Gazet van Zurenborg Editie 1 - 2013

Annemarie estor wint herman de coninckprijs 2013

Ze was onze eigenste eerste wijkdichter maar nu speelt ze al een categorie hoger. We hebben het over Annemarie estor die nu de prestigieuse herman de concinck prijs voor poëzie in de wacht heeft gesleept. dat gebeurde met haar bundel

Schepen Koen KenniS: “iK ben verrASt door het ontSl AG MuSty ”

“Ik moet eerlijk zeggen dat ik echt wel verrast was toen ik hoorde van het ontslag van Musty. Ik heb hem altijd op het plein geweten en we hebben nu aan zijn werkgever, de vzw Samenlevingsopbouw, wat verduidelijking gevraagd want de mensen moeten wel weten dat het niet de stad is die hem heeft ontslagen. Dat is die vzw die wel door de stad gesubsidieerd wordt. Ook collega Homans heeft haar oor te luisteren gelegd bij deze vzw.” Nieuwbakken schepen Koen Kennis (N-VA) over het ontslag van Musty en nog een aantal andere hete of halfwarme hangijzers uit de wijk. Ook zijn wijk, zegt hij nadrukkelijk want hij woont al behoorlijk wat jaren in de Bosduifstraat met vrouw en twee kinderen. Maar voor een babbel en een ko e werden we uitgenodigd op zijn kabinet in het statige herenhuis Grote Markt 9. (Swa COLLIER, Frederik CORNETTE)

Zie verder pagina’s 3, 4 en 5

VZW: ”Musty komt

niet meer terug”

Op maandag 4 februari was er een gesprek tussen vertegenwoordigers van een aantal Zurenborgse verenigingen en de werkgever van de ontslagen Musty. Deze vzw, Samenlevingsopbouw, heeft Musty in de maand december ontslagen en volgens de directeur kan deze beslissing niet ongedaan worden gemaakt. Zelfs niet als de stad of het Vlaams Gewest hun subsidie moesten verhogen. Over het hoe en waarom op pagina 6. (SC)

Musty aan het werk tijdens een muzikaal evenement op het plein • Foto Jörg PYL

“de oksels van de bok”. haar reactie en het verslag van de jury op pagina 6. PAGINA

Gratis sms-dienst

Het district Antwerpen heeft twee nieuwe sms-diensten waaronder eentje voor jongeren.

Foto Frederik cornette

PAGINA 3

Edito

HOE MEET JE HOEVEEL FIETSEN ER NIET GESTOLEN ZIJN ?

Iedereen die een beetje begaan is met het wel en wee van deze wijk trok verbaasd de oogleden op toen eind december bekend werd dat Musty plotsklaps ontslagen werd. Een brief gericht aan Mustapha Naït Birrou maakte meteen een einde aan de arbeidsovereenkomst tussen hem en de vzw Samenlevingsopbouw uit de Gasstraat en ondertekend door Rudi Smis. Gedaan dus met Musty, en dat is op de Dageraadplaats al vele jaren zijn roepnaam.

Zij hebben hem uitbetaald, zodat hij niet echt meer hoeft te komen maar bij velen volstond dat niet. Er kwamen voordurend vragen van mensen die peilden naar het waarom. Had hij misschien zware beroepsfouten gemaakt? Had hij dingen uitgevreten die tegen de wet waren? Met de verkeerde nummerplaten gereden? Neen, zo bleek al snel en al even snel bleek dat het nieuw verkozen schepencollege er niets mee te maken had. Het ontslag dateert namelijk van eind december en dan was Janssens en Co nog aan de macht. Wat was er dan gaande? De kranten kregen er lucht van en de eerste artikelen verschenen in de dagbladen. Neen, nee, geen beroepsfouten kregen de journalisten te horen die de directeur om uitleg vroegen. Er zijn nu éénmaal andere prioriteiten gesteld, er is minder geld ter beschikking en andere pleinen in de stad schreeuwen om meer toezicht en begeleiding. Maar verder dan dat kwam men niet en wat Musty betreft, er waren geen beroepsfouten of wat daarmee vergeleken kan worden. Reorganisatie, herschikken, nieuwe inzichten, veranderde werkelijkheid. Allemaal termen die ze ook in de multinationals gebruiken om mensen op de keien te zwieren. Hier dus in het klein. Want wat is de tweede redenering : er gebeurt zo weinig op het plein en omgeving dat iemand als Musty gewoon niet meer nodig is. Zo simpel is dat. En dat klinkt mooi: Zurenborg is vrij van criminaliteit, overlast, hangjongeren, dealers, zatte Polen, op brommers rondscheurende jonge gasten, oude kinderlokkers, ordinaire dieven, inbrekers allerhande, autokrakers gauwdieven, wildplakkers, schuinplassers en vandalen. We bedenken zelf maar wat. En dat is allemaal te danken aan de aanwezigheid van Musty. Hij verdient dan toch minstens een medaille, niet? Die medaille had hij vroeger al gekregen toen hij bij een andere vzw eveneens ontslagen werd en de woede zo groot was dat men binnen de kortste keren spandoeken bovenhaalde en in proteststoet naar het stadhuis trok. Ontslagen was hij omdat hij zijn papierenwinkel niet keurig bijhield. Hij te weinig verslagjes opstuurde naar de verantwoordelijke bedienden in hun kantoor. Ze wilden het dan maar even proberen met jongelui die allerhande sociale wetenschappen gestudeerd hadden maar nog nooit tussen een groepje Marokkaanse hangjongeren hadden gestaan. Ze kwamen snel en verdwenen even rap. Veilig naar een of ander project.

komst leest van het district Antwerpen (en ook de bestuursovereenkomst van het Antwerps schepencollege) wordt voortdurend om de oren geslagen met “de burger” die geïnformeerd moet worden, dat er initiatieven moeten komen om de burgers dichter bij het bestuur en bij elkaar te brengen, veiligheid die prioritair is en ga zo nog maar even door. En het meest merkwaardige is dat al deze kreten vervat zitten in wat Musty elke dag concreet deed. En hier zijn we weer bij af: dat is niet te meten en wat niet gemeten kan worden bestaat niet en wat niet bestaat moeten we ook niet betalen.

KEPPELTJES

Musty: ontslagen, uitbetaald en wegwezen Foto Marc vinGerhoedt

Daarom toch even een terugblik. Een paar tientallen jaren geleden kon men nog ongemoeid met de auto langs het plein, tot groot jolijt van de autobezitters en de dealers. Die stonden ongegeneerd met de ko erbak open hun waar aan te prijzen. Dat dit af en toe wat toestanden opleverde hoeft niemand te verwonderen. Een goeie speelplaats voor de allerjongsten was er niet en geen enkele ouder die het in zijn hoofd haalde om bvb zijn dreumes te leren etsen op het plein, no way. Om de haverklap scheurde er wel een brom ets van noord naar zuid of omgekeerd. Voetballen deed men ook, daar waar men twee jassen op de grond had gelegd. Toegegeven, het was toen ook veel vuiler en de banken waren in erbarmelijke staat en de terrassen waren minder talrijk dan nu en dat was eveneens het geval met het aantal kroeglopers. Hangjongeren waren er bij bosjes en van alle leeftijden. Daar werd duchtig met allerhande drugs omgesprongen en wie wat wilde kopen hoefde nooit ver te lopen of hard te roepen. Opmerkelijk was ook dat in die periode men zelden of nooit joodse medeburgers zag terwijl de wijk Zurenborg erg lang veel joodse families had gekend en we nog steeds aan de rand van een aanzienlijk aantal joodse , zelfs orthodoxe, joodse families wonen. De joodse scholen in de wijk zijn er ook nog altijd maar toen was het ondenkbaar dat een paar joodse jongens met keppeltje een potje voetbal zouden gespeeld hebben. Schoppen, beledigingen en spuwen was hun deel. Ook joodse moeders met kinderen waren een grote zeldzaamheid en dat was allemaal terug te brengen tot een groep Marokkaanse jongeren die zich van het plein meester hadden gemaakt en er zich niet voor schaamden om andere jongeren af te dreigen in ruil voor geld. Toen kwam Musty. Ja, ze kenden hem. Ja, ze wisten dat hij gevechtssporten had beoefend. Ja, ze kenden zijn verleden als buitenwipper en dat hij een paar keren met het gerecht in aanraking was gekomen wegens zijn te gretige wapperende handen. Ja, ze wisten dat hij hun vaders en moeders kende. Ja, ze wisten dat hij maar al goed wist waar ze woonden. Ja, ze wisten dat hij hun taal begreep als ze schamper deden. Ja, ze wisten dat hij hen desnoods een klap verkocht als ze te ver gingen. Ja, ze wisten dat Musty de baas van het plein wilde worden. Ja, ze hadden respect voor hem.

SPEELTUIGEN

Omdat hij regelmatig de kapotte netjes van de basketpalen verving, hij de draden van het voetbalnet repareerde met ijzerdraad van thuis, hij met borstel en veger het glas bijeen harkte dat anders dagenlang naast de glasbollen lag en een gevaar voor de spelende kinderen vormde. Hij spelende kinderen van de gevaarlijke glasbollen afhaalde, hij signaleerde dat de drinkwaterkranen niet marcheerden, dat de speeltuigen stuk waren en hij alvast een paar bouten in de houten speeltuigen draaide. Dat, dames en heren bureaucraten, is niet te meten maar daardoor kan men op dit plein wel erg plezierig basket spelen, vallen of struikelen zonder in glas te sukkelen en noem maar op. Fietsendieven keken ook wel uit want de kinderen kwamen spontaan hun ets bij Musty zetten als ze die ets even niet moesten hebben. Maar hoe meet je hoeveel etsen er niet gestolen zijn?

Maar de harde werkelijkheid laat zich niet zo makkelijk dwingen. Zo simpel is het natuurlijk ook weer niet. In het rijtje erg vervelende dingen krijgen we als wijk ook ons deel. Gisteren, vandaag en morgen zeker en vast ook nog. En elke nuchter denkend mens weet dat. Maar wat elk nuchter denkend mens ook weet is dat een bestaande toestand zeer snel uit de hand kan lopen. Zet een politieman aan de oversteek voor voetgangers en iedereen blijft keurig wachten op het groene manneke, de politie stapt verder en het groene manneke staat er alleen nog om mee te lachen. Zo zitten we nu eenmaal in mekaar. Een ander beeld dan: een kruispunt met vele ongevallen en slachto ers krijgt rode lichten, goeie wegmarkeringen en ineens daalt het aantal ongevallen spectaculair. Dus kan men na een jaar de lichten weghalen en ergens anders installeren. Andere prioriteiten, geld gespaard en er gebeurt toch niets meer. Maar wat blijkt? Een jaar later blijkt dat het aantal ongevallen weer spectaculair gestegen is en men vraagt zich af hoe dat kan gebeuren. Hoe komt dat nu ?

Nog iets. Ons land heeft sinds 1945 geen oorlog meer gekend en toch hebben we nog een leger dat heel veel geld kost. Moeten we dat dan ook niet afscha en onder het mom “er is de laatste zestig jaar geen oorlog geweest”?

Kortom, het is een redenering die geen hout snijdt. En waarom niet ? Omdat datgene wat Musty doet niet meetbaar is. Dat kan niet in tabellen gegoten worden, het werk van een pastoor kan dat ook niet, van een goeie onderwijzer ook niet, van een goeie mama ook niet. Dat laat zich niet oplijsten en terugkoppelen. Maar er zijn wel resultaten voor diegenen die ze willen zien. En dat blijkt nu ook uit de reacties.

PETITIE

Want die waren er al heel snel en blijven komen. SOS Zurenborg sprong snel op de wagen, liet een tekening maken en verdeelde een paar honderd yers in de wijk en meteen werd duidelijk dat het thema wel degelijk de mensen aansprak. Elke dag komen er namen bij van buurtbewoners die de petitie Musty Moet Blijven onderschrijven. Ondertussen waren de mensen van het Wijkcomité, SOS Zurenborg en de Gazet van Zurenborg ook rond de tafel gaan zitten om gezamenlijk actie te ondernemen. Beslist werd om een tweede golf van yers en raama ches te verspreiden. Het gevolg moet hier en daar al volop zichtbaar zijn. Bedoeling is dat we met deze petities naar de vzw stappen en tegelijk naar de stad. Waarom ook naar de stad want de bestuurders beweren bij hoog en bij laag dat ze er niets mee te maken hebben? Omdat het geld van de vzw wel degelijk van de stad komt en ze als dusdanig wel degelijk verantwoording kunnen vragen en druk uitoefenen. Daarom zullen de petities gericht zijn naar het schepencollege en naar de vzw. Ze moeten het dan maar onderling uitvechten. Een vraag van ons aan de districtsburgemeester van Antwerpen, Zuhal Demir (N-VA) leverde ook niets meer op dan een telefonisch antwoord in de stijl van “onze bevoegdheid niet”. Wie de nieuwe bestuursovereen-

Musty kende eveneens het volkje dat gedwongen in de kant leefde. Drugsgasten, alcoholisten, dolgedraaide pillenpakkers. Als het ter plekke met één van hen fout liep was hij diegene die in de bres sprong want hij kende ze en wist wat er moest mee gebeuren. Is dat te meten? Neen, niet echt. Maar door hem kwam die man met zijn zware aanvallen van vallende ziekte nog goed terecht. Oudere Marokkaanse mensen kwamen raad vragen bij hem want ze hadden alweer een brief gekregen waar ze niets van begrepen. Musty moest de oplossing kennen want die werd betaald door ’t stad en liep altijd met een boek rond. Met godbetert, op een goeie dag, de Leeuw van Vlaanderen, een fantastisch boek vond hij het en hij babbelde er uitgebreid over met de Marokkaanse jongeren. De laatste jaren schreef hij, alweer godbetert, gedichten. de stoere a apper van weleer schreef gedichten in een schriftje. Zat hij op een bankje stil rondom zich te kijken en probeerde hij gedichten op papier te krijgen die hij instuurde naar wedstrijden. Het respect voor deze vijftiger kon er alleen maar groter door worden.

KRITIEK

Kritiek was er ook. Dat hij alleen overdag ter beschikking was en als er stoten gebeurden dat die dan ’s avonds, na de werkuren van Musty, gebeurden. Dat kan men wel constateren maar mensen kunnen zich nu eenmaal niet opdelen en zijn werkgever en alleen die, bepaalt wanneer hij werkt en wanneer niet. Dat hij ook dingen door de vingers zag, niet signaleerde was een andere kritiek. . Wat ook gebeurde omdat hij nu eenmaal geen politieman is of was. Hij heeft geen politiebevoegdheid. Hij mag geen processen-verbaal schrijven, geen handboeien omdoen, niemand in de bak steken. Daar is nu éénmaal de politie voor, die meer dan duizend agenten die deze stad telt. Die moeten optreden als de wet overtreden wordt. Als ze bvb zien op een van de camera’s die op de Dageraadplaats hangen dat er dingen gebeuren die niet door de beugel kunnen. Dan moeten ze optreden. Dat moesten normaal gezien avondlijke ogen van Musty zijn maar werden ze ook wel gebruikt? Is het geen dure en overbodige luxe die men geïnstalleerd heeft? We weten het niet. Misschien willen we het ook niet weten.

STEMMEN

Maar wat nu ? Da’s een goeie vraag en we moeten eerlijk zijn: we weten het niet. Musty zelf zegt dat hij graag wil blijven werken op het plein en om het te bewijzen loopt hij daar nu rond als “vrijwilliger”. Maar dat liedje kan ook niet lang blijven duren. In dit dossier kan alleen de eerlijkheid zegevieren. Mensen die zeggen dat ze de zaak willen herbekijken, dat de beslissing te snel is genomen, zonder enige vorm van communicatie met de wijk en haar bewoners. En ook dit staat in de bestuursakkoorden van zowel het nieuwe als het oude college. Burgers zullen geïnformeerd worden en inspraak is een belangrijk element in de besluitvorming. Wel, misschien moet de lakmoesproef dan uitsluitsel brengen. Een avondje in de zaal van de Zurenborger bvb waar iedereen zijn zegje kan komen doen over Musty en het plein en desnoods eindigt de avond met een fundamenteel gebaar van onze democratie : een stemming. Wie is voor en wie is tegen. En als krant maken we alvast deze belofte: als zo’n avond niet in het budget van de stad past zijn we bereid om met gulle avond deze Democratische Communicatieve Stemavond te nancieren. Met plezier.

Swa Collier, hoofdredacteur van de Gazet van Zurenborg laat elke keer zijn gedachten gaan over de gebeurtenissen in de wijk.

Schepen koen kennis (N-VA): “Ik wil de wijkschepen zijn

de n-vA levert dus niet alleen de Antwerpse burgemeester maar ook een aantal schepenen. het zwaargewicht, na de burgemeester uiteraard, is Koen Kennis,gewezen kabinetschef van minister bourgeois en op regelmatige tijdstippen ook gespot in Zurenborgse kroegen. Maar voor een gesprek moeten we naar de Grote Markt. (Swa COLLIER, Frederik Cornette )

Afspraak negen uur, Grote Markt 9. Hier straalt alles degelijkheid uit. De degelijke voordeur, de open, ijzeren lift, de krakende plankenvloer, de hoge zolderingen. Schepen Koen Kennis (46) is mooi op tijd en een medewerkster volgt het gesprek aandachtig mee. Eerst enige feiten controleren: “Ja mijn geboortedatum klopt en ik heb twee dochters Kato en Kiki, beiden met een K” Zijn bevoegdheden : Financiën, Mobiliteit, Toerisme, Binnengemeentelijke Decentralisatie en Middenstand. Een behoorlijk zware portefeuille maar we zijn hier om een aantal Zurenborgse pijnpunten op tafel te gooien. “Geen probleem“ zegt hij

-Staat er in de

bestuursovereenkomst iets over speciale aandacht voor de wijken in het algemeen?

Koen Kennis pakt het document er even bij : “ Wij willen naar wijken die mensen samen brengen, waar ze zich goed voelen, waar ze zich thuis voelen”

-Zijn dat de kernwoorden ?

Koen Kennis: “Dat zijn de belangrijkste kernwoorden. Ik moet eerlijk toegeven dat ik als beeld Zurenborg heb genomen. Daar heb je een samenleving waar mensen elkaar kennen en waarvan je kan zeggen dat het ‘een dorp in de stad’ is. Maar dat heb je in nog een aantal andere wijken zoals Sint-Andries en Neerland

in Wilrijk en Ekeren.

-Hoe ervaar je dat zelf in Zurenborg ?

Koen Kennis : “ Je hebt kinderen die naar de scouts gaan, daar school lopen en zo leer je mensen kennen, je komt op de Dageraadplaats, je werkt aan een sociaal netwerk. Er zijn altijd wel mensen die je kent of je babbelt met mensen aan de toog. En ook als het om hulp krijgen gaat, werkt dat want er is altijd wel iemand die je uit de nood helpt als je ineens weg moet. En dat sociale aspect is toch wel heel belangrijk.”

-Maar hoe ben je dan in Zurenborg

Z OE k ERTJE

aangespoeld?

Koen Kennis: “ Ik ben geboren en getogen in Borgerhout. Mijn broer is op een bepaald moment in een appartement in de wijk gaan wonen en dat was de tijd van Het Dagelijks Bestaan, een ko ehuis op de Dageraadplaats. We zaten regelmatig op het plein. en hoe gaat dat, als jong koppel ben je op zoek naar een woning en Zurenborg was toen al een aangename plek. We hebben geluk gehad en relatief goedkoop kunnen kopen in de jaren 97-98, in de Walvistraat, tegenover de bibliotheek. Later zijn we dan verhuisd naar de Bosduifstraat waar ik nog altijd woon. “

Te huur : landelijk gelegen vakantiewoning met grote tuin in Brunnby (Zuid-Zweden, ong. 30 km ten noorden van Helsingborg) – in de onmiddellijke omgeving van de kust (o.a. Arild / Mölle) en het natuurgebied Kullaberg

 slaapgelegenheid : max 6 personen - beschikbaarheid: het ganse jaar door Voor meer inlichtingen : gerda@zurenborg.be (tel 03/288.63.44)

Foto Frederik cornette

“De beste mobiliteitsrealisatie van het vorige college was de stadsfiets”

-Wie al wat langer in Zurenborg woont heeft het parkeerprobleem zien groeien. Al wil ik er meteen bij zeggen dat het geen typisch probleem van Zurenborg is. Maar heeft het nieuwe college een antwoord?

Koen Kennis: “We zitten in de wijk eigenlijk met een luxesituatie als je de rest van de stad bekijkt maar het is wel degelijk een probleem. Antwerpen moet een levendige, actieve stad zijn en blijven en we moeten een middenklasse hebben die het sociaal weefsel van de stad kan opbouwen. Mensen moeten kunnen doorgroeien naar die middenklasse. We gaan inderdaad werken aan dat parkeerprobleem.”

-Hoe?

Koen Kennis: “ Aan de ene kant zeggen we aan de inwoners van de stad: laat die auto staan als je hem niet echt nodig hebt of zoek voor de korte verplaatsingen een alternatief. De beste mobiliteitsrealisatie van het vorige scollege was de stads ets, de Velo, een schitterend alternatief om met de auto naar het centrum van de stad te gaan. Tien jaar te laat ? Dat is altijd te laat, als we morgen hét idee om te parkeren vinden gaan we ook zeggen, oei, hoe komt het dat we dat niet eerder hebben gevonden?

Langs de andere kant blijven auto’s staan omdat mensen zeggen dat als ze er mee wegrijden ze hem achteraf niet meer geparkeerd krijgen. We moeten ook vermijden dat we mensen uit de stad jagen omdat ze hun wagen niet meer kwijt kunnen. Dat moeten we ook vermijden.”

-Wat zijn in uw ogen dan de oplossingen ?

Koen Kennis : “ We gaan veel meer moeten proberen om in te zetten op buurtparkings en het maximaal benutten van de plaatsen die er zijn. In Zurenborg is een oefening gebeurd bij de parking van Delhaize en het is spijtig dat er plekken rond Zurenborg zijn die nog niet volledig of niet benut worden. Er zijn ook gesprekken geweest met de Bank van Breda maar dat ligt het allemaal wat moeilijker, gevoeliger maar daar moeten we verder op inzetten en we zullen moeten investeren in buurtparkings. In Zurenborg is er de school De Dageraad die haar garage verhuurt. In die geest moeten we blijven doordenken. Is dat makkelijk? Neen, dat is niet makkelijk want dat betekent ook veel geld investeren.”

-Gaat daar geld voor zijn?

Koen Kennis: “Dat is een grote uitdaging en we moeten vermijden dat we tegen de mensen moeten zeggen dat ze mee moeten betalen want dan moeten we opletten dat ze niet naar Schilde of zo trekken waar ze hun wagen op de oprit kunnen zetten. We zitten met een aantal paradoxen die het niet makkelijk maken. Moest er een pasklaar antwoord zijn dan was het al lang gerealiseerd maar na één maand heb ik dat ook niet gerealiseerd”

HORECA

We snijden dan even een aantal andere punten aan: Delhaize wil uitbreiden ( “nog niets van gezien”), overlast als lawaai van de Plantinlei, spoorweg, horeca, Ring. (“als je in een stad komt wonen moet je weten dat je met veel anderen samenwoont en moet je de lasten en de lusten nemen) “Koen Kennis : “Maar wat er wel is, in de brede zin dat ’s nachts klanten van de horeca in de straten lopen te lallen. Men beseft niet altijd hoe ver dat draagt. Er mag bij de horeca wel wat aandacht zijn om hun klanten daarop te wijzen. Maar we moeten ook weten dat we moeten kiezen tussen een wijk waar nog wat gebeurt of willen we dat het een slaapbuurt wordt. Mijn aanvoelen is dat er wel een soort verzadigingspunt is en het is spijtig dat we geen beenhouwer, warme bakker, viswinkel meer hebben en dat het allemaal restaurants geworden zijn. Dat is een spijtige evolutie en de stad kan daar weinig aan veranderen.” We schakelen over naar de wijkbibliotheek die verdwenen is en waar het gebouw nu al vele maanden leeg staat. De stad biedt het pand te koop aan. “Ik vind het spijtig dat het vorige stadsbestuur niet genoeg heeft nagedacht vooraleer ze dat te koop hebben gezet. Ja, ik vind het ook spijtig dat de bib verdwenen is, maar met enige realiteitszin moet je toegeven dat zo’n kleine bib met zijn onderhoud een zeer kostelijke a aire was voor de stad. Er staat nu een leeg pand en wat gaan we er mee doen? Een van de problemen in de wijk is etsendiefstal en ik merk ook met mijn twee kinderen die naar school gaan en met een vrouw die graag etst dat ik nauwelijks alle etsen in de gang geduwd krijg. Een klassiek beeld in Zurenborg en dan denk ik dat een inpandige etsparking een heel goeie oplossing zou zijn. Maar hoe ver men staat met de potentiële verkoop van dat gebouw weet ik ook niet, dat wordt nu allemaal een beetje bekeken. Maar langs de andere kant wil ik ook niet alles zo maar terugdraaien wat het vorige college beslist heeft. “

het project waarbij overal in de stad fietsen ter beschikking werden gesteld kan rekenen op de goedkeuring van de nieuwe schepen. Foto luc pAndelAerS

poëzieavond Zurenborgse dichters op 12 februari

Sinds zes jaar heeft deze krant een wijkdichter die in elk nummer een gedicht voor en over de wijk schrijft.

De eerste was Annemarie Estor. Na drie jaar gaf zij de fakkel door aan Peter Theunynck, die vanaf 2013 fakkel en pen op zijn beurt doorgeeft aan Jörg Pyl.

Om deze overdracht enige glans te verlenen, zullen deze drie dichters samen met voormalige stadsdichter en Zurenborger

Peter Holvoet-Hanssen op 12 februari 2013 om 20 uur in een spetterende Poëzieavond optreden in Zorgbedrijf Kleine Beerstraat. Alle Zurenborgers zijn op deze gratis avond van harte welkom.

Het Zorgbedrijf Kleine Beerstraat 2 te Antwerpen zal om die reden uitzonderlijk terug geopend worden om 19u30.

Nieuw- Zurenborg terug naar af: “Er ligt nu een wit blad op tafel”

MOBILITEIT

We verleggen de discussie naar de wijkcirculatieplannen. Voor Zurenborg een bron van vele meningen . Koen Kennis: “ Het aanvoelen is dat die in het verleden veel te veel als aparte verhalen werden besteld en dat behandeld werd als een geïsoleerd plan in de wereld. Men ging dan eens zeggen hoe men het liefst zou hebben dat het zou gebeuren zonder met de omgeving rekening te houden. Een wijk is nu eenmaal ingebed in een groter geheel. We hebben nu gezegd dat alle wijkcirculatieplannen herbekeken zullen worden met een aantal nieuwe inzichten en één van die nieuwe inzichten is een globaal mobiliteitsplan met bereikbaarheid van de stad, doorstroming van het verkeer. “

Volgt een hele uitleg dat mensen snel naar een parking in de stad moeten kunnen, zo snel mogelijk weer de stad weer uit kunnen en in de le staan erg lastig en vervelend is als men al een hele dag gewerkt heeft.

Koen Kennis: “We moeten opletten dat die wijkcirculatieplannen geen Niet In Mijn Wijkverhaal worden. De realiteit is dat een aantal wegen door wijken lopen. Want zoals u weet stuitte het plan dat men voor Zurenborg aan het maken was, op veel tegenstand en weerstand in de wijk zelf niet in het minst door mensen die zorgen voor levendigheid en economie in de wijk. Het gegeven ik ga mijn wijk hier afsluiten tegen het gegeven hier moet ook nog geleefd worden zijn gegevens waaruit gekozen moet worden. En die keuze gaan we maken.“

-Over herbekijken gesproken, Nieuw Zurenborg, terug naar af.

Zitten we daar niet verstrikt in alle mogelijke en onmogelijke procedures?

Koen Kennis : “Neen, dat denk ik niet. Er is een groot deel van de tafel geveegd en er ligt een nieuw wit blad op de tekentafel. Er is groen maar er zal een stuk ontwikkeling moeten gebeuren voor de prijs die we er voor betaald hebben. Kijk naar Park Spoor Noord, hetzelfde verhaal en daar zijn ook vastgoedprojecten. Typisch voor Zurenborg moeten we nadenken over de bezoekers, waar kunnen we die laten parkeren? Op zondagnamiddag en overdag is er behoorlijk wat plaats maar er zijn momenten dat het zeer moeilijk wordt. Een parking op die plaats lijkt me een piste. Gaan we dan extra auto’s aantrekken ? Ik weet het niet.”

-Ik denk dan nog aan het project waarbij het gewezen postsorteercentrum aan het station in Berchem ook nog eens een vracht uitlaatpijpen zal aantrekken. Koen Kennis: “Wat een negatieve manier om het voor te stellen. Ik denk dat de stad groeit. Tien jaar geleden smeekte men om terug naar de stad te keren en nu gebeurt het overal, hoera zou ik zo zeggen. Dat heeft zijn gevolgen. De realiteit is dat er dan meer auto’s in de stad zullen zijn maar de vraag blijft of al die wagens in de stad zullen rondrijden.”

-De commotie in de wijk rond het ontslag van Musty de pleinwerker is groot en een petitie gesteund door zowel SOS Zurenborg; het Wijkcomité als deze krant wil

de terugkeer van deze Musty Mustapha. De verontwaardiging is groot. De N-VA zet hoog in op veiligheid. Is er een kans dat zo’n ontslag ongedaan wordt gemaakt door het nieuwe bestuur?

Koen Kennis : “We waren ook verrast door dit verhaal zeker omdat het gebeurde in een periode dat je zou denken dat bestuurders voorzichtig zijn. Langs de andere kant moet je opletten want dit is geen beslissing van een schepencollege of een of andere stadsdienst. Dit komt van de vzw Samenlevingsopbouw die door de stad gesubsidieerd wordt. Want als er een petitie komt dan moet je met die petitie naar die vzw gaan. Wij hebben al wel de vraag gesteld om eens na te kijken wat de reden is voor die beslissing. Mijn collega Homans is dat eveneens aan het navragen en wil een gesprek met de directeur om te kijken wat zijn drijfveer was om deze beslissing nu te nemen. En n, we waren verrast, kunnen we dat terugdraaien ? Dat zal een beetje afhangen of dat zit in de samenwerkingsovereenkomsten met de stad . In alle geval, de vzw heeft ons wel verrast met die actie. Ik ga het ook niet proberen uit te leggen, in Zurenborg kunnen we spreken van een luxe situatie met de kleine problemen tegenover de problemen van andere wijken. gewoon de Plantinlei oversteken en je weet het wel welke overlast bvb drugsdealers veroorzaken. We moeten ook inzetten op een stukje sociale controle van de mensen zelf en de wijkbewoners zijn mondig genoeg om aan de oren van de ene of de andere te trekken. En er is natuurlijk ook nog de wijkpolitie. Maar nu kan ik geen uitspraken over doen over Musty komt terug

of niet want we willen eerst bekijken wat die vzw bezield heeft om tot die beslissing te komen. En wat is de achterliggende reden en wat gaan ze er verder mee doen?

-Maar wat denk je dan zelf, als wijkbewoner?

Koen Kennis: “Ik weet dat Musty aanwezig is. Ik heb me een paar keren de vraag gesteld dat zo een Musty op een plein in Borgerhout dezelfde oefening gaat doen en dan misschien wat minder op de Dageraadplaats zal zijn. Er moeten natuurlijk prioriteiten gesteld worden, er zijn ook problemen op andere plaatsen, pleinen in Deurne – Noord bvb. Je kan iets opbouwen in een wijk en dan is misschien de volgende oefening om in een andere wijk dezelfde cohesie op te bouwen. Maar er zou dan wat onderhoudswerk kunnen gebeuren, een of twee dagen in de week bvb. Het is allemaal vrij brutaal gebeurd en dat heeft me inderdaad verrast vooral als je de politieke situatie van dat moment kent ( nvdr een week voor de eeda egging van het nieuwe college). Wat me het meest frustreert is de manier waarop deze vzw dat aanpakt.”

OVERKAPPING

We kijken even opzij en de ju rouw beaamt dat we onze toegemeten uur opgesoupeerd hebben en daarbij opperen we dat we het over de overkapping van de Ring nu maar niet meer zullen hebben. Schepen Kennis kijkt ook op zijn horloge. “Ik wil graag de wijkschepen zijn maar over de overkapping zullen we het in 2018 nog uitgebreid hebben.” We noteren het.

de procedures voor nieuw Zurenborg moeten opnieuw opgestart worden Foto clAMbrechtS

Ultiem gesprek met vzw Samenlevingsopbouw

VZW over ontslag Musty:“Neen, wij willen daar geen pleinwerker”

op een ogenblik dat de getekende petities langs alle kanten van de wijk binnenstromen (het zijn er ondertussen honderden) zegt de werkgever van Musty dat er geen sprake kan van zijn om het ontslag van Musty ongedaan te maken. de vzw Samenlevingsopbouw werkt niet met pleinwerkers zeggen ze en Musty was in hun werking een buitenbeentje dat ze niet meer willen.

