Gazet van Zurenborg Editie 2 - 2024

Heraanleg Cogels Osylei gaat eindelijk gebeuren. Een urban jungle verdwijnt maar met bedenkingen.

Jong dichttalent in De Gazet gekaapt. De vernieuwing staat voor de deur!

Trap op en af in de vernieuwde Wolvenberg. Blijft de mens ook welkom in het natuurgebied?

Edito

Jörg Pyl hoofdredacteur van de Gazet van Zurenborg laat zijn gedachten gaan over de gebeurtenissen in de wijk.

PERS

Bankrekening: BE26 0013-8738-4229

P/a E. Vanrintel Stanleystraat 21

2018 Antwerpen

Raad van Beheer VZW

Johan Bijttebier, Jochanan Eynikel, Peter Hernou, Ernest Vanrintel, Diederik van Woensel

Contact hoofdredactieteam info@gazetvanzurenborg.be

Hoofdredacteur en Verantwoordelijke uitgever

Jörg Pyl: jorg.pyl@hotmail.com

 03 236 65 36 - 0472 81 13 35

Verantwoordelijke team fotografen

Luc Pandelaers: luc.pandelaers@telenet.be

Senior adviseur

André Dejonghe: andredejonghe@outlook.be

Medewerkers (tekst en foto’s)

Ricardo Anemaet, Dirk Blijweert, Karolien Bogaerts, Bart Cartuyvels, Lotte Daens, Dieter Dedecker, Walter De Ley, Annelies De Mul, Luk Depondt, Renée Dufait, Lucy Elliott, Greta Folders, Jeannine Führing, Ruth Gysemans, Machteld Hardy, Jan Holvoet, Gerda Huygen, Sylvaine Jacquart, Karen Kets, Herman Kok, Jerry Koninckx, Malinee Lebegge, Annelies Oeyen, Laurens Op de Beeck, Luc Pandelaers, Guy Poppe, Jörg Pyl, Marcel Schoeters, Bernard Soenens, Marc Swyngedouw, Peter Theunynck, Will Van Broekhoven, Yo Van den Bulck, An Van de Wal, Fran Van Esch, Lies Van Gasse, Dani Van Remoortel, Nathalie Van Sundert, Wim Verzelen, Marc Vingerhoedt, Uli Vinks, Evelien Wouters

Lay-out & Pre-press

Pascale Holemans pascale.holemans@skynet.be

Advertenties

Jochanan Eynikel advertenties@gazetvanzurenborg.be

Administratie en facturatie

Gerda Eelen

gerda.eelen@telenet.be

 0468 29 43 65

Drukker

Drukkerij Goossens

Achterbroeksesteenweg 208 • 2180 Kalmhout

Distributie

Hans Dresselaers

Van Diepenbeeckstraat 43 • 2018 Antwerpen

 0472 345684 • dressle.arts@gmail.com

Website en mail

www.gazetvanzurenborg.be

Hebt u iets mee te delen aan

De lente is weer gekomen. Op Zurenborg, in de tuinen, parken en op de terrassen horen we weer de vogels fluiten. Er komen weer steeds groter wordende knoppen aan de planten en bomen. Het is altijd weer een tijd van hoop en een nieuw begin. Onze hoofdredacteur Jörg Pyl werd enkele weken geleden in het ziekenhuis opgenomen en is nu weer gelukkig thuis en aan de beterhand. Het is daarom dat ik deze editie als ad interim hoofdredacteur van hem mocht overnemen. Ook in de hoop dat de volgende editie weer onder zijn bezielende leiding tot stand mag komen.

Het zijn verwarrende tijden. Voor velen valt het niet mee hoe om te gaan met wat er in de buitenwereld plaatsvindt. Politieke partijen buitelen over elkaar heen met standpunten waaraan niet getornd mag worden. Ze zetten de hakken in het zand en bestoken ons via social media met hun gelijk. Buitenlandse partijen doen daar driftig aan mee en drijven de polarisatie nog verder op. Wij mogen zelf fouten maken maar anderen daarentegen moeten perfect zijn. Wordt er dan een foutje gemaakt dan wordt dat uitvergroot. Serieuze discussies over belangrijke onderwerpen worden uitgesteld en zelfs vermeden. De rechtstaat wordt door sommigen ondergraven en belachelijk gemaakt. Wat daarbij vergeten wordt is dat die rechtstaat een van onze belangrijke verworvenheden van deze tijd zijn. Waar we zuinig op moeten zijn. Die we moeten beschermen en onderhouden. Op ons mooie Zurenborg hebben we gelukkig vaak goede discussies. Bestaat er aandacht voor de medemens en zorgen we voor elkaar. Laten we dat verder blijven doen en er een goed voorjaar van maken.

In 2021 deed Jörg Pyl een oproep om een buurtwerk op Zurenborg op te zetten. Zoals hij indertijd stelde ontbreekt het niet aan individuele initiatieven. Maar meestal blijft het hierbij. De hoop bestaat dan dat vele mensen zullen volgen of een petitie tekenen. Goede voorbeelden van initiatieven waren de verhuizing van de busstelplaats en de heraanleg van de Cogels Osylei. Was het niet schepen Bruno De Saegher van Berchem die recent in de Gazet van Antwerpen verzuchtte dat de bewoners van Zurenborg (20 maart) wel erg mondig

Laat de lente maar komen!

waren geweest? Ik denk dat we met zijn allen best wel wat mondiger mogen zijn.

Vandaar weer de warme oproep: richt een nieuw buurtwerk op. Spreek digitaal of in levenden lijve af want het is belangrijk om samen te werken en de krachten te bundelen. Samen staan we sterk. Als wijkkrant kunnen wij deze rol niet vervullen. Wij berichten wat er leeft op Zurenborg en in het Groen Kwartier maar zijn geen actiegroep.

Wij nemen een neutrale positie in. Zo vlak voor de verkiezingen worden wij zoals gewoonlijk weer benaderd door politieke partijen die graag geïnterviewd willen worden. Wij wijzen dergelijke verzoeken altijd af.

Wat we wel doen kunt u in deze editie lezen.

Van leuke interviews tot nieuwe ontwikkelingen op en nabij Zurenborg. Over de Wolvenberg en de heraanleg van de Cogels Osylei. De opendeurdag bij het nieuwe politiebureau aan de Singel en de uitdagingen van het ouder worden in onze wijk. En dan ook nog mogelijke remedies voor de Dageraadplaats na de ongelukkig verlopen nieuwjaarnacht. En nog veel meer.

Laat de lente maar komen!

Diederik van Woensel

Hoofdredacteur ai van de Gazet van Zurenborg

Interesse?

Voor meer info contacteer ons via advertenties@gazetvanzurenborg.be

Het is onze gazet, jullie gazet, de gazet van ons allemaal Medewerkers gezocht

Om een gazet te maken, moet je schrijven: artikelen, interviews, gedichten, cursiefjes... Geschreven door mensen met een vlotte pen. Ben jij zo iemand, neem dan stante pede contact.

Wil je op een andere manier aan de gazet meewerken, foto’s maken, ze bussen? Hetzelfde devies: laat het ons weten.

Schrijf je maar één artikel per jaar, maak je maar één foto per jaar (maar dan liefst een geweldige)? Geen punt, we sluiten je in onze armen. Maar vijf artikels per nummer en een stuk of tien foto’s mag ook natuurlijk.

Centen hebben we niet, bij Gazet van Zurenborg werken alleen vrijwilligers. Je bent verzekerd, dat wel, en de Gazet vergoedt je kosten. We bieden wel duurzame vriendschap, eeuwige roem en jaarlijks een nieuwjaarsreceptie, waarover ze maanden later op de hoeken van de straten van Zurenborg nog spreken.

Beginnende redacteurs en fotografen krijgen richtlijnen mee en we geven ze feedback.

Overtuigd? Goesting? Schrijf een mail naar: onze redactie: redactie@gazetvanzurenborg.be of onze hoofdredacteur: jorg.pyl@hotmail.com.

Gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE

“Er wordt naar ons geluisterd”

PRATEN OVER HET PLEIN

In plaats van bij de pakken te blijven zitten, heeft een groep bewoners van de straten rond de Dageraadplaats het initiatief genomen om het gesprek aan te gaan met de bevoegde instanties. Dat heeft toch al wat opgeleverd, zegt Bart Steenhaut. (Marcel SCHOETERS)

“Je kan ofwel individueel blijven zeuren ofwel contact nemen”, zegt Bart, die als woordvoerder is aangeduid. “Wij hebben al twee keer een ontmoeting gehad met de wijkregisseur, we hebben gesproken met districtsburgemeester Paul Cordy, met de politie etc. Daar hebben we één ding van geleerd: er wordt naar ons geluisterd.”

“We zijn met wijkregisseur Mirjana over het plein gelopen en ze heeft foto’s gemaakt. Ze is zeer efficiënt en doortastend geweest. En er zijn al wat dingen in gang gezet. Zo zijn de glasbakken, die op de draaicirkel van het plein, voorlopig verplaatst naar de plek waar vroeger het pissijn was. Nu zou ook de grote betonnen plaat waar ze vroeger op stonden, en waar veel mensen over vallen, ook weg moeten.”

“Er zouden nieuwe banken besteld zijn en de frequentie van het opkuisen, momenteel enkel na de markt en na evenementen, zou worden verhoogd. Op het Coxplein in Borgerhout staat een doorzichtige container voor het grote vuil. We

willen proberen er ook zo een te krijgen. Vuil trekt vuil aan.”

“In het najaar zou het plein, d.w.z. het basketbalveld, worden heraangelegd, met een nieuwe laag, nieuwe goals en nieuwe lijnen.”

De bewonersgroep wil ook in gesprek gaan met de horeca, met name over de wildgroei aan terrasruimte. “Niemand van ons pleit voor een sluiting van de cafés”, zegt Bart. “Maar nu is dat een olievlek die ervoor zorgt dat jongeren blijven zitten. En er is meer handhaving nodig op het dealen, net zoals op het rondhangen van jongeren die zichzelf zijn gaan bevoorraden in nachtwinkels.”

TERRASSEN

“Wat is de meerwaarde van een terras op 5 januari als het regent? In kan me niet inbeelden dat je 5 man op je terras wil houden in de hoop dat ze nog iets drinken. En ruim die terrassen ’s avonds op. Heel wat zaken op het plein doen dat trouwens.”

Bart wil iedereen ook een goede raad

meegeven: bel in geval van overlast altijd de Blauwe Lijn. “De politie komt niet voor elk incident langs, maar ze worden allemaal bijgehouden in de statistieken en hoe meer er gemeld wordt, hoe hoger je komt op de rangorde.”

Bart herhaalt wat hij en de medebewoners ook al zeiden in de vorige” editie van de GvZ. “De algemene teneur is dat er sinds Covid meer overlast is op het plein.”

WIJKCOMITE

Het is de bedoeling dat alle vragen over de wijk worden doorgespeeld aan de wijkregisseur. “En wij pleiten ook voor een wijkcomité specifiek voor de Dageraadplaats. Dan krijg je een veel sterkere partner naar de overheid toe en kan je ook nog eens aanspraak maken op subsidies. Ik wil bij deze een warme oproep lanceren om toe te treden.”

Bart wijst er ook nog op dat de toelating om lawaai te maken bij evenementen loopt tot 24u. “Wanneer er later in de nacht klachten zijn over overlast, wordt er nogal vlug met die toelating gezwaaid”, zegt hij. “Ik heb vroeger nog mee de Zomer van Antwerpen georganiseerd. Om 22u was het afgelopen en om 22u45 was alles opgeruimd.”

TOILETTEN

Allicht is de Dageraadplaats geen alleenstaand geval. “Ik ben me ervan bewust dat er in Antwerpen pleinen zijn waar de overlast groter is en er zijn vast straten wat verderop waar mensen wonen die niet weten waar ik het nu over heb. Overdag is dit het

fijnste plein van Antwerpen, maar ‘s nachts is het sinds Covid geëscaleerd.”

Waar nog geen oplossing voor is gevonden, is het (gebrek aan) sanitair. “Dat is blijkbaar te duur”, zegt Bart. “Maar we denken wel dat het goed komt, al zal dat nog niet voor morgen zijn.” Hij wijst tot slot nog op enkele pijnpunten: de rommel van een ter ziele gegane horecazaak die al maanden is blijven liggen en een lading stenen ter hoogte ven het ex-pissijn.

De blauwe lijn 0800 123 12

Bart Steenhaut. Foto: Luc PANDELAERS

De Dageraadplaats in huidige toestand. Foto's: Luc PANDELAERS

Bewoners reageren gematigd positief, “maar het had veel beter gekund”

Heraanleg Cogels-Osylei gaat weldra van start

De Cogels-Osylei: ze wordt wel eens de Schoonste Straat van ’t Stad genoemd, maar wie er door rijdt met de auto of godbetert met de fiets kan maar beter zijn ogen op de weg houden want het wegdek lijkt er met de jaren steeds meer op de ergste kasseistroken van Parijs-Roubaix. De heraanleg wordt al een eeuwigheid aangekondigd maar nu gaat het er eindelijk van komen. Op maandag 6 mei beginnen officieel de werken. Wij gingen ons licht opsteken op het infomoment van district Berchem. (Luc PANDELAERS)

De werken zullen fasen verlopen. Eind maart wordt al gestart met nutswerken, onder meer om ondergrondse leidingen in kaart te brengen. De echte heraanleg begint op 6 mei tussen het rondpunt en het Ryckaertsplein. Die werken zouden duren tot eind 2024. In 2025 komt dan het stuk tussen het rondpunt en de Tramplaats aan de beurt. In de zomer van 2025 zou het hele project klaar moeten zijn.

GESCHEIDEN RIOLERINGSSTELSEL

Het wordt duidelijk meer dan een louter cosmetische renovatie. Niet enkel het wegdek en de voetpaden worden vernieuwd. Ook de riolering, de verlichting en de traminfrastructuur worden aangepakt. Water-Link gaat samen met Aquafin de huidige gemengde riolering vervangen door een gescheiden rioleringsstelsel

waarbij het afvalwater en het regenwater afzonderlijk worden afgevoerd. Voor de straatverlichting werd geopteerd voor energiezuinige LEDtechnologie maar de nieuwe verlichtingspalen zullen er grotendeels hetzelfde uitzien als de bestaande.

FIETSCOMFORT

Het grote werk zal de vernieuwing van de traminfrastructuur zijn. De Lijn had de straat graag geasfalteerd gezien want dat maakt het veel eenvoudiger (en goedkoper) om de tramsporen stabiel te verankeren, maar dat stuitte op een veto van de Stichting Erfgoed. De kasseien moesten blijven. Daarom werd er geopteerd voor prefab betonplaten die de volledige breedte van de rijweg overspannen. Daarop komen er naast de sporen doorgezaagde kasseien en op de fietssuggestiestroken van 1,30 meter breed

aan beide zijden platines (afgevlakte kasseien) die het fietscomfort moeten verhogen. Dat alles zou het eeuwige probleem moeten voorkomen van loskomende kasseien naast tramsporen (zie de nog niet zo lang geleden gerenoveerde Rolwagenstraat en Kleinebeerstraat). Aanvankelijk was het plan ook om de bovenleidingen die nu verankerd zijn in de voorgevels, via palen op het voetpad te verbinden. Maar daar kwam veel protest tegen omdat de voetpaden al aan de smalle kant zijn (en blijven). Daarom blijft de verankering in de voorgevels grotendeels behouden.

