Gazet van Zurenborg Editie 4 - 2019

4 19 Dertiende duveltje is op komst

De wijk bezit enkele merkwaardige panden en de twee huizen in de Transvaalstraat met “duveltjes” aan de gevel zijn zonder twijfel merkwaardig. Maar er was er ééntje verdwenen en die is nu op komst. Foto Luc PANDELAERS

Vorig jaar bracht deze krant een artikel over de ingrijpende restauratie van twee gevels van een huizenblok in de Stierstraat. De eigenaars van die twee panden signaleren ons nu dat zij genomineerd zijn voor de publieksprijs van “Het Schoonste Gebouw 2019”, een tweejaarlijkse prijs van de stad Antwerpen die dit jaar voor de derde keer wordt uitgereikt. De stad wil hiermee een renovatieproject

bekronen van een openbaar of privégebouw dat in de afgelopen vijf jaar gerestaureerd of herbestemd werd. Dat deze prijs wel wat te betekenen heeft bewijzen de twee vorige laureaten: in 2015 won het Koninklijk Paleis op de Meir en in 2017 de Roma.

(Luc PANDELAERS)

Gazet van Zurenborg – Stierstraat 3 – 2018 Antwerpen – gazetvanzurenborg@telenet.be

“Salamandergevels” Stierstraat genomineerd voor publieksprijs

“Het Schoonste Gebouw 2019”

De twee identieke gevels in de Stierstraat, helemaal links en helemaal rechts, zijn prachtig gerestaureerd. • Foto Luc PANDELAERS

Edito

Swa Collier, hoofdredacteur van de Gazet van Zurenborg laat elke keer zijn gedachten gaan over de gebeurtenissen in de wijk.

De Cogelslei onder de hamer?

Gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE PERS

Bankrekening: 001/3873842/29 www.gazetvanzurenborg.be

P/a E.Vanrintel

Stanleystraat 21

2018 Antwerpen

Redactie

Hoofdredacteur:

Swa Collier

Stierstraat 3,

2018 Antwerpen

 0477 51 40 28 swa.collier@telenet.be swa.collier@gazetvanzurenborg.be

Redactiesecretaris

André Dejonghe : andre.dejonghe@skynet.be

Eindredactie

Marcel Schoeters

Redactie Gazet van Zurenborg

Stierstraat 3, 2018 Antwerpen gazetvanzurenborg@telenet.be

Medewerkers (tekst en foto’s)

Dirk Blijweert, André Dejonghe, Walter De Ley, Renée Dufait, Jeannine Führing, Ad Moeskops, Marc Vingerhoedt, Peter Theunynck, Jörg Pyl, Luc Pandelaers, Dieter Dedecker, Luk Depondt,

An Van De Wal, Sylvaine Jacquart, Marcel Schoeters, Will Van Broekhoven, Michelle Smets, Karolien Bogaerts, Kristien Cockx, Miguel Van Steenkiste, Dani Van Remoortel, Bernard Soenens, Bart Steenhaut, Vera Steyvers, Ricardo Anemaet, Tine Sneyers, Inge Driesen, Jerry Koninckx, Nadia Christoff

Lay-out & Pre-press

Colin Bellefroid colin@bitrac.be www.bitrac.be

Advertenties

Rose-Marie Simoens

 0485 90 39 84  03 236 66 23 degrootesimoens@gmail.com advertenties@gazetvanzurenborg.be

Administratie en facturatie

Gerda Eelen gerda.eelen@telenet.be

 0468 29 43 65

Drukker

Drukkerij Goossens

Achterbroeksesteenweg 208, 2180 Kalmhout

Distributie

Hans Dresselaers

Van Diepenbeeckstraat 43 • 2018 Antwerpen 0472 345684 • dressle.arts@gmail.com

Website

www.gazetvanzurenborg.be

Het is heuglijk nieuws dat ons via de geijkte media bereikt: de Cogels Osylei wordt aangepakt/opgefrist/heraangelegd. Het venijn zit hem in de benaming want men doet niet zo maar wat men denkt te moeten doen in deze straat. Die is namelijk beschermd en dat heeft zo zijn gevolgen. Voor de voortuintjes bvb, die mogen niet gebruikt worden als parkeerplaats. Men wil namelijk alles zo veel mogelijk in de oorspronkelijke staat houden, herstellen en dat is op zichzelf geen slecht idee natuurlijk. Al zitten we daar natuurlijk wel met een gebouw dat qua bouwstijl helemaal niet in het rijtje bouwsels past maar daar gaan we nu niet over zeuren, het staat er en het blijft er staan. Het is aan de gidsen om er een duidelijke uitleg bij te verzinnen en dat is niet echt makkelijk neem ik aan. Ik moet bij gelegenheid toch eens goed gaan luisteren.

Maar zoals gezegd, ze gaan deze toeristisch erg aantrekkelijke straat aanpakken. Als ik het goed begrepen heb zouden de kasseien moeten blijven, niet zoals ze er nu bijliggen, dat nu weer niet, maar toch, er blijven kasseien. Tegelijk is de roep van heel velen tot ver buiten de wijkgrenzen te horen: maak

daar nu verdomme eens een goed fietspad waar je ook met de fiets kan rijden zonder dat er trams, auto’s, bussen, brommers op je achterwiel liggen te duwen. Of zonder dat je op het fietspad moet rijden om een beetje veilig de omgeving van Berchem Station te bereiken. Maar dan hinder je weer de voetgangers en dat is ook niet netjes. Maar toch doe ik het ook, en met mij vele anderen. De putten, kloven, afgronden en stenen obstakels in deze straat maken dat er regelmatig coureurs komen trainen die Parijs - Roubaix gaan rijden. Nergens anders is er een beter parcours waar mens en materiaal zich beter kunnen voorbereiden.

Gedaan dus, volgend jaar of misschien een jaar later (als er dan al geld is) gaat men aan de slag. Een serieus fietspad wordt beloofd maar waar gaan ze dat in godsnaam aanleggen? Geen nood, de parkeerplaatsen dan maar weg denkt de burger die daar niet woont. Holapola, zegt de burger die daar wel woont. En onze auto dan? De auto van onze vrienden? De leveranciers en noem maar op? Tja, de auto’s mogen dan geparkeerd blijven want een bevraging bij de bevolking levert toch het gekende resultaat op.

Tegen die tijd moeten ook de bussen van De Lijn vanuit en andere stelplaats hun weg zoeken en dat zal een hoop lawaai schelen maar dan ligt er nog altijd geen goed fietspad. Alle auto’s uit de straat weren zouden ze in het buitenland doen, gewoon voetgangerszone en fietsverkeer en de rest, straatje omrijden. Maar dit zou België niet zijn als er niet gedacht wordt aan een compromis: kunnen we de rijrichtingen niet halveren? Iedereen een klein beetje zijn goesting geven? Slechts naar één kant verkeer toelaten? Tja, in welke richting dan eigenlijk? Wie nu richting station rijdt komt daar op een plek terecht waar geen enkele kat haar jongen vindt, laat staan dat je als niet wijkbewoner weet hoe je moet rijden om bvb de Singel of de Ring te bereiken. Andere richting hetzelfde probleem. Voor fietsers is het bovendien echt levengevaarlijk omdat er uit alle richtingen verkeer komt en als het dan nog eens een beetje donker is en regent… Terug naar de Cogelslei. Wat met het rondpunt in het midden van deze statige lei? Daar zijn in de loop van de jaren al vele tientallen auto’s rechtdoor gereden die dan op enkele meters een behoorlijke schok (lees schade) te verwerken kregen. De tram geeft visueel het slechtste voorbeeld en rijdt gewoon rechtdoor en wie als fietser dan op het einde van het rondpunt komt wordt door de tram heftig bellend van de baan gereden. Wat zegt de logica dan? Weg met dat onding dat behalve als verkeersremmer geen enkele functie heeft. Vroeger misschien wel, toen de paardenkoetsen tegen onveranwoorde snelheden door deze straat denderden, maar nu ? Bovendien moet er daar iets als een rondpunt zijn want de huizen zijn ook op de lijn van een rondpunt-cirkel gebouwd als we het goed hebben bekeken.

Enfin, allemaal niet simpel natuurlijk en als men er de “voorbouw” van het Station Berchem, waar de haltes van de trams zijn, zou bijpakken dan wordt het een hele klus voor de plannenmakers.

We voorspellen nu al dat de hoorzittingen die er onvermijdelijk zullen komen een aantal protestwolken zullen doen opstijgen. Van zowel “riverains”als niet riverains. Spannend, dat wel.

Dit rond punt rijdt al heel lang over de tongen. Foto Sylvaine Jacquart

Huis “De Twaalf Duivelkens” krijgt weldra dertiende (!) Duivelke terug

De honderdste verjaardag van het overlijden van architect Jules Hofman lijkt voor een boost te zorgen van restauratieplannen. Niet enkel de grote synagoge en zijn eigen grafmonument krijgen of kregen al een grote beurt, ook een aantal privéwoningen van zijn hand worden binnenkort onder handen genomen.

Zo krijgt huis “De Morgenster” op de CogelsOsylei weldra een replica van het originele art nouveaukoepeltje in smeedijzer en glas boven de voordeur.

Het leukste nieuws is evenwel dat het ensemble “De Twaalf Duivelkens” in de Transvaalstraat in de loop van volgend jaar zijn verdwenen dertiende duivelke terugkrijgt. Dit ensemble van twee woningen dateert uit de beginperiode van Jules Hofman, toen hij nog sterk beïnvloed was door de renaissancearchitectuur. De inspiratie voor de twaalf

Wij zoeken nog naar medewerkers

Wij, van deze gazet, zijn nog op zoek naar mensen die iets voelen voor de wijk, voor de mensen die er wonen en voor de goeie en minder fraaie dingen die hier gebeuren. Om er bvb over te schrijven, gesprekjes met mensen te doen, info mee te geven aan de medemens. Of foto’s te nemen van mensen en gebeurtenissen. Vereisten ? Voor foto’s is dat digitaal werken, voor teksten is dat een tekst kunnen schrijven in Word en via mail versturen. We zoeken zowel mannen als vrouwen en jongeren hebben bij ons een boontje voor. Die trekken we een beetje voor omdat we al genoeg ouwe krokodillen hebben in de redactie. Voor alle duidelijkheid: wij werken met vrijwilligers en dat wil zeggen : gratis. Al worden onkosten met plezier betaald. Toch zin en nog wat vragen op de tong: aarzel niet en neem contact op voor een babbel met een koffie of een versnapering. En dat mag dan best op een terras zijn. Swa.collier@telenet.be

duivels die de balkons onderstutten deed hij op bij een zestiende-eeuwse renaissancegevel in de Sint-Jacobsmarkt waarvan de loggia ondersteund wordt door in steen gebeeldhouwde duivels.

Oorspronkelijk was er nog een dertiende duivel aanwezig, als waterspuwer in de kil-

goot tussen de twee huizen. Die is echter lang geleden al verwijderd omdat hij dreigde naar beneden te vallen en sindsdien is hij spoorloos.

De eigenaars van de twee huizen hebben nu beslist om die ontbrekende waterspuwer te vervangen door een replica en hebben daar-

voor een beeldhouwer in de arm genomen die momenteel een ontwerp aan het maken is. Als je dus binnenkort eens een authentieke waterspuwer wil zien dan hoef je niet meer naar de Notre-Dame in Parijs. Het kan dan ook gewoon in de Transvaalstraat.

(Luc PANDELAERS)

Dit zijn de twee panden met de ‘duveltjes’ en helemaal in het midden moet dan de dertiende komen. Foto Luc PANDELAERS

“We hebben dus maar onze stoute schoenen aangetrokken en onze kandidatuur ingediend”

Grote zaal:

(Suzan Daniel)

45 euro/4uur

20 Personen

✔ Supersnel wifi

✔ Koude en warme dranken

✔ In het gezellige Zurenborg

✔ Vlakbij Station Berchem

Zolder: 90 euro/4uur 50 Personen

Het gaat hier over twee gevels in een huizenblok van vijf in Florentijnse neo-reneaissancestijl van de hand van architect Ernest Stordiau die rond de vorige eeuwwisseling heel wat huizen ontwierp in opdracht van de fameuze “Société anonyme pour la construction de maisons bourgeoises”. De gevels zijn op de bovenverdiepingen bezet met glazuurtegels in een fraai dambordpatroon met afwisselend gladde tegels en tegels met gestileerde salamanders in bas-reliëf. Door waterinsijpeling in het glazuur was dit gaan schilferen, waardoor het merendeel van vooral de salamandertegels reddeloos verloren was. Het kostte de eigenaars heel wat hoofdbrekens, research en gepalaver met Monumentenzorg om de restauratie tot een goed einde te brengen maar het het eindresultaat is bijzonder geslaagd. Het zijn dan ook trotse en gelukkige eigenaars waarmee ik afspreek op het terras van ZeeZicht. Bonnie Van der Burgh en Willem Wouters van nummer 8 en Rita Segers van nummer 16.

-Ik veronderstel dat het een geweldige opsteker is voor jullie dat jullie restauratieproject een nominatie in de wacht gesleept heeft?

Bonnie Van der Burgh: “Absoluut, vooral omdat we er in eerste instantie niet eens aan gedacht hadden om ons dossier in te dienen. Ik kende de prijs wel maar ik wist ook wie de winnaars waren van de vorige edities. Het leek me wat hoog gegrepen om te gaan concurreren met

(Vervolg van pagina 1)

Zo zagen de tegels er uit voor ze aangepakt werden. Zo zien de tegels er uit nadat ze vervangen werden. Foto’s Luc PANDELAERS

projecten met de omvang van het Paleis of de Roma. Maar via via hoorde ik dat renovaties van privéwoningen absoluut ook in aanmerking kwamen en ook dat het feit dat het ging om een gezamenlijk project een bonus was. We hebben dus maar onze stoute schoenen aangetrokken en onze kandidatuur ingediend. De einddatum was 21 maart en toen bleken er 24 dossiers ingediend te zijn. Daarvan werden er vijf genomineerd voor de vakjuryprijs en nog eens vijf, waaronder het onze, voor de publieksprijs.”

-Zijn jullie de enige genomineerden in Zurenborg?

Bonnie Van der Burgh: “De genomineerden worden pas bekend gemaakt op 13 augustus dus officieel weten we dat nog niet maar we hebben wel opgevangen dat het enige andere genomineerde project in de buurt in het Groen Kwartier zou zijn.”

-Het gaat om een publieksprijs, dus moet er gestemd worden. Hoe gaat dat in zijn werk?

Bonnie Van der Burgh: “Wel, op 13 augustus is er een persmoment waarop alle kandidaten voorgesteld worden. Op dat moment wordt er ook de website www.hetschoonstegebouw.be geactiveerd waarop alle Antwerpenaren tot half september hun stem kunnen uitbrengen.

-Dat klinkt als een warme oproep aan alle Zurenborgers om voor jullie te stemmen?

Bonnie Van der Burgh: “Zeker en vast, maar ze moeten vooral allemaal komen kijken op de Open Monumentendag op 8 september. Wij stellen dan onze gelijkvloerse verdieping open en voorzien daar allerhande activiteiten. Een fototentoonstelling, uitleg over de restauratie en kinderanimatie. Wij hebben mallen van de tegels en kinderen zullen zelf met klei tegels kunnen vormen. En na afloop krijgen ze ook nog een verrassing. Alvast noteren in de agenda dus! Wie niet zo lang kan wachten kan ook op 25 augustus naar de Cultuurmarkt komen. Daar komt ook een stand van Het Schoonste Gebouw waar wij ook zullen aanwezig zijn.”

-Mevrouw Segers, u woont al veel langer in de Stierstraat. Hoe hebt u de restauratie en de nominatie ervaren?

Rita Segers: ”Ik vind het natuurlijk erg fijn dat we die nominatie in de wacht hebben gesleept maar ik ben toch vooral tevreden en opgelucht dat we de restauratie zelf tot een goed einde hebben kunnen brengen. Voor ons wat het namelijk al de derde poging. Wij zijn hier komen wonen in 1972 en toen was het probleem met de geveltegels al aanwezig. De eerste jaren dat we hier woonden hebben we vooral het interieur gerenoveerd maar halfweg de jaren 70 hebben we een aannemer gecontacteerd om iets aan de gevel te doen. Maar wij waren toen jong en onervaren en hadden maar een beperkt budget. In die tijd waren de gevels hier nog niet geklasseerd en kon je dus ook nog geen aanspraak maken op subsidies. Die aannemer had totaal geen ervaring met dit soort werk en heeft maar wat zitten klooien met plaaster en siliconen. Dat bleek al gauw geen duurzame oplossing te zijn. In 2008 hebben we dan een tweede poging ondernomen maar we kwamen opnieuw bij een foute aannemer terecht. Die had ook geen ervaring met de restauratie van geklasseerde gebouwen en slaagde er niet in om tot een vergelijk te komen met Monumentenzorg over de wijze waarop de restauratie moest uitgevoerd worden. Uiteindelijk is hij er niet eens aan begonnen.”

“Wij hadden er ons toen al min of meer bij neergelegd dat het onze tijd wel zou duren, totdat Bonnie en Willem hier kwamen wonen. Bonnie is namelijk architecte van opleiding en probeerde ons meteen warm te maken om de restauratie samen aan te pakken. Zij had de deskundigheid en de juiste contacten en zij heeft er ook ontzettend veel tijd in gestoken. Bovendien kwamen we ditmaal bij de juiste aannemer terecht: Restauratiewerken Ghielens, een bedrijf dat gespecialiseerd is in de restauratie van monumenten, waarvan heel wat op Zurenborg. Ik weet niet of we reclame mogen maken, maar we zijn bijzonder tevreden over het werk dat zij geleverd hebben.”

Eerdere winnaars waren De Roma en het Paleis op de Meir

-Als ik even snel reken dat woont u hier al 47 jaar. Dan hebt u de straat en de wijk wel fameus zien veranderen. Rita Segers: “Dat kun je wel zeggen. Toen wij hier introkken waren we zowat het enige jonge koppel in de straat. Voor de rest woonden hier alleen bejaarden en hoogbejaarden. De huizen waren hier toen nog spotgoedkoop maar ze waren meestal ook uitgeleefd en dringend aan renovatie toe. Naarmate die oude generatie verdween zagen we hoe er in de straat meer en meer verbouwd werd en dook er jong volk op waarvan er een aantal bekende figuren in de wijk geworden zijn. Jullie hoofdredacteur Swa Collier bij voorbeeld, maar ook de gewe-

zen hoofdredacteur van Trends Frans Crols, politicoloog Marc Swyngedouw en de familie Marzouki, de ouders van Fatima van de Warda. Ik heb wel wat heimwee naar die tijd dat Zurenborg nog echt een dorp was, toen er op de Dageraadplaats twee horecazaken waren en voor de rest heel veel winkels. Die ambiance is wat verdwenen, maar we wo-

nen hier nog altijd graag.”

-En jullie hebben nu ook de fraaiste gevels van de straat.

Bonnie Van der Burgh en Rita Segers

unisono: “Inderdaad. Kom dus allemaal kijken op Open Monumentendag en vergeet niet van te stemmen op www.hetschoonstegebouw.be!”

De drie fiere eigenaars: Bonnie Van der Burgh en Willem Wouters van nummer 8 en Rita Segers van nummer 16. • Foto Luc PANDELAERS

LUDO SANDERS ADVOCAAT

Bijzondere opleiding Fiscaal Recht, Bijzondere Opleiding Jeugdrecht, Voorkeurmaterie: Personen- en Familierecht (echtscheiding,…).

Tel: +32(0)3/236.90.81 • GSM: +32(0) 495/21.82.98

Fax: +32(0)3/236.00.79 • E-mail: ludo.sanders1@telenet.be

Nieuwe directeur Delhaize:

“Door werken Plantinlei zeker tien procent minder klanten”

De Plantinlei krijgt een complete facelift en dat heeft al voor de nodige hinder gezorgd bij de automobilisten en ook bij Delhaize kijken ze met argusogen naar de werken. De nieuwbakken directeur Alain Govaert: “Door deze hinder hebben we zeker tien procent minder klanten en we moeten nog aan onze eigen verbouwing beginnen. Wanneer? Ik hoop dat ze in oktober starten maar niets is zeker.” (Swa COLLIER)

Govaert (53) ontvangt ons in zijn piepklein kantoortje. Hij is sinds januari hier aan de slag en komt van de Delhaize in Ekeren. “Van opleiding ben ik “fijn mechaniek - mecanicien”, iets helemaal anders natuurlijk maar ik ben als zestienjarige jobstudent bij Delhaize in Ekeren begonnen, elke avond twee uren. En eigenlijk ben ik daar blijven plakken om tenslotte vast te beginnen. Telkens verder gerold; receptionist en zo verder tot chef voeding en tenslotte store manager. Veel cursussen en bijscholing gevolgd en nu is hij hier beland. In een winkel met elke dag 3 000 klanten en als baas van 68 mensen met niet minder dan 31 nationaliteiten.

TAAL

Toch is er veel verloop en ondanks de wil om buitenlandse mensen aan te werven struikelt men erg dikwijls over het taalprobleem. “Ze moeten tenslotte kunnen antwoorden op vragen van de klanten, ze moeten hen kunnen verstaan, begrijpen, als dat niet lukt maken ze geen kans”. Govaert vindt het wel fijn dat heel veel van zijn mensen de klanten desnoods ook in hun eigen taal kunnen aanspreken. “Zij geven ons ook tips als er bvb speciale feestdagen op komst zijn waar wij geen weet van hebben. Zo was er een internationale vrouwendag die wij hier niet kennen maar in veel landen echt gevierd wordt. Gelukkig wisten we dat op voorhand en we hebben dan onzettend veel bloemen verkocht.”

AFTANDS De winkel oogt aftands, wie van dichtbij alles eens gaat

bekijken merkt het al snel: dit pand heeft echt zijn beste tijd gehad: de vloeren, plafonds, rekken, de gangen, de verlichting, de kassa’s en noem maar op. Govaert: ”We hadden bvb dikke problemen tijdens de hittegolf, de airco kon het niet aan en we hebben moeten sproeien. Iedereen zal blij zijn als het allemaal achter de rug is.”

BEZWAREN

En zoals de zaken er nu voorstaan zou dat wel nog wat kunnen duren. Er zijn namelijk drie bezwaarschriften die momenteel behandeld worden of op uitspraak wachten. Er is buur Kruidvat die op de parking van Delhaize een nooduitgang heeft die dan zou verdwijnen, er zijn bewoners van de Magdalenastraat die een algemene toegang voor alle wagens en vrachtwagens niet zien zitten en er is nog de overheid die een aantal bezwaren heeft.

De werken dan: een grote ondergrondse parking, een veel grotere winkel in blokvorm, boven de winkel tientallen appartementen. Langs de Plantinlei zou alleen ingang zijn voor fietsers en voetgangers, alle verkeer moet langs de Magdalenastraat. Voor Delhaize zijn dat 5, 6 vrachtwagens per dag die komen leveren. Kortom, een werk van lange adem? “We zouden beginnen in oktober langs de oude ingang in de Plantinlei en dan gestaag verder doen. We wachten geduldig af maar eens het startschot is gegeven mag je toch nog een hele tijd rekenen vooraleer alles achter de rug is. Minimum twee jaar.”

Directeur Alain Govaert verwacht dat de werken minimum twee jaar zullen duren Foto Luk DEPONDT

Bewoners

in Rolwagenstraat en Magdalenastraat willen gehoord worden

“JE MOET ER WONEN OM TE BESEFFEN WAT DE GEVOLGEN VAN DE DELHAIZEPLANNEN ZIJN”

De bewoners van de Rolwagenstraat en de Magdalenastraat zijn bezorgd over de verkeersveiligheid in hun buurt. Het drukke verkeer van leveranciers en klanten voor supermarkt Delhaize vormt nu al een probleem. “De uitvoering van deze plannen zorgt voor een vernieuwde, moderne supermarkt, en meer woonruimte,

Drie jonge bewoners nemen sinds een jaar het voortouw om rond het Delhaizeplan de belangen van de buurt en van Zurenborg te behartigen. Het zijn Elien Van den Dungen, Emilie Vermeiren en Vincent Van Oevelen, alle drie woonachtig in de Rolwagenstraat. We spraken met twee van hen. Elien en Emilie wonen enkele huizen van elkaar rechtover de parking van Delhaize. Ze spreken vanuit hun professionele expertise, maar ook vanuit de directe ervaring met de verkeerssituatie in de straat.