Maandag 4 februari was een delegatie van drie Zurenborgse verenigingen uitgenodigd bij de vzw Samenlevingsopbouw die haar kantoren in de Gasstraat heeft. Het wijkcomité had namelijk een vertegenwoordiger van deze vzw gevraagd om tekst en uitleg te komen geven over het ontslag van pleinwerker Musty. Die kreeg op 12 december van vorig jaar zijn ontslagbrief. De verontwaardiging en het ongeloof waren zo groot dat bvb SOS Zurenborg onmiddellijk met een protestactie begon en navolging kreeg van het Wijkcomité en de Gazet van Zurenborg. In eerste instantie wou men antwoorden op een aantal vragen want door de stad of de vzw werd met geen woord gecommuniceerd over deze beslissing. Nochtans wordt de vzw gesubsidieerd door de stad Antwerpen én de Vlaamse regering. Wat deze vzw beslist is dus in principe niet onderhevig aan politieke besluitvorming. Meteen is een eerste misverstand uit de weg geruimd: deze beslissing heeft niets met het oude noch met het nieuwe schepencollege te maken. Vandaar de uitnodiging van directeur Rudi Smis en Heidi Zwaenepoel om bij hen de bezwaren te verwoorden en te luisteren naar hun uitleg. Naar het wijkcomité uitleg komen geven zagen ze niet zo zitten.

SOCIAAL

De drie vertegenwoordigers van de verenigingen legden in het lang en het breed nog eens uit hoe belangrijk Musty is, hoe onmisbaar hij geworden is en wat zijn sociale rol in de wijk is. Hij is niet alleen officieel pleinwerker maar een sociaal aanspreekpunt voor alle bewoners. Alle argumenten werden op tafel gelegd en geduldig aanhoord maar het werd een dovensmansgesprek. Directeur Rudi Smis: “Wij mogen niets zeggen over het ontslag van een werknemer in het kader van de privacy. We hebben zowel werkgeversorganisaties als vakbonden om advies gevraagd en die zeggen hetzelfde” Wel was er veel begrip voor de argumenten maar op de kritiek dat de vzw en dus ook een beetje de overheid, jammerlijk gefaald heeft in zijn communicatie met de burgers, laat staan wat de inspraak betreft, moest men het hoofd

Lezers

Hierbij de ondertekende petitie.

Waar gaat dit beleid naartoe?

concreet : “neen, we hebben ergens anders grotere noden dan op de dageraadplaats en Zurenborg en we werken met teams van drie mensen en niet met enkelingen zoals Musty en zeker niet als pleinwerker. er kan dan ook geen sprake van zijn om zijn ontslag ongedaan te maken. “ duidelijke taal.

(Swa COLLIER)

buigen en deemoedig bekennen. Heidi Zwaenepoel legde wel uit dat deze vzw werkt aan kansarme bewonersgroepen, dat men groepen wil organiseren om ze maatschappelijk sterk te maken en dat pleinwerking zeker niet tot hun opdracht behoort. Musty is daar jaren geleden gedropt door de politici toen hij bij de stad weg moest omdat hij ondermeer zijn administratie niet bijhield zoals het hoorde. Dat resulteerde toen in zo veel woede en onbegrip bij de mensen dat er een mars op het stadhuis werd georganiseerd. Het resultaat was dat men Musty opnieuw aan het werk zette maar dan binnen deze vzw die nu toegeeft dat dit een totaal verkeerde beslissing was en dat Musty in een verkeerde vereniging zat en bleef zitten tot in december van verleden jaar.

TEAMS

Volgens de directeur bestaat de vzw uit zo’n goeie 50 voltijdse medewekers en zijn er in totaal om en bij de 60 koppen, als men de halftijdse en deeltijdse medewerkers meerekent. De kern van de werking zijn de driekoppige teams die ergens in een kansarm deel van de stad aan de slag gaan. Rudi Smis : “ We hebben vroeger gewerkt met éénpersoonsploegen maar dat werkte niet, dat was niet haalbaar” Op de vraag hoeveel teams van drie er nu effectief in het veld aan het werk zijn ergens in de stad kon geen precies antwoord gegeven worden. Een zestal rekende men snel uit. Maal drie. De rest is ondersteunend en begeleidend personeel. Tijdens het gesprek werd steeds duidelijker dat men de beslissing niet meer kan en

wil herroepen. Maar waarom dat dan precies was kon niet worden gezegd. De kernwoorden waren: niet genoeg geld en ergens in de stadswijken grotere prioriteien. En als de stad bijvoorbeeld 25 000 euro meer subsidie zou geven zou men dan Musty opnieuw aanwerven? Hierop volgende een kort en duidelijk : “neen”. Boeken toe voor deze avond.

ACTIE

In de week volgend op het gesprek komen de drie Zurenborgse verenigingen samen om zich te beraden over de te volgen stappen want het is duidelijk dat de bewoners

van deze wijk zich niet zo maar zullen neerleggen bij deze beslissing waar werkelijk niemand maar dan ook niemand beter van wordt. Ook nog zeggen dat we als krant beslist hebben om Musty zelf niet aan het woord te laten want in deze fase kan elke uitspraak van tegen hem gebruikt worden en dat, dat is wel het laatste wat wij willen. Binnen enkele weken zullen alle petities aan de vzw en de stad die de subsidies verstrekt overhandigd worden en de eisen nog maar eens duidelijk op tafel worden gelegd. De verschillende websites van de verenigingen zullen de ontwikkelingen verder naar buiten brengen.

Alle mensen die de vinger op de pols van de buurt houden worden afgevoerd. De buurtwerker, de eerste waarnemer, het eerste aanspreekpunt en de eerste die mogelijke conflicten in de kiem smoort, wordt overbodig. De "facteur" wordt zodanig overbelast met geo-routes, ronde-uitbreidingen en tijdschema's, dat zijn sociale functie helemaal onuitvoerbaar wordt en dat onze François van frustratie begin maart zijn pensioen heeft aangevraagd. En tenslotte is de wijkagent herleid tot een veredelde brievenbesteller wiens sociale functie erin bestaat om onder andere gasboetes in de bus te stoppen.

We wonen in een rustige buurt waar het dorpsgevoel nog enigszins leeft binnen de grootstad. Laat het zo blijven. Toch chapeau voor de jarenlange inzet van De Gazet van Zurenborg, die toch een stukje cement vormt voor het broze sociale weefsel in onze wijk.

Jacques Denys Ramstraat 11 2018 - Antwerpen

Estor wint de Herman de Coninckprijs 2013

dat Annemarie estor een groot talent is wisten we al langer. We glommen toen ze zich engageerde om de eerste wijkdichter van Zurenborg te worden. ondertussen ging het pijlsnel bergop met haar carrière. Ze publiceerde twee gunstig onthaalde dichtbundels en ze bewijst dat ze ook als beeldend kunstenaar haar vrouw staat. Met de herman de coninckprijs 2013 krijgt ze nu de volle erkenning voor haar poëtisch talent. (Peter THEUNYNCK)

Zes jaar geleden moet het zijn, maar ik herinner het me als de dag van gisteren. Hoofdredacteur Swa C. uit A. kwam er als gieter de redactiezaal binnen. ‘Ik heb voor de ‘Gazet’ een wijkdichteres op de kop getikt!’ Korte tijd later leerden we Annemarie kennen: een pittige, jonge Nederlandse die op een atje in de Van de Nestlei woonde. Ze schreef gedichten maar maakte al snel ook wervelende artikelen voor de ‘Gazet’. Na drie jaar gaf ze de wijkdichterspen aan mij door.

In 2010 publiceerde ze haar eerste bundel: ‘Vuurdoorn me’, waarmee ze een jaar later de Herman de Coninck debuutprijs won. ‘Een speels en verrassend debuut dat verwachtingen schept’, oordeelde de jury toen terecht. Die verwachtingen kwamen verbazend snel uit. In 2012 publiceerde ze ‘De oksels van de bok’, een ‘bezwerende vertelling die gebruik maakt van oriëntaalse liefdeslyriek, bijbelse taal en mystieke visioenen’. Voor die swingende poëtische vertelling ontvangt ze nu de Herman de Coninckprijs 2013, goed voor 6.000 euro. Een terechte bekroning.

Ondanks de drukte in de aanloop naar Gedichtendag maakte ze toch tijd voor een kort gesprek.

-Waarover gaat ‘De oksels van de bok’?

Annemarie Estor: ‘”Over een getrouwde vrouw die in de straten van een stormachtig Borgerhout wordt verleid door een sater: een goddelijk wezen, half bok, half kerel. Hij krijgt haar steeds meer in zijn macht. Uiteindelijk sterft hij aan zijn hart, maar zelfs na zijn dood is hij nog altijd aanwezig. De vrouw en haar man trekken naar de Kalmthoutse Heide, waar blijkt dat, ook al is de sater een vals sujet, zij zonder zijn duistere natuurkrachten dor en uitgemergeld overblijft. Het verhaal (want dat is het eigenlijk: het is een lange vertelling in dichtvorm) eindigt tussen de uitgebrande stronken op de hei.”

-Wat vind je zelf het sterkst aan je bekroonde bundel ?

Annemarie Estor: “De muzikaliteit, de meeslepende ritmiek, die bedoeld was om de lezer door het verhaal heen te jagen, en het direct voelbare, lichamelijke taalgebruik. Ik schrijf op die manier omdat ik vind dat we meer van de kunsten moeten genieten in plaats van daarover zo intellectueel te doen.”

-Welke ‘boodschap’ wil je je lezers meegeven?

Annemarie Estor: “Dat we, om angsten en pijn te vermijden, vaak voor het zekere kiezen, voor het licht, voor duidelijkheid. Maar dat we soms ook de grenzen van onze angsten opzoeken, omdat dat onzekere, onduidelijke, duistere, eveneens een vitale kracht is die we najagen.”

-Hoe slaag je erin om zo'n lang gedicht voor de lezer boeiend te houden?

Annemarie Estor: “Ik heb mijn oor te luisteren gelegd bij Mahler, Verdi, Mozart: hoe hebben die hun symfonieën opgebouwd? Ook in en-

kele grotere delen, elk met een eigen tempo, toonaard, thema’s... Ik heb dus leentjebuur gespeeld bij de beste componisten van de muziekgeschiedenis... Ik wilde mijn zinsbouw, de opbouw van de bewegingen, net zo vloeiend maken als de Romantische dramatische muziekwerken.”

-Hoe beleef jij dat moment? Hoe vier je dat? Wat doet het met een mens?

Annemarie Estor: “Blij! Eventjes vloog ik. Die nacht droomde ik dat ik wijdbeens op enkele balken stond, in een Grieks haventje, met van dat schitterende blauwe water. Dat er een school dol jnen langskwam, en dat er een op mij afkwam en rondjes om me heen zwom, en tussen mijn benen door sprong, keer op keer. Helaas word je dan overdag snel weer door praktische en zenuwslopende zaken uit die roes getrokken. Tot iemand je dan heel hartelijk feliciteert. Dan keert die roes weer terug. En dat duurt dan een paar dagen, zulke extreme gemoedstoestanden.”

-Waar ben je momenteel mee bezig?

Annemarie Estor: ‘Met ‘Het boek Hauser’, een woordbeeldproject samen met Lies Van Gasse, over een zwervende jongen (het boek verschijnt in september 2013), en met mijn nieuwe gedichtenbundel ‘Kruisverhoor’ (verschijnt begin 2014). Dat wordt een bundel waarin een magisch landschap centraal staat. Daar staan de mensen en objecten onder hoge druk en voltrekken zich allerlei vreemde gebeurtenissen: tapijten krijgen tanden, pruimenbomen gaan bloeden, cactussen luistervinken.”

-Hoe zit het met je gra sch werk. Komt er gauw een tentoonstelling?

Annemarie Estor: ‘Ja. HAUSER, het project dat is opgebouwd uit postkaarten die Lies Van Gasse en ik elkaar stuurden, wordt geëxposeerd in het Letterenhuis in september en oktober 2013! En ooit komt er wel een expositie met mijn tekenen schilderwerk, maar dan moet ik eerst een jn adres vinden waar zoiets kan”

-Nog grote dromen en toekomstplannen?

Annemarie Estor: “Reizen. Schrijven. Schilderen. En liefst alles in één.”

Wat ga je met het geld van je prijs doen?

-Annemarie Estor: ‘Om met Alfred Jodocus

Kwak van Herman van Veen te spreken: “De koning had alles opgemaakt aan marsen, nutsen, playmobil – en limonade voor zijn limonadezwembad.” Nee, ik weet het gewoonweg nog niet. Sparen voor mijn pensioen...’

Kun je voor de lezers van ‘Gazet van Zurenborg’ kort de mooiste passage citeren?

Warm

was hij en zacht en nat en grenzeloos en zijn kussen werden een golfstroom met zwemmende herten en wadende paarden en hij bracht me naar plaatsen waar het rookte en stoomde. Waar hele harems baadden in sa raan. Zie ook http://estoriae.wordpress.com/

Annemarie estor met bekroond werk : “het gaat over een goddelijk wezen half bok, half kerel” Foto Jörg pyl

Juryverslag herman de coninckprijs 2013:“deze poëzie moet u koesteren, zinnestrelen en proeven”

De jury van de Herman De Coninckprijs mocht dit jaar 28 bundels lezen en beoordelen. Daaruit koos ze een shortlist van vijf topwerken die alle dringend door u gelezen moeten worden. Vervolgens was het de taak om uit die kwaliteitsvolle shortlist een nieuwe winnaar te kiezen. Die winnaar van de Herman De Coninckprijs 2013 laat zien wat zinnelijke taal vermag. Zij weet als geen ander een liefdesrelatie tussen vreemden intens voelbaar te maken voor de lezer. Een dergelijke beschrijving van een haast demonische liefdesrelatie is zelden gezien in de Nederlandse poëzie. Daarbij beschikt de winnaar over een indrukwekkend instrumentatrium op het gebied van beeldentaal.

Tegelijkertijd staat ze, jawel, deze dichter is een dichteres, in vergelijking met de oogst poëzie van dit jaar, bijna alleen in het volledig gebruik maken van de narratieve kracht van de poëzie. Ze schenkt de lezer geen afzonderlijke gedichten maar een stevig opgebouwd drama. En toch dwingen de verzen niet naar het geheel.

Ze staan krachtig op zichzelf maar vormen ook een organisch onderdeel van de gro -

tere poëtische vertelling. Haar werk steunt op verschillende herkenbare tradities, maar toch vervalt het niet in epigonisme. Doorheen de bezwerende vertelling proef je een stuwende authenticiteit. Deze dichteres maakt gebruik van oriëntaalse liefdeslyriek, bijbelse taal en mystieke visioenen.

In de visuele afwerking van de bundel schuilt een dubbeltalent. De suggestieve omslagtekening is ook van haar hand, en laat evenveel interpretaties open als haar verzen. Bovenal schept deze dichteres een mythisch epos, weliswaar geworteld in Kalmthoutse poëtische grond.

Het is daarom niet meer dan vanzelfsprekend dat haar talent twee jaar geleden al werd ontdekt en bekroond met de Herman de Coninckprijs Debuutprijs. Met haar tweede bundel bestendigt, bevestigt en bekroont ze wat ze toen begon. Deze poëzie moet u koesteren, zinnestrelen en proeven. Deze dichteres is een prijswinnaar.

Dames en heren, de Herman De Coninckprijs 2013 gaat naar Annemarie Estor voor haar dichtbundel De oksels van de bok.

Districtshuis centrum voor kinderen tijdens de Jeugdboekenweek

het is niet altijd simpel om kinderen zinvol bezig te houden maar het hoeft niet altijd ingewikkeld te zijn om ze te boeien. Kijk bvb naar wat er in de Jeugdboekenweek gebeurt: men trekt naar het districtshuis van borgerhout en daar komen de kinderen dan meer te weten over die Fransman lodewijk de Zestiende. is dat die niet met de pruiken ? bovendien herbergt dit gewezen gemeentehuis ook nog schatten in de archieven. en dit is allemaal gratis. Meer moet dat niet zijn. en toch heeft rataplan nog veel meer. Kijk maar.

-Pascale Michiels:

Dooskamerconcert

Donderdag 14 feb: 20u - € 12/10

Pascale Michiels is een van België’s sterkste stemmen die jarenlang toerde aan de zijde van andere muzikanten. Nu is het hoog tijd voor een eigen show en met haar warme soulstem kan ze moeiteloos overtuigen. De nummers die ze brengt zijn overigens in primeur te beluisteren want ze staan nog niet op cd. Myspace.com/pascalemichiels

Octurn: songbook of changes

JazzLab Series – Vrijdag 15 feb: 20u - € 12/10

Al meer dan 10 jaar tekent de band zijn eigen muzikale landschap uit door de verscheiden aanpak van hun eigen composities. In kwartet met Dré Pallemaerts op drums, krijgen we opnieuw een andere invalshoek te horen.

Bo Van der Werf (baritonsaxofoon); Jozef Dumoulin (toetsen, electronica); Fabian Fiorini (piano); Dré Pallemaerts (drums)

-Cole Porter Sessions

Zondag 17 februari , zondag 24 maart: 15u - € 10/8

Wilfried Van den Brande (zang) en Dirk Baert (piano) nemen je mee in de magische wereld van Cole Porter. In de komende sessies duiken ze volop de jaren '30 in, waarin Porter zijn populairste broadway producties schreef. Wilfried geeft voor elk concert ook een korte inleiding.

-Studenten jazz: Breathing #7 o.l.v.

Kurt Van Herck

Dinsdag 19 februari: 20u - gratis Beluister de toekomst van de Belgische jazz! Seppe Dyck (gitaar); Ruben lamon (bas); stijn demuynck (drums); kurt van herck (sax)

-IK ZIE IK ZIE WAT JIJ NIET ZIET EN HET IS DOOR LUXEMBURG (LANCEERPLATFORM)

Zaterdag 23 & zondag 24 februari : 15u - €

7 – 6 > 12 J - Op locatie: Lokaal 01, Provinciestraat 287, 2018 Antwerpen Met deze voorstelling nodigt Luxemburg kinderen uit om te kijken. Heel goed te kijken. Naar beeldende kunst. En naar hoe beeldende kunst een verhaal vertelt. Muziek en spel laten de jonge toeschouwers begrijpen wat de fantasie of de inspiratie van de maker is. Anderzijds wordt ook hun eigen verbeelding geprikkeld bij het zien en beleven van het kunstwerk.

INSTALLATIE: MERYEM BAYRAM; MUZIEK: HANNE TORFS; REGIE: ARLETTE VAN OVERVELT; PERFORMANCE: MERYEM BAYRAM EN HANNE TORFS; IN SAMENWERKING MET LOKAAL 01,

RATAPLAN EN WP ZIMMER

-Recht Zal Zijn Wat Ik Zeg! door Theater Malpertuis

Woensdag 6 maart: 20u - € 12/10

Twee sprekers sloven zich uit in welsprekendheid en retoriek, met het publiek als jury. Thomas Janssens en Matthias Meersman lieten zich inspireren door de gebruiken van het oude Griekenland en door het huidige ‘celebritygehalte’ van politiek.

"Woordkunst van de bovenste plank" (Jan De Smet in De Morgen)

Spel: Thomas Janssens EN Matthias Meersman; Eindregie: Piet Arfeuille

-LA FEMME BELGE (CD-voorstelling)

Donderdag 7 maart: 20u - € 12/10 – staand + zittend

Vijf vreemde vogels spelen cowboy en indiaan op viool, contrabas en gitaar. Ze staan met het ene been in de Amerikaanse 20’s en 30’s van Louis Armstrong en met het andere in de Europese zigeunerswing van Django Reinhardt. Ze komen in Rataplan hun debuutcd voorstellen. Sam Coenegrachts (zang en leadgitaar); Rik Sturtewagen (viool); Frederic Evrard (ritmegitaar); Geert Van der Hallen (ritmegitaar); Filip Vandebril (contrabas)

-Bij de Buren door luxemburg

Toneelgezelschap luxemburg en Rataplan willen hun buren laten kennismaken met theater en organiseren voor het achtste jaar op rij het participatieproject ‘Bij de buren’. Twee duo’s acteurs vertellen en spelen een verhaal. Met een groot boek op schoot gaat het publiek mee op avontuur.

-Knuffelbunny

Woensdag 13 maart: 16u - € 7 – 4>8 j Trixie heeft een knuffelkonijn en het heet Knuffelbunny.

In de hele wijde wereld is er maar één Knuffelbunny en die is van haar.

Of toch niet …?

Tekst en prenten: Mo Willems; Tekstbewerking: Jozefien Van Beek; Regie: Arlette Van Overvelt; Kostuums en attributen: Joke Van de Casteele; met dank aan Gottmer

-Het is een boek

Woensdag 13 maart: 16u - € 7 – 4>8 j

Aap zit rustig een boek te lezen.

Ezel begrijpt niet wat Aap aan het doen is.

‘Kan je ermee sms’en? Scrol je zo naar beneden? Heb je een wachtwoord nodig?’

‘Nee, het is een boek!’

TEKST EN PRENTEN: LANE SMITH; TEKSTBEWERKING: YEMI ODUWALE; REGIE: ARLETTE VAN OVERVELT; KOSTUUMS EN ATTRIBUTEN: JOKE VAN DE CASTEELE; MET DANK AAN LEMNISCAAT

-Jeugdboekenweek : Sprookjeskasteel

Woensdag 13 maart: 15u - gratis - op locatie: Districtshuis Borgerhout, Moorkensplein 1 In samenwerking met de Bibliotheek, vredegerecht en het District Borgerhout organiseert Rataplan een jeugdvoorstelling in het prachtige decor van het Districtshuis. In het kader van de Jeugdboekenweek 2013 komen de kinderen meer te weten over het decadente leven van Lodewijk de 16e en over de verborgen archieven van het districtshuis. [b]Deze voorstellingen zijn gratis, maar reserveren is ten zeerste aangeraden.[/b]

-Antoine, een donsdekendrama door Mamuze (9>14 j)

Een voorstelling met révérences, strakke hofdansen, oorstokjespeuteren, een hevige dansleraar, een verlegen koning, een lief dienstmeisje en een nogal veranderlijk volk.

-Vertellingen op zolder (6>9 j)

Op de zolder van het statige districtshuis, tussen de sto ge archieven, gaan we terug in de tijd. Onze verteller brengt het verleden weer tot leven. Een spannend verhaal op een verborgen plekje.

-Jens Bouttery: Dubtapes

JazzLab Series – Vrijdag 15 maart: 20u - € 12/10

Een audiovisueel jazzconcert. Zes bezielde kunstenaars werden voor dit project geïnterviewd over voldoening, doeleinden en persoonlijke utopie. De interviews werden de basis voor composities van Jens Bouttery. In 2011 ontving hij voor ‘Dubtapes’ de Toots Thielemans Jazz Award.

Jens Bouttery (Drums & Compositie); Niels Van Heertum (Euphonium); Gregor Siedl (Tenor Sax); Benjamin Sauzereau (Elektrische Gitaar); Dorian Dumont (Piano); Joris Lindemans (contrabas); Video & montage: Daan Milius; coaching & dramaturgie: Josse De Pauw & KRIS

DEFOORT; Interviews: Josse De Pauw, Beatrijs Lauwaert, Harmen De Hoop, Edward Perraud, Han Bennink, Gijs Milius; coproductie rataplan, vrijstaat o en jazzlab series

Witte Rozen door Theatergarage

Zaterdag 16 maart: 20u en zondag 17 maart:

15u - € 12/10

Een aangrijpende muziektheatervoorstellingmet een dosis humor - over een zoon en zijn dementerende moeder. We zien de schoonheid van de onvoorwaardelijke liefde, maar ook hoe een zoon zijn moeder langzaam ziet wegkwijnen. De verhalen zijn als lmscènes gesneden, gemonteerd en voorzien van livemuziek. Intiem, ontroerend en steeds beklijvend. Een echte parel.

Tekst en Spel: Ad Moeskops; Muziek: Wouter De Belder; Regie: Lot Seuntjes; Licht: Rik Suijs; Vormgeving: Lisette Henst; Met de steun van de Provincie Antwerpen

-Sartre Zegt Sorry door Het Zesde

Bedrijf

Woensdag 20 maart: 20u - € 12/10

Sommige meisjes vallen op de verkeerde mannen, Laura van Dolron valt op de verkeerdelosofen. Een keer per jaar komt de beroemde losoof Sartre (1905-1980) Laura van Dolron opzoeken om haar om de oren te slaan met grote woorden als vrijheid en verantwoordelijkheid. Dit keer loopt het echter anders. Sartre staat niet op uit zijn graf om Laura streng toe te spreken, maar om zijn excuses aan te bieden.

Spel: Laura van Dolron en Steve Aernouts; Tekst & concept: Laura van Dolron;

-Itak door Het Banket

Vrijdag 22 maart: 20u - € 7 – 10>14 j

Een sprookjesachtig verhaal van Peter De Graef over vriendschap en over de wereld als kunstmatige plek vol technologie. De Graef schreef Itak in 1995 en werd genomineerd voor de Signaalprijs 1997.

Spel: Brechtje Louwaard en Tristan Versteven;

Tekst: Peter De Graef

-Joachim Badenhorst, Paul Lytton en John Butcher (Badenhorst x6)

Zaterdag 23 maart: 20u - € 12/10

Joachim Badenhorst nodigt voor dit concert twee van de meest ervaren en intrigerende muzikanten van de hedendaagse Britse muziekscene uit. De drie improvisatoren zullen deze avond verschillende solo-, duo- en triostukken spelen. joachim badenhorst (rietEN); paul lytton (drums); john butcher (sax)

-Geen Helden door So e Palmers en Benny Ceuppens

Woensdag 27 en donderdag 28 maart: 20u

- € 12/10

Een intimistische voorstelling over mensen die geen helden zijn, gebaseerd op de kortverhalen van Raymond Carver. Ze drinken af en toe

een glas teveel, liggen ’s nachts wakker, gaan op bezoek of zijn eenzaam. Op een jngevoelige en humoristische manier zoomen de acteurs in op personages die zoeken naar houvast, die willen maar niet kunnen, die twijfelen of bang zijn.

VAN EN MET: SOFIE PALMERS & BENNY CEUPPENS; inspiratie voor teksten: raymond carver; met de steun van DE TIJD en de vlaamse overheid

-EXIT-EXPIRE-MEN door Centreville

Vrijdag 5, zaterdag 6 & zondag 7 april : 20u - € 5 Acht jonge vrouwen worden opgesloten in een nagemaakte gevangenis. Ze kennen elkaar niet en worden willekeurig onderverdeeld in bewakers en gevangenen. Maar wanneer ze hun rol echt te pakken hebben dreigt ‘het spel’ uit de hand te lopen ...

Deze muziektheatervoorstelling vertelt een verhaal over machtsmisbruik en de gevolgen daarvan en is gebaseerd op het beruchte gevangenisexperiment uit 1971 van de Amerikaanse psycholoog Philip Zimbardo.

SPEL: Jana Ruys, Silke Claessens, Tine Roggeman, Taeke Nicolaï, Zoë Heyninck, Siebe Geens, Idania Spruyt, Tunke Lauriks; regie: joni van swalm; Muziek: Peter Peskens, Laura Basten, Sergio Escoda, Cynthia Chua en Samuel Vekeman

-KRAS THEATERPROJECT o.l.v. MIRA

Woensdag 10 & donderdag 11 april : 19u - € 3 – 6>12 j Woorden, woorden, woorden. Er zijn er zoveel. Nooit kan je alle woorden kennen. Soms is het zo moeilijk om op het juiste woord te komen. Wat zou het makkelijk zijn een smurf te zijn. Smurfen zeggen gewoon voor álles smurf'. Ik smurf, jij smurft, wij smurfen. Nog leuker is het om nieuwe woorden te verzinnen. Woorden die niemand anders kent, alleen jij. Kan je praten met je ogen? Met je lijf? Kan je iets zeggen door te zwijgen?

-JazzLab Voices

JazzLab Series – Zaterdag 13 april : 20u - € 12/10

Sander De Winne – Bram De Looze Duo Als een van de weinige mannelijke zangers gooit Sander De Winne met zijn warme baritonstem nu al hoge ogen bij het publiek. Liefhebbers van José James komen zeker aan hun trekken. Met Bram De Looze op piano vormt hij een speels duo dat het avontuur niet schuwt en dat vooral heel graag samenspeelt. Samen gaan ze op zoek naar de grens tussen jazztraditie en een meer moderne benadering.

“Nauwelijks twintig is hij, en Bram De Looze geldt nu al als het belangrijkste pianotalent van de Belgische jazz...” (Jazzmozaiek 2011)

SANDER DE WINNE (ZANG); BRAM DELOOZE (PIANO)

Beter wassen met zacht (ontkalkt) water

Sneller en dus milieuvriendelijk drogen

Gemakkelijk strijken met de mangel

Goedkoper dan thuiswassen

Wassalon Zurenborg

Kleine Beerstraat 33, 2018 Antwerpen www.wassalon-zurenborg.be

4 wasmachines 5,5kg

5 wasmachines 6,5kg

2 wasmachines 12kg

10 droogkasten 14kg

1 stijkmangel 160cm

Jens bouttery: dubtapes Jazzlab Series op vrijdag 15 maart

recht Zal Zijn Wat ik Zeg! door theater Malpertuis. Woensdag 6 maart

Zangeres en culturele duizendpoot

Viona Westra woonde even in de Transvaalstraat

“Ik wist dat hier veel leuke en bekende mensen woonden”

viona Westra heeft een cv dat oogt als dat van een renaissancevorst. Zij is politicologe, criminologe en gegradueerde in de pers en communicatie, allemaal bij elkaar gestudeerd aan de Ku-leuven. Zij heeft jeugd-

Podiumervaring heeft ze ook al. Die deed ze eind jaren ’60 op bij op bij ‘Het Trojaanse Paard’, in de Keizerstraat in Antwerpen. Ze maakte en schreef strijdtoneeltjes voor jongeren en studenten over Vietnam, oorlog, vrede, Chili, e.d. en een podiumprogramma met een jazzcombo rond de figuur van Pablo Neruda, van Bertold Brecht en op dit moment loopt “de kat kwam weer” over het ANC, Zuid-Afrika en de strijd tegen apartheid samen met gitarist Filip Verneert. Kortom, een ‘soixante-huitarde’ van het zuiverste water. En doorheen deze boeiende loopbaan liep en loopt nog altijd de muziek. Tegenwoordig kan ze haar ding kwijt bij Jazzcombo “tia toucha” met Filip Verneert, John Snauwaert (sax) en Jean Van Lint (bas). Maar in den beginne was er ‘Mad Curry’. Het kan niet anders, of zo’n dame moet ooit op Zurenborg zijn gepas-

en andere programma’s gepresenteerd op o.m. de brt, de voorloper van onze vrt, en op rob tv. tussendoor woonde ze in de transvaalstraat.

(Marcel SCHOETERS)

seerd. Als ze bij het binnenrijden van de wijk op zoek is naar een parkeerplaats, ziet ze in de Transvaalstraat een verdieping te huur staan. Die kent ze, want ze heeft er zelf gewoond.

NEDERLANDSE Van haar Friese vader erfde Viona haar achternaam en de Nederlandse nationaliteit, een gegeven dat ertoe leidde dat ze op de BRT nooit een vast contract uit de brand kon slepen. Haar Vlaamse moeder is twee keer komen bevallen bij haar eigen moeder in Wilrijk. “We hebben dan nog even in Berchem gewoond en daarna in Schilde-Bergen.” School liep Viona bij de zusters in Wijnegem. Van daaruit ging het naar het Handelsinstituut in de Korte Nieuwstraat. “Ik heb nonnen genoeg gezien voor de rest van mijn leven.” Zij kreeg grote onderscheiding

voor haar licentiaatsverhandeling over ‘De nationaliteitenproblematiek bij Lenin, Stalin, Rosa Luxemburg en Otto Bauer. ‘ Dat bracht haar, verrassend genoeg, als medewerkster op het Hoger Instituut van de Arbeid van de Christelijke Arbeidersbeweging. En toen gebeurde er iets leuks, zegt ze. “Ik had op 1 mei de rode vlag uitgehangen en daar ben ik voor buitengevlogen. Ik was echter absoluut niet van plan om dat te pikken, zeker niet van een vakbond. Ik ben mijn zaak toen gaan voorleggen aan Professor Blanpain, specialist Arbeidsrecht, die echter ook mijn baas was.”

TRANSVAALSTRAAT

Al die tijd woonde Viona in Leuven, maar een andere omgeving lonkte. “Rond 1976-’77 bleek er een verdieping leeg te staan in de Transvaalstraat. Ik ben dat gaan bekijken en heb dat toen gehuurd als nieuwe uitvalsbasis.” Echt veel wist zij niet over de buurt, die toen in de prille jaren van zijn wederopstanding verkeerde. “Ik wist wel dat hier veel leuke en bekende mensen woonden, want ik kwam ze wel eens tegen op het perron in Berchem-Station. Onlangs moest ik nog aan Zurenborg terugdenken bij het lezen van het jongste, vrij intimistische boek van Kristien Hemmerechts.” In 1979 kreeg Viona Westra een telefoon van vrienden met de boodschap dat er een huisje leegstond in Herent. “Ik heb het meteen gekocht.” Ondertussen, mede door het intrekken van haar levenspartner, die archi-

tect was, is het huisje een huis geworden. In feite is het veel te groot voor mij alleen. Maar daar is het waar ik schrijf. Ik heb er ook een ecologische tuin.” De tuin is uitgegroeid tot een vaste stek op gerichte wandelingen. Viona trakteert er de belangstellenden op een vleugje poëzie van ‘groene gedichten.

PENSIOEN

De partner is in Herent. Nu is Viona met pensioen, maar ze gaat gewoon door. Want projecten zijn er nog genoeg. De vroegere recensente van non- ctieboeken voor het Vrije Woord, is zelf aan het schrijven. Fictie. “Als mijn eerste stukjes door de mensen aan wie ik ze laat lezen goed worden gevonden, dan ga ik daar mee door.” Wat Viona ook nog op het getouw wil zetten, is een programma over Israël/Palestina of Kongo. Want de jaren ’60 zitten haar in het bloed, geeft ze toe. “Ik heb die meegemaakt en ik raak ze nooit meer kwijt. Ik ben blij dat ik af en toe mensen van mijn leeftijd tegenkom die dat ook nog hebben.”