RONDPUNT

De meest opvallende verandering zal het verdwijnen van het rondpunt zijn. Daar komt terug een gewoon kruispunt. Daardoor kunnen de voetpaden plaatselijk verbreed worden en komt

er plaats voor plantsoentjes op de vier hoeken. Visueel is het rondpunt natuurlijk altijd een miskleun geweest. Maar nu krijgen we wel terug een loodrecht racetrack van 600 meter: de vraag stelt zich hoe de snelheidsbeperking van 30km/u zal gehandhaafd worden. Van vaste camera’s is er alvast geen sprake.

INFOMOMENT

Op 20 maart organiseerde het district Berchem een infomoment voor de omwonenden in de gebouwen van Syntra. Het ideale moment om te peilen naar de reacties van de bewoners zelf, want het is bekend dat daar een mondig en zelfs wat activistisch volkje woont, dat al tijdens de studiefase luid van zich had laten horen. De meeste reacties waren gematigd positief, enkel al omdat er nu eindelijk iets gebeurt met de straat. Maar de tweede reac -

Een rondpunt om 'U' tegen te zeggen. Foto: Diederik VAN WOENSEL

tie was steevast “maar het had toch veel beter gekund”. Alleen bleek dat “beter” niet voor iedereen hetzelfde te zijn. Zo was er lang discussie over of de hele straat parkeervrij moest worden. Bewoners die een eigen oprit hebben, waren daar doorgaans voor maar er zijn ook nogal wat kleine bedrijfjes gevestigd in de straat die niet willen dat hun klanten eindeloos rondjes moeten rijden op zoek naar een parkeerplaats. Een oplossing had kunnen zijn van de stelplaats van de

bussen, die in 2025 opgedoekt wordt, tijdelijk te promoveren tot wijkparking en dit in afwachting van de bouw van de grote ondergrondse parking op Nieuw-Zurenborg waarover al vijftien jaar gepalaverd wordt. Maar nu werd het gewoon afgevoerd met de woorden “er was geen draagvlak”. Ook over de bovenleidingen van de tram was er discussie. Bewoners bij wie de bovenleiding in de gevel verankerd zit, maken zich zorgen over de stabiliteit van hun gevel en de

rest wil het al smalle voetpad niet vol dikke palen zien staan.

MONOSPOOR

Maar de grootste wrevel viel toch te horen over de tramsporen. De straat is eigenlijk te smal voor een dubbel tramspoor, auto- en busverkeer en twee fietsstroken. Een enkel spoor had veel kunnen oplossen maar De Lijn, die al een dure heraanleg had moeten slikken vanwege het veto van Stichting Erfgoed, zette de hak-

ken in het zand. Jammer volgens de meeste aanwezigen, want er vielen zeker meer creatieve oplossingen te bedenken. Want nu wordt er een permanente conflictsituatie gecreëerd tussen trams en fietsers. De geplande fietsstroken worden 1,30 m breed, maar op het moment dat er een tram passeert blijft er maar 60 cm over. Je moet al een geharde citybike warrior zijn om daar niet bloednerveus van te worden.

Zijn die trappen dan zo erg?

De babbeltjes met mijn buurvrouw Sonja zijn vaak heel prettig. Nu is ze één en al verontwaardiging. Onderwerp van haar boosheid: de heraanleg van de Wolvenberg en dan vooral de trappen die de dagelijkse wandeling met haar hond zwaar bemoeilijken. Ik besluit de zaak te onderzoeken. Wat volgt is een poging om een beeld te schetsen van voor en na, voor en tegen en wat er leeft op dat stukje groen in onze buurt dat ons na aan het hart ligt. (Yo VAN DEN BULCK)

LIGGING

Natuurreservaat De Wolvenberg is een gebied van 10 à 15 hectaren. De hoofdingang bevindt zich op de hoek van de Singel en de Posthofbrug, achter het station van Berchem. Je kunt er een wandeling van 1,38 km maken, die je in ongeveer 21 minuten aflegt. Waterplanten, schietwilg, es, zomereik en amfibieën: al dat moois vind je in dit stedelijke natuurgebied, gelegen in de fossiele meander van de Schelde. En je treft er ook nog restanten van de fameuze Brialmontomwalling (1859) aan.

R.I.P. WOLVENBERG?

Hier volgt de tekst die buurvrouw Sonja (76) mij bezorgde: “Wolvenberg is niet meer. Gemiste kans voor de stad om een pareltje natuurbeleving te behouden en te koesteren. Het is nu een natuurbeleving op afstand. Je volgt een afgebakend pad waarvan de helft bestaat uit een constructie van trappen. Geen jonge of oude hond, geen jong kindje, geen oudere persoon of kinderwagen raakt hier op.

Een duur prestigeproject. VOOR WIE?

Voor de hond is geen boom te bespeuren, voor de wandelaar nergens aarde onder de voeten. Alles is netjes voorgekauwd. Ik denk dat we na het natuurherstelplan nog een mensherstelplan gaan nodig hebben. De Wolvenberg is geen natuurgebied meer. Het heet nu ”parkje”. Ik zie daar geen bank of stukje gras. “Goe bezig, Antwerpen.” We nemen de auto wel naar ... “Goed bezig Natuurpunt” Probeer ook nog eens aan de mens te denken, want ook dat is NATUUR!”

NOODKREET

Om die noodkreet te kaderen legde ik een aantal vragen voor aan Koen Van Keer, de coconservator van natuurreservaat Wolvenberg. Hij verleende graag zijn medewerking. Ik confronteerde hem o.a. met het probleem van de toegankelijkheid.

NATUURPUNT

Wat met de toegankelijkheid na de renovatiewerken? De trappen leveren problemen op voor mensen met kleine kinderen en buggy’s en voor (oude) mensen met honden?

Koen Van Keer: ”Ja, we zijn ons daarvan bewust. Het district Berchem organiseerde in juni 2021

een bevraging van Wolvenbergbezoekers. Als belangrijke klacht kwam de geluidsoverlast naar boven. De stad, die eigenaar is van de gronden, vatte het plan op om een deel van de paden te verleggen naar achter het talud (tussen het laaggelegen deel op de Wolvenberg en de ring/ spoorweg). Een noodzakelijk gevolg daarvan (als we tenminste het hele gebied niet wilden herinrichten, grondverzet incluis) is dat de hoogteverschillen overbrugd moesten worden met trappen.

Omdat er paden bijkwamen, moesten er ook paden verdwijnen. Het zou immers niet verantwoord zijn om dit kleine natuurreservaatje helemaal vol paden te leggen.

Stad, district en Natuurpunt zijn zich ervan bewust dat niet het hele gebied toegankelijk is voor iedereen. Het moet wel gezegd dat bepaalde delen vroeger – minstens in bepaalde periodes – ook nauwelijks toegankelijk waren voor bv. rolstoelgebruikers of zelfs mensen met buggy’s. Goed nieuws is dat stad en district in het Natuurpark Wolvenberg (zone tussen de voetgangersbrug en Grote Steenweg) een nieuwe, volledig toegankelijke wandelruimte bij creëerden. Een deel van de recreatie kan daardoor in het Natuurpark plaatsvinden en zo het beschermde natuurreservaat enigszins ontlasten Zoals overal in de stad moest ook hier een evenwicht gevonden worden tussen verschillende functies: natuur, erfgoed, recreatie,…”

Het nieuwe deel waar u van spreekt (Natuurpark Wolvenberg) ligt voor een aantal mensen wel weer wat verderop. Misschien geraken ze daar niet zo makkelijk?

Koen Van Keer: “Dat vind ik toch relatief. Het natuurpark ligt vlak naast het natuurreservaat, dus de afstanden blijven relatief beperkt. Veel hangt af vanwaar je komt. Voor mensen die via de voetgangersbrug komen en mensen die van de kant van de Grote Steenweg komen, is het natuurpark zelfs dichterbij dan het reservaat.”

Wanneer zijn de werken afgelopen?

Koen Van Keer: “De werken worden eind maart opgeleverd. De aannemer moet nog een aantal zaken aanpassen: bv. op sommige plaatsen blijft nog te veel water op de paden staan en de paaltjes met touw komen op sommige plaatsen los. Ook komen er nog mooie borden die de bezoeker informeren over de aanwezige natuur.”

Worden er nog omheiningen aangelegd aan de verhoogde terrassen zodat de kindjes er niet afvallen?

Koen Van Keer: “Tussen de hoge leuningen aan de uitkijkpunten worden in de komende weken nog stevige netten gespannen. De vlonderpaden zijn aangelegd in natte zones van het natuurreservaat, zoals dat in Antwerpen ook in parkgebieden als het Rivierenhof of Park Groot Schijn gebeurd is. Gezien de beperkte valhoogte en voldoende breedte van het pad kan dit zonder balustrade. Er wordt steeds een geleidende rand voorzien op de vlonders. Enkel aan de trappen, steile hellingen, uitkijkpunten en de meest waardevolle natuurzones wordt een balustrade voorzien als trapleuning, steun of afscheiding.”

BESLUIT

Het is natuurlijk fantastisch dat er wordt geïnvesteerd in het weinige groen dat in de omgeving van Zurenborg te vinden is. En het is moeilijk om voor iedereen goed te doen. De bevraging van de gebruikers is een goeie zaak, maar de vraag is of er grondig genoeg nagedacht is, om met de wensen van de heel diverse doelgroepen rekening te houden. Nu lijkt het alsof vooral het verminderen van de geluidsoverlast als norm werd gebruikt en dat andere aspecten wat verwaarloosd werden.

De Wolvenberg leerde ik vooral kennen tijdens de lockdown en ineens heel grondig. Ik had soms de indruk een relatie met elke boom afzonderlijk op te bouwen. Ik leerde er ook van houden en nu als kersverse oma moet ik mijn relatie ermee even aanpassen. Als persoon met een beperking moet ik iemand meenemen om met de buggy en de kleinzoon de trappen aan te kunnen. Mijn grootouderhart is ook niet gerust in ‘de beperkte valhoogte’ van de terrassen. Ook daar is assistentie nodig voor een tweejarige die op ontdekking gaat en al dikwijls sneller is dan zijn oma. Geluidsoverlast zal ons gelukkig bespaard blijven.”

De gegevens over buurvrouw Sonja zijn bekend bij de redactie.

Het natuurreservaat de Wolvenberg. Foto: Dani VAN REMOORTEL

Veel trappen in de Wolvenberg. Foto: Dani VAN REMOORTEL

DE ANTWERPSE POLITIE WAAKT

Niet dat we er voorstander van waren. Niet dat we erom gevraagd hadden. Niet dat we de bangsten van de stad waren. Niet dat we ze zo graag zagen (komen). Niets van dat alles lag aan de basis van het feit dat het ‘mastergebouw’ van de Antwerpse politie net aan de rand van onze wijk werd neergepoot.

(Marc SWYNGEDOUW )

We hebben even gemord over mogelijk verhoogde verkeersdrukte, over te veel zwaailichten en sirenes, maar susten onszelf met de gedachte dat het toch niet veel erger kon worden dan de Plantin en Moretuslei toch al was. Al vonden en vinden we het gebouw nog altijd poeplekijk – het is gewoon een blokkendoos zoals daar dertien van in een dozijn zijn, maar ook daar valt mee te leven.

We beslisten dan maar om ze met open armen te ontvangen, die politiejongens en -meisjes, want er zat natuurlijk ook een goeie kant aan (dachten we). Alle politie die Antwerpen rijk is staat vanaf heden steeds tot onze dienst. En aangezien Antwerpen uitgerust is met meer politieagenten per duizend inwoners dan menig andere grootstad in de wereld, zou onze veiligheid zeker gegarandeerd zijn.

En dat bleek… inderdaad het geval te zijn. Neem bijvoorbeeld de doortastende aanpak van het zwerfvuil. Op de hoek van de Stierstraat en de Dageraadplaats blijft dat zwerfvuil nochtans rustig welig verder tieren. Wel ruimt de stad geregeld en snel op waar dat echt nodig is. Zoals wanneer sluikstorters hun afval niet in een private container konden dumpen. Gelukkig vernemen we langs de GvZ (feb-mrt 24) dat er een krachtig en lik-op-stuk beleid uitgebouwd is om de zwerfvuiluitwassen van de “te geef cultuur” op publieke plaatsen in de wijk tegen te gaan.

Dit voorbeeld staat niet op zich. Proefondervindelijk ervaarde ondergetekende hoe er opnieuw nauwlettend wordt toegekeken dat het verkeersreglement op Zurenborg wordt gerespecteerd. Ik had me onlangs nietsvermoedend per fiets

richting het kruispunt van de Oostenstraat met de Van den Nestlei begeven. Daar kwam ik samen met een typische vriendelijke bakfietsvrouw uit de buurt voor het rode licht te staan. Het voetgangerslicht springt voor dat van de auto’s op groen en ik maak aanstalten om door (het roodlicht van de auto’s) te fietsen. De gil van de bakfietsvrouw zorgt echter dat ik mijn remmen dichtgooi voor ik het rode licht passeer. Ze had me gered van een boete van € 180! Op de Van den Nestlei onder de brug stond een politiecombi opgesteld om iedere fietser die het waagde te vertrekken wanneer het groen licht is voor de voetgangers maar nog rood voor auto’s, onverdroten op de bon te slingeren à € 180 per boosdoener, zoals de bakfietsvrouw effectief had mogen ondervinden. Dat noemen we ten minste effectief veiligheidsbevorderend optreden. Hier wordt met ijver en op doordachte wijze de veiligheid van de fietsers die vanuit de Oostenstraat komen, gegarandeerd. De fietser die vanuit de andere kant komt (de Baron Joostensstraat) heeft hier echter geen baat bij omdat daar het rode licht voor auto’s en fietsers gelijktijdig met het voetgangersgroen op oranje knipperlicht gaat – en dus langs die kant fietsers en voetgangers gelijktijdig over mogen. Nog meer actie kwam me ter ore. Een

oude gewoonte werd in ere hersteld, nadat die – wegens te weinig agenten op Zurenborg? – geruime tijd niet meer in zwang was. Onze Antwerpse politie kent haar klassiekers! Je mag op het fietspad aan de kant van de Delhaize enkel richting Binnensingel fietsen, zelfs al is er een stuk fietspad aan diezelfde zijde van de baan tussen de Raafstraat en de lichten van het kruispunt met de Kroonstraat in, waar je in beide richtingen mag fietsen. Nu zijn er onverlaten die het toch wagen de ca. 150m tussen de lichten op het kruispunt met de Kroonstraat en de Delhaize al fietsend tegen de richting af te leggen. Dat is dus buiten de Antwerpse politie gerekend! Die stelt zich blijkbaar ook hier wel eens met een combi op, met de bon tot gevolg voor die ploerten! Ook deze actie getuigt van een weloverwogen prioritering. Ik hoor het een woordvoerder van de Antwerpse politie al zeggen: “De fietsers staan niet boven de verkeerswetgeving. Ze brengen de voetgangers en de tegenliggers in gevaar. Ze moeten maar oversteken aan de Kroonstraat en opnieuw oversteken aan de Provinciestraat – dan kunnen ze zonder problemen aan de zijde van de Delhaize verder fietsen in de juiste richting. Het alternatief is aanwezig, nu er nog voor zorgen dat het gebruikt wordt. Daar zijn we mee bezig.” Vermoedelijk is een tekort aan manschappen de oorzaak dat een dergelijk fietsbeleid niet overal in Antwerpen wordt geprioriteerd door de Antwerpse politie. De locatie van het nieuwe politiegebouw levert dus echt wat op voor Zurenborg.

