Gazet van Zurenborg Editie 6 - 2016

6 16 Nieuwjaarswensen van gouverneur Cathy Berx

Cathy Berx, de gouverneur van de provincie Antwerpen en wonend in onze wijk, ging graag in op ons verzoek om een nieuwjaarswens te schrijven voor de bewoners van deze wijk. En bij uitbreiding voor alle inwoners van deze stad, provincie, land. Haar warme boodschap op pagina 3.

– Stierstraat 3 – 2018 Antwerpen – gazetvanzurenborg@telenet.be – www.gazetvanzurenborg.be DECEMBER JANUARI FEBRUARI

De Kartonnen Dozen in de Draakstraat

Naast De Draak, de bib en Roze Huis

Open op vrijdag en zaterdag

Plus: ook open op zondag

Aanbod: genderdiversiteit

Ook jeugdafdeling en uitgeverij

Pagina 4-5 Het heeft wat geduurd maar nu is het eindelijk een feit: Zurenborg heeft terug een boekenwinkel. En dat ging gepaard met enig feestgedruis. Over het hoe en waarom: pagina’s ….

Pagina 10

SCHEIDEN

• Foto Stefan HEULOT

“Poëzievensters” zoekt nog zo’n dertig ramen om een gedicht van Herman de Coninck op te hangen

aan. De transparanten plakken door middel van statische elektriciteit aan uw ruit, gewoon aandrukken volstaat. Dus geen gedoe met lijm of zo. Als u in de tussentijd de ramen wilt lappen, kunt u het gedicht er voorzichtig afhalen en het daarna weer eenvoudig aan het raam bevestigen. De transparanten nemen geen licht weg en laten u toe door het raam naar buiten te kijken

Vera Steyvers helpt koppels die het voor bekeken hebben gehouden om proper en goedkoop van mekaar afscheid te nemen. Zonder advocaat of rechtbank.

Foto An VAN DE WAL

Pagina 24-25 FOTO’S

- A2 (het huidige formaat): 59,4 x 42 cm. Uw venster moet minstens 42 cm breed zijn.

- A1 (iets groter): 84,1 x 59,4 cm. Uw venster met minstens 60 cm breed zijn en 84,1 cm hoog.

- Extra groot: 133 cm breed en hoogte aanpasbaar aan het gedicht, bestemd voor heel grote ramen en specifieke opvallende locaties.

Van A1 en A2-formaat voorzien wij elk 72 exemplaren. En er zullen zes extra grote transparanten gedrukt worden. Indien uw woning over een voortuin beschikt, raden wij ten zeerste het A1 formaat of groter

Deze transparanten zullen begin februari 2017 gratis verdeeld worden met de bedoeling dat alle gedichten ten laatste op 21 februari aan de ramen hangen, de verjaardag van Herman de Coninck. Het is de bedoeling dat u die tot einde september 2017 laat hangen. Langer mag uiteraard en ze blijven je eigendom.

SNEL

Voor deze editie zoeken wij nog ongeveer dertig ramen om een gedicht op te hangen. Indien u graag meedoet, mail dan uw adres en het gewenste formaat naar jorgpyl@scarlet.be voor het einde van 2016. Bellen mag ook naar 03-2366536. Haast en spoed is voor een keer geboden. Wie eerst mailt wordt eerst bediend en op is op!

PAGINA

Herman Selleslags heeft uit zijn omvangrijk archief een aantal foto’s opgediept om aan de buitenwereld te tonen.

Foto Luk PANDELAERS

Zurenborg heeft er een nieuw koffiehuis bij. Frits is de wat ongebruikelijke naam en Frie Verwaes runt het op haar eentje.

Foto Jeannine FUHRING

KOFFIE

Selectie van 150 mooiste gedichten

Zoals u zich allicht herinnert, wordt in 2017 de twintigste sterfdag van de dichter Herman de Coninck herdacht. Voor die gelegenheid koos Kristien Hemmerechts de 150 mooiste gedichten. Die worden dit jaar op transparanten gedrukt in drie formaten en naar de bewoners worden gebracht die er eentje gratis besteld hebben. Momenteel zitten we aan meer dan honderd kandidaten en we kunnen er nog zo’n dertig kwijt. Nieuw deze keer is dat we transparanten hebben in drie formaten, voor elk wat wils dus. (Jörg PYL)

2 Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

Edito

Swa Collier, hoofdredacteur van de Gazet van Zurenborg laat elke keer zijn gedachten gaan over de gebeurtenissen in de wijk.

NIE NEUTEN

Gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE PERS

Bankrekening: 001/3873842/29 www.gazetvanzurenborg.be

P/a Harry Brijs, Velodroomstraat 27 2600 BERCHEM harryb@scarlet.be

Redactie

Hoofdredacteur:

Swa Collier

Stierstraat 3,

2018 Antwerpen

 0477 51 40 28 swa.collier@telenet.be swa.collier@gazetvanzurenborg.be

Redactiesecretaris

André Dejonghe : andre.dejonghe@skynet.be

Eindredactie

Marcel Schoeters

Redactie Gazet van Zurenborg

Stierstraat 3, 2018 Antwerpen gazetvanzurenborg@telenet.be

Medewerkers (tekst en foto’s)

Dirk Blijweert, André Dejonghe, Walter De Ley, Renée Dufait, Jeannine Führing, Ad Moeskops, Marc Vingerhoedt, Peter Theunynck, Jörg Pyl, Luc Pandelaers, Dieter Dedecker, Luk Depondt, An Van De Wal, Tom Ryckx, Marcel Schoeters, Yo Van den Bulck, Carolien van ’t Hof, Margot Vandersmissen, Frederik Cornette, Miguel Van Steenkiste, Dani Van Remoortel, Bernard Soenens

Lay-out & Pre-press

Colin Bellefroid colin@bitrac.be www.bitrac.be

Advertenties

Rose-Marie Simoens

 0485 90 39 84  03 236 66 23 degrootesimoens@gmail.com gazetvanzurenborg@telenet.be

Opvolgen advertenties

Gerda Eelen gerda.eelen@telenet.be

 0468 29 43 65

Drukker

Drukkerij Goossens

Achterbroeksesteenweg 208, 2180 Kalmhout

Distributie

Hans Dresselaers

Van Diepenbeeckstraat 43 • 2018 Antwerpen 0472 345684 • dressle.arts@gmail.com

Website www.gazetvanzurenborg.be

Hoe gaat dat op het einde van het jaar? Tijd voor iedereen om goeie voornemens te maken en ze dan even snel te vergeten. Stoppen met roken, vermageren, meer beweging, minder geld aan onnozele dingen spenderen en noem maar op. Maar het is ook de tijd om even terug in de tijd te blikken die we onherroepelijk kwijt zijn, wat gepasseerd is komt nooit meer terug.

Kijken we in de wijk even over onze schouder dan zien we toch enkele mooie dingen: de manier waarop we met velen de opvang van de minderjarige vluchtelingen in het gewezen Dienstencentrum hebben gesteund was voorbeeldig. De manier waarop de inwoners gedichten aan hun venster hebben gehangen zonder dat ze er een cent aan verdienden was opmerkelijk en even opmerkelijk was de spontane reactie van mensen om in 2017 een gedicht van onze wijkdichter Herman de Coninck aan de straatkant te tonen. Zo’n 150 hadden we iedereen beloofd en op enkele tientallen na hebben we dat cijfer gehaald. Waar doen ze beter? Simpel: nergens.

Opmerkelijk was ook de actie van een horecauitbater op het plein die eigenhandig ’s nachts wat bomen van takken ging ontdoen maar niet wegkwam met zijn “vandalenstreek”. Banbliksems en de ambtenaren van de stad waren zijn deel en deemoedig streek hij zichzelf in met pek en veren. In deze periode zijn de

vijf bomen al gerooid en komen er nieuwe in de plaats. De rekening valt binnenkort in de bus van ’t Strand van Oostende. Eigen schuld dikke bult. Maar we vergeven met het kribbeke van Jezukken op de achtergrond. Overigens was de horeca wel goed aan zet verleden jaar. Het Vliegend Varken (is dat eigenlijk niet van Pink Floyd?) op de Dageraadplaats zette tientallen mensen aan het schrijven en de sociale media lieten even zien hoe onterecht het woord ‘sociaal’ hier eigenlijk wel is. Maar goed, de discussie laaide op: moet er in godsnaam zo veel worden georganiseerd op de Dageraadplaats? De bewoners, vooral die van de zijstraten, zitten telkens met de gebakken peren: parkeerplaatsen weg, lawaaioverlast, vuiligheid en een openbare plaats die hen ontnomen wordt. Moet er daar geen paal en perk aan worden gesteld?

Hebben we niet genoeg horeca in de wijk? Genoeg of nu al te veel? De wijk wordt steevast aangeduid als “hip” (wat zou dat eigenlijk willen zeggen?) en bruisend (is dat hetzelfde als broebelend overkoken, of een bruistablet tegen de koppijn?). Maar als er een pand vrijkomt wordt er gevochten om er toch maar een horeca –vestiging van te maken. Toch lukt dat niet altijd: zo staat er behoorlijk wat leeg in de wijk. Commerciële panden die maar geen huurder vinden. Of zouden ze dan toch zo duur zijn als iedereen denkt? Stilaan wordt

er hier en daar wil ingevuld.

Maar het voorbije jaar zal moeiteloos overgaan in alweer een ‘bruisend’ nieuw jaar waar we ons moeiteloos en ongestraft kunnen ergeren aan te veel lawaai, stank, krassen op de wagens, gestolen bloembakken, lege blikjes in de goot, schijtende honden, verkeerd geparkeerde wagens, te veel fijnstof in de lucht, helikopters in de lucht en noem maar op. Maar er is een oplossing en die hebben ze in Gent uitgevonden met het alleszeggende gezegde: Nie Neuten. En waarom niet?

Omdat we het mooiste plein van de stad hebben als de lichtjes branden, moslims en joden vreedzaam op dezelfde stoep lopen, we de mooiste centers van ’t land hebben, Gregory Frateur van Dez Mona en Bert Dockx fantastische muziekfenomenen zijn, Cathy Berx de meest sympathieke gouverneur van ’t hele land is, de Cogelslei ondanks alles ’s avonds een buitengewone straat is om te flaneren en binnen te kijken bij de mensen. Want hier kan je vooral ’s avonds de meest knappe gekleurde glasramen zien. Van op de straat, gratis en voor niets en toegegeven, niet iedereen zal het met deze stelling eens zijn maar we hebben een paar fantastische kroegen die zowel jong en oud aanspreken. En waar het soms verdomd moeilijk is “om nu al naar huis te gaan”. Nie neuten, de laatste dan maar. Prettige feesten.

En wat wensen we onze krant toe?

Een jaar met veel nieuwe mensen

We willen het nieuwe jaar als krant inzetten met een golf van vernieuwing. Het mogen ook golfjes zijn, als het maar beweegt. Naar wie en wat kijken we bijzonder uit?

-Naar mensen met een fototoestel: je woont in de wijk of vlakbij, je hebt een digitaal toestel en je wil wel eens aan de slag om een mooi portret te maken, een evenement weer te geven door sfeerfoto’s te maken of je wil gewoon een opdracht aanvaarden om iets te illustreren. Een artikel bv. Je hebt een computer waarmee je de foto’s kan doorsturen en je beseft dat we in zwartwit afdrukken. Wie nood heeft aan technische hulp kan die krijgen. Hoe dikwijls per editie? Pakweg een tweetal keren gemiddeld, kan dus ook meer of minder zijn.

-We kijken ook uit naar schrijvelaars. Jonge mensen (maar we plakken er geen leeftijd op) die denken dat ze een artikel kunnen plegen

over iets dat in de wijk gebeurt, beweegt of op komst is, sluiten we in onze armen. Jongeren die een beetje op de hoogte zijn van wat de jeugd boeit en beweegt zijn bijzonder welkom. Wat is er dus nodig? Toch wel een beetje met de taal uit de voeten kunnen, nieuwsgierig zijn, met open ogen en oren rondlopen, een beetje stiptheid moet eigenlijk ook wel en fier zijn op een zelf gemaakt stuk in de krant. Begeleiding en ondersteuning is voorhanden indien gewenst. En voor de niet zo jonge? Eveneens erg welkom. Toch maar eens proberen? Doen…

-Voor onze advertentiedienst zoeken we een soort assistent. Nu ligt dat allemaal in één iemand haar bakje en ze wil graag dat iemand

haar terzijde staat. Wat verlangt ze eigenlijk? Ze kijkt uit naar iemand die het plezierig vindt om in aanraking te komen met mensen uit de wijk, die een uitleg kan geven hoe de advertenties in de krant in mekaar zitten, dossiertjes kan opvolgen zodat het werk van onze advertentiewerfster voor de helft verlicht wordt. Hoe zwaar is het? Per maand een vijftal keren (maximum) op pad gaan naar een adres in de wijk. Dat is het.

Interesse voor een van deze ‘aanbiedingen’?

Reageer dan door een mail te sturen naar de hoofdredacteur Swa Collier: swa.collier@telenet.be

Op de Dageraadplaats werden vijf bomen vervangen • Foto Jeannine FUHRING

Nieuwjaarsbooschap gouverneur Cathy Berx: “OMARM

DE WARMTE”

Gewaardeerde Zurenborgers, Beste vrienden, 23 augustus 12.30, Little Italy. Philip Heylen belt: “Cathy, Lenn is gevallen en ligt in coma”. Mijn man, onze kinderen en ik zijn zeer zwaar aangeslagen. Lenn, verdorie. Hoe zou het met Frieda zijn? En met zijn dochtertje Victoria? We koesteren hoop. Hij is sterk, hopelijk komt alles goed. Het mocht niet zijn. Op 31 slaapt Lenn Dauphin, onze getalenteerde, immer vriendelijke “buurjongen” in. Nooit meer zijn lach. Geen echo’s meer van uitlopende feestjes, of contrabasklanken door de muren. Geen Lenn meer met camera in de aanslag, voor een sprekend, vaak poëtisch, soms eenzaam beeld.

Pas op de aangrijpende uitvaart in een tot de nok volgelopen Sint-Paulus dringt het echt goed door hoe bijzonder, hoe bijzonder veelzijdig en fijnbesnaard Lenn was. Hoeveel hij betekende voor zijn vrienden en vriendinnen. En dan hadden we de “levensboeken” die zijn mama, buurvrouw Frieda van hem maakten, nog niet gezien. Zij toonde ze kranig, broos maar gepast trots op het straatfeest van de Lange van Ruusbroecstraat. En wel op de dag na de uitvaart. “Neen, het straatfeest moet niet worden uitgesteld”, verzekerde ze. We dragen het op aan Lenn. Ze toonde Lenn in foto’s, prachtige foto’s, aangrijpende tekeningen als van een jonge Picasso, ontelbare briefjes en korte (beeld) verhalen. Het werd een straatfeest om nooit te vergeten.

Het was zo mooi. De zon scheen uitbundig. De hele straat was van de partij. De organisatie uitmuntend als altijd. De sfeer uitstekend. Ja, het is zo goed wonen op Zurenborg. In het best- gemixte, mooiste en warmste deel van ‘t stad, waar buren elkaar nog echt kennen. Elkaar bijstaan als kelders onderlopen. En toch, ook op Zurenborg kan je naast elkaar wonen zonder goed te weten hoe bijzonder buren zijn. Ook op Zurenborg telt: “Was of had ik maar”…”Was ik maar naar een optreden van hem gegaan”, “Had ik hem maar gefeliciteerd met zijn bijdrage aan de muziek van “The Broken Circle Breakdown”, “Had ik maar eerder naar zijn prachtige foto’s gekeken”…

Uiteraard heb ik ook een uitgesproken ambitie en missie als gouverneur. Missie ZERO: geen, nul, zero-slachtoffers in en door het verkeer. Vandaar dit vriendelijk verzoek: geniet van alle cafés en restaurants in onze sfeervolle wijk. Maar als u nog moet rijden, blijf dan van de alcohol en verlang van alle chauffeurs hetzelfde. En ja, ook de naleving van de Zurenborgse ZONE 30 kan nog zoveel beter.

Missie duurzaam en hernieuwbaar. ZERO-C02 zal nog niet voor morgen zijn. Maar, het is wel onze verdomde plicht, als u het mij vraagt, om er ieder voor zich en allemaal samen maximaal voor te zorgen dat alle theoretisch beschikbare hernieuwbare energie in Antwerpen –en dat is er echt heel wat - echt benut en aangeboord wordt. Vandaar mijn oproep: omarm de warmte. En toch. Geen belangrijker warmte, dan menselijke warmte. Daarom eindig ik met een eresaluut en een grenzeloze dankjewel aan alle verenigingen, in het bijzonder de scouts en alle vrijwilligers van onze wijk die feestjes, fietstochten, activiteiten organiseren en/of trouw een krant publiceren om elkaar nog zoveel beter te leren kennen én waarderen.

Zalig kerstfeest en van harte een gezond, warm, mild en verbonden 2017. Cathy Berx, Lange van Ruusbroecstraat 69

Nieuwe formule in de Stierstraat 10

Le Dix, is Frans voor De Tien en dat is het plaatje dat aan een gevel van een huis in de Stierstraat hangt. En die Tien heeft niets te maken met het aantal werknemers of tafeltjes maar eenvoudigweg met het huisnummer Stierstraat 10. Kris Van de Poel: “We zijn al een beetje bekend als UMAMI maar nu gaan we een andere toer op en we zijn hier open op donderdag en vrijdag, als het weekend begint en we proberen zo veel mogelijk biologisch te serveren”. (SC)

Het huis van Kris Van de Poel in de Stierstraat is eigenlijk een gewoon huis in Zurenborg. Weliswaar van een bekende architect en dat is haar vader ook. Maar het gelijkvloers is het werkterrein van de dochter. Hier opende ze geruime tijd een eettent. Kris Van de Poel: “Ik kook eigenlijk al jaren op een bewuste manier en dat is altijd al mijn passie geweest terwijl ik in feite een opleiding interieurarchitectuur en beeldhouwen heb gevolgd. De omslag is er gekomen toen mijn vriend allergisch bleek aan een aantal dingen. Bleek ook dat de klanten die veranderde aanpak wel konden waarderen. We kregen hier koppels maar ook kleine groepen die bvb wat te vieren hadden.”

KUNST

Echt groot is het er niet en dat versterkt het huiskamergevoel. Maar dan eentje met een vleugje luxe, stijl en kunst aan de muur, op een bijzettafeltje op tafel. Zelfs de tafels zijn een ei-

gen ontwerp. Verder een authentieke plankenvloer, twee authentieke schouwen, veel witte kleuren want dan komen kunstwerken aan de muur beter uit. Aangezien de oppervlakte beperkt is kan men zo de keuken in kijken. Kris Van de Poel: “De bedoeling van Le Dix is dat mensen hier iets lekkers komen eten. Een kaasplank met aangepaste wijn of wijnen bvb, scampi’s, viskroketje. De mensen moeten kunnen genieten hier, daar worden ze blij en opgeruimd van. We proberen ook zo veel mogelijk biologisch voor te schotelen maar er is ook vis en vlees en vegetarisch bij.

We overlopen eens snel de kaart van vandaag: Zo’n kaasplankje (6,50 euro) bordje ‘jambon met brood, zelfde prijs of kabeljauw in een sausje heb je al voor 5 euro en de scampi’s op een stokje kosten 6 euro voor drie stuks. Wie daar goeie wijn bij wil heeft de keuze tussen bvb Haka Haka Sauvignon Blanc of rode Syrah-

Antico Cepo om maar iets te noemen. Wil je er een “gewoon” drankje bij dan is er Nederlands bio trappistenbier aan 3 euro of Belgisch biobier Gageleer uit de Kempen en dat kost dan 4 euro voor 33 cl. Thee en koffie aan drie euro.

Samengevat:

-Elke vrijdagavond is er in de Stierstraat 10 een seizoensgebonden menu. reserveren is hier de boodschap en het kan vanaf 19 u. Het aantal personen is wel beperkt to 12

-Elke eerste en derde donderdag van de maand is er dan ‘Bites en Wine’, de kleine hapjes dus met aangepaste wijnen maar daar hoeft men niet voor te reserveren. Alweer vanaf 19 u

‘Le Dix’ staat voor lekker eten en lekkere wijnen

-Liever thuis? Het kan ook want, men kan bestellen en thuis laten bezorgen. Smakelijk.

Gouverneur Cathy Berx en haar echtgenoot professor Johan Meeusen.

Kris Van de Poel : “De mensen moeten hier kunnen genieten” Foto Dani VAN REMOORTEL

We vroegen de gouverneur van de provincie Antwerpen om een nieuwjaarsboodschap voor onze krant. En lang moest Cathy Berx niet nadenken. Nauwelijks een etmaal later werd deze tekst al geleverd. Waarvoor onze dank.

Veel ambiance op openingsfeest “Kartonnen Dozen”

“De winkel is open, het is feest omdat het ons gelukt is”

Zaterdag 5 november opende Boekhandel “Kartonnen Dozen” haar deuren in de Draakstraat 34. Er werd veel volk verwacht en dus vond het feest in twee beurten plaats. Op de opening van 18 uur voor sponsors, donateurs en helpers onderstreepte gastspreker Kristien Hemmerechts het belang van een boekhandel rond genderdiversiteit en de steun die de boekhandel vanuit de wijk Zurenborg kan verwachten. Ze las nog voor uit haar boek “Er gebeurde dit, er gebeurde dat”. Voor de muzikale noot zorgden Naomi Beeldens en Ewout Lehoucq. Om 20 uur gingen de deuren open voor een grote groep geïnteresseerden.

(Bernard SOENENS)

Het was aanschuiven in de boekhandel, traphal, gang en verdieping om het hele spektakel te kunnen meemaken. Een aaneenschakeling van gelukwensen, gedichten, statements, groeten, muziek, hapjes en dranken. Ambiance troef. Fran Bambust is een praatvaar en een performer eerste klas die een openingsfeest ook nog eens in goede banen kan leiden. Zij lukt er in om de diverse sprekers, die “Kartonnen Dozen” heeft uitgenodigd keurig in te leiden en na afloop van cynisch commentaar te voorzien. Tegelijk houdt ze de klok in het oog en maant ze iedere spreker aan zich te houden aan de timing van 7 minuten. Fran krijgt assistentie van Katelijne Verlackt, gebarentolk. In de wetenschap dat zij van het vingerspel en gebarenwerk van Katelijne geen jota begrijpt, is Fran toch ietwat op haar hoede. “Misschien is Katelijne eerder een gevarentolk”, dixit Fran. Er zijn liefst zeven sprekers voorzien met elk zeven minuten spreektijd.

JOHANNA

In naam van het team (Johanna, Patrick en Rudy) van boekhandel “Kartonnen Dozen” dankt Johanna de vele medewerkers en vrijwilligers die mee hebben gewerkt aan het tot stand brengen van de boekhandel. Johanna houdt het bij één emotionele volzin: “De winkel is open, het is feest omdat het ons gelukt is. Veel mensen hebben daartoe hun steentje bijgedragen. Daarom is het vanavond feest.” Kort maar goed. Na het applaus nodigt presentator Fran iedereen uit om nogmaals te applaudisseren.

CORRE Met “Het Roze Huis” heeft boekhandel “Kartonnen Dozen” een bovenste beste buur. Dat bevestigt Corre Cornelis als vertegenwoordiger van “Het Roze Huis”. Ze was er twintig jaar geleden al bij toen boekhandel ’t Verschil geopend werd. Corre vertelt dat ze blij is met een boekenwinkel, als sluitstuk van een samenwerking van diverse partners rond genderdiversiteit: het monument onder de brug, café De Draak, Het Roze Huis, het tweede pand aan de overkant en nu de boekhandel. Allemaal in Zurenborg. In deze digitale wereld blijft er nood aan een boekhandel. Je kan er komen snuisteren in boeken, je krijgt uitleg van medewerkers, voor veel mensen is het een laagdrempelige stap om via boeken naar de regenbooggemeenschap toe te groeien. Je kan via lezingen een platform geven aan auteurs.

RAF

“Kartonnen Dozen” is natuurlijk in eerste instantie het eerste werk van schrijver Tom Lanoye. Presentator Fran gaat er van uit dat iedereen heel vertrouwd is met het boek en nodigt de durvers uit om een fragment uit het hoofd te citeren. Het blijft iets te lang stil. Mr Gay Belgium Raf Van Puymbroeck neemt het dan maar over en leest enkele fragmenten uit “Kartonnen

Dozen”. Tussendoor weet Fran te vertellen dat Raf ondertussen ook al tot Mr Gay Europe is verkozen en volgend jaar kandidaat is voor Mr Gay World. Daarna is het wachten op een initiatief ergens in het zonnestelsel.

VIDEO

Ter afwisseling is er een videoboodschap uit het buitenland. Auteur Eric Kollen uit Amsterdam heeft woorden van lof voor “Kartonnen Dozen”: “ Een boekhandel rond genderdiversiteit is cruciaal. Hetero’s groeien doorgaans op in een gezin met hetero-ouders en worden op die manier quasi probleemloos ingeburgerd in de hetero-wereld. Holebi’s hebben doorgaans hetero-ouders en moeten zich handhaven in een heteroseksuele samenleving. Auteurs hebben de opdracht om hun ervaringen, inzichten, belevingen door te geven aan volgende generaties. Dat contact kan persoonlijk, digitaal maar ook op papier. Boeken zijn voor holebi’s een levensader. Probleem is dat de doorsneeboekhandel in Vlaanderen en Nederland nauwelijks boeken rond genderdiversiteit verkoopt. Daarom is deze boekhandel zo cruciaal.”

BERT

Dichter Bert Deben stelt dat hij over deze boekhandel alleen in een gedicht iets kan zeggen. Daarom leest hij met veel plezier “Normaal ben ik anders” (zie kader) voor. Hij stipt nog aan dat “Kartonnen Dozen” naast een boekhandel ook een uitgeverij is en dat hij het genoegen heeft om met zijn dichtbundel “Na het vrijen neem ik een gedicht” de eerste publicatie van de uitgeverij “Kartonnen Dozen” voor zijn rekening te nemen. Ter afsluiting leest hij nog drie gedichten voor, die het publiek weet te waarderen. Na het applaus nodigt Fran hem uit voor een bisnummer. De vraag of het een goor nummer mag zijn, beantwoordt het publiek met nieuw applaus.

GAEA

Gaea Schoeters is journalist, dichter, auteur, columnist, scenarist, jongste winnaar van de grote prijs Jan Wauters en zelfverklaarde (super) cultuurpessimist. Een holebiboekhandel is een levensader. Gaea Schoeters steekt haar verontwaardiging niet onder stoelen of banken met een stevig statement: “Wat mij kwetst is dat zowat 1 op de 10 mensen holebi is, bij auteurs is dat 1 op 6, maar als ik dan bekijk hoeveel boeken die holebi-auteurs geschreven hebben met hoofdpersonages van hetzelfde geslacht, dan heb ik een stapeltje boeken dat maar tot mijn enkels reikt. Angst en schroom liggen aan de basis. Zo bouwen we nauwelijks een canon op. Zo bouwen we nauwelijks een identiteit op. Daarom is “Kartonnen Dozen” onmisbaar.” Om met een positieve noot te eindigen leest Gaea een fragment uit een theatervoorstelling in opbouw rond een transseksueel, een personage vertolkt door Katelijne Verbeke. Première gepland in februari 2017.

MICHA

Auteur Micha Meinderts bracht in 2008 zijn eerste boek ‘Kadans’ uit. De presentatie vond plaats op de Draakplaats. Hij kreeg toen de vraag waarom een jong meisje een boek schrijft over een homo-jongen. Micha vertelt: “Toen pas besefte ik: Ik ben geen jong meisje, ik ben die jonge homo. ‘Kadans’ was dus niet alleen de start van mijn schrijverscarrière maar ook van mijn masculiene carrière. Ik wilde altijd jongen en schrijver worden en dat is ook nog gelukt. Ik hoop dat dank zij de boekhandel “Kartonnen Dozen” nog meer mensen, die dat verlangen, dezelfde reis kunnen maken.” Ontroerende woorden, die op een warm applaus worden onthaald.

MOUNIR Presentator Fran stelt de volgende spreker voor als politicoloog, publicist, auteur, Midden-Oosten correspondent en een vurig pleiter voor een bredere kijk op genderdiversiteit. Mounir Samuel voegt er aan toe dat hij ook nog activist is, maant de gebarentolk aan om een aantal extra woorden te tolken, zoals homo, transgender. Na anderhalve minuut is het duidelijk dat Mounir ook nog eens een rasechte performer is. Hij verwijst naar een beschrijving van het mannelijk masturbatieproces in “kartonnen dozen” van Tom Lanoye. In zijn boek “Liefde is een rebelse vogel” beschrijft hij de vrouwelijke masturbatie. “Uniek in de Nederlandstalige literatuur”, aldus Mounir. Hij leest een fragment voor dat zich onder de douche afspeelt. Het wordt hilarisch als de spreker ineens de gebarentolk in het oog krijgt. Daarna komt de politicoloog in hem naar boven als hij verwijst naar de woensdagochtend na de ver-

kiezingen in Amerika. “Het was wakker worden in een nachtmerrie; zeker in het vooruitzicht van de verkiezingen in Nederland, Frankrijk, Duitsland”, orakelt Mounir. Hij eindigt met nog een tekst uit “Liefde is een rebelse vogel”. Presentator Fran sluit het rijtje sprekers af. Zij is één en al trots dat ze net de deadline heeft gehaald. Het feest gaat verder met muziek, hapjes en drankjes,….Onduidelijk hoe lang het feest nog geduurd heeft.

“Normaal ben ik anders”

“Normaal ben ik anders, hoe ben ik hier terechtgekomen, ik voel me als een bouwpakket, dat anders werd ineengezet, alsook foutief geadresseerd, vooral misrekend van planeet, zo droom ik soms met veel plezier een wereld parallel van hier, waar iedereen afwijkend is, zodanig zelfs dat men daar dan geen naam of woord kent voor ‘normaal’, gewoon omdat wij allemaal zo verschillend zijn van elkaar.”