Een cd maken, dat wil Viona ook nog doen. En tussendoor natuurlijk optreden met tia toucha. “Zo af en toe eens in jazzcafés. De echte chique clubs willen liever bekende namen, die al wat cd’s hebben gemaakt. Misschien lukt ons dat ook, met de nieuwe cd. Maar ik geef toch de voorkeur aan de kleine cafés. Het moet trouwens niet meer allemaal zo. Als het komt is het goed.”

Restaurant Primo - Dageraadplaats 13 2018 Antwerpen - T: 03 677 06 11

Dagelijks geopend: ma-vrij:12-14.30 uur & 18-22.30 uur za-zo: 17 - 23 uur

Primo heeft nu ook Zaza op de suggestiekaart! De straten van Zurenborg, getekend door Zaza, zijn te bewonderen in PRIMO.

viona Westra met haar toenmalige groep Mad curry

Biobakker Cochez gediskwalificeerd voor Gouden Glimlach

“Ik ben niet boos, maar in mijn gat gebeten”

biobakker en marktkramer Jacques cochez heeft te horen gekregen dat hij niet meer mag meedingen naar de prijs van de Gouden Glimlach. in deze wedstrijd voor Antwerpse buurtwinkels die de beste kwaliteit en vriendelijkheid aanbieden is geen plaats meer voor de biobakker die elke donderdag op de dageraadplaats zijn brood en gebak verkoopt. in eerste instantie was zijn kandidatuur wel aanvaard, maar volgens cochez heeft de organisatie plots de regels veranderd, zodat hij niet meer mag meedoen. cochez legt er zich niet bij neer. “dit is discriminatie. ik ga maandag naar de ombudsdienst van de stad. dit kan niet.” (Ad MOESKOPS)

Een tijdje geleden had Cochez zichzelf aangemeld om deel te nemen aan de wedstrijd van De Gouden Glimlach. Hij dacht een kans te maken op de prijs die de stad Antwerpen jaarlijks organiseert voor de buurtwinkel met de beste kwaliteit en vriendelijkheid. Zijn marktkraam met biologische broden is immers populair bij veel klanten. Zijn brood heeft een goede kwaliteit en hij vindt zichzelf ook vriendelijk. Dus waarom niet? Zijn kandidatuur werd aanvaard en vervolgens verscheen zijn naam als kandidaat–deelnemer keurig op de website van De Gouden Glimlach. Nu kon de wedstrijd beginnen. Elke deelnemende zaak zou stapels stemformulieren krijgen die klanten in hun zaak konden invullen en achterlaten. En die stemmen zijn belangrijk, want de zelfstandigen met de meeste stemmen gaan immers door naar de volgende ronde.

MAAGDELIJK

Dus voordat de wedstrijd kon beginnen werden bij alle deelnemende zaken de stemformulieren afgeleverd, behalve bij Cochez. Hij wachtte vergeefs op de postbode die zijn stemformulieren zou brengen. Er kwam niemand. Zijn brievenbus bleef maagdelijk leeg. Hij kreeg niets. Hoewel, dat is niet waar, hij kreeg wel wat: een telefoontje van de organisatie waarin hem verteld werd dat hij uitgesloten werd van de wedstrijd. Een dag later ontving hij van de organisatie ook nog een mail, waarin stond vermeld dat marktkramers niet mogen deelnemen aan de Gouden Glimlach. De klap kwam hard aan bij Cochez. Hij heeft er het reglement nog eens op nageslagen en daar staat niets te lezen over uitsluiting van marktkramers. Dus waarom mag hij dan niet meedoen? Cochez: “Blijkbaar hebben ze plots de regels aangepast. Eerst mocht ik wel meedoen en nu niet meer. Dat kan toch niet. Dit ruikt naar discriminatie. Wij marktkramers worden aan de kant geschoven. Ze sluiten ons gewoon uit. Ik vind dat zoiets niet kan. Maandag ga ik naar de ombudsdienst van ‘t stad. Ik ga verhaal halen. Ik wil trouwens helemaal niet

meer meedoen met die wedstrijd. Nee, laat maar zitten. Ik heb ze een mail gestuurd met de vraag om mijn naam snel van hun website te halen. Ik wil niet dat ik word geassocieerd met een organisatie die discrimineert. Het gaat me ook helemaal niet om het wel of niet winnen van die prijs. Het gaat mij om het principe van uitsluiting. En ik klaag aan, dat ze tijdens het spel de regels hebben veranderd. Ik vind dit zo klein. Het is weer de mentaliteit van ‘bij ons onder de toren’. Ik ben niet boos, ik blijf rustig. Maar ik ben wel in mijn gat gebeten.”

CONTACT

Volgens Cochez hoort hij eigenlijk wel degelijk thuis in de wedstrijd zoals die van de Gouden Glimlach. “Die wedstrijd is in het leven geroepen om de waarde van de kleine zelfstandige te benadrukken. De organisatie wil meer aandacht voor winkeltjes in de buurt, omdat die een belangrijke sociale functie hebben in een wijk. En dat is ook zo. Mensen komen elkaar daar tegen en dat is belangrijk voor de leefbaarheid van een wijk. En dat is nou ook precies wat de markt doet. Neem nou bijvoorbeeld de markt op de Dageraadplaats: mensen ontmoeten elkaar op die markt. Ze maken contact en ze babbelen met elkaar. Hoe vaak gebeurt het niet, dat klanten aan mijn kraam druk staan te praten. Dat is mooi om te zien. Wij marktkramers brengen mensen echt met elkaar in contact. Een markt verbindt nu eenmaal wijkbewoners. En nou mogen wij ineens niet meer meedoen aan wedstrijd die dit nou net in de verf zet? Kom nou!” Volgens Cochez mag de organisatie zijn prijs houden. Hij hoeft hun Gouden Glimlach in ieder geval niet meer. En zijn eigen glimlach… die is intussen veranderd in een vervaarlijke grijns. “Maandag sta ik op de stoep bij ’t stad. En dan zullen we nog wel eens zien.” Een dag later stuurt Jacques Cochez nog een mail naar de Gazet van Zurenborg: “Ad, Wil je in je artikel vermelden dat ik de twee andere Zurenborgse kandidaten veel succes wens, ook al ben ik zelf in de hoek gevlogen.” Bij deze dus.

Velodroom en Wannadee doen mee

In de lijst van deelnemende buurtwinkels voor de Gouden Glimlach staan twee Zurenborgse zaken vermeld: etsenwinkel De Velodroom op de Dageraadplaats en lunchroom Wannadee in de Draakstraat. Vindt u dat een van deze zaken de prijs verdient, kijk dan op www.degoudenglimlach.be. Daar ziet u hoe u uw stem kunt uitbrengen. Dit kan tot 17 februari. Op 28 maart wordt de winnaar bekend gemaakt.

ook belegde broodjes

biobakker Jacques staat elke week op de donderdagse markt maar mag niet meedoen. • Foto Jeannine FuhrinG

Fietsenmaker teck en de uitbaatsters van Wannadee mogen wel meedoen. Foto’s Jeannine FuhrinG en Jörg pyl

In maart komen de ‘beatles’ en Nigel Williams

het is bijna een halve eeuw geleden dat een grauwe engelse stad worldwide bekend werd. dat was die stad voordien ook al een beetje door zijn voetbal maar nu kwam vanuit liverpool een wervelwind van muziek die de jongeren overal bij de korte haren greep. the beatles was de toen nog verwarrende naam en ze werden snel gevolgd door maffe namen als the Wo, the rolling Stones, Kinks en noem maar op. nu, zo veel jaren

later, zijn deze beatles er niet meer in de oorspronkelijke bezetting maar misschien kunnen echte jonkies en echte fanaten nog eens hun hart ophalen op zaterdag 23 maart . op die dag spelen namelijk the beatles van bij ons in het cultuurcentrum berchem. uit het aanbod noteren we ook nog met stip dat nigel Williams een dag eerder, op vrijdag 22 maart dus , van katoen komt geven. nu al bestellen lijkt me erg zinvol.

-CINEMA CORSO

INTOUCHABLES - Eric Toledano & Olivier Nakache

Dinsdag 12 februari 2013 – 14.30 uur

Voorverkoop /kassa 3 euro

Als gevolg van een ongeval tijdens het paragliding moet Philippe, een rijke aristocraat, op zoek naar iemand om hem te helpen in het huis. Hij neemt Driss in dienst, een jongere uit de voorsteden die net uit de gevangenis komt. Kortom, de minst geschikte persoon voor de job. Samen zullen ze een middenweg moeten vinden tussen Vivaldi en Earth Wind and Fire, tussen het kostuum en het trainingspak,... Met o.a. François Cluzet, Omar Sy

-GRENZELOZE LIEFDE

Woensdag 13 februari 2013 - 20.30 uur

Voorverkoop: 12 euro | kassa 14 euro

Drie dichters ontmoeten elkaar. Een trio muzikanten dient hen van antwoord. Ze hebben het over de liefde.

Hala Mohammed, Syrische, non-conformistisch, leest voor uit eigen werk. Ze staat voor een directe zintuiglijke poëzie, en maakt deel uit van een nieuwe generatie Arabische vrouwelijke dichters die hun ervaringen neerschrijven als vrouw en intellectueel in de Arabische wereld.

Taha Adnan, Marokkaan, Brusselaar, brengt onuitgegeven gedichten en een selectie uit zijn bundel ‘Ik haat de liefde’.

Koen Stassijns, Belg, apothekerszoon, bloemleest uit ‘Liefdeswerk van 300 dichters uit de hele wereld’. De drie muzikanten zijn Henk de Laat op bas, Ron Van Stratum op drum en Dirk Schreurs op piano. Samen warmen zij u langzaam op voor Valentijn. L’amour, dames en heren, voor u, van ons. i.sm.Moussem

FAMILIEDAG

Zondag 17 februari 2013

GRATIS - ENKEL VOOR DE VOORSTELLING HEBT U EEN TICKET NODIG

Op zoek naar de kers op de taart van de krokusvakantie? Kom met je kroost naar de familiedag. Ontdek dat vreemde dingen best aardig zijn. Zet ccBe mee op stelten met de vrolijke kinderfanfare. Amuseer je in het schminksalon, het knutselatelier of de verhalenhoek. En laat je origineelste familieportret maken tijdens een fotoshoot.

-KOPERGIETERY & HET LAB – ’t is mijn smaak niet 5+

15 uur: vvk: 6 euro | kassa: 8 euro

In het woordeloze ‘’t is mijn smaak niet’ maakt de toeschouwer kennis met drie bijzondere personages, die in een landschap van koelkasten hun eigen universum bouwen. Langzaam smelten hun werelden samen tot één goedwerkende machine. Net wanneer alles op rolletjes loopt, gebeuren er vreemde dingen…

IJskasten worden tunnels, worden kasten, komen tot leven. Mensen worden kippen worden mensen worden dingen… tot de grens tussen mens, dier en ding volledig vervaagt. Wie is nu de kip en waar is het ei?

Samen met twee dansers en scenografe Sara Dykmans creëert Hendrik Lebon een speelse, lichte wereld waarin totaal verschillende mensen samenleven.

Programma Familiedag

14 uur workshop kinderfanfare

15 uur ’t Is mijn smaak niet

16.15 uur workshop kinderfanfare

Doorlopend: fotoshoot, grimesalon, knutselatelier,tafelpoppenspel en kamishibaverhalen.

LOD | INNE GORIS - Hoog Gras

Donderdag 21 februari 2013 - 19 en 21 uur

Voorverkoop: 12 euro | kassa: 14 euro

Wat als je leven in één klap wordt weggevaagd? Is een moordmachine nog een kind? Voor de theatrale video-installatie ‘Hoog Gras’ liet Inne Goris zich inspireren door vragen, dromen en beelden van kindsoldaten. Kinderen spelen naast opgehangen mannen. Wat hebben hun verhalen met ons te maken?

Samen met visueel kunstenaar Kurt d’Haeseleer en componist Dominique Pauwels onderzoekt Goris wat een extreme situatie kan doen met mensen. Wat zou jij doen met het mes tegen de keel? De mythe van het onschuldige kind wordt doorprikt. De grens tussen dader en slachto er, killer en kind blijkt verrassend dun.

‘Hoog Gras’ is een confrontatie met de donkerste kanten van jezelf.

LOUISE CHARDON – Vortex (première)

Donderdag 28 februari 2013 - 20.30 uur

Voorverkoop: 12 euro | kassa: 14 eurodie

‘Vortex’ is een cyclische beweging die alles iedereen absorbeert wat het op zijn weg tegenkomt. Deze dansvoorstelling is pure abstractie. Er wordt geen verhaal verteld, geen boodschap. Niets wordt gecodeerd of gesymboliseerd. Het richt zich op onze zintuigen en emoties. Op fysieke aanwezigheid in het hier en nu en het verlangen naar passie en meditatie. Bedoeld om te voelen, om te absorberen en te ervaren. Dit project is beweging, circulatie. Zoals lucht en water zich overgeven aan de wetten van beweging, zo is deze creatie de levende en dode uiting is van deze wetten.

Als een trance die de dansers en toeschouwers omhelst.

‘NUFF SAID

Paul Myrehaug (CAN) Amir Sulaiman (VS/Def Poetry)

Jan Jaap Van Der Wal (NL)

BRZZVLL

Gastheer: Johan Petit

Voorverkoop: 8 euro | kassa: 10 euro

Een ijzersterke formule waarbij woord, muziek, video en comedy elkaar afwisselen en opzwepend. BRZZVLL blaast iedere maand de foyer warm voor een resem artiesten van het moment. Heet van de naald, altijd

-BRAAKLAND-ZHEBILDING - Kaspar

Zaterdag 2 maart 2013

Voorverkoop: 12 euro/kassa: 14 euro

Pinkstermaandag, 1828. Vanuit het niks duikt de zestienjarige Kaspar Hauser op in de Duitse stad Nürnberg. Hij kan keurig zijn naam schrijven. Maar lopen kan hij niet en hij is niet in staat tot het uiten van een verstaanbare klank. Toch ontwikkelt Kaspar zich. Langzamerhand herinnert hij zich dingen uit zijn verleden. Dat hij vele jaren in een donker hol heeft doorgebracht. Waar hij eten kreeg van een man die nooit tegen hem sprak. Kort nadat dat bekend raakt, wordt Kaspar in het stadspark vermoord door een onbekende.

Is de mens een ajuin of een kastanje? Wat blijft er over als hij gepeld is: een mooie, blinkende bol of helemaal niets? Het is één van de vragen die onze Kaspar verregaand behandelt. De historische Kaspar Hauser guur doet dienst als blinde vlek. Als een gat. Dat hoogstnodig gevuld dient te worden. Is Kaspar de Messias? Die maar beter aanbeden kan worden? Of is hij gewoon een hele goede bedrieger? Met de tekst Kaspar onderzoeken Stijn Devillé en Adriaan Van Aken het isolement van de eenzame zonderling. Zijn zoektocht naar taal en identiteit. Zijn verhouding tot de buitenwereld. Die hem vooral als een bedreiging beschouwt. Het samen schrijven – wat de twee ook in Immaculata deden – levert uitermate speels, eclectisch tekstmateriaal op. Poëtische hoogstandjes. Afgewisseld met sketches, grappen en grollen. Altijd op ritme. Hier en daar op rijm.

Braakland/ZheBilding werd door de jury van de Vlaamse Cultuurprijs expliciet gelauwerd voor zijn ensemble van spelers en makers. Tijdens Kaspar zet BZB het ‘groepswerkje’ voorop door een feestelijke ‘ensemblevoorstelling’ te maken met een grote bezetting.

Van en met: Stijn Devillé, Adriaan Van Aken, Dirk Buyse, Kris Cuppens, Sara Vertongen, Janne Desmet, Stijn Devillé, Rudy Trouvé, Adriaan Van Aken, Els Theunis & Geert Waegeman

ZJEF VANUYTSEL EN MICHELINE

VAN HAUTEM

Dinsdag 5 maart 2013 - 14.30 uur

Voorverkoop /kassa, één ko e inbegrepen: 6 euro Met ‘Ouwe Makkers’ toerde Zjef Vanuytsel enkele jaren door Vlaanderen, telkens voor uitverkochte zalen. Dat het talrijke publiek zijn optredens kon smaken,

bleek uit de vele lovende reacties en staande ovaties. Het werd een succes. In het seizoen 2011 – 2012 heeft Zjef een pauze genomen om onder andere aan nieuwe nummers te werken. NU is hij terug met een nieuw programma.

Met Micheline Van Hautem brengt hij nog meer klasse naar uw theater. Deze “grande dame” bewees haar kunnen wereldwijd met haar Brel interpretaties. Ze besloten ze om samen iets te doen. Het wordt dus een grote chansonnière naast een grote chansonnier. Samen brengen ze eigen Nederlandstalige nummers uit hun repertoire. Bestaande of nieuwe liedjes, solo of in duet. Het wordt een show in 1 deel, met veel muzikale variatie en boeiende teksten.

van en met: Zjef Vanuytsel, Micheline van Hautem, Alain Van Zeveren, Jan Hulsens, Jan Cuyvers, Frank Tomme en Rik Aerts De matinees zijn een samenwerking met de seniorenraad van het district Berchem.

FAMILIEDAG IN HET TEKEN VAN DE JEUGDBOEKENWEEK

Zondag 10 maart 2013 van 14 tot 18 uur

Vandaag zijn families baas in cc Berchem. Wij maken het supergezellig met een uitgebreid aanbod aan kinderanimatie, kinderateliers en een topvoorstelling. Enkel voor die voorstelling hebt u een ticket nodig, al de rest is gratis.

’t ARSENAAL – ROSIE EN MOUSSA –De brief van papa

Zondag 10 maart 2013 – 15 uur

Voorverkoop: 6 euro/kassa: 8 euro

Een intiem theaterconcert met aanstekelijke liedjes over de levenskracht van kinderen. Rosie is met haar moeder verhuisd naar de andere kant van de stad. In het nieuwe appartementsgebouw leert ze Moussa kennen. Waar haar papa is, weet Rosie niet. Iedere keer als ze er over wil praten, zucht mama. Tot Rosie op een dag telefoon krijgt, en dan een brief. Papa is helemaal niet in een ander land. Hij woont verderop in de stad, en Rosie mag op bezoek komen.

-NIGEL WILLIAMS - Working Class

Hero

Vrijdag 22 maart 2013 - 20.30 uur

Voorverkoop: 12 euro | kassa: 14 euro

Keiharde stand-up waarin Nigel verkopers van nieuwe idealen,gebakken lucht, vlaggen en hypocrisie en en passant ook zijn eigen idealen leert.

Working Class Hero" is de vijfde volavond stand-up comedy voorstelling van Nigel Williams. Vanuit zijn verleden als fabrieksarbeider, politiek activist, vakbondsafgevaardigde en cafébaas, geeft Nigel zijn ongezouten mening over ‘The State of the Nation’ (tot ver buiten de kerktorens).Strijden voor een betere wereld of zachtjes inslapen in een zee van ‘bullshit’?

De keuze is aan ons.

'Working Class Hero' is niet vrijblijvend. Het is een keiharde stand-up comedy voorstelling waarin Nigel, trouw aan zijn ‘working class roots’, zijn nek uitsteekt, de vijand opzoekt en ontmaskert, en waarin hij ook zijn eigen idealen in het vizier neemt en leert. Radicale eerlijkheid is de nieuwe vlag waarachter hij zich schaart, stand-up comedy is zijn wapen.

-NOT THE BEATLES

Zaterdag 23 maart 2013 – 20.30 uur

Voorverkoop: 12 euro/kassa: 14 euro

‘Not The Beatles’ is al jaren een begrip in binnen- en buitenland. Sinds 1995 speelt deze groep met enorm succes de onvergetelijke muziek van THE BEATLES. Een toevallige ontmoeting in Covent Garden was het begin van een vruchtbare en uiterst succesvolle samenwerking. En inmiddels hebben de vier heren uit Nederland en Vlaanderen van de REVIVAL van THE BEATLES hun levenswerk gemaakt. Nu verzorgt de groep een werkelijk verblu end spektakel—in beeld en geluid—van de onvergetelijke sfeer van The FAB FOUR. Met een onvervalst Liverpools accent, authentieke kleding, origineel instrumentarium en werkelijk perfecte vocalen brengt NOT THE BEATLES een wervelende act met de grootse BEATLES hits, humor en dat onmiskenbare jaren ’60 gevoel. Bovendien wordt de groep voor bepaalde nummers uitgebreid met een strijkkwartet en pianist David Poltrock. Met beeldprojectie van ontelbare foto’s wordt de juiste sfeer neergezet.

Met John Lennon / Ramon Box (ex The Sideburns),

Paul McCartney / Armand Bourgoignie (ex Mad Dog Loose, Milk the Bishop en The Paranoid Polaroids), George Harrisson / Sjoerd Bruil (Broken Glass Heroes), Mauro Pawlowski, (Sukilove en Black Cassette) en Ringo Starr / Marc Bonne - drums (Broken Glass Heroes, etc.)!

THEY’RE ALIVE AND THEY’RE FROM BELGIUM!

-KOEN DE PRETER – Journey (première)

Donderdag 28 maart 2013 - 20.30 uur

Voorverkoop: 12 euro | kassa: 14 euro

Een voorstelling van de jonge choreograaf Koen De Preter in duet met de 87-jarige Zweedse danseres

Alphea Pouget. Een stuk over leeftijd en de relatie tussen verschillende generaties.Over het hier en nu. Over de kracht van het menselijk lichaam. Een evenwichtsoefening tussen willen en kunnen. Een stuk over leeftijd en de relatie tussen verschillende generaties een beetje dansgeschiedenis een performance over het hier en nu,over de kracht van het menselijk lichaam, een evenwichtsoefening tussen willen en kunnen “Ik ontmoette Alphea twee zomers geleden op een festival in het zuiden van Frankrijk. Daar raakte ik betoverd door haar solo, haar présence liet me niet meer los.

Ik nodigde haar in België uit voor een bewegingsonderzoek en merkte gaandeweg het proces dat ik de kans moest grijpen en het risico moest nemen een voorstelling met haar te creëren. Hoe dikwijls zie je een danseres van haar leeftijd met die overgave nog op scène? Een buitengewone ervaring!” Koen De Preter

Van en met: Koen De Preter, Alphea Pouget en Annette van Zwoll

SKaGeN - CCC - De vette jaren zijn voorbij

Zaterdag 30 maart 2013 - 20.30 uur

Voorverkoop: 14 euro | kassa: 16 euro

Pierre komt na 17 jaar voorwaardelijk vrij. De aanslagen van de CCC zijn al lang verleden tijd. Zijn zus brengt hem naar een landhuis, waar hij zijn eerste vrije weekend feestelijk zal doorbrengen met oude vrienden. Ver van pers en camera’s. echt een held?

Alle aanwezigen deelden een betrokkenheid bij de revolutie. Wat is er overgebleven van hun overtuiging en daadkracht? Hoe verantwoorden sommigen hun huidige leven, ten opzichte van hun oorspronkelijke idealen? De wereld is verder geëvolueerd: economische crisis, verbreding van de kloof tussen rijk en arm, nanciële wildgroei en neoliberalisme. Ze hebben het kapitalisme duidelijk niet kleingekregen. Zou Pierre nog hetzelfde leiderschap opnemen? Of heeft de revolutie geen zin meer?

Een jonge, onuitgenodigde, charmante jongeman kondigt zich aan. De situatie kantelt. Was Pierre wel echt een held? Wat een feestelijke reünie had moeten worden, ontwikkelt zich tot een tribunaal.

'CCC - de vette jaren zijn voorbij' is gebaseerd op documentair materiaal rond de Cellules Communistes Combattantes, een revolutionaire groep die tussen 1982 en 1985 25 aanslagen pleegde tegen kapitalistische doelwitten in België. De CCC kondigden aanslagen vaak van tevoren aan. Toch werden twee brandweerlieden gedood en vielen er 28 gewonden. van en met: Stef Aerts, Valentijn Dhaenens, Korneel Hamers, Laurence Roothooft, Mathijs Scheepers, Clara van den Broek, Jeroen Wuyts, Barbara De Laere

Productie: SKaGeN ism Toneelhuis en De Tijd -LEIDS CABARETFESTIVALFinalistentoer

Woensdag 3 april 2013 - 20.30 uur

Voorverkoop: 10 euro/kassa: 12 euro

Al 35 jaar tilt het Leids Cabaret Festival jong cabarettalent uit de massa. Alex Agnew, Wim Helsen en Jeroen Leenders gingen ooit met prijzen lopen. Vorig jaar zag u onder andere Omar Ahaddaf in Berchem tijdens de nalistentour. Wie wordt belofte van 2013?

Speciaal voor u doen de drie nalisten de naleavond nog eens over in ccBe. Zonder de gebruikelijke nalezenuwen en prijsuitreiking. Laat u verrassen door nieuw comedytalent!

-COMPAGNIE CECILIA - Gloria (in den hoge)

Woensdag 10 tot zaterdag 13 april 2013 - 20.30 uur

Voorverkoop: 14 euro | kassa: 16 euro

Gloria ontmoet bij een autowrak, midden in een moeras, een vreemde man die net als zij op zoek is naar haar broer. In de conversatie die volgt, springen ze van de hak op de tak, omdat het in hun aard ligt niet lang bij een onderwerp te kunnen blijven, omdat er een brok in hun keel zit en ze vooral moe zijn, het is wat te veel op het moment in hun leven. Er is alleen maar onrust en onzekerheid en weinig liefde. Ze missen houvast en een vaste lijn en eigenlijk iemand die hen kan steunen. Maar hoe meer ze spreken, hoe duidelijker dat het wordt - dat blijven ze voortdurend herhalen - dat ze eigenlijk wel heel erg ver van mekaar staan, hun afkomst en godsdienst zijn totaal an-

ders, ze verstaan de andere met moeite. Komt er nog bij dat zij daar is met haar kinderen en haar Spaanssprekende vriendin en hij met zijn kleine broer. Onmogelijk dat het tussen hen wat kan worden, zoveel is duidelijk. Aanleiding voor 'Gloria (in den hoge)' is een interview dat Arne Sierens tijdens één van zijn researchrondes afnam van een vrouw die als jong meisje met haar drugsdealende stiefvader verhuisde naar Spanje, daar een Spanjaard leerde kennen, twee kinderen van hem kreeg, dan scheidde, een paar jaar later een mystiek huwelijk sloot met een Nigeriaanse prins dat na een maand al afgelopen was...

Leen Roels, Arne Sierens en Tom Vermeir hadden al lang goesting om met elkaar te werken. Naast hen staan drie kinderen en de Mexicaanse circusacrobate Aurelia Brailowsky op de vloer, die de voorstelling een erg fysieke draai zal geven.

Naast autobiogra sche verhalen laten ze zich erg inspireren door de opera's van Leos Janacek (Katia Kabanova, Jenufa) en de films van de Noord-Franse cineast Bruno Dumont (Flandres, Hadewych).

Na de samenwerking voor 'Apenverdriet' creëert Daan Vandewalle voor 'Gloria (in den hoge)' een soundtrack met samples en fragmenten uit lms, opera’s en klanken uit het dagelijkse leven.

Van en met: Arne Sierens, Leen Roels, Tom Vermeir, Aurelia Brailowsky, Guido Vrolix, Ilse Vandenbussche, Daan Vandewalle, Koen Demeyere en drie kinderen

productie: Compagnie Cecilia ism Circuscentrum Vlaanderen

Familiedag

Zondag 14 april 2013 – 14 tot 18 uur

De voorstelling van ‘Pantalone - Mijn hart is een pinguin ‘ is betalend. Alle andere kinderactiviteiten zijn gratis!

PANTALONE - Mijn hart is een pinguïn [5+]

Zondag 14 april 2013 - 15 uur

Voorverkoop: 6 euro | kassa: 8 euro

Een poëtische bezinning over liefde, vriendschap en verlangen gebaseerd op drie prachtige kinderboeken: ‘Klein Verhaal over Liefde, Dag Maan en Mijnhart is een pinguïn’. Deze drie beeldverhalen komen op een heerlijk speelse manier tot leven door twee violen, een cello en heel veel water.

’T ARSENAAL – Achter de wolken

Dinsdag 16 april 2013 - 14.30 uur

Voorverkoop /kassa, één ko e inbegrepen: 6 euro

'Achter de wolken' was het voorbije seizoen een sensatie. Omdat het succes zo overweldigend was, de vraag van het publiek en de goesting om te spelen zo groot, gaan Chris Lomme en Jo De Meyere opnieuw op reis met deze theaterparel.

Een stuk over de duurzaamheid van het verlangen, over missen terwijl je gemist wilt worden. Over waarheid en leugen… en over de angst die dat alles met zich meebrengt.

van en met: Michael De Cock, Chris Lomme, Jo De Meyere De matinees zijn een samenwerking met de seniorenraad van het district Berchem

-JAN DELVAUX EN DJ BOBBY EWING

- Belpop Bonanza

Woensdag 17 april 2013 - 20.30 uur

Voorverkoop: 12 euro/kassa: 14 euro Belpop Bonanza put uit de rijke anekdotiek en de gevarieerde catalogus van muziekland België. Van Bobbejaan tot Barman. Schrijver/spraakwaterval Jan Delvaux en dj-verteller Bobby Ewing hebben hun archief uitgemest, en brengen u een heerlijke avond over de mensen, de momenten en de nummers die de eerste 50 jaar van de Belgische popmuziek hebben gekleurd. Staalplaat dus, maar dan in ’t groot over een klein land. Wat verbindt Will Tura en Daft Punk?

Waarom zijn De Strangers zo populair bij Duitse punks? Wat hebben de Belgen betekend voor The Beatles? Wie heeft een grote invloed gehad op ‘Achtung Baby’ van U2? Bij welke boysband verdiende Jef Neve zijn studiegeld?

Bij welke groep heeft Herman Schueremans gespeeld?

BELPOP BONANZA

Waarom popmuziek uit België zeker de bijzonderste en misschien zelfs de beste ter wereld is… Een avondvullende voorstelling met veel verhalen, veel muziek en veel illustratiematerialen.

De gastheren: Jan Delvaux en dj Bobby Ewing.

INFO & TICKETS: CULTUURCENTRUM BERCHEM –Driekoningenstraat 126 WWW.CCBERCHEM.BE

Kapotte kolkaansluitingen doen Generaal Van Merlenstraat verzakken

“Hou het maar goed in de gaten”

de bewoners van het stuk Generaal van Merlenstraat tussen de Waterloostraat en de transvaalstraat werden eind december en begin januari opgeschrikt door

In ‘Les Gaspards’, een Franse film van Pierre Tchernia uit 1974, gaat een politiecommissaris op onderzoek uit naar een reeks van raadselachtige verdwijningen in de straten van Parijs. Uiteindelijk blijkt er zich onder de straten een heuse commune te zijn ontstaan van mensen die het megalomane verbouwingsprogramma dat de minister van Openbare Werken voor de hoofdstad heeft gelanceerd, willen ontvluchten.

De 1,5 tot 2 m diepe gaten die in het wegdek van de Generaal Van Merlenstraat kort na elkaar opdoken, hadden echter en meer prozaïsche oorzaak. Niettemin hebben ze bij de bewoners van de straat voor de nodige ongerustheid gezorgd. Zomaar naar de overburen lopen, werd een onderneming niet vrij van risico. En je mocht ’s ochtends blij zijn dat je je auto nog ongeschonden op dezelfde plek, d.w.z. ten opzichte van het maaiveld, terugvond.

DRIE

Drie gaten waren het. Eén ter hoogte van nummer 26, één ter hoogte van nummer23 en één op het kruispunt van de Vier Seizoenen. Nummer drie bleek uiteindelijk maar een kasseisteen groot te zijn, hoewel het moet worden gezegd dat de rest alleen bleef hangen uit solidariteit.

In alle drie de gevallen werd er snel ingegrepen, met een vertoning van mankracht en materieel die veel

Een e-mail met de vraag naar de (letterlijk) onderliggende oorzaken van de verzakkingen naar een of andere infolijn van de Stad, ver-

stuurd in de tijd dat die nog van iedereen was, werd niet meteen beantwoord. Gelukkig liet een kersverse schepen, die toevallig ook een buurtbewoner is, zich even aan de mouw trekken en kon de vraag de juiste beantwoorder bereiken.

TWEE

Die werd uiteindelijk gevonden in de persoon van Bruno De Saegher, Berchems districtsschepen Publiek domein, mobiliteit en verkeersveiligheid. Die liet ons het volgende weten: “Naar aanleiding van uw terechte bezorgdheid omtrent de staat van het wegdek in de Gen. Van Merlenstraat, hebben we navraag gedaan bij AWW en Riolink. AWW melde ons dater een 2 (!) kolkaansluitingen stuk waren, hierdoor was de bovenbouw instabiel, met de putten tot logisch gevolg. Deze breuken zouden nu gerepareerd zijn.”

In zijn antwoord drukt Bruno de hoop uit dat dit de juiste en enige oorzaak was voor deze putten in het wegdek. Hij dringt aan op snelle feedback indien de problematiek zich herhaalt, want dan moeten we terug ingrijpen.Goed in de gaten houden dus!

KOLKAANSLUITINGEN

Nico Van Gestel, woordvoerder van Aquafin, geeft meer uitleg: “De kolkaansluitingen zijn wat u en ik de rioolputjes noemen. Het probleem zit in de huisaansluitingen die de waterafvoer van de woningen laat wegvloeien naar het riolennetwerk. Dat zijn vaak aansluitingen die daar al jaren zitten en die gaan soms bar-

enorme gaten in het wegdek, drie keer na elkaar en op drie verschillende plekken. Kapotte ‘kolkaansluitingen’ bleken de oorzaak te zijn. (Marcel SCHOETERS)

sten. Door de overvloedige neerslag van de voorbije maanden ontstaan er dan lekken. Daardoor vloeit het water niet meer in de riolen, maar in de grond, die dan gaat wegspoe -

len. Volgens Van Gestel zou het toeval zijn dat zoiets op drie verschillende plekken in dezelfde straat voorkomt, maar anderzijds zijn die aansluitingen natuurlijk al wel vrij oud.”

de straat werd een tijdlang afgesloten Foto André deJonGhe

Parkeeroverlast door hotel Sir Plantin?

