Een camera, een kleintje dan, een fiets, een scherpe pen en sociale media. Meer heb je niet nodig om een fitsivist te zijn. Journalist Frank Willemse is de eerste in onze wijk die zich fitsivist mag noemen. Frank Willemse zette zo’n camera op zijn fiets en reed er mee rond. Het waarom en de resultaten in deze krant.
Het klinkt simpel en dat is het ook: als we geen oplossing vinden voor het distributieprobleem van deze krant, dan ziet de toekomst van Gazet van Zurenborg er allesbehalve rooskleurig uit. Staan we er echt zo slecht voor? En hoe komt dat dan ineens? Laat er geen misverstand over bestaan: we boeren goed met onze trouwe schare adverteerders, met de vele tientallen vrijwilligers die zich elke keer weer opnieuw inzetten en met een vzw die trouw haar plicht doet. Maar een essentiële schakel is, dat we de krant bij de mensen in de bus moeten zien te krijgen en dat is lang niet simpel.
Hoe gaat dat nu eigenlijk in zijn werk? De krant komt van de drukker en wordt in gebonden pakken van 50 exemplaren geleverd bij Harry Brijs in de Velodroomstraat. Daar komen de tientallen vrijwilligers de kranten ophalen om ze dan in de brievenbussen te steken. Maar Harry heeft nu beslist dat hij ermee stopt in de loop van 2015. Na al die jaren, is het hem van harte gegund. Maar wij zitten wel met een probleem en zijn dus hard op zoek naar een nieuwe Harry.
Wie en wat zoeken we precies? Ten eerste zoeken we een opslagplaats waar we zes keren per jaar meer dan 6.000 kranten even kunnen opslaan. En ten tweede zoeken we een nieuwe Harry. Een Harry die voor de uitdragers de pakken kranten klaarmaakt, zodat de bezorgers ze kunnen komen ophalen. Een Harry die kan ingrijpen, als er bijvoorbeeld bezorgers wegvallen, ziek worden of met vakantie gaan. Een Harry die aanwezig is, als ze de kranten leveren. Bovendien moet deze Harry dit dan ook nog eens op vrijwillige basis willen doen. Zes keren per jaar.
Wie dus een ruimte ter beschikking heeft voor onze kranten, gelieve ons een seintje te geven. Wie Harry wil vervangen en de distributie in handen wil nemen, gelieve eveneens een seintje te geven. En degene die beide noden tegelijk kan oplossen, die zullen we belonen met eeuwige roem en de titel ‘ultieme redder in nood’.
Reacties graag bij swa.collier@telenet.be of 0477-51 40 28 of bij gelijk welke medewerker van deze krant.
Het restaurant De Overvloed op de Dageraadplaats (boven ’t ZeeZicht) serveert als eerste in de wijk en misschien wel als eerste in heel ’t stad insectenburgers. Her en der in ’t land zijn ze al te krijgen (vooral in studentenrestaurants) maar de uitbaters
PAGINA 4
De schapen van de Sint Norbertusparochie in onze wijk zijn niet langer meer zonder zielenherder. Sinds begin december is de 74-jarige Hans Vanackere aangewezen als de zondagspriester (Geen pastoor!) die elke zondag om 11 uur de mis moet opdragen in de Sint Norbertuskerk op de Dageraadplaats.
PAGINA 16
Peter Mermans uit de Ramstraat was een succesvol architect maar gooide op zijn vijftigste het roer drastisch om. Hij verkocht zijn huis en verhuisde naar het Groen Kwartier, bezon zich over hoe het nu verder moest en kwam tot een oplossing. En om in zijn nieuw verhaal te stappen zoekt hij mensen uit de wijk. Klaar voor een nieuwe start ???
van het restaurant maken zich sterk dat inwoners van een wijk als Zurenborg er geen graten zullen in zien om hun tanden in een insectenburger te zetten. Onze Caroline
De Voecht ging deze burgers bekijken en wilde te weten komen hoe het nu precies in elkaar zat en hoeveel zo’n hartige hap nu eigenlijk kost.
Het Vliegend College komt een tweede keer naar de burgers toe. Voor onze wijk is dat op woensdag 14 januari om 20 uur in het dienstencentrum Ten Gaarde in de Boomgaardstraat in Berchem.
PAGINA
Het is nu wel zo goed als definitief : het Dienstencentrum van de wijk is een stille, winterse dood gestorven vanaf 15 december en dat is slecht nieuws voor de gebruikers maar ook voor de organisatie van Zurenborg Maakt Muziek. Het evenement waarbij in allerhande Zurenborgse panden muziek werd gespeeld en dat dit jaar voor de tweede keer succesvol werd georganiseerd. Maar ZUMM was alleen mogelijk met het Dienstencentrum en de mensen van het centrum als centrale draaischijf en die zullen nu geheel en al wegvallen.
We hadden het al veel langer gemeld en voorspeld : dit dienstencentrum stond ten dode opgeschreven omdat het nu eenmaal te veel kost voor te weinig mensen is de politieke, economische redenering en dan wordt het aantal mensen geteld dat daar ’s middags een goedkope maaltijd komt nuttigen. Nog niet zo heel lang geleden werden er ter plekke maaltijden klaar gemaakt maar toen ook dat een slecht idee was werden de maaltijden met een bestelwagen ter plekke gebracht. Echt lekker was dat niet klonk het uit diverse monden. En dan ging een directeur, een directrice, kwam een andere het centrum leiden, halftijds of nog minder en ga zo maar door. Bovendien verkaste de bevoegde schepen van de stad Antwerpen naar een ministerpost en zo bleef het maar aanslepen. Niemand die de harde boodschap kon of wou komen vertellen. / Communiceren heet dat tegenwoordig.
Alleen het personeel hoorde, zag en voelde wel degelijk wat er aan de hand was. Ze
mochten ergens anders aan de slag als ze dat wilden en uit diverse bronnen borrelde steeds het gerucht dat het “binnenkort” wel eens definitief gedaan zou kunnen zijn. En nu heeft men op het eind van dit jaar 2014 definitief de gordijnen dicht getrokken, het licht uitgedaan en de deur vergrendeld. Ergens in een schuif zal wel een plan A en een plan B liggen om het gebouw een nieuwe bestemming te geven en ik zie daar al een bosje bedienden van een of andere stadsdienst hun intrek nemen. En wat gebeurt er met de gebruikers?? Die moeten maar naar een andere vestiging in Berchem, Antwerpen of Borgerhout. Zo ver is dat ten slotte allemaal niet als men op een kaart kijkt: nauwelijks enkele centimeters ver, ze moeten er tenslotte iets voor over hebben hoor ik ze al redeneren op één of andere kabinet. Terwijl de boekhouder zich tevreden in de handen wrijft want zijn besparingspercentage voor dit jaar is weer moeiteloos gehaald. Iedereen gelukkig rond de Grote Markt
En dan? De wijk is weer een openbare dienst minder rijk. Geen post, geen bibliotheek, geen politiekantoor, geen dienstencentrum, geen bus 9 meer, geen pastoor, geen Musty. et gebeurt allemaal in stilte want ondertussen is de laatste garage ook verdwenen in de wijk en zijn de kleine winkels van weleer allemaal omgetoverd tot horecavestigingen. De moderne tijd staat niet stil wordt er dan gelispeld. Ondertussen leven de mensen verder, gaan de kinderen naar school, wij naar Delhaize en worden er huizen gekocht en verkocht. Toch is er af en toe nog een heropflakkering: wie herinnert zich nog de soep -
het bete re speelgoed
Gitsschotellei 139 - 2600 Be rchem
tel. 03/383 59 56
openingsuren: di-zat. 10 -12.30u. 13.30-18u. zondag en maandag gesloten
weekends? Bewoners die zich suf piekerden om een lekkere soep te koken en vele tientallen die van heinde en verre kwamen om die soep bij de mensen thuis te komen proeven? Een schitterend initiatief was dat maar dat het helaas niet overleefd heeft.
Een soort opvolger was het muziekevenement ZUMM en dan vergeten we nog Klassiek op het Plein. Maar ZUMM vertrok vanuit het dienstencentrum. Hier werd vergaderd, de organisatie op poten gezet, de mails verstuurd. Het district was bijzonder actief want dat evenement kon de boel wat opfleuren, de mensen dichter bij het dienstencentrum en de stad brengen. De bewoners de kans geven de openheid en de gastvrijheid te tonen aan al diegenen die maar wilden komen. De muzikanten van allerlei pluimage de kans te geven om op een zondagnamiddag in oktober voor een totaal nieuw publiek hun kunstjes te laten zien. En het centrale knooppunt was het dienstencentrum. Enkele vrijwilligers, een paar personeelsleden van het centrum en een vertegenwoordiger van het district slaagden er twee jaren na elkaar in om het geheel van de grond te krijgen. Met in het achterhoofd nog veel groeipotentieel. En dat gaat nu geluidloos doorgespoeld worden.
Zullen we nu weer achteraf moeten zeggen: jammer maar helaas? Toch een verspilde kans dat al die muzikanten uit de wijk geen kans meer krijgen om op een intieme manier hun ding te doen zonder veel poeha. Misschien dat binnen enkele jaren dan een student een jaarwerk kan maken over de gemiste kansen in de wijk Onderwerp: Zurenborg en de relatie met het wegvallen van openbare dien -
sten.
Maar is er dan geen uitweg? Geen alternatief? Geen oplossing? Die is er wel degelijk maar die bestaat in eerste instantie uit een kern van mensen die het willen doen, die zich willen inzetten, die geloven dat het zinvol is en dat de formule een succes garandeert. Met de steun van de stad (district) weliswaar want daar komt het geld vandaan en de materiële steun om het geheel van de grond te krijgen.
Maar wat is er nu dringend nodig? Mensen die willen meedoen. ZUMM zoekt een kern van mensen die een paar keren per jaar willen vergaderen om een goeie planning te maken, om de deelnemers te mailen en mails te beantwoorden, om desnoods wat flyers in de bussen te steken, om op die zondag in oktober zelf klaar te staan om de handen uit de mouwen te steken, om zichzelf en de anderen in alle stilte te feliciteren met het behaalde resultaat. We hadden al Dez Mona, Lotti, Lien Van de Kelder, Flying Horseman om maar de bekendste te noemen, die tegen kostprijs hun zondag wilden opofferen. Plus al die anderen. Van die operazangeres tot die elfjarige gitarist die zichtbaar genoten van de publieke belangstelling.
Daarom nog eens maar dan beknopt: ZUMM zoekt mensen, oud of jong, dik of dun, rijk of arm, bril of lenzen, kaal of pruik, het maakt niets uit, die zich een paar dagen in een heel jaar op vrijwillige basis willen inzetten om het volgende evenement van buurtbewoners en het district tot een goed, muzikaal einde te brengen. In of buiten het dienstencentrum.
De Gazet komt geruisloos in uw bus gevallen en u neemt deze misschien wel aangenaam verrast eruit. Maar hebt u er al bij stilgestaan dat er een hele organisatie achter zit om het zo ver te laten komen? Weet u dat vele handen deze kranten hebben gestapeld, geteld en gedragen? We gaan op bezoek bij het brein van de bedeling: Harry Brijs, de man die er in de loop van het jaar 2015 definitief wil mee stoppen. Na al die jaren. (Renee Dufait)
“Ik schat dat ik er in 1997 mee begonnen ben en dat is omdat mijn overbuur Walter De Ley kwam vragen of ik voor de verdeling van de Gazet van Zurenborg wilde instaan”, zegt Harry Brijs uit de Velodroomstraat . Dat kan nooit zo erg zijn, dacht Harry en hij stemde toe en daarmee volgde hij Stef Brees op.
FIETSEN
Harry (67), gewezen ingenieur elektronica die vanaf het begin der tijden al met computers werkt en de laatste 10 jaar bedrijfsreorganisatie deed. Hij maakt nog steeds EPC’s (energieprestatiecertificaten) op voor gebouwen en heeft ruim voldoende levenservaring om die verdeling grondig aan te pakken: “Dat organiseren is een hele job die nu via de computer gebeurt”, vertelt hij. “Ik heb dit stilaan geperfectioneerd. Ik heb eerst heel de wijk opgesplitst in straatstukjes en ben dan overal de bussen en bellen gaan tellen. Zo kwam ik te weten hoeveel krantjes ik nodig had. Daar ben ik een paar weken mee bezig geweest. Op die basis ben ik dan rondes gaan verdelen. In het begin moesten de 6 500 kranten verdeeld worden over een tiental uitdragers en nu zijn dat er al 30 à 35. En ik had als doel ieder maximum 200 kranten of 4 pakjes mee te geven. Zo kan men ze nog vervoeren met een fiets, hoewel dit zelfs al zwaar is.”
De dragers, de straten en het aantal kranten zitten in de computer en die print uit wie, wat en waar. Van zodra Harry weet dat de kranten op komst zijn, verwittigt hij zijn legertje uitdragers per mail. “De kranten zijn er!” Harry probeert dit steeds op een andere manier aan te kondigen om de aandacht van de uitdragers te trekken. De kranten mogen dan de volgende zaterdag tussen 10 en 13 uur bij hem thuis afgehaald worden. Iedere uitdrager krijgt een strookje mee waarop hij kan zien hoeveel kranten voor hem zijn en waar hij ze moet bussen. En wanneer er pakketten niet zijn opgehaald, kan Harry aan de overblijvende strookjes zien, wie hij moet opbellen.
INVALLERS
De kranten worden door de drukker tot bij Harry geleverd (na een telefoontje). Een halve ton papier moet dan uitgeladen worden: in de gang van Harry worden de kranten zorgvuldig gestapeld, leunend tegen de muur. Harry Brijs: “Eenmaal waren ze allemaal omgevallen
en dan moest ik er eerst een deel uitgraven om plaats te maken om ze te kunnen leggen! Dat heeft trouwens in de krant gestaan!” Eerst vouwt en verpakt de drukker de kranten. Nu, met een Gazet van 44 pagina’s gaan er 50 stuks in een pak. Zijn er minder pagina’s dan kunnen er zelfs 75 kranten in een pak zitten en moet Harry de gegevens voor de uitdragers herberekenen. Hetzelfde als er rondes wegvallen of veranderd moeten worden. Er zijn steeds een tiental reservekranten voorzien bij alle winkels, apothekers, cafés, kappers…
Er komen ook steeds uitdragers bij en dat is nodig want er is een groot verloop. Er zijn ook steeds mensen die er mee willen of moeten stoppen. Als er een uitdrager wegvalt, moet Harry er snel op inspelen. Vroeger bijvoorbeeld werd de Plantijn Moretuslei door één persoon gedaan, nu door vier. Zo maakt Harry het verdelen veel aangenamer. Volgens Harry is het ideaal dat elke straat zijn eigen verdeler heeft, zodat deze maximum 2 uurtjes werk heeft. Bovendien doet ieder liefst zijn eigen straat. Voor de planning van de verdeling wordt ook rekening gehouden met de vakanties. Als de krant dan een week later geleverd wordt, kan alles in het honderd lopen! Harry hoopt ook daarom binnenkort over een groep vaste invallers te beschikken.
-Welk soort mensen zijn verdelers?
Harry somt op: “Van alles, de jongste is 28 en de oudsten zijn al jaren op pensioen! Er zijn een zevental vrouwen bij. Nee, teenagers hebben zich nog niet aangeboden. Het zijn allemaal
vrijwilligers. Het zijn geëngageerde mensen. Hun taak is kort, afgemeten, vijf keer per jaar enkele uren. Voor vrijwilligers moeten de dingen plezant blijven! De reden waarom ze iets doen is dat ze er plezier in vinden. Dat was de belangrijkste reden om de rondes te verkleinen. De meesten zijn vanuit centrum Zurenborg. Soms als er iemand uitvalt, verdelen mijn vrouw en ik zelf. Dan kan ik de bussen nog eens nakijken. We doen ook altijd zelf het districtshuis, de politie en de bibliotheek, omdat die verderaf gelegen zijn. Elk jaar is er een receptie als een soort compensatie voor het vrijwilligerswerk en omdat de mensen elkaar zouden leren kennen. Je mag je eigenlijk niet afvragen of de krant gelezen wordt. Er zijn plaatsen waar ze je staan op te wachten als je ermee rond gaat. Zo zeggen sommige joden de krant nodig te hebben om hun Nederlands te leren.”
COMPUTER
Maar Harry zegt nu dat hij gaat stoppen. “Omdat het stillekens aan tijd is en omdat een overnemer vinden niet gemakkelijk zal zijn. Ik zal dat geen vijf jaren meer doen, want ik word te oud. We moeten de jongeren ook toelaten, anders wordt dat een oude mannengazet. Ik ben ook voorzitter van de vzw Gazet van Zurenborg en ik ga dat binnen de 3 jaar ook loslaten. Je moet altijd zorgen dat je jezelf overbodig maakt. Daarom ook heb ik dat computerprogramma gemaakt. Dat zal iedereen kunnen gebruiken en de dragers zullen gemakkelijker kunnen verschuiven.”
Harry adviseert aan wie het overneemt om een computer en printer te bezitten.“De grootste
kost is de inkt, ook een beetje de telefoon als er vertraging is. Mijn opvolger/ster heeft bij iedere nieuwe Gazet slechts een uurtje nodig om een mail rond te sturen en de routes te printen. Ook het snijden van de strookjes en het sorteren van de kranten is belangrijk. Hij/zij moet vijf keer per jaar één à twee weken thuis kunnen blijven tot alles bezorgd is. Hij mag het ook niet in zijn rug hebben want hij moet een hele hoop papier kunnen versjorren! Er moet een auto kunnen parkeren in de buurt voor diegenen die de kranten per auto komen halen. En natuurlijk moet hij met mensen om kunnen. Nieuwe bedelers moeten ook een beetje opgeleid worden. We houden ons niet aan die stickers op de brievenbussen. We zijn een wijkkrant en dus is iedereen erop geabonneerd! We hebben sinds drie jaar ook een verzekering voor de uitdragers. Ik wil mijn opvolger ook inwerken, want het zal hem wel wat tijd vragen om erin te komen.
We vragen ons soms af waarom we niet op een elektronische krant overgaan, dan zou heel die rompslomp van het drukken en verdelen wegvallen. Geen goed idee vindt Harry. “Zelfs mijn zonen hebben nog altijd graag een stuk papier vast. Het is voor een wijkkrant ook belangrijk dat je bijvoorbeeld de foto’s ‘onmiddellijk’ kan zien. Waarom anders is de hoop kranten bij de bakker op twee, drie uren weg?”
Kandidaten om Harry Brijs op te volgen, mogen hem telefoneren op het nummer 0477 422 655.
Wij hebben links en rechts al laten aanvoelen dat er eind november een oplossing zou zijn voor de eucharistievieringen op zondag in de St. Norbertuskerk aan de
Dageraadplaats. Eindelijk is het zover want vanaf begin december is er een vaste priester, Hans Vanackere (74) om elke zondag voor te gaan in de eucharistie van 11u.
Hans Vanackere woont sinds kort op de Mechelsesteenweg 195 in Antwerpen. Hij is afkomstig van Sint-Denijs Westrem en was geruime tijd moderator van de bisschopsraad (de vergadering van de bisschop met zijn naaste medewerkers). Van 2005 tot 2014 was hij in Herentals ook deken van de regio Zuiderkempen.
Hij wordt dus onze vaste “zondagpriester.” Dat betekent dat hij in onze parochie de taak op zich neemt van voorganger in de zondagsmis. Andere pastorale taken zoals catechese, ziekenbezoek, rouwbegeleiding, communicatie via het parochieblad en de website, blijven in handen van de leken. M.a.w. : Hans Vanackere is niet onze nieuw benoemde pastoor. Een pastoor in de volle zin van het woord kunnen
we niet meer krijgen, daarvoor is het priestertekort te groot. Overigens : nergens worden er nog pastoors toegewezen aan één enkele parochie.
We moeten er wel rekening mee houden dat Hans Vanackere sporadisch (heel soms dus) belet zal zijn, omdat hij ook andere taken in het bisdom op zich heeft genomen. Op kerst-
dag zelf zal hij bv. niet aanwezig kunnen zijn in onze kerk, omdat hij op die dag afscheid neemt van twee parochies in de Kempen, waar hij tot nu toe nog zondagdienst deed. Ook staat vast dat we hem in de periode rond Pinksteren regelmatig zullen moeten missen, omdat hij door de bisschop ook is aangesteld om als vormheer voor te gaan in vormselvieringen in verschillende parochies.
– JAZZ - witte poten en buik – tijger gestreept op de rug Kleuren zwart bruin met beige. kop gedeeltelijk wit. Hij draagt een halsband kleur groen en heeft een chip.
Wilt U aub OVERAL ONDER EN ACHTER kijken waar hij zou kunnen binnengeraakt zijn en niet meer weg kan. Bv. Kelders, garages, tuinen, onder struiken, tuinhuisjes, schuren, verluchting enz. Hebt U hem gezien of kunt U inlichtingen verschaffen geef aub een seintje en ik kom hem ONMIDDELLIJK halen We missen hem enorm. Alvast hartelijk bedankt voor uw medewerking!
GSM: 0475/27.71.22 – 0475/27.52.99
In het restaurant Overvloed (Dageraadplaats) staan sinds kort burgers gemaakt van meelwormen op het menu. Dit is een primeur voor de wijk: het is het eerste restaurant dat gerechten met insecten serveert. De
De opkomende trend om insecten te serveren in restaurants over de hele wereld, komt beetje bij beetje naar België overgewaaid. Velen zijn sceptisch, maar de trend wordt geprezen omwille van zijn ecologisch nut. Nu de insectenbeweging ook naar Zurenborg gekomen is, lijkt de tijd gekomen om deze trend eens onder de loep te nemen. Hiervoor spraken we met Lut Hendrix, de zaakvoerster van Overvloed, en Boris Loose (38), chef-kok in het restaurant.
-Hoe zijn jullie op het idee gekomen om meelwormburgers te serveren?
Lut Hendrix: “Ik had het hier en daar al in het nieuws gezien dat de trend van de eetbare insecten naar hier komt. Daarnaast had mijn zus mij opdrachtjes gegeven voor mijn verjaardag, waaronder het eten van een insectenburger in een burgerrestaurant. Die hadden ze wel aangekocht en niet zelf klaargemaakt. Dat smaakte eigenlijk best oké, het had een notensmaak, maar het was nogal droog, zoals de vegetarische burgers die je in de supermarkt kan vinden. Daar komt dan ook nog eens het ecologische, politieke aspect bij: tegen 2030 zouden de dierlijke eiwitten zo goed als uitgeput zijn, het is ecologisch niet houdbaar om dieren te blijven eten. Het kweken van insecten is daarentegen heel milieuvriendelijk. Per inwoner op onze planeet, is er zo’n 40 ton insecten!
En er zijn zelfs meer dan 1.000 eetbare insectensoorten. Ze zijn ook erg makkelijk te kweken, dit kan op erg grote schaal en toch op heel ecologische wijze gebeuren. Meelwormen leven op het kaf van tarwe. Dat kaf is verder toch nutteloos. Dieren hebben echter een grotere ecologische voetafdruk en richten veel meer schade aan. Bovendien zijn de meeste mensen vrijwel niet gehecht aan insecten. Zo hou ik zelf erg van paarden, en krijg ik het niet over mijn hart om paard te eten. Insecten zijn op dat vlak niet erg geliefd. Daar komt dan nog eens bij dat insecten een zeer grote voedingswaarde hebben. Zo zitten er even veel proteïnen en ijzer in een kleine portie sprinkhanen als in een portie gehakt! Het eten van insecten is dus een goede alternatieve bron van dierlijke eiwitten, omega-3
vetzuren, ijzer en vezels.
In Thailand eten ze trouwens al jaren gefrituurde krekels, dus op dat vlak lopen we echt achter. Waarschijnlijk is het over tien jaar doodnormaal om insecten te eten. Ik hoop het in ieder geval. Plus: wij zijn ons als restaurant bewust van onze maatschappelijke verantwoordelijkheid. We bestaan nu zo’n 28 jaar, en we hebben al van in het begin een vegetarische kaart gehad. Toen er een oproep kwam om Franse import te boycotten, omdat Frankrijk bezig was met kernproeven, hebben wij daaraan meegedaan. Daarom willen we zeker ook meedoen met de insectentrend. We gaan wel geen voorbereide burgers presenteren, dat vinden we niet oké als restaurant. We gaan ze dus zelf klaarmaken.”
-Waar kopen jullie die insecten dan aan? Is daar een markt voor in België?
Lut Hendrix: “Het is nog vrij beperkt in België, we hebben even moeten zoeken en dachten zelfs dat we ze in Nederland zouden moeten aankopen. Nu hebben we toch een markt voor insecten gevonden in België. Daar kan je de insecten gewoon online bestellen en die worden enkele dagen later geleverd. Die insecten zijn dan gevriesdroogd.”
-Waar valt de smaak van de burgers mee te vergelijken?
Boris Loose: “We maken de burgers in Overvloed-stijl, wat betekent dat het een mengeling wordt van Frans, Italiaans, en wereldkeuken. Deze burgers zijn Italiaans, Egyptisch, en Indisch. Aangezien de meelwormen op zich een vrij zachte smaak hebben, is het eigenlijk eerder een extra ingrediënt dan het hoofdingrediënt; de smaak van de burgers is vooral afhankelijk van de kruiding. Als dit aanslaat, gaan we voor de zuiverdere insectensmaak gaan, maar eerst willen we zien hoe het loopt. De pure smaak van de burger zelf doet eigenlijk denken aan een vegetarische notenburger.”
-Zit er een verschil in de bereiding van deze burgers in vergelijking met hamburgers?
Boris Loose: “Niet echt, eigenlijk is het enige verschil dat hier ook groenten in zitten. In een
meelwormburgers zouden veel ecologischer zijn dan hamburgers, en bovendien erg voedzaam. Lut Hendrix (49): “Onze klanten zijn avontuurlijk, dus ik denk wel dat het zal aanslaan.” (Caroline DE VOECHT)
hamburger zitten enkel vlees en kruiden.”
-Zouden de meelwormburgers goedkoper zijn dan gewone hamburgers?
Lut Hendrix: “Daar zou geen verschil in zijn. Momenteel zijn de meelwormen namelijk niet goedkoop om aan te kopen. Dat kan misschien wel veranderen wanneer de vraag naar insecten in België stijgt.”
Boris Loose: “In eerste instantie is het mogelijk om ofwel drie dezelfde burgers voor 14,80 te bestellen, of een trio van drie verschillende burgers voor 15 euro. Het verschil tussen de drie burgers zit ’m in de kruiding: het zijn dan alle drie meelwormburgers, maar de ene is op Indische wijze gekruid, de andere Egyptisch, en de derde Italiaans.”
-Verwachten jullie dat de burgers gaan aanslaan op Zurenborg?
Lut Hendrix: “Ik hoop het wel, de mensen die op Zurenborg wonen, zijn toch avontuurlijke mensen. Onze vaste klanten zijn ook avontuurlijk en staan open voor wereldkeuken.
Daarnaast hoop ik ook dat het ecologische
aspect zal aanslaan.”
-Komen de meelwormburgers vast op de kaart?
Lut Hendrix: “Ja, vanaf nu komt de meelwormburger op de kaart. Als dat goed loopt, kunnen we er eventueel in verder gaan en uitbreiden. Op onze suggestiekaart hebben we altijd enkele suggesties met vis, enkele met vlees, en drie vegetarische suggesties. We zouden dan één van de drie vegetarische suggesties kunnen vervangen door een recept met insecten. Onze guacamole is ook erg populair en we hebben nu een recept gevonden voor guacamole met sprinkhanen. Daar zie je de sprinkhanen echter wel goed in zitten, wat helemaal niet het geval is met de meelwormburgers. Dat is dus nog een stapje verder. We zullen het stap voor stap bekijken.”
Beter wassen met zacht (ontkalkt) water Sneller en dus milieuvriendelijk drogen Gemakkelijk strijken met de mangel Goedkoper dan thuiswassen
Kleine Beerstraat 33, 2018 Antwerpen www.wassalon-zurenborg.be
4 wasmachines 5,5kg
5 wasmachines 6,5kg
2 wasmachines 12kg
10 droogkasten 14kg
1 stijkmangel 160cm
Beste buurtbewoners,de meeste onder jullie hebben waarschijnlijk reeds vernomen dat de Lijn beslist heeft om zijn stelplaats niet te verhuizen. Ze hebben zelfs niet eens de moeite gedaan om de wijk hiervan persoonlijk te verwittigen. Het merendeel van ons heeft dit moeten vernemen via een artikel in de "Gazet van Zurenborg" met dank aan Swa Collier, die het wel als zijn verantwoordelijkheid vond om ons hiervan op de hoogte te brengen.
1) Reeds vele jaren werd ons beloofd dat ze zouden verhuizen. Dezelfde vele jaren hebben we de overlast getolereerd in de veronderstelling en overtuiging dat ze hun belofte zouden nakomen. Het vooruitzicht van 2016 met de geplande verhuizing stemde iedereen hoopvol en geduldig. Maar bij het naderen van 2016, moeten we nu vernemen dat ze op hun beslissing terugkomen.
Reden : ze vinden geen geschikte locatie die voldoet. Alsof het hier in de dichtbevolkte wijk Zurenborg wèl de geschikte locatie is ! Dit noem ik misleidende informatie en "zand in de ogen strooien" ! Laten we dit zomaar en stilzwijgend gebeuren ?
2) Naast het vooruitzicht dat de stelplaats voor onbepaalde termijn in onze wijk blijft, moeten de bewoners van de Cogels Osylei daar bovenop maar vrolijk toezien hoe andere straten in de wijk (waar geen enkele bus of tram doorrijdt) probleemloos een nieuw wegdek krijgen en onze straat (met de passage van de vele honderden bussen + trams per dag, met de bijbehorende trillingen en geluidsoverlast), het meest ellendige en gevaarlijke wegdek van Antwerpen heeft! Begrijpe wie begrijpen kan?
Grote delen van Antwerpen worden stelselmatig aangepakt. Zelfs de Nationalestraat en de Keyserlei (die onlangs volledig heraangelegd werden), kregen (na slechts ± 1 jaar) reeds opnieuw een tweede nieuw wegdek, omdat het eerste niet voldeed. En het onze : voldoet dat om dagelijks honderden bussen te laten doorrijden ?
Onze kasseien waren destijds voor paard en koets bestemd, later voor occasionele auto's, maar nooit voor denderend verkeer dat tonnen weegt. Met de evolutie va het verkeer, moet ook het beleid mee evolueren en zich aanpassen.
3) Ook hun argumentatie i.v.m. de onmogelijkheid om de bussen te laten omrijden via de Krugerstraat & Minkelerstraat, is zeer zwak: er zou een probleem zijn met de vergunning en de Singel is niet geschikt en te druk om de bussenstroom aan te kunnen!!!
Is de Cogels-Osylei dan wel geschikt om de drukke bussenstroom aan te kunnen ? Volgens mij is de Singel toch bedoeld voor het verkeer en een straat om te wonen, of ben ik nu verkeerd ? En plots maken ze zich zorgen om een vergunning die hiervoor niet in orde zou zijn, terwijl ze zich absoluut geen zorgen maken i.v.m. hun eigen milieuvergunning die in 2016 verloopt en waarvoor ze zomaar een verlenging aanvragen. Dit lijkt sterk op "wegen met twee maten en twee gewichten".
Zijn er nog mensen die hier absoluut niet mee akkoord gaan en bereid zijn om actie te ondernemen, zodat we onze krachten kunnen bundelen en we met onze competenties en connecties een efficiënte strategie met slaagkansen kunnen uitbouwen? De media kan hierin een heel belangrijke rol spelen. Als individu kan je weinig aanvangen, maar in groep en met de media aan onze zijde kunnen we zeker veel bereiken. We maken het hen, door onze stilzwijgendheid, veel te gemakkelijk en moeten er voor zorgen dat de nieuwe milieuvergunning die De Lijn aanvraagt nooit goedgekeurd wordt, zodat hen het mes op de keel gezet word en ze wel andere mogelijkheden moeten onderzoeken.