Bert Deben

De nieuwe boekhandel in de Draakstraat • Foto Stefan HEULOT

‘Kartonnen Dozen’ koos bewust voor de wijk

“Zurenborg is de ideale plek voor de enige boekhandel rond genderdiversiteit”

Vier dagen na het openingsfeest, met veel volk en ambiance, is het rustiger in boekhandel “Kartonnen Dozen”. Het is een ideaal moment om met Johanna Pas en Rudi Phewis, twee leden van het team, even terug te blikken op deze doorstart van de enige boekhandel rond genderdiversiteit en hun bewuste keuze voor een locatie op Zurenborg. Het werd een boeiend gesprek rond de overgang van ’t Verschil naar Kartonnen Dozen, van het centrum van de stad naar Zurenborg.

(Bernard SOENENS)

-Op het openingsfeest was er veel ambiance en humor maar ook enkele scherpe uitlatingen, zoals de stelling dat een gewone boekhandel geen boeken rond genderdiversiteit in de rekken heeft.

Johanna Pas: “Dat moeten we een beetje nuanceren. Algemene boekhandels verkopen die boeken wel, maar ze hebben niet de expertise om de mensen die op zoek zijn naar dit soort literatuur te helpen en te begeleiden. Met “Kartonnen Dozen” hebben we natuurlijk een ruimer aanbod op dat vlak. Wij hebben alles wat er op de markt komt. Andere boekhandels selecteren meer omdat de niche te beperkt is. Daar focussen we juist op. Wie op zoek is naar literatuur rond genderdiversiteit, vindt in een gewone boekhandel minder zijn weg. De verkopers hebben niet de expertise, of die boeken liggen niet in de rekken. We zijn een gespecialiseerde boekhandel en dat is precies onze kracht.”

-Nog een stelling: De geaardheid van auteurs reflecteert zich vaak niet in het werk van de auteur. Gaea Schoeters maakte er op de openingsavond een punt van.

Johanna Pas: “Dat klopt. Je hoort vaak van homoseksuele auteurs dat ze bewust niet opteren voor een homoseksueel hoofdpersonage in hun werk omdat ze het als auteur willen maken en niet in een bepaalde niche willen terechtkomen. Dat heeft met een zekere angst te maken. Anderen zijn moediger en doen dat juist wel. Maar die keuze moet de auteur zelf maken.”

Rudy Phewis: “Je kan dat veralgemenen. Je hebt dat ook bij acteurs of ook bij mediafiguren, die waakzaam zijn om in een hoekje te worden geduwd. In theater spreken ze dan van typecasting. Een homoseksuele acteur komt dan systematisch in homoseksuele personages terecht. Dan zijn je werkaanbiedingen wel beperkt. Dat doet mensen ook onrecht aan, want mensen zijn meer dan hun seksuele geaardheid. Mensen willen de dingen benoemen. Daar dienen die hokjes voor.”

Johanna Pas: “Dat willen wij nu net opentrekken. We benoemen het wel, maar we voegen eraan toe dat het voor iedereen interessant kan zijn. Onze boekhandel is er dus voor iedereen.”

-Om bij theater te blijven: Transgenders zijn als de dood voor de “verklede” acteur die een transgender speelt op toneel. Een transgenderpersonage moet door een transgender gespeeld worden. Is dat het hokjes denken niet bestendigen?

Rudy Phewis: “Dat is ook zo. Transgender is geen travestie en door een acteur om te kleden als vrouw, stuur je je verhaal wel in die richting.”

Johanna Pas: “Dat vraagt tijd. We hebben het meegemaakt met homo’s en lesbiennes. Zo-

lang er zich weinig outen of als er in film of theater weinig anders-geaarde personages zijn, houden mensen zich vast aan een stereotiepe invulling. Zodra er meer mensen uit de kast komen, merk je snel dat er veel verschillen zijn en dat seksuele geaardheid maar één aspect is van je persoonlijkheid. Bij transgenders ligt dat nog gevoelig omdat ze met weinig zijn en te veel vanuit een cliché, meer als travestie dan als identiteit, worden voorgesteld. Transvrouwen komen nu in de media ruim aan bod, maar transmannen nog erg weinig.”

-De boekhandel bestaat twintig jaar. Dit is een doorstart.

Johanna Pas: “Onze boekhandel bestaat al twintig jaar onder ’t Verschil. We waren gehuisvest in de Minderbroedersrui in het centrum van de stad. Ik heb daar 16 jaar gewerkt. Rudy werkte daar ook. De zaakvoerder hield er mee op. We wilden niet dat de boekhandel verdween, als enige boekhandel rond genderdiversiteit in Vlaanderen, zeg maar in heel België. We krijgen ook vragen vanuit Wallonië om op evenementen aanwezig te zijn. We willen ook uitbreiden naar een Franstalig aanbod. Dat is niet eenvoudig. Je moet aanbod hebben om een publiek op te bouwen, maar tegelijk moet je je aanbod afstemmen op wat je publiek vraagt. Met het vertrek van de zaakvoerder moesten we uitkijken naar een nieuwe locatie. Vooraleer we iets vonden, hebben we wel de lezingen heropgestart. Sedert maart zijn er twintig lezingen doorgegaan in het Roze Huis. In januari is er een nieuwe boekpresentatie.”

-Voor een nieuwe locatie zocht je bewust een plek in Zurenborg?

Johanna Pas: “Het voortbestaan van de boekhandel was eigenlijk helemaal afhankelijk van het vinden van een locatie in Zurenborg. We wilden echt iets vinden in Zurenborg en dat is gelukt. Vooreerst zijn we nu buren van partnerorganisaties als çavaria, het Roze Huis, De Draak en de bibliotheek. We wilden ook weg uit het centrum van de stad. We gaan er van uit in Zurenborg een nauwere band te smeden met de wijkbewoners. Tegelijk vullen we een leemte in een wijk, waar geen enkele boekhandel is. We zijn er van overtuigd dat er hier interesse is en dat we elkaar kunnen vinden. Zurenborg is een wijk met diversiteit op het vlak van leeftijden, nationaliteiten en toch ook een zekere gemoedelijkheid. We hebben flyers uitgedeeld in de wijk om iedereen te informeren en uit te nodigen op het openingsfeest. Naast de bewoners is de wijk ook een aantrekkingspool voor mensen die een uitstap maken en dan wel eens hier langskomen.”

-Daarvoor hebben jullie ook de geschikte openingsuren?

Johanna Pas: “We zijn op het weekend gericht, want we zijn open op vrijdag, zaterdag en zondag. Weinig boekhandels zijn open op zondag.

Dat heeft met ons publiek te maken. We zijn de enige boekhandel in België. We hebben dus een publiek dat ook van verder komt. Dat lukt minder makkelijk op een weekdag. De weekends zijn dus erg interessant. Dat sluit ook aan bij café De Draak.”

Rudy Phewis: “Het heeft ook te maken met de aantrekkingskracht van Zurenborg, waar mensen ook makkelijk op uitstap komen en dus van alles kunnen combineren en het centrum blijft vlakbij. Zurenborg is een bezoekje waard, er zijn bezienswaardigheden, leuke straten, restaurants en nu dus ook een boekhandel. Je krijgt al snel een namiddag gevuld in Zurenborg.”

-Naast een boekhandel zijn jullie ook een uitgeverij.

Rudy Phewis: “De uitgeverij is een belangrijke opdracht. We zijn gericht op kwalitatief werk dat vaak om commerciële redenen elders niet uitgegeven wordt. Het blijft een financieel risico en daarom adviseren we soms ook om werk in eigen beheer uit te geven. Dat werk voegen we dan ook toe in ons aanbod in de winkel.”

Johanna Pas: “Ons aanbod rond genderdiversiteit is gevarieerd. We hebben fictie en nonfictie; we hebben boeken maar ook audiovisueel materiaal; er is een jeugdafdeling (vanaf 3 tot 16) die we nog verder gaan uitbouwen. Die jeugdboeken zijn een must voor alle gezinnen die jonge kinderen hebben. Dat lukt ook aardig. Een prentenboek voor kinderen is ons meest verkochte boek. Het is ook in scholen verspreid en in Nederland.”

Rudy Phewis: “Er is nog werk aan de winkel om de beeldvorming rond genderdiversiteit bij te sturen. Je kan het niet meer maken om kinderen alleen op te zadelen met ‘papa en mama’ en ‘jongen/meisje’. Er zijn veel leerkrachten die echt op zoek zijn naar nieuw materiaal. In de klas hebben ze een diversiteit aan leerlingen. Leermateriaal moet een beeld geven van de samenleving waar kinderen in opgroeien. Je kan je niet beperken tot ‘witte kindjes met een papa en een mama’.”

-Moet onze taal ook niet evolueren. Hebben we de juiste woorden om de dingen te benoemen?

Johanna Pas: “Minister, auteur, partner zijn gender-neutrale woorden. Wat doe je er mee?

Dat is een discussie die al gevoerd wordt van toen ik in de jaren tachtig studeerde. Het is niet eenvoudig omdat er twee aspecten zijn. Als je over ‘schrijfster’ spreekt, dan benoem je het: Jawel, er zijn vrouwen die schrijven. Je maakt het zichtbaarder. Maar is dat nodig? waarom zou je het een andere naam geven, het gaat gewoon om ‘mensen die schrijven’.”

Rudy Phewis: “Het is een wisselwerking. Hoe

meer vrouwen er schrijven, hoe minder mensen het woord ‘schrijver’ zullen koppelen aan een man. Maar de discussie is nodig om het beeld te veranderen, want als je er niet over praat, verandert er niks.”

-Is het hij/zij onderscheid achterhaald? Met de voorstelling “Mens” geeft Vreak toch een signaal?

Rudy Phewis: “Er is niet één strategie. De rijkdom van de wereld is precies de variëteit. Mensen moeten niet uniform zijn, je koestert beter je eigenheid in volle respect voor anderen.”

Johanna Phewis: “We willen allemaal hetzelfde, maar iedereen is anders. Dat maakt onze samenleving rijker. Als je daar niet van uitgaat, evolueer je snel naar een fascistoïde samenleving, waar iedereen er gelijk uitziet en hetzelfde moet doen. Dat is niet interessant. De wereld draait juist omdat iedereen anders is en andere capaciteiten heeft. In het menselijke zit veel variatie en dat maakt ons sterk als geheel. Dat is het moeilijke aan een emancipatiebeweging. Je wil gelijkheid maar je wil dat je anders zijn geaccepteerd wordt. Daar botsen we. We zijn er en we willen erbij horen. Waarom moeten jullie dan apart zijn? Wel, juist omdat we er willen zijn. We willen geaccepteerd worden omdat we anders zijn en niet omdat we hetzelfde zijn. De hetero’s zijn ook geen uniforme massa.”

Rudy Phewis: “Vergelijk het met een tabakswinkel. Een winkel met alleen tabaksproducten ga je ook niet in vraag stellen. Waarom verkoop je alleen maar tabak?”

-Je organiseert ook schrijfcursussen. Heeft een aparte workshop voor holebi’s en transgenders een meerwaarde?

Johanna Pas: “Het ging in eerste instantie over schrijven. Inhoudelijk ging het niet over de thema’s van genderdiversiteit. Het feit dat we zelf cursussen organiseren, heeft alles te maken met het sociaal aspect van dit soort activiteiten. Eerste doel is leren schrijven of voetballen en toneelspelen. Maar je neemt ook deel omwille van het sociaal contact, omdat je je in die groep goed voelt,…..Dat is ook zo voor hetero’s. Ze spelen voetbal met de mensen waar ze zich goed bij voelen, om vrienden te maken, misschien een lief te vinden.”

-Jullie boekhandel wordt een levensader genoemd. Dat schept verwachtingen. Johanna Pas: “In een boekhandel stappen mensen makkelijk binnen, je kan rondkijken, in een boek bladeren, informatie vragen, een praatje maken. Dat is anders als je contact wil met een vereniging. Er komen ook vaak ouders over de vloer die meer info willen, omdat ze met het thema geconfronteerd worden via hun zoon of dochter. Dat gaat al wat makkelijker dan in een algemene boek-

Rudi Phewis in de boekhandel • Foto Stefan HEULOT

handel, zeker als je al enige schroom hebt om iets te vragen. Als we merken dat iemand eerder hulp nodig heeft dan informatie, zorgen we ook wel voor doorverwijzing.”

-Hoe belangrijk is literatuur in de zoektocht naar je identiteit?

Rudy Phewis: “Boeken zijn altijd belangrijk geweest. Mensen hebben hun verhaal, waarmee ze al dan niet in de knoop zitten. Via literatuur komen ze binnen in andere verhalen, waarin ze zichzelf herkennen en die ze nodig hebben om hun leven, identiteit verder uit te bouwen, om volwassen te worden. Mensen hebben verhalen nodig om zichzelf en de wereld te begrijpen. Je zoekt naar identificatie. Dat vind je als holebi/transgender zelden in het gezin waar je opgroeit, vaak ook niet in je omgeving. Literatuur en andere kunstvormen zijn dan een belangrijke bron, een levensader eigenlijk. Ondertussen is het nu wel geëvolueerd met het overaanbod aan informatie in de digitale wereld. Daarom is het belangrijk dat wij ons kunnen focussen op een uitgepuurde, een gefilterde vorm rond een aanbod dat er toe doet.”

-Er is ook een bibliotheek om de hoek met dezelfde functie.

Johanna Pas: “De bibliotheek heeft een belangrijke functie. Het idee daarvoor is in eerste instantie ontstaan omdat mensen nogal op zoek zijn naar klassiekers. Die zijn vaak niet meer te krijgen in de boekhandel en dan is een bibliotheek de enige oplossing. Ondertussen ontleent de bibliotheek ook recenter werk. Niet iedereen die boeken leest, wil ze zo nodig ook kopen. Het is ook een manier om mensen te bereiken die onvoldoende middelen hebben om boeken te kopen. Zelf hebben we ook een aanbod in tweedehandsboeken. Een boek hoeft dus echt niet duur te zijn.”

-Ben je aanwezig op de jaarlijkse Boekenbeurs om jullie werking te promoten?

Rudy Phewis: “We hebben enkele keren een stand opgesteld op de boekenbeurs. Maar we hebben de indruk dat mensen daar niet echt op zoek zijn naar onze thema’s. Je wordt er ook een beetje ondergesneeuwd tussen de kookboeken en dat soort dingen. Het is ook redelijk duur om standruimte te huren. Epo staat er jaarlijks en zij verdelen ook onze boeken.”

Johanna Pas: “De boekenbeurs is in principe ook een evenement voor uitgeverijen en niet in eerste instantie voor boekhandels. We stonden daar toen trouwens als uitgever. Maar wij zijn natuurlijk een kleine uitgever. We publiceren maximaal twee boeken per jaar. Je kan ook een lezing of workshop organiseren op de boekenbeurs, maar dat is ook weer op voorwaarde dat je een standplaats hebt. Het is misschien wel een idee voor volgend jaar om mee het programma uit te werken, zodat er geen gekke initiatieven meer komen zoals een vrouwenavond rond kuisen en poetsen.”

www.kartonnendozenlgbt.be

Draakstraat 34, 2018 Antwerpen

03.2260804 – open op vrijdag, zaterdag, zondag van 13.00 tot 19.00

Frie Verwaes opent begin januari nieuw koffiehuis

“De naam Frits is de koosnaam voor Frie”

Nu hangt er nog een groot bord met Accenter boven de deur, maar binnen enkele dagen wordt het Frits en is de wijk een rustpunt rijker: koffiebar Frits. “Vanwaar de naam komt? Dat is de koosnaam die mijn vader gebruikt voor mij want van

Frie naar Frits is niet ver.” Frie Verwaest (24) uit de Pretoriastraat laat haar job bij ViVia voor wat het is om dag in, dag uit met Frits bezig te kunnen zijn. Zeven dagen op zeven om te beginnen vanaf begin januari. (Swa COLLIER)

Ze zijn nog druk aan het werken, de helft van de muren moet nog worden behangen, aan het raam hangt een flink lange to do-lijst die moet aangevinkt worden, overal steken nog draden en buizen uit, zowel moeder als vader zijn ook aan de slag met. Frie Verwaes moet straks nog gaan werken, maar haar hoofd zit al helemaal hier. “ Van opleiding heb ik toegepaste psychologie gestudeerd maar schrik niet want ik heb ook een speciale cursus barrista gevolgd. Ik weet dus hoe ik lekkere koffie moet maken. Zurenborg ken ik vrij goed, want ik woon samen met enkele andere jonge mensen in de Pretoriastraat. De ligging hier is voor mij perfect.”

Na de start begin januari wil Frie Verwaest zeven dagen op zeven open blijven. Van een uur of half acht tot een uur of vijf in de namiddag. Frie Verwaest : “Maar na een tijd wil ik evalueren om te zien of ik wel degelijk tijdens het weekend moet open blijven of sluiten. Of misschien is het nu juist ideaal om tijdens die twee dagen

open te blijven. Tijdens die eerste weken moet ik alles eens grondig bekijken. “ Van het interieur zelf is nu nog niks te zien, maar we krijgen deskundige uitleg : “Daar komt een toog, daar komen de tafels, daar een salontafel met zeteltjes , daar een paar krukken aan de toog.” Er is goed over nagedacht, want de ruimte is bijzonder klein: zo’n 40 tot 45 vierkante meter en daar moeten zo’n 20 tot 25 klanten bijeen kunnen zitten. “Maar in de zomer mag ik langs de twee gevels een terras zetten en dat maakt het dan alweer wat groter.”

BRUNCH

Wat valt er daar te smikkelen en te bikkelen ? “Echt goeie koffie en thee uiteraard, chocomelk en verder zelfgebakken cakes en taartjes. Ik denk verder aan speciale ontbijten want daar is in deze wijk ook wel een klantenbestand voor en als we een tijdje bezig zijn wil ik ook brunches op de kaart zetten. Maar nogmaals, dat zijn dingen die ik na een tijdje rustig wil bekijken, want tenslotte sta ik er alleen voor en wat dat geeft zal ik moeten afwachten.”

Frie Verwaes wil voorlopig zeven op zeven dagen open blijven. • Foto Jeannine FUHRING

Yu-Thai werkt met gerechten uit de vier delen van Thailand

Met restaurant Yu-Thai heeft de omgeving van de hoek van de Stanleystraat/Lange Leemstraat langs de spoorweg er een nieuwe trekpleister bij. Café Stanny is al heel lang ‘the place to be’. Aan de overkant startte vier jaar geleden het eethuis Bazar. Daarna tweedehandswinkel Tipi’s en de bakker. En daar is nu onlangs restaurant Yu-Thai, in de Lange Leemstraat 380, bijgekomen. “Een Thais restaurant, dat is precies wat we hier nodig hebben”, getuigen klanten uit de buurt. Malcolm Verwey, erg vertrouwd met de horecasector, is zaakvoerder en verwelkomt de klanten met een stevige glimlach en een leuke babbel. (Bernard SOENENS)

Restaurant Yu-Thai is aardig opgeknapt met aan de rechterkant over de volle lengte van de muur een zwart/wit foto van Thaise werkers in het rijstveld. Voeten in het water. Voorovergebogen. Met een hoed op tegen de zon. Boven ieder tafeltje hangt een sierlijke lamp met oosterse decoratie. Het is 17 uur. Het restaurant is net open en de eerste klanten zijn aan het aperitief toe. Zaakvoerder Malcolm Verwey heeft voor assistentie gezorgd, zodat hij tijd heeft voor een babbel over restaurant Yu-Thai.

-Waarvoor staat Yu-Thai?

Malcolm Verwey: “Je moet het niet te ver zoeken. Het betekent eenvoudig ‘jij Thai’. Wie binnenkomt is Thai en dus welkom. Iedereen is dus welkom. We zijn iets meer dan twee maand geleden van start gegaan en ik kan zeggen dat het meteen succesvol is. Het loopt goed.”

-Waarom koos je voor een locatie in deze buurt?

Malcolm Verwey: “Er zijn in Antwerpen verschillende Thaise restaurants, maar niet in deze buurt. Zurenborg is een gezellige, levendige, multiculturele buurt met waardevolle herenhuizen. Er is al heel wat horeca in de buurt, maar afhankelijk van welke keuken je serveert, is er nog wel plaats. Dat is het geval met de Thaise keuken. We hebben hier dan ook een authentieke Thaise kokkin in huis.”

-Welke gerechten serveer je?

Malcolm Verwey: We bieden een variëteit aan gerechten uit de vier delen van Thailand. Het Thais gerechtenaanbod is heel divers. We hebben dus een keuze moeten maken. Typisch aan de Thaise keuken is een overvloed aan smaak en een subtiele balans van zuur, zoet, bitter, maar ook pikant. Dat pikante wordt aangepast naargelang de wens van de klant. Onze ingrediënten zijn rode groene gele curry-sausen, groenten, Thaise aubergines, bamboescheuten, munt, koriander, basilicum. Pad Thai bestaat uit rijstnoedels, ei, sojascheuten, Thaise saus, limoen, en is met voorsprong het populairste gerecht. In de Vanwezenbeeckstraat is er een zaak, gespecialiseerd in Thaise voedingswaren. Iedere week beschikken ze over verse groenten vanuit Thailand. Daar doen we onze inkopen.

-Je biedt de klant drie formules aan?

Malcolm Verwey: “Dat is zo. Er is vooreerst het restaurant, waar mensen terecht kunnen voor een snelle hap, maar evenzeer een hele avond kunnen doorbrengen. Dat gebeurt vooral in het weekend. Mensen hebben dan tijd om een rustige avond door te brengen. We hebben ook de take away formule. Klanten komen langs en nemen hun gerechten

mee om thuis te tafelen. Voor de buurt leveren we ook aan huis via koerierdienst Deliveroo, althans binnen een straal van 2 km.”

-Hoe voelt het om in Antwerpen te wonen en te werken?

Malcolm Verwey: “Antwerpen is een bruisende stad, ik ben hier geboren en getogen. Vooral deze buurt is erg levendig, zeker met nu ook het Groen Kwartier erbij. Mijn moeder is van Aziatische afkomst. Ik heb samen met mijn ouders diverse Aziatische restaurants uitgebaat. Ik heb dus veel ervaring in de horecasector.”

-Je hebt in twee maanden al een aardig klantenbestand opgebouwd?

Malcolm Verwey: “We werken aan democratische prijzen. Er zit veel diversiteit onder de klanten. Zowel jong als oud vindt de weg. Vooral uit de buurt hier. De mensen zijn blij dat er een Thais restaurant in de buurt is. “Dit ontbrak in de buurt”, hoor ik regelmatig. Dat komt ook wel omdat de Chinese restaurants op de terugweg zijn.

Yu-Thai, Lange Leemstraat 380 open vanaf 17u tot 22u – maandag gesloten – 03 4340044

In het midden zaakvoerder Malcolm Verwey: “Zowel jong als oud vinden de weg” • Foto Miguel VAN STEENKISTE

Marco De Waard organiseert bierdegustaties

"Er bestaat zoveel lekkers waar we het bestaan nauwelijks van kennen"

Al ooit van een zytholoog gehoord? Eerlijk gezegd, wij ook niet. In de Grote Beerstraat woont er nochtans een: Marco de Waard.

Hij is een gediplomeerd zytholoog. Zythologie is een samenstelling van de Griekse woorden zythos ("bier") en logos ("studie van"). Een zytholoog is een kenner van bier en houdt zich bezig

Marco de Waard (46) woont al meer dan tien jaar op Zurenborg. In een ver verleden bracht de liefde deze Nederlander naar Antwerpen. Voor zijn vrouw, afkomstig uit het Waasland, verliet hij Amsterdam en trok hij naar Antwerpen.

Marco De Waard: "Vanaf mijn studententijd was ik al geïnteresseerd in bier. Maar niet in het drinken van grote hoeveelheden. Nee, vooral het ontdekken van nieuwe onbekende bieren vond ik leuk. Ik werk voor een optiekfirma en zodoende reis ik door heel de Benelux. Als de tijd het toeliet, stopte ik graag onderweg eens bij brouwerijen, cafés en kleine drankverdelers. Zo ontdekte ik dat er ontzettend veel bieren bestaan die niemand kent. “

EXAMEN

“Ruim twee jaar geleden zat ik in een tijdschrift te bladeren en las ik toevallig een artikel over een cursus zytholoog die in Brussel werd georganiseerd. Ik dacht meteen: dat is iets voor mij. Ik heb me ingeschreven en ben twee jaar lang elke week naar de les geweest. Het huiswerk van die cursus was vaak het bezoeken van kleine brouwerijen. Dat deed ik dan meestal in de weekends. Afgelopen zomer heb ik mijn diploma behaald. Voor het examen moesten we twee dingen doen: onze thesis verdedigen en in een restaurant bieren koppelen aan gerechten. Dan moest je verantwoorden waarom je een bepaald bier adviseerde bij een bepaald

gerecht. Pas op, dat examen was niet om te lachen of zo. Van de vijfentwintig kandidaten die de cursus hadden voltooid en meededen aan het examen, slaagden er maar tien. Gelukkig was ik één van hen."

IMITEREN

"Wist je dat heel veel lokale Belgische bieren alleen gedronken worden in een straal van dertig kilometer rond de brouwerij? In de rest van België is zo'n bier onbekend. Het Antwerpse Seefbier kent niemand in Brussel en is daar nergens te krijgen. Alleen de grote, bekende merken hebben een afzetkanaal dat verder reikt dan die dertig kilometer. Waarom kunnen die kleine brouwerijen dan toch overleven? Heel veel van die lokale bieren worden door bierhandelaren opgekocht en geëxporteerd naar het buitenland. Vooral naar de Verenigde Staten. Maar in de VS beginnen ze nu zelf ook bier te brouwen dat sterk lijkt op onze lokale bieren. Eigenlijk imiteren ze dat gewoon. Hoe dan ook, het is jammer dat er hier zoveel lekkers, zoveel prachtigs ligt, waarvan we het bestaan nauwelijks kennen. Ik vind het belangrijk om die mooie bieren onder de aandacht te brengen. Volgende week verzorg ik een degustatieavond bij iemand thuis. Kom eens langs.”

VROUWEN Een week later. Tien vrouwen zitten in de Ram-

met het brouwen en proeven van bier. Ook weet de zytholoog, net als de sommelier bij wijn, welk bier je het best kunt degusteren bij bepaalde gerechten. Op een avond in november begeleidde De Waard een degustatieavond. De aanwezigen: tien vrouwen. (Ad MOESKOPS)

straat rond de tafel. Annemie is de gastvrouw van vanavond. Zij heeft negen Limburgse vriendinnen uitgenodigd en als verrassing krijgen ze een bierdegustatie aangeboden. Het thema van vanavond is 'bier en kaas'. Er zullen vanavond zes bieren met aangepaste kazen passeren. Iedere aanwezige krijgt een blad waarop zij moet aangeven hoe ze het bier beoordeelt. Er zijn verschillende criteria: schuim, kleur, helderheid, aroma, smaak, mondgevoel en nasmaak. Vooraf legt Marco uit dat, in tegenstelling tot wijn, de bieren niet uitgespuugd worden, maar gewoon opgedronken. De dames lachen. Marco opent de eerste fles. Het is een Dame Jeanne, een champagnebier dat gebrouwen wordt in Brasschaat. Het bier wordt geschonken in een champagneglas. De deelnemers bekijken het bier zorgvuldig, ze ruiken en proeven. Vervolgens gaat er een schaal rond met pecorinokaas, een Italiaanse schapenkaas. Marco vertelt dat hij voor deze avond heeft samengewerkt met kaasmeester Van Tricht uit Berchem. Iedereen is unaniem dat de kaas een mooie combinatie is met het bier. Er wordt gediscussieerd: "Het bier is licht en fruitig." "Nou, ik proef drop en koriander" "Ik weet niet wat ik proef, maar dit vind ik erg lekker." "Vind ik ook. Marco, mag ik nog eens bijschenken?"

SLAPEN

Annemie waarschuwt vrolijk dat de dames niet te veel mogen drinken, want morgen heeft ze nog het een en ander op het programma staan. "Het is een vrouwenweekend. Omdat we vandaag zouden degusteren, blijft iedereen ook hier slapen. Niemand moet dus nog met de auto rijden. Maar morgen moet wel iedereen fit zijn, want dan gaan we nog iets actiefs doen. Zij weten nog niet wat, maar ik wel. Sorry, ik moet nu mijn beoordeling nog invullen. Eens kijken…, veel body en parelend koolzuur."

JALOERS

Marco geeft intussen uitleg over het volgende bier dat geproefd gaat worden. Het is een Saisonbier van brouwerij De Glazen Toren uit ErpeMere. Marco vertelt dat hij dit bier zelf gaat halen in Erpe-Mere en dat dit bier ook geserveerd wordt in restaurant The Jane. Het bier heeft een alcoholpercentage van 6,5%. Dan wordt er uitgeschonken. Een van de dames vindt dat het bier de geur heeft van Westmalle tripel. Marco vertelt terloops dat het reukzintuig bij vrouwen sterker ontwikkeld is dan bij mannen. Zij zouden tot dertig procent beter ruiken. Wellicht komt dit omdat lang geleden vrouwen altijd

aan het eten roken om te weten of het niet bedorven was. De vrouwen knikken tevreden bij zijn uitleg. Bij het Saisonbier volgt een zachte kaas van rauwe geitenmelk. Een van de dames haalt haar smartphone boven. "Ik ga een fototje maken van deze fles en meteen doorsturen. Mijn man zal jaloers zijn, haha."

POES

Twee dagen later. In café De Walvis vertelt Marco dat het een geslaagde avond was. "Even denken wat ik eergisteren nog meer geschonken heb: na het saisonbier, heb ik nog een Goudband van Liefmans, een tripel van De Poes, een kriek van De Ranke en een speciale blend van Het Anker geschonken. De Dame Jeanne viel het meest in de smaak. Sommige dames hebben enkele flessen van mij gekocht. Ook enkele flessen tripel van De Poes heb ik doorverkocht. Die laatste flessen hebben overigens een prachtig etiket. O ja, niemand van de dames had de volgende dag hoofdpijn. Intussen hebben de echtgenoten van de dames me al benaderd. Zij willen nu ook een degustatieavond. Da's toch een compliment hé?

GEZONDHEID

“Sinds kort heb ik een eigen bedrijfje opgericht: De Bierbeleving. Ik organiseer nu deze degustatieavonden. Dat kan bij mensen thuis, zoals eergisteren of ook in horecazaken. Eigenlijk zou ik op termijn hier op Zurenborg wel een eigen degustatieruimte willen. Maar dat is toekomstmuziek. Ik zie wel hoe mijn hobby verder evolueert. Ik ben niet zo'n planner. Als mensen geïnteresseerd zijn, mogen ze me altijd benaderen en dan bepalen we samen het thema van zo'n avond. Ik kan een avond organiseren met bier en kaas, maar ook met bier en vlees, of bier en chocolade. Of wil je graag eens een keer blind proeven? Of wil je eens enkel pilseners proeven? Kan allemaal. Zeg, zullen we een biertje bestellen. Ik neem een Orval. Wist je dat Orval erg geschikt is voor diabetici? Weet je waarom? In tegenstelling tot andere bieren zitten er in Orval nauwelijks restsuikers. Allez, gezondheid!