“Wij zijn Zurenborg dankbaar”

hotel Sir plantin aan de plantin & Moretuslei opende twee jaar geleden de deuren. de zaak kent aardig wat succes: tijdens de weekends zijn alle kamers volzet. Goed nieuws voor de eigenaars, maar de buurtbewo -

De bal ging aan het rollen toen een lezer ons meldde dat er in de Lange Van Ruusbroecstraat tijdens de weekends heel wat auto’s met een vreemde nummerplaat parkeren. Of die toevloed van buitenlandse wagens iets te maken kan hebben met het nabijgelegen Sir Plantin? “Dat kan inderdaad”, bevestigt Wim Van Respaille, general manager van hotel Sir Plantin. “Sinds de opening, ondertussen twee jaar geleden, is het hotel zaterdag en zondag helemaal volgeboekt. Heel wat mensen komen allicht met de wagen naar Antwerpen. In eerste instantie verwijzen we hen naar de private parking aan het Centraal Station, op amper 600 meter hier vandaan. Maar dat mensen op zoek gaan naar een betaalbaar alternatief en de wagen in de buurt achterlaten, kan je ons moeilijk kwalijk nemen.”

NACHTWAKER

Sir Plantin beschikt nochtans over een private parking, maar die telt maar een handvol plaatsen en kost 20 euro voor 24 uur. Ruimte voor meer parkeerplaatsen is er niet, volgens Wim Van Respaille. “We kunnen onze eigen parking onmogelijk uitbreiden, daar hebben we geen plaats voor. Ik begrijp dat buurtbewoners wel eens met parkeeroverlast te maken krijgen, maar wij doen er echt alles aan om de hinder tot een minimum te beperken. Op onze eigen website en op booking.com melden we duidelijk dat het

hotel op wandelafstand van het station ligt. Verder promoten we ook het fietsverhuursysteem van Vélo. Wij hebben het grootste respect voor de wijk en de bewoners. Je zou voor minder: de Dageraadplaats is een gezellige plek waar je gezellig kan eten en drinken. In al onze publicaties verwijzen we naar het historische karakter en de unieke sfeer van Zurenborg. Anders gezegd: wij verkopen Zurenborg! Ik ben ervan overtuigd dat de buurt mee ons succes verklaart. We zijn Zurenborg dus dankbaar. Omgekeerd proberen wij zo veel mogelijk van onze klanten te laten proeven van de wijk. Heel wat toeristen willen iets eten in de buurt van de De Keyserlei, maar als wij hen vertellen dat er achter de hoek veel cafés en restaurants zijn, gaan ze daar graag een kijkje nemen. Er is toch een wisselwerking tussen het hotel en de buurt. Vergeet niet dat het hotel 24/24 open is. Onze nachtwaker zorgt mee voor een stukje sociale controle in de wijk. En tenslotte: tot voor twee jaar stond er hier een leegstaand gebouw, dat is slecht voor een buurt.”

BEERSCHOT

Sir Plantin kreeg de voorbije twee jaar heel wat bekend volk over de vloer. De Britse soul-folkzanger Jonathan Jeremia was hier al te gast, net als Midge Ure van Ultravox. “Onlangs verbleef de nieuwste Slimste Mens, Thomas Van de Spiegel hier. En ver -

ners zijn minder gelukkig. Zij kaarten de parkeeroverlast aan. de hoteldirectie nuanceert een en ander.

(Dirk BLIJWEERT)

der heeft Adrie Koster, de voormalige coach van Beerschot hier een tijdlang gelogeerd. Ongelooflijk joviale mens, die altijd klaar was voor een praatje: we missen hem.

Doet me eraan denken: vanaf eind januari staat Sir Plantin op de shirtjes van de Beerschotspelers! We hebben zelfs een heuse Beerschotkamer in paars-wit.”

Naschrift van de redactie: hopelijk lokt deze laatste bekentenis geen massaal buurtprotest uit.

hotel Sir plantin boert goed en dat heeft zijn gevolgen

Foto André deJonGhe

kleinkunst even terug met Dimitri Van Toren

Wie vandaag de dag nog weet wat kleinkunst is, komt uit een ander tijdperk. nochtans leverde de periode dat de kleinkunst bij ons bloeide echte pareltjes op. die kwamen zowel van nederlandse als vlaamse zangers en zangeressen. van uytsel was er zo eentje van bij ons en dimitri van toren zo eentje van boven de Moerdijk. en die dimitri van toren is nu terug in de roma op zondag 10 maart om 15 uur. ook de vaganten (van bij ons) zijn er bij. Wie hier echt geen pap van lust kan nog altijd naar Zita Zwoon. toch het betere werk van bij ons en wie daar ook niets voor voelt moet de agenda van de roma dan maar eens grondig bekijken. Wie kijkt die vindt.

-The Bony King of Nowhere (cdvoorstelling)

Vrijdag 15 februari : 20u30

In oktober verscheen het derde album ‘The Bony King of Nowhere’. En dat wordt nu in De Roma voorgesteld. The Bony King of Nowhere aka Bram Vanparys debuteerde in 2009 met ‘Alas My Love’. De jonge singer-songwriter werd geloofd omwille van de pure eenvoud. Met de opvolger ‘Eleonore’ bevestigde The Bony King of Nowhere zich als de Vlaamse Devandra Banhart en de kroonpretendent van Leonard Cohen.

De Roma & Antiliaanse Feesten presenteren:

-La Charanga Habanera

Zaterdag 16 februari : 20u30

La Charanga Habanera is de absolute top uit Havana! David Calzado en zijn band waren de wegbereiders van de timba, de moderne popmuziek in het Cuba van de jaren ’90. Samen met Los Van Van en NG La Banda vormen zij de top 3. De band was te bewonderen op de Antilliaanse Feesten in 1996 en 2007 en is nu terug voor een spetterend feest in De Roma!

-Ragnhild Furebotten: Never on a Sunday

Met vooraf Antti Paalanen

Zondag 17 februari : 20u30

Een van de meest gerespecteerde violisten uit Noorwegen brengt, samen met zes blazers, swingende folktraditionals uit de Noorse jazzscene. Furebotten’s originele composities zijn gebaseerd op de traditionele muziek uit het hoge noorden waar ze opgroeide. Verwacht je aan een vernieuwde ontmoeting tussen viool, trompet, tuba, saxofoon en trombone die geen moment verveelt.

-Vijay Iyer Trio

Maandag 18 februari: 20u30

“In vrij korte tijd is de Indische Amerikaan uitgegroeid tot een van de speerpunten van zijn generatie - vaak wordt hij in één naam genoemd met Jason Moran, al is die laatste vooralsnog een interessantere componist. Niet geklaagd: zijn band, met Stephen Crump op bas en Marcus Gilmore op drums, is een echt ‘powerhouse’.“ (KNACK FOCUS)

-Wim Mertens solo

Woensdag 20 februari: 20u30

Gerenommeerd Belgische componist met internationale allure Wim Mertens componeerde vele stukken van korte, toegankelijke liederen tot lange en complexe stukken. En dit in ver-

schillende bezettingen: van piano solo tot kamermuziekensembles en symfonieorkest. Hij debuteerde in 1980 en heeft sindsdien meer dan 50 albums uitgebracht.

-JackoBond: Ik ga op een berg wonen (première)

Donderdag 21 februari: 20u30

JackoBond is de muziekgroep van singersongwriter Riet Muylaert. Ze is authentiek en ze is zichzelf. Eerlijk, grappig, ontwapenend. Ze geeft je het gevoel dat je luistert naar een lied, geschreven door iemand die je nog nooit hebt ontmoet en die er toch in slaagt om precies te beschrijven hoe je je voelde op een bepaald moment in je leven. Dat kan JackoBond. In het Nederlands, een mix van kleinkunst en pop. Ze hebben ondertussen een derde album opgenomen. Deze keer tot op het bot en nog oprechter.

-Isbells

Met vooraf True Bypass

Vrijdag22 februari: 20u30

Meer dan 2 jaar was het wachten op een opvolger van de veelgeprezen debuutplaat van Isbells.

Nu is er dus hun tweede album ‘Stoalin’ waarmee de band een vervolg breit aan zijn indrukwekkende carrièrestart. Pure melodieuze songs zijn opnieuw de basis. Al is ‘Stoalin’ geen doorslagje van hun eerste plaat: de samenzang, intimiteit en warme sound zijn nog altijd vintage Isbells. Maar originele ritmewissels en verrassende elementen zorgen voor een frisse nieuwe wind.

-Zuidcafé: Vandaag pionier, morgen martelaar - Holebirechten in het Zuiden

Dinsdag 26 februari: 20u30

In vele landen in het zuiden zijn holebirechten nog lang geen realiteit. Nieuwkomers die hun land ontvlucht zijn omwille van hun geaardheid of hun engagement komen hierover getuigen. Videofragmenten schetsen een beeld van een harde realiteit. Mensenrechtenexpert Jan Beddeleem van de vzw WOGA geeft deskundige toelichting. Een boeiende avond met verrassend sterke beelden en verhalen.

De Roma en Radio 1 presenteren:

-Zita Swoon Group: Wait For Me

Woensdag 27 februari: 20u30

“Een concert als een zonsopgang. Het was mooi om zien hoe aandachtig het publiek anderhalf uur bleef luisteren. Terwijl het collectief naar een climax werkte, nam ook de begeeste-

ring in de zaal toe en klonk het applaus alsmaar stormachtiger.” (**** Wim Wilri in De Morgen)

-Fernando Lameirinhas, Mafalda

Arnauth & Eric Vloeimans: Pessoa

Donderdag 28 februari: 20u30

Met ‘Pessoa’ gaat voor Fernando Lameirinhas een langgekoesterde wens in vervulling. Een concert gewijd aan de belangrijkste dichter in de Portugese literatuur: Fernando António Nogueira Pessoa (1888-1935). Door de gevarieerde keuze van zijn muzikanten - onder andere

Eric Vloeimans (jazz), Mafalda Arnauth (fado), Juan Pablo Dobal (tango) en Michael Vatcher (jazz) - ontstaat een mengeling van stijlen waarmee Fernando zich lichtvoetig in de wereld van Pessoa inleeft. Poëzie vol melancholie, verdriet en heimwee, waarvan de kracht nu in de muziek doorklinkt.

-Jim Cole, Tutu Puoane, So e & Kevin: Southern Soul

Met achteraf dj Groove Merchant

Vrijdag 1 maart: 20u30

Ray Charles, Aretha Franklin, Otis Redding, Booker T & the MG's… Het zijn slechts enkele klinkende artiestennamen die begin jaren '50 furore maakten in Memphis. Het label dat aan de bakermat lag van rhythm & blues, de voorloper van soul met een grote ‘S’ heette STAX. Songtitels als 'Green Onions', 'Stand By Me', 'Soul Man', 'Think', 'Sitting On The Dock Of The Bay'... Je kan het zo gek niet bedenken of STAX-artiesten zaten er voor iets tussen. Jim Cole brengt samen met enkele funky soulbrothers en -sisters een hommage aan het label dat later werd opgekocht door ATLANTIC Records.

-Marcin Wasilewski Trio

Zondag 3 maart: 20u30

“Pianist Marcin Wasilewski werkte zich in de kijker aan de zijde van de Poolse trompettist Tomasz Stanko. Stilaan raakt ook zijn trio met bassist Slawomir Kurkiewicz en drummer Michal Miskiewicz bekend bij een groter publiek. Faithful, zijn derde album met het trio, is genoemd naar een Ornette Coleman-compositie.

Het vat perfect de sfeer: een mengeling van lyriek met meer energieke nummers. Wasilewski maakt ruimte voor mijmeringen en improvisatie, weerspiegeld in het brede repertoire, waarvoor de pianist vijf nummers schreef.” (***** in DE STANDAARD)

-Acoustic Africa feat. Dobet Gnahore, Manou Gallo & Kareyce Fotso

Dinsdag 5 maart: 20u30

Na het wereldwijde succes van twee eerdere edities focust deze derde muzikale reis zich op de rijkdom van de vrouwenstem in de Afrikaanse tradities. De kracht van het lied, van het zingen, hoor je in de stemmen van drie vrouwen uit Ivoorkust en Kameroen. Drie madammen met podiumprésence en bezieling. Hun muziek, geworteld in de voorouderlijke roots, verwelkomt ook nieuwe Afrikaanse en AfroAmerikaanse invloeden zoals funk, blues, en Afro-pop.

-MEHLIANA featuring Brad Mehldau & Mark Guiliana

Woensdag 6 maart: 20u30

Mehldau achter een Fender Rhodes en een arsenaal aan synthesizers en Mark Guiliana op drums en een resem e ecten. Verwacht je aan “a completely free form performance, with no set compositions”. Evenwel zonder dat de harmonische en melodische kwaliteiten van Me -

hldau op de achtergrond geschoven worden of de virtuoze percussie van Guiliana verdwijnt in overijverige improvisatie.

-Helmut Lotti: Mijn hart en mijn lijf (première cd-voorstelling)

Vrijdag 8 maart: 20u30

Helmut Lotti komt terug naar zijn geliefde Roma met het concert 'Mijn hart en mijn lijf', naar het gelijknamige album met enkel zelfgeschreven, Nederlandstalige liedjes. Net zoals de cd zal ook het concert een herboren Lotti ten tonele voeren. Persoonlijker, eerlijker en wellicht ook kwetsbaarder dan ooit. Ditmaal staat hij op het podium zonder de mantel van zijn vroegere successen en zonder de warme pels van zijn dierbare idolen. Naakt, alsof het weer de allereerste keer in de spotlights is.

Trigger nger. Maar ook ‘gewoon’, met zijn vaste begeleidingsband, heeft Will die fantastische podiumprésence.

-Radio Modern matinee met Café

Crooner

Zondag 17 maart: 15u

Tijdens ‘Café Crooner’ kan je komen genieten van golden oldies die in stijl werden geherinterpreteerd. Op het programma staan jazzwonder Miss D., de fabuleuze Française Lady Flo en twee dandycrooners: Benny Blue en de suave George Bangable. Tussen twee nummers schuiven dj’s The Boppin’ Benvis Brothers de stoelen aan de kant voor een dansje, zoals de mambo of een vleugje swing.

-Stereo Steiner - sounds & bites

Maandag 25 maart: 20u30

Stereo Steiner is in De Roma! Met (de Laatste Steiner Showband) Jan Hautekiet, Patrick Riguelle, Chris Peeters, Joost Van den Broeck, Bert Embrechts en verder ook Tine en Pieter Embrechts, Ruben Block, Esmé Bos & Bart Voet, Lady Angelina, Nathalie Meskens, Tine Reymer, Karlijn Sileghem, Amaryllis Uytterlinden, Jorinde Cielen en ‘Flamenco con mil amores’, Oriane De Carvalho, Ariane van Vliet, Charlotte Vandermeersch, Ephraïm Cielen, Roman Santos, Johannes Gernard en anderen.

-Larry Graham & Graham Central Station

Met achteraf dj Groove Merchant

Zaterdag 9 maart: 20u30

Larry Graham is een levende legende. Hij werd bekend als bassist en zanger bij Sly & The Family Stone en speelde in de jaren ‘90 en 2000 vaak bij de New Power Generation van Prince. Met zijn unieke speelstijl en eigen slappingtechniek groeide hij uit tot een van de meest invloedrijke bassisten. In de jaren ’70 maakte hij naam als frontman van Graham Central Station maar ook zijn soloprojecten waren erg succesvol. In De Roma brengt hij nieuw materiaal van het langverwachte album ‘Raise up’, waarop ook Prince en Raphael Saadiq hun steentje bijdroegen.

-Dimitri Van Toren & De Vaganten

Zondag 10 maart: 15u

De kleinkunst van de jaren ’60. Vijftig jaar later staat Dimitri Van Toren er nog altijd. Met pianist Dirk Schreurs brengt hij een integere voorstelling met poëtische, soms loso sche teksten. Ook de Vaganten stonden er. Zij beleefden de gouden jaren ’60 en ’70 en ze gingen door. Na een lange pauze zijn ze terug. Deze taalvirtuozen laten zich bijstaan door jonge muzikanten: Chris de Winter op bas en dwars uit en violiste Veerle Dierickx.

-Marco Z

Donderdag 14 maart: 20u30

Het lot kan ironisch zijn, al hoeft dat niet altijd negatief uit te draaien. De 33-jarige ItaliaansBelgische singer-songwriter Marco Z schreef eenzaam op zijn zolderkamertje een nummer over hoe de tijden veranderen en dat hij na tien jaar ploeteren klaar is voor iets anders dan liedjes schrijven. Laat net dat ene nummer (‘I’m a bird’) voor zijn doorbraak zorgen: hij won vorig jaar zelfs de Music Industry Award (MIA) voor beste doorbraak.

-Will Tura live

Zaterdag 16 maart: 20u30

Eind mei 2012 kreeg je Will bij ons in vol ornaat te zien, met blazers, strijkers én verrassingsact

-Cultuurcafé Borgerhout: Helena y Axelle

Woensdag 27 maart: 20u30

Warmer dan dit zal je een liedduo niet gauw te zien krijgen. Romantisch, maar nooit klef. Helena y Axelle brengt ‘Cánticos de la Esposa’, volledig opgebouwd rond het repertoire van de Spaanse componist Joaquín Rodrigo. Aangevuld met eigen composities en improvisaties wordt alles aan elkaar geregen tot een prachtig verhaal.

-Ashton Brothers: Treasures

Donderdag 28 maart: 20u30

‘Treasures’ kreeg naar aanleiding van de Nederlandse première in december 2012 vier sterren van alle grote kranten: Telegraaf, Het Parool, Metro, NRC en De Volkskrant. “Ook in hun vierde voorstelling spelen de Ashton Brothers het klaar: de show begint, je mond valt open van verbazing en tot aan het slotapplaus gaat hij niet meer dicht. (…) Je verzint het niet, maar bij de Ashton Brothers komt het allemaal voorbij: originele vondsten, prachtige beelden en dito muziek. Dit alles op superieure wijze uitgevoerd door vier mannen die ook tien jaar na hun debuut nog weten te rocken en te raken.” (DE VOLKSKRANT)

-John Hébert, ‘The Sound of Love’, the music of Charles Mingus feat. Tim Berne, Taylor Ho Bynum, Fred Hersch, Ches Smith

Vrijdag 29 maart: 20u30

John Hébert, een van de sterkhouders van de New Yorkse jazzscene, brengt in zijn Sounds of Love-project hulde aan de eigengereide Charles Mingus, de vader van alle moderne contrabassisten. Wie Mingus zegt, zegt uitbundige muziek met de energie van een brassband en de epische adem van een symfonieorkest.

-Cristina Branco: Alegria (cdvoorstelling)

Zaterdag 30 maart: 20u30 - € 20/18 - zittend Cristina Branco brengt keer op keer een nieuw programma. Daardoor behoudt ze de magie om haar publiek, dat haar doorheen de jaren zo trouw is gebleven, aan zich te binden. Een nieuwe cd, een nieuwe tournee. Voor dit project heeft Cristina Branco de beste muziek- en tekstschrijvers uit Portugal uitgedaagd om speciaal voor haar nieuwe liederen te schrijven.

-Roland van Campenhout (cdvoorstelling)

Met vooraf Ganashake

Donderdag 4 april : 20u30 - € 18/16 - staand Muzikale duizendpoot Roland van Campenhout was al vaak te gast in De Roma. Met een eerbetoon aan Alan Lomax en Derroll Adams, samen met Helmut Lotti en Steven De Bruyn, samen met Country Ladies en Admiral Freebee. Tussen al die optredens maakt hij ook nog tijd vrij om nieuwe nummers te schrijven. Eind februari mag je een nieuw album verwachten op het EMI-label. En dit nieuwe werk komt hij in De Roma voorstellen, samen met Mauro Pawlowski.

-Locomondo

Met vooraf Wahwahsda en achteraf dj Bobalicious

Vrijdag 5 apr: 20u30

Zanger, componist en bandleader Markos Koumaris heeft het allemaal: de looks, een goede stem, een gitaar, een bouzouki, en dreadlocks! De band straalt alles uit wat de mensheid nodig heeft: hoop, levensvreugde, poëzie, ritme. ‘Den Kani Krio stin Ellada’ (vertaald: ‘Het is nooit koud in Griekenland’) is hun grootste hit en tegelijk een boodschap van solidariteit en trots. Op de Antilliaanse Feesten 2012 bewees Locomondo dat deze Griekse tegenhanger van Manu Chao klaar is voor de wereld.

-Carmen Souza: Kachupada (cdvoorstelling)

Zaterdag 6 apr: 20u30

Carmen Souza en Theo Pas'cal namen net ‘Kachupada’ op, het vierde album van de zangeres. De Cachupa is een traditionele Kaapverdische mengeling van kruiden en ingrediënten, en zo kan haar muziek ook het best omschreven worden. Carmen vertelt verhalen uit haar eigen ervaringen, soms met een melancholische inslag maar ook met een joie de vivre. Ze heeft ook een eigentijdse stijl die weigert te blijven steken in het verleden.

Verder in april:

-Vrijdag 12 april: Balkanbeats Antwerp VII: La Caravane Passe + W. Victor + Robert Soko

-Zaterdag 13 april : Sarah Blasko

-Zondag 14 april : Craig Taborn Trio

-Woensdag 17 april : Shakara United (cd-voorstelling)

-Donderdag 18 april : Mariana Cornejo & Macarena Ramirez

-Vrijdag 19 april : Dez Mona: A Gentleman’s Agreement (cd-voorstelling) + Tijs Delbeke solo & Black Cassette

-Zaterdag 20 april : Radio Modern met Shirt Tail Stompers

-Maandag 22 april : Sporza Merckx - de 100ste Tour en de legend van de Kanibaal

-Donderdag 25 april : Ibrahim Maalouf Quintet: WIND

-Vrijdag 26 april : Rosanne Cash + Bhi Bhiman

-Zaterdag 27 april : deFilharmonie o.l.v. Philippe Herreweghe: van Beethoven

-Zondag 28 april : Frank Boeijen: Liefde & Moed (cd-voorstelling)

-Maandag 29 april : Julien Clerc

Wilt u alles weten over T-DANSANTS (dansnamiddagen met dj Piet Keizer van Radio Minerva) of het uitgebreide lmaanbod van CINEMA ROMA? Surf naar www.deroma.be of vraag het gratis driemaandelijks programmaboekje aan via 03 292 97 40. U kan ook naar de ticketbalie op de Turnhoutsebaan 327 komen.

DE ROMA

Zaal: Turnhoutsebaan 286, Borgerhout Info en tickets: www.deroma.be, 03 292 97 40, aan de ticketbalie op de Turnhoutsebaan 327 en in alle Fnac-winkels

Na

meer dan halve eeuw is kruidenier Troubleyn niet meer

Met nieuwjaar sloot kruidenier troubleyn in de lange leemstraat definitief haar deuren. in 1982 nam Jozef troubleyn samen met zijn vrouw Annie de zaak over van zijn ouders. Al die jaren stond de buurtwinkel bekend om zijn service en

Ze willen hun verhaal wel vertellen aan Gazet van Zurenborg, Jozef Troubleyn (56) en zijn vrouw Annie Vercruyssen (52). Al was Jozef in het begin niet meteen enthousiast om zich te laten interviewen. Hij hoefde niet zo nodig met zijn hoofd in de krant, maar Annie heeft hem overtuigd. “Ja, ik heb tegen hem gezegd: Als iedereen er zo over denkt, dan bestaat zo’n wijkkrant niet. En we lazen hem zelf ook altijd. De mensen mogen toch weten waarom we hebben gesloten en wat we gaan doen. Dat is toch waar.” En hij is haar gevolgd in die redenering. Het typeert hen, die samenwerking. Al die jaren waren ze collega’s en man en vrouw. Dertig jaar lang stonden ze klaar voor anderen. Nu nog steeds. Het engagement voor de medemens blijft groot. En als ze iets kunnen betekenen voor anderen, dan doen ze het. Dus ook een interview. Zoals verwacht zijn ze keurig op tijd voor het gesprek. Net zoals hun winkel dertig jaar lang elke dag stipt om 7.00 uur open was.

Bouwen

Jozef: ”Mijn grootouders waren boeren in het Waasland. En in het gezin kon er maar eentje de boerderij overnemen. De rest van de kinderen moest iets anders gaan doen. In 1954 zijn mijn ouders dan naar de stad getrokken en hebben ze een klein buurtwinkeltje geopend

persoonlijke benadering, maar nu is het gedaan. de laatste stellingen die nog herinneren aan de superette worden uit het gebouw gehaald. een hoofdstuk wordt afgesloten, kroniek van een aangekondigd afscheid. (Ad MOESKOPS)

in de Lange Leemstraat. Meerdere nonkels van me begonnen ook een kruidenierszaak in de stad. Twee nonkels openden ieder een winkel in Borgerhout, een andere nonkel had een buurtwinkel in Merksem. In 1982 overleed mijn vader plots. Annie en ik waren net getrouwd en we waren bezig met een huis te bouwen in Melsele. Toen vroeg moeder of wij de winkel wilden overnemen.”

Ruilen

Annie: “Jozef werkte toen bij een beenhouwer en ik werkte in rusthuis De Regenboog in Zwijndrecht. We hadden er wel eens over gedacht om iets anders te doen. Jozef wilde niet zijn hele leven als gast blijven werken in een beenhouwerij. Maar toen zijn vader overleed, moesten we snel beslissen: doen we het of doen we het niet? We hebben de knoop doorgehakt en geruild met zijn moeder. Zij ging in ons nieuwe huis in Melsele wonen met de twee jongere zussen van Jozef en wij namen de winkel over en gingen erboven wonen. Dat was mei 1982. Ik vond het in het begin wel wennen, de drukte van de stad, het verkeer, de trams. Maar ja, je let daar niet veel op, je bent heel de dag bezig.”

Werken

Jozef troubleyn:”in 1954 zijn mijn ouders naar de stad getrokken” Annie vercruyssen: “ik vond het in het begin wel wennen, de drukte van de stad”

Zurenborg is weer een winkel armer geworden Foto’s Marc vinGerhoedt

“ k lanten huilden op de afscheidsreceptie”

Op de vraag of het als kleine zelfstandige hard werken was, bevestigen ze allebei. Ze vertellen hoe de dagindeling was. En die was niet mis. Zes dagen per week ging om 5.15 uur de wekker. Jozef haalde dan bij een bakker in de Gitschotellei en bij de Joodse bakker Kleinblatt zijn brood om in de winkel te leggen. Om 7.00 uur stipt ging de winkel open en ’s avonds om 18.30 uur ging die pas weer dicht. Na sluitingstijd moest er nog van alles opgeruimd worden en tegen half negen konden ze naar boven. Dan was er even tijd voor ontspanning, maar niet te lang want om half tien was het bedtijd. Alsof het nog niet genoeg was, ging Jozef op dinsdag en donderdag ook nog eens naar de vroegmarkt. Dan stond hij om 1.00 uur ’s nachts op en kwam twee uur later weer terug thuis. Dan kroop hij weer even terug in bed, totdat om 5.15 uur de wekker opnieuw rammelde. Jozef kon groenten en fruit wel laten brengen, maar dat wilde hij niet. Jozef: “Als je zeker wilt zijn, dat je goede aardbeien of perziken krijgt, dan moet je die zelf gaan halen. Je moet de producten zien en er eens van proeven, dan weet je pas of je kwaliteit inkoopt. En daarbij, ik heb dat altijd graag gedaan. Maar om eerlijk te zijn, het begon wel te wegen op het laatst. Ik geraakte moeilijker uit bed.”

Service

Annie: “Toen we de zaak net hadden overgenomen, hebben we de winkel vernieuwd en een beetje uitgebreid. We hebben er een superette van gemaakt. Veel oudere klanten hadden daar schrik van. Ze waren gewend dat wij achter de toog stonden en alles aanreikten. Veel mensen kwamen aan de toog en kwamen daar ook om te babbelen. Maar nu moesten ze het zelf pakken. Veel mensen waren bang, dat met invoering van het winkelkarretje, ook het persoonlijk contact zou verdwijnen. We hebben ze gerustgesteld. Het contact met de mensen is altijd gebleven. Wij waren er altijd, want we deden de winkel met ons twee. We zijn toen ook met een Joodse afdeling begonnen. Er kwam een groter Joods publiek. Zeker op vrijdag, dan waren de Joodse winkels dicht en dan kwamen de klanten bij ons iets halen als ze wat te kort kwamen. Joodse klanten adviseerden ons ook om bepaalde producten in huis te nemen. En we leverden een service, Jozef bracht de spullen ook thuis als klanten dat wilden. Het gebeurde geregeld dat iemand belde en zei dat hij ziek was en vroeg of we iets thuis wilden brengen. Wij deden dat.”

Jozef: “Met slecht weer, dan durfden oudere mensen niet komen en vroegen ze ons om een brood en wat charcuterie te brengen. En dat deden we. Of als mensen in de winkel kwamen en ze konden hun boodschappen niet goed dragen, dan brachten we dat thuis.”

Annie: “Als een vrouw in de winkel kwam en zei dat een hele knolselder te veel was voor haar, dan sneed ik hem doormidden en gaf haar de helft en de andere helft aten we gewoon zelf op. In een grote supermarkt kan dat niet natuurlijk, wij deden dat wel. Bij ons mochten klanten ook wel een keer opschrijven. Als ze even geen geld hadden, dan schreven we het op. En als ze dan weer centen hadden, dan kwamen ze betalen. Wij hadden die traditie eigenlijk mee overgenomen van vroeger. Wij hebben ook wel gezien dat mensen het nancieel soms echt moeilijk hebben. Sommigen kunnen daar ook niets aan doen. Die hebben gewoon pech en die geraken daar niet uit.”

Stoppen

Jozef: “We dachten al een tijdje aan stoppen. De winkel was vijfentwintig jaar geleden verbouwd, hij was aan vernieuwing toe. Dus moesten we ons weer fors in de schulden steken en als je geen opvolging hebt, dan moet je kiezen: doen we het wel of niet?

Annie: “We zijn even van plan geweest om door te gaan, we waren altijd onafhankelijk, maar we hebben eraan gedacht om een Louis Delhaize te beginnen. Maar de investering was hoog en dan ben je weer vertrokken voor een lange termijn. En we hadden geen opvolging. Onze twee dochters waren niet geïnteresseerd. Die wisten hoeveel uren we werkten. We hebben lang getwijfeld om door te gaan. Is waar hè? (Ze kijkt naar Jozef.) En eigenlijk zijn we blij dat we het niet gedaan hebben, want achter de hoek is nu een Spar gekomen.”

Jozef: “En we hebben gehoord dat er in het Groen Kwartier, net achter ons, ook iets zou komen, een kleine Delhaize. Ik heb het maar van horen zeggen. Hoe dan ook, het is goed dat we niet opnieuw geïnvesteerd hebben. En om eerlijk te zijn, de fut was er een beetje uit. Ik heb dat gemerkt bij mijn ouders. Op het laatst was er bij hen het vernieuwende ook wat af. Ze wilden alles laten zoals het was, schrik om te veranderen. En dat zagen we nu terug bij onszelf. Dus dan is het tijd om te stoppen.”

Annie: “Een tijd geleden kwam ook ons huis in Melsele vrij. Zijn moeder en zijn zussen waren daar al een tijd weg en we hadden het verhuurd. En toen het leeg kwam, moesten we het verbouwen. We hebben ons toen afgevraagd, verbouwen we het om te verhuren of doen we het voor onszelf? We hebben besloten dat we er zelf gingen wonen. We hebben veel zelf in het huis gewerkt, op zaterdagmiddag en op zondag. Nu is het klaar en in de weekends woonden we daar al. Toen hebben we besloten om de stap te zetten en daar de nitief te gaan wonen.”

Kerstbomen

Jozef: “We hebben geprobeerd om de zaak over

te geven, maar dat is niet gelukt. Ik had dat wel gehoopt. Maar het is niet gemakkelijk voor een overnemer. Ik begrijp dat wel. Er zijn zoveel wetten van het voedselagentschap. En om met alles in orde te zijn, moet je dan sowieso veel investeren. Maar wij konden niet eeuwig wachten op een overnemer. Dan stonden we er misschien op ons vijfenzestigste nog. Toen hebben we de keuze gemaakt om te stoppen zonder overnemer. Maar dat was niet gemakkelijk hoor.”

Annie: “Begin 2012 hadden we beslist dat we met Pasen de deur zouden dichtdoen. Maar toen dachten we: laten we in de zomer, want in de vakantieperiode is de winkel toch altijd even dicht. Maar toen de zomer dichter en dichter kwam (trekt beangstigend gezicht), dachten we: laten we het gewoon op het einde van het jaar doen.”

Jozef: “En dan konden we ook nog één keer de kerstbomen verkopen. Er waren mensen die van buiten Antwerpen kwamen om bij ons een kerstboom te kopen. En die mensen die zouden dan van niks weten en ik wou die mensen niet voor een dichte deur zetten. En nu zouden ze nog één keer komen en kon ik meteen vertellen dat het de laatste keer was.”

