Gazet van Zurenborg Editie 5 - 2016

Pagina 3

Luc Selis uit de Transvaalstraat bezit een merkwaardige grote collectie Ocean Letters. Een collectie wat? hoor ik nu overal zeggen Juist, het zijn telegrammen die op zee werden opgesteld, maar via de wal werden verstuurd. Hoe de man aan zo’n zeldzame collectie geraakt is, blijkt een heel apart verhaal te zijn.

Een deel van de jongemannen met hun pas verworven fietsen • Foto

Gazet

– Stierstraat 3 – 2018 Antwerpen –

Pagina

Pagina 8-9

Luc Selis

Parijs-Dageraadplaats: zadelpijn was snel vergeten

Foto Marc VINGERHOEDT

Joost Maegerman

“Over the moon” van blijdschap zijn ze: Charlotte en Amber, die de jongens begeleiden in het LOIhuis. Dat er zoveel reactie ging komen op de oproepen via deze krant hadden ze echt niet verwacht . Het gaf hun ook zo’n warm gevoel ; het vele werk om alles administratief in orde te krijgen, organizeren van het dagelijkse leven, de schoolcarrièrres plannen, financiën uit het rood houden... De balans: de 13 fietsen zijn veilig en rijklaar overhandigd maar er werden er misschien wel vijftig aangeboden, er meldden zich zo’n 30 meters/peters waarvan een aantal al aan de slag kunnen. (Yo VAN DEN BULCK)

Pagina 6-7

Joost Maegerman was vroeger musicus maar nu directeur van deFilharmonie en is bijzonder fier en trots op de allernieuwste concertzaal in de stad: de Koningin Elisabethzaal. Een gloednieuw gebouw dat de beste musici en gezelschappen naar de stad moet lokken.

Pagina 18-19

Jeroen Olyslaegers

Goe zot, was de meest gehoorde opmerking toen die van Zurenborg Sport bekend maakten dat ze begin september van Parijs naar de Dageraadplaats zouden rijden. In één keer. Met de fiets. En ’s nachts. En wat blijkt? Alle vertrekkers zijn goed en wel vertrokken in Parijs en ook nog eens goed en wel aangekomen op de Dageraadplaats waar ze een onverwacht welkom kregen van die van het ZeeZicht.

Onze Bernard Soenens was er bij toen de 28 moedigen zich in de vooravond aanboden in de wijk. Ze waren de nacht voordien vertrokken in de Franse hoofdstad, goed voorbereid en goed omkaderd en dat mocht ook wel want ’s nachts door stad en dorp rijden verloopt niet zonder risico’s. Maar iedereen geraakte fit en wel in Antwerpen al zal er her en der wel zadelpijn en een tegenstribbelende spier geweest zijn. Maar dat kon de pret niet drukken.

PAGINA OKTOBER NOVEMBER

Jeroen Olyslaegers heeft zijn nieuwe roman WIL voorgesteld en die speelt zich grotendeels af in de nabijheid van het Centraal station, in de bezette stad Antwerpen. Vlakbij Zurenborg dus. “De beste roman van Olyslaegers” bejubelt de pers deze roman.

Dieter DEDECKER

10

Luc Selis uit de Transvaalstraat heeft in alle mogelijke archieven de oorspronkelijke bewoners van zijn knap gerestaureerd huis opgezocht en daaruit is het wonderbaarlijke verhaal van de familie Tolkowsky gegroeid.

Foto Dieter DEDECKER

Foto Koen BROOS

Pagina 12-13

Edito

Swa Collier, hoofdredacteur van de Gazet van Zurenborg laat elke keer zijn gedachten gaan over de gebeurtenissen in de wijk.

Gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE PERS

Bankrekening: 001/3873842/29 www.gazetvanzurenborg.be

P/a Harry Brijs, Velodroomstraat 27 2600 BERCHEM harryb@scarlet.be

Redactie

Hoofdredacteur:

Swa Collier

Stierstraat 3,

2018 Antwerpen

 0477 51 40 28 swa.collier@telenet.be swa.collier@gazetvanzurenborg.be

Redactiesecretaris

André Dejonghe : andre.dejonghe@skynet.be

Eindredactie

Marcel Schoeters

Redactie Gazet van Zurenborg

Stierstraat 3, 2018 Antwerpen gazetvanzurenborg@telenet.be

Medewerkers (tekst en foto’s)

Dirk Blijweert, André Dejonghe, Walter De Ley, Renée Dufait, Jeannine Führing, Ad Moeskops, Marc Vingerhoedt, Peter Theunynck, Jörg Pyl, Luc Pandelaers, Dieter Dedecker, Luk Depondt, An Van De Wal, Tom Ryckx, Marcel Schoeters, Yo Van den Bulck, Carolien van ’t Hof, Margot Vandersmissen, Frederik Cornette, Drosakis Morfo, Dani Van Remoortel, Bernard Soenens

Lay-out & Pre-press

Colin Bellefroid colin@bitrac.be www.bitrac.be

Advertenties

Rose-Marie Simoens

39 84  03 236 66 23 degrootesimoens@gmail.com gazetvanzurenborg@telenet.be

Opvolgen advertenties

Gerda Eelen gerda.eelen@telenet.be

 0468 29 43 65

Drukker

Drukkerij Goossens

Achterbroeksesteenweg 208, 2180 Kalmhout

Distributie

Hans Dresselaers

Van Diepenbeeckstraat 43 • 2018 Antwerpen 0472 345684 • dressle.arts@gmail.com Website

Toegegeven, het was even bang afwachten of de oproep in deze krant gevolgd zou worden. De begeleidsters van de minderjarige vluchtelingen in het Dienstencentrum hadden nood aan tal van dingen en via deze krant wilden ze een beroep doen op de inwoners van deze wijk. Het was aanvankelijk een soort lezersbrief die ze met enige schroom instuurden, maar wij stelden voor om wat groter uit te pakken in de krant en toen hebben ze geen moment getwijfeld. Het kostte hen niets en stel dat de oproep niets opleverde, dan kon men nog altijd zeggen dat de Zurenborgenaars wel een grote klep hebben als het gaat om helpen en solidariteit, maar als vluchteling bij paaltje komt men gewoon een andere kant uitkijkt. Dezelfde redenering met de vraag om peter en meter te worden.

Na een korte brainstorming werd besloten om een oproep naar fietsen te doen. Waarom fietsen? Daar hadden de jongens zelf om gevraagd, omdat het hun mobiliteit in één klap enorm zou vergroten. Dat was een logische redenering. Toen begon bij ons op de krant een en ander te dagen. Moesten we eigenlijk zelf geen tweehandsfietsen kopen?

Of goedkope, nieuwe? Er zijn er telkens in aanbieding. Maar kritische zielen op de redactie sabelden deze voorstellen neer met krachtige argumenten. Dan maar over een andere boeg gegooid: de inwoners zelf. We vroegen of ze geen bruikbare fietsen meer hadden en na een vergadering van onze VZW werd besloten dat we iemand zouden zoeken om ze ook rijklaar en veilig te maken. Goeie banden, remmen, licht, smeren en een degelijke onderhoudsbeurt, dat was wat die fietsen konden gebruiken. En wat bleek? Nog voor de krant in de bussen stak, waren de eerste aanbiedingen al daar. Uit de kelder, een in de weg staander in de gang, remmen kapot, licht ontbreekt enz. Maar de fietsen voor de jongens waren er. Op kosten van de krant werden ze in orde gebracht met ondermeer een degelijk fietsslot en naar het

Dienstencentrum gebracht, waar ze met vreugdekreten onthaalden werden.

Ook op ongeloof bij de begeleidsters, want die hadden eerlijk gezegd niet verwacht dat het zo zou aflopen. Nu maar hopen dat deze fietsen een tijd bij de eigenaars kunnen blijven zonder dat ze gestolen worden.

In het Dienstencentrum maakten de peters en meters die zich opgaven nog meer indruk. Ze hebben er een tiental nodig om af en toe iets met deze jongens te doen. En dat gaat van mee het huiswerk helpen maken tot en met eens naar de Dierentuin, het MAS of op café gaan. Het zijn er op dit ogenblik meer dan dertig geworden. Mensen die zegden dat ze peter of meter wilden worden, zodat deze jongens het gevoel zouden krijgen dat ze in een wijk zitten waar ze welkom

Deze keer op 150 exemplaren in de wijk

zijn, waar ze niet aan hun lot worden overgelaten, waar al die grijze muizen eigenlijk veel minder grijs zijn en meer begaan zijn met de buitenwereld dan men zou vermoeden. In het Dienstencentrum wil men met al de kandidaten eerst een grondig gesprek voeren en dan selecteren, maar het aantal kandidaten heeft hen daar ook behoorlijk verrast. Meer dan verrast waren ze over de impact die deze krant heeft. Met één artikel is een behoorlijk deel van de plaatselijke bevolking in beweging gekomen en deze vaststelling sluit naadloos aan bij onze actie Poëzievensters. Daar bleek ook nog eens dat met een paar simpele artikels vele tientallen bereid waren hun venster ter beschikking te stellen voor een gedicht. Een bijna absurde gedachte in ons digitale tijdperk, waar alleen het internet het voor het zeggen heeft. Mooi niet dus.

Poëzievensters ‘Herman de Coninck’ gaat van start op 21 februari 2017

Vanaf 21 februari volgend jaar (de geboortedatum van Herman de Coninck) zullen er 150 gedichten op transparanten aan de Zurenborgse ramen hangen.

Uit het ruime oeuvre van Herman de Coninck koos Kristien Hemmerechts 150 gedichten. Die zullen op transparanten in drie formaten verschijnen, op A2 (de huidige poëzievensters), op A1 en een zestal in ‘extra large’ formaat. De redenen liggen voor de hand: optimale leesbaarheid en zichtbaarheid. (Jörg PYL)

Bovendien schreef Herman de Coninck redelijk lange verzen, waardoor een groter formaat voor sommige gedichten wenselijk was. Helaas zal dit betekenen dat sommige vensters die echt niet breed genoeg zijn, geen gedicht kunnen krijgen. De bewoners kunnen natuurlijk ook het oude gedicht laten hangen. Dat geldt ook voor diegenen die graag twee gedichten kunnen en willen hangen. Zij kunnen gerust het oude laten hangen of naar hun veranda of zo verhuizen.

Voor deze editie en de maat van de ramen zal zoveel mogelijk contact opgenomen worden met de deelnemers van vorige keer. We kregen ook nog een aantal aanmeldingen van bewoners die vorig jaar naast de boot zijn gevallen. Dat kan omdat we nu 150 gedichten te verdelen hebben. Zelf gaan de organisatoren op zoek naar ruimtes waar een gedicht niet zou misstaan, eventueel zelfs een in groot formaat. Schrik dus niet als u een briefje in de bus vindt waar men uw medewerking vraagt om een gedicht voor volgend jaar op te hangen. Een dringende oproep om hierop te antwoorden, ook als het antwoord neen is, dan weten

de organisatoren waaraan en waaraf.

POEZIEWEDSTRIJD

Op zondag 21 mei 2017 zal er op de Tramplaats/ Draakplaats een feest gehouden worden ter gelegenheid van het twintigste jaar van het overlijden van Herman de Coninck in Lissabon. We voorzien muziek en drank, maar ook een podium voor dichters. Er zal overigens een poëziewedstrijd uitgeschreven worden. Huiskamerdichters hou jullie klaar. Het volledige reglement, uiterste inzendingsdatum en de jury zullen wij in een volgende editie bekend maken. Graag ontvangen wij tegen dan niet te lange gedichten met een maximale lengte van 30 versregels, witregels inbegrepen (maar zonder titel). Het adres waar al die poëzie naartoe moet, volgt in de volgende krant.

STANDBEELD

Ondertussen heeft Herman de Coninck zijn standbeeld aan de ingang van de Dierentuin van Antwerpen gekregen. Het beeld van Elke Van Steenbergen riep nogal gemengde reacties op. Vooral wie een realistisch beeld ver-

wacht had, spaarde zijn kritiek niet. Wie echter een artistieke interpretatie genegen was, kon het beeld wel smaken. Om het beeld te zien hoeft men geen kaartje voor de zoo te kopen, omdat het beeld staat op het plein voor de ingang van de dierentuin.

De respons in de wijk op de aanwezigheid van deze minderjarige vluchtelingen was ongemeen groot. • Foto Marc VINGERHOEDT

Dit standbeeld staat sinds enkele weken aan de inkom van de Dierentuin. • Foto Jörg PYL

Golf van hulpvaardigheid voor minderjarige jongens

Meer dan dertig 30 mensen willen peter en meter zijn

Al na een week zijn ze gestopt om verdere aangeboden fietsen te aanvaarden omdat het totaal toen op 13 stond. Maar ze bleven maar bellen en eigenlijk hadden ze er nu al 50 kunnen hebben!

Zoveel mensen bellen of staan gewoon ineens voor hun neus ; “Wat kunnen we doen?” Jong en oud maar vooral vrouwen zijn begaan met het zieleheil van de jongens . Speciaal willen de begeleidsters de nadruk leggen op excuses omdat ze nog niet iedereen persoonlijk konden contacteren . Ze willen er vooral op wijzen dat de mensen nog een beetje geduld moeten hebben. Ze zijn vooral gefocused op een juiste ‘match’ te vinden voor de jongens die er nu verblijven. Door de gesprekken die ze tot hiertoe hadden zijn er al 8 duo’s gevormd. Als u zich opgaf of interesse vertoonde voor meter –of peterschap kan u ook nog later gecontacteerd worden , als ze wat extra tijd over hebben of als er nieuwe jongens bijkomen. De kandidaat meters –en peters mogen dus nog een mail verwachten. Het betreft een wooneenheid die steeds in beweging zal zijn ; jongens die klaar

zijn om alleen te gaan wonen verlaten het huis en nieuwe jongens zullen uit de asielcentra arriveren. Enige verschil is dat de nieuwkomers hun procedure al volledig voorbij zal zijn ; een uiteindelijke positieve beslissing zal een voorwaarde zijn om hier te verblijven. Nu zijn er nog een aantal jongens die in het midden van het “bange wachten” zitten.

HUISWERK

Eerstdaags zal er vanuit de Karel de Grote Hogeschool een project starten zodat de leraars in spe hier een beetje komen helpen met het huiswerk van de jongens. Deze extra hulp zal meer dan welkom zijn.

SCHATTIG

Als ik hun vraag wat de meest schattige reactie was tot hiertoe moeten ze niet lang nadenken. Net na het uitkomen van de nieuwe krant zaten ze even buiten in de zon toen Tinne voorbijkwam en hen aansprak ; ze was de eerste meter die zich aanbood . Zonder veel matchwerk werd ze meteen aan Jamal uit Somaliê

voorgesteld. Jamal die helemaal uit het asielcentrum van Menen (West-Vlaanderen) komt en hier helemaal niemand kent. Het bleek een”match made in heaven”! Al bij het eerste gesprek bleek hun interesse beiden” politiek” te zijn en het werd zo’n fantastisch gesprek dat beide dames er nog steeds vrolijk van worden als ze erover vertellen.

SCHOOLGERIEF

Of ze nog iets nodig hebben ? Ze geven schoorvoetend toe dat nu alle jongens begonnen zijn op school blijkt dat ze toch nog wat schoolgerief kunnen gebruiken. Kocht u n uw enthousiasme net iets teveel of hebt u dingen over kan u ze altijd brengen naar het LOIhuis . Vooral rekenmachines, rugzakken, pennezakken (geen balpennen) en brooddozen zijn welkom . Maar ook kaften(A4formaat met ringen) , schriften en bloc notes .Daarnaast kunnen de jongens na hun intensieve Nederlandse training ook oefenboekjes Nederlands en simpele leesboekjes en gedichten gebruiken om in hun vrije uren de theorie in praktijk te brengen. Stripverhalen

staan ook hoog op het verlanglijstje. Gemakkelijke gezelschapsspelen (Pim Pam Pet hebben ze al) voor de lange winteravonden op te vrolijken en en passant wat Nederlands op te snuiven.

Stilaan beginnen ook een aantal hobbies vaste vormen te krijgen ; een eerste gitaar vond zijn weg naar een superenthousiaste Afghaanse bewoner die hem nu met zijn leven bewaakt (hij speelde nog nooit, dus een meter die gitaar speelt???)...Maar de meesten houden het bij sport. Fitnessen en lopen zijn het populairste . Dus als er ongebruikte sportkleding –en of schoenen in je kast liggen en een sportzak die er verloren bijligt; breng ze gerust binnen in de Kleinebeerstraat. Zwembroeken hebben ze ook nog nodig. Als het even kan eerst een seintje geven zodat u weet dat er iemand thuis is. De namen van de jongens zijn veranderd om veiligheidsredenen.

LOIhuis, Kleinebeerstraat 2, 03/2941480 Loi_Zurenborg@ocmw.antwerpen

Wijkbewoners schenken dertien fietsen aan Dienstencentrum

Iraakse vluchteling repareerde de fietsen voor minderjarigen

Na het verschijnen van onze vorige editie waarin een oproep stond om fietsen te leveren voor de minderjarige vluchtelingen in het Dienstencentrum in de Korte Beerstraat stroomden de fietsen binnen. Het eindtotaal stond na één week op 13. Het aanbod varieerde van één totaal gebruiksklare fiets inclusief slot tot iets oudere dames– en herenfietsen met kleine of iets grotere mankementen en moest er een oplossing komen om ze rijwaardig, veilig te maken. Die oplossing werd gezocht en gevonden bij een Iraakse vluchteling.

(Yo VAN DEN BULCKE)

Toen begeleidsters Charlotte en Amber de fietsen de inbreng van de wijkbewoners zagen diende het volgende prangende probleem zich aan: repareren. Het LOIhuis zelf bleek alleen over een budget te beschikken voor sloten en zelfs daarvoor zou eerst een vergelijkende studie moeten volgen alvorens een plan van aankoop in te dienen wat ongetwijfeld maanden ging duren. Ondertussen moesten de jongens elke dag de fietsenbuit passeren die netjes stond opgesteld in de gang; pijnlijk! De rekening van het repareren zou bij een gewone fietsenmaker al snel oplopen. Via via werd Abdullah Fahkri gevonden, een vluchteling uit Irak die in zijn thuisland heel wat fietsen had gerepareerd. Bij navraag en duiding van het initiatief van de niet begeleide minderjarige vluchtelingen was hij meteen enthousiast. Hij wilde er eigenlijk meteen naartoe en in eerste instantie om hen te helpen. Bij de vraag naar zijn tarief was hij zichtbaar beledigd. Hij deed dit zeker niet voor het geld, maar omdat hij het nu éénmaal kon doen en hij het als zijn plicht beschouwde om te helpen waar hij kon. Hij had er nu éénmaal de tijd voor.

TIJD Het concept tijd is heel rekbaar en plausibel. Maar niet als je als Irakees het geweld en de moorden ontvlucht bent. Abdullah zit al meer dan een jaar in een vluchtelingencentrum te wachten. Eerst in de Ardennen waar hij naar eigen zeggen, levend begraven was en zijn overplaatsing kon forceren naar Lubbeek, dicht bij Leuven. Hij wacht er op een positieve beslissing om in ons land te mogen blijven.

Met zijn frisse verschijning en 26 lentes is wachten nu net niet besteed aan Abdullah. Hij is druk in de weer om zo weinig mogelijk tijd door te brengen in zijn container die hij met drie andere vluchtelingen deelt. Hij engageerde zich ook in Cinemaxmiliaan. Nadat enkele vrijwilligers in het Maximiliaanpark in Brussel in de zomer van 2015 startten met filmvertoningen is dit project ondertussen uitgegroeid via crowdfunding tot een geoliede machine van een groep vrijwilligers en vluchtelingen die de asielcentra afschuimen om filmvertoningen te organiseren.

KOGELS

Met zijn broer Mohammed die in Duitsland woont, heeft hij een sterke band. Abdullah is een allround intelligente leergierige man die zijn stad Bagdad met veel pijn moest ontvluchten. Met pijn in het hart maar vooral in zijn been waar de kogels nog zichtbaar zijn en dat is eveneens het geval in zijn vinger. Hij stelde zelf voor om eerst samen naar de fietsen te kijken om de aard van de herstellingen vast te stellen. Hij maakte een selectie van de fietsen waar heel weinig fout mee was en die hij dan ook snel rijklaar zou kunnen maken. De eerste keer ging hij aan de slag met materiaal dat ikzelf in mijn kelder had liggen. In een gezin van vier fietsende mensen vergaar je wel wat en ook de restanten van de rode fietsdoosjes van Donovan ( Moeskop) die hij schonk aan het asielcentrum van Broechem. Al gauw waren er een zestal fietsen rijvaardig. In Irak heeft hij zich bekwaamd in fietsen repareren. Wel moeten hier Belgische veiligheidsnormen worden toegepast zoals daar zijn twee remmen in plaats van één en een fietsverlichting.

Hij zocht ook de goedkoopste plaatsen en winkels om de aankopen te doen voor de resterende fietsen waar iets meer werk aan was. Zo maakten we samen een heel leuk uitziend lijstje in het Nederlands- Arabisch zodat hij in de winkel wist waarover het ging maar toch uitleg kon vragen indien nodig. Na nog wat noeste arbeid waren een week later alle fietsen rijklaar.

KADO

Ondertussen rijpte er een plan om toch een manier te vinden Abdullah op een eerlijke manier voor zijn job te vergoeden. In samenspraak met de VZW van deze krant en de twee begeleidsters van het LOI huis werd al gauw overéén gekomen om hem de dertiende fiets te schenken. Ondertussen waren er al twaalf bewoners maar de balans was dertien fietsen.

Hij was heel blij hiermee want hij volgt Nederlandse les in Heverlee en voor de afstand tussen Lubbeek en Leuven is de fiets heel welgekomen.

De VZW heeft uiteindelijk beslist omdat er bij het plan van de fietsenactie een budget was voorzien voor reparatie om toch ook nog een geldsom over te maken aan Abdullah. En na wat onderhandelen met fietsenmaker Teck van de Dageraadplaats heeft deze sloten geleverd aan een spotprijs.

FIX

Om het met de woorden van Abdullah te zeggen: “Fix Bicycle , Fix Life”. Het gaat erom je talent te zoeken en te vinden. Zoveel vluchtelingen moeten eindeloos wachten en willen graag werken. Hij raad ze aan om hun talenten te gebruiken en te helpen waar het kan. De eerste jongen die hijzelf zag in het LOIhuis was een naamgenoot van Somalië. Hij kon het niet nalaten hem even deze wijsheden van het leven bij te brengen.

De Vélodrome

Dageraadplaats 34 • 2018 Zurenborg www.growfunding.be/cinemaximliaan

* all about hair do's *

Deze Iraakse vluchteling nam de geschonken fietsen een voor een onder handen. • Foto Ernest VAN RINTEL

(Vervolg van pagina één)

Project Peters en Meters:

Dertig mensen melden zich en acht gaan er al aan de slag

Na de vraag in de vorige editie van onze krant naar Meters en Peters voor de Niet Begeleide

Minderjarige Vluchtelingen in het LOIhuis in de Kleine Beerstraat kwamen de aanvragen vlot binnen en niet minder dan dertig men-

De begeleidsters Charlotte en Amber proberen door een verkennend gesprek overeenkomsten in interesses en vaardigheden voor beiden te vinden. Zo heeft het nieuwe duo de meeste kansen om een goede band op te bouwen. Na de eerste ontmoetingen kan er langs beide zijden nog afgehaakt of geswitcht worden. Het meterschap, want het gaat alleen over vrouwen, is vrijwillig en de frequentie en duur van een ontmoeting is vrij in te vullen door elk duo. De richtlijn is minimum tweewekelijks omdat bij langere tussentijden er moeilijk is een persoonlijke band tot stand komt. De taak van de begeleidsters wordt ook bemoeilijkt omdat het een komen en gaan van de jongens is. De gemiddelde tijd dat ze er wonen, zal variëren tussen zes maanden en twee jaar. Er zullen ook nieuwe jongens bijkomen. De kandidaat meters en peters wordt dus gevraagd geduldig te zijn Misschien is er nog geen tijd gevonden voor een verkennend ge-

sprek of is de juiste match niet meteen gevonden. Een paar weken of maanden later kan dat wel het geval zijn...

Ondertussen leggen we enkele vragen voor aan Leen en Najeem.

LEEN:

Leen De Cuyper is 24 ( bijna 25) jaar en is vanuit haar nieuwe job als bemiddelaar voor Vluchtelingen en Anderstaligen beroepsmatig vertrouwd met de materie. Toch vindt ze een persoonlijk contact met een vluchteling van een heel andere orde.

-Ben je van Zurenborg en hoe kwam je in contact met de vraag naar Meters en Peters?

Leen De Cuyper:” Ik zag de vraag voor Meters en Peters in de Gazet van Zurenborg. Ik was bij een vriendin en zag het krantje liggen. Ik wilde al lang iets doen voor minderjarige vluchtelingen, maar voogd worden zag ik niet meteen

sen boden zich aan. De voorlopige balans is de selectie van 8 meters die ondertussen hun “match” hebben gevonden en ontmoet.

zitten. Verder had ik nog niets gezien wat me echt aanstond. Dus dit was ideaal. Ik woon zelf in Berchem aan de andere kant van het Station. Het LOI huis is dus dicht bij me, wat het makkelijk maakt.”

-Wat verwacht je ervan en hoe ga je het aanpakken?

Leen De Cuyper: “Ik heb eigenlijk niet veel verwachtingen. Afhankelijk van de vragen van Najeem zal ik hier dus zo goed mogelijk aan proberen tegemoet te komen. In ons eerste contact hebben we al GSM nummers uitgewisseld en afgesproken dat we een volgende keer frietjes gaan eten. Hij gaf aan dat hij ook huiswerkbegeleiding wil, dus dat zal er zeker ook van komen. Afhankelijk van hoe alles gaat, wat zijn noden zijn etc. denk ik dat we zo wel een weg zullen vinden! Ik passeer bijna langs het LOIhuis onderweg van werk naar huis, dus kan makkelijk eens stoppen voor even.”

-Hoe was je eerste kennismaking?

Leen De Cuyper: ”De eerste kennismaking ging vlot. We hebben elkaar een beetje leren kennen, hij toonde mij zijn kamer en zijn tekeningen. Ik had het gevoel dat hij erg op zijn gemak was en dat dit zeker goed zal lopen!”

-Wat vindt je zelf van het initiatief?

Leen De Cuyper: ”Ik vind het initiatief zelf super. Zo hebben ze toch nog een extra steunfiguur waarmee ze ook nog eens iets leuks kunnen doen, zichzelf zijn, begeleiding krijgen bv. bij huiswerk of andere vragen. De jongens die graag een meter willen kunnen dit aangeven, dus het is zeker niet verplicht.”

Najeem: “Ik zou veel meer moeten praten” Najeem l is net 17 geworden en geboren in Iran, waar zijn familie ging wonen na de oorlog in Afghanistan. Nu zit er hier een fiere, mooi gekapte zelfzekere jongen, veel meer bespraakt dan twee maanden geleden. Hij heeft duidelijk zijn “draai” gevonden hier en ik zou bijna schrijven tot rust gekomen ware het niet dat de onzekerheid over de afhandeling van zijn asielprocedure hem slapeloze nachten bezorgt. Wat als hij nu een negatieve beslissing krijgt? Als Afghaan teruggestuurd worden naar Afghanistan? Daar kent hij niemand! Net nu alles op zijn pootjes begint te komen , een thuis, school en nieuwe vrienden, Nederlands..

-Wat wil je graag?

Najeem: ”Frietjes! Ik zit in de Okanklas in St. Lodewijk. We zijn met 15 in de klas en het gaat altijd maar over schrijven. Ik zou veel meer moeten kunnen praten, met Leen misschien?

-Hoe dikwijls spreek je af?

Najeem: ”Onze volgende afspraak is 16 oktober, ik geloof dus om de twee weken maar het mag dikwijls.”

-Wil je nog iets anders?

Najeem: ”Ik ken de buurt nog niet goed. En ik zou graag haar familie leren kennen. Leen is ook sportief; we kunnen samen joggen of fitness of basketbal spelen.”

(Yo VAN DEN BULCK)

Ook minister Schauvliege gunt stelplaats maar 5 jaar extra

Lijn moet nu maar eens ophouden met zich te verschuilen

Zopas besliste Bestendige Deputatie van de Provincie Antwerpen om de exploitatievergunning van de bussenstelplaats aan de Draakplaats met vijf jaar te verlengen.

Zowel De Lijn als de buurtbewoners die zich gegroepeerd hebben in Leefbaar Zurenborg gingen tegen deze beslissing in beroep bij Vlaams Minister Joke Schauvliege. De Minister oordeelde dat zowel het beroep van De

-Dit lijkt een gevecht van David tegen Goliath dat jullie grotendeels gewonnen hebben. De Lijn had een verlenging van opnieuw twintig jaar gevraagd. Zowel de Provincie als de bevoegde Minister hebben die termijn teruggebracht tot vijf jaar. Waarom overweegt Leefbaar Zurenborg dan toch nog naar de Raad van State te gaan?

Marinus Vromans: “De exploitatie van de stelplaats brengt de verkeersleefbaarheid in de wijk in het gedrang. De stelplaats brengt een voortdurende stroom van in- en uitrijdende bussen mee. Dat veroorzaakt onaanvaardbare overlast in de vorm van geluidshinder, trillingen, luchtverontreiniging en verkeersonveiligheid. De eerste bussen rijden de stelplaatsen al uit om 4 uur ‘s morgens en de laatste bussen rijden de stelplaats weer in om half 2 ’s nachts.

Ik geef u de volgende door De Lijn zelf openbaar gemaakte cijfers, die zij overigens in de procedure vreemd genoeg weer heeft tegengesproken. Dagelijks zijn er zo’n 240 bewegingen in en uit de stelplaats. Ik spreek dan nog niet over het doorgaande busverkeer: per dag 380 bussen in de Cogels Osylei, 402 in de Lange Altaarstraat en 51 in de Pretoriastraat. Een krankzinnige situatie. Wij hebben deze keiharde cijfers aan de Minister voorgelegd, doch zij heeft deze niet in haar besluitvorming betrokken. Wij zouden graag zien dat de Minister deze gegevens alsnog serieus bekijkt en om die reden overweegt Leefbaar Zurenborg beroep in te stellen bij de Raad van State. Wij denken dat de kans groot is dat de Raad van State de beslissing van de Minister zal vernietigen wegens motiveringsgebreken. De Raad van State zal de zaak dan terugverwijzen naar de Minister die dan een nieuwe – beter gemotiveerde – beslissing zal dienen te nemen.”

-Bestaat er geen risico dat een nieuwe beslissing van de Minister alsnog ongunstiger uitvalt?

Marinus Vromans: “Dat risico valt natuurlijk nooit uit te sluiten maar het is alleszins positief dat alle bestuursorganen tot nu toe een termijn van vijf jaar redelijk vinden. Zowel het advies van de stad Antwerpen als de besluiten van de Deputatie en de Minister waren op dat vlak eensluidend. Ik vermoed dat het voor De Lijn een harde dobber wordt om nog een verlenging na 4 september 2021 in de wacht te slepen.”

-Blijven jullie je verzetten tegen elke verlenging van de vergunning of kunnen jullie uiteindelijk wel leven met die verlenging van vijf jaar?