Marco de Waard met de bierproevende vrouwen rond de tafel • Foto Miguel VAN STEENKISTE

Colette Cornelissens

In het meest knusse appartement van de Cuperusstraat maakt en verkoopt Colette Cornelissens (33) sinds twee jaar wenskaarten, of ‘Kaartjes die woord houden’. Geen kaartjes met alledaagse en holle wensen erop gedrukt, maar met elk een gedicht op, recht vanuit het hart geschreven.

“Ik maakte mijn eerste kaartje twee jaar geleden omdat ik geen zin had om een typisch en onopvallend kerstkaartje naar mijn vrienden en familie te sturen. Ik wilde hen iets sturen met een oprechte en warme wens op. Nadat ik ze verstuurd had spoorde een vriendin me aan om mijn idee verder uit te werken. Ik heb er dan nog een zevental bijgemaakt, professioneel laten printen, en ik ben ermee naar een paar kleine winkeltjes gestapt. De meeste reacties waren erg positief, en ik heb intussen al 23 verschillende kaartjes en een speciale kerstcollectie!”

“Ik heb geen designachtergrond. Ik heb Romaanse talen en Meertalige Zakelijke Communicatie gestudeerd en werk nu bij een communicatiebureau als accountmanager. Ik heb dus geen designkennis waar ik op terugval, maar ik ben wel altijd al bezig geweest met taal dus mijn kaartjes draaien vooral om de woorden die erop staan. Ik maak mijn kaartjes door koelkastmagneten te combineren met elkaar totdat ik een mooi, korte tekst heb.”

INSPIRATIE

“Inspiratie komt van overal en op alle manieren. Soms heb ik een specifiek idee, bijvoorbeeld het idee om een geboortekaartje te maken, waar ik dan heel gericht over nadenk. Ik werk met zogenaamde ‘koelkastpoëzie’ magneten, wat dus magneten zijn van een hoop woorden die je dan in verschillende volgorden en combinaties kan leggen. Zo krijg ik soms inspiratie als ik wat door de woorden kijk die ik tot mijn beschikking heb. Ik heb geen oneindige keuze aan woorden, maar die beperktheid is soms net handig omdat ik zo creatief op zoek moet gaan naar andere manieren om mijn boodschap over te brengen wat soms nog mooier klinkt dan mijn originele idee. Ik vertrek bij elk kaartje wel van hetzelfde idee: Mensen zeggen niet vaak écht wat ze zeggen of denken. Ik wil daarbij helpen met mijn kaartjes.”

VERKOPEN

“Ik verkoop mijn kaartjes in winkels, op mijn website, en op marktjes. Ik sta erg graag op marktjes, want je kan de reactie van mensen zien als ze je kaartjes lezen. Ik vind het zo ongelooflijk leuk om een glimlach te zien verschijnen op mensen hun

gezicht wanneer ze één van mijn kaartjes hebben gelezen! Het zijn wel echt mijn emoties die op die kaartjes staan, die ik in kleine gedichtjes heb gezet, dus ik steek er veel van mezelf is. Dan is het ontzettend leuk als daar leuk op wordt gereageerd. Dit begon allemaal als een hobby, maar ik vond het wel al van het begin heel belangrijk om elk kaartje enorm kwaliteitsvol te maken. Mijn kaartjes zijn dus vanaf het begin altijd gedrukt op kwaliteitsvol, dik papier. Ik weet dat ik er nooit rijk mee ga worden, maar ik geniet er ontzettend van om mijn kaartjes in meer en meer winkeltjes te zien verschijnen en aan zoveel mogelijk mensen te kunnen aanbieden.”

Iets wat ik totaal niet verwacht had, is dat ik zowel aan de oudere als bij de jongere generatie kaartjes verkoop. Ik dacht altijd dat vooral jongeren geïnteresseerd zouden zijn in mijn ietwat vreemde wenskaarten, zo zonder kleurrijke afbeeldingen, maar wanneer ik op marktjes sta merk ik dat vooral veel oudere mensen de tijd nemen om mijn kaartjes echt te lezen en dan ook te kopen. Volgens mij sturen zij dus toch nog meer kaartjes dan de jongere generaties, terwijl ik dacht dat dat ondertussen veranderd was. De ‘jongeren’ vinden de kaartjes wel tof, maar kopen minder snel.

FAVORIET

“Op mijn favoriete kaart staat: “Huilen is oké, ik geef je mijn omarming”. Ik heb die kaart gemaakt vanuit het idee dat veel mensen op trieste gebeurtenissen ‘sterkte’ zeggen, maar eigenlijk is het oké en zelfs heel goed dat mensen soms droevig zijn. Deze kaart is ook een heel goed voorbeeld van hoe woorden soms de schoonste daden kunnen zijn. Mensen hebben vaak de neiging bij emotionele dingen om naar concrete oplossingen te zoeken, terwijl gewoon zeggen dat je er voor iemand bent veel sterker is.

INFO

Je kan de ‘kaartjes die woord houden’ inclusief Colettes kerstcollectie bekijken en bestellen op haar website www.kaartjesdiewoordhouden.be. Elk kaartje kost €1,5. Alle nieuwtjes kunnen gevolgd worden op de ‘Kaartjes die woord houden’ Facebook-pagina.

maakt “Kaartjes die woord houden”

“Mensen zeggen niet vaak écht wat ze zeggen of denken. Ik wil daarbij helpen met mijn kaartjes”

(Margot VANDERSMISSEN)

Colette Cornelissens:”Mijn kaartjes draaien vooral om de woorden die erop staan” • Foto Margot VAN DER SMISSEN

Vera Steyvers bemiddelt tussen scheidende koppels

“Echtscheidingen met weinig conflicten kunnen op 4 sessies van een uur geregeld worden”

Meer dan de helft van de Belgische huwelijken loopt spaak. De echtscheiding die erop volgt verloopt, op zijn zachtst uitgedrukt, niet altijd even harmonieus. Echtscheidingsbemiddelaar Vera Steyvers probeert de bittere pil voor beide partijen te verzachten. Zodat de

-Echtscheidingsprocedures zijn erg afstandelijk, vindt u. Is dat meteen het grootste probleem?

Vera Steyvers: “Zeker. Voor de betrokkenen is het een erg ingrijpende gebeurtenis. Mensen willen een scheiding vaak snel-snel achter de rug hebben. Gevolg: ze kiezen voor een standaardregeling om er vanaf te zijn. Daar probeer ik als echtscheidingsbegeleider tegenin gaan. Ik focus op de menselijke dimensie. Al blijft het eindresultaat een juridisch document waar de ex-partners mee verder moeten.”

-Focussen op de menselijke dimensie, wat bedoelt u daar concreet mee?

Vera Steyvers: ”Mensen helpen om ze op een respectvolle en constructieve manier met elkaar om te laten gaan. Toegegeven: dat is best lastig. Als je mensen goed begeleidt, verminderen de conflicten en emoties sterk. Voor alle duidelijkheid: ik ben geen psycholoog. Ik begeleid vooral de communicatie. De manier waarop het gesprek verloopt, is belangrijk. In veel gevallen staan de partijen loodrecht tegenover elkaar. Tot je hen er op wijst dat hun individuele belangen vaak gelijk lopen. Dat verzacht hun blik op elkaar.”

-Met alle respect: maar ik stel me voor dat een doorsnee scheiding niet altijd harmonieus verloopt…

Vera Steyvers: “Niet noodzakelijk, hoor. Er bestaan wel degelijk vriendelijke scheidingen. Het gaat om mensen die met onderlinge toestemming scheiden. Ze klaren een heleboel zaken uit die ze vervolgens op papier zetten. Maar vervolgens moeten ze wel naar een notaris of een advocaat. En daar zit de angel. Mensen gaan vaak te weinig door op de inhoud. En dan riskeert de boel achteraf te escaleren. Zeker bij advocaten kunnen de tegenstellingen worden aangescherpt. Mensen willen dan plots het onderste uit de kan halen.”

-Waarin verschilt jouw aanpak van die van een advocaat?

Vera Steyvers: “ Het woord zegt het al: een

ex-partners ongefrustreerd een nieuwe start kunnen nemen zonder dat er een advocaat of een rechter aan te pas komt. Vera Steyvers: “ Ik waak over de belangen van beide partijen.”

echtscheidingsbemiddelaar bemiddelt in de eerste plaats. Wij bewaren en bewaken de relaties tussen de ex-partners. Hoe?

Door een akkoord te zoeken dat is doorgepraat, zodat het gedragen is door beide partners. Het wordt niet opgelegd of afgedwongen. Ik waak over de belangen van beide partijen. Nogmaals: mensen zijn het onbewust eens over een groot aantal punten. Maar ze hebben bijstand nodig om de documenten op te stellen. Dat kan erg vlot gaan, hoor. Echtscheidingen met weinig conflicten kunnen op vier sessies van een uur geregeld worden.”

-Zijn mensen vertrouwd met dit systeem?

Vera Steyvers: “Ik denk van niet. Het is een nieuwe vorm van conflictoplossing. Minister van Justitie Geens is alvast voorstander. Logisch, want deze aanpak houdt de mensen weg van de rechtbank.”

-Waarom gaan mensen eigenlijk uit elkaar?

Wat zijn hun belangrijkste motieven?

Vera Steyvers: “Sorry, maar daar praat ik niet over. Dat hoeft ook niet voor een correcte regeling (denkt na). Ik denk dat mensen er vaak achter komen dat hun verwachtingen niet langer sporen met elkaar. En dan vrees ik dat er in veel gevallen ook “een ander” in het spel is…”

-Gebeurt het wel eens dat mensen bij jou op kantoor van gedacht veranderen? Of gebeurt dat alleen in kleffe films?

Beter wassen met zacht (ontkalkt) water

Sneller en dus milieuvriendelijk drogen

Gemakkelijk strijken met de mangel Goedkoper dan thuiswassen

Wassalon Zurenborg

Kleine Beerstraat 33, 2018 Antwerpen www.wassalon-zurenborg.be

4 wasmachines 5,5kg

5 wasmachines 6,5kg

2 wasmachines 12kg 10 droogkasten 14kg

1 stijkmangel 160cm

Vera Steyvers: “Ik heb nog geen koppels in elkaars armen zien vallen, als je dat bedoelt. Maar soms hoor ik na een eerste bezoek een jaar lang niets. Weet je, zo een gesprek in aanwezigheid met een derde persoon is erg confronterend. Voor sommige mensen is het een echte wake-up-call. Ze vragen zich af of ze hiermee door willen. Nogmaals: het is niet mijn bedoeling mensen te verzoenen. Ik wil ze opnieuw op dezelfde golflengte krijgen.”

-Kinderen zijn vaak de eerste slachtoffers van een scheiding. Hoe zie jij dat?

Vera Steyvers: “Zij hebben in elk geval het meest te verliezen, zo veel is duidelijk. Gevolg: het weegt heel hard op hen. Vergis je niet: een conflict drijft mensen uit elkaar, het kan echt destructief zijn. Als je het niet doorpraat en het geen plaats geeft, blijf je het meeslepen.”

-Hoe kan je die patstelling doorbreken?

Vera Steyvers: “Door de zaken te benoemen, letterlijk. Anders blijft het maar malen in je hoofd. Geloof me: het is niet evident om alles uit te klaren, maar op lange termijn maakt het een wereld van verschil. Weet u, ik begeleid ook ongehuwde koppels die uit elkaar gaan maar die nooit iets op papier gezet hebben. Zij hebben nood aan een overeenkomst, omdat ze nooit iets op papier gezet hebben. Twijfel vreet aan mensen, dat zie je gewoon.”

-Ik kan me voorstellen dat je wel even moet slikken wanneer je partner wil scheiden en dat nieuws als een donderslag bij heldere hemel komt.

Vera Steyvers: “Dat is een heel belangrijk punt. De partner die de stekker uit de relatie trekt, moet de ander de tijd gunnen om mee te stappen in het verhaal. Hij of zij staat al veel verder. Je moet tijd krijgen omdat te verwerken. Ik vind dat mensen dat ook verschuldigd zijn aan elkaar, als er geen vreselijke dingen gebeurd zijn, tenminste. Vergeet ook niet het Belgisch recht voorziet dat je op eenzijdig verzoek kunt

scheiden. Dat is bikkelhard, als iemand je plots zegt: ons huwelijk is voorbij.”

-Wat staat een elegante oplossing in de weg? Dat mensen plots op hun strepen gaan staan?

Vera Steyvers: “Vaak hebben mensen de verkeerde indruk dat je een advocaat moet nemen. Vergeet ook niet dat mensen bij een echtscheiding een heuse achterban hebben: je ouders en vrienden fluisteren je goedbedoelde raad toe. Maar die is natuurlijk erg subjectief. Mensen laten zich vaak beïnvloeden door hun naasten, dat speelt heel erg mee. Dat is jammer, ik hoop dat men eerder bewust ontkoppelt. Toegegeven: een scheiding is sowieso pijnlijk. Het is een rouwproces. Desondanks moet je proberen er het beste van te maken. Echtscheidingen maken een deel uit van het leven.”

-Het taboe rond echtscheidingen is gesneuveld, maar dat maakt het conflict er niet minder om. Hebt u nog raad voor koppels die op het punt staan uit elkaar te gaan?

Vera Steyvers: “Heb oog voor de kinderen, stel je verwachtingen bij en behandel de ander als een gelijke. Bij de meeste echtscheidingen zijn er twee verliezers. Dat is doodjammer. Je kan ook voor een win-win gaan. Nogmaals: tijd is cruciaal. Probeer niet alles snel-snel achter de rug te hebben, anders ligt de weg naar de vechtscheiding open.”

http://verasteyvers.be/

Zo werkt een erkend bemiddelaar: Regelt een echtscheiding in onderlinge toestemming Voor ongehuwde partners: ouderschapsakkoord

Multidisciplinaire aanpak

Oog voor de kinderen

Gebonden door beroepsgeheim

Erkend door de FOD Justitie

Akkoord van bemiddelaar heeft zelfde kracht als vonnis van een rechter

Vera Steyvers: “ Het is een nieuwe vorm van conflictoplossing” • Foto An VAN DE WAL

Sinterklaas bracht nieuwe bomen, Zwarte Piet de roe

Sinterklaas had voor de brave kinderen in de wijk snoep en lekkers mee. En voor de stoute kinderen had Zwarte Piet een grote zak en ze kregen ook nog van de roe. Voor de bewoners van de wijk had de Sint dit jaar vijf nieuwe bomen mee en kreeg de uitbater van ’t Strand van Oostende nog een laatste keer van de roe. (Swa C.)

Dat er wat op til bleek uit het feit dat de stad

zowel in de Ramstraat als de Stierstraat drie paaltjes had verwijderd zodat er een brede toegang tot het plein kwam. Bovendien was er weken geleden al een schrijven in de bus gevallen waarin de verwijdering van de “aangetaste” bomen plus de inplanting van nieuwe werd aangekondigd.

En met Sinterklaas was het zo ver. Graafmachines allerhande plus forse kerels togen aan het werk. Eerst werden de vijf veroordeelde bomen uit de grond gehaald en afgevoerd, dan mooie,

vierkante putten gemaakt en werden de kluiten van de nieuwelingen in de grond gestopt. Maar niet nadat eerst een stevig verankeringssysteem in de grond werd aangebracht. De stammen van de vijf Lindebomen (30 tot 40 jaar oud, zegt men bij de boomkwekerij) werden stevig omzwachteld en nu kijken die bomen verwonderd rond om te kijken waar ze nu zijn terecht gekomen. Zoals bekend heeft Sven Van Eyndt, de uitbater van ’t Strand van Oostende (hoek Dageraadplaats-Stierstraat) in de

maand maart tijdens een nachtelijke uitval een aantal bomen gekortwiekt omdat de duiven in hun takken voor te veel overlast bezorgden op zijn onderliggend terras. Zijn actie lekte uit en hij werd collectief bedolven onder hoon en schande. Pek en veren moesten zijn deel worden. De man bekende ootmoedig, nagelde zichzelf aan de boetedoeningpaal en beloofde alle gemaakte kosten te zullen betalen. Een hele hap trouwens: om en bij de 36.000 euro bedroeg de schatting.

Hans Herbots regisseert Tv-serie “Als de dijken breken”

"Ik vond het ook een mooie parallel met de vluchtelingenproblematiek"

Kinderen krijgen wel eens nachtmerries als het alweer dagen, weken na elkaar regent: wat gebeurt er als de regen nu eens niet zou stoppen? Volwassenen hebben dan wel een antwoord klaar maar wat als de omstandigheden fundamenteel veranderen? Door de opwarming van de aarde? En wat als een zeldzame superstorm onze contreien teistert en alles ongenadig

onder water zet? Wat doet dat met mensen en structuren? Met politici? Met gewone mensen? Het antwoord was te zien op Nederland en nu ook op VRT-Eén in de erg succesvolle “Als de dijken breken”, een serie gemaakt door regisseur Hans Herbots uit de Stierstraat.

(Swa COLLIER)

Regisseur Hans Herbots geeft uitleg op de set

Overstromingen. Als kind begin jaren vijftig was ik er getuige van hoe de Schelde in OostVlaanderen door de dijken brak, muren omver duwde en alles onderweg meenam want niet al te vast zat. Hoe de mensen naast de massa water gingen staan en gokten vanaf wanneer het niet meer zou stijgen, of hoe veel erger het nog kon of zou worden. Angstige kinderen die naar de zwarte stille massa keken als zat de plaatselijke Kludde de Waterduvel er hoogst persoonlijk achter. Maar een dag later steeg het water niet meer, maar onze drijvende ‘pispot’ in huis

is me toch altijd bijgebleven. Het beeld dat hij tegen de pot van de Leuvense stoof botste die half onder water stond is na al die tijd nog altijd erg levendig. En de kou, de vochtigheid en de zenuwachtigheid van de oeverbewoners. Het zorgt af en toe nog voor nachtelijke nachtmerrie-rillingen.

Ook toen de crew enkele maanden geleden neerstreek in onze eigenste Stierstraat. Met regenmachines (wat zijn die eigenlijk eenvoudig), camera’s, catering, geluidsmensen, machi-

nes allerhande. Er werd een vlot gebouwd en daar speelde zich van alles op af. In een paar huizen gingen enkele bovenste vensters open en werden gesprekken over en weer gevoerd. Aan een voordeur werd een heuse “overstroming” ter plekke gemaakt en een klein meisje moest een paar keren in de stromende regen haar ding doen. Het regenwater gutste met bakken in de gang. Hans Herbots zat er overal dichtbij. Het werk van een regisseur. Voor elke aflevering had hij 700 000 euro ter beschikking en in filmland is dat erg weinig maar creatie-

velingen weten er wel mee om te springen. Zo is tijdens een van de afleveringen dan ook het vlot te zien dat ronddobbert in de Stierstraat, omgeven door water. Dat laatste allemaal het werk van gespecialiseerde computermensen die het geheel zo natuurlijk mogelijk trachtten in te kleuren en dat is niet altijd even eenvoudig. Vraag het maar aan Hans Herbots zelf. -Hoe moeilijk is het eigenlijk om in een zesdelige serie zowat overal water te laten zien dat er niet is en niet belachelijk over te ko-

men?

Hans Herbots: ”Het is een kwestie van keuzes maken en heel goed weten wat je wil. Zo'n scène is altijd een combinatie van verschillende technieken. Dat was ook zo toen we in de Stierstraat draaiden. De ruime shots draaien we van op een kraan of drone, en die worden later bewerkt met de computer: er worden beelden van echt water overgezet, en alle onregelmatigheden worden weggepaint. De beelden waarbij acteurs met water in aanraking komen,

moeten we draaien met echt water. Dat deden we dus in een door ons gebouwd bassin. En de beelden waarin je enkel huizen in lucht ziet, hebben we in de Stierstraat zelf gedraaid. Als je die allemaal samen brengt, creëer je de illusie dat het één geheel is. "

-Waarom heb je ja gezegd tegen deze serie?

Hans Herbots: “De thematiek van de reeks vond ik interessant: wat gebeurt er als de zeespiegel blijft stijgen, en als het water een stuk

van het land inneemt? En hoe organiseren mensen hun leven als er zoiets verschrikkelijks gebeurt. Welke impact heeft dat op relaties, op jezelf? Ik vond het ook een mooie parallel met de vluchtelingenproblematiek waar iedereen een mening over heeft, maar die voor veel mensen toch ver-van-mijn-bed aanvoelt. Het voordeel van fictie is dat je dingen concreet kan maken. Je kan laten zien wat het is om alles te verliezen en in een kamp te moeten gaan zitten.

-Tevreden over het geheel, want het beperkte budget heeft natuurlijk ook zijn nadelen, zijn beperkingen?

Hans Herbots: “ De reeks is een grote hit in Vlaanderen én in Nederland, dus dat is fijn. Maar bovenal ben ik heel blij met de vertelling: met de acteurs, de beelden, de muziek hebben we geprobeerd om een geloofwaardig verhaal neer te zetten dat mensen raakt, en ik geloof wel dat dat gelukt is."

-Is het niet moeilijk werken met Nederlandse en Vlaamse acteurs en actrices aan één

project?

Hans Herbots: “In dit project zijn de verhalen gescheiden, en komen ze heel weinig met mekaar in contact. Dus dat was niet moeilijk, nee. Eigenlijk is er weinig verschil: het waren allemaal goeie acteurs, en lieve, open mensen. Dan is het makkelijk werken. En kom je samen tot een resultaat waar iedereen blij mee is."

-Ik lees dat je ondertussen al aan een nieuw avontuur bent begonnen: Riviera, een Brits product. Alweer iets met veel water, een rampenfilm aan de Riviera?

Hans Herbots: “Haha, nee! Integendeel: het is een reeks die zich afspeelt in Nice en Monaco, in de blakende zon. Het gaat over een rijke familie waarvan de pater familias omkomt bij de explosie van een jacht voor de kust van Monte Carlo. Zijn vrouw, Julia Stiles, ontdekt al snel dat hij niet de man was die ze dacht, en dat ze moet vechten om te overleven. Iets helemaal anders dus!"

-Veel succes toegewenst

De crew aan het werk in de Stierstraat met de “drijvende’ bomen, later werd er via de computer een straat van gemaakt die helemaal onder water stond. • Foto archief

Van links naar rechts : voor een groen scherm werden de computershots gedraaid, in de Stierstraat werd hevige regenval veroorzaakt en heel de straat stond vol met vrachtwagens. • Foto’s archief

Appartement in de Steenbokstraat 30

Eerste verdieping met authentieke elementen

De Steenbokstraat was tot 1920 gewoon een deel van de Rolwagenstraat. Op architectonisch vlak vertoont de straat een combinatie van de herenhuizen van het einde van de 19de en het begin van de 20ste eeuw met

Van Rompaey heeft vooral in zijn eigen dorp en streek heel wat ontworpen. Zo is onder meer het gemeentehuis van Hemiksem van zijn hand. De jaren ’20 en ‘30 van de vorige eeuw waren ook die van de opkomst van de tuinwijken, die de arbeiders na hun vervuilende dagtaak een meer aangename omgeving tussen het groen moesten verschaffen. Van Rompaey ontwierp in Hoboken Moretusburg en Heike.

Verder is hij de architect van het Oostkasteel op de hoek van de Oostenstraat en de Steenbokstraat en in deze laatste straat zelf van het huis op nummer 22, het appartementsgebouw 24 tot en met 28, 22 tot en van de huizen 30 tot en met 38. Het is in nummer 30 dat er op de eerste verdieping een appartement te koop staat. Het huis dateert uit 1925. Van Rompaey liet het uitvoeren in eigen beheer.

VISGRAATPARKET

Het huis telt in totaal 5 bouwlagen (beneden, eerste, tweede en derde verdieping en een mansarde). De gevel kan als neoclassicistisch worden omschreven. De eerste verdieping, die nu dus te koop staat, heeft een erker als kenmerk. Hij is versierd met bloemmotieven. De erker bestaat uit een vijflicht (een reeks van smalle vensters, in dit geval 5, die van elkaar worden gescheiden door stijlen).

Je bereikt het appartement na een fikse klim op 2 op achter elkaar gelegen trappen. Op de overloop merk je dat de deur tegenover de trap niet meer gebruikt kan worden. Dat is ook het geval met de deur naar de voorkamer. Binnenkomen doe je dus via de middelste kamer. Het appartement wordt verkocht met 2 slaapkamers. Wie dat inderdaad nodig heeft, kan niet anders dan de voorste kamer gebruiken als grote slaapkamer. Ze is nog voorzien van 2 robuuste radiatoren. Deze kamer kan van de middelste kamer worden afgescheiden via een nog originele dubbele deur. Tussen de middelste en de achterste kamer is geen afscheiding. Zowel de plafonds als de sobere lambriseringen zijn nog authentiek. Alle kamers hebben

huizen en flatgebouwen uit de eerste jaren van het interbellum. Van deze laatste reeks zijn de meeste van de hand van Frans Van Rompaey (Hoboken 1878-1955). (Marcel SCHOETERS) (Foto/Paul Mares voor immoV)

Achter de keuken ligt de badkamer, uitgerust met een bad/douche, een hangtoilet, een wastafel en een radiator/handdoekdroger. Nog eens daarachter, mits een afstapje, ligt de tweede slaapkamer. Ze heeft drie rechte een één schuine zijde. Alle ramen in dit appartement zijn voorzien van dubbel glas, met uitzondering van een raam dat van de keuken uitkijkt op het terras. Dat kan de eigenaar toelaten om ook hier een dubbele deur te plaatsen.

Prijs: 279.000 euro

EPC 339 kWh/m²UC 1735931-1

KI 1514 euro

Bouwjaar: 1925

Gerenoveerd: 2015-2016

Bewoonbare oppervlakte: 105 m²

Te koop via: immoV, Eric Van Breedam, Uitbreidingstraat 84/3 2600 Berchem 03/218.23.420

een mooi visgraatparket.

TERRAS

Vanuit de derde kamer leidt een dubbele deur naar een noordwest gericht terras van 11,36 m². Rechts in dezelfde kamer kom je via een andere deur in de keuken terecht. Deze staat op een tegelvloer. Ze is ingericht met een dubbele spoelbak, een SMEG-vaatwasser, een oven en microgolfoven, een gasfornuis en een dampkap. In deze kamer is ook voorzien in een ruimte voor wasmachine en een berging met meterkast.

kikker & ko

Wijnhandel De Heerlyckheid, vijfentwinig jaar dé referentie in Zurenborg

Hoe begon het verhaal? Vanwaar de naam? Zou er veel veranderd zijn? Een wijnhandel uitbaten, is dat enkel wijn aan- en verkopen of zijn er andere ingrediënten die van belang zijn? Karin

Karin Helmers: “Ik werkte bij een multinational, Seagrams, een mastodont die nu niet meer bestaat, waar ik mede verantwoordelijk was voor de marketing van wijnen en champagnes. Op een gegeven moment begon er van alles te bewegen in de organisatie. Ik voelde me er niet meer gelukkig. We woonden hier in de wijk en gingen wel eens bij Euterpia eten, in de Generaal Capiaumontstraat. Op een bepaald moment vertelde Marc (eigenaar van Euterpia nvdr) ons dat er een pand te koop stond in de Pretoriastraat. De stukjes vielen samen. Mijn man had toen al zijn wijnzaak in Nederland, waardoor ik de mogelijkheid had om deels met hem samen te werken en deels mijn eigen ding te doen. Zo ben ik hier begonnen. De deur opengezet en wachten op de klanten. Natuurlijk was dat heel spannend. We hadden toen al een assortiment dat een beetje atypisch was omdat er ook veel nieuwe wereldwijnen bijzaten, én een vrouw, én een Nederlandse, allemaal niet zo evident! Maar kijk, daaruit blijkt hoe open Zurenborg is! Zo is het stilletjes gegroeid. In het begin hebben we heel erg geleund op Nederland wat het assortiment betreft. Maar ondertussen zijn we volwassen geworden en hebben we onze eigen selectie gevonden, met een heel aantal domeinen waar we rechtstreeks mee werken. Dat is natuurlijk heel fijn, omdat je na 25 jaar met leveranciers en klanten werkt die jouw taal spreken. Ook de ruimte die we hebben, geeft ons de mogelijkheid om meer dingen te kunnen doen dan alleen wijn verkopen. In het verleden organiseerden we al af en toe concerten en om de twee maanden veranderen we van expositie.”

-De naam, ‘De Heerlyckheid’ ?

Karin Helmers: “De Heerlyckheid komt van, ‘de Heerlyckheid van Zurenborg’ onze volledige naam zoals die genoteerd staat op onze oprichtingsakte. ‘De Heerlyckheid’, dat is toch een mooie naam voor een wijnhandel, niet? Eigenlijk speelt Euterpia - Marc en Marijke Tombeur - een beetje een rode draad in ons verhaal. Zij waren de mensen die ons op de locatie wezen. Al brainstormend, met een glas wijn in de hand kwamen we op de naam én het pand is verbouwd door bOb Van Reeth, die we ook bij hen hebben ontmoet!”

-Is er veel veranderd in de jaren? In de winkel?

Karin Helmers: “De inrichting is eigenlijk niet veranderd. We verzamelden spullen om de zaak in te richten. De toog bijvoorbeeld (ze wijst naar het meubel waar er wordt afgerekend) komt van een oude ijzerwarenzaak in de Driekoningenstraat, Filliers. Van hen heb ik ook nog een kast met allemaal schuifjes in ons magazijn staan. Onze tafels hebben we zelf gemaakt. De lampen en een oud steekwagentje haalden we uit “den Entrepot”, voordat die neergehaald werd. Het is leuk dat de inrichting een beetje organisch gegroeid is, met elementen die al een geschiedenis hebben. De cru au verre die achter de proeftafel aan de muur hangt, is een van de allereerste. Het is een bewaarkast waar je flessen vacuüm in opbergt. Je ziet ze vaak in wijnbars hangen. Momenteel werkt het systeem niet meer, maar de kast koelt nog en we bewaren er de witte wijnen in, die de mensen kunnen proeven. Het zou zonde zijn om dat authentieke element weg te gooien.”

