De 24-jarige Kobe Ardui uit de Stierstraat is een man met vele muzikale talenten. Dat resulteerde in een eerste cd die “Het is nog nooit blijven regenen” als titel meekreeg. Vier nummers staan er op en hij schreef ze allemaal zelf.
PAGINA 18-19
De Lijn wil de stelplaats met de bussen verhuizen van de Draakplaats in de wijk naar een plek van drie hectare op de luchthaven. Eerdere zoektochten naar geschikte plaatsen om de meer dan 200 “stadsbussen” te groeperen mislukten stuk voor stuk. De laatste in de rij was de gewezen rijkswachtkazerne in Wilrijk. (Luc PANDELAERS-Swa COLLIER) • Foto Luc PANDELAERS
In de Sint Norbertuskerk komt een barokorgel uit Nederland en dat wordt ondermeer gefinancierd door mensen uit de wijk. Men kan een stuk orgelpijp adopteren voor 40 euro en het duurste is één van de drie eiken torens en die kosten per stuk 5 000 euro. Telkens met een certificaat voor de belastingen.
Vliegeren is plezant en gezond. En een vliegerhappening op de Linkeroever is elk jaar een groot, hemels feest. Deze keer op zondag 21 mei, nu al voor de negende keer.
Bernard Soenens maakte een rondgang langs de moestijnen bij ons en ontdekte dat er een vierde op stapel staat. Deze keer in Nieuw Zurenborg.
PAGINA 4-5
2 Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be
Swa Collier, hoofdredacteur van de Gazet van Zurenborg laat elke keer zijn gedachten gaan over de gebeurtenissen in de wijk.
Gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE PERS
Bankrekening: 001/3873842/29 www.gazetvanzurenborg.be
P/a Harry Brijs, Velodroomstraat 27 2600 BERCHEM harryb@scarlet.be
Redactie
Hoofdredacteur:
Swa Collier
Stierstraat 3,
2018 Antwerpen 0477 51 40 28 swa.collier@telenet.be swa.collier@gazetvanzurenborg.be
Redactiesecretaris
André Dejonghe : andre.dejonghe@skynet.be
Eindredactie
Marcel Schoeters
Redactie Gazet van Zurenborg
Stierstraat 3, 2018 Antwerpen gazetvanzurenborg@telenet.be
Medewerkers (tekst en foto’s)
Dirk Blijweert, André Dejonghe, Walter De Ley, Renée Dufait, Jeannine Führing, Ad Moeskops, Marc Vingerhoedt, Peter Theunynck, Jörg Pyl, Luc Pandelaers, Dieter Dedecker, Luk Depondt,
An Van De Wal, Sylvaine Jacquart, Marcel Schoeters, Yo Van den Bulck, Carolien van ’t Hof, Margot Vandersmissen, Frederik Cornette, Miguel Van Steenkiste, Dani Van Remoortel, Bernard Soenens, Bart Steenhaut, Vera Steyvers, Bruno Herman
Lay-out & Pre-press
Colin Bellefroid colin@bitrac.be www.bitrac.be
Advertenties
Rose-Marie Simoens
0485 90 39 84 03 236 66 23 degrootesimoens@gmail.com gazetvanzurenborg@telenet.be
Opvolgen advertenties
Gerda Eelen gerda.eelen@telenet.be
0468 29 43 65
Drukker
Drukkerij Goossens
Achterbroeksesteenweg 208, 2180 Kalmhout
Distributie
Hans Dresselaers
Van Diepenbeeckstraat 43 • 2018 Antwerpen 0472 345684 • dressle.arts@gmail.com
Website
www.gazetvanzurenborg.be
Eindelijk een beetje goed nieuws voor de site Nieuw Zurenborg. Dat stuk grond tussen de spoorweg, de Plantin Moretuslei en de Singel. Eerst is er de overkapping die veel goeds belooft voor de komende activiteiten op Nieuw Zurenborg. Of het nu een park of een parkwoonzone zal worden maakt niet veel verschil uit voor de gebruikers. Als dat lawaai en de hinder en het stof van de Ring maar weg is. Met het verdwijnen van de stelplaats gaat er dan niet alleen een lang gekoesterde droom van veel omwonenden in vervulling gegaan maar ook een vrome wens van de stad die van deze grond iets wil maken. Er zijn plannen gemaakt en die werden zelfs op een blauwe maandag voorgesteld alsof alles al in kannen en kruiken was. De kruik was ondertussen wel al een beetje gebarsten en de omwonenden eisten in eerste instantie een groene zone. Niemand kan ontkennen dat daar veel behoefte aan is. Al was het maar omdat daar dan op een normale manier gespeeld kan worden door de kinderen. Maar de stad luistert eerst
en vooral naar haar boekhouder die zegt dat die grond daar wel eens behoorlijk geld zou kunnen opbrengen en dat ze er tenslotte zelf behoorlijk geld voor betaald hebben. En voor een park krijgt de eigenaar geen cent. Integendeel. Hoe men daar zal uitgeraken is nog niet duidelijk maar er zal nog wel wat water door de hoofdkwartieren van de politieke partijen moeten lopen vooraleer daar een akkoord over is. Voeg daar het nieuws bij dat de gronden van de busstelplaats ook op de markt kunnen komen dan beseft men al snel dat er nu hier en daar fel gerekend wordt. Of wordt de stelplaats ook een onderdeel van het “park”? Ik hoor hier en daar al vergenoegd gegnuif en gegniffel. Want dan heeft men wel een mooie plek en dan wordt steevast met de vinger gewezen naar dat park Spoor Oost dat een fenomenaal succes is. En waarom zou dat dan hier niet kunnen vraagt men zich al jaren af? Het worden spannende maanden en voor al diegenen die gehoopt hadden om daar ooit nog eens te kunnen wonen in een
rustige, groene omgeving zonder fijn stof en lawaai is er alweer een theoretische stap verder gezet. Nu het lawaai van die verdomde spoorweg nog.
ORGEL
Het staat hier ergens te lezen dat iedereen nu een stuk kan kopen van een tweede orgel voor de Sint Norbertuskerk. Niet om op te eten of om mee naar huis te nemen, neen, om ons patrimonium te verrijken en wie kan daar nu tegen zijn? Moet dat dan in een kerk zijn? Niet echt. Op het plein misschien? Ook niet echt. Eigenlijk moet het nergens maar laat ons eerlijk zijn, liever in de kerk een stuk cultuur bijzetten waar de volgende generaties iets aan hebben dan…ja, vul maar in. Dus laat ons maar niet verder zeuren, even in de verjaardagskalender kijken en iemand verrassen met een stuk orgel en een naam erbij. Of een vereniging die een goed doel moet zoeken om wat geld te doneren. Niet meer zoeken: het orgel. Doen.
Er is weer een nieuwe stap gezet in het verwerven van een tweede orgel in de Sint Norbertuskerk op de Dageraadplaats. De vzw die zich bezig houdt met het dossier heeft niet alleen een indrukwekkende lijst met beschermheren en beschermvrouwen opgesteld maar ook een systeem uitgewerkt waarbij men een stuk van het Nederlandse orgel kan kopen en dat levert niet alleen een naamvermelding op want het bedrag kan ook van de belastingen worden afgetrokken. De bedragen gaan van 40 euro tot en met 5.000 euro voor een van de drie eiken torens, helemaal bovenaan het orgel. In totaal hoopt men tegen mei-juni volgend jaar een kleine 200.000 euro bij mekaar te krijgen. Al kan het ook de herfst van volgend jaar zijn.
(Swa COLLIER)
Men kan een frontpijp adopteren, in het vooraanzicht van het orgel of u kan kiezen voor een orgelpijp die zich binnenin het instrument bevindt.
Afhankelijk van de grootte of de plaats ligt de adoptieprijs tussen € 40 en € 2.500. Of men kan ook mee investeren in één van de drie prachtige neorenaissance torens uit eikenhout.
BELASTINGEN
De prestigieuze Koning Boudewijnstichting erkende het project. Met deze erkenning onderstreept zij dat ze gelooft in het dossier en is zij dus van mening dat het project waardevol en haalbaar is.
Dat betekent dat voor de schenker een belastingvermindering van 45% op het werkelijk gestorte bedrag is voorzien. Bijvoorbeeld: men stort 1 000 euro, dan betaalt men in werkelijkheid slechts 550 euro.
COMITE
De vzw Barokorgel Sint-Norbertuskerk Antwerpen stelde intussen ook een comité van aanbeveling samen. Deze mensen zegden hun steun toe aan het ambitieuze plan:
Herman Van Rompuy, President Emeritus of the European Council
Marc Eyskens, Minister van Staat
Cathy Berx, provinciegouverneur Antwerpen
Etienne Dejonghe, voormalig secretaris-generaal Pax Christi International Annemarie Estor, dichter en cultuurwetenschapper
Kristien Hemmerechts, schrijfster
Ward Kennes, Vlaams volksvertegenwoordiger en burgemeester van Kasterlee
Koen Kennis, schepen voor Financiën, Mobiliteit, Toerisme, Binnengemeentelijke Decentralisatie en Middenstand van de Stad Antwerpen
Joost Maegerman, intendant van deFilharmonie
Herman Van Goethem, rector Universiteit Antwerpen
Lien Van de Kelder, juriste-actrice
Marc Van Peel, schepen voor Haven, Industrie en Werk en Voorzitter Havenbedrijf Antwerpen
Luk Lemmens, eerste gedeputeerde provincie Antwerpen algemeen beleid, ruimtelijke ordening, mobiliteit en cultuur
Dick Würsten, protestants theoloog Verder heeft de vzw ook draagvlak gevonden bij Fontys Conservatorium van Tilburg (Martijn Smits), Codarts Rotterdams Conservatorium (Aart Bergwerff) en het Koninklijk Vlaams Mu-
ziekconservatorium van Antwerpen (Joris Verdin).
CERTIFICAAT
Een donatie vanaf € 500 wordt gewaardeerd met een ‘certificaat van bijdrage aan het barokorgel’ en twee gereserveerde plaatsen bij het inspeelconcert.
Wie een schenking van € 5 000 of meer doet, krijgt daarbovenop ruimte op de website als financiële partner en wordt vermeld in alle verdere communicatie.
Verder ontvangt deze schenker een uitnodiging voor een exclusief Vriendenconcert in 2019.
De mecenaatspartners (giften van meer dan € 10 000) worden bovendien vermeld op een plakkaat die wordt aangebracht op de achterkant van het orgel.
Wie een gift doet van minder dan € 500 krijgt, indien gewenst, een naamsvermelding in het programmaboekje van het
inspeelconcert.
ATTEST
Hoe dan ook, iedereen wordt Vriend van het Orgel en ontvangt automatisch een fiscaal attest bij een overschrijving van minimaal € 40 op de projectrekening 2017-L82936-000, beheerd bij de Koning Boudewijnstichting, rekening BE10 0000 0000 0404 van de Koning Boudewijnstichting met vermelding 128/2936/00032, Opgepast: gestructureerde melding.
WEBSITE
U kan het dossier verder volgen op de nieuwe website:
www.barokorgelsintnorbertuskerk.be.
Wie adopteert krijgt attest voor 45 % belastingvermindering
Het verhaal van de stadsmoestuinen is er één van genieten, afwachten en zich ergeren. Genieten van ontmoetingskansen en een niet vanzelfsprekende hobby in een grootstad. Bang afwachten of de stadsmoestuin volgend jaar niet gesloopt wordt omdat de betonstop pas in 2040 gepland is, ergernis omdat buitenstaanders alweer misbruik maken van deze publieke ruimte en hun feestje afronden met een hoop rommel en afval
achter te laten. In de omgeving van Zurenborg zijn er vandaag liefst drie stadsmoestuinen aangelegd. Merkwaardig is dat iedere moestuin een specifieke missie heeft. Het gaat immers om meer dan tuinieren. Op de startdag van een nieuw seizoen voor de tuiniers in de Guldenvliesstraat, krijgt de Gazet ook nog een primeur mee: de vierde moestuin is op komst. Op de site Nieuw Zurenborg dan nog wel. (Bernard SOENENS)
Het is zaterdag 1 april. Het seizoen in de Guldenvliesstraat wordt op gang getrapt door een tiental tuiniers, samen met Bram, coördinator van vzw POSTHOF. Er wordt gezaaid en geplant, maar er is ook enige drukte met het uitwisselen van nieuwtjes. Vreugde omdat na een turbulent jaar van onzekerheid rond de verkoopsplannen van de site toch een nieuw seizoen kan gestart worden. Gissen welke impact de bouwwerken van het verkochte deel zullen hebben en ergernis omdat jongeren de avond voordien alweer een kleine ravage hebben aangericht.
Aan Berchem station zijn de perceeltjes moestuin verspreid over de groenzone tussen bus- en tramhalte en station. De uitbating gebeurt collectief en bewijst dat de ruimte ook een oase van rust en ontmoeting kan zijn als correctie op de prioriteit aan mobiliteit die er nu aan gegeven wordt. In het Villegaspark zijn net perceeltjes aangelegd. Nieuwkomers die Nederlands leren, kunnen er tuinieren samen met een begeleider.
Deze alternatieve taaloefening helpt ook om zich thuis te voelen in onze buurt en stad. Drie moestuinen, drie missies. We waren aanwezig op de startdag van de moestuin in de Guldenvliesstraat.
SUCCESVERHAAL
De moestuin in de Guldenvliesstraat richt zich tot individuele liefhebbers en hun gezin. Ze krijgen hun eigen perceel toegewezen. Het collectieve deel van de ruimte is voorzien van banken en een onderdak waar iedereen een babbeltje kan doen, picknicken, de kinderen laten spelen of zelfs een feestje organiseren. De moestuin in de Guldenvliesstraat is een succesverhaal. Veel tuiniers kunnen er sedert enkele jaren hun hobby beoefenen. De publieke ruimte heeft een ongelooflijke meerwaarde voor de buurt en haar bewoners. Toch zijn de tuiniers niet zonder zorgen. Een jaar geleden stelde eigenaar Infrabel de drie percelen te koop. Het district zorgde gedeeltelijk voor een oplossing door een van de
percelen aan te kopen en verder uit te baten als publieke ruimte. Dat was goed nieuws, maar vandaag hebben de tuiniers en buurtbewoners twee zorgen. Een belangrijk deel van het terrein is nu een bouwwerf, die volgend jaar nog uitgebreid wordt, waardoor de publieke ruimte behoorlijk ingeperkt wordt en het tuinieren althans tijdelijk onmogelijk wordt. Daarnaast is de publieke ruimte ook de dupe van misbruik. Jongeren organiseren daar makkelijk een feestje maar laten dan hun lege blikjes en sigarettenpeuken rondslingeren. De bouwwerf en het zwerfvuil zijn op de startdag de twee belangrijkste gespreksonderwerpen. Sieglinde, Manon, Isabelle, Hugo, Anouk en een aantal kinderen zijn in de weer met zaaien en planten, maar hebben wel nood aan een babbel en vragen coördinator Bram om meer informatie.
BOUWWERKEN
Sieglinde komt af en toe de kippen eten geven en houdt dan een oogje in het zeil. “Gisterenavond ben ik nog langs gekomen om de kippen te voeren. Toen was alles in orde. Vanmorgen was het een zootje, veel zwerfvuil van sigaretten, blikjes, papier en andere rommel. Jongeren hadden hier een feestje georganiseerd. In het begin van de avond viel dat nog mee, zoals gewoonlijk. Maar later op de avond zijn ze wat dronken, of een beetje high en dan is er niet alleen zwerfvuil maar ook geluidsoverlast.
Bram voegt er aan toe: “Feesten en ontmoeten mag natuurlijk. Het is een publieke ruimte en iedereen is welkom op voorwaarde dat je het terrein achter laat zoals je het hebt aangetroffen. Dat is niet altijd het geval en dat is toch jammer. Jongeren komen naar hier omdat ze ook behoefte hebben aan een plek. Zoveel mogelijkheden zijn er niet in de buurt.”
Sieglinde: “Ik kom hier niet alleen tuinieren, ik spreek hier ook geregeld af met mijn buurvrouw, als het mooi weer is, dan nemen we onze boterhammen mee, komen hier wat babbelen of een boek lezen. Dat is echt ontspannend. Mensen komen hier ook met hun kinderen. Jammer dat de tafel er niet meer
staat. Die was erg beschadigd. Dat is spijtig natuurlijk. Er was ook sprake van brandstichting in de bakken waar tuiniers hun gereedschap opbergen.”
Optimisten zijn tevreden dat de moestuin althans tijdelijk gered is. Maar het is onduidelijk hoe groot het bouwterrein wordt. Nu is er gebouwd op een ruimte waar eerst een huis afgebroken werd. Maar ten vroegste in 2018 worden nog twee percelen bebouwd en dat zal de publieke ruimte minstens halveren. Vraag is of er nog ruimte zal zijn voor moestuintjes. Het is ook gissen hoe hoog die nieuwbouw wordt, of er groenzone overblijft en of het zonlicht er nog doorkomt,…. Bram geeft wat meer uitleg voor zover de toekomst ook voor hem duidelijk is: “In de Guldenvliesstraat kan dit seizoen nog getuinierd worden. Wat het volgend jaar wordt, is onduidelijk. Vermoedelijk zal het tuinieren een tijd lang stil liggen. De bouwwerken zullen een grote impact hebben. Dat creëert stof en andere overlast. Het terrein ligt ook vlak langs de spoorlijn. De Vlaamse overheid hanteert een veiligheidsbuffer van 10 meter, om koperdeeltjes te mijden. Ook dat beperkt de ruimte voor een moestuin. We gaan het terrein hoe dan ook moeten herbouwen. Het kippenhok zal allicht kunnen blijven, de muur van de garages blijft immers staan. Bram vertelt verder: “Dan is er ook nog het probleem van het afval. iedereen is hier welkom. Ook buitenstaanders en niet-tuiniers, het is hier immers ook een ontmoetingsplaats. Er is al veel nagedacht hoe we het misbruik moeten aanpakken. Het gaat voornamelijk om jongeren, er is al dikwijls mee gesproken, maar het gesprek komt niet aan. Jongeren komen naar hier omdat zij ook behoefte hebben aan publieke ruimte om bijeen te komen. De plaatsen waar dat in de stad kan, zijn zeer schaars. Er is veel behoefte aan. Het is een uitdaging om dit leefbaar te houden. Het is ook fantastisch hoe tuiniers zelf initiatief nemen om rommel op te ruimen. De stad zou dit engagement nog meer kunnen ondersteunen. Zo is er de vraag om hier een publieke vuilnisbak te plaatsen, toezicht te krijgen 's avonds van politie of toezichthouders. Daar wordt voorlopig niet op in gegaan. Er zijn natuurlijk veel uitdagingen
waar de politie voor staat. De problemen worden vaak gemeld, maar voorlopig gebeurt er niks mee en dat is frustrerend voor de bewoners en de tuiniers. Een makkelijk argument is dan om de beschadigde banken en tafels dan maar weg te doen, omdat het toch maar overlast veroorzaakt. Dan vergeten mensen van waar we komen met deze ruimte en welke wildernis dit hier vroeger was, met sluikstorters, onkruid en wildparkeerders. Op het vlak van overlast, was het toen tien keer erger. Het district heeft hier toen een grote inspanning gedaan om – samen met de stadsreiniging - het terrein op te ruimen. Helaas is er tot op vandaag nog rommel. Het is nu ook zichtbaarder omdat mensen hier veel meer komen.
STATION
Het plein voor Berchem Station is meer dan tien jaar geleden aangelegd met een ontoegankelijke groenzone tussen bushalte, fietsenstalling en station. De toegankelijkheid als publieke ruimte was niet de eerste zorg en dat breekt buurtbewoners en passanten zuur op. Vzw Posthof nam het initiatief om daar iets aan te doen. Bram vertelt: “Met de inplanting van de moestuinen op deze plek hebben we eigenlijk een statement willen maken: De architecten van het plein vertrokken tien jaar geleden van de visie dat mensen hier vooral moesten bewegen om in het kader van de mobiliteit het plein zo rap mogelijk te verlaten 'om hun trein te halen'. Het plein moest 'een doorwaadbare plaats' zijn waar niemand te lang bleef stilstaan. We wilden bewijzen dat deze ruimte ook rust kon brengen en een ontmoetingsplek kon zijn door in moestuintjes en rustbanken te voorzien. Dat lukt aardig als je bij de eerste lentedag een kijkje gaat nemen. De publieke ruimte is al zo schaars, en dan is het opdracht om alle beschikbare ruimte uit te bouwen tot ontmoetingsplaats. Je merkt het onmiddellijk als je daar aan het tuinieren bent. Voorbijgangers spreken je aan, blijven zitten op de banken en kijken toe. Tuinieren is een kleine uitdaging. Het is geen wereldschokkende ingreep, maar het heeft wel een symbolische waarde. Gelukkig gaat het beleid en de politiek daar steeds meer in mee. De uitbating
van de moestuinen op het plein voor Berchem Station gebeurt collectief vanuit vzw Posthof. Op deze publieke ruimte is het vrij moeilijk om perceeltjes aan individuen toe te wijzen. De kans dat spullen verdwijnen is te groot en dat werkt demotiverend. Vzw Posthof doet dus het beheer en zorgt voor het plantgoed. Het onderhoud en de oogst gebeurt samen met buurtbewoners.
PARK
Een derde moestuin is recentelijk uitgebouwd in het Villegaspark, waar ook de wandelbrug over de Ring uitmondt. Het is een speciale plek, want daar heeft vzw Posthof de eerste moestuin ooit aangelegd. Met de heraanleg van het park kwam daar een eind aan. Nu is er een nieuw initiatief. Bram: “Het worden duotuintjes, waarbij nieuwkomers, die taallessen Nederlands volgen en buiten de klas ook nog oefenkansen willen benutten, op een alternatieve manier de taal kunnen oefenen en tegelijk een stapje zetten om te integreren en in contact te komen met andere mensen. Tegelijk delen ze ook een hobby. We starten met een 20-tal buddy’s op drie plaatsen in Oud-Berchem. Het Villegaspark is er één van. In april zijn er startmomenten, waar de duo's elkaar leren kennen. Vandaag is het te vroeg om daar meer over te vertellen, maar later hoor je er wel meer over. “
TANKSTATION
Tot slot heeft Bram nog een primeur voor de Gazet: “We zoeken altijd verder naar mogelijkheden. Vandaag is er goed nieuws. De site op Nieuw Zurenborg is ter beschikking gesteld. Het is een terrein van Vespa, op het oude tankstation, op de hoek van de Plantin en Moretuslei, waar de site van de Zomer van Antwerpen is. Het is alles behalve een groenzone, wel een zone van beton, ommuurd, met muurschilderijen. De grasvelden zijn vervuild en dus niet toegankelijk. Het wordt dus werken met bakken in de hoogte. De overeenkomst is er. In oktober kunnen we dan starten met geïnteresseerden en organisaties te zoeken. subsidies aan te vragen en een plan op te maken”
Verrassende bierdegustaties voor particulieren en bedrijven bij u thuis of op locatieBoomgaardstraat 204, Berchem Tegenover ingang Groen Kwartier Openingsuren: Di - Zo 16 tot 22 uur Plein Berchem Station: ruimte die rust brengt Het Villegaspark : een van de duotuintjes • Foto’s Dieter DEDECKER
VELODROME Het was schrikken want in de nacht van 29 op 30 maart werd er in een van de vensters van de fietshandel Vélodrome op de hoek van de Dageraadplaats en de Kleine Hondstraat een kassei gegooid. Niemand wat gezien of gehoord en de dader(s) hebben zich vergist in de kwaliteit van het glas want ze raakten er niet door. Er is dan ook niets verdwenen. De eerste keer in zo’n vijf jaar dat er geprobeerd werd daar in te breken. MARZOUKI De Marokkaanse familie Marzouki heeft vele telgen aan de familietak. De oudste zus runt een restaurant in de wijk en haar zus Suad Marzouki heeft Biba Boutique in de Kloosterstraat. Een winkel met tweedehandse en vintage kleiding en nog wat handtassen en dergelijke. De oudste zus Fatima van El Warda-familie heeft dan weer haar eigen kruidenlijn voorgesteld. Die kruidenlijn ‘ Authentic Origin’ gaat eerst naar de horeca als introductie en zal daarna de weg vinden naar de gewone keukens.
SAIL & ANCHOR, het Engels georiënteerde restaurant in de Guldenvliesstraat heeft het in het donker gedaan. Bedoeling was om zo weinig mogelijk stroom te verbruiken in het kader van Earth Hour. Tot in de keuken waar kaarslicht aangestoken werd maar daar werd tamelijk snel verandering in gebracht. En het restaurant kreeg ook nog een bezoek van een vertegenwoordiger van CittA, het stadsmagazine van Gazet van Antwerpen. Onaangekondigd gebeurt dat en het moet gezegd, laaiend enthousiast was die niet. Veel te veel zout concludeerde hij in zijn verslagje: overmatig gebruik van de zoutpot schrijft hij letterlijk. Conclusie: “En dat betreuren we, want dit dynamische duo heeft talent zat, maar de avond van ons bezoek kwam dat maar voor 50 procent op tafel en bleven wij met gemengde gevoelens achter. Volgende keer beter ?” Het eten kruiden bij kaarslicht heeft af en toe nadelen.
HANS HERBOTS Regisseur Hans Herbots uit de Stierstraat is meer dan een bezige bij blijkt
nu. De serie Als de Dijken Breken is nog maar net achter de rug of daar is hij alweer bezig met een ander project, een zesdelige serie Rellik. Voor de BBC One en HBO Cinemax. Niet de eerste de beste.
MERDAN TAPLAK, (Belgische moeder en Turkse vader) een bijzonder succesvolle deejay en producer was op 30 maart in een uitverkochte Roma met zijn band Taplak Orkestar. In de Gazet van Antwerpen vertelt hij dat hij elke zondagmorgen samen met zijn vriendin naar de bakkerij Domestic gaat: “Domestic is de beste bakkerij van ’t stad” laat hij optekenen. Over de wijk waar hij woont verder niets dan goeds: “ Zurenborg is een geweldige wijk. Het is er levendig en rustig tegelijk. Als het zomer is, komen de bewoners naar buiten en verzamelen dan rond de Dageraadplaats. Dan lijkt het alsof je in Parijs bent. Eigenlijk heb ik daar altijd een vakantiegevoel.
”OLYSLAEGERS JEROEN, momenteel onze meest bekende schrijver, is op dinsdag 16 mei te gast in de BOEKen Club & The Park met Jelle van Riet. Gratis om 20 uur. Daar zal gesproken worden over zijn boek “Wil”.
VESPA Er is daar maanden gewerkt aan het pand van de Korte Van Ruusbroecstraat en de Rolwagenstraat, vlak tegenover de Joodse school is dat. Eigenaar is de vastgoedpoot van de stad, AG Vespa, en die stelde het pand te koop. Beneden is er een commerciële ruimte van zo’n 65 vierkante meter. We zijn wel erg benieuwd wat er daar gaat komen en wanneer want de mededeling VERKOCHT hangt er ondertussen ook al een hele tijd.
STREETART Kunst in de straat wil dat zeggen en niet ordinaire straatkunst. zeg dus ook nooit graffiti tegen de knappe composities die ondermeer in de Krugerstraat en de Minckelerstraat te vinden zijn. Echte pareltjes die door meer dan 150 artiesten uit heel de wereld zijn aangebracht. Voor de agenda: op 25,26 en 27 augustus zijn ze daar weer om zich weer helemaal uit te leven. Ook nog komst :
de spoorwegtunnels aan de Statiestraat en de Guldenvliesstraat zullen volgend jaar onder handen worden genomen, correcter: onder de spuitbussen. BOEDDHISTEN Het Centrum voor Shin-Boeddhisme jikōji, in de Pretoriastraat 68, blijft zijn stinkende best doen om de buitenwereld te betrekken bij hun activiteiten. Regelmatig zetten ze hun deuren open en als scholen of klassen op bezoek willen komen worden ze met open armen ontvangen. Dat was onlangs weer het geval met leerlingen van het 6de jaar internaat ASO van de Abdijschool van Zevenkerken. En enkele weken vroeger kwamen Elena en haar vriendin Chaima langst om voor een schoolwerk een documentaire te maken. Het resultaat is een zeer mooi en positief filmpje over deze Sangha. Te bekijken op: https:// www.youtube.com/watch?v=VH9j8E6NmcY&f eature=youtu.be.
EXPO-Ronald Gestels stelt nog tot 21 mei tentoon onder de titel Color and Notes in ruimte Morguen. Zijn tentoongesteld werk bestaat uit speels en intrigerend collagewerk. Ronald Gestels is behalve kunstenaar ook nog docent grafische vormgeving aan Sint-Lucas Antwerpen. Ook jarenlang actief in het ondertussen ter ziele gegane wijkcomité Ruimte Morguen bevindt zich nu op de Waalse Kaai 21 – 22 naast het fotomuseum. De galerie is open op donderdag, vrijdag en zaterdag van 14.00 tot 18.00 uur. Een uitgebreide bespreking van het tentoongesteld werk is te vinden op: www. znor.be/2017/03/26/speels-en-kleurrijk-collagewerk-van-ronald-gestels.
LOBSTER. Een lobster is een kreeft in het Engels en dan zijn we naadloos in de Kreeftstraat beland. Daar is namelijk een ‘huiskamer’ waar er regelmatig concerten worden gegeven. Geen klassiek, neen, bekende namen uit de rock- en popwereld. Deze keer was Fischer –Z te gast voor een uitverkocht huis en dat is ….50 mensen. Zanger en frontman John Watts, een dag later, nog steeds met zijn hoed-
je op, was verwoede pogingen aan het doen om vlak voor de deur van de “concertzaal” Rock Lobster –Kreeftstraat 10, een auto vol te krijgen met instrumenten en zijn muzikanten. Benieuwd of ze ooit de ferry in Calais hebben gehaald. De organisatoren Bart Steenhaut en Eva Berghmans, na tal van sessies, nog altijd even apetrots.