Marinus Vromans: “Het is nooit onze bedoeling geweest het openbaar vervoer in Antwerpen te gijzelen, maar jammer genoeg hebben we al moeten ondervinden dat De Lijn een onbetrouwbare gesprekspartner is. Na de uitspraak van de Deputatie van de Provincie is er een gesprek geweest met De Lijn. Ondanks de toezegging van De Lijn om samen met ons vervolgens tussentijdse maatregelen uit te werken om de overlast te beperken, gaf De Lijn nooit thuis. De Lijn erkent dat er onaanvaardbare overlast is en zegt ook zelf, dat zij zo spoedig mogelijk wil verhuizen. Dat zegt De Lijn al meer dan 20 jaar. Gedurende al die tijd heeft zij nagelaten serieus te zoeken naar een alternatieve stelplaats. De Lijn roept de vertraging rond de besluitvorming rond de Oosterweelverbinding als overmacht in. Dat is uiteraard geen overmacht. Wat wij vooral willen is dat ze bij De Lijn eindelijk eens in hun kaarten laten kijken. Zij moeten inmiddels ook beseffen dat een verdere verlenging er niet meer in zit en dat de kans dat Oosterweel tegen 2021 voltooid zal zijn nog veel kleiner is. Zij moeten nu maar eens boven wa-

Lijn als dat van Leefbaar Zurenborg ongegrond zijn en bevestigde de beslissing van het provinciebestuur. Gezien de machtsverhoudingen lijkt dit vooral een nederlaag voor De Lijn te zijn, maar toch overweegt Leefbaar Zurenborg om opnieuw beroep aan te tekenen bij de Raad van State. Wij gingen woordvoerder Marinus Vromans vragen naar het waarom. (Luc PANDELAERS)

ter komen met hun Plan B en ophouden met zich te verschuilen achter andere instanties.”

-Is zo een procedure bij de Raad van State niet heel tijdrovend en duur? Marinus Vromans: “Doorgaans neemt een procedure voor de Raad van State 1 tot ½ jaar in beslag. Dat valt dus wel mee. Daarna moet het dossier terug naar de Minister en moet die een nieuwe beslissing nemen. Voor deze procedure zullen wij opnieuw een beroep moeten doen op crowd funding in de wijk. Maar we hebben intussen bewezen dat we heel wat kunnen bereiken. Op een jaar tijd hebben we bij twee verschillende instanties een regeling kunnen afdwingen die heel wat

gunstiger is voor de wijk dan aanvankelijk gevreesd werd. Op dit moment is de situatie zo, dat de milieuvergunning met 5 jaar tot 2021werd verlengd. Dat is heel wat beter dan een verlenging met 20 jaar tot 2036! Nu komt het erop aan om wat we hebben binnengehaald niet op de valreep te verliezen. Wij hopen dan ook dat de buurtbewoners uit dit alles voldoende vertrouwen zullen putten om samen financieel nog éénmaal een tandje bij te steken. Wij zullen iedereen op de hoogte houden op onze website www.leefbaarzurenborg.be en onze Facebookpagina

www.facebook.com/LEEF. ZURENBORG.

Eerlijke verrassende keuken

Umami een traiteurszaak voor een heerlijke ervaring met eerlijke pure seizoensgebonden gerechten. Een vers bereid product met zuivere uitdagende smaakcomponenten, vrij van industriële toevoegingen, smaak – en kleurstoffen. Van amuse tot dessert of een “High - Tea “moment.

Umami werkt uitsluitend op bestelling en op maat van de klant. Dit voor een lunch, diner, receptie of een feest. U kan afhalen of wij brengen de gerechten tot bij u in de keuken en bedienen uw gasten.

Hebt u graag een offerte? Dan werken wij een voorstel voor u uit.

Kris Van de Poel + 32 (0) 498.645.034

Stierstraat 10 • 2018 Antwerpen

umami.vdp@gmail.com • www.umamivdp.com volg ons op facebook www.umami Vdp

“De

achter andere instanties”

De stelplaats van De Lijn is nog lang niet weg uit de wijk. • Foto Luc PANDELAERS

Per fiets van Parijs naar Dageraadplaats

Zondag 11 september. Parijs – Dageraadplaats. Per fiets. Van 24u ’s nachts tot 19u ’s avonds. Wat eerst een gekke zotternij was, is uitgegroeid tot een uniek ge-

Een massa vrienden, supporters, familieleden en Zurenborgers trakteerden hen op een oorverdovend applaus. De Dageraadplaats ging helemaal uit de bol. Applaus, muziek, foto’s, verhalen, omhelzingen, tranen, pasta, waren de ingrediënten van een euforische avond. En er was ook het goede doel met een forse financiële injectie voor Handicap International. Zondag om 18u. De terrassen op de Dageraadplaats zijn even druk bezet als op alle andere zomerse zondagen. Vanaf 18u bent er enige extra nervositeit ter hoogte van het ZeeZicht. Een ploegje medewerkers is druk in de weer met een opblaasbare banner ter hoogte van de Kreeftstraat, een meterslange eettafel, waarvoor klanten plaats moeten ruimen, het testen van een muziekinstallatie. Anderen houden de gsm permanent in de hand, wisselen een blik van verstandhouding en steken de rechterduim opwaarts. Alles verloopt naar wens. De deelnemers aan de recordrace Parijs-Antwerpen zijn ter hoogte van Aartselaar gemeld en zullen om 19.15 aankomen. Supporters houden zich klaar, waaronder Gerd uit Oelegem. Gerd is lid van de fietsclub, maar fietste vandaag niet mee.

Gerd: “Omdat ik voor mezelf inschat dat ik dat niet kan. Niet iedereen is even straf. Toch kom ik hier supporteren. Uit sympathie. Ik heb veel respect voor de prestatie van deze fietsers.”

Gerd krijgt de lachers rond hem op zijn hand met een extra-bedenking: “ Ik denk dat de ene helft volgende week hun fiets zal verkopen en de andere helft er drie weken niet op zal rijden. Het zal de volgende week een eenzame bedoening worden op onze tochten, te beginnen met woensdag.”

19u: Zurenborg Sport steunde met deze race ook een goed doel, en mobiliseerde zijn achterban om Handicap International te sponso-

ren. Vrijwilligers en medewerkers van Handicap International wilden de fietsers verwelkomen met hun aanwezigheid, affiches en ballonnen. Een tevreden voorzitter van de Antwerpse afdeling komt woorden tekort om zijn tevredenheid over het hele initiatief uit te drukken. Een medewerker leest een sms’je hardop voor: “Ze zijn nu aan Berchem Station!”. Het bericht wordt doorgeseind en meteen lopen de terrassen leeg. Vrienden, familieleden en supporters van Zurenborg Sport blokkeren in geen tijd de toegang tot de Dageraadplaats. Begeleid door motards van de politie bereikt het peloton de Kreeftstraat en raakt moeizaam voorbij de aankomstboog. Daarna is het stapvoets een weg banen naar vrouw, supporters of kennissen. Een eerste babbel voor de Gazet lukt niet, als een duidelijk vermoeide deelnemer me voorbij loopt met de boodschap dat hij eerst en vooral zijn dorst wil laven. Hugo wil wel zijn eerste indrukken kwijt:

SCHRIK

Hugo: “Vooraf had ik wel een beetje schrik van de nachtelijke uren op de fiets. Maar je rijdt dan super geconcentreerd en eigenlijk viel dat goed mee. We werden ook wel begeleid. Vooraan was er een busje met muziek. Dat zorgde voor ambiance. We zongen mee vanop de fiets. Plezante sfeer. Als je moe bent, word je wat krikkelig, maar met die muziek gaat dat snel over. Soms gaat het te rap, dan weer te traag. Je moet wat rekening houden met elkaar. Achteraan was er een tweede busje met al ons gerief in. Een lekke band werd in het busje hersteld, zodat de groep kon doorrijden en we dus in ons ritme konden blijven. Motards zorgden voor een vlotte doorgang bij de kruispunten. Tegen de morgen kreeg ik een klopke, dan ben ik in

beuren, een sportieve prestatie van de bovenste plank en een knap staaltje team-building. Alle achtentwintig fietsers haalden de finish. (Bernard SOENENS)

de ontbijtpauze eventjes gaan liggen en daar knapte ik van op. Daarna ging het veel beter en heb ik geen moeilijkheden meer gehad. Ik had nergens pijn, noch aan mijn zitvlak noch in de benen. Bij het ontbijt hadden we wat vertraging. Er waren een paar omleidingen geweest. In totaal haalden we 385 km. Voor mij mag dat volgend jaar opnieuw georganiseerd worden. Kiezen we voor een andere stad en voor een ander goed doel, misschien een lokaal project? Dat houdt het fris. We zien wel!”

VOEDING

Philippe doet zijn relaas met een stevige pint in de hand: Philippe: “Mijn vrouw is opgegroeid in de Dolfijnstraat, maar we wonen nu in VlaamsBrabant. De Dageraadplaats kende ik als een gezellig plein, maar vandaag kreeg het plein nog een extra dimensie. Ik ben speciaal aangesloten bij de club om aan deze race te kunnen meedoen. Ik heb me er toch op voorbereid, wat langere ritten gedaan, vroeg gaan slapen en wat op mijn voeding gelet. Iedereen heeft wel een inzinking gehad. Het moeilijkste moment was ’s ochtends vlak voor het ontbijt. De vermoeidheid slaat dan toe. Je hebt niet geslapen. Er is de neiging om stuurfoutjes te maken. Maar dan is het daglicht er terug, je hebt wat koffie kunnen drinken en de animo is er terug. Van daar ging het crescendo. Ik denk niet dat er één deelnemer een seconde aan gedacht heeft om op te geven. Ik heb heel veel leuke mensen leren kennen. Voor mij is het een openbaring. Een nieuwe race? Misschien wel, maar toch even laten bezinken.”

MEDEWERKER

Tom Hautekiet, fietste alleen de laatste kilometers vanaf Aartselaar, maar maakte zich des te meer verdienstelijk als medewerker. “Natuurlijk had ik de hele rit graag meegefietst. Nu was ik medewerker. Je doet dat om de mensen een plezier te doen. Aan 25 km per uur rijden met een camionette is best erg vermoeiend. Je moet goed opletten. Maar het was een hele toffe bende. De sfeer was fantastisch. Het was ook de bedoeling om in groep te fietsen en er geen koers van te maken. Volgend jaar opnieuw? We zien wel. “

VOETBALLEN

20u: Medewerkers van “Het ZeeZicht” zijn buiten druk in de weer met het klaarstomen van een pastagerecht. Een uur na de aankomst maakt niemand echter aanstalten om aan te schuiven. Iedereen heeft het te druk met zijn relaas te doen, zijn dorst te lessen of de vermoeide spieren los te schudden. Voor Steven uit Wilrijk was de tocht ook een bijzondere ervaring: Steven: “Ik heb vijf jaar gevoetbald in Zurenborg, heb dan een paar jaar alleen getraind en nu fiets ik mee met Zurenborg Sport. Het was straf vandaag, een toffe 24 uur, een zware nacht en een fantastische dag. In de bus viel niet echt te slapen, ook al was het rustig.

Tussen drie en vijf uur ’s nachts was het moeilijk voor iedereen. Je bent dan al een paar uur in het donker aan het rijden. Iedereen zweeg ook. Dat voelden de mensen in de muziekwagen ook goed aan. Dan zetten ze een opmonterend deuntje op. Ideaal. Dat bracht de stemming er weer in. We zijn natuurlijk ook een beetje feestvogels. Maar ik heb wel goed getraind. De volgende keer ben ik er waarschijnlijk terug bij, maar liefst niet volgende week.”

SLAAP

20u30:Net voor de avondschemering is het tijd voor een laatste groepsfoto. Deelnemers, organisatoren, en medewerkers stellen zich op onder de aankomstboog. Het lukt de renners op de eerste rij nog net om neer te hurken. Rechtop staan is iets moeilijker. De vreugdekreten zijn niet uit de lucht. Het bordje van ‘Handicap International’ heeft op dat moment € 17 000 euro op de teller. Roel uit Borgerhout is blij met zijn prestatie en met de hele organisatie. Roel: “Het was vermoeiend. Moe maar wel voldaan. Vooral het gebrek aan slaap weegt door. Een hele dag doorfietsen, kruipt in de kleren. Maar die lange ritten spreken me wel aan. Ik ben al jaren lid van de fietsclub en heb me dan ook onmiddellijk ingeschreven. Het was een fantastische organisatie, met die begeleiders, technische wagens, motards. De volgende keer ben ik er zeker weer bij. En dan is er ook nog het goede doel. Dat is toch een opsteker dat je ook nog eens zoveel geld bijeenkrijgt waarmee je mensen kan helpen.”

MOTARDS

Wim, Koen, Thomas en Peter staan rond enkele geparkeerde moto’s. Dat is niet toevallig. Ze zijn de motards van dienst die voornamelijk de weg vrijmaakten om de fietsers voorbij kruispunten te loodsen. Wim is hun woordvoerder:

Wim: “ We hebben eigenlijk geen band met de fietsclub en zijn hier als vrijwilliger. Het was de eerste keer dat we zoiets deden en de organisatie is blijkbaar tevreden over ons. Er komt vooral durf bij kijken, maar we zijn allemaal verpleegkundigen en zijn dus wel wat gewoon. Je moet een kruispunt durven oprijden en het verkeer tegenhouden. De Franse Politie liet ons gelukkig doen. In België waren we in orde, de wetgeving voorziet faciliteiten vanaf tien fietsers. Wij waren met dertig. De wagens waren in orde. Er zijn geen problemen geweest. We waren zelf verrast dat het allemaal zo vlot verlopen is. Ook voor ons, als motards, was het slaaptekort een probleem. We hebben één momentje een dipje gehad. Je bent 38 uur wakker zonder slaap. Maar we zaten met zijn tweeën op een motor. Dat is wel comfortabel. De ene concentreert zich op het rijden, de andere hanteert het bordje om het verkeer tegen te houden. Je moet ook de route goed opvolgen. We hadden enkele omleidingen omwille van markten. Tja, het was een leuke ervaring voor ons.”

De aankomst op de Dageraadplaats was meer dan hartelijk

Die van het ZeeZicht hadden voor een gevulde tafel gezorgd. • Foto’s Jeannine FUHRING

KLEDIJ

21u:De dorst is grotendeels gelaafd. Het is voor de meesten hoog tijd om iets te eten. Daar heeft ‘het ZeeZicht’ voor gezorgd met een smakelijke pasta en de nodige flessen wijn. Iedereen laat het zich smaken. Tussendoor blijven de deelnemers hun ervaringen vertellen. Yves woont op het Zuid en heeft zijn materiaal uit de camionette gehaald. Benieuwd wat er allemaal in de sportzak zit als je zo’n trip van 17 uur fietsen aanpakt. Yves: “De meesten van ons hebben een extra-fietswiel mee. Als je door je wiel zakt, kan je onmiddellijk wisselen. We hebben regen gehad, veel zon en we fietsten overdag en ’s nachts. Regenkledij, onderhemdjes, lichtjes om ’s nachts te rijden heb je dus wel nodig. Het was geregeld wisselen van kledij. Een moeilijk moment was net voor zonsopgang. Je hoofd wil slapen en je benen zijn aan het fietsen. Je bent dan niet altijd aan het opletten. Toch moesten we verder rijden, want we wilden het schema volgen. Het fascinerende was dat we vanaf de Eifeltoren dwars door Parijs fietsten en - dank zij onze begeleiding - minstens 30 lichten door het rood passeerden. We kregen letterlijk een vip-uitgeleide door Parijs. Volgende keer? Graag maar dan liever niet hetzelfde. Parijs hebben we nu gehad. We kunnen beter ons lijstje afwerken. Vraag is een beetje of dit voor herhaling vatbaar is. Zowel de tocht als de actie voor het goede doel. Iedereen heeft met groot succes zijn achterban gemobiliseerd. Maar kan je dat meer dan één keer? Een nieuwe uitdaging is nodig. Misschien over twee jaar?”

DAGERAADPLAATS

Alle deelnemers hebben veel lof voor de organisatie. Zo wordt er onder meer verwezen naar Siegfrid, die niet uitgepraat raakt over de apotheose toen de fietsers de Dageraadplaats bereikten: Thierry: “Het was fantastisch om hier op de Dageraadplaats aan te komen. We hadden voor ogen om rond het plein nog een ererondje te rijden, maar we botsten op een muur. Zo’n massa enthousiastelingen, die ons een stormachtig applaus gaven. Niemand had dat verwacht. Je kijkt uit naar enkele tientallen familieleden en vrienden, maar zoveel volk dat hielden we voor onmogelijk. Maar ook in Parijs was het straffe kost. We verlieten Parijs doorheen de banlieus. Dat zijn niet de mooiste buurten, maar de sfeer was er geweldig. Het was 1 à 2 uur ’s nachts, maar die buurten gingen uit de bol toen we met onze groep voorbij reden. We hebben ook veel betekend voor elkaar. We kennen elkaar al vrij goed, maar in zo’n trip moet je echt wel voor elkaar zorgen, de ene rijdt makkelijker bergop, de andere heeft een mindere conditie,….je moet mekaar vinden. Zo maak je samen een geweldig parcours mee. Zelf heb ik me – naast het fietsen - beziggehouden met het parcours via de gsm, maar ook het tellen van de groep na een pauze om te zien dat iedereen er bij was. Dit soort dingen. “ ` VROUWEN

Aan het eind van de lange eettafel zit een groepje vrouwen, die allemaal een andere bijdrage leverden. Veronique werkte mee aan het onthaal bij de aankomst op de Dageraadplaats, twee Veerles waren begeleider en volgden de rit in de wagen samen met Hilde, die vanaf Bergen de rest van het parcours meefietste. Veronique: “Het onthaal bij de aankomst hebben we zoveel mogelijk proberen geheim te houden. Het moest een verrassing blijven. Twee weken geleden maakten we de eerste afspraken met het “ZeeZicht”. Alle eer voor dit feestelijk onthaal is voor David. De aankomst was een uurtje later dan voorzien. Dan werden we natuurlijk wat zenuwachtig. Maar alles was klaar. Affiches, aankomstboog, planten, muziek. Het weer valt ook goed mee. Nu zit iedereen gezellig aan tafel met een lekkere pasta, aangeboden door het ZeeZicht. Het is nu genieten.” Hilde was ook begeleider en fietste de laatste 100 kilometer mee met de groep. Volgens haar vriendinnen zou Hilde de hele afstand best aangekund hebben. Zelf relativeert ze zoveel lof en zegt dat Antwerpen-Knokke volstaat. Veerle heeft een ander argument, waarom het comfortabel was dat vrouwen niet meefietsten: Veerle: “Het is wel handig dat er geen vrouwen meefietsten en mee in de bus zaten, want die mannen moesten zich daar allemaal omkleden, koersbroekjes aantrekken en zalf op de billen smeren. Maar er waren wel vrouwen als chauffeur van de volgwagens.”

Hilde: “We hebben een kleine bijdrage gele -

Zurenborg Sport scoort op alle vlakken met recordrace

verd aan de organisatie door mee te rijden naar Parijs. Het was daar rond de Eifeltoren heel druk. Het uur voor het vertrek vloog voorbij. Groepsfoto maken, fietsen in orde brengen. Dikke pluim voor de motards. Zonder hen zou het niet gelukt zijn. Ze doen dat voor het goede doel, want zelf hebben ze geen link met de club.”

Veerle: “We zaten in een volgwagen vooraan en achteraan. Vooraan waren er enkele zitplaatsen, maar geen enkele fietser maakte er gebruik van en er was vooral muziek. Er was een zeer grote keuze in verschillende genres. In de dorpjes en ’s nachts zijn we wel wat voorzichtiger geweest. Achteraan was de technische en een medische volgwagen. ”.

LICHTJES

22u: Het is behoorlijk donker en de gesprekken rond de lange eettafel gaan onverminderd door. Miguel is een van de laatsten om zijn pasta te verorberen. Miguel: “Toevallig was ik de eerste om in te schrijven. Op zich betekent dat niet veel. Ik heb er wel maanden naartoe geleefd. Je plant zoiets ver op voorhand en als het dan eindelijk zo ver is, dan kan je dat met enige rust aanpakken. Ik heb er dus gigantisch van kunnen genieten van het begin tot het einde. ’s Nachts was het lastig rijden, maar ook daar heb ik van genoten. Ik reed toen eerder achteraan in de groep. Zo had ik een goed zicht op de colonne lichtjes voor mij. Dat was formidabel om te zien. Fysiek was het wel erg lastig. Als je ’s nachts rijdt, zie je ook niet of je stijgt of daalt. Je denkt dan wel een moment dat het niet zal lukken. Maar ook dat gaat voorbij. Voor de volgwagens was het in Parijs ook niet altijd zo makkelijk. Op zaterdagavond is het daar keidruk uiteraard en de wagens mochten niet overal door. Ze konden pas een uur later terug aansluiten bij de groep. De motards waren wel mee. Ze hebben goed werk geleverd, ook al heb je daar als fietser geen goed zicht op. We zijn vooral met het fietsen bezig. Je rijdt met een racefiets, met smalle tubes. Je moet echt op de weg letten, mekaar verwittigen. Wij roepen ook constant naar elkaar. Je rijdt

dicht achter elkaar. Je ziet niet wat er voor jou gebeurt of hoe de weg er bij ligt. We hebben ons keurig aan de afgesproken snelheid gehouden. De bedoeling was ook om samen te vertrekken en samen aan te komen. Daar zorgden de wegkapiteins voor. Dat is volledig gelukt.” Aan het eind van zijn babbel is de pasta van Miguel nog onaangeroerd. Tijd om af te ronden. Het is 22u15. Hoe lang het euforisch avondje op de Dageraadplaats nog geduurd heeft is een goed bewaard geheim.

Donderdag 15 september: drie dagen later is het geschikte moment om een evaluatie op te vragen bij Tom Teck in zijn fietswinkel. De stramme spieren en de grote euforie zijn allicht weggeëbd. Hoe kijkt hij nu aan tegen het hele gebeuren? Tom Teck: “De evaluatie moeten we nog opmaken. Maar drie dagen na onze rit is de euforie nog groot. Je moet er facebook maar eens op nakijken. We zijn gisteren (woensdag nvdr) ook al gaan fietsen. De meesten waren goed gerecupereerd. Dat was allicht een bewijs dat we het goed hebben aangepakt en een haalbare snelheid hebben gekozen. Onze recordrace heeft een nieuwe vipe in de groep gebracht. Hoe we het verder gaan zien, dat is onduidelijk. Wat we nu hebben beleefd, is redelijk uniek. Alles zat mee: een toffe groep, mooi weer -zelfs de wind zat mee - perfecte organisatie, goede begeleiders, geen incidenten, geen accidenten, euforie en een fantastisch onthaal bij aankomst. Kunnen we dit wel herhalen? Dat gevoel leeft heel erg. Als we het toch opnieuw organiseren moeten we misschien van stad veranderen of een paar jaar laten rusten. Ook de opbrengst voor het goede doel was ongelooflijk. We zitten nu over de 19.000 euro. (ondertussen meer dan € 20.000 nvdr) Ook de aankomst was grandioos. Dat was een muur van applaus. Er was niet alleen veel ambiance, maar ook veel emotie. Ik had nooit verwacht dat dit in de groep zat. Ge kunt fietsen en ge doet wat onnozel, maar dit heeft wel iets teweeggebracht in de groep. Een frisse wind. Ook bij de vele leden die niet meefietsten, maar wel aanwezig waren op de Dageraadplaats. Straf nummer.”

Kabuki

Ze glimmen van trots na hun prestatie die bijzonder succesvol was. • Foto Jeannine FUHRING

Anna Esther Tolkowsky bouwde “renteniershuis” in de Transvaalstraat

Luc Selis wacht op sluitsteen van familiegeschiedenis Tolkowsky

In de Transvaalstraat staat een zeer merkwaardig huis met een zeer merkwaardige bewoner. De namen: Stella en Luc Selis. Het merkwaardige aan deze combinatie? Luc Selis kocht zo’n twaalf jaar geleden het pand met de naam Stella en ging op zoek naar de mensen achter het pand en is er nog in geslaagd ook. En ook nog dit: hij restaureerde het pand zowat eigenhandig zodat het nu binnen en buiten schittert zoals nooit tevoren. Zurenborg heeft er een parel bij. (Swa COLLIER)

op straat in Zurenborg maar verder is er niet veel van bekend.

STAMBOOM

Luc Selis opent de dubbele deur van het pand nummer dertig en aan de dozen in de hal te zien hebben we hier ook nog met een wijnliefhebber te doen. Daarna raken we maar niet uitgekeken. Meubels, aankleding, zoldering, verlichting, kunstwerken….Luc Selis ziet onze sprakeloosheid en verklaart snel. “ Ik heb het pand relatief goedkoop kunnen kopen omdat de gevraagde prijs veel te hoog was en andere potentiële kopers zich lieten afschrikken door de omvang van de nodige restauratie”. “Ik heb bijna een jaar gewacht en plotsklaps kon ik het dan toch kopen aan de prijs die me altijd al voor ogen stond. Spotgoedkoop was het natuurlijk ook niet want het is een schitterend pand met geschiedenis. De laatste bewoonster was mevrouw De Coninck-Verfaille, weduwe van de directeur van de rijstpellerijen Boost (Bosto). Zij woonde hier tot haar dood in 2001 nadat, op één, al haar zeven kinderen getrouwd en verhuisd waren. Ik zag de mogelijkheden om het monumentale pand te restaureren en ik moet zeggen dat ik er zelf ontzettend veel tijd, geld en energie heb ingestoken. Gelukkig ben ik een beetje handig en heb ik eigenhandig veel zelf kunnen doen: elektriciteit, waterleiding, afvoer, hier en daar stukken wegbreken en heropbouwen. Maar het is een pand dat het waard is. Een groot geluk was dat de vorige bewoners het pand niet verbouwd hadden, zodat alle authentieke elementen, van deuren met pachtig geslepen glas en Art Nouveau klinken, met vloeren in marmer en parket tot plafonds met bladgoud belegd, allemaal nog aanwezig waren“.

TUIN

We maken een rondgang op het gelijkvloers en belanden in de tuin waar een rechthoekige vijver omzoomd werd met enkele beeldhouwwerken. De achterkant van het huis heeft nog een grote achterbouw en er is plaats voor een flink uit de kluiten gewassen familie, of eigenlijk ook wel families. Luc Selis geniet van onze verwondering. We bekijken de zolderingen. Hoe hoog die zijn? De eigenaar kent de afmetingen uit zijn hoofd: gelijkvloers 4m15, daarna 3m95, een verdieping hoger 3m65 en nog eentje hoger 3m40. Om tot op de derde verdieping te geraken zijn er 72 treden. Met die afmetingen bouwen ze tegenwoordig een heel appartementsblok.

STADSGIDSEN

Er dan is er koffie. Luc Selis (59) komt eigenlijk uit het Oostvlaamse Oostakker en is ingenieur elektro-mechanica. Heeft zowat heel de wereld afgedweild met verschillende functies in zijn portefeuille en momenteel runt hij een bedrijf dat zich bezig houdt met de distributie van geneesmiddelen. Maar daar ligt zijn grootste passie niet. Luc Selis: “Toen ik het pand kocht wou ik eigenlijk wel eens weten wie het had laten bouwen en wat de familiegeschiedenis was van de bewoners. Ik hou namelijk van het uitspitten, het opzoeken, het navlooien van die gegevens. Van de verhalen achter de namen, van de mensen achter de gegevens. Dat vinden geeft me ontzettend veel voldoening”. Hulp kreeg hij in eerste instantie van de stads-

gidsen die de wijk en de huizen bijzonder goed kennen en Luc Selis was vertrokken voor een lange tocht. Zo kwam hij te weten dat het een jonge vrouw was die het pand had laten bouwen : Anna Esther Tolkowsky en zoals de naam al doet vermoeden, telg van een Russische joodse familie. Abraham Tolkowsky is de naam van de grootvader die zoals zo veel joodse Russisch-Poolse families, gevlucht is naar het Westen en ondermeer in Antwerpen terecht kwam.” Luc Selis neemt er zijn laptop bij en laat de gegevens over het scherm rollen. Hij heeft niet alleen de namen en hun data maar ook de oorspronkelijke bouwplannen en zelfs de bouworder van de toen piepjonge (17 jaar) Anna Esther Tolkowsky, roepnaam Stella (Ster) . Uit het document blijkt dat ze in 1906 opdracht gaf om een “rentenierswoning” te bouwen in de Transvaalstraat terwijl ze zelf bij haar ouders in de Plantijnlei nr 35 woonde. Het volgende document is de tekening van de prachtige gevel met uitgewerkte erker van de hand van architect Jacques De Weerdt (volgeling van Horta) uit 1906. Een pareltje is dat en de realisatie eveneens. We vernemen ook nog dat Anna Esther geleefd heeft tot in 1969 en overleden is na een val

Luc Selis overloopt de stamboom Tolkowsky en haalt er enkele merkwaardige figuren uit. Zo is er de oudste zoon van Abraham Tolkowsky die bekend staat als Moïse/Mozes/ Maurice Tolkowsky en de uitvinder was van de bruting-machine waardoor men perfect ronde diamanten kon slijpen. Nog in de diamantsector klinkt de naam Marcel Tolkowsky als een klok. Hij vluchtte in 1940 naar Amerika en is de kleinzoon van alweer Abraham. Een wiskundige knobbel die de uitvinder is van de Ideal Cut, onontbeerlijk voor een ideale schittering van de diamant. Uiteraard is het begin van de tweede wereldoorlog een belangrijke datum want de familie vlucht dan naar Frankrijk. Daar is men ook het spoor bijster van Anna Tolkowsky maar er bestaan nog wonderbaarlijke dingen in een mensenleven. Vooral in dat van Luc Selis: “Zo’n drie jaar geleden was ik met vrienden op een beurs in Sindelfingen (Duitsland) en in de veilingcataloog van een handelaar uit Bremen stond een lot brieven en postkaarten met correspondentie tussen haar, haar broer en haar dochter. Dat was toch nauwelijks te geloven, ik kon inderdaad mijn ogen niet geloven.” Esther was terug. En dan vinden ze nog brieven van haar die geschreven zijn tijdens de tweede wereldoorlog en in ’45 keert ze terug naar Antwerpen. Meer bepaald naar een klein appartement in Berchem.

Van haar nakomelingen is in de diamantwereld en ver daarbuiten is Sir Gabi Tolkowsky de meest bekende. Hij is namelijk de man die de beroemde Centenary Diamond sleep en dat was een brute steen van 599 karaat. Het eindresultaat werd in 1991 overgebracht naar Londen waar nimmer minder dan Koningn Elisabeth II de steen in ontvangst nam. Ook de Golden Jubilee van 755 karaat werd door Gabi Tolkowsky onder handen genomen en dat is de grootste in facet geslepen diamant ter wereld.

RUILEN

Dichter bij ons is dan Denise Tolkowsky

is de originele bouwtekening van het pand genaamd Stella

Gabi Tolkowsky is nog een levende telg.

die trouwde met Alex De Vries en dan zitten we meteen in de muziekwereld. De man pleegt zelfmoord in 1964 en de componiste

Denise Tolkowsky overlijdt in 1991.

Luc Selis: “En het merkwaardige was dat er nog een Tolkowsky was die naam en faam vergaarde in de periode 1930-1960 als filatelist: de bariton Edmond Tolkowsky. Daar heb ik ook nog vanalles van teruggevonden. Stukken uit kranten, ledenlijsten en noem maar op” En merkwaardig is het inderdaad want Luc Selis is ook een vermaard…filatelist met een zeer belangrijke collectie. Het duizelt ons een beetje voor de ogen.

Luc Selis: “Ik had dat al als klein kind, postzegels verzamelen maar ik was meer geboeid door de postgeschiedenis, dus alles wat er achter het postzegelwereldje stak en dat zijn soms boeiende en hallucinante verhalen. Je kan je niet voorstellen hoeveel tijd ik daarin gestoken heb en bij deze wil ik ook nog eens benadrukken dat ik het nooit ofte nimmer voor het geld gedaan heb. Wel heb ik veel geruild, zelfs veel met buitenlanders die iets hadden dat ik wilde en omgekeerd.”

