In de wijk kreeg een aantal mensen een zogenaamd sleutelgedicht in de brievenbus. Creatief, leuk idee is dat. Maar wie zit er achter? Een bank, een internetprovider, een warenhuisketen? Niets van dat allemaal. Het is gewoon het initiatief
Hanne Pleysier uit de Korte Van Ruusbroecstraat loopt met een stoutmoedig plan rond: laat ons rond alle bomen in de wijk stokrozen planten. Men moet er helemaal geen vergunning voor hebben, het zaad kan bij haar gratis verkregen worden en bloeien, doen ze in een waaier van vele kleuren. En waarom de kruisvaarders in dit verhaal opduiken doet ze zelf uit de doeken.
Het speelplein op de Dageraadplaats is klaar om vernieuwd te worden. Dat gaat over alles wat het speelterrein uitmaakt : de banken, de tuigen zelf en de ook de grondbedekking. Om te bepalen wat er nu precies allemaal komt kan iedereen zijn mening geven. Een inspraakmoment zal de komende tijd georganiseerd worden door het district en er werd een eerste keer flyers in de bussen gedropt die helaas niet duidelijk waren hoe en wanneer men dat inspraakmoment zou organiseren. Men gaat ook naar de scholen om ook daar de oren te luisteren te leggen. Op geregelde tijdstippen zouden ook vertegenwoordigers van het district op het plein aanwezig zijn om te noteren hoe de bewoners het speelterrein veranderd willen hebben. In de regel worden de speelpleinen om de tien jaar vernieuwd en aangepast. Momenteel is men nog zo ver niet maar tegen de tijd dat alle suggesties gehoord en verwerkt zijn en de werken uitgevoerd zullen zijn is men reeds twee jaar verder. Wie meer info wil kan terecht op de jeugddienst 03-3383477 of jeugddienst.antwerpen@stad.antwerpen.be. Info wordt verzameld tot 10 september.
Antwerpen danst ter gelegenheid van de bevrijding. het jaarlijkse Bevrijdingsbal op vrijdag 1 september op de Groenplaats.
2 Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be
Swa Collier, hoofdredacteur van de Gazet van Zurenborg laat elke keer zijn gedachten gaan over de gebeurtenissen in de wijk.
gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE PERS
Bankrekening: 001/3873842/29 www.gazetvanzurenborg.be
P/a Harry Brijs, Velodroomstraat 27 2600 BERCHEM harryb@scarlet.be
Redactie
Hoofdredacteur:
Swa Collier
Stierstraat 3,
2018 Antwerpen 0477 51 40 28 swa.collier@telenet.be swa.collier@gazetvanzurenborg.be
Redactiesecretaris
André Dejonghe : andre.dejonghe@skynet.be
Eindredactie
Marcel Schoeters
Redactie gazet van Zurenborg
Stierstraat 3, 2018 Antwerpen gazetvanzurenborg@telenet.be
Medewerkers (tekst en foto’s)
Dirk Blijweert, André Dejonghe, Walter De Ley, Renée Dufait, Jeannine Führing, Ad Moeskops, Marc Vingerhoedt, Peter Theunynck, Jörg Pyl, Luc Pandelaers, Dieter Dedecker, Luk Depondt,
An Van De Wal, Sylvaine Jacquart, Marcel Schoeters, Yo Van den Bulck, Carolien van ’t Hof, Margot Vandersmissen, Frederik Cornette, Miguel Van Steenkiste, Dani Van Remoortel, Bernard Soenens, Bart Steenhaut, Vera Steyvers, Bruno Herman
Lay-out & Pre-press
Colin Bellefroid colin@bitrac.be www.bitrac.be
advertenties
Rose-Marie Simoens
0485 90 39 84 03 236 66 23 degrootesimoens@gmail.com gazetvanzurenborg@telenet.be
Opvolgen advertenties
Gerda Eelen gerda.eelen@telenet.be
0468 29 43 65
Drukker
Drukkerij Goossens
Achterbroeksesteenweg 208, 2180 Kalmhout
Distributie
Hans Dresselaers
Van Diepenbeeckstraat 43 • 2018 Antwerpen 0472 345684 • dressle.arts@gmail.com
Website
www.gazetvanzurenborg.be
Onlangs stak er in de bussen een veelkleurige folder met de titel ‘Tijdelijke Bestemming Rijksarchief Zurenborg’. Met een foto van de gevel en een lap tekst. Daarin staat te lezen dat het Rijksarchief aan de Door Verstraetenplaats (het rond punt) nu al tien jaar leeg staat en dat een conflict met de “aannemerij” aan de basis ligt van de renovatiestop. En als er staat ‘conflict met aannemers’ dan mag men zeker zijn dat bedoeld wordt ‘rechtbank, geld en processen’. We zijn als krant toevallig als laatste van de pers in het gebouw geweest voor een reportage en we mochten toen na veel vijven en zessen spreken met de directeur en een vertegenwoordiger van het ministerie. Dat verliep vrij vlot en behalve wat mankementen her en der waren er niet echt fundamentele problemen op te lossen. De omwonenden daarentegen ergerden zich dag in, dag uit aan de werfwagens, het lawaai, het stof en de in beslag genomen parkeerplaatsen. Tot het ineens heel stil werd. En bleef. Opeens was er geen communicatie meer over de stand van zaken of over de redenen waarom het plotsklaps zo windstil werd. Gelukkig waren alle documenten (vooral afkomstig van parochies en notarissen plus alle soorten verslagen) op tijd weggebracht naar de centrale opslagplaats in Beveren.
Nog even gaan kijken wat er toen in onze krant werd verteld: er zijn wat problemen met de stabiliteit en er zijn twee belendende huizen aangekocht, maar een flink stuk van de ruwbouw is reeds voltooid en de oplevering werd voorzien tegen de zomer van 2014. Stond er in deze krant van begin 2011. We zijn nu zo veel jaren verder en het is daar nog altijd muisstil. Nu moet gezegd dat er vanuit dat gebouw vroeger ook niet al te veel lawaai kwam. Geregeld stonden er ’s morgens vroeg ietwat ouwere mannetjes met grote tassen aan de voordeur te wachten. Volk dat aan de eigen stamboom werkte en hoopte in dit archief de nodige documenten te vinden. Die kregen meestal wat ze zochten en vertrokken dan even stil als ze gekomen waren. Nu kan ik me voorstellen dat menig soort verdwaalde duif of familie rat en muis al die tijd gretig gebruik maken van deze stille catacomben.
Maar dat is uiteraard de bedeling niet. De be-
doeling is dat dit iets meer dan honderd jaar oude gebouw met gemeenschapsgeld een belangrijk deel van ons erfgoed optimaal bewaart en dat het publiek en onderzoekers daar even optimaal gebruik kunnen van maken. Daar kan niemand iets tegen hebben. En dat kost geld maar nu staat het daar te staan en dat kost natuurlijk ook geld.
Dus, redeneert dit Zurenborgs sp.a-pamflet, moet daar tijdelijk iets mee gebeuren, tijdelijk iets mee gedaan worden. Tijdelijk tot? Ja, tot wanneer? Niemand die het weet, maar Monica De Coninck gaat de scherpe vragen stellen in het parlement. En dan, ja dan, zullen we het allemaal weten. Maar wanneer gaat ze die vragen stellen? Het is zomer en het is algemeen geweten dat het vlak na de zomer het heel, heel druk is in het parlement. En dan komen antwoorden op schriftelijke vragen nogal eens helemaal achteraan. Dus: niemand weet het. Goed, redeneerde ze bij de sossen, we vragen het ondertussen dan maar aan de inwoners van de wijk. Wat willen de brave burgers dat er daar tijdelijk komt? Een school, een expositiezaal voor zondagsschilders, een ontmoetingsruimte, een ruimte voor buurtactiviteiten of bedenk maar iets plezierigs, een buurtcinema, een pop-up kerk misschien? Een bibliotheek zou dat niet tof zijn? Een postkantoor dan, dat hebben we ook niet. Een wijkpolitiekantoor, da’s iets origineels, een dienstencentrum voor de behoeftigen zou ook wel kunnen. enfin, plotsklaps hebben politici de behoefte om onze mening te vragen. Jammer dat ze onze mening niet zijn komen vragen toen ze al die dingen schrapten in onze wijk.
En wat kan er nu eigenlijk tijdelijk? Met vrijwilligers, personeel van ’t stad? Van welke begrotingspost trekken we dat geld af? En zijn ze in Brussel wel akkoord met een degelijke wending want ik kan me voorstellen dat er dan een hoge ambtenaar in Brussel zegt: waar-
om hebben jullie ons dat niet eerder gevraagd om op die binnenkoer een stadstuin te maken? Dat is namelijk juridisch niet haalbaar, neenneen, die poorten blijven dicht.
Misschien moeten we de buurtbewoners, de echte omwonenden wel eens om hun mening vragen. Volgens mij gaan die zeggen dat ze in het verleden over al die dingen geen informatie hebben gekregen en dan nu ook niet al te gretig zijn om hun hersens te pijnigen. Bovendien, het is nu stil, op een enkel weggewaaid raam uit een van de twee huizen na, laat het ons zo maar houden. Of zouden ze toch suggesties doen om er iets tijdelijks in onder te brengen? Hun fietsen misschien want de fietsenstalling in de wijk kampt al heel lang met een wachtlijst, misschien is dat wel een idee. Een jeugdcentrum? Een seniorenplek met klimmuur? Een minibrouwerij met workshops castagnetten bouwen? Of misschien wel een archief? Een wijkarchief met om de twee weken oude films van Den Dikken en den Dunnen, kantklosserij uit Brugge en Brussel. Diashows van Brusselse wandtapijten en kleine muziekensembles die gespecialiseerd zijn in zestiende -eeuwse profane muziek? Maar wel alleen akoestisch alstublieft of weet je wat, laat ons de knoop maar doorhakken en aan de sossen vragen dat ze in Brussel gaan zeggen dat ze rap wat geld opzij moeten zetten om af te maken waarmee ze begonnen zijn. Een goed bijgehouden rijksarchief waar ook de gewone burger op de fraaie binnenkoer even kan verpozen en een straffe koffie kan drinken. Meer moet dat eigenlijk niet zijn.
Binnenin is al veel afgewerkt maar verder het is daar nu al jaren stil • Foto Dieter DEDECKERZurenborg is nog lang geen groene buurt, maar er worden stappen gezet. De meningen zijn soms verdeeld en dus is overleg en gissen en missen aan de orde. Voor iedere extra boom moet al eens een parkeerplaats wijken. Zo gaat dat als de ruimte schaars is. in de vorige editie van deze gazet kon u al lezen dat de nottebohmstraat uit een pak kandidaat-straten geselecteerd werd om deel uit te
Het project van “Antwerpenaanhetwoord” wil uittesten of er een draagvlak is voor een andere besteding van de publieke ruimte: meer groen, meer ruimte voor kinderen, fietsen en kunst. Uittesten betekent dat het om een tijdelijk project gaat. Zes weken is een haalbare kaart en net genoeg om de pro's en contra's van een experiment te inventariseren.
De Nottebohmstraat blijkt erg geschikt voor dit project: er is een meer dan behoorlijke straatwerking en een pak geïnteresseerden overlegden in Taverne Moretus over het experiment. Het enthousiasme was er en de bewoners gaven er de voorkeur aan om enkele weken vroeger met het project te beginnen en te starten met geveltuintjes die het tijdelijke overstijgen. Iedereen was het eens over de meerwaarde van geveltuintjes. Sommigen hadden wat schrik dat hun gevel beschadigd zou raken, maar dat werd door experts ten stelligste weerlegd.
PLANTDAG
Op vrijdag 30 juni – de laatste schooldag –startte de Nottebohmstraat met een plantdag. Tot dan beperkte het groen in de straat zich tot vier bomen halverwege op het kruispunt met de Walvisstraat. Sporadisch was er een geveltuintje en een bloembak op de vensterbank van gelijkvloers of eerste verdieping. Dat kon alvast beter en dat wist buurtbewoner Rebecca maar al te goed: "Voor onze eerste actie hebben we van huis tot huis gevraagd wie interesse had om gevel en vensterbanken van meer groen te voorzien. Iets meer dan de helft van de bewoners reageerde positief en dat was een mooi succes."
WROETEN
De voorraad stokrozen, lavendel, passiflora, campanula werd gezamenlijk aangekocht en stond op de actiedag klaar om verdeeld te worden over de hele straat. Ondertussen waren mannen, vrouwen en kinderen bezig met de voorbereiding: Uit het voetpad tegen de
gevel moest een tegel plaatsruimen voor potaarde. Dat was soms wel een beetje wroeten. Maar het weer was prima en op deze eerste avond van de zomervakantie was ook de sfeer optimaal. Een jonge moslima loopt rond met gebakjes.
PARKEREN
Rebecca had ondertussen minder goed nieuws. Rebbeca: “We zochten naar alternatieve parkeerruimte in de buurt. Die hoopten we te vinden op de parkeerruimtes van Delhaize en KBC. Precies die week kregen we het nieuws dat de wachtlijsten te lang zijn en dat een overeenkomst niet doorging. Parkeerruimte is een gevoelig thema, want zo goed als alle bewoners hebben een auto en velen willen voor hun deur parkeren. Het autodelen is wel aan een forse opgang bezig. Op termijn zal dat effect hebben op het autobezit.”
AKKOORD
Liesbeth Baeten heeft haar werkdag achter de rug en komt per fiets de uitgestalde planten keuren. Ze schetst keurig de doelstellingen van het experiment: "We hebben het project goed voorbereid. De bewoners hadden de voorkeur om vroeger te starten met het project en eerst te focussen op groenvoorziening die kan blijven. Dat zijn de geveltuintjes waar we vandaag aan werken. Onze straat komt ook in aanmerking om groenslingers te plaatsen. Dat ligt iets moeilijker. Je moet eigenaar zijn van de woning en een akkoord afsluiten met je buur aan de overkant."
EVALUEREN
"Voor het experiment zelf mikken we hoger en breder. We hebben vijf invalshoeken: meer groen, speelruimte op straat, een groene poort ter hoogte van de Plantin en Moretuslei, fietsenstalling met groen dak en groene kunst. Dit moet gekoppeld worden aan een nieuwe visie op de plaats van de auto in onze straat. Dit is ambitieus, maar we hopen toch met een en ander te experimenteren. Een stalling voor
maken van het Tuinstraten-experiment van “antwerpenaanhetwoord”. Hoe groen wordt de nottebohmstraat?
Op 30 juni ging de buurt van start met een plantdag, eind juli kwam er de 'experimentele fietsenstalling met groen dak' en op 9 september volgt het eerste Tuinstraatfeest.
(Bernard SOENENS)twaalf fietsen op de parkeerruimte van één auto. Een groene poort die het file-verkeer op de Plantin & Moretuslei aan het oog onttrekt, speelruimte voor de kinderen. Het is te hopen dat de mensen aan het eind van het experiment de vernieuwing en vergroening positief evalueren".
SLECHT
Fred staat voor het volle pond achter de acties. Hij komt uit Nederland, versaste van Amsterdam naar Antwerpen en woont nu al 25 jaar in de Nottebohmstraat. Hij heeft de hele evolutie meegemaakt. "Wie vroeger in de stad woonde, trok op vrije dagen met zijn kinderen naar de buiten. Vandaag willen mensen een leefbare stad. Dat vraagt niet alleen ruimte om je te ontspannen maar ook een gezond milieu. De lucht in dit deel van de stad is ronduit slecht. Daar moet aan gewerkt worden."
FIETSENSTALLING
Zaterdag 29 juli zijn buurtbewoners dan druk in de weer. Een fietsenstalling bouwen is geen eenvoudige klus. Het vraagt initiatief, inzicht, werkkracht, inzet, samenwerking en nauwkeurigheid. De initiatiefnemers willen het ook graag esthetisch verantwoord zien. De straat moet mooier en groener ogen. De fietsenstalling in wording biedt plaats aan een tiental fietsen, die veilig beschut worden door een groen dak. Daarnaast verhogen diverse bloembakken, aangeleverd door de stad, de vergroening van de straat.
WANGEDRAG
Voor de fietsenstalling zijn de activisten vertrokken van een zelfgemaakt ontwerp. De intentie was om het praktisch, goedkoop en esthetisch te houden. Daarom werd gekozen voor een constructie van houten paletten. Ondertussen gaat het gesprek over de impact van het experiment 'Nottebohmstraat-Tuinstraat. Helaas is er geregeld sprake van vandalisme. Plantjes en bloemen zijn het doelwit van grijpgrage handen op zoek naar nachte -
lijk vertier. De bewoners betreuren dit wangedrag, zoeken naar oplossingen maar willen de klemtoon vooral leggen op de meerwaarde van het project.
EMISSIEREGELS
Bart bevestigt de jammerlijke praktijken, maar hij heeft het liever over een bredere kijk op vergroening en mobiliteit.
Bart: "Wonen in een groene straat is zo veel leuker. Daar willen we steeds meer mensen van overtuigen. En ja, dan moeten we autoverkeer en autobezit anders gaan bekijken. Ik ben architect, werk meestal in Antwerpen en moet vaak naar Gent en andere steden. Tot nu deed ik dat meestal met de auto. Binnen afzienbare tijd is mijn auto niet meer aangepast aan de emissieregel. Ik stel vast dat ik veel verplaatsingen beter met de trein kan doen en dan met een blue bike op mijn bestemming kan geraken. En er is ook het deelsysteem voor auto's."
Liesbeth: "Dit is een experiment. We hopen dat de bewoners overtuigd geraken van de meerwaarde van fietsenstalling en vergroening in de straat en dat we ook de stad kunnen overtuigen. Ideaal is als de stad een vijftal fietsenstallingen installeert. Dat zou samen met de groene daken onze straat een heel andere aanblik geven."
De volgende activiteit is het Nottebohmstraatfeest dat omgedoopt is tot Tuinstraatfeest. Het feest vindt plaats op zaterdag 9 september. Doorlopend is er straatcafé en livemuziek. Vanaf 15u is er speelstraat, wafelbak en namiddagquiz. Vanaf 18u kan men eten (mits reservatie) bij Lin (huisnummer 36) Iedereen, is van van harte welkom.
“Wonen in een groene straat is zo veel leuker”In deze ‘tuinstraat’ wordt het initiatief goed onthaald • Foto Miguel VAN STEENKISTE In de straat verscheen een parkeerplaats voor fietsen • Foto Miguel VAN STEENKISTE
Vrijwel dagelijks zijn Robert Steppe en Walter Prinsen in de fitnessruimte van Basic-fit in de Bouwensstraat te vinden. Deze twee ex-topsporters zijn met hun 86 jaar met voorsprong de oudste en wellicht ook de fanatiekste leden van deze sportclub nabij de Plantin en Moretuslei. aan het begin van hun topsportcarrière trainden ze nog samen in de gymzaal van de school in de grote Honds-
Ze leggen hun handdoek op het toestel en om beurten trekken ze de gewichten omhoog. Robert oefent zijn triceps, terwijl Walter zijn borstspieren laat werken. Twee oudere mannen zonder overgewicht die fanatiek trainen. Okay, hun lichamen lijken niet op de strakke lijven van de bodybuilders die we associëren met het krachthonk van een fitnessruimte, maar niemand zal geloven dat hier twee mannen van 86 jaar aan het sporten zijn. Robert komt zes dagen per week trainen. Walter kan door familiale omstandigheden 'maar' drie keer per week komen
traat. Sindsdien trok een heel leven aan hen voorbij en verloren ze elkaar even uit het oog. Maar sport bracht hen weer samen. Heel hun leven stond in het teken van de sport. nu nog steeds en elke dag opnieuw. Maak kennis met twee markante heren die het toonbeeld zijn van een gezonde geest in een gezond lichaam.
sporten. Als hij kon, zou hij vaker komen. Dan stuurt de fotograaf hen naar de crosstrainer voor nog meer actiefoto's. Zonder problemen zetten ze het apparaat in beweging. Walter moet het vanwege een blessure even wat rustiger aan doen. Robert daarentegen geeft gas en houdt zijn hartslagmeter in de gaten. "Amai, ik begin al te zweten."
KAMPIOEN
In de koffiehoek van het sportcentrum halen de heren herinneringen op. Vervlogen tijden
• Knippen & Brushen
• Opsteekkapsels
• Make-up
• Wax
• Wimper extensions
• Schoonheidsverzorging
• Manicure & Pedicure
komen terug boven. Robert was zeventig jaar geleden niet alleen een veelbelovend discuswerper, maar hij werd in 1948 ook nog eens Belgisch kampioen op de 150 meter sprint bij de 16 tot 18 jarigen. Walter was polsstokspringer en tevens specialist op de 110 meter horden. In beide onderdelen werd hij Belgisch kampioen. Hij werd in 1956 ook Belgisch recordhouder polsstok met een hoogte van 4.10 meter. Walter: "Wij sprongen toen niet met de stokken van vandaag die doorbuigen en je katapulteren. Nee, de stok waarmee ik sprong,
dat noem ik een zware, ijzeren gasbuis. En pas op, er was toen ook geen kussen waar we op landden. Nee, wij vielen gewoon op de grond. Eigenlijk moest de aarde in de valbak steeds losgemaakt worden zodat we iets zachter zouden landen, maar dat gebeurde meestal niet en als het dan regende, dan was het net beton. Ik heb hierdoor veel zware blessures opgelopen waar ik nu nog steeds last van heb."
KRENTERIG
Robert: "Van al wat je doet, word je later
• Trouw & Verloving
• Geboorte & Besnijdenis
• Communie & Verjaardag
• Bedrijfs- en alle andere organisaties
• Verhuur Trouw- en Galakledij
• Traiteur met bediening
• Camera en Fotograaf
• Deco en DJ
gestraft. Ik doe nu al dertig jaar aan fitness. Toen ik zestig was, pakte ik nog gemakkelijk 200 kilo op. Maar dat is niet goed voor je lichaam. Daardoor heb ik nou artrose in mijn nek. Maar ik zeg altijd: met artrose moet je leren leven, maar je moet wel blijven bewegen."
Dan spreekt Robert over de senioren en vergeet hij hoe oud hij zelf is. Als hij praat over oudere medemensen, merk je dat hij zich maar moeilijk kan vereenzelvigen met hen. Hij vertelt vol ongeloof over de sportactiviteiten bij hem op de serviceflat in de Fonteinstraat in Borgerhout. Hij doet graag even voor hoe er daar gesport wordt. Hij zet zich op een stoel en tilt om beurten zijn knieën een beetje op. "Dat noemen ze dan sport. Zittend. Maar dat is toch geen sporten. Kijk, ik kan nou wel zeggen dat oudere mensen beter wat meer uit hun stoel zouden komen om aan fitness te gaan doen, net als wij, maar dat heeft toch geen zin. Natuurlijk moet je goed en stevig blijven sporten, dat is gezond, dat weet iedereen. Maar ze doen het niet. En pas op, als je niet meer beweegt, is het snel afgelopen met je. De meeste mensen die op pensioen gaan, zetten zich in de zetel en komen er niet meer uit. Bovendien worden oudere mensen ook steeds krenteriger en willen ze dus geen geld meer uitgeven aan een sportclub. De overheid zou er daarom voor moeten zorgen dat gepensioneerden gratis naar de sportclub kunnen. En denk eraan, dat zou geen geld extra geld kosten maar een grote besparing zijn, op ziektekosten."
SPELEN
Walter: "Sport zit in mijn genen. Mijn vader heeft in 1928 nog meegedaan aan de Olympische Spelen in Amsterdam. Hij liep de 400 meter. Ik heb tot mijn 28 jaar aan atletiek gedaan. Elk seizoen sloegen mijn enkels wel een paar keer om bij de landing bij het polsstokspringen. En op een gegeven moment vond ik het genoeg. Toen ben ik gaan handballen. Binnen de kortste keren stond ik in de eerste ploeg van Sacha. Ik heb al die jaren eerste nationaal gespeeld en ben ook met handbal een paar keer kampioen van België geworden. Op mijn 39ste ben ik er mee gestopt. Ik kon nog gemakkelijk mee over, maar ik blokkeerde de jeugd. Dat wilde ik niet, dus ben ik ermee gestopt. Toen vroeg een vriend aan me of ik secretaris wilde worden van een karateclub. Ik stemde toe met als gevolg dat ik ook mee op de mat ging staan en al rap de zwarte band (hoogste categorie) behaalde. Toen ik 55 was, kreeg ik last van mijn rug en ben ik gestopt met karate. Ik kocht een
koersfiets en ging fietsen. En wie denk je dat ik toen onderweg tegenkwam? De Robert."
GYMZAAL
Robert: "Ik reed toen ook met de koersfiets. En toen zijn we samen beginnen te rijden. We kenden elkaar van de atletiekclub Beerschot. Toen waren we tieners. Jarenlang hadden we samen getraind. In de zomer buiten en in de winter trainden we in de gymzaal van de school in de Grote Hondstraat. Daar deden we aan krachttraining en scherpten we onze techniek aan. Zo heb ik Zurenborg leren kennen. En ik kom er nu nog geregeld. Gezellige buurt. En nu, meer dan zestig jaren later, sport ik nog altijd en nog steeds met Walter. Alleen nu niet meer in de Grote Hondstraat, maar driehonderd meter verderop, aan de andere kant van de Dageraadplaats. Mijn topsportcarrière heeft maar tot mijn 22ste geduurd. Toen ging ik werken in de haven en moest ik werkdagen kloppen van 6 uur 's ochtends tot soms 10 uur 's avonds. Dat kon ik niet combineren met topsport dus ben ik gestopt met atletiek. In mijn schaarse vrije tijd heb ik wel veel gefietst. Op een gegeven moment had ik zelfs vier koersfietsen. Tot mijn 78ste reed ik nog steeds wekelijks zo'n vierhonderd kilometer. Toen zei mijn zoon dat ik er beter mee op kon houden, want stel je voor dat ik zou vallen..."
EUTHANASIE
Walter: "Ik heb tot mijn 81ste met de koersfiets gereden en toen ben ik inderdaad gevallen en daarna heb ik mijn fiets maar aan de haak gehangen. Vervolgens ben ik samen met Robert gaan fitnessen. Robert deed dat al en-
Robert: "Ja, intussen fitness ik al dertig jaar. Er is veel veranderd in die dertig jaar. Vroeger werd er nog gerookt in de fitnessclub en kon je er zelfs Duvels drinken. Dat kan nou niet meer. Waarom ik sport? Niet om zo'n breed figuur te krijgen. Waarom zou ik dat willen? Ik zie veel jongens hun biceps trainen. Maar waarom? Die biceps heb je in je leven maar één keer nodig. Dat is om je bruid over de drempel te dragen. Daarna heb je er niks meer aan. Nee, ik sport omdat ik wil blijven bewegen en gezond wil blijven. Ik doe hier dan ook veel cardiooefeningen, zoals fietsen en crosstrainer. Dan stroomt je bloed door heel je lichaam en dat is goed, van je kleine teen tot aan het puntje van je hoofd. Zo worden alle cellen van je lichaam gevoed. Ik let ook goed op mijn eten. Van alles wat ik eet, bestaat tachtig procent alleen maar uit groenten en fruit. En ik eet ook meestal alles rauw. Ik slik ook elke dag vitamines en omega 3."
