Voor de minderjarigen (zie hieronder) zoeken we gebruikte fietsen die mits enig oplapwerk gebruikt kunnen worden. Wij betalen de herstellingen en de fietsen worden verzameld in het Dienstencentrum. Wel even contact opnemen met Amber Sels, Kleinebeerstraat 2.Tel. 03 294 1480 - gsm. 0471 54 76 55, LOI_Zurenborg@ocmw.antwerpen.be of amber.sels@ocmw.antwerpen.be
In de wijk verblijven sinds kort tien minderjarige vluchtelingen tussen de 16 en de 18 jaar. Ze werden naar hier gestuurd door Fedasil en worden in het gewezen Dienstencentrum in de Kleinebeerstraat voorbereid op een nieuw leven in het Westen. Deze jongens, want het zijn uitsluitend mannen, kunnen hier rekenen op begeleiding en steun van het Antwerpse OCMW. Maar daar alleen redden ze het niet mee. Er wordt een beroep gedaan op de wijk om het gegeven een steuntje in de rug te geven, een duw in de goeie richting, een warm gebaar. Zo zoeken ze in de wijk peters en meters voor deze “pubers” die hen verder een beetje kunnen begeleiden en assisteren of gewoon met hen naar de cinema gaan. Of wat niet langer gebruikt materiaal voor deze gasten die maar al te graag met een fiets door de stad crossen of zich wat willen uitleven op een fitnesstoestel. Kortom, wie voor deze voorstellen iets voelt of nog andere voorstellen heeft moet maar eens snel contact opnemen met het Dienstencentrum zelf. (SC)
BEVRIJDING
Tenzij de hemel op ons dak valt of Zurenborg weggespoeld wordt door een stormvloed komt er volgend jaar een nieuwe editie van de “poëzievensters”. Helemaal opgebouwd rond de overleden dichter Herman de Coninck en uitsluitend met gedichten van hem. (SC)
Echt lang hebben we er niet bij moeten nadenken. Volgend jaar komt er een tweede editie met transparanten voor de Zurenborgse vensters en dat heeft alles te maken met het succes van deze eerste editie. Tal van mensen hebben namelijk laten weten dat ze best ook een gedicht voor hun venster wilden hebben maar de honderd exemplaren waren nu eenmaal gekozen, gedrukt en opgehangen. Jammer, maar helaas Daarom mikken we voor volgend jaar op 150 transparanten die bij de bewoners van de wijk verdeeld zullen worden.
Zoals dit het geval was bij deze editie hebben wij als krant en het district alle financiële medewerking al toegezegd. Goed om te weten is ook dat Kristien Hemmerechts, de weduwe van Herman de Coninck uit de Cogels Osylei, zich met alle plezier achter het initiatief heeft geschaard.
De tweede wereldoorlog met alle ellende en de daarbij horende bevrijding blijft nog altijd veel mensen aangrijpen. En die Bevrijding van Antwerpen wordt nog altijd gevierd. Deze keer op 2 september met een echt bal, een vreugdebal.
De data die nu in het vet liggen zijn : 21 februari (geboortedatum: Mechelen 21 /2/1944 van Herman de Coninck) en 22 mei (overlijdensdatum 22 mei 1997, Lissabon).
Momenteel wordt er hard nagedacht over meerdere evenementen rond deze Zurenborgse dichter: activiteiten in scholen, wedstrijden en noem maar op. Wie suggesties heeft of wil meewerken kan altijd bij ons terecht. Liever te vroeg dan te laat.
Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be
Swa Collier, hoofdredacteur van de Gazet van Zurenborg laat elke keer zijn gedachten gaan over de gebeurtenissen in de wijk.
Gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE PERS
Bankrekening: 001/3873842/29 www.gazetvanzurenborg.be
P/a Harry Brijs, Velodroomstraat 27 2600 BERCHEM harryb@scarlet.be
Redactie
Hoofdredacteur:
Swa Collier
Stierstraat 3, 2018 Antwerpen 0477 51 40 28 swa.collier@telenet.be swa.collier@gazetvanzurenborg.be
Redactiesecretaris
André Dejonghe : andre.dejonghe@skynet.be
Eindredactie
Marcel Schoeters
Redactie Gazet van Zurenborg
Stierstraat 3, 2018 Antwerpen gazetvanzurenborg@telenet.be
Medewerkers (tekst en foto’s)
Dirk Blijweert, André Dejonghe, Walter De Ley, Renée Dufait, Jeannine Führing, Ad Moeskops, Marc Vingerhoedt, Peter Theunynck, Jörg Pyl,
Luc Pandelaers, Dieter Dedecker,
Luk Depondt, An Van De Wal, Tom Ryckx
Marcel Schoeters, Yo Van den Bulck, Frederik Cornette, Drosakis Morfo,
Dani Van Remoortel, Bernard Soenens
Lay-out & Pre-press
Colin Bellefroid colin@bitrac.be www.bitrac.be
Advertenties
Rose-Marie Simoens
0485 90 39 84 03 236 66 23 degrootesimoens@gmail.com gazetvanzurenborg@telenet.be
Opvolgen advertenties
Gerda Eelen gerda.eelen@telenet.be
0468 29 43 65
Drukker
Drukkerij Goossens
Achterbroeksesteenweg 208, 2180 Kalmhout
Distributie
Hans Dresselaers
Van Diepenbeeckstraat 43 • 2018 Antwerpen 0472 345684 • dressle.arts@gmail.com
Website
www.gazetvanzurenborg.be
Ik heb geen enkele intentie om de wereld te veranderen en daar zijn verschillende redenen voor: om te beginnen kan ik als individu weinig beginnen in een land als Iran of in het Afrikaanse Mali. En als ik het zou willen is het ook nogal arrogant van mij om te denken dat al mijn pogingen of wat dan ook maar ene moer zouden veranderen aan de toestand daar. Ik weet er te weinig van, kan het allemaal niet controleren en dan kan ik nog wel een paar tientallen redenen opnoemen waarom het baasje uit de Stierstraat dat maar beter laat.
Maar ik wil wel iets doen om de maatschappij waarin we leven een beetje beter te maken, aangenamer misschien, veiliger als het kan, rustiger voor mijn part, rechtvaardiger en comfortabeler voor wie er behoefte aan heeft. Maar dat is makkelijker op papier gezet dan echt gedaan. Geld geven is de makkelijkste oplossing en dat kan het eigen geweten en de eigen gemoedsrust een heel eind in de verwachte stemming brengen, maar echt ver loop je daar niet mee. Misschien wel een heel eind richting hemel maar aangezien ik daar toch niet zal terecht komen is dat ook al geen optie.
Maar, zucht, wat dan wel? Indien men in Zurenborg woont, dient er zich zo’n geval aan. In het gewezen dienstencentrum in de Kleinebeerstraat huizen momenteel tien jongeren uit diverse landen. Ze zijn hier op zoek naar een nieuwe toekomst, zijn jong, willen de taal leren en een plaats vinden in onze verwarrende en moeilijke maar tegelijk erg aantrekkelijke maatschappij. En zo te zien staan ze niet alleen. Ze krijgen wat geld, ze krijgen begeleiding en krijgen regels opgelegd. Geen losgeslagen kereltjes die onder het mom van “onwetende vluchteling” de ezel uithangen en nadien jaren nodig hebben om de scherven op te rapen en te lijmen. Want iemand moet hen ook eens zeggen dat ze het niet makkelijk zullen hebben met taal, gewoonten en de men sen. Niet iedereen staat te springen om hen in hun armen te sluiten en dat moet ook niet. Maar niet alle Vlamingen zijn racisten of knorrige ouwe sokken die niet verder komen dan wat gemeenplaatsen en zich verder van niets iets aantrekken. Zich engage ren bedoel ik dan. Is dat moeilijk? Het is niet altijd even makkelijk en zeker niet altijd even aantrekkelijk. Maar Zurenborg zou toch beter moeten kunnen?
Bekijk nu de oproep om zich op te geven als peter en meter voor een van die knapen. Ik hoor het al zeggen: maar wat moet ik dan ik ’s hemelsnaam met zo’n pubergast aanvangen in
een wijk als Zurenborg? Laten we het simpel en makkelijk houden en gewoontjes doen, niet te moeilijk, niet te gekunsteld, niet te hoog grijpen. Maar wat dan in godsnaam? Eerst en vooral proberen met zo’n gast te babbelen, over simpele dingen, want daar worstelen ze ook mee. Vergeet het kunsthistorisch verleden van ons Vlaanderenland,maar leg ze eenvoudige dingen uit en waarom ze zo zijn. De onwetendheid is soms verbijsterend eenvoudig, maar als ze willen leren dan zuigen ze informatie op als een spons. Rij met de fiets eens naar een park en neem wat eenvoudig eten mee voor ter plekke. Zalig gegeven. Misschien een film meepikken en uitleggen hoe het daar eigenlijk werkt. Met de tram of bus eens een uurtje door de stad rijden en wat dingen aanwijzen. Waar zijn de grootwarenhuizen? Waar kan je goedkoop kleren kopen? Waarom is FC De Kampioenen zo populair en neem eens een aflevering op, ze kunnen dit soort Vlaams snel volgen. Naar de winkel gaan is altijd prijs. En ga zo maar even verder en luister eens naar wat ze misschien zelf willen en durf ook eens neen te zeggen. Ook dat hoort er bij.
En zo zijn we terug bij Zurenborg en zijn bewoners. Ik vermoed dat ze bij het OCMW ook wel weten dat hier een heel bataljon goedmenende mensen wonen die niet te beroerd zijn om hun nek uit te steken als daar behoefte aan is. Mensen die zich ook wel in een situatie kunnen inleven waarbij enige menselijke warmte en gemeend medeleven van levensbelang kunnen zijn. Zurenborg heeft in het verleden al dikwijls bewezen dat het menselijke warmte kan uitstralen naar diegenen die er het meest behoefte aan hebben. En laten we dan voor één keer alle partijpolitieke overwegingen achterwege laten in het belang van deze jonge mensen. Ze zijn er nu éénmaal en zullen niet zomaar weggaan. Bovendien is het een kans voor de wereldverbeteraars onder ons want de jongens komen uit Syrië, Afghanistan, Somalië en Irak. En dat is toch al een flink stuk van de wereld om mee te beginnen.
In de Kleinebeerstraat 2, het gewezen Dienstencentrum, wonen sinds kort 10 ‘Niet Begeleide Minderjarige Vreemdelingen’ (NBMV). Zo worden kinderen tussen de 16 en 18 jaar genoemd die zonder ouders hier aankomen, gevlucht meestal vanuit een land in oorlog. ‘Begeleid’ worden ze in dit geval door twee Interculturele Bemiddelaars en ze vragen steun van de wijk en haar bewoners.
(Yo VAN DEN BULCK)
De jongeren want het zijn alleen mannen, namen hun intrek eind juni in dit ‘Lokaal Opvang Initiatief’ (LOI). Het betreft een samenwerking tussen OCMW Antwerpen en het Brusselse Fedasil. Het eerste LOIhuis opende in februari dicht bij de Finse kerk. Het gaat dus in beide gevallen over een nieuw initiatief voor onze stad.
VOOGD
Het vluchtelingenprobleem is dagelijkse kost in de media. Door de aanhoudende oorlogen blijven stromen mensen op zoek gaan naar vrede en rust, een nieuwe toekomst. Vooral alleenstaande mannen bevolken onze asielcentra. Maar als oorlogen en ellende aanslepen zoals bv. in Syrië komen ook gezinnen naar Europa. De mensenhandelaars vragen hoge prijzen voor de overzet in gammele overvolle bootjes. Over de cijfers van diegenen die het niet halen leest u dagelijks. Sommige kinderen verliezen hun ouders onderweg.
De prijzen variëren tussen een paar duizend en tienduizend euro per persoon. Veel gezinnen kunnen dit niet betalen. Soms kiezen ouders om hun kinderen alvast te laten vertrekken, om hun toekomst veilig te stellen.
In onze asielcentra verblijven dus ook jonge kinderen zonder ouders. De Belgische wetgeving voorziet in hun extra opvang en begeleiding. Om hun procedure te starten hebben ze een voogd nodig. In een vorige editie van onze krant vermeldden we het belang van een voogd. Supervoogd en buurtbewoonster Lien Van de Kelder kwam aan het woord met haar verhaal van het Syrische meisje waarvan ze voogd is. We deden ook een oproep voor extra voogden die we graag herhalen; er wachten namelijk nog steeds kinderen voor wie de procedure niet kan starten bij gebrek aan een voogd.
Dat een asielcentrum geen gedroomde verblijfplaats is voor jonge kinderen hoeft geen uitleg; het is een evidentie! Kinderen moeten daar zo snel mogelijk weg. Het verblijf in een Pleeggezin is niet voor ieder kind weggelegd of gewenst, daarom dat het LOI- huis een belangrijk alternatief biedt om kinderen tussen de 16 en 18 te begegeleiden naar alleenwonen en zelfstandigheid.
KLEINEBEERSTRAAT
Er is hard gewerkt om met weinig middelen het Dienstencentrum om te toveren tot een huis waarin maximum 13 ‘Niet Begeleide Minderjarige Vreemdelingen’ kunnen wonen. Het tiental jongens dat er nu woont, is een mooie mix van nationaliteiten: 4 Afghanen, 3 Syriërs, 2 Somaliërs en 1 Irakees. Ze hebben elk een eigen kamer naast een gemeenschappelijke keuken en een grote sociale ruimte.
Op de laatste vrijdagmorgen van juli heb ik een afspraak met Amber. Het is tien uur en Najeem heeft nog slaapoogjes. Hij komt even goedemorgen zeggen met een handdoek onder de arm. ”Na zijn ochtenddouche zal hij klaar zijn voor ons
gesprek“, zegt hij tegen Amber. Maar de Syrische Kinan zit er al opgeruimd bij. Deze twee jongens zijn al sinds een kleine maand hier thuis, ze komen uit hetzelfde asielcentrum van Kapellen en kunnen voor het eerst een beetje bekomen na een heel bewogen jaar. De reis zit erop, de papiermolen draait en het vooruitzicht op of de bevestiging van een positief resultaat voor een verblijf in België biedt deze jongens enige gemoedsrust. Maar wat drijft een jongen van 16 en 17 om naar hier te komen, moederziel alleen dan nog?
KINAN
Ik probeer eerst met wat algemene vraagjes want het is niet evident om een heel emotioneel verhaal te vertellen aan een vreemde. Kinan spreekt al goed Nederlands, geleerd tijdens de 7 maanden die hij in het asielcentrum van Kapellen doorbracht. Hij ontvluchtte de Syrische oorlog in zijn stad Aleppo bijna twee jaar eerder nadat een bom was gevallen op het gebouw waar zijn vader werkte. Met een hoofdwonde werd die opgenomen in het ziekenhuis dat hij gelukkig snel kon verlaten. Toen nam hij het besluit om met zijn gezin de stad te verlaten.
Ze logeerden een tijd bij familie, maar toen deze situatie onhoudbaar werd zetten ze hun weg verder naar Turkije. Meer dan een jaar leefden ze in Istanbul. Vanaf het verlaten van het ouderlijk huis ging Kinan niet meer naar school. Hij kon in België wel meteen terecht in de OKAN klas(onthaalklas voor anderstalige nieuwkomers). Sinds zijn aankomst hier op 22 oktober verleden jaar is er administratief al een berg papier verzet maar nu is hij er helemaal klaar voor; voor het eerste jaar automechanika! Deze keuze werd gemaakt in samenspraak met de voogd, de begeleiders, zijn vorige school en zijn ouders.
Hijzelf wil eigenlijk liever fotograaf worden, maar vooral zijn mama raadde hem dit af. Misschien kan hij later fotografie als hobby nemen, voorlopig is de apparatuur voor hem onbetaalbaar. Hij kan niet wachten tot de grote vakantie ten einde is! Liefst wil hij morgen al naar school. Hij is hier graag, kookt graag maar heeft last van de slordigheid van de andere jongens. Hij ruimt alles op maar telkens hij de keuken wil gebruiken ligt ze er rommelig bij. Ik glimlach bij de herinnering aan mijn twee pubers ... Hier zijn er zo tien bij elkaar en dan nog jongens! Misschien is opruimen wel het allermoeilijkste om ze te leren?
REIS
En dan heel langzaam komen we tot het reisverhaal. Kinan’s papa kwam 25 jaar geleden naar België met twee broers. Na wat omzwervingen keerde hij terug maar de broers, twee ooms van Kinan bleven en wonen hier met hun gezin, waarvan de kinderen Nederlands spreken. Na overleg met zijn papa besloot hij de reis naar Belgiê met twee oudere neven te proberen. Er werd ongeveer 1.000 dollar betaald aan een Turkse man die
zich Chaal liet noemen. Kinan beschrijft hem als een zeer onguur heerschap. De tocht startte met een voettocht van meer dan anderhalf uur vanuit Izmir. Enkel Turks werd er gesproken, maar Kinan was na zijn jaar in Turkije één van de enige onder de 50 Syriêrs die hun verstond. Hij zei weliswaar niets, want de Turkse begeleiders waren heel onvriendelijk. Bij aankomst bij de boot was er ook een Syriër die het geld voor de overtocht niet kon betalen maar die de boot ging besturen. Hij kreeg een “opleiding” van tien minuten. De boot vertrok voor een overtocht die normaal een uur in beslag neemt. Vanwege de onkunde van de “kapitein” zou het vijf uren duren voor het Griekse eiland Lesbos in zicht kwam. Na vijf bange uren stonden dan een een aantal Grieken zich in Mytillini te verdringen om de boot te kopen. Het blijkt een sluitend syteem te zijn; geen van de mensensmokkelaars vaart mee en een tussenpersoon in Griekenland zorgt voor nog meer” kassa kassa” bij de verkoop van de boot die zo alle sporen wegvaagt. Maar veel tijd om na te denken hadden ze niet, ze werden onmiddellijk op een bus gezet richting kamp. En ook daar was het geen gastvrij onthaal, wel integendeel: de volgende 24 uur moesten ze aanschuiven zonder rust, eten of drinken om hun papier daar te verkrijgen voor de verdere reis.
Athene was de eerstvolgende stop en daarna volgde Macedonië en één dag later Hongarije. Dat land ervoer hij als het moeilijkste. Ze bleven zoveel mogelijk op de grens van het land. Daarna kwam Servië en met een trein werd de reis verder gezet naar Oostenrijk waar een bus hun naar Duitsland bracht. Het laatste stuk naar München was weer een trein. Toen in het midden van de nacht in München het station groot en voor de jongens een onontwarbaar kluwen was belden ze naar de oom in Antwerpen. Hij kwam hen halen (ongeveer 800km.) met de auto. Twaalf dagen na hun vertrek vanuit Istanbul en wat hulp onderweg van gewone mensen en het Rode Kruis komt hij aan in België. Omdat ze ook ‘s nachts op pad zijn, vertelt Kinan van andere Syrische reizigers die lichtsignalen gaven zodat ze wisten waarnaartoe. Wat hij zich van de eerste week in België herinnert is niet veel, vooral slapen; hij was doodmoe!
NAJEEM
De Afghaanse Najeem is zestien en geboren in Iran. Zolang al zijn zijn ouders en de rest van het gezin in Teheran om de Afghaanse oorlog te ontvluchten. Negen jaar geleden stierf zijn vader. De opvang in Iran van de vele Afghaanse vluchtelingen is heel basic en religieus getint. De kinderen krijgen er 5 jaar leeslessen en Koranonderricht. Rond hun twaalfde stopt elke vorm van onderwijs; vanaf dan wordt er verondersteld dat ze gaan werken. Moeder en oom beslisten in zijn geval dat hij de reis kon wagen.
Het verhaal van zijn reis is veel moeilijker te begrijpen, met de flarden informatie kan ik zijn reisverhaal niet zo gedetailleerd brengen als dat van Kinan. Zijn Nederlands is nog pril, hij volgde nog maar twee maanden les in de OKAN klas. Al heeft zijn thuisland 88 verschillende talen, Nederlands blijkt onze enige gemeenschappelijke taal. Dari is Najeem’s moedertaal maar ik merk dat Kinan en Najeem na hun verblijf samen in Kapellen enige woorden van mekaars taal spreken. Ze zijn nu een beetje als broers. Najeem heeft nog een jaartje Okan klas voor de boeg. Hij krijgt dan ook wat meer tijd om te beslissen wat hij nog wil studeren. Om de jongens te helpen bij hun keuze bestaat er een snuffelstage; een week van een kennismaking met een vak of richting. Zo ontdekte Kinan de school in Hoboken waar hij volgend jaar Automechanika gaat volgen. Ook Najeem heeft zijn draai al behoorlijk gevonden in zijn nieuwe thuis. De zomer wordt ook door de begeleiders zo goed mogelijk gepland; zo gaat Najeem een hele week op kamp als monitor met kleine kinderen.
THUIS
Na een paar uur geluisterd te hebben naar flarden van miserie, verbijstering bij sommige passages, onbegrip soms maar danig onder de indruk van beider verhalen zie ik ze zitten; deze twee jongens, dapper, nieuwsgierig en vooral goedlachs. Ik bedank ze voor hun vertrouwen en hun verhaal en verlaat het pand met een warm gevoel van hoop en dat ik het ze zo gun; deze nieuwe kans voor dit jong aanstormend leven.
De namen in dit artikel zijn veranderd ter bescherming en om veiligheidsredenen.
* all about hair do's *
Amber Sels (26) en Charlotte Liekens (26) begeleiden de jongens. Vanuit verschillende asielcentra kwamen ze hier een paar weken geleden aan. Hun namen en nationaliteit staan op een groot wit bord in de onthaalruimte waar Amber en Charlotte werken.
(Yo VAN DEN BULCK)
De jongens komen vanuit een asielcentrum waar ze hun eerste maanden in België doorbrachten. De meesten leerden er al wat Nederlands en gingen al naar school. Maar de maaltijden werden er kant en klaar geserveerd in een refter en over geldzaken wisten ze nog niks. Ondertussen hebben ze alle tien een voogd en al heel wat administratie doorworsteld. Het verblijf in dit huis wat maximaal twee jaar kan duren (tot ze 18 jaar zijn) en moet hen echt voorbereiden op zelfstandig wonen en leven. Fedasil selecteerde de jongens die hier nu wonen. Ze krijgen elk een budget van 65 euro per week.
Amber en Charlotte leren hen met geld omgaan: ze gaan samen de aankopen doen voor eten, kleren en persoonlijke hygiëne. Er is 1 keuken waarvoor dus ook de nodige afspraken gemaakt moeten worden. Ze worden gestimuleerd om samen te koken. Ondertussen lopen de contacten met de voogd natuurlijk ook verder; samen kiezen ze een gepaste nieuwe school voor de jongens. Sommigen volgen nu Zomerschool om hun Nederlands te verbeteren. Voor augustus zijn er vrijwilligers gezocht om hun een beetje op het komende
schooljaar voor te bereiden en de integratie te bevorderen.
M(P)ETER
Sommigen hebben ook al een Meter of een Peter. Amber en Charlotte benadrukken het belang hiervan en ervaren al een positieve invloed bij de enkele jongens die al een Peter of Meter hebben. Hun integratie verloopt vlotter en ze vinden sneller hun weg in de nieuwe omgeving. Heb je wat extra tijd en wil je meewerken aan dit project dan is je hulp meer dan welkom. De invulling van de tijd die je samen doorbrengt met de Somalische, Afghaanse, Syrische of Iraakse jongen bepaal je zelf. Als je éénmaal in de twee weken een paar uurtjes samen doorbrengt is dit al voldoende. Meer kan natuurlijk ook... Je kan bv. samen wandelen in de stad, naar de markt gaan of gewoon wat praten bij een koffie of een thee. Graag eerst contact opnemen met Amber of Charlotte voor een gesprekje.
Bij de begeleidsters voel ik heel veel enthousiasme en warmte als ze over ‘hun’ jongens spreken. Het is geen nine to five job. Ook na hun uren zijn ze dikwijls met hun gedachten
nog hier. Zal alles goed verlopen? Zoals de eerste dagen wanneer het ook ramadan was en de jongens maar om tien uur konden eten. Ze moesten dan voor de eerste keren helemaal alleen hun maaltijd bereiden. De kip die ze hadden gekocht, moest klaar worden gemaakt enz., maar het is allemaal goed verlopen. Bovendien is er ook een telefoonpermanentie als er echt iets zou misgaan.
REGELS
Vanuit hun verleden als Intercultureel Bemiddelaar en met elk wat ervaring binnen andere diensten van het OCMW en Okan bieden Amber en Charlotte hier het beste van zichzelf. Tien puberende jongens een hoop wijsheden bijbrengen, is geen sinecure. De wasmachine gebruiken en de nodige inkopen doen binnen hun budget, opruimen en kuisen zijn praktische zaken. De werkvrouw probeert op haar manier de jongens de kunst van het opruimen en kuisen bij te brengen. Wekelijks worden er ook thema’s behandeld zoals omgaan met meisjes, gezondheid...
Vermits het voormalig Dienstencentrum moest sluiten, zijn er ook enige negatieve commentaren op dit initiatief in de buurt. Een man heeft zijn gal uitgespuwd toen hij een Turkse vlag zag uithangen tijdens de voetbalgekte. Ondertussen zijn alle vlaggen afgeschaft en is er geduldig naar de man zijn ongenoegen geluisterd. De jongens hebben allemaal een verschillend programma voor de zomervakantie; sommigen volgen Zomerschool , sommigen gaan zelf op kamp of zijn al monitor. Het gewone leven van een schoolgaande puber begint dus pas in september.
Maar ook nog even dit : in de keuken zijn nog wat extra dingen welkom zoals een rasp bvb. Of staat daar nog een oude fiets of een fitnesstoestel dat al lang niet meer wordt gebruikt? De jongens zullen hier heel blij mee zijn.
LOI_Zurenborg@ocmw.antwerpen.be Kleinebeerstraat 2 Tel.03029401480
Voogd: www.FODJustitie, vervolgens klik je op “kinderen en jongeren”en onder “niet begeleide minderjarige vreemdeling” op ‘’voogd’.
In de Velodroomstraat hangt al geruime tijd een A4 aan het raam met een kort gedicht, ondertekend Menora, elf jaar, dichter. In een tijd waar uitgeverijen en dichters steen en been klagen dat poëzie voor geen meter verkoopt en al zeker niet aan jonge mensen, betekent dit een hoopvolle evolutie. (Jörg PYL)
Nog tijdens het fotograferen van het gedicht aan het raam, opent Menora Glazema al de voordeur in het gezelschap van haar jongere broer, die voor de gelegenheid een Rode Duivels vlag over zijn schouders heeft gehangen en een tricolore pruik heeft opgezet. Het is tenslotte de eerste juli en vanavond speelt onze nationale ploeg.
- Hoe ben je dichter geworden?
Menora Glazema: ”Mijn opa (Abel Oostra) is ook dichter. Hij doet regelmatig mee met poëziewedstrijden en heeft ook al prijzen gewonnen. Of hij al dichtbundels gepubliceerd heeft, weet ik niet. En ik heb ook een boek gelezen, ‘Polleke’. Daar komen ook gedichten in voor. Zodus, dacht ik, ik begin er ook aan.”
- Hoe kwam je op het idee je gedicht aan het raam te hangen?
Menora Glazema: “Een vriendin van mij, Margo, had een kaart meegenomen van een route waar allemaal gedichten te lezen waren (Poëzievensters van Zurenborg, jp). Wij hebben samen heel de wandeling gedaan, sommige gedichten vond ik mooi, maar ik begreep ze niet allemaal, misschien omdat ik nog te jong ben. Maar er waren ook heel veel mooie die over het leven gingen, over niets specifieks”
- Heb je al veel gedichten geschreven?
Menora Glazema: “Ik heb al een aantal gedichten geschreven, ook voor een project van mijn school (De Dageraad) als afsluiting van de lagere school. Volgend jaar ga ik naar het Middelbaar. Ik heb een koffer gemaakt en aan de binnenkant een gedicht geschreven en die
koffer gevuld met kleine doosjes, met in of op elk doosje een herinnering aan mijn school en de vorm van een gedicht, elk doosje is of bevat een gedicht.”
- Hebben je klasgenootjes ook gedichten geschreven?
Menora Glazema: ”Alleen ik heb gedichten geschreven voor dat eindproject. De anderen hebben iets anders gemaakt.”
- Ga je gedichten blijven schrijven?
Menora Glazema: “Zeker en vast. Mijn vrienden reageren allemaal heel enthousiast. Soms schrijf ik ook gedichten voor hen. Volgend jaar in de middelbare school, zal ik zeker nog gedichten schrijven.”
- Heb je al veel gedichten gelezen?
Menora Glazema: “Een gedicht van mama. Zij heeft toen wij op school voor elke leerling een boekje gemaakt hebben, zelf een gedicht geschreven in dat boekje. Ik kom uit een familie van dichters, toch langs mama’s kant. Voor de rest, als ik ergens in een tijdschrift een gedicht vind, lees ik dat. Ik heb ook al gedichten in boeken gelezen, maar ik ben de naam van de schrijver vergeten. Ik heb ook vrienden die gedichten schrijven en die lees ik uiteraard ook.”
- Waar schrijf je meestal een gedicht over?
Menora Glazema: “Eigenlijk over van alles, ik heb niet echt een bepaald thema. Ik schrijf over wat ik tegenkom op straat of als ik geen blijf weet met mijn gevoelens, daarna voel ik mij veel beter.”
- Je gedicht aan het raam gaat over ster-
ven, toch een ernstig onderwerp?
Menora Glazema: “Sommige mensen durven niet over de dood praten, ik wel. Ik vind dat daar over gepraat mag worden, maar niet gespot.”
- Wat wil je later worden?
Menora Glazema: “Ik twijfel nog tussen oogarts of architect. Ik zou wel altijd dichter willen blijven, een hobbydichter en ik droom er ook van om workshops te geven om te leren
dichten.”
- Is er nog iets wat je wil toevoegen aan dit artikel?
Menora Glazema: “Ik zou heel graag een dichtboek hebben om mijn gedichten in op te schrijven en een dichtpen, een mooie pen, speciaal om gedichten mee te schrijven, maar die heb ik nog niet gekregen. Ik schijf mijn gedichten nu maar gewoon op papier, niet op de computer.”
Umami een traiteurszaak voor een heerlijke ervaring met eerlijke pure seizoensgebonden gerechten. Een vers bereid product met zuivere uitdagende smaakcomponenten, vrij van industriële toevoegingen, smaak – en kleurstoffen. Van amuse tot dessert of een “High - Tea “moment.
Umami werkt uitsluitend op bestelling en op maat van de klant. Dit voor een lunch, diner, receptie of een feest. U kan afhalen of wij brengen de gerechten tot bij u in de keuken en bedienen uw gasten.
Hebt u graag een offerte? Dan werken wij een voorstel voor u uit.
Kris Van de Poel + 32 (0) 498.645.034 Stierstraat 10 • 2018 Antwerpen umami.vdp@gmail.com • www.umamivdp.com volg ons op facebook www.umami Vdp
Josine Umehire heeft het schoonheidssalon ‘Nail Couture’ in de Kleine Beerstraat overgenomen. Ze heeft zich gespecialiseerd in medische pedicure, nagelverzorging en massage. De Rwandese Josine heeft veel meegemaakt voor ze hier op Zurenborg belandde. Met optimisme, doorzetting en intelligentie is ze deze zaak gestart. Wie een ‘perfecte’ schoonheidsbehandeling wil, is bij haar aan het goede adres, want Josine doet haar werk met veel plezier en overgave. (Renée DUFAIT)
De elegante Josine Umehire (39 j) zegt, vriendelijk lachend: “Wel ja, ik vind dat ik veel geluk in het leven heb gehad! Mijn naam UMEHIRE betekent trouwens ‘geluk’. Ik ben gemaakt voor het geluk! Ik ben content. Ik moet echt dankbaar zijn! “
MIS
Josine is afkomstig uit de hoofdstad van Rwanda: Kigali. Ze had er een goede, Franstalige, katholieke lagere school, waar veel Tutsi’s en kinderen van militairen naartoe gingen. Toevallig was deze school juist op de plaats waar de tien Belgische para’s vermoord werden (nvdr.7 april 1994). Haar moeder werkte als secretaresse voor Electrabel (maar is nu gepensioneerd) en haar vader had een functie bij de luchthaven. Josine vertelt dat haar familie zeer katholiek is, dat ze daarom elke zondag naar de mis gaat en haar moeder in Rwanda zelfs elke dag. Ze zegt: “Nee, naar de mis gaan, vind ik niet vervelend, zelfs al heb ik veel te doen: 1 uur per week voor God is toch niet teveel? Ik voel me anders schuldig.”