Vriendelijke groeten, Pascaline Van Heddegem 00/475/41.91.72 • 0032/3/239.35.49 www.pascalinebackstage.com pascalinebackstage@gmail.com
Volgens voormalig districtsvoorzitter
De Guldenvliesstraat zou uitermate geschikt zijn om een onderdeel te worden van Parijs-Roubaix. Enkele buurtbewoners en regelmatige gebruikers van deze voor fietsers mensonwaardige straat, zetten op 11 november een soort promotiefilmpje dienaangaande op het getouw. Eén week later liet het districtscollege in zijn nog enkele keren te schudden kaarten kijken. Nieuw is wel dat het braakliggend pleintje in deze straat moestuintjes zal krijgen. (Marcel SCHOETERS)
De actie van 11 november was een initiatief van Spa/Groen. “Na een vergadering in Café Stanny en een petitieactie aan de ramen van de huizen in de buurt, hebben we een 10-tal mensen bereid gevonden om met hun fiets in de film ‘mee te spelen’”, zegt woordvoerder Cedric De Vroey. De grootste zorgen zijn uiteraard het slechte wegdek en ook de trams. “Die rijden veel te snel”, zegt Cedric. “Er zijn bijna accidenten gebeurd. Daarbovenop is er erg veel zwaar verkeer van leveranciers aan de site van Infrabel die door de straat passeren om de inrit aan de driehoek van de Transvaalstraat, Guldenvliesstraat en Generaal Van Merlenstraat te kunnen bereiken.”
TRAMS
Als mogelijke oplossingen was uit de buurtvergadering een asfaltering van de straat naar voren geschoven om de straat definitief van haar Parijs-Roubaix-uitzicht te kunnen verlossen. Wat de trams betreft, gaat de voorkeur uit naar het op één spoor brengen van dat verkeer. Want als er al één ding vast staat, dan is het wel dat de trams zeker door de straat zullen blijven rijden. De plannen die De Lijn ooit bestudeerde om de tram pas via de put van Berchem naar de haltes aan het Burgemeester Ryckaertsplein te laten rijden –en waarvoor de nodige ruimte is uitgespaard ter hoogte van de put- gaan niet door. De bestaande Hermelijns en zeker de nog langere opvolgers daarvan kunnen de combinatie van dalen, draaien en weer klimmen, blijkbaar niet aan.
Wat ook wordt voorgesteld is om te voorzien in een fietsstrook waarop de fietsers voorrang zouden krijgen. “Daarom willen we dit filmpje opnemen, zogezegd om de Internationale Wielerunie er attent op te maken dat Parijs-Roubaix aan de Guldenvliesstraat van start zou kunnen gaan”, zegt Cedric.
DUPONPLEINTJE
Exact 11 dagen later, blies het districtscol-
lege van Berchem verzamelen aan het Josue Duponpleintje, zoals de kale ruimte aan het begin van de straat eufemistisch wordt genoemd. Dit stukje grond was in de tijd dat de spoorbrug moest worden opgeschoven om de aanleg van de noordzuidverbinding mogelijk te maken, door de NMBS voorbestemd als buurtparkje. Honderden Thalyssen later is er van deze belofte niets in huis gekomen. Infrabel onderhandelt met AG Vespa over de verkoop van het stukje grond, waarvan een deel (1/3) zou worden bebouwd.
GRATIS
Over deze plannen konden en wilden de Berchemse ‘powers that be’ echter niets zeggen. Volgens Districtschepen voor Publiek Domein Bruno De Saegher (N-VA), heeft het vorige bestuur echter een kans laten liggen om het beloofde parkje uit de brand te kunnen slepen. “Infrabel wilde het gratis afstaan, maar het toenmalige bestuur deed moeilijk over de toegang tot de Infrabelsite in het kader van de heraanleg van het kruispunt (Guldenvliesstraat, Transvaalstraat, Van Merlenstraat, MS), aldus De Saegher. Volgens hem geeft het college de absolute prioriteit aan de heraanleg, waarvoor moet worden samengewerkt met De Lijn en Riolink. Want ook de riolering in de straat is van voor de oorlog en dan bedoelen we de eerste.
DEFINITIE
Wat De Saegher kwam voorstellen, was niet meer dan een projectdefinitie. “Wij zullen zeker nog verschillende keren terugkeren en de dialoog blijven aangaan met de bewoners, huis per huis”, verzekerde hij. Wat al vrijwel zeker in de pijplijn zit, is een lager schijnende straatverlichting. Voor de rest is de eerste vorm van het project opgedeeld in vier onderdelen. Wat de rijweg betreft, wordt asfalt voorgesteld en betere tegels voor de stoepen. De fietsers zouden zogenaamde ‘fietscomfort-
stroken’ krijgen van 1,4 m. De rijweg zelf zou –ten koste van de stoepen dus- worden verbreed van de huidige 6,15 m naar 6,35 m. Wat het groen betreft, zouden de boomspiegels onder de bestaande bomen worden vergroot en beplant. De drie kerselaars ter hoogte van de Waterloostraat, zouden worden vervangen door een grote boom.
MOESTUINTJES
Het Josue Duponpleintje wordt voorlopig ingericht met moestuintjes, gecoördineerd door Buurtwerk Posthof. Geïnteresseerde buurtbewoners krijgen de beschikking over enkele vierkante meter om te planten wat ze zelf willen. Er zouden ook twee vertoefplekken komen, met afdak. Het district subsidieert dit project, aldus districtsschepen voor Groen An Bakelants.
Peter Raats, daarin bijgestaan door zijn CD&V oud districtsschepen voor openbaar domein en huidig voorzitter van de districtsraad Luc Thiessen slaat De Saegher de bal danig mis: “Eind 2006 werden de werken gegund aan een aannemer die het betrokken kruispunt moest herinrichten. Daarvoor was een bouwvergunning nodig. Infrabel gaf daarop een negatief advies omdat dit voor hen geen rekening hield met hun nieuwe plannen voor de driehoek tussen de sporen. Infrabel was nochtans van in den beginne betrokken bij de opmaak van die plannen, maar wijzigde op het laatst het geweer van schouder. Daardoor werd het district in 2007 verplicht tot het betalen van een boete aan de aannemer van meer dan 15.000 euro voor gegunde werken die niet uitgevoerd konden worden. Daarnaast werd er binnen de stedelijke administratie bezwaar gemaakt tegen de “gratis” overdracht van het toekomstig parkje, omdat er op de betrokken grond van het toekomstig parkje nog een mogelijke saneringskost rustte. Infrabel moest dan ook zelf eerst haar huiswerk afmaken i.p.v. de kosten voor die sanering a priori naar de stad of het district te verschuiven. Daarnaast bleek uit een onderzoek dat de riolering in de Guldenvliesstraat volledig moest vernieuwd worden. Belastinggeld kan je best efficiënt besteden en dus ook beter geen twee keer voor hetzelfde werk en zeker niet voor werk dat iemand anders dient te doen. Hierdoor werd het dossier helemaal opengetrokken. Districtsschepen De Saegher (N-VA) zou dus beter eerst zijn dossiers beter bestuderen in plaats van de verantwoordelijkheden af te schuiven op het vorig bestuur.”
Hij noemt zich de De Fitsivist en haalt om de haverklap de nationale media. We hebben het over Frank Willemse, journalist en Zurenborger die de meeste wijkbewoners kennen als de man die met een fiets vol kinderen en winkelzakken door de straten en over het plein fietst. Volgde in een fel opgemerkte reportagereeks onze eigenste burgemeester, trok door oorlogsgebied als toerist, vulde elke week een volle pagina met consumentennieuws en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Maar deze keer hebben we het over zijn nieuwste project. We wil zeggen dat we hem gevraagd hebben om het zelf voor te stellen in deze krant. Wat hij met plezier deed. Zijn bijdrage hieronder (SC)
Een fiets, een GoPro-actie-cameraatje, een scherpe pen en alle sociale media op internet. Meer heb je niet nodig om in deze stad aandacht, ruimte, begrip en respect voor fietsers te krijgen en zo nu en dan ook nog iets te realiseren. Dat is de opzet van De Fitsivist, een plezant project met een missie van Zurenborger en een journalist: Frank Willemse (44). Hij zoekt daarbij nog anderen die ook hun fietsritten willen filmen en zo met z’n allen het verkeer veiliger en vlotter helpen maken.
Frank Willemse: “Ik fiets al 25 jaar in Antwerpen rond en foeter al evenveel jaren op hoe deze stad met fietsers omgaat en hoe auto’s de baas blijven spelen. Daar ben ik mee gestopt, niet alleen omdat er in die 25 jaar veel – maar niet alles - is veranderd ten voordele van fietsers maar ook omdat foeteren niet veel helpt. Ik kan als fietser wel klagen over kaduke kasseiwegen, in het niets oplossende fietspaden, dwalende voetgangers, treiterende chauffeurs, busbestuurders op drift, overal dubbeldik geparkeerde bestelwagens, … en het als journalist mooi opschrijven, maar als er geen ongelukken van zijn gekomen, luistert niemand echt goed.”
INZICHT
Frank Willemse: “Ik heb ook jarenlang op mijn rechten als fietser gestaan. Op gevaar voor mijn eigen leven, dwong ik voorrang af op aanstormende witte bestelwagens. Bleef ik ostentatief reglementair breeduit rijden in te smalle straten, tot ergernis van gehaaste chauffeurs met claxonkoorts. Parkeerde ik me provocerend voor auto’s die fietspaden negeren als ze de rijbaan op willen zodat ze even goed als ik versperd werden. Spannend allemaal, dat zeker. Maar toegegeven, ook allemaal weinig constructief en ik ben wel eens uitgevlogen
op een manier waar ik niet trots op ben. Dat doe ik dus allemaal niet meer, tenzij op een zwak moment. Het zal de leeftijd zijn. Of voortschrijdend inzicht. Wie zal het zeggen?”
CAMERA
Frank Willemse: “In iedere geval besloot ik een paar weken geleden een GoPro-actie-cameraatje - HD en quasiprofessioneel voor amper 300 euro - op mijn fiets te vijzen en mijn fietsritten te filmen. Zo’n actiecameraatje met een breedhoek levert levensechte beelden op van wat een fietser ervaart in de stad. Ik monteerde die tot spectaculaire trailers en films op maat van de sociale media en mikte ze als De Fitsivist op Facebook en co: ‘De kasseien van Antwerpen’ als avonturenfilm, een tocht over de beruchte Turnhoutsebaan als blockbuster met Bart De Wever in de hoofdrol, een rit langszij tram 24 van De Lijn vol obstakels als een tragikomedie, het nieuwe fietspad langs de Singel als een episch drama, de fictieve fiets-ostrade tussen Antwerpen en Mechelen als docu. Het zijn filmpjes en trailers zonder pretentie, gemaakt met de kunde van iemand die in zijn zolderkamer zit te prutsen maar het er niet slecht van afbrengt dankzij steeds beter wordende hard- en software. En vooral, het werkt, want ze lokken publiek naar de journalistieke verkeersverhalen die ik publiceer op medium. com, een gratis platform met genoeg tools om volgens de regels van ons vak de lezer online te kunnen grijpen.
Technisch kan een hond met een hoed op zo’n publicatie in elkaar steken en het ziet er even goed of zelfs beter uit dan wat je doorgaans op professionele sites ziet. Dat klassieke media zoals kranten, radio en televisie de filmpjes en artikels oppikken, helpt om er versneld een publiek voor te vinden. Resultaat: op maandbasis lezen en bekijken nu al zo’n 10.000
mensen de stukken en filmpjes van De Fitsivist. Peanuts in vergelijking met het miljoenenpubliek dat ik vroeger bereikte met mijn klassieke journalistieke werk, maar wel goeie peanuts.”
LEVENSGEVAARLIJK
Frank Willemse: “Het heeft me op korte tijd meer zinnige reacties en relevante input opgeleverd van lezers en kijkers dan de 21 journalistieke jaren samen dat ik werkte voor dat miljoenenpubliek. Ook politici en wegbeheerders hebben de filmpjes en stukken bekeken en dat heeft de ene keer al wat meer losgemaakt dan de andere. Een ‘levensgevaarlijk’ filmpje over het verbod om in twee richtingen te rijden op het fietspad van de Isabellalei en de commentaren daarop, deed het bestuur ingrijpen. Stad en district zagen in dat het toch niet zo’n goed idee was om op het fietspad enkelrichting af te dwingen en fietsers tegen de richting over de te smalle rijbaan te sturen. Tot grote
ergernis ook van automobilisten trouwens die niet snapten wat die fietsers op de rijbaan deden terwijl er toch een fietspad lag. Nu kan er daar weer legaal in twee richtingen over het fietspad worden gebold en worden er intussen oplossingen gezocht voor een veiligere oversteek aan de Belgiëlei en andere verkeersproblemen ter plekke.”
FILMEN
Frank Willemse: “Dat filmpje en het artikel over de Isabellalei was de verdienste van een andere fietsactivist, Niel Staes, en toegevoegd aan de collectie verhalen en filmpjes van De Fitsivist. Het wist 30.000 kijkers en 1000den lezers te vinden. Niet niks en dus bedacht ik me: ‘Vraag gewoon ook aan de bewoners van Zurenborg of ze ook hun fietsritten willen filmen en met me delen. Dan laat ik de Erik Van Looy in me los, monteer ik alles - in samenspraak - tot een geheel en bevraag ik wie bevraagd moet worden. We hebben hier in de wijk overtuigde
fietsers zat en we kennen allemaal wel een of andere mountainbiker of skater met zo’n GoPro-cameraatje.
Leen het voor een paar dagen en film je fietsritten. De goeie en slechte momenten. De veilige en gevaarlijke situaties. De comfortabele en absurde fietsverbindingen. De beleefde en kwaaie chauffeurs. Het gedrag van de hoffelijksten en van de grootste bullebakken. Verkeerslichten waar je nooit lang stilstaat of waar het eeuwig wachten op Godot is. Borden die mooi de richting wijzen of elkaar zo tegenspreken dat niemand nog weet waaraan of waaraf. Fietspaden, glad als biljartlakens of hobbelig en rampzalig als na een aardbeving. Enzovoort. Hoe meer beelden en verhalen over fietsen in Antwerpen, hoe makkelijker het wordt om sluitende verkeersverhalen te maken en daar een groter publiek voor te vinden. En hoe meer sluitende verhalen en hoe groter het publiek, hoe moeilijker het wordt voor politici en be-
stuur om eigengereid hun zin te doen. Geld verdien je er net zomin als ik mee, maar je maakt er wel het verkeer voor fietsers veiliger mee. En het is ook gewoon razend plezant om doen. Dus: Ready? Action! En filmen maar.
INFO: Check de filmpjes, trailers en verkeersverhalen op https://medium.com/de-fitsivist Contacteer De Fitisivist op frank@schrijfwerken.be
0476/470244
Tijdens de maanden januari en februari is er grafisch werk uit Zuid-Afrika te zien in de wijnhandel De Heerlyckheid in de Pretoriastraat. Curator Heidi Mielke heeft een boeiende tentoonstelling samengesteld met eigen werk, aangevuld met dat van andere gerenommeerde grafische kunstenaars uit Zuid Afrika en prenten uit grafische ateliers. Eén van de bekendste grafische kunstenaars is Kim Berman. Zij is een internationaal boegbeeld in het genre en heeft tentakels tot in Boston. Haar werk pronkt naast dat van William Kentridge in de Hall van Constitutionhill, het symbool van het nieuwe Zuid-Afrika in Johannesburg. Naast deze twee kunstenaars zal er ook werk te zien zijn van Lisa Linossi.
Op vrijdag 9 januari 2015 vertoont Ehipassiko de film 'De dood kijkt mee over je schouder' (Klaar voor de dood). Deze film werd nog niet eerder in Ehipassiko vertoond. Hoe gaan we werkelijk om met de gedachte straks te moeten sterven? Dat over honderd jaar mis -
schien niemand meer weet dat je ooit hebt bestaan? In deze documentaire gaat filmmaker Rob Smits op zoek naar antwoorden. De belangrijkste uitgangspunten: Hoe overwin ik mijn angst voor de dood? Hoe leer ik leven in het hier en nu? Rode draad in deze film
wordt gevormd door fragementen uit het boek 'A year to live' van Stephen Levine.
Praktisch: vrijdagt 9 januari 2015 van 20 tot 21.30u, Korte Altaarstraat 19 2018 Antwerpen
/ Programma: meditatie (10'), film (60'), vragen (10')/
Bijdrage: 5€/
Kom aub op tijd. De deur sluit om 20u.
Het is op de Arendstraat dat we deze keer ons oog hebben laten vallen voor deze rubriek. Op nummer 24 staat daar een herenhuis te koop dat zijn definitie alle eer aandoet en waarvan de vraagprijs 385 000 euro is.
Voor de huidige bewoonster An is het huis veel te groot geworden, maar omdat ze aan de buurt gehecht is, verhuist ze binnenkort naar een kleinere woning in de Tweelingenstraat. De voorgevel is opgetrokken uit oude machine en/of handgevormde steen. Foto’s van de ornamenten staan in de fototheek van de website Onroerend Erfgoed. Het huis is van het bel etage-type, maar al aan de buitenkant is te zien dat de benedenverdieping al lang geleden is omgebouwd tot garage. We moeten dus via een trap naar de bel etageverdieping, die bestaat uit drie grote kamers.
De twee deuren tussen de gang en respectievelijk de woonkamer en de keuken zijn duidelijk nog origineel, getuige het prachtige gezandstraalde glas dat er in zit. Het ene tafereel beeldt pauwen uit, het andere een bloemstuk. Binnenin hebben de vorige eigenaars wel verbouwingen aangebracht, maar An vermoedt dat er misschien nog wel originele vloeren onder de huidige verscholen zitten. De plafonds zijn ooit verlaagd en weer verhoogd, maar de originele zijn momenteel niet zichtbaar.
PODIUM
Door de bouw van de garage is er aan de straatkant van de living een soort podium ontstaan, dat een aparte charme heeft. De achterste kamer, de eetruimte, geeft uit op een terras, dat via een trap aansluit op de tuin van 40 m². “Er is altijd zon”, zegt Ann. “Maar je moet wel bereid zijn om je stoel te verplaatsen.” Volgens haar gegevens is het huis gebouwd tussen 1875 en 1899, wat het een van de oudste van de wijk zou maken. De eetruimte is voorzien van een in-door barbecue en in de middelste kamer is een open haard. De keuken is onmiddellijk bruikbaar, maar niet meer splinternieuw.
SLANG
De leuning van de trap die naar de eerste tussenverdieping leidt, eindigt in een slang met opengesperde muil. “Als een soort ritueel stopte ik er altijd snoepjes in die mij zoon kon vinden als hij thuiskwam van school”, zegt de
bewoonster.
Op de eerste tussenverdieping bevindt zich een douchekamer met toilet en ernaast nog eens een toilet. De eerste verdieping heeft een aparte badkamer met ligbad en toilet en een toegang tot de slaapkamer. Daarachter ligt nog een kamer, maar de tussenmuur is door de vorige eigenaar weggehaald. Kasten doen nu dienst als scheidingswand.
Op de tweede verdieping bevindt zich een logeerkamer, voor de zoon die zich in Ecuador heeft gevestigd. De tweede kamer is door zoonlief ingericht als DOKA, maar biedt de mogelijkheid tot extra bergruimte.
WASPLAATS
De garage heeft plaats voor 2 auto’s, achter elkaar dan, en loopt via een wat gevaarlijk laaghangende balk door in wat door An als wasplaats wordt gebruikt. Daarachter ligt een open ruimte, overdekt door het terras van de bel etageverdieping, die de mogelijkheid biedt om te allen tijde was te laten drogen in openlucht. Ook buiten bevindt zich nog een toilet. Een andere deur geeft toegang tot twee kelders. Aan de voorkant ligt ook nog de oude kolenkelder. In deze kelder hangt een recente condensatieketel. Volgens An is ook de roofing enkele jaren geleden volledig vernieuwd en is het huis voor het overgrote deel voorzien van dubbel glas. “Het zal pijn doen als ik hier wegga”, zegt ze. He huis staat op een oppervlakte van 130 m² en heeft een bewoonbare oppervlakte van 210 m². de vraagprijs is 385.000 euro.
Verkoper: Century 21 Activity
Dageraadplaats 21
2018 Antwerpen 03 239 21 21
Referentie Immoweb BE 5127621
De hoek van Stanleystraat en Boomgaardstraat lag er al een tijd troosteloos bij nadat café de Kerfstok ter ziele was gegaan. Vanaf 7 december kwam daar verandering in. Bar-rique heet de nieuwe zaak.
(Yo VAN DEN BULCK)
Een barrique is een grote wijnton en heeft het woord bar in zich; wie dan de rik is vraag ik me af? Neen, dat was natuurlijk leuk geweest maar de twee drijvende krachten is het duo Sander de Bruijn en Jeroen Lenaerts. Ervaring opgedaan in de horeca en specifiek passie voor wijn bracht hen samen. Ze zochten vooral naar een geschikt pand en al zijn ze geen volbloed Zurenborgers; onze wijk stond hoog op het verlanglijstje. Zij willen u helpen een wijntje te vinden dat u graag lust.Als wijnbar zullen hier dagelijks een tiental wijntjes klaarstaan die per glas kunnen besteld worden. Voeg daarbij een tapa van gesauteerde asperges(in het seizoen) of een ambachtelijk bereide paté, kortom smullen.
Lunchen kan ook, algemeen genomen worden er gerechten geserveerd die bij de wijn passen en niet andersom...Een assortiment belegde broodjes en bagels staan op het menu evenals een aantal salades en een dagsoep. Ontbijt, klein, medium en groot maar de nadruk zal vooral liggen op uw keuze. U kan hier zelf uw ontbijt samenstellen en bent dus niet gebonden aan een standaard formule. Ook hier wordt kwaliteit voor uw geld hoog in het vaandel gedragen. Bent u bvb. verwoed vleeseter dan kan geopteerd worden voor vers gesneden langzaam gedroogde ham in combinatie met een paté en hoeft er helemaal geen kaas bij genomen te worden.
Brunchen past helemaal in dit concept en zal zeker met een lekkere cava of mousserende wijn gecombineerd kunnen worden. Ook hier geldt het principe van uw wensen primeren. Op zondag tussen negen en vijftien uur kan er uitgebreid genoten worden van het kof-
Persoonlijk
Gratis zichtrekeningen en kaart
Belgiëlei 94 • 2018 Antwerpen Donderdag open tot 18 uur erwin.demullier@argenta.be
fie- en cava-aanbod en kan een keuze worden gemaakt uit de aangeboden specialiteiten van het huis Bent u gehaast kan er ook snel voor een meeneemkoffie met iets erbij worden gezorgd.
KOFFIE
Caffénation verstrekt de koffie. Naarmate de dag vordert kan u genieten van bvb. een Flat Whitecoffee (dubbele espresso met gestoomde melk) of iets later een Irish coffee of de Franse variant.(deze twee laatste koffiesoorten worden veredeld met sterke drank) Chocolademelk wordt gemaakt met Callebautchocolade, want het hoeft niet altijd alcohol te bevatten. Naast de geopende wijnen van de dag die u per glas aan prijzen tussen de vier en de tien euro kan degusteren, wordt er ook een gamma wijnen per fles aangeboden, ideaal als een tof cadeau voor uw naaste wijnliefhebber. Om dit sterke verhaal af te sluiten vermelden we nog een aanbod sterke dranken, porto’s van verschillende vintage en voilà een nieuwe zaak in onze wijk waar u terecht kan om te ontbijten, te lunchen, te aperitieven en van lekkere koffie, wijnen en andere specialiteiten te genieten.
Openingsuren:
Van dinsdag tot en met zaterdag : 9 tot 23u. Zondag: ontbijt en brunch van 9 tot 15 u. Bar-rique Boomgaardstraat 348• 2600 Berchem www.bar-rique.be
Een huis of appartement kopen, doet u niet elke dag. Het is meestal een stap in het onbekende, waarbij flink wat vragen opduiken.
Daarom streven wij ernaar, met 2 kantoren, één op het Antwerpse Zuid, vlakbij het Nieuwe Justitiepaleis, en één op de Dageraadplaats, iedereen die wenst te (ver)huren of (ver)kopen in het bruisende Antwerpen professioneel advies te geven!
Herenwoningen op het Zuid en de populaire wijk Zurenborg zijn onze specialiteit! Daarnaast zijn ook appartementen, woningen en opbrengsteigendommen binnen de Singel, Berchem en Wilrijk bij ons in goede handen!
In het moderne appartementsgebouw ‘De Lucht’ op de hoek van Generaal Capiaumontstraat en de Velodroomstraat is de Voetgangersbeweging in alle stilte al sinds 2010 gehuisvest. Maar wie zijn ze en wat willen en doen ze? Deze VZW pleit al jaren voor aantrekkelijke en veilige straten voor voetgangers. Daarnaast
is de Voetgangersbeweging ook verantwoordelijk voor Steunpunt Straten, Kom op Straat en het vooral in schoolomgevingen bekende Octopusplan, dat kinderen veilig en liefst te voet of per fiets naar de school wil laten gaan.
Opticien - Optometriste
Dageraadplaats 12
2018 Antwerpen
tel : 03/235 16 35 • fax : 03/235 17 44
optiekdedageraad@telenet.be
OPENINGSUREN
MAANDAG GESLOTEN
DINSDAG 10 uur tot 18 uur
WOENSDAG 10 uur tot 18 uur
DONDERDAG 10 uur tot 18 uur
VRIJDAG 10 uur tot 18 uur
ZATERDAG 10 uur tot 13 uur
Om er dus meer over te weten, legden wij ons oor te luisteren bij gedelegeerd bestuurder Tom Dhollander en stedenbouwkundige Jan Vilain. De eerste vraag luidde uiteraard hoe het begon en beiden konden perfect de volgende vragen raden, zodat verder vragen stellen haast niet meer nodig was. “De Voetgangersbeweging is onder de naam Olympiacomité ontstaan in 1986 in Antwerpen uit een actiecomité van senioren, blinden en rolstoelgebruikers, die het gebrek aan een gepaste infrastructuur voor deze doelgroepen aan de kaak stelde. Al vlug stelden diverse voetgangersbewegingen, dat diezelfde problematiek zich ook voordeed in anders steden als Gent, Brugge en Hasselt om maar enkele te noemen.
In 2000 werd dan de huidige VZW Voetgangersbeweging opgericht die een meer gestructureerde werking mogelijk maakte. Vroeger waren het vooral zeer gemotiveerde vrijwilligers die echter door hun specifieke beperkingen (senior, slechtziend, rolstoel) niet altijd even efficiënt actie konden voeren. Door deze VZW-structuur kreeg de Voetgangersbeweging voor het eerst een projectsubsidie van de Vlaamse Overheid. Alles begon klein, met een persoon in vaste dienst, eerst in Aarschot, later in Duffel en sinds 2010 in De Generaal Capiaumontstraat op Zurenborg. Momenteel stelt de Voetgangersbeweging vijf mensen voltijds tewerk.”
OCTOPUSPLAN
“In de beginjaren van de VZW tot 2002 - 2003 was onze eerste betrachting hoe we mensen konden enthousiasmeren. Iedereen is tenslotte ook voetganger. Al vlug ontstond hieruit het Octopusplan voor een veilige schoolomgeving. Meer dan duizend scholen in Vlaanderen stapten mee in dit plan. Daarnaast ontstond Steunpunt Straten dat ontwerpers, overheden en andere professioneel betrokkenen motiveert voor een betere kwaliteit van de openbare ruimte. Via die weg ijveren wij voor een verblijfskwaliteit van deze publieke ruimte.
Op Vlaams niveau drongen wij aan om die ruimte als hefboom te gebruiken voor duur-
zame verplaatsingen, als hefboom voor stadsontwikkelingen, citymarketing en volksgezondheid en duurzame ontwikkeling. Deze aspecten worden nog steeds zwaar onderschat, een stad is meer dan straten en vastgoed alleen. Naar aanloop van de gemeenteraadsverkiezingen hebben wij trouwens een inspirerende nota geschreven en gepleit voor een schepen van publieke ruimte. Deze nota vond gehoor in een twintigtal gemeenten, waaronder ook de Antwerpse districten. Wij leveren veel beleidsvoorbereidend werk voor die overheden. De Voetgangersbeweging werkt samen met Fietsersbond, Trein Tram en Busgebruikers en met Taxistop en vormt met deze verenigingen samen ‘Konimo’ (Koepel voor milieu en mobiliteitsorganisaties). Samen organiseren wij jaarlijks de Week van Mobiliteit en de ’Strapdag’ (stappen en trappen) waaraan in heel Vlaanderen 300.000 kinderen deelnemen.”
“De basissubsidie komt van de Vlaamse overheid, maar wij trachten zo onafhankelijk mogelijk te werken. Daarnaast zijn ook een 35-tal gemeenten bij Steunpunt Straten aangesloten. Bovendien hebben wij een partnerschap met een aantal bedrijven, want wij vinden dat ook de private sector moet meewerken aan een publieke ruimte. Een tijd geleden kregen wij een opdracht van Test-Aankoop om de leefbaarheid van de gemeenten en steden te evalueren. Daarnaast geven wij nog een driemaandelijks tijdschrift ‘Publieke Ruimte’ uit. Een aantal projecten wordt voorgesteld in ons praktijkhandboek. Wij hebben nu nog geen zicht op de nieuwe subsidies voor de volgende jaren, evenmin weten wij welk effect de crisis op de bedrijven en gemeenten heeft, die nu een beroep op ons doen.“
- Wat vinden jullie van de toestand van Antwerpen?
“De mobiliteit in Antwerpen wordt stilaan een heel groot probleem, de stad is gewoon slecht bereikbaar. Er is gewoon te weinig geïnvesteerd, ook in de milieuproblematiek. Antwerpen was goed bezig het voorbeeld te volgen van andere steden op wereldniveau zoals Kopenhagen en Lyon en dichter bij ons Gent, om
“Naast de Ring, aan het Station van Berchem, ligt dan nog het Burgemeester Ryckaertsplein. Het probleem van dat plein was de veelheid van betrokken partijen: de NMBS, de Lijn, de Stad, het Vlaams Gewest en Infrabel. Met al die partijen was het heel moeilijk om alle belangen te verzoenen. Bij een eerste screening voor de aanleg hebben wij het gebruik van de geribbelde stenen afgewezen, maar die zijn er toch gekomen. Positief is wel dat er geen auto’s meer op het plein geparkeerd staan. Maar de groenzone die er aanvankelijk aangelegd was, was geen kwalitatieve publieke ruimte, het was louter kijkgroen. Daar is nu verbetering in gekomen met de aanleg van die moestuintjes. De luifels voor de bussen zijn een duidelijk voorbeeld hoe een ruimte uitsluitend in functie van bus en tram ingericht werd, zonder aan de belangen van gebruikers te denken. Normaal moet die gebruiker centraal staan bij een ontwerp, anders heeft die publieke ruimte weinig meerwaarde. De verkeerssituatie is ook ronduit chaotisch, deels omdat de auto’s straten inrijden waar ze dat eigenlijk niet mogen. Daar zijn wel verkeerslichten langs de Singel, maar verder is het een hachelijke onderneming om de Cogels Osylei en de Gulden Vliesstraat over te steken. Dat Ryckaertsplein ligt aan een van de belangrijkste treinstations en zou een poort op Zurenborg en de stad moeten zijn, maar het uitzicht op die leegstaande tavernes en die verkrotte huizen langs de Uitbreidingsstraat biedt geen positief beeld voor wie het station uitstapt.
autoluw te worden, maar tegenwoordig legt het bestuur andere accenten. Dat is spijtig, want door de ruimte terug te geven aan de mensen in plaats van auto’s kan de handel en de horeca groeien en heel Antwerpen zou er belang in hebben. Gelukkig zien wij nu meer fietsers in Antwerpen, maar de infrastructuur hiervoor is nog steeds ondermaats.
