OKTOBER
NOVEMBER DECEMBER
Er loopt in de wijk een vinnig knaapje rond: basketter en goed van de tongriem gesneden. Zijn naam ? Cid Vandevelde (8) uit de Draakstraat.
Foto Dieter DEDECKER
PAGINA
Marcel Van der Avert uit de Dolfijnstraat en zijn
spitsbroeder Frank Van der Auwera hebben samen een nieuwe gin uit hun hoge hoed getoverd. Als naam hebben ze dan maar iets gevonden dat samengesteld is uit hun twee namen: VDA2.
Gazet van Zurenborg – Stierstraat 3 – 2018 Antwerpen – gazetvanzurenborg@telenet.be – www.gazetvanzurenborg.be
PAGINA 22
Er loopt in de wijk een wereldberoemde sopraan rond. Woont in de Cogels Osylei en haar werkterrein is gewoon overal in de wereld. Elise Caluwaerts is haar naam.
Foto Luk DEPONDT
PAGINA
Er loopt in de wijk een bedrijsleider rond die de twintigste verjaardag van zijn bedrijf viert door afgedankt IT-materiaal te verzamelen, dat op te knappen en dan te verkopen. Voor een goed doel. Zijn naam: Gert De Schutter • Foto Vera STEYVERS
PAGINA 4
Er loopt in de wijk een schrijver rond die de kaap van de zestig jaar heeft gerond en misschien wel de bekendste inwoner van deze wijk is. Zes jaar woont hij al in de Lange Leemstraat en zijn naam is Tom Lanoye.
Foto Dieter DEDECKER
MATINEE DOREE: klinkt erg goed en dan heb je de namen nog niet gezien van wat als een “culturele namiddag met een gouden randje” wordt omschreven
PAGINA 5
PAGINA
Swa Collier, hoofdredacteur van de Gazet van Zurenborg laat elke keer zijn gedachten gaan over de gebeurtenissen in de wijk.
Gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE PERS
Bankrekening: 001/3873842/29 www.gazetvanzurenborg.be
P/a E.Vanrintel
Stanleystraat 21
2018 Antwerpen
Redactie
Hoofdredacteur:
Swa Collier
Stierstraat 3,
2018 Antwerpen 0477 51 40 28 swa.collier@telenet.be swa.collier@gazetvanzurenborg.be
Redactiesecretaris
André Dejonghe : andre.dejonghe@skynet.be
Eindredactie
Marcel Schoeters
Redactie Gazet van Zurenborg
Stierstraat 3, 2018 Antwerpen gazetvanzurenborg@telenet.be
Medewerkers (tekst en foto’s)
Dirk Blijweert, André Dejonghe, Walter De Ley, Renée Dufait, Jeannine Führing, Ad Moeskops, Marc Vingerhoedt, Peter Theunynck, Jörg Pyl, Luc Pandelaers, Dieter Dedecker, Luk Depondt,
An Van De Wal, Sylvaine Jacquart, Marcel Schoeters, Will Van Broekhoven, Michelle Smets, Miguel Van Steenkiste, Dani Van Remoortel, Bernard Soenens, Bart Steenhaut, Vera Steyvers, Stefan Heulot, Tine Sneyers
Lay-out & Pre-press
Colin Bellefroid colin@bitrac.be www.bitrac.be
Advertenties
Rose-Marie
39 84 03 236 66 23 degrootesimoens@gmail.com advertenties@gazetvanzurenborg.be
Administratie en facturatie
Gerda Eelen gerda.eelen@telenet.be
0468 29 43 65
Drukker
Drukkerij Goossens
Achterbroeksesteenweg 208, 2180 Kalmhout
Distributie
Hans Dresselaers
Van Diepenbeeckstraat 43 • 2018 Antwerpen 0472 345684 • dressle.arts@gmail.com
Parkeren, groen, lawaai, evenementen, terrassen, horeca, kunstwerken, zwerfvuil, spelende kinderen, openbaar vervoer, fietshavens en zo nog wat punten. Het zijn onderwerpen die geregeld te horen zijn op café of op de plaatselijke terrassen.
Mensen storen zich aan een heleboel dingen en soms is dat terecht of verzonnen maar lang niet altijd afkomstig van verzuurde, blanke mensen, racisten of alleshaters. Echt niet.
Vroeger, en dan hebben we het echt niet over de periode van voor de Vietnamoorlog of verder, neen, een klein beetje vroeger maar, was er in de wijk een wijkcomité van bewoners dat gemiddeld zo één keertje per maand bij elkaar ging zitten met een agenda. Daar stond vanalles op: de eerder aangehaalde problemen maar ook allerlei oprispingen konden de bewoners daar op eenvoudig verzoek kwijt. Dat laatste is dan nu helaas overgenomen door de zich sociaal noemende media. Hier kan elke idioot alle onzin kwijt die men maar kan bedenken. En wie er wat geld tegenaan wil gooien koopt zich ergens in Korea of China duizenden “likes”. Het is niet anders.
Maar goed, terug naar dat vroeger. Dat wijkcomité nodigde af en toe een bestuurder of een ambtenaar uit om een bepaald probleem te komen kaderen, toe te lichten, of een antwoord te geven op de verzuchtingen. Zo waren de bijeenkomsten met een vertegenwoordiger van de plaatselijke politie erg zinvol. Een voorbeeld? Het probleem van parkeren aan garagedeuren. Ik herinner me dat er daar allerlei dingen over verteld werden. Ik mag toch voor mijn eigen poort parkeren en de anderen niet ? De politieman kwam alles duidelijk en klaar uitleggen. Tot verwondering van tal van klagers. En dat gebeurde ook met vertegenwoordigers van de stad en bv. De Lijn. Het wijkcomité vervulde af en toe de rol van luis in de pels langs de ene kant en stelde zich dan weer op als mededenker van hoe het plein hervormd en heraangelegd kon worden. Tot grote voldoening van de initiatiefnemers, architecten en stad, die voor de eerste een positieve respons van bewoners kregen en die niet vanaf de eerste minuut naar de rechtbank stapten.
VERBROEDEREN
Het wijkcomité, om precies te zijn, een klein deel van het wijkcomité vond dan weer dat er naar buiten getreden moest worden met allerhande manifestaties of noem het maar zinvolle feestjes. Hier zouden de diverse bewoners van de wijk verbroederen, mekaar beter leren kennen en de grondslag leggen van een betere menselijke verstandhouding. Helaas, driewerf helaas. Bij het wijkcomité vond een aantal mensen dat het altijd dezelfden waren die moesten opdraaien voor het opstellen van het podium, het flyeren in de bussen, het uitzetten van de tafels
en het stapelen van de stoelen. Bovendien werd openlijk getwijfeld aan het nut. Anderen vonden dan weer dat er meer solidariteitsacties moesten gepland worden en men zich harder moest opstellen tegen de bestuurders allerhande. Of harder de wantoestanden (nogal wat drugs gerelateerde overlast toen) moest aanklagen.
RUZIE
Kortom, op een bepaald moment was men harder aan het ruzie maken over wat men wel en niet wou of kon doen, dan zich bezig te houden met de wijk zelf. Het onvermijdelijke gebeurde dan ook: samen met de metaalmoeheid (het ouder worden), het zinloze van een aantal dingen, het te kleine clubje, het preken binnen de eigen kliek, moest de beslissing vallen om er dan maar geheid mee op te houden. Het doek viel bij een vereniging die in de jaren zeventig spontaan met een aantal individuen de ‘centers’ van de spoorweg was gaan kuisen, de Dageraadfeesten organiseerde, de Dageraadplaats mee heraanlegde, een begeleidingscomité vormde voor Musty de pleinwerker, een bomenfestival opzette op het plein en noem maar op. Na een klein beetje protest en wat gemurmel bleef het doek helemaal beneden en veranderde de wijk in sneltempo.
HORECA
De horeca nam elk pand in bezit, de wijk werd overal beschreven als bruisend en hip (wat dat ook moge betekenen), de prijs van de huizen schoot omhoog en de gemeeschapsvoorzieningen (politiekantoor, bib, de post) verdwenen in sneltreintempo. Alleen aan de bibliotheek werden nog wat slogans gescandeerd en een zeldzaam spandoek aan de bomen gehangen. Het wijkcomité was dood en begraven. Zo veel was duidelijk.
En nu? Een van de plezierigste woonwijken van de stad krijgt aan de rand torenhoge, spuuglelijke gebouwen waar honderden en honderden mensen gaan werken. Afwachten wat het effect gaat worden. Iedereen leeft in de verwachting dat de overkapping alle problemen zal oplossen en van Nieuw Zurenborg spreekt niemand meer. De Dageraadplaats is gaandeweg ook een horecaplein geworden waar alleen de kerk probeert de toren boven water te houden en de dealers zijn terug. Deze keer opereren ze vanuit hun auto’s in de zijstraten van het plein. Iedereen laat maar gebeuren.
Gedurende de zomermaanden en de prettige herfst en lente-avonden wordt de woonen werksfeer echter grondig verziekt door een niet meer te stuiten overlast aan lawaai. Van mensen die aan de horecagevels staan te roken en te roepen. Vanaf de Draakplaats tot aan de Dageraadplaats. Tot een kot in de nacht. Het bolletje lawaai van vroeger is
uitgegroeid tot een forse bol die de mensen hoofdpijn bezorgt en hier en daar doet besluiten om de wijk te verlaten. Nieuwelingen met kleine kinderen vragen zich nu luidop af of het wel een goeie beslissing was om hier te investeren in een woning.
Nu: genoeg gezaagd want hoe met het dan verder ? De roep om een wijkcomité uit de grond de stampen wordt de laatste maanden groter en feller. Niet door politiek of ideologisch gedreven mensen maar door jonge, nuchtere bewoners. Die beseffen dat je als enkeling alleen staat te roepen in de woestijn en dat er alleen iets kan veranderen als men zich groepeert. Zijn verantwoordelijkheid neemt. Hoe moet een wijkcomité van de wijk er dan naar mijn gevoel uitzien?
Simpel: een paar mensen trekken de kar, vormen een bestuur dat na een jaar herkozen of weggestemd kan worden, er wordt een reglement van inwendige orde klaar gemaakt dat werkbaar is en allicht het meest belangrijke: men stelt een doelstelling voorop, m.a.w., men bepaalt waar men zich gaat mee bezig houden en met wat niet. Wat doen we in ons werkhuis samen ? Houden we het simpel? Nemen we vooral niet te veel hooi op onze vork? Vermijden we de ellenlange volksvergaderingen met steeds dezelfde mensen aan het woord? Houden we de bijeenkomsten kort en zakelijk? Niet meer dan één keer peer maand? Bannen we alle partijpolitieke invloeden ? Betaalt iedereen zijn eigen pint ? En zo nog wat kleine dingen.
Conclusie : wie neemt de moeite om een orgaan bijeen te krijgen dat bestaat uit bewoners en horeca die bereid zijn samen te werken om een betere wijk uit de grond te stampen zonder dat er stoottroepen aan te pas moeten komen.
Dit is een formele oproep en via de sociale media kan er allicht een intiatief komen om nog voor Kerst en Nieuwjaar een Wijkcomité Nieuwe Stijl, Wijkcomité.2, te installeren in de wijk. Mischien zijn er van het oude wijkcomité nog wat oude krokodillen die nieuwelingen willen voorzien van goeie raad. Om precies de fouten uit het verleden niet opnieuw te maken. Want een ezel….
Plantin en Moretuslei 92 2018 Antwerpen T. 03 233 66 80
info@apotheekplantijn.be
De Draakplaats is een plein waar voetgangers en fietsers vrij spel hebben maar wel geconfronteerd worden met trams, bussen en auto's. Commonslab en Antwerpenize, twee Antwerpse organisaties, vinden dat dit beter kan. Enkele weken geleden startten ze een experiment rond de vraag: hoe het gemengd verkeer op een plein veiliger en aangenamer laten verlopen? Ze kozen voor de Draakplaats, maar de resultaten kunnen ook nuttig zijn voor andere pleinen in de stad. Koen Wynants van Commonslab geeft tekst en uitleg.
(Bernard SOENENS)
Wynants: “Het experiment kadert in de burgerbegroting van het district Antwerpen. Het is opvallend dat telkens weer gekozen wordt voor fietsvriendelijke straten. We opteerden ervoor om dit keer niet één straat in orde te brengen, maar expertise op te doen die de hele stad ten goede komt. Het wordt dus een onderzoek 'hoe straten fietsvriendelijker maken? ‘We selecteerden drie locaties: een straat met een school, een straat met veel winkels en een plein. Dat plein werd de Draakplaats, omwille van de mix van voetgangers, fietsers, auto's, bussen en trams. De Draakplaats is niet echt problematisch maar het kan beter. Vandaar de actie: ”Fix the mix!”
CAMERA'S
Wynants: “Als eerste stap registreerden we het verloop van het verkeer op de Draakplaats met camera's. Rijden de fietsers best rondom of kunnen ze het plein dwarsen? Zijn er conflicten tussen voetgangers en fietsers? Waar stallen fietsers hun rijtuig best? Is het voldoende als de horeca voor fietsstallingen zorgt? Op basis daarvan proberen we het gedrag van het verkeer bij te sturen. In die fase blijven we observeren om te weten hoe deze suggesties werken. We willen geen accidenten veroorzaken, vermijden risico's en brengen de gewenste rijrichtingen aan met tape, die zo nodig terug verwijderd kunnen worden. Fietsen worden nu zowat overal op het plein gestald. Dat sturen we bij door een zone aan te geven als fietsstalling. We maken een filmpje, dat 'het nieuw gedrag' registreert, zodat de resultaten van het experiment kunnen gedeeld worden en zo andere pleinen tot inspiratie kunnen dienen.”
COMMONSLAB
Commonslab Antwerpen en Antwerpenize sturen het experiment. Koen Wynants start-
te vorig jaar met Commonslab Antwerpen en maakt daarbij deel uit van een wereldwijd netwerk dat kennis en expertise deelt rond diverse aspecten van stadsbestuur en gemeenschapsvorming. Voor dit project is er een samenwerking met Antwerpenize, die fietsen in de stad promoot en faciliteert. Koen Wynants en Commonslab vertrekken daarbij van een doordachte visie op samenleven, waarbij burgers en burgerinitiatieven nauwer betrokken worden bij het lokaal bestuur.
Wynants: “Het uitgangspunt is dat elke bewoner mede-eigenaar is van de stad en dus mee moet kunnen besturen. Er is in Antwerpen een goede dynamiek. Burgers nemen makkelijk initiatieven die mensen bij elkaar brengen, met elkaar verbinden en impact hebben op het samenleven in een buurt of wijk. De Gazet van Zurenborg en de theatergarage zijn enkele voorbeelden. Er zijn veel wijkcomités die de noden van de mensen behartigen. Het zou interessant zijn dat de kennis en ervaring van bijvoorbeeld het publiceren van een wijkkrant gedeeld wordt. Wat ontbreekt, is dat het stadsbestuur te weinig voeling heeft met dit soort expertise van burgers en hun organisaties die nauwelijks betrokken worden bij het bestuur en beheer van de stad.”
SAMENWERKING
Wynants: “Neem nu het stadspark met zijn lege vijvers. Nu beheert de stad het stadspark autonoom, maar dat werkt niet. Burgers kunnen een bijdrage leveren en mee zorgen om zwerfvuil op te ruimen, instaan voor sociale controle, een lentepoets organiseren en allerlei activiteiten. Een samenwerking tussen bestuur en burgers zou een meerwaarde zijn door alle betrokkenen bijeen te brengen: bewoners, bezoekers, bedrijven en district/stad. “
BEMIDDELEN
Wynants: “Dat is niet altijd conflictvrij en daar kan Commonslab bemiddelend optreden. Een dergelijke aanpak kan ook de oplossing zijn voor bijvoorbeeld de geluidsoverlast op de Dageraadplaats. Je brengt horeca, stad en buurt samen, je zoekt naar een compromis en afspraken en je sluit een buurtcontract. Om succesvol te zijn, moet Commonslab als bemiddelaar goede contacten hebben zowel met de stad als met de buurt, horeca en andere bedrijven. Antwerpen is met dit soort samenwerkingen eigenlijk te weinig bezig. Burgerinitiatieven stimuleren is niet terug te vinden in de partijprogramma's. Daar wil Commonslab iets aan doen door te proberen contracten af te sluiten tussen buurt en stad.”
Trager
Aan het eind van het gesprek komen we terug bij de fietser en de roep om fietsstraten. Wynants: “De fietsstraat is een misverstand. Het verkeersreglement laat toe dat twee fietsers naast elkaar rijden en dat auto's die fietsers voorbijsteken langszij één meter afstand moeten houden. De straten in Zurenborg zijn eerder smal en dus zijn dat per definitie fietsstraten. Een rode fietsstrook heeft dus niet veel zin. De fietsstraat
is er. Ik heb de ervaring dat er wel enige verdeeldheid is. Antwerpenaren zijn niet echt voorstander van de zogenaamde “shared space”. Ze pleiten voor aparte stroken voor fietsers, voetgangers en auto's. In andere steden kiest men wel voor gemengd verkeer.
Dat heeft zijn gevolgen en fietsers zullen ook moeten leren om hun snelheid aan te passen. Op de Meir moet je als fietser niet meer slalommen tussen de voetgangers, maar vertragen en hoffelijk zijn tegenover voetgangers. Misschien is dat wat naïef, maar interactie in het verkeer kan je ook positief benaderen. Misschien moeten we af van de drukte en de stress van elke dag.”
Draakplaats
Ondertussen is het uitkijken tot welke suggesties het observatiewerk van Commonslab de komende weken zal leiden en in welke mate voetgangers, fietsers zich de richtlijnen eigen zullen maken. Allicht is er dan weer een stap gezet richting veilig en comfortabel verkeer. Dat kunnen we straks zelf ondervinden op de Draakplaats of bekijken op het filmpje van Commonslab. Nog even geduld.
www.commonslabantwerpen.org
Bakkerij Gybels, Dageraadplaats 9
Open elke dag vanaf 6u30 tot 17 u
Woensdag: tot 15 u • Vrijdag: tot 14 u
Zaterdag: gesloten • Zondag : tot 13 u
Bestellingen : 03-235 53 21
Toen Puc zo’n twintig jaar geleden in de Van Luppenstraat neerstreek werd er wat meewarig op neergekeken. Afgedankte computers inzamelen, die bewerken en dan weer verkopen in het kader van een duurzaam project ? Ondertussen zijn we twintig jaar verder en is zo goed als iedereen overtuigd van duurzaam ondernemen. Om dat twintigjarig bestaan in de verf te zetten
Reduce, Reuse, Recycle. Met deze slogan was Pro Used Computers, ofwel Puc, zijn tijd ver vooruit. Toen Gert De Schutter (48) in 1998 in de Van Luppenstraat Puc oprichtte, was aandacht voor recycleren en verminderen van ecologische voetprints nog verre van hip. Puc droeg van begin af aan een boodschap uit van duurzaam ondernemen, door het verzamelen van afgedankte computers en hen klaar te stomen voor een tweede leven.
In 2000 opende de Puc-winkel op de hoek van Cobdenstraat en Stanleystraat en nadien verhuisde de winkel naar de Uitbreidingstraat 390, van vlakbij Berchem station. Gert De Schutter haalde met zijn Puc- capriolen al eerder de kranten. Zo was er bijvoorbeeld het jaarlijks kampioenschap pc- werpen. De twintigste verjaardag van Puc wordt nu gevierd met een actie voor giveITaway, volledig in lijn met de “Pucologie” van Gert De Schutter.
- Proficiat met de twintigste verjaardag van Puc. Ik neem aan dat je in al die jaren de computermarkt grondig hebt zien evolueren?
Gert De Schutter: “Zeker! De technologie is enorm geëvolueerd. Er is veel meer materiaal voorhanden om toestellen te testen op kwaliteit en mogelijkheden naar hergebruiken toe. De producten zijn ook goedkoper geworden. Er moeten daarom grotere volumes worden verzet om dezelfde omzet te blijven draaien. En er is natuurlijk een grotere diversiteit aan producten. Waar er 20 jaar geleden in de meeste huishoudens hoogstens een computer verscheen, beschikken veel gezinnen nu over een gamma aan telefoons, IPad ’s, IPod ‘s, laptops, ...Maar op zich blijft de boodschap door de jaren heen wel dezelfde: computers moeten zo lang mogelijk gebruikt worden want de productie ervan is enorm vervuilend. Waar er vroeger vooral vaste computers werden gebruikt, duikt de laptop de laatste jaren meer en meer op. De productie van een laptop is nog vervuilender dan die van een gewone computer. Bovendien gaat een laptop minder lang mee, en zorgt door die kortere levensduur voor meer nood aan productie uiteraard.”
- Waar Puc vroeger een pionier was met de boodschap van Reduse – Reuse- Recycle, lijkt er vandaag wel meer aandacht te zijn voor het ecologisch thema. Merk je dat?
Gert De Schutter: “Er wordt gerecycleerd inderdaad, en dat is een goede zaak. Maar bij Puc worden computeronderdelen pas naar recyclage doorverwezen als ze echt geen andere bestemming meer kunnen krijgen. De vervuiling van computers en aanverwante zit hem echt wel in het productieproces en niet zozeer in het stroomverbruik tijdens het gebruik of in het recycleren ervan. Het produceren van een pc heeft een enorme impact op het milieu. De productie van 1 computer met scherm behoeft ongeveer 240 kilo aan fossiele brandstof, 22 kilo aan chemicaliën en 1.500 liter water. Echt ontlasten van de druk op het milieu kan dus enkel door computers langer te gaan gebruiken, waardoor er minder productie nodig is.
Jammer genoeg past men deze strategie in
realiteit amper toe. Integendeel, pc’s worden steeds sneller en sneller doorverwezen naar de vuilbak, en mensen kopen steeds sneller een nieuwe. De beste manier om de gemiddelde leeftijd van een computer te verhogen is het kopen van tweedehands computers en het upgraden van uw bestaande pc. Zo krijgen immers computers die voor de ene niet meer voldoen, een tweede leven voor mensen met andere noden. Alleen zo worden computers echt op een vooruitziende, intelligente en duurzame manier ingezet.
Dit milieuaspect is voor ons bij Puc erg belangrijk maar onze bedrijfsvisie staat evengoed voor het verlagen van de drempel tot aankoop van een computer op sociaal vlak. Een eenvoudige computer voor tekstverwerking, mails, en internet, kan je bij Puc aankopen voor een prijs vanaf 200 euro.”
- Hoe wordt zoiets dan praktisch gerealiseerd?
Gert De Schutter: “Door niet alleen naar recycleren te kijken, maar ook naar het echt hergebruiken van producten en grondstoffen. Dit gebeurt al, op grote en kleine schaal. Denk maar aan Umicore waar een proces werd ontwikkeld om nikkel en kobalt te onttrekken aan oude oplaadbare batterijen. Er bestaat zelfs een term voor dit soort van hergebruiken van grondstoffen: urban mining. Dit is een trend waarbij grondstoffen worden gehaald uit het elektro-afval van de stad. Mooi concept, en een milieuvriendelijk antwoord op de traditionele ontginningstechnieken. Het probleem is alleen dat de afgedankte elektronica zijn weg moet vinden naar de urban miners. In één op de twee huishoudens ligt wel een oude pc en enkele gsm’s onder het stof. Enkel door een systeem van bijvoorbeeld verzamelpunten voor oude toestellen, kan er echt aan recuperatie van grondstoffen worden gedaan.”
- Vandaar de ondersteuning van de giveITaway actie?
Gert De Schutter: “Inderdaad. In plaats van een groot feest te geven, vieren we de twintigste verjaardag van Puc met een grote actie rond giveITaway. Via deze actie roepen we iedereen op om oud IT–materiaal te doneren ten voordele van het goede doel. Alle ingezamelde elektronica wordt gecontroleerd, opgewaardeerd en met garantie verkocht op de tweedehandsmarkt. GiveITaway wordt georganiseerd in het kader van Music for Life ten voordele van RaDiOrg, Rare Diseases Belgium. RaDiOrg vraagt aandacht voor de noden van mensen met zeldzame ziekten. Mijn zoontje heeft zelf één van de meer dan 6000 gekende zeldzame ziekten, met name Tubereuze Sclerose Complex. Hoewel die zeldzame ziekten onderling heel verschillend kunnen zijn, kampen de patiënten allemaal met dezelfde problemen: een moeilijke weg naar de juiste diagnose, beperkte expertise in eigen land, weinig onderzoek. Voor 95% van de zeldzame ziekten is er géén geneesmiddel, enkel symptoombestrijding. Bovendien vinden mensen met een zeldzame ziekte nauwelijks lotgenoten en begrijpen de mensen rondom hen moeilijk wat hun ziekte juist inhoudt. RaDiOrg geeft mensen met een zeldzame ziekten een stem bij beleidsmakers, op politiek niveau maar ook in de sector van de zorg. De organisatie zet elk jaar acties om
hebben ze bij Puc (en speciale actie giveITaway bedacht waarbij aan iedereen gevraagd wordt om afgedankt IT-materiaal binnen te brengen. De opbrengst gaat nadien naar een goed doel. Gert De Schutter : “Alle ingezamelde elektronica wordt gecontroleerd, opgewaardeerd en met garantie verkocht op de tweedehandsmarkt. (Vera STEYVERS)
touw tijdens de zeldzame ziektedag (de laatste dag van februari). En ze doet er alles aan om mensen met een zeldzame ziekte te ondersteunen. Wat zij doen komt ook mensen met Tubereuze Sclerose Complex, zoals onze Pepijn (10 jaar), ten goede en dat wil ik graag steunen.”
- Voor zij die de actie willen ondersteunen, hoe doen ze dat best?
Gert De Schutter: “Alle beetjes zijn welkom. Heb je een oude gsm liggen of een oude computer of laptop waar je niets meer mee aanvangt, twijfel niet en breng even binnen! Alle IT-materiaal komt van pas. Centrale inzameling voor de actie gebeurt bij Opnieuw & Co in Mortsel. De bewoners van Zurenborg moeten niet helemaal tot daar gaan. Materiaal kan worden afgeleverd bij Puc in de Uitbreidingsstraat 390 in Berchem (info@puc.be of 0496/30.58.09). Basisschool Crea 16 in de Grote Hondstraat doet mee aan de inzameling en ondersteunt zo ook onze actie. De inzameling loopt tot en met vrijdag 21 december.”
Voor meer informatie over de actie en over Radiorg: www.giveITaway.be
https://www.facebook.com/giveITaway.be/ Zie ook www.radiorg.be & www.betsc.be
Kabuki
Sushi • Grill • Wok
Alle dagen open van 11:00-14:30 en 17:00-23
Dageraadplaats 28
2018 Antwerpen Info@kabukisushi.be www.kabukisushi.be
Tel. 03 663 8200
TEKST PETER THEUNYNCK • FOTO’S DIETER DEDECKER
Hij is misschien wel de bekendste Zurenborger. Of moeten we zeggen net-niet-Zurenborger. Al zes jaar woont hij in de Lange Leemstraat en toch is hij nog nooit in deze krant geïnterviewd. Ondertussen is hij
Tom Lanoye huppelt ondanks zijn leeftijd de trap op als een dartel veulen. Klopt het dan toch dat zestig het nieuwe veertig is?