Het komt er nu op aan om de kordate aanpak die voortvloeit uit de aanwezigheid van al die politie en het Mastergebouw tegenover de fietsparking van Berchem-station verder een positieve swing te geven om eindelijk korte metten te maken met de fietsendiefstalplaag daar. Misschien kan men vanuit het Mastergebouw (bovenste verdieping?) inspiratie opdoen bij de collega’s van de parking, meer bepaald deze van wat zich de stad (!) Kortrijk noemt. Daar zet de politiezone Vlas een speciale patrouille ‘veloflikken’ in tegen fietsdiefstallen. Ze betrapten er al 33 fietsdieven van wie er 13 effectief aangehouden zijn, meldt De Standaard (09.03.24). Samenwerken en een cameranetwerk zijn de boodschap. Wellicht zijn die boefjes in West-Vlaanderen wel wat minder gevaarlijk dan die van Antwerpen, maar met ons ‘fast respons team’ dat ook in het Mastergebouw van de Antwerpse politie huist, moet het toch lukken, dachten we. Een en ander zou het veiligheidsgevoel van de Zurenborg(st)er nog verder verhogen.

De politie waakt over de fietsen. Foto: Luc PANDELAERS

Kruispunt Oostenstraat met Van den Nestlei. Foto: Luc PANDELAERS

OUDER WORDEN IN ZURENBORG

“De karavaan gaat zo snel als de traagste kameel”

Ouderen zijn een beetje een vergeten groep in onze maatschappij. Nochtans zijn we in België al met meer dan 20 %. En 40 % van de kiezers is 60 plus. Hoe komt het dat we zo weinig aandacht krijgen, dat we zelfs geen eigen minister hebben, terwijl er wel één voor dierenwelzijn bestaat?

(Renee DUFAIT)

Ouder worden is onvermijdelijk als je het geluk hebt een tijdje te leven. Nochtans betekent oud worden een flink verlies van sociale status. Niet alleen door het gepensioneerd zijn (wat voor sommigen gelijkstaat met ‘nutteloos’, ‘alleen nog een maatschappelijke kost’), maar ook door de pijnlijk zichtbare lichamelijke aftakeling.

Veel 80-plussers zijn van een minder mondige generatie: een generatie die vaak niet heeft mogen studeren en die het aanvankelijk materieel niet breed had en die dus weinig eisend is. Nu is echter de baby-boom-generatie

ook stilaan bejaard en deze generatie heeft in de jaren ’60 gestreden voor levenskunst, vrijheid, vrouwenrechten enz. Deze generatie wil nog steeds een betere wereld, maar wordt ook onvoldoende gehoord.

De nog vitale ouderen doen vaak vrijwilligerswerk en vangen kleinkinderen op. Sommigen echter raken geïsoleerd door de mantelzorg over hun partner of allerlei gezondheids-, eenzaamheids- en soms financiële problemen. Daardoor laten ze zich ook onvoldoende horen. De hoogbejaarde ouderen ondergaan het verlies van spier- en hersencapaciteit, waardoor ze trager worden en hun strijdbaarheid nodig hebben om gewoon te overleven. Ook zij kunnen zich niet laten horen op de ‘barricade’. Wat houdt de oudere aan het levenseinde over? Zijn stem, zijn mening, zijn inzichten, zijn kennis, zijn ervaring, zijn geestelijke bagage, zijn waarden! Toch worden ouderen in onze maatschappij niet geëerd als ‘bronnen van levenservaring en wijsheid’ terwijl het juist dat is wat senioren te bieden hebben.

Zij zijn in het algemeen, ondanks

verdrietige verlieservaringen, gelukkiger en tevredener dan jongere mensen. Ze zijn meer positief ingesteld, hebben minder stress en woede. Ze komen meer op tegen onrecht. Een maatschappij met veel ouderen, hoeft er dus niet slecht uit te zien!

Ouderen zouden ook meer naar waarde geschat worden als de uitwisseling tussen generaties beter zou zijn. Een oudere zou bijvoorbeeld buddy kunnen zijn over een studerende of solliciterende jongere en dat kan enkele jaren later omgekeerd worden. Ook woonstraten met burgerhuizen bieden een goede gelegenheid tot intergenerationeel contact, mits overwinnen van wat schroom. In elke maatschappij, zeker waar zowel jongeren, ouderen, chronisch zieken, gehandicapten, enz. een plaatsje krijgen “gaat de karavaan maar zo snel als de traagste kameel”. Helaas vergeten sommigen dat ook zij op een dag ‘de traagste kameel’ in de karavaan kunnen worden en dat wanneer men de traagste niet beschermt, er op de duur maar een heel korte karavaan overblijft.

Is Zurenborg nog synoniem voor burenzorg?

En hoe is het om ouder te worden in Zurenborg? Is Zurenborg een ‘zorgzame buurt’? Voldoet Zurenborg aan de behoeften van ouderen op gebied van mobiliteit, ruimtelijke ordening, huisvesting, dienstencentra, woonzorgcentra, veiligheid, verzorging, sport, ontspanning, sociale contacten en digitale inclusie? Voor de nog mobiele oudere is er heel wat: openbaar vervoer, deelauto’s en deelfietsen, een centraal plein, horeca, dokterspraktijken, straatfeesten, gemakkelijk burencontact in de straten, Hoplr, een wijkkrant en zwembaden nabij. Ook cultuur en ziekenhuizen zijn niet ver weg.

PIJNPUNTEN

Minpunten in Zurenborg (voor iedereen, maar zeker voor degenen die minder mobiel zijn!) : de chaotische aanleg van het Ryckaertsplein, met de minuscule perrons en wachthokjes voor de trams en bussen en het moeilijk toegankelijke station waar geen liften voorzien zijn waarmee ook personen met rollators, rolstoelen of kinderwagens bij de sporen kunnen komen. Ook is er het bijna onbereikbare groen van de Wolvenberg, het gebrek aan een dienstencentrum of buurthuis voor ontspanning en vormende activiteiten. Zeker een senioreninformatieblad, seniorentelefoon, duidelijkheid over praktische voorzieningen, thuisbezoek tegen vereenzaming en psychologische hulp zijn zaken waarvan we alleen maar kunnen dromen. De hoogbejaarde Zurenborger kan bijna niet anders dan verhuizen als hij comfortabel wil wonen: er zijn hier zeer weinig appartementsgebouwen en geen assistentiewoningen of woonzorgcentra. Laat ons hopen dat dit in Nieuw Zurenborg wel het geval zal zijn zodat ook ouderen in de wijk kunnen blijven! Is het mogelijk om inspraak te hebben in Zurenborg? Kunnen ouderen hier nog een betekenis hebben?

Zij kunnen zich laten horen via lezersbrieven, participatie aan TVen radioprogramma’s, bewonersvergaderingen en seniorenadviesraden. In het Antwerpse deel van Zurenborg is er ook inspraak via de ‘burgerbegroting’. Vooral belangrijk is het om op 13 oktober nog te gaan stemmen voor de gemeenteraadsverkiezingen, zelfs al is de stemplicht afgeschaft! Maar opgelet: er zijn helaas weinig partijen en politici die opkomen voor de noden van senioren. Informeer u door het partijprogramma te lezen en te gaan luisteren in de districtsraad! Eén belangrijke mogelijkheid voor inspraak is de ‘Seniorenraad’. Zurenborg valt gedeeltelijk onder het district Antwerpen en gedeeltelijk onder het district Berchem. Dus het heeft twee seniorenraden. Een seniorenraad is een lokaal overlegorgaan over thema’s die van belang zijn voor ouderen. In seniorenraden zetelen de schepen voor senioren, een consulente, de vertegenwoordigers van de plaatselijke verenigingen, de dienstencentra, en een aantal onafhankelijken.

De seniorenraad van Berchem gaf in de laatste legislaturen advies aan het district over het openbaar domein, groen, veiligheid en mobiliteit, mantelzorgpremie, behoud van bankautomaten en loketten, culturele activiteiten, openbaar vervoer, seniorentickets voor tram en trein, taxicheques, sorteerstraten, voetpaden, zitbanken en plaspunten, verkeerssignalisatie, enz. Ze maakten een memorandum op met aandachtspunten voor de Berchemse politieke partijen.

Momenteel krijgt de seniorenraad van Berchem soms ondersteuning door schepen Buket Karaka (van CD&V, voor senioren, cultuur, diversiteit en samenleven). De begeleiding was optimaal in de vorige bestuursperiode met een geëngageerde schepen en consulente. In de legislatuur 2019 - 2024 hebben de raadsleden, noodgedwongen, op eigen kracht en

Een pijnpunt: smalle opstapplaats Ryckaertsplein.

Foto: Renee DUFAIT

met een administratief medewerker, het werk zo goed mogelijk verdergezet. Laat ons hopen dat bij het volgende districtsbestuur er een districtscollege zal zijn dat voor de senioren opkomt. We kunnen alvast de versterking van een aantal dynamische raadsleden goed gebruiken!

Contactpunt voor het district Berchem is onze secretaris: frankyvermeulen78@gmail.com

Voor de seniorenraad van het district Antwerpen laten we de voorzitter, Arlette Van Assel, ook wonend in Zurenborg, aan het woord: “We werken met een actieve kerngroep die regelmatig overleg heeft met de bevoegde schepen Tom Van den Borne en een ambtenaar die tijdelijk de taak van seniorenconsulent erbij genomen heeft. Het gaat niet alleen om adviezen, maar door de korte lijnen en de goede communicatie worden ook signalen die het wonen en welzijn van senioren kunnen verbeteren, opgepakt. Op basis van onze ervaringen hebben we voor de volgende bestuursperiode een ‘memorandum’ opgesteld. Kernachtig samengevat komt het hierop neer :

- We willen dat de seniorenraad een plek blijft houden in het lokale beleid en er regelmatig contact is met het districtsbestuur.

- We vragen aandacht voor de communicatie met senioren. Een duidelijk en toegankelijk overzicht (niet alleen digitaal, maar ook op papier) voor welke dingen je waar terecht kunt bijv. premies om je woning aan te passen, ontmoetingsmogelijkheden, sportfaciliteiten enz.

- We willen inspraak in het verbeteren van de kwaliteit van het openbaar domein. Daarbij valt te denken aan: voldoende rustbanken, vermijden van hindernissen op voetpaden bijv. door achtergelaten steps of verkeersborden. Als bepaalde problemen rond openbaar vervoer de bevoegdheid van het District overstijgen vragen we of zij die signalen doorgeven aan het niveau waarop er wel overleg is met bijv. de Lijn.

- De seniorenraad onderstreept het belang van senioren- en buurtverenigingen die een belangrijke rol spelen bij het organiseren van culturele- en vrijetijdsactiviteiten op maat van senioren bijv. overdag en betaalbaar.

Wil je graag de volledige tekst van het memorandum. Een mailtje naar de voorzitter volstaat!

Arlette.vanassel@gmail.com.”

Laat ons, zoals Flip Voets, de pas overleden senior journalist uit Zurenborg, ons toewenste: “Blijven hopen op een betere wereld.” Ook voor senioren.

Meer informatie is te vinden op de websites ‘senioren’ van de districten Antwerpen en Berchem:

www.antwerpen.be/nl/overzicht/ district-berchem-1/senioren

www.antwerpen.be/nl/overzicht/ district-antwerpen-1/senioren

SENIOREN LAAT VAN U HOREN!

Bent u dynamisch en sociaalvoelend?

Kom mee de seniorenraad versterken om op te komen voor de belangen van de senioren!

Perron Ryckaertsplein. Foto: Renee DUFAIT

Het EK voetbal komt terug op groot scherm

Na zes jaar weer Rode Duivels op de Dageraadplaats

Zeezicht is niet enkel een huis van vertrouwen maar ook de bakermat van Allemaal Samen! Tous Ensemble!, de officiële supportersclub van de Rode Duivels van Antwerpen die in 2012 werd opgericht door David Joris, Frans Terpstra en Hans Koeken. Na een onderbreking van zes jaar brengen zij opnieuw een groot scherm op het plein waarop alvast alle matchen van de Rode Duivels zullen te zien zijn. We gingen ons licht opsteken bij medeorganisator David Joris. (Luc PANDELAERS)

Na een paar succesvolle edities van het EK en het WK die veel volk naar de Dageraadplaats lokten werd deze prille traditie noodgedwongen on hold gezet omwille van de corona-epidemie en daarna door de onzalige beslissing van de UEFA om het WK tijdens de winter in Quatar te laten spelen. Maar op 17 juni zal de eerste match van de Rode Duivels weer in volle glorie en op groot scherm te zien zijn.

Is dat een initiatief van de stad Antwerpen? David Joris: “Neen, dat wordt helemaal georganiseerd door de supportersclub. Wij krijgen wel een beperkte subsidie en logistieke steun van het district maar het meeste werk gebeurt door vrijwilligers. Dat is een hele organisatie: we moeten onder meer zorgen voor security en we moeten het ook financieel rond krijgen. Het blijft een gratis evenement voor iedereen en ons budget moet dus voornamelijk komen van de drankverkoop op het plein. Daarom brengen we ook enkel de wedstrijden van de Rode Duivels. Daar hebben we ons in het verleden aan mispakt: toen brachten we ook de halve finales en de finale maar eenmaal de Belgen uitgeschakeld waren werd de opkomst een stuk lager en dat heeft ons wel een financiële kater bezorgd. Voorlopig staan dus enkel de wedstrijden van 17, 22 en 26 juni vast. Maar het motto van Zeezicht is niet voor niets “alle dagen hopen”. Misschien volgt er nog een Belgische kwart-, halve en, waarom niet, finale!”

Hoeveel volk verwachten jullie voor die eerste wedstrijden?

David Joris: “In het verleden hadden we voor de topwedstrijden toch een 5000 man. Dat zou nu meer kunnen worden want het stadsbestuur heeft het aantal grote schermen beperkt. In district Antwerpen komt er enkel een op de Scheldekaaien en op de Dageraadplaats en niet meer in Park Spoor Noord. En in het Boelaerpark (district Borgerhout) zijn er maar 1000 plaatsen voorzien. Daarom zal het district de straten die uitkomen op de Dageraadplaats deels afsluiten en daar fietsenrekken plaatsen.”