Elien groeide op in de Kempen, is architect in industrie, verhuisde 8 jaar geleden naar Antwerpen voor de job. Ze koos voor Zurenborg om in de stad het dorp van de Kempen terug te vinden.

Emilie is afkomstig uit Hove, is Key Account Manager. Haar vriend Vincent werkt in marketing. De buurt spreekt hen aan, maar ze missen een tuin.

BUURT

Elien noemt zich een bezorgde buurtbewoner die met haar achtergrond in de architectuur de expertise heeft om te zeggen dat de plannen van Delhaize ontworpen zijn door iemand die de buurt niet kent en vanuit een kortzichtige visie werkt. De enige bekommernis was “hoe kan ik uit de beschikbare ruimte zoveel mogelijk m² winkel en appartementen halen. Hoe leveranciers, klanten en bewoners er moeten (uit) geraken was duidelijk geen zorg.

Elien: “In ieder geval is het een gemiste kans. Er is geen enkele moeite gedaan om de buurtbewoners bij dit plan te betrekken. De modernisering van de winkel is natuurlijk terecht. Maar waarom deelt Delhaize haar plannen niet met de buurtbewoners, die ook veelal klanten zijn? Er was het voorbije jaar geen enkele communicatie, laat staan een uitnodiging voor een infoavond.

Alle betrokken partijen – de supermarkt, leveranciers, klanten, bewoners - zullen last hebben van de werken. Dat is duidelijk. Als we samen voorstellen uitwisselen en de problemen bespreken, zal er achteraf een grotere consensus zijn.”

VERKEERSSITUATIE

De kern van het probleem is de mobiliteit. De parkeerruimte van Delhaize is in de nieuwe plannen voor auto's en vrachtwagens niet meer toegankelijk via de Plantin & Moretuslei, maar enkel via de Rolwagenstraat. Al het verkeer zal omgeleid worden door Zurenborg en over de kasseien van de Rolwagenstraat naar de nieuwe ondergrondse parking, Dat de wijk de dupe is van deze beslissing is duidelijk. De argumentatie van de stad is dat de Plantin & Moretuslei geselecteerd is als een stadsweg, die het verkeer zo spoedig mogelijk van de rand van de stad naar het centrum moet loodsen met zo weinig mogelijk belemmeringen.

Bovendien is er ook de bouw van 89 nieuwe appartementen op de bovenste verdiepingen van het Delhaizeblok. Dat zorgt voor extra verkeer en behoefte aan nog meer parkeerruimte. Ook dat verkeer wordt richting Zurenborg doorgestuurd. Elien en Emilie nemen er

Provincie verleent vergunning

een stratenplan van de buurt bij en geven diverse verkeerstechnische tips voor een meer verantwoord verkeersbeleid. Het bewijst dat er alternatieven zijn en dat bewoners ook expertise hebben.

Emilie: “Ik vraag me af, als je er niet woont, of je het probleem van mobiliteit en verkeersveiligheid wel kunt inschatten. Het verlaten van de parking via de Rolwagenstraat is nu al een probleem. Wat wordt het als nu ook vrachtwagens via de Rolwagenstraat de parking verlaten, en het ook nog eens de enige in- en uitgang is voor alle auto’s is? Er zijn ook nog eens twee scholen in de buurt. Die uitgang vormt een serieuze bedreiging voor kinderen die op het voetpad voorbijkomen. Bovendien zullen de bewoners van de 89 nieuwe appartementen de verkeersdrukte en vraag naar parkeerruimte doen toenemen. Het is waanzin om ook dat extra-verkeer nog eens door Zurenborgse straten te sturen.”

Elien en Emilie kijken nu al met argwaan naar de dag dat vrachtwagens zich vanuit de parking op de Rolwagenstraat moeten manoeuvreren en hoeveel verkeershinder en onveiligheid dit zal teweegbrengen. Nu al krijgen vrachtwagenchauffeurs ondersteuning van mensen op straat om hun manoeuvre veilig uit te voeren.

COMMUNICATIE

In de zomermaanden juli en augustus 2018 raakten de plannen van Delhaize bekend. We zijn nu een jaar verder. De bouwtoelating is er nog niet. Er zijn een twintigtal bezwaren ingediend. De stad Antwerpen heeft niettemin de aanvraag goedgekeurd, maar daartegen is beroep aangetekend. Dit wordt nu op provinciaal niveau behandeld. Daar wachten de actievoerders op.

Elien: “Het meest frustrerende is dat er in de hele periode geen enkele communicatie gevoerd is tussen opdrachtgever, projectontwikkelaar en bewoners. De verplichte gele affiches waren de enige informatiebron. Maar wat betekent dat als informatiekanaal? Je wordt simpelweg doorverwezen naar een website, je moet eerst al de plannen downloaden, daar moet je een ID-reader voor hebben. De enige manier om te reageren is via internet. De enige taal is het Nederlands. In een multiculturele wijk is dit onvoldoende. We hebben van deur tot deur bij de bewoners heel dikwijls moeten uitleggen wat de bouwplannen van Delhaize zijn, hoe de procedure in elkaar zit en hoe mensen kunnen reageren.”

Emilie: “De gele affiches werden opgehangen van midden juli tot midden augustus 2018 in een periode dat iedereen met vakantie is. Dat is geen toeval. Er zijn drie straten rechtstreeks betrokken. Op de Plantin & Moretuslei en de Magdalenastraat waren er affiches, maar niet in de Rolwagenstraat. Waar heeft dat mee te maken?”

ACTIE

Elien: “Je hebt dan een 30-tal dagen de tijd om je bezwaren in te dienen en dat moet ook weer digitaal gebeuren. Beroepshalve heb ik veel

maar creëert ook een catastrofale verkeerssituatie in de omgeving van de parking”. Knelpunt is dat auto's en vrachtwagens niet langer toegang hebben via de Plantin & Moretuslei, maar via de Rolwagenstraat. “Een groot deel van Zurenborg zal hiervan de gevolgen dragen.” (Bernard SOENENS)

te maken met vergunningen en weet ik hoe complex die materie is. Eén ding is duidelijk. Met zo'n procedure mis je de inbreng van veel mensen.

Emilie: “De response op de eerste oproep was beperkt. In oktober hebben we dan een tweede keer de buurt aangesproken en in mei van dit jaar zijn we voor de derde keer in actie gekomen. Het was noodzakelijk om uit te leggen wat precies het probleem was op het vlak van verkeersveiligheid en hoe je een bezwaarschrift kon indienen. Dat resulteerde uiteindelijk in een twintigtal bezwaren. Merkwaardig was dat er veel aandacht ging naar de keuze van de baksteen, die niet conform de bouwstijl op Zurenborg was en veel minder rond de verkeersveiligheid.

Emilie: “De directeur van Delhaize vergist zich door te beweren dat de mensen van de Magdalenastraat de toegang van vrachtwagens en auto’s via hun straat niet zien zitten. Het gaat wel over de Rolwagenstraat. De mensen van de Magdalenastraat hebben bezwaar tegen de verhoging van de muren langs hun achtertuin. Ze hinderen het zonlicht en verhogen de kans op diefstal. Ook deze bewoners die rechtstreeks betrokken zijn, zijn niet op de hoogte gebracht dat hun tuinmuur drie meter verhoogd wordt.”

Elien: “De stad zegt wel dat er brieven zijn gestuurd, maar ik weet van niemand dat ze iets ontvangen hebben. Het is toch belangrijk dat een supermarkt midden een dichtbevolkte buurt communiceert met de bewoners, die voor een groot deel ook klanten zijn. De stand van zaken is dat de stad de bouwaanvraag heeft goedgekeurd maar het beroep tegen de goedkeuring bracht het dossier bij de provincie. Daar is het nu in behandeling.

Emilie: “De bewoners zijn daar niet bij betrokken. Op onze vraag aan Schepen Kennis kregen we alleen als antwoord dat “de nieuwe plannen enkel een optimalisatie zijn van de huidige ontsluitingssituatie” hoewel de nieuwe plannen de bestaande verkeerssituatie volledig wijzigt met verstrekkende gevolgen voor de wijk. Daarop hebben we het districtsbestuur aangespoord om de bouwplannen opnieuw ter sprake te brengen bij de stad en de vraag tot communicatie vanuit de wijk te onderstrepen. Het antwoord van Schepen Annick De Ridder was dat “de stad een projectontwikkelaar niet kan verplichten om contact op te nemen met de buurt.” Dat is behoorlijk ontmoedigend. “

RONDETAFELGESPREK

Elien: “Nu is het wachten op de beslissing van de provincie, maar onze vrees is dat dit een administratieve afhandeling wordt die zich weinig uitlaat over de bekommernissen van de buurt. “

De conclusie van Elien en Emilie is dat de enige zinvolle stap om vooruitgang te boeken is dat

In laatste instantie vernam de redactie dat de provincie de vergunning van Nieuwbouw supermarkt Delhaize met ondergrondse parking en appartementen heeft goedgekeurd. Er is wel nog een mogelijkheid om in beroep te gaan.

alle betrokkenen, zoals Delhaize, de stad, het agentschap wegen en verkeer, de projectontwikkelaar en de bewoners rond de tafel gaan zitten en het gesprek aangaan.

Elien: “Als ze ons kunnen overtuigen dat hun plannen de beste oplossing zijn, dan kunnen we ons daar misschien bij neerleggen. Maar nu is er totaal geen gesprek.”

Emilie: “De directeur wil graag in oktober van start gaan met de werken. Hoog tijd dus voor dat gesprek.”

Beroep aantekenen tegen deze beslissing kan tot 23 september

Grote belangrijke werken als wat Delhaize wil doen vraagt om een heleboel adviezen en vergunningen vooraleer men echt aan de slag kan. Districtsraadslid Simon Verreet (Groen) uit de Dolfijnstraat volgt het dossier op de voet en stuurde een stand van zaken door. (SC)

Hij start zijn mededeling met te zeggen dat hij ontgoocheld reageert op de verleende vergunning voor de verbouwing van de Delhaizewinkel aan de Plantin Moretuslei. “Het district Antwerpen adviseerde het stadsbestuur, in juni al, om in overleg te gaan met de buurt en om maatregelen te nemen rond mobiliteit en leefbaarheid voor de buurt. Ook de provinciale omgevingsvergunningscommissie (POVC) gaf een negatief advies rond dit project vanwege bedenkingen over mobiliteit en leefbaarheid voor de Rolwagenstraat.

De districtraad van Antwerpen had dezelfde bedenking omtrent de leefbaarheid in de omliggende straten als de Provinciale Commissie. De Lijn en het Agentschap Wegen en Verkeer kregen wel een overleg met het kabinet van schepen Kennis. Er kwam geen antwoord op het advies van het district Antwerpen en geen overleg met de bezorgde buurtbewoners. “Leefbare buurten en overleggen met buurtbewoners is voor ons cruciaal, voor dit stadsbestuur is dit duidelijk geen punt.”

BEROEP

Maar wat wil dat nu concreet zeggen? Zijn alle vergunningen nu binnen? Mag Delhaize starten met de verbouwingen of is het nog niet helemaal rond? Simon Verreet geeft tekst en uitleg: “Er is, gelukkig maar, de mogelijkheid om beroep aan te tekenen, binnen 45 dagen na de datum van bekendmaking (de gele aanplakbrief). Voor 23 september is dit. Eenmaal deze procedure is afgerond kan Delhaize eraan beginnen. Je kan dus blijkbaar een bouwproject zonder inspraak en zonder rekening te houden met de leefbaarheid goedkeuren en vergunnen.”

“Het meest frustrerende is dat er in de hele periode geen enkele communicatie ge- voerd is tussen opdrachtgever, projectont- wikkelaar en bewoners Foto Luk DEPONDT

Lijn 11 gezien door de ogen van trambestuurster Ann

“Ik rij graag bovengronds en het is een speciale lijn”

De meningen over Lijn 11, zo oud als Zurenborg zelf, zijn al even verdeeld als die over de zangkunsten van de bard uit de Asterix-reeks. Heel wat Zurenborgers ergeren zich blauw aan de oude en oncomfortabele

PCC-trammetjes en het soms onbetrouwbare traject. Trambestuurster Ann Van der Jeught vindt de lijn echter geweldig en het rijden met de trams nog echt ambachtelijk, zo vertelde ze tijdens een 50 minuten durende retourrit.

-Wanneer ben je bij De Lijn terechtgekomen?

Ann Van der Jeught: “Dat moet 28 jaar geleden zijn, nog bij de MIVA. Ik was 19 jaar oud en met de tram rijden sprak mij wel aan, hoewel mijn ouders toch wel bezorgd waren. Mijn broer had een rijschooltram zien rijden, waar ook vrouwen op zaten.”

-Dat was toen en misschien ook nu nog niet zo evident, vrouwelijke trambestuurders?

AvdJ: “Ik schat dat we ongeveer 25% van het totaal uitmaken.”

-Hoe ben je dan op lijn 11 terechtgekomen?

AvdJ: “Ik heb daar zelf voor gekozen. Ik rij graag bovengronds en lijn 11 is een speciale lijn. Het is nooit saai en er is altijd iets te zien.”

-Het reizigerspubliek van lijn 11 getuigt van

een grote diversiteit. Hoe ga je daar mee om?

AvdJ: “Ik ondervind raar of zelden problemen. “

-Erger je je zelf niet aan het feit dat je nog met die oude PCC’s moet rijden?

AvdJ: “Dat is nog echt tram rijden! Je hebt meer sociaal contact, zowel in positieve als negatieve zin. Wij hebben verschillende vaste klanten en de drempel voor gesprekken is veel lager. Uiteindelijk hebben wij toch ook een sociaal beroep. Volgens wat ik hoor (Ann is ook vakbondsafgevaardigde voor het ACV) zouden de PCC’s er over 8 jaar allemaal uit zijn. ”

-De afstaphalte aan de Korte Nieuwstraatwaar je vooral als reiziger op een PCC zowat in een gat valt omwille van het diepe wegdek- is allicht wel een bron van klachten?

AvdJ: “Inderdaad, dat geldt zowel voor het

(Marcel SCHOETERS)

lossen als voor het laden. Het is wel de enige slechte halte.”

-Word je soms geconfronteerd met agressie?

AvdJ: “Het ligt eraan hoe je daar zelf mee omgaat.”

-Is de 11 de kortste lijn?

AvdJ: “Momenteel is het traject van de 12 nog korter. Ondanks het feit dat wij een korte lijn zijn, hebben wij toch veel volk.”

-Welke zijn de drukste haltes?

AvdJ: “Rooseveltplaats, Astridplein en Lentestraat.”

-Hoeveel ritten doe je zo per dag?

AvdJ: “Dat kan tot 9 gaan.”

1903

Lijn 11 is zo oude als Zurenborg, zo verne-

men we via e-mail van Bob Morren, trein-en tramafficionado die betrokken is bij het op 25 juni opnieuw geopende Vlaams Tramen Busmuseum op de Diksmuidelaan. “Voor 1903 was er een omnibuslijn d.w.z. een koets met vier gewone koetswielen én een vijfde geleidewieltje dat in één spoor liep. Dus niet echt een (paarden)tram. De lijn liep van de Draakplaats naar het Van Schoonbekeplein via de Rolwagenstraat, Plantinlei en Van Eycklei. Over de kleur weten we niet veel in tegenstelling tot veel andere lijnen die nu nog steeds de kleur van de plaat onder de ramen van de paardentrams dragen. (bv. 3 Merksem = geel)

Na 1903 komt de elektrische tram op zijn eerste traject dat nog steeds bestaat. Er komt een rood koersbord met witte letters op de trams:

Dageraad Pl. Aurore

Middenstatie Gare Centrale

AnnVan der Jeught werkt van haar 19 jaar bij de MIVA/De Lijn Foto Jerry KONINCKX

Zoologie

Melkmarkt Marché au Lait

EKSTERLAAR

“Na WO I wordt de lijn stelselmatig verlengd met de uitbreiding van de woonwijken tot aan het Eksterlaar in 1929. In 1940 gaat ze maar tot de Rooseveltplaats, waarbij de trams een lus maken via de De Keyserlei, Opera en Gemeentestraat. Dat deden ze tot 1965, toen lijn 16 werd afgeschaft en er terug twee lijnen naar de Melkmarkt konden. Gedurende die periode reden op de 11 een stuk of tien gemoderniseerde wagens van de serie 5000. Daar kreeg de ontvanger (receveur) een bureautje met zitplaats en de wattman een plexiglazen bescherming in zijn rug. Ze kregen verlengde balkons en hun wielbasis werd erg kort, waardoor niet zo’n rustige loop hadden. Bovendien reden ze steeds ‘enkel’, de 11 was een minder drukke lijn- en op volle snelheid stampten en slingerden ze alsof het windkracht 9 was. Daarbij maakten ze een luid jengelend geluid. Het waren dus zeer plezierige trams…

In 1970 kwamen er ook “nief trams”, PCC’s, naar de Groenenhoek en dus ook op lijn 11. Tot 1976 waren die niet voldoende om de spitsuurdiensten te verzekeren en dus schommelden er nog steeds oude tweeassers tussen, dit keer van een ander type maar nog steeds met een mooi rood koersbord. En nu, sinds een paar jaar en de komst van tramlijn 9, ook een teruggekeerde Zurenborger!, is de 11 gekortwiekt tot in de lus van de Borsbeekbrug. Wat de grote sprong voorwaarts met de afwerking van de Noorderleien betreft, dat zal zonder twijfel verandering brengen in de trajecten, ook die van de 11.

Lange tijd konden de trams in de Ommeganckstraat links rijden ter hoogte van de vakbondsgebouwen omdat de camions voor leveringen in die straat er zouden kunnen stilstaan. De tram deed dat dus richting Carnotstraat. Maar dat mocht niet meer van de politie en het stadsbestuur wilde de ouwe trouwe tram eigenlijk liever wég uit die Ommeganckstraat. Onlangs is er weer een actie door de lokale bewoners gestart om die straat rustiger te maken. Er is een overlast van internationale bussen (!?) en dus wie is weer de oorzaak van alle kwaad? Juist ja. “Ge kunt uw auto nog niet eens rustig parkeren door die rottram.”

RIJRICHTING

Wie herinnert zich nog dat de lus van de Melkmarkt tot in 1972 tegen de klok in werd bereden en sindsdien met de wijzers mee? De terminus van lijn 11 en 10 was toen in de Wolstraat, maar er werd niet lang gewacht. De trammannen namen hun wachttijd aan het Eksterlaar en deden dus een heen en terug zonder pauze. De trams van lijn 11 staan nu in de stelplaats aan de Makro en dat betekent dat ze een flink eind moeten rijden om naar hun lijn te geraken. Dat zijn nog vaak de oude PCC’s van 58 jaar oud. Het is maar een lokale lijn en ze rijdt door een buurt met oude glans heen. Vermeldenswaard is het gedicht van Herman de Coninck: Tram 11, uit Verspreide gedichten ca. 1998. Maar hij reed dan al op een ‘nieven tram’. Anders had hij het nog poëtischer gevonden.”

AANPASSINGEN

Of er voor de toekomst nog aanpassingen aan Lijn 11 te verwachten zijn, wilden we

van De Lijn wel eens weten? Daar wordt echter niet zo graag gecommuniceerd over plannen die nog niet vast staan. Bovendien zijn ze bij de Vlaamse Vervoersmaatschappij afhankelijk van de plannen van andere instanties, zoals de Stad of het Vlaams geweest.

Na wat gegoogel toont het internet een document dat de Stad vorig jaar op zijn site plaatste n.a.v. de geplande herinrichting van de Sint-Jacobsmarkt, Kipdorp, Wijngaardbrug, Wolstraat, Korte Koepoortstraat, Korte en Lange Nieuwstraat. Kortom: het gedeelte dat binnen de oude stadswallen ligt.

In deze plannen is sprake van een ‘nieuwe rijrichting’, die in feite een ‘back to the future’-operatie zou zijn. Dat zou dan een einde maken aan het chaotische kruisen en de Engelse toestanden van de trams ter hoogte van de Kipdorpbrug. Naar verluidt zou deze situatie indertijd zijn ingevoerd op vraag van de brandweer, die vanuit hun hoofdhuis aan het Kipdorp snel stad uitwaarts wilden kunnen rijden. Ondanks het feit dat de kleiner post die ze nu hebben aan dezelfde straatkant in de Sint-Jacobsmarkt zit, blijkt dat nu geen bezwaar meer te zijn.

HALTES

Terwijl de trams in deze straten nu nog in eigen bedding rijden, zouden ze in het nieuwe concept de straat moeten delen met het andere verkeer. De tramhaltes worden waar mogelijk ‘integraal toegankelijk’ gemaakt. Dat is ‘Lijnees’ voor plaatsen die ook geschikt zijn voor rolstoelgebruikers, blinden en slechtzienden, mensen met kinderwagens enz.

Stad inwaarts komt er na de Rooseveltplaats zo’n halte bij de Prinssesstraat. Aan de Wolstraat -Groene Waterman- is er onvoldoende ruimte om dat soort haltes aan te leggen. Volgens het document van de Stad wordt toch overwogen om ook hier in een halte te voorzien, omdat het om een veel gebruikte plaats gaat. Richting Zurenborg komen er integraal toegankelijke haltes aan de Sudermanstraat en de Lange Klarenstraat. Wanneer deze herinrichting van start zou gaan is nog niet bekend, maar er zal zeker worden gewacht tot alle ellende aan de Noorderleien achter de rug is.

OMMEGANCKSTRAAT

Geharde gebruikers van tram 11 houden op weg naar huis op Zurenborg altijd hun hart vast als ze de Ommeganckstraat naderen. Daar mogen de auto’s geen centimeter te ver uit de goot geparkeerd staan of de tram zit vast. Om dat definitief te verhelpen, zijn al creatieve oplossingen geformuleerd. Het blijven volgen van de Provinciestraat tot aan de Carnotstraat richting stad, bij voorbeeld, zodat het retourspoor in de Ommeganckstraat naar het midden kan worden opgeschoven. Of de trams in beide richtringen beurtelings over hetzelfde spoor laten rijden.

De bewoners van de Ommeganckstraat zijn zelf vragende partij voor een drastische heraanleg, die meteen een einde zou maken aan het lawaai en de verkeersoverlast, zo meldde Gazet van Antwerpen op 9 juli. Mogelijk en hopelijk zouden de werkzaamheden dan worden afgestemd op

die aan de Cogels-Osylei, die volgens een bericht in diezelfde GvA van 12 juli ergens in 2021/2022 zouden kunnen beginnen. Tram11 wordt dan voor een tijd uit de wijk gebannen.

Waar wél zekerheid over bestaat is over de korte eigen bedding die de tram zal krijgen bij het chaotische kruispunt van de Provinciestraat en de Plantin en Moretuslei, doorheen het stuk braakgrond, om aldus wat fileleed te kunnen vermijden.

Vlaams Tram en Autobusmuseum (VLATAM) Diksmuidelaan 42 2600 Berchem Nog te bezoeken tot 13 oktober op zaterdag- zon- en feestdagen van 14.00 tot 17.30 uur. Tel.: 03/322.44.62 • e-mail:info@vlatam.be www.vlatam.be

Een Tram 11, uit de oude doos

Doet verder als cateraar

Mikel zoekt overnemer voor zijn restaurant

Nog maar drieënhalf jaar geleden opende Mikel Cuisine, op de hoek van de Lange en Korte Altaarstraat, zijn deuren. Nu staat het over te nemen. (Will Van BROEKHOVEN)

Mikel, drieënveertig jaar, is afkomstig uit de Boelaerbuurt in Borgerhout. Na een koksopleiding werkte hij in de haven en in het middelbaar onderwijs, onder andere als leerlingbegeleider. Her en der kluste hij bij in de horeca, achter de bar of in de keuken. In dit pand, waar hij als zelfstandig ondernemer begon was al eerder een restaurant gevestigd. Dáárvoor had er een kinderkledingzaak in gezeten. Vrienden die op de bovenste verdiepingen woonden en wisten dat Mikel bedrijfsruimte zocht, hadden hem ingeseind dat de eigenares van plan was te vertrekken. Hij bouwde een restaurant op voor snelle lunches en diners, meeneemmaaltijden, thuisbezorging en catering. Je kunt Mikel inschakelen op communiefeesten en bruiloften. Maar ook bezorgt hij bij bedrijven, groot en klein, bijvoorbeeld op het gebied van petrochemie, ICT en consultancy.