KAPPER Een monument van deze wijk heeft ons verlaten. Marcel Janssen, De Kapper, (’t coiffeurke), heeft vele jaren in de Stierstraat 28 honderden, vooral jongeren van deze wijk in zijn stoel gehad. Al jaren met pensioen (geboren 16 december 1928) maar op 31 maart gestorven in het AZ Sint-Jozef in Malle. De uitvaartliturgie had plaats op 7 april in de SintNorbertuskerk.
PRIMO Gratis gaan eten in Zurenborg ? Het kan. Tenminste als we aankondiging aan de deur van restaurant Primo op de Dageraadplaats - Nottebohmstraat kunnen geloven. Daar is er namelijk een instagramwedstrijd ( ‘bij Primo een moment delen’) en dat kan een gratis etentje voor twee opleveren. Smakelijk BARMANNEN Niet zoals twee of meer zangers van dEUS, neen, zoals gasten die achter den toog staan en dan meer bepaald in Zurenborg. Die hebben namelijk de handen in elkaar geslagen en gaan samen plaatjes draaien onder de naam Zurenborg Beats. Vreemd genoeg zakken ze gezamenlijk af naar kerken om daar te spelen. Het zijn Den Draak, Gorillaz, May’s, Bar Salon, ZeeZicht, Gitanes en Tranquilo. Meteen is het bewezen dat de Zurenborgse horeca wel kan samenwerken. Toch opvallend dat er geen bar…vrouwen bij zijn.
Salt &Mint Het heeft daar een paar maanden leeg gestaan maar nu is er vanaf 15 april opnieuw een eetzaak in de Draakstraat 21, het vroegere Aroma’s. Het kreeg de naam Salt & Mint mee en belooft Marokkaanse ontbijt en “world bites schotels”. Ze hebben van oudsher daar ook een mooi terras achteraan. Op zondag gesloten.
Berichten uit de buik van de wijk
Onder de naam “Project: Veiligheid voor de Spelende Kinderen op de Dageraadplaats stuurde lezer
Jacques Denys, uit de Ramstraat 11 ons deze tekst. Een voorstel om het daar veiliger te maken voor de kinderen.
Huidige situatie: De Dageraadplaats is zeker één der gezelligste pleintjes in het district Antwerpen. Terrasjes, zitbanken speelpleintje voor de kinderen, basketterrein en voetbalpleintje. Aan drie van de vier zijden is er geen doorlopend verkeer, waardoor de kinderen in alle veiligheid zich kunnen uitleven. Achter de goals van het voetbalpleintje staan bovendien metershoge rasters en netten om te beletten dat de ballen op de terrassen van de horecazaken zouden terechtkomen. Aan de straatrand van de Draakstraat is er echter geen enkele afsluiting. Iedere dag wordt er intens gevoetbald op het pleintje. Met de regelmatigheid van de klok rollen er ballen op de straat over de tramrails. De meeste oudere spelers letten uiteraard op vooraleer achter hun bal aan te lopen, indien deze nog niet door een tram of wagen tot materiaal voor recyclage is herleid. De jongere ukkies hebben echter enkel oog voor hun balletje. Ze struikelen eerst over de meer dan 30 cm hoge stoeprand (4) en lopen dan de straat op. Gelukkig tot nu toe zonder fatale gevolgen.
Voorstel van project: We stellen voor om op de locatie langs de straatkant een half verplaatsbare afsluiting van ongeveer 1,2 meter hoogte te plaatsen.
Voordelen. Veiligheid Zowel voor de kinderen als voor voorbijrijdende fietsers en voetgangers, waaronder ook kinderen. Vermits de meeste ballen over de grond wegrollen worden de meeste al opgevangen door de afrastering. De afrastering is te hoog om erover te klauteren en verplicht ze om over één van de zebrapaden de straat over te steken en eerst uit te kijken voor aankomend verkeer en te wachten op het groen licht.
Uitnodigend: Ouders of familie zullen met een veel geruster gevoel de kinderen op het plein laten ravotten en hoeven ze niet meer met een bang hart permanent in het oog te houden.
Sociaal en integrerend
Sport en spel brengen niet alleen de verschil-
lende kinderen samen, maar ook de ouders kunnen mekaar rustiger ontmoeten op de zitbanken of terrassen.
Verfraaiing van het plein De afrastering kan tevens een artistiek en innovatief project worden dat bijdraagt tot een fraaier zicht van op het plein en het creëren van een gezellige aangepaste speelomgeving voor de jonge sporters.
Betrokkenheid
Voor de uitwerking van het concept kan een beroep gedaan worden op lokale artiesten, onderwijsinstellingen en studenten. Voor alle nuttige ideeën en suggesties wordt de inspraak van alle buren en de kinderen zelf gevraagd. Het project wordt ingediend direct bij de districtsraad van Antwerpen en wordt ook als project ingediend voor medefinanciering bij de burgerbegroting.
Vraag om medewerking
• We hebben minstens een dertigtal inwoners van het district Antwerpen nodig, die een petitie willen tekenen om de onveiligheid van deze locatie aan te klagen.
• Al wie zich geroepen voelt kan zich melden om samen te brainstormen over de uitwerking en vormgeving van het project. Ontwikkelaars, kunstenaars, personen om eventueel workshops te organiseren voor de jongeren die aan de afwerking willen meewerken. Hierbij kan ook reeds gedacht worden aan de geraamde kostprijs.
• Vermits na de startronde van de burgerbegroting het thema “aantrekkelijke pleinen” bij de twaalf gekozen thema's voor financiering is weerhouden zouden we met zoveel mogelijk mensen moeten aanwezig zijn op de districtsbegroting, op 22 of 23 april.
Alle info op www.burgerbegroting.be Bij vragen kan men terecht bij het stedelijk wijkoverleg:burgerbegroting@stad.antwerpen.be Tel.:03 338 33 10. Op deze vergaderingen wordt immers bepaald hoeveel geld aan elk gekozen thema kan besteed worden van het totale budget van 1,1 miljoen euro.
• Nadien kunnen we het uitgewerkt project indienen voor de toemeet beslissing voor goedkeuring.
Parameters waarmee rekening moet worden gehouden:
• De hoogte van de afsluiting moet ongeveer 1,2 meter hoogte hebben. Het dient daarom niet een afrastering te worden met overal dezelfde hoogte.
• De constructie moet stevig zijn, maar moet kunnen verwijderd worden bij evenementen op het plein. (foor, concerten, rommelmarkten). Voorbeeld zijn de verwijderbare palen op sommige toegangswegen op het plein.
• De beschikbare ruimte is ongeveer 1,5 meter breed en gaat over de lengte van voorbij de tramhalte tot ter hoogte van de achterlijn van het voetbalpleintje aan de kant van de Draakstraat.
• De materie waarin de panelen of afrastering worden gemaakt moet stevig zijn in een vorm die zoveel mogelijk de ballen tegenhoudt en niet in de lucht doet kaatsen.
• Voor- en achterkant van de afrastering moeten attractief gemaakt worden en liefst thematisch gebonden aan de positieve uitstraling van sport, spel en Zurenborg.
Voor alle ideeën en suggesties: Jacques Denys, Ramstraat 11, 2018-Antwerpen. Tel.: 0495 289 630 of jacques.denys@gmail.com
* all about hair do's
Op 22 mei is het twintig jaar geleden zijn dat Herman de Coninck in Lissabon aan een hartaanval bezweek. Daarom herdenkt de wijk hem met een spetterend feest op de Draakplaats met poëzie, vrij podium en gratis bollekes. Brouwerij de Koninck was bereid een
Om 14 uur wordt het feest geopend door de kinderen en kleinkinderen van Herman de Coninck die gedichten van hun (groot)vader en eigen werk brengen. Daarna volgt een vrij podium met plaats voor zelfgeschreven gedichten van kinderen uit Zurenborg. Zij zullen hiervoor opgeroepen worden door de scholen uit de wijk. Indien er teveel kandidaten zijn voor de korte tijdsspanne, zal er door de scholen een selectie gedaan worden. Maar ook kinderen van buiten onze wijk kunnen meedoen. Zij moeten zich wel inschrijven om zeker te zijn van een plaatsje op het podium, (zie kader). Om de aandacht erbij te houden, zal het Zurenborgse A-KOOR enkele muzikale intermezzo’s brengen. De dirigent Patrick Windmolders zette het gedicht Slaap van Herman de Coninck op muziek en dat zal ook uitgevoerd worden. Frank Mercelis die de presentatie van het feest verzorgt, zal ook enkele solopartijen in het koor voor zijn rekening nemen.
VOLWASSENEN
Na het vrij podium voor kinderen volgt een
aantal vaten te sponsoren voor het feest van haar bijna-naamgenoot. Frank Mercelis zorgt voor de presentatie, Cultuurantenne 2018 zorgt voor podium, geluidsversterking en het materiële van het gratis feest voor de wijk op zondag 21 mei. (Jörg PYL)
muzikaal intermezzo door Hans Mortelmans en Groep. Als de bollekes nog niet op zijn, is dit het moment om ze nog eens te laten vullen. Daarna opent voormalig stadsdichter Peter Holvoet-Hanssen het tweede deel, gevolgd door een vrij podium voor volwassenen om hun pennenvruchten voor te dragen. Vervolgens komen de wijkdichters Stefan Heulot en Jörg Pyl een gedicht van Herman de Coninck en eigen werk voordragen. Johanna Pas van boekhandel Kartonnen Dozen zal hetzelfde doen. Het feest zelf wordt afgesloten door Kristien Hemmerechts of Laura de Coninck rond 18 uur.
Maar ook de kinderen worden niet vergeten. Speciaal voor hen komt de nieuwe Bibbus met allerlei activiteiten voor de kleinsten. In de loop van de namiddag nestelt zich ook een ijskar op het feestterrein. Noteer alvast 21 mei in uw agenda voor dit gratis poëtische en toegankelijke feest.
Wij hebben hier tien (10) echte dichtbundels van Herman de Coninck liggen en willen die graag geven aan mensen die wonen in de wijk of minstens binnen het gebied 2018 en die er ook eens willen in lezen. Het is een bundel die samengesteld is door zijn weduwe Kristien Hemmerechts. De bundel heet “Geef me eindelijk wat ik altijd al had” en is verschenen in de serie Rainbow Essentials. Kristien Hemmerechts schreef er ook een inleiding bij.
Wat moet men doen ? Simpel: we hebben om en
bij de 150 gedichten aan vensters hangen en de vraag is even eenvoudig als makkelijk : op welk adres (straat en nummer) hangt een gedicht waarin in de éérste regel (niet de titel) staat te lezen: “De grijsgebiesde Maas”
De eerste tien juiste inzendingen krijgen een bundel gratis thuis afgeleverd. Oplossingen naar swa.collier@telenet.be
Veel succes
Volwassenen die hun zelfgeschreven gedichten willen voordragen worden vriendelijk uitgenodigd om één gedicht van hun keuze het podium voor te dragen. Hetzelfde wordt gevraagd aan de kinderen uit de wijk die niet via hun school een oproep gekregen hebben.
Maar omdat wij graag weten hoeveel dichters er zullen komen willen we graag dat de kandidaten zich per mail melden. Kinderen schrijven erbij dat zij meedoen met de groep kinderen (tot 16 jaar). Inschrijvingen kan tot 18 mei op volgend emailadres: andre.dejonghe@skynet.be De kinderen-dichters worden rond 14 uur op de Draakplaats verwacht. De volwassenen ten laatste om 16 uur.
Bij te veel inschrijvingen zal er een selectie gemaakt worden wie mag voordragen (loting of volgens datum van inschrijving).
Het A-KOOR repeteert elke week in Zurenborg en het feest Herman de Coninck van zondagnamiddag 21 mei is een mooie gelegenheid om nog eens in de eigen wijk op het podium te staan. Voor dit optreden componeerde dirigent Patrick Windmolders een lied op tekst van het gedicht ‘Slaap maar’ van Herman de Coninck. Het gedicht prijkt momenteel aan het Poëzievenster van de Stierstraat 24. Patrick vertelt over het hoe en het waarom van de nieuwe partituur. En over wat dochtertje Manon, nu een goede 3 maanden jong, daarmee te maken heeft. (Luk DEPONDT)
Patrick heeft iets met de poëzie van Herman de Coninck, één van zijn lievelingsdichters. “Hij maakt alles zo menselijk, zo tastbaar!” vindt hij. Vóór de geboorte van Manon heeft Patrick veel poëzie gelezen over vader-zijn. ‘Slaap maar’ van Herman de Coninck vindt hij zeer bijzonder.
Slaap maar,' zeg ik tegen een dochter die allang slaapt en daar wakker van wordt.
Het onweert. Misschien wil ik wel dat zij bang is, dan kan ik vader zijn. Maar ik kan niets anders dan samen met haar niets kunnen.
Zoals woorden. De dingen gebeuren. Zonder woorden zouden ze ook gebeuren. Maar dan zonder woorden.
“Het gedicht bevat veel lagen.” beweert Patrick. “ Het gaat over de emotie van een vader voor zijn dochter. Over een dochter die zelf geen emotie laat zien. Ze heeft geen woorden om te zeggen waarover het gaat.”
MUZIEK Patrick heeft het gedicht ‘Slaap maar’ nog vóór de geboorte van Manon - vierstemmig, soms acht-
stemmig - op muziek gezet. De compositie bestaat uit drie deeltjes. In de eerste maten zijn er veel rusten. Deze suggereren al het ‘zonder woorden’ van het einde van het gedicht: de non-verbale communicatie, de papa die in stilte kijkt naar het kind.
Het middendeel (‘Misschien wil ik wel…’) is rustiger, minder haperend. Het ‘dan kan ik vader zijn’ brengt rust in de muziek. Daarna zijn er weer meer haperende rusten zonder woorden. De compositie eindigt met een herhaald en zacht stilvallend ‘Slaap maar – slaap maar…’.
Het is nochtans geen slaapliedje. Wel een tafereel, een mooi beeld vol kwetsbaarheid en hulpeloosheid: een papa die ook geen woorden vindt, maar toekijkt. “Dat komt helemaal overeen met hoe ik het momenteel beleef.” verklapt Patrick.
UITDAGING
Toen duidelijk was dat A-KOOR zal optreden op het feest Herman de Coninck was het logisch dat deze compositie voor gemengd koor er zal gezongen worden. Een toch wat intimistische compositie brengen op een openluchtoptreden is een hele uitdaging voor het koor en haar dirigent. A-KOOR zingt in de loop van 3 korte optredens tijdens het feest Herman de Coninck, ook ander werk o.m. ‘Bruxelles’ van Jacques Brel. Het doet dit samen met Frank Mercelis van ‘Eddy et les Vedettes’, die de presentatie van het feest op zich neemt.
A-KOOR is een gemengd Antwerps koor met voet aan de grond in Zurenborg. Het brengt koormuziek van verschillende tijden, stijlen en genres: van de Johannespassie van Bach tot popsongs als ‘Space Oddity’ van David Bowie. Op de provinciale koorwedstrijd in 2014 haalde A-KOOR de ere-afdeling.
A-KOOR telt momenteel een 50-tal leden en repeteert op donderdagavond in Basisschool De Zonnebloem (Korte Altaarstraat). Nieuwe leden zijn altijd welkom. Interesse? Meld je aan via voorzitter@a-koor.be.
Wie een gedicht wil voordragen kan zich tot 18 mei inschrijven
Dat de stelplaats van de bussen van De Lijn zou verdwijnen aan de Draakplaats was al langer geweten. De vraag was alleen wanneer en in tweede orde: naar waar? Van dat eerste weten we al een tijdje dat er na 2021 er geen bussen meer zullen staan waar ze nu ge -
parkeerd staan. Wegens de lopende vergunningen. En sinds nu weten we ook dat ze dan hoogst waarschijnlijk zullen verhuizen naar het vliegveld van Deurne. Daar hebben die van De Lijn een terrein van zo’n drie hectare op het oog. (SC)
De Lijn was al een hele tijd op zoek naar een plaats waar de stadsbussen van De Lijn konden overnachten, gekuist en gewassen worden. Niet simpel, want ze hadden wel wat ruimte nodig voor de meer dan 200 bussen en het moest dicht tegen de stad zijn want de kilometers die ze met lege bussen rijden is verloren geld redeneert men bij De Lijn. Hoe dichter bij de stad hoe beter. Als laatste had men het oog laten vallen op de gewezen rijkswachtkazerne in Wilrijk maar ook die vlieger ging om diverse redenen niet op.
Nu is er het vliegveld van Deurne. Een behoorlijke lap grond die van diverse kanten goed te bereiken is. Bovendien is de grond eigendom van het Vlaams Gewest, wat de onderhandelingen een stuk makkelijker zal maken. We zeggen wel luchthaven maar de stelplaats zou komen op een plaats waar geen luchthaven-gebonden activiteiten voorzien zijn. Een bedrijvenzone zelfs. Momenteel wordt alles van dichtbij bekeken en de verwachting is dat de definitieve knoop snel doorgehakt zal kunnen worden. Het gevoel bestaat dat er politiek een wil is om dit dossier zo snel mogelijk uit het slop te halen. En dat is vooral voor de omwonenden in deze wijk heel goed nieuws want van ’s morgens erg vroeg denderen al tientallen jaren een hoop bussen door de belendende straten en dat blijft protesten opleveren.
Het mooiste nummer op de nieuwe plaat van Stijn Meuris heet ‘Oud Links’ en speelt zich af op de Dageraadplaats. En nu is het niet alleen de nieuwe single, maar ook een Belpop-classic in wording. We spraken met zanger Stijn Meuris af op het terras van restaurant May’s, waar hij de song schreef. “Wat valt er nog te rebelleren?” (Bart STEENHAUT)
Meuris stond erop dat het nummer pas een single werd op het moment dat de omstandigheden op het plein precies dezelfde waren als toen hij hier een jaar geleden de basis voor het nummer legde. “Het was een mooie voorjaarsdag, en we zaten in de studio van Nicolas Rombouts (ex-Dez Mona, BS) aan onze nieuwe plaat te werken. Ik had een paar uurtjes vrij en ging iets drinken op de Dageraadplaats. Meestal verlies ik me dan meteen in de stapel kranten die ik bij me heb, dus ik zie eigenlijk nooit wat er om me heen gebeurt. Maar dit keer wél. Ik zat hier, op het terras van May’s – Brasserie Van Loock dacht ik, want het was me niet opgevallen dat de zaak was overgenomen- en plots zag ik Het. ’t Was druk, en alle terrasjes zaten vol. Ik heb – in een stream of consciousnessopgeschreven wat ik zag, en dat is het nummer geworden. Terug in de studio speelde Dave –onze gitarist- een mooi gitaarlijntje, en die tekst paste daar perfect in. De song was in een wip klaar.”
-Voor de niet ingewijden: kan je even uitleggen waar het nummer precies over gaat?
Stijn Meuris:“De achterliggende gedachte van de song is: what’s going on? We hebben kritiek op alles en nog wat, zijn het nergens mee eens en vinden dat alles beter moet. De andere kant is altijd fout en gek genoeg zegt die andere kant hetzelfde over ons. En ik zag ze hier zitten. Hippe, oudere vrouwen op de drukke Dageraadplaats. Ze zitten kritisch bij elkaar/ Hun mening vormt niet langer gevaar/Ze kussen drie maal de kunstenaar/Die blij is dat hij nog mag. Ik ben geen Antwerpenaar, maar voor mij is de Dageraadplaats een bastion voor een bepaalde manier van denken. En van het gedrag dat daarmee gepaard gaat.”
-Definieer dat eens.
Stijn Meuris: “(denkt na) Da’s een moeilijke. Het ging me over een teleurstelling die ik al langer voelde. Kunnen we nog iets betekenen in dit maatschappelijk bestel? Kunnen we onze stem nog uiten? En daar, tijdens die namiddag, pasten in mijn hoofd alle puzzelstukken in elkaar. Ik denk niet dat het nog volstaat om –zoals je in de straten die op dit plein uitgeven overal ziet- een affichke aan je raam te hangen
over iets waar je voor of tegen bent. Niet dat ik daar iets op tegen heb, maar er spreekt toch een gevoel van onmacht uit. Als je een affiche ophangt, iets gaat eten op de Dageraadplaats, en er ongeveer zo en zo uitziet, heb je voldaan aan je linkse plicht. Of zo lijkt het toch. Want ik ben geneigd om te denken dat dat niet volstaat.”
-Staat het ‘Oud Links’ zoals je dat in het nummer beschrijft synoniem voor salonsocialisme?
Stijn Meuris: “Da’s een hele goeie vraag. Ik heb altijd wat moeite gehad met de term salonsocialisme, omdat ik ‘m te denigrerend vond. En voor de duidelijkheid; dat nummer is een observatie, geen kritiek. ’t Gaat over hoe –ondanks alle ideologische afbakeningen- er nooit iets verandert. ’t Is een boutade, maar ik heb vaak de indruk dat de andere kant van het politieke bestel oud links vaak bijna een schouderklopje geeft. ‘Blijven doen, die affiches op jullie vensters. We hebben dat nodig, die kritische stem.’ Maar tegelijk voeren ze vrolijk monkelend hun programma uit. ’t Is een knieval die ik nu, op mijn 52ste doe, maar ik weet het zelf ook écht niet meer. Dat zeg ik trouwens letterlijk in dat nummer. Ik herken me in hen/als iemand die met moeite went/ Aan wat rechts is/en wat nog rest van links.”
-Eigenlijk is dat voor mij de opvallendste vaststelling op Vigilant: vroeger had je, op z’n minst in de context van je nummersoveral een antwoord op. Nu erken je dat je ’t zelf ook niet meer weet.
Stijn Meuris: “Klopt. In mijn nummers werd een stelling uitgezet, en die verdedigde ik. Da’s veranderd, nu. Omdat ik heel goed aanvoel, dat overal mijn mening kan poneren, maar die heeft verder geen betekenis meer. In de groep werd daar redelijk raar bij opgekeken: ze vroegen zich af of ik de strijd had opgegeven. En ja. In zekere zin is dat zo. Wij allemaal toch, als we heel eerlijk zijn? Ik ben nu al tien minuten bewust termen als ‘links’ en ‘rechts’ aan het mijden, omdat ik oprecht niet meer weet wat die woorden betekenen. Dat zeg ik niet omdat ik dommer geworden ben. Ik voél het verschil niet, en ik merk dat steeds meer mensen met
-Eén verklaring: de maatschappij is minder verzuild dan –pakweg- twintig, dertig jaar geleden. Vroeger was je links, rechts of katholiek. Nu heb je tussen elk begrip nog vijftig tinten grijs.
Stijn Meuris: “Misschien is dàt het. We kunnen wel heel stoer zeggen hoe het moet, maar met de werkelijkheid geconfronteerd - de aanslagen, het feit dat de politieke kleur in de stad veranderd is- bieden we geen oplossing. En als ik interviews lees met John Crombez voel ik dat hij dat ook beseft. We’ve lost the war.”
-Misschien komt dat wel omdat we ’t met z’n allen redelijk goed hebben, momenteel.
Stijn Meuris:“Dat denk ik ook. Die strijd van vijftig jaar geleden om meer inspraak te hebben, meer centen en meer werkgelegenheid is gevoerd. Nu zit bij iedereen de frigo vol, en we zouden ook graag hebben dat dat zo blijft. Zo hol je de linkerkant van het politieke spectrum uit. Want laat ons wel wezen: wat valt er nog te rebelleren?”
-Blijft de vraag; is links zijn en rebelleren hetzelfde? Zijn die twee onlosmakelijk met elkaar verbonden?
Stijn Meuris: “Weet ik niet, maar je verwàcht toch dat het zo is. Natuurlijk vind ik rebelleren geen doel op zich. Noem het eerder: opkomen voor het gezond verstand, voor de juiste beslissingen. Zorgen dat niemand achterblijft in de
samenleving. We willen dat alles beter gaat als het over energie en mobiliteit gaat. Tot er plots werken in je eigen straat plaatsvinden. Dan is het van: wow, zo had ik het niet bedoeld. Vlamingen zijn de kampioenen van het Nimbydenken. Not In My Backyard. Ik besef ook dat het zeer dubbel is, wat ik hier vertel. Want je zou ook kunnen zeggen: we zijn allemaal dichter bij elkaar gekomen. We begrijpen elkaars standpunten. Links die van rechts en ik durf te denken ook andersom. Maar vreemd genoeg zorgt net dat voor een status quo. Er is geen groot conflict meer.”
-Even terug naar de sfeerschets van het nummer: je had je verhaal ook op een fictief plein kunnen situeren.
Stijn Meuris:“Ja. Maar ik had heel snel door dat ik dat net niét moest doen. Want dan werd het verhaal te diffuus. Ik zag ze voor het laatst op de drukke Dageraadplaats. Zonder ijdel te willen klinken, besefte ik wel dat dat een goeie binnenkomer was. Soms moet je de dingen gewoon benoemen zoals ze zijn.”
-Vindt je het een luchtbel, dit plein?
Stijn Meuris:“Dat denk ik wel, ja. Dat is waar de rechterzijde het altijd over heeft als ze het over de multicul hebben. Die symbiose van mensen en activiteiten, dat zie je hiér. Dit plein is daar het epicentrum van. Misschien doe ik de waarheid daarmee geweld aan, maar als ik rondkijk vallen me vooral de hippe, jonge oma’s op. Gezond zijn, de juiste
kleding aan, en net een politiek correcte koffie besteld. Op zich positief, want het bewijst dat er nog een dynamiek is boven een bepaalde leeftijd. Maar tegelijk voelde ik de onmacht van een grote groep mensen. De storm die hier opstak toen Bart De Wever burgemeester werd, is meteen daarna weer gaan liggen. ‘Eigenlijk, ça va nog’.”
-Love it or hate it: hij is ook gewoon democratisch verkozen, natuurlijk.
Stijn Meuris:“Voilà. Da’s niet onbelangrijk.”
Een kanttekening in de marge: ik heb vijfentwintig jaar in Brussel gewoond, en daarnaast letterlijk de halve wereld gezien. Maar mijn grootste cultuurshock ooit was de verhuizing naar Zurenborg. Dit is bij voorsprong de meest ‘blanke’ wijk die ik ooit gezien heb. Ter vergelijking: in mijn straat in Brussel woonden welgeteld vijf Vlamingen. Vijf. En ik vond die culturele mengeling lang niet onaangenaam. Wat wél in het voordeel van deze wijk spreekt: iedereen kent elkaar. ’t Is een echt dorp, met een groot sociaal weefsel. Vooral daarom heb ik nooit ergens liever gewoond dan hier.
Stijn Meuris: “Dat snap ik allemaal wel. Maar er is –niet alleen hier, ook in de rest van WestEuropa- een beangstigend soort laissez-faire binnengedrongen: zolang we onze manier van leven veilig kunnen stellen is het okay. Ik vind dat een heel gevaarlijke positie. Want daarmee geef je De Anderen – wie dat dan ook mogen zijn- enorm veel ruimte om de zaken naar hun hand te zetten. In Zurenborg – maar er zijn ook andere plaatsen- is iedereen in theorie voor een multiculturele samenleving. En toch gaan ouders hier drie dagen kamperen om hun kind in een ‘goeie’ school in te schrijven. Met weinig allochtone kinderen, zodat er geen leerachterstand wordt opgelopen. Mijn Achillespees is dat ik dat ook helemaal begrijp. Ik zeg dus niet dat jullie allemaal lafaards zijn die de strijd hebben opgegeven. Want ik heb zelf precies hetzelfde gedaan. Een vreemde vaststelling, trouwens. Toen de N-VA aan de macht kwam dacht ik dat we echt extreme tegenstellingen zouden krijgen. Maar ik stel vast dat de linkerkant geen munitie vindt om een stevige oppositie te voren. Dat is toch… raar? Ik ben geen politicoloog, maar ik wil wél graag weten hoe dat komt. Kijk naar Nederland: daar waren twee partijen aan de macht, en toch is alleen de Partij Van De Arbeid afgestraft. Hoe komt het dat rood vandaag als een foute kleur wordt beschouwd? Want het was écht gezellig op de Dageraadplaats. Lekkere koffie, ook. En de zon scheen.”
-Misschien ben je gewoon een somberman, een dwarskijker?
Stijn Meuris:“Helemaal niet. Aan de opper-
vlakte lijkt alles mooi en goed, maar net daaronder zie ik iets heel luguber. Ken je de film The Truman Show, waar het hoofdpersonage na verloop van tijd beseft dat hij in een virtuele werkelijkheid leeft? Daar doet de Dageraadplaats me aan denken. Je kan er niet omheen dat alles heel erg verzacht is. We kunnen ons occasioneel nog wel druk maken over een zwarte piet of een hoofddoek, maar daar stopt het. Dat zijn discussies in de marge. Terwijl: ik zie de toenemende armoede, de verloedering, en het verval. Ik zie mensen die niet meer meekunnen en strompelend over straat lopen. Toen we in de studio zaten om de nieuwe plaat op te nemen, heb ik zestig keer de Turnhoutsebaan op en af gereden. Als je daar naar kijkt door de bril van een niet-Antwerpenaar, weet je niet wat je ziet.”