Walter: "Waarom ik sport? Ja, ik heb schrik om af te takelen en vooral schrik van dementie. Ik wil dat niet meemaken. Ik heb zelfs al euthanasiepapieren aangevraagd en met de dokter besproken dat als het ooit zover komt...(stilte). Daarom sport ik, om dat allemaal voor te blijven. Kom, laat ons over iets anders praten."
BLOED
Robert: "Ja, wij zijn de oudste sporters van de Basic-fit. De mensen die hier sporten vinden dat niet vreemd. Sterker nog, ze hebben veel respect voor ons. Vooral de Marokkanen, die tonen het meest respect voor ouderdom. Onze jeugd is dat een beetje verleerd."
Walter: "Veertien dagen geleden kom ik hier na de training uit de douche. Ik droog me af, smeer mijn benen in met Nivea en ik zie plotseling bloed aan mijn handen. Ik schrik, kijk naar beneden en zie dat ik een wond heb waar het bloed uit gutst. Er bleek een hoofdader gesprongen te zijn in mijn onderbeen. Gelukkig zat er een Marokkaanse jongen in de kleed-
kamer, die heeft snel hulp gehaald en samen met andere jongens de wond dichtgedrukt tot de ambulance kwam. En ik kende die jongens helemaal niet. Gelukkig is daarna in het ziekenhuis de ader dichtgenaaid en nu is alles weer goed."
WC BORSTEL
Robert: "Als ik vandaag jong zou zijn, zou ik zeker gaan sporten maar ik zou niet weten of ik opnieuw aan atletiek zou doen. Misschien ging ik wel een andere sport beoefenen, iets waarmee je geld kunt verdienen, zoals tennis of voetbal bijvoorbeeld. In onze tijd kon je met atletiek al helemaal niets verdienen. De eerste prijs die ik ooit kreeg voor mijn prestatie, dat was een wc-borstel. Serieus. In die tijd schonk de middenstand enkele prijzen in natura en ik kreeg dus een 'gemakborstel."
Walter: "In Sint-Gillis Brussel waren wel altijd mooie prijzen te verdienen. Ik heb thuis nog een kristallen vaas op de kast staan en een verguld mokkaservies. Maar verder heb ik aan mijn atletiekperiode niet veel overgehouden. Bekers? Ja, dat wel. Bekers kreeg je overal. Maar die heb ik allemaal weggegooid. Die sloegen allemaal dof uit."
KNOCK-OUT
Robert: "Ik heb mijn bekers achtergelaten bij mijn vrouw toen ik bij haar vertrok. En mijn medailles, die zitten nog ergens in een doos. Wat moet je er mee? Trouwens, wat Walter net zei over die sportgenen, dat klopt. Ik ben een sporter en mijn zoon ook. Hij is Belgisch kampioen karate geweest. Mijn nonkel ging boksen en hij moest meteen vechten tegen de kampioen van België. Wat denk je? Hij sloeg de kampioen van België al in de eerste ronde knock-out. Dus sporten zit ook bij ons in de genen. Maar eh, genoeg gezeverd. We gaan wat doen. Ik begin met de cardio. En gij, Walter?
Walter: "Ik moet naar huis. Mijn vrouw wacht op me."
Robert: "Doeme toch. Het is niet waar hè!"
Bij Filet Divers zijn ze dringend op zoek naar coaches die willen instappen in het inburgeringsproces, het Samen inburgeren heet het bij hen. Klinkt ingewikkeld, maar is het helemaal niet. Wat moet men kunnen of doen? Twee keer per maand op stap gaan met een anderstalige die
Bij Filet Divers ( da’s naast de parking van Delhaize) komen tientallen mensen die ofwel geen papieren hebben, ofwel geen geld, ofwel geen werk, ofwel de taal niet spreken. Niet de makkelijkste dus en dus hebben ze recht op de meeste hulp. Filet Divers zet zich hard in om deze mensen op zo veel mogelijk manieren te helpen. Ondermeer bij hun belangrijke inburgeringscursus die hen ondermeer de taal moet aanleren. Zo goed en zo kwaad als het kan. Bernice Van Dijck van Filet Divers is voor dit project de verantwoordelijke. “Eén van de projecten die ik draag is Samen Inburgeren, waarbij we duo’s maken tussen een anderstalige nieuwkomer en iemand die thuis is in Antwerpen en goed Nederlands spreekt. Samen gaan ze op pad, verkennen ze de stad en wordt er op informele wijze een taaloefenkans geboden aan de anderstalige.”
-Omschrijf misschien even kort de mensen die in de cursus zitten. Zijn dat analfabeten?
Kennen die al een beetje Nederlands of is dat met handen en voeten uitleg geven?
Bernice Van Dijck: “Eigenlijk hebben we een mooie mix van mensen. Sommige kunnen al een aardig mondje Nederlands spreken, anderen hebben er iets meer moeite mee. Het probleem is dat veel anderstaligen geen mensen rond zich hebben die Nederlands spreken, waardoor ze de taal niet leren gebruiken. Door Samen Inburgeren leren ze de taal te gebruiken én leren ze de stad en zijn bewoners beter kennen.”
-Kan iedereen zich opgeven als coach? Met iedereen bedoel ik met gelijk welke opleiding, achtergrond of kennis? Zijn er minimumvereisten?
Bernice Van Dijck: “Je hoeft zeker leerkracht Nederlands te zijn om coach te worden. Ik denk dat veel goesting, openstaan voor anderen en
al wel wat beter of slechter nederlands spreekt maar dat zo snel mogelijk wil verbeteren. Dat verbeteren kan door hem/haar de stad te leren kennen en er over te praten. gevraagd wordt om dat dan zo’n twee keren per maand te doen als vrijwilliger. (Swa COLLIER)
Nederlands kunnen spreken de belangrijkste dingen zijn die een coach moet bezitten. Wel moeten coaches minstens 18 jaar zijn.”
-Geacht wordt met hen door stad te struinen. Is het de bedoeling ze met de lepel cultuur in te lepelen of volstaat het om het over de gewone dingen van de stad te hebben? Met ander woorden is er een omschreven taak weggelegd?
Bernice Van Dijck: “De bedoeling is dat zowel de coach als de anderstalige een leuke tijd samen hebben. Ga je graag naar een museum? Doen! Maak je graag wandelingen in ’t stadspark? Geweldig! Belangrijkste is dus dat er fijne momenten ontstaan, waarbij je samen met je anderstalige duopartner kan afspreken wat jullie samen leuk vinden.”
-Waarom eigenlijk twee keren per maand en moet dat overdag of mag dat ook ’s avonds gebeuren of in ’t weekend?
Bernice Van Dijck: “Je leert enkel een taal als je deze kan gebruiken. Daarom is het belangrijk om minstens om de twee weken af te spreken. Wanneer je afspreekt is eender, het kan ’s avonds, in het weekend, overdag,.. Dat maakt dit vrijwilligerswerk zo fijn: je kan het zelf inplannen in je agenda!”
-Moet ik als coach ook een heleboel administratie bijhouden of is dat meer een taak voor jullie?
Bernice Van Dijck: “Als coach krijg je absoluut geen administratieve taken. Om de paar maanden krijg je van ons een mailtje of telefoontje, zodat we weten hoe het gaat met jou en je duopartner. Verder zijn we altijd aanspreekbaar moest er iets moeilijk lopen of als je vragen hebt. Voor de rest hoef je niets van administratie bij te houden.”
-Hangt er voor hen op het einde ook een soort certificaat of verklaring aan vast dat gevolgen kan hebben voor hen of is het allemaal vrijblijvend?
Bernice Van Dijck: “We zijn aan het werken aan een soort certificaat voor anderstaligen. We denken dat dit hen kan helpen in hun zoektocht naar bijvoorbeeld werk. Toch vinden we het belangrijk dat zowel de coach als de anderstalige dit vrijwillig doen. We geloven dat mensen die vrijwillig in dit project stappen, gemotiveerder en enthousiaster zijn om voor een
half jaar tot een jaar samen af te spreken.”
-Ik zou eigenlijk met een van die gasten wel eens naar de voetbal of de basket in Antwerpen willen gaan, als het een beetje liefhebber is wel te verstaan. Maar kan ik een stukje van de kosten recupereren van dit en andere dingen?
Bernice Van Dijck: “Jammer genoeg hebben we geen budget om onze duo’s financieel te ondersteunen. Daarom is het belangrijk om tijdens één van de eerste afspraken met je duopartner af te spreken wat je van elkaar kan verwachten. Daarnaast zijn er in Antwerpen een heleboel leuke activiteiten te doen die gratis zijn. Filet Divers kan je altijd helpen om er mee naar opzoek te gaan!”
-Ik heeft het gevoel dat er in deze wijk wel wat mensen warm kunnen lopen voor dit erg zinvolle project. Vanaf wanneer start het en wanneer is het eigenlijk ook afgelopen?
Bernice Van Dijck: “Je kan starten vanaf er een match is gemaakt tussen jou en een anderstalige. Eerst meld je jezelf aan via e-mail, zodat je op kennismakingsgesprek kan komen. Na dit gesprek proberen we iemand te zoeken waarvan wij denken dat jullie goed samen passen. Dan is het de bedoeling dat jullie minstens een half jaar, maximum één jaar samen afspreken. Ook organiseren wij eens een groepsactiviteit of een duobijeenkomst, waarbij alle duo’s samen kunnen komen en elkaar leren kennen. Dit zijn altijd heel fijne momenten!”
Tenslotte: waar kunnen de mensen zich aanmelden voor meer info of om meteen mee te doen?
Bernice Van Dijck: “Je mag altijd een mailtje sturen naar samen.inburgeren@filetdivers.be
Alle vragen zijn welkom!”
-Bedankt en we houden in de nabije toekomst iedereen op de hoogte.
Misschien was u ook een van de vijfentwintig gelukkigen die onlangs een ietwat rare sleutelhanger in de brievenbus hebben gekregen. Raar omdat er telkens een soort tekst op geschreven stond. Wie bedenkt nu zo iets leuks?
De “dader” werd snel gevonden: onze eigenste wijkdichter Stefan Heulot die zo poëzie op een ludieke manier onder de aandacht wilde brengen. En daar dan ook in slaagde. (Jörg PYL)
Om de sleutels – woordspeling – van dat verschijnsel te ontrafelen, stelden wij gewoon enkele vragen aan onze wijkdichter.
- Hoe ben je op het idee gekomen van die sleutelhangers?
Stefan Heulot: “ Toen ik door de krant werd gevraagd om wijkdichter te worden, dacht ik lang na over hoe ik dit wilde invullen. Telkens kwam ik bij één en hetzelfde idee terecht: woorden bij de mensen brengen. Woonkamerpoëzie, teksten declameren op de mooie pleinen van onze wijk, deur aan deur poëzie... Onlangs vond ik een doosje met een heleboel oude sleutelhangers terug. 1+1 is poëzie, het idee was geboren.”
- Hoeveel sleutelhangers heb je in de brie-
venbussen gelegd?
Stefan Heulot: “Vijfentwintig. Waarom dit aantal? Geen idee. Toen ik ze op zaterdag 19 augustus aan het ronddelen was, viel het me wel op dat het er niet zo veel waren. Het kan zijn dat ik in de komende weken een tweede ronde hou.”
- Hoe was de verdeling: één per straat van Zurenborg of random?
Stefan Heulot: “Gewoon random. Een mooi huis, een huis met een gedicht aan het venster, een leuke deur met een mooi sleutelgat,... om het even welke reden was goed om ze achter te laten.”
- Vormen die samen één gedicht? Indien ja, is dat een volgend wijkgedicht?
Stefan Heulot: “Het zijn stuk voor stuk zinnen uit verschillende gedichten. Zinnen die op zich kunnen staan. Zinnen die je, wanneer je je sleutels ter hand neemt en je oog valt op de sleutelhanger, even doen stilstaan bij de woorden maar even goed bij de beelden. Eigenlijk dragen de mensen een kleine wereld bij hun sleutels.”
- Heb je al veel reacties gekregen of nog
niet?
Stefan Heulot: “Terwijl ik aan het rondfietsen was om ze in de brievenbussen te posten, kreeg ik hier en daar wel reactie. Heel fijn trouwens. “
- Hebben die sleutelwoorden iets te maken met de zin in de Nottheboomstraat?
“Nee, dit is nog een apart projectje. Kleine gedichtenprikjes in de buurt, om mensen poëtisch wakker te houden.“
Op midzomerdag werden onze voormalige wijkdichter Peter Theunynck en Reinhild Vandekerckhove, hoogleraar aan de antwerpse Universiteit, officieel geïnstalleerd als werkende academieleden van KanTL. in het najaar zal deze eer ook annelies Verbeke te beurt vallen. (Jörg PYL)
KANTL, voluit Koninklijke Academie voor de Nederlandse Taal- en Letterkunde werd door de overheid ingesteld als een autonoom, onafhankelijk en multidisciplinair genootschap. Haar doel is de studie, de beoefening en de bevordering van de Nederlandse taal en letterkunde
De Academie bestaat uit 30 gewone leden uit de wereld van de Nederlandse taal- en letterkunde: 10 taalkundigen, 10 literatuurwetenschappers en 10 creatieve auteurs. Daarnaast zijn er maximaal 5 buitengewone leden uit de andere cultuurgemeenschappen in België. De Academie telt ook ereleden. Er zijn 25 buitenlandse ereleden en een wisselend aantal binnenlandse ereleden.
Men kan niet solliciteren voor een functie in KANTL, maar men dient voorgedragen te worden door twee leden, wanneer een van de werkende leden ontslag heeft gegeven.
In haar geactualiseerde beleidsvisie wil de Academie meer dan ooit de nadruk leggen op haar functie als overlegforum voor het werkveld. Binnen haar werkgebied wil ze ook coördinerend optreden en initiatieven nemen die niet door een individuele speler of één organisatie genomen kunnen worden. Zij wil ook haar publieksgerichte werking en maatschappelijke participatie versterken. kantl.be
Kamu was bijna tien jaar lang een vaste stek voor wie op Zurenborg op zoek was naar een verzorgd etentje aan een schappelijke prijs. Een nakende gezinsuitbreiding bleek echter niet meer te verenigen met het drukke horeca-bestaan en enkele maanden geleden hing er opeens een bordje 'gesloten' op de deur. Maar in de buurt van de Dageraadplaats verdwijnen restaurants nooit helemaal. Enkele weken geleden veranderde het naambordje in 'IXIM', samen met een gestileerd logo dat leek te verwijzen naar Mexico. Alweer een Nederlander met een modieus businessplan? Gelukkig niet. Luis Escobar, de nieuwe chef en zaakvoerder, is een boomlange Guatemalteek en een man met een missie. (Luc PANDELAERS)
-Een voor de hand liggende vraag: hoe komt een Guatemalteek in Zurenborg terecht? Ik vermoed dat de meeste van je landgenoten zelfs nooit van België gehoord hebben?
Luis Escobar: "O, dat laatste valt wel mee hoor. In onze geschiedenisboekjes staat nog altijd het verhaal van Verapaz, de Belgische kolonie die Leopold l wilde stichten in Guatemala. Halfweg de 19de eeuw werden er honderden Belgen verscheept naar de Caraïbische kust om daar een zeehaven te bouwen. Maar binnen het jaar was de helft van hen overleden aan malaria en andere tropische ziektes en het project stierf een stille dood. De meeste overlevenden keerden echter nooit terug naar België en mengden zich met de plaatselijke bevolking. Zelfs nu kun je in sommige dorpen nog wel eens een Maya tegenkomen met blond haar en lichte ogen...”
“Maar om op je eerste vraag te antwoorden, ik ontmoette ginder een Antwerpse die een paar weken vrijwilligerswerk kwam doen in een cultureel project waarin ik ook actief was. Het jaar daarop kwam ze terug en van het een kwam het ander. Wij hebben toen overwogen om ginder samen iets op te bouwen, maar momenteel ligt dat heel moeilijk in Guatemala.
-Guatemala is een arm land...
Luis Escobar: “Het is niet enkel een zeer arm land, maar de kosten voor levensonderhoud liggen er ook hoger dan in de buurlanden. De armoedegrens voor een gemiddeld gezin wordt er geschat op 600 euro per maand. Het werkelijke gemiddeld gezinsinkomen ligt er nu rond de 250 euro. Bovendien is Guatemala nog altijd aan het herstellen van een burgeroorlog die tien jaar geduurd heeft en ruim 100.000 slachtoffers geëist heeft, vooral bij de Mayabevolking die voortdurend tussen hamer en aambeeld zat. In feite is Guatemala een 'failed state', die geteisterd wordt door corruptie. Om je een voorbeeld te geven: de voltallige vorige regering, inclusief president en vicepresident, zit ofwel in gevangenis of is naar het buitenland gevlucht.”
-Je hebt het over de Maya's. Zijn die dan niet al honderden jaren uitgestorven?
Luis Escobar: “Helemaal niet. De hoogstaande beschaving van de Maya's waarvan we de steden en piramides hebben teruggevonden in de jungle is zo'n 1.000 jaar geleden in verval geraakt. Maar de mensen zijn daar gewoon blijven leven. De bevolking van Zuid-Mexico, Guatemala, Honduras en El Salvador bestaat nog altijd voor meer dan de helft uit rechtstreekse afstammelingen van die oorspronkelijke Maya's. Zij spreken nog altijd de oude Maya-talen en hebben heel veel van hun culturele en ook culinaire tradities bewaard. Dat cultureel erfgoed is mijn grote passie en daarmee wil ik de mensen hier laten kennis maken.”
-Je wilt het culturele erfgoed van de Maya's verspreiden via de maag...
Luis Escobar: “Ja, omdat het culinaire altijd het meest toegankelijke aspect van een cultuur is. En ook omdat voeding heel diep ingebakken is in de cultuur van de Maya's maar ook in hun mythologie. Maïs is er niet alleen een basisvoedsel maar ook de basis van hun cultuur. Zij
geloofden dat de goden de eerste mensen uit maïs hebben gevormd. Ze hadden het eerst geprobeerd met aarde en met hout, maar dat leidde tot wezens zonder ziel. Met maïs ging het wel goed. Vandaar de naam van het restaurant: IXIM. Dat betekent ‘maïs’ in het Tzotzil, een van de Mayatalen. -Verschilt die culinaire traditie dan erg met wat we hier kennen van de doorsnee Mexicaanse restaurants?
Luis Escobar: “Bijna alle Mexicaanse restaurants brengen hier Tex-Mex-keuken. Dat zijn gerechten die ontstaan zijn in het grensgebied met de Verenigde Staten, met sterk NoordAmerikaanse invloeden. Taco's, burrito's, chili con carne, dat soort werk. Lekker, maar wel zwaar en met veel vlees.
De Midden-Amerikaanse keuken is al duizenden jaren vooral gebaseerd op drie basisingrediënten: maïs, pompoen en bonen, de fameuze frijoles. Dat komt omdat de oude Maya's heel slimme landbouwers waren. Ze hadden ontdekt dat wanneer je maïs, bonen en pompoenen samen teelt op één veld de oogst veel beter is dan in monocultuur. Een soort van symbiose dus, die ze de Drie Zusters noemden. Wetenschappelijk onderzoek heeft trouwens uitgewezen dat die drie ingrediënten samen een zeer uitgebalanceerd dieet vormen dat voorziet in vrijwel alle voedingsbehoeften.
Zij teelden daarnaast ook een aantal gewassen die na de Spaanse invasie de hele wereld veroverd hebben: tomaten, paprika's, chilipepers, avocado's, papaja's en niet te vergeten cacao. Die Spanjaarden brachten anderzijds allerhande nieuwe huisdieren mee: kippen, varkens, schapen en geiten. En ook citrusvruchten en mediterrane kruiden. Dat leidde tot een fusion kitchen avant la lettre die je nu terugvindt in heel Midden-Amerika.”
-Was je eigenlijk zelf een professionele kok in Guatemala en was het gemakkelijk om hier een restaurant op te starten?
Luis Escobar: “Ik heb geen formele koksopleiding gehad. Ik ben een ICT'er en heb vooral gewerkt in de digitale media en de internetjournalistiek. Maar ik ben al van jongs af aan met koken bezig. Ik heb veel in restaurants gewerkt en heb er ook zelf een gehad in Guatemala. Maar hier bleek alles al gauw veel meer vast te liggen in wetten en reglementen. Ik moest niet alleen een stoomcursus Nederlands volgen, maar ook slagen in de nodige examens om een zaak te mogen opstarten. Dat is me gelukt na een jaar voltijdse cursus bij Syntra. Daar heb ik ook kennis gemaakt met PROEF, een organisatie die gelinkt is aan KBC en zichzelf omschrijft als horeca-incubator. Bij PROEF kun je als horeca-starter terecht voor een zes maanden durend traject van begeleiding via workshops en persoonlijke coaching. Ik was net te laat voor hun wedstrijd maar zij vonden mijn project zo interessant dat ze het wilden doen voor de helft van de normale prijs. Zij hebben mij ook getipt dat dit restaurant te huur stond. Een meevaller omdat er een prima uitgeruste keuken bij hoorde. Dat scheelde een pak in de aanvangsinvestering.”
-En wat mogen we bij jou op ons bord verwachten?
Luis Escobar: “Zoals gebruikelijk in MiddenAmerika serveren we geen copieuze hoofdschotels maar antojitos, een selectie van kleinere gerechten. Een beetje zoals grote tapas. De prijs varieert tussen 8 en 12 euro en met twee van die schotels heb je een volledige maaltijd. Een paar voorbeelden; sopa azteca (een stevige maaltijdsoep), ceviche (scampi gemarineerd in limoen en munt), verschillende kipgerechten, en natuurlijk verschillende soorten tortilla's en de onvermijdelijke en superlekkere taco's al pastor. Belangrijk om te weten is dat wij alles vers bereiden. Ik bak elke dag verse tortilla's; zowel de klassieke als die van blauwe maïs. Klanten denken soms dat die kunstmatig gekleurd zijn, maar er bestaat echt maïs met diepblauw gekleurde kolven. Die heeft ook een intensere nootachtige smaak. Hetzelfde geldt voor de frijoles. Dat zelf maken is een arbeidsintensief proces. Je moet de bonen eerst 24 uur weken, dan twee uur laten koken, pureren en vervolgens die puree nog eens twee uur zachtjes laten stoven onder voortdurend roeren. Maar het resultaat is onvergelijkelijk veel lekkerder dat wat je in blik kunt kopen. Een andere lekkernij die je bij mij kunt proeven is huitlacoche, ook wel bekend als Mexicaanse truffel. Dat is eigenlijk maïs die aangetast is door een schimmel. De boeren hier doen alle moeite om die uit hun velden te houden maar in Mexico is het een delicatesse en in de Verenigde Staten heeft het al de status van superfood verworven. Ik heb na lang zoeken een leverancier in Duitsland gevonden die een goede kwaliteit kan leveren en ik gebruik het nu als vulling voor tortilla's. Het heeft een heel aparte aardse smaak die inderdaad wel wat doet denken aan truffel.” -De Mexicaanse keuken heeft de reputatie erg pikant te zijn. Is dat bij jou ook het geval?
Luis Escobar: “Neen, dat is echt wel typisch Mexicaans. Daar zijn ze verzot op superhete chili-
pepers zoals de beruchte habanero, de heetste peper ter wereld. Als je daar onverhoeds een stevige hap van neemt, krijg je het gevoel dat je in een handgranaat gebeten hebt. Wij beperken ons tot minder hete varianten zoals de jalapeño en de salsa picante wordt ook altijd apart geserveerd zodat je zelf kunt doseren. Wij springen trouwens ook veel spaarzamer om met korianderblaadjes, ook iets dat de Mexicanen in vrijwel elk gerecht verwerken. Ik hou er zelf wel van, maar de smaak gaat snel domineren en sommige mensen moeten er niets van hebben en vinden dat het naar zeep smaakt. In guacamole bij voorbeeld vervangen wij het door peterselie.
-Tot slot, je wilt met je keuken helpen om ons het Midden-Amerikaanse culturele erfgoed te leren kennen. Ga je buiten het culinaire nog andere culturele activiteiten organiseren?
Luis Escobar: “Ik heb al vage plannen om iets met muziek te gaan doen, maar momenteel gaat al mijn energie nog naar het restaurant. Ik wil de mensen hier ook sensibiliseren voor het armoedeprobleem in Guatemala. Ik ken bij voorbeeld dorpen waar een onderwijzer les moet geven aan bijna honderd kinderen tussen 6 en 12. Ik wil niet meteen voor Oxfam gaan spelen, maar ik wil graag mensen samenbrengen die via sponsoring dat basisonderwijs een zetje in de rug willen geven.”
IXIM
Draakstraat 28 2018 Antwerpen 03 218 84 33
openingstijden 17 – 23 uur behalve op maandag Facebook pagina: https://www.facebook.com/IXIMBEGT/
Chef Luis Escobar wil de gastronomie en de cultuur van de Maya’s met Ixim in de kijker zetten
Al gauw blijkt dat dit geen gewoon artikel zal worden. Wanneer ik na de middagservice verschijn, zit de familie nog aan tafel. Ik stel voor om ergens aan een ander tafeltje te wachten en een foto van de hele ploeg bij de maaltijd te nemen. Dat ‘foto nemen’ lukt heel goed, maar ik zal en moet aan tafel plaatsnemen en krijg een diep bord met huisgemaakte pasta met rundvlees voorgeschoteld. Terwijl ik angstig denk aan mijn notities en waar ik mij papier moet leggen, staat er al een heerlijk glas biologische rode Italiaanse wijn voor mijn neus. Gastvrijheid is hier geen ijdel woord. Ondertussen waan ik mij in een Italiaanse film. La mama en haar zoon praten voluit en hun helpster vertaalt het Italiaans waar nodig naar het Engels. Qua taal was het behelpen, maar al het culinaire en verbale geweld, maken veel goed, zeker als dan nog een bord zelfgemaakte tiramisu op basis van ricotta, versierd met slagroom en een kers, op mijn notities beland.
MAMA
Het heeft een tijdje geduurd om de stroom vriendelijke uitleg even onder controle te krijgen om bv. de naam van ‘la mama’ te weten te
komen, zelf blijft zij zich maar la mama noemen. Maria Paula (Paula is de familienaam) is haar naam en met haar zestig lentes maakt ze een bijzonder vitale indruk. Zij wordt bijgestaan door haar twee zonen Valerio en Gianluca. De vierde die het restaurant helpt laten draaien heet Michaëla Asprita en komt oorspronkelijk uit Roemenië. La mama heeft nog een derde zoon, maar die vindt het heerlijk in Napels, van waar de familie oorspronkelijk komt. Daar hadden ze al een Italiaans restaurant en daarna restaurant la Tarantella in de Minderbroederstraat in Antwerpen (dat een verdienstelijke vier sterren op vijf behaalde in Tripadvisor).