Op zijn drive komt geen sleet, zegt hij, maar zijn energie moet hij wel beter doseren. Hij heeft nu meer discipline dan vroeger, hij sport vaker, verzorgt zijn voeding beter en drinkt veel minder alcohol. Waar die enorme gedrevenheid van hem vandaan komt? “Ik ben een zoon van kleine middenstanders”, lacht hij. “Mijn ouders hebben ongelooflijk hard gewerkt in hun leven. Dat zit er bij mij ook ingebakken. Als ik mijn tijd nutteloos verdoe, voel ik schaamte.”
De plaats waar al dat zware labeur geleverd wordt, is zijn bureau op de tweede etage van het huis. Een plek met een grote schrijftafel en heel veel boekenkasten, of wat had u gedacht? Op een bijzettafeltje liggen nog stapels ongelezen lectuur. Snel zet hij voor ons een kop koffie in de keukenhoek en we steken van wal.
ZURENBORG
Lanoye verhuisde op verkiezingsdag, 14 oktober 2012, naar de Lange Leemstraat. Dat had heel anders kunnen lopen. Hijzelf
en zijn man René overwogen ernstig om te verhuizen naar Brussel. De enige echte metropool van de Benelux, aldus Lanoye. Daar zat hij bovendien dichter bij een nieuwe markt; Brussel en Wallonië besteden immers steeds meer aandacht aan zijn werk. Maar toen vond hij het huis van zijn dromen: een echt Antwerps herenhuis à la Elsschot, met bovendien een grote garage waar hij zijn Alfa Romeo fluitend binnenrijdt zonder eindeloos rond te hoeven toeren op zoek naar een parkeerplaats. Het was liefde op het eerste gezicht.
De ligging beviel hem: vlak bij Zurenborg en toch niet Zurenborg en vlak bij het Groen Kwartier, een wijk in volle expansie met een ongelooflijke dynamiek. Het is ook het begin van de orthodox-joodse wijk. Die wereld fascineert Lanoye. Hij schaamt zich weliswaar voor het lastige verleden van zijn stad, met zijn razzia’s op joden waaraan de plaatselijke politie gretig meewerkte, maar hij is trots op de manier waarop er nu samengeleefd wordt. De joodse gemeenschap vindt hij een echte meerwaarde. Die zorgt er mee voor dat dit een internationale buurt met karakter is.
zestig geworden, is hij veertig jaar artiest en woont hij dertig jaar samen met de liefde van zijn leven. Eindelijk kregen we hem te pakken voor een goed gesprek: Tom Lanoye.
De nabijheid van het openbaar vervoer is voor Lanoye een enorm pluspunt. Het station van Berchem ligt op wandelafstand. Steeds vaker reist hij met de trein naar Amsterdam, Parijs of Berlijn. In de stad kiest hij voor de fiets of de tram. “En ook al ben ik een verstokte Alfa-rijder,” zegt hij, “toch moet Antwerpen veel fietsvriendelijker worden.” Regelmatig wordt hij opgeschrikt door een doffe klap nadat alweer een fietser in de bocht van de Lange Leemstraat in de tramsporen is gesukkeld. “Hier moet misschien éénrichtingsverkeer komen”, droomt hij, “met een veel breder fietspad waarop eindelijk veilig gefietst kan worden.” Hij ziet licht gloren aan het eind van de tunnel. Bij het stadsbestuur begint het stilaan te dagen, zeker na het succes van het circulatieplan in Gent. De auto moet teruggedrongen worden, niet uit aversie tegen de wagen, maar omdat het niet anders kan. Het is de toekomst. “Onze stad moet leren investeren in de maatregelen van morgen. Niet in die van gisteren. We hebben nu al een historische achterstand op steden als Gent, Amsterdam en Rotterdam, terwijl we aan de top zouden moeten staan.”
De Dageraadplaats met al haar cafés en restaurants vindt Lanoye heerlijk. Deze zomer ging hij er uitbundig mee feesten na de overwinningen van de Rode Duivels. Zijn brood koopt hij bij de hippe Bakker Aldo, maar net zo goed bij de klassieke Vlaamse bakkerij Gijbels in de Driekoningenstraat. Als hij daar binnenkomt, bekruipt hem de lust om mee achter de toonbank te kruipen. Nog altijd een slagerszoon met een brilletje, weet je wel. Hij is fan van Helena Kookt Over in de Boomgaardstraat en als hij echt iets te vieren heeft, vind je hem in Euterpia in de Generaal Capiaumontstraat.
In Zurenborg zijn ook het Roze Huis en boekhandel Kartonnen Dozen gevestigd. Toeval? Helemaal niet volgens Lanoye. “Antwerpen heeft altijd de grootste gay scene van België gehad. En een naam als de Draakplaats is iets wat travestieten wel moet aanspreken (grinnikt). Logisch dus dat dergelijke organisaties hier een plek vonden.” Hij vindt het overigens de hoogste tijd dat er in Antwerpen, net als in Amsterdam, een homo-monument komt. “Het wordt tijd
dat ook de vervolging van homoseksuelen tijdens de Tweede Wereldoorlog herdacht wordt.”
Is zoiets als het Roze Huis nog noodzakelijk? “Absoluut!” vindt Lanoye. Hij wordt niet vrolijk van de toenemende gewelddadige homofobe incidenten. “Alle godsdiensten, op een paar uitzonderingen na, bieden niet alleen zingeving, maar reiken de mensen ook een excuus aan om groepen uit te sluiten. En niet alleen godsdiensten zijn in dat bedje ziek, ook clubjes zoals Schild en Vrienden. Bij sommige groepen in de samenleving is de acceptatie van homo’s maar een dun laagje vernis.”
KARTONNEN DOZEN
Lanoye ziet het Roze Huis en de boekhandel Kartonnen Dozen als een steunpunt voor mensen van alle leeftijden die op een beschermde manier hun coming out willen doen. Hij is er trots op dat de boekhandel naar zijn boek werd genoemd. Dat boek is nog altijd relevant, vindt hij: “Nog elk jaar komen op de Boekenbeurs verlegen jongens en meisjes bij mij langs om te vertellen hoe Kartonnen Dozen hun leven heeft veranderd. Ook voor jonge hetero’s blijft het een noodzakelijk boek. Ze ontdekken hoe herkenbaar en hoe weinig bedreigend de homoseksuele liefde is.”
Voor de rechten van homo’s is 20 januari 1996 essentieel geweest. Toen registreerden Lanoye en zijn man René het allereerste samenleefcontract voor homostellen in België. Niet op het stadhuis, dat mocht toen nog niet; wel op het kabinet van burgerlijke stand. Hij grinnikt bij het woord “stel”. Het doet hem aan een bankstel denken. “We hebben,” zo legt hij uit, “mee aan de weg naar het homohuwelijk getimmerd. Je kunt je niet voorstellen hoe belangrijk dat is. In het aidstijdperk waren er mensen die hun doodzieke partner niet meer mochten bezoeken van de familie en die niets erfden toen hun partner doodging. Toen zijn er grote drama’s gebeurd. Sommige mensen waren hun partner kwijt en ze waren op de koop toe bankroet. Het homohuwelijk is veel
meer dan een symbool, het is een belangrijke stap in de ontvoogding van mensen. Nu kunnen wij net als andere koppels een recht opeisen en een bestaan opbouwen. In Zuid-Afrika waren homohuwelijk en -adoptie dankzij Nelson Mandela trouwens veel eerder mogelijk dan in Frankrijk, Duitsland of Engeland.”
ZUID-AFRIKA
Hoe is het leven intussen in zijn stekje in Kaapstad? Eerst en vooral wil hij een koppig misverstand uit de wereld helpen. Hij verblijft niet – zoals velen denken – de helft van het jaar in Zuid-Afrika, maar hooguit drieënhalve maand. Hij leest er, maakt er plannen en werkt zich in grotere projecten in . “Ik kom er niet alleen om uit te rusten”, zegt hij
nadrukkelijk. Zuid-Afrika beschouwt hij als een echte leerschool, een laboratorium. Alle grote debatten die naar hier overwaaien, worden daar nu al gevoerd. De discussies in Zuid-Afrika over de relatie tussen wit en zwart en over de koloniale erfenis zijn volgens Lanoye zeer confronterend, maar ook verhelderend. “Open eens de Nederlandstalige Wikipediapagina over Zuid-Afrika”, zegt hij. “Volgens wat daar staat, lijkt de geschiedenis van het land nog steeds te beginnen bij de komst van de Nederlanders, alsof er in al die eeuwen daarvoor niets is gebeurd, dat daar zelfs niemand woonde. Dat beeld moet ook hier dringend bijgesteld worden.”
ZWARTE PIET
Momenteel wordt in Zuid-Afrika flink gediscussieerd over kwesties als van wie is de grond en van wie zijn de mijnen. Ze proberen er, met veel moeite, een historische scheefgroei recht te trekken, aldus Lanoye. “Ook hier bij ons is er nog veel werk aan de winkel”, zucht hij. “Denk maar aan de hele Zwarte Piet discussie. Toen men aan het einde van de negentiende eeuw een Zwarte Piet toevoegde aan het Sinterklaasverhaal, heeft men zich voor de representatie van Piet gebaseerd op schilderijen van zwarte kindslaven uit de zeventiende eeuw. Daarmee is alles toch gezegd. Wie wil er nu kindslaven opvoeren tijdens een kinderfeest?”
VAPEURS
Met zijn standpunt over Zwarte Piet gaat Lanoye regelrecht in tegen dat van Mia Doornaert, de nieuwe voorzitter van het Vlaams Fonds voor de Letteren. Zij en Lanoye kruisten wel vaker de degens. Onlangs werd de schrijver door Doornaerts omgeving nog als een seksist weggezet, nadat hij de vraag had gesteld of Doornaert het Vlaams Fonds zou gebruiken “als trampoline voor haar vaak islamofobe vapeurs”. De beschuldiging van seksisme wuift hij van de hand. “Vapeurs”, zegt hij, “zijn net als lingerie genderneutraal. Ik ben er zelf mee geboren en dat zal, vrees ik, niet overgaan. 20% van de mannen heeft er overigens na zijn zestigste last van.”
Lanoye beweert niets te hebben tegen de persoon van Doornaert. Hij vraagt zich alleen af of iemand van 73 jaar, zonder netwerk en zonder terreinkennis, een visie kan ontwikkelen op de toekomst van de literatuur. Ook zichzelf zou hij daar overigens niet toe in staat achten. “Daar heb je vandaag een jonger iemand voor nodig, iemand die de brug kan slaan tussen print en de digitale wereld.” Hij noemt daarbij iemand als Isabelle Albers. Lanoye betreurt de inmenging van de politiek in de benoeming van Doornaert en snapt niet dat de boekensector geen grein inspraak heeft gekregen bij de keuze. “Roep schrijvers, boekhandelaar en uitgevers bijeen en vraag hen wie zij als voorzitter naar voor schuiven”, suggereert hij.
POLITIEK
Net als een aantal van zijn literaire voorbeelden – Garcia Lorca, Arthur Miller, Shakespeare, Boon, Buysse en Conscience – is hij gepassioneerd door politiek. “Ik hou ervan”, zegt hij, “omdat er zo veel raakpunten zijn met het theater.” Macht moet volgens hem vertolkt worden: “Zonder zijn redenaarstalent was Obama nooit president van de Verenigde Staten geworden. Zelfs Donald Trump is een performer van formaat. Bij zijn achterban, toch.” Lanoye ziet in de politiek een laboratorium waarin alles wat des mensen is zeer geconcentreerd aanwezig is. Ooit heeft hij ernstig overwogen om zelf de arena te betreden, maar hij betreurt het niet dat hij als schoenmaker bij zijn leest is gebleven: “Ik zou het beter gedaan hebben dan een slechte politicus, maar nooit zo goed als de toppers. Mijn temperament zit me in de weg.”
DIABOLO
Wat zijn volgens hem de grootste uitdagingen voor Antwerpen de komende 10 à 20 jaar? “De volledige overkapping van de Ring moet er nu echt wel komen”,
“De volledige overkapping van de Ring moet er nu echt wel komen”De Waaslander Tom Lanoye voelt zich goed in de wijk vertelt hij thuis aan Peter Theunynck • Foto Dieter DEDECKER
zegt hij, “en een heuse diaboloverbinding met de nationale luchthaven ook.” Wat bedoelt hij daarmee? “Gewoon dat je van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat rechtstreekse treinen van en naar de luchthaven kunt nemen.” Hij droomt ervan dat je in Antwerpen Centraal je bagage incheckt, zodat je in Zaventem alleen nog op het vliegtuig hoeft te stappen. Deurne is als luchthaven volstrekt overbodig, aldus Lanoye. “Maak daar een groot park met een vijver waar wel water in staat.”
MAS Ook op het vlak van cultuur is er volgens hem nog veel werk aan de winkel in Antwerpen. “We halen de Ronde van Vlaanderen naar hier, maar iedere stad kan dat. Het is de taak van een stad als Antwerpen om zijn gigantische kunstrijkdom uit te spelen. Het MAS is een prachtig gebouw, maar het is geen Centre Pompidou. De collectie is een samenraapsel. Wanneer komt daar eindelijk de grote Tuymans-Borremans-Dillemanstentoonstelling? Den Bosch bracht Jeroen Bosch, Den Haag Rothko en wij… Ja Rubens, oké, maar dat is wel wat makkelijk. Hier is het wachten op een cultuurbeleid met visie. In Duitsland, Oostenrijk en zelfs in Nederland, waar de laatste jaren flink bespaard werd, gaan nog steeds veel grotere budgetten naar cultuur.”
WIELRENNEN
“Ik beschouw me als een erfgenaam van de Vlaamse beweging”, zegt Lanoye. Die beweging was oorspronkelijk links. Ze geloofde in de veredeling van het volk en in de rol die kunst daarin kon spelen. Wat krijgen we nu? Entertainment. De Ronde Van Vlaanderen wordt naar hier gehaald. Oké, ik versta dat je zo’n evenement wil binnenhalen, maar het duurt amper één dag. Was ik een komiek, ik voegde eraan toe: een stad die zijn “war on drugs” al grandioos heeft zien mislukken zet ook nog eens zijn deuren wijd open voor slikkende en spuitende coureurs. Ik heb niets tegen wielrennen, maar we hebben meer spiritualiteit nodig dan een pensenkermis om een gemeenschap te kunnen vormen. Kunst en cultuur zijn daarbij on-
misbaar. Ze noemen me soms een verrader van onze waarden, maar ik ben het juist die ze verdedigt, in een tijd waarin het materialisme nog de enige godsdienst lijkt.”
MASSAMOORDENAAR
Zijn transmigranten momenteel het grootste probleem van de westerse wereld? “Ach”, zucht Lanoye, “het wordt nu zo voorgesteld alsof wij de moderne Romeinen zijn en dat Hannibal voor onze poorten staat. Pure polarisering is dat. Ik begrijp trouwens dat geflirt met de Romeinen en vooral Caesar niet. Op de keper beschouwd was dat een roofzuchtige massamoordenaar, die trouwens net zo goed uit het buitenland kwam. Moet hij ons voorbeeld zijn? Ik bekijk de vluchtelingencrisis vanuit een ander perspectief: de Titanic is gezonken, tienduizend mensen verdrinken en je hebt maar sloepen genoeg om er duizend te redden. Wat doe je? Red je die duizend of ben je zo bang dat je het Paard van Troje zult binnenhalen, dat je ook die duizend laat verzuipen?”
Is het dan allemaal kommer en kwel in de politiek? “Toch niet”, zegt Lanoye. “De voorbije jaren is hier in Antwerpen iets formidabels gebeurd. Lokale actiegroepen en de diverse overheden – lokaal, Vlaams en federaal - hebben de handen in elkaar geslagen om de mobiliteitsknoop te ontwarren. Het overkappingsplan is fantastisch. Hulde aan álle betrokkenen! Ik denk dat dit model in de toekomst op meer terreinen uitgerold moet worden.”
FABRE
Op het moment van dit interview raast het MeToo-verhaal door de culturele wereld?
Raakt dat Lanoye persoonlijk? De schrijver denkt na. “Je ziet bij Jan Fabre en anderen een soort kom-eens-naar-mijn-kamercultuur, die we – in de context van de katholieke kerk – net fel bestreden hebben. Het gaat daarbij over macht en seks, bovendien in arbeidsverband. Daar mag je best verbijsterd en woest over zijn. Zeker bij kunstenaars die in hun werk dit soort mechanismen aanklagen en blootleggen. Dubbele verontwaardiging is op zijn plaats, alsook harde ingrepen om voortaan zulk misbruik
tegen te gaan. Er moeten onafhankelijke vertrouwenspersonen komen voor ineens de hele sector, dus ook de kleinste kunsthuizen. Anderzijds geloof ik sterk in het vermoeden van onschuld, een basisbeginsel in onze wetgeving. Nu word je in de pers al gekruisigd nog voor het onderzoek begonnen is. Laat justitie nu eerst ernstig haar werk doen. Maar geef toe: het gaat wel om erg veel getuigenissen. Die kun je niet zomaar wegwuiven.”
Wat Lanoye oneerlijk vindt is dat sommigen die MeToo-verhalen aangrijpen om meteen de hele kunstensector op de schop te doen en decadent te noemen. “In de topsport”, zegt hij, “duiken die verhalen ook met de regelmaat van de klok op, maar niemand grijpt die aan om topsport als per definitie decadent af te serveren. Topsport is natuurlijk, samen met geld, de nieuwe religie, en daarvoor gelden blijkbaar andere normen.”
WAARHEIDSCOMMISSIE
“Het is heel erg”, zegt Lanoye, “dat we slachtoffers soms zo lang aan hun lot hebben overgelaten en ze niet de bescherming boden die ze verdienden. In die zin is er zeker sprake van collectieve schuld. ” Anderzijds vraagt hij zich af hoe we mensen die in de fout zijn gegaan kunnen reïntegreren. “Een Jappe Claes of een Bart de Pauw hebben fouten begaan, maar scheer hen toch alstublieft niet over dezelfde kam als Harvey Weinstein, Bill Cosby of erger nog, Marc Dutroux. Iedereen behalve Dutroux verdient van mij een tweede kans. Zouden we hier niet, naar analogie met Zuid-Afrika, een soort waarheiden verzoeningscommissie kunnen oprichten waarin ruimte is voor herstel, verzoening en heling voor slachtoffer en dader? Dat zal vast nog moeilijker en pijnlijker uitvallen dan een technisch proces ach-
ter gesloten deuren. Maar het is minstens even belangrijk.
LANge leemstraat
het militair hospitaal is na jaren weer bewoond geen kreupele in zicht geen shellshock in cellen haar beglazing verantwoord haar kapel een keuken met ster in de michelin zijn ondergrond verkommerd door decennia detergenten de pus & pijn van een wereldoorlog of twee
‘ik zou hier geen asperges kweken,’ snoof onze tuinier zijn voorhoofd vegend zijn schaar amputeerde klimop na klimop tot groene schaamschort aan de muur ‘en spinazie dat zamelt nog meer vergif’
knip knip knip knip
er zijn geen boeren meer, mijnheer er zijn alleen villawijken en elektrische konijnen buiten spiegelen soldaten met geweer in de aanslag de tijdgeest, twee aan twee wandelend van koekje naar thee door joodse meisjes met neergeslagen blik geoffreerd met lange mouwen en nu al de kennis van eeuwen die ze straks krijgen ingelepeld in de scholen vlakbij waar de betonnen blokken onbeschilderd blijven die al meer dan twintig jaar de bomauto op afstand houden — ik zag ze gisteren bij café bazaar het vuilnisbakje legen naast het tramhok die soldaten —
er zijn geen hoeren meer, madam wel oude sporen met, af en toe, een nieuw model van tram
Tom Lanoye (Antwerpen, juli 2015)
Beste Zurenborger, N.a.v. het artikel "Actie tegen lawaaioverlast" in de laatste Zurenborger ondervinden buurtbewoners ook nog andere gevolgen van de wildgroei aan evenementen in de buurt.
Op 15 en 16 september organiseerden een aantal straten op Zurenborg een klein buurtfeest/rommelmarkt. De zolder en/of kelder volstouwen met zaken die het daglicht niet meer zullen zien voor de komende 10 jaar of tot de volgende verhuizing is een eigenheid van vele inwoners van Vlaanderen/België. Vintage is weer helemaal in en we zijn allemaal wel een beetje nieuwsgierig naar wat onze lotgenoten in hun keldertje hebben staan. Maar is het daarom om bepaalde straten te isoleren, aangezien bepaalde straten zoals de Nottebohmstraat die ingesloten ligt en enkel via de Walvisstraat toegankelijk is die volledig werd "ingepalmd" voor óns leuke buurtinitiatief? Gaan we ervan uit dat deze gezinnen in het weekend geen andere activiteiten op het programma hebben staan? Gaan we deze eigen burgers treffen
door een beperkt aantal van hun auto's weg te takelen en hen 180 EUR te laten betalen (we hadden misschien aan de buren kunnen vragen of we onze 5 spullen bij hen mochten plaatsen)?
Een aantal keer per jaar is er een rommelmarkt op de Dageraadplaats; kunnen we dan niet beter daar gaan samentroepen, ons naar de Kringloopwinkel / Troc wenden, of desnoods als buurtcomité het terrein van de Zomerfabriek gaan afhuren?
Eén van de grote doelstellingen van dergelijke initiatieven is het "dichter bij elkaar brengen van de Zurenborgers". Al te graag nemen wij als gezin deel aan de lentepoets en straatfeest, wat ons toch altijd het gevoel heeft dat er een grote samenhorigheid heerst. De laatste jaren is het aantal echter niet meer op 2 handen en 2 voeten te tellen en heeft men aan kwaliteit ingeboet. Less is more!
Mvg, Een inwoner van de Nottebohmstraat
Zoeken, zocht, gezocht: mannen en vrouwen voor de beste wijkkrant van ’t stad Antwerpen
We hebben er naar gezocht tijdens de rommelmarkt en tijdens de stoepverkoop in diverse straten. We hebben er naar gezocht tussen de knuffels op de tafels, tussen de kleren op de hangers en tussen de wielen van de kinderfietsjes. We hebben berichten aan de palen van het plein geplakt, we hebben staan roepen tijdens de spits aan Berchem Station en we hebben de sociale media overrompeld met alles wat niet schoon is.
Maar helaas, driewerf helaas, wat we zochten hebben we niet gevonden terwijl we er van overtuigd zijn dat het in de wijk ten overvloede aanwezig is. Wat het is dan is?
Nieuwe medewerkers tiens. Kort en goed.
We hebben een behoorlijke redactie maar als we aan de volle slag moeten gaan vallen er hier en daar toch gaten. We moeten zelfs af en toe bijna een onderwerp laten vallen en dat doet een beetje pijn, meer zelfs, dat doet behoorlijk pijn aan het hartje.
Daarom: broeders en zusters, jongelui en andersdenkenden, verzadigde veertigers, wijze vijftigers, knorrige zestigers en ga zo maar door: meld je aan voor de strijd.
Welke strijd : de strijd om zes keren per jaar een goeie, leesbare, krakende krant te maken. Of om zes keren per jaar te zorgen dat we verdomd goeie foto’s hebben bij de verhalen. Of zeg je nu : ik wil liever zes keren per jaar in een paar straten kranten in de brievenbussen steken, halleluhja, jawheh zij geprezen. Of misschien mee onze advertentiewerfster haar werk helpen doen. Dank u krishna.
Kortom, we hebben het allemaal in huis voor mensen die bereid zijn zich als vrijwilliger te melden uit liefde voor de medemens in de wijk en het algemeen welzijn in het bijzonder.
En misschien ook nog dit: meewerken aan de krant levert je vele nieuwe contacten op en het is ook nog eens plezierig om doen.
Dus : niet gehuild, niet getreurd: mailen naar den dezen : swa.collier@telenet.be
“Wildgroei aan evenementen”
De vernieuwde Delhaize-Plantin : 2500 vierkante meter winkelplezier, 181 ondergrondse parkeerplaatsen, 89 appartementen. Ja, de werken aan deze Delhaize beloven
ingrijpend te worden. Woordvoerder Roel Dekelver wou zich niet vastpinnen op een timing, maar gaf wel al enkele plannen prijs. (Dirk BLIJWEERT)
Trouwe klanten herinneren zich hoe de winkelinrichting nog maar een paar jaar geleden onder handen werd genomen. De werken waren een opwarmertje voor de totale make-over die er binnenkort zit aan te komen. De bestaande winkel gaat tegen de vlakte. In de plaats daarvan verschijnt er een volledig nieuwe supermarkt met een verkoopoppervlakte van 2500m2. Onder
de grond komen er 181 parkeerplaatsen. Het complex zal ook 89 appartementen herbergen, verspreid over de Plantin en Moretuslei, de Rolwagenstraat en de Maria Magdalenastraat. De bestaande openluchtparking wordt omgetoverd tot een groene plek voor de bewoners.
Een prangend “rollend” probleem is dat van de parkeerplaatsen in de wijk. Het te weinig aan parkeerplaatsen voor bewoners en bezoekers raakt niet opgelost en zal dat ook in de nabije toekomst niet worden. Wel is er verbetering op komst voor een klein deel van de bewoners want na de verbouwing van de DeLhaize Plantin komen er ondergronds plaatsen vrij voor de bewoners. Nu zijn dat 30 deeltijde parkeerplaatsen en dat heeft alles te maken met het juridisch statuut van een dergelijke privé-parking. Ook zijn de mogelijkheden qua uren en dagen beperkt. Zo kan dat maar van 18 u tot ’s morgens 9 u enz. Maar er zijn gesprekken geweest met de stad om aan uitbreiding te kunnen doen. Schepen Koen Kennis (Mobiliteit): “We passen een formule toe waardoor de plaatsen permanent ter beschikking staan. We zijn namelijk mede-investeerers van een 40 extra plaatsen, overdekt want ze zullen op – twee komen te liggen. Maar daar zullen ze dan ook een hele week, dag en nacht bereikbaar zijn voor de huurders. Dat kan omdat het niet honderd procent privé meer is. De andere dertig blijven bestaan zodat er in totaal daar meer dan zeventig zullen komen. Principieel zijn alle akkoorden rond en de huurprijs zal om en bij de 50 euro liggen als men zijn bewnonerskaart inlevert, dat wil zeggen dat men zijn recht om gratis te parkeren in de straat opgeeft.
Blijft de vraag wanneer de verbouwingen van de Delhaize zullen beginnen en wanneer ze gedaan zullen zijn. Bij het ter perse gaan was dat nog niet duidelijk
TIMING
Verstokte Delhaize-fans mogen op hun twee oren slapen: tijdens de hele bouwperiode kan men gerust boodschappen blijven doen. Al zal er wel wat hinder zijn. In een eerste fase blijft de bestaande verkoopoppervlakte volledig behouden. Houd er wel rekening mee dat alleen de dakparking toegankelijk zal zijn. Tijdens deze fase wordt een deel van de nieuwe Delhaize gebouwd langs de zijde van de Rolwagenstraat. Zodra die werf is opgeleverd, verhuist de bestaande winkel naar deze nieuwbouw. Die heeft een kleinere oppervlakte en telt minder parkeerplaatsen. Tenslotte wordt de bestaande Delhaize afgebroken. Op die plek verschijnt het resterende deel van de nieuwe winkel en de bijhorende ondergrondse parking.