Neem nu de Cogels Osylei en de Gulden Vliesstraat waar nu veel fietsers op het voetpad rijden, waardoor er conflicten tussen fietsers en voetgangers ontstaan. Als bestuur kun je natuurlijk die fietsers verbaliseren, maar het stadsbestuur zou beter eens kijken naar de oorzaak van dat gedrag, want de kasseien op die twee straten liggen er echt niet fietsvriendelijk bij. Maar Antwerpen heeft er nu voor gekozen om de stad voor de auto gemakkelijker bereikbaar te maken. Dat heeft niets te maken met links of rechts georiënteerd beleid, maar met alles de visie op een stad. Antwerpen mag echter de leefbaarheid van de stad niet laten verloren gaan. Het imago van Antwerpen als stadsvernieuwer met hippe wijken als Zurenborg en ’t Eilandje zijn redenen om in de stad te investeren. Wanneer nu de auto die wijken te zeer gaat verstoren, kan dat een negatieve invloed hebben op het toerisme en de econo
“Een goed voorbeeld van publieke ruimte, is dan weer de Dageraadplaats. Dat plein leeft omdat er verblijfsruimte, speelruimte en horeca aanwezig is. De Gulden Vliesstraat is dan weer een ander uiterste. Dat kon men ook oplossen zoals in de Veldstraat in Gent waar de straat gedeeld wordt door voetgangers en tram. Maar men moet de mobiliteit in een stad anders gaan bekijken. Door straat- en grensoverschrijdend te werken, krijgt men een ander soort stad. Men kan zich ook vragen stellen waarom een stad moet bereikbaar zijn voor zwaar vervoer.
Naar aanleiding van het dodelijke dodehoekongeval van oktober in Deurne, hebben wij de vraag gesteld waarom men dergelijke grote vrachtwagens een vrijgeleide geeft om altijd toegang te hebben tot de publieke ruimte in een stad. Wij vinden dat zwaar verkeer niet permanent door de stad moet kunnen rijden. Als er regels voor mensen en kinderen in de openbare ruimte bestaan, waarom niet voor dat zwaar verkeer?
Tegenstanders zeggen dikwijls dat je Antwerpen niet mag vergelijken met kleinere steden,
Umami een traiteurszaak voor een heerlijke ervaring met eerlijke pure seizoensgebonden gerechten. Een vers bereid product met zuivere uitdagende smaakcomponenten, vrij van industriële toevoegingen, smaak – en kleurstoffen.
Van amuse tot dessert of een “High - Tea “moment.
Umami werkt uitsluitend op bestelling en op maat van de klant. Dit voor een lunch, diner, receptie of een feest. U kan afhalen of wij brengen de gerechten tot bij u in de keuken en bedienen uw gasten.
Hebt u graag een offerte? Dan werken wij een voorstel voor u uit.
Kris Van de Poel + 32 (0) 498.645.034 Magdalenastraat 8 • 2018 Antwerpen umami.vdp@gmail.com • www.umamivdp.com volg ons op facebook www.umami Vdp
maar in Lyon, Glasgow en Madrid kan er wel meer ruimte voor de voetgangers gereserveerd worden. Ringland zou daarom het beste voor Antwerpen zijn. In het buitenland overkapt men die snelwegen (in Madrid) of breekt men zelfs de snelwegen die door de steden razen helemaal af (Verenigde Staten). Door de Ring te overkappen zou er een totaal andere mobiliteit en ruimte ontstaan met positieve effecten op de gezondheid en de economie. Maar die geïntegreerde aanpak ontbreekt in Vlaanderen helemaal. De kansen die een dergelijke publieke ruimte kan bieden, worden enorm onderschat.”
VRIJWILLIGERS
“We geven daarom elk jaar een boek uit met de beste publiek ruimtes die in dat jaar gerealiseerd werden. Met Steunpunt Straten kunnen wij de mensen beter informeren en sensibiliseren en met het Octopusplan kunnen wij inzetten op een veilige schoolomgeving. Door informeren kunnen wij de betrokkenheid van de burgeres stimuleren. Nu alles volgebouwd wordt, groeit het inzicht van het belang van een kwalitatieve ruimte. Vrijwilligers die deze visie delen kunnen helpen om onze werking te doen groeien. Ik denk dat dit heel relevant is voor Zurenborg. Wij willen dan ook een
oproep doen naar de Zurenborgers die zich geroepen voelen om mee te werken aan dit verhaal via vrijwilligerswerk. Wij kunnen nog mensen gebruiken voor administratieve taken, voor onthaal op onze congressen, onze ledenwerving en onze infosessies. Wie zich geroepen voelt, stuurt best een mail naar ons en dan spreken wij af om het vrijwilligerswerk concreet in te vullen.”
INFO Voetgangersbeweging vzw Generaal Capiaumontstraat 11 bus 1 2600 Antwerpen Tel 03/ 270 06 30 Fax 03/ 270 06 39 info@voetgangersbeweging.be voetgangersbeweging.be steunpuntstraten.be komopstraat.be octopusplan.be
verkeerssituatie
Elvis blijft bestaan. Da’s wel zeker en op donderdag 8 januari zou hij 80 geworden zijn. The Pelvis is er echter niet meer maar dat wil niet zeggen dat ze hem overal vergeten zijn. In De Roma hebben ze een greep films vanonder het stof gehaald en een herdenkingsconcert met echte, onvervalste Elvisincarnaties die zullen wedijveren om de meest gelijkende Elvis Presley neer te zetten. Ook nog even zeggen dat de Engelse folklegende Maddy Prior en haar even legendarische band Steeleye Span zullen optreden in de Roma. Met stip noteren in de agenda op 20 februari.
-Antwerp Gospel Challenge
Benefietconcert ten voordele van Come Together. Maandag 22 dec: 20u30
Een grote groep enthousiaste gospel zangers, met én zonder zangervaring, is op korte tijd klaargestoomd om een prachtig benefietconcert te brengen. Hierbij worden partituren geweerd, zodat alle aandacht kan gaan naar interpretatie en overtuiging. Free gospel (zoals ze het zelf graag noemen) kan nog het meeste vergeleken worden met free jazz. Improvisatie met koor lijkt misschien een vreemd gegeven in eerste instantie, maar niets is minder waar: vorige concerten resulteerden steeds in enthousiaste finales, waar het publiek zelfs tot de laatste rij actief deelnam en het concert mee tot een succes maakte! Antwerp Gospel Challenge biedt een nieuwe, eerlijke sound, die je enerzijds diep kan raken, en anderzijds een meeslepende explosie van plezier kan zijn!
-LAB #286: filmavond Dinsdag 23 dec: 19u30
De Roma start met een nieuw concept: LAB #286. Een steeds groter wordende gemeenschap van creatievelingen ontpopt zich in en rondom Borgerhout. Als open cultuurhuis wil De Roma aandacht geven aan deze kleinere, maar daarom niet minder kwaliteitsvolle artistieke projecten. Tweemaandelijks wordt een programma samengesteld dat de diversiteit van Antwerpen etaleert, divers in de afkomst, maar ook in de thema’s en disciplines. In de foyer van De Roma krijgt dit jong en divers talent een toonmoment en een vrij podium om hun werk te laten zien, zonder de druk om een volle zaal te vullen. Tegelijkertijd is de foyer een ontmoetingsplaats om met elkaar in dialoog te treden. Voor de eerste editie van LAB #286 worden films vertoond van jonge Antwerpenaren die
vanuit verschillende perspectieven naar migratie kijken: Begraven Sporen, Fistful Of Memories, Van Meeloper Tot Ambassadeur.
-Tom Vanstiphout
Zaterdag 3 jan: 20u30 Na de succesvolle Guitars & Vocal-toer waarop Tom zijn derde album Little Beams Of Light uitgebreid voorstelde, gaat hij deze tournee verder op hetzelfde elan. Samen met topmuzikanten Evert Verhees en Kobe Proesmans slaagt Tom er ieder concert weer in het publiek op sleeptouw te nemen in een fantastische muzikale wereld waarin het heerlijk vertoeven is. Prachtige songs, virtuoos gitaarwerk en een innemende frontman, dat is Tom Vanstiphout ten voeten uit.
-ELVIS 80
The King is dead, long live the King! Op 8 januari zou The King 80 jaar geworden zijn. Met zes films en een verjaardagsconcert zetten we hem in de bloemetjes.
*FILMS:
- Jailhouse Rock (ma 5 jan: 14u)
- King Creole (ma 5 jan: 20u30)
- Blue Hawaï (di 6 jan: 14u)
- Elvis: That's the way it is (di 6 jan: 20u30)
- G.I. Blues (wo 7 jan: 14u)
- The Last Elvis (wo 7 jan: 20u30)
*Radio Modern Elvis 80th Birthday Special
Donderdag 8 januari : 20u30
Het grootste heupswingtalent van het universum zou vandaag de gezegende leeftijd van 80 jaar hebben bereikt. Om dat te vieren stript Radio Modern Elvis tot zijn essentie in een 100% puur rock‘n-rollconcert. Om u in gang te trappen leren ze
u de bekende dansmoves aan in een dansles gewijd aan de capriolen van mister Presley. Eens op temperatuur volgen de Elvisincarnaties elkaar op het podium op. Black Elvis, door Het Nieuwsblad gedoopt tot ‘de sensatie van de Gentse Feesten’, neemt het op tegen zijn blanke evenbeeld Benvis in een battle of the Kings. U zingt mee met Sweet Caroline, dat kracht wordt bijgezet door een knallende zevenkoppige band. The Retronettes laten u de vrouwelijke kant van The King ontdekken: van langbenige danseressen tot in pluimen gehulde showgirls. Viva Las Vegas!
Congo Party met Bambou Negro & dj Jo Selector
Donderdag 15 januari : 20u30
Bambou Negro brengt een reeks Congolese zangers en muzikanten van de bovenste plank bijeen. Ze brengen ode aan de Congolese grootheden die ook in de rest van Afrika populair werden. Zowel uit de école OK Jazz (met composities van o.a. Luambo Makiadi Franco en Simarro Massiya) als uit de école African Jazz (met composities van o.a. Tabu Ley en Grand Kallé) brengen ze de klassieke hits zoals het hoort. Ook van de volgende generatie Afrikaanse artiesten (Koffi Olomide, Zaiko Langa Langa, enz) worden de beste nummers gebracht. Zowel de zangers als de muzikanten verdienden hun strepen bij verschillende van de bovengenoemde artiesten. Wanneer je een écht Afrikaans feest wil, moet je bij hen zijn. Na het concert zal dj Jo Selector bovendien een exclusief Congolese set draaien.
-Booker T. Jones
Met achteraf dj Onion Sounds Donderdag 22 jan: 20u30
Wie op zoek gaat naar de wortels van de moderne soultraditie kan niet om Booker T. Jones heen. Klassieke hits op het legendarische Stax-label zoals Green Onions, Hang ‘Em High, Time Is Tight en Melting Pot bevatten veel van het DNA waarop artiesten als Amy Winehouse, Lauryn Hill, Sharon Jones of zelfs leeftijdsgenoot Charles Bradley hun oeuvre baseerden. Booker T. werd uiteraard onsterfelijk met Booker T. & The MG’s, maar hij staat op z’n 70ste nog steeds probleemloos zijn mannetje. Met de nieuwe plaat Sound The Alarm kijkt de Hammondvirtuoos naar de toekomst door zijn eigen onnavolgbare stijl te combineren met de medewerking van hedendaagse soulartiesten als Anthony Hamilton, Estelle en Raphael Saadiq. Een levende legende op het podium van De Roma!
-Marisol Valderrama Guerrero
Quartet: Raices y Alas
Vrijdag 30 jan: 20u30 De Belgo-Andalusische Marisol Valderrama Guerrero (1978) komt met een gloednieuwe flamencovoorstelling naar De Roma. In Raices y Alas schetst ze een flamencolandschap dat zijn inspiratie haalt uit de cante, en beweegt tussen de wortels van de traditie en de vleugels van de vernieuwing. Met roots in het Andalusische Cádiz en een Brussels leven als kind van Spaanse inwijkelingen, verkent Marisol Valderrama de grens tussen nostalgie en passie, tussen verleden en toekomst. Dat doet ze aan de zijde van drie rasartiesten uit Spanje. Zangeres Rosi Navarro ’La Divi’ is geboren in Malaga en de dochter van een flamencozanger. Op 13-jarige leeftijd wint ze al de eerste prijs op de Concurso de Cante Flamenco Villa de Mijas. In 2011 won ze nog de eerste prijs por Solea op de prestigieuze Concurso Nacional Cantes de las Minas.
-Yuko + Bert Dockx
Met achteraf dj Willem Jongeneelen
Zaterdag 31 jan: 20u30
Drie
het resultaat van Yuko’s noeste arbeid in de nieuwe eigen studio klaar. De post-rock van debuut For Times When Ears Are Sore en de toegankelijkere sound van de opvolger ruimden plaats voor wat volgens de frontman/songschrijver wel eens de definitieve Yukosound zou kunnen zijn: grillige, onvoorspelbare pop met barokke elementen. Bert Dockx kent u van Flying Horseman, Dans Dans en Strand. Wie hem al live aan het werk zag weet dat hij naast sterke eigen nummer ook prachtige covers brengt. Voor dit exclusieve project interpreteert hij muziek van zijn inspiratiebronnen, waaronder Joy Division, Nick Drake, Townes Van Zandt en vele anderen. Verwacht geen rechttoe rechtaan covers, maar wel tijdloze songs die in een Bert Dockx-jasje worden gegoten.
-Esmé Bos: Nachtegaal
Zondag 1 feb: 20u30 Esmé Bos is een zangeres pur sang. Samen met partner-in-music Bart Voet brengt zij in Nachtegaal een selectie ontroerende, maar ook vrolijke songs. Ze schreven eigen liedjes in het Nederlands, Engels en Frans, maar brengen ook een aantal prachtsongs van Randy Crawford en Bonnie Beecher.
Onder begeleiding van een aantal topmuzikanten gaan ze op zoek naar waar het ook bij de nachtegaal om gaat: niet om de veren en zijn pracht, maar om het zingen van zijn lied! De afgelopen jaren kon je Esmé zien en horen bij Duveltjeskermis, El Tattoo del Tigre, Tres Tigres Tristes en Wals.
-Guido Belcanto: Cavalier Seul
Donderdag 5 feb: 20u30 Als er in het Vlaamse chanson een persoon is die bovenstaand predicaat verdient, dan is het zonder discussie Guido Belcanto. Al drie decennia lang vaart de eigenzinnige zanger zijn eigen koers, wars van alle modes en trends, stroomopwaarts en zonder compromissen. Deze consequente houding heeft hem een uniek oeuvre opgeleverd dat staat als een huis, en vermaak en troost biedt aan een alsmaar breder wordende massa fans. Tijdens zijn hele carrière heeft men geprobeerd om hem in een vakje te stoppen. Tevergeefs. De conclusie na 30 jaar is simpel: Belcanto is een genre apart, een stroming op zich.
-Adam Cohen: We go home Vrijdag 6 feb: 20u30
Adam Cohen is de 41-jarige zoon van levende muzieklegende Leonard Cohen. Deze in het Canadese Montreal geboren en nu in Los Angeles wonende singer-songwriter heeft alvast vele kwaliteiten van zijn beroemde vader overgeërfd. Hij zingt als een nachtegaal, hij schrijft wondermooie liefdesliedjes en hij is een uitstekende liveperformer. In september 2014 verscheen We Go Home, het nieuwe album.
-Warre Borgmans: De val van A
Maandag 9 feb: 20u30
Warre neemt je op zijn onnavolgbare manier mee, 100 jaar terug in de tijd, naar de periode tussen 4 augustus en 10 oktober 1914. Van de inval van de Duitsers tot de overgave van de stad Antwerpen. Ben je benieuwd naar een straf en geestig verhaal vol verrassende wendingen en nooit gehoorde historische weetjes? Reserveer dan gauw een zitje voor deze volkse vertelling over Antwerpen en haar inwoners aan de vooravond van de Grooten Oorlog. Een verhaal over hoop en wanhoop, angst en verdriet maar ook dat van schoonheid, vriendschap, moed en kracht.
-Joan Armatrading: Me, Myself, I
Vrijdag 13 feb: 20u30
Het is moeilijk veteraan Joan Armatrading onder een noemer te plaatsen. Tijdens haar veertigjarige
carrière maakte ze furore met een unieke mix van pop, blues, reggae, folk en jazz, zonder daarbij ooit haar eigen identiteit uit het oog te verliezen. Het leverde haar onder meer drie Grammynominaties en een nominatie voor een Brit Award op. Ondanks haar lange staat van dienst stond Armatrading nog nooit solo op het podium, maar daar komt nu verandering in! Kom ontdekken hoe fantastische songs als Affection, Willow en Me, Myself, I klinken in hun meest naakte vorm.
-Raymond van het Groenewoud 65!
Zaterdag 14 feb: 20u30
Nee, Raymond gaat niet met pensioen. Niemand die dat verwacht van de man die van het podium zíjn wereld heeft gemaakt en die zich het best voelt onder de roodfluwelen gloed van de spots. Raymond gaat niét met pensioen. Wél denkt hij eraan om het rustiger aan te gaan doen, want 65 is 65. Als hij dit maar heeft dan komt hij er steeds door, en wij met hem. Raymond gaat zijn eigen gang, binnenkort misschien alleen, want het hoeft voor hem niet groot of sjiek, als het maar klikt met zijn publiek. Zijn band met Cesar, Mich, Pieter en Leander kan ons, in deze wereld van verdriet, als geen ander verwarmen met hun muziek. Raymond spreekt met een eigen stem en speelt alles graag, zij spelen ongeëvenaard met hem mee. Mis dus het moment niet. Voor ze legende wordt, speelt Raymonds magische groep nog ten dans. Het is nu of nooit. Het is weer Feest!
-DAM (Da Arabian MC’s)
Met achteraf dj Lady S Donderdag 19 feb: 20u30
DAM betekent onsterfelijk in het Arabisch. Het is het Hebreeuwse woord voor bloed en ook is het de afkorting van Da Arabian MC's. DAM is een toonaangevende Palestijnse rap/hiphopgroep, in 1998 gevormd door Tamer Nafar, Suhell Nafar en Mahmud Jreri, allemaal geboren en getogen in de achterbuurten van Lod, een gemengd ArabischJoodse stad vlakbij Jeruzalem. De muziek van DAM is een unieke oost-westmix, waarbij rap op organische wijze wordt gecombineerd met invloeden en ritmes uit het Midden-Oosten en met een krachtige boodschap van vrijheid. Die boodschap is er een van protest, simpelweg overleven en vrede. Het najagen van vrijheid voor hun volk, onder de altijd aanwezig druk van het IsraëlischPalestijnse conflict. Muzikaal gezien worden ze geïnspireerd door zowel hiphopartiesten als door Arabische muziek.
-Steeleye Span 45th Anniversary
Tour
Vrijdag 20 feb: 20u30
Folkrockpioniers Steeleye Span vieren hun 45ste verjaardag met een nieuwe liveshow. Maddy Prior - de stem van de band - leidt een bezetting met oude en nieuwe gezichten. Tijdens de verjaardagtournee brengt Steeleye Span nieuwe juweeltjes naast klassiekers die hen tot een van de meest succesvolle Britse folkrockbands ooit hebben gemaakt. Zo scoorde de band in 1974 een hit in de Britse hitlijst met een kerstliedje, getiteld Gaudette. Een jaar later hadden ze een nog grotere hit met het nummer All Around My Hat, dat in Engeland de top 5 haalde. In Amerika bereikte de band een cultstatus.
-Idir
Zondag 22 feb: 15u - vvk € 18/16 (kassa + €
2) - zittend Hamid Cheriet werd in het midden van de jaren 50 geboren in een Berbergezin in Kabylië, Algerije. Hij zou gauw bekend geraken als Idir, een geëngageerde zanger die zich het lot van de Berberbevolking aantrekt en zich afzet te-
gen nationalisme en segregatie. Voor zijn strijd voor culturele soevereiniteit wordt de Algerijnse zanger op de handen gedragen door de Berbergemeenschappen in Algerije en Marokko. Zijn liedjes gaan over liefde, cultuur (en meer specifiek de Berbercultuur), ballingschap en immigratie. Het muzikale talent van Idir doet hem de wegen kruisen van tal van andere rasartiesten als Manu Chao, Dan Ar braz, Karen Matheson, Zebda, Maxime Le Forestier en Jean-Jacques Goldman. Zijn fusie van Kabylische herdersfluiten, westerse gitaren en derboeka was een wegbereider voor de wereldmuziekscene.
-Flamenco Amazigh
Zaterdag 21 feb: 15u
Flamenco Amazigh combineert het beste van twee werelden en muziekstijlen: de Marokkaansberberse Izran en traditionele flamenco. Acht musici met een Marokkaanse, Duitse, Argentijnse, Jordanese, Nederlandse en Spaanse achtergrond staan op het podium met afwisselend melancholieke en opzwepende composities. Flamenco Amazigh is geïnspireerd op de periode waarin Spaans Andalusië onder invloed stond van de Arabische/islamitische cultuur. Uit deze tijd stammen de overeenkomsten in de muziek, wat onder andere te merken is aan de opzwepende ritmes en de melancholieke teksten. De zang van Erminia Fernández Córdoba, een van de beste flamencozangeressen van Nederland, vormt de rode draad. Amazigh betekent ‘vrije mens’ in de taal waarin de Izran wordt vertolkt. Izran is de gezongen poëzie uit de Rif in het noorden van Marokko. De muziek van de Imazighen, de oorspronkelijke bewoners van deze regio, is net als de flamencomuziek via orale overlevering aan de volgende generatie doorgegeven. Beide stijlen hebben als kenmerk dat iedere generatie de muziek verrijkt door er nieuwe elementen aan toe te voegen.
En er is meer. Wilt u bovendien alles weten over T-DANSANTS (dansnamiddagen met dj Piet Keizer van Radio Minerva) of het uitgebreide filmaanbod van CINEMA ROMA? Surf naar www.deroma.be of vraag het gratis driemaandelijks programmaboekje aan via 03 292 97 40. U kan ook naar de ticketbalie op de Turnhoutsebaan 327 gaan.
Zaal: Turnhoutsebaan 286, Borgerhout Info en tickets: www.deroma.be, 03 292 97 40, aan de ticketbalie op de Turnhoutsebaan 327 en in alle Fnac-winkels
Hij woonde jaren in een herenhuis in de Ramstraat en hij werkte jarenlang als architect en projectleider bij het gerenommeerde architectenbureau van Jo Crepain. Hij was verantwoordelijk voor grote bouwprojecten. Okay, hij had een scheiding achter de rug, woonde alleen, maar samen met zijn exvrouw bleef hij via co-ouderschap zorgen voor hun twee zonen. Kortom, alles leek goed te gaan. Maar toen hij zich vorig jaar realiseerde dat hij bijna vijftig werd en het grootste deel van zijn leven al achter de rug had, gooide Peter Mermans plots het roer om. Hij nam ontslag, verkocht zijn huis en nam een ‘sabbatical’. Nu, een jaar later, is het tijd voor een nieuwe start, een ander verhaal.
(Ad MOESKOPS)
Peter Mermans nam zelf contact op met Gazet van Zurenborg. Hij wilde graag een oproep plaatsen in onze krant. Wij bellen hem. Hij is eerst een beetje verbaasd als we hem vragen of we misschien zijn verhaal ook mogen optekenen. Maar dat blijkt geen probleem. Sterker nog, Peter Mermans vindt het zelfs een goed idee. Wellicht zullen veel mensen zich herkennen in zijn verhaal. En als zijn verhaal andere mensen kan helpen, waarom niet dan?
OPROEP
Een maandagmorgen in café Moskou. Allereerst bespreken we zijn oproep. Sinds Peter Mermans zijn huis verkocht, woont hij in het Groen Kwartier, maar zijn band met Zurenborg blijft hecht. Daarom wil hij graag in deze wijk
een eigen architectenbureau starten. Maar hij wil dat niet alleen doen. Hij wil graag delen met anderen. Hij is dus op zoek naar twee zaken: Ten eerste, een inspirerende ruimte waar plaats is voor enkele tafels en stoelen, met daarbij eventueel een klein vergaderzaaltje. Ten tweede is hij op zoek naar mensen die samen met hem deze ruimte willen huren en die op zelfstandige basis daar met hem willen werken, zodat er een ‘co-working space’ ontstaat. Hij denkt hierbij aan fotografen, webdesigners, interieurarchitecten, grafisch vormgevers of andere architecten. Volgens Peter kan zo’n samenwerking leiden tot meer dynamiek of zelfs tot een vast team. Bovendien bespaar je op deze manier ook op de kosten. In de lente van 2015 zou hij graag met enkele zelfstan-
digen deze nieuwe ruimte bemannen.
ITALIË
Peter Mermans: “Afgelopen jaar was mijn sabbatjaar, dat heeft me veel opgeleverd. Nadat ik mijn huis verkocht had, heb ik met mijn jongste zoon van zestien een mooie reis gemaakt naar Italië. We zijn samen naar San Gimignano gegaan en we hebben veel tentoonstellingen bezocht. Hij studeert voor kok aan de Piva en ik heb hem ingewijd in de Italiaanse wijnen. Hij vond het fantastisch. En ik ook, trouwens. De verkoop van mijn huis was enerzijds een triest afscheid, maar anderzijds gaf het me ook ruimte om na te denken en een nieuwe start te maken. Vanwege het co-ouderschap was het huis trouwens toch al veel te groot,
want als de kinderen niet bij mij waren, dan zat ik daar alleen in dat gigantische huis. “
STRESS
“Afgelopen jaar heb ik loopbaanbegeleiding gevolgd. Ik wilde weten wat ik nog wilde in dit leven en vooral wat ik niet meer wilde. Ik heb ontdekt, dat ik niet langer voor een baas wil werken. Maar anderzijds zie ik mezelf ook niet alleen thuis op een kamertje werken. Vandaar mijn zoektocht naar een co-working space. Pas op, mijn beslissing om niet meer voor een baas te werken, is niet op rancune gebaseerd hoor. Jo Crepain was een fantastische baas die me erg veel ruimte gaf. Ik heb veel van hem geleerd. Hij was mijn mentor. Maar sinds het overlijden van Jo is er van alles veranderd. Ik
merk dat ik nu graag zelf aan het roer wil staan en niet langer afhankelijk wil zijn van beslissingen van anderen. Ik wil graag zelf rechtstreeks contact met de bouwheer. Toen ik projectleider was, had ik eigenlijk twee bazen: de baas van het bureau en de bouwheer. Zo’n driehoeksverhouding gaf spanningen. Ik was dan ook nog eens verantwoordelijk voor zeer grote projecten, waar veel geld mee gemoeid was. Dat vroeg voortdurend scherpte en als teamleider droeg ik een grote verantwoordelijkheid. Dus je begrijpt dat dit veel stress met zich meebracht. “
FRUSTREREND
“Ken je de gebouwen van Niko in Sint Niklaas, langs de snelweg E17? Die heb ik gemaakt. Ook de kantoren van Duval-Guillaume in Brussel heb ik samen met Jo gerealiseerd. In Nederland heb ik grote bouwprojecten geleid. Maar niemand weet dat. Dat is ook nog een nadeel als je voor een bureau van iemand anders werkt. Dan opereer je steeds in de anonimiteit. Je maakt ontwerpen, legt er veel van jezelf in en als het dan uiteindelijk klaar is en iedereen is enthousiast, dan krijg je nauwelijks waardering, want jouw naam staat er niet onder. Wel die van het bureau waarvoor je werkt. Dat is best wel frustrerend. “
TALENT
“Ik ben fier op de bouwwerken die ik gerealiseerd heb, maar ik was de laatste jaren niet gelukkig. Mensen zagen dat ook aan me. Ik ben nu vijftig jaar. Onder architecten leeft een beetje de mythe dat mensen van boven de vijftig trager en duurder zijn dan de jongere collega’s. Ik voel dat niet zo. Ik voel me niet afgeschreven. Ik wil niet stoefen, maar ik heb behoorlijk wat expertise in grote renovaties. Deze expertise zou ik nu graag inzetten voor kleinere projecten. Een vriend van me zei: “Peter, als architect zit je nog maar op de helft van je carrière. En al die jaren dat je hard gewerkt hebt, mogen niet voor niks geweest zijn.” En eigenlijk is dat ook zo. Ik denk dat ik wel een beetje talent heb om mooie bouwprojecten te realiseren of om goede renovaties uit te voeren. Ik vind dat als je een talent hebt, dat je daar ook iets mee moet doen. Dat ben je verplicht aan jezelf en aan je omgeving. Dus ben ik daar nu mee bezig. Maar wel op een kleinere schaal en op een ander niveau.”
DUO
“Ik ben content met het punt waarop ik nu sta. Ik heb jaren geleefd voor een bureau, alles ervoor opgegeven. Dat wil ik niet meer. Ik voel dat ik nu weer alles zelf in handen heb. Vanaf nu maak ik andere keuzes. Ik wil me als architect nog verder ontwikkelen. Ik wil steeds blijven groeien. In de toekomst zou ik graag met een collega een complementair duo vormen.
Op die manier kunnen we samen zaken uitwisselen, delen met elkaar en beiden verder groeien, niet alleen als architect, maar ook als mens. “
BETER
“Afgelopen jaar heb ik ook wel een soort rouwproces doorgemaakt: afscheid genomen van een verleden. Toen ik mijn huis verkocht, liet ik ook een stuk herinnering achter. Dat deed pijn, maar anderzijds gaf die verkoop me ook een enorme vrijheid. En daarbij, je vertrouwde stek verlaten is eigenlijk ook gewoon spannend (lacht). Ik weet wel dat mijn kinderen later dat huis niet meer kunnen erven, maar daar staat tegenover dat ze nu een veel gelukkigere papa hebben. En daar genieten zij nu ook elke dag van, net als ik. Mijn contact met hen is nu nog veel beter dan vroeger.”
TROTS
“In één jaar tijd is heel mijn leven veranderd. Ik ben eerlijk gezegd wel trots op de beslissingen die ik heb genomen. Op de desktop van mijn laptop heb ik een tekst gezet die me inspireert: ‘Wees trots op genomen beslissingen om niet terug te keren naar de waan van de dag.’ Deze tekst lees ik dus iedere keer als ik de laptop openklap. Het zet mij aan om minder stres te hebben, meer te genieten van de kleine dingen en elke dag te pakken die zich aandient. Ik wil over tien jaar terug kunnen kijken en zeggen: “Ik heb het gedaan.”
Oh ja, vergeet niet te vermelden dat mensen die een ruimte te huur hebben, mij kunnen bellen of mailen. Mensen die geïnteresseerd zijn om samen met mij een werkplek te delen, mogen me ook altijd benaderen. Graag zelfs. Trouwens, mensen die gaan bouwen, verbouwen of nog werk hebben voor een architect mogen natuurlijk ook altijd contact opnemen (lacht).”
Info: Peter Mermans
Henri la Fontainestraat 41 bus 201 2018 Antwerpen gsm: 0496 075616
e-mail: peter.mermans@telenet.be www.petermermansarchitect.be
Bij Campo & Campo, Grotesteenweg 19-21 in Berchem start op woensdag 21 januari (tot 24 januari) een merkwaardig spektakel. Het heeft allemaal te maken met een tafel, dertig schermen en gefilmde verhalen. Niet alledaags en dat klopt wel maar het kan echt een boeiend verhaal worden. Hoe het precies in elkaar steekt, zie hieronder op woensdag 21 januari. Iets voor creatieve geesten. Mogen we ook nog even wijzen op de komst van Nigel Williams en we mogen het nieuwe jaar toch met een schaterlach inzetten?? En dan weet iedereen dat je bij Nigel Williams goed zit.
-Sprookjes enzo - In de wolken[1+]
Vrijdag 2 januari 2015 – 14 uur en 17 uur ,zaterdag 3 januari 2015 – 14 uur en 17 uur
Voorverkoop: 6 euro kassa: 8 euro
Wil je verdwalen tussen de wolken en je laten wiegen door de wind? Wil je van dichtbij een vlieger zien vliegen of kijken hoe een bal in een luchtballon verandert? Kom, wij ontvoeren je naar een wereld waar alles vederlicht is. Hier geven wij je vleugels. Vlieg met ons mee in deze interactieve peuterproductie, zo licht als lucht, zo luchtig als de wolken
-Mich Walschaerts - Duizend man sterk
Woensdag 7 januari 2015 – 20.30 uur Vvk: 16 euro kassa: 18 euro
Mich Walschaerts zingt. zijn favoriete songs, in het Nederlands, Frans en Engels. Hij vertelt schrijnende, hilarische verhalen.
Hij speelt de meest kwetsbare, pijnlijk herkenbare personages.