HUISGEMAAKT
Op dit moment staan vooral pastagerechten op de kaart en gebruikelijke antipasta en bijgerechten, maar vanaf augustus komt daar ook nog een pizza-oven bij. Dat wordt een authentieke Napolitaanse hout gestookte pizza-oven, die de echtgenoot van la mama ter plekke komt bouwen. Hij is een van de drie Napolitanen die de techniek nog beheerst om de echte Napolitaanse pizza-ovens te maken. De uitbater van Bellini is overigens in la Tarantella advies ko-
men vragen over zijn authentieke pizza-oven. Zij hebben hem toen in contact gebracht met een echte Napolitaanse pizza-ovenbouwer Het verschil met pizza-ovens van bijvoorbeeld Rome is dat deze oven uitsluitend voor pizzabereidingen gebruikt wordt, terwijl men er in Rome ook brood in bakt. Ook de stenen zijn speciaal, die zijn gemaakt van gestolde lava uit de Vesuvius.
Een Napolitaanse pizza onderscheidt zich van de andere pizza’s door het feit dat zij van onder hard gebakken zijn en de bovenkant nog wat vloeibaar is.
PRIJZEN
Het principe van la Cucina di Mama is alles met Italiaanse producten en vers. Geen overdreven hoogstandjes, maar eerlijke bereiding met goede producten en alles is huisgemaakt. Wanneer het restaurant even na de middagservice sluit, begint la mama met het maken van verse pasta en dat proef je. Bovendien kan je alles volgen in de open keuken. De prijzen zijn voor een hoofdgerecht en variëren van 11,50 € voor een penne arrabiata en 18,90 € voor spaghetti met zeevruchten. Het
Sinds kort is de wijk een nieuw italiaans restaurant rijker. Meer bepaald in de Draakstraat 12, waar vroeger Pastamore was. Tijdens de verbouwingswerken had een enthousiaste (“la mama”) mij al met hand en tand uitgelegd dat zij hier een restaurant ging beginnen. En zo gebeurde ook. Leuk detail: op zondag kunnen de kinderen hier samen met zoon Valerio zelf pizza’s bakken. (Jörg PYL) Plantin en
menu is groot genoeg om een keuze te maken en beknopt genoeg om alles vers te kunnen houden. Ook aan vegetariërs is gedacht. Voorlopig is betalen met de kaart nog niet mogelijk.
Tot slot krijg ik nog een heerlijke espresso. Bereid met Illy koffie en in een machine uit la Tarantella. Ondertussen is de aanvraag voor een terras is ook lopend een als alles meezit, zou er in augustus ook een terras voor de zaak staan. Op zondag mogen de kinderen dan onder toezicht van zoon Valerio zelf pizza’s bakken. Af en toe komt ook de echtgenoot van la mama muziek spelen en kun je ook genieten van echte Napolitaanse muziek tijdens de maaltijd.
INFO:
La Cucina di Mama Draakstraat 12 Dinsdag rustdag 12 – 15 u en 17 – 22 u Tel. 032811446
GSM 0484715208
De oudste en kleinste vestiging van de succesvolle gourmet hamburgerketen De Burgerij is niet meer. Robin Janssens en Björn Meeuwsse hebben het blijkbaar te druk met het nieuwe restaurant Roest op het Eilandje en de zes andere vestigingen van De Burgerij in België en nederland. De zaak is echter als een feniks uit het vuur opgestaan onder de toepasselijke naam de Vlam met aan het roer de jonge nepalees Jimmy Shrestha. (Luc PANDELAERS)
-Om met onze klassieke vraag te beginnen: hoe komt een Nepalees in Zurenborg terecht?
Jimmy Shrestha: ”In mijn geval via Frankrijk, want ik ben wel in Nepal geboren maar ik ben opgegroeid in Parijs. Daarna ben ik veel gaan reizen. Ik heb jobs gehad over zowat de ganse wereldbol, in zo'n 25 landen alles bij mekaar. Daardoor krijg je vanzelf een open kijk op de wereld en je gaat zien waar het het beste leven is. In de VS, en vooral in New York waar ik het meest geweest ben draait alles rond werk, werk en blijft er weinig tijd over om van het leven te genieten. In andere landen wordt er dan weer vooral gefeest.
Het was me al langer opgevallen dat België de plek is waar ze het beste evenwicht gevonden hebben. De Belgen zijn harde werkers, maar ze kunnen ook op tijd de riem afleggen en van het leven genieten. En wat me ook opviel: je hebt hier nog sterke familiale banden. In de paar weken dat ik hier bezig ben heb ik alle verschillende keren hele families te gast gehad: grootouders, ouders en kleinkinderen. In New York en zelfs in Parijs zie je dan niet meer. Ik was op zoek naar wat meer vastigheid in mijn leven en wanneer ik mij afvroeg op welke plek ik die wilde vinden kwam België steevast bovenaan op mijn lijstje. De volgende vraag was in welke stad. Brussel vind ik te hectisch en te-
veel hetzelfde als Parijs. Gent is leuk, maar toch een tikkeltje provinciaal. Antwerpen leek mij net goed: je ademt hier een kosmopolitische sfeer maar tegelijk heb je hier in wijken zoals Zurenborg een dorpsgevoel.”
-Heb je altijd al in de horeca gewerkt?
Jimmy Shrestha:”Helemaal niet. Ik heb vooral import en export gedaan, textiel, immobiliën ook. Maar alles viel op zijn plaats toen ik hier mijn landgenoot Raju Khatri Chetri ontmoette. Die was toen chef in Roest, het restaurant van Robin en Björn aan het MAS. Hij wilde al een tijdje een eigen zaak beginnen en toen hij hoorde dat deze vestiging te koop stond leek dat een goede gelegenheid. Maar hij voelde zich nog wat onzeker over de zakelijke en administratieve aspecten. Ik kon hem daar bij helpen en zo zijn we vennoten geworden.”
-Hebben jullie veel veranderd aan de menukaart en het concept van de Burgerij?
Jimmy Shrestha: ”Aanvankelijk wilden we het hele menu omgooien. Maar al gauw bleek dat de klanten verknocht waren aan die hamburgers en er bleven naar vragen. Het is dus een compromis geworden. We hebben op onze kaart een selectie burgers behouden, maar we geven er onze eigen twist aan. We serveren ze met een uitgebreide verse salade en echte Bel-
gische frietjes. Wij willen vooral inzetten op groenten. Er staan verschillende maaltijdsalades op de kaart, maar ook veggie - hamburgers, burger bun sandwiches en wokgerechten.
Wat niet betekent dan vleeseters niet aan hun trekken komen. Een van onze specialiteiten is entrecote, die gegrilld wordt op een daarvoor speciaal aangekochte Water Grill van het Antwerpse bedrijf Rubbens. Dat is een krachtige elektrische grill die tegelijk ook een waterreservoir opwarmt. De steak krijgt er een mooi ruitjespatroon op maar wordt gelijk ook gegaard door stoom, waardoor hij heel sappig blijft. Dit werkt trouwens ook heel goed voor gegrilde groenten.”
-Ook nieuw is dat jullie in het weekend ontbijt serveren.
Jimmy Shrestha:”Inderdaad op zaterdag en zondag kun je tussen 10 en 12 bij ons terecht voor een stevig ontbijt. Wij bieden verschillen-
In ons vorig nummer hadden we het verhaal van de nieuwe Franse chef-kok van het sterrenrestaurant uitgebreid aan bod laten komen. Een interessant personage dachten we toen allemaal en een bijpassende foto moest de man meteen bekend maken in de wijk. Maar hoe het dan misgelopen is werd nadien nooit erg duidelijk. Maar iemand hier moet te veel wijn hebben gedronken want er is namelijk een verkeerde foto gepubliceerd. Het zijn namelijk de oude uitbaters (Julien Burlat en Sophie Verbeke) die van de persen rolden in plaats van de nieuwe. Eerst en vooral onze smakelijke excuses en bij deze de goeie foto van huisfotograaf Luc Pandelaers. Daarop staan chef Frédéric Chabbert en zijn vrouw. De enige, echte nieuwe uitbaters. ook aan hen onze welgemeende verontschuldigingen.
de formules maar wie zich echt eens wil laten gaan moet zeker het New Yorkse de luxe bagelontbijt proberen!”
De Vlam Tramplein 2 2600 Berchem 03 294 06 68
openingsuren: van maandag tot donderdag: 11 – 23 uur vrijdag: 11 – 23.30 uur zaterdag en zondag: 10 –23.30 uur
Facebookpagina: https://www.facebook.com/devlamAntwerp/
Elke maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag kan men terecht bij “Helena kookt Over” in de Boomgaardstraat 185 voor heerlijke, gezonde take-out. Sinds het begin van dit jaar kookt Helena Libert (43) in haar nieuwe keuken met veel liefde de lekkerste dagverse
meeneemgerechten. Ze zweert bij lokale producten, verse gerechten en de inspiratie van de dag. Handig voor zij die geen zin of tijd hebben om zelf te koken, maar wel houden van een evenwichtige maaltijd. (Vera STEYVERS)
Ik tref Helena op een “vrije dag”. Er wordt niet gekookt en de winkel is gesloten, waardoor er tijd is om even rustig samen te zitten voor een gesprek. Het valt echter meteen op dat Helena ook op een vrije dag 100 dingen tegelijk doet. De mails en de telefoons komen binnen, en af en toe komt er iemand naar de winkel om een van de groentepakketten op te halen die via de winkel worden verdeeld. ‘Het gaat hard’, zegt Helena, terwijl ze nog snel even haar telefoon checkt en de computer opzij schuift.
Helena Libert: “Ik ben gestart met “Helena kookt Over” in januari van dit jaar en sindsdien is het pittig geweest. Ik heb hard en veel gewerkt en mentaal vraagt het ook wat. Vooral de eerste maanden waren er soms toch wel wat twijfels of zorgen. Als beginnende zelfstandige vroeg ik mezelf bij momenten af of het concept wel zou aanslaan. Gelukkig draait de zaak intussen goed, maar het mag nog blijven groeien! Voorlopig doe ik alles alleen: de bestellingen regelen, koken, de keuken kuisen elke avond. Op termijn zou het goed zijn als ik iemand zou kunnen inschakelen om me gedeeltelijk te ondersteunen, bijvoorbeeld ’s avonds voor de opkuis.”
- Hoe ben je ertoe gekomen deze zaak op te starten?
Helena Libert: “Ik werkte voordien in de keuken bij Café Stanny in de Stanleystraat, hier vlakbij. Zo’n twee keer per jaar kookte ik voor de showroom van Raf Simons in Parijs, daar was ik toevallig zo’n beetje ingerold. De laatste keer, vorig jaar, sprak Raf Simons me aan over mijn gerechten. Hij vond het zo lekker dat hij me aanmoedigde erin verder te gaan en iets op mezelf te beginnen. Ik voelde me daardoor meteen geïnspireerd eigenlijk en begon al op de terugweg naar huis na te denken over het verbouwen van de ruimte op het gelijkvloers van onze woning. En zo gebeurde het ook! Het gelijkvloers werd verbouwd tot een keuken en een winkelruimte, waarin ik nog steeds heel graag werk.”
- Waar staat “Helena kookt Over” voor?
Helena Libert: “Ik werk steeds met verse en lokale producten. Zoveel mogelijk biologische producten ook, maar het voornaamste vind ik toch dat het gaat om plaatselijke producten. Een “bio”-venkel laten overkomen uit Spanje vind ik klinkklare onzin. Ik werk met groenten en vlees van uit de buurt, en ik kook bovendien ook enkel hier in mijn keuken. Ik kook geregeld voor groepen of feestjes, maar de schotels worden hier dan door de klant afgehaald. Om op locatie te gaan koken moet je al echt een team van medewerkers hebben om alles geregeld te krijgen. Ik zou me dan meer met het praktische van zo’n event moeten bezighouden en daardoor niet kunnen doen wat ik het liefst doe: koken.
Omdat ik enkel met lokale producten werk, zijn mijn gerechten ook voor een stuk seizoensgebonden natuurlijk. Binnenkort komen september en oktober eraan: maanden van overvloed waarin bijna alle groenten beschik-
baar zijn. In de wintermaanden is het aanbod beperkter, dan ga ik creatiever aan de slag dus.”
- Op de facebookpagina van “Helena kookt Over” wordt dagelijks een foto van het menu en de gerechten gepost. Waar haal je telkens weer je inspiratie?
Helena Libert: “Ik kook met de seizoensgroenten die de leverancier me brengt en vertrek dan van daaruit. Verder kijk ik ook wel een beetje naar het weer. Op een druilerige dag zoals vandaag maak ik geen frisse salade maar eerder een warm en gezellig gerecht. Ik gebruik bijna nooit recepten, tijdens de dag komt de inspiratie opgeborreld. Tegen een uur of drie in de namiddag staat het menu op punt zijn er al een aantal gerechten klaar. Ik maak er dan een foto van en post die op facebookpagina en mijn website.”
- Welk cliënteel spreek je voornamelijk aan met de meeneemgerechten van “Helena kookt Over”?
Helena Libert: “Een heel gevarieerd publiek is dat. Singles die hard werken en geen tijd hebben om zelf boodschappen te doen en te koken vinden hier een alternatief voor de klassieke take-away. Maar ook gezinnen, en iedereen die wel graag gezond en gevarieerd wil eten maar niet echt houdt van koken. De ene haalt een volledige maaltijd met soep en dessert, de andere haalt een groenteschotel om thuis als bijgerecht te serveren. Het gaat alle kanten op. Er is intussen een deel vaste klanten, maar ik blijf ook steeds nieuwe gezichten zien en dat is echt fijn!”
Voor wie nieuwsgierig is naar de lekkere gerechten van Helena, moet zeker eens kijken naar: http://www.helenakooktover.be of op facebook ‘Helena kookt Over’, of ga gewoon eens langs in de Boomgaardstraat 185-187.
Een vijf meter lange zoutwaterkrokodil fotograferen vanop één meter afstand; een kookaburra (grote ijsvogel) die je boterham met worst uit je mond pikt; migrerende walvissen die spelen in het diepblauwe water; tienduizenden 'flying foxes' (vleermuizen) die boven je hoofd in de palmbomen hangen; aapjes die meedansen op 10.000 luchtballonnen van K3; betoverende landschappen die je transporteren naar filmlocaties uit Lord of The Rings, narnia en The Piano; een woelig uitstapje naar een actieve zeevulkaan; een overweldigende sterrenhemel; vijftig meter hoog klimmen in een kaarsrechte Karri boom; in de diepte turen van de tweede grootste goudmijn ter wereld; naar school
gaan in Rarotonga; verwonderd staren naar het meesterwerk ‘a Bigger grand Canyon’ van David Hockney … kleine en grote avonturen beleef je als je een jaartje onderweg leeft en dat deden Miguel Drouard en Vicky De Jonghe uit de Walvisstraat. Zoals velen droomden ze al lang van een wereldreis. Een jaar geleden trokken ze de stoute schoenen aan en vertrokken ze samen met hun dochter Paulina (5j). Ze begonnen hun trip in Bali (indonesië), vlogen door naar australië, nieuw-Zeeland, de Cook islands, Singapore, Maleisië en Sri Lanka. Ze zijn nu een paar weken terug. Voor de lezers van gazet van Zurenborg schreven Vicky en Miguel ieder een kort reisverhaal.
“We wonen in de Walvisstraat, ook al is deze vernoemd naar een sterrenconstellatie, het zoogdier is en blijft fascinerend. Het belang van dit dier wordt vaak onderschat, want zonder walvissen is er bijna geen leven in de oceaan mogelijk. Ze zijn de grootste dieren op onze planeet en hun hart is zo groot als een kleine auto. Op onze reis is de walvis dan ook groots aanwezig. Onze eerste migrerende walvissen spotten we aan de westkust van Australië rond Surfers Point en Cape Natura-
liste. Ze passeren hier vrij dicht langs de kustlijn. Met onze verrekijker turen we om beurt naar hun kunsten. Er zijn zelfs voorzieningen om de walvissen goed te bekijken: uitkijkpunten met infoborden zodat je de verschillende soorten zoals de 'blue whale', 'humpback' en 'southern right whale' kan herkennen aan hun staart, rug en manier van water spuiten. Enkele weken later hebben we bij de oversteek naar Rottnest Island veel geluk om vlakbij springende dolfijnen en een ‘blue whale’ te
zien. Ongelooflijk hoe sierlijk zo’n immens dier kan zijn.
WALVISINDUSTRIE
Gelet op de ligging van Albany zijn ook hier migrerende walvissen te vinden. Na de tweede wereldoorlog was er een tekort aan vetten en dit leidde tot het ontstaan van de moderne walvisindustrie. The Albany Whaling Company begon in 1947 en bleef operationeel tot 1978. Hier werden vele walvissen gevangen, ont-
daan van hun vetlaag en in stukken gehakt op het ‘flensing’ dek (wat een ongelooflijke stank gaf). Daarna werden de stukken gekookt in grote vaten van waaruit ze dan olie afscheidden voor verwerking in o.a. cosmetica en gelatine. Het voormalige bedrijf is nu omgevormd tot een belevingscentrum/museum met vele gruwelijke foto’s, geraamtes van walvissen, 3-D films en een echte walvisboot. De tijd is hier blijven stilstaan. Ik krijg koude rillingen als ik op het dek sta naast de
grote hoofdzaag.
MUSEUM
Al vanaf 1791 trokken Europese walvisvangers naar Nieuw Zeeland op zoek naar rijkdom. Zo ook naar Rarotonga, het grootste eiland van de Cook Islands, waar de eerste walvisvangers arriveerden rond 1840. Migrerende walvissen die er elk jaar trouw passeerden, werden gevangen voor hun baleinen voor de hoepelrokken uit die tijd. Vandaag is er hier een andere stroom waar de walvissen gelabeld worden en zo tevens beschermd zijn tegen het doden in de wateren rond Japan, waar nog steeds walvissen worden gevangen voor consumptie. De bescherming is het werk van Nan Hauser, een straffe madam die van haar hobby haar beroep heeft gemaakt. Ze heeft ook een klein museum gebouwd op het eiland Rarotonga met boeiende informatie en treffende beelden. Zo zie je een röntgenfoto van een mensenhand en een flipper van een walvis. De overeenkomst is treffend: de flipper bestaat ook uit vingers, maar er zit één groot stuk huid rond. Er hangt ook een oude Belgische filmaffiche van de Amerikaanse film ‘Hell Below Zero’. Het museum heeft veel waardevolle informatie maar is spijtig genoeg niet goed georganiseerd. Hier zit meer in.
TRIEST
Als we dit vergelijken met het piepkleine museum in Picton op het zuidereiland in NieuwZeeland, geeft deze een duidelijk beeld over de rol van de walvissen in de Maori cultuur, en een beeld van de reddingsoperaties die helaas al te vaak plaatsvinden in Nieuw-Zeeland. Een dag later lezen we in de krant over een ‘mass stranding at Farewell Spit’ waarbij meer dan vierhonderd 'pilot whales' zijn aangespoeld op een afgelegen strand. Enkele dagen eerder waren we zelf in de buurt van deze plek en het maakt ons wat triest dat zo’n magische plaats nu vol ligt met dode walvissen.
White Island (Miguel Drouard)
De spanning stijgt, de zenuwen ook! Gaat het mooi weer zijn? Is de zee niet te wild? White Island is een actieve vulkaan te midden de diepblauwe zee zo’n vijftig kilometer voor de kust van Nieuw-Zeeland, en waarvan enkel het topje boven water uitsteekt waardoor je direct vanuit de boot de krater van de vulkaan binnenwandelt.
ZIEK De boot vertrekt iets na 8u met veertig toeristen aan boord. Het is mooi en rustig weer, desondanks zit er toch wat deining op de zee. Ik ga al snel achteraan op het buitendek zitten voor wat frisse lucht. Onderweg spotten we dolfijnen die een heel eind met de boot mee zwemmen en springen, een mooi spektakel. Na anderhalf uur naderen we de vulkaan en Vicky komt plots nogal bleekjes buiten zitten met een papieren zakje in de hand. Het is zover: zeeziek! De bemanning is zeer attent in het overhandigen van nieuwe zakjes en een verfrissend doekje, waarschijnlijk de wet der gewoonte en de vrees voor vervelend opkuiswerk. Vicky is niet alleen, terwijl anderen het
bij een miserabel buikgevoel houden. Paulina is ondertussen in de lounge in slaap gevallen.
HELIKOPTERS
We zijn er, eindelijk! Iedereen wil zo snel mogelijk aan land maar dat kan niet zomaar. Golven en een aftandse aanlegsteiger verhinderen een eenvoudige landing. Per vijf worden we met een zodiac aan land gebracht. Het duurt dus even voor iedereen op het droge staat met een gele veiligheidshelm op zijn hoofd en een gasmasker om de nek. Ondertussen passeren enkele helikopters boven ons die iets verder in de krater landen. Nog toeristen die wat meer betaald hebben om niet met de boot te moeten, of die gewoon minder tijd hebben.
ZWAVEL
Het eiland wordt permanent gemonitord via enkele meetstations en camera's. Er is slechts minimale activiteit en dus veilig voor een kort bezoek. In groep verkennen we de krater. Het is een surrealistisch landschap, ergens op een verre planeet in de ruimte. We zien enorme rookwolken opstijgen. Het landschap toont vele kleuren door de inwerking van mineralen (bijna elk element uit de tabel van Mendeljev vind je hier terug). De intense geur van zwavel dringt je neus binnen. De wind zit goed en blaast alle rook tegen de kraterwand, de gasmaskers moeten niet vaak op, we hebben geluk. We eindigen bij wat overblijfselen van een kamp uit de tijd dat hier aan ontginning werd gedaan.
R.CALM
Onze maag is ondertussen weer tot zijn positieven gekomen maar toch staan we hier wat bedwelmd te staren, waarschijnlijk de invloed van de gassen die hier rondhangen. We kiezen ervoor om als laatsten de vulkaan te verlaten om niet onnodig lang op de waggelende boot te moeten wachten. We nemen ook alle drie een extra 'R.Calm' pilletje voor de terugweg. De kapitein laat weten dat de zee kalmer is geworden. Inderdaad, geen papieren zakjes meer.
SIESTA
We varen eerst even opzij waar grote kolonies 'Gannets' (soort Jan-van-Genten) zich gevestigd hebben op de groene buitenwanden van de krater. Dan gaat de motor weer op maximum snelheid. Vicky en Paulina vallen in slaap in de lounge. Ik zit weer buiten op het achterdek turend naar de vulkaan die schittert boven het water en steeds kleiner wordt naargelang we het vaste land naderen. Die pilletjes doen goed hun werk want bij aankomst voelen we ons alle drie zo suf dat we snel naar de camping rijden en een deugddoende siësta houden. Is White Island de moeite? Absoluut!
De laatste jaren kan men er niet meer naast kijken, onze wijk wordt steeds populairder als decor voor allerhande filmopnames. Meestal zijn het binnenlandse producenten die de weg naar Zurenborg vinden, maar een Chinese
De opnames zijn voor de tweede reeks van deze in China enorm populaire reeks Mr. Right. Het stadsbestuur van Antwerpen, het havenhuis en Brouwerij de Koninck waren dan ook wild enthousiast dat de ploeg op hun locaties drie van de tweeënveertig afleveringen zou draaien. Een klus die negen dagen zou duren.
Het verhaal draait om een tandarts Cheng Hao alias Mr. Right die in zijn vrije tijd lief -
desconsulent is, maar zelf vrijgezel blijft. Hoe verzinnen ze het. Tijdens een roadtrip die onder andere naar Antwerpen leidt, komt hij in contact met een vrouwelijke hotelmanager die in alles zijn tegenpool lijkt. Filmproducente Jia Yiqun verbleef zelf ooit twee jaar in Antwerpen als uitwisselingsstudente en vond onze stad dan ook de ideale locatie voor het script dat op tafel lag. "Chocolade, bier en diamant kunnen perfect symbool staan voor het zoete, bittere en eeuwige van
filmploeg, die hadden wij nog niet meegemaakt. En het is niet zomaar de eerste de beste reeks die men hier komt inblikken want “Mr Right” wordt telkens door meer dan 300 miljoen Chinezen bekeken. (Jörg PYL)
liefde", zegt ze.
LIMOUSINE De vijfenzeventigkoppige ploeg (crew en cast) draaide negen dagen in Antwerpen, onder andere in het havenhuis, de Antwerpse tram, Brouwerij de Koninck en ook twee dagen op Zurenborg. De eerste dag werd er op het rondpunt aan de Cogels Osylei gedraaid. De tweede dag verhuisde de ploeg naar de Lange Altaarstaat, waar een scene
met een uit de kluiten gewassen limousine gedraaid werd. Helaas waren de hoofdacteurs niet aanwezig op het moment dat wij de foto maakten.
In de toekomst zal onze wijk nog meer het decor zijn van film- of Tv-opnames. Antwerpen beschikt sinds 2016 over een professionele filmcel. Vorig jaar waren er alleen al 333 aanvragen voor opnames van films of televisiereeksen, waarvan 23 voor buitenlandse producties.
(Vervolg van pag 1)
De wereld en de wijk zouden er veel mooier uitzien, mochten er wat meer bloemen bloeien. Hanne Pleysier uit de Korte van Ruusbroecstraat 53 dacht er ook zo over en vatte het plan op om deze herfst rond de bomen in de wijk stokrozen te zaaien. Zij zoekt hiervoor nog enkele vrijwilligers om in de volgende maanden mee te zaaien. (Jörg PYL)
De stokroos of Alcea rosea in het mooie Latijn is een éénof tweejarige plant. De tweejarige planten bloeien meestal pas in het tweede jaar, soms doen ze er nog een derde jaar bij. Het zijn planten met grote hartvormige bladeren en een lange stengel tussen één en drie meter hoog. In onze wijk vind je ze hier en daar als geveltuinplant. De bloemen meten ongeveer tien centimeter in doorsnede en komen voor zowel als enkelbladige als gevuldbladige bloemen. Ook hun kleurenpalet is erg divers, van wit over geel roze lichtgeel, oranje, geel rood purper, donderpurper en een nog donkerder variant, ook wel zwart genoemd. Het is een erg dankbare plant die weinig verzorging maar wel wat zon nodig heeft. Ze bloeien meestal van juni tot augustus. Uiteraard vormen zij een zeer welkome voedingsbron voor bijen en hommels. Na hevige regen of wind kan het gebeuren dat ze omvallen, even opbinden is dan de boodschap. Ze zijn zeer gemakkelijk te zaaien in de herfst. Het zaad kan zelf gewonnen worden uit uitgebloeide planten die mooie zaaddoosjes vormen. Alleen weet met bij zelf geoogste zaadjes nooit met zekerheid welke kleur men krijgt. Wie een speciale kleur met zekerheid wenst, koopt best zaadjes van die kleur in een plantenzaak. Wanneer men eenmaal een stokroos in het zaad laat komen, zaaien ze zich meestal zelf verder.