MARKTSFEER
De inrichting dan. Volgens Roel Dekelver zal de nieuwe Delhaize de sfeer van een
markt uitademen. Brede raampartijen in het dak zorgen voor veel natuurlijk licht. Brede gangen geven een groter gevoel van ruimte en het gebruik van hout en een uitgekiende verlichting moeten de marktsfeer verder versterken. Net zoals in de huidige Delhaize zullen er naast de traditionele kassa’s ook self scans komen, met én zonder cash.
FEEST
De nieuwe winkel zal ook stukken energiezuiniger zijn dan zijn voorganger. Zo wordt de energie van de koelinstallatie gerecupereerd om de winkel te verwarmen. LEDverlichting moet de elektriciteitsfactuur mee onder controle houden en Delhaize gaat ook zelf groene stroom opwekken met zonnepanelen. Een precieze datum van de oplevering hebben we niet meegekregen, maar volgens Roel Dekelver komt er wel een feestelijke inhuldiging. Wordt vervolgd, met andere woorden.
De Roma in Borgerhout is de kinderziekten duidelijk ontgroeid en daar heeft de eerste golf van medewerkers alles mee te maken. Een gedreven bende met vele tientallen vrijwilligers, bereidwillige sponsors en een klaarziend management. Allemaal met een welbepaalde visie en een duidelijke opdracht. Het is niet overdreven om te zeggen dat ze daar, na al die jaren, meer dan geslaagd in zijn. Aan de top is er ook een wissel gebeurd en het is nu Danielle Dierckx die algemeen coördinator van deze tent is geworden. Zij legt, speciaal voor de lezers van deze krant, uit waar ze nu staan en waar ze volgend seizoen naartoe willen.
Veel succes toegewenst.
Danielle Dierckx: “Met De Roma schrijven we verder aan ons succesverhaal. Voor het eerst in de geschiedenis van onze volksschouwburg zullen we dit jaar de kaap van 200.000 bezoekers overschrijden. Die willen we natuurlijk allemaal in de watten leggen. Met trots kondigden we bij de start van het nieuwe seizoen de opening van een grote fietsenstalling aan. En er is meer want in het voorjaar van 2019 ontvangen we je graag in ons gloednieuwe restaurant. Smakelijk!
Iedere dag verwelkomen we in De Roma tal van mensen. Jong en oud, van in de stad of erbuiten, van welke afkomst of met welke achtergrond dan ook. Ook jij bent van harte welkom. Onze vele vrijwilligers achter de bar en in de vestiaire ontvangen je met de glimlach.
Onze investeringen in de akoestiek zijn ondertussen via mond-aan-mondreclame als een lopend vuurtje verspreid. Ook in artiestenland. Ze zijn telkens onder de indruk van de zaal: de sfeer en de kwaliteit. Het enthousiaste publiek ook. Daar zijn we fier op.
We kregen er dit jaar ook een nieuw filmscherm bij, waardoor onze 90-jaar oude zaal weer een stukje van haar authentieke glorie herwint.
Minstens zo belangrijk is wat we voor Borgerhout en Antwerpen betekenen. De Roma is een ontmoetingsplek waar mensen samenkomen. Met de opening van ons restaurant willen we daar nog een extra dimensie aan geven.
Het restaurant komt in het pand naast onze zaal. Met het restaurant – goed voor 100 couverts – willen we een extra service bieden aan concertgangers die snel een hapje willen eten, maar het zal ook een plek zijn voor mensen die gezellig en uitgebreider willen tafelen. Voor bezoekers die enkel iets willen drinken, komt er een bar.
We krijgen iedere dag vragen van bezoekers waar ze iets kunnen eten voor de voorstelling. Met ons restaurant willen we een mooie aanvulling zijn op het huidige aanbod in de buurt, en het nog versterken. We investeren heel bewust op de Turnhoutsebaan, omdat die baan en het hele district Borgerhout ons nauw aan het hart liggen. De Roma is een plek in Borgerhout die veel mensen samenbrengt. Met het openen van een eigen restaurant versterken we dat nog meer.
Bij het samenstellen van de kaart vormen duurzaamheid en biologische producten belangrijke uitgangspunten. We gaan voor een eerlijke, gezonde keuken aan democratische prijzen met een groot vegetarisch aanbod, halal en producten van lokale producenten.
Voor de verdere renovatie en inrichting van het meer dan 450 vierkante meter grote pand gaat De Roma in zee met i.s.m. architecten en Michiel Thys, bekend van onder meer bar en lunchrestaurant Walvis in Zurenborg. Leuk detail: het pand heeft lange tijd een horecabestemming gehad met tot eind jaren
’70 crèmerie Sels en later restaurant Sels. Met de komst van ons restaurant geven we het een stukje van zijn geschiedenis terug.
FIETSENSTALLING
Je hebt het misschien al gezien? Sinds eind augustus kan je bij concerten en evenementen ’s avonds je fiets stallen in de fietsenparking van De Roma. Die bevindt zich op 150m van de concertzaal op de parking van Modelbouw Baillien (Turnhoutsebaan 340). Met de opening van de fietsenstalling, goed voor 126 fietsen, willen we zoveel mogelijk bezoekers aansporen om met de fiets naar Borgerhout te komen.
Ongeveer 35 procent van onze bezoekers woont in een straal van 10 kilometer binnen De Roma. Met de opening van de stalling willen we hen een comfortabele en veilige parkeerplaats voor hun fiets aanbieden. Veel van onze bezoekers komen vandaag al met de fiets, waardoor het bij drukke concerten soms zoeken is naar een plaatsje. Met de gratis fietsenstalling komen we deze fietsers tegemoet. Daarnaast hopen we ook meer mensen te overtuigen om de fiets te nemen. Bijvoorbeeld mensen met een elektrische fiets, voor wie het ontbreken van een veilige stalplek tot voorheen een drempel vormde.
De fietsenstalling, die er is gekomen met de steun van Modelbouw Baillien en de stad Antwerpen, opent een uur voor de voorstelling en sluit een uur erna. Tijdens de voorstelling wordt de stalling afgesloten. Bij filmvoorstellingen is de stalling niet geopend.
TOPNAMEN
En wat staat er nog op het programma dit jaar? Veel. Veel om van te genieten. Het lijstje topnamen dat dit seizoen op onze planken staat blijft aangroeien. Doe Maar, Baloji, Kim Wilde, Mark Lanegan, Omar Souleyman, First Aid Kid, Axelle Red, Charlotte Gainsbourg, Paul Young, Death Cab for Cutie … Dit is nog maar het topje van de ijsberg. Iedere week komen er nog namen bij.
NEDERLANDSTALIG
Ook wie van het Nederlandstalige lied houdt, wordt verwend. Zo brengen we een ode aan Wannes Van de Velde en komen onder meer Maaike Ouboter, Frank Boeijen, Frank Vanderlinden en Guido Belcanto. En voor jazzliefhebbers wordt 2018-2019 een seizoen om van te smullen. Onder andere Avishai Cohen, Alfa Mist, Tony Allen, Dave Holland en Anouar Brahem zijn al bevestigd.
FILM
Filmliefhebbers zijn dan weer in Cinema Roma aan het juiste adres. En nog meer dan andere jaren trekt De Roma volgend seizoen voluit de maatschappelijke kaart. Met sociale debatten, boekvoorstellingen, avonden over religie intercultureel festival L’Afrique c’est chic. De Roma speelt een belangrijke sociale rol in Borgerhout en daarbuiten. Wij willen mensen bij elkaar brengen en verbinden. Dat zie je ook in onze programmatie. “
Voor tickets & info: www.deroma.be
Met De Roma zijn we nog op zoek naar foto’s en verhalen over crèmerie en restaurant Sels op de Turnhoutsebaan. Je kan hiervoor contact opnemen via tim@deroma.be of 03/600 16 56. Wie geïnteresseerd is in de vacature voor chef-kok in het nieuwe restaurant, kan mailen naar job@deroma.be
De boeddhistische tempel Jikoji van het Shinboeddhisme in de Pretoriastraat is in rouw. Hun priester Fons Martens (68) of met zijn priesternaam Tokudo Daijō,
Nog ten tijde van de eerste stichter Sitoku Peel, die eveneens tot boeddhistisch priester was gewijd, bezocht Fons Martens regelmatig de tempel van licht en mededogen, zoals de tempel voluit heet. Nadat Sitoku Peel wegens gezondheidsredenen zijn functie opgeven had, vervulde Fons Martens de rol van lekenbegeleider in de tempel. Hij verhuisde ook van Diepenbeek naar een appartement naast de Aldi, aan de overkant van de Singel om dichter bij de tempel te wonen. Onder zijn leiding groeide de tempel verder uit en werd het gebouw deels gemoderniseerd een aangepast aan de huidige normen. Al vlug vond hij dat het leiden van een tempel moest gebeuren door een priester. Begin deze eeuw liet hij zich wijden tot tokudo (letterlijk: naar de ander oever gaan) in het Japanse Kyoto. Sindsdien mag hij zich Tokudo Daijo noemen. Tijdens zijn priesterschap ontving hij regelmatig boeddhistische delegaties uit verschillende Europese landen, maar ook uit Japan. Drie jaar gelden organiseerde hij hier nog een heus boeddhistisch congres.
DRAAGBERRIE
Twee jaar gelden werd bij hem een ongeneeslijke ziekte vastgesteld en gaven de dokters hem nog een half jaar. Maar twee jaar lang heeft hij nog zo goed en zo kwaad de diensten in de tempel verzorgd. Ondertussen heeft hij zijn verantwoordelijkheden overgedragen aan de andere leden van de tempel. In augustus ging het echter stijl bergaf met hem. Geen enkele therapie bood nog enig soelaas. Hij liet zich opnemen in de palliatieve instelling in Hasselt, dicht bij zijn broers en zussen. Op 30 augustus bracht hij nog een laatste bezoek aan ‘zijn’ tempel. Hij werd gebracht door de Wensambulance een dienst die de laatste wensen van de patiënten tracht te vervullen. Hij was dan al zo verzwak dat hij op een draagberrie moest vervoerd worden. Een maand later op 30 september is hij naar een ander oever gegaan.
Om Fons Martens te kennen kan ik hier best enkele quotes van hem meegeven, die ooit in onze krant verschenen zijn:
“Het boeddhisme is in de eerste plaats een heilsleer, die zich niet bekommert om intellectuele en (para)psychologische of wetenschappelijke polemieken. Cru gesteld, kan men zelfs zeggen dat het boeddhisme niets vertelt over het al dan niet bestaan van een god noch enig uitsluitsel geeft over het ontstaan van de wereld. In feite is het boeddhisme een leer om de mens
te helpen zich goed te voelen en gelukkig te zijn ondanks allerlei tegenkantingen en tegenslagen. Deze drang sluimert in elke mens en je kunt daarom stellen dat er een boeddhist in iedereen verborgen is. De basis hiervoor wordt gelegd in de vier edele waarheden van het boeddhisme. De eerste waarheid stelt dat elke levensvorm aan lijden in de ruimste zin van het woord onderhevig is. De tweede waarheid vertelt dat de oorzaak van het lijden ligt in de gehechtheid aan de dingen of personen en een onwetendheid dat elke entiteit aan veranderingen onderworpen is. De derde waarheid stelt dat wanneer je de oorzaak van het lijden kent, je de mogelijkheid hebt om aan de lijdenservaring een einde te stellen. De vierde edele waarheid is het achtvoudige pad, de wegwijzer en de methode om het lijden te overwinnen. Het achtvoudige pad behandelt de thema's wijsheid, moraliteit en geestesconcentratie. Zo moeilijk is het boeddhisme echt niet”
“Een belangrijk kenmerk van het (Shin) boeddhisme is zijn laagdrempeligheid. Iedereen, ook eenvoudige mensen hebben recht op geluk, hiervoor hoef je echt geen moeilijke boeken te lezen.”
Tijdens zijn ziekte heeft hij nooit geklaagd maar overeenkomstig de tweede en derde edele waarheid van het boed -
heeft na een lange ziekte vreedzaam zijn ogen gesloten in het palliatief centrum van het Virga Jesseziekenhuis in Hasselt. (Jörg PYL)
dhisme (zie hiervoor) heeft hij nooit zijn gemoedsrust en optimisme verloren. De Tempel Jikoji wordt nu opnieuw geleid
door lekenbegeleiders. www.jikoji.com wens-ambulancezorg.be
www.davidfernandez.be
Ten langen leste werd Penarie, het kunstwerk dat Nick Hullegie voor Zurenborg maakte in het kader van Expo 2018, dan gepresenteerd. Het is geen giraffe geworden, maar een ladder-stoel-constructie, door de kunstenaar ‘Penarie’ gedoopt. Het houdt
Woensdag voorafgaande, rond twaalven, is er bedrijvigheid op het rondpunt. Tegen het grasveld, aan de kant van de Raafstraat, staan werkvoertuigen geparkeerd van een constructiebedrijf uit Arnhem en boomverzorging ‘Trees and Hugs’ uit Borgerhout.
Onder toeziend oog van kunstenaar Nick Hullegie en Geert Gielis, van het district Antwerpen, hebben werklieden een rechthoekig gat gegraven. Hierin is een betonnen fundering neergelaten, waaruit een aantal stalen schroeven naar boven steekt.
Burger Square opende zijn deuren op 15 maart.
Wij zijn veel meer dan een BURGER TENT!
Kom langs voor verschillende soorten burgers, heerlijke vol-au-vent, entrecote v/d chef en veel meer huisgemaakte gerechten.
Gezellig huiselijke sfeer en zonnig terras.
Elke dag bieden we verschillende suggesties.
Afhalen is ook mogelijk.
Wij bieden extra ruime keuze voor vegetariërs.
info@burgersquare.be • Tramplein 2, 2600 Berchem
Online tafel boeken via: www.burgersquare.be
Je kan ons ook bellen 03/294066
Breng de advertentie mee voor een gratis drank.
de sierkers gezelschap op het rondpunt Lange van Ruusbroecstraat. Zondagmiddag 9 september werd het, met enige feestelijkheid omlijst, aan de wijk overgedragen.
(Will VAN BROEKHOVEN)
De witte sculptuur, die zich op een oplegger bevindt, wordt overeind getakeld, traag naar de kuil gemanoeuvreerd en behoedzaam neergelaten. De gaten in de voet van het beeld passen precies op de schroeven van de bodemplaat. Met dubbele moeren wordt het beeld onwrikbaar vastgezet. Enkele grote bladertakken blijken het kunstwerk te kruisen. Men overlegt over snoeien. De boomverzorger durft er niet aan te beginnen zonder toestemming van de gemeentelijke groendienst. Hij is geraadpleegd over de juiste plaats voor het kunstwerk. Om te voorkomen dat men op dikke wortels zou stuiten, heeft hij peilingen gedaan op het grasveld. Vanmiddag gaat hij de kuil dichtgooien en de graszoden die nu opgerold zijn, weer op hun plaats leggen.
ZORGEN
Al die tijd heeft Mark van Orshoven uit de Stierstraat met een bedenkelijke blik toe staan te kijken. Hij is niet blij met Penarie, net zo min trouwens met het barokorgel in de Norbertuskerk, maar dit terzijde. Hij vreest dat kinderen en dronken nachtbrakers zullen worden uitgedaagd om de ladders te beklimmen. “Daar komen zeker en vast ernstige ongelukken van.” Ik breng over wat Nick Hullegie mij zojuist vertelde, dat de constructie een gewicht van 180 kilo aankan. “Het beeld interesseert me niet. Zat-
lappen of kinderen kunnen eruit vallen en hun hoofd stoten op de stenen rand langs het gras. Wie is dan verantwoordelijk?”
HOPLR
Genoteerd. Maar sinds kort beschikken we in Zurenborg over een nuttig medium om meningen en gevoelens te peilen: het buurtnetwerk van Hoplr. Vrijwel meteen komen daar reacties binnen. Eerder was er al discussie toen mensen begrepen waar het kunstwerk zou worden neergezet. Men ging ervan uit dat de karakteristieke sierkers nu zou moeten verdwijnen. Ook was men het er niet mee eens dat het oorspronkelijke ontwerp, de giraffe, was losgelaten. Een en het ander had boosheid en teleurstelling opgeroepen. Nu komen daarnaast nieuwe invalshoeken aan bod. Zoals verstoring van het uitzicht en aantasting van het ‘oasekarakter’ van het rondpunt. Een enkeling bestempelt het kunstwerk als “gebakken lucht” of “kleinkunst”. Er klinken ook positieve geluiden: “die ladderstoel heeft best wel een ludiek kantje”, “ik vind het mooi”, “kunst met een grote K”. Vervolgens roepen weer anderen op tot verdraagzaamheid: “Het is onmogelijk een kunstwerk ergens te plaatsen dat iedereen graag ziet.”
ECOLOGISCH
Een ondernemer die liever niet bij naam
"Het is onmogelijk een kunstwerk ergens te plaatsen dat iedereen graag ziet"De dochter van de kunstenaar “probeerde” de ladder als eerste even uit. Wat geen navolging verdient. Foto’s Mark RIETVELD
genoemd wil worden is erg kritisch. Volgens hem kun je aan het omhoog strevende karakter van het kunstwerk zien dat het door een man is gemaakt. De vorm spreekt hem niet aan. Het is niet zijn smaak. De plaats ziet hij al helemaal niet zitten. Hij vindt het jammer dat voor deze overwegend groengezinde wijk niet gedacht is aan een ecologisch kunstwerk. Hij verwijst naar de walvis op het wad bij Schiermonnikoog, die ieder jaar wordt opgetrokken uit aangespoeld materiaal, met name plastic uit de zee, en die men rustig aan de elementen prijsgeeft en het volgende jaar opnieuw opbouwt. Hij ergert zich ook aan de subsidie die door de gemeente Antwerpen zo gul is verstrekt. Hij vindt dat de overheid verkeerde keuzes maakt. Noemt in dit verband ook de tunnel onder het spoor, in het verlengde van de Arendstraat. Hij is niet kapot van de kunst die daar af en toe wordt vertoond. “De stad zou zijn geld beter kunnen besteden aan het regelmatig opkuisen van de tunnel. Nu lijkt het alsof je door een urinoir fietst.”
ACTIE
vrijdag worden op vier hoeken op het rondpunt vlaggen geplaatst: die van Antwerpen, Vlaanderen, België en Europa. Om het kunstwerk staan hekken. Mark van Orshoven is tot actie overgegaan. Met wat knipen plakwerk heeft hij de voorpagina van deze Gazet een ander aanzien gegeven. In plaats van ‘Giraffe niet – Penarie wel’ is nu te lezen: ‘Giraffe wel - Penarie niet’. Fotokopieën heeft hij in de buurt verspreid met de oproep ze voor de ramen te hangen. Twee exemplaren zijn aan het kunstwerk bevestigd. De afgelopen twee nachten hebben volgens hem meerdere mensen de sculptuur beklommen, weliswaar zonder persoonlijke ongelukken.
FEEST
Zondag tegen drieën beginnen de feestelijkheden bij het rondpunt. Het is een door de weergoden begenadigde middag. Op het terras van het restaurant op de hoek zijn statafels klaargezet met bakjes chips. Er is zo’n man of tien, hun aantal zal ge-
leidelijk aangroeien tot ongeveer zestig. De feestelijke presentatie moet concurreren met een reeks evenementen: het ‘Tien Stoeten’-Festival, de Bollekesloop, de Open Monumentendag en de rommelmarkt op de Dageraadplaats. Nick Hullegie: “Voor mij had zo’n officieel gebeuren helemaal niet gehoeven, maar nu het er dan van gekomen is vind ik het prima. Ik ben blij en voldaan. Ik vind dat ik met mijn keuze voor Penarie in plaats van de giraffe en voor de locatie op dit rondpunt toch de juiste weg heb gevolgd.” Hij staat te glunderen. Enkele gasten geven hun commentaar. Ive De Block komt uit de Boelaerbuurt en is hier toevallig verzeild geraakt, vanuit de rommelmarkt op de Dageraadplaats op weg naar een optreden van Jo Lemaire in het centrum. “Ik vind het origineel, wel mooi. Die onderbreking door de stoel van die twee ladders. Eerst dacht ik dat het beeld van hout was, maar het is veel sterker, dat stelt me wel gerust. Ik hoop dat het hier een lang leven mag hebben en geen last krijgt van vandalisme.”
Netty Vangheel woont in Berchem. Zij is enthousiast over het kunstwerk. “Het is rank, strak en transparant en vormt een mooie combinatie met de boom. Op dit rondpunt is het helemaal op zijn plaats.” Zij kan zich wel voorstellen dat niet iedereen meteen positief is. Ze komt zojuist van het Filmfestival in Oostende, waar ze ‘Engel’ heeft gezien. “Die riep ook controverses op. Soms is er geduld nodig om kunst te kunnen waarderen. Gun het de tijd om het op je in te laten werken.” Het dochtertje van Nick Hullegie laat het beeld van haar papa op haar manier op zich inwerken en doet waarvoor sommige buurtbewoners hun hart vasthouden. Ze klimt in de ladder en overschouwt triomfantelijk het gezelschap. Dan barst een overdonderend techno-optreden los van performer Rufus Michielsen. Nick Hullegie: “Hij is een vriend van mij. En zoon van de legendarische Ludo Mich, uit Zurenborg.” De man die zich ooit ludiek verhuurde om feestjes te doen mislukken…“
Zurenborg staat bekend als de fietswijk van Antwerpen. Er wordt zelfs door sommige politici gelachen met de (bak)fietsers van onze wijk. Wij lachen niet met de fietsers. Wij soigneren hen liever. Daarom stellen we Dans l'Assiette du Cycliste voor. Dit jonge bedrijf brengt stadskleding op de Antwerpse markt die speciaal voor de fietser ontworpen is. En als je wilt, komt zaakvoerder Decreus zelfs met zijn spullen gewoon tot bij u thuis. Uiteraard met de fiets.
(Ad
Elke dag rijden er talloze bakfietsen door onze wijk. Een van de vele bakfietsen die Zurenborg dagelijks doorkruist is van Helgi Decreus (50). Hij woont op de rand van Zurenborg, in het Groen kwartier, maar hij rijdt vaak met zijn bakfiets vol kleding door onze wijk. Dan is hij op weg naar een klant die gevraagd heeft om wat stukken te zien, te passen en eventueel te kopen. Als hij zijn houten bak openmaakt, blijken er zeer speciale kledingstukken in te zitten. Kleding die er niet uitziet als fietskleding, maar wel bijdraagt aan het comfort en de veiligheid van de fietser.
Dans l’Assiette du Cycliste verzamelt het aanbod fietskleding van verschillende Europese producenten en bedient hiermee de fietser die meer comfort wil. Denk hierbij vooral niet aan lycra koerspakjes in schreeuwerige kleuren vol reclame. De kleding van Dans l'Assiette du Cycliste ziet er niet uit als typische fietskleding. Alle stukken blinken uit door hun stijlvolle look en draagcomfort. Je loopt er dus ook op je gemak mee rond als je van de fiets stapt. Het motto is dan ook: ride in style, arrive in style!
WATERAFSTOTEND
Intussen heeft Decreus ook een winkel in de iBikeshop, Napoleonkaai 3 op het Eilandje. Daar spreken we af. Decreus komt juist voor het afgesproken moment aanrijden op een hippe designfiets. We nemen plaats op een terras en genieten nog even van de laatste najaarszon.
Decreus: "Dit mooie weer is niet zo goed voor mijn verkoop (lacht). Ik merk dat mijn website bij regenachtig weer plots veel meer bezocht wordt. Dat komt omdat ik onder meer kleding aanbiedt die waterafstotend is. Sinds kort zit ik hier op het Eilandje Dans l'Assiette du Cycliste.
Maar mensen kunnen ook nog steeds een afspraak maken bij mij thuis in de Artsen zonder Grenzenstraat 53 in het Groen Kwartier. Daar kunnen ze dan de kleding bekijken en passen. En natuurlijk blijf ik ook nog steeds bij de mensen aan huis komen als ze dat willen. Als iemand een kledingstuk ziet op de website en hij/zij wil het graag eerst eens zien of passen, dan kom ik gewoon naar jou thuis. Geheel vrijblijvend. Dan wijs ik hen op meerwaarde van de kleding. Want soms zie je de link met fietsen niet meteen. En dat is eigenlijk ook de bedoeling."
-Wat is de meerwaarde dan?
Helgi Decreus: "De pasvorm en een aantal technische eigenschappen die je ook terugvindt in specifieke outdoor kleding en wielerkleding zijn toegepast in modieuze
uitvoeringen van stadskleding."
-Geef eens een voorbeeld.
Helgi Decreus: "Mouwen van een jas of trui zijn lang genoeg, waardoor ze niet naar boven kruipen als je op je fiets zit. Er zitten dan bijvoorbeeld speciale manchetten aan die omgeklapt kunnen worden. Het rugpand is
nam hij een tas verse kleren mee en moest hij zich steeds verkleden. Nu niet meer. Hij stapt van de fiets rechtreeks een collegezaal binnen."
-Is deze kleding duur?
Helgi Decreus: "Soms een beetje duurder dan andere kleding. De kwaliteit is dan ook zeer hoog. Mijn kleding komt allemaal uit Europa. Hierdoor is ze ethisch geproduceerd. Dus geen kinderarbeid en zo. Bovendien worden alle stukken gemaakt in kleine oplage en met kwaliteitsvolle grondstoffen. Geloof me, als je deze kleding eenmaal gewend bent, dan wil je niets anders meer."
-Hoe ben je hiermee begonnen?
Helgi Decreus: "Ik ben nu anderhalf jaar bezig. Vroeger was ik zaakvoerder van een familiezaak in elektronica en domotica, maar ik wilde iets anders doen. Ik had altijd al een band met fietsen. In mijn avonduren had ik al een opleiding tot fietsenmaker gevolgd. In Londen raakte ik in undergroundmilieus in contact met kleine kledinglabels die dit soort zaken maakten. Dit sprak me aan; hippe stadskleding die comfortabel is voor fietsers. Laten we naar binnen gaan dan laat ik je wat stukken zien"
flecteert. Twee vliegen in één klap.
Oh, kijk dit is dat truitje van merinowol, waar ik over vertelde. Dit is ook wol waarvan de dieren niet levend geplukt worden, maar de wol op een diervriendelijk manier wordt verkregen. Ik vind dat belangrijk.
Kijk en dit is een heel mooi getailleerd vestje, het rugpand is ietsje langer, en op de rug zit een split die ervoor zorgt dat je meer bewegingsvrijheid hebt op de fiets. Er zit ook een glasparel in verwerkt. Hierdoor reflecteert het vestje in het donker. Maar die reflectie is zeer subtiel verwerkt. Eigenlijk geldt dat voor al mijn kleding. De stukken zijn zo subtiel en vernuftig ontwikkeld, dat niemand ziet dat je fietskleding draagt."
