Af en toe wrijven mensen in de wijk zich de ogen uit want als hij passeert vallen er twee dingen op : dit voertuig uit 1953 ziet er nog schitterend uit en zijn twintig jaar ouder dan bestuurder oogt even fantastisch. Een oogverblindend duo aangevuld door een …hond. Foto Jörg PYL
VAderendoChter Verheyen
Op de Nederlandse popstations is de eerste cd van Sista ex een hit. Het nummer Wild and Outrageous werd daar zelfs het beste nummer van 2011 genoemd. De band speelde op de Nederlandse televisie in het razend populaire programma De Wereld Draait Door. De band werd daar de hemel in geprezen. In het weekblad Humo werd ook een volledige column aan deze driekoppige rockband gewijd. Anouk Verheyen (29) uit de Velodroomstraat weet niet goed wat haar overkomt. Bescheiden neemt de zangeres/drumster de complimenten in ontvangst. Let op, ook haar vader Jan is blij. Waarom? Hij is de gitarist van de band en is in de wijk nog altijd bekend als de gitarist van de rockband Scooter. “Het is zo cool om samen met mijn vader te spelen.” (Ad MOESKOPS)
Guy Poppe ging het na zijn actieve periode als journalist voor de VRT wat rustiger doen. Want dat doen de meesten als ze hun actieve loopbaan vaarwel zeggen. Maar niet Guy Poppe want Afrika bleef hem lokken. En meer bepaald de moord op de Burundese prins Rwagasore in 1961 hield hem vele maanden bezig. Hij dook in archieven, sprak met mensen en bracht een boek uit waarin gepeild wordt naar de Belgische betrokkenheid.
Er komt volgend jaar geen nieuwe editie van de traditionele soepdag in Zurenborg. De organisatoren hebben beslist om na vier edities een pauze in te lassen en een keertje een jaar over te slaan. Maar het is geen afstel beloven ze, hoogstens uitstel en om deze belofte te onderstrepen kondigen ze aan dat ze volgend jaar op 1 mei het traditionele soepfestival in Rijsel en omgeving gaan bezoeken om daar wat frisse soepideeën op te doen.
(Swa COLLIER)
(Foto Archief GvZ)
De olijke Dave Peters, ondertussen al 35, maakt het mooi weer op MNM en je mag rustig zeggen dat hij een perfect radiobeest is. Maar ,zo zegt hij zelf, er schuilt ook veel Kui e in hem en hij wil ook nog kwijt dat hij een niet onverdienstelijk zanger is. Weten we allemaal dat hij nog op het podium heeft gestaan met nummers van Serge Gainsbourg? Dit en nog veel meer in een lange babbel die hij had met Zita Theunynck
Op het einde van het jaar is het goed om even in het eigen hert (hart) te kijken. En dat wil dan zeggen: even goed rondkijken in de wijk. Kijken naar wat opvallend is en naar wat er voordien niet was. En wat blijkt? We hebben als wijk een stap voorwaarts gezet en zijn een kunstwijk geworden. U mag een beetje grimlachen en denken dat er vooral aan de muren van de wijkbewoners kunst hangt, of kunst in de kluizen zit of misschien wel kunst gemaakt wordt om zo snel en zo duur mogelijk te verkopen. Maar daar hebben we het niet over. We hebben het over die kleine dingen die er bijgekomen zijn. Neem nu die vuilbakken die aangekleed werden. Een initiatief van de stad en zeg nu zelf, waarom moeten we op grijze vuilbakken staan kijken als er een mogelijkheid is om die met wat kunst aan te kleden ? Met wat creatiefs, met wat verbeelding. Zou veel meer moeten gebeuren. Dan naar iets groters. Die gevaarlijke en aartslelijke Plantin Morestuslei stikt en kreunt onder het verkeer dat zowel de stad binnen als buiten rijdt. En ter hoogte van de even kale Singel dendert dan om de zo veel minuten nog eens een lawaaitrein over de rails. Maar dat leverde ook een brug op, een donkere, tochtige pijp die er de laatste weken iets minder grijs uitziet. Zowel de muren als de palen werden aangekleed met de steun van de overheid en merkwaardig genoeg is er nog geen enkele gra ttivandaal die vond dat hij zijn handtekening moest achterlaten. Misschien waait het er veel te hard om met een spuitbus aan de
slag te gaan. Maar het moet gezegd, een kunstig lichtpunt in een niet eindigende stroom vuiligheid brakende wagens. Komen we dan wat verder aan de Draakplaats. Daar hangen voorwaar gedichten van de overleden Herman De Dichter. Weggemoffeld en veel te klein, maar toch ze zijn er en ze blijven er. We stappen verder en zien dan in de lucht een albatros langs de straatkant. Mijn god, wie doet nu zo’n dingen? Alhoewel, het is natuurlijk niet mis en het staat altijd beter in de lucht dan een zendmast voor gsm’s en dergelijke. We blijven de spoorweg volgen en aan de Oostenstraat ( vlak bij dat hele dure restaurant) is er een doorgang voor voetgan gers en uitgerekend daar hebben een paar creatievelingen wat bedacht. Soms is er iets te zien, soms ook niet maar het belangrijkste is dat er daar iets gebeurt dat er normaal niet zou gebeuren. Dat mensen die plek boeiend genoeg vinden om er een verhaal te willen vertellen. Allemaal stille kunst. Tijk om richting plein te gaan en in de bomen is er alweer een stukje kunst te zien. Een vogel op een plankje. Alweer kunst in de wijk en wie hangt er daar nu een vogel? Een kunstmin naar of een vogelliefhebber? We wandelen verder met de blik naar beneden gericht. Op vallend hoeveel voetschrapers deze wijk nog telt en hoeveel stoeptuintjes er ondertussen aangelegd zijn. Niet alleen groene tegeltuin tjes want op heel wat vensterbanken pronken bloembakken. Die staan er niet alleen voor de eigenaars want wandelen in een straat waar
Bomeke groot, manneke dood
Onderweg naar de fietsenmaker stap ik over de Dageraadplaats. Mijn blik valt op de fiere bomen. Zij houden dit plein overeind. ’s Nachts bieden zij hun hoge kruinen aan om de sterrenhemel van Zurenborg te dragen. Overdag spelen de kinderen in hun schaduw en zoeken terrastafeltjes verkoeling tussen hen in. Ik ben vandaag extra blij met de bomen. Vanochtend werd ik aan het ontbijt geconfronteerd met een radiostem die meldde dat het kappen van de bomen op de De Keyserlei van start was gegaan en dat nog enkele activisten moesten verwijderd worden om de klus verder te klaren. Het bericht deed mij terugdenken aan de strijd die is geleverd voorafgaand aan de laatste heraanleg van onze Dageraadplaats. Oeverloos werd er geboomd over de bomen; ze zouden ziek zijn. Ze moesten weg. Gelukkig hebben in onze wijk buurtbewoners zich ingezet voor het behoud van onze bomen. We moeten dankbaar zijn voor de inzet van deze mensen die voor het verschil hebben gezorgd. Mijn buurman Paul de Laet, ik zie hem opnieuw voor me. Op zijn bromfiets en met zijn eeuwige sandalen. Hij rook indertijd een spoor van boommisbruik. Hij beet zich vast als een pitbull en liet eerder los voordat de anderen capituleerden. Voor de bomen op de Dageraadplaats heeft hij ontzettend hard geijverd. Een boomchirurg moest er komen. Om de zieke bomen te onderzoeken. De zaak werd uitgeklaard. Hij had gelijk. Ze waren niet allemaal ziek. De integrale kapvergunning werd ingetrokken. Uiteindelijk moest maar een klein aantal bomen effectief tegen de grond. De rest mocht blijven staan. Het was zijn overwinning. Paul de Laet kan zelf niet meer genieten van zijn grote bomen.
Paul stierf een paar jaar geleden op zijn zevenenvijftigste. Hij kreeg op de Dageraadplaats postuum een naamplaatje toegewezen met een bijhorende boom. Uit eerbetoon. Op weg terug naar huis rij ik in de Stanleystraat en zie een geteisterde platanenzone. Naast een aantal platanen staan enkele jong Japanse kerselaars, veel kleiner van stuk. Het levend bewijs van hoeveel geduld een mens moet hebben om nieuw aangeplante bomen groot en fier te zien worden. Ik wens de De Keyserlei veel geduld. Want, eh… bomeke groot, manneke dood! Paul bedankt.
(Yo VANDEN BULCK)
en ontdek dat er daar een schoen aan een touwtje in het zwerk zweeft. Echte kunst van een nobele onbekende kunstenaar ? Is er een boodschap? Wat wil die schoen ons zeggen? Veegt men zijn voeten aan iets? Wie weet het? Of zou het gewoon iemand zijn die verdomd goed kon mikken? tijdens het bomenfestival op de dageraadplaats werd speciaal aandacht besteed aan paul de laet. • (foto Archief GvZ)
Meer weten over Sista ex: www.sista ex.com
27/1 optreden Buster Kaasrui Antwerpen 10/2 optreden AB Brussel
op youtube staat een clip van Sistaflex. de rauwe vocals en drums van Sista flex (het alter ego van Anouk Verheyen) worden vergezeld door de ruige bas van Andy permentier en de gitaarriffs van vader jan Verheyen. het geheel levert stevige rockmuziek op, met ook een vertederend kantje. ook visueel is het prachtig. een jonge, frêle drumster die haar twee mannelijke muzikanten streng bekijkt en ritmisch aanstuurt. Alsof ze menner is op de bok van een koets, een meisje als koetsier die haar twee onstuimige hengsten in toom probeert te houden. ondertussen pijnigt ze de drums met haar stokken en zingt ze schurend haar teksten in de microfoon. prachtig om te zien en schitterend om te horen. het trio werd opgemerkt door de nederlandse columnist nico dijkshoorn die hen een halve pagina lang in humo bejubelde, waarna ze prompt werden uitgenodigd in de Wereld draait door op nederland 3. hierna volgden interviews met de nederlandse radio. en dit is nog maar een begin want begin februari spelen ze in de Ab in brussel. nog even en de dageraadplaats is hetzelfde erfgoed als het zebrapad in Abbey road in londen waar ooit de beatles overheen stapten. het kan soms rap gaan. (Ad MOESKOPS)
ONTDEKT
Anouk en haar vader Jan wonen onder hetzelfde dak in de Velodroomstraat. Op het gelijkvloers wonen vader Jan en zijn vrouw en daarboven woont dochter Anouk op haar appartementje. In de kelder bevindt zich een geluidsstudio. In de huiskamer staat een piano en in de voorplaats staan enkele gitaren fier overeind, wachtend om bepoteld te worden. Anouk: “Kom binnen. Ja, ik weet niet goed wat ons overkomt. Wij zijn helemaal hip in Nederland. Het overvalt ons een beetje. Een tijdje geleden hebben we een EP (mini-cd) gemaakt. In België ging niemand erop in. Dan ineens ontdekt de Nederlandse schrijver Dijkshoorn ons en hij vindt het geweldig. Hij schrijft een twitterbericht over ons en ineens krijg ik bijna 2 000 hits op mijn youtube kanaal. Daarna staat er een lovend stuk over ons in Humo. Dan belt de Nederlandse televisie. Wij krijgen nu veel vraag uit Nederland, maar wij kunnen daar niet aan voldoen. Wij hebben geen promomateriaal. Wij hebben voorlopig ook nog niemand die onze boekingen doet. We hebben maar 300 EP’s laten maken. We dachten dat we daar ons broek al aan zouden scheuren. Maar die zijn nu allemaal al weg. Het plotselinge succes overvalt ons. Ik had dit natuurlijk wel stiekem gehoopt, maar je denkt toch niet dat zoiets ook echt gebeurt!”
DJ “Een tijdje geleden hebben we een Beatlesmedley opgenomen. Met kerstmis kunnen mensen die via onze website downloaden. Gratis. Dat is het kerstcadeau van Sistaflex aan de mensen die ons volgen. Een tegenprestatie van ons. Sistaflex is de naam van onze band, waarvan ik de spil ben. Maar het is ook de naam die ik kreeg van een collegadj. Naast muzikant ben ik ook al jaren dj op party’s en in clubs. Gemiddeld treed ik twee keer per week op met de reggae-formatie Civalizee Foundation. Dan ben ik dj Sista -
flex. Binnen de wereld van reggaesoundsystems behoren we bij de top van Europa. Ik draai vaak in Petrol en vanavond draai ik bijvoorbeeld in De Vooruit in Gent. Ik ga het binnenkort wel druk krijgen, want ik wil de band Sistaflex en dj Sistaflex graag blijven combineren.”
“Mijn vader zit zijn hele leven al in de muziek. Hij was in de jaren ‘80 de gitarist van de groep Scooter. Ikzelf heb geen muzikale opleiding gehad. Mijn muzikale achtergrond is, dat ik in dit huis ben geboren. Ik heb dan wel nooit les gekregen, maar ik ben wel opgegroeid met muziek. Als mijn vader thuiskomt, dan duurt het geen drie minuten of hij heeft al een gitaar vast. Zes jaar geleden ben ik begonnen met muziek componeren, met een gitaar, een drum en een computer. Ik kwam dan steeds naar beneden en liet mijn vader horen wat ik gemaakt had. Hij haalde mijn fouten eruit en zei dat ik wel heel goede ideeën had. Maar verder gebeurde er niets. Niemand anders vond mijn muziek blijkbaar goed. Ik begon aan mezelf te twijfelen. Alleen mijn vader bleef in mij geloven. Hij zei dat het echt goed was wat ik maakte. Hij vertelde me dat ik er eens op een deftige manier mee naar buiten moest komen. En toen hebben we besloten een EP te maken. We hebben die opgestuurd naar veel radiostations in België en er gebeurde niets. Niks geen reactie. Studio Brussel wilde ons niet draaien. Ze vonden ons zelfs oubollig. En dan plotseling pikt Nico Dijkshoorn het op en nu ineens deze hype. Strategisch is het misschien wel wat te vroeg. We hadden vooraf nooit bedacht dat het in Holland zo zou aanslaan. Als ze dan op de Nederlandse radio ook nog eens zeggen dat Wild and Outrageous het beste nummer is dat er in 2011 is gemaakt, tja dan is dat natuurlijk geweldig om te horen.”
VRIEND
“Als kind wilde ik altijd drummen. Maar mijn
vader zei: ‘Maar Anoukske toch, dat maakt te veel lawaai. Leer eerst maar eens gitaar spelen.’ Ik was teleurgesteld, maar ik begreep het wel, burengerucht en zo. Dus ben ik maar gitaar gaan spelen. Maar eigenlijk vond ik dat niet zo tof. Jaren geleden toen mijn vader eens een week in Frankrijk moest spelen, ging ik mee. Ik mocht van de drummer af en toe eens op zijn drumstel oefenen. Ik was meteen verkocht. En nu speel ik samen met mijn vader. Ik als drummer en zangeres, hij als gitarist. Ik vind dat geweldig. Mijn vader is soms wel hard voor me. We hebben ook al veel ambras gehad. Want als hij het niet goed vindt, dan zegt hij het ook. Maar zijn jarenlange ervaring is zo waardevol voor me. Onze relatie is ook wel veranderd. Vroeger was hij enkel mijn vader en nu is hij ook een vriend van me. Een vriend waarmee ik samen op het podium sta, dat is echt cool. Hij is degene die me altijd gesteund heeft
en die me altijd zelfvertrouwen gaf. Het is dan ook goed dat we nu erkenning krijgen en dat anderen ook zien dat het niet zinloos was wat we al die tijd deden.”
“Mijn droom is om de komende tijd veel te gaan spelen. Spelen, spelen, spelen. Festivals, optredens, overal spelen. Pas op, dat gaat niet over geld verdienen of zo. Al zou het natuurlijk wel tof zijn als ik wat van mijn investeringen zou kunnen terug verdienen. Maar daar gaat het niet om. Nee, ik wil graag laten horen wat we maken. We hebben nu eigen materiaal voor twee keer 45 minuten. Natuurlijk wil ik ook nog eens ‘de grave album’ maken. Een volledige cd die ik zelf fantastisch vind. Maar dat is een proces van lange adem. Eerst maar eens veel optreden. Op 27 januari spelen we in De Buster op de Kaasrui en daarna in de AB. Lief van het Zeezicht laat ook nog weten of we binnenkort daar eens kunnen spelen.“
Sonja kimpen probeert ons allemaal een gezondere manier van leven aan te praten, via bewegen en via andere eetgewoonten. Zij doet dat als coach, presentatrice van het V tmprogramma ‘ j e bent wat je eet’, terug in je trouwkleren, auteur van ondertussen 10 boeken en zaakvoerder van Synergie wellness point een coach –en fitnesscentrum te Wommelgem. i n 1962 spoelde zij als 3-jarige aan op Zurenborg en ze bleef er tot begin jaren ’80.
(Marcel SCHOETERS)
“Ik ben in 1959 geboren in Siegen, want mijn vader (Arthur Kimpen) was beroepsmilitair. De grote passie van mijn ouders was echter het uitbaten van een boekenwinkel en dat zijn ze dan uiteindelijk gaan doen, op de Dageraadplaats. Ik ben dus samen met mijn twee broers Rudy en Geert in de wijk grootgebracht.”
“Wat ik zo frappant vind, is dat dit nu zo’n gegeerde wijk is. Toen wij hier pas woonden, was de Dageraadplaats eerder een nozemplein, vol hangjongeren. Het was niet altijd gemakkelijk om zonder commentaren de overkant van het plein te bereiken. Wij speelden wel veel op straat, maar niettemin hing er toch een heel andere sfeer dan vandaag.”
Als dochter van een man die in zijn eentje zowat het hele Zurenborgse verenigingsleven mee uit de grond stampte, was het voor de Kimpens moeilijk om niet actief deel te nemen aan het wijkleven. “Mijn vader was lid van de Verenigde Zurenborgse Handelaars en oprichter van De Zurenborger. Om de drie weken was het bussen geblazen, zowel in de wijk zelf als in een deel van Borgerhout.”
IMMACULATA
Haar schooltijd bracht Sonja door in het Maria Immaculata-Instituut in de Steenbokstraat. “In die tijd hebben wij ook het jongerengroepje ‘Walhalla’ opgericht, dat optredens organiseerde voor goede doelen. We repeteerden in het Sint-Edmonduscollege. Vader organiseerde sinds 1971 elke zaterdag van Pasen tot oktober de Kunstmarkt op de Dageraadplaats . Soms denk ik wel eens dat daar de roots liggen van Zurenborg in artistieke kringen. “
“Wij hebben de waarden van het bestaan als zelfstandige met de paplepel ingegoten gekregen, want er zat een concurrerende zaak aan de overkant van het plein.”
LEUVEN
“Ik ben in feite weggegaan op het moment dat het wat beter ging in de buurt, want ik ben in 1976 naar Leuven getrokken om Lichamelijke Opvoeding te studeren. Wij hebben echter al die jaren heel wat mensen weten komen en gaan. Het was een typische buurt. Zo kwamen er heel wat Joden bij ons
op de winkel.”
“Door mijn studies heb ik vier jaar op kot gezeten, waarvan het laatste met mijn man Marc. We zijn dan afgestudeerd als Master in de Bewegingswetenschappen. In 1981 zijn we dan teruggekomen, naar een café dat mijn ouders hadden geopend op de hoek van de Plantin & Moretuslei, de ‘Nostalgie’. We hadden daar een superkleine ruimte waar we toch konden gaan wonen.” Definitief weggaan deed Sonja in 1982, richting Wommelgem, waar ze een goedkoop appartement vonden. “Ik kom hier uiteraard nog vaak bij mijn ouders op bezoek, maar dat is heel wisselvallig. Bovendien hebben mijn ouders nog het huis van mijn grootouders in Paal (Limburg), dat als buitengoed wordt gebruikt. Tijdens mijn studententijd hadden we tijdens de weekends meestal het kot vrij.”
LOPEN
“Zelf hier komen wonen zou ik echter nooit doen, omdat ik groen om mij heen wil heb -
ben. Ik loop nog veel, maar nu in de natuur. Ik leef heel graag met de seizoenen en als je echt de natuur opzoekt, is dit niet de meest ideale buurt. Het valt mij wel op dat mensen die hier nu wonen, daar een heel ander beeld van hadden. Wij gingen indertijd echter rondjes lopen in de buurt”
Sonja is ook nog lid geweest van de turnkring Rondat. “Maar wie wat op een hoger niveau wilde turnen, moest elders terecht. Ik merk wel dat mijn kinderen het hier een ideaal uitgangspunt vinden om uit te gaan. Zelf heb ik een tweeledige perceptie van de buurt zoals ze nu is. Enerzijds is er een zeer diverse pluimage aan schrijvers en schilders. Anderzijds verbaast het mij telkens weer dat de terrassen hier altijd vol zitten. Het is hier ook een toeristische buurt geworden.”
Behalve met haar ouders, heeft Sonja geen contacten meer met de buurt. “Ik kom de meeste mensen van vroeger vooral tegen op de Boekenbeurs. Het feit dat wij een winkel hadden, maakt dat wij heel wat mensen ken -
den. En we hebben uiteraard ook het lezen met de paplepel ingegoten gekregen.”
GEBABBEL
Sonja Kimpen heeft een flinke babbel, maar dat is niet altijd zo geweest. “Ik heb ooit eens moeten voorlezen in de kerk, maar ik stotterde hevig. Dat is toch wel eigenaardig, gezien dat een groot deel van wat ik nu doe toch presentatiewerk is. Het feit dat een bepaalde leerkracht mij heeft gedwongen om in het openbaar te spreken, heeft mij toch een duw in de rug gegeven.”
“Mijn beide zonen zouden het fantastisch vinden om hier te wonen, vlakbij de “sterrenhemel”. Zelfs mijn achtjarig metekindje, het dochtertje van mijn broer Geert, wordt altijd als ze hier is naar “het pleintje” ( zo noemde dat vroeger) toe getrokken. Niettemin geeft het een mooi evenwicht tussen waar ik woon en waar ik op bezoek kom.”
dit is geen valse belofte of reclamestunt, maar werkelijkheid. Voor slechts vijf euro per maand kun je al autorijden. Voor dat bedrag beschik je steeds over een auto als je die nodig hebt. tenminste als je bereid bent om de auto te delen met je buurtbewoners. Autodeelgroep klein Antwerpen is momenteel op zoek naar enkele nieuwe leden in Zurenborg. Als je af en toe een auto wilt gebruiken en je hebt geen zin of geld om zelf zo’n kostbaar vervoermiddel aan te schaffen en voor je deur te zetten, dan is dit een mooi alternatief. en duur is het zeker niet. (Ad MOESKOPS)
De kleine particuliere autodeelgroep Klein Antwerpen bestaat al tien jaar en de meeste leden wonen op Zurenborg of in de directe omgeving van onze wijk. Het maximum aantal leden van deze autodeelgroep is twintig. Vanwege een paar verhuizingen zijn er nu enkele plekken vrijgekomen. De organisatie heeft vier auto’s in haar bezit. Momenteel staan er twee auto’s op Zurenborg (Cuperusstraat en Berchem Station) De twee andere auto’s staan meestal in de Lange Leemstraat. Maar het is best mogelijk om in onderling overleg de staanplaats van de auto’s te verplaatsen, zodat ze dichter in de buurt staan van de nieuwe leden. Alexandra Meijer (35) van Klein Antwerpen legt even uit hoe autodelen werkt. Volgens haar kiezen veel mensen nog steeds voor een eigen auto, omdat ze de werkwijze van een autodeelgroep onvoldoende kennen.
OPGERUIMD
Alexandra Meijer is freelance dansdocente. Daarnaast maakt ze eigen dansproducties. Ze reist vaak met het openbaar vervoer, maar ze moet ook geregeld met veel dansspullen op pad. Dan neemt ze de auto. Zij is al enkele jaren lid van autodeelgroep Klein Antwerpen. Een tijdje geleden had haar vriend nog een eigen auto. Alexandra gebruikte de auto’s van de autodeelgroep enkel als ze de auto van haar vriend niet kon gebruiken, omdat hij hem zelf nodig had. Intussen heeft haar vriend zijn auto opgeruimd en rijden ze allebei nog enkel in de auto’s van de autodeelgroep. Alexandra heeft gemiddeld een paar keer per maand een auto nodig. Als ze met een auto wil rijden, dan kijkt ze even online welke auto vrij is en waar die staat. Met één muisklik reserveert ze hem, wandelt naar de auto en rijdt ermee weg. Als ze terug is, dan parkeert ze de auto in de buurt van waar hij stond, noteert de kilome -
terstand en geeft via internet aan waar ze de auto achtergelaten heeft. Alexandra heeft van alle vier de auto’s een sleutel. Zo kan ze steeds over elke auto beschikken. Op het einde van de maand krijgt ze een overzicht van het aantal kilometers dat ze gereden heeft en wat ze hiervoor moet betalen. Hoe meer je rijdt, hoe meer je betaalt. Zo simpel is het.
PARKEREN
Alexandra: “Natuurlijk ben ik tevreden over de autodeelgroep. Het is superhandig en het heeft erg veel voordelen. Ten eerste is het veel goedkoper. Wij betalen per maand maar 5 euro lidgeld. Als ik een auto nodig heb, dan reserveer ik die en vervolgens betaal ik per kilometer. De eerste kilometers zijn aan 25 cent per kilometer, maar hoe meer kilometers je maakt, hoe goedkoper het per kilometer wordt. Bij lange ritten kan dat gaan tot 10 cent per kilometer. De wegenbelasting, de autoverzekering, het onderhoud bij de garage, de keuring, de carwash, als je zelf een auto hebt, draai je in je eentje op voor al die kosten. Wij niet, wij verdelen die bedragen over onze leden. Dat scheelt enorm. Je betaalt bij ons ook niet voor de tijd dat je een auto gebruikt. Als ik ’s ochtends vertrek om vijf kilometer ver-
derop les te geven en ik kom pas ’s avonds thuis, dan betaal ik enkel de tien kilometer die ik gereden heb. Dat is dus 2,5 euro. Soms gebruik ik hem ook gewoon om op zaterdag de boodschappen te gaan halen. Autodelen is ook ecologischer. Je gaat automatisch veel bewuster om met de auto. Je rijdt niet meer dan nodig. Zo’n autodeelgroep is ook socialer. Wij komen één keer per half jaar allemaal samen om zaken af te spreken. Sommige leden van onze groep nemen ook een taak op zich. De een zorgt dat de auto’s op tijd naar de garagist gaan, de ander doet de administratie, weer een ander is verantwoordelijk voor de aankoop van de auto’s. Autodelen is ook goed voor mijn gemoedsrust. Ik hoef niet steeds om te kijken naar mijn eigen auto. Onze auto’s worden door de groep beheerd en onderhouden, een gedeelde verantwoordelijkheid. Dat vind ik jn. En er is nog een voordeel. Overal in de stad zijn groene parkeerplaatsen, die zijn enkel bestemd voor autodelers. Daar kun je altijd parkeren. Bij station Berchem bijvoorbeeld zijn twee groene parkeerplaatsen. Daar kan ik de auto altijd kwijt. Zonder probleem. Dat kan op Zurenborg niet iedereen zeggen. Ah ja, dat is nog een argument: Als meer mensen gaan autodelen, komt er in de straten ook veel meer parkeerplek vrij.”
KIEZEN
“Als je in onze autodeelgroep instapt, dan betaal je een kleine waarborg. Ik heb indertijd 150 euro betaald. Met dat bedrag word je meteen mede-eigenaar van de vier auto’s. Als je uit de groep stapt, krijg je dat bedrag weer terug. Stel dat een auto versleten is, dan kopen we een andere. Dat is onlangs nog gebeurd. Degene die verantwoordelijk is voor de aankoop van de auto’s kocht een mooie tweedehands auto voor drieduizend euro. De helft van dit bedrag werd uit de kas betaald en de andere helft werd verdeeld over de leden. Momenteel hebben we vier auto’s: een klein stadsautootje, een grote stationwagen, een stijlvolle mooie auto en eh… nog een vierde. Namen of merken ken ik niet. Ik weet wel dat ik het liefst met de stationwagen rijd. Ja, ik heb het liefst de grootste, omdat ik meestal veel spullen mee moet nemen. Als ik op tijd reserveer, dan heb ik die ook altijd.
Soms neem ik gewoon de auto die het dichtst bij mijn huis staat. Lekker makkelijk… (onderbreekt zich.) Tja, dat is wel een klein nadeel; je moet de auto altijd eerst even reserveren. Als je op tijd reserveert, heb je altijd de auto van je keuze. Als je op het laatste moment een auto wilt, dan moet je nemen wat er nog vrij is. Maar ik heb nog nooit meegemaakt dat er geen enkele auto meer vrij was. Ik kan rijden wanneer ik wil.”
“Als je bij ons bij de autodeelgroep komt, dan is de enige verplichting die je hebt, dat je om toerbeurt een keer met de auto naar de carwash gaat. Dat is alles. Als je graag een taak wilt opnemen binnen de groep, dan kan dat, maar het hoeft niet. Onze deelgroep bestaat nu uit dertien leden. We kunnen nog maximaal zeven leden gebruiken. Wij zijn een particuliere groep die geen winst maakt. Vandaar dat het zo goedkoop kan. Als mensen meer uitleg willen, dan mogen ze me altijd bellen. Als mensen zelf met vrienden of buren een eigen autodeelgroep willen opstarten, dan wil ik best helpen. Bel maar even, dan zorg ik wel dat er iemand van ons uitleg komt geven. O ja, als je lid wilt worden van onze deelgroep, bedenk dan wel, dat wij geen blitse auto’s hebben. Niet zo’n grote, sportieve cabriolets waarmee je op zondag rondjes kunt gaan rijden rond de Sinksenfoor. Nee, wij hebben gewone auto’s, degelijk en betrouwbaar. Gewoon om te gebruiken en niet om te showen. Maar dat is wel duidelijk, denk ik (lachje).“
Meer info:
Alexandra Meijer
0494 435869
Amper één jaar na de opening prijkt Cuichine in de gerenommeerde bib Gourmand. het restaurant dat gevestigd is in het pand waar voordien ’t hof van ellende was gevestigd heeft zich ondertussen een stevige reputatie opgebouwd. maar eigenaars Szelim man en Chuck tang blijven er bescheiden onder.
Cuichine is een van de vier Antwerpse nieuwkomers in de Bib Gourmand. Wat hebben jullie daarvoor moeten doen?
Szelim: “Niets! (lacht). We hebben mensen over de vloer gekregen die zich achteraf voorstelden als medewerkers van Bib Gourmand. Ze stelden ons kort een paar vraagjes. Welke ervaring we hadden, welk concept we hanteerden, dat soort zaken. Hoe die mensen bij ons terecht zijn gekomen is me een raadsel. Ik heb het hen ook niet gevraagd. Ik vermoed dat ze getipt worden door wijnleveranciers of zo. In elk geval hebben we er niets meer van gehoord tot Chuck enkele weken geleden telefoon kreeg van een journalist van Het Nieuwsblad. Die had vernomen dat we dit jaar in de Bib Gourmand staan.”
Waarom heeft de gids jullie opgenomen?
Szelim:”Bib Gourmand hecht veel belang aan een uitstekende verhouding prijs-kwaliteit: betaalbaar en lekker eten met andere woorden. En dat is precies wat we met Cuichine willen brengen. Ik denk dat we goed gescoord hebben met ons carte blanche-menu. Dat kost 35 euro voor drie gangen, een succesformule, zo blijkt.’
Hoe verloopt zo een uitreiking eigenlijk?
Szelim: “Simpel: er staat een podium en ze roepen je naam af! Eerst is de Bib Gourmand aan de beurt, daarna worden de Michelinsterren uitgereikt. We hebben met eigen ogen gezien hoe “Hertog Jan” in de prijzen is gevallen.”
Noteren jullie een Bib Gourmande ect?