SLUITSTEEN

We krijgen een aantal onwaarschijnlijke verhalen te horen die allemaal ondersteund worden door documenten, kaartjes, brieven. Het is allemaal een paar keren gecontroleerd. Luc Selis weet waarover hij spreekt en is ook nog eens schatter en expert filatelist. En het ene verhaal volgt op het andere. Hij toont een aantal foto’s van Louis en Mit Frans die de Diamantzagerij Louis Frans en Zoon hadden in de Vestingsstraat en die zaagden diamant voor de grote diamanthandelaars zoals …de Tolkowsky’s en op een van de foto’s staat een trouwfoto van Staf en Magda Frans met een verveeld kijkend vijfjarig meisje Monic en dat is nog altijd de vrouw van Luc Selis.

De documentatie van heel de familie is indrukwekkend maar er is de sluitsteen die ontbreekt, het ene stuk dat het geheel compleet moet maken, dat stuk dat knaagt aan zijn verzamelvirus en dat is een foto van Stella Anna Esther Tolkowsky zelf. Uitgerekend die ontbreekt in de verzameling waarmee Luc Selis ook tentoonstellingen en lezingen geeft. Maar daar komt binnenkort verandering in want hij krijgt het bezoek van Gabi Tolkowsky en die heeft hem beloofd dat hij een foto van Stella mee zal brengen. Luc Selis straalt als hij het vertelt.

VERKAVELING

Onze tijd zit er op. Maar hij kan maar niet stoppen. Of we iets kennen van Ocean Letters? We moeten deemoedig de lippen op mekaar houden. Luc Selis bezit zowat de grootste verzameling van deze “letters” . Hebben we zijn verzameling postkaarten van de Zurenborgse straten en huizen al gezien? We kunnen nog nauwelijks van neen schudden. Er komt een doos boven water met meer dan 150 oude postkaarten van zowat alle belangrijke huizen in de wijk. We moeten maar eens opstappen. “Wacht zegt hij, ik heb hier nog iets dat interessant is voor de mensen uit de wijk.” Hij diept een papieren document op, vouwt het open en het is het originele verkavelingsplan van zuidelijk Zurenborg uit 1882. Volledig met de hand getekend door een landmeter in opdracht van de maatschappij Société Anonyme pour la construction dur quartier Est d’Anvers. “Gekocht op een rommelmarkt in Brussel bij een brave man die totaal niet wist wat het voorstelde. Ik heb er welgeteld één euro voor betaald. Een mens moet ook een beetje geluk hebben in het leven.”

Luc Selis midden zijn gerestaureerd gelijkvloers met de prachtige luster boven zijn hoofd. • Foto’s Marc VINGERHOEDT

De trap naar boven trekt alle aandacht.

Luc Selis bij een van zijn kunstwerken Foto Marc VINGERHOEDT

Luc Selis heeft grote collectie zeldzame documenten

Nooit gehoord van Ocean Letters? Geen nood, weinigen hebber er van gehoord en nog minder mensen bezitten er. Ocean Letters zijn namelijk telegrammen die vroeger aan boord van zeeschepen werden opgesteld maar per post verstuurd moesten worden omdat men te ver van de wal was. Luc Selis heeft zowat één van de belangrijkste en waarschijnlijk de grootste verzameling Ocean Letters. (Swa C)

We zijn in 1911 en in die dagen dat men per pakketboot van Antwerpen, Bremen, Londen of Liverpool naar de alle kanten van de wereld kon varen waren de communicatiemiddelen beperkt. Er was meestal wel een telegraafstoestel aan boord waarmee boodschappen verstuurd konden worden, dit werd in 1913 verplicht, na de ramp met de Titanic. Op het vaste land was telegraferen geen enkel probleem, op een schip daarentegen was de bereikbaarheid gebonden aan de afstand tot de wal. Als een van de (rijkere) opvarenden een telegram wou versturen kon dat geregeld worden. Aan boord werd de boodschap genoteerd en gekeken of men dicht genoeg bij de wal was om de boodschap draadloos naar een kuststation te versturen. Indien dat niet het geval was werd uitgekeken naar een schip dat in tegenovergestelde richting voer en dat een van de volgende dagen ergens zou aanmeren, liefst een schip van de eigen rederij of nationaliteit. De boodschap werd dan van het eerste schip naar het tweede getelegrafeerd waar de boodschap op een mooi formulier werd geschreven, in een envelop werd gestoken en die brief in de eerste haven dat het tweede schip aanliep bezorgd aan de lokale Posterijen die de brief, meestal aangetekend, naar de bestemmeling stuurden. Duitsland was het eerste land dat deze service het “schip-naar-schip-naar-land telegram” invoerde in oktober 1911. In 1913 volgen België en Engeland. Toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak verboden de meeste landen het versturen van telegrammen, maar de slimme Belgen zochten werk op buitenlandse schepen van neutrale landen. De Belgische maatschappij Société Anonyme de Telegraphie sans Fil was actief op Belgische, Nederlandse , Deense, Noorse, Griekse en Spaanse schepen. Telegraafmaatschappijen uit slechts elf landen zouden uiteindelijk het systeem overnemen waardoor de “Ocean letters” (scheepstelegrambrieven) een zeldzaamheid geworden zijn.

VEILING

Luc Selis, naast al zijn andere bezigheden ook nog een privaat-radiotelegrafist en vermaard filatelist, was gefascineerd door deze Oceaanbrieven en had in een periode van meer dan 30 jaar enkele tientallen stukken bijeengebracht. Veel meer was er niet te vinden, tot een gelukkig toeval heeft hem meer dan een handje geholpen heeft. Luc Selis: “ Op een bepaald moment kom ik per toeval te weten dat er in Engeland een grote filatelistische veiling is van ondermeer “Ocean Letters”. De grootste

(gekende) verzamelaar was overleden en zijn weduwe had heel de verzameling naar een veilinghuis gebracht waar de collectie onderverdeeld werd in tientallen loten. Samen met een vriend zijn we vierklauwens naar daar getrokken en kregen te horen dat er heel veel belangstelling voor bestond, de moed zonk ons in de schoenen. De dag nadien zaten we in de veilingzaal waar de loten als allerlaatste aan de beurt kwamen. Bij het eerste lot hoorden we dat er nauwelijks enkele tientallen pond werd geboden, net niet gratis dus en we gingen dan ook snel over tot kopen. Tot onze allergrootste verrassing was dat bij bijna alle loten het geval, we kochten de hele boel voor een prikje, nauwelijks te geloven en we konden onze vreugde niet op. Het was te mooi om waar te zijn en we kwamen er al snel achter hoe de vork in de steel zat. Er was een datum vastgelegd voor de veiling en een catalogus opgesteld. Die werd

gedrukt maar door een stom toeval werd die te laat verstuurd naar de meeste geïnteresseerden. De meesten wisten dus niets van de veiling en we waren een van de weinigen die dat per toeval wel wisten.” En zo heeft Luc Selis meer dan 350 Ocean Letters in zijn collectie. Zelfs een paar uitzonderlijke stukken waaronder ééntje dat gecensureerd werd in 1939, net na Duitsland Polen binnenviel en de Britten censuur instelden op het telegram- en briefverkeer. Maar allemaal vertellen ze een verhaal of geven ze een boodschap mee. Mede door de verbetering van de telegraafapparatuur aan boord van de schepen werden Ocean Letters stilaan overbodig en rond 1940 stopten de meeste rederijen met deze service aan de passagiers. Ocean Letters verdwenen en werden alleen nog in familie-archieven van vermogende cruise-passagiers teruggevonden... Door de hoge kostprijs van het versturen van

een dergelijk telegram waren ze al zeldzaam, door het verdwijnen van de archieven zijn ze nu nog veel zeldzamer. Maar gelukkig zijn er nog fanaten die deze juweeltjes verzamelen en hun geschiedenis te boek willen stellen. “

MEDAILLE

Luc Selis stelde in juni 2016 op de Nationale Tentoonstelling voor Filatelie te Roeselare zijn collectie Ocean Letters tentoon en werd beloond met de Gouden Medaille in de categorie Postgeschiedenis. Ook eerder werd de verzameling in het Nederlandse Weert bekroond met een gouden medaille. In het Limburgse Peer werd het zelfs een Groot Goud medaille... In de volgende jaren vertrekt de collectie op wereldreis. Wie er meer van wil weten kan Luc SELIS contacteren per email op luc.selis@telenet.be

“Ocean Letters”: op zee draadloos getelegrafeerd en via land verstuurd

Heraanleg

Stanleystraat en Cuperusstraat

Bewoner Guy Wellens: “Bewonerskritiek valt in dovemansoren”

Ir. Guy Wellens woont in de Stanleystraat en heeft de plannen om de Stanleystraat en de Cuperusstraat heraan te leggen grondig bestudeerd. Uit die studie komen een heleboel bezwaren en opmerkingen die hij in een lange brief aan de districtsschepen voor mobiliteit Paul Cordy en Tom Van den Borne, districtsschepen voor stedelijk wijkoverleg heeft gestuurd. Voor de krant heeft hij een ingekorte versie gemaakt met de belangrijkste pijnpunten.

(Swa COLLIER)

“Ik ben Guy en ik woon al 12 jaar in de Stanleystraat. Maar misschien niet meer voor lang. Ze gaan mijn straat verknoeien. Bomen ontwortelen, rijvakken wegnemen, parkeerplaats verminderen, doorstroming verslechteren. Allemaal volgens een architecturale visie van iemand... die niets met de buurt te maken heeft. Hij is al geïnterviewd door deze krant, de architect. Zijn argumenten houden steek: de bestaande situatie in de Stanleystraat en de

Cuperusstraat ís voor verbetering vatbaar. De fietsostrade ís een goede zaak. Maar het ontwerp dat nu voorligt, tart werkelijk alle verbeelding. Ik schets u kort het gebeurde:

INFOMOMENT

De buurtbewoners kregen begin dit jaar een uitnodiging voor een eerste “infomoment”, op 2 februari. Er was gelegenheid tot het maken van opmerkingen. En opmerkingen waren er! Na afloop werd door het District een verslag opgesteld waarin slechts enkele opmerkingen werden hernomen, het overgrote deel handig werd gepareerd en het overschot “zou worden bekeken in de verder uitwerking van het ontwerp”.

Bewonersinspraak! Prachtig concept, toch?

Geen betere methode om de opmerkingen van de mensen die de straat dag in dag uit gebruiken, te destilleren tot een ontwerp dat aan de meeste eisen tegemoet komt. Maar dat was buiten de aanpak van de stad gerekend...

Tot 7 oktober bleef het muisstil rond de heraanleg, tot plots een brief in de bus viel met een uitnodiging voor een twééde “infomarkt”. In die brief wordt plotsklaps gesproken over door het district goedgekeurde plannen voor de eerste fase (Stanleystraat vanaf Statiestraat tot aan Guldenvliesstraat), “rekening houdend met de door de bewoners geformuleerde opmerkingen”.

Hoezo goedgekeurde plannen? Op de website van de stad Antwerpen staat nog steeds het voorontwerp! Via een medebewoner zijn we toch aan de definitieve plannen geraakt, en het

Demullier Erwin

Kantoorhouder

Persoonlijk advies:

✔ Beleggingen

✔ Hypotheken

laat zich raden: ten opzichte van het voorontwerp is er NIETS aangepast, de “geformuleerde opmerkingen” ten spijt. Een aanfluiting voor alle kritische bewoners.

PIJNPUNTEN

Een greep uit de pijnpunten: een lokale verbreding van het fietspad naar 4 meter (U leest het goed: op het traject vanaf Mortsel Deurnesteenweg tot Antwerpen Centraal zal de fietsostrade over 500m lengte 4 meter breed zijn, ten koste van de veiligheid van de fietser en het behoud van de aanplanting), behoud van een fietspad aan beide straatkanten ten koste van een extra rijvak en extra parkeerplaats, suboptimaal gebruik van beschikbare plaats, geen oplossing voor de onveilige situatie aan de kruispunten met de Guldenvliesstraat en met de Boomgaardstraat, ...

Bovendien, hoe kan er nu met de eerste fase gestart worden als de aansluiting met de tweede fase nog niet definitief is? Waar brandt het

om zo dringend te moeten starten? Bovendien staat de heraanleg van de Guldenvliesstraat ook in de startblokken, maar nérgens in het voorontwerp is er gerept over een mogelijke synergie tussen beide projecten. Ongetwijfeld omdat er moet samengewerkt worden tussen liefst 4 partijen: De Lijn, Infrabel, District Antwerpen en District Berchem. Dat die samenwerking niet steeds van een leien dakje liep, is al aangetoond met de lang aanslepende heraanleg van de afwatering onder de brug met de Guldenvliesstraat (eveneens bericht in deze krant).

Ik heb uit eigen initiatief een aangetekende brief naar het District gestuurd. Het moet snel gaan, gezien de vooruitgang in dit dossier. Intussen zijn er al medestanders. En ons aantal groeit. We zullen er alles aan trachten te doen om de stad te overtuigen van ons standpunt. Nochtans zijn we niet onredelijk, maar als inwoner van de stad en als belastingbetaler, vinden we het ons recht om op zijn minst een degelijk antwoord te krijgen op onze bekommernissen.

Ik zou iedereen willen aanmoedigen om het tweede infomoment bij te wonen, op 20 oktober om 17h in zaal Lebowski’s, Boomgaardstraat 350.

BELEID

NIEUWE OPENINGSUREN:

Maandag tot vrijdag: 11.00 uur tot 18.30 uur

Zaterdag: 10.00 uur tot 16.00 uur

Zondag en feestdagen: gesloten

✔ Verzekeringen

Gratis zichtrekeningen en kaart

Belgiëlei 94 • 2018 Antwerpen Donderdag open tot 18 uur erwin.demullier@argenta.be

Tel 03-230 63 23

FSMA nr 63875 cA cB

ON 871 755 529

Hebben de bewoners zich te moeien met het beleid van de stad? Misschien niet. Maar we zijn toch niet meer in de jaren ’30. En inspraak heeft al meermaals zijn nut bewezen. Bovendien is het redelijk hypocriet een infomoment te organiseren als er in werkelijkheid geen tegenspraak geduld wordt.

O ja...ook het kruispunt aan de Statiestraat en de Posthoflei wordt heraangelegd. Dat zal de derde keer zijn in 12 jaar tijd. En met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid durf ik te verkondigen dat het niet de laatste keer zal zijn. Met dank aan uw en mijn portefeuille.“

Meer info op http://users.telenet.be/heraanleg-stanley-cuperus/

Guy Wellens is helemaal niet te spreken over de heraanlegplannen. • Foto Ernest VAN RINTEL

Dit bord kondigde als allereerste de heraanleg aan. Foto André DEJONGHE

Joost Maegerman uit de Nottebohmstraat, algemeen directeur van deFilharmonie:

Bekende Zurenborger Joost Maegerman uit de Nottebohmstraat vertelt over zijn metamorfose van contrabassist naar algemeen directeur van ‘deFilharmonie’ en over de ingebruikname van de beste concertzaal van België: de nieuwe Koningin Elisabethzaal. “Ik ben al elf jaar lang een gelukkige Zurenborger en sinds kort ook de trotse algemeen directeur van een orkest dat binnenkort gehuisvest is op een boogscheut van thuis.” (Carolien VAN ’T HOF)

‘Inpakken en wegwezen’, zo luidt de nieuwe campagneslogan van deFilharmonie, door de hele stad zichtbaar op regenjassen, tassen en T-shirts. Uiteraard een verwijzing naar de op handen zijnde verhuizing van het orkest naar de nieuwe Koningin Elisabethzaal. Algemeen directeur Joost Maegerman bevond zich al eerder in dergelijke omstandigheden. Ruim anderhalf jaar geleden nam hij afscheid van zijn leven als orkestmusicus en pakte hij zijn contrabas in om algemeen directeur te worden van deFilharmonie in zijn thuisstad Antwerpen. Omdat zijn nieuwe positie, net als die van het orkest waar hij over waakt, al veel stof deed opwaaien, ging de Gazet van Zurenborg op pad om een licht te werpen op het ‘thuiskomen en uitpakken’.

SWITCH

Joost Maegerman is sinds juni 2015 algemeen directeur van deFilharmonie en zwaait de scepter over een artistieke afdeling, een communicatie- en marketingafdeling, een orkestafdeling voor de logistieke zaken en een financiële afdeling, alle met een eigen directeur. Als eindverantwoordelijke voor het volledige beleid van filharmonie is hij voortdurend in overleg met de politiek, stakeholders, mecenassen en sponsors. Ruim anderhalf jaar geleden was Joost nog contrabassist in het ‘Rotterdams Philharmonisch Orkest’ waar hij door omstandigheden betrokken raakte bij de ondernemingsraad. Beleidsmatige zaken zoals contacten met stakeholders en politieke keuzes begonnen hem steeds meer te boeien en ook zijn talenten in deze richting bleven niet onopgemerkt. Het gevolg was een grote

carrièreswitch en zijn aanstelling als algemeen directeur van deFilharmonie.

RADERTJE

Als klein jongetje speelde Joost al klarinet, totdat hij op zijn veertiende behoefte kreeg aan iets nieuws en vooral aan iets groters. De contrabas met zijn intrigerende rol in het orkest leende zich hiervoor uitstekend en na zijn conservatoriumstudie bekleedde hij diverse posities binnen de contrabasgroep van de ‘Opéra de Rouen’ (FR), ‘Brusssels Philharmonic’ ‘Holland Symfonia’ (Haarlem, NL) en het Rotterdams Philharmonisch Orkest. Een verband tussen zijn functioneren als contrabassist en de positie van algemeen directeur ziet Joost niet, maar hij vindt wel dat de ondersteunende rol van de contrabas hem een goed overzicht heeft verschaft over het functioneren van een orkest. ‘Je zit in een dienende rol, dus je weet wat het betekent om als hoog- en individueel opgeleid musicus ineens een klein radartje te worden in een groot geheel en je te moeten schikken naar anderen.’

Als algemeen directeur speelt hij, in elk geval voor het oog van de buitenwereld, natuurlijk wel eerste viool. Maar ziet hij dat zelf ook zo? Joost Maegerman: “Je bent vaak het aanspreekpunt, daarom is het essentieel dat je ook uitdraagt wat jij belangrijk vindt voor de organisatie. Als algemeen directeur kun je richting geven en draag je de eindverantwoordelijkheid, maar belangrijke keuzes maak je samen met de raad van bestuur en het hele team. Het is fijn en noodzakelijk dat er in dat team uiteenlopende expertise aanwezig is. Ook ben je als overheidsgesubsidieerde instelling uiteraard

gedeeltelijk afhankelijk van het algemene cultuurbeleid van de Vlaamse overheid.”

-Hoe kun je plotseling een beleid voeren zonder daar ooit voor opgeleid te zijn?

Joost Maegerman: “Om te beginnen, leer je al doende. Bovendien moet je het niet alleen doen. Ik heb een raad van bestuur, een directieteam en nog andere mensen om me heen die mij kunnen adviseren. Dat is het voordeel van een grote organisatie. Ook ben ik al eerder, weliswaar vanuit de rol van musicus, betrokken geweest bij een beleid en heb ik mij er uit interesse en soms ook uit noodzaak in verdiept en heb ik me er een kritische mening over gevormd. Een aantal leiderschapskwaliteiten kun je niet leren, die heb je of heb je niet. De grote beleidsvraagstukken bespreek je sowieso met de raad van bestuur en je team. Dit zou in een kleine organisatie moeilijker zijn. Eigenlijk denk ik dat het voor een goede manager zonder muzikale achtergrond veel moeilijker is om zich in te leven in de muziekwereld dan het voor een professioneel musicus is om manager te worden. De muziekwereld is zodanig specifiek dat het voor een buitenstaander bijna onmogelijk is om de vakinhoudelijke vragen echt te begrijpen. Per slot van rekening zijn de meeste sportmanagers ook eerst professioneel sporter geweest.”

-Mis je het muziek maken dan niet?

Joost Maegerman: “Je blijft je altijd wel een

beetje musicus voelen, maar ik heb de tijd niet om het te missen.”

Maandagochtend, negen uur: fotoshoot in de nieuwe Koningin Elisabethzaal. De bleke herfstzon laat de gouden koepel van het Centraal Station blinken, net als het dak van de nieuwe zaal dat onder een glazen afdekking doorloopt in de binnenmuur. De stralende samensmelting van moderne architectuur en oude glorie maakt het Koningin Astridplein nog ruimtelijker dan het al is. Als je het geraas van bouwmachines, de stijgers en het geparkeerde werkverkeer wegdenkt, kun je je een beetje voorstellen hoe deze oase van esthetiek er over twee maanden uit zal zien. Bij het openingsconcert op 25 november zal het publiek binnenkomen door de historische ingang aan de kant van de dierentuin – net als vroeger! Vanaf 1897 stond er op deze locatie al een grote feestzaal. Deze zaal werd in 1960 vervangen door de Koningin Elisabethzaal en uiteraard door koningin Elisabeth zelf geopend. Tussen 2012 en 2016 werd ook deze tweede zaal afgebroken en herbouwd naar een ontwerp van de Britse architecten Simpson Haugh en Partners. In deze jaren vonden er dan ook geen evenementen plaats. Concerten van deFilharmonie in Antwerpen waren te beluisteren in deSingel en De Roma. Repetitieruimte en kantoren waren al vanaf 1996 gehuisvest in het Filharmonisch Huis aan de Braziliëstraat. Eind 2016 ziet de derde concertzaal onder dezelfde naam het levenslicht, als deel van het

“Je blijft je altijd wel een beetje musicus voelen, maar ik heb de tijd niet om het te missen”

Joost Maegerman loopt in de nog niet afgewerkte zaal: “Alle zitplaatsen zijn zeer comfortabel. • Foto Dieter DEDECKER

nieuwe ‘Elisabeth Center’. Deze nieuwe

Koningin Elisabethzaal wordt uitgebaat door de Koninklijke Maatschappij voor Dierkunde Antwerpen (KMDA) en zal vanaf het openingsconcert op 25 november 2016 de thuisbasis zijn van deFilharmonie.

TITANIC

Binnenin de zaal wordt er nog hard gewerkt. De grandeur doet denken aan de Titanic, het wordt prachtig maar je moet geen hoogtevrees hebben. Joost kent duidelijk zijn weg op de werf en gaat voor naar de zaal en de balkons. Vanaf deze herfst gaat deFilharmonie voor het eerst repeteren in de zaal waar ook de concerten zullen plaatsvinden. Ook de kantoren worden hier gehuisvest. Volgens Joost verdient elk orkest een akoestisch geschikte locatie om te repeteren. “Alle gerenommeerde orkesten zijn mede groot geworden door de zaal waarin ze spelen. De meest tekenende voorbeelden zijn het Gewandhausorkest Leipzig en het Koninklijk Concertgebouworkest in Amsterdam. Het is de droom van elk orkest om onder ideale omstandigheden aan je klankkleur en daarmee aan je identiteit te werken. Daarbij is het absoluut mijn ambitie om van de nieuwe Elisabethzaal, gelegen in een hele levendige buurt, ook een hele volkse buurt, een open en toegankelijke plek te maken. Ik vind dat iedereen moet weten dat deFilharmonie daar gehuisvest is en “

-Komt er veel concertpubliek uit de wijk Zurenborg?

Joost Maegerman: ”Zeker! In mijn directe omgeving zijn er toch heel wat buren die ik geregeld in de concertzaal zie. Dat doet mij veel plezier. En als je weet dat je binnenkort na een concert binnen tien minuten op een gezellig terrasje op de Dageraadplaats kan zitten, gaat dat alleen maar meer worden, lijkt mij. Ik ben al elf jaar lang een gelukkige Zurenborger en sinds kort ook de trotse algemeen directeur van een orkest dat binnenkort gehuisvest is op een boogscheut van thuis.”

-Er wordt gezegd dat de nieuwe Elisabethzaal de beste concertzaal van België is. Is dat echt waar?

Joost Maegerman: “Ja, daar ben ik van overtuigd. Er wordt door akoestische ingenieurs een akoestische schaal gehanteerd. Die schaal beschreef de oude Elisabethzaal met 6 op 10 terwijl de inschatting voor de nieuwe zaal 9.3 op 10 is. De nieuwe zaal is een echte state of

the art klassieke concertzaal. Akoestisch specialist Larry Kirkegaard van Kirkegaard Associates uit Chicago is heel nauw betrokken bij elke fase van de bouw van de zaal. Hij heeft toegekeken op het juiste gebruik van de materialen, op de juiste vormen. Er zijn allerlei akoestisch moduleerbare panelen aangebracht, het wordt dus echt een top-concertzaal! Binnenkort staat de Elisabethzaal in het rijtje van de Philharmonie in Parijs en in Berlijn en het Concertgebouw in Amsterdam.”

-Op welke andere vlakken is de zaal voor het publiek een bijzondere ervaring?

Joost Maegerman: “De capaciteit van de zaal zal 1.850 plaatsen bedragen. De nieuwbouw zal een absoluut pareltje worden, waarbij de historische gedeeltes van de oude zaal, de Marmeren Zaal en de Darwinzaal, zijn gerenoveerd en onder een glazen dak overlopen in de nieuwbouw. Alle zitplaatsen zijn zeer comfortabel. Er is ook rekening gehouden met het zicht vanuit de stoelen. De zichtlijnen voor het publiek naar het podium zijn per stoel uitgedacht. Verder zijn er prachtige ruimtes ingericht voor het publiek waar voor of na een concert een drankje kan worden genuttigd.”

-Dan zal het publiek binnenkort niet meer op de Dageraadplaats willen zitten?

Joost Maegerman: ‘Er gaat niets boven de Dageraadplaats!’

OPENING

Joost Maegerman: “Iedereen, zowel orkestleden als staf, kijkt heel erg uit naar de verhuizing, vandaar de campagne ‘inpakken en wegwezen.” Op 25 november zal het openingsconcert plaatsvinden, onder leiding van eredirigent Edo de Waart, op het programma staan het celloconcert van Dvorák met cellist Truls Mørk en ‘Ein Heldenleben’ van Richard Strauss. Voor een orkest is het heel belangrijk om niet alleen je publiek te kunnen ontvangen in zo’n mooie zaal, maar ook je solisten en dirigenten. De klankcultuur van het orkest zal er nog beter door worden en tijdens repetities zal je vanaf dag één al kunnen werken aan de klank van het concert. Ook dirigenten werken graag onder ideale omstandigheden en zullen met nog meer plezier naar deFilharmonie komen. Ik ben ervan overtuigd dat we door zullen gaan op de weg die we al ingeslagen zijn, maar dat het allemaal in een nog hoger tempo, nog beter zal worden.”

ik

Programmering:

van barokmuziek tot hedendaags repertoire

Defilharmonie (royal flemish philharmonic) is hèt symfonieorkest van Vlaanderen met Antwerpen als thuisbasis. even divers als de stad waarmee het orkest zich verbonden voelt, is de programmering die zich uitstrekt van barokmuziek en romantiek tot aan het hedendaagse repertoire. in 2016 viert het orkest zijn zestigste verjaardag.

Joost Maegerman heeft als gevolg van zijn gevarieerde loopbaan veel ervaring met andere toporkesten in België en Nederland. als ik vraag hoe hij defilharmonie zou willen omschrijven, is hij heel kort. Joost Maegerman: “het is het beste orkest van België.”

-Hoe gaan de concertformats en -series er in de toekomst, in de nieuwe zaal, uitzien? kun je iets vertellen over het repertoire van defilharmonie?

Joost Maegerman: ‘de traditionele concertseries zoals meesterwerken, grote solisten en groot symfonisch repertoire blijven allemaal bestaan. maar daarnaast hebben wij in de nieuwe ruimte ook alle middelen om innovatieve producties te realiseren. binnenkort gaan we beginnen met een grote reeks film-concerten, ‘pixar in concert’. Dit seizoen al werken we met Christina Branco, een Portugese fadozangeres. Daarnaast doen we ook kunstdiscipline-overschrijdende projecten, zoals onze productie ‘Ivan de Verschrikkelijke’

met Jan Decleir en Stefaan Degand.”

-Waaruit bestaat het maatschappelijke engagement van defilharmonie?

Joost Maegerman: “Ik vind het een evidentie voor een culturele instelling dat je maatschappelijk engagement naar de lokale gemeenschappen groot is. klassieke muziek is traditioneel gezien toch altijd een elitair product geweest. nu is dat al veel minder, maar er zijn toch nog altijd mensen die minder makkelijk de concertzaal bereiken. voor mensen die niet in de gelegenheid zijn om naar een concertzaal te komen, hebben we een speciaal project: ‘defilharmonie mobiel’, een kamerorkest waar we mee naar gehandicapteninstellingen, asielcentra, gevangenissen en ouderlingentehuizen gaan. daarnaast proberen we participatieve projecten te doen. een heel succesvol project is het ‘remix orchestra’ waarbij we met jongeren uit verschillende gemeenschappen samen een week lang naar een concert toewerken. Ook hebben we een goed uitgebouwde educatieve werking, met als hoogste doel elk kind dat in Antwerpen naar school gaat ten minste één keer te betrekken bij deFilharmonie, het liefst in participatieve vorm. We hebben het ‘opMaatorkest’ waarbij we leerlingen van concentratiescholen in Antwerpen twee jaar lang een muziekinstrument aanleren en aan

het einde van het jaar samenbrengen op een podium voor een concert. Bovendien hebben we een zeer gediversifieerd ticketbeleid waardoor onze concerten toegankelijk zijn voor iedereen.’

-Met name voor jonge kinderen is een uur of langer stilzitten vaak teveel gevraagd. Daarom komen kinderen vaak relatief weinig in contact met klassieke muziek. Hoe gaat deFilharmonie daarmee om?

Joost Maegerman: “Specifiek voor kinderen hebben we onze KIDconcerten waar ook altijd een verhaal en een acteur bij betrokken zijn. Met beperkte decors, specifiek voor kinderen, waarbij muzikale momenten en theatermomenten even belangrijk zijn en in elkaar overlopen. Zo kun je kinderen op een wat ludiekere manier naar muziek laten luisteren. Ik ben er dan ook van overtuigd dat kinderen, als ze al vroeg in aanraking komen met klassieke muziek, echt geïntrigeerd zijn door wat er daar allemaal op het podium gebeurt. Vaak komt het idee dat kinderen niet stil zouden kunnen zitten voort uit het feit dat de ouders niet zo met concerten vertrouwd zijn. Bovendien is het echt geen schande om met een kind in de pauze naar huis te gaan omdat het te lang duurt. En ze mogen van mij bijvoorbeeld ook best applaudisseren tussen de verschillende delen.”

-Is het stoffige en elitaire image van klassieke muziek dan inmiddels achterhaald?

Welke rol speelt deFilharmonie daarin?

Joost Maegerman: “Als instituut moet je zeker nadenken over de concertformules, of deze nog wel aansluiten op de huidige realiteit. Alles is tegenwoordig snel, flitsend en kort. Daarom gaan we volgend seizoen ook beginnen met clubconcerten die om negen uur beginnen en om tien uur gedaan zijn, een nieuwe reeks op donderdagavond. Maar de traditionele concertformule zoals we die kennen, moet ook blijven bestaan, want ik denk dat er tegenwoordig ook veel nood is aan momenten van rust en onthaasting. Hoe uniek is het als je met meer dan duizend mensen tegelijk in stilte naar muziek luistert, terwijl je geen flitsende beelden nodig hebt, en niet ondertussen nog moet twitteren en facebooken. Ik vind dat cultuur, kunst en het appreciëren van schoonheid, van dans, muziek en theater, essentiële onderdelen zouden moeten zijn van het onderwijs vanaf de eerste kleuterklas tot aan het laatste jaar universiteit. Dit zou evenveel aandacht en energie moeten krijgen als wiskunde, taalkunde en andere belangrijke vakken. Omdat ik denk dat we in onze hedendaagse maatschappij het risico lopen om het appreciëren van schoonheid en het willen ontdekken van kunst en cultuur te verliezen.”