GENOCIDE
Josine is het tweede kind uit een gezin van zes. Haar hele familie heeft de genocide van 1994 overleefd, hoewel ze niet allemaal samen waren. Twee van haar zussen waren in hotel Mille Collines (nvdr. waar gematigde Hutumannen Tutsivrouwen in veiligheid brachten). Josine was toen 17 jaar. Normaal zou ze op een internaat zijn, maar het was juist paasvakantie. Omdat in deze school veel Tutsi’s waren, werd de school vernietigd en de leraars en studenten gedood. Josine was echter thuis. Over de genocide: “Het was maar 100 dagen, maar het leek jaren. Je wist nooit of je ’s avonds of de volgende dag nog zou leven. Elke dag kon de laatste dag zijn. Ik heb toen ook een machete op mijn keel gehad. Ik was nog een kind, ik wist niets van het leven. Ik had tot dan toe een leuke tijd in het internaat. Kigali is een dorp, je kent er bijna iedereen. Ze zouden ons in het huis verbranden met ons erin als we niet betaalden. Mijn vader betaalde 3 keer, tot wij geen geld meer hadden. Ineens konden buren ons niet meer verbergen, ik begreep er niets van. Ik dacht dat de mensen slecht waren, maar achteraf begreep ik dat het te gevaarlijk voor hen
was. Onze ouders en vier kinderen zijn te voet gevlucht. We moesten zelfs over de vermoorde mensen stappen om verder te kunnen gaan. De Hutu’s dachten dat we in een auto gevlucht waren en hebben daardoor andere mensen in een auto gedood. Daarna hebben ze ons niet meer gezocht. Mijn moeder had voordien veel mensen geholpen, zo hebben we een plekje gevonden waar we mochten slapen en mais kregen. We zijn daarna naar een dorpje gegaan bij een familie die we kenden. Het waren Hutu’s die wel bang waren om Tutsi’s te verbergen.”
Josine legt uit dat de oorlog eigenlijk in 1990 is begonnen, toen de vroeger naar het buitenland verdreven Tutsi’s het recht eisten om terug naar Rwanda te komen en de regering zei dat er geen plaats meer voor hen was. Omdat ze niet meer binnen mochten, hebben ze gevochten om terug te kunnen komen. De regering is daardoor gevallen. En op 6 april 1994 is het vliegtuig van de Rwandese Hutupresident neergeschoten. Onmiddellijk erna begon de genocide. De Hutu’s waren opgehitst via de radio. Ten slotte heeft het FPR (Front Patriotique Rwandais), bestaande uit Tutsi’s en gematigde Hutu’s, de genocide al vechtend kunnen stoppen.
HAAT
Josine vertelt verder: “Toen we na de genocide, terug naar huis wilden, hadden we geen huis meer, alles was weg of verwoest. Toen voelde ik haat, maar dat is te zwaar om te dragen, dus ik moest een manier vinden om dat te stoppen en verder te leven. Ik deed dat door te vergeven. Anders kan je niet verder, er is geen andere manier. Iedere Rwandees, Hutu of Tutsi, heeft mensen verloren in de oorlog. Ik heb toch nog veel vrienden en familie die overleefden. Daaruit haal ik mijn kracht. Ik zie het leven als een gift, ik heb een tweede kans gekregen. Ik dank iedere dag. Ik moet iets van mijn leven maken voor hen die niet overleefden. Ik ben niet bang om dood te gaan. Ik voelde me ook wel schuldig nog te leven en nog een moeder, vader, broer te hebben, want sommigen stonden na de oorlog helemaal alleen. We hebben ook ons huis weer kunnen verbouwen. Eerst hadden we alleen de kleren die we van mensen kregen en een kamer om te slapen. Daarna konden we
Demullier Erwin Kantoorhouder
Persoonlijk advies:
✔ Beleggingen ✔ Hypotheken
een huis huren. De school was er niet meer. In Kigali lagen de straten vol doden. Die moesten we eerst begraven! Het was zo erg dat we geen vlees meer konden eten. De genocide verwerken en erna verder gaan is moeilijk. Vooral de maand april, wanneer de oorlog begon, is speciaal moeilijk. Rond 5, 7 april voel ik me dan ook echt slecht. Ik kan dan in het donker zitten huilen, hoewel ik therapie heb gehad.”
SWAHILI
Josine kan echter wel kijken naar het positieve in haar leven: “Ik heb ook een kans gehad door zo’n goede moeder te hebben, iemand die altijd het goede in mensen ziet. Als ik tegen mijn moeder zeg dat iemand liegt, vraagt ze: Waarom zou iemand liegen? Elke zondag telefoneer ik haar! En ik heb een hele goede familie, we kunnen soms 3, 4 uren telefoneren met elkaar. Mijn ene zus in Amerika is klinisch psycholoog. Ze vraagt me als er iets is: Wat voel je? Wat doet je je zo en zo voelen? Het is ‘familietherapie’. Als er iets heel diep is, verdriet, maar ook dankbaarheid of genegenheid, vind ik geen woorden om dat te zeggen. Ik word bijna nooit kwaad. Soms ineens wel, doordat ik alles heb opgenomen en niets heb laten zien. Het is eigenlijk ook geen oplossing om kwaad te worden. Ik zou meer assertief moeten zijn. In Rwanda laten we onze gevoelens niet zien. We zeggen altijd dat alles goed gaat. Ik doe ook echt mijn best om vrolijk te zijn.” Josine vertelt dat ze aan de Rwandese universiteit literatuur, Engels en Swahili heeft gestudeerd. En dat ze daarna in de toeristische sector is beland. Voor een Engels toeristisch bureau organiseerde ze safari’s in Rwanda en Oeganda. Ze had dus een goed leven en een goede job. Door haar huwelijk in 2001, met een Congolese Belg, die voor Advocaten zonder Grenzen naar Rwanda kwam, is ze hier in Antwerpen beland. Ze moest dus Nederlands leren. Ze vond het moeilijk om volledig afhankelijk te zijn van haar man en zocht werk. Haar eerste job was in een callcenter, ’s avonds, in het Frans. Daarna receptioniste in een hotel in Brussel, terwijl ze ’s morgens studeerde en ook nog het huishouden deed. Dat was zwaar, want ze had ook al een zoontje dat nu al 13 jaar is. En ze besefte dat ze te weinig thuis was. Daarom is ze in Antwerpen werk komen zoeken, een job
van 9 tot 5. Voor vele jobs moest ze perfect Nederlands kennen. Ze volgde een opleiding voor administratieve bediende bij de VDAB. Daarna had ze stage. Haar chef leerde haar alles. Ze werkte er 3 jaar, was ondertussen gescheiden en besefte dat ze geen juridische studie had gedaan. Ze vroeg zich af: “Wil ik dat verder? Wat wil ik echt doen?” Zo dacht ze eraan dat ze van in haar kinderjaren een droom had: schoonheidsspecialiste!
OVERNAME
Josine is dus in Berchem naar het CVO gegaan. Ze moest haar job stoppen en gaf zich één jaar. Eén jaar, omdat ze voor haar zoon moest zorgen. Men waarschuwde haar: “Het is echt te zwaar!” maar ze heeft het gehaald en nog wel met een speciale prijs! Ze vertelt: “Toen ik jong was, was studeren gemakkelijk voor mij. Als ik een les gevolgd had, kon ik er examen over doen. Nu was het moeilijk, alles in het Nederlands, soms Latijnse termen, allerlei ziekten, theorie en ook praktijk. Maar het was heel plezant!” In 2012 had ze haar diploma: gespecialiseerd in voetverzorging, voetreflexologie, lymfedrainage, hydrotherapie en lichaamsmassage. Ze kan niet alles doen wat ze heeft geleerd en heeft een keuze moeten maken. Ze begon te werken bij haar thuis, met kennissen. Ze wil op een rustige manier werken, tijd nemen voor de persoon. Ze zegt: “Het is een plezier voor mij. Ik geniet van het moment!” Ze vertelt nog: “Ik werk nu 4,5 jaar als schoonheidsspecialiste. Ik heb op 14 februari deze zaak van Patricia overgenomen. Ik was al een tijdje een pand aan het zoeken, maar soms was het echt te oud of te duur. Dit pand hier in Zurenborg was wèl mooi en had geen overdreven prijs. ’t Was te goed om waar te zijn! Er waren 3 kandidaten. Ik dacht dat ik geen kans zou hebben. Patricia was eerlijk en correct in alles en gaf goede duidelijke informatie. In een maand tijd was alles beslist. Ze heeft me waarschijnlijk gekozen, omdat ik de meeste specialisaties had. Ik heb twee weken met haar samen gewerkt om alles te leren. Ze had een fijne manier van werken. Ik vroeg haar of het geen probleem zou zijn voor het cliënteel, dat ik anders ben. Patricia zei van niet, zolang ik mijn job goed deed. Ze was plots weg, want ze moest ook nog verhuizen. Dat zo’n jonge vrouw van 59 jaar moet stoppen
NIEUWE OPENINGSUREN: Maandag tot vrijdag: 11.00 uur tot 18.30 uur
Zaterdag: 10.00 uur tot 16.00 uur
Zondag en feestdagen: gesloten
✔ Verzekeringen
Gratis zichtrekeningen en kaart
Belgiëlei 94 • 2018 Antwerpen
open tot 18 uur erwin.demullier@argenta.be Tel 03-230 63 23 FSMA nr 63875 cA cB
Gazet van Zurenborg | www.gazetvanzurenborg.be 7 met haar job, is echt erg. Door problemen met haar gezondheid kon ze niet meer met haar handen werken. Ik neem meer tijd dan Patricia, maar sommige mensen willen snel weg en die zijn weggebleven. Toch is elke week vol. Ik ben goed bezig!”
DIABETES
Op de vraag welk soort klanten ze heeft, antwoordt Josine: “Oh, allerlei, van 6 tot 92 jaar! De vrouw van 92 is echt tof! En aan dat kleine meisje van 6, zie je dat ze een kokette vrouw zal worden. Ze zal kunnen zeggen: “mijn eerste pedicure was bij Josine!” Ze vertelt dat ook tieners komen met ingegroeide of schimmelnagels. En dat dat in orde kan komen door op tijd te verzorgen. Ze weet het, want ze had als kind ook ingegroeide nagels. Sommigen hebben eelt of beschadigde nagels door chemo bij kanker. Er zijn veel gevallen van diabetes. Ze is altijd zeer voorzichtig om geen wondjes te maken, om geen ontstekingen te veroorzaken. Daarom ontsmet ze haar materiaal ook heel goed. Sommigen willen geen muziek en daar houdt ze rekening mee, want ze wil dat de mensen bij haar tot rust kunnen komen.
DAKLOZEN
En dan vertelt Josine nog iets totaal onverwachts: “Ik verzorg ook de voeten van daklozen bij het CAW (centrum voor algemeen welzijn). Iedere woensdagvoormiddag. De wijkverpleging van St Andries vroeg dit. Daklozen zijn dankbaar, ik heb zo veel bij hen geleerd. Sommige voeten had ik alleen in boeken gezien. Professioneel en persoonlijk heb ik veel geleerd. Het vraagt veel werk, ze komen soms pas na 3 maanden terug. Na mijn eerste voeten besefte ik dat ik dat echt graag deed. Ik help hen niet, zij helpen mij! Het helpt me om met mijn voeten op de grond te blijven. Sommige mensen zijn door een slechte beslissing of een scheiding op straat beland. Ik zeg tegen mezelf dat alles kan gebeuren. Bij de CAW is er ook een verpleegster, een kapper, een OCMWafgevaardigde, ¤ Sommige mensen doen echt iets voor de anderen. Ik voel me klein daarnaast.”
Josine begint elke dag om 8.30 uur om alle plateau’s met materiaal klaar te zetten en opent de deur om 9 uur. Ze werkt sommige dagen tot 18, 19, 20 uur. Niet op zaterdag en zondag om tijd voor haar zoon te hebben. Hij is nu 13 en begrijpt dat ze moet werken. Soms voelt ze zich schuldig daarover en denkt dan dat ze een slechte moeder is. Verstandig voegt ze er nog aan toe: “Om mensen te verzorgen, moet je zelf in goede conditie zijn. Je moet ook van het leven genieten en tijd nemen om te rusten. Je kan niet iets geven dat je niet hebt! Ik heb een heel goede boekhouder van hier uit de buurt, Bernard De Bo. En ook veel goede vrienden, waar ik nu wel te weinig tijd voor neem. Ik heb veel kansen in het leven. Ik ben gelukkig. Ik moet echt dankbaar zijn!”
Josineumehire@nail-couture
Kleine Beerstraat www.nail-couture.be
GSM 0497 45 02 26
Kabuki
Sushi • Grill • Wok
Alle dagen open van 11:00-14:30 en 17:00-23
Dageraadplaats 28 2018 Antwerpen Info@kabukisushi.be www.kabukisushi.be
Tel. 03 663 8200
Plantin en Moretuslei 92 2018 Antwerpen
T. 03 233 66 80 info@apotheekplantijn.be
Josine Umehire: “Je moet ook van het leven genieten en tijd nemen om te rusten” • Foto Renée DUFAIT
Van 9 tot en met 13 augustus was het weer speelstraat in de Grotebeerstraat. Op het programma stonden een openingsreceptie, gezelschapsspelletjes, een knutselnamiddag, een pastaparty en een springkasteel. Maar de organisatoren hadden ook een workshop percussie voorzien en die had heel wat succes. Jonge en wat oudere straatbewoners trommelden er lustig op los.(ADJ)
De raadsman van Steven Van Eyndt heeft in een brief aan de stad Antwerpen gezegd dat de schade aan de zilverlinden op de Dageraadplaats betaald zal worden. Zoals bekend had de uitbater van ‘t Strand van Oostende, hoek DageraadplaatsStierstraat, ’s nachts enkele bomen gesnoeid maar dat leverde hem niet alleen de gramschap van veel wijkbewoners op maar ook een gepeperde rekening van de stad Antwerpen. Schade die hij deemoedig zal betalen heeft de man altijd beloofd. Vandaar deze brief aan de stad Antwerpen. (SC)
Geachte heer,
Ik heb het genoegen u te kunnen aanschrijven in mijn hoedanigheid van raadsman van de BVBA ZURENBORG 19, ingeschreven in de Kruispuntbank der Ondernemingen onder het nummer 0503.782.168, met maatschappelijke zetel te 2018 Antwerpen, Dageraadplaats 19.
In de ten rand vermelde aangelegenheid, nam ik nota van uw voorstel tot minnelijke schikking d.d. 18 augustus 2016 voor een bedrag van 36.780,37 EUR. Dit voorstel wordt op geen enkele wijze gemotiveerd. Ter ondersteuning hiervan voegt u uitsluitend een berekening opgesteld (…) d.d. 21 april 2016.
Nochtans is dit rapport achterhaald, aangezien dit dateert van vóór de tegensprekelijke vaststelling van de schade aan het stadspatrimonium op 17 juni 2016 van 10u00 tot 12u00.
(…)
Van deze tegensprekelijke vaststelling werd verslag opgemaakt waaruit voornamelijk bleek dat in de initiële schaderaming ten onrechte werd uitgegaan van vervanging van 5 zilverlinden in plaats van een waardevermindering (minstens voor 3 zilverlinden). Verder dienden een aantal gebruikte factoren te worden bijgesteld. Van bij aanvang van het dossier heeft cliënte te kennen gegeven haar verantwoordelijkheid te zullen nemen. Cliënte houdt woord en gaat verder dan dat. (…) U mag het bedrag van 36.780,37 EUR eerstdaags op de door u opgegeven rekening verwachten.
Het spreekt wel voor zich dat deze betaling geschiedt onder voorbehoud.
Aangezien deze schaderaming in strijd met de visie van cliënte werd opgemaakt op basis van vervanging in plaats van waardevermindering van 5 zilverlinden, gaat cliënte er ook vanuit dat de 5 zilverlinden ook daadwerkelijk dit najaar vervangen worden. Dit is dan ook doorslaggevend en essentieel voor cliënte om tot betaling over te gaan.
Indien zou blijken dat in het najaar de bomen niet worden vervangen, zal het verschil tussen het bedrag dat thans wordt betaald (36.780,37 EUR) en de waardevermindering (5.222,10 EUR), ofwel 31.558,27 EUR, worden teruggevorderd aangezien in dat geval het deel van de betaling dat het bedrag van 5.222,10 EUR overschrijdt onverschuldigd was, minstens cliënte werd misleid.
In deze onverhoopte hypothese, zal cliënte het teruggevorderde bedrag integraal aanwenden ten behoeve van Zurenborgse Jeugdverenigingen.
In de laatste krant van verleden jaar lanceerde Margot Bertels, uit de Dolfijnstraat een oproep om het hout aan de binnenzijde van de Zurenborgse huizen aan een inspectie te mogen onderwerpen. Zij schreef er ondertussen een thesis over en slaagde met grote onderscheiding. Zowel zij als de jury vroegen zich af hoe de richtlijnen voor het onderhoud van de oude houten binnen elementen van praktisch nut kon zijn voor de Zurenborgers. (Jörg PYL)
Voor haar thesis is Margot Bertels uiteindelijk in twaalf huizen binnengeraakt. Via de oproep in onze krant en via de kine-praktijk van haar ouders had zij een lijst gekregen van een zestigtal mogelijk interessante huizen. Daarvan zocht zij de plannen op in het APA (architectuur Archief Provincie Antwerpen). De huizen waar zij over toelating en plannen beschikte, heeft zij bezocht. Al deze twaalf bewoners hebben ondertussen haar thesis via mail ontvangen. Maar Margot Bertels wil alle bewoners van een oud Zurenborgse huis laten meegenieten van haar thesis. Op eenvoudige aanvraag per mail, stuurt zij de volledige thesis door. Zij werkt ook aan een kortere handleiding om het houtwerk aan de binnenzijde goed te onderhouden en somt daarbij ook een lijst van veel voorkomende fouten op. Een beetje voorzichtigheid bij het kuisen van de vloeren en enkele heel simpele regels zoals een voetmat aan de voordeur leggen, zo vermijdt een mens krassen te maken op de vloer met steentjes die onder de schoenzool zijn blijven plakken. Een andere boosdoener zijn plantenbakken op de grond. Daar hoort steeds een waterdichte schaal of enige andere ondoordringbare ondergrond onder. Enige alertheid en regelmatig nazicht van het hout is ook aangewezen om schade door insecten te voorkomen of te beperken. Wanneer men boormeel aantreft, dient met deze houten elementen te behandelen tegen houtworm en achteraf goed te controleren of de behandeling gelukt is. Tot slot zorgt met water reinigen ervoor dat het hout een mat uitzicht krijgt.
GESCHIEDENIS
Bij haar bezoeken trof zij allerlei afwerkingen aan: geboend, gebeitst, geschilderd in een kleur of in imitatiehout geschilderd. Schade aan het hout, was vooral aan de parketten en de vloeren, dikwijls kringen van vocht en verkleuring door het licht, maar soms ook gewoon mechanische schade door het verschuiven van meubels of zware planten. De vloeren worden beter droog gereinigd met een stofzuiger, een kwast of een microvezeldoek.
In de thesis voorziet Margot Bertels ook een geschiedenis van Zurenborg om de gebouwen te situeren. Bovendien is er een passage gewijd aan de dynamiek en de sfeer van de wijk. Dat leert ons dat de oudste gebouwen rond de Dage-
raadplaats staan. Daarna werden de omliggende straten gebouwd, vanaf 1894 de Cogels Osylei, de Transvaalstraat en tot slot de Pretoriastraat vanaf 1909.
PRIMEUR
Een belangrijk element is ook de herinventarisaties van de Zurenborgse gebouwen in 2015, waarbij elk gebouw opnieuw bekeken werd. Bij die gelegenheid werden 160 gebouwen aan de lijst waardevolle (maar niet geklasseerde) gebouwen werden toegevoegd.
Een waardevol gebouw wil zeggen dat het pand weliswaar niet beschermd is, maar dat er wel een zorgplicht bestaat, waar men onder andere toelating moet vragen om de ramen en rolluiken te schilderen.
In de studie komen twaalf huizen aan bod van acht verschillende architecten. Het valt op dat zij alleen ongeveer eenzelfde palet aan houtsoorten gebruikt hebben. Dat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat de maatschappij Bouwen voor Burgers, het latere Engetrim vooral werkte met aannemers uit de parochie Zurenborg. Van daar zou ook de uitdrukking Zurenborg Burenzorg komen. De meest voorkomende houtsoorten zijn grenen, populieren, olmen- of iepenhout, beuken, eik, Afrikaans padoek, Afrikaans mahonie, notenhout, wengé en, Rio pallisander,
De waarde van de interieurs in het Zuiden (kant Berchem) van de wijk is meestal iets hoger dan die van het noorden. In het zuiden treft men meer parketten en exotisch hout aan dan in het Noorden (kant Antwerpen). Al zijn er ook in het noorden waardevolle houtsoorten in de interieurs verwerkt. Belangrijk, is dat dit de eerste studie is over het interieur van de Zurenborgse huizen. De anders studies over onze wijk gaan allemaal over de buitenkant van de gebouwen. Deze thesis is dus echt een primeur. Wat meer is, Zurenborgers kunnen deze thesis gratis via mail aanvragen door naar Margot Bertels te mailen en eerstdaags vindt u de thesis in uw mailbox.
www.provincieantwerpen.be/aanbod/drem/dienst-erfgoed/architectuurarchief.
Om een kopie van thesis te bekomen met tips voor onderhoud van hout mail naar :
margot_bertels@hotmail.com
GSM 0476506892
De organisatoren van het aperitiefconcert Flying Pig (Vliegend Varken) op vrijdag 2 september (van 17 tot 24 u) hebben in een beperkt aantal straten en huizen die op de Dageraadplaats uitkomen, een bericht in de bussen gedropt waarin ze beloven dat er deze keer een minimale overlast zal zijn voor de bewoners. Meteen was het hek van de dam want de overlast van de voorbije editie lag bij iedereen nog in de bovenste schuif en vooral fris in het geheugen. Het gevolg was een stroom van verontwaardigde mails waarin wijkbewoners hun scepsis uitspreken en er meteen aan toevoegden dat de stad zich dringend moet beraden over de status van de Dageraadplaats dat geboekt staat als “evenementenplein.” Uit de grote hoeveelheid mails hebben we een aantal passages gehaald zonder toevoeging van de verzender. Die namen en adressen zijn wel bij de redactie bekend.
(Swa COLLIER)-Ik stel voor dat iedereen ook een cc stuurt naar bart.dewever@stad.antwerpen.be de enige die, als overkoepelende autoriteit, in staat is om aan deze soort van overlast een einde te stellen, van 17u s middags tot 24u s nachts, 2 dagen nadat de school terug begint, in een woonwijk vol gezinnen en jonge kinderen ... terwijl er op een steenworp afstand de locatie zomerfabriek is.
-Ook wij zijn geen fan van Flying Pigs, omdat het tot veel te laat duurt en het commerciële karakter ervan volgens ons niet in de wijk past. Wij ondersteunen graag eventuele initiatiatieven om Flying Pigs (al dan niet inclusief andere evenementen waar weinig buurtbewoners hun gezicht laten zien) te weren. Mochten er handtekeningen nodig zijn, ga ik daarvoor graag langs de deuren.
-Hier in de Nottebohmstraat geen flyer gezien van dit komende "evenement".
Wij zijn het met jullie volledig eens dat er actie moet komen van de bewoners om in de toekomst enkel nog evenementen toe te laten welke gericht zijn op de buurt en de buurtkinderen, weliswaar tijdens de dag (maximaal tot 22h)en met een lager geluidsniveau dan de 100 Db welke door de heer Burgemeester actueel wordt toegelaten....
(Mail van zijn kabinet ontvangen vorig jaar op ons verzoek om de DB te verlagen tot 70-80 !)
Het vorige gebeuren "disco skating" was inderdaad een voorbeeld hoe het niet moet : meer dan 12 uur aan een stuk lawaai . De verantwoordelijke had ons 's morgens verzekerd dat de muziek zou eindigen om 22h, zoals iedereen zich kan herinneren, is het geluidsniveau rond 21h sterk verhoogd en men heeft pas om 22h15 de boxen laten zwijgen.
Bovendien worden wij na ieder gebeuren, de volgende morgen geconfronteerd met alle mogelijke afval achtergelaten op het plein, zelfs tot op alle trappen van onze kerk ....!
Wij vinden het zeker noodzakelijk om met zijn allen tesamen de burgemeester op voorhand te e-mailen, mischien heeft dat impact : ons verzoek werd vriendelijk weggewuifd vorig jaar....
-U heeft gelijk dat de Stad beter zou moeten communiceren met de buurt of het wel opportuun is een After-Office Party ( want dat is een betere benaming dan een aperitiefconcert - ik aperitief van 17:00 – 19:00 en ga dan eten ).
Ik begreep dat i.p.v. 2 Flying Pigs U als organisator terug gegaan bent naar 1 Flying Pigs na ons gesprek vorig jaar op het plein. Dit zie ik als zeer positief, maar als volgende stap zouden wij het tevens op prijs stellen dat Uw evenement met de muziek stopt om 22:00 zoals Swa Colier in zijn
E-mail tot uitdrukking bracht. Er is sowieso tot middernacht rest-rumoer op het plein, maar dat beperkt zich dan tot een kleinere cirkel.
In de herfst gaat er een reactie uit naar de Stad, maar we beraden ons nu nog in welke vorm dit moet gebeuren,
-Ook wij hebben geen flyer gezien. Ik sluit me volmondig aan bij de reacties welke ik reeds gelezen heb. Eerstdaags sturen ook wij een mail naar de organisatoren met dhr De Wever in cc
-Ik was al van plan om die nacht met het gezin naar elders te trekken, alhoewel dit niet een juiste reflex is, besef ik. Wees maar zeker dat ik een mailtje schrijf, en als ik toch thuis blijf, bel ik minstens één keer naar de politie. Het onaangekondigd skate-event van een dikke week terug vond ik ook niet fijn, ondanks het feit dat het 'slechts' duurde tot 22 uur, maar eigenlijk een half uur langer (en al bezig was van 's middags..)
Wij sluiten ons aan bij al het vorige. Is er nog een groepsinitiatief buiten die mail aan het adres van de burgemeester in wording?
-Geachte Heer Burgemeester, Naar aanleiding van het "aperitiefconcert" Flying pigs gepland op vrijdag 2september a.s. op de Dageraadplaats, verzoeken wij u om nota te nemen van de grieven die onze buurt heeft t.o.v. van dit gebeuren met dj's en live bands tot 24 h + nadien de steeds weerkerende overlast van dronkaards en vechtersbazen tot vroeg in de morgen. (overige buren zullen hun grieven eveneens naar u toesturen).
Wij wijzen u erop dat dit een gezellige woonbuurt is die geen "evenementenplein" wenst, hier wonen veel senioren en kinderen die proberen te slapen vanaf 21 - 22 uur.
Wij danken u bijvoorbaat voor uw begrip en tussenkomst om toch dit "evenement" ten laatste te laten beëindigen om 22 uur en met een beperkt geluidsniveau zodat wij nog kunnen converseren in onze woonkamer zonder te moeten roepen tegen mekaar.
-Ook wij sluiten ons graag aan!
-Ik heb het gevoel dat het nu tijd is om onze stem luid en duidelijk te laten horen, en zoals hier en daar reeds vermeld, is nu de vraag hoe we dat het best gaan doen.
Ik heb namelijk het gevoel dat er - gefragmenteerd en individueel - al heel vaak gemaild is naar de stad.
Want laat ons eerlijk zijn, het gaat verder dan Flying Pig. Mensen die al lang in Zurenborg wonen, zien een kwalijke evolutie. In willekeurige volgorde:
- Bepaalde zaken op het plein die kapot zijn, blijven gewoon rondslingeren, zoals losliggende stenen en verdwijnpaaltjes.
- Terrasjes die vroeger uit tafeltjes en stoeltjes bestonden, evolueren stilaan naar horeca-eilanden.
- Het aantal evenementen neemt jaar na jaar toe.
- Tijdens deze evenementen wordt het stadsreglement door de politie zéér soepel toegepast (bv. qua decibels)
- Het aantal horecazaken neemt jaar na jaar toe.
- Bepaalde restaurants zetten ongegeneerd vuilbakken, kratten en alles wat ze niet graag in hun
zaak hebben staan, gewoon op het trottoir/plein, en dat niet op een blauwe maandag, maar al maandenlang.
- Het foutparkeren in de parkeerlussen blijft een oud zeer.
Voor alle duidelijkheid: het plein is mij zeer genegen, inclusief de horeca en enkele evenementen. Ik ga er zelf graag winen en dinen, en op authentieke events als de rommelmarkt ben ik steeds present. Maar dat wil niet zeggen dat we alles zomaar moeten gedogen van eender wie die 'een leuk idee' heeft.
Voor alle geïnteresseerden stuur ik de afspraken die in 2005 gemaakt zijn.
Zeer interessante lectuur.
Ik citeer bijvoorbeeld (eigen markering):
Het concept voor de heraanleg van de Dageraadplaats was het streven naar een groen plein en een ontmoetingsplaats voor buurtbewoners met ruimte voor jeugd en kinderen. Ook moesten er verschillende activiteiten (markt, basket, kermis, ‘Zomer van Antwerpen’, scouts-happening) kunnen plaatsvinden en moest er rekening gehouden worden met de lokale horeca –en handelszaken.
Laten we, lichtjes eufemistisch, zeggen dat er van deze intenties intussen is afgeweken, en de stad daarbij heel erg heeft laten betijen.
Terug ter zake, nu.
Ook ik heb al een paar keer, bij bepaalde overlast, mails gestuurd naar 'de stad'.
De tientallen boze mails en telefoons naar aanleiding van het Flying Pig-event in september hebben ook bij de organisatoren een belletje doen rinkelen. Daarin zeggen ze ondermeer begrip te tonen voor de standpunten maar ze zijn niet van plan om iets aan hun event te veranderen. Integendeeel, bij één van de pijnpunten, de dj die na 24 uur nog aan de gang blijft, zijn ze vastbesloten: Het is juist dat wij na het optreden tot 24u dj’s laten spelen maar ook daar heb ik ervoor geopteerd geen
Mijn ervaring is: je mail wordt doorgestuurd naar de dienst Samen Leven, waar telkens iemand anders een proper doch nietszeggend antwoordje geeft. Genre: "We begrijpen dat het niet prettig is en streven ernaar de overlast te beperken." Vervolgens krijg je ook nog een dossiernummer en daarmee is de kous af.
De stad kan zich dat permitteren omdat ze elk van ons wegzet als klagende enkelingen.
Daarom denk ik dat het heel belangrijk is dat we ons nu niet meer uiteen laten spelen, maar een front vormen. Ik heb het gevoel dat dit een belangrijk kantelmoment kan worden: als de stad nu nog niet kan toegeven dat 'trop is teveel', dan zijn we straks een vogel voor de kat.
-Na enkele ongeruste mails van buren uit de straat, hebben we vernomen dat jullie weer een Flying Pig gaan organiseren op de Dageraadplaats.
Samen met de buurt willen wij ook onze bezorgdheid daarover uiten. We zijn uiteraard niet tegen Flying Pig op zich, maar vinden -samen met vele anderen- dat er betere plekken zijn om dit te organiseren. Zoals de Zomerfabriek, nauwelijks enkele honderden meters verderop, maar met zoveel minder impact op omwonenden en omgeving.
Want voor onze buurt is dit inderdaad het zoveelste ‘evenement’ op rij. We hadden al het EK, we hadden skate-evenementen, rommelmarkten, Muziek in de Wijk, etc. Allemaal fijne gebeurtenissen, maar de opeenvolging valt ons wat zwaar. Immers, als er honderden mensen op het plein staan tot middernacht, zijn die tien minuten later niet verdwenen. De nasleep van al die evenementen duurt vaak ook nog enkele uren, waardoor er tot 2, 3 uur ’s nachts in de straten gezongen en geroepen wordt. Niet erg als dat af en toe gebeurt, maar we hebben allemaal het gevoel dat deze Flying Pig nét die ene teveel is. Vooral ook door de timing, nét na het begin van het nieuwe schooljaar. Daarom
zware hip hop of ‘boenkeboenke’ muziek te laten draaien maar wel een mix van soul, ’70, ’80 en ietwat ingetogen dansbare muziek.” Iedereen is dus nog eens gewaarschuwd. Hieronder hun volledige mail. (Swa COLLIER) “
Mieke Gonissen - Muziek verantwoordelijke Andy Bunarto - organisator
Gertjan Van Looveren - organisator
Beste Wim en Vanessa, Coen, Swa en andere verontruste buurtbewoners
Samen met Andy en Gertjan zou ik even willen reageren op uw mails. Ik ben mee verantwoordelijk voor de organisatie van Flying Pig de laatste drie jaar, meer bepaald het muziek aspect. Het verwondert mij dergelijke afwerende reacties te bekomen (er zijn zelfs dreigtelefoons geweest) van een buurt waar ik mij altijd thuis heb gevoeld en waar ik nog altijd slechts enkele 100den meters vandaan woon. U stelt zelf een warme en
willen wij ook vragen om muziek te draaien tot 22u, en niet tot middernacht. We hopen dat jullie met deze uitdrukkelijke vraag van zowat de hele buurt rekening zullen houden. En aan de mensen van het evenementenloket en aan onze burgemeester willen we vragen om in de toekomst voor generieke en niet buurt-gebonden evenementen zoals Flying Pig de Zomerfabriek als evenementlocatie te gebruiken, en niet meer de drukbevolkte, door nauwe straten omgeven Dageraadplaats.
-Ik ben daarom zo vrij geweest zelf eens te bellen met de organisatoren van Flying Pig. Dat heeft mij over een aantal zaken alvast wat wijzer gemaakt. Voor de geïnteresseerden, hierbij verslag, waarbij duidelijk zal worden dat 'de stad' in dit dossier toch wel een kwalijke rol speelt.
