November
Journalist Frank Willemse trok met een groep toeristen naar het door geweld geteisterde Irak. Het werd een fascinerende tocht die resulteerde in een zes afleveringen tellende reportage in Het Laatste Nieuws.
PAG
Op 1 juli 2011 ging het rookverbod voor alle horecazaken van kracht. Na de restaurants vielen nu ook de cafés onder het rookverbod. Weg met de asbakken en gedaan met het gissen wie er nu aan de toog stond. Vandaag, enkele weken later is bij de meeste café-uitbaters en hun klanten al een verandering te merken: de toog is leger, het terras voller en het is vaak bang afwachten voor wat de winter ging brengen. De redactie peilde bij een aantal kroegen ( waar ze geen eten serveren) of het rookverbod nu echt wel goed werd opgevolgd. De bevindingen van Ramona Verachtert en haar helpers op pagina 4 en 5
Bij het luchttheater Tol wilden ze creativiteit en sport samen behandelen in één productie. Niet simpel als men weet dat luchttheater zich in de lucht afspeelt en zo goed als alle sporten met de voeten op de grond blijven. Maar dat is zonder Lot Seuntjens uit de Raafstraat gerekend. Zij bracht de Italiaanse gewezen Italiaanse wielervedetten Fausto Coppi en Gino Bartali terug op de fiets, spitte in hun verleden en plaatste de wielerhelden in hun tijdskader. Wat dat allemaal geeft is eind september een paar keren te zien in het Te Boelaerpark. Te noteren is dat deze voorstellingen gratis zijn.
Tientallen verenigingen gaan zich de komende weken en maanden inzetten voor één doel: de ontmoeting tussen Noord en Zuid.
Klassieke muziek en radio. Voeg daar nog eens BRT en VRT bij en dan zijn we al dicht bij Frans Boenders. Een man die in onze wijk heeft gewoond en daar nog een pak herinneringen aan overgehouden heeft.
Is er nog jong talent in onze wijk? Jazeker. Op muzikaal gebied bievoorbeeld hebben we een heel lijstje met talentvolle jongens en meisjes. Neem nu zangtalent Lisa Taeymans uit de Pretoriastraat, 18 jaar oud, zuster van de judoka Roxane en nu al bekend van televisie
Nando Nöstlinger uit de Velodroomstraat is bij de aandachtige voetbalspecialist een gekende naam want deze jongeman is bij Anderlecht de topscorer bij de min veertienjarigen. En het zal niemand verbazen dat Lukaku zijn grote voorbeeld èn idool is.
We hadden het kunnen weten, we wisten het eigenlijk al maar we hadden ons toen voorgenomen om er op voorhand niet al te veel negatieve vibraties over rond te sturen maar sinds 1 augustus is het dus een feit : het postpunt in de Delhaize Platin en Moretuslei is verdwenen en opgedoekt. Terwijl we vroeger een uitstekend postkantoor in de wijk hadden. De service was in de loop der jaren niet altijd even op niveau en de vriendelijkheid kon af en toe ook wat opgekrikt worden, maar verder kon je er wel terecht voor alles wat me de post te maken had. Een aangetekende zending, een pakje, geld met een cheque van de post. Tot plotsklaps werd beslist dat verhuizen naar de supermarkt een goed alternatief was. Personeel weg uit het kantoor en het gebouw klaar voor een nieuwe bestemming. Daardoor kon de post verder moderniseren, afslanken, centraliseren en gooi er nog maar wat fraaie woorden bovenop. Delhaize nam de functie van de post over en het Delhaize –personeel kon aan de slag. Er kwam een postbus binnenin het warenhuis en de mensen van Delhaize deden hun uiterste best aan het loket. Daar bedienden ze dan de mensen die een pakje naar pakweg New Delhi wilden versturen, maar ook diegenen die problemen met hun leeggoed hadden. Of een tramkaart wilden, of hun lottoformulier wilden laten valideren of een pakje tabak wilden. Het haperde af en toe maar toch, het werkte. De wijkbewoners schikten zich in de nieuwe regeling en vooral de late openingsuren en de “open op zaterdag” waren pluspunten. Het duurde enkele jaren en nu is het dus zo ver: vanaf deze zomer geen postpunt meer. Je kan er nog wel tien postzegels kopen maar dan hebben we het wel gehad. De beslissing ligt volledig bij Delhaize lezen we dan in de kranten. De supermarktdirectie evalueerde en greep in waar er niet voldoende beweging was. Dicht die handel. En nu ?
Het dichtste punt is de post in de Belgiëlei. Een heel end stappen als je het mij vraagt. En voor wie niet goed kan stappen is het dik klote. Of je kan nog altijd een tram nemen, die stopt ergens in de buurt. Terug naar het begin, we hadden het dus kunnen weten. Vroeg of zo laat zou het alternatief van de post in de Grote Hondstraat het laten afweten, een paar jaren aanmodderen en dan weg. Hoe de zwaksten in onze maatschappij, lees wijk, het dan
verder moeten oplossen is een vraag waar niemand echt bij stil gestaan heeft. Of misschien toch een beetje: binnen een straal van vijf kilometer moet een postpunt zijn zegt de wet. En kijk, de Belgiëlei ligt wel degelijk binnen een straal van vijf kilometer en daarmee zijn alle plannenmakers dik tevreden. Alleen, we zouden het aan al die oudere mensen kunnen vragen hoe ver vijf kilometer is. Hoe onoverkomelijk vijf kilometer voor velen wel is. Aan die moeders met kinderen die vijf kilometer met een kinderwagen meten tsjokken om een aangetekende zending af te halen en ga zo maar even door. Kortom, de vraag stellen aan Delhaize waarom ze het postpunt afgeschaft is onredelijk omdat iedereen weet dat het gaat over winst. En dat
moet De Post vijf jaar geleden toch ook geweten hebben toen ze het postkantoor op Zurenborg sloten? Natuurlijk en met de wetenschap dat ze de hete aardappel gewoon doorschoven naar Delhaize. Ach ja, het politiekantoor is ook al jaren uit de wijk weg, de bibliotheek is ook al gesloten met precies dezelfde argumentatie als Delhaize het postpunt sluit. Waardoor meteen de vraag rijst waar we nu ook met onze Lottoformulieren naartoe moeten? Simpel, naar de winkel, naar de krantenwinkel. Die is er nog altijd. Daar kunnen we nog een gokje wagen om alsnog de miljoenen binnen te halen. En als straf moet iedereen zijn krant en zijn weekblad maar in dezelfde winkel kopen in plaats van in de Delhaize.
Louise Vleminckx heeft sinds april een buurtcomité opgericht “omdat de overgebleven leden van het wijkcomité te nauw betrokken zijn geraakt bij het project Nieuw Zurenborg en niet meer neutraal
Wijkcirculatieplannen die de stad vorig jaar oktober voorstelde. Louise Vleminckx: “Spontaan kwamen mensen in groepjes en tekenden hun ergernissen of ongemak neer op de stratenplannen. Zo is er dus nu een bewonersvoorstel ontstaan uit inbreng van de bewoners uit de verschillende hoeken van zurenborg. Het voorstel dat de stad heeft voorgelegd gaat voor de stad door als definitief daar het ook is opgenomen in het MER-opmaak van 'Nieuw Zurenborg wijk'. Toch heeft dit plan volgens ons geen draagvlak in de buurt. Het gaat namelijk om het afsluiten van de
konden opkomen” zegt ze zelf. De laatste donderdag van elk maand komt dit buurtcomité bijeen in de Zurenborger en ze hebben een voorstel wat de wijkcirculatieplannen betreft. (SC)
Draakplaats (rondpunt), - en dus Zurenborgers wil verplichten met de buurt 2018 enkel Plantin- en Moretuslei te gebruiken als uitweg.. en dan nog wel enkel in de richting UIT de stad.
- dus Zurenborgers wil verplichten met de buurt 2600 om Pretoriastraat te gebruiken als uitweg richting Berchem Station. Dit is natuurlijk gedaan uit het oogpunt van een eventuele woonwijk die de stad wil bewerkstelligen met 2 500 extra bewoners. En gaat om gemak van deze laatsten. Er is door ons gevraagd om de wijkcirculatieplannen van
Borgerhout en Antwerpen te verkrijgen, zodat we deze kunnen samenleggen en naast ons huidige buurtbewonersvoorstel willen leggen.. Maar nog steeds geen antwoord.. En dit na 2 jaar. Dat wil ook zeggen dat de Transvaalstraat extra verkeer krijgt als het Milititair Hospitaal af is.. Om zo de Pretoriastraat te bereiken etc.. Het is meer dan noodzakelijk om de huidige noden onder de bewoners te kaderen en op te lossen en dit zien in breder grensoverschrijdende verkeersstromen. Wat wij met ons voorstel beogen is vooral de mensen die niet in de wijk moeten zijn, maar deze gebruiken om hun traject in te korten of om files op Plantin- en Moretuslei vb. te ontwijken.. Deze te ontmoedigen. Stop het sluipverkeer. De bewoner zal door de aanpassingen perfect zijn weg weten in en uit. Dit is niet nieuw. Ook de stad Gent heeft dit bewerkstelligd met veel succes bij de bewoners zelf.”
Opmerkingen steeds welkom op laatste donderdag van de maand in de Zurenborger om 20u.
Als je een dezer dagen iemand zanger Robert plant van Led Zeppelin, Chris Martin of Daan op een terras van Zurenborg ziet zitten is de kans groot dat ze een zwart recordertje onder hun neus hebben liggen. Dat werd er dan wellicht ondergeschoven door Bart Steenhaut (40), sinds 1989 popjournalist bij De Morgen, daarnaast ook regelmatig te horen op zowel Radio 1 als Nostalgie én sinds enige maanden ook inwoner van deze wijk.“Samen
Bart Steenhaut doet wat zonder overdrijven honderden jonge mensen willen doen: een voltijds bestaan uitbouwen als rockjournalist. Alleen: om even een cliché te gebruiken: velen voelen zich geroepen maar slechts heel weinigen zijn ook uitverkoren. Momenteel zitten we in het seizoen van de festivals, en Steenhaut doet ze haast allemaal. Als verslaggever en als interviewer. Maar eerst en vooral de vraag : hoe komt hij nu eigenlijk op Zurenborg terecht? “Eerlijk?
Tot anderhalf jaar geleden wist ik niet eens van het bestaan van deze wijk af. Ik had ook altijd bij hoog en bij laag gezworen dat ik nooit in Antwerpen zou komen wonen. Ik heb er tweeëntwintig jaar Brussel opzitten, en woonde daar graag. Maar toevallig ben ik met vrienden op oudejaarsavond op de Dageraadplaats terecht gekomen, en ik was meteen verkocht. Die bomen, die sterrenhemel, die rij restaurants en –vooral- de wijnbar heeft het ‘m gedaan. De eenheid van architectuur in de wijk sprak me ook enorm aan. Mijn vriendin wilde al langer terug, en een paar maanden later hebben we hier in de Wolfstraat een huis gekocht. ’t Was letterlijk: kijken, om de hoek iets gaan eten en vlak voor het voorgerecht naar de eigenaars bellen om te zeggen dat we het zouden nemen. Nog eens zes maand later zijn we verhuisd. ’t Was flink aanpassen in het begin. Een cultuurshock zelfs. Ik reis veel, zowel voor mijn werk als in mijn vrije tijd. En in Brussel wonen alle nationaliteiten kriskras door elkaar dus als je daar op restaurant gaat hoor je los tien talen. Dat mis ik hier wel. Anderzijds: een zomerse dag op Dageraadplaats of de Draakplaats is létterlijk op vakantie zijn naast je eigen voordeur. Dat gevoel heb ik zelden in Brussel. Bovendien: ik blijk hier veel meer mensen te kennen dan ik zelf besefte. ’t Is gewoon één van de mooiste pleinen van het land. Het enige wat een beetje wringt is dat alle restaurants hier om tien uur hun keuken sluiten. Als je het grootste deel van je leven in Brussel hebt gewoond –en niet aan een nine to five-job gebonden bent- kan je daar met je verstand niet bij.”
-Het festivalseizoen is in volle gang, heb je nooit de bedenking gemaakt dat je het allemaal al vele keren hebt gezien ? Bart Steenhaut: “Dat er wat routine in sluipt is onvermijdelijk, maar ik blijf het enorm graag doen. Vier dagen van ’s ochtends tot ’s nachts op Rock Werchter aan de slag zijn, na elk concert meteen je recensie online zetten, tussendoor nog links en rechts een wereldster interviewen en na dag drie plots beseffen dat je eigenlijk nog altijd niks gegeten hebt… dat blijft een enorme adrenalinekick. Antwerpen is er qua festivals trouwens enorm op vooruit gegaan. De programmatie in het Openluchttheater van het Rivierenhof is ronduit uitstekend, en bij
goed weer is het met voorsprong de beste plek in heel België om naar een optreden te gaan. Trix doet flink zijn best en in een zaal als de Roma is de sfeer –ook door de vriendelijke ploeg vrijwilligers, trouwensoptimaal. Het Sportpaleis en de Lotto Arena zijn vlakbij wat voor mijn werk een voordeel is, en dit jaar ga ik voor het eerst naar Jazz Middelheim. Eerst en vooral omdat ik Allen Toussaint en Marc Ribot wil zien, maar ook omdat de locatie me wel aanspreekt.”
-Je hebt ontelbare interviews gedaan met jonge stormers en ouwe krokodillen. Wie blijft na al die jaren nog altijd de meeste indruk maken als performermuzikant?
Bart Steenhaut: “Van de grote namen: Bruce Springsteen. Niet alleen omdat die live beter wordt met de jaren, maar ook omdat dat in de omgang een zeer intelligent en hartverwarmend figuur is. U2 blijf ik ook volgen, en niet alleen omdat het de groep is die me als kind voor de rock-‘n-roll gewonnen heeft. Kraftwerk is al veertig jaar een compleet unieke band, en ik heb het ook enorm voor Editors. Ik ken die gasten al jaren, en ik kan uit eerste hand getuigen dat het succes hen niet heeft aangetast. Hetzelfde voor Elbow, Radiohead en Coldplay. Of neem Moby. Daar deed ik al interviews mee toen niemand er interesse in had. En daar heb ik tot vandaag een goed contact mee. Eigenlijk kom ik heel weinig wankers tegen. Je hebt zo wel het occasionele Britse groepje dat na één single denkt dat ze een geschenk van god aan de mensheid zijn. Maar dat gaat meestal snel over. En Amerikaanse rappers interview ik ook nooit. Niet omdat ik iets tegen het genre heb, maar omdat de ervaring me geleerd heeft dat ze zelden of nooit opdagen op de afspraak, of het soort onzin uit hun nek slaan waar ik –eenmaal het bandje uitgetikt- toch niks mee aankan. Het leven is sowieso te kort dus dan steek ik mijn energie liever in iets positiefs. Er is sowieso nooit gebrek aan goeie muziek. Of aan interessante artiesten. Het genre doet er voor mij eigenlijk niet zo toe. Zolang mensen een verhaal hebben –of op z’n minst een eigen kijk op het leven- wil ik ze spreken. Ik ga liever iets drinken met een boeiende onbekende muzikant dan met superster als Britney Spears. Want dat heb ik al gedaan, en die was zo leeg dat ze nog een uur bleef nagalmen als je iets in haar oor fluisterde.”
-Kun je meegroeien met de artiesten? Samen ouder worden? Lou Reed, de Rolling Stones, Clapton, al diemannen zijn deftig de zestig gepasseerd. Zie je jezelf ook na je zestigste naar de zoveelste ‘nieuwe sensatie’ slepen?
Bart Steenhaut: “Ik kan terugvallen op een ploeg rondom mij waarvan ik de medewerkers heel bewust in verschillende leeftijds-
categorieën heb gekozen. Die brengen elk hun eigen referentiekader mee –ook qua leeftijd-, en ik ben ervan overtuigd dat de muziekberichtgeving in De Morgen daardoor een stuk veelzijdiger is geworden. Popmuziek drijft grotendeels op herhaling, dus om de zoveel jaar heb je een revival van het een of ander. Zelf zit ik niet echt te wachten op een nieuw bandje dat Oasis nadoet. Die deden op hun beurt namelijk al The Beatles na. Ik val persoonlijk meer op songs dan op genres, en dus voel ik me sowieso niet zo gauw belemmerd door mijn leeftijd. Ik heb vorig jaar een dik uur met Keith Richards van de Stones gepraat, en die was op zijn zevenenzestigste nog altijd even gepassioneerd met muziek bezig, volgde het allemaal nog op de voet. Of neem Stephen en David van Soulwax, die ongeveer even oud zijn als ik. Dat zijn enorme muziekfreaks. Het enige wat je met ouder worden krijgt is dat je minder makkelijk in de val van de nieuwste hype trapt. Op de meeste cd’s die in de buitenlandse pers de hemel worden ingeschreven staan hooguit drie goeie songs. Zo relatief is het. En de meeste next big things moeten een jaar later toch weer in de supermarkt achter de kassa gaan zitten omdat hun fifteen minutes of fame voorbij zijn.”
-Denk je dat er na je carrière als rockjournalist nog een andere carrière weggelegd?
Bart Steenhaut: “Ik zeg altijd dat ik maar één ambitie heb in het leven, en dat is gelukkig zijn. En anders wil ik ook wel professioneel lottowinnaar worden. We spelen al mee, elke week, dus aan de eerste vereiste is al voldaan. (lacht) Idealiter zou ik mijn passies voor reizen en muziek nog intensiever met elkaar willen combineren. Verder wil ik zoals iedereen wel een guesthouse runnen in een exotisch buitenland waar het net een tikje warmer is dan hier. Nee: serieus. Ik
heb lang gedacht dat ik zou stoppen nadat ik mijn drie grote helden –U2, Springsteen en Bowie- gesproken had. Dat is inmiddels gebeurd, en ik heb sindsdien nog een paar namen voor de microfoon gekregen waarvan ik nooit dacht dat het realistisch was. Neil Young, Burt Bacharach of Kraftwerk geven quasi nooit interviews, maar het is me toch gelukt. En het grote voordeel: er komen steeds nieuwe bands bij. Het werk zit er dus nooit op.”
-Is er ook klassiek en jazz in jouw platencollectie te vinden ?
Bart Steenhaut: “Tamelijk veel jazz, zelfs. ik hou niet zo van ouderwets klassiek, maar wel hedendaagse dingen. Craig Armstrong, Ludovico Einaudi, Dustin O’Halloran, Olafur Arnalds, … Eigenlijk is dat onthaastingsmuziek: als je voortdurend aan een hels tempo tussen Londen, Parijs, Amsterdam, New York en Los Angeles pendelt, en je er jezelf plots op betrapt dat je de voorbij week alweer maar twintig uur geslapen hebt, ga je thuis geen metal opzetten.”
-Om af te ronden: Mick Jagger belt op een avond bij je aan en vraagt je waar hij kan gaan eten in de wijk. Heb je al een adresje klaar voor hem?
Bart Steenhaut: “Jagger houdt nogal van verfijnd eten, en ik ga er gemakshalve maar even van uit dat hij niet op een euro meer of minder moet letten. Dus mijn eerste idee is: Dome of Dome Sur Mère in de Arendstraat. Maar als hij écht op zijn geld zit –hij heeft die reputatie-: de frituur aan de Kleine Beerstraat is van uitstékende kwaliteit.”
Face2Face: dertig rockinterviews van Bart Steenhaut met foto’s van topfotograaf Alex Vanhee is uit bij Ludion/WPG uitgevers. De biografie BONO 50 werd uitgebracht bij Borgerhoff&Lamberigts
met mijn vriendin en drie katten” vult hij aan. (Swa COLLIER)Bart Steenhaut : “ Ik had altijd gezworen dat ik nooit in Antwerpen zou komen wonen”
Het terras van de Nieuwe hoek in de Statiestraat in Berchem zit bijna vol. In het café zelf zijn vier klanten aanwezig, waarvan er één aan de toog zit. Ik schuif bij. Ik bestel een fris pintje bij Marie-Lou, die achter de toog glazen staat te spoelen. 'En, heb jij al een verandering gemerkt sinds het rookverbod,' vraag ik. “En of. De sfeer, de gezelligheid is er niet meer,” zegt ze. “Mijn contact met de klanten, die voordien aan de toog zaten, is weg. Ze zitten buiten want daar kunnen ze roken, en ik zit hier.” Ze kijkt even naar buiten.
'Weet je, hier stonden ze, voor dat het rookverbod er was, aan te schuiven om op de bingokas te spelen. Dat is nu voorbij. De croquemonsieur en de friteuse daarentegen heb ik terug bovengehaald, want nu er niet meer gerookt mag worden, mogen er wel weer snacks geserveerd worden.'
Ze tapt nog twee pintjes en wandelt er mee naar buiten, naar het terras. Als ze terugkomt, zegt ze: “'Zie, nu doe ik het weer.”
Ze zette per ongeluk een vuile asbak, van buiten, op de toog. Ze neemt hem eraf. “Dat mag niet, hè, een asbak op de toog, maar het is mijn gewoonte om die hier te zetten om schoon te maken.”Wanneer ze weer richting terras gaat, volg ik haar. Marc, een trambestuurder en bewoner van Zurenborg, zit aan één van de terrastafeltjes te roken: “Schrijf maar dat ik 200% tegen het rookverbod ben,” zegt hij kordaat als ik om zijn mening vraag. “Wij moeten in 't gareel lopen, hè. Zo is dat. En ik vertik het om in die visbak (de rookcabine die in het café is geplaatst) te gaan zitten. Ik ben geen beest.” Hij trekt van zijn sigaret, blaast de rook voor zich uit. “Weet je, de sfeer is weg. Als het aan mij lag, ging ik niet de ganse tijd op het terras zitten. Ik zit het liefste aan de toog. Zo heb je ook het beste contact met elkaar,
vind ik. Maar zoals je ziet, zit er geen volk meer aan en om nu elke keer naar buiten te gaan om te roken, dat vertik ik ook. Een terras dat is niet hetzelfde: daar word je ingedeeld in groepjes. Dat is zo, hoor. En nog iets: ik vraag me af wanneer die niet-rokers nu gaan komen? Ik heb er hier nog niet veel gezien en het was toch voor hen dat het verbod is ingevoerd?”
In tegenstelling tot Marie-Lou en Marc, zegt Ronan – die al 22 jaar uitbater is van café De Lijmstok, (Berchem station) - dat hij weinig verschil merkt met nu tegenover de periode van voor het rookverbod. “Maar ja, dat is nu al moeilijk te zeggen want het is nog geen winter. Het is niet zo goed geweest als andere zomers, maar dat ligt meer aan het slechte weer dan aan het rookverbod, denk ik. Het is nog wat te vroeg om te oordelen: we gaan het pas merken als het kouder wordt.”
Een klant, die op het terras zat, komt binnengewandeld. Hij vangt het gesprek, tussen Ronan en mij, op: “Rokers zijn gezonde mensen. Die zitten altijd in de buitenlucht,” grapt hij.
'Vind je het niet vervelend?” vraag ik. “ Nee,' antwoordt hij, “het is wel gezellig op terras: je ziet mensen passeren, maakt een praatje. Ach, en wat kun je eraan doen. Regels zijn regels.”
Ronan laat me weten dat hij, tegen dat het kouder wordt, zijn terras gaat verwarmen. Tegen de regen is het in ieder geval al gewapend: een partytent. Ik drink mijn cola op. “Bedankt dat je aan ons gedacht hebt,” zegt hij. “Wij zijn ook van Zurenborg, maar dat wordt wel eens vergeten.”
Draakplaats ziet geen verschil met hoe het vroeger was tegenover nu: “De mensen gaan netjes naar buiten als hen dat verzocht wordt. D.w.z. wanneer zij de nieuwe regeling vergeten zijn en toch een sigaretje opsteken.” Tot nu toe zouden er dus weinig tot geen problemen geweest zijn. De klanten houden zich goed aan het rookverbod. “Het is natuurlijk nog geen winter, hè. Dat wordt nog afwachten. Ik heb al nagedacht over zo'n rookcabine. Maar om dat te bekostigen, moet je al veel pintjes tappen. 2700 euro is niet niks. Het is misschien een optie voor later. Ik weet het niet: zo opgesloten zitten in een glazen bokaal, ik ben niet zeker of de klanten dat wel willen. En zelfs voor de rookruimte gelden weer andere regels: er mag wel een consumptie worden gedronken, maar er mag er niet bediend worden. Het dient in principe enkel en alleen om te roken. En ja, binnenkort worden er hier weer dansfeestjes gegeven. Sinds het rookverbod zijn er nog geen geweest, dus ik kan ook niet zeggen hoe die gaan evolueren. Het zal dan al iets moeilijker zijn om in het oog te houden of er een sigaret wordt opgestoken.
Ik vraag aan Koen of hij al controle heeft gehad. “Geen enkele keer,” zegt hij. “Maar aan de andere kant: hoe weet je dat je gecontroleerd wordt? Ach daarbij, ik doe alles zoals het wettelijk moet, er staat geen enkele asbak op de tafel. Het zou meer normaal zijn als elke uitbater zelf kon beslissen of in zijn café wel of niet gerookt mocht worden. Bijvoorbeeld door een sticker op de deur te plakken, zodat niet-rokers weten dat er gerookt wordt. Dan kan iedereen zelf beslissen waar hij binnen gaat.”
Ik neem afscheid van Koen en zeg dat ik binnenkort nog eens langs kom: wanneer de herfst intreedt en meedogenloos een einde maakt aan het terrasjesweer.
Zomerhof
Hoewel het zonnetje volop schijnt op de Dageraadplaats en café Zomerhof geen terras heeft, zit het binnen nog goed vol. Doorheen het gezellige geroezemoes van de klanten vraag ik aan Kristie, de dochter van de uitbater, of ze even tijd heeft en ik leg uit dat ik vragen heb over het rookverbod.
“Tuurlijk, ik kom direct,” zegt ze. “Momentje.”
Even later schuift ze aan: “Zelf vind ik dat verbod al heel vervelend. Ik rook zelf, zie je en telkens moet ik naar buiten om te roken. Als een klant roept, moet ik mijn sigaret doven. Dat kost wat, als je ze maar half oprookt. Onze pa gaat binnen twee weken een rookcabine zetten, eentje van 3 op 6 groot.” Ze geeft aan waar: een groot gedeelte van het café.
En volgen de klanten het allemaal goed op?
“Als ze nuchter zijn nog wel. Soms vergeten ze het gewoon of willen ze zien hoe ver ze kunnen gaan. Niet gemakkelijk, maar ja.” Hebben jullie al controle gehad?
“Ja, al vier keer en elke keer waren we in orde. We kregen stickers om op de deur te plakken en bordjes met 'niet roken'. Pas op:
wij hebben al wel klachten gehad omdat een klant met een pint buiten stond. Dat mag niet, hè: je pint moet je binnen laten als je buiten gaat roken. En dan is er ook nog geluidsoverlast, waar al reclamaties over zijn geweest. Dat heb je als de klanten buiten moeten gaan staan. En ook, wij hadden een tafeltje buiten gezet zodat daar aan gerookt kon worden, maar ook daarvoor hebben we onder ons voeten gekregen.”
Blijven de klanten nu weg?
“Nee, maar ze blijven veel minder lang. Eén uurtje of twee uur, terwijl ze voordien lang bleven plakken. Waarschijnlijk gaan ze niet graag elke keer naar buiten om te roken. We zijn dan maar terug eten gaan serveren.”
Op de banken tegen het raam zitten een paar mensen te keuvelen. Eén ervan is Oscar, vaste klant in het Zomerhof. Even later, wanneer hij zijn spaghetti heeft binnen gewerkt, geeft hij me zijn mening:
“Ik ben een fervente roker en het rookverbod is tegen de democratie. Zet dat er maar in”, zegt hij vastberaden. “Je kunt dat hier in België al beginnen vergelijken met Robocop. Heb je die film al gezien, met Schwarzenegger? Elke keer dat ze daarin vloekten, kwam er een strafbiljet uit de muur. Zover gaat het hier ook nog komen, dat je voor alles gestraft wordt. Control, control en nog eens control. Op alles en nog wat. Weet je waar geen controle meer op is? Op de klanten die een paar keer bestellen zonder te betalen en dan zogenaamd een sigaret gaan roken en die dan ribbedebie zijn. Ja ja, dat kan de cafébaas niet in het oog houden. En dat gebeurt in restaurants ook genoeg.” Hij kijkt naar de deuropening, waar twee stoelen staan. “Als je het niet erg vindt, ga ik nu een sigaretje roken. Tot ziens.”
Yao
Alexander zit op zijn terras te roken. Voor de uitbater van café Yao op de Dageraadplaats is op korte tijd ook het een en ander veranderd: “Mijn omzet is al flink gedaald. Ik ben bang voor de winter,” zegt hij. “Ik vrees dat ik met verloop van tijd mijn café noodgedwongen ga moeten sluiten. En er zullen nog anderen sneuvelen. Alleen de grote zaken die eten serveren, kunnen nog overleven. Wees nu eerlijk: hoe kan een stamkroeg op deze manier nog blijven bestaan? Het contact met mijn klanten is weg, mijn toog is leeg. Iedereen zit op terras, zelfs ik. Negentig procent van de klanten rookt, ikzelf en het personeel ook. Voor een rookcabine is het hier te klein en daarbij, om daar nu nog eens een hoop geld in te gaan steken, daar heb ik weinig goesting voor. Een luifel plaatsen met terrasverwarming zoals de Zurenborger hiernaast, is een optie. Maar ja, die kosten ook weer. Ach, ik wacht de winter af.”
Troost
Een aantal zaken in de wijk waren hun tijd vooruit en maakten hun zaken al vroeger rookvrij. De Schraelen Troost lijkt wel de ultieme bruine kroeg, maar opvallend genoeg wordt er al jaren niet meer gerookt. En de klanten hebben er blijkbaar ook geen probleem mee. De uitbaatster vertelt: “Mijn klanten vinden het niet erg om buiten te gaan voor een sigaretje, en het is ook niet bepaald het type dat veel nachtlawaai veroorzaakt. Ik heb er nog geen moment spijt van gehad, en het café is rookvrij een veel aangenamere plek om in te werken.’”
