het volgende probleem was de locatie. Aanvankelijk dacht Lotus aan Gasthuis 28, het gezellige buurthuis van het Groen Kwartier. De onderhandelingen verliepen stroef tot daar onverwacht het aanbod kwam om de zaal van de Monty te gebruiken. Deze zaal met een capaciteit van 200 mensen tilde het evenement letterlijk naar een hoger niveau. Er werd besloten ook de gasten een Libanese lunch aan te bieden en de mogelijkheid om kunstwerken aan te kopen. Zoals dat hoort bij een groot evenement horen daar ook partners bij.Onder de vleugels van 11.11.11 werden twee organisaties uitgekozen die in Libanon en Palestina op het terrein aanwezig zijn en goed werk verrichten namelijk Al-Haq Europe en Basmeh & Zeitooneh. Dit was een absolute voorwaarde van Lotus maar bemoeilijkte de ondersteuning van 11.11.11 omdat normaal een gestort bedrag op naam van deze organisatie verdeeld wordt onder al hun partners. Al-Haq Europe houdt zich bezig met de humanitaire rechten van de Palestijnen en biedt zo nodig juridische bijstand. Sinds 2022 heeft deze organisatie een basis in Brussel. Basmeh & Zeitooneh is als NGO op 6 plaatsen in Libanon werkzaam met 5 programma’s en educatie voor 7000 kinderen. Shima Mostafa van de Libanese organisatie ging de organisatie van de lunch voor haar rekening nemen. Een mooie affiche met bijhorende flyers werd ontworpen en gedrukt. Kunstwerken van bevriende kunstenaars werden verzameld om te verkopen ten voordele van het goede doel.

LUNCH

De inkopen voor de lunch werden o.a. gedaan op de wekelijkse markt voor groenten en fruit in Berchem. De verkopers zijn allen afkomstig van Gaza en wilden geen geld aannemen voor de aankopen. De rest werd gekocht op zaterdagmorgen

7 december. Tegen elf uur kwamen de zus en moeder van Lotus samen met Shima naar onze keuken om alles te klaar te maken voor de lunch van zondag. De sfeer was buitengewoon en door het recente oprukken van de rebellen in Syrië werd alles angstvallig gevolgd op de GSM. Toen de mama van Lotus de rebellen zag aankomen in de wijk waar het huis stond dat ze acht jaar eerder had moeten achterlaten, vloeiden de tranen rijkelijk. Later op de dag was de bevrijding van Syrië officieel en konden we het glas heffen. Lotus was zeer emotioneel maar ook verward gezien de uitzichtloze situatie van Palestina en Libanon. Ze vond dat ze haar speech voor de volgende dag moest veranderen maar vooral dat er altijd hoop moest blijven. Ook de Syriërs hadden dit niet zien aankomen.

8 DECEMBER

De zaal was beschikbaar vanaf 9 uur ‘s morgens en om twaalf uur werd de lunch geserveerd. Het ticket voor het concert kostte 10 euro, voor de lunch kwam er een extra bedrag van 15 euro bij. De kunstwerken werden opgesteld in de inkomhal. De potten en pannen, schotels en brood werden uitgestald. Alle vrijwilligers kregen van Avansa Antwerpen een gratis ticket voor het concert en de lunch. Eén van hen zou ook voor een fotoreportage zorgen.

De mensen stroomden stilaan binnen, minder Syriërs dan verwacht wegens grote bijeenkomsten en feesten in de namiddag in de straten van Antwerpen. Maar de opkomst was zeker goed en de mensen genoten van de linzensoep, humus, mohamra, salades en nog meer Oosters lekkers. En dan was het tijd voor de optredens na de welkomstspeech van Lotus en Shima.

Gedichten werden afgewisseld met muziek en als apotheose vroeg Bani Adam alle andere muzikanten bij hen op het podium voor een laatste slotstuk. Het werd een memorabele dag in het licht van een vrij Syrië en een reis in de wereld van dichters en muzikanten. De kunstverkoop was ook geslaagd al lag de duidelijke limiet van de mensen rond de honderd euro. De duurdere stukken bleven onverkocht. Er waren uiteraard ook zieken en mensen die dan toch niet kwamen opdagen maar ook achteraf kon men nog een bijdrage storten en dat deden verschillende mensen ook nog.

We kijken terug op een geslaagde dag.

De bedragen die we binnenkregen, zullen de verschrikkelijke situatie daar niet kunnen oplossen, dat kan alleen als de wapens zwijgen. Dan pas kan stilaan aan de opbouw van Palestina begonnen worden en kunnen ook de platgebombardeerde wijken in het Zuiden van Libanon terug opgebouwd worden. De wonden die geslagen zijn in de harten van de slachtoffers en hun familie zullen nog veel langer nazinderen. De actie bracht een beetje hoop, niet meer en niet minder....

MEER INFO

https://alhaqeurope.org https://www.basmeh-zeitooneh.org

Yamen Martini aan de trompet. Foto: John CLAES

Ricardo aan gitaaar. Foto: John CLAES

Lotus Abou Saeb. Foto: John CLAES

RESTAURANTDAGEN FILET DIVERS

22-23 NOVEMBER

Een buffet voor tweehonderd mensen en gerechten van over de hele wereld op 1 bord brachten verbinding (Yo VAN DEN BULCK)

WAT

Filet Divers voorstellen is voor de trouwe lezer van onze krant niet meer nodig maar gezien er altijd nieuwe mensen in Zurenborg verschijnen toch nog even dit: Filet Divers is een organisatie onder de vleugels van Bond Zonder Naam met een brede werking voor mensen in armoede of zonder papieren. Ze bieden een wijde waaier aan van juridisch advies over Nederlandse conversatie tot hulp door de sociale supermarkt. Er wordt ook ingezet op jobbegeleiding en vrijetijdsbesteding. Ikzelf geef er al jaren Nederlandse conversatie en wat deze organisatie zo speciaal maakt, is de wisselwerking tussen “klant” en “vrijwilliger”. De mensen die hulp zoeken en krijgen worden ook zelf ingezet voor taken zoals onthaal en koken voor vrijwilligers en personeel enz.

RESTAURANTDAGEN

Het idee om klanten ook zelf te laten koken was dus niet veraf. In de loop van het jaar worden er wekelijks lekkere maaltijden gemaakt en enorme potten soep bereid in de keuken. Op maandagmorgen zie ik de berg groenten veranderen in een geurige soep of een smakelijk stoofpotje. De recepten komen vanover de hele wereld; van Afrika tot Rusland met tussenstops in Mongolië en Armenië.

Dit jaar werd er niet gekozen voor een Open Poorten weekend om de organisatie meer bekendheid en vooral meer fondsen te laten verwerven. Ik kon zelf al vaststellen dat het bereiden van een gerecht uit het thuisland de makers veel trots en genoegdoening biedt. Allicht heeft een attente lezer het recept van de borsjtsj soep ondertussen al uitgeprobeerd? De soep werd met heel veel toewijding en zorg gemaakt door twee dames uit Oekraïne. Eén ervan, Irena is arts en volgt elke maandag mijn les waarin ze veelvuldig vertelt over deze soep die zo ongeveer hun “tomatensoep met balletjes “ is. Het plan was dus om een aantal gerechten te maken voor telkens iets meer dan 100 mensen per avond. Voor de prijs van 30 euro kreeg de bezoeker een aperitief, daarna werd

een buffet aangeboden van warme en koude spijzen waaronder ook twee verschillende soepen. Na het afruimen toverden de vrijwilligers een heus dessertenbuffet tevoorschijn. Om deze overgang vlot te laten verlopen werd er tussendoor ook een tombola aangeboden.

VOORBEREIDING

Ongeveer de hele week die voorafging aan 22 en 23 november stond in het teken van de Restaurantdagen. Lang ervoor was al een waslijst opgesteld van de te verdelen taken en de gekozen gerechten. De dagen die voorafgingen aan het evenement werden er met man en macht gigantische hoeveelheden voedsel bereid. Er waren gelukkig ook enkele schenkingen zoals het brood van bakker Aldo. Niets werd over het hoofd gezien door de organisatie, ook niet de rustplaatsen en hapjes en drankjes voor de vrijwilligers en de klanten. Lijsten met uren en de verdeling van de taken circuleerden al enkele weken ervoor.

ZATERDAG 23 NOVEMBER

De avond waarop ikzelf aanwezig was als hulp, hoorde ik dat de eerste dag zeer goed was verlopen. De reacties van de mensen waren positief. Ik werd al direct ingeschakeld om kaarsen op de tafels plaatsen enz. maar in de ruimte boven konden we ook zelf eerst nog een beetje eten en drinken. Het zou nog een half uur duren voor de eerste gasten zouden arriveren die onthaald werden door de charmante Ayuba. Het was bar slecht weer dus de mensen moesten hun natte jassen kwijt in de vestiaire. Ayuba van Sierra Leone houdt het midden tussen Grandmaster Flash en Snoop Dog: rasta haar en een grote gouden horloge, zijn uiterlijk steeds tot in de puntjes verzorgd. Zijn vader was militair, misschien vandaar zijn voorliefde voor uniformen. Hij wil het liefste security agent worden maar juist ja, papieren! De eerste gasten kondigden zich toch ruim een half uur te vroeg aan maar werden door hem met een grote glimlach ontvangen. Het publiek was zeer uitéénlopend. De eerste tafel werd gevuld met een ouder gezelschap maar naarmate de gasten binnenstroomden, waren er zowel tafels met

vriendinnen, gezinnen, als groepen van verenigingen of gewoon vrienden. Als de mensen hun drankjes hadden besteld en het nodige gratis water hadden ontvangen kon hun reis rond de wereld beginnen. Sommigen begonnen hun maaltijd met borsjtsj of harira soep. Ik stond aan de soepbedeling en schepte dampende kommen soep uit, versierd met een dadel en citroenschijfje of zure room. Naast de soep stond een pot Hongaarse goulash maar aan de andere kant van het buffet trok een Mongoolse schotel met een soort tempura van groenten, pakora genaamd, veel aandacht. Terwijl de moeder de hele avond onafgebroken frituurde omdat dit gerecht zo’n succes had, werd het geserveerd door de veertienjarige dochter die naast me stond. Ze gaat hier naar school en spreekt perfect Nederlands. Maar er was ook nog een Iraanse ovenschotel met aubergine, een Armeense kroket, Afrikaanse kip, te veel om op te noemen... Sommige mensen vroegen hele kleine porties zodat ze zoveel mogelijk konden proeven, anderen kwamen tot tweemaal terug voor een gerecht dat ze uitzonderlijk lekker vonden. Ondertussen draaide alles op volle toeren; even was er een tekort aan soepkommen maar dat werd onmiddellijk opgelost door een extra afwasploeg. Persoonlijk ontving ik maar één enkele negatieve commentaar. De allereerste (te vroege) gasten vonden het te lang duren vooraleer het dessertenbuffet er was. Maar gezien het slechte weer en hun leeftijd had ik alle begrip dat ze het niet te laat wilden maken .