KLEUR
Gewapend met deze botanische kennis is het moment gekomen om naar het verhaal van Hanne Pleysier te luisteren. Al vanaf de hoek van de Lange van Ruusbroecstraat naar de Korte van Ruusbroecstraat, valt het groot aantal meters hoge stokrozen op. Blijkbaar is zij hier al actief geweest. Hanne Pleysier woont sinds 1997, met enkele onderbrekingen in Frankrijk, in de Korte van Ruusbroecstraat. Hun huis dateert van 1907 en bevat nog behoorlijk wat authentieke elementen. Zij is heel blij met haar wijk en zeker over het multiculturele aspect. Naast de synagoge wonen er ook een aantal moslims in haar straat. Zij stelde overigens vast de stokrozen ervoor zorgden dat joodse en islamitische mensen met elkaar over de planten onder de treinsporen naar Zurenborg komt, lijkt het alsof ze in een andere wereld terechtkomt, de overkant van de spoorweg is veel drukker. Om den brode geeft zij les Nederlands aan anderstalige alleenstaande minderjarigen en ook nog Frans. Daarnaast maakt zij ook keramiek en schildert zij met olieverf. Zij is altijd gefascineerd geweest door kleur. Vanuit die achtergrond vond zij dat er iets moest gebeuren aan dat grauwe van de straten.
KRUISVAARDERS
Dat brengt ons naadloos naar de stokrozen die in Frankrijk overvloedig groeien. Van daar heeft zij een hele hoop zaden verzameld en meegebracht. “De stokroos”, vertelt zij ” is ook een medicinale plant. Van de bloemblaadjes kan thee gemaakt worden die heilzaam is voor de keel, de luchtwegen en bevorderlijk bij bronchitis. Van de wortels kan dan weer thee getrokken worden, die bevorderlijk is voor de nieren. De plant werd lang geleden door de kruisvaarders meegebracht van hun tochten naar het Heilig Land naar Engeland. In het Engels heet deze plant Hollyhock, waarbij Holly (heilig) oorspronkelijk verwees naar het Heilig Land en hock naar het oud-Engels voor de enkels van de paarden die tijdens die lange tochten veel te verduren hadden. De ridders gebruikten de bloemblaadjes van de stokroos om
zalf te maken om de hoeven van de paarden in te smeren.” Zelf heeft Hanne Pleysier al stokrozen gezaaid in de Korte van Ruusbroeckstraat en de Lange tussen de Rolwagenstraat en de spoorweg, en ook in de Kruikstraat en de Provinciestraat. In die laatste straat zijn de planten maar aan één kant gelukt, omdat er aan de andere te veel afval lag. Veel mensen zijn bij haar al (gratis) stokrozenzaad komen halen, maar zij denkt dat de tijd nu rijp is om heel Zurenborg vol met stokrozen ter zaaien.
OPROEP
Hanne Pleysier: “ Ik wil daarom een oproep doen naar alle Zurenborgers om hun straat en hun straat- of pleinbomen vol te planten met stokrozen. Zij kunnen bij mij gratis zaad krijgen en ook een lintje met daarop ‘buurtboom’. Dat lintje moeten zij aan een boom vastmaken als teken dat iemand voor de aanplanting rond de bomen zorgt. Indien men dat niet doet, zullen de mensen van de groendienst denken dat het om onkruid gaat en de planten weghalen. Een andere mogelijkheid is de stokrozen tegen de gevel te zaaien als tegeltuintje. Hiervoor verwijdert men een tegel en ook de laag zavel daaronder, want deze grond in niet erg voedzaam. In de plaats daarvan legt men best wat teelaarde in de plaats. Hierin zaait men de stokrooszaadjes. Een tegeltuintje aanleggen mag in Antwerpen en men heeft er ook geen toelating voor nodig. Zelf kreeg ik ooit last van de soldaten die hier de school in de lange van Ruusbroecstraat bewaken. Zij belden de politie toen ik zei dat het mocht en ook de politie moest bellen naar hun overste om te horen dat het in orde was. Grappig.
Het eerste jaar zal men nog geen bloemen kunnen verwachten, maar wel een grote, groene plant. De bloeiperiode van de stokroos is van juli tot september. Wanneer men eind augustus de stengels met zaadjes afsnijdt, komt de plant een tweede keer tot bloei in de herfst. Verder vraagt de plant om wat water bij lange aanhoudende droogte. De bladeren kunnen soms last krijgen van een bruine verkleuring, roest genaamd. Het eenvoudigste is deze dan gewoon af te snijden om te verhinderen dat die roest ook andere planten aantast. Om het omvallen tegen te gaan, kan men die plantenstengels best vastbinden aan de boom of de gevels. De zaadjes kunnen bij mij gratis afgehaald worden en je krijgt er mooie grote planten van zeker drie meter stengelhoogte van. Ik heb een gamma van dertien kleuren bijeen geoogst. Het liefst zou ik één verantwoordelijke hebben per straat of deel van een straat die de verzorging en het zaaien op zich neemt, maar individuele zaaiers zijn uiteraard welkom. Om zaad te bekomen kan men mij best mailen, maar op straat aanspreken mag zeker ook. Je kunt mij ook contacteren via mijn facebookpagina ‘hollyhocky’.De beste zaaitijd is september en oktober. De tijd dringt dus. November kan desnoods ook, maar de jonge plantjes zijn nog niet bestand tegen de vorst. In het voorjaar zaaien kan ook.
Praktisch
Hanne Pleysier
Korte Van Ruusbroecstraat 53 Facebook pagina: Hollyhocky Email: hpleysier@gmail.com
Kunsthal Extra City in de voormalige Wasserij goossens in de Eikelstraat, brengt vanaf september de groepstentoonstelling ‘Extra Citizen’. Directeur adinda Van geystelen legde voor de gazet nog eens uit waar het om te doen is.
Extra City heeft al een heel parcours achter de rug. Het project ging in 2004 van start in een voormalige graansilo ter hoogte van waar nu het nieuwe Havenhuis ligt. Daarna volgde een tijdelijke verhuizing naar de Tulpstraat in Antwerpen-Noord, tot de kunsthal in 2013 een onderkomen vond in de voormalige industtriële Wasserij Goossens in Berchem die in 2011 was dicht gegaan.
-Wat is een Kunsthal nu precies?
Adinda Van Geystelen: “Je hebt verschillende types van toonplekken voor kunst. Musea bewaren een collectie, die ze ook tonen, onderzoeken en verder aanvullen. Een kunsthal verkoopt niet en heeft geen eigen collectie. Zij toont kunst die vandaag wordt gemaakt, en informeert bezoekers over nieuwe ontwikkelingen binnen de hedendaagse kunst. Galerijen hebben als doel kunstenaars te promoten en kunst te verkopen. Daarnaast zijn er ook nog kleine, niet-commerciële kunstruimtes die een eigen programma samen stellen dat heel specifiek kan zijn. Een kunsthal is van een grotere schaal dan deze kleine ruimtes en heeft van daaruit ook een maatschappelijke opdracht. Extra City is de enige kunsthal in Antwerpen”.
- Wanneer ben je hierbij betrokken geraakt en wat is je achtergrond?
Adinda Van Geystelen: “Twee jaar geleden, toen het bestuur van Extra City besloot een grondige oefening te maken over de positie van de kunsthal binnen het kunstenlandschap.
Ik heb een behoorlijk divers parcours achter de rug; ik werkte meer dan 10 jaar als architect en volgde vanuit een grote interesse zo goed mogelijk wat er zich afspeelde in de kunstwereld; zowel de podiumkunsten als de beeldende kunsten. Tien jaar geleden maakte ik de over-
stap naar de kunsten. Het was een ideologische keuze; kunst leek nog de enige plaats in de maatschappij waar aandacht mocht gaan naar iets wat niet rendabel was. Ik wilde me inzetten voor het belang van kunst in de samenleving. Ik zetelde in diverse commissies binnen het kunstbeleid van de Vlaamse Gemeenschap, en kwam zo terecht als adviseur op het kabinet van Bert Anciaux. Nadien volgden 5 jaar als directeur artistiek beleid bij Bozar in Brussel, en een jaar als general manager bij het dansgezelschap Rosas tot ik begon als directeur bij Extra City.”
-Wat wordt er zoal van jou verwacht?
Adinda Van Geystelen: “Wij krijgen subsidies van de Vlaamse overheid en de stad Antwerpen voor het in stand houden van een middelgrote presentatieplek voor hedendaagse beeldende kunst. Vanuit de kunstwereld en de overheid worden we vergeleken met internationale kunsthallen, die doorgaans wel 10 keer meer financiële middelen hebben. Wij besloten daarom een terrein af te bakenen en niet meer alles te willen tonen wat er zich vandaag in de internationale kunstwereld afspeelt. We willen een breder publiek in contact brengen met hedendaagse kunst, en besloten daarom voor een thema te kiezen wat veel mensen vandaag kan aanspreken. We zullen kunst tonen die een link heeft met actuele stedelijke thema’s. We werken ook met verschillende tentoonstellingsmakers die verschillende visies hebben; dat is ook de realiteit van de stad vandaag. We leven samen met mensen met heel verschillende achtergronden en meningen. De kunsthal is één van de weinige plekken waar mensen nog met elkaar van mening mogen verschillen en dat moeten we koesteren!”
-En zo komen jullie bij de ‘Extra Citizen’ Adinda Van Geystelen: “De invalshoek van onze hernieuwde werking is: actuele stedelijkheid. Hoe zijn kunstenaars bezig met wat zich in de hedendaagse stad afspeelt? Het programma van de kunsthal wordt samengesteld door een artistiek team van lokale en internationale mensen, die samen een invalshoek kiezen, telkens voor een periode van drie jaar. Het eerste team bestaat uit 2 tentoonstellingsmakers en 1 kunstenaar: iemand uit Athene, een Italiaanse die in Berlijn woont en een Vlaamse Brusselaar. Zij kiezen ervoor om tentoonstellingen te tonen en een avondprogramma uit te werken rond de stad als sociaal weefsel, met een focus op het begrip ‘burgerschap’ Wat betekent burgerschap vandaag? Wanneer horen we ergens thuis? In de Statiestraat / Driekoningenstraat leven 134 nationaliteiten. Een deel van de bewoners is hier illegaal en zijn dus strikt genomen geen ‘burgers’.
-Welke garantie hebben jullie dat jullie op deze locatie gaan kunnen blijven?
Adinda Van Geystelen: “Wij waren blij dat we naar hier konden verhuizen, want de Tulpstraat was voor de bezoekers moeilijk bereikbaar en slecht toegankelijk. Ik hoop dat we hier nog wel enkele jaren kunnen blijven. Ook de wasserij was een ontmoetingsplek voor de buurt. Als kunsthal is het belangrijk om een eigen plek te hebben als je een bekendheid wil opbouwen bij het publiek.
-Is het gebouw op zich geschikt voor een kunsthal?
Adinda Van Geystelen: “Het gebouw heeft veel charme, maar om het geschikt te maken als kunsthal zijn extra investeringen noodzakelijk. Er is nergens verwarming in de tentoon-
stellingsruimtes en nergens dubbele beglazing. Dat was ook niet nodig, omdat de wasserij voldoende warmte produceerde. Het gebouw is daarom ook niet geïsoleerd, maar dat is een heel grote beperking op onze werking. Om kunstwerken te kunnen uitlenen van verzamelaars of kunstinstellingen wordt de voorwaarde gesteld dat de tentoonstellingsruimtes klimatologisch perfect in orde zijn. Om dat te bereiken is hier nog heel veel werk aan de winkel.”
INFO:
Kunsthal Extra City
Eikelstraat 25-31
2600 Antwerpen-Berchem
Tel +32 (0)3 677 1655 Openingsuren tijdens tentoonstellingsperioden Wo-zo, 13:00-18:00 Gratis toegang info@extracity.org
Openingsweekend
op 8-11 september
De heropening van Kunsthal Extra City wordt gevierd met een weekend vol performances, lezingen, gesprekken, muziek, rondleidingen, workshops voor kinderen en eten en drinken in het nieuwe Extra Fika Café. Op 10 september neemt Extra City voor het eerst deel aan de Open Monumentendag. Het volledige programma: www.extracity.org.
in het groen Kwartier, op een steenworp van Zurenborg, worden op grote schaal groenten geteeld. Het geheim van deze immense volkstuin is, dat hij zich niet op de begane grond bevindt, maar op het dak van een pakhuis en dus hoog boven de omliggende huizen uittorent. Deze daktuin levert niet alleen lekkere groenten, maar geeft de gebruikers ook nog eens een prachtig uitzicht over het groen Kwartier.
(Bruno HERMAN)Op het dak van PAKT, een oude industriële site naast het Groen Kwartier die is omgetoverd tot moderne werkplek voor de creatieve economie, waan je je even in een andere wereld. Het dak, een ruimte die tot nog toe grotendeels is verwaarloosd in het stedelijk landschap, is hier omgetoverd tot een gigantische moestuin. Adje Van Oekelen, één van de bezielers van het project: “We zitten hier in een voormalig bouwbedrijf dat nu plaats biedt aan een koffiebar, een fitness, startups,... Een echt voorbeeld van de creatieve economie. Bovenop de daken van de drie gebouwen bevindt zich de daktuin. De nieuwe lift naar het dak is hier nog maar net geïnstalleerd.”
HOOGTEVREES
Wat vorig jaar begon als een experiment op kleine schaal, is sinds eind mei een ware oase in het centrum van de stad. De daktuin is indrukwekkend en neemt maar liefst 1 800 vierkante meter in beslag, verspreid over verschillende daken. De verschillende daken zijn verbonden met loopbruggen. Dit maakt dat type van tuinieren minder geschikt voor mensen met hoogtevrees, maar voor stadsmensen die even de drukte willen ontvluchten is het ideaal. “Iedereen kan hier een groentebak huren om zijn eigen groenten te kweken. Wij bieden materiaal en begeleiding: Bram Stessel en Karl Hectors, twee dakboeren zoals wij ze noemen, zijn hier regelmatig aanwezig om te helpen en advies te geven. Op dit moment zijn er ongeveer al zeventig dakboeren aangesloten.”
BIJEN
De daktuin is meer dan een simpele moestuin: er is ook een sociaal luik aan verbonden met de gemeenschappelijke serre, waar iedereen aan
meewerkt. "De opbrengst van de serre is voor al onze leden samen en wordt keurig verdeeld. Dat stimuleert het gemeenschapsgevoel. Verder hebben we hier ook nog enkele kippen, vissen en bijen. Die bijen zijn belangrijk om de ecologische cirkel van de daktuin rond te maken. Al onze grondstoffen in de tuin zijn overigens ook nog eens ecologisch verantwoord.”
AZTEKEN
Er wordt gehandeld met kennis van zaken, zoveel is duidelijk. Het uitwisselen van informatie wordt aangemoedigd door workshops te organiseren voor het brede publiek. Zo bevat een deel van het dak grote hooibalen die volgens een oude techniek van de Azteken worden gebruikt als grondstof. Het voordeel is dat de hooibalen heel licht zijn en deze techniek kan dus ook op particuliere daken worden gebruikt.
“Met de workshops proberen we bij te dragen aan de educatie van alle Antwerpenaren over ecosystemen in het algemeen. Bijvoorbeeld dat deze daktuin voor bijen een belangrijk rustpunt is in de stad, zeker nu bijen op het platteland het zwaar te verduren krijgen door de overmatig gebruikte pesticiden. Of we leggen de nadruk op hoe je als particulier kan starten met een klein tuintje.”
ZON
Eén van de dakboeren van het eerste uur is Walter De Ley uit de Velodroomstraat 54. In zijn eigen tuin zijn er weinig plekken waar de zon volop komt, een gekend fenomeen bij menig bewoner van Zurenborg. Dus besloot hij zijn geluk elders te beproeven. “Hier op de daktuin heb ik veel meer succes dan bij mij thuis. Dat ligt niet alleen aan de zon die hier volop aanwezig is, maar mijn succes is voor een groot
stuk te danken aan de goede begeleiding en infrastructuur hier. Dit jaar heb ik al radijzen, eikenbladsla en paksoi geoogst. Verder groeit er nog venkel, rode biet, wortel en wat kruiden. Ik heb ook hulp gekregen van mijn petekind Sjarel, die mijn stukje grond in de gaten heeft gehouden toen ik op verlof was. Hij heeft wat meer ervaring met biologische boerderijen en op deze manier steun ik hem in de projecten waaraan hij meewerkt. Creatieve mensen en initiatieven, die werken aan een betere toekomst, verdienen alle steun.”
BARBECUE
Ook over de aanwezige infrastructuur is Walter erg enthousiast. Alles wat een tuinier nodig heeft, is hier voorhanden, gaande van serres en plantbakken tot teelaarde, bemesting, enzovoort. “Je hoeft je eigenlijk geen zorgen te maken: het risico op mislukking is klein en dat is voor mij een ontzettend sterk punt van het project. Op een eerste bijeenkomst hoorde ik dat de meeste mensen weinig of geen ervaring hebben, net zoals ik. Dat stelde mij gerust. Het dak brengt mensen ook samen; ieder heeft gelijkaardige bekommernissen en de belangrijkste gespreksstof is wat er hier allemaal groeit. Ik merk wel dat er nooit erg veel volk op de tuin aanwezig is op hetzelfde ogenblik. Ofwel kom ik niet op het goede moment, ofwel is er hier nog wat ruimte voor verbetering. Al wordt er binnenkort een barbecue georganiseerd: dan hoop ik zeker veel nieuwe gezichten te leren kennen.”
Ook kriebels gekregen en zin in een daktuin?
Voor meer informatie kan je contact opnemen met dak@pakt-antwerpen.be.
Demullier Erwin Kantoorhouder
Persoonlijk advies:
✔ Beleggingen ✔ Hypotheken
✔ Verzekeringen
Gratis zichtrekeningen en kaart
Er stonden 2 van de 4 Seizoenen te koop. De twee panden van Jos Bascourt behoren tot de meest iconische van onze wijk. Een van de twee panden heeft ondertussen al een nieuwe eigenaar gevonden Hoekhuis de Zomer is na enkele maanden voor minder dan vraagprijs 995.000 euro de deur uitgegaan. Tegenhanger, de Lente, werd nu in prijs verlaagd naar 995.000 euro. (Marcel SCHOETERS)
Bakkerij Gybels, Dageraadplaats 9
Open elke dag vanaf 6u30 tot 17 u
Woensdag: tot 15 u • Vrijdag: tot 14 u
Zaterdag: gesloten • Zondag : tot 13 u
Bestellingen : 03-235 53 21
Over het geheel van de Vier Seizoenen is heel wat literatuur te vinden. De Generaal van Merlenstraat en de Waterloostraat werden aangelegd in 1897. De huizen dateren dus van kort daarna. Bij alle vier de huizen worden de seizoenen uitgebeeld door damesfiguren. Te koop staan De Lente (nummer 30) en De Zomer (nummer 28), d.w.z. rechts als je richting Cogels-Osylei kijkt.
VERBUECKEN
De seizoenen worden in alle 4 de huizen uitgebeeld door mozaïeken van damesfiguren. Bij De Zomer is het mozaïek enkele jaren geleden gerestaureerd met authentiek materiaal. Het ontwerp van de figuren is hoogstwaarschijnlijk van de hand van Henri Verbuecken, een onterecht wat vergeten decorateur die de mosterd haalde bij de Engelse Arts & Craft-beweging. Verbuecken tekende ook voor de mozaïeken boven de toegangspoorten van de Zoo en de inrichting van het pand waar zowel het Eugeen Van Mieghemmuseum als de Belgische Redersvereniging in huizen. Een deel van de woning en atelier die hij voor zijn geadopteerde dochter (in feite de dochter van zijn overleden broer) ontwierp in de Van Diepenbeeckstraat 4-8 is nog niet zo lang geleden met smaak gerestaureerd.
KANTOOR De Zomer is al decennia lang een kantoorpand. Momenteel biedt het onderdak aan het Vlaams Fonds voor de Letteren. De nog originele vestibule heeft het soort mozaïekvloer die je ook terugvindt in het Operagebouw op de Frankrijklei. De kamers op de benedenverdieping hebben een visgraatparket. Op deze verdieping is er ook een grote leefkamer, nu uiteraard bureau, die nog een originele schoorsteenmantel, deuren en plafonds heeft. Aan de gereduceerde tuin grenst een tuinkamer met dezelfde mozaïekvloer en enkele originele muurschilderingen. Er is ook een klein keukentje.
Het grootste deel van de tuin werd overbouwd tot kantoorruimte, die toegang biedt tot de garage. Er zijn ook 2 toiletten. De hoekkamer op de eerste verdieping aan de kant Waterloostraat heeft ook nog een originele schoorsteen. Ook daar vind je een keukentje en 2 toiletten. Aan de kant Van Merlenstraat ligt een kleine kamer. De achterste kamer heeft eveneens nog de oorspronkelijke schoorsteen. Op de 2de verdieping is dat ook het geval in 3 van de 5 kamers. Het hele huis heeft dubbel glas, met respect voor de historische glas-in-loodramen. Van de tuin is maar een kleine strook overgebleven.
ARABESKEN
Nummer 28 is op de benedenverdieping ingericht als kantoor. Daar is de tuinkamer echter volledig bewaard gebleven, inclusief de arabesken. Je vindt er een kleine keuken en, uiteraard, nog een volledig intacte tuin.
De 1ste en 2de verdieping zijn nagenoeg identiek ingericht als aparte appartementen, met alleen op het 1ste een terras. De woningen bestaan uit een grote eetkeuken met gasfornuis, 2 slaapkamers, een apart toilet, een badkamer met douche en 2 wastafels. Op de vloeren ligt parket.
Info: De panden worden verkocht door First Immo
Frankrijklei 156-158
2000-Antwerpen 03/334.44.26
Babs Callens: 0468/338.361
babs@firstimmo.be www.firstimmo.be
De Lente: EPC 488/kWh/m²
Grondoppervlakte: 260 m²
Bewoonbare oppervlakte: 500 m²
Het is woensdag 21 juni en het is warm. Vandaag wordt de nieuwe speeltuin op het Regine Beerplein in het groen Kwartier (ex Militair Hospitaal) feestelijk geopend. Sinds enkele maanden was de speeltuin zelf al wel klaar, maar werd de toegang nog met hekken afgesloten om het pas gezaaide
Bij aankomst aan de speeltuin blijkt alvast duidelijk dat veel kinderen lang op deze dag hebben gewacht. Nog voor de officiële opening door de bestuurder van ’t Groen Kwartier en de districtsschepen, zijn de kinderen hun nieuwe speeltuin al volop aan het uittesten. De speeltuigen zijn omringd door hoog gras en wilde bloemen, afgewisseld met kort gemaaide paadjes. Een muziekbandje maakt zich op om na de openingsspeech de boel op te vrolijken en hier en daar worden kraampjes opgezet door de jeugddienst. Die jeugddienst van de Stad leert de kinderen kunstjes met een diabolo en schminken hen in allerlei figuren. Van Spiderman tot bloemenprinsessen. De beschikbare plekjes in de schaduw worden opgezocht door de ouders, terwijl de kinderen zich niets van de zinderende hitte aantrekken en zich uitleven op de klimtuigen. Eén kind in het bijzonder is vandaag erg blij: Nina Decreus (6) uit het Groen Kwartier. Zij startte deze winter een petitie en schreef de burgermeester aan met de vraag om de speeltuin snel te openen.
De speeltuin wordt uiteindelijk officieel geopend door Lode Waes van Vanhaerent Development, Philip Rubbens van Matexi en districtsschepen Cordula Van Winkel. Zij nodigden de zesjarige Nina Decreus uit om samen met
hen de speeltuin voor geopend te verklaren.
- Nina, jij mag vandaag mee de speeltuin officieel openen. Wat vind je daarvan?
Nina Decreus: “Ik ben heel blij, want ik wacht al mijn hele leven op deze dag (lacht haar tanden bloot). “
- Klopt het dat je de burgemeester een brief hebt geschreven?
Nina Decreus: “Het was eigenlijk een mail. Samen met mijn papa ben ik een petitie begonnen voor de opening van de speeltuin. Die hebben we dan laten ondertekenen op de nieuwjaarsreceptie en nadien nog bij de bakker gelegd. Uiteindelijk heb ik dan ook de petitie en een mail gestuurd naar de burgemeester.”
- En heb je antwoord van hem gekregen?
Nina Decreus: “Ja toch wel! Hij schreef dat ik nog even geduld moest uitoefenen en dat de speeltuin dan snel geopend zou worden. En nu is het dus eindelijk zover!”
SPEELZONES
Een stralende Nina krijgt een grote ballon overhandigd door de medewerkers van projectontwikkelaar Vanhaerents, en maakt zich dan op om de speeltuin officieel te openen.
gras te laten groeien. De kinderen konden er dus wel naar kijken, maar moesten verder vooral geduld uitoefenen. Het werd ten slotte een bijzonder dag voor nina Decreus die met een petitie en een mail naar de burgemeester gepleit had voor een snelle opening van de speeltuin. (Vera STEYVERS)
Voordat Lode Waes van Vanhaerents Developments aan zijn speech gaat beginnen, heb ik de kans hem en Philip Rubbens nog even te spreken. Ze zijn erg blij hier vandaag aanwezig te kunnen zijn.
Lode Waes: “ Met de opening van de speeltuin zijn we bijna aan ons sluitstuk toe hier in ’t Groen Kwartier. Op dit moment wordt nog gewerkt aan het Arsenaal Zuid, de laatste fase in het project, dat eind van dit jaar opgeleverd wordt. Een kwalitatief openbaar domein is voor ons erg belangrijk. Reeds bij het opstellen van het masterplan van ’t Groen Kwartier, zo’n 10 jaar geleden, was het de bedoeling om speelzones te ontwikkelen waar de kinderen terecht zouden kunnen. Er werd een participatietraject opgestart met de bewoners waarbij werd bekeken welke toestellen we zouden voorzien, en welke leeftijdscategorieën daarbij de doelgroep waren. De speeltuin op het Regine Beerplein is bedoeld als een zone voor avontuurlijk spelen, gericht op kinderen van 4 tot 12 jaar.