Wijnbar
Een gelijkaardig verhaal horen we bij de Wijnbar, ook op de Dageraadplaats. Sinds januari van dit jaar is de zaak volledig rookvrij. Barvrouw Katherine: “Samen met een grondige opfrissing van het interieur werd ook een rookstop ingevoerd. We verkopen bovendien ook tapas en dat viel niet langer te combineren met rokers aan de toog. Er is zeker een deel van ons cliënteel dat heel blij was met die beslissing, maar evengoed zijn er inderdaad ook klanten die we nu alleen nog in de zomer zien, op ons terras. In de winter zetten we ook wel een tafeltje buiten, met dekentjes en een asbak, maar we gaan wellicht niet investeren in een ver-
warmd terras – een beetje zinloos op een winderige hoek als de onze.” Katherine zelf ziet de rookstop als een goede zaak. “Zeker voor ons is het hier veel aangenamer werken, en ik denk dat het ook voor de klanten fijn is dat ze in een rookvrije omgeving van goede wijn en whisky’s kunnen genieten. Het is echter te vroeg om de financiële balans te maken – pas deze winter kunnen we echt vergelijken, omdat het rookverbod nu overal geldt.”
Zeezicht
Zaterdagmiddag, en het Zeezicht is helemaal leeg, op barvrouw Eva en mezelf na. “Zoiets was tot een paar maand geleden ondenkbaar. Elke moment van elke dag zat er wel volk aan de toog, maar die zijn nu allemaal verhuisd naar ons terras, waar ze op hun gemak kunnen roken. Ja, zelfs met stralend weer buiten, wij hadden toch altijd onze vaste toogklanten. Nu is het personeel overdag een beetje gedegradeerd tot doorgeefluik van drinken.”
En het klopt wat ze zegt. Eva is constant in de weer, maar weinigen blijven nog langer dan nodig aan de toog hangen om een babbeltje te slaan. Ik vraag haar, tussen twee bestellingen door, hoe het rookverbod het cliënteel heeft beïnvloed. “Ik heb niet de indruk dat de rokers nu thuisblijven, maar
dat kan in de winter wel anders worden natuurlijk. ’s Avonds merken we zeker ook dat er een pak nieuwe gezichten zijn bijgekomen, mensen die vroeger waarschijnlijk liever niet in de rook kwamen zitten. Ik heb geen idee wat er in de winter gaat gebeuren, maar ik maak me voorlopig nog geen zorgen. Ik denk niet dat we klanten gaan verliezen door het rookverbod. Een rookcabine of iets dergelijks overwegen we voorlopig zeker niet.We hebben wel een nieuwe asbak op het terras geplaatst, en ’s avonds gaan de luifels sowieso naar beneden, om de geluidsoverlast naar de buurt te beperken.”
Moeskop
Voor Donovan van de Moeskop is het ook nog koffiedik kijken. “Je artikel komt vroeg. Het is pas in de winter dat we kunnen evalueren. Wat ik nu al wel merk is dat mijn toog in feite naar buiten is verhuisd, personeel vaak incluis, maar hoe dat gaat zijn als het wat kouder wordt? Ik veronderstel dat ik net als mijn collega’s in de wijk dezelfde plusen minpunten aan het rookverbod zie, maar ik weet wel dat terrassen voor cafés ook in de winter heel belangrijk gaan worden –met alle gevolgen van dien. Ik overweeg zelf om te investering in verwarmingselementen of geluidswerende schermen, maar de reglementering daaromtrent is me ook niet helemaal duidelijk. Ook schort er een en ander aan de manier waarop het rookverbod indertijd aan de cafés is gecommuniceerd –ik heb in elk geval nog altijd niet het gevoel dat ik er beter van op de hoogte ben dan mijn klanten bijvoorbeeld.
Daarnaast heb je als uitbater sowieso niet de volledige controle over wat er op je terras gebeurt, zeker als het druk is. Ik vermoed dat het allemaal wel allemaal in orde zal komen, maar het zal voor velen geen gemakkelijke winter worden.”
Voor de goede werking van deze krant zijn we op zoek naar nieuwe medewerkers. We denken in de eerste plaats aan mensen die zich tijdens de week af en toe kunnen vrijmaken. Er zijn namelijk nogal wat onderwerpen die zich overdag aandienen en waar we dan iemand moeten voor hebben om een verslag te maken.
Dus: iedereen die onder begeleiding wil starten met stukjes maken kan zich aandienen. Voorwaarde is wel dat men zich behoorlijk in het Nederlands kan uitdrukken en de teksten via mail kan bezorgen. Wie ook nog digitale foto’s kan maken heeft een streepje voor natuurlijk. Voor alle duidelijkheid: wie meewerkt aan deze krant doet dat met enthousiasme maar wel gratis. Voor de visuele kant van deze krant zijn we nog altijd op zoek naar iemand die in elke editie van de krant een zwart-wit tekening kan leveren. Dat kan zowel op vraag van de redactie zijn als een eigen initiatief. Wie zich geroepen voelt voegt best een eigen werkstuk bij. Ook hier is eeuwige roem uw deel plus een gratis drankje tijdens de redactievergaderingen.
Swa Collier • Hoofdredacteur
Sinds enige tijd is een EPC nodig vóór de verhuring of verkoop van een studio, appartement of een huis in Vlaanderen. Een EPC moet worden opgemaakt door een “energiedeskundige type A” geacrediteerd door de Vlaamse Overheid.
Wenst U te verhuren of te verkopen in Vlaanderen, bel of email dan even voor een snelle service en een eerlijke prijs.
Harry Brijs
Energiedeskundige type A ( EP11031) harryb@scarlet.be
0477-422.655
Velodroomstraat 27 • 2600 Berchem
wachten op jullie Zoekertjes
Een uur lang kon hij zich wel vrijmaken om tekst en uitleg te geven over zijn opmerkelijke reis als toerist naar Irak. Niet direct een vakantieland maar Frank Willemse (41) uit de Dolfijnstraat reisde als toerist-journalist tien dagen lang door het Saddam Hoesseinland waar merkwaardig genoeg van de dictator zelf niet veel meer te zien is. Wel te zien en vooral te lezen was zijn verslag dat in juli als een zesdelige reeks in de krant Het Laat -
Wat klinkt het allemaal simpel als je het hem hoort vertellen op een Zurenborgs terras. Hoe hij in een krant een klein bericht gelezen had dat een Engelse firma reizen organiseerde in het nog steeds door oorlog geteisterde Irak. Hoe hij 3 000 euro betaalde voor een tiendaagse tocht en tot zijn stomme verbazing geen enkele moeite had om een visum te krijgen. Meteen was hij samen met een fotograaf vertrokken. Een unieke kans om nu eens in het echt mee te maken hoe het is om in een door geweld uiteengereten land te reizen. En wie dat in godsnaam wil doen als toerist?
VISUM
Freelance - journalist Frank Willemse, vader van de 7-jarige Roman en de 5-jarige Milos, kan er nu hartelijk om lachen. “De organisator is een man van 76 jaar met erg veel ervaring en hij doet dat vier keren per jaar. Het gaat dus niet om beginnelingen. En zo komt het dat we op de luchthaven probleemloos een visum kregen en we meteen konden beginnen aan wat ooit bekend stond als de gevaarlijkste weg ter wereld. Tien kilometer lang is die, een weg waar vroeger de vijanden links en rechts van de weg elkaar bestookten terwijl busjes heen en weer koersten. Gelukkig bleven we daar van gespaard.” Wel kregen ze altijd het gezelschap van zwaarbewapende escortes en veiligheidsagenten op hun busje. In totaal bestond het bonte gezelschap uit vijftien mensen waaronder een Welshman, zes Britten, Amerikanen, een Nieuw–Zeelandse, een Duitser, een Oostenrijker, een Australische en een Brusselse. Allemaal hadden ze zich ingeschreven voor een bijna 2 000 kilometer lange trip door het land waar de wieg van ook onze beschaving stond.
HOL
Maar nu reden ze door een kapot geschoten Bagdad, langs hotels waar de ene bomauto na de andere op was ingereden en door wijken zoals Sadr-City waar je jaren aan een stuk niet veilig de straat kon dwarsen. Ook nu nog knalt het er en zie je zwarte rookpluimen boven de stad opstijgen, maar al bij al valt het allemaal nog mee qua gevaarlijk. “Al was het soms kantje boordje. In de stad Kirkoek ontplofte een half uur nadat we er passeerden twee bommen: 27 doden en 92 gewonden”, zegt Willemse. Zelf was hij het meest onder de indruk van de schim van Saddam die nog steeds over Irak hangt. “Nadat ze hem gepakt en ter dood hebben gebracht heeft men alles wat aan hem herinnert weggeschraapt of vernietigd. De autoriteiten hebben het liefst dat iedereen, ook toeristern, hem wouden vergeten. Zo is nu ook het hol waar men hem gevonden heeft verboden gebied verklaard.En dus blijven alleen zijn megalomane paleizen en bouwprojecten over in een land dat verder grotendeels in puin ligt.”
SUPERMARKT
Willemse heeft als journalist een berg ervaring. Afgestudeerd in de communicatiewetenschappen werkte hij ondermeer mee bij bladen Dag Allemaal, Goed Gevoel, Joepie, Humo, Nieuwe-Panorama, P-Magazine, … meestal als interviewer, soms als chef op de redactie. Hij vertoefde tussendoor ook maandenlang in Australie en Nieuw-Zeeland en “oorlogservaring” deed hij op in Afghanistan en Pakistan.
Willemse: “Omdat ik veel in het buitenland was dachten ze op redacties dat ik dat dolgraag deed maar eigenlijk blijf ik het liefst thuis.” Willemse is bij de lezers van Het Laatste Nieuws ook bekend als politieke
ste Nieuws verscheen. Drie uren en ettelijke koffies later, zitten we nog steeds op hetzelfde terras. “Het is een land met 30 jaar oorlog en geweld achter de kiezen en dus met een niet onterechte obsessie voor veiligheid. Zo telden we op een route van 300 kilometer welgeteld 63 checkpoints, telkens bemand met overijverige politie en soldaten, tanks, pantservoertuigen, … ” (Swa COLLIER)
verslaggever en later als de man van de consumentenpagina. Een degelijke, informatieve pagina die de consumenten elke week een boel informatie verschafte over dagdagelijke producten in de supermarkt.
“Ik ben daar al een tijd mee gestopt maar werk nog wel wel aan een boek over 10.000 producten in de supermarkt. Dat moet begin 2012 uitkomen.”
FIETSEN
Wie als wijkbewoner nu nog niet weet wie deze journalistieke goedlachse bebaarde kaalkop is, moet misschien even op de speciale fietsen (neen, niet de bakfietsen) letten die hier in de wijk te vinden zijn. Hij bolt namelijk rond met een soort verlengde en verstevigde fiets waarmee met gemak twee kinderen vervoerd kunnen worden. Wat hij dan ook doet. Of je ziet hem in de Delhaize met een volle kar, een paar kinderen en telefoon aan het oor door de gangen dweilen. Nu blikt hij nog even terug op deze wonderbaarlijke reis die hem tevens langs pareltjes uit een ver verleden bracht. Of tot bij mensen die in vele tientallen jaren of nog nooit een toerist hadden gezien. “Erg merkwaardig is dat ze daar ons land wel kennen. Als ze vragen vanwaar je komt en je zegt België dan kennen ze dat. Vanwaar dat komt weet ik niet. Misschien door de smurfen die ik daar op muurtekeningen zag. Opmerkelijk vond ik dat.”
NOMADEN
Opmerkelijk is ook het meer dan bonte gezelschap waarmee hij op reis was. Je kan rustig stellen dat niemand van zijn reisgezellen behoorde tot wat doorgaans de “reiziger” wordt genoemd. Niet één. En zeker niet tot de categorie ‘ramptoeristen’. “Nomaden” worden ze in de reportage genoemd. Het zijn individuen die stuk voor
stuk een aparte drijfveer hebben. Neem nu die gepensioneerde Britse reizigster die haar reis uitstelde omdat ze eerste de Royal wedding wou zien terwijl ze toch al meer dan honderd landen bezocht. Of die 76-jarige Ierse prof die vorig jaar nog moederziel alleen door Afghanistan stapte. Of die 42-jarige advocate die er altijd in slaagde om overal foto’s te maken waar het om veiligheidsredenen nooit mocht. Of de Brusselse die het graf van haar vermoorde minnaar ging bezoeken. “Stuk voor stuk mensen met een mooi verhaal en ik heb van iedereen apart dan ook een portretje gemaakt voor de krant. Allemaal leesbare, herkenbare en menselijke verhalen. Een echt boeiend gezelschap met een onschatbare hoeveelheid levenservaring. Je kon uren en uren luisteren naar die mensen.” Hij zwijgt even, nip aan zijn koffie en bekent dan ernstig : “Als journalist ervaar ik de dingen graag, doe ik graag mee, onderga ik het ook graag. En ik moet toegeven: ik schrijf ook graag over mensen die maffe dingen doen.”
ISLAM
Afsluiten doen we met een hoofdstukje Zurenborg. Hij zit hier nu al meer dan tien jaar onder dak na lang in als kind Berchem en later in Zoersel te hebben gewoond. Hij voelt zich hier opperbest thuis.
“Het is een cliché maar het is echt bijzonder plezant in een dorp in de stad te wonen. Iedereen kent mekaar maar laat mekaar ook zijn vrijheid. Alles is vlakbij en je kan alles met de fiets doen.“ We ronden af. Heeft zo’n reis “tot diep in de buik van de islam” hem ook iets geleerd, iets bijgebracht. Hij laat zijn blik over het plein gaan en merkt dan fijntjes en doodernstig dat dergelijke reizen door islamitische landen je beter leren omgaan met je moslimburen in je eigen omgeving. Insjallah.
“Hol
Saddam Hoessein
Frank Willemse schreef dus een reportage over zijn reis door Irak en die werd in zes delen in de krant Het Laatste Nieuws gepubliceerd. We hebben een aantal fragmenten uit zijn reportage gehaald en op een rijtje gezet. (SC)
Deel 1 Je kan veel zeggen van de 15 toeristen op dat busje in Irak, maar op sensatie beluste ramptoeristen zijn het niet. Wel stuk voor seriële reizigers die de hele wereld willen zien. Tot in de donkere dieptes. Ze hebben elk hun eigen motief om daar te zijn, het ene al opmerkelijker dan het andere. Het meest dramatische heeft de Belgische Marie-Anne Guéry uit Vorst, bediende bij een verzekeringsmakelaar. Zij is op zoek naar het graf van de Arabische liefde van haar leven: Kamel.
GRAFWASSEN
«In Najaf ben ik met de taxi naar het graf van Kamel gereden.Omar (een van de veiligheidsagenten op het busje, red.) was mee. Kamels familie had gezegdwaar zijn graf was en alsof mijn komst was aangekondigd, kwam een man naar ons toe en wees me daar, op die enorme begraafplaats, de tombe aan.
Omar had er op aangedrongen mijn fles watermee te nemen: ‘Je moet zijn graf wassen. Zo doen wij dat.Zo kom je het dichtst bij hem.’Dat is wat ik heb gedaan en Omar had gelijk. Dat wassen was alsof ik hem aanraakte. Alsof ik weer samen met hem was. Het overweldigde me helemaal», vertelt MarieAnne achteraf, als ze al is teruggekeerd uit Irak. Ze heeft ginder aan het graf nog zand bij mekaar geraapt en Omar en de man die haar het graf had gewezen, hebben nog gebeden. En dat is het dan. Marie-Anne hoopte dat het bezoek aan zijn graf haar zou verlossen van de pijn en een einde aan haar rouwperiode zou maken. «Maar ik had daar dat bevrijde gevoel nog niet.Nu is het aan het komen. Ik voel het.»
Of ze nu verder kan met haar leven? «Ik denk het wel .De pijn is er nog altijd,maar zit nu in een klein doosje. Soms gaat het vanzelf open.Soms doe ik het open. Maar ik kan het nu wel telkens zelf dicht doen», klinkt het opgelucht.
Deel 2
In de hoeken van het paleis liggen hopen brokken met spijkerschrift op en tot puzzelstukjes uit elkaar gevallen stenen taferelen. Plunderschade! In westerse musea zouden zulke brokkenenpuzzels niettemin met veel poeha worden tentoongesteld. Hier poepen de duiven er op en kijkt niemand ernaar om. Er staat in Nimrud nog meer dan genoeg ongeschonden recht. In goede staat en vooral, het staat waar het altijd heeft gestaan, op de plek waar ze 3.000 jaar geleden baardmannen in steen konden uithouwen.
Met prachtig uitgewerkte krulletjes en fantasierijke juwelen. En details met motieven, zoals tasjes van leeuwenkoppen en polsbanden met een bloem erop. Kijk, het lijkt wel een horloge. «Ik vermoed dat het een Papaver somniferum is. Om een snuifje te kunnen nemen als ze een pijl in hun boog spanden, zich concentreerden, mikten en schoten», zegt John Whitehead, een 67-jarige Britse botanicus.
Deel 3
Maar aandacht trekken we sowieso. In Bagdad, aan de ingang van de Al Kadhimainmoskee,moeten de vrouwen zelfs in serie mee op de foto: zo’n westerlinge in een abaya, dat zullen ze thuis nooit geloven. Lachen! In het diepgelovige en veel minder wereldse Kerbala en Najaf- wordt er niet gelachen. Als er nog maar een haarlok vanonder de abaya of de hoofddoeken uitschiet, staan er gelijk mannen klaar om de vrouwen in de groep af te blaffen.Zoals ze ook hun eigen vrouwen afblaffen of een trap tegen hun achterste geven als ze wat te lang op hun knieën aan poorten en vloeren van moskeeën blijven plakken
Deel 4
Dertig jaar oorlog en een godsdienst die mannen en vrouwen uit elkaar haalt, maken de zin voor het leven en de zin in mekaar niet kapot. Bomaanslagen, waanzinnige veiligheidsmaatregelen, voortdurende dreiging... Het houdt de mensen niet weg van straat en van elkaar. Ook in Irak komen mensen nog buiten. In groep met vrienden en familie, als koppeltje hand in hand,als gezin met de kinderen. Om zich te amuseren, om samen te flaneren, om te spelen... om te genieten. ’s Avonds vooral op de Karrada van Bagdad, een eindeloos lange boulevard vol bric-à-bracwinkels, maar ook chique shops afgewisseld met kebab-en theehuize . Overdag in Al-Zawrapark, het grootste openluchtrecreatiedomein van Irak, niet ver van het oude centrum. «Het is hier altijd druk gebleven. Misschien tijdens de ergste gevechten niet, maar twee dagen later kwamen de mensen weer naar hier», vertelt onze veiligheidsagent Kasem over Al–Zawra. We zitten samen met hem in het reuzenrad van Bagdad en zien beneden de draaimolens, hamburgerkramen, minikarts, een lunapark... Big fun!
Deel 5
Bovenop de heuvel had Saddam één van zijn 50 paleizen laten bouwen, een zoveelste geldverslindend project terwijl zijn volk verhongerde en kreunde onder het geweld en het isolement. Zijn paleis in Babylon is vier blokken hoog,op elkaar gestapeld als bij een
De spiraalminaret van Samarra is na de gevechten snel opgelapt en toeristen kunnen weer helemaal naar de top.
ziggurat. Met aan de ene kant zicht op de oude en toekomstige ruïnes, aan de andere kant op de Eufraat en palmbossen.Het paleis zelf is alles wat je ervan verwacht. Immens en protserig. Met plafondschilderingen en met marmer van boven tot onder.
DeAmerikaanse troepen hadden hier hun tenten opgeslagen en een basketbalring tegen de muur gemonteerd. Die zullen zich geamuseerd hebben in zo’n decor. De boel is in 2003 helemaal leeggeplunderd, tot lichtarmaturen en wc-potten toe. De luchters hebben ze laten hangen.
Deel 6
Tien keer worden we op de luchthaven gecontroleerd. Steeds opnieuw. De koffer open. Fouilleren. Paspoort tonen. Snuffelhonden erbij. Bij de zesde controle gaat het mis. «Waar is uw wapen, meneer?», vraagt de security. Ze zijn aan het gesticuleren geweest over wat ze op het scherm zien, terwijl mijn tas zich in de scanner bevindt. «Er zitten kogels in uw koffer. Waar is uw wapen, meneer?», herhaalt de security. Idioot die ik ben. Ik heb in de woestijn kogelhulzen opgeraapt en gedacht ‘leuk voor de kinderen als souvenir’. Er daagt een Amerikaanse veiligheidsagent van G4S op. «We moeten die kogels wel in beslag nemen. Dat begrijpt u toch.» Niet helemaal, maar doe maar, denk ik. Hij laat me uiteindelijk passeren. «Have a nice day!», zegt hij nog.
De zomer is echt wel voorbij en daarom kunnen de winteractiviteiten best nu al gepland worden. Daarom deze tip: het Roze Huis organiseert in de maand oktober een quiz. Beslissen is dus de boodschap en inschrijven kan tot 6 oktober, deelnemen in groep is wel een voorwaarde.
Verschillende holebi- en transgenderverenigingen komen maandelijks bijeen in Het Roze Huis. Meer info op de facebook-pagina of opwww.hetrozehuis.be of in De Magneet. Of spring gewoon eens binnen op het secretariaat van Het Roze Huis. De Magneet, het driemaandelijks tijdschrift van Het Roze Huis is verkrijgbaar in café Den Draak en verschillende andere horecazaken. Zin om je steentje bij te dragen? Meewerken kan: we zijn steeds op zoek naar enthousiaste vrijwilligers.
VAST Elke dinsdagavond van 18u tot 20u en zaterdagmiddag van 15u tot 17u opent de Holebibib haar kasten op de eerste verdieping van Het Roze Huis. De Holebibib heeft een ruime keuze aan boeken, zowel fictie als nonfictie. Ook voor studenten en leerlingen die een scriptie of werk rond holebi-zijn of transgender-zijn willen schrijven. De Holebibib kan je bereiken via holebibib@ hetrozehuis.be of via 03 288 00 84 tijdens de openingsuren van de bib.
-Elke donderdagavond van 19u tot 21u onthaal, informatie en opvang door de vrijwilligers van het Gespreks- en Onthaalteam in café Den Draak. Het onthaal kan je bereiken via onthaal@hetrozehuis.be of tijdens de onthaaluren op donderdagavond.
-Elke eerste zondag van de maand vanaf 14u komen de dames van Pimpernel bijeen in Het Roze Huis.
Pimpernel is een vereniging voor lesbiennes 40+. Meer info krijg je via pimpernel40plus@telenet.be of via 03/218 97 56. Ook de mannen 40+ komen regelmatig bijeen voor een babbel- en kaartnamiddag. Meer info krijg je via: leon.c@skynet.be. -Elke laatste vrijdag van de maand speelt De Roze Draak, de spelletjesclub van Het Roze Huis gezelschapsspelletjes in Het Roze Huis. Inkom is gratis en iedereen is welkom. Meer info op spellenclub@hetrozehuis.be
MAMOESDAG
Op zaterdag 17 september van 13u00 tot 19u00 de jaarlijkse Mamoesdag van ’t Kwadraat, vereniging voor holebi-ouders en hun kinderen met een wensvaderborrel, spaghetti, een film, grime en een workshop ‘circusartiesten gezocht’. CC Luchtbal, Columbiastraat 110, 2030 Antwerpen. Inkom gratis. Meer info op
www.tkwadraat.be
Vanaf donderdag 22 september tot 1 oktober speelt Vreak Holebitheater ‘Huur’ een rauw stuk over het leven van twee mannelijke prostitués, hun klanten, vriendjes en vijanden. Telkens vanaf 20u30 in het Keldertheater van het Fakkeltheater. Meer info en kaarten via www.fakkeltheater.be
QUIZ Zaterdag 15 oktober kan je meedoen aan ‘De Grote Roze Huis Quiz’ in de lokalen van de Humanistische Vrijzinnige Vereniging, Lange Leemstraat 57. Start om 20u00. Deuren vanaf 19u30. Je kan inschrijven per groep (4/6 personen) door 12 euro te storten op 001-3555032-58 van Het Roze Huis met vermelding Quiz (groepsnaam en aantal deelnemers). Inschrijvingen moeten ten laatste op 6 oktober binnen zijn. Iedereen welkom.
Gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE PERS Bankrekening: 001/3873842/29 www.gazetvanzurenborg.be
P/a Frans Crols, Stierstraat 7, 2018 Antwerpen frans.crols@trends.be
Redactie
Hoofdredacteur:
Swa Collier
Stierstraat 3, 2018 Antwerpen 0477 51 40 28 swa.collier@telenet.be swa.collier@gazetvanzurenborg.be
Redactiesecretaris
André Dejonghe
Eindredactie
Claudine Vandegehuchte
Redactie Gazet van Zurenborg
Stierstraat 3, 2018 Antwerpen gazetvanzurenborg@telenet.be
Medewerkers (tekst en foto’s)
Dirk Blijweert, Ellen Burton, Bob Dierckx, André Dejonghe, Walter De Ley, Renée Dufait, Jeannine Führing, Ad Moeskops, Lu Mortelmans , Claudine Vandegehuchte, Marc Vingerhoedt, Peter Theunynck, Zita Theunynck, Walter Mortelmans, Nadia Christoff, Jörg Pyl, Jochem Oomen, Sam Van Ongeval, Luc Pandelaers, Valerie Molly, Chantal Vogelzang, Jakob Eberlein, Kobe Ardui, Saskia Anken, Julie Donckers, Stephen Huygen, Dieter Dedecker, Andreï Holthof, Christophe Lambrechts, Marc Heirman, Sara De Meyer, An Van De Wal, Cecilia Magnus, Marcel Schoeters, Yo Van den Bulck
Opmaak, pre-press en website Colin Bellefroid colin@bitrac.be
www.bitrac.be
Advertenties
Gerda Eelen gerda@zurenborg.be
0486 83 33 06
Drukker
Annelies Verroken anneliesverroken@hotmail.com
0499 27 86 59
Drukkerij Goossens Achterbroeksesteenweg 208, 2180 Kalmhout
Distributie
Harry Brijs, Velodroomstraat 27, 2600 Berchem
Website www.gazetvanzurenborg.be
Ze duiken overal op , murgagroepen. Murgawat ? Murgagroepen zijn groepjes straatkunstenaars met muzikanten, dansers en acrobaten in bonte kostuums. Ontstaan in Afrika en via Zuid-Amerika en uitgegroeid tot een boeiende smeltkroes. Ook in onze wijk is er interesse en het zou wel erg mooi zijn moest er een groep gevormd kunnen worden. Het woord ‘murga’ stamt mogelijk af van een Afrikaans woord, maar dat is niet zeker. Onze Yo Van den Bulck legt uit waarom een Zurenborg-murga een goed idee zou zijn en doet tegelijk een oproep om een groep te vormen.
“Mama, mogen enkele mensen van de Italiaanse murga een paar dagen hier logeren?” vroeg mijn zoon enkele maanden geleden. Zo werd ons huis even een ‘murguerohuis’ eind juni en wat mij betreft mogen ze morgen terugkomen.
Er was een openingsfeest op 9 maart waarop 900 kinderen van 9 Antwerpse scholen paradeerden. Met eigen kostuums, ingestudeerde danspasjes en liedjes. Bij aankomst in het station van Antwerpen werden zij getrakteerd op een spectaculaire muziekshow met Bart Peeters en La Murga Armada. In het kader van AEYC werd ook een internationaal traject opgericht waarin enkele jonge murgueros (waaronder mijn zoon Sam) workshops volgden in Rotterdam en repeteerden op pleintjes en in de straten van Rome en Madrid, namelijk Murga Express.
Op 25 juni was er dan een grote slotrace in het centrum van Antwerpen. Vanuit 5 verschillende pleintjes vertrokken murgagroepen om later samen te komen op de Grote Markt voor een murga jam. Na een BBQ aan het Steen werd de dag besloten met een laatste optreden van Murga Express. Deze gelegenheidsmurgagroep had een speciale murga-trein gebouwd die Rotterdam, Rome en Madrid hebben gepasseerd. Op 25 juni
stopte de trein in Antwerpen voor één grote internationale murgahappening .
ONTSTAAN
Voor de oorsprong van de murga moeten we helemaal terug in de tijd tot het einde van de 19de eeuw en naar Argentinïe. De zwarte slaven verdwijnen uit Argentinië maar laten hun sporen na, zowel in de genen van de autochtone Indianen en allochtone Europeanen waarmee ze zich vermengden, als in de muziekritmes in steden als Buenos Aires en Montevideo. Uit deze smeltkroes ontstaan later murga’s, groepjes straatkunstenaars met muzikanten, dansers en acrobaten in bonte kostuums. Murga is een levenswijze. Elke groep heeft zijn eigen kleuren en symbolen. Ze schrijven liedjes met kritische, humoristische en soms vulgaire teksten. Tot 1966 trokken honderden murga’s door de straten en pleinen, waarna het dictatoriale regime hen een verbod oplegde. Tot in 1988 dan de democratie opkwam. Vanaf dan doen ook vrouwen mee.
U kwam ze vast al tegen, die gezellige bende ongeregeld, kleurrijk en met de nodige herrie de aandacht opeisend. Want waar ze komen blijven ze niet onopgemerkt; regen of zon, je blijft achter met een blij gevoel!
Het is alweer zo’n 5 jaar geleden dat het
allereerste optreden van Los Murginales plaatshad en sindsdien telt België al zo’n twintigtal murga’s. Naar Argentijns concept wordt een murga ook hier een actieve ontmoetingsplaats voor mensen die in dezelfde wijk wonen. Iedereen kan iets en hét podium is de straat.