KEUKEN

Mikel Cuisine legt zich niet speciaal toe op een bepaalde keuken. De gerechten komen uit alle windstreken, al heeft de kok zelf een lichte voorkeur voor de Italiaanse en Franse keuken. Ik nam mee: tomaten gevuld met Vlaamse garnalen, lasagna met spinazie en zalm, lamskoteletten en gegratineerde aardappelen. Ik betaalde 26 euro. Toevallig ben ik vlees- en viseter, maar vegetariërs een veganisten komen net zo goed aan hun trekken. Bij de bereiding van de maaltijden worden zoveel mogelijk biologische en lokale ingrediënten verwerkt. Geweerd worden bewerkte producten, zoals ingeblikt of diepgevroren voedingsmiddelen. Alles is vers. De kok voelt het als een uitdaging de smaak en de kwaliteit van zijn gerechten op een constant peil te houden.

Mikel staat er alleen voor. Dat is een bewuste keuze. Koken is zijn grote liefde en hij wil niet worden afgeleid door beslommernissen die vast personeel met zich meebrengt. Voor de bezorging schakelt hij Deliveroo in. Daar heeft hij geen omkijken naar. Door af te zien

van hulp bij koken en bediening wordt het toch al zware horecawerk weliswaar extra veeleisend. Hij maakt lange, onregelmatige en onvoorspelbare werkdagen. Dat moet dan maar.

CATERING

Werkdruk is in de horeca normaal. Het is dan ook niet de reden waarom Mikel zijn zaak wil verkopen. Binnen zijn bedrijf neemt catering een hoge vlucht. Dat is verheugend en Mikel zou die stijgende lijn graag willen doortrekken. Alleen, dat valt steeds moeilijker met de rest te combineren. Catering vraagt ook om een ander soort werkruimte. Je hebt een grotere, anders ingerichte en anders uitgeruste kookplaats nodig, kamers voor koeling en opslag. Mikel, die graag alleen werkt en niet teveel uiteenlopende zaken en bijzaken aan zijn hoofd wil hebben, gaat zich nu helemaal concentreren op catering en hij heeft er zin in. Vandaar dat zijn bedrijf nu te koop staat.

GEGADIGDEN

Er hebben zich al enkele gegadigden gemeld. Het zou Mikel niet verbazen als zijn zaak al verkocht zal zijn wanneer deze gazet verschijnt. Hij wil dan eerst een paar maanden rustig aan doen. Begin volgend voorjaar hoopt hij met zijn nieuwe bedrijf van start te gaan.

ZURENBORG

Mikel heeft het in Zurenborg steeds naar zijn zin gehad. “Het is een levendige wijk, met een divers publiek en altijd wel volk dat te vinden is voor een spontaan praatje. Ik wil langs deze weg alvast afscheid nemen van mijn klanten en ze bedanken.” Wie wil reageren of interesse heeft in overname kan dat doen via info@mikelcuisine.be. Je kunt Mikel Cuisine nog volgen op Facebook en Instagram. “Het spreekt vanzelf dat voorlopig iedereen nog steeds welkom is om een hapje te eten of een maaltijd mee te nemen.”

BAKKERIJ GYBELS: OPEN OP ZONDAG

Bakkerij Gybels, Dageraadplaats 9

Open elke dag vanaf 6u30 tot 17 u

Woensdag: tot 15 u • Vrijdag: tot 14 u

Zaterdag: gesloten • Zondag : tot 13 u

Bestellingen : 03-235 53 21

Grotebeerstraat 24 • 2018

Antwerpen

T: 03.239.14.19 • 0479 77 15

Mikel wacht op overnemers Foto An Van de WAL

De Zurenborger is overgenomen en heet nu De Zure

Zelf moesten we het vernemen via een vriendelijk briefje aan de buurt. Dat er een feest was in de Zurenborger en dat de drie voormalige personeelsleden Kevin Van Bockstael, Steven Cools en Elke Anseeuw samen een van de oudste cafés van de wijk overgenomen hebben. Dus hebben ze er op de laatste zaterdag van juli maar een feest van gemaakt met barbecue, een gratis vat en een dj die ten dans speelde.

(Jörg PYL)

Helemaal in het begin was de Zurenborger nog een parochiezaal. Hij was zozeer met de Sint-Norbertuskerk verbonden dat de steunmuren tot in het café doorlopen. Tegen de kerkmuur staat het ook sanitair. Het is dus het enige café waar de mensen tegen de kerk kunnen… neen dat kan ik niet zo schijven. Drieëntwintig jaar geleden werden de officiële banden met de kerk doorgeknipt en werd de Zurenborger een café zoals de andere toen Guy De Smet het café overnam. Hij veranderde het naambord ook in die zin dat in de lichtreclame de letter U groter geschreven stond, waardoor het accent al op Zure lag.

Een week na de aankondiging van de overname stond het nieuwe trio prille dertigers ons vol enthousiasme te woord over hun nieuwe functie. Ze vervelden plots van personeel naar ondernemers van een bloeiende horecazaak waar tien mensen tewerkgesteld waren.

-Hoelang hebben jullie erover gedacht om

de Zurenborger over te nemen?

Kevin Van Bockstael: “Steven en ik hebben al negen jaar in de Zurenborger gewerkt. Af en toe hebben wij van in het begin plannen gemaakt om zelf met een horecazaak te starten. Vijf jaar geleden kwam Elke Anseeuw onze ploeg vervoegen en ook zij had diezelfde droom. Drie jaar geleden zijn we begonnen met voorzichtige gesprekken met Guy De Smet in die zin van ‘stel dat…’Nu dus drie jaar later was het zover, Guy De Smet besloot de zaak aan ons over te laten, zij het met redelijk veel pijn in het hart, voor hem was het ook een kwestie van loslaten. Maar ook de jaren begonnen te wegen - Guy De Smet is een vijftiger – en horeca is geen licht beroep, zeker niet met de lange nachten. Dus vond hij het tijd om te stoppen en hij runt nu een consultancybedrijf.”

-De website staat nog op naam van De Zurenborger?

Kevin Van Bockstael en Steven Cools: “De aanpassing en de officiële herbenaming naar Zure volgt in de loop van augustus,

begin september. Maar we konden niet alles tegelijkertijd doen en het café sluiten tot alle paparassen en sites in orde waren, was geen optie. We konden het café niet zolang sluiten, onze klanten moeten bij ons terecht kunnen. We hebben wel een paar dagen gesloten om de muren een nieuwe lik verf te geven. Die zijn nu bordeauxrood en de tafels hebben we afgeschuurd en opnieuw donker gebeitst. Vroeger waren die muren wit met een zekere patine van jaren en de tijd dat er nog mocht gerookt worden.”

-Jullie publiek verschilt overdag nogal van dat van ’s avonds?

Kevin Van Bockstael: “Overdag hebben we meestal een ouder publiek, maar ook veel mensen van de bedrijven in de buurt. ‘s Avonds zijn de jongeren in de meerderheid. Maar het blijft een gezonde mix. Veel mensen komen af en toe naar hier om met iemand af te spreken en een ander moment ergens anders op de Dageraadplaats. Het is niet zo dat de mensen aan een café verknocht zijn, er is een ge-

zond verloop.”

-De Zurenborgers die het artikel in Gazet van Antwerpen gelezen zijn wat bezorgd over de optredens op zaterdagavond?

Kevin Van Bockstael en Steven Cools: “Daar is geen enkele reden toe. Wij houden al twee jaar om de twee jaar ’s zaterdags een optreden. Daar hebben wij nooit klachten over gehad. Die optredens eindigen ook steeds om tien uur ’s avonds. Zij gaan overigens door in het café en niet in de zaal achteraan. Die zaal achter het café dient voor verjaardagsfeesten en verenigingen, en ook voor koffietafels en af en toe een kwis. Af en toe is er ook een whiskyproeverij. Er staat ook geen podium, dat was ooit gepland maar dat is er nooit van gekomen. De kleine zaal boven is meer geschikt voor vergaderingen en zo.”

-Mag er in de zaal life muziek gespeeld worden?

Kevin Van Bockstael: “Life muziek in de zalen blijf verboden. Wel is er een muziekgroep die een paar keer per week repeteert, maar zij spelen tangomuziek puur instrumentaal.”

-Er is ook sprake van verteltheater?

Kevin Van Bockstael en Elke Anseeuw: “Hiervoor kijken wij vooral naar de Belgische Improvisatie Liga voor verteltheater, oude sprookjes, verhalen en wat kleinkunst. Dus alles blijft heel rustig. Ook deze voorstellingen gaan door in het café zelf. “

-Jullie zetten ook nieuwe cocktails op de kaart?

Kevin Van Bockstael en Elke Anseeuw: “We streven ernaar om elk seizoen een eigen creatie van een cocktail te brengen, maar we willen geen concurrentie zijn voor de cocktailbars in de wijk. Wij zijn in de eerste plaats een biercafé en dat willen we zo houden. We willen trouwens zoveel mogelijk van vroeger behouden. Het café moet voor ons cliënteel een vertrouwde plek blijven. Ook de snacks, alles huisgemaakt uiteraard, blijven behouden, en frituren hoort daar niet bij. Alleen de reuk al die in de zaak zou kunnen binnendringen. De mensen zijn tevreden nu, waarom dan nog veel veranderen. Ook de openingsuren blijven onveranderd, in de week van half twaalf tot twee uur. In het weekend van twaalf tot vier uur ‘s nachts. De Zurenborgers en ons cliënteel kunnen gerust zijn.”

Gazet van Zurenborg wenst jullie een heel goede herstart.

Bil.be

Elke Anseeuw, Kevin Van Bockstael en Steven Cools Foto Jörg PYL

met opgefriste foyers en een nieuwe website

Terwijl de zomerse dagen op hun einde lopen, hebben ze in De Roma achter de schermen aan heel wat verbeteringen gewerkt. We zetten ze graag voor u op een rijtje.

WEBSITE

-Het nieuwe seizoen is gestart met een nieuwe website, om de ticketverkoop bij piekmomenten vlotter te laten verlopen. En ze lanceerden een nieuw magazine. Daar droomden ze al langer van. Zovele interessante artiesten passeren in de mooiste concertzaal van Antwerpen en omstreken. En met boekvoorstellingen, documentaires en lezingen snijden ze regelmatig brandend actuele debatten aan. Dit driemaandelijks magazine is het antwoord op de nood aan meer diepgang. Met interviews en artikels doen ze hun programmatie alle eer aan en gunnen ze hun lezers ook een blik achter de schermen. Een boekje vol magie. Misschien heeft u het als trouwe bezoeker al in de bus mogen ontvangen, of heeft u het vorige week meegenomen bij uw eerste bezoek aan De Roma. U kan het ook rustig doorlezen bij een kruidige thee of lekkere latte in AMOR, het café-restaurant naast de deur op de Turnhoutsebaan. Als u het magazine nog niet in handen heeft gehad en het graag thuis ontvangt, mag u altijd een berichtje sturen naar magazine@deroma.be.

FILMKALENDER

De Roma presenteert in 2019-2020 de hemel op aarde. De zaal belooft concerten vol uitbundigheid, afgewisseld met ontroering en verbondenheid. Amanda Palmer, Wilco, Suzan & Freek, A La Rum, Carminho, Afro-Cuban All Stars, Apparat, Cake, Nick Waterhouse,…

zoveel topartiesten om die eerste maanden van het nieuwe seizoen naar uit te kijken. Ook de inhoudelijke avonden worden weer boeiend, met o.a. een boekvoorstelling van Reni Eddo-Lodge en een avond met Jeanne Devos rond armoede. Maatschappij- en zelfkritiek maakt De Roma tot wat het is: een speler die ertoe doet, in Borgerhout, in de stad. En checkt u zeker ook de uitgebreide filmkalender, waarmee De Roma haar oorspronkelijke functie als buurtcinema in ere houdt.

FOYERS

Maar dikwijls is De Roma ook gewoon een plek van schoonheid en genot. Alhoewel, zo gewoon is dat niet. Een plek moet worden onderhouden. En dat hebben ze in juli en augustus met heel veel ijver en noeste arbeid gedaan! Na zestien jaren van intense groei en bloei zijn de foyers helemaal opgefrist. Met respect voor de oude grandeur blinken ze het koper op en richten ze de spots op de gezelligheid. Ga snel het nieuwe interieur bewonderen en hef met de vele vrijwilligers het glas op de komende zestien jaren. En als u gaat, hoeft u voortaan geen cash meer mee te nemen. U betaalt uw drankjes gewoon met de bankkaart aan de bar. Geen gedoe met bonnetjes meer (maar wees gerust, als u er thuis nog ergens heeft, kan u daar nog steeds mee betalen).

Graffitifestival in de Krugerstraat en omgeving

Tag van elf meter op vijf wordt eigen stempel district Berchem

In aanloop naar het streetartfestival Meeting of Styles, dat van 9 tot en met 11 augustus plaats vond op en rond de Krugerstraat, stelde het district Berchem fier haar eigen ‘tag’ voor. De tag werd

ontworpen door het streetartcollectief Aerosol Kings, dat ook organisator is van Meeting of Styles, zoals de officiële naam van het graffiti-evenement luidt (Jörg PYL)

Kabuki

Sushi • Grill • Wok

Alle dagen open van 11:00-14:30 en 17:00-23

Dageraadplaats 28

2018 Antwerpen Info@kabukisushi.be www.kabukisushi.be

Tel. 03 663 8200

Een tag is zoveel als een handtekening in de graffitiwereld. Het ontwerp komt van Yvon Tordoir en vrienden van de Aerosol Kings. Die van Berchem is wel nogal groot uitgevallen, ongeveer elf meter lang en vijf hoog in blauw, zwart en wit. Hij staat in het midden van de Krugerstraat onder een afdakje.

STREETARTSITE

Een gelukkige Kris Gysels, districtsschepen voor streetart, die de tag samen met Yvon Tordoir, artiestennaam Ris One voorstelde: “Centraal op de site van het streetartfestival Meeting of Styles zal voortaan de tag ‘BERCHEM STREETART DISTRICT’ pronken. Alle graffitikunstenaars hebben een eigen tag, uniek is dat voortaan ook Berchem +streetartfestival Meeting of Styles voor komend weekend. De tag zal de zichtbaarheid nog meer vergroten. Hij neemt niet alleen een centrale plaats in op de gekende streetartsite van Nieuw Zurenborg, het is tevens de bedoeling om met deze tag verder te werken naar toekomstige streetartprojecten in ons district. Deze zullen dan de

handtekening van ons district meekrijgen.” “Ook hadden we naar verdere promotie toe nood aan een eigen stempel, denk maar aan drukwerk, kaarten, posters, enz. De tag zal de komende jaren dus nog vaak opduiken. De tag zal de zichtbaarheid nog meer vergroten. Hij neemt niet alleen een centrale plaats in op de gekende streetartsite van Nieuw Zurenborg, het is tevens de bedoeling om met deze tag verder te werken naar toekomstige streetartprojecten in ons district. Deze zullen dan de handtekening van ons district meekrijgen. Ook hadden we naar verdere promotie toe nood aan een eigen stempel, denk maar aan drukwerk, kaarten, posters, en zo voort. De tag zal de komende jaren dus nog vaak opduiken.”

INTERNATIONAAL

Het nieuwe werk betekent meteen extra promotie voor Meeting of Styles en kreeg een definitieve centrale plaats op de site aan de Zomerfabriek. Meeting of Styles ging dit jaar voor de zevende keer door van vrijdag 9 augustus tot en met zondag 11 augustus. Zoals steeds kwamen er meer dan honderd nationale en internationale graffitikunstenaars op af. Zij plaatsten hun kunstwerken op een muur die start in de Krugerstraat en doorloopt tot in de Uitbreidingstraat. Het Antwerpse graffiticollectief Aerosol Kings zorgde ook dit jaar voor de organisatie.

Plantin en Moretuslei 92 2018 Antwerpen T. 03 233 66 80 info@apotheekplantijn.be

“Van de ongeveer honderd kunstenaars komen uit tien landen, het merendeel uit Europa maar ook uit Brazilië,” verduidelijkte Yvon Tordoir. “ Een groot deel van hen zal slapen in het nulsterrenpension van de Zomerfabriek, maar sommigen hebben dan

Dit is de reuzegrote tag van het district Berchem Foto’s Jörg PYL

De graffiti-artiesten aan het werk

weer een kamer gehuurd of overnachten in hun kamper. We hebben ernaar gestreefd om ook dit jaar nieuwe kunstenaars uit te nodigen. Het is niet de bedoeling dat dit een evenement van vrienden onder elkaar gaat worden.”

- Is het niet een beetje contradictorisch, graffiti op een voorbereide muur met toestemming van de overheid te schilderen?

Yvon Tordoir: “Een beetje wel, maar anderzijds biedt een georganiseerd evenement de graffitikunstenaars de mogelijkheid hun kunde te etaleren en hebben zij meer tijd, zodat zij de afwerking beter kunnen verzorgen. Bovendien blijft hun werk een jaar staan en dat is niet overal het geval.”

Dit jaar vormden de muren van de Kruger-

straat, de Minckelersstraat, de Vlijtstraat en de Uitbreidingstraat de werkplek. “Deze plek vormt het pronkstuk van onze Berchemse streetart, want met 3 000 m² aan graffitikunst hebben we één van de langste graffitimuren van Europa”, vertelde Kris Gysels. “Omdat een groot deel van de muren ook elk jaar opnieuw wordt aangepast, zet dat het tijdelijke karakter van streetart nog eens extra in de verf. Ook de Vlijtstraat kan nog gebruikt worden, met dank aan AG Vespa die de gebouwen voor het festival liet staan. Wanneer ze afgebroken worden, zullen we aandringen op een hoge muur aan de straatkant, zodat ze ruimte voor streetart kan bieden.”

De editie voorzag net als de vroegere in de mogelijkheid om een hapje te eten. Maar er

waren ook een danswedstrijd, een skatewedstrijd, een hiphopnacht met dj’s. en er was uiteraard ook een workshop voor de deelnemers.

Yvon Tordoir ° 1986, ook bekend als Rise One is een Belgische graffiti- en streetartkunstenaar. Tordoir studeerde grafische vormgeving. Hij maakt zijn eerste muurschildering in 1998 toen hij 12 jaar oud was. Zijn eerste werk bestond uit illegale graffiti,

later ontdekte hij dat er in de stad Antwerpen plekken zijn waar legaal werk mag worden aangebracht. In 2000 richtte Yvon Tordoir het Antwerpse streetartgezelschap Aerosol Kings op, dat ondertussen vaak werkt voor de stedelijke overheid of in opdracht van bedrijven. Aerosol Kings organiseert sinds 2014 ook de Belgische editie van de Meeting of Styles. www.aerosolkings.com

Yvon Tordoir na illegale akties:

“Doorgaan of niet meer organiseren?”

Vrijdag was het officiële startschot van het zevende graffitifestival in Krugerstraat en aangrenzende straten. Onder de meer dan honderd deelnemers kwamen de meesten uit Europa, maar er waren er ook uit Brazilië en Zuid-Afrika. Er waren ook tal van nevenactiviteiten zoals hip hop en DJ op vrijdagavond 9 augustus. Zaterdag konden de skaters hun kunsten tonen op de terreinen van de Zomerfabriek. Zondag 11 augustus werden de meeste werken voltooid. Die dag kwamen ook de meeste kijklustigen, enkelen uit Zurenborg, maar het grootste deel kwam van buiten de wijk. Het aantal reflexfototoestellen viel op, al waren er ook die de kunstwerken met hun smartphone fotografeerden.

Minder aangenaam was dat in de nacht van zaterdag op zondag, die overigens re-

delijk luidruchtig was, her en der tientallen tags en graffiti op de huizen, deuren en garagepoorten hebben gespoten. Gezien de ondermaatse kwaliteit van die ongewenste graffiti lijkt het redelijk onwaarschijnlijk dat de artiesten van het festival hier iets mee te maken hadden. Er zouden al zestig klachten bij de politie zijn binnengelopen. Naar aanleiding van al die commotie stelden we Yvon Tordoir (organisator van meeting of styles) twee vragen.

-In sommige kranten werd gesuggereerd dat de wilde graffitispuiters een wraakactie tegen het evenement was?

Yvon Tordoir: “Dat kan ik niet zeggen, ik heb zelf geen enkel idee wie de daders zijn.”

-In de kranten werd ook gesuggereerd dat

deze actie het evenement in de toekomst in gevaar zou brengen?

Yvon Tordoir: “Daar wordt nu inderdaad over nagedacht. We gaan zien hoe de situatie evolueert en dan zullen we onze besluiten trekken, doorgaan of niet meer organiseren.”

Gelukkig beschikt Antwerpen over een team graffitiverwijderaars die de eigendommen van de bewoners kosteloos komt schoonmaken. Gezien de omvang van de vele ongewenste graffiti zou dit ongeveer anderhalve week duren. Indien er nog steeds graffiti op iemands eigendommen staan bij het verschijnen van de krant kan men de stad contacteren via het Stedelijk contactcenter 03 22 11 333 of mail via melding.graffiti@stad.antwerpen.be (jp)

Foto’s Jörg PYL

Schepen Kris Gyssels en Yvon Tordoir, de drijvende krachten achter het gebeuren.

Lucas

Lyssnijder is de nieuwe priester in de St. Norbertuskerk Groeide op in de Cogels Osylei en deed hier in ‘84 zijn eremis

In een kerk als de Sint Norbertuskerk op de Dageraadplaats hoort een orgel en minstens een priester voor de erediensten. Anders kan ze ontwijd worden en bvb een nieuwe bestemming krijgen als appartementsgebouw, sporthal, cultureel centrum of wat dan ook. Maar de mensen van de St. Norbertuskerk willen dat het een gebouw blijft met een religieuse beleving.

Als er dan een priester wegvalt dan moet er gezocht worden naar een vervanger. Zoektocht die niet altijd van een leien dakje loopt. Na het overlijden van Hans Vanackere, de man die de erediensten verzorgde werd er gezocht naar een opvolger en gevonden in de persoon van Lucas Lyssnijder (65). Frans Van Looveren, bezorgde ons onderstaande tekst over de nieuwe parochieherder zoals dat dan zo mooi heet. (SC)

Na het overlijden van Hans Vanackere heeft de Sint-Norbertuskerk opnieuw een medewerkend priester voor de zondagen. Neen, geen vastbenoemde pastoor; die tijd is echt voorbij. Net als andere kerken drijft ook de Sint-Norbertuskerk op een team van vrijwillige medewerkers die de taken onder elkaar verdelen. Dat blijft zo. Het is niet meer van deze tijd dat een priester op zijn eentje van alles de leiding neemt en de morele en juridische verantwoordelijkheid draagt. De nieuwe medewerkende priester is dus gewoon lid van het lekenteam dat de kerk op Zurenborg 'doet draaien'.

NORBERTIJN

Het gaat om Lucas Lyssnijder, 65 jaar oud, Norbertijn van Tongerloo. Hij woont niet in de abdij aldaar, maar wel in Berchem, meer bepaald in de Roest d'Alkemadelaan. En hij zal daar blijven wonen. Hij is nu sinds kort op pensioen als ziekenhuispastor in de Gasthuisberg in Leuven. De groep zieken die hem daar werden toegewezen waren de psychiatrische patiënten, en die mensen heeft hij daar dertig jaar geestelijk begeleid. Hij was daar o.m. medewerker van Manu Keirse. Hij weet dus wel wat er in het leven te koop is.

“THUISKOMEN”

Voor Lucas is zijn komst hier op Zurenborg een beetje 'thuiskomen'. Als kleine jongen groeide hij hier op in Zurenborg zelf, in de Cogels-Osylei. Zijn vader was organist in de Sint-Jacobskerk. En dat bracht mee dat Lucas als kind veelal met hem meeging naar Sint-Jacob, en veel minder in Sint-Norbertus te zien was. Als novice in Tongerloo werd Lucas naar de universiteit van Leuven gestuurd om er een bachelor wijsbegeerte en een master in theologie te behalen. Hij heeft wel, als pasgewijde jonge priester zijn 'eremis' (zo noemde men dat toen) gedaan in onze kerk, meer bepaald in 1984.

Lucas' voornaamste bijdrage in de SintNorbertuskerk zal erin bestaan om op zondag voor te gaan in de eucharistie. Minstens drie zondagen per maand zal hij er zijn. Daarbij is ook afgesproken dat hij, naast gewone zondagen, zeker ook zal voorgaan op de grote feesten en bij de bachcantatediensten.

BACH

Tussen haakjes: Lucas is een grote Bachliefhebber. Hij zal in onze kerk, met de bachcantatediensten en met het nieuwe barokorgel, ook muzikaal zeker aan zijn trekken komen.