OPRUIMEN

Een honderdtal eters kunnen voor een enorme afwas zorgen. Vandaar dat ook het afruimen en de afwas in ploegen was verdeeld. Ik had me oorspronkelijk wel opgegeven maar gezien ik de hele tijd had rechtgestaan bij de soepbedeling begon de vermoeidheid door te wegen. Op het laatste was Hewitt, een Ethiopische dame die bij Filet Divers hoort zoals geen ander, voor mij een stoel gaan zoeken die net paste in de kleine ruimte waar ik stond. Het was wat mij betreft het warmste gebaar van de avond. Ik ken haar al een tiental jaren en tegenwoordig is ze vaak apathisch: de constante strijd om een bed en een dak boven haar hoofd te vinden, laat zijn sporen na. Leven als opgejaagd wild is stresserend en onveilig. Gelukkig zorgen mensen hier voor elkaar op een ongedwongen menselijke manier. Even zijn ze vanavond kok en kokkin, zorgen ze dat alles naadloos verloopt en nemen met een brede glimlach veel selfies maar vooral alle complimenten in ontvangst van de gasten die proberen om recepten los te peuteren van exotische schotels of mierzoete lekkernijen. Ik vertrek na een klein rondje afwas maar er zijn genoeg mensen die de taken overnemen. Na het weekend moet alles er weer pico bello uitzien want dan gaat het gewone leven weer zijn gang, het overleven. MEER INFO

www.filetdivers.be

Vrijwilligers bij de afwas. Foto: Yo VAN DEN BULCK

Weer een schaal exotische hapjes verdeeld. Foto: Yo VAN DEN BULCK

GAAT LIEFDE DOOR DE MAAG?

Valentijnsdag is voor velen het moment bij uitstek om samen met geliefde(n) te genieten van een etentje op restaurant of een drankje op café. Wij gingen op pad in de buurt en vroegen aan horecamedewerkers wat zij zouden bestellen om de liefde te vieren. (Tekst en foto’s: Doeschka PAESBRUGGE).

Een van onze biertjes en een spaghetti! Perfect voor een Lady-ende-Vagebondmoment. Gerda en Paulien van Café De Zure

Pasta in de vorm van hartjes met ricotta, spinazie en een zacht zoet sausje met honing. Glenn van Cole

Een heerlijke filterkoffie en een stuk taart om Sam van Frits Koffiebar

De Perzische brunch, want daar zit ook een stuk liefdestaart bij. Het verhaal gaat dat een vrouw met deze taart het hart van een keizer veroverde. Luna van Salt & Mint

om te delen!

Een lekkere oranje wijn en een van onze Indische suggesties. Perfect om te proosten op de liefde. Charlotte van Murukutum

De sharing dishes, niks leuker dan eten delen met de mensen die je graag ziet! Noa en Jane van Humm

Onze Pain Perdu, geen betere start van de dag dan samen gezellig ontbijten! Hanne en Leyla van Aan het Strand van Oostende

Een Jungle Joy, een fris en fruitig biertje met net dat ietsje meer. Perfect voor Valentijn! Lennert van Den Draak

Gouden Jubileum: Hulde aan Wilfried Van Eetvelde en Ingrid De Coninck (Arendstraat 38)

Op 15 februari 2025 vieren Wilfried

Van Eetvelde en Ingrid De Coninck een bijzondere mijlpaal: hun gouden huwelijksjubileum. Vijftig jaar liefde, toewijding en samenhorigheid: een verhaal dat teruggaat naar een zomerse avond in 1973.

(Annelies DE MUL)

De Ontmoeting:

Een Dans die Alles Veranderde Op 9 juni 1973 kruisten hun paden elkaar voor het eerst. Ingrid, toen 18 jaar oud, ging samen met haar vriendinnen Christiane en Lea dansen in de Nieuwe Moriaan bij de Paardenmarkt. Wilfried, destijds 24 en net afgestudeerd, was daar ook. "Eerst was ik wat boos omdat hij me geen goedendag zei," herinnert Ingrid zich met een glimlach. "Maar na het dansen klikte het meteen. Het was 'koekenbak' zoals we dat toen noemden."

De klik bleek veel meer dan een kortstondige aantrekkingskracht. Ook hun families vonden snel een goede verstandhouding. Ingrid, enig kind, wist al snel dat Wilfried degene was met wie ze haar toekomst wilde delen.

Vijftig Jaar Samen: Liefde en Familie “Hoe voelt het om al 50 jaar getrouwd te zijn?” is een vraag die ze vaak krijgen. "Het voelt goed. We hebben een diepe, sterke band. Dat is moeilijk in woorden te vatten," vertellen ze. Voor hun jubileum kiezen ze een rustige viering in familiekring, een rode draad in hun leven. Hun gezin is gegroeid tot een warme, hechte familie. Jürgen, de oudste zoon, werd geboren in 1976 en huwde Vicky. In 2009 kregen zij hun eerste kleinzoon, Nicolà. Dochters Elke (°1977) en Jolijn (°1982) volgden hun broer en breidden de familie verder uit. Met nog vier kleinkinderen, Eléonora, Lex, Aline en Sofia-Elisa, beleven Wilfried en Ingrid de vreugde van het grootouderschap. "Bomma en Bompa zijn trots dat ze in goede gezondheid kunnen genieten van deze momenten."

Het Huis in de Arendstraat:

50 Jaar Thuis

Niet alleen hun huwelijk viert een halve eeuw, ook hun woning in de Arendstraat is al 50 jaar hun thuis. In december 1974 kochten ze het huis, en in februari 1975 gingen ze er wonen. Wilfried, afkomstig uit HalleZoersel, en Ingrid, die uit de buurt van Park Spoor Noord kwam, vonden in Zurenborg hun plek. "De wijk is veranderd," zegt Ingrid. "Vroeger reed er een tram door de Arendstraat, nu zijn er meer horecazaken. Onze favoriete plek? 't Plein. Daar drinken we graag samen een koffie."

Carrière en Vrije Tijd

Wilfried bouwde een carrière op als kinesist en is inmiddels met pensioen. Toch blijft hij actief met judolessen voor mensen met een beperking in Bazel en zijn wekelijkse bezoek aan de schaakclub. Ingrid combineerde na de geboorte van hun kinderen haar gezin met een baan als pedicure en werkt nog drie dagen per week. Twee dagen besteedt ze aan de zorg voor haar kleinkinderen. "We blijven genieten van ons leven, samen en met onze familie."

Mooie Herinneringen en Uitdagingen

De geboorte van hun kinderen, verjaardagsfeesten en gezinsvakanties naar Zwitserland behoren tot hun dierbaarste herinneringen. Natuurlijk waren er ook uitdagingen, zoals de puberteit van hun kinderen, maar ze zijn dankbaar dat ze altijd als team hebben kunnen optreden.

Advies voor Jonggehuwden

Wat is hun geheim? "Trouw zijn, elkaar vrijheid geven en verdraagzaam zijn," delen ze. "En vooral:

geniet van elk moment, hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd lijkt te gaan."

Toekomstperspectief

Voor de toekomst hopen Wilfried en Ingrid nog lang in de Arendstraat te blijven wonen. Ingrid heeft een stille

droom: ooit Napels bezoeken, in de voetsporen van haar overgrootvader. Tot die tijd blijven ze genieten van het hier en nu, met een liefde die, na vijftig jaar, nog steeds even sterk is.

Voor meer info contacteer ons via advertenties@gazetvanzurenborg.be

Ingrid De Coninck en Wilfried Van Eetvelde, 50 jaar getrouwd. Foto: Annelies DE MUL

Passie voor plantaardig koken

Een creatieve foodlover

“Ik heb altijd al een passie gehad voor koken en reizen, maar duurzaamheid en lekker eten vormen de rode draad in mijn leven,” vertelt Lisa. “Jaren geleden begon ik een blog over duurzaam leven en eten. Mijn liefde voor koken bleef groeien, en ik besloot die passie verder te ontwikkelen door kookworkshops en een horecaopleiding te volgen. Daarnaast ben ik vegan food tours gaan organiseren, omdat ik mensen wilde laten kennismaken met leuke vegan restaurants in Antwerpen. Een tijdlang combineerde ik deze hobby met een administratieve job, maar het werd dan toch tijd om de sprong te wagen. Ik veranderde van werk, ging aan de slag in de horeca en richtte me volledig op "Nom Eat".

Waarom juist vegan?

“Twaalf jaar geleden werd ik vegetariër, en sindsdien ben ik steeds meer over de vegan keuken gaan leren,” legt Lisa uit. “Voor mij draait het om duurzaamheid en dierenwelzijn.