Dat beloven véél pintjes te worden… David Joris: “Ja, en we komen ook met een primeur voor Zurenborg. Net zoals op de grote festivals gaan we werken met herbruikbare bekers. We hebben er al 15.000 besteld bij een firma die ze ongewassen terugneemt wat de mensen aan de tap een hoop werk bespaart.”

ACHTENVEERTIG JAAR ZEEZICHT

Intussen is partner-in-crime Babs Cossaer er bij komen zitten met de vraag om ook wat reclame te maken voor de Zeezichtfeesten tijdens het lang weekend van Hemelvaart. Babs Cossaer: “We zijn ons nu al mentaal en praktisch aan het voorbereiden op het grote feest wanneer Zeezicht binnen twee jaar zijn vijftigste verjaardag zal vieren. Dat wordt gegarandeerd een gigantisch feest met een groot podium op het plein. Maar dit jaar

plannen we zoals steeds allerhande festiviteiten: kinderanimatie, playbackshows voor kinderen en volwassenen en live concerten. Vooral de playbackshows voor kinderen zijn steeds weer een groot succes. Wij hebben doorheen de jaren ettelijke dozen met pruiken en verkleedkleren verzameld en een van onze medewerksters is heel goed in het oppeppen en voorbereiden van de kinderen. Belangstellenden kunnen zichzelf of hun kinderen nu al inschrijven op cafe@cafezeezicht.be. Voor het podium hebben we alvast de Mechelse band Frog en Jackson Jeffrey Jackson geboekt. Het volledige programma zal trouwens te vinden zijn op Instagram en onze Facebookpagina. Wij kijken er nu al naar uit om weer een hoop oude klanten terug te zien die ons bij dat soort gelegenheden steeds weer weten terug te vinden. Nu alleen nog duimen voor mooi weer. Ook in juni natuurlijk, samen met topprestaties van Lukaku, De Bruyne en de rest. Wij willen geen drie matchen zien maar zes!”

Mail ons uw nieuws door

Omdat de redactie niet alles weet, vragen wij u om uw initiatieven, straatfeesten, tentoonstellingen, concerten, nieuwe handelszaken, enz. aan ons te melden, liefst twee maand op voorhand, dan publiceren wij graag uw item in onze krant. Indien later, proberen wij wat mogelijk is. Het is uw krant, het is uw nieuws.

Babs en David van het Zeezicht. Foto: Luc PANDELAERS

Van buitenaf bekeken

Ik ben hier al twintig jaar toerist

Jarenlang was ze mijn collega op het radionieuws. Ooit hebben we samen op Radio1 “De Wandelgangen” gepresenteerd, de voorloper van “De Wereld Vandaag”. Trui De Maré heet ze. “Mijn naam schrijf je in drie woorden, met vooral een é op het einde. Ik kon al in het eerste leerjaar e accent aigu zeggen, een hele mondvol voor een zesjarige”. Ze komt vaak op Zurenborg en een van die dagen heb ik met haar afgesproken. (Guy POPPE)

“Ik ben hier al twintig jaar toerist ”. Dat is Trui De Maré haar beginzin. Hoe sterk kan iemand die de wijk van buitenaf bekijkt van wal steken.

“Ik woon hier nog maar een jaar of zestien, zeventien” repliceert de man, die haar al die jaren geïnspireerd heeft om geregeld naar Zurenborg af te zakken. Uiteindelijk blijken het achttien jaar te zijn. “Maar we kwamen daarvoor ook al naar hier, om iets te eten in de Brasserie Van Loock (noot: nu May’s)”. Goed, dat is dan twintig.

“Ik ken niets van de geschiedenis van de wijk ”, gaat Trui ootmoedig voort, een tweede kernzin in haar verhaal. Vooral de geneugten van het leven doet ze alle eer aan, als ze naar

Zurenborg komt. “Bakkerij Domestic natuurlijk, en ik kom zo graag bij Cole iets kopen. De eigenaar kan zo uitnodigend vertellen over al dat lekkers dat hij te koop stelt, die gerechten die hij zelf gemaakt heeft. Tegen het einde van de dag zit hij dan wat te kletsen met tja, vrienden van hem zeker, die daar op een stoeltje in de hoek zijn gaan zitten. Niet aan te weerstaan. Maar dat is te veel reclame, zeker? ” We zijn het er gauw over eens dat, met dit onderdeel van het gesprek eenmaal afgedrukt in Gazet van Zurenborg, we met de krant in de hand naar de traiteurszaak trekken om de prijs van de advertentie op te voeren.

Gent “ ’t Is piepklein bij hem,” zo verwijst Trui naar de benedenverdieping waar haar partner woont maar na enig gepruttel van hem geeft ze toe dat ze verknocht is aan Gent. “Ik ben er jaren geleden aangespoeld en mijn hele sociale leven speelt zich daar af, theater, schaatsen, mijn West-Vlaamse vriendenkring, en ik ben dichter bij de familie, als ik een keer ziek ben. Merkwaardig hoeveel West-Vlamingen er in Gent blijven hangen, je hoort er meer West-Vlaams dan Gents.” Bovendien woont Trui er sinds kort op een flat met een fenomenaal zicht op de drie torens van Gent, het Belfort, de St.-Niklaaskerk en SintBaafs. “Ja, qua uitzicht zou ik er niet op verbeteren, zoiets heb ik niet in Zurenborg, hé”.

Brugge

Gepokt en gemazeld in Gent maar afkomstig van Brugge. Van buurgemeente Loppem dan wel. Trui haar ouders woonden er op de boerderij van de abdijschool van Zevenkerken. Toen Prins Laurent er bij de benedictijnen op school zat, liep hij wel eens bij Trui haar moeder binnen. Met haar kon hij Frans praten, want ze had haar lagere middelbare school in Moeskroen gedaan. “Ongelukkige jongen, is hier niet op zijn plaats”, kreeg Trui te horen. Jan Ceulemans kwam er aardbeien kopen. In het seizoen bracht ze er soms voor mij mee toen ik nog op de radioredactie werkte. Mijn afscheidsgeschenk in mei 2007 was … een bakje aardbeien, recht van het veld, ze wist perfect hoe ze me kon verwennen.

Dat Trui de legendarische Brugse voetbalinternational ter sprake brengt, is geen toeval. “Als we met de fiets naar school reden, kwamen we voorbij de Klokke (noot: het oude stadion van Club Brugge) en konden we aan de auto’s die voor het café van de zus van Raoul Lambert (noot: onovertroffen spits van Club in de jaren zestig en zeventig) geparkeerd stonden, merken wie er binnen zat. We waren zot van Club”. Nu nog heeft ze een abonnement. We moeten het gesprek overigens afronden, want ze moet nog de trein op, om op tijd te zijn voor de match tegen Eupen. Als ik haar als Antwerpsupporter een smadelijke nederlaag toewens, bekoelt het gesprek heel even.

Brugge, Gent, Antwerpen, de Drie Zustersteden. Volkomen verschillende entiteiten in Trui haar leven, er is geen onderlinge band.

Heerlijk slapen

“ Weet je wat ook heerlijk is aan Zurenborg? ’s Nachts nauwelijks een auto die langsrijdt. Heerlijk rustig slapen”. Handig ook op Zurenborg, vindt Trui, is dat ze dicht bij het station verblijft. Als ze vanuit Berchem naar de VRT rijdt, dan stapt ze in Mechelen over op de stoptrein die het station van Meiser aandoet, vlak bij het omroepgebouw.

’t Is niet allemaal rozengeur en maneschijn in de wijk, er zijn ook negatieve punten. Als ze ’s ochtends met haar fiets naar het station rijdt, dan loopt ze het risico om lek te rijden aan de glasbol op de Dageraadplaats. “Er slingeren daar vaak kapotte glazen rond ”. Ook is het oppassen voor onverwachts overstekende kinderen die van de speeltuigen komen. “Kijk, die rijdt veel te snel ”, wijst ze me op een sportief geklede jongeman, die in een hoog tempo langs het terras fietst.

Brompton

Zurenborg is één zaak maar dat houdt niet in dat Trui haar interesseveld uitgebreid heeft tot heel Antwerpen. Af en toe pakt ze een tentoonstelling mee, dat wel, en een voorstelling in De Roma, en, ho ja, er is De Geus, de fietsenzaak op de Marnixplaats. Daar herstellen ze indien nodig haar brompton, de plooifiets die ze altijd bij de hand heeft. Op 3 juni 2018 schopt ze het op Sint-Andries overigens tot Benelux kampioen bromptonrijden. In die wedstrijd moet je aan de start komen in kantoorkledij, met das, en een geplooide fiets, die je eerst rijklaar moet maken voor je aan de tijdrit begint.

Als ik Trui De Maré waarschuw dat z e de trein die ze op het oog heeft -Club-Eupen! De aftrap komt zienderogen dichterbij!- nooit meer kan halen, is haar antwoord meteen klaar: “Ha, nee? Met mijn fiets? ”. “Regenachtig Gent ”, meldt ze me wat later. Ik lees haar boodschap op een zonnig terras op Zurenborg.

Trui De Maré. Foto: Jerry Koninckx

“Bij mijn eerste bezoek aan een frituur was ik in shock”

Belgisch/Duitse Laura en Colombiaanse Andrés wonen nog eventjes op de Van den Nestlei

Laura Kutz en Andrés Vásquez-Quintero wonen met zoontje Samuel in een benedenappartement op de Van den Nestlei, dat lang geleden een winkel was waar altijd een (namaak) skelet in de etalage stond. Zo lang hun in aanbouw zijnde woning in Sint-Job nog niet af is, passen zij dus perfect in deze rubriek. En Laura is zelf al een product van een grenzeloze liefde. (Marcel SCHOETERS)

Laura is in Duitsland geboren uit een Vlaamse moeder en een Duitse vader. Ze heeft er tot haar 1,5 jaar trouwens gewoond, met name in de buurt van München. Toen is ze met haar ouders terecht gekomen in Gooreind. Ze studeerde Rechten in Antwerpen en is als advocate gespecialiseerd in zaken als huur, jeugd en echtscheidingen.

Het was tijdens haar Erasmusperiode aan de universiteit van

het Zwitserse Neuchâtel dat ze de Colombiaanse Andrés leerde kennen. Hij is ingenieur en assistent-professor aan de UGent en leidt daarnaast de start-up Azalea Vision. Het bedrijf ontwikkelt ‘slimme’ contactlenzen die bepaalde oogproblemen helpen oplossen.

“Andrés was daar bezig met zijn doctoraat”, zegt Laura. “Ik moest na Erasmus terug naar België, maar hij is daar nog 3 jaar gebleven. We zijn

Sergie Van den Borne en Suzanne Janssens Opticien - Optometrist

Dageraadplaats 12 2018 Antwerpen

tel : 03/235 16 35

optiekdedageraad@telenet.be

OPENINGSUREN

MAANDAG 10 uur tot 13 uur

DINSDAG 10 uur tot 18 uur

WOENSDAG 10 uur tot 18 uur

DONDERDAG 10 uur tot 18 uur

VRIJDAG 10 uur tot 18 uur

ZATERDAG 10 uur tot 13 uur

contact blijven houden en uiteindelijk is hij dan voor een jaar naar Eindhoven gekomen, wat de relatie na een jaar van heen en weer vliegen makkelijker maakte.”

KRAP

Laura wilde een stek in de stad waar zij haar werk had, en zij was het die in 2015 het appartement kocht. In juli 2022 werd Samuel geboren. In huize Vásquez-Quintero-Kutz wordt dus Spaans, Nederlands en Engels gesproken en met de Duitse opa ook nog eens Duits.

Sinds de geboorte van Samuel en met een tweede telg op komst, wordt het in het 75m² grote appartement toch te krap, vandaar de trek naar buiten. Vanuit Sint-Job zal Andrés wat langer moeten pendelen naar Gent, maar voor Laura maakt het niet zo veel uit, omdat ze ook nu voor haar job veel moet rondrijden.

Hoewel ze momenteel gevestigd zijn in de periferie van Zurenborg, maken ze toch gebruik van de faciliteiten die de wijk te bieden heeft. Laura noemt o.m. het speeltuintje op de Dageraadplaats en restaurants als Tranquilo, het Strand van Oostende, Zeezicht, Petit Boeuf en Bellini.

Hoe ervaart een Colombiaan België, willen we weten?

Andrés: “Ik had voor ik hier naartoe kwam ook al in Frankrijk, Nederland en Zwitserland gewoond, maar over België wist ik niet zoveel. In vergelijking met Nederland, vind ik het hier meer Latijns, wel georganiseerd,

maar niet zo strak als in Nederland of Zwitserland.”

“Wist je dat je, als je in Zwitserland met een hond op de bus wil stappen, van dat beest een foto bij je moet hebben?”, zegt Laura.

LEKKER

Andrés vindt ook de Belgische keuken best te smaken. “De verhouding prijs/kwaliteit is erg goed. Ik moet echter toegeven dat het een shock was toen ik voor het eerst een frituur binnenstapte.”

Een verscheurende keuze tussen de VS en Europa voor het verderzetten van zijn studies heeft Andrés niet moeten maken, zegt hij. “In vergelijking met de VS is Europa goedkoop en ik had een beurs voor Frankrijk.” Hij kwam daarna ook nog terecht aan de TU Delft en, voor zijn master, bij Philips in Eindhoven. “Ik heb gewoon de beste universiteiten gevolgd”, zegt hij.

“Ik heb in Neuchâtel medisch recht gestudeerd”, zegt Laura. Ze geeft toe dat de verhuizing naar Sint-Job wel een aanpassing zal vergen. “We houden ervan dat alles in Antwerpen zo dichtbij is. Nu zullen we wat meer geïsoleerd zijn, maar dan weer dichter bij de grootouders in Gooreind.” Voor Andrés kan het nog best meevallen, geeft hij toe. “Ik moet voor mijn werk nog altijd vaak in Eindhoven zijn, dus kan dat misschien wel gemakkelijker zijn.”

Andrés Vasquez-Quintero met Laura Kutz en hun zoontje Samuel. Foto: An VAN DE WAL

Duurzaam wandelen doorheen Berchem

Sinds kort biedt Bazaar Trottoir een nieuwe gegidste wandeling door Berchem aan: ECOBAZAAR BERCHEM. Het thema van de wandeling? Duurzaamheid. Samen met een gids duik je in de veelzijdige duurzame initiatieven die de buurt rijk is. Wij sloten mee aan en volgden hoe gids Hannelore Akkermans de groep door de straten van Berchem loodst. (Lotte DAENS)

BAZAAR TROTTOIR

Het is een regenachtige zondagmiddag als we verzamelen op de hoek van de Statiestraat in Berchem. Samen met een groepje geïnteresseerden neem ik deel aan een nieuwe gegidste wandeling die de buurt rijker is. De wandeling gaat uit van Bazaar Trottoir, een organisatie die al langere tijd in Brussel actief is, maar sinds kort ook alternatieve wandelingen in Antwerpen uitrolt. Gids van dienst is Hannelore Akkermans.