• Allicht zullen we de komende dagen allemaal nog een antwoordje van de organisatoren krijgen. Ze zijn geschrokken door de mails en wilden het even laten bezinken. Hun reactie is natuurlijk dat zij in wezen niets verkeerds doen. Zij zijn een paar jaar geleden gewoon met hun idee naar de stad gegaan, en hebben gevraagd op welke locaties dat mogelijk was. De stad heeft toen zélf de Dageraadplaats voorgesteld.
• De vraag om op 22uur de muziek stop te zetten, willen zij niet positief beantwoorden. Het niveau verlagen kan eventueel wel. Hun argumentatie is deze: het evenement op poten zetten kost een heleboel geld, en als het niet tot 24u duurt, geraken ze niet uit de kosten. Zij beweren dat ze pas vanaf 22 uur winst beginnen maken en dat die laatste uren voor hen cruciaal zijn.
• Dat het evenement geld kost, klopt. Ik heb een paar documenten bij de stad doorgenomen, en daaruit blijkt dat Flying Pig de stad Antwerpen dit jaar meer dan 7.000 euro moet betalen voor het gebruik van de pleinen in de stad. Dat verklaart natuurlijk ook waarom de
open wijk te zijn, laat ons dat dan even in het achterhoofd houden. Wij begrijpen uiteraard jullie bekommernis dat de Dageraadplaats een groots evenementenplein zou worden waar wekelijks ‘boenkeboenke’ muziek gespeeld wordt tot middernacht maar eerlijk, is het fair om jullie pijlen af te schieten op Flying Pig? Wij zijn geen commercieel event dat zijn zakken tracht te vullen op de rug van lokale buurtbewoners. Integendeel, Flying Pig is een vzw die vooralsnog zonder subsidie erin slaagt een aantal avonden per jaar op verschillende pleinen in de stad een gezellig samenzijn te creëren. Het doel is mensen uit de buurt samen te brengen en als er al winst wordt gerealiseerd (doorgaans geraken we net uit onze kosten) dan wordt deze geïnvesteerd in een nieuwe bar, materiaal of extra’s voor de vrijwilligers.Daarnaast besteed ik persoonlijk erg veel aandacht en tijd aan de muziekkeuze. Dit jaar zal het The Blue Heathens zijn, een super getalenteerde en enthousiaste jazz band die bij voorkeur op de Dageraadplaats wilde spelen en wiens muziek erg toegankelijk is voor alle leeftijden. Ik zou niet graag tegen de band gaan uitleggen dat ze niet welkom zijn. Het is juist dat wij na het optreden tot 24u DJ’s laten spelen maar ook daar heb ik ervoor geopteerd geen zware hip hop of ‘boenkeboenke’ muziek te laten draaien maar wel een mix van soul, ’70, ’80 en ietwat ingetogen dansbare muziek.
Flying Pig vergelijken met een Tomorrowland gaat ons echt een brug te ver en het komt totaal niet overeen met het doel dat wij nastreven. Ik vermoed dan ook dat jullie frustratie meer algemeen gericht is en voor -
Dageraadplaats mee in de etalage staat voor verhuur. Het gaat hier weliswaar niet om gigantische bedragen, maar het spekt toch met mondjesmaat mee de stadskas. Je kan hierbij wel enkele pertinente vragen stellen natuurlijk: stroomt er van dit geld iets terug naar het plein, bijvoorbeeld, wetende dat er momenteel slijtage is (verdwijnpalen die gewoon rondslingeren, banken die niet meer in beste staat verkeren, een hele hoop stenen die losliggen aan de kerk))
• Bovendien voert de stad sinds twee jaar het beleid 'Antwerpen bruist', waarbij de richtlijn is dat evenementen moeten ondersteund worden, want die zouden de stad Antwerpen uitstraling en reputatie geven. Over de overlast voor de buren wordt evenwel niet gerept...
• Ik heb bovendien gemerkt dat bij een aantal evenementen op de Dageraadplaats een toelating is gevraagd aan de stad (zoals voor Trek uw Plant, Zeezichtfeesten, EK, alles van het Roze Huis) maar andere niet (zoals de recente Roller Disco). De vraag is dus of al die evenementen wel bij de stad bekend zijn en of elke organisator zijn feest volgens de regels van de kunst aanvraagt?
• De stad beweert dat er voor de pleinen een spreidingsplan is opgesteld, wat het aantal evenementen betreft. Wat dat plan juist inhoudt, is niet duidelijk. Ook wordt gezegd dat terugkerende evenementen (waaronder je Flying Pig kan rekenen) elk jaar moeten worden geëvalueerd. Vraag is wie dat dan doet, en op basis waarvan?
• De stad legt elke organisator een aantal voorwaarden op, zo ook Flying Pig. Maar ik heb daar grote vragen bij. Zo moeten de mannen van Flying Pig vlak na het concert tot 2u30 de opkuis doen, op het plein zelf en alle aanpalende straten. 2u30?! Dat is niet bevorderlijk voor ieders nachtrust. En wie controleert dan eigenlijk de volgende dag of die opkuis goed is uitgevoerd? De jongens van Flying Pig gaven
komt uit een overlast van andere events, die we zelf niet hebben ervaren maar waarvoor we enkel begrip kunnen opbrengen. Jullie kunnen echter van ons niet verwachten de muziek het aanstaande event om 22u stop te zetten omdat we op die manier gewoonweg niet uit onze kosten zullen geraken. De totale kostprijs voor een editie bedraagt +/- € 7000 die gedekt moet worden met de verkoop van drankbonnetjes. De mensen gaan echt niet blijven hangen als de muziek wordt stopgezet. We willen gerust eens samenzitten om jullie bezorgdheden verder te bespreken, maar het event cancelen of inkorten gaat niet meer. Het plein is betaald en kosten zijn gemaakt. Zoals hoger gezegd ben ik er ook van overtuigd dat Flying Pig niet het event is om te weren. We trachten de eigenheid van een plein altijd te respecteren en op een aangepaste manier de mensen (ook jullie) bijeen te brengen. Nu komen we toevallig als laatste in de rij en zijn we de boeman. Naar de stad toe willen we helpen om jullie bekommernissen mee te onderschrijven en een realistisch kader voorop te stellen voor toekomstige events. Mochten er daarnaast nog andere zaken zijn waarvoor praktisch overleg nodig is, dan maken wij ons vrij om hierover samen te zitten. Dit kan bijvoorbeeld volgende week maandag 22/8, café Zurenborger?
We vernemen het wel verder en hopen ook wat op jullie begrip.
Beste groeten, Mieke, Andy en Gertjan
zelf toe dat je op dik twee uur tijd amper een heel plein en een 8-tal straten daarrond helemaal proper kan maken.
• Er zijn ook afspraken over geluidsniveau, maar die heeft de stad voor de editie van 2 september nog niet op haar site gepubliceerd. Allicht mag op het plein 95 db gelden. Maar dan is er ook nog een richtlijn dat er voor de gevel van de dichtst aanpalende woningen maar 80 of 85 db mag worden gemeten. Nu vraag ik u: het dichtstbijzijnde bewoonde huis is bijvoorbeeld dat van gynaecologe Esmans op het plein. Hoe kan het aantal decibels daar nu een pak lager liggen dan op het midden van het plein? En bij Flying Pig zeiden ze zelf dat die norm van 80 of 85 db eigenlijk niet realistisch is, want zet een paar honderd mensen samen en zelfs zònder muziek maken die een hoop lawaai. Met al die richtlijnen wil de stad zich indekken, maar eigenlijk wordt zoiets opgesteld zonder het plein goed te kennen.
En zo zijn er nog een hoop vraagtekens. Ik stel voor dat we de stad formeel aanschrijven met deze vragen. Eventueel wil ik die brief wel opstellen en nog eens aan jullie voorleggen. Ik had wel graag geweten wie dan mee wil ondertekenen. Ik denk dat solidariteit en eendracht nu bijzonder belangrijk zijn. Het feit dat de stad bij mijn weten niet eens antwoordt op onze mails, zegt allicht genoeg over het belang dat ze hieraan hechten?
-Wij wonen niet direct aan de dageraadplaats. Toch ondervinden ook wij , en sommigen van onze buren, overlast van de feesten en partijen op de twee pleinen. Ik denk dus dat het draagvlak voor meer 'burgerparticipatie' tav evenementen in onze buurt groter is dan deze maillijst. Overigens : Ik weet dat die burgerparticipatie ooit een belangrijk thema was van de stad. Er werden lezingen over gegeven en Antwerpen was een voorbeeld voor gemeenten in Nederland op dat vlak. Ik vraag me af wat er nu nog met dat thema gedaan wordt.
Chris Vissers uit de Magdalenastraat heeft een nieuw eenmanszaakje opgericht: Chrisssy's. Voorlopig nog in bijberoep maar dat kan in de toekomst nog veranderen. Chrisssy's (inderdaad, met vier s'en) is gespecialiseerd in allerlei handwerk. Iedereen die een jurkje, broek of trui op maat wil laten maken, kan hier terecht. Heb je zelf een ontwerp in gedachten of wil je graag samen
Chris Vissers (50) naait, breit en haakt haar hele leven al. Als jong meisje studeerde ze acht jaar 'technisch naad'. Vervolgens volgde ze twee jaar de opleiding tot couturiére. Hier leerde ze het vak van ontwerpen en het fijnere handwerk. Toen ze afstudeerde zag het modelandschap van Antwerpen er helemaal anders uit dan vandaag de dag. In die tijd was er van grote Antwerpse zes nog geen sprake. De enige haut-couture die België toen kende, was het tijdschrift "Mode dit is Belgisch". Dus toen ze afstudeerde, kon Chris enkel in een naaiatelier gaan werken. Dat sprak haar niet aan, want ze vond het te veel lopendebandwerk. Zo kon ze haar kwaliteiten en talenten niet echt inzetten. Dus koos ze een ander pad. Uiteindelijk kwam ze in een winkel te werken en daarna op een bureau. Maar het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan. In haar vrije tijd bleef ze bezig met haar handwerk. Ze zat nooit stil. Ze maakte al haar kleding zelf. In opdracht van vrienden en bekenden maakte ze ook voor hen kleding op maat. Ook breide ze truien en haakte ze kleedjes voor anderen. Daarnaast bood ze hulp aan mensen die zelf handwerkten en haar deskundig advies nodig hadden. Als ze verstrikt raakten in hun naaipatroon, of door de breisteken het bos niet meer zagen, dan belden ze hulplijn Chris en die hielp hen uit de problemen. Daarna konden ze weer verder werken.
VIJFTIG
Toen ze trouwde, maakte Chris niet alleen haar eigen trouwjurk. Ze ontwierp ook het kostuum van haar man. "Eigenlijk had ik ongeveer alle kleding gemaakt van de mensen die deze dag op onze bruiloft verschenen. Dat was wel leuk om te zien. Al die mensen die daar rondliepen in creaties van mij."
Nu, zoveel jaren later, gaat Chris van haar hobby alsnog haar beroep maken, ook al is dat voorlopig in bijberoep. "Door omstandigheden kreeg ik plots veel meer tijd. En aangezien ik nu vijftig ben, dacht ik: het is nu of nooit. Als ik nog ooit van mijn liefde voor het handwerk mijn beroep wil maken dan moet ik het nu doen. En ik had eens van iemand gehoord: 'Als van je hobby je beroep maakt, hoef je nooit meer hard te werken.' Dat sprak me aan. Daarom ben ik nu in bijberoep gestart met Chrisssy's. Ik hoop er volgend jaar mijn hoofdberoep van te maken. "
RIJK
"Momenteel heb ik al verschillende opdrachten binnen. Ik heb net een jumpsuit afgeleverd. Iemand kwam bij mij met een foto. Hierop stond een model in een jumpsuit. Zij wilde die jumpsuit graag hebben, in haar maat en in een bepaalde stof. Die jumpsuit heb ik dus vanaf die foto nagemaakt. En uiteindelijk was ze er blij en hij stond haar erg mooi. En dat maakt mij dan weer blij. Veel mensen denken dat een handgemaakt kledingstuk ook automatisch erg duur is. Vaak is dat zo. Maar bij mij is dat niet het geval. Ik vind dat mensen met minder geld ook maatwerk moeten kunnen dragen.
Als ik een kleedje maak op maat, dan kost dat aan uurloon ongeveer tussen de vijftig en de zestig euro. Mensen mogen dan zelf hun stof meebrengen. Als ze willen dat ik voor het stof zorg, dan doe ik dat. Hoe ik het voor dat bedrag kan doen? Gewoon, ik ben erg handig met mijn handen, hierdoor kan ik snel werken. Bovendien hoef ik er niet rijk van te worden."
DROOM
Handgemaakte kleding is momenteel erg hip. En dat is begrijpelijk want het past in deze tijd waarin me steeds meer gaan personaliseren.
met Chris iets ontwerpen en het vervolgens door haar met de hand laten uitvoeren in de door jou gekozen stof, dan ben je hier aan het juiste adres. Normaal gesproken is zo'n uniek, handgemaakt kledingstuk alleen voor mensen met een grote portemonnee. Maar niet bij Chris Vissers; bij haar kun je voor een bescheiden bedrag al iets moois laten maken. (Ad MOESKOPS)
Als je kleding op maat laat maken, kun je alles zelf kiezen: van patroon, maat en kleur tot rits en knoop. Zo loop je uiteindelijk rond in een uniek kledingstuk. Bovendien is de kwaliteit vaak beter, waardoor dergelijke kledingstukken ook veel duurzamer zijn. Bovendien weet je dan ook zeker dat je niet bijdraagt aan het in stand houden van kinderarbeid in lageloonlanden. "Klopt. Ik merk dat mensen soms heel bewust kiezen om iets door mij te laten maken. Ik heb nu de vraag gekregen om twee wintertruien te breien. Hiervoor heb ik speciaal Noorse ecologische wol besteld. Die wol is niet chemisch bewerkt en dat voel je. Hierdoor wordt die trui ook slijtvaster. Nu ga ik samen met de klant het model en het kleurpatroon bepalen. Daarna ga ik aan de slag om die truien met de hand te breien. Trouwens, eerlijk gezegd droom ik ervan, om ooit nog eens een kledinglijn te ontwerpen die volledig gemaakt is uit ecologische wol."
CURSUS
"Ik zou graag mijn vaardigheden en kennis willen doorgeven aan anderen. Daarom ga ik workshops organiseren voor mensen die meer willen weten over handwerken. Er zijn al enkele kandidaten die zich gemeld hebben. Ik zou in oktober willen starten. De cursisten moeten dan wel hun eigen naaimachine meebrengen, want ik heb hier alleen mijn eigen machine staan. Dan leer ik de cursisten ontwerpen, patroon tekenen en help ik hen bij het in elkaar zetten van het kledingstuk . Zo kan ik mijn kennis en ervaring delen met mensen die er hun voordeel mee kunnen doen. Het is ook mogelijk om hier een breiclub te starten. Samen breien is gewoon leuk. En op die manier kunnen de deelnemers nieuwe technieken leren en help ik hen als ze vast zitten. Eigenlijk sta ik voor elk idee open. En mannen zijn natuurlijk ook welkom. Weet je dat in Noorwegen veel mannen breien. Er is daar een beroemd mannelijk breiduo, Arne en Carlos. Die twee geven zelfs breiboeken uit over Noors breien."
JONGENS
"Momenteel ben ik een beetje aan het netwerken en sta ik op verschillende markten. Op 18 september sta ik op de Swan Market op de Grote Markt van Antwerpen. Hier verkoop ik dan bijvoorbeeld speldenkussentjes die ik gehaakt heb en verschillende soorten kinderkleding. Ik heb enkele meisjeskleedjes gemaakt van maat 74 tot maat 116. Daarnaast heb ik voor de jongens toffe hemdjes en die hemdjes verkopen erg vlot. Veel mensen denken dat je een jongen niet leuk kunt kleden, maar dat is niet waar. Je moet gewoon in de keuze van de stof iets excentrieker durven gaan. Kortom, voor eens en voor altijd: jongens kun je wel mooi kleden."
VERSLAVING
"Van haken, breien en naaien weet ik echt alles. Ik zit ook nooit stil met mijn handen. Als we op bezoek gaan, neem ik vaak een brei- of haak-
werkje mee. En als ik televisie kijk, zit ik ook altijd te breien. Mijn man vindt het best maar soms vraagt hij me: 'Word jij dit nou nooit eens beu?' Maar ik word dat nooit beu want voor mij is het geen hobby of passie, maar gewoon een verslaving. Oja, als je in het artikel mijn gegevens vermeldt, wil je er dan ook bijzeggen dat mensen mij ook gewoon mogen bellen als ze vragen hebben of als ze vastzitten met hun handwerk. Ik wil ze dan gerust verder helpen. En met veel plezier."
Bij deze dan. Wilt u een kledingstuk laten maken? Bent u geïnteresseerd in een workshop handwerken? Hebt u een steek laten vallen die u niet meer opgeraapt krijgt? Zit u vastgehaakt in een ingewikkeld patroon? Vindt u uw speld meer terug in de hooiberg? In al deze gevallen mag u Chris Vissers contacteren. Zij zal u met naald en draad bijstaan.
Een kookboek met zicht op de hele wereld. Een kookboek met recepten van over heel de wereld. Een kookboek met ingredienten die je in Antwerpen kan kopen. Een kookboek van Daphne Aalders uit de Oostenstraat:
Food for Foodies. “Het zijn allemaal eenvoudige gerechten, huisgerechten zou je ze kunnen noemen en alles is te vinden in bvb Antwerpen Noord”
(Swa COLLIER)
Daphne Aalders is zowat 20 jaar bezig in de culinaire journalistiek. Gerespecteerd en gewaardeerd is deze ondertussen 52 jarige dame die niet alleen over eten en restaurants meeslepend en soms ongenadig kan schrijven, maar ze kan ook een potje koken.
We hebben afgesproken in Maurice Coffee & Knits, Cogels Osylei, al valt er op dit vroege tijdstip niet veel te breien. Ze komt met de fiets en is stipt op tijd. Laat het maar een thee zijn. Het boek ligt op tafel. Food for Foodies-Volume 1 is de toch wel erg duidelijke titel van het stevig ingebonden werk dat in totaal 225 pagina’s telt. De cover is verdeeld in zeven horizontale delen met telkens een andere kleur en planten. Het waarom is niet zo snel duidelijk maar op de achterkant staan dan weer zeven foto’s met
telkens een woord bij en meteen is alles duidelijk : Joods, Arabisch, Afrikaans, Mediterraan, Midden-Oosten, Aziatisch en Ottomaans.
Op de eerste twee pagina’s een mooi tafereel uit de zestiende eeuw waar een hoenderkraam staat afgebeeld. Vermoedelijk op de Meir en de prent zelf is afkomstig uit het Prentenkabinet.
Op de eerste pagina’s van het boek staat de ontstaansgeschiedenis van het werk en daaruit onthouden we dat ze tien jaar geleden de opdracht kreeg van de stad Antwerpen om een boekje te schrijven over probleembuurt Antwerpen-Noord. Uiteraard met een culiniare visie. Het werkstuk werd een succes.
Er volgde dan een vestiging op het de Coninckplein waar ze een van de pioniers in het herstelprogramma was en heel makkelijk was
dat niet maar de aanhouder wint en blijft voorlopig winnen. Daar organiseert ze ook fel gesmaakte workshops die uitraard alles met eten te maken hebben. maatr terug naar haar eerste kookboek. Daphne Aalders: “Kijk, het zijn zeer eenvoudige recepten wars van alle gangbare trends. Het gaat hem simpelweg om lekker eten. We overlopen dan even de culiniare geschiedenis van de wijk en dat is volgens haar niet overal even hoogstaand. We noemen maar geen namen maar niet elk etablissement kan haar goedkeuring wegdragen. Naar het boek dan maar. In het begin staan een boel foto’s van ingrediënten om te bewijzen dat ze wel degelijk in de buurt werden aangeschaft en niet ergens in een Arabische stad.We bladeren en hebben het gevoel dat een beetje ervaring nodig is maar zowat iedereen moet met deze
gerechten aan de slag kunnen. Ook nog even zeggen dat alle 224 pagina’s bestaan uit bijzonder sterk papier en het geheel werd stevig ingebonden zodat niet alleen de recepten na een tijdje overeind blijven maar ook het boek zelf. En als laatste vraagje: welk recept draagt de voorkeur weg van Daphne zelf? We hadden het antwoord kunnen raden : “ Ik lust gewoon alles” En voor één keer geloven we dat.
Food voor Foodies-volume 1
Foto’s Tom Swalens BAI
D/2016/5751/04 NUR 440
ISBN 978-90-8586-723-4
Prijs: 28,50 euro
In de loop van maart loop ik net bij mijn voordeur toevallig een 'oude' bekende tegen het lijf. We hadden elkaar tientallen jaren niet meer gezien. Een babbel. “En wat brengt je naar Zurenborg?” “Mijn dochter is hier net komen wonen.” Dochter An blijkt een spilfiguur van
'Radio Gaga' te zijn, het tv-programma van productiehuis 'De Chinezen'. Het liep in het najaar 2015 gedurende 8 weken op Canvas en in oktober is er tweede reeks op komst. (Luk
An groeit op in Edegem en woont enkele jaren in Leuven. Via een vriend vindt ze haar weg naar hier. Van Zurenborg kende ze alleen de Dageraadplaats. Het is dus allemaal nogal nieuw. Maar na enkele maanden vindt ze het al fantastisch om hier te wonen. Zowel haar appartementje als de buurt vindt ze prima.
ONDERWIJS
An studeert in 2011 af als master Taal- en Letterkunde en lerarenopleiding Engels-Nederlands aan de KU Leuven. Les geven doet ze wel graag, maar ze kiest niet meteen voor een heel leven in het onderwijs. Daarom wil ze eerst iets anders doen en gaat ze verder studeren. In 2013 behaalt ze een master radio- en televisiejournalistiek aan de Erasmushogeschool te Brussel. In het kader van haar stage en ook een tijd daarna werkt ze o.m. mee aan 'Joos', het praatprogramma met ankervrouw Ruth Joos, dat elke werkdag tussen 11 en 13 uur te horen was op Radio 1. Ze is er aan de slag rond redactie, research, reportage en montage. Het programma is ondertussen vanaf januari 2014 afgevoerd.
Na medewerking aan nog enkele andere programma's verlaat An de radio in augustus 2014. Ook al was het werk heel afwisselend, ze heeft zin in iets anders. Via via komt ze in oktober 2014 terecht bij productiehuis 'De Chinezen', meteen bij 'Radio Gaga', dat toen in een test-
fase zat.
De theateracteurs Joris Hessels en Dominique Van Malder maakten elke twee jaar een voorstelling voor en met psychiatrische patiënten. Voor één van die projecten bedachten ze de lokale piratenzender Omroep Gaga, waarmee ze radio maakten rond de simpele vraag: “Welk nummer wil je horen?” Een mooi idee voor op televisie, dachten ze. Dat werd Radio Gaga, waarin Joris en Dominique naar 8 plaatsen in België trekken om er enkele dagen lokale radio te maken.
Ze bouwen zelf een caravan om tot een mobiele radiostudio, die ze met een gammel oranje busje van her naar der slepen. Het busje valt geregeld in panne. Zo staan ze ooit met 5 of 6 man aan de kant van de autostrade.
Radio Gaga maakt lokale radio o.m. in een psychiatrisch centrum, in een opvangcentrum voor asielzoekers in een streng internaat, in een klein Waals dorpje en in een revalidatiecentrum. Ze doen dat samen met bewoners en passanten. De radioprogramma's kunnen alleen ter plaatste met behulp van kleine ontvangertjes beluisterd worden.
SPILFIGUUR
gramma. Ze zoekt naar geschikte locaties. Vóór de opnames is ze er telkens enkele weken voltijds aanwezig om de plek goed te leren kennen, om mensen te zoeken en er contacten mee te leggen, om verhalen op het spoor te komen... Die aanwezigheid is belangrijk. Je moet de plek goed begrijpen en weten wat er wel en niet kan. Het gaat om kwetsbare biotopen.
Op de boerenbuiten in Wingene, omringd door velden, verwacht je niet meteen een opvangcentrum. Omar verblijft al anderhalf jaar in Wingene, hij ontvluchtte Afghanistan nadat de Taliban zijn broer had vermoord. Jumana kwam na een lange reis vanuit Syrië in België terecht, ze hoopt hier op een veilige toekomst voor haar man en 3 zonen. Blerta liep samen met haar man uit Kosovo weg, omdat haar familie hun huwelijk niet aanvaardde; ze is 6 maanden zwanger, en mist haar moeder enorm.
De opnames duren telkens een drietal dagen. De 'bewoners' hebben in het begin vaak nog schrik en zijn soms argwanend. Toch slagen de programmamakers erin, dankzij een heel respectvolle benadering, kwetsbare mensen zich bloot te laten geven. De vraag 'welk nummer wil je horen?' ontlokte vaak heel persoonlijke, ontroerende verhalen. Hoewel ze geen therapeuten zijn, hun aanwezigheid had vaak een therapeutisch effect. Bij het afscheid na 3 dagen vloeien geregeld traantjes: “Het is jammer
dat we weg moeten”.
Radio Gaga was al vlug een hype en werd sterk gewaardeerd.
Na Radio Gaga werkt An met 'De Chinezen' voor één mee aan een programma waarin ze Belgen achternareizen, die de geschiedenis mee bepaalden of grote gebeurtenissen vanaf de zijlijn meemaakten. Bijvoorbeeld over pater Pieter Jan De Smet, beter gekend als 'De Grote Zwartrok', die in de 19° eeuw in Amerika onderhandelde tussen de blanke kolonisten en de Indianen. Na 2 reizen voor dit programma moet An voor die reeks afhaken, want … de tweede reeks Radio Gaga wenkt: er is een nieuwe reeks op komst. Te zien op Canvas vanaf 4 oktober. Over de invulling van die tweede reeks mag ze nog niets verklappen
Dertig leden van Zurenborg Sport fietsen op zondag 11 september van Parijs tot aan de Dageraadplaats. Een recordrace van 365 km. Het initiatief zorgt voor een speciale ambiance in de club, maar toch zijn er vragen: Is het haalbaar? Kunnen we de afstand aan? Blijven we van pech gespaard? Valt het weer mee? Is de organisatie vlekkeloos? “Als alles meevalt is er een nieuwe klassieker in de maak, zo niet blijft het bij een eenmalig evenement, waar we niettemin zullen van genieten”, vertelt Tom Teck, uitbater van de fietsenzaak op de Dageraadplaats en bestuurslid van Zurenborg Sport. (Bernard SOENENS)
Het gesprek vindt plaats aan de toonbank van de fietsenzaak van Tom Teck. Tom vertelt honderduit over de fietsclub en het nieuwe initiatief Parijs-Zurenborg. Zijn waterval aan woorden wordt alleen onderbroken om een klant te bedienen.
Zurenborg Sport bestaat zes jaar en telt ondertussen 200 leden. Er wordt in diverse niveaugroepen gefietst waardoor iedereen, die er zin in heeft, kan meedoen. Daardoor zijn 25 procent van de leden vrouwen. Veel andere clubs rijden op één snelheid en dan kan je mee of net niet. Tijdens het zomeruur fietst Zurenborg Sport op woensdagavond 65 kilometer. Zomer en winter fietst de club ook op zondagvoormiddag. Woensdagavond is een vaste route en op zondag zijn er twee groepen die telkens een ander parcours aandoen. De ene groep rijdt tussen 100 en 160 km. De andere tussen 70 en 80 km. In de winter is er indoor spinning. Dat is fietsen op rollen met muzikale begeleiding. Weer of geen weer er wordt gefietst.
-Fietsen is niet alleen een zomersport?
Tom: “Als je de hele winter niets zou doen, dan raak je je conditie kwijt. Mensen doen het omdat ze het graag doen, voor de sociale factor en voor de conditie. We zijn een vriendengroep. De organisatie is behoorlijk uitgegroeid. Eerst hadden we met drieën de leiding, maar ondertussen is er een bestuur van tien mensen. Er is ook veel werk te doen. Voor kledij zorgen voor 200 fietsers, een stock aanleggen, ritten uitstippelen, de mails uitsturen, de financiën.”
-Hoe leg je routes vast?
Tom: “We hebben een goede parcoursbouwer. Met de moderne mogelijkheden zoals google street view kan je een fietsroute perfect uitstip-
pelen. Het parcours en de startplaats wordt een week op voorhand bekend gemaakt aan de leden. We starten nogal eens op de Dageraadplaats, maar soms gaan we naar de Ardennen en dan spreken we ginder af. Vorig jaar hebben we in Italië gefietst. Ook daar zorgde de parcoursbouwer voor prachtige ritten, ook al reed hijzelf niet mee.”
-Zurenborg Sport zijn niet alleen fietsers?
Tom: “Er is ook een loopclub. Wekelijks lopen en jaarlijks als “groep van Zurenborg” meedoen aan de Ten Miles. Dat loopt op dit moment iets moeilijker. Letterlijk. Fietsen is blijkbaar iets populairder. De verantwoordelijke van de loopclub is nu gekwetst en kan zelf niet meelopen. Dat scheelt een pak. Maar we mikken op volgend seizoen voor een doorstart.”
-Van waar het idee voor een Parijs-Zurenborg?
Tom: “Van waar komt dat? We zijn met een grote groep en na iedere fietstocht gaan we nog iets drinken in het ZeeZicht. Dan wordt er over van alles gesproken. Vier jaar geleden hebben we voor de eerste keer Zurenborg-Knokke-Zurenborg gereden. Dat leek toen een waanzinnige afstand: 220 km. De derde en de vierde keer fietsten we dat vanzelf. Toen dachten we, het wordt tijd dat we nog eens een zotte uitdaging doen. Waarom doen we eens niet ParijsZurenborg? Dat was eerst om te lachen, maar uiteindelijk was de reactie: tja, waarom niet? Dan hebben we gepolst welke mensen dat zagen zitten en dat waren er nogal wat. Nu zijn we met dertig ingeschreven en dat is wel de limiet omwille van veiligheid en organisatie. Van andere clubs hebben we ook vragen gekregen om mee te doen. Maar we kijken eerst uit hoe het organisatorisch en conditioneel loopt. Is het wel haalbaar? We spreken hier over 365 kilome -
ter. We zijn regelmatige fietsers, maar niemand heeft ooit die afstand afgelegd. Het is een recordrace.”
-Er is ook het goede doel?
Tom: “We fietsen inderdaad niet zomaar, maar wel voor een goed doel. Met onze tocht ondersteunen we Handicap International. Ook daar leggen we de lat hoog. We mikken op 10 000 euro. Nu zitten we aan 6 000 euro, dus we komen in de buurt. Het moest allemaal snel gaan. De volgende keer mikken we op een lokaal project. Die sponsoring is een stimulans voor de deelnemers en voor het hele initiatief. Wie ons wil steunen, kan dat nog altijd doen, ook na 11 september. “
-Hoe zit de timing in elkaar?
Tom: “Het wordt vooreerst een slapeloze nacht tussen 10 en 11 september. We vertrekken op zaterdagavond om 18u met de bus. We hopen in Parijs klokslag middernacht aan de Eifeltoren te kunnen starten. De eerste zes uur is het in het donker fietsen. Organisatorisch betekent het wel iets. Fietslichtjes opladen, gps op de fiets voor de wegbeschrijving, eten onderweg. We hebben twee stops. Eerst in St Quentin voor het ontbijt en dan een lunch in Bergen. Daarna is het binnenrijden.”
-De dertig deelnemers komen uit de beste niveau-groep?
Tom: “Toch niet. We fietsen regelmatig samen en nog steeds is het moeilijk om de juiste snelheid te vinden. De ene wil eens wat rapper fietsen, de ander wat trager. Normaal rijdt de snelle groep 32 km per uur en de andere groep 28 km. Nu wordt dat 25 km. Dat is de afspraak. We zijn daar normaal flexibel in. Nu gaan we dat toch iets nauwkeuriger doen, want we willen vooral dat de groep samen blijft. De afstand schrikt
Een huis of appartement kopen, doet u niet elke dag. Het is meestal een stap in het onbekende, waarbij flink wat vragen opduiken.
Daarom streven wij ernaar, met 2 kantoren, één op het Antwerpse Zuid, vlakbij het Nieuwe Justitiepaleis, en één op de Dageraadplaats, iedereen die wenst te (ver)huren of (ver)kopen in het bruisende Antwerpen professioneel advies te geven!
Herenwoningen op het Zuid en de populaire wijk Zurenborg zijn onze specialiteit! Daarnaast zijn ook appartementen, woningen en opbrengsteigendommen binnen de Singel, Berchem en Wilrijk bij ons in goede handen!
toch wel een beetje af. Daardoor kunnen er ook mensen van het tweede niveau meefietsen. De bedoeling is dat we allemaal ook aankomen. We hebben wel volgwagens, met een camionette die meerijdt, maar het is niet de bedoeling dat er drie of vier daar eindigen. We gaan knokken om allemaal samen aan te komen. Het is meer het gevoel van samen uit, samen thuis. Er rijden ook vier motards mee. Twee voor, twee achter. De groep fietsers moet alleen maar volgen. Maar we hebben zelf ook gps op de fiets.” -Je probeert het ook veilig te houden?