Ik vond het heel uitdagend om recepten te gaan bedenken met plantaardige ingrediënten. Dat was toen nog heel nieuw. Plantaardig koken is niet zwart-wit; het kan minstens zo lekker zijn als gerechten met dierlijke ingrediënten. Mijn doel is niet mensen overtuigen om vegan te worden, maar om hen te inspireren met heerlijke gerechten.”

Vegan food tours: een culinaire reis Tijdens haar food tours neemt Lisa haar publiek mee op een ontdekkingstocht door diverse keukens. “Van Aziatische tot LatijnsAmerikaanse en Afrikaanse gerechten, ik laat mensen zien hoe verrassend en gevarieerd plantaardig eten kan zijn. Ik wil ook tonen hoeveel verschillende smaken er zijn.”

Vegan voor beginners

“In 2019 heb ik samen met mijn zus ons kookboek 'Vegan Klassiekers' uitgebracht. In dit boek vind je plantaardige versies van de geliefde nostalgische recepten die we allemaal kennen en waar we van houden. Van Vlaamse en Franse favorieten tot wereldgerechten, allemaal in een volledig vegan jasje. Leuk detail: voor de foto van het gerecht 'Fish & Chips' gebruikte ik per ongeluk de Gazet van Zurenborg als onderlegger. Wie goed kijkt, zal het zeker opmerken! Ik heb vijf jaar in Zurenborg gewoond, maar ben nu verhuisd naar Borgerhout, nog steeds vlakbij.” Haar nieuwste e-boek, ‘Vegan Bakklassiekers’, biedt basisrecepten

De vegan keuken wint aan populariteit, maar toch blijft het voor velen nog onbekend terrein. Lisa Wuyts, auteur van het kookboek Vegan Klassiekers en bekend als foodblogger ‘Nom Eat’, brengt hier verandering in. In 2021 won ze de Belgian Vegan Award voor beste kookboek. Ze is eveneens vegan kok bij Humm Deli op de Dageraadplaats.

Een gesprek met deze culinaire duizendpoot.

(Malinee LEBEGGE )

voor gebak zoals brownies, zandkoekjes en wafels. “Ik geef ook tips over het vervangen van eieren, het kiezen van plantaardige boter en hoe je luchtig gebak maakt,” vertelt Lisa.

Voor wie nog een stapje verder wil gaan, biedt ze een online cursus Back to Basics, waarin de basisprincipes van vegan koken worden uitgelegd. En voor de tofu-liefhebbers heeft ze een e-boek vol tips & tricks om deze veelzijdige proteïne lekker klaar te maken.

Vegan koken: anders, maar niet moeilijk Volgens Lisa is vegan koken niet moeilijker dan traditioneel koken, maar vraagt het om een andere aanpak. “Het gaat om het vinden van de juiste balans tussen proteïnen, koolhydraten en vezels. Kruiden zijn essentieel, en inspiratie uit wereldkeukens kan een groot verschil maken. Een klassieke bolognese maak je bijvoorbeeld eenvoudig vegan door het gehakt te vervangen door linzen en extra kruiden toe te voegen.”

Favoriete eetplekjes in de buurt

Lisa heeft ook tips voor lekker eten in de buurt van Zurenborg. “Bij Humm op de Dageraadplaats kun je genieten van een volledig vegan keuken. Het zijn gepassioneerde eigenaars, ze willen in de eerste plaats voor een breed publiek lekkere gerechten maken, die toevallig ook vegan zijn. Voor een vegetarische brunch of lunch is Salt & Mint een aanrader.

Extra Fika in de Boomgaardstraat is een vegetarische bistro waar ze creatief omspringen met seizoensgroenten. Ik hou ervan om nieuwe smaken te ontdekken.”

Lisa laat zien dat vegan eten toe-

gankelijk, veelzijdig en bovenal ontzettend lekker kan zijn. Met haar recepten en expertise inspireert ze mensen om de wereld van plantaardig koken te ontdekken, maar ze nuanceert: “Hoewel ik geen vlees of vis eet en weinig zuivel beschouw ik mezelf als een alleseter, in die zin dat ik meestal gezond eet, maar ook vegan gebakjes eet mét suiker maar af en toe geniet ik ook wel van een pizza of frietjes!”

MEER WETEN?

Bezoek Lisa’s website www.nom-eat.be en volg haar op instagram @nom.eat voor recepten, tips en inspiratie.

Lisa Wuyts met haar kookboek Vegan Klassiekers. Foto: Malinee LEBEGGE

Vegan fish and chips. Foto: Lisa WUYTS ALLE DAGEN

Vrijwilligers gezocht! Maak het verschil in ons woonzorgcentrum Dageraad

Beste buurtbewoners

Heb jij een warm hart voor ouderen en wat tijd over? Ons woonzorgcentrum in de Wipstraat is op zoek naar enthousiaste vrijwilligers die het verschil willen maken in het leven van onze bewoners.

Wat kun jij betekenen? Een luisterend oor bieden of een praatje maken.

• Helpen bij activiteiten zoals creatieve workshops, spelletjesmiddagen, wandelingen of de cafetaria openhouden.

• Ondersteuning bieden tijdens uitstapjes.

• Jouw unieke talent inzetten om het dagelijks leven van onze bewoners te verrijken!

Wat bieden wij?

• Een warme en gezellige omgeving.

• Veel waardering van bewoners en collega's.

• De kans om waardevolle ervaringen op te doen.

Of je nu één middag per week kunt helpen, vaker beschikbaar bent of slechts af en toe tijd hebt: jouw inzet maakt een wereld van verschil.

Wil je meer weten of je aanmelden?

Neem contact met ons op via 03 425 14 00 of ruben.pierloot@armonea.be. Je bent ook van harte welkom om eens langs te komen voor een kopje koffie en een kennismaking!

Samen maken we het leven en de Dageraad mooier. Doe je mee?

Met vriendelijke groet, Ruben Pierloot

Adjunct-directeur WZC Dageraad

Vrijwilligers woonzorgcentrum Dageraad. Foto: Gerda HUYGEN

SK Beauty, waar huidverbetering en ontspanning geen ijdele hoop zijn

Beeld je in: het is donker, koud en het regent. Je belt aan en wordt vakkundig en warm onthaald. De gang baadt in zacht licht. Wit zet de toon, subtiel contrasterend met natuurtinten. Je voeten schuiven dankbaar in zachte badslippers. Rust daalt neer. Welkom bij SK Beauty, oase van verzorgende ontspanning en ontspannende verzorging. (Karen KETS)

Fetiha, gefeliciteerd met je schoonheidssalon! Het ziet er top professioneel uit.

Fetiha Skeli: “Dank je. Ik ben nog maar sinds 1 november open, en het is ook voor mij een nieuwe ervaring. Een best spannende bovendien, met een voltijds zelfstandig statuut. Uit pure interesse vatte ik in het CVO de eenjarige opleiding tot schoonheidsspecialiste aan. Daarna volgde nog een jaar praktische vorming bij mesoestetic®, een van oorsprong Spaans farmaceutisch cosmeticabedrijf. Ik gebruikte deze productlijn vroeger zelf al, en vandaag exclusief in mijn salon. Als klant kan je het gamma ook bij mij aankopen, om zo thuis de verzorging verder te zetten.”

Handig. En vanwaar jouw bijzondere interesse in huidbehandeling?

Fetiha Skeli: “De huid is ons grootste orgaan. Ze heeft een belangrijke functie. Mijn boodschap is: 'draag er zorg voor!'. Een optimale huidverzorging is een vorm van zelfzorg, en zelfzorg draagt bij tot welbevinden. Ik wil vrouwen ervan bewust maken om op een natuurlijke manier de huidgezondheid te ondersteunen. Het is echt geweldig wanneer klanten de tips en behandelingen die ik aanreik naar huis meenemen, en de huidverzorging een dagelijkse gewoonte wordt. Twintig minuten zelfzorg per dag, tien minuten 's morgens en tien 's avonds, dat moet voor elke vrouw haalbaar zijn. Mijn motto is dat ik dertig procent van het werk lever, en de klant zeventig (lacht).”

Stel dat ik een nieuwe klant ben, Fetiha, hoe ga je dan te werk?

Fetiha Skeli: “Elke vrouw is anders, en dat geldt ook voor haar huid. Voor een behandeling op maat raad ik aan eerst een vrijblijvende huidscan te doen. Dat gebeurt met een specifiek toestel, waarin de resultaten opgeslagen blijven. Zo is de verbetering meetbaar doorheen het behandelproces. De scan genereert een analyse. Hij brengt het huidtype in kaart, en eventuele uitdagingen aan het licht. Dat kan best confronterend zijn, maar het biedt wel de mogelijkheid om met een concreet behandelplan doelgericht te werken aan verzorging en verbetering.”

En welke behandelingen bied je dan concreet aan?

Fetiha Skeli: “De klant kan bij mij terecht voor een ontspannende en huidverbeterende gelaatsmassage, en -behandeling. Voor een optimale celvernieuwing is hierbij de Deluxe 'chrystal fibre mask' versie een echte aanrader. Specifiek voor de winterhuid zijn er optimaal verzorgende peelings. Ik voorzie dieptereinigingen, met focus op hydratatie en huidverjonging. Een vrouw met acné, of met (voor haar) storende rimpels of lijntjes onder de ogen zal baat hebben bij de 'microneedling' behandeling. Hierbij wordt de huid met fijne naaldjes gestimuleerd, wat de productie van collageen en elastine bevordert, met een zichtbaar verstevigend resultaat. Wil een klant vooral een gladdere en frissere look dan is dermaplaning zeer geschikt, want 'weg dode huidcellen en weg donshaartjes!'. En naast de eerder vermelde huidscan doe ik ook nog laserbehandelingen, voor al dan niet permanente haarverwijdering.”

Dat is een brede waaier, Fetiha. Je bent nu enkele weken bezig, wie zijn je klanten zoal?