Het is een nieuw concept, en dat weerspiegelt zich nog wel in het aantal deelnemers. De groep is klein, maar aan enthousiasme geen gebrek, integendeel. De helft van de groep kent de buurt al goed, de andere helft wil Berchem net beter leren kennen, een leuke mix om de buurt samen te ontdekken en herontdekken.

gaan. Mijn geest is alleszins geprikkeld met cadeautips voor naderende verjaardagsfeestjes.

KENNISUITWISSELING

De volgende stop is restaurant Vitis, dat werkt met seizoensgebonden ingrediënten. Vervolgens gaan we even schuilen voor het slechte weer in het woonzorgcentrum Sint-Maria aan de Vredestraat om wat bij te leren over het achterliggende natuurgebied Wolvenberg. Hannelore heeft een lange ervaring met duurzaamheid in de buurt. Zij heeft dus heel wat kennis om met de groep te delen. Het mooie aan de wandeling is echter dat er in ons geval ook heel wat kennis binnen de groep zit. Er is ruimte voor aanvullingen en onderling worden er tips uitgewisseld. Dat is alleen maar een meerwaarde voor de tour.

STATIESTRAAT

De wandeling duurt in totaal twee uur waarbij we de Berchemse Statiestraat als onze hoofdas nemen. Na een korte introductie lopen we als eerste langs Howdy, een conceptstore en coworking space. Het is een initiatief van twee grafische vormgevers die ook hun eigen meubilair hebben ontworpen. We vervolgen de Statiestraat via TLNT, een van de eerste duurzame initiatieven in de buurt en via concept store HOST.

Bij iedere stop krijgen we een woordje uitleg. Hannelore is goed voorbereid en heeft divers materiaal bij om haar uitleg visueler te maken. We leren ook over duurzaamheid in het algemeen en krijgen tussendoor enkele praktische tips om zelf toe te passen. Dit zonder dat het belerend wordt. Het enige jammere? De rondleiding gaat door op een zondag, waardoor je nadien niet meteen een kijkje in de winkeltjes kan nemen. Al geeft dat natuurlijk ook een excuus om terug te

verhalen. Helaas blijft het voor deze tour bij een beknopte uitleg. Als u had gehoopt ook de daktuinen te bewandelen, is het nodig een aparte tour te boeken via de website van PAKT. Vanaf halverwege april gaan deze opnieuw van start. Al bij al is

ZELF DEELNEMEN?

Stilaan laten we Statiestraat achter ons en passeren we buurthuis Posthof en de democratische supermarkt Coop Centraal. Onder een van de Toekomstbomen die onze stad rijk is, hebben we het toepasselijk over de toekomst. Proeven van duurzaamheid mochten we deze wandeling ook letterlijk nemen. We maakten een stop bij Helios, dat naast koffie, thee en confiserie ook chocolade verkoopt. Hannelore laat ons proeven van een reep ‘Coup du Chocolat’, een duurzaam merk dat daar ook verkocht wordt. De cacaobonen komen hiervoor per zeilboot naar Europa. Ten slotte gaan we via buurttuin ‘t Hof van Even en maken we nog een stop aan Scharrelvos, een tweedehands babywinkel.

GROEN KWARTIER

Via de Tuinstraten van Berchem wandelen we uiteindelijk richting de eindbestemming: PAKT in 't Groen Kwartier. Daar zitten ook heel wat interessante zaken en boeiende

het een leuke wandeling en fijn om eens stil te staan bij heel wat mooie initiatieven die er bestaan. Het doet je eens op een andere manier naar de buurt kijken of het is een originele kennismaking voor wie nog niet bekend is met de wijk.

Op de website zie je een overzicht van de geplande groepswandelingen. Daarnaast kan je de gegidste wandeling ook voor je eigen groep reserveren. De agenda met de beschikbare momenten is eveneens op de website terug te vinden. Vanaf april is er ook een wandeling door Sint-Andries beschikbaar. https://www.bazaartrottoir.be/antwerpen hello@bazaartrottoir.be

Rondleiding aan het PAKT. Foto: Lotte DAENS

Howdy in de Statiestraat. Foto: Lotte DAENS

DE ZUREBRUG(GEN)

Wie herinnert zich niet die ietwat ‘creepy’ doorgangen geplaveid met geparkeerde auto’s en vooral ‘s avonds laat een no-go zone voor wie het duister schuwt?...

En toen waren de auto’s weg en was er ruimte voor feesten en dansen! Tango mi amor…

Maar zoals zovele tunnels en bruggen in dit land: er zat sleet op, lekken, losse brokstukken: een restauratie drong zich op.

Zurenborg hield zijn hart vast: hoe lang zal dit duren? Wat komt er in de plaats? En vooral: moeten dan echt

al die bomen sneuvelen?! Maar ja, om een omelet te bakken…

En zie nu: na de pracht van de herenhuizen, de Dageraadplaats met zijn café’s en de sterrenhemel, wordt Zurenborg nog eens op de kaart gezet met zijn brug, al vlug ontdekt door fotografen, cineasten, de reclame, de modewereld, … en er kan opnieuw gedanst en gefeest worden.

Nu nog wachten op ‘ons’ trammeke 11!

(Tekst: Annelies DE MUL - Foto's: Jerry KONINCKX)

De school is uit.

Buske

'Wille’,…wie,

De groendienst bereidt de lente voor.

Buske 30…maar ‘trammeke 11’, die missen we!

Hier is een tank gepasseerd! 'Wille’,…wie, wat,hoe?

Een klassieker.

Bengaalse Ajanta doorleeft creativiteit en passie in daad en woord

De liefde voor dat woord, in de breedste zin ervan. We hebben het gemeen, de Indische bovenbuurvrouw en ik. Die leerhonger?

We zitten er beiden mee in onze maag. Geen koffiebabbel zonder stof tot nadenken. En dat rebelse kantje? Tuurlijk, dat kruidt en kleurt een creatief proces en is dus geheel gerechtvaardigd.

Maak kennis met Ajanta Basu, scheppende ziel, van vele markten thuis. (Karen KETS)

Ajanta, een kleine intro graag?

Ajanta Basu: “Mijn wieg stond in Haora, een voorstad van Calcutta. Mijn ouders en tweelingzus wonen daar nog. In 2018 verzeilde ik in België, via mijn werk. Ondertussen ben ik bij een grote speler van online betalingen aan de slag, als softwareontwikkelaar en scrum master. Ik begeleid teams bij het bedenken en implementeren van klantenoplossingen. Ik hou van de intellectuele uitdagingen in combinatie met het spitsvondige denken. Dankzij deze wisselwerking genereren we positieve impact voor onze klanten. Ik woonde eerst in Brussel en sinds bijna twee jaar in Zurenborg. Ik voel me hier thuis.”

Je hebt een veeleisende job en bent daarnaast creatief in de weer. Een beetje als tegenwicht, mag ik dat zo stellen?

Mooi. We zoomen graag in op je creatieve vrijetijdsbesteding. Op welke manier ondersteunt die je queeste naar spiritualiteit en essentie?

Ajanta Basu: “Ik ben verknocht aan de klassieke Indische dans kathak. Een traditionele dansvorm is dat, die zich door haar specifieke kenmerken beduidend onderscheidt van andere Indische dansen. In eerste instantie wordt bij kathak niet aan 'lip-sync' gedaan, de lippen bewegen dus niet mee op de muziek. In andere Indische dansvormen, waarvan Bollywood wellicht het meest gekend is, is 'lip-sync' standaard. Bij kathak staat alles in het teken van expressie. Een vrouwelijke kathakdanser draagt doorgaans een top met lange, gelaagde rok en een zijden sjaal. Ook goudkleurige, opzichtige juwelen ontspringen de dans veelal niet. Het gezicht is zwaar opgemaakt, met het accent op de ogen. De handen en voeten trekken alle aandacht naar zich toe. In de filosofie van 'advaita' ('eenwording', 'non-dualisme') staan zij garant voor het vrijwaren van het ritme. Bij de handen wisselen vloeiende en scherpe bewegingen elkaar af. De voeten zijn een paar apart. Ze worden opgesmukt met een enkelband met belletjes, een honderdtal per kant. Bij elke beweging dansen de belletjes mee op het ritme van de muziek. Er wordt altijd blootsvoets gedanst. Zo maak je contact met de aarde en betoon je haar respect. Het voetenspel drukt authentieke dankbaarheid uit voor de goddelijke krachten. De oorsprong van kathak is rotsvast in de oude hindoeïstische tempels gebeiteld.”

Ajanta Basu: “Eigenlijk is mijn job slechts ogenschijnlijk 'niet creatief'. In de praktijk moet ik een uitdaging op heel verschillende manieren bekijken alvorens tot remediëring of verbetering te komen. Dat vergt een open geest en blik, geen hokjesdenken, maar flexibiliteit en wendbaarheid. In mijn job wil ik zelf evolueren maar uiteraard ook mijn teamleden laten groeien. Eenieder moet de talenten kunnen ontwikkelen om zijn of haar potentieel ten volle te benutten. Dat is de sleutel tot positieve verbetering. Ik geloof steevast in de kracht van continu leren als motor voor collectieve vooruitgang. Ook de passie die als rode draad doorheen mijn werk verweven is herken ik in de creatieve uitingen naast mijn job. Zowel professioneel als privé streef ik zingeving en betekenis na. Het zijn parallellen, eerder dan tegengestelden. Ze zijn aanvullend en versterken elkaar.”

Biedt dit voor jou een extra dimensie, aan het al kathak dansend door het leven gaan?

Ajanta Basu: “Het hindoeïsme kent zo'n honderddrieëndertig miljoen goden. Hoewel ik hindoe van geboorte ben kleef ik vandaag noch deze, noch een andere religie aan. Wel geloof ik in een hogere kracht die het universum beschermt. Mijn devotie richt zich op het heelal en op de natuur, die ik in al haar facetten eer. Ik geloof ook sterk in een wisselwerking tussen lichaam en geest. Kathak balanceert die interactie harmonieus uit. Ik sta er sterker door in het leven.”

Is kathak dansen verweven met de Indische cultuur? Is het ingebed in een traditionele opvoeding?

Ajanta Basu: “Hoewel het een zeer klassieke dans is mocht ik van mijn conservatief ingestelde familie hoegenaamd niet leren dansen tijdens mijn kindertijd, laat staan kathak! Wel studeerde ik muziek, meer bepaald harmonium (traporgel). Doorheen de geschiedenis werd kathak geassocieerd met immoreel gedrag, en zo werd het ook het mikpunt van spot. Het was een plaag die moest bestreden worden, een ziekte van de tijd en danseressen werden afgeschilderd als courtisanes. De reden was echter vooral dat de uitgesproken bewegingen en mimiek door de koloniale gezagsdragers verkeerd werden geïnterpreteerd. Tijdens de (moslim) Mogoldynastie die van de zestiende tot de negentiende eeuw onder meer het Indische subcontinent regeerde werd het verguisde kathak van smet

ontdaan. Precies daardoor bevat kathak - als enige Indische dansnaast hindoeïstische ook Perzische elementen. Vandaag begrijp ik dat wellicht net die culturele verrijking een doorn in het oog van mijn behoudsgezinde familie was.”

Maar je drukte toch je zin door, zo blijkt!

Ajanta Basu: “Bij tegenstand manifesteert mijn rebelse kantje zich (lacht). Na mijn universitaire studies kondigde mijn eerste job zich aan en daarmee ook mijn zelfstandigheid, het maken van eigen keuzes. Zo ook deze om te dansen! In de hedendaagse vormen bleef ik wat op mijn honger zitten. Ik wou in eerste instantie de puurheid van de oorspronkelijke, traditionele dansen leren kennen, de zuivere basis doorgronden. Bij kathak moet er vaak op één voet worden getold wat fysiek vrij intensief is, en mijn astma speelde me daarbij parten. Dankzij meditatie en boeddhistische technieken kon ik de mentale en fysieke drempel overwinnen, en werd ik alsmaar beter. Mijn leraars motto 'if you have a conviction you can overcome' - ofte dat je een uitdaging kan overwinnen zolang je er maar in gelooft - draag ik tot vandaag bewust mee.”

Die overtuiging voedt ook je wil om continu bij te leren en te verbeteren?

Ajanta Basu: “Absoluut. Ik schreef me in voor een academische kathakstudie, en hoewel ik nog niet afgestudeerd ben behaalde ik toch al het zogenaamde 'junior diploma'. Ik wil ervan doordrongen zijn dat ik met het authentieke kathak bezig ben,

Ajanta Basu, Bengaalse danseres. Eigen foto

geen afkooksel ervan. Eens in België leerde ik veel van de organisatie 'Art India Belgium', een culturele associatie die de Indische cultuur in België promoot. In principe begin ik vanaf april ook online lessen te volgen bij mijn Indische kathakleraar en mentor. Zij legde de basis en het zit in ons DNA dat je loyauteit betoont. Naast kathak leef ik me uit in hedendaagse dans en Bollywood en treed ik soms op met Indische dansgroepen. Kathak ligt me echter het nauwst aan het hart en dat breng ik al eens solo, bijvoorbeeld ter gelegenheid van het Divali festival. Dat is een van de belangrijkste hindoeïstische feesten waarbij de overwinning van het goede op het kwade wordt gevierd. Zo mocht ik al in een gekend Bollywood danscentrum in Gent als gastdanseres aantreden. Ik onderhoud ook een YouTube kanaal en Instagram pagina waarop geregeld nieuws verschijnt.

Dat nodigt uit tot grasduinen. En dat doe jij ook graag, in de natuur, een van jouw grote inspiratiebronnen?

Ajanta Basu: “Beslist. De kracht, logica en symboliek van de natuur, en het fenomeen van het fysieke 'aarden' liggen me nauw aan het hart, niet alleen in de bewegingsleer maar ook in de literatuur. Ik lees gretig en grijp ook zelf naar de pen. Ik heb een boon voor ritme: in muziek en dans dus, maar ook in poëzie. Op Amazon Music kan je overigens een zelfgeschreven, feministisch geïnspireerd gedicht beluisteren, weliswaar in mijn moedertaal Bengali (lacht). Ik speel ook met het concrete idee om een concept uit te werken waarin kathak en door mezelf geschreven natuur- en vredespoëzie ritmisch samenkomen. Ik vind het belangrijk

om met mijn creativiteit een boodschap te brengen. Een positieve golf die het leven overspoelt. Ik bedacht zelfs al een naam, 'Rhythm for Peace', om die symbiotische versmelting een hoopvolle stem te geven.”

Dat klinkt veelbelovend. Je schrijft dus gedichten! En gaat het er soms ook prozaïscher aan toe?

Ajanta Basu: “Toch wel. Ik begon met schrijven via een Indisch literair platform, 'Story Mirror' Ondertussen werden ook meerdere verhalen gepubliceerd in een aantal bloemlezingen. Ik ben best trots op mijn solo verwezenlijking, 'Her lockdown diary - a Tale of Her Broken Heart', dat ik tijdens de COVID-19pandemie schreef, en dat doorspekt is met autobiografische elementen. Maar de allergrootste droom koester ik nog, en dat is niet minder dan een eigen roman op mijn palmares (lacht)!”

Je danst, schrijft, creëert, bent een scheppende ziel. Een ziel die je voedt met meditatie, leesvoer, en boeddhistisch geïnspireerde bewustzijnstechnieken; what's next?