En hij wordt muzikaal begeleid door enkele zeer straffe gasten. Over leven en liefde, over alles of niks. Absoluut autobiografisch alsook volledig uit de duim gezogen. Over duizend man sterk zijn. Of net niet. Mich Walschaerts: Spel, zang, viool
Gwen Cresens: accordeon, bandoneon (oa Orquesta Tanguedia, Raymond van het Groenwoud, Arno) Alano Gruarin: piano, fender rhodes (oa duo Jef Neve, Hommage à Brel, Orquesta Tanguedia)
-François GlorieuxNieuwjaarsconcert
Dinsdag 13 januari 2014 – 14.30 uur VVK | Kassa: 8 euro
François Glorieux maakte carrière als pianist, componist, dirigent, bandleider, improvisator. Voor het nieuwjaarsconcert neemt hij graag plaats achter de vleugel en brengt een bijzonder programma met gelegenheidswerken zoals ‘An der schönen blauen Donau’ en ‘Die Moldau’ naast walsen en evergreens. Hij haalt herinneringen op aan beroemdheden zoals Michael Jackson, Neil Armstrong, Jackie Collins en Annie Girardot die hij allemaal gekend heeft.
De matinees zijn een organisatie van het district Berchem, de Berchemse seniorenraad en cultuurcentrumBerchem. De voorstellingen kosten 8 euro, 1 koffie inbegrepen. Ook niet-senioren zijn van harte welkom!
-Ben Segers en Nele Bauwens - Out of the blues [Try out]
Donderdag 15 januari 2015 - 20.30 uur Vvk | kassa: 12 euro
Ben (Olympique Dramatique, ‘Wat Als?’, ‘Quiz me Quick’, …) en Nele (El Tattoo Del Tigre, Jukebox 2000, …) laten zich rijkelijk inspireren door de Amerikaanse country en de swamp blues geschiedenis. Wie weet eindigen ze ergens waar Hank Williams ooit begon!
Emmylou Harris, Gillian Welch en Tony Joe White worden aangepakt. Daarnaast zullen ook num-
mers van Allison Kraus en The Band de revue passeren. Ben en Nele worden omringd door de beste muzikanten der lage landen.
Drums: Frederik Van den Berghe. Bas: Sjang Coenen Gitaar: Steven Janssens
Toetsen: Niels Verheest
-HELKA- When the birds fly low, the wind will blow
Zaterdag 17 januari 2015 - 20.30 uurVvk: 10 euro | kassa: 12 euro
‘When The Birds Fly Low, The Wind Will Blow’, speelt zich af in een niemandsland. De scène: een huis. Leeg. Vervallen. Vol herinneringen. Verlaten. Door hen die er geleefd hebben. En bemind hebben. Er is verandering op til…Men keert er terug. Met verwachtingen. En hoop. Een duidelijk voelbare, ongrijpbare energie geeft zuurstof aan mogelijkheden. Verwacht je aan een fascinerende mix van melancholie, poëzie en uitbundige joie de vivre, met live muziek!
Helder Seabra (°Portugal) is als danser/co-choreograaf en assistent een sleutelfiguur geweest in de creaties van zowel Wim Vandekeybus (‘PUUR’, ‘Spiegel’, ‘MENSKE’) als van Sidi Larbi Cherkaoui (‘Babel’, ‘TeZukA’, ‘Puz/zle’). Hij volgde PARTS en was van 2004 tot 2008 aan Ultima Vez verbonden. Tot vorig jaar werkte hij als danser, docent en assistent bij Eastman. Sindsdien bouwt hij aan zijn carrière als choreograaf.
Concept, Regie & Choreografie: Helder Seabra –Dramaturgie: Lou Cope - Scenografie: Helder Seabra & Patrick “Sharp” Verhaegen - Met live muziek - Coproductie: De Warande (Turnhout), BeMove GCV
-De Koe - Olga - De Brief komt altijd aan (UITVERKOCHT)
Dinsdag 20 januari 2015 - 20.30 uur
vvk: 14 euro | kassa: 16 euro
“En toch is Olga vooral De Koe. Even geraffineerd als ostentatief vieren Sien Eggers, Peter Van den Eede en hun jonge tegenspelers het leven in de hedendaagse kunst en de hedendaagse kunst van het leven. Tekst en samenspel haken knap ineen, de lach is nooit ver weg. Precies die luchtige kwaliteit geeft deze komedie uiteindelijk iets tragisch.” (De Standaard)
Tekst: Natali Broods, Willem de Wolf en Peter Van den Eede, gebaseerd op en geïnspireerd door de biografie, briefwisseling en kortverhalen van Tsjechov.
Spel: Natali Broods of Sofie Palmers, Sien Eggers, Ans Van den Eede, Peter Van den Eede, Lucas Van den Eynde en Michael Vergauwen. een KOE-productie
-Berlin - Perhaps all the dragons
Van woensdag 21 tot zaterdag 24 januari 2015
- 18.30, 20.15 en 22 uur
vvk | kassa: 16 euro
op
locatie: Campo & Campo, Grotesteenweg
19-21, Berchem
Een ronde tafel met dertig schermen aan één
kanten dertig toeschouwers aan de andere kant. Dertig één-op-één verhalen. De toeschouwer kan er vijf kiezen. Berlin vergast ons opnieuw op een bijzondere setting waarin 30 gefilmde verhalen samenkomen in één theatersessie. Zoals het verhaal van een bekende pianiste die op het podium beseft dat ze het verkeerde concerto ingestudeerd heeft. Of een neurochirurg die hoofd en lichaam van twee levende apen verwisselt. Of de 700.000 Japanners die zich als ‘hikikomori’ terugtrekken in hun slaapkamers voor minstens een jaar lang, weg van het sociale leven. Of de theorie van Six degrees of separation die stelt dat eenieder op onze planeet door een netwerk met zes tussenstappen met elkaar verbonden is…
Berlin gaat voor PERHAPS ALL THE DRAGONS op zoek naar de mensen achter de kleine of grote verhalen in internationale magazines, kranten, internetsites, youtube De thematiek van deze verhalen is eclectisch: van een filosofisch voorstel, over een wetenschappelijk detail, tot een anekdote. Dertig verhalen, getransformeerd tot 30 gefilmde monologen met een dramaturgie die hen coherentie verleent.
Alle verhalen hebben exact dezelfde lengte en interageren op verschillende momenten met elkaar. PERHAPS ALL THE DRAGONS is een één-opéén voorstelling voor 30 toeschouwers, aan één ronde tafel.
Concept : BERLIN (BART BAELE, YVES DEGRYSE)
Soundtrack en mixing: PETER VAN LAERHOVEN
Tekst: KIRSTEN ROOSENDAAL, YVES DEGRYSE, BART BAELE
Camera: GEERT DE VLEESSCHAUWER
Scenografie: BERLIN,MANU SIEBENS
Technische coördinatie: ROBRECHT GHESQUIÈRE
Productie: BERLIN
Met de steun van de Vlaamse Gemeenschap, NXTSTP, het cultuurprogramma van de Europese Unie en ONDA – Office national de diffusionartistique. Berlin is artiste associé in CENTQUATRE – Paris (FR)
-CINEMA CORSO
The Loft - Erik Van Looy [thriller]
Dinsdag 27 januari 2015 - 14.30 uur
Vvk | kassa: 4 euro
Vijf getrouwde mannen delen in het grootste geheim een loft waar ze stijlvol en in alle rust hun minnaressen en nieuwste veroveringen ontvangen. Een prima regeling, tot ze op een winterochtend het lijk aantreffen van een jonge vrouw. Geen van hen weet wie de vrouw is, waar ze vandaan komt en hoe ze terecht is gekomen in een loft waarvan alleen zij de sleutel bezitten. Noodgedwongen proberen de vrienden uit te zoeken wat er gebeurd is en waarom, maar al vlug beginnen ze elkaar te wantrouwen en zal blijken dat ze veel minder van elkaar afweten dan ze oorspronkelijk dachten. Cast: Wentworth Miller, James Marsden, Matthias Schoenaerts, Karl Urban, Isabel Lucas, Eric Stonestreet, Rhona Mitra
Vrijdag 23 januari 2015 – 20.30 uur Vvk: 12 euro | kassa: 14 euro
Gebaseerd op haar eigen achtergrond en die van de Syrische Burgeroorlog vertelt de actrice en theatermaakster Amal Omran het verhaal van iemand die niet meer spreekt en zijn naam en identiteit opgeeft. Wanneer er op deze persoon geschoten wordt, zetten de makers de wereld stil en ontleden een fragment in de tijd.
Repetitie zonder einde :
Hatem is een jongen uit Deir Al Zor (Syrië). Hij sloot zich aan bij de revolutie bij het begin. Hij maakte de omsingeling en het embargo mee en hij was getuige van slachtingen in een stad waar hij niet wist dat hij zijn vrienden en zijn jongere broer ging verliezen als “martelaars”. Ik heb hem leren kennen in 2009 in Deir. We Hebben samengewerkt rond een theaterworkshop die nooit let licht zag. Simon, Atwan en Hatem houden van theater maar waren gemarginaliseerd door de grote afstand van het centrum (Damascus). Atwan… Simon zijn vermoord… Hatem heeft een granaatscherf in zijn nek… Hatem stuurde mij onlangs een theatertekst. Ik was blij dat hij mij nog herinnerde. Ik ging naar Urfa ( het dichtstbije Turkse stadje aan de grens met Syrië), op zoek naar middelen om het stuk te maken. Hatem kon, ondanks zijn wonden en ondanks het gevaar, de grens met Turkije oversteken om te beginnen werken aan zijn theaterstuk. We hebben de Ud-speler Hareth ontmoet. Hij is ook afkomstig uit Deir Al Zor. Na veel omzwervingen geraakte hij ook met hulp van smokkelaars in Urfa. De verhalen van beide mannen geraakten zodanig in elkaar verweven dat we besloten hebben de tekst te herschrijven en aan repetitie zonder einde te begingen. Dit is ook de titel van de voorstelling geworden.
van/met Amal Omran, Merih Askin : muziekAysenil Samlioglu: Regie
Berkay Ates: Tekst Ismail Sagir: Techniek Onur
Tuna:Productieleider
Een productie van Amal Omran (Syrië) met Kumbaraci50 (Turkije) en in coproductie met Moussem, Globalize Cologne and Fundamentam Monodrama Festival (Luxemburg)
-Nigel Williams - Beken(d)t
Vrijdag 30 januari 2015 - 20.30 uur Vvk: 12 euro | kassa: 14 euro
De grootste saboteur van de mens is de mens, en de comedian moet het allemaal zien te vatten, moet er commentaar op geven en moet liefst grappig zijn.
In zijn zesde zaalshow 'Nigel Williams beken(d)t' neemt Nigel je mee op de hilarische railway die dagelijks door zijn hoofd raast.
Provocateur, idealist of 'goed bedoelende' hypocriet… Nigel Williams laat alle stemmen in zijn hoofd spreken tijdens het eeuwige debat: is de lach het doel of het middel? Doe ik het voor volle zalen of voor mezelf? Of allebei? En hoe moeilijk
is het om te lachen met échte problemen, bij het constante knaaggeluid van je persoonlijk humorgevoel en de ontnuchterende spiegel van je eigen domme gedrag?
Tekst & spel: Nigel Williams
Productie: Take the Mic vzw
-Isolde et les Bens
Zaterdag 31 januari 2015 - 20.30 uur Vvk: 10 euro | kassa: 12 euro
Isolde et les Bens ... een groep opgericht door Isolde Lasoen (bekend als drumster bij Daan, The Happy, Saint-Marteau,The Wodads, en zoveel meer), waarmee ze, naast enkele eigen songs (denk aan radiohitje "Aluminium folie"), ook een eigenzinnige keuze covers brengt uit de Franse sixtiespop-chanson, afgewisseld met enkele Engelstalige pareltjes van vroeger en nu. Isolde zingt en drumt, en wordt begeleid door een paar van haar lievelingsmuzikanten, die toevallig allemaal de naam Ben dragen Isolde et les Bens ... zijn goed voor een uitgelezen selectie 'schone liedjes' vol nostalgie en charme. Verwacht U aan een ongedwongen, gezellige, en informele sfeer, waarbij u, naast de muziek, ook kan genieten van 'n drankje enzo meer.
Ben Van Camp (gitaar en backing vocal)Ben Brunin (contrabas)
Ben Vermeir (piano en backing vocal) Isolde Lasoen (drums en lead vocal)
-Zefiro torna - Nerf
Dinsdag 3 februari 2015
14.30 uur: vvk | kassa: 8 euro
20.30 uur: vvk: 12 euro | kassa: 14 euro Man en vrouw. Ze zijn er samen aan begonnen. Ooit. Papier, karton, tin, brons, zilver, goud, platina, diamant. Hotsen en botsen. Er lijkt iets tussen hen in te hangen. Iets dat hen voedt. Iets dat hen bindt zoals een goeie saus, lang genoeg ingekookt. Ze
hebben elkaar zien groeien en terug zien krimpen. Nog even en van het blad schieten enkel nog de nerven over. Transparant. In ‘Nerf’ wordt het knoestige bestaan van een koppel ontschorst tot er enkel een dunne kloppende levensader overblijft. Ontroerende, treurige, komische dialogen en taferelen maken deel uit van een ononderbroken zinnebeeldige metamorfose. Figuren transformeren, woorden worden overbodig, klanken dunnen uit. Tot hun essentie.
Zefiro Torna Elise Caluwaerts: zang, tromba marina
Jurgen De bruyn: aartsluit, 8-korige luit, 6-korige luit, middeleeuwse luit, zang • Jurgen De bruyn, Els Van Laethem: muzikale arrangementen • Ultima Thule • Sven Ronsijn: tekst en regie • Els Trio, Eric Bassier: spel • Evelyne Meersschaut: poppen/ kostuums • Rupert Defossez: techniek • Ultima Thule & Zefiro
Torna: scenografie
-'Nuff Said
Vrijdag 6 februari 2015- 20.30 uur
vvk: 10 euro| kassa: 12 euro
'Nuff Said. Sounds of the city. Seizoen 8. Nog steeds een heerlijke bazaar tot de nok gevuld met soul, funk, comedy en literatuur. Met presentator Johan Petit en de kosmische roversbende van BRZZVLL als constante factoren. De rest elke maand opnieuw te ontdekken. Come and have a bite of 'Nuff Said. Elke eerste vrijdag van de maand, in de foyer van ccBe.
-EMILIO GUZMAN (NL) maakt vanaf 2003 deel uit van de Comedytrain. Hij ontwikkelde zich op het open podium en door achter de schermen mee te werken aan de programma’s van zijn broer, Javier. In 2010 won hij de publieksprijs op het Leids Cabaretfestival. Na een succesvolle tournee van zijn eerste show is hij nu op de planken te zien met zijn tweede avondvullende voorstelling 'Een dunne dekmantel'.
-THE NARCICYST (CAN/IRAK) & OMAR OFFENDUM (VS/SYRIE) zijn de twee grootste hiphop sterren uit de Arabische wereld. The Narcicyst is Canada's lyrische antwoord op de illegale invasie van Irak. Omar Offendum vormt vanuit zijn stad Washington de reactie op Amerika’s onrechtvaardige portrettering van Arabieren in de media. Met twee nieuwe solo-albums op zak, hebben deze twee hun krachten gebundeld en vormen ze nu het superduo bekend als Hobson Jobson. -AYA SABI is een 19 jaar oud studente Biomedische Wetenschappen en Literaire Creatie. Ze heeft een fascinatie voor alles wat leeft. Ze experimenteert met literatuur. Het universum is haar raam, waardoor ze urenlang kan turen om een verhaal te doen ontstaan. Ze schrijft over recht en onrecht, leven en dood, kunst en cultuur, ver en dichtbij, oorlog en vrede. Ze houdt niet van grenzen. Enkel van goede boeken, warme mensen en appeltaart.
-DAMIAN CLARK (AUS) is jong, ongelooflijk enthousiast en compleet geschift. Zijn energieke charmes en aparte manier van iedereen en alles te benaderen, laat niemand onberoerd. Hij is een rijzende ster in zijn thuisland Australië en speelt regelmatig in Engeland, Schotland en Ierland. Hij won de West Australian Fringe Festival Comedy Award en was de revelatie op het Comedy Festival in Edinburgh, Schotland. “Hilariously surreal… well-wrought set delivered with brio and huge charm…Amazing.” - The Scotsman Reserveren aangeraden: ccberchem@stad.antwerpen.be / 03 286 88 20. Volgende editie: 6 maart 2015.
-Okidok - Les chevaliers [8+]
Zaterdag 7 februari 2015 - 19.30 uur
vvk: 10 euro | kassa: 12 euro
Okidok behoort reeds jaren tot de top van de
internationale humoristische circusacts. Met zijn eerste creatie, ‘HAHAHA’, wist dit Waalse duo zich meteen sterk te onderscheiden. In ‘Slips Inside’ zette Okidok zijn clowneske werk verder. Met dezelfde, uitgekiende lichaamstaal, gekoppeld aan een feilloze timing, brachten ze wederom visuele humor van de bovenste plank.
In ‘Les chevaliers’ prikkelt Okidok opnieuw de verbeelding van jong en oud. In deze gloednieuwe voorstelling voeren de clowns ons verrassend mee naar het fascinerende tijdperk van de Middeleeuwen; naar de wereld van ridders, legendes en de meest wonderbaarlijke creaturen. Tijdens hun queeste beleven ze allerlei tragikomische avonturen, als twee ridder-troubadours die hopen terecht te komen in een heidens paradijs. Ze worden er echter geconfronteerd met de broosheid van hun bestaan en ook zij zullen niet ontsnappen aan het laatste oordeel, aan de poorten van de hel…
Van en met: Benoît Devos en Xavier Bouvier
Regie: Michel Dallaire
Techniek: Jofroi Smets
-Compagnie Cecilia - De soldaatfacteur en Rachel
Woensdag 11 tot zaterdag 14 februari 201520.30 uur
vvk: 16 euro | kassa: 18 euro Op locatie: zaal Paroza, Bacchuslaan 67-71, Berchem
In ‘De Soldaat-facteur en Rachel’ zijn twee personages aan het woord die los van elkaar hun verhaal vertellen. Ze vertellen hun verhaal na de oorlog. Johan Heldenbergh en Mieke Dobbels zijn de soldaat-facteur en Rachel. Samen maakten ze eerder al The Broken Circle Breakdown featuring the Cover-Ups of Alabama. Het wordt dus een artistiek weerzien.
In 1988 schreef Arne Sierens (eveneens artistiek leider van Compagnie Cecilia) een stuk over ‘De Groote Oorlog’. Johan heeft de wens geuit om dit stuk opnieuw te regisseren, Arne heeft zijn zegen gegeven.
In “De Soldaat-facteur en Rachel” zijn twee personages aan het woord die los van elkaar hun verhaal vertellen: de ‘Soldaat-facteur’ en ‘Rachel’. Ze vertellen hun verhaal na de oorlog. Twee monologen die schreeuwen om een nieuwe interpretatie en een hedendaagse behandeling. Een link met elkaar en met de vertelling die nu relevant zou kunnen zijn.
Tekst: Arne Sierens - Regie en spel: Johan Heldenbergh en Mieke Dobbels - Zang: 40 koorleden bij de GROTE versie / 6tal koorleden bij de KLEINE versie - Muzikale leiding: Hans Primusz - Muzikanten: Hans Primusz, Stan Nieuwenhuis, Renke Van Impe - Kostuum: Koen Onghena - Productie koor: Elise Stepman, Nicky Deleersnyder - Techniek: Koen Demeyere, Jonas Lambrigts - Productie: Compagnie Cecilia - Coproductie: Flanders Peace Field ivzw / Peace Village, GoneWest - Samenwerking: Muziekclub 4AD - Met de steun van Vlaamse Gemeenschap, Provincie Oost-Vlaanderen, Stad Gent en Vlaams Fonds voor de Letteren, Provincie West-Vlaanderen - Met dank aan Forum voor Amateurkunsten, Koor en Stem Vlaanderen, Stad Mesen
Info & tickets: cultuurcentrum Berchem Driekoningenstraat 126 www.ccberchem.be
Geheel volgens zijn jaarlijkse traditie organiseert Het Roze Huis kort na Nieuwjaar zijn nieuwjaarsreceptie onder de brug, vlak voorde eigen deur op de Draakplaats. En even traditioneel is dat iedereen daar welkom is. Maar daar blijft het niet bij want in het jaar 2015 bestaat het Roze Huis precies 20 jaar en de vestiging op de Draakplaats 15 jaar. En dat zal zonder twijfel gevierd worden.
-Zaterdag 10 januari 2015, 20u: nieuwjaarsreceptie!
Noteer deze dag alvast in je agenda. Ook in 2015 vieren we het nieuwe jaar onder de brug op de Draakplaats. Iedereen is welkom. We zetten op de nieuwjaarsreceptie ook het feestjaar in. In 2015 bestaat Het Roze Huis immers 20 jaar en het huis op de Draakplaats 15 jaar!
-Maandag 12 januari 2015, 19u30: Infomoment voor zorgverleners en therapeuten: holebi’s en transgenders met een andere etnische achtergrond. Gratis op de zolder van Het Roze Huis
-Zaterdag 24 januari 2015: 20u: Gratis film: Come Non
Detto
Matthia staat op het punt te vertrekken naar Madrid waar hij een baan heeft gekregen. Maar ook om samen te gaan wonen met zijn vriendje Eduard. Lekker ver weg van zijn familie zodat hij nog niet hoeft te vertellen dat hij homo is. Eduard is echter overtuigd dat de hele familie van hun relatie afweet. De dag voor Matthia's vertrek komt hij onverwachts naar Rome voor het afscheidsetentje met de familie en om gezellig samen naar Spanje te rijden. Matthia moet met hulp van zijn vrienden besluiten een snelle "comingout" te hebben of vol te houden dat hij een leugenaar is zonder zijn sexy vriendje en zijn familie te verliezen. Gratis op de zolder van Het Roze Huis
-Maandag 2 februari 2015: 19.30u: Maandelijkse Film op Maandag: If these walls could talk 2 Elke eerste maandag van de maand organiseert filmhuis Klappei een maatschappelijk bewogen filmavond. Op 2 februari gebeurt dit samen met Het Roze Huis. If these walls could talk 2 vertelt drie korte verhalen in hetzelfde huis in 1961, 1972 en 2000. Na de film volgt een interessant gesprek over holebi’s vroeger en nu.
Locatie: Filmhuis Klappei, Klappeistraat 2, 2060 Antwerpen
-Verschil op zondag:
Boekhandel 't Verschil helpt je de winter door! Elke tweede en vierde zondag van de maand kan je in Boekhandel 't Verschil terecht voor een activiteit in samenwerking met de Holebibib van Het Roze Huis.
Zondag 11 januari 2015: 14u: Yannick Dangre. Zondag 25 januari 2015: 16u: Fran Bambust.
Zondag 8 februari 2015: 16u: Lezingen op zondag: Gaea
Schoeters en Trui Hanoulle. Locatie: Boekhandel 't Verschil, Minderbroedersrui 33, 2000 Antwerpen.
Wekelijks activiteiten in Het Roze Huis
Elke dinsdag (20u00 – 22u00): Bijeenkomst: AA De Eerste, holebi’s met verslavingsproblemen
Elke woensdag (20u00 – 22u00): Koor: Pink Noise (Active Company)
Elke donderdag (19u00 – 21u00): Onthaal : opgelet niet op donderdag 25 december en 1 januari. Wel op vrijdag 26 december en 2 januari.
Elke donderdag (20u00 – 21u30): Yoga (Active Company)
Maandelijkse activiteiten: elke woensdag – 19u15-21u:
Voetballen met Stavazah Locatie: Drakenhoflaan 160, 2100 Deurne • Info: stavazah@gmail.com
-Elke woensdag – 20-23u • EV-café Enig Verschil Holebi-jongerengroep voor jongeren tot 30 jaar. • Elke eerste woensdag van de maand: activiteit van 19-21u • Locatie: Kavka, Oudaan 14, 2000 Antwerpen Info: info@enigverschil.be
Elke eerste donderdag – 20u • Bijeenkomst bi-praatgroep
Dubbelzinnig • Locatie: Het Roze Huis • Info: info@dubbelzinnig.be
Elke eerste zondag – 14u • Pimpernel40plus Vereniging voor lesbiennes 40+ • Locatie: Café Den Draak • Info: pimpernel40plus@telenet.be
Locatie: Het Roze Huis • Info: antarvzw@gmail.com
Elke derde vrijdag – 20.30u
Gewoon Doorgaan Gendervereniging • Locatie: Het Roze Huis • Info: info@gewoon-doorgaan.be
Elke laatste vrijdag – 19u
Shouf Shouf vzw Multiculturele holebi-organisatie • Locatie: Het Roze Huis • Info: welkom@shouf-shouf.be
Elke laatste zaterdag van de maand
Why Me Vereniging voor holebi's en transgenders uit Zwart
Afrika Info: whyme-2012@hotmail.com • Elke laatste zondag –14u • Holebi 40+ • Locatie: Het Roze Huis • Info: holebi40plus@gmail.com • Het Roze Huis – çavaria Antwerpen Verschillende holebi- en transgenderverenigingen komen maandelijks bijeen in Het Roze Huis. Meer info vind je op www.hetrozehuis.be, via onze Facebookpagina en in café
Den Draak en verschillende andere horecazaken. Spring gerust eens binnen op het secretariaat van Het Roze Huis.
Zin om je steentje bij te dragen? Meewerken kan: we zijn steeds op zoek naar enthousiaste vrijwilligers.
Het Roze Huis – çavaria Antwerpen info@hetrozehuis.be Draakplaats 1 • www.hetrozehuis.be 2018 Antwerpen • 03/288.00.84
Elke tweede zaterdag – 19u
• GenderBendingBar van Genderflux, activiteit en ontmoeting voor transgenders en intersexmensen • Locatie: Het Roze Huis • Info: genderflux@ ymail.com • Elke derde donderdag – 20u
Ledenvergadering Antar, Een regenboog aan cultuur en vrije tijd
“De Keuken van Fatima” heet het nu alweer vierde kookboek van Fatima Marzouki (44), bekend van El Warda uit de Draakstraat en Fatima’s Kookatelier in de Grote Beerstraat en ook wel van het televisiescherm waar ze een hele poos niet weg te branden was. “Maar dat is nu wel fel geminderd”, zegt ze terwijl ze een
Marokkaanse thee uitschenkt. “Belangrijk nu is dit kookboek met eenvoudige recepten die ook door iedereen makkelijk klaar te maken zijn. Mijn rode draad? De ingrediënten moeten allemaal in de Delhaize te krijgen zijn. Simpel” (Swa COLLIER)
pelijk uit de boot valt.“
TEAMBUILDING
Dan maar terug naar vandaag. Naar haar Kookatelier in de Grote Beerstraat bv. waar groepjes terecht kunnen voor een sessie leren koken, meekoken en ter plaatse het zelf gemaakte voedsel verorberen. Workshops zoals dat zo mooi heet. “Vooral bedrijven komen naar hier en dat kadert dan binnen het concept teambuilding. We mogen trouwens niet klagen wat de belangstelling betreft, het loopt wel goed.” In het fraaie pand woont de familie ook en als de kinderen van school komen gaan we naadloos over op een aantal recepten die ook bij kinderen populair zijn. Badrs favoriete omelet bijvoorbeeld en dan is Badr niet één of andere stad in de Marokkaanse woestijn maar de naam van haar zoontje. Een omelet met uiteraard eieren, tomaten, ui, olijfolie, peper, zout, beetje komijnpoeder, peterselie of koriander. En klaar is Kees, ofte de omelet. En zo staan er wel meer recepten in die snel te realiseren zijn en niet veel geld hoeven te kosten. Want Fatima maakt zich ook wel zorgen over de toekomst van de horeca in ons land in het algemeen en in Zurenborg in het bijzonder. “Het gaat echt niet goed met de horeca”, vat ze samen. ”Tijdens de weekends moeten we allemaal ophalen wat tijdens de week is weggevallen, de crisis laat zich wel degelijk gevoelen en ik vermoed dat er slachtoffers gaan vallen in onze sector.”
Het kookboek zelf is onderverdeeld in diverse hoofdstukken het opent met basisrecepten zoals de traditionele zevenkruidenmengeling, groenten en vegetarisch zoals een Marokkaanse salade met een dressing van gegrilde knoflook en citroen, vlees en gevogelte met een zeventiental recepten waarbij de tajines de meerderheid uitmaken. Vis, schaal- en schelpdieren mogen ook niet ontbreken en wie wil weten wat “vingers van de bruid” zijn moet maar eens op pagina 146 kijken. Afsluiten doet dit uiterst verzorgde boekwerk met bijna 20 pagina’s zoetigheden en desserts en daar trekt een recept met als naam “Jan in de Zak” onze aandacht. Vreemd genoeg geen Marokkaans of oosters recept, neen, een recept van de mama van Karen, een van de beste vriendinnen van Fatima. Of zoals gezegd: een kookboek met een bonte verzameling van recepten die Fatima kookt voor haar gezin, haar familie of vrienden.
Ze houdt er aan om af te spreken in haar Kookatelier waar ze zo weinig mogelijk gestoord wil worden tijdens het gesprek. Maar dat is zonder de technologie gerekend, want haar gsm rinkelt om de haverklap. Ze kijkt telkens eens naar het schermpje en gaat dan rustig verder met haar uitleg. Over dit laatste kookboek bijvoorbeeld. “Kijk”, zegt ze, “er zijn een paar trefwoorden mee gemoeid waar ik me aan hou: het moet plezant zijn, het moet makkelijk zijn,
je moet er niet te lang mee bezig zijn en wat mij betreft moet het boeiend blijven.”
We hebben het dan over de stoet koks die ons scherm dag en nacht bevolken. Op alle zenders, zonder uitzondering. En daar is Fatima Marzouki niet meer te vinden. Er volgt dan een heel verhaal over het”wereldje” waar men lid van moet zijn om op het scherm te blijven en over de stelregel dat wie mee niet meedoet met het spelletje geven en nemen onherroe-
REIZEN Fatima pikt veel op van haar eigen Marokkaanse moeder en van de Egyptische familie van haar man. “Als ik een reis maak, zit ik voortdurend meet mijn ogen in andermans potten. Ik wil weten hoe ze het doen, welke kruiden ze gebruiken, hoe men ze gebruikt en wat de smaakverbanden zijn. “ Om het te illustreren haalt ze enkele glazen potten uit de kast met kruiden die ze meegebracht heeft en zo veel beter smaken dan wat men hier in de winkel kan kopen. En ze geeft ook nog snel een tip mee. “ Wil je kurkuma gebruiken dan mag je dat nooit meestoven want dat geeft een vervelende smaak, later alleen toevoegen geeft het beste resultaat.”
Het boek “De Keuken van Fatima” is uitgegeven bij Lannoo, 175 pagina’s , bevat foto’s van Heikki Verdurme terwijl Hilde Smeesters verantwoordelijk tekent voor de teksten. De opgegeven winkelprijs is 24,99 euro
‘De Keuken van Fatima’: nieuw kookboek van Fatima MarzoukiFatima Marzouki aan het werk tijdens de presentatie van haar kookboek. • Foto Luc PANDELAERS
Het was al weer een paar jaar geleden dat we nog eens met onze kerstmutsen waren rondgetrokken door de wijk en dus moesten die dringend gelucht woorden. Een paar wandelingen volstonden om voldoende
Zurenborgers te vinden om die klus te klaren en terzelfdertijd wat mooie Kerst- en Nieuwjaarswensen te formuleren. Tekst en foto’s 2,9 en 11 Jeannine FÜHRING. De andere foto’s zijn van Dani VAN REMOORTEL.
Foto 1 Eva Van Den Broeck en Ella (1,5 jaar): Eva woont in de Kreeftstraat. Haar belangrijkste wens gaat naar haar moeder die herstellend is en die ze veel rust en terug een goede gezondheid toewenst. Ze hoopt dat alle Zurenborgers mogen genieten van het leven en er positief tegenover staan.
Foto 2 de familie Faludi: Piros, Robert, Noémi (8) en Walter (5) wonen drie jaar in België en nog maar enkele weken in de Arendstraat. Deze Hongaarse familie wenst dat ze zich snel zullen integreren in de wijk en ook de lokale cultuur leren kennen. Noémi zou dit jaar graag hoorn leren spelen en Wallter had graag een voetbal gekregen. Zij wensen een BOLDOG KARÀCSONYT aan iedereen.
Foto 3 Hans Dresselaers: Hans woont in de Van Diepenbeeckstraat en zou graag willen dat voedsel en geld op een socialere wijze verdeeld zouden worden. Zijn echtgenote, zijn drie kinderen en zichzelf wenst hij vooral een goede gezondheid toe.