-Okay. Vertel me wat je ziet, daar, als buitenstaander. Stijn Meuris:“ “Tweeen-een-halve-kilometer destructie. Ongeorganiseerde chaos. Ik ben daar als echte ADHD-er sowieso erg gevoelig voor. Maar je kan er echt niet naast kijken. Die straat is een visuele puinhoop, een soort mini-Aleppo. Ik kwam dus elke dag totaal overspannen in de studio aan. Maar voor Nicolas Rombouts –die z’n opnamestudio net achter de ZOO heeft liggen, was dat allemaal heel gewoon. Ik zie de Turnhoutsebaan als een tastbaar bewijs van: we hebben het opgegeven. Je komt nergens een strook van langer dan acht meter tegen die nog min of meer okay is. En het staat er tjokvol verkeersborden. Een heel bizarre fetisj die ze hier in Antwerpen hebben. Dat zie je ook op de Dageraadplaats. ’t Staat er vol objecten. Fietsenrekken, vuilnisbakken, borden, glascontainers, en niemand die zich daaraan
stoort, kennelijk. Ik vind: er is nog zovéél om tegen op te komen. Het feit dat er 21 jaar over Oosterweel is gebakkeleid en de eerste schup vandaag nog steeds niet in de grond zit, zegt toch genoeg? Dat wil zeggen dat we het met z’n allen niet de moeite vonden om écht tot een oplossing te komen. Eénentwintig jaar! Dat kan in geen enkel ander land. Je kan zeggen: de anderen waren er tegen. Kan zijn, maar hoe lang kan het duren om aan elkaar tegemoet te komen? Los daarvan: wél blij dat er eindelijk een oplossing is.”
Meuris komt op vrijdag 28 april naar De Roma.
Een huis of appartement kopen, doet u niet elke dag. Het is meestal een stap in het onbekende, waarbij flink wat vragen opduiken.
Daarom streven wij ernaar, met 2 kantoren, één op het Antwerpse Zuid, vlakbij het Nieuwe Justitiepaleis, en één op de Dageraadplaats, iedereen die wenst te (ver)huren of (ver)kopen in het bruisende Antwerpen professioneel advies te geven!
Herenwoningen op het Zuid en de populaire wijk Zurenborg zijn onze specialiteit! Daarnaast zijn ook appartementen, woningen en opbrengsteigendommen binnen de Singel, Berchem en Wilrijk bij ons in goede handen!
Ik zag ze voor het laatst op de drukke
Dageraadplaats
Hippe oudere vrouwen met kortgeknipt
grijs haar
Ze zaten kritisch bij mekaar
Hun mening vormt niet langer gevaar
Zoals ze daar samen praatten op de drukke
Dageraadplaats
Van hun lange groene lanen naar hun landgoed in Toscane
Waar ze zoete wijn verbouwen in verantwoord vervallen gebouwen
Oud Links
Met hun Sherry’s en hun long drinks
De juiste krant bij de hand voor de stand van het land
Ze maken wuft een wuifgebaar
Ze kussen driemaal de kunstenaar
Hij geeft elk zijn goeiedag
Blij dat hij nog mag
Hij heeft ooit eens iets geschreven
Over zijn rijkgevulde leven
En daags nadien een lovend stuk in de krant
Door een sympathisant
Oud Links
Met hun Sherry’s en hun long drinks
De juiste krant bij de hand voor de stand van het land
Oud Links
Met hun Sherry’s en hun long drinks
Er woedt een wereldbrand maar verder is er niks aan de hand
Ik herken mezelf in hen
Als iemand die met moeite went
Aan wat rechts is, en wat nog rest van links
Ik weet niet meer, ik weet niet meer wat ik vind
En wat ik daarvan…
Oud Links
Met mijn sherry’s en mijn long drinks
De juiste krant bij de hand voor de stand van het land
Twee vrouwelijke artsen uit onze wijk leiden de Rangers van het Nationaal Park Virunga in OostKongo op in de technieken van de ‘Tactical Combat Casualty Care’. Dat is een soort EHBO die speciaal is ontwikkeld voor oorlogssituaties. Dat ‘Rescue the Rangers’- project kan best wat steun gebruiken, vinden ze. (Marcel SCHOETERS)
An en Marijke zijn allebei militaire artsen die –verplicht- ook complementaire diensten kloppen als spoedarts in burgerziekenhuizen. Omwille van het verhoogde veiligheidsniveau willen ze liever hun respectieve achternamen en adressen niet zwart op wit gedrukt staan. An kwam in onze wijk terecht omdat haar vriend hier al woonde en er niet weg wilde. Marijke kocht hier drie jaar geleden een appartement omdat ze het een toffe buurt vond.
Virunga, nog gesticht door de Belgen en aanvankelijk genoemd naar onze eerste koning Albert, is het oudste nationaal park van heel Afrika. Het is het best bekend als biotoop van de berggorilla, maar net zo goed omwille van zijn bedreigde status. Stroperij, illegale houtkap en dito visvangst zijn de belangrijkste problemen waar de park rangers toezicht op moeten houden. Het park bij het Lake Edward aan de grens met Rwanda en Oeganda is de voorbije jaren ook geregeld gebruikt als toevluchtsoord voor rebellen. De Rangers moeten altijd werken in een regelrechte oorlogssituatie.
PROESMANS
Beide dames zijn ‘en stoemelings’ tot het project gekomen vanuit de Eén-reeks ‘Flying Doctors: Virunga’. “Eén van de artsen, Sam Proesmans, is ook een Zurenborger”, weet An. “Aan het einde van de reeks geven zij de Rangers een EHBO-opleiding, maar wij vonden dat ze eerder kennis moesten hebben van TCCC. (TC3). Daarin zit alles vervat wat je moet doen als je onder vuur komt te liggen, voornamelijk op het vlak van zelfhulp. Het gaat vooral om massieve bloedingen en borstkasletsels. TC3 werd trouwens ook toegepast bij de aanslagen op 22 maart. Alle militairen die je overal ziet patrouilleren, hebben een TC3-kit bij zich.” Beide dames hebben zich privé in dit project geëngageerd. “Wij doen dat op eigen kosten en in onze vakanties”, zegt An. Zij zelf is in oktober 2016 voor het eerst naar Virunga getrokken. “Samen met 2 instructeurs hebben we al 100 Rangers opgeleid, in cursussen van 1 tot 1,5 dag. Het zijn ook gewezen Belgische en Franse militairen die de op militaire leest geschoeide opleiding van de Rangers verzorgen.
DODEN
Marijke trekt eind april met 3 anderen, instructeurs en onderofficieren, naar Virunga. “Het geld dat wij proberen in te zamelen moet dienen voor de aankoop van materiaal”, zegt ze. “Naar Afrikaanse normen is dat duur.
De vorige keer hebben we zelf lakens moet aankopen om tourniquets van te maken.” Volgens de dames wordt er elke maand wel een Ranger gedood. “Van de mensen die we in oktober hebben opgeleid, is er ook al een dood en een zwaargewond”, zegt An. “De aanvallers gebruiken machetes en kalasjnikovs.”
ZWEMLESSEN
Marijke zegt dat het project in feite veel ruimer is dan alleen maar de TC3-opleiding. “De directeur van Park Virunga, Prins Emmanuel de Merode (die ook al eens zwaargewond werd na te beschoten, MS) en het ICCN( Institut Congolais pour la conservation de la nature) proberen ook om de rebellen en de illegale houtkappers aan een andere job te helpen of ze op een andere manier te leren verwarmen, zodat ze dat hout niet meer nodig hebben. Er is nu ook een grote waterkrachtcentrale in aanbouw, die eveneens voor tewerkstelling zorgt. Maar ook deze centrale wordt door de Rangers beschermd. An en Marijke hebben zich ertoe geëngageerd om ieder jaar twee weken naar Virunga te trekken. “We zouden ze in feite ook moeten leren zwemmen of ten minste leren omgaan met reddingsvesten”, zeggen zij. “Want ook op het Lake Edward zijn stropers actief. Wij zijn zelf ook beschoten.”
Wie meer te weten wil komen over het Rescue-The-Rangers-project raden wij aan om te kijken op www.yeee-haae.com/Rescuethe-Rangers. Daar krijgt men ook de kans om een bijdrage te storten. Kijk ook eens naar: http://www.facebook.com/RescueThe-Rangers-394426227556360
MAANDAG
ROLWAGENSTRAAT 79 • 2018 ANTWERPEN Tel. (03) 235 52 54 • Fax: (03) 272 39 10
Dageraadplaats 30 • 2018 Antwerpen • 0468/279918
Onze Openingsuren....
Maandag 9.00 u - 22.00 u • Dinsdag 9.00 u - 22.00 u
Woensdag 9.00 u - ..........? • Donderdag 7.00 u .......?
Vrijdag 9.00 u ......? • Zaterdag 10.00 u ........?
Zondag 10.00 u ......?
Wij hebben een zaaltje ter beschikking voor allerlei doeleinden.... van verjaardagsfeestje, vergaderingen , opnames , communiefeestjes of leuke familiefeestjes waar je thuis geen ruimte voor hebt...... Zaterdag 29 April Moambe Avond vanaf 17.00 u ten voordele van onze daklozen te zurenborg....hopelijk zoveel mogelijk inschrijvingen ... zomerhof2016@gmail.com....of in onze zaak zelf 15.00 € p.p
Beter wassen met zacht water en krachtige machines Sneller en milieuvriendelijker wassen en drogen Gemakkelijk strijken met de mangel
Goedkoper dan thuiswassen
Het wassalon waar je graag komt!
5 machines 7kg • 5 machines 9kg• 2 machines 15kg 10 droogkasten 14kg • 1 strijkmangel 200 cm
Vrijdagavond 31 maart werd de Singel ter hoogte van de tramhalte Berchem Station afgesloten tot aan het kruispunt met de Posthoflei. Reden was het plaatsten van de fietsbrug op de al aangelegde pijlers. De brug zelf werd in twee delen op zware vrachtwagens naar de Singel gereden. Hiervoor was het nodig dat spoor tien (voor de internationale treinen) van Berchem station gesloten werd voor alle verkeer, omdat de brug over die sporen moest zwaaien. Die aanvraag moest voor de administratie van de NMBS zes maanden op voorhand gebeuren. Zo traag de toestemming van de NMBS er was gekomen, zo snel werkte de aannemer. Het eerste noordelijke deel van de brug werd in de nacht van vrijdag op zaterdag op haar pijlers geplaatst. Zaterdag één april rond half twee was het zo ver. Heel traag werd de brug omhooggetild en met touwen voorzichtig in de juiste richting gedraaid. Dat kon pas gebeuren toen de brug boven de sporen hing. Eenmaal in de juiste richting gedraaid, liet de aannemer de brug zachtjes zakken tot op de twee steunpilaren. Een hoogtewerker volgde de aansluiting met het eerder geplaatste stuk minutieus op. Het zag ernaar uit dat de Singel al vroeger zou kunnen vrijgegeven worden voor het autoverkeer. Ondertussen was de verkeerschaos compleet geworden omdat andere delen van de stad afgesloten waren voor een sportevenement. Hiermee is de fietsostrade nog niet helemaal af. Nu moeten nog de pijlers op de openluchtparking van de NMBS geplaatst worden, waarop verbindingsstukken komen om de brug met de brug voor autoverkeer te verbinden. (jp)
Opticien - Optometriste
Dageraadplaats 12
2018 Antwerpen
tel : 03/235 16 35 • fax : 03/235 17 44
optiekdedageraad@telenet.be
OPENINGSUREN
MAANDAG GESLOTEN
DINSDAG 10 uur tot 18 uur
WOENSDAG 10 uur tot 18 uur
DONDERDAG 10 uur tot 18 uur
VRIJDAG 10 uur tot 18 uur
ZATERDAG 10 uur tot 13 uur
Een vakantie hoeft niet altijd synoniem te zijn met een zomerhuisje in Zuid-Frankrijk. Wie een beetje avontuurlijk is aangelegd, kan kiezen voor een zeilreis of een cruise. De vrijheid, de rust en het gigantische zoutwaterzwembad krijg je er gratis bovenop. Paul Elst en echtgenote Katleen
“De meeste mensen huren bij ons een boot zonder schipper, net zoals je een vakantiehuisje huurt”, steekt Paul meteen van wal. “Al moet je daarvoor wel een Europees vaarbewijs kunnen voorleggen. Logisch ook, want als schipper draag je een grote verantwoordelijkheid, niet alleen over de boot, maar ook over de passagiers. “
PROFESSIONEEL
Paul en Katleen zijn, hoe kan het ook anders, zelf verwoede zeilers. Tijdens vakanties tref je hen samen met dochter Lotte (12) en zoon Jeroen (10) doorgaans op het water aan. Sinds een jaar mogen ze zich reisagent noemen. Allesbehalve een sinecure, zo blijkt. “Die erkenning heeft heel wat voeten in de aarde gehad. Zo moet je onder meer aangesloten zijn bij het garantiefonds. Er komt heel wat papierwerk bij kijken, maar wij pakken de zaken graag professioneel aan. Onze klanten kunnen dus op hun twee oren slapen. Die gemoedsrust is ons veel waard.”
Voor alle duidelijkheid: Katleen en Paul beschikken dus niet over een eigen vloot. “Was het maar waar”, lacht Katleen. “Eigenlijk is het simpel. Om te beginnen hebben we een grote selectie gemaakt van schepen in en om de Middellandse Zee. Het gaat om boten die we met ogen gezien hebben, om schippers en reders die we persoonlijk kennen. Verder zijn we aangesloten op een databank met daarin wel 3.000 schepen, wereldwijd. Daar zitten ook boten in de Caraïben bij, ja.”
HOSTESS
De meeste klanten huren een boot. Ze kunnen zelf varen en hebben geen schipper nodig. “De meeste zeilers hebben een specifieke boot en een welbepaalde locatie in gedachten. Wij helpen hen aan het juiste schip aan de beste voorwaarden. Hoe we dat doen? Door via onze talrijke contacten het wereldwijde aanbod continu te monitoren en te vergelijken. En natuurlijk door regelmatig ter plaatse te gaan en schepen uit te testen. Vorig jaar bijvoorbeeld zijn we Kroatische reders gaan opzoeken. Het voordeel is dat we niet alleen de boten, maar ook de omgeving kennen. Die extra informatie is van goudwaarde. We beperken ons zeker niet tot het opstellen van een huurcontract, maar geven ook concreet advies. Boten verhuren is nu eenmaal maatwerk.”
Paul en Katleen richten zich steeds nadrukkelijker op een publiek dat zelf niet kan zeilen, maar wel een watervakantie wil beleven. “Het grote voordeel is dat je in de veilige handen bent van een schipper. Vaak is er ook een hostess bij die voor eten en drankjes zorgt. Vergelijk het met een bed & breakfast. Je huurt een kajuit, krijgt een ontbijtje, en vaart uit naar een baai waar je goed kunt snorkelen of een haven met een goed restaurant. Het grote voordeel is dat onze schippers het gebied op hun duimpje kennen.“
LUXE
Mooi meegenomen is dat Mascott goede contacten heeft met Belgische schippers. Sinds kort kan je trouwens kennismakingstochten maken vanuit Antwerpen. Ideaal om te ontdekken hoe het er op een boot aan toegaat. Al is de Oosterschelde natuurlijk niet hetzelfde als de Méditerranée…Wie gesteld is op luxe, kan zelfs een heuse cruise boeken, kleinschalig weliswaar. “Bij ons kan je dus niet terecht voor een kajuit op een drijvend flatgebouw”, zegt Paul. “Maar we bieden wel cruises aan op Gulets, van oorsprong houten cargoschepen uit Turkije die vandaag nog altijd gebouwd worden maar en-
uit de Ramstraat helpen je graag het ruime sop kiezen. Het duo biedt actieve watervakanties aan onder de naam Mascott. Onze zoetwatermatroos ging horen hoe dat allemaal in mekaar zit.
(Dirk BLIJWEERT)
kel als luxueuze passagiersschepen. Gulets zijn erg comfortabel, laat ons zeggen dat je er evenveel luxe hebt als in een hotelkamer. Met een lengte tot 35 meter lang zijn ze fors uit de kluiten gewassen. Er reizen hooguit 20 passagiers mee, intimiteit verzekerd dus. Verder geniet je van een hotelservice: er is immers een kok aan boord. Vandaag kan je inschepen in Kroatië, Montenegro en Turkije, allicht komt daar later ook Sardinië nog bij. “
FLOTTIELJE
“Vergeet ons flottielje - aanbod niet”, zegt Katleen. “Sommige mensen varen graag in groep met andere schepen. Zodat de kinderen met elkaar kunnen spelen bijvoorbeeld. Andere mensen kunnen wel varen, maar voelen zich niet altijd even veilig in onbekende wateren. Speciaal voor dat publiek organiseren we vlootreizen, onder begeleiding van een leidingschip. Alle schippers krijgen elke dag voor het uitvaren een uitgebreide briefing over de weeromstandigheden en het vaargebied. Onze begeleider vaart dan voor de boten uit en zorgt voor een plekje in de haven. Desgewenst kan hij je boot voor je aanmeren. Hoe dan ook: een flottielje geeft je meer zekerheid.”
THAILAND
Mascott is vandaag vooral actief in de Middellandse Zee. Turkije, Kroatië, Montenegro en Griekenland zijn dan ook prima zeilgebieden. Maar Paul en Katleen verkennen ook verdere horizonten. “Varen op de Middellandse Zee is erg seizoensgebonden. In de winter is het niet aangewezen. Vandaar dat we aan het bekijken
zijn of we ook boten kunnen aanbieden in Thailand. Daar heb je het hele jaar door aangenaam weer en bovendien zijn er voldoende vluchten. Onze favoriete stek? Zonder enige twijfel Turkije!” Of zeilen niet is weggelegd voor rijke mensen? Katleen en Paul schudden driftig van neen. “Dat cliché klopt gewoon niet. Op onze website vind je zeilschepen vanaf ongeveer 1.200 euro per week. Dat is vergelijkbaar met de prijs van een andere vakantie. Voor de meeste mensen is dat financieel haalbaar. En bovendien krijg je een heel andere ervaring.”
Als landrot wil ik wel eens weten wat zeilen zo speciaal maakt. Het gevoel van vrijheid, daar draait het om. “Het begint al zodra je de trossen losgooit. Ik kan je verzekeren: dat is een apart gevoel, er
daalt een enorme rust over je heen. Ook het binnenvaren van een stad is uniek: een heel andere ervaring dan wanneer je het met de wagen doet. Verder heb je de keuze: overnachten in een levendige stad of aanmeren in een baai. Zeilen is een andere manier van reizen. Je komt op plaatsen die je anders niet kunt bereiken. Bovendien is het erg rustgevend om met een boot te varen. En top of the bill: met een beetje geluk zwemmen er dolfijnen met je mee. Daar kan weinig aan tippen.”
ROEIEN
De zeilschepen die Mascott verhuurt, zijn stuk voor stuk comfortabel. De ruimte mag dan beperkt zijn, toch beschikken de opvarenden over alle denkbare luxe. Van een volledig uitgeruste keuken tot douches met zoet water en zelfs wifi. Bij sommige boten kan je extra opties boeken, zoals een stand-up-paddle, zeg maar een windsurfplank waar je rechtopstaand mee roeit. De boten zijn doorgaans te huur voor een week van zaterdag tot zaterdag. Al is er buiten het hoofdseizoen meer flexibiliteit.” Niet iedereen heeft zeebenen. Maar dat vinden Paul en Katleen geen bezwaar. “Er zijn veel streken waar de zee doorgaans erg rustig is. Sommige gebieden zijn afgeschermd, er zijn am-
per golven en weinig getijdeverschillen. Elke streek heeft ook een min of meer vast windpatroon, in de Cycladen bijvoorbeeld kan het hevig tekeer gaan. Ons advies: blijf daar weg als je niet ervaren bent. Of vertrouw op een schipper: hij vaart niet uit als het woelig is, of zoekt rustige plekjes op. En dan is er nog een goede remedie: ga op het dek staan in de frisse lucht en pak het roer vast, ook al stuur je niet.”
SERVICE
Een persoonlijke service op maat. Daar willen Paul en Katleen het verschil mee maken. “Wij verhuren niet alleen een boot. Wij denken met je mee zodat je van een optimale vakantie kunt genieten. We doen suggesties, geven je advies over de regio, kunnen je kaarten bezorgen. Heb je een veiligheidsnet nodig voor de kinderen of je huisdier? Geen probleem, wij zorgen ervoor dat het klaar ligt. Of de opvarenden zelf de handen uit de mouwen moeten steken? Het mag, maar het hoeft niet. De meeste mensen beleven daar veel plezier aan. Je zou er versteld van staan hoeveel je op een week kunt bijleren van een ervaren schipper. En het is niet zo dat je daarvoor buiten boord moet gaan hangen zoals op televisie. Wij verkopen actieve vakanties, geen expedities.”
“Het is een beklemmend verhaal dat Demirci vertelt, ruim een kwartier zonder grappen. Er zijn maar weinig comedians die dat aandurven. Maar hij weet die opgebouwde spanning goed te ontladen”, schrijf Karel Michiels daarover in De Standaard. En verder: “Hij noemt zich zonder enige ironie een missionaris voor Brussel. De topgrap waarmee hij vijf jaar geleden zijn intrede maakte als comedian blijkt nu het ideale sluitstuk van zijn eerste solovoorstelling.” Zijn voorstelling Komt Goed kreeg lovende kritieken en vier sterren. Hij wordt in De Roma voorafgegaan door de lokale talenten Latif Ait en Soe Nsuki. Comedy Against Poverty is een benefietactie met als doel mensen te helpen hun leven weer op de rails te krijgen. Armoedeorganisatie Al Ikram bekommert zich al jaren om dak- en thuislozen en mensen in armoede. Naast voedselpakketten en kleding, kunnen mensen in armoede bij Al Ikram terecht voor sociale bijstand. De benefietavond geniet de steun van het District Borgerhout.
Zaterdag 29 april : Gastvrij
Antwerpen
Zondag 23 april; Frivole Framboos
Met de voorstelling DELICATISSIMO gidsen
Peter Hens en Bart Van Caenegem, samen de Frivole Framboos, u op zondagnamiddag 23 april doorheen de muzikale jungle: verwacht u aan een muzikale wandeling waarbij klassieke en moderne melodieën naadloos met elkaar verweven worden tussen taalgrappen en leuke verhaallijnen. De pratende cello en de alom geprezen mezzo-coloratuur-baritonstem van Peter Hens worden begeleid door toetsenfluisteraar Bart Van Caenegem aan de wondervleugel.
Op typische wijze lichten ze composities uit hun context, draaien ze muziekstijlen spelenderwijs om, en toveren ze ritmes en melodieën om tot nieuwe meesterwerken. Dit concert wordt georganiseerd ten voordele van het scholenproject in Haïti van Fidema vzw, Filles de Marie - Paridaens.
Deze organisatie bouwde in Haïti een scholennetwerk uit van zowat 20 scholen waar vandaag meer dan 10.100 leerlingen onderwijs kunnen genieten. Daarnaast heeft Fidema vzw verschillende sociale projecten opgestart, waaronder beroepsateliers, diensten voor kinderopvang en probeert het analfabetisme tegen te gaan.
Haïti wordt spijtig genoeg regelmatig geteisterd door natuurrampen, de zware aardbeving in 2010, de verwoestende orkaan Matthew in 2016, ...
Verschillende scholen werden vernietigd, andere zwaar beschadigd. Maar de Haïtiaanse bevolking veert telkens opnieuw op. Markant regio Antwerpen, netwerk van actieve ondernemende vrouwen, wil aan deze moedige bevolking haar solidariteit tonen en zet haar schouders onder dit benefietconcert.
Woensdag 17 mei: comedy
Voor de derde editie van de succesvolle komische benefietavond COMEDY AGAINST POVERTY plukken we op woensdagavond 17 mei opnieuw de beste comedians uit de Vlaamse comedyscene.
Erhan Demirci neemt je mee op ontdekkingstocht naar het onbekende, het onbeminde. Kritisch, scherp maar altijd positief. Hij herbeleeft zijn allesbehalve doorsnee jeugdjaren; gidst je door het harde Limburgse dorpsleven om aan te komen in het nog hardere ‘life in the ghetto’ van Brussel.
Het platform GASTVRIJ ANTWERPEN organiseert op zaterdag 29 april vanaf 17u de derde editie van een warm en gastvrij evenement voor alle mensen met een groot hart!
Gastvrij Antwerpen is dé kans om mensen te ontmoeten, locals en nieuwe Antwerpenaren; om organisaties te leren kennen die zich inzetten voor mensen in nood en mensen op de vlucht; om meer te weten te komen over hoe en waarom mensen moeten vluchten; om zelf aan de slag te gaan als vrijwilliger; om te tonen dat Antwerpen een hartelijke, gastvrije, solidaire en warme stad is. Op het programma: (17u>20u) Kunst, (kinder)animatie, kortfilms, optredens, kosmopolitisch buffet met vrije bijdrage, ... (20u>21u) Zing met mij (21u>24u) Feest! Gastvrij Antwerpen is een organisatie van Beweging.net Antwerpen en De Roma i.s.m. Variant, Bzn Kansenhuis/Filet Divers, Samenlevingsopbouw Antwerpen Stad, de Loodsen, Internationaal Comité, Pax Christi, Karel De Grote hogeschool, Hart Boven Hard Antwerpen, Dokters van de Wereld, CAW Antwerpen/ACM, Minderhedenforum, 11.11.11, en Vluchtelingenwerk Vlaanderen.
Maandag 1 mei :Sounds fot Peace Jongeren zijn alleen met zichzelf bezig, toch? Plezier maken. Feesten. Selfies nemen. Wanneer doen ze eens iets voor de maatschappij, wanneer komen ze op voor wat ze belangrijk vinden? Wel, op maandagnamiddag 1 mei bijvoorbeeld. Die namiddag nemen jonge kunstenaars De Roma vredevol over tijdens de gratis wedstrijd SOUNDS FOR PEACE. Spoken word, tekst en muziek versmolten tot een creatieve vuist tegen oorlog.
Kom kijken en laat u raken door frisse vredesverklaringen. Sant’Egidio, het Vredescentrum, en You on Stage organiseren een muziekwedstrijd voor vrede en vrijheid.
Info & tickets: www.deroma.be
+ 03 600 16 60 + ticketbalie op Turnhoutsebaan 329, Borgerhout
Zaal: Turnhoutsebaan 286, Borgerhout
Het is een zonnige woensdagnamiddag wanneer ik aanbel bij “Mooimakerij Anemoon” in de Guldenvliesstraat 24. Ik word aan de deur verwelkomd en binnengeleid door Ann Bouts (46), al meer dan 20 jaar zelfstandig schoonheidsspecialiste in onze wijk en sinds kort ook
Ann Bouts is dus helemaal geen onbekende op Zurenborg: zij werd geboren in de Raafstraat waar zij ook haar eerste gedeeltelijk zelfstandige praktijk had. Na 5 jaar verhuisde zij naar de Arendstraat om daar te starten met haar eigen creatie “Mooimakerij Anemoon”. Om 13 jaar later met haar geesteskind terecht te komen in het huidige pand aan de Guldenvliesstraat.
-Je bent altijd met je praktijk in de wijk gebleven. Ik vermoed dat dit niet alleen uit professionele overwegingen was?
Ann Bouts: “Zurenborg is voor mij de perfecte plaats om te wonen, te leven en te werken, vandaar: ik heb hier natuurlijk ook door de jaren heen een trouw cliënteel uit de wijk opgebouwd, dat laat je niet zomaar in de steek. Toch vinden ook heel veel klanten van buiten de wijk de weg naar Anemoon en dat heeft zo zijn redenen. Ik ben namelijk een erg leergierig iemand, altijd geïnteresseerd om mezelf constant te verbeteren via bijscholingen en door vakliteratuur door te nemen. Oorspronkelijk ben ik schoonheidsspecialiste geworden na een 4-jarige opleiding aan de Europese Academie voor Natuurlijke Gezondheidszorg. Daar kwam ik in aanraking met de ‘aromatherapie’ of het werken met kruiden, planten en geuren, honderd procent natuurlijk dus.”
VOEDING
“Als gevolg hiervan heb ik 12 jaar geleden mijn carrière een drastische wending gegeven door nog uitsluitend met natuurlijke producten te gaan werken: in de eerste plaats om mijn klanten deskundiger, maar ook aangenamer te kunnen begeleiden. Er is immers in Anemoon altijd al veel gepraat over ‘wellness’, gevoel, gezonde voedingspatronen, waardig en gezond ouder worden. Persoonlijk vind ik het ook belangrijk om mijn ervaringen met de klanten te delen en hen bepaalde ‘tools en tips’ mee te geven zodat ze zichzelf kunnen behelpen of door hen gericht door te verwijzen naar andere deskundigen zoals voedingstherapeuten wanneer ze daar vragen over hebben.”
-Onlangs heb je je aanbod uitgebreid met iets volledig nieuws, genaamd “Ontspanningsmassage voor (ex-)kankerpatiënten”. Wat is daar zo specifiek aan en waarom heb je dat in je zaak geïntroduceerd?
Ann Bouts: “De voorbije jaren kregen verschillende van mijn vrouwelijke klanten te maken met borstkanker. Om wat extra ondersteuning te verlenen, heb ik vorig jaar een korte opleiding, “Ontspanningsmassage bij Kanker”, gevolgd. Dat is een aangepaste, zachtere vorm van massage die een betere revalidatie na een kankeroperatie beoogt.”