“Vorig jaar werd alles opnieuw geschilderd. Ik heb toen erg gezocht naar dezelfde kleur, zodat er voor de klanten niet te veel zou veranderen. Wat ik heel fijn vind, is dat de mensen zeggen, dat ondanks dat het een enorme grote ruimte is, ze zich er niet verloren in voelen. En waar ik altijd extra trots op ben is het feit dat kinderen zich hier heel goed voelen. Voor hen hebben we dat kleine tafeltje (wijst naar een tafeltje op kindermaat, met wat speelgoed en tekengerief). Kinderen kunnen niet faken, die zeggen gewoon echt wat ze voelen. Dat vind ik een mooi compliment. De Heerlyckheid moet een plek zijn waar mensen graag naartoe komen. De GVZ met zijn receptie, ieder jaar. Toen de Cogels Osylei 100 jaar bestond, hebben Dré Peeters, Lieve Ulburghs, Veerle Rooms en anderen hier tentoongesteld. Herman De Coninck, Lieve en Veerle hebben toen werken gegeven om een speciale reeks etiketten te maken. Het is heel tof om een locatie te zijn waar zulke dingen kunnen gebeuren.”

-Om het eens over wijn zelf te hebben: Hoe maak je je selectie. Je gaf al mee dat een stukje van je basis bij de samenwerking met het Nederlandse zusterbedrijf lag. Later ben je zelf meer gaan zoeken, omdat je er ook meer in thuis was… Karin Helmers: “…en ook omdat we de ruimte

Helmers van de Heerlyckheid spreekt over 25 jaar verleden, heden en zeker over de toekomst. “De Heerlyckheid moet een plek zijn waar mensen graag naar toe komen.“ (Stefan HEULOT)

kregen. Als je een bepaalde grootte krijgt kun je zelf ook gaan importeren. Hoe selecteren we? Er zijn verschillende manieren waarop wijnen ons pad kruisen. Ik ben eigenlijk nooit op zoek naar een wijn die ik persé in het assortiment wil hebben omwille van zijn naam. Het is de kwaliteit die voorrang heeft. Wij ontdekken wijnen onder andere op proeverijen. Soms zijn het klanten die tips geven, of een leverancier die ons wijst op een ontdekking. Er zijn heel veel verschillende manieren, maar het is bijna altijd door menselijke contacten. Ik struin de grote beurzen niet af. We vinden elkaar, wijnen en mensen. Het gebeurt ook wel dat wegen scheiden. Nog niet zo lang geleden hebben we afscheid genomen van een Chileense relatie, waar we al twintig jaar mee samenwerkten. We zijn bijna gelijktijdig aan ons avontuur begonnen. Mettertijd zijn zij enorm gegroeid en op een gegeven moment merk je dat je niet meer bij elkaar past. De verwachtingen en manier van werken liggen langs twee kanten dan zo ver uit elkaar. Zij wilden grote volumes, terwijl wij juist voor diversiteit gaan.”

-Veranderde er veel op gebied van aankoopgedrag van klanten?

Karin Helmers: “Vorig jaar ging ik op bezoek bij twee wijnboeren in Frankrijk; mensen, die op een gelijkaardige manier werken. Ze zijn enorm begaan met kwaliteit, duurzaamheid, de natuur. Ze oogsten met de hand en koesteren hun wijngaard. Ze houden de opbrengst van de verschillende stukken wijngaard nauwkeurig apart om daarna een perfecte wijn te kunnen maken met al die verschillende ingrediënten. Zo werken heeft echter consequenties. Je leeft met de grilligheid van de natuur als je haar de ruimte geeft. Tegelijkertijd heb je ook de economische realiteit. Deze wijnboeren zullen een hogere prijs nodig hebben voor hun wijn. Het handwerk is kostbaar, maar ook de tegenslag van een verregende oogst moet opgevangen kunnen worden. Bij beide boeren was geen luxe te bespeuren in huis. De prijs van de wijn is eerlijk; die is nodig als je op deze manier wilt werken. Fair trade noemen we dat geloof ik (glimlach).”

“Daarnaast heb je bedrijven die op grotere schaal werken. Ze leggen het risico van de natuur wat meer aan banden met de technologieën, die voor handen zijn. Hierdoor kunnen

ze goede wijnen leveren aan lagere prijzen. Zo ontstaan er gradaties in prijs, zeker in het segment tot 15 euro. Daarboven gaan ook andere factoren een rol mee spelen. Wij bieden wijnen aan vanaf 5 euro om zo iedereen de keuze te laten. Uiteindelijk vraagt elk moment om een andere wijn en iedereen heeft bij het kiezen zijn eigen prioriteiten. Voor mij is het belangrijk dat klanten zich bewust zijn van het onderscheid. En dat bewustzijn treedt de laatste jaren wel meer op de voorgrond.”

-Heb je soms niet de indruk dat wijn nu gemaakt wordt om direct te consumeren terwijl er vroeger eerder bewaarwijn werd geproduceerd?

Karin Helmers: “Het is een evolutie die al heel lang bezig is, tientallen jaren. De komst van de Nieuwe Wereldwijnen heeft deze evolutie zeker versneld. In de tijd van onze grootouders, lieten wijnliefhebbers vaak een vat uit Bordeaux komen. Ze trokken deze wijn op fles en hadden zo een 300tal flessen van dezelfde wijn in hun kelder liggen. Dat gebeurt nu niet meer. De huizen zijn kleiner, er zijn meer huizen zonder kelder, andere gewoontes, het aanbod aan wijnen werd ook veel groter. Wij hebben gewoon veel meer zin in variatie en – eerlijk is eerlijk - ook minder geduld. Verder heb je de evolutie naar zachtere, fruitvolle wijnen: iets zoeter van smaak, volledig in lijn met het smaakpatroon van onze jongere generaties.”

-Over jongere generaties gesproken en als slotvraag: waar ligt de toekomst van De Heerlyckheid?

Karin Helmers: “Er borrelt van alles. Ik heb echt veel goesting in een hele hoop dingen. Ik voel een hele sterke onderstroom van mensen die terug samen dingen willen realiseren. Dat word ik gewaar bij mezelf, bij de boeren waar we mee samenwerken maar zeker ook bij onze klanten. Waar ik heel graag heen wil met De Heerlyckheid, is dat we nog meer een soort van draaischijf worden voor de buurt, waar een aantal elementen bij elkaar komen. Onder andere door op regelmatige basis een concert of een evenement te organiseren. Er is veel onderhuids aan het ontkiemen, mooie dingen, er leeft veel in de buurt. Kortom er is veel dat mensen in Zurenborg bindt. En goede wijn mag daar zeker een onderdeel van zijn!”

“Het is heel tof om een locatie te zijn waar dingen kunnen gebeuren”

Karin Helmers: “Ik heb echt veel goesting in een hele hoop dingen” • Foto Stefan HEULOT

Restaurantdagen in Filet Divers groot succes

Volle zaal voor gerechten uit

alle windstreken

Zoals vorige jaren vonden ook dit jaar op vrijdag en zaterdag 21 en 22 oktober de jaarlijkse restaurantdagen van Filet Divers plaats. Op die dagen kon er geproefd worden van een heus wereldbuffet. De “cliënten” van Filet Divers bereidden één of meer gerechten voor de aanwezigen. Het werd een staalplaatje van diverse gerechten uit alle streken vanwaar de mensen naar hier gekomen zijn.

(Jörg PYL)

Deze keer gaan we het niet hebben over de sociale kruidenier, de ruilmuur, de taal- computer- en conversatielessen, maar puur over een eetfeest. Daar valt genoeg over te lezen op de website van Filet Divers. Hier gaat het over eten, lekker eten.

RESERVEREN

Wie wou komen eten, moest op voorhand inschrijven en liefst ook al betalen. Dat die reservatie geen luxe was, zou later blijken want de zaal (vlak naast de parking van grootwarenhuis Delhaize) zat afgeladen vol.

Om wat extra foto’s te hebben ging onze fotograaf rond drie uur in de namiddag al een kijkje nemen in de keuken. Er heerste daar een bedrijvigheid van jewelste. Klanten, vrijwilligers en personeel van Filet Divers waren druk bezig met slaatjes te maken, koolbladeren te blancheren en die te vullen. Iedereen had een taak, en ze werkten samen alsof ze dat al een heel leven gedaan hadden. Ze waren allemaal fier op hun werk en straalden voor de lens van de fotograaf, blij en gelukkig, omdat zij iets konden terugdoen en tegelijkertijd de gerechten van hun geboorteland laten proeven.

BUFFET

’s Avonds rond zes uur waren al behoorlijk wat mensen in die grote zaal van Filet Divers. Voor de gelegenheid hingen er gekleurde lampen aan het plafond en waren de kille neonlichten gedoofd. Links stonden grote lange tafels waar iedereen kon aanschuiven. Rechts stond dan weer een reeks tafeltjes van vier. Twee vrijwilligsters controleerden op hun lijst van reservaties wie er al was. Yves Bocklandt begeleidde de gasten als een volleerd maître d’hôtel. Iedereen werd door Yves voorgesteld aan zijn of haar tafelgenoten. Hierdoor werd het ijs meteen gebroken en spraken onbekenden gezellig met elkaar aan tafel. Het viel op dat het merendeel van de gasten vrijwilligers met hun vrienden en familie waren.

Eerst kon iedereen aanschuiven voor de voorgerechten bereid door mensen uit Turkije, Kosovo, Senegal, Tibet, Marokko, Portugal en uiteraard ook België. Er kon gekozen worden

tussen soep, diverse salades, loempia’s. Van de meeste voorgerechten was er ook een vegetarische variant. Daarna kon men niet minder dan tien hoofdgerechten proeven. Te veel voor een bord, was een veel gehoorde uitspraak. Uiteraard gingen veel mensen voor een tweede, derde en soms zelf meer beurten naar het buffet. Naast couscous met groenten, briwat (gevulde kipflapjes), en pasta met kaassaus, alle drie uit Marokko, kon men ook proeven van tyta ( een gevulde pannenkoek volgens Eritrees recept), golubci (Oezbeeks recept met gevulde koolbladeren), gevulde wijnbladeren

(Irakees), een vegetarische somosa (gevulde filodeeghapjes) in een Somalische variant, maar ook pasta met kip in kaassaus en rijst met lamsvlees, eveneens volgens een Somalisch recept. Alsof dat nog niet genoeg was, volgde er nog een dessertenbuffet volgens Armeense, Kosovaarse en Belgische recepten.

INTEGREREN

Tijdens het nagerecht werden er lotjes verkocht waarbij iedereen een prijs kreeg. Wij hadden geluk en wonnen een spel ‘Integreren’ van Jeugd en Vrede. Het spel gaat over de proble-

men die een inburgeraar allemaal in ons land moet overwinnen. Deze gerechten van dit jaar kwamen vooral uit Azië, Afrika en (Oost-) Europa. Volgend jaar zullen er allicht nog gerechten uit enkele ander streken bijkomen. Het is alleen jammer dat er op dit erg sympathieke initiatief zo weinig Zurenborgers zelf aanwezig waren. Volledig ten onrechte. Dus volgend jaar beter.

www.filetdivers.be www.jeugdenvrede.be

Er kon gekozen worden tussen diverse gerechten

De gerechten werden volop gesmaakt • Foto’s Jörg PYL

Bert Dockx op tournee met Dans Dans

“Soms vind ik dat Zurenborg té leuk is”

Bert Dockx (36) is als frontman van Flying Horseman en bandlid bij Dans Dans een drukbezet man. In het midden van de internationale tour die hij met Dans Dans onderneemt om hun nieuwe plaat, Sand, voor te stellen, maakte hij wat van zijn kostbare tijd vrij om met de Gazet te praten. (Margot VANDERSMISSEN)

Een paar dagen geleden was hij nog op tournee door Denemarken en Zwitserland, maar tijdens een korte pauze voordat hij het Belgische deel van zijn tournee start ontmoet ik Bert. Bij een kop koffie vertelt hij over het nieuwste album van Dans Dans, zijn opleiding aan het Brusselse Conservatorium, en over hoe hij telkens toch heel graag in Zurenborg thuiskomt.

-Je bent momenteel op tournee tot eind december met Dans Dans nadat je tijdens de zomervakantie met Flying Horseman toerde. Hiernaast heb je ook nog soloprojecten. Is dit allemaal makkelijk te combineren? Zijn er bepaalde aspecten van het muzikant-zijn die je leuker vind?

Bert Dockx: “Ik vind zelf niet dat ik enorm veel verschillende dingen doe. Ik heb natuurlijk mijn twee bands, Flying Horseman en Dans Dans die ik telkens afwissel. Hiernaast werk ik ook soms aan de soundtrack voor films of muziek bij theaterstukken. Dit lijkt misschien als een grote hoop projecten, maar ik hou erg makkelijk het overzicht. Wat elk van mijn projecten gemeenschappelijk hebben is het toeleven naar het live brengen van de muziek. Ik ben erg perfectionistisch wanneer ik een plaat opneem, maar het opnemen blijft slechts een stap naar de uiteindelijke finale van het live spelen van de muziek. “

-Je hebt Sand opgenomen in slechts vier dagen. Heb je dit bewust op zo’n korte tijd gedaan?

Bert Dockx: “Er zijn verschillende redenen om alles zo snel op te nemen. Het kost natuurlijk veel minder geld om een studio voor een paar dagen te huren dan voor een maand, maar we nemen ook graag alles met de volledige band op omdat het samenspel enorm belangrijk is. We vertrekken telkens vanuit een basis, maar improvisatie is een heel belangrijk deel van de muziek, ook wanneer we opnemen. Doordat we elk nummer telkens in één keer met alle instrumenten opnemen, besparen we veel tijd. Het is trouwens best interessant dat het telkens vrij toevallig is welke versie van een nummer vereeuwigd wordt op een plaat aangezien elke take een nieuwe improvisatie is, maar we merken wel dat die toevallige versie altijd geleidelijk aan de standaardversie wordt waarop we verder improviseren.”

-Hoe beleef je die vier opnamedagen? Zijn die heel intens of net therapeutisch?

Bert Dockx: “Opnamedagen zijn vooral heel intens en stresserend. Plezant, maar heel heftig. Je hebt weinig tijd en je weet dat je moet presteren. Ik zet ook altijd een hele strikte deadline want ik merk dat ik een datum nodig heb om naar toe te leven. Die steeds dichterbij komende deadline en de moeilijkheid om ieders agenda op elkaar af te stemmen en een aantal dagen vrij te krijgen zorgen best voor een stresserende atmosfeer. We merken dat we telkens nét te weinig tijd hebben. Het therapeutische komt eerder uit te volgende fase, het optreden.”

-De muziek van Dans Dans is instrumentaal. Voor je andere band, Flying Horseman, schrijf en zing je tekst. Zorgt dit ervoor dat de muziek die je met Flying Horseman maakt persoonlijker voelt?

Bert Dockx: “Nee, niet echt. Ik ben al langer gitarist dan zanger en ik zie gitaarspel net als een persoonlijker ding dan teksten schrijven. Gitaarspel voelt als een erg directe manier om emoties te vertalen in muziek, het gebrek aan tekst is daar zeker geen nadeel bij. “

-Je zei net dat je ook muziek voor theaterstukken hebt geschreven, zoals voor Empedokles van Theater Zuidpool in 2014. Hoe is die aanpak anders dan bij je bands?

Bert Dockx: “Dat valt mee. Ik speelde tijdens elke voorstelling de volle twee uur live mee dus dat ligt dicht bij wat ik gewoon ben. Het is in principe nog steeds iets ineen steken dat ik later breng, en het evolueert ook mee tussen de toneelstukken. Het verschil is dat er een regisseur is die keuzes maakt voor mij en die de eindbeslissing neemt. Dat is voor een deel zelfs minder stresserend, omdat ik een deel van de controle weglaat. Het spelen is dan weer wel stresserend want ik voel mij erg verantwoordelijk. In een theaterzaal heb je een heel ander contact met je publiek dan tijdens een concert. Als er tijdens een optreden van Dans Dans een snaar springt bijvoorbeeld, is het makkelijk om dit weg te lachen en er een leuk moment van te maken. Dit kan bij een theatervoorstelling natuurlijk absoluut niet. De acteurs vertrouwden ook een deel op mijn muziek om als cues te dienen, dus ik voelde wel een grotere verantwoordelijkheid.”

-Tussen Dans Dans & Flying Horseman heb je elk jaar een album uitgebracht sinds 2012. Maak je soms ook tijd voor een adempauze?

Waar blijf je inspiratie halen?

Bert Dockx: “Het is een beetje vertraagd de laatste tijd. Ik bracht mijn eerste release vrij laat uit, bij mijn eerste plaat was ik al boven de 30. Ik was ervoor te onzeker, maar er is die tijd constant iets groter en groter opgebouwd in mij dat er dan ineens allemaal uit moest. Die eerste jaren heb ik dan ook enorm veel muziek uitgebracht. De laatste jaren is dat een klein beetje vertraagd. Ik begin het gevoel te krijgen dat het ondertussen tijd is voor een pauze. Pas op, dit gaat wel absoluut nog niet voor meteen zijn want ik heb al op enorm veel projecten ja gezegd waardoor ik zeker nog een jaar druk bezig zal zijn. Ik merk wel dat ik wat verslaafd ben geworden aan mijn muziek, dus het gaat wel enorm moeilijk zijn om er wat afstand van te nemen, maar ik ben er klaar voor.”

-Je studeerde aan de Antwerpse Jazz Studio en het Brusselse Conservatorium. Nu maak je vrij experimentele en unieke muziek. Hoe heb je je klassieke training kunnen omzetten naar de manier waarop je nu muziek maakt? Zijn er ook nadelen aan een klassieke training?

Bert Dockx: “Daar is geen simpel antwoord op. Ik heb zelf een liefde-haat verhouding met die opleiding. Pas in de jaren ’70 werd er in het Brusselse Conservatorium naast klassieke muziek ook jazz gegeven en ik merkte heel erg dat ik in hetzelfde gebouw zat als de klassieke richting want dezelfde principes bleven gelden in de jazzrichting. Die principes passen helemaal niet bij jazz, dat een vrij nieuw genre is en een mengelmoes is van veel dingen. Ik merkte ook dat ik vooral veel voeling had bij leerkrachten die dat academische in vraag stelden, die meer probeerden te doen dan theoretische analyse. Nadat ik was afgestudeerd had ik het gevoel dat de opleiding mij wat had vastgezet. Ik voelde mij gevangen in bepaalde ideeën die mij waren aangeleerd. Ik merkte dat het enorm hielp voor mij om bij Flying Horseman gitaar te combineren met zingen en tekstenschrijven omdat dit iets radicaal anders was dan wat ik had geleerd. Ik begon weer aansluiting te voelen bij hoe ik als tiener naar muziek luisterde. Ik ben ook wel heel blij dat ik die opleiding heb gevolgd. Ik heb enorm veel bijgeleerd en ook

vooral veel interessante mensen ontmoet. De school gaf mij ook structuur, wat iets was dat ik ervoor totaal niet had.”

-Als je kijkt naar de hitlijsten zie je vooral vrij eenvoudig gestructureerde nummers die de populairste zijn. Jij maakt, vooral met Dans Dans, erg experimentele muziek die niet onder één genre thuisgebracht kan worden. Merk je soms dat mensen je muziek te moeilijk vinden? Stoort je dat?

Bert Dockx: “Een drang naar grotere populariteit komt zelfs niet in mij op. Ik kom soms andere muzikanten tegen die populairder zijn maar die dan jaloers zijn op mij omdat ik volledig doe wat ik wil, ik sluit geen compromissen. Populaire artiesten zitten ook vast aan een management dat eisen stelt. Bij mij is dat nooit een probleem geweest. Ik heb ook totaal geen zin om met muziek bezig te zijn als ik moet toegeven aan bepaalde commerciële vereisten. Als ik ooit met mijn muziek niet meer volledig rondkom, ga ik liever bijklussen in een café dan mijn visie op te geven voor commercieel succes. “

-Woon je al lang in Zurenborg? Vind je het een goeie wijk om in te wonen als kunstenaar?

Bert Dockx: “Ik ben in 2007 terug naar Antwerpen gekomen, heb dan een jaar in het centrum gewoond en ben dan naar de Lange Altaarstraat verhuisd, dus ik woon hier nu al acht jaar. Ik kende Zurenborg vreemd genoeg absoluut niet voordat ik naar Brussel verhuisde. Toen ik terugkwam naar Antwerpen ben ik hier toevallig verzeild geraakt. Ik vind Zurenborg oprecht fantastisch, ik heb absoluut geen behoefte om hier weg te gaan. Ik heb het moeilijker met het centrum van Antwerpen, het voelt veel te

toeristisch en gecommercialiseerd aan daar. Als je op café gaat merk je meteen dat er veel creatievelingen rondlopen in Zurenborg. Soms vind ik eigenlijk dat Zurenborg té leuk is, je zou op dit kleine eilandje bijna kunnen vergeten dat er wel veel problemen zijn in Antwerpen. Mensen zijn hier zo open en gaan anders met elkaar om dan je gewoon bent in Antwerpen. Ik ga nu meer en meer op tour in het buitenland wat ik ontzettend leuk vind, maar ik ben wel altijd heel blij om terug thuis te komen.”

“Sand”, de nieuwe plaat van Dans Dans is nu verkrijgbaar. De band heeft nog een aantal tourdata op de planning staan, die u op http://www.bestov.be kan vinden.

Bert Dockx: “Een drang naar grotere populariteit komt niet in me op” • Foto Rob STEVENS

Première kortfilm Minske van Wijk over Pjeroo Robjee op

21 december ’16

Op woensdag 21 december om 20 uur gaat in café Rood-Wit, Generaal Drubbelstraat, 42 in Berchem), een heel bijzondere happening door: Peter Holvoet-Hanssen zal er optreden en tal van andere kunstenaars zullen aanwezig zijn voor de première van de kortfilm ‘Goedjongstige demonen’ over Pjeroo Roobjee door Minske van Wijk. Het zal een unieke belevenis worden! (Renee DUFAIT)

Minske van Wijk is 39 en filmt nu al 10 jaar. Haar voornaamste creaties zijn ‘Bij een gekreukte das’, ‘De veer van Cesar’ en recent: ‘Goedjongstige demonen’.

Haar poëtische en creatieve ziel overleefde een strenge en prestatiegerichte opvoeding: dagelijks overhoorde haar vader haar lessen. Ze had echter een oom die kunstschilder en dichter was. Toine Moerbeek, bij wie ze van haar vijf, zes jaar mocht mee schilderen in zijn atelier. Ze kreeg er zelfs haar eigen kleine schildersezeltje. Als ze ging slapen, las haar oom iets van een kunstschilder of van een dichter als Baudelaire voor. Dat intrigeerde haar. Bij hem ontmoette ze ook veel kunstenaars. Ze vertelt hierover: “Dat was een wereld waarin ik me thuis voelde en dat gevoel heeft me nooit losgelaten. Het speelde ook een rol bij mijn latere beroepskeuze en films! Voor mij was die wereld, vol mooie schilderijen en bijzondere voorwerpen, een soort magie die mijn verbeelding opende.”

Minske van Wijk studeerde eerst interieurvormgeving in Mechelen. Daar nam ze ook lessen cello. Dat hield ze zes jaar vol. “Dat gaf me heel veel rust, maar het is een moeilijk instrument om onder controle te krijgen! Nu heb ik wel spijt dat ik niet heb doorgezet. Ik hield wel veel van Bach maar eigenlijk had ik graag tangomuziek gespeeld.” Na Mechelen is ze naar Antwerpen gekomen om er restauratie-schilderkunst te volgen. Minske verklaart dit zo: “Ik ben heel leergierig, ik wilde die oude meesters en hun technieken beter leren kennen! Mijn oom had hier al heel gepassioneerd over gesproken.”

OORLOG

Na haar opleiding restauratie gaf ze rondleidingen en workshops in het museum Zwijgershoek te Sint-Niklaas. Deze job was ook één van haar dromen. Ze zegt erover: “Daar heb ik voor het eerst werk van Pjeroo Roobjee (pseudoniem voor Dirk De Vilder) gezien en dat vond ik toen heel moeilijk! Ik was aanvankelijk nogal een bewonderaar van het Impressionisme en het thema van Pjeroo is vooral oorlog. Zijn werk is eigenlijk wrang. Maar ik heb Pjeroo anders leren kennen bij mijn tweede film, ‘De veer van Cesar’.”

Na haar restauratiestudies voerde ze gedurende 2 jaar restauratie-opdrachten uit en gaf ze tentoonstellingen bij haar thuis. Later begon ze een galerie met hedendaagse figuratieve kunst.

LIEFDESSPEL

Die opleiding restauratie is ook de indirecte aanleiding geworden om een animatiefilm te gaan maken: in 2006 werd een wedstrijd animatiefilm uitgeschreven. De bedoeling was eigenlijk om poëzie, in de vorm van animatie, populairder te maken bij de jeugd. Minske van Wijk en Katelijne Smissaert kregen 100 gedichten, zonder dat de auteur vermeld was en moesten hieruit kiezen. Zij kozen ‘Bij een gekreukte das’ en deden een voorstel voor de verfilming. Van al die inzendingen werden Minske en Katelijne, als enige autodidacten, naast 14 anderen geselecteerd. Toen de film klaar was, kwamen ze erachter dat ze een gedicht van Peter Holvoet-Hanssen hadden gekozen. Zijn gedicht over een vos en een das, ging eigenlijk over zijn ouders, maar Minske en Katelijn hebben er een liefdesspel van gemaakt. Peter was hierdoor aangenaam verrast. Hij zal ook dit gedicht voorlezen in café Rood-Wit op 21 december.

GLASPLAAT

Minske en Katelijn hebben moeten zoeken hoe ze deze animatie technisch zouden aanpakken. Ze zijn dan op het idee gekomen om een glasplaat te beschilderen met olieverf. Daaronder

lag telkens een lijntekening. De tekeningen werden weggehaald en dan namen ze van de schildering een foto, 2.000 foto’s in het totaal. Minske zegt hier nog over: “Zo'n samenwerking is heel intensief. Je leeft bijna als zussen met elkaar. We hadden natuurlijk ook praktische taakverdelingen: Voor de uitwerking wisselden we elkaar om de 1,5 uur af. Dat mochten we in de studio van ‘Beast Animation’ doen. Het animeren duurde ongeveer 4 maanden, maar als je alles meerekent, scenario, enzovoort, was het wel twee jaar. We werden erg goed geholpen door de producent, Geert van Goethem, die de wedstrijd had uitgeschreven. Op een filmfestival in Italië hebben we er een prijs voor gekregen, daarna is de film de wereld rondgegaan.”

De volgende film werd: ‘De veer van Cesar’ in 2010. Minske: “Ik wilde iets met oud speelgoed doen, want ik heb zelf een hele verzameling, van vooral antiek mechanisch speelgoed. We hebben een verhaal bedacht van een speelgoedwinkel die na 40 jaar failliet gaat. De eigenaar kan dat eigenlijk niet aan: het inpakken gaat heel moeizaam. Daarna dwaalt hij door de straten, waar steeds meer speelgoed tot leven komt. Ik had Peter Holvoet-Hanssen leren kennen door mijn eerste film (‘De gekreukte das’) en ik kon met hem goed praten over mijn nieuwe film. Ook als Peter op de set kwam, gebeurde er iets magisch. Er ontstond een soort feest! We zochten voor deze film een acteur en Peter heeft Pjeroo Roobjee aanbevolen. Peter schreef een gedicht, dat de rode draad door de film is, met de archaïsche woorden van Pjeroo. Pjeroo draagt dit gedicht voor, maar het eerste wat hij zei voor we de film opnamen, was wel: “Ik kan niets onthouden!” Daarom zette ik zijn tekst op een groot blad en mocht hij ook improviseren en dat ging heel goed.”

ANIMATIE

Minske vertelt hier verder nog over: “Ik leerde

Pjeroo beter kennen en ontdekte dat hij iemand is die erg in zijn eigen wereld zit en het belangrijk vindt een maatschappijkritische boodschap door te geven, tegen rechts. Hij is een beetje wereldvreemd en eigenlijk ook vrij verlegen, maar als hij iets zegt, is dat heel gevat.

‘De veer van Cesar’ is in drie dagen opgenomen, maar de hele film duurde 1,5 jaar. Het scenario moest eerst groeien, dat is het moeilijkste vindt Minske. De animatie van het speelgoed duurde drie weken. De montage drie dagen. Het VAF (Vlaams Audiovisueel Fonds) subsidieerde hen. Daarvoor moesten ze vooraf wel perfect weten wat ze wilden filmen.

RAVEEL

Minske heeft echter nog meer filmervaringen opgedaan: “In 2012 werd ik gevraagd als coproducente voor de documentaire over de Belgische kunstenaar Roger Raveel, ‘De schilder, de dood en de muze’. Dit werd een belangrijke omschakeling: ik kwam voor het eerst in contact met het genre documentaire. Deze documentaire was in de klassieke interviewstijl. Je ziet Raveel ook bezig in zijn atelier. Hij wandelt en praat met zijn vrouw. Toen die film af was, vroeg ik me nog altijd af wie Raveel nu eigenlijk was. Ikzelf wil meer naar de ziel, de gedachten van een persoon gaan.”

DEMONEN

In 2015 mocht ze meteen, door haar bijna 10 jaar ervaring als autodidact filmmaker, het masterjaar film in Sint-Lucas te Brussel volgen. “Ik had al lang over een film van de schilder en schrijver Pjeroo Roobjee nagedacht. Dankzij dat

jaar in Sint-Lucas kon ik me erop focussen. Deze film, die in december zal vertoond worden in café Rood-Wit, heet ‘Goedjongstige demonen’. De film duurt 15 min en 29 sec en vroeg 1 jaar werk: waarvan 6 dagen opnamen bij Pjeroo thuis. De animatie duurde 3 maanden. De film is net af van september.

Met ‘Goedjongstige demonen’ bedoelt Pjeroo goedaardige, goedgezinde demonen. ‘Goedjongstige’ is een 19e-eeuws woord. De ‘demonen’ zijn dan zoiets als zijn scheppingskracht. Pjeroo komt hierin als oudere man, die terugblikt op zijn leven en wildere jaren. Vooraf heeft hij voor mij een tekst van zes getypte pagina’s geschreven over zijn leven en werk, genoeg voor een langspeelfilm. Ik moest het wel zes keer lezen voor ik alles begreep wat erin stond. Ik heb er fragmenten uitgehaald. Dat was de basis voor het scenario. De film begint midden in de nacht. Pjeroo zit achter zijn bureau en begint te vertellen: "Te midden van boeken en archiefstukken, pennen en schrijfpapier, omringd door mijn goedjongstige demonen, in zulk een sferen kan ik ademen. Op deze zonder-naam-plek ben ik geen drukfout op een paspoort, geen postzegel, ik ben er een planeet in het universum. Zo en niet anders ziet mijn engagement eruit."