"Heel wat buren zie

geregeld in de zaal"

Joost Maegerman : “Binnenkort staat de Elisabethzaal in het rijtje van de Philharmonie in Parijs en in Berlijn en het Concertgebouw in Amsterdam.” • Foto Dieter DEDECKER

Op zaterdag 26 november in de Stierstraat

Luchtgommen: het alternatief voor zandstralen

Ooit al gehoord van “luchtgommen”? Bij velen zal het woord gommen en lucht wel een vrij idiote verbintenis opleveren, maar dan vergist men zich want luchtgommen is een ernstige bezigheid. Meer nog, in de Stierstraat kan men binnenkort een demonstratie van luchtgommen bijwonen, maar in tegenstelling tot wat men zou verwachten is het geen artistieke term, maar een alternatief voor zandstralen en dat klinkt al bekender in de oren. (Swa COLLIER)

in hun glorie herstelt. Ook toepasbaar voor graffitiverwijdering en in scheepsonderhoud.”

-Hoe werkt dat luchtgommen eigenlijk en waar komt die naam vandaan ?

Joris D’Haemer: “Luchtgommen is een techniek waarbij hout (maar ook steen of metaal) onder zachte druk gereinigd wordt met een mengsel van lucht en keramische korrels, dus niet in combinatie met water zoals zandstralen. Vandaar ook de naam: lucht/gommen, gommen want we gaan de te behandelen ondergrond zachter behandelen in tegenstelling tot stralen en lucht omdat we via gemanipuleerde lucht en lage druk werken."

-Waarom is het een alternatief voor zandstralen en wat zijn de voordelen van deze techniek?

Joris D’Haemer: “ Zandstralen is een agressievere manier van reinigen, wat in sommige gevallen zandstralen wel nodig maakt. Wanneer de "vervuiling" van die mate is dat we kunnen luchtgommen, kiezen we voor deze techniek. Voordelen? Minder schuurwerk achteraf omdat de nerven minder diep zijn uitgehaald door de zachtere techniek, minder straalmiddel nodig is minder afval, minder stof , sowieso wordt de te behandelen plaats bijna hermetisch afgesloten, dus minder hinder, fijnere en nauwkeurigere afwerking door gebruik van smallere spuitkoppen. Kleinere meubelstukken worden meegenomen door ons om de hinder bij de klant te verminderen.”

-De prijs is ook niet onbelangrijk. Is dat duurder dan zandstralen?

Joris D’Haemer: ”Wanneer je firma's gaat vergelijken kom je sowieso op verschillende prijzen. Logischerwijs is deze techniek goedkoper, niet alleen gebruiken we minder straalmiddel, denk hierbij ook aan de kost van afvalafvoer en de werkuren aan schuren achteraf zijn minder want je oppervlakte staat reeds fijner door de fijnere techniek."

-Ik neem aan dat alleen specialisten zich aan deze techniek kunnen wagen?

Joris D’Haemer: “Het is inderdaad een techniek die enige kennis vereist, met mijn kennis over ondergrond/materiaal/ techniek en afwerking, kan ik ieders project tot een goed einde brengen."

INFO

Wie op zaterdag 26 november een vrijblijvende demonstratie en alle informatie wil kan vanaf 14 u naar de Stierstraat 19 komen maar moet zich wel op voorhand inschrijven via mail:

Joris D'haemer info@schildereninterieurwerken.be

Algemene schilder -en interieurwerken 0472/27.24.39

www.schildereninterieurwerken.be

Stoepverkoop in de Walvisstraat: één op de twee huizen deed mee

Zurenborg telt jaarlijks een aantal drukbezochte rommelmarkten. De bewoners van de Walvisstraat vertaalden dit, al voor de tweede keer , naar een Stoepverkoop. De formule is gelijkaardig: neem een tafel en stel er de spullen op te koop die je al lang had willen wegdoen. Slechts één handig verschil : de tafel staat op de stoep, voor je deur. (Stefan

HEULOT)

Het was perfect rommelmarktweer: een graad of 20, licht bewolkt en geen regen. De mensen kuierden gezellig langs de talrijke standen, op zoek naar dat ene koopje. “We kunnen gerust van een succesvolle tweede editie spreken”, zegt Maarten Debusschere, één van de 8 organisatoren. “Van de 60 huizen in deze straat doen er 30 stoepen mee. En qua bezoekersaantal mogen we ook niet klagen!”

Jaarlijks organiseren ze daar een Speelstraat, een Burendag en nemen ze deel aan de Lentepoets. “We schrijven ons in voor alle initiatieven waar de Stad Antwerpen subsidies voor geeft. Weet je waarom? Het buurtgevoel. Daar gaan

Bel ons of spring gerust eens binnen, altijd welkom!

Een huis of appartement kopen, doet u niet elke dag. Het is meestal een stap in het onbekende, waarbij flink wat vragen opduiken.

Daarom streven wij ernaar, met 2 kantoren, één op het Antwerpse Zuid, vlakbij het Nieuwe Justitiepaleis, en één op de Dageraadplaats, iedereen die wenst te (ver)huren of (ver)kopen in het bruisende Antwerpen professioneel advies te geven!

Herenwoningen op het Zuid en de populaire wijk Zurenborg zijn onze specialiteit! Daarnaast zijn ook appartementen, woningen en opbrengsteigendommen binnen de Singel, Berchem en Wilrijk bij ons in goede handen!

we voor. Trouwens, volgend jaar gaan we proberen om andere straten bij de Stoepstraat te betrekken!” En met wij bedoelt hij ook de andere organisatoren: Thierry Vanelslander, Kathleen Render,; Truus Janssens, Joris Boven, Lieve Van Mechelen, Ingrid Lathouwers en Ann Vansteenwinkel.

We vroegen ook nog enkele kraamhouders: “Wat is het dierbaarste dat u te koop stelt?”

Armand Van Cleemput “30 Robbedoes albums. Ik kocht ze in de jaren tachtig, daarom zijn ze te jong om antiek te zijn. Indien ze uit de jaren zeventig waren, was het een ander verhaal!”

Obi en Georges Trips: Georges : “Een foto van Obi’s over-over-grootmoeder gemaakt rond de vorige eeuwwisseling. Het moet één van de eerste foto’s geweest zijn die gemaakt werd.”

Obi : “Mijn megablocs waar ik ooit een toren van een meter hoog mee bouwde, om te meten wanneer ik even groot zou zijn.”

Moranne De Doncker : “Mijn schoolboekentas, waar ik vele nieuwe dingen mee beleefd heb en die me doet denken aan al de nieuwe vrienden die ik maakte.”

Zeno van Beeck : “Mijn verzameling Harry Potter boeken. Goed dat ik ze kon verkopen aan een even grote Harry Potterfan als ikzelf!”

Amapola Cayrafoucq : “Mijn speelgoedcaravan. Het was moeilijk om hier afscheid van te nemen, maar ik besefte dat ik er niet meer mee speelde. Daarom besloot ik om ze te verkopen.”

Barbara Boel : “ Deze paarse kinderschoentjes, die we kregen van de meter.”

Sigried Anné en Isabel Schelfaut Sigried : “Een loopfietsje. Ik verkocht het aan mevr. Bent Van Looy!”

Isabel : “De eerste kleren van mijn dochter.”

Lies Steel : “Een getailleerde eigengemaakte buishoed!”

De stoepverkoop lokte heel wat volk naar de Walvisstraat die nu al aan een volgende editie denkt.

Lies Steel : “Een getailleerde eigengemaakte buishoed!

Moranne De Doncker : “Mijn schoolboekentas,waar ik vele nieuwe dingen mee beleefd heb en die me doet denken aan al de nieuwe vrienden die ik maakte.” • Foto’s Stefan HEULOT

Als enige buitenlandse groep

“Ammor” van Het Huispaleis uitgenodigd naar Japans festival

Een paar maanden geleden kreeg Ad Moeskops uit de Raafstraat, te horen dat de voorstelling Ammor van Het Huispaleis was geselecteerd voor een theaterfestival in Japan. De verrassing was groot: een jaar lang speelde Moeskops in deze voorstelling de onnozele cowboy in kleine theaterzaaltjes in Vlaanderen. En nu ineens staat hij in een zaal van 600 personen, en dan nog wel in Toyama in Japan. Het kan raar lopen.

Ammor in opdracht van vzw Het Huispaleis. Het theaterstuk werd speciaal gemaakt voor kinderen met een beperking. Voor de opdrachtgevers was het belangrijk dat de zintuigen van het publiek geprikkeld werden. Het moest dus geen gewone kindervoorstelling worden maar belevingstheater; er moest interactie zijn met het publiek en de kinderen moesten zo veel mogelijk zelf ervaren.

PAARD

"Zo ontstond Ammor, een verhaal over een cowboy en zijn paard. Deze twee hoofdpersonages hebben een beetje onenigheid. Het paard wil niet langer dat de cowboy nog op zijn rug zit. Ze vragen zich af waar de liefde tussen hen gebleven is. Samen gaan ze op zoek naar die verloren liefde. Op hun zoektocht ontmoeten ze allerlei figuren. En de kinderen beleven dit intens met hen mee. Hoe we de kinderen dit laten meebeleven? Okay, een voorbeeld: als de cowboy en zijn paard in een storm terechtkomen, beginnen plotseling ventilatoren te draaien die gericht staan op het publiek. De kinderen voelen dan de wind door hun haren waaien. Of als het op de scene regent, worden de kinderen in de zaal ook echt een beetje nat." Vanwege het speciale karakter van de voorstelling werd Het Huispaleis als enige buitenlandse groep uitgenodigd om dit jaar te komen spelen op het Toyama Perfecture Children's Festival. De Japanse organisatie wilde niet alleen twee voorstellingen van Ammor in de grote zaal, maar ze vroeg nog iets anders: kan de voorstelling ook gespeeld worden op een voorziening? Volgens de mensen van Het Huispaleis was dit geen probleem. De Japanse organisatie zocht vervolgens vier scholen uit waar kinderen met een verstandelijke beperking onderwijs volgen. Ook hier zal dus het verhaal van de cowboy en zijn paard te zien zijn, weliswaar met beperktere technische middelen, maar wel in intiemere kring.

POPPENSPELERS

"We hebben er zin in. Eind november vertrekken we met acht mensen naar Japan, waaronder enkele technici. We verblijven daar tien dagen. In totaal spelen we dus zes voorstellingen. Tijdens de voorstelling staan we met drie personen op de scene. Ikzelf speel de cowboy en de twee andere acteurs zijn poppenspelers. Alleen het personage van de cowboy is namelijk een mens van vlees en bloed, alle andere personages zijn poppen. Deze poppen worden bespeeld door twee acteurs die dus gewoon zichtbaar zijn voor het publiek. Het paard bijvoorbeeld bestaat enkel uit een hoofd en een staart. Maar dat stoort niet. De kinderen kijken nooit naar de poppenspeler die het hoofd en staart beweegt. Ze zien die niet. Ze kijken alleen naar het bewegende hoofd en de bewegende staart en zien dan een levend paard voor zich. Trouwens, een van onze poppenspelers heeft nog ooit les gehad van Joris Joseph, de Zurenborgse poppenspeler die vorig jaar is overleden. Zij heeft veel van hem geleerd. Joris heeft ons eigenlijk ook geïnspireerd om acteurs te vervangen door poppen. En dat blijkt goed te werken."

TAAL

"Momenteel zijn we nog volop bezig om de voorstelling te adapteren naar het Japanse publiek. Uiteraard is de taal een aanpassing. Er zat al weinig tekst in deze voorstelling, maar die proberen we er nu helemaal uit te halen en te vervangen door beelden en/of geluiden. Het is ook wel nadenken hoe we de beleving kunnen overbrengen op zo'n grote zaal. Hier in Vlaanderen spelen we steeds in een kleine setting en dan is het bijvoorbeeld niet zo moeilijk om het publiek tijdens de regenscene een beetje nat te spuiten, maar hoe doe je dat in een zaal met zeshonderd kinderen?"

Vorig jaar schreef Ad Moeskops samen met Jacques Peustjens het stuk

In Japan kijken ze uit naar de geplande voorstellingen • Foto Marc PEUSTJENS

ADVERTENTIE DISTRICT ANTWERPEN

EXPO 2018 start op zondag 27 november

Wat kan ‘Kunst in de publieke ruimte’ in Zurenborg en andere wijken van de stad betekenen? Welke mogelijkheden zien jullie als bewoners? Zijn jullie bereid om in dialoog te gaan met een kunstenaar en samen te zoeken naar iets creatiefs, iets artistiek? Deze vragen vormen het uitgangs-

-Vanwaar dit cultureel initiatief van het district?

Geert Gielis: “In deze buurt zijn geen culturele centra. Het heeft dus geen zin om een theaterprogramma samen te stellen. Daarom focussen we op initiatieven in de publieke ruimte of ondersteunen we bewonersinitiatieven, zoals de Poëzievensters. Met de burgerbegroting kunnen bewoners zelf een deel van de begroting invullen, thema’s kiezen en projecten voorstellen. Vijf jaar geleden nodigde het district een Britse street art kunstenaar uit. Een weekend lang stonden kleine figuurtjes opgesteld in de publieke ruimte. Zo was er een installatie op de Draakplaats. Tienduizend bezoekers gingen dat weekend op zoek naar de kleine figuurtjes die overal in het straatbeeld waren opgesteld.”

-2018 is geen toeval?

Geert Gielis: “Inderdaad. In 2018 valt jaartal en postcode samen. Hét moment om iets speciaals te doen. Dat wordt dan EXPO 2018. We roepen de bewoners per wijk op om met een kunstenaar samen te werken om een kunstwerk te creëren in de wijk, in de publieke ruimte. We geven de mensen veel inspiratie mee, er is een groep van experten die mensen gaan begeleiden. Wijkbewoners kunnen dus met een kunstenaar in dialoog gaan: wat is er speciaal aan onze wijk? wat heeft de buurt nodig? wat zijn de mogelijkheden? Het Middelheimmuseum en St. Lucasinstituut werken ook mee en stellen hun knowhow ter beschikking. We willen projecten met een draagvlak in de buurt, waar de bewoners achter staan. Maar het mag ook wel ambitieus zijn, het mag artistiek iets betekenen, vandaar de samenwerking met professionele kunstenaars. Dat kunnen lokale kunstenaars zijn, maar ook internationale kunstenaars. “Durf te dromen” is de onderliggende boodschap. Iedereen heeft wel een beetje creativiteit in huis dat hij een bijdrage kan leveren. Beeldende kunst vandaag is ook wel breed. Installaties, een beeld, een muurschilderij. Het kan ook iets tijdelijk zijn. Een performance, een projectie op een gevel. We gaan mensen ook begeleiden. We nemen hen mee naar het Middelheimmuseum om kunstwerken te bekijken, mensen kunnen praten met curatoren. De bewoners zijn zelf expert in hun buurt. Zij kunnen aan een kunstenaar duidelijk maken waarmee de buurt kan verrijkt worden.”

-Iedereen mag meedoen?

Geert Gielis: “Het algemeen traject van EXPO 2018 is dat we alle wijkbewoners oproepen om mee te werken. Allicht bereiken we daarmee voornamelijk mensen die al actief zijn en enige voeling hebben met kunst. Maar we richten ons ook tot specifieke doelgroepen. Dat kunnen kinderen, jongeren of mensen met een beperking zijn. We proberen samen te werken met verenigingen, scholen en dagcentra. Dat is dan minder vrijblijvend. “

-Welke relatie tussen buurt en kunstenaar heb je op het oog?.

Geert Gielis: “Streefdoel is een inspirerende dialoog tussen buurt en kunstenaar. De bewoners kennen hun buurt maar misschien komt de kunstenaar met een nieuwe invalshoek af. Kunstenaars moeten openstaan voor de sociale dimensie. Vroeger sloot een kunstenaar zich op in zijn atelier, maar die tijd is voorbij. We weten nu niet waar we gaan eindigen. Maar dat is geen probleem. De keuzes moeten van de mensen zelf komen. Het is een uitdaging, maar ook een risico.”

-Wat is het ultieme doel?

Geert Gielis: “In iedere wijk en uiteraard ook in Zurenborg in 2018 een project realiseren. 2018 is ook het barokjaar in Antwerpen. In de barokperiode eindigde het monopolie van de kerk en de koninklijke hoven om opdrachten te geven aan kunstenaars. In de barok deed de burgerij – zeg maar de nieuwe rijken, de handelaarsdit ook. Met EXPO 2018 vertrekken we ook van burgers die opdrachten geven aan kunstenaars. Barok kan best ook een inspirerend thema zijn.”

-Er worden wijkgroepen opgericht?

Geert Gielis: “We gaan met wijkgroepen werken. In 2018 zijn er 5 wijken: Statiekwartier/diamant; Groen kwartier/ Haringrode; Stadspark/ Klein Antwerpen/Harmonie; Markgrave/ Brederode en Zurenborg. Misschien is er in enkele wijken al een buurtcomité. Het is niet noodzakelijk dat dit comité de sturende factor is. Maar het kan wel natuurlijk.”

-Wat kan er allemaal? Ook in de publieke ruimte heeft kunst zijn beperkingen?

Geert Gielis: “Dat weet de buurt goed. De bewoners weten wat er kan en niet kan, waar de

punt van EXPO 2018, een kunstproject van het district dat op 27 november van start gaat en gefinaliseerd wordt in 2018. Geert Gielis, cultuurantenne van het district en coördinator van EXPO 2018 geeft tekst en uitleg.

gevoeligheden liggen. Wat er gebeurt, moet een draagvlak hebben in de wijk. Het zal best boeiend zijn, maar ook niet altijd zonder discussie. Je vertrekt in ieder geval vanuit een positief idee. Goed, stel dat je zegt, de Dageraadplaats is al volgeboekt met terrassen, speeltuig, banken, tafels en stoelen. Dan kan je kiezen voor een performance of een projectie of gewoon in een ander deel van Zurenborg aan de slag gaan.”

Geert Gielis: “Op 27 november gaan we van start en nodigen we alle geïnteresseerden uit de vijf wijken uit. Het wordt een inspiratiedag. Drie interessante mensen nemen het woord. Benjamin Verdonck, Antwerps Kunstenaar, nu verbonden aan het Toneelhuis, heeft al behoorlijk wat repertoire met acties in de publieke ruimte. Herinner zijn nest en vogels en grote mus, die was neergestort op de Meir tot zijn kalenderproject met zijn moestuin in de stad. Het is een kunstenaar met een grote maatschappelijke betrokkenheid. Hij vertelt over zijn inspiratie en hoe hij tot dit soort installaties komt. Dan is er Johan Pas, kunstwetenschapper en docent, een erudiete man, die toegankelijk en begeesterend kan praten. Tot slot is er Rudy Trouvé,

(Bernard SOENENS)

muzikant, lange tijd verbonden aan wat nu het theater Nieuwstedelijk is, en graficus.

OVERLEG

Daarna gaan mensen samen zitten per wijk voor een eerste overleg. De experten zijn daar ook bij. Dat zijn kunstenaars, professionele galerijhouders, curatoren LSS, air, studio start, het Lucasinstituut, … Ze fungeren als klankbord. We hopen dat uit dat eerste gesprek wijkgroepen groeien. Er is ook een hapje en een drankje om af te sluiten en een artistieke workshop voor de kinderen die meekomen.

Na 27 november volgt er een soort verkenning van de wijk, een wandeling met architecten, kunstenaars, misschien een socioloog….. om de wijk in kaart te brengen. Welke zijn de topics, welke zijn de veronachtzaamde plekken in de wijk, waar zijn er kansen? Een mapping van de buurt.

Praktisch: Startmoment EXPO 2018: Zondag 27 november van 15u tot 18u – Maurice Verbaet Art center, Mechelsesteenweg 64A 2018 Antwerpen. Iedereen welkom. Toegang gratis. Inschrijven via cultuur2018@stad.antwerpen.be

"We roepen de bewoners per wijk op om met een kunstenaar samen te werken"

Een mooi voorbeeld zeggen de initiatiefnemers, : vijf jaar geleden verschenen deze kleine wezentjes van een Britse kunstenaar in het straatbeeld en loken duizenden bezoekers. • Foto Jörg PYL

Op de avond van de presentatie van “WIL” in de Roma verzamelen vrijwilligers van Ringland handtekeningen voor een volksraadpleging voor de overkapping van de Antwerpse ring. Vele fans van Olyslaegers hebben al getekend of verzamelen zelf handtekeningen. Uitgeverij De bezige Bij deelt drankbonnen uit. De timing wordt netjes gerespecteerd want een groot deel van de bar is al afgesloten. Een drankje is voor straks. De Roma is voor deze presentatie gezellig ingericht en ook nog eens goedgevuld.

WELKOM

Een medewerkster van Uitgeverij De Bezige Bij opent de presentatie en start met een aantal superlatieven waarmee “WIL” van Jeroen Olys-

Jeroen Olyslaegers presenteert zijn nieuwe roman “WIL”

Het verhaal van een tweezak in een bezette stad

Jeroen Olyslaegers is een allrounder: theatermaker, activist, opiniemaker, columnist en schrijver. Met zijn nieuwe roman “WIL” neemt hij onbedoeld revanche op al wie aan zijn talent als schrijver mocht twijfelen. “WIL” speelt zich grotendeels af in de buurt van het Antwerpse Centraal Station gedurende de tweede wereldoorlog. Alweer over de tweede wereldoorlog? Je zou denken dat het stilaan “des Guten zu viel” is. Olyslaegers vult echter een lacune door te focussen op Wilfried, een hulpagent van de Antwerpse politie die zowel voor de Duitse nazi’s als het verzet een tweezak is. Zo complex is het om de bezetter ter wille te zijn en toch loyaal te zijn tegenover de Antwerpse bevolking, meer bepaald de Joden, die met deportatie en uitroeiing bedreigd worden. Wil(fried) wil vooral zijn eigen hachje redden. In de Roma organiseerde Uitgeverij De Bezige Bij en boekhandel “De Groene Waterman” een presentatie van de nieuwe roman. (Bernard SOENENS)

laegers door de pers is verwelkomd. “De beste roman van Jeroen Olyslaegers. Forse aansprekende beelden en razendsnel geschreven scènes; volkse en meesterlijke taal; een boek als een koek op je bakkes; een vlijmscherp boek over de lafheid die neutraliteit heet; wrang, brutaal, overdonderend en ijzersterk boek over gemakzuchtige opdeling tussen goed en kwaad.” Hoofdpersoon in “WIL” is een overgrootvader in het Antwerpen van vandaag, die vertelt aan zijn achterkleinkind over het Antwerpen van de tweede wereldoorlog. Deze Wil(fried) wordt gekweld door verleden, geweten, mededogen en schuld. In “WIL” word je meegesleurd door de straten van Antwerpen en zie je de echo’s van het verleden van deze stad. Het verder verloop van de avond is een inleiding door Bert

& ko

Bultinck, hoofdredacteur van Knack, die daarna de schrijver interviewt. Olyslaegers leest tot slot enkele uittreksels uit zijn boek. Het welkomwoord eindigt met de oproep “en daarna het boek kopen godverdomme”. Bert Bultinck :“Weinigen wisten het, maar wie de laatste bladzijde van “WIL” omdraait heeft het begrepen. Jeroen Olyslaegers heeft ons jaren om de tuin geleid, voor het lapje gehouden, zand in de ogen gestrooid. Jeroen Olyslaegers is niet eerlijk geweest. Dacht je ook niet dat Jeroen Olyslaegers een oproerkraaier, een theaterman was, een vertaler misschien en een losgeslagen hippie?. In Knack kon je lezen hoe hij het postmodernisme dood verklaarde om dan wel meteen over Pokemon te beginnen. En dan heb je zijn facebook-personage over “we are one” en de lachband van James, de butler. We zijn er allemaal ingetrapt. Al die vermommingen die losgeslagen woede. Jeroen, je bent dat allemaal, maar je bent ook één ding –onmiskenbaar -… een schrijver. Niet dat hij dit vroeger niet kon, dat heeft hij bewezen in zijn vorig boeken, maar “Wil” is anders . “Wil” is een boek dat je een historisch bekentenissenroman zou kunnen noemen, maar “WIL” daalt nog een trapje dieper af in de donkere psyche van een mens die ook maar probeert te overleven.

TWEEZAK

Het is winter 1940-1941 en deze stad zit onder de sneeuw en onder de Duitsers. Wilfried is hulpagent geworden vooral om dan niet als arbeider naar Duitsland te moeten. In de openingsscène moet Wilfried met zijn vriend Lode, die ook hulpagent is, een Joods gezin uit hun huis zetten. De toon is gezet. De verhoudingen liggen vast. Als een kind uit het gezin het plots op een lopen zet, schopt één van de begeleidende Duitse Feldgendarmen het ventje tegen een lantaarnpaal aan, waar de twaalfjarige roerloos blijft liggen. Zijn vriend Lode begint te blèten van woede, schreeuwt tegen de feldflurken, die het voorval vooral komisch vinden. Wilfried houdt de Duitser tegen, die al naar zijn gummiknuppel grijpt. Dat is het begin. Lode zal later een Jood blijken te zijn en de Duitsers zullen nog veel meer Joden oppakken en Wilfried zal de hele tijd tussen de twee kampen zitten, tussen hamer en aambeeld, tussen empathie en survival. De kracht van Wil zit niet in de trefzekere stijl, in de spanningsbogen, in de nauwkeurige karaktertekening, maar vooral in de vraag die bijna op elke pagina tussen de regels

brandt: Wat zou U doen, beste lezer? Hoe kunnen mensen in een bezette stad, in deze stad, in Antwerpen verder met hun leven? Olyslaegers laat zien hoe de ene meeheult met de vijand, uit kansberekening uit puur opportunisme en een enkele keer slechts uit echte kwaadaardigheid. En hoe anderen het anders doen en hoe de meesten het allebei een beetje doen. Hét woord van dit boek is “tweezak”. “Gij alleen weet hoe smerig het allemaal is”. De Duitsers noemen Wilfried een tweezak omdat hij weifelt bij de pogroms bij de Joodse synagoge om dan toch finaal een Joodse kerel tegen te houden. Het andere kamp, het verzet, vindt Wilfried een tweezak omdat hij de Duitsers gewillig is en ondanks alles toch aan de razzia’s meedoet. Wij lezers, kunnen niet anders dan zien hoe hij een ondergedoken Jood eten gaat geven en tegelijk Joden gaat oppakken. Daar komt miserie van. Toch overheerst in Wil niet de aanklacht, maar het begrip. Niet de tweet van 140 uitroeptekens maar het verhaal.

STATIONSBUURT

Zo zitten wij 75 jaar later in de Roma in Antwerpen, op enkele kilometers van de stationsbuurt waar een groot deel van de roman “WIL” zich afspeelt, in de stad die Jeroen Olyslaegers zo verfoeit en zo verafgoodt, als een hoer die gewillig de benen spreidt maar in “Wil” krijgt Antwerpen misschien nog wel de mooiste passage van de roman, een ode van anderhalve bladzijde, een scheve liefdesverklaring aan deze goedlachse slet, die soms openlijk van uniformen houdt. “Wil” is geen opiniestuk, in deze tijden van duizend opinies per minuut is dit een anti-opiniestuk, deze roman is een gloedvolle vertelling over een mens die geen Gutmensch is, geen held en geen echte klootzak. “Wil” is een roman die ons met de neus op de feiten drukt, maar dan zonder een bottom line van twee zinnen op het einde. “Wil” is een dijk van een roman, tegen het gemakkelijke oordeel, tegen het goedkope comfort van het gelijk. “Wil” is het boek van een schrijver pur sang. Jeroen Olyslaegers.”

Bert Bultinck interviewt Jeroen Olyslaegers. -Je hebt de oorlog niet meegemaakt. Je hebt allicht verhalen gehoord van familieleden. Hoe begin je aan zo’n boek? Je moet een wereld scheppen die je niet kent.

Jeroen Olyslaegers: “Dat is een zoektocht uiteraard. Maar tijdens de research gebeuren er

Ik vind dat soms van mezelf ook”

soms wonderlijke dingen. Er springt dan één detail uit. Ik wandelde in het stadspark en toen dacht ik “als er nu eens sneeuw zou vallen”. Ik zag onmiddellijk het stadspark in een sneeuwlaag. Ik had ook het verhaal gehoord van het stadspark in oorlogstijd met gaslantaarns met een blauwe schijn op een sneeuwlaag. Ik was vertrokken.”

-De vervelendste vraag die je aan een schrijver kunt stellen: Hoeveel historische waarheid zit er in je roman?”

Jeroen Olyslaegers: “Ik heb mijn best gedaan om het gebeuren zo accuraat mogelijk te beschrijven. Er is een scéne in de oude stadsfeestzaal, ik heb onderzocht of ik juist zat. Hoe was dat ingericht? Hoeveel tafeltjes? Als je dan in de flow van het schrijven bent, dan komt daar van alles bij.”

-In het begin gaat het over de weg die je aflegt van de Middenstatie naar de Keyserlei. Het is normaal dat mensen door elkaar lopen, maar nu zijn de Duitsers daar en die beginnen het verkeer te regelen. De linkerkant voor de ene richting en de rechterkant voor de andere richting.

Jeroen Olyslaegers: “Dat is een anekdote die mijn grootvader heeft verteld. Hij vond dat ongelooflijk praktisch. Ik vond dat als kind fascinerend. Mijn grootvader vertelde mij heel veel over de oorlog. Hij heeft mij letterlijk bestookt met verhalen uit die oorlog. Ik vroeg me zelfs af: heeft die mens nog wel iets meegemaakt na de oorlog. Ik kom uit een Vlaams-nationalistisch nest, dat is geen taboe, ik kom uit een warm nest overigens, waar de verschillende variaties van dat Vlaams-nationalisme aanwezig waren. Mijn moeder was allicht de meest linkse van ons allemaal. Er waren gesprekken. Er werd absoluut over die dingen gesproken. Ik luisterde als kind die gesprekken af, maar ik miste natuurlijke de context, ik wist niet waar het over ging. Het was een mysterieuze wereld.”

- Is Wilfried een tweezak?

Jeroen Olyslaegers: “Het is misschien wel een zeszak. Ik vind dat soms van mezelf ook. Dat heeft dan te maken met hoe de mensen op mij reageren, onder andere op facebook . Mensen verwachten eigenlijk dat je consequent gedrag vertoont. Niemand is consequent. Dan zeg je tegelijk dat je je wil inzetten voor het milieu en dat je eventjes gaat vliegen naar Mallorca. Dat soort dingen. We moeten dus met veel meer mededogen kijken naar onze eigen consequentie, of het gebrek er aan. Consequente mensen zijn dikwijls ambetante mensen om mee om te gaan.”

-Je personage op facebook is een toonbeeld van consequent gedrag. Het boek is helemaal anders.

Jeroen Olyslaegers: “Op facebook kan ik woest uithalen rond zaken in de samenleving die mijn verontwaardiging wekken. Ik probeer niettemin genuanceerd te zijn en ook te luisteren naar tegenargumenten. Soms laat ik me ook wel overtuigen. Maar op facebook daar overweegt voor mij het consequente. Ik kan dat combineren met een roman schrijven. Daar ben ik anders. In die zin is een roman schrijven voor mij bevrijdend. Ik kan dat laten bezinken, het geeft spirituele voldoening; ik kan dat combineren. Ik zie voor mezelf geen probleem.”

-Antwerpen is een belangrijk nevenpersonage in je boek. Wat vind je het ergste aan Antwerpen toen en nu?