LYMFEKLIEREN
An Bouts: “Het grote verschil tussen kankermassage en een klassieke massage is dat er bij de eerste rekening gehouden moet worden met wat men in medische termen het “lymfeprotocol” noemt. Bij een kankeroperatie worden dikwijls lymfeklieren verwijderd (lymfeklieren vind je vooral in de kaak, hals, oksel of lies). In dat geval moet de masseur er vooral op letten dat nooit in de richting van de klieren gemasseerd wordt omdat dit vochtophoping of lymfe-oedeem kan veroorzaken. Bovendien moet absoluut vermeden worden dat er te veel druk gezet wordt bij het masseren omdat het risico op doorbloedingen, vooral vlak na een operatie, reëel is. Bij de gewone massage is dat risico niet aanwezig en kan je daarom “vrij masseren.“
DELICAAT
gediplomeerd zorgmasseur, de werkelijke reden voor mijn bezoek. Temeer daar ze sinds kort ook ontspanningsmassage voor (ex-)kankerpatiënten aanbiedt. En dat vraagt allemaal wel een beetje toelichting.
(Edi DOBBELAER)An Bouts: “Ontspanningsmassage bij kanker is dus met andere woorden een zeer delicaat iets dat niet zomaar uit de losse pols geschud kan worden. Het lichaam van de patiënt staat onder druk en is nog volop bezig met genezen, er zijn mogelijk nog gevolgen van chemotherapie aan het werk, symptomen als angst, vermoeidheid en misselijkheid komen nog veelvuldig voor. Hier is echt wel een degelijke opleiding voor nodig. Onze massagetechniek is er daarom op gericht om mensen volledig te doen ontspannen, tot rust te brengen door in te werken op de hersenen in plaats van het lichaam te activeren. Eigenlijk kan je besluiten met te zeggen dat een goede kankermassage het lichaam deactiveert en in een totale rustmodus brengt.”
-Is het noodzakelijk om van elke klant het medisch dossier te kennen vooraleer je met de massage kan starten?
Ann Bouts: “Nee, dat niet. Wel doe ik altijd eerst een kennismakingsgesprek met de klant. Enerzijds is dit bedoeld om de persoonlijke medische achtergrond en de bijhorende massagetechnieken te bespreken, anderzijds dient het ook om de klant gerust te stellen. Ik heb om die reden trouwens bewust de massageruimte zo ingericht dat de klant zich direct op zijn gemak voelt: geen centrale verlichting zoals in een hospitaal maar een gedempt lampje hier en daar, pastelkleurig meubilair, rustgevende achtergrondmuziek en zachte aroma’s van oliën. Gewoon gezellig dus.”
-In deze periode van wilde besparingen vragen mensen zich onvermijdelijk af of er voor deze behandeling een tegemoetkoming via de mutualiteiten voorzien is? En wat kost de massage zelf?
Ann Bouts: “Voor massages door andere zorgverleners dan kinesitherapeuten en door schoonheidsspecialisten zoals ik, is er voorlopig geen tussenkomst van de verplichte ziekteverzekering. De Belgische Kankerliga is daar wel volop mee bezig, hoor ik. Enkele ziekenfondsen en privéverzekeraars bieden wel een gedeeltelijke terugbetaling door de aanvul-
lende ziekteverzekering. Ik adviseer mijn klanten dan ook om bij hen te informeren of zij in aanmerking komen voor terugbetaling en wat de voorwaarden zijn. Mijn tarief voor de kankermassage is € 35 voor een behandeling van 35 minuten, bestaande uit 25 minuten voor het masseren zelf en een relaxtijd van 10 minuten nadien. Maar er zijn mensen die maar een 15 of 20 minuten nodig hebben naargelang hun fysieke toestand en in dat geval is het goedkoper dan 35 euro natuurlijk.”
-Kan je zo direct een aantal positieve effecten van de ontspanningsmassage bij kanker bedenken waar onze lezers mee geholpen zijn?
Ann Bouts: “Absoluut. De ontspanningsmassage zorgt er in de eerste plaats voor dat de klant sneller tot rust komt en de emotionele spanning die een kanker automatisch met zich mee brengt kan loslaten. Ook merken we dat het slaapproces bij veel mensen sneller verloopt en dat
de massage mensen in een diepere slaap doet verzeilen, wat hun genezingsproces ten goede komt. Eén van mijn goede klanten, acteur Marc Van Eeghem, verwoordde zijn positieve ervaringen met onze ontspanningsmassage op zijn facebookpagina zo: ‘Bij Anemoon word ik niet alleen mooier aan de buitenkant maar vooral de inwendige mens, de ziel in mij komt tot rust. In de handen van Anemoon voel ik me veilig en gesterkt om een al (té) lang leven met kanker steeds maar weer opnieuw te bestrijden. Je komt er op een warm bed terug thuis en je voelt opnieuw de veiligheid, de geborgenheid van weleer opwellen....en dat alleen maar met een súperzachte, uitgekiende en veilige massage bestemd voor wankele zielen als die van mij, Ik dank je daarvoor!’
Mooimakerij Anemoon 03- 230 91 31 www.mooimakerijanemoon.be annbouts@skynet.be of op Facebook: Mooimakerij Anemoon
Kobe Ardui (24) is een jongeman die geboren en getogen is in de Stierstraat en zichzelf omschrijft als iemand met een “groot hart voor muziek”. En dat klopt want hij is zowat heel zijn jonge leven met muziek bezig. En dat resulteert nu in een eerste, eigen cd met de raadselachtige titel “Het is nog nooit blijven regenen”. (Swa COLLIER)
Kobe is altijd al een bezige bij geweest. Zo schreef hij als jongeling samen met vrienden een theaterstuk en is hij al jaren met een bandje muziek aan het maken. Tot hij plotsklaps laat weten dat zijn eersteling er nu is.
-Beetje rare titel toch. Waar komt die van-
daan?
Kobe Ardui: “Klopt! ‘Het is nog nooit blijven regenen’ is eigenlijk de titel van een ander nummer dat ik ooit geschreven had, maar hij paste als thema helemaal bij de nummers. Voor mij zegt die zin: het gaat nu niet goed, maar er is licht aan het eind van de tunnel.
Het maakt niet uit hoe negatief de situatie soms lijkt, het is nog nooit blijven regenen. Al mijn personages uit mijn liedjes zitten een beetje in zo’n situatie: het missen van je ouders maar toch voort willen, het achterlaten van een ouderlijk huis maar ook enthousiast zijn over de toekomst,…”
-Van waar komt je interesse voor muziek eigenlijk? Muzikale familie of zoals bij de strips van Asterix, in een kom met muziek gevallen als kind?
Kobe Ardui: “Was het niet Obelix die in die kom was gevallen? Maakt niet uit: bij mij was het wel degelijk de familie! Mijn moeder is danslerares en langs mijn vaders kant zit er enorm veel muzikaal talent in alle mogelijke genres: folk, hip hop,.. Henri Ardui, mijn neef, heeft de trompet op het plaatje ingespeeld. Mijn broer concentreert zich op de piano en de drums, mijn plusmama volgt nu ook lessen en mijn vader is een held op de mondharmonica. Niks fijner dan een muzikaal huis!”
-En wat opleiding betreft, wat heb je achter de kiezen als muziekstudie? Met voorkeur voor een bepaald instrument, instrumenten?
Kobe Ardui: “Ik heb mijn hele muziekschooltraject doorlopen op de Academie Borgerhout - van de notenleer tot het spelen in een orkest – met klarinet als hoofdinstrument. Daarna ben ik eigenlijk pas begonnen met gitaar en zingen, maar daar heb ik, behalve een paar geweldige sessies bij stemcoach Anita Eggermont, nooit les in gehad. Maar als de kriebel groot genoeg is om met muziek bezig te zijn leer je snel veel bij.”
-En je bent al een behoorlijke tijd bezig met zelf muziek maken. Vanwaar die creatieve drang?
Kobe Ardui: “Twee redenen. Ten eerste is muziek schrijven een enorme uitlaatklep voor mij: niets werkt beter om een slecht gevoel of een negatieve ervaring te verwerken dan een nummer schrijven. Ik krijg ook heel veel voldoening van die verhalen uit de nummers te mogen brengen voor een publiek. Of het nu een huiskamerconcert of voor 100 man is: een publiek dat luistert, plezier heeft of zichzelf herkent in wat ik breng doet mij enorm veel plezier.
Ten tweede is muziek maken een hobby en een passie. Ik ‘moet’ geen liedjes schrijven of ik ‘moet’ niet oefenen, ik doe dat omdat ik het graag doe. Dat neemt veel stress weg, maar daardoor wordt muziek ook nooit een last of een verplichting. Niets meer ontspannend om na een lange dag een gitaar vast te grijpen.”
-Een stap zetten naar het opnemen van een plaat is een andere zaak natuurlijk. Zowel artistiek als financieel. Een natuurlijk proces of voel je het aan als een noodzaak?
Kobe Ardui: “Dit plaatje is echt een droom die ik had sinds ik begon met muziek maken die uitkomt. Je kunt nog zoveel optreden maar nu heb ik in zekere zin een verwezenlijking van mijn muziek op mijn kast staan. Ik ben dan ook voor mezelf heel trots dat het gelukt is.
Maar inderdaad: een plaatje maken is iets helemaal anders dan wat ik al gedaan had, alleen al vanwege alles dat er bij komt kijken. Ik heb ontzettend veel geluk gehad met de mensen die hun expertise hebben geleend aan dit project, want zonder
hen was ik mijn weg al heel snel kwijt geweest.
De nummers zijn opgenomen bij Larssen, maar die heeft niet alleen de micro’s juist gezet maar van de eerste tot de laatste stap mee nagedacht over de uitwerking van de nummers. De foto’s van MiTro Photography passen perfect bij wat het plaatje voor mij moest vertellen. Wat dat betreft moet je geluk hebben dat je de juiste mensen kent!”
-Bewust gekozen voor teksten in het Nederlands? Jongeren grijpen nochtans snel naar het Engels, bekt beter om te zingen hoor je dan.
Kobe Ardui: “Goede vraag! Ik weet niet of je de keuze bewust kunt noemen, dat ging namelijk redelijk vanzelf. Als ik terug denk, ben ik beginnen schrijven in het Nederlands voor ons theaterstuk dat ook in het Nederlands was. Maar het Nederlands past mij ook gewoon beter: ik kan beter overbrengen wat ik wil vertellen en ik hou van het confronterende effect dat Nederlandstalige nummers op een publiek kunnen hebben. Ze luisteren als vanzelf meer naar de tekst omdat ze het verstaan.”
-De teksten, waar haal je de inspiratie vandaan?
Kobe Ardui: “Dat komt heel wisselend. Ik schrijf af en toe over mezelf, maar dat is niet altijd gemakkelijk. Bovendien heb je als alles goed gaat vreemd genoeg weinig om over te schrijven zonder dat je in het meligere liefdeslied vervalt. Heel vaak ook luister ik naar verhalen van andere mensen en probeer ik me in hun situatie te verplaatsen. ‘Ze Loopt’ en ‘Leentje’ zijn daar twee voorbeelden van.”
-Naar de muziek. Hoe zou je die zelf omschrijven?
Kobe Ardui: “Toen ik begon draaide het voor
mij om de vrolijke liedjes akoestische sfeer: een gitaar en een stem, aangevuld met tweede stemmen, tweede gitaren, piano, saxofoon,… Op dit plaatje ben ik echt een andere weg ingeslagen. Inhoudelijk is: ‘Het is nog nooit blijven regenen’ heel wat donkerder en nostalgischer dan wat ik vroeger maakte en muzikaal heeft zich dat vertaald in elektronische invloeden.
Een beetje zoals Bazart bezig is, maar nog steeds sterk geworteld in mijn songwriterbasis: de nummers draaien om de tekst. Ik zou de muziek omschrijven als dromerig, meeslepend en intiem: soms start het heel klein zodat het nummer heel sterk kan opgebouwd worden, soms blijft het heel klein. Ik ben gewoon altijd op zoek gegaan naar de juiste sfeer voor het juiste verhaal.”
-Geef eens een paar voorbeelden van jouw muzikale voorbeelden, naar wie je nog altijd opkijkt
Kobe Ardui: “Over het algemeen zijn dat songwriters die hun verhalen op een manier vertellen die ik bewonder. Passenger, een Australische singer-songwriter bekend van ‘Let her Go’, vertelt verhalen als geen ander. Om nog een paar namen te noemen: Simon & Garfunkel, Bob Dylan en recenter Jack Johnson, Mumford and Sons, John Mayer,…”
-In het Nederlands ook mensen die je bewondert? Vlamingen of Nederlanders?
Kobe Ardui: “Mijn eerste idolen waren een in Nederland zeer bekend maar in Vlaanderen onbekend duo genaamd ‘Acda & de Munnik’. Ik heb bij pakweg elk nummer van hen ooit wel gezegd: “JA! Zo is het, zo voelt het bij mij ook.” Fantastisch. In het Nederlandstalige genre kun je momenteel eigenlijk twee richtingen uit. De iets oudere kleinkunstenaars zoals Wim Sonneveld, Bram Vermeulen, Boudewijn de Groot, Jan de Wilde,.. zijn altijd goed om naar terug te
grijpen. Maar ik ben ook heel blij met hoe het Nederlandstalige genre momenteel zo goed bezig is: Stoomboot, Bazart, Buurman, Hermitage, Bart Peeters, Goes & de Gasten,… Ik ben ook heel blij dat ik gaandeweg Nederlandstalige songwriters heb mogen leren kennen waar ik heel veel van leer en die door hun andere focus mijn perspectief al hebben verbreed. Onlangs heb ik zo nog mogen meedoen op het plaatje van ‘Tegen Beter Weten In’: ‘Wie strijkt er nu dan’. Zeker ook het beluisteren waard!
-Wat doe je nu professioneel en wil je met muziek je boterham verdienen?
Kobe Ardui: “Ik ben in september afgestudeerd in de Pedagogische Wetenschappen en ben nu aan de slag als stafmedewerker onderwijsondersteuning aan de HoGent. Je geld verdienen met je passie voor muziek is natuurlijk een droom, maar wat ik nu doen aan de HoGent is net zo goed boeiend, uitdagend en fijn om te doen. Mijn belangrijkste motivatie is blijven groeien in wat ik doe, of dat nu muziek maken is of werken om mee het verschil te maken in een pedagogische context.”
-Er is ook een clip gemaakt. Wie heeft die in elkaar gedraaid en wat was jouw inbreng?
Kobe Ardui: “Tom Cooman is samen met Michael Troffaes (MiTro Photography), AnneLaure Denolf (make-up & kledij) en Anouchka van Dun (bewegingscoach) aan de slag gegaan met drie jonge danseressen in opleiding (Femke de Hondt, Amber Cools & Rosa Lieckens) om ‘Leentje’ (het eerste nummer van het plaatje) tot leven te brengen. Het was voor hen allemaal een redelijk nieuwe ervaring, maar ze hebben dat fantastisch gedaan en ik ben ongelofelijk tevreden met het resultaat. Ik heb natuurlijk mee nagedacht over het concept en de praktische regelingen voor mijn rekening
genomen, maar verder gaan alle ‘credits’ naar de bovenvernoemde mensen. Zoals ik eerder al zei, ik heb ontzettend veel geluk gehad met iedereen die mij geholpen heeft dit proces te doorlopen. Dat geldt ook voor de videoclip.”
-Mensen willen je misschien ook eens live aan het werk zien. Zijn er optredens gepland binnenkort?
Kobe Ardui: “Ik ben volop bezig aan een reeksje optredens waarop ik mijn plaatje kom voorstellen. In Zurenborg zelf speel ik voorlopig niet (maar wat niet is kan nog komen?), maar dit zijn de data die alvast gepland staan en in de buurt zijn:
15 april: AMI Eet-, drink- en podiumcafé, Antwerpen (20u30)
28 april: Lokale helden: JH Centraal, Mortsel (met de Spoel)
2 juni: Ballonnenvrees poëzieavond, Washboard Café, Antwerpen.
Ik blijf op zoek naar huiskamerconcertjes, cafés waar ik kan gaan spelen en eventuele grotere kansen dus wie geïnteresseerd is kan altijd contact opnemen!
-Bedankt en alle succes toegewenst.
INFO: www.jakobistan.be en www.facebook.com/Jakobistan
Nummers: 4 • Playlist:
1. Leentje • 2. Thuis • 3. Hoezo • 4. Ze Loopt Ik heb eraan gewerkt van oktober 2016 tot maart 2017. De nummers zijn opgenomen bij Larssen. (alias Sasja Maekelberg, broer van bekende producer Jasper Maekelberg). Alle info staat op de binnenkant van het plaatje. De EP is te bestellen op www.jakobistan.be/EP . Hij kost 5 euro voor de 4 nummers.
Persoonlijk advies: ✔
Gratis zichtrekeningen en kaart
Zo rond de middag is het in het cinemacomplex UGC in het centrum van de stad nog akelig stil en leeg. Alleen de directeur is blijkbaar aanwezig en Peter Adriaensen uit de Lange Van Ruusbroecstraat neemt me via allerhande trapjes en trappen mee naar zijn kantoor van dit complex dat nu alweer 20 jaar geleden de deuren opende en in 17 zalen om en bij de 600.000 bezoekers per jaar ontvangt. Peter Adriaensen (48): “Of ik veel films zie? Eigenlijk niet, ik ben geen filmkenner. Ik moet me met totaal andere dingen bezig houden, met de circa 50 personeelsleden, zien dat mensen op de juiste plaats bezig zijn, met de exploitatie, met de technische kant en dergelijke. De programmatie gebeurt in Parijs, daar bemoei ik me niet mee.” (Swa COLLIER)
Velen zullen zich allicht nog herinneren hoe het cinema-imperium van baron Heylen in mekaar zakte, verschrompelde en ten slotte failliet ging. De filmliefhebbers in Antwerpen zagen het met lede ogen gebeuren. Maar op de restanten van dit imperium groeide in het midden van de stad, vlak bij het Centraal Station dan nog wel, een nieuwe filmzaal, voortaan complex geheten. Niet buiten de stad zoals dat andere nieuwe complex, maar midden in de Van Ertbornstraat. Een Franse keten had namelijk brood gezien in de koekenstad en sprong in het gemaakte gat van zo’n 5.000 vierkante meter grondoppervlakte.
Iedereen keek toe hoe er daar cinemazalen, restaurants, winkels, parkings kwamen maar zou in deze fel veranderde tijd een cinemacomplex
in de stad zelf, zou deze formule wel werken?
Peter Adriaensen, van opleiding industrieel ingenieur, had ondertussen ervaring opgedaan bij Calypso en Cartoons en zag hoe Gaumont dan UGC werd. Een Franse groep. “ Hoe moeilijk? Er zijn allerhande crisissen geweest, maar dan hebben we gemerkt dat cinema niet crisisgevoelig is en we zijn in tegenstelling tot collega’s in de sector niet gebonden aan kaskrakers. We hebben namelijk een trouw en redelijk cinefiel publiek en het feit dat we elke week om en bij de zeven nieuwe films brengen, heeft daar ook mee te maken.”
DUUR
Naar de cinema gaan is een dure zaak hoor je vaak. Met twee volwassenen en twee kinderen een film meepikken plus wat snuisterijen uit het plaatselijke snoepwinkeltje en men is snel een bom geld kwijt. Adriaensen is het daar niet mee eens: “ Kijk, er zijn systemen bij ons waarbij je kan terugkomen voor veel minder geld.
Onze topper is de formule waarbij men 18,90 per maand betaalt en men zo veel films zo dikwijls wil zien als men wil. Dat is toch niet duur in vergelijking met ander entertainment? “
We springen van de hak op de tak. Hebben het over het geluid dat in cinema’s voor veel mensen en vooral voor kinderen, veel en veel te luid staat. Adriaensen weet dan waarover hij spreekt, want audio is al van jongs af aan zijn stokpaardje en hobby.
“We hebben 17 zalen die digitaal bediend worden via een server en die wordt bediend door 1 persoon. Tel-
kens een film naar een zaal gaat, moet hij zelf naar de zaal gaan en een poos naar het volume van de film luisteren en dat is precies om dat geluid binnen de goeie banen te houden. Maar het gebeurt inderdaad wel en dat heeft te maken met de grootte van de zalen, die zijn niet altijd even groot en dan kan de klank in een kleine zaal veel te luid overkomen. Bij ons zou dat niet meer mogen gebeuren maar soms zijn commercials en dergelijke ook slecht gemaakt wat audio betreft. Maar bij ons wordt er wel werk van gemaakt.”
DIGITAAL Overigens heeft het cinemagebeuren de voorbije decennia ook een onwaarschijnlijke evolutie meegemaakt. De tijd dat er met blikken dozen moest gesleurd worden en er kilometers pellicule te voor schijn kwamen is nog niet zo lang voorbij en ondertussen is het al digitaal wat de klok slaat. Zo worden de films vanuit Parijs digitaal naar hier gestuurd, en dan vanuit de server digitaal en automatisch geprojecteerd. Adriaensen: “Ik heb die evolutie meegemaakt en bijvoorbeeld gezien dat wij de allereerste waren om digitaal te gaan. Een soort gok indertijd. Men heeft de stap gewaagd en er werden ineens 600 digitale
projectoren besteld en dat heeft de business volledig veranderd. Internet? Er zijn twee manieren om daarop te reageren. Zeuren en klagen is de eerste en de tweede is zo snel en zo goed mogelijk een alternatief aanbieden is de tweede mogelijkheid en da t doen we. In het centrum van de stad bijvoorbeeld met een breed aanbod en tegen een redelijke prijs. Dan is het goedkoper dan internetfilms. Maar niet alle trends zijn krakers.“ Neem nu de 3D films, er werd vroeger gedacht dat dit het je van het zou worden, maar dat is het nooit geworden. Dat heeft verschillende redenen en het is echt geen succes geworden en de kans dat het de trend wordt is echt wel klein. Dat zijn zo van die dingen die komen en gaan.”
PARKEREN
Adriaensen woont dus in de wijk, recht tegenover de Joodse school. Ooit een oud huis gekocht en hij en zijn familie willen er niet meer weg. Adriaansens: “Ik wou een huis hebben met een erker en dan kan je in Zurenborg nog wel iets vinden.” Prachtige wijk maar dat parkeren is ook bij hem een treurlied. Al heeft hij er wel iets op gevonden: “Ik rij bijna altijd met de fiets naar hier en mijn wagen staat hier geparkeerd. Op die manier is het nog te doen.”
Jos Hermans uit de Tweelingenstraat was in een vroeger leven onder andere gediplomeerd stadsgids van Antwerpen. Daarnaast was en is hij nog steeds en vanaf het prille begin, prominent lid van de Antwerpse groep Katastroof. Tot op de dag van vandaag had hij
drie gezongen stadswandelingen door Oud-Antwerpen uitgestippeld die nog steeds geboekt kunnen worden. Vanaf juni komt daar een vierde wandeling bij, die van ons eigen Zurenborg. (Jörg PYL)
Tekst & muziek: Jos Smos
1 ge ziet het oep de kaart als een prachtig bastion tussen de Herentalse vaart en het Barechoem station het lee neffe Borgerokko en het is nog Koekestad ’t is de wijk van Zurenburg, die veegde ni onder de mat wij zen van de Zurenborg wij zen van de wijk een deurp in een stad wij zen de keuning hier te rijk
2 de sterrenhemel hangt hier alle nachten over ‘t plein in café’s en restaurants d’r stroomt den duvel en de wijn en de straten waar da vruger al die kinderen nog speelden die zen allemaal heel sjiek en genoemd nor sterrebeelden
De zingende stadgids bestaat uit twee personen, Jos Hermans of Jos Smos in Katastroof-termen en zijn betere helft, Monique Faes, artiestennaam ‘de Pekelteef. Bij wijze van inleiding toont Jos Hermans zijn verzameling oude postkaarten van Zurenborg. Hierop staan enkele helaas verdwenen pareltjes zoals het Grand Café op de hoek van de Cogels Osylei en de Pretoriastraat. Ook toont hij mij diverse boeken over de art nouveau gebouwen in de wijk. Maar we zijn gekomen voor de wandeling in de wijk. Het programma van die wandeling ziet eruit als volgt: op het verzamelpunt op de Dageraadplaats wordt feestelijk geopend met het Zurenborglied (zie kader). Van daar gaat het naar de Door Verstraeteplaats dat vroeger het Phenixplein heette. Daar wordt een kinderliedje gezongen. Over het voetpad gaat het dan naar de hoek van de Lange Altaarstraat en de Dolfijnstraat waar vroege het restaurant Le Dauphin was (nu de Spindokter). Helaas is de inscriptie tijdens en van de restauraties verdwenen.
JENEVER
Volgend bestemming: de Draakplaats met de eerste jeneverstop. Monique deelt daar de drank uit en Jos zingt: ‘Wij zijn van Antwerpen’. Verder trekt het gezelschap over de Cogels Osylei (vroeger Cogelslei) langs het thuis ‘De Ooievaar’. Verder gaat het naar de Generaal Capiaumontraat naar het huis De Aarde en zoals de ander stadswandelingen terug naar de Vier Jaargetijden op de hoek van de Waterloostraat. Plek waar het lied ‘De vier seizoenen van de man’ gezongen wordt , waarna aan de hoek van de Waterloostraat en de Transvaalstraat Monique het lied ‘Oorlog' brengt. Wat dan weer mooi aansluit bij het krijgshaftige karakter van de mozaïeken in de Waterloostraat. De tocht leidt terug naar de Draakplaats waar iets over het Roze Huis zal gezongen worden. Vroeger was het café van het Roze Huis het clubhuis van de motorclub MC Dragon, allemaal zware jongens en dito drinkers. Bij regen kan er ook geschuild worden en wordt er weer van de jenever geproefd. Monique neemt ondertussen de bestelling op voor de drankjes die in het Zomerhof (Dageraadplaats) genuttigd kunnen worden. Zij haast zich dan naar dat café zodat de drank klaar staat als het gezelschap in het achterafzaaltje aankomt. Zoals gezegd deze consumptie en de jenever zijn inbegrepen in de prijs.
NACHTLAWAAI
Tegen dan zal het ver 22 uur zijn en mag er geen ‘nachtlawaai’ meer gemaakt worden. Bijgevolg gaat de voorstelling verder in het zaaltje van het Zomerhof met liedjes en een kwis over Zurenborg. Bij de verplaatsingen tussen de verschillende locaties worden er ook oude Antwerpse volks-
liedjes gezongen. Na de wandelingen in Oud-Antwerpen waren er historische vragen, maar omdat het oudste huis van Zurenborg slechts honderdveertig jaar oud is, bestrijkt de kwis een meer recentere periode. De winnaar van de kwis ontvangt een verrassingsgeschenk.
GROEP
Voor wie de Zurenborgse wandeling wil meemaken, moet weten dat er alleen in groep kan geboekt worden, individuele inschrijvingen gaan niet behalve voor de try-out. Er kan geboekt worden voor maximaal 30 wandelaars aan de prijs van 15 € per persoon op dinsdag, woensdag of donderdag in de namiddag of avond ofwel zondag en bij hoge uitzondering vrijdag of zaterdag aan de prijs van 20 € per persoon met een minimum van 500 € per groep telefonisch 03- 236 95 86.
Voor alle zekerheid.
Wie gaat er mee tijdens de try-out op vrijdag 16 juni ?
Voor deze wandeling ligt er een unieke kans voor de lezers van Gazet van Zurenborg. Maximaal dertig personen kunnen deze wandeling meemaken op de try-out voor de prijs van 5 €. Eigenlijk is deze prijs eerder symbolisch, want elke deelnemer krijgt zijn jenevertje en een consumptie in het zaaltje van café Zomerhof. De try-out gaat door op vrijdag 16 juni Verzamelen om 19u30 aan de ingang van de SintNorbertuskerk. Ten laatste om 22 uur is de voorstelling in de straten van Zurenborg afgelopen en wordt de het optreden in het zaaltje van het Zomerhof verder gezet met een optreden en een kwis over de wijk. Voor onze 'maidentrip' (try-out) op vrijdagavond 16 juni.
Bijeenkomst 19u30 (en niet later!) voor de ingang van de kerk op de Dageraadplaats.
Anders zijn we niet voor 22u binnen en maken we 'nachtlawijt'.
Wat moet u hiervoor doen? Gewoon bellen vanaf één mei (niet vroeger) naar het nummer 03 236 95 86. Per telefoongesprek kunt u maximaal twee personen inschrijven teneinde iedereen een kans te geven. Wie eerst belt heeft de meeste kans en volzet is volzet.
katastroof.be
Inlichtingen jos.hermans@telenet.be of 03 236 95
de bv’s lachen ons toe, wij zen d'r allemaal gere bij
4 en de prijzen van de huizen die swingen uit de pan iedereen wilt nor de Zurenborg, allee of toch bekan want hetgeen da g’hier kunt doen da kunde ni in ander wijken namelijk heel ongegeneerd tegen die kerk hier staan zijken
Voor alle zekerheid.
Voor onze 'maidentrip' (try-out) op vrijdagavond 16 juni. Bijeenkomst 19u30 (en niet later!) voor de ingang van de kerk op de Dageraadplaats.
Anders zijn we niet voor 22u binnen en maken we 'nachtlawijt'.
3 vruger woonden hier nog hippies mor die ziede nu ni meer af en toe nog nen artiest of nen Ollandse menier en we rijen met den bakfiets door de CogelsOsylei
I N A
Open School Antwerpen geeft gratis cursussen taal, rekenen, algemene vorming en computer aan volwassenen. In de vestiging aan de Uitbreidingstraat worden vooral cursussen Nederlands voor anderstaligen gegeven. Wie al eens in de Pretoria- of de Uitbreidingstraat kwam rond het tijdstip van de aanvang van de lessen, heeft zeker al cursisten van Open School gezien. Sommige flink doorstappend of zelfs lopend om niet te laat te komen. Ik mocht kennis met hen maken en hoop niet teveel namen fout te hebben geschreven. Tekst en foto’s: Jeannine Führing
Foto 1 De klas van Lien: Lien geeft al 19 jaar les in Open School en haalt daar veel voldoening uit. Ze staat op de foto met een deel van haar klas want de dames wilden liever niet mee op de foto. De heren komen uit Irak, Syrië en Afghanistan. Ze volgen allen het eerste jaar Nederlands.