Ajanta Basu: “In mijn beleving vormen dansen, schrijven en meditatie een driehoeksverhouding. De drie interageren met elkaar en staan onderling in verbinding. Die 'drievuldigheid' boeit me. Ik ben ervan overtuigd dat je ook als individu een positieve kentering teweeg kan brengen. Dat inzicht leerde mijn boeddhistische mentor me. Door het voeren van je eigen revolutie, door het figuurlijk verleggen van een steen, maak je de weg vrij voor jezelf, en effen je het pad voor een ander. Ook dat is een vorm van verbinding. Ook dat is 'Rhythm for Peace'.”

En zo is de cirkel rond. Heb je als Bengaalse in Zurenborg nog een boodschap, een van al dan niet algemeen nut?

Ajanta Basu: “Communiceren, en dan vooral in de lokale taal, is zo ontzettend belangrijk! Ik spreek Bengali, Engels en Hindi. Ik studeer al geruime tijd Frans, eerst in Brussel en nu aan het CVO Antwerpen. Dat gaat eigenlijk echt goed, en van zodra ik een voor mij voldoende hoog niveau heb start ik met Nederlands. Zeker nu ik in Antwerpen woon is dat voor mij met stip een prioriteit. Ik ben dank-

MEER INFORMATIE

baar voor de manier waarop ik hier mijn leven kan uitbouwen, en voor mij is het ook een evidentie om met Belgen om te gaan. Ik wil expats en anderstalige nieuwkomers dan ook aanmoedigen om zich in jullie landstalen te verdiepen, en een rol op te nemen in het lokale, sociale weefsel. Zurenborg leent er zich perfect toe om het motto van de leraar ('If you have a conviction you can overcome') en de droom van de leerling ('Rhythm for Peace') tot volle bloei te laten komen!”

Instagram: AB@LetsGoLive

YouTube: LetsGoLive with AB https://music.amazon.de (Ajanta Basu) https://books.google.com (Ajanta Basu)

Als kathakdanseres in vol ornaat. Eigen foto

The Attic / The Desk

Wie door Zurenborg wandelt of fietst heeft zich, net als ik, misschien al afgevraagd wat er zich achter al die imposante gevels schuilhoudt. Wat zit er bijvoorbeeld achter de grote poortdoorgang in de Grotehondstraat op de kruising met de Filomenastraat? (Axel DEVROE)

Het imposante eclectische kantoorgebouw van de Naamloze Maatschappij voor het Bouwen van Burgershuizen in het Oostkwartier werd in 1902 gebouwd naar een ontwerp van Cols en Defever. Deze maatschappij stond in voor de ontwikkeling van Zurenborg. Cols & Defever waren toentertijd zeer gegeerde architecten en realiseerden tal van projecten in de buurt, waaronder het bekende neo-Griekse ensemble van woningen in de Transvaalstraat.

Naast het historische pand aan de straatzijde bevindt zich achteraan het perceel een tweede pand. Meer bescheiden in opzet, met hellend dak en gelegen langs de spoorwegberm. Onder het hellend dak bevindt zich de coworking space The Attic (De Zolder). Gezien de ligging spreekt de naam voor zich. Het is het geesteskind van Daan Ysebaert en Lies Moerman, die hier tijdens de coronaperiode een gezellige en huiselijke sfeer realiseerden waar kleine startups, freelancers en creatievelingen weg van de huiselijke beslommeringen en in alle rust hun professionele activiteiten kunnen uitoefenen. Een tweede thuis als het ware. Het interieur werd met oog voor detail en esthetiek ontworpen. Geen steriel landschapskantoor met kunstlicht maar comfortabele werkplekken met creatieve hoekjes. Ontspanningsruimtes met comfortabele sofa’s en fauteuils, kunst,

Daan omschrijft de coworking space zelf als een lokale coworking space die in de buurt verankerd zit en waar veel mensen uit de buurt gebruik van maken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het Zurenborgse dorpsgevoel en de samenhorigheid ook tussen de coworkers leeft. Net die verbondenheid is volgens Daan een van de pijlers van het succes van de coworking space en maakt het initiatief uniek in zijn soort. Zo gaan elke middag om 12.30u de laptops dicht en wordt er samen geluncht. Dan worden er ideeën uitgewisseld en ontstaat er een kruisbestuiving tussen de diverse vakgebieden.

Het gebruik van de ruimtes en werkplekken wordt afgestemd op de noden van de gebruiker.

planten en veel natuurlijk licht. Een keuken met een volle honesty bar schept vertrouwen en het aanpalend groot terras met zicht op de spoorweg nodigt uit tot afterwork meetings en mini netwerkevents waar iedereen elkaar beter leert kennen en waar ideeën en vaardigheden uitgewisseld kunnen worden.

Omdat de nood aan grotere ruimtes groeide en om ook onderdak te kunnen bieden aan grotere bedrijven kwam in het historische pand in februari van dit jaar The Desk tot stand. Ook hier weer een atypische coworking space aangekleed in dezelfde huiselijke sfeer als The Attic maar dan met hoge plafonds en houten vloeren die het statig karakter van het pand weerspiegelen. Hier geen individuele werkplekken maar vier privékantoren die plek bieden aan bedrijven die in Zurenborg een ruimte zoeken om samen te komen met het team. Het pronkstuk van deze coworking space is de Raadzaal waar de Naamloze Maatschappij vergaderde en van waaruit de ontwikkeling en uitbreiding van Zurenborg gepland werd. Een schitterende ruimte met glas-in-loodramen, donkerhouten lambrisering, muurschilderingen met landelijke tafereeltjes, lederen behang en een manshoge schouwmantel. Je waant je zo op het Schoon Verdiep maar dan wel met alle modern comfort.

Wil je 24/7 toegang tot de ruimtes en leven als een workaholic? Enkel in de weekends of op avonden brainstormen? Of gewoon enkele dagen per week? The Attic regelt voor jou een plan op maat! En wie geïnteresseerd is, kan in The Attic een weekje op proef komen coworken.

BIJKOMENDE INFO:

The Attic

Grote Hondstraat 44

2018 Antwerpen

03 298 77 83

hello@theattic.be

www.theattic.be

Daan Ysebaert. Foto: Axel DEVROE

Vergaderruimte. Foto: Axel DEVROE Zithoek. Foto: Axel DEVROE De raadzaal. Foto: Axel DEVROE

“We laten ons inspireren door onze vele reizen”

BAROQUE BAROQUE CREËERT

FEESTEN MET STIJL

Vanuit de Grote Beerstraat verzorgen Lander Matthieu en Marie Dujardin met Baroque Baroque stijlvolle feesten, waar de kwaliteit van de keuken en die van de aankleding hand in hand gaan. Je kan er ook maaltijdboxen bestellen. (Marcel SCHOETERS)

Het verhaal van Lander en Marie had net zo goed in de rubriek ‘Grenzeloze Liefde’ geplaatst kunnen worden. Lander is afkomstig uit Oostduinkerke, Marie is een rasechte Parisienne. Beiden kunnen geloofsbrieven voorleggen die er in de horeca echt toe doen. Lander volgde een koksopleiding in Ter Duinen in Koksijde, Marie dan weer ‘Hôtellerie’ bij Bocuse in Lyon.

Wie de omzwervingen van het koppel in kaart wil brengen, moet er een wereldbol bijhalen. Marie bekwaamde zich in Zuid-Frankrijk, Lissabon, Marokko. Matthieu werkte een tijd in Bora-Bora, dat tot FransPolynesië behoort, nadat hij eerst op het Frans-Caribische Saint-Barthélemy had gewerkt.

“Ik ben in totaal 3,5 jaar in Bora-Bora gebleven, zegt Lander. “Maar het is in ‘Saint-Barth’ dat we elkaar in 2022 getroffen hebben. Het was wel Corona, maar het was daar toch tamelijk open.”

COSTA RICA

Ook in Madrid, Costa Rica en Newport Rhode Island streek het koppel neer.

“Uiteindelijk ben ik zelf bijna 15 jaar in het buitenland gebleven, maar voor het product dat we brengen, zitten we toch beter in Europa,” zegt Lander.

Even twijfelden Marie en Lander tussen Brussel en Antwerpen, geeft hij toe. “Ik had een neef niet zo ver hiervandaan wonen en 7 maanden geleden zijn we hier dan terecht gekomen. Midden september waren we hier, op 26 september hadden we al onze eerste opdracht en midden oktober hebben we dit pand gevonden. We hebben alles vanuit het buitenland geregeld.”

HOOGSTAAND

Baroque Baroque slaat op de wijze waarop het koppel hun product aanpakt: event design, waarin de aankleding van zowel de zaak als de tafels even belangrijk zijn als de kwaliteit van de gerechten.

“Onze formules zijn altijd van een hoogstaand niveau”, aldus Lander. Baroque Baroque is vooral in het Antwerpse actief en wordt vaak benaderd via PR-agentschappen. Ze werkten al voor grote bedrijven als Uniqlo en lingerieproducent

Van de Velde. Ze werken altijd met z’n tweeën, gesteund door vrienden en kennissen die ook in de horeca zitten.

Of ze er ooit aan denken om een vaste zaak te openen? Lander : “We denken daar wel eens aan, maar we denken dat we werk genoeg hebben en hier hebben we alles om voor te bereiden.” In principe kunnen ze gezelschappen aan tot 75 man, maar dit jaar in september hebben ze er zelfs 120.

En ze hebben al boekingen binnen voor juni, juli en augustus 2025. Volgens Marie zijn de gerechten geïnspireerd door de vele reizen die ze gemaakt hebben. Of ze zelf ook dagdagelijks zo eten? “Nee nee", zegt Lander. “Wij eten ook graag frietjes van de frituur.”

Behalve het cateringgebeuren, heeft Baroque Baroque ook een levering/ afhaal service, met stijlvolle boxen.

MEER INFO:

www.baroque-baroque.com info@baroque-baroque.com

Instagram: @.baroque.baroque.official +32 472 99 40 16

Marie Dujardin en Lander Matthieu. Foto: Luc PANDELAERS

Jong en Oud: Emile de Nijs Bik opent zijn tweede expositie in The Floor

Emile (20) is al van jongsaf kind aan huis in Zurenborg en woont samen met zijn vriendin sedert enkele maanden in de Nottebohmstraat. Hij studeert orthopedagogie aan de KdG maar droomt er vooral van om kunstenaar te worden zoals zijn vader.

(Annelie DE MUL)

Emile opende op de extra dag van dit jaar, 29 februari, zijn tweede expositie getiteld ‘Jong en Oud’ in The Floor (Grote Steenweg 91, 2600 Berchem). De titel van de expo verwijst naar de samenwerking met Marc, de eigenaar van de zaak. Marc is de vader van een vriend van Emile en stelt ook enkele werken tentoon.

De werken zijn in vier reeksen opgedeeld en allemaal gekenmerkt

door de eigen stijl van de kunstenaar: hij tekent uitsluitend met Bic, een leuke verwijzing naar zijn familienaam. Het bijzondere daarvan is dat je niets kan weggommen. Deze techniek is een uit de hand gelopen hobby, maar onbewust leerde Emile de kneepjes van het vak van zijn vader. Wie al eens in het Zeezicht komt, zal Emile al aan het werk gezien hebben.

De voornaamste inspiratiebronnen van Emile zijn verbale en nonverbale communicatie tussen mensen, de connectie tussen mensen en de soms ridicule verhoudingen tussen mensen.

Opmerkelijk zijn de werken waarbij ook het literaire talent van Emile tot uiting komt: zijn zus hielp met behulp van een oude typemachine en kalkpapier unieke tekeningen creëren.

Interesse?

Voor meer info contacteer ons via advertenties@gazetvanzurenborg.be

Wil je meer informatie: contacteer denijsbike@gmail.com

HEIMWEE DOOR OPZIJ TE KIJKEN

Tot voor één jaar huisde in de Generaal van Merlenstraat 9 Culiart, wat een kruising was tussen een kunstgalerij en een veganistische keuken. Toen de initiatiefnemers Lorenzo en Stefanie een nieuw project opzetten, een dochtertje, werd het hoekhuis te klein en verhuisden zij. Het huis staat te koop maar kan ondertussen gehuurd worden. Buurman Nicolas Barbaix huurde de leegstaande galerij voor één week voor een pop-up expo van zijn eigen werk. (Jan HOLVOET )

Nicolas Barbaix: “Ik zocht voor deze expo de ruimte om volledig mijn eigen ding te doen en mijn werk te tonen aan de buitenwereld. Daarom huurde ik deze galerij voor een week van mijn buren Lorenzo en Stefanie. Ik ben hen dankbaar voor de vrijheid die ze me gaven. Ik streef naar het evenwicht om hedendaagse conceptuele kunst te maken, die toch toegankelijk blijft voor een ruim publiek. Ik heb het gevoel in mijn opzet geslaagd te zijn. De belangstelling was groot. Er liepen veel buren en passanten binnen waarmee ik aangename gesprekken kon voeren.”

Heb je een artistieke opleiding gehad?

Nicolas Barbaix: “Ik heb sociologie gestudeerd en werk nu op Sint-Lucas Antwerpen, School of Arts KdG als communicatieverantwoordelijke. Maar ik ben als kind met kunst grootgebracht. Mijn moeder hield zich vooral bezig met talen en las enorm veel, mijn vader schilderde en leerde mij tekenen en schilderen. Samen bezochten wij musea en galerijen. Later volgde ik les in de gemeentelijke academie, maar hoger kunstonderwijs heb ik nooit gevolgd.”

Vertel eens iets over je werk.

Nicolas Barbaix: “Ik schilder met diverse technieken op pagina’s uit mode- en lifestylemaga -

zines. In mijn kamer staat een grote ladekast vol uitgescheurde bladzijden die ik gebruik als vertrekpunt. Zo combineer ik de leesdrift van mijn moeder met de schilderdwang van mijn vader. Glossy magazines tonen een valse wereld van perfecte mensen en volmaakte interieurs. Elke onvolmaaktheid wordt verborgen of gefotoshopt. Maar dat is geen echte schoonheid, die vind je in de imperfectie, de beschadiging, de sleet. Ik breek in en bezet deze ideale wereld en vervang hem door een nieuw verhaal, waarbij oneffenheden de grootste rol spelen.”

Hoe kwam je bij de titel van je tentoonstelling, “Heimwee door opzij te kijken”?

Nicolas Barbaix: “Heimwee is een van onze meest complexe gevoelens. Waar pijn is, schuilt liefde om de hoek. Je mist iemand omdat de tijd samen waardevol was. Zo wordt rouw iets wat je kwetst, maar ook onverwachts troost. Ik vind schoonheid in troost en pijn en liefde.”

Hoe waren de reacties? Was dit bemoedigend?