Foto 4 Jon Verheecke: Jon woont al 35 jaar in de Ramstraat en heeft nu een kerstmuts op maar vermomd zich ook elk jaar als Sinterklaas en gaat dan op bezoek in een school voor anderstaligen van het LBC. Deze hulp-Sint wenst dan ook “vrede op aarde en een goede gezondheid voor iedereen”.
Foto 5 Julie Osayande met Blessed (5) en Magdalena (4): deze Nigeriaanse familie woont in de Grotebeerstraat en wenst iedereen een goede gezondheid. Julie, die master in de moleculaire biochemie is en doctoraatsstudies deed aan de VUB, vertelt met trots dat haar kinderen al kunnen lezen. Haar grootste wens is dan ook dat onderwijs toegankelijk wordt voor alle kinderen in de wereld.
Foto 6 Louise Pieret: Louise woont op de Plantin en Moretuslei en wenst vrede op aarde voor iedereen. Ze is al dertien jaar weduwe en wenst zichzelf dat ze een goede vriend of vriendin zou vinden om samen te gaan wandelen en een praatje te slaan.
Foto 7 Marijke Renckens en Arlette Van Assel: wonen respectievelijk in de Magdalenastraat en de Ramstraat. Zij wensen dat Zurenborg een wijk moge blijven waar plaats is voor 65-plussers (door aanpassing van woningen bijvoorbeeld). Verder hopen zij op een beleid dat meer sociaal en minder puur economisch gericht is.
Foto 8 Paula Bertholet en Jeffie Van Hoof: Paula woont in de Kleinebeerstraat en staat op de foto met haar vriendin Jeffie die in Berchem woont. Paula wenst dat de zaterdagavond-gebruikers van het plein wat minder rommel achterlaten zodat het er op zondagochtend niet als een vuilnisbelt uitziet. Verder een goede gezondheid voor alle Zurenborgers, veel tolerantie en ook wat meer respect voor de ouderen onder ons.
Foto 9 Poi-Ling Liu en Mei Lin Li: Mei Lin woont in de Arendstraat, haar nichtje Poi-Ling is op bezoek. Mei Lin komt uit HongKong en volgt een opleiding verpleegkundige. Zij genoot van de verschillende activiteiten in de wijk en zou er deze winter ook meer willen zien (waarom geen Kerstmarkt?). Zij wenst iedereen een goede gezondheid en veel geluk.
Foto 10 Roger Debilde: Roger woont in de Wolfstraat en heeft aan ontwikkelingshulp gedaan in de Antillen en Zambia. Hij wenst dat Kerstmis zou evolueren naar een internationaal feest van de vrede en de tolerantie. Zichzelf wenst hij een goede gezondheid die het hem mogelijk maakt nu eindelijk zijn huis wat op te knappen.
Foto 11 Tom Aerts en Sonny (3): Tom vindt Zurenborg een erg positieve wijk. Hij genoot dit jaar van het aanbod aan activiteiten. Naast een goede gezondheid voor zijn familie (Tom heeft 3 kinderen) wenst hij dan ook dat die positieve ingesteldheid mag voortduren en dat er volgend jaar weer heel wat te beleven valt op en rond het plein.
Voor de eerste weken van het nieuwe jaar heeft Rataplan alweer enkele merkwaardige voorstellingen op het programma staan. Zo is er Flandrien, een voorstelling die langs alle kanten refereert naar de legendarische Vlaamse wielrenners die het moesten hebben van modder, regen, wind en afzien. Hier wordt dan het levensverhaal verteld van vier mannen. Een maatschappijkritische voorstelling door Action Zoo Humain op zaterdag 7 februari. Voorstelling die door de critici met enthousiasme werd onthaald.
-Pierre de Surgères - Krysis (CDvoorstelling)
Vrijdag 9 januari : 20u – VVK: € 12/10
Pianist Pierre de Surgères kreeg les van o.a. Nathalie Loriers en Kris Defoort. Hij speelde in New York samen met topmuzikanten als Tim Berne, Jim Black en Vijay Iyer, en komt nu zijn eerste cd Krysis aan het grote publiek voorstellen. Als compagnons de route koos hij voor ervaren rot Teun Verbruggen (o.m. Jef Neve Trio) en bassist Félix Zustrassen. Surgères speelt niet vaak in Vlaanderen. Dit is dan ook een unieke kans om hem te leren kennen. “Op Krysis speelt Pierre de Surgères (…) een heel gevarieerd repertoire waarin de groove een belangrijke rol speelt. Een kolfje naar
de hand van drummer Teun Verbruggen. De stukken doen af en toe denken aan de zogenaamde Mbase sound van Steve Coleman en consorten: veelgelaagde en geïmproviseerde grootstadsjazz met funky ritmes. Een aangename kennismaking met de Surgères en zijn maten.” (COBRA) PIERRE DE SURGERES (PIANO); TEUN VERBRUGGEN (DRUMS); FELIX ZURSTRASSEN (BAS) WWW.PIERREDESURGERES.COM
-Camille door Leen Braspenning
Donderdag 15 jan: 20u – VVK: €12/10 Ik ben Camille, Camille Claudel. Beeldhouwster. Zus van schrijver Paul Claudel. Minnares van beeldhouwer August Rodin. De wereld
verdween en er was nog enkel ik en mijn klei. De Franse beeldhouwster Camille Claudel leidt haar leven op het ritme van haar klei. Maar Camille zit niet in het juiste vakje; ook thuis niet. Met een onverwoestbare kracht blijft ze beeldhouwen in een maatschappij die de ogen voor haar sluit. De afwijzing zorgt dat ze stilaan het contact met de realiteit kwijtraakt. Dit is haar verhaal.
De actrice zet door haar eerlijk en sober spel een overtuigende Camille Claudel neer. Bovendien versterkt de rol van de klassieke sopraan de dramatische waarde van de voorstelling op een bijzondere manier. Op Theaterfestival Boulevard werd deze muzikale theatervoorstelling over een vrouw op zoek naar warmte, liefde en acceptatie gelauwerd met de Entreeprijs 2012.
LEEN BRASPENNING (SPEL); EMMANUELLE SCHOTSAERT (MUZIEK & ZANG); MAAIKE TUBEX (CONCEPT & TEKST); BRASART VZW (PRODUCTIE) WWW.LEENBRASPENNING.BE
-Djangofolllies 2015:
The Belgian Gipsy Swing Five Zaterdag 17 jan: 20u – VVK: €14/12
Django Reinhardt was een groot bewonderaar van Louis Armstrong, maar een ontmoeting zou er nooit van komen. Gitarist Mario Cavaliere en trompettist Rene De Smaele besloten om op zoek te gaan naar wat had kunnen zijn. De ongewone combinatie van gipsy swing met het geluid van de trompet zorgt voor een frisse nieuwe kijk op het genre.
MARIO CAVALIERE (GITAAR EN ZANG) ; ANDRE RONSSE (KLARINET EN SAX) ; FRED GUEDON (GITAAR); RENE DE SMAELE (TROMPET, BUGEL EN ZANG); BART DE NOLF (CONTRABAS) WWW.DJANGOFOLLLIES.BE
-Djangofolllies 2015:
Alexandre Cavaliere Manouche Quintet
Zondag 18 jan: 15u – VVK€ 14/12
De carrière van violist Alexandre Cavaliere begon al op erg jonge leeftijd. Sinds hij ontdekt werd op 12-jarige leeftijd schuimde hij de internationale podia af met de groep van zijn vader. Hij verzamelde een adembenemend
lijstje van prestaties: in het Princess Grace of Monaco Theater, aan de zijde van Michel Jonasz in de Olympia, het festival Espoo Jazz in Finland en, dankzij Dorado Schmitt, een concert in New York op het Django Reinhardt Festival Birdland.
Nu is hij terug met een band waarin hij de hem zo dierbare Manouche (gypsy-jazz in de stijl van Django Reinhardt) vermengt met het bebop-idioom. Anno 2014 is Alexandre nog maar 29 jaar en opnieuw klaar om de wereld te veroveren.
ALEXANDRE CAVALIERE (VIOOL); WALTER GONELLA (GITAAR); MANU BONETTI (GITAAR); VINCENT BRUYNINCKX (PIANO); JEAN LOUIS RASSINFOSSE (BAS)
WWW.JAZZLABSERIES.BE
WWW.DJANGOFOLLLIES.BE
-Petrus En Den Doodendraad door Hetgevolg
Donderdag 5 feb: 20u - VVK: € 12/10
Een tragisch liefdesverhaal. Op de grens waar ooit de draad stond die dorpen in twee sneed, waar smokkelaars aan bleven plakken, die een
verloving tot een vierjarig bestaan veroordeelde.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de grens tussen België en Nederland door de Duitsers hermetisch afgesloten door een elektrische draad (een soort IJzeren Gordijn avant la lettre).
De oude Petrus De oude Petrus, "een magistrale Jo De Meyere" (ELS VAN STEENBERGE IN KNACK FOCUS), blikt terug op zijn leven tijdens de Eerste Wereldoorlog. Een passionele liefde tussen Petrus en Marie werd gedwarsboomd door koppig toeval, een reeks verschrikkelijke gebeurtenissen, een dodelijke draad en een wereldoorlog. Hoe komt een man uit zoveel gruwel tevoorschijn, waarmee houdt hij zich staande? Een leven lang vastklampen aan een onvervuld verlangen, verdwaald in het verleden.
Een voorstelling over hoe zelfs 2000 volt de liefde niet kan stoppen. Integendeel.
JO DE MEYERE EN SOFIE PALMERS (SPEL); GUIDO VAN MEIR (TEKST); STEFAN PERCEVAL (REGIE) WWW.HETGEVOLG.BE
-Flandrien door Action Zoo
Humain
Zaterdag7 feb: 20u - VVK: € 12/10
Wat is het leven meer dan een wedstrijd vol wielerpakjes, lekke banden, geoliede kuiten, rockende gitaren en moordende ambitie?
Hoewel de kapstok waaraan de voorstelling is opgehangen, een wielrennerwedstrijd is, gaat het stuk over veel meer dan dat. Heel beeldend en met de nodige show proberen de vier mannen uit het leven te halen wat erin zit. Daar slagen ze niet altijd in, wat tot de nodige hilariteit leidt. Een maatschappijkritische voorstelling, mooi verpakt in kleurrijke wikkels. Om van te snoepen.
“Dit zou wel eens de hit kunnen worden van het komende theaterseizoen.” (Magali Degrande, DE GENTENAAR)
WIM WILLAERT, MOURADE ZEGUENDI, TOM VERMEIR en ZOUZOU BEN CHIKHA (SPEL); ZOUZOU BEN CHIKHA (REGIE); CHOKRI BEN CHIKHA (COACHING); MET DANK AAN: KC VOORUIT, CAMPO, KOPERGIETERY WWW.ACTIONZOOHUMAIN.BE
-Ik zit hier! door Compagnie Gorilla
Woensdag11 feb: 14u + 16u – VVK: € 9/7 –2,5 – 5 jaar
Klimmen, klauteren, lopen en hinkelen
Zwaaien, werpen, trekken en duwen, Roepen, dansen, zingen.
Tellen, meten, vergelijken.
Springen, glunderen, juichen.
Over grote en kleine dingen.
Over scherpe kantjes en veilige plekken.
Over mooi en lelijk.
Over dik en dun.
Over zien en niet zien
Kortom: een associatieve beleving en beweging met een humoristisch sausje.
JONA DEN AANTREKKER, JOHANNES VANBINNENBEEK EN DAVE NAUWELAERTS (SPEL); WILLEM VERHEYDEN (CONCEPT)
WWW.COMPAGNIEGORILLA.BE
-Hier Waak Ik door Janne Desmet Donderdag12 feb: 20u – VVK: €12/10 - 14
-104 jaar
Coach Johan Petit begeleidt Janne Desmet in een grappige en schurende voorstelling over diefstal. Janne toont wat voor een straffe actrice ze is: geestig, to the point en heel oprecht. Ze schetst hoe zelfs een kleine diefstal je wereld op zijn kop kan zetten. De verhalen verpakt in een komische theateract zijn talrijk, iedereen lijkt dader en slachtoffer. Bij ons thuis was er een alternatieve volgorde der geboden.
Op één: ‘Vader, moeder zult gij eren.’
Twee: ‘Durft van uw leven niet te stelen of te bedriegen.’
Drie: ‘en owee als ge tracht te liegen.’
Ik ben zestien als mijn eerste fiets gestolen wordt.
Er zullen er nog vijf volgen.
Ik ben 17 als ik voor het eerst een diefstal verijdel.
Er zullen nog vier verijdelingen volgen…
JANNE DESMET (TEKST en SPEL); JOHAN PETIT (COACH); BRUNO HERZEELE (DRAMATURGIE); EEN PRODUCTIE VAN VILLANELLA WWW.VILLANELLA.BE
-De 11 minuten van mevrouw
Olsen door luxemburg
Dinsdag 17 feb: 14u + 16u
Wo 18 feb: 14u + 16u
VVK: € 9/7 – 6 - 10 jaar
[+made in Rataplan]
Heeft een tafel voor- of achterpoten?
Als de tijd tikt, wie tikt hem dan terug?
Kan een kopje koffie kopje onder gaan?
Oei! En de handdoeken zijn ook niet tevreden.
Mevrouw Olsen neemt een loopje met de tijd en de dingen.
In een intieme opstelling vertellen beeld en geluid het verhaal in deze woordeloze voorstelling. luxemburg daagt je uit om je blik scherp te stellen. Een prikkelende en grappige ode aan het detail en de verrassing.
KATE OLSEN (SPEL); KATRIJN BAETEN EN SASKIA LOUWAARD (CONCEPT EN VORM); ARLETTE VAN OVERVELT (SPELREGIE); BAS DE CALUWÉ (GELUIDSONTWERP)
WWW.LUXEMBURGVZW.BE
-Sprachspiel door L’hommmm
Zaterdag 21 feb: 20u – VVK €12/10 “De eerste taal waarover de mens beschikte was een taal van gebaren. Deze taal die uit mensenhanden vloeide had niets primitiefs; alles wat we vandaag de dag zeggen kon ook destijds worden gezegd met de eindeloze reeks bewegingen die mogelijk waren met de fijne botjes van vingers en polsen. De gebaren waren complex en subtiel en vereisten een verfijndheid van bewegingen die sindsdien verloren is gegaan.” (Nicole Krauss, The History of Love)
Sprachspiel is een dansvoorstelling over taal en verbeelding. Het vertrekt vanuit de idee van de Oostenrijkse filosoof Ludwig Wittgenstein dat taal geen helder gedefinieerde concepten vereist. Om te kunnen communiceren is het geen basisvoorwaarde dat jij en ik dezelfde woorden of grammatica kennen. Taal is fysiek: pas als er een handeling gesteld wordt,
is er betekenis. In Sprachspiel onderzoeken Mats Van Herreweghe en Geert Belpaeme op een heel fysieke manier hoe zo'n taal vanuit spel en handeling kan ontstaan.
GEERT BELPAEME & MATS VAN HERREWEGHE (CONCEPT en SPEL); JELLE CLARISSE (SCENOGRAFIE)
WWW.LHOMMMM.BE
-Zwaluw Zang / A Swallow Song door Theater Stap
Woensdag 25 feb: 15u + 20u – VVK: €9/7 – 6 -106 jaar
Twee mannen zijn op reis. Waarom ze vertrokken zijn, is belangrijk maar durven ze niet te vertellen. Waar ze naartoe gaan, weten ze niet zo goed. Of ze er ooit aan zullen komen, is maar de vraag. Het toeval bracht hen samen en er ontstond een intense vriendschap. Mensen die onderweg zijn verzamelen foto’s, souvenirs, sleuren keitjes of schelpjes mee, alsof ze op die manier de vluchtigheid van het reizen willen compenseren. Mensen die onderweg zijn, zijn aangewezen op anderen. Ze beleven de tijd ook anders: ze hebben de gelegenheid om ‘niks’ te doen en dat prettig te vinden. Om naar de sterren en de bergen te kijken. Om naar de zee te luisteren. Om te zitten en te kijken. Zomaar.
Zwaluw Zang is een bijna woordeloze voorstelling over grenzeloze vriendschap met talrijke speelse elementen, veel dans, zang en theatrale fragmenten. Ontroerend, soms grappig maar altijd herkenbaar voor kinderen van 6 tot 106.
KWINT MANSHOVEN EN JASON VAN LAERE (DANS); JOKE LAUREYNS (CHOREOGRAFIE) WWW.THEATERSTAP.BE
-I Know door Tristero
Vrijdag 27 feb: 20u - VVK: € 12/10
Jeanne Calment werd geboren in 1875 en stierf in 1997. Ze werd 122 jaar en is tot nu toe de mens die het langst heeft geleefd. Ze kreeg de bijnaam ‘L’oubliée de dieu’.
In het midden van de 19e eeuw bedroeg de gemiddelde levensverwachting in Europa 40 jaar. Tegenwoordig is dit 80 jaar. Dat is een verdubbeling op anderhalve eeuw tijd. Stel dat die trend zich voortzet. Stel dat het mogelijk zou zijn om dubbel zo lang te leven als Jeanne Calment. Stel dat we erin slagen om het verouderingsproces te vertragen of zelfs te doen stoppen.
Hoe zou een leven van enkele eeuwen eruitzien? Voldoende tijd voor alles wat je nog wilt doen. Reizen. Nieuwe mensen ontmoeten. Kennis opstapelen. Ontelbare herinneringen koesteren. Het ultieme geschenk. Maar misschien ook: een leven waarin alles zich herhaalt. Het ene verlies na het andere. Alles uitstellen tot morgen. Je dood vervelen. Een eeuwige marteling. Wanneer heeft een leven pas écht zin gehad en wanneer heb je er écht genoeg van?
VAN EN MET YOURI DIRKX & ILSE ROMAN; TOM BRUWIER (TECHNIEK); IN SAMENWERKING MET BEURSSCHOUWBURG WWW.TRISTERO.BE
Sinds deze zomer woont er in de Dolfijnstraat een nieuw gezin. So what? Gebeurt wel meer in deze wijk, ware het niet dat hij twee dagen in de week les geeft in Londen en zij coördinator is voor een humanitaire organisatie voor de regio Afrika. Dat er voor beide jobs
Hij is Reinoud Leenders, 46 en Nederlander. Hij studeerde aan the School of Oriëntal and African Studies (SOAS) in Londen. Na het behalen van zijn Ph.D. met specialisatie in de politieke economie van het Midden-Oosten ( Syrië, Libanon and Irak) woonde hij gedurende lange tijd in het Midden Oosten o.a. in Caïro en Beirut. Momenteel is hij “reader” aan het King’s College in Londen waar hij twee dagen in de week les geeft over ‘International relations with a focus on Middle East studies’. In mensentaal omschrijft hij zichzelf als politicoloog Midden-Oosten. Naast lesgeven is vooral onderzoek “zijn ding”. Recent resulteerde dat in een boek:”Spoils of Truce”, over corruptie in het naoorlogse Libanon.
Zij is 38, Belgische, van Gent maar ze werkt op haar beurt twee tot drie dagen per week in het Nederlandse Den Haag.
ZURENBORG
De locatie van de woonplaats moest dus geografisch aansluiten bij de twee verschillende werkterreinen. Reinoud wilde ook absoluut niet in Nederland wonen. Ze wonen ongeveer een half jaar in de buurt en het enige dat hij mist, is het “fietsgedrag”.Na een tiental keren bijna “van zijn sokken te zijn gereden” besluit hij dat op dit domein hier er nog enige verbetering wensbaar is. Om echt de buurt te verkennen, heeft hij nog geen tijd gehad. Ook culinair onderzoek moet nog starten. Gezien de twee kleine kindjes van drie en zes jaar, moest er vooral op schoolgebied veel onderzoek en administratie worden verricht, maar momenteel zijn beide kinderen het schooljaar in hun nieuwe school gestart en loopt het vlotjes. Vooral het dochtertje ontwikkelt al een onmiskenbaar Antwerpse tongval. Organisatorisch blijft het natuurlijk puzzelen, want al zijn de twee dagen elk wel te combineren en de verbindingen vanuit het nabijgelegen station best handig; er moet niet veel mislopen of de schema’s komen in het gedrang. Zoals nog niet zo lang geleden de Eurostar in het nieuws kwam vanwege zomaar ineens een tiental uren vertraging. Wel, Reinoud mocht hier mee van genieten maar is wel vol lof over de compensatie die deze onfortuinlijke reizigers ondertussen kregen aangeboden, maar toch...
REIZEN
Zowel hij als zij moet dikwijls voor de job op reis. Niet zomaar even een vakantiereisje want zij moet zich in het Afrikaanse werelddeel begeven en helemaal in “het hol van de leeuw”: het oorlogsgebied Midden Oosten. Zo is hij bij ons gesprek net terug van een reis naar Libanon en Jordanië. Het betrof een tweewekelijkse trip met een gemiddelde van zes tot acht meetings per dag. Veel tijd om te genieten was er dus niet bij. Maar de opdracht was des te belangrijker. Deze twee landen herbergen miljoenen, vooral Syrische vluchtelingen, uit de oorlog die nu bijna vier jaar aan de gang is. Dagelijks zien wij de beelden van de vluchtelingenkampen op de TV en weten we dat nu het december is en de winter er weer aankomt deze beelden er niet fraaier op zullen worden. Vandaar dat het belangrijk is dat het beschikbare geld goed wordt besteed. De geldstromen naar de Verenigde Naties moeten worden onderzocht en de besteding ervan aan noodhulp getoetst op efficiëntie. Dit was zo’n beetje Reinoud’s opdracht. Terwijl hij in Jordanië verbleef kon hij vaststellen dat dit land zijn grenzen sloot voor nieuwe vluchtelingen; een belangrijk gegeven dat in de pers
weinig of geen aandacht kreeg. Als de buurlanden van Syrië stoppen met het opnemen van vluchtelingen en de oorlog blijft duren zijn er meer Syriërs die verder hun heil verder moeten zoeken zoals naar Europa. De boten die al of niet in Lampedusa (Italië)aankomen zullen dan niet snel in aantal afnemen. Mensensmokkelaar is een beroep dat nog steeds in de lift zit.
Dat het belang van zijn opdracht niet mag worden onderschat bewijst het persbericht op de dag van ons gesprek dat er vanuit de UN (United Nations) en hun World Food Programme, de hulp voor 1,7 miljoen Syrische vluchtelingen in het gedrang komt.Reinoud Leenders is lector aan het King’s College, Department of War Studies in Londen. Hij heeft een collega gespecialiseerd in luchveldslagen, een andere weet dan weer alles van 17de eeuwse zeeslagen, kortom, hij is in boeiend gezelschap. Pensioensgewijs kan hij nog wel even doorgaan vermits het een job is zonder einddatum. Hij heeft een collega van 78 jaar.
POLITIE
Net voor de zomer werd door het jonge gezin de eerste voorzichtige stap naar onze buurt toe gezet. Toen de deal was gesloten om een huis te huren in de Dolfijnstraat werden de plannen meteen concreet en kon de verhuis van start gaan. Verhuizen met twee kleine kinderen is niet simpel en helemaal niet rustgevend. Toen op één van de eerste dagen de sfeer tussen de onuitgepakte dozen en de chaos een beetje uit de hand liep was er een ietwat luide ruzie . Het koppel schrok er eigenlijk een beetje zelf van maar ook de buurman. Om even te bekomen besloot het gezin de dozen even te laten voor wat ze waren en een weekje vakantie in te bouwen. Ze vertrokken onopgemerkt ; de buurman kwam na de decibels de volgende dagen tot een groeiende mate van ongerustheid ... Nu hoorde hij kompleet niets meer... De politie werd erbij gehaald, sloten geforceerd maar er werden geen onrustwekkende vondsten gedaan . Groot was natuurlijk de verbazing bij terugkomst van het gezin toen ze hun nieuwe sleutel moesten afhalen bij de politie. Sociale controle is helemaal in orde in België. De buurman was trouwens ook Nederlander.
INFO
Spoils of Truce: Corruption and State-Building in Postwar Lebanon. (Cornell University Press, 2012)
Zie: http://www.cornellpress.cornell.edu/book/?GCOI=80140
100003260&fa=author&person_id=4721 en Middle East Authoritarianisms: Governance, Contestation, and Regime Resilience in Syria and Iran. (Met Steven Heydemann -eds). (Stanford University Press, 2013) http://www.sup.org/books/title/?id=20969 en recent /actueel artikel / hoofdstuk, binnenkort te verschijnen:
“Repression is Not a ‘Stupid Thing’ – Regime Responses to the Syrian Crisis,” in: Michael Kerr and Craig Larkin (redacteur.), The ‘Alawis of Syria – War, Faith and Politics in the Levant, (Hurst Publishers, Oxford University Press U.S., te verschijnen in april 2015). http:// www.amazon.co.uk/Alawis-Syria-Faith-Politics-Levant/ dp/184904399X/ref=sr_1_1?ie=UTF8&qid=1417645852&sr= 8-1&keywords=kerr+craig+alawi
http://www.kcl.ac.uk/sspp/departments/ warstudies/people/readers/leenders.aspx
duchtig wordt gereisd en dat ze dit dan ook nog combineren met twee kleine kindjes zijn genoeg ingrediënten om even te gaan polsen wie ze zijn en hoe ze dat allemaal doen.
(Yo VAN DEN BULCK)Het poortgebouw van het Militair Hospitaal wordt na vele jaren weer even in gebruik genomen door 10 studenten van het HISK. Gedurende vier dagen stellen
Heel artistiek Antwerpen zal in de ban zijn van kunst op dat laatste weekend van januari. Zowel musea als kunstruimtes en galeries zullen vier dagen iedereen met open armen ontvangen en hopelijk het eerste Antwerp Art Weekend tot een succes maken.Op donderdag opent het festival met de Nocturne op het Zuid. Borger, het relatief nieuwe initiatief van galeries in Borgerhout,Zurenborg en Berchem volgt op vrijdagavond en artistieke feestvreugde is voor zaterdagavond.Voor onze buurt bundelen vijf galeries hun krachten. Ulrike Lindmayr (LLS387), Paul Poelmans(CAPS), Eva Steynen(Deviation(s)), Bart Vanderbiesen(BaseAlpha Gallery) en Sofie Van den Velde (G262) gingen samen zitten en kwamen al gauw tot een thema dat ze heel graag wilden herinneren. Dat in het huidige ’t Groen Kwartier tot het jaar 2006 het Hoger Instituut voor Schone Kunsten (HISK) gehuisvest was, is nog in het geheugen van vele Antwerpenaren gegrift. De kunstscène betreurde destijds( en nu nog steeds) de verhuis van het instituut naar Gent. De tentoonstelling “Little Hisk” wil zodoende dit verlies voor de stad Antwerpen onder de aandacht brengen en -letterlijk en figuurlijk- de “goede oude tijd” weer oproepen. De tentoonstelling zal werken tonen van 5 gewezen en 5 huidige HISK studenten. Elk van de vijf deelnemende galeries selecteerde één huidige en één gewezen student.
DUIVEN
Al meer dan vijf jaar wordt er onafgebroken gewerkt op de site van het voormalige Militaire Hospitaal. De oudere buurtbewoner herinnert het zich als het hospitaal voor de gewonde en zieke militairen. De kloosterzusters ontfermden zich over hun wonden en kwalen. Er werd niet alleen verpleegd maar ook “gewassen”. En het was deze wasserij die zowel op als rond de site voor een gigantische bodemvervuiling zorgde. Eén van de redenen waarom er eerst moest gesaneerd worden alvorens een mix van sociale en andere woningen kon verrijzen. Toen de militairen en de zusters het grondgebied verlieten volgde een lange periode van leegstand. De duiven hadden vrij spel in de verlaten gebouwen en ze werden af en toe gestoord door een kraker. In het begin van de jaren 2000 dreigde de volledige afbraak en ware het niet dat toenmalig minister van Cultuur Van Grimbergen met zachte dwang een “reddingsactie” had ondernomen had de toekomst van de site er heel anders uitgezien. Ondertussen zijn de eerste nieuwe straten helemaal bewoond en begint stilaan de commerciêle functie ( o. a.een bakker en een supermarkt) de leefbaarheid te verfraaien. Sterrenrestaurant The Jane
zij er hun werk tentoon tijdens het Art Weekend dat plaats heeft op het laatste weekend van januari .
(Yo Van den BULCK)
zorgt voor glamour maar door dit alles heen, door wind en regen, grote graafmachines en zware vrachtwagens trotserend staat als een fier vriendelijk monster daar het poortgebouw ! Lang geleden was het de concierge die hier woonde. Het gebouw is niet van een superhoogstaande architecturale waarde maar het is een beetje het geheugen van de site. Alles is nu bijna veranderd, aangepast of afgebroken maar als u de site van in de Lange Leemstraat betreedt, staat het daar; uitnodigend. Dit is de poort, de inkom.
HISK.
Na de classering van het poortgebouw heeft het Hoger Instituut voor Schone Kunsten hier jarenlang zijn thuisbasis gehad. Tot ongeveer 2 006. Toen de school besloot te verhuizen naar Gent. Ulrike Landmeyr vertelt hoe zij rond die tijd een galerie wilde openen. Op het hippe Zuid waar toen “the place to be” was voor galeries, waren de huurprijzen torenhoog. Het leek haar een leuke plek om haar galerie zo dicht bij het HISK te openen en wie weet een nieuwe impuls te starten, een echt nieuw circuit te creëren ? De toekomst heeft haar gelijk gegeven. De vier andere deelnemers zijn er een bewijs van. Maar natuurlijk mocht ze niet lang meer genieten van de aanwezigheid van het HISK dat al in hetzelfde jaar verhuisde. Reeds twee keer integreerde zij het Poortgebouw in haar tentoonstellingen. Tijdens het Art Weekend wordt de band van het HISK met Antwerpen nog op een andere wijze bevestigd. De presentatie van het boek “The Institute”, waarin de historiek van het instituut wordt verteld zal dan aan het grote publiek worden voorgesteld. Waarom in Antwerpen? Geruchten doen de ronde dat het HISK wel eens een soort boemerangbeweging zou kunnen maken. Vast staat dat de stad flirt met die gedachte.
Antwerp Art Weekend
Van 29 januari tot 1 februari 2015, www.antwerpen.be, Open tijdens het Antwerp
Art Weekend
Do 29/1: 14:00-18:00. Vr 30/1:vanaf 14:00 (Borger rondgang) Za 31/1:12:00-18:00, Zo 1/2:12:00-18:00
www.deviations.be
www.sofievandevelde.be
www.basealphagallery.com www.c-aps.be http://users.telenet.be/lls.387
Met werken van gewezen en huidige HISK
kunstenaars:
Kasper Bosmans (BE)
Liv Bugge (NOR)
Francis Denys (BE)
Andrea Galiazzo (IT)
Nadia Naveau (BE)
Nicolas Pelzer (DE)
Ante Timmermans (BE)
Katerina Undo (GR)
Birde Vanheerswynghels (BE)
Herman Van Ingelgem (BE)
Tentoonstelling samengesteld door
UlrikeLindmayr (LLS 387), Paul Poelmans (CAPS),Eva Steynen (Deviation(s)), Bart Vanderbiesen (BaseAlpha Gallery) en Sofie Van de Velde
Na Waterdicht, Naar een Nieuw Zeeland, Traangasmaatschappij en Man in Manhattan, is het weer zover. Op woensdag acht oktober stelde onze voormalige wijkdichter Peter Theunynck zijn nieuwste dichtbun-
del ‘De Benen van de Hemel’ voor in boekhandel De Groene Waterman. Het werd een redelijk lijvige dichtbundel van bijna tachtig bladzijden. (Jorg
‘De Benen van de Hemel’ bevat naast de voor Peter Theunynck typische ingrediënten zoals poëtisch taalgebruik, een groene thematiek en ook heel wat donkerder thema’s. Zo is er een deel geheel gewijd aan Flanders Fields, maar dat overstijgt ruim de hype die momenteel rond de Grote Oorlog waart. Verder krijgt de dood ook een prominente plaats in deze bundel. Maar het oorlogsgebeuren sluipt ook in andere delen van dit werk. Wat gedacht van een grote boom die genoemd is naar generaal Sherman. Ook het ontluisterende gedicht over een merel die men in dat net verstrikt laat, is evenmin een onderwerp om vrolijk over te worden.
- Het eerste deel van uw nieuwe bundel heet ‘Nazaat’. Hoe belangrijk zijn ouders voor u?