Foto 2 Mahjit Singh: Mahjit is 37 jaar, komt uit Afghanistan en woont al drie jaar in België met zijn echtgenote, dochterje en twee zoontjes. Hij heeft een nachtwinkel in de Diepestraat. Mahjit volgt nu voor het tweede jaar les en begint al Nederlands te schrijven.
Foto 3 Mohammad Ismail en Wali Taj: deze twee vrienden zijn 21 en 30 jaar, komen uit Afghanistan en wonen in de stad. Zij zitten in hun eerste jaar Nederlands en vorderen
flink. Het Nederlands is de eerste taal waarin zij leren lezen en schrijven.
Foto 4 De klas van Peter: van de 15 leerlingen in Peter’s klas wilden er 5 mee op de foto: Frank uit Ghana, Zohra uit Turkije, Tahir uit Afghanistan, Florence uit Nigeria en Siata uit Ivoorkust. Zij volgen al twee jaar les Nederlands en kunnen zich behoorlijk uit de slag trekken.
Foto 5 Arwin Jaku: Arwin is 31 en komt uit Albanië. Hij deed daar studies psychologie en spreekt ook Italiaans en Engels. Hij is twee jaar in ons land en woont met zijn gepensioneerde ouders aan het Boelaer-park. Arwin volgde twee jaar Nederlands en kreeg recent een startersbaan als schoonmaker in de school.
Foto 6 Abdullah Hussein: deze vrolijke Irakees is 2 jaar in België, in Borgerhout en helemaal alleen want zijn familie woont nog in het thuisland. Ondanks dat vindt hij het hier goed “omdat hier geen problemen zijn”.
Foto 7 Hussein Ahmed H Anboree: Hussein is 25 en komt van Bagdad. Hij is nu 16 maanden in België, volgt twee maanden Nederlands en “het gaat al goed”. Hij is van plan hier veel vrienden te maken. Of hij Fellaini kent ben ik vergeten hem te vragen.
Foto 8 De klas van Saartje: Saartje geeft al van 2004 les Nederlands aan Open School. De groep die met haar op de foto staat zit nog maar aan de vierde les. Dit vraagt van Saartje een behoorlijke inspanning “maar
ze krijgt er zo veel voor terug”. Rond Saartje staan: Hawo uit Somalië, Deema en Soaad uit Syrië, Sakunthalathevy en Eanasdn uit Sri Lanka, Ahmed en Khaleel uit Irak en Tshikola uit Congo.
Foto 9 De klas van Nadia: lesgeefster Nadia Raoui is van Marokkaanse afkomst maar groeide op in onze wijk (Wolfstraat). Ze geeft al vijf jaar les aan Open School. De leerlingen op de foto (waaronder maar liefst 8 dames) komen uit Marokko, Angola, Afghanistan, Guinee, Sri Lanka, Irak en Indië.
Foto 10 Mustafa Issa: Mustafa komt uit Koerdistan en is hier twee jaar. Hij woont met zijn echtgenote en drie zonen aan de Groenplaats. Hij volgt met plezier het eerste jaar Nederlands en zit in de klas van Lien.
Meestal zijn dromen te mooi om waar te zijn. Maar soms komen dromen ook echt uit. Neem nu het verhaal van Eva Berghmans en Bart Steenhaut. Zij droomden van een eigen bed & breakfast. Maar dan niet in een ver, exotisch land, maar gewoon in hun eigen, vertrouwde Zurenborg. Hoe mooi zou dat zijn? Uiteraard bleef het bij dromen. Tot plots het huis aan de overkant van de straat te koop stond. Dit was het kantel-
Op de voordeur van Kreefstraat 10, bijna een directe buur van ’t ZeeZicht, hangt het logo van Rock Lobster. De tekening bestaat uit onderdelen van een kreeft, gecombineerd met de kop van een gitaar. Rock Lobster is een nummer van de groep B-52's. En de lobster is ook een verwijzing naar de naam van de straat. Op de ramen hangt een tekst van Thé Lau, de overleden zanger van The Scene: 'Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen.'
"Kom binnen", zegt Bart Steenhaut (45), "sorry voor de rommel, gisteren is het een beetje laat geworden, we hadden een miniconcertje van Fisher-Z hier in de huiskamer." (De Britse band Fisher-Z was in de jaren tachtig razend populair en ze was toen een hoofdact op Rock Werchter nvdr.) Steenhaut loopt naar de keuken en maakt koffie. Hij was meer dan twintig jaar muziekjournalist voor De Morgen. In die hoedanigheid heeft hij alle groten van de muziekwereld ontmoet. En dat is te merken. In de kamer hangen tientallen kadertjes met daarin gesigneerde exemplaren van cd's. Die van Bruce Springsteen, Amy Winehouse, Elbow vallen
moment, nu of nooit. We zijn vandaag bijna twee jaren verder en nu heeft dit koppel hun eigen guesthouse, Rock Lobster, dat ook nog eens zoveel meer is dan zomaar een bed en een ontbijt. Midden april moeten normaal gezien de kamers (de jazz-kamer, de glamrock-kamer, de electro-kamer en de icelandic-kamer de eerste gasten ontvangen.
direct op. "Het was gisteren een beetje hectisch hier. Ik dacht dat John Watts van Fisher-Z voor ons huiskamerconcert alleen zou komen. Maar nee hoor, hij had zijn hele band meegebracht. Was wel een fantastische ervaring. Jammer dat er hier maar vijftig mensen binnen kunnen. Er was veel meer belangstelling. We hebben intussen al een twintigtal huiskamerconcerten gegeven. In het begin hadden we een adressenbestand van 30 en nu zitten er al vierhonderd adressen in ons bestand. De concerten zijn meestal op een half uur uitverkocht. Wacht, Ik zal Eva er even bij roepen".
AMNESTY Eva Berghmans (41) komt oorspronkelijk uit Herentals maar ze woont al enkele jaren in Zurenborg. Ze werkt momenteel bij Amnesty International. "Ik doe dat werk voor Amnesty graag. Maar het leek me altijd al plezant om iets voor mezelf te doen. Wij hadden die wens eigenlijk allebei. Ook al afzonderlijk, toen we elkaar nog niet kenden. Want hoe lang wonen wij nu samen, Bart Steenhaut: "Drie jaar!"
Berghmans: "Allez gij, is dat al drie jaar? Steenhaut: "Ja, time flies when you are having fun, baby." Berghmans: “Amai, voor mij lijkt het al een eeuwigheid (lacht). Nee da's niet waar hoor, maar ik kan zo'n dingen niet. Hoe dan ook, ik neem wel iets mee van Amnesty naar hier. We gaan hier in ieder geval verantwoord, ecologisch en ethisch correct proberen te werken. Da's normaal, vind ik. Als alles goed draait, ga ik wel parttime werken. We zijn overigens officieel geen b&b. In een b&b moet je volgens de wet zelf wonen en dat doen wij niet. Wij wonen hier recht tegenover. Dus noemen zijn we dit een guesthouse en zo is het probleem opgelost. Maar we doen wel hetzelfde; we geven een bed en een ontbijt."
BELEVENIS
Bart Steenhaut: "Ik heb voor mijn werk de hele wereld afgereisd. Ik bezocht driehonderd concerten per jaar. Een tijdje geleden belandde ik in een burn-out. Ik had toen veel tijd om na te denken en heb direct besloten dat ik mijn leven moest veranderen. Ik wilde niet meer
voor een baas gaan werken, want dan wist ik wat de afloop was: veertien maanden met een burn-out thuiszitten. Dat wens ik niemand toe. Ik wilde meer controle over de dingen die ik zou gaan doen. Dus dit past me perfect. In mijn periode als muziekjournalist had ik in ontzettend veel hotels geslapen. En steeds stoorde mij het onpersoonlijke van die hotels. Overal zijn die hotels hetzelfde. Volgens ons kan dat beter, persoonlijker. Waarom mag ergens slapen geen unieke belevenis zijn? De combinatie van een guesthouse waar ook miniconcertjes gegeven worden en waar veel persoonlijke muziekzaken aanwezig zijn, maakt een verblijf tot iets bijzonders, denk ik. Tenminste dat is ook wat wij te horen krijgen van mensen die hier al geweest zijn."
Steenhaut: "Ik kom eigenlijk uit Tremelo. En ik heb daarna 25 jaar in Brussel gewoond. Nooit wou ik in Antwerpen wonen. Ik dacht altijd aan die Antwerpenaren met hun dikke nek, ken je dat? Maar toen ik
Zaterdag:
Zondag en feestdagen: gesloten
de eerste keer op de Dageraadplaats belandde, dacht ik: als ik toch ooit in Antwerpen ga wonen, dan zal het hier zijn. Ik moet toegeven, het is me enorm meegevallen, het is zalig om hier te wonen. En ik voel me hier nu echt thuis. Voor het eerst van mijn leven ken ik dat gevoel. Straf hè. Trouwens, toen John Watts van Fisher-Z hier gisteren arriveerde en hij over de Dageraadplaats keek zei hij: "It is just like Paris." En eigenlijk is dat ook zo."
STOFZUIGER
Steenhaut: "Het verhaal van Rock Lobster begon toen we twee jaar geleden uit het raam keken en tot onze verbazing zagen dat er een bord 'Te Koop' hing aan het huis recht tegen-
over ons. We hadden altijd al dromen over een b&b. Maar toen we het bord zagen, werd die droom plotseling een plan. We zijn gaan kijken en we hebben het huis direct gekocht. Ik denk dat we rapper beslist hebben om dit huis te kopen dan dat we nadenken over het aankopen van een stofzuiger. Daarna zijn we ook begonnen met een opleiding 'uitbating kleinschalige logies'. Daar hebben we een architect ontmoet die zelf een b&b heeft. Hij heeft de plannen getekend voor onze verbouwing. We hebben elk van de vijf kamers een eigen badkamer gegeven en verder ingericht op basis van een muziekthema. Op elke kamer hangt een stuk van een songtekst die bij de kamer past en in elke kamer staat er een muziekinstallatie met
daarbij cd's die aansluiten bij het thema van de kamer. We zullen dadelijk eens gaan kijken."
CONFITUUR
Berghmans: "Half april zijn we klaar met de verbouwing, dan is alles ingericht en zal ook onze website klaar zijn. Dan kunnen we open en de eerste gasten ontvangen. Daar kijk ik naar uit. We hebben elkaar beloofd dat voor die tijd elke kamer ook zelf een keer gaan uitproberen. Dan kunnen we zien of we iets tegenkomen wat nog niet helemaal in orde is. Weet je dat het voor gasten bijvoorbeeld belangrijk is dat de gordijnen goed verduisteren en dat de wifi goed werkt. Mensen waarderen het ook als je bij het ontbijt lokale of zelfgemaakte produc-
ten serveert. Ik heb trouwens al enkele potten zelfgemaakte confituur gemaakt. Voor bij het ontbijt. Je ziet, ik ben voorbereid (lacht)."
SLAAP
Steenhaut: "Ik heb me ook voorbereid. Ik heb op televisie zeshonderd afleveringen van 'met vier in bed' gezien. Ja, daar leer je van." Berghmans: "Maar Bart toch, heb jij die echt allemaal gezien? Dat kan niet. Zijn er zoveel afleveringen wel gemaakt? Ik heb dat ook wel eens gekeken, maar ik val daar altijd bij in slaap." Steenhaut: "Zullen we eens naar de kamers gaan kijken?
BLUES
Even later tonen Bart en Eva de jazzkamer, de glamrock-kamer, de electro-kamer en icelandic-kamer. Elke kamer is stijlvol ingericht. En op elke kamer hangen originele foto's van beroemde muziekfotografen zoals Alex Vanhee, Anton Corbijn en Kevin Westenberg. Op de eerste verdieping ligt de blueskamer. Boven het bed hangen kadertjes met gesigneerde blues-cd's, waaronder eentje van Bonnie Rait. Op het raam hangt een transfer met daarop een inspirerende tekst van Muddy Guy:
You damn right I've got the blues from my head down to my shoes I can't win cause I don't have a thing to lose.
FERRY
Terug beneden. In de gang bij de voordeur hangt een levensgrote zwart-wit foto van Bryan Ferry. Bij binnenkomst heb ik die foto niet opgemerkt. Ik zie hem nu pas. Ferry kijkt bedachtzaam voor zich uit. Om hier binnen te komen moet je hem passeren. Hij keurt blijkbaar kritisch elke gast van Rock Lobster. Zou Bryan Ferry hier nog wel eens optreden? Dat kan. Je weet maar nooit. Zou ik dan binnen mogen van hem? Op straat doe ik mijn fiets van slot en kijk nog één keer om. En ik zie het raam. En dan ben ik gerustgesteld. Natuurlijk mag ik hier nog eens binnen, want Bryan Ferry woont in een bijzonder huis. En in dat huis is iedereen van de wereld en is de wereld van iedereen.
In de Lange Leemstraat 435, recht tegenover de snoepfabriek, staat een mooi gerenoveerd herenhuis te wachten op een bereidwillige koper. Het heeft ook nog een garage aan de kant van de Cuperusstraat. (Marcel SCHOETERS)
we hebben geen vast ritueel, onze ontmoetingen blijven bij hun eerste keer, om de beurt herhalen we elkaars woorden, jij spreekt over essentie
vangt aan met ‘leuk weerzien’, glazen wijn vertragen het einde, hoewel dat het er nooit komt, zeg je, kijken we samen door het raam
naar de boom in de tuin, waar hij bladeren neerlegt, intussen zien we stilte groeien verplaatst de tijd ons afscheid naar de volgende afspraak
De huidige eigenaar Eric Lamot heeft het pand gekocht en opgeknapt samen met zijn dochter met de bedoeling dat zij er zou komen wonen. Dat gaat echter niet door, vandaar de verkoop. Het huis heeft de overbekende indeling van alle woningen uit de belle époque. Vanuit de voordeur links, lopen we rechts een grote dubbele deur door naar de voorste kamer. Daar staat nog een originele en nog werkende zwarte schoorsteen, met betegelde wand. In deze kamer liggen nog de originele planken. Dat is niet meer het geval voor de middelste kamer. Daarachter ligt wat allicht ooit een veranda is geweest, maar nu mooi bij de rest van het hus is betrokken.
SMEG
Van daaruit loop je de keuken in, die wordt gedomineerd door het prachtige SMEG)gasfornuis met 6 branders. De keuken is ruim voorzien van bergkastjes. Er is een dampkap aanwezig en een spoelbak. De rest van de toestellen moet de nieuwe eigenaar zelf installeren.
De keuken biedt toegang tot een betegelde koer van ongeveer 25 m². Je kan vandaaruit ook de garage in, die voor de auto enkel bereikbaar is vanuit de Cuperusstraat. Ook fietsen kunnen van daaruit de koer worden opgereden en kunnen dus niet de hele gang en de keuken smerig maken.
Aan het einde van de gang bevindt zich een gastentoilet met wastafel. Na een trap
kom je bij de badkamer, op de tussenverdieping. Je vindt er een inloopdouche, een tweede wastafel en een 2de toilet. De vloer bestaat uit keramische tegels. In de badkamer is ook voorzien in aansluitingen voor wasmachine en droogkast.
WAHLERS
In de overdwarse voorkamer –met balkon- op de eerste verdieping heeft de huidige eigenaar een reeks documenten ingelijst die te maken hebben met de geschiedenis van het huis. Daaruit leer je dat het dateert van 1887. De bouwheer was ene Louis Wahlers, een telg uit een van de Duitse koopmansgeslachten die in de loop van de 19de eeuw in Antwerpen zijn neergestreken. We vinden zijn naam terug als medeoprichter van de Tweede Duitse Evangelische Gemeente in de Bexstraat in Antwerpen, samen met die van Osterrieth, Bunge, Kreglinger enz. Helaas is de handtekening van de architect niet te ontcijferen.
Achter deze ruimte ligt uiteraard nog een tweede kamer. De voorkamer op de tweede verdieping is net zo groot als die van de eerste. De achterste kamer is van het mansardetype, met schuin aflopend plafond. Alle ramen zijn vernieuwd en voorzien van dubbel glas.
Fiche:
EPC 223 Vraagprijs: 465.000 euro Eric Lamot 0475/69 49 00
stefan heulot www.genoeggedicht.be
Enkele edities geleden verscheen in de Gazet van Zurenborg een artikel over de lingerielijn van Ophelia, (25) de jonge onderneemster met hoofdkwartier in de Lange Van Ruusbroeckstraat 19. “De basis van goede lingerie is comfort”, aldus Ophelia, die veel zijde en zachte materialen verwerkt in haar verfijnde ontwerpen. De lingerie van Ophelia is te koop via haar webshop www.ophelialingerie. be of op een van de open atelierdagen die regelmatig worden georganiseerd. Maar daar blijft het niet bij want ze opent nu ook vanaf 5 mei een pop-up store in de Statiestraat 122 samen met de juwelenontwerpster Jasmine Schaerlakens.
Vandaag heeft Ophelia nieuws en daarom zitten we opnieuw met haar samen. We hebben afgesproken in het atelier in de Lange Van Ruusbroeckstraat waar Ophelia haar lingerielijn ontwerpt en uitwerkt. Een paspop in de kamer toont me meteen een prachtig voorbeeld van de mooie en elegante lingerie waar Ophelia voor staat. De inrichting is zoals Ophelia en haar ontwerpen: vrouwelijk, fragiel, en vederlicht. Ook aanwezig is Jasmine Schaerlakens (27), een juwelenontwerpster uit Berchem die naam maakt met haar juwelenlijn ‘La petite curieuse’. De sfeer is gemoedelijk. De dames voelen zich duidelijk op hun gemak hier in het gezellige atelier, waar ze gepassioneerd spreken over hun ontwerpen en producten.
Ophelia Debisschop: “Ik heb inderdaad fijn nieuws: binnenkort open ik een pop-up store in de Statiestraat, samen met Jasmine Schaerlakens van ‘La petite curieuse’. Onder de vleugels van ‘Pop up to Date’, een initiatief van District Berchem, gaan in de Statiestraat negen pop-up stores van start op 5 mei. Jasmine en ik werden geselecteerd om daar gedurende twee maanden samen een pop-up store te runnen.”
In deze winkel zal Ophelia haar lingerielijn aan het grotere publiek voorstellen, en Jasmine ontwerpt haar eigen juwelenlijn. Jasmine Schaerlaekens: “Vanuit de Vredestraat in Berchem werk ik mijn juwelencollectie ‘La petite curieuse’ uit. De inspiratie voor mijn juwelen haal ik uit boeken, foto’s en architectuur, waarrond ik dan een eigen sfeer creëer. Ik zou mijn juwelen omschrijven als minimalistisch met een eigen toets. Mijn laatste nieuwe collectie, “Run fast” is geïnspireerd op de hoge versnelling waarin mijn leven is terechtgekomen. Dat uit zich in ‘snelle’ lijnen en grafische ontwerpen.”
Ophelia Debisschop: “Ik heb een nieuwe lingeriecollectie klaarliggen die voor het eerst te zien en te koop zal zijn in de pop-up store. Om alvast een tipje van de sluier op te lichten: de collectie, genaamd “Bodyblossoms” is gebaseerd op de lente, met veel kant en zijde, in een mooi en flaterend kleurenpalet waardoor het
geheel een bepaalde lichtheid krijgt. Dat kan de wereld van vandaag wel gebruiken (lacht).”
- Hoe kwamen jullie op het idee om samen te werken?
Jasmine Schaerlaekens: “De organisatie van ‘pop up to Date’ heeft ons samen gezet. Wij kenden mekaar voordien dus niet. Het is vandaag de derde keer dat we elkaar ontmoeten. Elk van de 9 pop-up stores wordt gedeeld door verschillende personen, waarbij de organisatie dus telkens een bepaalde ‘match’ voorstelt.”
Ophelia Debisschop: “Onze samenwerking voelt goed aan. En ongetwijfeld moeten we daar de komende tijd ook nog verder in groeien. We gaan allebei met veel enthousiasme voor dit avontuur!”
- Is het jullie duidelijk geworden waarom men jullie samen heeft gezet?
Jasmine Schaerlaekens: “Ik denk dat er inderdaad wel gelijkenissen zijn tussen onze producten en onze visie. We creëren allebei sobere producten met een extra “touch”. Alle producten die we afleveren zijn van hoge kwaliteit en zitten technisch goed in elkaar. Vakmanschap is voor ons erg belangrijk.”
Ophelia Debisschop: “Ja dat klopt! Daarnaast zijn we allebei ook erg klantgericht. Daarom ben ik ook zo blij dat ik mijn lingerielijn binnenkort persoonlijk kan voorstellen aan het grotere publiek. Ik nam al eerder deel aan pop-up projecten, maar dat voelde soms wel een beetje aan als een inperking van mijn creativiteit. Het ging dan om grote pop-up stores, waar de producten van tientallen creatievelingen werden uitgestald. Je geeft je product daar af en het wordt voor je verkocht, zonder dat daar verder een persoonlijk contact is met de klant. Dat zal nu dus anders zijn! “
Jasmine Schaerlaekens: “Met dit nieuwe project beschikken Ophelia en ik over een ganse winkelruimte en etalage voor ons beiden. Dat geeft letterlijk de ruimte om het verhaal achter onze producten mee te geven en onze passie voor de creaties te tonen. Daar hechten wij veel
belang aan.”
- Wat hopen jullie met dit project te bereiken?
Jasmine Schaerlaekens: “Door dit project kunnen we onszelf meer zichtbaar maken, ons product in de kijker zetten en op die manier hopelijk nieuwe klanten aantrekken.”
Ophelia Debisschop: “Klanten zorgen voor feedback, en dat is belangrijk voor mij. Daarnaast is dit een goede test om te kijken of een eigen winkel in de toekomst iets is om naar toe te werken. Verder ligt de focus vooral gewoon op de komende maanden, en we zien hoe het loopt.”
- Ophelia, had jij je producten niet liever te koop gesteld in een winkel hier in Zurenborg?
Ophelia Debisschop: “Ik ben alvast erg blij dat de pop-up store vlakbij Zurenborg is gelegen! De vorige projecten waar ik aan deelnam, bevonden zich telkens in het centrum van Antwerpen. Maar ik moet zeggen, het is mijn droom om hier in de wijk een pop-up project of een soort van open atelier te organiseren! In december van vorig jaar ging ik op zoek naar een geschikt pand in de buurt, maar helaas. Er zijn weinig leegstaande, goedgelegen panden. Voor een beginnend ondernemer is de huur van een winkelruimte een serieuze hap uit het budget. Als er iemand een geschikt pand in de aanbieding heeft, laat het me weten! (lacht)”.
INFO
Voor wie ook benieuwd is naar de nieuwe collecties van deze ondernemende dames: de vierde editie van Pop up to Date gaat van start met een feestelijke opening van de 9 pop-up stores op 4 mei tussen 16h en 18h. Nadien is er een after party in de Statiestraat 139. In de 9 pop-op stores vind je de origineelste spullen van diverse starters in de creatief-innovatieve industrie. Alle pop-ups zijn open van 5 mei tot 1 juli, telkens op donderdag, vrijdag en zaterdag tussen 10 en 18 uur. De pop-up store van Ophelia en Jasmine vind je in de Statiestraat 122
Strategisch gelegen op de hoek van de Cogelslei en de Pretoriastraat moest het restaurant met de betere hamburger wel een doorslaand succes worden. De betere broodjes werden aangeschaft en het vlees plus de porties moesten van de betere kwaliteit zijn. De Burgerij (met hoge g in het midden en twee streepjes onder de letter) draaide en het duo Robin Janssens (ex-
sportjournalist VTM) en de Nederlandse ex-voetballer Björn Meeuwsse slaagden er al snel in om ook op andere plaatsen het concept “betere hamburger” van de grond te krijgen. Maar nu is de eerste vestiging op de Draakplaats dicht en neemt het aantal vestigingen ondermeer in Nederland toe.
Op de plaats waar het restaurant gevestigd is, stond jaren lang een garage en toen die de boeken dicht deed kwam men tot de conclusie dat er daar behoorlijk wat vervuilde grond was. Maandenlang stond er daar dan ook een installatie om grondwater te zuiveren. Het hoekpand stond te koop en de omwonenden keken bang uit naar wat daar zou komen. En wat kwam was een hamburgerrestaurant, niet zo maar uit een fastfoodketen maar eentje waar voedsel van de betere kwaliteit werd geserveerd. Het werkte duidelijk en gedurende de zeven jaren dat het restaurant open was heeft het zich duidelijk een naam verworven in het wereldje. De twee initiatiefnemers bleven ondertussen niet bij de pakken zitten en er kwamen her en der in Antwerpen en in Nederland nieuwe vestigingen. Maar nu is de eersteling in Zurenborg plotsklaps gesloten. Was het dan toch verlieslatend? We stelden aan Robin Janssens via mail een aantal vragen.
-Was er dan geen andere mogelijkheid om deze vestiging open te houden?
Robin Janssens: “Neen"
-Middenstanders, vooral de horecamensen, klagen
dat het gebrek aan parkeerplaatsen in de wijk een rem is op hun exploitatie. Heeft dat bij jullie ook meegespeeld ?
Robin Janssens: “Neen”
-Jullie sluiten hier wel maar op andere plaatsen komen er dan weer andere restaurants, vooral in Nederland. Is er een verband ?
Robin Janssens: “Neen”
-Tenslotte, het handelsfonds is dan weer verkocht, maar het gebouw blijft in jullie bezit. Hebben jullie voorwaarden gesteld voor de nieuwkomers ?
Robin Janssens: ”Neen”
-Om af te ronden, wat komt er nu precies en vanaf wanneer ?
Robin Janssens: ”Fusion keuken”
Veel succes toegewenst met jullie projecten
NVDR : Robin Janssens liet achteraf weten dat hij niets anders wou of kon antwoorden dan deze, die we ook afdrukken. Het zij zo.
Bar Chine opende in november 2014 als spin-off van het succesvolle Cuichine in de Draakstraat en kreeg al gauw lovende recensies voor zijn goede keuken en hippe sfeer. Er werd dan ook verwonderd gereageerd toen
-Wij hadden altijd het idee dat Bar Chine goed draaide. Van waar die plotse ommezwaai?
Szelim Man: “Het draait inderdaad niet slecht en we hebben best wel heel wat tevreden en trouwe klanten. Maar het is niet echt geworden wat we ervan verwacht hadden. Ons concept was een bar – restaurant, waar de mensen in de eerste plaats iets komen drinken en tussendoor ook een hapje kunnen eten. Dat is er echter niet uitgekomen. Voor de klanten bleven we in de eerste plaats een restaurant waar je terecht kunt voor een snelle maar kwaliteitsvolle hap. Na twee jaar moeten we vaststellen dat we daarmee niet uit de kosten komen. Vandaar dat we het over een totaal andere boeg gaan gooien.”
-Jinza dus. Een eerste voor de hand liggende vraag: wat betekent Jinza?
Szelim Man: “Als je nu een diepe Oosterse wijsheid verwacht, moet ik je teleurstellen want het betekent gewoon niets. Het verwijst naar mijn broer Jin maar voor de rest bekt het gewoon lekker en klinkt het een tikkeltje Aziatisch.”
-En wat mogen we verwachten in Jinza?
Szelim Man: “Om te beginnen gaat het interieur er helemaal anders uit zien. We gaan inzetten op meer comfort en ruimte. De huidige 70 plaatsen worden daarom teruggebracht tot 45. De huidige strakke Scandinavische stijl gaat plaats maken voor een warmere aankleding. Er komt ook een volledig nieuwe keukeninstallatie. De grootste vernieuwing komt echter op de
menukaart, want we gaan iets brengen dat zeker in Antwerpen nog nooit vertoond is: Franse keuken met een Aziatische toets.’ East meets west dus, en dat mag je heel letterlijk nemen. Er komen namelijk twee nieuwe chefs waarvan de ene Chinese roots heeft, namelijk mijn broer Cheun Man en de andere een volbloed Belg is: Arun Wytinck. Ze zijn allebei opgeleid in de klassieke Franse school. Cheun is begonnen als souschef in Cuichine maar heeft daarna onder meer in Het Zilte, Le Zoute Zoen en The Jane gewerkt. Arun kreeg zijn opleiding in het PIVA en werkte daarna ook in Het Zilte en Le Zoute Zoen. ”
-Wat moeten we ons concreet voorstellen bij die Frans – Aziatische fusion?
Szelim Man: “We zijn nog volop bezig met het op punt stellen van het menu. We willen uitgaan van de klassieke Franse kooktechnieken en vlees-, vis- en groentegerechten, maar dan met toevoeging van typische Oosterse ingrediënten. Denk aan gember, citroengras of sojasaus. Die zullen trouwens niet enkel uit de Chinese keuken komen, maar ook uit bijvoorbeeld de Japanse en de Thaise.
-Is dat ook al niet een beetje het geval in Cuichine? Jullie schotels lijken 'westerser' dan die in de traditionele Chinese restaurants.
Szelim Man: “Dat is een misverstand. Onze manier van schotels dresseren lijkt misschien 'westerser', maar onze keuken is echt heel klassiek Chinees. Maar we werken wél zoveel mogelijk met verse producten van hier. Het heeft
zaakvoerder Szelim Man aankondigde dat hij het roer radicaal ging omgooien. Bar Chine gaat dicht op 16 april en na een maand verbouwingen zal het opnieuw zijn deuren openen als restaurant Jinza. (Luc PANDELAERS)
geen zin om verse vis uit het Verre Oosten te laten overvliegen wanneer je hier uitstekende vis uit de Noordzee kunt kopen. Het is nu onder meer het seizoen van de skrei, een kabeljauwsoort die op duurzame wijze gevangen wordt in het noorden van Noorwegen. Absolute topkwaliteit, die we hier bereiden zoals we met Chinese tarbot zouden doen.”