Szelim: “Eerlijk? De bekendmaking sloeg in als een bom. Onze telefoon staat roodgloeiend, we kunnen de reservaties amper volgen. Maar ook voor de verschijning in Bib Gourmand was het alle hens aan dek. Op amper een paar weken tijd hebben we schitterende recensies gekregen van onder meer Zone 03, Knack en De Standaard. Het zou misschien beter geweest zijn dat die berichten wat meer gespreid waren, maar ons hoor je niet klagen! Opvallend is dat we ’s middags meer zakenlui over de vloer krijgen. We krijgen ook veel aanvragen voor bedrijfsetentjes tijdens de kerstperiode. Dat is
vooral het gevolg van het artikel in De Standaard, toch nog altijd een zakenkrant.”
Wat doet zo een erkenning met een mens?
Szelim: “Het doet ons in de eerste plaats veel deugd. We hebben een spannend eerste jaar achter de rug. Na een goede start kenden we een dipje tijdens de zomermaanden. We vroegen ons af of we wel op het goede spoor zaten. Die positieve publiciteit is het beste bewijs dat we wel goed bezig zijn.”
Jullie hebben ondertussen een terras voor een twintigtal couverts. Nog plannen voor 2012?
Szelim:”Vooral met de beide voetjes op de grond blijven. We willen onze reputatie blijven waarmaken. Ik geef toe: de vermeldingen in de boekjes zijn mooi meegenomen. Maar wie herinnert zich volgend jaar nog die schitterende recensie? Wat telt is de ervaring van onze gasten. Ga je hier tevreden buiten, heb je waar voor je geld gekregen? Daar draait het om.”
Heeft Cuichine ook een nieuwjaarswens voor Zurenborg?
Szelim: ”Ik zou zeggen: een goede gezondheid en veel lekker eten! Het een hoeft het ander niet uit te sluiten, nietwaar?”
Cuichine Draakstraat 13 2018 Antwerpen Tel: 03/289.92.45 www.cuichine.be
Feestmenu van Cuichine om thuis te maken
Traditiegetrouw hebben we een van de koks uit onze wijk gevraagd om een menu te presenteren dat de doorsnee mens thuis kan maken. Geen ingewikkelde toestanden en niet te duur. Bij Cuichine waren ze maar al te blij met het aanbod en ze stelden onderstaand nieuwjaarsmenu samen. Het is bedoeld voor tien personen en je mag rekenen op een acht euro per persoon. Smakelijk …..
Voorgerecht :
Tataki van zalm
Kort geschroeide zalm met peperkorst, zoetzure komkommer & wasabimayonaise
Benodigdheden
700g dikke zalm lets, 2 komkommers, 3 eierdooiers, 500ml olie, 50ml sojasaus, 50 ml rijstazijn, 100g wasabipoeder, 50g bloemsuiker, 100g peperbollen, 3 druppels groene kleurstof
Bereidingswijze
Zalm lets pareren, ontgraten & versnijden tot lange gelijke repen
Peperbollen pletten tot mignonettes - repen zalm omwikkelen met mignonettes komkommers eminceren in lange juliennes +/- 100ml rijstazijn mengen met komkommers +/- 100g bloemsuiker toevoegen en mengen tot opgelost 2 eierdooiers, lepeltje mosterd & 500ml olie
opkloppen tot mayonaise toevoegen van +/-50ml sojasaus, +/-50ml rijstazijn & 50g wasabipoeder, 3 druppels groene kleurstof De 4 kanten van de zalm kort schroeien in de pan met olie Versnijden in egale, vierkante plakjes
Serveren
Handje zoetzure komkommers, plakjes tataki zalm erop, streepje wasabimayonaise
Garnituur van gekrulde pijpajuin met sesam
Hoofdgerecht :
Eendeborst “ Peking Style “
In de oven gegaard, julienne van prei & courgettes, verrijkte hoisinsaus & zoete aardappelpuree
Benodigdheden 2 kg eendeborst, 2 preiwitten, 2 courgettes, 100ml Hoisinsaus, 500ml bruine fond, 1 kg zoete aardappel, 200g sjalotten, 100g kno ook, 5 cl cognac.
Bereidingswijze
Eendeborst kruiden met peper en zout, inkerven op vetkant Eendeborst bakken op eigen vet omdraaien en kort bakken op vleeskant
Laten rusten op rooster
Prei en courgettes in jne julienne snijden
Prei kort blancheren & rafraichir.
Prei & courgettes voor serveren lichtjes aanstoven in boter (tomber au beurre)
Kruiden met peper & zout
Zoete aardappels schillen, blancheren, afgieten & passeren door passe et Toevoegen van scheutje geklaarde boter, kruiden met pezo, 2 eidooiers
Saus:look & sjalotten aanstoven ,in pan van de eend, met boter
Deglacer met cognac van vuur, reduceren tot de helft
Hoisinsaus en bruine fond toevoegen, reduceren tot sausdikte
Passeren door chinois n Met boter monteren
Afkruiden met peper & zout
Eendeborst in de oven voor +/- 6 minuten
Serveren
Prei & courgettes in het midden van het bord Eendeborst versnijden en op groenten dresseren Sauzen rondom Kanellen maken van puree en schikken
Nagerecht:
Tapioca
Shake van vodka, pommelo & mango, tapiocaparels, tartaar van mango
Benodigdheden
10 pommelo’s, 5 mango’s, 100g tagoparels, 100g rock sugar, 50ml vodka
Bereidingswijze
7 pompelmoezen persen, vruchtvlees uitschrapen 3 pompelmoezen “peler a vif”, in partjes, eventueel sap uitpersen
2 mango’s schillen & pureren
3 mango’s in tartaar snijden
100g tapiocaparels blancheren (zonder zout!)
Afgieten & rafraîchir
100g rock sugar opkoken met 150ml water, koelen Pommelosap blenden met mangopuree, suikerwater & vodka, tapiocaparels toevoegen en roeren
Serveren
Groot wijnglas, bodem bedekken met mangotartaar Mengsel toevoegen
Dresseren met takje munt
Serveren met rietje (grotere diameter)
Goed nieuws voor de inwoners van Zurenborg ! Niet meer sleuren met zware bakken, niet meer zoeken naar een parkeerplaats … Wereldwinkel De Pit van op de Weerstandslaan bestaat niet meer als winkel, maar krijgt een meer hedendaagse invulling als afhaalpunt voor wereldwinkelvoedselproducten . Wil je van deze formule gebruikmaken of ben je benieuwd naar de mogelijkheden, stuur dan een e-mail naar borgerhout@oww.be of bel naar 03/663 63 46.
en 14-18; zat 10-12 en 14-17
Wil je graag mee de handen uit de mouwen steken om van dit afhaalpunt een succes te maken, neem dan contact op met de wereldwinkel van Borgerhout, Turnhoutsebaan 94, zelfde e-mailadres en telefoonnummer. Openingsuren: di-vrij 10-12
de heerlyckheid verwent Zurenborg al 20 jaar met heerlijk druivennat. oprichtster karin helmer kijkt samen met de Gazet van Zurenborg in de achteruitspiegel en ziet dat het nog steeds goed is. (Dirk BLIJWEERT)
Snel terugspoelen naar 1990. Van De Heerlyckheid was nog geen sprake. Waar was Karin Helmer toen mee bezig?
Karin Helmer: “Het klinkt raar, maar eigenlijk heb ik altijd al in de drank gezeten! (lacht). Ik was destijds als marketingverantwoordelijke aan de slag bij Seagram, een Canadese multinational uit de drankensector. Het bedrijf was op dat moment in volle herstructurering en ik speelde toen al met het idee om een eigen zaak te beginnen. Toevallig hoorde ik op dat moment dat er een groot pand te koop stond in de Pretoriastraat. Alle puzzelstukjes vielen netjes in elkaar en dus ging ik er voor.”
Waarom koos je precies een wijnhandel?
Karin Helmer: “Simpel: mijn hart ligt bij wijn. Het is een natuurproduct dat veel kleinschaliger gemaakt wordt dan bijvoorbeeld de grote merken drank die overal in de winkelrekken liggen. Bij wijn komt ook veel vakmanschap kijken. Bovendien hangt de kwaliteit af van de grillen van moeder natuur. Dat maakt wijn zo spannend.”
Het pand in de Pretoriastraat bleek een voormalige garage te zijn. Veel werk aan gehad?”
Karin Helmer: ”Toen we het kochten, was er nog een smeerput, dat zegt genoeg, neen? Toevallig ontmoetten we bOb Van Reeth in Euterpia. Toen hij het pand voor het eerst zag, zei hij meteen:”Die gevel moet eruit!” Ik schrok me te pletter, want ik wou mijn portemonnee zo veel mogelijk dicht houden. Toch was ik enorm blij met bOb, hij heeft de zaak naambekendheid gegeven.”
Eén van de blikvangers is het dakgebinte, dat in de oorspronkelijke staat hersteld werd. Ook jullie interieur is bijzonder…
Karin Helmer: “We hebben inderdaad veel spullen bij elkaar gezocht. Onze lampen bijvoorbeeld komen uit den Entrepot, de voormalige opslagplaats aan het Eilandje waar nu nanciën gehuisvest is. De toog is afkomstig van ijzerwarenwinkel Filliers uit Berchem. Grappig, het lijkt wel of we hier oude stukjes Antwerpen en Berchem recupereren.”
Je hebt het allicht al duizend keer moeten uitleggen, maar waar heb je de naam vandaan?
Karin Helmer: “Dit deel van Zurenborg was vroeger een heerlyckheid. Ook vandaag nog vind je er een verwijzing naar. Op de gevel van de Cogels-Osylei nummer 24 is te lezen: De Heerlyckheid van Zurenborg. Dat vonden we veel te lang, en bovendien klinkt “zuur” niet appetijtelijk. We hebben het dus ingekort.”
Hoe zag het wijnaanbod er aanvankelijk uit?
Karin Helmer: “Ik heb heel bewust niet voor de grote namen gekozen, maar wel voor kwaliteit. Minder bekend, maar zeker ook minder duur dus. Ik denk dat we trendsetters waren destijds. We zijn als een van de eersten begonnen met nieuwe-wereldwijnen. Dat was redelijk revolutionair, omdat er toen nog vaak bij de klassieke wijnlanden werd gezworen. Ook atypisch: ik was een vrouw, een Nederlandse dan nog wel…”
”In het begin runde je de zaak alleen…”
Karin Helmer: “Klopt, maar lang heeft dat niet geduurd. Na een jaar is mijn zus Retje erbij
gekomen. In 2001 kregen we versterking van Jean, van opleiding fotograaf maar ondertussen een wandelende wijnencyclopedie. Sinds vorig jaar kunnen we rekenen op Karel.” Wie doet hier wat?”
Jean Pottiez: ”Eigenlijk is het simpel: ik ben de uitvoerende macht en Karin de wetgevende! “(hilariteit).
Karin Helmer: “Eigenlijk zijn we communicerende vaten. Alles vloeit hier in elkaar over. Vergeet niet dat we een kleine zaak zijn: iedereen helpt iedereen. Het ene moment adviseer je klanten, even later schrob je met een zwabber de vloer. Laat ons zeggen dat Retje instaat voor het papierwerk. Jean houdt zich bezig met de selectie van wijnen en met de klanten. Karel doet de logistiek: bestellingen leveren, goederen in ontvangst nemen…Ik ontferm me over de publiciteit en de communicatie.”
Wijn selecteren, dat moet een droomjob zijn.
Karin Helmer: “Jammer maar helaas: de realiteit is niet zo romantisch…We krijgen veel stalen van producenten en gaan vaak naar internationale wijnbeurzen. Uiteraard zijn er productiegebieden die we ter plaatse opvolgen. Je merkt trouwens dat er veel beweegt in de wijnwereld. De traditionele wijnlanden hebben onder druk van de nieuwe wereldwijnen de lat hoger moeten leggen. Vooral in Frankrijk zie je een nieuwe tendens: de kinderen van de wijnboeren nemen met plezier en enthousiasme de zaak van hun ouders over. Dat is vroeger ooit anders geweest. Europese wijnen zijn opnieuw in opmars, zo veel is zeker.” Is de smaak van de consument de voorbije 20 jaar sterk veranderd?
Karin Helmer: “Mmm, moeilijk te zeggen…Ik denk wel dat mensen steeds vaker voor zoetere wijnen kiezen. Maar dat heeft allicht te maken met het feit dat er meer en meer suikers in onze voeding zitten. Ook opvallend: de bombastische wijn gaat er langzaam uit. Daarmee bedoel ik wijn uit Australië of ZuidAfrika, waarvan de druiven veel zon gezien hebben. Ook moeilijke wijnen zijn in trek. Zo een wijn heeft meer zuren en is complex, je moet er als het ware meer bij nadenken. Het
allerbelangrijkste is natuurlijk dat je blijft genieten.”
Jean Pottiez: “Zo is dat. Een bombastische wijn kan heerlijk smaken bij een avondje voetbal! En ook bij wild past zo een wijn uitstekend. Het hangt dus af van de omstandigheden.” Jullie bieden een 300 tal wijnen aan. Is jullie loso e nu anders dan vroeger?
Karin Helmer: “Grappig dat je dat vraagt. Ik heb onlangs mijn oorspronkelijk businessmodel opgediept. De drie pijlers die ik destijds uittekende, staan vandaag nog altijd overeind. Eén: eerlijk zijn tegenover je klant. Twee: uitstekende verhouding prijs/kwaliteit. Drie uitmuntende service.”
In De Heerlyckheid valt er vaak kunst te bewonderen. Vanwaar die keuze?
Karin Helmer: “Wijn en kunst horen bij de goede dingen des levens, niet? We krijgen behoorlijk wat aanvragen binnen voor tentoonstellingen. Ik vraag deskundigen wel eens om advies. Net als wijn kan kunst discussies uitlokken, dat spreekt me wel aan. In elk geval moet het tentoongestelde werk of de kunstenaar gerelateerd zijn aan de buurt. Heb ik al gezegd dat we leuke klanten hebben? Veel jongeren ook. In de loop der jaren hebben we een vast cliënteel uitgebouwd. Nochtans adverteren we alleen in de Gazet Van Zurenborg!”
Bedankt daarvoor!
Slotvraagje: wat gaat De Heerlyckheid de volgende 20 jaar doen?
Karin Helmer: “Niets bijzonders. Laat ons zeggen dat we in beweging blijven. Maar we hebben zeker geen plannen voor een nieuw liaal, als je dat bedoelt. Wijn kiezen moet voor de mensen een mooie ervaring blijven, we mogen dus zeker niet blijven stilstaan. Niet indutten, maar alert blijven dus. Toch ben ik een beetje bezorgd omwille van het nieuwe wijkcirculatieplan. Ik ken er het jne niet van, maar vrees een beetje dat we ingesloten dreigen te raken. Voor ons is het belangrijk dat we goed met de wagen bereikbaar zijn. Gelukkig zijn er veel bak etsen op Zurenborg!”
dave peters (35) is geen man met wie je zomaar een interview versiert. maar op dinsdag 8 november is het zover en de plek van afspraak is Camping Campina, vlakbij daves huis. eén ding wordt meteen duidelijk: de man heeft geen probleem met babbelen. nu, ik had niets anders verwacht van iemand die
van praten zijn beroep heeft gemaakt. Zonder enige moeite vulde hij de laatste tien jaar verschillende televisie- en radioprogramma’s. en toch ben ik verrast door zijn openhartigheid en de snelheid waarmee zijn woordenstroom klatert.
(Zita THEUNYNCK)Als ik binnenkom zit Dave al rustig aan een tafeltje iets te drinken dat lijkt op een cappuccino. Het kan ook een warme chocomelk geweest zijn, maar ik geef hem het voordeel van de twijfel. Dave straalt een erg ‘à l’aise’ gevoel uit, daar zullen zijn gezellige trui, warme
glimlach en de streak grijs haar die door zijn haren loopt, wel iets mee te maken hebben. Ik vraag hem hoe zijn carrière van start is gegaan en het volgende anderhalf uur kan mijn pen zijn verhaal nauwelijks volgen. Ik maak kennis met een man die wel iets weg heeft van de
vrolijke kerel die elke vooravond op MNM de Vlaming op weg naar huis vergezelt, maar tegelijk ook heel veel andere kanten heeft. Laten we even snel door zijn carrière etsen. Hoewel
Dave vaak omschreven wordt als een echt radiobeest, begint zijn professionele carrière bij
de geschreven pers. Hij werkt voor Gonzo Circus, Poppunt en uptomusic.com. Zijn jongensdroom echter is om bij Studio Brussel aan de slag te gaan, maar ‘in die tijd’ – ja, Dave durft die woorden in de mond te nemen – is de enige manier om bij de openbare omroep binnen te geraken samen met 800 man in een silo je journalistieke kwaliteiten tonen. Twee maal lukt het net niet. De vraag is dus hoe de man van ‘Brussel Midi’ en de ‘MNM-Avondshow’ bij Studio Brussel en vervolgens bij Donna en MNM terechtkomt.
Daarvoor moest hij eerst nog even langs New York en de muziekzender Jim passeren. Op zijn reis naar New York, waar hij heen gaat om Eric Mingus, zoon van Charles Mingus, te interviewen, vallen verschillende puzzelstukjes op de juiste plaats. Hij slaapt in Harlem bij een oude jazz queen. En per toeval ontmoet hij er Chris van ‘Sleepy Head’. Twee namen die mij absoluut niets zeggen, maar ‘Sleepy Head’ is blijkbaar een band die Dave in Antwerpen had gezien tijdens één van de – leg-en-da-rische – donderdagavonden in de Cartoons. In ieder geval gebeurde er veel daar in New York. Na een weekje New York lijkt iedereen klaar om de wereld te veroveren of iets anders zots te doen. Maar Dave Peters misschien toch nog net ietsje meer dan de anderen. Hij trekt zijn stoute schoenen aan en solliciteert bij de zender Jim. Amper een paar maanden later staat zijn naam al achter vijf programma’s, waaron-
der ‘Puur Belgisch’. Dat is al tamelijk spectaculair, maar het wordt pas echt spannend als Marc Coenen (in die tijd netmanager van Studio Brussel) hem zomaar – zonder silobeproevingen – naar Studio Brussel haalt. “Brussel Vlaams had een erg warm en trouw publiek”, zegt Dave zonder de wollige woordenschat te schuwen. “Ik kon er volledig mijn ding doen: autistisch diepe gesprekken houden, maar even goed vissen naar de meest onnozele dingen die artiesten meemaken: bijvoorbeeld iemand horen vertellen hoe hij naft in zijnen diesel had gekapt en dat dat toch zwaar balen was.”
ZAMU
Misschien kan je Daves passie nog het best omschrijven als mensen uit de biecht doen klappen. Ze laten vertellen wat het publiek eigenlijk niet mag weten, wat ze normaal nooit zouden vertellen. En wat hij het liefst doet?
“Stop mij zonder voorbereiding en zonder waarschuwing een micro onder mijn neus en laat me mijn gang gaan. Dat is puur genieten. “Hij houdt niet van conventies en begeeft zich het liefst op onbekend terrein. Kortom Dave Peters is duidelijk geen man die zich laat kneden. Dat is ook de reden waarom hij vindt dat het interview als dusdanig vandaag de dag failliet is. “Er worden vandaag zoveel saaie –met uitroepteken! – interviews afgenomen, waar alle standaardvragen de revue passeren. Ik word gek van al die verplichte nummertjes. “Nu, iedereen kan deze uitspraak doen en velen hebben dat waarschijnlijk ook al gedaan, maar Dave bewijst zijn interviewskills zelfs als hij zelf geïnterviewd wordt. Ik mag dat aan den lijve ondervinden. Zoals wanneer hij me – uit oprechte interesse – vraagt waarom één van mijn nagels blauw kleurt en de rest roze (voor de nieuwsgierige lezer: het blauw is het resultaat van een test in Het Kruidvat die uiteindelijk uitdraaide op een nagel waar precies een dode blobvis op beland is). In ieder geval, Dave is mediaman to the bone en ik voel me zwaar overtroefd. Het is me duidelijk waarom Marc Coenen hem weghaalde bij Jim, waarom hij de ‘Avondshow’ presenteert en waarom hij bekroond werd met een ZAMU (De ZAMU Award is een Vlaamse muziekonderscheiding die jaarlijks werden uitgereikt door de, inmiddels ontbonden, Vlaamse vereniging van ZAngers en MUzikanten).
TOEVAL
“Mijn overstap naar Donna? Dat was puur toeval. En hoewel Donna en MNM misschien niet helemaal mijn radioDNA zijn (Daves roots liggen dan ook bij de knalharde metal en andere obscure muziek), kan ik in de Avondshow wel volledig mijn olijke-volkse – ‘vriend van iedereen’-kant laten zien.” En daar beleeft hij hoorbaar lol aan. Ondanks zijn alternatieve roots heeft hij er geen enkele moeite mee om te beamen dat Clouseau ook enkele heel sterke nummers heeft gemaakt. “In de ‘Avondshow’ kan ik mijn jongensachtige, naïeve verwondering kwijt. “ In deze job vertrouwt hij op zichzelf. Kort gezegd:geen stress, geen ballast, pure focus en veel plezier. “ Iedere job die je al een aantal maanden doet, moet aanvoelen alsof je in je beste, meest comfortabele zetel zit. Dan ben je op je plaats en kan je iedere uitdaging aan.”
Om in het thema van de fauteuils te blijven. Daves zaligste zetel staat waarschijnlijk in Antwerpen en meer speci ek op Zurenborg. Dat is ook de reden waarom ik hem nu mag interviewen. Dave werd geboren in Lommel. Dat is net niet Nederland en hoewel het dorp wel in Limburg ligt, spreekt de helft van de plaatselijke jeugd er toch met een echt Kempisch accent. Dat hij in Antwerpen is beland, is dus geschiedkundig bepaald. “De mensen nemen eerder de trein naar Antwerpen dan naar Hasselt. De drang naar Antwerpen zat er bij mij van jongs af aan echt in. Het was dan ook de meest logische keuze om hier te komen studeren." Hij ging op kot in de buurt van de Ossenmarkt. Na zijn studie communicatie is hij zoals zovelen “blijven plakken”. Hij heeft gewoond in een appartement in de Kronenburgstraat, op het Marnixplein en op Klapdorp bij het Falconplein. “De buurt van het Falconplein was ‘erg spannend’, maar na de zoveelste pooier en de ochtendkots op weg naar mijn werk, was het tijd voor iets anders en zo kwam ik een tweetal jaar geleden op Zurenborg terecht. “
HORECA
Veel jaren voordien kwam hij als student af en toe in het Zeezicht. Toen al een magische plek voor hem. “Antwerp’s best kept secret. Op café vind je hier geen hordes toeristen. En in de zomer heeft de Dageraadplaats zelfs een beetje de “feel” van Montmartre.” Als ik hem vraag in welk restaurant/ café hij zijn avond
het meest begint of eindigt, dan heeft hij voor het eerst in heel ons gesprek moeite om snel te antwoorden. Hij komt overal. Er is weinig slechte horeca hier en daarom is Zurenborg ook een “fucking leuke buurt”. Als hij zegt dat hij overal komt, bedoelt hij dat ook letterlijk zo. Het is een man van grote tegenstellingen. “Ik hou zowel van een sponsig broodje langs de kant van de weg als van de haute cuisine die je bij Dôme krijgt. Hij had nooit gedacht dat hij zoveel geld zou uitgeven aan eten, maar het eten in de Dôme is echt onwaarschijnlijk goed. Hoewel er ook bij gezegd moet worden dat je in Belmondo voor minder geld ook heerlijke dingen krijgt voorgeschoteld.
ZANGER
Het niet kunnen kiezen en het houden van veel dingen tegelijk geldt ook op beroepsvlak. De meesten kennen enkel de olijke Dave van de ‘MNM Avondshow’, maar Dave is eigenlijk met ontiegelijk veel meer bezig. “Radio is absoluut niet mijn enige passie. Ik hou erg van televisie en camerawerk. Ik ben gek op comedy en vind dat de Vlaamse comedyscene nog iets kan leren van de Britten.” Tegelijkertijd houdt hij ook nog steeds erg veel van schrijven. Bovendien blijkt er in Dave – on top of it all – ook nog eens een verscholen zanger te zitten. Tom Kestens zei hem jaren geleden dat hij echt iets moest doen met zo’n baritonstem. En in juli van dit jaar ging in de Roma zijn voorstelling ‘De Hunkering’ in première, waar hij Serge Gainsbourg zingt. De enige constante in deze mix van projecten, is dat Dave voor ieder project zichzelf volledig geeft. Hij is een extremist. “Ik snap de houding ‘ zo is het ook wel goed’ niet. Ik omring me graag met rock & roll dudes, maar wel degenen die tegelijkertijd ook 300% drive bezitten.“
KUIFJE Momenteel zit hij in een transitiefase. Enerzijds is hij opgevoed met zijn voeten twee meter in de grond. “Ik voel me nog altijd een beetje Kui e, dat kleine mannetje dat overal per ongeluk belandt.”
Maar nu wil hij risico’s nemen. Niet meer altijd die zekerheid opzoeken. Dingen doen waarvan mensen me zeggen dat
hij er goed in is. En dat hoeft niet per se radio te zijn. Al jaren spoken er plannen door zijn hoofd en het wordt tijd om ze ofwel in de vuilbak te gooien of er volledig voor te gaan. Ze negeren is geen optie meer. “Als er eieren liggen te broeden, dan kan je dat tweemaal negeren, maar geen driemaal.” De toekomst ligt open. Over een jaar kan zijn leven er compleet anders uitzien. Hij was vroeger een heel erg worst-case-scenario-denker en daar wil hij nu van af. Daarom ging hij zingen. Waarom ook niet? Alle opties zijn plots even realistisch, als onrealistisch. Ray Cokes noemde hem ook ooit een ‘loose canon’ en hij had gelijk. De vraag is dus waar dit Peters-kanon zal uitkomen. Na dit gesprek heb ik het gevoel dat dat overal kan zijn.
Beter wassen met zacht (ontkalkt) water Sneller en dus milieuvriendelijk drogen
Gemakkelijk strijken met de mangel Goedkoper dan thuiswassen
4 wasmachines 5,5kg
5 wasmachines 6,5kg
2 wasmachines 12kg 10 droogkasten 14kg
1 stijkmangel 160cm
dave peters ontdekte de wijk als student. ontdekte het Zeezicht is een correcte beschrijving • foto An VAnde WAl
Het Roze Huis Antwerpen, de koepelorganisatie die opkomt voor holebi’s en transgenders in stad en provincie, start een uniek project waarbij holebi’s ouder dan 65 jaar uit de eenzaamheid worden gehaald. Vrijwilligers van Het Roze Huis kunnen zich opgeven als buddy die op vijf verschillende momenten op stap gaan met een 65-plusser om hem of haar te laten proeven van de lokale senioreninitiatieven en holebi-organisaties.
Het Roze Huis start nu haar zoektocht naar ouderen die nood hebben aan sociale contacten en het holebi-milieu (beter) willen leren kennen. “Dat wordt geen makkelijke zoektocht, net omdat ze vaak geïsoleerd leven. We hopen dat iedereen die iemand kent ons contacteert, of dat ouderen zelf de stap durven zetten”, zegt voorzitter Sven Pichal.
Uit bevragingen van oudere holebi’s bleek al langer dat vele van hen eenzaam zijn, vaak als gevolg van een breuk met de omgeving omwille van hun geaardheid of het verlies van hun
levenspartner. Met dit experimentele buddysysteem hoopt Het Roze Huis een aantal ouderen te kunnen motiveren om kennis te maken met activiteiten en ontmoetingsplaatsen voor senioren in hun buurt, al dan niet gericht op holebi’s.
“We hopen dat het kan starten met de vijf momenten, en dat de ouderen in die tijd contacten leggen en opnieuw een sociaal netwerk kunnen opbouwen”, zegt voorzitter Sven Pichal over het systeem. “Met dit project gaan we door op de ingeslagen weg om aandacht te hebben voor
oudere holebi’s in onze stad en provincie. ‘Onze deelwerking Janus organiseert vormingen voor personeel in rusthuizen en activiteiten gericht op deze doelgroep”, vult ondervoorzitter Tuur Van Hove aan. “Daarnaast hebben we twee aangesloten verenigingen speciaal voor oudere holebi’s: Homomannen 40+ en Pimpernel 40plus.”
Ouderen kunnen zich aanmelden bij Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen, bellen naar 03/288 00 84 of mailen naar info@hetrozehuis.be.
Gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE PERS Bankrekening: 001/3873842/29 www.gazetvanzurenborg.be
P/a Frans Crols, Stierstraat 7, 2018 Antwerpen frans.crols@trends.be
redactie
hoofdredacteur:
Swa Collier Stierstraat 3, 2018 Antwerpen 0477 51 40 28 swa.collier@telenet.be swa.collier@gazetvanzurenborg.be
redactiesecretaris
André Dejonghe eindredactie
Marcel Schoeters redactie Gazet van Zurenborg
Stierstraat 3, 2018 Antwerpen gazetvanzurenborg@telenet.be
medewerkers (tekst en foto’s)
Dirk Blijweert, Ellen Burton, Bob Dierckx, André Dejonghe, Walter De Ley, Renée Dufait, Jeannine Führing, Ad Moeskops, Lu Mortelmans , Claudine Vandegehuchte, Marc Vingerhoedt, Peter Theunynck, Zita Theunynck, Nadia Christoff, Jörg Pyl, , Sam Van Ongeval, Luc Pandelaers, Valerie Molly, Kobe Ardui, Julie Donckers, Stephen Huygen, Dieter Dedecker, Andreï Holthof, Christophe Lambrechts, Sara De Meyer, An Van de Wal, Cecilia Magnus, Marcel Schoeters, Sige Nagels, Ramona Verachtert, Annelies Oeyen, Matthias Adriaensen, Yo Van den Bulck
opmaak, pre-press en website Colin Bellefroid colin@bitrac.be www.bitrac.be
Advertenties
Annelies Verroken anneliesverroken@hotmail.com
0471 32 17 09
drukker
dageraadplaats 8 antwerpen
03.235.52.41 eenvoudig*niet duur*maar heel apart
Gerda Eelen gerda@zurenborg.be
0486 83 33 06
Drukkerij Goossens Achterbroeksesteenweg 208, 2180 Kalmhout
distributie
Harry Brijs, Velodroomstraat 27, 2600 Berchem
Website
www.gazetvanzurenborg.be
Woensdag 30 november, midden op de dageraadplaats ligt plots een zebrapad, ernaast staat een grote rode vrachtwagen van Coca Cola geparkeerd. deze opstelling is het decor van de dodehoeklessen die de stad Antwerpen organiseert voor
Lesgever van dienst is Ismaël Kbir (25). Als stadspotter bij de stad Antwerpen staat hij in voor een veilige schoolomgeving. “Het algemeen onderwijsbeleid van de stad Antwerpen wil preventief te werk gaan en kinderen en jongeren bewust maken van de gevaren in het verkeer. Er gebeuren dagelijks dodehoekongevallen omdat etsers niet worden opgemerkt door vrachtwagenchau eurs. De meeste slachto ers zijn kinderen en senioren. Veel jongeren zijn zich vaak niet bewust van de risico’s, terwijl ze wel heel vaak met de ets rijden. Daarom willen wij hen aanleren hoe ze zich tegenover vrachtwagens moet gedragen. Als je rekening houdt met enkele basisregels, dan wordt het risico op een ongeval al een heel stuk kleiner.”