Fetiha Skeli: “In eerste instantie: ik behandel enkel dames, want mijn salon is 'ladies only'. Het is opvallend dat ik de voorbije weken vooral klanten van buiten Antwerpen over de vloer kreeg, met dank aan de kracht van de sociale mediakanalen die ik gebruik om mijn onderneming in de kijker te zetten. En met dank aan mijn tweelingdochters die me daarbij een handje helpen (lacht). Er kwamen jongere en rijpere dames, sommige met een huiduitdaging (pigmentvlekken, acné,...), andere vooral met goesting om eens te relaxen. Het doet me veel plezier dat tot nu toe iedereen een nieuwe afspraak boekte. Dat boost mijn vertrouwen dat ik goed van start ben gegaan.”

Beslist zo. En hoe wil jij je onderscheiden van je concullega's?

Fetiha Skeli: “In eerste instantie: met een smetteloze hygiëne. Ik ga prat op een zo steriel mogelijke behandelomgeving, evenwel zonder aan huiselijkheid in te boeten. Voor elke klant zijn er zuivere handdoekjes en een nieuwe set sponsjes, deze laatste mogen mee huiswaarts worden genomen voor eigen hergebruik. Tussen elke klant voorzie ik dertig minuten om te desinfecteren.

Transparantie en eerlijkheid vind ik ook belangrijk. Naar de klant luisteren, en niets beloven wat niet kan. Opvolging na de behandeling is nog zoiets. De klant mag me bellen in geval van vragen, bijvoorbeeld rond een verzorgingsprotocol. Ik neem graag de tijd om extra toelichting te voorzien na de behandeling, en tussen de behandelingen in. Verder wil ik - voor zover financieel haalbaar -

de nieuwste ontwikkelingen op de voet volgen, zowel op het vlak van opleiding als qua apparatuur. Een groot pluspunt voor de klant is dat de producten van mesoestetic® hier in het salon verkocht worden. Gezichtsreinigers, oogcrèmes, serums en face mists of nevels, ze vergezellen de klant rechtstreeks van de behandeltafel huiswaarts. Voor de toekomst denk ik ook aan een webshop, maar niet te snel, 'first things first' (lacht)!”

Jouw benadering straalt raffinement uit, en het gamma ademt exclusiviteit. Ik kruip even in een andere huid, die van de lezer: 'Wakosta nie?'

Fetiha Skeli: “Een begrijpelijke vraag. Ik geef hier graag drie tips mee, waarbij de laatste twee inzetten op preventie van huidschade. Ten eerste: doseer. Kwaliteit boven kwantiteit. Het is belangrijk om te weten welke hoeveelheid je van pakweg een crème nodig hebt. We springen er al snel te kwistig mee om, terwijl een mespuntje veelal volstaat. Met de inhoud van één potje van een kwalitatief gamma ben je heus een ganse poos zoet. Tip twee: gebruik élke dag, dus doorheen de vier seizoenen, een kwalitatieve hydraterende zonnecrème. Want zelfs op een bewolkte dag bereiken schadelijke zonnestralen de huid. Vergeet ze dus niet, die zonnecrème, als essentieel onderdeel van je dagelijkse routine. En tot slot: wees je bewust van het negatieve effect van blauw licht op een huid. Denk hierbij aan je GSM of andere schermen. Wil je je huid de nodige rust gunnen, vermijd dan blauw licht na het hydrateren. Je huid zal je dankbaar zijn.”

En ik ben dat ook Fetiha, voor het verfrissende gesprek en de huidvriendelijke tips!

MEER INFO

SK Beauty

Ladies Only

Grote Beerstraat, 29 2018 Antwerpen 0479/811454 info@SKBeauty.be https://www.skbeauty.be/ https://www.skbeauty.be/afspraak/ https://www.facebook.com/ people/SKBeauty/61567898670388 https://www.instagram.com/skbeauty.be

Hygiëne boven alles. Foto uit archief SK Beauty

Schoonheidssalon SK Beauty. Foto uit archief SK Beauty

Mark Huijbrechts deelt graag gedichten met anderen

Oorspronkelijk komt Mark Huijbrechts (44) uit Hoogstraten, maar ondertussen woont hij al 20 jaar in Zurenborg. Ik spreek hem in café De Zure. Niet toevallig, want zijn liefde voor poëzie is op café begonnen én zijn zelfuitgebrachte boekjes zijn in De Zure te raadplegen (Lotte DAENS).

Schrijven doet Mark zijn hele leven al, eerst enkel in een dagboek en notitieboekje. Tot hij in 2005 in gesprek raakt met een dichter op café. Dat inspireerde hem om met poëzie aan de slag te gaan. Hij liet het dichten een aantal jaren rusten, maar sinds 2 jaar is hij weer volop in zijn pen gekropen. Vanuit zijn studio in de Plantin en Moretuslei schrijft hij gedichten die hij samenstelt tot boekjes. Hij geeft jaarlijks 3 boekjes met zo’n 25 gedichten in eigen beheer uit. Zo zit hij nu aan 10 bundels, elk met een eigen thema. Recent gaf hij de nieuwste uit, getiteld ‘De Goede Hartendief’.

Mark schrijft naar eigen zeggen schaduwspook-poëzie. Het is een term die hij zelf heeft bedacht. ‘Het is mooi, speels, als uit een droomwereld. Het is fantasie, los van de wereld’, omschrijft hij. Mark dicht onder het bijpassende pseudoniem Schaduwspook. Nieuwe teksten schrijft hij eerst uit met zijn pen, die eveneens een bijnaam kreeg: goudpen.

Poezië kan verbindend zijn, zeker als het van Mark afhangt. Hij schrijft in de eerste plaats voor anderen. ‘Ik hoop dat ze er iets van opsteken’, aldus de dichter. Hij probeert er geen geld mee te verdienen, maar deelt zijn schrijfsels het liefst met iedereen. En dat neemt hij letterlijk. Niet alleen zijn de gedichten te raadplegen op Facebook, hij deelt regelmatig ook zijn teksten uit op de tram of op straat. Op die manier probeert hij voor verbinding te zorgen en mensen te inspireren. De gedichtenboekjes zijn eveneens in te kijken in café De Zure.

Naast gedichten maakt Mark verder nog dichtersartikelen. Het zijn dagdagelijkse objecten die hij van een vleugje poëzie voorziet. Een voorbeeld hiervan is een schelp gemaakt van bierdopjes, maar hij vervaardigt eveneens aanstekers, stickers of pennen, bedrukt met enkele poëtische woorden. Ook deze voorwerpen deelt hij van tijd tot tijd uit in de hoop anderen te inspireren.

Benieuwd naar de gedichten en dichtartikelen van Mark? Facebook: https://www.facebook.com/papiersnippertjes

Mark Huijbrechts. Eigen foto

Poptalent neemt eigen opnamestudio in

Aan de rand van Zurenborg, achter de gevel van Zurenborgstraat 42, zit een nieuwe, fraaie opnamestudio verstopt. Dit is de thuisbasis van muzikale duizendpoot Sander Geudens (31), die zich van hieruit verder wil ontwikkelen als singer-songwriter en producer van betere popmuziek. (Eddy AERTS)

Kunst zit in het bloed Het is niet ver zoeken naar de artistieke wortels van Sander Geudens. Vader Dolf is kunstschilder en broer Stan speelt theorbe op professioneel niveau. Beiden zijn vorig jaar al in de Gazet van Zurenborg geïnterviewd, maar ook Sander is een creatieve bezige bij. Vanaf zijn zesde begon hij lessen klassieke piano te volgen aan het Ma´GO en al vanaf zijn zevende begon hij zijn eigen liedjes te schrijven en op te nemen op een simpele cassetterecorder. Dat werd het begin van een creatief parcours dat nog volop aan het groeien is.

Liever zelf creëren dan uitvoeren Sander Geudens: “Hoewel ik tot mijn zeventiende klassieke pianolessen heb gevolgd, merkte ik als kind al snel dat ik niet voorbestemd was om klassiek concertpianist te worden.. Simpelweg uitvoeren van muziek van iemand anders was mij te onbevredigend. Ik vond het al op heel jonge leeftijd veel leuker om zelf muziek te schrijven en daar arrangementen bij te maken. Tot spijt van enkele mensen ben ik dus niet naar het conservatorium gegaan om concertpianist te worden, maar heb daar wel de

opleiding kleinkunst gevolgd. Daarnaast heb ik ook nog een opleiding tot leraar afgerond. Vandaag de dag geef ik deeltijds met veel plezier les aan het Ma´GO en de kunsthumaniora, maar ik heb op die manier ook voldoende tijd om mezelf artistiek te ontwikkelen.”

“Bard van het Groen Kwartier” met inspiratie uit de seventies

Sander Geudens: “Ik heb al heel lang een uitgesproken voorkeur voor de betere popmuziek uit de late jaren zestig tot begin jaren tachtig. Denk dan aan bijvoorbeeld 10cc, Supertramp, Steely Dan, naast vele anderen. In die tijd was popmuziek nog jong en werd er nog volop geinnoveerd, zowel muzikaal als qua opnametechniek en klank, wat maakt dat vandaag de dag de opnames uit die tijd eigenlijk nog altijd referenties zijn. Die muziek heb ik helemaal geabsorbeerd en dat klinkt wel door in mijn eigen muziek. Ik vind het altijd een groot compliment als iemand de stijl kan herkennen waarin ik een bepaalde song gemaakt heb. In mijn teksten streef ik er wel naar eigentijds te zijn, want de teksten uit de seventies vind ik meer gedateerd.

Het liefst zou ik een soort bard van het Groen Kwartier worden, in mijn eigen stijl.”