-Op welk segment mikken jullie met Jinza?
Szelim Man: “Op hetzelfde als Cuichine, met vergelijkbare prijzen. We willen wel nog meer inzetten op het menu, met daarnaast een heel beperkte kaart. Het driegangenmenu zal op rond de 40 euro komen, het lunchmenu met twee gangen tussen de 27 en de 29 euro. In de zomer komt er wellicht ook nog een terrasmenu.”
-Cuichine is intussen een van de ijkpunten van de Zurenborgse gastronomie geworden. Woon jij zelf ook in de wijk?
Szelim Man: “Neen, ik woon nog altijd in Schoten. Maar ik heb hier al wel genoeg tijd doorgebracht om mij voor een groot stuk Zurenborger te voelen. Het is hier prettig werken en ongetwijfeld ook aangenaam
wonen. Ik heb hier maar één grote frustratie: het parkeerprobleem. Wij hebben ook veel klanten van buiten de wijk en die zeggen regelmatig dat ze wel eens meer zouden langskomen als ze makkelijker hun auto zouden kwijt geraken. Zeker in het weekend is het hier echt eindeloos rondjes draaien.”
INFO
Restaurant Jinza
Draakplaats 3
2018 Antwerpen
Vanaf half mei:cadeaubonen blijven geldig in het nieuwe restaurant. Reservaties bij Bar Chine kunnen desgewenst overgezet worden naar Jinza of Cuichine
Bijzondere opleiding Fiscaal Recht, Bijzondere Opleiding Jeugdrecht, Voorkeurmaterie: Personen- en Familierecht (echtscheiding,…).
Hij is een gekend figuur in Zurenborg: de man met het onafscheidelijke petje. Hij speelde af en toe barman in het ondertussen gesloopte café 'De Schraelen Troost'. Maar hij is vooral kunstenaar. Van juni tot september loopt van hem en zijn broer een tentoonstelling met maritieme schilderijen in de Dendermondse deelgemeente Baasrode. Aanleiding voor een bezoek bij hem thuis. En dan blijkt dat de 70-jarige man niet zomaar een kunstenaar is, maar een grote artiest met een hele geschiedenis.
(Luk DEPONDT)
De trappen naar zijn appartement op de tweede verdieping in een pand in de Kleine Beerstraat geven me een sjofele indruk. Maar als ik zijn woning binnenstap is het net of ik in een overladen museum terechtkom: een bonte verzameling kunstwerken en voorwerpen. Naast eigen werk zijn er ook schilderijen, beelden en foto’s van vrienden, waaronder enkele grote namen zoals Ferre Grignard en Fred Bervoets. Martin praat honderduit en duikt geregeld in een uitgebreid archief met foto’s, artikels, brieven, tijdschriften…
SCHIPPERS Martin komt uit een schippersfamilie. Zijn ouders en broers waren schippers op de binnenvaart en de Rijnvaart. Hij ging tot hij 14 jaar was op internaat in op een school voor schipperskinderen in Brussel en in het Waalse Bergen (Mons). Toen schilderde hij al. In de verlofperiodes werkte hij enkele jaren telkens 3 maanden op sleepboten. Voor zijn bazen maakte hij toen tekeningen van sleepboten. Daarvan hangen er nu nog in zijn keuken. Daar prijkt ook nog een schilderij van de boot van zijn vader, Lucia, de naam van de zus van Martin.
VEELZIJDIG De kunstenaar produceerde in de loop van zijn leven een veelzijdig en omvangrijk oeuvre. Hij werkte met uiteenlopende technieken en materialen: pastel, aquarel, olieverf, etsen en zelfs beeldhouwwerk. In een vroegere periode schilderde hij landschappen: bijna abstracte werken zonder emotie. Later waren er portretten. Nog later komt er meer ruimte voor emoties. Zijn werk wordt getormenteerder: bulderende varkens, stervende stieren, verhakkelde piëta’s, het lijden, een wirwar van koppen met teksten doorkrast, de chaos… Het zijn gebundelde wanhoopskreten samengebracht in een reeks monsterlijke gedrochten. Een stapeling van gaven en gebreken, van lust en pijn, van ramp en voorspoed. Werken vol tegenstrijdigheden. Martin noemt dit werk revolutionair. Het doet soms denken aan de kunst van Fred Bervoets, die hij kende o.m. van in kroegen als de Antwerpse Muze en van in galerij ‘de Zwarte Panter’ in de Hoogstraat.
CARTOONS
Martin tekende ook cartoons, o.m. voor Het Laatste Nieuws, Het Nieuwsblad, ‘t Pallieterke en het Amerikaanse tijdschrift Woods. Hij exposeerde ook cartoons en won er verschillende prijzen mee.
Hij waagde zich ook aan poëzie en schreef een paar dichtbundels. Hij speelde tenslotte gitaar
in een punk-rockgroepje ‘Vibrations’ en hij heeft zelfs nog gejamd met Ferre Grignard en vrienden.
In de loop van zijn kunstenaarsbestaan heeft hij een indrukwekkende lijst tentoonstellingen op zijn naam staan in binnen- en buitenland, tot in de Verenigde Staten. Hij doorkruiste zowat de hele wereld. Hij woonde een tijd in Portugal, maar zwierf ook door de rest van Europa en door Afrika en Amerika.
VARKENS
Speciaal in zijn oeuvre zijn… varkens. Het begon met een pluchen varken dat hij cadeau kreeg van Ferre Grignard. Daarna kreeg hij ook van andere mensen varkens cadeau. Het werd een enorme verzameling. Voor de grap begon Martin varkens te schilderen. Deze kenden veel succes. Hij kwam er in de jaren ‘90 zelfs mee op de nationale televisie in een aflevering van het zondagnamiddagprogramma ‘Drie Uur Jessie’. Ook de amateurschilders Marc Eyskens en Boudewijn de Groot waren er toen te gast. Zijn varkens prijkten ook op muurschilderijen die hij in 'De Schraelen Troost' realiseerde. Maar die zijn nu bij de verbouwing verdwenen.
ROOTS
Het was eigenlijk een beetje toevallig dat Martin enkele jaren terug schepen ging schilderen. Hij ervaart het een beetje als een nieuwe start. En als een terugkeren naar zijn roots. In zijn appartement hangen heel wat maritieme schilderijen. Er zijn ook enkele etsen. Dat werk verhuist straks voor 3 maanden naar het Scheepvaartmuseum van Baasrode.
In de tentoonstelling zal ook werk van zijn broer Hubert Van de Velde aanwezig zijn. (Martin heet voluit Martin August Leopold Toussaint – vier voornamen dus - Van de Velde). Broer Hubert was 46 jaar binnenschipper en ex-kapitein van de Flandria. Naast ander werk heeft ook hij heel wat schepen geschilderd. Vandaar een gezamenlijke tentoonstelling.
INFO
Voor wie interesse heeft: Maritieme schilderijen Scheepvaartmuseum, Sint-Ursumarusstraat 137, Baasrode 1 juni tot 1 september 2017
Opening van de tentoonstelling op 1 juni – iedereen welkom!
Het museum is elke zaterdag en zondag te bezoeken tussen 14u en 18u.
Toegangsprijs € 5 - kinderen: € 2,5. http://www.scheepvaartmuseumbaasrode.be
Sinds een paar dagen is er op de Plantin en Moretuslei een nieuwe dagzaak geopend voor ontbijt en lunches: ‘Superfood’. Hier worden alleen maar erg gezonde en
Het handelspand dat gehuisvest is aan de Plantin en Moretuslei 126, in het gedeelte tussen de Raafstraat en de Wolfstraat, is zwaar onder handen genomen. Niets herinnert nog aan de nachtwinkel die hier tot voor kort gevestigd was. Het interieur is strak en licht. En het concept sluit daarbij aan. Hier kun je terecht voor het afhalen van lichte, gezonde lunches en niets anders. Denk hierbij aan salades, smoothies, sandwiches, soepen, maaltijden en verschillende drankjes. En alles is gezond en/of bereid met superfood. Volgens chef Nick Primen (30) is het logisch dat er nu een afhaalzaak voor gezonde lunches op Zurenborg verschijnt. "Als wij nu het nu niet doen, dan doet iemand anders het wel. De tijd is er rijp voor. Veel mensen zijn vandaag de dag met hun gezondheid bezig en daarbij hoort nu eenmaal gezonde voeding."
NACHTWINKEL
Ondanks zijn relatief jonge leeftijd heeft Nick Primen al behoorlijk wat ervaring in de Antwerpse horeca. Ooit stond hij in de keuken van restaurant De Godevaart en daarna was hij een van de oprichters van worstenrestaurant Frank en Brut op de Ernest van Dijckkaai. Een tijdje geleden kwam hij via via in contact met de mensen van verzekeringskantoor Save Insurance. Zij houden kantoor op de Plantin en Moretuslei 128 en zij klaagden dat ze tijdens kantooruren nergens in de buurt aan een gezonde lunch konden komen. Toevallig stond op dat moment naast hun kantoor een verlaten nachtwinkel te huur. En zoals het zo vaak gaat bij ondernemers werd één en één plotseling twee. In de oude nachtwinkel zit nu een nieuwe zaak voor gezonde afhaallunches: Superfood.
-Wat is eigenlijk superfood?
Nick Primen: "Superfood is de naam van deze zaak maar het verwijst ook naar gedroogde peulen en vruchten die vol zitten met antioxidanten. Denk bijvoorbeeld goji bessen, moerbeibessen en Inca bessen. Wij verwerken veel van dat superfood in onze gerechten."
-Wat is het concept van deze nieuwe zaak ?
Nick Primen: "Alles wat hier buiten gaat, is lekker en gezond, ziet er mooi uit en is toch niet duur. Daarnaast houden we rekening met mensen die glutenvrij of lactosevrij willen eten. Je kunt hier gerechtjes krijgen voor een prijs waarvoor je het thuis echt niet kunt maken.
Als je de ingrediënten afzonderlijk koopt in de winkel, ben je meer geld kwijt dan wat je hier betaalt voor een bereid product."
-Hoe kan dat?
Nick Primen: "Omdat ik in het groot aankoop en op dit moment geen winst hoef te maken."
-Een ondernemer die geen winst wil maken, dat is nieuw.
Nick Primen: "Kijk, op dit moment, maak ik geen winst. Ik verkoop tegen kostprijs. Maar ik wil tussen nu en eind van dit kalenderjaar nog twee van zulke zaken openen in Antwerpen. Op dat moment zullen mijn kosten verder dalen, doordat ik veel goedkoper kan inkopen en dan zal ik wel winst maken."
-Trek je de lijn van gezond eten ook door naar verantwoord ondernemen?
Nick Primen: "Ja. Wij werken zo ecologisch en fairtrade als mogelijk. Onze bedrijfskleding is bijvoorbeeld fairtrade. We kopen ook zoveel mogelijk lokaal aan. Bijvoorbeeld onze koffie en thee is van Vasobello, een Antwerpse branderij."
-Maar wel snelfilter en geen espresso?
Nick Primen: "Dat is bewust. Koffie hoort hier eigenlijk niet thuis omdat het niet gezond is, maar je kan nu eenmaal niet buiten koffie als je een dagzaak hebt. Trouwens, je betaalt hier 1,80 euro voor een beker koffie en je krijgt een gratis tweede kop, een refill."
-En hoe zit het met dat ecologische aspect? Ik zie hier allemaal plastic verpakking.
Nick Primen: "Klopt, maar dat is gerecycleerd plastic. En het plastic bestek dat je erbij krijgt, is geen plastic maar gemaakt van PLA. Dat is een biologisch afbreekbare kunststof. Gooi dat gerust op de mesthoop en over een tijdje is het verteerd. Kijk, het staat er zelfs op (toont een vork)."
-Wat kan ik nog meer krijgen dan bereide gerechten?
Nick Primen: "Smoothies bijvoorbeeld. Maar ook gezonde repen en koekjes zonder suikers. Verder hebben we ook frisdranken zoals verschillende soorten ice tea en vitaminewaters die geen suikers en dus zeer weinig calorieën bevatten. Daarnaast verkoop ik het superfood ook afzonderlijk. Kijk, hier heb je een potje moerbeibessen en dit zijn inca bessen. Deze potjes verkoop ik voor 80 cent of 1 euro per stuk."
-Is dat niet erg goedkoop?
verantwoorde gerechtjes verkocht. En tegen een verrassend lage prijs. Hoe kan dit? Wij stapten op de dag van de opening binnen. (Ad MOESKOPS)
Nick Primen: "Ja. In de winkel betaal je drie of vier euro voor zo'n potje. Maar ja, ik koop dat superfood echt in het groot in. Dat komt bij mij binnen in grote balen. Vandaar die lage prijs."
-Je hebt geen tafeltjes en stoeltjes staan, alleen een sideboard met krukken. Waarom?
Nick Primen: "Het is de bedoeling dat mensen komen uithalen en niet heel de middag komen zitten. Maar als iemand hier graag iets wil eten, bied ik hem of haar de mogelijkheid. Daarom die krukken."
-Hoe is je eerste dag verlopen?
Nick Primen: "Veel beter dan gedacht. Een aantal gerechten zijn vandaag al uitverkocht. Dat had ik niet verwacht. Ik dacht dat zo'n eerste dag alleen vrienden en bekenden zouden langskomen, maar ik ben verrast door het aantal passanten dat vandaag is binnengesprongen. Sommige mensen zijn 's ochtends gekomen en ze kwamen 's middags weer terug. Geweldig."
-Kende je deze locatie?
Nick Primen: "Nee, eerlijk gezegd niet. Ik ben verrast door de buurt. Ik was hier nog nooit geweest. Ik woon zelf op het Zuid. Maar toen mijn vriendin en ik hier de eerste keer kwamen, zijn we over de Dageraadplaats gelopen en we
waren aangenaam verrast. Diezelfde avond zijn we direct op immoweb gaan kijken, zien of we hier iets konden huren."
-Ben jij altijd al bezig geweest met gezonde voeding?
Nick Primen: "Nee, ik ben een beetje aangestoken door mijn vriendin. Die is haar hele leven al bezig met gezond eten. Die is zo opgevoed. En ze heeft vervolgens weinig moeite moeten doen om mij te overtuigen. Ik merk ook aan mijn vrienden dat gezonde voeding steeds meer leeft bij hen. Het is een trend en ik denk dat die trend in de toekomst alleen maar verder doorzet."
-Zondig je dan nooit?
Nick Primen: "Jawel, ik drink graag eens een cola en ik eet ook wel eens een stuk pizza. Maar dat is toch niet erg, dat kan toch ook gewoon. Niet dan? Alhoewel, misschien moet je dat van die pizza en cola maar niet opschrijven. Niet doen hè? "
Okay, beloofd.
Superfood
Plantin en Moretuslei 126 maandag-vrijdag 9.00- 16.00 uur
Iedere eerste donderdag van de maand improviseert de gloednieuwe improtheatergroep “Serieus!?”, met vaste ontmoetingsplaats op de eerste verdieping van de Moeskop, een theateravond samen met het publiek. Het optreden ontstaat op de avond zelf, in het hier en nu en niet na een lang repetitieproces. Als toeschouwer
Het volstaat om naar het terras van de Moeskop af te zakken om een speler van “Serieus!?” tegen het lijf te lopen. De groep telt negen spelers, die na diverse cursussen en optredens improtheater elkaar vonden en beslisten om – met de Moeskop als vaste stek – samen “Serieus!?” op te richten. “Serieus!?” heeft geen hiërarchie en dus volgt er een uitnodiging om 's anderendaags een babbel te doen met alle spelers samen. De geplande training kan dan wel met enige vertraging starten. Gesprek en training vinden plaats in “de nieuwe vrede”.
Anke, Ester en Truyken zijn stipt op tijd aanwezig. Johan, Lynn, Johan 2 en Wim sijpelen in de loop van het gesprek naar binnen.
-Waarom een nieuwe impro-groep oprichten?
Ester: We hebben allemaal bij Wisper, de Lunatics en bij de Belgische improvisatie Liga (BIL) eerst cursussen improvisatie gevolgd. Zo leerden we elkaar ook kennen. We vonden dat alsmaar leuker. Het idee om een groepje op te richten kwam er vanzelf. Het klikte zo goed tussen ons dat er geen andere keuze was. De Moeskop is al snel onze uitvalsbasis geworden. Ik wist dat de eerste verdieping beschikbaar was. We zijn daar begonnen met trainen. Als je improtheater speelt, dan zijn er geen repetities, maar wel trainingen. We kwamen toen op het idee dat we in de Moeskop ook voorstellingen konden organiseren. Iedere eerste donderdag van de maand is het zo ver. De Moeskop is een fijne, gemoedelijke, erg toegankelijke plek, goed voor 28 toeschouwers. Dat is niet veel, maar dan kunnen we meestal zeggen dat de voorstelling uitverkocht is.
-Improvisatietheater is een kleine niche. In het theater.
Truyken: “Het is een heel klein wereldje. Je kent elkaar van cursussen, van optredens, of via via. Er zijn een pak impro-groepen, voornamelijk in steden als Antwerpen, Gent en Leuven. Veel spelers zijn lid van diverse groepen. Dat is ook voor ons het geval.
Ester: “Ik ben drie jaar geleden begonnen met een cursus en voor mij voelde dat een beetje aan als thuiskomen. Je ontdekt ineens een aantal mensen die een vol hoofd hebben en vooral veel willen spelen. Ondertussen zijn we als groepje ook al gegroeid. De eerste toeschouwers zijn onze eigen vrienden. We merken dat toeschouwers terugkomen, we worden ook al gevraagd voor een optreden op een familiefeest of voor een vereniging. Er komen nu ook mensen die we helemaal niet kennen. “
-Wie coacht jullie?
Anke: “Er is niet één coach of trainer, maar een team. We werken met een beurtrol om een training voor te bereiden en te sturen. Dat komt omdat de prioriteit van iedereen is om te kunnen spelen. De beurtrol is wel belangrijk. Iedereen in de groep is gelijkwaardig. We zijn met een klein groepje en dat maakt het een pak makkelijker. Een impro-groepje heeft ook een MC, dat is de presentator, die de voorstelling in goede banen leidt, het publiek verwelkomt en duidelijk maakt wat ze kunnen verwachten en wat wij van hen verwachten. “
-Waar komt de naam “Serieus!?” vandaan?
Ester: “Een naam zoeken voor een groep? Dat gaat zo in zijn werk. Je zit met twee mensen van je groep op café. Dan ontstaat volgend gesprek: 1. “ik heb een naam bedacht!” 2. “Serieus?” 1. “ Welja, serieus. Dat is het.” Het is ongelooflijk hoe dikwijls dat het woordje serieus in een gesprek gebruikt wordt. Een efficiëntere promotie kun je niet hebben.
-Wat doen jullie vanavond op de training? De vraag stellen is voldoende om van Johan een les in improvisatietheater te krijgen.
Johan doceert: “We repeteren zoals in een andere toneelgroep. Maar bij ons is dat trainen. De training heeft niets te maken met het optreden van morgen in de
kan je niet alleen genieten maar ook een actieve rol spelen, naargelang je daar zin in hebt. De spelers van “Serieus!?” vermaken niet alleen het publiek, maar ook elkaar. Dat blijkt ook uit de vele lachsalvo’s die het groepsgesprek voor deze Gazet telkens onderbreken. (Bernard SOENENS)
Moeskop. We werken aan een nieuw format. Volgende week nodigen we ook een muzikant uit, we willen uitproberen hoe we zang kunnen toevoegen aan het spel. In september moeten we daarmee klaar zijn. Ik kijk op naar groepen die muzikaal sterk zijn. Dat vind ik een meerwaarde. Trainingen hebben een reeks functies. Ze dienen eigenlijk om elkaar beter te leren kennen, een nieuw format te bedenken, je snelheid van reageren aan te scherpen, om als groep te groeien, te leren om niet vanuit woorden maar vanuit het fysieke een scène te starten, jezelf een interessant personage creëren. Je moet ook een aantal afspraken maken. Je moet een kader creëren, waarbinnen je als speler de volledige vrijheid hebt. Je moet ook basisregels respecteren. Een basisregel is positief spelen, m.a.w. ‘ja ’zeggen. Als een speler iets introduceert, dan moet de tegenspeler daarin mee gaan. Luisteren naar elkaar, wat in alle theater een noodzaak is. Maar wij zijn heel fysieke spelers. Als iemand iets fysiek doet en de tegenspeler heeft het niet gezien, dan is de voorzet naar de knoppen. Dat is dus niet positief spelen.
-Is improtheater mekaar de loef afsteken?
Johan: “Dat is vooral in Nederland. Daar bekijken ze improtheater als een soort sport waar twee ploegen tegen elkaar spelen. In Vlaanderen zijn we meer gericht op het publiek. We doen een optreden en we willen dat het publiek zich amuseert. Je moet elkaar inspireren, een voorzet geven. Dat heeft weinig met competitie te maken of met absoluut willen scoren.
-Er wordt wel eens gezegd dat impro leuk is om te spelen maar saai om naar te kijken.
Johan: “Dan moet je eens naar “Serieus!?” komen kijken. Iedere eerste donderdag in de Moeskop. Onze bedoeling is precies om mensen te doen lachen. Saai kan dat dus niet zijn. Maar ik kan er wel inkomen dat bepaalde optredens aan de saaie kant zijn, als de spelers zich niet op het publiek richten.
Ester: “Het hangt van veel factoren af. Je moet een goe-
de MC (presentator) hebben, je moet als speler niet uit zijn op scoren. Als je daar op uit bent, zit je zo in je eigen wereldje dat je het publiek vergeet. Spelen is het allerleukste, maar bij Serieus heb ik me ook ingewerkt als MC. Jullie vinden me een aangename MC, maar ik vind mezelf niet zo grappig als MC.
Johan: “ Er zijn groepen die er van uitgaan dat de MC niet veel mag doen, maar voor mij is de MC een deel van de show. Hij komt als eerste op het podium, hij is de eerste die contact heeft met het publiek, hij moet ook grappig zijn. Als speler zit je in een zetel, als de MC het publiek opgewarmd heeft.
Truyken: “Maar humor is ook iets persoonlijks. Er zijn mensen die onze stijl appreciëren. Anderen niet. Ieder reageert ook op zijn manier. Als speler is het ook iedere avond, ieder moment, weer proberen.
-Waar halen jullie de nodige middelen?
Ester: “Een toeschouwer in de MOESKOP betaalt 5 euro. Een voorstelling duurt twee maal 45 minuten, met een pauze tussen in. Daarnaast hebben we nog externe voorstellingen, waar we een uitkoopsom voor vragen. We hebben weinig kosten. Er wordt niemand betaald.“
Johan: “Veel hebben we niet nodig, tenzij we een voorwerpenronde doen, een scène waarbij er een aantal voorwerpen op het speelvlak liggen, waar spelers al dan niet iets kunnen mee doen.
Truyken: “Maar verder hebben we alles bij. In ons hoofd althans. Ons lichaam, onze verbale vaardigheden, ons expressievermogen. Dat is het.
-Hoe betrekken jullie het publiek bij jullie optreden?
Johan: “Het publiek komt in eerste instantie om te lachen en daar willen we voor zorgen. Het publiek kan ook nog op andere manieren reageren door aan te geven of ze een scène
al dan niet tof vinden. Toeschouwers doen ook op vraag van de MC suggesties, geven opdrachten waar de spelers dan mee aan de slag gaan. Een enkele keer wordt een toeschouwer op het speelvlak uitgenodigd.
Daar gaat hij dan al dan niet op in. Als er iemand jarig is en we zijn er van op de hoogte, dan doen we ook wel iets speciaals. We maken met die vrijwilligers geen grapjes, we willen vooral vermijden dat ze niet meer terugkomen. Aan het publiek worden er vooral suggesties gevraagd.
Bijvoorbeeld “Noem eens een voorwerp dat niet in de ijskast hoort”.
Dat koppelen we dan aan een game.”
-Waarom doen jullie dit eigenlijk?
Ester: “We spelen omdat we graag spelen en om beter te spelen, want zonder te spelen word je niet beter.”
Anke: “We zijn liefhebbers. Het is niet de bedoeling dat we daar een job van maken”
Johan:”En toch leggen we de lat hoog”
Truyken: “Het unieke van improtheater is dat het publiek de voorstelling mee bepaalt door suggesties te doen. De spelers geven een cadeau aan het publiek door een goede voorstelling te spelen maar het publiek geeft een cadeau aan de spelers door hen met suggesties te inspireren.”
-Kan je samenvatten wat improtheater precies inhoudt. Dat vraagt weinig discussie. De groep is het snel eens over volgende definitie:
“Improvisatietheater is eigenlijk voor iedereen, zonder dat je daarom zo nodig op een podium moet staan. De training op zich leert je keuzes maken, omgaan met falen, naar elkaar luisteren, iets doen met wat op je afkomt, het kind in jezelf naar boven laten komen. Het is spelen met en voor volwassenen.”
TRAINEN Daarna is het tijd om te trainen. Bij de eerste
oefening is er een jager die een beschrijving geeft van zijn prooi. Een speler uit de groep haakt daar spontaan op in en speelt de prooi. De extremen worden daarbij niet geschuwd. De prooi is achtereenvolgens een zieke pastoor, een vieze tante, een gloeidraadje, een kind met kanker. Het spelplezier druipt er van af.
Wat je in het artikel niet leest zijn de vele lachsalvo's van Ester, Wim, Anke, Truyken, Johan, Johan (bis) waarmee dit gesprek telkens weer onderbroken wordt. Wil je zelf ook lachen? Eén afspraak: eerste donderdag van de maand in de Moeskop, eerste verdieping, optreden van SERIEUS.
We blijven het maar zeggen: we zoeken jonge mensen van hart en ziel. Het heeft niets met leeftijd te maken maar alles met wat tussen de oren zit. Betrokkenheid, enthousiasme, inzet, nieuwsgierigheid. (SC)
-Naar mensen met een fototoestel: je woont in de wijk of vlakbij, je hebt een digitaal toestel en je wil wel eens aan de slag om een mooi portret te maken, een
evenement weer te geven door sfeerfoto’s te maken of je wil gewoon een opdracht aanvaarden om iets te illustreren. Een artikel bv. Je hebt een computer waarmee je de foto’s kan doorsturen en je beseft dat we in zwartwit afdrukken. Wie nood heeft aan technische hulp kan die krijgen. Hoe dikwijls per editie? Pakweg een tweetal keren gemiddeld, kan dus ook meer of minder zijn.
-We kijken ook uit naar schrijvelaars. Jonge mensen (maar we plakken er geen leeftijd op) die denken dat ze een artikel kunnen plegen over iets dat in de wijk gebeurt, beweegt of op komst is, sluiten we in onze armen. Jongeren
die een beetje op de hoogte zijn van wat de jeugd boeit en beweegt zijn bijzonder welkom. Wat is er dus nodig?
Toch wel een beetje met de taal uit de voeten kunnen, nieuwsgierig zijn, met open ogen en oren rondlopen, een beetje stiptheid moet eigenlijk ook wel en fier zijn op een zelf gemaakt stuk in de krant. Begeleiding en ondersteuning is voorhanden indien gewenst. En voor de niet zo jonge? Eveneens erg welkom. Toch maar eens proberen? Doen…
-Voor onze advertentiedienst zoeken we een soort assistent. Nu ligt dat allemaal in één iemand haar bakje en ze wil graag dat iemand haar terzijde staat. Wat verlangt ze eigenlijk? Ze kijkt uit
naar iemand die het plezierig vindt om in aanraking te komen met mensen uit de wijk, die een uitleg kan geven hoe de advertenties in de krant in mekaar zitten, dossiertjes kan opvolgen zodat het werk van onze advertentiewerfster voor de helft verlicht wordt. Hoe zwaar is het? Per maand een vijftal keren (maximum) op pad gaan naar een adres in de wijk. Dat is het.
Interesse voor een van deze ‘aanbiedingen’ ? Reageer dan door een mail te sturen naar de hoofdredacteur
Swa Collier: swa.collier@telenet.be
Peter van Olmen (54) heeft net een nieuw boek uit. De publicatie ervan hing even aan een zijden draadje. Herrie met de uitgever. De schrijver praat er honderduit over. Ook over subsidies, lezers, zijn volgende boeken en de wereldliteratuur. Met een verteller als Van Olmen ben je al gauw een paar uur zoet. (Peter THEUNYNCK)
De Walvis op zaterdagochtend. We zwemmen in overvloedig en weldoend ochtendlicht: parmantige vissen in een reuzenaquarium. Peter Van Olmen uit de Stierstraat is vandaag de grote orka van dienst. Hij oogt ontspannen en uitgerust. De presentatie van zijn nieuwe boek in het Permeke-audito-
rium zit erop en het is goed geweest. Ik probeer hem met prikkelende vragen tot kunstjes te verleiden. Zien of dat werkt…
UITGEVER Zijn nieuwe boek met mosterdgeel omslag oogt fraai. Een stevige pil van over de vierhon-
derd bladzijden. Wat mij opvalt: het boek verschijnt niet meer onder het imprint van Lannoo, maar onder dat van Van Halewyck? Waarom? Van Olmen vertelt zonder schroom over zijn moeilijke relatie met Lannoo. Hij noemt hen een WestVlaamse centjesmachine, die de kleinste centjes uit haar auteurs wil persen. Zelfs de portkosten voor het verzenden van zijn auteursexemplaren moest hij zelf ophoesten. Hij had een slecht contract, werd niet correct betaald en er was sprake van woordbreuk. Ze kregen ook ruzie over de illustraties in het nieuwe boek. Van Olmen eiste inspraak in de tekeningen. Dat leek onmogelijk. Toen hield het voor hem op. Maar hoe moest het verder? Zijn
nieuwe boek is het derde deel van een reeks. Gaf Lannoo de twee vorige boeken niet vrij, dan zat de schrijver met een huizenhoog probleem. Dat was een reëel gevaar. Toen ontmoette hij Els De Pooter van Van Halewyck. Die wou zijn nieuwe boek heel graag uitgeven. Alles wat bij Lannoo onmogelijk was, bleek voor haar de evidentie zelf. De Pooter bracht de bazen van de respectieve uitgeverijen samen en die heren kwamen tot een gentlemen’s agreement. Daarna waren alle problemen van de baan. “Mijn vorige boekpresentatie heb ik helemaal zelf bekostigd en georganiseerd. Nu heeft Van Halewyck alles geregeld en betaald. Ik kan mij weer bezighouden met schrijven. Dat is wat een auteur moet doen.”