ZEBRAPAD
We vragen Ismäel Kbir hoe hij tewerk gaat tijdens de lessen. “We werken samen met scholen. Daar krijgen kinderen uit de derde graad theorielessen en daarna komen ze bij ons om praktijkervaring op te doen. Op een half uurtje tijd leren de kinderen hoe ze correct een zebrapad oversteken en hoe ze de spiegels en dode hoekzones van een vrachtwagen beter kunnen inschatten. Als ze goed opletten mogen ze als beloning even in de cabine van de vrachtwagen zitten, zodat ze zelf kunnen ondervinden hoe beperkt het zicht van een chau eur is.” Hoe reageren de kinderen op de lessen? “We proberen de leerstof op een speelse manier over te brengen. De leerlingen zien de rode vrachtwagen van Coca Cola staan en ze zijn meteen enthousiast. Als ze goed opletten en meewerken mogen ze dan ook even in de vrachtwagencabine zitten als beloning. Het is belangrijk dat ze de lessen tof en interessant vinden, want dan zullen ze de leerstof ook in de praktijk brengen. Misschien maakt het maar een klein verschil in de manier waarop kinderen naar school gaan of de straat oversteken, maar net dat verschil kan een kinderleven redden. We hopen ook dat de kinderen deze informatie aan zoveel mogelijk mensen verder vertellen. Aan hun vriendjes, aan familie en ook aan de ouders, want ook volwassenen staan vaak niet stil bij de gevaren.”
SCHOLEN
Enkele leerlingen van de Jesode-Hatoraschool komen uit de cabine geklauterd en vertellen me enthousiast hoe ze leren over de dode hoek en veilig verkeer. “Een dode hoek is de plek rond de vrachtwagen waar de chau eur je niet kan zien”, leggen Sara (10), Minky (10), Malli (11) en Shifra (10) me zorgvuldig uit. Zij hebben hun lesje duidelijk goed geleerd. We vragen Ismaël Kbir ook waarom de lessen precies op de Dageraadplaats georganiseerd worden. “Er zijn veel scholen in de buurt. Vandaag komen vier scholen langs. De Dageraad, the British School, de Brug en de Jesode-Hatora school brengen allemaal hun klassen van het vijfde en zesde leerjaar mee. In totaal bereiken we op een dag zo’n 150 tot 200 leerlingen, dat is veel”, legt hij uit.
Roseanne Zohori, de directrice van de JesodeHatora school, staat toe te kijken hoe haar leerlingen het ervan af brengen. “De stad nam het initiatief met het project ‘buurt aan de beurt’ en wij zijn mee op de kar gesprongen. Onze school is al jaren gevestigd in de Steenbokstraat, we voelen ons goed op Zurenborg, daarom nemen we ook deel aan deze initiatieven. De hele school werkt rond het project. De eerste en tweede graad werken rond afval, de derde graad rond verkeersveiligheid. Het is leerrijk en leuk voor de kinderen. Veel van onze leerlingen komen met de ets naar school, maar zij hebben weinig besef van de gevaren. Daarom organiseerden we met de school reeds een etsproject waarbij een agent lesgaf. De kinderen gingen toen zelfs met de ets de straat op om te oefenen. Ook vandaag leren ze over de gevaren van de dode hoek en ze lijken alvast enthousiast. Als de stad opnieuw zulke initiatieven aanbiedt, doen we mee!” Juf Anja Van Den Bergh (42) van de Jesode-Hatora school begeleidt het zesde leerjaar. “Zonet hebben we in de klas het boekje van de dode hoek opgefrist en dat is speciaal op het niveau van de kinderen gemaakt. Ik merk dat ze niet altijd stilstaan bij de gevaren. Sommige leerlingen komen wel met de ets naar school en volgend jaar zullen er nog meer naar de middelbare school etsen, dus het is belangrijk dat ze goed voorbereid zijn.”
Dodehoekongevallen in cijfers
• Bij 23% van de fietsongevallen zijn vrachtwa-
kinderen uit het vijfde en zesde leerjaar uit de wijk. de leerlingen en directie van de nabijgelegen scholen reageren alvast enthousiast op het initiatief.
(Tekst Annelies OEYEN, foto’s Julie DONCKERS)
gens betrokken.
• Leeftijdscategorie van 10 tot 14 jaar is oververtegenwoordigd.
• In België vallen jaarlijks 15 tot 20 doden bij dodehoekongevallen.
FIETSCULTUUR
Op Zurenborg woont ook Renske Witteveen (27), dodehoekexperte van de Vlaamse Fietsersbond. Ook zij reageert positief op de actie van de stad Antwerpen en onderstreept het belang van dodehoekeducatie bij jongeren. “Kinderen weten vaak niet hoe ze gevaar in de buurt van een vrachtwagen moeten inschatten. Onderzoek van de BIVV uit 2009 heeft aangetoond dat er nog heel veel ongevallen gebeuren met rechts afslaande vrachtwagens. Bij 23% van de etsongevallen zijn vrachtwagens betrokken, de leeftijdscategorie van 10 tot 14 jaar is in deze cijfers oververtegenwoordigd. Jammer genoeg vallen er jaarlijks nog 15 tot 20 doden bij dodehoekongevallen in België. Via verkeerseducatie moeten we jongeren sensibiliseren en het juiste gedrag aanleren. Zurenborg lijkt me de ideale locatie voor het etsproject voor de klassen van de derde graad van het basisonderwijs. Het is een rustige buurt om te etsen en het valt me op dat er een echte etscultuur heerst, met een hoge concentratie aan bak etsen, koers etsen en etsenwinkels. Voor kinderen is het ook een vrij geschikte buurt om te leren etsen en het risico op ongevallen met vrachtwagens is klein.”
Scholen erg actief
Maar behalve de aanschouwelijke lessen over de dode hoek bij vrachtwagens waren er nog andere activiteiten in de wijk. Gespreid over een aantal dagen trokken scholieren er ondermeer op uit met borstel en vuilblik.
Het volledige programma :
-Maandag 28 november was er een ren-je-rot-spel
Het spel is een samenwerking met het Ecohuis. Leerlingen van de eerste graad kwamen naar de Dageraadplaats om een spel te spelen rond afval en recyclen. In totaal werd het acht keren gespeeld met in 19 klassen.
-Dinsdag 29 november was er een poetsactie met de tweede graad
Leerlingen van de tweede graag zullen kwamen die voormiddag in actie samen met Opsinjoren. Dat gebeurde in de Korte Altaarstraat, Steenbokstraat, Dageraadplaats, Grote Hondstraat, Grote Beerstraat en de Lange van Ruusbroeckstraat. Hier werd overal gepoetst. Van 14u tot 14u30 was er een kort slotmoment op de Dageraadplaats.
-Woensdag 30 november waren er dan de dode hoeklessen voor de derde graad
-Op woensdag 14 december ’11, Poppentheater Sloef.
In de Antwerp British School was er een voorstelling zijn met het thema zichtbaarheid en verkeersveiligheid voor de kleuters van alle vijf de deelnemende scholen.
“buurt aan de beurt ”
Voor de tweede editie werden een paar aanpassingen doorgevoerd. Een paar straten minder (het verkeer moest telkens omgelegd worden, er mocht niet geparkeerd worden) en binnen het team ging men van 3 naar 2 organistoren. Maar de opkomst leed er niet echt onder. Deze keer telde men om en bij de 300 proevers. Voor de derde editie sloeg men een andere richting in. Men zocht sponsors (bij elke editie werden we reeds gesponsord door de lokale horecazaken) en de soepmakers kregen hun ingrediënten betaald. Een grondige reorganisatie diende zich echter aan. De vierde editie zag een uitbreiding van het organisatorisch team tot zes mensen : Philippe Albrecht, Ann Bosmans, Jan Doms, Tina Patoor, Chris Vlasselaerts en Chantal Vogelzang.Meteen werd ook beslist dat het plein het centrale punt van het gebeuren zou worden in plaats van uit te waaieren naar de verschillende straten van de wijk. Nieuw nu was ook dat nog maar 10 kandidaten de kans kregen om met hun soep op het plein te staan en ook de periodes waarop men soep kon proeven werden aangepast. Ondertussen was er een podium (dit podium was er ook al in het begin, enkel het laatste jaar was dit een dj ipv groepen die kwamen optreden) bijgekomen met muziekgroepen en prijzen allerhande. Toch bleef het soepfestival een wankel gebeuren want echt slecht weer kon heel het gebeuren op de dag zelf danig in de war sturen. Ook organisatorisch werd het geheel steeds zwaarder en zwaarder. Er ging verandering komen. Men stak de koppen bij elkaar en meteen werd beslist om een jaartje over te slaan.
Geen makkelijke beslissing neem ik aan want elke editie was toch telkens een succes.
Philippe Albrecht: “Ja zeker, door de uitbreiding van mijn gezin was de combinatie gezin-, werken en een soepfestival organiseren net iets te zwaar, iets moest er sneuvelen om dit jaar rond te krijgen. Dus komt er volgend jaar, in 2012 geen soepfestival. Het succes hangt telkens af van het aantal deelnemers die zich inschrijven om soep te maken en dit blijkt elk jaar een struikelblok. De mensen willen soep ’proeven’ en minder ‘maken’. We hebben momenteel nog geen nieuwe ideeën hoe we dit kunnen veranderen.”
Wat was eigenlijk de belangrijkste reden om er mee te stoppen. Was het ook een nanciële kwestie?
Kwestie van sponsors?
Philippe Albrecht: “We werden bij elke editie gesponsord door de stad Antwerpen en mochten telkens genieten van de steun van onze lokale horecazaken. Het is nooit de bedoeling geweest om hier aan te verdienen, we waren al blij als we goed uit de kosten kwamen en tot nu toe zijn we daar elke keer in geslaagd.”
Is het zeker dat we dan in 2013 wel opnieuw een soepfestival hebben in de wijk?
Philippe Albrecht: “Daar zijn we als team nog niet achter, de kans is groot. Maar als het nemen van deze beslissing even lang duurt als het vormen van de nieuwe regering, dan zitten we al snel in 2014.”
Gaat het uitstel toch niet gepaard met een beetje hartpijn?
Philippe Albrecht: “Persoonlijk zou ik het jn vinden om 5 edities te hebben mogen meemaken van Tasttoe. Maar de toekomst zal moeten uitwijzen of van uitstel, afstel komt. Ik hoop in elk geval van niet.
In mei gaan jullie naar Rijsel en omgeving om nieuwe ideetjes op te snuiven. Wat verwachten jullie eigenlijk te vinden? Naar wat zijn jullie dan op zoek?
Philippe Albrecht: “Ik heb het zelf al eens mogen meemaken en wil dit graag delen met mijn collega’s. In de eerste plaats doen we het voor het plezier en daarnaast weet je nooit wat er nog uit de bus komt vallen. Er zijn ook Belgen die daar soep maken en misschien kunnen we nog contacten leggen naar ons soepfestival op Zurenborg.”
Hopelijk snel terug met lekkere soep en veel ballekes.
Philippe Albrecht: “Wij hopen dat de wijk achter dit initiatief blijft staan want hoe meer deelnemers er zijn die soep willen maken, hoe meer diversiteit er kan zijn van soepen, hoe meer er kan geproefd worden. Geef nu toe, het is toch zalig om één maal per jaar een dag te hebben dat Zurenborg naar soep geurt.
Bij deze willen de organisatoren dan ook al de vrijwilligers, sponsors, drukkerij X-OC en helpende handen bedanken voor hun steun. Indien er mensen zijn die zich geroepen vinden om nog mee in dit verhaal te springen of indien er vragen/ bemerkingen zijn, kan je contact opnemen via tasttoe@live.be.
Wie interesse heeft in het soepfestival in Rijsel : www.attacafa.com
prins rwagasore van burundi, ooit al van gehoord? deze zoon van de laatste koning van burundi studeerde in de jaren vijftig in leuven en Antwerpen, waar zijn vader zelfs Stanneke ockers nog ontmoette en hijzelf een ereronde fietste in het Sportpaleis. terug in burundi werd rwagasore een nationalist die streefde naar de onafhankelijkheid van zijn land, toen nog onder belgische voogdij. de belgen stelden alles in het werk om hem niet te laten verkiezen. tevergeefs, in 1961 werd rwagasore eerste minister. Amper twee weken later schoot de Griekse olifantenjager jean kageorgis hem neer in
een restaurant in de hoofdstad bujumbura. er kwam een gerechtelijk onderzoek, waarbij de moordenaar en zijn kompanen door belgische rechters veroordeeld werden, maar aanwijzingen voor een belgische betrokkenheid in de moord werden niet verder nagespoord. in zijn recent verschenen boek de moord op rwagasore. de burundese lumumba gaat wijkgenoot en gewezen Vrt radiojournalist Guy poppe op zoek naar de ‘belgische connectie’, 50 jaar na de moord en 50 jaar na de burundese onafhankelijkheid.
(Annelies OEYEN)Hoe kwam u erbij om de moord op Rwagasore te onderzoeken?
Guy Poppe: “Door me professioneel met Afrika bezig te houden voor de VRT, heb ik belangrijke momenten van de Burundese geschiedenis meegemaakt. Ik was in het land tijdens de eerste multipartijenverkiezingen in 1993 en ik reisde meteen af naar het land toen de pas verkozen president Ndadaye in datzelfde jaar werd vermoord. Op vraag van een koepel van NGO’s was ik in 2010 ook waarnemer bij de verkiezingen. Toen raakte ik in gesprek over de complexe geschiedenis van Burundi, die is doordrongen van burgeroorlogen, moordpartijen en bloedbaden. Zo kwam ik bij de guur van Rwagasore. Ik kreeg toegang tot het archief van Buitenlandse Zaken en mijn onderzoek was geopend. Ik wist niet wat ik zou vinden, maar nogal snel zag ik dat er zich op de achtergrond van de moord ook een soort van Belgische betrokkenheid aftekende. Heel hoog geplaatste Belgen in de voogdijadministratie hebben namelijk uitspraken gedaan die sommige Burundezen geïnterpreteerd hebben als stond het licht op groen voor de moord. En bovendien merkte ik dat verschillende sporen of getuigenissen die hierop aansturen helemaal niet onderzocht zijn tijdens het onderzoek van 1961-62.”
U zag ook een verband met de moord op de Congolese premier Lumumba in januari 1961?
Guy Poppe: “Inderdaad, ik zag meteen gelijkenissen met de moord op Lumumba, waarvan de Lumumbacommissie tien jaar geleden aantoonde dat België een belangrijke morele verantwoordelijkheid droeg. De gelijkenis is opvallend: tien maanden na de moord
op Lumumba wordt alweer een verkozen premier vermoord in Burundi, eveneens als gevolg van politieke evoluties die België niet onder controle kreeg. Blijkbaar had België na de Congohistorie zijn lesje nog niet geleerd. Veertig jaar later komen we met de Lumumbacommissie tot een aantal serieuze conclusies over de moord. De waarheid komt voor een groot stuk aan het licht, men sluit een hoofdstuk af, maar de weg naar verzoening is niet verder gevolgd. Om terug te keren naar Rwagasore: een aantal mensen weten heel goed dat er in 1961 dingen gebeurd zijn die het daglicht niet mochten zien. Het zou een heel mooi initiatief zijn om dit uit te spitten ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van de Burundese onafhankelijkheid op 1 juli 2012. Mijn boek geeft een eerste aanzet, maar er is zeker nog ruimte voor verder onderzoek. Ik heb me namelijk beperkt tot één bron, het archief van buitenlandse zaken. Ik ben er echter van overtuigd dat op Buitenlandse Zaken niet alle documenten toegankelijk zijn. Daarnaast heb ik nog enkele mensen opgezocht, maar ook in het getuigenonderzoek zijn nog heel wat lacunes. Ik sprak bijvoorbeeld met de 89jarige Jacques Bourguignon, die destijds als procureur-generaal het proces over de moord leidde. Hij is scherp van geheugen, maar op alle directe vragen antwoordde hij: ‘ik weet het niet meer’. Ook hij heeft het achterste van zijn tong niet laten zien. Ik heb ook aanwijzingen dat Buitenlandse Zaken niet zo opgezet is met dit soort onderzoek. Maar de informatie die ik heb, wil ik toegankelijk maken en openen voor gesprek.”
De weg naar verzoening is niet verder gevolgd, zegt u. Hoe ziet u die
Guy Poppe: “Het is een kwestie van politieke wil. In België leeft heel vaak het idee dat we het verleden moeten laten rusten, dat we er niet meer over moeten praten en stinkende potjes beter gedekt laten. Ik denk dat het juist een goede zaak zou zijn als we precies weten wat er in het verleden gebeurd is, zodat we ook kunnen zeggen: ‘wij hadden hierin een aandeel’, zoals we bij Lumumba hebben gezegd ‘wij zijn hiervoor verantwoordelijk’ en zoals Verhofstadt tien jaar na de gebeurtenissen in Rwanda heeft toegegeven ‘wij hebben fouten gemaakt’. Dan pas kan je met een propere lei vertrekken, maar dat doen we nog te weinig.”
In België is de moord op prins Rwagasore een vergeten stukje geschiedenis, maar hoe zit het in Burundi?
Guy Poppe: “In Burundi is de guur van Rwagasore alomtegenwoordig, hij heeft de status van nationale held. Het voetbalstadion van Bujumbura draagt zijn naam. Er zijn straten, pleinen en ziekenhuizen naar hem genoemd. Zijn mausoleum is reeds van ver zichtbaar. Rwagasore vocht voor een onafhankelijk Burundi, maar hij regeerde minder dan drie weken. Het land was nog niet eens onafhankelijk en de prins heeft niets kunnen bewijzen. De hoop die de mensen in hem gesteld hadden, is daardoor kapot geschoten en Rwagasore werd een mythe. Zijn dood heeft ook het einde van het koninkrijk ingeluid. Terwijl de monarchie de tegenstellingen tussen de Tutsi- elite en de volgzame Hutu-gemeenschap overbrugde, werd vier jaar na de moord ook de vader van Rwagasore, die Mwami of koning was van het land, afgezet. Burundi verzonk in etnische spanningen, bloedbaden en een burgeroorlog. Sinds 2005 tekent zich in het land het begin van een democratie af, maar die is nog heel wankel. In 2010 werden voor de tweede keer democratische verkiezingen georganiseerd, maar de oppositie heeft ze geboycot en er is opnieuw rebellie ontstaan die soms aan een burgeroorlog doet denken. Verschillende partijen bevechten de macht met wapens. Ook nu aanvaardt een deel van de oppositie de uitslag van de verkiezingen niet meer en denkt weer aan guerrilla. De gewelddadige dood van Rwagasore past in deze spiraal van geweld die de Burundese maatschappij gebruikt om zaken op te lossen, maar de politieke situatie en de etnische spanningen tussen hutu’s en tutsi’s uit de tijd van Rwagasore zijn ingrijpend veranderd. De moord op de man wordt jaarlijks herdacht en hij blijft een symbool, maar ook niet meer dan dat.”
U praat over nieuwe rebellie, guerrilla, burgeroorlog. Hoe ziet u de toekomst van Burundi tegemoet?
Guy Poppe: “Ik zie toch een aantal positieve punten. Na lang onderhandelen is het land uit een
burgeroorlog gekomen. Eindelijk heeft men geprobeerd om problemen niet meer op te lossen door bewegingen of gemeenschappen uit te roeien, maar door te praten. In 2005 heeft men democratische verkiezingen georganiseerd en dat is een heel belangrijke stap. Bovendien heeft men toen de zaken benoemd. In de grondwet werd opgenomen dat er in het parlement een minimumvertegenwoordiging moet zijn van alle gemeenschappen, van Hutu’s, Tutsi’s en Twa’s. Ook in het leger, een Tutsibastion, zijn Hutu’s binnengehaald. Door op die manier naar een geweldloze oplossing te streven, heeft men vooruitgang geboekt. Helaas betekenden de mislukte verkiezingen van 2010 opnieuw een stap achteruit. Er is weer geweld in Burundi en de huidige president en zijn regering nemen maatregelen tegenover de pers, mensenrechtenactivisten en maatschappelijke organisaties.”
Ook het genre van uw boek is opvallend. De algemene toon is zeer informatief en, anders dan auteurs als David Van Reybrouck, betrekt u uzelf niet in uw boek.
Guy Poppe: “Dat is een bewuste keuze die aansluit bij mijn journalistieke opvattingen. Om het ingewikkelde kluwen van de Burundese geschiedenis te vertellen en het chaotisch bijgehouden archief van buitenlandse zaken te openen en toegankelijk te maken voor de lezer, hanteer ik een heldere stijl. Ik hoef mezelf en de persoonlijke beleving van mijn zoektocht niet in mijn boeken te betrekken. Ik heb in dit stukje geschiedenis zelf geen rol gespeeld, ik heb dit niet mee beleefd.”
U bent begeesterd door Afrika, hebt u ook een hart voor Zurenborg?
Guy Poppe: “Ik groeide op in Borgerhout, op nauwelijks honderd meter van Zurenborg. In de jaren zeventig verhuisde ik naar deze wijk. Eerst leefde ik samen met zes andere mensen in een gemeenschapshuis op de CogelsOsylei, dat was toen mode. Dat samenhuizen bleek voor mij echter geen formule op lange termijn, maar ik vond het een leuke buurt en ik wilde hier niet meer weg. Begin jaren tachtig kocht ik dus een huis, voor amper 45.000 euro. Hoewel ik sinds mijn jeugd heel erg bezig ben geweest met Afrika en mijn leven lang veel gereisd heb, ben ik ook honkvast. Ik keer altijd terug naar mijn thuis, Zurenborg. Mijn huis is mijn stapelplaats, waar al mijn boeken en documenten liggen. Bovendien is het een prettige buurt waar je mobiel blijft, zelfs zonder auto. In Zurenborg ga ik vaak iets eten en zelfs als het te laat of te hevig wordt, kan ik nog altijd naar huis kruipen!”
Info: Guy Poppe, De moord op Rwagasore. De Burundese Lumumba, Berchem, Uitgeverij Epo, 2011, 21 euro.
Aan kookboeken is er de dag van vandaag geen gebrek. meestal van een sterrenchef -bekend van tV of zo- en over het algemeen voorzien
van mooie foto’s. “koken met de kinderkok” is ook een mooi geïllustreerd boek, maar het richt zich niet tot de klassieke keukenpieten (m/v), maar zoals de naam al doet vermoeden, tot de allerkleinsten onder ons. het boek is onder andere van de hand van Veronique
Van damme uit de General Capiaumontstraat in berchem die onder het pseudoniem ‘Art of Children foundation) schrijft. (Jörg PYL)
Het feit dat Veronique Van Damme onder het pseudoniem ‘Art of the Children’ schrijft, zorgt soms voor wat verwarring, omdat de indruk gewekt wordt dat het boek alleen door de medeauteur Jeroen van Alphen uit Ravels geschreven werd. We kennen deze kok door zijn deelname aan het VTM-programma ‘Mijn Restaurant’( 2010, Mechelen), het programma dat ons volk leerde mekkeren over de cuisson. Het boek zelf dan. Het is uiteraard geschreven voor kinderen en hun ouders. De droom dat je kinderen een lekkere maaltijd bereid hebben, wanneer de vermoeide hardwerkende ouders thuiskomen, komt dus niet uit. Het is wel degelijk de bedoeling dat een van de ouders een oogje in het zeil houdt en ook de gevaarlijke handelingen (zoals frituren) verricht. In de inleiding wordt overigens een opsomming gemaakt van wat het kind op welke leeftijd al dan niet aan kan op dit gebied. Mooi om te vermelden is, dat er steeds over mama of papa geschreven wordt, de moderne man mag zich ook aangesproken voelen.
GEZOND
Het boek bevat geen inhoudsopgave, maar dat is in feite overbodig, want de kleuren van de randen van de pagina’s leiden de lezer(tje) s naar de vijf aperitiefhapjes, zes voorgerechten en drie soepen, twaalf hoofdgerechten en evenveel nagerechten. Niet-vleeseters blijven een beetje in de kou staan, want het boek bevat slechts twee visbereidingen. Uiteraard worden klassiekers voor kindermonden gemaakt (spaghetti), maar het kind leert zelf de pasta bereiden. Kippennuggets heten kipvingers en worden gemaakt van kippen lets en omgeven door laagje jngehakte groenten. In die zin wordt een gezond alternatief geboden voor de fastfood-klassiekers. Ook wordt de friteuse waar mogelijk vervangen door een hete luchtoven Een aantal gerechten krijgt ook namen die kinderen meer aanspreken, Spaghetti bolognese heet er strikjesfeest bolgonese, tomatensoep heet liefdessoep met hartjescroutons (geen balletjes), scampi’s met spek heten Koninklijke Scampi’s en chocolademousse ‘supermodder’.
TIPS
Daarnaast wordt ook veel belang gehecht aan
het zelf bereiden, van mayonaise (met geheel ei, niet alleen eierdooier), ketchup, cocktailsaus en tartaarsaus. Even naar de winkel lopen wordt niet voorgesteld. Waar mogelijk kiest de kinderkok voor een bereiding in de pan en niet in de friteuse, hoewel dat voor een aantal gerechten mogelijk is. Van elk recept is er het eigenlijke recept, met regelmatig waarschuwing voor een veilig gebruik van messen. Daarnaast zijn er de tips van de kinderkoks, die zich dikwijls tot de ouders richten, maar soms ook varianten van het gerecht voorstellen. Regelmatig wordt ook het belang van de ontwikkeling van de motoriek van het kind belicht. Het dient vermeld te worden dat het boek niet uitsluitend gemakkelijke gerechten bevat, maar ook lenterolletjes met garnalen in rijstpapier komt ook voor in het boekje, een recept waar ook sommige grote mensen problemen mee hebben.
HALAL
Hoog tijd om contact op te nemen met Veronique Van Damme, directeur van “Art of the Children” en medeauteur van het boek:”Het idee zelf is gerijpt na vijftien jaar werken met kinderen, waarin muzikale ontwikkeling en zorg voor een gezonde motoriek centraal stonden. Daaruit ontstond de interesse voor gezonde voeding. Sinds februari dit jaar rijpte dan het idee van de kinderkok, waarbij ikzelf met de kinderen ging koken. Jeroen Van Alphen heeft ook een aantal maanden meegedraaid met het project, maar kreeg het te druk met zijn activiteiten als thuiskok. Het komt erop neer dat de mensen mij kunnen boeken via de website voor een kooksessie met kinderen, waarbij het de bedoeling is dat de kinderen pedagogisch onderbouwd hun motoriek leren gebruiken door te koken. Er zijn twee formules, één waarbij er met de kinderen
een gezonde maaltijd voor de kinderen wordt bereid en een waarbij de kinderen een walking dinner voor hun ouders en grootouders maken. Uiteraard kan dat zowel bij mensen thuis bijvoorbeeld voor een verjaardagsfeestje of zoals de laatste tijd meer en meer in scholen. Sinds kort heb ik trouwens een Marokkaanse assistente, die mij bij grotere groepen helpt. Zeker in scholen is dat van belang, anderzijds omdat kinderen moeten bese en dat wij geen éénkleurige samenleving zijn en anderzijds is de realiteit zo dat er veel gekleurde kinderen van andere origine in onze scholen zitten. Trouwens in scholen met veel islamitische kinderen werk ik met halal producten. Koken en cultuur is een recht voor elk kind, arm of rijk, iedereen moet zijn steentje toe bijdragen.”
SCHOLEN
“De laatste tijd wordt ik meer en meer door scholen gevraagd. Laatst werd ik gevraagd voor een groep van 264 kinderen. Dat vraagt heel wat organisatie, de leerkrachten moeten op de hoogte worden gebracht, alles moet voorbereid worden en de kinderen worden onder de leiding van ju en en meesters telkens onderverdeeld in groepjes. Wij hebben toen een walking dinner bereid voor 600 mensen, ouders en leerkrachten van de kinderen. Koken kadert voor mij ook in het totaalplaatje van cultuur. Ik begin dan ook altijd met eerst een verhaal over het eten en dan de opdrachten. De versiering van de nagerechten en de bordschikking laat ik eerst op papier uitwerken. Erg belangrijk bij het koken op jonge leeftijd is de ontwikkeling van de motoriek. Zelfs voor kinderen uit het bijzonder onderwijs, blijken er toch nog enkele eenvoudige handelingen mogelijk te zijn zoals het schikken van de
groenten. Naast de kinderkok (leeftijd 2,5 tot 12 jaar), is er ook de juniorkok voor de leeftijd van 12 tot 18 jaar , daarboven komt de profkok die zich vooral tot kotstudenten richt.’
Als erkende stichting van openbaar nut zijn wij subsidieerbaar voor de personen die een beroep op ons doen. Wij kunnen dus een scaal attest bezorgen, waardoor de gemaakte kosten aftrekbaar zijn. Mijn echtgenoot Tim De Volder zorgt voor de contacten, de administratie en de website. Dank zij het goed gevulde adresboekje van mijn man konden wij Herman Van Rompuy overtuigen om het voorwoord van het boek te schrijven. Art of the Children is de overkoepelende organisatie waarvan koken met de kinderkok een onderdeel is.
Princes Léa Woman, de weduwe van prins Alexander is overigens meter en Yves Leterme peter van Art of the Children. Binnenkort plannen wij nog een uitbreiding naar tekenen en schilderen, naast de muzikale vorming en het kinderkoor.”
boekje “koken met de kinderkok”
Waterloo 35, in de Waterloostraat, wil een 'mini-pro ject' zijn voor creatieve wijkgenoten. marie-Angélique Casteleyn (54), jan Vandenwyngaerden (57) en dochter elisabeth-Ann (15) stellen met plezier zo af en toe een deel van hun woning open voor een of meerdere Zurenborgse creatievelingen. Zoals werk van jef blancke (Patrick SEVENANS)
Getriggerd als we als redactieleden vaak worden als we door onze wijk wandelen, ontdekte een van ons in de Waterloostraat een bijzondere plek. 'Iemand heeft een soort galerie geopend', klonk het. Wie wil er eens gaan kijken? Nieuwsgierig als ik kan zijn, nam ik dat graag op me. 'Er wordt nu werk tentoongesteld van Jef Blancke', klonk het nog. 'Interesssant', dacht ik. Al zei de naam Jef Blancke me op dat moment weinig.
PORTRET
Zondag 20 november besloot ik vast even langs te gaan met de bedoeling ineens de initiatiefnemers te ontmoeten en een afspraak met hen te maken, zodat we snel meer duidelijkheid zouden krijgen over het hoe en wat. Ik werd bij aankomst meteen verrast door de frisse aanblik van het huis, de prachtige donkerblauwe kleur van de voordeur, de schitterende mozaïekvloer er net achter en de al even mooie tentoonstellingsruimte met het werk van die Jef Blancke. 'Hé', dacht ik, 'die man ken ik.' Erg leuk om ineens te ontdekken dat iemand die je al acht jaar van ziens kent, kunstenaar blijkt te zijn en schitterende portretten maakt met daarbij ook nog een heel bijzonder verhaal. Ik bewonder Jefs schitterende werken en geniet van deze opmerkelijk mooie, lichte plek die zich zeer leent voor een activiteit als deze. Ik ben onder de indruk en wil hier meer over weten, merk ik. Jef vertelt me dat de eigenaars helaas onverwachts weggeroepen zijn. Wel wil hij me met plezier in contact brengen met ze. Even later krijg ik het telefoonnummer. Nadat ik Jef nog hoor vertellen hoe je van postbode, romanschrijver en later schilder wordt, neem ik afscheid.
PROJECT
Het is zondagmiddag, precies een week later. Ik heb een afspraak met Marie-Angélique Casteleyn en Jan Vandenwyngaerden, de initiatiefnemers van Waterloo 35. Bij een lekkere kop ko e, een schoteltje met wat lekkers en het gezelschap van dochter Elisabeth-Ann, vertellen ze me hoe een en ander in elkaar zit.
Wat moet ik me voorstellen bij jullie prachtige project?
Jan Vandenwyngaerden: “O, iets kleins. We willen zeker geen galerie zijn en we hebben ook geen commerciële bedoelingen. Het is eerder een wijkgebonden privé-initiatief: een gastvrije ruimte voor artistiek talent uit en voor de buurt. We vinden mensen én mooie dingen leuk. Heel af en toe stellen we dan ook met veel plezier een deel van ons huis open, zoals
nu om het werk van Jef tentoon te stellen.”
Bijzonder. Hoe zijn jullie daartoe gekomen?