Dat bisschop Johan Bonny zich sterk heeft gemaakt voor deze uitzonderlijke regeling, ervaren de vrijwilligers als een erkenning voor hun harde werk, en als een grote steun in de rug. Met een nieuw elan gaan ze ertegen aan.

De nieuwe ‘herder’ Lucas Lyssnijder

Joy Luts uit de Lange Van Ruusbroecstraat geeft Indiase kookworkshops

“Ik zie aan tafel spontane vriendschappen ontstaan”

Gezellig, gezond en in de eerste plaats superlekker! De kookworkshops van Joy Luts zijn op alle vlakken een schot in de roos. Op het menu? Authentieke gerechten uit Tamil Nadu, de Indiase geboortestreek van Joy. Wij klopten aan in de Lange Van Ruusbroecstraat voor een gesprek over hete curries, de geneeskundige kracht van gember en pure kookpassie.

(Dirk BLIJWEERT)

Eline Vercruyssen Opticien

Dageraadplaats 12

2018 Antwerpen

tel : 03/235 16 35 • fax : 03/235 17 44

optiekdedageraad@telenet.be

OPENINGSUREN

MAANDAG GESLOTEN

DINSDAG 10 uur tot 18 uur

WOENSDAG 10 uur tot 18 uur

DONDERDAG 10 uur tot 18 uur

VRIJDAG 10 uur tot 18 uur

ZATERDAG 10 uur tot 13 uur

-Voor de mensen die niet vertrouwd zijn met de Indiase keuken: wat moeten we ons daar precies bij voorstellen?

Joy Luts: “Dé Indiase keuken bestaat niet. India is met zijn meer dan 1 miljard inwoners een erg divers land. In Tamil Nadu, de zuidelijke deelstaat waar ik vandaan kom, wonen er meer dan 60 miljoen mensen. We gebruiken er typische ingrediënten als kokosmelk en currybladeren, die nergens anders op het menu staan. In het zuiden koken we ook gezond: we gebruiken er bijvoorbeeld geen glee of geklaarde boter. En dat in tegenstelling tot het noorden, waar ze kwistig omspringen met yoghurt en room.

In het zuiden eten we rijst, in het noorden kiest men voor brood, zoals naan. Voor alle duidelijkheid: ik ben geen chef-kok van opleiding. Mijn zuster, die nog in India woont, heeft me de kneepjes van de Tamil Nadukeuken bijgebracht. Ondertussen heb ik haar kookkunsten al bijgebeend! “

-De Indiase keuken heeft de reputatie pikant te zijn. Terecht of niet?

Joy Luts: ”Dat hangt van je persoonlijke smaak af. De basis van de meeste gerechten is een curry, zeg maar een stoofpotje op basis van tomaten, uien en look. Daar kan je allerlei kruiden aan toevoegen, zoals garam massala, maar ook chilipepers.

In India huldigen we het principe: more is more. We kijken niet op een bolletje look of een pepertje meer of minder. Al houden we natuurlijk rekening met de wensen van de deelnemers aan de workshop.”

Is Indiaas eten ook gezond?

Joy Luts: “Zeker weten. Kurkuma bijvoorbeeld is niet alleen goed voor je hart en je bloedcirculatie, het houdt je pezen en spieren ook nog eens soepel. Gember is dan weer gunstig voor je spijsvertering. Het voorkomt misselijkheid en braakneigingen, verdunt het bloed en verlaagt je cholesterol. De Zuid-Indiase keuken is niet alleen gezond, maar ook nog eens licht verteerbaar. Je kan het elke dag eten.

-Klopt het dat je oorspronkelijk andere plannen had en dat buren je omgepraat hebben?

Joy Luts: “Dat is juist, ja. Oorspronkelijk wou ik iets doen met tiffin-boxes, ronde lunchdozen die in elkaar passen en waarmee je dal, curry en brood kunt serveren. Vooral het ecologische aspect trok me daarin aan: je kan de dozen recupereren en hoeft niks weg te werpen. Maar buren voor

wie ik al eens Indiaas gekookt had, adviseerden me om kookworkshops te geven. Ik heb hun raad gevolgd en heb daar nog altijd geen spijt van.”

Tijdens je kookworkshops leer je mensen gerechten bereiden als dal curry, gemarineerde kip en paneer, een curry op basis van kaas. Hoe moeilijk is de Indiase keuken eigenlijk? Moet je een echte keukenpiet zijn?

Joy Luts: “Helemaal niet! Tijdens een kookworkshop bouwen we stap voor stap op. We beginnen met samen de groenten te snijden. Als alles gesneden is, verhuizen we naar het fornuis. We verdelen ons in groepjes. Mensen ontfermen zich over een bepaald gerechtje, dat ze zelf stoven en afkruiden. Ik houd een oogje in het zeil en geef praktische tips. Achteraf krijgen de deelnemers het volledige recept mee naar huis, zodat ze zelf aan de slag kunnen.” Het leukste moment is dat jullie samen tafelen om de gerechtjes op te eten.

Joy Luts: “Dat is zo. We babbelen er lustig op los en lachen flink wat af. Ik zie hier aan tafel spontane vriendschappen ontstaan. Samen koken schept blijkbaar een band. Mensen zijn ook fier op hun kookkunsten. Dat doet me plezier, ik heb zelf ook veel aan de kookworkshops.”

-Praktisch nog: wat moeten mensen die een workshop willen volgen precies doen? Joy Luts: “Je kan mijn Facebookpagina in de gaten houden of regelmatig een kijkje nemen op Hoplr, het sociale netwerk voor de buurt. Ik probeer de workshops te organiseren op vrijdag en zondag, maar je kan ook zelf een voorstel doen. Meestal starten we rond 17.30 uur. Ik voorzie water maar geen alcohol. Mensen die dat willen kunnen uiteraard zelf een flesje meenemen. Hoe lang een avond duurt? Hangt er een beetje vanaf. Hoe gezelliger, hoe langer, is de regel. Koken is ook een ideale teambuildingactiviteit, ook bedrijven kunnen dus bij mij terecht. Verder kook ik ook op verplaatsing, het hoeft dus niet noodzakelijk bij mij thuis te zijn. Verder verzorg ik ook catering. Ik maak dan gerechtjes op vraag.”

Een kookworkshop bij Joy kost 45 euro, afwas inbegrepen! https://www.facebook.com/The-Joy-of-

Joy Luts : “De basis van de meeste gerechten is een curry”

Zurenborgse scholier werkt mee aan kookboek

Dalibor Rasic: "Mijn droom is over 5 à 6 jaar een eigen grillrestaurant"

De vier leerlingen van het zevende jaar Specialiteitenrestaurant van het Stedelijk Lyceum Lamorinière studeren af. Dat doen ze met een eigen kookboek. Ze creëerden elk vijf gerechten. Eén van de leerlingen is Zurenborger Dalibor Rasic. (Luk DEPONDT)

Dalibor heeft Servische roots, maar woont al zijn hele leven met graagte in de Tweelingenstraat. Hij vindt het prettig met zoveel culturen in contact te kunnen komen: Belgen, Marokkanen, Turken en ook veel oostblokkers.

Zijn vader is destijds op 16-jarige leeftijd naar Antwerpen gekomen en woonde een tijdlang in de Belgiëlei. Dalibor gaat af en toe nog eens naar Servië om er familie te bezoeken. Hij heeft één zus en één broer.

VISITEKAARTJE

Al voor het achtste jaar op rij maken de leerlingen van het zevende jaar Specialiteitenrestaurant in het Stedelijk Lyceum Lamorinière als eindproef een kookboek met zelfgecreëerde gerechten. De titel van het kookboek is ‘tweehonderd’ n.a.v. 200ste verjaardag van het Stedelijk Onderwijs. Voor de leerlingen is dit een tastbaar ‘visitekaart-

je’ om hun vaardigheden te illustreren. In de keuken gingen de jonge chefs in spe aan de slag met nieuwe ingrediënten, kooktechnieken en bereidingswijzen uit alle hoeken van de wereld. Ze coachten elkaar onder leiding van hun leerkrachten om hun gerechten te verfijnen en naar een hoger niveau te tillen.

Het kookboek bevat naast de recepten ook 4 inspirerende gesprekken van (oud) leerlingen uit verschillende vestigingsplaatsen van het Stedelijk Onderwijs. Zo vertellen Victor Polster (acteur Girl), Stefan Blommaert (journalist VRT), Billy Massey (basketbalster Belgian Cats) en Menua Navoyan (juweelontwerper) over hun keuze voor het Stedelijk Onderwijs.

RESTAURANT

Vanaf 24 september zijn de recepten uit het kookboek te proeven in restaurant BRUT, het didactisch restaurant van het Stedelijk Lyceum Lamorinière, Lamorinièrestraat 16. In het restaurant staan de leerlingen aan het fornuis. Ze koken er dagelijks een lunch voor klanten. Het restaurant is op gewone werkdagen tijdens de lunchpauze van 12u tot 14u open voor iedereen. Reserveren is wel noodzakelijk op nummer 03 292 69 15.

PROEVEN

Op woensdag 26 juni om 11 uur ging in het restaurant BRUT de presentie door van het kookboek. Aanwezig waren o.m. leerkrachten, de bedrijfsdirecteur van het Stedelijk Onderwijs en Schepen van Onderwijs Jinnih Beels, die het eerste exemplaar in ontvangst mocht nemen en het meteen liet signeren door de vier jonge chefs.

Na de voorstelling van het boek konden de aanwezigen, waaronder uw dienaar, proeven van enkele gerechtjes uit het kookboek. De vier leerlingen dienden ze op bij een drankje.

Dalibor bood o.m. een tartaar van rundvlees en ganzenlever aan. Best lekker!

TOEKOMST

Volgend jaar zal Dalibor fulltime of parttime werken in het Antwerpse restaurant de Godevaart in de Sint Katelijnevest. Als rechterhand van de chef zal hij instaan o.m. voor de mise en place.

Misschien gaat hij ook nog verder studeren: hotelmanagement in de AP Hogeschool. Hij droomt ervan om over 5 à 6 jaar een eigen zaak te hebben: een grillrestaurant.

MEER INFO

Het kookboek ’tweehonderd’ is te koop voor €10 in het restaurant BRUT, Lamorinièrestraat 16 en in de Vestiging Harmonie, Lamorinièrestraat 248.

https://www.stedelijkonderwijs.be/stedelijklyceumlamoriniere/opleiding/specialiteitenrestaurant.

https://www.stedelijkonderwijs.be/stedelijklyceumlamoriniere/kom-bij-ons-eten.

Volgend jaar kan Dalibor Rasic al aan de slag als rechterhand van een chef.

Veerle Rooms levert grafische prenten voor Paaiplezier

Willem Persoon (75) viert zijn verjaardag met dertig haiku’s

Er bestaan verschillende mogelijkheden om een verjaardag te vieren, lekker eten, goed drinken, op reis gaan en flink fuiven. Maar ex-journalist en dichter Willem Persoon bedacht veruit de meest originele manier om zijn geboortedag te vieren. Hij publiceerde Paaiplezier, een dichtbundel met dertig haiku’s, versierd met tien grafische prenten door Veerle Rooms, zijn levenspartner. Reden hiervoor is 19 juli waarop Willem Persoon vijfenzeventig is geworden. (Jörg PYL)

Willem Persoon uit de Cogels Osylei was ooit journalist bij Gazet Van Antwerpen. Naast cultuurbijdragen, toneelteksten en biografieën legde hij zich vooral toe op poëzie. Hij publiceerde tot op vandaag tien zelfstandige dichtbundels. In 2014 verscheen dan zijn verzamelde gedichten onder de titel Persoonlijk. Samen met Veerle Rooms een van de belangrijkste hedendaagse grafische kunstenaars, bezocht hij in 2016 dan Japan, een land waarmee Veerle Rooms al twintig jaar een nauwe band heeft.

SCHEMA

In de prenten zijn ook de haiku’s zelf verwerkt in het handschrift van Willem Persoon.

Agentschap Plantin en Moretuslei 118 • 2018 Antwerpen

Tel : 03/224.84.40 • E-mail : AG047076@mandat.belfius.be

Die reis inspireerde Willem Persoon tot het schrijven van dertig haiku’s. Een haiku is een zeer korte Japanse dichtvorm met een streng schema. De eerste versregel telt vijf lettergrepen, de tweede zeven en de derde vijf. Om helemaal de traditie te volgen, moet de haiku ook nog handelen over de natuur. Van de dertig haiku’s gaan er negentwintig over Japan, doch de laatste gaat over Berchem zelf. Onder elk gedicht staat de specifieke plaats vermeld waarover het gedicht gaat. De titel Paaiplezier komt van Veerle Rooms zelf toen zij de koi’s (soort grote en dure goudvis) in het water zag dartelen, zei ze tegen Willem, ‘kijk eens, hoe die vissen paaiplezier hebben.’ Op de achtergrond van teksten staan illustraties van Veerle Rooms in grijstinten als een soort watermerk. Daarnaast staan er ook tien kleurige grafische illustraties van Veerle Rooms, allemaal geïnspireerd door Japan. Naast de openingshaiku ‘Het water beweegt/ Koi’s zoeken hun weg door het lis/ Vol van paaiplezier’ staat uiteraard een illustratie van zwemmende koi’s. Verder staan er grafische prenten in van tempels, parken en landschappen.

Naast de gedrukte versie werd er ook een bibliofiele uitgave op vijfentwintig exemplaren in een luxe koffer met twee originele grafische prenten van Veerle Rooms gedrukt op Japans Gampi-papier. Deze portfolio’s zijn genummerd van 1 tot 25, maar er worden er slechts twintig in de handel gebracht. Met deze prenten gaat Veerle Rooms in januari en februari 2020 naar Japan voor een tentoonstelling. Zij neemt uiteraard enkele bibliofiele exemplaren mee. De exemplaren in boekvorm zijn gedrukt in tienkleurendruk op half glanzend papier. Zij zijn te verkrijgen via StAP Artistieke Projecten en zullen bezorgd worden na betaling van 20 €. Zij zijn eveneens verkrijgbaar in boekhandel Kartonnen Dozen.

Een pad naar boven

Er is geen stem te horen Alleen met mezelf

www.persoonlijk.info

www.rooms-veerle.be

StAP Studio Artistieke Projecten vzw Cogels-Osylei 7 2600 Berchem

Studio-ap@hotmail.com

Telefoon: 032352654

Kantoorhouder Michiel Clippeleyr en zijn team heten u welkom bij de bank in uw wijk.

Willem Persoon publiceert Paaiplezier. Foto Jörg PYL

TATTOO: een niet te verwijderen merkteken of beeltenis op de huid

gemaakt door het inspuiten van pigment of het aanbrengen van littekens

Je ziet ze in alle formaten en kleuren, van een miniem en op een discrete plaats gezet tekeningetje tot ”in he face” armen, benen en romp bedekkende exemplaren die een eigen leven lijken te gaan lijden: tattoo’s . Ik sprak zichtbaar “betekende” wijkbewoners aan en vroeg aan schijnbaar “blanco” medemensen of ze soms… En vlot werden de mouwen opgerold en de ruggen ontbloot . Gevraagd naar de bedoeling en/of de inspiratiebron kwam er hier en daar een mooi verhaaltje los. Over de kostprijs wou niemand wat kwijt, alleen dat het erg duur was. Tekst en foto’s Jeannine Führing

Daisy Wouters : woont in de Kleinebeerstraat en liet toen ze 17 jaar was in Portugal een “daisy” of madeliefje op haar rug aanbrengen omdat haar naam het enige is wat ze in haar hele leven zal meedragen. Daisy organiseert danscursussen, ze start deze maand (sep) met Jamaicaanse dansen.

Wie mee wil doen:

Dancehall Skinny Diva Productions Mob.: +32 (0)496/719.348

Sofie Podts: woont in de Kleinebeerstraat en liep recent 4 maanden stage als sociaal werkster in Langa (een buitenwijk van Kaapstad). Als afscheid liet ze samen met haar vriendin een tekening van de Tafelberg op hun arm aanbrengen.

Sebastian Fisher: uit de Walvisstraat laat al jaren tattoo’s aanbrengen en bleef lang bij de klassieke zeemans- attributen (roos, anker, hartje, driemaster…) die hij bij verschillende tattooshops liet plaatsen. Zijn laatste aanwinst wijkt daar van af: Op zijn borst prijkt ”de leeuwenbruid” gezet door Tobias van Brabo’s handtattoo, die er drieën half uur voor nodig had.

Maxim Reynaerts: is mede-eigenaar van fitness M4TERIA in de Grotehondstraat uit. Zijn eerste tattoo zette hij op 19 jaar (een ster). Zijn laatste aanwinst is een mandala tattoo sleeve waarvoor hij zes of zeven keer drie uur op de stoel bij WIZZ-Artproductions-Tattoo moest.

Dimitri Orfanos: uit de Arendstraat is van Griekse afkomst en heeft drie jaar geleden bij een Japanse dame in Gent (Hakutakatattoo studio) over zijn vier vorige tattoo’s heen een koi laten aanbrengen. Hij is verwoed bonsai kweker en die miniatuurboompjes en deze vis komen veel voor in Japanse tuinen.

Raf Broes: woont in de Rolwagenstraat is de dochter van (Gode-)Lieve (ex-Zeezicht) en heeft toen ze 18 werd it liefde voor haar moeder een “leaf” (Lieve/leaf) op haar linkerschouderblad laten zetten bij GloryBoundTattoo.

Charlotte Wuyts en Arno Van

Mechelen: wonen samen boven de pizzeria in de Grotebeerstraat. Charlotte liet een jaar geleden een tekening plaatsen die zon, zee en strand symboliseert, drie dingen waar ze erg van houdt. GloryBound deed het werk. Haar vriend Arno Van Mechelen Arno heeft zijn Lucky Number (22) door dezelfde tattoo-shop laten aanbrengen.

Kim Grangé ’s thuisbasis ligt in de Schorpioenstraat. Ze liet drie jaar geleden op haar linkerarm een doodshoofd zetten die voor haar “darkside” staat. Voor haar verjaardag kreeg ze van haar vriend een henna-style tattoo die ze bij SinSin op haar rechterarm liet zetten.

François Charpentier : nog een inwoner van de Grotebeerstraat, is midden zeventig. Zijn tattoo, een hartje, werd toen hij 18 was met naald en chinese inkt, op zijn arm gezet door vriend/klasgenoot (Londenstraat) Pierre die dat, gezien het aantal voorbij gegane jaren, blijkbaar goed gedaan heeft.

M I D D E N P A G I N A

Marieke Loose met Marcel (4) : wonen in de Grotebeerstraat. Marcel tekende toen hij drie jaar was zijn eerste « mannetje » en Marieke vond dat zo schattig dat ze het enkele maanden geleden door een vriend op haar arm liet “tappen”.

Stefaan Boeren: woont in de Raafstraat en heeft dertig jaar geleden een Yantra laten zetten (zon en maan en symbool uit het Hindoeisme) bij SinSin. Op zijn arm stond vroeger een arend die plaats heeft moeten ruimen voor een tijger.

De Ideale Woning viert bouw eerste woning met een stadsgedicht

In Berchem steken ze deze keer het nieuwe seizoen van wal met een leuke vertoning voor kinderen. Ondermeer met poppentheater. Voor de grote mensen hebben ze de komende weken uiteraard ook heel wat op het programma staan. Verrassend bvb

is het Stadsgedicht Groenenhoek Berchem. Een initiatief van de sociale bouwmaatschappij De Ideale Woning die, de naam laat het al vermoeden, honderd jaar geleden de eerste woning liet bouwen en dat nu viert met een stadsgedicht. Stadsdichter Maud Vanhauwaert kreeg de opdracht.

Zondag 15 september

WOUTERS EN ZO - Jules 3+Prijs: 4 euro JULES is een muzikale voorstelling met vertellingen over het leven van Jules. Van Knuffeldraak en van Grote Zus, van Mama en Moemoe, van de hond Bidon en van de zee. Met liedjes en fijne muziekjes, met een grote tuba en een piepklein pianootje, met je ogen open en dan weer toe.

Locatie:

De Vertellerij

Turkooisstraat 18

2600 Berchem

Zondag 15 september

POPPENTHEATER HET SLEUTELGAT - De

Camelia Musicalis 5+ Gratis

De theaterbus van Het Sleutelgat stationeert zich aan Kinderbib De Vertellerij met een amoureuze en avontuurlijke voorstelling voor dappere kinderen tussen 5 en 10 jaar. Kom mee luisteren, gibberen, snotteren en luidkeels meezingen met Franklin de kruisspin.

Zondag 15 september - 12.00 uur tot 15.30 uur

FLUX - Chez Col gratis

Een artistiek buffet voor jong en oud(er) waar je zelf de handen uit de mouwen steekt!

Locatie: De Vertellerij Turkooisstraat 18

2600 Berchem

Zondag 15 september - 13u

PRESENTATIE STADSGEDICHT

GROENENHOEK - Maud Vanhauwaert gratis

Dit jaar is het 100 jaar geleden dat in Antwerpen de eerste sociale woning werd gebouwd.

Sociale Huisvestingsmaatschappij De Ideale Woning vroeg voor die gelegenheid aan stadsdichter Maud Vanhauwaert een stadsgedicht te schrijven over de wijk Groenenhoek in Berchem, waar zich de allereerste sociale woningen van De Ideale Woning bevinden. Maud Vanhauw-

aert verzamelde voor het stadsgedicht verhalen over het ouderlijk huis van bewoners uit de wijk . Hoe zag het ouderlijk huis er uit? Waar speelden de kinderen? Waar werden vrienden en familie ontvangen? Al die verhalen bracht Maud samen in een publicatie en een nieuw stadsgedicht ‘Het huis in mij’.

Op zondag 15 september om 13 uur organiseert De Ideale Woning een lanceringsmoment waar de stadsdichter haar gedicht in primeur voordraagt. En er valt nog veel meer te beleven die dag want ook kinderbib

De Vertellerij is jarig en blaast vijf kaarsjes uit. Kom vanaf 11.30 uur naar De Turkooisstraat en ontdek het gratis programma.

Locatie:

De Vertellerij Turkooisstraat 18

2600 Berchem

Zondag 15 september- 13.00 uur tot zo 15 sep 2019 - 15.30 uur

BOB TORFS TEKENT WAT JE VRAAGTSneltekenanimatie 5+ gratis

Wil je ook een leuke tekening van Bob Torfs?

Bedenk dan alvast over welk onderwerp je een tekening wil en sluit aan in de rij tijdens één van zijn sessies sneltekenanimatie.

Locatie:

De Vertellerij

Turkooisstraat 18

2600 Berchem

Donderdag 19 september - 20.00 uur

MICHAEL EN DAVID HERNANDEZColoured Swan 1 & 2: Khoiswan & Eldorado vvk/kassa: 14 / 16 euro

Choreografe Moya vraagt zich af hoe verschillende, opgelegde identiteiten invloed hebben op ons doen en laten. Ze nodigt diverse kunstenaars uit om haar bij deze zoektocht te vergezellen. Elke ontmoeting leidt tot een solo gecreëerd met en voor de artiest, als een van de zwanen in ‘Coloured Swans’.

Zondag 22 september - 14.00 uur

NAT GRAS - Heel-huids 2,5+ vvk/kassa: 6/8 euro

Een sterrenhemel van sproetjes, een rilling met kippenvel, de tekening van een litteken of de plooi van een lachrimpel. Een krullenbos, een grijze kop, kaal of 2 vlechten. Heelhuids gaat over je binnen- en buitenkant en hoe deze in relatie staan tot elkaar..

Donderdag 26 september tot vrijdag 27 sep

2019

BAAR - Genoeg (première)

vvk/kassa: 16/18 euro

Een donkere komedie over familiebanden, een lichte tragedie over politieke postjes en portefeuilles. ‘Baar’ brengt Warre Borgmans en Dimitri Leue voor het eerst weer samen na de Lortchertrilogie. Ze vullen hun theatraal genenpakket aan met Michaël Pas, Alice Reijs en Sara Lâm.

Zondag 29 september - 15.00 uur

BEELDSMEDERIJ DE MAAN - De tuin van de walvis 5+

vvk/kassa: 6/8 euro

Stef De Paepe zet een prachtvertelling van meesterpointillist Toon Tellegen naar zijn hand. Tot leven gebracht door beeldduiveldoet-al Paul Contryn. Over een walvis die een tuin op zijn rug wil. Tot het zover is. Een kruisbestuiving tussen livetheater en luisterspel.