Volgend jaar wordt aan het Arsenaal Zuid nog in een grote zandbak voorzien voor de allerkleinsten. En daarmee ronden wij stilaan het project af. Enkel het poortgebouw aan de Lange Leemstraat moet nog een invulling krijgen
Een huis of appartement kopen, doet u niet elke dag. Het is meestal een stap in het onbekende, waarbij flink wat vragen opduiken.
Daarom streven wij ernaar, met 2 kantoren, één op het antwerpse Zuid, vlakbij het nieuwe Justitiepaleis, en één op de Dageraadplaats, iedereen die wenst te (ver)huren of (ver)kopen in het bruisende antwerpen professioneel advies te geven!
Herenwoningen op het Zuid en de populaire wijk Zurenborg zijn onze specialiteit! Daarnaast zijn ook appartementen, woningen en opbrengsteigendommen binnen de Singel, Berchem en Wilrijk bij ons in goede handen!
(zie elders in deze krant), en verder richten we ons op de oplevering van de laatste fase. Zelfs het verkoopkantoor is inmiddels verkocht, er zal zich binnenkort een notaris vestigen. “
Philip Rubbens van Matexi heeft lang op Zurenborg gewoond en denkt dat de speeltuin een echte opsteker kan zijn voor de buurt. Philip Rubbens: “Het viel me op dat de spoorweg een echt barrière was. Mensen die hun kinderen wilden leren fietsen en dat dan in Park Den Brandt gingen doen bijvoorbeeld, terwijl de betonnen paadjes van ’t Groen Kwartier daarvoor de ideale plek zijn! Dat gaat nu wel veranderen denk ik. De aantrekkingskracht van de speeltuin zal ervoor zorgen dat er meer Zurenborgers naar ’t Groen Kwartier trekken. Want de speeltuin staat open voor iedereen uiteraard, niet enkel voor de bewoners van ’t Groen Kwartier. Er is bewust gekozen voor een open Groen Kwartier, waar iedereen welkom is.”
IJS En zo wordt de speeltuin geopend: na een korte speech van Lode Waes en de districtsschepen, klimt Philip Rubbens samen met Nina in het hoge “spinnenweb” dat centraal in de speeltuin staat, om er de ballonnen te gaan vastknopen. De kinderen verlaten de speeltuin kort om een ijsje te halen bij de ijskar die speciaal voor deze gelegenheid is gekomen en storten zich nadien terug op hun avontuurlijke parcours.
A
I N A
Het werd ondertussen een gewoonte: de laatste vier vrijdagavonden van augustus ademt de Dageraadplaats de geur van exotische kruiden uit, klinken de namen van de bestelde dranken zuiders en waaien vanop het grote podium tot dansen aanzettende klanken over het publiek. gazet van Zurenborg was ook weer op de afspraak.Tekst en foto’s Jeannine FÜHRING
Foto 1 Christine Brys met Marron en Ebony: Marron en Ebony, alle twee chihuahua, zijn respectievelijk 5 en 3 jaar oud. Ze wonen samen met Christine in de Korte Van Ruusbroecstraat. Christine vindt de groep die nu op het podium staat (Dynamo Zjosse) best te doen. Een pluim voor de mensen van Muziek in de Wijk om eerder onbekende groepen aan de bak te laten komen.
Foto 2 Dieter Ronas en zoon Felix (4): wonen samen met mama Sara en broertje Boris (9m) bij vrienden in de Nottebohmstraat omdat ze hun huis aan het verbouwen zijn. Ze komen even ontstressen op het plein. Voor Dieter mag dit met QOTSA (Queens of the stone age) uit de speakers.
Foto 3 Erika Van Roost met zoon Klaas: Klaas is vier en is met mama Erika komen spelen op het plein. Daarna hebben ze gebakken banaan gegeten en heeft Klaas een (tijdelijke) tattoo op zijn arm laten zetten. Nu gaan ze naar de muziek luisteren en voor Erika mag dat salsa zijn.
Foto 4 Fred Ooms en Guy Deckers: Guy woont op de Plantin en Moretuslei en is al 45 jaar bevriend met Fred die in Essen woont. Ze hebben net iets lekker Indonesisch achter de kiezen. En nu mag er muziek zijn, liefst blues of jazz, maar ook Afrikaanse muziek mag.
Foto 5 Jacob Verschueren en Tine Reinehr met Nore en Zoë: wonen in de Van Diepenbeekstraat en komen voor de allereerste keer naar Muziek in de Wijk. Ze vinden Zurenborg tof. Jacob wil Admiral Freebee op het podium of Foo Fighters. Tine houdt het bij Kapitein Winokio.
Foto 6 Julie Lelièvre en Christina Barrerra : wonen in de Kroonstraat en zijn al 15 jaar vriendinnen. Ze zijn aan het genieten van hun Tanzaniaans en Vietnamees eten. Vanop het podium mogen voor Christina wereldmuziek en zomerse beats klinken. Julie hoorde jaren geleden Fatima Spar (Oosters geïnspireerde swing) en wil dat nog wel eens overdoen.
Foto 7 Wim Van Doninck met dochter Maelyse en nichtje Caroline: Wim en Maelyse (6) uit de Korte Altaarstraat hebben net, samen met nichtje Caroline (10), lekker Viëtnamees gegeten (loempia en rijst) en zijn aan wat muziek toe. Wie er op het podium mag? Ghost Rockers en Bazart zijn wel OK.
Foto 8 Samira El Asry en Chris de Oliveira: de kinderen van dit koppel uit de Kleinebeerstraat, Maia (4) en Xavi (7), bleven liever spelen. Op het menu stonden Braziliaanse, Indonesische en Afrikaanse gerechten. Chris zou daar graag Stevie Wonder bij horen, voor Samira mag het Celine Dion of Jacques Brel zijn.
Foto 9 Sofie Meews met Koen Peeters en Oscar: Oscar is 11 maanden jong. Koen en Sofie wonen al 4 jaar in de Dolfijnstraat en hebben lekkere Tibetaanse noedels gegeten. Voor Sofie mag het nu eender welke dansbare muziek worden, ook Afrikaanse. Koen had liever Led Zeppelin op het Dageraadpodium zien staan.
Foto 10 Stefan Van den Bergh met echtgenote Caroline en zoon Vincent: wonen bijna 20 jaar in hun huis (’t was liefde op het eerste gezicht) in de Nottebohmstraat. Ze komen naar het plein om zich te ontspannen. En daar hoort voor Caroline een Mojito en voor Stefan een Cuba libre bij. Stefan zou de coverband “The rattleshake combo” daarbij willen horen, of Tourist Mc. Zoon Ruben (niet op de foto) houdt het bij Logan Paul.
Foto 11 Linda Corstjens en Ramon Vullings: Linda en Ramon wonen zes jaar in de Kreeftstraat. Hun zoon Zorro(6) verkoos spelen op het plein boven stilstaan voor een foto. Ramon houdt van Sting en U2 maar zou hier De jeugd van tegenwoordig wel eens aan het werk willen zien. Linda houdt het bij de sitarmuziek van Anoushka Shankar (dochter van Ravi).
Het groen Kwartier zoekt een koper voor het poortgebouw aan de Lange Leemstraat. De voorkeur daarbij gaat uit naar iemand die het gebouw een publieke rol wil toebedelen.
Het poortgebouw is een geklasseerd monument. De vraag is dus wat er met zo’n monument moet gebeuren, zegt Philip Rubbens van Matexi, het bedrijf dat het Groen Kwartier commercialiseert. “Het is altijd de bedoeling geweest om de monumenten van het Groen Kwartier een meerwaarde te laten bieden aan het complex. Zij zouden andere mensen naar het gebied toe moeten halen. Vandaar het restaurant in de voormalige kapel, het hotel in het klooster en de co-working space van de voormalige reclameman André Duval in de vroegere stokplaats.”
Het Poortgebouw was het laatste gebouw dat in aanmerking kwam voor subsidies. Aangezien restauratiewerkzaamheden pas van start mogen gaan als de subsidies toegezegd zijn, kunnen ze nu pas van start gaan. De buitenkant komt eerst aan de beurt.
UITBREIDING
De twee toegangsdeuren in de 2 torens leiden allebei tot een grote en een kleinere kamer. Boven de doorgang vind je een grote kamer en aan elke van beide zijden ook nog een kamer. Om die te bereiken moet je wel een trap over die de boog overspant. Op de 2de verdieping liggen 3 ruime zolderkamers.
Aangezien er aanvankelijk aan beide zijden van het poortgebouw lagere gebouwen stonden, mag het geheel worden uitgebreid. De zone die daarvoor is voorzien, wordt min of meer aangegeven door het grasveld omheen het gebouw. De brochure van het Groen Kwartier suggereert bij voorbeeld de aanleg van een zuidwest terras gericht op het Kwartier.
Info:
Philip Rubbens prmcbvba
Project Developer
Tel.: 03/320.90.70 - M 0496/54.84.66
Groen Kwartier Verkoopkantoor Artsen zonder Grenzenstraat 2
2018 Antwerpen Tel.: 03/289.02.89 www.groenkwartier.be
Vraagprijs: € 350.000
Een van de grootste problemen bij de oudere mensen die vooral in de steden wonen is zonder twijfel de eenzaamheid, de vereenzaming. Zij overleven in heel veel gevallen op hun appartementje zonder veel sociale contacten en als ze geen familie meer hebben die zich om hen wenst te bekommeren, wordt het helemaal een triest verhaal. Het hoeft nochtans niet zo te zijn. In een stad als Antwerpen zijn er heel wat voorzieningen die proberen deze nood te leningen maar een groot probleem is dat ze niet altijd hun doelpubliek bereiken. Nochtans wordt er voor dat doelpubliek heel wat georganiseerd. Neem nu de voorzieningen van de seniorenraad in Berchem. Dat is een boek vol en het goeie nieuws voor de senioren van deze wijkis dat je helemaal niet in het Berchemgedeeelte van Zurenborg hoeft te te wonen om er gebruik van te kunnen maken. Hoe dat allemaal in mekaar steekt probeerden we te weten te komen bij de seniorenconsulente Kathleen Fransen. (SC-Renee DUFAIT)
Wat de meeste 60-plussers niet weten, is dat er in elk district van de stad zo’n seniorenraad bestaat. Die vergadert meestal één keer per maand en bespreekt de problemen en de belangen van de senioren. Dat is dus voor één vierde van de bevolking. Deze raad geeft ook advies aan het districtsbestuur. In de seniorenraad zetelen de afgevaardigden van de plaatselijke verenigingen en onafhankelijke leden. Ook een schepen, een seniorenconsulent en de leiders van de dienstencentra zijn hierbij aanwezig.
In het district Berchem is de seniorenraad bijzonder actief en creatief door de grote inzet van de 22 leden, de schepen (Edwin De Cleyn) en de consulente (Kathleen Fransen). Trouwens, iedereen kan contact opnemen met de seniorenraad indien hij/zij een vraag, probleem, voorstel of opmerking heeft die de senioren kan aanbelangen.
De seniorenconsulente van Berchem, Kathleen Fransen (47), doet al 7 jaar haar job: “De seniorenraden ontstonden in de jaren ’80 als adviesraden. De Berchemse seniorenraad is ondertussen uitgegroeid tot een sterk orgaan, dat nu intensief meewerkt aan de organisatie van tal van activiteiten die het district organiseert. In 1992 startte een overkoepelende Stedelijke Seniorenraad Antwerpen.”
-Hoe werkt de Seniorenraad van Berchem?
Kathleen Fransen: “De seniorenraad komt één keer per maand samen en heeft als belangrijkste doel advies te geven aan het districtscollege over zaken die senioren aanbelangen. We zijn politiek neutraal. Er is een dagelijks bestuur dat twee weken vooraf beslist wat op volgende seniorenraad zal besproken worden. Soms is er vorming (door een gastspreker) of evaluatie (door de Wakkere Burger).”
Meestal komt een deskundige uitleg geven over een onderwerp als: de geplande heraanleg van een straat, de nieuwe afvalstraten, Ringland, Warme Buurt, Buurttijd,… Daarna bespreekt men het programma van de verenigingen en dienstencentra. De schepen en de consulente geven verslag over de nieuwste projecten van de gemeente, zoals de fietsbrug, de mantelzorgpremie, wijkapero’s, concerten,… Van de Stedelijke Raad vertolken de afgevaardigden het recentste nieuws. De werkgroepen cultuur, ICT, wandelingen, sport, cultuur en de Seniorenparagraaf evalueren hun activiteiten en bespreken hun plannen. De Seniorenparagraaf startte onlangs met een ‘knelpuntenwandeling’ waarbij moeilijke punten, zoals slechte voetpaden en gevaarlijke oversteekpunten opgezocht worden. Er wordt dan bijzonder
gedacht aan slechtzienden, slechthorenden en minder mobielen.
-Hoe is ze er eigenlijk toe gekomen om consulente te worden?
Kathleen Fransen: “Van opleiding ben ik maatschappelijk werkster. Ik was 18 jaar aan het werk bij het OCMW (waarbij Kathleen ondermeer voor het project sociale activering zorgde: Mensen die van het OCMW leven een zinvolle dagbesteding geven, zodat deze opnieuw een doel hebben om voor te leven). Daarna zocht ik een nieuwe uitdaging. Mijn vrienden zeiden: Ga je nu met senioren werken? Die zààgen allemaal zo! Maar dat is een vooroordeel. Ik vind senioren juist heel aangenaam om mee samen te werken. Dit is echt de leukste job die ik ooit gedaan heb! Kansen zien in bestaande problemen, problemen oplossen of aan de oplossing bijdragen, dat geeft me een zinvol gevoel. Samen met mensen nadenken en mensen mij laten inspireren…. Dat proces is heel prettig! Ik hou van positief ingestelde mensen, omdat ik zelf geloof dat je aan veel dingen iets kunt doen. Mijn job is niet mensen individueel helpen. Als ze telefoneren, wijs ik ze meestal door naar de ziekenkas, naar de sociale dienst, de Dienstencentra. Ik zal zorgen dat ze correct zijn doorverwezen. Ik krijg vragen van mensen die zeggen dat ze eenzaam zijn en mensen willen leren kennen en dan verwijs ik naar ‘Warme Buurt’ of bijvoorbeeld willen ze weten of ze recht hebben op een premie. Zo had ik onlangs iemand die een gehandicaptenkaart wilde, maar niet begreep hoe het moest. Ik heb dan contact gelegd met zijn mutualiteit en heb hem doorverwezen. Ik zei hem dat de mutualteit hem zou begeleiden. Ik krijg ook vragen van kinderen voor hun ouders bijvoorbeeld voor mantelzorg of als een ouder alleen is. De essentie van mijn job is mogelijkheden creeëren om mensen elkaar te laten ontmoeten. Ik coach heel de tijd en mijn medewerkers voeren alles uit.”
-Welke oplossingen heeft de seniorenraad dan wel?
Kathleen Fransen: “We hebben met de seniorenraad al van alles gecreëerd: een jaarlijkse beurs, cultuur, wandelingen, sport, een project rond vereenzaming, we maakten een zitbankenplan en zorgden dat die strategisch geplaatst werden, op weg naar de supermarkt, we gaven ook een ‘leeftijdsvriendelijke-gemeente’-advies, we maken een ‘knelpuntenwandeling’ langs de straten die de meeste mensen nemen…We zoeken hoe we de noden van de senioren kunnen invullen. We willen
vooral eenzaamheid tegengaan. Er is veel verscholen eenzaamheid. Mensen die achter een muur zitten, daar zien we het niet van en dat zijn de moeilijkst bereikbare mensen. Er zijn natuurlijk altijd personen die niet gecontacteerd willen worden, dat respecteren we dan ook. Bij het ouder worden, vallen echter veel contacten en vrienden weg. Vaak doet de leeftijdscategorie van 75 à 80 jaar de meeste dingen met hun partner samen. Als dan de partner overlijdt, vallen ze uit de vriendengroep en als dan ook het bezoek wegvalt, is er veel eenzaamheid. Ouderen hebben de kracht nodig om zelf initiatief te nemen, maar moeten daarvoor ook nog mobiel genoeg zijn!”
-Hoe gaat de seniorenraad dan de eenzaamheid tegen?
Kathleen Fransen: “We organiseren diverse activiteiten op verschillende vlakken. We creeëren zo ontmoetingsmogelijkheden via wandelingen, beurzen, cultuur, sport,… Tegenwoordig verenigen mensen zich rond interesses en behoeftes, vroeger was alles meer politiek verzuild. Na deze activiteiten geven we koffie zodat mensen wat kunnen blijven hangen. We hebben een dame van om en bij de 85 die naar een ontmoetingsmoment kwam, en nu zelf flyert in haar omgeving om mensen mee te krijgen!”
-Wat wordt er in Berchem concreet verwezenlijkt?
Kathleen Fransen: “Oh, dat is teveel om op te noemen! Naast bovenstaande, organiseren we nog:-ICT: Computer-, smartphone- en tabletcursussen, want wie niet met computer werkt wordt uitgesloten, ook door de overheid! Dit is ook voor mensen uit Zurenborg!
• Een jaarlijkse 55-plus-sportdag
• Premies: voor seniorenverenigingen (zoals OKRA, Ziekenzorg, Gezinsbond en Vl@s)… en ook voor individuen, zoals deze voor mantelzorgers (een vergoeding voor de thuiszorg door familie, buur of vriend van een zwaar hulpbehoevende persoon) en deze voor de aankoop van hulpmiddelen om langer thuis te kunnen blijven wonen (zoals traplift, inloopdouche,…)
• ‘De Telefoonster’ (in samenwerking met Dienstencentrum De Meere: Eén keer per twee weken krijgt de senior, die dit wenst, een telefoontje van een vrijwilliger.
‘Warme buurt’ zorgt voor huisbezoeken door een vrijwilligers aan een chronisch zieke en/of eenzame persoon
• De fietstaxi (vervoer, babbel en hulp voor een klein bedragje) omdat we zagen dat
er veel problemen zijn rond mobiliteit en een gebrek aan mobiliteit vereenzaming in de hand werkt (Deze is wel niet te zien in Zurenborg want deze kan niet rijden in zo’n slechte straten !) Gratis fietsonderhoud in de Dienstencentra De ‘Koffiebabbel (elke senior kan de fietstaxi gratis koffie en thee laten brengen in zijn straat en buren uitnodigen)
• De ‘SURPLUS’: De tweemaandelijkse digitale nieuwsbrief met de voornaamste activiteiten voor Senioren
• Buurtcultuur: Dit is een laagdrempelig cultuuraanbod voor de buurt en de bewoners van de Woonzorg- (dit zijn de vroegere rusthuizen) en de Dienstencentra (deze zorgen o.m. voor maaltijden)
• Jaarlijks staat de Seniorenraad op elke markt in Berchem om informatie te geven
• Eind augustus (25, 26 en 27/8/) tijdens ‘Bar Brilschans’ is er koffie en informatie voor senioren. Zondag 27/8 komt ZAKI met muziek uit de jaren ’70 (16 tot 21 uur).
• Er is ook vorming in samenwerking met de Dienstencentra
• Een cursus EHBO in het dagelijkse leven Een zelfverdedigingscursus Een wijncursus.”
Kathleen Fransen: “Bovendien startten we op 30 mei van dit jaar in het Nieuw Kwartier Oost (dit is rond de Fruithoflaan tot aan de spoorweg en Grote steenweg), waar we veel klachten over mobiliteit kregen, met een busdienst op dinsdag, de marktdag. En we plannen we om alleenstaande 80-ers uit te nodigen in de maand dat ze verjaren. Ze zullen dan een gratis maaltijd krijgen en worden samen aan de ‘verjaardagstafel’ gezet. Het probleem is, dat dit allemaal veel geld kost!“ Over deze plannen zegt ze nog: “Deze laatste zijn twee experimenten, die we hopen spoedig voor heel Berchem te kunnen uitrollen! Iedereen is welkom op de seniorenraad, na contact op te nemen met de voorzitter (Chris Van de Velde: christianusvdv@ gmail.com). Wie meer informatie wil of wie in een initiatief geïnteresseerd is, kan mij ook contacteren. Realistische adviezen zijn ook zeer welkom! Ik vind heel belangrijk dat we mensen helpen!”Om op de hoogte te blijven, kan men bovengenoemde tweemaandelijkse digitale nieuwsbrief ‘Surplus’ aanvragen door een mailtje te sturen naar: senioren.berchem@stad.antwerpen.be of door te telefoneren op maandag, dinsdag, donderdag, vrijdag naar 03 338 40 17 (Seniorenwerking: Grote Steenweg 150, Berchem).
Luc Selis stelt zijn art nouveau-huis in de Transvaalstraat 30 te koop. na zijn enthousiast verhaal in deze gazet van verleden jaar over zijn passie voor de art nouveau-kunst, de aankoop, renovatie en restauratie, meubilering en bekleding van het pand, waar hij nu dertien jaar woont, is dit op zijn minst een verrassing. En toch is de beslissing genomen. Dit onverwachte nieuws zorgt ervoor dat Luc Selis minder dan een jaar na zijn eerste verhaal alweer uitgenodigd wordt voor een nieuw gesprek over de vraag waarom. (Bernard SOENENS)
“Het huis is ook af: niet alleen het gebouw zelf, maar ook het meubilair en de decoratie”Elke kamer van dit huis ademt nostalgie uit. • (Eigen foto)
Selis kreeg verrassende reacties op zijn opmerkelijk verhaal over de familie die in 1906 het pand in de Transvaalstraat liet bouwen. Even opfrissen: De Joodse Pools/Russische familie Tolkowsky vluchtte aan het eind van de 19de eeuw naar het westen en belandde uiteindelijk in Antwerpen, waar achterkleindochter Anna Esther als 17-jarige het pand in de Transvaalstraat liet bouwen.
Luc Selis: “Vooreerst waren heel wat buren en mensen uit Zurenborg tevreden dat de geschiedenis van een huis uit de wijk zo in detail beschreven werd in de Gazet van Zurenborg. Maar de meest verrassende reactie kwam van Katia, achterkleindochter van Anna Esther Tolkowsky, de vrouw die in 1906 ons huis liet bouwen en van wie ik in al die jaren geen bijkomende info had gevonden. Katia bleek in Antwerpen te wonen. Ze stuurde me een mail, na een seintje van een vriendin die het artikel had gelezen. Ik belde haar op en een dag later zaten we samen bij mij thuis.
DOSSINKAZERNE
“Katia was zeer onder de indruk van het huis. Ze wist niet dat haar familie hier gewoond had. We hebben toen wederzijds heel wat informatie uitgewisseld. Zij wist een aantal dingen niet en zelf kreeg ik veel info waar ik al jaren naar op zoek was. Ze heeft me dan doorverwezen naar de Dossinkazerne in Mechelen, nu Museum Memorial Holocaust. Een broer van Anna is in de oorlog in de Dossinkazerne terecht gekomen en van daar op transport gezet naar Auschwitz, waar hij is omgekomen. Zijn zoon André heeft zich bij het begin van de oorlog bij het verzet aangesloten en is begin 1943 gevangengenomen op de grens tussen Polen en Rusland en daar geëxecuteerd. Hij is postuum erkend als verzetsstrijder."
-Je hebt wel wat rondgetoerd vooraleer in de Transvaalstraat te belanden.
Luc Selis: “Oorspronkelijk woonde ik in Oostakker (Gent), mijn echtgenote is van Schilde. Na Oost-Vlaanderen hebben we eerst samen in Vlaams-Brabant gewoond in een nieuwbouw in Boortmeerbeek, tussen Mechelen en Leuven. Het was voor ons handig om dicht bij de luchthaven van Zaventem te wonen. Daar hebben we 15 jaar gewoond, maar we wisten dat dit niet voor altijd was. Eigenlijk zochten we al lang naar een huis in de art nouveau-stijl. We waren gefascineerd door het impressionisme en art nouveau. De architecten, schilders en beeldhouwers, die eind 19° eeuw, in Brussel actief waren in de kunstenaarsgroep Les XX (les vingt) zorgden mede voor de verdere ontwikkeling van deze kunstvorm, die in de periode 1890 tot 1910 haar hoogtepunt kende. Vandaag is art nouveau nog sterk aanwezig in Zurenborg, maar ook in Brussel, Gent, Lokeren, Oostende en Luik. We zochten dus in één van die steden een art nouveau-huis. We hebben intensief gezocht in Brussel, maar daar zijn die huizen te duur. In Zurenborg zijn veel van de art nouveau-huizen letterlijk kapot verbouwd. Ornamenten zijn weggehaald, plafonds verlaagd, deuren weggenomen, ramen verbouwd. Veel gebeurde in functie van het besparen van energiekosten. Behalve de buitengevel blijft er vaak niet veel meer van het oorspronkelijk concept over.”
-In 2003 was het dan zover. Het pand in de Transvaalstraat 30 was jullie droom.
Luc Selis: “Tussen 1996 en 2003 hebben we ongeveer alle huizen bezocht die te koop stonden in Zurenborg. In 2003 was ik op reis in Zuid-Afrika toen mijn vrouw me opbelde met de mededeling dat er in de Transvaalstraat een huis te koop stond. Van de luchthaven zijn we rechtstreeks naar Zurenborg gereden. Mijn vrouw had ondertussen een afspraak gemaakt met de makelaar. We waren onder de indruk van de originaliteit waarin het huis bewaard was, tot en met de deurklinken. Het was wel onderkomen, maar wel nog in originele staat. Ik had oog voor het vele werk dat er te doen was. We deden toen een bod, dat een pak lager was dan de vraagprijs van de eigenaar. Het bod werd geweigerd, maar zes maanden later stond het huis nog te koop. Op kerstavond 2003 reden we 's middags door de Transvaalstraat en zagen dat het huis nog steeds te koop was. We lieten weten dat we nog steeds geïnteresseerd waren en toen werd tot onze verbazing ons bod aanvaard. Onze droom werd werkelijkheid.”
-Het werd uiteindelijk dan toch Antwerpen?
Luc Selis: “Antwerpen was aanvankelijk niet echt een prioriteit. Maar gaandeweg werd duidelijk dat Brussel te duur was en dat er in Luik te weinig aanbod was. Zo kwamen we toch telkens in
Antwerpen terecht, maar vooral in Zurenborg. Mijn vrouw heeft hier in de buurt gewoond en gestudeerd en had dus wel voeling met de stad. Ondertussen kenden we vooral Zurenborg als trekpleister voor veel toeristen die gevels komen bekijken. Eind van de vorige eeuw startte de heropbloei van de wijk, de middenstanders kwamen terug, de Dageraadplaats begon zich te ontplooien, de afbraakplannen waren opgevouwen: de crisisperiode was achter de rug. De wijk was toen ook al geklasseerd. Daarnaast waren er al een reeks wettelijke beschermingsmaatregelen genomen. Dat maakte het voor ons interessant. Het beperkt ons wel in de mogelijkheden om te verbouwen, maar het was net onze bedoeling om de originele staat te behouden. Eenmaal de werken achter de rug waren, kregen we het bezoek van Geert Bourgeois, toenmalig Vlaams minister van Monumenten en Landschappen. Nu heet dat Erfgoed. Samen met enkele kabinetsleden is hij komen kijken om een idee te hebben wat burgers kunnen doen om erfgoed te beschermen zonder voortdurend op de overheid te moeten terugvallen. We zijn daar financieel niet beter van geworden, maar het was toch een morele opkikker dat onze inspanningen ook door de overheid geapprecieerd werden.”