SYMPATHIE

Minske vertelt nog meer over de film: “In het begin is de film donker en met trage travels, zodat de kijker langzaam in de wereld van Pjeroo komt. Het is opgenomen met een vast statief, dat geeft rust, vind ik. Je hoort de hele film zijn mijmeringen. Het ontbijt met zijn vrouw en het kaartspelen met zijn vrien-

Minske van Wijk: “Ik wilde geen klassieke documentaire maken” • Foto Rene DUFAIT

Hij is van een generatie die verdwijnt ”

den tonen zijn dagelijks leven. Pjeroo deed tijdens de opname wel acht suikerklontjes in zijn koffie en hij vroeg achteraf of ik het gezien had. Dat was één van zijn grapjes. Hij begon zelf dingen te bedenken tijdens de opname. Dat was echt leuk! Ik heb veel bewondering en sympathie voor Pjeroo omdat hij, inmiddels 71 jaar oud, dagelijks (en nachtelijks) schildert en schrijft. Zijn leefwereld intrigeerde me en daardoor ging ik zijn oeuvre anders 'lezen'. Ik vind hem heel authentiek, hij blijft dicht bij zichzelf, ook al is er veel tegenslag, hij zal ‘voortploegen’. Hoe ouder hij wordt, hoe dieper hij afdaalt in zijn eigen historie. Hij reflecteert nu meer. Dit werd het startpunt van mijn film.

Ook zijn romans zijn tamelijk moeilijk: één bladzijde is ongeveer één zin. Hij is niet gekend bij een heel breed publiek, maar als je hem kent, vergeet je hem ook niet meer. Ik vind dat wel iets hebben, want hij heeft geen grootheidswaanzin. Nochtans kreeg hij meerdere prijzen, zoals in 1998, de Arkprijs van het Vrije Woord. Hij herschreef bijvoorbeeld ook ‘Faust’ voor Jan Decleir, een vriend die wél bekend is geworden.”

DECO

“Het archaïsche en overladen barokke taalgebruik uit zijn romans en theaterstukken, verbind ik gevoelsmatig met zijn woonhuis. Samen met zijn vrouw leeft Pjeroo in een afgelegen directeurswoning van een voormalige textielfabriek uit de 19e eeuw in Ellezelles. Hier is ook zijn atelier gevestigd. De woning dateert uit de Art-Deco en is nog exact in die stijl en gevuld met schilderkunst, rariteiten, boeken, archiefstukken, foto's, tapijten, Art-Deco meubels en antiek. De ruimtes hebben een tot de verbeelding sprekende en vooral bevreemdend 'poppenhuis-achtige' sfeer. Nadat ik zijn huis en atelier had gezien, begreep ik wie hij was. Hij is van een generatie die verdwijnt. Je kan hem niet in één noemer vatten, hij is met verschillende dingen tegelijk bezig. Daarom heb ik hem uit zichzelf laten treden in zijn film. Ik heb in de film subtiel animatie verwerkt door bijvoorbeeld twee demonen uit zijn schilderijen te laten komen. Hij treedt ook in zijn eigen schilderij om uit te beelden dat hij vergroeid is met zijn eigen werk. De verf op zijn palet verandert in een hoofd. In de verf zit al het idee, zoals het beeld al in de steen zat bij Michelangelo. Want Pjeroo heeft non-stop ideeën. Hij schildert nog elke dag. Als hij één dag niet kan schilderen, wordt hij onrustig. Volgend jaar in maart heeft hij een heel grote tentoonstelling in de Zwarte Panter.”

BERLINALE

Over de filmopname: “Ik wilde geen klassieke documentaire maken, maar ik wilde er gebruik van maken dat we elkaar goed kennen. Ik kon dichterbij komen, tot zelfs in zijn atelier waar hij normaal niemand toelaat. Hoewel hij dat misschien had onderschat want we waren natuurlijk met veel lichtmateriaal bezig. We waren ook met vier om op te nemen, ik had dit bewust beperkt. De eerste dag was hij dan ook wat

onwennig.”

Over de stijl: “Ik noem mijn film geen documentaire, want hij is eerder een subjectief, poëtisch essay. Ik ben er fier op dat ik dit thema, met gebruik van mijn verbeeldingskracht heb kunnen verfilmen. Het was een poging om een groot, complex kunstenaarschap te analyseren. Ik werd geïnteresseerd in het door Pjeroo gecreëerde universum en gaf er mijn persoonlijke vertaling van. Dat is mijn creatie. Pjeroo vond de film heel poëtisch en knap dat ik het aandurfde om in zijn ziel te kijken.

Ik had ook heel goede begeleiders in St Lucas: Miel Van Hoogenbemt en Johan Teirlinck, die me stimuleerde om veel van mezelf in de film te leggen. Deze laatste schreef ook een mooie tekst over mijn film: ‘Minske van Wijk slaagt erin om gedurende de duur van de film een andere werkelijkheid, een meer poëtische, verbeelde wereld even de plaats te laten innemen van de ‘reële wereld’. Ze beschikt over een eigen stem en gevoeligheid die ervoor zorgt dat ze de wereld van de figuren die ze portretteert zelf schijnt te kennen en te vatten.’

Over de opname van ‘Goedjongstige demonen’ wil van Wijk nog kwijt dat zij het scenario schreef, de regie en animatie deed. Het licht werd door Ben De Rydt verzorgd. Verder deed Walter Grimm het geluid op de set en was de DOP Cedric Vankerkhoven. Minske zal haar film eerst naar verschillende festivals sturen. Sint-Lucas heeft haar al geselecteerd om aan de Berlinale mee te doen.

Ze zou graag een hele reeks, van telkens een kwartier, over authentieke kunstenaars ‘in de marge’ maken.

Minske over zichzelf: “Ik ben misschien filmmaker geworden omdat ik meer beschouwend ben. Bij het regisseren probeer ik vooral mensen op hun gemak te stellen. Ik heb een zachtaardige aanpak. Ik ben goed in het enthousiasmeren van mensen. Ook organiseren, timen en locaties zoeken gaan me goed af. Voor een commerciële film ben ik te dromerig. Het contact en de samenwerking met bijzondere mensen, gelijkgestemde zielen en samen iets nieuws maken, vind ik fijn! Licht en camera, lukt wel niet altijd zoals ik het wil. En op een set staan, geeft me ook wel stress, maar ik ben dan heel geconcentreerd. Zo’n opname is meestal van 7 ’s morgens tot 9 ’s avonds. Dat schept een band. Het is heel leuk!”

RESERVEREN

De vertoning van ‘Goedjongstige demonen’ en ‘Bij een gekreukte das’ op 21 december wordt een echte happening: er zijn tal van genodigden uit de kunstwereld. Peter HolvoetHanssen en Don Fabulist geven voordrachten. De muzikale intermezzo’s zijn van Ben Sluijs. Natuurlijk gaat alles door in aanwezigheid van Pjeroo Roobjee zelf en Minske van Wijk. Wie erbij wil zijn, moet zo snel mogelijk reserveren (via productie.minske@gmail.com)! Via: productie.minske@gmail. com Voor nog meer informatie over Minske van Wijk zie: www.entr-arte.com

LUDO SANDERS ADVOCAAT

Bijzondere opleiding Fiscaal Recht, Bijzondere Opleiding Jeugdrecht, Voorkeurmaterie: Personen- en Familierecht (echtscheiding,…).

Tel: +32(0)3/236.90.81 • GSM: +32(0) 495/21.82.98

Fax: +32(0)3/236.00.79 • E-mail: ludo.sanders1@telenet.be

ING: BE 45 6300 6649 6589 • Derden: BE 37 6300 6510 3328

Bleekhofstraat 113/41 • B-2140 BORGERHOUT

Pjeroo Robjee zoals hij in de film te zien is

A G I N A

Op stap met een lege geschenkdoos, op zoek naar wensen om ze te vullen.

Kerst en Nieuwjaar staan voor de deur en daarmee ook de kerst- en nieuwjaarswensen. Tijd dus om nog eens met een lege geschenkdoos op de Zurenborgers af te stappen en hen te vragen wat ze voor zichzelf en voor iemand anders in die doos zouden willen aantreffen. En dat leverde volgende wensenverzameling op. Tekst en foto’s: Jeannine FÜHRING

Foto 1

Chris Beeldens: woont in Kontich en is op bezoek bij haar moeder in de Kleinehondstraat. Voor haar in de doos liefst een winnend lot van de loterij. Zoon Kevin wordt in februari vader van een zoontje en dus mag de doos een mooi geboortegeschenk voor haar toekomstig kleinkind bevatten.

Foto 2

Irène Van Uffelen: staat al vele jaren met haar bloemenstand op onze markt. Ze krijgt graag een goed boek, liefst een humoristisch of een reisboek. De doos die ze weggeeft mag een wens bevatten: dat alle gepensioneerden de kracht krijgen om zoals in de jaren zestig te protesteren tegen de afbouw van hun verworven rechten en dat de multinationals wat minder macht krijgen want daar worden onze kinderen en kleinkinderen de dupe van.

Foto 3

Jan Cleeren: woont op de Dageraadplaats. Jan krijgt en geeft liefst cadeaubonnen, dat laat de vrijheid om iets naar je zin te halen. Hij wenst zijn medemens het vermogen om soepeler om te gaan met onverwachte gebeurtenissen, zowel positieve als negatieve.

Foto 4

Jeroen Buijsrogge: woont in de Arendstraat. Hij was vroeger een enthousiast jeugdschaker en krijgt graag een schaakbord om het zijn achtjarige zoon Joep te leren. Hij deelt graag een doos uit met een wens in: voor iedereen, maar in het bijzonder voor zijn vrouw Lenny, zijn dochter van 7 Guusje en voor zoon Joep, een goede gezondheid en een gelukkig 2017.

Foto 5

Katrien Rooseleer en Lukas Weber: wonen op de Cogels-Osylei. Katrien krijgt graag een etentje (en dat mag gerust veggie zijn) en steekt in haar weggeefdoos “vrijheid voor iedereen”. Lukas wenst een groot, zacht, kussen voor in de living en geeft graag aan iedereen een bord warme linzensoep op de koude winteravonden.

Foto 6

Kitty Schoeters met Pipa: woont in de Magdalenastraat. Kitty krijgt en geeft graag warme handschoenen en sjaals om de koude winter te trotseren. Voor haarzelf mogen die in turkoois zijn want dat is haar lievelingskleur. Verder wenst ze iedereen een gelukkig en gezond 2017 en prettige

feestdagen.

Foto 7

Martine Permentier: woont in de Lange Van Ruusbroecstraat. Ze wenst voor zichzelf veel leuke klanten en lekker badschuim voor in haar nieuwe badkamer. De geschenkdoos die ze weggeeft is bestemd voor iedereen en ze steekt er veel knuffels en een 2017 met fantastisch mooi weer in.

Foto 8

Sammy Deceulaer: woont in de Kleinehondstraat. Hij krijgt graag een mooi boek, bijvoorbeeld een van W.F. Hermans of de biografie van Boudewijn Büch. Hij kiest wat hij geeft liefst spontaan en op het moment zelf en het zijn dan ook dikwijls wat speelse en onnuttige dingen. Hij wenst iedereen veel zon in 2017.

Foto 9

Annelore Scheers en Liesbeth De Smet: zijn respectievelijk medewerkster en zaakvoerster van Den Draak. Annelore wenst zichzelf een “goei lief” en ”te kunnen sparen om in de toekomst alleen te kunnen gaan wonen”. Voor haar vader die binnenkort met pensioen gaat wenst ze dat hij

zijn droomauto op de kop kan tikken: een VW kever. Liesbeth wenst voor zichzelf heel veel gezellige momenten en veel ”Draakliefde”. Ze hoopt dat iedereen evenveel liefde vindt dan zijzelf en dat alleman “groten dorst” mag hebben.

Foto 10

Guy Delespierre: woont in Burcht maar is al zeven jaar (de altijd goedgemutste) postbode in onze wijk. Hij wenst dat er in zijn doos een city-trip naar Berlijn zou zitten om er eens met zijn echtgenote tussen uit te zijn. Voor zijn oudste zoon mag het een step worden, voor de jongste speelgoed, zijn echtgenote geeft hij bloemen, maar dat doet hij regelmatig. Hij wenst daarenboven de hele wijk een goede gezondheid.

Foto 11

Jurgen Pospich met zoontje Arthur: wonen in de Stierstraat. Jurgen wenst voor zichzelf en zijn familie een goede gezondheid, geluk, liefde en regelmatig een vakantie in de zon. Voor Arthur (2) mogen het boekjes met auto’s zijn. Echtgenote Sofie zou hij plezier kunnen doen met oorbellen en ringen van Wouters & Hendrix.

Op komst: 3 beurzen

Tijdens de koude wintermaanden staan naar jaarlijkse traditie drie supergezellige beurzen op het programma van de schoonste zaal van ‘t stad. De kinderen komen eerst aan bod, dan volgen de mensen met een groot hart en ten slotte komen alle cinefielen en vinyladepten aan hun trekken. Een overzichtje:

De Roma recycleert! De oude publiciteitsbanners zijn omgetoverd tot fietstassen (tijdelijk niet meer in voorraad), schoudertassen (€ 35) en shopping bags (€ 20) in unieke De Romastijl. Als men een gerecycleerde tas koopt, krijgt men er een fles Tongerlo, World's Best Beer gratis bij. Men kan bovendien een waardebon van De Roma kopen en zo iemand op een mooie Romabeleving trakteren. De bon heeft geen vervaldatum en kan als betaalmiddel dienen aan de ticketbalie, online en aan de inkomkassa. Bij aankoop van minimum € 40 krijgt men eveneens een fles Tongerlo cadeau! Deze actie loopt tot en met vrijdag 13 januari 2017 en geldt enkel bij aankoop van een waardebon of gerecycleerde tas in onze ticketbalie (zie www.deroma.be voor openingsuren) of tijdens de Film- & Vinylbeurs (zie verder).

-DEFILHARMONIE

NIEUWJAARSCONCERT

MET LORENZO GATTO

Zaterdag 7 januari om 15u en 20u30

Uitkijkend naar het nieuwe jaar blikt deFilharmonie terug naar de dagen van toen de driekwartsmaat nog hip en trendy was en de Donau nog blauw en mooi. Philippe Herreweghe hijst zich naar goede gewoonte in zijn conferencierkostuum en goochelt tussen de mooiste nieuwjaarswalsen door met onwaarschijnlijke weetjes over het Wenen van weleer. Ditmaal wordt hij bijgestaan door niemand minder dan Lorenzo Gatto, die de snaren stemt voor enkele onvervalste vioolklassiekers. Bij het binnenkomen krijgt men bovendien een glas cava of fruitsap aangeboden. Proost!

-FILM- & VINYLBEURS

Zondag 8 januari van 11u tot 17u30 in De Roma

We verwelkomen alle film- en platenliefhebbers op de zesde editie van de Cinema Romafilmbeurs. Bij de verschillende standhouders op de filmbeurs kan men zich laten onderdompelen in de wondere wereld van het witte doek met oude filmaffiches, attributen, foto’s, gadgets, pellicule en zoveel meer. Maar ook de liefhebbers van vinyl komen aan hun trekken. Lp’s, maxi’s, singles en de daarbij horende platenhoezen ... zowel verzamelaars als koopjesjagers komen aan hun trekken. Daarnaast kan men een kijkje nemen in de volledig herin-

gerichte projectiekamer van onze voormalige cinemazaal. Ivo Segers van CINEMUZEE neemt je graag mee en vertelt alles wat je wilt weten over filmprojectie vroeger en nu. Deze dag kan je ook tickets kopen aan kortingprijs voor alle concerten en voorstellingen in De Roma. Verder kan men in de gezellige foyer genieten van koude en warme drankjes, lekkere soep, belegde broodjes en taart! Tickets voor de filmen vinylbeurs kan men gewoon kopen aan de deur. Alle standplaatsen zijn volzet.

-NIEUWJAARSBAL MET DE LOU ROMAN BAND

EN SPECIALE GASTEN JOHN TERRA EN DAVID VANDYCK

Zaterdag 21 januari om 20u30 in De Roma Ze houden in De Roma van jaarlijks terugkerende tradities. Het nieuwjaarsbal met de Lou Roman Band is er zo eentje waar iedereen telkens terug naar uitkijkt. Daarom is Lou er opnieuw uit om een swingend programma te brengen, samen met Nadia, Ivann en Maxime. De sterren van de avond zijn John Terra en David Vandyck. John is een van de coryfeeën van het Vlaamse charmelied. De sympathieke Limburger scoorde verscheidene hits, zingt nog steeds en werkt achter de schermen als succesvol producer van allerlei bekende Belgische artiesten. De 37-jarige David startte zijn carrière in 2006. Zijn echte doorbraak kwam er in 2011 met zijn debuutsingle Een Superlange Nacht. Daarna scoorde hij de ene hit na de andere. Warre Borgmans is voor de gelegenheid ceremoniemeester. Spektakel verzekerd! En er wordt een glaasje cava of fruitsap aangeboden om in de stemming te komen. Schol!

Deze kalender toont slechts een kleine greep uit het grote podiumaanbod. Met deuren die bijna 7 dagen op 7 openstaan voor het publiek, is het een onbegonnen zaak om het volledige programma op te sommen. Wil men bovendien alles weten over T-DANSANTS (dansnamiddagen met Radio Minerva) of het uitgebreide filmaanbod van CINEMA ROMA? Surf naar de website of vraag het gratis driemaandelijks programmaboekje aan.

INFO

Info & tickets: www.deroma.be + 03 600 16 60 + ticketbalie op Turnhoutsebaan 329, Borgerhout

Zaal: Turnhoutsebaan 286, Borgerhout

Zaterdag 7 januari nieuwjaarsconcert met Lorenzo Gatto • Foto Jose Noel DOUMONT

Viering met tentoonstelling van 4 artiesten in De Heerlyckheid

Na vijf jaar Foundation Veerle Rooms is het moment aan gekomen om terug en ook vooruit te blikken naar de toekomst. De stichting heeft tot doel het bewaren beheren en promoten van het erfgoed van grafica Veerle Rooms, het promoten van de grafische kunst in het algemeen, het opvolgen van kunstenaars uit de grafische sector en het samenwerken met gelijkgezindenverenigingen en organisaties binnen en buiten der grenzen.

(Jörg PYL)

Veerle Rooms (°1947) uit de Cogels Osylei wordt tot de belangrijkste hedendaagse grafische kunstenaars gerekend. Na haar opleiding via de klassieke teken- en grafische technieken, groeide haar belangstelling voor het experiment. Zij is ervan overtuigd dat deze discipline ook deel uitmaakt van het historisch kader waarin de “mededeling” sinds de oertijden als “schriftuur” is geëvolueerd tot tekening en tekst. Uiteindelijk is deze toepassing ook “kunstwerk” geworden waarbij het om veel meer gaat dan om plaatjes bij praatjes. Hierbij blijft zij trouw aan de verworven technieken, maar maakt zij eveneens gebruik van de nieuwe digitale middelen. Bij haar zoektochten doorheen vreemde culturen kreeg zij een ruim begrip van de vele mogelijkheden die de grafische kunsten haar te bieden hebben. Naast haar creatief werk was Veerle Rooms eveneens docente aan de Karel De Grote Hogeschool in Antwerpen.

GRAFIEKMUSEUM

In augustus 2016 werd Léon Leenders de nieuwe voorzitter van de vriendenkring van de Foundation Veerle Rooms. Léon Leenders is kunstenaar in verschillend disciplines. Hij tekent en werkt met olieverf, aquarel en acryl. Hij stelde ook tentoon in Open Atelier Blauwhof in Kessel waar Veerle Rooms eveneens regelmatig een workshop geeft en tentoongesteld heeft. Hij was ook voorzitter van Arte Falco, een galerij in een kapel aan het Falconplein. Léon Leenders zal zich als voorzitter toeleggen op het aantrekken van een nieuw publiek, onder andere door gebruik te maken van de sociale media, om Facebook niet te noemen. In oktober van dit jaar had er een debat plaats over grafische kunsten. Het is de bedoeling dat alle lezingen over grafiek bij de foundation opgenomen worden en later in geschreven vorm te beschikking van de geïnteresseerden gesteld zullen worden. Deze keer hield Harry Rutten een voordracht. Hij is de oprichter van het grafiekmuseum De Reede, dat door vertragingen opgelopen tijdens de verbouwing in de loop van 2017 de deuren opent op de Ernest van Dijckkaai 7 tegenover het Steen in Antwerpen, naast het Eugeen Van Mieghemmuseum.

Een andere discussie ging over grafiek in de musea en vooral de oplage van de grafische werken. Christophe Meul, Directeur Academie voor Schone kunsten van Borsbeek, modern graficus en leerling van Veerle Rooms stelde dat er nu een tendens is om te streven naar een beperktere oplage. De periode van grote oplages was volgens hem voorbijgestreefd en dat betekent ook het einde van ‘L’art pour les pauvres’.

TENTOONSTELLING

Zoals elk jaar is er een tentoonstelling van de vriendenkring van de Foundation Veerle Rooms in de wijnhandel De Heerlyckheid van 4 januari tot 25 februari 2017. Dit jaar kan men spreken van een ietwat atypische tentoonstelling. Vroegere jaren was er altijd een thema rond één artist in residence. Ook in 2016 was er een kunstenaar die hier verbleef ten huize Veerle Rooms. Maar omdat Rafael Rodriguez, de artiest die dit jaar hier verbleef, momenteel zowat de halve wereld rondreist, wordt begin 2017 werk van vier grafici tentoongesteld. Naast werk van hem is er digitale grafiek van Monique Thomaes ,eveneens uit de Cogels Osylei, die driedimensionale beelden maakte, maar ook een video van bewegende grafiek. An Seylaerts brengt schilderkunst, digitale grafiek en multimedia wek. Tot slot is er werk van de nieuwe voorzitter, Léon Leenders aanwezig met digitale grafiek en reliëfdruk.

De vriendenkring houdt op januari 2017 haar Vriendendag in Galerie-Wijnhandel De Heerlyckheid, Pretoriastraat nr.28 - 2600 Berchem. Op deze bijeenkomst is iedereen en dus zeker elke Zurenborger van harte welkom. Iedereen kan daar met de plannen voor het volgende jaar van de foundation Veerle Rooms kennis maken. Wie niet kan komen wordt verwezen naar de website en Facebook.

www.rooms-veerle.be/foundation en www.rooms-veerle.be

Facebook op Vriendenkring foundation Veerle Rooms www.mthomaes.com • museum-dereede.com www.arte-falco.com

“Foundation Veerle Rooms” bestaat vijf jaar

Veerle Rooms aan het werk • Foto Jörg PYL

Eerste selectie uit fotoarchief van 250.000 items

Selleslags pakt in het Fotomuseum uit met zestig jaar fotogeschiedenis

Eline Vercruyssen

Opticien - Optometriste

Dageraadplaats 12

2018 Antwerpen

tel : 03/235 16 35 • fax : 03/235 17 44

optiekdedageraad@telenet.be

OPENINGSUREN

MAANDAG GESLOTEN

DINSDAG 10 uur tot 18 uur

WOENSDAG 10 uur tot 18 uur

DONDERDAG 10 uur tot 18 uur

VRIJDAG 10 uur tot 18 uur

ZATERDAG 10 uur tot 13 uur

Vorig jaar doneerde Herman Selleslags zijn volledig fotoarchief en dat van zijn vader Rik aan het FoMu. Tot juni loopt daar nu een tentoonstelling die niet meteen pretendeert van een overzichtstentoonstelling te zijn maar eerder een teaser die ons nu al verlekkerd doet uitkijken naar al het moois dat nog uit deze schat gaat opduiken. Want van een schat kun je hier wel spreken. Het gaat over ruim 250.000 items die nog geïnventariseerd moeten worden en die samen meer dan 60 jaar fotogeschiedenis vertegenwoordigen. (Luc PANDELAERS)

Centraal in de tentoonstelling staat er een aantal vitrinekasten waarin een deel van het archief uitgestald wordt. Tientallen archiefdozen, mappen en fardes vol negatieven, dia's, contactvellen en prints in allerlei formaten. Een grootformaat press camera van vader Rik en een aantal Nikons. (Van zijn geliefde Leica heeft hij blijkbaar nog geen afstand kunnen doen...) De voyeur in ons allemaal wordt zelfs verwend met inzage in zijn agenda's en boekhouding.

LENNON

Aan de wanden hangt een selectie van foto's van zowel Herman als van vader Rik. Vreemd genoeg vertonen die foto's van vader en zoon nu meer verwantschap dan in mijn herinnering. Dat komt voor een stuk omdat de tentoongestelde foto's van Rik hedendaagse digitale prints zijn die wat briljanter en “moderner” ogen dan de doorsnee afdruk uit de jaren vijftig. Maar het heeft er vooral mee te maken dat nu ook de foto's van Herman Selleslags grotendeels geschiedenis geworden zijn. Dat is absoluut geen waardeoordeel, wel integendeel. Ik ben er van overtuigd dat hij nog altijd een voortreffelijke reportage zou kunnen maken over Tomorrowland of Rock Werchter. Maar de onbevangenheid en betrokkenheid waarmee hij Lennon en Jagger portretteerde als dartelende jonge snaken behoort voorgoed tot het verleden.

DIEU

Die beelden van popidolen zijn natuurlijk de

foto's waaraan iedereen denkt wanneer de naam Selleslags valt. Maar hij heeft sinds de jaren vijftig ook zowat iedereen voor zijn lens gehad die ook maar iets betekende in de vaderlandse politiek, de kunsten en letteren, de media en de sport. Dat heeft talloze beelden opgeleverd die dikwijls beklijvender zijn dan de geportretteerde zelf. Ik denk bij voorbeeld aan Jean-Pierre Van Rossem poserend als vadsige pasja met bloot bovenlijf. Die gaf na publicatie als commentaar “van alle fotografen ben jij de gevaarlijkste.” Of het oude vrouwtje dat tijdens een 1 mei-stoet lijkt neer te knielen voor André Cools en Guy Spitaels en hen bij de handen grijpt. Het zou zowaar een beeld kunnen zijn van Moskou in de Sovjettijd, of met een iets andere kostumering van in het Vaticaan. De bijnaam van Spitaels was niet voor niets “Dieu”. Sommige foto's waren zelfs profetisch. Vlak voor de beurscrash fotografeerde hij Lernout en Hauspie tijdens een wandeling in de polders met een dreigende donkere wolk in de achtergrond.

PRINTS

Een bijzonder leuk aspect van de tentoonstelling is dat er nogal wat contactvellen van volledige films te zien zijn. En onder een aantal foto's staat er ook een doosje met prints op postkaartformaat van de andere foto's die op dezelfde film stonden. Ik vind het altijd heel dapper als een fotograaf zijn contactvellen laat zien want hij ondergraaft daarmee een beetje zijn reputatie van trefzekere ziener. Zeker

Herman Selleslags stelde een selectie uit zijn schatkamer ter beschikking Foto Luk PANDELAERS

Bel ons of spring gerust eens binnen, altijd welkom!

Een huis of appartement kopen, doet u niet elke dag. Het is meestal een stap in het onbekende, waarbij flink wat vragen opduiken.

Daarom streven wij ernaar, met 2 kantoren, één op het Antwerpse Zuid, vlakbij het Nieuwe Justitiepaleis, en één op de Dageraadplaats, iedereen die wenst te (ver)huren of (ver)kopen in het bruisende Antwerpen professioneel advies te geven!

Herenwoningen op het Zuid en de populaire wijk Zurenborg zijn onze specialiteit! Daarnaast zijn ook appartementen, woningen en opbrengsteigendommen binnen de Singel, Berchem en Wilrijk bij ons in goede handen!

Gazet van Zurenborg | www.gazetvanzurenborg.be 25 in de persfotografie is het ideaal nog altijd

“le moment décisif” van Cartier-Bresson.

Dat ene beeld dat op het juiste moment, op de juiste plaats en vanuit de juiste kijkhoek de essentie van een gebeurtenis weergeeft. Wij zouden graag willen geloven dat grote fotografen daar telkens opnieuw van de eerste keer in slagen. Maar als je zo een contactvel bekijkt zie je dat het ook voor de groten tasten en zoeken is. Ruim de helft van de beelden zijn banale middelmaat die u en ik ook hadden kunnen maken. Maar dan zie je ook welke foto's er omcirkeld zijn en weet je meteen ook “what separates the men from the boys”. Het geeft je ook een goed inzicht in het creatieve proces tijdens zo een fotosessie. Je ziet dat de fotograaf eerst een paar “veilige” rechttoe-rechtaan beelden maakt, waarop alles staat wat hij zeker moet hebben. Pas daarna begint hij vrijer rond zijn onderwerp te draaien, lokt hij wellicht interactie uit met de geportretteerde en wacht hij op de expressie die het verschil maakt.

HUMO

Bij de keuze van de van de tentoongestelde foto's is misschien wat veel op veilig gespeeld want de meeste waren al meermaals te zien op vroegere tentoonstellingen. Maar naarmate de inventarisatie vordert zullen gaan er ongetwijfeld talloze andere opduiken die minstens even sterk zijn. Herman Selleslags heeft vijftig jaar lang alleen al voor Humo tientallen foto's per week aangeleverd. Maar Guy Mortier en zijn voorganger Karel Anthierens zijn daar lang niet altijd respectvol mee omgesprongen. Al te vaak werden uitstekende foto's veel te klein afgedrukt en zonder enig inzicht verknipt. Mortier is natuurlijk een monument van de Vlaamse journalistiek. Hij heeft minstens twee generaties journalisten gevat en puntig leren schrijven en hij heeft ook een podium gegeven aan veel opkomend grafisch talent. Maar fotografie was blijkbaar veel minder zijn ding en hij heeft veel te laat beseft wat een goudhaantje hij met Selleslags in zijn ploeg had. Het inzicht dat persfotografie een autonome vorm van journalistiek is die ook zonder tekst een verhaal kan vertellen is in de ganse Vlaamse pers trouwens zeer laat doorgedrongen. De echte pionier op dat vlak was Paul Goossens in zijn jaren bij De Morgen. Die heeft toen een hele bende Jonge Turken carte blanche gegeven: Filip Claus, Patrick De Spiegelaere en Stephan Vanfleteren om maar de bekendste te noemen. Hij kon ze wellicht niet veel betalen maar hij gaf ze wel kans op eeuwige roem door hun foto's groot (zéér groot voor die tijd) af te drukken, mét het beruchte zwarte randje als bewijs dat het volledige negatief afgedrukt was. Die kansen heeft Herman Selleslags te weinig en te laat gekregen. Maar het zal hem allicht plezier doen dat die succesvolle jongere generatie hem nog altijd als hun peetvader beschouwt.