Annie: We hebben een afscheidsreceptie gegeven in een lege winkel. De kinderen zaten te spelen in de lege schabben. Er waren veel mensen gekomen. We hebben ook cadeautjes gekregen. Er waren klanten die huilden op de afscheidsreceptie. Ze vonden het erg dat we ermee stopten. Ze kennen je en dan ga je zomaar weg. En ze zijn hun buurtwinkel kwijt. Wie brengt nu hun boodschappen thuis?”

Wandelen

Jozef: “We gaan nu een nieuw leven beginnen en we hebben daar zin in. Eerst gaan we een paar sabbatmaanden inlassen en dan zal ik terug een job zoeken. Alles kost geld en we zijn heus niet nancieel onafhankelijk. Ik ben niet beschaamd om dat te zeggen. Ik moet nog gewoon gaan werken voor de kost. En daarbij, ik voel me ook nog te jong om niets meer te doen. Ik moet iets om handen hebben. Ik wil wel graag een job met iets meer vrije tijd, zodat we meer samen kunnen gaan wandelen. Dat doen we graag.”

Annie: “Ik ben wel bang dat ik het sociale contact ga missen. Tot nu toe is dat nog niet het geval, omdat we druk bezig zijn met het leegruimen van de winkel en onze dochters helpen die toevallig ook net verhuizen. Mijn ouders en de moeder van Jozef wonen bij ons in Melsele in de buurt en ik weet nog niet wat die van ons vragen. Ik wil ook wel graag gaan werken en dat mag gerust vrijwilligerswerk zijn. Maar ik zou wel graag een echt weekend hebben, net zoals andere mensen. Dan kunnen we heel het weekend gaan wandelen. Dat hebben we gemist.”

Jozef: “We willen graag de GR5 wandelen. Dat is een wandeltocht van Hoek van Holland tot Nice. Dat willen we in etappes doen, in totaal 2300 kilometer. Daar kijken we naar uit.” Even later stappen ze naar buiten. Ze wandelen terug naar hun winkel. Er moet nog wat opgeruimd worden. De plicht roept. Hoe lang nog? Naast elkaar stappen ze de valavond in, op weg naar een nieuw leven. Goede reis.

“We dachten al een tijdje aan stoppen. de winkel was vijfentwintig jaar geleden verbouwd, hij was aan vernieuwing toe. “

Foto Jempi ertZinGer

Telkens voor een maand

Appartement Oostenstraat werkplaats voor vertalers

hebt u al genoten van de verhalen van de vertalers die in een appartement verblijven in de oostenstraat? niet, dan komt dat zeker en vast nog en daar heeft het vlaams Fonds

Van Bockstal begon zijn carrière in het onderwijs en via muziek en lm belandde hij bij de Oxfam Wereldwinkels om dan zijn volgende passie te vinden: literatuur. -Na een breed spectrum commerciële en non-pro t managementervaringen kwam u als “bevlogen lezer” terecht bij het VFL. Maak een kleine evaluatie na één jaar dienst. Koen Van Bockstal: ”Het is al een ongelofelijk boeiend jaar geweest! Er komt natuurlijk heel veel bij kijken en niet alles kan onmiddellijk gerealiseerd worden . “Kill your darlings “noem ik het soms. Wat kiezen we eerst en wat stellen we uit ? Door mijn voorganger is dit huis mooi voorzien van muren, een dak en fundamenten. Maar nu is het belangrijk wat er zich allemaal gaat afspelen in de kamers van het huis .Een andere gepaste vergelijking is dat ik een “tiener “heb geërfd die langzaam volwassen wordt en daarbij een gepaste begeleiding nodig heeft. Ik bouw hieraan verder samen met een zeer bekwaam team van medewerkers en kom in contact met onwaarschijnlijk veel verschillende mensen en instanties zoals Boek.be,

der letteren alles mee te maken. drijvende kracht achter dit vFl is Koen van bockstal die zowat een jaar geleden directeur van deze instelling werd.

(Yo VAN DEN BULCK )

auteurs, dichters, politici en laatst maar zeker niet te vergeten, de media. Ik wil nadrukkelijk meer contact met hen (en dat lukt aardig, zeker nu naar aanleiding van de tentoonstelling van nieuw striptalent in België op de beurs van Angoulème die volgende week van start gaat). De aandacht in de media wil ik dus zeker niet voor mezelf opeisen maar des te meer voor de bekendheid van het VFL en waar we mee bezig zijn. Het blijkt dat toch nog veel mensen onze werking niet kennen. Samenwerking is een andere ‘dada’ van me, ik merk dat sommige mensen en instanties soms met hetzelfde bezig zijn maar naast elkaar werken. Schrijvers hebben meestal grote ego’s en dat staat de samenwerking nog al eens in de weg. Soms treden wij op als katalysator. Verder heeft dit eerste werkjaar me geleerd dat de binnenlandse werking heel erg goed is en volgens het gezegde :”If it ‘s not broke, don’t x it”kan ik mij dus meer richten op de internationale werking .” -Geef hier eens een voorbeeld van? Koen Van Bockstal: ”We zijn al vier jaar aanwezig op het boekenfestival van Angoulème, maar dit

jaar was het tijd voor een nieuwe aanpak. Als enig land in Europa hebben wij de strips steeds als een volwaardig onderdeel beschouwd van de literatuur. Wij hebben dan ook een brede basis op dat vlak met namen zoals Judith Van Istendael en Brecht Evens. Ik heb Brecht een soort vrijgeleide gegeven en het resultaat is een tentoonstelling van nieuw striptalent . Al is de opening pas volgende week, de reacties zijn al overweldigend en de media, zoals Humo en Knack Focus zullen eerstdaags al uitpakken met foto’s en artikels hieromtrent. Dit is trouwens een perfect voorbeeld van “goede” media-aandacht.We zijn ook aanwezig op de festivals van Londen, Bologna en niet te vergeten Peking. De Chinese markt is in volle expansie net zoals de Turkse en de Braziliaanse.” -Laat ons even terug naar onze wijk gaan en naar het appartement in de Oostenstraat waar het allemaal om begon. Hoe selecteer je de vertalers die in het appartement verblijven? Hoe lang blijven ze en hebben ze een verloning? Een kleine opmerking toch in verband met de ‘riante’ luxe van de nieuwe locatie? Koen Van Bockstal.:”Er was daarvoor een appartement in het Elzenveld, maar de huurprijs ging daar zomaar eventjes verdriedubbeld worden. Het was dus hoog tijd om iets anders te zoeken. Vermits onze kantoren zich bevinden in de Generaal van Merlenstraat was het logisch dat we eerst hier in de buurt rondkeken. De verblijfplaats in het Elzenveld had twee aparte studio’s. Hier betreft het één groot appartement met wel twee slaapkamers die kunnen afgesloten worden en dus toch de nodige privacy bieden. Een rustige buurt en het nodige comfort waren twee andere voorwaarden waaraan ook dit nieuwe appartement voldeed. En ja, de bewoners kunnen gebruik maken van een tnessruimte, maar die is beschikbaar voor alle bewoners van het pand. De huurprijs is zelfs goedkoper dan in het Elzenveld. In prin-

cipe mogen alle vertalers een aanvraag doen; ze moeten wel bewijzen dat ze een uitgavecontract op zak hebben en dus daadwerkelijk aan de vertaling van een boek bezig zijn van of naar het Nederlands. Dit Nederlandstalig karakter kan zowel Belgisch als Nederlands zijn. De vertaler mag één maand blijven en krijgt een verloning van 850 euro. Dit naast het gebruik van de infrastructuur in het appartement met voorzieningen zoals internet en een scanner . Voor de verplaatsingen is er een ets voorzien.”

-Bij het ter perse gaan van dit artikel zullen het dus al de volgende residenten zijn ? Koen Van Bockstal:” Inderdaad, dan zijn de Spaanse Gonzalo Fernàndez en de Engelse Willem Groenewegen aan de beurt. De verschillende talen die aan bod kunnen komen zijn onbeperkt maar tot hiertoe werken we met 29 talen en laten we ook nog andere criteria meespelen . De belangrijkheid van het boek bvb. waar ze mee bezig zijn en of het de eerste keer is dat ze hier verblijven . We willen zoveel mogelijk mensen de kans geven om deze ervaring mee te maken; de geuren van de stad op te snuiven . Liefst had ik het aantal kunnen optrekken tot vier omdat er zoveel aanvragen zijn maar de subsidies laten dat momenteel niet toe.”

Rest mij u te bedanken voor de kostbare tijd en u een goede reis te wensen later op de week naar Angoulème.

Vlaams Fonds der Letteren

Generaal van Merlenstraat 30

2600 Berchem Info@v .be www.v .be Koen.vanbockstal@v .be 03/2703161

Stripfestival van Angoulème van 31 /1 tot 3/2 met de tentoonstelling ‘Boîte à Gand’

Beroepsloopbaan Koen Van Bockstal

1.leraar geschiedenis en esthetica

2.Muziekbusiness: Free Record Shop, BMG Ariola

3.General Manager bij Sony Music Entertainment Belgium en vice president artist & repertoire in de Benelux

4.Zakelijk leider Internationaal Filmfestival van Vlaanderen.(2006)

5.Gedelegeerd bestuurder bij Oxfam Wereldwinkels VZW en Oxfam Fairtrade CVBA

Koen van bockstal : vermits onze kantoren zich bevinden in de Generaal van Merlenstraat was het logisch dat we eerst hier in de buurt rondkeken”

Foto’s André deJonGhe

7 januari. 15.00 uur. Eindelijk in België! De reis vanuit Argentinië naar Europa is altijd lang, maar deze keer was de vlucht een echt avontuur. Na twee uur vliegen boven de Andes (prachtig uitzicht boven de bergen, ook in de zomer blijft er nog op enkele toppen wat sneeuw liggen) moesten we omkeren, terug naar Santiago, daar overnachten en eerst de volgende dag hebben we te weten gekregen dat we benzine aan het verliezen waren. Dat kan dus blijkbaar gebeuren. Maar nu heb ik al van Karen, onze beschermengel in Berchem, de sleutel gekregen van wat mijn verblijf in januari zal zijn: het nieuwe vertalershuis van het Vlaams Fonds van de Letteren. Ik was al heel benieuwd naar de nieuwe woning en de omgeving. Vorig jaar was ik ook een maand in het vertalershuis, maar toen woonden we nog midden in Antwerpen. Zurenborg ken ik nog niet. (Micaela )

7 januari. 18.00 uur. Na een wandeling door de buurtik had na de lange reis echt een beetje beweging nodig- heb ik al een eerste indruk van de nieuwe buurt. Van de prachtige huizen op de de Cogels-Osylei en de veelbelovende restaurantjes in de omgeving van de Dageraadplaats. En boodschappen heb ik ook al gedaan, een paar dingen voor het avondeten en het ontbijt.

7 januari. 22.00 uur. Tibor, de Hongaarse vertaler met wie ik de woning zal delen, is ook al aangekomen. We kennen elkaar van vorig jaar, ik ben blij hem weer te zien. Het verblijf hier is niet alleen voor ons werk aan een vertaling interessant, en omdat je met de auteurs kan afspreken en de boeken in de bibliotheek kan raadplegen. Ook het contact met andere vertalers is altijd leuk en waardevol. Nog een kopje thee en dan ga ik na een lange dag slapen.

8 januari. 16.00 uur. Boodschappen gedaan. Ik hou ervan om op die manier de buurt en de mensen te leren kennen. Door er een tijd écht te wonen en je aan te passen aan de gewoontes van de streek. Hier zie je, zoals verwacht, veel orthodoxe joden, vaak op hun etsen, die door de traditionele kledij opvallen. Veel zwart, hoofdbedekking. En een paar straten verder ben je in een echte “Arabische” wijk, felle kleuren, andere hoofdbedekkingen. Ander talen, andere winkels. Ik denk aan mijn eigen land, op tienduizend kilometer. Argentinië is ontstaan als een migratieland en is het nog steeds, maar de verschillen tussen de bewoners zijn niet meer zo dui-

delijk herkenbaar. Ik zoek de verschillen en besef ineens dat bij ons samen met de verschillen het exotische ervan is verdwenen. En hier, midden in Europa, zie en hoor ik vandaag wat waarschijnlijk honderd jaar geleden bij ons het alledaagse landschap was: verschillende talen, kleuren en geuren. Een soort culturele caleidoscoop.

9 januari. 15 uur. Vandaag hebben we samen met Karen in een leuk restaurantje geluncht. Leuk, dan kan je even persoonlijk over dingen praten waarover je meestal alleen mailt: je nieuw vertaalopdracht, de situatie in je eigen land en de nieuwe ontwikkelingen in België. En dat is dan steeds rond 12 uur! Belgen eten veel vroeger dan Argentijnen, dat is altijd even wennen. Thuis eet ik bijna niets tot om een uur of twee, half drie. Ik heb vanmorgen alleen ko e gedronken. Tibor vertelde dat hij aan een biogra e van Beethoven werkt, ik ben bezig met Vlaams theater.

10 januari. Gisteren ben ik naar Leuven geweest om een toneelstuk te zien. Handig, dat de afstanden hier zo klein zijn. Om bij ons van de ene stad naar de andere te geraken moet je je zeker een paar honderden kilometers verplaatsten. Hier ben je binnen een uur bijna in een ander land. Het wordt steeds kouder, ongeloo ijk, vorige week lag ik bij 35 graden in het zwembad, nu moet ik nog een trui en een dikke jas aandoen om even naar de bakker te gaan. Heb een 10-granenbrood gekocht in een winkel waar ze ook Spaanse ambachtelijke honig verkopen. Het wordt steeds internationaler.

14 januari. 18 uur. Vandaag heeft de house warmin gparty van het vertalershuis plaatsgevonden. Een ploeg jonge vrouwen van het Fonds kwam binnen, voorzien van tassen vol met taarten, broodjes, chips, olijven, kofe thee, kopjes, borden, lepeltjes… Tibor en ik vonden het heel leuk om gasten te ontvangen die alles zelf meebrengen. Zelf hebben we alleen een fragment van een vertaling voorgelezen. Ik geloof dat ik maar twee woorden heb herkend uit het Hongaars.

15 januari. 02 uur. Ik word wakker en kijk uit het raam. Ik kan niet slapen, maar dat is niet erg, want: het sneeuwt! Na een uur val ik toch doodmoe in slaap.

17 januari. 22 uur. Het is laat geworden, ik ben de hele dag niet buiten huis geweest. Maar ben dan ook ver vooruitgekomen met mijn vertaling. Nog even naar de nachtwinkel van de Indiër melk gaan halen voor het ontbijt. Ik loop over de Dageraadplaats en begrijp nu eindelijk wat al die draden betekenen. ´s Avonds kan je hier de sterren zien, ook als het bewolkt is!

19 januari. 18 uur. Mijn broer en zijn vrouw zijn op bezoek. Ze willen de buurt leren kennen waar ik nu woon. We waren eerst in het centrum, mijn schoonzus wilde nog van de solden pro teren. En frietjes eten. Het is al donker, maar we doen toch nog een wandeling voor het avondeten. Op een van de straatjes zien we op een balkon twee ijsberen staan. Door de vele sneeuw is het niet helemaal duidelijk of het sneeuwijsberen zijn of toch echte. Ik bedoel, uit steen, zeg ik snel. Mijn broer moet hard lachen. Echte ijsberen in de Transvaalstraat!

20 januari. 01 uur. Na een heerlijk avondeten in een restaurantje op de Dageraadplaats is mijn broer terug naar Frankfurt. Ik wacht nog op zijn bericht dat hij goed thuis is aangekomen en lees ondertussen in een van de boeken van onze bibliotheek.

21 januari. 15 uur. Het blijft ijskoud maar de zon schijnt. Ik doe een wandeling en voel me steeds meer thuis. Ik heb al mijn bakker en een stamcafé gevonden en herken steeds vaker gezichten. Deze mensen komen uit alle streken van de wereld en ontmoeten elkaar hier in het hart van Europa. Dat vind ik tot nu toe het spannendste. Al die verschillende verhalen die achter de mensen schuilen…

Januari 2013, ik kom naar het Vertalershuis in Antwerpen. Zoals een jaar geleden, met een verschil: het Vertalershuis is niet meer in het centrum, het is naar Zurenborg verhuisd. Dus een andere buurt. Goed zo: het centrum ken ik al een beetje, maar Zurenborg nog niet. Nog enkele jaren en dan wel, en dan kan het Vertalershuis weer verhuizen! (Tibor)

Ik weet dat ik nu één station eerder uitstappen moet, in Berchem. Het is gelukt! Ik sta al op het plein voor het stationsgebouw en probeer me te oriënteren. Het is simpel: gewoon doorlopen naar de Draakplaats en dan linksaf. Cogels-Osylei: alsof ik op de Andrássy boulevard in Boedapest loop. Alleen de naam: de boulevard in Boedapest heeft in de twintigste eeuw al zes verschillende namen gehad. Nu heet hij weer zo als oorspronkelijk. Hoelang nog?

Ik ben aangekomen: Steenstraat 40. Ik bel en Mica, mijn Argentijnse huisgenote voor januari komt en opent de deur. We kennen al elkaar en kunnen gemakkelijk met elkaar omgaan. Nou ja, ze komt ook uit een land waar je ’s ochtends niet weet of je nog steeds dezelfde staatsvorm hebt als gisteravond.

Ons verblijf lijkt gelukkig niet op de wedstrijd Argentinië-Hongarije in 1978. Strijd, gevecht, vechtpartij en uiteindelijk Hongaarse nederlaag. Maar toen konden we nog wat hoop hebben – zelfs tegen Argentinië!

Het huis: weer moet ik aan Boedapest denken, aan de gebouwen in het centrum. Dezelfde bouwperiode –het begin van de twintigste eeuw; dezelfde pseudohistorische stijl (houdt men ook hier van de schijn?): dus een welgesteld „burgerlijk” huis.

Maar hier zie ik niet zo direct dat er ook gas- stroom, kabel-tv-, internet en ik-weet-niet-meer wat voor buizen en draden zijn. Bij ons lopen ze allemaal buiten de muur als een soort bevestiging van hun bestaan - en als een soort bevestiging van het bestaan van de naoorlogse Sovjetperiode… door het ooit zo leuke stucwerk, door de met houtsnijwerk versierde deuren, door alles en iedereen. Niets en niemand kan ze stoppen. Zo had ook de Hongaarse verdediger zich moeten gedragen bij de wedstrijd tegen België in 1986 bij de WK in Spanje. Hij had Ceulemans alleen maar een beetje moeten duwen, trappen, bijten … - zoals het nu hoort – en dan is het niet 1:1. En dan

nemen we geen afscheid en wordt België – Pfaff, Gerets, Meeuws en de anderen - niet de derde!

Er is waarschijnlijk ook een ander verschil, de „geschiedenis van de woningruimte”. Wat bedoel ik? Ik leg het uit. Het huis waar ik woon, is uit het einde van de 19de eeuw. Een rijke grootgrondbezitter liet het voor zijn dochters bouwen zodat ze konden wonen en van de huur leven. Toen was de structuur heel simpel: een verdieping - één woning (van minimaal 400 vierkante meter). Na de eerste wereldoorlog ging het niet meer zo goed, dus in plaats van één woning heeft men het al in twee of drie (ver)bouwd. Tweede wereldoorlog, „bevrijding”, Sovjetperiode, onteigening door de staat en de woningen zijn sociale woningen geworden. En vermeerderd: niet meer twee of drie op een verdieping, maar zes of zeven! Einde van de jaren tachtig: omwenteling. Russen weg, sociale woningen weg (geprivatiseerd), fusie van de woningen en langzaam keren de grotere ruimtes (woningen) terug. We zijn nu weer daar waar we vertrokken zijn… Het nieuwe begin in Midden-Europa. Van het uitgangspunt… Hoe was het hier? Is de geschiedenis van dit gebouw ook een afspiegeling van de twintigste eeuw in België? Ik weet het nog niet. Ik moet nog veel met de mensen hier praten. Ik ben al een beetje begonnen. Met de lieve conciërge heb ik paar leuke praatjes gehad. Ik weet al dat ze als kind in een beek is gevallen, ik weet al dat ze… maar de geschiedenis van het huis wordt nog een lang verhaal.

Ik loop op straat en onmiddellijk zie wat ik al wist: ik ben in de Joodse wijk. Ik voel me in de 19de eeuw. Zo kan ook Boedapest ooit geweest zijn (meer dan tweehonderdduizend Joden voor de tweede wereldoorlog!). Ik zou hier zo graag vragen willen stellen: Welke taal spreekt u onder mekaar? Voelt U zich een Belg (wie voelt zich hier eigenlijk een Belg)? Hoe kijkt U naar de buitenwereld? Enz. Maar moet/kan ik deze mensen gewoon maar aanhouden en vragen? Toch niet. Het is een heel gesloten gemeenschap. Ik zie dat hun leven op rituelen gebaseerd is, ik zie dat de gemeenschap belangrijker dan het individu is Ik begin te twijfelen. Zijn er nog gevoelens achter de „uniformen” en de voorschriften? Dan op een dag loop ik achter een Joods gezin: de moeder met de kinderwagen (een vrouw zonder kind heb ik al gezien, maar een vrouw zonder kinderwagen nog niet) en een vader met zijn zoon. Hand in hand. En de vader weer en weer spontaan (!) – geen voorschrift!streelt het hoofd van zijn zoon. Er zijn hier gevoelens! God bestaat toch!

En wat denk ik over Zurenborg? Dat kan ik nu niet meer vertellen (ik heb de grens van 800 woorden bereikt). De rest: volgend jaar! Alleen nog een vraag: Wanneer kan Hongarije weer bij een WK (!) een revanche op België nemen?

“Ik kan niet slapen, maar dat is niet erg, want het sneeuwt!”

“Hoe heb ik boedapest in Zurenborg gezien?”

een rondje dageraadplaats met Musty

Krantenartikels, Atv, petities, flyers… allemaal over Musty. er was niet onderuit te komen de laatste weken. en we doen er nog een schepje bovenop. Samen met de bekendste pleintoezichter van héél Zurenborg liepen we enkele uren over “zijn” plein en vroegen middenstanders, marktbezoekers en horeca-cliënten wat ze van het ontslag van Musty dachten. en we hebben alleen fans gevonden. niet één iemand liet zich negatief uit. Kijkt en leest u zelf maar.

Tekst en foto’s Jeannine FÜHRING

1

Lieve Adriaensen: Lieve woont op de Dageraadplaats en kent Musty dus goed: “Hij is altijd even vriendelijk, helpt iedereen en houdt zich heel goed met de kinderen bezig.” “Zij hebben hem dan ook erg graag”, voegt ze er nog aan toe.

2

De apothekers: Carla Van Rooy en Ann Hertsens van de Zwitserse apotheek op de Dageraadplaats trotseren de koude in hun witte jassen, die daar duidelijk niet echt voor geschikt zijn. Volgens hen zorgde Musty al die jaren voor de goede sfeer op het plein. Bovendien hield hij er alles goed in het oog.

3

Laura d’ Halleweyn en Matthias Claessens: zowel Laura als Matthias zijn in de wijk opgegroeid, maar ze wonen er wel niet meer. Ze kennen Musty dus van hun prille jeugd op het plein en maakten zelf mee hoe hij bepalend was voor de goede sfeer en hoe hij er mee voor zorgde dat de rust op het plein terugkeerde. “Musty is een aanspreekpunt voor iedereen.”

4

Steven, eigenaar van Camping Campina: in de eerste plaats wil Steven stellen dat het vooral ouders zijn die begaan zijn met het vertrek van Musty. Hij bouwde in de loop van al die jaren uitstekende contacten uit met de jongeren, wat maakt dat hij nu over de nodige credibiliteit beschikt om er afspraken mee te maken, die ze dan ook nakomen. Er is hier duidelijk sprake van wederzijds respect. En dit heeft zijn effect. Af en toe een politieman op het plein laten rondlopen zou lang niet hetzelfde zijn.

5

Greet Van Lint: Greet woont in de Stierstraat. Aan haar raam hangt de affiche van het protest tegen het ontslag van Musty zo’n tien jaren geleden. De affiche hing die hele tijd in haar gang en komt nu terug van pas. “Musty is een vaste waarde op het plein. De kinderen zijn dol op hem. Zijn aanwezigheid is een fijne luxe en hij lost veel problemen op.”

6 Willem Claessen: Willem is een echt pleinbewoner. “Musty moet blijven, hij kent Zurenborg door en door. Hij is een aanspreekpunt voor iedereen en is altijd vriendelijk en vrolijk.”

7 Alexandra Cerceni en Suzy Massa: Alexandra woont in de Ramstraat en Suzy op de Van Den Nestlei. “Musty moet blijven want hij

brengt rust op het plein. Hij betekent veel voor de kinderen en heeft voor iedereen een goed woord. Ook mensen die het moeilijk hebben of ziek zijn vinden bij hem een luisterend oor.”

8

Cois Charpentier: Cois uit de Grote Beerstraat vreest dat de “toestanden van vroeger” terug gaan komen als Musty er niet meer zal zijn. Ouders konden hun kinderen gerust laten spelen op het plein. In de paar dagen dat

Musty er nu niet meer is zag Cois al een man kinderen lastig vallen. “Bovendien hielp Musty mee het plein proper houden, ik zag hem al meerdere malen gevaarlijk glas opruimen”, besluit hij.

9 Mariette, Olga en Marie-Thérèse: deze drie echte Zurenborgers zijn vaste klanten van het Zomerhof en grote fans van Musty. Marie-Thérèse (rechts) noemde zelfs haar hondje naar onze pleinwerker. Samen zeggen ze

dat Musty een veiligheidsgevoel op en rond het plein gebracht heeft. Ze vinden hem ook alle drie erg vriendelijk en bereidwillig.

10

Optieker Eline Vercruyssen: Eline vind Musty de geschikte persoon om de communicatie tussen de verschillende bevolkingsgroepen op het plein te bevorderen. Ze noemt hem een aanspreekpunt voor iedereen. Hij heeft volgens haar al veel problemen opgelost.

Helmut Lotti stapt uit zijn cocon

“Voor de teksten had ik eigenlijk geen enkel voorbeeld, ik wou iets origineels”

Alleen wie nooit een krant of tijdschrift leest, of de laatste maanden in timboektoe vertoefde, weet nog niet dat helmut lotti na vier jaar zwijgen helemaal terug is met een nederlandstalige cd: ‘Mijn hart & mijn lijf’. Wij beluisterden zijn plaat en hoorden dat het anders was, dan wat wij van helmut lotti gewoon waren. Geen belcantostem met groot orkest, maar een soms

Eén vraag over de naam van de band is genoeg om Helmut Lotti op stoom te krijgen. Daarna volstonden enkele verwijzingen naar de liedjes op ‘Mijn Hart & mijn Lijf’ om een mooi verhaal te krijgen.

“De Gieren”, da’s de naam van mijn band en die naam komt van het laatste deel van mijn echte naam (Lotigiers). De muzikanten zelf vonden het een prettig idee om de Gieren te heten. Zeker in het eerste nummer op de CD, ‘Je lijf is als een vuur’, komt dit ook in het muzikale tot uiting: die donkere sfeer, zoals gieren rond een karkas. Daarnaast verwijst de naam ’Gieren’ ook naar het werkwoord gieren, wat duidt op snelheid en snedigheid. De hele Cd bevat overigens muziek met een dubbele boodschap, vaak romantisch maar nog vaker met weerhaakjes. Gieren staan ook voor puin ruimen, want ook dat komt aan bod in de dubbele bodems van de teksten, vrolijk maar tegelijkertijd ook duis-

fluisterende, dan weer schreeuwende zanger met een stevige band als begeleiding, zorgen voor een doorleefde, bezielde opname. Wij wilden meer weten dan er tot nu toe over deze cd geschreven is. bijgevolg hadden wij een lang gesprek met helmut lotti over muziek met weerhaakjes, dubbele bodems en zijn opvattingen, kortom de dingen des levens. (Jörg PYL)

ter. Je kunt me zien als een gier, maar ook als een feniks die herrijst in een nest vol gieren.”

LUID

“De muziek klinkt overigens veel beter op CD dan op iTunes, waar noodgedwongen altijd een deel van de frequenties genivelleerd wordt. Het is echt een CD om luid te spelen door de luidsprekers. De muzikanten komen allemaal uit het Antwerpse, een aantal ook uit Zurenborg, of ze hebben er ooit gewoond. Geert Hellings heb ik in de Roma leren kennen via Pieter Embrechts, Nicolas Rombouts woonde vroeger op Zurenborg, de anderen in Kalmthout en het centrum van de stad. Bart Vanegeren, mijn coauteur, heb ik leren kennen via mijn vrouw Jelle van Riet. Bart is haar goede vriend en mentor en ook zelf een uitstekend journalist. Voor hem was het overigens de eerste keer dat hij liedteksten schreef, maar samen hebben wij mijn ideeën verwoord. Het moeilijkste voor Bart was

de tekst met de melodie laten harmoniseren, hij is geen muzikant. (Bart Vanegeren heeft nog in de Filomenastraat op Zurenborg gewoond en komt nu nog regelmatig naar de Dageraadplaats, nvdr). Voor de teksten had ik eigenlijk geen enkel voorbeeld, ik wou iets origineels. In mijn ogen is Mijn Hart & Mijn Lijf trouwens geen kleinkunst maar rock en pop. Dat hoor je ook aan de begeleiding: alleen het lied ’Kom terug’ heeft iets van een kleinkunstbegeleiding, vooral door de accordeon dan nog. Als ik deze plaat in het Engels had gezongen, had wellicht niemand het woord kleinkunst in de mond genomen.”

IK-VORM “De liedteksten zijn semi autobiogra sch. Natuurlijk ben ik vanuit mijn leef- en denkwereld vertrokken, maar ze gaan lang niet alleen over mijn kleine ik. Als ik een lied zing, kruip ik vooral in de huid van een personage. Uit het feit dat de nummers in de ik-vorm geschreven zijn, moet je niet meteen concluderen dat ik een angstige, moorddadige vrouwenzot ben. Het ik-personage haalt de barrière weg tussen mij en het publiek. Het derde lied ‘Tegenstrijd’ en het slotlied ‘Roofdier’ gaan over tegenstel-

lingen in een relatie, de onderlinge botsingen tegenover de kracht van spontaniteit. Roofdier vertelt het verhaal van iemand die gedomineerd wordt door een partner die alleen maar utopisch verlangt naar een ideaalbeeld en daardoor de ander tot een grote nul herleidt. Tegenstrijd gaat dan weer over het soort dynamiek dat in een relatie ontstaat vanwege de verschillen tussen partners. Relaties leven en bewegen: ze gaan van boeiend naar vermoeiend, van paralyserend naar stimulerend, van lelijk naar mooi of omgekeerd.”

CLAUS 'Ik schrijf je neer', het vierde lied, is een gedicht van Hugo Claus. Ik heb de zin ‘ik schrijf je adem en je lichaam neer op gelijnd muziekpapier’ als eerste zin van elk couplet gebruikt. Die zin staat trouwens in mijn trouwring gegraveerd. Verder heb ik slechts één woord veranderd: het ‘je’ voor horoscopen werd een ‘jou’, een dichterlijke vrijheid. Do e klanken moet je bij het zingen zoveel mogelijk vermijden, vind ik. Ik heb de song opgenomen en dan aan Veerle de Wit (de weduwe van Hugo Claus) laten horen. Gelukkig vond zij de muziek die ik onder het gedicht had gemaakt mooi en ontroerend. Doordat ik haar at kreeg, kon het nummer mee op de cd en van Luc Coorevits van 'Behoud de begeerte' mag ik ook mee op toer met Saint Amour / Omtrent Claus.

HUMOR Naast Claus houd ik ook van dichters zoals Leonard Nolens, Tjitskse Jansen, Peter Verhelst, Wislawa Szymborska en Carlos Drummond de Andrade, een Braziliaanse dichter die ooit een redelijk gewaagde bundel over liefde en erotiek heeft geschreven. Ook Ramsey Nasr en Joke van Leeuwen bewonder ik. Als dichters én als performers.

‘Eeuwig duet’ gaat over een gast die zich niet wil binden: de ene avond wil hij Carla in bed, de andere avond Betty. Tot hij eens echt verliefd wordt en van hetzelfde laken een broek krijgt: de vrouw in kwestie degradeert hem zelf tot onenightstand.

‘Hoera, ik ben een ster!’ en’ Veel te doen’ zijn twee ironische teksten. Ik houd van dat spitse, dat snedige. Bart Vanegeren, mijn co-tekstschrijver, heeft dat ook. Zijn humor doet me soms denken aan die van Herman van Rompuy, met wie ik ooit lunchte nadat ik op het Feest van de Dynastie de Brabançonne had gezongen. Te midden van een ernstig gesprek kunnen zulke mensen af en toe heel gevat en ironisch uit de hoek komen. Wist je overigens dat de werktitel voor ‘Mijn hart & Mijn lijf ’ ‘die toffe schoonzoon was’, naar een zin uit ‘Hoera, ik ben een ster!’? Na al die jaren had ik behoefte dat

helmut lotti :”de teksten gaan niet alleen over mijn kleine ik” Foto Jörg pyl

beeld van mijzelf neer te halen, om een andere realiteit te scheppen. Maar dat destructieve is een momentopname, net zoals alle teksten momentopnames zijn. Je kunt er dus geen andere conclusies aan verbinden. ‘Veel te doen’, gaat over hoe we ons zelf bezighouden en eigenlijk niets doen, hoezeer we verloren lopen in het grote informatiebos en lastig gevallen worden voor futiliteiten. Soms zou ik graag een kluizenaar zijn, om mij van al die bijkomstigheden af te sluiten, zolang ik maar af en toe onder de mensen kan komen.