-Ondertussen had je twee jaar hard gewerkt aan de restauratie.
Luc Selis: “We hebben vier maanden gewerkt aan een inventaris. Dat hield een grondige inspectie van het hele gebouw in. Iedere kamer onderzoeken: wat is in goede staat, wat kunnen we behouden, wat moet er hersteld en wat moet er verwijderd worden. Veel werk ging naar het (opnieuw) installeren van elektriciteit, water, gas, afvoer, verwarming….. dat allemaal vernieuwd worden. Het pleisterwerk was hier en daar in slechte staat. Dat moest hersteld of opnieuw gedaan worden. Ik ben nogal handig, heb ooit als hobby een opleiding bouwkunde gevolgd en we hebben dus veel zelf gedaan. Voor de speciale werken zoals het afgieten van de te vernieuwen plafondlijsten en moluren, het schilderen van 'faux marbre', herstellen van duimdik parket en dergelijke, hebben we vakmensen moeten zoeken en inhuren. Zo vonden we een smid in Sint-Truiden en een zeer ervaren schilder in Olen. In Brussel had een bedrijf dat reeds meer dan honderd jaar glas-in-lood fabriceerde en nog een grote voorraad oud glas bezat om de glas-in-lood panelen te herstellen. Internet bood toen nog niet zoveel hulp, het was vooral door te praten met mensen dat we via hun netwerken het juiste materiaal en de juiste vakmensen vonden. Voor we het huis kochten, waren we ook al op zoek gegaan naar meubilair, lusters en kunstwerken in de juiste stijl.”
-Twee jaar restaureren valt nog mee. Het huis was eigenlijk nog voor een groot deel in zijn oorspronkelijke staat bewaard.
Luc Selis: “We hebben geluk gehad. Het huis heeft de beide oorlogen goed overleefd en geen noemenswaardige schade opgelopen. Op andere plaatsen in Zurenborg was dat helaas wel het geval. Maar er was een tweede factor.
Rond 1950 kwam de woning in handen van de rijstpellerij Boost te Merksem. Het huis werd de woning van de jonge directeur De Coninck. Het
was een vruchtbaar gezin met zeven kinderen op korte termijn. Het huis was gelukkig groot genoeg en met voldoende kamers om allen onderdak te geven. Vader De Coninck overleed schielijk na de geboorte van zijn jongste zoon en de jonge weduwe kreeg het huis van de maatschappij en kon dus daar de rest van haar leven blijven wonen tot haar dood in 2002. Dat was een geluk voor haar. Met haar overlevingspensioen was er geen budget om te verbouwen. Ze heeft hier vijftig jaar gewoond en zo is het huis in zijn authenticiteit bewaard.”
-Je woont er nu dertien jaar en nu is het te koop. Als je met zoveel passie dit huis gezocht hebt, veel geïnvesteerd hebt in het behoud van de art nouveau-stijl, dan rijst de vraag: waarom doe je het van de hand?
Luc Selis: “Dit is helaas niet volgens de toenmalige planning verlopen. Aan de basis ligt een medisch probleem bij mijn echtgenote, waardoor haar mobiliteit stilaan beperkt wordt. Er zijn in het huis heel veel trappen en dat maakt dat het voor haar niet meer comfortabel wonen is. Er waren diverse oplossingen mogelijk zoals de woonfunctie voornamelijk op de benedenverdieping concentreren, maar dat zou afbreuk doen aan de art nouveau-stijl die we zo koesteren. Een jaar geleden viel dan de beslissing en zochten we een alternatief. Het werd een appartement in de Arenbergstraat. Op termijn gaan we dan in Oostende wonen.”
-Dat doet wel iets.
Luc Selis: “Dat is best emotioneel, jawel. We hebben er veel tijd en middelen in geïnvesteerd. Het huis is ook af: niet alleen het gebouw zelf, maar ook het meubilair en de decoratie. Het hoort ook allemaal bij elkaar. In eerste instantie is het de bedoeling een koper te vinden die huis en meubilair samen aankoopt. Alleen de moderne kunstwerken wil ik behouden, ik blijf een kunstverzamelaar. Ik hoop dat de nieuwe bewoners het huis met evenveel hartstocht en inzicht gaan bewonen en behouden. Er is natuurlijk ook een zakelijke kant. Er passeerden al een aantal bezoekers die gecharmeerd waren door de art nouveau-stijl. We proberen het aantal 'toeristen', die vooral een kijkje komen nemen of met totaal onrealistische budgetten voor te pinnen komen, te beperken. Er zijn ook mensen die interesse hebben in het meubilair of de individuele kunstwerken. Dat is niet onze voorkeur, maar we noteren wel hun ge -
gevens. Als er dan een koper alleen voor het huis opteert, dan komen ze in aanmerking voor het meubilair.”
-Zaken doen is ook je beroep. Welke rol speelt dit bij deze transactie?
Luc Selis: “Bij aanvang van de verkoopplanning wisten we totaal niet wat dit huis nu waard was. We hadden zicht op onze eigen investeringen, maar dat was het. Dan heb ik zelf een onderzoek gedaan en op basis van een aantal parameters de waarde van het huis ingeschat. Daarnaast hebben twee onafhankelijk schatters een eigen raming gemaakt. Het resultaat was dat de drie schattingen bijzonder dicht bij elkaar aansloten. Op dit moment staan er een drietal panden te koop in Zurenborg. Er zijn er recent ook enkele verkocht in de Transvaalstraat. Wat tof is, is dat die nieuwe kopers moeite doen om hun pand ook helemaal in orde te maken. Dat valt op en dat is aan te moedigen.”
-Wat betekent het afscheid?
Luc Selis: “Emotioneel is voor ons de beslissing genomen. We moeten nu gewoon een deal afsluiten met een geschikte koper, de interesse is er. We zitten nu zelf niet meer te dubben over wat ons te doen staat. We wensen de toekomstige koper alle succes toe. We hebben hier een mooie tijd gehad, in de straat, met een toffe straatwerking. Het is niet omdat je ouder wordt dat je hier moet verhuizen, dat bewijzen onze beide buren, die tachtigers zijn en hier nog altijd wonen. Als er zich een probleem stelt, moet je een oplossing zoeken. Dat hebben we gedaan.
Frank Mercelis met Eddy et les Vedettes: nieuwe cd en première van tournee in Roma
Op 22 mei presenteerde buurtbewoner Frank Mercelis met bravoure het ‘Feest Herman de Coninck’ op de Draakplaats. Hij zong er toen (onder meer samen met a-KOOR) enkele nummers van Jacques Brel. Zo lichtte hij een tipje op van zijn passie: het Franse chanson. En op 22 september is het zo ver. met zijn band ‘Eddy et les Vedettes’ staat hij in de Roma op het podium met de première van zijn nieuwe tournee ‘Chansons Fatales’. Meteen is dit ook de presentatie van de gelijknamige cd met Franse liedjes. (Luk DEPONDT)
Frank Mercelis (42) woont al zeven jaar met plezier in Zurenborg. Hij is al veertien jaar actief als zanger-muzikant. Hij volgde een muziek- en toneelopleiding aan Studio Herman Teirlinck (optie Kleinkunst) waar hij in 2001 afstudeerde. Zijn muzikale carrière begint hij in 2003 als zanger bij de smartlapband ‘Eddy en de Schellekens’. Ze brengen klassiekers als ‘Zeven anjers, zeven rozen’, ‘Diep in mijn hart’, ‘Eenzaam zonder jou’ en nog veel andere meezingers.
CHANSONS
In 2008 stapt hij uit deze band en richt hij een nieuwe groep op: ‘Eddy et les Vedettes’, waarmee hij de grote klassiekers van het Franse chanson brengt. Vanaf 2014 gaat de band met ‘Chanson. Une belle histoire’ op tournee met schrijver-verteller Bart Van Loo. Bart vertelt op een sappige manier over het Franse chanson en zijn helden. Mercelis en de band zorgen voor muzikale illustraties. Het is een succes, ook in Nederland. In 2015 volgt dan ook een herneming van de tournee.
DEBUUTALBUM
Eveneens in 2015 brengt Frank onder eigen naam zijn debuutalbum ‘Laat Het Gebeuren’ uit met eigen werk. Op deze cd laat hij het Franse chanson liggen en kiest hij resoluut voor het Nederlands. Hij brengt er een brede waaier aan stijlen, met zowel intiemere als rockende nummers. Het nummer ‘Nog 1 Keer’ wordt op Radio 1 geregeld gespeeld. De videoclip bij het nummer ‘Laat Ons Deze Nacht’, van de hand van Zurenborger Alexander Wolfram, werd genomineerd op het Equus Festival in New York. Het filmpje staat op YouTube.
DUIVELS
Vanaf september, gaat Frank dus opnieuw op tournee met ‘Eddy et les Vedettes‘. Met als titel ‘Chansons Fatales’ brengt hij met zijn band een ode aan de duivelse dames van het Franse lied. Dalida, Françoise Hardy, Juliette Gréco en Brigitte Bardot deden als onweerstaanbare fem-
mes fatales niet alleen ontelbare harten op hol slaan. Ze betoverden ook hun mannelijke collega’s.
Tijdens de voorstelling krijgt men antwoorden op prikkelende vragen. Hoe fataal was Edith Piaf voor Yves Montand, Georges Moustaki en Charles Aznavour? Voor welke schone vielen Gilbert Bécaud en Serge Gainsbourg? En wie was Mathilde voor Jacques Brel? Frank vertelt op het podium pittige verhalen over grote dames en samen met zijn muzikanten brengt hij een selectie uit het Franstalige repertoire. Voor deze tournee wordt de 5-koppige band uitgebreid met een blazerssectie (sax, trombone en trompet) bestaande uit bijna allemaal vrouwen. In het totaal acht muzikanten dus.
GEHEIM
En dan is er natuurlijk nog de gelijknamige cd. Welke chansons erop terechtkomen is voorlopig nog geheim. Toch dit al: Brigitte Bardot komt aan bod met een chanson waarop ze enkel ‘lalala’ zingt; Françoise Hardy ‘covert’ een nummer met tekst van Serge Gainsbourg; Edith Piaf kruipt onder de huid van Gilbert Bécaud en ‘Dominique’ van Soeur Sourire wordt van geslacht veranderd…
De eerste singel van deze nieuwe cd heet ‘Boum’, een nummer van Charles Trenet. Bij de publicatie van dit artikel zal ook de tweede singel verschenen zijn. Je kan beide nummers beluisteren op de website van ‘Eddy et les Vedettes’.
SHOWTIME
Frank is niet alleen zanger en muzikant maar ook acteur. Als theateracteur was hij verbonden aan onder andere het Toneelhuis, Het Paleis en de KVS. Daarnaast speelde hij gastrollen in tv-reeksen als W817, Zone Stad, Witse, Vermist, Coppers en Cordon. In de bioscoop was hij te zien als kabinetschef in ‘Windkracht 10: Koksijde Rescue’. Ook in de nieuwste film van Jan Verheyen speelt hij een kleine rol. Als stemacteur vertolkt hij personages in meerdere animatiefilms.
SHOWTIME
Zijn recentste tv-rol is in de tv-reeks ‘It’s showtime’, een humoristische fictiereeks van Bart De Pauw. Momenteel speelt die op Play More. Vanaf januari kan men die volgen op Eén. De serie vertelt het verhaal van Kenny, een jongeman die het koste wat het kost wil maken in de showbizzwereld. Maar hij heeft weinig of geen talent en alles loopt mis. Frank speelt er de rol van een reporter van een regionale tv.
TOEKOMST Wat de toekomst brengt? Frank wil graag nog twee seizoenen verder met ‘Eddy et les Vedettes’ onder meer met een reprise van de tournee ‘Chansons Fatales’. Verder wil hij werk maken van een nieuwe plaat met eigen composities.
Daar is hij eigenlijk al mee bezig. Bijna elke dag maakt hij notities. Hij schrijft zelf de teksten en de muziek van de songs. Hij legt ook de basis voor de arrangementen en die groeien door in samenwerking met de muzikanten, die een grote inbreng hebben bij de creatie van de nieuwe nummers..
PODIUM
Zingen en musiceren blijven centraal staan. “Het helpt me rust vinden; dieper afdalen in mezelf; een meer heldere blik op het leven krijgen. Als zanger kan je iets overbrengen. Je kan ontroeren en ontroerd worden. Het is een dialoog. Het is ook een groepsgebeuren. Ik ben gelukkig als het als een geheel begint te klinken. Kortom: ik ben gelukkig en dankbaar als ik op het podium sta!”
Eddy et les Vedettes: Chansons Fatales Première & cd-voorstelling in de Roma op 22 september om 20.00 uur
Inkom: € 18 - kassa/16 - vvk via www.deroma.be.
Meer info over Frank Mercelis: www.eddyetlesvedettes.be www.frankmercelis.be
Filmpremière van 'Thuis in Antwerpen?' op 21 september op de Dageraadplaats
Op donderdag 21 september
2017 vertoont Filet Divers vzw op de Dageraadplaats de première van het zelfgeproduceerde filmproject 'Thuis in a ntwerpen?' De film zal tussen 17 en 20 uur doorlopend vertoond worden. Het geheel wordt opgeluisterd met animatie en de nodige hapjes en drankjes, klaargemaakt door de vrijwilligers van het Kookproject van Filet Divers. Uiteraard zijn alle buurtbewoners uitgenodigd op dit gratis evenement, dat gefinancierd wordt door het project “Burgerbegroting” van het district a ntwerpen. n oteer dus zeker deze datum als ‘ n iet te missen’ in uw agenda. Het belooft een echte topper te worden! (Edi DOBBELAER)
De kortfilm “Thuis in Antwerpen?” is een aaneenschakeling van gesprekken met vrijwilligers van Filet Divers, op een ludieke manier voor de camera gebracht. Zij vertellen hoe zij als vluchteling in Antwerpen terechtkwamen, hoe hun eerste contacten met de Antwerpenaren verliepen en hoe zij momenteel het wonen en leven in de stad beleven. Met andere woorden: of zij zich in onze stad thuis voelen of niet. Annelies Van Loon, projectmedewerker Filet Divers vzw, en Stephane Kaas, filmregisseur: “Mensen die in armoede leven komen in de media amper aan het woord. Wij willen daarom met ons kleinschalig filmproject de mensen een eigen stem geven, zelf hun verhaal laten vertellen en zo hun isolement doorbreken. Dat laatste proberen wij trouwens dagelijks te doen in ons Kansencentrum in de Rolwagenstraat, waar wij over ruime faciliteiten beschikken. We doen dat met succes, want wekelijks komt toch zo een honderdtal mensen over de vloer."
ARMOEDE
"Maar ons uiteindelijke doel is om ook met de buurt aan de slag te gaan. Vandaar dat we alle buurtbewoners uitnodigen om op 21 september niet alleen onze werking te leren kennen, maar in de eerste plaats om met onze mensen in dialoog te gaan. En natuurlijk is er dit evenement ook zodat geïnteresseerden de gelegenheid hebben om van gedachten te wisselen en zich eventueel te engageren om samen met ons de groeiende armoede in Antwerpen te bestrijden.”
BORDKARTON
Stephane Kaas: “Wij kozen bewust voor een kortfilm. In de eerste plaats omdat je dan veel sneller naar de kern van de zaak kunt gaan. Het grote voordeel van film is dat je een krachtigere en duidelijkere boodschap kunt uitsturen. Het was voor ons immers van essentieel belang dat we de mens centraal zouden stellen en dat we niet in de val van de bordkartonnen karikatuur van “dé vluchteling” zouden trappen. Dit hebben we gelukkig omzeild door onze mensen zelf het woord te geven.”
ONTSNAPPING
"Doordat alle opnames plaatsvonden in de vertrouwde omgeving van het Kansencentrum aan de Rolwagenstraat, was het voor onze mensen een pak gemakkelijker om voor de camera te vertellen over hun eigen, zeer persoonlijk en soms moeilijk verhaal. Zo is er bijvoorbeeld Jamal uit Somalië die
vrijuit vertelt over de perikelen met zijn valies. Of neem het verhaal van Even. Zij spreekt zonder schroom over de vooroordelen waarmee zij als Irakese vrouw en vluchtelinge in België geconfronteerd werd. Of Daudi, die geëmotioneerd zijn ontsnapping uit zijn geboortedorp in Somalië uit de doeken doet…"
TOEKOMST
"Dit zijn slechts een paar van de vele verhalen waar we uit geput hebben. Het zijn stuk voor stuk verhalen over echte mensen die in moeilijke omstandigheden toch nog overeind proberen te blijven, over een grenzeloze dosis optimisme beschikken en willen werken aan een betere toekomst voor henzelf en hun familie. Allemaal mensen zoals jij en ik dus. Je zal dat ongetwijfeld ook vaststellen tijdens de voorstelling op de Dageraadplaats.”
Waarvan akte. Tot 21 september. “KOM GERUST MEE AAN TAFEL!“
Wie zijn deze vier plus één eigenlijk. Anninck Zinzen: “Ongeveer 8 jaar geleden leerden wij elkaar kennen op de Academie tijdens de lessen Schilderkunst. Gewoon 5 verschillende personen, karakters en achtergronden die het goed met elkaar konden vinden. Een Tsaar, een ex-havenarbeider, een ex-leerkracht en twee mondige vrouwen om het geheel aan elkaar te lijmen. We trekken er geregeld op uit, naar musea en tentoonstellingen, of gewoon of café: we stimuleren elkaar en bespreken wat uit ons penseel komt. Marleen, Fons en ik hebben al geruime tijd een atelier in Mortsel, Ravil en Gary hebben een extra plaats thuis, waar we buiten onze lesuren in de Academie nog meerdere keren per week te vinden zijn. Marleen en ik studeren af dit komende schooljaar. Dan hebben wij in totaal 9 jaar avondschool gevolgd, minstens 2 x per week en nog extra kunstgeschiedenis en beeldhouwen. Het is dus echt wel een passie. Een verlengde van onszelf. Vorig jaar heb ik samen met Marleen reeds geëxposeerd in Amsterdam. We vonden dat echt leuk en daar is het idee ontstaan een expo voor ons 5 te organiseren. Je werk in een expo hangen is echt jezelf bloot geven en kwetsbaar opstellen. We zijn benieuwd naar de reacties van de mensen.”
Op de foto : “4 + 1”. Dat zijn van links naar rechts
Ravil KLEBLEEV
Gary VERVECKKEN
Marleen DESMET
Annick ZINZEN Alfons IDES.
Iedereen welkom op de vernissage:
vrijdag 15 september 2017 vanaf 19.00u
@Ruimte 34
Cobdenstraat 34 - 2018 Antwerpen
Openingsuren:
vrijdag : 19.00u - 22.30u
zaterdag & zondag : 11.00u - 21.30u .
Op afspraak: 0495 28 74 51 antwerpartatelier@gmail.com
Het was al weer een paar jaren geleden dat Theater Tol van artistiek leider Lot Seuntjens uit de Raafstraat op de Zomer van antwerpen te zien was. Maar half augustus was het dan zover. De nieuwste productie van
Het heeft zeven jaar geduurd voordat Theater Tol met een nieuwe grote voorstelling kwam. In die tussentijd produceerde Lot Seuntjens wel enkele kleine voorstellingen en bleven ze met vorige voorstellingen de wereld over trekken. Maar nu werd het blijkbaar tijd voor een grote nieuwe muziektheatervoorstelling.
-Waarom zo lang gewacht?
Lot Seuntjens: "Ik wil niet zomaar iets maken of omdat het publiek dat van ons verwacht. Nee, als je iets nieuws maakt, moet je iets te zeggen hebben. En pas nu had ik iets te zeggen."
-Wat dan?
"De voorstelling gaat over twee geliefden die elkaar niet bereiken. De vrouw zit zelfs letterlijk opgesloten in een immense vogelkooi. Pas als zij haar bagage achterlaat en vooruit kijkt, kan ze de gevangenschap verlaten. Uiteindelijk worden de twee beloond met een fontein van water. Water zorgt immers voor leven en voor groei. Water doet leven."
-Is het autobiografisch?
"Een beetje. Vorig jaar heb ik op tournee in Mexico een ongeluk gehad waardoor ik mijn been op drie plaatsen had gebroken. Ik was toen heel lang aan bed gekluisterd. Ik heb in die periode veel gelezen en kunnen nadenken. Ik besefte dat ik enkele elementaire zaken in het leven wat uit het oog was verloren. Ook ik moest uit mijn kooi komen en verder gaan. You gotta walk, don't look back."
-In de pers werd Hotel Watercage 'adembenemend ' genoemd. Content?
"Natuurlijk. Het is erg leuk als mensen zeggen dat ze genoten hebben van onze voorstelling. Een première is wel altijd spannend. Je hebt maanden gewerkt aan een nieuwe voorstelling, maar je weet nooit hoe het publiek uiteindelijk zal reageren. Direct na de eerste voorstelling had ik wel al een goed gevoel. Het publiek bleef maar applaudisseren. Dat gaf me een enorme kick. Er waren op de première ook programmatoren van theaterfestivals aanwezig. Ook zij waren enthousiast. De stad Nijmegen heeft de voorstelling direct binnengehaald in het kader van Green Culture City. De voorstelling is ook al enkele keren verkocht aan andere landen. In 2018-2019 zal Hotel Watercage in binnen- en buitenland
toeren. De speellijst maken we in maart 2018 bekend."
-Jullie blijven intussen toch niet voortdurend in Zurenborg?
"Nee, Zurenborg is wel onze thuisbasis, maar we toeren met onze andere voorstellingen gewoon verder over de wereld. Volgende week zitten we in Duitsland en Denemarken. In november gaan we naar Mexico. In december vertrekken we naar Frankrijk en in januari spelen we zes voorstellingen in Brazilië. Maar voor de mensen die ons dichter bij huis willen nog eens aan het werk willen zien, we spelen op 25 december in Oudenaarde."
Theater Tol, Hotel Watercage, beleefde zijn première in het Boelaerpark. Vier avonden lang stonden er steeds tussen de vijftienhonderd en tweeduizend mensen vol bewondering te kijken naar deze luchtvoorstelling.
-Even terug naar Hotel Watercage. Kreeg jij ook soms direct feedback van het publiek?
"Jazeker. De meeste mensen waren een beetje overdonderd door hetgeen ze gezien hadden maar sommige mensen spraken me na de voorstelling toch even aan. In het Boelaerpark vertelde een man me dat hij genoten had en zich sterk herkende in het hoofdpersonage. Iemand anders kwam me alleen maar vertellen dat ze erg had moeten wenen met de beelden die ze had gezien. De schoonheid had haar geraakt, zei ze."
-Wil je nog iets zeggen?
"Nee hoor. Wacht, een leuk voorval. De dag na de laatste voorstelling van Hotel Watercage kwam een oma met haar kleinkind naar ons toe
in het Boelaerpark. We waren net aan het afbreken en inladen. De oma vertelde dat het kleine meisje de voorstelling de vorige avond gezien had en over niets anders meer sprak. Zij zag in Hotel Watercage een prins die zijn prinses kwijt was. En nu had ze een vraag: ze zou graag een foto willen van de prins. Pol, de danser die het hoofdpersonage speelt in deze voorstelling, hoorde het, trok zijn werkhandschoenen uit en poseerde samen met het meisje voor een mooie foto. Daarna wandelde het meisje aan de hand van haar oma fier door het Boelaerpark. Ze had zojuist een echte prins ontmoet. En ze had het bewijs op foto. Mooi hè? De reactie van dat meisje, dat vind ik nou nog eens een mooi compliment."
reis
je twijfelt je een weg langs bosranden en weien waar een valk op een paaltje wacht, onkruid wiegt in de berm
je kijkt naar het achtergelaten gras legt je lichaam neer
hoewel je niet van nachtwandelingen houdt, verlaat je je slaap en de wind keert
Omdat het volgend jaar 2018 is, krijgen de vier antwerpse wijken met de postcode 2018 ieder een eigen kunstwerk. De organisatie Expo 2018 stelde in elke wijk enkele kunstenaars voor die in aanmerking kwamen om het kunstwerk te ontwerpen. Bewoners mochten vervolgens zelf kiezen welke kunstenaar een werk voor hun wijk zou maken. Zurenborg koos voor de in antwerpen wonende nederlander nick Hullegie.
De vier districten met de postcode 2018 zijn: Zurenborg, Klein Antwerpen-Harmonie, Haringrode-Groen Kwartier, Markgrave-Brederode. In elk van deze wijken zal volgend jaar een nieuw kunstwerk verschijnen. Om de bewoners zoveel mogelijk te betrekken bij het nieuwe project, organiseerde Expo 2018 voor elke wijk een informatiemiddag waar vier kunstenaars zich voorstelden. Daarna mochten de aanwezige buurtbewoners een kunstenaar kiezen uit vier genomineerden. Voor Zurenborg vond deze bijeenkomst plaats op 11 juni. Een paar weken hieraan voorafgaand was in elke bus een glimmende kleurenfolder gepost om Zurenborgers uit te nodigen op deze buurtontmoeting. Maar helaas, de opkomst op 11 juni was - het moet gezegd - beschamend laag. Slechts een handvol Zurenborgers had de moeite genomen om deze bijeenkomst te bezoeken.
publiek reageerde en kon daar tijdens mijn presentatie rekening mee houden. Dus vooral de eerste kunstenaar (Koba De Meutter nvdr) was duidelijk in het nadeel.
Na afloop van de presentaties was ik wel tevreden. Alles kan beter natuurlijk, maar ik had ook de andere drie kunstenaars bezig gehoord en ik dacht: ja, ik maak misschien wel een kans om gekozen te worden. Wij zaten met ons vieren bij elkaar te wachten op de uiteindelijke beslissing. Dat was wel gezellig hoor, maar ook wel spannend. Toen na het beraad van de buurtbewoners iemand naar ons toekwam om te vertellen dat ik uiteindelijk gekozen was, was ik enorm blij. De anderen waren zichtbaar teleurgesteld, volgens mij. Dat snap ik wel, het is ook lastig om echt met elkaar in competitie te gaan en dan te horen dat je het niet geworden bent."
stefan heulot www.genoeggedicht.be
SCULPTUREN Om beurten stelden de vier kunstenaars zich voor, ze gaven hun visie en lieten recent werk zien. Na afloop van de presentaties verdwenen ze naar een andere ruimte en mochten de aanwezige buurtbewoners discussiëren om zo tot een oordeel te komen welke kunstenaar daadwerkelijk aan de slag mocht in Zurenborg. Uiteindelijk kozen de aanwezigen voor Nick Hullegie. Hij overtuigde de aanwezigen het meest met zijn sculpturen die meestal geïntegreerd zijn in de omgeving en die vaak een knipoog geven naar diezelfde omgeving.