SAUL LEITER

De tentoonstelling van Selleslags loopt nog tot eind juni volgend jaar, maar wie gaat kijken vóór eind januari kan een verdieping hoger ook nog de overzichtstentoonstelling van de Amerikaanse fotograaf Saul Leiter meepikken. Leiter (1923 – 2013) was een van de pioniers van de kleurenfotografie en fotografeerde meer dan 30 jaar in de straten van New York. Zijn favoriete thema is niet zozeer het anekdotische straatleven maar de vormen en kleurvlakken van reclameborden en verkeerstekens die samen met de mensen die daarin rondlopen bijna abstracte composities worden. Helemaal anders dan het werk van de Selleslagsen maar zeer de moeite.

Lernout en Hauspie Herman Brood

Gewone mensen keken op naar politici als Spitaels en Cools • Foto’s Herman SELLESLAGS

Winterlicht

Winterlicht omfloerst de grenzen tussen hemel en aarde, tussen wereldse wetten en beleid zonder mededogen, de illusie van boontje en zijn loontje.

Korte dagen met lange nachten duwen tranen vlugger naar de oppervlakte tegen de spiegels van de ziel, die wild spartelt om te overleven tussen flinkheid en plicht.

Winterlicht brengt ons naar een afscheid van een jaar met seizoenen tussen angst en achterdocht, een bewapende orde angst voor ontploffende kerstpakjes

onze demonen werpen lange schaduwen die voor onze komst vluchten als wij hen willen temmen. Onheil dat nooit onaangekondigd komt, vlucht weg van ons als een zwarte vlek van iets onbestemds dat wij steeds voor ons uit schuiven

als onze voorhoede.

Eerste

expositie van Jan Steenhoudt uit

de Ramstraat

Wie op vrijdagavond 29 oktober de moeite nam om de striemende regen te trotseren om naar een vernissage in het Zuiderpershuis te gaan, werd voor deze moeite rijkelijk beloond. Welkom in de wereld van beeldend kunstenaar Jan Steenhoudt uit de Ramstraat.

Aangrijpende beelden schitteren tegen de sobere achtergrond van de tentoonstellingsruimte. Levendige figuren die nauw met elkaar verbonden lijken maar tegelijkertijd een eigen leven leiden, maken nieuwsgierig. Oorlog en verwoesting alomtegenwoordig, maar ook geloof, hoop en een religieus aandoende spiritualiteit eisen hun plaats op. De tien tentoongestelde werken (8 schilderijen en 2 objecten) zijn figuratief, maar dat wat ze willen zeggen is o zo abstract. De toeschouwers worden meegevoerd in een surrealistische droomwereld met hier en daar een nachtmerrie. Even wanen ze zich voor een middeleeuwse triptiek om vervolgens met een harde klap in de actualiteit te belanden. Deze wereld is niet alleen die van Jan Steenhoudt, maar die van ons allemaal.

VERLEIDEN

Schilder Jan Steenhoudt is niet zozeer op zoek naar een prettige ervaring voor zijn publiek. Hij probeert mensen mee te trekken in zijn ideeën en concepten, wil liever verleiden met zijn kunst en gebruikt hiervoor dan ook alle esthetische en picturale middelen die tot zijn beschikking staan. Veel hiervan is gebaseerd op voorbeelden van oude meesters en hun vaak religieuze thema’s. De vreemde werelden van Steenhoudt maken duidelijk hoe weinig wij in staat zijn onze eigen wereld begrijpen. Maar zowel de schilder als zijn figuren zijn ook op zoek naar een innerlijke beleving. Ze confronteren de toeschouwer en dwingen hem te beseffen dat de relatieve vrede waarin wij hier leven niet vanzelfsprekend is en dat het een keuze is om die te koesteren en te verwezenlijken.

ARCHITECTUUR

Jan Steenhoudt werd geboren in Wilrijk en ging in Schoten naar de basisschool. Middelbaar onderwijs volgde hij aan het Sint-Lievenscollege in Antwerpen, waarna hij in Leuven ging studeren voor burgerlijk ingenieur/architect. Na zijn studie heeft hij eerst een periode gewerkt als zelfstandig architect, maar tegenwoordig doceert hij de vakken architecturale vorming en architecturaal ontwerp aan het Sint-Lucas KSO te Antwerpen. Vijftien jaar geleden begon hij naast zijn werk te schilderen. Hoewel het lesge-

ven veel tijd in beslag neemt, kan hij het goed combineren met zijn werk aan het Sint-Lucas. Jan heeft twee kinderen en woont sinds afgelopen juli samen met zijn vriendin in Zurenborg. Van 30 oktober tot 6 november 2016 liep zijn eerste expositie in het Zuiderpershuis aan de Timmerwerfstraat te Antwerpen.

VRAGENUURTJE

In de aankondiging stond dat het ging om een dubbeldebuut van de organisatie S.t.e.f. en de schilder Jan Steenhoudt. Wat is eigenlijk S.t.e.f.? “Ik vind het moeilijk mijn schilderwerk te maken en tegelijkertijd mezelf te promoten als kunstenaar. Van daaruit is S.t.e.f. ontstaan. Het is een soort eigen platform, maar nog in embryonale fase, een plek waar kunstenaars hun werk kunnen tonen. Het moet nog meer vorm krijgen, het zou misschien zelfs een galerij kunnen worden waar eventueel ook kunstenaars uit andere disciplines een platform vinden.’

-Als schilder ben je autodidact. Hoe heb je dat gedaan?

Jan Steenhoudt:”Ik heb veel gekeken, veel oude meesters bestudeerd. Voornamelijk Rubens is een van mijn voorbeelden, omdat hij een hele heldere, eenvoudige stijl heeft. Bovendien leert men al doende. Pas na zeven jaar schilderen vond ik dat ik iets goeds had gemaakt. Ik heb het gevoel dat alles wat ik in de afgelopen jaren heb opgebouwd aan ideeën en ambacht er nu pas uit kan komen. De werken op deze tentoonstelling zijn allemaal gemaakt in de afgelopen twee jaar.”

-Hoe komen jouw schilderijen tot stand?

Jan Steenhoudt:”Voordat ik aan een schilderij begin, heb ik al heel veel schetsen en tekeningetjes gemaakt, sommige waardeloos, sommige leuk. Als je die bij elkaar zet, beginnen die als het ware te spreken met elkaar, en communiceren op een manier die ik zelf ook niet helemaal begrijp. Maar intuïtief weet ik dat een combinatie boeiend is, en wat er nog meer bij zou passen. Vaak snap ik achteraf pas waarom die beelden bij elkaar passen. Het zijn geen verhaaltjes met een begin en een eind. Het is eerder een soort netwerk van

BAKKERIJ GYBELS: OPEN OP ZONDAG

Bakkerij Gybels, Dageraadplaats 9

Open elke dag vanaf 6u30 tot 17 u

Woensdag: tot 15 u • Vrijdag: tot 14 u

Zaterdag: gesloten • Zondag : tot 13 u

Bestellingen : 03-235 53 21

(Carolien VAN ’T HOF)

“Pas na zeven jaar schilderen vond ik dat ik iets goeds had gemaakt”

verhalen waar je in verstrikt kunt raken, in kunt verdwalen of een zijweggetje kunt nemen. Het resultaat verwondert me vaak. Ik zou het geen tweede keer kunnen. Je moet altijd wachten tot er beelden opkomen. Dat kun je niet dwingen.”

-Hoe omschrijf je je eigen stijl?

Jan Steenhoudt:”Gemakshalve kun je me bij de surrealisten indelen. Maar louter als vertrekpunt. Mijn werk is niet alleen de droomwereld van de schilder. Ik wil dat de droom van de beschouwer zich gaat verweven met de beelden die hij ziet. Dat is alweer een veel minder surrealistisch gegeven.”

-Heb je als kind ook al geschilderd?

Jan Steenhoudt:” Ik heb heel veel getekend, ook stripverhalen, maar schilderen durfde ik nog niet. Het leek me te moeilijk. Ooit was ik met mijn ouders in een museum, ik geloof het Louvre, ik was een jaar of negen à tien. In één van de zalen mocht je dichterbij de schilderijen komen dan gebruikelijk is in een museum en daar kon ik bijna met mijn neus tegen het beeldvlak komen. In die zaal zag ik een beeld van een naakte voet van een mens. Ik schrok, was zelfs gechoqueerd, toen ik zag hoe een van de tenen was geschilderd. Alleen die ene teen bestond uit allemaal kleine abstracte elementen, allemaal verftoetsen. Dat was zo indrukwekkend dat ik dacht, ik ga nooit kunnen schilderen, veel te moeilijk en te geweldig. Daarom heeft het ook zo lang geduurd. Ik was al een jaar of achttien, negentien toen ik het tekenen los kon laten en me aan het penseel waagde.”

-Er zitten veel religieuze aspecten in je werk. Heeft dit met een geloof te maken?

Jan Steenhoudt: ”Ik heb altijd heel veel respect gehad voor religie en spiritualiteit maar zelf pas ik niet in een kerk. Het zijn vooral de aspecten overgave en bevrijding die mij fascineren, maar ook het morele aspect, in die zin dat je in een gemeenschap het goede moet verwezenlijken.”

-Is schilderen voor jou een verlenging van de architectuur?

Jan Steenhoudt: ”Nee, dat is iets heel anders! Hoewel er wel overeenkomsten zijn tussen het ontwerpproces van een gebouw, het zoeken, het schetsen, het bijeenbrengen van elementen, het stelselmatig opbouwen. Maar een ar-

chitect kan zich bijvoorbeeld niet veroorloven om een borstwering weg te laten omdat dat een spannend gegeven lijkt. Dan valt er iemand naar beneden. Op een paar uitzonderingen na draait architectuur in de eerste plaats rond comfort en ondersteuning van de mensen.”

-Wat maakt jou gelukkig?

Jan Steenhoudt: ”De momenten dat er niets meer hoeft en dat je gewoon kunt zijn, zonder dat alles af is. Momenten waarop je de dingen kunt laten zijn zoals ze zijn. Eigenlijk heel eenvoudig.”

-Wat gaat er in de toekomst met je schilderkunst gebeuren?

Jan Steenhoudt: ”Ik zou graag hebben dat er een soort levendige wisselwerking tot stand komt tussen mij en mijn publiek. Met al het publiek, niet alleen met het kunstwereldje.”

-Mogen we nog meer exposities verwachten?

Jan Steenhoudt: ”Ik hoop het! In het beste geval over twee jaar. De eerste expositie heeft vijftien jaar geduurd, dus ik hoop dat de volgende iets sneller gaat!”

Volg S.t.e.f. op www.facebook.com/stefexpo en lees binnenkort wanneer de eerste open-atelierdag ten huize Ramstraat 32 doorgaat!

NIEUWE OPENINGSUREN:

Maandag tot vrijdag: 11.00 uur tot 18.30 uur

Zaterdag: 10.00 uur tot 16.00 uur

Zondag en feestdagen: gesloten

Jan Steenhoudt: “Ik heb heel veel getekend, ook stripverhalen” • Foto Morfo DROSAKIS

Arabische auteurs met kortverhalen en gedichten krijgen

antwoord van Vlaamse auteurs

“Aan de andere oever van het verlangen” is de titel van een boek dat ontstond op de vraag van PEN Vlaanderen. Zeven Arabische auteurs die uit Irak, Syrië, Palestina en Soedan naar ons land gevlucht zijn, schreven vier kortverhalen en enkele gedichten. Zeven Vlaamse auteurs namen de uitdaging aan en zorgden voor een literair antwoord. De bundel is samengesteld door Joke van Leeuwen en vooral (dixit Joke van Leeuwen) onze eerste wijkdichter Annemarie Estor. (Jörg PYL)

De bij ons tot op heden onbekende Arabische auteurs hebben elk in hun geboorteland behoorlijk wat werk uitgegeven. Dat gaat van enkele romans, toneelstukken, kortverhalen tot meer dan tien dichtbundels. Een aantal van die werken werd in hun geboorteland ook bekroond. Allen waren genoodzaakt hun land te ontvluchten door de politieke situatie of voor het oorlogsgeweld. We vroegen aan Annemarie Estor of hun literatuur aan de basis lag van hun gedwongen vlucht uit hun vaderland.

GEVANGENIS

Annemarie Estor: “Hazim Kamaledin en Majid Matrood hebben in Irak in de gevangenis gezeten onder Saddam Hoessein, Majid omdat hij geen poëzie schreef die de dictator verheerlijkte (gewoon andere poëzie schrijven was ook al een overtreding); Hazim Kamaledin omdat hij een toneelstuk maakte dat het politieke leiderschap belachelijk maakte. Zij hebben beiden in de gevangenis afschuwelijke dingen meegemaakt en zijn praktisch door een speling van het lot nog in leven. Adnan Adil heeft eveneens altijd geweigerd het bewind van Saddam Hoessein te bevestigen. Hij was behalve dichter ook boekhandelaar. Hij verspreidde romans die volgens de censuurcommissie niet toegestaan waren. Alhadi Agabaldour moest vluchten uit Soedan omdat hij kritische interviews gaf aan buitenlandse kranten over de staatsgreep door de moslimfundamentalist Omar Al-Bashir in 1989. “

SATIRE

Algemeen kan men stellen dat het proza dikwijls getuigt van humor of eerder satire. Af en toe herinneren de kortverhalen aan het werk van de Armeens-Amerikaanse auteur William Saroyan. De gedichten kenmerken zich door een sterke beeldtaal die op zekere hoogte verwantschap vertoont met onder andere de Palestijnse dichter Mahmoud Darwish. Er bestaat dus duidelijk een Arabische literatuurtraditie zich door bijzonder sterke beelden en een zeer poëtisch proza onderscheidt. Alle teksten werden uit het Arabisch vertaald door Hisham Hamad en Djûke Poppinga die erin geslaagd zijn beeld en poëzie te bewaren.

Zuher Aljobory (Irak °1965) brengt met begrafenis van de laatste strijder een tragikomisch verhaal van de tachtigjarige Chevalier die op hoge leeftijd nog in zijn uniform met alle decoraties klaar staat om te vechten en die vrede maar niets vindt. Zijn kortverhaal wordt gespiegeld aan How long is Now van Peter Terrin, een weemoedig verhaal over een bezoek aan een tentoonstelling.

Alhadi Agabladour (Soedan °1971) stelt in een satirisch gedicht dat ‘Want de papagaai is onze nieuwe leider/ En zijn naam is de adder – voor de zekerheid.” Het wederwoord van de hand van Delphine Lecompte is een lang tragikomisch-kolderiek gedicht ‘De profetische teckel en de analfabetische jongenshoer’. Abdulla Maksour (Syrië °1983)heeft in ‘De weg der smarten’ over het vluchteling zijn. Dimitri Bontenakel heeft het in ‘Alice in Ballingschap’ over een oude vrouw in een rusthuis, ook een soort ontheemding, maar dan dichter bij ons. Adnan Adil (Irak °1971) brengt met ‘Een lichaam bemest met de verwachting van Larissa en het ei van Gilgamesj’ een lang gedicht met spetterende beelden. Annemarie Estor antwoordt in dezelfde toon met ‘Een lichaam verlangend naar een luid en naar en de hersenen van Heidegger’. Nergens in deze verzame-

“Aan de andere oever van het verlangen”

ADVERTENTIE DISTRICT ANTWERPEN

De interviews gebeurden door Annemarie Estor • Foto Jörg PYL

ling teksten is het samenspel tussen beide dichters groter dan tussen deze twee. Beiden beginnen met een kwatrijn. Adnan

Adil schrijft: ‘Omdat ik stof ben/ veegt de stad mij als een bezem/ van haar lichaam/ daar ben ik bang voor’. Annemarie Estor antwoordt:’ Men kan trappen tegen mijn hoofd./ Men kan mijn lippen afsnijden./ Men kan mijn nieren stelen, bijvoorbeeld./ Daar ben ik bang voor’. Iets verder gaan beide auteurs echt in dialoog.

Adnan Adil schrijft: ‘De aarde heeft één luik openstaan/ daar kijk ik door naar de echtheid’.

Annemarie Estor speelt hierop gretig in: ‘Ik vertel hem: / ik ben bang./ Waarvoor, vraagt hij, en hij heeft geen idee./ Maar hij heeft mij voorgelezen: De aarde heeft een luik openstaan / Daar kijk ik door naar de echtheid’. In het citaat schuilt echter een subliem verschil, één tegenover een en het hoofdlettergebruik. Over de dood schrijft Adnan Adil:’ik zie een schim/ en een maan die gehurkt een joint rookt/ al te onschuldig/ ik heb van de dood gehouden’. Hij vindt bij Annemarie Estor volgend antwoord: ‘Ik dans beter als ik dood ben,’.

FATWA

Majid Matrood, pseudoniem van Kamil Eldjebbouri (Irak °1963) schreef drie gedichten voor deze bundel: De verstrijkende nacht, Mijn grootvader en Mijn dierbare buurman. Onze tweede wijkdichter Peter Theunynck antwoord met dezelfde thematiek, met drie gedichten, Vrouw, Vader en Buurman. Nisma Al Aklouk (Palestina (°1986) ontroert door ‘Gaza in de tram met’ een kortverhaal over Gaza, maar wie of wat Gaza is mag hier niet verteld worden, dat zou het leesplezier bederven. Terloops vallen woorden als illegaal en het land uitzetten. Hilde Keteleers antwoordt met Visum over de perikelen omdat papier te bemachtigen, maar dan van uit een onverwacht standpunt. Hazim Kamaledin (Irak °1954) hekelt in ‘Een uitvoerig verslag’ de religieuze regels. De eerste zin luidt als volgt: ‘In het jaar 2007 werden fatwa’s uitgesproken die bepaalden dat bewoners van de westelijke dorpen de dieren een boerka moesten aantrekken om hun schaamte te bedekken.’ De rest van het verhaal gaat verdere in dezelfde satirische toon. Joost Vandecasteele antwoordt op dezelfde satirische toon met ‘Een even uitvoerig verslag,’ doch dit keer gebaseerd op toestanden in ons land.

Aan de andere oever van het verlangen, een titel ontleend aan een vers van Adnan Adil, is een bundel die ontroert, verrast, doet (grim) lachen, verontrust en verblijdt. Deze eerste kennismaking met Arabische auteurs doet hopen dat hun werk binnenkort ook bij ons in de boekhandel ligt. Van Hazim Kamaledin gaat deze wens al in vervulling. In november verscheen zijn roman ‘Desertified Waters’ onder de titel ‘Schoonheid raast in mij tot ik sterf’ bij uitgeverij Polis. Andere auteurs legden tijdens de boekvoorstelling op de Boekenbeurs contact met enkele uitgeverijen. Om op te volgen en naar uit te kijken.

Aan de andere oever van het verlangen

Arabische auteurs verleiden Vlaamse auteurs

Samengesteld door Joke van Leeuwen en Annemarie Estor

Vertaald uit het Arabisch door Hisham Hamad en Djûke Poppinga. De opbrengst van dit boek gaat naar twee projecten van PEN Vlaanderen.

Uitgeverij P ISBN 978-94-92339-21-8 16,50 € uitgeverijp.be en penvlaanderen.be

PEN Vlaanderen wil bruggen slaan

PEN Vlaanderen is de Vlaamse afdeling van PEN International (opgericht in 1921). Deze wereldwijde auteursvereniging ijvert voor vrije meningsuiting, vrede en internationale verstandhouding. Ze zet zich in voor vervolgde auteurs en verzet zich tegen elke vorm van censuur. De filosofie van PEN is toekomstgericht: door bruggen te slaan wil de organisatie een cultuur van vrede bevorderen, waardoor een gunstig creatief klimaat ontstaat voor volgende generaties. Het lidmaatschap van PEN staat open voor alle erkende schrijvers, redacteurs en vertalers die deze doelstellingen in het PEN-Charter onderschrijven, zonder onderscheid van nationaliteit, taal, ras, huidskleur of religie. Het letterwoord PEN staat voor ‘poets, playwrights, essayists, editors & novelists’.

Geen subsidies meer en het doek valt over Lokaal 01

“We waren op de goeie weg, maar de commissie heeft er anders over beslist”

Dat er tegenwoordig flink het mes gezet wordt in cultuur en cultuursubsidies zal de lezer niet ontgaan zijn. Velen in de wijk zijn in die sector actief en ervaren het aan den lijve. Toch kwam het nog als een verrassing: Lokaal 01, de artistieke werk-

‘It’s closing time’: het lied van mijn favoriete zanger, Leonard Cohen, die onlangs zelf stil in de coulissen verdween, dreunt in mijn oortjes. Net voor closing time (25 november) glip ik de zwarte deur met de grote rode ruit in de Provinciestraat 287 binnen. In de kamer aan de straatkant, die jarenlang dienstdeed als woon- en werkplek voor tientallen artists in residence, geurt het naar verse koffie. Frederik Vergaert (42) is volop in gesprek met kunstenaar Paul Hendrikse, die stempels komt zetten in ‘Connect’, het boek dat de bezoekers van het afscheidsfeest van Lokaal 01 straks allemaal mee naar huis mogen nemen. Nee, er hangt geen treurnis in de lucht, eerder de sfeer van de grote dagen. Ze lijken klaar voor een knallende afsluiter.

SUBSIDIES

Waarom stoppen jullie ermee? “Simpel, geen subsidies meer”, zegt Frederik Vergaert. “Dan houdt het op.” Even lijkt het donker te worden in zijn ogen, maar dan flakkert het vuur weer op. “Lokaal 01 werd lang door de Vlaamse gemeenschap ondersteund. Onze werking werd geapprecieerd, omdat wij kansen boden aan jonge beeldende kunstenaars. Ze konden hier hun ding doen, artistieke ideeën uitbroeden. Aan het einde was er altijd wel een soort presentatie, maar het proces was voor ons belangrijker dan het resultaat. Vaak als ik met kunstenaars praat, vertellen ze dat het pas later duidelijk werd wat hun passage aan Lokaal 01 hen heeft opgeleverd. Voor de commissie die onze werking moest beoordelen, was dat een probleem. Ze vonden dat er te weinig ‘artistieke output’ was. We kregen een negatief advies.

Was doorgaan zonder subsidies geen optie?

Frederik Vergaert: “Ik herinner me dat we ooit met 9.000 Belgische frank een programma in elkaar gestoken hebben. Maar zo wil ik nu niet meer werken. Ik wil niet ter plaatse trappelen. Dat is ook niet in het belang van de kunstenaars.”

BREDA

Voor Lokaal 01 begon het allemaal in Breda in 1981. Jonge kunstenaars die in het klassieke circuit te weinig aan bod kwamen, zochten een plek om hun eigen werk te presenteren. Ze vonden een gebouw en gingen aan de slag. De eerste ruimte waarin ze konden exposeren heette heel prozaïsch ‘Lokaal 01’. Dat werd de naam van het hele project. Na een tijd gingen ze op zoek naar een grootstedelijke werk- en expositieruimte. Die vonden ze in Antwerpen. Van 1993 tot 2001 sloegen ze hun tenten op in de Verbrande Entrepotstraat. Het was Nick Andrews, een Britse schilder die in Antwerpen woont en werkt, die in 2001 ontdekte dat er in de Provinciestraat een leuke ruimte te huur stond. In datzelfde jaar verhuisde Lokaal 01 naar Zurenborg. In de gloriedagen waren ze met 7 à 8 mensen actief om de werking van Lokaal 01 in Breda en Antwerpen uit te bouwen. Frederik Vergaert, die sinds 1999 meewerkt, was vanaf 2013 de enige verantwoordelijke. In dat jaar sloot Lokaal 01 zijn deuren in Breda. Vergaert

en onderzoeksruimte voor jonge hedendaagse beeldende kunstenaars in de Provinciestraat sluit definitief de deuren. We gingen op 24 november, aan de vooravond van de sluiting, de sfeer peilen bij bezieler Frederik Vergaert. (Peter THEUNYNCK)

kon zich dan volledig op Antwerpen concentreren. Dat deed hij met veel goesting. Elk jaar selecteerde hij uit de 100 tot 160 aanvragen zes of zeven gelukkigen die anderhalve maand in Lokaal 01 aan de slag konden. Van 1993 tot nu zijn er zo’n 650 kunstenaars in het Antwerpse Lokaal 01 actief geweest.

HOOGTEPUNTEN

Welke hoogtepunten herinnert hij zich?

Frederik Vergaert fronst even: “We hebben zoveel mooie momenten beleefd. Het is moeilijk om een keuze te maken.” Ik dring toch even aan. Frederik Vergaert: “Onlangs nog was de Griekse kunstenares Evangelia Spiliopoulou hier aan het werk. Ze heeft heel nieuwe dingen uitgeprobeerd. De residentie heeft haar enorm gestimuleerd. De Schotse Fiona Mackay is na haar verblijf in Lokaal 01 echt doorgebroken en heeft voor ons de grootste mondelinge reclame gemaakt. Satoro Eguchi, een Japanner die woont en werkt in New York, was onvergetelijk. Hij had onze hele werkplek gespiegeld nagemaakt in karton. Later kreeg hij een tentoonstelling in het SMAK. Ook wat Sarah Westphal deed was heel bijzonder. Ze nam haar intrek in het Museum Mayer Van den Bergh als ‘huisvrouw’, ‘gastvrouw’ of ‘huisbezetter’. Ik denk aan zo veel kunstenaars met plezier terug. Neem nu de samenwerking met Peter Buggenhout. Die had in onze ruimte een hok gebouwd, waarin hij andere artiesten uitnodigde. Onder andere de dichter Peter Verhelst is hier toen over de vloer geweest.

PEEPSHOW

Wat is zijn strafste herinnering?

Frederik Vergaert: “In 2003 werkten drie jonge kunstenaars, Bas Schevers, Alex R. Winters en Thomas Schats, hier samen met een gevestigde waarde, Bernd Lohaus, aan een tentoonstelling met als titel ‘Eenzaam zonder god’. Bas Schevers had voor de gelegenheid onze voorgevel in de Korte van Ruusbroecstraat omgetoverd in een peepshow. Ik herinner me dat de buren toen heel slechtgezind waren. Een van hen was echt ontzettend boos. ‘We doen voortdurend ons

best om het imago van de wijk op te poetsen, en nu doen jullie zoiets’, was zijn reactie. Hij zag er de humor niet van in. We hebben wel altijd geprobeerd om de buurt bij onze werking te betrekken. De ene keer lukte dat beter dan de andere. Sinds we mee Borger georganiseerd hebben, een gezamenlijke nocturne van de galeries in en om Borgerhout, kregen we wel meer volk over de vloer. Een heel fijn project dat ons veel visibiliteit in de buurt heeft opgeleverd is het project van Mark Titchner en Jeremiah Day in samenwerking met BRDG. Vrijwel iedereen in de buurt heeft de kleurrijke uitspraken ‘No we are not what we own’ en ‘No one has the right to obey’ aan de in- en uitgang van de tunnel onder het spoorwegviaduct gezien.”

TOEKOMST

Wat gaat er met de ruimte van Lokaal 01 gebeuren? Frederik Vergaert hoopt dat de link met kunst niet verloren gaat. Maar of dat realistisch is, weet hij niet. “Het pand werd geschat op 139.000 euro”, voegt hij eraan toe. Hij wordt nog kwaad als hij denkt aan de kaalslag die het beleid heeft aangericht. “Twee van de vijf Antwerpse ruimtes waar kunstenaars kunnen experimenteren, vallen weg. Behalve Lokaal 01 sneuvelt ook Objectif Exhibitions. Een paar jaar geleden beklaagde Antwerpen er zich over dat veel interessante galeries naar Brussel trokken. Samen met anderen hebben wij hard aan de kar getrokken en er leek een inhaalbeweging ingezet. We waren op de goeie weg, maar de commissie en minister Gatz hebben er anders over beslist.”

Wat gaat de coördinator van Lokaal 01 de komende jaren doen? Op zijn lauweren rusten?

Frederik Vergaert: “Ik ga nu even herbronnen en boeken lezen. Daar heb ik de voorbije jaren te weinig tijd voor gehad. Daarna wil ik weer projecten organiseren in samenwerking met andere kunstenaars. Maar eerst gaan we hier nog een feestje bouwen.” De Duvelglazen zijn in een piramide gestapeld, de drank staat klaar en aan ‘Connect’ (het geschenkboek voor de gasten) wordt de laatste hand gelegd. Lokaal 01 maakt zich op voor een schitterende apotheose.

Frederik Vergaert :”We hebben zo veel mooie momenten beleefd” • Foto Machteld HARDY

Basisschool de Brug twee weken ondergedompeld in een kunstbad

Piano's en klavieren VAN BRANDT

Een school moet en wil meer bieden dan koele taal- en wiskundelessen. Eén van de manieren om dat waar te maken deed basisschool de Brug door een kunstproject op te zetten. De school nodigde daarvoor VZW Start with ART uit. Het werd voor iedereen – kinderen, leerkrachten én ouders - een openbaring. (Luk DEPONDT)

Het begint vorig schooljaar door een folder van de VZW in de brievenbus. Daarin wordt o.m. het project museum@school voorgesteld.

“Transformeer je school in een echt museum!” staat er te lezen. Dat spreekt aan. In augustus wordt een werkgroep opgericht die het project tot in de puntjes voorbereidt.

MUSEUM

De zaterdag vóór de start van het project komen vijf medewerkers van Start with ART van 9 tot 16 uur het ‘museum’ inrichten. Meer dan 150 (reproducties van) kunstwerken krijgen een plaats in de gangen en lokalen van de school. Wanneer de kinderen ’s maandags op school komen is het één grote verrassing: “Onze school is een écht museum geworden!”