Meer info: www.assietteducycliste.be 0495 368045
(Alle zaterdagen is Decreus aanwezig in iBike, Napaoleonkaai 3)
vaak een beetje langer gemaakt. Neem nu de jeans die ik nu draag. Dat lijkt een gewone jeans, maar hij is waterafstotend. Als het regent blijft mijn broek nagenoeg droog. Aan de zakken vanachter zitten kleine reflecterende boordjes waardoor ik in het donker goed zichtbaar ben. Ook zijn de achterzakken iets anders ingezet waardoor ik niet op mijn portefeuille of gsm zit als ik fiets. In de band zit een anti-slipband, waardoor je hemd of shirt niet naar boven kruipt als je op de fiets zit. Zo voorkom je een bouwvakkersdecolleté. Maar deze broek ziet er als een gewone jeansbroek. Het is gewoon heel hippe jeans, met net dat beetje extra's.
Ik heb ook T-shirts van bamboe of merinowol. Die shirts zijn antibacterieel. Hierdoor ruik je nooit, ook niet als je gezweet hebt. Handig als je van de fiets stapt en je je niet kunt verkleden."
-Wie zijn je klanten?
Helgi Decreus: "Mensen die veel fietsen of wandelen en het comfort willen hebben van fiets- of outdoor kleding maar die niet in die specifieke wieler- of wandeloutfits willen rondlopen. Ik heb bijvoorbeeld een professor als klant. Die moet steeds van de ene campus naar de andere fietsen. Vroeger
GLASPAREL
Even later staan we in zijn kledinghoek in de winkel van iBike. Decreus toont een aantal kledingstukken en geeft uitleg. Intussen bekijkt fotograaf Wim Daneels of de hippe fiets van Decreus ook mee op de foto kan.
Helgi Decreus: "Kijk, dit is een sweater met daarop een hippe print. Is ontworpen door een Londense punkartiest. Zie je iets bijzonders?
Nee? Het bijzondere is dat de donkere print in het donker reflecteert. Jongeren willen in het verkeer vaak geen fluovestje dragen voor de veiligheid. Dan is dit een mooi alternatief. Het is een coole sweater die je overdag gewoon draagt en die in het donker plots re-
“De stukken zijn zo subtiel en vernuftig ontwikkeld, dat niemand ziet dat je fietskleding draagt."Hier staat Helgi Decreus nog in zijn winkel maar desgevraagd komt hij ook aan huis. Foto Wim DANNEELS
We hebben er in de wijk een kunstwerk bijgekregen en binnenkort ook nog eens een nieuwe gin. Een drankje dat sterk in de mode is de laatste jaren en waarbij heel wat mee geëxperimenteerd wordt.
Marcel Van der Avert uit de Dolfijnstraat is de managing director van de NV Zenit en die houden zich bezig met “training, consultancy en coaching”. Een handjevol dus en nu is hij een van twee mensen die met een nieuwe gin naar buiten komt. De andere is Frank Van der Auwera, wijnschrijver en journalist en vooral bekend voor zijn jaarlijkse wijnkoopgids “De 300 beste wijnen onder de 10 euro”. Uitgerekend op het moment dat we er meer willen over weten is Marcel in het buitenland. Geen nood, we plakken een paar fraaie postzegels op onze mailtoeter en bezorgden hem een aantal vragen.
-Ciao Marcel, eerst en vooral, wat is gin nu eigenlijk? Voor zo ver mij bekend een sterke drank en wat dan nog?
Marcel Van der Avert: ”London dry gin bestaat uit alcohol en botanicals (kruiden en specerijen). De botanicals moeten direct en tegelijk worden gedistilleerd. Hierna mag alleen water worden bijgevoegd”
-Waarom hebben jullie voor gin gekozen en niet voor appeljenever om maar eens iets te zeggen.
Marcel Van der Avert: ”Gin is volgens ons terecht een hype geworden. Het is een geweldige aperitief en ook een “sociale” drank, mensen drinken het meestal in groep. De smaakvariatie is ook erg groot: floraal en zoet, maar evengoed complexe en kruidige smaken. Typisch voor ginliefhebbers is dat ze meestal een collectie uitbouwen met verschillende smaken. Keuze van tonic en botanicals geeft ook nog mogelijkheden om te personaliseren”
-Is het moeilijk, ingewikkeld, duur om maken? Moet je er lang voor gestudeerd hebben?
Frank Van der Auwera: “Hangt van je ambitie af. Er zijn slobbergins op de markt die je zo in elkaar knutselt. Van bij de start wilden wij echter een artisanale gin creëren die complex was, die je solo kon drinken, in
cocktails of als G&T. En origineel: vandaar gebruiken we geen goedkope graanalcohol maar distilleren we een wijn als ruggengraat voor onze gin. Een veel ingewikkelder én duurder procedé – van 1000 liter wijn hou je amper 10 à 15% distilalat over – maar een kwalitatiever. We laten dat wijndistillaat dan nog eventjes op eiken barriques rusten, wat extra finesse geeft. En ook de keuze van de botanicals, die al voor 90% biologisch gecertificeerd zijn, blijft natuurlijk een sleutel op de rijkdom van het eindproduct.”
Wie alles van deze nieuwe gin VDA2 (47,95 euro) weet is Marcel Van der Avert uit de Dolfijnstraat.
-Op wie in de markt mikken jullie eigenlijk?
Marcel Van der Avert: ”Onze doelgroep is mensen die houden van een complexe en kruidige smaak en die een artisinaal proces weten te waarderen. Je kan onze gin niet alleen als aperitief gebruiken, maar evengoed als basis voor een cocktail of om samen een film te kijken met een glas in de hand”.
-Wat is de naam en hoe zijn jullie op die naam gekomen?
Marcel Van der Avert: ”Onze namen Van der
Avert (VDA) en Van der Auwera (VDA) heeft geleid tot onze naam VDA2."
-Niet onbelangrijk natuurlijk: wat kost een fles en waar kunnen liefhebbers die kopen?
Marcel Van der Avert: ”We werken ambachtelijk met kleine batches. Dit alles betekent dat er we de gin niet aan supermarktprijs kunnen aanbieden. Een fles met individuele verpakking kost 47,95€."
-Dank u wel en veel succes toegewenst.
(Swa C)Marcel Van der Avert (links) en compagnon Frank Van der Auwera (rechts) met de fles voor hun neus.
Ouders, leerlingen, directie en leerkrachten van de Leefschool Dageraad ijveren samen voor een veilige en gezonde schoolomgeving. De focus ligt vandaag op constructieve en concrete acties in overleg met alle betrokkenen. Zo was er half september een positief gesprek met de Lijn rond het lokaal
De ouders en leerlingen van de Leefschool Dageraad hebben, samen met zeventien andere Antwerpse scholen, al een heel parcours achter de rug in de strijd voor propere lucht.
ACTIES
In mei en juni sloten ze iedere vrijdagochtend een kwartier de Lange Altaarstraat af. Twee Brusselse scholen lagen aan de basis van deze actievorm nadat een Pano-reportage (maart 2018) het resultaat bekendmaakte van een grootschalig onderzoek naar de luchtkwaliteit in hun schoolomgeving. De cijfers waren desastreus. In beide scholen leidde dit tot spontane acties, die heel snel een kettingreactie veroorzaakten richting Antwerpen en Gent. Zo ook bij de ouders van Leefschool Dageraad in Zurenborg, die op de vrijdagen in mei en juni het verkeer een kwartier omleidden met een spandoek “propere lucht op school”. De acties verliepen geanimeerd, maar zorgden voor verwarring bij autobestuurders die een andere weg moesten nemen. Uiteindelijk trok de burgemeester de toestemming in om straten af te zetten. Zonder toestemming was de actie niet langer houdbaar.
Gedurende de zomermaanden zochten de actievoerders naar een andere aanpak. We hadden een gesprek met Dieter Wijffels, één van de vele bezorgde ouders en betrokken bij de burgerbeweging Filter café Filtré.
VERANDERING
Dieter Wijffels woont met zijn gezin in de Sergeyselsstraat, even buiten Zurenborg. Zoon Wolfgang gaat naar de Leefschool Dageraad. De affiches aan het raam ten huize Wijffels onthullen een stevig engagement voor milieu, gezondheid en mobiliteit. In zijn gezin zijn er gezondheidsproblemen die een rechtstreeks gevolg zijn van de slechte luchtkwaliteit. Liever dan de stad uit te vluchten, wil hij er iets aan doen en meewerken aan verandering via burgerbewegingen. Ook al is Antwerpen omwille van de Ring een speciaal probleem. Maar daar is nu met Ringland een oplossing voor.
Dieter Wijffels: “Ik praat met heel veel mensen, van diverse achtergrond, opleiding, afkomst, ideologie,..... maar de bezorgdheid over deze problematiek is vrij algemeen. Dat is een pluspunt. De vraag is dan wie wil ook meewerken aan verandering?”
COMPROMIS
Burgerbeweging Filter café Filtré” inspireert, faciliteert en coördineert de acties aan de scholen in Gent, Antwerpen en Brussel. Hun manifest omvat duidelijke doelstellingen: meer leefkwaliteit door betere lucht, veiliger verkeer en ander gebruik van de openbare ruimte. Daarbij pleiten ze voor verkeersvrije schoolstraten, een groter aandeel van openbaar vervoer, voetgangers en fietsers in het verkeer, zeker op weg van of naar de school, en een fietsnetwerk dat alle steden, wijken en scholen ontsluit.
Dieter Wijffels: “Op basis van dit manifest zijn de ouders gaan praten met de directie van Leefschool Dageraad, die zelf al vele jaren de bekommernis voor de verkeersproblematiek meedraagt. Ouders en directie opteerden voor constructieve, concrete acties. Dat kan ook zonder straten af te sluiten, maar door met de betrokken instanties
te overleggen en een compromis te zoeken. Met die werkwijze boekten de actiegroepen rond Ringland ook resultaat. Daar konden we uit leren. Je zoekt een gemene deler waar alle betrokkenen het gemeenschappelijk doel in kunnen terugvinden. Werk dus aan een concrete en constructieve actie. Het mag ook ludiek zijn zoals met het Fietslied. Vermijd een absurde tweespalt tussen autobestuurders en niet-autobestuurders. De overgrote meerderheid van de mensen is zelf afwisselend voetganger, fietser en autobestuurder. Vandaag is er meer wetenschappelijk onderzoek en is er een duidelijk zicht op de omvang van de problematiek. Op het vlak van luchtvervuiling en fijn stof is er Curieuze Neuzen. Straatvinken heeft exacte cijfers over de omvang van het verkeer. Als er per dag 500 bussen door de Lange Altaarstraat rijden dan is er een probleem. Die precieze cijfers helpen om een draagvlak voor acties te creëren.”
BUSSEN
De bussen in de Lange Altaarstraat zijn al jaren een discussiepunt. Ze veroorzaken lawaai, stank, fijn stof en een onveilige situatie voor en na de schooluren. In 2021 heeft de busvloot een andere stelplaats bij de luchthaven van Deurne en is het probleem opgelost. Een oplossing voor de resterende twee jaar blijft evenwel een absolute prioriteit. De werkgroep verkeer van de school werkte een concreet voorstel uit en vond een eenvoudige oplossing. “De bussen rijden door de Pretoriastraat en bereiken de Singel via een slagboom die alleen bussen toegang geeft. Het systeem werkt al een hele tijd aan het Sint-Augustinusziekenhuis.”, vertelt Lien Van de kelder.
BRIEF
Leerlingen, ouders, leerkrachten en directie gingen aan de slag. Schooldirecteur Sigrid Van de Velde ondertekende een open brief aan de directie van De Lijn. De busstelplaats wordt er “een vreemde gast” genoemd in een wijk waar zoveel kinderen dagelijks van en naar school gaan of fietsen. De brief verwijst naar de problemen van luchtkwaliteit en veiligheid en doet een dringende oproep om de kortere weg naar de Singel via de Pretoriastraat bespreekbaar te maken. Kinderen zorgden via tekeningen voor een visuele illustratie van het lawaai, de stank en het gevaar waar ze dagelijks mee geconfronteerd worden.
OVERLAST Op donderdag 20 september, vroeg in de ochtend, trokken de kinderen (derde kleuterklas en vijfdejaars), enkele ouders, leerkrachten en directie naar de kantoren van De Lijn in de Grote Hondstraat om de open brief en de tekeningen te overhandigen. Lien Van de Kelder (actrice in o.a. Thuis en betrokken als ouder ) fungeerde als woordvoerder. Enkele kinderen vertelden welke hinder ze dagelijks ondervinden. Lien schetste de problematiek, gaf uitleg bij het concrete voorstel en deed een oproep aan de directie van De Lijn om het nodige te doen. Lien voegde er ook nog aan toe dat het niet de bedoeling is om de overlast zo maar door te schuiven naar andere straten. Daarbij gaat het om een tijdelijke situatie. In zijn antwoord sloot de directie zich aan bij het voorstel en engageerde zich om het gesprek aan te gaan met de lokale en Vlaamse overheid. Hij voegde er aan toe dat via de
probleem van de bussen in de Lange Altaarstraat. Op de regenachtige ochtend van 'strapdag' pakten de leerlingen de dag nadien op straat uit met hun Fietslied. Twee acties op weg naar propere lucht en een veilige schoolomgeving. Allicht de start van een strijdbaar najaar. (Bernard SOENENS)
Pretoriastraat 15% van de bussen zouden kunnen worden omgeleid.
FIETSLIED Op Strapdag (samenvoeging van stappen en trappen), de afsluiting van de week van de mobiliteit, stimuleerden scholen ouders en leerlingen om de verplaatsing te voet, per fiets of met openbaar vervoer te doen.
Zo was de afgesloten Grote Beerstraat op 21 september oefenterrein voor kleuters die hun eerste pogingen waagden op hun minifietsje. Met vallen en opstaan.
Wijffels: “Samen met de schooldirectie hebben de ouders snel de Strapdag aangestipt als ideaal moment om op een positieve manier naar buiten te treden.”
Een ouder van een andere school schreef het lied “Fiets”. Het verwoordt de boodschap op een creatieve en ludieke manier en het kan door alle leeftijden worden gezongen.
Op de strapdag zelf (21/09) zijn de weergoden de jeugdige zangertjes niet gunstig gezind, maar op de vraag of de actie doorgaat, klinkt de repliek geruststellend “Daar kunnen we tegen!”.
Vooraf was er een goede samenwerking met de school. Het lied is in de klassen ingeoefend, leerkrachten deden mee, er waren hesjes voorzien en informatie over de problematiek werd gedeeld. Voor ouders en leerlingen is dat een positief signaal. Als er ook nog in de media positieve signalen zijn, helpt dat ouders om hun eigen verkeersgedrag aan te passen. Zo groeit het draagvlak, wat de verdienste is van de deelnemende ouders en Filter café Filtré. De aandacht voor de problematiek is trouwens ook terug te vinden in de programma's van de meeste politieke partijen. Ook dat is een duidelijk signaal. “
SCHOOLSTRAAT
Ouders zouden het liefst van de Lange Altaarstraat een schoolstraat maken die voor en na de schooluren afgesloten wordt. Wijffels: “Eind van vorig schooljaar deden we een poging maar konden onvoldoende ouders mobiliseren. De Lange Altaarstraat is op dat vlak moeilijk omdat het een belangrijke doorgangsstraat is. Actievoeren door de straat af te zetten is niet meer aan de orde. We zoeken naar andere acties, zoals de zangstonde op Strapdag bevestigt.
NAJAAR
Wijffels: “Met de school en ouders hebben we een gemeenschappelijk idee van wat een goede actie moet inhouden. Rond elke school moet het gemotoriseerd verkeer beperkt worden om voor gezondere lucht en een veiliger straat te zorgen. In het najaar gaan we uiteraard het voorstel opvolgen rond de “slagboom op kruispunt Pretoriastraat/Singel” en de stappen die De Lijn zet. We gaan nu meer de doelstellingen uit het Manifest van FiltercaféFiltré in de verf
zetten? We kunnen ook uitpakken met de cijfers van Straatvinken en Curieuze Neuzen, waar de school ook aan meegewerkt heeft. Het “Fietslied” kan mensen op een ludieke manier sensibiliseren en mobiliseren. Dit soort acties zorgt er ook voor dat meer ouders gaan nadenken en voeling krijgen met de problematiek. Misschien kan de hele schoolgemeenschap van leerlingen, ouders
en leerkrachten, een wandeling organiseren naar de Dageraadplaats, het lied en de boodschap verspreiden in de horecazaken en het plein. Zo kunnen we niet alleen ouders sensibiliseren, maar ook de buurt en de hele wijk Zurenborg. Het zou een topper zijn als we samen met andere Zurenborgse scholen kunnen samenkomen op de Dageraadplaats.”
't is maar niets zonder fiets en daarom vragen wij: zing op de fiets dit lied! of kom te voet ja da's ook goed want zo krijgen wij geen roet in onze snoet wij gaan samen op de fiets naar school want voor fietsen is het nooit te vol en zo maken wij de stad weer schoon want schone lucht vinden wij heel gewoon!
't is maar niets zonder fiets.... soms dan stinkt 't hier in onze straat en dan word ik wel een beetje kwaad dus ik roep als er weer iemand kucht help ik stik, wij willen schone lucht!
't is maar niets zonder fiets....
Geen
Kleermaakster
Dames, heren en kinderen Alle kleding op maat ook brei en haakwerk, retouches, upcycling, workshops,... Magdalenastraat 21 2018 Antwerpen – Zurenborg info.chrisssys@gmail.com www.chrisssys.be enkel op afspraak 0485 39 33 66
Voor wie houdt van gebak, taart en andere zoetigheden, maar het tevens gezond wil houden, heeft Zurenborg er sinds kort een adresje bij. Tartelies opende in de Grote Hondstraat 44 een lunchbar waar je naast gezonde salades of glutenvrije broodjes heerlijke
veganistische taarten kan vinden. Denk aan zoete taarten die er prachtig uit zien, de meest verrukkelijke smaakcombinaties hebben, heerlijk smaken en dat allemaal zonder geraffineerde suikers en dierlijke producten. (Tine SNEYERS)
Bent u op zoek naar een nieuwe woning? Wenst u uw eigendom te verkopen? Of wenst u gewoon meer informatie over de evolutie in de vastgoedmarkt of over de woningprijzen in uw buurt?
Ons team staat klaar voor u en zal u met plezier en zonder enige verplichting verder helpen. Dus spring gerust even binnen! Wij zijn van maandag tot vrijdag doorlopend geopend van 10u tot 18u . Eveneens buiten de kantooruren welkom na afspraak.
Voor meer informatie of om een afspraak te maken, bel ons op het nummer 03 239 21 21 of stuur een email-bericht naar info@century21activity.be.
GRATIS SCHATTING!
Het begon voor Annelies van Mol (33) enkele jaren geleden toen bij haar de ziekte van Bechterew werd vastgesteld. De ziekte van Bechterew is een chronische, progressieve ontstekingsziekte (voornamelijk van gewrichten) die maakte dat Annelies voor de rest van haar leven overgeleverd zou zijn aan medicamenten. Als lerares biologie was ze al jaren geïntrigeerd door het menselijk lichaam en droeg ze de leuze “een gezonde geest in een gezond lichaam” in haar hart. Ze twijfelde dan ook niet lang om, in overleg met haar dokters, via een alternatieve weg haar lichaam te verhelpen van de ongemakken van deze ziekte. En zo sloeg Annelies 3 jaar geleden een voor haar volledig nieuwe weg in op vlak van voeding: glutenvrij, lactosevrij en veganistisch, met andere woorden volledig vrij van elke vorm van dierlijk voedsel. Een dieet dat haar leven veranderde, aangezien ze hiermee intussen vrij is van klachten en opnieuw energie heeft voor het realiseren van haar droom: een eigen zaak.
TAARTEN
Omdat Annelies zelf een zoetekauw is en de alternatieven voor iets lekkers in haar streng dieet niet meteen voorhanden waren, besloot ze zelf te gaan experimenteren in de
keuken. Al snel kwamen hier verrukkelijke recepten uit voort. En omdat taarten doorgaans gedeeld worden, hadden deze dan ook meteen een groter publiek dan Annelies alleen. Meer en meer groeide de vraag in de vrienden- en kennissenkring om deze lekkernijen ook voor hen te bereiden. Tartelies werd een feit.
-Hoe ben je concreet aan de slag gegaan toen de eerste vragen binnenkwamen?
Annelies van Mol: “In eerste instantie organiseerde ik alles van thuis uit. Ik bereidde hier mijn taarten voor en ik organiseerde bij mij rond de keukentafel workshops: want je hebt een publiek dat houdt van taarten eten, maar evengoed één dat houdt van taarten bakken. Erg leerrijk, want op die manier kon ik mensen het idee van veganistisch bakken bijbrengen en hen ook toelichten wat de voordelen zijn. Al snel voelde ik dat ik meer wilde doen met mijn veganistische recepten voor nagerechten. En dus besloot ik op een dag om met vijf proefpakketjes naar vijf verschillende koffiebarretjes te stappen met de vraag of ze mijn veganistische desserts wilden verkopen. Vier van de vijf waren dolenthousiast en zo is de bal aan het rollen gegaan.”
-Hoe ben je tot veganistische catering gekomen?
Annelies van Mol: “Ik heb in mijn vriendenkring enkele coaches van beroep en zij organiseren van tijd tot tijd workshops of weekends op verplaatsing voor hun klanten. Het is op die manier dat ik voor het eerst gevraagd ben om de catering te voorzien. Dit paste helemaal in mijn gedachtegoed: de coach zorgt voor de gezonde geest en ik met mijn biologische en veganistische keuken voor het gezonde lichaam.”
-Hoe ben je met Tartelies terecht gekomen op Zurenborg?
Annelies van Mol: “Via via kwam ik in contact met Caroliene, de eigenares van House of Ape. Zij wist me te vertellen dat de keuken in de coworking space nog een gezonde en kleurrijke invulling nodig had en zij zag in mij een perfecte kandidaat. Ik heb dan ook niet lang getwijfeld om de sprong te wagen en Tartelies daar te vestigen. Kwam daar bovenop dat het in zo een fijne wijk gelegen is, dat ik niet veel nodig had om overtuigd te worden. En nu doe ik alles vanuit mijn keuken daar. Ook workshops of zelfs feestjes met catering kan ik daar organiseren. De plek die ik hier heb, leent zich daar perfect toe. Er zijn gezellige sofa’s, er is een lange tafel, waaraan je een gezellige table d’amis kan organiseren of je kan de tafel aan de kant zetten en omruilen voor statafeltjes zoals ze hier met House of Ape doen elke laatste vrijdag van de maand voor de Friyay!: een afterwork om de week in stijl af te sluiten met een hapje en drankje, door mij verzorgd. Omdat ik zelf ook zo zot ben van lekker tafelen in een gezellige sfeer en omgeving, heb ik besloten om in oktober hier ook brunches te organiseren op zaterdagochtend voor 20 personen. Inschrijven op voorhand is wel nodig. En blijkbaar houden de mensen van Zurenborg ook van die gezelligheid, want de eerste 3 brunches waren meteen volgeboekt.”
-Kunnen we bij jouw plek in House of Ape
alleen terecht voor taarten of ook voor andere gezonde lekkernijen ?
Annelies van Mol: “Ik verkoop er sowieso mijn taarten en andere zoetigheden zoals amandelballetjes, allemaal zonder geraffineerde suikers; dit wil zeggen dat ik enkel suikers gebruik die niet in een fabriek verwerkt zijn. De suikers waarmee ik werk, zijn kokosbloesemsuiker, ahorn en dadels. Met andere woorden suikers zoals je ze terugvindt in de natuur. Daarnaast verzorg ik op donderdag en vrijdag ook de lunch voor de mensen die aan het werk zijn in de coworkspace House of Ape. Ook andere bedrijven uit de buurt beginnen me nu te kennen en vinden intussen hun weg naar onze keuken, wat heel erg fijn is. Zelfs particulieren kunnen bij mij terecht voor een gezonde lunchsalade of (glutenvrij) broodje. Hiervoor dien je alleen voor 11u best een bestelling te plaatsen, zodat ik perfect weet wat klaar te maken en er geen verspilling is.”
-Kunnen we jouw zoetigheden nog op andere plaatsen proeven ?
Annelies van Mol: “Ik lever ook aan verschillende horecazaken, zowel in de buurt als verder weg, bijvoorbeeld Bar Auguste in Boechout of Noordoever in Leuven. Het is enorm fijn te weten dat jouw taarten op die manier door mensen uit alle uithoeken worden gesmaakt. En daarnaast blijf ik de cateringopdrachten doen (vanaf 8 personen) en maak ik taarten op aanvraag voor gelegenheden.”
-Hoe kom je telkens uit bij nieuwe recepten?
Annelies van Mol: “Het liefste wat ik doe, is experimenteren in de keuken. Dat kan zijn met smaken die ik zelf ergens geproefd heb, bestaande recepten die ik veganistisch maak of op verzoek van mensen. Zo liet mijn broer me onlangs weten dat hij droomde van een Pim’s taart en zo ontstond de chocolade-sinaasappeltaart die ik nu maak. Omdat ik die tijd om te experimenteren echt nodig heb voor mezelf, heb ik sinds kort ook beslist om mijn halftijdse job als leerkrachten even on hold te zetten. Op die manier kan ik me fulltime concentreren op Tartelies. Het zal even spannend worden, maar ik heb er ongelooflijk veel zin in. Ik zal vanaf november dan ook op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag te vinden zijn in House of Ape voor heerlijke verse lunches en gezonde zoete lekkernijen.”
-Kan je alles nog steeds zelf op je eentje maken ?
Annelies van Mol: “Neen, dat lukt me spijtig genoeg niet meer. Zeker niet als ik me af en toe wil terugtrekken in mijn keuken voor het uitproberen van nieuwe recepten. Ik heb dan ook geweldige studenten in dienst die me helpen. Elk recept heeft een vast draaiboek: elke stap die ik zet, in uitvoering van een gerecht, staat uitgeschreven. Zo kan de student mijn stappen exact herhalen en ontstaat bij hen dezelfde taart als wanneer ik ze maak.”
-Herken je een taart van de hand van een student naast die van jou ?
Annelies van Mol: “Blind zou ik ze niet uit elkaar kunnen halen. Qua versiering wel, daar heeft ieder toch een beetje zijn eigen signa-
tuur. De één strooit al liever met amandelschilfers dan de ander.” (lacht)
-Wat vind je intussen van onze buurt ?
Annelies van Mol: “Ik ben helemaal verzot op Zurenborg, zo erg zelfs dat ik meteen besloot ook hier te komen wonen. Ik woon sinds kort in een appartement op de Dageraadplaats: centraler kan niet. Ik hou van het gevoel van het plein en dan vooral als het zo bruist als tijdens de rommelmarkt. Wat een succes is dat, geweldig!”
-Je zaak kwam mede tot stand door crowdfunding. Hoe is dit in zijn werk gegaan ?