Woensdag 2 oktober - 20.00 uur

ALEXIA LEYSEN EN VALENTIJN

DHAENENS/ BRUT – Knaus

vvk/kassa: 14/16 euro

Alexia Leysen en Valentijn Dhaenens ontrafelen Knausgård. In 3500 pagina’s pende hij de strijd van zijn ziel neer en spaarde daarbij niets of niemand. Het schrijven gaf zijn leven zin, maar ging ten koste van zichzelf en zijn naasten.

Vrijdag 4 oktober - 20.00 uur

‘NUFF SAID

vvk/kassa: 14 euro (student - 26 jaar: 8 euro)

De stad ligt voor het 13de seizoen in Berchem. Actueel podium-geweld uit de hele wereld kruipt hier elke maand voor de spotlight! Een kruispunt van mainstream en underground, 12 m² vol jong talent en internationale namen.

Open van 9u30 van maandag tot vrijdag, en om 10.00 op zaterdag en zondag.

Guido Belcanto op 18 oktober

Genoeg op 27 september

‘Nuff Said betekent iedere aflevering een nieuw patroon vol comedy, literatuur, muziek en spoken word.. No nonsens, global en local. Steeds zwierig in de blend gedraaid met de spacefunkers Brzzvll en de sprekende bougie Johan Petit. Stap in en beleef deze heerlijke roadtrip van op de eerste rij. Deze editie is onderdeel van L’Afrique c’est chic. Een stedelijk festival dat de kunst, de muziek en de identiteit van de Afro-cultuur overal ter wereld viert. Verspreid over verschillende locaties in de stad geniet je van 3 tot 24 oktober drie weken lang van diverse culturele evenementen.

-BRAM VAN DER VELDE (NL) is een geboren en getogen Limbo uit Venlo die in 2004 uitweek naar Amsterdam om er zijn comedyambities een kans te geven. In datzelfde jaar wist hij al meteen het Open Amsterdamse Stand-Up Comedy Festival op zijn naam te schrijven. In april 2005 wint hij met zijn onversneden rauwe humor ook de jury- en publieksprijs van het AKF Comedy Concours.

-DIZZY MANDJEKU wordt in de Congolese rumba beschouwd als een levende legende. Reeds in de jaren 60 verdiepte hij zich als gitarist in jazz en Latijns-Amerikaanse muziek, vooraleer hij de Congolese muziek doorgrondde. Hij was actief bij Zap Mama, Milow, Stromae en hij maakt nog steeds deel uit van de band van Baloji.

-MONICA KARAMA is een 22-jarige dichter die ook workshops geeft en een boekenclub begeleidt. Zij speelde mee in drie kortfilms (waaronder A Child Like Innocence en Girls Fact) die verschillende prijzen hebben gewonnen. Zij werkte eerder al samen met onder andere Mestizo Arts Festival, De Munt, Contacting the World, Pianofabriek en Urban Woorden.

-NISRINE MBARKA (NL) schrijft theaterteksten, korte verhalen en poëzie. Haar poëzie is eerder verschenen in literaire tijdschriften als Het liegend Konijn, de poëziekrant, Tirade en Boekie Boekie. Als vertaler vertaalt ze Arabische poëzie naar het Nederlands. Hiernaast is ze mede oprichter en artistiek leider van theatergroep Landgenoten.

-JAMALI MADDIX (VK) is een van de meest veelbelovende en opwindende comedians van het moment. De meesten kennen de Britse comedian als gastheer van de reeks ‘Hate Thy Neighbour’ op Viceland. In deze docu-serie gaat hij voor zijn plezier spreken met allerlei extremistische groeperingen; van een extreemrechtse Joodse groepering tot de Black Israelites in Harlem.

Donderdag 10 oktober - 20.00 uur

WArd/waRD / ANN VAN DEN BROEK - The Memory Loss Collection: Zooming in on Loss

vvk/kassa: 14/16 euro

The Memory Loss Collection bestaat uit de creatie van een triptiek over het thema geheugenverlies. ‘Zooming In On Loss’ focust op de interne strijd die gevoerd wordt door het individu, met enerzijds het besef van het verdwijnen van het geheugen en anderzijds het verlies aan controle over dat proces.

Vrijdag 11 oktober - 20.00 uur

ARBI EL AYACHI - De ruimte in vvk/kassa: 14/16 euro

Sinds Arbi kon lopen, loopt hij tegen een stoet in, koppig, nieuwsgierig en hard van leer. Een schildpad die meer over de weg kan vertellen dan een haas. Misschien is hij heel speciaal of gewoon door een kosmische fout op de verkeerde planeet gezet.

Dinsdag 15 oktober - 14.30 uur

JACKOBOND & BASTIEN - Van Corsari tot Appermont vvk/kassa: 8 euro

Een wervelende voorstelling opgedragen aan alle Vlaamse en Nederlandse televisiepresentatoren en -presentatrices van weleer. Aan de hand van historische beeldfragmenten en onvergetelijke muziek blikken Jackobond en Bastien terug op de beginjaren van de Vlaamse en Nederlandse televisie.

Woensdag 16 oktober - 20.00 uur

MUZIEKTHEATER DE KOLONIE & HERMESensemble - Mevrouw Bob vvk/kassa: 14/16 euro

Tania Van der Sanden speelt mevrouw Bob, een succesvolle zakenvrouw. Tot een ongeneeslijke ziekte zich manifesteert. Van haar

macht blijft weinig over, maar ze is wel ervaren genoeg om haar toehoorders nog iets te leren over het leven. Tekst van Peter De Graef, muziek van Bo Spaenc & HERMESensemble.

Donderdag 17 oktober 2019 - 20.00 uur

SOE NSUKI –Soetopia vvk/kassa: 14/16

euro In haar eerste zaalshow neemt ze het publiek mee op reis door het onvoorspelbare landschap van Soetopia, het land der eeuwige positiviteit. Een land waar de glazen overvol zijn, maar waar tegenslag ook zijn plaats heeft. Wordt er gelachen? Ja! Wordt er geweend? Ja! Wordt er geld uitgedeeld?

Vrijdag 18 oktober20.00 uur

GUIDO BELCANTO - Een zanger moet trachten de pijn te verzachten - 3 decennia van liefde vvk/kassa: 20/22 euro

Belcanto's muziek klinkt tijdloos en zo is ook zijn thematiek: hij is de zanger van liefde, lust en leed, de troubadour der gebroken harten, de apostel van de romantiek, onze enige, echte en waarachtige zanger van het levenslied.

Vrijdag 18 oktober - 20.00 uur tot 22.00 uur

DYSLEXIE? WACHT NIET AF EN KIES VOOR ACTIE! - Infoavond over taal- en

rekenproblemen

Locatie: Bibliotheek De Poort Willem Van Laarstraat 15 2600 Berchem

gratis mits inschrijving via info@neurovisueelcentrum.be of 0471 69 30 79

Wanneer automatiseringsproblemen bij kinderen om de hoek komen kijken, is afwachten geen optie. Hoe sneller je ingrijpt hoe kleiner de schoolse achterstand en de emotionele lading op het einde van de rit. Kom er alles over te weten tijdens deze lezing door het NeuroVisueel centrum

Genoeg op 27 september

De Ruimten met Arbi El Ayachi op11 oktober

Inspraakavond na kritiek op kerstwake van vorig jaar

Uit de edities 1969

We snuffelden nog even in de edities van de Zurenborger, het reklameen aankondigingblad voor de wijk. Deze keer bekeken we de edities van augustus/ september/oktober 1969 van zeer nabij. (SC)

Op een van de eerste pagina’s staat een paginagrote advertentie voor viltstiften. Duidelijk iets nieuws toen want er staat bij: schrijven langer, beter, langer en zijn niet duurder. Te verkrijgen bij boekhandel Kimpen-Meelberghs, Dageraadplaats 33 en tevens uitgever en opsteller van het blad.

In de Kleine Beerstraat 24 kregen de kroostrijke gezinnen dan weer 5 procent korting in de Deco –Shoe waar ze schoenen, pantoffels en boekentassen verkochten. Uit de rubriek In en Rondom Zurenborg dit weetje: Eerw. Heer Carlier Lode, leraar Klein Seminarie Bolongo (Kongo) werd tot direkteur benoemd van het Sint Edmonduskollege, Korte Altaarstraat. En café Den Draak bestond toen ook al: bij één pintje bier krijgt u gratis - veel zon en frisse lucht op het mooie terras van uw café.

SEPTEMBER – OKTOBER 1969

Hier komen we dan ook te weten dat dit reklameblad verdeeld werd op 7000 ex à rato van 1 per bus. Verder: Brasserie Tyl richt een toeristische autorally in op 18 oktober met ‘mooie prijzen’.Nog een belangrijk bericht: vanaf 15 december moest alle briefwisseling voorzien zijn van een postcodenummer. Behalve dan het nummer van de Voerstreek staat er tussen haakjes bij. In die tijd waren er trouwens veel incidenen, marsen en protesten rond deze prachtige streek die dan weer bij de Vlaamse kant werd gerekend en door anderen graag terug naar de provincie Luik zou gaan. Enfin, problemen. Uit een advertentie leren we tenslotte dat in Café Den Draak op de Draakplaats 1 de zetels gevestigd waren van behoorlijk wat verenigingen. BC De Arend, BC De Draken, BC Bridge en ook nog de Bakclub De Draken. En wat is nu een bakclub? Geen flauw idee?

Eind oktober dan: bij Mamy’s Wassalon in de Kleine Beerstraat 3 heb je voor 100 fr (2,5 euro) reeds 4 kilo droogkuis en een rok droogkuisen kostte toen 20 fr, een halve euro.

En dan dit bericht: vorig jaar was er veel kritiek geweest op de andere manier waarop de kerstwake verliep. Meer bepaald op “de eigentijdse en vooruitstrevende manier” waarop dit gebeurde. Maar iedereen werd nu uitgenodigd op 3 november in Het Daghet, Grote Beerstraat 3 om in discussie te gaan over het geheel, met de teksten van verleden jaar in de hand. Een inspraakavond dus.

Conclusie: “Eigenlijk zouden alle groeperingen waaraan Zurenborg zo rijk is op deze avond moeten vertegenwoordigd zijn.”

Zurenborgs toparchitect overleed honderd jaar geleden

Grafmonument van Jules Hofman in zijn oude glorie hersteld

Drie jaar geleden publiceerden we een oproep van stadsgids Alex Elaut, bekend van zijn boek “Op wandel door de belle époque” dat nog altijd het standaardwerk is over de geschiedenis en architectuur van Zurenborg. Hij signaleerde dat het graf van architect Jules Hofman op het Sint-Fredeganduskerhof in Deurne zwaar vervallen en dringend aan restauratie toe was. Jules Hofman was niet enkel de architect van de grote synagoge in de Oostenstraat maar ook

Alex Elaut wist de Dienst Erfgoed ervan te overtuigen om het grafmonument te restaureren omdat het dit jaar precies honderd jaar geleden is dat Jules Hofman overleed. “Ik vond het erg belangrijk dat het monument geconserveerd werd omdat hij het hoogstwaarschijnlijk zelf ontworpen heeft voor zijn schoonfamilie die er voor hem in begraven werd”, vertelt hij aan de telefoon. “Maar ik was ook nog altijd op zoek naar gegadigden om het peterschap

Boek over Jules Hofman te koop voor twintig euro

Tijdens Open Monumentendag wordt in stokerij F.X. De Beukelaer, Haantjeskei 132, 2018 Antwerpen het nieuwe boek van Alex Elaut “Jules Hofman, Antwerps Art Nouveau & Belle Epoquearchitect” voorgesteld. De monografie werd in eigen beheer en op beperkte oplage uitgegeven en zal ter plaatse te koop zijn voor 20 euro. Op 6 oktober is het ook te koop in huis De Reyger, het beeld-

over het grafmonument op zich te nemen Dat is weliswaar vooral symbolisch: aan de peters wordt niet gevraagd om mee te betalen voor de restauratie. Het is eerder de bedoeling van het regelmatig te onderhouden en desgevallend beschadigingen en vandalisme te melden.”

“Ik had al contact gehad met een paar eigenaars van Hofmanhuizen maar ik had nog altijd niemand van de nabestaanden kunnen traceren. Dat was voor mij nog om

van veel iconische huizen in de wijk. Drie jaar lang hoorden we hier niets meer over tot er opeens een mail kwam: het monument werd zopas gerestaureerd in opdracht van de Dienst Erfgoed van de stad Antwerpen en twee achterkleinkinderen van Hofman hebben het peterschap aanvaard. Een en ander zal op 5 en 6 oktober gevierd worden met een inhuldiging op het Sint-Fredeganduskerhof en met gegidste Hofmanwandelingen in de wijk.

een andere reden belangrijk. Ik ben namelijk een boek aan het schrijven over het leven en het werk van Jules Hofman. Ik had nog wat heel wat gaten in mijn research want het persoonlijk archief van Hofman is lang geleden verloren gegaan. Uiteindelijk heeft Marcel Windey van de Heemkundige Kring van Deurne mij uit de nood geholpen. Die heeft goede contacten met een zustervereniging in Breda en daar bleken ze nog wel over wat informatie over Hofman en zijn familie te beschikken, inclusief zelfs een stamboom.”

“Dat leverde mij een aantal namen op en ik ben dan maar met behulp van de Witte Gids beginnen rondbellen. En dat leverde verbazend snel resultaat op. Ik kreeg een mevrouw aan de lijn die zegde dat ze de weduwe was van een kleinzoon van Hofman en ze was graag bereid van mij te ontvangen. Zij bleek een krasse en nog zeer lucide dame van negentig die in Wilrijk in een serviceflat woont. Zij ontving mij zeer vriendelijk en wist nog een heleboel anek-

(Luc PANDELAERS)

dotes over de familie te vertellen. Maar bovenal, zij had een schoendoos vol met familiedocumenten en oude foto’s. Een ware goudmijn voor mijn boek. Ik heb intussen ook contact gehad met haar broer en die heeft zich bereid verklaard om samen met zijn zoon het peterschap over het graf te aanvaarden.”

Wij vragen hem of er verder nog iets rond het honderdjarige overlijden van Hofman gaat gebeuren. “Er komt een herdenkingsweekend op vijf en zes oktober”, zegt hij. “Op vijf oktober is er een plechtigheid bij het graf op het Sint-Fredeganduskerkhof die georganiseerd wordt door de culturele dienst van het district Deurne. En op zondag zes oktober zijn er geleide wandelingen langs de Hofmanhuizen op Zurenborg. Er zal dan ook gelegenheid zijn om zijn belangrijkste werk, de grote synagoge in de Oostenstraat, te bezoeken en ik hoop dat er ook een aantal interieurs van zijn huizen zullen te bezichtigen zijn. Nog niet alles ligt al vast maar het gedetailleerde programma zal in de brochure van de Open Monumentendag staan. En tegen eind september moet ook mijn boek van Jules Hofman in de winkel liggen. Op Monumentendag kan mijn boek ook gekocht worden in likeurstokerij De Beukelaer (makers van de Elixir d’Anvers) in de Haantjenslei. Dat is ook een gebouw van Hofman dat op die dag kan bezocht worden.”

houwersatelier van Josué Dupon in de Guldenvliesstraat 40, 2600 Berchem waar op die dag de Hofmanwandelingen vertrekken. Nadien is het verkrijgbaar aan 25 euro bij boekhandel Eric Tonen in de Kloosterstraat te Antwerpen.

De synagoge is van de hand van architect Jules Hofman Foto Luc PANDELAERS

De graftombe van de architect is helemaal opgeknapt. Foto Luc PANDELAERS

Jos Hermans benadert in boek reïncarnatie wetenschappelijk

Er is al veel over reïncarnatie geschreven, maar hoogst zelden is het fenomeen wetenschappelijk benaderd. Ook ongewoon is dat Jos Hermans uit de Tweelingenstraat, die we vooral kennen als zingende stadsgids en stichtend lid van de groep Katastroof, hier een boek over heeft geschreven. Dat

Bij ons bezoek vertelt Jos Hermans dat hij zich al veertig jaar in het fenomeen reïncarnatie heeft verdiept. In totaal heeft hij bij meer dan driehonderd personen een deel van wat ze hun reïncarnatiegeschiedenis noemen blootgelegd. Hiervoor heeft hij een methode ontwikkeld om die regressie te bereiken, die het midden houdt tussen relaxatie en hypnose. “Hypnose gebeurt alleen maar als de persoon dat wil, het is overigens de persoon zelf die zich in hypnotische toestand brengt”, verklaart Jos Hermans. De ‘rebirthing’ techniek (methode waarbij men de geboorte herbeleeft) past hij niet toe, omdat verschillende mensen daarbij psychisch schade zouden hebben opgelopen.

CIJFERS

In de eerste hoofstukken neemt Jos Hermans de lezer mee naar de diverse stromingen en religies die in reïncarnatie geloven. Hiertoe horen onder meer de hindoes, de jaïnisten en de boeddhisten, maar ook diverse filosofen waaronder niet de minsten. Plato en de neoplatonici, Leibnitz en Kant, om maar enkele te noemen, naast schrijvers als Goethe, Schiller en Schopenhauer. Verder zijn de theosofen en de antroposofen aanhangers van de reïncarnatietheorie. Maar ook bekende psychologen en een lange rij moderne kunstenaars zijn die theorie toegenegen. Kortom, men kan zeggen dat een kwart tot de helft van de mensheid in reïncarnatie gelooft of deze voor mogelijk houdt. Zelfs in het christendom zijn er passages in het evangelie die mogelijk in het voordeel van de reïncarnatie zouden kunnen pleiten, zoals de passage ‘jij zult moeten herboren worden’ (gesprek tussen Jesus en Nikodemus, Johannes 3:3-7). Van alle personen die Jos Hermans via regressietechniek naar een vroeger leven probeerde terug te brengen, bleek 85 % vatbaar voor deze methode, ongeacht of het

En de vorige levens van Jos Hermans?

Omdat bij Jos Hermans regressie niet werkt (zoals bij 15% van de mensen), deed hij een beroep op twee technieken. Enerzijds waren andere regresanten in zijn kennissenkring die hem tijdens die sessie herkend hadden. Een andere methode is auralezing door personen, die dat kunnen. Om in de lijn van het boek te blijven, geef ik hier enkel een aantal van vorige levens na het jaar 1000. Hier een greep van vorige levens:

Fergus leefde na 1000 in Ierland nabij Galway. Was een reizende muzikant die overal ballades en liefdesliederen zong.

Als Keith leefde hij Ierland als visser en zeevaarder die kruiden en specierijen vanuit Genua importeert.

Lijfeigene bij een Frans kasteel. Hij bakt broden en werkt in de landbouw. Wordt door soldaten meegenomen en van hoge toren in het water geworpen op een leeftijd van veertig jaar. Clemens, zoon van bediende in een kasteel in Châtillon-sur-Indre. Wordt later rentmeester en werkt met paarden.

Francesca in Sardinië. Sterft op zesjarige leeftijd door een waterrad.

Mechaïne, Zigeunermeisje in Roemenië. Hugo, Jongen van ongeveer vijf jaar die tijdens het rijden op zijn step door een motor met zijspan wordt overreden en hieraan overlijdt.

Jozef (Jos) Hermans: auteur van dit boek.

hij zichzelf ook een gediplomeerd stadsgids mag noemen is minder geweten. Nog minder bekend is zijn beroep van psycholoog. Maar dat maakt dat hij reïncarnatie kan benaderen zowel voor believers als non believers

meestal in een gelijklopende beschaving geboren worden. Dikwijls komt men in opeenvolgende reïncarnaties elkaar terug tegen, maar niet noodzakelijk in dezelfde soort relatie. Zo kan iemand wisselen van partner naar vriend, broer, vader, moeder of kind. Ook het geslacht kan wisselen van generatie tot generatie. Misschien zijn we allemaal wel een ‘reizend toneelgezelschap door de eeuwen heen’.

Opvallend, meer vrouwen beweren in hun eerste regressie een man te zijn in een vorig leven, dan mannen zich als vrouw zien.

mogelijkheden kon bieden.

THERAPEUTISCH

Bij een regressie naar vorige levens, vindt soms onbedoeld een genezing plaats. “Er bestaan uiteraard regressietherapeuten, maar de meesten gaan hierbij terug naar pijnlijke jeugdervaringen en de geboorte. Degenen die wel een traumatische gebeurtenis uit een vorig leven laten herbeleven, zullen nooit stil staan bij de historische verificatie van dit verhaal. Voor hen telt alleen het genezend effect, of het nu inbeelding is of niet. Maar ik probeer zoveel mogelijk van die verhalen uit het verleden te controleren, aldus Jos Hermans. “Zo had ik een vrouw die regelmatig migraineaanvallen had. Tijdens een sessie bleek dat zij in een vorig leven als man door een metalen ring om zijn hoofd gefolterd werd tot hij stierf. Nadat zij zich hiervan bewust was geworden kreeg zij geen migraineaanvallen meer.”

OVERTUIGD

om mannen of om vrouwen ging. Ook het feit of men al dan niet geloofde in reïncarnatie speelde geen rol. Wel viel op dat meer vrouwen bereid waren naar hun vroegere levens op zoek te willen gaan. Hij beweert trouwens wereldwijd de allereerste te zijn die geprobeerd heeft bij een beperkt aantal proefpersonen zoveel mogelijk vorige levens op te sporen. Om praktische redenen heeft Jos Hermans in zijn boek geen levens voor het jaar 1000 in kaart gebracht. Daarvoor was dikwijls een andere tijdrekening in voege en vielen de beweringen van de regressanten moeilijk te controleren.

JUISTHEID

Bij het verifiëren van de verklaringen van de vroegere levens, hield Jos Hermans geen rekening met geschiedkundige gegevens die de regressanten konden weten, om beïnvloeding te voorkomen. Het merendeel van die vorige incarnaties bleken trouwens eenvoudige dagjesmensen te zijn, die nooit een historische voetafdruk hebben achtergelaten. Historische figuren zijn heel zeldzaam, maar hij heeft er toch enkele kunnen terugvinden. Het viel op dat veel personen oude plaatsnamen vermeldden die nu niet meer gebruikt worden. Ook werden plaatsen of gebouwen beschreven die nu totaal anders waren of zelfs vervallen. Hiervoor heeft hij tien jaar van zijn vakanties besteed om die plaatsen te bezoeken, vooral in Engeland, Ierland en Frankrijk. Er werden ook oude plaatsnamen vermeld en zelfs oude dialecten, die bij nader onderzoek correct bleken te zijn. Deze gegevens vragen om een uitgebreider onderzoek naar reïncarnatie, want Jos Hermans geeft toe dat de 300 personen niet echt representatief zijn om wetenschappelijk te kloppen, maar het is wel een ernstige aanwijzing.

GESLACHT

Maar Jos Hermans komt tot de conclusie dat een wedergeboorte betrekkelijk vlug na het overlijden tot stand komt, meestal 2 tot 5 jaar. In tegenstelling met wat de theosofen beweren die menen dat er wel 1000 jaar kan tussen liggen en ook sommige strekkingen die leven en wedergeboorte een duurtijd van 144 jaar toedichten. De regressie naar het tussenbestaan lukt in ongeveer driekwart van de personen. Een geruststellende gedachte, de dood wordt als aangenaam en hoegenaamd niet angstaanjagend beschreven. Ook hier lopen de bevindingen van Jos Hermans gelijk met andere psychologen die dat thema onderzocht hebben. Het tussenstadium zou ook een aantal onverklaarbare zaken kunnen verklaren zoals bezetenheid, licht- en kleurervaringen, beschermgeesten en karma. Een aantal regressanten beschrijven ook hoe zij hun ouders zelf gezocht hebben om een lichaam te vinden dat hen de meeste

Wie absoluut niet in reïncarnatie gelooft, zal door dit lijvige boek niet overtuigd worden, maar wie met een open geest dit werk leest, zal op zijn minst met de mogelijkheid van reïncarnatie rekening houden. Omdat verschillende personen gelijklopende ervaringen onafhankelijk van elkaar hebben beschreven, lijkt onderlinge beïnvloeding zo goed als uitgesloten. Voor diegenen die in reïncarnatie geloven, biedt dit boek een zeer volledig overzicht van de verschillende theorieën over wedergeboorte met een bewijslast van een hoog gehalte.

INFO :

Jos Hermans, Reïncarnatie. Mijn zoektocht naar vorige levens.