Peter Theunynck: ”Voor iedereen zijn de ouders het belangrijkste. Zij hebben ons gevormd en gemaakt tot wie we zijn. Mijn beide ouders zijn ouder dan tachtig, mijn vader lijdt aan Parkinson. De laatste twee jaar heb ik mijn beide schoonouders moeten afgeven. Ik tracht nu
Restaurant & Take Away
ook wat meer aan actieve ouderenzorg te doen. Het is goed om op het einde van het leven van onze ouders, intenser contact met hen te hebben. Dan kan een mens die fase beter en bewuster afsluiten. Ondertussen zijn wij zelf ook ouders geworden en beseffen wij beter wat ouder zijn voor hen betekend heeft. Het eerste vadergedicht is een hommage aan mijn vader, zoals Karel Van de Woestijne dat zou geschreven hebben.”
- Het tweede deel heet ‘In Flanders Fields’. Welke affiniteit heb je met de Grote Oorlog? Peter Theunynck: ”Mijn grootvader werd achttien jaar in 1916. Mij familie was tijdens de oorlog naar Frankrijk gevlucht en als erkende vluchtelingen kregen zij geld van de Belgische staat. Zij waren dus geregistreerd bij de overheid en toen mijn grootvader achttien werd, werd hij onmiddellijk opgeroepen om soldaat te worden. Twee jaar lang ging alles goed, maar in 1918 werd hij door een schrapnel getroffen en door twee Amerikaanse ambulanciers ge -
Dageraadplaats 33
Tel: 03 227 47 08
Openingsuren: 12 uur tot 23 uur
Dinsdag gesloten
red. Na de oorlog werd hij flamingant en lid van VOS (Vlaamse Oudstrijders). Identiteit is een belangrijk thema van deze dichtbundel. Identiteit van iemand wordt door de ouders bepaald, maar ligt zelf niet vast. Wat je ermee doet, bepaalt wie of wat je wordt. Identiteit verklaart ook de titel “De Benen van de Hemel”. De wortels van iemand staan in de grond, maar de takken reiken naar de hemel. Dat beeld gebruikte ik ook in mijn eerste bundel “Berichten van de Panamerican Airlines & C° ” waar vliegen de metafoor is van zichzelf te overstijgen. Maar terug naar de Grote Oorlog. Mijn grootouders woonden in Esen, deelgemeente van Diksmuide waar de frontlinie lag. Als kind gingen wij daar elk weekend naar toe en speelden wij in de loopgraven. De verhalen van die streek werden een stuk van mijn grootvader. Wanneer ik hem als kind vroeg, wie die vijanden nu waren, antwoordde hij: jongens zoals ik”.
- Het derde deel het ‘Geloof’. Wat betekent geloof voor je?
Peter Theunynck: ”Zoals de meeste mensen, ben ik katholiek opgevoed. Zelf ben ik met de tijd stilaan dat geloof kwijtgespeeld, maar ik kan niet ontkennen dat die godsdienst mij sterk heeft gevormd. Ik ben mij uitermate bewust van de waarde van de Bijbel en zeker van de poëzie die hierin voorkomt. Jezus zelf is voor mij een zeer inspirerende figuur en wel vooral om zijn zorg voor sociale rechtvaardigheid. Maar die waarden lijken mij in het instituut Kerk verloren te zijn gegaan. Het gedicht ‘Tabernakels’ is een soort monoloog van god, maar die woorden zijn gemanipuleerd door de mensen.”
IJKPUNTEN
Zonder mijn vraag af te wachten vervolgt Peter Theunynck over het vierde deel ‘Sporen’: “Sporen gaat over mijn traject in deze wereld, plaatsen die op mijn netvlies zijn blijven hangen. Sporen gaat ook over mijn verhuis naar de stad Antwerpen, waar ik mij als buitenmens een allochtoon voelde. Het gedicht Antwerpen gaat hierover en hoe het ecologischer kan. Dit
Te huur : landelijk gelegen vakantiewoning met grote tuin in Brunnby (Zuid-Zweden, ong. 30 km ten noorden van Helsingborg) – in de onmiddellijke omgeving van de kust (o.a. Arild / Mölle) en het natuurgebied Kullaberg
slaapgelegenheid : max 6 personen - beschikbaarheid: het ganse jaar door Voor meer inlichtingen : gerda@zurenborg.be (tel 03/288.63.44)
gedicht vindt zijn tegenpool in het gedicht ‘Burgemeester’ in het deel IJkpunten. IJkpunten gaat over figuren. Want ook personen bepalen onze identiteit, zowel wie iemand bewondert of tegen wie iemand zich afzet. Zelf denk ik dan aan het lied Halleluja van Leonard Cohen, die ik zowel als dichter als als zanger zeer bewonder. Het gedicht Leonard gaat wel niet over hem, maar over de dichter Leonard Nolens. De rest van de figuren zijn kunstenaars of vrienden. Roel gaat over Roel Jacobs, die begon als reclamefotograaf. Hij heeft ooit een scheut van de ginkgo biloba uit Hiroshima meegenomen, de enige boom die de kernbom overleefd heeft en die geplant in het Middelheimpark. Deze boom is het enige levende kunstwerk in dat park. Hier staan ook gedichten tegenover elkaar. Het gedicht burgemeester staat tegenover Boomidioot. Dit is een man in Brugge, die niet wil dat de bomen in zijn voorhof omgehakt worden. Hij vindt dat wij te weinig rekening houden met andere levensvormen, zoals onder andere bomen. Het gedicht schommel is opgedragen aan Hans Groenewegen, zelf dichter en was mijn eerste lector bij de Wereldbibliotheek. Hij stierf vorig jaar aan de gevolgen van een hersentumor, niet zonder een ontroerende dichtbundel na te laten. “
- Het zesde deel heet ‘Geluksvogel’?
Peter Theunynck: ” Hiermee uit ik mijn persoonlijke positieve ingesteldheid, ik heb tot nu toe geluk gehad. Met de meeste vogels loopt het goed af, maar zoals de merel in het gelijknamige gedicht, kan het ook mislopen.”
- Je besluit met het deel ‘Jij’?
Peter Theunynck:” Jij gaat over de ander, de geliefde maar ook dat gaat niet over rozen, zoals in het gedicht ‘Schors’. Ik besluit niet zonder reden met schrijven en lezen. Deze bezigheden zijn ook een soort geliefde.”
Na dit openhartig gesprek, lijkt het nuttig deze bundel met andere ogen te bekijken, maar de meervoudige interpretatiemogelijkheden vormen wel een teken van hoge kwaliteit. Deze bundel bevat een mix van levensvreugde maar dood en verval werpen geregeld hun schadu-
wen over deze bundel, maar dat neemt niet weg dat dit een bundel is, die zelfs na meervoudig lezen – absoluut aan te raden – elk poëtisch hart sneller doet kloppen.
Het Antwerps Barokorkest voert tijdens het komende seizoen de volgende Bachcantates uit, geïntegreerd in de liturgische dienst :
Op -8 februari 2015: Was Gott tut, das ist wohlgetan (BWV 99)
Op 26 april 2015: Der Herr ist mein getreuer Hirt (BWV 112) De cantatediensten gaan door in de Sint-Norbertuskerk, Dageraadplaatsom 11u.
Uitvoerders zijn Het Antwerps Barokorkest en Het Groot Akkoord onder leiding van Emmanuel Van Kerckhoven. Dominee Dick Würsten geeft tijdens de homilie meer toelichting bij de cantate die op die zondag wordt uitgevoerd.
Info: website www.hetantwerpsbarokorkest.be
Het vliedend licht kleurde de bladeren geel en rood. Herfststormen rukten aan de bomen en aan de wortels van ons geluk. Maak de sterren van onze hemel niet stuk.
Koester het licht van de sterren hoog daar boven. Ook als zij vreemde boodschappen verkondigen toen astronomen met Jupiter in Ram een koning in Palestijns gebied wichelden die later armoede ging preken. Zij gaven hem wierook, goud en mirre. Twintig eeuwen later is zijn rijk nog rijk.
In deze dagen lengen schaduwen en gezegden. Woorden worden langer en zorgwekkender. Laat ons drinken op de midwinterzonnewende.
Stoere jongens besturen krachtdadig het land. Zij willen allen de grootste en de hardste hebben.
Gaan wij straks met de kerstbomen ook onze hoop op een leefbare wereld verbranden? Wordt alles asgrauw wanneer het stof na de brand blijft liggen?
De kalkoenen die de kerstslachtpartij overleefd hebben vogelen er binnenkort vrolijk op los bij het wassende licht.
Er worden vogels zonder vleugels geboren uit te kleine eieren van spaarzaamheid.
De oude vogel zal volgend jaar niet meer broeden. De jonge bakken volgende kerst nog bruiner tenzij
het vlees nog bloediger op onze borden wordt opgediend. Onder een hemel zonder sterren wordt het erg duister,
vliegen vleermuizen verloren en overleven alleen muizenissen. Als de koude voor de deur ook nog bijt, schiet de ziel in een kramp rond midwinterzonnewende.
Wie al eens langs het statige Oostkasteel aan de Oostenstraat passeert, heeft ongetwijfeld al de oude motoren gezien in het kantoor op de hoek. Neen, hier is geen zaak van vintage bromfietsen ingetrokken. De
Mopro –‘Monumental Properties’- is een projectontwikkelaar, opgericht door Pieter Zweegers, die het bedrijf runt samen met de twee Van Heldens. “Wij zijn 15 jaar geleden in Antwerpen begonnen met het kopen, renoveren en verhuren van gebouwen met een architecturaal-historische waarde”, zegt Geerd Sr. Mopro kende Zurenborg vanaf het begin. “Wij hebben het gebouw van de Dôme gerenoveerd, tot en met de reconstructie van de torentjes. De originele plannen lagen nog bij Engetrim. We renoveerden ook dit Oostkasteel en de Dôme sur Mer.” Geerd somt verder nog een hele reeks panden op in de Arendstraat, de Steenbokstraat, de Oostenstraat en de Lange van Ruusbroeckstraat. “En de Officiersmess van het Militair Hospitaal!”
“Wij stonden als Nederlanders versteld van wat hier in Antwerpen stond te vervallen, te koop stond en bovendien zo goedkoop was. Anderzijds, een gebouw aankopen is één ding, maar het renoveren kost minstens even veel. Uiteraard gaat na de renovatie de prijs weer ophoog.”
FIETSEN
De twee van Heldens fietsten en fietsen nog altijd de hele stad rond, op zoek naar opportuniteiten. “Wij hebben ook contact met heel wat makelaars, die ons later ook hun diensten ter beschikking kunnen stellen. Ondertussen weten heel wat klanten ons ook zelf al wel te vinden.”
Voor het overgrote deel richt Mopro zich met zijn projecten op het residentiële, maar er zijn ook al heel wat horeca- en handelszaken verhuurd, waaronder de Dôme en de Enoteca. “Vaak is er beneden een handelspand beschikbaar.”
vrijgekomen handelsruimte is ingevuld door Mopro Invest N.V., de eigenaar van het gebouw. Een vader en zijn zoon, beide Geerd van Helden geheten, nemen de honneurs waar. (Marcel SCHOETERS)
Mopro heeft in Antwerpen al een heel palmares opgebouwd op het vlak van renovatie van historische panden. Van Helden noemt het Delbekehuis in de Keizerstraat, vlak tegenover de toenmalige thuisbasis van het Ballet van Vlaanderen.
BRUSSEL
Mopro maakte ook al eens een uitstap naar Brussel, met name via de aankoop en renovatie van het huis de ‘Saint Cyr’ op de Ambiorixsquare. Dat laatste werd in 1894 gebouwd door G.Strauven en diende als voorbeeld voor het huis ‘Quinten Matsys’ aan de Cogels-Osylei 80 van architect J.De Weerdt uit 1904. “In Brussel ging het nagenoeg om een reconstructie, die al gauw 500.000 euro kostte en ongeveer 7 jaar in beslag heeft genomen”, zegt Geerd.
Maar de Brusselse uitstap was eerder toevallig,
Openingsuren lunchroom
Onbijt : 8u - 11u
Lunch : 11u - 15u
Zoet : 11u - 17 u
't Groen Kwartier • Tel 03 - 344 08 06
Artsen Zonder Grenzenstraat 32 • 2018 Antwerpen vraag@debroodnatie.be • www.debroodnatie.be
want Mopro concentreert zich op Antwerpen. In het verleden werden er weliswaar projecten aangepakt in Lokeren en Mechelen. Geerd van Helden noemt graag ‘Den Wolsack’ in de schaduw van de Sint-Romboutskathedraal. Binnenkort wordt er gestart in Gent.“Wij proberen de gebouwen zo getrouw mogelijk terug te brengen in de oorspronkelijke staat. Wat Antwerpen betreft, kan je de plannen vaak terugvinden in het Stadsarchief. Je bent trouwens verplicht om bij de bouwtoelating een cultuurhistorisch rapport te voegen.”
OPSPLITSBAAR
Het enige probleem waar Mopro zich vaak meer geconfronteerd ziet, is dat deze gebouwen soms moeilijk op te splitsen zijn. “Sommige gebouwen zijn niet te gebruiken, tenzij door één enkele gebruiker. Wat de Dôme betreft, hebben we het geluk gehad dat we er een
huurder voor gevonden hebben die ook het appartement kon gebruiken. Je kunt enkel via het restaurant naar het woongedeelte. “
Dat het bedrijf nu in het Oostkasteel is ingetrokken, past in een soort traditie. “Wij hebben altijd een kantoor gehad dat liet zien wat we doen. Uiteindelijk breng Je daar toch heel veel tijd in door. We zaten eerst in het Delbekehuis, dan in ‘Het Bootje’ op de hoek van de Plaatsnijders- en de Schildersstraat achter het Museum voor Schone Kunsten (ontworpen door F.SmetVerhas, die ook tekende voor de Cogels-Osylei 3-5-7, MS). Daarna zaten we in de Justitiestraat, vervolgens in een gewoon –lelijk- kantoorgebouw op de Mechelsesteenweg en toen ging de huurder van deze ruimte weg. Onze vorige kantoorruimte was ingericht met scheepsmodellen, nu hebben we gekozen voor motorfietsen en auto’s.”
Amper een jaar na zijn debuut als dichter met ‘De Ekster bij Dageraad’ verrast Musty, alias Mustapha Nait Birrou, Zurenborg met een nieuwe dichtbundel. Ook deze keer is de illustratie op het kaft van zijn hand: Een hand tracht met een groot net de donkere wolken te vangen. Die wolk heeft de vorm van een hart. De achterflap vermeldt: “Nu vangt hij wolken en snijdt hij woorden uit.”
Een eerste lezing van ‘De Wolkenvanger laat twee, of liever drie hoofdthema’s bovendrijven, liefde, haat en ook boosheid. Wanneer ik Musty met mijn bevindingen confronteer, lijkt hij op het eerste gezicht niet echt akkoord.
Musty: ” We leven in een tijd van extreme gedachten. Er zijn altijd twee tegenstrijdige emoties aanwezig, noem het yin en yang, die elkaar in evenwicht houden. Boosheid zit ook in alles, in elke beweging zit agressie, bewegen is ten slotte verbranden van suiker. Maar boosheid kan ook positief werken, boosheid over onrechtvaardigheid veroorzaakt een sterke stuwing.”
- De eerste twee gedichten lijken meer op fabels dan op gedichten. Het tweede (fabel) gedicht heet ‘Bertje en de Pfaff naaimachine’ is opgedragen aan Paul de taaie os. Ik veronderstel dat je naar Paul van Ostaijen verwijst?
Musty:” Uiteraard en ik weet ook dat het gedicht van Paul van Ostaijen over een Singer gaat. Maar hij was in al zijn ellende een sterke mens ondanks zijn tuberculose en al die morfine heeft hij zijn ziekte al bij al nog lang overleefd. Anderzijds vond ik Pfaff zo sterk klinken, wist je overigens dat op de Dageraadplaats waar nu de Kabuki gevestigd is, vroeger een winkel in Pfaff naaimachines was?”
- In het gedicht Kukelen associeer je hanengekraai met Cult en Kult.
Musty:” Cult en Kult gaan terug tot de tijd van de Duitse bezetting, waar de Duitsers destijds het Nederlands gepromoveerd hebben tegenover het algemeen gangbare Frans.”
-Het gedicht ‘de Tiende of de Mamoun’ vraagt eveneens om enige verklaring.
Musty: “Mamoun is van oorsprong een Berbers-Joods feest het equivalent van het Joodse Soekot of Loofhuttenfeest. Het is weinig bekend dat er in Marokko een grote Joodse gemeenschap leeft. Zij zijn destijds vanuit Judea (het huidige Israël) naar Marokko geëmigreerd nog vooraleer er sprake was van Islam. Zij spraken en spreken nu nog Berbers. Dat feest zelf is een soort carnaval met gemaskerde mensen met bokkenpoten die op een fluit, een bel, een tamboerijn en een trommel spelen. Zij vragen aan de voorbijgangers een belasting, een tiende en wie niets geeft, wordt symbolisch afgeranseld.”
- ‘Dokter in letter’ is wel een gedicht waaruit kwaadheid spreekt.
Musty: ”Dat gedicht is gericht tegen al die mensen die geleerd doen en met bekende namen jongleren, om met hun eigen kennis te pronken, maar anderzijds de anderen een gevoel van minderwaardigheid geven, omdat zij die personages niet (zo goed) kennen.”
Halverwege de bundel staat een gedicht met titel Lorca in het Spaans. Ook hier is de boodschap dubbel, enerzijds verwijst de titel naar de grote Spaanse dichter en toneelschrijver, maar de verzen laten een vurig liefdesgedicht horen. Met Griekse,
Romeinse, Keltische en Germaanse goden, verwoordt Musty het archetypische in onze cultuur. Het gedicht Sint-Norbertus vond zijn oorsprong in het verdwijnen van de pastoor. Stokroos gaat over die planten die zichzelf zaaien, tot bloei komen, maar die wanneer de bewoners na hun verlof thuiskomen, deze planten maar snel afsnijden.
- In een van de laatste gedichten is het gedicht ‘Wakker naakt geboren’ schrijf je over de profeet. Hoe moeten wij dat interpreteren?
Musty: “De profeet is uiteraard niet letterlijk bedoeld. In dit gedicht staat de profeet voor een soort mentor, een metafoor voor een wijze mens, een echte gids in tegenstelling tot de mensen die steeds met hun vermeende kennis staan te dwepen.”
Het laatste, lange gedicht ‘Zwerfvuil’ klinkt als tijdsbeeld redelijk verontrustend. Het voert ons langs de Zurenborgse biotoop en toont ons dingen die wij liever niet gezien hadden als daar zijn, hopelozen, daklozen, longen met fijn stof, de mus die verdwijnt om naar een orgelpunt te leiden: ”Onze marmeren huizen zijn kubus, vierkant, claustrofobisch.” Het gedicht zelf eindigt met “…maar de dichters slapen nog”.
- Wat verwijt je de dichters?
Musty: “ De dichters schrijven veel te veel over hun eigen wereld, maar veel te weinig over het algemeen belang. Dichters moeten mensen wakker schudden en stimuleren om zich in te zetten voor het algemene belang. Veel dichters zien zich hoe langer hoe meer als entertainer. Vroeger begon een feest met een optreden van een dichter, om de mensen wakker te schudden. Nu verschuilen veel auteurs zich achter hun eigen leven en schrijven te veel therapeutisch.”
-Is er nog iets wat je over deze bundel kwijt wil?
Musty: ”Ik wil iedereen danken die mij bij het schrijven van deze gedichten geïnspireerd heeft.”
Naast de hier kort besproken gedichten, bevat de bundel knipoogjes en hommages aan Gerrit Komrij en Federico Garcia Lorca, ook een dichter als een ruwe diamant. Daarnaast verrast Musty dikwijls met soms prettige woordvormingen zoals tamboerijndraadbobijn, ondergoedstruiken, mutsplanten en kousenmossen, met klanknabootsingen zoals Drup!Drup! Drop! Drop! Drop! En als het moet met een dwingend ritme in het gedicht ‘Geliefden Ruzie: ‘hij kwaad, zij kwetst, zij kwaad, hij kwetst/ wat een slangengesis met woorden paren.’
De Wolkenvanger van Musty zorgt voor meer dan een verrassing, dan is hij humoristische, dan schopt hij soms wild om zich heen, maar een aantal gedichten zit ook vol met knipoogjes naar de Marokkaanse cultuur en zelfs Duizend en een Nacht. Dat alles maakt van De Wolkenvanger een bijzondere en zeer gevarieerde dichtbundel, zowel qua vorm als qua inhoud. De Wolkenvanger is te krijgen bij Musty zelf. Op het plein of de directe omgeving
(Jörg PYL)
De Wolkenvanger: tweede dichtbundel van Musty “Dichters schrijven veel te veel over hun eigen wereld”Musty heeft in eigen beheer zijn nieuwe bundel uitgebracht. • Foto Jörg PYL
Muzikaal koppel Sabrina Avantario en Simon Pleysier uit de Oostenstraat:
Gitarist Simon Pleysier (van Zita Swoon) was onlangs te zien aan de zijde van Helmut Lotti tijdens de tweede editie van Zurenborg Maakt Muziek. Het gelegenheidsduo serveerde het publiek een levendig, maar ook intiem concert. De
-Simon, je was onlangs te zien en te horen in restaurant Euterpia, waar je samen met Helmut Lotti hebt opgetreden. Het publiek was laaiend enthousiast, hoe kijk je zelf terug op dat mini-concert?
Simon Pleysier: “Eerlijk: het was lang geleden dat ik nog live gespeeld had en dus was ik lichtjes gespannen. Het was een heel breekbare set: één stem, één gitaar. Als je één akkoord mist, valt het meteen op. Het was de eerste keer dat ik als duo heb opgetreden. In een band bepaalt de drummer het tempo. Maar hier moest ik de timekeeper spelen. Het is een “naakt” optreden, omdat je maar met z’n tweeën bent.“
Muziekliefhebbers kennen je onder andere van Zita Swoon en de Wawadadakwa’s. Maar van opleiding ben je een jazzgitarist
Simon Pleysier: “Klopt. Ik heb in Antwerpen Jazz Studio gevolgd. Notenleer vond ik toen veel te theoretisch. Maar kijk: vandaag volg
Gazet trok naar de Oostenstraat voor een babbel met Simon, en keerde terug met een dubbelgesprek. Sabrina Avantario, Simons partner, is een concertpianiste die Ravenna verruild heeft voor Antwerpen. (Dirk BLIJWEERT)
ik lessen bij Jan Wellens, die nog met Wannes van de Velde gespeeld heeft. Ik wil me meer op klassieke muziek toeleggen, en dan is notenleer onontbeerlijk. Ik heb altijd van veel genres willen proeven, om er dan een eigen twist aan te geven. Ik kijk met grote ogen naar een flamencogitarist die al 30 jaar niets anders doet. Petje af hoor, ik vind dat indrukwekkend. Alleen: het is niet voor mij weggelegd.”
-Je agenda is druk en gevarieerd: je componeert muziek, je leidt een jazztrio, je begeleidt een soul- en bluesband.
Simon Pleysier: “Ik componeer inderdaad muziek voor documentaires en animatiefilms, samen met collega Frits Standaert. Sound design, heet dat. We hebben onder meer een documentaire van Rudi Vranckx van muziek voorzien. Vergis je niet: dat is een tijdrovende activiteit. Je hebt dagen werk voor een filmpje van een paar minuten. Tussen haakjes: dat jazztrio bevindt
zich nog in een embryonaal stadium. We zijn met andere woorden nog volop aan het repeteren. Dat jazztrio wou ik al langer. Het vergt een andere focus. In grote bands kan je je makkelijker wegsteken, dat wou ik nu niet doen.”
-Je speelt al van je elfde gitaar en bent nu veertig. Kan je je een leven zonder muziek inbeelden?
Simon Pleysier: “Leven zonder muziek? Dat kan ik me niet voorstellen. Het is er gewoon. Onlangs heb ik in mijn kelder een repetitieruimte ingericht. Daar probeer ik vier, vijf uur per dag mijn skills op peil te houden.”
-Heb je dat nog nodig dan, met je dertig jaar ervaring
Simon Pleysier: “Natuurlijk! Als je, zoals ik, verschillende deurtjes opent, dan ontdek je zowel je sterke als je zwakke punten. Er is altijd iets dat je kunt bijschaven, dat je kunt ontdekken. Veel muzikanten hebben die ingesteldheid. Je
kan natuurlijk geen drie, vier uur per dag creatief zijn. Zo werkt het niet. Ik ben veel meer gedisciplineerd dan vroeger. Misschien heb ik te veel tijd verloren door niet “te diep in het instrument” te gaan. (denkt even na) Anderzijds: ik heb ook veel andere dingen gedaan, zoals podiumervaring opdoen, mensen leren kennen…Ook dat is belangrijk.”
-Zijn er nog zaken die je absoluut wil doen? Wil je, ik zeg maar iets, nog een festivalweide of een concertzaal platspelen?
Simon Pleysier: “Groot of klein, voor mij maakt het niet zo veel uit. Lotti was bijvoorbeeld heel intiem. Het belangrijkste is dat ik heb kunnen doen wat ik wou doen. Als het technisch goed zat, als de sfeer OK was, dan is het optreden geslaagd. Wat heb je aan een groot podium met een kutsound? Kijk, ik heb al in het Sportpaleis gestaan. Dat is vreemd, je kunt je dan heel goed verplaatsen in de Mark Knoppflers van deze we -
Breng deze bon mee voor gratis Limoncello
www.Primo-Antwerpen.be
Restaurant Primo - Dageraadplaats 13
2018 Antwerpen - T: 03 677 06 11
Dagelijks geopend:
ma-vrij:12-14 uur & 18-22 uur
za: 17 uur - 22.30 uur
zo: 17-22 uur
“Soms
Boven gedistingeerd klassiek en in de kelder barbaars undergroundgeweld!”
reld. Dat is hun habitat. Maar ik vind het geen cadeau om daar de sound goed te krijgen. Voor mij was dat raar. De mensen staan ook heel ver. Indrukwekkend is het wél, zo veel is zeker. Maar het een is niet beter dan het ander, hoor.”
-Wie of wat houdt je aan de gang?
Simon Pleysier: “Ik ben nieuwsgierig, ik zie en hoor dingen van anderen waarvan ik me afvraag: hoe doet die dat? Die nieuwsgierigheid stuwt me vooruit. Het is leuk om eens over het muurtje te kijken naar andere genres. Ik was vroeger bezig met West-Afrikaanse invloeden, met wereldmuziek. Die ervaringen neem ik wel mee, die beïnvloeden me tot de dag van vandaag. Nu ga ik de klassieke richting uit, onder invloed van mijn vriendin. Zij is een pianiste uit Italië, vind je het goed dat ze erbij komt zitten?”
Simon verdwijnt en stelt me even later voor aan Sabrina Avantario.
Aangenaam Sabrina. Mogen we meteen met de deur in huis vallen en vragen hoe je in Antwerpen terecht bent gekomen?
Sabrina Avantario: “In 2009 kreeg ik het aanbod om voor de Vlaamse opera te komen werken. Ik had een kort verblijf in gedachten, maar ben uiteindelijk blijven plakken. De crisis in Italië is veel erger dan hier, dat kan je je niet voorstellen. Ik heb veel getwijfeld over de taal: Ik kan niet in een land leven zonder de taal te beheersen. Nederlands is moeilijk en ik vroeg me af of ik het wel kon leren. Ik dacht dat het te laat zou zijn, maar uiteindelijk viel het goed mee, ook al dankzij mijn schitterende leerkrachten Nederlands. Ook Daniele, mijn zoon, was hier gelukkig en kon zich makkelijk integreren. Dus vond ik het de moeite om hier te blijven.”
-Je bent naast pianiste ook vocal coach. Is dat hetzelfde als zanglerares?
Sabrina Avantario: “Niet helemaal, al is de grens subtiel. Ik coach professionele mensen die al kunnen zingen. Het is eerder technisch advies, over stijl en uitspraak. Als vocal coach zorg je ervoor dat een stem in balans is.”
-Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?
Simon Pleysier: “Op kerstavond bij gemeenschappelijke vrienden”.
Sabrina Avantario: “De mooiste kerst uit mijn leven!”
-Wat vind je van Zurenborg, Sabrina?
Sabrina Avantario: “Ik ben er verliefd op! Het is hier zo mooi. Een rustige omgeving ook, maar
toch met een levendig plein. Het is hier gezellig, schoon en ik voel me veilig.”
-En er zijn uitstekende restaurants…
Sabrina Avantario: “Ja, maar het beste restaurant is hier!” (hilariteit aan tafel).
-Er is zelfs een Italiaanse enotheek in de Grote Hondstraat: Enoteca Savini, op 200 meter hiervandaan
Sabrina: “Het straffe is: de eigenaars komen ook van Ravenna! Simon vertelde me dat er een nieuwe Italiaanse zaak achter de hoek was. Maar ik twijfelde of het ook écht Italianen waren. Het eerste wat ik vroeg toen ik binnenkwam was: zijn jullie Italianen? Ja, was het antwoord! En dan: van welke stad zijn jullie? Van Ravenna! En vervolgens: Uit welke straat? Wat blijkt? Luca is opgegroeid 150 meter van mijn huis. We hebben allerlei gezamenlijke vrienden in Ravenna maar kenden elkaar niet.”
-Kan je Antwerpen vergelijken met Ravenna?
Sabrina Avantario: “Neen! Antwerpen is vier
keer zo groot. Ravenna ligt aan de Adriatische zee, het is een stadje van 150.000 mensen. Het is er nu triest en leeg: de helft van de lokale restaurants heeft de deuren moeten sluiten. Vroeger werd Ravenna het Zwitserland van Italië genoemd. Of er beterschap komt? Pfft, op lange termijn misschien, maar zeker niet meteen.”
Simon Pleysier: “Je merkt het aan details: losliggende stoeptegels, verwaarloosde straten. Jammer, maar ik kan me wel voorstellen dat het een leuke stad is geweest. We komen er vaak, Sabrina’s ouders wonen er nog. Die zoeken we regelmatig op.”
-U speelt ook piano. Oefent u net zo veel als Simon
Sabrina Avantario: “Soms, zeker als ik een opdracht moet voorbereiden.”
-Ik neem aan dat uw piano niet in Simon’s kelder staat
Sabrina Avantario: “Neen! Ik oefen op de eerste verdieping. Ons gelijkvloers doet dienst als buffer. Soms oefenen we gelijktijdig. Dan heb je een clash van stijlen.”
Simon Pleysier: “Ja: boven gedistingeerd klassiek en beneden barbaars undergroundgeweld!
“ (iedereen lacht luid)
Hebben jullie al samen opgetreden?
Simon Pleysier: “Nog niet. Maar het kan ooit wel eens gebeuren. Waarom niet?”
Sabrina Avantario: “We zijn allebei perfectionisten. Dus denken we eerst lang na vooraleer we beslissen iets te doen. We spreken er soms over.”
Simon Pleysier: “Da’s alvast een begin!” -Ik neem aan dat jullie elkaar soms zien optreden. Hoe is dat? Zijn jullie kritisch voor elkaar?
Sabrina Avantario: “Neen. Ik geniet van Simon zijn optredens.”
Simon Pleysier: “Toegegeven: als Sabrina in de zaal zit ben ik zenuwachtig, omdat ze als muzikant zo een hoog niveau heeft. Heb jij dat niet als ik in de zaal zit?”