Marie-Angélique Casteleyn: “Dat kwam eerder toevallig. Al geruime tijd zijn we actief in het feestcomité 'De 4 Seizoenen'. Zij organiseren nieuwjaarsdrinks en 's zomers een straatbar becue, zoals op wel meerdere plekken in de wijk, gestimuleerd en ondersteund door Opsinjoren. Een en ander vindt dan plaats op het '4 Seizoenenkruispunt' (hoek Waterloostraat, Generaal Van Merlenstraat). We zijn daar eerder toevallig ingerold toen bleek dat mensen die zich daarmee bezighielden gingen verhuizen. Samen met een aantal buren vonden we het toch wel belangrijk die traditie verder te zetten en hebben we ons daarvoor geëngageerd. Op die manier leer je mensen kennen en blijk je mensen te kunnen helpen elkaar te leren kennen. Eerder hadden we ook gezien hoe elders in de straat iemand zijn huis openstelde en een mini-concertje gaf. Omdat Elisabeth-Ann en een buurmeisje openbaar examen viool moesten doen, leek het ons een goed plan hen de kans te geven dat voor te bereiden met publiek erbij. En zo geschiedde. Er werden 35 stoelen neergezet, precies zoveel als het huisnummer. We nodigden wat gasten (lees: buren) uit en... het bleek een enorm succes. Eigenlijk was dat de geboorte van het project. Maar nogmaals, we willen het slechts af en toe. We willen voor dat 'af en toe' ook geen vergoeding. We doen het omdat we het leuk vinden. Nu stelt Jef tentoon en als we weer zin hebben organiseren we de volgende activiteit. We hebben er boven een gevarieerde shortlist voor, een geheime shortlist (lacht).”
Wat heeft jullie naar Zurenborg gebracht?
Jan Vandenwyngaerden: “We wonen hier sinds 1997. Marie-Angélique is West-Vlaamse, afkomstig uit Oostende. Ikzelf uit Diest, nog net Brabant. Werkend in Brussel en Antwerpen en wonend in Gent waren we op zoek naar een plek op de as Brussel-Antwerpen. Het was in eerste instantie niet onze bedoeling opnieuw in de stad te belanden. We zochten eigenlijk eerder iets buiten. In onze zoektocht diende zich dit huis aan. Via vrienden hoorden we dat er in deze wijk een huis met een ziel te koop stond. We kwamen kijken en in geen tijd viel de beslissing. Tot op de dag van vandaag hebben we er nog geen moment spijt van. Het is prima toeven hier. Vier jaar geleden kwam het huis naast ons vrij. Omdat we graag wat meer ruimte en tuin hadden, besloten we het erbij te nemen. Puur vanuit die behoefte. In eerste instantie dus niet met de bedoeling er het huidige project in onder te brengen, maar zo hebben we er nu wel de ruimte voor beneden. De bovenverdiepingen worden verhuurd.”
marie-Angélique Casteleyn en jan Vandenwyngaerden stellen ruimte ter beschikking van kunstenaars. boven een portret van mieke Verheyden door jef blancke foto jörg pyl
meer aandacht was voor etsers. Nu is het soms echt behelpen, om niet te zeggen gevaarlijk. Maar voorts ben ik hier erg gelukkig.”
Hoe ervaren jullie de wijk?
Jan Vandenwyngaerden: “Heel jn! Waar ik me wel zorgen om maak is de evolutie op de CogelsOsylei waar steeds meer kleine bedrijven komen waarbij de eigenaar ergens anders woont. Dat creëert leegte buiten de kantooruren. Ik hoop dat dit beperkt blijft.”
Marie-Angélique: “Ik zou het wel jn vinden als er
Elisabeth-Ann: “Ik woon hier heel graag. En het is leuk dat mensen elkaar kennen. Het is net een dorp in de stad. Als je van school komt, kom je anderen tegen. Je maakt even een gezellig praatje en gaat dan naar huis. Alles is ook dichtbij, wat heel handig is.”
Voor mij is een ding duidelijk: Marie-Angélique, Jan en Elisabeth-Ann brengen graag mensen bij elkaar. De eerstvolgende keer zult u beelden en tekeningen kunnen bewonderen van Lyliane De Moor. Gepland: mei 2012.
Als je als wijkbewoner nog eens een blauwe reiger wilt zien opvliegen, of met wat geluk een wezel of bunzing die voor je voeten weg schiet in het struweel, dan rest je binnen de ring nog één adres: de Wolvenberg, het 8,5 ha grote natuurreservaat aan het station van berchem. Voor je gemoedsrust neem je dan best
wel oordopjes mee, want het gebied ligt ingeklemd tussen de ring en de Singel en het geraas van het voorbijsnellende verkeer is er oorverdovend. dit unieke natuurgebied (zie kader) werd onlangs door minister van financiën reynders in de etalage gezet. minimum biedprijs 212.500 euro. (Tekst en foto’s Luc PANDELAERS)
Behalve een fraai natuurgebied is de Wolvenberg ook een typisch Belgisch kluwen. Eigendom van het Ministerie van Landsverdediging, in portefeuille genomen door het Aankoopcomité van het Ministerie van Financiën, in 2001 tot waardevol natuurgebied uitgeroepen door de Vlaamse regering, van 1980 tot 2006 gehuurd door de Stad Antwerpen en sinds 1992 beheerd door Natuurpunt.
Wij gingen eerst ten rade bij Erik Molenaer van Natuurpunt, die een encyclopedische kennis heeft van alles wat er leeft en groeit op het domein en passioneel bezig is met het beheer ervan. Toen we hem echter vroegen naar de juridische en notariële aspecten moest hij zijn handdoek in de ring gooien. Zelfs een veldbioloog vindt daar zijn jongen niet in terug. Hij verwees ons door naar Peter Raats, de districtsvoorzitter van Berchem, die dit dossier al sinds jaren opvolgt.
Peter Raats, hoe komt het dat dit stokoude dossier nu opeens in een stroomversnelling is geraakt?
Peter Raats: “Na de aanleg van de Ring bestond er grote onduidelijkheid over de bestemming en de eigendomsstructuur van al die restgronden. In 1980 heeft de toen nog autonome gemeente Berchem voor een symbolisch bedrag een huurovereenkomst gesloten met de federale overheid voor de terreinen die op haar grondgebied lagen. In diezelfde periode heeft de stad Antwerpen echter haar gebouw voor
de technische diensten aan de Desguinlei gebouwd op staatsgrond zonder toelating van de eigenaar. Het provinciebestuur heeft trouwens hetzelfde gedaan met het ring etspad. Zij waren allebei in de overtuiging dat het hier om stadsgrond ging. Tijdens een overleg in januari 2001 tussen het federale aankoopcomité en de stad op het kabinet van Didier Reynders kwamen al deze sluimerende con icten op tafel en bleek dat er in het verleden behoorlijk zwaar op sommige federale ambtenarentenen getrapt was. Het minste wat je kan zeggen is dat er vanuit Brussel niet noodzakelijk erg welwillend naar Antwerpen gekeken wordt...”
Waarom heeft het stadsbestuur dit dossier dan zo lang in de koelkast gestoken?
Peter Raats: “Ik denk dat ze vooral geen slapende honden wakker wilden maken. Er was namelijk een precedent dat de stad veel geld gekost heeft. Eind 2000 liet de federale overheid verstaan de gronden te willen rentabiliseren waarop de Koninklijke Berchemse Korfbalclub zijn terrein heeft. Pas na veel druk bleken ze bereid deze tot parkgebied te laten omzetten. Voorwaarde was dan wel dat ze dan de gronden gelegen tussen de Rodekruislaan, de Borsbeekbrug en de Ring, die tot in 2006 verhuurd waren aan de stad, versneld konden verkopen. Hier ging het echter over een terrein dat o cieel als bouwgrond ingekleurd was en door zijn ligging een hoge marktwaarde had.
Het district heeft toen alles uit de kast moeten halen om dit niet te laten gebeuren. In 2003 heeft de stad uiteindelijk de onteigeningsprocedure ingezet en zo na nog enkele jaren van getouwtrek deze gronden met Vlaamse subsidies en eigen middelen kunnen verwerven. Dat heeft echter een bom geld gekost en de stad had toen niet de middelen of de bereidheid om ook nog de resterende 30ha op te kopen. Zij gingen er ook van uit dat deze gronden toch onverkoopbaar zijn op de privémarkt omdat ze op het Gewestplan integraal ingekleurd zijn als parkzone. Bovendien is de Wolvenberg door de Vlaamse overheid erkend als waardevol natuurgebied en is het gelet op de aanwezigheid van vleermuizen onderworpen aan de Europese habitatregelgeving.”
Wat brengt een projectontwikkelaar er dan toe van toch een fors bod te doen op de Wolvenberg?
Peter Raats: “Het voorliggende bod komt neer op een prijs van 5 euro per m2. Dat is momenteel de gangbare marktprijs voor parkgrond. Als een eventuele koper er onverhoopt toch een herbestemming tot bouwgrond zou doorkrijgen, dan mag je de waarde met honderd vermenigvuldigen. Bouwgrond met die ligging is momenteel minstens 500 euro/m2 waard. Het is natuurlijk een forse gok en ik geloof ook niet echt dat een herbestemming momenteel tot de mogelijkheden behoort. Maar het staat een nieuwe eigenaar vrij om het domein af te
sluiten voor het publiek en de beheersovereenkomst met Natuurpunt op te zeggen. De erkenning als natuurgebied loopt af in 2026 en als hij tegen dan de boel grondig laat verloederen kan het plaatje er helemaal anders uit zien.” “Bovendien zijn er precedenten. Zo besloot de inrichtende macht van het Atheneum van Berchem in 1996 om haar halve hectare die toen
Lekker eten van een zonnige kaart! Taco’s, Burrito’s en Enchilada’s! Heerlijke cocktails
Maandag en dinsdag alle enchilada's 9,95 � Woensdag en donderdag gesloten
Rosa, Maar ten, Tim en Lorrie de papegaai heten u van harte welkom
Rosa’s Cantina
Kleine Beerstraat 31 - 2018 Antwerpen tel. 03 636 20 43
nog deel uitmaakte van het Villegaspark van de buitenwereld af te sluiten met een omheining. Dat was een aderlating aan speelruimte voor de kinderen uit de buurt. Een nog sterker staaltje: de grond gelegen tussen de spoorlijn Brussel-Antwerpen, de Singel en de Posthofbrug werd door de NMBS eerst illegaal tot parkeerplek omgetoverd (terwijl de stad nog huurder was) en later werd dit zonder slag of stoot geregulariseerd tot grond met openbaar nut-statuut.”
Klopt het dat de verkoopprocedure intussen opgeschort is en dat het aankoopcomité de stad Antwerpen de kans laat om het natuurgebied te onteigenen?
Peter Raats: “Inderdaad, het lijkt erop dat men in Brussel toch wel onder de indruk is van de massale mobilisatie tegen de verkoop. Er zijn protestacties geweest van het district, Natuurpunt en verschillende scholen uit de buurt. Een handtekeningenactie heeft ruim 3000 handtekeningen opgeleverd. Zowel het schepen-
college als het provinciebestuur hebben een omstandig verzoekschrift gericht aan premier Leterme. En vijf senatoren van vijf verschillende partijen waaronder politieke zwaargewichten als Rik Torfs en Liesbeth Homans hebben een parlementaire vraag gesteld aan Didier Reynders. Daarin werd telkens gewezen op de inconsequentie van het federale beleid. Minister van grootstedenbeleid Michel Daerden stelt zich als doel meer inwoners naar de stad te doen verhuizen door hen een aangename en aantrekkelijke woonomgeving aan te bieden. Hij erkent ook dat gebrek aan openbaar groen een belangrijke reden is voor stadsvlucht. Dan is het toch te gek voor woorden dat een andere minister uit dezelfde regering een beleid voert dat daar lijnrecht tegen in gaat! Na Borgerhout heeft Berchem nu al het minste openbaar groen van de stad. Als die verkoop doorgaat speelt het daar nog eens twee derde van kwijt. En n, door de voorlopige opschorting hebben we even ademruimte. Het komt er nu op aan dat pijnlijke dossier zo snel mogelijk een denitieve oplossing krijgt.”
Welke zijn nu de mogelijke scenario's?
Peter Raats:“Wat wij natuurlijk het liefst zouden zien is dat de federale overheid deze gronden aan de stad overdraagt in het kader van haar grootstedenbeleid mits randvoorwaarden in de overdrachtsakte op te nemen die het openbare groene karakter moeten verzekeren. Tenslotte beheert de stad dit domein al tientallen jaren als een goede huisvader. Bovendien zou je het kunnen beschouwen als een gedeeltelijke compensatie voor de overlast die de Ring berokkent aan de ganse Antwerpse agglomeratie. Als er toch geld op tafel moet komen pleiten wij voor een onderhandelde onteigening, waarbij de stad garanties biedt aan de federale overheid om hiervoor een aanvaardbare marktprijs te betalen. Dat zal dan wel wat meer moeten zijn dan de 80.000 euro waarvan Ludo Van Campenhout sprak. De marktprijs voor parkgebied ligt momenteel rond 4 a 5 euro/m2 en voor natuurgebied 2 a 3 euro. Dat zijn ook prijzen die de provincie recent nog betaald heeft voor gronden in Broechem. Het gaat bovendien niet
alleen over de Wolvenberg. Er moet nu eindelijk eens een de nitieve oplossing komen voor alle restgronden langs de Ring. Voor het district Berchem gaat dat over een kleine 30 ha waarvan naast de Wolvenberg het Villegaspark en het Ring etspad de belangrijkste zijn. Mocht de federale overheid toch het been stijf houden en besluiten tot een openbare verkoop dan rest de stad uiteraard geen alternatief dan mee te bieden in de hoop het hoogste bod te kunnen uitbrengen. De vraag is dan of de stad nancieel in staat zal blijken om het nodige bedrag op te hoesten. Wellicht zullen we dan beroep moeten doen op medegeldschieters zoals de provincie en het Agentschap Natuur en Bos van de Vlaamse overheid. Dit natuurgebied laten verloren gaan is gewoonweg geen optie. Alle deskundigen wijzen op het ecologisch belang van een ononderbroken groene gordel die loopt van de Schijnvallei en het Rivierenhof langs de Ring en het Nachtegalenpark naar de Konijnenwei en de Hobokense Polder. De Groene Ring is een absolute noodzaak voor de toekomstige leefbaarheid van Antwerpen.”
de Wolvenberg en enkele kleinere nabij liggende terreinen vormen de laatste restanten van de brialmontomwalling, de binnenste fortengordel die in de tweede helft van de negentiende eeuw rond
Daardoor voltrok zich met name op de Wolvenberg een proces van grotendeels spontane verbossing. Hoewel het met zijn 8,5 ha klein is voor een natuurgebied heeft het domein een hoge ecologische diversiteit. Er zijn vrij grote hoogteverschillen die zorgen voor schrale droge bodem op de hoger gelegen percelen en moerasachtige grond in de lagere delen. Er is een 1 Ha grote vijver die onder meer blauwe reigers en ijsvogels aantrekt en enkele kleinere waterplassen die alleen in de winter vollopen en daardoor een ideaal biotoop vormen voor allerlei amfibieën. De ondergrond bevat grote hoeveelheden fossiel schelpenzand afkomstig van het uitgraven van de negentiendeeeuwse vestinggrachten. Op de stukken die regelmatig bemaaid worden ontstaan hierdoor kalkrijke weidegronden waarop diverse soorten orchideeën en andere zeld -
Voor de goede werking van deze krant zijn we op zoek naar nieuwe medewerkers. We denken in de eerste plaats aan mensen die zich tijdens de week af en toe kunnen vrijmaken. Er zijn namelijk nogal wat onderwerpen die zich overdag aandienen en waar we dan iemand moeten voor hebben om een verslag te maken.
Dus: iedereen die onder begeleiding wil starten met stukjes maken kan zich aandienen. Voorwaarde is wel dat men zich behoorlijk in het Nederlands kan uitdrukken en de teksten via mail kan bezorgen. Wie ook nog digitale foto’s kan maken heeft een streepje voor natuurlijk. Voor alle duidelijkheid: wie meewerkt aan deze krant doet dat met enthousiasme maar wel gratis.
Voor de visuele kant van deze krant zijn we nog altijd op zoek naar iemand die in elke editie van de krant een zwart-wit tekening kan leveren. Dat kan zowel op vraag van de redactie zijn als een eigen initiatief. Wie zich geroepen voelt voegt best een eigen werkstuk bij. Ook hier is eeuwige roem uw deel plus een gratis drankje tijdens de redactievergaderingen.
Swa Collier • Hoofdredacteur
Antwerpen werd gebouwd. na de aanleg van de ring bleven deze restterreinen eigendom van het ministerie van landsverdediging dat er geen enkele bestemming meer voor had en er ook niet meer naar omkeek.
zame planten zich thuis voelen. Ook vleermuizen behoren tot de vaste bewoners: zij huizen in holle wilgenstammen en in de ondergrondse restanten van het fort is een kazemat ingericht als overwinterplaats.
NATUURPUNT
Het beheer van het domein werd in 1992 toevertrouwd aan Natuurpunt. De praktische uitvoering gebeurt door de werkgroep "Wolvenberg Natuurlijk" van de afdeling Land van Reyen. Naast het uitvoeren van kleinere instandhoudingswerken houden zij zich vooral bezig met het uitroeien van woekerende exoten zoals Japanse Duizendknoop en Armeense Braam. Samen met de Stad Antwerpen en het Vlaams Gewest werd een natuurbeheersplan opgesteld dat er naar streeft om op het terrein een gezond ecologisch evenwicht te bereiken,
waarin een maximum aan soorten kunnen samenleven. In het verleden werden heel wat modesoorten uit de plantsoendienst aangeplant zoals Robinia, Californische noot, Amerikaans krentenboompje, Amerikaanse eik, Amerikaanse vogelkers en diverse populierenrassen. Deze soorten nemen heel wat plaats in en bouwen geen bos op in natuurlijke zin. Hun bladeren worden niet door onze inheemse insecten gegeten, en ze worden ook niet afgebroken omdat de juiste paddenstoelen en regenwormen in een ander werelddeel voorkomen. Ze zaaien soms zeer sterk uit en belemmeren de ontwikkeling van natuurlijk bos. Daarom zullen deze exoten in de toekomst beetje bij beetje gerooid worden en vervangen door inheemse soorten. De werkgroep heeft ook een wandelbrochure en een fossielengids uitgege -
ven en organiseert regelmatig educatieve wandelingen.
ERFGOED
De Wolvenberg vormt samen met de Brilschans en de vijver aan de vroegere jeugdherberg op het Kiel de enige restanten van de binnenste omwalling van de negentiende-eeuwse fortengordel die voor de rest volledig gesloopt is voor de aanleg van de Ring. Het wandelpad loopt er voor een stuk bovenop de omwalling en er zijn nog bakstenen structuren, een glacis en een ondergrondse remise intact gebleven. Verenigingen die begaan zijn met het behoud van het militair bouwkundig erfgoed zoals de Simon Stevinstichting ijveren daarom voor de conservering van deze resten.
elke
keer een wijkgedicht
“I never saw a wild thing sorry for itself. A small bird will drop frozen dead from a bough without ever having felt sorry for itself”
Lawrence
D.H.
KAUW
Zit in een boom op ons hemelse plein, Iedere dag, ieder uur, elke zucht
Van de tijd gewoon vogel te zijn, Kras in de ziel van de zinkende lucht.
Kan elk verkeerd woord horen vallen. Kan zien wat de valk in de toren niet ziet. Kan voelen hoe mensen hun leven vergallen. Kan ruiken wat iedereen aanbranden liet.
Wat een geluk. Hij luistert niet nauw. Ziet geen eens wat een blinde ziet. Voelsprieten zitten er niet aan een kauw. Voor ruiken bezit hij de neusvleugels niet.
Toekomende maand of volgend jaar, Zonder ge adder en zonder verdriet Dondert hij tegen het gladde trottoir Zonder gezang. Zonder een tweet.
Street View geeft sinds kort ook in ons land iedereen de kans om zijn/haar huis op het internet te aanschouwen, maar niet iedereen is daar mee gediend. Grotebeerstraat 60, bij voorbeeld, is met een grijs waasje overdekt. en hoe zit het trouwens met de Cogels-osylei? (Marcel SCHOETERS)
“Wat is het nut of het voordeel van Street View”, vraagt Annelies Jordens uit de Grotebeerstraat nummer 60 zich af. “Wat is het belang van zoiets? Zit daar eigenlijk iemand op te wachten? “ Volgens Annelies stimuleert Street View het voyeurisme en wordt de privacy er mee geschonden. “We worden steeds meer opgenomen in diverse gegevensbanken allerhande. Nu krijgen we eindelijk eens de kans om daar zelf uit te stappen.”
Volgens Annelies is dat laatste heel eenvoudig: “Je kan op de website aanklikken
dat je je huis niet getoond wil hebben. Wij hebben daar heel snel antwoord op gekregen.”
Als we sommige nieuwbakken Zurenborgse voyeurs mogen geloven, zou zelfs de hele Cogels-Osylei niet op Street View staan. GVZ-medewerker en bewoner van de de ‘Meir van Zurenborg’ Luc Pandelaers zegt dat dit echter alleen geldt vanuit de richting van de rotonde. “Als je vertrekt vanaf het station van Berchem, is de hele Cogels-Osylei perfect te zien”, zegt hij. “Vanuit de richting van de
rotonde valt het beeld echter weg. Vermoedelijk zit er een bug in het systeem
(of moeten we de handleiding nog eens grondig nalezen).”
de nieuwen hoek is gelegen op de hoek van de uitbreidingstraat en de Guldenvliesstraat. het klein volkscafé bestaat al 80 jaar en was vroeger nog eens de helft kleiner. de bazin, maria, runt de zaak nu al 14 jaar en
wil dat – ook al gaat ze in september op pensioen –nog een tijd blijven doen. Want de tijden zijn ook voor haar veranderd.
Maria: “Het wordt er niet gemakkelijker op. Nee, laat ik het zo zeggen: het wordt er slechter op. Eigenlijk kei-slecht is het als ik eerlijk moet zijn. Die anti-rookwet heeft heel veel kapot gemaakt. De sfeer is weg. Er worden vooral nog koffiekes gedronken. De mensen, vooral jonge mensen, hebben geen geld en geen tijd meer zeker? En dan nog, we hebben veel last van ruziemakers tegenwoordig. Maar daar mag ik niet veel over zeggen natuurlijk. Ge moet uwe mond maar houden, altijd uwe mond houden.”
“'Hier komt het werkvolk,” zegt Maria kordaat, ze maakt daarbij een gebaar met haar hand alsof ze de tafel afkuist. “Meer kan ik niet zeggen. Het zijn hier allemaal mensen die werken voor hun boterham en ik maak daar geen onderscheid tussen. Voor mij is
dat allemaal werkvolk, mensen die graag eens een pintje komen drinken. En vooral hun gedacht eens willen zeggen. Hier komt iedereen, weet je: die van de Post, die van de Lijn, cipiers, bouwvakkers, truckchauffeurs, treinreizigers, gepensioneerden. Vroeger was vlakbij het postsorteercentrum en dat is inmiddels verhuisd, maar die mannen blijven toch naar hier komen, hoor. Vooral die van de vroege en de late. Die zeker. Ik heb daarnaast veel vaste klanten, al 14 jaar. Veel oudere mensen uit de buurt om te kaarten, te biljarten en een koffie of borreltje te drinken. Ze komen voor de vriendschap. En mensen die vroeger regelmatig kwamen omdat ze in de buurt werkten, komen als ze op pensioen zijn nog regelmatig een goedendag zeggen. Soms maak je mee dat klanten overlijden, dat is erg natuurlijk...”
“Och, en dan heb je ook nog diegenen die een hele tijd komen en dan weer wegblijven. Maar die zien we na een tijdje altijd weer terug, hoor. Het schoonste dat er is, voor mij, is dat ze hun hart kunnen luchten. Ons cliënteel blijven wij ook houden, denk ik, omdat we de ganse dag en de ganse nacht open zijn. Waar vind je dat nog? Een café dat altijd open is? Iedereen die op onregelmatige tijden moet werken, weet dat. Het station is vlakbij. De mensen die nog een uur op hun trein moeten wachten of weet ik wat, die komen hier iets drinken en dan natuurlijk diegenen die moeten beginnen met werken of net gedaan hebben. Op zondag zijn we wel gesloten, maar dat is dan ook de enige dag. Ikzelf werk enkele nachten per week maar Linda (ze doet teken naar een
blonde vrouw achter de toog) werkt elke nacht, al 14 jaar. Tussendoor worden er ook nog eens feestjes gegeven. Toch wel eentje om de twee weken. Dat is veel, hoor. Maar altijd plezant, ja. Je had het maar eens moeten zien toen Linda 50 jaar werd. Dat was uitgedraaid op een echt buurtfeest! Daar was volk op afgekomen, hé Linda!' (ze doet weer teken).” Wat?, vraagt ze vanachter de toog. “Met uwe verjaardag.” “Ja, de moeite,” zegt ze lachend. “Manneke. Toen stond hier een barbecue en alles. Straks is er nog een feestje van een vrouw die hier vaste klant is. Ze gaat op pensioen. Dat vieren de mensen hier doorgaans altijd: hun pensioen.”
BILJART
Twee kalende mannen van een jaar of vijfenvijftig schuifelen voor en achterwaarts rond de biljarttafel. Achter hen, tegen de muur, hangen twee informatieve bordjes: 'Cervela met mosterd' en 'Boulet met pikante saus'. De ene vijftiger richt zijn keu met zoveel concentratie alsof hij een konijn gaat schieten. De andere neemt zijn pint van tafel terwijl hij toekijkt wat zijn concurrent gaat doen. Even later ketsen de biljartballen tegen elkaar. “Godverdomme, gij hebt toch altijd chance,' roept de andere. Een jongeman in afgezakte jeans zwijmelt lichtjes richting biljart en legt de ballen anders terwijl hij iets murmelt. “Ga naar huis”, roept Linda, “ge valt mijn klanten lastig”. “Ja, ga naar huis,” zeggen de biljarters in koor. Een klant vertrekt. “Laat de deur maar open staan”,' zegt Linda nog en even later trekt ze - ook al weegt ze misschien twintig kilo minder - de jongeman vanonder zijn arm voort en geeft hem bij de deur, als ze hem lost, nog een duwtje: “en nu naar huis”.
Een klant zegt:”'Wist je dat hier (Uitbreidingsstraat) vroeger een tram langs reed? En op het eind van de straat wisselde de chauffeur van cabine en reed dan in feite achteruit. Toen konden trams nog niet rondrijden. En ik zal nog eens iets zeggen: vroeger noemden ze dat hier de Put van Berchem: hier zat een put in de grond en daar stond soms water in, wel een meter diep. Daar hebben er veel van dit café in gelegen (lacht). Maar ik niet, hoor! En elke vrijdag en zaterdag was het discobar en dan zat het stampvol. Achter de toog stond toen nog een disk-jockey met
een platenspeler en het café was de helft kleiner. Hiernaast was een meeneemchinees. Daar ben ik dikwijls gaan afhalen. En toen die ermee ophield, hebben ze dat stuk van die Chinees erbij gebouwd. Waarvoor dacht je anders dat die palen waren? (er staan een paar dikke palen) Om te paaldansen, zeker?”
POST
“Er is nadien veel veranderd toen het postsorteercentrum er kwam. Vanaf toen zat het hier vol met mannen van de Post en was er bijna geen plaats meer. Heel het café was Post! Maar dat was toen. Tja, sinds ik verhuisd ben uit Zurenborg, kom ik wat minder langs maar toch.” Hij staat recht: “Sorry, ik ga nu een sigaretje roken”, en beent naar de lege rokersruimte.
Tegen de muren hangen oude reclameborden van Jupiler, op tafel liggen viltjes met hetzelfde merk erop. Linda klakt met haar hoge hakken over de vloertegels. 'I'm sorry. So sorry,' galmt nu uit de boxen. Een man in leren jekker ligt te slapen met zijn hoofd op de toog. Zijn pintje nog vol. In een hoek zitten vier mannen met een waaier kaarten voor zich. Tussen de geopende donkerbeige gordijnen zie je de bussen, de trams, auto's, fietsers en voetgangers passeren.
“Ja, al 14 jaar heb ik dit café,' zegt Maria en ze wendt daarbij even haar hoofd af. 'Dat kan al tellen, hé”
PINTELIEREN
Niet veel later een horde mannen in het groen: de vakbond, en ene groene zegt: hier is iets meer plaats dan in Brussel. Dan weer stormen die in het rood binnen. En allemaal maar pintelieren. “Noemen jullie dat betogen?' roept een klant. Gelach. Aan het raam, braaf, aan een volle tafel – me dunkt dat het kantoorklerken zijn – enkele koffiedrinkers.” 'Mag ik eens iets vragen?' zeg ik. 'Ja, antwoordt een vrouw die denkt dat ik een handtekening wil. 'Wat brengt jullie hier?'
“Wij hebben vandaag een dag vrij en we maken een uitstap. Wij zijn van het kadaster.”
In the air galmt 'Love is in the air.'” 'Drink iets van ons, mademoiselle”, zegt iemand. Vooruit dan... Maria legt een bierviltje en zet er een pintje op. Schol. Als ge er niet van drinkt, dan blijft hem vol.
ik weet het, de Gazet van Zurenborg is normaal een erg democratische krant (dat vinden we zelf toch). maar dit keer deden we eens lekker elitair: alleen mensen met een échte kerstboom mochten op de foto. en hoe vonden we die? met de onmisbare hulp van martine van ’t rolwagentje en jozef van Superette troubleyn uit de lange leemstraat, wijk-kerstboomleveranciers bij uitstek. Zij waren zo vriendelijk ons een seintje te geven telkens een kerstboom aan een Zurenborger werd verkocht en leverden ons (mits akkoord van betrokkene) dan ook nog adres en telefoonnummer aan. Zo kan ik ook een middenpagina maken, hoor ik u al denken. dank u dus martine en jozef! (Tekst en foto’s: Jeannine FUHRING)
foto 1
familie Van d en b ossche: Ann, b art en ela (19) wonen in de Generaal Van m erlenstraat. Vader b art zorgt ieder jaar voor een grote boom en Ann en ela nemen het versieren voor hun rekening. Ann wenst iedereen een gezellig jaar toe. ela heeft de handen vol met haar studies productontwikkeling en het scoutsleiderschap.
foto 2
familie Van de Steene: karen, fine (9), kobe (6) en k as (4) wonen in de Waterloostraat. hun opa b eni uit ertvelde mag ieder jaar een kerstboom brengen, voorwaarde is wel dat hij tot aan het plafond reikt. k aren wenst voor onze wijk “een dynamisch wijkcomité met grote betrokkenheid van de wijkbewoners”.
foto 3
Sebastian Zandwijk: Sebastian (15) uit de kleine b eerstraat is, net zoals zijn ma en pa, een fervent tegenstander van nep. er komt dus geen namaakboom in huis. Sebastian volgt les in de Steinerschool en speelt basketbal. hij wenst zichzelf een geslaagd schooljaar toe, zonder griep, voegt hij er aan toe.
foto 4
familie d e r idder: t ilde, l ennart en uma (4,5) wonen net een jaar in de korte Van ruusbroecstraat en zetten voor de eerste keer een échte kerstboom. m oeder en dochter zochten samen de kerstballen uit in de kringloopwinkel. t ilde en l ennart zijn juwelenontwerpers en hebben al 19 dagen onafgebroken in hun zaak (aan de o ude koornmarkt) gewerkt. Zij wensen zichzelf dan ook wat rust toe.
foto 5
familie tambuyser: Anita, rudy, Amélie (8) en Anna (6) uit de Waterloostraat vinden dat een echte kerstboom veel mooier is en ook lekker ruikt. b oven in de boom geen klassieke piek, de meisjes maakten zelf een papieren hart waarop ze schreven: “Vrede aan iedereen. Gelukkig kerstfeest. Amen.” een mooie kerstwens, vond ik.
foto 6
Shirley p aulissen: Shirley is al twee jaar conciërge-receptioniste in het n ew international youth h ouse en zet voor het eerst een echte kerstboom om wat sfeer en gezelligheid in huis te brengen. Zij wenst dat haar familie volgend jaar wat beter overeen komt en hoopt stiekem dat de kerstman een laptop onder haar boom komt leggen.
foto 7
Walter d e l ey: stadsgids Walter d e l ey woont in de Velodroomstraat en zet al meer dan 35 jaar uit pure nostalgie hetzelfde kerstmannetje in zijn 2 meter-plusser. hij hoopt voor volgend jaar op een vernieuwd wegdek in zijn straat en vooral op het behoud van de reuze gezellige sfeer die er heerst.
foto 8
familie Stevens: yolande, frank, jonathan (10) en frederik (15) Stevens wonen in de k reeftstraat. kerst is een dubbel feest want dan is frederik jarig . d us reden genoeg om een mooie, echte boom te zetten. m oeder yolande wenst voor iedereen veel momenten van ontroering. jonathan leert samen met zijn moeder paardrijden en wenst dat hij ooit met een eigen zwart paard op het strand mag rijden.
foto 9
juf ro met een selectie kleuters van d e brug: in het schooltje in de Grote b eerstraat versieren juf ro en een handvol kleuters een reuzengrote boom die het middelpunt van de kerstmarkt moet worden. juf ro wenst dat haar dochtertje Silke, het zonnetje thuis en in de klas, mag blijven stralen zoals ze nu doet.
r oel Verniers (1973-2011) is een begrip voor de lezers van d e m orgen, de fans van jeugdtheater, de bezoekers van het cultureel centrum in b erchem (CC b ), de luisteraars van f ried’l op r adio 1, de bewoners van de Velodroomstraat en de k rijtstraat… o p 6 september 2010 om 17u30 kreeg r oel van zijn oncoloog te horen dat hij slokdarm -
Clara van den Broek is zes minuten te laat. Daar verontschuldigt ze zich uitvoerig voor. Ze moest eerst de fietsen uit de gang van haar huis naar buiten manœuvreren, dan de kinderen per fiets naar de Freinetschool begeleiden en vervolgens de andere kant op peddelen om hier in Camping Campina aan te belanden. Geen nood. Andere gesprekspartners, die geen rugzak vol verdriet hoeven mee te slepen, laten soms langer op zich wachten. Ze trekt haar jas en haar muts uit, schudt haar haren en is ineens weer de Clara van den Broek die we van het toneel kennen. Een muntthee om haar handen te verwarmen en we kunnen van wal steken. Wie Roel was, vraag ik haar.