Jeroen Olyslaegers: “In het boek is Antwerpen zeer herkenbaar uiteraard, maar voor mij is het in eerste instantie toch een universeel verhaal. Antwerpen is een stad die zich met veel humor verzet tegen het alledaagse, maar het alledaagse neemt continu bezit van de stad. De stad is ook altijd een politiek laboratorium geweest. Centraal staat dan de wrok, als passieve woede, die zelden wordt omgezet in wraak. Maar evengoed is die wrok een onvoorstelbaar lang gezeur over banale dingen. Antwerpen plaatst daar humor tegenover. De sfeer vandaag is wel grimmiger geworden.”

-Is dit geen cruciaal moment voor jou?

Jeroen: “Een moeilijke vraag. Ik heb hetzelfde gevoel als met de monologen die ik voor Jan Fabre heb geschreven. Die monologen spreken de mensen rechtstreeks aan. Daar moet je dus meer dan 20 jaar aan werken om dan tot de vaststelling te komen dat ik boeken moet schrijven waarmee ik mensen misschien een kopstoot wil geven, misschien de mensen probeer te verleiden. Ik hoor dat wel van mensen die het boek hebben gelezen, dat ik er vlak op zit, en dat je mensen rechtstreeks aanspreekt. Misschien is het dat. Maar misschien zijn mensen mij goed gezind omdat ik me de laatste tijd goed gedragen heb.”

Na het interview leest Jeroen twee fragmenten uit zijn boek voor, begeleid door een indringende soundscape. Voorlezen is een eufemisme, want onmiddellijk komt de performer in Olyslaegers naar boven en meteen ook de emoties. Woede drijft boven, woede vooral omwille van de tweespalt waarin “Wil”, zijn hoofdpersonage, gevangen zit, terwijl hij alleen maar wil overleven.

Jeroen Olyslaegers: “Ik heb mijn best gedaan om het gebeuren zo accuraat mogelijk te beschrijven” • Foto Koen BROOS

A G I N A

Katten van Zurenborg 2

Ik wil ook in de krant met mijn kat. Mooie middenpagina met al die katten, maar de mijne is toch mooier, specialer, … Een kattenpagina zonder onze… hoe kan dat nu? Zo klonken enkele van de commentaren op de blijkbaar gesmaakte middenpagina van onze vorige krant. De redactie nam kennis en zwichtte voor de druk met deze twee pagina’s tot gevolg. Tekst en foto’s Jeannine FÜHRING (uitgezonderd foto 10, die is van Lien Depondt)

1 Jessica Maene met Loewie en Pixie: deze broer en zus zijn 2 jaar oud en wonen in de Nottebohmstraat. Ze komen uit een B&B in Schelle. Loewie heeft prachtige blauwe ogen en is een echte knuffelaar. Geen wonder dat Jessica ongerust was toen Loewie onlangs plots verdwenen was. Hij bleef 10 dagen weg en zat dan ineens weer bij de onderbuurvrouw op de tuinmuur.

2 Brigitte Cardoen met Awa: wonen in de Draakstraat. Awa is 10 en een lieve, sociale kattin die van het geluid en/of zicht van stromend water houdt. Want ze springt regelmatig op het toilet, duwt op de doorloopknop en kijkt dan gefascineerd in de pot naar het resultaat. Ze maakt ook lange wandelingen in de omliggende straten.

3 Frieda Maes met Pippa: woont nog maar enkele weken in de Waterloostraat. Frieda vond ze, erg mager, op straat en doopte ze Pippa. Ze heeft zelf al twee katten en die komen niet overeen met de nieuweling. Frieda zoekt dan ook de eigenaar of een adoptie -

gezin voor deze erg sociale en zindelijke huiskat. Een seintje aan de redactie van deze krant volstaat.

4 Carla Debeure en Anaïs D’Hamers met Tianna en Iggy: deze twee mooie Ragdollkatten wonen in de Pretoriastraat. Ragdoll omdat ze zich als een lappenpop in je armen laten vallen. Kater Iggy is 10 en is nog maar een jaar geleden door het gezin geadopteerd, hij komt uit de USA. Kattin Tianna is 8 en komt uit Wuustwezel. Zus Ella die niet op de foto kon is gek op haar katten.

5 Elisabeth Noels met Eddy: Eddy (nonkel Eddy voor de intimi) woont in de Arendstraat en ”is een jong, lief, wildebrasje met een pluimstaart”. Hij eet graag verse vis en is een echte jager die het al lukte vanop de vensterbank van de derde verdieping een vogel te vangen.

6 Maria Koolen met Carmel: Carmel, die ongeveer 1 jaar oud is, woont in de Kreeftstraat en is een vondeling. Een bevriend dierenarts

uit West Vlaanderen vond haar samen met vier broertjes en zusjes. Ze is lief maar vlucht weg wanneer er bezoek is. Ze zit graag in de tuin waar ze al eens een vogel ving.

7 Eva Van den Ende met Angie: deze mooie Britse korthaar kattin uit de Korte Altaarstraat is zes jaar en een echte sociale, maar eigenwijze, huiskat die nooit een poot buitenzet. Zij staat op een speciaal dieet nadat ze een darmperforatie had gekregen door het opeten van een plastic buisje, waarna de dierenarts haar leven redde.

8 Mauro Mattheeussen met Nelson: wonen in de Guldenvliesstraat. Nelson is een éénjarige kater met karakter. Hij was toen hij heel jong was ook heel wild en sprong te pas en te onpas op de tafel. Mauro speelt veel met Nelson en zo werd die al wat kalmer. Een tijdje geleden ontsnapte hij nog langs de tuin maar werd gelukkig vlug terug gevonden.

9 Odette Ooms met Lucy (8)en Micha (2): twee kattinnen die in de Stierstraat wonen.

Zorra, de derde, wou niet mee op de foto. Onlangs verdween Lucy en werd na 6 weken teruggevonden in Wommelgem en daar naar het asiel gebracht. Dankzij de databank van het C.A.D. (Coördinatie Antwerpse Dierenbescherming vzw) kon ze terug naar huis.

10 Sofie Depondt met Tarrie: Tarrie uit de Kreeftstraat is een schuwe, 10-jarige kattin, afkomstig uit de Kempen. Sofie kreeg ze voor haar plechtige communie. Ze is helemaal niet avontuurlijk, huis en tuin zijn voldoende. Ze krijgt ’s ochtends graag een stukje kaas en bedelt aan tafel wanneer er vis of kip op het menu staat.

11 Peter Van Huffelen met Garfield en Pim: wonen in de Lange Van Ruusbroecstraat. Garfield (7) is de kleinzoon van Pim (20) die eigenlijk de kat van de buren is maar veel tijd bij Peter doorbrengt. Garfield loopt bij alle buren binnen en “heeft een fantastisch kattenleven”. Hij is verzot op tonijn “maar niet die van de Aldi”.

De bouillon wordt nu in Zaventem gemaakt

Bij Umamido op de Dageraadplaats serveren ze heerlijke Japanse noedelgerechten. Leuk voor de fijnproever, maar (tot voor kort) minder leuk voor de buren. Tijdens de hittegolf van eind augustus hadden omwonenden en voorbijgangers erg veel last van geurhinder, veroorzaakt door de vuilnisbakken van Umamido. Een van de buren kroop in zijn pen en stuurde een boze mail. Het restaurant nam de kwestie ter harte. Resultaat: geurhinder opgelost en iedereen tevreden.

(Peter THEUNYNCK)

Even terugspoelen naar eind augustus, beste lezer. Herinnert u zich nog dat we toen af te rekenen kregen met een heuse hittegolf? Dagen na elkaar was het broeierig heet en ook ’s nachts koelde het niet af. Niet leuk voor de mensen. Als het dan ook nog stinkt in je buurt, werkt dat behoorlijk op je systeem. Het overkwam de bewoners van de Korte Altaarstraat. Een luchtje scheppen zat er nauwelijks nog in, want op de stoep aan de hoek van de Dageraadplaats stonden de vuilnisbakken van Umamido, waaruit een stinkende smurrie droop. Die bleef plakken aan de schoenen en ook aan de wielen van kinderfietsjes, waardoor de troep ook de huizen binnenkwam.

Buurtbewoner Wim Van Doninck (44) vond het welletjes en stuurde op 28 augustus een be-

leefde maar kordate mail naar de eigenaar van het restaurant. Hij liet weten dat de toestand voor de buurt onhoudbaar werd en dat hij hoopte op passende maatregelen.

BOUILLON De volgende dag al zat er een antwoord van Umamido-eigenaar Guy Quirynen (34) in Van Donincks mailbox. De zaakvoerder verontschuldigde zich voor de overlast en legde uit waar die vandaan kwam. Hij vertelde dat ze in het restaurant op de Dageraadplaats bouillon produceerden voor de verschillende restaurants van de Umamido-keten in Brussel en Antwerpen. Daarvoor werden ingrediënten aangeleverd in rode en blauwe bakken die daarna op de stoep kwamen te staan. Vleesafval en

beenderen werden achteraf in de vuilnisbakken gedropt. Dat goedje zorgde, zeker bij die grote hitte en bij een te late afvalophaling, voor flink wat geurhinder. En hoe Neuza en Mono, de rechterhanden van Quirynen op de Dageraadplaats, ook schrobden, de vlekken op het trottoir bleken niet in een-twee-drie weg te krijgen.

ZAVENTEM Guy Quirynen had gelukkig ook goed nieuws te melden. Hij liet weten dat zijn bedrijf een atelier bouwde in Zaventem. De productie van bouillon en dergelijke zou zo snel mogelijk daarheen verhuizen. Zo zou de buurt op korte termijn verlost raken van die rode en blauwe bakken en, beter nog, van de stinkende vuil-

nisbakken. Wim Van Doninck liet weten dat de buurt uitkeek naar die oplossing.

OPGELOST

Quirynen hield woord en zette vaart achter de verhuis. Al op 19 september kwam het heuglijke bericht dat Umamido zijn productie-eenheid in Zaventem in gebruik had genomen. Sindsdien kan de hele buurt weer opgelucht ademhalen.

Het is leuk om te horen dat een horeca-eigenaar de klachten van de omwonenden ernstig neemt en zelf mee aan de kar trekt voor een leefbare wijk. Iedereen is daarbij gebaat, niet in het minst de horeca-eigenaar zelf. Stank is geen goede reclame. Dank u wel.

Het voltallig personeel van Umamido op de Dageraadplaats, blij dat het probleem van de baan is. • Foto Miguel VAN STEENKISTE

Raphaël De Cock: van onderzoeker tot beroepsmuzikant:

“Mijn missie is om onbekende instrumenten te laten horen”

Raphaël De Cock (42) leidt een leven als beroepsmuzikant en legt zicht toe op muziek uit alle hoeken van de wereld. Of hij nu vertelt over hoe hij met zijn groep een folk cover bracht van AD/CD’s “Thunderstruck” op Kroatische televisie, of uitlegt hoe een Noorse viool exact in elkaar zit, het is moeilijk om niet met open mond te luisteren naar zijn verhalen. Wanneer hij er ook nog eens aan toevoegt dat hij oorspronkelijk met een doctoraatsdiploma onder de

Het café waar Raphaël De Cock en ik hadden afgesproken bleek luidruchtiger dan gedacht. Tijdens onze wandeltocht door Zurenborg op zoek naar een rustige plek was het een grote uitdaging om niet al vraag na vraag te stellen over Raphaël’s muzikantenleven. Op zijn website staat namelijk een ellenlange lijst van instrumenten die hij beheerst, het ene instrument nog exotischer dan het andere. Als we eindelijk zitten en ik mijn vragenlijst heb bovengehaald, vraag ik dan ook meteen waar zijn interesse in wereldmuziek is ontstaan. Raphaël vertelt over hoe hij Ierse muziek hoorde op de radio toen hij zestien jaar oud was. Hij hoorde een instrument dat prachtig klonk. Het klonk als een doedelzak, maar de klank was veel helderder dan de schelle doedelzaktonen die in België bekend zijn. Dit mysterieus instrument bleek een Ierse doedelzak te zijn. Raphaël vond een Belgische man van wie hij een handgemaakt exemplaar kon kopen, en leerde zichzelf de kneepjes van het vak. Sindsdien voegde hij steeds meer instrumenten toe aan zijn repertoire. Door zijn vele internationale avonturen met optredens op festivals komt Raphaël constant in contact met nieuwe instrumenten. Als hij een geluid tegenkomt dat hem raakt, probeert hij erachter te komen wat het is en hoe hij het zichzelf kan aanleren. Over waarom hij steeds weer kiest voor niet voor de hand liggende instrumenten zegt Raphaël: “Mijn missie is om onbekende instrumenten aan mensen te laten horen. Op de radio hoor je altijd hetzelfde, ik wil een alternatief bieden.”

VOXTRA

Één van de groepen waar Raphaël De Cock deel van uitmaakt, Voxtra, bracht onlangs een cd uit waaraan ze drie jaar hard hebben gewerkt. Het album heet The Encounter of Vocal Heritage en bevat muziek uit onder andere Finland, Madagaskar, Albanië en België. Raphaël beschrijft het project als een samenkomst van muziek uit alle hoeken van de wereld. “Elke zangcultuur behoudt zijn eigen plaats en komt apart aan bod”, verklaart hij, “maar in sommige nummers worden twee culturen samen gezet. Die momenten, waarop twee liederen uit compleet verschillende culturen samenkomen en elkaar perfect aanvullen, zijn magisch”.

Een ander project waar Raphaël De Cock razend enthousiast over is, is ClubMediéval. Deze groep brengt liederen uit het Gruuthuse- manuscript, een middeleeuws handschrift uit de 14e eeuw. Om de interpretatie van de melodie en het ritme zo juist mogelijk te reproduceren zat de groep samen met een professor Middelnederlands. De interpretaties van ClubMediéval klinken allesbehalve oubollig: de combinatie van stem en instrument klinkt helder en fris.

ZURENBORG

Raphaël De Cock is opgegroeid in Zurenborg en na een aantal jaren in andere delen van Antwerpen te hebben gewoond, verhuisde hij een jaar geleden terug naar de wijk. Hij zegt over zijn appartement in de Cogels-Osylei dat het een enorm inspirerende plek is. Hij heeft vanop zijn terras een prachtig uitzicht over de wijk en vindt het een heerlijke plek om muziek te maken. Zurenborg maakt volgens Raphaël zijn reputatie als kunstenaarsbuurt helemaal waar. Er hangt een constante creatieve sfeer in de lucht, en lijkt soms zelfs een klein dorp in een grote stad. Dit gevoel krijgt Raphaël vooral wanneer hij op één van de vele terrasjes aan de Dageraadplaats zit. Raphaël betreurt dat in België veel minder initiatieven worden georganiseerd die gericht zijn op muziek die zich niet in de mainstream bevindt. Hij is altijd op zoek naar leuke projecten en is ervan overtuigd dat er in Zurenborg veel potentieel voor samenwerking aanwezig is.

AVONTUUR

Op het einde van ons gesprek vraag ik wat hij zelf het leukst vindt aan zijn avontuurlijke en onvoorspelbare baan. “Ik hebt niet echt een plaats, daardoor kom ik op hele interessante plekken, vooral in het buitenland, waar ik een exotisch iets ben.” Raphaël speelt misschien niet in de Vlaamse culturele centra, maar wie kan zeggen dat ze op de Kroatische televisie een doedelzakcover van een AC/DC nummer hebben gespeeld?

arm onderzoeker was die zich toelegde op glimwormpjes en vuurvliegjes, maar nu dat hij professioneel muzikant is academisch onderzoek enkel nog als hobby uitoefent, is de verbazing helemaal compleet. Hij stuurde de Gazet van Zurenborg een bericht met de vraag om een oproep te plaatsen omdat hij op zoek is naar opname- en workshopruimtes, maar zijn intrigerende muzikantenbestaan smeekte om een portret. (Margot VANDERSMISSEN)

Op zoek naar

repetitieruimte

Ik ben bezig als zanger en muzikant in de "Oude Muziek" en wereldmuziek en ik vraag me af of er in de buurt ruimtes zijn, zaaltjes, om te repeteren, CDof geluidsopnames of zelfs (huis)kamerconcertjes, workshops te brengen. Onze muziek is akoestisch, onversterkt en dus relatief stil. Gratis zou geweldig zijn, of een bijdrage voor verwarming, elektriciteit moet ook kunnen. Benieuwd naar de reacties.

Raphaël De Cock is onder andere lid van de groep Voxtra, hun CD is in september uitgekomen. Hij gaat met het doedelzaktrio Griff tussen 27 november en 4 december op tournee in Vlaanderen, op www.griff.be vindt u hierover meer info.

Raphaël De Cock, alles begon met de klank van een doedelzak. • Foto Nathalie FERNANDEZ

Zeg niet zomaar ‘drukkerij’ tegen Kastaar uit de Transvaalstraat

zijn de Heidelberg-persen en die zijn ontworpen door een horlogemaker”

Verborgen achter de gevel van een imposant herenhuis in de Transvaalstraat, schuilt al enkele jaren de ‘analoge printfaktorij’ Kastaar. Op enkele oude persen zorgen vormgevers An Eisendrath en Stoffel Van den Bergh daar voor de symbiose van computergestuurde technologie en ambachtelijk drukwerk.

(Marcel SCHOETERS)

An en Stoffel kennen elkaar van Sint-Lucas in Antwerpen, waar ze allebei grafische vormgeving doceerden. “We deelden een gemeenschappelijke interesse in ambachtelijke druktechnieken en typografie”, zegt Stoffel Van den Bergh . “Wij hebben allebei productontwikkeling gestudeerd en we zitten constant achter de computer, maar als je met materialen werkt zie je de dingen mee tot leven komen.”

Heel wat ambachtelijke drukkers zijn de voorbije jaren gestopt, maar ze hebben hun materiaal vaak bijgehouden. Stoffel Van den Bergh: “Zo zijn we begonnen met de aanschaf van enkel kleine persjes. Het oudste stuk is ongeveer een eeuw oud, schat ik. Terwijl we aan het verzamelen waren, hebben we deze ruimte in de Transvaalstraat gevonden.”

Voor zover Stoffel Van den Bergh weet is deze

ruimte oorspronkelijk een koetshuis geweest, maar er zou ooit ook een drukkerij in hebben gezeten (Enfa Enveloppen?). Daar is het dat Kastaar dus is gevestigd. Het is geen winkel en je kan er dan ook niet zomaar binnenlopen. Bovendien moet je om in het drukatelier –want dat is het- te komen, een eind door de tuin van de eigenaar van de woning. “Wij huren dit van hem”, zegt hij. “We zijn constant bezig.”

MEERWAARDE

In feite hebben beiden nooit de bedoeling ge-

had om een atelier te beginnen, geeft hij toe. “Op den duur hebben we materialen aangeboden gekregen. Ook in ons vakgebied evolueert alles zeer snel richting on-linegebeuren. Tegelijk komt er een tegenbeweging op gang naar het tragere ambachtelijke. De vraag naar creatieve meerwaarde neemt toe. Deze techniek is uiteraard duurder.”

Toch hebben ze een ruime klantenkring uitgebouwd. Ze zijn in de eerste plaats zelfstandige vormgevers en ze hebben allebei een eigen klantenbestand. In het atelier hebben ze eigen ontwerpen en ze werken ook voor andere vormgevers binnen een uitgebreid netwerk. Stoffel Van den Bergh zegt dat ze ook heel wat aanvragen krijgen voor ge-

”Pronkstuk

Deze prachtige persen uit een nabij verleden doen nog steeds dienst. • Foto’s Luc PANDELAERS

boorte- of rouwkaartjes. “We leveren enkel drukwerk af dat we zelf creatief mee in handen hebben. We zoeken naar een eigen meerwaarde, in overleg met de klant.” Kastaar wordt ook vaak betrokken bij workshops. Jongere mensen zij volgens Stoffel erg geïnteresseerd in het materiaal en de manier waarop Stoffel en An de vormgeving kunnen sturen. Ze hebben net een drukke periode achter de rug omdat ze actief betrokken waren bij de heropening van het vernieuwde museum Plantin-Moretus. “We hebben daar eigen producten voor ontwikkeld die te koop zijn in de museumwinkel”, zegt An Eisendrath. “Ze zijn wel gebaseerd op het archief van Plantijn.”

FIETSEN

Dank zij de persen die op 2 bakfietsen werden

gemonteerd, kunnen An en Stoffel Kastaar ook mobiel uitdragen. “We kunnen een jongere generatie aanspreken, omdat we wat we doen tastbaar kunnen maken. Met die fietsen kunnen wij alle leeftijden bereiken. Want we tonen niet alleen het resultaat, maar het hele proces”, zegt Stoffel. An en Stoffel willen zeker niet op een hoop worden gegooid met andere beoefenaars van oude ambachten, benadrukt Stoffel.

“Wij zijn al langer vormgevers en wij werken op een moderne manier. Wij proberen aan alles een moderne toets te geven. Wij werken dus fundamenteel anders dan letterzetters die alleen maar bezig zijn met dat zetten.”

An: “Wij zijn tamelijk kieskeurig in waar we ja op zeggen.” Dat deden ze enkele weken geleden wél voor een deelname aan het grafisch event Off by night, dat plaatsvond in de Sportloods

op Park Spoor Noord. Onlangs stonden ze ook op de Interieurbeurs van Kortrijk. “Daar hebben we iets gedaan met duploblokken, maar dan wel iets dat paste in die beurs”, aldus An. Stoffel zegt dat kastaar altijd probeert om de juiste mix te bewaren tussen de oude analoge techniek en de moderne technologie. “We gaan bv via een laser drukvormen creëren.”

Op Integrated 2015 in de Singel hebben An en Stoffel met een speciaal verhuisde pers posters gedrukt en tweets en hashtags live afgedrukt. “Dat is ook een knipoog van oud naar nieuw”, zeggen ze.

UNIQLO De klanten komen bij Kastaar terecht op uiteenlopende wijzen. An legt uit dat ze elke keer dat er een nieuwe pers was gevonden, er een

post werd geplaatst op facebook. “Daar zijn de eerste opdrachten uit binnengekomen. Je moet weten: we hadden nooit een logo gemaakt en waren zelfs vergeten om onze eigen naamkaartjes te drukken.”

An en Stoffel geven toe dat ze eerder artistiek dan commercieel bezig zijn. Zo kregen ze vorig jaar een opdracht van de Japanse kledingketen Uniqlo, die zich in Antwerpen kwam vestigen. Aanvankelijk moest Kastaar de posters daarvoor vorm geven en die zouden dan massaal in offset worden gedrukt. In plaats daarvan hebben An en Stoffel zich, samen met andere illustratoren, bierviltjes gemaakt die in enkele secuur uitgekozen jongerencafés werden verspreid. “Wat voor Uniqlo belangrijk bleek, was dat ze artisanaal gedrukt werden”, zegt Stoffel. Ze zijn trouwens geen unicum, zeggen ze. “Er zijn in Vlaanderen nog wel mensen die met die persen bezig zijn. Maar we zijn allemaal vrienden en collega’s.”

HEIDELBERG

Het werken met oude persen, stelt natuurlijk ook eisen aan het gebruikte papier. “We hebben niet zo heel veel opties”, aldus An Eisendrath. “We kunnen zelf wel 2 vellen tegen elkaar plakken. Vroeger moesten de letters het papier alleen maar even aanraken maar die machines hebben heel veel kracht. Dat maakt qua vormgeving heel wat dingen mogelijk. We hebben goede contacten met de leveranciers. Nu de vraag stijgt, zijn ook zij bereid om meer keuzes aan te bieden.”

Het pronkstuk uit de collectie van Kastaar zijn de Heidelberg-persen, ontworpen door een horlogemaker. De machines worden trouwens niet alleen gebruikt voor het drukken, maar ook voor het kapwerk. “Het meeste werk kruipt in het snijwerk”, besluit zij.

Analoge printfaktorij Kastaar

hello@kastaar.com

www.kastaar.com

@kastaar_press

Wie An en Stoffel aan het werk wil zien, kan terecht in het museum Plantin Moretus. Daar gaan ze één keer per maand demonstraties geven. Voor de data is het aan te raden om de website van het museum te consulteren:

www.museumplantinmoretus.be

An Eisendrath en Stoffel Van den Bergh mochten ook aan de slag voor het vernieuwde Plantin Moretusmuseum

“Aangeraakt”: bij elk schilderij staat een tekst of gedicht

Fraai kunstboek van Jef Blancke en Joke van Leeuwen

‘Aangeraakt’ heet het vierde boek dat schilder Jef Blancke (°1945) uit de Waterloostraat samen met een auteur publiceerde. Ditmaal is zijn tekstpartner niemand minder dan voormalige stadsdichter, Joke van Leeuwen (°1952). Het resultaat is een fraai uitgegeven kunstboek met bij elk schilderij een tekst, of zo je wilt een gedicht van Joke van Leeuwen. (Jörg PYL)

Ook al is het de vierde keer dat Jef Blancke een boek uitgeeft in samenwerking met een andere auteur of dichter, toch leek het een goed idee om beiden dezelfde vragen voor te schotelen over het ontstaan van dit werk. Het feit dat Joke van Leeuwen ook nog proza schrijft voor volwassenen en kinderen, zelf haar kinderboeken illustreert en grafiek gestudeerd heeft aan de academie, zou wel eens een meerwaarde kunnen betekenen voor de samenwerking van deze kunstenaars. Bovendien is Joke van Leeuwen voorzitter van PEN-Vlaanderen. Sinds 2014 een wereldwijde auteursvereniging die ijvert voor vrede en internationale verstandhoudingen en die zich verzet tegen elke vorm van censuur.

- Hoe hebben jullie elkaar leren kennen en wat appreciëren jullie in elkaars werk?

Joke van Leeuwen: “Ik heb Jef lang geleden ontmoet via Nelleke, die redacteur was van Querido, ook mijn uitgever. Ik heb dus al jaren gezien hoe hij gedreven en onvermoeibaar een menselijk universum bij elkaar schildert.”

Jef Blancke:” Mijn vrouw was redacteur bij uitgeverij Querido waar ik Joke leerde kennen. We werden vrienden en vieren al jaren samen met dezelfde groep oudjaar.”

- Hoe verliep de samenwerking: wat was er eerst, de gedichten, de schilderijen of is alle organisch ontstaan?

Joke van Leeuwen: “De schilderijen zijn het uitgangspunt. Ik heb ze bekeken en op basis daarvan ontstonden er korte teksten. Die zijn dienstbaar aan de beelden, maar ik schreef ze vrijelijk zoals ze bij het kijken naar boven kwamen.”

Jef Blancke: “ Toen we beslisten dat Joke teksten zou maken bij mijn schilderijen, heeft zij een keuze uit mijn werk gemaakt. Schilderijen die haar aanspraken. Ik heb enorme bewondering voor Joke, de tekenaar/schilder, de dichteres, erudiete historica, podiumbeest, schrijfster van alles voor jong en oud en alles wat daartussen ligt, en alles gelardeerd met eigenzinnige humor, en taalidioom en altijd en in alles aanwezig is haar sociale betrokkenheid, haar mededogen met homo sapiens. Het is dat wat ons werk verbindt.”

- Waarom Uitgeverij P en niet Querido?

Joke van Leeuwen: “Uitgeverij P heeft al drie andere uitgaven van Jefs schilderijen verzorgd, met teksten van verschillende schrijvers/dichters.”

Jef Blancke:” Uitgeverij P heeft al eerder drie boeken met mijn schilderijen uitgegeven. De teksten werden geschreven door André Sollie, Lief Vleugels en Martha Heesen.”

MENSEN

Omdat de schilderijen er eerst waren, lijkt het aangewezen het eerst hierover te hebben, al vloeien beeld en tekst soms ineen en vormen een derde overkoepelende werkelijkheid. De schilderijen van Jef Blancke stellen stuk voor stuk mensen voor, soms met geen echte achtergrond, dan weer met een landschap lijkend op naïef realisme, en een enkele keer met hond.

Het bijzondere is wel dat al die personages iets van je verwachten, de meesten kijken je indringend aan, zelfs als de ogen gesloten zijn. Een enkele keer kijkt een oud koppel naar elkaar of een zit een iemand in elkaar gedoken voor iets onbenoembaars. Om een of ander onverklaarbare reden, moet ik bij het bekijken van die schilderijen steeds weer aan de film Le Bal uit 1983 van Ettore Scola denken. Misschien ligt het aan de verwachtende en verlangende blikken van de filmpersonages, die op een enigszins gelijkaardige manier kijken als de mensen op Jef Blanckes schilderijen. Bij sommige gelaatsuitdrukkingen kan men de bedenking maken dat de bundel evengoed confrontaties had kunnen heten, maar door voor “Aangeraakt” te kiezen, krijgt dit boek een zekere mildheid.

KLINKERS

De teksten van Joke van Leeuwen geven haar ingeving bij het zien van de schilderijen weer. De vraag rijst of het hier al dan niet om gedichten gaat. Het colofon van het boek houdt het op ‘kunstboek’ en ‘teksten’. Het antwoord is dubbel, enerzijds zijn sommige teksten erg realistisch, maar bij een tweede lezing roepen haar teksten steeds meer vragen op dan er antwoorden in haar tekst staan. Bovendien opent zich een waaier aan interpretatie- mogelijkheden. Hoewel tot op enkele uitzonderingen de teksten niet in strofevorm, zelfs niet in versvorm geschreven zijn, zou ik eerder durven gewagen van (proza)gedichten. Poëzie is een huis met vele kamers en laat zich niet in enkele regels dwingen. Ook typografisch duiken er twee vondsten op, eenmaal staat de tekst in cirkelvorm en bij een portret waar de vrouw haar vinger op haar lippen legt, is de tekst (‘ik mag het niet zeggen, ik mag het niet zeggen’) doorstreept. Een enkele keer bedient Joke Van leeuwen zich van SMS-taal dus met weglating van klinkers.

HUMOR

Een ander vaststelling is dat Joke van Leeuwen graag humor in haar teksten gebruikt.

Bij een schilderij van een vrouw aan een tafeltje schrijft zij: ”We hadden afgesproken op relatieplaneet.Ik had een betere foto moeten plaatsen. / Niet een van tien jaar geleden.” Anderzijds gaat ze de problematiek van het ouder worden niet uit de weg zoals bij het schilderij van een oude, vrouw die op de rand van het bed zit: “”Er komt steeds iemand anders om me te verzorgen. Dan ben ik weinig meer dan een oud lijf. Ach, ze werkt hard voor weinig geld. Ze sjort wel te veel aan me./ Als je niet meer door iemand gestreeld wordt – als ze alleen nog aan je sjorren.“

Ook de illusie van het pensioen wordt aangeboord bij een schilderij van een bedrukt kijkende man die met twee aktentassen sleurt: “Er zitten papieren in. Stukken. Ik heb mijn hele beroepsleven stukken gelezen. Probleemstellingen. Herstructureringen. Afvloeiingsregelingen. Plannen heb ik nog niet. Ik moet

eerst mezelf eens grondig doorlezen.” Hier en elders slaagt zij erin humor met tragiek te verbinden. De schilderijen kunnen uiteraard nog anders geïnterpreteerd worden dan in de teksten van Joke van Leeuwen. Anderzijds zijn haar teksten zeker niet vrijblijvend of eenduidig. Dat alles maakt van deze zeer geslaagde samenwerking een waardevol boek over de verscheidenheid van de menselijke fauna. Uitgeverij P drukte alles af op Arctic White van 150 gram. Om van te genieten.

INFO

Jef Blancke en Joke Van Leeuwen, Aangeraakt Uitgeverij P 2016 ISBN 978-94-92339-06-5 23 cm 24,50 €

NUR 306

Het boek is te koop in de betere boekhandel maar ook bij Jef Blancke, Waterloostraat 9, Berchem of via de Uitgeverij P.