VERSCHRIKKELIJK
Hullegie (47) is een Nederlander die geboren is in Epe, maar al twintig jaar in Antwerpen woont. Zijn werken worden in binnen- en buitenland getoond. Hij werd aangezocht om zich kandidaat te stellen voor dit project zodat hij het daarna kon opnemen tegen drie andere kunstenaars om deze opdracht binnen te halen. "Ik was wel nieuwsgierig hoe het in zijn werk ging en bovendien wordt er in dit project samengewerkt met partners zoals het Middelheimmuseum, Stad Antwerpen en kunstenorganisaties uit de wijk. Dat gaf me een goed gevoel, dus heb ik me kandidaat gesteld. Ik wist toen nog niet dat ik me moest presenteren om gekozen te worden. Die presentatie vond ik verschrikkelijk. Ik ben iemand die liever op de achtergrond blijft. Daarom maak ik ook beeldend werk en sta ik niet op een podium. Ik laat liever mijn werk spreken dan dat ik zelf voor groepen ga staan praten."
SPANNEND
"Ik vond de presentatiemiddag niet helemaal eerlijk verlopen. Ik was als derde aan de beurt en had als voordeel dat ik mijn twee voorgangers al aan het werk had gezien. Ik zag hoe het
ONTWERP
"Ik heb nu definitief de opdracht gekregen om iets 'kunstgerelateerd' te doen met de buurt. Alles kan: binnen of buiten, tijdelijk of permanent. Het hoeft ook geen sculptuur te zijn. Eigenlijk is heel veel mogelijk. Belangrijk is wel dat ik rekening houd met de inspraak van de buurtbewoners. Eind oktober moet ik met een schetsontwerp komen. Mensen kunnen dan zien wat ik wil gaan doen. Dat moet dan goedgekeurd worden. Pas daarna wordt het gerealiseerd. En in de loop van 2018 moet het er zijn."
CHAOS
"Ik ken Zurenborg wel een beetje. Na mijn opleiding in Arnhem heb jaren geleden een kunstopleiding bij het HISK gevolgd in de Lange Leemstraat. In die tijd kwam ik vaak op de Dageraadplaats. Momenteel loop ik een beetje rond in Zurenborg en bekijk ik de wijk. Ik laat me inspireren. Voor deze opdracht probeer ik grip te krijgen op de wijk. Nu is het nog chaos voor mij, maar ik probeer daar nu structuur in aan te brengen. Bijvoorbeeld door overeenkomsten te zien. Of dat sociaal-maatschappelijk mij iets opvalt, bijvoorbeeld dat mensen veel op straat leven, of dat juist altijd de rolluiken dicht zijn. Ik probeer gewoon iets te vinden wat me opvalt, wat ik interessant vind. Dat ga ik dan combineren met iets wat ik al in mijn hoofd heb, bijvoorbeeld een vorm. Die combinatie die daaruit ontstaat, wordt interessant. Ik vind dit een interessante benadering. Daar waar het in het midden komt, wordt het boeiend. Soms duurt het proces lang, maar altijd komt het moment waarop het samenvalt."
WANDELTOCHTEN
"Ik heb nog geen specifieke plek op het oog waar ik iets zou willen maken. Ik heb nu eerder
het gevoel dat het iets gespreids wordt. Of iets wat steeds terugkomt, iets op meerdere plekken. Aan zoiets denk ik nu, maar dat kan allemaal nog veranderen. Er is hier op Zurenborg ook niet zoveel ruimte. Je hebt natuurlijk wel de Dageraadplaats, maar dat vind ik geen verrassende plek om iets te gaan doen. Het kan zijn dat ik op een van mijn wandeltochten de juiste plek wel ineens zie, maar nu denk ik eerder om iets te gaan spreiden. Dat is nu mijn gevoel. Maar eigenlijk weet ik het nog niet en eerlijk gezegd vind ik dat ook wel leuk."
NIEUWSGIERIG
"Ik heb al veel werk gemaakt, maar uiteraard ga ik voor Zurenborg iets nieuws maken. Ik wil geen afgeleide maken van werk dat ik al eerder gemaakt heb. Als ik een werk gemaakt heb, is het voor mij klaar, dan mag het voor mij ook weg. Daarom vind ik het ook lastig om een presentatie te houden op basis van mijn eigen werk, omdat ik dan oud werk moet terughalen. Als werk af is, moet het voor mij ook uit het zicht. Dan ben ik er klaar mee. Zo doe ik dat ook op mijn atelier. Als het klaar is, zorg ik dat ik er een foto van heb en dan moet het werk ook echt weg. Maar eerst ga ik voor Zurenborg een nieuw werk maken. Ik ben net zo nieuwsgierig als jij wat het uiteindelijk gaat worden."
www.nickhullegie.com
De Gazet van Zurenborg houdt Nick Hullegie in de gaten. Zo gauw er meer bekend is omtrent het kunstwerk dat hij voor Zurenborg gaat maken, hoort u het van ons. Indien u graag al eens wat werk van zijn hand wilt bekijken, dan kunt u dat doen door naar de website www. nickhullegie.com te surfen. Hier vindt u veel fotomateriaal. Zo hebt u al een beetje een idee wat voor soort werk Hullegie maakt.
Stadsgids Jos Hermans, ook bekend als Jos Smos van Katastroof en zijn Monique Faes (de Pekelteef) organiseren nu ook een tocht door de wijk waarbij de bekendste plekken worden aangedaan en waar de deelnemers getrakteerd worden op een meer of minder schunnig lied en een jenever of iets anders sterks. allemaal elementen die op onze Jörg Pyl een grote aantrekkingskracht uitoefenen en hij stapte dan ook fluks mee.
1 Vrijdag 16 juni betekende het startschot voor de try-out van de stadswandeling Zurenborg met de Zingende Stadsgids. Om 19u30 verzamelden een goede twintigtal geïnteresseerden voor de kerk aan de Dageraadplaats. Jos Hermans deed zijn reputatie van gediplomeerde stadsgids alle eer aan het is dus niet al muziek wat de klok slaat. Zo leerden we dat er onder de Plantijn en Moretuslei de oude Herentalse Vaart loopt. Vandaar werd zoet water aangevoerd naar de brouwerijen in de Brouwersvliet die het water uit de Schelde te zout vonden.
Ook stroomde er een beek dwars door het Berchemse gedeelte van Zurenborg. Momenteel loopt die onder een van de witte huizen op het rondpunt aan de Cogels Osylei. In de zestiende eeuw besloot men de beek te kanaliseren en in buizen onder de Herentalse vaart te leggen. Sindsdien veranderde het Zurenborgse landschap in een moerassig gebied.
Maar genoeg theorie, “Jos Smos” (Katastroof) Hermans zingt het Zurenborgslied, daarna gaat het al zingend naar de Door Verstraetenplaats om dan koers te zetten naar de vijf bruggen aan de Draakplaats.
2-3 Hier is het jenevermoment, met keuze tussen de harde Schnaps en een vruchtenjenever. Jos zingt ‘Wij zijn van Antwerpen’ uit volle borst. Gesterkt door deze geestrijke drank, is het meezingen van de oude Antwerpse liedjes iets makkelijker. Meestal zijn er verschillende versies van, de ene wat properder dan de andere.
4 De hele uitleg zal gespekt worden met vraagjes over historische en andere weetjes. Wie als eerste het antwoord geeft, krijgt een kaartje. Bedoeling is dat op het einde van de wandeling de kaartjes geteld worden en de winnaar krijgt een mooie verrassing.
5 Een beetje verder op enkele trappen was het moment aangebroken van een groepsfoto. Terloops leert Jos Hermans ons dat het oorspronkelijk de bedoeling was geweest om van dit oude moerasgebied een industriële site te maken. Het enige dat er ooit kwam, waren de gasketels langs de Pretoriastraat,,nu Eandis en de Lijn. Maar een slimmerik had door dat er meer te verdienen viel door huizen te bouwen en de gronden te verkavelen. Daarna gaat het met muziek en klank naar de GuldenVliesstraat en de Waterloostraat, waar enkele historische vragen op de deelnemers afgevuurd worden.
6 Een paar bewoners komen aan de voordeur naar het zingende gezelschap kijken. Een enkeling zingt mee, maar iedereen moet glimlachen.
7 Aan de huizen de Vier Jaargetijden wordt halt gehouden. Jos Smos zingt er de vier seizoenen van de man (zonder commentaar).
8 Aan de bruggen aanbeland, vraagt Monique iedereen wie wat wil drinken, want vandaar gaat het naar het zaaltje van ‘t Nieuw Zomerhof, Dageraadplaats. Zij loopt voorop om de bestelling door te geven zodat iedereen in het zaaltje snel zijn geliefkoosd drankje krijgt.
9-10 Dit was de laatste kans om deze wandeling individueel mee te maken. Vanaf nu kan de Zurenborgse Wandeling alleen in groep geboekt worden. Er kan geboekt worden voor maximaal 30 wandelaars aan de prijs van 15 € per persoon op dinsdag, woensdag of donderdag in de namiddag of avond ofwel zondag en bij hoge uitzondering vrijdag of zaterdag aan de prijs van 20 € per persoon met een minimum van 500 € per groep. Deze wandeling alsook de drie andere zingende stadswandelingen kunnen telefonisch geboekt worden op het nummer 03 236 95 86.
De Roma is niet alleen genomineerd als Het Schoonste Gebouw van de Stad Antwerpen, een wedstrijd van Monumentenzorg. Het heeft dit najaar ook weer een zeer aantrekkelijk cultureel aanbod. Wat te denken van De Picknick the Streets waaraan het zangevenement 'Zing met mij' wordt gekoppeld? Of wat dacht u van een avond rond 100 jaar Oktoberrevolutie? U krijgt niet alleen een film aangeboden maar u neemt na afloop ook een splinternieuw boek mee naar huis. Of wilt u liever eens een politieke avond met Cas Mudde meemaken met daaraan gekoppeld een panelgesprek met bekende politici? Het kan. Dit en nog veel meer biedt De Roma ons aan.
Oja, wilt u De Roma naar de top stemmen voor het Schoonste gebouw van de stad Antwerpen? Vul je naam in op het formulier als je de zaal tijdens Open Monumentendag (zondag 10 september) komt bewonderen of stem nu al online via www.hetschoonstegebouw.be.
Rachida Lamrabet: Zwijg, allochtoon! Boekvoorstelling i.s.m. EPO
Vrijdag 8 sep: 20u - € 5
Rachida Lamrabet is juriste en schrijfster. Ze publiceerde onder andere Vrouwland (2007) en Een kind van God (2008). Ze ontving de Debuutprijs en de BNG Nieuwe Literatuurprijs. Vertrekkend vanuit de boerka-affaire zoekt Rachida Lamrabet een antwoord op een aantal ongemakkelijke vragen. Geldt de vrijheid van meningsuiting voor iedereen of veranderen de regels als mensen van een andere origine zich in het publieke of artistieke debat mengen?
Kan ‘allochtone’ kunst of literatuur eigenlijk wel kunst of literatuur zijn? Een essay over identiteit, racisme, het vrouwenlichaam als inzet van de strijd om de vrijheid, en onze bange samenleving. Met Rachida Lamrabet, Joël De Ceulaer (De Morgen), Michaël De Cock (KVS), Nadia Fadil (antropologe K.U.L.), Christophe Busch (Dossinkazerne) en Anissa Boujdaini (activiste en slam poet).
Picknick The Streets zo 17 sep: 12u>14u - gratis - op de Turnhoutsebaan
Naar het voorbeeld van de Brusselse Picknick
The Streets, wil BorgerhouDt van Mensen op zondag 17 september samen met jou de langste picknickparade op de Turnhoutsebaan creëren! Breng zelf je picknickattributen mee, wij zorgen voor een autovrije baan vanaf het Moorkensplein tot aan De Roma!
Zing met mij zo 17 sep: 14u>15u - gratis
Of je het Nederlands goed onder de knie hebt of niet, na Picknick the Streets op de Turnhoutsebaan, kan je een uur lang in De Roma uit volle borst mee zingen tijdens Zing met Mij. We organiseren dit naar het voorbeeld van Zing Nederlands Met Me in de Brusselse AB. We zingen Nederlandstalige liedjes met anderstalige nieuwkomers en voorzien daarvoor live muzikale begeleiding. Liedjesboeken krijg je ter plekke. Want zoals jullie weten: niet alleen picknicken, maar ook zingen verbindt! In samenwerking met Atlas en het koor Onze rijkdom.
Het Mattheuseffect: onderwijs als gangmaker voor maatschappelijke ongelijkheid Gespreksavond i.s.m. Minderhedenforum, PEP
vzw, FMV, Kilalo, Universiteit Antwerpen, MSC, PAJ
Wo 4 okt: 20u - gratis (wel verplicht reserveren) De maand september zit erop, het nieuwe schooljaar draait opnieuw op volle toeren. Maar hoe performant is ons onderwijs? Velen trekken aan de alarmbel: ons onderwijssysteem zou de sterken sterker en de zwakkeren zwakker maken, en zo bijdragen tot meer sociale ongelijkheid binnen onze samenleving. Voor leerlingen met een etnisch culturele achtergrond heeft ons onderwijssysteem ronduit dramatische gevolgen. Volgens het laatste (en ook voorlaatste) PISA-onderzoek heeft Vlaanderen de grootste etnische kloof in het onderwijs ter wereld. De maatschappelijke kost hiervan is enorm. Zeker in een stad als Antwerpen en in een district als Borgerhout, waar de diversiteit onder de jeugd enorm is en de komende jaren enkel zal toenemen. Wat zijn de oorzaken van deze systeemfout? Wat is de maatschappelijke en economische kost? En vooral: hoe kunnen we zaken verbeteren? Panel en presentaties met prof. Orhan Agirdag (onderwijswetenschapper KUL), Herman Van Goethem (rector Universiteit Antwerpen), Sandrine Ekofo (voorzitter Kilalo) en Yasmina Akhandaf (leerkracht Lucerna college).
100 jaar Oktoberrevolutie:
Tien Dagen Die De Wereld Deden Wankelen / Reds Boekvoorstelling i.s.m. EPO, gecombineerd met filmvertoning zo 8 okt: 15u - € 12 (boek inbegrepen)
Over de Oktoberrevolutie zijn bibliotheken bij elkaar getikt: sommige analyserend, andere verhalend, sommige negatief, andere positief. Maar altijd achteraf geschreven. In de wereldliteratuur bestaat één grote uitzondering: Tien dagen die de wereld deden wankelen, het meeslepende ooggetuigenverslag van de jonge Amerikaanse journalist John Reed. Een boek dat de geestdrift van die periode geniaal weet te vatten, vandaag terug heruitgegeven in een herziene vertaling.
Reds (1981) is een verfilming van het boek. Warren Beatty regisseert en vertolkt zelf ook de hoofdrol. Thomas Blommaert van uitgeverij EPO leidt de film in. De film duurt 3u15’, dus we vertonen hem in twee delen. Tijdens de pauze vergast Chor-Rus u op prachtige Russische koorgezangen. In de inkomprijs is bovendien
Grote hondstraat 5 2018 antwerpen
TEL: 0488470083
een exemplaar van het boek (normale verkoopprijs € 24) inbegrepen! En nog een fijn extraatje: de wodka zal koud staan. Nazdrovje!
LAB#286: Iedereen Mojo
Vr 13 okt: 20u - gratis ‘Mojo’s’ (mobile journalists) maken het nieuws. Waar nog niet eens zo heel lang geleden een groep mensen nodig was in een bus vol apparatuur om een volwaardig nieuwsitem te maken, is vandaag enkel een smartphone nodig om nieuws de wereld in te sturen. Bovendien laten steeds meer mensen de traditionele media links liggen en vergaren ze nieuws via social of online media. Word zelf Mojo en neem je kijker of luisteraar mee naar de plek waar het nieuws gebeurt. Toon verhalen die klassieke media niet willen of kunnen brengen. Leer alles over verslaggeving met je smartphone. Van het maken van de filmpjes tot de technieken daarachter. Maar ook over de deontologie van eerlijke verslaggeving. Kortom, iedereen Mojo! Een organisatie van Kifkif en Stamp Media in samenwerking met De Roma.
Cas Mudde over populisme, polarisering en politiek Lezing i.s.m. Knack wo 18 okt: 20u - € 5
De Nederlandse politicoloog Cas Mudde doceerde in Bel-
gië, Groot-Brittannië en nu Amerika over rechts-populisme en wordt internationaal erkend als expert. Volgens Mudde is de kern van populisme dat het twee homogene blokken tegenover elkaar zet: het goede volk versus de corrupte elite. Onafhankelijke media, rechtspraak of de bescherming van minderheden: populisten moeten het niet. En daarom bestaat er geen goed populisme, vindt Mudde: omdat het altijd op gespannen voet staat met de liberale democratie. Aansluitend volgt er een panelgesprek met Imade Annouri (Groen), Zuhal Demir (N-VA) en Bart Somers (Open VLD). Warda El-Kaddouri (MO*-magazine) zorgt voor de kritische noot.
Trefdag Pulse Transitienetwerk Cultuur: Hoogtij/d di 24 okt: 9u30>17u - € 35 (lunch + ticket voor avondfilm
‘Down to Earth’ inbegrepen)
Deze trefdag van Pulse Transitienetwerk Cultuur zoomt naar gewoonte in op duurzaamheid en wat het kan betekenen voor organisaties en praktijken uit de cultuur-, jeugd- en mediasector. Doe inspiratie op en wissel expertise uit op Hoogtij/d, samen met andere professionals en geïnteresseerden. Verwacht je aan een dag vol praktijken, lezingen, workshops en artistieke interventies over transitie vandaag en morgen. Meer info op www.pulsenetwerk.be/ trefdag2017. Save the date and save the planet!
Vanaf 4 september tot 15 december zijn in de abdij van Hemiksem niet minder dan tachtig werken te zien van de grafica Veerle Rooms uit de Cogels-Osylei. De vier elementen zijn het onderwerp van deze tentoonstelling. Rooms mixt de elementen met tal van grafische en digitale toepassingen en verwerkt dit samen tot een geheel. Om het geheel te vervolledigen, heeft zij aan Marleen de Crée gevraagd om poëtische teksten bij Water en Vuur te schrijven. Voor het element Aarde zijn de gedichten van de hand van haar partner Willem Persoon, die een dichterlijke impressie schreef over de gekende prehistorische rotstekeningen in de Ardèche (Frankrijk). Beiden verleenden in 2014 al hun medewerking aan de tentoonstelling en bijhorende dichtbundel Mythen en Tekens. Het voortdurend wisselende spel van wind en wolken komt terug bij het element Lucht. De teksten van deze tentoonstelling zijn ook vertaald in het Frans en het Engels. Op de Open Monumentendag geeft Veerle Rooms toelichting met een wandeling doorheen de tentoonstelling van 15 tot 18 uur. Die dag is er ook een drankje voorzien.
Praktisch:
Bernardusabdij, Administratief Centrum /Sint-Bernardusabdij 1 / 2620
Hemiksem
Openingsuren: ma-do-vr : 9 tot 12u - di : 9 tot 12u 14 tot 16u en 18 tot 19.30u - wo : 9 tot 12u, 14 tot 16u - niet op 1 en 2 nov. '17.
Extra publieksmoment: zondag 10 september van 10 tot 18u.
Toegang gratis
GRAFIEK
De foundation Veerle Rooms heeft een activiteit voor de meer in grafiek geïnteresseerde liefhebber in het museum Plantin-Moretus te Antwerpen onder de noemer
Grafiek Leeft. Dit is een herontdekking van de klassieke technieken en de evolutie van de grafische kunsten door de eeuwen heen.
Aan de hand van lezingen, demo’s en korte workshops
demonstreren kunstenaars uit binnen- en buitenland hoe grafische technieken evolueerden. Er zijn vier thema’s gepland
1. HOOGDRUK | Japanse houtsnede
2. DIEPDRUK | klassieke droge technieken - lijn
3. MEZZOTINT
4. CHINE-COLLÉ Inschrijven voor deze activiteiten is een must, want het aantal deelnemers is beperkt tot tien.
Meer info en inschrijven op www.rooms-veerle.be/ foundation-workshops, foundation-vr@hotmail.com of tel. +32(0)472 557 257 (jp)
Het cultureel centrum in de Driekoningenstraat pakt dit najaar uit met een aanbod waar Ramses Shaffy blij van zou worden. Wat dacht u bijvoorbeeld van een sfeervolle avondwandeling door het Brilschanspark waarbij onderweg allerlei artiesten tevoorschijn komen. Natuurlijk zijn er enkele bekende namen bij zoals Kamal Karmach en Johan Petit. Maar achter een of andere boom wacht nog meer volk op u, zoals een cellist, een trapezewerkster, een danseres en enkele muzikanten. Het enige wat u moet doen, is wandelen, van de ene verrassing naar de andere. Dit najaar organiseert CC Berchem ook de familiedag en Berchem Bazaar. Daarnaast staan er talloze optredens in de zaal gepland. Hoe dan ook, met CC Berchem in de buurt hoeft u zich in september en oktober geen moment te vervelen.
DE KOLONIEMT - TWEE ZIELEN
Première (UITVERKOCHT)
zaterdag 29 september - 20.30 uur
NOCTURNE - BRILSCHANS BY NIGHT
zaterdag 16 september 2017 – 19.30 uur
vvk: 10 euro/kassa: 12 euro
Brilschanspark, Berchem
Een sfeervolle avondwandeling langs intieme, grappige en spectaculaire acts. De Vuurmeesters kleden het park feeëriek aan met gezellige lichten, vuurinstallaties en kaarsen. In kleine groep wandel je met gids doorheen het park. Elke groep volgt een eigen parcours en houdt halt bij 5 verschillende acts. Niet elke groep ziet dezelfde acts, maar iedereen ziet Lady Cocktail, de Vuurmeesters en Johan Petit. Alle voorstellingen spelen in openlucht. Bij nat of koud weer neemt u best aangepaste kledij mee.
Programma:
Aïcha Cissé (vertelling)
Haar geboorte was een flop en haar zoektocht naar een lief vervloekt. Ze is klaar voor de liefde, nu die man nog... Aïcha brengt een stuk uit ‘Prêt-À-Aimer’ met grappige en trieste anekdotes. Een prettig gestoorde kijk op de liefde.
Aïcha Cissé tracht het universeel verlangen naar liefde te ontrafelen.
Rooftoptiger (muziekinstallatie)
‘BirderConcert’ is een muzikale en beeldende performance, een kruising tussen beeldende kunst en een muziekoptreden. Birder is een apparaat van de futuristische vogelkweek en een klankkast van de toekomst, gebouwd door beeldend kunstenaar Bram Rombouts ism Rooftopitger. Voor de muzikaliteit werd samengewerkt met beeldend kunstenaar en muzikant Aarich Jespers.
Dries (indierock)
Dries brengt intieme indiefolk. Vergezeld van gitaar en mondharmonica brengt hij je van de ene emotie naar de andere. Zijn rijpe stem bezingt met tomeloze strijdvaardigheid het kleine en het grote leven. Wie goed luistert hoort misschien de invloed van Bob Dylan, Will Oldham en Ry Cooder. Dries is een ruwe diamant die de voorbije jaren werd geslepen in kroegen, clubs en op festivals. Zang, gitaar, mondharmonica en een doorleefde, hese stem: veel puurder kan een singer-songwriter haast niet klinken.
Frans Grapperhaus (klassieke muziek)
De Nederlandse cellist Frans Grapperhaus heeft de mond vol van Bach. Meer nog: hij kan er niet over zwijgen. Zelfs niet als hij speelt. In zijn meeslepende voorstelling ‘Ik wou dat ik twee hondjes was’ wil Frans zijn fascinatie duidelijk maken aan zijn publiek. Uitleggen, overtuigen en inspireren. Muziek, woord en veel passie. Zoals de meester zelf. Geen bagatel, wel één en al Bach.
Johan Petit (vertelling)
Rasverteller Johan Petit is al bijna twintig jaar een vaste waarde in het theatercircuit. Hij brengt op de nocturne een ‘best of’ uit zijn gehele repertoire. Petit brengt theater zoals goede stand-up comedy zou moeten zijn, met af en toe een lach en een traan.
Kamal Kharmach (comedy)
Kamal charmeerde tijdens Humo’s Comedy Cup 2014 jury en publiek tot in de finale. Nu staat hij scherper dan ooit. Letterlijk, want hij is zomaar eventjes 120 kilo lichter, maar ook figuurlijk, omdat hij vastbesloten is zijn materiaal van een snedig randje te voorzien.
Lady Cocktail (circus)
Een spectaculaire show met acrobatie en trapezes. Vrouwelijkheid, verve, en vrolijke provocaties vormen hier een explosieve cocktail, met een gebalde vuist en de haren in de wind.
Maarten Degraeuwe (theatermonoloog)
‘Wanneer het licht wel aan was na zonsondergang, bij volle maan… Dan was ik doodsbang van mijn eigen schaduw, want daar zat de wolf, te wachten. Als ik in mijn ooghoek de kleinste onbekende beweging zag...’
Yipoon + Supafly (dans en dj-set)
Danseres en choreografe Yipoon Chiem communiceert met een combinatie van hedendaagse dans, breakdance, capoeiara en traditionele Cambodjaanse apsara met haar publiek. Hiphop- en djcrew Supafly Collective begeleidt haar. De Vuurmeesters
Zij kleden het park feeëriek aan met indrukwekkende vuurinstallaties, lampen en kaarsen.
HANAFUBUKI - Una Casa Cascata (première)
Vrijdag 22 september 2017– 20 uur
ccBe, kleine zaal vvk 10 euro | kassa 12 euro Kinderen tot 12 jaar: 8 euro Een objecttheatervoorstelling die voor zowel kleine als grote mensen heel wat te bieden heeft. Op een laag zand wordt een dorpje gebouwd. In deze mini-wereld leven kartonnen mini-mensen die in mini-huisjes wonen. Alle gebeurtenissen op het stukje zand worden nauwlettend gefilmd en geprojecteerd.
Zo ontstaan er verschillende werelden, groot en klein.Geschikt voor alle leeftijden
FAMILIEDAG
zondag 1 oktober 2017 – 14 tot 18 uur
Vandaag palmen de kinderen ccBe helemaal in. We nodigen kunstenaars uit die met hun lichaam creëren. De circusartiest wordt een levensgroot penseel en twee bodypercussie artiesten brengen een heel orkest tot leven. Atelier Lore, Heidi’s poppenspel en het schminksalon maken het feest compleet en hier en daar kom je gekke meubeltjes tegen die je fantasie helemaal wakker maken.