Om het vijfjarig bestaan te vieren en omdat de murgaparade van 25 juni de buitenlandse murga’s toch naar hier bracht werd er een hele week aan vastgeknoopt. Samen repeteren, eten, drinken, praten, lachen en verbroederen. Praktisch werden de groepsleden ondergebracht in een jeugdhotel in de Lange Leemstraat. Mobiel werden ze door een gehuurde stadsfiets. Gedurende de dag werden ze verwacht in de lokalen van de Zeescouts waar na de lunch workshops doorgingen die ze zelf organiseerden. Vrijwilligers waaronder mezelf hielpen enkele fantastische koks van Scheld’Apen Om een hoogstaande vegetarische maaltijd op tafel te toveren. Daarna volgde nog steevast een repetitie. De discipline onder de aanwezigen was voorbeeldig. Er werd hard gewerkt om het slotoptreden in het Rivierenhof op vrijdagavond 1 juli i onvergetelijk te maken . Nog even was er sprake van het voorprogramma van Manu Chao die er één dag later optrad maar dat bleek ten laatste uren toch niet door te gaan . Tot grote spijt van sommige zoals een Italiaanse jongen van Patas Arribas die zijn retourticket hiervoor liet aanpassen wat hem erg veel geld kostte. Ondertussen waren er 5 Italiaanse mensen bij ons ondergebracht. Mijn voorstel om per 2 een kamer te betrekken werd afgewimpeld; veel liever sliepen ze allemaal samen op de zolder. Van een hechte groepsgeest gesproken. Met een gemiddelde leeftijd van eind 20 begin 30 was dit groepje niet meer ‘piepjong’ te noemen. Sommigen studeerden nog maar de meeste hadden een baan in Italië. Dat murga voor hen heel belangrijk was heb ik kunnen vaststellen ; geëngageerde andersglobalisten die er een heel consequente levenswijze op na hielden. Zij toonden allen een oprechte dankbaarheid en behulpzaamheid. Bij gesprekken aan het ontbijt werden grote onderwerpen niet uit de weg gegaan. Ze bleven glimlachen maar met één onderwerp kon ik hun onverstoorbare levensvreugde temperen en dat was de naam Berlusconi. Niettegenstaande hun drukke programma probeerden de patas Arribas zoveel mogelijk te doen waar ze goed in waren namelijk de straat opgaan voor kleine optredens. Zo verschenen op een morgen op de Meir en op een zondag gingen ze de Vogeltjesmarkt opfleuren. Dat laatste was buiten de aanwezige marktkramers ge-
rekend die binnen de 10 minuten de politie optrommelden. Volgens de marktkramer gingen de klanten dan afgeleid worden en minder kopen. De Italianen zouden achteraf wel verklaren dat onze politie meer begrip toonde dan de hunne. Maandagmorgen was het dan inpakken geblazen; geen sinecure om de vele grote trommen met karton en plakband reisklaar te maken . Tegen de late namiddag was de laatste ‘Pata ‘ vertrokken en was het huis heel stil en verlaten.
BERCHEM
Murgapaus Coco Romero werd voor de viering ook uitgenodigd en was opgetogen over de Belgische ontwikkelingen. Natuurlijk zijn de murga’s hier nog ‘jong’ vergeleken met de dertigarige ervaring. Hij vertelde in een interview dat het grote verschil is dat onze murga’s nog een groot tekort aan zelfvertrouwen hebben wat vooral te merken is aan de fysieke onzekerheid. Een boek dat achteloos op een bed van een ‘Pata Arriba’ lag trok mijn aandacht. Bij navraag bleek dit het boek te zijn dat Coco Romero schreef over het fenomeen murga ; de murgabijbel met andere woorden. (zie bibliografie achteraan)
Leuke namen zijn het: Los Murginales, Murga Agrum en Sentimiento Verde. Mijn zoon speelt al enkele jaren in de Fata Murgana van Berchem. Iemand kende wat muzikanten. Een groepje wilde dansen. Nog anderen toverden naald en draad en stof tevoorschijn. En plots stond dat zootje ongeregeld te dansen, te zingen en te springen. Met een mix van buikdansen, harmonie-instrumenten, kazoo-gezoem en paars-roze-oranjekledij. Waarom net die kleuren? De mannen beklagen het zich nog. In de lijst van murga’s zult U Zurenborg niet vinden; hoe komt dat? Als dit artikel bij sommigen het water in de mond heeft doen komen dan zal ik de eerste zijn om dit aan te moedigen. Gelieve hieronder de nodige contactgegevens te vinden en ik mag U al verklappen dat de stad Antwerpen (als uw plannen concreet zijn) de nodige financiële en logistieke steun zal bezorgen. Dus waar wacht U op?
info@Murga.be
www.Murga.be
fata.murgana@yahoo.com
www.fatamurgana.be losmurginales@gmail.com
www.losmurginales.com
La Murga Portena, Historia de un viaje colectivo, Coco Romero, Buenos Aires, Atuel, 2006
La murga es: ”una vitrola en la cabina del Concord; un sentimiento que se baila, una mariposa de colores sobre un traje gris; la tiera que zapatea”
Hier in Vlaanderen zijn ze de voorbije decennia overweldigd door de Angelsaksische rock- en popgolf maar bij velen zitten Brassens, Gainsbourg en hun Franse collega’s nog steeds in het hart opgesloten. Bij een minderheid weliswaar en ze zullen wat ouder dan de gemiddelde “popperd” zijn, maar voor al die mensen is het Franse chanson nog steeds nummero uno wat kwaliteit betreft. Daarom heeft Rataplan de muziek van Gainsbourg en Brassens op de affiche gezet. En wat Johan Anthierens bij dit duo komt doen leest u verder in dit programma.
-Stanley door Peter De Graef, de kolonie mt & HERMESensemble (première) Donderdag da 15, Vr 16, Za 17, Wo 21, Do 22, Vr 23, Za 24 sep: 20u - € 12/10 - Rataplan Voor het eerst waagt Peter De Graef zich met een monoloog aan echt muziektheater. Zijn ijzersterk verhaal versmelt met live muziek en liedjes: soms ingetogen en intiem, soms hilarisch en uit volle borst. Op vraag van Bo Spaenc ging Peter De Graef aan de slag met de zoektocht van Stanley. In de nieuwe tekst laat Peter De Graef de historische figuur van Stanley los. Maar evengoed is het een ontdekkingsreis doorheen de geschiedenis van onze psychologie en ons mens-zijn. Ook wij hakken ons dagelijks een schamel pad doorheen de chaos van ons bestaan en proberen ons door middel van theorieën (religie, filosofie, wetenschap,...) staande te houden. Maar ondertussen weten we niet wanneer we waar zullen uitkomen. Trekken we in de goeie richting? Komt er verlichting aan het einde van de wildernis? In feite weten we niets.
www.dwama.be - www.dekoloniemt.bewww.bospaenc.be - www.hermesensemble.bewww.peterdegraef.be
-De groene pantoffel: De avontuurlijke uitstap van Abdelkor (4+)(première) Woensdag 28 sep: 15u + zo 2 okt: 14u + 16u - €
7 – Rataplan
Een jongeman uit Bagdad, Abdelkor is nieuwsgierig om de verboden wondermooie tuin van de grootvizier te zien. Hoe raakt hij binnen en wat zal hij er te zien krijgen?
Zijn avontuurlijke uitstap krijgt een onverwachte wending als hij de beeldschone Boedoer ontmoet, dochter van de grootvizier. ‘De groene pantoffel’ is een Arabisch sprookje, een romantische, fantasierijke muziektheatervoorstelling en sleept u mee in 1000 en 1 nachten.
De acteurs Veerle Demuynck en Serge Adriaensen brengen dit verhaal samen met muzikanten van de groep Hijaz tot leven.
-World Trio
Woensdag 28 sep: 20u - € 10/8 – Rataplan
Ook tickets in Mark Sound Antwerpen
Het internationale World Trio won op 24 september 2010 zowel de eerste prijs Jazz Hoeilaart, prijs Beste Solist (piano) en prijs Beste Vertolking van het Opgelegde Werk.
De groep werd opgericht door de Russische pianist Evgeny Lebedev. Evgeny studeerde in Rusland en de Verenigde Staten. Hij stond op het podium met vele bekende jazzmusici zoals Jack Dejohnette, Marcus Miller, Terri Lyne Carrington and David Sanchez. Evgeny wordt vergezeld door de talentvolle bassist Haggai Cohen. In 2006 won Haggai Cohen, samen met pianist Omer Klein, de eerste prijs op Jazz Hoeilaart. Samen met drummer Lee Fish staat deze groep garant voor 100% vuurwerk. www.elebedev.com - www.myspace.com/hcmmusic.com - www.myspace.com/jatul
-Birds That Change Colour + Vinz
Zaterdag 1 okt: 20u - € 12/10 – Rataplan
Psychfolk band ‘Birds That Change Colour’ werd opgericht door singer-songwriter/gitarist Koen Kohlbacher. In 2007 krijgt hij versterking van drummer Dave Schroyen (Millionaire/Evil Superstars/Creature with the Atom Brain) en bassist Christophe Albertijn. In hun eclectische mix van melancholische psychfolk en speelse sixties pop weerklinken echo’s van Syd Barret, The Incredible String Band en Midlake, verweven met de melodische harmonieën van de Beatles. De lange schaduw van deze iconen belet echter niet dat ‘Birds That Change Colour’ steeds fris en origineel voor de dag komt.
“En hoewel de plaat qua materiaal als productioneel een klein meesterwerkje is, grijpen ze je live helemaal bij de strot en merk je de weerhaakjes en de gefragmenteerde stukjes onversneden rock’n-roll die in hun vluchtigheid onmogelijk naar vinyl zouden vertaald kunnen worden.” (De Morgen) www.birdsthatchangecolour.com
-Senne Guns
Donderdag 13 okt: 20u - € 10/8 - Rataplan
Senne Guns maakte een sterke indruk tijdens de finale van de laatste Nekka Wedstrijd, waar hij op de tweede plaats eindigde.
Met zijn klare taal, de vrijheid waarmee hij met het publiek omging en zijn talent om ter plekke een liedje in elkaar te knutselen won hij de harten van het publiek. Zijn debuut-CD ‘Hoera voor de Eleboe’ verscheen bij Zeal-records, het label dat Isbells vanuit het niets lanceerde. ‘Goudvis’ en ‘Hoera voor de Eleboe’ hoor je ondertussen regelmatig op Radio 1.
"...het overgrote deel van de plaat heeft raakvlakken met Spinvis en Tom Pintens. Kleinkunst? In geen geval. Nederlandstalige indiepop met een verdraaid kantje en geloofwaardige teksten." (BVM in RifRaf). www.myspace.com/senneguns
-Ivan Paduart Trio (cd-voorstelling)
Vrijdag 14 okt: 20u - € 12/10 – Rataplan
Ook tickets in Mark Sound Antwerpen
Sinds Ivan Paduart debuteerde met zijn jazzfusion groep Aftertouch, is hij een graag geziene gast op de Europese podia. Als pianist en componist ontwikkelde hij snel een zeer herkenbare eigen stijl die bewondering wekt bij talloze topmusici. Daaruit vloeide intensieve samenwerking voort met o.a. Richard Galliano, Toots Thielemans, Philip Catherine, Bert Joris, Dré Pallemaerts, Claude Nougaro, Rick Margitza, Deborah Brown en met nog vele andere musici waarmee hij de laatste jaren optrad en cd’s opnam. Het album ‘Blue Landscapes’ werd enkele jaren geleden uitgebracht buiten Europa. Naar aanleiding van de Europese release (Mons Records) komt Paduart het album voorstellen in Rataplan. www.ivanpaduart.com
-Trio Vanessa Cuesta
Vrijdag 21 okt: 20u - € 12/10 - Rataplan
Sinds haar zevende heeft Vanessa Cuesta het flamenco-virus te pakken. De passie woekerde jarenlang in België en heeft zich uiteindelijk gemanifesteerd door naar Spanje te trekken. Op haar negentiende verdiepte
ze zich gedurende een jaar in Madrid aan het welbekende ‘Amor de Dios’. Daar heeft ze kennis gemaakt met verschillende bekende figuren waar ze naar hartenlust les bij volgde.
-Nele needs a holiday
Zaterdag 22 okt: 20u - € 10/8 – Rataplan
Nele Van den Broeck is een jonge singersongwriter die haar muziek omschrijft als ‘Liedjes met Fauten’. Haar teksten gaan over onzekerheden, over “wat iedereen denkt maar niemand durft te zeggen”. Ze haalde de finale van Humo’s Rock Rally in 2010 en werd laureate Jong Muziek op TAZ in 2008. Juryverslag: "Een versmelting van flair, sarcasme en herkenbaarheid tot sprankelend cabaret .”
www.myspace.com/neleneedsaholiday
-Liquid Love Hotel door
Toneelgroep Ceremonia
Woensdag 26 okt: 20u – € 12/10 - Rataplan
Na het fatalisme van een bejaard echtpaar in ‘De vier seizoenen’ (2003) en het falende verleidingsoffensief van twee eenzaten in ‘Lachstuk’ (2007) onderzoekt ‘Liquid Love Hotel’ opnieuw enige aspecten van dat haast onuitputtelijke onderwerp: de strijd der seksen. Nu geen koude oorlog tussen man en vrouw op leeftijd, ook geen troosteloze loopgravenstrijd tussen nachtbrakers in een nightclub; deze keer botst stramme midlife met jeugdige lichtzinnigheid. Verborgen agenda’s en aardig wat noodlot leiden tot een reeks ontmoetingen die softcore
beginnen, langzaam maar zeker hardcore worden en onafwendbaar eindigen in een totale meltdown. www.toneelgroepceremonia.be
Anthierens - Gainsbourg – Brassens
Trois soirées à la Française
Aan de vooravond van het kerkhofbezoek van Allerheiligen, herdenken we drie sterfdata: 10 jaar geleden stierf Johan Anthierens, 20 jaar geleden Serge Gainsbourg en precies 30 jaar geleden overleed George Brassens (29 oktober 1981). Alle drie mannen die geen blad voor de mond namen, tedere anarchisten en bien sûr vertegenwoordigers, promotors, copains et camarades van het Franse Chanson.
Ludo Vandeau: A la Française. Een portret van Johan Anthierens
Donderdag 27 oktober : 20u - € 12/10 - Rataplan
Tien jaar geleden overleed Johan Anthierens. Journalist, vader, minnaar, familieman, liefhebber van het Franse chanson, radiopresentator, televisiefiguur en eeuwige rebel. Lude Vandeau en groep brengen een muzikaal theaterproject met onbekende pareltjes uit de Franse muziek, nieuw werk en respect voor de traditie en autobiografische teksten. Herman De Winné, de vertrouwde radiostem van Klara (‘Ramblas’) en Radio 1 brengt meningen, ergernissen en verhalen van en over Johan Anthierens.
Saint-Marteau:
Saint-Marteau se fait Gainsbourg
Vrijdag 28 oktober : 20u - € 12/10Rataplan – Staand + zittend
Hij lijkt niet op Gainsbourg en hij zingt niet zoals Gainsbourg, maar Saint-Marteau heeft de 20e verjaardag van het overlijden van Serge Gainsbourg (1928-1991) niet aan zich laten voorbijgaan.
Omringd door zijn vaste muzikanten brengt
Saint-Marteau een theatershow volledig gewijd aan deze legendarische auteur en componist. Zelfs de grootste Gainsbourg-fans zullen verrast zijn door de originele aanpak en de keuze van de nummers, gaande van grote hits tot onbekend en zelfs onuitgegeven werk. www.saint-marteau.com
Brasserie Croque–Notes:
Rendez-vous Brassens
Zaterdag 29 oktober : 20u - € 10/8 - Rataplan
Brasserie Croque-Notes brengt de muziek van Brassens weer tot leven en laat u kennis maken met zowel klassiekers als onbekende juweeltjes. De Brasserie gaf haar eerste concert twee jaar geleden in het Franse consulaat te Antwerpen, en trad sindsdien op in stemmige muziekcafé’s, in mooie zaaltjes of op fijne feestjes.
www.brasserie-croquenotes.be
COMBITARIEF VOOR DE DRIE CONCERTEN: € 25
-Hartekijn (4+) door Tg Schemering
Maandag 31 okt: 14u + 16u – € 7 - Rataplan
Na de succesvolle muziektheaterproductie
'Criss Cross' rond de jazzmuziek van Thelo-
nious Monk in 2006 maakt Tg Schemering een nieuwe muziektheatervoorstelling. In Hartekijn brengen ze het muziekwerk 'Harlekin' van de Duitste componist Karlheinz Stockhausen dansend en spelend tot leven. Harlekijn schept met haar klarinet een nieuwe wereld waarin ook twee levende figuren het daglicht zien. Als een droom die opgewekt wordt. Zo kneedt Harlekijn haar ideale wereld. De figuren zijn nieuwsgierig, verdwalen, zoeken, ondernemen en vinden elkaar. Maar wat als zij rebelleren en hun eigen leven gaan leiden? Want 2 is altijd meer dan 1 ...
www.schemering.be
-Vos en Haas (5+) door Theater Tieret
Woensdag 2, Do 3 nov: 14u + 16u - € 7– Rataplan De voorstelling ‘Vos en Haas’ vertrekt vanuit de populaire ‘Vos en Haas’-boekjes van Sylvia Vanden Heede. Vanden Heede ontving voor deze reeks, bedoeld voor kleuters en eerste lezers, o.a. de Jonge Gouden Uil, Vlag en Wimpel, Zilveren Griffel, Boekenleeuw, Prijs van de Kinder- en Jeugdjury Vlaanderen.
www.tieret.be
JazzLab Series: BackBack
Zaterdag 5 nov: 20u - € 12/10 - Rataplan Ook tickets in Mark Sound Antwerpen BackBack is een jazztrio met de impact en de sound van een donderende rockband. Door de jaren heen groeide dit drietal uit tot een vaste waarde in het Vlaamse clubcircuit. Hun unieke, aanstekelijke brouwsel op basis van jazz, rock, free jazz en funk heeft zijn volwassenheid bereikt op de cd ‘Backo’ die in 2010 verscheen op het label El Negocito Records. Hun grooves herinneren meer dan eens aan het Amerikaanse trio Morphine. De bezetting waarin baritonsaxofoon en elektrische gitaar in een snedig duel verwikkeld zijn, doet dan weer denken aan de confrontatie tussen John Surman en John McLaughlin op McLaughlin’s weergaloze debuutplaat ‘Extrapolation’.
www.backback.be
Bij Filet Divers is het al een heel jaar lang komen en gaan van hoofdzakelijk mensen zonder papieren, sans papiers of hoe ze ook genoemd worden. Hier krijgen ze begeleiding, ondersteuning en worden ze indien nodig, op de rails gezet. Maar er is ook een jaarlijkse openpoortdag (vlak naast de parking van Delhaize). We stuurden er Yo Van den Bulck met pen en papier naartoe (Yo VAN DEN BULCK)
Eerlijkheid,vriendschap,familie,vertrouw en,veranantwoordelijkheid,gezondheid, respect en luisteren zijn de woorden die je verwelkomen bij het binnenstappen bij Filet Divers. Je mag er drie uitkiezen die voor jou het belangrijkste zijn .Nationaal bracht deze campagne ‘Eerlijkheid’ als winnaar naar voren. Curieus zijn we of het ook hier in dit toch wel speciale milieu van mensen zonder papeieren tot dezelfde resultaten zal leiden.
YVES
In onze vorige gazet gingen we uitgebreid in op de werking van deze VZW. Yves Bocklandt leidde ons rond met in zijn kielzog een groepje leerlingen. Ik dwaalde even rond in de gezellige drukte tussen de geuren van waarlijk exotische hapjes en kartonnen op ware grootte gemaakt van mensen die hier in het centrum komen met vermelding van hun voornaam en in een tekstballon een opmerkelijke uitspraak.
DIOGENE
Diogene uit Rwanda zegt het zo :”Om goed te kunnen inburgeren heb je de hulp nodig van autochtonen die bereid zijn om te helpen. Het is moeilijk als nieuwkomer zelf je weg te vinden. Ook geraak je niet vlug in contact met autochtonen. Het is belangrijk dat er autochtonen zijn die zelf de stap naar jou toe zetten. Dat is essentieel.”
INBURGEREN
Het brengt ons meteen op het initiatief van “samen inburgeren”: ontmoetingen tussen een ‘nieuwe’ en een ‘oude’ inwoner van Antwerpen. Gedurende een periode van een half jaar tot een jaar ontmoet je elkaar tweewekelijks voor een activiteit die je zelf kiest. Tijdens deze activteit zoals bvb. Een wandeling of een museumbe -
zoek praat je nederlands .
NIRASHJ
Verder wilde ik weten hoe het met Nirashj uit Butan ondertussen was. Een paar jaar geleden maakte ik een artikel over de werking van de Ruilmuur bij Filet Divers. Nirashj had de verantwoordelijkheid om de administratie van het aanbod en de vraag in kaart te brengen. Ik was blij te vernemen dat hij ondertussen helemaal geregulariseerd is en bovedien aan het werk is.
WOORDENBOEK
Ik pikte een handig woordenboekje op van mensen zonder papieren . Bij elke letter van het alfabet staat een toepasselijk woord vermeld met daarbij een getuigenis.
Nog niet lang
Hoe lang ben je al in België?
A: 1 jaar en vijf maanden.
B: Ik ben al 3 jaar hier
C: En ik al 5.
D: Dat is allemaal nog niet lang. Ik ben al 7 jaar hier.
Ondertussen gaat ook het gewone leven in het centrum verder. De sociale kruidenier opent na de middagpauze. De opvang van de mensen die anders ook al hartelijk is wordt nog warmer door kleine optredens en later aangevuld door een onwaarschijnlijk ogende DJ die met muziek de onzekerheid even doet vergeten. Ik verlaat het pand niet zonder aankoop van heerlijk uitziende zoetigheden.
COACH
Kan je je even vrijmaken gedurende een paar uurtjes om de twee weken en heb je zin om mee te werken aan het ‘samen inburgeren’. Neem dan contact op met Pita Van den Broeck die deze werking mee ondersteunt.
“Het
zelf
gen en schenk koffie. Ik breng de coworkers met elkaar in contact en kijk welke activiteiten hen kan interesseren en samenbrengen. Coworken heeft invloed op de manier waarop je naar het leven kijkt en je werk daarin integreert. Het stimuleert mensen ook om de dingen op een andere manier te bekijken.”
Erika Claessens, uit Oud-Berchem, begon eind jaren tachtig als lokaal correspondent voor het Brabants Dagblad in Roosendaal, Nederland. Daarna schreef ze voor o.a. voor De Morgen, Libelle, Milo, Jobat, Vacature en tal van andere magazines en webpublicaties. In 2006 schreef ze het boek “Wie omhoogkijkt, ziet geen grenzen” met tweeëntwintig levensverhalen van mensen die hun leven met werken een nieuwe wending gaven.
Erika Claessens: “Ik vertelde aan Marc Van Buul, vriend, en mede-eigenaar van De IJsfabriek in de Lange Leemstraat, met welke plannen ik in mijn hoofd zat en of hij niet ergens in de buurt een pand wist dat ik kon huren. Marc leidt sinds een tiental jaren samen met Ingeri Van Alsenoy en Frans Dekens de holding E-So, wat staat voor Economisch en Sociaal Ondernemen, en steunt tewerkstellingsinitiatieven en projecten in de sociale econo-
mie. Hij was enthousiast over het initiatief en wilde me graag helpen. Toevallig kwam er in De IJsfabriek ook net een ruimte vrij en dat was precies wat ik zocht. Hij vroeg me of ik ‘swenst’ geen interesse had om ook de meeting space op de gelijkvloerse verdieping uit te baten. Dat laatste voorstel was de kers op de taart. Op die manier kon ik mijn coworkers ook vergaderruimte tegen een redelijke prijs aanbieden. De samenwerking met E-So heeft mijn coworking initiatief naar een hoger niveau getild. Het gebouw ligt vlakbij de Dageraadplaats en in de buurt zijn er leuke horecazaken. De uitstraling van het pand en het feit dat het concept in een sociaal-economisch kader vorm krijgt, zet mensen aan om eens langs te lopen.”
Op 1 september was het dan zo ver. Maar de dagen voordien liep het plots al storm bij Swenst, en sinds kort telt de coworking space vijf coworkers. Dat gaat van een cameraman en een sales manager, over een application developer tot een innovatie expert. Verder hebben al een event manager, een journaliste, een sociaal assistent, enkele zelfstandigen en een theatergezelschap interesse getoond in het project. En de toevallige bezoeker is ook welkom. De exporuimte in de middenbeuk van de vergaderruimte toont elke maand het werk van een andere kunstenaar.
Swenst, coworking space en business centre, De IJsfabriek, Lange Leemstraat 372 (schuinsover café Bazaar en om het hoekje van café Stany), 2018 Antwerpen. www.swenst.be+32 496 452 552 - erika claessenserika@swenst.be
Op 1 september opende ‘swenst’. Een onbekende begrip maar Swenst is een duurzame werkplek of coworkingruimte voor ‘nomadische’ werkers in De Ijsfabriek, op Zurenborg. Men kan er ook vergaderen, netwerken, brainstormen, presentaties geven, events en workshops organiseren, feesten, culturele avonden of lezingen bijwonen, opleidingen volgen, studeren en kunst bekijken. De trend van het coworken komt overgewaaid uit Amerika en verovert nu Europa. In de buurlanden en in het Franstalig
Naar jaarlijkse gewoonte zet handwerkspecialist Aters op de Dageraadplaats ook nu weer zijn deuren open voor het grote publiek. Tijdens de opendeurdagen van vrijdag 9 tot en met maandag 12 september kunnen creatievelingen de nieuwste trends in handwerk en hobby komen ontdekken.
Op het programma staantalrijke demonstraties en een ruime handwerktentoonstelling, met onder andere originele ideetjes voor kerst. In het doorlopende breicafé kan u bij een lekker kopje koffie gezellig komen handwerken.
Bovendien worden bezoekers tijdens de creatieve dagen getrakteerd op leuke kortingen en koopjes.
Beslist een bezoekje waard, dus! U bent van harte welkom op de opendeurdagen, telkens van 9u tot 17u. Meer info op www.aters.be of in de winkel op de Dageraadplaats 29.
landsgedeelte van België is het al een hype. In Vlaanderen gaat het iets trager maar er schieten hier en daar toch initiatieven uit de grond. Swenst is in Antwerpen de vierde coworking space. Erika Claessens van Swenst, legt het concept uit: “Coworken maakt deel uit van wat de Nederlanders ‘het nieuwe werken’, of afgekort HNW, noemen. Concreet betekent coworken dat je waar en wanneer je wilt van werkplek schakelt. De idee dat enkel het behaalde resultaat telt, maakt meer en meer opgang. Anderzijds hebben studies uitgewezen dat ondernemers, en zeker starters, meer kans op slagen hebben wanneer ze samen in een coworking space werken, dan wanneer ze van thuis uit werken. In een coworkingruimte bepaalt men zelf wanneer men werkt en op welke manier men werkt. Men betaalt lidgeld en als abonnee kan men dan naar believen gebruik maken van de ruimte. Koffie en internet zijn er gratis. Ik zorg voor de werkplek, organiseer de reserverin-
Een huis of appartement kopen, doet u niet elke dag. Het is meestal een stap in het onbekende, waarbij flink wat vragen opduiken.
Daarom streven wij ernaar, met 2 kantoren, één op het Antwerpse Zuid, vlakbij het Nieuwe Justitiepaleis, en één op de Dageraadplaats, iedereen die wenst te (ver)huren of (ver)kopen in het bruisende Antwerpen professioneel advies te geven!
Herenwoningen op het Zuid en de populaire wijk Zurenborg zijn onze specialiteit! Daarnaast zijn ook appartementen, woningen en opbrengsteigendommen binnen de Singel, Berchem en Wilrijk bij ons in goede handen!
Van 26 februari tot 6 maart 2012 begeleiden Upul Gamage (residentiële leraar) en Paul Van hooydonck samen een 10-daagse engelstalige retraite in het Nilambe BuddhistMeditation Center, Sri Lanka. Bijdrage voor de begeleiding: 120 € Er is
Deze retraite biedt een milde benadering van het boeddhistisch pad met geleide en stille zit- en loopmeditatie, yoga, Dhamma-talks en werk. De retraite verloopt in stilte.
Nilambe is een unieke plek, gelegen boven theeplantages op een bergtop temidden van de schitterende natuur van Sri Lanka: http://nilambe.net/photos.php
Deelnemers staan zelf in voor de reis en voor de betaling van de accomodatie ter plekke.
Paulvertrekt op 24 feb en komt terug op 26 ma (Qatar Airways). Hijblijft 30 nachten in Sri Lanka. Wie wil kan samen methem reizen. Prijs vlucht: 766
een infomoment voorzien waarop u vragen kan stellen op dinsdag 6 september van 20 tot 22u in de Britse school, Korte Altaarstraat 19, 2018 Antwerpen. Er is dan o.a. een powerpoint-presentatie van de vorige edities.
€ . Een dag volpension in Nilambe kost 800 Sri Lankan roepies (ong 6 € ). Je kan enkel blijven voor de 10-daagse retraite of langer in het centrum blijven.
Dan volg je hetzelfde programma maar met minder intensieve begeleiding.
Je kan ook na de 10-daagse retraite op eigen houtje Sri Lanka verkennen.
VermitsPaul er 4 jaar doorbracht kenthij het land goed. Hijbeschikt over een ruim netwerk van contacten ter plekke en is beschikbaar voor tips over bezienswaardigheden, transport, overnachtingsmogelijkheden buiten het centrum. Sri Lanka is een paradijs voor
reizigers: palmbomenstranden, een rijke (Theravada-) boeddhistische cultuur en een 2300 jaar oud boeddhistisch patrimonium: http://www.buddhanet.net/ sacred-island/index.html
Participeren aan het lokale spirituele/ religieuze leven in een plaatselijk nonnenkloostertje behoort tot de mogelijkheden.
Er is een infomoment voorzien waarop u vragen kan stellen op dinsdag 6 september van 20 tot 22u in de Britse school, Korte Altaarstraat 19, 2018 Antwerpen.
We bekijken dan o.a. een powerpointpresentatie van de vorige edities.
Op deze website vind je een verslag van een deelnemerin 2009: www.antwerpen-meditatie.be
Voor een sfeerbeeld van Sri Lanka zet je luidsprekers aan en klik op http://www.youtube.com/watch?v=_D5Ie6pOrSo Programma van deze retraite: http://nilambe.org/day.html
Ehipassiko Boeddhistisch Centrum Zurenborg www.antwerpen-meditatie.be ehipassiko-zurenborg@hotmail.com 0477-765199 03/271.78.08
Het statige pand op de hoek van de Rolwagenstraat en de Plantin en Moretuslei staat vandaag nog in de steigers, maar tegen begin november moet die renovatie achter de rug zijn. Als alles volgens plan verloopt, gaat hier dan een hypermoderne apotheek open.
De nieuwe apotheek, die als GA Apotheek Plantijn door het leven zal gaan, is een fusie van drie bestaande apothekers: apotheek Mercurius (Plantin en Moretuslei), apotheek Zurenborg (Kleine Beerstraat) en de Provincieapotheek ( Provinciestraat).
Zij sluiten in het najaar hun deuren en nemen hun intrek in het gerenoveerde pand. In een eerste reactie lieten de initiatiefnemers weten dat ze de “service om de hoek” willen behouden.