Tom: “Veiligheid is belangrijk. Twee aan twee rijden en rechts rijden zijn belangrijke afspraken. De weg is niet van ons, maar in groep mag je op de weg fietsen. Dat neemt niet iedereen aan en dan hoor je auto’s van ver claxoneren. We zijn geen wielerterroristen. Uiteraard is de helm verplicht. Wie hier op woensdag of zondag zonder helm staat, rijdt niet mee. Maar voor ons is dat vanzelfsprekend. In Frankrijk rijden we minstens zes uur in het donker en het verkeersreglement is ook anders. In België mag je op de weg rijden en motards mogen ook kruispunten blokkeren om doorgang te geven aan een groep fietsers. In Frankrijk mag dat niet. In België kunnen we dus doorfietsen.”
-Hoe is de sfeer in de club?.
Tom: “Het leeft wel. Er zijn diverse initiatieven om sponsoring binnen te krijgen. Iemand heeft in zijn huis een etentje georganiseerd. Mensen uitnodigen, lekker eten en dan met de hoed rondgaan. Er wordt ook ietsje bijgetraind. We hebben eind augustus Antwerpen-KnokkeAntwerpen. Dat is normaal 220 km. Daar voegen we nu een lusje bij in voorbereiding van ‘Parijs”. In Bergen is onze tweede stop. Een deel van de leden komt ons daar opwachten om de laatste 100 km mee te fietsen. Daar zullen we op dat moment allicht blij mee zijn. We kijken ook uit naar de finish op de Dageraadplaats. We hopen om 18 uur aan te komen. We gaan er geen groot feest van maken, maar toch. We zijn er nog mee bezig. We hopen op een toffe finish. Dertig deelnemers, 29 mannen, 1 vrouw. Dat is ook best merkwaardig. We hebben echt wel goede fietsers onder de vrouwen, maar er is blijkbaar toch enige aarzeling. De jongste is 25, de oudste 55. Ons oudste lid is 73, maar die rijdt nu niet mee. “
Antwerpen is een fietsstad?
Tom: “Er zijn in Antwerpen diverse fietsevenementen, zoals een koers voor caféploegen in Borgerhout. Er is ook het criterium van de velodrome van De Coninck. Je komt mekaar daar wel tegen. Dat is ook de bedoeling van onze Parijs-Zurenborg: af en toe een evenement organiseren voor de Antwerpse fietsclubs. We zijn geen concurrenten van elkaar. Je kan beter vrienden zijn. Dat is belangrijk. Ooit zei iemand. Sinds ik bij Zurenborg Sport fiets, ken ik de mensen in mijn straat. Zonder club kan je iedere dag alleen gaan fietsen. In een club kom je elkaar ineens tegen. Ook je eigen buren.”
-Wanneer ben je tevreden?
Tom: “We zijn erg benieuwd hoe het zal lopen. Is het haalbaar? Verloopt alles vlekkeloos? Is de sfeer optimaal? Ofwel wordt dit een klassieker ofwel is het een eenmalig avontuur. Dat hangt af van het weer, van de organisatie, van de pech, van de conditie.”
MAMUZE: MEINHOF VRIJDAG 2 + ZATERDAG 3 SEP • 21U • VVK € 12/10 • OP LOCATIE: SPOOR OOST IN BORGERHOUT
Wat moet ge doen als ge het volstrekt niet eens zijt met de gang van zaken, hoe ver gaat ge in uw onverschilligheid, en hoeveel zijt ge bereid daarvoor op te geven?
Een voorstelling over Ulrike Meinhof, lid van de Rote Armee Fraktion. Moeder, journaliste, terroriste, verontwaardigde burger, echtgenote, observator, schrijfster, aanklaagster, veroordeelde, misdadigster.
POL VERWILT, GOEDELE VERMAELEN, LEEN DE KOKER, TRUI DE MULDER, BRAM KELCHTERMANS & HERLINDE SWINNEN (SPEL); EVA DE MULDER (TEKST EN REGIE); SUZANNE VRINTS (TEKST) WWW.MAMUZE.BE
GERT JOCHEMS & VITALSKI: IK BEN BLIJ ALS HET REGENT WANT ALS IK NIET BLIJ BEN REGENT HET OOK DONDERDAG 15 + VRIJDAG 16 SEP • 20U • VVK € 12/10 Ik ben blij als het regent, … lijkt wel een sprookje. Een vader die stilaan wat levensmoe wordt, stuurt zijn drie zoons de regenachtige straten op, elk met een opdracht op zak. Zoals het in de traditie van het absurde theater van de vooroorlogse Duitse humorist Karl Valentin past, is geen huisje hier te heilig, geen teen te kort. Geen gat blijft ongebeten. Een wervelend spektakel voor iedereen. Zowel voor wie houdt van snelle en poëtische woordspelingen als voor diegenen die zich herkennen in ieders alledaagse strijd die vaak niet loopt zoals we
het willen of wensen. Een stuk over hét leven waarin sukkelen nooit zo charmant was.
GERT JOCHEMS EN VITAL BAEKEN (SPEL); KARL VALENTIN BEWERKT DOOR GERT JOCHEMS, VITAL BAEKEN EN JOHAN PETIT (TEKST); JOHAN PETIT (COACHING); EEN PRODUCTIE VAN RATAPLAN EN MARTHA!TENTATIEF WWW.RATAPLANVZW.BE WWW.MARTHATENTATIEF.BE
CARMIEN MICHELS & MAX GRYSON: BARTÓK, BLAUWBAARD REVISITED
ZATERDAG 24 SEP • 20U • VVK € 12/10 De Hongaarse componist Béla Bartók was een vernieuwer en schenenschopper met een woelig leven. Vijf jonge artiesten gaan zijn erfgoed met een eigentijdse kijk te lijf in een mix van podiumpoëzie, klassieke en hedendaagse muziek en zandkunst. Ze vinden elkaar tussen clash en harmonie.
CARMIEN MICHELS EN MAX GREYSON (CONCEPT, TEKST EN SPEL); JOLIEN DELEY EN TIM COENEN (MUZIEK); WIDE VERCNOCKE (ZANDKUNST EN ARTWORK; PRODUCTIE ARTYPE VZW MET DE STEUN VAN RATAPLAN, WALPURGIS EN MESTIZO ARTS FESTIVAL WWW.CARMIENMICHELS.BE
GIOVANNI BAUDONCK & KUNSTZ: CONNECTING PEOPLE (PREMIÈRE)
DONDERDAG 29 SEP + VR 30 SEP • 20U • VVK € 12/10
De klantendienst is de boodschapper van de 21ste eeuw. Heb je een probleem? Giovanni staat voor u klaar! 6 dagen op 7 van 8u30 tot 21u ‘s avonds, ook op feestdagen. Giovanni is
een van die kleine tandjes die deel uitmaakt van een grotere machine met tal van tandwielen. Vindt hij dat erg? Welnee, want ook Giovanni moet geld verdienen. Zo werkt dat, zonder dat systeem zou alles instorten en daarom is een klantendienst belangrijk!
GIOVANNI BAUDONCK (CONCEPT EN SPEL); GEERT VAN DIJCK (COACH)
WWW.KUNSTZ.BE
ANTOINE PIERRE: URBEX
ZATERDAG 1 OKT • 20U • VVK € 14/12 •
JAZZLABSERIES
Met Urbex stelt Antoine Pierre (drummer van o.a. Philippe Catherine en van Taxiwars) het eerste album onder zijn naam en met zijn eigen 8-koppige groep voor. Antoines liefde voor de stad zorgt ervoor dat hij een stedelijk universum verklankt, krioelend van energie, apocalyptisch en soms desolaat.
ANTOINE PIERRE (DRUMS & COMPOSITIES);
JEAN-PAUL ESTIEVENART (TROMPET); TOINE
THYS (TENOR- EN SOPRAAN SAX, BASKLARINET); STEVEN DELANNOYE (TENOR SAX);
BERT COOLS (ELEKTRISCHE GITAAR); BRAM DE LOOZE (PIANO); FÉLIX ZURSTRASSEN (ELEKTRISCHE BAS); FRÉDÉRIC MALEMPRE (PERCUSSIE)
WWW.ANTOINEPIERRE.BE
DOUBLE BILL
PHILIPPE LEMM TRIO
MARJAN VAN ROMPAY GROUP
VR IJDAG 7 OKT • 20U • VVK € 14/12
“The joy of playing together’, zei het juryverslag van het OPEK B-Jazz International Contest dat het Philippe Lemm Trio in 2015 won. Het trio leerde elkaar kennen aan The Manhattan School of Music in New York.
PHILIPPE LEMM (DRUMS); ANGELO DI LORETO (PIANO); JEFF KOCH (BASS)
WWW.PHILIPPELEMM.COM
Meisjes die voor de saxofoon vallen en het nachtelijke jazzcircuit induiken, zijn op één hand te tellen. Wat de Vlaamse altsaxofoniste Marjan Van Rompay laat horen, is uitermate verbazingwekkend, vertoont gedegen vakmanschap, zet geen moment aan tot verveling en roept herinneringen op aan memorabele albums van Amerikaanse jazzhelden uit de jaren vijftig en zestig.
MARJAN VAN ROMPAY (ALTSAXOFOON); TIM
FINOULST (GITAAR); JANOS BRUNEEL (BAS); TOON VAN DIONANT (DRUMS); WOUT GOORIS (PIANO); ANKE VERLINDEN (ZANG)
WWW.MARJANVANROMPAY.COM
ANNA’S STEEN: STREEP! (PREMIÈRE)
ZATERDAG 15 + ZO 16 OKT • 15U • € 9/7 • 4-6
J (VLIEG)
Twee beste vrienden wonen al jaren samen. Alles is van iedereen en ze zijn heel gelukkig. Op een dag is er iets wat er eerst niet was: dwars door hun huis loopt een streep! Het leven ziet er plots heel anders uit nu de streep er is. Er is nu een hier en een daar, een goede en een nog betere kant, een van mij en een van jou.
BART EMBRECHTS EN ERIC VANTHILLO (SPEL); GOELE VAN DIJCK (CHOREOGRAFIE) WWW. ANNASSTEEN.COM
CONNECTIONS 16:17
LINUS + ØKLAND/VAN HEERTUM/GOU-
BAND/WOUTERS
DONDERDAG 27 OKT • 20U • VVK € 12/10
Laat je verrassen door een opmerkelijk duo met hun muzikale kompanen die composities vlot combineren met vrije improvisatie. Ruben Machtelinckx en Thomas Jillings vormen samen Linus en krijgen een seizoen lang ons podium om hun werk in al zijn facetten aan het Rataplan-publiek te tonen.
RUBEN MACHTELINCKX (GITAAR, BARITONGITAAR, BANJO, COMPOSITIES); THOMAS JILLINGS (TENORSAX, ALTKLARINET, COMPOSITIES); NIELS VAN HEERTUM (EUPHONIUM), NATHAN WOUTERS (BAS), TOMA GOUBAND (PERCUSSIE), NILS ØKLAND (VIOOL) WWW.RUBENMACHTELINCKX.COM
BUT IS IT JAZZ?
MAKAYA MC CRAVEN + JEAN-PAUL
Hippe jazz uit Chicago: gespierde ritmiek van drummer/producer Makaya McCraven met breed georiënteerde improvisaties die toch licht verteerbaar blijven. Ontdek de stretch van jazz. Gitarist Jean-Paul Bourelly, ook uit Chicago, heeft een lange staat van dienst in verschillende internationale jazz-fusion en bluesrockbands.
MAKAYA MC CRAVEN (DRUMS); MATT GOLD (GITAAR); GREG WARD (SAX); JUNIUS PAUL (BAS); JUSTEFAN (VIBRAFOON) + JEAN-PAUL BOURELLY (GITAAR) WWW.MAKAYAMCCRAVEN.COM
SPEELMAN: VOGELVLUCHT (PREMIÈRE)
VRIJDAG 11 NOV • 14U + 16U • € 9/7 • 10-14 J (VLIEG)
Twee kinderen zitten vast in een gebouw, gevangen tussen 4 muren. Ze zijn halsoverkop naar hier gevlucht toen de kogels begonnen te vliegen, toen de straat waarin ze speelden veranderde in een hoop puin door de bommen. Het maakt niet uit, ze zijn het gewoon. Maar dan vinden ze een nest jonge vogeltjes. De moeder is net tegen het raam gevlogen en beweegt niet meer. Ze moeten iets doen. De beestjes mogen niet doodgaan. Ze zullen er-
voor zorgen. Koste wat het kost!
PIETER PIRON EN LEEN HEYLEN (SPEL); STAN REEKMANS (REGIE EN MUZIEK); SARAH DUSART (VIDEO) WWW.SPEELMAN.BE
DOUBLE BILL
THE B.O.A.T + MALFLIET / NEUFELD / COSTA
DINSDAG 15 NOV • 20U • VVK € 16/14 • HELLO JAZZ
The Bureau Of Atomic Tourism, een avant-gardistische free jazzformatie, geleid door drummer Teun Verbruggen, houdt er een bijzonder merkwaardige dynamiek op na: vaak hypercomplex, maar te glibberig om bestudeerd te klinken. Mis ze niet want de kans om deze muzikanten samen te zien spelen is niet groot!
TEUN VERBRUGGEN (DRUMS); MAGNUS BROO (SW) (TRUMPET); JOZEF DUMOULIN (FENDER RHODES); JON IRABAGON (USA) (SAX); HILMAR JENSSON (IS) (GITAAR); INGEBRIGT HÅKER FLATEN (NO) (BAS) WWW.TEUNVERBRUGGEN.COM
Raphael Malfliet, de Belgische bassist, nodigt voor zijn eerste project de New Yorkers gitarist Todd Neufeld en drummer Carlo Costa uit. In zijn composities combineert Raphael vrije
improvisatie met invloeden uit hedendaagse klassieke muziek. Het resultaat is een ‘kamermuziek-sound' waarbij improvisatie en compositie als lagen over elkaar schuiven.
RAPHAEL MALFLIET (BAS); TODD NEUFELD (GITAAR); CARLO COSTA (DRUMS) WWW.RAPHAELMALFLIET.COM
LEEN BRASPENNING & LYNX: DE TWEEDE WERELD
ZATERDAG 19 NOV • 20U • VVK € 12/10 Terwijl Anna zich in allerlei bochten wringt om onder de terreur van de Poolse inlichtingendienst uit te komen, stort Monika zich vol overgave op haar werk voor de Stasi. Twee vrouwen achter het IJzeren Gordijn, overtuigd van hun gelijk, op zoek naar een beter bestaan. Slachtoffer en dader in een uiterste poging hun geliefden te behoeden voor de terreur waar zij zelf onder lijden. Hoe kun je trouw blijven aan jezelf als je moet overleven in een totalitair systeem?
JULIA VAN DE GRAAFF EN GONNY GAAKEER (IDEE EN SPEL); RADEK FEDYK (MUZIEK); LEEN BRASPENNING (REGIE EN VORMGEVING); NAAR HET BOEK GESCHÜTZTE QUELLE VAN IRENA KUKUTZ EN KATJA HAVEMANN EN INTERVIEWS VAN JULIA VAN DE GRAAFF
Op maandag één augustus streek een selectie dichters van de Poëziebus neer op de Dageraadplaats. De poëziebus is een initiatief dat verleden jaar het leven zag in Rotterdam onder de bezieling van de dichteres Irene Siekman. Het optreden in Zurenborg maakte deel uit van een reeks optredens doorheen Vlaanderen en Nederland. (Jörg PYL)
De Poëziebus is een rode oldtimerbus met daarin 24 podiumdichters uit vooral Nederland maar ook uit Vlaanderen. In de eerste week van augustus reed de bus door de Lage Landen. In tien verschillende steden stopte de bus en daar verzorgden de dichters gratis toegankelijke optredens op openbare plaatsen. Kwamen aan bod: Antwerpen, Leuven , Brugge, Gent, Hasselt en verder Nederland
De dichters hielden halt in die steden en verspreidden zich in de namiddag over diverse kleine podia. ’s Avonds was er dan meestal een grote voorstelling met alle dichters. Alle optredens waren gratis toegankelijk. Om dat mogelijk te maken deed de organisatie een beroep op een grote schare sponsors in België en Nederland. In Antwerpen waren dat Antwerpen Boekenstad en Cultuurantenne Antwerpen.
Naar één augustus op de Dageraadplaats dan: de dichters van de Poëziebus willen dat iedereen kan komen kijken en ook nieuwe mensen naar hun optredens lokken. Daarnaast zijn ze van mening dat de optredens voor iedereen toegankelijk moeten zijn, ook voor mensen met een kleine beurs. Daarom zijn alle optredens van de Poëziebus gratis toegankelijk.
Naast de vierentwintig vaste dichters werden er ook door de organisatie plaatselijke dichters gecontacteerd voor een opreden in hun stad. Voor Antwerpen zijn dat Runa Svetlikova (Winnares Herman de Coninck debuutprijs 2014),
Shari Van Goethem en Hilde Van Cautere (voormalig dorpsdichter Doel). Gust Peeters, winnaar van de Cobra poëzieprijs 2014 en medeorganisator : “Eerst en vooral wil ik benadrukken”, steekt hij van wal, “dat ik pas twee maanden geleden ben betrokken bij de Poëziebus. Het meeste was toen al beslist.”
- Hoe is het idee "Poëziebus" tot stand gekomen?
Gust Peeters: “Alles is begonnen in 2015 als een oorspronkelijk wild idee van enkele dichters uit Vlaanderen en Nederland, die elkaar kenden van de kleine podia die welig tieren in Vlaanderen en Nederland. Denk voor Antwerpen bijvoorbeeld aan Ballonnenvrees, You On Stage, Sprekende Ezels (van Stijn Vrancken), Mama's Open Mic. Het beginidee was, het zou toch fijn zijn om in de zomer een bus vol dichters te proppen en daarmee op tour te gaan! Dichteres Irene Siekman uit Rotterdam is dat toen praktisch beginnen te onderzoeken en kwam tot de conclusie dat het, met veel zweten en zwoegen, wel mogelijk zou kunnen zijn. Daar werd dus in 2015 aan begonnen en de eerste tour was een feit. Bijwijlen chaotisch en soms avontuurlijk, maar een door alle deelnemers zeer gesmaakt avontuur. Uit die eerste tour werd lering getrokken en in Nederland werd de Stichting Poëziebus opgericht. In Vlaanderen komt er in de toekomst allicht een gelijkaardige vzw. Een van de eerste dichters die in België meedeed was Lotte Dodion die hier ook aan de poëzievensters meewerkt.”
OPKOMST
Met die kennis gewapend, was het wachten op de dichters van de poëziebus zelf. Letterlijk dan, de zes dichters kwamen een half uur later dan aangekondigd. Niet met de bus maar met de tram. In hun kielzog verschenen ook een drietal mensen van de VRT. Een klein podium met een afdakje van de stad Antwerpen stond op hen te wachten. Veel volk was er helaas niet. De overige dichters waren ondertussen afgezakt naar andere locaties in Antwerpen als daar zijn het Harmoniepark, het stadpark, Wapper, Handschoenmarkt en Wilde Zee.
Zonder zich iets van de geringe opkomst iets aan te trekken, begonnen zij onverstoorbaar met de voordracht van hun gedichten. De dichters leken bijzonder podiumvast, zelfs wanneer de camera van de VRT bijna in hun nek hijgde. Joy Singh van zijn kant rapte zijn gedichten in het Nederlands en het Engels. Demi Balthus bracht enkel langere verhalende gedichten. De Nederlandse Edith De Gilde, die als vijftiger de oudste van het gezelschap was, bracht eerder klassieke gedichten, net als Marijke Hooghwinkel, ongeveer veertig jaar, uit Breda. De anderen waren dertigers of net niet.
Wij houden van goeie foto’s, kleur of zwart/wit, als het maar goeie prenten zijn. Van creatieve fotografen die voor deze wijkkrant iets moois kunnen bedenken en daardoor een meerwaarde schenken aan een artikel bv.
Maar we willen meer. We zouden graag, altijd met twee woorden spreken, tekenaars hebben die de wijk of onderdelen van de wijk kunnen vatten in een zwart/wittekening. Want we blijven koppig als we zijn, een zwart/witkrant uitgeven. Nu heeft die techniek ook zijn aparte vereisten want we drukken op krantenpapier en er zijn grenzen aan de grootte. We dachten aan telkens een halve pagina. Hoe dachten we verder? Misschien als illustratie bij een artikel? Een gevel? De kerk? Het plein? De bushalte? Noem maar op. Maar altijd in overleg met de hoofdredactie. Wie zit het zitten en stuurt eens een proef naar ons?
P.S. Zoals steeds is meewerken aan deze gazet iets voor onbezoldigde vrijwilligers groetjes
swa collier • gazet van zurenborg • swa.collier@telenet.be
Uit Antwerpen kwam ook de Hamburgse Maike Bretschneider die ook op Dak zonder Pannen in de Botanische tuin present gaf. Michiel Van Opstal was de zesde dichter op de Dageraadplaats. Naarmate de voorstelling vorderde, kwamen er nog enkele toeschouwers bij. Musty, die er van bij het begin bij was, genoot duidelijk. De dichters wisselden elkaar na telkens twee gedichten af en dat twee keren voor en na de korte pauze.
Minpuntje was wel de generator van enkel graffiti- kunstenaars die wat verder de elektriciteitskasten een nieuwe prent aanmaten, waardoor de verstaanbaarheid naar beneden ging Daarna vertrok het gezelschap terug naar de Kavka op de Oudaan om er tot in de late uurtjes poëzie te brengen. Volgend jaar komen ze terug. INFO
Poeziebus.be en poeziebus.nl tienopdeschaalvandichter.wordpress.com
We mogen dan geen eigen bibliotheek meer hebben, er wordt nog veel gelezen in deze wijk. Soms moeten mensen echter wat geholpen om de weg naar de litera-
Al 13 jaar woont Eefje met haar man en 2 zonen in de Grotebeerstraat. Zij heeft een Master in de Geschiedenis op zak en gaf enkele jaren les. Daar is ze om persoonlijke redenen mee gestopt. Ze heeft voor zichzelf echter een drukke carrière uitgetekend in het vrijwilligerswerk. In verschillende leesgroepen, bij voorbeeld.
“In ben begonnen als nominatielezer voor het boekenaanbod van de Kinder & Jeugdjury Vlaanderen (KJV) voor de Stichting Lezen. Volwassenen lezen alles wat er het afgelopen jaar in Vlaanderen als jeugdliteratuur is geproduceerd. Uit dat aanbod worden er 8 geselecteerd, die dan worden voorgesteld aan de Kinder & Jeugdjury. Uiteindelijk beslist die over de winnaar van dat jaar en de top-3.”
VOORLEZEN
Eefje heeft zelf altijd al veel gelezen, zegt ze. “In mijn eigen gezin stelde ik vast dat mijn oudste niet zo geneigd was om te lezen. Mijn kinderen zitten in de Steinerschool en daar gaan ze pas vanaf het tweede leerjaar lezen. Nu leest hij wel graag. Ik kan zeggen dat alle 4 hier in huis graag lezen!”
Eefje heeft ervaren dat voorlezen stimuleert. Daarna ga je samen lezen, zegt ze. “Ik heb drie jaar geleden een KVJ-groepje opgezet voor de Steinerschool. Ik ben echter geen leesmoeder. Er werd afgesproken welk boek er thuis werd gelezen en daar werd dan over gesproken in de klas.”
LEESGROEP
Voor de vzw De Dagen begeleidt Eefje ook laagdrempelige leesgroepen voor volwassenen. “We komen elke dinsdag samen in ‘t Werkhuys in de Zegelstraat in Borgerhout. We lezen daar een uurtje tekstfragmenten en
tuur te vinden en liefst op een zo jong mogelijke leeftijd. Eefje Anthoni uit de Grotebeerstraat is zo’n wegwijzer. (Marcel SCHOETERS)
gedichten. De nadruk ligt daarbij op het genieten van de tekst en het praten over raakpunten met het eigen leven. Ik ben vorig jaar met deze aanpak ook een tijdje te gast geweest in de Ziekenhuisschool van de Hoge Beuken in Hoboken. Het gaat om de afdeling Kinderpsychiatrie.”
Twee jaar geleden raakte Eefje ook betrokken bij een KJV-leesgroepje in de Groene Waterman in de Wolstraat. “Iemand stopte daar en ik werd gevraagd om die plaats in te nemen. We werken met drie groepen op het niveau van de lagere school. We willen echter graag meegroeien en beginnen met een groep voor het middelbaar onderwijs.”
OPROEP
Daarom wil Eefje nu een oproep lanceren naar de jeugd van Zurenborg. “Wij zoeken 4 tot 10 jongeren in de leeftijdsgroep tussen de 12 en de 14 jaar. De groep komt samen elke tweede zondagochtend van de maand, van 9 oktober t.e.m. 12 maart.”De Groene Waterman doet dat niet om rijk van te worden. “Je moet je vooraf inschrijven in de bibliotheek. De behandelde boeken worden daar apart gehouden. Let wel: je moet daar ingeschreven zijn voor de herfstvakantie.”
Wie het allemaal nog eens duidelijk uitgelegd wil krijgen kan Eefje zelf contacteren:
0472 30.11.16
eefjeanthoni@hotmail.com
of ga eens naar de : Grotebeerstraat 19, 2018 Antwerpen
Mensen met honden zijn al tweemaal het onderwerp van een middenpagina geweest, en wijkbewoners met kippen zelfs nog niet zo lang geleden. Maar trotse bezitters van één of meer katten hadden we nog niet gehad. Al is bezitters een slecht gekozen woord. Want een kat bezit je niet, je wordt door zo’n dier “gedoogd”. Wat ik over een hond of een kip niet had gehoord, dook nu meermaals op: “Jazeker je kan op die dag en dat uur komen om foto’s te nemen… als de kat dan zin heeft om binnen te komen.” Tekst en foto’s: Jeannine FÜHRING
1 • Sigrid Anné met Cava: “a spoiled, rotten cat lives here” zegt de sticker aan het raam in de Walvisstraat. En dat slaat op Cava (roepnaam Caafje) een kattin van 8 jaar en evenveel kilo’s. Die is alleen lief voor haar baasjes, zit graag op het dakterras en heeft een voorkeur voor Mamma Mia kaaschips.
2 • Bart Steenhaut met Poeski en Spinvis: de twee katers (7 en 17) wonen met Bart in de Kreeftstraat. Spinvis werd, toen hij zes weken was, door Bart gevonden op een camping in Umbrië en is “de liefste kat ter wereld”. Poeski is de kat van Bart’s vriendin en een echte angsthaas.
3 • Monique Beurmans met Zwerver: Monique en Zwerver wonen in de Lange Van Ruusbroecstraat. Zwerver is veertien en werd, toen ze één was, door Monique in de goot gevonden. Ze heeft een zacht karakter en kijkt graag TV op schoot. Haar lievelingssnoepje: boter aflikken van Monique’s vinger.
4 • Alize en Sebastiaan Zandwijk en Herman Gilis met Truus: Truus uit de Kleinebeerstraat is een witte kattin en 11 jaar. Ze is in dit huis geboren en dus een echte Zurenborgse. Een schichtige, eigenwijze kat die in haar tuin veel kattenvrienden ontvangt. Maar ze zit toch ook graag bij de baasjes op schoot.
5 • Elke Heirman en Floran met Scrable: Scrable is een rosse kater van 4 jaar en woont in de Pretoriastraat. Het is een lieve kater die komt als je hem roept en de beste vriend van Sparta (Velodroomstraat). Af en toe gaat Scrable op rooftocht bij de buren en eet dan de brokken van Dora, de buurhond, op.
6• Sofia Pevenage met Tosca: Tosca is een dertienjarige ragdoll-kattin die met Sofia in de Arendstraat woont. Het is een lieve, aanhankelijke kat die niet buitenkomt maar wel graag voor het open raam paradeert. Sofia herinnert zich goed de eerste Kerst met Tos-
ca in huis: die heeft toen de hele kerstboom afgebroken.
7• Hilde Gos met Lucinda: Lucinda woont met 3 rasgenoten, die niet op de foto wilden, in de Raafstraat. Ze is een vierjarige Europese korthaar. Hilde gaat elke zaterdag in de haven eten geven aan een twintigtal zwerfkatten. Ze doet hierbij een oproep om katten zoveel mogelijk te laten steriliseren of castreren om een hoop kattenellende te vermijden.
8• Gerda Eelen met Findus: Findus woont bij Gerda in de Lange Van Ruusbroecstraat. Deze gestreepte Europese korthaar is drie en heeft een vaste stek op Gerda’s bureau. Hij werd genoemd naar een kat uit een Zweeds kinderboek. Gerda betitelt hem als heel gezellig en aanhankelijk.
9• Kristel Coppieters en Niels Donckers met Sparta: Sparta(cus) is een vierjarige kater die in de Velodroomstraat woont. Hij is erg
aanhankelijk maar gaat ook graag op stap. Hij herkent het geluid van de auto en zit op de stoep te wachten wanneer Kristel of Niels thuis komt. Sparta en Scrable (Pretoriastraat) zijn beste vriendjes
10 • Harriet Groeneveld met Niles: Niles en Harriet wonen samen in de Transvaalstraat. Niles is een kater van 14 en overgenomen van haar dochter toen hij twee was omdat hij het vechten met zijn zus niet kon laten. Het is een verlegen kat die gek is op garnalen. Vroeger was het een goeie jager die heel wat muizen mee naar huis bracht.
11 • Birgit Vanackere met Simon: Simon is een Siamese Bluepoint, 17 jaar oud en woont in de Arendstraat. Hij is zeer aanhankelijk en volgt Birgit overal. Alhoewel deze kater veel slaapt, is hij nog wel avontuurlijk. Hij ontsnapte een paar maanden geleden nog via de voordeur maar kon, met de hulp van een buurman, snel teruggevonden worden.
En waarom zou dat niet iemand kunnen zijn uit of via mensen van onze eigen wijk? Bij Antenno en Common Ground hebben ze ondernemende ambitie. En om dat
-Antenno en Common Ground zijn 2 aparte bedrijven, maar zitten op hetzelfde adres in onze Cogels Osylei. Hoe zit dat precies?
Mariska Brosens: ”Antenno en Common Ground zijn inderdaad 2 aparte organisaties, met elk een eigen marktfocus. Omdat ondernemerschap in ons organisatieDNA stimuleren we nieuwe initiatieven en willen we mensen en hun impact dicht bij hun resultaten zetten. Antenno en Common Ground hebben dezelfde aandeelhouders, maar hebben elk een eigen financiële structuur en zijn in de werking ook 2 aparte teams. Elk heeft een eigen missie en ambitie. Maar er wordt tussen de collega’s ook samengewerkt en ervaring uitgewisseld, of soms gezamenlijk aan een project gewerkt, waardoor de 2 teams elkaar ook wel goed kennen. De 2 teams samen tellen ongeveer 25 collega’s. We proberen qua leiderschap en cultuur een gedeelde agenda te houden, en bovendien delen we vaste kosten. Zoals dus ook het kantoor. We hebben ondertussen trouwens ook een kantoor in Gent.
-Wat zijn jullie belangrijkste activiteiten?
Mariska Brosens: ”Beide organisaties zijn consultancy gedreven en werken projectmatig. Bij Antenno is onze focus om organisaties klantgerichter te laten denken, handelen en communiceren, om op die manier waardevoller te worden voor hun medewerkers en klanten. Ons team bestaat uit strategische marketing consultants, human capital consultants, designers en digitale ontwikkelaars. Onze klanten zitten in verschillende sectoren, zoals bvb retail, industrie, ICT, logistiek, zakelijke dienstverlening, farma, overheid, haven,…. Bij Common Ground maken we ruimte voor nieuwe projecten die in de publieke ruimte worden gerealiseerd. Dat gaat bijvoorbeeld over stadsontwikkeling, infrastructuurontwik-
ondernemerschap waar te maken, zoeken ze een nieuwe ondersteunende superhero die goed met cijfers om kan. (SC)
kelingen, mobiliteit, fusies, herbestemmingen,…We werken vanuit sectorspecifieke kennis aan draagvlakcreatie, procesbegeleiding, gebiedsmarketing, commercialisatie en corporate en project communicatie.
-Ik lees ook op jullie website dat jullie de werkomgeving en de nabijheid van Berchem Station als een troef naar voren schuiven.
Mariska Brosens: “Het zal nog niet zijn! Naast het feit dat wij een heel toffe en mooie werkplek hebben, als zeg ik het zelf, (De Cogels Osylei blijft toch één van de mooiste straten waar we trots op moeten zijn) is de nabijheid van het het station en tramhalte qua mobiliteit en bereikbaarheid voor onze collega’s een echte troef. En door openbaar vervoer, de fiets en car sharing te stimuleren, proberen we onze autovloot zo efficiënt mogelijk te beheren.
-Wat moet die administratieve manager dan precies doen? Wat verwachten jullie?