291 bladzijden, groot formaat, gedeeltelijk in kleurdruk • C. de Vries-Brouwers 2019 ISBN 978 90 5927 615 4

Boekvoorstelling 26 september 19u30 ruimte Sagitta, van Hovestraat 9 Borgerhout Info 0486 39 01 29

Inkom 30 euro (boek inbegrepen, per persoon of koppel)Het boek kan ook opgehaald worden bij Jos Hermans thuis na telefonische afspraak op 03 2369586. Het boek is ook verkrijgbaar in de boekhandel voor 31 €

(Jörg PYL)

“Mijn zoektocht naar vorige levens”

Jos Hermans verdiept zich al vele jaren in het fenomeen reincarnatie. Foto Jörg PYL

Invasie van het leger in de wijk

Weken geleden stond een deel van de wijk behoorlijk op zijn kop. Het leger verscheen namelijk ter plaatse in de Stierstraat en een hele dag werd er heel geheimzinnig gedaan, auto’s mochten de straat niet in en er werd geschreeuwd alsof de Derde Wereldoorlog uitgebroken was. We hebben ons uiterste best gedaan om te achterhalen wat er nu precies aan de hand was maar behalve wat stiekem genomen foto’s zijn we niet ver geraakt. Nergens eigenlijk maar we doen ons stikkende best om tegen het volgende nummer op de proppen te komen met een verhelderende uitleg.

Foto Luc PANDELAERS

Isabelle Swaeb van Orso ontwerpt salopetten

“Voor mijn eerste lijn heb ik heel België rondgereden”

Smaak voor good food en gut feeling als het over duurzame mode gaat: Isabelle Swaeb weet hoe ze uitersten moet combineren. In haar restaurant Orso in de Grote Beerstraat voedt ze de hongerige medemens met pizza’s van authentieke Italiaanse

makelij. Een reis naar Kaapstad bracht haar op lumineuze ideeën en sinds een jaar flatteert haar one silhouette salopette de kleerkast – en het lichaam, natuurlijk - van menig bewuste shopper.

(Kristien COCKX)

Een kledinglijn die geen mode is maar een filosofie. Een bedenkster die zich geen ontwerpster wil noemen maar creëert op basis van de wens van de klant. U zegt? Ja, creatievelingen durven al eens buiten de lijntjes kleuren. Eenvoud siert, zegt de volksmond, en dat schijnt te kloppen. Een interview over lef, pure smaken en losse salopettes met een vaste vorm.

Salopette dateert reeds van 1844

Van Dale houdt de virtuele lippen stijf op elkaar, als ik salopette intik, maar gelukkig erkent de Woordenlijst wel zijn/haar bestaan.

In 1844 ontwierp textielwinkelier Louis Lafont (Lyon) de salopette als werkkleding voor arbeiders en boeren. Het is een broek met bovenstukje en een soort van bretellen (uit dezelfde stof) over de schouders. Meestal wordt ze gemaakt uit denim: duurzaam en gemakkelijk in onderhoud.

Er tikten meer dan 120 jaar weg, vooraleer jongeren het kledingstuk in hun vrije tijd gingen dragen. In de jaren 80 van de vorige eeuw bleek de salopette het favoriete kledingstuk van homoseksuele vrouwen, onder meer door de stoere look.

-Voor we de salopette aantrekken, misschien eerst even de sprong uitleggen van pizza naar mode?

Isabelle Swaeb: “Wel, ik heb eigenlijk altijd in de media gewerkt, mijn man is kok. Maar het kriebelde bij mij al langer om samen iets te doen. We zijn zelf echte foodies, altijd geïnspireerd door kleine, simpele concepten. Gegarandeerd dat je dan vers eten op je bord vindt, van goeie leveranciers. Dus brainstormden we in die richting: mensen een restaurantbeleving geven, informeel,

apart, vers en goed.

Mijn man is Italiaan en van het idee van een pure pizzeria kregen we het allebei behoorlijk warm. Mijn schoonpapa heeft een kleine wijngaard in de streek van Emilia Romagna waar hij biodynamische wijn maakt. We wilden die wijn - we plukken de druiven trouwens zelf met de hele familiein België lanceren. Vijf jaar geleden botsten we op het pand waar Orso nu is; een heel knap gebouw, met enorm veel werk aan. We verbouwden het volledig, ik richtte het in et

voilà, daar was Orso. Mèt onze eigen wijn, die voor het eerst over de Italiaanse grens reisde.

-Wat vinden hongerigen bij Orso wat ze elders niet krijgen?

Isabelle Swaeb: “Verse producten uit Italië, origineel beleg, sfeer, warm personeel, alvast géén wapperende Italiaanse vlag voor de deur en – hier komt ie – ook een glutenvrije pizza. Want drie weken voor we openden, ontdekte ik dat ik tarwe- en lactose-intolerant was. Geen cadeau, want ik kon zo niet eens mijn eigen gerechten proeven. We gingen in speedtempo op zoek naar alternatieve, kwalitatieve deeg en inmiddels is onze glutenvrije pizza überpopulair. Zelfs mensen die niet allergisch zijn, bestellen ‘m vaak. Mais, rijst een boekweit zijn de toveringrediënten: in tegenstelling tot industriële, papperige deegmengsels is het onze fijn, zacht en bijzonder smaakvol. Het eindresultaat is een krokante, dunne pizza die smaakt naar meer.” (lacht)

-En wanneer komt de salopette in beeld? Isabelle Swaeb: “Om creatief te blijven en de sleur voor te zijn, heb ik af en toe nood aan een ander avontuur. En aan iets van mezelf. Ik miste een beetje de autonome projecten uit mijn vorig professionele leven. Maar fulltime de media in was – met twee kinderen en twee zaken (mijn man Claudio heeft ook nog een wijnzaak in Gent) - geen optie meer.

Twee jaar geleden waren we met vakantie in Kaapstad. Ik was altijd al grote fan van salopettes en ik had op

Isabelle Swaeb heeft zich op de salopetten gestort.

een rommelmarkt een paar supertoffe modellen op de kop kunnen tikken. En eigenlijk was het Claudio die toen zei: “Misschien is het een idee om met zo’n salopette iets te doen, je draagt die toch graag?”

Ik dacht na over welk model ik leuk en comfortabel vind en eens we terug in België waren, werkte ik een businessplan uit. Ik zocht een patroniste – want ja, ik kan wel wat lijnen op papier zetten, maar dat is nog geen patroon, hè – en samen met haar tekende ik (figuurlijk dus ook) het eerste model voort uit. We lieten een proef maken en na een beetje aanpassingen, droeg ik mijn eerste salopette zelf.”

-Vlogen de complimenten in het rond?

Isabelle Swaeb: “Ik kreeg enorm veel toffe reacties van vriendinnen en die gaven me de drive om ermee voort te doen. Mijn eerste 50 stuks heb ik – dat was vorig jaar in maart - gewoon thuis verkocht, als try-out. Die gingen vlotjes de deur uit. Toen maakte een particuliere naaister ze nog, trouwens.”

-Leg eens uit vanwaar de naam komt.

Isabelle Swaeb: “Ik noemde de lijn Nunchi, dat betekent “the ability to gauge other people’s moods”. Vertaald: de gave om te voelen wat andere mensen voelen. Want ik wou echt een stuk fabriceren waarin een vrouw zichzelf kan zijn en haar eigen persoonlijkheid durft aan toe te voegen. Het zijn allemaal losse modellen. Oudere dames dragen de salopette met een hemd, anderen met stiletto’s en jongeren evengoed over de bh heen en met slippers onder. Met riem, zonder riem, alles kan.”

-Er is maar één model?

Isabelle Swaeb: “Ja, voorlopig wel. Het inspireert me om te zien wat vrouwen er zelf van maken en het benieuwt me hoe mijn concept zo voort kan groeien, voor hen. Want ik krijg veel feedback en daar doe ik iets mee; ik wil niet per se mijn idee opdringen, maar het laten ontstaan op basis van wat anderen tof vinden. Ik wil voelen wat andere mensen in mijn salopette voelen. Nunchi, hè. (lacht) Ik profileer me ook niet als modeontwerpster; voor mij is mijn concept een filosofie, ik volg mijn klanten zonder dat ze mij moeten volgen.”

-Van idee tot prototype tot stof tot ontwerp? Just?

Isabelle Swaeb: “Ik kan een idee uittekenen – zoals iedereen iets op papier kan zettenen de naaister in het atelier maakt er redelijk snel een prototype van. Dan is het aan mij om de juiste stoffen te zoeken en dat is een behoorlijk tijdrovend werkje.

Voor mijn eerste lijn heb ik werkelijk heel België rondgereden omdat ik originele prints en degelijke kwaliteit wou matchen. De meesten gaan hiervoor naar - bijvoorbeeld - de stoffenbeurs in Parijs, maar dan ben je verplicht om ineens 300 meter stof af te nemen. En dan is alles in dezelfde kleur en ik wou één model in heel veel kleuren en prints. Dus ging ik op zoek naar restjes, snuffelde in grote magazijnen, vond overschotten bij andere ontwerpers. Ik heb gigantisch veel stoffen bijeengesprokkeld.”

-Dan dragen je klanten wellicht vaak unieke stukken?

Isabelle Swaeb: “Mijn salopettes zijn bijna allemaal in katoen - sommige in linnenen uit zeer dure stoffen vervaardigd; dat zijn de sappige vruchten van mijn intense zoektocht naar restmateriaal. Ontwerpers kunnen met te weinig stof niks meer doen, maar ik des te meer (lacht). Van veel modellen bestaat maar één stuk, dus er zitten aardig wat pièces uniques in mijn collectie.”

-Waar laat je je collectie maken?

Isabelle Swaeb: “Ik vind duurzaamheid belangrijk en alles is made in Belgium. Ik teken mijn idee uit, de patroniste maakt daar een professioneel patroon van en dan regel ik afspraken met het naaiatelier. Omdat het de eerste keer is dat ik een lijn lanceer, heb ik niet meer dan tweehonderd stuks laten produceren.”

-Je clientèle vindt je salopettes in je webshop en in juli, augustus en september in je pop-upwinkel Diga in Knokke, hè?

Isabelle Swaeb: “Klopt. Sommige stuks zijn wel alleen te koop in de pop-up of andersom. Het zijn vrolijke, frisse prints en dito kleuren; zwart is in mijn collectie niet te vinden. Persoonlijk vind ik dat weinig vrouwen daarmee staan, het is hard en ik draag het zelf ook nooit.”

-Doe je zelf je marketing?

Isabelle Swaeb: “Ik heb samengewerkt met een persbureau dat contact met me opnam omdat het de salopettes – toen ik ze nog thuis verkocht - had gezien op Instagram. Op dat moment vond ik dat allemaal wat te snel gaan, ik was amper begonnen. Maar goed, het bureau wou het verhaal vanaf het begin volgen en zo ben ik in verschillende media verschenen. En dat leidde dan tot de webshop, want initieel was het plan om alleen een pop-up’je aan zee te openen. Sinds 1 mei 2019 is www.mynunchi.be online; ik heb àlles zelf gedaan, tot de foto’s toe. Je kan je mijn gevloek af en toe wel voorstellen, zeker?”

-En toen ging de virtuele bal aan het rollen? Isabelle Swaeb: “Ja, toch wel. De verkoop ging meteen goed. Instagram-influencers of blogsters pikten mijn lijn op. Iemand met 50.000 volgers op sociale media die zegt dat mijn salopette haar favoriete aankoop van de zomer is, tja, daar komt reactie op, hè. Het weekend na die post, rolden er erg veel bestellingen binnen. De kracht van het medium is enorm, hoor; daar sta je niet altijd bij stil. Ik heb nooit stuks weggegeven, of zo, ik wou dat mijn collectie organisch groeide, ik wil het puur houden. De pop-up aan zee loopt ook goed. Het is een tof concept: naast mijn salopettes, kan je er ook natuurwijn drinken (van mijn man, natuurlijk), van ontbijt, lunch en vreselijk lekker zoetigheden genieten (van MoMade) en interieurspulletjes van Christiaens & Christiaens kopen. Groot terras, op de dijk en veel warme mensen bij elkaar: helemaal Nunchi, hè.” (lacht)

-Hoe ziet de toekomst van Nunchi eruit?

Isabelle Swaeb: “Ik ga voor volgend jaar geen wintercollectie ontwerpen; daarvoor ben ik nu te laat. Ook, ik wou eerst afwachten wat mijn eerste lijn zou geven. In 2020 maak ik daar waarschijnlijk wel werk van,

maar dat is nog niet zeker. Ik vind een salopette een echt zomeritem dus ik ga focussen op andere landen; het is altijd wel ergens warm, hè.

Ik ben nu bezig met de zomercollectie van volgend jaar - tot dan blijft de huidige collectie te koop - en er komt een kinderlijn (geen baby’s, sorry). Zo leuk, als dochtertjes en hun mama in dezelfde stijl rondlopen.”

-Je maakt ook bandana’s. Hoe zijn die in het verhaal geslopen?

Isabelle Swaeb: “Ik wilde geen stof weggooien dus met de restjes gaat mijn eigen naaister (dit gebeurt niet in het atelier) aan de slag. In een bandana zit een ijzerdraad die gemakkelijk knoopt en waarmee je de leukste kapsels creëert. Dun haar of dik, maakt niet uit, het ding blijft onbeweeglijk zitten. En dus je kapsel ook.

De achterkant is altijd een stuk van een salopette. Die combineerde ik met Afrikaanse waxprints, om alles nog wat speelser en kleurrijker te maken. Ik ben altijd geïntrigeerd geweest door de Afrikaanse cultuur; de bandana’s liegen er niet om.” (lacht)

-Zien we Nunchi binnenkort ook in het Antwerpse straatbeeld?

Isabelle Swaeb: “Nee, nog niet. Daar vind ik mezelf nu nog te klein voor. Pop-ups zijn wèl interessant, het is leuk om ook ’s in een andere stad te zitten. En samenwerken met anderen, vind ik top. Dus zolang ik nog aan het groeien ben, is dit een ideaal parcours. Winkels vragen me wel om mijn salopettes aan te kopen, maar ik hou voorlopig de boot af. Ik heb nog niet veel stuks en je verliest toch altijd een stuk van je marge.

Een pop-up in Antwerpen is wel reëel, net voor volgende zomer dan. Maar niet in het centrum. Mijn salopette staat voor zomer en vrolijkheid, mensen lopen ermee van het strand naar huis en evengoed naar het restaurant. Het hoeft niet per se een fashion item te worden.”

Pizzeria Orso - Grote Beerstraat 46, 2018

Antwerpen - http://www.orsopizzeria.be - 03 501 11 77

Website Nunchi: https://www.mynunchi.be/ Pop-up Diga: Zeedijk 524, Knokke-heist

Prijs salopette: € 125 Prijs bandana: € 35

De kleding van Isabelle Swaeb is makkelijk om dragen

L E Z E R S

Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

Ik neem aan dat u en Dirk Blijweert het artikel over betalend parkeren op een desktop of laptop hebben getikt – en niet hebben geschreven met een ganzenveer en inkt of krijt op een bord. De maatschappij evolueert nu eenmaal, of we dat fijn/gemakkelijk vinden of niet; cash geld gaat eruit –en dat vind ik persoonlijk een goede zaak. Hoeveel mensen met een auto hebben geen bankkaart? Die kan je denk ik op één hand tellen. En je hoeft geen digital native te zijn – ik ben er 43 – om te snappen hoe je een app moet downloaden en te gebruiken.

Om maar te zeggen dat ik vind dat het artikel heel hard bij de haren is getrokken. Tenzij voor Middeleeuwers die hier met paard en kar arriveren.

Voor de rest geniet ik heel hard van de Gazet van Zurenborg. Doe zo voort.

Groet Seba

Beste Sebastien, beste lezer, Bedankt voor uw reactie op ons artikel over de “nieuwe” parkeermeters.

Het is u waarschijnlijk niet ontgaan dat we getracht hebben het onderwerp op een luchtige manier te behandelen onder andere door een redelijke graad van cynisme te hanteren.

Maar je kan niet rond de feiten: Zurenborgers spraken medewerkers van hun en uw wijkkrant aan over de locatie van sommige palen, wijkbewoners melden dat ze door toeristen “die er niet aan uit kunnen” worden geïnterpelleerd en een erg dienstvaardige winkeluitbaatster (Dag Martine!) ziet regelmatig mensen haar zaak binnenstappen om om raad te vragen. Daarnaast heeft iedereen die in de wijk rondloopt al wel eens een groepje mensen geanimeerd rond een parkeerpaal zien staan discussiëren. Kortom er is toch iets aan de hand en we hopen dat het niet bijdraagt tot de verdieping van de kloof tussen ”zij die digitaal mee zijn” en “de anderen” aan wie natuurlijk niemand ooit beloofde dat het allemaal gemakkelijk zou zijn. Het doet ons plezier zulke aandachtige lezers te hebben. Geniet rustig voort, wij beloven u te trachten ons cynisme binnen de perken te houden.

Dirk Blijweert en André Dejonghe

“We zijn vooral de toenemende overlast op het plein meer dan beu”

‘Woon jij aan de Dageraadplaats? Zalig!’ Mocht ik een euro gekregen hebben voor iedere keer dat ik die woorden in de afgelopen vijftien jaar heb gehoord, dan kon de halve wijk zich op mijn kosten bezatten bij café Zeezicht. De eerste jaren beaamde ik die conclusie, volmondig. Maar de afgelopen tien jaar rol ik steeds vaker met m’n ogen, ook al woon ik hier gráág. Omdat het met het lawaai op de Dageraadplaats crescendo is gegaan. Sinds de heraanleg is het plein het slachtoffer geworden van zijn eigen succes. Het gaat van groepjes jongeren die tot diep in de nacht voetballen op het plein, cafégangers die tussen het roken door roepwedstrijden lijken te houden, straalbezopen pleinhangers die lallend en tierend over elkaars voeten vallen, bezoekers van buitenaf die luid pratend door de straten naar hun geparkeerde auto wandelen. En nog heel effe claxonneren naar de vrienden, zo voor de gezelligheid, weet je wel? Je zult maar aan de straatkant slapen. Begrijp me niet verkeerd. Een stad zonder nachtleven, dat is geen stad. Maar wanneer is trop eigenlijk te veel?

We leven in Zurenborg nu al met de constante ruis van de Ring – geen idee hoe het met u zit, maar ik slaap in de zomer vaak met de ramen potdicht, want als de wind mijn kant op blaast, dan lijkt het alsof mijn bed op de pechstrook staat, ergens ter hoogte van de afrit Borgerhout. Oké: ik kijk samen met u reikhalzend uit naar de overkapping, maar aan het tempo dat het nu vooruitgaat, zal mijn eigen tienerzoon al grijs aan de slapen zijn vooraleer we de Ring kunnen schrappen van ons lijstje met lawaaibronnen. We leven in Zurenborg ook met het toenemende lawaai van de luchthaven van Deurne. Vijftien jaar geleden hoorde je wel eens een privéjet overvliegen, of zo’n oude koffiemolen uit de jaren stillekes. Tegenwoordig word ik élke avond en ochtend uit m’n sluimer gewekt door het gedonder van een Airbus die richting Malaga of Ibiza raast.

We leven trouwens ook aan een evenementenplein, wist u dat? Ik hoorde het een tijdje geleden ook maar toevallig. Ik herinner me niet dat iemand mij ooit wat gevraagd heeft, maar toch kan iedereen die een feestje wil bouwen hier blijkbaar z’n tenten opslaan. Pas op: u zult mij nooit horen klagen over het jaarlijkse scoutsfeest, de rommelmarkten of het verjaarfestijn van café ZeeZicht. Een plein is er voor z’n bewoners, en samenkomen om te feesten hoort daar ook bij. Maar wanneer mag het dan nog eens gewoon landerig stil zijn? Voor u mij in de hoek zet als een zure muts – wat ik overigens inderdaad bén, vooral als ik ’s ochtends nog geen deftige koffie gehad heb: de Wereldgezondheidsorganisatie, toch geen bende uilen, waarschuwt al jaren dat te veel omgevingsgeluid kan leiden tot chronische stress, hart- en vaatziekten, diabetes en een kleine waslijst aan psychische aandoeningen. En kom alsjeblieft niet aanzetten met die dooddoener ‘dat ge dan maar naar de buiten moet verhuizen, als ge ’t stil wilt hebben.’ Want waar staat dat ergens geschreven, dat je om in een stad te mogen wonen per definitie verslaafd moet zijn aan pompende muziekinstallaties, sirenes, het geroezemoes van volle caféterrassen, zat gewauwel bij nacht, claxonnerende auto’s en ga zo maar door? Dat je, als je in een stad woont, maar genoegen moet nemen met minder nachtrust? Juist, nergens. Toen café Zomerhof op de hoek van de Dageraadplaats en de Filomenastraat onlangs een eigen terras kreeg, heb ik een brief gestuurd naar onze buurtregisseur – of liever: een kleine petitie, want ik vond een groot deel van m’n buren bereid om hem te ondertekenen. Niet omdat we het café in kwestie per definitie ongenegen zijn, maar wél omdat we merken dat het bordje ‘graag stil voor onze buren’ er alleen maar hangt voor de vorm. Waarom hang je dat daar, eigenlijk, als het je niet méént? Als je

niet tegen je klanten durft zeggen dat er ook mensen in die straat wónen?

Ik wil ook wel eens graag van onze buurtregisseur horen waarom dat terras per se in de Filomenastraat moet staan, en niet op de Dageraadplaats zélf? Was er niet één of andere afspraak dat de terrassen geen zijstraten zouden annexeren? En waarom moesten er voor dat terras drie parkeerplaatsen sneuvelen, terwijl wij al een hele tijd vragende partij zijn voor van die handige en veilige fietstrommels? Maar ik wil vooral horen wat de stad eraan wil doen. Wat is het plan, eigenlijk?

De buurtregisseur beloofde ‘er eens naar te kijken met de betrokken diensten’. Da’s alvast een begin. Nogmaals: ik en mijn buren viseren dat ene café niet. We zijn vooral de toenemende overlast op het hele plein meer dan beu. Sommigen van ons werden ooit door deze wijk aangetrokken omwille van die bruisende Dageraadplaats, anderen zagen er vooral een perfecte mix tussen stad en gemeente in – alle voorzieningen vlakbij, maar met een sfeer en gemoedelijkheid die je eerder in een dorp dan in een grootstad vindt. Maar het zijn wij die er wonen. We wonen hier graag, maar we hebben echt wel wat beters te doen dan ’s nachts alwéér naar het nummer van de Blauwe Lijn te tasten. Of zoals een vriendelijke cafébaas me onlangs liet weten, nadat ik een berichtje op z’n Facebookpagina had achtergelaten om te klagen over het nachtlawaai: dat ik hem altijd mocht bellen. Dus ik moet de nummers van caféuitbaters maar in m’n telefoon opslaan, zodat ik hen kan bellen als ik wakker ben geworden van hún klanten? Ik dacht het niet. Vriendelijke mensen, overigens, die van de Blauwe Lijn. Al was het maar omdat ze geen rare vragen stellen. Zoals: ‘Zalig wonen, zeker, daar aan de Dageraadplaats?’

Kristoff Tilkin, Filomenastraat.

Bel ons of spring gerust eens binnen, altijd welkom!

Bent u op zoek naar een nieuwe woning? Wenst u uw eigendom te verkopen? Of wenst u gewoon meer informatie over de evolutie in de vastgoedmarkt of over de woningprijzen in uw buurt?

Ons team staat klaar voor u en zal u met plezier en zonder enige verplichting verder helpen. Dus spring gerust even binnen! Wij zijn van maandag tot vrijdag doorlopend geopend van 10u tot 18u . Eveneens buiten de kantooruren welkom na afspraak.

Voor meer informatie of om een afspraak te maken, bel ons op het nummer 03 239 21 21 of stuur een email-bericht naar info@century21activity.be.

GRATIS SCHATTING!

“Voor het district is het duidelijk dat wij in de Rolwagenstraat en Kleine Beerstraat een veilig en comfortabel wegdek willen”

Geachte Districtsburgemeester,

Via de media heb ik vernomen dat de Ommeganckstraat heraangelegd gaat worden op kosten - geraamd op € 600.000 - van het District. Een dubbele rijbaan voor fietsers en een asfaltweg in plaats van kasseien. Het probleem van de bewoners betreft onder andere de staat van de rijbaan. Dit werd voor enkele maanden eveneens op ATV aangekaart door het buurtcomite dat werd opgericht.