De tentoonstelling van de schilderijen van Jef Blancke loopt van 29.09.2016 tot en met 10.10.2016. www.jefblancke.be • www.jokevanleeuwen.com www.uitgerijp.be

Op dit schilderij zijn Jef Blancke en Joke van Leeuwen te zien • Foto Jörg PYL

R O M A

Drie beurzen tijdens de wintermaanden

Tijdens de koude wintermaanden staan naar jaarlijkse traditie drie supergezellige beurzen op het programma van de schoonste zaal van ‘t stad. De kinderen komen eerst aan bod, dan volgen de mensen met een groot hart en ten slotte komen alle cinefielen en vinyladepten aan hun trekken. Een overzichtje.

KINDERROMMELMARKT

Zondag 20 november van 13u30 tot 18u in De Roma

Gezelschapspelen, puzzels, poppen, beertjes, autootjes, stripverhalen, video's, kleren .. Wat je allemaal voor een prikje zult kunnen kopen op de 24ste editie van onze kinderrommelmarkt is werkelijk te veel om op te noemen! Dit is een rommelmarkt voor én door kinderen. Al de marktstandjes zijn ondertussen ingenomen, dat belooft!

TIP: combineer kinderrommelmarktaankopen met een bezoek aan Rataplan in de Wijnegemstraat en Open School in de Kwekerijstraat. Deze twee plekken worden die dag omgetoverd in een heus kinderkunstenhuis. Dompel je onder in leuke, grappige en ontroerende voorstellingen en plezante, spannende en leerrijke workshops! Je leest er alles over op www.rataplanvzw.be.

GOE GEGEVEN! FEESTELIJKE RUIL- EN WEGGEEFBEURS

Zondag 4 december van 13u30 tot 18u in De Roma

De weggeefbeurs is terug! Een feestelijke ruil- en weggeefbeurs waar duurzaamheid centraal staat. Twee dagen voor Sinterklaas nodigen we iedereen uit die spullen te veel heeft (bv. lp’s, cd’s, flessen wijn, mixers, kleren, etc.) om een gratis standje te bemannen op onze ruil- en weggeefbeurs. Inschrijven als standhouder kan via beurs@deroma.be. Elke bezoeker krijgt drie bonnen waarmee hij/zij iets kan krijgen aan de weggeefstanden. Ook de standhouders zelf krijgen drie meeneembonnen én zes drankbonnen bovenop voor de moeite. We maken op deze dag van De Roma een extra warm huis, waar iedereen welkom is. We zorgen voor allerlei lekkers zoals soep, taart, pannenkoeken en warme chocomelk (gratis voor kinderen).

FILM- & VINYLBEURS

Zondag 8 januari van 11u tot 18u in De Roma

We verwelkomen alle film- en platenliefhebbers op de zesde editie van de Cinema Roma-filmbeurs. Bij de verschillende standhouders op de filmbeurs kan je je laten onderdompelen in de wondere wereld van het witte doek met oude filmaffiches, attributen, foto’s, gadgets, pellicule en zoveel meer. Maar ook de liefhebbers van vinyl komen aan hun trekken. Lp’s, maxi’s, singles en de daarbij horende platenhoezen .. zowel verzamelaars als koopjesjagers komen aan hun trekken. Daarnaast kan je een kijkje nemen in de volledig heringerichte projectiekamer van onze voormalige cinemazaal. Ivo Segers van CINEMUZEE neemt je graag mee en vertelt alles wat je wilt weten over filmprojectie vroeger en nu. Deze dag kan je ook tickets kopen aan kortingprijs voor alle concerten en voorstellingen in De Roma. Verder kan je in onze gezellige foyer genieten van koude en warme drankjes, lekkere soep, belegde broodjes en taart! Tickets voor de film- en vinylbeurs kan je gewoon kopen aan de deur. Alle standplaatsen zijn volzet.

De kalender die je op deze pagina vindt, toont slechts een greep uit het grote podiumaanbod. Met deuren die bijna 7 dagen op 7 openstaan voor het publiek, is het een onbegonnen zaak om het volledige programma op te sommen. Wil je bovendien alles weten over T-DANSANTS (dansnamiddagen met Radio Minerva) of het uitgebreide filmaanbod van CINEMA ROMA? Surf naar onze website of vraag het gratis driemaandelijks programmaboekje aan. Info & tickets: www.deroma.be + 03 600 16 60 + ticketbalie op Turnhoutsebaan 329, Borgerhout • Zaal: Turnhoutsebaan 286, Borgerhout

‘Momentito’: de eerste kortfilm van Renee Dufait

“De opdracht luidde een film maken die zich in die hotelkamer afpeelde”

Hoe oud moet een mens zijn om zijn dromen op te geven?

Moeilijke vraag, maar senior redactielid Renee Dufait (°1947) uit de Waterloostraat stelde zich die vraag niet, maar schreef zich vorig jaar gewoon in voor de afdeling film van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten, afdeling Deeltijds Kunstonderwijs. (KASK DKO). Na enkele eenvoudige opdrachten, kwam de opdracht een film te maken die zich in een hotelkamer afspeelde. Het resultaat was haar film’ Momentito’. (Jörg PYL)

De kortfilm begint met twee plaasteren figuren die in lepeltjeshouding liggen. Het beeld vervaagt en een oud koppel in lepeltjeshouding, verschijnt. De man klaagt over het afnemen van zijn krachten. Dan halen zij herinneringen op aan vroeger en hoe zij zo graag dansten. In de achtergrond klinkt zachte tangomuziek. Dan wijzigt het beeld in een jong koppeltje op bed. De man tracht zijn geliefde te wekken en er ontstaat een kussengevecht. Na wat knuffelen stelt de vrouw moeilijke vragen over een andere vrouw. Er ontstaat een jaloeziescène. Uiteindelijk wordt die bijgelegd. Wanneer de jonge vrouw vraagt of ze na zoveel jaar nog samen zullen zijn, verschijnt de oudere man in beeld die ja zegt. De oude man geeft de oude vrouw nog een voetmassage en zegt dat hij nog steeds van haar houdt. Dan verschijnen weer de plaasteren beelden van een slapend koppel. Dat is heel droog verteld de inhoud van haar kortfilm.

Renee Dufait: “Het beeld is dat van twee slapende mensen dat ikzelf gemaakt heb. Zelf vind ik slapende mensen ontroerend, omdat ze zo kwetsbaar en argeloos zijn. De houding die een koppel aanneemt in hun slaap, vertelt veel over hun relatie.”

TANGO

- Wat was je inspiratiebron?

Renee Dufait: “In de Academie hadden ze een hotelkamer nagebootst, en de opdracht luidde een film maken die zich in die kamer afpeelde. Daarom ben ik vertrokken van mijn beeld ‘slapertjes’. De film heet Momentito omdat ze even wakker worden of zo je wil tot leven komen, om daarna weer door te gaan met slapen. Het gaat dus over herinnering en toekomst. In de achtergrond klinkt zachte tangomuziek. Ik zie het leven als een dansfeest. Er bestaat een Argentijns spreekwoord: Het leven is een tango en wie het niet danst is een ‘tonto’ (stomkop). De tango staat symbool voor alles wat er in relaties kan gebeuren. Ik kan die uitspraak beamen, want ik heb twintig jaar tango gedanst.

Je moet elkaar hiervoor perfect kunnen aanvoelen. De man moet hierbij de vrouw leiden, maar hij kan dat pas als hij in staat is de vrouw aan te voelen. Daarom moet je veel geduld met elkaar hebben, anders geeft een van de twee (dans)partners het op. Je moet dus steeds positief blijven. Omgekeerd kan het ook gebeuren dat wanneer twee volkomen vreemden de tango dansen, er plots een vonk tussen beiden kan overspringen.”

- Je hebt de regie gedaan en het scenario geschreven, hoe moeilijk was dat?

Renee Dufait: “Dat was mijn eerste regie. Ik had het geluk dat ik jaren geleden met Loes van den Heuvel ooit een monoloog had geschreven. Door haar te zien regisseren, heb ik wel een en ander opgestoken. Omdat ik Loes Van den Heuvel kende, was zij ook bereid om mee te spelen in die film, want acteurs zoeken was echt moeilijk. Gelukkig bood mijn leraar film aan om de rol van de oudere man op zich te nemen. Dimitri Tarentino, die de jongere man speelt, kende zijn rol al en daar hoefde ik niet veel bij te regisseren. Daarbij komt nog dat bij een film telkens kleine stukjes gespeeld worden die dan een aantal keer (takes) herhaald worden. Dat vraagt veel geduld en ook montagewerk, waarbij ik gelukkig veel hulp mocht krijgen van een van mijn medestudenten. Daarnaast is een scriptgirl ook van het grootste belang. Haar taak bestaat er in te letten op bepaalde dingen als: is het decor niet verschoven? Is het licht hetzelfde, het soort lens, welke opening, welk shot, close-up, medium of totaal, Is er licht bijgevoegd en tot slot nog opmerkingen over het geluid en het nummer van take en scene. Dat is allemaal van het grootste belang om te kunnen monteren. Bij de montage volgen soms nog kleine correcties qua licht of kleur.”

PLOEGENWERK

“In het eerste jaar heb ik geleerd dat film vooral het werk van een ploeg is. Naast regisseur scenarist en acteurs, komen er ook nog een came-

Workshop: Creatief met broek

Start:

Woensdag 16 november 2016

begin 19.30u

Er zijn nog plaatsen vrij.

Markten:

Kerst & Creatief markt

Zat. 26 & Zon. 27 november 2016 in Expo, Antwerpen Sfeermarkt

Zat. 3 december 2016 in de Boomgaardstraat, Berchem Zou u graag komen naar een

haak- of naai- club? U kan zich inschrijven door een email te sturen.

raman, een klankman, een monteur en een belichter bij kijken. Begonnen zijn wij met kleine opdrachten, met alleen beeld zonder klank, zoals een persoon die een kamer binnenstapt. De volgende stap was dan de film in de hotelkamer, waar ik dus Momentito voor gedraaid heb.”

- Wat heeft je ertoe gebracht om film te studeren?

Renee Dufait: “Aanleiding was het feit dat ik een filmcamera cadeau gekregen heb. Je moet weten dat ik toen ik jong was al een paar jaar filmschool heb gevolgd, maar daar eigenlijk niet veel mee gedaan heb. Ik heb dan maar een opleiding gevolgd om plastische opvoeding te kunnen geven. Maar nu met het krijgen van de camera, kwam mijn oude droom weer bovendrijven en heb ik de stap gezet om film te studeren aan de Academie. Film vraag veel fysieke kracht. Het ophangen van belichtingsspots is echt zwaar werk. Gelukkig hebben mijn medestudenten dat voor mij gedaan, want met een zware spot de lad-

der opgaan, zie ik niet meer zitten. Maar ook de microfoon aan een lange staaf vasthouden, vraagt erg veel uithoudingsvermogen. Als regisseur moet je tenslotte heel de tijd gebogen voor de monitor zitten om te zien of het beeld scherp genoeg is, of de belichting juist is en desnoods al wat bijsturen. Maar in het eerste jaren film zijn we met een heel heterogene groep met uiteenlopende leeftijden van ongeveer dertig jaar tot negenenzestig en we helpen elkaar. Dat maakt alles tot een zeer aangename ervaring.”

KORTGEKNIPT

De kortfilm Momentito en nog ander werk van studenten van de academie is te zien op zaterdag 24 januari onder de verzamelnaam ‘Kortgeknipt’ in de namiddag in de Stadsschouwburg van Sint-Niklaas. Te zien is het werk van een jaar afdeling film van de Academie Antwerpen.st!

www.academieantwerpendko.org

www.ccsint-niklaas.be

Renee Dufait: “Zelf vind ik slapende mensen ontroerend, omdat ze zo kwetsbaar en argeloos zijn.” • Foto Jörg PYL

Buurtbewoners halen gelijk bij Raad voor Vergunningsbetwistingen

Bouwvergunning onderdeel van Post X-project geschorst

Hoewel de werken aan het voormalige postsorteercentrum Post X al ver gevorderd zijn lopen er al sinds 2012 verschillende klachten van buurtbewoners tegen het project. De Raad voor Vergunningsbetwistingen heeft nu voor de tweede keer de bouwvergunning voor een onderdeel van het project geschorst. Deze keer omdat

SOS Zurenborg gaf eerst nog eens een overzicht van de omvang van het project. Op de site zijn er in totaal tien hoge gebouwen gepland met een globaal vloeroppervlak van 115.000 m² waarvan er 15.000 gereserveerd zijn voor handelszaken. Op de site zouden 5.000 mensen komen werken, terwijl er maar duizend parkeerplaatsen voorzien zijn. Zij vrezen daarom voor zware gevolgen op het vlak van leefbaarheid, mobiliteit en gebrek aan parkeerplaatsen.

RAPPORT

Philippe Vande Casteele, advocaat van SOS Zurenborg gaf vervolgens meer uitleg over de juridische stappen die werden gezet. “Wij zijn vooral verbolgen over het totaal gebrek aan inspraak dat de omwonenden in dit dossier hebben gehad. Het stadsbestuur heeft de ene na de andere vergunning verleend, telkens zonder inspraak en zonder openbaar onderzoek. Elk project van dergelijke omvang is onderworpen aan een voorafgaandelijk milieueffectenrapport. Men heeft dit willen omzeilen door het totale project op te delen in onderdelen die afzonderlijk niet MER-plichtig zouden zijn. Dat is onzin. Elk van de tien geplande torens heeft een oppervlakte die ruim groter is dan de minimale oppervlakte van een bouwproject waarvoor een milieueffectenrapport vereist is. Dat zeggen niet alleen wij: dat is nu ook bevestigd door de uitspraak van de Raad van de Vergunningsbetwistingen. Bovendien bestaat er Europese regelgeving die zegt dat bij een dergelijk geïntegreerd project ook een openbaar onderzoek vereist is voor de totaliteit van het project.”

ONDUIDELIJKHEID

“Wat ons ook stoort is de onduidelijkheid die blijft bestaan over welke projecten er allemaal in de verschillende torens gaan terecht komen.. De plannen veranderen voortdurend. Eerst was er sprake van 15.000 m² handelsruimte. Nu zou het weer 3.000 m² zijn en zou er een drie- of viersterrenhotel met 135 kamers komen. Eerst zouden er tien torens komen. Nu heet het weer dat toren 1 en 2 er toch niet zullen komen, maar in plaats daarvan één groot nieuw gebouw voor de Antwerpse politie. De mensen zijn het beu dat dit soort beslissingen die een grote impact hebben op de leefbaarheid van de wijk, boven hun hoofd genomen worden zonder informatie en zonder enige inspraak ”

TOREN

“Geanimeerd” werd de vergadering toen bleek dat er ook een juridisch adviseur van projectontwikkelaar IRET aanwezig was. Die wist toch wel enkele nuances aan te brengen. Zo bleek de geschorste bouwvergunning niet die van de al voltooide Syntratoren, zoals eerder in de pers vermeld was, maar wel die van een ander deelproject dat nog niet in aanbouw is. Ook het argument dat het project de realisatie van Ringland onmogelijk zou maken werd ontkracht. Dat wordt formeel ontkend door intendant Alexander D'Hooghe en ook door een aanwezige vertegenwoordiger van Ringland zelf. Maar daarna werd het al gauw een oeverloze discussie met juridische argumentaties waarin alleen katten en advocaten hun jongen terugvinden.

We besloten daarom van enkele dagen later nog eens aan tafel te gaan zitten met de actievoerders, met name buurtbewoner Diederik Van Woensel en advocaat Philippe Vande Casteele, om alles nog eens op een rijtje te zetten.

Een kans die we overigens ook aan IRET wilden geven, maar daar bleef de radiostilte oorverdovend.

-Laat ik om te beginnen stellen dat ik alle begrip heb voor jullie acties. Wanneer de overheid haar eigen procedures en reglementen niet naleeft moet ze niet klagen dat de burgers daartegen in verzet komen...

Philippe Vande Casteele: “Toch is dat wat ze voortdurend doen. Wij zijn zogezegd onverantwoordelijke klagers die de realisatie van elk project eindeloos vertragen of zelfs onmogelijk maken. Maar het feit dat wij keer op keer juridisch gelijk halen bewijst dat de fout juist bij de overheden zit. Als zij het van bij de aanvang correct en volgens het boekje zouden spelen zouden al die bezwaarprodures overbodig zijn. Maar blijkbaar zijn geheime onderonsjes tussen politici en vastgoedmakelaars nog altijd de gewone gang van zaken, zoals ook de Optima-affaire maar weer eens heeft bewezen. Het ironische is dat overheden die vinden dat hun belangen geschaad worden door een andere overheid zelf ook zonder verpinken een procedureslag beginnen. Kijk maar naar al die gemeentebesturen in Vlaams-Brabant die bezwaren hebben ingediend tegen Uplace. Ik ben zelf trouwens al twee maal opgetreden als raadsman van een gemeentebestuur tegen de bouwplannen van een ander gemeentebestuur. Een van die zaken heeft in 2013 zelfs geleid tot een uitspraak van het Grondwettelijk Hof die heel wat RUP's (ruimtelijke uitvoeringsplannen) op de helling heeft gezet.”

-Een andere kwestie is of dit project echt zo onwenselijk is als jullie voorstellen. De stad van de 21ste eeuw heeft niet enkel een woon- en recreatiefunctie. We willen allemaal zoveel mogelijk groen en dat groen is er in Antwerpen natuurlijk veel te weinig. Maar de stad moet de mensen ook een werkplek geven en dat liefst op een plaats die gemakkelijk zonder auto te bereiken is. Mij lijkt het daarom geen slecht idee om een kantorencomplex juist in te planten op die plaats. Op wandelafstand van een station en een busstation, drie tramlijnen en een gloednieuwe fietsostrade.

er een milieueffectenrapport ontbreekt. Een eerste bouwvergunning werd vernietigd omdat er geen hoorzitting was geweest. Eind september organiseerde SOS Zurenborg een druk bijgewoonde infovergadering in het Roze Huis over hun verzet tegen het bouwproject.

(Luc PANDELAERS)

Diederik Van Woensel: “Dat klopt voor een stuk en we moeten natuurlijk inzetten op het terugdringen van de auto uit het woon-werkverkeer. Maar wat ons afschrikt is de omvang van het project. Vijfduizend mensen extra in de wijk is niet niks en wij vrezen dat er toch veel meer met de wagen zullen komen dat de 20% waarvoor er een parkeerplaats voorzien is. Het grote verschil met andere landen waar zulke projecten wel succesvol zijn is de alomtegenwoordigheid van de bedrijfswagens in België.

Wij stellen nu al vast dat sinds het Syntragebouw in gebruik is het vanwege de avondcursussen al veel moeilijker is om 's avonds nog een parkeerplaats te vinden in de wijk. Tel daar nog de bezoekers bij die de site zal aantrekken en wij voorspellen een regelrecht verkeersinfarct. “

“Een ander bezwaar is de eenzijdige invulling van het project. Hierdoor verwachten wij dat het op de site overdag ontzettend druk

zal zijn maar na de kantooruren juist volledig uitgestorven. Zeker in een stationsbuurt geeft dat gegarandeerd veiligheidsproblemen. Een gemengde woon-werkomgeving zou zorgen voor veel meer sociale controle.”

-Wat willen jullie uiteindelijk dan bereiken met jullie acties?

Philippe Vande Casteele: “Dat de overheid er door onze bezwaarschriften toe verplicht wordt van het dossier open te gooien. Dat alle wettelijke procedures gevolgd worden en er een omgevingsonderzoek en een milieueffectenrapport komt in overleg met de omwonenden. Dat moet op zijn minst leiden tot een realistisch verkeerscirculatieplan en voorstellen ter mindering van de hinder voor de buurt. De voortdurende wijzigingen in het project laten uitschijnen dat in dit geval nog niet alles 'beslist bestuur' is. Wij hopen dat de buurtbewoners ook nog een inbreng kunnen hebben die aan hun legitieme belangen tegemoet komt.”

“Wij zijn vooral verbolgen over het totaal gebrek aan inspraak dat de omwonenden in dit dossier hebben gehad.” • Foto Luc PANDELAERS

Een trein uit het oosten

Zij donderen weg met dreunend geraas over de versleten sporen, de goederen uit de Oriënt, waar het licht steeds spaarzamer schijnt en ooit geloof en hoop ontstonden.

Blijft alleen nog de handelswaar een kille troost in angstige dagen die wij onszelf blijven aanpraten.

De wielen van de wagons krijsen als de pijn in het Midden-Oosten hier achter een stampende locomotief bij elke bocht en elke remming voor wie weet welke hindernis.

Zo zal het geschieden, vandaag, morgen en tot het einde van de sporen.

Zo komt er elke dag een trein uit het oosten.

De middenpagina van deze gazet staat opnieuw vol met katten en hun baasjes. Blijkbaar leven er nogal wat kattenliefhebbers op Zurenborg. Voor hen en voor anderen schreef Ad Moeskops een poezenverhaal dat hij enkele weken geleden zelf meemaakte. Op zondagavond ging hij een fietstochtje maken en voordat hij het wist, fietste hij regelrecht en nietsvermoedend in een bizar kattenverhaal.

De lucht is eindelijk opgeklaard. De regen die deze zondag met vlagen tegen mijn ruiten sloeg, is definitief gestopt. Vanuit mijn zetel zie ik dat de Raafstraat al grotendeels is opgedroogd. Kwart na zes. Ik kan nog een klein fietstochtje maken voordat het donker wordt. Ach, waarom niet? Mijn vrouw zit toch nog een weekje in New York. Ik pak mijn koersfiets, controleer de banden en kleed me snel om. Voordat ik vertrek geef ik Frits, onze kat, zijn eten. Dan zet ik mijn helm op en sluit de voordeur achter me. Het is nog lekker buiten.

NETEKANAAL

Via het Boelaerpark fiets ik naar Borsbeek en zo verder richting Vremde. Ik heb vandaag te lang binnen gezeten: de frisse lucht doet deugd. In Emblem ga ik het jaagpad op dat naast het Netekanaal loopt. Op zondagochtend kan het hier soms druk zijn, dan rijden hier grote groepen wielertoeristen. Nu niet. Zover ik kan kijken, zie ik niemand. Het jaagpad is voor mij alleen. Mijn tempo gaat omhoog. De kilometerteller geeft 32 kilometer per uur aan. Ik passeer een visser die in zijn eentje aan de waterkant zit. Ik schiet hem voorbij. Ik voel hoe mijn benen het grote verzet rondtrappen. Hoe lang hou ik dit vol? Mijn mond voelt droog. Ik verminder het tempo, neem mijn drinkbus en ga rechtop zitten. Op dat moment zie ik aan de linkerkant, tegen de bosrand iets zwarts zitten. Verdomd, het beweegt. Zonder het te beseffen heeft mijn nieuwsgierigheid het gewonnen van mijn sportiviteit. Ik rem, draai om en fiets terug. Ik leg mijn fiets in het gras en loop naar beneden. Nu zie ik het, het is een poes. Ze schrikt als ik dichterbij kom. Ik roep haar: "poes, poes, poes". Ze antwoordt: "miauw". Dan komt ze langzaam dichterbij. Met haar staart omhoog loopt ze rondjes langs mijn blote benen. Zou ik haar kunnen aaien? Als ik mijn hand op haar dorre vacht leg, voel ik hoe mager ze is: vel over been. Ik probeer haar even op te tillen. Zelfs dat verdraagt ze. Ze weegt niks.

MIJMEREN

Dit is een natuurgebied, er is hier geen huis in de buurt. Als ik niets doe, gaat dit beest dood van de honger. Kan ik daarmee leven? Nee, ik

moet iets doen. Maar wat? Het lot heeft ons twee bij elkaar gebracht. Zit hier misschien een diepere betekenis achter? Tja, ik geef toe, een mens begint op zo'n moment wat te mijmeren. Nadat ik het nummer van de dierenambulance heb opgezocht, kom ik bij de blauwe lijn van de Antwerpse politie terecht. "Een kat, zegt u? Waar? Aan het kanaal? Ja maar, dat is niet onze regio. Ik kan u niet helpen. Weet je wat, bel naar de 101. Prettige avond."

ZIEKTE

Ik sta in mijn korte wielerbroek met een mager scharminkel aan mijn been. Ze miauwt voortdurend en met één hand streel ik haar. Met mijn andere hand hou ik de telefoon vast. "Alarmcentrale 101! Wat zegt u, een kat? Waar? Aan het kanaal? Tja, die zal daar achtergelaten zijn door mensen die op vakantie gaan. Dat gebeurt vaker. Daar kunnen wij ook niks aan doen, hè meneer. Kun je ze niet gewoon laten zitten? "

"Nee, ik denk dat ze dan dood gaat van de honger. En daarbij, het is een lief beestje, want ze draait rond mijn been en ze wil graag geaaid worden."

"Doe dat niet, doe dat niet! Blijf eraf! Hebt gij al gehoord van die nieuwe konijnenziekte?

Ach man, daar gaat alles van kapot. En dat is zwaar besmettelijk. Zo goed als zeker heeft dat beestje die ziekte. Ik raad u aan om eraf te blijven. Verder kan ik niks voor u doen. Weet je wat, ik zal een aantekening maken. Dan kunnen de collega's daar aan het kanaal eens gaan kijken, als ze tijd hebben."

"Moet ik hier dan blijven wachten tot die agenten komen? Want dat kanaal is kilometers lang. Zij weten toch nooit waar de poes precies zit?"

"Nee, u moet zeker niet wachten, haha. Ik heb een aantekening gemaakt. Allez vooruit, het is genoteerd. Prettige avond."

Verdorie, ik ben vakkundig afgewimpeld. Natuurlijk komen er geen agenten. Ik veeg mijn hand af aan het gras, maar het zal wel al te laat zijn. Ik heb al een konijnenziekte opgelopen.

WORSTJE

Ik fiets terug naar de eenzame visser. Hij schrikt als ik hem aanspreek. Ik vertel

Bakkerij Gybels, Dageraadplaats 9 Open elke dag vanaf 6u30 tot 17 u

Woensdag: tot 15 u • Vrijdag: tot 14 u

Zaterdag: gesloten • Zondag : tot 13 u

Bestellingen : 03-235 59 42

BAKKERIJ GYBELS: OPEN OP ZONDAG

hem over de poes die een paar honderd meter verderop zit. Als ik hem vraag of hij niks gevangen heeft dat ik aan de poes kan geven, antwoordt hij: "Nee helaas, ze bijten niet vanavond. Maar wacht, ik heb wel een blikje Zwan-worstjes. Wil je een paar worstjes? Voilà."

Met twee worstjes in mijn vuist fiets ik terug naar de poes. Ze zit er nog. Ze komt dichterbij en als ik haar de worstjes voorhoudt, haalt ze die voorzichtig uit mijn hand en schrokt ze dan naar binnen. Nu heeft het beestje tenminste toch iets gegeten. Meer kan ik op dit moment niet voor haar doen. En daarbij, ik moet snel naar huis, want het begint al te schemeren en ik heb geen licht op mijn fiets. Op weg naar huis passeer ik de visser weer. Ik vertel hem dat de kat zijn worstjes heeft opgegeten. "Awel, da's goed. Gij bent eigenlijk een dierenvriend." Deze laatste opmerking is wellicht cynisch bedoeld. Terwijl ik wegfiets, denk ik dat ik hem hoor lachen.

LIBIDO

Als ik eindelijk thuis ben, bel ik aan bij mijn buurvrouw. Ze heeft me ooit verteld dat ze zwerfkatten verzorgt. Misschien kan zij me helpen. Ik vertel haar het verhaal van de poes aan het Netekanaal. Zij adviseert me om de volgende dag terug te gaan en de kat te vangen en weg te brengen naar Resy van Het Poezennestje in Kapellen. Resy runt namelijk een opvangplek voor poezen. Als de poes bij haar is, zal ze goed verzorgd worden en zal er een goed huis voor haar gezocht worden. Mijn buurvrouw schrijft alle gegevens van Het Poezennestje op een briefje. Die nacht slaap ik slecht. Ik droom dat ik mijn mond niet meer dicht kan krijgen omdat mijn voortanden steeds maar doorgroeien en dat ik een onstuitbare libido heb waar ik de hele dag last van ondervind. Godverdomme, ik begin steeds meer op een konijn te lijken. Zie je wel, ik lijd aan de besmettelijke konijnenziekte. Tja, dat komt ervan als je een zwerfkat aait.

MISSIE

De volgende morgen neem ik de auto en rijd met een poezenmandje en wat brokjes richting Netekanaal. Ik ga naar dezelfde plek waar ik de poes gisteren achterliet. Zou ze er nog zitten?

Als ik 'poes, poes, poes' roep, hoor ik meteen een antwoord: "miauw". Van waar komt het geluid? Ik kijk rond en dan zie ik haar. Ze komt behoedzaam uit het bos gekropen. Ze zit op exact dezelfde plek als gisteren. Ik lok haar voorzichtig. Ze eet de brokjes uit mijn hand. Dan til ik haar op en zet haar in het mandje. Missie geslaagd. In de auto bel ik Resy.

"Mevrouw, ik heb een verwaarloosde poes gevangen en wil die bij u komen brengen."

"Oh, je hebt die gevangen? Dat is goed. Maar ikzelf neem geen poezen meer aan. Ik zit vol."

"Wat nu? Ik kan ze toch moeilijk weer terug zetten? En daarbij het is een hele lieve."

"Nee, natuurlijk niet terug zetten, dan gaat die dood. Kom maar naar hier. Ik help je wel. Tot zo"

Resy blijkt een aangename vrouw te zijn die in haar tuin een residentieel kattenverblijf heeft gebouwd voor zwerfkatten. Ook in haar huis heeft ze enkele katten rondlopen. Ze nodigt me uit om samen met haar naar de lokale dierenarts te rijden. Daar wordt mijn mandje opengemaakt en onderzoekt de vrouwelijke dierenarts mijn Netekanaalkat. Het blijkt om een kattin van ongeveer twee jaren te gaan. Twee andere dames komen plots de spreekkamer ingelopen. De vier vrouwen kennen elkaar blijkbaar. Ze bemoeien zich met mijn vangst. Ik word geprezen om mijn groot hart voor poezen. Terwijl ze praten, hoor ik ze steeds minder. Ik plooi terug op mezelf en denk: welke film is dit? Zie me hier nu staan. Ik sta in een dokterskabinet met vier vrouwen en een kattin. Waar ben ik in godsnaam terecht gekomen? Wat volgt er nog?

VERLIEZEN

De dierenarts schat in dat het arme beestje al zeker enkele weken zonder eten heeft gezeten en ze blijkt gesteriliseerd te zijn. Ze draagt geen chip, dus de eigenaar kan helaas niet opgespoord worden. Dan geeft de arts haar alsnog een chip en allerlei vaccinaties. Daarna gaat de kat terug in mijn mandje. Resy stelt voor dat ik het beestje tijdelijk in huis neem tot zij een geschikt opvangadres voor haar heeft gevonden. Ik probeer nog tegen te sputteren door te zeggen dat ik daar niet op voorzien ben. Bovendien heb ik al een kat. Maar ze snijdt me kordaat de pas af.

"Ik leen je een bench (zo'n stalen binnenhuis-

Poesiemauw, kom eens gauw

kooi) en een kattenbak en een mandje. Heb je nog iets meer nodig?"

De vier vrouwen kijken me verwachtingsvol aan. Vanuit de mand klinkt een zangerig gemiauw. Dit is de druppel. Ik ga dit verliezen, dat voel ik. Ik ben niet opgewassen tegen vijf dames in een dokterkabinet. Ik buig deemoedig het hoofd.

"Nee mevrouw, dat zal wel lukken."