WARM
“Roel had het altijd warm. Hij was iemand met een hoge verbranding. Een man met heel veel energie. Die gaf hij door aan anderen. Hij twijfelde zelden en kon makkelijk knopen doorhakken. Ongelooflijk hoe hij iemand op sleeptouw kon nemen. Als hij met mensen gepraat had, werden ze plots enthousiast over zichzelf. Toen we studeerden hadden we in de zomer allebei een vakantiejob: ik in de supermarkt, hij als garçon aan de kust. Hij verdiende toen makkelijk drie keer zoveel als ik. Hij gaf elke klant het gevoel dat hij bijzonder was. Hij meende dat ook echt, maar het leverde hem ondertussen ook flinke fooien op (glimlacht).”
Clara en Roel waren elkaars tegenpolen. Zij: klein, mager en kouwelijk. Hij: groot en struis, in zijn glorietijd om en bij de 95 kilogram, en altijd warmbloedig. Zij is analytisch, hij was synthetisch. Zij leest traag en selectief, hij las gulzig, snel en veel. Ook pulp. Wel hadden ze dezelfde interesses. Allebei boogschutters met een theaterpassie, ambitieus, gedreven, verlangend naar meer. Toen ze elkaar in SintNiklaas in het schooltoneel leerden kennen, was hij achttien en zij zeventien. Roel was Clara’s grote liefde. “We waren een stevig koppel zegt ze, we stimuleerden mekaar altijd om verder te gaan.”
GANS
Roel werd geboren in Sint-Niklaas op 7 december 1973. Hij was de jongste van drie broers. Zijn moeder was onderwijzeres in het eerste leerjaar, zijn vader kolonel bij de luchtmacht. Daar hield Roel zijn Belgicisme en royalisme aan over. In het eerste leerjaar zat Roel bij zijn mama in de klas, maar hij maakte een duidelijk onderscheid tussen de juf en de moeder. Zo vertelde hij in de auto naar huis aan ma wat de juf had gedaan. Hij was altijd een beetje een romanticus. Gek op
kanker had. e en jaar later, op donderdag 22 september van dit jaar om 18u30 precies stierf hij. e en bijzonder mens. We hadden een ontroerend gesprek over leven en dood met zijn partner, de actrice Clara van den b roek (36).
(Peter THEUNYNCK)de verhalen van Niels Holgersson. Toen ze hem vroegen wat hij later wou worden, zei hij: ‘Gans’. Vrij zijn en vliegen.
THEATER
De twaalfjarige Roel Verniers trok naar het Klein Seminarie. Daar ontwikkelde hij zijn passie voor boeken en toneel. In het Museumtheater in Sint-Niklaas kon hij zich helemaal uitleven, samen met Bart Eeckhout (nu journalist bij De Morgen) en Dimitri Verhulst. Ze speelden stukken en organiseerden poëzieavonden. Roel schreef toen ook een theaterstuk. Iets heel moderns, fragmentarisch, met video. Hij was met zijn tijd mee. Met zijn diploma middelbaar onderwijs op zak spoorde hij naar Gent om psychologie te studeren. Niet echt zijn ding, zo bleek al snel. Een jaar later dook hij op aan het RITS in Brussel. Daar gooide hij zich met volle goesting op toneelregie. In de kroeg ontpopte hij zich tot een verwoed kaarter. Bart Van Nuffelen en Johan Petit, nu theatermakers bij het MartHa!tentatief, kunnen ervan meespreken. Via Leuven, waar hij en Clara nog twee jaar samen Culturele Studies volgden, kwam het koppel in Antwerpen terecht.
ZURENBORG
“Van 1998 tot 2001 woonden we op een appartementje in de Velodroomstraat. Roel recenseerde toen jeugdtheater voor De Standaard en ik volgde een theateropleiding aan het Conservatorium. We woonden er graag en waren heel gelukkig. Roel vond Berchem zalig. Vooral de mix van culturen sprak hem aan. Hij wou absoluut de wereld van vandaag kennen. In een stad is die aanwezig, niet in een dorp. In april 1999 trouwden we voor de wet en de kerk, alles erop en eraan. Twee jaar later, in 2001, ontdekte Roel een leuk huisje dat te koop stond in de Krijtstraat, vlak bij het station van Berchem. Met wat financiële steun van onze ouders hebben we het gekocht en verbouwd. Ondertussen was ik zwanger van ons oudste kind, ons dochtertje Anaïs.”
VILLANELLA
Roel wou hogerop en ging volop op zoek naar “zijn ding”. Villanella kwam op zijn weg, een productiehuis voor jeugdtheater. Hij trok er met succes mee aan de kar om het jeugdtheater een volwaardige plek in theaterland te geven. Als dramaturg en organisator bloeide hij helemaal open. Samen met Inne Goris maakte hij er in 2004 de voorstelling ‘Hersenkronkels’. Volgens De Morgen “een geniale voorstelling die verrast in alle opzichten” . Toch begon het al snel weer te kriebe -
het bete re speelgoed
Gitsschotellei 139 - 2600 Be rchem tel. 03/383 59 56 openingsuren: di-zat. 10 -12.30u. 13.30-18u. zondag en maandag gesloten
weg”
Clara van den broek (36) over de kanker die haar man roel Verniers velde.
dood.’ Ik legde mij erbij neer. Roel mocht kiezen. Hij mocht zijn moment zelf bepalen. Hij beleefde nog een paar intense ogenblikken met de kinderen. Ze mochten zijn baard afscheren. De laatste vrienden kwamen langs. De morfinedosissen werden steeds opgedreven. Om het ‘leefbaar’ te houden. Op donderdag 22 september kwam ik met de kinderen thuis. Anaïs had net een beugel gekregen bij de tandarts. Die kon ze nog trots laten zien aan haar papa. Wolf en Roel deden nog een high five want Wolf had een foutloze rekenproef afgelegd. Toen de pasta klaar was, riep ik de kinderen aan tafel. Roel hoorde ik nauwelijks. Snel ging ik nog even naar hem kijken. Hij zag grauw. Aerosollen hielp niet meer. Hij ging heen. Stilletjes..”
“Roel had zijn begrafenis zelf mee gepland Op 1 oktober kwamen we samen in een hangar in park Spoor Noord. Het moest heel warm en informeel zijn. Iedereen kreeg de kans om iets te zeggen, iedereen bracht iets mee om te eten, zodat het op een familiefeest leek. Aan het einde van de dienst vormden zich twee lange rijen mensen waarlangs de kist, gemaakt door een vriend, naar buiten werd gedragen. Ook de urne werd door een vriend gemaakt. Jammer dat Roel dat niet meer heeft geweten. Het was zijn wens om in Oostende over de golven verstrooid te worden. Dat is gebeurd.”
TROOST
len. Roel wou nog meer armslag. Zelf aan het roer staan. Hij solliciteerde voor directeur van het Cultuurcentrum Berchem (CCB), doorstond alle proeven en korte tijd later was hij de kersverse baas.
DIRECTEUR
“Roel was dolgelukkig toen hij hoorde dat hij die job kreeg. Ik zag hem in die periode niet veel. Hij was elke avond weg. Voor hij er aankwam, was het Cultuurcentrum een su e boel. Ze hadden daar in een paar jaar wel zeven directeurs versleten. Hij heeft de medewerkers gemotiveerd en ook het gebouw onder handen genomen. Een dynamische plek werd het. Toen alles gesmeerd begon te lopen, had hij weer het gevoel dat zijn opdracht volbracht was. Dat hij daar aan zijn plafond zat. Om het cultuurleven beter te kunnen organiseren, moest hij hogerop. Hij wou het cultuurbeleid helpen sturen en solliciteerde voor Directeur Cultuur bij de stad Antwerpen. Ongeloo ijk: ook dat lukte.”
SLOKDARMKANKER
Roel en Clara leefden gelukkig. Voor hun passies en voor elkaar. Ze konden zich helemaal ontplooien. Intussen hadden ze er ook een zoontje, Wolf, bij gekregen. Ze wilden hun beide kinderen opvoeden tot vrije, gelukkige mensen. In de zomer van 2010 trokken ze, na a oop van Theater aan Zee, samen naar de Spaanse zon. Toen haalde het noodlot snoeihard uit. Roel voelde zich in Spanje koortsig: 38 °C. Hij kreeg pijn in de borstkas, pijn die erger werd. Het ging niet over, ook niet met antibiotica. Dan maar terug naar België. Roel nam in Barcelona het vliegtuig en belandde in Antwerpen op spoed in het Sint-Vincentiusziekenhuis, waar ze hem even vergaten. Een ellendige tijd. Toen kwam die bewuste 6 september, Roels nine eleven. De dokter sprak het k-woord uit: slokdarmkanker. 40% kans op redding. De hemel stortte in en viel op zijn hoofd. Roel weende en was in paniek.
VLUCHT
“Roel was een bijzondere mens. Gevoelig en krachtig. Zwart en wit. Hij kleurde buiten de lijnen, maar hield ook van die lijnen. Rebel en royalist. Hij herpakte zich snel. Bedacht een oorlogsplan: hij zou mediteren, de opvolging in het Cultuurcentrum verzekeren, afwerken wat er af te werken viel. Moedig begon hij aan de chemo. Die sloeg in als een bom. Zo’n behandeling breekt je lichaam helemaal af. De chemo werkte eerst en dan toch weer niet voldoende. Radiotherapie dan maar. Toen die afgewerkt was, werd het kerstvakantie 20102011. Roel wou weg. Naar Egypte. De spoedarts raadde het hem stellig af. Een van zijn oncologen, Dr. Rasschaert, zei dat hij moest pakken wat hij kon pakken. Gaan! Egypte, een oase voor het hele gezin, in een woestijn van ellende. Bij de terugvlucht hoopte ik dat het vliegtuig zou neerstorten en dat we samen zouden sterven. Ineens van alle miserie af. Toen we thuiskwamen lag er echter positief nieuws te wachten. Alle kankercellen weg. Hoera. Hoop.”
HOUSTON
Dr. Dirix, die in contact stond met het wereldvermaarde kankercentrum in Houston, adviseerde toch een operatief ingrijpen, om de levenskansen van Roel te vergroten. De hoop groeide. Meer kansen. Begin maart 2011 trok hij dapper naar Gasthuisberg, Leuven. Daar lag hij dan, eenzaam in een gigantisch ziekenhuis, waar je zelfs geen persoonlijk contact hebt met de verpleging. Altijd andere mensen. “Aan zijn bed stonden ze met zijn tienen, een prof en zijn assistenten. Kudde pinguïns. Met tijd en boterhammen zou het goed komen, zeiden ze.” Het kwam niet goed. Roel raakte met moeite uit dat ziekenhuis weg. Hij ontsloeg er zichzelf om Clara’s première van ‘Aantekeningen uit het Ondergrondse’ te zien. Vrienden brachten hem naar de voorstelling. “Vele tientallen mensen hebben ons permanent gesteund.
De inner circle heeft bergen verzet: koken, bezoeken, opmonteren, logistieke steun allerhande,… Ongelooflijk. Die warmte heeft ons al de tijd op de been gehouden.”
UITZAAIINGEN
Mei werd een wrede maand. Uitzaaiingen in de hersenen. Opnieuw operatie. Pancraniale bestraling. Even weer clean. Ondertussen schreef Roel columns voor De Morgen. Daarin vertelde hij open en eerlijk over zijn gevecht. Hij deelde het met heel Vlaanderen. Er kwamen veel reacties. De lezers werden meegezogen door zijn moed en door zijn schitterende stijl, waardoor je naast hem op het ziekbed leek te zitten. Je kon meekijken in zijn hoofd, in zijn huis, in zijn hart. Je wou de boomhut helpen bouwen voor zijn zoontje in de tuin. De aangrijpendste columns die ooit de kolommen van de krant vulden. Roel putte er moed, kracht en energie uit. Tot in augustus. Weer uitzaaiingen. De pijn werd niet te harden. Drie weken voor zijn dood wilden Bart Eeckhout en Jeroen de Preter hem nog interviewen. Ze trokken samen naar de sauna, een plek waar Roel van hield. Maar het ging niet meer. Het was op. Roel kon niets zeggen. Niets noteren. Niets. “’Ik wil dood’, zei Roel. Dat had hij voorheen nooit gezegd. Hij wou euthanasie en had het moment al bepaald. Ik vroeg uitstel. Wou hem nog langer bij me houden. ‘Je begrijpt het niet,’ zei hij, ‘ik heb een afspraak met de
“’Waar zal ik nu mijn rapport aan papa kunnen laten zien?’ vroeg Anaïs, toen ze hoorde dat Roel geen graf zou hebben. Daarom stemde hij erin toe dat een deeltje van zijn as in 3 kleine urnen bewaard wordt. Zo hebben we ook thuis nog een plek waar we ons dicht bij hem voelen. Om troost te putten uit mooie herinneringen is het nog veel te vroeg. Ik zie ook wel dat de kinderen diep ongelukkig zijn. Goed dat er op school aandacht is voor hun verdriet. Ook thuis praten we veel over Roel. Praten brandt een deel van de pijn weg. Ik vind het fijn als de mensen vragen: ‘Hoe is het?’ Over je verdriet zwijgen zou veel erger zijn. Je hebt sowieso al het gevoel dat je de enige bent die zoiets wreeds meemaakt. Als je dat kunt delen, verlicht het de pijn. Binnenkort sluit ik me zelfs aan bij een rouwgroep. Allemaal mensen die hun partner verloren hebben. Benieuwd hoe dat zal zijn.
De kinderen en ik gaan voor jeugdtheater Bronks een voorstelling maken over alles wat we de voorbije tijd meegemaakt hebben. De première is gepland op 22 september 2012, de eerste verjaardag van Roels overlijden. Ontroerend om te zien hoe de felle energie van Roel ook door Anaïs stroomt en hoe Wolf op zijn manier op zijn vader lijkt. Ik zie dat de kinderen zich nu heel verantwoordelijk voelen voor mij (huilt). Ik had zo graag gewild dat vrij en onbezorgd hadden kunnen opgroeien. Het lot heeft er anders over beslist.”
“Roel“het was zijn wens om in oostende over de golven verstrooid te worden. dat is gebeurd.” Foto Maaike Buys
het wordt moeilijk kiezen voor wie een avondje rataplan wel ziet zitten. Als het muziek mag zijn kunnen we als tip misschien meegeven dat er behoorlijk wat django reinhardt geprogrammeerd staat. eind januari om precies te zijn staan er drie avonden op het programma waar de muziek van de in belgiê geboren django rheinhardt centraal staat. Wie meer voor het filmgebeuren is maar toch een streepje muziek wil, kan dan weer naar de film repulsion van polanski gaan zien die begeleid wordt door live – muziek. Gevolgd door een ontbijt. kan een dag nog beter beginnen?
-La Sieste du Dromadaire
Vrijdag 23 dec: 20u - € 12/10 – Rataplan ‘La Sieste Du Dromadaire’ brengt de tango op een heel eigen manier. De passie van Argentinië vermengd met de ritmes van Afrika. Zoals de dromedaris statig door het zand wiegt, zo geeft hij het ritme aan met zijn passen. Door de unieke combinatie van Argentijns-geïnspireerde melodieën en Afrikaanse percussie is La Sieste Du Dromadaire waarschijnlijk de enige tangoband ter wereld die meer in de woestijn thuishoort dan in een Argentijns tangosalon. WWW.LASIESTEDUDROMADAIRE.COM
-Cézar de eigenaardige (7+) door Pantalone
Dinsdag 3 jan: 15u + woensdag 4 jan: 15u + 20u - €7 –Rataplan 'Cézar de eigenaardige' vertelt het verhaal van de kleine koning Cézar die met zijn kleine viool de kleine boselfenkoningin Eliandra bekoorde. Ellen Schoenaerts, tekstschrijfster en Laureaat Jong Muziek van Theater aan Zee 2010, neemt
actrice Marianne Loots en rasmuzikanten
Ephraim Cielen en Tijs Delbeke mee in een verhaal waar ernst en humor, verdriet en vreugde, maar vooral tekst en muziek elkaar raken. www.pantalone.be
-De Piano (7+) door DE MAAN
Donderdag 5 jan: 15u + 20u - € 7 – Rataplan
Een magisch en jazzy verhaal over de levensloop van een eigenzinnige piano, met muziek van Jef Neve. In een unieke voorstelling van DE MAAN vertelt die ene piano jou zijn eigenzinnig en ontroerend verhaal. Van eigenaar tot eigenaar. Over landsgrenzen, continenten en drie eeuwen heen. ’s Werelds grootste componisten veroverden een plaatsje achter zijn klavier: Händel, Liszt, Schubert, Scriabin etc. ’s Werelds mooiste melodieën werden op zijn toetsen gecomponeerd.
‘De Piano’ verweeft feiten uit de geschiedenis met een eigen magisch MAANverhaal. Terwijl Seppe Gebruers de compositie van Jef Neve live brengt, brengen 2 poppenspelers met
meer dan 50 staafpoppen het verhaal in beelden tot leven. Creatie en spel: Paul Contryn en Bob Selderslaghs; Pianist: Seppe Gebruers; Tekst en regie: Willem Verheyden; Scenogra e en poppen: Paul Contryn; Muziek: Jef Neve www.demaan.be
-Donderdag (8+) door De Speelman (première)
Woensdag 11 jan: 15u + Vrijdag 13 jan: 20u - €7 – Rataplan
Rien is jarig. En dus geeft ze een feestje. Iedereen is er. Alle vriendjes en vriendinnetjes.
Dan gaat plots de bel: er staat een kado voor deur! Op twee lange benen!
En met de borst kloek vooruit! Het is een held!
Een superheld nog wel!
Hij komt voor haar zegt hij. Hij doet zo’n dingen normaal nooit, maar voor haar maakt hij een uitzondering. Rien gelooft haar eigen ogen niet. Maar wie is deze held? Kent ze hem, of vergist ze zich?
24u van het podium
Blackie & The Oohoos: Repulsion (Polanski) met live muziekbegeleiding
Zaterdag 14 jan: 20u + Zondag 15 jan: 11u - € 10/8, of met 24u van het podium-pasje
Ontbijt in Rataplan
Zondag 15 jan: 10u - € 5
Blackie & The Oohoos brengt live een zelfgecomponeerde soundtrack bij Roman Polanski’s legendarische thriller 'Repulsion' uit 1965. De lm, de eerste die Polanski in Engeland maakte, gaat over de Vlaamse jongedame Carole, gespeeld door de beeldschone Catherine Deneuve. Ze gaat bij haar oudere zus in Londen wonen. Wanneer Carole het appartement een paar dagen voor zichzelf heeft, slaan haar gedachten op hol met hallucinerende hersenspinsels vol van verleiding en seks. Roman Polanski verwerkt in deze lm zijn voorliefde voor de surrealistische cinema van Luis Buñuel in een thriller à la Alfred Hitchcock's 'Psycho' . De combinatie van 'Repulsion' en de onheilspellende livemuziek van ‘Blackie & The Oohoos' levert een intense en intrigerende voorstelling.
Om 10u ontbijten we ook samen in Rataplan. Voor € 5 kan je mee aanschuiven aan tafel. "Volgens eigen zeggen hebben de zusjes en consorten zich bij het componeren van de nieuwe soundtrack voor Repulsion volledig in dienst gesteld van de lm: ‘Stilte is erg belangrijk. Het mocht bovendien geen concert worden. Het is dus iets heel anders dan we normaal doen.’ Hun respectvolle aanpak verdient zich tijdens het optreden terug in een intense kijk- en luisterervaring; door de stilte te bewaren zijn de momenten waarop de muziek ingezet wordt des te huiveringwekkender. Het typische geluid van de band vloeit dan ook naadloos samen met de psychologische horror van de lm. Waar de klassieke lmbeelden en de muziek perfect in harmonie waren met
elkaar, zou je haast vergeten dat het hier gaat om een nieuwe soundtrack. Dit bevestigt het compositietalent van de bandleden die hun muziek in dienst stelden van het beeld. Loesje Mahieu noemde het een ‘ jn experiment’, en jn (of, nou ja, lekker griezelig) was het zeker." (recensie XI-ONLINE)
Polsbandjes voor de 24 uur van het podium zijn in voorverkoop te verkrijgen bij Prospekta (€ 12) en de avond zelf in Rataplan (€ 14). Alle info en het volledige programma vindt u op www.24uvanhetpodium.be
Loesje Maieu (Zang, Casio); Martha Maieu (Zang, xylofoon); Milan Warmoeskerken (Gitaar); Ruben Pensaert (drums); Hannes d’Hoine (BAS)
Filmcredits: Regie: Roman Polanski; met: Catherine Deneuve, Ian Hendry, John Fraser, Yvonne Furneaux; Engeland; 1965; zw-w; Engels gesproken; Nederlands ondertiteld; 105 min.
-Chad McCullough
Bram Weijters Quartet
Woensdag 18 jan: 20u - € 12/10 – Rataplan
De internationale jazzworkshop in het Canadese Ban is een kweekvijver van internationaal muzikaal talent. Pianist Bram Weijters trok ernaar toe en maakte vele muzikale vrienden. Uit een van deze ontmoetingen volgde een zeer mooie samenwerking met de Amerikaanse trompettist Chad McCullough. Vorig jaar tourden ze al samen door België. Hierbij werden ze begeleid door drummer John Bishop, een toonaangevende muzikant uit Seattle, en bassist Piet Verbist, een vaste waarde uit de Belgische jazzscene.
De samenwerking was een succes en vroeg om meer. Deze lente trok Bram naar Seattle om opnieuw met Chad te spelen en samen een album op te nemen. Het resultaat, ‘Imaginary Sketches’, werd eerder dit jaar op het W.E.R.F.label uitgebracht (W.E.R.F.088).
WWW.CHADMCCULLOUGH.COM
WWW.BRAMWEIJTERS.COM
-Guernica door Bob De Moor
Do 19 jan: 20u - € 12/10 - Rataplan
Een acteur die zonder schoenen op het toneel verschijnt, tenzij er een komisch e ect mee wordt beoogd voorspelt dat weinig goeds. En inderdaad: deze man heeft het niet onder de markt. Er moeten jeugdtrauma’s worden verwerkt en naar het Zwarte Woud én Madrid gereisd. Er moet tegen het achterwerk van paarden worden gepraat en afgerekend worden met de sporen van meer dan één oorlog. Maar vooral zal een zoon zijn oude vader begeleiden tijdens zijn wellicht laatste grote reis en hem proberen te behoeden voor potentiële gevaren zoals vrouwen, pastoors en hardwerkende Vlamingen. En dan dat schilderij…
Na de stukken ‘De conference’ (1999), ‘Iguanodons’ (2001) en ‘De laatste hongerkunstenaar’ (2004) schreef Jo Van Damme opnieuw een monoloog voor acteur Bob De Moor. Net zoals met de productie ‘Wees gul met uw organen’ slaagt De Moor er weer in om solo zijn publiek te boeien. Spel: Bob De Moor; Tekst: Jo Van Damme
Django Reinhardt werd op 23 januari 1910 geboren in een zigeunerwoonwagen in Wallonië. In 1994 besliste ‘De Vrienden van Brosella’, op aansturen van Koen de Cauter, een jaarlijks festival te organiseren om de verjaardag van Django Reinhardt te herdenken. Djangofolllies is ondertussen een vaste waarde en is met dit ‘verjaardagsfeest’ toe aan zijn achtiende editie.
-Djangofolllies:
La Femme Belge
Vrijdag 20 jan: 20u - € 10/8 - Rataplan Vier Antwerpse jongens en een Gentenaar brengen een ode aan de Belgische vrouw. Met een viool, een contrabas, drie gitaren en een krachtige stem scheppen ze een teder en tegelijk dierlijk universum waarin de explosieve energie van gipsyjazz samensmelt met de lyrische directheid van de grote chansonniers. Met eigen songs en interpretaties van klassiekers bezweren zij de geesten van Django Reinhardt, Stéphane Grappelli, Satchmo, Tom Waits en Jacques Brel. Hitsige gipsyswing, jazzy blues of zeemzoeterige ballads zet dit ensemble naar zijn hand. In hun eigen woorden: ‘Django trippin’ through America smokin’ marihuana from Chicago to Tijuana’. www.myspace.com/lafemmebelge
-Djangofolllies: Hot Club De Finlande Zaterdag 21 jan: 20u - € 14/12 - Rataplan
De Hot Club de Finlande speelt akoestische gipsyswing op basviool en gitaar in navolging van
de Hot Club de France van Django Reinhardt en Stephane Grappelli. De swingende, ritmische en virtuoze solo’s ontketenen steevast een uitmuntende sfeer op en vóór het podium. Het repertoire omvat Reinhardt/Grappelli-tunes en swing uit de jaren ‘30 en ’40. Voor hun optredens nodigen zij gerenommeerde gitaristen of violisten uit. Zo stonden zij in 2009 op het Djangofolllies-programma met de Zweedse gitarist Andreas Öbergen de violist Mikko-Ville Luolajan-Mikkola. In Rataplan zullen Olli Soikkeli (gitaar) en Gismo Graf (gitaar) het concert opluisteren. www.hotclubde nlande.com
-Djangofolllies:
Limberger Family Trio
Zondag 22 jan: 15u - € 12/10 - Rataplan
Vader en zoon Vivi en Tcha Limberger zijn telgen van de bekendste muzikale manouche familie van België. Hun (groot)vader, violist Piotto Limberger, richtte een zestigtal jaar geleden de Piotto’s op. Piotto zelf trok een tijd lang op met Django Reinhardt en, geïnspireerd door Django’s experimenten met traditionele zigeunermuziek, brachten de Piotto’s vrijwel uitsluitend jazz uit het Hot Club-repertoire. Na de dood van Piotto werd de traditie verdergezet door zijn zoons en kleinzoons. Piotto’s zoon Vivi Limberger speelde lange tijd ritmegitaar bij Waso, het kwartet dat in de jaren ’70 voor de heropleving van de gipsyswing zorgde. Kleinzoon Tcha is een multi-instrumentalist die de Piotto’s vervoegde toen hij amper dertien jaar was.
Het repertoire van het Limberger Family Trio bestaat vooral uit jazz in de stijl van Django Reinhardt en uit West-Europese zigeunermuziek. Maar bij dit trio komen ook andere muziekstijlen aan bod zoals amenco of hedendaags klassiek, wat ons niet verrast gezien hetuitzonderlijk muzikale parcours van Tcha.
COMBITARIEF VOOR DE 3 CONCERTEN: € 27
berchem
edward deckers. deze bekende monu-
het pand Generaal Capiaumontstraat 24 te berchem staat te koop. het majestueuze huis werd ooit gebouwd in opdracht van edward deckers. deze bekende Antwerpse beeldhouwer is de maker van het monu-
ment der gesneuvelden, het beeld op de hoek van het Stadspark. Wat bevindt zich achter de voorgevel van deze buitengewone meesterwoning waarvoor 695.000 euro wordt gevraagd? (Sige NAGELS)
Deze keer bel ik aan in de Generaal Capiaumontstraat nr 24 te Berchem. Hier wonen heer en mevrouw Hupin-Spruyt. Suzanne is een zeer charmante dame van 72 en George een even charmante man van 82. In de keuken aan de eettafel maakt Suzanne wat plaats vrij. De keuken heeft een gevoel van ruimtelijkheid. Ze straalt huiselijkheid uit en is voorzien van alle hedendaags comfort. George is ondertussen opgestaan en verontschuldigt zich richting zijn
bureau. Een goed gevulde, grijze enveloppe ligt klaar. “Voor de nieuwe eigenaars” zegt Suzanne. “Wij hebben het huis in 1985 gekocht en hebben het dan verbouwd. We woonden toen op een appartement en tijdens een wandeling in de buurt merkten we dit authentieke pand op. We waren toen al een tijdje op zoek.” Suzanne zoekt even haar bril en haalt dan opgetogen het stapeltje documenten uit de enveloppe. Met trots toont ze de plannen van
hun renovaties, mét de nodige restauraties. Ze blijken de vierde eigenaars te zijn. Voordien had men van het bovenste deel van het huis een afzonderlijk appartement gemaakt en zij hebben dit terug in zijn oorspronkelijke staat hersteld.
WERKPLAATS
Het atelier waar ooit Edward Deckers werkte ligt achter de keuken. De beeldhouwer leefde
van 1873 tot 1956 te Antwerpen. De bouwaanvraag is door Edward Deckers gehandtekend op datum van 23 september 1910. Hij leefde hier met zijn zus. Beiden zijn nooit getrouwd. Zijn zus zat meestal in de bereidingskeuken, een halve verdieping lager gelegen, achter de inkomhal. De keuken op de eerste verdieping was eerder een plaats, waar enkel het eten werd ‘genuttigd’, na een ritje via de dienstenlift. Voor zichzelf liet Edward een groots atelier optrekken van ca 95m2 en wel 9 meter hoog. Hij leefde grotendeels daar, teruggetrokken in een hoek van het atelier, achter een aantal donkerrode velourse wandtapijten. Een grote glazen koepel en meerdere daklichten zorgen vandaag nog steeds voor een heldere werkplaats. De kachels waar ze zich toen aan warmden zijn spijtig genoeg, inclusief de schouw, afgebroken door één van de vorige eigenaars. George en Suzanne lieten zelf een doorgang voorzien op de eerste verdieping van de huidige keuken naar het atelier. Via een trap, met aangrenzende passerelle, geraak je ook beneden in de kunstenaarswerkplaats. Zelf gebruikten ze het atelier als speelruimte, als zaal voor familiefeesten of voor kleine concerten in besloten vriendenkring. De akoestiek is er zeer goed. De wintertuin, zo benoemt Suzanne het atelier meermaals. (foto 3 - atelier)
Suzanne is trots op de geschiedenis van haar huis. Ze neemt me mee tot in alle details van de woning. Ze toont me bladen met standbeelden, groot en klein, die vermoedelijk van de hand van Edward Deckers zijn en van zijn vader Frans Deckers. Edward was leerling aan de Academie van Antwerpen en aan het Nationaal Hoger Instituut voor Schone Kunsten in Antwerpen bij Thomas Vincotte. Hij gaf later les aan de Academie van Antwerpen van 1912 tot 1942. Deze uitzonderlijk talentvolle man won de wedstrijd, die was uitgeschreven omstreeks 1929, ter oprichting van een monument voor
de gesneuvelden van de eerste wereldoorlog. Het resultaat is het gekende ruiterstandbeeld van koning Albert I en twee bronzen groepen aan het Antwerpse stadspark. Dit monumentaal kunstwerk is in dit atelier gemaakt!