Mariska Brosens: Wij hebben een jong, dynamisch team dat erg open communiceert en ambitieus is. Om bij ons goed te aarden moet je vooral een sterke doener zijn en positief, enthousiast en ondernemend in je job staan. We zoeken een nieuwe superhero die onze administratieve organisatie mee laat draaien. We kijken uit naar een collega die met veel energie intern en extern acties onderneemt voor ons proces van facturatie, boekhouding, betalingsopvolging en voor de algemene ondersteuning van de organisatie. Daarnaast is er nog ruimte om op andere zaken mee te werken. Dat kan op vlak van HR, op vlak van analytisch werk, of op vlak van projectondersteuning,… een beetje te bekijken in functie van de ervaring en interesses van iemand.”
-Zijn er ook speciale vereisten verbonden
aan de job?
Mariska Brosens: We hebben bewust gekozen om eerste werkervaring te vragen. Dat is volgens mij de enige objectieve vereiste. We zijn er niet op georganiseerd om voor deze job een schoolverlater te coachen. En we vragen ook om fysiek op kantoor aanwezig te zijn.
-De zomer is voorbij, de vakantie ook en wanneer zou die persoon dan moeten of kunnen aan de slag gaan bij jullie?
Mariska Brosens: “Zo snel mogelijk! Het gaat hier om een vervanging. We lossen dit ondertussen als team wel op, en ook met onze externe partners. Maar we kijken wel met z’n allen uit naar een nieuwe persoon die een frisse
Het Roze Huis aan de Draakplaats is aan uitbreiding toe, dat staat hier ook ergens op een andere pagina te lezen. Er is niet alleen een uitbreiding aan de overkant op de hoek, want er is ook nog een boekenwinkel bijgekomen en dat is natuurlijk de Kartonnen Dozen. En dat allemaal samen levert een eerste literaire bijeenkomst op.
Literaire Apero
-Zaterdag 3 september 14u in Het Roze Huis
De Holebibib nodigt iedereen voor zijn eerste
Literaire Apero! Wat gaan we doen? Breng je favoriete LGBT-boek mee en lees ons de pagina voor waar je van vindt dat anderen deze moeten horen.
-Zaterdag 1 oktober: L-day
Lezing Holebibib: Johanna Pas
Zondag 2 oktober 2016 om 16u in Het Roze Huis, Draakplaats 1, Antwerpen
De Holebibib organiseert een auteurslezing met literaire duizendpoot Johanna Pas. We interviewen haar, ze beantwoordt de vragen van het publiek en ze signeert haar werk.
-Wekelijks activiteiten in Het Roze Huis
Elke woensdag (20u00 – 22u00): Koor: Pink
Noise (Active Company)
Elke donderdag (19u00 – 21u00): Onthaal
Elke donderdag (20u00 – 21u30): Yoga (Active Company)
Maandelijkse activiteiten
Elke dinsdag – 20-23u
EV-café Enig Verschil Holebi-jongerengroep
voor jongeren tot 30 jaar.
Locatie: Jeugdherberg Pulcinella, Bogaardeplein 1, 2000 Antwerpen
Info: info@enigverschil.be
-Elke woensdag – 19u15-21u: Voetballen met Stavazah
Locatie: Drakenhoflaan 160, 2100 Deurne
Info: stavazah@gmail.com
-Elke eerste donderdag – 20u
Bijeenkomst bi-praatgroep Dubbelzinnig
Locatie: Het Roze Huis
Info: info@dubbel-zinnig.be
-Elke eerste zaterdag
Jongensdromen Vereniging voor transmannen
Locatie Café Den Draak
+32 (0)486 62 47 84
-Elke eerste zondag – 14u
Pimpernel40plus Vereniging voor lesbiennes
40+
Locatie: Café Den Draak
Info: pimpernel40plus@telenet.be
-Elke tweede zaterdag – 19u
GenderBendingBar van Genderflux, activiteit en ontmoeting voor transgenders en interseksmensen
Locatie: Het Roze Huis Info: genderflux@ymail. com
-Elke voorlaatste donderdag – 20u
Ledenvergadering Antar
Een regenboog aan cultuur en vrije tijd
Locatie: Het Roze Huis Info: antarvzw@gmail. com
-Elke derde vrijdag – 20u
Gewoon Doorgaan Gendervereniging
Locatie: Het Roze Huis Info: info@gewoon-doorgaan.be
-Elke laatste vrijdag – 20u
Shouf Shouf Multiculturele holebi-organisatie
Locatie: Het Roze Huis Info: welkom@shouf-shouf.be
-Elke laatste zondag – 14u
Holebi 40+
Locatie: Het Roze Huis Info: holebi40plus@ gmail.com
INFO Het Roze Huis-çavaria Antwerpen, haar vele vrijwilligers en haar 32 aangesloten vereni-
wind binnen brengt.
En om te eindigen, full time of minder? En ook nog dit : betaalt dat ook een beetje?
Mariska Brosens: ” Full time of 4/5de zijn beide mogelijk. En ja, het is toch onze bedoeling om iedereen hier eerlijk te vergoeden in functie van ervaring en prestaties. We hebben dit jaar door SD Worx nog een benchmarkstudie laten doen en een loonbeleid uitgewerkt en keuzes gemaakt waar we willen staan tov andere bedrijven. Dus ook dat wordt serieus genomen. Het is belangrijk dat iedereen zich goed voelt en weet hoe hier mee omgegaan wordt. -Dat de beste het moge halen
gingen werken in de provincie Antwerpen aan de aanvaarding en het welzijn van holebi’s (holebi homo’s, lesbiennes en biseksuelen) en transgenders. Meer info vind op www.hetrozehuis.be, via Facebookpagina en in café Den Draak en verschillende andere horecazaken.
Zin om je steentje bij te dragen? Meewerken kan: we zijn steeds op zoek naar enthousiaste vrijwilligers.
Het Roze Huis – çavaria Antwerpen Draakplaats 1 2018 Antwerpen 03/288.00.84
info@hetrozehuis.be
www.hetrozehuis.be
Arendstraat 11 Peter Theunynck: Groen schepje
Arendstraat 28 Peter Theunynck: Verhuizen
Bosduifstraat 12 Peter Theunynck: Terug
Cobdenstraat 5 Willem Persoon: De sporen
Cobdenstraat 31 Lotte Dodion: IJstijd
Cogels Osylei 2 Willem Persoon: Nachttrein
Dageraadplaats 17 Lies Van Gasse: Een huis in de zon
Dageraadplaats 25 Jörg Pyl: De verloren tijd
De Boeystraat 6 Annemarie Estor: Old Patto Bridge II
Dolfijnstraat 6 Annemarie Estor: Old Patto bridge IV
Dolfijnstraat 16 Peter Holvoet Hanssen: De dragers
Dolfijnstraat 73 Luk Depondt: Opwarmertje
Dolfijnstraat 77 Stefan Heulot: Kameleon
Dolfijnstraat 79 Lotte Dodion: Wij acrobaten
Draakplaats 2 Willem Persoon: Draakplaats
Draakstraat 4 Jörg Pyl: Aan de muziek
Draakstraat 18 Reine De Pelseneer: Avonduur
Gen Capiaumontstraat 17 Jörg Pyl: Martinus Nijhoff vandaag
Gen Capiaumontstraat 30
Gen Capiaumontstraat 39
Gen Capiaumontstraat 46
Gen Van Merlenstraat 46
Lies Van Gasse: Niemand
Peter Holvoet Hanssen: Vrouwe lavendel
Lotte Dodion: Zwart op wit
Lies van Gasse: Lavendelgedicht
Grotebeerstraat 1 Willem Persoon: Tijd
Grotebeerstraat 43
Grotebeerstraat 47
Stefan Heulot: Je twijfelt aan jezelf
Peter Theunynck: De val van de mens ontdaan
Grotehondstraat 81 Reine De Pelseneer: Kering
Grotehondstraat 93 Jörg Pyl: U
Infirmerieplein 19
Luk Depondt: Rimpelloze zee
Kleinebeerstraat 17 Jörg Pyl: Ze breken
Kleinebeerstraat 20
Kleinebeerstraat 24
Kleinebeerstraat 37
Kleinebeerstraat 41
Peter Holvoet Hanssen: Liedje voor de kleine reus
Luk Depondt: Geen woorden
Stefan Heulot: Droomland
Musty: Als ik val
Kreeftstraat 17 Jörg Pyl: Woestijn
Kreeftstraat 18
Kreeftstraat 24
Kreeftstraat 8 9
Lange Leemstraat 366
Lange Leemstraat 427
Musty: Sarafina
Lotte Dodion: Aftocht
Peter Theunynck: Eskimo’s
Peter Theunyck: Disneyvogeltje
Peter Holvoet Hanssen: De wind in het wonderlik
Leemputstraat 15 Peter Holvoet Hanssen: Naar het 7e knoopsgat
Leemputstraat 39
Lge v Ruusbroecstr 36
Lge v Ruusbroecstr 46
Lge v Ruusbroecstr 125
Luk Depondt: Twee mama’s
Musty: De boom staat
Lies Van Gasse: Een plek voor ons twee
Peter Holvoet Hanssen: Het slempen van de reus
Lge v Ruusbroecstr 127 Lotte Dodion: Houston we have a problem
Markt donderdag Annemarie Estor: Old Patto bridge III
Nottebohmstraat 22 Stefan Heulot: z.t.
Plantin en Moretuslei 210
Peter Theunynck: Walvissen
Pretoriastraat 2 Luk Depondt: Dromen
Pretoriastraat 56 Luk Depondt: Geluk
Pretoriastraat 60
Musty: Célestine
Pretoriastraat 62 Stefan Heulot: Op de tafel
Pretoriastraat 64 Annemarie Estor: Old Patto Bridge V
Pretoriastraat 66 Peter Theunynck: Gelukkig jaar
Pretoriastraat 68 Jörg Pyl: Woorden achter glas
Pretoriastraat 70 Reine De Pelseneer: Spinsel
Pretoriastraat 78 Peter Holvoet Hanssen: Dame van Chartres
Pretoriastraat 86 Lotte Dodion: Spraakwater
Pretoriastraat 94 Luk Depondt: Blaadjes
Raafstraat 9 Jörg Pyl: De zwarte Vogel
Ramstraat 2 Peter Theunynck: Vader
Ramstraat 24 Stefan Heulot: Ruis
Ramstraat 26 Lies Van Gasse: Wat zeg je toch liefste
Ramstraat 28 Peter Holvoet Hanssen: Roza en de maan
Rolwagenstraat 73 Lies Van Gasse: Mongolië
Rolwagenstraat 73 Annemarie Estor: Old Patto Bridge I
Rolwagenstraat 73 Musty: De steen
Rolwagenstraat 73 Luk Depondt: Paradijs
Schorpioenstraat 28 Lies Van Gasse: Toen was het nog middernacht
Stanleystraat 21 Willem Persoon: Reiziger
Stanleystraat 32 Willem Persoon: Centraal station
Stierstraat 1 Willem Persoon: Dageraadplaats
Stierstraat 2 Jörg Pyl: Plaats
Stierstraat 3 Musty: De tiende of de Mimoen
Stierstraat 4 Stefan Heulot: Pleinvrees
Stierstraat 5 Peter Theunynck: Lay me down
Stierstraat 7 Luk Depondt: ! ?
Stierstraat 10 Lotte Dodion: Bouwverlof
Stierstraat 15 Peter Theunynck: Alles kan
Stierstraat 18 Willem Persoon: Heilig
Stierstraat 22 Reine De Pelseneer: Wrong
Stierstraat 25 Peter Holvoet Hanssen: Hobbelpaard
UitbreidIngstr 564 Luk Depondt: Opa
Van Luppenstraat 30 Lotte Dodion: 1 september
Velodroomstr 3 Stefan Heulot: We houden de ramen gesloten
Velodroomstr 5 Lotte Dodion: Onze plek
Velodroomstr 13 Jörg Pyl: Goede reis
Walvisstraat 17
Musty: Die dag
Walvisstraat 46 Willem Persoon: Antwerpen
Walvisstraat 56 Peter Theunynck: Heb ik je ooit verteld
Waterloostraat 39 Herman de Coninck: De meeuwen
Waterloostraat 63 Jörg Pyl: De avonden vallen
Waterloostraat 46 Reine De Pelseneer: Zwier
Wolfstraat 19 Stefan Heulot: Muur
Wolfstraat 24
Lotte Dodion: Sluitstuk
Wolfstraat 34 Peter Theunynck: Meetkunde
Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be
Lies Van Gasse studeerde Illustratieve Vormgeving te Antwerpen, waarna ze zich toespitste op schilderkunst. Dit deed ze aan de Accademia di Brera in Milaan. Hier werd Lies Van Gasse "Meester in de Beeldende Kunst". Van Gasse won al op jonge leeftijd diverse poëzieprijzen en werd in 2009 benoemd tot aanstormend talent in het Waasland. In 2011 won zij de prijs voor poëzie van de provincie Oost-Vlaanderen
Zij publiceerde een aantal dichtbundels :Hetzelfde gedicht steeds weer, 2009, het grafisch poëem Sylvia, 2010, 'Brak de waterdrager', 2011, 'Waterdicht' in samenwerking met Peter Theunynck, 2011, de bibliofiele uitgave 'het eiland M', 2012, 'Wenteling', 2013, 'Een stem van paardenhaar', 2014, en in samenwerking met Bas Kwakman 'Zand op een Zeebed', 2015.
In samenwerking met Annemaire Estor schreef zij 'Het boek Hauser', 2013, een poëtisch literaire briefwisseling. In mei 2016 verschijnt Nel in Samenwerking met Peter Theunynck.
Zij had ook verschillende tentoonstellingen, meestal gelinkt aan een literair project.
Mijn 'poëzie voor het plebs' laat zien dat poëzie toegankelijk en tegelijk eigenzinnig kan zijn. Mijn teksten zijn duister, direct en in your face. Mijn optredens zachte donderpreken.
Ik begon mijn blitzkrieg met de Soetendaelle poëziewedstrijd in 2003, werd winnares van de Vlaams-Nederlandse Gouden Flits in 2004 en won Kunstbende in 2005. Een jaar later maakte ik voor Kunstbende Deluxe mijn eerste monoloog. Met 'Under (De)Construction' stond ik oa. in de Singel (Theaterfestival), CC Hasselt en Vlaams- Nederlands Huis deBuren. Mijn werk werd voor het eerst gepubliceerd in 2009 in Print is Dead: Nieuwe schrijvers uit Vlaanderen- Meulenhoff/Manteau.
Niet veel later won ik Brabant Gedicht en ging ik naast de hoofdprijs ook met het hart van zangeres Chantal Acda (Isbells, Sleeping Dog, True Bypass) lopen. Het resultaat? 'Nu nog even niet', een poëtisch cross-over project waarbij Chantal mijn teksten op muziek zette en kunstenares Inge Bos beelden creëerde.
Platenmaatschappij Jezus Factory sprong enthousiast op de kar en er volgden meer dan 20 live-optredens met topmuzikanten zoals Eric Thielemans en Christoph Vandewoude.
Ik zette mijn veroveringstocht vastberaden verder en brak snel door in de poetry slam scène. Enkele maanden na mijn eerste slam, trad ik aan in de finale van het Belgisch Kampioenschap Poetry Slam in Brussel. Een jaar later, in 2013, stond ik als enige Belg in de finale van het Nederlands Kampioenschap. Stormenderhand neem ik alle grote podia in binnen-en buitenland in oa. Onbederf'lijk Vers, M-Idzomer, de 5e Nacht van de Poëzie, de Gentse Feesten en Incubate. Intussen vielen al Amsterdam, Rotterdam, Nijmegen, Utrecht, Groede, den Bosch, Maastricht, Eindhoven, Antwerpen, Hasselt, Oostende, Gent, Sint-Truiden, Aarschot, Brussel, Kortrijk, Brugge, Leuven en Sint-Amands aan mijn voeten. In maart 2016 verscheen mijn poëziedebuut 'Kanonnenvlees' bij uitgeverij Atlas Contact. Nog geen drie weken na de lancering was de eerste druk volledig uitverkocht. Intussen ligt de tweede druk in de rekken en toer ik door de lage landen, alleen of samen met mijn collectief Wakkerlicht.
Jörg Pyl begon zich op jonge leeftijd te verdiepen in Duitse en wereldliteratuur. Hij begon op jonge leeftijd te schrijven. Hij schreef enkele toneelstukken, bewerkte Die Verwandlung van Kafka tot een theatermonoloog op basis van een eigen vertaling. Schreef voor de ter ziele gegane Muziekkrant. Een aantal gedichten verschenen in diverse bloemlezingen onder andere Filgraan, Bird, enz. Woont sinds 1987 op Zurenborg en is sinds tien jaar medewerker van Gazet van Zurenborg, sinds 2013is hij ook wjkdichter.
Luk Depondt
Ik ben auteur van poëzie, prentenboeken en verhalen voor kinderen van 2 tot zowat 12 jaar. Mijn gedichten willen kinderen … spiegels voorhouden over wat hen bezighoudt, boeit en beroert, helpen een beetje meer greep te krijgen op prettige én minder prettige ervaringen, stimuleren om hun eigen verhaal te tekenen, te spelen, te verwoorden en te schrijven,beelden en kapstokken aanreiken voor hun fantasie, onderdompelen in en plezier laten beleven aan een sprankelende taal.
Ik begeleid literatuurateliers en workshops voor kinderen en voor leerkrachten.
En Zurenborg? Dat is voor mij rust en drukte, stilte en (veel) lawaai, genieten en geen parkeerplaats vinden, zingen en muziek, terrasjes en de wekelijkse markt, thuis komen en dwalen, buurten en alleen zijn. En vooral veel kleur.
De Coninck werd in 1944 geboren te Mechelen. Zijn ouders hadden er een boekhandel, wat hem in staat stelde al op jonge leeftijd kennis te maken met de wereldliteratuur. Tijdens zijn humaniora schreef hij al voor het schoolkrantje. Hij was al op vijftienjarige leeftijd vastberaden om schrijver te worden. Daarom studeerde
hij Germaanse filologie.
Van 1966 tot 1970 was de Coninck actief als leraar;. In 1970 nog werd hij redacteur bij het Vlaamse weekblad Humo waar hij dertien jaar zou blijven. In die periode vestigde hij zich op Zurenborg.
In 1983 stichtte Herman de Coninck het Nieuw Wereldtijdschrift, het eerste blad in Vlaanderen dat een kruising was van literatuur en journalistiek. In 1997 bezweek de dichter aan een hartstilstand in het bijzijn van onder anderen Anna Enquist en Hugo Claus, terwijl hij op weg was naar een congres in Lissabon..
Na zijn eerste dichtbundel De lenige liefde in 1969 schreef hij nog meer dan twintig andere dichtbundels. Zijn werk werkte inspirerend voor veel nieuwe dichters. Heel veel jongere dichters wijzen naar Herman de Coninck als de dichter die hen de weg naar de edele dichtkunst getoond heeft.
Musty kwam als kind naar Limburg, waar zijn vader gastarbeider was in de koolmijnen. Nadat zijn vader gezondheidsproblemen had gekregen, verhuisde hij met zijn ouders naar Antwerpen. Daar werkte hij als bewaker. Later kwam die kennis hem van pas toen hij als buurtwerker van de Dageraadplaats enige bekendheid verwierf. Sinds een tiental jaar schrijft hij gedichten over het dagelijkse leven, Berberse mythen en de schoonheid van de vrouw. Hij publiceerde drie dichtbundels in eigen beheer: De ekster bij dageraad (2013), De wolkenvanger (2014) en een rozelaar voor een onnozelaar (2015)
Dichter-auteur (°1960, Merksem), voormalig Stadsdichter Antwerpen 20102012. Troubadour die bekroond werd met o.a. de Debuutprijs, de Cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap en de Arkprijs van het Vrije Woord. In het spoor van Paul van Ostaijen publiceerde hij eerder het huldeboek ‘Miavoye’ (2014, De Bezige Bij Antwerpen), de expeditie en publicatie die hij maakte samen met Koen Peeters, Pascal Verbeken en Koen Broucke. Gedichtendag 2016 verscheen bij Uitgeverij Polis zijn ‘Gedichten voor de kleine reus’ (Paul Demets/De Morgen: **** ‘wonderlijke muziekdoos’).
De samenwerking met echtgenote/jeugdschrijfster Noëlla Elpers heet sinds 1994 ‘Het Kapersnest’. Het schrijverskoppel woont nu in het Antwerpse Begijnhof, voordien woonden zij tien jaar in het hartje van Berchem nabij het station. Peter schreef gedichten vol verwijzingen naar de Zurenborg-buurt die hij immer toegenegen is. Hij is nog steeds actief in www.boog.be en organiseert sinds jaar en dag mee de literaire activiteiten in het Berchemse Café RoodWit. Tot voor twee jaar woonde hij op Zurenborg in de Uitbreidingsstraat.
Stefan Heulot
Geboren in 1974 op 26 januari.
Rond mijn 16de, na een verblijf van 2 jaar in Zaïre, begon ik met gedichten schrijven.
Enkele van mijn gedichten wonnen prijzen, bijvoorbeeld • 2011 2de prijs Concept wedstrijd, Ichtegem: Slotstuk • 2011 Guido Wulms prijs, Sint
Truiden Wanneer we dan oud zijn
2015 4de prijs Poeziewedstrijd Stad Harelbeke: Muur • 2016 Eervolle vermelding Tweejaarlijkse
Poëzieprijs van Oostende : Op de tafel
Enkele publicaties zijn te vinden op de site van Het Gezeefde
Gedicht of op mijn website : www.genoeggedicht.be
Ondertussen maakte ik deel uit van het collectief WoordWas-
Draad. Samen met Johanna Pas en Runa Svetlikova zetten we het project Woeker! op poten, een weekend rond poëzie en beeldende kunst, ism Sylvie Marie en Xavier Roelens. Sinds begin van dit jaar woon ik op Zurenborg.
Annemarie Estor
Annemarie Estor (1973) is dichter en cultuurwetenschapper. Voor Gzet van zurenborg was zij de eerste wijkdichter. Voor haar bundel Vuurdoorn me kreeg zij de Herman de Coninckprijs voor het beste debuut 2011. het lange gedicht De oksels van de bok werd bekroond met de Herman de Coninckprijs voor de beste dichtbundel 2013. In 2015 verscheen haar derde dichtbundel Dit is geen theater meer. Annemarie Estor lanceerde 12 jaar geleden het idee van een wijkdichter van Zurenborg. Zij is 39% Hollands, 53% Limburgs, 48% Spaans, 24% Italiaans en 8% Berbers, woont in Antwerpen, werd met de Nederlandse nationaliteit en als stier geboren in stuitligging op derde Paasdag, trekt geregeld zuidwaarts en studeert een beetje Arabisch in het avondonderwijs. Dit is haar cv, maar het is de vraag of deze feiten de werkelijkheid optimaal weergeven.
Peter Theunynck is de tweede wijkdichter van Zurenborg. In het najaar van 2005 ontving hij voor Man in Manhattan de Gerard Michiels Poëzieprijs. Voor diezelfde bundel werd hij ook genomineerd voor de vijfjaarlijkse prijs voor poëzie van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde (KANTL) uit Gent.
Hij schreef : Waterdicht (1994) later herwerkt met Lies Van Gasse tot Grafic Poem.
Berichten van de Panamerican Airlines & C° (1997) • De bomen zijn paars en de hemel (1999) Man in Manhattan (2003) • Bijzonder heden (2003) • Traangasmaatschappij (2006)
De benen van de Hemel (2014)
Hij schreef ook nog een biografie van Karel van de Woestijne. (2010). In 2016 verschijnt Nel een gra fic Novel in samenwerking met Lies van Gasse over het leven van Nel, echtgenot en muze van Rik Wouters. In het najaar verschijnt zijne eerste roman De Slembroucks.
Hij tevens medesamensteller van een aantal bloemlezingen zoals Stem van brood en rozen (2006), 100 vaders (2006), 100 lekkere gedichten (2007), een Leven in gedichten (2015)
° Stekene, 1944 > Hij debuteerde in 1972 en publiceerde sindsdien een tiental dichtbundels, waarvan de eerste nog beïnvloed werden door de Nieuw-Realisten van de jaren zestig. Vanaf Regeneratie (1981) en Archeologie (1987) ging hij een eenzelvige post-romantische stijl volgen met meer en meer toepassingen van het rijmloze sonnet en kwatrijn.
Tegelijk was Willem Persoon actief als beroepsjournalist bij Gazet van Antwerpen (1974-1997), hij was de eerste biograaf van Anton van Wilderode, TV-pionier Mark Liebrecht en de etser Romain Malfliet. In 2009 verscheen bij De Vries-Brouwers Magie in de Meander, een ‘frictie- fictie-realiteit’ roman over de ontdekking van de oudst gekende prehistorische tekeningen en het drama van de Hugenoten in de Ardèche, Zuid-Frankrijk. 2014 verschenen zijn verzamelde gedichten onder de titel Persoonlijk bij de Vries de Brouwer. Momenteel legt Willem Persoon de laatste hand aan een boek over Lord Byron in de ik-vorm. Sinds de Millenuimwissel woont hij op de Cogels Osylei met grafica Veerle Rooms.
Reine De Pelseneer
Reine De Pelseneer (°1982) is schrijver van kinder- en jeugdboeken en poëzie voor kinderen en volwassenen. Voor volwassenen verschenen de bundels 'Doorgrond', 'Omzicht' en 'Aan alles vast'; voor kinderen 'De kast van Stien' en 'Liever lief'.
Reine woonde ongeveer zes jaar in Zurenborg en draagt de wijk nog altijd een warm hart toe. In 2015 verscheen 'Is liefde lastig?',
Reines eerste young adult-roman, die zich afspeelt in Antwerpen en gedeeltelijk in Zurenborg. www.reinedepelseneer.be en www.volvanzinnen.be
O E Z I E V E N S T E R S
Ongeveer een maand hangen ze er nu. Wat begon als een project met een bescheiden ambitie, groeide uit tot een regelrecht succes. Wel aan honderd vensters in de wijk is poëzie te lezen. Maar waarom wilden zoveel bewoners deelnemen aan dit initiatief? Wanneer
wordt er poëzie gelezen? En wat vindt men van de gedichten? Zijn er woorden die bijblijven of er uitspringen? Vragen die men allemaal met evenveel enthousiasme beantwoordde.
(Stefan HEULOT)-Walvisstraat 17: Musty “Die dag”
Christophe en Ingrid Lathouwers willen echt niet op de foto, maar willen wel het volgende kwijt: “We zijn blij met dit toffe initiatief. Je ziet mensen aan je venster stoppen en de woorden lezen. Opnieuw een leuke activiteit in de buurt. Misschien een suggestie voor een volgende keer: ik las over een project in Detroit, in de Verenigde Staten, waarbij er gedichten op de straat worden geschreven, die enkel tevoorschijn komen wanneer ze in contact komen met water, door regen bijvoorbeeld. Als ik poëzie lees, is het meestal ’s avonds. Je hebt rust en ruimte nodig om de woorden te begrijpen. Het mooiste woord uit het gedicht vind ik ‘nacht’. Net als mijn man, dus doe het gerust maal twee!”
-Stierstraat 21: Stefan Heulot ‘Pleinvrees’
Geert Stockman: “Wat voor mij een belangrijke reden was om deel te nemen, was dat de gedichten grafisch zeer mooi vorm zijn gegeven. Eenvoudig, geen overtollige franje en vooral dat het geheel transparant is. Ik lees veel, maar
bijna uitsluitend romans. Poëzie neem ik enkel ter hand bij een bepaalde gelegenheid, zoals 18 maanden geleden, bij het overlijden van mijn vader. Wij zijn tevreden met de tekst die we toebedeeld kregen. Het is een mooie tekst, licht leesbaar. Het woord dat ik eruit haal is ‘fris’.“
-Stierstraat 18 : Willem Persoon ‘Heilig’
Bart Geurden: “Vakliteratuur, dat lees ik het meest, om niet te zeggen altijd. Door mijn drukke werkagenda en het Barokensemble La Furia, waar ik deel van uitmaak, rest er mij nog weinig tijd om andere dingen te lezen. Er is één gedicht dat we wel heel graag en vaak lezen, mijn echtgenote en ik, en dat is nota bene te lezen aan een venster, in de Transvaalstraat. Het is er permanent op aan gebracht. We vinden het dan ook heel tof om nu zelf poëzie te mogen tonen. Wat er uit springt in het gedicht dat bij ons te lezen is, is voor mij het woord ‘herbeginnen’ of het idee: ondanks alles, herbeginnen.”
-Kreefstraat 18 : Musty ‘Sarafina’
Mik Suetens: “Mijn kinderen lezen veel poëzie. Ze komen ook vaak met poëziebundels thuis, na een bezoek aan de bibliotheek. Zij waren het die wilden dat we ons inschreven voor de Poëzievensters. Ik was er dadelijk mee akkoord. Het liefst van al lees ik poëzie die niet te moeilijk of te gesloten is. Zoals de gedichten in de Gazet van Zurenborg of zeker ook het gedicht dat aan onze venster hangt. Ik ben superblij met het gedicht van Musty. ‘Sarafina’ kiezen als woord, zou te eenvoudig zijn. Hoewel de titel het avontuurlijke van de tekst goed weergeeft. Daarom kies ik ‘avontuurlijk’.”
-Kreeftstraat 17 : Jörg Pyl ‘Woestijn’ Frank Stevens: “Ja, we zijn zeer tevreden met het gedicht. Het feit dat het inspeelt op de actualiteit maakt dat de woorden zeer dichtbij komen. Kijk, mijn vrouw is zelf dichteres. Zo ben ik eerste lezer van haar teksten. Ik lees vooral technisch, let op ritme, op metrum. Poëzie geeft veel kracht aan de taal, verlangt naar haar gevoeligheid. Al deze eigenschappen zitten in het gedicht dat wij mogen tonen. ‘Verlo-
ren veiligheid’ zijn de woorden die er voor mij uit springen.”
-Kreeftstraat 24 : Lotte Dodion ‘Aftocht’ Luk Depondt: “Ik werk zelf mee aan Gazet van Zurenborg en vond het een geweldig initiatief. Poëzie boeit me; ik schrijf het zelf ook. Kinderpoëzie. Hiervoor werk ik ook vaak samen met kinderen. We vertrekken vanuit een muziekstuk, om zo woorden te verzamelen. Hieruit komen gedichten. Gek, maar ik lees poëzie eerder toevallig, als er een gedicht me aangereikt wordt of de gedichten die in de Gazet verschijnen. Het gedicht aan mijn raam lees ik vaak, niet altijd volledig. Soms gewoon enkele zinnen. Als ik moet kiezen zijn het ‘aftocht’ en ‘ik moet’ de woorden die ik aanduid in mijn raamgedicht.
INFO
Nog tot eind oktober zijn de gedichten te lezen in de wijk. Wenst u een plan? De PDF brochure is eenvoudig
“Interviews geef ik zelden. Ik word weinig gevraagd en ik zoek het niet op, omdat ik doorgaans erg weinig te vertellen heb. Ik hoop dus maar dat je goede vragen hebt.” Met deze quote opent Jurgen Delnaet (1972) een gesprek dat uiteindelijk twee uur zal duren. Zijn vol glas water heeft hij de hele tijd niet aangeraakt. Jurgen
Het gesprek gaat over een reeks onderwerpen zoals de mobiliteit en fileproblemen, leven in een stad, de waarde van een gezin, zijn transfer van Gent naar Antwerpen, Gaston Berghmans … Het is erg rustig ten huize van Jurgen Delnaet. De brede gang doet dienst als fietsenstalling. Daarachter is de leefruimte met uitzicht op een kleine stadstuin. Een grote opening in de muur biedt meer perspectief. Zijn partner Magda is aan het werk en zoon en dochter zijn op school. Met een glas water en een (geschilde) appel zijn we klaar voor een uitgebreide filosofische babbel. Jurgen kiest voor de monoloog.
-Aan je raam hangt een bord “curieuze neuzen” en een affiche van Ringland. Dat zegt veel over hoe je in het leven staat. Jurgen Delnaet: “Dat vraagt een week retraite
om daarop te antwoorden. Laat me eerst zeggen: Ik woon hier heel graag. Curieuze neuzen is een luchtkwaliteitstest om de concentratie stikstofdioxide en de hoeveelheid fijnstof in de lucht te meten. Ik doe daaraan mee letterlijk uit curiositeit. In die zin is de naam curieuze neuzen goed gekozen. Ik ben dus benieuwd. Ik bereid me voor op iets ergs: dit is een drukke straat, met stoplichten en er wordt hier wel eens snel gereden. Ik verwacht dat er hier wel een en ander in de lucht hangt en dus ook aan mijn raam blijft plakken. Maar dat zal voor mij geen reden zijn om te verhuizen. Ik steun Ringland, de affiche hangt aan het raam. En ik doe dat vooral vanuit een filosofische overtuiging: respect en steun voor wie de moed heeft verder te kijken. Ik geef toe: mijn vrouw neemt het praktische voortouw . Maar hopelijk komt het project er. Ik vind het belangrijk dat er wordt gedacht over een lange termijnoplossing voor het mobiliteitsprobleem, er is nog altijd veel te weinig besef. 'Mijn auto, mijn vrijheid', het klopt allang niet meer. De fietsen en het openbaar vervoer staan bij ons op de eerste plaats en voor de andere verplaatsingen is er het autodeelsysteem cambio. Door veel te fietsen in de stad, merk ik dat er bij veel chauffeurs geen besef is van de impact van hoe ze zich bewegen in het verkeer. Je zult me nooit horen zeggen “weg met de auto”, daarvoor rij ik te graag. Maar ik denk wel na. Met mijn leven en de plaats waar ik woon, hoef ik geen auto te bezitten. Tien jaar
Delnaet woont met zijn gezin in de Stanleystraat. Hij is acteur en bekend van de film ‘Aanrijding in Moscou’, de TV-reeks ‘Marsman’ en vooral veel theaterwerk. Naast acteur is Jurgen ook fotograaf, doe-het-zelver, echtgenoot, huisvader, ontdekker en filosoof is, voor wie denken een dagelijkse drug is. (Bernard SOENENS)
geleden hebben we die keuze gemaakt en we hebben er nog geen moment spijt van gehad, nog geen enkele keer in de problemen geraakt.