Annelies van Mol: “Toen ik de plek hier in de Grote Hondstraat toegewezen kreeg, was ik dolgelukkig, maar uiteraard was dit ook een grote stap. Het fornuis en de vaatwasser waren aan vervanging toe, er diende heus nog wat schrijnwerk te gebeuren aan de keuken zelf en daar heb je als beginnende zelfstandige niet meteen de middelen voor. Ik besloot me aan te sluiten bij Ulele, een crowdfunding platform dat de financiële werving kan organiseren. De publiciteit en het project verkopen
moest ik zelf doen. Ik zocht sponsoring via sociale media en mond-aan-mond reclame en mensen konden me sponsoren in ruil voor een waardebon voor een taart of een catering. Op een maand tijd slaagde ik erin om 6000 euro in te zamelen; het was dus een groot succes. Nu nog komen mensen hun bons inruilen en ik krijg er nog telkens een warm gevoel van.” Komt het water intussen ook bij jou in de mond, aarzel dan zeker niet om deze kersverse “Zurenborgenaar” een bezoekje te brengen bij House of Ape. Elke donderdag en vrijdag kan je Annelies hier terugvinden en vanaf november ook op maandag en dinsdag.
(Tine SNEYERS)
MEER INFO: Tartelies, Grote Hondstraat 44, 2018 Antwerpen - Open DO + VRIJ @ House of Ape • www.tartelies.com • https://www.facebook.com/ Tartelies/ https://www.instagram.com/tartelies/ Zelf een workshop bijwonen, catering nodig of gewoon een bestelling plaatsen: mail naar info. tartelies@gmail.com
Crowdfunding: https://nl.ulule.com/tartelies/
Uw Gazet van Zurenborg wordt nog met zwarte inkt op wit papier gedrukt en door gemotiveerde vrijwilligers in uw brievenbus gestoken. Terwijl we ze ook tweemaandelijks in uw “mailbox” zouden kunnen “droppen”. En we zouden ook nog een en ander op de sociale media kunnen doen. Maar hoeft dat allemaal? Ik vroeg het aan een tiental lezers.
Tekst en foto’s: Jeannine FÜHRING
Karolien Bogaerts: uit de Kleinehondstraat leest de GvZ en vindt de zwart-wit uitvoering best OK. De krant hoeft niet digitaal, er is al genoeg digitaal. Actief zijn op de sociale media mag wel. Karolien volgt het nieuws voornamelijk via de radio want kijkt geen tv.
Vera Van Looy: werkt bij Century21 op de Dageraadplaats en leest “uiteraard” de GvZ. Huidig formaat en zwart-wit vindt ze goed, liever een tastbare dan een digitale krant. Sociale media mag maar hoeft niet, zou wel kunnen om wat korter op de bal te kunnen spelen. Ze haalt het nieuws uit radio en TV, de hoogtepunten komen uit haar iPhone.
Katelijne Mannaerts: woont in de Kreeftstraat, leest de GvZ graag en vindt de compacte zwart/wit uitvoering mooi. Er mag eventueel al wel eens een kleurenfoto in. Ze heeft geen behoefte aan een digitale versie en ook met de GvZ deelnemen aan de sociale media hoeft niet echt. Katelijne bestempelt de krant als veelzijdig.
Benedicte Loral: uit de Dolfijnstraat leest de GvZ en vindt het huidige format best OK. Ze houdt van de “gazet”-feeling en zwart-wit hoort daarbij. Digitaal gaan mag maar hoeft niet en de sociale media moeten ook niet, wel zou ze het goed vinden moest de krant mee instappen in het sociale buurtnetwerk Hoplr.
Katrien Huybrechts en Christoph Van den Bossche: wonen in de Ramstraat en zijn trouwe lezers. Ze houden van de nostalgie van het huidige format en willen zeker niet dat de GvZ digitaal gaat. Deelname aan sociale media zou nuttig kunnen zijn om met korte berichten dingen aan te kondigen (zoals stoepverkoop). Ze volgen het nieuws in een papieren krant, nieuwssites en in mindere mate op tv.
Marlies Van Hoof en Cedric Truyens: komen eind november in de Lange Van Ruusbroecstraat wonen, waar ze nu aan het verbouwen zijn. Ze lezen de GvZ al een tijdje en vinden dat de zwart/ witte krant authentiek is en er absoluut geen digitale versie nodig is. Wel vragen zij zich af of er gerecycleerd papier wordt gebruikt? Instagram zou een leuke aanvulling zijn.
Wim Uytterhoeven met zoon Arne: uit de Ramstraat lezen de GvZ en vinden papier charmant. Af en toe kleur mag. Zeker geen digitale krant noch sociale media, daar is al een overaanbod aan. De papieren krant mag niet uitsterven. Ze halen het nieuws uit TV en in het weekend uit de krant.
Marco De Waard: woont in de Grotebeerstraat, leest de GvZ en vindt de papieren zwart/wit versie goed. Hij vraagt zich af of er biologisch afbreekbare inkt gebruikt wordt. Een digitale versie kan misschien, sociale media wel en dit om jongeren te bereiken. Die absorberen het nieuws immers anders. Zelf stilt hij zijn nieuwshonger met radio, tv, krant, nieuwssites, sociale media….
Deborah Bogaert, Sami Dandache en Manaël: uit de Dolfijnstraat lezen graag de GvZ en vinden de papieren zwart/wit versie perfect. Geen digitale versie dus, want alles hoeft toch niet digitaal. Deelname aan sociale media zou goed zijn om evenementen aan te kondigen (bv op Twitter en Facebook de scoutsfeesten aankondigen). Nieuws halen ze uit TV en digitale en gedrukte krant.
M I D D E N P A G I N A
Ayco Van Leemputten en dochter Noor: wonen buiten de wijk. Ayco kent de GvZ die hij telkens bij de bakker haalt of in het Zeezicht leest. Hij vindt formaat en zwart-wit OK. Noor houdt wel van een kleurtje, vooral blauw. Een kordaat nee voor digitaal, GvZ moet een echte wijkkrant blijven. Op de sociale media mag maar is zeker niet noodzakelijk. Nieuws volgen ze op Radio 1 en Karrewiet.
Tom Aerts met zonen Romeo en Sonny: kennen de wijk en de krant, die ze bij de bakker, bij Martine of in de Zurenborger halen, goed. Tom vindt de krant OK zoals ze is, voor zijn zonen mag ze digitaal. Deelname aan sociale media zou handig kunnen zijn voor kleine aankondigingen. Tom volgt het nieuws in papieren en digitale krant en af en toe op TV.
Wie de afgelopen weken op maandagavond op televisie naar “Iedereen Beroemd” keek, zag in De Adviescommissie een blond jongetje met een brilletje. Dat is Cid Vandevelde uit de Draakstraat. Een
baskettertje dat niet op zijn mondje gevallen is en BV’s goede raad geeft op tv. We zochten hem op en vroegen of hij tussen een paar dribbels ook advies heeft voor de mensen van Zurenborg. (Peter THEUNYNCK)
CID Vandevelde (8) is net thuisgekomen van de baskettraining. Na een snelle hap moet hij naar de Dageraadplaats om zijn kunstjes te demonstreren aan de fotograaf van de Gazet. Daarna zakt hij vermoeid in de sofa, maar een chocoladewafel geeft hem snel nieuwe energie en maakt zijn tong weer los.
-De mensen kennen jou nu van TV, maar wie is de mens Cid Vandevelde?
Cid Vandevelde: “Ik ben acht jaar, ik woon op Zurenborg, ik heb een broer en een zus en ik ga naar school. Is dat voldoende?”
-We willen wel iets meer over je weten, nu we hier toch zijn. Over je hobby’s bijvoorbeeld.
Cid Vandevelde: “Ik ga naar de scouts en ik speel basketbal. Daarnaast heb ik mijn eigen YouTube-kanaal. En ja (na wat aandringen van zijn broer) ik game ook wel graag en (schoorvoetend) redelijk veel.”
-Een eigen YouTube-kanaal?
Cid Vandevelde: “Ik kijk veel naar YouTube, naar mensen die over games vertellen en zo. En ik dacht: dat is leuk en ik kan dat ook. Ik beleef veel avonturen, ik ga veel op reis. Laat ik dat op YouTube zetten.”
-Vinden je ouders dat oké?
Cid Vandevelde: “Mijn papa of mama monteren mijn filmpjes. Als er iets niet in mag, dan knippen ze het er gewoon uit. Ze willen absoluut niet dat ik scheldwoorden gebruik of negatieve dingen over mijn familie zeg. Dat doe ik niet.”
-En vindt de wereld jou interessant?
Cid Vandevelde: “Momenteel heb ik 42 volgers. Dat is een begin. Maar dat aantal gaat
snel oplopen nu ik in de krant heb gestaan (lacht). Je moet maar eens sugarmonster cid intikken op google en je kan zien wat ik doe en wat ik leuk vind. Als je dat zelf ook vindt, moet je me maar volgen.”
-Wat vind jij er leuk aan?
Cid Vandevelde: “Vroeger struikelde ik nog wel eens over mijn woorden, maar het gaat steeds vlotter. Ik leer dus snel bij. En je kunt er geld mee verdienen. Je moet dan wel meer dan 1.000 volgers hebben. Dan kan je gesponsord worden door een game of zo. Geld verdienen met YouTube zou ik wel willen.”
-Wil je dan rijk worden?
Cid Vandevelde: “Rijk worden hoeft niet per se. Geef dat geld dan maar aan de arme mensen.”
-Hoe zijn de mensen van Iedereen Beroemd bij jou terechtgekomen?
Cid Vandevelde: “Mijn papa en mama hebben een filmpje van mij opgestuurd. Ik was een van de honderd kinderen die wilden meedoen. Zestig kinderen mochten op gesprek komen en negen zijn er uitgekozen. Ik was erbij.”
-Was je heel zenuwachtig?
Cid Vandevelde: “Totaal niet. Ik wist wat er zou gebeuren. Ik ben niet gemakkelijk zenuwachtig, alleen soms bij de basket, vooral als we tegen de Giants spelen.”
-Wat moet je juist doen op TV?
Cid Vandevelde: “BV’s zoals Martin Heylen, Koen Crucke en Xavier Taveirne komen bij ons met een probleem en wij moeten dat helpen oplossen. Allez, wij lossen dat eigenlijk niet op hé, maar wij maken de mensen blij door wat we zeggen. Tegen Martin
Heylen heb ik bijvoorbeeld gezegd: “Als de mensen in de auto naar u kijken, dan moet ge ze gewoon een beetje negeren.”
-Welke BV was tot hiertoe de leukste?
Cid Vandevelde: (denkt even na) “Koen Crucke. Die zong opera voor ons. Wel een beetje luid.”
-Was het zoals je verwacht had?
Cid Vandevelde: “Wij moesten een hele dag naar de opnames gaan. Er waren drie groepen kinderen. Ik was bij de laatste groep. Dus moesten wij lang wachten. Beetje saai. Gelukkig kwamen er wel een paar mensen met ons spelen.”
-Tevreden over je TV-prestatie?
Cid Vandevelde: “Ik heb heel veel gepraat. Maar ze knippen daar veel uit, hé. Ze zenden maar weinig uit van wat je gezegd hebt en dat vind ik niet altijd zo tof.”
-Hoe reageren de mensen?
Cid Vandevelde: “Mijn klasgenoten, de meester en de directeur hebben het gezien en ze vonden het wel goed. Ze waren positief. Mijn familie kijkt ook. En al tijdens de uitzending sturen ze me berichten. Een beetje raar.”
-Ben je nu zelf een BV?
Cid Vandevelde: “Ik word nog niet herkend op straat, maar dat komt wel, als ik nog meer op TV kom. Zou wel leuk zijn. Wat ik wel niet leuk zou vinden is dat ze voor mijn deur zouden staan en aanbellen.”
-Zou je nog aan andere televisieprogramma’s willen meewerken?
Cid Vandevelde: “Ja. Aan Ketnet of zo. Of aan populaire programma’s zoals Thuis of
Familie.”
-Droom je van een TV-carrière?
Cid Vandevelde: “Nee, mijn droom is om NBA-speler (Amerikaanse basketbalcompetitie) te worden. Basket doe ik al vier jaar en ik doe dat echt heel graag.”
-Dan zul je wel nog wat moeten groeien. Cid Vandevelde: “Weet ik.”
-Voorlopig woon je nog wel even op Zurenborg. Hoe is het hier?
Cid Vandevelde: “Ik woon in een goed huis in een leuke straat. En ik woon vlak bij een groot plein met basketbalpalen. Voor mij is dat prima.”
-Geen wolkje aan de lucht dus?
Cid Vandevelde: “Toch wel. Ik vind het niet leuk als mensen dronken zijn. Dat gebeurt wel vaak hier. Ze maken dan ’s nachts veel lawaai op straat en maken je wakker door liedjes te zingen of luid moppen te vertellen.”
-Wat zou je doen als je Burgemeester van Zurenborg was?
Cid Vandevelde: “Ik zou zorgen voor meer trams en minder auto’s. Minder vervoer dat uitlaatgassen produceert, want dat is niet goed voor de wereld. De stralen die op de aarde komen, kunnen door die gassen niet meer weg.”
-Kun je de mensen nog een goede raad meegeven?
Cid Vandevelde: “Volg sugarmonster cid op instagram en op YouTube. En gebruik minder plastics. Dat is echt niet goed voor het milieu. Meester Eric heeft het gisteren nog gezegd.”
De Belfius-Plantin bank op de Plantin Moretuslei, de enige bank nog in de wijk, start vanaf begin volgend jaar met een ‘Art Loket’. Een ‘Art Loket’ in een bank wat kan dat wel zijn? Eenvoudig: aan de loketten zal werk van beeldende
kunstenaars uit de omgeving te zien zijn. Kunstwerken die door de stichting Foundation van Veerle Rooms geselecteerd werden en dat is meteen een garantie op kwaliteit.
(Renee DUFAIT)Voor veel mensen is geld zeer belangrijk. En ja, we kunnen niet zonder. We moeten rekeningen betalen, geld afhalen, eventueel geld beleggen,… en daarvoor is een bank nodig. Kunst daarentegen vinden veel mensen niet zo belangrijk. We denken dat we kunst niet nodig hebben. Er zijn echter allerlei vormen van kunst te vinden in onze dagelijkse omgeving. Kunnen kunst en geld elkaar ook ontmoeten? Jawel!... In de Belfius-Plantin bank.
De bestuurder en kantoorverantwoordelijke van het agentschap Belfius-Plantin, Dirk Van Neck, wil aan kunstenaars uit de omgeving een ‘Art Loket’ bieden, d.w.z. een gelegenheid om hun kunstwerken te tonen. Hij is sinds 5 à 6 jaar de kantoorverantwoordelijke voor de Belfiusbank op de Plantin Moretuslei. Hij is nu 51 en binnen Belfius bank actief bestuurder sinds 1992. Hij doet zijn job graag en straalt dit ook uit. Enthousiast lachend zegt hij “Ik wil aan de buurt laten zien dat hier mensen zitten die met hun job en met de buurt begaan zijn!”
MULTICULTUREEL
Dirk Van Neck: “Belfius wil bewust in deze wijk aanwezig zijn, sinds eind jaren ‘70, begin jaren ’80, omdat we deze wijk belangrijk vinden. Nu zijn we nog de enige bank in buurt! Het is aangenaam om hier te werken. Dit is een toffe buurt, waar jonge en oudere mensen wonen, waar diversiteit is. We krijgen leuk cliënteel. Onze bank is multicultureel. We zijn gewend om met verschillende
mensen om te gaan. We liggen langs een grote as, waar iedereen passeert. Er is de kant Borgerhout en die van Zurenborg. Zurenborg is een rustige buurt en er wordt ook veel georganiseerd op de Dageraadplaats en in de straten errond. Ook onze personeelsleden gaan hier eten en winkelen. Het is aangenaam om hier over straat te lopen! Ik ben meer in deze omgeving dan thuis. Voor ons is het dus ook leuk dat deze buurt leeft, gewoon al omdat we veel van onze tijd hier doorbrengen. De klanten komen graag naar dit kantoor. De Dageraadplaats is bij iedereen bekend. En ook belangrijke klanten van verderop durven naar hier te komen en kunnen dan hun auto op onze parking zetten. We hebben zeker geen plannen om hier weg te gaan!”
FOUNDATION
Wat heeft Dirk Van Neck met kunst? “Ik ben geen kenner, ik ben niet handig, maar ik kijk graag naar kunst. En ik vind de kunstenaar even belangrijk als het kunstwerk.” Dirk Van Neck vindt het aangenaam dat hij artiesten, zoals Felix Roulin (Waalse beeldhouwer) en Octave Landuyt (veelzijdig Vlaams beeldend kunstenaar), persoonlijk kon leren kennen en kocht daarna werk van hen. Hij heeft thuis ook werk van Slinkachu, de streetartist, die enkele jaren geleden in onze wijk zijn miniaturen ‘tentoonstelde’. “Grafiek heb ik leren kennen door Veerle Rooms. Het is een verrijking. Veerle Rooms is graficus en met haar ‘Foundation’ wil ze ook beginners ondersteunen of van haar ervaring laten meegenieten. Wim Persoon heeft de naam ‘Art Loket’ uitgevonden. Ik vond het leuk klinken.”
Dirk Van Neck was dus zelf vragende partij om samen te ‘werken’ met Veerle Rooms en hoopt hiermee een win-win situatie te creeren. Buiten beeldende kunst, is hij ook geïnteresseerd in klassieke muziek en opera, zonder zich ‘een kenner’ te noemen. Hij gaat
graag naar optredens van sommige stand up comedians, binnen- en buitenlandse. Hij is een fan van o.a. Jeff Dunham (uit USA, met poppenensemble).
Over het Art Loket zegt Dirk Van Neck nog: “Het kunnen ook andere vormen van beeldende kunst worden. Veel mensen die hier binnenstappen zijn ook niet gewend om met kunst in aanraking te komen! En ik vind het ook leuk dat die dat kunnen ontdekken, zoals ik het doe.”
ORGEL
Verder verklaart hij nog: “Wij hebben een gevarieerd beroep. Er gebeuren dingen die we niet kunnen voorspellen, maar we zijn altijd met geld bezig en zoiets ‘out of the box’ is leuk. Ons uitgangspunt is: hoe kunnen we bijdragen tot het leven in de buurt, tot de sociale interactie in de buurt? Dit kan bijvoorbeeld door beeldende kunst, maar het mocht ook muziek zijn of sport. Het mag natuurlijk nooit storend worden, muziek zou waarschijnlijk te opdringerig zijn. Ik ben voor deze keuze verantwoordelijk, maar het kan voor veel mensen begeesterend werken, voor mensen die in de buurt wonen en voor onszelf en ons cliënteel. We engageren ons trouwens ook voor het barokorgel in de Norbertuskerk!”
GLAS
Het kantoor heeft een rechthoekige inkom met rechts een wachtruimte en links drie loketten. Waar in deze ruimte zou de tentoonstelling komen? Dirk Van Neck: “Letterlijk: achter het loket, achter het glas. Vandaar de naam ‘Art Loket’! Wim Persoon, de partner van Veerle Rooms, kwam op dit idee. Het werk kan eventueel ook aan de muur achter de loketten opgehangen worden. De bedoeling is dat men van de ene kant van het glas, vanuit de wachtruimte, die voor iedereen toegankelijk is, aan het 2e en 3e loket, de kunstwerken zal kunnen zien. De klanten zullen het opmerken en het werk van de kunstenaars leren kennen. De kunstenaars kunnen ook mensen hier naartoe sturen of hen rond leiden.”
LOKAAL
Waarom wil deze bank zich beperken tot kunst uit de omgeving? Dirk Van Neck volgt hierin Veerle Rooms die zich hier op richt en
hij vindt dit ook positief. “Kunst uit de buurt heeft fans uit de buurt en die zullen komen kijken. We zetten de buurt in de belangstelling en geven de bank meer bekendheid in de buurt. Het is een lokaal initiatief. Het zal bekend gemaakt worden via folders die we in de brievenbussen zullen verdelen en via de ‘Foundation van Veerle Rooms’ Ook op de cultuurmarkt lag een boekje dat door ons mee gesponsord werd. Het zal ook te lezen zijn in de krant. Kandidaat kunstenaars kunnen met Veerle Rooms contact nemen want zij coördineert het. Ze maakt dan een afspraak met ons, zodat de kunstenaars ter plaatse kunnen komen kijken of ze het hier geschikt vinden. Als men met ons contact neemt, geef ik het door aan Veerle Rooms. Kunstenaars zijn haar ding ik heb daar geen kennis van!”
De start is voorzien in januari 2019. Meer inlichtingen:
www.foudation-vr.be
AG047076@mandat.belfius.be
LIJST
De spits in januari wordt afgebeten door de Borgerhoutse Mieke Robroeks. Colette Cleeren, die tegenover het Belfiusfiliaal woont, is als volgende aan de beurt. Daarna zijn Luc Vernimmen uit de Ramstraat, Riske Lemmens uit de Transvaalstraat kandidaat. Filip Van Gieren die houtsneden maakt, waarmee de link met grafiek rond is en Griet van Dijck uit de van Diepenbeekstraat die les in grafiek geeft aan kinderen met een beperking, sluiten het voorlopige rijtje. Wie zich als graficus geroepen voelt om meet tentoon te stellen in het bankkantoor, kan hiervoor een mail zenden naar foudationveerlerooms@ gmail.com om zich kandidaat te stellen. In de zomermaanden denkt men aan een fototentoonstelling, waarvoor allicht de fotografen van Gazet van Zurenborg zullen gevraagd worden een werk te leveren. Nog embryonaal is ook het plan om een fotowedstrijd te organiseren voor de Zurenborgers, juryleden zouden dan de fotografen van de Gazet zijn. (JP)
Dat we in onze wijk heel wat muzikaal talent rondlopen hebben weten we al langer dan vandaag. Ze scoren op diverse gebieden en zelfs klassieke muzikanten kun je af en toe tot op de straatkant horen repeteren. De meesten maken furore in eigen land maar hier en
Het is op 19 december 2017 dat ik Elise Caluwaerts voor het eerst zie tijdens de productie ‘Avondrood’ in de Bourla. Na de voorstelling hoor ik dat ze in de Cogels Osylei woont en dat ze een zeer gerenommeerde internationale vedette is. Een eerste afspraak in januari moet ze afzeggen wegens ziek. En Elise heeft een druk bestaan. Pas op 9 september lukt het om haar te ontmoeten op het terras van de Wattman op het Tramplein. Wie bij een operadiva meteen denkt aan een hooghartige dame met kapsones heeft het bij Elise helemaal mis. Het wordt een babbel met de minzaamheid zelve.
‘Avondrood’ is een literair-muzikale productie van ‘Behoud De Begeerte’ in een regie van Luc Coorevits. Ze is gebaseerd op de ‘Vier letzte Lieder’ van Richard Strauss. De liederen gaan over de dood. Sterauteur Lize Spit schrijft voor deze productie een nieuw verhaal, ‘Monsterdal‘. Het vertelt hoe een dirigent, geplaagd door een vlaag van zinsverbijstering, impulsief het podium verlaat en per taxi richting het Zwarte Woud reist, de vakantiebestemming van zijn jeugd. Onderweg wordt tijdens gesprekken met de taxichauffeur duidelijk waarvoor de dirigent op de vlucht is.
Tijdens de voorstelling leest Lize Spit het
verhaal voor. Het wordt vier keer onderbroken door Elise Caluwaerts en haar vaste pianist Kim Van den Brempt telkens met één van de vier liederen van Strauss.
Elise vindt ‘Avondrood’ een heel mooie productie en ‘Behoud De Begeerte’één van de beste culturele organisaties die we hebben.
Ze werkte er al vaker samen met directeur en regisseur Luc Coorevits o.m. als jonge twintiger. Ze staat dan op het podium met goden als o.m. Hugo Claus, Remco Campert en Erwin Mortier.
“Dit was een onschatbare cadeau voor mij. Luc Coorevits is iemand die me heeft meegenomen naar een universum waarvan ik dacht dat het niet mogelijk was. Ik ben hem daar heel dankbaar voor.”
ZEVENTIEN
De zangcarrière van Elise begint echter al eerder. Als jong meisje zingt ze in het ‘Aarschot Jeugdkoor’, het latere ‘Scala’. Nog tijdens haar studies, als ze amper 17 jaar is, wordt ze via een auditie geselecteerd voor een project in Frankrijk rond barokmuziek voor jonge zangers. Ze zingt er mee in o.m. de Vespers van Monteverdi, waar ze zowel in het koor zingt als solopartituren vertolkt. Oorspronkelijk zou dit project zes weken duren, maar het werd uiteindelijk twee jaar.
Ze werkt in die tijd ook jarenlang in verschil-
Agentschap Plantin en Moretuslei 118 • 2018 Antwerpen
Tel : 03/224.84.40 • E-mail : AG047076@mandat.belfius.be
daar springt er eentje uit die het ook in het buitenland goed, erg goed doet. Zoals sopraan Elise Caluwaerts uit de Cogels Osylei bvb.
(Luk DEPONDT)
Kantoorhouder Dirk Van Neck en zijn team heten u welkom bij
lende internationale projecten van het Antwerpse ‘Muziektheater Transparant’, dat o.m. eigen versies van opera’s speelt. Dankzij beide projecten heeft Elise dan al een job beet. Die inkomsten heeft ze nodig om haar studies te kunnen betalen.
SOLIST
Tijdens één van de producties van ‘Muziektheater Transparant’ is aanwezig, zangeres en verantwoordelijke voor casting bij het ‘Collegium Vocale Gent’ van Philippe Herreweghe (en echtgenote van Guy Verhoftadt).
Ze vraagt Elise – nog tijdens haar studieslid te worden van dit internationaal gewaardeerde koor. Samen met het eigen barokorkest van het collegium of met het Parijse ‘Orchestre des Champs Élysées’ komt ze in de mooiste concertzalen van de wereld. Herreweghe heeft volgens Elise veel respect voor jonge, studerende zangers. Hij zorgt er bijvoorbeeld voor dat ze tijdens tournees een kamer hebben waar ze rustig kunnen studeren. “De vijf jaar bij dit gezelschap zijn voor mij heel bijzonder geweest. De kwaliteit is er de hoogste die je in een gezelschap kan bereiken.”
Na vijf jaar beslist Elise solist te worden. “Ik kan niet lang blijven hangen in iets. Anders word ik onrustig. Toch heb ik de mensen van het Collegium heel erg gemist”, vindt Elise.
INTERNATIONAAL
Dit is de start van een rijk gevuld internationaal artistiek parcours. En dat wordt een kronkelende weg. “Het is niet zo dat ik op mijn achttien koos voor de opera. Ik heb van alles gedaan. Ik blijf steeds bagage verzamelen om door te kunnen groeien.” Haar voorliefde voor uitdagend repertoire – van
opera tot multidisciplinaire projecten en van romantische tot hedendaagse muziek – leidt tot talrijke creaties en bijzondere samenwerkingen met internationaal gerenommeerde componisten, dirigenten en ensembles. Zo wordt haar opmerkelijke vertolking van Lei in Pascal Dusapins hedendaagse kameropera ‘Passion’ (“Dat is o zo schoon!”) tijdens het ‘Sydney Festival 2016’ in Australië lovend onthaald door de pers.
Elise is in operahuizen wereldwijd te horen. “De wereld is voor mij een dorp: morgen zing ik in New York, volgende week in China.”
Toch kijkt ze er altijd weer naar uit om thuis te komen in Zurenborg. “Want het is hier zo mooi!” En dan neemt ze graag de tijd voor een koffie of lekkere hap in eethuis Wattman, café-lunchrestaurant Walvis of koffiehuis Maurice.