Sabrina Avantario: “Zenuwachtig? Neen. Maar ik ben me er wel bewust van. Meer zelfs: ik speel voor jou en geniet daar van.”
http://www.avantario.net/ simonpleysier@yahoo.com
10 december werd in het deel van de Grotebeerstraat, tussen Arendstraat en Kleinebeerstraat, éénrichtingsverkeer ingesteld. Het verkeer mag nu nog enkel van de Arendstraat naar de Kleinebeerstraat rijden. Fietsen mag in beide richtingen. Het district Antwerpen ging over tot deze maatregel op vraag van bewoners en school. Het, zeer moeizaam, kruisend verkeer zorgde voor heel wat verkeersonveiligheid in de straat en geparkeerde voertuigen werden aangereden. Bovendien stond bij aanvang en einde van de lessen de hele straat dikwijls geblokkeerd en konden vrachtwagens en bussen vanuit de Grotebeerstraat het laatste stuk van de Arendstraat moeilijk inrijden omdat de rijbaan daar te smal is. Na zes maanden zal het district de verkeerssituatie opnieuw evalueren. Vragen en info op 03 338 33 10 of via wijkoverleg.2018@stad.antwerpen.be(Foto André DEJONGHE)
Willem Persoon werd dit jaar zeventig jaar. Hij vond dit een goede reden om zijn niet meer te vinden poëzie terug uit te geven in een dikke verzamelbundel. In deze publicatie staan niet minder dan negen dichtbundels en ook enkel re-
cente gedichten die nog geen plaats gevonden hebben in een nieuwe afzonderlijke bundel. Het resultaat is een indrukwekkende verzameling van vijfenveertig jaar gedichten of een poëtische reis door zijn leven. (Jörg PYL)
Willem Persoon verdeelt zijn tijd tussen de Cogels Osylei en zijn oorspronkelijke thuishaven Stekene, al zijn de Zurenborgse perioden in de meerderheid. Sommigen kennen hem als de man van grafica Veerle Rooms met wie hij lief en leed deelt. Naast dichter was Willem Persoon na tuinder in het ouderlijk bedrijf, de langste tijd van zijn actieve leven beroepsjournalist.
INVLOEDEN
Zoals elke verzamelbundel kan men ook in deze bundel een evolutie en een verscheidenheid in stijl en inhoud optekenen. Wat deze verzamelde werken bijzonder maakt, is onder meer het feit dat elke bundel ingeleid wordt met niet alleen de autobiografische gegevens van deze periode en de dichterlijke invloeden die hij tijdens die periode onderging. In die zin kan deze dichtbundel als een poëtische autobiografie beschouwd worden, die echter het persoonlijke ver overstijgt en waar Willem Persoon er met verve in slaagt het universele in het bijzondere te vertalen.
De eerste twee bundels die Willem Persoon overigens in eigen beheer heeft uitgegeven,
bevatten nogal wat invloeden van Herman de Coninck. Ook de versvorm is erg vrij en een keer waagt hij zich zelfs aan een grafisch experiment à la Paul van Ostaijen. De twee eerste bundels kan men zien als een leerproces maar vanaf de derde bundel ‘Het Niemandsuur’ vindt Willem Persoon zijn rustige persoonlijke poëtische stem. De vorm wordt geleidelijk aan minder vrij en hij vertoont zelfs een voorkeur voor terzinen en kwatrijnen, om niet te spreken van een sonnetschema. Verdere mijnpalen in zijn poëtisch oeuvre zijn “De Vuurmaker” en” Our soldiers”. Die laatste dichtbundel is het meest geëngageerd, zonder in de val te trappen propagandistisch te klinken. Naast de hoofdthema’s die in het gesprek met Willem Persoon aan bod komen, vormen reizen en exotische plaatsen een belang rijke inspiratiebron voor de dichter.
TIJDSGEEST
Aan het begin van ons gesprek staat Willem Persoon erop zijn dichtwerk in een literair-historisch perspectief te kaderen. Willem persoon: “Deze gedichten zijn een afspiegeling van mijn leven. Door middel van poëzie heb ik de ne-
gatieve kanten, van het leven trachten te verwerken.( bij het lezen van de gedichten merk je de therapeutische connotatie niet jp). Het woord therapeutisch is misschien overdreven, maar dat heeft wel degelijk een rol gepeeld in het verwerken van een hersenbloeding van mijn partner en daarvoor van een echtscheiding. Als een mens zoiets meemaakt heeft men verschillende keuzes, ofwel ga je in psychiatrie ofwel schrijf je een roman. Ik heb voor poëzie gekozen. Maar ik heb die onderwerpen altijd omfloerst en beheerst weergegeven in mijn gedichten. Je moet mijn gedichten ook zien in zijn tijdskader. Toen ik begon te schrijven was het neorealisme modern met onder andere Patricia Lasoen, Roland Joris, Daniel van Rijssel, Jan Vanriet en Herman de Coninck, al is die laatste dat genre later ontgroeid. Deze generatie was kort na de oorlog geboren, zij hadden de oorlog niet meegemaakt maar wel de ellende erna. Deze beweging zette zich af tegen de romantische dichters als daar zijn Hubert Van Herreweghe, Marcel Coole en Anton van Wilderode. Deze laatsten begonnen kort voor of tijdens de oorlog te schrijven. Na hen kwamen de neoromantici met onder andere Luuk Gruwez. Anderzijds mag je niet vergeten dat ik sinds 1970 meer journalist dan literator was. Wel heb ik in mijn gedichten vooral mijn verwondering uitgedrukt, wat uitmondde in vervreemding.”
- Religie is een belangrijk thema in je gedichten, maar wat zijn je andere motieven?
Willem Persoon: ”Dat is een heel proces geweest. Vergeet niet dat ik journalist was bij de Gazet van Antwerpen, die toen nog een zeer katholieke krant was. De hoofdredactie oefende een zeer grote druk uit, zodat alle journalisten aan zelfcensuur deden. Een woord als ‘borst’ was absoluut taboe. De toenmalige hoofdredacteur zat meer in Rome dan op zijn redactie, van wie hij totaal vervreemd was. Deze gedwongen zelfcensuur en die schijnheiligheid, heeft ervoor gezorgd dat ik stilaan mijn geloof verloren heb. Op de krant werd ik wel een beetje raar bekeken. Gedichten schrijven maakte mij meteen verdacht. Men was daar hoegenaamd niet opgezet mee. Een biografie (over Anton Van Wilderode) kon nog net door de beugel. Daarnaast heb ik veel Antwerpse gedichten geschreven. I n de kalender die wij met de buurtgroep Lavendoles van de Cogels Osylei samenstelden, staat trouwens mijn gedicht over de Dageraadplaats. Later volgen er gedichten over Brussel toen ik daarheen verplaatst werd als journalist. Daarnaast zijn een aantal gedichten de weerslag van een aantal indrukken en reizen, die ik als journalist mocht maken. Zelf reisde ik heel graag, maar ik had ook collega’s die nooit uit hun kantoor kwamen.”
VUURMAKER
“In het jaar 2000 kwam dan een ommekeer. De bundel ‘Vuurmaker’ bevat een reeks heidense gedichten. Deze periode viel samen met het einde van mijn journalistieke loopbaan, waardoor de drang naar zelfcensuur wegviel. Ander-
zijds begon toen mijn periode op Zurenborg en met Veerle Rooms. Maar ook in deze heidense rituelen geloof ik niet, zo is mijn gedicht over de sjamaan zeer ironisch. Allicht heb ik te veel meegemaakt tijdens mijn beroepsloopbaan om nog in dat soort zaken te geloven. Zo heb ik een paar keer, toen de dagelijkse horoscoop niet tijdig op de redactie aankwam, de horoscoop zelf geschreven. Als je schrijft dat je in het verkeer moet oppassen, passen de mensen zich aan en blijven sommige thuis, zo is het gemakkelijk om gelijk te halen.
Anderzijds hebben veel gevoelige dossiers zoals de CCC (Celles Communistes Combattantes), de Bende van Nijvel, de Bende Haemers en de affaire Van den Boeynants alles grondig laten relativeren. En in de rechtbank heb ik te veel schijnheilige advocaten horen pleiten. Als tegengif compenseerde ik dat met opera en concerten. Kan kunst de wereld redden? De wereld niet, maar voor mij persoonlijk betekende kunst de redding. Ik vond er zelfs mijn uitlaatklep in de poëzie. In ‘Vuurmaker’ maakte ik de cirkel rond met het gedicht ‘Akte van Geboorte’ over mijn geboortedag. Deze bundel bevat ook de reeks ‘De Rebus’, gedichten die aansluiten op bij grafisch werk van verschillende kunstenaars. In deze bundel duikt ook voor de eerste keer de grot Chauvet op (bij Barjac inde Ardèche, waar veel oudere prehistorische tekeningen dan die van Lascaux werden ontdekt.” (Willem Persoon schreef er in 2009 een geromantiseerde roman over met als titel ‘Magiër in de Meander, JP).
Deze verzamelbundel die je als een poëtische reis door het leven van Willem Persoon kunt beschouwen overstijgt echter in ruime mate het anekdotische, door het algemene in het bijzondere te verhalen, tilt hij zijn persoonlijke ervaringen naar een hoger niveau dat door iedereen kan begrepen en gesmaakt worden. Willem Persoon is uiteraard meer dan ‘alleen dichter’, getuige hiervan is de lange biografie op zijn website.
www.persoonlijk.info
www.rooms-veerle.be/persoon
Willem Persoon, Persoonlijk, Verzamelde Gedichten 1969 – 2014 Uitgeverij C. De Vries –Brouwers ISBN 978 90 5927 791 5
D/2014/0189/35 NUR 306
Het afgezonderde geluid
Als van een kist
Die neerploft op de straatstenen
De dageraad ontstaat
De mensen leven weer
En doen de stad bestaan
Ontwakend uit een Provençaalse droom
Voel ik: de tocht langs de sterren is voorbij
Op de banken langs het plein
Is nog dauw en geur van verf
Wakker worden onder een blarenhemel
En huiverend rond mij nieuw stemmen
In al mijn zakken draag ik lavendel
Als voer voor een pronkvogel
1977 – 1980)
Het Vliegend College komt terug naar de wijken. Dat gebeurt onder leiding van districtsvoorzitter Zuhal Demir en de schepenen van de partijen N-VA-GroenOpen-VLD. Bedoeling is dat de wijkbewoners een gesprek voeren met de beleidsmensen en hun wensen en grieven op wijkniveau kenbaar maken en tegelijk kennis nemen van de initiatieven op stedelijk niveau.
-Om alle misverstanden te vermijden nog even zeggen wat een wijkbewoner op een dergelijke bijeenkomst kan doen en wat niet. Kortom, wat is de preciese bedoeling
Tom Van den Borne :”Bij een Vliegend College komen wij luisteren naar wijkbewoners. Het college begint wel met een korte uitleg over een aantal projecten die in de buurt gepland staan, kwestie van de buurt een beetje te informeren. Maar vervolgens kan iedereen aan één of meerdere van de schepenen individueel vragen stellen of bemerkingen meegeven. Bij voorkeur gaat dit over de bevoegdheden van het district, is dat niet het geval dan doen wij wel ons best om de bevoegde stadsdiensten in te lichten.”
-Waarom werd er besloten om een tweede ronde van het Vliegend College in te richten?
Tom Van den Borne: “Bij het begin van de legislatuur hebben we afgesproken dat we om de twee jaar met het Vliegend College de wijken zouden intrekken. We vinden dit belangrijk omdat het voor ons absoluut helpt om de vinger aan de pols te houden van wat er in het district leeft en welke specifieke noden elke wijk heeft.”
-Wat de organisatie betreft : wat is er verschillend tussen editie één en editie twee? Wat is er veranderd en waarom?
Tom Van den Borne: “De eerste editie vond plaats aan het begin van de legislatuur. We hebben toen als nieuwe coalitie in het kort ons bestuursakkoord toegelicht. Dat zullen we nu niet meer doen, in de plaats daarvan zullen we kort een aantal concrete projecten toelichten die gepland staan in de wijk én we zullen ook nog toelichten hoe we tegemoet zijn gekomen aan een aantal opmerkingen die bij de vorige editie zijn gemaakt. Ook zetten we deze keer extra in op het bekendmaken van de meldingskaart, als buurtbewoner hoef je niet te wachten tot wij langskomen om kleine problemen te melden dit kan steeds op papier of online. We hebben vorige maal gemerkt dat die meldingskaart amper gekend was bij mensen.”
-De eerste keer dat het Vliegend College de wijk Zurenborg aandeed was in de Zurenborger en echt veel volk was er toen niet op afgekomen. Zijn de mensen dan niet geïnteresseerd ?
Tom Van den Borne : “Er was vorige keer een groot verschil in opkomst tussen de verschillende wijken, telkens met een bereik tussen de 50 en 150 deelnemers. Op zich is dat best wel wat als je er voor wilt zorgen dat iedereen die wil individueel contact kan hebben met elk van de schepenen. En de vorige keer bij ons bezoek aan de Zurenborger was het fantastisch terrasjesweer… mogelijk zat dat er ook voor iets tussen. Als we op elk Vliegend College 80 à 100 deelnemers zouden hebben, dan kunnen we over een mooi succes spreken.”
-We zijn ondertussen al vele maanden verder en denk je dat de nationale politiek en met name de stakingsgolf die we nu meemaken
een invloed zal hebben op de sfeer van deze bijeenkomsten ?
Tom Van den Borne: “Dat is bijzonder moeilijk om in te schatten. Wat de laatste weken wel duidelijk is geworden, is dat de Vlaamse en nationale politiek veel mensen op één of andere manier beroert en dat er de wil is om zich op één of andere manier te engageren, contra maar ook pro. Maar de Vliegende Colleges gaan bij uitstek over het zeer lokale niveau: je eigen straat, het groen in je buurt, plaatselijke verenigingen, … zaken die mensen altijd zijn blijven beroeren. Vraag me dit nog eens na de hele reeks.”
-Terug naar de eerste bijeenkomst, wat zie je als concrete realisatie van de eerste bijeenkomst in Zurenborg ?
Tom Van den Borne: “Die eerste keer zijn er bijzonder veel vragen gesteld, een deel ervan zijn ter plaatse beantwoord, een aantal later. Het volledig verslag met vraag en antwoord vind je terug op www.stadindialoog.be/vlie-
Een van hen is schepen Tom Van den Borne (Groen) bevoegd voor groendomein, leefmilieu, communicatie, stedelijk wijkoverleg en ontwikkelingssamenwerking. Voor Zurenborg is de komst van het Vliegend College gepland op woensdag 14 januari om 20 uur in het dienstencentrum Ten Gaarde in de Boomgaardstraat in Berchem. (Swa COLLIER)
gendcollege. Vaak waren dit vragen om informatie, maar er waren ook wel wat suggesties rond bijvoorbeeld enkelrichtingsstraten of vergroening. Ondertussen is er op enkele vragen rond verkeerscirculatie ingegaan en hebben we tijdens de zomermaanden extra bloemen-
manden voorzien op de Draakplaats. Heb je graag een vollediger overzicht van realisaties, dan moet je zeker langskomen op 14 januari.”
-Bedankt en veel succes.
Het Vliegend College komt op woensdag 14 januari
“We zullen een aantal projecten die gepland staan in de wijk toelichten”Tom Van den Borne:”We zetten deze keer extra in op het bekend maken van de meldingskaart”
Precies een jaar geleden kregen ze nog een vermelding in de Bib Gourmand van Michelin, maar nu stoppen ze ermee. Op 20 december 2014 is het gedaan met restaurant Godard in de Wolfstraat 35. Zaakvoerster
Gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE PERS
Bankrekening: 001/3873842/29 www.gazetvanzurenborg.be
P/a Harry Brijs, Velodroomstraat 27 2600 BERCHEM harryb@scarlet.be
Redactie
Hoofdredacteur:
Swa Collier
Stierstraat 3,
2018 Antwerpen
0477 51 40 28 swa.collier@telenet.be swa.collier@gazetvanzurenborg.be
Redactiesecretaris
André Dejonghe : andre.dejonghe@skynet.be
Eindredactie
Marcel Schoeters
Redactie Gazet van Zurenborg
Stierstraat 3, 2018 Antwerpen gazetvanzurenborg@telenet.be
Medewerkers (tekst en foto’s)
Annelies Van Cauwenberghe , Dirk Blijweert, André Dejonghe, Walter De Ley, Renée Dufait, Jeannine Führing, Ad Moeskops, Marc Vingerhoedt, Peter Theunynck, Jörg Pyl, Luc Pandelaers, Annelies
Oeyen, Sige Nagels, Dieter Dedecker, Andreï
Holthof, An Van De Wal, Cecilia Magnus, Marcel Schoeters, Yo Van den Bulck, Pieterjan Van Wyngene, Luk Depondt, Fenna Bouve, Frederik Cornette, Matyas Laureys, Ramona Verachtert, Drosakis Morfo, Maarten Bernaert, Dani Van Remoortel.
Opmaak, pre-press en website
Colin Bellefroid colin@bitrac.be www.bitrac.be
Advertenties
Inge De Rudder en haar levenspartner (en tevens kok) Sebastian Schepens trekken na
zes jaren de deur van Godard definitief achter zich dicht. Ze treden samen in dienst bij de restaurants Lux en Mon op het Eilandje. Restaurant Godard hebben ze overgedragen aan een ondernemer die hier binnenkort een Thais restaurant wil starten.
(Ad MOESKOPS)
Opvolgen advertenties
Gerda Eelen gerda@zurenborg.be
0486 83 33 06
Drukker
Drukkerij Goossens
Achterbroeksesteenweg 208, 2180 Kalmhout
Distributie
Harry Brijs, Velodroomstraat 27, 2600 Berchem Website
www.gazetvanzurenborg.be
In augustus van dit jaar hadden ze de beslissing al genomen. Ze moesten kiezen: hun huurcontract voor drie jaar verlengen of stoppen. Ze kozen voor de tweede optie, want de uitbater van de restaurants Lux en Mon had hen net allebei een interessant voorstel gedaan. Sebastian kon in deze twee restaurants aan de slag als rechterhand van chef Bert Zaman en Inge werd een baan in het vooruitzicht gesteld als administratief medewerker en stand-by in de bediening. Het koppel heeft deze kans gegrepen.
Inge De Rudder: “Ik ga het hier wel missen, daar ben ik zeker van. Hier konden we ons eigen ding doen. We hoefden aan niemand verantwoording af te leggen. Dat wordt nu natuurlijk wel een beetje anders.”
Sebastian Schepens: “Maar aan de andere kant heb ik er ook wel zin in. Het is weer een nieuwe uitdaging. Ons eigen restaurant is een superervaring geweest. Ik heb hier een goede tijd gehad en veel geleerd over zakendoen. Ik weet nu ook hoe het is om zelfstandige te zijn. De reden voor onze beslissing is de zomer. Wij hebben hier geen terras en dat werd echt een probleem. In de winter draaiden we goed, maar in de zomer viel alles stil. We waren in de zomer putten aan het graven, om ze in de winter weer te kunnen dichten. Dat konden we niet blijven volhouden. We hebben twee jaar lang uitgekeken naar een ander pand om ons restaurant in onder te brengen, maar we hebben niets gevonden. Of we nog ooit opnieuw starten met een eigen restaurant? Dat zou kunnen, zeg nooit nooit! (lacht) Maar dan zal het wel op een locatie zijn met daarbij een terras.”
Inge De Rudder: “Wij willen graag alle mensen bedanken die vertrouwen in ons hadden en die in Godard zijn komen eten. Dankzij deze klanten hebben wij hier zes mooie jaren beleefd. Merci daarvoor.”
Zondagochtend, 23 november, was er weer een ‘Passieklap’ in de Cogels Osylei 73. Wie het verfijnde genoegen van een conversatie over iemands ‘passie’ niet wil missen, moet er volgende keer, (8 februari ) zeker bij zijn! In de schitterende locatie van zaal 7 is het gezellig zitten. Bovendien krijgt men er koffie of thee gratis. Dirk Celis is de interviewer bij de ‘Passieklap’. (Renee DUFAIT)
-Wat is passieklap juist ?
Dirk Celis: “Het is een klap (= een gesprek) met telkens twee genodigden die elk om beurt over hun ‘passie’ spreken in aanwezigheid van een publiek. Dit is 4 keer per jaar, telkens op een zondagmorgen tussen 11 en 13 uur. De gasten moeten een link hebben met Berchem, want de Passieklap wordt gesteund door het district. De klap verloopt zonder een vooraf vastgelegd stramien. Het is als een vorm van jazz: de improvisatie van het moment.”
-Hoelang doe je dat al?
Dirk Celis: “Bijna 8 jaar. Het project is opgestart door Netty Van Geel.”
-Waarom doe je het?
Dirk Celis: “In Berchem wonen veel bijzondere mensen met een bijzondere passie en die willen daarover graag praten. Het is bovendien een heerlijke manier om de zondag te starten: een boeiend gesprek met een glaasje en je buren ontmoeten. Deze formule kan zeker overal: zo doe ik ook al enkele jaren een Passieklap i.s.m. met galerie Arte Falco. Ik heb dan
Concert The Scarabee Music Academy in Waterloostraat 20
Op zondagavond 25 januari komen de leerlingen van The Scarabee Music Academy naar Zurenborg. Met een klassiek huiskamerconcert in de herenwoning van kunstenares Caroline DeBacker vliegt de Academy er in 2015 meteen goed in.
Drie ensembles onder begeleiding van Iris Thissen (cello), Wim Lauwaert (viool) en Adriaan Campo (piano) brengen een gevarieerd programma met onder meer cellokwartetten van de Belgische impressionistische componist Joseph Jongen, een deel uit de sonate voor cello en piano van diens inspirator César Franck, drie delen uit het Stabat Mater van de Italiaanse barokcomponist Giovanni Battista Pergolesi en Serenade van Carol Critelli. The Scarabee Music Academy organiseert muzikale bijeenkomsten voor musici op zoek naar medespe-
het plezier van het praten en het vragen stellen.”
-Wat heb je als vooropleiding gehad?
Dirk Celio: “RITS in Brussel en Studio Herman Teirlinck in Antwerpen.
De laatste jaren ben ik aan de slag als cultureel ondernemer: ik ben de bruggenbouwer tussen de verschillende overheden, verenigingen, bedrijven en privépersonen. “
-Wie was er zondag 23/11 bij de laatste Passieklap te gast?
Dirk Celis: “An Lemmens, gepassioneerd door buurtinitiatieven, als uiting van de participatieve democratie en Benjamin Haemhouts, dirigent bij Casco Phil, de voormalige Belgische Kamerfilharmonie.”
-Wanneer is de volgende passieklap en wie is er dan te gast?
Dirk Celis “Zondag 8 februari, van 11 tot 13 uur. De gasten zijn nog niet bekend. Het zal opnieuw doorgaan in zaal 7 bij Marc Schillemans, Cogels Osylei 73.
Hoe is het om een Passieklap te leiden?
Dirk Celis: ”Heerlijk is het om passionele mensen te ontmoeten! En dit met een concept waarin gemoedelijkheid, intimiteit en respect voor de gasten voorop staat. Elk gesprek is onvoorspelbaar en dat weten ook de bezoekers!”
-Hoe vind je de geschikte personen?
Dirk Celis: “Mensen die ik zelf ken of via via, bevlogen mensen met een grote passie. Kandidaten mogen het me altijd laten weten.”
-Waarom vind je deze formule zo interessant?
Dirk Celis: “De Passieklap brengt buren samen zoals dat ook zou kunnen gebeuren met kleine huisconcerten of met kleine poëzieprojecten, e.d.”
Info: dirk.celis@gmail.com 0477931443.
Op zaterdagavond 15 november gaf het 50koppige Zurenborgse A-koor (ze repeteren elke week in de Korte Altaarstraat – enkele zangers wonen in de wijk) in samenwerking met sopraan Kyra Cuypers en pianist Koen Vanderreydt een concert in een overvolle SintLodewijkkerk in Mortsel. (Luk DEPONDT)
lers. De bijeenkomsten worden georganiseerd door een team van professionele muzikanten met ervaring in de praktijk. Het is net deze praktijkervaring die ook voor amateurmusici zeer belangrijk is. The Scarabee Music Academy werkt dan ook intensief naar een concert toe om de repetities om te zetten in de praktijk. Met een drankje belooft het alvast een gezellige avond te worden.
-Waar: Waterloostraat 20, 2600 Berchem
-Wanneer: zondag 25 januari 2015, 20u
-Inkom: Gratis
Voor meer info over The Scarabee Music Academie surf naar www.scarabee-ensemble.be
Met als titel 'Claire de Lune' bracht het koor onder leiding van hun dirigent Patrick Windmolders muziek rond het thema 'licht en donker'. Niet alleen de muziek weerspiegelde dit thema. Ook de uitgekiende belichting en het feit dat zowel de zangers als het publiek lichtjes aan de vingers hadden speelden hier een rol. Ook de aankleding van de kerk ademde 'licht en donker' uit. Voor dit concert had het A-koor namelijk samengewerkt met vijf basisscholen, waaronder twee Zurenborgse: Crea 16 (Grote Hondstraat) en De Zonnebloem (Korte Altaarstraat). De kinderen kregen de vraag beeldende werken te maken met heel veel contrast tussen licht en donker. Dit leverde niet minder dan tweehonderd tekeningen en schilderijen op. Al die werken waren op 15 november te zien in de kerk.
BABY Kyra Cuypers zong werk van Gabriel Fauré en Koen Vanderreydt zorgde voor pianistieke rustpunten van onder meer Chopin en – hoe kan het ook anders – 'Claire de Lune van Debussy. Het
koor zelf bracht een programma vol contrastrijke maar toegankelijke koorwerken uit de voorbije tweehonderd jaar. Componisten van dienst waren Ola Gjeilo, Johannes Brahms, Jean Sibelius, Eric Whitacre en Marcel Corneloup. Het zeer sfeervolle Zweedse lied 'Drömmarna' (dromen) van de Fin Sibelius maakte de toehoorders muisstil. De twee laatste werken van de avond ('Cloudburst' van de Amerikaan Eric Whitacre en 'Liminous Night of the Soul' van de Noorse Amerikaan Ola Gjeiljo) leidden tot een enthousiast applaus van het publiek. Onder hen ook enkele kinderen (de jongste was een baby die op een bepaald moment dapper meezong!). Die mochten gratis komen luisteren. En – zo hoorden we achteraf – ze waren onder de indruk van de 'prachtige' muziek. Misschien een goed idee om op die manier 'ernstiger' muziek vaker bij een jong publiek te brengen? Ondertussen is het A-koor al weer volop aan het oefenen aan de Johannespassie van J.S. Bach. Afspraak eind maart 2015.
www.a-koor.be
‘Passieklap’ 4 keren per jaar in de Cogels Osylei 73
Slecht nieuws voor de zanggroep dr Song want de provincie Antwerpen heeft laten weten dat de kerk te koop staat en de kans groot is dat de verenigingen die er nu gebruik van maken ergens anders onderdak zullen moe-
De kerk in de Provinciestraat staat sinds 1999 leeg en was klaar voor sloop maar aktiegroepen dwongen de eigenaars om af te zien van de verkoop aan een projectontwikkelaar en de provincie Antwerpen werd nieuwe eigenaar. Daarna werd het gebouw “gekraakt” en de vrijwilligers van de ondertussen actieve vzw Kievitsnest brachten weer leven in de brouwerij. We spreken dan van midden de jaren negentig. Ook de mensen uit de buurt vonden de weg naar het gebouw dat al snel een functie als sociaal-cultureel centrum kreeg. Er was altijd wel wat te doen en dat ging van modeshows tot het bedelen van voedselpakketten, kinderwerking, theater, muziek en noem maar op. Maar nu zoekt men een koper voor het gebouw dat als clausule “sociaal-culturele bestemming” meekreeg. Vraagprijs : 3,6 miljoen euro.
STOP
De buurtvereniging vzw Kievitsnest heeft dan ook al zijn activiteiten stopgezet en hoopt dat de nieuwe eigenaar ruimte laat voor het ontplooien van dergelijke activiteiten. Goed
nieuws voor hen is dat het bijna zo goed als uitgesloten is dat het gebouw een strikt commerciële bestemming zal krijgen gezien de ingebouwde clausule. Wel wordt het afwachten of er zich een nieuwe eigenaar meldt en wanneer dat zou gebeuren.
Een van de gebruikers van de kerk is dus dr Song die er niet alleen repeteren maar ook voorstellingen geven. Voorlopig de laatste dr. Song Sing-a-long evenement is voorzien op zaterdag 27 december in het Kievitsnest.
Maar door de geplande verkoop weten ze niet of ze kunnen blijven en als dat wel zo zou zijn onder welke voorwaarden dat dan zou gebeuren. Daarom dat er bij de 150 koppen tellende zanggroep enige ongerustheid heerst over hun nabije toekomst. Uitwijken voor een dergelijke groep is niet zo evident en een van de mogelijkheden zou de St Norbertuskerk aan de Dageraadplaats zijn. Kerk die zich de laatste jaren gaandeweg opgeworpen heeft als een centrum van klassieke muziek en misschien met deze dr Songgroep een kans ziet om de horizon aanzienlijk te verbreden.
ten vinden. Dr Song, met sterke roots in de wijk, zou dus wel eens richting Dageraadplaats kunnen afzakken. Misschien een unieke kans voor de Sint Norbertuskerk om deze zanggroep onder dak te krijgen? (Swa C)
Vanaf de maand december zet Communicatiekabinet Spindokter, Lange Altaarstraat, 29 elke zes weken de deuren open voor een andere Antwerpse kunstenaar. Als eerste bijt Antwerps stadsfotograaf Jasper Léonard de spits af. Daarna is het de beurt aan illustrator Tom Schoonooghe.
Jasper Léonard bekijkt Antwerpen doorheen zelfgebouwde lenzen en zet de architectuur van de stad letterlijk op zijn kop. Re-Imagining Antwerp bestaat uit analoge beelden zonder enige manipulatie in postproductie. Om tot deze resultaten te komen, wordt de camera gekanteld volgens een wiskundige berekening en wordt beeld op beeld gefotografeerd. Dit geeft verrassende resultaten die verwondering opwekken. Verwondering staat centraal in het werk van Léonard. Het laat hem toe keer op keer een nieuw universum te creëren. Léonard ontwikkelt zijn technieken vaak op locatie wanneer hij met antieke fototoestellen aan de slag gaat en hun beperkingen en eigenaardigheden een tweede leven geeft. “Ik hou van de mogelijkheden die oude toestellen en film toevoegen aan mijn beeldtaal, een scheurtje in de camera zorgt voor een lichtvlekje op een beeld. Het zijn net die kleine onvolkomenheden die het beeld extra karakter geven”. Onberekenbaarheid is volgens Léonard net een verademing in de hedendaagse gedigitaliseerde en overbewerkte fotografie.
INFO:
Jasper Léonard exposeert bij Communicatiekabinet Spindokter, Lange Altaarstraat 29 te Antwerpen. Meer info www.jasperleonard.be
Merdan Taplak uit de Lange Altaarstraat is een muzikant pur sang die als DJ de podia afschuimt en tegelijk ook met eigen nummers als ‘Troubles in my head’ en het album ‘In it for the honey’ al een aardig stuk aan de weg heeft getimmerd. Tussendoor studeerde hij ook nog geschiedenis. (Marcel SCHOETERS)
Het was ‘Nieuwslijn’, het magazine van De Lijn, dat terloops onthulde dat Merdan vanuit onze wijk de wereld verovert. Het Vlaamse openbaarvervoerbedrijf heeft zijn Antwerpse thuishaven in de Grote Hondstraat en het was toevallig via deze straat dat Merdan de wijk leerde kennen. “Zelf ben ik opgegroeid in Mortsel, maar ik had een vriend die in de Grote Hondstraat woonde en ik kon bij hem altijd overnachten als ik de tram had gemist.”
BUSSEN
Toen hij zich wilde settelen, zocht hij naar een geschikte woning in het Antwerpse en zo kwam het gezin Taplak uiteindelijk in de Lange Altaarstraat terecht. “Het bevalt ons hier prima, ik lees geregeld de Gazet van Zurenborg, maar als er één ding is dat ik haat, dan is het dat lawaai dat de bussen altijd maken!”. Vooraleer hij zich definitief in de wijk vestigde, studeerde hij geschiedenis aan de Universiteit Antwerpen. Daarna gaf hij enkele jaren les in de SISA in de Londenstraat.
-En toen lonkte de muziek?
Merdan Taplak: “Na 4 of 5 jaar lesgeven, heb ik besloten om mij voltijds met muziek te gaan bezighouden. Ik was daar al van jongs af door gepassioneerd, hoewel ik op dat vlak volledig selfmade ben.”
-Je bent DJ, maar ik neem aan dat je niet van het ene huwelijksfeest naar het andere trekt?
Merdan Taplak: “Er zijn verschillende soorten DJ’s. Je hebt er die inderdaad op trouwpartijen draaien, anderen doen dan weer de danscafés. Ik ben iemand die op festivals speelt, met muziek die ik zelf maak. In 2012 heb ik mijn debuutalbum uitgebracht. Sindsdien ben ik dat professioneler gaan aanpakken. Tijdens de periode daarvoor was ik vooral recreatief bezig met muziek.”