In de loop van de eerste week van het project gaan alle kinderen tijdens begeleide rondleidingen de kunstwerken bekijken en ontdekken. Ze ontmoeten uiteenlopende kunstenaars en kunststromingen, o.m. expressionisme, bv. de Schreeuw van Munch; Japanse kunst die vaak de kracht van de natuur uitbeeldt; pop art met o.m. wat bizar ingekleurde foto’s van Marilyn Monroe door Andy Warhol; ‘vaders van de moderne kunst’ met bijvoorbeeld de Sterrennacht van Vincent Van Gogh. En nog veel meer. Ook reproducties van enkele beeldhouwwerken zijn aanwezig.

WORKSHOPS

Elke kleuterklas kan onder leiding van een medewerker van Start with ART een workshop meemaken. Voor de lagere school zijn dat zelfs meerdere workshops per klas. De kinderen maken er kennis met een kunstenaar of een kunststroming. Ze kunnen ook een werkje maken geïnspireerd op wat ze ontdekt hebben. Enkele voorbeelden. De workshop ‘Expressionisme’ gaat zowel voor de jongste kleuters als voor het 2de tot 4de leerjaar door. Emotie en kleur staan hier centraal. Tijdens de workshop ‘Japanse Kunst’ leren kinderen van de 3de kleuterklas en van het 3de tot 6de leerjaar met weinig middelen de overweldigende kracht van de natuur weergeven. En in de workshop ‘Vaders van de moderne kunst’ leren kleuters én kinderen van 5de en 6de leerjaar schilderen met een harmonie, dynamiek en explosie van kleuren.

OUDERS

Omdat het op donderdag 20 oktober ‘Dag van de ouder’ is en dit midden het kunstproject valt, wil de school iets speciaals doen.’ Dag van de ouder’ is een initiatief van de stad Antwerpen waarbij men ouders wil bedanken en waarderen voor de belangrijke rol die zij spelen in de schoolloopbaan van hun kind(eren).Vorig schooljaar namen zo’n

Een volle zaal tijdens de activiteiten • Foto Luk DEPONDT

“Onze school is een écht museum geworden”

160 basisscholen eraan deel. De ouders van de Brug krijgen een brief met een uitnodiging. Meer dan 100 ouders komen erop af: een succes! Iedereen krijgt koffie en lekkers. Elke ouder mag op een schilderdoekje een eigen werk maken. Vaak gebeurt dat in overleg met hun kind(eren). Het is boeiend om zien hoe ouders volop hun best doen om er iets knaps van te maken. De werkjes worden opgehangen in de speelzaal. De kinderen tonen maar al te graag aan hun klasgenootjes “En dit heeft mijn papa / mama gemaakt!”

AFSLUITING

Alle ouders mogen op vrijdag 28 oktober naar de afsluiting van het project komen. Op de speelplaats is doorlopend een kunstcafé geopend met hapjes en drank. De ouders kunnen samen met hun kind(eren) in de ganse school het museum bezoeken. Naast de reproducties die Start with ART had meegebracht, kan men er ook het werk van de kinderen én van de ouders bewonderen. In de tjokvolle speelzaal gaat een modeshow door, georganiseerd door de leerlingen van het 1ste en 2de leerjaar. Die hebben geschilderd op T-shirts en dat moet geshowd worden. Ten slotte is er nog een kunstveiling van alle gemaakte groepswerken en van de werken van de leerkrachten. Dit brengt 1.117 € op. Dit geld zal gebruikt worden om de speelplaats te verfraaien met kunstgras. Dit alles wordt geleid door twee BV’s: Stefan Ackermans, radiopresentator van Radio Nostalgie en Vincent Banic, Guido uit de VTM-soap Familie. Die doen het gratis voor het goede doel.

OPBRENGST

Zo’n project kost geld. Er is de factuur van Start with ART. Er zijn de materialen. Maar het is de moeite waard! En dan hebben we het niet in de eerste plaats over de opbrengst van de kunstveiling, maar vooral over wat het opbrengt bij alle betrokkenen.

Maar liefst 20 klasgroepen zijn 2 weken in de ban van de kunst geweest. Leerkrachten krijgen tips en een lessenpakket waarmee ze verder aan de slag kunnen rond kunst. Maar vooral: het was voor iedereen een openbaring, het kennismaken met kunst en het uitproberen van nieuwe technieken. Kinderen nemen een creatieve boost en spreken hun talenten aan. Dit past perfect binnen de visie van de school. “Het is een aanrader!” besluit de directrice.

Modeshow met kinderen • Foto’s Luk DEPONDT

Groepswerk uitgestald op de muur

C C B C C B E

Wie zin heeft in wat beter plankenwerk de komende weken moet naar Berchem. Ze hebben daar behoorlijk wat theater op het programma staan, ook voor kinderen is er een fraai aanbod. Maar waarom eens niet kie-

-Nevski Project - Metro Boulot Dodo 5+

Vrijdag 26 december 2016 – 15 uur

Zaterdag 27 december 2016 – 11 uur en 15 uur Vvk/ kassa: 6/8 euro

Een woordeloze slapstick-voorstelling over de kracht en de kleurrijkheid die verschillende manieren van ‘zijn’ met zich meebrengen, zolang je er als enkeling maar durft voor te kiezen... Een onopmerkelijke, doch ietwat wereldvreemde man, genaamd Herman, komt thuis na een lange werkdag. Eenmaal hij de voordeur achter zich heeft dichtgetrokken vervalt hij in zijn dagelijkse, eigenzinnige gewoontes. Hij houdt van orde en regelmaat. Maar dan gebeurt er iets wat Herman niet verwacht had...

Nevski Project wil met het maken van voorstellingen een brug slaan tussen ieder kind of jongere en kunst. Daarom focust het zich op universele vertellingen en verhalen en gaat op zoek naar een uiterst fysieke theatertaal, die de concrete spreektaal wil overstijgen.

-Theater De Spiegel - Ceci n’est pas un livre ( 2+)

Woensdag 28 december 2016 om 14 en 16 uur Donderdag 29 december 2016 om 10, 14 en 16 uur .Vvk 6 euro / 8 euro kassa

Een muzikaal en grafisch figurentheater vol gekke gedachtensprongen, onverwachte grapjes en kleine valkuilen. Geïnspireerd door de veelgeprezen interactieve boeken en tekeningen van Hervé Tullet en door het werk van Magritte en Tati.

-CINEMA CORSO

Geoffrey Enthoven – Broer Dinsdag 10 januari 2017 –14.30 uur , 4 euro

Ex-hoteluitbater Mark Lebeer krijgt onverwacht een uitnodiging van de knappe, steenrijke Ierse Grace om hun oude liefdes-affaire van twintig jaar geleden nieuw leven in te blazen. Het bericht is echter niet voor hem bedoeld, maar voor zijn broer Michel die destijds het ouderlijk

hotel failliet heeft geholpen en daarna vertrokken is met Marks vrouw. Opgestookt door zijn geldzuchtige buurman Ronie, besluit Mark zich uit te geven voor zijn broer en zo de vroegere familiale ‘rekeningen’ te vereffenen. Wanneer Mark en Ronnie in Ierland toekomen, blijkt dat Grace ook haar eigen, duistere agenda heeft…

-Youssef El Mousaoui - Helemaal Alleen Vrijdag 13 januari 2017 – 20.30 uur Vvk 10 euro /12 euro kassa

Youssef herwerkte de meest droevige momenten in zijn leven tot een humoristisch en vermakelijk verhaal. Items als depressie, eenzaamheid en burn-out, waarmee velen onder ons in deze huidige maatschappij geconfronteerd worden, komen rijkelijk aan bod. Met deze komische voorstelling tracht hij ook het taboe rond deze donkere thema's te doorbreken.

-Lady Linn & her Magnificent Seven - Keep It A Secret Zaterdag 14 januari 2017 – 20.30 uur Vvk 16 euro/ kassa:18 euro

Lady Linn bracht haar vierde studioalbum uit. Het is een warme, intieme en volwassen plaat waarbij ze zich liet inspireren door films, series, dromen, de liefde en uiteraard ook door haar baby. Vanuit die inspiratie componeerde Lien de nummers deze keer zowel op piano als op gitaar, maar vooral ook op Maschine (een draagbare elektronische muziekstudio van Native Instruments,) wat haar een totaal nieuw vertrekpunt gaf. Het resultaat is ‘Keep It A Secret’: 12 prachtige songs die samen tekenen voor het tot op vandaag sterkste album van Lady Linn.

The Magnificent Seven behoren tot het kruim van de Belgische muziekwereld:

- Joris Caluwaerts (piano), speelt o.a. bij STUFF, Magnus en Left Bank Drive.

- Filip Vandebril (bas), speelt o.a. bij Black Flower, The Valerie Solanas en Antwerp Gipsy Ska

zen voor Lady Linn en de Magnificent Seven? Ze heeft net een nieuwe plaat (Keep It a Secret) uit, het vierde studioalbum, en dat zal ze ongetwijfeld brengen op zaterdag 14 januari. (SC)

Orkestra

- Steven Van Gelder (drum), speelt o.a. bij Hydrogen Sea en Tout Va Bien.

- Kas Longman (gitaar), speelde bij Skeemz, Bolchi, Trixie Withley en Novastar.

- Yves Fernandez (trompet), speelt o.a. bij Axelle Red, Admiral Freebee en Arno.

- Marc De Maeseneer (saxofoon), speelt o.a. bij BACKBACK, Admiral Freebee, The Whodads en Pieter Embrechts

- Frederic Heirman (trombone), speelt o.a. bij Brussels Jazz Orchestra, Arno, Olla Vogala en Anne Niepold

-De Bonanzas - The story of the Sixties - 1960 – 1969 Dinsdag 17 januari 2017- 14.30 uur Vvk | kassa: 8 euro Gratis koffie/thee inbegrepen De Bonanzas gidsen u langs de mooiste al dan niet vergeten pareltjes in het muzikale landschap van de zestiger jaren en passeren ook even in eigen land. Een rustige picknick met een prachtige ballade of een onstuimige rit door de rauwe steegjes van de soul, motown en rock ’n roll, one hit-wonders à la Johnny Rivers of absolute iconen als The Beatles, The Kinks en The Beach Boys; de hoogtepunten volgen mekaar in sneltempo op. En naarmate we het magische Woodstockjaar 1969 naderen, mogen de stropdassen wat losser en de gitaar wat luider…Thomas Keersmaekers : zang Dirk

Roefs:elektrische gitaar – backings Steven Van Gool : basgitaar – backings Hans Claes : keyboard – backings Bert Rommes : drums

-Het Houten Huis / Oorkaan / Nordland Visual TheatreOnbekend Land (6+)

Over het overwinteren van eenzaamheid Woensdag 18 januari 2017 - 15 uur Vvk 6 euro / kassa

8 euro

Samen met Oorkaan en Nordland Visual Theatre (NO) neemt Het Houten Huis je mee in een wereld vol ontroering, humor, meeslepende

livemuziek en verbazingwekkende beelden. Onbekend Land ontsluit het brandend actuele vluchtelingenthema voor kinderen via een realistisch sprookje vol heimwee waarbij kinderen zich makkelijk kunnen verplaatsen in het hoofd van een ontheemd iemand.

-Erhan Demirci, support Latif Ait - KOMT GOED! Donderdag 26 januari 2017 – 20.30 uur Vvk: 10 euro/ Kassa: 12 euro

In zijn allereerste avondvoorstelling KOMT GOED! neemt Erhan je mee op ontdekkingstocht naar het onbekende, het onbeminde. Hij herbeleeft zijn allesbehalve doorsnee jeugdjaren; gidst je door het harde Limburgse dorpsleven om aan te komen in het nog hardere “Life in the ghetto” van Brussel. Een stad die hij als inwoner en sociaal medewerker van Foyer vzw steeds dieper leerde kennen. Erhan gunt je een blik achter de schermen van onze hoofdstad, onthult de geheimen van de straat en vertelt op hilarische wijze hoe we als Vlaming het beste kunnen overleven in de ban van zijn grote liefde: BX. Kritisch, scherp maar altijd positief. Komt goed!

-BRUNO VANDEN BROECKE – Socrates (uitverkocht)

Zaterdag 28 janauri 2017 – 20.30 uur

-‘NUFF SAID

Vrijdag 3 februari 2017 – 20. 30 uur Vvk: 10 euro | kassa: 12 euro Nuff Said. Seizoen nr 10. Stap voor stap groot geworden. Elk jaar meer kwaliteit. Elk jaar straffere line ups. Al 10 seizoenen lang het platform tussen mainstream en underground, vol jong talent en internationale namen. Met ook nu de gonzofunkers van BRZZVLL en eindbaas Johan Petit als vaste waarden. Zij rollen de rode loper uit voor heerlijke nest performers die u bestoken met spoken word, hip hop, comedy, muziek en literatuur. Elke eerste vrijdag van de maand in de foyer van ccBe.

-JAN JAAP VAN DER WAL (NL) is een ervaren comedian die elke zaal omver kan knallen met zijn snelle en rake moppen. Hij verdiende in Nederland al meer dan zijn strepen als politiek satiricus en mediafiguur en ook Vlaanderen viel als een blok voor zijn ongedwongen stijl. Vaste gast tijdens de ochtend van Studio Brussel, uitgezonden tijdens ‘Comedy Kings’ op Vier en professioneel pleiter in ‘Advocaat van de Duivel’.

-STEF KAMIL CARLENS is beeldend kunstenaar, muzikant en componist en combineert al die polen in de voorstellingen met het gezelschap Zita Swoon Group. Carlens werd in de jaren 90 bekend en startte, na een passage als bassist bij dEUS, een veelkleurige carrière met tientallen cd’s, honderden concerten op nationale en internationale podia alsook werk voor theater en film. Tijdens de afgelopen jaren bracht Stef Kamil solo-acts met veel instrumenten en sobere liedjes die overlopen van energie, een herkenbare rode draad doorheen zijn werk.

-AMINATA DEMBA behaalde een Master in Cultuurmanagement aan de Universiteit Antwerpen. Na haar studies koos ze toch voor haar passie om te acteren. Ze maakte geen volledige toneelopleiding af maar sprong meteen het podium op. Ondertussen speelde ze in verschillende theaterstukken zoals ‘Dis-moi wie ik ben’ en ‘Marieke Marieke’. Dit seizoen is ze onder andere ook te zien in ‘De moed om te doden’ onder regie van Guy Cassiers.

--RASHIF EL KAOUI studeerde in 2014 af als master in Woordkunst Drama aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen. Hij speelde eerder in de voorstellingen ‘Wolfsroedel’ en ‘Jeanne’ bij fABULEUS. In HETPALEIS was hij te zien in ‘De zaak van de dieren tegen de mensen’. Dit seizoen speelt hij mee in twee KVS-producties : ‘Malcolm X’ en ‘Odysseus’.

-JOHN HASTINGS (CAN) doet al sinds 2016 aan stand-up comedy. Deze Canadese comedian heeft een theatrale en bewust dramatische stijl. Hij trad al op verschillende internationale comedyfestivals, zoals Montreal Just For Laughs Festival en Edinburgh Fringe Festival.“This fastgrowing comic is a pleasure to watch”

- Times

“Hastings' bold dramatic delivery is what really stands out when he is hammering a point home”

– Mirror

Reserveren aangeraden:

ccberchem@stad.antwerpen.be / 03 286 88 20.

Familiedag

Zondag 5 februari 2017

14 – 18 uur

Vergeet de gure kou buiten en geniet van een superformidabele namiddag met familie, vrienden of buren in ccBe. Onze foyer gonst van gezelligheid op kindermaat met heerlijke knutsels, schattige en stoere grimesnoetjes en donzig poppenspel. De Kolonie MT heeft een straffe ploeg bijeengebracht en warmt je op met tappende ritmes en nostalgische sferen. En wie weet duikt er nog ergens een fijne verrassing op !

-DE KOLONIE MT - MannekeTAP (4+)

14 uur en 16 uur Vvk 6 euro / kassa 8 euro Fred, alias MannekeTAP, is een eenzaam, beetje stuurs mannetje, dat elke dag dezelfde routines volgt: opstaan, kopje koffie drinken, de krant lezen, gras maaien… Hij spreekt een levendig jabbertaaltje en met spannende tapdans verleidt hij de buurvrouw én het jonge publiek in de zaal. Op een dag gebeurt er iets waardoor zijn leventje een heel andere wending neemt.

-Poppenspeler Filip Peeters (UMM bij De KolonieMT; HETPALEIS, theater FroeFroe, Sidi Larbi Cherkaoui…) vertolkt het bijzondere heertje Fred. Actrice en zangeres Thaïs Scholiers (UMM en Geen spijt bij De KolonieMT, Muziektheater Transparant, theater FroeFroe…) duikt vol overgave in de kostuums van alle nevenpersonages. Bo Spaenc speelt voor MannekeTAP met ritmes en bruitages, en hij bewerkt samples muziek uit Hollywoods grote dansfilms.

-Theater Malpertuis – ‘Hele dagen in de bomen’ Dinsdag 14 februari 2017 – 20.30 uur Vvk/kassa: 14/16 euro • Gratis inleiding om 19.30 uur

Een moeder (Tania Van der Sanden) bezoekt na een stilte van 5 jaar haar jongste zoon (David Cantens) in Parijs. Ze heeft daarvoor een bijzondere reden, maar gaandeweg blijkt die

veel dieper te grijpen dan gedacht. Eén dag en één nacht logeert ze bij hem, bij hem en zijn vriendin (Karlijn Sileghem). Ze eten samen, drinken samen, gaan uit en worden dronken. Onophoudelijk pratend proberen ze illusies overeind te houden. Maar aan het eind van een even desolate als uitputtende nacht, geeft de werkelijkheid zich prijs. En wat begon als een vermoeide herontmoeting eindigt onverwacht in grote liefde en de eeuwige wetenschap dat mensen planeten zijn die ieder hun eigen weg volgen door de leegte.

Als geen ander slaagt de Franse schrijfster Marguerite Duras erin ‘la condition humaine’ in kaart te brengen: hoe weinig zaken eigenlijk echt veranderen in een mensenleven, hoe verleden en heden naast elkaar bestaan, herinnering en fantasie…

Bewerking en regie: Piet Arfeuille

Spel: Tania Van der Sanden, Karlijn Sileghem, David Cantens, David Dermez.

-Cie Cecilia – ‘Poepsimpel’

Vrijdag 17 & zaterdag 18 februari 2017 – 20.30 uur Vvk/ kassa: 14/16 euro

Duizenden jaren na Babylon heerst er nog altijd één en al verwarring op de aarde, in onze hoofden en in ons leven. We gedragen ons deftig, houden ons voortdurend in en lopen braaf en netjes tussen de lijnen. Maar af en toe houden we het niet meer vol en barsten we uit. Zo is het ook in ons theater...

Soms gaan we over tot algehele baldadigheid en balorigheid, uit wraak voor dit soms zinloze leven en de maatschappij die een veel te hoge druk op ons legt. Er is alleen zogenaamde redelijkheid. Plus al die perikelen thuis, de stille ruzies die ons opvreten.

Waar is het wilde en het flamboyante?

Laat ons dringend een voorstelling maken die ons van binnen en van buiten licht en lucht geeft. Tekst en regie Arne Sierens Spel: Titus De Voogdt, Robrecht Vanden Thoren, Tom Vermeir+ Live-muziek Jean-Yves Evrard.

Erhan op donderdag 26 januari in Berchem

Poepsimpel op vrijdag 17 februari • Foto Fred DEBROCK

Welk kunstproject kan Zurenborg verrijken, dat is de hamvraag

“Iedereen is uitgenodigd om mee na te denken over wat kunst in jouw wijk kan betekenen.” Dat is de missie van EXPO 2018, het kunstproject in vijf wijken van het district. De eerste stappen zijn gezet. Het startmoment was een feestelijke opener met experts als kunstenaar Benjamin Verdonck en kunstwetenschapper Johan Pas en een brainstormsessie per wijk, waaronder

Het is zondag 27 november. In het Maurice Verbaet Art Centre, Mechelsesteenweg vindt het openingsfeest plaats van EXPO 2018. Coördinator Geert Gielis verwelkomt de vele aanwezigen. De twee sprekers, Johan Pas, kunstwetenschapper en Benjamin Verdonck stellen hun expertise ter beschikking om de waarde en het belang van “kunst in de publieke ruimte” op een toegankelijke manier te duiden. In de loop van de namiddag is er ook ruimte voor contacten en brainstormen per wijk. Tussendoor wordt koffie en taart geserveerd en Rudy Trouvé sluit de feestelijke opener af met een muzikaal optreden.

PAS

Johan Pas (1963) is doctor in de kunstwetenschappen en doceert moderne kunstgeschiedenis aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen. Hij is ook auteur en tentoonstellingsmaker.

De publieke ruimte is toegankelijk voor iedereen. Dat betekent niet dat je er zo maar alles mag doen. Er zijn best wel een aantal afspraken na te leven. Daarom spreekt Johan Pas liever van ‘gedeelde ruimte’. Je moet namelijk rekening houden met andere mensen. Waar moet kunst in de publieke ruimte aan beantwoorden om te slagen?

Johan Pas: “Kunst heeft een plek in de publieke ruimte. Vroeger werd dit meestal ingevuld door monumenten in het midden van een plein om het verleden te herdenken. Kunstwerken in de publieke ruimte zijn een stuk vogelvrij en kunnen het voorwerp uitmaken van vandalisme. Dat komt meestal omdat een kunstwerk niet genoeg ingebed is in de omgeving of bij de lokale bevolking. Om gevrijwaard te blijven voor oneigenlijk gebruik moet er een draagvlak zijn voor het kunstwerk. Dat is er als het een lokale kunstenaar betreft, die gerespecteerd wordt of omdat het werk aanspreekt en betekenis heeft voor de lokale bewoners. Dat soort vandalisme kan je beschouwen als toegepaste kunstkritiek. Een tweede voorwaarde is dat een kunstwerk ook humor moet bevatten om het draagvlak te vergroten. In die zin genereert een strakke tekst met een scherpe boodschap minder tolerantie, dan een werk dat tot de verbeelding spreekt. Een derde element is dat kunst in de publieke ruimte ook dynamisch kan zijn, omdat het een actie omvat en gekoppeld wordt aan een lokale of maatschappelijke problematiek. Je kan dat urbane guerrilla noemen. Denk maar aan de niet-aangekondigde acties op de Groenplaats in 1965, die pacifistisch, surrealistisch en absurdistisch getint waren. Hetzelfde gebeurde op het Conscienceplein met artistieke acties, onder andere met ijsblokken, om van deze parking een vrije ruimte te maken. Zo zie je hoe kunst ook een politieke impact kan hebben.” Johan Pas geeft nog meer sprekende voorbeelden van kunstenaars Luc Deleu en Flor Beckx. Een laatste vorm van kunst in de publieke ruimte is wat Johan Pas als poëtisch terrorisme benoemt. Hij ziet veel opportuniteiten in de functie van een stadsdichter.

BOERENTOREN

Johan Pas: “De boerentoren – omgeven door een reuze-spandoek met gedichten van Tom Lanoye - maakte op een originele en inspirerende manier gebruik van de publieke ruimte. Een ander voorbeeld is het decoreren van trams met gedichten van Bernard Dewulf. Graffiti, zowel de toegelaten als illegale, is een aantrekke-

lijke vorm van kunst in de publieke ruimte. Het laat kunstenaars toe om zich vrij te uiten in een stedelijke context, ook al is het resultaat op het eerste zicht niet echt esthetisch. Een Chinese kunstenares installeerde ooit kunstwerken tussen de commerciële producten in de lokale Delhaize. Ze nodigde de klanten meteen ook uit om de kunstwerken, waaronder wassen sculpturen die er uitzagen als vleeswaren, te kopen aan de prijs van de gewone voedingsproducten. De kunstproducten kon je gewoon aan de kassa afrekenen. Kunstprojecten kunnen op het eerste zicht irritant zijn. Die irritatie kan best aanleiding zijn tot een gesprek, een discussie of overleg. Zo kom je misschien tot consensus en tot afspraken.”

Johan Pas besluit met de conclusie dat kunst in de publieke ruimte veel functies heeft. Het levert prikkels, genereert verwondering, kan aansluiten bij een politieke actie. Het ene werk is tijdelijk, het ander heeft een permanente functie.

VOETBALVELD

Tweede spreker is kunstenaar Benjamin Verdonck, bekend omwille van zijn vele kunstwerken die gelinkt zijn aan de publieke ruimte. Hij vertelt een aantal voorbeelden van zijn kunstwerken die ook gelinkt zijn aan politiek en sociaal engagement. Daar vertelt hij graag over in de hoop dat het inspirerend werkt. Zijn eerste stelling is dat alles met alles te maken heeft: politiek-kunst-cultuur-milieu-economie. Er zijn geen eenvoudige antwoorden op maatschappelijke vragen. Vraag is of kunst een instrument kan zijn in de uitbouw van de samenleving. Zo toont Verdonck het beeld van een kunstwerk waarbij een voetbalveld gemonteerd is in een beek. De doelpalen staan tot halfweg in het water. Van voetballen is geen sprake, hoogstens een ander spel. Zo kan kunst in één beeld

Zurenborg. Veertien dagen later wandelden wijkbewoners met de partners van het project doorheen Zurenborg om uit te kijken naar geschikte plaatsen, waar kunst het verschil kan maken. Welke kunstenaar gaat er in 2017 in Zurenborg aan de slag en vooral welke plek wordt er opgewaardeerd door het project? Iedereen kan er zelf aan meewerken. (Bernard SOENENS)

mogelijke gevolgen van de klimaatopwarming illustreren. Maar kunst moet geen éénduidige boodschap brengen. Zoals het standbeeld van Leopold II met het onderschrift “Koning der Belgen”. De meergelaagdheid is veel interessanter. Kunst moet vragen oproepen, of verwondering, onenigheid, irritatie of een gesprek op gang brengen. Kunst kan activeren, zonder het te verwarren met activisme.

ZURENBORG

Bij de start van de brainstormsessies per wijk blijkt dat er vijf Zurenborgers aanwezig zijn. Ze vinden elkaar in het hoekje voor Zurenborg. Aan de hand van een stratenplan van de wijk brainstormen ze over de mogelijkheden en opportuniteiten om in de wijk te participeren aan Expo 2018. Opmerkelijk is dat het vijftal los van elkaar aanwezig is, maar wel –toevallig?- allen woonachtig zijn op de as Stanleystraat-Cuperusstraat-Mercatorstraat. De suggesties hebben dan ook in eerste instantie te maken met de rand van Zurenborg, zowel de as Berchemstation-Centraal Station als de Plantin en Moretuslei. Het vijftal is het er over eens dat Zurenborg zelf reeds een grote artistiek aanbod heeft

op het vlak van architectuur. EXPO 2018 is een kans om aandacht te geven aan de rand en de twee assen die Zurenborg omsluiten. Er wordt ook geopperd om de culturele diversiteit te beklemtonen en een link te leggen tussen Joodse en Marokkaanse gemeenschap. Er wordt herinnerd aan de muurschilderijen van het project MEHERENOW aan de buitenwanden van de voetgangerstunnel onder de spoorweg. Ondertussen is ook de geplande wandeling in Zurenborg op zondag 11 december achter de rug: een kans om ter plaatse in de wijk op zoek te gaan naar mogelijkheden en meer mensen hun zeg te laten doen.. Zo kan Zurenborg allicht een artistiek interessant project opstarten dat ook nog eens gedragen wordt door de bewoners.

Expo 2018 organiseert buurtoverleg voor de wijk Zurenborg op 5 februari 2017 van 10.30 tot 12.30. Meer info volgt.

“Expo 2018” is gelanceerd

Uitkijken in Zurenborg welke plaatsen geschikt zijn voor het project

Holebitheater Vreak speelt voor eigen achterban

breed publiek

“Rekruteren van acteurs is geen probleem.

Het hele jaar door is theater Vreak in het Roze Huis op de Draakplaats aan de slag om één van hun theaterproducties voor te bereiden. Het is allemaal vrijwilligerswerk, ook nog eens met een heel eigen missie: uitdragen van genderdiversiteit en emancipatie. Diversiteit vind je bij Vreak op alle vlakken terug: de in-

Weg” is een toegankelijke familietragedie, “Mens” is educatief cabaret en “Mamba, de krokodil”, fantasierijk kindertheater. Als holebitheatergroep timmert Vreak al 15 jaar aan de weg om de boodschap van emancipatie en genderdiversiteit breed uit te dragen, eerst vanuit het Fakkeltheater, de jongste jaren vanuit het Klokhuis waar ze zich helemaal thuis voelen. De werking van Vreak is een breed palet. Er is een luik educatief theater rond onderwerpen als hiv, transgenderisme, seksuele diversiteit en open relaties. Maar hun theater wil ook een breed en divers publiek bereiken om de integratie van holebi’s en transgenders te bevorderen.

Het seizoen startte met “Weg”, zelfgeschreven teksttheater. Daarnaast is er cabaret, een kinderproductie en “Liefde in oorlog”, over de verdrukking van homo’s in de Tweede Wereldoorlog. Nieuw zijn producties rond transseksualiteit. Vreak werkt nu ook aan kinderproducties. “Kinderen moeten van jongs af weet hebben van genderdiversiteit. Volgend jaar gaat de groep samenwerken met het Antwerpse Noordteater. “De geit” van Edward Albee – auteur van “Who’s afraid of Virginia Woolf” – wordt een coproductie rond seksuele taboes. “Mens” wil via een speelse muzikale monoloog sensibiliserend zijn rond genderidentiteit. In “Mozaïek” gaat het om etnoculturele diversiteit. Maar ook de gelijkwaardigheid van vrouwen vinden we belangrijk” stelt voorzitter Wim Morbée.

WEG “Weg” vertrekt van enkele heldere verhaallijnen: “Enkele dagen na de dood van hun moeder verblijven de twee broers Theo en Willem enkele dagen in het ouderlijk huis om de verkoop ervan te regelen. Onverwachts daagt Thijs op. Hij is ‘de verloren zoon’ van Theo. De relatie met vader Theo wordt er niet beter op als blijkt dat zoon Thijs een homoseksuele relatie heeft. Nonkel Willem heeft meer begrip en is aanspreekbaar. De voorstelling heeft een verrassende wending als blijkt dat vader Theo op seksueel vlak ook een ethisch dubieus verleden heeft.