Maar je moet wel de oefening durven doen. Je moet af en toe een dag op voorhand plannen. Daar ben ik mee bezig. Dat is mijn generatie. Doen jongeren dat nu anders? Dat weet ik niet. Aan mijn kinderen geef ik dat mee: denk na. Maar ik ben geen militant. Laat ons zeggen ik ben een militant in het denken, in het vragen stellen Dat geven we ook mee aan onze zoon en dochter: kijk en luister goed, denk en vind je eigen antwoord.”
-Je groeide op in Gent en verhuisde naar Antwerpen.
Jurgen Delnaet: “Ik ben opgegroeid in de Gentse rand, in Zwijnaarde. Ik liep school in het Don Bosco College. Jawel, ik ben katholiek opgevoed en heb het allemaal meegemaakt: de wekelijkse misvieringen, de communies en het vormsel. En rond mijn achttien was het genoeg. Ik zag hier en daar de keerzijde van de medaille en kon niet meer geloven. Nu heb ik geen nood meer aan een religie. Zingeving vind ik eerder in de zogenaamde wereldse verhalen: de kunst, de literatuur, in het theater ook natuurlijk. Volks én verheven. Na verloop van tijd had ik het ook bekeken in de Gentse Rand. Maar de verhuizing naar Antwerpen was in eerste instantie een keuze voor de theateropleiding aan het Conservatorium. Dat was
toen de school onder leiding van Dora van der Groen. Als student beleef je de stad wel anders dan wanneer je er echt woont. Je zit op kot, in het weekend ga je terug naar huis, je beleeft intensieve dagen in de opleiding, je zoekt en vindt cafés om stoom af te blazen. Ik heb van Dora een opleiding genoten waar ik nu nog op terugval. In de eerste plaats vakmatig maar ook breder: Dora gaf levenslessen.”
-Dan startte je professionele loopbaan als acteur?
Jurgen Delnaet: “Ik had het geluk om na de opleiding meteen aan de slag te kunnen bij twee oud-docenten: Sam Bogaerts nam mij mee naar theater Malpertuis en Lucas Vandervost gaf mij een platform bij de Tijd, één van de ensembles die twintig jaar eerder weerwerk bood tegen de gevestigde stadstheaters zoals KNS, NTG en KVS, die traditioneel werkten met een klassiek repertoire en vaste spelersgroep. Ik speelde jaren bij De Tijd en bij Theater Malpertuis. Maar ook bij Laïka, het MartHa!-tentatief of Comp. Marius heb ik kansen gekregen. Ondertussen is er ook film en TV bijgekomen. Mee dankzij het fel veranderende landschap. Dat is voor professionele acteurs een positieve evolutie: er wordt in België, en internationaal, meer dan ooit geproduceerd. Heel veel mensen krijgen de kans om werk te realiseren.”
“Ik kan vandaag mijn eigen keuzes maken, omdat er niets moet. Na een project kan ik een
Jurgen Delnaet acteur, fotograaf en geluksvogel
“Ik kan vandaag mijn eigen keuzes maken, omdat er niets moet”Jurgen Delnaet “ Nu heb ik geen nood meer aan religie” • Eigen foto's
pauze inlassen. Dat is ook nodig om het hoofd leeg te maken en aan mijn eigen project te werken. Dat eigen project, wat is dat? Dat zijn die tienduizend boeken die hier liggen om te lezen, vijftigduizend CD’s om te beluisteren en honderdduizend films om te bekijken. Inspiratie. Denken. En schrijven. Zo’n pauze. Dat kan ook, omdat wij bescheiden zijn in onze behoeften. We zijn tweeverdieners, met een sobere levensstijl. Dat scheelt een stuk. Ik hoef voorlopig dus geen reclameboodschappen in te spreken of producties te doen waar ik niet achter sta. Die pauzes houden mij gezond. Het is dan soms moeilijk om dit administratief juist te argumenteren en te regelen. Het statuut van de artiest is niet altijd helder. Moeilijk en tegelijk interessant om dat elke keer weer te moeten uitleggen en te onderzoeken. Een opdracht aanvaard ik op basis van het script of het scenario en daarna kijk ik naar wie nog meedoet. Dat laatste wordt steeds belangrijker. Het moet klikken, er moet nieuwsgierigheid zijn, het moet 'passen'. Anders heeft het geen zin. Zo selectief ga ik ook om met het bijwonen van theatervoorstellingen. Er is al zo weinig tijd (lacht). En die beleving is even individueel als een museumbezoek of het lezen van een boek. Dat was trouwens een van mijn eerste gewaar-
wordingen toen ik als kind met mijn ouders en grootouders naar het theater ging: hier, in het donker tussen al die mensen is het veilig en goed; hier kan ik helemaal opgaan in mijn verbeelding.”
-Je werkt ook graag aan je huis, zo te horen?
Jurgen Delnaet: “Ik hoop dat ik niet teveel lawaai maak (lacht). Aan en in dit huis is altijd wel wat te doen. En als het kan, doe ik het inderdaad graag zelf. Ik heb dat meegekregen van mijn vader. En het is een mooie afwisseling tussen het artistiek werk, een ander soort creativiteit.”
Jurgen Delnaet: “Het is een passie, zeker. Al van toen ik klein was. Ondertussen is het ook een onontbeerlijk deel van mijn vak. Ik moet mijn leven kaderen, tijdelijk vastleggen. Mijn vrouw en ik trekken er geregeld te voet op uit. Gewoon, vanaf onze voordeur beginnen stappen. En zo ontdekken we de stad en worden we verrast, door een hoek, de manier waarop het avondlicht valt, door mensen. Mijn fototoestel gaat altijd mee. Om beter te kunnen kijken. Zo hebben we natuurlijk ook Zurenborg verkend en ontdekt. Dat ene plekje langs de spoorweg, waar we tussen het hoge gras de treinen van
Beter wassen met zacht (ontkalkt) water
Sneller en dus milieuvriendelijk drogen
Gemakkelijk strijken met de mangel Goedkoper dan thuiswassen
4 wasmachines 5,5kg
5 wasmachines 6,5kg
2 wasmachines 12kg
10 droogkasten 14kg
1 stijkmangel 160cm
dichtbij konden zien, maar ook de Dageraadplaats: één van onze favoriete plekken om met de kinderen naartoe te trekken Ondertussen zijn ze al wat groter en 'hangen' ze er zelf, met vrienden en vriendinnen. Ook ’t Groen Kwartier is populair. Als publieke ruimte vinden jongeren er hun plek.”
-Gaston Berghmans is overleden. Raakt je dat?
Jurgen Delnaet: “Zeker en vast. Hij was natuurlijk al een tijd gestopt met werken, maar toch: alweer een leermeester weg. Als kind zat ik met open mond te kijken naar de shows die hij elk jaar maakte met Leo Martin voor de openbare omroep. Vooral de intro's zijn mij bijgebleven: geen decor, geen personage, enkel twee mensen met een zeer goed geschreven en precies uitgevoerde tekst. Ook de platen heb ik grijsgedraaid. En twee keer heb ik ze live aan het werk gezien, ik was toen tien of twaalf. Grote klasse. Puur ambacht. Een van mijn redenen om voor het beroep van speler te kiezen.”
-Theatermakers klagen over besparingen in de cultuursector.
Jurgen Delnaet: “Natuurlijk moet er meer geld gaan naar cultuur. Vind ik. Kunst heeft steun
nodig om te kunnen groeien. En dat besparingen leiden tot schrik en verzet, begrijp ik maar al te goed. Ik ben blij met de Acteursgilde, een jonge organisatie die onze belangen verdedigt bij de overheid en de werkgevers. Ze leveren goed werk, dat ik zelf niet zou kunnen doen. Ik ben helemaal geen lobby-wonder of een administratief genie. Ik moet vooral spelen (lacht).”
-Wat brengt je het komende theaterseizoen?
Jurgen Delnaet: “Ik speel mee in 'Odysseus. Een zwerver komt thuis.' Een enscenering van een nieuwe vertaling van Homeros' Odysseia in KVS Brussel. Vierentwintig uur theater!”
“En daarna ligt er een mooi project klaar voor de Zomer van Antwerpen: een muziektheatervoorstelling van Willem Elschots 'Een Ontgoocheling', bij het Nieuwstedelijk. Maar eerst is er nog 'Amigo's', een supergeestige en hyperspannende tiendelige tv-reeks over vijf ex-gedetineerden die samen een restaurant beginnen, deze herfst op VTM.”
Aan het eind van het gesprek maken we nog de afspraak dat Jurgen ook voor het fotomateriaal zorgt. Het was aangenaam om toeschouwer te zijn bij deze éénmansvoorstelling.
Op nauwelijks een boogscheut van Zurenborg bevindt zich een uniek natuurgebied. De Wolvenberg ligt tussen de Posthofbrug, de Singel en de Grote Steenweg. Op een gebied van nauwelijks enkele hectaren kan men bijzondere fauna en flora zien. Het gebied is vrij toegankelijk, men kan er wandelen langs een wandelpad, of men kan er zich laten gidsen door een gediplomeerde natuurgids. Aarzel niet en ga er eens een kijkje nemen met een gids. Zoals ik heb gedaan met Arlette. (Leen VANAERSCHOT)
Aan de Posthofbrug word ik opgewacht door een groepje vrijwilligers die de Wolvenberg beheren. Ik krijg er een woordje uitleg van de verantwoordelijke van het team. Het gebied is sinds 2001 erkend als natuurreservaat. Het ligt op de restanten van de Grote Omwalling van Antwerpen, stukken daarvan kan je nog hier en daar zien. Het gebied wordt beheerd door
Natuurpunt Antwerpen Stad aan de hand van een beheerplan. Een ploeg van 5 tot 6 mensen trekt er een keer per week op uit om het beheerplan stap voor stap uit te voeren. Momenteel concentreert men zich op het verwijderen van planten die niet van nature groeien in onze streken en die dikwijls zeer agressief zijn en woekeren.
UNIEK
In de Wolvenberg groeien unieke planten zoals orchideeën. Je kan er ook hazen, steenmarters, wezels en vossen zien. Daarenboven is de Wolvenberg een belangrijke schakel tussen het Rivierenhof, de bermen van de Antwerpse Ring en de Hobokense polder. Ik had nooit gedacht dat de bermen van de Ring veel planten en dieren zouden huisvesten. Men antwoordt me dat die bermen heel belangrijk zijn voor allerlei soorten en die krijgen via de Wolvenberg de kans om zich te verspreiden. Na 5 minuten en een paar foto’s trekt het groepje het gebied in, want er is geen tijd te verliezen. Eigenlijk is men met te weinig mensen om dergelijk gebied goed te kunnen beheren. Dus, als iemand van de lezers nog een bezigheid zoekt in open lucht en de natuur, dan kan die zich altijd opgeven als vrijwilliger.
Ik trek met Arlette, de natuurgids, de Wolvenberg in. Op het eerste gezicht lijkt er niet veel verschil met het eerste het beste stukje verwaarloosd natuurschoon. Ik zie veel brandnetels en bomen. Arlette maakt er me attent op dat brandnetels houden van nitraten in de grond. Wandelaar, hou je hond dus aan de lijn en laat hem of haar niet overal in het gebied zijn ding doen. Brandnetels zijn echter wel van belang voor allerlei vlinders die er hun eitjes op leggen. In de lente zie je dan ook veel vlinders door het gebied fladderen op zoek naar de liefde.
Ik vraag aan Arlette wat voor bomen er allemaal te bewonderen zijn. De Wolvenberg huisvest heel wat verschillende soorten bomen: es, wilg, eik en esdoorn. Onder de bomen groeien verschillende soorten struiken zoals framboos, hazelaar, sleedoorn en vlier. Op het moment van onze wandeling, beginnen de vruchten van de vlier te rijpen. Voor frambozen is het te laat en voor de hazelnoten moet je later zijn. Op een paar open plekken waar het gras wordt gemaaid, groeien orchideeën. Ik zie een hele mooie, grote plant staan met grote, ruwe bollen en vraag wat dat is. Arlette zegt me dat het kaardenbol is, een plant die vroeger werd gebruikt om plukken wol uit elkaar te halen om te kunnen spinnen. Vandaar het werkwoord ‘kaarden’ van wol. Uiteraard, mag je geen van de planten en vruchten plukken!
SCHILDPADDEN
Dan komen we aan een werkelijk betoverend hoekje: een groot ven waarvan het water zo helder is dat je de waterplanten op de bodem kan zien. Arlette legt me uit dat er in de verschillende ven-
nen en poelen van de Wolvenberg salamanders leven, padden en poelslakken. Het bijzondere aan poelslakken is dat die omgekeerd in het water liggen, met hun voet tegen het wateroppervlak. Er leven ook enkele zeldzame slakken in de poeltjes en vennen van de Wolvenberg. Zo is er al een slakje gevonden dat sinds 1950 niet meer levend was aangetroffen in België. Helaas zitten er in het water ook minder welgekomen gasten, namelijk exotische schildpadden die inheemse diersoorten bedreigen. Ze worden er door mensen achter gelaten die hun huisdier om een of andere reden niet meer zelf kunnen of willen huisvesten.
ROOFVOGELS
Een paar jaar geleden hebben er ook roofvogels gebroed in de Wolvenberg, maar die zijn dit jaar helaas niet terug gekomen. Andere dieren zoals hazen, steenmarters, vossen en wezels kan je er wel zien, maar dan moet je uiteraard wel stil zijn en een beetje geluk hebben.
Ik vraag me af waar de naam vandaan komt, er zitten toch geen wolven in de omgeving? De naam heeft blijkbaar niets met wolven te maken, maar met het feit dat er in de 19de eeuw een klein gehucht was op dit stukje grond, waar arme lui woonden in hutten of ‘wolven’. Een andere mogelijkheid is dat de naam afkomstig is van wol-ven, of vennen waarin wol werd gewassen.
We wandelen verder en we komen aan de voetgangers- en fietsbrug naar de Brilschans. Van daar kan je via een wandelpad ook verder wandelen tot aan de Grote Steenweg. Dat doen wij niet, wij gaan terug de Wolvenberg in om er de iepen te zien. Arlette legt uit dat in de jaren 90 van vorige eeuw de iepenziekte onze contreien heeft geteisterd. Bijna alle iepen zijn eraan bezweken. In de Wolvenberg staan een paar overlevers. We vinden ze bij de overblijfselen van een deel van de oude vesting waarop de Wolvenberg ligt. De iepen blijken zelfs enkele
jongere exemplaren te hebben voortgebracht. Ze moeten zich dus goed voelen in dit gebied en beschermd tegen ziektes.
VANDALISME
Aan de overblijfselen van de oude vesting, een stuk ‘kazerne’ dat nu is afgesloten voor het publiek maar waarin vleermuizen overnachten, vinden we sporen van menselijke aanwezigheid: lege blikjes en WC-papier. Ik vraag Arlette ze veel zwerfvuil en vandalisme is. Het is een permanente strijd, zegt ze, van de vrijwilligers om het gebied proper te houden. Moesten er meer bezoekers komen, dan zouden mensen met slechte bedoelingen ook minder kans zien om te doen wat ze niet mogen doen. Maar, al bij al, valt het nog mee. We lopen verder en komen aan de andere kant van het grote ven, dat wordt gevoed door de Zilverbeek die onder de Ring door stroomt. Dit is werkelijk een schilderachtig hoekje. Geschikt om er op mooie lentedag te mijmeren terwijl de schrijvertjes over het water krinkelen, of als het warm is in de zomer te komen afkoelen met een boek. In de herfst moet het er ook mooi zijn, want terwijl de Wolvenberg nu schittert in alle tinten groen, moet het er in de herfst een grote kleurenpracht zijn wanneer al die bladeren verkleuren. Het hoogteverschil zorgt er ook voor dat ik het gevoel krijg dat ik even in de Ardennen aan het wandelen ben.
BEHEERDAG
Twee keer per jaar houdt men in de Wolvenberg een beheerdag. Dan kan je naar het gebied komen en krijg je deskundige uitleg bij de wandeling. De volgende beheerdag is op 2 oktober. Daarnaast organiseert men in de Wolvenberg geregeld activiteiten voor nieuwkomers in samenwerking met Atlas. Nieuwkomers kunnen dan deelnemen aan het beheer van het gebied en zo bijvoorbeeld hun Nederlands oefenen en kennis maken met mensen, dieren en planten van hier. In samenwerking met een aantal scholen, organiseert men onder de noemer Jonas (Jongeren en Natuur Antwerpen Stad) thema-
wandelingen, bijvoorbeeld rond vlinders, voor kinderen. De bedoeling is om ze te laten kennis maken met de natuur en zo hun interesse voor en betrokkenheid bij natuurbehoud te laten groeien en bloeien.
Na een wandeling van anderhalf uur staan we weer bij de ingang aan de Posthofbrug. Ik heb werkelijk een ontdekking gedaan, in het begin een beetje terughoudend en kritisch, maar op het einde echt verwonderd en geïnteresseerd in een gebied dat ik eigenlijk mijn achtertuin kan noemen. Hoe komt het toch dat het 20 jaar heeft geduurd voor ik dat doorhad? Ik zou zeggen: mensen, ga een paar keer per jaar naar de Wolvenberg en laat je verrassen door de diverse fauna en flora doorheen de seizoenen. Neem je familie en kinderen mee, organiseer een begeleide wandeling met een deskundige natuurgids of nog beter, kom helpen. Maar laat geen rotzooi achter, hou de hond aan de lijn, blijf op de wandelpaden en pluk niets.
Voor alle info kan je terecht op de website van Natuurpunt Antwerpen Stad (www.natuurpunt.be). Je vindt er ook de coördinaten om een gids te reserveren. Als je wil helpen bij het beheer, stuur je een mailtje naar info@natuurpuntantwerpenstad.be
Park Brilschans - Marcel Auburtinlaan
Op 17 september palmen we het Brilschanspark opnieuw in met een feeërieke wandeling door het park en genieten we onderweg van muziek, dans, gedichten, vertellingen en installaties. We kleden het park sprookjesachtig aan met sfeerverlichting, kaarsen en vuurkorven. De Vuurmeesters zullen ook dit jaar het park omtoveren met hun vuurlandschappen. Zij creëren verwondering en emotie in de vorm van vuur en voeren u mee in verbazing via de honderden magische vlammetjes langs het pad. Pieter Embrechts brengt samen met het SUN * SUN * SUN string orchestra een concert waar de intiemere songs van zijn nieuw, alom geprezen album ONDERWOUD aan bod komen. Croque Manouche, is een Antwerpse Gipsy Jazz Band en speelt oude standards van Django
Reinhardt en Duke Ellington tot hedendaagse standards.
10 op de Schaal van Dichter is een polypoëtisch taalhuwelijk tussen 10 dichters die met milde verwondering dan wel keiharde Sturm und Drang het leven in woorden tegemoet treden. VIVA, dat de vreugde van het samen dansen viert, is een creatie van Albert Quesada voor De Genoten/Les Confrères op muziek van Vivaldi’s Vier Seizoenen. Via kleurrijke groepsimprovisaties en krachtige solo’s gidsen de 20 dansers het publiek doorheen Vivaldi’s schaamteloos mooie partituur.
In The Black Piece neemt Ann Van den Broek het publiek mee op een choreografische zoektocht naar het andere zwart. Naar het zwart dat onophoudelijk aantrekt, aandacht opeist, intrigeert en beklijft. Met hun funambule vuurwateroversteek zoekt
Lyapunov het poëtische op. Ze schrijven met verwonderende beelden die ontstaan door de knappe spanning tussen en de combinatie van water en vuur. Laat je meevoeren door de muziek en droom mee met de koorddansers in hun zoektocht naar evenwicht.
Andy Van Kerschaver studeerde in 2014 af als Master in het Drama op LUCA School of Arts.
In 2013 behaalde hij zijn Bachelordiploma met een solovoorstelling over o.a. zijn dorp, de koers en het acteur zijn. Qua vertelstijl is de Nederlandse cabaretier Theo Maassen een fascinatie voor Andy.
Eva Balemans aka Mevrouw Balemans is een pittige dame die gewapend met een loopstation en een gitaar overweldigt met haar mooie stem en vindingrijke teksten. Wisper zal in koor zingen by night. Wil je graag zelf meezingen? Surf dan naar www.wisper.be
voor meer info.
In kleine groep wandel je met gids doorheen het park. Elke groep volgt een eigen parcours en houdt halt bij verschillende acts. Niet iedereen ziet dezelfde acts. De spectaculaire oversteek van de koorddansers, het concert van croque Manouche, het slotconcert van Pieter Embrechts en De Vuurmeesters liggen bij elke groep op de route.
Alle voorstellingen spelen in openlucht. Bij nat of koud weer neemt u best aangepaste kledij mee. De nocturne is een project in samenwerking met district Berchem en Fameus.
Zaterdag 17 september 2016 – 19.30 uur
Vvk | kassa: 10 euro reservatie aanbevolen, beperkte plaatsen
Elk jaar tijdens de herfst komen de familiedagen te voorschijn. Deze keer presenteert CCBe van Berchem deze familiedag op zondag 25 september. En toch wel benieuwd naar wat muzikaal fraais Pat Van Hemelrijck uit zijn atelier zal meebrengen. .
FAMILIEDAGEN
Denk aan een schminksalon, een superleuke voorstelling, verse kinderhapjes, kunstige knutselopdrachten, poëtisch poppenspel, dolle pret en gezellige drukte.
Shake it well ! Geniet van een unieke ccBe-familiedag !
Zondag 25 september 2016
14 tot 18 uur
Op de eerste familiedag van het nieuwe seizoen verrassen we groot en klein met visuele en muzikale pareltjes van onze partner in residentie De Kolonie MT en hun artistieke zielsverwanten.
-De Kolonie MT & Théatre des 4 Mains - Bizar
(4+) - Vlaamse première
14 & 16 uur
Vvk 6 euro / kassa 8 euro
Kijk binnen bij een prettig gestoorde oma. In haar duffe bestaan wordt ze opgeschrikt door een soort klusjesman, die allerlei ‘reparaties’ komt uitvoeren. Hij opent kasten, draait aan kranen, sleutelt aan stopcontacten en vindt steeds iets wat hem compleet verrast. Zij is soms geamuseerd, soms gegeneerd, soms verstoord en soms compleet gestoord door wat hij allemaal uitvoert.
‘BiZAR’ is een absurde en woordeloze choreografie waarin herkenbaarheid en Belgisch objectensurrealisme samen een walsje dansen op maat van wonderbricoleur
Pat Van Hemelrijck, klankentovenaar Bo Spaenc en regisseur Marie-Odile Dupuis.
Alibicollectief & vzw Jean & Mar - Dansorgels “DE KAST” en Zonen.
Gratis
15u15 & 17 uur
Pat Van Hemelrijck liet zich inspireren door de mechanische ‘De Cap’ dansorgels uit vervlogen tijden. Hij creëerde een eigenzinnige versie met de schatten uit zijn atelier. Op de familiedag komt deze geanimeerde muziekinstallatie tot leven. Komt dat zien, komt dat horen De familiedagen zijn een samenwerking tussen het cultuurcentrum en het district van Berchem.
-De KOLONIE MT & VIC DE WACHTER – DE WATTMAN (première)
Vrijdag 30 september 2016 – 20.30 uur
vvk 12 euro/kassa 14 euro
Dinsdag 4 oktober 2016 – 14.30 uur
vvk/kassa 8 euro (incl. 1 koffie/thee)
Op 10 mei 1940 om 7u krijgt trambestuurder Leon Vermast de opdracht om zijn tramrit naar Hoboken te onderbreken. Hij moet onmiddellijk terug sporen naar Mortsel om daar psychiatrische patiënten op te halen die een bombardement op hun instelling overleefden ‘deWattman’ is een verhaal over hoe één gebeurtenis een krater kan slaan in iemands bestaan. De tramreis is een metafoor voor de kleine mens in een wereld die alsmaar krankzinniger lijkt te worden.
-Berchem Bazaar: een culinaire wandeling
Zaterdag 1 oktober 2016
Wie Berchem Bazaar leest denkt aan de gezellige drukte die je op zuiderse marktplaatsen tegenkomt. Waar de groenten verser dan vers zijn, de kruiden geurig en de ambiance nooit ver weg.
Op 1 oktober zomert Berchem nog een beetje na en beleef je de stemmige marktsfeer in de Driekoningen-Statiestraat. Een twintigtal handelaars laten je proeven van hun specialiteiten van over de hele wereld: van Turkse linzensoep tot Vietnamese loempia’s of Nigeriaanse moimoi... Haal op 1 oktober de brochure van Berchem Bazaar bij het cultuurcentrum en ga zelf op ontdekkingstocht. Ben je een echte gourmand? Schrijf je dan in voor een begeleide wandeling met een chef kok en ontdek welke originele gerechten je zelf kan bereiden met ‘lokale’ producten. Vooraf kan je een lezing bijwonen van Dirk Geldof, buurtbewoner, socioloog en auteur van het boek ‘Superdiversiteit. Hoe migratie onze samenleving verandert’. Voor al wie het Berchem van vandaag beter wil leren kennen, of een ideale aperitieflezing voor de superdiverse en culinaire wandeling.
Programma
Zaterdag 1 oktober
Proefmarkt: ontdek de specialiteiten van de diverse, lokale handelaars
14- 17 uur
Driekoningen-Statiestraat en omliggende straten
Gratis
Lezing ‘Superdiversiteit in Berchem’ door Dirk
Geldof
14 uur
Cultuurcentrum Berchem, Driekoningenstraat 126
Gratis, inschrijven verplicht
Culinaire wandeling olv chefkok Xuan (Xooi), Ben (de Troubadour) of de Mystery Cook (incl proeverij)
15 uur
4 euro
Startpunt: cultuurcentrum Berchem, Driekoningenstraat 126 cultuurcentrum.berchem@stad.antwerpen.be of 03 286 88 20
‘NUFF SAID
Vrijdag 7 oktober 2016 – 20.30 uur
vvk 10 euro/kassa 12 euro Nuff Said. Seizoen nr 10. Stap voor stap groot geworden. Elk jaar meer kwaliteit. Elk jaar straffere line ups. Al 10 seizoenen lang het platform tussen mainstream en underground, vol jong talent en internationale namen. Met ook nu de gonzofunkers van BRZZVLL en eindbaas Johan Petit als vaste waarden. Zij rollen de rode loper uit voor heerlijke nest performers die u bestoken met spoken word, hip hop, comedy, muziek en literatuur. Elke eerste vrijdag van de maand in de foyer van ccBe.
LUKAS LELIE stapte in 2012 voor het eerst op het podium. Wat volgde was een indrukwekkend parcours. In 2013 won hij de Lunatic Comedy Award en in 2014 de Cultural Comedy Award. Ook de Humo's Comedy Cup mag Lukas intussen op zijn naam schrijven. Lukas’ stijl kan omschreven worden als ‘awkward’ met veel oneliners en absurditeiten.
MARIE DAULNE is de half-Belgische, half-Zaïrese, flamboyante frontvrouw van Zap Mama. De optredens van de band vallen in de smaak door de combinatie van vocale hoogstandjes, dans en humor. Zap Mama stond op de meest iconische podia ter wereld: van New York's Central Park via de Parijse Olympia tot op het Jazzfestival van Montreux.
MUSTAFA KÖR zit al bijna 20 jaar in een rolstoel na een ernstig ongeval. Een geluk bij een ongeluk want de rolstoel deed hem kennis maken met literatuur. En de literatuur nodigde hem uit zelf te beginnen schrijven. Zo debuteerde hij in 2007 met de alom geprezen ‘De Lammeren’. Onlangs heeft hij ook zijn eerste dichtbundel ‘Ben jij liefde’ uitgebracht. “Een aangrijpende bundel die een dichter maar één keer in z’n leven kan schrijven.” - De Standaard
BOBBY MAIR (CAN) is een stand up comedian die een donkere maar eerlijke stijl hanteert. Hij toerde door Europa , Canada en Zuid-Afrika . Hij heeft sinds kort ook een eigen webserie voor Comedy Central UK genaamd The Bobby Mair Show. “A brilliant stand up. He’s either going to be a huge international comedy star or the funniest homeless man ever.” - Jimmy Carr “Will stamp pictures in your brain that may never go away.” - ★★★★ The Scotsman Reserveren aangeraden: ccberchem@stad.antwerpen.be / 03 286 88 20.
MARTHATENTATIEF – DE FIETSENDIEF (uitverkocht)
Zaterdag 8 oktober 2016 – 20.30 uur
FONQ - Felabration met BRZZVLL, MUKAMBU & FRIENDS
Zaterdag 15 oktober 2016 – 20.30 uur vvk: 10 euro/kassa: 12 euro
Felabration is een jaarlijks herdenkingsfeest voor Fela Kuti, het is de viering van zijn muziek en zijn strijd. Het is een initiatief van zijn oudste dochter Yeni Kuti om na zijn dood in 1997 hulde te brengen aan ‘The Black President’. Jaar na jaar zijn er meer afrobeatbands uit de hele wereld die hun eigen lokale Felabration gaan organiseren. Voor de tweede editie in ccBe nodigen Mukambo, dé Belgische kenner van het genre, en funkband BRZZVLL een heleboel vrienden uit om samen Fela te vieren.
HELKA vzw/HELDER SEABARA – LORE
Vrijdag 21 oktober 2016 – 20.30 uur vvk: 12 euro / kassa: 14 euro
Na de succesvolle voorstellingen, ‘When The Birds Fly Low The Wind Will Blow’ en ‘In Absentia’, brengt Helder Seabra een nieuwe dansproductie ‘LORE’. Puttend uit zijn Portugese achtergrond, focust hij in deze voorstelling op bijgeloof en eeuwenoude tradities die nu vervagen.
Helder Seabra is geïntrigeerd door wat ons lichaam kan; hoever het gedreven kan worden en hoe we onszelf verbazen daardoor. In LORE tast Seabra de grenzen af van het fysieke kunnen.Gesterkt door een fantastische groep dansers met een verleden bij Ultima Vez en Sidi Larbi Cherkaoui, brengen ze een heel fysieke en energieke dansvoorstelling.
Info & tickets: ccbe www.ccbe.be Driekoningenstraat 126
Goed nieuws : de wijk heeft terug een boekenwinkel: Karton- nen Dozen. Naar de succesroman van schrijver Tom Lanoye. Richt zich tot holebi’s maar uiteraard is iedereen meer dan welkom in de Draakstraat, enkele panden naast de Roze draak. Momenteel staat de deur nog op een kier maar in de loop van oktober zou de deur zeker moeten open gaan.
Foto André DEJONGHE
Mulier pulchra: van wie is deze mooie vrouw ?
Blijkbaar hangt het er al meer dan een jaar en liepen er dus al duizenden wijkbewoners en –bezoekers aan voorbij. Maar wij vragen ons af wie het straatnaambordje met het opschrift ”I.
Carette pleintje, Mulier pulchra” onder één van de bruggen van de Draakplaats hing. En natuurlijk ook wie die I. is en waarom bordje daar hangt…“Mulier pulchra” was snel gegoogled en bleek latijn voor “mooie vrouw”. Dezelfde bron meent een I. Carette te kennen in Koksijde en ook een in Izegem, maar voor we die mensen lastig vallen (wat we niet echt van plan zijn), richten we ons eerst tot onze trouwe lezer. Wie weet er ook maar iets over dit straatnaambordje? Graag mailen naar swa.collier@telenet.be Discretie verzekerd.
Na een korte strijd in het UZA is de 25-jarige Sam Dudha overleden. De man was samen met een vennoot uitbater van Taqueeria Tranquilo op de Dageraadplaats. De jongeman werd zwaar gewond naast zijn fiets aangetroffen in de Van Immerseelstraat. Wat de oorzaak van de val is tot dusver niet bekend. Precies op de dag (22 augustus) dat hij 26 jaar zou worden werd hij begraven in Kalmthout. In Tranquilo werd nadien een herdenkingsfeest georganiseerd.
Foto Jeannine FUHRINGMezze * Bistro * Lunch
Maandag t/m zaterdag: 10 tot 16u Vrijdag en zaterdag: 19 tot 00 (mezze en wijnbar)
Draakstraat 21
2018 Antwerpen
Tel: 0484 97 63 83
Het Roze Huis vzw, gehuisvest boven café “Den Draak”, Draakplaats 1, nam in juni ook intrek in het pand, Draakplaats 2 aan de overkant. Dat was een opportuniteit om als organisatie zichtbaarder te zijn en meer ruimte te hebben voor de groeiende werking. Deze zomer waren er weer enkele toppers met het Queer Festival en de Antwerp Pride. Het Roze Huis vzw focust op diversiteit en dat merk je in een intensieve werking voor transgenders en holebi’s. Het terras van café “Den Draak” illustreert die diversiteit wonderwel. We gingen een kijkje nemen in de beide panden van Het Roze Huis vzw en kregen tekst en uitleg van coördinator Chloé Lenaerts. (Bernard SOENENS)
Ze schrapen ornamenten en herinneringen van oude muren en gooien alles in containers, sporen van mensen die ooit ingehaald werden door de tijd en vergeten door de herinnering.