In de nieuwe apotheek zullen 2 apothekers en 2 technisch farmaceutische assistenten werken. Er komt ook een volautomatische robot, die medicijnen verzamelt en voorraden aanvult. In de volgende editie van de Gazet van Zurenborg nemen we u mee voor een kijkje achter de schermen van dit bijzondere project. (Dirk B)
Zurenborg heeft nog geen voedselteam, met de nadruk op nog niet, want als het van Bram Gaasbeek (26) en Marjolein Perquy (27) afhangt, komt daar binnenkort verandering in. Enkele weken geleden startten zij hun zoekactie naar teamleden en al snel sprongen vier enthousiastelingen mee op de kar. Ze zoeken nu nog minstens zes – meer mag altijd! –gezinnen uit Zurenborg die graag biologisch én ecologisch willen eten.
(Zita THEUNYNCK)Een voedselteam telt meestal een twaalftal gezinnen uit dezelfde buurt die biologische producten zoals fruit, groeten, vlees, zuivel en brood op een regelmatige basis aankopen bij een lokale boer of producent. Het concept van het voedselteam doet een beetje denken aan de biologische ‘groentenmanden’, maar er zijn toch enkele belangrijke verschillen. Zo is de keuze aan producten voor de gezinnen van een voedselteam uitgebreider en gevarieerder. Men kan kiezen voor verschillende groenten- en fruitsoorten, zuivel, brood én vlees. Bovendien kan ieder gezin een eigen bestelling plaatsen bij de boer. Is men verzot op rode biet, dan kan men dit naar believen bestellen. Er wordt dus niet gewerkt met vaste pakketten, zoals
bij de groentenmanden het geval is. Ook op de supermarkten, die tegenwoordig een groot biologisch aanbod hebben, heeft het voedselteam een streepje voor. De producten van het voedselteam zijn goedkoper omdat men rechtstreeks bij de boer inkoopt en ze zijn naast biologisch, ook ecologisch want het gaat om lokale producten. Tot slot is het ook gewoon fijn te weten waar je vlees en tomaatjes vandaan komen.
SUCCESFORMULE
Elk voedselteam wordt ondersteund door Voedselteams vzw. Deze Vlaamse organisatie zorgt voor de goede omkadering van ieder voedselteam. Voor het opstarten van een team zijn de enige vereisten dat de groep
minstens bestaat uit een twaalftal enthousiaste huishoudens en dat men een depot ter beschikking heeft. Een depot is een locatie –dit kan zowel een huis, als een leegstaande garage, als een café of een scoutslokaal zijn – waar de producenten hun goederen iedere week kunnen afleveren en de gezinnen hun bestelling kunnen komen ophalen. Zodra een team genoeg gezinnen telt, stuurt Voedselteam vzw een medewerker die de groep komt informeren en op de goede weg zet. De Voedselteam vzw levert bovendien een lokale boer aan. En de formule heeft succes. Zo telt de stad Antwerpen al vijf voedselteams, enkel Zurenborg ontbreekt nog op het lijstje. En “dat kan niet!”, want een voedselteam is volgens Marjolein Purquy
en Braam Gaasbeek iets dat thuishoort op Zurenborg. Vindt u dat ook? Meld u dan zeker aan op http://www.dooweb.org/project/ zurenborg-voedselteam. Voor meer algemene info kan je terecht op http://voedselteams.be.
Openingsuren: Ma-Di-Woe 8u30-18 u Do 8u30-14 u Vrij 8u30-17u30 Zat en zon gesloten Kleine
Afgelopen twee maand behoorde Zurenborg weer tot één van de locaties van de Zomer van Antwerpen. Zo was er de Zomerfabriek in de verlaten gasfabriek achter het oost-station. Voor ieder wat wils: een zomerterras, lounge, nachtclub, pension, openlucht bioscoop, theatertoren en tentoonstellingsruimte.
Mijn eerste indruk was : vakantie, al had ik een regenscherm in de hand. Doordat het weer het ons niet toeliet te genieten van het uitnodigend terras zijn we een kijkje gaan nemen in de ‘’Lounge’’. Een verzameling van verschillende soorten zetels en stoelen creëert een aangename omgeving om even bij te praten met een drankje of rustig een boekje te lezen . Naast de Lounge heb je nog een bar waar de vloer bedekt is met zand en er ’s avonds plaats gemaakt wordt voor de dansers onder ons. Iedere donderdag, vrijdag, en zaterdag waren er de Late Night sessions. De rustige Zomerfabriek veranderde dan in een zwoele zomerclub.
PENSION
Ook dit jaar was het nulsterrenpension open voor Antwerpenaren met een glaasje te veel op of voor de avontuurlijke toeristen die liever niet in een commercieel hotel in het centrum verbleven. Lynn Bruggeman, inrichtster van het nusterrenpension, had als het ware verschillende decors gecreëerd waar de gasten voor een klein prijsje konden overnachten. Het is een mengeling tussen kitsch, Oost-Europees meubilair en nostalgie. Na een goede nachtrust konden de gasten terecht bij de ontbijtcaravan voor koffie of thee, een ei, verloren brood en vers fruit.
SANS PAPIERS
Voor de cultuurliefhebbers onder ons was er een enorme tentoonstellingsruimte. Deze
hangar was omgevormd tot een reis door de wereld van de sans-papiers die hun kans wagen in een nieuw land. Veel van hun belandden in Castel Volturno. Een stadje bij Napels bestaande uit kapotte villa’s, prostitutie, Italiaanse maffia en armmoede. Het doolhof van videobeelden, foto’s en texturen maakte het meer dan gewoon een tentoonstelling. De organisatie, Art Point M, noemt het een ervaringsproject. Al de afzonderlijke getuigenissen creëerden een persoonlijk beeld van de situatie. De berg met afval, stapels papieren , een waslijn vol met foto’s van de leefomstandigheden en andere elementen zorgden ervoor dat de bezoekers een echte impressie kregen van de situatie. Geen ver van je bed show maar een confronterende tentoonstelling.
Op de site kon men een boeiende tentoonstelling bezoeken of gewoon met een boekje in een hoekje gaan zitten. .• Foto’s Julie DONCKERS
Onderhoud en herstel voertuigen CITROEN
Carroserie-herstellingen
Verkoop van occasies
De Plantin en Moretuslei is een zeer belangrijke verkeersader voor wie langs de Singel naar Zurenborg of het stadscentrum rijdt. Al dat verkeer moet onder de spoorwegbrug rijden en dat was tot voor kort niet bepaald de meest aangename plek om te zien. Buurt aan de Beurt wilde iets aan die toestand verhelpen en deed een beroep op twee jonge kunstenaars. Die hebben het uitzicht onder de donkere brug al drastisch gewijzigd door de pilaren te bewerken. Maar daar blijft het niet bij. (Jörg PYL)
Tot voor kort was die brug een plaats om snel door te rijden, als er geen file stond. Wie de stad binnenreed had meestal geluk, maar op spitsuren moest verkeer richting Singel dikwijls verschillende minuten wachten onder de misschien wel de meest akelige plek van Zurenborg. Een lange brug, rechts en links muren vol met graffiti, voetpaden vol duivenstront en een rij pilaren tussen de twee baanvakken, spaarzaam verlicht, en heel veel uitlaatgassen en lawaai van draaiende motoren. Echt geen plaats om in de Groene Gids van Michelin te vermelden.
In samenwerking met de Rotterdamse kunstproducent Mothership werden de Antwerpse Eva Cardon en de Rotterdammer Thijs Kelder gevraagd om die brug wat mensvriendelijker te maken. Mothership is een Rotterdamse kunstproducent dat bemiddelt tussen kunstenaar en opdrachtgever en tevens op zoek gaat naar aantrekkelijke projecten voor de kunstwereld. Deze organisatie heeft in het verleden al veel gelijkaardige projecten in Nederland en andere landen begeleid. Half augustus waren de pilaren van de brug al beschilderd met grafische tekeningen, waarbij de kunstenaars zich hadden laten inspireren door de Antwerpse drukkers Plantin en Moretus. (In de zestiende eeuw startte Christoffel Plantijn met een drukkerij, zijn schoonzoon Jan Moretus volgde hem op). Later komen
er nog grote tekeningen aan de muren. De officiële inhuldiging is gepland voor half september.
Hoe een en ander in zijn werk was gegaan vroegen wij aan Eva Cardon alias Ephameron: “Buurt aan de Beurt, een initiatief van stad Antwerpen,maakt werk van veilige, propere en gezellige buurten. In het kader daarvan loopt dit project rond straatbeelddesign. Naar aanleiding van de Buurt aan de Beurt-actie die dit voorjaar plaats vond op de Plantin en Moretuslei, werd beslist om de onderkant van de spoorwegbrug, die besmeurd was met graffiti en duivenuitwerpselen, aan te pakken.”
JONGEREN
Dit kunstproject verloopt in samenwerking met Antwerpen Europese Jongerenhoofdstad onder vorm van een uitwisseling met Rotterdam, dat twee jaar geleden Europese jongerenhoofdstad was. Twee jonge straatbeeldkunstenaars, de Antwerpse Ephameron (artiestennaam van Eva Cardon) en de Rotterdammer Thijs Kelder kleedden de onderkant van de spoorwegbrug aan onder begeleiding van de Rotterdamse kunstproducent Mothership. Eva Cardon : “Voor de thematiek lieten wij ons inspireren door de Antwerpse drukkersfamilie Plantin – Moretus. De zijwanden, de pilaren op de middenberm, de brughoofden en de lampen
Beter wassen met zacht (ontkalkt) water
Sneller en dus milieuvriendelijk drogen
Gemakkelijk strijken met de mangel Goedkoper dan thuiswassen
Kleine Beerstraat 33, 2018 Antwerpen www.wassalon-zurenborg.be
4 wasmachines 5,5kg
5 wasmachines 6,5kg
2 wasmachines 12kg
10 droogkasten 14kg
1 stijkmangel 160cm
werden eerst gereinigd en ontdaan van duivenuitwerpselen. Om de duivenoverlast aan te pakken, werden duivenwerende pinnen aangebracht op lampen en brughoofden. De pilaren op de middenberm werden al beschilderd en de zijwanden worden bekleed met kunstwerken op panelen. De inhuldiging van dit artistieke project vindt plaats in de loop van september. Qua organisatie is het zo dat de bedrijfseenheid Samen Leven van de stad Antwerpen coördineert Buurt aan de Beurt, met ondersteuning van het Federaal Grootstedenbeleid. Om zo weinig mogelijk last te hebben van de uitlaatgassen werden enkel de brugpijlers ter plekke geschilderd. Dit is gebeurd tijdens de zomermaanden, een verkeersluwe periode, waardoor de kunstenaars weinig of geen last ondervinden van uitlaatgassen.” Het grootste deel van het kunstwerk, namelijk de taferelen op panelen, wordt in een hangar aan de Slachthuislaan gecreëerd.
AFWASBAAR
De werken worden uitgevoerd in hoogkwalitatieve gevelverf. Zowel de zijwanden als de pijlers kunnen met hogedrukreiniger afgewassen worden. De ervaring leert dat straatbeelddesign door de regel gerespecteerd wordt door andere graffitikunstenaars en vrij blijven van graffiti en tags.
De Antwerpse Evan Cardon (1979) is docente Waarneming aan de Karel de Grote School Sint-Lucas. Haar artistiek werk bracht haar naar alle uithoeken van de wereld zoals daar zijn Melbourne, Philadelphia, Shanghai, Los Angeles, Parijs en andere. Haar werk bestaat uit tekeningen, collages en digitale composities. Zij verzorgde illustraties voor het tijdschrift Averbode, Knack weekend en De Standaard. Daarnaast was (is) ze onder andere Curator voor cc ter Dilft, Mekanik Strip en het Hessenhuis. In Mekanik strip loopt momenteel een groepstentoonstelling met werk van onder andere Ephameron. Nog tot 17 september 2011.
De Rotterdammer Thijs Kelder werkt sinds 2006 als zelfstandig ontwerper en kunstenaar in Rotterdam en is verbonden met het Dstruct, Tegendraads & Lowriders collectief. In Dstruct (geen drukfout) dat zijn wortels heeft in de underground en stickercultuur, verzorgt Thijs Kelder de vormgeving van kunstprojecten. Op zijn palmares staat een hele reeks straatkunst vooral in Nederland. Daarnaast tekent hij ook voor platenhoezen en ontwerpen voor T-shirts. Daarnaast is hij ook DJ, kortom een man die in vele disciplines actief is.
UITLAATGASSEN
Wanneer de krant verschijnt, zullen ook de geschilderde panelen aan de zijwanden van de brug er waarschijnlijk al hangen. Wie dan Zurenborg in of uit rijdt heeft dan een veel mooier gezicht dan vroeger, al lost een mooie beschildering het probleem van de uitlaatgassen niet op. Hopelijk zal de stad Antwerpen de kunstwerken op tijd reinigen, zodat de buurt er nog lang plezier aan beleeft. In het Plantin-Moretusmuseum aan de Vrijdagmarkt krijgen Eva Cardon (Ephameron) en Thijs Kelder nog een tentoonstelling over dit werk.
Na de Plantinbrug zijn er geen dergelijke projecten meer gepland, maar als wij een suggestie kunnen doen, de Krugerstraat is een erg troosteloze straat. Een tip voor een volgend project?
Praktisch
www.ephameron.com studioruwedata.nl Mekanik Strip / Sint-Jacobsmarkt 732000 Antwerpen www.mekanik-trip.be www.art-trek.be www.museumplantinmoretus.be www.enterthemothership.com www.antwerpen.be
Op zaterdag 24 september Is er in de ‘Antwerp Britisch School’, Korte Altaarstraat 8 een meditatiedag die grotendeels in stilte verloopt.
Deelnameprijs en inschrijving: 10 euro/pp met vermelding van naam en “Inschrijving meditatiedag” op IBAN BE15 0015 4344 7630, BIC GEBABEBB (Ehipassiko).
Breng zelf een lunchpakket, warme drank en waterflesje mee. Meditatiekussens, -bankjes en stoelen zijn ter plekke beschikbaar. U kan zelf ook uw eigen materiaal meebrengen.
Er zijn max 40 deelnemers
Programma
09.30: aankomst
10.00: zitmeditatie met instructie
11.00: loopmeditatie met instructie
12.00: lunch
13.00: stille meditatie
14.00: stille loopmeditatie
15.00: metta bhavana
15.30: mindfulness relaxatie
16.00: vragen
voor Jörg Pyl en Paul van Ostaijen
Boven de velo rinkelt de wakkere viaduct Onder de wakkere viaduct rinkelt vrolijk de velo Op de velo onder de wakkere viaduct rijdt de dichter naar huis
Lekker eten van een zonnige kaart!
Taco’s, Burrito’s en Enchilada’s! Heerlijke cocktails
Maandag en dinsdag alle enchilada's 9,95 � Woensdag en donderdag gesloten
Rosa, Maar ten, Tim en Lorrie de papegaai heten u van harte welkom
16.30: afsluiting ADVERTENTIE
Langs de Draakstraat langs de Dageraadplaats rinkelt de dichter naar huis rinkelt met de rinkelende velo de dichter naar huis Zo peddelen gezellig naar huis de dichter de velo en de vrouw Waarom rinkelen de vrouw en de velo onstuimig en guitig naar huis
Kleine Beerstraat 31 - 2018 Antwerpen tel. 03 636 20 43
In april van dit jaar richtte Shamba Shigamira (37) MITAR vzw op om de meest kwetsbaren van zijn thuisland, Congo, te helpen. Elke eerste en derde zaterdag van de maand kan je de medewerkers van MITAR VZW vinden in de Rolwagenstraat 49 - in de week de thuisplaats van Filet Divers – en dan is iedereen welkom om samen te koken, te eten en natuurlijk te praten over de projecten van Missie Tegen Armoede. (Zita THEUNYNCK)
Shamba Shigamira verblijft sinds 2003 in België. Momenteel werkt hij bij Filet Divers (Bond Zonder Naam), vlak naast de parking van Delhaize. Daar helpt hij als onthaalmedewerker vluchtelingen die het financieel moeilijk hebben. Niet enkel tijdens de werkuren maar ook in zijn vrije tijd staat Shamba’s leven in het teken van anderen. Vanaf zijn aankomst in België voelde Shamba de drang om de Congolese bevolking te helpen. Het begon met spontane, kleinschalige acties, zoals het opsturen van kledij en huishoudgerief van vrienden en kennissen naar lokale vzw’s in Congo. Dit was echter niet genoeg voor hem. Stilaan groeide het idee om meer te doen en in april van dit jaar werd zijn actie concreet. Shamba richtte samen met drie Congolese vrouwen, Aimee Zarabé, Aimee Bisoka en Patricia Mittigo, MITAR vzw op. MITAR staat voor Missie Tegen Armoede en is een officiële organisatie dat als doel heeft kwetsbare gezinnen, straatkinderen en ouderen in Zuid-Kivu (OostCongo) te helpen.
MITAR VZW is nog maar net van start gegaan en zoekt dus nog volop enthousiaste mensen – uit Zurenborg! – die mee dit project willen ondersteunen. Dit kan op allerlei manieren: lid worden, een vrije bijdrage storten, kledij of huishoudgerief afstaan, sponsor worden of gewoon eens langskomen op een 1e of 3e zaterdag van de maand in de Rolwagenstraat 49. Aangezien MITAR vzw nog maar kort bestaat wordt er nog volop naar fondsen én mensen gezocht. Al wie op zaterdag aansluit, kan mee de projecten vormgeven. MITAR is ontstaan op Zurenborg en Shamba hoopt dat de Zurenborgers het project zullen omarmen alsof hun eigen project is. Voor meer info kan u altijd mailen naar mitarvzw@yahoo.fr of bellen naar Shamba Shigamira (0498 330 613). Rekeningnummer: ING 365-0888675-01
Jaren aan een stuk was de vuile hoek Provinciestraat – Plantin en Moretuslei, inclusief de kraakpanden, een doorn in het oog van vele wijkbewoners maar nu is alles herleid tot een braakliggende grond. En wat komt er dan precies? Dat is nog niet geheel duidelijk.
Wel hebben we een schets gekregen van wat de stad daar plant en dat is een pleintje met tramhalte ( in donkergrijs op het plannetje). Op dit moment zijn alle woningen die door de stad hiertoe waren aangekocht gesloopt.
De stad moet nog wel een gedeelte van de reeds braakliggende grond verwerven. Overleg met de eigenaar voor een aankoop zijn nog lopende. Indien er voor de herfstperiode geen doorbraak is, zal er worden overgaan tot onteigening verzekerde men ons bij de stad.
De planning voor de start van de heraanleg is 2013, maar omdat de Plantijn en Moretuslei een gewestweg is die planning helaas ook afhankelijk van het Vlaams Gewest.
Voor wat het bouwproject op de braakliggende grond (in lichtgrijs op het plannetje) moet men bij de stad voorlopig het antwoord schuldig blijven. Dat is immers in handen van een projectontwikkelaar.
Download programma op onze website www.groenezoene.be
Primo heeft nu ook Zaza op de suggestiekaart! De straten van Zurenborg, getekend door Zaza, zijn te bewonderen in PRIMO.
Frans Boenders(°1942) kwam
in 1967 bij wat toen nog de BRT heette, als producer. In die tijd nog programmator Woord genoemd. Hij was een vaste stem op de cultuurzender radio 3, een station dat hij trouw zou blijven tot bij de omvorming ervan tot Klara in 2000. Hij nam er afscheid als Eerste Producer. Tijdens het grootste deel van zijn carrière pendelde hij naar de BRT/VRT vanuit Zurenborg, meer bepaald de Waterloostraat.
(Marcel SCHOETERS)
“Ik ben in 1967 ook naar Antwerpen verhuisd en getrouwd. Ik moest pendelen naar Brussel en vond de ligging van de wijk vlak bij het station wel interessant. Zelf ben ik opgegroeid in de Marialei, bij het Militair Hospitaal. Aanvankelijk woonden wij op een appartement van mijn moeder op de Plantin & Moretuslei. Rond 1969/70 werd het huis in de Waterloostraat openbaar verkocht en we konden het aankopen tegen de belachelijke prijs van 1 miljoen frank, beschrijf inbegrepen."
TOILET
Het huis had een eigen geschiedenis achter de rug. Eén van de vorige eigenaars was naar het schijnt een houthandelaar en hij had de middelste ‘donkere’ kamer gedecoreerd met een notelaar lambrisering. Mijn vrouw wilde dat eerst al laten verwijderen, maar ik heb haar van het tegendeel kunnen overtuigen. In de tuin stond nog een buitentoilet dat ik jammer genoeg heb laten afbreken, plus een tuinhuis dat nog door de conciërge bewoond was geweest. Toen wij het huis aankochten, werd het gebruikt als opslagruimte door een advocaat die ‘Wiedergutmachungsdossiers’ van uit Antwerpen gedeporteerde Joden beheerde. Wij hebben er later een overdekte speelkamer voor de kinderen van gemaakt.
Ik ben altijd afkerig geweest van het lawaai van de stad en dat heb ik mogen weten. De eerste nacht dat we er sliepen, hoorden we bij de buren ongelooflijk veel lawaai. Daar was, zo vernamen wij, een tehuis voor ongehuwde moeders gevestigd, die in chambrettes sliepen en ieder hun eigen ding deden. Wij hebben dat een jaar lang moeten verdragen. Uiteindelijk zijn ze moeten vertrekken omwille van problemen met de brandveiligheid. Wij waren dus heel blij toe Piet Piryns er is ingetrokken.”
WINKELS
“Toen wij er kwamen wonen, waren er nog niet zo veel bekende Vlamingen in de wijk. De eerste buur die ik goed leerde kennen, was Leo Dohmen1, die een indrukwekkende collectie Art Nouveaupornografie bezat. Later is daar organist Stan Deriemaeker bijgekomen en mensen als dichterpublicist Nic Van Bruggen, Francis Strauven (architectuurhistoricus). Boenders kwam op Zurenborg aan in volle barricadetijd. “De gemeente Berchem wilde de boel platgooien en er een winkelboulevard voor in de plaats zetten. Toen daar tegen werd geageerd, waren de oude eigenaars boos, omdat ze vreesden dat hun geklasseerde ei -
Frans Boenders: “Toen wij er kwamen wonen waren er nog niet zo veel bekende Vlamingen in de wijk”
gendom niets meer waard zou zijn. Na de nodige acties gesteund door Alfons Hoppenbrouwers,Geert Bekaert en Renaet Braem, is het erg snel gegaan. Na de studie van Jan Possemiers en Alex Elaut rijpte het plan om iets met de buurt te doen. Later is ook Herman de Coninck in de wijk komen wonen.”
-En toch vertrokken? En waarheen?
Frans Boenders: “Ik ben uit het huis weggegaan omdat ik gescheiden was. Eerst heb ik nog even in een appartement in de Generaal van Merlenstraat gewoond, maar ik wou weg uit de stad. Ik woon nu in het Oost-Vlaamse Nokere. Contact met de buurt heb ik niet meer. De enige die ik nog wel eens zie is Veerle Rooms.”
’t Zomerde op Zurenborg, mooi weer of niet. Al was het soms zo slecht dat er zelfs twee ijsberen opdoken op een terras in de Transvaalstraat (Luc Pandelaers zette ze op de foto), tussen buien en wolken door vonden we allemaal wel een aantal momenten om van onze wijk te genieten. En we waren niet alleen: Duitsers, Corsicanen, Zuid-Koreanen en af en toe zelfs een Brusselaar, je kwam ze hier allemaal tegen. De harde bewijzen vind je hierna! Tekst en foto’s (behalve de beren): Jeannine Führing
1 3
Foto 1: op de terugreis naar huis nam dit gezelschap (een Franse familie uit Corsica en een uit de Aveyron) lukraak een afrit op de autostrade om iets te eten en kwam zo op het terras van De Zurenborger terecht. Ze vonden het eten lekker en de kinderen vonden het technisch niveau van de plein-voetballers erg goed.
Foto 2: Joost Vanieuwenhuyse (Isabellalei) en Dennis Wolfs (Vredestraat) zijn lid van de GOclub van De Zurenborger en combineren het trainen van hun brein met het onderhouden van hun zomerkleurtje.
Foto 3: En wordt het dan toch wat warmer dan smaakt zo’n ijsje dubbelgoed. Christian Steenackers’ dochtertje Hannelore (4 jaar) likt
2 4
er dan ook duchtig op los.
Foto 4: Gert De Wilde en Ellen De Schutter uit de Walvisstraat leren hun zoontje Sander (8 maanden) alvast genieten van de zon. In oktober trekken ze nog naar Lanzarote en dat zal daar ook wel gebeuren.
Foto 5: In de rand van het Muziek in de Wijkgebeuren worden halsbrekende toeren aangeleerd en uitgehaald. Kinderanimatie voor durvers dus!
Foto 6: Met resolute stap leidt Brusselaar Stephane Van Camp een paar keer per jaar een groep Duitse toeristen rond in de wijk. Deze groep was alvast erg enthousiast, ook over Stephanes’ kennis van hun taal. Eén min-
puntje volgens de gids: “Hoe halen collega’s gidsen het bij God in hun hoofd om in deze straten rond te rijden met toerbussen???”
Foto 7: Ha-Na-Lee komt uit Zuid-Korea. Ze wordt vandaag 29 en door haar vriendinnen (allemaal afkomstig uit het Mechelse) getrakteerd op een feestontbijt in de Wattman. Daarna vertrekken ze op wandeling door Zurenborg en de diamantwijk (de wandelingen haalden ze uit het gidsje “100% Antwerpen”).
Foto 8: Patricia Vranckx (Wolfstraat) en Alexandra Cerceni (Ramstraat) zijn die-hardfans van klassiek en misten nog geen enkele Klassiek in de wijk. Vandaag komen ze speciaal voor pianist Bart Amand wiens eigen composities ze heel mooi vinden.
Aan: Het College van Burgemeester en Schepenen, Lokale Politie Antwerpen Centrum, ombudsvrouw Karla Blomme
Geachte, op zaterdag 9 mei werd ik door de politie tegen gehouden, daar ik in de verkeerde richting fietste op het fietspad, tussen de Raafstraat en de winkel “Delhaize”.
Hiervoor krijg ik een boete van 50,00 euro. Mijn argumenten om de boete NIET te betalen.
Ja, ik reed in de verkeerde rijrichting. Ik woon in de Nottebohmstraat. Als ik de winkel “Delhaize” (daar was ik op weg naar) in de juiste rijrichting met de fiets wil bereiken, moet ik de Plantin en Moretuslei twee maal oversteken. DAT IS LEVENSGEVAARLIJK! Geen enkel kruispunt is daar veilig over te steken. Dat doe je dus niet voor die kleine verplaatsingen (groen licht tot één helft, wachten, wachten, midden op die drukke baan, zonder enige bescherming als zwakke weggebruiker) tot de andere helft voor voetgangers en fietsers groen wordt. U verstaat dat ik als fietser mij die gevaarlijke moeite bespaar en jawel, in de andere rijrichting fiets.
Verder mag ik denk ik wel opmerken dat het een zeer “ludieke” actie was van uw diensten, ik zie er de humor echt wel van in, maar wens daar geen prijskaartje aan te koppelen.
Alle bewoners die al fietsend willen inkopen doen in voornoemde winkel,
vertrekkend vanuit de omliggende straten van de Dageraadplaats, nemen dezelfde “verkeerde” rijrichting. Zelfbehoud of iets dergelijks?
Eveneens geldt het argument in de richting Ooststation. Als ik daar naar toe fietst voor de bank, kom ik ook in de verkeerde rijrichting terug.
Ik meen te mogen verklaren dat ik écht niet de enige ben.
Als u met uw diensten daar een uurtje gaat staan, hebt u heel wat overtreders. Moet ik daar één of andere negatieve gedachte aan koppelen (Stadskas leeg?; Politie bezigheidstherapie?; Overijverige opdrachtgevers?; …. )
Als het beleid van Antwerpen zich promoot als fietsvriendelijk, wil ik wel graag eens weten waarom fietsers in (bijna) alle éénrichtingsstraten in beide richtingen mogen fietsen. Maar op dat stukje fietspad (tussen Raafstraat en Delhaize” en andere stukken), ten behoeve van de veiligheid niet in de twee richtingen mogen fietsen. Misschien een fietsbord voor beide richtingen introduceren?
Of nog beter : de Plantin en Moretuslei fiets-voetgangersvriendelijk heraanleggen? Waren daar al geen plannen voor?
Bij deze stuur ik u alle correspondentie van uw diensten terug mee.
Met vriendelijke groeten, Herlinde van der Straeten
Naar aanleiding van het artikel “Spookrijdende fietsers op de bon” kan ik alleen maar zeggen dat de politie van Antwerpen eindelijk nog eens zijn werk goed heeft gedaan.
Ik dacht niet dat ik dat ooit nog zou zeggen maar mensen die heel bewust hun voeten vegen aan de wegcode dienen daarvoor gestraft worden. En daar heeft de chaos op de Plantin Moretuslei helemaal niets mee te maken. Is het dan zo moeilijk van even naast uw fiets te lopen tot aan het eerste oversteekpunt of even in de tegenovergestelde richting te fietsen tot ge kunt oversteken?
Of mag ik ook met de auto in een eenrichtingsstraat tegen de richting rijden omdat het maar voor enkele meter is?
De politie in Antwerpen is op het gebied van wegverkeer en vooral als het om de zogenaamde ‘zwakke weggebruiker’ gaat veel te laks.
Als ge ziet hoeveel percent van die zwakke weggebruikers over heel de lijn hun voeten vegen aan de wegcode: rode lichten negeren, enkelrichtingstraten negeren, fietsers die het voetpad als fietspad gebruiken enz.
Alleen op het Koningin Astridplein lopen en fietsen per dag meer dan 1 000 mensen door het rode licht en als ge daarover met de burgemeester of een politiecommissaris communiceert dan is hun enige antwoord dat ze niet overal tegelijkertijd
kunnen zijn. Blijkbaar is de politie de laatste jaren dus niet meer op een van de drukste pleinen van ’t stad geweest.
Ik zelf was, tot voor een jaar, een gepassioneerde fietser.
Per week fietste ik rond de 600 – 700 km. Maar in steden zoals Antwerpen heb ik nooit willen fietsen.
De laatste jaren had ik mijn fiets bij vrienden in Schotenhof staan, dicht bij het fietsknooppunt 21, in een garage zodat ik daar met de bus naar toe kon rijden en dan tenminste in gezondere lucht en op veiligere fietswegen kon fietsen. Ondertussen heb ik wat gezondheidsproblemen en fiets ik minder.
Maar de chaos in het Antwerpse verkeer en de laksheid van de verkeerspolitie is een van de redenen dat ik binnenkort, na 30 jaar, weg ga uit Zurenborg en uit Antwerpen.