GRENSGEVAL - Plock! 4+
14 uur en 16.30 uur
vvk 6 euro / kassa 8 euro
Wat als acrobatie, verf, geluid en de action painting van Jackson Pollock elkaar ontmoeten? Camiel Corneille, de acrobatische schilder van dienst zoekt het uit in een energieke, speelse performance. Verf druipen, gieten, spatten, smijten. Met kwasten of stokken of potten. Zijn hele lichaam gooit hij in de strijd. Maar hoe hij ook draait, springt, rolt of zweeft, zijn schilderij lijkt niet op het origineel.
‘Plock!’ is beeldend circus-geluidstheater dat alle zintuigen prikkelt met brommende verfpotten, gekleurde geluiden en dansende verf. Opgepast voor rondvliegende verfspetters! Maar geen nood, wij voorzien beschermende pakjes.
COMPAGNIE SONS DE TOILE - Zou! 6+ 15 uur vvk 6 euro / kassa 8 euro Op Circus Boelaere zette Compagnie Sons de Toile een indrukwekkende performance neer samen met het publiek. Voor de eerste familiedag nodigen we bodypercussieprofessionals Simon Filippi en Julien Vasnier graag opnieuw uit in ccBe. Met hun stem, het geluid van hun voeten, handen, monden en bewegingen leiden ze een orkest van wel 86 tenen, 112 stembanden, 2000 vingers en een paar oren en nemen ze je mee op een verrassende ontdekkingsreis naar de muzikale mogelijkheden van je lichaam.
1000POOT PRODUCTIES - MeubilAiR-T 6+ gratis
Benieuwd wat de kleurrijke meubeltjes te bieden hebben?
Ga dan op ontdekking langs het parcours van vijf verschillende meubel-installaties. Elk meubeltje bevat een andere opdracht. Wanneer je het parcours op eigen tempo hebt doorlopen, ga je naar huis met een eigen kunstwerkje en
een originele foto!
De familiedagen zijn een samenwerking tussen het cultuurcentrum en het district van Berchem.
Ontroerend Goed - £¥€$ (“Lies”)
woensdag 4 oktober 2017 – 19 uur (uitverkocht) & 22 uur (laatste tickets) vvk: 14 euro/kassa: 16 euro Engels gesproken
U kan 'lies' zien in de titel, of 'eyes', of Pond, Yen, Euro en Dollar. Hoe dan ook, leugens of valuta, het gaat over geld. Ontroerend Goed nodigt u uit om in de huid te kruipen van de grootgeldbezitters. Voor één avond mag u in hun stoel plaatsnemen. You call the shots.U staat in het centrum van ons economisch systeem. U bepaalt elke koers.En wie weet kan u van de wereld een betere plek maken, eerlijker, verantwoordelijker, want u zal het zeker en vast anders doen.
‘NUFF SAID vrijdag 6 oktober 2017 - 20.30 uur
vvk: 10 euro | kassa: 12 euro. Boek tijdig!‘Nuff Said. Wereld in beweging. Al 10 jaar lang podium vol stad. Tussenmainstream en underground, vol jong talent en internationale namen. Met elke maand een rits kwaliteit. Be it comedy, literatuur, muziek, spoken word,... Telkens vakkundig ingekapseld door de jungle hazers van BRZZVLL en chef d’orchestre Johan Petit. Wentel je in deze heerlijke bak talent. Iedere eerste vrijdag van de maand in de foyer van ccBe.
WOUTER DEPREZ werd bekend als panellid van ‘De Rechtvaardige Rechters’ op Canvas, was ooit de ‘Slimste Mens ter Wereld’, schrijft boeken en artikels, maakt radioreportages, ging op sabbatjaar naar Zuid-Afrika, maar speelt vooral zijn eigen zaalshows doorheen heel Vlaanderen en Nederland. Deprez is aanstekelijk, ontwapenend, fantasierijk, grappig, kwetsbaar, echt en persoonlijk!
POETIC PILGRIMAGE (VK) zijn tegen wil en dank postergils voor diversiteit 2.0. Ze zijn kleurrijk, mondig, moslima’s en ze houden van het podium: de Britse meisjes van Poetic Pilgrimage zijn de sterren van de theatervoorstelling Malcolm X. Met spoken word en hiphop eisen ze, zonder compromissen, hun plek op in deze wereld.
ANDY FIERENS wordt wel eens gezien als een buitenbeentje van de Vlaamse literaire wereld omwille van zijn originele, humoristische en genadeloze schrijfsels. Hij is een graag gezien performer, ook buiten de taalgrenzen. Naast dichter is hij frontman van de muziekgroep Andy & the Androids. Fierens verwierf bekendheid bij het grote publiek door het televisieprogramma Iedereen Beroemd, waarin hij regelmatig gedichten voorleest.
SHAZIA MIRZA (VK) is an English stand-up comedian, actress, and writer of Pakistani heritage. She is notable for her dead pan delivery and ground-breaking material especially sharp one liners. Her latest critically acclaimed show is ‘The Kardashians Made Me Do It’. “One of the bravest and funniest comedians in the world” – Metro Volgende editie: 10 november 2017 www.nuffsaid.be
BERCHEM BAZAAR - Foodmarkt en culinaire wandeling
Zaterdag 7 oktober 2017
CULINAIRE WANDELING (gratis)
13 – 15 uur
Driekoningenstraat - Statiestraat
Haal de brochure bij het cultuurcentrum of schrijf je in voor een begeleide wandeling
FOODMARKT
14 – 19 uur
Neem op zaterdag 7 oktober een licht ontbijt want op Berchem Bazaar is het smullen geblazen. We vieren op deze
dag de superdiversiteit in Berchem en laten het ons goed smaken. Net als de vorige jaren bieden een twintigtal handelaars van de Driekoningen- Statiestraat hun lekkerste producten aan en laten je zo kennis maken met aroma’s uit alle delen van de wereld. Berchem heeft op culinair vlak nog meer te bieden. Ook verenigingen, cateraars en handelaars uit de omliggende straten hebben een liefde voor goed eten. Op de Victor Jacobslei slaan ze hun marktkramen op en verkopen ze hun lekkerste gerechten op een heuse Berchemse foodmarkt.
TE GEK!? - OPEN GEEST XL
Dinsdag 10 oktober 2017 – 20.30 uur
Vvk: 14 euro| Kassa: 16 eur Respectievelijk in 2014 en 2016 maakten Rick de Leeuw en Annelies Brosens van Laïs een drempelverlagende tournee langs de Vlaamse psychiatrische centra, en dit onder de titel ‘Open Geest’. Op vraag van Te Gek!? wordt deze geest verruimd en krijgen, ditmaal onder de noemer ‘Open Geest XL’, Rick en Annelies het gezelschap van onder meer Guy Swinnen, Christophe Vekeman en Jan Hautekiet. Muziektheater met een missie, ja, maar vooral ook van de beste kwaliteit. ‘Samen veerkrachtig! is de slogan van de 10-daagse van de geestelijke gezondheid die doorgaat van 1 tot 10 oktober 2017, 10 oktober is de Werelddag van de Geestelijke Gezondheid. Tijdens deze 10-daagse willen we de krachten bundelen om de veerkracht van alle inwoners te versterken. Wie voldoende veerkracht heeft, staat sterker en positiever in het leven, veert terug bij stress en tegenslag en kan zich aanpassen aan nieuwe uitdagingen In samenwerking met Logo Antwerpen
Ultima Thule & Zefiro Torna - B.I.G. donderdag 12 oktober 2017 – 20.30 uur
vvk: 12 euro /kassa: 14 euro
Na het succesvolle en zeer ontroerende ‘NERF’, gaat Ultima Thule opnieuw in zee met Zefiro Torna om een vervolg te breien aan deze vruchtbare samenwerking. Sven Ronsijn gaat net zoals bij ‘NERF verder op een thema uit Ovidius’ Metamorfosen. ‘B.I.G.’ wordt een voorstelling over groeien. Eén pop, gemanipuleerd door drie acteurs. De pop groeit maar raak. Tot ze bijna niet meer beheersbaar is.
Theater Antigone – Nachtasiel
dinsdag 17 oktober 2017 – 20.30 uur
uniekprijs: 16 euro
Wat doet armoede met een mens? Regisseur Raven Ruëll voert ‘Nachtasiel’ op als een intens sociaal drama. Een aanklacht tegen de vernietigende gevolgen van de neoliberale pletwals waarin we (over)leven. Een noodzakelijke oefening in empathie. Op scène staan maar liefst 14 acteurs en actrices, zowel Nederlandstalige als Franstalige, grote namen en studenten. Met onder meer Tania Van der Sanden, Dominique Van Malder, David Dermez, Jos Verbist, Sophie Warnant, Benjamin Opdebeeck en Gorges Ocloo.
Supafly Collective en hun gasten spelen het dak eraf. donderdag 19 oktober 2017 – 20 uur Supafly Collective is een uniek team dat bestaat uit vier vrouwelijke hiphopdj’s, een fotografe Lizzy, een host JoBee en JeeNice, uitgeefster van Anattitude magazine. Diversiteit is hun sterkste troef, want naast hun gezamenlijke passie voor hiphop hebben ze elk hun eigen culturele achtergrond en persoonlijke stijl. Door al die ingrediënten samen te brengen, ontstaat er iets magisch.
Info & tickets: www.ccbe.be 03 286 88 20
De bezoeker moest stappen op wankele stenen die in het water lagen en die de valkuilen van het bestaan zonder papieren symboliseerden en het thema was bouwen..
Jaarlijks zetten de mensen van Filet Divers hun werking feestelijk in de verf tijdens de Open Poortdag. Een paar weken geleden was het weer zover. iedereen kon komen kijken wat Filet Divers exact doet. na de openpoortdag gaan de deuren even dicht vanwege verbouwingen. (Yo VAN DEN BULCK)
Het thema voor de openpoortdag van dit jaar was 'bouwen'. Het thema kon men letterlijk nemen, omdat de organisatie in het najaar ook daadwerkelijk start met de verbouwingen van de lokalen. Dit gebeurt zo ingrijpend dat een sluiting van enkele maanden onafwendbaar is. Een tijdelijke locatie wordt gezocht. In de winter van 2018 gaat het vernieuwde centrum opnieuw van start. De uitgebreide werking zal dan weer doorgaan in de Rolwagenstraat. Maar er zal dan ook plaats zijn voor een nieuw initiatief: een permanente winkel voor tweedehands kleding.
Maar de mensen van Filet Divers zijn in overdrachtelijke zin voortdurend bezig met 'bouwen'. Zij bouwen mensen weer op. Als iemand door omstandigheden in armoede beland of de juiste papieren niet kan voorleggen, gaat het vaak van kwaad naar erger. De persoon in kwestie wordt al snel gereduceerd tot een hoopje miserie. Filet Divers biedt dan een helpende hand. Zij helpen bouwen aan een nieuwe toekomst. Ze doen dat niet alleen door op korte termijn materieel te ondersteunen door middel van de sociale supermarkt of om in kleding te voorzien.
Maar vooral op lange termijn wordt gewerkt aan een betere toekomst. Er wordt geïnvesteerd in zelfvertrouwen, studie en zelfredzaamheid. Hiervoor voorziet Filet Divers onder meer in een sportprogramma en computer- en taallessen. Zo bouwt Filet Divers de persoon in kwestie weer op, steentje voor steentje.
Tijdens de Openpoortdag werden doorlopend rondleidingen gegeven aan de bezoekers die zo op een heel directe manier met de werking kennis maakten. Naast prachtige foto’s van stadsfotografe Myriam Vertenten waren er ook interessante collages te zien. Ook informatieve standjes stonden de bezoekers op te wachten, zoals die van Open School en de Nederlandse Conversatielessen. Ludiek was een soort parcours waar de bezoeker moest stappen op wankele stenen die in het water lagen en die de valkuilen van het bestaan zonder papieren symboliseerden. Men kon een voet zetten op een tegel waarop 'schuld' of 'armoede' stond geschreven en dan moest men proberen om de overkant te halen zonder nat te worden.
HAPJES
Hapjes en drankjes van over de hele wereld mochten op deze dag zeker niet ontbreken. Mohammed uit Gaza maakte baba ganoush (salade van aubergines), houmous en falafel. De Iraakse Naima presenteerde kibbeh (oosterse kroketjes) die sterrenwaardig waren en Hewet uit Ethiopië trakteerde de bezoekers op een salade uit zijn land van herkomst. Ook de aangrenzende Delhaize deed dit jaar zijn duit in het zakje met een mooi initiatief. Zij verkochten de afgelopen maanden Antwerpse wijn. Van elke verkochte fles ging 1 euro direct naar Filet Divers.
Onze stadsdichter en onze overleden dichter
Herman de Coninck inspireert duidelijk om zelf eens in de pen te kruipen. Dit is een werkstukje van Kenneth Swaenen: “Aangezien Zurenborg zeer poëzieminnend is (cf. de talrijke Poëzievensters), dacht ik dat jullie hier misschien ook iets mee konden doen.” Wat met deze gebeurd is.
Lezer Jan Vielpont heeft in ons vorig nummer de bijdrage gelezen over de tramlijn elf die nu al geruime tijd onze wijk doorkruist en dacht, ik heb daar ook iets over te vertellen maar laten we het eens ironisch doen. Zijn bijdrage. De Lijn houdt van gein!
De Lijn is niet vies van enig jolijt. Onlangs nam tram 11 ons mee voor een toeristisch uitje, eigenlijk meer een “Mistery Tour”. Zonder veel informatie verliet de tram zijn normaal parcours van Astridplein naar Berchem Station. Het museumstuk bracht ons van het Astridplein naar Silsburg en zo naar Berchem station.
Was dit ingegeven om het “nauw van de Ommeganck straat “ te vermijden of was dit een pilootproject van De Lijn waarmee zij de concurentie met de toeristische bussen wilde aangaan? Zowel reiziger als bestuurder hadden er het raden naar.
Aangekomen aan Berchem Station, werden de reizigers met de bestemming Zurenborg uitgenodigd om een sprintje te trekken om een vertrekkende broer (tramstel 7001) te halen,
die ons via de Cogels Osylei naar Zurenborg bracht. De Lijn zorgt ook voor de fitness van haar reizigers. Uit bronnen in de nabijheid van “De Lijn” hebben wij vernomen dat er een gezondheidsconvenant is ondertekend tussen “
De Lijn” en de Minister van Volksgezondheid en Middenstand. “De Lijn” engageert zich om het niveauverschil aan de haltes tussen tram en rijvak/stoep in stand te houden, waardoor jong en oud” eens flink door de knieën” kan gaan. Ouders met kinderwagens dienen zonder aanloop wagen, nazaat en zichzelf snel binnenboord te hijsen zonder klem te zitten tussen de klapdeuren. Dit om de alertheid aan te scherpen. Ouderen met een rollator worden aangemaand zich de techniek van de jonge ouders eigen te maken en dit op de momenten dat de tram zich heeft vastgereden in de Ommeganckstraat.
Om de communicatie tussen tram 11 en de reizigers met een rolstoel directer te maken, wordt de tekst” nie met den deze, pakt den nege ”(met rolstoel icoontje en dwarse rode streep) aangebracht op ieder tramstel. De Lijn
Het plein staat op zijn kop als het vangnet bovenhoofds hangt zo moet niemand bang te vallen of buiten de lijnen te kleuren
Amal Gama speelt een bijzonder spel vandaag geen primair palet op het veld enkel vrijkaarten te geef, want voet wordt bas en bal wordt ket, als er maar gedribbeld
Het verkeer loopt hier losweg en gevallen zat op en rond de blijmoedige tafel schuif maar aan, blijf tot de sterren in handbereik zijn en als ik ‘s nachts, een beetje dronken, naast jou en zo’n lichtpunt graai weet de dag wel raad.
verbindt zich er toe geen extra tramhokjes of windschermen te plaatsen, zodat de reizigers zich kunnen harden tegen verkoudheden en andere winterse narigheid. De producenten van grogs, hoestbonbons hebben de Minister van Volksgezondheid en Middenstand verzekerd dat de productie aangepast zal worden.
Ook aan de geestelijke gezondheid heeft “De Lijn” gedacht. Surfend op de populariteit van “Mindfulness” zal “De Lijn” de surrealistische informatie op de informatieborden vervangen door speciale icoontjes die aangeven hoeveel “zen- momenten” de reiziger tot zijn beschikking heeft.
Eén icoontje geeft aan: dat de tram waarschijnlijk binnen het half uur zich zal aandienen, twee icoontjes: dat de tram zich waarschijnlijk dezelfde dag nog zal aandienen en bij drie icoontjes wordt de reiziger aangemaand zijn “ zen-moment” ergens anders verder te zetten. Niet alleen de tram heeft het voorrecht het reizigersplezier op te krikken. Zo geven de bussen 20 en 21, nog steeds aan dat ze de reizigers naar de Rooseveltplaats zullen bren-
gen. Ook hier is” De Lijn” niet vies van een grap en een grol. Sinds de “Knip” brengen de bussen de reizigers naar de Quellinstraat. Een Nederlandse toerist die in lichte paniek zijn stadsplan wilde raadplegen, werd vakkundig geholpen : “ De Quellinstraat die ligt oek on den boelvaar, zie mor op a koart”. De toerist consulteerde onmiddellijk de letter B van de index van zijn stratenplan.
Ja “ De Lijn” houdt van gein.
iedereen heeft het altijd maar drukdruk en de baas en de kindjes vragen altijd maar meer van je tijd en de dagen zijn al zo kort en de verkeersellende raakt maar niet opgelost. Maar toch durven we nog een beroep doen op jullie.
Wie wil meewerken aan deze wijkkrant hoeft gewon maar een seintje te geven en we staan klaar om alle uitleg en steun te verlenen.
-We kijken uit naar mensen die redactie willen versterken. Kan je een beetje schrijven? Heb je wat tijd over om af en toe een bijdrage te leveren? Wij steunen nieuwe kandidaten met tekst en uitleg.
-Heb je een digitaal fototoestel en kun je af en toe iets leveren? Prima, wij hebben de technische en de menselijke ondersteuning klaar.
-Liever niet in de redactie? Geen nood, we zoeken mensen die lid willen zijn van onze VZW en dus een paar keen per jaar naar een vergadering willen komen om de krant in goeie banen te leiden. Je hoeft echt geen universitaire graad economie of letteren te hebben om erg zinvol werk te leveren. Gezond verstand volstaat.
-Niets voor jou? Misschien dan liever iets actiefs? Onze advertentie-verantwoordelijke blijft zoeken naar een beetje hulp en ondersteuning om in te gaan op de verzoe -
ken die we krijgen van kandidaat-adverteerders. –Of wil je toch liever de beentjes strekken? Geen nood want dan kan men terecht bij onze man die de bedeling organiseert. Hij kan nog steeds best wat mensen gebruiken die één of meerdere straten en hun brievenbussen willen bedienen met een verse krant.
Kortom: we hebben vrijwilligers nodig die zich een beetje (gratis) voor de wijk willen inzetten want dat maakt het dubbel plezant en drie keren zinvoller. Meer weten? Gewoon even contact opnemen en we laten snel iets van ons horen om elkaar eens te ontmoeten en dat doen we liefst op een terras of zo.
Bijzondere opleiding Fiscaal Recht, Bijzondere Opleiding Jeugdrecht, Voorkeurmaterie: Personen- en Familierecht (echtscheiding,…).
Tel: +32(0)3/236.90.81 • GSM: +32(0) 495/21.82.98
Fax: +32(0)3/236.00.79 • E-mail: ludo.sanders1@telenet.be
ING: BE 45 6300 6649 6589 • Derden: BE 37 6300 6510 3328
Bleekhofstraat 113/41 • B-2140 BORGERHOUT
swa.collier@telenet.beDageraadplaats 12
2018 antwerpen
tel : 03/235 16 35 • fax : 03/235 17 44
optiekdedageraad@telenet.be
MAANDAG GESLOTEN
DINSDAG 10 uur tot 18 uur
WOENSDAG 10 uur tot 18 uur
DONDERDAG 10 uur tot 18 uur
VRIJDAG 10 uur tot 18 uur
ZATERDAG 10 uur tot 13 uur
Zoals in onze vorige editie al aangekondigd zal er op zondag 8 oktober heel wat muziek klinken in de Transvaalstraat. niet zo maar want de klanken zullen vanaf vijf balkons de wijk worden ingestuurd. Telkens vanaf 15 uur tot ongeveer 17 uur. De artiesten, en dat zijn niet de minsten, treden allemaal gratis op en het beluisteren is eveneens gratis. nu alleen nog even duimen voor een kalme, regenvrije zondagnamiddag. (Jörg PYL)
Over het tot stand komen van dit initiatief polsten wij initiatiefneemsters Gerda Huygen en Kathleen Sterckx.
Gerda Huygen: ”In de Transvaalstraat hebben wij een straatcomité dat om praktische redenen in een vzw gegoten is. Eén van de initiatieven van dat straatcomité is een originele ontbijtformule waarbij willekeurig bewoners uitgekozen worden om bij elkaar te ontbijten. Op die manier ontstaan contacten met mensen die elkaar vroeger niet kenden. Zo ontmoette ik Kathleen en het kwam ter sprake dat er toch iets moest gebeuren met de vele mooie balkons in de Transvaalstraat. Hieruit is het idee gegroeid om een soort van omgekeerde serenade met lichte klassieke muziek te brengen.”
Op vijf balkons wordt ongeveer vijftien minuten gemusiceerd. Een driekoppige brassband zal het publiek van het ene balkon naar het andere loodsen. Deze band bestaat uit leraars van het Lemmensinstituut. Zij bespelen een saxofoon, een gitaar en een sousafoon (soort tuba, aangepast om wandelend bespeeld te worden).
VOKAAL Op het eerste balkon wordt begonnen met de Limburgse tenor Rik Fabry die a capella Napolitaanse liederen brengt. Op het tweede balkon vinden we twee zangeressen. Mezzosopraan Ann Callens Janssens zingt samen met Aina Callaert werk van Fauré, Offenbach en César Frank. Zij worden hierbij begeleid door accordeoniste Heidi de Creus.
Ann Callens Janssens is zangdocente en werkte als soliste mee in onder andere het Collegium Vocale en het Vlaams Radiokoor. Samen met een ensemble met onder andere Katelijn Van Kerckhoven (bij ons bekend van Klassiek op het Plein) brengt zij kleine concertprogramma’s die een brede waaier aan muziekgenres beslaat: van oude muziek, over gospel en jazz tot hedendaags klassiek. Ann Callens Janssens wordt ook veel gevraagd door diverse ensembles vanwege haar groot stembereik en diversiteit van klankkleuren.
Aina Callaert was onder meer te horen in het koor van De Munt en Arte Vocale. Na haar studies aan het conservatorium vervolmaakt zij zich momenteel bij Catrin Wyn-Davies.
FREUNDE
Het derde balkon wordt bevolkt door Ode an die Freunde (geen schrijffout), een ensemble van drie jonge zangers die aan het conservatorium van Antwerpen afstudeerden. Het drietal bestaat uit de sopraan Lissa Meyvis die eerst economie studeerde en daarna haar master zang aan het conservatorium behaalde. Samen
met Herman van Hove, de laatste manager van Toon Hermans, toert ze sinds 2015 langs de Vlaamse theaters met ‘In de Schaduw van Toon Hermans’. Ze zong in het koor van de Vlaamse Opera Tannhäuser van Wagner. In Berlijn vertolkte zij de rol van Papagena in de Toverfluit en in Antwerpen Gretel in Hänsel und Gretel van Humperdinck.
Sopraan Alexandra Frank beschikte al over enige musicalervaring, alvorens zij haar studies aan het conservatorium begon. In de Toverfluit vertolkte zij onlangs de rol van Pamina. Zij is tevens zangpedagoge aan de muziekschool van Duffel. Het trio wordt vervolledigd met de bariton Jokke Martens. Hij zong Dil in Il Secreto di Suzanna en zong ook nog mee in Don Giovanni en Cosi fan tutte van Mozart en een opera van Haydn.
Pianist Lester Van Look moet zich noodgedwongen op het balkon tevreden stellen met een keyboard in plaats van zijn Steinway. Ook hij studeerde af aan het conservatorium van Antwerpen. Hij won diverse prijzen voor piano en compositie.
GROTER
Op het vierde balkon is de bezetting nog groter. Een heus koor staat op dit balkon. Mezzosopraan Rachel Fabry, zanglerares aan de academie van Berchem, zong ooit mee in de Vlaamse Opera in Jenufa van Janacek, maar concerteert eveneens met Emanuel en Katelijn Van Kerckhove. Naast Gerda Huygen, haar kleindochter Dora en haar zus Francesca, de coach voor de Italiaanse uitspraak, zingen ook Irais, koordirigente van het Ocrakoor van Zurenborg en de buren Tim, Jef en Albert mee. Ook Ivan Goossens staat mee op dit balkon. Hij zingt bij het Vlaams Radiokoor en zingt ook regelmatig de tenorpartij in de Bachcantates in de Sint-Norbertuskerk. Hij verleende ook zijn medewerking aan producties met Collegium Vocale, La Chapelle Royale de Paris, La Petite Bande en Il Fondamento. Het koor wordt begeleid door Hans François, die een muzikaal duo vormt met Rachel Fabry.
KINDEREN
Het laatste en grootste balkon is dat van de ‘Griekse tempel’. Op dit balkon staat het kinderkoor Zing Zang Zong. Het koor is samengesteld uit vluchtelingenkinderen tot zestien jaar uit allerlei regio’s. Het koor werd in 2012 opgericht door Veronica Joris en Joost Gils. Inspiratie haalden beiden bij Marleen van Ouytsel die tijdens de Zomerschool van Antwerpen merkte dat samen muziek maken kinderen met verschillende achtergrond verenigt. Het koor kan overleven dank zij de steun van o.a. Het Intercultureel Vrouwencentrum van Antwerpen, het OCMW, ATLAS en een aantal privéschenkers.
VERKEERSVRIJ
Voor de balkons waar gemusiceerd wordt, zal een aangeklede etalagepop staan, dit is het werk van de bewoner van Transvaalstraat 60. Na de vijf optredens kan er water of cava gedronken worden in de cavabar op de hoek van de Transvaalstraat en de Waterloostraat. De opbrengst hiervan zal integraal naar het kinderkoor Zing Zang Zong gaan. Uiteraard zal op 8 oktober de Transvaalstraat voor die gelegenheid verkeersvrij gemaakt worden van het Tramplein tot aan het kruispunt met de Generaal van Merlenstraat. De balkonconcerten zijn een unieke gelegenheid om uitstekende zangers in een niet te zwaar programma te beluisteren. Bij regenweer neem je best een paraplu mee. Maar het zal vast niet regenen op 8 oktober want je krijgt tenslotte wat je verdient en dit evenement verdient nu eenmaal prachtig weer.