Alexander Greenfield Naast een liefhebber van voor popmuziek uit de jaren zeventig, is Sander ook een uitgesproken anglofiel. Hij reist geregeld naar Engeland, vindt alles aan dat land geweldig en dus heeft hij vanzelfsprekend ook een Engelse artiestennaam gekozen. Als Alexander Greenfield treedt hij geregeld op, evenwel niet solo want daar heeft hij een hekel aan, maar de laatste tijd in een kwartetformatie met naast Sander – alias Alexander Greenfieldals zanger-pianist nog een Zeeuwse bassist, een Cubaanse drummer en een violist die zowel een klassieke als een jazz-achtergrond heeft. Het kwartet treedt vooral op in meer intieme settings, zoals muziekcafés en kleinere zalen en het kwartet speelt ook huiskamerconcerten indien de huiskamer daarvoor geschikt is en er bij voorkeur een akoestische piano voorhanden is.

Nieuwe opnamestudio “Studio Zurenborg”

Naast songs schrijven en optreden, is Sander ook actief als producer. Sander Geudens: “Het opnemen en maken van arrangementen bij songs, eventueel ook bij die van andere songwriters, is eigenlijk mijn grootste passie. Het is wel tijdrovend werk en omdat een song sneller geschreven is dan geproducet, kan ik amper het tempo bijhouden waarin ik componeer, maar er is niets wat mij zoveel voldoening schenkt. Eigenlijk is dat

vooral waarin ik me verder wil ontwikkelen. Producer zijn vind ik een zeer diep beroep: het is zowel artistiek als technisch zeer uitdagend en ik leer nog alle dagen bij.”

Maar producer zijn vraagt wel wat meer dan een cassetterecorder en Sander is dan ook bijzonder blij dat hij - na de nodige verbouwingswerken - sinds ongeveer een jaar over een mooie opnamestudio beschikt op de eerste verdieping van het achterhuis in de Zurenborgstraat 42, boven het schildersatelier van zijn vader dat op het gelijkvloers gelegen is. De studio heet “Studio Zurenborg“ en deze plek is Sanders nieuwe creatieve zenuwcentrum, maar ook derden kunnen er na overleg met Sander een beroep op doen voor studiotijd en accommodatie, bijvoorbeeld voor audio- of video-opnames of repetities.

Eerste LP Muziek van Alexander Greenfieldmet onder meer 2 EP’s - is te vinden op Spotify, Instagram en andere digitale kanalen, maar de focus van Sander ligt op dit moment vooral op het afronden van zijn eerste LP. Die zal de titel dragen “A Flemish swimmer” en de eerste singles komen naar verwachting uit in maart van dit jaar. Sander is met zijn nieuwe studio alvast uitstekend uitgerust om een belangrijke verdere stap in zijn artistieke loopbaan te zetten.

CONTACT

sandergeudens@gmail.com

Sander Geudens in Studio Zurenborg. Foto: Eddy AERST

Dinsdag 31 december 2024. Ik loop even de Dageraadplaats op. Om en bij 16.00: bij het Zeezicht zijn ze bezig tafels en stoelen te verzamelen en binnen te halen. Neen, een herhaling van de oudejaarsnacht van 2023/24 willen ze niet. Zo hadden ze toen – meteen na de ongeremde heibel van het vorige jaar – aangekondigd. Zo waren ze er nu mee bezig. Vanaf 18.00 ging de zaak compleet dicht. Is nooit eerder gebeurd op deze toch aparte feestdag! Ik maak een praatje met ze, ze zijn teleurgesteld, “zwaar te moede” heette dat ooit. Dit kan niet voor hen, maar ook niet voor ons, een café dat altijd open armen heeft, iedereen welkom heet, één van de gezichten van de wijk is, wordt gedwongen om de armen (machteloos) te laten hangen.

Om 23 uur hoor ik de eerste serie knallen. Hard en heftig. Stilte nadien. Iets over twaalven, (binnen eerst gekust en getoast) 0.07: woensdag 1 januari, stap ik de deur uit om poolshoogte te nemen. Het geluid dat ik van achter mijn voordeur opvang, laat anders niet veel goeds vermoeden. Voel me verplicht (ik moet de Zijspiegel openklappen!) om te gaan kijken. Ik heb eigenlijk al snel de neiging om meteen terug te keren. Aan de overkant zie ik een gezin met jonge kinderen rechtsomkeer maken. In de straat zijn groepjes jongeren op elkaar aan het mikken met vuurpijlbazooka’s. Horizontale buizen richten ze op elkaar, met overdreven lef en macho-geschreeuw. Oorverdovende knallen die tegen muren van huizen aanschieten. Meisjes – aanhang van de jongens die onbezonnen tegen elkaar te keer gaan? – zitten ineengedoken tussen de auto’s, zoeken bescherming. Keer ik inderdaad op mijn stappen terug?

Doe het niet, loop richting plein, zie en hoor vuurwerk, mooie kleuren die mij even het gekletter van daarnet doen vergeten. Aan de randen van het plein zie ik

De zijspiegel

Geen zicht op zee?

overal groepjes jongeren in donkere jassen en broeken rondhangen, hoodies over het hoofd. Ze blijven knallen, maar er is geen overtrokken geweld mee gemoeid, een ingehouden spel? Kijken wie er het eerst lont aan een kruitvat steekt? Gebeurt niet. Er hangt geen dreiging in de lucht. Ik zie nu eens in de ene zijstraat van het plein, dan weer in de andere politielichten opflitsen. Er zijn agenten op het plein. Ik durf ondertussen wel verder rond te wandelen naar de plek waarvoor ik mijn hart vasthield toen ik een paar uur eerder had gezien dat op het plein in de buurt van de kerk een aantal afgedankte kerstbomen bijeen waren gelegd. Ik vreesde toen dat dit inspiratie kon worden voor een extra vuurtje, waar niemand anders op uit kon zijn dan een paar jonge, opgedraaide heethoofden. Maar nee, de zieltogende boompjes bleven onaangeroerd.

Er was rumoer op de Dageraadplaats, wat voetzoekers die over het pas gerestaureerde asfalt scheerden, wat schroeiplekken achterlieten. Maar geen pleinmeubilair werd aangepakt, geen brandjes, geen ontstellend lawaai, geen enge gevechten.

WIJKDICHTERWOORDEN

BLAUW

En zo ebde de piek van de Nieuwjaarsnacht 2025 op de Dageraadplaats al snel weg. Blij dat er geen rellen waren geweest, blij dat er geen angstaanjagende heruitgave van het vorige jaar was, of erger. Maar desondanks maakte dit moment mij toch uitermate triestig. Ik ben er de laatste jaren niet elke keer bij geweest. Maar ik heb tijden geweten waarin we als buurt elkaar zagen met een glas in de hand, de een al wat nuchterder dan de ander. Een gulle buur met de aangebroken champagnefles die hij of zij verder ruimhartig leegschonk. Dat we kusten, dansten zelfs (ook als de benen onwillig waren), de uitgelaten vrolijkheid die bij zo’n moment paste, breed omarmden. En elkaar natuurlijk. Zoals warme buren dat doen, met erachter de kennis van de vreugde en het verdriet dat elkeen draagt en soms op zo’n moment achter de ogen zichtbaar was.

Dat we een gevoel van samenzijn deelden. Ik had plots last van pure nostalgie, waar ik doorgaans niet zo gevoelig voor ben.

Ik zag geen buren, geen bekenden. Ik was een oudere man tussen jong volk dat een andere taal spreekt, dat van de directe opwinding, dat van de kick. En die daarom wellicht ook sneller weggingen dan gehoopt (door hen dan). Afdropen dus.

Wat voor toekomstperspectief heeft de Oudejaarsnacht op Zurenborg? Is volgend jaar Zeezicht dan toch weer open?

Of is het verleden niet meer terug te halen?

Neen dus.

Wim VERZELEN

Ik zie je schaduw verschijnen in het witte licht van de straatlantaarns.

Daar neem jij vormen aan die ik vast wil houden.

Omlijnde figuur, ik wil je uitknippen en boven mijn bed hangen.

Omdat ik niet kan wennen aan het idee je morgen te vergeten.

Al lang ben jij een onderdeel van de vaste collectie in mijn hoofd.

Het moet slijten als secondelijm van vingertoppen.

Ik leg mijn rug op de wind en wil gedragen worden.

Improvisatie in de Moeskop

Cultuur met een kleine K

“Fanny van Kiekeboe is met haar dieselwagen in de Lesse gereden en geeft daarover een persconferentie”. Door pertinente, curieuze en serieuze vragen te stellen aan haar gezelschap moest Lynn Charin erachter komen wat ze verondersteld was daar te staan doen, met name de stripfiguur uitbeelden die net een akkefietje in de Ardennen meegemaakt heeft. Een fascinerende scène uit de voorstelling van Serieus?!, vlak voor Kerstmis in de Moeskop. Gazet van Zurenborg is gaan kijken. (Guy POPPE)

Serieus?! staat voor improvisatietheater. Elke derde donderdag van de maand verwelkomt “een grote man met een baard uit Gent ”, zoals Benny Dekoker zich voorstelt, dertig mannen en vrouwen die een kaartje bemachtigd hebben, in het zaaltje op de eerste verdieping van de Moeskop. Er staan twee stoelen, een fles mineraal en een fles spuitwater en daarmee doen ze het, Benny, Lynn, Dorien en Manu Luyten. Vanaf halfnegen tot elf, met een pauze van 20 à 25 minuten brengen ze theater, “waarbij we het verhaal, de personages en de dialogen ter plaatse verzinnen”, lees ik op de website, “Serieus verzonnen dus!? ”. De artiesten worden betaald met drankbonnen, Benny drinkt de hele tijd rum-cola. Elke toeschouwer betaalt 5 euro, “om de kosten te dekken” en krijgt er ruim twee uur spelplezier voor terug. Terug in de tijd

Het is alsof ik die avond in december ruim 35 jaar terug in de tijd gekatapulteerd word. Eind jaren tachtig was ik voor het eerst op een improvisatievoorstelling in Chicago, theaterstad bij uitstek, en was ik er meteen weg van. Net zoals Lynn zonder daarvan bewust te zijn de rol van Fanny moest vertolken, kreeg een actrice daar de opdracht om een Toyota saleswoman neer te zetten zonder precies te weten wat haar medespelers van haar verlangen. Hilarisch.