THRILLER
Elise doet meer dan zingen. Als actrice, zangeres en danseres (Elise volgde een jarenlange opleiding klassieke dans) werkt ze mee aan kunstfilms van Hans Op de Beeck en Gabriela Hernandez en aan verschillende performances.
In 2017 schittert ze als een wereldberoemde operazangeres tussen de Hollywoodsterren in een aflevering van de Britse thrillerserie ‘Riviera’, in regie van Zurenborger Hans Herbots. De reeks gaat over een maffiafamilie in Zuid-Frankrijk. Elise wordt in het feuilleton geveild voor een dans.
CHINA
De cd-opname ‘Muses (2016) is een springplank voor nieuwe internationale projecten o.m. de rol van Donna Elvira in Mozarts opera ‘Don Giovanni’ met het Chinese
Vanuit haar passie voor het liedrepertoire vormt Elise sinds tien jaar een veelgevraagd duo met pianist Kim Van den Brempt. In 2014 brengen ze hun eerste cd ‘Nightfall’ uit, met liederen van Richard Strauss, Allan Berg en Hanns Eisler.
‘Shanghai Symphony Orchestra’ onder leiding van de Amerikaan David Stern en de wereldcreatie opera ‘Marco Polo’ van de Duitse componist Enjott Schneider in regie van de Deen Kasper Holten in ‘Guanghzou Opera’ (China) in mei 2018.
Voor dit laatste project verblijft ze voor repetities en drie uitvoeringen (in het Chinees!) acht weken in Guanghzou, de derde grootste stad van China met 13,5 miljoen inwoners, in historische context vaak Kanton genoemd. Maar eigenlijk is ze er zowat een jaar mee bezig.
Het oorspronkelijke libretto geschreven in opdracht van de Chinese overheid, was een nogal patriottische bloemlezing in de sfeer van ‘o, mijn mooi vaderland’. Het bevat te weinig drama, wat voor een opera toch essentieel is. Als de componist het libretto begint te herwerken mag Elise meedenken en mag ze twee monologen zelf schrijven.
TOMORROWLAND
Naast haar internationale parcours blijft Elise ook in onze contreien actief. In 2017 staat ze zelfs op het podium van Tomorrowland. Ze zingt er drie avonden na elkaar een slaapliedje, een onschuldige compositie. Toch slaagt ze er in zo’n 60.000 man stil te krijgen: “Ze luisterden goed!”
Ze werkt als soliste in december 2017 mee aan zeven voorstellingen van KIDConcerts van de ‘Antwerp Symphony Orchestra’ met acteurs Bert Verbeke & Hilde De Baerdemaeker als vertellers. Ze brengen in Antwerpen, Gent en Hasselt ‘Peer de leugenaar’,. k).
In januari 2018 is Elise één van de curatoren van ‘Operaplein 1’, een pop-upbar/cultureel café in oude decors van de Antwerpse opera. Ze is er gastvrouw van een ‘Wondernight met Elise Caluwaerts’. Op het programma staat een ‘Soirée Titanique’, met o.m. een ode aan ‘The New York Orleans Train Jazzband’ die speelde op wellicht het beroemdste schip aller tijden.
TOEKOMST
Voor de volgende maanden staat er heel wat op het programma van Elise. Het valt op hoe uiteenlopend haar parcours is: een ‘Hommage aan Cole Porter: Let's do it!’, enkele liedrecitals, twee hernemingen van ‘Avondrood’, een paar nieuwjaarsconcerten ‘Wenen (on)bekend’ en nog veel meer. In de Antwerpse Singel soleerde ze op 6 oktober in Carl Orffs ‘Carmina Burana’ met het ‘OostVlaams Symfonisch Orkest’ plus vijf koren’. Verder kijkt Elise uit naar haar residentie in het ‘Center for Contemporary Opera’ in New York tijdens het seizoen 2018-2019.
Eind 2016 brengt Elise de cd ‘Muses’ uit met coloratuurrepertoire van o.m. Wolfgang Amadeus Mozart, Gioachino Rossini op uitnodiging van het Russische St-Petersburg Symphony Orchestra onder leiding van de Vlaamse dirigent Walter Proost. De benaming coloratuur is een aanwijzing voor bloemrijke versieringen in de vocale muziek, vaak geschreven voor een virtuoze sopraan met een erg hoog stembereik en herkenbaar door snelle loopjes, ingewikkelde sprongen, trillers en hoge noten.
Meer over Elise Caluwaerts: www.elisecaluwaerts.com/nl www.facebook.com/elise.caluwaerts
Op vrijdag 28 september was het feest in het Speelschooltje in de Transvaalstraat. Behalve de afgewerkte verbouwingen keken ze daar ook terug op 70 jaar Steineronderwijs in Antwerpen en bij uitbreiding België. En volgend jaar is het precies 100 jaar geleden dat Rudolf Steiner zijn eerste school toegewezen kreeg.
(Marcel SCHOETERS)
In de Transvaalstraat huizen 1 peuter- en 2 kleuterklasjes. In die klasjes hoeven de kindjes niet de hele tijd te zitten, want ze mogen om de beurt in de tuinklas. “Winter en zomer”, zegt directeur Ietje Visser, terwijl ze de Gazet door de lokalen leidt.
De rode draad binnen de antroposofie, die
de basis vormt van het pedagogische project van de Steinerschool. Is de drieeenheid van de mens (lichaam, geest, ziel) De omgang en de verbondenheid met de natuur zijn erg belangrijk binnen deze denkwijze. Niet toevallig wordt dit weekend het feest gevierd van Sint-Michaël, geleend van de oude heidense rituelen rond markante momenten in het jaar en niet toevallig de dag waarop dag en nacht precies even lang zijn.
LAMORINIÈRESTRAAT
Het huis uit 1885 is aangepast aan de ecologische, veiligheids- en sanitaire noden om de kinderen een passend onderdak te bieden. “We hebben voorzien in vluchtdeuren, we hebben de elektriciteit vernieuwd, we beschikken nu over een brandalarmcentrale en we hebben kleine wc’tjes geïnstalleerd”, zegt Ietje trots. Al 12 jaar lang is ze aan de school verbonden, waarvan 7 als directeur.
De verbouwingswerkzaamheden kregen ook een organisatorische pendant. De school vormt één geheel met de 2 kleuterklasjes en de snel groeiende school in de Lamorinièrestraat, die 1 kleuterklas en 3 lagere schoolklassen - 1ste tot en met 3de leerjaar - telt.
PIJLERS De vroegere directeur Hans Annoot is ondertussen bestuurder van deze Steinerscholen
Basisscholen Antwerpen en hij is ondertussen een expert gewor-
den in hun geschiedenis. “Rudolf Steiner richtte op initiatief van de industrieel Emil Molt van de Waldorf-Astoria sigarettenfabriek in 1919 in Stuttgart de eerste school op waar zijn pedagogische visie werd toegepast. Molt wilde dat de kinderen van zijn arbeiders degelijk onderwijs konden genieten.”
“Het was het einde van Wereldoorlog I, de Kaiser was weg en het Verdrag van Versailles voorspelde weinig goeds. Steiner zocht een manier om Duitsland op een goede manier weer op de rails te krijgen. Dat kon volgens hem op basis van drie pijlers: het culturele leven/onderwijs, waar de nodige vrijheid moest heersen; een relatief autonoom politiek/juridisch kader, waarin de nadruk werd gelegd op rechten en rechtsgelijkheid en een economische pijler. In Steiners visie bestond de rol van de economie erin om tegemoet te komen aan de behoeften van de mensen.”
Er was een tweede oorlog overheen gegaan toen eind jaren ’40 –ongeveer 70 jaar geleden dus- ook in Antwerpen de antroposofie ingang vond. “Uit overlevering van mensen die ondertussen overleden zijn hebben we signalen gekregen dat een eerst initiatief bestond uit 1 persoon met 3 kleuters in de woning van een van de ouders. Een jaar later werd een appart lokaal gevonden op de eerste verdieping van een appartementsgebouw op de Prins Albertlei.”
TRAMSTATIESTIJL
De officiële stichting van de school vond plaats in 1954, op de Charlottalei “De grote gangmakers waren de notaris Emile Gevers (een neef van de Edegemse Franstalige schrijfster Marie Gevers) en zijn vrouw Berthe. Ook vanaf het eerste uur betrokken was Carolien Van Giel, later Mevrouw Smits en de moeder van gitariste Raphaella Smits. “Zij was als kleuterjuf betrokken in de Transvaalstraat”, zegt Hans.
De aankoopacte van het huis in de Transvaalstraat –volgens Hans één van de eerste huizen in de straat in wat de volksmond ‘tramstatiestijl’ noemde- dateert van 1977.
Dat wil dus zeggen dat de het Speelschooltje al 40 jaar op deze stek zit. Het is volgens Hans een rechtstreekse voortzetting van de eerste initiatieven.
Na de lagere school kunnen de leerlingen terecht in de Hiberniaschool in de Volksstraat en de scholen die ressorteren onder de Middelbare Steinerschool Vlaanderen. Deze laatste heeft vestigingen Brugge, Lier,
Leuven, Antwerpen (Diksmuidelaan), Turnhout, Aalst en Brussel. Hibernia, MSV en de Parcivalschool voor Bijzonder Onderwijs vormen één scholengemeenschap..
INDIANENVERHALEN
Hans wil verduidelijken dat de Steinerscholen niet de bedoeling hebben om antroposofie te verspreiden. “Antroposofie is de grond liggende visie van waaruit je onderwijs aanbiedt.“ Hij wil ook komaf maken met Indianenverhalen over kinderen die zelfs in het 3de leerjaar nog niet zouden kunnen lezen. “Bepaalde leerprocessen krijgen wat meer tijd. Kinderen die in het klassieke onderwijssysteem verspreid zouden zitten over de hele waaier van richtingen, zitten bij ons in dezelfde klas.”
Rekruteren doen deze scholen inderdaad vooral bij ouders die de methode genegen zijn. “Er zijn niet in elke regio scholen”, zegt Hans. “In Limburg zijn er bv. geen. Toen Hibernia nog de enige middelbare Steinerschool van Vlaanderen was, kwamen er zelfs leerlingen uit Brugge.
Het grootste deel van de ouders komt vooral uit de kringen van hoger opgeleiden, geeft hij toe. “Voor heel wat ouders is het niet zo eenvoudig om die keuze te maken, omdat ons project zo weinig bekend is”, zegt Hans.
ARENDT
Behalve de genoemde scholen zijn er in het Antwerpse nog Lohrangrin in Wilrijk en de Kleine Wereldburger in Borgerhout. De directrice van die laatste school heeft roots in de migrantengemeenschap, zegt Hans. “Dat helpt alweer om de drempel te verlagen.”
In zijn toespraak tijdens het feestje dat ’s avonds in de tuin plaatsvond, verwees Hans ook naar de Duits-Amerikaanse filosofe en journaliste Hannah Arendt, die zei dat elk kind dat geboren wordt een nieuw iets en een nieuwe iemand is.
Schepen van Onderwijs Claude Marinower toonde zich dan weer erg opgetogen over de zoveelste nieuwe investering in het onderwijs in Antwerpen.
in de Transvaalstraat vierde feest
Het nieuwe Barokorgel is begin september in onderdelen overgebracht vanuit het atelier van de orgelbouwer naar de Sint Norbertuskerk op de Dageraadplaats. Daar werd het de afgelopen weken
opgebouwd en gebruiksklaar gemaakt. Op 21 oktober moet het werk zijn voltooid, want dan zal het nieuwe orgel in volle glorie weerklinken tijdens een Bachcantatedienst en een middagconcert. (Will VAN BROEKHOVEN)
Maandag 3 september. Orgelbouwer Hans Reil uit het Nederlandse Heerde liet me gisteren weten dat de truck met de onderdelen van het orgel volgens planning rond tien uur in Antwerpen zou aankomen. Ik wil per se ooggetuige zijn van deze historische gebeurtenis en zorg dat ik om half negen ter plekke ben. Toch nog verkeerd gegokt. De truck van transportfirma De Weerdt uit Zwolle staat al voor de kerk. De chauffeur komt van achter zijn wagen tevoorschijn. Hij vertelt dat een ploeg medewerkers van Reil, die straks gaan sjouwen en bouwen, nog vastzit in de ochtendspits. Zelf is hij voor alle zekerheid om vijf uur van huis vertrokken. We gaan even zitten. Hij vertelt dat hij geregeld moet rijden voor de orgelbouwer. Afgelopen vrijdag was hij nog in Amsterdam om gerenoveerde orgelpijpen af te leveren bij de Oude Kerk, in het hartje van de stad. Dat werd manoeuvreren in nauwe steegjes, aangelegd in vroeger tijden, toen de mensen wel orgels kenden maar geen trucks. Hij brengt het gesprek op de verkeerssituatie in België. Hij houdt van het land, maar heeft een paar goede tips voor de federale overheidsdienst Mobiliteit.
WINDLADE
Dan duikt organist Emmanuel van Kerckhoven op. Er verschijnen wat vrijwilligers van de Norbertuskerk. Als tot slot het personeel van de orgelbouwer arriveert, kan het overbrengen van de onderdelen naar de kerk beginnen. Binnen wordt ruimte vrijgemaakt door rijen stoelen te verplaatsen. De linkerzijde van de laadbak, aan de kant van de kerk, komt open te liggen. Wat we in eerste instantie zien is een opeenstapeling van planken en latten die op geen enkele manier associaties oproepen met een orgel, eerder met Ikea. Later krijgen we dan toch zicht op de pijpen en de herkenbare roodachtige elementen van het kastwerk.
Een onderdeel blijkt niet door de deur te kunnen, die maar anderhalve meter ruimte toestaat. Het is de windlade, die lucht aanvoert naar de orgelpijpen. Die zal deels gedemonteerd moeten worden.
IMITATIE
Als ik wat later op de middag nog eens ga kijken, is een groot deel van de kerk met linten afgezet. Een handjevol mensen van Reil is aan het werk. Binnen het metalen framework van een tien meter hoge steiger wordt het podium opgebouwd. Er zijn twee spaanbalgen ter grootte van een flinke huisdeur geplaatst, die straks elektrisch zullen worden aangedreven om de windlade te voorzien. Een man die van dichtbij staat toe te kijken wenkt me over de afzetting heen te stappen. Het is Bart Geurden. Hij stelt zich voor als een actieve vrijwilliger, die zich onder meer bemoeit met het beheer van de kerk. Met nog enkele anderen zal hij gedurende de werkzaamheden bij toerbeurt aanwezig zijn. “De mannen van Reil logeren in hotel Tryp, aan de Plantinlei. Hun werkdag begint om half acht en eindigt om zeven uur ’s avonds.” Hij laat me zien welke kleur het houtwerk uiteindelijk zal krijgen. Hij toont me een paneel met drie verticale stroken. Links de roodachtige grondlak die al in het atelier is aangebracht. In het midden dezelfde kleur in glans. Rechts de diepere en warmere kleur rood van geaderde mahonie-imitatie. Verwacht wordt dat het houtwerk eind deze week zal zijn opgetrokken. Dan komt iemand van een schildersbedrijf uit Nederland de tweede laag grondlak aanbrengen. En vervolgens gaat een expert, dochter van de eigenaar, de mahonie-imitatie aanbrengen. Dan wordt ook het bladgoud aangebracht en de drie torentjes worden opgesierd met donkerblauwe accenten. Het schilderwerk zal een paar weken in beslag nemen. Daarna worden de pijpen geplaatst en wordt het orgel
gestemd en afgesteld op de akoestiek van de kerk.
TOEKOMSTMUZIEK
Saillant detail: een van de eenentwintig hoog hangende beschilderde doeken die de kerk rondom sieren en die er nu dof en donker uitzien, wordt door de expert schoongemaakt. Het gaat om het doek dat rechts bovenaan, naast het orgel zichtbaar zal zijn. Het kerkbestuur koestert de wens alle doeken op te laten frissen. De kosten zijn niet gering: duizend tot twaalfhonderd euro per doek. Daar zijn geen fondsen voor. “ Eigenlijk is het hele kerkgebouw serieus aan restauratie toe. De meeste monumentale kerken in de stad hebben al een opknapbeurt gehad, maar voor de Sint Norbertuskerk laat ministeriële
toestemming lang op zich wachten. Je moet er niet aan denken dat in de buurt van een van de orgels het dak begint te lekken.”
KLOK
Om tenslotte het lijstje van verlangens compleet te maken brengt Bart van Geurden nog een nieuwe torenklok te sprake…. Allemaal toekomstmuziek. Laten we ons eerst richten op de klankenrijkdom van het nieuwe orgel. Die wordt voor het publiek ten gehore gebracht op 21 oktober tijdens een Bachcantatedienst om 11 uur, met het Antwerps Barokorkest onder leiding van Emmanuel van Kerckhoven. Om 14.00 uur volgt dan een presentatieconcert en om 15.00 een workshop voor de kinderen. Om 17.00 wordt de dag afgesloten met tangomuziek op het ‘oude’ orgel.
Uw huis sneller verkopen voor meer geld?
Toe aan een nieuw interieur?
Geef uw woning een StyllieS metamorfose! Vastgoedstyling & Interieurvormgeving
www.styllies.be • Annelies: 0485 07 07 40
Zo’n half jaar geleden is het FOMU, het fotomuseum aan de Waalse Kaai, overgeheveld van de provincie Antwerpen naar de stad Antwerpen. Zo een statuutwijzigig leidt doorgaans tot een evaluatie van de werking in het verleden en het formuleren van nieuwe doelstellingen voor de toekomst. Zo ook hier. Wij kregen op de redactie een mail om daarover
eens te komen praten. Want het FOMU heeft grote plannen. Het wil zichzelf zichtbaarder maken in de Antwerpse wijken en er zijn nieuwe medewerkers aangetrokken die dit moeten uitwerken. Twee daarvan wonen in Zurenborg en wilden graag door ons geïnterviewd worden.
(Luc PANDELAERS)
Toen ik mij hiervoor aanmeldde in het museum bleek er evenwel een klein probleem te zijn. De medewerksters uit Zurenborg waren allebei in zwangerschapsverlof… De pers- en communicatieverantwoordelijke stelde mij daarom voor om alvast deel te nemen aan een van de nieuwe activiteiten die zij daar organiseren onder de naam “Slow Focus”.
FOCUSSEN
Dat bleek een boeiende ervaring. Wij waren
met een tiental geïnteresseerden en kregen eerst van twee museummedewerkers een korte inleiding. Zij legden ons uit dat een van hen gedurende een tiental minuten een mindfulnessmeditatie zou geven. Daarna zouden we onder begeleiding van zijn collega één foto bekijken en analyseren aan de hand van enkele eenvoudige vragen. Wat zien we op de foto? Wat gebeurt er? Waaraan zie je dat?
Ik ben nogal wars van New Age-toestanden
en had vooraf wel wat bedenkingen bij die mindfulnessmeditatie maar het bleek echt wel te helpen om je nadien helemaal te focussen op die ene foto. In andere sessies gebruiken ze overigens ook yoga of een korte lezing over filosofie. De foto zelf waarmee we aan de slag gingen was op zich weinig opmerkelijk. Het was een foto uit de jaren dertig die drie meisjes op het strand afbeeldde. Alle deelnemers beschreven om beurten wat zij
zagen op de foto en wat zij dachten dat er gebeurde. Dat maakte dat je meer en meer details ontdekte en dat iedereen op het einde van de sessie een compleet ander beeld had van de foto dan in het begin. Nu, bijna twee weken later, kan ik mij de foto nog haarscherp voor de geest halen, en ik vermoed dat ik dat over een jaar ook nog kan.
Het FOMU wil de wijken in
GRATIS
In een tijd waarin we constant gebombardeerd worden met visuele indrukken lijkt deze manier om echt gefocust te kijken naar één foto (of een kunstwerk in het algemeen) mij erg waardevol. Dit is overigens geen uitvinding van het fotomuseum. Het is een techniek die ontwikkeld is in het New Yorkse MoMa (Museum of Modern Arts) en nu ook meer en meer ingang vindt in het kunstonderwijs. Voor wie het ook eens wil proberen: de sessies vinden plaats elke dinsdag, van 12.30 u tot 13 u. Deelname is gratis, je betaalt enkel een ticket voor het museum en wanneer je dinsdagmiddag een ticket koopt krijg je er nog een gratis bovenop.
JEUGD
Terug naar onze plaatselijke Zurenbogse gidsen. Na nog een paar mails lukte het dat toch om een afspraak te maken met Karolien Bogaerts, een van de twee museumgidsen die in de wijk woont. Niet in het fotomuseum, maar gewoon op het terras van Frits, op enkele tientallen meters van waar ze woont. Naast haar prijkte in de kinderwagen haar zes weken oude zoon, maar die bleek al meteen expert in mindfulness en liet zich tijdens ons gesprek nauwelijks horen.
-Werk je voltijds in het FOMU?
Karolien Bogaerts: “Nee, ik doe dat een paar uur per week in bijberoep. Ik ben zelfstandig grafisch ontwerpster en ontwerp vooral boeken voor een aantal uitgeverijen. Maar ik ben ook erg met fotografie bezig en dat gidsen is voor mij een ideale uitlaatklep. Ontwerper is een eenzaam vak en ik geniet erg van het sociaal contact dat ik in het FOMU heb. Ik heb er ook voor gekozen om allround gids te zijn, terwijl andere collega’s zich meer richten op specifieke doelgroepen. Sanne Voets bij voorbeeld, die hier ook in de wijk woont, houdt zich exclusief bezig met de jeugdwerking.”
-Wij vernemen dat het FOMU in de toekomst meer activiteiten wil gaan ontplooien in de Antwerpse wijken, en meer bepaald ook in Zurenborg. Kun je daar al meer over vertellen?
Karolien Bogaerts: “We hebben nog geen concrete projecten maar we gaan ons in eerste instantie richten op kinderen en schoolgaande jeugd. Het FOMU heeft nu al een zeer uitgebreide jeugdwerking. Wij hebben zowel activiteiten voor kleuterklassen als voor het lager- en middelbaar onderwijs. Daar komen heel veel kinderen uit Zurenborg op af. We gaan daarom onderzoeken of we bij voorbeeld tijdens de schoolvakanties lokale workshops kunnen organiseren. Wij willen het museum laagdrempeliger maken en de jeugd warm maken voor fotografie. Een geweldig instrument daarbij is de smartphone. Vroeger kon niet elk kind beschikken over een fototoestel maar tegenwoordig hebben ze allemaal een smartphone. Wij kunnen hen leren hoe ze daar bewuster en creatiever mee kunnen fotograferen.
Wij zien trouwens ook buiten Zurenborg veel mogelijkheden. In het kader van de lessen Nederlands voor anderstaligen organiseren we in het museum ‘Nederlands oefenen in het FOMU’. Daarbij gaan we te werk zoals in
de Slow Focus-sessie die je gevolgd hebt. Door simpele vragen te stellen, ontstaat een gesprek rond een foto. Op die manier komt een andere woordenschat aan bod en gaan de deelnemers op een andere manier met elkaar in dialoog. Ook voor die jongeren zouden we workshops kunnen organiseren buiten het museum, meer in hun eigen omgeving.”
-Die anderstaligen zijn waarschijnlijk in hoofdzaak vluchtelingen en migranten. Hoe reageerden die op de tentoonstelling ‘Road of Change’ die eerder dit jaar te zien was in de inkomhal van het museum en handelde over de vluchtelingenproblematiek?
Karolien Bogaerts: “Dat was heel pakkend. Die tentoonstelling was een samenwerking van het museum met Vluchtelingenwerk Vlaanderen en de Bond zonder Naam. Het was foto- en videoverslag van een inleefreis doorheen Europa die veertien jongeren en zes leerkrachten maakten tijdens de krokusvakantie in het spoor van de vluchtelingen. Ze trokken door Servië, Slovenië, Kroatië en Italië en ondervonden aan de lijve de gevolgen van het huidige asiel- en migratiebeleid. Toen we die tentoonstelling bezochten met een groepje Syriërs en Irakezen wezen die voortdurend ‘daar zijn wij ook geweest en daar ook!’ Het was opvallend dat zij er helemaal geen negatieve gevoelens over hadden maar eerder een gevoel van trots. Wij willen daar nu een vervolg aan breien met de tentoonstelling van Bieke De Poorter die begon oktober opent. Bieke De Poorter is een jonge Belgische fotografe van het beroemde agentschap Magnum die de laatste jaren veel in Egypte gewerkt heeft. Zij fotografeert daar zelden of nooit in de openbare ruimte maar klampt gewoon mensen aan en vraagt hen of ze bij hen thuis mag overnachten. Dat lukt haar wonderwel heel dikwijls en zo weet ze een vertrouwensband op te bouwen en kan ze heel intimistische foto’s maken van mensen in hun eigen leefomgeving. Wij zijn nu een lessenpakket voor het middelbaar onderwijs aan het maken met een selectie van die foto’s en de foto’s en video van de vluchtelingenroutes. Zo willen we jongeren laten nadenken over hun leefwereld en die op andere plaatsen in de wereld, en over mensen die daar tussenin op de dool zijn.”
-Mogen we hier ook nog activiteiten verwachten die niet specifiek op de jeugd gericht zijn?
Karolien Bogaerts: “Daar wordt nog volop over nagedacht. Ik vond alvast jullie fototentoonstelling hier op de Dageraadplaats en de Draakplaats heel inspirerend. Van zodra de heraanleg van de gedempte zuiderdokken voltooid is willen we daar zeker van alles gaan organiseren.”
-Tot slot de obligate vraag: bevalt het je in Zurenborg en woon je hier al lang?
Karolien Bogaerts: “Wij wonen hier nu een jaar of vijf. Ik ben afkomstig uit de Noorderkempen, maar ik heb hier ontdekt dat ik een echt stadsmeisje ben. Je hoort hier wel eens klagen, ook in jullie krant, over lawaaioverlast maar ik heb daar totaal geen last van. Ik vind het zalig om de deur achter mij dicht te trekken en na tien stappen meteen in de drukte en het geroezemoes van de Dageraadplaats te zitten.”
Karolien Bogaerts : “Vroeger kon niet elk kind beschikken over een fototoestel, tegenwoordig hebben ze allemaal een smartphone.” • Foto Luc PENDELAARS
In 2010 schreef onze medewerker Ad Moeskops een monoloog, Witte Rozen. Deze theatervoorstelling vertelt het verhaal van een moeder die lijdt aan de ziekte van Alzheimer. De vrouw die vroeger met veel liefde zorgde voor haar zoon, heeft nu zelf steeds meer zorg nodig. Tijdens de voorstelling ziet het publiek hoe de rollen tussen moeder en zoon langzaam draaien. Moeskops speelde Witte Rozen tientallen keren door heel
Vlaanderen.
Toen hij vorige maand hoorde dat auteur én medewerker van deze krant Peter Theuninck een boek uitbracht met de titel Mijn Oma Is Kwijt, waarin het hoofdpersonage Lizzie een oma heeft die dementeert, besloot hij Theuninck een brief te schrijven. Even later kreeg hij antwoord. Hieronder kunt u de pakkende correspondentie tussen beide wijkgenoten lezen.