Van het Zurenborg waar ik toen ben komen wonen, omdat ik er op slag verliefd op was, is nu trouwens niets meer overgebleven.
Van de bewoners van toen zijn er dan ook niet veel meer overgebleven. Blijkbaar ben ik dus niet de enige die er zo over denkt.
Groeten vanop Zurenborg Mark, naam en adres bij de redactie bekend.
Bedankt voor het artikel in uw krant over "spookrijdende fietsers". Ik begrijp heel goed de verontwaardiging van Rob van der Wildt.
Fietsers hebben het al moeilijk genoeg, in het algemeen, om gezond en wel ter plaatse te geraken. In plaats van meer en betere fietspaden te voorzien wordt nog steeds koning auto bevoordeeld. Het is onbegrijpelijk dat in 2011 waarin we
doordrongen zouden moeten zijn van de milieuproblematiek nog zoiets als een "Plantin Moretuslei verschrikkelijk druk spitsverkeer"mag bestaan. De Pl.Mor.lei is één van de smerigste straten in Europa! Dit is officieel vastgesteld!
Waarom geen grote parkings aan de afritten van de autostrade vanwaar men enkel verder kan met gemeenschappelijk milieuvriendelijk vervoer, of te voet, of met fiets.
Met grote ontzetting las ik het artikel in uw krantje over ‘de zes zotten van Zurenborg’.
Wil nu dat 1 van ‘de zotten’ mijn zoon is. Niet dat ik moeite heb met zotten, vaak zijn het zeer interessante mensen die je heel wat kunnen bijbrengen.
Het gemis aan respect en ook het gemis aan knowhow choqueert mij enorm. Als er gesproken wordt over nep-verbandjes, terwijl het gaat over iemand die automutileert vanuit een zo moeilijk gegeven te leven als autist in een gecompliceerde onvoorspelbare maatschappij, dan is dat alleen maar heel pijnlijk. De “affiche-man” verzamelt die folders omdat hij er zo dolgraag bij wil horen, hij gebruikt ze als communicatie middel om de juiste folder aan de juiste man te brengen. Gewoon om mensen graag te zien en zo een sociaal netwerk op te bouwen. Vanuit dat enthousiasme, vanuit de dwangmatigheid eigen aan autisme swingt de folder- verzamelwoede nogal gemakkelijk de pan uit...
Als een sociaal werker, zo zou je een pleinwerker toch kunnen noemen, zich bezig houdt met het kleineren van 'de zwakkeren' onder ons en daar dan ook nog voor betaald wordt, dan begrijp ik er helemaal niks meer van.
Een hoofdredacteur die zoiets laat gebeuren gaat voor mij dubbel en dik in de fout en draagt hier mijns inziens toch wel de hoofdverantwoordelijkheid. Weet je, ik ben zo boos omdat mijn zoon voor de zoveelste keer misbruikt is geworden, en dat ook voor de zoveelste keer in het 'beschaafde', 'alternatieve', 'intellectuele' Zurenborg!
De reportage van 'Geel' die in de prijzen is gevallen, toont hoe respectvol en warm gewone boerenmensen met het gewone boerenverstand met de zogenaamde gekken omgaan. Daar kan onze intellectueel van Zurenborg misschien nog wat uit leren.
Ik ben er trouwens bijna zeker van dat de volkse Afrikaans/ Chinese buurt die ik ingeruild heb voor het beschaafde chique Zurenborg iemand als mijn zoon niet door het slijk haalt.
Om af te sluiten wil ik eerlijkheidshalve toch graag vermelden dat niet elke Zurenborger zo koud, asociaal of kortzichtig is. Er zijn gelukkig ook mensen met het hart op de juiste plaats. Zo is er Hugo die Jeroen helpt om op tijd terug naar zijn leefgemeenschap te gaan, die hem de nodige aandacht geeft en zelf ook erg geschoffeerd is door wat er in zijn gazetje staat. Ik ben er zeker van dat Hugo niet de enige is met het hart op de juiste plaats.
Wat zou het een zegen zijn voor de 'zes zotten' en alle ‘zotten’ die uit de psychiatrische
Naschrift : de redactie wenst er op te wijzen dat het geenszins de bedoeling van het artikel was om mensen van de wijk belachelijk te maken, te kwetsen of te stigmatiseren. Indien dit toch het geval zou zijn dan wensen we daarvoor onze oprechte excuses aan te bieden. We hebben er alle begrip voor dat het artikel bij rechtstreeks betrokkenen gevoelens kan oproepen die kwetsend kunnen zijn. We willen er ook
Ik droom al lang van een stad waar geen plaats meer is voor individueel en vervuilendautoverkeer. Dit kan perfect geregeld worden indien de nodige politieke moed kan gevonden worden. Daar wringt het schoentje echter, sommige partijen zijn daar niet voor te vinden.
En ik ben bang dat de meeste automobilisten zich zelfs nietbewust zijn van hun eigen verantwoordelijkheid.
afdeling van Stuivenberg op Zurenborg en elders in onze 'beschaafde' wereld komen, om begrepen en gekoesterd te worden.
Wat zou het een zegen zijn voor de ouders, kinderen, broers en zussen van die gekken, om zich mee ondersteund te weten en er gerust in te kunnen zijn dat hun geliefden mee gedragen worden en niet beschimpt als 'gekken'.
Toen Hugo, niets vermoedend de krant van Zurenborg (Jeroen die 18 jaar op Zurenborg heeft gewoond blijft een grote fan en is dol op het krantje) aan Jeroen gaf, vroeg hij: 'Ben ik dan echt gek?'. 'Neen Jeroen, dat is maar om te lachen', heeft Hugo met de krop in de keel geantwoord. Hij vertelde het me met tranen in de ogen.
Ik blijf geloven in het feit dat uit iets slechts ook iets goeds kan voort komen. Daarom vraag ik aan alle Zurenborgers met het hart op de juiste plaats om de zes fragiele mensen beschreven in het walgelijke artikel, om hen te koesteren en hen een klein beetje te schenken van jullie sterkte.
Met aandrang vraag ik aan de hoofdredacteur om deze buurtkrant niet meer te laten gebruiken voor goedkope humor ten koste van.
Aan de pleinwerker beveel ik een andere job aan. Misschien een sabbatjaar om er van doordrongen te worden dat humor op de kap van noem het 'minderheden' of 'zwakkeren' of als je het echt wil 'gekken', niet besteed is aan een sociaal werker. Samen met de leefgemeenschap van mijn zoon zijn we op zoek naar mensen die het sociaal netwerk van Jeroen kunnen vergroten. Naast wat hem is toegedicht in het bewuste artikel, is Jeroen warm, trouw, dankbaar, goedlachs, dol op festivals, gek van optredens, een goed pingponger op zoek naar een tafeltennis-genoot en gewoon blij met wat vriendschap.
Voelt u zich aangesproken? : info@renate-els-aerts.be
De andere slachtoffers kan ik niet verdedigen, ik ken ze niet. Maar toch ben ik zo vrij om namens hen ook een soort eerherstel te vragen.
Wat Jeroen betreft zou het heel mooi zijn mochten jullie hem op een eervolle manier een forum bieden in jullie krantje. Jeroen is meer dan flyer-man. Vorig jaar stond hij mee aan de wieg van 'autistrade', een tentoonstelling in Museum Dokter Guislain. Op de site www.autismecentraal.com/public/index.asp?lang=NL&pid=66 kan je zijn kunstwerk zien en zijn radioreportage horen op KLARA en radio twee.
Els Aerts
nog op wijzen dat een van de grondbeginselen van deze krant is het samenleven in de wijk Zurenborg te bevorderen. In navolging van deze reactie ontvingen we nog tal van andere gelijkgestemde reacties die echter niets toevoegen aan de kern en de teneur van deze reactie. Met deze sluiten we dan ook deze polemiek af.
De hoofdredactie Swa Collier
Dus: de auto uit de stad houden, grote parkings aan afritten autostrade, en de ring overdekken (park) en 't zal nog veel plezanter zijn om hier te wonen.
Groetjes
Rudi Magnus
Tweelingenstraat 84
Wie in deze wijk woont en met de fiets naar de Delhaize wil, doet dat doorgaans zo: op het fietspad/ voetpad rijden in de verboden richting. Zurenborgenaar Rob van der Wildt kijkt al jaren met lichte verbazing naar dit Antwerpse, soms vrolijke anarchisme, maar beseft dat het nauwelijks anders kan. En er is daar op de Plantin en Moretuslei wat verkeersveiligheid betreft wel meer “mis” dan dat natuurlijk. Bovendien wordt het in beide richtingen fietsen op het bewuste stuk al jaren gedoogd. Tot zaterdag 9 mei, toen de Antwerpse politie zich plots realiseerde dat
Rob van der Wildt maakte zich vooral druk omdat vele jaren lang de fietsers die het fietspad “in de verboden richting” namen hun gang mochten gaan tot de politie in een vlaag van watdanook postvatte met hun “boek” in aanslag. Consternatie alom. En ook omdat helemaal niemand zich sowieso lijkt te bekommeren om de verkeersveiligheid op de drukke verkeersader, die op Antwerps grondgebied een gewestweg is. En Rob van der Wildt kroop dus in zijn pen, wat resulteerde in een paar krantenartikels. Hij startte meteen ook een petitie en daarom deze eerste vraag:
– We zijn nu behoorlijk wat weken verder. Heb je nog reacties gekregen van de officiêle instanties bijvoorbeeld?
Rob van der Wildt: “De Antwerpse Ombudsvrouw heeft zorgvuldig op mijn opmerkingen gereageerd en me doorgegeven dat de Antwerpse politie zich beroept op haar 'handhavingsbevoegdheid' (…) 'om het fietsgedrag aan te pakken'. Dat het allemaal wel erg lukraak was, eenmalig en niet echt getuigend van zorgzaam beleid, beetje repressief toch ook, daar is men verder nooit op ingegaan. Er blijkt ook uit dat de verantwoordelijkheid geheel en uitsluitend bij de fietser wordt gelegd (die natuurlijk ook niet altijd vrijuit gaat). Overigens hoor ik zojuist dat ze er de afgelopen zaterdag (6 augustus) weer hebben gestaan. Dus toch beleid?... (lacht) Stad Antwerpen mailde me dat men mijn opmerkingen heeft doorgestuurd naar het Vlaams Gewest. De stedelijke overheid doet er dus niets mee (gewestweg, weet je) en het gewest zal niks doen (geen geld, geen visie en de Plantin en Moretuslei wordt ooit stadsweg). Dit heen en weer stuiteren is geen verrassing. Dat heb ik ook ondervonden bij opmerkingen die ik ooit gemaakt heb ten aanzien van het kruispunt PretoriastraatSingel. De bal gaat van de een naar de ander en de argumenten zijn soms hilarisch. Het wegschrapen van zebrapaden op de Plantin Moretuslei: 'Ze zijn gevaarlijk, meneer, dus halen we ze weg'. Het zou een liedje van Van het Groenewoud kunnen zijn...”
– En reacties van inwoners, fietsers?
Rob van der Wildt: “Nauwelijks, kennelijk leeft het niet echt. Van het gewest (ministerie van Hilde Crevits) heb ik tot nu toe niets vernomen.”
– Ik neem aan dat je petitie ondertussen verder loopt. Hoeveel handtekeningen staan er ondertussen op?
Rob van der Wildt: “De teller staat al een hele tijd op 49. Dus indrukwekkend is dat niet. Het wijst volgens mij ook wel op het niet-geloof in de betreffende overheden
ze een “handhavingsbevoegdheid” heeft die ze al die tijd daar had laten liggen. Agenten slingerden behoorlijk wat fietsers op de bon. Vijftig euro was hun deel. Voor velen nauwelijks te vatten, want welke gek steekt nu de levensgevaarlijke Plantin Moretuslei twee keer over om naar de winkel te gaan? Van der Wildts partner deed op 9 mei de boodschappen, met de fiets, en was de klos. In zijn wiek geschoten, klom Rob in zijn pen en begon een petitie. De Gazet van Zurenborg publiceerde in een eerdere editie en vroeg zich af hoe die actie verloopt. (Swa COLLIER)
dat er iets ondernomen zal worden. Enkele commentaren bij de petitie lijken dat te bevestigen. En ik beken dat ik er niet echt mee ben gaan leuren.”
– Nog gehoord van andere acties van de politie op het bewuste fietspad?
Rob van der Wildt: “Zelf heb ik er nooit meer iemand gezien, maar naar het schijnt heeft men dus op 6 augustus 'den boek' nog eens bovengehaald.”
– Wat gaat er eigenlijk gebeuren met de resultaten van de petitie?
Rob van der Wildt: “Borgerhouts districtsschepen Marij Preneel behartigt deze zaak en was veel eerder al druk doende. Zij gaat wellicht na de vakantie opnieuw actie voeren. Ik zal aan haar de resultaten van de petitie overmaken. Ik denk dat het resultaat op zich te weinig is om verder nog individueel actie te voeren. We coördineren het beter. Ik wil zelf ook niet 'de klaagzanger' uithangen. Het is mij te doen om kanttekening te maken bij het gebrek aan zorgzaam beleid vanwege beide betrokken overheden, maar die boodschap krijg ik niet overgebracht. Als je leest hoe een ingenieur van Mobiliteit & Openbare Werken reageert en welke voorstellen de man ooit heeft gedaan,
dan wordt het toch een beetje Kafka, en ik lees liever de absurditeit van Samuel Beckett... (De ingenieur wilde op de hele middenberm van de Plantin en Moretuslei een 'lage afsluiting' aanbrengen, zodat fietsers en voetgangers gedwongen zouden worden op enkele 'daartoe leidende plaatsen' over te steken).”
– Mensen kunnen alsnog reageren neem ik aan. Hoe doen ze dat het best?
Rob van der Wildt: “De petitie staat nog altijd open op http://www.petities24.com/forum/15376. Mij mailen kan ook: vanderwildtrob@gmail.com.”
Het wordt moeilijk kiezen voor al diegenen die van muziek houden want de Roma heeft traditiegetrouw weer heel wat muziek op het programma staat. Opvallend is dat er de komende weken heel wat binnenlandse
artiesten hun opwachting zullen maken. Bart Peeters, Soulsister, Bert Joris, Willy Claes,Guido Belcanto en natuurlijk Axl Peleman met zijn ondertussen meer dan bekende volksliekes.
-Axl Peleman: Falderaliere
Zaterdag 3 sep: 20u30 - € 5
(pak frieten inbegrepen)
Axl Peleman zingt Antwerpse volksliekes. Zijn muze voor dit project is Godelieve Muys uit Borgerhout. Aan haar keukentafel zong ze de liedjes in terwijl Axl luisterde. Axl combineerde de oude tekst en melodie met nieuwe ritmes. Vanavond zingt Axl Peleman met dit programma het Borgerhoutse Reuzenjaar in. Met dit feestjaar viert Borgerhout de 300ste verjaardag van de Reuzenstoet. Eregaste op deze avond is natuurlijk Godelieve Muys. Ze hoopt dat alle aanwezigen uit Borgerhout en ver daarbuiten met haar meezingen. Met de steun van het district Borgerhout
-Ne Vuilen Avond – première
Vrijdag 9 sep: 20u30 - € 20/18 – dansend + zittend
De heren en dames van Radio Modern serveren met veel zwier 'une revue jamais vue!' Er zal worden gelachen en gedanst, er zijn goochelaars en acrobaten, er is cabaret enlast but not least - zal uw hart smelten voor de sierlijke verschijningen van de burleske danseressen in hun glinsterende niemendalletjes.
-FolKlof - bal de lux
The folKlof Orchestra met speciale gasten Kadril
Zaterdag 10 sep: 20u - € 14/12
The folKlof Orchestra en leading lady Elly Aerden brengen traditionele gezongen muziek met wereldse invloeden uit de Balkan, Mediterrane, Joodse en Scandinavische streken, gearrangeerd door Wouter Vandenabeele. De exclusieve dansinitiaties door Koen Dhondt, zijn gastdansers van Frissefolk en muzikant Pablo Golder bewegen iedereen naar de grootse dansvloer van De Roma. Gastmuzikanten voor deze vijfde folKlof editie is folklegende Kadril.
-Open Monumentendag + ticketdag
Zondag 11 sep: 11u-17u - gratis
Kom een kijkje nemen achter de schermen. Onze vrijwilligers vertellen u graag over de geschiedenis, het verval en de wederopbouw
van hun droom op de Turnhoutsebaan. Wij serveren u drankjes, hapjes, warme soep en Le Trio Perdu zorgt voor een streepje mooie muziek uit de beginjaren van de klezmer en gipsy swing. Bovendien kan u doorlopend ‘Antwerpen, Gefilmde Stad’ bekijken, een unieke verzameling van films uit het Stadsarchief Antwerpen, opgenomen door Cinematek Brussel. Tenslotte kan u vandaag ook in de inkomhal tickets voor het nieuwe seizoen aan kortingprijs kopen.
-Noite do fado
Raquel Tavares & Ana Sofia Varela (dubbelconcert)
Donderdag 15 sep: 20u30 - € 20/18
Twee grote fadozangeressen op het podium met het Paolo Parreira Trio. Raquel Tavares zingt met de grote Jorge Fernando, Celeste Rodrigues en Ana Moura in de meest prestigieuze fadohuizen van Lissabon en wordt al enkele jaren getipt als de boeiendste vertegenwoordiger van de nieuwe generatie fadistas.
Na optredens en opnames met de grote namen van de fado vond Ana Sofia Varela haar eigen weg en kwam enkele jaren geleden een oude droom uit door de opname van haar eerste cd ‘Ana Sofia Varela’.
-MixTuur
Vrijdag 16 sep: 20u30 - € 16/14
‘MixTuur’ is een melange van het beste dat Afrika en Europa te bieden hebben. Accordeonist Tuur Florizoone is een avonturier, een vrijbuiter van de Vlaamse alternatieve folken jazz-scène. Marine Horbaczewski (België/ Oekraïne/Italië) speelt cello, Michel Massot (België/Congo) speelt tuba, Chris Joris is een rasechte Belg, maar qua invloeden is deze percussionist meer zwart dan blank. Aly Keita is de absolute top qua balafoonspel uit Kameroen. Naast hem: de jonge drummer Wendlavim uit Burkina Fasso. Ten slotte, de zangeres met Zuid-Afrikaanse roots Tutu Pouane en het Congolese koor Nabindibo. Aan de fundamenten van MixTuur staat bassist Nicolas Thys en helemaal bovenaan klankkunstenaar en trompettist Laurent Blondiau.
-Reuskensbal
Met Idool 2011 Kevin en Sandrine
En achteraf dj-collectief SOUL-A-LUJAH!
Zaterdag 17 sep: 20u30 - € 10/8 (incl. pak frieten)
Het reuskensbal neemt een vliegende start met talent van Borgerhoutse bodem. We zijn blij dat we de kersverse Idool 2011 winnaar Kevin in De Roma kunnen laten optreden. Sandrine zal daarna met veel zwier, haar fantastische stem en de geweldige MOTOWN sound van haar nieuwe album ‘Get Ready (‘Cause Here I Come)’ iedereen inpakken. En als u na al dat dansen honger gekregen heeft, kan u buiten aan de frietkraam nog een gratis pak friet krijgen. Het bal van de Borgerhoutse Reuskens is een dansfeest voor jong en oud.
-Willy Claes Quartet, Jacques Raymond & Ingriani: Music, maestro please!
Zondag 18 sep: 15u - € 14/12 Muziek is van alle tijden. Steeds blijven ze de massa's beroeren en begeesteren. Charles Trenet, Benny Goodman, Brel, Aznavour, Piaf, Sinatra, Nat King Cole en zo vele anderen verdienen blijvende aandacht. Wat vroeger mooi was, mag zeker niet vergeten worden. Music, maestro please!
-Zuidcafé: Klimaatverandering: de eerste slachtoffers wonen in het Zuiden
Dinsdag 20 sep: 20u30 - € 4
Wanneer de aarde verder opwarmt, ontsnapt niemand aan de gevolgen. De belangrijkste oorzaken liggen in het Noorden, maar de zuidelijke landen zijn de eerste en de grootste slachtoffers. Na de documentaire ‘Klimaatchaos in het Zuiden’ zoeken deskundigen samen met het publiek een antwoord op de vraag: wat kunnen we samen doen om het tij te keren? Jos Ghysels (Minister van Staat & voorzitter van 11.11.11), Alma De Walsche (journaliste MO*, specialiste landbouw en voedsel) en Hans Bruyninckx (Prof. internationaal milieubeleid, directeur HIVA & voorzitter BBL). Het Zuidcafé is een organisatie van de Antwerpse Oxfam-Wereldwinkels en 11.11.11 i.s.m. De Roma en met de steun van de Provincie Antwerpen.
-Kapitein Winokio’s Wereld Toernee (3+) Woensdag 21 sep: 14u - € 12/10 Kapitein Winokio hijst de zeilen, licht het anker en vertrekt op wereldreis! Laat je meevoeren door de golven, over woeste zeeen, de muziek achterna. Zing mee met de kinderliedjes en –muziekjes uit alle wind-
streken.
-De Hunkering - een ode aan Serge Gainsbourg (première)
Vrijdag 23 sep: 20u30 - € 18/16
Tom Kestens, Klaas Delrue, Roos Van Acker en Dave Peters dalen af in de ziel van de 20 jaar geleden overleden popster Serge Gainsbourg. Vanaf de eerste melodieuze baslijn van de avond is het al erotiek, Gitanes en tijdloze arrangementen wat de klok slaat. Zoals Gainsbourg hunkerde naar liefde en erkenning, zo hunkert deze show naar de vervlogen seventies en vroege eighties.
-Soirée dansante Africaine met Klody Ndongala
En afteraf dj Afroman
Zaterdag 24 sep: 20u30 - € 14/12
Klody zingt knap, is een uitstekend gitarist en zijn composities zitten ingenieus in mekaar. Het swingt, zij het veeleer rustig. Het hitsige (soms roeperige) van veel Congolese muziek is er niet bij en ook salsaliefhebbers komen aan hun trekken. Klody Ndongala: zijn naam doet weinig belletjes rinkelen, maar het is de moeite waard om hem en zijn muziek te leren kennen.
-Shelter en De Roma presenteren:
Wat als? - marathonvertoning
Zondag 25 sep: 17u-22u - € 15 (incl. buffet) Wat als Barbie een echte vrouw was? Wat als dokters praten zoals ze schrijven? Wat als moderne dans toegankelijker was? De serie is een rollercoaster aan sketches, met slechts één zekerheid: er zijn geen zekerheden meer. Elke aflevering bestaat uit ongeveer 16 tot 18 unieke sketches. Maal 8, dat maakt een totaal van méér dan 130 en u krijgt ze in De Roma allemaal te zien, met nog een lekker buffet er bovenop. Niet verwonderlijk dat ook enkele acteurs van de partij willen zijn!
-deFilharmonie o.l.v. Philippe
Herreweghe: Beethoven & Haydn
Woensdag 28 sep: 20u30 - € 18/16
Van alle klassieke symfonieën is de derde van Beethoven zonder enige tegenspraak de meest heroïsche. Op de andere helft van dit heldhaftige programma: de tragische val van Egmont en het in goudtinten schetterende Trompetconcerto van Haydn. Huw Morgan soleert op trompet.
-Guido Belcanto: Een man als ik ontmoet je niet elke dag (première)
Donderdag 29 sep: 20u30 - € 18/16
26 jaar lang vaart Guido Belcanto stroomopwaarts zijn eigen koers, wars van alle modes en trends. Geheel terecht mag hij daarom zeggen: ‘Een man als ik ontmoet je niet elke dag’.
-Hommage aan Alfredo Marcucci (première)
Vrijdag 30 sep: 20u30 - € 16/14
Marcucci, geboren in Buenos Aires in 1930, speelde vanaf zijn zeventiende mee in verschillende tango-orkesten. Na vijftien jaar rondtoeren trok hij zich met zijn gezin terug in Antwerpen. Daar werd hij 'herontdekt' door Dirk van Esbroeck en Juan Masondo. Tot aan zijn plots overlijden in juni 2010 speelde Marcucci in verschillende tango-orkesten. Juan Masondo, Carlos Diaz, Dick Van der Harst, Koen De Cauter, Jopie Jonkers en Christian Mendoza brengen een eerbetoon aan hun vriend en Maestro.
-5 jaar Radio Modern met Ray Gelato & His Giants
Zaterdag 1 okt: 20u30 - € 14/12
Radio Modern bestaat vijf jaar en dat vieren ze met heel veel toeters en bellen. Op het podium staat knaller Ray Gelato & His Giants, een meester in swing en een krak van een entertainer en saxofonist. Uiteraard gooien de jarigen er nog wat extraatjes tegenaan.
-Bert Joris Quartet
Zondag 2 okt: 20u30 - € 16/14
Trompettist/componist Bert Joris behoort tot de meest veelzijdige en getalenteerde jazzmusici in Europa. Vorig jaar was Bert en het BJO nog te gast bij ons om hun nieuwe album ‘Signs & Signatures’ voor te stellen.
-Christy Moore
with Declan Sinnott
Woensdag 5 okt: 20u30 - € 26/24
Oprechte, en begeesterend gezongen folk zoals die in de beste tradities wordt overgeleverd, dat is de stiel van Christy Moore, met aan zijn zijde Declan Sinnott. In de jaren zeventig stond Christy met Planxty al op het podium van De Roma. Welcome back Mr. Moore!
-Een lied door Tutti Fratelli
Vrijdag 7 en za 8 okt: 20u30 en zo 9 okt: 15u - € 12/10
De fratelli kiezen een lied, een tekst. Het ‘fratelliorkest’ begeleidt, speelt, zingt mede. De titel spreekt voor zich. Rocco Granata, Harry Belafonte, Andrea Bocelli, Wannes Van de Velde, Johnny Cash, Raymond van het Groenewoud, Osvaldo Farrés, Hervé Villard en vele anderen zijn hun inspiratiebronnen.
-Vijay Iyer Trio
Donderdag 13 okt: 20u30 - € 16/14
Vijay Iyer werd in 2006 en 2007 in DownBeat Magazine als pianist en componist verkozen tot 'Rising Star'. Nu is hij een van de meest gezaghebbende jazzmusici in New York.
“In vrij korte tijd is de Indische Amerikaan uitgegroeid tot een van de speerpunten van zijn generatie […] zijn band, met Stephen Crump op bas en Marcus Gilmore op drums, is een echt ‘powerhouse’.“ (KNACK FOCUS)
-Velha Guarda da Portela
Vrijdag 14 okt: 20u30 - € 16/14
Het sociale en muzikale leven draait in Brazilië voornamelijk om sambascholen, amateurverenigingen met hun eigen stijl en repertoire. De liedjes van Velha Guarda da Portela zijn prachtig, en hoewel de musici geen professionele alleskunners zijn, worden ze met het juiste gevoel gebracht. De bejaarde leden van de school zingen met een ontroerende, doorleefde inzet. www.myspace.com/velhaguardadaportela
-The Bony King of Nowhere
Zaterdag 15 okt: 20u30 - € 14/12
Ondanks de vele lovende kritieken die hem te beurt vielen, is Bram Vanparys zijn eerste album ontgroeid. “Met 'Eleonore' laat The Bony King of Nowhere horen dat hij een volwassen en veelzijdig songschrijver is ge-
worden met nog een heel oeuvre in de mouwen.” (HUMO)
-Micheline Van Hautem, Johny Voners en Frank Ermgodts: L’été Indien – een hommage aan Joe Dassin Zondag 16 okt: 15u - € 16/14
Joe Dassin scoorde de ene hit na de andere: ‘Aux Champs-Elysées’, ‘L'été Indien’, ‘A Toi’, ‘Et si tu n’éxistais pas’, … Hij is één van de weinige zangers die er steeds in slaagt zijn songs te verheffen tot pareltjes waarvan velen opgenomen worden in het nationale erfgoed van het grote Franse Chanson.
-Letieres Leite & Orkestra Rumpilezz
Woensdag 19 okt: 20u30 - € 16/14
Het 20-koppige Orkestra Rumpilez, in 2006 opgericht door componist, arrangeur en saxofonist Letieres Leite, bestaat uit vijf percussionisten en vijftien houtblazers. Ze brengen u brasiljazz van de bovenste plank. De orignele composities van Leteires Leite bevatten moderne jazzmelodieën en invloeden van Afro-Braziliaanse ritmes uit Bahia. Een lust voor oor en oog.
-Bart Peeters: De Ideale Man
Donderdag 20, vr 21 en za 22 okt: 20u30 - € 22/20
Bart Peeters brengt ingetogen kleinkunstmuziek, met een vleugje country en folk. Maar feestjes bouwen is hem ook niet vreemd. Dat bewees hij in juni nog in een afgeladen volle Roma.
-Fatoumata Diawara & Aurelio Martinez (dubbelconcert)
Donderdag do 27 okt: 20u30 - € 18/16
Fatoumata Diawara is Malinese. Ze was jarenlang de achtergrondzangeres en danseres van Oumou Sangare, zong in het project van Sheick Tidane Seck, Dee Dee Bridgewaters ‘Mali Project’ en onlangs nog op het ‘The Imagine Project’ van Herbie Hancock. Aurelio Martinez is afkomstig uit een piepklein dorpje aan de Hondurese kust, waar de Garifunatradities in zijn jeugd nog springlevend waren. Hij is de vaandeldrager van de huidige Garifunageneratie.
-Soulsister
Vrijdag 28 okt: 20u30 - € 22/20
Wat Jan Leyers en Paul Michiels bovenhalen klinkt even simpel als veelbelovend: twee stemmen, vier handen en het allerbeste uit 25 jaar Soulsister-songs.
-Tangonacht met Las Malenas
Zaterdag 29 okt: 20u30 - € 20/18 dansend + zittend
Kattendijk Tango en De Roma presenteren u het tango sextet Las Malenas. Deze zes jonge Franse dames brengen u in vervoering met herwerkte oude tango’s en eigen composities.
-Toots Thielemans & Brazilian Friends
Zondag zo 30 okt: 20u30 - € 30/28
Wist u dat Toots een zeer hechte band met Brazilië heeft? Hij speelde onder andere met Elis Regina, Astrud Gilberto en Sicuva en heeft meerdere albums met Braziliaanse muziek opgenomen. Deze avond deelt hij het podium met Eliane Elias, Ivan Lins, Marc Johnson, Airto Moreira en Oscar Castro-Neves.