De oude ornamenten hebben plaats gemaakt voor witte strak gestukte egale muren.
Om een bezoek te brengen aan vzw Het Roze Huis, heb je geen adresgegevens nodig. Het pand, waar de vzw al 15 jaar gehuisvest is, is een beschermd gebouw op de Draakplaats dat onmiddellijk in het oog springt zodra je het plein betreedt. Je wordt meteen aangetrokken naar het terras van café “Den Draak” op het gelijkvloers, dat druk bevolkt is, ook al kondigen donkere wolken de volgende regenbui aan in dit al te natte zomerseizoen. Coördinator Chloé treffen we aan in een van de vergaderlokalen van Het Roze Huis op de eerste verdieping. Aan de muren hangen zwartwit foto’s van transgenders die gevlucht zijn omwille van hun geaardheid. De tentoonstelling toert door Vlaanderen. De spraakwaterval waarmee Chloé het verhaal van Het Roze Huis uit de doeken doet, getuigt van de dynamiek waarmee ze haar job in vzw Het Roze Huis nu al zeven jaar uitoefent.
Een nieuw pand aan de overkant is allicht een voltreffer?
Chloé Lenaerts: “Het is organisch gegroeid. De eigenaar, die zelf op de bovenste verdieping woont, wou liever geen café of restaurant op het gelijkvloers en klopte bij ons aan met de vraag of we geen weet hadden van geïnteresseerden. Het Roze Huis had zelf een gebrek aan ruimte en zo zijn de gesprekken begonnen. Het voordeel is dat iedereen op Zurenborg ons kent, onze werking genegen is en we een goede reputatie hebben. En we gunnen de horeca ook iets als we activiteiten organiseren. De eigenaar heeft dan zelf een aantal werken uitgevoerd. Het pand wordt gehuurd door çavaria (samentrekking van ça va? en varia), onze Vlaamse koepel. Nu beschikken we over een derde vergaderlokaal, ook geschikt voor tentoonstellingen, ruimte voor de biblio -
De afgekapte versieringen en de versteende memories wachten in een recyclagebedrijf op een nieuw leven.
De herinneringen stuiven met de wind. Die ze verspreid als stof. Het stof is van de wind, de wind van de wereld en de wereld van de sterren.
theek en extra-kantoorruimte. Een pluspunt in ieder geval.”
Hoeveel medewerkers heeft vzw Het Roze Huis?
Chloé Lenaerts: “Ik werk hier zeven jaar, eerst als projectmedewerker, nu als coördinator. Er is nog een medewerker communicatie en een halftijdse administratieve medewerker. We kunnen daarnaast rekenen op 150 vrijwilligers. Zij doen alle soorten taken, van beleidswerk tot de afwas, zowel lokaal als provinciaal. We worden financieel goed ondersteund door de stad Antwerpen. Wij vallen onder het beleidsdomein Gelijke Kansen. Iedere Vlaamse provincie heeft een Roze Huiswerking, maar niet alle provincies kunnen een beroepskracht aanwerven. Dat hebben we te danken aan de inzet van de besturen die de voorbije jaren hard gewerkt hebben. Twee stafmedewerkers is beperkt, We hebben het in ieder geval erg druk.
“Kloppende hart voor transgenders en holebi’s” is een mooie baseline. Iets anders dan centrum, huis of koepel. Daar steekt passie in?
Chloé Lenaerts: “Zo had ik het zelf nog niet bekeken. Tja, dat klopt. Letterlijk. Eigenlijk was het de bedoeling dat de boekhandel ook in het pand hiernaast onderdak zou vinden. Nu is dat enkele huizen verder. We hebben hier een café, onderdak voor de 32 verenigingen, een bibliotheek, een resem activiteiten. Dan is dit hier wel degelijk het kloppende hart van een geconcentreerde werking rond holebi’s en transgenders. De mensen die meewerken zijn vrijwilligers met veel inzet. Ze werken allemaal met veel passie voor gelijkheid, zichtbaarheid, aanvaarding van onze doelgroep. Dat maakt het extra passioneel want ze behoren vaak –
Bakkerij Gybels, Dageraadplaats 9 Open elke dag vanaf 6u30 tot 17 u
Woensdag: tot 15 u • Vrijdag: tot 14 u
Zaterdag: gesloten • Zondag : tot 13 u
Bestellingen : 03-235 59 42
Om een bezoek te brengen aan vzw Het Roze Huis, heb je geen adresgegevens nodig. Het pand, waar de vzw al 15 jaar gehuisvest is, is een beschermd gebouw op de Draakplaats dat onmiddellijk in het oog springt zodra je het plein betreedt. Je wordt meteen aangetrokken naar het terras van café “Den Draak” op het gelijkvloers, dat druk bevolkt is, ook al kondigen donkere wolken de volgende regenbui aan in dit al te natte zomerseizoen. Coördinator Chloé treffen we aan in een van de vergaderlokalen van Het Roze Huis op de eerste verdieping. Aan de muren hangen zwart-wit foto’s van transgenders die gevlucht zijn omwille van hun geaardheid. De tentoonstelling toert door Vlaanderen. De spraakwaterval waarmee Chloé het verhaal van Het Roze Huis uit de doeken doet, getuigt van de dynamiek waarmee ze haar job in vzw Het Roze Huis nu al zeven jaar uitoefent.
Een nieuw pand aan de overkant is allicht een voltreffer?
Chloé Lenaerts: “Het is organisch gegroeid. De eigenaar, die zelf op de bovenste verdieping woont, wou liever geen café of restaurant op het gelijkvloers en klopte bij ons aan met de vraag of we geen weet hadden van geïnteresseerden. Het Roze Huis had zelf een gebrek aan ruimte en zo zijn de gesprekken begonnen. Het voordeel is dat iedereen op Zurenborg ons kent, onze werking genegen is en we een goede reputatie hebben. En we gunnen de horeca ook iets als we activiteiten organiseren. De eigenaar heeft dan zelf een aantal werken uitgevoerd. Het pand wordt gehuurd door çavaria (samentrekking van ça va? en varia), onze Vlaamse koepel. Nu beschikken we over een derde vergaderlokaal, ook geschikt voor tentoonstellingen, ruimte voor de bibliotheek en extra-kantoorruimte. Een pluspunt in ieder geval.”
Hoeveel medewerkers heeft vzw Het Roze Huis?
Chloé Lenaerts: “Ik werk hier zeven jaar, eerst als projectmedewerker, nu als coördinator. Er is nog een medewerker communicatie en een halftijdse administratieve medewerker. We kunnen daarnaast rekenen op 150 vrijwilligers. Zij doen alle soorten taken, van beleidswerk tot de afwas, zowel lokaal als provinciaal. We worden financieel goed ondersteund door de stad Antwerpen. Wij vallen onder het beleidsdomein Gelijke Kansen. Iedere Vlaamse provincie heeft een Roze Huiswerking, maar niet alle provincies kunnen een beroepskracht aanwerven. Dat hebben we te danken aan de inzet van de besturen die de voorbije jaren hard gewerkt hebben. Twee stafmedewerkers is beperkt, We hebben het in ieder geval erg druk.
“Kloppende hart voor transgenders en holebi’s” is een mooie baseline. Iets anders dan centrum, huis of koepel. Daar steekt passie in?
Chloé Lenaerts: “Zo had ik het zelf nog niet bekeken. Tja, dat klopt. Letterlijk. Eigenlijk was het de bedoeling dat de boekhandel ook in het pand hiernaast onderdak zou vinden. Nu is dat enkele huizen verder. We hebben hier een café, onderdak voor de 32 verenigingen, een bibliotheek, een resem activiteiten. Dan is dit hier wel degelijk het kloppende hart van een geconcentreerde werking rond holebi’s en transgenders. De mensen die meewerken zijn vrijwilligers met veel inzet. Ze werken allemaal met veel passie voor gelijkheid, zichtbaarheid, aanvaarding van onze doelgroep. Dat maakt het extra passioneel want ze behoren vaak – niet altijd – zelf tot één van de doelgroepen. Dat vergroot de betrokkenheid bij de organisatie. Veel mensen vinden hier ook hun vriendenkring.”
De combinatie van een bibliotheek en een boekhandel is niet alledaags.
Chloé Lenaerts: “Dat is raar gelopen en is wel eigen aan onze gemeenschap. De bibliotheek is eigendom van het Roze Huis en de boekhandel werd vroeger door ons uitgebaat. De bibliotheek is nu terug fysiek bij ons. De boekhandel is verhuisd naar enkele panden verder.”
Welke link hebben jullie met Zurenborg?
Chloé Lenaerts: ”Twintig jaar geleden zijn we begonnen, vijf jaar zonder locatie, tot we op dit pand stootten. Dat was toevallig, maar nu zijn we hier al jaren thuis. We doen veel moeite om betrokken te zijn bij de buurt, dat de bewoners ons leren kennen en een goed beeld hebben van wat we doen en hoe we werken. Ons voornaamste uitgangsbord is de nieuwjaarsreceptie, waar we iedereen uitnodigen. Er komen veel buurtbewoners. We kunnen laten zien dat iedereen hier welkom is: je kan hier vergaderen, iets organiseren, zonder tot onze doelgroep te behoren. Buurtbewoners die iets tof organiseren, kunnen hier terecht. SOS Zurenborg vergadert hier, we hebben deelgenomen aan Muziek in de Wijk en als we evenementen organiseren, betrekken we de ho-
reca uit de buurt. We hebben nu twee vergaderlokalen, met het pand hiernaast komt er vergaderruimte bij, en meer ruimte voor het secretariaat. Stagiairs en vrijwilligers komen langs om mee te werken. Daar hadden we tot nu te weinig ruimte voor. Dit wordt nu veel beter. De Vlaamse koepel çavaria huurt het nieuwe pand. Verenigingen vinden hier onderdak. We werken met flexi-plekken. Zo zijn we veel zichtbaarder en treden makkelijker naar buiten. Een medewerker van Sensoa werkt hier één dag per week. Partnerorganisaties vinden hier een werkplek. Er zijn 32 verenigingen, verspreid over de hele provincie. In Mechelen bijvoorbeeld doen ze allerlei socio-culturele activiteiten, een andere doet aan sport, er is een toneelvereniging, een gezelschapsspelclub. Met Antwerp Pride 2016 werd voor de 7de keer De Parade georganiseerd, Er is ook de Mister Belgium verkiezing . Het gebouw heeft op zich een grote zichtbaarheid, het is ook een beschermd gebouw, maar mensen koppelen het veelal aan ‘Den Draak’ en zien niet onmiddellijk dat er een organisatie boven zit.”
Jullie zijn een koepel maar organiseren zelf een aantal activiteiten?
Chloé Lenaerts: ”Onze eigen werking heeft drie pijlers: Ten eerste: eigen activiteiten (nieuwjaarsreceptie, filmavonden). Ten tweede: vorming en expertise met o.a. schoolwerking, onthaalwerking, werking voor asielzoekers en ten derde: de koepelwerking om verenigingen te ondersteunen, om te horen wat er leeft bij de achterban, nieuwe ideeën te verzamelen, juridisch advies te geven en ook om financieel te ondersteunen. We doen natuurlijk ook aan sensibilisering en spelen in op de actualiteit zoals recent met de aanslag op de homobar in Orlando. We hebben toen een wake georganiseerd, een andere keer een fluitconcert of een kiss-in. We zijn ook aanwezig met een stand op evenementen, zoals de Cultuurmarkt, BorgerRio, Muziek in de Wijk zodat de mensen ons leren kennen en we zo de vooroordelen kunnen wegwerken.”
Is het nu allemaal beter, toleranter of net omgekeerd?
Chloé Lenaerts: “Op het vlak van wetgeving doet België het behoorlijk, maar dat wil niet zeggen dat de aanvaarding in orde is. Aanvaarding van holebi’s en transgenders speelt zich af op twee vlakken: Je hebt de zelfaanvaarding op persoonlijk vlak en de aanvaarding op maatschappelijk vlak. Als je je niet goed in je vel voelt, dan lijdt je welzijn er onder, hoe groot de maatschappelijke aanvaarding ook is. Veel hangt af van je eigen situatie, in welk gezin of gemeenschap je geboren bent en hoe je ouders omgaan met je anders-geaardheid. Er zijn zoveel verschillende situaties maar dat bewijst dat we toch een rol van betekenis kunnen spelen. Er zijn veel mensen die hier bij ons de erkenning vinden die ze thuis of in hun omgeving moeten ontberen. Zo krijgen ze de kans zich verder te ontwikkelen. Op maatschappelijk vlak is de verrechtsing natuurlijk geen goede evolutie op het vlak van vrijheid en tolerantie. De aanslag in Orlando was een gruwelijke steek in het holebi- en transgenderhart. Een ander voorbeeld: Een vrijwilliger van Antwerp Pride is onlangs overleden, hij wilde begraven worden in zijn T-shirt van Antwerp Pride, hij heeft zich de laatste maanden nog met hart en ziel ingezet, ook al was hij terminaal, hij deed dat omdat hij daar ook kracht en energie uithaalde. Zo geven onze organisatie en alle mensen er om heen elkaar wel betekenis en zingeving. Het is fijn om mensen samen te zien, elkaar te ontmoeten, open te bloeien of eventueel verliefd te worden. Daarbij is iedereen hier welkom, ook als je niet bij de doelgroep hoort, dat wil ik wel benadrukken. “
Bovendien heb je in een stad als Antwerpen ook nogal wat culturele diversiteit!
Chloé Lenaerts: We zijn hier in de buurt goed geïntegreerd. Vrijwilligers vinden vlotjes de weg. We zoeken ook bewust de multiculturele buurten op. Zo hebben we een tentoonstelling rond ‘migranten-holebi’s’ in ’t Werkhuys in hartje Borgerhout. Andere culturen gaan anders om met seksualiteit. Het is belangrijk dat we ook een klankbord zijn voor die culturen.”
BIBLIOTHEEK
We steken even de straat over om een bezoekje te brengen aan het nieuwe pand. Het ziet er uit zoals Chloé het heeft voorgesteld: ruim, grote ramen, met als gevolg veel licht, netjes. De boeken van de bibliotheek zitten keurig in de rekken. Openingsdagen zijn op woensdag en zondag. De kantoorruimte en het vergaderlokaal zijn zo goed als af. Er ontbreekt alleen nog wat meubilair. Het nieuwe pand nodigt in ieder geval uit om even binnen te wippen.
Je werkt ook met asielzoekers!
Chloé Lenaerts: “De werking met asielzoekers is recent: er is een info-flyer in de maak en we organiseren ontmoetingsactiviteiten. Soms ontvluchten mensen hun land omwille van hun seksuele geaardheid. In asielcentra komen ze weer terecht in hun eigen gemeenschap, waar het ook niet ideaal is om hun coming out te doen. We creëren hier de ruimte om zichzelf te zijn, om te praten, om mensen te leren kennen. Derde actie is een buddy-werking. We gaan naar de asielcentra, stellen onszelf voor, en bieden een individueel onthaalgesprek aan. We doen dit natuurlijk niet door met de regenboogvlag boven ons hoofd te zwaaien. We pakken het iets subtieler aan. Het voordeel is dat we vrijwilligers hebben uit diverse landen, moslims, Arabieren, Aziaten die kunnen tolken. In onze onthaalwerking vinden we het belangrijk om een diverse groep medewerkers te hebben.”
De transgenderwerking is vrij recent.
Chloé Lenaerts: “Het is er altijd geweest natuurlijk maar de voorbije zeven jaren is er een formele werking. Dat is geen kleine niche in onze organisatie en ook niet in de samenleving. Tot voor kort bleef de klassieke opdeling tussen een man en een vrouw overeind. Als je geboren wordt als man, dan zijn er diverse verwachtingen: dat je eenmaal volwassen trouwt met een vrouw en kinderen maakt, dat je de kostwinner bent, dat je macho bent, dat je weinig of geen emoties toont, en van een vrouw dan heel andere dingen. Maar dan blijkt dat die opdeling eigenlijk niet klopt voor veel mensen. Kijk naar karakterkenmerken. ‘Sociaal’ en ‘empathisch’ kan je toch niet zomaar op alle vrouwen plakken. Transgender gaat dus over veel meer dan mensen die van geslacht willen veranderen maar wel over de hele paraplu rond mensen die niet passen bij dat strakke man-vrouw denken. Dat zijn er gigantisch veel. Het geslacht is meestal duidelijk, je bent biologisch man of vrouw, dat is duidelijk, tenzij je interseksueel bent; seksueel kan je aangetrokken worden door mannen, of vrouwen of beiden, en dan is er je identiteit. Je identificeert je als man of als vrouw of geen van de twee, of nu eens als man en dan weer als vrouw, en dan is er je expressie, hoe je naar buiten komt, je uitdrukt: zoals een man, die tijdens het weekend graag vrouwenkleren draagt of zoals Prince of David Bowie die al eens op hoge hakken lopen. Tot slot is er de romantische aantrekking. Word je verliefd op mannen of vrouwen, of op transgenders, of op mannelijke vrouwen of vrouwelijke mannen. Iedereen kan die aspecten van geslacht, identiteit, seksuele aantrekking, romantische aantrekking en expressie voor zichzelf benoemen.”
Deze zomer ging Antwerp Queer Arts door?
Chloé Lenaerts: “Antwerp Queer Arts werd voor de derde keer georganiseerd van 6 augustus tot het einde van Antwerp Pride met als focus op Midden-Oosten en Noord-Afrika. Doel was om seksuele oriëntatie en genderdiversiteit bespreekbaar te maken via allerlei kunstvormen: foto’s, poëzie, performance. Dat is een goede manier om onze doelgroepen te bereiken. We hebben zeer interessante locaties zoals Galerie Verbeeck op ‘t Eilandje. Er is veel goodwill van de buitenlandse kunstenaars om hieraan mee te werken.
Komen jullie makkelijk in de pers? Heeft jullie werking aantrekkingskracht? Is er ook geen sensatiekantje? Chloé Lenaerts: “Over het algemeen zijn we heel tevre-
den. Vorig jaar hebben we het VRT-journaal geopend met Aziatische activisten die naar hier zijn gekomen. We hebben goede afspraken met de pers over woordkeuze bijvoorbeeld en aanpak. Maar als je dan ziet hoe ze de Parade in beeld brengen, dan pikken ze er de twee flamboyante homo’s uit. Laat er geen misverstand zijn. Ze horen 100% bij onze gemeenschap. Maar, er is veel meer dan dat, wij lopen daar bijvoorbeeld met een kinderwagen om een meer inhoudelijke campagne te lanceren, in dit geval rond kinderwens, en dan komt dat niet in beeld. Dat heeft dus ook zijn nadeel. “
Welke link hebben jullie met de allochtone gemeenschap?
Chloé Lenaerts: “We richten ons in eerste instantie tot de religieuze gemeenschappen. Na “de Afspraak” en de fameuze vraag aan de imam en de rabbijn “Wat zou je doen als jouw zoon zich zou outen als homo?” hebben we de trialoog uitgenodigd. Dat was een fijn gesprek. Er zijn allerlei activiteiten rond religies en minderheden. We hebben een huwelijksfeest georganiseerd met een Surinaamse vereniging. We staan op BorgerRio. Er is deze fototentoonstelling rond gevluchte transgenders. We hebben een moskee bezocht. Contact tussen etnisch-culturele minderheden en onze doelgroepen is essentieel. Dat moet wederzijdse vooroordelen wegnemen. Dat is exact het verhaal van mijn oma die in een piepklein dorp woonde in West-Vlaanderen. Ze vertelde altijd “als ik indertijd de eerste keer een neger zag, dan vluchtte ik in ons huizeke en deed de deur op slot.” Tja, als je elkaar niet kent, dan zeg je zo’n dingen. Dat zegt veel over hoe mensen in elkaar zitten.”
Kinderwens is allicht ook een thema.
Chloé Lenaerts: “Voor lesbische koppels is dat relatief eenvoudig. Voor homokoppels is er alleen binnenlandse adoptie mogelijk, maar het is moeilijker omdat de markt verzadigd is. Bij buitenlandse adoptie bepaalt het land van herkomst waar het kind naar toegaat. België heeft een overeenkomst met dertien landen, die toevallig zo goed als allemaal homofoob zijn. Rond draagmoederschap is er in België geen wetgeving. Homokoppels hebben wel een groot aandeel in de pleegzorg. En dan is er nu ook co-ouderschap in de maak: een homokoppel dat een kind maakt bij een lesbisch koppel, of bij een hetero-vrouw. Onze belangrijkste opdracht hier is informatie verstrekken, vorming geven maar ook frustraties delen.”
Tot slot: Café “Den Draak”
Chloé Lenaerts:“Het café is misschien wel de belangrijkste partner. Het is het begin en het einde van onze werking. We komen hier binnen langs het café. Na een vergadering blijven we in het café iets drinken, mensen komen er gemakkelijk binnen, onze info wordt in het café verspreid en er is de openingsparty van de Antwerp Pride. Het café is het begin en het einde. Als je buiten langs het terras van de ene naar de andere kant loopt, dan pas merk je die gigantische diversiteit die hier bijeenkomt: homo’s, lesbiennes, jongeren, ouderen, transgenders, hetero’s, binnenland, buitenland, mensen van de Lijn komen hier hun boterhammen opeten. “
-100% procent geslaagd dus.
“Op dat vlak zijn we 100 % geslaagd”.
-Willem Vermandere: Alles Gaat Over Vrijdag 9 september : 20u30 - vvk € 20/18 –(zittend )Willem, over de berg van 75 jaar geklommen, een oude krijger, maar ‘van verre’ is daar niets aan te zien. Hij gaat onverminderd op stap met zijn trawanten Freddy, Pol en Bart, met al hun snaren en gitaren, een resem fluiten en klarinetten en de grote contrabas. Noem hem gerust ‘nen poëet’, dat klinkt niet zo plechtig als ‘nen dichter’. Nog steeds met een scherpe kijk op de zotte wereld, een knipoog en een glimlach. Nooit bitter of ontgoocheld, eerder ontroerd over de kleine dingen van elke dag, en toch soms verstoord over de gang van zaken in de wereld rondom. Het zijn liedjes en ‘vertellementen’ van zottigheid en tederheid, van verdriet en ‘kontentement’, van ergernis en verrukking om onze wereldbol. De refreintjes zijn er om mee te zingen. En voor al wat ze niet gezegd krijgen, spelen ze muziekjes. Alles Gaat Over mag je zijn programma noemen, maar de passie voor het zingen zelf, dat gaat niet over. En als hij er geen woorden meer voor heeft, dan blaast hij heel weemoedig en ingetogen op zijn fluitje-vaneen-cent, recht uit zijn hart en gedragen op zijn eigen levensadem. Zoals oude wijn: met de jaren altijd beter. www.willem-vermandere.be
-Meskens in Motown
Met achteraf dj Willem Jongeneelen Zaterdag 10 september : 20u30 - vvk € 22/20 - zittend
Na een geweldige Valentijnshow met de Lynn Sisters is Nathalie Meskens terug met een nieuwe show. Deze keer draait het allemaal om Motown. Een opzwepende avond vol herkenbare nummers van eind jaren 60 en begin jaren 70. Meskens zingt Marvin Gaye, The Supremes, The Four Tops en eert vele anderen artiesten. Ook al heb je niet in deze tijd geleefd, iedereen kent deze muziek en krijgt er onmiddellijk een nostalgisch gevoel bij. Motown kent meer hits dan de Beatles, de Stones en Elvis Presley samen. Meskens wordt in dit stomende, theatrale, muzikale programma begeleid door tien topmuzikanten. Verwacht je aan een wervelende show!
Onroerend Ergfoedprijs 2016
Tot onze grote vreugde is De Roma genomineerd voor de Onroerenderfgoedprijs 2016. Met die prijs wil de Vlaamse Overheid projec-
ten met een voorbeeldfunctie op het vlak van Onroerend Erfgoed belonen.de twee andere genomineerden zijn het Spoorwegfort in Duffel en de Neanderthalersite Hezerwater in Veldwezelt. Elke genomineerde ontvangt een bedrag van € 2500, de winnaar krijgt daar bovenop een extra som van € 12.500. Naast de juryprijs wordt er ook een publieksprijs toegekend. Via de website,www.onroerenderfgoedprijs.be, kan u voor één van de drie genomineerden stemmen. Wij zouden het uiteraard bijzonder fijn vinden mocht u even de tijd nemen om een stem uit te brengen voor De Roma. De actie loopt nog tot Openmonumentendag, dit jaar op 11 september.
U kan De Roma die dag trouwens een bezoekje brengen tussen 10u en 17u30.
-Open Monumentendag
Zondag 11 september : 10u>17u - gratis De Roma is partner in het Netwerk Open Monumenten van Herita. Op deze manier werken we mee aan een breder publiek draagvlak voor monumenten in Vlaanderen. Open Monumentendag Vlaanderen zet elk jaar op de tweede zondag van september het onroerend erfgoed in de kijker. Dit jaar is het al de 28ste editie. Open Monumentendag sensibiliseert de bevolking en de overheid in Vlaanderen om collectief zorg te dragen voor het onroerend erfgoed en het roerend en immaterieel erfgoed dat er deel van uitmaakt. En dat we in De Roma zorg dragen voor onze majestueuze oude cinema- en variétézaal, bewijzen de grote renovatie- en restauratiewerken die vorige zomer uitgevoerd werden. Sinds kort hebben we zelfs ons eigen groendak! Kom met eigen ogen het resultaat beoordelen. Onze gidsen vertellen je graag alles in geuren en kleuren. We vertonen ook doorlopend een boeiende reportage over de uitgevoerde werkzaamheden. En je kan een kijkje komen nemen in ons minimuseum: de oude projectiecabine die door Cinemuzée waarheidsgetrouw ingericht is zoals het er begin jaren 50 uitzag. Ten slotte kan je deze dag tickets voor het nieuwe seizoen kopen. We zorgen voor allerlei lekkers zoals soep, taart, pannenkoeken en warme chocomelk (gratis voor kinderen).
-Guido Belcanto, Barbara Dex & Jan De Smet: Ode aan Bobbejaan
Vrijdag 16 september :
– (zittend) Bobbejaan Schoepen (1925-2010) was wellicht onze allereerste ’vedette’ (in de breedste zin van het woord) die een ongelooflijk muzikaal parcours heeft afgelegd. We kennen allemaal de naam, en dikwijls onbewust zijn oeuvre. Niet enkel Lichtjes van de Schelde, Eerbied voor jouw Grijze Haren en Café zonder Bier, maar tientallen andere liedjes die gebrand staan in ons collectieve geheugen. Met zijn ongebreidelde fantasie en onweerstaanbare humor bracht hij wat zonneschijn en een stukje Amerikaanse droom in de duistere jaren na de oorlog en de euforische jaren 50 en 60. Bobbejaan heeft ons een indrukwekkend muzikale erfenis nagelaten. Guido Belcanto en Jan De Smet zijn voor een deel opgegroeid met Bobbejaans muzikale nalatenschap en hebben in hun individuele lange muzikale loopbaan meermaals bewezen dat ze de link met de traditie op een actuele manier kunnen verwerken en versterken. Barbara Dex, een van onze allerbeste en meest wendbare zangeressen, zorgt ongetwijfeld mee voor de legendarische country-snik die sommige van Bobbejaans liederen zo onweerstaanbaar maken. Wil je meer te weten komen over het leven van Bobbejaan, kom dan dinsdagnamiddag 13 september eerst naar de documentaire kijken.
JAN DE SMET (ZANG, GITAREN, UKELELE, ACCORDEON, MONDHARMONICA); GUIDO
BELCANTO (ZANG, GITAREN, MONDHARMONICA); BARBARA DEX (ZANG); DOMINIQUE VANTOMME (KEYBOARDS, PIANO, CHEF D’ORCHESTRE); SJANG COENEN (BAS); KAREL DE BACKER (DRUMS); FRITZ SUNDERMANN (GITAREN, LAPSTEEL); FIRMIN MICHIELS (GITAREN, BANJO)
-Reuzenstoet
Zaterdag 17 september : 13u>17u - gratis - Turnhoutsebaan Zoek ook tijdens deze 304de editie van de Borgerhoutse Reuzenstoet je plekje op de stoep voor De Roma, plooi je klapstoeltje open en geniet van het spektakel. De vele nieuwe reuzen vertellen hun verhaal uit Borgerhout. En de echte Reuskens van Borgerhout sluiten traditioneel de stoet af. Tijdens het wachten kan je je dorst lessen in de foyer van De Roma. Bovendien kan je deze namiddag in de inkomhal tickets voor het nieuwe seizoen kopen aan voorverkoopprijs. www.reuzenstoet.be
-Reuzenbal met Mombasa All Stars Band
Zaterdag 17 september : 20u30 - € 5 – dansend De Borgerhoutse Reuskens dansten tijdens de stoet op hun praalwagen. ’s Avonds is het de beurt aan jou om de benen te strekken en de heupen te laten wiegen tijdens het Reuzenbal. Een bal populaire voor jong en oud met een live-optreden van de Mombasa All Stars Band. Daarna neemt de dj van dienst het roer over tot 1u. En als je van al dat dansen honger hebt gekregen, kan je in de loop van de avond met je inkomticket gratis een hot-
dog of veggieburger krijgen. Smakelijk!
-Artistic Wheels Antwerp en De Roma presenteren: Roller Skating Jam Zaterdag 24 september : 20u30 - vvk € 8 - rollend + dansend De Roller Skating Jam tijdens het slotfeest van BorgerRio was een schot in de roos. Zoveel blije, verraste gezichten en enthousiaste rolschaatsers hadden we nog nooit gezien. Die avond wisten we het al: dit vet feestje moeten we herhalen. En zie, in september is het al zover! Haal je glitterkledij, brede broekspijpen en rollerskatemoves opnieuw vanonder het stof. Verwacht je aan plaatjes van de beste disco-, soulen funk-dj's. Breng je eigen rolschaatsen mee of ruil je identiteitskaart bij ons in voor een paar old skool rollerskates. Wil je gewoon dansen zonder rolletjes? Dan ben je ook welkom! In het midden van de skatebaan is er een rolschaatsvrije danszone.
www.artisticwheelsantwerp.com
www.deroma.be | facebook.com/vzwDeRoma | @deromavzw
De Roma ticketbalie | Turnhoutsebaan 329, 2140 Borgerhout | T: +32 (0) 3 600 16 60
De Roma zaal | Turnhoutsebaan 286, 2140 Borgerhout HELP DE ROMA ... als donateur, volksinvesteerder, bouwfondspartner, ... alle info op WWW.STEUNDEROMA.NU
Zomertijd is festivaltijd! Maar aan de invulling van een festival- of concertaffiche gaat een heel traject vooraf en het Zurenborgse bookings & managementkantoor
Als onmisbare schakel tussen artiest- en concertorganisator behartigt BESTOV de belangen van klinkende namen uit de Vlaamse indiescene als Dans Dans, Flying Horseman, en Blackie & the Oohoos. Ook soloprojecten van opper-Flying Horseman Bert Dockx en Lyenn – bassist bij Mark Lanegan – worden door BESTOV professioneel omkaderd. Misschien heb je deze zomer Flying Horseman wel gezien op Dranouter, Pukkelpop, of Leffingeleuren. Stond je op de eerste rij bij Blackie & the Oohoos – met een onvervalste Zurenborgse, de zangeres en multi-instrumentaliste Martha Mahieu in de rangen - tijdens het Boomtown Festival in Gent? Of zag je ze eerder dit jaar aan het werk in AB in Brussel, de Handelsbeurs in Gent, of – dichter bij huis – Het Bos. In de charmante stadstuin van het hoofdkwartier van BESTOV in de Walvisstraat 28 worden we ontvangen door Lut Hendrix (50), een bekend gezicht voor de vroegere klanten van restaurant De Overvloed. Haar assistent Sam Muyllaert – verantwoordelijk voor productie, communicatie, en administratie – kon er jammer genoeg niet bij zijn tijdens het interview. Bedachtzaam en zonder kapsones vertelt ze hoe het allemaal begonnen is, met de zelfverzekerdheid van een dame van stand met een
plan.
RESTAURANT
Lut Hendrix (boekingen / management / boekhouding): “Ik ben altijd een muziekliefhebber geweest en acht jaar geleden zette ik eerder toevallig mijn eerste stappen als manager in de muziekbusiness. Op vraag van een bevriende muzikant verzorgde ik de boekingen van o.a. The Valerie Solanas, Work, en Lo-an. Ook voor Flying Horseman, Blackie & the Ohoos, en Dans Dans – en die vroegen me om ook hun management te verzorgen. Het was een logische stap om vanaf dan enkel nog de combinatie boekingen & management te doen. Nadien vervoegden ook nog Strand en Lyenn de rangen van BESTOV. We kwamen net uit de kosten, en tot voor enkele jaren werkte ik op vrijwillige basis. Door goedkeuring van projectsubsidies kon ik vanaf einde 2014 ook professioneel als boeker annex manager aan de slag. De combinatie met mijn job als mede-eigenaar van restaurant De Overvloed werd daardoor wel erg moeilijk. Het restaurant is intussen verkocht, waardoor ik me nu voltijds op Bestov kan concentreren.”