Op 30 januari 2019 heb ik U een mailbericht gestuurd inhoudende een gelijkaardige situatie in de Rolwagenstraat/ Kleine Beerstraat wat betreft de staat van het wegdek bijkomende de staat van de sporen zelf. Op mijn mailbericht heb ik nooit antwoord gekregen. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om tijdens het "vliegend college" van 19 februari 2019 peroonlijk contact op te nemen met U om het probleem aan te kaarten.

U hebt mij toen onder andere gemeld dat:

- De Lijn verantwoordelijk is voor het wegdek tussen de sporen tot 1,5 meter buiten die sporen

- "er mogen nog zoveel lagen asfalt gelegd worden, dat dit niet gaat helpen gelet de slechte ondergrond"

Ondertussen heb ik -via enkele aangetekende brieven - de Directeur-Generaal van De Lijn -Roger Kesteloot- in kennis gesteld van de lamentabele situatie van het wegdek/ staat sporen in voormelde straten.

Wat is het resultaat van deze contactnamen:

- de sporen werden opgelast vanaf de Kleine Beerstraat tot juist voorbij Rolwagenstraat 75 in beide rijrichtingen

- op diezelfde strook werden de kasseien terug correct gelegd

- de volledige parkeerstrook Kleine Beerstraat/Rolwagenstraat werd heraangelegd

Ondertussen is er In de Gazet van Zurenborg een artikel verschenen dewelke een gelijkaardige toestand beschrijft in de Cogels-Osylei: slechte staat wegdek, weerom tramlijn 11 en het wegdek bestaande uit kasseien. Ik heb deze redactie in kennis gesteld van mijn wedervaren.

Geachte Districtsburgemeester, Ik dien vast te stellen dat Uw opmerking "De Lijn is verantwoordelijk voor het wegdek tussen de sporen tot 1,5 meter buiten de sporen" blijkbaar niet opgaat wat betreft de Ommeganckstraat. Mag ik U vragen waarom dit gegeven niet van toepassing is in de Ommeganckstraat?

In de Ommeganckstraat zal het wegdek heraangelegd worden met gebruikmaking van asfalt. Dit kan blijkbaar niet in de Kleine Beerstraat/Rolwagenstraat. Mag ik U vragen waarom asfalt gebruiken in die straat wel kan en niet in de Kleine Beerstraat/Rolwagenstraat? Is er een andere samenstelling van de ondergrond die het gebruik van as-

falt faciliteert?

Dien ik te besluiten dat er enkel actie ondernomen wordt door het District als media - in het bijzonder lokale televisie/pers- aandacht besteedt aan een lokaal probleem?

Ik gun het de mensen van de Ommeganckstraat van ganser harte maar wordt hier niet met twee maten en gewichten bestuurd?

Hopende op Uw antwoord verblijf ik ondertussen, Met de meeste Hoogachting

De Schryver Patrick

Geachte Districtsburgemeester, Dank voor Uw uitgebreid antwoord. Ik heb nu een correct beeld van de situatie. Ik hoop dat Uw diensten dit probleem zullen blijven aankaarten bij de diensten De Lijn om, binnen een redelijke termijn ,tot een blijvende oplossing te komen zijnde de heraanleg van de sporen/wegdek in de Rolwagenstraat/Kleine Beerstraat.

Ondertussen verblijf ik, Met de meeste Hoogachting

De Schryver Patrick.

Op 9 jul. 2019 om 02:48 heeft Paul Cordy <Paul.Cordy@ antwerpen.be> het volgende geschreven:

Geachte heer, Het verschil zit voornamelijk in de technische historiek van beide dossiers. In de Ommeganckstraat zijn een vijftiental jaren geleden de tramsporen vernieuwd. Dat was toen al ruim voorbij de levensduur van de tramsporen in die straat. Bij een dergelijke heraanleg wordt ook de fundering van de tramsporen opnieuw aangelegd, wat een gunstig effect heeft op de mate waarin aanpalende huizen de trillingen ondergaan.

De levensduur van tramsporen is ongeveer 35 tot 40 jaar. Dat betekent dat de huidige tramsporen in de Ommeganckstraat nog niet in de helft van hun levensduur zitten. Ook het wegdek is toen volledig door De Lijn heraangelegd. Omdat de stad toen niet participeerde en De Lijn geen bouwvergunning kon aanvragen om de kasseien te vervangen door asfalt, willen we dit nu alsnog doen. De levensduur van een dergelijk druk gebruikt wegdek is ongeveer 20 jaar, zodat bij een volgende vernieuwing van de sporen ook het wegdek aan vervanging toe zal zijn.

De Lijn staat inderdaad in voor het wegdek op en rond de sporen. Technisch gezien is dit in de Ommeganckstraat nog voldoende in orde zodat De Lijn hier niks hoeft te veranderen. Gezien de overlast die de kasseien veroorzaken is

het echter niet verantwoord deze niet te vervangen. Ook in de Rolwagenstraat en de Kleine Beerstraat kunnen de kasseien best door asfalt vervangen worden. De sporen zijn daar echter ouder dan in de Ommeganckstraat en ook de fundering is daar slechter. De ondergrond veroorzaakt daardoor meer problemen dan het wegdek zelf. Dit zou dus eerst fundamenteel moeten worden aangepakt.

Zoals u zelf aangeeft zijn de herstellingswerken tot nu toe door en op kosten van De Lijn gebeurd. Tot op vandaag is ons echter niet duidelijk wanneer De Lijn daar de sporen zou willen vervangen. Als men dit over enkele jaren reeds wil doen heeft het niet veel zin om nu al de kasseien te vervangen door asfalt die dan over twee of drie jaar terug moet worden opengebroken.

Wil De Lijn nog langer wachten dan kan dit eventueel wel, en dient de investering afgewogen te worden tegen de tijdsspanne waarin die nieuwe wegbedekking zal gebruikt worden vooraleer het wordt vervangen. Daarbij dienen wij ook van De Lijn te vernemen of de uitgevoerde herstellingswerken voldoende verbetering aan de ondergrond hebben aangebracht zodat de vervanging van kasseien door asfalt effectief een gunstig resultaat zal hebben.

Voor het district is het duidelijk dat wij in de Rolwagenstraat en Kleine Beerstraat net zoals in de Ommeganckstraat een veilig en comfortabel wegdek willen. De technische situatie is echter niet geheel vergelijkbaar. Als wij van De Lijn zekerheid kunnen krijgen over het tijdstip van vervanging van de sporen willen wij ook graag voor dit deel van het traject de nodige middelen voorzien, en wat mij betreft liefst nog deze legislatuur.

We zullen deze legislatuur op datzelfde traject overigens ook de hele as van de Lange Nieuwstraat over de Korte Koepoortstraat en Wolstraat tot aan Kipdorpbrug opnieuw aanleggen.

Het is overigens niet zo dat de Ommeganckstraat een voorkeursbehandeling krijgt omwille van de media-aandacht. De problematiek daar is al meer dan twee jaar geleden onder meer door de verkeerspolitie bij ons aangekaart. Door de complexe situatie verloopt het uitwerken van een oplossing echter uiterst moeizaam.

Wat de Cogels Osylei betreft: gezien deze in Berchem ligt kan ik hier geen uitspraken over doen. De situatie is daar overigens nog anders door de erfgoedwaarde van de straat.

Met vriendelijke groeten, Paul Cordy, Districtsburgemeester

Bevoegd voor Publieke Ruimte, Mobiliteit en Burgerlijke Stand District Antwerpen

SPECIAL DRE PEETERS

In de gebouwen van de wijnhandel

De Heerlyckheid in de Pretoriastraat 28 is er vanaf begin september tot 19 oktober toch wel een meer dan interessante tentoonstelling te bewonderen. Hier zijn namelijk een aantal werken te zien van de bekende kunstenaar Dré Peeters die een groot deel van zijn artistiek leven in de Cogelslei heeft gewoond.

Namelijk van 1974 tot aan zijn dood in 2007. Uitzonderlijk ook omdat zijn laatste individuele tentoonstelling alweer zo’n 15 jaar geleden in de Zwarte Panter was. Binnenkort komt er ook een kunstboek uit over Dré Peeters. De tekst is van Marc Holthof en de samenstelling en de lay-out van Gerard Leysen. Vanwege weduwe Lieve Ulburghs die nog steeds in de Cogelslei woont, kregen we als stevig voorproefje deze teksten uit het boek doorgestuurd. (Swa COLLIER)

“In feite assembleert hij niet, hij beeldhouwt met afvalmateriaal”

"Er zit een vreemd contrast in de beelden van Dré Peeters. Niet zelden zijn ze lelijk én mooi tegelijkertijd… De grootste tegenstelling is die tussen platvloersheid en sacraliteit... het zingt allemaal, al dat aardse en lelijke, het streeft... allemaal gregoriaans opwaarts en alle agressie, dictatuur, machtsmisbruik mag daaraan meedoen, mag erbij horen, want zo is het nu eenmaal in de werkelijkheid.

Elke schreeuw mag meezingen - en er zijn nogal wat schreeuwen bij Peeters. Wie hem een assembleur noemt, zou trouwens eens een reeks close-ups moeten maken van al die kleine, haast in elk werk ingebouwde, rond hun wijdopen mond opgetrokken pijnvertrokken koppen, het zou een reeks opleveren van pure, primitieve dramatiek."

Dat schreef dichter en journalist Herman de Coninck naar aanleiding van Dré Peeters' tweede tentoonstelling Tristes Tropiques in galerie De Zwarte Panter in 1985.

André Peeters uit Zichem

“André Peeters, geboren Zichem 27 december 1948.

Adres: Cogels Osylei, 2600 Berchem.

Studies: Provinciaal Hoger Instituut voor Plastische Kunsten te Hasselt en Sommerakademie in Salzburg.”

Wij zijn hier op een eerste raadsel uit Peeters' carrière gestuit: hoe kon hij quasi meteen overschakelen van niet erg opvallende groepstentoonstellingen, die nu eenmaal het begin elke kunstenaarscarrière kenmerken, naar een reeks solo-tentoonstellingen in één van de belangrijkste Antwerpse galeries: De Zwarte Panter? Daarnaast is er nog een tweede raadsel: hoe kon een jonge man uit Zichem zomaar uit het niets een heel eigen oeuvre te voorschijn toveren? Want wie Heavy Traffic goed bekijkt merkt dat alle ingrediënten van het latere oeuvre van Dré Peeters er in aanwezig zijn. Zeker: later zal alles uitgepuurd, verfijnd, genuanceerd en aangescherpt worden. Maar alle thema's en technieken van Peeters zijn reeds aanwezig: een verzameling heterogene elementen (die Herman de Coninck later onomwonden 'rommel' of 'afval' zal noemen) die geassembleerd worden tot een krachtig, sculpturaal statement dat bij Peeters –op een andere manier dan bij collega’s als Vic Gentils of Camiel Van Breedam - een grote sculpturale eenheid krijgt. Want hij benadrukt de verschillende onderdelen van de assemblage niet, integendeel die delen verdwijnen in het geheel bij Peeters. In feite assembleert hij niet, hij beeldhouwt met afvalmateriaal.

Het tweede mysterie verklaart het eerste: de intrinsieke kracht van het oeuvre van

Dré Peeters verklaart de snelle aanvaarding van zijn werk door de kunstwereld. Maar om te kijken hoe hij tot zijn oeuvre en heel eigen werkwijze kwam, en hoe hij er succes mee kreeg moeten wij even terug naar zijn voorgeschiedenis, de prehistorie van Peeters artistieke carrière.

ALGERIJE

Lieve Ulburghs is de vrouw van Dré Peeters. Ze is zelf schilder: in haar traphal hangt een prachtig portret van haar overleden man. Lieve Ulburghs: “De eerste jaren heeft Dré andere expressiemogelijkheden dan assemblage onderzocht. In zijn studietijd in Hasselt deed hij aan materiaalverkenning. En dan is hij naar Salzburg gegaan om te leren in brons werken. Maar ik denk niet dat het (in brons werken) zijn ding was. Al is er ongetwijfeld iets van blijven hangen. Henri Moore bijvoorbeeld was een voorbeeld.”

Na hun studietijd, in 1973-74, trekken de jonge twintigers Dré en Lieve naar Algerije, waar Peeters les gaat geven aan de Ecole Nationale des Beaux-Arts in Algiers. Lieve: “Dré maakte van niets iets. Hij gebruikte niet de dingen die je in de winkel kocht, maar wat hij vond. Van condooms maakte hij bijvoorbeeld Calder-achtige mobielen. Zo maakte hij composities met takjes die hij op het strand vond en oude spullen, ijzerdraad en zo.”

ADRIAAN

DE TWEE MYSTERIES VAN ZIJN CARRIERE

“De rest kwam, met een beetje geluk, vanzelf” vertelt Lieve Ulburghs: “zo is er iemand als verzamelaar Eddy De Jaeck van de verlichtingsfirma Massive die in hem geloofde en achter zijn werk stond. Dat was belangrijk. Want zo wist Adriaan Raemdonck van galerie De Zwarte Panter zeker dat er bij elke tentoonstelling werk verkocht zou worden!”

Adriaan Raemdonck verwijst ook naar de cruciale rol van verzamelaar Eddy De Jaeck bij zijn ontdekking van Dré Peeters. Adriaan Raemdonck: “Hoe ik Dré Peeters heb leren kennen is eigenlijk een ongelooflijk verhaal. Het gebeurde via één van de bekendste verzamelaars van dit land, Eddy De Jaeck. Eddy zei mij: Dré Peeters maakt toch wel echt interessante dingen. Ik heb die man graag, het is een goede beeldhouwer, zijn vrouw schildert ook. Kortom, hij vertelde mij een heel verhaal en overtuigde mij om Peeters te gaan bezoeken. Overigens, het is in mijn carrière als galerist misschien maar twee keer gebeurd dat ik bij een artiest op bezoek gegaan ben op voorspraak van iemand anders. Maar Eddy De Jaeck was in mijn ogen absoluut geloofwaardig en dat gold ook voor de manier waarop hij het werk van Dré Peeters beschreef. En ik ben op een avond bij Peeters gaan eten - iets wat ik gewoonlijk helemaal niet doe, want zoiets impliceert dat je je al meteen engageert als galerist. De avond verliep voorspoedig, maar Dré - die

al wat gedronken had - viel op een gegeven moment op tafel in slaap! (lacht)”

THUISBASIS

In 1980 bestaat galerie De Zwarte Panter 12 jaar, waarvan tien op de nu zo vertrouwde locatie in de Antwerpse Hoogstraat. De galerie van Adriaan Raemdonck is de thuisbasis van schilders Fred Bervoets en Jan Cox. Cox heeft er eind 1980 zijn meesterwerk 'De Martelgang' gepresenteerd. Die tentoonstelling eindigt in december. Midden februari 1981 is het aan Dré Peeters om op diezelfde plek te debuteren, slechts gescheiden door één groepstentoonstelling van Brusselse kunstenaars. Peeters wordt er dus meteen voor de leeuwen gegooid.

Maar Dré Peeters heeft een aantal troeven achter de hand. De Panter is niet alleen een galerie van grote schilders, maar ook van een serie interessante beeldhouwers waaronder Wilfried Pas en Camiel Van Breedam. En de Panter is bovendien een literaire galerie waar dichters en romanciers hun werk voorstellen, of waar ze tentoonstellingen van bevriende kunstenaars inleiden. Zo leidde dichter Nic van Bruggen Peeters' allereerste tentoonstelling in. Adriaan Raemdonck: “Dré zat in dat literaire milieu, hij was omringd door schrijvers: Herman de Coninck heeft de opening van zijn tweede tentoonstelling gedaan”. Verder in zijn carrière nemen schrijvers als Kristien Hemmerechts, Benno Barnard, Marcel van Maele, Roger M.J. De Neef, en Piet Piryns die taak nog op zich.

CRU

De Zwarte Panter is altijd erg belangrijk als stal én ankerpunt voor Dré Peeters. Lieve Ulburghs: “De tentoonstellingen in De Zwarte Panter waren een stimulans om naar toe te werken. Hij had die datum nodig, die deadline, om alles opzij te zetten en te vergeten, en aan het werk te gaan.

TOON

Het beeldend werk dat Peeters in de periode van Werk op wielen (1981) maakt valt op door zijn agressieve toon. Titels als Wraak en Agressie spreken boekdelen. “Bij zijn eerste tentoonstelling waren er mensen die onmiddellijk de zaal verlieten. Is Dré Peeters cru, sadistisch zelfs?” vraagt Herman de Coninck zich in zijn inleiding bij de tweede tentoonstelling af. Het engagement spreekt ook uit de titels van de werken als Graftombe voor Mobutu, Todo por la patria (een grafmonument voor de Chileense dictator Pinochet) of Un roi, une foi, une loi.

AFVAL

Zijn vriend Herman de Coninck antwoordde zelf op de vraag “Is Dré Peeters cru, sadistisch zelfs?” als volgt: “Hij is in elk geval ongelooflijk geil én elegant tegelijkertijd, zijn vagina's en penissen (ik wou dat ik er zo een had) en wat er nog al-

Werk van Peeters in een vitrine

SPECIAL DRE PEETERS Galerie De Zwarte Panter is zijn zijn artistieke thuis, zijn 'stal'

lemaal op lijkt tot en met een scheur in de sokkel toe, zijn subliem gestileerd… Hij werkt met allerlei afval… de wereld is zelf tenslotte een hoop schroot, en de opgave is om er iets moois mee te maken. Peeters doet het met wrakhout, met wat vuilnisbaksnuffelen hem oplevert, en laat dat allemaal zingen als een kathedraal.” En hij verwijst naar het gedicht Zwijnezang van de Canadese dichteres Margaret Atwood: “Ook omdat een van de tentoongestelde werken ongeveer zo heet, lijkt me dat een goeie evocatie van Dré Peeters' werk”, schrijft Herman de Coninck: “Hij zegt tegen de wereld: “Als u me afval voert, zing ik u een lied van afval. Een hymne”.

L'HOMME-MACHINE

Met zijn tweede individuele tentoonstelling in De Zwarte Panter, Tristes Tropiques (1985) begint er een nieuwe fase in Peeters' oeuvre. Er zitten reminiscenties aan zijn Afrikaanse tijd in de quasi rituele objecten die Peeters assembleert. Het zijn voorwerpen die passen in een vreemde, surrealistische cultus van de seksualiteit. Waar de basisvorm van Werk op wielen eenvoudig was: het wagentje, wendt Peeters zijn verbeelding en inventiviteit hier op vaak verbluffende manieren aan in objecten die zo weg geplukt lijken uit een krankzinnig etnografisch museum bedacht door Marcel Duchamp.

BLIKSEM

In een volgende fase van Peeters' oeuvre, in de periode van de tentoonstelling De zevende dag (1987) in de Zwarte Panter, laat hij vormen als de wagen, het tabernakel, of de zetel die hij in zijn eerdere tentoonstellingen als basisvorm gebruikte achter zich. Het lijkt erop als het metalen paardentuig uit de eerste tentoonstelling plots een eigen leven gaat leiden. Zo in het schitterend beeld van een omkijkend paard dat op zijn rug een ring draagt die allerlei puntige vormen ondersteunt: bliksemschichten zoals gesmeden door de god Vulcanus en gesmeten door Zeus in de Griekse mythologie, maar ook een soort pennen als van vleugels, een ring en ander ijzerwerk. Het lijkt een gedesacraliseerde, meedogenloze visie op Pegasus die omkijkt waar zijn vleugels gebleven zijn en merkt dat ze verandert zijn in een hoop oud ijzer dat hem als een last op aarde houdt, eerder dan te doen vliegen.

Peeters' werk wordt hier niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk puntig, stekelig. Dat zal uitmonden in de met allerlei nagels, bandilleras en andere puntige voorwerpen voorziene varkens uit zijn volgende Panter-tentoonstelling L'Entrepreneur.

VARKENS

Varkens doken reeds eerder op in Dré Peeters' werk. Eén van de eerste varkens hangt, poten omhoog in een kooi van metaaldraad, in een werk uit de vroege jaren tachtig. Maar in L'Entrepreneur (1989) gaat hij de figuur van het varken systematisch gebruiken en gaat hij op basis van een zelfde figuur variaties maken. De boodschap achter de tentoonstelling is duidelijk. De allesvreter die het varken is, staat al lang symbool voor de dikke, contente, zichzelf te goed doende burger. Maar hier moet niet de bourgeois, rentenier of kapitalist maar de ondernemer het ontgelden. Peeters gebruikt niet het woord 'ondernemer', hij heeft het in het Frans over 'entrepreneur'. Misschien een toespeling op het feit dat de bekendste Belgische entrepreneur aller tijden, Albert Frère, zijn carrière begon als nagelfabrikant. En het zijn precies nagels waarmee Dré Peeters zijn houten varkens te lijf gaat. Zoals Afrikaanse spijkerbeelden gaat Peeters de rug en de kont van zijn varkens belagen met allerlei metalen voorwerpen, van klein tot groot. Of hij voorziet ze van bizarre toestellen waarmee ze zelfs, zoals de eerdere Pegasusfiguur, lijken te kunnen vliegen. De boodschap van Peeters is duidelijk: entrepreneurs zijn en

blijven varkens, welke allures ze zich ook aanmeten.

HONDSDOLHEID

In wat misschien Peeters' mooiste tentoonstelling is: Rabiës (1991) haalt de subtiliteit het van de verontwaardiging uit vorige tentoonstellingen. Opnieuw gaat hij variërend op dezelfde figuur. Deze keer is het geen varken, maar een soort grote hond met een klein, geblinddoekt mensenhoofd. Opvallend is dat Peeters de blinddoek gemaakt heeft uit lood, en ook een deel van het houten lijf met lood bekleed heeft. Die lijven zijn alweer voorzien van lange puntige voorwerpen, al zijn het deze keer meer attributen als een zeil, een koker en andere, soms de gekste, voorwerpen in telkens andere combinaties die als een soort verlenging van het lijf fungeren.

Een ander liggend beeld van een gelijkaardige figuur doet zelfs denken aan een sfinx. Zoals Féliciens Rops' Le Sphynx (1897), een illustratie bij de verhalenbundel Les Diaboliques van schrijver Barbey D’Aurevilly.

Of het nu een sfinx, mensenhond of een soort centaur is, de variaties die Peeters bedenkt op dezelfde figuur zijn prachtig. Eén van de mooiste is een soort riek ingeplant in de rug van zo'n mensdier. Op de vier staken van de riek prijken drie rijen van vier bijna dezelfde kleine hoofdjes zoals het dier al heeft. Zodat het ronddraaft met een zeil op de rug met nog eens twaalf extra hoofden. Prangend is ook een uitgeput en moedeloos lijkende zittende figuur in wiens rug spiesen en banderillas geplant zijn, als even zovele existentiële tegenslagen. De ingeplante pieken functioneren hier niet als wraak op de varkens van ondernemers (enkel de titel van de tentoonstelling Rabiës, hondsdolheid, heeft Peeters typerende scherpe toon).

In de plaats is een soort berusting gekomen, de ingeplante pieken zijn een kwelling van de goden, van het lot, het toeval. De geblinddoekte figuren worden symbolen voor het menselijk lijden. Een ander prachtig en sober werk bestaat alleen uit pieken: dunne, spitse en beschilderde totempalen en uit allerlei voorwerpen samengestelde staken. Het heet De 12 apostelen.

NEVADA

Galerie De Zwarte Panter is Dré Peeters artistieke thuis, zijn 'stal'. Eén keer voelt hij de behoefte zijn blikveld te verruimen en naar New York te trekken, het Mekka van de kunstwereld. Lieve Ulburghs: “Toen Dré naar New York ging, was ik er tegen: alsof men in New York mag bepalen wie er doorbreekt als kunstenaar en wie niet. Hij had van zijn buurman, fotograaf Herman Selleslaghs, die er heel goede contacten had, adressen meegekregen. Maar halverwege de reis heeft hij het papiertje waar ze op stonden weggegooid. – De New Yorkse kunstwereld was niets voor hem. De mensen die hij belangrijk vond kon hij ook hier bereiken en ze waardeerden en hielden van hem. Dat was genoeg. Of je nu, zoals Josse de Pauw, optreedt in een zaal in New York voor driehonderd mensen of in Brussel - wat is het verschil?”