Inlegkruisje

Er was nog meer te beleven die donderdagavond in het café op de Dageraadplaats. Zo krijgen de spelers van het publiek -onder wie iemand met een keppeltje, een vrouw met een uitgesproken Limburgs accent en zes leerlingen van Jasper, leraar improvisatie, door Benny bijna de hele tijd mee ingeschakeld- de meest uiteenlopende voorwerpen toegeschoven, zoals een inlegkruisje, een zakje honing voor bij de gemberthee of een bril, waarmee ze als de vliegende weerga dingen beginnen te doen.

Verwijzingen naar de actualiteit ontbreken niet. “Ik wil graag een dutje doen” geeft Gisèle Pelicot als antwoord op een onsmakelijk voorstel. Zwarte humor

zonder grenzen. Serieus?! wil serieus genomen worden. “ Wij zijn naast improvisatietheater ook bezig met wereldproblematiek(en), dus wij worden heel graag serieus genomen”. Maar voor bloedige ernst is er geen ruimte, Serieus?! wil amuseren. “Het doel blijft amusement en dat is meteen onze enige belofte. Voor al de rest leest u onze algemene voorwaarden (die schrijven we nog wel eens…)”. De acteurs vermaken zich zichtbaar. De dwangmatige papiereter is een van de typetjes in de rubriek “leuke diagnoses”. Als Kevin, een hedendaagse Rob Doorsnee, een oude vriend terugziet, spelen de vrouwen de ontmoeting na, de mannen improviseren het gesprek.

Naarmate de avond vordert, werken de geesten duidelijk sneller en sneller, de acteurs zijn goed op elkaar ingespeeld. Bij een vertelling wordt de ene onderbroken in het midden van een woord en pikt de andere razendsnel in. Het publiek speelt makkelijk en vliegensvlug mee. Het geeft bv. woorden aan –“zwembad”, waar het verhaal zich afspeelt en “bloemschikker” als beroep van verteller Floris–, waarmee de spelers dan verder moeten.

Hype

Improvisatie is een bijzonder genre in de toneelwereld. Toen ik indertijd in Chicago ermee in aanraking kwam, was het een hype, de voorstellingen trokken volle zalen. Ook in Vlaanderen heeft het al decennia zijn plaats in het aanbod en heeft het impact. Tv-maker Tom Lenaerts komt uit die wereld en hij is niet de enige, ook televisiepresentator Rob Vanoudenhoven komt uit dat circuit. In Antwerpen bestrijkt het een klein maar fijn segment. Die donkere avond voor kerst hebben we de acteurs van Serieus?! leren kennen, speelde Jasper mee en lazen we op het aankondigingenbord in het café beneden dat “10 na 11”, de groep van Manu, die ook op het podium stond, elke eerste donderdag van de maand improvisatietheater brengt in de Moeskop. Hun speelschema vind je op https://www. facebook.com/10na11.

jup!

De drijvende kracht achter Serieus?!, Benny Dekoker, noemt zichzelf de trotse medeoprichter van jup!, “ikversterkend improtheater ”. Hij speelt al meer dan elf jaar en geeft workshops. Voor jongeren, op verzoek van scholen en jeugdorganisaties, en voor jeugdwerkers en hulpverleners die met jongeren werken. Ik-versterkende improvisatie, zoals jup! dat op het oog heeft, wakkert de deelnemers hun denkvermogen en creatief denken aan en traint ze om met hun lichaam emoties en verhalen uit te drukken.

Actief is jup! in Gent en Mechelen. De vzw heeft plannen om ook in Brussel, in de Grand Hospice, aan de slag te gaan. “ We werken met jongeren die nergens terecht kunnen”, vertelt Benny ons, “onder meer vanwege geen geld, maar ze komen niet noodzakelijk allemaal uit minder begoede milieus”. Meer informatie vind je op www.jupvzw.be.

Praktisch

Wie er zin heeft om een onbekommerde avond te beleven kan dus elke derde donderdag van de maand op de eerste verdieping van de Moeskop terecht. Tickets bestel je per mail op het adres serieusimpro@gmail.com, betalen doe je ter plaatse, met harde munten. Maar ook op andere dagen kun je voor cultuur met een kleine k in de broers Chabot hun café terecht. Wip gewoon binnen en bekijk het bord. Of zoek het op je eigen manier uit, improviseren helpt.

Affiche van Serieus?!

Het maandprogramma staat op het bord in de gelagzaal van de Moeskop.

Poëzievensters 2025

U kan nog een gedicht bestellen voor 10 maart 2025 op poezievensters2024@gmail.com

De kogel is door de kerk, poëzievensters 2025 start op 15.06.2025, vroeger lukt niet, gezien de onzekerheid over het nieuwe stadbestuur. Het district antwerpen zal zoals vorige edities zorgen voor de lay-out en het bedrukken van de transparanten.

Wij zijn nog steeds in onderhandeling met een aantal dichters, maar hebben wel al de bevestiging van volgende dichters in alfabetische volgorde:

• Ricardo Anemaet,

• Annika Cannaerts,

• Alexandra Cerceni,

• Roos de Buysscher,

• Peter Holvoet- Hanssen,

• Maarten Inghels,

• Karen Kets,

• Johanna Pas,

• Wim Persoon,

• Jörg Pyl,

• Peter Theunynck,

• Will van Broeckhoven

• Lies Van Gasse.

Schrijf dus vlug in via poezievensters2024@gmail.com, tenminste als u over een raam op de gelijkvloerse verdieping beschikt.

Zoals andere jaren kan gekozen worden uit twee formaten

A2 (42 cm op 59,4 cm) en A3 (29,7 cm op 42 cm).

HET OP 36 NA BESTE ITALIAANSE RE STAURANT BUITEN ITALIE LIGT

OP DE DAGERAADPLAATS

Minder dan twee jaar na de opening werd restaurant Materia in Milaan op de Gran Galà della Cucina Italiana bekroond als 37ste op de lijst van beste Italiaanse restaurants buiten Italië.

Het enige andere Belgische restaurant op de lijst is sterrenzaak Senzanome in Brussel.

Thaise en Vlaamse gerechten geserveerd in een huiselijke sfeer. Kom zeker onze heerlijk cocktails proeven. Reserveren op 03/235.98.42 - informatie op mays.be

Chef Luigi Esposito, reeds 14/20 gequoteerd door Gault&Millau, ziet de Michelinster waarvan hij droomt stilaan dichterbij komen.

Luigi Esposito in zijn restaurant Materia.

Eigen foto

GALERIJEN VAN ZURENBORG

MARCEL PRAET STELT TENTOON IN RUIMTE 34

HERINNERING AAN EEN ENGEL

Marcel Praet woonde vanaf zijn 8 jaar op Zurenborg. Hij is naast kunstenaar, leraar, wielrijder en bergwandelaar ook een groot muziekliefhebber. Hij noemde zijn nieuwe tentoonstelling in Ruimte 34 “A la mémoire d’un ange” naar het emotionele vioolconcerto van Alban Berg. Deze expo is opgedragen aan zijn vrouw, die vorig jaar overleden is. (Jan HOLVOET )

Marcel Praet: “Als ik werk luister ik altijd naar muziek, meestal klassiek, soms ook blues of Wannes Van de Velde. Ik werk veel. Vorig jaar is mijn vrouw overleden na een slepende longziekte. Als keramiste had zij veel met giftige dampen gewerkt. Om haar te verzorgen was ik een tijdlang minder actief, maar nu ben ik helemaal terug.”

Met welke technieken werk jij meestal?

Marcel Praet: “Met heel veel eigenlijk. Naast de traditionele olieverf schilder ik met aquarel, acryl, tempera, pastel en gemengde technieken. Ik ets veel met diverse technieken, ik

heb nog steeds een etspers in mijn kelderatelier staan. Ik doe heel soms ook linosnede en lithografie. Waar ik de laatste jaren vooral mee bezig ben is etsen ophogen, inkleuren dus. Vroeger maakte ik veel kleurenetsen, dat is iets anders, daarbij worden op hetzelfde blad etsplaten met verschillende kleuren inkt afgedrukt.”

Waar heb je dat allemaal geleerd?

Marcel Praet: “Wij waren met 9 kinderen thuis en mijn vader is vroeg gestorven. Toen ik 16 was moest ik gaan werken. Zodra ik 21 was heb ik mij ingeschreven aan de academie van Antwerpen, ik kreeg onder andere les van Vic Dolphyn, die gewoonlijk

in het café op de hoek zat, en vooral van Jan Vaerten en Jos Hendrickx. Het was een heerlijke tijd, ik leerde Adriaan Raemdonck kennen, en Fred Bervoets en Roger Van Akelijen. ’s Avonds zaten zij allemaal in de Muze, maar ging ik werken bij de Gazet van Antwerpen. Eerst secretariaatswerk, daarna mocht ik al eens recensies schrijven en ten slotte mocht ik naar het buitenland om grote expo’s te verslaan.”

En je begon les te geven? Marcel Praet: “Ik had geen Hoger Middelbaar Onderwijs afgemaakt, dus kreeg ik geen diploma van de academie, enkel een getuigschrift Schilderen. Daarmee kon ik lesgeven aan kinderen in de academie van Hoboken. Toen ik 47 was ben ik tweedekansonderwijs gaan volgen en haalde ik alsnog een diploma Hoger Middelbaar aan de Centrale Examencommissie. In 95 haalde ik de Meestergraad Vrije Kunsten / Schilderen aan de academie. Dat ging ook niet gemakkelijk: het was de tijd van de conceptuele kunst, en een kunstwerk was bij wijze van spreken een hoop steenkool uitstorten in een hoek van het atelier. Dat was helemaal mijn ding niet, ik bleef figuratief. Gelukkig hebben Adriaan en Fred Bervoets, die er toen al lesgaf, mij gesteund en ervoor gezorgd dat ik toch dat diploma kreeg, zodat ik kon gaan lesgeven aan volwassenen in Berchem en Hoboken.”