SCHATJE

Even later rijd ik naar huis met een overvolle auto. In mijn wagen staan een bench, een kattenbak, een reismand, een deken en een mandje met daarin het middelpunt van dit alles: een mager katje dat de hele rit miauwt. Dit was nooit mijn bedoeling. Ik wilde enkel dit zielige beestje naar een opvanghuis brengen. Dat was alles. Nu zit ik midden in een kattenverhaal dat veel groter is dan ik gepland had. Maar ik kan niet meer terug. Ik weet het. Eenmaal thuis installeer ik de bench in mijn bureaukamer. De kat gaat erin en daarna een bakje eten. Het beest schrokt alles in één keer op en gaat dan slapen. Ze is blijkbaar moe. 's Avonds komt mijn buurvrouw me bezoeken om te informeren hoe het is afgelopen met de kat. Ik neem haar mee naar de bureaukamer. Dan ziet ze plots mijn nieuwe huisgenoot in haar bench liggen. De buurvrouw loopt me voorbij, steekt haar hand door de kooi, aait het beest en zegt opgewonden: "Oh, wat ben jij een schatje".

FRIDA

Vijf dagen later komt mijn vrouw terug uit New York. Ze is intussen op de hoogte van mijn kattenverhaal. Ze bekijkt de bench waarin de kattin rustig ligt te slapen. Het beestje is al wat aangekomen en haar vacht heeft wat meer glans gekregen. Ik vertel dat Resy druk bezig is om een goed tehuis voor haar te regelen en dat ze slechts tot die tijd bij ons blijft. Ik probeer mijn vrouw gerust te stellen door te zeggen dat het vast niet lang duurt voordat de kat weer verdwijnt. Dan zegt ze: "Hoezo? Zij gaat niet weg. We houden haar. Deze sukkelaar heeft al pech genoeg gehad in haar leven. Ze blijft bij ons, dan weten we zeker dat ze het goed heeft. Bovendien heb ik ook al een naam voor haar bedacht. Het moet een naam zijn die bij onze Frits past. Een meisjesnaam. Ik dacht aan Frida. Frits en Frida. Dat klinkt goed!" Ik schrik. Wat? Ze wil dit beest houden? Haar reactie overdondert me. Dan hoor ik haar naast me zeggen: "Jij bent een schatje". Zoiets zegt ze niet snel tegen me. Maar eerlijk is

eerlijk, het doet deugd. Ik kijk mijn vrouw verrast aan. Maar ze kijkt niet terug. Ze maakt de bench open, haalt de poes eruit, neemt de kattin op de arm en zegt tegen haar: "Jazeker, Frida

is een schatje, nietwaar meisje?" Diezelfde avond ben ik opnieuw alleen gaan fietsen. Het Netekanaal heb ik links laten liggen.

Ad Moeskops met zijn eigen Frits De Kat. • Foto Jeannine FUHRING

Herdenking Fela Kuti: op initiatief van zijn dochter op 31 oktober

In het CCBerchem houden ze duidelijk van afwisseling en zeker als het seizoen op volle toeren draait. Wie de programmatie voor de volgende weken overloopt komt daar een duo tegen met Willy Claes en Nest van de Strangers, verder twee swingende familiedagen,

-CINEMA CORSO

RAF REYNTJENS - Paradise Trips (dramatische komedie)

dinsdag 25 oktober 2016 – 14.30 uur

-ACTION ZOO HUMAIN - De Waarheidscommissie

vrijdag 28 oktober 2016 -20.30 uur

zaterdag 29 oktober 2016 – 20.30 uur

zondag 30 oktober 2016 – 20.30 uur

maandag 31 oktober 2016 – 20.30 uur

dinsdag 1 november 2016 – 14.30 uur

Op locatie: Oud Justitiepaleis- Britselei 55 - 2000 Antwerpen Het multiculturele drama? Botsende beschavingen? Mislukte integratie en inburgering?

Het is hypocriet om te ontkennen dat er geen diepe wonden zijn geslagen. Action Zoo Humain richt een Waarheidscommissie op in het Oud Gerechtsgebouw van Antwerpen om het fenomeen van de ‘zoo humains’ te onderzoeken. Zijn de mislukte inburgering, de stroeve interculturele dialoog en de islamofobie vandaag het indirecte gevolg van deze historische gebeurtenis? Kan het fenomeen van de ‘zoo humains’ en het mechanisme van stereotiepe beeldvorming ons iets leren over hoe we in 2016 met diversiteit omgaan? In 1885, 1894 en 1930 werden op de wereldtentoonstelling in Antwerpen Congolezen als ‘attractie’ in namaakhutten tentoongesteld. Ze speelden er ‘authentieke’ rituelen na terwijl het ‘blanke’ publiek toekeek. Was dit hallucinante evenement racistisch en mensonterend of net een toonbeeld van interculturele uitwisseling? Gaat de sociaal-culturele kloof van vandaag terug tot diep in de geschiedenis? Tot aan de ‘zoo humains’ die tijdens de wereldtentoonstellingen werden opgericht? Waar de ‘ander’ getoond werd om zijn ‘anders-zijn’ te benadrukken? Herbeleef deze historische gebeurtenis en verplaats je in de gevoelswereld van de organisatoren, tentoongestelde volkeren en 'leergierige' bezoekers. Woon hun getuigenissen in woord, dans & muziek bij.

-BOLLYLICIOUS & THE INDIAN DANCE

COMPANY - presenteert Bollywood

Dans

Zaterdag 29 oktober 2016 – 20.30 uur FONQ – FELABRATION BRZZVLL FEAT. KOLOGBO, MANOU GALLO, JUDTIHE OKRON, ...

Maandag 31 oktober 2016 – 20.30 uur

*Felabration is een jaarlijks herdenkingsfeest voor Fela Kuti, het is de viering van zijn muziek en zijn strijd. Het is een initiatief van zijn oudste dochter Yeni Kuti om na zijn dood in 1997 hulde te brengen aan ‘The Black President’. Jaar na jaar zijn er meer afrobeatbands uit de hele wereld die hun eigen lokale Felabration gaan organiseren. Voor de tweede editie in ccBe nodigen dj Mukambo, dé Belgische kenner van het genre, en funkband BRZZVLL een heleboel vrienden uit om samen Fela te vieren

-FAMILIEDAGEN

14 tot 18 uur

In november tekenen we voor 2 full option familiefestivaldagen. Een steengoede kindervoorstelling en het knutselatelier van Lore, het schminksalon en heel veel pret en plezier als toemaatjes. Trommel familie, vrienden en buren op en wees welkom met het jonge volkje in ccBe.

Woensdag 2 november 2016

Speciaal voor de herfstvakantie bedachten we een strak plan voor wiebelende woelwaters en

een pak voorstellingen voor de kinderen en de gebruikelijke gezonde portie dans en muziek. Misschien toch met stip aanduiden dat er een herdenkingsavond is rond Fela Kuti, een initiatief van zijn dochter. Voor de liefhebbers op maandag 31 oktober.

toeterende tateraars. Kies je nu voor Choco of Kaas of Radio Oorwoud? Het maakt niet uit. Want meezingen en bewegen is de boodschap. En ga zeker nog samen op ontdekking in de verborgen gangen en hoeken van ccBe. Ook daar valt nog veel te beleven!

-LAP vzw - Dafne Maes & Danaé Bosman - Choco of kaas? 6+ 14 en 16 uur

Voorverkoop 6 euro / kassa 8 euro

Combiticket met Radio Oorwoud 9 euro. Choco of kaas? is een speelse interactieve voorstelling waar ‘kiezen-willen-mogen-moeten-krijgenhebben’ onderzocht wordt en vorm krijgt in beweging en beeld.

-RADIO OORWOUD -'t Is altijd wat in mijn habitat

15 uur

Voorverkoop 6 euro / kassa 8 euro

Combiticket met Choco of Kaas? 9 euro Radio Oorwoud gemist op de festivalweide? Geen nood. Rep je naar ccBe voor het theaterconcert van deze knotsgekke muzikanten en een vrolijk zingende beestenboel. Grrroaaaaaar! Oehoe! Piep piep piep! Zet je schrap voor rappende nijlpaarden, zeurende pinguïns en protjeslatende capibara's. De natuur en haar problemen op kindermaat. Maar dan wel dansbaar, een beetje stout en boordevol humor. Maak je klaar voor een swingende tocht langsheen nevelwouden, toendra’s en stadstuinen. Een trip tussen veraf en dichtbij (tuin) huis. Steeds op hoog muzikaal niveau door topmuzikanten - Hannelore Bedert, Thomas Vanelslander, Bart Van Lierde, Fleur Hendriksen educatief helemaal ondersteund door WWF!

Felabration is een jaarlijks herdenkingsfeest voor Fela Kuti.

-WWF workshop 6+

Gratis - max 25 pers – reserveer online

De WWF-Rangerclub komt op 2 november vanuit de jungle helemaal naar ccBe voor een leerrijke, maar ook superleuke workshop bij de voorstelling van Radio Oorwoud. Ben je gek op de natuur en wilde dieren? Dan is deze workshop iets voor jou! We leren wat een habitat is, waarom de natuur en biodiversiteit zo belangrijk zijn en je wordt een echte wilde dierenexpert!

-Choco of Kaas

Bewegingsworkshop met Sam Baidoo 17 uur voor duo’s ouder & kind

Gratis – max 15 duo’s – reserveer online Heb je er helemaal zin in gekregen na de interactieve voorstelling van Lap vzw. Sluit dan aan bij deze leuke workshop waar Sam jullie als duo tot verrassende bewegingen brengt.

-FAMILIEDAG

Zondag 27 november 2016

CARAMBA! is dé kreet van deze familiedag waarop wapperen, stampen, klappen en dansen centraal staan. Ook deze keer is bewegen de boodschap. We knutselen met Lore rond het thema flamenco en bouwen een ware expositie met de kunstwerken die door de kinderen werden gemaakt. Deze wordt officieel geopend door een 'speciale' museumdirecteur met een receptie en Spaanse hapjes. Olé !

-Sylvie Huysman - Hakketak 4+ 15 uur

In Hakketak dagen de flamenco-danseres

Clarissa Wedding-Jennes en de hedendaagse danser Miguel do Vale elkaar uit en dat geeft pittige vonkjes. Na de Kubus en Wollebol is dit de derde geslaagde productie van choreograaf Sylvie Huysman voor kinderen.

Caramba bewegingsworkshop o.l.v. Danaë Bosman 5+ 14 uur en 16 uur

Gratis – reserveer online

Stamp met de voeten, klap in de handen. Zo, nu zijn we helemaal opgewarmd om de Hakketak te doen.

Geïnspireerd door de voorstelling zoeken we fijne bewegingen op waar hedendaags en flamenco elkaar ontmoeten.

-NUFF SAID

LATIF, MAIMOUNA YOUSSEF (VS), YOUNESS MERNISSI, LUISA OMIELAN (VK)

Vrijdag 4 november 2016 – 20.30 uur editie 72 'Nuff Said. Seizoen nr 10. Stap voor stap groot geworden. Elk jaar meer kwaliteit. Elk jaar straffere line ups. Al 10 seizoenen lang het platform tussen mainstream en underground, vol jong talent en internationale namen. Met ook nu de gonzofunkers van BRZZVLL en eindbaas Johan Petit als vaste waarden. Zij rollen de rode loper uit voor heerlijke nest performers die u

bestoken met spoken word, hip hop, comedy, muziek en literatuur. Elke eerste vrijdag van de maand in de foyer van ccBe. Reserveren aangeraden

-CYRIL DION & MELANIE LAURENTDemain (documentaire) 14+ maandag 7 november 2016 -1.30 uur en 20.00 uur Wat als oplossingen tonen en een optimistisch verhaal brengen de beste manier is om de ecologische, economische en sociale crisis op te lossen?

-CINEMA CORSO

CECILIA VERHEYDEN - Achter De Wolken (drama) dinsdag 8 november 2016 – 14.30 uur

Het langspeelfilmdebuut van Cecilia Verheyden, gebaseerd op het theaterstuk van Michaël De Cock met in de hoofdrol 2 van de meest fantastische acteurs die Vlaanderen ooit gekend heeft: Jo De Meyere en Chris Lomme

-JONGERENKOOR YOUFORIAMUSICAL THE WAVE

Jongerenkoor Youforia (Berchem) brengt de rockmusical ‘The Wave’ van Olaf Pyttlik, gebaseerd op ‘The Third Wave’

Donderdag 10 november 2016 – 20.30 uur

Vrijdag 11 november 2016 – 14.30 uur en 20.30 uur

Zaterdag 12 november 2016 – 20 .30 uur

-BERCHEM ON TOUR - ID!OTS

Zaterdag 12 november 2016 – 22.30 uur

Een kroegentocht met een concert in verschillende Berchemse cafés en een feestelijke afsluiter in ccBe, dat is Berchem On Tour. Voor en na het concert draait dj Butsenzeller plaatjes.

-COMPAGNIE THOR- Anima Ardens

Dinsdag 15 november 2016 – 20.30 uur Thierry

Smits brengt elf mannen samen op het podium om hun ‘brandende ziel’ op het publiek over te brengen. Zeventig minuten lang zwelt een crescendo ononderbroken aan. Technieken uit trancerituelen dompelen de groep onder in een intense emotionele sfeer.

-COMPAGNIE CECILIA – Cabane

Donderdag 17 november 2016 – 20.30 uur

Vrijdag 18 november 2016 – 20.30 uur

Zaterdag 19 november 2016 – 20.30 uur

Een tragikomische ode aan het leven in al zijn onvolmaaktheid. Over in de hoek zitten waar de klappen vallen en weer recht kruipen. Een verhaal over zonen van vaders en vaders van zonen, over broederliefde en over troost, bakken troost. Want soms is één plus één toch drie.

-WILLY CLAES & NEST ADRIAENSEN (Nest van de Strangers) - Jukebox Voor Senioren

Dinsdag 22 november 2016 – 14.30 uur

-MICHAEL VAN PEEL - Overleeft 2016 | Try Out Donderdag 24 november 2016 – 20.30 uur (uitverkocht)

-SIOEN FEAT. JEF NEVE & LISA VAN DER AA - Too Good To Be True (15 jaar Sioen)

Vrijdag 25 november 2016 – 20.30 uur

-‘NUFF SAID BERIT COMPANJEN (NL) SHADIA MANSOUR (VK/PAL SECKOU OUOLOGUEM MARCEL LUCONT (VK/FR)

Vrijdag 2 december 2016 – 20.30 uur editie 73

'Nuff Said. Elke eerste vrijdag van de maand in de foyer van ccBe.

-FONQ - Podium Voor Hedendaagse Wereldmuziek

Zaterdag 3 december 2016 – 20.30 uur

FONQ presenteert de muzikale smeltkroes uit de stadsbrousse. Het is een podium voor hedendaagse wereldmuziek, de moderne varianten en de fusies ervan. Alle muziek die ontstaat uit de culturele diversiteit die ons in de stad omringt.

FONQ is een feest! Een bruisend nest vol culturen. Concerten waar boeiende muzikale ontmoetingen ontstaan.

De zomer begint in de winter wanneer Los Venturas de riffs uit hun gitaren toveren op FONQ in december. Warm, gevarieerd, krachtig, instrumentaal dansbaar en met een deining van 60's surf! Los Venturas is een Belgische groep die voornamelijk surf-muziek en instrumentale rock/pop brengt. Doorheen de jaren zijn ze geëvolueerd van strikte surf-georiënteerde klank en composities, naar meer gevarieerde en door diverse stijlen beïnvloede stukken. In de meeste recente werken zijn invloeden uit rock'n-roll, soul, funk, reggae, ska en rai niet ver te zoeken. Ze stellen in ccBe hun laatste langspeler ‘Miles High’ voor.

-CINEMA CORSO

ANDREW HAIGH - 45 Years (drama)

Dinsdag 6 december 2016 - 14.30 uur

-PLATFORM -K & LISI ESTARASMonkey Mind

Woensdag 7 december 2016 – 20.30 uur

Voor de nieuwe dansvoorstelling werkt Lisi Estaras (les ballets C de la B) met drie dansers met een beperking en twee professionele dansers. Monkey Mind verwijst naar het eindeloze gebabbel en de onophoudelijke stroom van gedachten in je hoofd.

-SPROOKES ENZO/CIE LEWISLampionaio 3+ Zaterdag 10 december 2016 – 16 uur Een lichtvoetige en magische circustheatervoorstelling, een modern intrigerend sprookje dat uitnodigt om te deelnemen

-ONTROEREND GOED – This donderdag 15 december 2016 – 20.30 uur

‘This’ (work in progress) is een poging om exact en exhaustief te zijn over een bepaald moment in je leven. De performers, allemaal tussen 16 en 22, staan op een punt in hun leven waarop ze erg bepalende keuzes moeten maken. Ontroerend Goed probeert dat moment te vatten in een coming of age-voorstelling

-ONTROEREND GOED - A Game Of You Zaterdag 17 december 2016 – 13.30 uur, 14 uur, 14.30 uur, 15 uur, 15.30 uur, 16 uur, 16.30 uur, 22 uur en 22.30 uur

Na ‘The Smile Off Your Face’ en ‘Intern’ presenteren we u het derde deel van onze trilogie: Voor wie ons nog niet kent. We zijn met vijf. Vijf acteurs die u willen ontmoeten, die in uw vel willen kruipen, die u beter willen leren kennen dan we onszelf kennen. Voor even maar natuurlijk. Sommigen zeggen dat we te direct zijn, manipulatief, onbetrouwbaar, of zelfs gewoon gemeen. Wees gerust, ze vergissen zich. We zijn spelers en onze bedoelingen zijn oprecht. Onze enige doel in het onechte leven is u te laten ontdekken hoe u kan zijn, en mee te gaan in het spel dat u speelt. U bent veilig. Wij doen alles voor u.

-ONTROEREND GOED & SPECTRA

ENSEMBLE - Are We Not Drawn Onward

To New ErA

Zaterdag 17 december 2016 – 20.30 uur Het leven moet voorwaarts geleefd worden, maar kan alleen achterwaarts begrepen worden’ — Kierkegaard Net als de titel, is deze voorstelling een palindroom. Je kan ze van voor naar achter en van achter naar voor bekijken. Want sommige mensen geloven in onze vooruitgang, terwijl anderen net het omgekeerde geloven. Sommigen zeggen dat de wereld naar de kloten gaat, anderen vinden hen doemdenkers.

& tickets:

vrijdag 25 november Foto Jelle VERMEERSCH

ACTION ZOO HUMAIN - De Waarheidscommissie, vanaf vrijdag 28 oktober in het Oud Justitiepaleis.

Comedyclub Lebowski’s opende deuren in Café des Artistes

“Comedy is zeker niet duurder dan cinematicket”

Zurenborg heeft er een primeur bij. Onlangs opende Lebowski’s zijn deuren, de eerste professionele comedyclub van Antwerpen vlakbij het station Antwerpen-Berchem. Je kan hier niet alleen lekker eten

-Lebowski’s is het eerste comedy-café in Antwerpen, wat moeten we ons daarbij voorstellen?

Ingrid Coppé: “Samengevat: hapjes, drankjes en vooral veel humor! Elke donderdag is er een open-mic. Beginnende komieken krijgen dan zeven minuten de tijd om hun ding te doen. Een MC, master of ceremony, praat het geheel aan elkaar. Soms zijn er ook gevestigde waarden die grappen willen uitproberen. Een ticket kost 5 euro. We beginnen om 21uur en eindigen twee uur later. In die tijd krijg je zeker acht komieken te zien.”

Bram van der Velde: “Op vrijdag en zaterdag is het de beurt aan professionele komieken. Voor 15 euro zie je drie mensen aan het werk. Vooraf een hapje eten kan ook: voor 25 euro krijg je een hoofdgerecht en dessert en een toegangsticket voor de show. Mensen die willen dineren, kunnen best reserveren. Al onze bereidingen zijn immers dagvers. We serveren authentieke gerechten, zoals bijvoorbeeld een vol-au-vent.”

-Lebowski’s is wel een erg bijzonder concept. Hoe reageren de mensen?

Ingrid Coppé:”We hebben het idee in het begin eerst moeten uitleggen. Maar ondertussen is het concept bekend. Op donderdag krijgen we vaak een studentenpubliek over de vloer. In de weekends zijn er de citytrippers uit Nederland en de vrijgezellen. Een tijdje geleden kregen we een gezin over de vloer. Die mensen waren erg in de wolken. Ze zijn teruggekeerd met vijftien vrienden. Weet je, op zich is comedy best goedkoop. Het is zeker niet duurder dan een bioscoopticket. Alleen ervaar je hier een totaal andere beleving. Tegen de intimiteit van een kleine zaal kan niets op. De naam van de zaak komt, zoals je kunt vermoeden, van The Big Lebowski, een hilarische cultfilm van de Coen-brothers.”

-Ook opvallend: jullie zijn zeven dagen op zeven open. Elke avond staat er wel iets bijzonders op het programma.

Bram van der Velde: “Klopt. Op maandag trappen we de week af met een heuse Italiaanse aperitivo. Tussen vijf en acht krijg je gratis hapjes en betaal je maar vier euro voor een glaasje Aperol Spritz. Op dinsdag is het een “gewone” bar-avond. Nu ja,… gewoon is nooit helemaal gewoon bij Lebowski’s. Woensdag staat er regelmatig Engelstalige comedy op het menu. Op zondagavond houden we het gezellig, met een keer per maand een jazz- of bluesoptreden. Oh ja, we willen ook iets doen met de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Die gaan we live volgen.”

-Op de openingsavond stond er met Kamal Kharmach en Jaqcues Vermeire schoon volk op de planken…

Ingrid Coppé: “Het optreden van Jacques was geweldig! Ik ben in principe niet zo een fan, maar hier was hij subliem. Dat heeft alles te maken met de beslotenheid van de club. De toeschouwers kunnen de comedians hier bijna aanraken. Dat is een heel andere beleving dan in een theater of in het Sportpaleis, waar de afstand veel groter is, zowel letterlijk als figuurlijk. Achteraf vertelde Jacques ons dat hij erg onder de indruk was van de intensiteit. Hij was zelfs een beetje zenuwachtig. Ook Kamal was goed op dreef. Trouwens: Kamal is één van de vennoten, hij heeft mee geïnvesteerd in Lebowski’s. Elvedin Hadziric is onze vierde man, we kennen elkaar uit Leuven. “

-Indrukwekkend ook hoe jullie het verkommerde Café des Artistes nieuw leven hebben ingeblazen.

Ingrid Coppé:”Het café had een tijdje leeg gestaan en dat was er aan te merken. Niets werkte nog en het hele café lag bezaaid met rommel. Toch zagen we het enorme potentieel van het pand. Al betekende dat wel dat we hard aan de slag moesten gaan om alles netjes te maken. De toog en de wandkast wilden we absoluut behouden:zo mooi! Verder hebben we grote zwartwit-foto’s aan de muur gehangen. We hebben al onze vrienden en kennissen gemobiliseerd en hen in een jaren dertig-outfit gestoken, zeg maar de beginjaren van de stand-up-comedy.”

Bram van der Velde: “Comedy is ontstaan in de jaren dertig van de vorige eeuw tijdens de Grote Depressie. Amerika werd toen hard getroffen door een crisis. De komieken van toen namen de gevestigde orde op de korrel. Politici en bedrijfsleiders die er een zootje van gemaakt hadden. In een comedy club konden de mensen de zorgen van zich aflachen.”

-Bram, kan jij als Nederlandse komiek het verschil aangeven tussen Nederlandse en Vlaamse humor?

Bram van der Velde: “Vlaamse comedy is vaak absurder, het kleurt wat meer buiten de lijntjes. Wie ik zelf goed vind?

en drinken maar ook smakelijk lachen met stand-up-comedians van divers pluimage. Wij spraken met Ingrid Coppé en Bram van der Velde, twee van de vier initiatiefnemers. (DIRK BLIJWEERT)

Kamal uiteraard, maar ook Jeroen Leenders, een Vlaming die relatief onbekend is maar wel geniaal. Iemand die bewust uit de spotlights blijft ook, wat ik wel kan waarderen.”

-Slotvraagje: een goeie komiek worden, hoe doe je dat?

Bram van der Velde: “Probeer vooral niet de komiek te spelen. Dat werkt niet. Blijf dus dicht bij je zelf. Verder moet je ook zelfverzekerd zijn. Op je bek ga je sowieso, maar je probeert wel altijd de grappigste te zijn en de lachers op je hand te krijgen. Weet je, het moet er vooral vanzelfsprekend uitzien. Simpel zelfs, een beetje zoals Eden Hazard voetbalt. Alleen is het aartsmoeilijk: er komt best wat techniek bij kijken. Een goede grap komt niet uit de lucht vallen, het is het resultaat van hard werk. Weet je, comedian is het mooiste beroep ter wereld, je brengt mensen aan het lachen en het is best therapeutisch: je schrijft je frustraties van je af.”

BULDERLACH

Het is donderdag rond de klok van negen en het sfeervolle achterzaaltje van Lebowski’s zit aardig vol met een overwegend jong publiek. Ik heb me veilig op de achterste rij genesteld. Kwestie van uit het vizier te blijven van komieken die onschuldige toeschouwers bij hun optreden willen betrekken. Achter mij is het behoorlijk rumoerig. De comedians die zo meteen het podium op moeten, laden zich helemaal op voor hun show. Dat gebeurt alvast niet in stilte. Sommigen geven een paar grappen prijs die prompt op een bulderlach onthaald worden. Stipt om negen uur draaft Sergi het podium op. De master of ceremony, kortweg MC, praat de avond aan elkaar. Vandaag staan er negen komieken op het programma. Die krijgen elk 7 minuten om de zaal plat te spelen. In de loop van de avond passeren er heel wat vreemde vogels de revue. Van een Jezus-lookalike tot een grappige nonkel, van een ukulele-speler tot een gortdroge flik/comedian. Of er gelachen werd? Jazeker! Maar in de eerste plaats door de andere komieken wachten op hun eigen optreden. Ik moet denken aan de woorden van Bram. Dat je een komiek moet zijn en niet moet spelen. De uitbundige typetjes krijgen maar moeizaam de zaal mee. De wat meer bezadigde komieken krijgen de lachers vlot op de hand. Of ik een fijne avond had ? Zeker weten. Al is het met humor als met smaken en kleuren: er valt niet over te twisten. Tot slot nog dit: grappig of niet, elke komiek die op het podium stapt, verdient mijn allergrootste respect. Mij krijg je met geen stokken op het podium. Grappig zijn, het is iets dat ik liever uitbesteed aan derden.

http://lebowskis.be/

Boomgaardstraat 350 • 2600 Berchem - België (recht tegenover station Antwerpen-Berchem) Alle dagen open

Ingrid Coppé en Bram van der Velde, twee van de vier initiatiefnemers. • Foto Jeannine FUHRING

Leerlingen bezoeken Zurenborgse Poëzievensters

“Een initiatief dat ik als leerkracht

Nederlands niet kon laten liggen!”

Vanaf 1 juni tot november plakken zo’n honderd gedichten aan vensters in Zurenborg. Geregeld zie ik mensen stilstaan bij een raam. Soms alleen. Soms met twee of meer. Zonder er iets bij

Begin september bezochten enkele groepen leerlingen zowel uit lager als uit secundair onderwijs samen met hun leerkracht(en) de Poëzievensters,

GROENHOUT

Na mijn bezoek aan de donderdagse markt op de Dageraadplaats zie ik in de Kreeftstraat twee meisjes naar een raam turen. Even later hoor ik één van beiden een poëzievenstergedicht hardop voorlezen is. Als ik hen vraag of ik een foto van hen mag maken voor de Gazet van Zurenborg, stemmen ze in. Vlug even naar huis mijn toestel halen en ik geraak aan de praat met het tweetal. Zo verneem ik dat er nog meer duo's op de fiets in de Zurenborgse straten op pad zijn. Het zijn leerlingen van het 3de jaar secundair onderwijs van het Stedelijk Lyceum Groenhout in Berchem. Gewapend met een pen, een smartphone en een bundeltje papieren bezoeken ze gedichten in onze wijk.

POËZIEJACHT

Even later tref ik onder de bomen van de Dageraadplaats de hele klas aan, samen met hun leraar Nederlands. En dat blijkt een Zurenborger te zijn: Pieter Boyden uit de Waterloostraat.

“Ik wou de Gazet van Zurenborg daarover nog contacteren,” zegt hij. Maar ik was hem blijkbaar voor. “Morgen kom ik met het andere 3de jaar op poëziejacht!”

De leerlingen nemen eerst individueel een lijst met de titels van de gedichten door. Ze kiezen er drie uit. Deze schrijven ze op en daaronder noteren ze waarom ze deze titels gekozen hebben. Een leerling koos bijvoorbeeld het gedicht "Een goede reis" omdat hij graag op reis gaat en het gedicht "Woestijn" omdat hij zelf al eens naar de woestijn geweest is en dat super vond.

Met behulp van een stratenplan gaan ze daarna in groepjes van twee op zoek naar de gekozen gedichten. Ze nemen een foto van het gedicht en een selfie met het gedicht op de achtergrond. Tenslotte kiest elke leerling het gedicht dat hij of zij het beste/mooiste/aangrijpendste/ coolste/… vindt. Op school zullen ze het verzamelde materiaal dan verder bespreken en nog wat verder werken rond de Poëzievensters en rond poëzie.

SUPER Omdat ik benieuwd ben naar het verdere verloop ga ik Pieter Boyden opzoeken bij hem thuis. “Normaal komt het onderwerp poëzie later in het jaar aan bod. Maar ik vond de Poëzievensters een super initiatief, iets dat ik als

leerkracht Nederlands niet kon laten liggen”, vertelt hij. “

De leerlingen vonden hun poëtische wandeling in Zurenborg best leuk. Het was een actieve manier om met poëzie bezig te zijn en – tja – ze moesten enkele uren niet op de schoolbanken zitten. In de klas hebben ze via speed dating het gedicht dat ze gekozen hadden aan elkaar voorgelezen. Daarna hebben ze samen twee gedichten per klas gekozen. Voor de ene klas was dat "Antwerpen" van Willem Persoon en "Houston we have a problem" van Lotte Dodion; voor de andere klas "Avonduur" van Reine De Pelseneer en "Heb ik je ooit verteld?"

Van Pieter Theunynck.

Uit de gesprekken blijkt dat sommige leerlingen vaker bezig zijn met poëzie en soms wel eens een gedicht schrijven. Maar aan velen gaat het voorbij. Ze vermoeden ook dat er niet zo veel mensen blijven stilstaan bij de Poëzievensters.

Prettig is dat Pieters collega Nederlands van het 4de jaar van plan is met haar leerlingen de tweede editie (februari-mei 2017) van de Poëzievensters met gedichten van Herman de Coninck te bezoeken. Dat verdient navolging!

BASISSCHOLEN

In het begin van het schooljaar stuurden we naar alle Zurenborgse basisscholen een brief met het voorstel om met kinderen de Poëzievensters te bezoeken. We voegden er enkele vragen bij om de leerlingen te helpen gerich-

Beter wassen met zacht (ontkalkt) water Sneller en dus milieuvriendelijk drogen Gemakkelijk strijken met de mangel Goedkoper dan thuiswassen

Wassalon Zurenborg

Kleine Beerstraat 33, 2018 Antwerpen www.wassalon-zurenborg.be

4 wasmachines 5,5kg

5 wasmachines 6,5kg

te zeggen of hun indrukken aan elkaar uitwisselend. Bijna altijd zijn het volwassenen. Maar spreken de gedichten ook kinderen en jongeren aan? (Luk DEPONDT)

ter naar gedichten te kijken. Er kwamen enkele reacties binnen.

SCHRIJVEN

De zesdeklassers van Leefschool de Dageraad (Lange Altaarstraat) gaan op stap in enkele straten van de wijk. In een babbel vooraf blijkt dat de kinderen nog geen poëzievenstergedichten gelezen hebben. Nu beginnen ze aanvankelijk enthousiast enkele gedichten volledig te lezen. Na een tijd zien de meesten dat niet meer zitten. Ze vinden . dat er te veel tekst is en dat de gedichten nogal moeilijk zijn. Dat is eigenlijk normaal: de meest zijn bedoeld voor een volwassen publiek.Toch zijn er enkelen die het volhouden en die krijgen de nodige tijd om te lezen. Enkele gedichten kunnen ze gemakkelijker aan, bijvoorbeeld het gedicht met de vreemde titel "!?" van uw dienaar. Dat gaat over verliefdheid en zoenen. Maar "Dat is nog niet voor ons", vinden ze. Het is nochtans een gedicht dat voor hun leeftijd bedoeld is. Nadien schrijven de kinderen zelf gedichten. Die worden omhoog gehangen aan de vensters aan de straatkant. Een school met eigen poëzievensters dus!