En er is meer. Wilt u alles weten over T-DANSANTS (dansnamiddagen met dj Piet Keizer van Radio Minerva) of het uitgebreide filmaanbod van CINEMA ROMA? Surf naar www.deroma.be of vraag het gratis driemaandelijks programmaboekje aan via 03 292 97 40. U kan ook naar de ticketbalie op de Turnhoutsebaan 327 komen.
DE ROMA
Zaal: Turnhoutsebaan 286, Borgerhout Info en tickets: www.deroma.be, 03 292 97 40, aan de ticketbalie op de Turnhoutsebaan 327 en in alle Fnacwinkels
De familie Taeymans uit de Pretoriastraat te Berchem blijkt een goede kweekvijver te zijn voor aanstormend talent. De oudste dochter en judoka Roxane Taeymans kennen we al langer en nu werkt de tweede dochter Lisa, bijna achttien jaar oud, zich in de kijker met haar
Lisa Taeymans volgt al vanaf haar zesde levensjaar muziek, eerst het toen nog verplichte jaartje notenleer. Vanaf het tweede jaar begon zij viool te spelen. Na twee jaar ruilde zij de muziekschool van Wilrijk voor die van de Willem Van Laerstraat in Berchem, waar zij tot voor twee jaar vioollessen volgde. Sinds twee jaar neemt haar viool enkele sabbatjaren, omdat Lisa Taeymans overschakelde naar de richting klassieke zang. Later wil zij haar vioolstudie terug hervatten, maar voorlopig is het de zang die op de eerste plaats komt. Zelf zegt ze dat zij in die twee jaar dank zij de voortreffelijke lerares zang Els van Laethem enorme vooruitgang heeft gemaakt, hoewel zij best beseft dat zij nog veel moet leren.
Met de muziekacademie heeft zij al regelmatig meegewerkt aan concerten, zowel leerlingenconcerten (onder andere Bohemian Rhapsody) als heuse optredens in de Koningin Elisabethzaal als in de Sint-Pauluskerk.
Met het koor dat aanleunt aan de academie van Berchem heeft zij ook deelgenomen aan een zangwedstrijd in Kontich. In de Elisabethzaal verzorgde het jongerenkoor samen met een volwassenenkoor van Arti Vocali en orkest de wereldpremière van de cantate ’k Zien A Geire” van Dirk Denef Deze Antwerpse cantate is een muzikale wandeling door Antwerpen en haar geschiedenis. Eveneens met Arti Vocali zong zij dit jaar mee in de uitvoering van de Mattheuspassie van Bach. Van alle klassieke componisten, is Bach trouwens haar lievelingsmeester.
DAENS
Behalve klassieke zang en viool, bespeelt Lisa Taeymans ook gitaar en keyboard. Niet echt op topniveau, maar iedere keer wanneer ze thuis komt, moet ze eerst een paar noten op haar keyboard tokkelen. Een duidelijke kijk op haar muzikale plannen, kreeg Lisa Taeymans toen zij enkele jaren geleden naar de musical Daens ging kijken. Dat beviel haar zo goed dat zij de voorstelling tot drie maal toe bezocht heeft. Vanaf toen wist zij dat zij musicalzangeres wilde worden. Tot vandaag vindt zij Daens de allerbeste musical. Uiteraard bleef het niet bij Daens alleen, andere musicals volgden. Ook Oliver Twist beviel
haar heel goed, maar Daens blijft haar favoriete stuk.
Momenteel zoekt Lisa Taeymans naar een oplossing om in Lier een opleiding Musical aan de muziekschool te volgen en tegelijkertijd klassiek zang in Berchem. In Berchem is er geen richting Musical en aan twee muziekscholen les volgen wordt niet gesubsidieerd. In september volgt zij het zesde jaar humaniora richting toerisme. Daarna voorziet zij een extra zevende jaar kunsthumaniora om zich voor te bereiden op een opleiding musical aan het conservatorium te Brussel.(Deze opleiding bestaat niet in Antwerpen).
Omdat zingen voor haar zeer belangrijk is, waakt zij er angstvallig over dat er niets misloopt met haar stem. Zo drinkt ze als het even kan thee in plaats van water. Ook gaat zij steeds buiten met een sjaaltje om zeker geen verkoudheid te krijgen. “Je moet het zo zien, mijn stem en mijn lichaam, dat zijn mijn instrumenten en daar moet ik goed voor zorgen. Andere mensen begrijpen dat soms niet, maar voor mij is mijn lichaam wat voor een muzikant zijn viool is”, verduidelijkt Lisa Taeymans nadrukkelijk.
KWARTFINALE
Maar in afwachting neemt Lisa Taeymans deel aan de zangwedstrijd Talent der Lage Landen. Deze wedstrijd is een samenwerking van AMusEd in Samenwerking met Studio Close en Theater aan de Stroom. Dit alles staat onder leiding van Tinne De Groot en Ronny Plovie (AMusEd). De Jury bestaat behalve uit deze twee uit Mitta van der Maat en Wim Claes.
Lisa’s op DVD ingezonden act, overtuigde de jury zo, dat zij zich al verzekerd weet van een plaats in de kwartfinale, die plaats heeft in het Theater aan de Stroom.Wanneer zij tot de halve finale toegelaten wordt, volgde op 26 augustus de halve finale. In beide finales kiest zowel een professionele jury vijf kandidaten en het aanwezige publiek twee kandidaten. Er wordt dus niet per SMS gestemd. Met wat geluk gaat Lisa op drie september naar de finale, waar zij kans maakt op een professionele fotoshoot en een speci-
zangtalent. Zij schreef zich in zowel voor de zangwedstrijd ‘Talent der Lage landen’ als de Voice of Vlaanderen voor VTM. In de wedstrijd Talent der Lage Landen is ze al zeker van een plaats in de kwartfinale. (Jörg
PYL)aal voor haar gecomponeerd liedje.
VTM
Daarnaast schreef zij zich ook voor de grap in op de wedstrijd “Voice of Vlaanderen” op VTM. Zij is op deze website te bewonderen. De kandidaten die daar voldoende punten hebben mogen meedoen. Dan mag zij in de studio zingen. De jury hoort enkel de stem van de kandidaten. De kandidaat kan een van de juryleden als coach kiezen voor de verdere voorbereiding van de wedstrijd.”Maar om eerlijk zijn”, vertelt Lisa Taeymans nuchter,”voor de wedstrijd op VTM geef ik mezelf erg weinig kans.”
Zurenborgers kunnen haar steunen door op haar stemmen op de website van VTM. Wie interesse heeft om haar als Talent der Lage Landen te steunen, moet wel aanwezig zijn op de finaledagen en daar op Lisa Taeymans stemmen..
Praktisch
www.talentderlagelanden2011.be vtm.be/artikel/the-voice-vanvlaanderen
Theater aan de Stroom Blancefloerlaan 181 2050 Antwerpen
Wanneer we een optreden gaan bekijken, staan we er meestal niet bij stil dat ook aan het decor hard gewerkt is geweest. Hoe eenvoudig of onopvallend het ook oogt. Zo ontwierpen Dries Verbruggen en Claire Warnier uit de Kleine Beerstaat 40 het decor voor de muzikale vertelling ‘Stemmen op God’ van Gregory Frateur, eveneens uit de Kleine Beerstraat. Nee, dit is niet wat u denkt : ze hebben niet vooraf afgesproken, maar door de kunstopvoering hebben ze elkaar ondekt. (Renee DUFAIT)
Zanger Gregory Frateur is sinds 2003 bekend van Dez Mona. Hij schrijft songs, zingt jazz, gospel, spirituals en tango. In februari van dit jaar gaf hij de voorstelling ‘Stemmen op God’ in Cultureel Centrum De Kern in Wilrijk. Dit gaat over de geschiedenis van de gospel in de USA. Gospel is religieuze, zwarte muziek.
De vormgevers Claire en Dries daarentegen zijn geen decorbouwers van opleiding. Ze zijn wel al 10 jaar bezig. Ze volgden de designacademie te Eindhoven. En Claire studeerde ook kunstwetenschappen. Hun sterkste kant is het integreren van hedendaagse technieken in een ontwerp (bijvoorbeeld voorwerpen kopiëren in porselein). Lachend vertellen ze dat ze zelfs met hun hiervoor ontworpen toestel vermeld zijn in een rapport voor het Witte Huis.
MUZIKANTEN
CC De Kern kwam met het idee een lezing over gospel te geven. Het was Gregory die suggereerde hier een voorstelling van te maken. Een voorstelling, meer een muzikale vertelling, met Gregory als gastheer die praatte met een gospelspecialist en per voorstelling een andere genodigde. Hij gebruikte LP’s, 40 filmfragmentjes, foto’s, piano en zang. Zo groeide het idee dit te brengen in de sfeer van een televisiestudio uit de vervlogen jaren ’70.
CC De Kern kende Claire en Dries van eerdere decoropdrachten en vroeg hen dan ook deze televisiestudio uit te werken. De eerste werkvergadering was bij Claire en Dries thuis. De directeur van De Kern, Max Temmerman, was al aanwezig toen ook Gregory binnenstapte en vertelde deze dat hij in ‘het huis vol muzikanten’ aan de overkant van de straat woonde! Dat was dus een verrassing!
VIDEO
Het decor bestond uit een eenvoudige, grote ronde, houten tafel, een piano en een videowand met 9 toestellen. Claire en Dries voegden hier de verlichting met verschillende gloeilampen aan toe. Ze hadden één maand tijd. Ze bouwden de tafel zelf in hun atelier, zodanig dat Gregory alle films, foto’s en de platenspeler vanaf de tafel kon bedienen.
Hij kon zelfs via een klein cameraatje de platenhoes vergroten op de videowand. Ook de filmfragmentjes werden door Claire gemonteerd.
Het werd een voorstelling van bijna 2 uur. Claire en Dries vonden dit tof, helemaal
niet vervelend, want heel afwisselend. De voorstelling gaat volgend jaar op tournee. “Zeker de moeite!” adviseren ze, “Iedereen was enthousiast!”
WOLK
Ik vraag Claire en Dries wat hun eerdere decoropdrachten dan wel waren?
‘De internationale’ met de schrijvers Tom Naegels en Annelies Verbeke en de kindervoorstelling over de dood ‘Bougie’. Bij Bougie maakten ze alle meubelen en een héél grote wolk, eigenlijk een zeer grote zak waarin lucht werd geblazen.
“Bij deze voorstellingen moesten we heel anders te werk gaan”, vertellen ze me. Bij ‘De internationale’ moest alles voortdurend verhuizen.
“Waarop moet je dan wel letten bij een decor?” vraag ik. Claire en Dries sommen op: de minimale en maximale oppervlakte van alle podia kennen waar de voorstelling naartoe zal gaan, het budget natuurlijk, de manier waarop het decor zal getransporteerd worden, reportages bekijken om je in het thema te verdiepen, een maquette maken, veel tijd hebben om alles te maken,… “Maar”, maar zeggen ze nadrukkelijk : “scenografie is voor ons een uitzondering. Het is leuk, maar we zijn eigenlijk vormgevers!”.
THEEPOTJE
Nu is natuurlijk mijn nieuwsgierigheid geprikkeld en ik wil weten wat ze dan gewoonlijk doen. Claire en Dries vertellen enthousiast en vullen elkaar aan : “Om te beginnen geven we allebei twee dagen les in de Designacademie van Eindhoven en in Sint-Lucas
We wachten op jullie “Zoekertjes”
in Brussel. Daardoor hebben we de vrijheid om niet-commerciële opdrachten aan te nemen. Tentoonstellingsscenografie doen we wel veel : bijvoorbeeld de shop in het Braempaviljoen van het Middelheim en het huisje voor de suppoost in het Hessenhuis. Voor Contour ontwierpen we een soort barmeubel dat video’s projecteert. Voor de Gedichtendag van 2007 knutselden we in de Permekebibliotheek 20 videofilms in openliggende boeken: links was het vertaalde gedicht en rechts zag je op een klein beeldscherm de dichter voordragen en dat kon je beluisteren met een koptelefoon. Dat zullen veel mensen wel kennen”, besluit Dries. “We hebben het heel druk, we zijn veel gevraagd, we geven internationaal workshops. Kijk maar op onze website : we hebben een 3Dprinter, een toestel dat voorwerpen ruimtelijk kopiëert, laagje per laagje. Normaal is het nagebootste product in kunststof, maar wij laten de printer klei of porselein spuiten. We noemen het toestel ‘Artisan electronique’. Wij maakten hiermee een theepotje en ‘kruiskopjes’. We doen veel onderzoek naar de rol van de ontwerper in het digitale tijdperk. Dat is meer ons doel. We voeren niet alles zelf uit.”
UNIC
Hoe zijn deze internationaal bekende mensen dan wel in ons kleine Zurenborg beland? Sinds 2001 wonen Claire en
Wie een klein berichtje in deze krant wil zien verschijnen kan dat vanaf nu ook in zijn eigen woorden. Wij vragen daar wel een kleine vergoeding voor en dat bedrag ligt vast op 10 euro, alles inbegrepen.
Het bedrag moet betaald zijn vooraleer we tot publicatie overgaan.
Onze rekening: Tarief:
8,26 € + 1,74 € (21% BTW) = totaal 10,00 €
Op voorhand te betalen op rekeningnummer IBAN BE26 0013
8738 4229 / BIC: GEBABEBB
Op naam van vzw De Nieuwe Zurenborgse
Pers – Stierstraat 7 – 2018 Antwerpen
En hoe lang mag het nu zijn? We houden het op maximum 50 woorden in Wordversie De tekst verschijnt 1 keer. Tekst en betaling moeten tenminste 2 weken voor publicatie bij ons zijn.
Hun website: www.Unfold.be
Dries in Antwerpen, eerst op het Zuid en sinds 7 jaar in Zurenborg. Ze hebben gekozen voor deze buurt omdat het dichtbij een station en een snelweg ligt en omdat ze wisten dat het een leuke buurt is. Bovendien konden ze hun huis ( vlak achter het tramhokje) aan een gunstige prijs kopen omdat er beneden helemaal niets was. Het was vroeger een stukje Unic. Dat kwam hun goed uit om er een atelier van te maken. Ze hebben ook geen tuin, wel twee dakterrassen. Ze vinden het dan ook grappig en leuk om via de dakterrassen contact met hun buren te hebben. De Gazet Van Zurenborg vinden ze fantastisch, echt typerend voor deze buurt. Met Gregory hadden ze een toffe samenwerking, ze ontdekten ook veel gemeenschappelijke kennissen. Bij gelegenheid gaan ze zeker nog samen op café. Wie iets van hen wil zien in onze buurt, kan gaan kijken op de hoek van de Oostenstraat en de Lange Van Ruusbroecstraat . Eind 2006 maakten Claire en Dries tegen de wand de schim van een Oosters paleis in roofing.
Het nieuwe concertseizoen 2011-2012 van het Muziekcentrum Zurenborg ziet er veelbelovend uit. Er zijn tal van nieuwe initiatieven waaronder de oprichting van een barokorkest, onder leiding van Emmanuel Van Kerckhoven, dat zich vooral toespitst
op het uitvoeren van oude muziek tot en met Bach. Op 28 januari 2012 en 5 mei 2012 speelt dit ensemble twee instrumentale concerten uit het Duitse, Franse en Italiaanse barokrepertoire met werken van ondermeer Lully, Couperin, Bach, Händel,
Cazzati en Vivaldi. Daarnaast zullen er in oktober, december, maart en juni vier cantates van Bach worden uitgevoerd. Tot slot worden er twee orgelconcerten gegeven (een soloconcert en een concert met orkest) en dit nadat de restauratie van het Loret-
orgel voltooid zal zijn. Al deze initiatieven gaan door in de Sint-Norbertuskerk aan de Dageraadplaats. Meer info op hun website www.muziekcentrumzurenborg.be
In ons vorig nummer is een fout in een fotobijschrift geslopen. Onder de foto bij het artikel Loes en Krikke stond verkeerdelijk de naam van Loes terwijl het hier een toenmalige werkneemster betrof. Waarvoor onze excuses.
Lot Seuntjens (Raafstraat) van Theater Tol te pakken krijgen is ongeveer even makkelijk als met alle Belgische partijen een regering proberen te maken. Theater Tol is namelijk een gezelschap dat vooral op locaties speelt en er zijn ondertussen weinig landen waar ze geen locatie ter beschikking hebben gesteld voor het gezelschap.
Luchtspektakel is wat de naam zegt, alles speelt zich voornamelijk af in de lucht. Spelers hangen boven de grond en dan begint de voorstelling van weinig woorden maar met muziek, licht, film, dans en veel sfeer.
-Waarom blijf je deze vorm van spelen aanhouden? Toch niet de makkelijkste manier om je publiek te bereiken?
Lot Seuntjens: “Als je in de lucht speelt, kun je een groot publiek bereiken. Alles speelt zich af hoog boven de hoofden van de mensen. Onze spelers gaan tot dertig meter de lucht in. Dus als toeschouwer heb je er geen last van als er toevallig een lange man voor je zit (lacht). Buitenlocaties hebben ook altijd iets magisch. De dagelijkse omgeving wordt ineens onderdeel van de voorstelling. Dat geeft iets extra’s aan de voorstelling. Buiten spelen is ook spannend. We zijn iedere keer afhankelijk van de locatie en de weersomstandigheden. Dat vind ik spannend. Het is dan ook wel eens voorgekomen dat een voorstelling werd afgelast vanwege het weer. En daarbij, ik vind de makkelijkste weg niet interessant. Ik heb heel mijn leven al voor een moeilijke weg gekozen. Zo zit ik blijkbaar in elkaar. Trouwens, onze volgende voorstelling wordt geen luchtvoorstelling. Het is tijd voor weer iets nieuws.“
-Hoe en waar leren de spelers eigenlijk het luchtruim te bespelen? Dat zit allicht niet in de opleiding?
Lot Seuntjens: “Nee, niemand van ons heeft een circusopleiding. Theater Tol bestaat uit spelers die uit verschillende kunstdisciplines komen (muzikanten, acteurs, dansers, vormgevers, videomakers). Bij een nieuwe voorstelling maak ik vooraf een scenario en van daaruit vertrekt iedereen. De muzikant componeert, de danser maakt een choreografie, de vormgevers werken aan de kostuums en de techniek etc. Dan breng ik alles samen en gaan we op een rustige lo-
catie monteren en regisseren. Daarna komt de hijskraan eraan te pas en zien we wat technisch wel en of niet mogelijk is in de lucht. Als ik audities organiseer, dan is de eerste vraag wel altijd of iemand hoogtevrees heeft. Tja, als je al bang bent om uit een diep bord te eten, dan is het niet zo’n goed idee om hoog de lucht in te gaan. Ik zie ook altijd of iemand bang is in de lucht. Die speelt niet vrij op grote hoogte.“
-En dan pakken jullie uit met Fausto Coppi en Gino Bartali, twee Italiaanse wielrenners uit de tijd dat de dieren inderdaad nog Italiaans spraken.
Lot Seuntjens: “Dat heeft te maken met het verhaal achter deze renners. Deze twee rivalen van rond de tweede wereldoorlog waren elkaars tegenpolen. Gino Bartali was de vrome huisvader die als kampioen goede contacten onderhield met de paus. Geregeld kreeg hij zegeningen vanuit het Vaticaan. Fausto Coppi daarentegen was minder Rooms. Hij hield er publiekelijk een buitenechtelijke relatie op na. Bij de eindstreep stond de La Dama Bianca steeds op hem te wachten. Deze minnares was altijd in het wit gekleed en adoreerde haar kampioen. De rivaliteit tussen de twee wielerkampioenen verdeelde Italië en de wielerwereld in twee kampen.”
-Waren er geen Belgische of Nederlandse wielernamen die in aanmerking kwamen ?
Lot Seuntjens: “Jawel, maar de rivaliteit tussen deze twee Italiaanse renners betekende veel meer dan enkel supporteren voor je favoriet. Supporteren voor Bartali of Coppi was kiezen voor een levensovertuiging. Was je braaf, gelovig en gezagsgetrouw, dan was je voor Bartali. Was je progressief, opstandig en ongelovig, dan was Coppi je held. Dat was de keuze. De supporters stonden dan ook fel tegenover elkaar. Ook het verhaal van de geheime liefde intrigeerde me: de moed die
Maar wie ze binnenkort (gratis) aan het werk wil zien, moet vanaf vrijdag 23 september naar het Boelaerpark in Borgerhout waar ze drie avonden uitpakken met hun sterkste wapen: het magische luchtspektakel en verrassend genoeg duiken daar twee Italiaanse renners op: Coppi en Bartali. (Swa COLLIER)
mensen hebben om te durven kiezen voor de liefde, te durven kiezen voor hun hart. De passie die het wint van de gevestigde moraal. Dit sprak me aan.“
-Regelmatig zie ik je als Nederlandse ook door de wijk rijden op een van die degelijke, zware Hollandse fietsen. Toch ook een beetje fietsliefhebber of is er meer?
Lot Seuntjens: “Klopt. Naast mijn oude omafiets, die trouwens van West-Vlaamse makelij is, heb ik ook nog een sportfiets. Op onbewaakte ogenblikken ga ik wel eens een toerke doen. Helaas doe ik dat minder dan ik zou willen. Ik heb te weinig tijd. Ik ben veel op pad. Maar mijn droom is om nog eens drie maanden op vakantie te gaan met mijn fiets. Elke dag fietsen.”
-OK, wat mogen we dan verwachten daar in Borgerhout en hoe belangrijk zijn de weersomstandigheden?
Lot Seuntjens: “Goed weer is natuurlijk altijd prettig. Maar ook slecht weer heeft zijn charme. Van 23 tot en met 25 september spelen we de voorstelling Luce om 21.00 uur in het Boelaerpark. Vanaf 20 uur zijn er ook optredens van andere artiesten. En alles is gratis. In het park is er trouwens ook een aantal weken een tentoonstelling te zien over wielrenners. Borgerhout heeft veel wielertalent voortgebracht. De tentoonstelling is een hommage aan alle coureurs uit de buurt. Uiteraard is er veel plaats ingeruimd voor Stan Ockers, de Borgerhoutse wereldkampioen die op jonge leeftijd verongelukte op de piste.”
-Drie dagen in Borgerhout en spelen jullie daarna nog op andere plaatsen in Vlaanderen of is het meteen buitenland?
Lot Seuntjens: ”We zitten inderdaad veel in het buitenland. Binnen een paar dagen vertrekken we naar Singapore. We hebben
daar twee optredens. Als we terugkomen, spelen we nog in Schelle en in Borgerhout. Vervolgens vertrekken we weer naar Zwitserland.“
-En Italie?
Lot Seuntjens: “Ook toevallig, ik ben net terug uit Italië. Ik heb daar een gesprek gehad met de directeur van het wielermuseum in Magreglio. Deze vrouw was zeer geïnteresseerd in de voorstelling, maar het is afwachten of het financieel gaat lukken. Zo’n voorstelling in de lucht kost veel geld en zoals je weet is het momenteel overal een beetje crisis. Maar het is zeker mijn droom om de wielerhelden op mijn manier terug te brengen naar hun thuisland Italië. “
Bedankt en veel succes toegewenst.
Lot Seuntjens: “Graag gedaan. En zeker komen kijken in het Boelaerpark. “
Info: LUCHTTHEATER DOOR
zaterdag 24 en zondag 25 september.
om 20 uur. Gratis. Je eigen stoel meenemen kan handig zijn.
Je moet het maar kunnen. In minder dan een jaar tijd drie boeken uitgeven,een lijvige biografie over Karel van de Woestyne en twee dichtbundels. Onze wijkdichter Peter Theunynck maakt het allemaal waar. Na ‘Naar een nieuw Zeeland’ verschijnt eveneens bij Wereldbibliotheek zijn Graphic Poem ‘Waterdicht’ in samenwerking
met grafisch kunstenaar en dichteres Lies Van Gasse. Om het waterachtige karakter van dit lange gedicht nog meer luister bij te zetten, vond de boekvoorstelling plaats op de boot Festina Lente, die tijdens de twee uur lange voorstelling een tocht door de Antwerpen haven en Schelde maakte. (Jörg PYL)
resultaat is een Gesamtkunstwerk van twee verwante zielen, aldus Peter Theunynck.
Alhoewel, helemaal nieuw is de bundel niet, meer nog ,het gaat veeleer over een heel lang gedicht over walvisvaarders, waarmee Peter Theunynck in 1994 debuteerde. De bundel zelf werd voorgesteld op vier juli op de Festina Lente, de boot aan het Willemdok te Antwerpen waar op 14 juni Peter Holvoet Hanssen ook zijn tiende stadgedicht voorstelde. De boot zelf was versierd met de tekst van dat gedicht. Klokslag acht uur ’ s avonds zette de Festina Lente zich traag maar gestaag in beweging. Af en toe weerklonken de motoren van het schip luid, wanneer er gemanoeuvreerd werd. Interviewer van dienst was Kurt De Boodt, - de naam kon moeilijk toepasselijker. Koen de Boodt (°1969) is dichter, kunstcriticus en redacteur. Vandaag is hij adviseur en tekstschrijver van dedirecteur-generaal van Bozar Brussel. Het interview zelf werd af en toe omlijst door jazzy liederen gezongen door Roos Van Gasse en begeleid door Heleen Van der Beken.
De boot Festina Lente is met deze poëtische vaart niet aan zijn proefstuk toe. Het ‘nautische nummer’ van Deus ex Machina werd op de Festina Lente voorgesteld en Stadsdichter en Zurenborger Peter Holvoet Hanssen verzorgde er ook al een literaire cruise.
“Waterdicht is een nieuw Graphic Poem van Lies Van Gasse in nauwe samenwerking met Peter Theunynck. Het is gebaseerd op het poëziedebuut uit 1994 van Peter Theunynck, waarvan hij voor deze gelegenheid een aangepaste versie maakte. Lies Van Gasse
is daarmee aan de slag gegaan. Zij trok de strofen van het gedicht in stukken, maakte een handgeschreven versie en doseerde en combineerde die op haar manier met tekeningen. Ze zorgde daarmee voor een extra cadans, een nieuw ritme in de verzen. Het
Aan Koen De Boodt vertelde Peter Theunynck dat hij na het zien van een documentaire over Nederlandse walvisvangers onmiddellijk begonnen is de eerste verzen in het klavier te rammen. Holland had tot de 18e eeuw een lange traditie van walvisvangers, maar op een bepaald moment hadden de ijverige Nederlanders de laatste walvissen van Groenland gevangen. Op is op en aan alles komt een eind. Tot het moment dat er in 1946 een groot tekort aan vetten ontstond en de Nederlanders een laatste keer op zoek gingen gingen naar een walvis om het
di-zat. 10 -12.30u. 13.30-18u. zondag en maandag gesloten
nijpend tekort aan vet aan te vullen. Omdat zij echter verleerd hadden hoe zij die grote dieren moesten vangen, namen zij een paar Noorse experts mee om hen te helpen. En ja, hun tocht was succesvol, zo zeer zelfs dat zij meer dieren vingen dan gepland. Maar het gebrek aan kennis veroorzaakte ook heel wat fouten. Zo staken de Nederlanders bij het villen van de walvissen hun darmen stuk, zodat het dek helemaal onder de drek lag. Toen werd pijnlijk duidelijk dat zij ook veel te weinig manschappen aan boord hadden. Iedereen -van de kleinste matroos tot de kapitein - werd ingeschakeld om het vet van de dieren op te vangen en het dek proper te houden. De bemanning was zo moe, dat sommigen met slechts twee uur slaap per etmaal, al op weg naar hun kajuit in slaap vielen.
GROEN
Het mag dan ook verwondering wekken dat Peter Theunynck die bekend staat om zijn groen gedachtengoed, een gedicht over walvisvaarders schrijft. “Eigenlijk is een walvisvaarder voor mij een symbool
van de mens die de natuur kapot maakt. Het is eveneens een metafoor voor de oorlog, meer bepaald de oorlog toen in Vietnam, waar de Amerikaanse soldaten na verloop van tijd beseften dat de vijand mensen zijn zoals zijzelf. De walvisvanger gaat zich ook tijdens het gedicht hoe langer hoe meer identificeren met de walvis, waardoor er wederzijds begrip ontstaat. Jager en walvis worden één. In een verder perspectief kan geconcludeerd worden dat de mens bezig is de aarde stuk te maken.”
Waterdicht verscheen voor het eerst in een kleine bibliofiele uitgave voorzien van mooie etsen van Jus Juchtmans (°1952 Mortsel). Omdat Peter Theunynck dit gedicht graag toegankelijk had gemaakt voor een breder publiek, heeft hij na de eerste uitgave dit gedicht gestaag herwerkt totdat hij op een bepaald moment de Grafic Poem “Sylvia” van Lies van Gasse onder ogen kreeg. Een Grafic Poem is iets anders dan een Grafic Novell, die een roman tot stripverhaal reduceert. In een Grafic Poem herwerkt de illustrator de tekst van het gedicht in passende tekeningen tot een
totaal nieuw kunstwerk met een extra gelaagdheid. Peter Theunynck was dermate onder de indruk van ‘Sylvia’, dat hij vroeg en verkreeg dat Lies van Gasse bereid was om samen met hem Waterdicht tot een Grafic Poem om te toveren.
TALENT
Het feit dat Lies van Gasse (1983°)eveneens een van de meest beloftevolle dichteressen is, was mooi meegenomen. Zij won al op jonge leeftijd diverse poëzieprijzen en werd in 2009 benoemd tot aanstormend talent van het Waasland. Lies van Gasse heeft Waterdicht in stukjes verdeeld, herschreven in haar handschrift en omringd of ingekaderd in krachtige tekeningen. Bij het overschrijven beging zij een paar verschrijvingen, maar die werden erin gelaten, het is tenslotte het werk van twee kunstenaars. Bij haar tekeningen liet Lies van Gasse zich inspireren door de Chinese schilderkunst. Zij werkte met Chinese penselen. De rode opdruk Grafic Poem op de kaft verwijst naar de rode gestempelde namen waarmee Chinese schilders hun werk signeren. De toon van de tekeningen is eerder somber grijs blauw met
zwart, omdat Lies Van Gasse interpreteert dat het uiteindelijk slecht afloopt met de walvisvaarder.