-Hoe stel je je programma samen?
Merdan Taplak: “Mijn selectie bepaalt dat ik ervoor zorg dat ik gevraagd wordt. Er zijn er die een vooraf samengesteld programma draaien, maar ik bepaal liever op het moment zelf wat ik breng.”
-Hoe zien die programma’s eruit?
Merdan Taplak:”Elke DJ speelt tussen de 90 en de 120 minuten. Onze doelgroep bestaat uit festivalgangers van tussen de 16 en de 32 jaar. In feite ben ik een soort seizoenarbeider,
die in de weer is van april tot september/oktober. In de tussentijdse periode repeteer ik en maak ik nieuwe muziek. Er komt heel wat kijken bij wat ik doe.”
-Hoe zou je je actieradius omschrijven?
Merdan Taplak :”Hoofdzakelijk België, met een paar uitstapjes ergens in Europa. Ik heb in april een nummer gemaakt dat in verschillende Europese landen is gedraaid, o.m. op de Italiaanse en de Franse radio. Laat ik zeggen dat ik vooral in België actief ben, maar beginnend in Europa.”
-Heb je al eens op de Dageraadplaats opgetreden?
Merdan Taplak: “ Dat is één van de weinige plekken waar ik nog niet heb gedraaid.”
-Je brengt elektronische muziek. Hoe lang kan je daar nog mee doorgaan?
Merdan Taplak: “Elektronische muziek blijft mee evolueren. Als je eenmaal aan een soort muziek verknocht ben, kan je daar mee blijven doorgaan. Ik zie mijn muziekstijl verbreden en verdiepen.”
-Welke ambities koestert Merdan Taplak?
Merdan Taplak: “Ik had op mijn 15de al de ambitie om van muziek mijn beroep te maken en daar ben ik in geslaagd. Het zou echter leuk zijn om wat meer van de wereld te zien. Sommige DJ’s spelen graag elke week op dezelfde plek. Ik weet dat er nog een lange weg af te leggen valt, maar ik hoef dat niet alleen te doen. Ik heb een team van mensen dat mij begeleidt naast het podium en per project op het podium: zangeressen, muzikanten, belichtingsmensen enz. Vorig jaar heb ik enkel opgetreden. Nu ben ik muziek aan het maken en aan het repeteren voor de optredens van volgend jaar.”
-Er komt allicht heel wat logistiek kijken bij jouw optredens?
Merdan Taplak: “Bij mij is dat nog bescheiden en daar moet je rekening mee houden. De praktische kant doe ik niet meer zelf. zelf. Daar heb ik mijn tourmanager voor.”
-Je bent van Turkse afkomst? Heeft dat een impact op wat je doet?
Merdan Taplak: “In mijn eerste album ben ik op zoek gegaan naar wat mijn muziek zoal heeft beïnvloed en ik heb geprobeerd om dat om te zetten in mijn muzikale identiteit. Ik heb ook al in Turkije opgetreden.”
-Je hebt geschiedenis gestudeerd? Doe je daar nog wat mee?
Merdan Taplak: ”Ik lees veel boeken over geschiedenis. En ik heb gedraaid op de faculteit Geschiedenis van de UA n.a.v. de viering van het 10-jarig jubileum van de Master-opleiding in Antwerpen.”
Jelle Van Riet (43) heeft een boek geschreven dat leest als een trein. Van een literair journaliste kun je zoiets vroeg of laat verwachten. Maar het onderwerp dat ze aanpakt, heeft ons toch verrast. Haar boek is een queeste naar mannelijke schoonheid. Wij dachten dat ze die in Helmut Lotti al lang gevonden had. Of toch niet? Daar wilden we meer over weten. (Peter THEUNYNCK)
-We hadden van jou een meer maatschappelijk relevant of literair onderwerp verwacht.
Jelle Van Riet (heftig): “Maar dit is wel een zeer maatschappelijk relevant thema, hé! Je kunt er niet omheen. Schoonheid is dé religie van onze tijd. Loop eens door de stad: kledingzaken, nagelstudio’s, kapsalons… Het is ongelooflijk hoe obsessief we met schoonheid bezig zijn. Je kunt wel zeggen ‘het interesseert mij niet’, maar het zou je beter wel interesseren, want het hele voortbestaan van onze soort is erop gebaseerd. Darwin heeft aangetoond dat we elkaar selecteren op schoonheid. De pauwin kiest het mannetje met de mooiste staart. Een hertenkoe kiest de bok met het meest indrukwekkende gewei. Zelfs kakkerlakken kijken naar elkaars schoonheid! Dat gaat zo al honderdduizenden jaren en het zal nog wel even zo doorgaan.”
-Hoe kwam je erbij om hierover te schrijven?
Jelle Van Riet: “Een paar jaar geleden schreven Tom Heremans en ik week om week een column in De Standaard, getiteld M/V: over mannen, vrouwen, relaties en zo. Daarin kon ik een andere, vrijere en persoonlijkere pen hanteren dan in mijn stukken voor de Letteren. In die tijd werd ik gecontacteerd door uitgeverij Lannoo, die mij vroeg het thema M/V verder uit te diepen in een boek, in dezelfde toon. Ikzelf wilde liever een ernstig thema aanpakken, iets als verborgen armoede of kanker of zo, maar omdat mijn moeder toen terminaal ziek was, merkte ik dat ik niet de weerbaarheid had om zo’n zwaar thema aan te pakken. Toen we in Sardinië op het strand lagen om even op adem te komen, werd mijn aandacht getrokken door twee gelijkaardige gezinnetjes: vader, moeder, twee kinderen. De ene moeder was een extreem dikke vrouw die in haar eentje een heel rubberbootje vulde, maar tegelijkertijd heel vrolijk en elegant met haar kinderen speelde. De papa nam foto’s en dat ging allemaal spontaan. Geen seconde voelden die kinderen gêne voor hun dikke mama. De andere vrouw kon je door een ringetje halen, maar zij was juist wel zeer geremd en onzeker. En bovendien meer met de afdruk van haar bikinibandjes in haar bruingebrande lijf bezig dan met haar kroost. Voor haar kinderen een foto konden nemen, moest ze eerst het juiste profiel zoeken, de juiste pose… Die kinderen waren dan ook heel erg op zichzelf. ‘Welke vrouw is nu de mooiste’, vroeg ik me af. Zonder de context van het strand en de kinderen zouden wellicht honderd mensen op honderd die slanke, welgevormde vrouw aanduiden. Afijn, het hield me bezig en ik wilde daar ook over gaan schrijven. Maar om het zowel inhoudelijk als stilistisch spannend te maken, besliste ik om me op mannen te richten: ik zou een queeste naar de mooiste man ter wereld beginnen. Materiaal genoeg. Kranten en bladen berichten voortdurend over sixpacks en kapsels, tatoeages en cosmetische chirurgie. Ik vroeg me af waarom we die lichamelijke schoonheid zo belangrijk vinden en waarom bijvoorbeeld zoveel mensen Brad Pitt de meest sexy man ter wereld vinden. Hoe, waar en door wie krijgen ideaalbeelden vorm? En wat is het ideaal? Voor de antwoorden ging ik te rade bij professionele ‘mooimakers’: zij die schoonheid creëren. Zo sprak ik onder meer met de personal trainer van Daniel Craig, de tatoeëerder van David Beckham, de voormalige lijfarts van Ronald Reagan, met modeontwerper Dries Van Noten en topfotograaf Willy
Vanderperre. Ook sprak ik met om hun lijf of kennersoog bewonderde heren zoals Jan Fabre, Wim Vandekeybus, Vincent Kompany en vele anderen.”
-Kon je die mensen makkelijk benaderen?
Jelle Van Riet: “Ik heb massa’s mails moeten versturen en via via contacten proberen te leggen, ik heb moeten smeken en stalken. Soms heel frustrerend! Als je als literair journalist van De Standaard naar een schrijver belt, wordt de rode loper voor je uitgerold en de verse soep staat al te borrelen als je aankomt. Maar de mensen in de modewereld of die personal trainer van Daniel Craig, die zaten helemaal niet op mij te wachten: iemand die komt praten over mannelijke schoonheid en die op zoek is –ha ha ha – naar de mooiste man ter wereld. Leg maar eens uit dat het om een ernstig tijdsdocument gaat. Soms sleutelde ik een week aan één mailtje. Ik wilde die tongue in cheek die ik ook in mijn boek hanteer er al in leggen, zodat de mensen geïntrigeerd raakten. Zodra een paar bekende namen overstag gingen – dankzij de kracht van de taal dus - werd het iets makkelijker. De modewereld bleef wel lang gesloten, terwijl ik hier toch met mijn neus op de grote ontwerpers zit. Maar een dag lang in Parijs in het kielzog van Dries van Noten lopen, is niet evident. Als topfotograaf Willy Vanderperre me niet had gekend van mijn stukken in De Standaard, dan zat ik nu ongetwijfeld nog steeds op hem te wachten.”
-Was je zoektocht zo boeiend als je gehoopt had?
Jelle Van Riet: “Veel interessanter dan ik ooit had durven denken. Je kunt niet vermoeden dat er een beperkte houdbaarheid zit op de Daniel Craig die in Casino Royale in zijn La Perla-zwembroek uit het water rijst. Die spieren zijn maar heel even zo geprononceerd en dat moet meteen gefilmd worden of het moment is voorbij. Nooit gedacht dat ik tijdens een ooglidcorrectie naast de chirurg zou staan met een maskertje op en een groen verpleegsterpakje aan. Het was allemaal heel boeiend en soms ontluisterend. Ik was misschien wel een van de mensen die redelijk schamper deden over cosmetische chirurgie, maar heb daar nu echt meer begrip voor gekregen. We zijn nu eenmaal niet allemaal gelijk geboren en opgegroeid en we kunnen niet voor iemand anders in de spiegel kijken. Ik heb geprobeerd om al mijn gesprekspartners met hetzelfde respect te behandelen. Of het nu een bodybuilder was of een internationaal topmodel. Dan ontdek je dat zo’n bodybuilder eigenlijk een heel lieve gast is die dat niet zo maar doet. Zijn verleden brengt hem tot die excessieve trainingen. Je leert beter begrijpen waarom mensen doen wat ze doen. Ik zou niet zo gauw meer iemand veroordelen.”
-Wat was het bijzonderste moment in je queeste?
Jelle Van Riet: “Ik heb een Brit gevolgd die een kinvergroting onderging, omdat hij zich niet mannelijk genoeg vond. Ik zag helemaal niets verkeerd aan hem. Een heel ontwapenende man, met een prachtig gebit, charme, gevoel voor humor. Hij is echt heel grappig en heel snedig. Dat zo’n man dan toch zo’n vertekend beeld van zichzelf heeft, ontroerde mij. Hij bleek uiteindelijk ook de zoon van een heroïneverslaafde moeder te zijn. Ze had hem ingeprent dat hij lelijk was en niet deugde. Hij
had zich ontworsteld aan zijn milieu, was gaan studeren, had zich opgewerkt, maar de onzekerheid was gebleven! De operatie is geslaagd, maar ik vrees dat het een worsteling zal blijven. Als je in de spiegel kijkt en je aanvaardt niet wat je ziet, dan kun je je nooit mooi voelen. Je kunt alles opereren, maar een gekwetste ziel herstel je niet met een mes… Dat verhaal heeft mij aangegrepen. Ik heb de operatie bijgewoond. Toen de man wakker werd op intensieve zorgen was ik erbij. Ik moest me bedwingen om niet te huilen. Zolang er moeders zijn die hun kind niet mooi vinden, zullen er mensen zijn met een gebrek aan eigenwaarde. Aanvaard en geliefd worden is het allerbelangrijkste wat je een kind kunt meegeven. Ik heb mijn boek dan ook opgedragen aan mijn jong gestorven vader. Van mijn ouders heb ik die liefde wel gekregen. Dat draag je je hele leven mee.”
-Wie was de markantste figuur die je ontmoet hebt?
Jelle Van Riet: “De personal trainer van James Bond, omdat hij zo’n heerlijk ‘personage’ was. Terwijl ik met hem zat te praten, kreeg hij sms’jes van Daniel Craig, Chris Hemsworth en Jake Gyllenhall. Die man is paracommando geweest. Zijn workout is gebaseerd op militaire discipline. Aan heel zijn doen en laten zie je dat hij soldaat is geweest. Wanneer hij een pub binnenstapt, onderzoekt hij meteen wie er aan de bar zit en of er niets verdachts op te merken valt. Echt een romanpersonage.
Ook Louis Molloy, de tatoeëerder van David Beckham, is een curiosum. Maar Jan Fabre en Wim Vandekeybus vind ik evengoed markante mensen. Mannen die bijzondere dingen maken en iets te vertellen hebben. En Duffy, haarstylist voor grote modebladen en merken als Prada en Raf Simons, mag ik niet vergeten: een viking met een lange rosse baard en lange manen. Zulke mensen stimuleerden me om ook literair op de toppen van mijn tenen te gaan staan.
Midas Dekkers vond ik ook een hoogtepunt.
Die man is waanzinnig interessant. Hij heeft een encyclopedische kennis over mensen en dieren en hij kan die zo fantastisch overbrengen. Stel je voor dat je in je jeugd zo’n leraar hebt. Dan kan je leven toch niet meer stuk? Die man zouden ze moeten klonen en elke school zou een exemplaar moeten krijgen.”
-Wie was de mooiste man?
Jelle Van Riet (denkt diep na): “Wim Vandekeybus. Dat is echt een mooie man. Door alles hé: zijn lengte, zijn prachtige lijf, hoe hij over het podium draaft of galoppeert als een ree of een paard, zijn enthousiasme. Jan Fabre vind ik ook knap. Wat ze doen en realiseren, speelt natuurlijk mee in mijn perceptie. Ik ben altijd al aangetrokken geweest tot mensen die gaan tot het gaatje. Al mijn lieven deden interessante dingen. Maar hoe dan ook, puur fysiek is Wim Vandekeybus een mooie man.”
-En Mads Mikkelsen dan?
Jelle Van Riet: “Dat is een beetje mijn crush van het moment. Mads is echt bloedmooi! Ik hou van acteurs die zo ‘klein’ kunnen spelen, die niet het grote gebaar nodig hebben. Hij kan zo veel emotie leggen in een blik, in kleine mondbewegingen. Hij heeft een prachtige mond, heel mooie gelaatstrekken, een intrigerende combinatie. Als ik bij hem was geraakt, had hij meteen in mijn boek gemogen. Op de cover!”
-Welke tips kun je mannen geven die snel iets aan hun uiterlijk willen doen?
Jelle Van Riet: “Ga sporten. Dat hoeft niet in de gymzaal te zijn. Als je sport, gebeurt er iets met je. Je zit automatisch beter in je vel en dat straal je uit. Je krijgt al eens een complimentje en dat maakt dat je je nog beter voelt. Kies ook een stijl van kleren die bij je past. Kleren zijn zeer democratisch geworden. Je kan al een mooi maatpak kopen voor niet al te veel geld. Kleren doen echt iets met je, ze hebben een heel grote impact. Koop je kleren vooral ook in de juiste maat. Nogal wat mannen dragen hun
kleren te groot. Een te ruim jasje maakt van een man algauw een clown. Ga ook voor een haarstijl die bij jou én je leeftijd past. En word je kaal, probeer dat dan niet te verdoezelen.”
-Hoe belangrijk is uiterlijke schoonheid voor jou?
Jelle Van Riet: “Het belang ervan ontkennen, zou belachelijk zijn. Schoonheid houdt, zoals al gezegd, de menselijke soort in stand. Bovendien heeft ze ook een grote invloed op wie je bent en wat je doet. Als je jezelf lelijk vindt, toont zich dat in de manier waarop je in een gezelschap zit, in wat je durft of niet durft. Ik denk dat ik een gezonde interesse heb in uiterlijke schoonheid. Ik sport, ik let op mijn gewicht, ik hou van mooie kleren. Ik ben een grote fan van AF Vandevorst. Naar de kapper ga ik maar twee keer per jaar en gelnagels zou ik nooit nemen. Ik hou van naturel! Niet te veel make-up en zelden gelakte nagels.”
-Bang om oud te worden?
Jelle Van Riet: “Ik ben nu 43 en op de een of andere manier voel ik mij nog altijd een meisje. Ik ben de jongste thuis. Mijn broer noemt me Zusje en ik denk dat hij dat over twintig jaar nog doet. Daardoor kan ik in de illusie blijven dat ik piep ben. Het duurt ’s ochtends wel wat langer voor mijn gezicht in de juiste plooit valt, maar ach. Jan Fabre en Wim Vandekeybus hebben me heel mooi toegelicht wat het verouderingsproces met hen doet. Voor mensen die zo fysiek zijn, is dat heel ingrijpend. Maar je hebt het wel gehad hé. Je bent wel jong geweest. Ik ben niet bang om te verouderen, maar heb wél schrik om als een ouder iemand behandeld te worden. Zo van ‘jij bent nu te oud om voor de krant te schrijven’. Dat lijkt me eng. Dat je niet meer meetelt, omdat je oud bent. Maar een rimpel meer of minder en grijs haar… nee dat doet me niets. Mijn man zegt altijd dat ik heel mooi oud zal worden. Het ziet er dus goed uit voor mij.”
-Welke kwaliteiten moet een man hebben om jou te raken?
Jelle Van Riet: “Ik weet het, authenticiteit is een modewoord, maar toch is dat voor mij heel belangrijk. Eerlijkheid. Wat je doet, moet kloppen met wie je bent. Ik kan niet iemand liefhebben die iets pretendeert te zijn. Daar kan ik niet tegen. Generositeit vind ik ook een must. Helmut is wel iets té genereus, maar goed, ik vind het belangrijk om niet de hele tijd op onszelf gefocust te zijn. De wereld is groter dan onze navel. Nog een kwaliteit: je talent ten volle benutten, wat dat talent ook moge zijn. Als je heel handig bent, tracht dan heel mooie stoelen te maken of een kraan op een goeie manier te repareren. Altijd voluit gaan. Halfslachtigheid, daar heb ik een hekel aan. Mijn sterrenbeeld is maagd, ik ben een perfectioniste. Veeleisend voor mezelf en voor anderen. Je merkt het: ik ben een plezier om in huis te hebben!”
-Wie is voor jou de knapste man van Zurenborg?
Jelle Van Riet: “Mijn man natuurlijk. En afgezien van Helmut? Hans Herbots is ook wel een knappe man. Verder weet ik niet wie hier nog allemaal woont.”
-Hou je van het leven in Zurenborg?
Jelle Van Riet: “Ik moet eerst een misverstand uit de weg ruimen. Ik ben West-Vlaamse, maar ik woon al 23 jaar in Antwerpen. Het grootste deel van mijn leven dus. Voor mijn verhuizing naar Zurenborg woonde ik net over de singel in Deurne-Zuid. Het is dus allemaal niet nieuw voor mij. Het enige verschil is dat ik nu te voet naar de Dageraadplaats kan. Voorheen moest ik daarvoor 6 minuten fietsen; ik kan namelijk heel snel fietsen (lacht). Ik woon hier graag, onze straat en onze buurt zijn gewoon prachtig. Als we gaan eten bijvoorbeeld in Dôme Sur Mer, wandelen we altijd door de Cogels Osylei. Om weer eens te zien hoe mooi het hier is. Met familie of vrienden wandelen we ook graag rond in de wijk. Dat is namelijk een beetje
Italian
onze tuin. Bij al die mooie gebouwen voel ik dan trots, alsof ik ze eigenhandig gebouwd heb. Je bent hier omringd door schoonheid en door vriendelijke, warme en geëngageerde mensen. Er zijn hier ook tal van toffe cafés en restaurants op wandelafstand. Als je ingesneeuwd raakt, kun je in deze buurt perfect overleven. Het is ook zo dicht bij de oude stad. Ik zit graag op een plek waar de hele wereld op fietsafstand ligt. Je bent meteen bij het station, in de oude stad, op het zuid, in de Singel. We zitten hier goed.”
-Zou jij iets veranderen mocht je burgemeester van Zurenborg zijn?
Jelle Van Riet: “Alles kan beter. Een overkapte ring zou fantastisch zijn. Hier en daar kan de infrastructuur nog beter. Fietsen op de Cogels Osylei is geen makkie.”
-Iets heel anders. Viel het schrijven je zwaar?
Jelle Van Riet: “Schrijven valt mij altijd zwaar. Ik ben een slak. Ik ben traag, omdat ik zo perfectionistisch ben. Ik vind inhoud belangrijk, maar ook de manier waarop iets geformuleerd wordt, moet juist zitten. Ik lees mijn teksten ook altijd hardop, om te checken of het ritme goed zit. Ik ben geen geboren supertalent. Ik word niet constant door de muzen bezocht. Ik moet het echt hebben van mijn ijver en volharding. Maar ook dat loont. Ik ben nu in elk geval heel trots op wat ik heb gemaakt.”
-Hoe heb je dit boek aangepakt?
Jelle Van Riet: “Het is een soort millefeuille. Ik heb laagje per laagje gewerkt. Alle gesprekken – soms heel lange – schreef ik volledig uit. Ik wil uit al dat materiaal kunnen putten en iemand zo correct mogelijk citeren. Eerst heb ik ontzettend veel research gedaan. Ik voelde mij als een vogeltje dat nog een takje, nog een pluimpje, nog een besje naar zijn nest sleept en zich uiteindelijk compleet verloren voelt tussen al dat materiaal. Op een bepaald moment moet je beginnen te schrijven. De rest volgt dan wel. Beginnen is heel belangrijk. Natuurlijk merk je al snel dat er nog gaten in je verhaal zitten.
Dan moet je weer verder. Op een bepaald moment moet je een zorgvuldig opgebouwd en coherent verhaal krijgen. Mijn redacteur – mijn vriend én mentor Bart Vanegeren- heeft mij daarbij geweldig geholpen. Op een bepaald moment zei hij: ‘Je hebt nu een hoop interessante en relevante artikelen, maar nu moet het nog een boek worden’. Hij heeft me doen nadenken over de structuur. Een redacteur is echt van levensbelang. Hij was al mijn beste maatje en is nu mijn nog betere beste maatje, natuurlijk.”
-Heb je schrijfrituelen?
Jelle Van Riet: “Ik moet thuis kunnen werken in mijn bureau. Ik heb daar een vaste computer, geen laptop, en ben er omringd door mijn boeken en naslagwerken. Ik werk altijd in lekker zittende kleren, zoals vroeger tijdens de examens, met koffie, thee of water erbij, fruit, snoepjes enz. Ik ben echt een noeste mier, zeer gedisciplineerd! Ik begin niet al te vroeg, maar ik kan uren doorgaan. Op het einde zat ik zeven dagen op zeven twaalf uur per dag te zwoegen. Waar mijn internaatopvoeding allemaal goed voor is geweest Nu ja, het zit ook echt wel in mij. Ik kreeg op mijn boekvoorstelling van een vriendin een kopje waarop staat Labora et Constantia (Werk en Standvastigheid). Voor haar was dat zo echt iets voor mij. Mijn broer heeft diezelfde drive.”
-Al plannen voor een nieuw boek?
Jelle Van Riet: “Ik heb vier jaar absurd hard gewerkt. In die tijd heeft Helmut ook een plaat uitgebracht, waarvoor ik allerlei klusjes heb gedaan, en zijn website vernieuwd, waarvoor ik de teksten heb gemaakt. Verder ben ik ook nog een hele tijd voor De Standaard interviews blijven doen. Het laatste anderhalf jaar heb ik monomaan aan het boek gewerkt. Anders had het nog vijf jaar langer geduurd voor het af was. Nu moet ik even bekomen en dan de weer nieuwe, spannende keuzes maken.”
-Waar droom je nog van?
Jelle Van Riet: “Ik heb al zo veel mogen en kunnen doen. Ik ben een verwende scheet, al
heel mijn leven lang. Van mijn ouders mocht ik een jaar naar Amerika, ik heb ook een jaar in Bolivië gewoond, ik kan de job doen die ik zo graag doe en ik heb de liefde en de vriendschap. Het grote verdriet in mijn leven is dat ik mijn ouders zo jong ben verloren. Wat ik nog wil realiseren? Van alles! Veel schrijven, natuurlijk, maar er is zoveel interessants te doen. En ik wil me ook met sociale projecten inlaten. Een politieke roeping? Nee, ik ben wel al benaderd door een politieke partij, maar voor de politiek moet je een hele dikke huid hebben en die heb ik niet.”
-Nog tijd voor literatuur?
Jelle Van Riet: “Ik had het laatste jaar weinig tijd voor vrije lectuur. Wel heb ik, in functie van mijn boek, ‘On the origin of species’ van Darwin gelezen en ‘De parende geest’ van Geoffrey Miller. Daar zou ik anders wellicht niet toe gekomen zijn. Ik kan maar niet begrijpen dat ik Darwin niet eerder gelezen heb. Mijn leven is nu opgedeeld in voor en na de lectuur van Darwin. Dat we hem op school niet grondiger hebben bestudeerd! Aan mijn specialiteit - hedendaagse, Nederlandse literatuur – ben ik in die periode weinig toegekomen. Ondertussen ben ik mijn schade wel aan het inhalen. Literatuur is en blijft mijn passie, hé. Dat is echt mijn Grote Liefde.”
-Welke boeken zou je de lezers van GVZ aanbevelen?
Jelle Van Riet: “Darwin, natuurlijk. Ik raad nu iedereen aan om Darwin te lezen. En ‘De gouden kooi’ van Carll Cneut en Anna Castagnoli, in een vertaling van Saskia De Coster. Onlangs ben ik naar ‘In my head’ gaan kijken, de tentoonstelling van Carll Cneut in Gent. Daar moet je heen. Dat is echt een trip, even toeven in het hoofd van Carll Cneut is een sprookjeswereld binnenstappen, zo feeëriek en zo donker, zo mooi. Heerlijk voor tussendoor is ook ‘De poppendokter’ van Diane Broeckhoven: het is echt snoepen van haar zinnen. En tot slot tip ik nog graag ‘Opzichtige stilte’ van Leonard Nolens. Aangrijpende en relevante verzen. En trefzeker als altijd. Onze grootste nog levende dichter!”
Mezze * Bistro * Lunch
Maandag t/m zaterdag: 10 tot 16u
Vrijdag en zaterdag: 19 tot 00 (mezze en wijnbar)
Draakstraat 21
2018 Antwerpen
Tel: 0484 97 63 83
Het zal in alle jaaroverzichten prominent aanwezig zijn: onze nationale trots, ons uithangbord, worden ze genoemd en dan hebben we het over de Rode Duivels. Onze nationale voetbalploeg die het op het wereldkampioenschap zo uitstekend deed en overal ten lande de mensen in beweging kreeg. Op café of op de pleinen, nooit was het enthousiasme zo groot en de belangstelling voor de matchen zo massaal. In juni was dat ook op de Dageraadplaats te zien. Proppensvol stond het plein met mensen van diverse pluimage. Wij onthouden vooral dat alles nagenoeg vlekkeloos ( geen strontzatte gasten, geen vechtpartijen, geen vernielingen) verliep: een puike organisatie en voetbalsupporters die zich als grote mensen gedroegen. Kortom, hét evenement van het jaar in de wijk Zurenborg en we geven dan ook graag nog wat extra foto’s van Jörg Pyl mee. (SC)
Geschiedenis Kleinebeerstraat 31 herhaalt
kondigden wij aan dat Traiteur d’Anvers half november zou starten in het hoekpand Kleinebeerstraat 31. Maar nog voordat zaakvoerder Andy Van Bergen goed en wel de deuren van Traiteur d’Anvers kon openen, is de zaak al weer gesloten. Persoonlijke of familiale omstandigheden zouden ten grondslag liggen aan de vroegtijdige sluiting van de zaak. Het pand is ondertussen alweer te huur. In onze vorige gazet berichtten wij ook over het vertrek van De Kultuurfabriek (de vorige huurder van de handelsruimte waar Traiteur d’Anvers zou starten). Wij stonden toen terloops even stil bij de hoeveelheid handelszaken die in korte tijd in Kleinebeerstraat 31 gevestigd waren: gazettenwinkel, bakker/koffiebar, Mexicaans restaurant, Kultuurfabriek. Het grote verloop gaf ons te denken. Wij interpreteerden toen de regendruppels op de ramen, als de tranen van een huis dat verdrietig is en dikke tranen huilt, omdat blijkbaar geen enkele handelszaak het binnen zijn muren volhoudt. Onze woorden bleken visionair. De laatste ondernemer die op dit adres een poging waagt om een zaak te starten, is nu zelfs al verdwenen nog voordat hij goed en wel open is. Zonde.
Van 20 tot 22 februari 2015 brengt TRAFFIC#6 het werk van enkele jonge kunstenaars tot in de woonkamer van een Zurenborgs gezin. Zo kan iedereen kennis maken met een nieuw publiek, met nieuwe meningen en inzichten en een nieuwe locatie om hun werk in tentoon te stellen. Het project wil de bewoners van Zurenborg actief betrekken door niet alleen gebruik te maken van hun privéwoning, maar
ook van hun kwaliteiten als gastheer of -vrouw door hen het werk van de jonge kunstenaars te laten voorstellen aan het publiek.
Wie wil meedoen door de woning open te stellen als tentoonstellingslocatie en gastvrouw/gastheer te zijn van dit kunstevenement moet een gemotiveerde e-mail sturen naar katrien@lokaal01.org.
TRAFFIC#6 vormt de zesde editie van een reeks projecten van TRAFFIC, een samenwerkingsproject dat een nieuwe dynamiek wil opwekken binnen de hedendaagse beeldende kunst en wil op zoek gaan naar nieuwe modellen, samenwerkingsvormen en interacties. Daarnaast wil TRAFFIC een alternatief platform aanbieden aan jonge kunstenaars om hun kritische reflecties en entrepreneurschap te stimuleren.
Zaterdag 20 dec 20 u
Sint Norbertuskerk – Dageraadplaats
St.Norbertuscantorij + La Furia + Publiek
zingen samen kerstliederen
Orgel: Emmanuel Van Kerckhoven
Algemene leiding: Marnix De Cat
Italiaanse specialiteiten PIZZA - PASTA
Op de plek waar vroeger Centercourt gevestigd was, heeft nu Basic-fit een nieuwe fitnessruimte geopend. Slechts op een paar meter van Zurenborg bevindt zich deze nieuwe fitnessclub die ingericht is met allerlei spiksplinternieuwe
toestellen. Een abonnement kost je net geen 20 euro per maand en voor een supplement kun je ook deelnemen aan groepslessen zoals spinning of crossfit en je kan er ook dag en nacht terecht. (Ad MOESKOPS)
De prijs is laag, maar zoals de naam al zegt, zijn de faciliteiten dan ook behoorlijk basic. Toegegeven, de toestellen zijn in orde. Maar slechts één persoon is gedurende de dag verantwoordelijk voor het reilen en zeilen in de sportclub. In tegenstelling met Centercourt is er geen bargedeelte meer en ook de televisies zijn verdwenen. De persoonlijke benadering is ook volledig weg. Hoe werkt het nu dan? Bij binnenkomst
haal je je pasje door een scanner en opent de draaideur. Vervolgens kun je op eigen houtje gaan sporten. Als je een persoonlijk trainingsprogramma wenst, kun je dat zelf digitaal aanmaken. Wil je een personal trainer, dan moet je dat ook vooraf aanvragen en betalen. Wil je gewoon meer weten over oefeningen en voeding, dan gaat dat via een app waarvoor je opnieuw een supplement moet betalen.
GEZIN
Er zijn ook voordelen ten opzichte van de vorige fitnessclub. Met één abonnement kunnen alle leden van het gezin gaan sporten. Je mag je abonnement dus gewoon doorgeven aan mensen die op hetzelfde adres gedomicilieerd staan. De openingstijden zijn ruimer en ook het aantal toestellen is fors vermeerderd. De fitnessruimte opent elke maandagochtend om 8.00 uur en sluit vrijdag pas om 22.30
uur. In het weekend is de sportclub open van 9.00 tot 16.00 uur. Wil je dus graag in de week ‘s nachts eens gaan sporten, dan kan dat. Een nachtwaker houdt de club voor je open. In tegenstelling tot de basic-fitmedewerker die overdag aanwezig is, heeft deze man of vrouw geen sportachtergrond. Maar gezien de geringe persoonlijke ondersteuning die je overdag mag verwachten, maakt dit weinig verschil.