STANDBEELDEN

Op een hete maandagnamiddag gaan de leerlingen van het 5de leerjaar van basisschool "De Brug" (Grote Beerstraat) gedichten bezoeken. De twee leerkrachten hebben vooraf een wandeling uitgestippeld en een tiental gedichten gekozen.

De kinderen mogen met behulp van het grondplan in de Poëzievensterbrochure de weg zoeken. Ze vinden dat prettig en vertellen aan hun juf en meester, die niet in Zurenborg wonen, over hun buurt. De kinderen lezen elk gedicht of iemand leest het voor. Bij de vraag “Waarover gaat dit gedicht eigenlijk?” blijken sommige gedichten te moeilijk. Andere vinden ze gemakkelijker, bijvoorbeeld een gedicht over wind-wolken-zee.

Als de leerkracht vraagt “Hoe zouden we dit gedicht kunnen uitbeelden?” doen de kinderen voorstellen en maken ze samen een standbeeld. Ze baseren zich daarbij soms op maar één regel van een gedicht. Bij "Kameleon" van Stefan Heulot waren de woorden "wordt er aan de deur gebeld" bijvoorbeeld aanleiding om met zijn allen te gaan staan alsof ze op de deurbel duwen. Kinderen gaan dus op een eigen manier om met poëzie.

Flying Pig werd Flying Pigeon. Het fel gecontesteerde en bekritiseerde Flying Pigs op de Dageraad wegens zijn overlast tijdens de twee vorige twee edities, is deze keer keurig binnen de lijntjes gebleven. Door het massale protest of de aanwezigheid van de politie? Of door een combinatie van deze twee?

Foto Miguel Van Steenkiste

Leerlingen van Zurenborgse scholen aan het werk met de gedichten. • Foto Stefan HEULOT

Open Ateliers ook in de wijk

Tijdens de weekends 17-18 en 24-25 september kon je in heel het district Antwerpen tussen 11 en 18 uur o.m. 39 ateliers van kunstenaars bezoeken. De organisatie

Vorig jaar had ik vier ateliers bezocht in en nabij Zurenborg. Twee daarvan – Luk Hokens (Plantin Moretuslei) en Bert Sarah (Lange Leemstraat) – openden dit jaar opnieuw hun deuren. Over hen heb ik het hier niet meer. Wel over twee kunstenaars die er toen niet bij waren, allebei in de Lange Leemstraat.

INTIMISTISCH

De deur staat niet open. Ik moet dus even aanbellen aan het nummer 384. Marja Uittenhout , een stille, ietwat timide vrouw laat me binnen. Het gelijkvloers bestaat uit een grote leefruimte, een keuken, een klein tuintje en een vrij ruim atelier. Er staan overal behoorlijk wat beelden van de hand van Marja tentoongesteld, zonder overdaad echter.

De beelden zijn gestileerd maar toch figuratief: je herkent duidelijk dieren en menselijke figuren. In het tuintje staat een vrij imposant beeld "Vader en dochter". ”Hier stond ook mijn nieuwste beeld, Vrije Vlucht”, vertelt Marja. “Maar dat staat nu in de overzichtstentoonstelling van "Open Ateliers" in de Kunstenhal van het Ste-

delijk Lyceum Cadix op het Eilandje.” Ze laat me een foto zien van dat beeld: bijna abstract, maar toch zie ik er meteen een vliegende vogel in. “Een opstijgende reiger was mijn inspiratie voor dit beeld”, verduidelijkt ze.

Bij sommige beelden word ik even stil. Ze raken me: ze drukken sferen en emoties uit. Verstilde emoties, wat introvert naar binnen gekeerd.

“Het heeft met mijn gevoel te maken, met het diepste van mijn wezen.” Het werk van Marja behoort tot wat men “intimistische kunst” noemt.

Marja werkt met verschillende materialen: steen, brons, hout, terra cotta... Binnen valt me een houten beeld op. Het stelt een vrouwenlichaam voor, maar je ziet er nog duidelijk de vorm van een olijftak in. ”Ik weet niet altijd vooraf hoe een beeld zal worden. Pas als het af is zie ik soms wat me bezig heeft gehouden. Het is niet voor niets dat ik een bepaald stuk steen of hout kies. Het is levend materiaal. Zeker als ik met klei of was werk is dat zo: dikwijls laat ik mijn handen gewoon hun weg gaan.”

"Open Ateliers" geeft kunstenaars de kans hun werk te tonen in hun eigen atelier. Ik trok naar twee ateliers aan de rand van Zurenborg. (Luk DEPONDT)

VEELZIJDIG

Daar ligt misschien een band met waar ze vroeger fel mee bezig was: dans. Vanaf haar 7de jaar volgde ze een dansopleiding die spijtig genoeg afgebroken werd op haar 16de. Ze mocht geen beroepsdanseres worden van haar moeder. Op latere leeftijd heeft zij dat weer opgepakt en werd ze als 40'er toegelaten tot de Laban Dance Teachers opleiding in Engeland. Maar rugpijn verplichtte haar de dans op te geven. En welk is dan het verband tussen het dansen en het beeldhouwwerk? “In heel wat van mijn beelden zit veel beweging.” Dat wil Marja blijkbaar blijven vormgeven. Marja heeft veel watertjes doorzwommen. Ze werkte o.m. voor film en televisie waar zij jarenlang TV- producer en productieleider in film was. Op 35-jarige leeftijd begon zij met de studie medicijnen in Groningen en volgde ook de Akademie voor Natuurgeneeswijzen in Hilversum. Op haar boerderij in Drente resulteerde dit alles, naast de praktijk in natuurgeneeskunde, in het organiseren van workshops, cursussen en manifestaties op het gebied van

kunstzinnige vorming.

Vanaf begin jaren negentig werd het ontwikkelen van eigen creativiteit steeds belangrijker. O.m. door haar opleiding aan de Stedelijke Akademie voor Beeldende Kunsten te Berchem is het beeldhouwen nu het meest wezenlijke in haar leven. "In het beeldhouwen vind ik weer het pure zijn in scheppen terug. Net zoals bij mijn dansen van vroeger.”

Marja stelde haar werk al enkele keren ten toon, o.m. in het Nederlandse Zierikzee, in het kasteel van het Rivierenhof en bij het Kava (Koninklijke Apothekersvereniging van Antwerpen) in de Consciencestraat. Ze nam daarvoor nooit zelf het initiatief, maar werd gevraagd. Ze verkoopt ook, maar werkt niet actief aan bekendmaking. Een bescheiden vrouw, die m.i. meer in het daglicht mag komen. marja.uittenhout@telenet.be

STENEN

Ik kwam vorig jaar ook al in de Lange Leemstraat 437 langs. Toen was dat voor de tekeningen met Bic-balpennen van

Uittenhove werkt met verschillende materialen: steen, brons, hout, terra cotta.. • Foto Luk DEPONDT

Marja en Simona: intimistische beelden en beschilderde stenen

Bert Sarah. Ook nu stelt Bert zijn atelier open. Maar op hetzelfde adres is Simona Solničková present.

Simona is de vriendin van Bert. Ze is Tsjechische en woont in de omgeving van de stad Brno. Geregeld komt ze enkele dagen bij Bert logeren en omgekeerd. Voor Open Ateliers stelde Bert een kamer op de eerste verdieping ter beschikking (het atelier van Bert is op het gelijkvloers). Een tafel vol beschilderde stenen en een werktafel met penselen en potjes verf wachten me er op. De stenen zijn er in allerlei formaten en in verschillende vormen: keien die neerliggen, keien die rechtstaan (haar broer snijdt er in Tsjechië de onderkant af), ronde keien en keien met meer grillige vormen... Simona maakt daar dankbaar gebruik van: de ene kei leent zich ertoe om er een huisje van te maken, een andere vorm wordt een olifant...

De onderwerpen die Simona op de keien schildert zijn ook uiteenlopend. Veelal zijn het dieren: een vis, een hond, een kat, een konijn, een muis, een vogel, een kikker, een panda... Soms is het een volledig dier, soms alleen een kop die je aankijkt. Verder beschildert ze keien ook met mensen(gezichten), huizen, horoscooptekens… Speciaal is een reeks van drie keien die in drie stappen laat zien hoe een kuiken uit het ei komt. “Ik heb voor kerstmis ook al een hele Bethlehemscène geschilderd: Maria, Jozef, het kindje Jezus, de os, de ezel, de koningen, kamelen, schapen...” vertelt ze. Simona schildert al sinds 2008 op natuurlijke materialen. Hoe ze ertoe gekomen is? Toen haar kinderen 2 en 6 jaar waren raapten ze tijdens een wandeling aan een rivier stenen op. Of mama er visjes op wou schilderen? Dan konden ze die meenemen naar de badkamer. Vrienden en kennissen vonden die stenen leuk en vroegen er voor hun kinderen. Na een tijd kreeg Simona meer ideeën en zo groeide het.

SUCCES

De keien hebben succes. Vooral kinderen houden ervan. Het produceren en het verkopen ervan is voor een groot deel de "job" van Simona. Ze biedt ze te koop aan o.m. op markten, festivals en andere events. Daar reist ze met de bus naartoe, geladen met twee zakken met elk wel 15 kilo stenen! Men kan er ook bij haar bestellen. Soms stuurt men haar per e-mail één of meer foto's op van een dier met de vraag dit op een kei te schilderen. Naargelang het formaat en de ingewikkeldheid van het schilderwerk kosten de keien tussen de 5 à 100 euro. Verder verzorgt Simona in Tsjechië workshops in scholen voor kinderen vanaf 3 jaar. Volgend jaar wil ze dit ook hier proberen. Ze geeft ook lessen Duits en maakt vertalingen, o.m. van een kinderboek.

Simona is autodidact. Ze heeft geen schilderopleiding of zo gevolgd. Soms twijfelt ze of ze wel een échte kunstenaar is. Maar in elk geval: haar werk oogt mooi en getuigt van een creatieve aanpak. Ze houdt van haar werk. En dat voel je. “Ik kan elke dag schilderen. Zelfs tot middernacht!” besluit ze.

simona.solnickova@centrum.cz

www.veselekaminky.websnadno.cz/Fotogalerie.html Meer recent werk vind je op facebook.

Geïnteresseerd om volgend jaar deel te nemen aan "Open Ateliers"?

Contacteer dan de organisator: annemarieparys@telenet.be 0496 69 53 66.

Simona schildert al sinds 2008 op natuurlijke materialen. • Foto Luk DEPONDT

Peter Theunynck verrast met eerste roman ‘De Slembroucks’

“Ik laat veel zaken open die de lezer met zijn eigen fantasie kan inkleuren”

Onze voormalige wijkdichter Peter Theunynck (°1960) heeft er een zeer vruchtbaar jaar op zitten. Na ‘Nel’, samen met Lies Van Gasse, debuteerde hij in augustus met een echte roman, dus niet met een verhalenbundel maar

De Slembroucks vertelt het verhaal van een West-Vlaamse familie in het naoorlogse België. De broers Gust en Anton, zonen van een zelfstandige fietsenmaker, zijn de hoofdpersonages. Rond om hen speelt het verhaal van de familie af met behoorlijk wat drama. De twee broers verschillen grondig van elkaar, Gust is een vriendelijke jongen die best zijn ouders wil helpen met praktische zaken en aan de verwachtingen van de familie wil voldoen. Zijn broer Anton is een zeer goede muzikant, die vooral zijn eigen weg zoekt, maar minder aandacht heeft voor de gevoeligheden van zijn familie. Je kunt het verschil tussen beide broers bijna archetypisch noemen, het thema is al zeer oud denk aan Kain en Abel of minder extreem doch recenter aan East of Eden van Steinbeck. De familie zelf worstelt hard met de katholieke moraal. Het geheel baadt overigens in een erg herkenbaar geschetste sfeer van de jaren vijftig in Vlaanderen, met onder andere de beroemde ‘sunlightzeep’.Wanneer beide broers de liefde ontdekken en op de koop toe nog op dezelfde jonge vrouw vallen, een verboden liefde ook nog, swingen de zorgen van de ouders de pan uit. De familie kent ook nog haar eigen drama’s en duistere kantjes, die ik hier niet ga verklappen. Er gebeurt wel ontzettend veel op deze honderdzestig pagina’s. Het kost moeite om het boek niet in een ruk uit te lezen. Andere auteurs zouden met die geschiedenis in vroegere tijden allicht een duizendtal pagina’s gevuld hebben. Vraag is natuurlijk of dat nog van deze tijd is. Maar Peter Theunynck kiest ervoor om slechts het nodige te vertellen, zodat er voor de lezer veel ruimte voor interpretatie overblijft.

Het verhaal wordt ook gedeeltelijk verteld aan de hand van dialogen en brieven. Alles wordt doorspekt met literaire verwijzingen en culturele knipoogjes. Om De Slembroucks te kunnen volgen, moet men geen literatuurkenner zijn, maar een zekere basiskennis verhoogt ongetwijfeld de leesvreugde. Zo zegt een personage, de Slembroucks, dat zijn de Buddenbrooks (familie-epos van Thomas Mann jp) in het klein.

direct met het grote werk. Naast dichter en biograaf mag hij zich nu ook romancier noemen van een familiesaga die zich voornamelijk afpeelt in het naoorlogse West-Vlaanderen. (Jörg PYL)

Voeg daarbij de dikwijls poëtische taal die van de roman een uiterst aangename leeservaring maakt. Een nieuw boek en zeker wanneer het om een debuut van een voor de auteur nieuw genre gaat, vraagt om een goed gesprek.

- Wat heeft je ertoe aangezet een roman te schrijven?

Peter Theunynck: “Een jeugddroom denk ik. Ik wou altijd al een roman schrijven. Toen mijn biografie van Karel van de Woestijne af was, had ik eindelijk voldoende tijd. Ik heb dan de koe bij de horens genomen en ben eraan begonnen. Ik vind het heel interessant om diverse genres uit te proberen. Dat is voor mij een uitdaging.”

- Duivenkerke is de enige fictieve naam, waarom?

Peter Theunynck: “Duivenkerke is niet de enige fictieve naam: je hebt bv. ook Poezele en Ulmen. De dorpen in het hart van mijn verhaal zijn fictief. Wat verder af ligt, krijgt een bestaande naam. Waarom? Omdat ik toch voldoende duidelijke signalen wou uitzenden om duidelijk te maken dat we ons in een fictieve ruimte bevinden. Ik heb heel wat elementen uit de realiteit gebruikt (schrijvers stelen als raven), maar ik heb er mijn eigen mix mee gemaakt.”

- Je bent geboren in 1960. Welke fascinatie oefenen de jaren 50 op je uit?

Peter Theunynck: “Ik hoorde mijn ouders en grootouders altijd verhalen vertellen uit de jaren ‘50. Voor mij is dat een soort mythische tijd en ruimte. Ik vond het heel boeiend om die tijd te exploreren en te bevolken met mijn eigen karakters. Het is ook een manier om dichter bij mijn voorgeschiedenis of die van mijn ouders en grootouders te komen, om een tijd aan te voelen en te leren begrijpen.”

- Je hebt gekozen om slechts het noodzakelijke te schrijven en niet zoals vroeger heel lang uit te wijden?

Peter Theunynck: “Ik denk dat er in mijn proza ook iets van mijn poëzie zit. Ik laat veel zaken open die de lezer met zijn eigen fantasie kan inkleuren. Ik merk dat

lezers het appreciëren dat ze niet de hele tijd bij het handje gehouden worden en dat ze zelf de roman mogen ‘meemaken’. Die compacte stijl heeft misschien ook te maken met het feit dat ik meer boeken heb gelezen over het schrijven van scenario's dan over het schrijven van een roman.

- Wat zijn je volgende projecten?

Peter Theunynck: “Ik werk aan een nieuwe dichtbundel die te maken heeft met ‘geheugen’, ‘recherche du temps perdu’, ‘geschiedenis van de wereld’. Een aantal van mijn recentste gedichten verschenen pas in ‘Het liegend konijn’. Verder droom ik van een nieuwe roman en daarnaast ook nog van een biografie van Henry Van de Velde. “

- Is er iets dat ik zeker nog moet vermelden?

Peter Theunynck: “ Het mooiste compliment vond ik dat lezers bij een bepaalde passage in het boek geweend hebben. Als lezers zo hard kunnen meeleven met mijn personages, vind

ik mijn missie geslaagd.”

De laatste woorden kunnen wij inderdaad beamen. Met de Slembroucks vergroot Peter Theunynck zijn gewicht op de Nederlandse Letteren. Met hetgeen komt is het zo goed als zeker dat de volgende generaties de naam Peter Theunynck zullen moeten leren in hun vak literatuurgeschiedenis.

Peter Theunynck

De Slembroucks, roman

Wereldbibliotheek • NUR 301 ISBN 978 90 284 2666 5 18€ petertheunynck.wordpress.com www.wereldbibliotheek.nl

Aan Sinterklaas en de Kerstman: wij willen nog wat jonge stormers en extra bedelers

Onze krant boert goed, dank u, en we willen stilaan maar zeker de redactie verjongen. We zijn daar al gedeeltelijk in geslaagd maar we willen nog meer vers bloed (zeggen de vampiers onder ons) die de krant een extra stimulans kunnen geven.

Concreet, wat willen we? Jongens en/of meisjes zijn welkom, jongeheren jongedames ook die zich engageren om bij tijd en wijle een artikel of foto’s te leveren aan deze gazet. We verschijnen zes keren per jaar dus zo groot is de druk dan ook weer niet, maar voor die zes keren hebben we graag dat de mensen zich engageren om telkens iets te leveren. Groot of klein, het maakt niets uit.

Wat verlangen we verder ? De teksten in min of meer fatsoenlijk Nederlands, bezorgen via mail, want met de hand geschreven kan vanaf nu echt niet meer en de aankoop van ganzenveren mag niet meer op de onkostenlijst. Andere onkosten mogen altijd worden gedeclareerd zoals dat zo mooi heet, maar de medewerking gebeurt onder het statuut van de vrijwilligers, gratis dus. Maar dat hadden de slimsten al lang gesnopen natuurlijk. Telkens na verschijnen een redactievergadering in de Moeskop en één keer per jaar een receptie bij de beste wijnleverancier van de wijk: De Heerlyckheid, die voor de beste krant van de wijk elke keer de beste wijnen serveert. Interesse? Info swa.collier@telenet.be

Op ons verlanglijstje aan Sinterklaas en aan de Kerstman staat ook dat we graag nog wat extra bedelers zouden hebben. Mensen die maximaal zes keren per jaar met wat kranten de straat willen doen. Om ze daar in elke bus te steken. Bij onze bedelers vallen soms mensen ziek of gaan op reis in de periode dat de krant bedeeld moet worden. Het is dan ook zeer handig als er iemand kan inspringen zodat de krant toch op een fatsoenlijk tijdstip bij de mensen geraakt. U ziet het wel zitten? Reacties swa.collier@telenet.be

Peter Theunynck: “Ik wou altijd al een roman schrijven.” • Foto Jörg PYL

Nog tot eind december in De Heerlyckheid

An Steylaerts brengt

REALITY CHECK

Met REALITY CHECK brengt An Steylaerts haar eerste solotentoonstelling in De Heerlyckheid. Haar digitale werk in deze expositie biedt een cross-over van verschillende technieken.

"Het gaat over meer dan louter met de computer een werk maken. Ik combineer juist verschillende technieken met nieuwe digitale mogelijkheden. Ze zorgen voor een boeiend speelveld waarbij juist de zoektocht in de gelaagdheid van de verschillende disciplines me aanspreekt. Schilderen, tekenen, digitale fotografie en grafisch werk komen samen. Ik ben graag bezig met verf, potlood of inkt, op papier of op doek. Net als de nieuwe fotografische mogelijkheden me ontzettend boeien", zegt de kunstenares.

"Juist de puzzelstukjes uit de verschillende technieken bij elkaar brengen langs digitale weg spreekt me aan. Ik ga niet akkoord met de beeldvorming dat het makkelijk uit een pc rolt. De computer is een hulpmiddel, net zoals een potlood, een penseel, een etsplaat. Uiteindelijk neem je als kunstenaar het over en gebruik je deze middelen om je verhaal vast te leggen in een beeld dat voor mij uit diverse lagen bestaat."

ERVARING

De basis voor een werk kan een schilderij zijn maar ook een digitale fotografie. "Zo vertrek ik van een foto die beschilderd wordt en verder (digitaal) bewerkt of begin je met een schilderij dat langs een digitale cross-over een bijkomende dimensie krijgt. Het gaat om wat het uiteindelijke beeld bij de toeschouwer teweeg

brengt. Ik vraag me bij het lezen van een roman ook niet af of de schrijver die nu met de hand, op zijn pc of zijn typemachine heeft gemaakt. De ervaring bij het lezen telt voor mij. Zoals ook de ervaring bij het bekijken van mijn werken voorop staat. Dat zijn vaak panorama's van open landschappen of juist in een stedelijke context. Daarin verwerk ik spiegelingen, zaken die hetzelfde lijken, maar die mensen toch anders ervaren. En je uitnodigen om het te herbekijken en nieuwe elementen te ontdekken. Het blijft een subjectieve ervaring, iedereen volgt het met zijn ogen."

An Steylaerts (°1966), woont in Deurne en volgt momenteel cross-over schilderen-digitaal atelier aan de academie van Borsbeek. Eerder studeerde ze af aan de academies in Mortsel en Nijlen. Bij deze laatste is ze verbonden aan de Vriendenkring Tibour. Ze maakt ook deel uit van Vriendenkring Foundation Veerle Rooms. In het kader van de week van de amateurkunsten nam ze al geregeld deel aan groepstentoonstellingen.

-REALITY CHECK, solotentoonstelling van An Steylaerts, loopt van 11 november tot 30 december 2016 in De Heerlyckheid, Pretoriastraat 28 in Berchem.

Open wo-vr van 10-19u, za van 10-18u.

Gratis films in Het Roze Huis

Het Roze Huis trakteert de komende weken iedereen op een aantal gratis films. En meteen doen ze ook een oproep om mee te werken aan de aidsdag op 1 december. Dan vieren ze namelijk een sensibiliseringsactie, een stationsactie waarbij ze nog wat vrijwilligers kunnen gebruiken.

-5 november 2016: T-day

Op zaterdag 5 november 2016 organiseert çavaria ism Het Roze Huis-çavaria Antwerpen alweer een T-Day, dé trefdag voor trans*personen en hun omgeving. Dit jaar vieren we de vijfde verjaardag van de T-Day met een mooie, grotere locatie in hartje Antwerpen, meer workshops, meer dialoog en meer ontmoeting. Kortom, niet te missen! Locatie: Maarschalk Gerardstraat 4, 2000 Antwerpen – 10u tot 17u Voor meer informatie en inschrijvingen zie cavaria.be/t-day

-11 tot 19 november: L-week, een tiendaags event voor lesbiennes en bivrouwen. Verwacht je aan muziek, film, kunst, sport, workshops, een moordspel, lezingen en fuiven. Info: www.hetrozehuis.be/L-week

-12 november 2016: film: Gratis film: The Duke of Burgundy (L-week) Elke dag spelen Evelyn en Cynthia hetzelfde spel van dominantie en onderwerping. Schijn bedriegt: het is maar de vraag wie de touwtjes in handen heeft. Dit tedere liefdesverhaal, dat zich afspeelt in een weelderige vrouwenwereld, is sensueel en suggestief, vaak komisch, en door de vintage erotische stijl een genot voor het oog.. Locatie: Het Roze Huis, Draakplaats 1, Antwerpen om 20u in de zolder

-13 november 2016: film: Gratis film: Carol met brunch (L-week) New York, begin jaren '50. Therese Belivet werkt in een warenhuis in Manhattan en droomt van een meer vervullend leven als ze Carol Aird ontmoet, een verleidelijke vrouw die gevangen zit in een mislukt huwelijk. De vonk slaat onmiddellijk over en als de onschuld van hun eerste ontmoeting vervaagt, wordt hun verbondenheid dieper. Wanneer Carols verhouding met Therese aan het licht komt, neemt Carols echtgenoot wraak door haar geschiktheid als moeder aan te vechten. Carol en Therese voelen zich gedwongen de situatie te ontvluchten en ondernemen een spontane reis door Amerika..

Locatie: Het Roze Huis, Draakplaats 1, Antwerpen vanaf 11u

Inkom: Brunch: € 25 p.p. kinderen tot 12 jaar gratis. Inschrijven via L-week@hetrozehuis.be. Film: gratis, geen inschrijving.

-1 december 2016: Wereldaidsdag

Dageraadplaats 12

2018 Antwerpen

tel : 03/235 16 35 • fax : 03/235 17 44

optiekdedageraad@telenet.be

OPENINGSUREN

MAANDAG GESLOTEN

DINSDAG 10 uur tot 18 uur

WOENSDAG 10 uur tot 18 uur

DONDERDAG 10 uur tot 18 uur

VRIJDAG 10 uur tot 18 uur

ZATERDAG 10 uur tot 13 uur

Op 1 december 2016 is het wereld-aidsdag. Naar jaarlijkse gewoonte organiseert Het Roze Huis een stationactie in deze periode om HIV en aids bespreekbaarder te maken en minder te stigmatiseren. Wil jij meedoen aan deze actie? Neem contact met ons op het nummer 03/288 00 84

-17 december 2016: film: Gratis film: The imitation game

The Imitation Game is een indrukwekkend drama over het leven en werk van Alan Turing, de briljante maar emotioneel gecompliceerde Britse wetenschapper die met zijn werk de Tweede Wereldoorlog hielp te verkorten en daarmee de levens van tienduizenden mensen heeft gered. In de winter van 1952 werd Alan Turing door de autoriteiten opgepakt voor het toen strafbare feit homoseksualiteit, met een verschrikkelijke veroordeling tot gevolg. Wat echter bij niemand bekend was, was dat Turing enkele jaren daarvoor tijdens de oorlog in het diepste geheim leiding gaf aan een groep van knappe koppen. Hun opdracht was het kraken van de Enigma code die de Duitsers voor al hun communicatie gebruikten.

*Wekelijks activiteiten in Het Roze Huis Elke maandag (20u00 – 22u00): Koor: Pink Noise (Active Company) Elke donderdag (19u00 – 21u00): Onthaal Elke donderdag (20u00 – 21u30): Yoga (Active

Company)

*Maandelijkse activiteiten

Elke dinsdag – 20-23u

EV-café Enig Verschil Holebi-jongerengroep voor jongeren tot 30 jaar.

Locatie: Jeugdherberg Pulcinella, Bogaardeplein 1, 2000 Antwerpen

Info: info@enigverschil.be

Elke woensdag – 19u15-21u: Voetballen met Stavazah

Locatie: Drakenhoflaan 160, 2100 Deurne

Info: stavazah@gmail.com

Elke eerste donderdag – 20u

Bijeenkomst bi-praatgroep Dubbelzinnig

Locatie: Het Roze Huis • Info: info@dubbel-zinnig.be

Elke eerste zaterdag

Jongensdromen Vereniging voor transmannen

Locatie Café Den Draak • +32 (0)486 62 47 84

Elke eerste zondag – 14u

Pimpernel40plus Vereniging voor lesbiennes 40+

Locatie: Café Den Draak

Info: pimpernel40plus@telenet.be

Elke tweede zaterdag – 19u

GenderBendingBar van Genderflux, activiteit en ontmoeting voor transgenders en interseksmensen • Locatie: Het Roze Huis

Info: genderflux@ymail.com

Elke voorlaatste donderdag – 20u

Ledenvergadering Antar Een regenboog aan cultuur en vrije tijd • Locatie: Het Roze Huis

Info: antarvzw@gmail.com

Elke derde vrijdag – 20u

Gewoon Doorgaan Gendervereniging

Locatie: Het Roze Huis

Info: info@gewoon-doorgaan.be

Elke laatste vrijdag – 20u

Shouf Shouf Multiculturele holebi-organisatie

Locatie: Het Roze Huis

Info: welkom@shouf-shouf.be

Elke laatste zondag – 14u

Holebi 40+

Locatie: Het Roze Huis Info: holebi40plus@gmail.com

Het Roze Huis – çavaria Antwerpen

Het Roze Huis-çavaria Antwerpen, haar vele vrijwilligers en haar 32 aangesloten verenigingen werken in de provincie Antwerpen aan de aanvaarding en het welzijn van holebi’s (holebi = homo’s, lesbiennes en biseksuelen) en transgenders.

Meer info vind je op www.hetrozehuis.be, via onze Facebookpagina en in café Den Draak en verschillende andere horecazaken. Spring gerust eens binnen op het secretariaat van Het Roze Huis op de Draakplaats. Onze medewerkers staan je graag te woord.

Het Roze Huis – çavaria Antwerpen Draakplaats 1• 2018 Antwerpen 03/288.00.84 • info@hetrozehuis.be www.hetrozehuis.be

Dez Mona met zesmansformatie op 2 december in de Roma

Gregory Frateur: “We gaan voor het rustige repertoire, de ballade”

Goed nieuws voor de plaatselijke fans van Dez Mona, want de meest bekende groep uit onze wijk is nog eens te zien in de directe omgeving. In de prachtige zaal van de Roma dan nog wel op 2 december. Wat en hoe? We vroegen het aan zanger Gregory Frateur.

(Swa C)

-Waarom nu in de Roma?

Gregory Frateur: “Aangezien we dit najaar de toer rond onze laatste plaat Origin afsluiten met een aantal optredens in Vlaanderen mocht onze thuisstad Antwerpen niet ontbreken. We waren erg opgetogen toen de organisatie van De Roma vroeg om dit bij hen te doen. Het is al even geleden dat we nog in deze prachtige zaal hebben opgetreden als Dez Mona en de eerder semi-akoestische set die we gaan spelen zal er mooi tot zijn recht komen”

-In welke bezetting zullen jullie aantreden?

Gredory Frateur: “We spelen in onze huidige bezetting als sextet, dus niet in duo of kwartet zoals we afgelopen jaren vaker hebben gedaan. De muzikanten zijn Raul Del Campo op accordeon, Tijs Delbeke op akoestische gitaar en piano, Sjoerd Bruil op elektrische gitaar, Hannes D’Hoine op contra bas en onze kersverse nieuwe drummer Midas Wouters aan de drums en op de cajon.

-Wat mogen we muzikaal verwachten? Gaan

jullie ook nieuw werk brengen?

Gregory Frateur: “We hebben ervoor gekozen om ons te focussen op het rustigere repertoire van Dez Mona, de ballades dus. Wat niet wil zeggen dat we geen singles zullen spelen, die gaan we in een ander jasje steken om het voor iedereen wat verrassend te houden. Tijdens festivals en in de pop en rock clubs hebben we vaak de neiging om eerder uptempo materiaal te spelen. Vaak vond ik het jammer dat er zo weinig ruimte was voor de verstilde schoonheid van een ballade. Dit is dus een element dat we dit

najaar in het daglicht willen plaatsen. Visueel zitten we in een halve maan, geïnspireerd op de traditionele Flamenco opstelling, vooral om muzikaal de interactie tussen alle muzikanten ten volle te kunnen ervaren. We brengen speciaal voor deze toer ook een cover uit, namelijk het door Burt Bacharach geschreven ‘Close To You’, origineel voor de Carpenters maar nu dus in een Dez Mona versie.”

Veel succes toegewenst

Met deze zeskoppige formatie komt Dez Mona naar de Roma.