APPARTEMENTSBLOK
Nog interessanter wordt het wanneer er foto’s en handgeschreven brieven bovengehaald worden. Er volgt ook een authentieke foto van de voorgevel van het huis met nog de originele stadsverlichting. “En met de originele garagepoort”, vult Suzanne aan. “De garage was een andere ruimte, want het plafond is helemaal versierd. Dat moet een belangrijkere ruimte geweest zijn. De foto toont een stukje van het afgebroken gebouw ‘Het Water’ van de huizengroep ‘De vier Elementen’. Dit pand, tegenover het gebouw ‘De Aarde’, moest eerder plaats maken voor een toenmalige moderne appartementsblok op de hoek met de Velodroomstraat.)
HOVENIER
“Wat betreft de stadsverlichting, oppert Suzanne met klem, de huidige trekt echt op niks, dat is toch niet mooi! Wat ook spijtig is, is dat steeds meer originele elementen uit de woningen in deze wijk verdwijnen, zoals schouwen en zo, voor een strakker interieur. Dat ze dan toch in een loft gaan wonen”.
”Ik heb vroeger gewoond in de Cogels-Osylei, eerst in nr 9 en nadien in nr 24.” Ze haalt met pretoogjes een herinnering aan van een artikel uit De Zurenborger, over de hovenier van de voortuintjes van de Cogels-Osylei. Ze ziet hem nog levendig voor zich staan. Suzanne vond die tuintjes altijd zeer mooi. Ze koestert de toenmalige uitstraling van zijn werk en begrijpt niet dat sommigen een gigantisch grote boom in deze voortuintjes laten groeien. “Dat trekt toch ook op niets. Indien men een grote boom wil, dat ze dan toch beter op de buiten gaan wonen. Zet dat daar ook maar in!”
GRATIS
Ter afronding volgt de rondleiding in huis. Het
huis bevat 3 verdiepingen, plus nog de kelder, goed voor 420m2 bewoonbare oppervlakte. Er zijn in totaal 5 slaapkamers, 2 badkamers, een keuken met berging, een eetplaats, zitkamer, een garage, bureau, atelier en een dakterras. George en Suzanne verkopen hun huis om samen met hun dochter een twee-woonst te betrekken in hartje Antwerpen, op aandringen van hun dochter. Eerst stonden ze er weigerachtig tegenover, maar vandaag kijken ze er
toch naar uit. Het zal voornamelijk gemakkelijker gaan, ze worden er ook niet jonger op. Ze zullen dan op de gelijkvloerse verdieping leven en hun dochter met haar gezin daarboven. Ze verkopen hun huis met pijn in het hart. De nieuwe eigenaars moeten een stevige portemonnee hebben, maar ze krijgen de dikke envelop met de geschiedenis van dit pand er gratis bij. Net als de verhalen van Suzanne. Eveneens gratis.
De eigenaars vragen om bij interesse verder contact op te nemen met Dhr. Manu Moskal van Sorenco, gsm 0473/30 74 13. De vraagprijs is 695.000 euro. Foto’s zijn op volgende websites terug te vinden: www.deboerenpartners.be en www.sorenco.be
in augustus is het al drie jaar geleden, dat acteur bert André na een slepende ziekte is overleden. daarvoor woonde hij samen met zijn echtgenote en actrice mieke Verheyden ruim dertig jaar in de Generaal Capiaumontstraat. Zij kwam uit een echte theaterfamilie. Zij
Zoals veel theatermensen was Mieke Verheyden van veel markten thuis. Zij speelde zowel grote en kleinere rollen in toneel, lm en feuilletons. Toneelliefhebbers herinneren zich haar medewerking aan theater Antigone te Kortrijk en later de KVS Brussel, waar zij samen met haar echtgenoot Bert André op de planken stond. Zij speelde onder ander in stukken van Ibsen en Pirandello. Haar eerste rol kreeg zij in 1961 als An in Tijl Uilenspiegel. Haar laatste rol speelde zij vijfenveertig jaar later in “de Gek op de heuvel”. Haar volledige palmares is rijk gevuld en te veel om op te noemen. De meeste mensen kennen haar echter als Jeanne in “Wittekerke” en als Charlotte in “Het Park”.
Daarnaast had zij gast- en bijrollen in zowat de meeste Vlaamse televisiereeksen. De meest bekende zijn FC De Kampioenenen, De Kotmadam, Thuis, Kongo, Jeroom en Benjamien, Flikken, Sedes & Belli, Langs de kade, Alfa Papa Tango. Maar zij had ook gastoptredens in de Gaston Berghmans show en TV-Touché. Zij verleende haar medewerking aan verschillende jeugdreeksen zoals Merlina en De Gecroonde Leersse.
Mieke Verheyden werkte ook mee aan lms als daar zijn onder andere Pallieter en Crazy Love.
Zurenborg kende haar echter vooral als de altijd vriendelijke echtgenote, die Bert André dikwijls ’s morgens vergezelde om een ko e op de Dageraadplaats te drinken.
Toen Bert André in augustus 2008 overleed, was haar gezondheid reeds aan het tanen.
Haar trouwe vrienden op Zurenborg hebben haar na het overlijden van Bert André nog naar best vermogen opgevangen, maar haar gezondheidstoestand noopte een opname in een verzorgingstehuis. Daar vatte zij op 19 november 2011 haar laatste reis aan naar het land van de stillen waar Bert André reeds drie jaar vertoeft. De uitvaartplechtigheid vond plaats in intieme kring.
was de zus van acteur bernard Verheyden en schoonzus van actrice denise Zimmerman. ook dochter Sandrine André trad in haar voetsporen. op 19 november 2011 is mieke Verheyden overleden, net geen vijfenzeventig. (Jörg PYL)
in de vorige editie vertelden we u al dat het hoofdkwartier van de nieuwssite Apache voortaan in onze wijk ligt, meer bepaald op het gelijkvloers aan de nottebohmstraat 4. om diepgravende journalistiek moge-
Op iets langere termijn zullen Georges Timmerman, Bram Sou reau en Tom Cochez hun onderzoeksjournalistieke en duidinggevende stukken trouwens ook in het Frans en het Engels met de wereld delen.
In het ideale scenario, zullen zo'n 5.000 abonnees dagelijks van een drietal kwaliteitsvolle stukken kunnen genieten. Met de slogan 'Koop 'n stukje journalist', nodigt het drietal niet de grote mediagroepen, maar wel zijn lezers uit om een deel te verwerven in de vierde macht. Niet enkel kunnen aandeelhouders delen in de winst, maar bovenal mogen ze mee de koers van het medium bepalen. Politiek journalist Tom Cochez, als bewoner van de Wolfstraat zelf een rasechte Zurenborger, bevestigt dat de verkoop goed van start is gegaan. 'Metmeer dan 200 verkochte aandelen zitten we al aan ruim 10 procent', getuigt hij opgetogen. Bovendien presenteerde Apache op 8 december zijn nieuwe website. 'De eerste maand is alles bij wijze van proef nog gratis. Na de kerstvakantie zal een deel van de site enkel toegankelijk zijn voor betalende abonnees', legt Cochez uit. Zurenborgers die houden van 'journalistiek die écht het verschil maakt', weten bij deze wat hen te doen staat! - Info: www.apache.be
lijk te maken,verkoopt Apache nu abonnementen en aandelen. een aandeel kost 250 euro en kan tot zes procent dividend opbrengen beloven ze bij Apache. (Matthias ADRIAENSEN)
eline Vercruyssen
opticien - optometriste
dageraadplaats 12
2018 Antwerpen
tel : 03/235 16 35 • fax : 03/235 17 44
optiekdedageraad@telenet.be
openinGSuren
MAANDAG GESLOTEN
DINSDAG 10 uur tot 18 uur
WOENSDAG 10 uur tot 18 uur
DONDERDAG10 uur tot 18 uur
VRIJDAG 10 uur tot 18 uur
ZATERDAG 10 uur tot 13 uur
Sinds enkel maanden rijdt er in de wijk een prachtig gerestaureerde oude mercedes 300 rond. Achter het stuur zit de rijzige gestalte van jacques rubinstein (78), met naast hem max, een anderhalf jaar oude beagle als trouwe metgezel. een plaatje dat zo uit een betere, nostalgische roadmovie zou kunnen komen.
(Tekst
Eigenaar van dat rijdend kleinood is Jacques Rubinstein, twintig jaar ouder dan zijn voertuig. Zijn exact adres vermelden we op zijn verzoek niet, maar je komt hem in zijn oldtimer met zijn trouwe vriend Max, de Beagle, regelmatig tegen in de Zurenborgse straten.
GLORIE
Twintig jaar geleden had hij deze oude Mercedes gekocht, maar hem slechts elf jaar geleden terug in verkeer gebracht. Als knaap had hij ooit ook al hetzelfde type wagen in occasie gekocht en later aan een Kortrijkse industrieel verkocht. Maar een goede tien jaar geleden, vond hij terug een Mercedes 300 van 1953 met heel veel werk aan. Uiteraard niet dezelfde wagen. Gedurende negen of tien jaar heeft hij samen met een technicus en veel geduld de wagen terug in zijn oude glorie hersteld. Ook de motor is helmaal opnieuw gereviseerd met allemaal originele Mercedesonderdelen. Lid van een club is hij niet, hij ziet er niet echt het nut van in. En ja, de auto haalt nu nog vlot honderdvijftig, honderdzestig kilometer per uur. Niet gek veel minder dan toen hij nieuw was.
BANDEN
In die tijd waren de auto’s nog niet zo snel als toen. Een handig servostuur staat er niet op, dat kwam pas in 1954 of 1955. Parkeren vraagt dus nog steeds een behoorlijke inspanning. Erger is dat er zelfs geen servorem op staat. Ooit kreeg hij een tip van Van den Berg (en verzamelaar van oldtimers) uit Kortrijk dat er in Arendonk een industrieel wel een elektrische motor op het stuur had gemonteerd, kostprijs 3 000 € en hij zou de oude stukken terugkrijgen om de auto weer origineel te maken, maar uiteindelijk deed hij dat toch niet. Hij wilde liever de auto in zijn oorspronkelijke staat behouden.
De onderdelen voor de restauratie van zijn oldtimer vindt hij ofwel in het Mercedesmuseum in Duitsland of in Kortrijk bij groothandelaar Van den Berg die alleen maar authentieke Mercedes-onderdelen verkoopt. Ook loopt hij af en toe langs bij Van de Velde in Lokeren, daar zit een groothandelaar in Mercedes. Van de Velde heeft zelf ook een Mercedes 300. Bij hem vindt hij ook nog onderdelen en vooral het moeilijkste, banden voor zijn oldtimer. Jacques Rubinstein had nog een origineel reserveband. Van de Velde wilde die gaarne ruilen tegen vier nieuwe banden die voor zijn Mercedes 300 geschikt waren. Hij was direct in de wolken met die ruil. Deze handelaar heeft zelf ook nog een soortgelijke oldtimer. Van dit type uit deze jaargang bestaan er nog een 170-tal. Hoeveel er nog van rijden is niet bekend.
Wanneer ik Jacques Rubinstein vraag, waarom
hij die wagen dagelijks gebruikt antwoordt hij: “Kijk, ik ben 78 jaar, wat heb ik aan een oldtimer die in een garage onder een dekentje staat en die ik af en toe in de garage kom bewonderen? Daar ben ik te oud voor. Ik wil liever elke dag deze auto bewonderen en het plezier voelen om ermee te rijden, Après moi, les mouches. Ja, ik ben in het Frans opgevoed, waarom weet ik niet, maar ik ging naar een Franstalige school op de Belgiëlei. Mijn moeder was Italiaanse en heeft dat beslist. Twintig jaar geleden ben ik naar Congo gegaan op uitnodiging van mijn zoon. Hij heeft daar een restaurant in Kinshasa, Jardin d’Eden, naar de naam van mijn kleindochter. Het restaurant ligt dicht bij de Congostroom. Mijn zoon kookt er Belgisch Frans. Het publiek bestaat zowel uit Congolezen als Belgen en Fransen. In Kinshasa leven er toch twaalf miljoen mensen en een paar honderdduizend mensen die het zich kunnen veroorloven om in een beter restaurant te eten. Wist je overigens dat de directeur van SN Brussels in Kinshasa uit Deurne afkomstig is? Maar een tijdje geleden kreeg ik wat gezondheidsproblemen. Omdat ik toch meer vertrouwen had in de Belgische ziekenhuizen, ben ik terug naar België gekomen. Mijn zoon heeft vanuit Kinshasa dit appartement gevonden via het internet. Het grootste probleem was, dat je nergens met een hond welkom bent. Ook hier was dat zo, maar op den duur ga je met de eigenaar praten en omdat Max geen echt grote hond was, hebben zij mij toch toegelaten. Ik vind het wel spijtig dat je in zo weinig woningen nog welkom bent met een huisdier. Max (de Beagle) heb ik uit het asiel gehaald en hij houdt mij gezelschap. En die hond rijdt altijd met mij mee, dan voel ik mij niet alleen op de baan. Hij is het gewoon om naast mij op de passagierszetel te zitten. Als hij dan eens op de achterbank moet zitten, omdat er iemand naast mij zit, gromt hij, want de passagiersstoel is zijn plaats. Maar meestal is hij prima gezelschap.”
Van de Velde en zoon, Lokeren Industriepark E17 Lokeren www.autopartsvandevelde.be www.mercedes-benz-classic.com
in ons augustusnummer kondigden wij de oprichting van een Zurenborgs barokorkest onder leiding van organist emmanuel Van kerckhove aan. nu is het zover. het Antwerps barokorkest –zo luidt de naam officieel – speelde een bachcantate na de preek tijdens de mis van elf uur op vier december in de Sint- norbertuskerk.
het ensemble werd versterkt door het koor “het Groot Akkoord”, voorbereid door els Spanhove. de solisten van dienst waren Annelies mulders, sopraan, lieve mertens, mezzo, Adriaan de koster, tenor en pieter Stas, bas. (Jörg PYL)
Groot akkoord” werd voorbereid door hun dirigente Els Spanhove. Sopraan Mulders moest in allerlaatste instantie de zieke Annelies Brandts vervangen en bestudeerde deze aria voor het eerst de avond voor de uitvoering. Hetgeen gezien de moeilijkheidsgraad van deze aria al een glansprestatie op zich is. Mezzosopraan Lieve Mertens , die de altpartij zong en tenor Adriaan De Koster overtuigden helemaal. De bas Pieter Stas verdient echter een bijzondere vermelding omdat het prachtige en diepe timbre van zijn stem laat vermoeden dat deze zanger een schitterende internationale carrière tegemoet gaat. De uitvoering zelf stond op een uiterst hoog niveau en evenaarde de kwaliteit van de meeste befaamde barokensembles van nu. Ook het koor dat het slotkoraal in deze cantate zong, klonk erg homogeen met voldoende mannenstemmen. Het verzorgde overigens naast de Bachcantates nog enkele Anglicaanse Adventshymnes, deels a capella.
BRUGGENBOUWER
is van alle religies”. Als men dan nog bedenkt dat E.H. Willem de Sint-Norbertuskerk op geregelde tijdstippen openstelt voor Koptische christenen, dan is hier hier een grote bruggenbouwer aan het werk.
Dit cantatesproject van het prille Antwerpse Barockorkest onder leiding van Emmanuel Van Kerckhoven herinnert enigszins aan het verhaal van een tiental jonge musici die in 1959 om de zes weken bijeen kwam voor concerten in de Londense kerk St. Martin-inthe-Fields. Hieruit groeide later het internationaal befaamde ensemble Academy of St. Martin-in-the-Fields, dat nu nog altijd bestaat. Zouden er behalve de professionaliteit en de gedrevenheid nog meer gelijkenissen bestaan? Antwerpen is Londen niet, maar het lijkt erop dat er op muzikaal gebied grootste dingen staan te gebeuren op Zurenborg.
NIEUWSBRIEF
dit Antwerps barokorkest bestaat uit professionele muzikanten.
jörg pyl
Deze uitvoering was al het tweede concert van dit prille orkest. Gazet van Zurenborg legde zijn oor te luisteren en was meer dan aangenaam verrast.“Bereitet die Wege, bereitet die Bahn” zo luidt de naam van de Cantate BWV 132 (Bachs Werke Verzeichniss) van Bach. Deze handelt over Johannes de Doper, die de Messias aankondigt en een doopsel tot bekering toedient in de Jordaan. De tekst van deze cantate is door Salomon Franck, die verschillende teksten voor Bach had geschreven. De cantate zelf is gecomponeerd in 1715 (Bach was toen 30 jaar oud) en is geïnspireerd op het evangelie van Johannes. Bach zelf was Lutheraan. Een typische cantate dus voor de advent, de tijd van het uitzien naar de Messias. Gedurende zijn verblijf in Weimar, schreef Bach naar schatting 300 cantates voor elke zondag een. Hiervan zijn er slechts een 190-tal bewaard gebleven.
De overige zijn net als menig ander werk van Bach verloren gegaan.
Dit Antwerps barokorkest bestaat uit professionele muzikanten, twee violen, een altviool, een cello, een hobo en een positieforgel. Ze spelen allemaal nog in andere ensembles waaraan ze los-vast verbonden zijn. Zo is er een violist die bij Paul Dombrecht speelt en ex-Zurenborger Mishiyo Kondo speelt onder andere geregeld bij het collegium Vocale onder leiding van Philippe Herreweghe. Emmanuel Van Kerckhoven dirigeerde en bespeelde het orgeltje, zus Kathelijn verzorgde de cellopartij. Een uitmuntende jonge hoboïste vervolledigde het ensemble. Het orkest zal ongeveer even groot geweest zijn, als het ensemble wat Bach destijds tot zijn beschikking had. Het veertienkoppig koor “Het
TE HUUR
Dit brengt ons naar het inhoudelijke luik van het cantatesproject. De formule mis en een cantate na de preek is uniek in ons land. Ten tijde van Bach werd en de cantates ook uitgevoerd na de homilie van de protestantse eredienst. Het Antwerps Bachorkest onder leiding van organist Emmanuel Van Kerckhoven greep hiermee terug naar die oude traditie. Geheel in stijl werd de preek verzorgd door dominee en Bachkenner Dick Würsten, die na de adventspreek kort uitleg verschafte bij de Cantate “Bereitet die Wege, bereitet die Bahn” en dat op een professionele wijze zonder enige betweterij. Komen daarbij nog de Anglicaanse Adventshymnen om de diversiteit van de christelijke religies te vervolledigen. Cantor Frans van Looveren, die zelf de katholieke zangen dirigeerde tijdens de misviering, vatte het als volgt samen:”Muziek
Te huur : landelijk gelegen vakantiewoning met grote tuin in Brunnby (Zuid-Zweden, ong. 30 km ten noorden van Helsingborg) – in de onmiddellijke omgeving van de kust (o.a. Arild / Mölle) en het natuurgebied Kullaberg - slaapgelegenheid : max 6 personen - beschikbaarheid: het ganse jaar door Voor meer inlichtingen : gerda@zurenborg.be (tel 03/288.63.44)
Inschrijven op de nieuwsbrief kan op Muziekcentrum-zurenborg@hotmail.com. U wordt dan op de hoogte gehouden van alle optredens van het Antwerps Barokorkest en uiteraard van alle uitvoeringen van Bachcantates in de Sint-Norbertuskerk. De cantates tijdens de misvieringen zijn gratis toegankelijk, al wordt een vrije bijdrage sterk gewaardeerd Het eerstvolgende concert van Antwerps Bachorkest vindt plaats op zaterdag 28 januari om 20 uur in de Sint-Norbertuskerk op de Dageraadplaats. Zij spelen dan Duitse, Franse en Italiaanse barokmuziek van onder andere Händel, Vivaldi en Maurizio Cazzati, een ietwat oudere componist dan Händel en Vivaldi.
Toegangsprijs: 15 €.
v ZURENBORG Tel. 03/288 56 59 Alvast bedankt.
op 18 november was iedereen welkom in boekhandel damian op het Conscienceplein voor de dvd-release van de kortfilm 'de Veer van César', waar Zurenborger
Het gedicht 'Brief aan Jérôme' staat centraal in deze kortfilm (welke een mengeling van animatie, literatuur en muziek is en verhaalt over het verdwijnen van authenticiteit). Pe -
ter Holvoet-Hanssen werkte hiervoor samen met animator-producent Minske van Wijk en cineast-kunstschilder Oscar Spierenburg. Pjeroo Roobjee werd door Peter aangeraden
en stadsdichter peter holvoet hanssen speciaal een gedicht voor schreef: een filmgedicht dus.
(Ramona VERACHTERT)
als hoofdrolspeler César (om zijn grote literaire gehalte) en hijzelf heeft ook een kleine rol in de film: hij staat achter de toog van café Rood-Wit.
SPEELGOED
Een korte inhoud: het hoofdpersonage César is de eigenaar van een ouderwets speelgoedwinkeltje, maar moet dit noodgedwongen verkopen. Door het verlies van datgene wat zijn levenswerk was , begint hij zijn greep op de realiteit te verliezen: hij ziet, terwijl hij door Antwerpen doolt, zijn speelgoed tot leven komen. De vervreemding van César is in een passend gedicht – welk tevens het stadsgedicht is – gegoten: het ritme van de toenemende gekheid van César die de versnelling van deze tijden niet meer aankan, wordt perfect vertaald in Peters' typische dichtvorm. Het gedicht vormt de rode draad doorheen de lm en beeldt de innerlijke conversatie van César uit. Na verloop wordt duidelijk dat het in feite een brief is, gericht aan Jérôme (een leverancier van ouderwetse speelgoedmuisjes).
TROUBADOUR
De release zelf werd dus voorgesteld in boekhandel Demian op het Conscienceplein (daar is de lm samen met café Rood-Wit in Berchem opgenomen). Allereerst ging Peter HolvoetHanssen daar op de tafel staan en stak de loef af. Hij herinnerde de aanwezigen er onrechtstreeks aan dat hij niet enkel dichter is maar ook een modern troubadour: de woorden rolden enthousiast over zijn lippen en waarschuwden voor het verdwijnen van authenticiteit: dat 'de bomen op de De Keyserlei weg zijn', dat 'de bruin kroegen niet lang meer gaan bestaan.' Tot slot, voor het de beurt was aan Minske van Wijk en Pjeroo Robjee om op de tafel te gaan staan, las hij zijn gedicht voor: 'een tandwiel klokt nu digitaal terwijl de veer der wereld strakker opdraait / gespannen, opgeschroefd draait zij door; tingeltangel, wind mij af, spiraal, draai / naal' enzovoort.
Na een glas wijn in het gezellige geroezemoes werd uiteindelijk de lm vertoond: een kunstwerkje dat doordrenkt is van nostalgie en de teloorgang van originaliteit en eenvoud weergeeft. Mooi is het beeld waar César het tramspoor in de Wolstraat oversteekt, nog net voor een ingebeeld speelgoedtreintje. Maar even later blijkt het een splinternieuwe mastodont van een tram 11 die onverbiddelijk elk uitzicht opslokt. Het verhaal eindigt met César die verslagen uit zijn 'brief' voorleest: 'mijn veer sssssspringt, losgeslagen, de veer van César is afgelopen, afge -'.
Op 13 december organiseert vzw De Boog een avond in café Rood-Wit rond de stadsdichter waarbij de lm nogmaals vertoond zal worden. De inkom bedraagt 5 euro en er dient gereserveerd te worden via www.boog.be.
het heeft niets te maken met mannetjes met grote oren en vlammende attributen, neen, het is muziek. muziek van een poos geleden : muziek voor grote mensen en hun ouders. dat zegt alles en niets maar aantrekkelijk is het wel. en wie nog meer muziek wil moet het programma maar even aandachtig bekijken. Voor de filmliefhebbers staat er nog iets speciaals op het programma : een dag met oude filmaffiches. op zondag 15 januari.
-Eindelijk! Hamlet door Warre Borgmans
Dinsdag 20, wo 21 en do 22 dec: 20u30 - € 16/14 - zittend Eindelijk! Feest. Familiefeest! Champignonnesoep. Videekes. Pekes en Erwtjes. Ossetong. Moord en Bedrog. Vetes met Vergif gemengd. 1 Acteur. Ik. Hamlet. Ik sta in ‘t midden. Op een stoel. Draag een gedichtje voor. Zing een liedje. Applaus. Buigen. Bukken. Doodvallen. Dessert. To be. Not to be.
-’t Werkhuys stelt voor: The Babylonian Mona Lisa
Woensdag 21, do 22 en vr 23 dec: 20u30 - € 12/10 – in ’t Werkhuys, Zegelstraat 13, Borgerhout Bagdad is gevallen in de handen van de Amerikanen. Tijdens de chaos van de eerste dagen worden in het Nationaal Museum van Bagdad duizenden museumschatten aan diggelen geslagen en buitgemaakt. Een van deze kunstvoorwerpen was het 4000 jaar oude hoofd van een Godin: Archeologisch nummer 32. Jaren na de inval doet het gerucht de ronde dat het Amerikaanse leger het afgodsbeeld heeft teruggevonden. Het is echter een vervalst beeld. Dit vervalste afgodsbeeld leidt een nomadisch bestaan en trekt rond om verhalen te vertellen.
MET DE STEUN VAN DE STAD ANTWERPEN
-CUBA – en vivo – Fiesta!
Met Rey Cabrera y sus Amigos, Tomi y su Timbalight en Miguel Enriquez y su Orquesta Cubana
Vrijdag 23 dec: 20u30 - € 18/16 – dansend + zittend Feesten, genieten, dansen én een goed glas rum! Een avond zoals je die in Havana zou kunnen beleven, vol van traditie en hedendaags feestgevoel. Rey Cabrera y sus Amigos staat voor het Buena Vista Social Club-gevoel dat we in ons meedragen. Rey is een muzikale vriend van Eliades Ochoa en bracht in mei van dit jaar een nieuwe cd ‘Cubel Son’ uit met eigen son montuno, changüí en chachacha-muziek. Zijn Septeto en zijn bijzonder mooie stem nemen je mee vanaf de eerste noot. Tomi y su Timbalight brengen hedendaagse timba. Timba kreeg vorm nadat ongeveer 30 jaar geleden onder meer Los Van Van en NG La Banda muzikaal gingen experimenteren. De timbataal is intussen zodanig ontwikkeld dat alles van punkheftig tot zoetromantisch aan bod komt. Tomi zorgt voor vuur
en passie.
Miguel Enriquez is een hitkanon maar vooral ook een muzikant die de rumba en de clave cubana diep in zijn hart meedraagt. Zijn sterk ritmische klanken, gecombineerd met een zeer eigen stemgeluid, hebben zijn muziek gemaakt tot de lievelingsmuziek van elke echte Cubaanse salsadanser.
-Duveltjeskermis
Muziek voor grote mensen en hun ouders! Woensdag 28 dec: 14u en do 29 + vr 30 dec: 20u30 - € 16/14 – zittend Een muziekprogramma met halfvergeten liedjes van lang geleden. Liedjes uit de tijd toen u misschien zo jong of nog jonger was als wij nu. Liedjes waarop u danste, misschien wel verliefd werd. Tien jaar na de liveopnames in Studio Toots bij de VRT vond Esmé Bos dat het tijd werd voor een reünie.
-Zware Metalen – première do 5 jan 2012: 20u30 - € 16/14 – zittend
Zonder hulp van Hells Angels, maar wie weet wel gehuld in spandex broeken, gaan ‘those metal boys with their metal toys’ met een loep doorheen het aanbod van veertig jaar hard rock, heavy metal en aanverwante metaalsoorten. Zoals Tori Amos ooit Slayer coverde of Aztec Camera hun ding deden met 'Jump' van Van Halen, zal ook elk door dit collectief gekozen nummer een volstrekt eigen versie meekrijgen.
-De Roma nieuwjaarsconcert en -receptie deFilharmonie o.l.v. Philippe Herreweghe: Strauss & Brahms
Vrijdag 6 jan 2012: 20u30 - € 18/16 – zittend
Ook tickets in Mark Sound Antwerpen. Philippe Herreweghe neemt je mee naar het Wenen van weleer, toen de Donau nog schoon en blauw was en de champagnekurken feestelijk knalden. Komt dat horen, want zijn historisch geïnformeerde lezing van Strauss' meest jnzinnige orkestwalsen laat zich niet zomaar in een-twee-drie samenvatten.
-De Markies Van Carabas (6+) door
I Solisti Del Vento & Warre Borgmans
Zaterdag 7 en zo 8 jan 2012: 15u - € 12/10zittend
Ook tickets in Mark Sound Antwerpen. Herman Mariën maakte een bewerking van ‘De Gelaarsde Kat’ van de Franse schrijver Perrault. Voor de uitvoering zorgt het blazersensemble I Solisti del Vento. De verteller van dienst is niemand minder dan Warre Borgmans.
-Ian Siegal
Met vooraf Lightin’ Guy
Woensdag 11 jan 2012: 20u30 - € 14/12 – foyer staand
Ian Siegal, het Britse buitenbeentje van de blues, is een meesterlijke slidegitarist. Maar vooral door zijn ongelofelijke stem komen Howlin’ Wolf en Otis Redding weer tot leven. In het voorprogramma staat Lightnin' Guy solo op het podium. Met zijn band The Mighty Gators scheert hij hoge toppen. Onlangs won hij nog met ruime voorsprong the Belgian Blues Challenge.
-A Winged Victory For The Sullen
Met vooraf Sleepingdog
Donderdag 12 jan 2012: 20u30 - € 14/12 – zittend
De minimale pianoklanken van de AmerikaansBerlijnse componist-pianist Dustin O’Halloran en de uitgestrekte klanktapijten van de Brusselse Amerikaan Adam Wiltzie zorgen voor een duizelingwekkende schoonheid. De muziek zweeft tussen klassiek en een combinatie van ambient en postrock, een troebele mengeling die je meeneemt voor een zintuiglijke ervaring. Adam Wiltzie verzorgt zijn eigen voorprogramma, samen met zangeres Chantal Acda.
-C’est moi le monstre (14+) door Pascale Platel
Vrijdag 13 jan 2012: 20u30 - € 16/14 - zittend
“Platel en Dekeyser staan met zwier en plezier op de vloer. Na de muzikale ouverture opent
Platel de voorstelling op een even zotte als aandoenlijke wijze, begeleid door James Lasts Happy Music. […] Ineens schrijdt een grote, gebochelde man de scène op. Met een dweil over zijn hoofd. Wat volgt, is een wervelende adaptatie, à la Platel, van het gekende liefdesverhaal.” (Els Van Steenberghe in KNACK)
-24 uur van het podium:
De Roma nieuwjaarsbal en -bal
Met The Spinelli Connection
En achteraf dj piErRe EliTaiR
Zaterdag 14 jan 2012: 20u30 - € 14/12 – dansend + zittend
Het repertoire van The Spinelli Connection, de 7-koppige band die de laatste 11 jaar met Romeo optreedt, varieert van vertolkingen van parels uit de voorbije 50 jaar pophistorie, met nadruk op de sixties. Van zacht naar rock, van grappig naar poppy.