“Weg” is een toegankelijke familietragedie. Belangrijk voor theater Vreak is hoe er met gen-

derdiversiteit wordt omgegaan. In “Weg” heb je een excentrieke en verwijfde homo, zoals meestal gebeurt in theatervoorstellingen. Dat doet Vreak normaal niet omdat de missie juist is om in te gaan tegen stereotiepe beeldvorming. “Daarom staat er in “Weg” tegelijk een mainstream homo-personage tegenover in de figuur van Nonkel Willem. Naast een heldere verhaallijn rond het trio broer-broer-zoon”, vult Wim Morbée aan. Niettemin bevat de voorstelling ook voldoende humor zodat het goed gevulde Klokhuis best geniet van een aantrekkelijke theatervoorstelling.

MENS

“Mens” tapt uit een ander vaatje. Ook nu is het Klokhuis volzet. “Mens” is cabaret rond genderdiversiteit, speelt op een sobere scène en dito belichting en gaat uit van een scherp uitgangspunt: “We leven in een maatschappij die de mens als mannen of vrouwen opdeelt in twee hokjes met strikte normen en haast karikaturale verwachtingen. Wat als je niet past in zo’n hokje?”, lezen we in het programmaboekje.

“Mens” tekent een weg uit in de genderdiversiteit met informatie, logica, beleving, maar ook met muziek, zang en humor. Julie G. Helsen formuleert de boodschap duidelijk: “Vraag liever naar mijn naam en niet hoe het er bij mij beneden uitziet. Daar heb je geen zaken mee!” De twee voorstellingen eind november zijn try-outs maar de productie is nu al goed om te toeren en heel Vlaanderen te sensibiliseren op het vlak van genderdiversiteit.

TOEREN

Hoe kan je een theatergroep met zo’n missie en programmatie managen? Voorzitter Wim Morbée is fier op het talent en het engagement van de vele vrijwilligers in en rond Vreak. Hij vertelt honderduit: “We plannen twee jaar op voorhand. Iedereen die een initiatief wil nemen, kan dat doen. We bekijken dan op welke manier we dat kunnen organiseren en inpassen in ons programma. “Weg” is geschreven door één van onze acteurs, die ook eens wou regisseren. Onze producties zijn zelf geschreven. We willen creatief zijn en vooral theater creëren in plaats van lange voorstellingsreeksen te spelen. Dat

houdelijke boodschap, de samenstelling van de achterban maar ook de artistieke aanpak van de producties. “In iets meer dan één maand tijd zagen we “Weg” en “Mens”, twee producties van Vreak. Nadien hadden we een gesprek met voorzitter Wim Morbée. (Bernard SOENENS)

geldt voor teksten, maar ook voor muziek. Dat doen we liever dan in Vlaanderen toeren. We hebben er ook de mensen voor. Professionele mensen vinden onze werking belangrijk en zijn daarom bereid om voor een habbekrats mee te werken.”

REKRUTEREN Wim Morbée: “Rekruteren van acteurs is geen probleem. Er zijn veel mensen die zich spontaan aanmelden en éénmaal per jaar is er een open auditie. Kwaliteit staat voorop. Vorig jaar waren er dertig kandidaten en was er een speciale auditie voor transgenders, omdat we daarrond ook een productie wilden maken. Dan is het belangrijk dat er ook transgenders meespelen en geen acteurs, die “verkleed” zijn.

Bij transgenders leeft een grote gevoeligheid op dat vlak. Daarom hebben we eerst diverse jaren - met veel succes trouwens - een voorstelling gespeeld over transgenders, die zelf niet in beeld kwamen. Dat is nu achterhaald, omdat de educatieve fase voorbij is en mensen er

meer over weten.”

KNOWHOW

Met “Mens” zet Vreak een stap verder met een voorstelling rond transgenders. Wim Morbée sluit het gesprek af: “We zorgen er vooral voor dat wat we laten zien en horen, ook klopt. Dat kan omdat we de knowhow hebben en daarin ondersteund worden door “het Roze Huis” en çavaria. Dat onderscheidt ons van andere theatergroepen die deze knowhow niet hebben. Het is een inhaaloperatie, omdat transgenders zich pas recent ge-out hebben. Nu komt transgender meer in de media, omdat er ook in “Thuis” een personage rond is.”

In het voorjaar 2017 kan je van theater Vreak het kindertheater “Mamba, de krokodil”(februari), Cabaret Sauvignon (maart) en “Liefde in oorlog”(mei) zien. Een divers programma, helemaal volgens de missie van Vreak.

Info: www.vreak.be

Er zijn veel mensen die zich spontaan aanmelden”

én voor een

Al meer dan 5 jaar Bachcantates in de Sint-Norbertuskerk

Het is iets meer dan vijf jaar geleden dat de eerste Bachcantatedienst plaats vond in de Sint-Norbertuskerk op de Dageraadplaats. De preek van de zondagsmis werd en wordt nog steeds gehouden door dominee en Bachkenner Dick Würsten die de

Vijf jaar geleden kwamen ongeveer tweehonderd mensen naar de cantatedienst. Nu is dat aantal opgelopen tot een goede vijfhonderd. Dat zijn niet alleen Zurenborgers, maar mensen vanuit het hele land. Ze komen luisteren naar Het Antwerps Barokorkest, Het Groot Akkoord en het Flanders Boys Choir die tijdens de zondagsmis een cantate van J.S. Bach uitvoeren. Die cantate wordt zorgvuldig gekozen bij de lezingen en het Evangelie van die zondag. Verder is er ook samenzang waarbij de aanwezigen, zoals in de tijd van Bach, de psalmen of hymnen meezingen. De cantatediensten zijn een productie van Het Antwerps Barokorkest in samenwerking met de SintNorbertuskerk, waarbij Emmanuel Van Kerckhoven als organist-titularis van deze laatste de duidelijke link tussen beiden vormt.

KOPIE

Het Antwerps Barokorkest wordt gevormd door professionele muzikanten die op kopieen van instrumenten uit de baroktijd spelen. Het repertoire van het orkest bestaat voornamelijk uit muziek van tussen 1600 en 1750 met een specifieke aandacht voor cantates, maar ook wereldlijke muziek komt aan bod. Al probeert Van Kerckhoven voor de uitvoering van geestelijke muziek de liturgische getijden van het jaar te respecteren. Zo speelde

cantate ook becommentarieert. Vijf jaar lang bestaat Het Antwerps Barokorkest nu al, onder de bezielende leiding van organist en artistiek leider Emmanuel Van Kerckhoven die aan de basis ligt van deze zondagse Bachcantatediensten. (Jörg PYL)

het orkest op 4 december de adventscantate Herz und Mund und Tat und Leben van Bach. Passiemuziek hoort thuis in de periode voor Pasen en een requiem wordt best gebracht rond Allerheiligen. Het repertoire groeit gestaag; binnenkort komen de Leçons de Ténèbres van François Couperin (1668-1733) op het programma in de Goede Week, vlak voor Pasen.

BIOGRAFIE

Emmanuel van Kerckhoven is de zoon van de vorige organist van de Sint-Norbertuskerk. Hij begon met orgelspelen op vijfjarige leeftijd en studeerde twintig jaar later met grootste onderscheiding af aan Codarts, Hogeschool voor de Kunsten in Rotterdam met als hoofdvak ‘orgel en kerkmuziek’ bij

Aart Bergwerff en Bernard Winsemius (orgel), Folkert Grondsma (improvisatie) en Arie Hoek (koordirectie, liturgie en hymnologie). Verder specialiseerde hij zich in muziekgeschiede -

nis, orgelbouw, contrapunt en fuga. Naast zijn studie volgde hij diverse masterclasses. Als concertorganist speelt Van Kerckhoven regelmatig in binnen- en buitenland.

Emmanuel Van Kerckhoven : artistiek leider van de Bachcantatediensten • Foto Jörg PYL

Daarnaast is hij actief als continuospeler en begeleider. Verder is hij als titulairorganist verbonden aan meerdere kerken in Antwerpen.

Emmanuel Van Kerckhoven is ook als adviseur betrokken bij verschillende restauratieprojecten van historische orgels. Afgelopen jaar werd hij regelmatig opgemerkt in Boetiek Klassiek op radiozender Klara.

CAROL(U)S

Maar ook van de Sint-Norbertuskerk zelf is er nieuws. Monumentenzorg heeft zijn zegen voor de restauratie gegeven. En aan de kerk is een nieuw logo aangebracht: een rode bol waarin het silhouet van de kerk staat. De rode bol staat voor liefde en zon of dageraad. Oase in de stad staat er in drie talen onder geschreven. De Sint-Norbertuskerk wil zich verder toeleggen op drie liturgische en muzikale tradities. Voor de christelijke traditie is er de cyclus met Gregoriaanse gezangen: op zondag 18 december komt het Gregoriaans Abdijkoor Grimbergen de zondagsmis opluisteren. Met de vier Bachcantates per jaar is de Lutherse traditie vertegenwoordigd. Tot slot is er de Anglicaanse traditie: op vrijdag 23 december 2016 brengt het Flanders Boys Choir uit SintNiklaas in volledige bezetting een concert met Engelse Carols. Het belooft een indrukwekkend kerstconcert te worden want naast veertig jongensstemmen (die de sopraan- en altpartijen verzorgen) bestaat het koor ook uit dertig mannenstemmen. Sinds kort is Emmanuel Van Kerckhoven, naast organist in de Sint-Norbertuskerk en in de Sint-Hubertuskerk in Berchem, ook benoemd tot organist-titularis van de Sint-Carolus Borromeuskerk in Antwerpen. Ook daar zijn een aantal concerten gepland in 2017: twee met orgel solo, één met orgel in combinatie met een solist, en één met orgel en orkest. 2017 staat overigens in het teken van vijfhonderd jaar reformatie. Hiervoor is in oktober een concert gepland met Lutherse cantaten maar ook met de creatie van een hedendaagse cantate gecomponeerd in barokstijl door Willem Ceuleers (°1962, componist, organist en dirigent van het Antwerps Collegium Musicum). Bedoeling is dat deze reeks concerten een tandem vormt met de concerten in de SintNorbertuskerk.

De volgende Bachcantatediensten zijn gepland op 26 maart en 30 april 2017. Het Antwerps Barokorkest speelt ook passieconcerten in Haasdonk en in Aarschot.

Meer informatie: www.hetantwerpsbarokorkest.be of via Facebook. www.ceuleers.eu

De vzw ONDO verkoopt zelfgemaakte kerstkaarten

Een Bachcantatedienst in de Sint Norbertuskerk is altijd een beetje feest. Met telkens ongeveer 500 deelnemers blijkt dit initiatief een schot in de roos. Dank zij de vele vrijwilligers is de werking van onze kerk een goed draaiende organisatie geworden, die weer beter aansluiting gevonden heeft met de wijk. Getuige hiervan zijn de scouts van Zurenborg die logistieke hulp verlenen. Hulpbehoevenden die begeleid worden door de v.z.w. ONDO worden ingeschakeld in onderhoudswerk in de kerk en ze brengen er handgemaakte kerstkaarten aan de man. (Gart GEURDEN) • www.ondo.nu

Het Antwerps Barokorkest aan het werk

De muzikanten met Van Keckhoven vooraan Foto’s Jörg PYL

Kerstmis in Sint Norbertuskerk op 24 december

Middernachtmis begint hier nog uitzonderlijk om middernacht

Deze maand is het weer zo ver: kerstsfeer, Kerstmannen met hun bellen en kerstliedjes. Voor sommigen onder ons meteen de gelegenheid om onder de kerstboom te zoeken naar een pakje maar voor anderen een tijd op te bezinnen en in de kerk zelf de toch wel

Bart Geurden: “Op zondag 17 december wordt de kerststal opgebouwd in de Sint Norbertuskerk. Zo kunnen scholen tijdens de laatste week voor de start van de kerstvakantie de kerststal bezoeken. Ook alle andere liefhebbers kunnen dan in alle rust komen genieten van het mooie kersttafereel. De kerk blijft elke dag open tot 17 uur. Elders in deze gazet kan je trouwens een overzicht vinden van alle activiteiten die doorgaan in de Sint Norbertuskerk tijdens de komende adventsen kerstperiode.

KOOR

We willen graag even inzoomen op het kerstweekend zelf. En dat begint al op vrijdag-

speciale sfeer van kerstavond zelf op te snuiven. De geboorte van Christus in een stal, zo wil het verhaal. Daarom gingen we ons oor te luisteren leggen wat er in deze periode te beleven valt in de eigen Sint Norbertuskerk op de Dageraadplaats. (SC)

trekken komen.

avond 23 december. Dan brengt het Flanders Boys Choir een kerstconcert. Dit is een van de weinige knapenkoren dat ons nog rest uit wat ooit een rijke traditie in Vlaanderen was. Het Flanders Boys Choir is gegroeid uit het knapenkoor In Dulci Jubilo, dat in 1931 in Sint-Niklaas werd opgericht. Het koor biedt jongens vanaf 9 jaar de kans om zich muzikaal te ontwikkelen in een professionele omgeving. Onder leiding van Dieter Van Handenhoven, en met Emmanuel Vankerckhoven aan het orgel, zullen zij de Sint Norbertuskerk helemaal onderdompelen in prachtige Engelse kathedraalmuziek. En wie graag uit volle borst bekende Engelse kerst Carols wil meezingen zal hier zeker aan zijn

Het Roze Huis nodigt uit

MIS

Op kerstavond, 24 december, nodigen wij graag iedereen uit naar de middernachtmis. Wat velen misschien niet weten is dat de Sint Norbertuskerk een van de weinige kerken in Antwerpen is waar de middernachtmis nog echt om middernacht, 24 uur dus, georganiseerd wordt. Vorig jaar werd die middernachtmis trouwens druk bijgewoond. Ook door mensen die anders nooit naar een kerk gaan. Maar dat is ook helemaal geen vereiste. Kerstmis is bij uitstek een periode die vele emoties opwekt, een periode met vele betekenissen. Ook wel een mooi moment om even te bedaren en te mediteren. Misschien

Traditionele receptie op Draakplaats op 7 januari

Deze maand is het weer zo ver: kerstsfeer, Kerstmannen met hun bellen en kerstliedjes. Voor sommigen onder ons meteen de gelegenheid om onder de kerstboom te zoeken naar een pakje maar voor anderen een tijd op te bezinnen en in de kerk zelf de toch wel speciale sfeer

Het is een jaarlijks weerkerend evenement met elke keer een fantastische sfeer: de openluchtreceptie op de Draakplaats. Iedereen is er op uitgenodigd en meer dan welkom. Het is ook altijd uitkijken naar de speech want die verwoordt erg dikwijls de noden en de verzuchtingen van de holebi’s. Op zeven januari.

Op 17 december 2016: gratis film: The Imitation

Game - 19u – 22u op de zolder van Het Roze Huis. The Imitation Game is een indrukwekkend drama over het leven en werk van Alan Turing, de briljante maar emotioneel gecompliceerde Britse wetenschapper die met zijn werk de Tweede Wereldoorlog hielp te verkorten en daarmee de levens van tienduizenden mensen heeft gered.

Verder:

Wekelijks activiteiten in Het Roze Huis

Elke maandag (20u00 – 22u00): koor: Pink Noise (Active Company)

Elke donderdag (19u00 – 21u00): Onthaal

Elke donderdag (20u00 – 21u30): Yoga (Active Company)

Maandelijkse activiteiten

Elke dinsdag – 20u-23u

EV-café Enig Verschil: holebi jongerengroep

voor jongeren tot 30 jaar.

Locatie: Jeugdherberg Pulcinella, Bogaardeplein 1, 2000 Antwerpen

Info: info@enigverschil.be

Elke woensdag – 19u15-21u

Voetballen met Stavazah

Locatie: Drakenhoflaan 160, 2100 Deurne

Info: stavazah@gmail.com

Elke eerste donderdag – 20u

Bijeenkomst bi-praatgroep Dubbelzinnig

Locatie: Het Roze Huis

Info: info@dubbel-zinnig.be

Elke eerste zaterdag

Jongensdromen: vereniging voor transmannen

Locatie: café Den Draak

Info: +32 (0)486/62.47.84

Elke eerste zondag – 14u

Pimpernel40plus: vereniging voor lesbiennes

40+

Locatie: café Den Draak

Info: pimpernel40plus@telenet.be

Elke tweede zaterdag – 19u

GenderBendingBar van Genderflux: activiteit en ontmoeting voor transgenders en inter-

samen met de kinderen en kleinkinderen. Of gewoon een tijd van pure nostalgie. En om al die redenen is iedereen van harte welkom om middernacht in de Sint Norbertuskerk.

VERKLEDEN

Tenslotte kerstdag zelf. Zoals elke zondag houden we dan om 11 uur een eucharistieviering. En net zoals vorig jaar nodigen we alle kinderen van Zurenborg uit, samen met hun ouders en grootouders. De kinderen mogen zich verkleden als herder om zo meer kleur te geven aan deze familie-kerstviering. Kortom, de kersttijd wordt een warme tijd voor onze wijk in de Sint Norbertuskerk.

van kerstavond zelf op te snuiven. De geboorte van Christus in een stal, zo wil het verhaal. Daarom gingen we ons oor te luisteren leggen wat er in deze periode te beleven valt in de eigen Sint Norbertuskerk op de Dageraadplaats. (SC)

seksmensen

Locatie: Het Roze Huis

Info: genderflux@ymail.com

Elke voorlaatste donderdag – 20u

Ledenvergadering Antar - Een regenboog aan cultuur en vrije tijd

Locatie: Het Roze Huis

Info: antarvzw@gmail.com

Elke derde vrijdag – 20u

Gewoon Doorgaan: gendervereniging

Locatie: Het Roze Huis

Info: info@gewoon-doorgaan.be

Elke laatste vrijdag – 20u

Shouf Shouf: multiculturele holebi-organisatie

Locatie: Het Roze Huis

Info: welkom@shouf-shouf.be

Elke laatste zondag – 14u

Holebi 40+

Locatie: Het Roze Huis

Info: holebi40plus@gmail.com

INFO

Het Roze Huis - Çavaria Antwerpen, haar vele vrijwilligers en haar 32 aangesloten verenigingen werken in de provincie Antwerpen aan de aanvaarding en het welzijn van holebi’s (ho-

lebi = homo’s, lesbiennes en biseksuelen) en transgenders. Meer info op www.hetrozehuis. be, via Facebookpagina en in café Den Draak en verschillende andere horecazaken.

Zin om je steentje bij te dragen? Meewerken kan: we zijn steeds op zoek naar enthousiaste vrijwilligers.

Het Roze Huis Çavaria Antwerpen

Draakplaats 1 2018 Antwerpen 03/288.00.84 info@hetrozehuis.be www.hetrozehuis.be

Stad bevraagt eigenaars van Groen

Kwartier Demodag

De bewoners van ’t Groen Kwartier (ex Militair Hospitaal) worden door de stad Antwerpen bevraagd over hun verwachtingen en woonwensen in dit nieuwbouwproject. Bewoners die willen meewerken aan het project moeten zich melden en de stad zegt dat ze willen leren van de antwoorden om nieuwe bouwprojecten zo veel mogelijk te laten ontwikkelen op maat van de bewoners. Gezocht wordt naar bewoners tussen de 25 en 45 jaar, mensen die eigenaar zijn van een woning en kinderen of geen kinderen is geen bezwaar. Wie wil meewerken moet zich aanmelden en krijgt dan iemand van Ipsos op bezoek. Als tegenprestatie krijgt men 30 euro.

“luchtgommen”

Het begrip luchtgommen zal stilaan bekend raken bij de inwoners van de wijk want Joris D’Haemer uit de Stierstraat19 gebruikt deze techniek om allerhande materialen te kuisen of aangetaste materialen op een zachte manier te herstellen. Dat kan voor steen, arduin, hout en noem maar op. Voor de twijfelaars organiseerde hij op 26 november een demodag, een demonstratie in open licht.

Daarbij had hij vlak voor zijn deur allerhande materialen klaar gezet die hij dan met zijn spuit behandelde. De geïnteresseerden, een tiental mensen, konden zich dan vergewissen of deze techniek inderdaad een geldig alternatief betekent voor zandstralen. (SC)

Huisartsengroep verhuist naar ‘Aters’ op de Dageraadplaats

dokters, plus de tijdelijke kracht zullen binnen afzienbare tijd hun intrek nemen in het pand van Aters, Dageraadplaats 28. Hier was meer dan 90 jaar lang een hobbywinkel gevestigd. De laatste maanden werd er uitverkocht, maar het duurde toch een hele tijd vooraleer er een koper toehapte. Dat is nu wel gebeurd, maar het zal dan ook nog zo’n twee jaar duren vooraleer de aanpassingen en de verbouwingen achter de rug zijn en de huisartsengroep de overstap kan wagen. (Swa C)

De dokters van de Korte Altaarstraat 8 verhuizen. De vier vaste

Foto Julie DONCKERS

De voorstelling luchtgommen gebeurde op straat • Foto Dani VAN REMOORTEL

Dit wordt de nieuwe stek van de huisartsengroep • Foto Jeannine FUHRING

Van povere paria tot prachtige prinses

Dankzij foto in gazet heeft

Pippa nieuw adoptiegezin

In de vorige gazet stond een foto van Frie Maes met poes Pippa. Frie had Pippa van straat gehaald. Ze vertelde dat ze een goed adoptieadres zocht voor deze mooie witte kattin. Direct kwam er een reactie binnen bij Gazet van Zurenborg. Griet Hautekiet wilde graag de gegevens van Frie want ze was geïnteresseerd.

(Ad MOESKOPS)

"Ik ben zo blij dat ik uiteindelijk naar mijn kinderen heb geluisterd", zegt Griet Hautekiet uit de Wolfstraat. Haar zoon Bas (13) en dochter Roos (15) horen de complimenten van hun moeder niet. Ze liggen samen languit op de zetel en vermaken zich met Pippa, de nieuwe huispoes. Ze spelen kat en muis. Bas en Roos trekken steeds het koordje weg dat Pippa met haar pootje probeert te pakken. De ene keer winnen Bas en Roos, de andere keer trekt Pippa aan het langste eind. Dan houdt ze het koordje stevig tussen haar pootjes en wil ze het even niet meer loslaten. Daarna begint het spel weer van voren af aan. Mens en dier vermaken zich blijkbaar uitstekend. "Roos en Bas wilden al langer een huisdier, maar ik heb het steeds tegengehouden. Maar toen ik in de Gazet van Zurenborg zag dat Pippa een nieuwe thuis zocht, heb ik me niet langer meer verzet. Ik vond dit het juiste moment. Ik heb de gazet gemaild om de gegevens van Frie te achterhalen. Ik wou weten of Pippa al weg was. Gelukkig was dat niet zo. Vandaag is Pippa al twee weken bij ons. En eerlijk waar, niet alleen de wens van de kinderen is nu vervuld, maar vooral ikzelf vind het fantastisch. Pippa is echt een aanwinst in ons gezin. We zijn alle drie erg blij met haar."

BOEBEL Frie Maes uit de Waterloostraat vertelt hoe het verhaal van Pippa begon. "Het was ergens in september toen ik 's ochtends voor mijn deur bij de parkeermeter een blikje met kattenvoer, een schaaltje water en enkele kattenbrokjes zag liggen. Ik vond dat raar. Ik ben bij de buren eens gaan horen of zij dat daar neergezet hadden, maar zij wisten van niets. 's Middags zag ik dat het blikje leeggegeten was. Laat in

de avond kwam de buurvrouw vertellen dat er een zwerfpoes op straat liep. Ik ben toen gaan kijken en heb de poes bij mij in de kelder gelokt. Daar heb ik haar eten gegeven. Ze zag er slecht uit, ze was graatmager en ze had een hele dikke 'boebel' op haar kop. Ik wilde haar de volgende dag naar het asiel brengen, maar dat mocht niet van mijn man. Hij wilde haar graag houden. Wij hebben al wel twee poezen, maar volgens mijn man kon een derde er ook nog wel bij. Hij had haar ook direct een naam gegeven: Pippa. Hoe hij aan die naam komt? Da's een goeie vraag. Dat weet ik niet. Hij noemde haar gewoon Pippa. Weet je wat ik denk: ik denk dat iemand Pippa gewoon op straat gezet heeft met wat eten en water om er vanaf te zijn. Wellicht in de hoop dat wij er misschien voor zouden gaan zorgen. Dat mensen zo met hun dier omgaan, dat kun je toch niet begrijpen."

PAPIER

"Ik heb toen alle websites bezocht waar mensen hun verloren huisdier melden, maar Pippa stond er nergens tussen. Vervolgens heb ik een papier aan mijn huis gehangen waarop stond dat we een poes hadden opgevangen. Er zijn verschillende mensen aan de deur geweest die hun poes kwijt waren. Maar helaas, Pïppa voldeed nooit aan de beschrijving van hun verloren kat. Intussen kwam Pippa gewoon bij ons in huis. Maar een van onze twee poezen verdroeg haar niet. Die joeg haar steeds op. Dus leek het ons beter dat Pippa een nieuwe thuis kreeg waar ze niet steeds opgejaagd zou worden. Toen de fotografe van de Gazet van Zurenborg bij ons thuis kwam om de katten te fotograferen, vertelde ik haar het verhaal en zij heeft dat

ook zo in de krant gezet. En kort daarna kreeg ik telefoon van Griet."

Bas: "Roos en ik wilden al heel lang een nieuw huisdier. Wij hebben ooit een konijn gehad. Die heette Grappie, die is vijf jaar geworden. Een tijd geleden is hij doodgegaan. Roos en ik vonden het tijd worden voor een nieuw dier in huis, maar mama wilde niet. Toen ze ons vertelde over de poes die in de krant stond, zijn we met ons drieën bij Frie gaan kijken. We waren verrast. Wij vonden Pippa nog mooier dan op de foto. We wilden haar heel graag hebben."

Roos: "Maar die eerste ontmoeting was niet meteen een succes want toen wij Pippa gingen bekijken, heeft ze mij wel gekrabd. Nu doet ze dat niet meer, nu speelt ze alleen maar met me."

WENNEN Griet: "Toen we zijn gaan kijken, hebben we met Frie afgesproken dat Pippa pas de week erna bij ons zou komen. Zo hadden wij even de tijd om ons goed voor te bereiden op de komst van onze nieuwe huisgenoot. We moesten tenslotte allerlei poezenspullen aanschaffen. En in die tussenliggende week kon Frie ook aan de gedachte wennen dat Pippa weg zou gaan."

Frie: "Ik geef toe, na zes weken waren wij al behoorlijk gehecht aan Pippa. Ik vond het moeilijk om ze zomaar af te geven. Ze is ook een hele slimme poes en ik vond haar ook steeds mooier worden. Die 'boebel' op haar kop verdween en ze verdikte wat. Mijn man zag haar ook graag. Hij stelde me zelfs voor, om een van onze twee eigen katten aan Griet te geven en Pippa dan gewoon zelf te houden. Hij zou dan tegen Griet zeggen dat Pippa plots van kleur veranderd was. Pas op, dat was maar een grap

hè, maar het geeft wel aan hoe graag we haar zagen.

Tijden het eerste bezoek hebben we afgesproken dat Pippa altijd bij ons terug mocht komen als het Griet, Roos en Bas hier niet zou lukken. Ik wilde dat vastleggen om te voorkomen dat Pippa misschien zomaar doorgegeven zou worden. Dat wilde ik niet."

Griet: "Een week later stond Frie aan de deur met Pippa. Toen Frie Pippa uit de doos haalde, wandelde ze eerst rustig door de living en kroop daarna achter de kussens van de zetel. Maar even later kwam ze weer tevoorschijn en ging ze rustig bij ons liggen. Ik vind het heerlijk dat ze hier in huis is. Ze heeft een goede sfeer meegebracht. Ik ben blij dat ik uiteindelijk naar mijn kinderen geluisterd heb.

Ik ben intussen ook met haar naar de dierenarts gegaan. Nou dat was me wat. Ik had een afspraak gemaakt, maar toen het zover was, zat ik daar mooi alleen in de wachtkamer. Echt waar. Ik voelde me zo onnozel tussen al die mensen met hun dieren. Ik zat daar alleen. Ik wou Pippa laten onderzoeken maar ik kreeg haar thuis niet in het mandje gezet. Tja, ik wist niet hoe dat moest. Ik had dat nog nooit gedaan. Een dag later is het me wel gelukt. De dierenarts heeft Pippa toen alsnog ontwormd en ingeënt. Volgens de dierenarts is Pippa ongeveer vier jaar oud. Ze was niet gechipt, dus de oorspronkelijke eigenaar was niet te achterhalen."

PRACHTIG

Griet: "Ik vond het moeilijk om Pippa hier achter te laten, maar ze is hier nu twee weken en ik moet toegeven dat ze het hier beter heeft dan bij ons. Hier wordt ze niet opgejaagd door andere poezen. Ze is hierdoor veel rustiger geworden. Dat zie ik. Ze ziet er ook prachtig uit. De boebel is helemaal weg en ze is nog mooier geworden. Griet heeft me uitgenodigd om vaker langs te komen om te zien hoe het verder gaat met Pippa. Misschien doe ik dat wel. Dan kom ik over een tijdje nog eens op bezoek en dan breng ik één van mijn kleinkinderen mee. Dan kan die ook zien dat Pippa een goed huis gevonden heeft bij Bas, Roos en Griet."

Bas: "Pippa is echt slim. Ze volgt ons overal door het huis. Ze weet ook al precies waar haar eten staat. En overal in huis heeft ze plekjes waar ze graag ligt, vooral daar waar het lekker warm is. Op mijn kamer heb ik een deken op de radiator gelegd. Daar ligt ze graag. Ze is heel lief en ze is zindelijk en ze heeft in huis nog niets kapot gemaakt."

Roos: "Bijna wel. In het begin wou ze een keer aan de zetel krabben, maar toen hebben we direct een krabpaal gekocht voor haar en nu krabt ze daaraan en niet meer aan de zetel."

LEREN

Griet: "Pippa heeft ook een speciaal karakter. Zij bepaalt zelf wanneer ze geaaid wil worden. En als ze niet in de stemming is, staat ze het ook niet toe. Soms doet Pippa me heel erg aan mijn dochter denken. (Roos kijkt fronsend op.) Roos bepaalt ook zelf wat ze wil. Zij laat zich ook niet paaien. Soms wil Pippa gewoon even op zichzelf zijn. Net als Roos. En dan moet ik dat toelaten en niet proberen te forceren. Daar leer ik van. Eigenlijk leert Pippa me, hoe ik op de juiste manier met deze twee pubers moet omgaan. Mooi hè?"

Van links naar rechts : poes Pippa, zoon Bas, moeder Griet Hautekiet, dochter Roos en Frie Maes • Foto Jeannine FUHRING