Naast een diploma kreeg je er een vriendenkring bij.

Marcel Praet: ”Ik zat vooral in de groep rond Adriaan en de Zwarte Panter. Ik hielp er dikwijls etsen afdrukken, en ik was trainer van de wielerploeg.“

Had de Panter een wielerploeg????

Marcel Praet: “Jawel, en ik was een strenge trainer, iedereen moest op tijd zijn, zelfs Fredje. Die kwam soms rechtstreeks uit de kroeg na een nachtje doortrekken. Maar dan nog reed hij op kop en trok hij de groep. Ooit hebben wij de Van Gogh route gedaan, met de fiets van Auvers-surOise naar Antwerpen. Fred was er bij en André Goezu, en ook Herman

Selleslags, dat was een fervente fietser. Ik heb daar dingen gezien waarvan je omver zou vallen. Daarna moest iedereen een werk maken voor een tentoonstelling over de Van Gogh-route die Adriaan op verschillende plaatsen heeft geëxposeerd. De foto voor de affiche was van Herman, die later ook uitnodigingen voor mij maakte.”

Je bent een grote muziekliefhebber. Speel je zelf ook een instrument?

Marcel Praet: “Ik speelde in een jug-band, dat is een genre tussen blues en folk uit de jaren dertig. Ik speelde wasbord. Wij hebben opgetreden op een festival in Londen, waar latere bandleden van de Stones en Ian Anderson bij waren. Maar dat bleef een hobby.”

Heb je veel geëxposeerd?

Marcel Praet: “Schilderen is altijd mijn passie geweest, lesgeven deed ik graag, maar exposeren interesseerde mij niet zo. Als ik zo terugkijk, heb ik toch wel veel tentoongesteld, o.a. meermaals in de Zwarte Panter, in het Masereel centrum, in de Kunstkring Jacques Gorus. En in het buitenland, tot in Florida.

Mijn vorige tentoonstelling was 6 jaar geleden, dat had veel met het overlijden van mijn vrouw te maken. Op zijn laatste expo vroeg Dolf Geudens of ik nog eens wou exposeren in Ruimte 34. En werk heb ik altijd met hopen liggen.”

Is je werk geëvolueerd in de tijd?

Marcel Praet: “De menselijke figuur is min of meer verdwenen uit mijn landschappen en ik ben meer gaan inzoomen op details. Maar de stijl is niet veranderd, ik blijf figuratief, maar door extreme vergroting wordt het soms bijna abstract.”

MEER INFO

Expo in Ruimte 34

Cobdenstraat 34

Opening vrijdag 7 maart 19.00

Verder telkens zaterdag en zondag van 13.00 tot 18.00 gedurende de maand maart

Marcel Praet voor één van zijn werken. Foto: Gerda HUYGEN

De Roma! Een lente vol muziek

In De Roma staan er dit voorjaar tal van interessante artiesten uit binnen- én buitenland op de affiche. We lichten er graag al enkele namen uit die in maart en april naar Borgerhout afzakken. Het volledig programma, alle info en tickets via www.deroma.be.

LOU ROMAN BAND

ZONDAG 2 MAART – 15:00

Lou Roman is een gevestigde waarde in de muziekwereld. Vanaf jonge leeftijd was het duidelijk dat muziek in zijn bloed zat. Al op zestienjarige leeftijd richtte hij zijn eerste eigen orkest op: de Lou Roman Band. Het begin van een rijkelijke carrière. Al vijftig jaar brengt de Lou Roman Band muzikale topkwaliteit in binnen- en buitenland. Voor zijn gouden jubilee nemen Gene Bervoets, Els Dottermans, Stany Crets én natuurlijk de Lou Roman Band zelf je mee op een nostalgische feesttrip.

SHARON VAN ETTEN

VRIJDAG 7 MAART – 20:00

Met Sharon Van Etten & The Attachment Theory is Sharon Van Etten bezig aan een nieuw hoofdstuk

in haar indrukwekkende muzikale carrière. Voor het eerst laat ze zich omringen door een volledige band, waardoor ze een hernieuwde vrijheid vindt, zowel qua geluid als qua songwriting. Zo geeft ze een opwindende, nieuwe dimensie aan haar songs, die van bij de eerste noot onder je huid kruipen. De onderwerpen die ze aansnijdt, blijven vintage Van Etten. Feilloos en scherp als glas fileert ze de liefde en het leven.

BARBARA DEX

ZONDAG 9 MAART – 15:00

In de afgelopen dertig jaar hebben we een veelzijdige Barbara Dex gezien op het podium. Er zijn weinig muziekstijlen die bij haar de revue nog niet passeerden. Ook op het podium van De Roma toonde ze al meermaals wat ze in haar mars heeft. Barbara Dex

brengt live in De Roma de liedjes van de aangevuld met een greep uit haar nieuwe plaat Dex in 't groot, 30-jarige carrière. Eenmalig begeleid door een volledig symfonisch orkest o.l.v. Michel Bisceglia. Mis dit unieke en feestelijke concert niet!

OSKI

VRIJDAG 14 MAART – 20:00

Rijzende ster OSKI maakt zich op voor een geweldige toekomst. De 20-jarige artiest bracht in 2019 zijn eerste singles uit en heeft zich sindsdien geëvolueerd van een jonge knul met grote dromen tot een volwassen pop-rap-artiest met een heldere visie. Op 9-jarige leeftijd begon OSKI met het produceren van dancemuziek, beïnvloed door iconen als

Avicii en Skrillex. In de loop der jaren begon hij elementen uit hiphop, R&B en elektropop te combineren in zijn producties, geïnspireerd door nieuwe muzikale helden als Tyler the Creator, The Weeknd, Brockhampton en Post Malone. Geïntrigeerd door hun aanpak op muzikaal gebied, nam hij een nieuwe wending in zijn carrière.

MADOU

ZATERDAG 15 MAART – 20:00

Madou is tijdloos en cult. Een verdwenen groep die na 40 jaar scherp blijft. In 1981 is er de debuutsingle Witte Nachten, puur Belpopgoud gevolgd door het geweldige Niets is voor altijd dat dit jaar op plaats 39 strandde in de Belpop 100 lijst van Radio 1. In 1982 verscheen hun titelloos debuutalbum. "Wie niet geraakt wordt door de stem van Vera Coomans, is van binnen dood. Zij is de Marianne Faithfull van Vlaanderen", aldus Jan Delvaux. In 2024 lanceerde Madou de nieuwe EP Engel, waarvan de titeltrack ook te horen is in Putain, de tv-serie van Zwangere Guy. En bij nieuw werk hoort uiteraard een nieuw concert in De Roma: Belpopfans, mis het niet!

SONA JOBARTEH

De Roma! Een lente vol muziek

ZONDAG 16 MAART – 20:00

Geboren in een Gambiaanse familie van griots (dichters-muzikanten), maakt Sona Jobarteh naam als eerste vrouwelijke professionele koraspeler. Een bijzonder feit, want de traditie van het West-Afrikaanse snaarinstrument wordt al zeven eeuwen overgedragen van vader op zoon. De patriarchale maatschappij houdt Sona duidelijk niet tegen: met miljoenen views op YouTube en uitverkochte concerten wereldwijd, geldt ze zonder twijfel als één van de hedendaagse boegbeelden van de West-Afrikaanse muziek.

EQUAL IDIOTS

WOENSDAG 19 MAART – 20:00

Equal Idiots - naar eigen zeggen 'twee idioten uit Hoogstraten City'maken sinds 2012 compromisloze garagepunk. Thibault Christiaensen gaat tekeer op gitaar en microfoon, terwijl Pieter Bruurs zijn drumvellen aan diggelen slaat. Na het winnen van De Nieuwe Lichting in 2016 en het bereiken van de finale van Humo’s Rock Rally, werden de twee jongens gelanceerd op de weg naar succes. Hun tweede single Put My Head In The Ground (2017) stond vijf weken aan de top van De Afrekening van Studio Brussel. In 2020 presenteerden ze hun tweede album Adolescence Blues Community. Met een stel Tasmaanse duivels als deze, zijn tot in de puntjes uitgewerkte, high-energy optredens gegarandeerd. Na vier jaar is Equal Idiots terug met diepere, opzwepende muziek die iedereen beroert.

ICHIKO AOBA

DINSDAG 25 MAART – 20:00

Ichiko Aoba heeft de muzikale kracht om haar luisteraars mee te nemen op een avontuur weg van de realiteit en hun directe omgeving. De Japanse singer-songwriter en multi-instrumentalist debuteerde op 19-jarige leeftijd met intieme nummers waar-

in haar stem en gitaarspel centraal stonden. Gaandeweg in haar carrière experimenteert de muzikante er op los en klinkt haar werk steeds orkestraler en verfijnder.

JEF NEVE & TEUS NOBEL

DONDERDAG 3 APRIl – 20:00

Pianist Jef Neve (BE) en trompettist

Teus Nobel (NL) zijn beiden al jaren niet meer weg te denken uit het internationale jazz-landschap. Naast een groot aantal projecten onder eigen naam reisden ze in de afgelopen jaren al verschillende malen samen rond de wereld. Op podia en festivals in o.a. Nederland, België, Frankrijk, Canada en Australië genoot het publiek zichtbaar met volle teugen van het speelplezier van deze twee ware muzikanten én vrienden.

JOKKE

VRIJDAG 4 APRIL – 20:00

Jonas ‘Jokke’ Van Langendonck is een verhalenverteller pur sang die op ingetogen en metaforische wijze de levenswijsheid uit zijn jonge leven deelt met iedereen die het wil horen. Een finaleplaats bij de Nieuwe Lichting zorgde voor vertrouwen en een duidelijk doel bij de Leuvense singer-songwriter: zanger worden. Sindsdien werkt hij elke dag om zijn karaktervolle stem ten volle te ontwikkelen. Met zijn verhalen en muziek hoopt Jokke mensen te inspireren voor het leven, aangezien dat het meest krachtige is dat je als muzikant kan doen.