-24 uur van het podium: Cinema Roma lmbeurs en -expo [OUDE AFFICHES]
Zondag 15 jan 2012: 11u-17u - € 3
Bij de verschillende professionele standhouders op de lmbeurs kan je je laten onderdompelen in de wondere wereld van het witte doek met oude lma ches, -attributen, foto’s, gadgets, peliculle en zoveel meer. Daarnaast trakteren we je op twee tentoonstellingen: naast een eerbetoon aan lms over oude verdwenen bioscopen zetten we het verleden van De Roma nog eens in the picture.
Heb je materiaal dat je wilt tentoonstellen of verkopen? Dan kun je bij ons als standhouder terecht. Inschrijven kan via lmbeurs@deroma. be.
-Cultuurcafé Borgerhout: The Jacquelines
Woensdag 18 jan 2012: 20u30 – gratis – foyer zittend Jarenlang bracht zangeres/componiste Iris
Berardocco uitgebreid hulde aan de driestemmige swing van de Andrews Sisters. Met haar kersverse groep The Jacquelines zet ze deze muzikale traditie voort, ditmaal met eigen composities in deze stijl. Zangeressen Iris, Eva en Sara worden ondersteund door een heftig swingend en getalenteerd jazzcombo.
Met de steun van de Vlaamse Overheid
-The Cowboy Angels: A Tribute to Gram Parsons
Donderdag 19 jan 2012: 20u30 - € 14/12 – zittend
Al jaren liep Yurek Onzia met het plan om een huldeband op te richten voor een van zijn muzikale helden, de visionaire countrysoulpionier Gram Parsons. Met The Cowboy Angels brengt Onzia samen met vrienden-bewonderaars een bloemlezing uit Gram Parsons' solowerk en zijn jaren met o.a. The Byrds en The Flying Burrito Brothers.
-Radio 1 en De Roma presenteren: Raymond van het Groenewoud: Memoires van een balmuzikant - première
Vrijdag 20 en za 21 jan 2012: 20u30 - € 18/16 - zittend Na feesten en verjaren komt al eens de kater. Maar voor Raymond is die voor later, want kijk: zijn liedbundel is zo rijk dat hij toch weer op tournee gaat. Met Gwen Cresens op accordeon/bandoneon, Ben Faes op akoestische bas en Cesar Janssens op drums.
-Noite do Fado II
Com Que Voz
Woensdag 25 jan 2012: 20u30 - € 16/14 – zittend
Drie jonge virtuoze artiesten brengen hulde aan de belangrijkste fadostemmen aller tijden. Ricardo Parreira, een jonge getalenteerde Portugese gitarist, nodigt twee vrienden uit om dit eerbetoon kracht bij te zetten: Marco Oliveira en Micaela Vaz. Het repertoire is geïnspireerd op het album ‘Com que Voz’. Deze opname werd uitgebracht in 1970 en dient als referentie voor de hele fadogeschiedenis.
-Uri Caine Trio
Donderdag 26 jan 2012: 20u30 - € 18/16 – zittend Ook tickets in Mark Sound Antwerpen
De voorbije tien jaren sleepte Uri Caine vele prijzen in de wacht. De jazzpianist en componist uit Philadephia bracht recent samen met het befaamde Arditti String Quartet het album ‘Caprices’ uit. Nu is er naast het grote ensemblewerk en zijn Bedrock van de afgelopen jaren weer een nieuw trio-album ‘Siren’.
-Red Snapper: Key (cd-voorstelling)
Vrijdag 27 jan 2012: 20u30 - € 14/12 – zittend Ook tickets in Mark Sound Antwerpen Red Snapper is een Britse instrumentale band, samengesteld in Londen in 1993 door Ali Friend, Richard Thair en David Ayers. Deze drie kernleden worden op verschillende platen bijgestaan door verscheidene gastmuzikanten en -zangers. Hun muziek bevat elementen uit zowel jazz, funk, jungle, triphop, hiphop en breakbeat, maar ook referenties naar vroege psychedelische en progressieve rock. Hun nieuwe album ‘KEY’ verscheen dit voorjaar.
-Arabian Comedy Nights en De Roma presenteren:
Saïd Naciri: La télé et gouvernement Met achteraf lm ‘Un Marocain à Paris’ Zaterdag 28 jan 2012: 20u30 - € 26/24 – zittend Saïd Naciri vertelt over de leefwereld van een doorsnee-Marokkaan. Met al zijn problemen, zowel privé als maatschappelijk. Naciri slaagt erin om onze samenleving met een gezonde dosis humor en gevoel voor relativiteit te benaderen. Let op: de comedyshow is in het Arabisch. De lm is in het Arabisch met Franse ondertitels.
-Ensor Strijkkwartet & Jan Caeyers: Beethoven! Een componistenportret.
Zondag 29 jan 2012: 15u - € 14/12 - zittend Ook tickets in Mark Sound Antwerpen Dirigent Jan Caeyers, Klara muziekpersoonlijkheid 2010, haalt met enkele nieuwe verhalen herinneringen op en schetst een veelkeurig portret van Beethoven. Het Ensor Strijkkwartet vult dit beeld aan met fragmenten uit diverse strijkkwartetten.
-Antwerpse Première LoveMEATender (F)
Documentaire met inleiding, nabespreking en miniconcert
Maandag 30 jan 2012: 20u30 - € 8 – zittend Deze visueel verzorgde lm toont duidelijk het verschil tussen veeteelt en dierlijke 'productie', tussen boerderij en industrie en pleit voor het fundamenteel herzien van de wereldwijde vleesindustrie naar een meer respectvolle en geïntegreerde veeteelt.
En er is meer. Wilt u alles weten over T-DANSANTS (dansnamiddagen met dj Piet Keizer van Radio Minerva) of het uitgebreide lmaanbod van CINEMA ROMA? Surf naar www. deroma.be of vraag het gratis driemaandelijks programmaboekje aan via 03 292 97 40. U kan ook naar de ticketbalie op de Turnhoutsebaan 327 komen.
Zaal: Turnhoutsebaan 286, Borgerhout Info en tickets: www.deroma.be, 03 292 97 40, aan de ticketbalie op de Turnhoutsebaan 327 en in alle Fnac-winkels
Sinds maart 2010 is marc de neve de uitbater van een grote muziekwinkel op de turnhoutsebaan in borgerhout: miles tones music. uiteraard vindt de muziekliefhebber er de obligate muziekinstrumenten, vooral gitaren, maar al bij het binnenkomen van de winkel ervaart men dat hier de ziel van de muziek ronddwaalt. een neer-
slag daarvan is te vinden op de “Wall of fame”: ietwat bekende bezoeker mag zijn naam erop achterlaten. Vanuit de zithoek waar we het hebben over de concerten die hij organiseert, zie ik muziekboeken, dVd’s en gadgets maar vooral veel ‘rare’ en onbekende muziekinstrumenten. (Yo VAN DEN BULCK)
Het is zaterdagnamiddag en een uitgelaten vader en zoon kiezen ondertussen een banjo. Vooral de zoon straalt en heeft sterretjes in de ogen. Muziekinstrumenten kopen heeft een magische werking op de muzikant. Vooral ontwapenend is de belofte van een tot dan toe onbekende wereld die opengaat voor de kleine jongen bij de aankoop van dit instrument. Marc de Neve heeft dit pand (een voormalige porseleinwinkel) omgetoverd tot een veilige thuis voor een hoop instrumenten waar u en ik zelfs nog nooit van gehoord hebben. Hij goochelt met woorden als ‘kemanche’, ‘daf’ en ‘ney’ en de aanblik van mooie instrumenten uit In-
dia, China, Japan, Arabische landen, Portugal enz. sieren hier elke hoek van de ruimte.
OPTREDENS
Het brengt ons meteen tot de drijfveer van Marc om optredens te organiseren om deze onbekende instrumenten te laten weerklinken. Via de handelaarsvereniging van de Turnhoutsebaan was al snel een gepaste locatie gevonden. De man van het Reuzenhof verwees hem naar een voormalig schooltje gelegen aan de Reuzenpoort in Borgerhout. Naast het organiseren van optredens van wereldmuziek groeide ook langzaam
het besef dat er in zijn winkel heel wat muzikanten van bij ons langskwamen die best wat in hun mars hebben maar net niet genoeg voor grotere zalen zoals de Roma.Ook beginnend talent wil hij een plaats gunnen. Als het aan Marc ligt komen er in de toekomst een viertal concerten per jaar en betaalt de toeschouwer ongeveer tien euro. Soms worden er in de bijhorende cafetaria ook een assortimentje lokale instrumenten aangeboden zoals tijdens het concert van de Iraanse groep Bal va Shan. Toen deze groep optrad bood men naast een virtuoze percussionist Isar Yavar ook een bloedmooie Udspeelster. Helemaal mooi en warm werd deze winternamiddag door de begeleidende buikdansen. Een paar maanden later was het de beurt aan Dame Jeanne. Muzikanten van bij ons maar met buikdanseres om het spectakelgehalte te verzorgen. Het laatste optreden had plaats op 26 november. Met De Iraanse topgroep Janan haalde Marc een orkest van traditionele Iraanse muziek in huis. Marc de Neve over dit optreden: “De sterren van de avond waren Janan, een zeskoppige band uit Iran, onder leiding van componist en kemanchespeler Behzad Mirloo. Samen met een zangeres en een ney-, een oud-, een daf-, en een santoorspeler brachten ze twee sets van een uur waarbij ze boeiende combinaties van Behzab Mirloo brachten. Van bij de start viel de grote muzikaliteit en de kwaliteit van de composities op. Maar ook het vakmanschap van alle individuele muzikanten was voor iedereen meteen duidelijk. Ze brachten een programma van klassieke Perzische en Azerische nummers, waarbij – in tegenstelling tot westerse klassieke muziek- ruim de plaats is voor im-
provisatie. Zo luisterde de zaal ingetogen naar de geïmproviseerde solo’s op ney (een riet uit die in Perzische muziek met een heel speciale techniek wordt bespeeld) en hadden heel wat mensen moeite om tijdens de solo’s op daf (een framedrum) stil op hun stoel te blijven zitten. Perzische muziek is voor veel mensen even wennen, maar is doorgaans heel ritmisch en melodieus. Iemand in het publiek meende zelfs arden van Keith Jarett te herkennen en verwoordde het zo: “ Als deze mensen , met die muzikaliteit, in het westen muziek zouden maken, zouden ze bij ons supersterren zijn” ; Maar ook al is hun muziek niet wat je elke dag bij ons op de radio hoort, iedereen was er na a oop over eens dat dit concert beslist de moeite waard was geweest. De CD’s van de groep werden dan ook door zowat iedereen gekocht. Bij het volgende concert van een Iraanse groep zal Perzische muziek al een stuk vertrouwder zijn .” Goed om weten is dat op 14 januari, rond de klok van 14 uur, jazzgitarist Frank Peeters, een Antwerpse Nederlander en percussionist langskomt rond om dan blijk te geven van zijn kunnen. En mocht je toch nog op zoek zijn naar een eindejaarsgeschenk voor een muzikaal iemand dan kan men best even in de winkel gaan piepen ofwel vanuit de luie stoel eens surfen naar de website..
Miles Tones Music Turnhoutsebaan 108-110 Borgerhout www.milestonesmusic.eu info@milestonesmusic.eu
Sommigen onder u hebben het zich vast al afgevraagd: Wat zit daar toch hoog op de balustrade van het huis aan de Grote Beerstraat 83? Is het een vliegtuig, is het een vogel of woont Mega Mindy tegenwoordig op Zurenborg? Wij vroegen het aan bewoner Olivier Jacobs. 'Serge Vandeput maakte dit kunstwerk, datvoornamelijk uit banden bestaat', legt Jacobs uit. Voor Vandeput, die Zurenborg inruilde voor het Italiaanse stadje Savone, woonde de kunstenaar in de Dol jnstraat. Als neef en fan, wilde Olivier Jacobs absoluut een werk vanhem. 'Toen hij me vroeg wat ik voor ogen had, heb ik hem gezegd dat ik absoluut een albatros wilde', adlus Jacobs. Toen de artiest klaar was, kwam hij met zijn bestel-
wagen van de Ligurische kust naar onze wijk gebold. 'Plots stond hij voor mijn deur met niet één, maart twee vogels',grinnikt Jacobs, die er uiteindelijk wel raad mee wist. 'Het andere exemplaar zit langs de kant van de Lange Ruusbroecstraat, maar daar is het minder zichtbaar', vertelt hij. Jacobs bevestigt dat al redelijk wat mensen hebben zitten gissen naar de vogelsoort. 'Maar aan de bek zie je duidelijk dat het om een albatros gaat', toontde trotse eigenaar zich een kenner. Klaar om misschien ooit uit te vliegen, zullen de vogels ook tijdens de aangekondigde 'horrorwinter' trouw op post blijven. 'De kunstenaar heeft verzekerd dat zijn beesten tegen een stootje kunnen', lacht Jacobs. (Matthias ADRIAENSEN)
Sinds enige tijd is een EPC nodig vóór de verhuring of verkoop van een studio, appartement of een huis in Vlaanderen. Een EPC moet worden opgemaakt door een “energiedeskundige type A” geacrediteerd door de Vlaamse Overheid. Wenst U te verhuren of te verkopen in Vlaanderen, bel of email dan even voor een snelle service en een eerlijke prijs.
Harry Brijs
Energiedeskundige type A ( EP11031) harryb@scarlet.be 0477-422.655
Velodroomstraat 27 • 2600 Berchem
u loopt er waarschijnlijk een paar keer per week door, misschien wel elke dag. misschien hebt u zich al afgevraagd wat de beelden daar doen, wat die projector daar hangt, vraagt u zch af en wat die geluiden betekenen. misschien let u niet op, misschien hijgt u nog uit van het korte hellinkje dat u net hebt moeten opfietsen, misschien leiden u kinderen u te veel af.
‘BRDG’ staat voor ‘Bridge’. Het is de naam van het artistiek project dat plaatsheeft in de voetgangersbrug. Het idee ontstond nadat Benjamin Verdonck voor zijn project waarin hij een jaar lang stadsinterventies deed in 2009, samenwerkte met Bert Janssens, die daarvoor zijn kunst onbeschermd tentoonstelde in dezelfde voetgangersbrug. Bert Janssens (40) is kunstenaar en werkt bij het KASK. Omdat deze manier van onbeschermde kunst tentoonstellen onder de brug hem zeer beviel, besloot hij op eigen kosten een kunstproject op te starten. Hij werkte hiervoor samen met Ilektra Kalaitzaki (27) student cultuurmanagement aan de Universiteit Antwerpen, en medewerker van het M HKA.
INTERNATIONAAL
Sinds juli 2011 toont BRDG dus werken van internationale jonge kunstenaars of studenten onder de voetgangersbrug. De werken worden getoond zonder duidelijke omkadering in de openbare ruimte, in alle mogelijke mediavormen, met elke maand een nieuw kunstwerk. Vele kunstenaars willen meewerken omdat de uitdaging met rudimentaire kwetsbaarheid en de dialoog tussen de kunstenaar en de toeschouwer hen uitdaagt. Het is namelijk een hele nieuwe benadering van
kunst. Bert Janssens omschreef BRDG als zeer vernieuwend, aangezien kunst op een zeer laagdrempelige basis wordt aangeboden: geen tickets, geen context, het gaat op in de omgeving. De plaats is ook niet zomaar gekozen natuurlijk, de plek van de voetgangersbrug, die exact op de scheiding ligt tussen onze wijk en de Joodse wijk Haringrode. Langs de ene kant is er dus een lokaal gegeven: de plaatsing in de stad opgaand in de context, en langs de andere kant hebben er al internationale kunstenaars hun werk tentoongesteld. Zo krijgt een niet-bijzondere plaats een zeer bijzondere meerwaarde: de kunst gaat als het ware een conversatie aan op een zeer klein moment met alle voorbijgangers.
De feedback is al ontzettend goed geweest: er was sprake van vele positieve reacties en spontane participatie van in de wijk. De overlast in deze brug is ook reeds aanzienlijk beperkt: sluikstort en graffiti is al veel verminderd, en het moet de buurt een nieuwe artistieke impuls geven.
Het project wordt gesteund door het M HKA, de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten, en Eandis, dat zorgt voor de elektriciteitstoevoer die nodig is voor de projector en de boxen. De brug zelf is eigendom van Infrabel en B-Holding, de spoorwegen dus,
er is in elk geval veel verwarrends aan de gang in de voetgangersbrug tussen de mercatorstraat en de oostenstraat. en dat was zeker genoeg om verheldering te gaan vragen aan organisatoren bert janssens en ilektra kalaitzaki en kunstenaar yannis papadopoulos over ‘brdG’, het lopende artistieke project dat plaatsheeft onder die brug en nog loopt tot juni volgend jaar. (Kobe ARDUI)
die het project voor de voorlopige duur van een jaar steunen.
Tegenover kunst dat wordt tentoongesteld achter glas of in een museum is er dus ook een groot verschil: deze kunstwerken worden getoond in grootse kwetsbaarheid, de kunstwerken zijn aanraakbaar en moeten in een klein moment de aandacht vatten van het publiek in de ruimte.
Er wordt weinig informatie gegeven over de kunstwerken, waardoor je er als het ware door verrast wordt. Alles draait om de ervaring, alsof je iets vindt op straat, waar tenslotte ook geen informatie bij staat.
Bert Janssens zou alvast graag dit project voortzetten na het contract van een jaar met Infrabel, maar veel hangt af van of dit project subsidies van de staat zal krijgen. Nu steunt het project op eigen investeringen. Als de subsidies er komen, dan zien we waarschijnlijk nog voor lange tijd kunst onder de voetgangersbrug.
Ik sprak ook met Yannis Papadopoulos, de eerste kunstenaar die zijn ‘werk’ tentoonstelde. Yannis is een Griek die nu in Antwerpen woont. Hij zei dat hij het een grote uitdaging vindt om op zo’n speciale plek zijn kunst te tonen. Soms lijkt kunst niet zo duidelijk, soms ligt het op de grens, soms is het voor Yannis zelfs een rituele handeling om te spe -
len met de ruimte op een kunstzinnige wijze. Het is een kunst om de elementen van een alledaagse plaats te gebruiken, te bespelen, en een reactie van de mensen uit te lokken. Verder vertelde Yannis dat deze manier van kunst tonen hem zeer bevalt: niet alleen respecteert het zijn omgeving, het getuigt ook van een zekere houding die vraagt om een momentje van stilstaan in de wereld vol haast. Het moet een ontdekking zijn, moet een moment zijn van verwondering temidden van een dagelijkse routine. Of, zoals Yannis het uitdrukte: een kunstwerk onder de brug is als een geplantte boom: jij (de kunstenaar) plant hem wel, maar wat ermee gebeurt kan in feite alle kanten op, en hoe mensen het bekijken kun jij ook niet veel verder beïnvloeden.
Het inspirerende ‘BRDG’ loopt voor een jaar, dus tot juni 2012. Op 31 oktober is er alvast een performance van Antwerpse kunstenaars, maar let sowieso zeker even op als u door de brug wandelt, fietst, of wat dan ook. Kunst, op deze manier vertoond, is niet alleen uniek, het is ook zeker de moeite waard.
Meer info?
BRDG (www.brdg.be)
Yannis Papadopoulos (roma50-6126.blogspot.com )
FAMILIEDAG (voor families met kinderen van 0 tot 8 jaar)
zondag 8 januari 2012 van 14 uur tot 18 uur
Enkel de voorstelling Josetteis betalend. Alle andere activiteiten zijn gratis.
-FROEFROE - Josette [4+]
14 en 17 uur
vvk: 6 euro / kassa: 8 euro
Theater FroeFroe brengt met veel poppen, spel, dans (en heel weinig woorden) de kinderverhalen van Eugène Ionesco tot leven. In zijn wereldvermaarde absurdistische stijl pende Ionesco deze ‘4 Verhalen voor Josette’ 14.15 en 16 uur: THEATER SAVOOI - Parapluutje [2+] Een muzikale voorstelling - gratis
15 en16 uur: MIN HEE BERVOETS - Hup met de beentjes [5+] - gratis doorlopend van 15 tot 18 uur: MATHILDE
BOUSSAUW - Handpoppen atelier:muppets maken uit afwassponsjes [5+] -gratis. Baby’s en peuters tot 3 jaar zijn altijd welkom bij de kinderopvang i.s.m. de babysitters van de gezinsbond. Leden van de gezinsbond krijgen 1 euro korting op de spaarkaart de dag zelf.
-SERMOEN THEATERMAKERS -
Big Shoot
donderdag 12 en vrijdag 13 januari 2012 - 20.30 uur
vvk: 10 euro / kassa: 12 euro
Een zenuwslopende dialoog waarin het mannelijk geweld dat onze wereld beheerst, genadeloos wordt blootgelegd.
24 UUR VAN HET PODIUM
-zaterdag 14 januari 2011
Theaterhuizen, cultuurcentra, podiumcafés, t
heatergezelschappen,dansorganisaties, concertzalen en ensembles maken van Antwerpen 1 groot podium op 14 & 15 januari. Cultuurcentrum Berchem is één van de podia en kiest voor een zweterige concertavond in de foyer!
-20.30 uur: W. VICTOR
Als geen ander slaagt W.Victor erin om een bijzondere, unieke Europese sound te creëren. Italofunk, torch songs, jazz, balkan klanken, ontregelde fanfare! Liefhebbers van Beirut en Bregovic komen zeker aan hun trekken. Met alleen wat blazers, piano, contrabas en drums gaat W. Victor door tot ie er bij neervalt. U ook!
-21.45 uur: PANTASONICS
De Pantasonics zijn er om iedereen in het zweet te zetten. Hup! Door de benen. Rocksteady!
-23.30 uur: DYNAMO ZJOSS
Dynamo Zjoss neemt je mee met raspende gitaren, viool en accordeon. Een zwoele stem en een tikkend ritme zetten een spetterend feest in gang met een romantische ondertoon, waar mannen niet kwaad op kunnen zijn en dames voor smelten! Heft uw glas en placeert een danske! 1 polsband voor alle locaties
Met 1 polsbandje krijg je toegang tot alle deelnemende locaties in Antwerpen. Bij Info Cultuur 03 338 95 85 - www.24uurvanhetpodium. be kan je je bandje in voorverkoop krijgen. Dan betaal je 12 euro. Op de avond van het evenement kan je ook een ticket kopen aan onze kassa in ccBe. Een ticket de avond zelf kost 14 euro. Jongeren onder de 24 betalen 6 euro.
DE BELGISCHE KAMERFILHARMONIE
maandag 16 januari 2012 - 14.30 uur
vvk / kassa: 6 euro (één ko e inbegrepen)
Een heel gevarieerd en fris nieuwjaarsconcert met werk van Mozart, Vivaldi, Tsjaikovski, Men-
delssohn, Franz Liszt en Johan Strauss. Solisten: Roel Hendrikx (klarinet), Hanne Roos (sopraan) en Vadim Tsibulevsky (viool).
PUDDING OO + BEATBUTCHER [voorprogramma] + afterparty
vrijdag 20 januari 2012 - vanaf 21.30 uur - foyer tickets: 6 euro
Pompende beats, stomende grooves en wilde improvisaties. Een geweldig clubconcert in ccbe!
MARCUS AZZINI/THEATER OOSTPOOL en ANN VAN DEN BROEK/ WArdwaRD - ‘LIstEn & See’
Dinsdag 24 januari 2012 - 20.30 uur
vvk 12 euro / kassa 14 euro
Vijf dansers en drie acteurs gaan op zoek naar het perfecte geluksmoment, de seconde waarin alles even lijkt te kloppen. Als je stilstaat, gaat het aan je voorbij. Als je erop jaagt, zul je het nooit vinden
CHIKA UNIGWE - Ochtendlezing
donderdag 26 januari 2012 - 10 uur
op locatie: bibliotheek De PoortWillem Van Laarstraat 15-17
Chika Unigwe woont in Turnhout, studeerde in Leuven, maar is geboren in Enugu, Nigeria. Dit parcours moest tot uiting komen in haar boeken. Sterke vrouwen, een zoektocht naar een beter leven en de kracht om moeilijkheden te boven te komen, vormen de basis van haar romans.
Chika Unigwe schrijft ook poezië, en hopelijk laat ze ons ook daarvan proeven want het is ….gedichtendag. Niet toevallig getimed dus, deze ochtendlezing!
In samenwerking met de literatuurgroepen van Vormingplus
UNION SUSPECTE - SADETTIN KIRMIZIYÜS - ‘de Vader, de Zoon en het Heilige Feest’
Vrijdag 27 januari 2012 - 20.30 uur
vvk: 10 euro / kassa: 12 euro
Gewapend met de ervaringen vaneen indringende reismet z'n vader naar Mekka, maakt Sadettin Kirmiziyüz een voorstelling over vaders en zonen, geloven en niet geloven, Abraham, Isaak, Mohammed, God en Allah. Een heilige roadstory waarin niets niet kan en alles waar is.
STAALPLAAT #7: ROLAND VAN CAMPENHOUT
donderdag 2 februari 2012 - 20.30 uur
vvk: 8 euro / kassa: 10 euro
Roland Van Campenhout, onze nieuwe gast bij
STAALPLAAT, is een groot singersongwriter en zeer sympathieke muzikant. Roland is de artiest die op een geloofwaardigemanier naast blues ook andere markten weet te bespelen als reggae,country, jazz, wereldmuziek en folk. Velen zien in hem een bebaarde bluesman die nomadisch door het leven stapt. Dat we een legende op de sofa trekken staat vast!
'NUFF SAIDmet BRZZVLL, SHARRIF SIMMONS, BERG GABRIELS, THOMAS SMITH & BOB MCLAREN (host)
vrijdag 3 februari 2012 - 20.30 uur
vvk 8 euro / kassa 10 euro
Diepe zieleroerselen van getormenteerde schrijvers, scherpe humor van spitsvondige
comedians, rake beelden geplukt uit de stad, opzwepende muziek van huisband BRZZVLL. Bob McLaren presenteert. BRZZVLL geeft muziekles.Tot zo ver is alles duidelijk. Dan komen de gasten. Sharrif Simmons is een spoken word fenomeen. Verkreeg zijn bekendheid door Def Poetry Jam en heeft met Mos Def, Talib Kweli, Saul Williams en Jessica Care Moore het podium gedeeld.Bert Gabriels is bekend als maker en presentator van ‘Zonde van de Zendtijd’. De reeks werd een absolutekijkcijferhit en kreeg een televisiester voor beste humorprogramma. Maar bovenal staat Bertelke week een paar avonden op een podium met goeie grappen, onverwachte absurditeiten en ondenkbare inzichten. Zijn gloednieuwe collega bij ‘Zonde van de Zendtijd’ is vooral gekend als Thomas Smith. Hij is al jaren de ondergrondse koning van het comedy-circuit en staat bekend voor zijn droogkomische observaties. Gemengd met hilarische uitbarstingen, de simpele dingen van het leven, harde wetenschap en veel goeie grappen. Voila. Alles in huis voor een stomende avond ‘Nu said.
SCOOLSOUT! STELT VOOR:
SLAAPKOPPEN
woensdag 8 en donderdag 9 februari 2012 - 20.30 uur
vvk: 6 euro / kassa: 8 euro
‘Slaapkoppen’ is de droomreis van twee personages die rondreizen in een onbekende realiteit. Vol melancholie, humor en loso e. Je kan je laten meedrijven of zelf sturen terwijl je balanceert op de dunne lijn tussen realiteit en fantasie. Randall C. maakte van tekeningen levensgrote projecties voor het decor. Samen met acteur/zanger Wannes Capelle speelt Sarah Moens in en rond deze tekeningen
KARL VANNIEUWKERKE & LES
SUPAPPES - Helden in de Sport
vrijdag 10 februari 2012 - 20.30 uur
vvk: 16 euro / kassa: 18 euro
Karl Vannieuwkerke & Les Supappes zijn terug!
‘Helden in de sport’ is een humoristische en muzikale trip door de sportgeschiedenis. Van Muhammad Ali over John McEnroe tot Eddy Merckx. Van Tiger Woods over Pélé tot Michael Phelps enzoverder. De bronstigheid van de topsporter, extatisch geluk, zware ademhaling en woorden die wiegen op de bries. De voorstelling tracht grip te krijgen op het wonderlijke mysterie van sport. Voor iedereen die van sport houdt en voor iedereen die er een hekel aan heeft!
‘T ARSENAAL - Biechten
zaterdag 11 februari 2012 - 20.30 uur
vvk: 12 euro / kassa: 14 euro
Het Vlaanderen van vandaag dat zijn verleden van zich afschudt en potjes die jaren bedekt waren voor eens en altijd ontdekt. Brandend actueel. Je zal maar dezus zijn van een pedoele geestelijke. Je zal maar een eenvoudige aalmoezenier zijn in een bejaardenhuis en op een ochtend je krant openslaan en kennisnemenvan het schokkende nieuws.
Info & tickets: cultuurcentrum Berchem, Driekoningenstraat 126
T 03 286 88 20
op 26 januari is het tweejarig stadsdichterschap voorbij voor Zurenborger peter hanssen, die zich liever stadspeter dan stadsdichter noemt. om die periode gepast af te sluiten, komt er een overzichtstentoonstelling stadsgedichten van Antwerpen tot oostende in het museum voor letteren in de minderbroederstraat 22 te Antwerpen. op 20 januari zal er ook een boek verschijnen met Antwerpse stadgedichten en oostendse gedichten. We zochten peter holvoet hanssen op en vroegen wat twee jaar staddichterschap met een mens doet. (Jörg PYL)
dracht geschikt zijn, omdat de meerlagigheid pas bij het lezen tot zijn recht komen. Daarna deed hij wat iedereen van hem verwachtte, en vertolkte hij op een ernstige en beklijvende wijze enkele van zijn stadsgedichten. Hij werd hierbij bijgestaan door een saxofonist. Daarna werd de tentoonstelling plechtig geopend.
peter holvoet wordt in 2012 opgevolgd door de in brussel geboren bernard dewulf.
foto jörg pyl
Stadsdichter zijn in Antwerpen, is een drukke bezigheid, zeker als je die taak zo ernstig neemt als Peter Holvoet Hanssen. “Veel vrije tijd heb ik niet gehad. Zowat mijn enige ontspanning was mijn medewerking aan het Vrije Visserijblad in Oostende. Ik hou veel van de zee en van Oostende. Sinds enkel jaren lever ik ook regelmatig gedichten voor het Visserijblad. Een van de medewerkers van het Visserijblad is Marnix Verleene, een man die steeds betere gedichten begint te schrijven, zo een beetje in de stijl van James Joyce.”
De fotogra e van dit visserijblad wordt verzorgd door Jo Clauwaert (die ook de huisfotograaf is van Peter Holvoet Hanssen) van wie ook een aantal foto’s in Antwerpen zullen tentoongesteld worden. In zekere zin hebben dichters en vissers veel gemeen, zij zijn altijd op zoek naar de ultieme vangst. Zowel de visserij als de dichtkunst zijn bedreigd in hun voortbestaan.
“Naar aanleiding van mijn twee jaar stadsdichterschap is er van 1 december tot acht januari een tentoonstelling in het Letterenhuis in de Minderbroederstraat 22 te Antwerpen. Een tentoonstelling met foto’s van Jo Clauwaert en de stadsgedichten, in een vormgeving van Jelle Jespers.”