PUBERS

‘Voed mij op’ gaat over ouders die onzeker zijn over de manier waarop ze opvoeden, en over pubers die met zichzelf geen blijf weten. Dat zal altijd een actueel thema zijn! Wat vandaag als goede opvoeding gezien wordt, was dat vroeger bijvoorbeeld niet, en omgekeerd. Toen ik vroeger op school straf kreeg, was ook mijn moeder boos op mij, maar nu gaan veel ouders bij de school reclameren. Er is toch iets mis als kinderen bijvoorbeeld bepalen naar waar de ouders op vakantie gaan. Juist daardoor gaat zoveel fout. Jongeren hebben nood aan een vaste hand. Maar het lied gaat evengoed over de ongerustheid van ouders over hun puberende kinderen, dat is ook een gevoel waarin elke ouder zichzelf herkent.

‘Voed mij op’ gaat uiteraard ook over mij persoonlijk, maar heeft een veel ruimere thematiek. Opvoeden is loslaten en tegelijk leiden, en verantwoordelijkheidszin aanleren. Er is niemand die alleen door de schuld van anderen in de problemen komt. Als kind kan je leunen op je ouders, maar bij het volwassen worden moet

je zelf je verantwoordelijkheid nemen. Dat is ook waarom politici het soms zwaar te verduren hebben: wij maken hen verantwoordelijk voor ons onbehagen. Dat is verkeerd. Nu is het ook niet gemakkelijk om altijd de juiste keuzes te maken, dat weet ik wel, zoals ik ook in mijn tweede liedje ‘Angst’ zing: ‘te bang om te verliezen, maar toch echt willen kiezen’. Iemand anders de schuld van de eigen ellende geven, is een menselijke re ex, die echter nergens toe leidt, behalve tot wereldoorlogen. Maar de geschiedenis leert dat wie dat wil, altijd opnieuw een zondebok kan en zal vinden.

‘Kom terug‘ werd door mijn vrouw Jelle van Riet geschreven. Het gaat over het verlies van een geliefde, over de eerste rouw, wanneer de onmacht en de woede nog primeren. Jelle schreef het nummer voor haar moeder, die vorig jaar stierf, en haar vader, die ze twintig jaar geleden al verloren heeft. Niemand kent je beter dan je ouders, want een deel van hen draag je onvermijdelijk met je mee. Vandaar de zin ‘waar is de mens die mij doorziet?’Het zijn enkel de dierbaarsten die je helemaal doorzien en dat ook mogen, en van wie je dat mist.

DUBBELSONG

'Mijn hart en mijn lijf' is eigenlijk een dubbel-

song. Het eerste lied gaat over de onbereikbare vrouw als een godin, een femme fatale, waarnaast hij een nul is. Ze lacht hem uit. In het tweede deel van het lied gaat het de man uit frustratie over de onbereikbaarheid van de geïdealiseerde vrouw zijn lusten botvieren op een andere vrouw, die hij zijn ‘gewillig stuk vertier’, zijn ‘sletje van plezier’ noemt. Ik heb het bewust open gelaten of die vrouw met toestemming wordt genomen, verkracht dan wel vermoord wordt. Dit lied is dan ook heel bewust kitscherig en over the top gebracht, een uitvergroting van het gekrenkte mannelijke ego. Die tweede vrouw betekent niets voor hem, maar hij kan er zichzelf zijn, iets wat bij de geïdealiseerde geliefde niet kan. Die man is ook echt een soort gestoorde psychopaat. Hij is enkel met zijn eigen frustratie en het bevredigen van zijn eigen lege ego bezig. Hij is ongetwijfeld ook eenzaam. Er gebeuren de laatste tijd zoveel vreemde dingen in de wereld: mensen die wild om zich heen schieten, Breivik, seriemoordenaars, psychopaten… Vaak gaat het om eenzaten die geen plek vinden in de maatschappij.”

ONTROERING

“Zelf ben ik heel blij dat ik in de muziek zit. Muziek kan mij enorm ontroeren. Zo ween ik, niet uit verdriet maar van ontroering, nogal

vaak bij een concert van Jef Neve, maar ook bij een dansvoorstelling van Sidi Larbi Cherkaoui. Film kan ook ontroeren, maar dit medium aast veel te nadrukkelijk naar onze tranen en wordt daardoor al vlug sentimenteel. De kracht van muziek is zo overweldigend dat mentaal gehandicapten zogenaamde snoezelactiviteiten krijgen met muziek. Dat is een krachtige kunstzinnige communicatie, net zoals tribale dans. Die oervolkeren vertellen bewegend een heel verhaal zonder dat er woorden aan te pas komen. Daarom ben ik zo blij dat ik de gevoelige snaar mag raken en daar ook nog appreciatie voor krijg.”

Helmut Lotti is eerstdaags één van de muzikale entr’actes op de verjaardagseditie van Saint Amour. Daarna gaat hij met zijn Gieren op tournee door Vlaanderen met ‘Mijn hart & mijn lijf’. De première vindt plaats op 8 maart in de Roma in Borgerhout.

www.helmutlotti.be.

www.deroma.be

www.begeerte.be

Pias Recordings Helmut Lotti, ‘Mijn Hart & mijn Lijf’ 941.B325.022/PiasB325CDX www.pias.com

Bel ons of spring gerust eens binnen, altijd welkom!

een huis of appartement kopen, doet u niet elke dag. het is meestal een stap in het onbekende, waarbij flink wat vragen opduiken.

daarom streven wij ernaar, met 2 kantoren, één op het Antwerpse Zuid, vlakbij het nieuwe Justitiepaleis, en één op de dageraadplaats, iedereen die wenst te (ver)huren of (ver)kopen in het bruisende Antwerpen professioneel advies te geven!

herenwoningen op het Zuid en de populaire wijk Zurenborg zijn onze specialiteit! daarnaast zijn ook appartementen, woningen en opbrengsteigendommen binnen de Singel, berchem en Wilrijk bij ons in goede handen!

lotti tijdens de voorstelling van zijn cd in de Antwerpse FnAc Foto’s Jörg pyl

(2)

enige mogelijkheid om sluipverkeer te temperen, is het moeilijk of onmogelijk te maken”

Je kan veel over mevrouw renée dufait zeggen, maar een vileine toon weet ze wel te zetten in haar lezersreactie op een open brief in de Gazet van Zurenborg (editie oktober/november 2012). daarin werd door bewoners van de dolfijnstraat, Schorpioenstraat en tweelingenstraat gezamenlijk aangeklaagd dat het district Antwerpen –

De bewoners van de Dol jnstraat hadden gewoon solo kunnen protesteren met de eis dat de situatie zou worden teruggeschroefd tot de vorige. Zij zijn uiteindelijk de pineut van de nieuwe verkeerssituatie. Maar dan zouden de bewoners van de Tweelingenstraat weer de klos zijn. Dat is zoals het er al decennia in Zurenborg aan toegaat: de ene straat wordt tegen de andere opgezet omdat het bestuur niet tot een circulatieplan voor de hele wijk kan komen en liever het probleem verschuift dan oplost. Aan die ‘verdeel en heers’-traditie wilden de bewoners niet meedoen en daarom werd samen gepleit voor een bredere oplossing die niet alleen het sluipverkeer in de drie straten aanpakte maar in de hele wijk. De bewoners vonden ook niet dat zij voor de ultieme oplossing moesten zorgen. Geen een van hen is uiteindelijk mobiliteitsexpert, tenzij aan de toog. Suggesties hadden ze wel, zoals het moeilijker maken voor het verkeer om door Zurenborg te sluipen. Allemaal heel constructief en solidair. Toch?

Mevrouw Dufait vond het echter allemaal heel ‘onduidelijk’ en schreef een brief naar de Gazet van Zurenborg vol stilistische trucjes om de bewoners van de drie straten als asociaal en dom voor te stellen met als – verregaande - conclusie dat ‘ze maar naar de meest afgelegen buiten moeten verhuizen’. Ze had daar een goeie reden voor – vindt ze zelf - en vertelt in haar brief het verhaal dat ze zelf op een dag door de Tweelingenstraat karde, plots inzag dat ze dat tegen de rijrichting deed maar toch ‘gewoon rechtdoor reed’. Waarop een bewoner haar de

weg versperde en haar aanmaande tot ‘Achteruit, achteruit. Ge moogt hier niet rijden’. Waarop zich een verhaal ontspint van ‘schreeuwen en roepen’ tot uiteindelijk mevrouw Dufait ‘voorzichtig verder rijdt’ en haar linkerzijspiegel er aan moet geloven. Ofwel doordat ze tegen de bewoner aanrijdt ofwel omdat die de spiegel ‘met volle kracht eraf sloeg’. Ze had evengoed bij het begin ‘oeps sorry’ kunnen zeggen, voorzichtig achteruit rijden en reglementair haar weg verder zetten langs de Schorpioenstraat en Dol jnstraat. Maar nee, hoor. Daar heeft mevrouw Dufait geen moment aan gepeinsd. Ze is er een van het koppige en wrokkige type: ‘Door dit incident heb ik geen enkele sympathie meer voor de bewoners van die straten die geen enkel verkeer door hun straten willen,’ schrijft ze.

De bewoners van de Dol jnstraat, Tweelingenstraat en Schorpioenstraat vinden natuurlijk dat fysiek of verbaal geweld geen oplossing is, maar stellen tegelijk vast dat ze dagelijks geconfronteerd worden met agressief sluipverkeer dat – vroeger door de Tweelingenstraat en nu door de Dol jnstraat – het gaspedaal intrapt als de uitweg naar de PlantinMoretuslei in zicht komt. Er circuleren hier genoeg verhalen over chau eurs die blind zijn voor etsers of overstekende (vaak kleine) voetgangers en het besef ontberen dat ze door een woonwijk rijden waar dertig per uur de regel is. En dan beledigd, verontwaardigd en grof zijn als iemand hen daar op aanspreekt. En ja, zo nu en dan verliest iemand zijn of haar koelbloedigheid. Ofwel de bewoner. Ofwel de chau eur. Niet leuk. Voor niemand. Ook

ondermaats communicerend - van de ene op de andere dag de rijrichtingen in die straten keerde. Sindsdien wordt het uitgaand verkeer dat eerst door de tweelingenstraat werd gestuurd, naar de dolfijnstraat afgeleid. Gevolg: evenveel auto’s, veelal sluipers, maar nu dan in een andere straat.

niet voor mevrouw Dufait, dat begrijpen we. Het zou echter geen kwaad kunnen als zij ook eens ‘in eigen hart’ kijkt. Ze geeft aan dat de bewoners van de drie straten al het autoverkeer afdoen als ‘verachtelijke (sic) sluipers’ en dat we mensen zijn die ‘geen enkel verkeer door hun straten willen’ terwijl er toch ‘ook andere bewoners van Zurenborg zijn die de wijk willen verlaten en dit zonder onnodig rondrijden’. Mevrouw Dufait verdraait hier ons pleidooi op zo’n manier dat het lachwekkend wordt. Eerst zegt ze dat het onduidelijk is voor haar wat de bewoners van de drie straten nu eigenlijk wensen en dan catalogeert ze die als mensen ‘die geen enkel verkeer in hun straten willen toelaten’. Het is het een of het ander, mevrouw Dufait. Wij stellen ook nergens dat sluipers verachtelijke wezens zijn. Meer nog, er is zelfs begrip voor.

De kortste, snelste weg nemen is niet meer dan menselijk en zelfs het gas intrappen als je een uitweg ziet, is psychologisch eenvoudig te verklaren. De enige mogelijkheid om sluipverkeer te temperen, is dan ook het moeilijk of onmogelijk te maken.

Dat ‘moeilijk maken’ is wat het district de voorbije jaren heeft gedaan maar wat ons betreft mag het nog ‘moeilijker’ worden. Ook voor bewoners van Zurenborg die sluipen zoals mevrouw Dufait. Want dat is wat ze doet: SLUIPEN. Ze woont in de Waterloostraat en we hebben ons de kop zitten breken waarom ze in godsnaam langs de Tweelingenstraat – en nu de Dol jnstraat – Zurenborg in of uit moet?

Ze heeft vlakbij twee uitwegen naar de Singel, eentje via de Pretoriastraat en eentje via de Gulden-

vliesstraat. En als het echt moet, wat verderop voor haar langs de Lange Altaarstraat en Wolfstraat. Ze moet dan wel een paar extra verkeerslichten trotseren. ‘Dan maar door de wijk,’ denkt mevrouw Dufait dan. Zou ze een van die mensen zijn die vindt dat ze overal met de auto door moet kunnen? Haar vrijheid, haar blijheid? En de rest …

Wij lezen in ieder geval in het nieuwe Antwerpse bestuursakkoord dat sluipverkeer prioritair zal worden aangepakt. Dat is goed nieuws. Wij lezen echter ook dat de doorstroming op de structuurassen moet verbeterd worden. Vraag is dan wat een structuuras is? Ons inziens komen de Dol jnstraat- Tweelingenstraat en Schorpioenstraat - en bij uitbreiding alle straten in Zurenborg, ook de Waterloostraat (!) – niet in aanmerking als ‘as’, wel als woon- en bestemmingsgebied dat bereikbaar moet blijven voor bewoners en welgekomen bezoekers. Niet voor sluipers.

We zouden hier in de gekende ‘verdeel en heers’traditie nog vilein kunnen eindigen met een sneer aan mevrouw Dufait. Maar dat doen we niet. Ze is hier meer dan welkom. Met de auto als ze hier ergens moet zijn. En met de ets of te voet altijd. Dan kunnen we gelijk een praatje slaan . Zoals dat in Zurenborg zo vaak gaat.

Frank Willemse, bewoner van de Dol jnstraat (en verschillende andere bewoners)

“De

Frans Terpstra

en Lief Broes van ZeeZicht winnen Prijs

Rudi

Kimpen. “Een cafébaas moet de mensen graag zien en heel goed kunnen luisteren”

Frans terpstra: “Aan het eind telde het café dertien medewerkers”

Met de prijs rudi Kimpen bekroont Gazet van Zurenborg elk jaar iemand die zich bijzonder verdienstelijk heeft gemaakt voor onze wijk. dit jaar gaat de prijs naar Frans terpstra (52) en lief broes (47), jarenlang hart en ziel van ZeeZicht, het beroemdste café van Zurenborg en omstreken.

(Peter THEUNYNCK)

“Hebben wij de Prijs Rudi Kimpen gewonnen?” Lief Broes valt uit de lucht, wanneer ik haar opbel voor een interview. “Super, maar ik had er nog niets over gehoord”, zegt ze. Enige ogenblikken later valt er een bericht in de mailbox van Frans en is het ocieel.

Op een bar koude maar heldere zondagochtend in januari zitten we samen aan tafel bij Lief thuis, achter koppen dampende ko e. Fotograaf Dieter lacht wanneer hij het prachtige noorderlicht ziet dat in de keuken valt. Het winnende duo oogt fris en monter. Enige weken rust heeft hun zichtbaar deugd gedaan. Ze staan klaar om al onze vragen te beantwoorden.

STAGE

Hoe het allemaal begon? Terug naar de vroege jaren tachtig. Frans is een Fries, afkomstig van Groningen. Hij loopt stage in het Eurotel. Na a oop krijgt hij meteen een baan aangeboden: aankoop- en verkoopcontrole. Hij woont eerst in de Provinciestraat maar verhuist al snel naar een appartement boven de bakker aan de Dageraadplaats. Rond 1986 richt hij boven café ZeeZicht het eerste restaurant van Zurenborg op: Overvloed. In die tijd staat de Dageraadplaats vooral bekend om zijn drugsdealers en kleine criminaliteit.

Lief komt uit Schelle. Zij gaat op haar zeventiende het huis uit. Twee jaar later ontdekt ze Zurenborg. Ze komt vaak in de Parachute, toen place-to-be voor de jongeren die ZeeZicht maar een oudezakkencafé vonden. Ze begint in de horeca te werken en belandt uiteindelijk ook achter de toog van ZeeZicht. Lief: “Ik droeg er in het begin vaak een T-shirt waarop vooraan stond “Kop toe” en achteraan “Poten thuis”. Dat zegt veel over de tijd en de omstandigheden.”

RAZZIA

Op een bepaald ogenblik wordt Frans gepolst of hij het café wil overnemen. Hij zegt “ja” en zoekt partners. Al snel komt hij bij Lief terecht. Het begint allemaal heel bescheiden,

met weinig middelen en veel creativiteit. “Geld voor een ko emachine hadden we niet. En de windschermen voor ons terras waren deuren van een oude Diane”, zegt Lief. “We hadden een allegaartje van terrasmeubilair”, vult Frans aan. “Dat kon toen allemaal nog. Nu zijn er veel meer regeltjes en reglementen.”

Met de drugsdealers maken ze korte metten. “We hebben je door, vriend. Volgende keer bellen we de ikken.” Af en toe trakteert de Rijkswacht hen ongevraagd op een razzia. Het valt Frans op dat die heren steeds de migranten viseren. Hij komt tussenbeide: “Je controleert iedereen of niemand”. Daarmee wint hij veel krediet bij de Marokkaanse jongeren. Ze zijn in het café steeds welkom en kunnen er zelfs gratis een glas water en een koekje krijgen. Die jongeren van toen zijn ondertussen ouders en zelfs grootouders. Er is veel wederzijds respect.

Aanvankelijk doen ze zo ongeveer alles zelf. Frans kookt nog in de Overvloed. Na 22 uur zakt hij af naar het café voor de nachtshift, om tegen 12 uur ‘s middags weer achter het fornuis van Overvloed te staan. Het zijn harde tijden. Maar het café krijgt steeds meer succes. Ze moeten volk aannemen. Aan het eind tellen Frans en Lief maar liefst dertien medewerkers. Vier van hen maken al meer dan twintig jaar deel uit van het team. Heel uitzonderlijk voor de horeca.

TALENTEN

Over welke talenten moet je beschikken om een goede cafébaas te zijn? Lief: “Je moet heel sociaal zijn. Je moet de mensen graag zien en heel goed kunnen luisteren. Tooghangers zijn vaak eenzame mensen die naar de kroeg gaan om hun verhaal kwijt te kunnen. Je wordt met veel problemen geconfronteerd.” Frans beaamt dat. “Je moet respect hebben voor elke klant en je moet zelf ook respect afdwingen. Dat vergt een portie assertiviteit. Wij hebben nooit aan de tafels bediend. Wie iets wil drinken, moet in ZeeZicht naar de toog komen. Mensen die met hun vingers begonnen te knippen of kelners aanklampten, maakten we beleefd duidelijk hoe de spelregels van ons café in elkaar zaten.”

ZIEL

Elk goed café heeft een eigen ziel. Hoe zouden ze de ziel van ZeeZicht omschrijven? “Een no-nonsensecafé met respect voor elkaar, zegt Frans. In ZeeZicht is iedereen welkom. Je kunt er je eigen boterhammen opeten of een pak friet van de frituur. Je hoeft zelfs niets te drinken, maar je moet wel je eigen rommel opruimen.” Lief: “Ook onze slogan, bedacht door Peter Terryn, zegt veel: “Alle dagen hopen”. ZeeZicht is een positief café, met een sterke sociale inslag.”

Dat de klanten dat erg gewaardeerd hebben, bleek op het afscheidsfeest. Op een bepaald moment stonden er meer dan drieduizend mensen op de Dageraadplaats. Frans: “Iedereen was er, zelfs burgemeester Patrick Janssens. De sfeer was uitgelaten en het kon echt niet stuk. Na het feest was het plein natuurlijk een puinhoop. En toen gebeurde het. Tegen vijf uur “s ochtends begon een groep mensen

lief broes: “We hebben nooit ruzie gehad” • Foto’s dieter dedecKer

spontaan aan de schoonmaak. Wanneer de buurt ontwaakte, lag ons plein er weer piek jn bij. Dat was zalig om te zien. Ik voelde mij heel gelukkig.”

Lief: “Bij het feest ter gelegenheid van 30 jaar ZeeZicht was het net zo. De Dageraadplaats was toen bedekt met een laag van 10 cm plastic bekertjes. Ook toen viel daar tegen de ochtend niets meer van te merken.”

SWAMI

Wie was de merkwaardigste guur die ze in al die tijd hebben leren kennen? “We hebben hier veel vreemde guren over de vloer gekregen”, zegt Lief. Frans knikt. “Maar Swami was toch misschien wel de bijzonderste”, zegt hij. “Swami is een Irakees. “Baby I want to make love to you”, zei hij vaak of “You look like butter y”. Een schattige, maar bizarre kerel. Ik had hem ooit als asielzoeker leren kennen in Groningen en was heel verbaasd, toen hij hier plots in Antwerpen voor mij stond.”

Lief: “Ook Ivan, de Kroaat, was een vreemde vogel. Hij kwam altijd iets verkopen: cd’s, boeken, varkensrug… Nu woont hij in Dranouter. Zijn vriendin heeft er een eethuisje. Ooit maakte iemand een schilderij van ons café met alle vaste klanten. Ivan stond er ook bij. Op een bepaald ogenblik hadden ze dat schilderij stiekem in mijn slaapkamer gehangen. Dat was van het goede teveel. Ik hing er een deken over, want er moet ook nog leven zijn naast het café. Uiteindelijk heb ik het schilderij aan Ivan geschonken. Hij was er dolgelukkig mee. Het hangt nu in dat eethuisje in Dranouter.”

OVERVAL

Of ze ook moeilijke momenten gekend hebben? Eigenlijk niet zo veel. Zeker niet onder elkaar. We hebben nooit ruzie gehad. Frans: “We hebben wel gemerkt dat er in de loop van de tijd steeds meer regelneverij kwam, die ons het werken moeilijker maakte. Uiteindelijk word je dat wel een beetje moe.”

“Het absolute dieptepunt vond ik die overval”, zegt Lief. “Plots stonden hier mannen voor de toog met een bivakmuts over het hoofd en een pistool in de hand. Ze kwamen achter de toog en grepen mijn handtas. Die schudden ze leeg om de sleutels te pakken. Het waren duidelijk mensen die wisten hoe het er in ZeeZicht aan toe ging. Achteraf is dat ook gebleken. Een van hen hebben we aan zijn stem herkend. Dat was echt een donker moment.”

YUPPEN

Ze hebben de wijk zien veranderen. Frans: “Toen wij hier in de jaren tachtig startten, waren er nog twee bakkers, slagers, een lingeriewinkel, banken op het plein. Nu is er nog bijna alleen horeca. Het wordt echt van het goede teveel. Misschien zouden er beter quota komen, zodat de buurt evenwichtiger wordt.”

“Ook de sociale cohesie is verminderd”, zegt Lief. “En de sociale mix is minder goed dan vroeger. De huizen in de buurt zijn erg duur geworden en enkel welgestelde tweeverdieners kunnen het zich nog permitteren om hier te wonen. Dat is jammer.”

“De wijk is veryupt” beaamt Frans. “In het begin moesten we de dealers terechtwijzen. Aan het eind moesten we de cavadrinkende yuppen in ons café op hun plaats zetten.”

BURENZORG

Hoe zijn ze erin geslaagd om in goede verstandhouding te leven met de buurt? Lief: “We wonen zelf in de wijk, we zijn er ons van bewust dat dit een woonwijk is en we begrijpen de gevoeligheden. Steeds hebben we geprobeerd om daar zo veel mogelijk rekening mee te houden. Het appartement van een buur hebben we op onze kosten laten isoleren, zodat die mensen minder last hadden van het geluid van ons café. Als we op oudejaarsavond eens heel lang wilden doorvieren, boekten we zelfs een hotelkamer aan de kust voor een van onze buren.”

Frans: “We hebben gepoogd om goed te doseren. Af en toe een optreden, maar niet elke week en zeker niet dag in dag uit. We zorgden ervoor dat de muziek op een schappelijk uur stopte en we communiceerden daarover met de buurt. Communicatie is heel belangrijk. Voldoende informatie geven en ook goed luisteren naar de mensen.”

Lief: “Frans heeft op een bepaald moment zelfs het wijkcomité nieuw leven in geblazen, zodat er altijd een overlegplatform bleef.”

PLANNEN

Toen Frans en Lief op een etentje aankondigden dat ze zouden stoppen, was het alsof ze een bom dropten tussen hun medewerkers. Ineens werd het stil en smaakte het eten niet meer. Er heerste ongeloof en verbijstering. Sommigen waren heel kwaad en er kwamen veel emoties los. Maar alles bedaarde. De eigenaars hebben niet gerust voor ze hun schip ZeeZicht naar een veilige haven geloodst hadden. Ze wilden niet dat het café in handen zou vallen van een of andere brouwer. Ze mikten op mensen die – net als zij – met hart en ziel zouden voortbouwen aan de legende die het ZeeZicht is. Ze waren dus bijzonder blij toen drie van hun medewerkers aankondigden dat ze het café zouden overnemen en met veel enthousiasme en creativiteit aan het beroemdste café van Zurenborg zouden voortbouwen. Dat is alvast een zorg minder.

Welke nieuwe plannen ze koesteren? Eigenlijk niks spectaculairs. Gewoon even rustig op adem komen en van het leven genieten. Frans heeft eindelijk weer tijd en zin om thuis lekker te koken, om zelf boodschappen te doen en gewoon huisman te zijn. Ook Lief geniet van een rustig leven met minder stress. Misschien krijgen ze straks toch weer goesting in iets nieuws. “We zien wel”, zeggen ze.

PRIJS

Op de Prijs Rudi Kimpen van de Gazet van Zurenborg zijn ze heel trots. “De prijs kwam een beetje laat, want we bouwen al meer dan dertig jaar actief mee aan een betere buurt”, lachen ze. “Maar we gaan de prijs met dank aanvaarden, want we zien het als een erkenning voor ons werk. Dat doet een mens goed.”

monografie Peter Theunynck wint provinciale Prijs voor Letterkunde

de jaarlijkse provinciale prijs voor letterkunde voor 2012 kent drie winnaars: peter theunynck, Jan

caeyers en Mark insingel. theunynck wint de prijs voor de beste monografie. theunynck publiceerde in

2010 een biografie over de dichter Karel van de Woestijne (1878 – 1929). de jury roemde het uitvoerige

bronnenonderzoek dat heel wat onbekende gegevens aan het licht bracht. ook wordt de schrijver een begaafde stilist genoemd die van de biografie een vlot lezend verhaal heeft gemaakt. (Ad MOESKOPS)

De voormalige wijkdichter van Gazet van Zurenborg Peter Theunynck heeft vijftien jaren aan de omvangrijke biogra e gewerkt. Hij kon beschikken over briefwisselingen en uitgaven die eerder niet beschikbaar waren. Alhoewel Theunynck met zijn werk promoveerde aan de KU Leuven is de biogra e over Van de Woestijne veel meer dan zomaar een academisch werk. De schrijver wil met de biogra e vooral een breed publiek bereiken; het boek leest dan ook als een levensverhaal. Zo legt Theunynck in het werk onder meer uit hoe Van de Woestijne zelfs zonder een diploma middelbaar onderwijs toch hoogleraar kon worden aan de Gentse universiteit. In de biogra e wordt ook gesproken over het huwelijk van Van de Woestijne met zijn Mariette, die burgerlijk comfort niet kon missen. Haar honger naar luxe zorgde jaren lang voor acute geldproblemen bij de dichter.

ROKKENJAGER

De intiemste vriend van Van de Woestijne was wellicht de Brusselaar Herman Teirlinck, ook al vond hij hem wat oppervlakkig en teveel een rokkenjager. Net als Teirlinck koos Van de Woestijne tijdens de eerste wereldoorlog nooit openlijk voor het activisme, wat zijn bliksemsnelle carrière in het na-oorlogse België mogelijk maakte. De biograaf schetst in detail de Vlaamse ambitie om de Gentse universiteit, waar de dichter al gauw een baan krijgt, te vernederlandsen. Karel Van de Woestijne was een rusteloze man, die op vele plekken heeft gewoond. Na Brussel en Gent, kwam Oostende waar hij de expressionistische schilders Permeke en Ensor leerde kennen. Ten slotte belandde hij in Zwijnaarde. Daar kwamen zijn laatste vernieuwende bundels tot stand en bleek zijn reuma een voorbode van de sluimerende tuberculose te zijn. Hij stierf in de zomer van 1929, nauwelijks 51 jaar oud.

ZWIJGEN

De biogra e van Theunynck is een levendig en boeiend boek over een van de belangrijkste dichters binnen onze literatuur. De biograaf Theunynck schetst een portret van een man, die behalve zwaarmoedig ook zeer geestig kon zijn. Er is een bekend citaat van Van de Woestijne en dat gaat als volgt: “De mens heeft steeds iemand nodig bij wie hij mag zwijgen”. Hoe exemplarisch is deze uitspraak voor het werk dat Theunynck schreef. De biogra e is net als een ware vriend: U kunt lange tijd samen doorbrengen, samen lezen, genieten en zwijgen. Volgens de jury van de provincie Antwerpen is dit boek het dan ook waard om in menige boekenkast te staan. De plechtige uitreiking van de Antwerpse provinciale prijs aan Theunynck zal plaatsvinden tijdens de provinciale cultuurdag op een nog nader te bepalen datum. Aan de prijs is een geldbedrag verbonden.

Bakkerij Goeiemorgen viert eerste verjaardag.

had bedenkingen bij de keuze van de

het is niet echt een gewoonte van ons om iets te brengen dat buiten de wijkgrenzen ligt maar geef toe, een bakkerij op wandelafstand van Zurenborg waar de broden grappige namen dragen zoals verstandje, Meer met Minder

en tegengif, daar kunnen we toch niet neen tegen zeggen. Want zeg nu zelf, voor een broodje moet u daar ‘Allo tokio’ zeggen of jawel :’ vlaanderen mijn land’. in tegengif zit er dan naast spelt en haverzemelen ook tarwekiemolie,

wat het afsterven van menselijke cellen tegengaat. dus waar wacht u nog op om dit sympathiek bakkersduo in de Statiestraat een bezoek te brengen?

(Yo VAN DEN BULCK)

Vrijdag 25 januari was het een gezellige drukte in de bakkerij. Gele balonnen en een vriendelijke ontvangst met een etagère vol belegde broodjes ,zandkoekjes met sa raan, nootjes

en oranjebloesem en een schaal kleine bananencakejes. Naast paprikasoep werd de klant vandaag ook verwend met een gemberdrankje of een wijntje. En dit allemaal omdat deze bakkerij precies één jaar bestond.

-Kan u kort het concept van de bakkerij uitleggen?’

Daniël: ”Wanneer mensen uit de buurt bij bakkerij Goeiemorgen aantrekkelijke , voedzame en vegetarische voeding kunnen kopen is onze mission statement vervuld. Raphaela zijn bijzonder tevreden wanneer we een vegetarisch en kwaliteit alternatief kunnen aanbieden voor de voeding van elke dag.”

-Vertel iets meer over de keuze van de buurt en wat is de balans na één jaar?’

Daniël: “Toegegeven, ik had aanzienlijke bedenkingen bij de keuze van locatie in het begin. Wat kunnen we verwachten in een straat waar meer dan tien bakkerswinkels en vier supermarkten zijnplus al die kruidenierswinkels die brood verkopen? Nu we eenjaar verder zijn, ben ik er gerust in dat ons product voldoende sterk, stabiel enorigineel is. We genieten de luxe om met een geweldig clienteel te mogen werken, jnemensen dieweten wat ze willen en voor onze kwaliteit kiezen.”

-Voor de start van de bakkerij verbleef u lange tijd in het buitenland . Hoe was het om dan terug in Belgiê te komen?’

Daniël: ”Ja, het is pas kort voor de opening dat we weer naar België gekomen zijn. Daarvoor bracht ik het grootste deel van de laatste twintig jaar in China (2 jaar) en Taiwan (16 jaar) door. Tussen die bedrijven door werkte ik een klein jaar, ookmet bakkerij Dockx, in een soortgelijk winkeltje, Box, in de buurt van de Groenplaats in Antwerpen, rond 2001 - 2002was dat. Het terug naar 'huis' komen is zonder noemenswaardige aanpassingen verlopen. Het voelt, vreemd genoeg, eerder of ik nooit ben weggeweest. Er zijn natuurlijk de herinneringen aan vrienden, familie, plaatsen ende boeiende Taiwan scene in het algemeen maar zowel Raphaela als ik voelen ons als een vis in (nu wel wat koude) water hier in Berchem. Ik ben eigenlijk opgegroeid in Deurne, tussen het Sportpaleis en den Bosuil maar ik heb ooit eens een paar maanden in de Baron de Caterstraat gewoond. Dat is hier bij wijze van spreken om de hoek. Ik had vrienden in de Transvaalstraat, waar we vaak voetbalden in de tuinen we brachten lange en feestelijkeavonden door op het Zurenborgplein.’

-Hoe ervaart mevrouw haar verblijf hier en wat mist zij het meeste van haar vroegere thuisland?(Taiwan)’

Raphaela: “Ik hou wel vanAntwerpen en Berchem. Een winkel runnen in België is aanmoedigend. We krijgen vaak positieve feedback. Ook collega winkeliersen zelfs concurrenten zijn vriendelijk en behulpzaam. De winkeliersvereniging van de straat neemt alsmaar nieuw initiatief om het straatbeeld, in al de positieve bedoelingen van het woord, op te euren. Het grootste verschil tussen België en Taiwan? Het weer! Ik vind het zalig en boeiend wanneer het sneeuwt en temperaturen onder nul gaan. Of dat altijd zo gaat blijven, weet ikniet maar, maar voor nu vind ik dat geweldig.'

-Komen er veel Zurenborgers?

Daniël: “Hoewel ons winkeltje niet in ‘downtown Zurenborg’is, komen er heel geregeld Zurenborgenaren om brood en sandwiches.”

-Wat is het aanbod?’

Daniël: “Voor afhaallunch hebben we dagverse groentensoep, vers bereide belegde broodjes, en soms pasta of rauwkost salades.”