Nicolas Barbaix: “De tentoonstelling werd heel positief ontvangen, en dit geeft mij energie om verder te gaan en misschien nog eens een volgende expo te organiseren.”

www.instagram.com/barbaixnicolas

De ruimte in de van Merlenstraat 9 kan nog steeds gehuurd worden voor pop-up events: zie KunstWerkt

Contacteer ons voor een vrijblijvende schatting van uw woning

Kantoor Centrum Antwerpen

Theaterbuurt – Botanique

Leopoldstraat 27 2000 Antwerpen

Kantoor Zuidrand Antwerpen

Elsdonk

Prins Boudewijnlaan 318 2610 Wilrijk

Contact Kantoor: 03 29 0 09 09

GSM Paul: 0489 034 000

Email: paul@viaimmobilien.be

Een werk van Nicolas Barbaix. Foto: Gerda HUYGEN

Nicolas tijdens zijn tentoonstelling. Foto: Gerda HUYGEN:

In dubbele betekenis. Mag van mij dubbel gelezen worden of juister, het mag helemaal niet van mij, in wat voor betekenis dan ook.

Op vijfhonderd meter stappen vond ik vanmorgen (bij het lezen is dat natuurlijk al langer geleden!) vijf van die e-steps geparkeerd, achtergelaten, neergepoot op de hoeken van straten, tot voor mijn eigen deur op het gevaar af dat ik erover viel. Eentje nog een paar straten verder, simpelweg midden op het voetpad. En een ander, maar dan wel wat netter geparkeerd bij een fietsenrek onder de Vijf Bruggen. En dat binnen een paar uur tijd.

’s Anderdaags opnieuw in mijn straat, nu aan de overkant, en de dagen daarna opnieuw… Ik raak de tel kwijt: uitgezaaid in groen, rood, blauw… moet ik denken dat het bloemen zijn? Gewoon ontsproten aan de stoeptegels… een vroege lente? Wie zal het zeggen? Geplant door ontstemde boeren?

Of moet ik eigenlijk blij zijn dat die steps vervuilende brommertjes vervangen? Die werden dan wel niet zomaar achteloos achtergelaten, want doorgaans eigen bezit en daar let je wel beter op. Ik dacht even dat er ondertussen wel wat burgerzin of gewoon beleefdheid – ‘nette manieren’ zei mijn moeder, ‘fatsoenlijk gedrag’ zei mijn tante – gegroeid was bij de gebruikers van die steps, maar neen dus.

Onachtzaamheid, brutaliteit of pure nonchalance?

Toch wel opvallend dat ze die dingen zomaar lukraak blijven achterlaten. Misschien komt het door het gemak dat ze verschaffen, door de snelheid waarmee je er op en af stapt. Een gewoonte die je kweekt, opgeroepen door het comfort van het apparaat zelf. Ja, dat is het nu net, dat is de attractiviteit ervan: na gebruik droppen. Snap ik dat dan niet? Ze heten toch deelsteps, iemand anders is er zo mee weg. Kniesoor!

Ze zijn gevaarlijk, ze zijn onstabiel… Een bedreiging voor het eigen leven van die snelle gebruikers en voor dat van anderen. Er gebeuren de ergste dingen mee.

Ik moet daar eigenlijk niet mijn hoofd over breken.

Kunnen die organisaties die die dingen aanbieden niet verplicht worden om hun klanten te dwingen ze ergens op een vaste plaats neer te zetten? Dat gebeurt toch met de velo’s!

De zijspiegel Steppen op de stoep Wat ik zag

Of moet ik mij storen aan het feit dat iets wat stedelijk georganiseerd wordt wel aan regels van wellevendheid is gebonden en wat via de markt aangeboden wordt vrij spel heeft, van begin tot eind?

Ik wil mij niet ergeren aan kleinere tekorten of mankementen in de wijk, ik wil geen zuurpruim zijn, een zuurzeur zoals mijn vrouw dat noemt. Maar ik word er wel toe uitgedaagd. En hoelang blijven die dingen daar dan staan, liggen?

Ik timede die voor mijn deur: wellicht dronkenweg ‘s nachts achtergelaten… Halverwege de namiddag stond het ding er nog. Plots had ik de neiging om dit product van de vrij spelende markt en het dito ongepast gedrag zelf letterlijk aan banden te leggen. Er hangt een fietsslot vast aan de voetschraper bij de deur. Als ik dat onbeschofte tuig nu met mijn fietsslot vastmaak? Hi, hi. Mijn vrouw zou mij met alle geweld hiervan afhouden. ‘Ik wil geen heibel. Zo dadelijk komt de politie hiervoor langs.’

Brussel wil er vanaf! Ze werden er zelfs gebruikt bij drugsaanslagen. In Parijs zijn ze als deelstep verboden. Ook in Amsterdam zijn de meeste e-steps verboden. In Antwerpen? Maar ja, we zijn dan ook niet zo groot. Op de Meir merkte ik een netjes gemarkeerde ‘dropzone’ voor dit soort tuig. In een woonbuurt zijn zo’n dropzones dan zeker overbodig?

Ik zweef bij dit soort situaties altijd tussen mijn schouders ophalen en mijn vuisten ballen.

En het laatste wint het dan vaker omdat ik zo graag zou willen dat we weer wat socialer gaan denken en handelen, dat kleinzielig individualisme inruilen voor wat samenleven inhoudt: oog hebben voor elkaar, beetje rekening houden met wie wat moeilijker loopt, in een rolstoel zit, kinderen die spelen…

Het blijft doorgaans bij machteloos inwendig gefoeter.

Toch is het zo wezenlijk, zo fundamenteel, zo noodzakelijk voor mensen om elkaar te zien en met elkaar rekening te houden. Het tegendeel is ellende.

Ga ik preken?

Het zij zo.

Dit is de machteloosheid van een column. Preken voor de eigen winkel. Netjes verpakte ergernis.

Wim VERZELEN

WIJKDICHTERWOORDEN

Ik zag een angstige vrouw ze werd een auto ingesleurd die jonge vrouw bedacht ik als bruidje in een kerk.

Ik zag een huis met feestlampjes in een koele nacht ergens anders zag ik een half land branden.

Ik zag de buren een mooi kindje krijgen een ander hing slap in de armen van haar vader.

Ik zag een gedicht voor een hel verlicht raam door glas vlogen kogels in een jonge man.

Ik zag twee mannen in gekleurde zwembroeken ze knipten een zeeschildpad uit een visnet.

Ik zag iets van hoop en mededogen toen het dier traag de zee in zwom.

Ik zag mijn handen in de lucht mijn handen in mijn haar.

In welk jaar staan we aan welke kant.

Ricardo ANEMAET

DE TWEE LEVENS VAN ANNE COOLEN

Dr. Anne Coolen is natuurarts in Mortsel maar heeft haar ganse leven naast de geneeskunst ook de beeldende kunst beoefend. Zij woonde en werkte vele jaren op diverse adressen in Zurenborg, waar zij nog steeds heimwee naar heeft. In mei stelt zij tentoon in Ruimte 34 in de Cobdenstraat. (Jan HOLVOET)

U bent opgeleid als arts en als kunstenaar. Hoe is dat verlopen?

Anne Coolen: “ik kom uit een Limburgse doktersfamilie en was als kind voorbestemd om arts te worden. Maar ik schilderde al van zodra ik kon lopen. Toen ik in Leuven geneeskunde studeerde heb ik daarnaast ook beeldhouw-

kunst gevolgd aan de academie. Het één vulde het ander goed aan. Maar daar is het niet bij gebleven: ik heb tropische geneeskunde gevolgd aan het ITG, maar ook keramiek aan de academie van Hoboken. En ik ben mij ook gaan bezighouden met natuurgeneeskunde, holistische geneeskunde…”

Ik lees dat u ook antroposofische geneeskunde pratikeert.

Anne Coolen: “Ja, reeds als student zocht ik een manier om geneeskunde en kunst te verbinden. En de enige manier om dit te doen is de antroposofische geneeskunde. Dat ben ik dan gedurende een jaar gaan studeren in Zwitserland, de enige plaats waar dat toen mogelijk was. Ik heb daar ook antroposofische kunst gestudeerd, sluierschilderen, wat veel in de schildertherapie wordt toegepast. Maar dat was niets voor mij.”

Wat was dan wel iets voor u?

Anne Coolen: " Na beeldhouwen en keramiek heb ik een klassieke schildersopleiding gevolgd. Hier in Mortsel bij David Ooms en Lieve Fuchs en aan de academie in Antwerpen bij Marcel Mutsaerts die hier op de Groenenhoek woonde. In St-Niklaas heb ik abstract schilderen geleerd. Ik ben begonnen met portretschilderen en later geëvolueerd naar abstractie, colourfield painting, Rothko is altijd een favoriet van mij geweest.”

Past u de kunst in uw behandelingen toe?

Anne Coolen: “Dat wordt inderdaad gedaan in de antroposofische geneeskunde, maar ik ben geen kunsttherapeut. Ik ben arts en ik ben kunstenaar, en ik houd beide gescheiden, hoewel dat soms niet gemakkelijk is. Ik beperk mijn praktijk, ik werk enkel op afspraak, ook omdat ik minstens

vijf uur nodig heb om van de ene modus in de andere te komen. Voor mij voelt het alsof ik van de ene hersenhelft naar de andere schakel, dat kost veel moeite. Ik loop rond, zet jazz op, en dan loop ik naar mijn atelier en begin ik te tekenen. Ik heb lang geworsteld met de keuze tussen geneeskunde en schilderkunst, nu heb ik mij er bij neergelegd dat kiezen niet mogelijk is. Het zijn mijn twee levens.”

Heeft u nooit de ambitie gehad om fulltime kunstenaar te worden?

Anne Coolen: “Het is nooit mijn ambitie geweest om van de kunst te leven. Ik kan de geneeskunde niet loslaten. Maar in mijn leven heb ik veel andere dingen gedaan. Ik heb les gegeven, anatomie aan kinesisten. Ik ben hoofdgeneesheer geweest van een instelling voor mentaal gehandicapten. Nu nog geef ik tekenles aan patiënten.“

U bent niet in één hokje te stoppen

Anne Coolen: “Als je dat zo overloopt, inderdaad niet. Mijn kunst eigenlijk ook niet. Ik maak kleine en grote werken, figuratief en abstract. En ik teken, waar ik ook ben, teken ik."

Waar bent u nu mee bezig?

Anne Coolen: “Eigenlijk een beetje onverwacht ben ik terug met abstract begonnen. Maar op dit moment zijn portretten mijn hoofdbezigheid. Ik portretteer iedereen: dikwijls mijn kinderen, maar ook vrienden, soms patiënten. Als u lang genoeg blijft zitten maak ik ook uw portret.

Ik vertrek meestal van bestaande schilderijtjes die ik voor een paar euro koop en dan overschilder, laag na laag, dikwijls inclusief het kader. Ik stelde reeds tentoon in ruimte 34 in de Cobdenstraat, ter gelegenheid van de expo van een vriendin. Ik toonde toen een “wonderwall” met portretten.

Wat ik nu zal tonen weet ik nog niet. Ongetwijfeld veel portretten. Misschien een paar abstracten. Wij zien wel als ik ze ophang.”

Expo 16-26 mei

Vernissage 16 mei

Ruimte 34

Cobdenstraat 34 - Antwerpen (op een zucht van Zurenborg)

Verdere info:

www.annecoolen.be

Anne Coolen in haar atelier. Foto: Gerda HUYGEN

Dit voorjaar in De Roma!

In De Roma staan er tal van interessante artiesten uit binnen- én buitenland op het podium. Dat is dit voorjaar niet anders. We lichten er graag al enkele namen uit die naar Borgerhout afzakken. Het volledig programma, alle info en tickets via www.deroma.be.

ZAP MAMA

DONDERDAG 25 APRIL – 20:00

Zap Mama blikt in 2024 terug op haar rijkgevulde carrière met de release van haar eerste 'Best Of'-album. Naar aanleiding van deze release geeft de band van Marie Daulne twee unieke optredens, waarvan het eerste op 25 april in De Roma. Een dubbele primeur, want Zap Mama stond nooit eerder in de prachtige concertzaal in Borgerhout.

THEO CROKER

WOENSDAG 1 MEI – 20:00

De Amerikaanse jazztrompetist Theo Croker komt voor het eerst naar De Roma. Zowel critici als fans roemen Croker's vermogen om moeiteloos genres te mengen, waarbij The New York Times zijn laatste album Love Quantum uit 2022 beschrijft als iets

dat "galoppeert van wervelende hip-hop beats tot stuwende swing en betoverende passages van Afrikaanse percussie. Door dit alles heen houdt Croker's ingetogen trompetspel zijn band bij elkaar.

LADYSMITH BLACK MAMBAZO

DONDERDAG 2 MEI – 20:00

Het populaire Zuid-Afrikaanse a capella-koor Ladysmith Black Mambazo brengt één van de belangrijkste tradities binnen de Zulumuziek, de meerstemmige zang, naar De Roma. Al meer dan 50 jaar verwarmt Ladysmith Black Mambazo de harten van het publiek over de hele wereld met hun opwekkende vocale harmonieën, kenmerkende dansbewegingen en charmante grappen op het podium. Halverwege de jaren tachtig bezocht Paul Simon Zuid-Afrika en

mengde hij de rijk gevulde harmonieën van de groep in het befaamde album Graceland, een baanbrekende opname die werd beschouwd als een mijlpaal in de muziekgeschiedenis.

DE BEREN GIEREN ZATERDAG 4 MEI – 20:00

Tweeënhalf jaar na de veelgeprezen laatste release Less Is Endless, hebben De Beren Gieren hun zevende full album klaar. En dat komen ze maar al te graag opnieuw live voorstellen in De Roma! What Eludes Us is een ode aan wat ons ontgaat. En waar wij bewust van willen wegkijken. Voor dit nieuwe full album lieten de Beren Gieren zich zelfs inspireren door de onvoorstelbare schoonheid van de Noorse fjorden, door in een stoffige opnamestudio in de haven van Bergen te sluipen. Samen met de gevierde én mysterieuze producer Jørgen Træen (o.a. Jaga Jazzist), die sluimerend waakte over de imperfecties en stoorzenders als sturende kracht achter het bedreven spel van dit elektro-akoestische jazztrio. Het resultaat blijkt meeslepende muziek met vervoerende ritmes, heldere melodieën en onbevangen elektronica op een wijze die ook henzelf verrast.

EARLY BIRDS FESTIVAL VRIJDAG 10 MEI – 19:30

Na de fantastische editie van 2023 maakt De Roma zich op vrijdag 10 mei opnieuw op om kennis te

maken met de sterren van morgen. De crème de la crème van de r&b, soul en pop zakt af naar Borgerhout voor een muzikale ontdekkingstocht. Op het menu staan zowel de internationale kleppers Jaz Karis (UK), Nnavy (CH) en Lizzie Berchie (UK) als lokale Talenten Oriana Ikomo (BE) David Numwami (BE), Cyra Gwynth (BE) en Stace (BE). Houd onze website en socials in de gaten om als eerste de rest van de line-up te ontdekken.