MILOW

VRIJDAG 11 APRIL – 20:00

De Belgische singer-songwriter Milow is helemaal terug. Tijdens zijn de Boy Made Out Of Stars - Live 2025 tour krijgen fans de kans om naast zijn tijdloze klassiekers ook zijn nieuwste muziek te horen. De release van zijn gelijknamige nieuwe album staat gepland voor februari 2025. Intussen kunnen de fans van Milow zich al laven aan de kersverse single Crazy For You

JOHN SCOFIELD TRIO

ZONDAG 13 APRIL – 20:00

Tijdloze standards, covers van

klassiekers, originele composities: gitarist John Scofield heeft ze in z’n 50-jarige carrière allemaal gespeeld. In de meest uiteenlopende constellaties en op de grootste podia wereldwijd. Sinds eind jaren 70 is het John Scofield Trio zijn favoriete bezetting. De nieuwste incarnatie – met naast hem bassist Vicente Archer en drummer Bill Stewart – zorgt voor een ongelooflijk spelplezier. Het trio speelt sets die de muzikale diversiteit typeren die Scofields lange carrière heeft gekleurd.

CRISTINA BRANCO

WOENSDAG 16 APRIL – 20:00

Met achttien albums, verschillende wereldtournees en prestigieuze awards op haar naam is Cristina Branco (1972) zonder twijfel één van de grootste fadosterren die Portugal ooit heeft voortgebracht. Nochtans luisterde ze als tiener liever naar Billie Holiday, Ella Fitzgerald en Joni Mitchell. Tot haar vader haar voor haar achttiende verjaardag een album van Amália Rodrigues cadeau gaf. Dankzij de grote diva van de fadomuziek ontdekte ze dat er geen betere manier was dan fadomuziek om haar emoties tot uiting te brengen.

THE PASADENA ROOF ORCHESTRA ZONDAG 27 APRIL – 15:00

Het is bijna niet te geloven, maar in 2025 gaat The Pasadena Roof Orchestra al voor het 56ste jaar op tournee met live muziek uit de jaren 20 en 30. Mr. Armstrong landde op de maan, de Beatles gingen uit elkaar en John Arthy, de oprichter van het orkest, vond een schat aan originele muziekarrangementen op een zolder in Manchester. Een show van The Passadena Roof Orchestra bestaat uit liefdevol nagespeelde orkestraties van nummers van The Great American Songbookcomponisten, zoals Irving Berlin en George Gershwin. Ook populaire nummers van Duke Ellington en Fletcher Henderson en klassieke Britse dancebandarrangementen van Ray Noble en Lew Stone. De show wordt gepresenteerd door zanger en bandleider Duncan Galloway, die uitblinkt in anekdotes en typisch Britse humor.

120 jaar geleden wereldkampioenschap op Velodroom Zurenborg

Rond de eeuwwisseling van de 20ste eeuw stond er op Zurenborg een velodroom waar wieler- en motorfietswedstrijden gereden werden. Destijds was de wielerbaan heel populair en in 1894 en 1905 (exact 131 en 120 jaar geleden) werden er zelfs wereldkampioenschappen gereden. Aan de hand van verschillende bronnen, breng ik u verslag uit van het wielergebeuren in 1905 alsof u er zelf bij was. (Bart CARTUYVELS)

In de driehoek gevormd door de Cogels-Osylei, Pretoriastraat en Vestingwal (nu Uitbreidingsstraat) werd in 1893 een Velodroom gebouwd, De huisvestingsmaatschappij van Zurenborg gaf hiervoor de nodige gronden in bruikleen in ruil voor 10% van de opbrengsten. Eerst had de velodroom een cementpiste, in 1904 kreeg ze een houten rijvlak. Een ronde op de piste was 400m lang. De ingang lag aan het rondpunt van de Cogels-Osylei ter hoogte van Euterpia. In het midden van de piste lag een grasveld waarop o.a. gevoetbald werd door de Antwerp Football Club. Tijdens de winter werd het middenplein onder water gezet en kon men er schaatsen.

De wedstrijden van het wereldkampioenschap van 1905 waren gespreid over de zaterdag 15 en zondagen 16 en 24 juli, maar eigenlijk startte het al op vrijdag 14 juli met een congres van de Union Cycliste Internationale (UCI) in Antwerpen met aansluitend een ontvangst in de superbe residentie van Emile de Beukelaer op de Haantjeslei. Emile was de drijvende kracht achter de wedstrijden op de veldroom van Zurenborg. Naast wedstrijden van het pure baanwielrennen stonden er ook races in het

stayeren en met motocyclettes gepland. Er reden dus niet alleen fietsen rond op de Velodroom, maar ook zware moto’s en bromfietsen die snelheden tot 90 km/h haalden –wat aanleding gaf tot verschillende dodelijke ongevallen.

Om wat meer spektakel in de wielerwedstrijden te brengen, werd de discipline halve fond geïntroduceerd waarbij een wielrenner “gegangmaakt werd”. Eerst gebeurde dit door een tandem met tot 4 renners, later werden hiervoor speciaal omgebouwde zware motoren gebruikt (het stayeren). Vaak vormden motorrijder en wielrenner een duo dat samen trainde en wedstrijden reed. De motor was achteraan voorzien van een rol, waartegen het voorwiel van de wielrenner draaide. De fietsen waren speciaal aangepast met een kleiner voorwiel en een omgekeerde voorvork zodat de wielrenner zo dicht mogelijk bij de motor kon rijden. Omdat de motoren het 100km moesten volhouden maar de techniek nog niet erg betrouwbaar was, werd er voor de belangrijke wedstrijden ook een tweede motor klaar gehouden die kon overnemen in geval van problemen met de eerste gangmaker.

De eerste wedstijd van het wereldkampioenschap op zaterdag 15 juli was de 100km halve fond voor liefhebbers. De Engelsman Leonard Meredith gegangmaakt door de Antwerpenaar Jan Olieslagers breekt het record in 1h 30min en 45 sec, voor de Duitser Mest en de Belg Carremans.

Zondag 16 juli werden de sprintwedstrijden over 1km voor profs gereden. De wedstrijd werd gewonnen door Gabriel Poulain (Frankrijk), Thorvald Ellegaard (Denemarken) was tweede en Henri Mayer (Duitsland) derde. Er werden ook kwalificaties gereden voor snelheidsmotoren over 5km, waaraan oa de Antwerpenaar Jan Olieslagers deelnam.

100 km achtervolging  Zondag 23 juli was de topdag van het wereldkampioenschap met de finale van de 100km achtervolging (het stayern) voor profs. In totaal namen 10 deelnemers de start, waaronder ook de Belg Arthur Van der Stuyft gegangmaakt door (alweer) Jan Olieslagers. De eerste 50km neemt de Nederlander Dickentman de leiding, maar vanaf kilometer 60 wordt hij ingehaald door de Amerikaan Walthour. Deze blijft aan de leiding en wordt finaal wereldkampioen bij de Profs voor de Fransman Guignard en de Nederlander Dickentman. Het duo Van der StuyftOlieslagers eindigde pas zesde door motorproblemen. Diezelfde dag werd er o.a. ook nog een kampioenschap voor motocycletten over 5km gereden, maar kanshebber op de overwinning Olieslagers viel uit door een klapband. Anzani won de wedstrijd en werd wereldkampioen. Eigenaar Sylvain De Jong van de Minerva-fabriek, waar Olieslagers werkte, probeerde nog een herkansing te regelen en loofde hier 5000 frank voor uit maar Anzani weigerde.

Programma Cultuursmakers

In de jaren na de wereldkampioenschappen van 1905 werd het baanwielrennen steeds minder populair. Eén van de oorzaken was de concurrentie van de opkomende balsporten uit Engeland. Voetbal wekte veel meer emotie op dan de monotone pistewedstrijden. Het is dan ook op de weg dat de wielersport zich herstelde. De dramatiek was groter dan op de pistes en bovendien kwamen deze wedstrijden ook langs kleine dorpjes voorbij, waardoor er meer mogelijkheden waren voor lokale renners om zich te laten zien aan hun supporters dan op de wielerbanen die op dat ogenblik alleen in de stad gelegen waren. En zo werd de velodroom van Zurenborg in 1910 gesloten en afgebroken om plaats te maken voor de uitbreiding van Zurenborg. De huidige Velodroomstraat houdt de herinnering aan de pistiers en de wedstrijden levendig.

BRONNEN

Archief Frans Mielants,Scriptie Bert Moeyaert “ Van wielerbaan tot Velo-droom” Tentoonstelling Walter De Ley “100 jaar Velodroomstraat” Wereldkampioenschappen baanwielrennen 1905 - Wikipedia Van wielerbaan tot ... " Velo-droom" De geschiedenis van het baanwielrennen in België van 1890 tot 2003. (Bert Moeyaert) Velodroomstraat | Inventaris Onroerend Erfgoed Affiches in het Letterenhuis : https://collectie.letterenhuis.be/ doc/tg:lhps:34141 https://collectie.letterenhuis.be/ doc/tg:lhps:36714 https://collectie.letterenhuis.be/ doc/tg:lhps:33371

15 maart : Kunstroute Borgerhout

26 april : Op zwier in de Bourla

27 april : Een Bastion, een Lunet en een Park

4 mei : De Munt, een Brussels pareltje

18 mei : Beeldige Maria

1 juni : Groen Kwartier, Groen Dak

21 juni : Met de koster op stap door de Carolus Borromeus kerk

21 september : Hedendaagse kunst in de openbare ruimte

16 november : Magie en Macht – Fotografie 1839-1900

Stayeren met duo Somers -Olieslagers. Archief Frans MIELANTS

Vertrek van de finale op 21 juli 1905. Archief Frans MIELANTS