Bakkerij Goeiemorgen, open maandag tot vrijdag van 6.30u. tot 18.30u. en zaterdag van 6.30u. tot 16u. Voor meer uitleg over het broodaanbod en de belegde broodjes : www.cerealcenter.be goeiemorgenbakker@skynet.be

“Ik

locatie”

NIEUW Lang verwachte opvolger van ‘De kleine Odessa’

Jörg pyl schrijft een gedicht

Vuurwerk

De tijd springt in het midden van de nacht over het scherp van de snee. Uit de verre haven schreeuwen scheepshorens hun verlangen naar de wijde zee.

Ontelbare kleine kometen tarten de zwaartekracht, schieten schuin en omhoog langs feestende vensters, voorbij magische sterren en toveren daar kleurrijke

bloemen in kunstmatige paradijzen boven de lonkende sterren, ontplooien onnatuurlijke gerafelde meeldraden als veelkleurige langgerekte feestslingers

die in een waterval van toekomstige treurnis traag naar beneden glijden.

Op aarde verjagen innige wensen en kussen schier zonder einde de vergankelijkheid van het ogenblik.

Peter

Van Olmen onthult binnenkort ‘De kleine Odessa en het geheim van Lode A.’

in 2009 verscheen peter van olmens eerste boek: ‘de kleine odessa’. het jeugdboek werd erg lovend onthaald in de nederlandstalige pers. Al snel vond het ook zijn weg naar het buitenland. ondertussen werkte de auteur aan een opvolger. die is nu klaar. ‘het geheim van lode A.’ verschijnt eind februari bij lannoo. de wereldpremière van het nieuwe boek kunt u zelf meemaken: in het auditorium van de permekebibliotheek op zaterdag 23 februari 2013 om 19 uur. (Peter THEUNYNCK)

Een mistige winteravond in Zurenborg. Zelfs de sterrenhemel van de Dageraadplaats fonkelt niet. Ik hou halt bij een oud herenhuis aan de Stierstraat. Terwijl ik aanbel, lijkt het of ik word begluurd door een schim die de straten en het plein vanuit de dakgoot nauwlettend in de gaten houdt. Peter Van Olmen (49) zelf doet de voordeur opent en stelt mij aan zijn huisgenoten voor. Gelukkig geen akelige gnorks, maar vriendelijk volk en een zachtaardige ‘snu elaar’, de golden retriever Fleur. Op het bevel van haar baasje doet ze een konijn na. ‘Alice in Wonderland’ is hier niet veraf. Ongebreidelde fantasie en de drang om verhalen te vertellen: dat is wat Peter Van Olmen dreef toen hij aan ‘De kleine Odessa’ begon. Ook voor de auteur zelf werd het een avontuur, vooral omdat het boek veel van zijn tijd en energie opslorpte, zonder dat hij de garantie op zak had dat hij ooit een uitgever zou vinden. De eerste uitgeverijen wezen zijn boek af, want ‘een vogeltje dat praat, dat is maar raar en de kinderen kennen toch al die dode schrijvers niet.’ Gelukkig kwam het boek na enige omzwervingen bij de Nederlandse uitgever Van Goor terecht. Die besliste om ervoor te gaan. En de kritieken in Vlaamse en Nederlandse kranten en tijdschriften waren meteen lovend.

BUITENLAND

“Voor het boek goed en wel in de boekhandel lag, waren de Duitse vertaalrechten al verkocht aan het gerenommeerde Cecilie-Dressler Verlag in Hamburg”, vertelt de auteur trots. Bleek

dat maar liefst 17 Duitse uitgeverijen hadden meegedongen naar de vertaalrechten. Ook in Spanje begon ‘De kleine Odessa’ aan een veroveringstocht. Het boek verscheen in het Spaans bij de Madrileense uitgeverij Ediciones Siruela en in het Catalaans bij La Galera uit Barcelona. Van Olmen werd geïnterviewd door alle grote Spaanse kranten en maakte zelfs zijn opwachting op de Spaanse radio en televisie. ‘Ik ben meer bekend in Spanje dan in België’, gni elt hij. Ondertussen is het boek ook in het Koreaans en het Pools vertaald. Benieuwd welke talen en landen er nog zullen volgen.

PRIJZEN

De goden zijn ‘De kleine Odessa’ gunstig gezind. In 2009 won Peter Van Olmen de Prijs van de Provincie West-Vlaanderen voor ongepubliceerd werk. In 2010 veroverde hij de Boekenwelp en werd hij genomineerd voor de Gouden Uil Jeugdliteratuurprijs. In hetzelfde jaar volgde een nominatie voor Hotze de Roosprijs van de Zaanse kinderjury. Daarbovenop kwam de Tweede prijs voor de Kinderen Jeugdjury Vlaanderen na De Hongerspelen van Suzanne Collins. Je zou voor minder zin krijgen om aan je tweede boek te beginnen.

CHOCOLADEBLOEMEN

Ook de persoonlijke reacties van lezers waren hartverwarmend. Peter Van Olmen: “Een jongen schreef me dat zijn moeder het boek ’s nachts afpakte, maar dat hij het stiekem heroverde wanneer zij in slaap gevallen was,

peter van olmen in de nottebohmzaal van de Antwerpse Stadsbibliotheek. de plek doet een beetje denken aan de bieb in de geheime schrijversstad Scribopolis, waar de kleine odessa de gekste avonturen beleeft. • Foto’s An van de WAl

om toch maar voort te kunnen lezen. Grappig was het verhaal van een collega die me toevertrouwde dat zijn moeder van negentig het boek in één keer verslonden had. En de mama van een dyslectisch kind liet me weten dat haar kind super trots was dat het zo’n dik boek helemaal had uitgelezen. Ik zal ook nooit het meisje vergeten dat er hier plots voor de deur stond met een bos bloemen van chocola.”

PLOT

Ondertussen is de opvolger van ‘De kleine Odessa’ klaar. Het is een stevige pil van meer dan 500 pagina’s. Waarover gaat het boek?

Peter Van Olmen: “Wie het eerste boek las, weet dat Lode A. (voluit Lodewijck Aquila) een sprekende kanarie is. Hij is hoog intelligent, spreekt 181 talen en is stoutmoedig. De vogelversie van Humphrey Bogart, zeg maar. Dat personage heeft een geheim kantje en dat komt hier naar boven.”

Na enig aanporren wordt de auteur nog iets explicieter: “Mabarak (de slechterik) is één van de grootste geheimen van de wereldliteratuur op het spoor. Hij wil Odessa gebruiken om Lode A. zijn geheim te kunnen ontfutselen en om wraak te kunnen nemen op Scribopolis.” Meer mag hij over de plot echt niet zeggen, want hij wil zijn lezers hun leesplezier niet bederven.

Speelt het boek zich net als ‘De kleine Odessa’ af in Scribopolis, de geheime schrijversstad?

Peter van Olmen: “Het grootste deel van het verhaal situeert zich in de boekenwereld zelf.

Odessa komt in het Parijs van ‘Les Misérables’ en het Londen van ‘Oliver Twist’ terecht. Ze zit mee aan tafel met de weesjongens die meer pap vragen. Ze belandt ook in de wereld van Peter Pan, Huckleberry Finn, Anna Kareni-

na,… Als lezer zwerf je met Odessa mee door de hele wereldliteratuur.”

SCHRIJFPROCES

Wanneer schrijft Peter Van Olmen? “Altijd”, zegt hij. “Ik schrijf op ieder vrij moment: kerstdag, Nieuwjaar, vakanties, verjaardagen, ’s ochtends, s’ avonds.” Uiteraard moet hij het schrijven af en toe onderbreken voor zijn gezin of voor zijn job aan de KdG Hogeschool. Hij doceert er tegenwoordig psychologie. Maar daarna gaat hij weer onverdroten voort. Werkt hij met een vast plan? “Mijn boeken groeien organisch”, legt hij uit. “Net als een wolk. Een aantal cruciale scènes liggen vast, maar de rest vul ik al schrijvende in. Tolkien zal wel geweten hebben dat Frodo die ring in die berg zou gooien, maar de gebeurtenissen daartussen zal ook hij gaandeweg verzonnen hebben.” Wanneer Van Olmen ongeveer halfweg is, begint hij de plot heel strak uit te tekenen op een rol behangpapier. Dan noteert hij wat elk personage op elk moment doet. De plot moet helemaal kloppen. Er mag geen speld tussen te krijgen zijn.

LANNOO

‘De kleine Odessa’ verscheen bij Van Goor. ‘Het geheim van Lode A.’ komt uit bij Lannoo. Hoe komt dat? Peter Van Olmen: “Lannoo was al erg geïnteresseerd in mijn eerste boek. Na een hele herstructurering van de boekenwereld heeft Lannoo Unieboek overgenomen, de moedermaatschappij van Van Goor. Toen de uitgeefster van Van Goor wegging, besliste ik dat ik beter direct bij Lannoo kon uitgeven. Ik werk er graag samen met uitgeefster Sofie Van Sande. En Judith van Doorselaar, de redacteur kinderboeken, is een uitstekende sparring partner.”

kikker & ko

het bete re speelgoed

Gitsschotellei 139 - 2600 Be rchem

tel. 03/383 59 56 openingsuren: di-zat. 10 -12.30u. 13.30-18u. zondag en maandag gesloten

Of er al grote plannen gesmeed zijn om zijn nieuwe boek in de markt te zetten? “Daar zal de uitgeverij wel mee bezig zijn”, lacht hij. Sowieso komt er een boekvoorstelling in het auditorium van de Permekebibliotheek, op zaterdag 23 februari, om 19 uur. De buren van Zurenborg zijn daar hartelijk op uitgenodigd. Ook de website www.dekleineodessa.com wordt grondig vernieuwd en aangevuld. En er is een o ciële facebookpagina ‘de kleine Odessa’. Wat er verder nog allemaal rond het boek te gebeuren staat, is nog ko edik kijken. Voor de verkoop van de vertaalrechten zal hij vermoedelijk met een agent werken. Hoe dat allemaal loopt, houden we mee in de gaten, zodat we de lezers van ‘Gazet van Zurenborg’ op de hoogte kunnen houden.

TOEKOMSTPLANNEN

Van Olmen is nu volop aan het derde boek uit de Odessa-reeks bezig. Daarvoor heeft hij al een paar honderd bladzijden notities in de computer zitten. Na het derde boek volgt misschien nog een vierde. En dan zou Van Olmen eindelijk willen beginnen aan een plan dat al lang in zijn koker rondspookt: een roman voor volwassenen. Hij noemt het een

‘pervers moordverhaal’ en ‘een soort psychologische thriller’. Zo lang de fantasie voor de Odessa-reeks echter blijft stromen, moet dat andere project wachten.

ZURENBORG

Of hij een deel van zijn inspiratie in Zurenborg haalt? “Niet echt”, zegt hij. Het zijn vooral grote romans van zijn voorgangers die hem inspireren. Bij nader toezien moet hij wel toegeven dat hij naar de daken van de overburen heeft zitten kijken, voor hij de scènes schreef waarin Odessa over de daken van de huizen liep.

De auteur en zijn gezin leven wel actief mee met de buurt. Dat Musty ontslagen is, betreuren ze ten zeerste. Zijn vrouw duikt meteen in haar archief om een oude a che op te snorren die aan het raam hing, toen er een paar jaar geleden al sprake was van een mogelijk ontslag van Musti. “Ik ga ze meteen opnieuw voor het venster hangen”, lacht ze. Voor de rest voelen de schrijver en zijn gezin zich hier prima thuis in Zurenborg en dat willen ze nog lang zo houden.

eline vercruyssen

opticien - optometriste

dageraadplaats 12

2018 Antwerpen

tel : 03/235 16 35 • fax : 03/235 17 44

optiekdedageraad@telenet.be

openinGSuren

MAANDAG GESLOTEN

DINSDAG 10 uur tot 18 uur

WOENSDAG 10 uur tot 18 uur

DONDERDAG10 uur tot 18 uur

VRIJDAG 10 uur tot 18 uur

Bert Dockx, frontman van Flying Horseman

“Een tekst schrijven, dat is knoeften”

op de draakplaats, schuin boven café vertigo, woont bert dockx (32), creatief brein achter de apocalyptische songs van de zeskoppig band

Flying horseman. Als groep hebben ze een unaniem geprezen live reputatie en ook de recente solo optredens van bert trekken volle zalen.

(Maarten BERNAERTS)

Na een verwarrend telefoontje over de plaats van afspraak “Bij mij thuis is goed... of nee doe toch maar in een café” ontmoet ik Bert Dockx in Café Moeskop op de Dageraadplaats, “dat is iets rustiger dan t’ Zeezicht”. Berts woorden komen traag en dan weer snel, hij wikt en weegt en nuanceert. Een glas rode wijn smeert de keel terwijl hij vertelt over zijn omzwervingen.

Bert Dockx: “Ik groeide op in Borgerhout, woonde tijdelijk in Stekene, ging op kot in Brussel en kwam uiteindelijk terecht in Zurenborg. De wijk was nieuw voor mij, want het was een buurt waar ik vroeger zelden kwam. Nu heb ik hier een goedkoop appartement gevonden en dat is ideaal. Ik ben hier komen wonen omdat ik een job had in Het Paleis, het vroegere jeugdtheater. ‘t Is daar dat ik voor de eerste keer nummers voor Flying Horseman ben beginnen schrijven. Ik maakte er de muziek voor een theaterstuk en na de repetities bleef ik

altijd nog twee uur alleen in dat fantastisch decor. Eigenlijk droomde ik als kind al van zingen, maar ik durfde niet. In dezelfde periode ben ik verliefd geworden op Loesje. Intussen zijn we niet meer samen, maar zij heeft toen als eerste naar mijn songs geluisterd. Loesje heeft me overtuigd dat ik moest optreden. Ik ben haar daar zeer dankbaar voor want uit mezelf had ik het nooit gedurfd. Ik heb een jaar alleen gespeeld, daarna heb ik met Loesje en Martha als trio opgetreden, dan zijn we heel even met vijf geweest en sinds drie jaar zijn we met zes.”

SUPERHELD

Bert Dockx: “Onze groepsnaam is geïnspireerd op The Four Horsemen, de vier ruiters uit het nieuwe Testament die de Apocalyps aankondigden. Toen ik die groepsnaam koos, speelde ik nog solo. Ik vond dat een stoere naam en dat was een grappig contrast met wat voor iemand ik was. Ik was enorm timide en zat echt zo...(Bert leunt

voorover op zijn stoel en maakt zich klein) met een klein stemmetje mijn nummers te zingen. Dat beeld klopt natuurlijk niet met een groepsnaam die klinkt als een superheld. Intussen speel ik wel meer zelfverzekerd. Er zit nog steeds iets apocalyptisch in onze muziek, maar nu zou ik toch een kortere en minder concrete naam kiezen.”

-Wanneer werd muziek een deel van je leven?

Bert Dockx: “Ik ben opgegroeid in een huis waar altijd muziek aanwezig was. Mijn moeder speelde klassieke piano en mijn vader was folkzanger. Ik kreeg dus vanalles binnen. Toen ik een jaar of zes was, dweepte ik met Dire Straits. Elke dag beluisterde ik volledige albums. Op mijn 10de ben ik gitaar beginnen spelen. Eerst volgde ik lessen klassieke gitaar, maar dat ging me niet. Ik had een probleem met de discipline. Toen ik 14 werd, kreeg ik een elektrische gitaar. Die heb ik niet meer losgelaten!”

bert dockx aan het werk in de brusselse beursschouwburg Foto Maarten bernAertS

DROOM -Hoe ontstaan de teksten van Flying Horseman?

Bert Dockx: “Om de zoveel maanden komt er eens een tekst vlot uit. Maar voor de rest is dat knoeften. Dan ben je soms uren bezig zonder enig resultaat. Meestal vertrek ik vanuit beelden. Ik ben altijd zot geweest van cinema, schilderkunst en architectuur. Als ik een lm kijk, komt er vaak ineens een zin in mijn gedachte. Dan duw ik op pauze en schrijf het op. Vaak is dat het begin van een tekst. Ik haal ook veel inspiratie uit dromen. Eenmaal wakker probeer ik dan alles zo snel mogelijk neer te schrijven.”

-Kan je een voorbeeld geven van een nummer dat samenhangt met een beeld?

Bert Dockx: “Dan moet ik goed nadenken... (stilte) Een van de nieuwe nummers, City, komt voort uit een droom. Daarin reed ik op de ets door het centrum van’t stad. De straten waren leeg en de hemel was bezaaid met donkere wolken omgeven door een vreemde oranje gloed. Maf licht, heel maf licht. Grijs en oranje. En dan zag ik vanuit een zijstraat een enorme stofwolk met gruis komen aanwaaien. Het leek alsof er zich ergens een gigantische ontplo ng had voorgedaan. Met dat beeld op mijn netvlies ben ik wakker geworden. Een heel dreigend en apocalyptisch beeld. In diezelfde dagen... (stilte) Ik vertel het niet graag, want het komt waarschijnlijk over als gezever. Toch is het de waarheid. In diezelfde dagen waren het de uitslagen van de verkiezingen en ik zat daar gigantisch mee in mijn maag. Bart De Wever enzo... Mijn droom was daar ongetwijfeld een gevolg van. In ieder geval heeft mijn gevoel van ergernis in combinatie met die droom voor de tekst van City gezorgd.”

-Maak je soms ook zelf beelden?

Bert Dockx: “Nee, maar ik heb na de humaniora wel getwijfeld of ik muziek- of lmschool ging doen. Ik kon toen al gitaar spelen. Maar met mijn liefde voor het beeld heb ik tot nu toe nog niets gedaan. Ooit hoop ik een lm te maken, want eigenlijk denk ik voortdurend in beelden. In het dagelijkse leven maak ik ook constant denkbeeldige foto’s. Muziek en beeld

zijn voor mij heel nauw met elkaar verbonden. Als we repeteren en ik wil iets duidelijk maken aan de groep, dan doe ik dat in beelden. Dan zeg ik bijvoorbeeld meer tunnel of meer open... Dat is allemaal erg beeldend.”

PODIUM

Een week na het interview beklimt Bert Dockx als enige Horseman een klein podium in de Brusselse Beurschouwburg. De straten verstoppen zich onder een laagje sneeuw en Bert warmt zich op in een klein zaaltje naast het Beurscafé. “In de set van vanavond zitten veel oude nummers. Het is plezant om die af en toe te kunnen brengen in een solo optreden. Ik heb die afwisseling nodig.” Een oorverdovende feedback verstoort Berts routineuze handelingen.

De vierkante meter podium wordt in opperste concentratie eigenhandig voorzien van versterkers en vervormers. Bert verdwijnt en komt terug met een esje water.

“Goeienavond...” en dan wordt de elektrische gitaar snoeihard aangeslagen, betokkeld, afgebeuld en gekoesterd. Van ingetogen naar gewelddadig, van stil naar razernij. Dit was een onvergetelijk en verrassend solo optreden. Ik kijk uit naar de impact van een voltallige Flying Horseman!

Tourdates

16/02: SOLO @ Trix, Antwerpen

15/03: FLYING HORSEMAN @ Eglantier, Berchem

Theater en voetbal samen: het kan

“Michaël Essien I want to play as you”

de Australische regisseur/choreograaf, Ahilan ratnamohan, is de realisator van een uniek locatieproject, waarbij dans en theater samenvloeien. Acht nigeriaanse voetballers gunnen het publiek met hun voorstelling

‘i want to play as you’ een intieme blik in een wereld

Daisy Wouters (29) en Ahilan Ratnamohan (28), met Sri Lankese roots, hebben elkaar in Australië ontmoet. “Mijn zus woont al ongeveer 12 jaar in Sydney en ik ben haar daar gaan bezoeken. Haar partner Lee werkte samen met Ahilan. Mijn zus, die twee kindjes heeft, zat nogal aan huis gekluisterd zodat het ook voor mij moeilijk was om ginds contacten te leggen. Ze raadde mij aan om eens af te spreken met die man. Het klikte meteen, we zijn getrouwd en hebben vier jaar in Australië gewoond.”

“Ikzelf heb vanaf mijn eerste jaar altijd op Zurenborg gewoond en ieder jaar komen we een aantal maanden terug. We hebben hier een nauwe samenwerking met het Cultureel Centrum Luchtbal en het stuk wordt opgevoerd in het kader van Antwerpen Sporthoofdstad.”

SOLO

Nog voor de realisatie van ‘I want to play as you’ heeft Ahilan Ratnamohan een solovoorstelling gecreëerd ‘Footballers diary’. Deze gaat over zijn eigen ervaring. Hij is als negentienjarige alleen naar Europa gekomen. Hij heeft eerst in Zweden geprobeerd, daarna in Duitsland, waar hij een tijdje heeft kunnen voetballen en dan naar Spanje, waar hij nooit aan de bak is gekomen.

Hij heeft de voorstelling een seizoen in Sydney en in Zuid-Afrika opgevoerd en nu zijn er gesprekken om ook in Schotland het stuk te gaan spelen.

Hij had ook een artikel gelezen over Afrikaanse voetballers, maar wilde liever hun eigen verhaal horen.

AFRIKA

Omdat Daisy Wouters Spaans, Frans en Portugees spreekt is ze meegegaan naar Afrika. “Daar hebben we aan jonge voetballers gevraagd of ze iemand kenden die naar Europa was getrokken. Maar dit was dikwijls een tegenvaller voor die jongens die al hun hoop gesteld hadden om in Europa in een topploeg hun droom te kunnen waar maken.”

“Wij hebben ervaren dat er veel meer verhalen bestaan. Maar in de media wordt dat gedramatiseerd: het kleine voetballertje dat naar Europa wordt gelokt. Er zijn ook veel an -

dere manieren waarop ze naar hier komen. Ze komen soms alleen naar Europa, zoals Michaël Essien, een Ghanese topvoetballer.”

RECRUTERING

“We zijn naar Parijs, Brussel en Antwerpen gegaan omdat daar Nigeriaanse gemeenschappen zijn waar jonge mannen samen in groep voetballen. Wij wilden graag hun mening leren kennen over hoe ze het hier ervaren. Uiteindelijk hebben we dan in Antwerpen een groepje gevonden die onder mekaar voetbalde op de Luchtbal.”

De voetballers zelf hadden nog nooit opgetreden. Ratnamohan heeft hen eerst een tijdje onder mekaar laten trainen. Daarna

waar alles in dienst staat van voetbal bij een europese topclub. daisy Wouters uit de Kleine beerstraat is de echtgenote van de regisseur en zij legt uit hoe ze bij die voetballers terecht zijn gekomen.

(Claudine VANDEGEHUCHTE)

pas heeft hij hen leren kennen en zij hem. Aangezien hij zelf voetballer was kreeg hij het nodige respect en kon hij hen over de streep trekken om een voorstelling met stukken tekst en voetbal-dans te maken. Het is een weergave van hun verhaal. Het is ook de bedoeling dat de acteurs er ook van genieten en ervaren dat het gelijkaardige bewegingen zijn als op het voetbalveld.

OPTREDEN

De voorstellingen worden in het Engels gebracht met Nederlandse boventitels. Ze gaan door in de loods van park “Spoor Noord” van 2 tot 8 februari. Helaas iets vroeger dan het verschijnen van

dit nummer van onze krant. Maar niet getreurd. Je kan hen volgend jaar in oktober met een nieuw stuk zien optreden in het MAS.

INFO

Info over de voorstelling: e-brochure (in het Engels) info over data, tickets, locatie: CC Luchtbal

Over een solo van Ahilan Ratnamohan: The Football Diaries

Cultureel Centrum Luchtbal

daisy Wouters met echtgenoot-regisseur Ahilan ratnamohan en zoontje

de Afrikaanse voetballende acteurs aan het werk Foto’s Jeannine FuhrinG

LEZERS

“Het mag hier geen Zure buurt worden”

Aan de hoofdredacteur, Enkele dagen geleden kreeg ik GVZ in de bus en reeds na het lezen van uw Edito is er voor mij nog meer reden om te vragen of mijn schrijfseltje kan verschijnen in een volgende editie. Het zijn tegen dan wel oude koeien uit de gracht, maar de boodschap blijft dezelfde. Het liefst van al zou ik zien dat alles wat hieronder staat gepubliceerd wordt, want ik vind dat de 'andere' kant ook eens mag gehoord worden.

In uw Edito struikel ik al direct over enkele dingen. Zoals u het zo mooi kunt zeggen; alsmaar zagen en klagen, daar doen we niet graag aan mee maar wat vooral opvalt is dat u weeral de geluidsoverlast als vijand nummer 1 bovenaan de lijst zet. Wat u bedoelt met "machines" die 's nachts blijven draaien, daar heb ik het raden naar, maar een vermoeden heb ik wel; misschien zijn het wel de horecatoestellen (koelingen e.d.) die nu eenmaal 'moeten' blijven opstaan, ik zeg maar wat ...

Maar blijkbaar valt u ook over 'terrasschuimers die niet alleen een sigaret tussen de lippen hebben maar ook heel wat decibels.

Laat ons meteen duidelijk zijn. Niet alle ‘terrasschuimers' hebben een sigaret tussen de lippen en als u graag heeft dat er binnenkort een controleur tussen die 'schuimers' staat om te meten of er niet te hard gelachen wordt, dan heb ik zo mijn bedenkingen. Of heeft u misschien graag dat er nog meer wetten worden aangepast zodat iedere caféganger om 23 uur ten laatste naar huis 'moet', zoals vroeger in Engeland het geval was ? Ik kan het ook zo stellen : ikzelf ben een roker. Misschien was ik er vroeger beter nooit aan begonnen, want het is nu eenmaal verdomd moeilijk om er vanaf te geraken, maar het is en blijft mijn eigen keuze. Zoals velen met mij, zijn wij, rokers, verplicht geworden om buiten te gaan staan, terwijl de niet-

Correcties

Een of ander zetduiveltje of zijn hele meute broers, heeft in ons laatste nummer ink toegeslagen. Zo is de naam van de uitbater van Pou – Poule, Tramplaats 4, niet Michel Rosé maar wel Michel Roose en zijn ze te bereiken op het telefoonnummer 03-218 63 67 terwijl er bij ons te lezen stond dat dit nummer eindigde op 57 achteraan en dat is, beste hanen en kippen, volledig fout. Met deze is dat rechtgezet. Smakelijk.

Shanti

Alvast bedankt voor jullie artikel over het internationaal kinderkoor Shanti! Shanti! Er sloop echter een fout mailadres onder het artikel. Het juiste mailadres is info@ duniavzw.com .We zijn op zoek naar kinderen die graag zingen. Vermelden jullie er dan nog de repetitie momenten bij aub. die zijn elke zondag van 11.00 tot 12.30 behalve tijdens de schoolvakanties.

rokers binnen onze plaatsen hebben ingenomen. Tot daar aan toe !! Want ik ben het met u eens; mijn kleren stinken minder, ik rook er sowieso minder door en de andere mensen hebben binnen van mijn slechte uitlaatgassen geen last meer. Hierbij tonen wij rokers respect voor onze niet-rokende medemens.

Maar onze vriendenkring is groot en naar het voorbeeld van de Zuid-Europeanen zoeken we mekaar graag op in een horecazaak en eveneens naar het voorbeeld van onze zuiderlingen, doen we dat niet altijd uisterend op een terras. En in onze ogen is dàt nu juist zo bevrijdend en een teken van hartelijkheid en vriendschap.

Ik streep hier wel bij aan dat dit géén pleidooi is om tot een kot in de nacht de buren te mogen ergeren met lawaai. Maar als een gulle lach en het plezier van een medemens al als overlast worden aanschouwd, dan blijkt maar weer eens te meer hoe 'hard' onze maatschappij aan het worden is. Wordt er al niet genoeg gekankerd in deze wereld ? En zo zijn de mensen van Zurenborg sowieso al bekend als 'niet van de gemakkelijksten'.

Ik las onlangs trouwens nog dat er ergens een kinderkribbe gesloten moest worden wegens overlast. Waar gaan we naartoe ??

Laat ons toch vrolijk zijn !! Misschien zien we het verkeerd beste Swa, maar dit zijn de dingen die mij en velen met mij opvallen bij het lezen van uw Edito.

En n, zo kan ik nog uren doorgaan, maar mijn grote wens voor 2013 is : graag terug een beetje meer tolerantie in onze maatschappij, en dan vooral vanwege de ouderen naar de jongeren toe en graag zeker in onze wijk. Want we wonen dan wel in Zurenborg, maar het mag hier geen Zure Buurt worden, waar iedereen mekaar in 't oog

moet houden en waarbij je al bij het minste, een gevoel van 'overlast' voelt opborrelen en daar dan ook direct maatregelen moet tegen tre en.

Ik ben nog lang niet van plan te verhuizen, maar het moet hier wel leuk blijven.

Hieronder ook nog eens mijn artikeltje dat ik onlangs schreef naar aanleiding van het vroegtijdig afbreken van een leuk optreden in Café Moeskop. Dit met rechtvaardige hand geleide etablissement is gelegen over uw voordeur, dus hoop ik dat u begrijpt wat ik bedoel.

En weet u; ik slaap al 2 jaar met oorstoppen (verkrijgbaar bij de apotheker) : ik heb nergens last van 's nachts. Maar ook dat is uiteraard mijn eigen keuze ...

(boven- en onderstaand epistel is in dit vrije land integraal op Facebook geplaatst alvorens dit naar u door te mailen. Ik wilde eerst eens bekijken of mijn grieven begrepen werden en dat is me zeker niet misvallen) En voel u zeker niet teveel persoonlijk aangevallen, maar er waait hier in deze buurt een soms te negatieve wind de laatste jaren en die wil ik graag zien keren.

ALLES KAN, MAAR NIKS MAG NOG … Er moet me in deze dagen vol vreugde en rondgestrooide al dan niet gemeende beloftes toch iets van het hart. Vrijdag 21 december jongstleden begaven mijn teergeliefde en ikzelf ons naar café Moeskop alwaar er die avond een Cubaans getint optreden zou plaatsvinden. Het moet gezegd; de gezelligheid en leuke sfeer zaten er reeds vroeg in, want het was immers het begin van de kerstvakantie en vooral de werkende mens zag er het begin in van een welverdiend lang weekend. Doordat het cafeetje al zo vroeg op de avond nokvol zat, duurde het een beetje langer dan voorzien om plaats te maken voor de muzikanten. Die konden uiteindelijk rond half 9 beginnen spelen. Het

was al gauw duidelijk dat niets de avond nog stuk kon krijgen, we zaten in ons hoofd dan ook niet meer in België, maar in een ver van ons verwijderd warm land, waar de zon nog lang niet onder was. De cafébaas had zulke taferelen al meer meegemaakt en om het zekere voor het onzekere te houden, waren de buren in zijn straat schriftelijk verwittigd dat het wel eens iets luidruchtiger kon worden dan op een doordeweekse dag. Toch was het niet de bedoeling om langer lawaai te maken dan nodig, om toch maar vooral niemand tegen de borst te stuiten. En rekening houdend met het avonduur was het dan ook de bedoeling om alvast het optreden rond 22 uur af te ronden. Groot was dan ook de verbazing toen om kwart voor dat uur de politie aan de deur stond, met het vriendelijke verzoek om ofwel stiller verder te doen, ofwel af te ronden. In tijden dat de wetten regelmatig worden aangepast (bijgevezen) wordt het stilaan makkelijker om uw medemens tot de orde te roepen en te berispen. Tolerantie is een vaag begrip geworden en mijn vrees is groot dat dit woord weldra uit de dikke Van Dale zal geschrapt worden. Zijn het nu de Nieuwe Zurenborgers die de Oude Zurenborgers hun nieuwe wetten komen opleggen of zijn het de Oude die van de Nieuwe niks meer kunnen verdragen ? Ik weet het niet… Je zal me ook niet horen zeggen dat het vroeger allemaal beter was, want ten eerste is dat ook niet zo en ten tweede, daar schiet geen mens mee op. Maar de dag dat bleek dat de wereld nog lang niet zou vergaan, had sowieso een dag moeten zijn dat iedereen een gat in de lucht sprong… toch zeker geen dag om een ander zijn lach af te pakken. De rest mag van mij op de berg in Bugarach gaan zitten, in de hoop te worden meegenomen naar een ander zonnestelsel…

Met de beste wensen voor een zonnig jaar. Koen Janssens Pretoriastraat 42 MoeskOppers

vind het fijn om bezig te zijn met mijn eigen kronkels”

hilde vleugels, die de educatieve Academie mee oprichtte, co-directeur en docente is op dit opleidingsinstituut in berchem, en

ook nog werkt als psychotherapeute, heeft al twee non-fictie werken op haar palmares en presenteert nu haar derde pennenvrucht,

ctie boek waarin een sprookje verwerkt zit, kreeg ik zin om me aan ctie te wagen, maar er kroop enorm veel tijd en werk in. Als ik een uurloon voor mezelf zou uitrekenen, verdiende ik ongeveer 1 cent per uur. Daarvoor heb ik het dus niet gedaan. Wel omdat schrijven, wat mij betreft een compleet asociale bezigheid, en dus een goed tegenwicht biedt voor een hele week omgaan met mensen. Ik vind het wel jn om bezig te zijn met mijn eigen kronkels. Ik zou liegen als ik zei dat ik enkel schrijf omwille van het proces van het schrijven. Ik schrijf om gelezen te worden en ik wil ook graag dat iedereen die het leest het goed vindt.”

SICILIE

de roman 'Kladblok met verbannen woorden', een zoektocht naar identiteit.

(Cecilia MAGNUS, Evi VAN MEIRHAEGHE)

begint met een verwijzing naar Frida Kahlo, vanwege haar knikkende knieën zou ze ook wel op een bed willen binnengedragen worden, en roepen 'Where is the tequila, where is the music ?' Er worden nog wat dialogen voorgedragen en dan wordt het boek in een grote kist binnengedragen en aan het publiek gepresenteerd.