KORTFILM
Na het interview las Peter Theunynck enkele stukken uit Waterdicht voor, terwijl de tekeningen van Lies Van Gasse geprojecteerd werden. Op het einde van de boottocht werd eveneens een film vertoond het ontstaan van het werk.
die ook in poëziedorp Watou te zien is. Wanneer men dit herwerkte jeugdwerk van peter Theunynck vergelijkt met zijn laatste bundel, stelt men vast, dat ook in een Nieuw Zeeland een walvis in voorkomt. Het enige spijtige aan die bundel is, dat men de mooie beelden niet kan inkaderen om op te hangen, zonder het boek stuk te maken. Misschien een idee voor Watou, de tekeningen vergroot aan de muren van een ruimte tentoonstellen?
www.wereldbibliotheek.nl users.telenet.be/liesvangasse www.jusjuchtmans.be www.v-zit.be/festina-lente
Bob Torfs heeft zijn eerste strip had getekend. Toen ik dat vernam, wou ik dat niet missen. Immers, in de wijk Oud-Berchem was ik al eens op een te gek hoekhuis gestoten. De etalage staat vol kleurige étagères en heel directe, vriendelijke en fantastierijke tekeningen –op het naïeve af- maar vooral: kleur, eenvoud en zottigheid. En daar hou ik wel van. De huizen rondom zijn duidelijk ook ‘besmet’ met Bob Torfs: een muurschildering als naamkaart hier en daar, een bijzonder reclamepaneel. De man die dit pand bewoonde ontmoeten: ik kon niet snel genoeg ja zeggen! En zo toog ik naar Den Draak op –rara- de Draakplaats voor de officiële voorstelling van Bob’s eerste strip ‘De Deo Doet Het’. (Fenna BOUVE)
Op de receptie aangekomen prijkt de kleurige cover in veelvoud op de presentatietafel.
Er is in deze strip duidelijk minimalistisch gewerkt –enkel met stiftjes en in cartooneske stijl- maar wel met maximaal en vooral bijzonder kleurrijk resultaat. Enthousiast storm ik op de tekenaar Bob Torfs en scenarist Guido Hermans af. Bob Torfs blijkt een uiterst rustige man die traag spreekt en zijn woorden wikt. Mijn eerste vraag:
-Welke stiftjes gebruikt u, Mr. Torfs?
Bob Torfs: “Die van Faber Castell. En ik teken heel direct: geen voorschetsen in potlood enzo. Ik heb eigenlijk geen één prentje opnieuw moeten doen. We hebben er negen maanden aan getekend. Guido heeft hier en daar mee ingekleurd. Maar toen het af was, moesten we nog sponsors zoeken. Dat heeft toch wet voeten in de aarde gehad – maar het is gelukt, hé!”
-Over wat gààt die strip nu?
Guido Hermans: ” Tgoh-lees hem, hé! (hilariteit) Nee, eigenlijk speelt het verhaal zich af in Homofobistan. De koning wil alle homo’s weg. En allerlei bizarre figuren – zoals Antoine de stripper, een kleptomane equilibriste en Bob de papegaai –verzetten zich tegen dit snode doel. Het speelt zich allemaal af in een huis met een grote wenteltrap.”
-Is deze strip een aanklacht tegen homofobie?
Guido Hermans: ” Ja, toch wel, maar met de knipoog. Dat is nog steeds nodig. Kijk maar eens naar de actualiteit!”
Ter plaatse, na het nuttigen van een koude cava en enkele brokken kaas, blijkt het lot mij goedgezind: de voorstelling zal plaats-
vinden in interviewvorm. Niemand minder dan Sven Pichal, een vriend van het huis, neemt de honneurs waar.
Sven Pichal: “Ik heb echt genoten van deze strip. Met de enorm kleurige stiftprentjes, hele grappige figuurtjes waarin je je jammer genoeg af en toe moet herkennen omdat ze iets karikaturaals hebben. Hebben wij echt zo’n grote neuzen, zo’n grote handtassen, lopen we echt zo? En ja, dat is soms wel eens zo. Heel erg herkenbaar en grappig. Het is echt zo’n boekje dat wel zeker en vast snel leest, maar dat een echt salontafelboekje is. Mooi en kleurig. Misschien zelfs – met alle respect – op een toilet. Gewoon omdat het erg gezellig is om nog eens een keer vast te pakken en andere dingetjes in te gaan ontdekken. Wat ook heel leuk is: de creativiteit van deze twee heren komt ongelofelijk tot uiting. Vrolijkheid, karikaturen, heel veel dingetjes die je herkent. Heel vaak uit soms andere werelden, uit ‘Holebiland’ –als we dat zo mogen zeggen. En dan toch die knipogen naar de actualiteit. Grappige taalgrapjes. En ontzettend toffe reclameblokken –waarschijnlijk noodzakelijk, anders was dit misschien niet mogelijk geweest. Maar ze functioneren in het verhaal, want zo krijg je een strip met cliffhangers. Als je een blad wil omslaan en denkt ‘Hoe gaat het nu verder?’-krijg je een (getekend in de stijl van de strip, nvdr) reclameblok. Die blokjes zijn goed gemaakt. Het is zoals op televisie: als reclame goed is, blijf je kijken. Ik denk dat de sponsors daar ook heel erg blij om zullen zijn. De tekeningen van Bob kennen we hier (in het Roze Huis, nvdr) heel goed: de vrolijke mannetjes die geregeld veranderen en die ons uitnodigen
om informatie te krijgen, om naar boven te komen. Guido is dan weer de man die in elk gesprek minstens een paar keer zegt: ‘ik heb een idee! En nog een idee!En de dag nadien zitten er nog eens 27 ideeën in je mailbox. Hier in het Roze Huis heeft hij ons zo op het Roze Onthaaltentje gebracht, de Wall of Fame, en nog zoveel meer. Ze hebben in elk geval samen bewezen dat geen enkel idee te gek is. Ze gaan er gewoon voor, ze doen het. En dat verdient applaus!”
-Hoe zijn jullie eraan begonnen?
Bob Torfs: “Het idee kwam van Guido. En ik dacht: dat gaat nooit niet klaarkomen. Maar dan heb ik ’s nachts van Guido gedroomd, van een flatgebouw van Tupperware dat instortte. Dan heeft hij mij gered op ‘HarissonFord-wijze’ en dan heb ik ’s morgens gebeld naar Guido en gezegd dat ik het dan maar zou doen.”
Guido Hermans: ” Dat wist ik niet, dat het zo is gebeurd. (lacht)”
-Maar het is jouw eerste strip? Dacht je daarom –nee, dat is teveel werk?
Bob Torfs: “Ik heb er vanaf dan driekwart jaar aan gewerkt. Per vrije dag een blad.”
-Discipline voor nodig gehad?
Bob Torfs: “Ja..”.
Guido Hermans: ” Hij had wel ervaring met ‘De Rode Groentjes’, wat toch elke keer een verhaaltje was in ons blad. Hij wilde dat zeker doen, maar moest en scenario hebben.”
-Hoe is dat idee dan bij jou ontstaan?
Guido Hermans: ” Ik vond zijn stijl gewoon echt geschikt voor een stripverhaal. Ik heb niet echt ervaring met scenario’s, maar heb
ooit wel RITS gedaan. Je fantasie de vrije loop laten... Ik zet soms wel aanwijzingen van ‘nu een two-shot, nu een algemeen beeld, nu nen close-up’... Maar heel summiere aanwijzingen. Er is ook heel weinig tekst in. Dat vind ik noodzakelijk in een strip.”
-De ballonnetjes komen soms op creatieve plaatsen terecht. Dat maakt het lezen leuk.
Guido Hermans: ” (lacht) Het is niet altijd volgens de regels van het stripverhaal.
Bob: Om te beginnen moest ik personages hebben. Bob zei: begin in uw omgeving, bij uzelf. En hier voor ons op de eerste rij zit de inspiratie voor Aurora de Kleptomane.
Guido: Antoine de Stripper had hier nochtans moeten zijn vanavond, maar helaas.” (iedereen lacht)
-Hoe begin jij eraan, Bob?
Bob Torfs: “Direct met stift op papier. Ik heb op al die 75 pagina’s geen enkele pagina verspild. Ik kan mij heel goed concentreren.
-Komt er een volgend boek?
Guido Hermans: ” Wel, ik heb al een verhaal in mijn hoofd, ook met een open einde.”
-We kijken ernaar uit. Tot volgend jaar, dan!
De Wentelteefjes:
De Deo Doet Het Tekeningen: Bob Torfs (www.bobtorfs.be)
Scenario: Guido Hermans Uitgeverij ’t Verschil, Antwerpen Te koop in Boekhandel ’t Verschil, Minderbroedersrui 33, 2000 Antwerpen (www.verschil.be)
Online te bestellen via www.boekenbank.be of www.epo.be
In de etalage op de hoek van de Transvaalstraat en de Draakplaats kan je je sinds weer kort vergapen aan slimme designspullen en prachtige hebbedingetjes. Half augustus opende Veerle Van Reusel er haar nieuwe boetiek Lena & Zasa, en het was
meteen een overrompeling. Tussen de tientallen kijk- en kooplustigen (het was de dag voor moederdag), vond Veerle toch nog even tijd voor een gesprek over inspiratie, duurzaamheid en lieve kakkerlakken. (Kris ACHTEN)
-Je hebt al een winkel voor “tegendraadse wol en stoffen” op de Gitschotellei – hoe sluit je nieuwe zaak daarbij aan ?
Veerle Van Reusel: “De filosofie van de breiwinkel is dat ik mensen terug zin wil geven om zelf met wol aan de slag te gaan, om zelf te creëren en zichzelf of anderen zo unieke kledingstukken cadeau te doen. Breien heeft bij veel mensen een nogal suf imago, maar dat ligt vooral aan de ouderwetse patronen die er vaak mee geassocieerd worden. Met mooie materialen en goeie patronen kan je echt heel toffe en originele kledingstukken maken, unieke stukken bovendien die je nergens in de winkel vindt. De grondgedachte die achter de nieuwe winkel schuilgaat, ligt in het rechtstreekse verlengde daarvan. Het gaat me over de waarde van de dingen. In onze maatschappij is vaak de link tussen de waarde van een product en de kostprijs ervan helemaal uit balans. Veel consumptiegoederen worden in het Westen spotgoedkoop aangeboden, zoals een transistorradio of een gsm van een paar euro, wat alleen maar kan omdat iemand anders het gelag betaalt – de arbeiders in lageloonlanden die hun leven en gezondheid riskeren om die grondstoffen te delven bijvoorbeeld. Marx zei het ook al: bij veel mensen is het besef verdwenen wat de intrinsieke waarde van iets is, ze kijken alleen naar de prijs. In mijn winkel wil ik dat prijs en waarde in evenwicht zijn.”
-Hoe bepaal je je assortiment ? Wat komt in de winkel en wat niet ?
Veerle Van Reusel: “Mijn assortiment is een mix van producten die je in Kdoos
vond (de vorige designwinkel in dit pand, die eerder dit jaar zijn deuren sloot), en een pak nieuwe merken, in het verlengde van het assortiment van mijn andere winkel. Ik volg zelf actief een heel pak blogs van creatieve mensen, van over de hele wereld, en contacteer hen vaak ook om eventueel hun spullen in de winkel aan te bieden. Ik krijg zelf ook aanbiedingen van jonge designers, die hun ontwerpen via ons op de markt willen brengen. Maar bovenal geldt het principe dat Lena & Zasa alleen producten verkoopt waar ik zelf echt in geloof, aan een eerlijke prijs. Alles wat hier aangeboden wordt is op een duurzame manier vervaardigd, vaak met de hand, of een toonbeeld van uitzonderlijk design. Dat heeft natuurlijk zijn prijs, maar ook zijn waarde.”
-En je klanten weten die producten duidelijk ook naar waarde te schatten?
Veerle Van Reusel: “Absoluut! Ik ben nu een dag open, en ik heb al een pak producten moeten bijbestellen. Vooral de lunchskins zijn superpopulair, herbruikbare draagtasjes om je boterhammetjes mee naar het werk of school te nemen (14,49 € ). Ook de juwelen van nervous systems (vanaf 26 € ) vliegen de deur uit. Die ontwerpers hebben zich laten inspireren door technologie en de natuur, en hun juwelen zijn stuk voor stuk pareltjes die zo uit een medische of biologische encyclopedie zijn wegkropen. Nog een ander heel tof product zijn de tassen van Alchemy Goods (vanaf 111 € ) . Een jongeman uit Seattle is uit gebruikte fietsbinnenbanden allerhande tassen gaan maken en ze zien er echt fantastisch uit.Ze zijn waterdicht en bovendien voor meer
dan driekwart uit gebruikte materialen gemaakt. Een prima voorbeeld van zogenaamd “upcycling”, in plaats van recycling, en simpelweg een steengoed product met een mooi verhaal achter.”
-Dan schuilt er achter de naam Lena & Zasa ongetwijfeld ook een mooi verhaal?
Veerle Van Reusel: “Lena en Zasa zijn eigenlijk twee namen die een vriend me ooit eens gaf, om de twee kanten die hij in mij zag te beschrijven. Lena is degene die dingen wil verfraaien, die dingen, hoe alledaags ze ook zijn, mooi wil maken en opfleuren. Zasa verwijst dan weer naar het boek Pluk van de Petteflet, van Annie M.G. Schmidt. Zaza is daarin de kakkerlak – een heel lief maar ontstuimig, tegendraads en eigenzinnig beestje – en soms botst het dus met Lena. Maar gelukkig vinden ze mekaar altijd terug, in het genieten, creëren en frutselen, knutselen en knoeien. Binnenkort komt er trouwens nog iemand me bijstaan in beide winkels, Eveline Cornillie heet ze, iemand met wie ik het heel erg goed kan vinden, en de klanten ongetwijfeld ook.”
-Vanwaar je keuze om je hier op Zurenborg te vestigen ?
Veerle Van Reusel: “Ik heb vroeger al een paar jaar in de wijk gewoond, in de Grote Hondstraat, en ik kijk er heel erg naar uit om terug hier te komen wonen, boven de winkel. Ook mijn twee dochters van 12 en 15 zien het helemaal zitten: alles is zo dichtbij en “cool”. Het zullen wel clichés zijn, maar ik hou enorm van de sfeer hier op Zurenborg, het gevoel dat je in de stad en tegelijk in een klein dorp woont en je vindt hier inderdaad alles wat je nodig
hebt. Het loopt hier ook vol bekende gezichten, maar het is ook helemaal geen probleem om op je eentje op café te gaan: binnen de kortste keren ben je aan de praat, met meestal heel toffe mensen. Ik vind het eigenlijk jammer dat ik nog niet iedereen in de wijk ken.. maar goed, bij deze is iedereen van harte uitgenodigd bij Lena & Zasa !”
www.lenazasa.com –
Open van dinsdag tot en met zaterdag, van 11 tot 18 uur –In september opent ook de webshop
N I E U W : Lena & Zasa: frutselen, knutselen en genietenVeerle Van Reusel van Lena en Zasa : “ In mijn winkel wil ik dat prijs en waarde in evenwicht zijn.” Foto Kris ACHTEN
Een van de merkwaardigste straatfeesten is misschien wel het Lavendelfeest in de Cogels Osylei. De ‘parel van Zurenborg’ is voorwaar geen oase van rust met al die auto’s, trams en bussen. Toch laten de buurtbewoners het niet aan hun hart komen. Ze vieren nu al voor de dertiende keer hun Lavendelfeest en toasten ondertussen op een wat rustiger toekomst voor hun straat. (Peter THEUNYNCK)
Aan het begin van de vakantie worden auto’s gepoetst, lichamen in bikini’s en shorts geperst, koffers gepakt, liters zonnecrème en aftersun ingeslagen, reisroutes en wegenkaarten bestudeerd. De zalige lavendelgeur van de Provence wenkt, de blingbling van Côte d’Azur lokt, de majestueuze Pyreneeën gloren aan de einder.
Lavendoles
Niet iedereen zit al met zijn hoofd in het zonnige zuiden. Op 2 juli 2011 wordt in de Cogels Osylei met man en macht samengewerkt aan het Lavendelfeest, het swingende straatfeest dat hier nu al voor de dertiende keer plaatsvindt. Enthousiaste bewoners, die zich verenigd hebben in de buurtgroep ‘De Lavendoles’, slepen onvermoeibaar partytentjes, vlaggetjes, tafels, klapstoelen en barbecuestellen aan. In tal van keukens worden groenten gesneden en exotische aperitiefhapjes aangemaakt. Bloemen en originele placemats, made in Zurenborg, fleuren de tafels op. Vanaf een uur of zeven stromen ze toe, Cogels Osysleiers van zeven maanden tot zevenenzeventig jaar! Henk, Pascaline, Christine, Bert, Kamiel, Monique, Veerle, Ann, Willem, Patrick en vele anderen komen op de opritten van nummer 12 en 14 verbroederen en bijpraten. Rode en witte wijn vloeien rijkelijk, hapjes worden geproefd en goedgekeurd (alle koks krijgen hier een nominatie), de vleesbakkers werken zich in het zweet en de wijkdichter geeft zijn “Ode aan de Cogels Osylei” ten beste. Muisstil wordt het dan in het Cogels Osylei… tot één van de 700 bussen, die dagelijks door de straat denderen, de stilte aan flarden scheurt, achternagezeten door een rinkelende tram.
Fietser
Of die tientallen trams en bussen geen domper op de feestelijkheden zetten, polst uw reporter voorzichtig. Trams vinden ze hier heerlijk, zeggen ze unisono, maar die eindeloze processie van bussen pleegt wel eens op
de zenuwen en de trommelvliezen te werken. Alweer dokkert er eentje over de ongenadige straatstenen waaruit het pokdalige wegdek hier bestaat. “Een wat gladder en gelijkmatiger bestrating zou al veel oplossen”, suggereert een van de feestvierders. De anderen zijn het hier volmondig mee eens. Ze laten de moed echter niet zakken en vieren tot in de late uurtjes voort. Ondertussen hopen ze wel vurig dat er binnenkort iets aan hun straat gedaan wordt. Een voorbijrijdende fietser, die net niet overkop gaat, lijkt hun wens te beamen.
Regen in de Cogels Osylei
Wat regent het in de Cogels Osylei?
Het regent kasseien.
Het regent KLINGKLANG van bussen en trams: een knalpot een vering een demper.
Een ongetemd lied van lachend metaal is mijn lei. En iedereen ligt in een deuk.
Soms regent het dansende plassen. Opgelet! Vallende fietsers.
Ze vallen je aan van opzij.
Wandelaars krijgen een wiel in hun kruis een licht in de buik in de ribben een stuur. Het regent een vloek en een zucht in de lei.
De Cogels Osylei is mijn geliefkoosde GOLFTERREIN. Nergens meer holes als hier. PUTTERS hier moet je zijn.
Voor lilliputters mannetjesputters
sluipschutters strandjutters onuitputtelijke lei. Dames en heren crossmediaal loop je er tegen het lijf. Ze spelen achter het raam poker, patience, piano speciaal. Ze eten er burgers. ANGRY BIRDS is er populair.
Wat regent het in de Cogels Osylei?
STERREN bij nacht en pracht van gedachten. En elk idee vindt zijn weg naar de zee. Elke gedachte windt een vrouw om haar vinger. Elke vrouw een Thalys naar Parijs.
Soms regent het purper. PARADIJS VAN PURPER is dan mijn Cogels Osylei Tegen het loodwit van gevels wordt PURPER nog HEVIGER.
Kankerfonds
Beste, Regelmatig wordt er aan de Zurenborgse huizen aangebeld door huis aan huis verkopers die spulletjes verkopen voor het kinderkankerfonds. Zo ook weer vandaag. Een 'lieve' oude man vroeg me of ik het fonds wou steunen.
Toen ik hem bedankte met de mededeling dat wij al jaren maandelijks sommen geld overmaken voor kankeronderzoek, Artsen zonder Grenzen enzovoort was het 'lieve' er meteen
Dan ruikt de lei naar de hemel. Dan luistert iedere boom naar zijn krekel. En alle matrozen van Marseille komen er kussen de ROZEN van meisjes die blozen de straatmussen stromend uit bussen. Elke straatlantaarn zingt licht het lied van zijn leven.
Soms regent het worsten en biefstuk, ribbekes, lam en COUSCOUS. Dan zomert het in de Cogels Osylei. De regen van de zomer is de mooiste. Hij is van tranen niet nat. Hij maakt de kasseien zo zacht als filet pur. Als alle bussen slapen, ontwaakt mijn Cogels Osylei. Dan danst en denkt ze aan niets. Dan wordt het LAAT in de lei.
af en snauwde hij me brutaal toe. Bij navraag bij het kinderkanker fonds werd mij verzekerd dat zij nooit ofte nimmer gebruik maken van huis-aanhuis verkoop. Uiteraard heb ik meteen de politie gebeld. Dit is de zoveelste fakeverkoop poging die ons te beurt valt. Jammer voor de bona fide organisaties ,maar nu krijgt alles 'aan de deur' een "njet" van ons.
groetjes, Alice
(Naam en adres op de redactie bekend)
Elke zondagnamiddag, van 7 tot 28 augustus, vond dit jaar de tweede editie van Klassiek op het Plein plaats. Deze keer één maand in plaats van twee. Deze tweede editie onderscheidde zich van de vorige afgezien van een minder frequentie door een ander podium zonder dak, een minder sterke geluidsinstallatie, die echter juist hierdoor beter geschikt was voor klassieke muziek en een meer thematische programmatie. In totaal tekenden bijna vijftig individuele muzikanten of ensembles in. Goed voor een kleine tweehonderd musici en zangers. (Jörg PYL)
De organisatie werd grotendeels gedragen door Katelijn van Kerckhove (Cellopalladio vzw) en vrienden en vriendinnen. Jo Devisch, de organisator van vorige editie, moest verstek geven wegens verblijf in buitenland. Muzikanten konden vooral via internet inschrijven, waarna Katelijn van Kerckhove trachtte een zo homogeen mogelijk programma uit te stippelen. De concerten waren net zoals vorig jaar gratis en ook alle muzikanten traden kosteloos op. Het evenement werd onder andere gesponsord door de stad Antwerpen en een aantal horecazaken van de Dageraadplaats. Elke sponsorende drankgelegenheid en de kerk diende om beurten als schuilplaats voor regen. De piano stond in het portaal van de kerk, omdat men het risico niet wilde lopen dat de vleugel zou natregenen, ook al waren er bezorgde dames die ijverig aan een pianodeken breiden tijdens het concert. Het podium bevond zich dicht bij de horca sponsor, behalve tijdens het tweede concert, waar uitsluitend gemusiceerd werd in het kerkportaal.
SOPRAAN
Alhoewel het niet de bedoeling is om alle individuele muzikanten te bespreken, wil ik toch de zeventienjarige sopraan Boje Moons vermelden meteen verbazingwekkende rijpe stem. Zij opende met heet ontroerende L’ho perduta uit Mozarts Nozze di Figaro. Na een aria uit dezelfde opera volgde nog aria’s van Pergolesi en Purcell. Ook het publiek was zodanig verbluft en zo enthousiast dat zij nog een toegift (ook Mozart) moest geven. Er zouden erg ongelukkige dingen moeten gebeuren, als wij in
advertentie
de toekomst niet heel veel van haar zouden horen. Volgend jaar voltooit zij haar laatste jaar humaniora en ze zingt nu al tien in Jeugdkoor Waelrant uit Borgerhout. Zij volgt al vijf jaar zang, waarvan de laatste drie jaar bij Greetje Anthoni in de academie van Borgerhout. Haar toekomstplannen zijn uiteraard naar het conservatorium te gaan. Er moet iets zijn met de leeftijd van zeventien jaar, want de pianiste Iris Van den Bussche verraste heel aangenaam met de klavierpartij in de sonatina van Schubert.
De derde zondag stond ten dele in het teken van wereldmuziek. Daar waren hedendaagse arrangementen van Latijns Amerikaanse volksmuziek, muziek uit Syrië, Egypte, Palestina en Oost-Turkije, Oost- Europa, Tangomuziek van Astor Piazolla en andere Argentijnse componisten, maar ook een leerlingenconcert en een orgelconcert in de kerk, maar ook de derde Cellosuite van Bach, strijkkwartetten van Mendelssohn, Debussy, en Tschaikowsky. Het ensemble zAtir, in residence van de zomeracademie, speelde kamermuziek van Beethoven, Clara Schumann en Prokofiev, maar ook eigen composities van en met Bart Armand, improvisaties, en zelfs Bach in een gewaagde bezetting van viool en accordeon konen beluisterd worden. De laatste zondag was onder andere zelfs een heus koor ,genaamd Chor-Rus, voorzien. Dat koor brengt Russische liederen van de jaren 50 tot nu.. Het koor zelf bestaat uit een meerderheid van Belgen, maar ook enkele Russen zoals twee docenten Russisch maar ook andere nationali-
Goed nieuws voor de inwoners van Zurenborg !
Niet meer sleuren met zware bakken, niet meer zoeken naar een parkeerplaats … Wereldwinkel De Pit van op de Weerstandslaan bestaat niet meer als winkel, maar krijgt een meer hedendaagse invulling als afhaalpunt voor wereldwinkelvoedselproducten .
Wil je van deze formule gebruikmaken of ben je benieuwd naar de mogelijkheden, stuur dan een e-mail naar borgerhout@oww.be of bel naar 03/663 63 46.
Wil je graag mee de handen uit de mouwen steken om van dit afhaalpunt een succes te maken, neem dan contact op met de wereldwinkel van Borgerhout, Turnhoutsebaan 94, zelfde e-mailadres en telefoonnummer.
Openingsuren: di-vrij 10-12 en 14-18; zat 10-12 en 14-17
teiten, waaronder ook een aantal rasechte Zurenborgers. De tweede editie van klassieke op het plein, verdient zeker navolging. Alleen waren de weergoden dit jaar iets minder gunstig gezind, de zomer was weer een beetje typisch Belgisch. Blikvangers waren deze keer ver-
schillende eigen composities die best toegankelijk waren. Ook de grotere aandacht voor zang vormde een aangename verassing van deze tweede editie. We wachten al met spanning op een derde editie.
Deze editie van klassieke muziek had vooral te kampen met het slechte weer. De kwaliteit en de kwantiteit was ook deze keer nadrukkelijk aanwezig en de variatie werd
ondermeer onderstreept door een Arabisch getint gezelschap. Onze Jörg PYL was aanwezig met zijn pen en fototoestel en uit zijn aanbod selecteerden we er een aantal.
Herfst in het cultureel centrum Berchem en ze hebben deze keer weer heel wat op het programma voor families en kinderen plus veel muziek. We onthouden ook
BERCHEM BRUIST
Zaterdag 10 september 2011 van 13 tot 18 uur
Locatie: Driekoningenstraat, Statiestraat, Victor Jacobslei
Ook dit jaar bruist het in Berchem de tweede zaterdag van september van de activiteiten. Vanaf 13 uur is de Victor Jacobslei een grote gezellige markt.De plaats om te kletsen met de buren, om uit te rusten in de groene oase, deel te nemen aan een workshop, een zandkasteel te bouwen in
dat ons eigen theater Theater Tol aan het werk is in het park met een nieuwe productie waarbij twee Italiaanse wielrenners centraal staan. Dat belooft.
de grootste zandbak van ’t stad, te dansen, het aanbod van de verenigingen te bewonderen, een job te vinden en vooral… te genieten.
TARARABOEM -BAL POPULAIRE van 18 tot 22.30 uur
Plein voor Sint-Maria (einde Victor Jacobslei) ’s Avonds kan je de benen komen losgooien op hetbal populaire. De mediterrane snuiters van W. Victor bijten de spits af en stellen meteen hun
nieuweplaat voor. Huisorkest Le Trio Perdu zorgt voor denodige swing en maakt er een echt feestje van! Ceremoniemeester‘Monsieur’ Tom Le Brabantoix verwacht jou en je dansschoenen vanaf 18 uur..
TAKEOVER - Een festivalavond vol nieuwe makers
Vrijdag 16 september 2011 - 20 uur
vvk: 14 euro / kassa: 16 euro
Cultuurcentrum Berchem heeft een sterke traditie in het ondersteunen van jong podiumtalent. Met Takeover tonen we u de nieuwe lichting, zowel op gebied van dans, theater, muziek, beeldende kunst, film,… Op deze eerste editie bezetten onder andere Elles Grzybek, Leen Diependaele, Sylvie Huysman, Silver Junkie, Bootsie Butsenzeller,Oriana Dierinck,Tom Struyf en The Rott Childs ons gebouw.
TOM STRUYF: De Tatiana Aarons
Experience
Zondag 14 juni 2009 in Lissabon, Portugal. Tatiana Aarons, studente Psychologie aan de universiteit van Johannesburg in Zuid-Afrika, ontmoet de jonge acteur Tom Struyf die alleen op reis is. Hun gesprek lijkt eerst bijzonder en uniek maar neemt een vreemde wending en blijkt volgens een ingenieus scenario te verlopen. Een jaar later probeert Tom de feiten te reconstrueren en een antwoord te vinden op de vraag: wie is deze vrouw en vooral, wie is ze niet? Hij neemt een besluit en vertrekt op zondag 27 juni 2010 opnieuw naar Lissabon om Tatiana te zoeken, niet wetende of hij haar zal vinden of wat hij gaat doen als hij haar vindt.van en met Tom Struyf, Eve Hopkins
ELLES GRZYBEK: Pi
Elles, klassiek geschoolde danseres die lijdt aan het syndroom van Asperger, danst het getal Pi tot 200 cijfers na de komma. Een typisch kenmerk van Asperger is het dwangmatig repetitief handelen, waarvan de cirkelbeweging de meest voorkomende is. Omdat pi wordt gebruikt om de omtrek van de cirkel te berekenen leek het Elles Grzybek niet meer dan normaal om daarover een voorstelling te maken. Als toeschouwer ziet u in een meeslepende solovoorstelling het getal Pi zich ontvouwen. U ziet hoe Pi er mogelijk zou uitzien.
van en met: Elles Grzybek, Michael Lazic
THE ROTT CHILDS:
Riches Will Come Thy Way
De band met de vetste naam van het afgelopen jaar stelt zijn debuutplaat voor in de foyer. Het dak gaat er af, dat is zeker. Uitgebeend van El Guapo Stuntteam en mosterd gehaald bij Beefheart, Liars en The Beatles. Daarmee kan u nog steeds elke kant op, maar dat het ongehoord is, daar doen wij ’t voor!