YES – WOENSDAG 15 MEI – 20:00

Progrocklegende YES komt naar De Roma! Tijdens hun The Classic Tales of YES Tour nemen ze je mee op een meeslepende reis doorheen hun rijke oeuvre van meer dan vijftig jaar, inclusief een eerbetoon aan hun legendarische jubileumalbum Tales from Topographic Oceans uit 1973. Zowel voor als na het concert kunnen bezoekers zich in de inkomhal onderdompelen in de geschiedenis van de iconische band, waar speciaal voor de gelegenheid een expo wordt opgebouwd met affiches en artwork van de wereldberoemde kunstenaar en ontwerper Roger Dean.

KULA SHAKER

ZATERDAG 18 MEI – 20:00

Een optreden van Kula Shaker is meer dan een concert. Het is een sensatie die nog lang blijft nazinderen. Sinds de jaren negentig brengt de Britse band zijn publiek in vervoering met knetterende liveshows waarbij de energie van het podium spat. Kula Shaker, dat zijn naam ontleent aan een oude Indiase koning, maakte furore in de britpopscene met hits als Tattva en Hush. Debuutalbum K sloeg in 1996 in als een bom. Bijna drie decennia later heeft Kula Shaker nog niets aan actualiteit ingeboet. Met een gloednieuw album - Natural Magick - onder de arm beloven ze in mei De Roma op zijn kop te zetten.

MIKE STERN BAND

ZONDAG 19 MEI – 20:00

We zijn verheugd om aan te kondigen dat de legendarische Mike Stern Band dit voorjaar zal optreden in De

Dit voorjaar in De Roma!

Roma! Verwacht je aan een avond vol meeslepende jazz, virtuoos samenspel en onvergetelijke melodieën. Mike Stern bouwde de afgelopen decennia een indrukwekkende carrière uit en geldt als één van de meest invloedrijke gitaristen in de hedendaagse jazzscene. Zo heeft Stern samengewerkt met enkele van de grootste namen in de muziekindustrie, waaronder Miles Davis, Jaco Pastorius en Michael Brecker. Zijn bijdragen aan legendarische albums hebben hem niet alleen erkend als een fenomenale instrumentalist, maar ook als een begaafde componist, en leverden hem verschillende Grammy-nominaties op.

ALVARO SOLER

DONDERDAG 23 MEI – 20:00

Met meer dan zes miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify, is Álvaro Soler zonder twijfel één van de meest succesvolle latin pop-sterren uit Europa. Met zijn kenmerkende sound, een sterke combinatie van emotionele beleving en opwekkende ritmes, krijgt hij iedereen in de ban: van Buenos Aires tot Berlijn, van Stockholm tot

NAAMU - VRIJDAG 24 MEI – 20:00

wijze zijn liefde voor West-Afrikaanse muziek met jazz en groove muziek, waardoor een unieke mix ontstaat die hij 'Malinke Groove Jazz' noemt. Met zijn uitgebreide ervaring als bassist op tournees van verschillende West-Afrikaanse muzikanten als Harouna Samake en Sekou Kouyate, zag Creemers de noodzaak om zichte verdiepen in West-Afrikaanse muziek en al haar mogelijkheden zonder zijn ervaringen in de Nederlandse jazzscene te verwaarlozen. Voor deze 'Voix du Mali'-tournee wordt de band vergezeld door Kankou Kouyaté, Aminata Dante en Yacouba Sagara: drie Malinese zangers die allen hun opwachting hebben gemaakt op het Naamu album dat in 2023 uitkwam

AZIZA BRAHIM

WOENSDAG 29 MEI – 20:00

De muziek die Aziza Brahim maakt, is een uitdrukking van zowel het verdriet als de hoop van de Saharawi, een nomadenvolk uit de Westelijke Sahara. Haar vijfde album Sahari, het derde

CINEMA ROMA

uitgebracht door Glitterbeat, is ook muzikaal een mix van het Zuiden en het Noorden. Aziza Brahim verzoent tradities van de desert blues uit de Sahara met ritmes en melodieën van de hedendaagse westerse wereld.

WILLEM ARDUI

DONDERAG 30 MEI – 20:00

Willem Ardui heeft al enige tijd de Belgische muziekwereld in zijn greep. Zijn vroege solowerk begon met het nummer Morse in 2016, dat samen met Beziel Me een glimp gaf van Ardui's vermogen om de luisteraar op een zachte en tedere manier te vervoeren. Zijn liedjes zijn fluisteringen voor het luisterend oor. Delicate bekentenissen en intieme geheimen die klinken als een reflectie van de ziel.

Wist je dat je in De Roma ook naar de film kan? Voor slechts 5 euro vertonen we de beste kwaliteitsfilms. Nestel je in onze gezellige stoeltjes op het balkon voor een heerlijke filmavond. Je drankje mag je gewoon meenemen in de zaal. De actuele filmprogrammatie vind je terug op www.deroma.be/film

São Paulo. El Mismo Sol, Sofia, La Cintura en Loca: het zijn maar enkele van zijn grootste hits. In zijn succesvolle carrière deelde hij ook al het podium met wereldsterren Jennifer Lopez en Flo Rida.

Naamu is de nieuwe band van basgitarist Teun Creemers. In Naamu mengt Creemers op meesterlijke

DE GAZET gekaapt

Leefschool De Dageraad (s)maakt poëzie

Tijdens de poëzieweek was Leefschool De Dageraad eind januari helemaal in de ban van gedichten. Bestaande gedichten werden geproefd. Gedichten werden zelf geschreven.

GEDICHTEN IN ONS ZESDE LEERJAAR

In onze klas van het zesde leerjaar maakten we eerst kennis met verschillende stijlen van gedichten. Alle gedichten lagen verspreid over de klas. We liepen rond en begonnen te lezen. Zo kwamen we onder andere bij rijmgedichten en grappige versjes. Toen iedereen alle gedichten gelezen had, konden we eindelijk beginnen kiezen.

Het selecteren ging redelijk vlot. We kozen en bespraken de gedichten die ons het meest aanspraken en inspireerden. Toen waren we klaar voor de volgende stap.

Dit is de poëzieposter die de derde kleuterklas heeft gemaakt. We laten juf Elsje even aan het woord.

Hieronder brengen reporters-van-dienst van het zesde leerjaar jullie graag het verslag van een weekje vol poëzie!

We gingen nu onze eigen gedichten schrijven. We hebben inspiratie gehaald uit het thema Thuis. Dat is trouwens ook het thema van de Poëzieweek. We werden aan het werk gezet door onze juf Elien. We konden kiezen of we dat alleen deden of per 2 of 3. Eerst moesten we nadenken over onze titel. Daar kwamen creatieve ideeën uit. Ieder maakte met die ideeën zelf een gedicht. Dat was soms een pittige oefening, met schrijven en schrappen en weer schrijven.

Als alle gedichten klaar waren, moesten we kiezen welke gedichten we het beste vonden.

“Nadat we het gedicht gelezen hadden, verdeelden we de taken om samen één poëzieposter te maken. Dat ging vlot, en het resultaat vonden we zelf geslaagd.”

Wat vinden jouw kleuters leuk aan gedichten? “Ik heb gemerkt dat de kleuters gedichten vaak leuk vinden als ze grappig zijn, of als er iets verrassends in beschreven wordt.”

Daar kwamen voor onze klas 3 gedichten uit. De kinderen die deze gedichten geschreven hebben, maakten ook een filmpje waarin ze het vol enthousiasme voorlezen. Om deze filmpjes te vinden moet je naar onze website www.leefschooldedageraad.be en klikken op ‘Nieuws’

Niet alleen in het zesde leerjaar, maar over de hele school werd rond gedichten gewerkt. In alle kleuterklassen hebben ze gedichten voorgelezen en speels verwerkt. Kijk en lees zelf maar:

Hieronder het gedicht ‘t-h-u-i-s’ van Annabelle van het eerste leerjaar:

De glimlach van een kind…

Hou je zelf ook van schrijven? “Ja! Ik heb zelf ook al veel geschreven, zoals een boek en verschillende gedichten”.

Je maakte een gedicht waarvan elke zin met een andere letter van een woord begint.

Hoe ging dat?

“Het was eerder moeilijk, want ik kwam niet direct op woorden.”

Hoe tevreden ben je van je gedicht?

“Héél blij!!”

Zou je later graag nog meer gedichten schrijven?

In klassen van de lagere school mochten ze iets van thuis meenemen om daarmee ideeën te verzamelen en om erover te schrijven. Het kon ook een geluid van thuis zijn, bv. een snurkende papa, zoals in het tweede leerjaar. We interviewen juf Laurine:

Er wordt weleens gezegd dat de glimlach van een kind onbetaalbaar en onvervangbaar is.

Als onderwijzer in hart en nieren kan ik dat alleen maar beamen.

“De klas moest haar ogen sluiten en doen alsof ze op hun favoriete plek in huis waren. Welke geluiden hoor je dan? Bijvoorbeeld: boem-boemboem wanneer papa de trap op komt. Met die klanken schreven ze een gedicht of een elfje.

Al moet ik de laatste tijd die glimlach missen van onze leerlingen uit het vijfde en zesde leerjaar.

Hoe trots ben je op wat je leerlingen geschreven hebben?

“Héél trots. Elk kind heeft een gedicht geschreven. Ze werkten enthousiast mee. Poëzie prikkelt de creativiteit, dat heb ik duidelijk gezien.”

Kato Goossens, directice van de school De Brug

Je maakte met jouw klas gedichten over thuis die vertrokken vanuit een ‘geluid’. Vertel eens wat je met je klas gedaan hebt.

Na het schrijven besprak elke klasleerkracht met de leerlingen welk zelfgeschreven gedicht zij vanuit hun klas als raamgedicht zouden kiezen om aan de straatzijde te tonen aan iedereen die de school voorbijkwam. Het is moeilijk om één gedicht te kiezen, want elk gedicht raakt je op een andere manier. Toch slaagden we daarin. Alle gekozen gedichten werden op de ramen geschreven door Christel, een lieve mevrouw, die er een hele woensdagmiddag met veel plezier aan heeft gewerkt.

“Ja, want rijmen is leuk. Het was wel vermoeiend om zoveel woorden te schrijven.”

Nee, ze zijn niet altijd slecht gehumeurd en nee ze komen -denken we toch- nog altijd graag naar school. Het is dat ene vieze virus dat het hen lastig maakt. Ja, inderdaad corona, covid, covid-19 of blijkbaar ondertussen ook al covid-21…

Hieronder twee raamgedichten, hun schrijvers en hun interviews:

Onze leerlingen dragen dapper een mondmasker. Dapper, het woord staat er meer dan terecht want als schoolteam weten wij maar al te goed dat het soms best vervelend is om dit te dragen. We doen dit omdat we de mensen rondom ons willen beschermen en we zullen dit om deze reden ook blijven doen.

Toch ontdekken onze leerlingen stilaan ook de voordelen van zo’n mondmasker… ik hoor u denken, voordelen? Ik schets even kort de situatie. We zitten in de klas, naast elkaar. U en ik. De leerkracht stelt aan mij een vraag. Ik weet het antwoord niet, u wel. Vroeger moest je dan heel omslachtig hoesten, je hand voor je mond houden, even bukken, nu fluister je het antwoord vanachter je mondmasker en jawel… ik kan schaamteloos en met een grote glimlach het antwoord geven.

Dat die glimlach deels verborgen blijft achter mijn mondmasker, vind ik plots veel minder erg!

Je maakte een gedicht over hoe bij jou thuis de vogeltjes fluiten. Wat hoor je dan?

“Ik zit in mijn kamer en hoor de vogeltjes fluiten. de buurman heeft een boom in zijn tuin staan en daar zitten vaak roodborstjes in.”

Welk gedicht van jouw klas vond je nog leuk?

“Dat van June. Ze vertrok van het babygeluid van haar broertje. In haar gedicht staan heel veel babygeluiden, en dat vind ik leuk.”

Annabelle - eerste leerjaar

Aimée - tweede leerjaar

DE GAZET gekaapt

“Ik maakte een gedicht over Poe Paa Pantoffels. Ik koos om een gedicht over pantoffels te schrijven, omdat ik die thuis altijd aandoe.”

Wat vind je zelf de leukste zin van jouw gedicht? ”Zelf vind ik die ‘ooooooo’ erin heel leuk.”

Zou je later graag een dichter worden? “Ja, ik denk het wel, want ik schrijf ontzettend graag.”

Je maakte een mooi gedicht over je broertje van vijf. Hoe kwam je op dat idee? “Mijn juf zei dat ik ook kon schrijven over iemand van mijn gezin thuis van wie ik hou. En toen dacht ik onmiddellijk aan mijn broertje.”

Wat vind je zelf de mooiste zin van het gedicht? Waarom?

Mijn broertje van vijf, groot en snel. Ik hou van hem, dat merk je wel! Ik vind deze zin het mooist, omdat die zegt hoeveel ik van hem hou.

De glimlach van een kind…

Voor de website van de school zong je het gedicht al rappend. Is dat iets wat je nog vaker wil doen? “Ik houd heel veel van zingen en ik wil het zeker nog eens doen.”

Er wordt weleens gezegd dat de glimlach van een kind onbetaalbaar en onvervangbaar is. Als onderwijzer in hart en nieren kan ik dat alleen maar beamen.

Al moet ik de laatste tijd die glimlach missen van onze leerlingen uit het vijfde en zesde leerjaar.

Kato Goossens, directice van

Nee, ze zijn niet altijd slecht gehumeurd en nee ze komen -denken we toch- nog altijd graag naar school. Het is dat ene vieze virus dat het hen lastig maakt. Ja, inderdaad corona, covid, covid-19 of blijkbaar onder-

Onze leerlingen dragen dapper een mondmasker. Dapper, het woord staat er meer dan terecht want als schoolteam weten wij maar al te goed dat het soms best vervelend is om dit te dragen. We doen dit omdat we de mensen rondom ons willen beschermen en we zullen dit om deze

Dit artikel werd gemaakt door:

Shirin - Hanna - Per Zorro - Iker - Ella - Louis poetry-reporters van het zesde leerjaar van Leefschool De Dageraad

Toch ontdekken onze leerlingen stilaan ook de voordelen van zo’n mondmasker… ik hoor u denken, voordelen? Ik schets even kort de situatie. We zitten in de klas, naast elkaar. U en ik. De leerkracht stelt aan mij een vraag. Ik weet het antwoord niet, u wel. Vroeger moest je dan heel om slachtig hoesten, je hand voor je mond houden, even bukken, nu fluister je het antwoord vanachter je mondmasker en jawel… ik kan schaamte loos en met een grote glimlach het antwoord geven. Dat die glimlach deels verborgen blijft achter mijn mondmasker, vind ik plots veel minder erg!

Lise - derde leerjaar

Amina - vijfde leerjaar

CSI Zurenborg?

Woensdag 13 maart.

Piepende remmen.

Twee auto’s blokkeren een andere auto.

Geroep, handen in nek, uitstappen.

Getrokken revolvers. CSI Zurenborg?

Stevig optreden tegen foutparkeren?

Niets van dit alles.

Onze nieuwe buren van over de brug oefenden in aanhoudingstechnieken. De mannen in de truien aan de overzijde beoordeelden of het goed ging. Eind goed, al goed.

Ons algemeen emailadres wijzigt naar info@gazetvanzurenborg.be.

www.materiafinedining.be