Dag Peter
Vorige week hoorde ik dat er binnenkort een nieuw boek van je verschijnt en dat je boek handelt over een grootmoeder die dementeert. Ik schrijf je deze brief omdat dit onderwerp me zeer aanspreekt. Zoals je wellicht weet, heb ik een theaterstuk gemaakt over dementie, meer bepaald over het dementieproces van mijn moeder en hoe deze ziekte de relatie met haar zoon op zijn kop zette. Ik vertelde in mijn voorstelling hoe de rollen uiteindelijk werden omgedraaid; de vrouw die haar zoon als jongen verzorgde wordt uiteindelijk in de laatste fase van haar leven zelf verzorgd door hem. Ik wilde graag het verhaal van mijn moeder vertellen omdat het mij persoonlijk zo aangreep en ik het nodig vond om mijn ervaringen te delen met het publiek.
Als kleine jongen zag ik mijn moeder als de vrouw die ijzersterk was en die elke dag opnieuw alles regelde bij ons thuis. Ze had niet gestudeerd, maar was zeer wijs. Ze was ook van alle markten thuis; bij ons thuis was ze niet alleen het hoofd van de huishoudelijke taken, ze was ook onze chef-kok, ze was de pedagoog van mij en haar andere negen kinderen en ze regelde alle geldzaken. (Mijn vader noemde haar niet voor niks 'de minister van Financiën'.) Bovendien was haar bovenkamer goed op orde, waardoor ze als een echte therapeut iedereen wijze raad kon geven. Dat deed ze dan door zelfbedachte spreuken en wijsheden te debiteren.
Een voorbeeld: Toen ik twaalf jaar was en van de lagere school naar de middelbare moest, leefde ik met schrik en tegenzin toe naar de eerste schooldag op deze grote, nieuwe school. Ze merkte dat en zei zoiets als: "Ach jongen, niets blijft zoals het is. We moeten vooruit in het leven, want als je niet vooruitgaat, kom je ook nergens. En de mensen die steeds maar omkijken naar wat is geweest, krijgen alleen maar een stijve nek."
Niets blijft zoals het is. Dat is zo. Zij kon het weten. Ze was geboren in 1917. Had haar vader verloren toen ze nog een kind was. Ze kon goed leren op school, wilde graag onderwijzeres worden, maar ze mocht niet verder studeren. Ze moest na de lagere school direct gaan werken. Ze trouwde en als jonge moeder maakte ze de oorlog mee. In die tijd stond ze er met een paar kleine kinderen helemaal alleen voor, omdat haar man in een Duits werkkamp zat. Toen ze al acht kinderen had, kreeg haar schoonvader van tachtig een hersenbloeding en werd hij bedlegerig. Hoewel ze haar handen vol had aan acht kinderen, liet ze hem niet over aan zijn lot, daarvoor was haar hart veel te groot.
Zij maakte in het kleine arbeidershuis een plaats vrij voor een extra bed en verzorgde de zieke man net zo lang tot hij overleed. Ze werkte van 's ochtends tot 's avonds. En mopperen deed ze nooit. Tussen haar dagelijkse werkzaamheden zag ze hoe haar kinderen een voor een het huis verlieten en "goed terecht kwamen", zoals zij dat noemde. Haar leven werd rustiger. Maar niets blijft zoals het is. Ze zat nog niet zo lang op tram zes toen de heer Alzheimer ergens bij een halte stond te wachten. En die klootzak stapte toch wel in zeker en hij ging ook nog eens naast haar zitten. Sterker nog, hij ging met haar mee naar huis. Thuis haalde hij haar hele bovenkamer overhoop en maakte er een rommeltje van. Niets lag nog op zijn plaats. En moeder kreeg het niet meer op orde, hoe hard ze ook haar best deed. Een van de beelden die ik me nog sterk herinner uit de periode voordat ze definitief naar een verpleeghuis werd gebracht was op een mooie lentedag. Het is meer dan twintig jaar geleden maar die dag scheen de zon, dat weet ik nog. Ik liep de keuken van het ouderlijk huis binnen waar vader de puzzel van de krant zat op te lossen. Ik vroeg hem waar moeder was. "Ach, zei hij, die is achter in de tuin bezig, ze is de was aan het ophangen. Riet, onze hulp, heeft de was gedaan. Tja, vroeger was dat moeder haar taak, maar nu gaat dat niet meer, ze weet niet meer hoe de wasmachine werkt en in welk vakje het zeeppoeder moet. Dus heeft Riet de machine aangezet en moeder heeft beloofd dat zij de was buiten zal ophangen. Och, ze is al een tijdje bezig en ik laat haar maar doen.
Nee, ik ga niet kijken, anders denkt ze nog dat ik haar ga controleren, en eh... eigenlijk is dat ook zo. Ga jij maar naar buiten, dan ziet ze dat we bezoek hebben. Zal ze leuk vinden."
Ik loop naar buiten. Achter in de tuin staat moeder aan de waslijn, naast haar de wasmand. Als ze me ziet, zegt ze: "Ach kijk, bezoek. Ik kom zo naar binnen hoor, maar ik heb nu nog even werk. Ze buigt zich voorover en neemt met haar linkerhand een onderhemd uit de wasmand. Dan zie ik in haar rechterhand naald en draad. Ik bekijk de waslijn en daar hangen een onderbroek, een washandje en een handdoek keurig aan de waslijn genaaid. Steek voor steek.
Ik draai me om en loop weg. Als ik bijna binnen ben, draai ik me om en zie in de verte een vrouw met een wasmand en aan de draad hangt de was te wapperen in de wind. Een prachtig beeld... als het niet zo triest zou zijn. Niets blijft zoals het is. Ook de gesel van dementie niet. De eerste signalen van haar
ziekte bemerkte ik toen ik op eens bezoek kwam en ze plotseling meerdere keren vroeg of ik nog koffie wilde. Ook toen we al koffie gedronken hadden. "Oh, hebben we al koffie gedronken? Echt waar? Weet je, soms denk ik dat ik zot aan het worden ben. Maar eh, genoeg gebabbeld... zal ik eerst eens koffie zetten, wat denk je?" Zo begon het. En het eindigde enkele jaren later in een verpleeghuis. Daar werden de laatste pagina's van haar boek omgeslagen. Lege pagina's, alle woorden waren gewist. Ze zat daar maar. En elke dag in dezelfde stoel, achter een plank die haar fixeerde. Ze kon niet opstaan, ze kon zelfs haar ene been niet over het andere leggen. Ze kon letterlijk geen kant meer op. Ze was veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf, in een cel die niet groter was dan de zitting van haar stoel.
Op het einde reageerde ze niet meer als ik haar bezocht in het verpleeghuis. Ik zat dan maar gewoon naast haar. Ik heb toen vaak gedacht dat als er een god bestaat, hij toch een enorme klootzak moet zijn. Een beetje stoefen met sterke toeren zoals water in wijn veranderen of over water lopen. Okay, daar mag je trots op zijn, geen probleem. Maar als je aan de andere kant een vrouw die haar hele leven het beste gewild heeft voor iedereen, zo aan haar einde laten komen, dan deug je niet. Klaar.
Peter, ik kijk uit naar je boek. Ik wil het verhaal van je grootmoeder erg graag lezen. Misschien bot het mijn boosheid wat af. Want gedeelde smart...
Met vriendelijk groet
Ad Moeskops
"Oh, hebben we al koffie gedronken?
Echt waar? Soms denk ik dat ik zot aan het worden ben"
Goede Ad,
In mijn nieuwste boek, Mijn oma is kwijt, schrijf ik over een meisje van tien, Lizzie, dat ontdekt dat haar oma vreemd begint te doen. Die oma is niet mijn oma. Ze is een fictief personage. Ook haar kleindochter is dat. Lizzie is dol op ballet. Ze heeft het van geen vreemde; haar oma was balletdanseres. Zo’n vrouw die leefde van en voor de dans, gaat dood als ze niet meer kan bewegen. Gelukkig blijft er iets dansen diep in haar hoofd of in haar lijf en al dansend walst ze naar de overkant.
In die oma zit heel veel van mijn vader.
Een korte flashback naar 2013. Het moet op een lenteavond rond 22 uur geweest zijn. Mijn moeder belt mij in paniek. “Je vader heeft mij buitengesloten en hij heeft de politie gebeld.” Wablieft? Mijn vader? De zachtaardigste mens ter wereld?
Ze zat bij de buren, zei ze, en ze kon de knipperlichten van de politiecombi al zien. De agenten vonden in het ouderlijke huis een verwarde man – mijn vader – die ervan overtuigd was dat hij een drugsdealer – mijn moeder – uit het huis had gezet.
Een week later werd mijn vader in het plaatselijke ziekenhuis opgenomen. Niet zo zeer omwille van zijn gezondheid, maar om die van mijn moeder, de mantelzorger. Zij ging eronder door. Wij hadden dat niet zien aankomen.
In het ziekenhuis sloegen de stoppen van mijn vader helemaal door. Dat heb je met een oude boom die verplant wordt. Hij scheen permanent aan een soort paranoia te lijden. Hij zag overal aanslagen. De parking werd gebombardeerd, zei hij, angstig tussen de gordijnen spiedend, en er werd met scherp geschoten. Er speelde zich een film af in zijn hoofd. Een andere film dan degene die wij zagen. Mijn vader was 81.
Rond zijn 76ste hadden we gemerkt dat hij niet helemaal dezelfde meer was. Hij werd strammer, stond wat wankel op zijn benen, leek soms afwezig en liep ineens voorovergebogen. Tegen mijn moeder had hij een keer verteld: je kunt het misschien niet aan me zien, maar ik ben heel ziek. Ziek in mijn hoofd.
De artsen stelden Parkinson vast of eerder Parkinsonisme. Hij kreeg daar medicatie voor en die medicatie werd stelselmatig opgedreven. Tot hij die hallucinaties kreeg (een nevenwerking).
Toen ik hem in zijn kamer in het ziekenhuis opzocht, zei hij verdrietig: “Ik heb iets vre-
selijks gedaan met je moeder, maar ik hoop dat ze me daarom nog niet van mijn vrijheid zullen beroven.” Hij zag de bui hangen. Zijn bestemming voor de komende jaren zou de gesloten afdeling van het bejaardentehuis worden.
We hebben in zijn kamer samen zitten huilen. Dat luchtte op. Op zijn ziekenhuisbed beloofde ik hem dat ik hem elke zondag zou komen halen en dat we dan samen naar huis zouden gaan. De huisdokter raadde dat ten stelligste af. Daar zouden alleen maar problemen van komen. Ik deed het toch. En ik heb er geen seconde spijt van gehad.
De allereerste keer dat we samen weer naar zijn huis reden, zei hij: “Ik ben zo blij dat ik nog eens in België kom.”
Via mijn vader trad ik binnen in de mistige wereld van de dementie. Van mensen in wiens hoofd het soms sneeuwt. En soms ook niet. Zijn helderste momenten beleefde hij in de natuur. Hij was leraar in een landen tuinbouwschool geweest. Bijna tot op zijn laatste dag genoot hij van bomen en bloemen (soms kende hij hun namen nog), parken en tuinen en misschien nog het meest van zijn moestuin. Toen ik een keer prei plantte, zei hij meteen: “Die moet veel dieper, jongen.”
Die vier jaar bejaardentehuis waren intense jaren. Soms schrijnend en intriest, soms intens en hartverwarmend. Het waren vooral leerrijke jaren. Ik ontdekte dat er mensen zijn die hun job doen en mensen die hun hart laten spreken. Dat je met iemand die in zichzelf opgesloten zit, kunt communiceren door hem vast te pakken of door hem eten te geven. Ik ontdekte dat oude foto’s en dia’s soms wonderen doen, meer dan pillen. Ik kwam er zelfs achter dat ik het niet erg vond om zijn luier te verschonen. Hij kon daar zelf om lachen. Ik weet niet of ikzelf in zijn toestand voor het leven zou kiezen of voor de goede dood, ik denk voor het laatste, maar ik kijk niet met wrok op die jaren terug. Misschien ook omdat mijn vader al tachtig mooie jaren had beleefd voor hij in het bejaardentehuis terechtkwam.
Toen Stan Nieuwenhuis en Aline Goffin van Kopseer (www.kopseer.be) me vroegen een tekst te schrijven voor een muziektheatervoorstelling voor kinderen, dacht ik: ik ga daarover schrijven.
Kopseer wou werken met een zangeres en een danseres. Ik bedacht een oma die in haar jonge jaren balletdanseres was geweest en een meisje dat zelf gek is op ballet.
Met de voorstelling reisde Kopseer het hele Vlaamse land af. Ze speelden vooral
schoolvoorstellingen en maakten veel kinderen vertrouwd met ‘dementie’.
Achteraf dacht ik: jammer dat die tekst na de theatertoernee verdwijnt.
Ik ging er nog een keer mee aan de slag. Zo ontstond het boek Mijn oma is kwijt, een voorleesboek voor jongeren van 9 tot 99 jaar. Lies Van Gasse voorzag het van prachtige illustraties. Samen met Lies heb ik er nu een vertelvoorstelling van gemaakt, waarin Lies live tekent. Wat jij 8 jaar geleden zo prachtig deed met je theatermonoloog Witte Rozen, probeer ik nu ook te doen: mijn
verdriet omzetten in schoonheid die troost kan bieden.
Warme groet, Peter Theunynck
Zoals aangeduid in vorige nummer, is het nu definitief. Poëzievensters Zurenborg 2019 is een feit. We kregen een positieve respons van vijftien dichters uit de wijk (of die er gewoond hebben) en de huidige en vorige stadsdichter. Volgende dichters zullen elk vijf of zes gedichten leveren die de ramen van Zurenborg volgend jaar zullen sieren.
Hun namen: Lies Van Gasse, Mousty, Lotte Dodion, Luk Depondt (poëzie voor kinderen), Peter Holvoet Hanssen, Reine De Pelseneer, Willem Persoon, Peter Theunynck, Stefan Heulot, Jörg Pyl, Ricardo Anemaet, Yolande Driesen, Alexandra Cerceni, Will van Broeckhoven, Johanna Pas en vorige en huidige staddichters, Maarten Inghels en Maud Vanhauwaert.
Omdat wij streven naar een grote verscheidenheid van dichters in de verschillende straten is het helaas niet mogelijk een gedicht van deze of gene dichter (m/v) te vragen. De ervaring heeft ons geleerd dat een toevallige verdeling van de gedichten ook aangename verrassingen met zich kan meebrengen.
Momenteel wordt nog de mogelijkheid on-
derzocht om in de beginmaand poëzievensters een gedichtennamiddag met de deelnemende dichters te organiseren. Om een gedicht voor uw raam in de maand mei 2019 te krijgen, mailt u naar poezievensters@gmail.com
Zurenborgers die in 2016 en 2017 een gedicht aan hun raam hadden hangen, worden gevraagd terug in te schrijven via deze email. Bedoeling is iedereen een kans te geven. Er worden ook geen mails naar de bestaande adressen gestuurd. Uw gegevens behandelen wij uiteraard vertrouwelijk en gebruiken wij uitsluitend voor poëzievensters.
Praktisch; Email naar: poezievensters@gmail.com
Doe dit zo vlug mogelijk, want het aantal transparanten is beperkt.
Vermeld in de mail: uw naam en adres, email en telefonnnummer (vast en mobiel) Welk formaat van transparant bij u mogelijk is
- A2 (42cm breed 60 cm hoog)
- A3 (30cm breed 42cm hoog)
Omwille van de leesbaarheid gaan wij het A3- formaat in aantal trachten te beperken en voor te behouden voor kortere gedichten.
Wie een raam heeft dat enkele cm smaller is dan 30 cm maar toch een gedicht wenst, wordt verzocht de juiste afmetingen op te geven en zal in de mate van de beschikbaarheid een gedicht met korte verzen krijgen. In veel gevallen is dit een gedicht voor kinderen. (jp)
Het A-koor met als thuisbasis Zurenborg heeft op zondag 25 november wel een speciale uitvoering op hun programma staan. Die dag trekken ze namelijk naar Wilrijk naar de Feestzaal Theadrôme
A-KOOR is een 50-koppig gemengd koor met als thuisbasis de Dageraadplaats in Zurenborg. Het zingt onder leiding van dirigent Patrick Windmolders. A-KOOR wil we aan een breed publiek laten horen en zien hoe veelzijdig koormuziek kan zijn. Op hun repertoire staat een grote variëteit aan verschillende periodes, stijlen en genres.
BAROKJAAR
2018 is in Antwerpen uitgeroepen tot barokjaar. A-KOOR programmeert dit jaar twee meesterwerken uit de barok. In maart bracht het in de Sint-Anna-ten-Drieënkerk in Linkeroever een uitvoering van de Johannespassie van Johann Sebastian Bach. Op 25 november komt het met een van de parels van de barokmuziek: Alexander’s feast van Georg Friedrich Händel.
Händel kennen we vooral van zijn ‘Water Music’ en van zijn oratorium ‘Messiah’. Hij componeerde echter meer dan 600 werken. En daar zitten nog andere parels tussen. Eén ervan is ‘Alexander’s Feast’, bij velen niet gekend en weinig uitgevoerd, maar meer dan de moeite waard Alexander's Feast kende van bij de première in1736 een eclatant succes.
FEESTMAAL
Het oratorium brengt het verhaal over een feestmaal van de Grieken die - onder leiding van Alexander de Grote - de Perzische koning Darius hebben verslagen. De musicus Timotheus bezingt op het feest de lof van Alexander. Maar daar blijft het niet bij. De ondertitel van dit werk is ‘The power of
waar ze Alexander’s Feast van Händel zullen brengen. (Luk DEPONDT)
music’.
Händel heeft de spanning tussen twee uitersten op meesterlijke wijze verklankt. Dansmuziek staat naast kwetsbare intimiteit.
Professionele zangers zorgen voor de solistenpartijen: Laurie Janssens, sopraan, Jan Caals, tenoren Jokke Martens, bariton. De orkestpartij wordt verzorgd door het Euterpe Baroque Consort o.l.v. artistiek leider Bart Rodyns. A-KOOR deed in maart al beroep op hen voor de uitvoering van de Johannespassion. Dit ensemble is een rijzende ster aan het muziekfirmament. “Het Consort is een voorbeeld voor alle barokensembles, Euterpe streeft niet alleen perfectie na, er wordt goed naar elkaar geluisterd en het samenspel is boeiend” (PZC NL, Muziekpodium Zeeland).
Het concert gaat door in Feestzaal Thea-
drôme in Wilrijk. Theadrôme is een theater gebouwd in 1912. Het werd recent gerestaureerd tot feestzaal. De originele stukken werden merendeels bewaard. De ideale omkadering voor een muzikaal feest!
INFO
Op 4 november 2018: film: Holebileesclub: Karen Connelly – De meisjeskleedkamer
11 november 2018: T-day
Op zaterdag 11 november 2018 organiseert çavaria ism Het Roze Huis-çavaria Antwerpen alweer een T-Day, dé trefdag voor trans*personen en hun omgeving. Het thema van deze 7e editie is ‘thuis bij elkaar’ want de T-Day is een plaats waar we ons allen thuis bij elkaar kunnen voelen, onszelf kunnen zijn en elkaar kunnen vinden. Locatie: Maarschalk Gerardstraat 4, 2000 Antwerpen – 9u tot 17u. Voor meer informatie en inschrijvingen zie cavaria. be/t-day
Nieuw concept: After-T! 15 december 201
9 tot 18 november 2018: L-week, een tiendaags event voor lesbiennes en bivrouwen. Wat je mag verwachten is muziek, film, kunst, sport, workshops, lezingen en fuiven.
Info: www.hetrozehuis.be/L-week
Wekelijks activiteiten
Elke maandag (20u00 – 22u00): Koor: Pink
Noise (Active Company)
Elke donderdag (19u00 – 21u00): Onthaal
Elke donderdag (20u00 – 21u30): Yoga (Active Company)
Maandelijkse activiteiten
Elke 1ste en 3de woensdag – 20-22u
EV-café Enig Verschil Holebi-jongerengroep voor jongeren tot 30 jaar.
Locatie: Café Den Draak
Info: info@enigverschil.be
Elke woensdag – 19u15-21u:
Voetballen met Stavazah
Locatie: Drakenhoflaan 160, 2100 Deurne
Info: stavazah@gmail.com
-Elke eerste donderdag – 20u
Bijeenkomst bi-praatgroep Dubbelzinnig
Locatie: Het Roze Huis
Info: info@dubbel-zinnig.be
-Elke eerste zaterdag
Jongensdromen Vereniging voor transmannen
Locatie: Café Den Draak
+32 (0)486 62 47 84
-Elke eerste zondag – 14u
Pimpernel40plus Vereniging voor lesbiennes 40+
Locatie: Café Den Draak
Info: pimpernel40plus@telenet.be
-Elke eerste woensdag - 19u30
Trotse Ouders - ouders van holebi-kinderen
Locatie: eerste verdieping van Het Roze
Huis info: http://www.trotseouders.be/
-Elke tweede zaterdag – 20u GenderBendingBar van Genderflux, activiteit en ontmoeting voor transgenders en interseksmensen
Locatie: Het Roze Huis Info: genderflux@ymail.com
-Elke voorlaatste donderdag – 20u Ledenvergadering Antar Een regenboog aan cultuur en vrije tijd
Locatie: Het Roze Huis Info: antarvzw@gmail.com
-Elke derde vrijdag – 20u Gewoon Doorgaan Gendervereniging
Locatie: Het Roze Huis
Info: info@gewoon-doorgaan.be
-Elke laatste vrijdag – 20u Shouf Shouf Multiculturele
holebi-organisatie
Locatie: Het Roze Huis Info: welkom@shouf-shouf.be
-Elke laatste zondag – 14u Holebi 40+
Locatie: Het Roze Huis Info: holebi40plus@gmail.com
t Roze Huis – çavaria Antwerpen Het Roze Huis-çavaria Antwerpen, haar vele vrijwilligers en haar 32 aangesloten verenigingen werken in de provincie Antwerpen aan de aanvaarding en het welzijn van holebi’s (holebi = homo’s, lesbiennes en biseksuelen) en transgenders.
Zondag 25 november om 15.00 uur (de deuren gaan open om 14u30). Feestzaal Theadrôme, Heistraat 56, Wilrijk. Het aantal plaatsen is beperkt. Er snel bij zijn is dus de boodschap.
Kaarten (inclusief een drankje bij het binnenkomen): -18 jaar: gratis / VVK: € 25 / Kassa: € 29. De verkoop verloopt via 0472 48 41 84, of kaarten@a-koor.be of www.akoor.be.
Meer info op www.hetrozehuis.be, via onze Facebookpagina en in café Den Draak en verschillende andere horecazaken. Spring gerust eens binnen op het secretariaat van Het Roze Huis op de Draakplaats. Onze medewerkers staan je graag te woord.
Zin om je steentje bij te dragen? Meewerken kan: we zijn steeds op zoek naar enthousiaste vrijwilligers.
Het Roze Huis – çavaria Antwerpen Draakplaats 1 2018 Antwerpen 03/288.00.84 info@hetrozehuis.be www.hetrozehuis.be
ik wandel door het park papa houdt mijn hand stevig vast ik voel het niet
ik ben alleen met de bomen die er toen ook waren kleiner maar ook
ik wandel door het park houd de hand van mijn zoon stevig vast hij voelt het niet
stefan heulot www.genoeggedicht.be
Zurenborg en fietsen. De laatste jaren een beetje synoniem geworden. Zurenborg èn probleem met fietsen. De laatste jaren eveneens een synoniem geworden. Waar raken we onze fiets veilig en goedkoop kwijt? In de buurtfietsenstalling in de Wolfstraat
natuurlijk maar daar is een wachtlijst van hier tot in Lier. Daar zou nu verandering moeten in komen want deze fietsenparking krijgt er behoorlijk wat plaatsen bij zodat er in totaal 172 plaatsen te huur zullen zijn. (Swa C)
Wat ooit de wijkbibliotheek was is in de Wolfstraat (op het rond punt) veranderde in januari 2015 in iets totaal anders: een buurtfietsenstalling. De boekenrekken verdwenen en in de plaats kwamen fietsenrekken. Vanaop het ogenblik dat bekend werd dat men daar zijn fiets kwijt kon, liepen de aanvragen binnen en ontstond er een wachtlijst die even groot was als het aantal fietsen dat binnen stond. Kortom, het was vanaf het begin duidelijk dat er daar meer plaatsen moesten komen. En dat kon alleen na aanpassingen en verbouwingen. “En die verbouwingen en aanpassingen komen er nu”, zegt schepen Koen Kennis, zelf bewoner van de wijk die als een van de eersten daar een abonnement nam èn betaalde.
BAKFIETS
En om toch maar aan een cliché te voldoen: er komen ook 13 plaatsen voor bakfietsen. Plus meer dan 50 voor fietsen op het gelijkvloers en bovenaan komt er ruimte om meer dan 80 fietsen te stallen nadat er een hellend vlak aangebracht zal zijn.
Overigens zal aan de “huurprijs” niets gewijzgd worden en blijft men in principe 5,45 euro per maand betalen. Wel zal de stalling drie maanden dicht zijn.
“Hoezeer ik ook bij aanvang van een nieuw werk, enthousiast en opgewekt, een keer een heel andere weg wil opgaan, steeds blijkt dat van zo gauw ik mijn hand en geest hun gang laat gaan, in het vuur van het gevecht met verf en doek, een verlangen naar verbondenheid met de aarde, de kosmos, het licht, het alles, toch steeds opnieuw, het schilderij binnensluipt. Portretschilderen was lang mijn “sterke kant”. Zowel de leraar als de schilder in mij zijn altijd blijven geloven in het belang van “het ambacht” als noodzakelijke basis voor ons creatief proces, waarbij je hoofd, handen en hart nodig hebt. Gaandeweg stel ik vast dat portretteren veel te maken heeft met vasthouden, vastpinnen in de tijd, bewaren. Terwijl het zo fascinerend is om te zien hoe de dingen veranderen en bewegen. De schoonheid van het vergankelijke. Ook dat nederigste plantje. Misschien wordt het tijd om “aan te raken” in plaats van proberen te “pakken”. Lieve Ulburghs werkt en woont op Zurenborg
Het gaat hard voor de Foundation Veerle Rooms. Dit najaar zijn er activiteiten in Roemenië en in Siberië. Volgend jaar ziet dan nog een tentoonstellingsproject op Zurenborg het levenslicht. (Jörg PYL)
De stichting Veerle Rooms heeft tot doel het grafisch werk van Veerle Rooms (°1947) uit de Cogels Osylei te beheren en te promo-
ten en andere grafische kunstenaars aan te moedigen. (Jörg Pyl)
Chronologisch gezien komt eerst de triënnale van Novosibirsk van de hedendaagse Grafische Kunsten in hartje Siberië van 13 september tot 4 november aan de beurt. Voor deze editie maakt de Stichting Veerle Rooms een selectie van grafici. Daarbij
Opticien
Dageraadplaats 12
2018 Antwerpen
tel : 03/235 16 35 • fax : 03/235 17 44
optiekdedageraad@telenet.be
OPENINGSUREN
MAANDAG GESLOTEN
DINSDAG 10 uur tot 18 uur
WOENSDAG 10 uur tot 18 uur
DONDERDAG 10 uur tot 18 uur
VRIJDAG 10 uur tot 18 uur
ZATERDAG 10 uur tot 13 uur
werd rekening gehouden met diversiteit in leeftijd en werkwijze. De jongere generatie mocht hierbij zeker niet ontbreken, in deze tentoonstelling die doorgaat in het State Art Museum van Novosibirsk. In deze triënnale gaan de jonge talenten Evelien Addink, Nathan Gotlib en Mieke Robroeks uit Borgerhout in dialoog met Carla Ferilli en An Steylaerts. Daarnaast vullen gevestigde waarden als Hilde Vanden Heuvel en Colette Cleeren de selectie aan.