De plechtige opening van de tentoonstelling op 30 november trok zeer veel schoon volk, uiteraard ook veel dichters. Na een inleiding door de verantwoordelijke van het Letterkundemuseum, droeg Peter Holvoet Hanssen een aantal stadsgedichten op. Ernst en humor wisselden elkaar af en ook comedia dell’arte is nooit ver weg. Via zijn niet evenaarbare komische stijl, verlegde hij het accent naar de ernst van zijn gedichten, die in feite niet tot voor-
MUZIEK Op 20 januari verschijnt er eveneens een nieuwe dichtbundel met als titel Antwerpen Oostende, met de stadsgedichten en als bonus zeegedichten van Oostende (bij uitgeverij Prometeus). Van deze editie komt er ook een luxe uitgave met foto’s van Jo Clauwaert in een beperkte oplage van 500 exemplaren. Deze bundel bevat de Stadsgedichten, maar ook de gedichten van de stad. “Dit zijn gedichten die ik niet geschreven heb, maar waarvan ik een soort redacteur of regisseur geweest ben, omdat ze samengesteld zijn door de mensen van Antwerpen zelf. Dit is een poging van mij om poëzie interessant te houden door de mensen bij het gebeuren te betrekken. Het gedicht “Welkom Pierewaaiers” op de waterkeringsmuur heb ik samengesteld uit gedichten van vijfhonderd Antwerpenaars. Het bestaande gedicht van Herman J. Claeys, dat deze dichter reeds in 1991 schreef op de muur, kreeg er eveneens een prominente plaats want zelfs gedichten op muren vergaan, het bezetsel brokkelt af of de tekst vervaagt. Deze tekst moest behouden worden. Veel stadsgedichten zijn ook gemaakt om met muziek te brengen. Daar is er het “Torenlied” en ook het voorlopig laatste gedicht, het” Ezeltjeslied”, dat ik overigens beide met de hulp van Noëlla (Elpers, echtgenote , muze en jeugdschrijfster) heb geschreven. Noëlla hielp mij om dit Sinterklaasliedje niet te moeilijk te maken. Want ik heb ook ogenschijnlijk eenvoudige gedichten geschreven, met daarachter verschuilen zich een hele reeks van werelden, maar soms gaat het over complexe gedichten met achttien lagen. Zonder de steun van mijn echtgenote Noëlla Elpers had ik die taak van stadsdichter nooit zo goed kunnen volbrengen.”
AFSCHEID
“Het staddichterschap betekende voor mij een soort van afscheid van Antwerpen. Vooraleer ik stadsdichter werd, wilde ik al uit de stad wegtrekken, naar een plaats waar er nog zuivere lucht is, maar dat is moeilijk in ons land te vinden. Maar de stad heeft mij veel gegeven en met mijn gedichten kan ik iets teruggeven. Alvorens stadsdichter te worden, heb ik wel een vrijgeleide aan de stad gevraagd en Antwerpen heeft zich hieraan gehouden. (zie het gedicht Vrijbrief jp). Ik moest ook niet constant contact met het stadsbestuur houden over de inhoud van mijn gedichten. Van andere staddichters , ook in Nederland, heb ik gehoord dat die onafhankelijkheid niet overal evident is. Ik heb mij ook kritisch opgesteld over het kappen van de lindebomen en het verdwijnen van de wijkbibliotheken. Bovendien kon ik volledig mijzelf blijven, zonder toe -
gevingen te doen. De “Reis naar Inframundo” had ik net voltooid en ik kon nu gewoon de ingeslagen weg verder gaan en dat goed inpassen in mijn stadsgedichten, want ik ben geen echte gelegenheidsdichter. Ik kan ook een beroep doen op andere stemmen van dichters, zoals onder andere met Peter Theunynck in “De Vertelboom - en de tien takken van de verwondering”. Ook vond ik dat bij een aantal gedichten muziek hoorde zoals onder andere bij het Torenlied.
Maar de mooiste herinnering als stadsdichter heb ik aan de “Brief aan Jérôme” in de lm de Veer van César (zie elders in deze krant). Het gedicht zelf is gegroeid tijdens het maken van de lm zelf. Pjeroo Roobjee speelt de speelgoeduitbater en de muziek is gemaakt door Tobias Spierenburg, die al van jongs af aan als hobby lmmuziek componeert. Samen met zijn broer Oscar die schilder is, hebben zij samen aan de voet van de kathedraal de Galerij Picoux.
Het gedicht “De laatste wacht” dat ontstond in samenwerking met Kris Verellen en Irene De Weerdt, zal pas volgend jaar zijn de nitieve vorm op 11 november volgend jaar gepubliceerd worden.
NIEUW
Einde december zal in principe de naam van de nieuwe staddichter van Antwerpen bekend gemaakt worden. Stadsdichter is geen baan waarvoor je kan solliciteren, maar je wordt gevraagd. Ik dank dat ze daar zo een comité hebben dat kiest uit een aantal dichters, maar nu met de politieke onzekere situatie en de gemeenteraadsverkiezingen voor de deur, dan kan er zoveel spelen, dat het echt niet te voorspellen is wie uiteindelijk de volgende stadsdichter gaat worden. Het laatste gedicht”Asielaanvraag aan de Zee”zal op 21 januari op een muur in Oostende verschijnen. Ik zal dan proberen mijn achterban naar Oostende te krijgen voor de feestelijke voorstelling van het laatste Antwerpse stadsgedicht in Oostende. Oostende is en blijft mijn maîtresse onder de steden, met toestemming van mijn echtenote.
Maar soms krijgt een staddichter ook rare verzoeken, zo kreeg ik vanuit de diamantsector de vraag om een gedicht over diamant te maken over de diamant. Toen ik vroeg of er in het gedicht het woord bloed mocht voorkomen, heb ik nooit meer iets van die mensen gehoord.” Op 26 januari ,de volgende gedichtendag, geeft Peter Holvoet Hanssen de fakkel over aan een andere dichter met een ander stem.
Info.
www.antwerpen.be/boekenstad
www.letterenhuis.be
www.kapersnest.be
www.visserijblad.be
www.vrijstaat-o.be
de schrijvende mens op Zurenborg zit blijkbaar niet stil. Vorige maand belandde “fortuna’s lieveling” een bloemlezing van de vijfenzeventigjarige dichter hedwig Speliers op onze redactietafel. Samensteller van dienst was onze wijkdichter peter theunynck, die hiermee zijn vierde publicatie in een jaar aan zijn palmares toevoegt. (Tekst en foto’s Jörg PYL)
De titel verwijst naar een citaat van Wislava Szymborska, de grote dame van de Poolse poëzie en werd door Hedwig Speliers zelf gekozen: ”Hoewel ik dus de dichters het alleenrecht op inspiratie ontzeg, plaats ik hen nog steeds in de selecte groep van Fortuna’s lievelingen”. Met dit motto komt de lezer direct in de sfeer. De bloemlezing zou oorspronkelijk door Joris Gerrits zou gemaakt worden, maar tijdsgebrek van deze laatste bracht die opdracht naar Peter Theunynck die op dat moment net zijn biograe over Karel Van de Woestijne had voltooid.
Bovendien was Peter Theunynck een bevoorrecht persoon voor deze taak. Hedwig Speliers en zijn vrouw zijn “dubbele familie” van Peter. Theunyncks moeder is een zus van Speliers, zijn vader een broer van diens echtgenote. Een dergelijke familieband is zowel een voordeel als een nadeel, maar Peter Theunynck kreeg volledig carte blanche bij de samenstelling van die bundel. Bovendien kon hij over de meest recente versie van de gedichten beschikken, want veel gedichten herwerkte Hedwig Speliers op latere leeftijd. Peter Theunynck kon kiezen uit vijfendertig bundels, waarvan twintig gepubliceerde. Bovendien kreeg hij inzage in de gedichten die de gepubliceerde bundels niet gehaald hadden.
Alleen van de voorlopig laatste dichtbundel van Speliers, “Het land Gods”, is er geen gedicht opgenomen, omdat die bundel pas na het vol-
tooien van de bloemlezing werd gepubliceerd. ”Een nadeel van nog levende dichters, want die blijven bijschrijven, en Hedwig Speliers is nog lang niet uitgeschreven,” stelt Peter Theunynck.
“Hedwig Speliers werkt snel en hij is vrijwel dagelijks met poëzie bezig. Je kunt stellen dat hij van poëzie bijna een dagtaak maakte. Zestig jaar poëtische activiteit levert dan ook een volumineus oeuvre op.”
VERTROUWEN
De bundel begint met een gedetailleerde inleiding waarin Theunynck de evolutie van Speliers van een hermetische dichter met zeer strakke gedichten tot een meer toegankelijke dichter schetst. Daarbij besteedt hij veel aandacht aan de verschillende stijlkenmerken van Speliers, zeer leerrijk voor iedereen die wel eens zelf een gedicht schrijft. Vooral het magistrale en veelvuldige gebruik van metaforen komt uitgebreid aan bod. Daarna volgt een gedeelte met foto’s van de auteur met guren uit het literaire leven, maar ook een foto met de nog jonge Peter Theunynck. Daarna een selectie van gedichten in volgorde van verschijnen en gegroepeerd volgens de bundels. De bloemlezing zelf wordt afgesloten met een beknopte biogra e door Hedwig Speliers samengesteld, waarin de dichter zelf aangeeft wanneer de bundel geschreven werd en uitgegeven, wat niet altijd gelijkliep. Bovendien geeft hij inzage in de lectuur en andere invloeden die het ontstaan van die dichtbundels beïnvloed hebben.
Dit is voorwaar een schat aan informatie en een droom van een samenwerking, die alleen mogelijk is wanneer samensteller en dichter elkaar volledig vertrouwen.
“De dood is de dag zonder poëzie. Zestig jaar eredienst aan de poëzie” dat is kort en krachtig de titel van de inleiding van de bloemlezing. Dit is een parafrasering van een gedicht uit de bundel “Horribile Dictu” :”De dood is daar. Hij is/de dag zonder gedicht”. Speliers schreef de bundel naar aanleiding van de dood van zijn dertigjarige broer. “Hedwig Speliers is een merkwaardig dichter. Een man met een missie.” Zo begint Peter Theunynck zijn inleiding, de toon is gezet. En dan begint hij te vertellen: “Speliers debuteerde met “Exotische Diergedichten” na de generatie van de vijftigers Claus, Lucebert, Kouwenaar, Andreus,…
Het dierlijke en het menselijke komen aan bod in een heel lichamelijke taal. De volgende bundel staat sterk onder invloed van Nijho en Achterberg. Speliers zoekt hier nog naar zijn eigen stem. Die vindt hij in “Een Bruggehoofd” en meer nog in zijn daaropvolgende bundels. Hij schrijft dan vooral talige, zeer strakke en korte gedichten. Later wordt hij meer toegankelijk.
Naast dichter is Hedwig Speliers ook poëziecriticus en polemist. Lange tijd heeft hij zich afgezet tegen het anekdotische van dichters als Herman de Coninck. De poëzie van Speliers was daar een echte tegenpool van. Als criticus brak Speliers als eerste een lans voor de poëzie van Hans Faverey. Hij was ook de “ontdekker” van de dichter Mark Van Tongele. Hij schreef niet alleen essays over poëzie. Hij hield zich ook lang bezig met Stijn Streuvels en schetste een nieuw beeld van die schrijver.
CELIBAAT Alhoewel hij korte tijd in het seminarie verbleef, kun je Speliers moeilijk een religieus dichter noemen. Hij besefte al vlug dat het seminarie en het celibaat niets voor hem waren.
Speliers is veeleer een agnosticus geworden. Hij rekent in zijn werk met God af. In “Totaal Tweedehands” dicht hij bijvoorbeeld: “Een woord verder/en God is maar een woord meer/ en God is geen antwoord meer.” Toch is er ook een soort hunker naar religiositeit gebleven. Dat blijkt bijvoorbeeld uit zijn recenste bundel “Het land Gods”. Wie weet blijft de verhouding van Speliers met God een mysterie.
“De samenstelling zelf”, vervolgt Peter Theunynck, “was soms een heikele klus. Vooral omdat Speliers zijn bundels erg gestructureerd opbouwde, was het soms moeilijk om die verbanden zo maar te negeren. Ik heb dan ook getracht een aantal cycli in hun geheel op te nemen. Ik heb ook bewust de vorige bloemlezing (1997), samengesteld door Jean Marie Maes, niet gelezen totdat mijn selectie klaar was. Ik stel vast dat wij totaal verschillende keuzes gemaakt hebben.”
DRUK
Na lectuur van de bloemlezing, past slechts een reactie: een van ontzag voor de beheerste en inhoudelijk diepgravende gedichten van een integere dichter die nog lang niet uitgeschreven is. Christine D’haen stelde reeds in haar bespreking van de vroege bundel “Een Bruggehoofd” dat haar bewondering voor Speliers feilloze, trefzekere, beheerste en aangrijpende poëzie zo groot was als haar verwondering dat dit werk zo ongemerkt aan de poëziekritiek is voorbijgegaan. We sluiten ons daarbij aan en hopen dat Hedwig Speliers dank zij deze bloemlezing op een ruimere belangstelling mag rekenen. Dit zou wel eens kunnen lukken, want er is sprake van een tweede druk.
Hedwig Speliers, Fortuna’s Lieveling, Poëziecentrum, ISBN 978 90 5655 155 1 www.poeziecentrum.be
begin dit jaar ruilde roxane taeymans uit de pretoriastraat haar goud bij de belgische juniors in voor het statuut van een gewone judoka bij de seniors (judoka’s boven twintig jaar worden senioren genoemd). tot begin november viel er bij haar weinig nieuws te rapen totdat zij in het eerste weekend van november brons behaalde op de belgische kampioenschappen judo. (jörg pyl)
door de senioren, ook omdat zij in haar laatste jaar als junior al met sommige senioren op stage was gegaan in het buitenland. In oktober volgde een eerste succes op training en stage in het Zweedse Boras. Daar werd zij op de European Cup eervol zevende. In het judo voor senioren bestaan er vier categorieën van wedstrijden. European Cup is het laagste niveau, hieraan nemen vooral judoka’s onder de drieëntwintig jaar deel, maar eveneens de subtop van de oudere judoka’s. Als het sportbestuur vastgesteld heeft dat een prille senior de wedstrijden in de European Ccup goed overleeft, mag hij of zij overgaan naar een klasse, World Cup. Hieraan nemen ook plus drieëntwintigers aan deel. Daarboven heb je nog in stijgende moeilijkheidsgraad de Grand Prix en de Grand Slam.
VERMOEID
roxane taeymans: “ik mag niet klagen, ik heb een heel goede jeugd gehad” foto jörg pyl
Roxane Taeymans heeft er bijna een heel jaar training bij de senioren op zitten en daarbij vooral veel geleerd, vertelt zij. Naast haar vele trainingen volgt zij ook nog Talen en Letteren aan de Antwerpse Universiteit. De overgang van junioren naar senioren leverde geen problemen op, zij werd ook onmiddellijk aanvaard
De week daarop volgde het Belgisch kampioenschap, waar Roxane brons haalde. Maar zij is er van overtuigd dat zij beter kan. Zij was tijdens de European Cup in Zweden voluit gegaan en voelde de vermoeidheid nog zwaar. Omdat zij slechts twee dagen kon recupereren en daarna al direct moest trainen voor het Belgisch kampioenschap, was zij nog te hard vermoeid om overtuigend te vechten. “Ik heb mij eigenlijk een beetje laten doen”, geeft Roxane Taeymans eerlijk toe. “Bovendien had ik de tegenslag om al in de kwart nale het te moeten opnemen tegen de sterkste judoka. Ik heb uiteindelijk verloren van Jennifer Arq, een meisje dat al ouder dan drieëntwintig is. Maar als ik in
voldoende conditie geweest was, denk ik dat ik van haar had kunnen winnen. Het weekend daarop heb ik bij Interclub (dit is het Vlaams ploegen toernooi judo) het in het ploegenklassement nog eens tegen haar moeten opnemen. Ik heb toen puur op punten verloren, alleen had de scheidsrechter toen twee punten in mijn voordeel vergeten te tellen, anders was de uitslag anders geweest. Dat voelt natuurlijk niet goed aan, maar tegen een beslissing van een arbiter is niet veel in te brengen. In december ga ik nog naar London, daar vindt een Test Event plaats op dezelfde locatie waar in 2012 de Olympische spelen plaatsvinden, een soort generale repetitie voor de Olympische Spelen, maar dan op European Cup-niveau. Voor de Olympische spelen volgend jaar in London is het nog veel te vroeg voor mij. Om aan de Olympische spelen te mogen meedoen, moet een judoka minstens veertien punten behaald hebben in de drie hogere competities en daar ben ik nog niet aan toe.”
STEUN
Omdat Roxane al lang actief is in het judo, vroeg ik haar of zij, gesteld dat ze kinderen zou hebben, zou willen dat zij ook een judocarrière zouden beginnen. Roxane:”Mocht ik later een dochter hebben, dan zou ik haar niet in die richting duwen, want als je zoveel bezig bent met judo heb je geen gewone jeugd. Maar als mijn kind hiervoor zou kiezen, zou ik haar onvoorwaardelijk steunen. Ikzelf mag niet klagen, ik heb een heel goede jeugd gehad, en ik doe heel graag aan judo. Maar anderzijds kun
je toch een hele hoop dingen niet doen, die leeftijdsgenoten wel doen, zoals eens laat uitgaan en dan ’s morgens vroeg lang uitslapen. Ik moet altijd op tijd naar bed en ‘s morgens vroeg opstaan om naar de training te gaan. Ik denk dat als ik niet gemotiveerd was geweest door de club en zonder de steun van mijn ouders, dan weet ik niet of ik het judo had volgehouden. Maar mijn ouders hebben mij nooit gepusht of zo, wel gesteund, en sommige vrienden van mij gaven mij ook een duwtje in de rug. Zonder steun van thuis, word je meer nonchalant en laat je je vlugger gaan. Ook op studiegebied is het soms zwaar. De trainingen zijn ‘s morgens vroeg, maar soms loopt een training ook wat uit. Daarna moet ik mij naar de les reppen, meestal mis ik dan een paar uren, soms zelfs vier. Die lessen moet ik dan weer inhalen en de cursussen bijwerken. En uiteraard mis ik wel meer dan een paar uren, als ik in buitenland op stage ga.”
MASTER
Tot slot informeer ik naar haar toekomstplannen.”Voorlopig wil ik mijn studies en het judo zo goed mogelijk combineren. De judo wil ik uiteraard in de eerste plaats volhouden, omdat de tijd dat ik nog aan judo kan doen beperkt is. Tot een jaar of vijfentwintig is het mogelijk om in judo te groeien. Dan kan ik zien waar ik echt sta en of ik dan nog echt meetel. Maar ik wil ook mijn studies afmaken, al denk ik dat ik wel een extra jaartje moet voorzien om mijn master te behalen.” www.satori-kwai.be
een huis of appartement kopen, doet u niet elke dag. het is meestal een stap in het onbekende, waarbij flink wat vragen opduiken.
Openingsuren:
8u30-18 u
Do 8u30-14 u
Vrij 8u30-17u30
Zat en zon gesloten
Kleine Beerstraat 29
2018 Antwerpen tel. & fax : 03/236 29 07
daarom streven wij ernaar, met 2 kantoren, één op het Antwerpse Zuid, vlakbij het nieuwe justitiepaleis, en één op de dageraadplaats, iedereen die wenst te (ver)huren of (ver)kopen in het bruisende Antwerpen professioneel advies te geven!
herenwoningen op het Zuid en de populaire wijk Zurenborg zijn onze specialiteit! daarnaast zijn ook appartementen, woningen en opbrengsteigendommen binnen de Singel, berchem en Wilrijk bij ons in goede handen!
de trofee rudi kimpen gaat dit jaar naar een man die in de wijk allicht een van de fraaiste voornamen van alle wijkbewoners draagt : edilbert. Volle naam : edilbert dobbelaer (57) en als de naam u niets zegt dan verwijzen we graag naar de organisator van de rommelmarkten op het plein en de man die op Zurenborg een
In die periode woonde ik nog op het Koxplein in Borgerhout (aan de overkant van de Plantin en Moretuslei) maar bezocht vrij regelmatig de Dageraadplaats, meer in het bijzonder café Zeezicht van waaruit ik rustig elk gebeuren op het plein observeerde. Al snel vielen mij daar vier dingen op. Eén, er kwamen op het plein regelmatig een aantal (altijd dezelfde) jonge en naar mijn gevoel talentvolle, Belgisch-Marokkaanse basketbalspelers “een balleke gooien”. Twee, dat”balleke gooien” werd dikwijls onmogelijk gemaakt door Belgisch-Marokkaanse voetballertjes die van geen concurrentie op het plein wilden weten. Drie, er bleek op die manier geen plaats meer over te zijn voor Vlaamse, “witte” kindjes om ook hun ding te kunnen doen op het plein, zoals bv. ongestoord over het plein etsen. Vier, de Dageraadplaats was voor vele pleingebruikers van dat moment helemaal niet zo een jne plek als voor sommige anderen: soms vonden er echte lijf-aan- lijfgevechten plaats tussen ouders en jongeren (of jongeren onderling).
basketploeg uit de grond stampte en alle moeite van de wereld deed om daar ook allochtonen bij te betrekken. edilbert haalde het van vijf andere kandidaten en zal zijn trofee eind januari uitgereikt krijgen tijdens de jaarlijkse receptie van de krant. Gefeliciteerd.
(Swa Collier)in zaal gespeeld: zelfs Willy Steveniers zal dat bevestigen. Pleintjesbasket zat dus nog een beetje in het collectief geheugen, zeker in Antwerpen. Feit was dat niemand van onze jonge basketballers zich hieraan stoorde: je mag immers niet vergeten dat de Dageraadplaats ook altijd een beetje “hun” plein is geweest: de meeste zijn hier quasi geboren. De aantrekkelijkheid van het kunnen spelen op het plein en voor hun vrienden, lag voor hen vooral daarin denk ik. “
Was er medewerking van de horeca want jullie moesten zich toch ergens omkleden, wassen en dergelijke?
ven spelen (de leeftijd!) en we zijn dan ook niet meer op de Dageraadplaats te bewonderen, althans niet meer in basketbaltenue!
En dan zijn er de fameuze rommelmarkten op het plein. De beste van heel Antwerpen hoor ik altijd iedereen zeggen. Wanneer zijn die gestart en waarom, want het is organisatorisch een heel gedoe neem ik aan.
Deze trofee werd genoemd naar de overleden Rudi Kimpen die op de Dageraadplaats een immokantoor had en zich ook intensief inzette voor de wijk. Zo was hij redactiesecretaris van deze krant toen die totaal vernieuwde en een nieuwe start beleefde. Geslaagde start waar hij een groot aandeel in had. Bij zijn overlijden in 2006 werd dan ook beslist dat zijn naam levendig gehouden zou worden door het instellen van een trofee die zijn naar draagt. Het door plaatselijke kunstenaars gemaakte werk wordt overhandigd aan een persoon uit de wijk die zich verdienstelijk heeft gesteld voor de wijk en zijn bewoners. En die eer valt dit jaar Edilbert Dobbelaer uit de Mercatorstraat te beurt. Beter bekend als ‘Edi van den basket’.
LOOPBAAN
Zijn loopbaan (in volgorde): bouwvakarbeider in geboortestad Sint-Niklaas (1 jaar), wereldreiziger (5,5 maanden USA Oostkust met de duim), zelfstandig cafébaas in Sint-Niklaas (2,5 jaar), jeugdhuisverantwoordelijke in SintNiklaas (2 jaar), bediende in petroleumsector haven Antwerpen (5 jaar), productie-operator Gyproc Wijnegem (1 jaar), metaalarbeider
Noorderlaan Antwerpen (5 jaar), projectmedewerker Opsinjoren Stad Antwerpen (9 jaar), chau eur-a everaar tax-free goederen op zeeschepen in havengebied België en Nederland (3 jaar), instructeur sociale werkplaats Levanto vzw Sint-Andriesplaats (3 jaar en huidige job).
BASKET
En tussen al die jobs vond hij nog de tijd om met basketbal te starten. In 1995, alweer een hele tijd geleden.
Waarom ben je daar eigenlijk mee begonnen ? Speelde je zelf ook?
Edi Dobbelaer: “Ik was in december 1994 opnieuw werkloos geworden, verwachtte niet direct weer ergens aan de slag te kunnen en begon dus uit te kijken naar alternatieven om de voor mij vrijgekomen tijd nuttig in te vullen.
En zoals in het verleden al dikwijls gebeurde van op een terrasje of toog van één of ander café, groeide al snel het idee om van de Dageraadplaats een echt leuke plek voor iedereen te maken: er moest alleen dringend structuur komen. De hamvraag was uiteraard: “Hoe?” Aangezien ik als jongere, van mijn 11 tot 17 jaar, zelf nog competitiebasket had gespeeld op een pleintje in Sint-Niklaas en daar ook toen geconfronteerd was geweest met dezelfde problematiek, nam ik het besluit om me op het plein tussen de jonge gasten te begeven (mét nieuw aangekochte basketbal), ze op hun gedrag aan te spreken en tegelijkertijd een poging te wagen om via het oprichten van een gestructureerde basketbalploeg het samen leven en samen spelen op het plein te bevorderen. Ik moet toegeven dat ik tegen alle verwachtingen in redelijk snel resultaat boekte: ik merkte direct dat als je zelf het contact opzoekt met de jongeren, je respect en begrip voor hen toont, je laat merken dat het je menens is met je idee, én (het belangrijkste), hen zelf ook mee verantwoordelijkheid geeft door hen te laten meedenken over de praktische uitvoering van dat idee, dan… en n: de trein was vertrokken!
Op 30 april 1995 was basketbalclub Dageraad immers een heus feit en in september van datzelfde jaar ging de eerste o ciële competitiewedstrijd al van start.”
En dan nog op het plein, toendertijd geen voor de hand liggende keuze. Het plein was namelijk nog niet heraangelegd.
Edi Dobbelaer: “Er was gelukkig op het plein al belijning aanwezig die competitiebasket mogelijk maakte, dus dat was al direct een voordeel. Bovendien was het van bij het begin de duidelijke bedoeling een ‘high pro le”-positie op het plein in te nemen: we wilden immers maximale zichtbaarheid in de wijk nastreven, de wijkbewoners en alle pleingebruikers aantonen: “Kijk, door samen te werken kan je ook het samenleven verbeteren!”
Dat e ect hadden we nooit bereikt als we ons in een sportzaal hadden begraven. “
Maar basket wordt voor een groot deel in de winter gespeeld. Buiten.
Niet echt aantrekkelijk lijkt me
Edi Dobbelaer: “Dat is relatief: voor de jaren ’70 werd in Vlaanderen bijna nergens basketbal
Edi Dobbelaer: “Zoals altijd moet elk project groeien, ook het onze: het eerste jaar maakten we noodgedwongen gebruik van de eerste verdieping van het vroegere stedelijk wijkkantoor in de Walvisstraat: dat was echt behelpen met een washandje, warm water (van een handgezette ketel) en zeep! We hebben toen heel wat afgelachen, dat kan ik je garanderen. Nadien zijn we in het vroegere parochiehuis (nu De Zure) terechtgekomen, waar ondertussen douches en kleedkamers bij wijze van sponsoring waren geïnstalleerd, dat was uiteraard al iets comfortabeler. “
Was het eigenlijk van in het begin een succes? Ik denk dan aan het aantal spelers.
Edi Dobbelaer: ”In de prille beginfase van ons bestaan bereikten we snel 40-50 jongeren uit de wijk, we gaven toen op woensdagnamiddag nog training op het plein. Voor de echte competitie hadden we vanaf het tweede seizoen 2 ploegen van telkens een 10-tal spelers. Voor zulk een klein project toch een redelijk resultaat toch.”
Je hebt van in het begin bewust gemikt op allochtone jongeren, concreet waren dat jonge Marokkanen. Lukt dat een beetje of hoe heb je ze er kunnen bij betrekken?
Edi Dobbelaer: “We hebben nooit gemikt op uitsluitend allochtone jongeren, dat is een grote misvatting. Van bij de start hebben wij ons als doel gesteld om een zo gemengd mogelijke spelersgroep na te streven, representatief voor de hele samenleving en dus afkomstig uit alle lagen van de bevolking. Dat was een bewuste, bijna politieke keuze waar we nooit van zijn afgestapt, ook nu nog steeds niet. Samenleven doe je immers door iedereen te betrekken, niet door iemand uit te sluiten, ook al gaat het maar om basketbal of voetbal of wat dan ook.
En waar staan we nu met de ploeg, jullie spelen al geruime tijd niet meer op het plein.
Edi Dobbelaer: “Na 16 jaar bestaat BBC Dageraad nog uit een 15 spelers, deels de oude garde van het eerste uur aangevuld met een aantal nieuwe spelers. Die spelen competitiewedstrijden in de hoogste afdeling van de Koninklijke Antwerpse Vereniging voor Vriendenclubs (KAVVV), met als thuisterrein de sportzaal van de universiteit Antwerpen (Vekestraat vlakbij de Ossenmarkt).
We zijn noodgedwongen daar naartoe verhuisd in 2006 toen de Dageraadplaats werd heraangelegd: de competitie moest toen uiteraard kunnen blijven doorgaan, dat was prioriteit nr. 1. De meeste spelers hebben nadien de voorkeur uitgesproken om daar verder te blij-
Edi Dobbelaer: “De organisatie van de toen al jaren bestaande rommelmarkten hebben we in 1998, geloof ik, overgenomen op uitdrukkelijke vraag van een dame uit de Draakstraat die stopte met haar vzw-werking. Waarom? In de eerste plaats: maximale zichtbaarheid in de buurt nastreven, weet je nog? De rommelmarkten zijn daar ook altijd een uiting van geweest.
Bovendien wilden spelers en bestuur van BBC Dageraad van in het begin volledig nanciële onafhankelijkheid, m.a.w. via zo veel mogelijk zelforganisatie ook volledig zelfbedruipend zijn. We wilden met andere woorden zo weinig mogelijk beroep doen op subsidies of sponsoring. Tot op heden slagen we daar nog altijd goed in, niet in de minste plaats door de rommelmarkten. “
Telkens geruime tijd op voorhand uitverkocht, goeie zaak voor de clubkas neem ik aan. Broodnodig ook?
Edi Dobbelaer: “Toch wel: koken kost geld, ook een basketbalploeg dus. Scheidsrechters en zaalkosten vormen jaarlijks de grootste uitgavenpost, komt daar nog o.a. bij: sportverzekering, verzekering voor derden, sportverbondskosten, aankopen ballen en spelersuitrustingen, telefoon en gsm-kosten, papier en postzegels, Stad Antwerpen, etc…Tot hiertoe krijgen we alle kosten rond, maar er mag niet veel mislopen natuurlijk: zo is er een editie van de rommelmarkt bijna letterlijk in het water gevallen door de regen en hebben we meer dan de helft van de ingeschreven deelnemers ofwel terugbetaald ofwel een gratis standplaats voor de eerstvolgende rommelmarkt in 2012 gegeven. Zoiets neemt dus al direct een serieuze hap weg uit ons budget voor dit seizoen: als zoiets 2 keer op rij gebeurt kan je het wel schudden, dat zit steeds in het achterhoofd dus.
En dan is er ook nog een jaarlijkse kwis. Brengt dat ook wat op?
Edi Dobbelaer: “Enkel het inschrijvingsgeld levert de clubkas iets op, het verbruik gaat quasi volledig naar de kosten voor het afhuren van de zaal. De kwis is in de eerste plaats een gezellige bedoening waar heel wat buurtbewoners een jne avond mee bezorgd wordt. Dat de zaal elk jaar afgeladen vol zit zegt genoeg op dat vlak. Bovendien krijgen de mensen de gelegenheid om kennis te maken met de voltallige spelersgroep en bestuur van BBC Dageraad die op dat moment allemaal aan het werken zijn: samenleven is immers ook een werkwoord!
En dan nu deze trofee. Blij?
Edi Dobbelaer: “Uiteraard en niet alleen voor mezelf: de prijs is vooral een erkenning voor al het harde werk dat onze hele ploeg de voorbije 16 jaar in Zurenborg gepresteerd heeft. “
Bedankt en tot eind januari