En of dat nodig is. Als Lut vertelt wat er allemaal
BESTOV weet daar alles van en Lut Hendrix nog veel meer.
komt kijken bij het runnen van Bestov, valt het te begrijpen dat deze job om een stevig engagement vraagt.
Lut Hendrix: “BESTOV loodst de artiesten door het artistieke productieproces: repetities, opnames, aanlevering mastertapes en artwork aan het label dat voor de persing en de distributie zorgt. En dan begint het nog maar: boekingen - eventueel via buitenlandse vertegenwoordiging, promotie in samenwerking met het label, opnames van clips, logistieke en financiële organisatie van concerten, boekhouding. Komt nog bij: netwerking en vinyl- en Cd-verkoop op concerten, opmaak subsidiedossiers. De meeste leden van de bands die bij Bestov onder contract staan hebben ook nog een andere job. Besparingen in het clubcircuit, weinig lucratieve streamingdiensten, uitholling van het artistieke eigenaarschap: in ons kleine landje zijn er nauwelijks bands of artiesten die van hun muzikale passie kunnen leven. Daardoor is het ook steeds een hele klus om alle agenda’s te combineren om repetities, opnames, en optredens te plannen. ”
LIVE
Des te mooier is het om te zien hoe de arties-
ten keihard blijven inzetten op nieuw materiaal en op de verwerving van een solide livereputatie door zoveel mogelijk op te treden, daarbij ondersteund door de gedrevenheid van Lut en Sam. Intussen kunnen o.a. Blackie & the Oohoos, Dans Dans, en Flying Horseman daardoor al op een trouwe fanbase rekenen.
Lut Hendrix: “Omdat de airplay zich voorlopig beperkt tot nicheprogramma’s op de radio buiten prime time moeten de bands en projecten zich profileren op sociale media, maar vooral: optreden, optreden en nog eens optreden, zowel als hoofdakte als support.”
Wat ons bij de kern van de zaak brengt: de muziek! Lut en Sam streven naar BESTOV als kwaliteitsmerk binnen een eigenzinnige niche. De muziek laat zich niet onder één noemer plaatsen, maar wordt gekenmerkt door een sfeervolle intensiteit en is een aanrader voor avontuurlijke muzikale meerwaardezoekers –denk: muziek onder de begingeneriek van een Scandinavische kwaliteitsreeks.
Lut Hendrix: “Elke band of project heeft zijn eigenheid, hoewel sommige artiesten in meerdere groepen spelen, of buiten “hun” groep één
Opticien -
Dageraadplaats 12
2018 Antwerpen
tel : 03/235 16 35 • fax : 03/235 17 44
optiekdedageraad@telenet.be
OPENINGSUREN
MAANDAG GESLOTEN
DINSDAG 10 uur tot 18 uur
WOENSDAG 10 uur tot 18 uur
DONDERDAG 10 uur tot 18 uur
VRIJDAG 10 uur tot 18 uur
ZATERDAG 10 uur tot 13 uur
of meer soloprojecten hebben. De leden van Blackie & the Oohoos spelen bij Flying Horseman, en Lyenn bast bij Dans Dans.”
Bert Dockx, Zurenborger en frontman van Flying Horseman is misschien wel het meest bezige baasje van allemaal: hij maakt ook deel uit van het trio
Dans Dans, heeft een Nederlandstalig repertoire met zijn soloproject Strand, en kan je ook regelmatig aan het werk zijn met covers van o.a. Nick Drake, Bruce Springsteen, Townes Van Zandt en Robert Wyatt.
Voor Dans Dans nog eens in Antwerpen staat – eveneens in Het Bos, op 2 december – heeft het drietal nog een hele reeks zaalconcerten in Duitsland, Zwitserland, en Denemarken op het programma staan.
Prik alvast volgende
data: Lyenn op 22 oktober, en Dans Dans op 2 en 3 december – telkens in Het Bos, Ankerrui 5, 2000 Antwerpen. En vooral massaal checken, tweeten, liken, en sharen natuurlijk. Modern !
Voor meer info en boekingen :
www.bestov.be
E Z E R S
E Z E R S
Wij begrijpen best de ontgoocheling van buurman Noah Glass over het “groen karakter” van het Groen Kwartier. De verwachtingen waren hooggespannen, maar de uitwerking van een “horizontale begroeiing” met enkele jonge boompjes en veel betonnen paden, ontgoochelt veel bezoekers.
Er is totaal geen biodiversiteit, noch reliëf, enkel een saaie horizontale vlakte, zonder enige schaduw. Om deze saaiheid op te vangen, hebben de bewoners zelf gevelplanten geplant en heeft de Groendienst van de stad onder de bomen bloemperken aangelegd.
Ook in het wijkkrantje “Kwartiertje” zegt de
bewoonster en biologe Ines Van Regenmortel, dat als je door het Groenkwartier wandelt enkel gras, gras, gras en bomen ziet. En dat wij tot 2020 zullen moeten wachten voor wij de Groendienst kunnen aanzetten om meer gelaagdheid, biodiversiteit en speelnatuur aan te brengen.
Als ik mij goed herinner was er voor de aanleg van de wandelpaden sprake van “grasbetontegels”, waardoor het aanzien van groen versterkt zou worden. Waarom is er dan gekozen voor betonnen paden? Het gevolg is nu dat het regenwater niet wegsijpelt en er over heel de site waterplassen blijven staan.
En de paviljoenen, kelders en parkeergarages onderlopen. De tientallen jonge kinderen van de site, maar ook die uit de buurt, wachten met ongeduld op de beloofde speeltuigen in het park. Hebt u enig idee wanneer deze ingepland worden en het zou MHA sieren mochten de kinderen inspraak krijgen in het soort van speeltuigen? Door de site de naam Groen Kwartier te geven, schep je hogere verwachtingen. Groen betekent duurzaamheid, biodiversiteit, ecologie, natuur, waterpartijen, zonnepanelen e.a. Nu kijken wij uit op een grasvlakte, doorsneden met betonnen stroken en enkele
bijgeknipte boompjes. Laat het mij dan maar “groengraskwartier” noemen. Maar toegegeven, wij wonen hier graag. Omdat er hier ruimte is voor de kinderen om onbevreesd te lopen, skaten, skeeleren, rolschaatsen, fietsen en voetballen, gewoon ravotten zonder het gevaar van auto’s. En omdat wij hier in alle rust kunnen genieten van wonen in de stad.
En het groen dat planten wij er wel zelf bij.
Erik AelbersEen eerste boek van een uitgeverij die zich op Zurenborg gevestigd heeft, dat is weer iets nieuws. De uitgeverij Kartonnen Dozen, die toen nog plannen had om zich op de Draakplaats te vestigen, verraste iedereen met een dichtbundel van Bert Deben als eerste werk. De gedichten Na het vrijen steek ik een gedicht op gaan over de liefde.
(Jörg PYL)De meeste gedichten van Bert Deben zijn verschenen op internet. Hij won een aantal poëzieprijzen en eervolle vermeldingen. ‘Na het vrijen steek ik een gedicht op’, is zijn eerste in druk verschenen dichtbundel. Voor de boekvoorstelling in Het Roze Huis kon de auteur kort tijd maken voor een gesprek.
- Hoe lang ben je al als dichter actief?
Bert Deben: “Ik ben al vijfendertig jaar bezig met het schrijven van poëzie. Mijn meeste gedichten zijn ofwel opgenomen in diverse bloemlezingen, dikwijls gekoppeld aan wedstrijden, maar ook voornamelijk in internettijdschriften. Verder heb ik wat gedichten gepubliceerd op mijn blog.”
- Om een dichter te kennen moet je weten wie zijn lievelingsdichter is
Bert Deben: “ Mijn lievelingsdichter is Herman de Coninck, ik vind hem nog altijd een groot voorbeeld door zijn begrijpbare poëzie. Verder heb ik er nog een aantal die ik erg mooi vind, maar ik heb wat moeite met de namen onthouden.”
- Waarom heb je voor Kartonnen
Dozen als uitgeverij gekozen?
Bert Deben: “Ik heb gekozen voor Kartonnen
Dozen omdat de bundel grotendeels gaat over mijn vorige relatie. Ik ben homo. Bovendien kende ik Johanna Pas (uitgeefster van Kartonnen Dozen jp) ook al van vroeger van Het Verschil, zij schrijft ook gedichten. Oorspronkelijk had deze bundel de laatste uitgave van Het Verschil moeten zijn, maar nu er sponsors gevonden zijn om een doorstart te maken met Kartonnen Dozen, leek het mij een goed idee om met mijn gedichten als eerste boek van deze nieuwe uitgeverij uit te geven.”
- Ik hoorde dat je dichtbundel over je vorige relatie gaat, is dat niet een beetje onkies?
Bert Deben: “Schijven over een afgesprongen relatie is altijd delicaat. Ik was dat eerst ook niet van plan om deze gedichten uit te geven. Nu gebeurde het dat wij later weer terug goed contact met elkaar hadden, maar dan is Bob (zijn ex-partner jp) onverwacht gestorven. Alvorens die bundel te publiceren, heb ik contact opgenomen met de familie van Bob en die zag er geen graten in.”
HERENLIEFDE
Na het gesprek bestaat er geen twijfel over dat deze dichtbundel over de herenliefde gaat. De
bundel zelf bestaat uit zes delen. De vier middelste delen gaan over begin, hoogtepunt, gewenning en einde van de liefde. Het eerste en zesde deel beschrijft de periode voor de relatie terwijl het slotdeel ‘Minnaar’ soms de erg ruwe zeden van de vrijgezelle homoman beschrijft. De gedichten zijn erg begrijpbaar, dat is een sterkte van deze dichtbundel, maar ook zijn zwakte. De herkenbaarheid wint het dikwijls van de gelaagdheid. Meer dan pure poëzie zijn deze gedichten het relaas van een relatie die niet mocht blijven duren. Als dusdanig is “Na het vrijen steek ik een gedicht op” vooral interessant om te ontdekken dat een homorelatie dezelfde herkenbare problemen kent als een heterorelatie. Twee gedichten zijn overigens geïnspireerd op ‘ik schrijf je neer op gelijnd briefpapier’ van Hugo Claus, als je je laat inspireren doe je dat best door een goed vers, maar in twee gedichten achter elkaar lijkt mij een beetje te veel van het goede. In het slotdeel Minnaar komt de wel letterlijk donkere kant van de herenliefde aan bod waar er onderling contact gezocht wordt in darkrooms met behoorlijk wat drank.
‘Na het vrijen steek ik een gedicht op’ is een dichtbundel met een speciale inhoudsopgave. In plaats van pagina’s staat het moment waar-
op de gedichten ontstaan zijn. Dat geeft de lezer een beetje het gevoel een voyeur te zijn van het verloop van de relatie van de dichter met zijn vriend. Begin en slotdeel bevat gedichten die dateren van voor en na de relatie. Het oudste dateert zelfs al van 1990.
Na het vrijen steek ik een gedicht op van Bert Deben is vooral interessant omdat de bundel een homorelatie beschrijft van begin tot einde wat nog niet veel voorkomt in onze poëziewereld. Wie echter naar steengoede gedichten over de herenliefde zoekt, verwijs ik graag naar de Griekse dichter uit Alexandrië Kavafis (1863 – 1933).
Bert Deben, Na het vrijen steek ik een gedicht op. Uitgeverij Kartonnen Dozen, Antwerpen (Enig Andres bvba), 2016. ISBN 9789490952181 bertdeben.blogspot.be
www.gedichten.nl/schrijver/Bert+Deben www.kartonnendozenlgbt.be
Josineumushire@nail-couture.be http://www.nail-couture.be
Last van stress, een opkomende herfstdip of gewoon zin om eens goed onder handen genomen te worden?
Dan kan een afspraak met Shawnda Peery wonderen
-First things first: wat brengt een Amerikaanse masseuse in Antwerpen?
Shawnda Peery: “De liefde natuurlijk, wat anders! Mijn echtgenote is een Belgische stewardess. Tot voor kort mocht ik hier met mijn vergunning maar drie maanden verblijven. Maar na ons huwelijk is dat probleem van de baan. Ik ben volop Nederlands aan het leren, een moeilijke taal. Alleen al het geslacht van de woorden: in het Engels kennen we dat niet!”
-Wat zijn je eerste indrukken over België? Verschilt ons land veel van de VS?
Shawnda Peery: “Grappig, iedereen vraagt daar naar. Op zich verschilt het niet zo erg veel. Ik heb dus niet echt een cultuurschok ervaren. Het valt me wel op hoe divers Antwerpen is. Zeker waar wij wonen, in de Provinciestraat. Iedereen denkt dat Amerika een grote melting pot is, maar ik kom uit een niet zo erg grote stad op anderhalf uur rijden van de hoofdstad Washington DC. Mijn thuisstad is helemaal niet zo divers als Antwerpen, hoor. Ook opvallend zijn de vele evenementen: hier valt altijd wat te beleven, wat best fijn is. Over het algemeen vind ik Belgen nogal terughoudend. Amerikanen zijn meer open en jovialer. Gelukkig verdwijnt die geslotenheid na een tijdje. Verder mis ik de natuur. Virginia is een groene staat met mooie natuur, hier is het allemaal nogal versnipperd.”
-Hoe kijk je van hieruit naar de VS?
Shawnda Peery: “Je doelt ongetwijfeld op de presidentsverkiezingen? Weet je, ik volg de politiek niet zo. Maar de gedachte alleen dat Trump wel eens de volgende president zou kunnen worden, jaagt me de stuipen op het lijf. In elk geval houd ik veel contact met het thuisfront via skype. Ik heb veel mensen moeten achterlaten, toch niet evident. Vooral na de aanslagen maken ze zich wat zorgen.”
-In Amerika verdiende je de kost als masseuse. Vanwaar die beroepskeuze?
Shawnda Peery: “Omdat ik het als kind heerlijk vond om zelf gemasseerd te worden. Op de middelbare school volgde ik een keuzevak massage. Dat beviel me zo goed dat ik later een opleiding gevolgd heb aan de Virginia School of Massage. Best een pittige studie hoor. Je moet uiteraard perfect op de hoogte zijn van de anatomie en verschillende pathologieën. Het is ook fysiek belastend: als mas -
doen. Deze Amerikaanse masseuse heeft sinds kort een praktijk in de Oostenstraat.
seur moet je je lichaam goed gebruiken. Na mijn studies ging ik aan de slag in een grote massageketen met maar liefst 300 centra verspreid over de VS. Ik heb er zeven jaar ervaring opgedaan.”
-Sinds kort masseer je klanten in Centrum Oost, een groepspraktijk in de Oostenstraat. Hoe is dat zo gekomen?
Shawnda Peery: “Mijn echtgenote kent iemand die in het centrum een praktijk heeft. Daar zijn nu al therapeuten en diëtisten aan de slag. Mijn specialisatie is daar een mooie aanvulling op. Voorlopig werk ik er twee halve dagen per week. Het is niet evident om van niets te beginnen. Maar ik heb wel wat reacties gehad op de flyers die we gebust hebben in de wijk. Dezelfde dag nog waren er twee mensen die me meteen gemaild hebben. En dan was er ook nog de Gazet, natuurlijk!”
-Hoe verloopt zo een massagesessie eigenlijk?
Shawnda Peery: “We beginnen met een korte babbel. Daarin pols ik wat de klant precies wenst. Veel mensen hebben last van stress. Hun nek of rug is geblokkeerd en ze vragen of ik die wat losser kan maken. Anderen willen gewoon een uurtje relaxen. Meestal zet ik een zacht muziekje op en steek ik wat geurkaarsjes aan. Soms gebruik ik warme handdoeken, ik heb zelfs een verwarmde massagetafel. Een sessie duurt meestal een uur, maar kan ook twee uur in beslag nemen, zoals je zelf wil.”
-Een van je specialiteiten is deep tissue massage. Wat is dat precies?
Shawnda Peery: “Deep tissue massage is ideaal voor het wegwerken van diepe pijnen. Die zijn het gevolg van een eenzijdige belasting van dezelfde spier. Deep Tissue Massage verzacht het littekenweefsel en verlengt de spieren. Je kan bij mij ook terecht voor een Zweedse massage. Dankzij een lichte tot middelmatige druk verbetert de bloedcirculatie. Een Zweedse massage helpt tegen burn-out en stress gerelateerde aandoeningen en chronische pijnen. Aromatherapie, reflexologie en sportmassage staan ook op het menu. “
-Hoeveel kost een sessie?
Shawnda Peery: “Zestig euro. Wie 5 keer komt, krijgt de 6de beurt gratis. Op mijn Facebookpagina kondig ik regelmatig promoties aan. Onlangs heb ik een actie gedaan
rond Moederdag.”
-Heb je nog een boodschap voor onze wijk?
Shawnda Peery: “Ja: dat ik ernaar uit kijk om jullie onder handen te nemen! Eerlijk is
eerlijk: ik had nog niet van de wijk gehoord en de Dageraadplaats ken ik ook niet. Veel cafeetjes en restaurants zeg je? Dan moet ik dringend eens langskomen.”
http://centrumoost.be/shawnda-peery/
“Ik heb zelfs een verwarmde massagetafel”Shawnda Peery : “Het is niet evident om van niets te beginnen” • (Eigen foto’s) Shawnda Peery Groepspraktijk Centrum Oost Oostenstraat 26 2018 Antwerpen +32 468 16 28 73 shawnda@centrumoost.be
Het Circus Barones staat van woensdag 28 september tot en met zondag 23 oktober op de Konijnenweide in Antwerpen. Dit kleine circus vindt ons zo’n goeie krant dat ze aangeboden hebben om dertig duokaarten weg te geven aan lezers van de wijk Zurenborg. Deze duotickets, waarde 36 euro, zijn enkel geldig op vrijdag 21 oktober om 18 uur. Een simpel mailtje volstaat.
En wat beloven ze? Circus Barones: “ In 2016 neemt Circus Barones het publiek mee in een reis doorheen Dromenland samen met clowns Patatje en Ronny. Ze dromen over een sensationeel en gevarieerd circus van hoogstaand niveau. Met dit droomprogramma willen wij ons publiek fascineren. Onze kamelen met de koninklijke namen Caspar, Melchior en Balthazar zijn een unieke attractie in België. De gevarieerde acts met verschillende diersoorten worden verfijnd door onze internationale artiesten. Zij zorgen
voor een onvergetelijke mix van luchtacrobatiek en meesterlijk werk op de slappe koord met tussendoor een vleugje comedy van Café de Paris. Daarnaast kan u het jongleren van de next generation aanschouwen en nog veel meer halsbrekende toeren waarvoor u de adem zult inhouden. Ook onze clowns zullen voor de nodige humor zorgen. Het nieuwe programma wordt zoals elk jaar een betovering voor groot en klein.”
Passie voor Letters is wat Angèle en Linda verbindt. Gekalligrafeerd, getekend of gekapt in steen, steeds proberen ze aan een woord of tekst een krachtig, visueel beeld te geven. Daarvoor gaan ze op zoek naar een subtiel spel van lijnen en vlakken om nieuwe, eigen en stijlvolle lettertypes te ontwerpen. Een leesbare letter blijft het opzet.
Angèle Vanbeveren-Vanderschot (Borgerhout) zocht als thuiswerkende moeder een creatieve hobby. Eerst volgde ze kalligrafielessen bij o.a. Linda Truyers, en later werd ze gepassioneerd door het letterkappen. Een boeiende overgang van papier naar steen waarbij het steeds een zoektocht is om een tekst op én voor een bepaald soort steen te ontwerpen én geduldig te kappen met hamer en beitel. Het lichtspel op een tekst in steen laat steeds een veranderend beeld zien. Na 10 jaar is het nog steeds een passie die nooit ver-
veelt en die woorden doet vereeuwigen. Linda Truyers (Grobbendonk) is een professionele kalligrafe, die reeds meer dan 20 jaar enthousiast les geeft aan beginners en gevorderden. Kalligrafie is een vorm van meditatie waarbij de schrijfbeweging alles om je heen laat verstillen en er een eenheid tussen hand, papier, pen en lettervorm ontstaat. Buiten werk op papier maakt ze creaties op keramiek, op canvas, in cortenstaal en ontwerpt ze talrijke wenskaarten.
VOORSTELLINGEN:
De woensdagen om 14 u en 17 u dit zijn Happy Day's voorstellingen per persoon aan 9 € inkom.( geen andere korting geldig)
De vrijdagen om 18 u
De zaterdag om 11 u en om 15 u
De zondagen om 11 u en om 15 u
De voorstellingen om 11 u op zaterdag en zondag zijn familie voorstellingen. Volwassenen betalen kinderprijzen( zie prijslijst kassa)
Men moet rechtstreeks mailen met naam en zeker volledig woonadres!! en niet vergeten de naam van Gazet van Zurenborg vermelden. Mailen naar: circusbarones.secretariaat1@gmail.com
De lijst ligt dan klaar aan de kassa met de gratis duo tickets. Er kan maar 1 duo ticket per persoon weggeven worden op het zelfde woonadres!!!De winnaars moeten zich zeker persoonlijk aanmelden op vertoon van identiteitskaart en email.
Het gebeurt niet elke dag dat twee dichters samenwerken, maar met ‘Nel’ is het wel gebeurd. Peter Theunynck, voormalig wijkdichter, schreef de tekst van Nel over het leven van de vrouw, muze en model van de schilder en beeldhouwer Rik Wouters (1882 – 1916). Dichteres en grafica Lies Van Gasse illustreerde
Voor een boekbespreking lijkt het allicht ongewoon, maar voor Nel lijkt het aangewezen om te beginnen met een uiterlijke beschrijving. Het grote boek in A4 formaat heeft een witte kaft waarop een tekening van Nel te zien is, duidelijk geïnspireerd op het beeld Het Zotte Geweld van Rik Wouters (het beeld staat dicht bij de ingang van het Middelheimpark). De structuur van de harde kaft lijkt sprekend op het canvas dat schilders gebruiken. De tekeningen van Lies Van Gasse zijn uitgevoerd in wat men noemt gemengde technieken, meestal met tekenpenseel of Chinese inkt. Op de boekpresentatie demonstreerde zij dit door live en via camera geprojecteerde beelden van nieuwe fragmenten van tekeningen te schetsen, terwijl Peter Theunynck een fragment voorlas in dialoog met de vooraf opgenomen stem van Lies Van Gasse.
GELDGEBREK
Peter Theunynck maakte er geen geheim van dat hij in zijn jonge jaren graag beeldend kunstenaar was geworden, maar bij de opleiding besefte hij dat zijn talent elders lag. Maar de liefde voor de schilderkunst is gebleven en dit onderwerp diende zich dan ook heel spontaan aan. Hij putte gedeeltelijk uit de biografie van Eric Min en uit de onuitgegeven biografie van Hélène ( Nel) Duerlinckx maar vulde de ontbrekende passages aan met zijn eigen interpretatie.
Het voorwoord van Eric Min die een biografie van Rik Wouters en uiteraard ook Nel - haar echte naam is Hélène Duerinckx schreef – licht al een tipje van sluier. Uit nader onderzoek zou later blijken dat Nel een en ander in haar monografie verbloemd heeft. Het levensverhaal van Rik Wouters (fauvistisch schilder en beeldhouwer 1882 – 1916) en zijn grote liefde, muze en model Nel (1886 – 1971) ging niet over rozen. Regelmatig geldgebrek noopte Nel onder andere te poseren voor andere kunstenaars, maar ook de Eerste Wereldoorlog vergalt het geluk van de geliefden. Het boek begin kort voor de eerste ontmoeting van Nel en Rik Wou-
ter en eindigt met de dood van Rik Wouters. Het boek bevat twee delen van 1899 tot 1914 en van 1914 tot 1916. Peter Theunynck kruipt voor die gelegenheid in het vel van de Nel die pas zestien jaar oud was toen ze Rik Wouters ontmoette. Hij paste daarom ook zijn taalgebruik aan naar de eenvoudige woordenschat van een jong meisje. Hij laat Nel aan het woord, maar ook Rik Wouters, zonder de gebruikelijke ‘hij of zij zegt’. Daar tussendoor neemt hij de rol van de verteller op zich of is Nel dat? De tekst leest als een klare aaneenschakeling van dialogen en verhaal in een uiterst klare taal. Maar Peter Theunynck zou Peter Theunynck niet zijn, mocht hij niet op het einde een poëtische knipoog naar het vermoedelijk voorlaatste gedicht van Hans Faverey zou inlassen: ”De centaur schraapt nog een keer zijn hoeven” en ook in de slotzin of slotverzen “ik liet het sneeuwen in de zomer/ het vroor in mijn hart” toont hij zijn dichterschap.
TEKENINGEN De tekeningen van Lies Van Gasse hebben een duidelijke zelfstandige functie. Wat niet met woorden gezegd wordt of kon gezegd worden, illustreert Lies Van Gasse met haar krachtige tekeningen. Zij zet het verhaal verder waar de verhaler zwijgt. De tekst werd in goed leesbare vorm in en soort drukschrift-handschrift meestal onder of boven de tekeningen gezet, maar soms ontwaart men een stukje tekst in de tekening. Daarom is doet het woord ‘illustraties’ het werk van Lies Van Gasse oneer aan, eerder moet men het hebben over verhalend schilderen.
Per bladzijde zijn er één tot zes tekeningen. Hierbij laat Lies Van Gasse zien dat zij met het werk van Rik Wouters vertrouwd is. Een sterkt gekleurd portret van Nel knipoogt duidelijk naar een schilderij van deze meester. Ook het coloriet van de illustraties pas zij aan. Waar vreugde is, overheersten vrolijke kleuren, maar bij ongeluk of wanhoop overheersen de donkere.
Bij de tekeningen die gaan over het begin van
het allemaal en paste de tekst in de ontelbare tekeningen in deze Graphic Novel (geïllustreerde roman). Hiermee deden beiden hun samenwerking uit 2011 over, toen Lies Van Gasse Waterdicht van Peter Theunynck verwerkte tot Graphic Poem.
Wereldoorlog Een stralen de tekeningen haast fysieke angst uit. Af en toe wisselen zwart-wit tekeningen de gekleurde af. Zowel tekst als tekeningen blijven overeind, hier is geen hiërarchie tussen schrijver en schilder, beiden komen evenwaardig aan bod. Er wordt veel gezegd dat niet in woorden uitgedrukt staat. Lies Van Gasse werkte gedurende anderhalf jaar twee volle dagen per week aan de tekeningen van Nel.
HOMMAGE
Maar Nel is geen echte biografie. Peter Theunynck en Lies Van Gasse kozen voor een eigen interpretatie van alles wat in de bestaande biografieën werd verzwegen of weggelaten. Het is tegelijkertijd een hommage van beiden aan Rik Wouters en zijn Nel, uit heel het werk spreekt een diepe sympathie van beiden voor het leven van de kunstenaar en zijn liefde, muze en
(Jörg PYL)model. Hun liefdesverhaal loopt slecht af, maar Heinrich Böll zei ooit dat de mooiste liefdesgeschiedenissen slecht eindigen, wat met Nel weer eens bewezen is.
Dit is een novelle die je redelijk vlug uitgelezen hebt, maar waar je lang niet op uitgekeken raakt. Het boek vraagt erom om steeds weer herbekeken (en herlezen) te worden. Kortom, dit is een uiterst mooi waardevol literair kunstboek, dat men best op de salontafel bewaart en met slechts aanraakt of laat aanraken met zuivere handen.
Gebonden 21x29,7 cm. 224 pagina's ISBN 9789028426610 - € 29,99 www.wereldbibliotheek.nl petertheunynck.wordpress.com liesvangasse.wordpress.com
www.blauhaus.tk
Ook in de Zurenborgse kantoren wordt uw en ons lijfblad met aandacht gelezen. Na het verschijnen van vorige editie kreeg onze hoofdredacteur een mailtje van vtbKultuur met de boodschap dat zij het artikel over House of APE met veel plezier gelezen hadden en dat zij gevestigd zijn in hetzelfde voormalige Engetrimgebouw in de Grote Hondstraat. En of zij zich ook eens zouden mogen voorstellen in de Gazet. Natuurlijk mag dat. (Luc PANDELAERS)
Het is een prettige werkplek daar. Een ruime en rustige binnenkoer met een forse boom waartegen een zwarte hond gemaakt van oude autobanden zijn poot heft. Grote Hondstraat, juist ja. Daarachter, het statige Engetrimgebouw dat er met zijn grote ramen heel uitnodigend uit ziet. Afgaand op de naamplaatjes hebben zeker een dozijn bedrijfjes en kantoren hier hun stek gevonden. Ik meld mij aan op de eerste verdieping in een grote open kantoorruimte waar zeker een tiental mensen aan het werk zijn en wordt verwelkomtd door communicatieverantwoordelijke Elke Aerts. Ik merk op dat ze hier met een forse bestaffing werken. “Neen”, lacht ze. “Wij zitten hier vandaag maar met zijn drieën, normaal met een stuk of zeven. Maar we delen deze ruimte met een communicatiebureau en een bedrijfje dat zich bezig houdt met de beveiliging van websites.”
LOGISTIEK
Ik beken haar dat ik VTB (Vlaamse Toeristen Bond) ken en al eeuwen lid ben van de pechdienst van VAB, maar dat ik nog nooit gehoord heb van vtbKultuur. “Vroeger had je de koepel VAB-VTB”, zegt ze. “Maar in 2008 gingen we elk onze eigen weg. VAB houdt zich bezig met alles wat auto en mobiliteit betreft. VtbKultuur is een sociaal-culturele vereniging. Als je lid bent van VAB ben je wel nog automatisch lid
van vtbKultuur. Dat maakt dat wij ruim 300.000 leden hebben. Maar onze werking steunt volledig op de initiatieven van onze 143 lokale afdelingen die verspreid zijn over gans Vlaanderen en Brussel en jaarlijks zo een 2.400 activiteiten organiseren. Wij zelf organiseren niets, maar we geven allerlei logistieke en financiële steun aan de lokale afdelingen die volledig draaien op vrijwilligers. De enige betaalde medewerkers zijn wij hier, plus een verantwoordelijke in elke provincie en een in Brussel. En iemand die verantwoordelijk is voor het oprichten van nieuwe afdelingen en groepen.”
ACTIVITEITEN
En over wat voor activiteiten gaat het dan zoal?
“Dat is heel verscheiden”, zegt ze. “Er zitten nogal wat foto- en filmgroepen tussen. Ook recreatieve sport, zoals yoga, wandelen en fietsen. In Leuven is er net een groep rond literatuur in opstart die lezingen en ontmoetingen met auteurs gaat organiseren. Nog andere groepen bezoeken samen tentoonstellingen of concerten en organiseren zelfs meerdaagse reizen.”
“Precies omdat die activiteiten zo divers zijn en soms een knowhow vereisen die vrijwilligers niet altijd in huis hebben, kunnen wij hen als centraal platform van dienst zijn. Wij kunnen hen adviseren over verzekeringen en juridi-
sche statuten en wij brengen hen in contact met de gemeentelijke cultuurverantwoordelijken. Wij hebben ook een subsidiepot. Elke afdeling die per jaar zes culturele activiteiten organiseert en een jaarverslag voorlegt kan daarvoor financiële steun krijgen.
STADSWANDELINGEN
Ik merk op dat het zwaartepunt van de initiatieven eerder in de provincie ligt, in Antwerpen gebeurt er blijkbaar niet zo heel veel. “Wij hebben toch een heel actieve afdeling DeurneBerchem”, zegt zij. “Die heeft deze zomer een reeks stadswandelingen rond verschillende thema's georganiseerd onder de naam 'Antwerpen SurplAce'. Maar het klopt wel dat de behoefte aan culturele activiteiten groter is in de kleinere provinciesteden. In Antwerpen en Gent bestaat er al een immens aanbod waartegen moeilijk te concurreren valt. Maar als er hier in Zurenborg een groepje mensen iets op poten wil zetten, kunnen ze altijd een beroep doen op onze educatief medewerker.
ZuMM
Ik denk aan Zurenborg Maakt Muziek, dat mooie project dat jammerlijk gestrand is na het wegvallen van het Dienstencentrum. Ik
leg haar uit wat dat inhield en hoe door het opdoeken van het Dienstencentrum een stuk van het sociaal weefsel in de wijk is verloren gegaan. Zou vtbKultuur iets kunnen betekenen voor een dergelijk initiatief? “Ik woon zelf niet in Antwerpen”, zegt zij, “en ik ben niet zo vertrouwd met de wijk, maar als een groepje mensen zich daar wil achterzetten dan mogen ze zeker eens met ons komen praten. En wie meer wil weten over onze andere groepen en afdelingen of zich wil opgeven als vrijwilliger, kan alle informatie vinden op onze website en onze Facebookpagina. En op 28 augustus vind je onze Antwerpse en Oost-Vlaamse afdelingen op de Cultuurmarkt in Antwerpen.”
www.vtbkultuur.be www.facebook.com/vtbKultuur.