ROEMENIE
Op de sluitingsdag van de triënnale in Novosibirsk opent in de universiteitsstad Cluj in het noordwesten van Roemenië, in Transsylvanië een solotentoonstelling van 4 tot 17 november. Cluj ligt op ongeveer 100 km van de hoofdstad Boekarest. Veerle Rooms zal haar tentoonstelling houden in het 15de eeuws kasteel Trailers Bastion, dat uitgegroeid is tot een echt Cultureel Centrum. Zij brengt daar het jongste project De Vier Elementen dat in het hele najaar 2017 te zien was in de Abdij van Hemiksem. Dit kan
eventueel nog aangevuld worden met Mythen en Tekens. De tentoonstelling van de Vier Elementen was in 2017 al te zien in de Abdij van Hemiksem. De cyclus is het resultaat van drie verschillende kunstenaars, de grafica Veerle Rooms, en dichters Marleen de Crée en Willem Persoon. Van de grafische werken en de gedichten werd ook een fraaie meertalige bibliofiele uitgave in twee delen gedrukt. Marleen de Crée schreef de poëzie bij water en vuur waar zij vooral de nadruk op het mythische legde. Willem Persoon tekende voor de gedichten over Aarde en Vuur waar hij zowel aandacht had voor het element vuur op zich en over het innerlijk vuur, liefde en passie. Naast beide dichters die meewerkten aan de Elementen schreven Peter Holvoet-Hanssen en Lies Van Gasse mee aan dit oeuvre. Beide boeken zijn overigens meertalig, zodat deze boeken ook geschikt zijn voor anderstaligen.
www.rooms-veerle.be foudationveerlerooms@gmail.com
Ons Archief oktober 1968
Ons archief uit de de voorbije eeuw leert ons dat er 31 oktober een kosteloze uitgave was van De Zurenborger. De echte, onvervalste voorloper van dit eigenste blad.
En wat staat er daar gedrukt? Op de eerste pagina een grote advertentie voor de supermoderne TV Barco Select. Voorwaar een modern toestel, want je kon er zelfs buitenlandse zenders mee ontvangen. In deze herfstperiode werd er ook aan herinnerd dat men best even nadacht over “antennenazicht” voor de winter. TV-antennes stonden toen nog buiten, liefst op het dak. Vandaar. De winkel van Van Renterghem was gevestigd in de Kleine Beerstraat 53.
ALLERLEI
Steeds een lezenswaardige rubriek. Deze keer leren we dat Mozes Popowsky uit de Van Diepenbeekstraat zijn witgouden armband verloor tijdens een tramrit en dat juweel was 18.000 frank waard. Op de foor werd dan weer het sluitzeil van de paardjesmolen van A.Luypaerts op drie plaatsen doorkerfd. Ingebroken werd er dan in de jeugdlokalen naast de kerk en daar werden twee micro’s van zo’n 4.500 frank meegepakt. En ook nog dit: de opvoering ‘Het Hemelbed’ van Jan de Hartog werd een groot succes.” Het werd op een meesterlijke wijze vertolkt door deze liefhebbersgroep. Om sommige beroepsgezelschappen jaloers te maken.”
ZOMERHOF
Het Zomerhof op de Dageraadplaats van de dag van vandaag was toen ook al Café Zomerhof en op 9 november wordt de bovenzaal geopend staat te lezen in een grote advertentie. Een paar andere advertenties dan: R. Schoonbaert, Grote Beerstraat 1 heeft een grote voorraad dekens en plaids
Nauwelijks een paar bladzijden dik, nog in Belgische frank uiteraard en met als ondertitel “Reklame en Aankondigingsblad”. Dat was duidelijk. (Swa C)
met merken die ondertussen bijna allemaal verdwenen zijn: Sole Mip, Goo-Night, Aa-Be, Hatema en Orlon. Scheepjeswol moest men gaan halen in Huis Annemi in de Draakstraat 15. Toen mochten er nog pelzen en pelsjes gedragen worden. Die kocht men dan bij Pelsen Herfs in de Kleine Beerstraat 25 en wie zelf niet wou wassen kon dat doen bij Wasserij Excelsior Draakstraat 32. Die kwamen zelfs je was gratis thuis ophalen.
UNIC
Een dubbele pagina UNIC dan. Een grootwarenhuis in de Klein Beerstraat 36-38-40. Een grote aantrekkelijke titel “Waarom Meer Betalen” wees er op dat men hier ‘kampioenenprijzen’ hanteerde. Op 2 november was er zelfs speciale ‘reklaam’. En verder een beetje triomfantelijk: “Eindelijk!” en dat slaat dan op Frituur Viktor op de Dageraadplaats 26 die heropent vanaf 15 oktober.
WEGWIJZERTJES
Tijdens de foor op de Dageraadplaats was er een witte kinderhandtas verloren met persoonlijke souvenirs en geldsom. Terug te bezorgen tegen beloning bij Mr Geerts, Vlijtstraat 32.
BILJART
Op de laatste pagina tenslotte: in café Den Draak op de Draakplaats werd met toelating van de Belgische Biljartbond Liefhebbers een biljartavond georganiseerd met niemand minder dan Raymond Ceulemans en Tony Schrauwen .Wat toen iedereen al wist werd nog maar eens flink benadrukt: “Een avond die men niet mag missen!”
Ons Rose Marie heeft ons te kennen gegeven dat ze stilaan stopt met de advertentiewerving. We worden er allemaal niet jonger op, ze is ook verhuisd en ze is na rijp beraad tot de slotsom gekomen dat het nu stilaan de beurt is aan jongeren en dan verklappen we echt niet hoe oud Rose Marie is.
Maar goed: we zijn dus op zoek naar mensen (mannen/vrouwen) die voor deze gazet de advertentiewerving in de wijk voor zijn/haar rekening willen nemen. Uit wat bestaat de taak?
We verschijnen zes keren per jaar en daar zijn uiteraard een aantal kosten aan verbonden, waarvan de drukker de belangrijkste is. Dat geld komt van advertenties in de wijk. De adverentiewerver(ster) bezoekt de mensen die een advertentie willen plaatsen, overloopt de mogelijkheden met de klant en dan stelt dan desgevallend een contract op. Regelt ook hoe het materiaal bij ons terecht komt en de facturatie regelt dan achteraf iemand anders.
Dat is in een notedop de taak die als grote voordeel heeft dat men met allerhande soorten mensen van de wijk in aanraking komt, men gezien wordt als een aanspreekpunt en speerpunt van deze krant en men behoorlijk wat voldoening uit de resultaten kan halen. Geestelijke voldoening dan want we werken met vrijwilligers die niet betaald worden maar wel de onkosten vergoed krijgen plus af en toe een ferme schouderklop.
Meer weten via een gesprek? Een telefoontje ? Laat maar horen: swa.collier@telenet.be
0477-514028
Berchem heeft al geruime tijd geen cinema’s meer maar gelukkig wordt deze leemte af en toe behoorlijk ingevuld door het CCBerchem in de Driekoningenstraat. Op 31 oktober bv. spelen ze daar “The Fearless Vampire Killers“ van Polanski en in het programma van de komende
op de Turnhoutsebaan in Antwerpen, Borgerhout. Het resultaat van alle interviews is een indringende muziektheatervoorstelling waarin de verhalen van deze mensen verteld wordt via songs en filmische portretten
CIE THOR/THIERRY SMITS - WaW
(We are Woman) • Dinsdag 30 oktober 2018 – 20 uur vvk 14 euro – kassa 16 euro
Van een voetbalkleedkamer tot een heksensabbat, van een oersaai uniform tot een kakelbonte bende. Dit is het speelse en bevrijdende parcours waar een groepje mannen de nooduitgang vindt in hun zoektocht naar het vrouwelijke. Elf dansers, dezelfde ploeg die ‘Anima Ardens’ creëerde, ontdoen zich langzaam maar zeker van hun sekse om te ontdekken wat het betekent om vrouw te worden. Ze zoeken elk een ingebeeld vrouwelijk ego op. Een transformatie van het sterke geslacht naar het mooie geslacht. Macht vervangen door esthetische waarden. Kortom, de oorlog weigeren om kunst te waarderen.
-Cinema Retro | Halloween met een vleugje retro THE FEARLESS VAMPIRE KILLERS
weken zitten hier en daar nog aardig wat films verstopt. Mogen we ook nog wijzen op wat bruut en fijn gelach van Alex Agnew en Wouter Deprez? Fijne avonden toegewenst.
Uit protest gaan de broertjes op reis naar oom Kees in Groningen, waar ze vast met z’n drieën mogen wonen. Onderweg beleven ze het ene avontuur na het andere. Ze kibbelen, hebben honger, vechten met koeienvlaaien en missen hun ouders. Een theatervoorstelling over de bijzondere onderlinge band van
-CINEMA CORSO
LE CIEL FLAMAND - Peter Monsaert
Dinsdag 6 november 2018 – 14:30 uur
vvk/kassa: 5 euro
Monique baat samen met haar dochter Sylvie het baanbordeel Le Ciel Flamand uit op de grens van West-Vlaanderen en Frankrijk. Eline, het zesjarige dochtertje van Sylvie, is gefascineerd door de mysterieuze werkplek van haar mama en oma, maar wordt te allen tijde de toegang ertoe ontzegd
-CINEMA CORSO
MANCHESTER BY THE SEA - Kenneth Lonergan
Dinsdag 6 november 2018- 20 uur
vvk/kassa: 5 euro
Nadat zijn oudere broer Joe plotseling komt te overlijden krijgt Lee Chandler de voogdij over zijn neef. Lee keert met tegenzin terug naar zijn geboortegrond en de gemeenschap waar hij is opgegroeid. Hier wordt hij geconfronteerd met zijn verleden.
-MAARTEN WESTRA HOEKZEMA - Tired of being
young • Vrijdag 26 oktober 2018 – 20 uur
vvk: 12 euro/kassa: 14 euro
Maarten vraagt zich af wat volwassen zijn nu eigenlijk is en vooral of het überhaupt wel nodig is volwassen te worden. Maarten weet op eigen wijze een mengvorm te brengen tussen theater en comedy. De jury van Het theaterfestival zei eens over zijn werk: 'Onderhoudend als comedy en toch...
Tekst en spel: Maarten Westra Hoekzema
coaching en regie: Johan Petit
Lichtontwerp: Sander Salden
-PIETER EMBRECHTS - A STREET CONCERT
Gezongen portretten op doek
Zaterdag 27 oktober 2018 – 20 uur
vvk: 14 euro/kassa: 16 euro
Pieter Embrechts interviewde de voorbije jaren boeiende mensen die wonen, werken en wandelen
Woensdag 31 oktober 2018 – 19 uur en om 21.30 uur: party vvk/kassa: 10 euro
ccBe en Radio Modern slaan voor de 2e keer de handen in elkaar voor een retro-avond in stijl. We halen opnieuw de 35mm filmprojector uit de kast. Dit keer voor een vertoning van Roman Polanski’s cultfilm ‘The Fearless Vampire Killers’ uit 1967, starring een Sharon Tate om in te bijten. Na de film zorgt Radio Modern voor de bijpassende plaatjes en nodigt jou uit op de dansvloer.
‘Dazzle us’ met jouw meest angstaanjagende retrooutfit en ‘put on your dancing shoes!’
-BONTEHOND & MAAS - DRIE 4+
Een stoere drieling op avontuur
Vrijdag 2 november 2018 - 15 uur
vvk 6 euro – kassa 8 euro
De vierjarige drieling Jonas, Johan en Jacob loopt weg van huis. De oudste heeft een paar ‘losse draadjes’ in zijn hoofd en moet naar een speciale school.
-DE KOE - KRENZ, DE GEDOODVERFDE OPVOLGER zaterdag 3 november 2018 – 20.00 uur
Zondag 4 november 2018 - 14.30 uur 14 euro vvk – 16 euro kassa Willem de Wolf brengt een tekst over het fenomeen van 'de tweede man'. Over de ambities en de frustraties van diegene achter de schermen; van de altijd parate plaatsvervanger of de veelbelovende zoon. De Wolf verbindt zijn eigen communistische jeugd met die van Egon Krenz, de kortstondige politieke leider van DDR ten tijde van de val van de muur.
CIE CECILIA - HEILIG HART
woensdag 7 november & donderdag 8 november 2018 – 20 uur
16 euro vvk – 18 euro kassa
Heilig Hart vertelt het grappig en tegelijk pakkend verhaal van twee vrouwen (Anemone Valcke en Linde Carrijn) en twee mannen (Gilles De Schryver en Robrecht Vanden Thoren) die hun weg zoeken op de kronkelende autostrade van het leven. Daarbij crashen ze meer dan ze willen. Liefde kan sneller verloren gaan dan we willen, maar moet alstublieft absoluut ook terugkeren. Heilig Hart is na Poepsimpel en Zingarate het derde deel van Sierens’ drieluik over Liefde in de knoop en hoe je dat kan ontknopen.
-‘NUFF SAID met o.a. Alex Agnew, Amir Sulaiman en Zino & Prisca
Editie 85 -
Vrijdag 9 november 2018 – 20 uur
8 euro (-26 jaar) | 12 euro
'Nuff Said. Wereld in beweging. Al 10 jaar lang podium vol stad. Tussen mainstream en underground, vol jong talent en internationale namen. Met elke maand een rits kwaliteit. Be it comedy, literatuur, muziek, spoken word,... Telkens vakkundig ingekapseld door de jungle hazers van BRZZVLL en chef d'orchestre Johan Petit. Wentel je in deze heerlijke bak talent. Iedere eerste vrijdag van de maand in de foyer van ccBe.
*JASPER POSSON is de winnaar van de Lunatic Comedy Award 2017 en de nieuwe rijzende ster in comedy land. Hij speelde in het voorprogramma voor o.a. Bas Birker en Steven Mahieu.
Deze vrolijke Antwerpenaar lacht met alles en iedereen; verzuurde politici, ongelukkige dolfijnen en Antwerpenaren die zichzelf te serieus nemen.
*AKALA (VK) is een MOBO-bekroonde hiphopartiest, schrijver/dichter en docent die unieke rap/rock /electro-punk geluid combineert met felle lyrische verhalen. Akala staat vandaag bekend om zijn meeslepende lezingen, journalistiek werk (Guardian, Huffington Post en The Independent) en heeft een reputatie opgebouwd als een van de meest dynamische en literaire talenten in het Verenigd Koninkrijk.
*ZINO & PRISCA is een duo dat bestaat uit Zino Moons en Prisca Agnes Nishimwe. Hij is een jonge Antwerpse duizendpoot die vooral bekend is omwille van zijn zachte beats vermengd met verknipte blues en soul. Zij is een van de meest getalenteerde zangeressen en slam poets uit Antwerpen. Ze trad vorig jaar op op Charlie’s GRRLfest. Helemaal alleen, a capella, op haar sokken bracht ze met haar engelenstem iedereen aan het huilen.
*LATIF was enkele jaren terug één van de eerste nieuwe Belgen die zich aan stand-up comedy waagde en won vlak na zijn debuut de 123 Comedy Award. Latif blijft graag weg van de doorsnee Marokkaanse clichés en combineert fijne humor met originele maatschappijkritische bespiegelingen. Op ‘Nuff Said komt hij een stukje try outen voor zijn eerste avondvullende show dat op 24 november in première gaat in Arenberg.
*ALEX AGNEW werd bekend toen hij in 2003 als eerste Belg in de geschiedenis het Leids Cabaret Festival won (Jury- en Publieksprijs). Alex Agnew heeft een Engelse vader en een Limburgse moeder. Een overdosis films, striphelden, en een ongezouten mening zorgt niet voor rustige, diep intellectuele humor, maar staat eerder voor rock’n roll comedy. In mei speelt hij zijn nieuwe show drie keer in het Sportpaleis. Twee van de drie shows zijn al uitverkocht.
Opgelet, de zitplaatsen zijn beperkt. Wil je zeker zijn van een zitplaats, kom dan een half uurtje vroeger. Voor zij die niet kunnen zitten voorzien we staanplaatsen!
Volgende editie: vrijdag 7 december 2018
-THEMADAG KLIMAAT EN MIGRATIEworkshops, installaties, theater in samenwerking met 11.11.11 en klimaatling
Zondag 11 november 2018 - 15 uur • gratis met o.a. Arthur Wyns (reizende filosoof, schrijft o.a. voor MO), Lien Van Damme (beleidsmedewerker Klimaat 11.11.11), Silke Huysmans en Hannes Dereere (makers van ‘Mining Stories’). Met muzikale omlijsting
- Kinderworkshop 6+ - Sla de brug met kinderen op de vlucht • zondag 11 november 2018 - 15 uur
gratis
Vzw Humain biedt in de opvangkampen van NoordFrankrijk speelnamiddagen aan voor kinderen die in moeilijke omstandigheden verblijven. Daarbij ontdekken ze vooral dat kinderen over de hele wereld dezelfde dromen en wensen hebben.
Wil je graag ook jouw dromen en wensen op papier komen zetten? We schrijven brieven en maken tekeningen, begeleid door dezelfde begeleiders die meegaan naar de kampen. We kijken hoe onze eigen brieven en tekeningen overeenkomen. Hebben wij ook dezelfde angsten? Zien wij onze omgeving op dezelfde manier?
- Fototentoonstelling Ilnamiqui - Culturen in de greep van klimaatverandering
Zondag 11 november 2018 – 15 uur
Climat Tracker, een groep activisten, trok de wereld rond en maakte beelden van veranderende en verdwijnende culturen onder impuls van klimaatveranderingen. Schitterende beelden, indringende beelden, beelden die je doen nadenken.
Ciné privé
Kijk klimaatvluchtelingen in de ogen
Elien Spillebeen sprokkelde getuigenissen van klimaatvluchtelingen. Het resultaat is een twaalf minuten durende docu met verhalen van mensen die de impact van klimaatverandering aan den lijve hebben ondervonden. Ze delen hun liefde voor wat ooit hun thuis was, de pijn van het verlies en de moeilijke zoektocht naar een plaats om een nieuw leven te beginnen.
Migrating Dialogues
Audiovisuele installatie over migratie(verhalen)
‘Migrating Dialogues’ van Rona Kennedy is een transitzone. Tussen hier en daar. Tussen het verleden en het heden. Tussen onszelf en anderen. Het is een verzameling verhalen over migratie. Welk effect heeft een ontwortelingsproces op je eigen leven en dat van anderen? Welke keuzes maak je zelf? Wat blijft ongezegd? Wat is hier en daar eigenlijk?
- SILKE HUYSMANS & HANNES DENEERE - Mining Stories • in samenwerking met 11.11.11
Zondag 11 november 2018 – 16.30 uur
vvk: 12 euro/kassa: 14 euro
Op 5 november 2015 breekt een dam met giftig mijnafval in de bergen van de Braziliaanse mijnprovincie Minas Gerais. Een verwoestende modderstroom veegt verschillende dorpen van de kaart, om zich vervolgens in de zeshonderd km lange rivier Rio Doce te storten. In een regio waar drie op vier mensen in de mijnindustrie werken, voelt de ramp aan als een tabula rasa.
Silke Huysmans groeide op in Minas Gerais, op enkele kilometer afstand van de plek waar de ramp plaatsvond. Na twintig jaar keert ze samen met Hannes Dereere voor het eerst terug om er met inwoners in gesprek te gaan en de gevolgen van de ramp van dichtbij mee te maken. Terug in Europa verbreden ze hun blik op de gebeurtenis met aanvullende interviews van onder andere econoom Paul De Grauwe en neuroloog Luc Crevits.
-GENE BERVOETS & FIDELIO KWARTET - Boules de Berlin
Dinsdag 13 november 2018 – 14.30 uur
vvk/kassa: 8 euro
Bijzondere opleiding Fiscaal Recht, Bijzondere Opleiding Jeugdrecht, Voorkeurmaterie: Personen- en Familierecht (echtscheiding,…).
Tel: +32(0)3/236.90.81
Fax: +32(0)3/236.00.79
ING: BE 45 6300 6649 6589
• GSM: +32(0) 495/21.82.98
• E-mail: ludo.sanders1@telenet.be
• Derden: BE 37 6300 6510 3328
Bleekhofstraat 113/41 • B-2140 BORGERHOUT
Duke Ellington, Elvis Presley en Toon Hermans naar Kapitein Zeppos en La Vita è Bella), ze vormen de bruisende bronnen van inspiratie voor deze poëtische lekkernij, die met gepaste gulzigheid kan worden geconsumeerd.
-WOUTER DEPREZ - Levend & vers Donderdag 15 & vrijdag 16 november 2018 – 20 uur
vvk: 20 euro/kassa: 22 euro
Na vijftien jaar optreden is het tijd voor een herontdekking. Wat doet Wouter Deprez het allerliefste?
Anekdotes vertellen, onzin uitslaan, beetje improviseren, primitieve liedjes zingen. Met de goesting van het begin en de ervaring van de oude rot. Hij kan niet wachten om u vanalles te vertellen.
Action Zoo Humain / Maxime Waladi
-ACTION ZOO HUMAIN / MAXIME WALADI – Le Chicon
In het kader van de Week van de Smaak
Woensdag 21 november 2018 – 20 uur
vvk: 14 euro/kassa: 16 euro
‘Le Chicon’ is een persoonlijke queeste. Een zoektocht naar een eigen plek in de veranderlijke maatschappij, naar erkenning en gemoedsrust.
Maxime Waladi studeerde in 2016 af aan LUCA Drama. Tijdens het maakproces van zijn eerste voorstelling ‘Le Chicon’ vond Waladi een compagnon de route in Zouzou Ben Chikha. Bijgevolg kwam hij terecht bij theatergezelschap Action Zoo Humain, dat maar wát graag de schouders zet onder zijn imposante gestalte, natuurlijk charisma en innemende geestdrift.
-SIEN VANMAELE – WITLOF FROM SYRIA
In het kader van de Week van de Smaak Vrijdag 23 & zaterdag 24 november 2018 – 20 uur vvk 14 euro – kassa 16 euro
Theatermaker Sien Vanmaele gebruikt haar passie voor koken en theater als middel om ontmoetingen tot stand te brengen en zichzelf en de wereld kritisch te bevragen. Zo ook in haar nieuwe food performance ‘Witlof from Syria’ . De vraag: “Wil je met me koken?” leidde tot verschillende ontmoetingen met mensen van Syrische afkomst, thuis in hun keuken. Een vrouw staat in haar keuken. Ze bereidt het eten voor. In haar hoofd passeren flarden van voorbije ontmoetingen en ervaringen die ze tracht te duiden. Haar gedachten zijn poëtisch, schurend en buitengewoon eerlijk. Hoe is het om via een gedeelde passie – het koken – tot verbinding te komen met een ander? Kan je daarbij los komen van je vooroordelen?
MONA film | brunchfilm
A mon âge je me cache encore pour fumer
om voor hem te zorgen, en stelt daardoor haar eigen leven in vraag. Wil ze bij haar ontrouwe man blijven of niet?
ULTIMA THULE & UNE TRIBU – Saperlipopette 6+
Woensdag 28 november 2018 – 15 uur vvk 6 euro/kassa 8 euro
Een oude man houdt zich stil. In zijn kamer. In zijn hoofd. En geen plannen of dromen! Want met morgen weet je nooit.
Een meisje staat voor z’n deur. Zomaar, ineens.
Vol kleur en gensters sterrenstof. Ze neemt hem bij de hand
Naar daar waar de verbeelding Het verlies verlicht.
HET NIEUWSTEDELIJK – Gesprek met de regen
Zaterdag 1 december 2018 – 20.00 UUR
vvk 14 euro/ kassa 16 euro
Een man (Tom Van Bauwel) een vrouw (Sara Vertongen) verliezen hun dochter. Haar dood brengt ook hun leven tot stilstand. Een persoonlijk verhaal over rouw en verlies in een hoogtechnologische wereld. Over opnieuw beginnen wanneer je leven tot stilstand komt.
DJANGO- Etienne Comar
Dinsdag 4 december 2018 – 14.30 uur en om 20 uur vvk/kassa: 5 euro
Django Reinhardt wordt beschouwd als de pionier van gitaarjazz, Europese jazz en de vader van de zogenaamde swing jazz, in ieder geval in Europa. De film gaat over de vlucht van jazzmuzikant Django Reinhardt uit het door de nazi's bezette Parijs in 1943.
'Nuff Said
Vrijdag 7 december 2018 – 20 uur
8 euro (-26 jaar) | 12 euro
‘Nuff Said. Wereld in beweging. Al 11 jaar lang podium vol stad. Tussen mainstream en underground, vol jong talent en internationale namen. Met elke maand een rits kwaliteit. Be it comedy, literatuur, muziek, spoken word... Telkens vakkundig ingekapseld door de jungle hazers van BRZZVLL en chef d’orchestre Johan Petit. Wentel je in deze heerlijke bak talent.
In ‘Boules de Berlin’ beschrijft, bezingt, citeert en savoureert Gène Bervoets samen met het steeds verrassende Fidelio Strijkkwartet de meest intense parels. ‘Boules de Berlin’ is één sprankelende ode aan het leven, aan poëten, aan artiesten en aan plaatsen. Herinneringen aan vakanties en nostalgisch denkend aan de onweerstaanbare Boules de Berlin. Meeslepende crooners, intieme chansons, opzwepende tango en indringende filmmuziek (van
Zondag 25 november 2018 - 09.30 uur
Na de film een lekkere brunch
Prijs: 15 euro De debuutfilm van de Algerijnse Rayhana speelt op één locatie: een hamman bestemd voor vrouwen. Het is begin jaren 1990 en de fundamentalistische partij FIS beheerst het politieke leven. In de hamman wordt heftig gediscussieerd over politieke en sociale thema’s, al is het vooral een plek waar vrouwen kunnen ontsnappen aan de drukkende sociale controle.
CINEMA CORSO
Façades - Kaat Beels en Nathalie Basteyns
Dinsdag 28 november 2018 – 14:30 uur
vvk/kassa: 5 euro
Alex staat onverwacht op een kantelpunt in haar leven wanneer haar dementerende vader in de steek wordt gelaten door haar moeder. Ze trekt bij hem in
MUZIEKTHEATER DE KOLONIE – Knorren en kussen 4+
Woensdag 12 december: om 14 & 16 uur –
première
vvk: 6 euro/kassa:8 euro
Van de prinses die een varken trouwde. Aards en ambachtelijk, inventief en verrassend. DE KOLONIE inspireert zich voor zijn nieuwe voorstelling op een eeuwenoud Roemeens volkssprookje, maar geeft er een geheel eigen twist aan. Verwacht u aan prinsen, echte vlammen, een curieuze bevalling en kastelen waar wreed geknord, getoverd en gekust zal worden!
Info: cultuurcentrum Berchem Driekoningenstraat 126 www.ccbe.be