ODESSA
Waarover gaat de reeks ‘De kleine Odessa’? Of we even tijd hebben, vraagt Peter Van Olmen. Odessa is een meisje zonder vader. In het eerste boek komt ze in de schrijversstad Scribopolis aan, waar ze erachter hoopt te komen wie haar vader nu eigenlijk is. Dat wordt een afknapper. Ze ontdekt dat ze het kind is van de slechterik Mabarak. Gelukkig is er ook goed nieuws: Shakespeare wil haar adopteren. In deel twee wordt Shakespeare ontvoerd
Sushi • Grill • Wok
Alle dagen open van 11:00-14:30 en 17:00-23
Dageraadplaats 28 2018 Antwerpen Info@kabukisushi.be www.kabukisushi.be
Tel. 03 663 8200
door de bolhoedmannen, een soort woekerend virus in de boekenwereld. Voor de bolhoedmannen inspireerde Van Olmen zich op Magritte, 1984 en Monty Python. Odessa moet een verbond sluiten met Mabarak om Shakespeare te kunnen bevrijden. In het nieuwe boek gaat het over de Orde der Aquila en hun geheim waarmee boekfiguren spontaan en vanzelf uit boeken kunnen komen en in de gewone wereld belanden. Odessa wil dat geheim ontdekken en vernietigen voor Mabarak er Scribopolis en misschien ook de rest van de wereld mee in gevaar brengt. De Orde der Aquila zit echter verborgen in ‘Dracula’, het gevaarlijkste boek uit de wereldliteratuur. Odessa moet in dat boek duikelen en in het gebergte der Karpaten moet ze op zoek naar de Orde der Aquila. Een zeer gevaarlijke opdracht.
VOORKENNIS
Moet je voorkennis hebben om het nieuwe boek te kunnen volgen, vroeg ik me af? Van Olmen gelooft van niet. De proeflezers van de uitgeverij hadden de vorige boeken niet gelezen en toch konden ze perfect volgen. Bovendien voegde de schrijver vooraan een kort hoofdstukje ‘Wat voorafging’ toe, en achteraan een lijst met de ‘Dramatis Personae’, een kleine Scribopolis-encyclopedie, plus een toelichting over ‘Reizen door de boekenwereld’. Gewapend met die informatie kan elke lezer zijn weg vinden in het Scribopolis-labyrint. Wie de vorige boeken las, beleeft misschien wel nog net iets meer lol aan het nieuwe boek, omdat hij/zij alles herkent en elk grapje en iedere toespeling van de auteur perfect zal begrijpen.
LEESGEK
Peter Van Olmen vertelt over de bestverkopende kinderboeken van het ogenblik, de reeks ‘De Waanzinnige boomhut’ van Andy Griffiths en Terry Denton. In die boeken staan meer tekeningen dan woorden. Van Olmen doet net het omgekeerde: hij geeft zijn lezers veel woorden en kleine tekeningen. Hij mikt op leesgekke, leergierige kinderen. En die zijn er blijkbaar nog voldoende, ook bij ons in Vlaanderen. Dat blijkt uit de talrijke fanmail die in zijn brievenbus en mailbox valt. Vaak zijn het kinderen die een beetje voorlopen op hun leeftijdsgenootjes en wier intellectuele honger niet gestild wordt. Zijn lezers en lezeressen worden voor hun inspanningen beloond, want ze kunnen over de hele wereldliteratuur meepraten. Menige onderwijzer heeft al versteld gestaan wanneer één van zijn leerlingen plots van alles blijkt te weten over de Griekse mythologie. Het geheim? De boeken van Van Olmen lezen. Van een meisje van 12 kreeg de auteur onlangs nog het bericht dat ze aan Kafka en Shakespeare wou beginnen. Dat meisje heeft hij voorzichtig aan het verstand gebracht dat het nog een heel klein beetje vroeg is voor die lectuur. Gelukkig is er nu dus ‘De val van Scribopolis. Boek 1’. Tegen de boekenbeurs zou ook ‘De val van Scribopolis. Boek 2’ in de boekhandel moeten liggen. Bovendien heeft de auteur nog plannen voor een vijfde boek in de reeks: iets heel aparts, een boek dat Odessa zelf schrijft, als masterproef, want ze wil een volwaardige inwoner worden van Scribopolis,
de boekenstad. Hongerige lezers moeten dus nog niet wanhopen: er is nog een pak interessant lees- en denkvoer op komst.
SUBSIDIES
Met een gebrek aan inspiratie kampt Van Olmen zelden of nooit. ‘Verbeelding is mijn probleem niet’, zegt hij. ‘Tijd vinden om alles concreet uit te werken, dat is de uitdaging.’ Er zitten momenteel nog 4 à 5 boeken in zijn hoofd, maar wanneer moet hij die uitwerken? Waarom stopt hij dan niet met zijn lessen aan de Karel de Grote Hogeschool. Volgens hem lukt dat financieel niet. Hij heeft studerende kinderen en een huis dat nog niet afbetaald is. In Engeland, Duitsland of Japan zou hij van zijn pen kunnen leven, maar de Nederlandstalige markt is te klein.
Kunnen subsidies geen soelaas brengen? Hij schudt hevig met het hoofd. Voor het werk dat hij maakt is noch de markt, noch de steun van het Vlaams Fonds voor de Letteren (VFL) afdoende. Bij het VFL vinden ze dat hij niet vlug genoeg schrijft. Hij komt maar om de vier, vijf jaar met een nieuw boek. ‘Ze willen sneller nieuw werk zien. Ze dwingen je om dunne boeken te schrijven. De publicatiedruk is te groot. Daardoor worden hier in Vlaanderen veel dunne boekjes geschreven. Mijn boek, De kleine Odessa, zal, wanneer het volledig af, is meer dan 2.000 pagina’s tellen. Met dat soort projecten kunnen ze niet goed om.’
Moeten ze de subsidies aan auteurs dan maar meteen afschaffen? ‘Integendeel’, zegt hij. Voor Van Olmen zou het VFL over een veel groter budget moeten kunnen beschikken. Een miljoen euro hebben nu ze elk jaar te verdelen. Dat is volgens hem peanuts, als je het vergelijkt met de 15 miljard die de regering binnenkort gaat uitgeven aan gevechtsvliegtuigen. Hij vindt het waanzin dat cultuursubsidies hier zo laag zijn. Cultuur is niet alleen geweldig voor het welzijn van mensen. Het is ook een bloeiende economische sector. Hij wijst erop dat een schrijver een hele keten van mensen aan het werk zet: uitgevers, drukkers, zetters, illustratoren, boekhandels, papierfabrieken,… Subsidies in cultuur gaan bovendien volledig naar mensen, naar mankracht, niet naar overbodige luxe. Het is echt geen weggegooid geld. ‘Schrijvers van bij ons verdienen steun,’ zegt hij, ‘want in tegenstelling tot bijvoorbeeld de kapper en de kruidenier moeten ze niet lokaal, maar internationaal concurreren. De kleine Odessa moet zich meten met de Harry Potters van deze wereld.’
BOONEN
Van Olmen schrijft elke dag en elk uur dat hij vrij is. Hij onderbreekt dat werk alleen om een hap te eten. Nieuwe scènes bedenken vindt hij geweldig. Pas later gaat hij na of hij ze ook in zijn boek ingepast krijgt. ‘Een boek is goed, als de scènes sterk zijn’, zegt hij. Daardoor raakt de lezer ondergedompeld in de fictionele droom. Ellendig is het om in dat denkwerk gestoord te worden, want dan duurt het een tijd voor hij opnieuw in de flow komt en moet hij hetzelfde werk overdoen. Sommige scènes heeft hij 3 of
4 keer opnieuw moeten bedenken, omdat hij niet door kon werken. Om gek van te worden. ‘Niemand zou het in zijn hoofd krijgen om Tom Boonen te storen terwijl hij Parijs-Roubaix aan het rijden is, maar een schrijver die aan het werk is, die kan rustig voor van alles en nog wat onderbroken worden.’
MECENAS
Zurenborg is niet de ideale omgeving voor schrijvers, vindt hij. Het lawaai is in zijn ogen en oren exponentieel toegenomen. ‘Vijfentwintig jaar geleden was het hier een rustige woonbuurt. Die is nu veranderd in een soort pretpark Zurenborg. Vroeger zag ik uit naar een weekend waarop er iets te doen was op het plein. Nu kijk ik uit naar de dagen waarop er niets te doen is.’ Van Olmen is zeker niet de enige die last heeft van het toenemende lawaai. Dat leest hij vaak in de Gazet van Zurenborg.
Gelukkig kan hij vaak weg. In de loop der jaren bouwde hij een netwerk uit van mensen die hun buitenhuis aan hem ter beschikking stellen. Soms werkt hij in Villa Lindenpark, dan weer in Huize Luchterenkerk, Landhuis Azalea of Residentie Charlotta. Het vaakst werkt hij tegenwoordig in Boerderij Hoeven. Dankzij al die mecenassen vindt hij rust in zijn hoofd en kan hij, als het nodig is, echt doorwerken. Schrijven is een job. Een job die veel inspanning en concentratie vergt. Waarom doet hij het eigenlijk? Peter Van Olmen: ‘Na een lezing kreeg ik eens de gelegenheid om met Aidan Chambers te praten. Ik stelde hem dezelfde vraag. Zijn antwoord was heel simpel: “Ik heb geprobeerd om te stoppen, maar daar werd ik ziek van.”’ Voor Van Olmen is het net zo. Het heilige moeten.
KLASSIEKERS De laatste twee jaar heeft hij zo vaak geschreven dat hij nauwelijks zelf nog aan lezen toekwam. Toch verlangt hij altijd weer naar dat lezen. Als er tijd vrijkomt, welk boek zal hij dan ter hand nemen? Hij heeft een grote voorkeur voor de klassiekers. Voor boeken die de lezer als een intelligent wezen beschouwen. Hij denkt dan in de eerste plaats aan Shakespeare en Dostojevski. Maar ook bijvoorbeeld aan ‘Tom Jones’ van Henri Fielding of aan ‘Liaisons Dangereuses’ van Pierre Choderlos de Laclos. ‘Een verhaal met de nodige com-
plexiteit, personages met een psychologische diepgang en tal van verrassende plotwendingen: dit boek heeft alles wat mij als lezer boeit.’ Van Olmen valt niet voor dunne, schrale boekjes. Zoveel is duidelijk. Vuistdikke, ambitieuze en intelligente turven, dat is zijn ding, ‘Bij ons schrijven critici vaak: “Er staat geen woord te veel in dat boek”. Dat blijkt dan een groot compliment. Bij Murakami staan er duizenden woorden te veel in en toch zijn diens boeken geweldig.’ Schrijven is voor Van Olmen een universum creëren dat coherent is en waar alles op zijn plek zit.
TIPS
Heeft hij tips voor aankomende schrijvers?
Eerst schudt hij het hoofd. Dan zie ik toch lichtjes flikkeren in zijn ogen. ‘De storendste fout,’ zegt hij, ‘is wisselen van vertelperspectief. Kies een vertelperspectief en hou je eraan. Doe je dat niet, dan is dat onbewust storend voor de lezer. Het verhindert de volledige onderdompeling van de lezer in jouw universum.’
Ook voor de stad heeft hij nog een gouden tip als afsluiter. ‘Probeer op de Dageraadplaats activiteiten te organiseren waar geen lawaai bij nodig is. Waarom niet een Tai Chi demonstratie of een schaaktoernooi?’
Peter Van Olmen, ‘De kleine Odessa III. De val van Scribopolis’ 455 pagina’s, hardcover, leeslint, € 19,99 De kleine Odessa I en II, in nieuwe uitgave met hardcover en leeslint zijn tot midden juni beschikbaar tegen de actieprijs van € 12,99. Daarna € 16,99 Meer info: www.dekleineodessa.com
Door een samenloop van toevalligheden opende Kristof Geens (40) in 2015 het café Gorillaz op de Dageraadplaats. Het is een compleet ander avontuur dan zijn café Kassa 4
in het midden van de studentenbuurt, maar Kristof geniet nog altijd met volle teugen van de wijk, het plein en de live muziek op woensdag. (Margot VANDERSMISSEN)
“Het contrast tussen de erg studentgerichte Ossenmarkt, waar mijn café Kassa 4 is gevestigd, en de Dageraadplaats is groot. Dit is een veel volwassener plein dus het is wel een aanpassing. Maar je zou echt zot zijn als je de kans om hier een café open te doen aan je neus voorbij laat gaan dus toen ik dit pand kon overnemen twijfelde ik niet lang. De manier waarop deze zaak startte was trouwens erg toevallig: ik was een contractverlenging van Kassa 4 aan het bespreken toen een vertegenwoordiger aankwam waarna ter sprake kwam dat er een pand op de Dageraadplaats vrijstond waar ze iemand voor zochten. Het was dus nooit mijn expliciete bedoeling om een zaak te openen op de Dage -
raadplaats, gewoon erg veel geluk.”
MUZIEK
“In het pand van Kassa 4 is er achteraan een zaaltje waar live muziek perfect op zijn plaats zou zijn, maar daar hebben we spijtig genoeg te maken met buren die dat niet erg zien zitten. We krijgen wel al erg lang de vraag om iets met live muziek te doen, wat ook de reden is waarom we zijn gestart met dit op woensdagen aan te bieden hier in Gorillaz. We merken dat het een enorm succes is; het café zit hier elke woensdag vol en alle optredens zijn ook al volgeboekt een dikke maand op voorhand. We zijn zelfs aan het twijfelen om dit aspect van het café nog meer
uit te breiden, met eventueel wat meer rustige muziek. Dit ook omdat het wel iets is dat ons differentieert van de andere cafés hier op het stilaan verzadigde plein.”
“Maar een café moet vooral een café blijven, en geen halve eetzaak worden. In Kassa 4 kan je alleen chips krijgen als je iets wil om op te knabbelen. In Gorillaz hebben we dit wel iets uitgebreid omdat er erg veel vraag naar was, maar we houden dit bewust zo minimaal als maar kan. Ook omdat je niet zomaar kan beslissen om wat soep te verkopen: er zijn een hele rits verplichtingen en verplichte cursussen die erbij komen kijken wat er ook voor zorgt dat elke nieuwe aanvulling op de eetkaart voor veel logistieke
aanpassingen zorgt. Dus: frisse pinten en goede muziek, meer moet dat niet zijn eigenlijk.”
PLEIN
“Ik ben hier enorm graag, zeker wanneer het goed weer is. Als de zon schijnt verandert de Dageraadplaats ook echt in dé hotspot van Antwerpen maar je merkt als café-uitbater wel dat het een plek is die erg onderhevig is aan het weer. Maar zelfs met slecht weer is het hier een enorm leuke buurt met een geweldige mengeling van tof volk!”
Café Gorillaz, Dageraadplaats 14, is elke dag behalve op maandag open met op woensdag vaak gratis livemuziek.
Chris Vissers Magdalenastraat 21 • 2018 Antwerpen 0485 39 33 66 • info.chrisssys@gmail.com www.chrisssys.com
Alle kleding op maat gemaakt. zowel naaien, breien en haken. Ook retouches.
Wens je dit te leren bij u thuis of in groep?
Laat een bericht achter. Bel, mail of sms.
Een paar weken geleden bracht Theater Tol de show Pedaleando Hacia El Cielo op het Enlighten-festival in Canberra in Australië. Deze luchtvoorstelling van artistiek leider Lot
Lot Seuntjens is haar theatergroep al vooruit gereisd. Ze is al enkele dagen in Australië als de achttien andere leden van Theater Tol vanuit Zaventem in Australië arriveren. Het is donderdagmiddag en we lopen het hotel binnen. Lot regelt het ontbijt voor twintig mensen en vraagt de kamersleutels van de tien tweepersoonskamers. Zij weet al wie bij wie zal slapen. Over een uur zullen de acteurs, dansers, muzikanten en technici hier binnen stappen. Dan hebben ze er een vliegreis van dertig uur opzitten met tussenstops in Singapore en Sidney. "Daarom is het beter dat ik nu even wat praktische zaken regel, want de rest is straks doodmoe en als we dan nog uitgebreid moeten gaan overleggen over kamerverdeling en zo..."
TROOST
Als ik met koffie terugkom in de lobby van het hotel staat Lot te praten met Nicole. Zij is de programmeur van het festival. Deze producer wilde per se dat het Antwerpse gezelschap van Theater Tol naar Australië kwam. En ze is blijkbaar blij dat het haar gelukt is. Ze neemt Lot bij haar arm en zegt: "So glad to see you".
Als ik vervolgens aan Nicole word voorgesteld als 'husband' van Lot reageert Nicole vriendelijk, geeft een hand en zegt: "Nice to meet you", wat vrij vertaald zoiets betekent als "leuk dat ik u ontmoet". Ik voel me gevleid door haar woorden, want hoe lang is het geleden dat een vrouw nog eens blij was om mij te zien. Ik kan het me niet herinneren. Mijn vreugde is echter van korte duur, want zonder iets te zeggen draait Nicole zich weg van me. Met duidelijk meer enthousiasme richt ze zich weer tot Lot. "They want your show also in Melbourne, I'm so glad to see you. I mean it." Ik realiseer me dat de woorden die ze tot mij richtte niet meer betekenden dan een standaard beleefdheidsbegroeting. Ik zet een gepaste stap terug. De twee vrouwen praten verder zonder op mij te letten. Ik roer wezenloos in mijn koffie, de melk is al lang vermengd, maar toch roer ik, gewoon om me een houding te geven. Tja, een kopje koffie wordt niet voor niets ook wel een bakje troost genoemd.
OPTILLEN
In twee kleine bussen komen de achttien mensen van Theater Tol aanrijden. Een voor een stappen ze lachend uit. Dit is een internationaal gezelschap. Deze mensen komen overal vandaan. De meesten hebben een achtergrond in België, maar anderen hebben roots in Cuba, Spanje, Japan, Nederland, Italië of Rusland. Als ze uitstappen, vliegen ze om beurten Lot rond de hals. Sommigen tillen haar zelfs even van de grond. Van een afstandje bekijk ik het schouwspel. Nadat ze Lot begroet hebben, komen enkelen mij ook een hand geven, anderen zwaaien even naar me of knipogen ter begroeting. Hoe dan ook, niemand tilt mij op.
APPENDIX
In een halve kring staan achttien mensen om Lot heen, die vervolgens de eerste instructies geeft. Ik sta een paar meter buiten de groep en denk plots aan wijlen prins Claus. Deze echtgenoot van Beatrix liep altijd een paar meter achter zijn vrouw. Overal waar Beatrix en Claus samen kwamen, keek iedereen naar haar en niemand naar hem. En hij schikte zich gelaten in zijn rol. De mensen deden aardig tegen hem omdat hij toevallig de echtgenoot
Seuntjens uit de Raafstraat was de hoofdact op het vierdaagse lichtfestival in de Australische hoofdstad. Een verslag van onze verslaggever ter plaatse. (Ad MOESKOPS)
vuurwerk getest dat we vanavond gaan gebruiken. En het is niet goed. Het brandt veel te lang na. Dit is gevaarlijk voor onze mensen." Lot overlegt met de Australische leveranciers die ook aanwezig zijn. Er wordt nog een test uitgevoerd. Inderdaad, het vuurwerk is niet in orde. De Australische leveranciers zullen proberen om voor 21.00 uur nog ander vuurwerk te voorzien, maar ze kunnen niets beloven. Dit is een tegenvaller voor Theater Tol, want het vuurwerk is de finale van de show. Lot houdt rekening met het feit dat het dus een show wordt zonder vuurwerk. Ze werkt direct een alternatief uit.
ZWAAILICHT
was van de Nederlandse koningin en hij wist dat. Zijn plaats was de achtergrond, zijn rol in de schaduw van de prima donna. Ik denk dat ik weet hoe deze man zich al die jaren moet hebben gevoeld. Claus en ik lijken een beetje op elkaar. We hebben allebei overeenkomsten met een appendix: wel altijd aanwezig in het lichaam maar eigenlijk van geen enkel nut. En als je de appendix weghaalt, mis je daarna niks.
KAPOT
Lot vertelt wat de groep te wachten staat. Vandaag vrij om uit te rusten, vrijdag overdag opbouw en 's avonds parade. Zaterdag overdag repetitie en 's avonds de grote show. Zondag is er nog een ontbijt voorzien en daarna kan iedereen zijn eigen weg gaan. Sommigen blijven nog een paar dagen in Australië, terwijl anderen diezelfde zondag al weer terugvliegen naar België. Een van de actrices zegt: "Man, man, man, in het vliegtuig heb ik nauwelijks geslapen. Ik ga een dutje doen. Ik ben kapot."
Terwijl ik het hotel uitloop, passeer ik het zwembad. Drie muzikanten en een danseres vermaken zich in het water. Een van de muzikanten ziet me en roept: "Hé Adje, fantastisch dat Lot ons naar Australië heeft gebracht. Zeg, wil je eens wat weten? Wij krijgen hiervoor betaald, maar als we niets zouden krijgen, hadden we het ook gewoon gedaan. Hela, niet tegen Lot zeggen hè. Afgesproken?" De anderen lachen. Terwijl de danseres zich insmeert met zonnebrand voegt ze eraan toe: "Wij liggen hier in de zon, allemaal dankzij Lot. Geweldig toch. Fantastische vrouw heb jij. Zeg, wat ga jij vandaag nog doen?"
Ik: "Oh, eh... niks, ik ga een dutje doen. Ik ben kapot."
ZEE
De volgende morgen zit iedereen van Theater Tol fris aan het ontbijt en even later staan busjes klaar om hen naar de speelplek te brengen. De voorstelling zal plaatsvinden in een park voor het parlementsgebouw. Ter plaatse worden alle spullen uit een container geladen,
de verschillende onderdelen worden in elkaar gezet, de kleedkamer wordt ingericht met kostuums, een choreografie nog eens doorgenomen. Iedereen is druk bezig. Tegen de avond is alles klaar. Om 20.00 uur is het donker. In het park bevinden zich duizenden mensen. Overal zijn lichtjes en projecties. Op het hoofdpodium is een Australische band aan het spelen. Als ze klaar zijn, komen ineens vier danseressen van Theater Tol op een verhoogde bakfiets het terrein opgereden. Ze worden rondgereden door geschminkte en gekostumeerde mannen. Ze fietsen door het publiek. Mensen veren op, wijzen naar de danseressen die boven het publiek zichtbaar zijn en halen massaal hun gsm tevoorschijn. De stoet trekt door het publiek en mensen lopen met hen mee. Van een afstand zie je vier danseressen in een zee van lichtjes van mensen die filmen en fotograferen.
GOD
Zaterdagmiddag. Naast het hoofdpodium staat een grote hijskraan. Hier zullen vanavond de spelers van Theater Tol boven het publiek hangen, maar nu wordt er eerst gerepeteerd. De muzikanten en de danseressen nemen plaats op de fietsen en de fietsen worden vastgemaakt aan een constructie die door de kraan zal worden opgetild. Twee Australische 'riggers' kijken toe of iedereen volgens de regels wordt vastgemaakt. Zij controleren voortdurend de veiligheid van de spelers. De muziek start. Dan gaat het gevaarte met de mensen de lucht in. Lot instrueert de Australische kraanman: "hoger, naar rechts, sneller en nu zakken en stop, terug omhoog". De spelers hangen op dertig meter hoogte en roepen naar elkaar wat er moet gebeuren. Danseressen bewegen synchroon. Enkele wandelaars die door het park lopen, blijven verbaasd staan. Ze kijken omhoog, zien fietsers door de lucht fietsen. Het enige wat een van hen zegt is: "Oh my God".
GEVAARLIJK 18.00 uur. Drie uur voor de show. Werner, een van de technici, roept Lot. "Kan ik je even spreken. Er is een probleem. Ik heb het Australisch
20.50 uur. Tien minuten voor aanvang. Iedereen van Theater Tol staat in kostuum, klaar om te starten. De popband op het hoofdpodium kondigt hun laatste nummer aan. Een wagen met zwaailicht rijdt plots het terrein op. Hierin zit het nieuwe vuurwerk. Via haar walkietalkie verwittigt Lot alle spelers dat er gewacht wordt. De technici van Theater Tol beginnen het vuurwerk razendsnel te installeren. Om 21.00 uur kondigt de speaker aan dat het publiek een plaatsje moet zoeken want dat zo dadelijk de voorstelling van Theater Tol start. Het was al druk in het park, maar van overal komen nog meer mensen aangelopen. Duizenden mensen staan te wachten op wat komen gaat. Om 21.06 uur krijgt Lot op haar walkietalkie van Werner te horen dat het vuurwerk geïnstalleerd is. Zij verwittigt alle spelers dat de voorstelling gaat beginnen. En dan geeft ze teken naar de geluidsman dat de muziek moet starten. 3-2-1go! Het is 21.07 uur.
GELUKT
21.52 uur. Lot kijkt gespannen naar boven. Een knal. Het vuurwerk boven de spelers gaat af. Zestien streamers geven een prachtig effect. Lot lacht. Het is gelukt. Het publiek applaudisseert en fluit. De fietsers en dansers komen naar beneden. Op de grond feliciteren ze elkaar. "Wat een show. En al die mensen. Fantastisch". Het publiek omstuwt het hek waarachter de spelers staan. Een man en een vrouw van middelbare leeftijd komen aangelopen. Ze hebben vier uur gereden om deze voorstelling te zien en ze hebben genoten, vertellen ze. "This is great. We never saw this in Austalia".
FOTO
Even verderop staat een meisje met haar moeder. Het kind wil graag op de foto met een van de danseressen, maar ze durft het niet te vragen. Ik zie het. Dit is mijn gloriemoment. Ik kan nu iets betekenen. Dus ik loop naar de moeder en vraag haar of ik misschien een van de danseressen zal vragen om met haar dochter op de foto te gaan. Ze is blij verrast. "Yeah great, are you one of them?" Ik vertel dat mijn vrouw de regisseur is. Lot komt aangelopen met twee danseressen. De Australische moeder zegt: "Zullen we samen op de foto gaan?" Ik glimlach, zet alvast mijn bril recht en leg mijn haar goed. Maar dat is niet nodig. Ik heb het verkeerd begrepen. Ze wil niet met mij op de foto, maar met haar dochter, de danseressen en de regisseur. "And can you make the picture?" vraagt ze me vriendelijk. Ze gaan er eens goed voor staan. Op het moment dat ik afdruk, voel ik een lichte pijn, rechts in mijn onderbuik. Moet mijn appendix zijn.
Op zondag 7 mei organiseert ccBe samen met de Turkse gemeenschap ‘2600 Turkije’. Een dag in het teken van de Turkse cultuur. Kom met heel de familie naar het cultuurcentrum en doe mee aan allerlei creatieve activiteiten. Of proef van al het lekkers op de kermez.
Op de crea- en cultuurmarkt in de foyer van ccBe komt men meer te weten over Turkse handwerken: breien, juwelen haken en zelfs het weven van tapijten. Ken je tezhip, het versieren van manuscripten met goud- en schilderwerk? Of ebru, papier marmeren door verf op een vloeistof te laten druppelen? Beide kunstvormen kan je op de cultuurdag leren. Voor de allerkleinsten is er een knutselworkshop schaduwpoppen.
DERWISJEN
Ben je meer van het actievere type? Schrijf dan zeker
in voor de dansinitiatie met de draaiende derwisjen of de traditionele volksdans horon. Is de keuken eerder je habitat? Dan raden we de workshop lahmacun aan. Bak zelf je Turkse pizza of voor de zoetekauwen helva, een gebak op basis van sesamzaad. Op de proefmarkt kan je trouwens heel de dag genieten van de Anatolische keuken en haar typische producten.
MOSKEE
Niet heel het programma speelt zich af in ccBe. We plannen een wandeling naar de moskee met een
rondleiding. Bij een glaasje thee vertelt de imam je over de islam. De trip door Turks Berchem eindigt met een streepje muziek in een traditioneel theehuis, een kennismaking met de klanken van de saz. ‘s Avonds sluiten we af met een optreden van Gavur
Gelinler, een a capella vrouwengroep met een repertoire van Turkse en Arabische liederen.
INFO:
Zondag 7 mei – 13 tot 22 uur, ccBe en buurt, gratis
Roméo Elvis, Losco, Hannah Faith (UK), Bibi Seck en Thecolorgrey zijn enkele ontdekkingen van de voorbije jaren. Toeval of niet, deze heren en dames hebben allen op de voorbije edities van Park opgetreden. Woods – nu gekend als Woodie Smalls – heeft zijn welbekend nummer Champion Sound voor het eerst op Park festival gebracht. Ook dit jaar hebben de programmatoren van Foot Juice art. gekozen om jong talent de kans te geven om op het PARK podium te staan.