ZOEKTOCHT

In 'Kladblok met verbannen woorden' vertrekt hoofdpersonage Krist’l halsoverkop naar Sicilië. Op de vlucht en tegelijk op zoek naar wie ze is. Die zoektocht loopt als een rode draad doorheen het boek, want ook de andere personages worstelen met de vraag ‘wie ben ik in relatie tot de anderen?’.

Gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE PERS

Bankrekening: 001/3873842/29 www.gazetvanzurenborg.be

P/a Harry Brijs, Velodroomstraat 27 2600 BERCHEM harryb@scarlet.be

redactie

hoofdredacteur:

Swa Collier Stierstraat 3, 2018 Antwerpen  0477 51 40 28 swa.collier@telenet.be swa.collier@gazetvanzurenborg.be

redactiesecretaris

André Dejonghe : andre.dejonghe@skynet.be

eindredactie

Marcel Schoeters

redactie Gazet van Zurenborg

Stierstraat 3, 2018 Antwerpen gazetvanzurenborg@telenet.be

Medewerkers (tekst en foto’s)

Het is december en we worden verwacht in de prachtige voormalige kerk van de Kammenstraat waar Hilde Vleugels, al jaren tevreden inwoonster van Zurenborg, haar nieuwste boek ‘Kladblok met verbannen woorden' voorstelt. Vóór de presentatie is er tijd voor een kort gesprek, waarin Hilde ons vertelt over het ontstaan van haar boek.

Hilde Vleugels : “Ik heb er lang aan getwijfeld of het er ooit wel zou komen”, zegt ze met een glimlach. “Door het schrijven van ‘Scherven’, een non-

Hilde Vleugels : “Wat het schrijfproces betreft, sluit ik me aan bij Leonard Cohen, de wereldberoemde zanger. Deze roman is het product van mijn verbeelding en van ‘voddenrapen’. Je begint met chaos en leegte, je doorzoekt je zakken, hier en daar vind je iets, en uiteindelijk kom je ergens mee, en dat verandert je kijk op de dingen. Het verandert je hart en het schept een mens rondom de creatie. Een deel van het boek speelt zich af op Sicilië. Dat heeft een invloed gehad op de structuur van het boek: Het symbool van Sicilië is de triskele , een guur met een hoofd en drie benen. Bijgevolg bestaat het eerste deel van het boek uit vier delen, die elk drie hoofdstukken bevatten. Ik hoop dat mensen die het boek lezen er een stukje herkenning in vinden. Identiteit is een belangrijk thema in het boek. Om die te kunnen opbouwen moet je tegelijk kunnen loslaten. Ook de confrontatie met de dood komt geregeld aan bod Hoeveel er van mijn boek autobiogra sch is? Ik zeg altijd graag dat 1 gram werkelijkheid 220 gram verbeelde werkelijkheid levert. Ik hou van het spel van de verbeelding, en het overschrijden van de grens van de werkelijkheid. Mijn doel in het leven is een stukje boven de aardse realiteit uitstijgen, en toch met twee voeten stevig op de grond blijven. Dat hoop ik ook via mijn boek door te geven.”

KOEKJES

Dan begint de boekvoorstelling. Het volk stroomt binnen in de prachtige, barokke kerk met foyer in de Kammenstraat, vroeger Sint-Augustinus, en nu een prachtige concertruimte van Amuz. Iedereen die binnenkomt wordt in het Siciliaans verwelkomd, en er worden ook fortune cookies of gelukskoekjes rondgedeeld, want die spelen ook een rol in het boek. Bruno Van Den Bossche, de partner van Hilde, geeft zijn speech en vertelt hoe hij meermaals constateerde dat hij 's nachts nog alleen in bed lag omdat Hilde aan het schrijven was. De speech van Hilde

Het derde werk van Hilde Vleugels leest vlot weg. Terwijl deel één wordt verteld vanuit het standpunt van Krist’l, komen in deel twee andere belangrijke guren aan het woord. Dit zorgt voor een zekere lichtheid, wat zeker welkom is in het soms redelijk donkere verhaal van de getormenteerde Krist'l. Boeiend is ook dat deze personages de lezer informeren over wat er werkelijk is gebeurd, terwijl de lezer ondertussen perfect dacht te weten hoe de vork in de steel zat. Daar had Krist’l wel voor gezorgd. Het overschrijden van de grens van de realiteit wordt hier zeer kunstig toegepast. Het vraagt een zekere inspanning van de lezer, die daarvoor wordt beloond met een verhaal dat tot denken aanzet. Of zoals Hilde ons zei: “Er worden vragen gesteld zonder antwoorden.”

DRIJFVEREN

We zijn nog nieuwsgierig naar de diepere drijfveren van deze duizendpoot, die al zoveel om handen heeft, zoveel erkenning krijgt voor haar werk, en blijkbaar toch nog het verlangen heeft om een roman te schrijven, dus maken we nog een afspraak voor een interview. Hilde vertelt dat schrijven voor haar een soort van ontspannen mijmeren is, dat in een heel ander tempo verloopt dan het dagdagelijkse werk. Als ze vertelt hoe ze houdt van het spelen met taal klaart haar gezicht helemaal op, het is een soort aanraken van een oeroude laag, waar ze tot een ander soort wijsheid komt, personages die een soort archetypes worden. Om die diepere laag wakker te houden is voeding nodig, en schrijven is voeding. Naast het voeden van de eigen diepere laag is er ook het verlangen om gelezen te worden. Als de roman gelezen wordt, komt alles wat in de roman staat, alle gedachtekronkels en ervaringen, alle gebeurtenissen en personages die ergens ook voortkomen uit de ervaringen van Hilde zelf, in een grotere bedding terecht. In die bedding wordt alles wat Hilde heeft meegemaakt, alles wat getransformeerd werd in archetypische gebeurtenissen, mee gedragen door de lezer, die er in de context van die grotere bedding, zijn eigen proces mee kan verder helpen. Zo krijgt het spelen met woorden, een hobby, een liefhebberij, ook volop betekenis voor anderen. Als je doet wat je graag doet is er een dunne lijn tussen geven en nemen.

www.educatieve-academie.be

'Kladblok met Verbannen Woorden'

Hilde Vleugels Uitgeverij Xanten

ISBN 978-94-91446-05-4 NUR 301 www.uitgeverij-xanten.nl/kladblok.html

Dirk Blijweert,, Bob Dierckx, André Dejonghe, Walter De Ley, Renée Dufait, Jeannine Führing, Ad Moeskops, Luc Mortelmans, Claudine Vandegehuchte, Marc Vingerhoedt, Peter Theunynck, Zita Theunynck, Nadia Christoff, Jörg Pyl, Luc Pandelaers, Annelies Oeyen, Sige Nagels, Julie Donckers, Stephen Huygen, Dieter Dedecker, Andreï Holthof, Matthias Adriaensen, Sara De Meyer, An Van De Wal, Cecilia Magnus, Emma Lansens, Marcel Schoeters, Gie Van Geel, Jo Van Hove, Yo Van den Bulck, Pieterjan Van Wyngene opmaak, pre-press en website Colin Bellefroid colin@bitrac.be www.bitrac.be

Rose-Marie Simoens

 0485-90 39 84

 03-2366623 degrootesimoens@gmail.com

Advertenties opvolgen advertenties

Gerda Eelen gerda@zurenborg.be

0486 83 33 06

drukker

Drukkerij Goossens Achterbroeksesteenweg 208, 2180 Kalmhout distributie

Harry Brijs, Velodroomstraat 27, 2600 Berchem

Website

www.gazetvanzurenborg.be

Colofon

Hilde Vleugels presenteert “Kladblok met verbannen woorden”

“Ik

Percussionist Joeri Wens, de man van de 100 instrumenten

“Ik laat me inspireren door de schoonheid van zoon Elvis en echtgenote Jasmien”

Musiceren, componeren, concerteren; Joeri Wens (38) ademt, eet en drinkt muziek, zo veel is duidelijk. Specialiteit van het huis: iraanse percussie. Jaarlijks laat Joeri

10.000 jongeren samen muziek spelen. hij treedt ook al 15 jaar op met Sam, een jongen met het syndroom van down. hoe het allemaal klinkt valt op zondag 31 maart te beluisteren in café Moeskop. (Dirk BLIJWEERT)

- Het lijkt alsof heel je leven in het teken staat van muziek. Maar eigenlijk had je een “late roeping”, neen?

Joeri Wens: “Ik heb een tijdlang als opvoeder gewerkt, onder meer bij Iona, een zorgvoorziening voor kinderen en volwassenen met een verstandelijke beperking in Kessel. Later begeleidde ik mentaal gehandicapten, dementerende bejaarden en mensen uit de vierde wereld. Toen ik 19 was, volgde ik een cursus Afrikaanse dans. Ik vond vooral de percussie heel inspirerend en leerde conga spelen, zeg maar een Zuid-Amerikaanse trommel. Uiteindelijk besloot ik te stoppen met werken om me volledig op muziek toe te leggen. Ik schreef me in aan de Antwerpse jazzstudio, waar ik onder meer les kreeg van Chris Joris, een grote naam in de jazzwereld.”

-Je kennismaking met Iraanse percussie bracht alles in een stroomversnelling. Wat is er zo bijzonder aan Iraanse percussie?

Joeri Wens: “In twee woorden: tombak en daf. Dat zijn twee typisch Iraanse instrumenten met elk een uitgesproken karakter. Een tombak is een heel poëtisch instrument, dat vaak gebruikt wordt om gedichten te begeleiden. Het is tegelijkertijd ver jnd en dynamisch, klassiek en hedendaags. De daf is een raamwerktrom. Het is een heel krachtig instrument dat een “aards” geluid produceert. Ken je de draaiende Derwishen die dansen tot ze in trance raken? Wel, zij worden begeleid door een daf. Voor alle duidelijkheid: als muzikant bereik ik die trance niet, hoor!”

-Door wie of wat heb je uiteindelijk voluit gekozen voor een leven in de muziek?

Joeri Wens: “Zonder twijfel zit Madjid Khaladj daar voor veel tussen. Die man is grootmeester Iraanse percussie. Hij is weinig bekend bij het grote publiek, maar in zijn discipline is hij absolute wereldtop. Je kan zijn invloed op de Iraanse percussie moeilijk onderschatten. Ik vergelijk hem graag met John Coltrane, die enorm veel betekent voor saxspelers. Dankzij hem heb ik ongeloo ijk veel inspiratie opgedaan. Hij heeft me enorm gestimuleerd. Meer zelfs: ik wist meteen wat ik voor de rest van mijn leven wou doen. Ik volg nog regelmatig lessen bij hem, al moet ik daarvoor naar Parijs.”

-Vandaag geef je zelf les, zowel aan kleuters als aan jongvolwassenen. Wat is volgens jou het geheim van een goede leraar?

Joeri Wens: “Ik denk dat je voor een klas vooral je eigen passie en enthousiasme moet etaleren. De meeste mensen herinneren zich vooral die leraars die je wisten te prikkelen en inspireren. Ik ga ook altijd op zoek naar de individuele kwaliteiten van de mensen. Misschien is dat wel mijn grootste talent,…”

-In je workshops zie je jaarlijks

10.000 kinderen. Hoe verlopen die lessen?”

Joeri Wens”: Die workshops zijn enorm gevarieerd. Zo geef ik Afrikaanse, Braziliaanse en Arabische percussie en zelfs body percussion, waarbij je je lichaam als instrument gebruikt. Vergis je niet: je kan heel wat geluiden uit je lichaam persen hoor! Handen, voeten, lippen, klikken met je tong: alles kan. Ik zie zowel kleuters als 18-jarigen. Voor mij telt maar één ding: iedereen moet na de les het gevoel hebben dat hij/zij muziek gespeeld heeft. Vaak heb ik maar één lesuur. Mijn doel: de deelnemers binnen die tijd gepassioneerd en vol overgave een kleine compositie laten spelen. Met de hand op het hart: ik heb nog nooit een mislukte sessie meegemaakt…”

-Je hebt een bijzondere band met Sam, een jongen met het syndroom van Down. Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

Joeri Wens: “Ik heb een tijdje boven een biologische bakkerij in Kessel gewoond. De ouders van Sam kochten er brood en hoorden me soms repeteren. Ze vroegen me of ik Sam les wou geven. In het begin verliep dat moeizaam. Sam praat amper en eenvoudige ritmes naspelen lukten niet. Sam heeft een andere motoriek en zijn geheugen is beperkt. Na enkele weken merkte ik dat Sam ritmes en technieken oppikte die ik een maand eerder had proberen aan te leren. We begonnen te improviseren en breidden ons instrumentarium uit met potten, pannen, ballonnen en “protjes”, iets waar Sam zich virtuoos in mag noemen.”

-Ondertussen spelen jullie al 15 jaar samen, maar het heeft even geduurd vooraleer je concerten wou geven. Waarom?

Joeri Wens: “Eerlijk: ik was er niet gerust in. Ik dacht dat mensen ons als een rariteit gingen bekijken. Dat zou ik jammer vinden, want mijn relatie met Sam is me zeer dierbaar. Vandaag vind ik het niet zo erg meer, misschien zijn we wel een rariteit… Soms geven Sam en ik schoolconcerten. De reacties van de leerlingen doen deugd. Ik merk dat jongeren meer genuanceerd naar een “gehandicapte” kijken. Sommigen zijn verwonderd dat Sam een prima muzikant is.”

-Dit jaar vieren jullie je vijftienjarig bestaan met optredens in Lier, Zandhoven en het Reuzenhuis in Borgerhout. Voor wie er niet bij kan zijn: hoe verloopt zo een optreden eigenlijk?

Joeri Wens: “Het zijn improvisatieconcerten. Dat kan moeilijk anders, omdat Sam moeite heeft om een heel concert te memoriseren. We komen op in het duister, met lampjes op onze hoofden. Daarna volgt een indrukwekkende ouverture met gongs en cimbalen. Op zijn eigen unieke manier soleert Sam op de piano. Hij kent geen noten of harmonieën, maar de manier waarop hij achter de toetsen zit, is prach-

tig. Sam is nooit zenuwachtig, ik soms wel. Als ik Sam’s rust voel, verdwijnt mijn nervositeit als sneeuw voor de zon. Na de piano maken we muziek met potten, elektriciteitsbuizen, ballonnen, water, slaapmuziekjes en zelfs een kookwekker.”

- Hoe ervaar jij zelf zo een concert met Sam? Joeri Wens: “Ik zie het als een vreemde dialoog waar we allebei onnoemelijk veel energie uit putten. Onze slogan is: wie de meester, wie de

leerling. Ik heb enorm veel geleerd van Sam. Zijn belangrijkste troef is dat hij geen enkele belemmering kent. Hij is als een onbeschreven blad dat heel onbevangen reageert op prikkels. Als muzikant houd ik rekening met muzikale wetmatigheden. Tijdens de repetities en concerten gooit Sam die wetten deels overboord.

Als beroepsmuzikant is dat een geweldige ervaring. Dankzij Sam heb ik mijn improvisaties kunnen verrijken. Nogmaals: ik heb veel van hem geleerd, als muzikant én als mens.

Joerie Wens geeft Afrikaanse, braziliaanse en Arabische percussie en zelfs body percussion. Foto’s An van de WAl

-Je componeert ook muziek. Heb je daarbij een bepaald doel voor ogen?

Joeri Wens: “Componeren is een zoektocht naar schoonheid. Ik tracht een poëtische vertaling te vinden via mijn instrumenten. Een van mijn composities heet MC-1R, genoemd naar het gen dat iemand ros haar bezorgt. Mijn zoon Elvis en mijn vrouw Jasmien hebben allebei rosse haren. Ik laat me inspireren door hun schoonheid alhoewel ik weet dat ik die met een compositie niet kan evenaren. Het werken aan een compositie is minstens even belangrijk als de compositie zelf. Het doet deugd om lang en intens te werken aan een vertaling van een gevoel. Ik werk ook graag met complexe structuren en maatsoorten. De grootste uitdaging? Het eenvoudig te laten klinken.”

-Je bent ook de trotse bezitter van wel 100 instrumenten…

Joeri Wens: “Dat klopt. Ze staan verspreid over twee kelders. Als ik workshops geef moet ik tot 25 instrumenten meenemen. Eigen vervoer heb ik niet, maar ik doe wel aan autodelen met enkele vrienden, die -gelukkig maar- over een grote wagen beschikken.”

-Wat zijn je plannen voor 2013?

Joeri Wens: “Naast mijn optredens met Sam en mijn workshops bereid ik een kunstenfestival in de zorgboerderij van Bevel voor. Onder het

motto “Kunst kent geen beperking”, ga ik op 25 mei musiceren met volwassenen met een beperking. Daarnaast ga ik verder met mijn stages Perzische Percussie aan een zevental muzikanten. Ik ga met Theater De Spiegel naar Nantes en er staan ook optredens met mijn groep Dame Jeanne op het programma. Hopelijk blijft er nog tijd over om te componeren.”

-Wat is het grootste plezier dat je ervaart tijdens optredens?

Joeri Wens: “Ik improviseer graag en vind het fantastisch om met gelijkgestemde muzikanten dingen te creëren op het moment zelf. Een concert is een momentopname, elke noot die je speelt is ook weer onmiddellijk verdwenen. Alles wat je wel of niet speelt is belangrijk. Een concert gaat altijd over een groter geheel. Vroeger was ik vaak bijna ongelukkig na een concert. Mijn zenuwen

speelden me parten waardoor ik het gevoel had niet te kunnen spelen wat ik zelf wilde. Ondertussen ben ik kritisch maar tevreden. Kritisch om mijn werkpunten te ontdekken. Tevreden omdat ik besef dat er altijd foutjes insluipen en omdat je er gewoon een jner gevoel aan overhoudt.

-Slotvraagje: wanneer ga je ook optreden in Zurenborg?

Joeri Wens: “Jazeker! Op zondag 31 maart verzorg ik met Kay Sleking en Peter Verhelst een optreden in de Moeskop. Het wordt een unieke cocktail van jazz, tango en Iraanse percussie. Ik kijk er alvast naar uit, want het is mijn eerste optreden in de wijk. Nochtans breng ik een groot deel van mijn openbaar leven op de Dageraadplaats door. Mijn zoontje Elvis is dol op de speeltuigen en zelf ben ik regelmatig te vin-

den aan de toog van café ZeeZicht!”

een deel van de instrumenten die Joeri Wens bespeelt. Foto’s An van de WAl

Veel schoon volk op onze nieuwjaarsreceptie

lekkere broodjes, heerlijke wijn, een streepje jazz en meer dan 100 gasten. Ziedaar de belangrijkste ingrediënten van onze jaarlijkse nieuwjaarsreceptie, die plaatsvond op dinsdag 29 januari. bij een feest horen traditioneel speeches. vzw-voorzitter harry brijs mocht de spits afbijten. hij prees de belangeloze inzet van redacteurs, fotografen en krantenbezorgers, en had woorden van lof voor de o zo noodzakelijke financiële steun van onze adverteerders. Kortom, iedereen die van ver of van dichtbij van de Gazet zo een geslaagd en gesmaakt initiatief maakt, werd in de bloemetjes gezet. hoofdredacteur Swa collier staat al tien jaar aan het roer van de Gazet. voldoende reden voor hem om even terug te blikken. een decennium geleden telde de krant amper zestien pagina’s, vandaag is een editie bijna drie keer zo dik. onze hoofdredacteur verwees ook naar het gedwongen vertrek van pleinwerker Musty. Gazet van Zurenborg zet samen met het wijkcomité en SoS Zurenborg de schouders onder een actie die het stadsbestuur ervan moet overtuigen Musty alsnog aan boord te houden. volgens Swa collier is het uitzonderlijk dat de krant een actie organiseert, maar gezien het belang voor de wijk maken we hierop graag een uitzondering. ook belangrijk voor Zurenborg zijn lief broes en Frans terpstra, de voormalige eigenaars van café ZeeZicht. Zij mochten dubbel en dik verdiend de trofee rudi Kimpen in ontvangst nemen. Jarenlang hebben ze door de vele culturele en sportieve activiteiten van café ZeeZicht het sociale weefsel van de wijk aangedikt. dat Zurenborg vandaag zo een aangename plek is, hebben we voor een groot deel aan het duo te danken. Zichtbaar geëmotioneerd maar glimmend van trots namen lief en Frans hun trofee in ontvangst. in hun dankwoord verzekerden ze de aanwezigen dat hun opvolgers de ingeslagen weg verder zouden bewandelen. en dat was voor iedereen voldoende reden om nog een glaasje te heffen…(Dirk BLIJWEERT)

harry brijs, voorzitter van de vZW: “We maken heel veel pagina’s”

Frans en lief : “prijs rudi Kimpen doet veel plezier”

Swa collier, hoofdredacteur: “We zijn geen strijdblad, alleen nu voor het geval Musty wel”

berkeley Square vulde de avond met fijne muziek. Foto’s An van de WAl

vader en moeder Kimpen met Frans en lief van het ZeeZicht.

uitdragers, redactieleden, adverteerders luisteren in de wijnhandel de heerlyckheid naar de toespraken. • Foto’s An van de WAl

Hij gaat weg

hij maakt er niet veel woorden aan vuil en wij dus ook niet. Maar cois, onze trouwe postbode, kapt er binnen enkele weken mee. door weer en wind, vechtend tegen bijtende postbussen, onleesbare namen, foute adressen en gladde voetpaden slaagde hij er telkens in zijn vrachtje te leveren.

vanwege ons allen, bedankt. het inspireerde peter theunynck tot een mooi afscheidsgedicht. de foto’s zijn van Jeannine FuhrinG

De Pietje Puk van Zurenborg

Hij was een oude zachte knuffelbeer die ronddanst op een damesfiets. Voor ieder van ons vond hij iets In zijn versleten tas van runderleer.

Een liefdesbrief, een krant of een factuur kwam stipt en op de juiste plek terecht. Het kan niet vaak genoeg gezegd: zo’n man is goud waard als gebuur.

Nu schijnt hij met pensioen te gaan. Mijn postbus kleppert van verdriet omdat ze hem straks niet meer ziet. De honden blaffen dan een ander aan.

Hij was de Pietje Puk van Zurenborg. We hopen dat hij zijn bestemming vindt en hier nog jaren vlindert als een kind, gekoesterd door de warmste burenzorg.

Peter Theunynck

Op 24 februari in Sint-Norbertuskerk Concert van broer en grote zus Mendelssohn

de concerten in de Sint-norbertuskerk bieden niet zelden de gelegenheid om relatief onbekend werk te horen. onbekend, wil echter niet zeggen slecht. dit is ook nu het geval. om u een beetje vertrouwd te maken,

Dit keer staan er twee vocale werken op het programma van Felix en zijn oudere zus Fanny Mendelssohn. Beiden zijn de kleinkinderen van de joodse losoof Mozes Mendelssohn. De familie bekeerde zich echter toen Felix en Fanny nog jong waren tot het protestantisme, deels om aan het antisemitisme te ontsnappen. Felix Mendelssohn (1809-1847) kennen wij vooral van zijn vioolconcerto, zijn bruiloftsmars uit de Midzomernachtdroom en zijn vierde of Italiaanse symfonie. Mendelssohn zette zelf een achttiental psalmen op muziek, waarvan deze psalm 42 ‘Wie der Hirsch schreit’. Het protestantisme heeft in heel het leven van Felix Mendelssohn een grote rol gespeeld, getuige hiervan deze relatief onbekende psalmen, twee oratoria en de tweede en vijfde symfonie. Zijn vocale werk is deels geïnspireerd op J.S. Bach van wie hij na honderdvijftig jaar de Mattheuspassie terug op de concertagenda zette. De muziek van Felix Mendelssohn ademt ook een zekere luchtigheid, die hij gemeen heeft met Mozart die hij

heel erg bewonderde.

HOBBY

Fanny Mendelssohn (1805-1847) is nog minder bekend. Zij was een goede pianiste en componeerde vooral liederen en pianomuziek. Met zekerheid is geweten dat een aantal liederen van haar onder de naam van haar broer Felix Mendelssohn zijn uitgegeven (opus 8 en 9). Dat kwam deels door de tijdgeest, deels door haar vader die vond dat muziek wel een beroep voor een man kon zijn, maar voor een vrouw eerder een charmante hobby. Een leven als componist, was geen eerbaar bestaan voor een vrouw in die tijd. Een aantal van haar composities werd ook door Felix Mendelssohn gearrangeerd en onder zijn eigen naam gepubliceerd. Felix Mendelssohn bewonderde zijn oudere zus zeer en hechtte heel veel belang aan haar commentaar op zijn composities. Het zal wel altijd een raadsel blijven welk aandeel zus Fanny en het werk van haar beroemde broertje Felix heeft

is er een inleiding in de Zurenborger een uur voor het concert door Kamiel cooremans. hij studeerde kunstgeschiedenis, orgel, piano en is tevens koordirigent.

(Jörg PYL)

gehad. Net als van haar broer dateren haar eerste composities van toen zij veertien jaar was. Het hier uitgevoerde achtstemmige ‘Oratorium nach Bildern der Bibel, gebaseerd op teksten uit het Oude Testament, uit 1831 werd eerst ten onrechte gecatalogiseerd onder als zijnde van Rudolf Elvers.

FUSIE

Het A-koor bestaat uit een vijftigtal zangers en is een fusie van de koren Audite Nova uit Antwerpen en Alauda uit Ekeren. Dirigent Patrick Windmolders studeerde aan het Lemmensinstituut. Hij was regelmatig gastdocent bij koorklassen het Antwerps Conservatorium en doceert nu creatief musiceren en koorzang. De twee vrouwelijke solisten van eigen bodem treden regelmatig op en zijn tevens muziekpedagogen. De Amerikaanse tenor

Robert Pitcher is verbonden aan de Vlaamse Opera. De Belgische bas Jurgen Vollers zingt zowel solopartijen in oratoria en is tevens koorzanger van het Collegium Vocale (van

Herreweghe) en is uiteraard ook docent zang.

Praktisch

Felix Mendelssohn Psalm 42 Wie der Hirsch schreit

Fanny Mendelssohn Oratorium nach Bildern der Bibel

A-koor en Ad hoc orkest onder leiding van Patrick Windmolders

Ad hoc orkest

Kyra Cuypers sopraan

Dominique van Sande alt

Robert Pitcher tenor

Jurgen Vollens bas

Op 24 februari, om 16 u (concert )in de Sint Norbertuskerk

(Inleiding om 15 u door Kamiel Cooremans in de Zurenborger)

15€ 18 € voorverkoop

Onder 18 jaar gratis

kaarten@a-koor.be of 0475 25 12 77 www.a-koor.be

Wij zijn op zoek naar mensen die foto’s nemen

deze krant komt zes keren per jaar in de bussen van Zurenborg, maar dat vraagt voor de redactie heel wat werk. van schrijvende mensen en mensen die foto’s nemen wordt het meest gevraagd. en daar knelt het schoentje af en toe. We hebben een gebrek aan mensen die ook overdag (lees kantooruren) op pad willen gaan om een verslagje te maken of om foto’s te nemen. of om beide. Kortom, wie denkt in aanmerking te komen om af en toe een klus te klaren, vooral overdag dan, laat het ons snel weten.

Goed om weten is ook dat het hier om vrijwilligerswerk gaat maar dat de onkosten vergoed worden. enige plaatselijke roem in de wijk is verder mooi meegenomen.

swa.collier@telenet.be

Wie herkent (kent) deze scouts van de Roelandgroep ?

een oproep voor de bewoners van Zurenborg. ik ben op zoek naar de namen van scouts van vroeger. ik heb nog twee twee foto’s gevonden waarop ik sta met 6 andere personen. ik zit ik naast de “oudere” man met bril (commissaris de Maeght?). in 1963 ben ik uit Zurenborg (Generaal van Merlenstraat) vertrokken. Mijn scoutsperiode daar bij de 72e roelandgroep (vanaf tweede helft van de jaren ‘50) was daarmee afgesloten. ik herinner me nog enkele namen van de scouts van toen: Willy Matton, en bervoets. de foto in bijlage werd getrokken in de kelder waar Willy Matton woonde. ik vraag me af hoe het met hen en anderen uit die periode gegaan is. Wie daar iets meer over weet kan mij contacteren op het e-mailadres : herman.taeymans2@telenet.be .

hoe werkt dat, meditatie?

Wie wil weten hoe boeddhistische meditatie nu eigenlijk werkt is bij Paul Van hooydonck aan het goeie adres. Hij was zelfs een tijdlang de enige, echte boeddhistische monnik in Vlaanderen. Nu draagt hij zijn kennis en ervaring uit van het Ehipassiko, het Boeddhistisch Centrum Zurenborg. Afspraak op vrijdag 15 februari.

Paul Van hooydonck verbleef 12 jaar in boeddhistische kloosters in Nepal, Paul Van hooydonck

India, Sri Lanka, Birma, Thailand en Engeland. Hij werkte als meditatieleraar in een Tibetaans centrum in Nepal (Ganden Yiga Chözin), in een meditatiecentrum in Sri Lanka (Nilambe) en in de Peradeniya University, de grootste universiteit van Sri Lanka. Hij was monnik in de traditie van het Theravada boeddhisme (de oude school). In 2008 stapte hij uit de orde van boeddhistische monniken en sindsdien leidt hij het centrum verder als leek. Paul geeft les binnen de lerarenopleiding boeddhisme van de BUB.

WANNEER

Vrijdag 15 februari van 20 tot 21.30u

WAAR

Ehipassiko Boeddhistisch Centrum Zurenborg

Theaterzaal "Internationale evangelische school De Zonnebloem"

Korte Altaarstraat 19, 2018 Antwerpen

PROGRAMMA

15' Geleide meditatie

50' Hoe werkt meditatie ?

15' Vragen ?

INFO

Deelnameprijs: 5€

Inschrijven: niet nodig

Bereikbaarheid en parkeren: zie www.antwerpen-meditatie.be Kom aub op tijd. De deur sluit om 20u

Martine hennebel stelt tentoon in de heerlyckheid

Tijdens de maand februari stelt Martine Hennebel prachtige sculpturen ten toon in wijnhandel De Heerlyckheid in de Pretoriastraat. Martine Hennebel is ruim 30 jaar werkzaam als beeldhouwster. Zij was leerlinge in het atelier van de beeldhouwer J. Zensmaier in Oostenrijk. Haar werk ontstaat uit een gedreven fascinatie voor oervormen, vaak met de natuur als inspiratie. Ze weerspiegelt diepe gevoelens in haar beelden. En tevens het vermogen om het mystieke in de mens weer te geven. Ze creëert bronzen sculpturen, vaak in dialoog met oud leder en hout. Tevens sculpturale werken uit was en gips en monumentale installaties en sculpturen uit staal. Met haar allerminst toevallige voorkeur voor brons heeft ze geen esthetiserende bedoeling. Ze beschouwt deze materie als onmisbaar om via de huid van haar beelden de innerlijke spanning ervan aan de toeschouwer door te geven.

restaurantdagen Filet divers op 22 en 23 februari

Al wie de werking van Filet Divers in de Rolwagenstraat (vlak naast de parking van Delhaize) een goed hart toedraagt is hartelijk uitgenodigd op de “restaurantdagen” op vrijdag 22 en zaterdag 23 februari. Tijdens die twee dagen wordt er door mensen van uiteenlopende landen lekker gekookt van 18 tot tot 20 uur en wat ze hier voorschotelen is letterlijk de wereldkeuken. Een maaltijd kost 18 euro voor een volwassen eter en onder de 12 jaar betaalt men 12 euro. de opbrengst van de restaurantdagen gaat uiteraard naar de werking van het centrum. Inschrijven : info@ letdivers.be –03/226.13.93 met vermelding van naam, dag en aantal personen (volwassene + -12jarigen)

Zurenborg maakt muziek

op zondag 13 oktober en nog altijd op zoek naar muzikanten

Wie muziek en muzikanten een goed en warm hart toedraagt moet zeker een kruisje in zijn agenda zetten want op zondag 13 oktober komt er een fantastisch muziekvenement in de wijk. Tenminste als iedereen wil meedoen.

De bedoeling is dat al wie muziek maakt, jong en oud, professioneel en amateur, pop, jazz, koor, rock of triangelspeler zal optreden in een Zurenborgse huiskamer, zolder, kelder, garage, keuken, living of tuin. Of in een van de zalen in de wijk. Ondertussen heeft het project volop de steun gekregen van Opsinjoren en de Culturele Antenne van district Antwerpen

Kern is dat het voor een breed publiek toegankelijk moet zijn.

Interesse?

Contacteer voor 15 februari 2013 via: zurenborgmaaktmuziek@gmail.com

Zurenborgmaaktmuziek is een initiatief van wijkbewoners en verenigingen. Iedereen is welkom. We houden iedereen via deze krant op de hoogte.

rommelmarkt in de pretoriastraat

In de Pretoriastraat organiseren ze in de maand maart een tweedaagse rommelmarkt. Meer bepaald in het weekend van zaterdag 23 en zondag 24 maart. De rommelmarkt wordt niet ge -

organiseerd op straat maar in het pand van de Pretoriastraat 38, da’s die grote binnenkoer met die grote poort aan de straatzijde. Deelnemers betalen 1 euro per lopende meter.

De inkom zelf is gratis

Contact : johan@viktor-sander.com of Johan: 0476/24.06.89 • Erik: 0494/04.82.53

Bakkerij Gijbels, uw vaste afspraak op zondagmorgen

(en natuurlijk ook voor de rest van de week)

Open van ma tot donderdag : 6u30-18 u

Vrijdag : 6u30 tot 14 u

Zondag: 6u30 tot 13 u

Zaterdag gesloten

Bestellen kan op 03-235 59 42

Foto Jörg PYL