The Artist’s choice
Drie bands spelen een eigen soundtrack bij hun kortfil:
-Butsenzeller is het robotische solo alter ego van Geert 'Bootsie' Budts. Drummer in obsessief hoofdberoep in bands als DAAU, Kapitein Winokio, Dóttir Slonza, A Clean Kitchen Is A Happy Kitchen etc......dj en electronaut als compulsief hobbyist. Butsenzeller heeft, naast de LP 'Natt' op het Nederlandse Wharf Records, een aantal cd's uitgebracht op eigen label, heeft ontelbare dj-jets op festivalstages, boyscoutparties, vernissages, huwelijken en begrafenissen op zijn palmares staan... en nu bent u aan de beurt...
-Brazil is een zwarte sc-fi komedie van Terry Gilliam (o.a. bekend van 12 Monkeys en Monty Python) en één van Butsenzeller's favoriete films aller tijden. Butsenzeller gaat met dwangmatige ijver aan het werk, waarbij eigenbereide soundscapes en rebelse beats tot complexe geluidsmanipulaties zullen leiden. U krijgt de meest verrassende platen geserveerd waardoor u snel de originele soundtrack zal vergeten. Deze unieke combinatie belooft een streling voor het oog, het oor én ook wel de lachspieren te worden.
-Oriana Dierinck is klassiek fluitiste, opgeleid aan het
conservatorium van Tilburg en Rotterdam. Zij geeft muziekles aan allochtone kinderen in Kuregem, leidt haar eigen kamermuziekensemble 'Zvezdoliki', speelt in orkesten zoals de filharmonie en de Vlaamse opera en vindt het een uitdaging de (niet-)grenzen van de geïmproviseerde muziek af te tasten.
Oriana kiest voor een fragment uit 'Nostalghia' van Tarkovsky - de cineast die vond dat film geen muziek nodig heeft. Net daarom vindt zij het een uitdaging en laat ze zich inspireren door de intrigerende beelden, de melancholische sfeer en de lange ‘stiltes’ die het universele verlangen naar sentiment & verleden oproepen. De originele soundtrack bestaat uit Beethoven's Negende Symfonie, en stukken uit Debussy, Wagner, Verdi en Russische folk. Of Oriana u zal meevoeren op klassiekers zal u zelf moeten ontdekken.Verwacht u aan verstilde composities en vervreemdende impro's.
3/-SILVER
-Silver Junkie is het alter-ego van singer-songwriter Tino Biddeloo. Uit zijn reiskoffers tovert hij bezielende songs waarvoor een mens op het tipje van zijn stoel gaat zitten. In 2007 maakte hij zijn debuut met de EP “Midtown Walk”, een schot in het hart van de muziekliefhebber. In 2011 volgt het enthousiast onthaalde full album “Streets and Boulevards”, een rijk geïnstrumenteerde, stilistisch veelzijdige plaat die ingrediënten uit tango, fado, flamenco, jazz, rock, blues en chanson tot een warm en organisch geheel samensmelt. De animatieclip van single “Maria” gemaakt met olieverf op glasplaat is op verschillende internationale filmfestivals vertoond. Zijn inspiratie is een hoofd vol visuele kunst, literatuur en poëzie dat door de mixer van een lo-fi artiest de pretentie achterwege laat. Recht uit het hart hoort u de bijklanken van de roots, het onbeantwoorde verlangen en een tederheid gehuld in een stem die je doet zinderen.
Silver Junkie waagt zich aan L'Homme sans tête (2003), een franco-argentijnse kortfilm van Juan Diego Solanos. Een heerlijk stukje surrealistische romantiek voorzien van een imaginaire soundtrack. Laat u meetronen langs geografische en mentale plekken die, wanneer je er achteraf op terugblikt, de ware ankerpunten in een mensenleven blijken te zijn. Wat hangt er ons boven het hoofd? Een schakel in de ‘monologue intérieur’ van een dichterlijke ziel die mijmert over het leven en de liefde, maar niettemin liever onderweg is dan ter bestemming aangekom
PHILIPPE GEUBELS - Hoe moet het nu verder?
zaterdag 17 september 2011 – 20.30 uur Uitverkocht!
FAMILIEDAG IN HET BRILSCHANS PARK
Zondag 18 september 2011 – van 14 tot 18 uur voor families met kinderen van 0 tot 8 jaar. Enkel voor de voorstelling Circus Hoetchatchov hebt u een ticket nodig. Alle andere activiteiten zijn gratis.
Vul uw picknickmand en kom met de kinderen naar park Brilschans. Want in het midden van dit park ligt de mooiste wei van Berchem. Hoetchatcha heeft een tent vol circus meegebracht. De kinderboerderij komt naar het park, en voor de dappere durvers is er het Deenzjerlabo. Je kan ook gewoon komen spelen samen met de enthousiaste monitoren van de Kwibus. En voor de allerkleinsten staat de verhalentent onder de bomen met nieuwe belevenissen van het kleine eendje en kamishiba verhaaltjes.
-HOETCHATCHA - Circus Hoetchatchov 4+ om 14 en 17 uur
vvk: 6 euro / kassa: 8 euro
Papa en zoon komen helemaal uit het koude Rusland om u hun circuskunsten te tonen! Met grote trots presenteert papa Krzystov zijn zoon Ivànovitch. Maar Ivànovitch is koppig en speelt liever op zijn trompet.
Humor, acrobatie en clownerie in een verhaal over trots, bezorgdheid, opvoeden en eigenwil.
-COMPAGNIE NAGODDEWAZIEN - De Kinderboerderij
Een zotte Beestenboel 4+
Gratis. Doorlopend van 14 tot 18 uur in kleine
groepjes Freddy, het dolle konijn en Helga, de charmante koe,gaan met jou op bezoek bij alle dieren van de kinderboerderij.Waarom valt de kip nooit van haar stok? Stinken varkens nu echt zo erg? Hebben alle geiten een sik? Je komt het allemaal te weten op de kinderboerderij.
DEENZJER!“ - Pas op! Niet doen!
Afblijven! Da’s GEVAARLIJK!” 6+
Gratis. Om 14, 15, 16 en 17 uur
Bij ons mag het wel, gevaarlijke dingen doen! In het deenjerlabo kan het allemaal: snijden, roeren, voelen, hakken, een ontploffing veroorzaken.
Een paar gewiekste assistenten leren je in kleine groepjes de kneepjes van gevaar. Grote mensen zijn enkel toegelaten onder begeleiding van een kind vanaf 6 jaar.
De Antwerpse cultuurcentra presenteren:
-OWKEE KARAOKE
Vrijdag 23 september 2011 - 20.30 uur
Gratis
Locatie : JC Den Eglantier, Zillebekelaan 6A2600 Berchem
De Antwerpse cultuurcentra gaan samen met acht Antwerpse jeugdcentra op zoek naar jong showtalent.En omdat het al eens buiten de lijntjes mag, dit keer geen Idool of X-factor, maar wel een karaokeafvalrace!
Iedereen van 16 jaar en ouder kan deelnemen. Met branie en zangstem kom je ver, maar het zijn geen absolute voorwaarden. Wat telt, is je totaalpakket en showelement! Kom naar de voorronde in Den Eglantier, en wie weet, sta je binnenkort voor de prijzen te zingen in Trix.
-MAGISCH LUCHTTHEATER
DOOR THEATER TOL
Locatie: te Boelaerpark - 2140 Borgerhout
Vrijdag 23, zaterdag 24 en zondag 25 september
2011 - 20 uur. Gratis
Deze nieuwste voorstelling van Theater Tol is geïnspireerd op de strijd tussen Fausto Coppi en Gino Bartali, twee Italiaanse wielrenners en tegenpolen. De katholieke, brave Bartali en de ongelovige, knokige Coppi. Allebei aanbeden. Allebei gehaat. De voorstelling speelt in een mix van filmische beelden uit het wielerarchief van Borgerhout, Berchem en Deurne. Wie niet wil rechtstaan tijdens de voorstelling, neemt best zijn eigen stoel mee.
-BRUNO VANDEN BROECKE &WIM HELSEN
- Gij Die MIJ Niet Ziet (Try-out)
Donderdag 29 en vrijdag 30 september 201120.30 uur.
vvk: 14 euro / kassa: 16 euro
Een vrolijk en ontwrichtend stuk van en door Bruno Vanden Broecke en Wim Helsen. Acteur Bruno Vanden Broecke en cabaretier Wim Helsen hebben elkaar vijf en een half jaar geleden voor het eerst beloofd om samen een voorstelling te maken. De ambitie die ze toen uitspraken was om samen een klassieker te maken. Een voorstelling zo rijk aan leven, plezier, pijn en betekenis dat ze over tweehonderd jaar nog gespeeld wordt (waarschijnlijk door andere acteurs). Nu maken ze die belofte waar. Aan u om te oordelen of ze zichzelf overschat hebben.
Van en met: Bruno Vanden Broecke, Wim Helsen,Randall Casaer ism de KVS
-STAALPLAAT #5: Pascal Deweze
Donderdag 6 oktober 2011 - 20.30 uur
vvk: 8 euro / kassa: 10 euro
Ook in het nieuwe seizoen van STAALPLAAT vertelt een Bekende Muzikale Belg over de albums die hem of haar gevormd hebben. Ilse Liebens van Studio Brussel (oa ‘De Maxx’) is de nieuwe host voor dit seizoen. Ilse ontvangt al meteen een parel van een songsmid.Pascal Deweze kent u wellicht nog van Metal Molly (Orange can be hard, orange can be smart) en Sukilove. Maar recenter zette hij met Tim Vanhamel (Millionaire en zichzelf) het sixties-oo-hoo-hoo-beachboys
duo Broken Glass Heroes op de wereld. En kijk: als solo-artiest brengt Pascal weldra een nieuw album uit. Hoog tijd voor een Staalplaat!
-‘NUFF SAID
Vrijdag 7 oktober 2011 - 20.30 uur
vvk: 8 euro / kassa: 10 euro
Het vijfde seizoen van een ijzersterke formule. Hard. De achterkant van de tong. Verwacht diepe zieleroerselen van getormenteerde schrijvers, scherpe humorvan geschifte comedians, rake beelden geplukt uit de stad, opzwepende muziek van huisband Brazzaville. Maar vooral. Verwacht het onverwachte. Nu al in je hoofd gebeiteld: ‘Nuff Said.
-BODY DYNAMICS
Internationaal Amateursdansfestival
Zondag 9 oktober 2011 - 16 uur
vvk: 6 euro / kassa: 8 euro
‘Body Dynamics’ wil het beste op amateurdansgebiedlaten zien én ervoor zorgen dat de kwaliteit van dansproducties met amateurs steeds beter wordt. Ieder jaar nemen twee geselecteerde amateurdansgezelschappen uit Nederland en Vlaanderen deel. Tijdens de driedaagse krijgen deze dansers de kans om hun dansproducties te presenteren, samen te dansen in workshops, en ideeën en werkwijzen uit te wisselen onder artistieke begeleiding van Filip Van Huffel (Retina Dance Company). Het publiek kan op zondagnamiddag genieten van een dansspektakel, waar het vooraf ontwikkelde dansmateriaal samengebracht wordt en het eindresultaat van dit weekend hard werken te zien zal zijn.
-HET ZUIDELIJK TONEEL & STICHTING
NIEUWE HELDEN - Bejaarden & Begeerte
Dinsdag 11 oktober 2011 - 14.30 uur vvk / kassa: 6 euro (één koffie inbegrepen) Geïnspireerd door hun eigen oma’s en opa’s die op hoge leeftijd opnieuw verliefd werden, presenterenLucas De Man en Oscar Kocken ‘Bejaarden & Begeerte’. Deze voorstelling gaat over mensen die zich niet neerleggen bij hun leeftijd of het oordeel van de maatschappij. ‘Bejaarden & Begeerte’ is een respectvolle, humoristische voorstelling voor oudere jongeren en jongere ouderen, een reis door de tijd, over de twijfels en aarzelingen van vroeger, toen alles nog in het geheim moest voor de ouders. En ook over het gemis en verlangen van vandaag, nu alles opnieuwin het geheim moet, voor de kinderen.
In samenwerking met de seniorenraad van district Berchem
-VAN PEBORGH & VAN DIJCK - Vrees en Beven (première)
Donderdag 13, vrijdag 14 en zaterdag 15 oktober
2011
20.30 uur vvk: 10 euro / kassa: 12 euro
In ‘Vrees en Beven’ zoeken Van Peborgh en Van Dijcknaar antwoorden op existentiële vragen.
Wat zijn de keuzes die we maken en waarop zijn ze gebaseerd? Wat leidt ons? Wat beweegt ons? Wat verplicht ons? En wat zijn we bereid ervoor te offeren?
In dit zoeken ontmoeten ze Kierkegaard, Camus, Dostojewski en Werner Herzog, en ook mekaar. Als bijzonder geëngageerde podiumtalenten. Als mens. Als speler.Els Van Peborgh speelde bij het Toneelhuis, theater Malpertuis en Eisbär.
Dirk Van Dijck speelde bij De Enthousiasten, De Roovers, KVS, Toneelhuis,… en werd legendarisch bij het grote publiek als Michel Drets van ‘Het Eiland’.
-OCHTENDLEZING met LEO PLEYSIER
Donderdag 20 oktober 2011 - 10 uur.
Gratis
Locatie: Bibliotheek De Poort, Willem Van Laarstraat 15, 2600 Berchem
Leo Pleysier werd geboren als vierde van zeven kinderen, in de stille Kempen, in Rijkevorsel. Al zijn romans zijn doordrongen van eenvoudige jeugdherinneringen. In ‘Wit Is Altijd Schoon’, het boek waarmee hij doorbrak bij het grote publiek, zet hij herinneringen meesterlijk om in taal. Zijn laatste roman ‘Dieperik’ is wederom een schoon en uitgepuurd boekje geworden, over zijn Kempische roots, over het geheugen en over de waarheid. In samenwerking met de literatuurgroepen van Vormingplus
-VITALSKI De Gelaarsde Kat (première) donderdag 20 oktober 2011 - 20.30 uur
vvk: 12 euro / kassa: 14 euro
Een hilarische vertelling zoals alleen Vitalski dit kan. Een roetsjbaan van krankzinnige vondsten, erotische bespiegelingen en indringende filosofieën. Zeventig minuten doorlachen, ook voor mensen die toevallig met een depressie de zaal binnen komen.
-BOOM BOOM POW
Vrijdag 21 oktober 2011 - 20.30 uur
Inkom:5 euro
Een opzwepende, funky, eigentijdse, en eigengereideurban night, met de heetste tracks, de scherpste slamen de rapste raps uit de urban jungle. Voor het laatstenieuws over het programma, best www.moussem.be of www. ccberchem.be in de gaten houden.
-COMPAGNIE CECILIA, KC DE WERF & THEATER ANTIGONE - De Pijnders
Donderdag 27 oktober 2011 - 20.30 uur
vvk: 16 euro / kassa: 18 euro
Acht mannen van het platteland hebben hun levenachter zich gelaten, zijn naar de stad getrokken en hebben onderweg hun illusies verloren. Hun waardigheid en trots putten ze uit het dragen van het beeldvan het Heilig Bloed.
van en met: Arne Sierens, Titus De Voogdt, Johan Heldenbergh,Wouter Hendrickx, Joris Hessels, Robrecht Vanden Thoren, Dominique Van Malder, Tom Vermeir, Jean-Yves Evrard, Eric Thielemans, Sébastien Boisseau,Guido Vrolix
-FAMILIEDAG MET O.A. BRONKSKipKappen 6+
Zondag 30 oktober 2011 van 14 tot 18 uur vvk: 6 euro / kassa: 8 euro
Het KipKapsalon is wereldberoemd! En de meestemensen die er les gevolgd hebben, zijn in de wolken, eerlijk waar. Maar af en toe is er iemand die na de cursus KipKappen prompt verdwenen is. Is die persoon dan gekipknapt?
Pascale Platel staat garant voor ontwapenend en prettig gestoord theater van de bovenste plank
Wie dacht dat er in Zurenborg alleen gefietst werd door stoere mannen heeft het mis. Tijdens het Hemelvaartweekend van 3 juni beklommen elf moedige vrouwen/ moeders uit de buurt, de mythische Mont Ventoux. Voor de meesten onder hen was het een eerste seri-
-Dames, hoe zijn jullie op het idee gekomen om met z’n allen aan dit avontuur te beginnen?
Dominique Boenne: “Drie jaar geleden ben ik voor het eerst de Mont Ventoux opgereden. Vooraf dacht ik dat het me nooit ging lukken maar het tegendeel was waar. Van dan af wou ik m’n vriendinnen aanzetten om dat ook eens samen te proberen. We maken er een leuk weekend van en weg zijn we. Dat moest toch lukken? In september 2010 heb ik toen een eerste mail uitgestuurd naar een 25- tal vrouwen.”
-Wat dachten jullie toen Dominique jullie contacteerde met haar vraag?
Ann: “Eindelijk, dacht ik. Ze liep al een tijdje rond met het idee en nu had ze plots beslist om ons te mailen.”
Dominique: “In het begin was er echter weinig reactie. Ik kreeg amper 5 positieve mails terug.”
Sophie: “Ik moet toegeven dat ik het in het begin helemaal niet zag zitten.”
An: “Ik heb die eerste mail nooit ontvangen. Het was Hilde die me er in oktober over aansprak. Voor mij was het direct duidelijk: dit was een goede reden om eens voor iets te trainen en het ook vol te houden.”
Katleen: “Inderdaad, een echte uitdaging. Je moet weten dat ik tot dan toe alleen fietste op m’n hometrainer in de slaapka-
euze fietservaring die ondertussen smaakt naar meer. Ik ontmoette de dames, begin juli, tijdens een avondje napraten in de achtertuin van initiatiefneemster Dominique Boenne. En dat bij een natje en nog een natje en een portie gezelligheid. (Jo VAN HOVE)
mer (totale hilariteit).”
Kristien: “We hebben ons toen direct ingeschreven om in de winter te gaan spinnen in Centercourt. We hadden elke week een gans uur voor ons alleen.”
Anne: “Vanaf half maart zijn we dan gaan buiten rijden. Sommigen moesten zelfs nog een fiets kopen. Jaja, Tom Teck van de fietsenwinkel heeft goede zaken gedaan met ons.”
Wendy: “Inderdaad een goede fiets is van groot belang als je aan zoiets wil beginnen.”
Katleen: “Goh, geef mij toch maar m’n hometrainer hoor! Alleen al voor het malse zadel! (iedereen schatert het uit).”
An: “Ik werd zelfs gesponsord door Johan Museeuw die me een fake fiets ter beschikking stelde. Maar het zijn toch de benen die
het tenslotte moeten doen!”
-Vanwaar de keuze voor de Mont Ventoux? Je had toch ook iets makkelijker kunnen kiezen?
Dominique: “Goh, wellicht omdat ik hemzelf al eens gereden had. En omdat iedereen die berg kent. Het zou veel moeilijker geweest zijn om de anderen te overtuigen als ik was komen aandraven met een onbekende heuvel ergens in het hinterland (lacht).”
Anne: “Mij maakte het niet uit om welke berg het ging. Alleen al het idee om samen iets te doen vond ik geweldig.”
Sophie: “Ik had nog nooit van de Ventoux gehoord (lacht hard)!”
Anne: “Voor mij had het ook de Galibier mogen zijn.”
Wendy: “Die zullen we dan volgende jaar oprijden!”
An: “Eigenlijk wisten de meesten onder ons totaal niet waar we aan begonnen. Dat was misschien de grootste uitdaging: het onbekende…”
-Hoe reageerde jullie omgeving/ echtgenoten op jullie plannen?
Wendy: “Mijn man was direct zeer enthousiast. Hij had het ooit zelf geprobeerd en was niet boven geraakt. Stel dat ik er nu wel
in zou slagen! Het is tenslotte toch niet niks hé!”
Anne: “Je moet weten dat er elk jaar mensen sterven op flanken van die berg! Ik mag er niet aan denken. Pfff…”
An: “M’n omgeving reageerde kort en krachtig: je moet vooral doen wat je niet laten kunt!”
Wendy: “Sommigen reageerden vol ongeloof: gaat gij dat wel kunnen, Wendy? Maar als je écht wil kan je alles. Ik heb me niet laten kennen. Ik ben zelfs meerdere keren naar boven gereden!”
-Hoe hebben jullie de voorbereiding dan aangepakt?
Anne: “Naast het spinnen in de winter zijn we in het voorjaar ook verschillende Cyclingtours gaan rijden.”
Wendy: “We hebben onder andere de Molenberg ‘beklommen’, ook al kan je dat totaal niet vergelijken met de Mont Ventoux. De eerste keer dat ik buiten reed was ik na 40 kilometer reeds buiten adem maar enkele keren later reed ik al vlot 100 kilometer. Ja, zoiets gaat vlug.”
Anne: “Conditioneel kwam ik van heel ver. Ik heb toen mee gedaan aan de conditietest van de fitbus die was langsgekomen op het plein. Ik zat toen in niveau 2, wat helemaal niet spectaculair was. Ik ben toen heel de
winter gaan spinnen en daarna heb ik z’n 1500 kilometer buiten gereden.”
Hilde: “Ikzelf had op voorhand reeds een redelijke conditie. Ik ging al geregeld lopen en BBB doen. Het spinnen in de winter en achteraf het buiten rijden waren echter wel noodzakelijk.”
Katleen: “Ikzelf heb alleen getraind op m’n hometrainer in de slaapkamer (hilariteit).
Ik reed elke dag 45 minuten tot anderhalf uur. En dat terwijl ik dan keek naar de eerste reeks van The Killing! Best ok! Buiten heb ik nooit gereden. Ik hou er niet van. Alleen dat harde zadel al.”.
-Hadden jullie geen stress toen jullie ginder aankwamen?
Katleen: “Ik herinner me dat we de avond voor de beklimming vrij zenuwachtig waren. Zo van: tja morgen is het dan zover…”
Sophie: “Dat klopt. Maar tegelijkertijd had het ook iets leuk. Precies of we waren op kamp en dag nadien was er een grote dagtocht gepland (lacht).”
Wendy: “Ik had zelfs al stress toen we als voorbereiding de Ronde Van Vlaanderen gingen rijden!
Kristien: Ook dat was een fijne dag.”
-En dan heb je de dag van de beklimming..
Wendy: Sommigen onder ons wisten niet langs welke kant ze berg wilden oprijden. De moeilijke kant of de makkelijke kant?
Mary, onze chauffeur wou op den duur wel weten hoe het nu zat. Het was best wel grappig. We zaten daar allemaal met onze plannen en hebben getwijfeld tot op het laatste moment om te beslissen langs welke kant we de beklimming zouden aanvatten. Met vier hebben we dan voor Sault gekozen (de gemakkelijke kant) en de rest wilde het langs Bedoin proberen.
Dominique: De Saultrijders zijn als eerste vertrokken en konden direct genieten van een fijn uitzicht.”
Anne: “Diegenen die voor de steile kant hadden gekozen kregen direct mist voorgeschoteld.
Sophie: “Vanaf Chalet Reynard kregen we dan wolken en regen op ons dak. Dat was dus minder.”
Kristien: “De dag nadien was het pas erg. Toen hadden we een heus onweer! Er waren er zelfs die naar beneden reden met een lamp op hun hoofd! (hilariteit).”
Katleen: “Ja, dat was en straffe dag. Op de tweede dag hebben Wendy en ik de beklimming geprobeerd vanuit Bedoin en we zaten direct in de mist en later de regen. Ik vraag me nog altijd af wat ik toen het ergste vond: de regen of m’n kater van de avond voorheen. We moesten onze overwinning toch vieren, hé?!”
Anne: Ja, eigenlijk hebben we 5 dagen slecht weer gehad. Jammer. Maar het is ons toch maar gelukt!
-Hoe kijken jullie nu terug op dit avontuur?
Sophie: “Geweldig fijn dat we dat samen gedaan hebben.”
Katleen:” Ik ervaar het als een overwinning op mezelf. Ik teer er nog steeds op!”
Anne: “Fietsen in het algemeen heeft voor mij een andere wereld geopend. Overal waar je komt heb je toffe plekken en ontmoet je vriendelijke mensen. Dat kende ik voorheen
niet. Dankzij Dominique ben ik een fijne ervaring rijker!”
Sophie: “Dat klopt. We zullen samen blijven fietsen. We vertrekken hier op het plein en na amper 15 minten ben je de stad uit. Direct in de natuur.”
Kristien: “We hebben samen ook een prachtig voorjaar meegemaakt.”
Wendy: “Ik wil méér! Terug naar de bergen!
Ik ben echt hongerig naar een vervolg. De Gallibier?”
Dominique: “Het is voor ons allemaal duidelijk dat we samen willen blijven rijden. Het heeft op ons op en speciale manier samen gebracht en dat willen we niet opgeven.”
Kristien:” Het is goed dat er op woensdagavond een B-ploeg is op de Dageraadplaats.
Die rijdt iets trager dan de snelle mannen.
Dan kunnen we onderweg ook nog wat babbelen (iedereen lacht).”
Katleen: “Ik ga toch ook op m’n hometrainer blijven rijden! Lekker in de slaapkamer en dan kijken de volgende reeks van The Killing (schatert)!!”
Nog een dikke proficiat voor Dominique, Kristien, Katleen, Hadewig, Mary, Hilde, Anne, Wendy, An, Sophie en Ellen.
Dertien is hij en hij luistert naar de naam Nando Nöstlinger.Nandoisspitsen topscorer bij het nationale jeugdelftal U14 (min veertienjarigen) van voetbalploeg RSCA Anderlecht en woont in de Velodroomstraat. “Later wil ik profvoetballer worden. Of anders geheim agent, zoals James Bond.” (Bob DIERCKX)
In de tuin poseert Nando trots voor de fotograaf, uitgedost in Anderlecht-shirt. Achter hem staat een serre, met één ontbrekend raampje. “Dat gebeurt wel vaker bij het voetballen”, vertelt Nando’s vader Patrick lachend. Nando begon op zijn achtste met voetbal. Eerst vriendschappelijk op een grasveld in de buurt, later bij de voetbalclub van Berchem. Maar toen kwam voetbalploeg Beerschot aankloppen met de vraag of Nando niet bij hen wilde spelen. En van Beerschot ging het even later naar Anderlecht.
SCHOOL
Nando traint acht keer per week en volgt daarom les in het Sint-Niklaasinstituut van Anderlecht. Daar loopt een project dat een
zestigtal jonge spelertjes van Anderlecht begeleidt bij studies en voetbal. Nando traint elke middag en haalt ’s avonds tijdens de studie het gemiste uurtje les weer in. En na het huiswerk, dat hij op school maakt, gaat het weer richting trainingsveld even verderop. “Elke ochtend en avond pendel ik met een busje van de club tussen Zurenborg en Anderlecht. Als ik daar niet naar school kon, zou ik het niet kunnen combineren.”
Dit schooljaar start Nando in het tweede middelbaar ASO. Vorig jaar slaagde hij zonder problemen, net als de meeste van de Anderlechtspelertjes op het Sint-Niklaasinstituut. Patrick: “Vroeger ging Nando in Zurenborg naar school op Crea 16, waar hij al
vanaf zijn drie kennis maakte met verschillende nationaliteiten en culturen. Hij had dus geen probleem om zich aan te passen aan de erg gemengde school in Anderlecht. Bovendien spreekt hij thuis Nederlands en Duits en leert hij nu ook Frans omdat Anderlecht spelers uit heel België aantrekt.
“Wel raar, wij spreken Frans,” zegt Nando, “maar de Franstalige spelers kennen helemaal geen Nederlands.”
DAGERAADPLAATS
Vader Patrick, professor aan de universiteiten van Antwerpen en Utrecht, en moeder Christiane, Oostenrijkse en psychologe aan het Tropisch Instituut in Antwerpen, verhuisden tien jaar geleden van Amsterdam naar Antwerpen en kwamen via een vriend in Zurenborg terecht. Ze steunen hun zoon, maar pushen hem niet en de voetbalmicrobe heeft hij alleszins niet van zijn vader. “Mijn papa kan helemaal niet voetballen,” zegt Nando lachend, “maar mijn grootvader was wel voetbaltrainer en ook mijn zus heeft een tijdje gevoetbald.”
Hij mag dan wel bij één van de grootste clubs van België voetballen, Nando blijft een gewone jongen van 13. Ondanks zijn blitzcarrière, bleef hij al die tijd zijn vriendjes op de Dageraadplaats trouw. “Ik ga op zondag bij vrienden aanbellen om te gaan voetballen op het plein. Er komen daar veel goeie voetballers, vaak van Marokkaanse afkomst. En op harde ondergrond is het met vriendjes leuker voetballen dan op het gras.”
LUKAKU
Jonge Nando moet het naar eigen zeggen vooral hebben van zijn snelheid en zijn techniek. “Net zoals Fernando Torres, van Chelsea, mijn grote idool. En ik heet eigen-
lijk ook een beetje Fernando,” zegt hij trots. Ook naar Lukaku kijkt hij op. “Ik vind het jammer dat hij nu van Anderlecht naar Chelsea is gegaan, maar ik ben blij voor hem. Hij is ook een tijdje naar mijn school geweest.” Veel contact met de spelers van de eerste ploeg hebben de jeugdspelertjes niet. “We zien hen soms in de fitness, maar daar lopen ze altijd met hoofdtelefoon en muziek.”
De spelertjes van Anderlecht worden vrij gelaten, maar wel professioneel begeleid. “We moeten regelmatig tests doen om bij voorbeeld onze veerkracht te meten en we worden ook begeleid door kinesisten. Maar onze trainers hebben liefst niet dat we gaan skiën omdat de kans op een blessure groot is. Jammer, want ik ging vaak skiën, ook omdat mijn mama uit Oostenrijk afkomstig is.” Goed begeleide en talentvolle spelertjes, dat wekt natuurlijk de aandacht van andere clubs. “Club Brugge heeft onlangs gebeld, maar ik heb direct gezegd dat ik geen interesse had,” zegt Nando serieus. “Het is wel een hele business,” vertelt vader Patrick. “Er doen geruchten de ronde dat Club Brugge tot 300 euro maandelijkse onkostenvergoeding voor een beloftevolle speler bieden, maar daar zouden wij ons niet door laten beïnvloeden.”
Over zijn grote droom moet Nando niet lang nadenken: “ik wil, net zoals Lukaku, snel in de eerste ploeg spelen, en dan naar een grote club. Een Engelse ploeg, of Ajax in Nederland, op Champions League - niveau. En anders geheim agent, zoals James Bond.” Maar voorlopig woont Nando Nöstlinger nog gewoon in de Velodroomstraat...
Nando Nöstlinger : “Ik ben blij voor Lukaku”Nando Nöstlinger : “Mijn vader kan helemaal niet voetballen” Foto Jörg PYL