Park is een fresh urban openlucht festival dat een podium biedt aan opkomende Antwerpse muzikanten, dj’s en kunstenaars in verschillende disciplines. De organisatoren creëren een ontmoetingsplek voor jongeren met interesse in nieuwe urban muziekvormen, urban fashion en street art. Gezellig, relaxed én gratis. Park Festival promoot urban muziekgenres die niet zo gekend zijn bij het grote publiek. Op de vorige edities knalde grime, jazzelectronica, UK en underground bass uit de speakers. Dit jaar staan de nieuwe genres footwork en vogue in de picture. Het jonge Antwerpse KOP VZW organiseert een pop-up expo met Antwerpse kunstenaars. Rooftoptiger kleedt het terrein in met hun monumentale futuristische constructies. Om de grote en ook kleine honger te stillen bereiden foodtrucks lekkers uit alle hoeken van de wereld. Park mikt op alle Antwerpse jongeren en streeft ernaar om alle subculturen, sociale klasse en nationaliteiten te bereiken met een divers programma en gratis inkom.
Praktische informatie: Park Festival vindt plaats op zaterdag 29 april in het Albertpark (aan de Koningin Elizabethlei en de Parklaan). We raden aan om met het openbaar vervoer of de fiets te komen. https://
www.park-antwerp.com
Line-up:
Philou Louzolo (NL), Ticklish (DE), Bassgang (DE), Blackwave., Title, Hill men, Shaka Shams, Mambele, Amo Achille en Numen Park Festival is een samenwerking tussen cultuurcentrum Berchem, Foot juice Art. vzw, Jeugdhuis Den Eglantier, Kop vzw, Rooftoptiger, district Antwerpen en met ondersteuning van de Stedelijke Jeugddienst Antwerpen.
Mei is de traditionele Mariamaand in de Lage Landen maar in het cultuurcentrum in Berchem denken ze daar anders over. Daar komt namelijk niemand minder dan Jezus, haar zoon, terug naar de aarde. Meer bepaald naar het podium. Maar is het wel de echte Zoon? En nog veel meer andere vragen op vrijdag 19 mei met Skagen.
SKAGEN – UW RIJK KOME
Vrijdag 19 mei 2017- 20.30 uur
Voorverkoop: 12 euro/kassa: 14 euro
In ‘Uw Rijk Kome’ komt Jezus terug op aarde. Of althans iemand die beweert Jezus te zijn. Hij ziet er niet zo heel anders uit dan u of ik. Hij lijkt wat hooghartig, vermijdt elk conflict, en beweert de toekomst te kunnen voorspellen. Hij wordt op de rooster gelegd door een rechtbank die, onder invloed van de publieke opinie, Christus’ executie zal verordenen. SKaGeN vond inspiratie in de roman ‘De Meester en Margarita’ van Michail Bulgakov. Daarin ondervraagt P.Pilatus Jezus Christus. Bulgakovs Christus is helemaal niet zo krachtdadig en onbevreesd als de evangelische figuur. Hij is grappig, laf, en manipulatief. Hij doet voorkomen dat al het ontstane tumult nooit zijn bedoeling is geweest. Ook Pilatus is anders. Hij is vertwijfeld, en krijgt stilaan sympathie voor Jezus. Al helemaal als die in staat blijkt om zijn hoofdpijn even weg te nemen. Maar Pïlatus kan de publieke opinie niet keren. Jezus wordt terechtgesteld. En Pilatus zwerft 2000 jaar later nog rond over de aardbol, met helse hoofdpijn. Ook de ‘Brieven’ van de apostel Paulus, ‘De Gebroeders Karamazov’ van F.M. Dostojevski, en ‘Onderworpen’ van M. Houellebecq, worden ontbeend tot bruikbaar materiaal voor deze nieuwe productie. SKaGeN peilt naar de staat van de mens vandaag, in een wereld beheerst door schijnbaar religieuze terreur. Wat is de betekenis van het geloof en wat zijn de repercussies? In welke mate steunen onze morele ideeën over goed en kwaad, rechtvaardigheid, en solidariteit op een religieuze cultuur?
Concept, tekst, regie en decor: Clara Van den Broek, Mathijs F Scheepers, Korneel Hamers en Valentijn Dhaenens
Spel: Mathijs F Scheepers en Valentijn Dhaenens
ONTROEREND GOED - £¥€$ ("Lies")
Woensdag 24 mei 2017 – 19.30 uur en 21.30 uur
Voorverkoop: 14 euro/kassa: 16 euro
U kan 'lies' zien in de titel, of 'eyes', of Pond, Yen, Euro en Dollar. Hoe dan ook, leugens of valuta, het gaat over geld. Ontroerend Goed nodigt u uit om in de huid te kruipen van de grootgeldbezitters. De 1%, de superrijken. Diegenen die de touwtjes in handen hebben. Ontroerend Goed richt zijn pijlen ditmaal op wat echt waarde heeft: Geld.
Vele experts zeggen dat als we allen zouden beseffen wat geld echt betekent, er een revolutie zou uitbreken. Het hele systeem zou imploderen want het vertrouwen, dat essentieel is, zou verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ontroerend Goed nodigt u uit om aan tafel te schuiven en het systeem van binnenuit te bespelen.
P.S. Als u komt, gelieve geld mee te nemen. Cash, want we vertrouwen de pixels op het scherm niet, die ons vertellen hoeveel geld u zogezegd bezit. regie –Alexander Devriendt script – Joeri Smet, Angelo Tijssens, Karolien De Bleser, Alexander Devriendt met – Joeri Smet, Angelo Tijssens, Karolien De Bleser, Samir Veen, Hannah Boer, Aurélie Lannoy, Joeri Heegstra, Britt Bakker, Charlotte De Bruyne, Khalid Koujili, Bastiaan Vandendriessche, Eleonore Van Godtsenhoven, Robin Keyaert, Max Wind, Sjef van Schie muziek – Johannes Genard
FAMEUS - Shaken Not Stirred
Zaterdag 27 mei 2017 - 20.30 uur
Voorverkoop | kassa: 6 euro
Drie professionele choreografen coachen een groep van 21 dansers: ervaren of wat minder ervaren, urban, klassiek, anders of niet geschoold. Een diverse groep enthousiaste dansers werken 4 maanden lang met coaches Kim Bui (urban – Let’s go urban), Fanny Heuten (Afrikaans – Stage Rumours) en Philine Janssens (hedendaags - Dans!Apen).
ANDY VAN KERSCHABVER - Fondriest
Woensdag 7 juni 2017 - 20.30 uur
Voorverkoop: 8 euro/kassa: 10 euro
‘FONDRIEST’, naar de gelijknamige Italiaanse wereldkampioen wielrennen van 1988, is een
monoloog, een conférence, een grappige vertelling over wielrennen die de toeschouwer meeneemt doorheen het opgroeien van een jongetje dat tegen alle verwachtingen in acteur is geworden.
ANDY VAN KERSCHAVER (°1987) studeerde in 2014 af als Master in het Drama op LUCA School of Arts in Leuven. Hij speelde o.a. bij HetPaleis, Ro Theater en Collectief Nachtkrab, en maakt sinds 2016 ook solovoorstellingen. Op televisie speelde hij gastrollen in o.a. Witse, De Ridder, Vermist, Familie, De Kotmadam en in de film Achter De Wolken.
MEREL DENIE - ZAAD (première)
Woensdag 14 juni 2017 – 20.30 uur
Voorverkoop: 8 euro/kassa: 10 euro
Een cabareteske voorstelling over zin en onzin,over ontluiken en ontglippen, over kracht en misverstand. Over agressie, schuwende en schurende ego’s, narcistische zelfhaters, een blinde rukker en een zwijgende banaan. Over schoonheid, walging, pessimisme en de keiharde drive om vol te willen leven.
Rrrrrakketakketakketakketakketakke Pof
Concept, tekst en spel: Merel Denie
Woensdag 21 juni 2017 – 20.30 uur
Voorverkoop : 8 euro/kassa: 10 euro Vulvia Groep toont in ‘Friedrich’ een wereld, een land, een plek ergens in het universum waar twee rijkdommen hun grenzen voor elkaar gesloten houden. Beide zijn er van overtuigd dat hun manier van leven niet valt te rijmen met die van de ander. Drie personages onderzoeken hoe ze door middel van bruggen elkaars raakpunten kunnen ontdekken. Een onstuimig sprookje over de mens en zijn doldwaze kuren in haasachtige tijden. Friedrich is na ‘Ejaculatio Praecox’ het tweede deel in de Praecox - trilogie.
Tekst: Julien Neirynck
Spel: Vincent Van Sande, Julien Neirynck, Maya Mertens
Muziek: Maya Mertens
Dramaturgie: Gode Kempen
Licht / Scenografie : Max Adams
Productie: Vulvia Groep // Julien Neirynck en Zuidpool
Info & tickets: www.ccbe.be Driekoningenstraat 126 – 2600 Berchem
Alles wat goed is, komt terug. Denk aan de barbier, de wijde broekspijpen, de sanseveria, de Nokia-gsm en de spelletjesavond. Daarom is het niet zo verwonderlijk dat ook Bazaar Bicyclette weer neerstrijkt op de Dageraadplaats. Op pinkstermaandag 5 juni van 10.00 tot 17.00 uur verandert de Dageraadplaats in een plein met daarop een breed fietsfeest. En natuurlijk is er deze dag ook weer de sfeervolle retro toertocht die georganiseerd wordt door de mensen van Zurenborg Sport.
Dit jaar is het de vijfde editie van Bazaar Bicyclette. En het is voor de tweede keer dat dit evenement op de Dageraadplaats doorgaat. De eerste jaren vond het fietsfestijn steeds plaats op het De Coninckplein, maar vanwege de grote belangstelling kozen de organisatoren vorig jaar voor de Dageraadplaats. Blijkbaar is dit ze goed bevallen want dit jaar keert het evenement hier terug.
KLEDIJ "Klopt", zegt organisator Jo Adriaens van Spindokter (Lange Altaarstraat 29), "de Dageraadplaats is wat groter dan het De Coninckplein. En de belangstelling voor dit evenement is zo groot dat we die extra ruimte goed kunnen gebruiken. Hier hebben we in totaal 250 meter standruimte. Een groot deel hiervan is al besproken, maar als er nog standhouders zijn die zich willen inschrijven, dan kan dat. Ze moeten dan naar onze website gaan. Let op, het is geen markt voor nieuwe fietsen. Nee, alleen
tweedehands fietsen en oude fietsonderdelen zijn welkom. Ook retro fietskleding kun je op Bazaar Bicyclette vinden. Maar we doen meer. Deze dag zijn er ook dj's aanwezig die voor de juiste sfeer zorgen. Dus geen boenkeboenkemuziek, maar eerder Zuid-Franse en Italiaanse sfeermelodieën. En er zijn ook enkele foodtrucks voorzien. Ook de retro fietstocht Willen is Kunnen gaat opnieuw door."
RETRO
Vorig jaar trok de retro fietstocht Willen is Kunnen ongeveer vijftig deelnemers en werden tijdens de tocht verschillende districten van Antwerpen aangedaan. Dit jaar gaat de rit dwars door de stad. Onderweg zullen de coureurs allerlei bezienswaardigheden passeren. De bedoeling is dat de deelnemers tijdens deze tocht niet rijden op hun ultralichte racefietsen maar dat ze hun oude stalen rossen vanonder het stof halen. En een bijpassende outfit wordt ook zeer gewaardeerd. Dus geen strakke, glim-
mende, aerodynamisch lycratruitjes, maar wel wollen koerstruien met daarop logo's van merken die we al lang vergeten zijn. Tom Teck van De Vélodrome geeft wat uitleg bij de toertocht Willen is Kunnen.
WORST
Tom Teck: "Vorig jaar was het een zeer gezellige rit. Het was een stoet van 50 mensen op oude fietsen en dito kledij. Er reden toen kinderen mee van tien jaar, maar we hadden ook deelnemers van boven de zeventig. Dat was geweldig. De snelheid van deze rit is niet hoog, het gaat tenslotte vooral om de sfeer. We vertrekken dit jaar om 14.00 uur op de Dageraadplaats en we rijden opnieuw ongeveer 40 of 50 kilometer. Onderweg is er een bevoorrading voorzien bij de brouwerij van het Seefbier. De bevoorrading is ook een beetje old school, dus ze bestaat onder meer uit bier, boterhammen met paté en een stuk droge worst. De hele tocht vindt plaats onder politiebegeleiding en
er is ook een retro volgwagen voorzien. We zijn zelfs bezig om de oude tourbus van Sauna Diana te regelen. Even afwachten of dit lukt."
PINT
Als er mensen zijn die mee willen rijden, dan zijn ze van harte welkom. Iedereen kan zich op tweede pinksterdag 5 juni vanaf 13.00 uur inschrijven op het plein. Dat kost 5 euro. Voor dat geld ben je verzekerd, krijg je de bevoorrading en bij terugkomst op de Dageraadplaats ontvang je ook nog eens een verse pint. Dus heb geen schrik van afstand of snelheid, het gaat om de gezelligheid, meer moet dat niet zijn. En daarbij: Willen is Kunnen.
Meer info:
www.bazaarbicyclette.be
facebookpagina Willen is Kunnen
Morfo is haar naam, maar tegelijk ook de naam van haar take-out restaurantje waar mediterrane gerechten te koop zijn met Arabische “touch”. Aan de drie tafeltjes en
Lang geleden werkte de vader van Morfo in Limburg in de mijnen. Toen hij terugging naar Griekenland na zijn vervroegd pensioen was Morfo 13 jaar. Het was niet gemakkelijk voor haar en tegen haar twintigste was ze al terug in België. Om haar studies te betalen, werkte ze in de horeca. De Mediterrane keuken heeft voor haar geen geheimen. Een moussaka (vlees en veggie) heeft ze altijd in huis. Jarenlang zwoegde ze om de juiste verhoudingen en textuur te verkrijgen en natuurlijk overgoten met de perfecte bechamelsaus.
En dat is te merken in haar nieuwe restaurantje. Het is het verlengde van haar living en laat ons binnentreden in de wondere wereld waar deze “foodie” tovert met feta, rode biet, ui, aubergine, gehakt, noten, zoete patat, limoen, zalm, lam, kip, kikkererwt en linzen. Na toevoeging van curry, komijn, sesam, koriander, piment en rode peper verschijnen er bladerdeeg driehoekjes, stoofpotjes en ovengerechten.
FOTO’S
Een voorsmaakje bieden de mooie foto’s op haar website. Ze was ook jarenlang fotografe bij onze krant. Lang geleden begon ze te werken in een joods restaurant, maar de laatste vier jaar was ze een vaste waarde bij restaurant Cuichine in de Draakstraat. Deze mix van invloeden zal ze zelf nog verfijnen tijdens een reis naar Israël. Omdat de joden van over de hele wereld samenkomen krijg je in een stad als Tel Aviv de hele wereld op je bord. Men mag zich dan ook niet laten misleiden door het eenvoudige logo van een bord en mes en vork op een meeneemzakje (ZAZA) want universeel is haar blik en de fermentatie van het idee gistte langzaam en is met zorg voor het vak professioneel aangepakt. Uiteraard werkt zij met verse producten. Sinds kort kan je dus terecht in dit gezellige hoekrestaurant op de Beernaertstraat en de Viktor Jacobslei in Berchem, vlak naast de kerk. Daarmee vormt ze samen met Brel en de Frieterij een nieuwe culinaire driehoek. Voor de zomer komt er nog een terras.
een toogje aan het raam kan je ook blijven eten. Morfo is Griekse (35) en dat heeft zo zijn voordelen.
(Yo VAN DEN BULCK)MENU
Naast de moussaka (veggie of lamsrundvleesversie) zal de dagschotel elke dag veranderen (11,5 euro) De mezzesalade is samengesteld uit vier mezze’s (14 euro) Verse soep met brood kost 6 euro. Helemaal uniek zijn de originele belegde broodjes waar men kan kiezen uit een Aziatische versie of een keftehversie.(6,5 euro). Daarnaast kan men zelf ook een broodje samenstellen bv. met humus witte kool en tzatziki of kiezen voor een kippeburger. De meeneemprijzen zijn steeds een paar euro’s goedkoper dan de bovenvermelde prijzen die gelden als men ter plekke eet.
DRANK
Cava en Gin Tonic zijn er als apero. Little Miraclesdrankjes als natuurlijke energiedrank vormen een waardig alternatief voor frisdrank. Helemaal supergezond is de Griekse yoghurtdrank met komkommersap (soort Ayran) Een kwalitatief geselecteerde Italiaanse huiswijn (wit en rood) of enkele Griekse wijnen sluiten dit aanbod af . Heerlijke theesoorten als Lotusthee, Rooibos, groen of zwarte thee om bij de brownie te drinken. Dessertgewijs is er een chocoladebrownie met pecan en gember. Hou de website en de FB pagina in de gaten want er komt een vaste falafeldag!
OPENINGSUREN
Vanaf dinsdag is de zaak geopend tussen 12 en 19 uur. Op vrijdag en zaterdag tussen 12 en 20.30 uur. Zondag en maandag is Morfo gesloten.
www.facebook.com/morfoberchem www.morfo-berchem.be
"Morfo" is verlengde van Morfo haar livingMorfo Drosakis in haar piepkleine restaurant • Foto Jeannine FUHRING
Beste redactie,
Sinds een klein jaar woon ik in deze gezellige buurt. Nu dat de lente in het land gearriveerd is, wordt de wijk alleen maar mooier. Toch ben ik ervan overtuigd dat de boel nog meer opgefleurd kan worden. Bij dezen wil ik dan ook het volgende ideetje voorleggen/aftoetsen.
Ik wandel dagelijks voorbij de Door Verstraeteplaats en vind het zo jammer dat het centrale gedeelte van de rotonde volledig geplaveid is. Ik mis hier toch nog wat kleur (vergeleken met de rotonde aan de andere kant van de Walvisstraat). Een gemiste kans om de omgeving meer tot zijn recht te laten komen. Een beetje meer groen kan hier wonderen doen. Het idee was zo bottom-up vanuit de wijk een voorstel naar de stad/district te doen om deze plaats onder handen te nemen door een aantal vrijwilligers uit de buurt. (Oproep aan de wijk) Het plan is simpel: de klinkers vervangen door iets groens. Het stukje groen wil ik zo eenvoudig mogelijk houden, met een minimaal onderhoud (zo min mogelijk werk voor de stad). Kleur is een must. Spontaan dacht ikzelf aan een Lavendel bed, dat in volle zomer ook nog zeer aangenaam ruikt. het idee van iets groens had ik willen lanceren voor een groter publiek. Ik sta hier open voor suggesties.
Voordeel van bottom-up is dat dit sneller kan dan door de stad te laten uitvoeren, mensen bij elkaar te brengen en de wijk te verbinden. Er moet een voldoende sterk plan worden opgesteld, om zeker de stad hiervan te kunnen overtuigen. Mogelijk ook de kunstenaar van het beeld, etc... Vragen staat open.
Om het idee in één keer uit te breiden. De rotonde aan de Walvisstraat met de kerselaren is al zeer mooi. Toch kan hier ook nog een beetje extra kleur komen, zonder het grasperkje te laten verdwijnen. Persoonlijk zou ik hier krokussen of zelfs tulpen durven plaatsen. Om toch meer de wisseling van de seizoenen te zien.
Mogelijks zijn er nog andere stukken in de wijk die gelijkaardig opgewaardeerd kunnen worden? Daar kunnen misschien anderen over oordelen. Uiteindelijk kunnen meerdere suggesties gedaan worden, en dan gepollt welk voorstel het meeste aanhang geniet. Aan u om het idee te beoordelen.
Curieus (sp.a) plant op 15 juni een gespreksavond in de Zurenborger met Jeroen Olyslaegers en Veerle Van Den Daelen. Zij is onderdirecteur van de Dossinkazerne in Mechelen.
Het thema is het boek van Jeroen Olyslaegers en de historische achter-
grond twar dit zich tegen afspeelt. De datum en het thema zijn niet geheel toevallig gekozen, want het is dit jaar exact 75 jaar geleden dat onze wijk ontsierd werd door razzia's op joodse wijkbewoners. De avond start om 20 u en is gratis.
Murenfluisteraar, stadsflaneur, graffitifotograaf… Het zijn drie typeringen waarmee Joris Wouters omschreven werd door enkele bezoekers en journalisten tijdens de tentoonstelling 'De muren spreken', die in 2015 en 2016 plaatsvond in Antwerpen, Brussel, Rome, Lucca en Alden Biesen. Met de tentoonstelling '3x10 Italiaanse muren' in Wijnhandel De Heerlyckheid, van 3 mei tot 1 juli 2017, gaat de murenfluisteraar, vertaler en fotograaf nog een stapje verder.
'De muren spreken - I muri parlano - Walls talk' is een project van Joris Wouters, in samenwerking met Joke van den Brandt, voorzitter van Kalligrafia vzw, en Emiliano Manzillo, voorzitter van Dante Alighieri Anversa. Bij dit internationale project hoort ook een drietalig boek met 55 korte teksten en 55 kalligraffiti, uitgevoerd door 55 kalligrafen uit 13 landen op 55 Italiaanse muren.
-Vanwaar die fascinatie voor Italiaanse muren?
Joris Wouters: "Italiaanse muren zijn geen gewone muren. Ik heb er in de loop der jaren vele honderden gefotografeerd, al flanerend door allerlei Italiaanse steden, van Venetië
Op zaterdag 6 mei van 13u30 tot 18u is het open deur dag van de ateliers en het studiecentrum van de Foundation Veerle Rooms in hun ateliers in de Cogels Osylei 7 in samenwerking met Kunstwerkt vzw. Die opendeur actie kadert in het grafiek weekend van 6 en 7 mei in Brussel en in heel Vlaanderen. Kunstwerkt zet dat weekend allerlei grafiektechnieken in de verf als daar zijn zeefdruk, lino, ets, monotype, houtsnede enz. Inschrijven is wem een voorwaarde. (JP)
tot Palermo. Vaak dragen ze de sporen van de zon, de regen en de wind. Ze zijn getekend door de tijd. Ze hebben de meest wonderlijke littekens, rimpels, vlekken, barsten en scheuren. Soms zijn ze naakt, soms zijn ze bewerkt met graffiti en soms zijn ze aangepakt door echte street artists, vaak in een stijl die je in andere landen niet ziet."
-Waarin verschilt '3x10 Italiaanse muren' nu precies van 'De muren spreken'?
Joris Wouters: "Bij 'De muren spreken' gaat het om in totaal 55 kalligraffiti die werden aangebracht op foto's van Italiaanse muren, op basis van 55 Italiaanse woorden die ik heb gekregen van 55 Italië-specialisten uit
verschillende landen: kunstenaars, professoren, schrijvers, dichters, vertalers, journalisten. De tentoonstelling '3x10 Italiaanse muren' in De Heerlyckheid biedt een andere invalshoek. Hier worden drie reeksen van tien muren getoond. Er zijn niet alleen 10 kalligraffitimuren te zien, maar ook 10 muren zonder graffiti en 10 muren met graffiti en street art. Op die manier laat ik de mensen in zekere zin achter de schermen kijken. Zo wordt duidelijk dat niet alleen de muren met kalligraffiti, maar ook veel Italiaanse muren met en zonder graffiti - muren waar de doorsnee Italië-reiziger vaak geen
oog voor heeft - heel wat te vertellen hebben."
INFO '3x10 Italiaanse muren' in Wijnhandel De Heerlyckheid, Pretoriastraat 28, Berchem. Van 3 mei t/m 1 juli , woensdag t/m vrijdag 10-19 u, zaterdag 10-18 u. Vernissage: donderdag 1 juni, 19.30-22.30 u, met live muziek door Giuseppe Fiorentino.
Tijdens het Open atelier kan men een demonstratie Japanse houtsnede bijwonen. Veerle Rooms had al enkel keren Japanse kunstenaars ontvangen als ‘artist in residence’. Vorig jaar ging zij zelf ook op uitwisselingsbezoek in Japan. Een voorproefje is te bewonderen op het filmpje via vimeo.com/208098585. Ook wordt de mogelijkheid geboden om kennis te maken met de Foundation Veerle Rooms en hun vriendenkring. De inkom voor deze open deurdemonstratie is gratis. Omdat de plaatsen beperkt zijn moeten de geïnteresseerden absoluut op voor 1 mei inschrijven via foundation-vr@hotmail.com met
“Er zijn twee manieren om een tekst kritisch te benaderen. Je kunt naar de technische kant van een verhaal kijken: Hoe is de verhaallijn opgebouwd? Kloppen de zinsconstructies, zijn er geen losse eindjes of schrijffouten? Maar je kunt je ook afvragen of een verhaal je raakt en aanspreekt, of het al dan niet nieuwsgierig maakt en uitnodigt tot doorlezen. In de cursus ‘Wild Schrijven’ zullen we ons voornamelijk met de tweede benadering bezighouden.”
ZINTUIGEN
Dat was ongeveer de introductie van de eerste avondsessie van de cursus ‘Wild Schrijven’, gegeven door Sharmila Madhvani in de gloednieuwe en sfeervolle boekhandel Kartonnen Dozen. Of het nu kwam door de beschermende aanwezigheid van de hoge boekenkasten met oneindige rijen kleurige titels, of door de gedeelde passie voor verbeelding en creatief schrijven van de kleine groep cursisten, de sfeer was direct aangenaam en intiem. In de eerste sessie stonden er vier zintuigen
In boekhandel ‘Kartonnen Dozen’ aan de Draakstraat 34 wordt deze lente een cursus ‘Wild Schrijven’ gegeven door Sharmila Madhvani. De bijeenkomsten vinden één keer in de twee weken plaats op maandagavonden in maart, april en mei en kunnen worden bezocht door maximaal zes deelnemers. Deze lentecursus is bedoeld voor schrijfliefhebbers van allerlei pluimage die op zoek zijn naar inspiratie en een eigen unieke literaire vormgeving. De zoektocht wordt omkaderd door duidelijke instructies, richtlijnen en technieken. Onze Carolien van ’t Hof schreef zich in (65 euro) en levert in deze editie haar eerste bijdrage.
centraal, te weten tastzin, reukvermogen, gehoor en gezichtsvermogen. Het plan was om vier oefeningen te doen, elk gebaseerd op één specifieke zintuiglijke waarneming. Maar we zouden toch gaan schrijven?
VERBEELDING
“Wij hebben de neiging om te denken dat onze ratio de hoofdrol speelt bij het schrijven en vertellen van verhalen, maar dat ligt toch een beetje anders”, legt Sharmila uit. ‘Wanneer je iets vanuit je verstand vertelt of beschrijft, verloopt de communicatie met de lezer of luisteraar via de ratio. Zodra je de lezer confronteert met zintuiglijke waarnemingen, spreek je hem direct aan op zijn verbeelding. Dit is de eigenlijke boodschap van de veelgehoorde schrijftip ‘Show, don’t tell’. Geef de lezer iets waardoor zijn verbeelding wordt geprikkeld.”
VERTELLEN
Waarom moeten we bij het ene boek moeite doen om niet al halverwege af te haken, maar
lezen we het andere boek in één ruk uit en blijven we geboeid tot de laatste pagina? Omdat we in het laatste geval als lezer worden aangesproken en ons kunnen inleven. Het vertellen van verhalen is een lichamelijk proces. Belichaamde en beleefde ervaringen lopen via de zintuigen en worden ook op die manier doorgegeven. Het is zelfs zo dat de neurologische wetenschap heeft aangetoond dat bij het lezen over bepaalde zintuigelijke ervaringen dezelfde neurologische paden in het brein worden versterkt als bij de beleving van diezelfde gebeurtenissen in de realiteit.
Dus dat was de bedoeling van die koude steen die ik in mijn hand geduwd kreeg terwijl ik met gesloten ogen zat te wachten op de eerste oefening! De resultaten waren ronduit verrassend: hoe een steen aan de basis kan liggen van literaire hoogstandjes en op iedere cursist weer een totaal andere uitwerking heeft. Bij het volgende zingtuig, het geurvermogen, waren de verrassingen zo mogelijk nog groter.
Van alle zintuigen heeft geur immers de meest directe en sterkste invloed op emoties en associaties. Daarna vervolgden we onze zoektocht naar verbeelding via beeld en geluid, elke keer weer met een ander effect. Ook de door Sharmila opgelegde tijdbeperking bleek een stimulans voor creativiteit te zijn. Er bleef daardoor namelijk geen tijd over voor rationele overwegingen en zelfkritiek.
HUISWERK
Met haar gedegen voorbereiding, duidelijke richtlijnen en strakke tijdsindeling bewees Sharmila dat creativiteit en verbeelding wel degelijk samen kunnen gaan met een perfecte planning. Om klokslag half tien stond iedereen vervuld en geïnspireerd buiten met huiswerk voor de volgende bijeenkomst: de sessie autobiografisch schrijven. Ik heb er nu al zin in!
Wordt vervolgd…
Enkel geldig bij de pop-up store
Openingsuren:
Ma tot za: van 10u30 tot 18u30
Woensdag sluitingsdag
Zondag: van 13u00 tot 18u30
Locatie: Kruikstraat 27 • 2018 Antwerpen (op de hoek met de Rolwagenstraat, tegenover de Delhaize)
Bij het binnenbrengen van deze bon krijgt u 1 euro korting bij aankoop van minstens 10 euro.Sharmila Madhvani dirigeert de schrijfcursus • Foto Marc VINGERHOEDT