BEELDENPARK

Toch staat er kunst van Dré Peeters in Amerika. Niet in een galerie in New York maar in de woestijn van Nevada. Net buiten Rhyolite in de staat Nevada, ooit een bloeiende mijnstad en nu een spookstad op weg naar Death Valley, creëren in 1992 enkele kunstenaars uit de stal van de Zwarte Panter onder leiding van Albert Szukalski zeven beeldhouwwerken in open lucht. Onder hen ook Hugo Heyrman, Fred Bervoets en Dré Peeters. De werken die ze maken vallen niet alleen op door hun afmetingen, maar ook door hun plek in de uitgestrekte Mojave-woestijn. Het werk van de Belgen leidt zelfs tot de oprichting van het Goldwell Open Air Museum, een beeldenpark.

Het stelt de kunstwerken tentoon van de oorspronkelijke Belgische artiesten, maar ook stukken van hedendaagse Amerikaanse kunstenaars.

ICARA

Peeters neemt in Nevada de mythologische figuur Icarus als uitgangspunt voor een groot houten beeldhouwwerk, genaamd Icara, de vrouwelijke vorm van Icarus. Op een grote paal staat een vrouwelijke figuur die haar armen, als vleugels, wijd uitspreidt. De hete en zonovergoten omgeving van het Amerikaanse Zuidwesten is een gedroomde locatie voor een werk dat verwijst naar het verhaal van de koppige jongeling die met zijn vleugels van was te dicht bij de zon vloog, zodat ze smolten en hij neerstortte. De Griekse mythe wordt voelbaar in de werkelijkheid van de droge woestijn; de vrouwelijke vorm van Icara, armen/vleugels wijd opengespreid, balancerend op het hoogtepunt van haar vlucht, gevangen tussen de aarde beneden en de woestijnhemel boven.

Voor Dré Peeters zelf is deze tocht een heel avontuur. Lieve Ulburghs: “Een journalist interviewde hem daar en vertelde mij later dat er in het artikel een of twee keer stond dat hij zijn vrouw en kinderen mist. Dré was niet zo stoer als zijn werk doet uitschijnen. Toen hij vertrok heeft hij 's nachts nog een scène gemaakt. Eigenlijk wou hij dat ik zei: ik wil niet dat je weg gaat. Hij was boos op mij omdat ik dat niét zei! Achteraf was hij echter honderd procent tevreden over het avontuur. Het was een mooie ervaring geweest. Maar ter plekke... Szukalski was een keer weg met de auto, en had Dré achtergelaten in de verzengende hitte. Dré is toen heel boos geworden en wou de ander kapot maken. Ik weet zelfs niet of het ooit terug goed gekomen is tussen die twee!” Icara is het het grootste werk dat Peeters ooit maakte, één in een kleine serie van werkelijk monumentale werken uit zijn oeuvre. Lieve: “Hij heeft nog een ander groot werk gemaakt: De Chinese ploeg. Dat was in de houtzagerij van een vriend van hem. Die had hij in het klein gemaakt en die werd dan in het groot uitgevoerd voor hem.” Andere monumentale werken waren De Venus van Ouagadougou, een grote totempaal op wielen die in 1989 in het Vrijbroeckpark in Mechelen te zien was, en een Grafmonument voor de Rupelstreek (voor de tentoonstelling Verdwenen Aarde in Hemiksem in 1988).

ZWIJNEN

Op zondag 24 november 1991 worden in België verkiezingen gehouden voor het parlement en de senaat. Het uiterst rechtse Vlaams Blok boekt in deze verkiezingen zijn eerste belangrijke stemmenwinst. Daarom wordt 24 november herdoopt tot 'Zwarte Zondag'. Al wie links is trekt van leer tegen de extreem-rechtse partij. Ook Dré Peeters

reageert. Met kunst. Eind mei 1993 gaat in De Zwarte Panter zijn tentoonstelling Brieven aan zwijnen van start. En de zwijnen zijn deze keer geen 'entrepreneurs', maar de aanhangers van extreem rechts. Een karakteristiek werk zijn strijkijzers waarop als handvat kleine houten varkens gemonteerd zijn: varkens die alles 'glad' strijken. Marc Ruyters schrijft over deze tentoonstelling: “Hij (Dré Peeters) maakt assemblages met afval van de eerste en tweede industriële revolutie, gecombineerd met de verschrikkingen van de derde. Voor Dré Peeters is het een impliciete, maar brutale illustratie van wat het ideeëngoed van het Vlaams Blok zou kunnen ontketenen.”

Het in Brieven aan zwijnen getoonde werk is meer dan een directe politieke reactie op het succes van de extreemrechtse partij. Eén van de meest mooie werken bestaat uit een houten vogelkooi zonder bodem waarin twee varkens opgehangen aan hun achterpoten hingen. De titel ervan verwijst naar een beroemde film van de Zweedse regisseur Ingmar Bergman uit 1973 waarin die een weinig optimistisch beeld ophangt over het huwelijk: ‘Scènes uit een huwelijksleven’.

In zijn volgende tentoonstelling De hoektand van de tijd (1995) toont Peeters naast werken met de wijzerplaat van klokken ook variaties op de figuur van een achteruit leunende vrouwentorso. Die figuur herinnert aan de Icara uit Nevada en is, zoals gebruikelijk bij hem, van allerlei objecten en parafernalia voorzien. De vrouw als erotische aantrekkingspool, maar tegelijk ook als schrikgodin speelt in Peeters werk een grote rol. “Toen hij jong was had zijn moeder getracht om hem aan zich te binden”, herinnert Lieve Ulburghs zich, “maar dat was niet gelukt.” En ze vertelt een typerende anekdote: “Toen Dré in Hasselt beeldhouwen ging studeren maakte hij zijn moeder wijs dat hij publiciteit deed, want hij mocht van haar geen kunstenaar worden. En dan kwam hij wel eens met het kostuum naar school dat hij gedragen had tijdens de trouw van zijn broer. En dan bedacht ik, die al wat meer een hippie was: hoe kan je als moeder nu denken dat je van Dré een deftige burger gaat maken? Dat zit er niet in. Hij heeft dat kostuum dan ook niet dikwijls gedragen.” (lacht)

OORLOG

“In een permanente staat van oorlog met zijn soortgenoten en zijn omgeving verkerend, kan de mens slechts overleven door zelf een jager te worden.” - dat staat te lezen in een boekje bij een overzichtstentoonstelling van het oeuvre van Dré Peeters in het Elzenveld in 1998, de eerste en enige keer dat Peeters terug kijkt op zijn rijke oeuvre. De kaft van de kleine catalogus van deze tentoonstelling wordt gevormd

door een van de iconische werken uit de tentoonstelling: een deel van een schietkraam waar boven de witte pijpjes in klei ook kopjes en vrouwenlichamen als doelwit dienen. Peeters' misantropie en misogynie krijgen in die periode ook vorm in een ander werk dat eraan herinnert: een spaarkast met vele gleufjes zoals die nog bestaan in oude, bruine volkscafés om kleingeld in te stoppen en te sparen. Maar Peeters heeft rond elke, keurig genummerde gleuf, een kut gemodelleerd: de vrouw als geld verslindende machine. Een ander fraai werkje, in het bezit van Adriaan Raemdonck, toont een 'mannelijke' cactus met bijzonder scherpe punten. Hier en daar zijn er kleine vrouwenfiguren op de punten vastgeprikt.

VERZET

In de jonge 21ste eeuw houdt Dré Peeters nog twee grote tentoonstellingen in 'zijn' Zwarte Panter. In 2000 Soort zoekt soort, en in 2005 Pro Vita – zijn reactie tegen deze katholieke anti-abortusvereniging. “De vader van zijn buurvrouw aan de Cogels-Osylei was voorzitter van Pro Vita”, herinnert Lieve zich. Peeters herneemt in deze periode vaak elementen en motieven uit zijn vroeger werk om ze in een nieuwe combinatie en nieuwe betekenis te presenteren. Pro Vita 2 heet een werkje waarin hij twee hangende, doorgehakte varkenshelften met infuusachtige buisjes verbindt met een grote glazen pot. “Haat tegen sterke vrouwen of rijke entrepreneurs was altijd een drijfveer voor hem”, vertelt Lieve Ulburghs. “Dré was graag tegen iets. Hij wou zeker niet meelopen.”

Bij een eerdere tentoonstelling verzorgde schrijfster en feministe Kristien Hemmerechts de inleiding. Ze verwoordde het toen treffend: "Als je langs deze beelden loopt, kan je je beginnen voor te stellen wat Dré Peeters ziet als hij naar ons kijkt. Ik denk dat het niet zo verschillend is van wat Jeroen Bosch of Ensor zagen. Dré was bang dat ik zijn werk vrouwonvriendelijk zou vinden. Uiteraard vind ik dat, maar ik vind het net zo goed manonvriendelijk, pausonvriendelijk, dieronvriendelijk, mensonvriendelijk."

UNIVERSEEL

De universele aspecten van Peeters' oeuvre spreken inderdaad voor zich. In de eerste plaats het protest en de revolte die erin schuilen tegen de disciplineringsmachines die de mens tot willoze nummertjes die een in alle opzichten 'ordelijk' leven moeten hebben, en de agressie tegen en pijn veroorzaakt door de schrikgoden en -innen die het leven onleefbaar maken. Er wordt – Herman de Coninck merkte het al op – veel geschreeuwd en gegild in de beelden van Peeters, ook al is het woorden- en klankloos. Je kan je voorstellen dat de figuren die gevangen zitten in deze helse mechanieken “Dit ben ik niet” schreeuwen. Maar onderwijl worden ze door de traag maar gestaag draaiende molens van het gewone leven vermorzeld.

SCHRIKGODEN

Twee van zijn latere werken, een soort bas reliëfs met voor hem karakteristieke vormen erin verwerkt (opnieuw een varken bij Doopsel) hebben als titels: Doopsel en Vormsel. Dit soort werken van Peeters herinneren aan wat de Franse filosoof Michel Foucault de disciplineringsmachines (familie, school, kerk, leger, gezin, de media

SPECIAL DRE PEETERS

– en bijhorende rituelen: doopsel, vormsel, huwelijk tot en met begrafenis) van de moderne ‘beschaving’ noemde. Het zijn schrikgoden en -godinnen die het leven van het individu disciplineren, zijn vrijheid inperken. Je vindt ze in allerlei vormen terug in de beelden van Dré Peeters als protest tegen het 'gewone' leven waarin het individu gevangen gehouden wordt.

DOOD

Het werk uit de laatste periode van Peeters' oeuvre staat steeds meer in het teken van de dood. Zijn werk wordt naar het einde steeds somberder en haast sarcastisch. De voortschrijdende tijd stond reeds centraal in De hoektand van de tijd (1995) waarin hij aan het werk ging met een serie wijzerplaten van horloges van oude klokken waar takken en hoorns uitkomen of die bedekt zijn met allerlei objecten. Het is alsof door de witte wijzerplaten heen de tijd zelf doorboord wordt. Een mooi werk uit zijn laatste periode zijn de serie grote, holle ronde schelpachtige vormen die aan menselijke schedels herinneren. Ze liggen opgestapeld bovenop een rond bord die op een barkruk staat. Het geheel heet feestelijksarcastisch: Coupe royale.

VRIENDEN

Tegenover het thema van de dood en het agressieve protest tegen de onmenselijkheid van het burgerleven, staat in Dré Peeters' leven iets heel anders: vriendschap. Hij heeft vrienden, veel vrienden. Lieve Ulburghs: “Het was makkelijk voor hem om zich te omringen met toffe mensen. Als bron van geluk was veel vrienden hebben, die vriendschap onderhouden, mensen samenbrengen en feesten, heel belangrijk voor hem. Het was zelfs belangrijker dan tentoonstellen. Als men hem zou gezegd hebben: je kan naar New York, maar je moet de verzekeringen, de taksen en de hele rompslomp in orde brengen als je een werk verkoopt, zou hij gezegd hebben: 'laat maar'.

HUMO

Eén van Peeters' beste vrienden is Herman de Coninck. Lieve: “Toen Herman in Watou een kunstwerk mocht kiezen bij zijn poëzie, koos hij voor werk van Dré. Herman had zelf een ernstigere kant, maar Dré was ontembaar. Het was te gek wat er allemaal uit kwam. Bij Dré waren er geen remmen. Als ook Guy Mortier en vaak Piet Piryns hier mee aan tafel zaten – en ik ondertussen in de keuken stond te koken – vonkte het hier echt van de spitsvondigheid. Er kwamen de gekste dingen en verhalen uit

Dré's mond, die vaak door zijn vrienden verder verteld werden: 'zoals Dré zegt...', 'zoals Dré vertelt...'. In zijn ontembaarheid kwamen er de gekste dingen uit die zijn vrienden (de kern van toenmalige Humoredactie ! – mh) interessant vonden.”

EPILOOG

Dré Peeters overlijdt in 2007, negenenvijftig jaar oud. Je ziet hem snel verouderen op de foto’s van de uitnodigingen voor zijn laatste tentoonstellingen. De helse machine van de tijd heeft alweer haar werk gedaan. Peeters ligt begraven op het erepark van begraafplaats Schoonselhof, tegen-

over zijn goede vriend Herman de Coninck, de man die zo’n mooie dingen over hem en zijn werk schreef, zoals dit gedicht: Bij een beeld van Dré Peeters

Wat blijft van een man is een aap: ik en mijn kloten, wij drie. Kleine klootjes, zie.

Wat blijft van een aap is een mens, zo dood als ik nog moet. Broertje, te wijs mongooltje, monnikje, ogenloze snoet.

Wat blijft van een mens zijn tanden waarachter hij sterft. En een rug waarachter is geschreven

Wikipedia: https://nl.wikipedia.org/wiki/Dre_Peeters

Over Dré: https://drepeeters.wordpress.com/woorden-2/

Biografie: https://drepeeters.wordpress.com/over/

“Dré was bang dat ik zijn werk vrouwonvriendelijk zou vinden”

“Zijn werk wordt naar het einde steeds somberder en haast sarcastisch”

“Het was makkelijk voor hem om zich te omringen met toffe mensen.”

WIJKDICHTERWOORDEN

Zomaar een dag

De brandweer rijdt door de straat gillend op weg naar een angstige kat.

Een meisje valt haar knie open op het zonovergoten plein.

Een man staat op een stoep steekt een sigaret op.

Een hondje doet een kakske op het rondpunt dat roze bloeit.

Tram 11 kraakt bij haar halte een vrouw met kind stapt uit.

De kerk luidt haar klokken een lijkwagen voor de ingang.

In de Walvis drinkt een koppel Aperol Spritz ze zijn net getrouwd.

De Japansekers schudt haar laatste bloemen af in een zuchtje ochtendwind.

Een kind schuilt onder een afdak hagel regent stenen op auto’s.

Een stel wandelt statig als modepoppen door de wijk.

Een vogeltje valt uit een boom het slaapt verder op straat.

De postbode duwt de morgen door een koperen brievenbus.

Voor de deur van het Rolwagentje rust de straatveger op een bankje.

Verscholen achter een camionette kust een jong verliefd paartje.

Een paar bomen staan rond een plein krakend worden ze omgezaagd

Zomaar een dag in de wijk.

Grafiek van Nathan Gotlib in “Belfius Art Loket”

Na de zomer is het in september en oktober de beurt aan Nathan Gotlib om de loketten van de bank Belfius Plantin en Moretuslei, met kunst te vullen. Hij wordt omschreven als een nomadische kunstenaar met een passie voor vrije grafiek en de sociale aspecten van kunst en ontwerp. Naast kunstenaar is hij ook atelierbegeleider in het Masereelcentrum en gids in het MUHKA. (Jorg PYL)

Nathan Gotlib (°1988) vertrok op zijn negentiende naar Engeland. Via veel omzwervingen belandde hij anderhalf jaar geleden terug in Antwerpen waar hij op het Zuid woont. Momenteel is hij gids in het MUHKA. Hij is tevens in dienst bij het Masereelcentrum in Kasterlee. Daarnaast geeft hij anderhalve dag per week les grafiek in de Tekenfabriek in de Raapstraat te Antwerpen samen met Matthias De Leeuw, die ook kinderboeken illustreert. Zijn leerlingen bestaan voornamelijk uit volwassenen.

-Hoe heb je Veerle Rooms leren kennen?

Nathan Gotlib: “Terug in België was ik in de Jacques Gorus kunstkring in de Venusstraat 52 waar ik Omar Van Meervelde, vriend van de Foundation Veerle Rooms heb leren kennen. Op de vernissage heb ik Mieke Robroeks leren kennen (stelde tentoon in Ar Loket januari-februari 2019 zie artikel GVZ december 2018). We hebben ook allebei meegedaan met de wedstrijd van Centre de la Gravure et de l'Image imprimée in La Louvière. Daarna nodigde Mieke Robroeks mij uit in De Heerlyckheid voor de tentoonstelling Nieuw Zeeland. Daar heb ik Veerle Rooms leren kennen. Hierdoor kreeg ik de kans om in het Art Loket van Belfius tentoon te stellen.

-Heb je al veel tentoongesteld?

Nathan Gotlib: “Sinds ik terug in België ben heb ik al werk tentoongesteld met Veerle Rooms in Siberië en Japan en ook binnenkort in de Jacques Gorus kunstkring. Ik heb ook enkele platen voor de Foundation Veerle Rooms gemaakt. Nu ik terug hier ben kan

ik wat meer meedoen aan wedstrijden. Momenteel ben ik bezig met een nieuw project ook op technisch gebied, namelijk etsen met fotopolymeer zonder zuur op Japans papier.”

-Je hebt blijkbaar ook aan vormgeving gedaan?

Nathan Gotlib: “Tijdens de eerste jaren van mijn reizen heb ik gewerkt als grafisch ontwerper, omdat ik zo op afstand voor mijn klanten kon werken. Meestal deed ik aan grafiek en vormgeving. In de eerste periode heb ik ook als drukker voor andere kunstenaars gewerkt. Maar de laatste drie vier jaar heb ik mij meer aan de schone kunsten gewijd. Meestal werkte ik dan illustratief. Zelf vind ik tekenen heel belangrijk, ook al ben ik wat tekenen betreft een autodidact. In Engeland waar ik gestudeerd heb, staat kunsteducatie meer open voor algemene vakken, maar is er geen plaats voor technische educatie maar ik vind dat iedereen kan tekenen mits voldoende zelfvertrouwen, het is een kwestie van zichzelf uit te drukken.”

-Op internet heb ik tekeningen gevonden die dicht bij karikatuur aanleunden?

Nathan Gotlib: “Dat zijn geen karikaturen, maar wel het resultaat van het werk van observeren van de omgeving. De eerste keer dat ik in New York was, heb ik een reeks getekend met alleen maar benen van mensen in de metro. Tijdens mijn tweede verblijf in New York, heb ik op basis van gesprekken met mensen etsen en tekeningen gemaakt.”

Demullier Erwin

Kantoorhouder

Persoonlijk advies:

✔ Beleggingen ✔ Hypotheken

✔ Verzekeringen

Voor alle verzorgingen worden 100% natuurzuivere producten van Dr. Hauschka en Chi gebruikt.

ontharingen • massage • pedicure manicure • make-up • gelaatsverzorging verwendagen • cadeaubons www.mooimakerijanemoon.be

ann@mooimakerijanemoon.be

gsm 0498/69 39 45

Volg ons ook op Facebook en Instagram

Gratis zichtrekeningen en kaart Belgiëlei

Ricardo Anemaet

Foto Jörg PYL

“Als inspiratiebron heb ik mijn grootouders gekozen”

-Ik heb gehoord dat milieubewust werken een belangrijk element voor je is?

Nathan Gotlib: “Ik probeer zoveel mogelijk non toxisch in grafiek te werken. Ik ben begaan met de veiligheid en gezondheid. Door recente ontwikkelingen is het mogelijk om minder schadelijke stoffen te gebruiken, maar echt milieuvriendelijk werken is tot op heden nog niet helemaal mogelijk in de grafiek.”

-Je werkt ook voor het Masereelscentrum?

Nathan Gotlib: “Eerst ben ik begonnen als vrijwilliger, later als zelfstandige en nu contractueel. Het is een halftime taak. Ik geef een soort masterclass als studiocoördinator, een soort assistentie voor kunstenaars die er resideren.”

-Welk werk ga je in het Art Loket tentoonstellen?

Nathan Gotlib: “Op dit ogenblik ben ik aan het werken aan die tentoonstelling. Ik werk altijd omgevingsgericht, maar nu wil ik iets persoonlijkers brengen. Als inspiratiebron heb ik mijn grootouders gekozen. Ze hebben lang in Brussel gewoond, maar ze zijn onlangs toen mijn grootvader al 79 was, naar Israël vertrokken. Maar mijn grootvader was ook een gedreven amateurfotograaf. Hij had enkele dozen vol foto’s in zijn archieven. Het concept bestond uit het alledaagse maar dat wel op een poëtische wijze gebracht dat het weer extraordinair kan blijken. Bij herinneringen van joodse mensen, denkt men meestal aan de Tweede Wereldoorlog en hoe men voor de nazi’s kon wegvluchten, dat hebben mijn grootouders ook gedaan. Ik stelde vast dat er een hele hoop verhalen waren, waar niet over gesproken werd. Maar in wezen verschilden hun verhalen niet zo van wat ons nu bezighoudt, zoals een eerste lief, alleen we kenden ze niet. In die gesprekken vertelde mijn opa vooral over de jeugdbeweging en

het kamp in Noord Frankrijk. Mijn oma vertelde dan weer over dansen en over de mannen. Ik heb ook een film over mijn grootouders gemaakt, die moet ik nog bewerken en ik denk dat ik die ook op de tentoonstelling ga vertonen. Op de achterkant van de foto’s heeft mijn opa of oma allerlei teksten geschreven. Dat samen met de fonts vormt een soort collectief geheugen, maar is ook een stimulans voor ons. Ik ga de tentoonstelling waarschijnlijk noemen “La Caresse des Vents”, naar een foto van mijn grootvader. Hij had ooit meegedaan aan een wedstrijd en was met die foto in de top honderd geraakt, vandaar dus de naam.”

-Ben je nog in andere kunstdisciplines actief?

Nathan Gotlib: “Ik lees veel, ik heb ook twee kortverhalen geschreven, samen met een schrijver. Ik denk ook veel na. Ik heb ook een serie tekeningen gemaakt, half ingevuld in zwart-wit. Ik heb ze dan heel naïef als een kind met de hand ingekleurd. Het roept herinneringen op aan de jeugd. Het is de bedoeling dat ik die tekeningen ooit als een half ingekleurde kleurboek ga uitgeven.”

-Ken je eigenlijk Zurenborg?

Nathan Gotlib: “Ik heb eigenlijk een emotionele band met Zurenborg. Ik ben opgegroeid in de Harmonie in Antwerpen. Van daar gingen we op feestdagen altijd naar de synagoge in de Van Den Nestlei. Uiteraard gingen we naar Kleinblatt lekkere koffiekoeken kopen. Maar ook mijn eerste vriendinnetje komt uit de Provinciestraat in Zurenborg. Later ging ik veel naar de Dageraadplaats en de Draakplaats. In de Moeskop treedt nu ook regelmatig een vriendin op die standup comedy brengt. De wijk is dus geen onbekende voor mij.”

nathangotlib.com

Nathan Gotlib: “Ik probeer zoveel mogelijk non toxisch in grafiek te werken. • Foto Jörg PYL

OEPS… EEN BEETJE LAST VAN DE WARMTE MISSCHIEN?

Bachcantates starten op 22 september

Het nieuwe seizoen van de populaire Bachcantates in de Sint-Norbertuskerk, start op het einde van de maand september, op 22 september om precies te zijn.

-22 september > 11u

Was frag ich nach der Welt, BWV 94

-27 oktober> 11u

Herr Jesu Christ, du höchstes Gut, BWV 113

-1 december > 11u

Wachet! Betet! Betet! Wachet!, BWV 70a

-16 februari > 11u

Vergnügte Ruh, beliebte Seelenlust, BWV 170

-19 april 2020 11u

Karatedojo zoekt nieuwe leden

Ik Wouter Avondstondt, heb al vijf jaar een karatedojo in school De Dageraad. Ik wil graag wat nieuwe leden werven, kinderen (vanaf 8j / L3) maar vooral ook jongeren en volwassenen. Onze stijl is Goju Ryu, de traditionele stijl van Okinawa. We concentreren ons op lichaamsontwikkeling voor een goede basisfysiek en op zelfverdediging obv de traditionele vormen (kata). Man/vrouw, oud/jong, lichamelijke beperking? Training is naar je eigen kunnen. Check onze site www.yoakedojo.org voor info en uren. Kom gerust eens meedoen! Stuur me een email op wouter@avondstondt.com.

De mannen van ’t stad moesten die drie borden in de wijk neerzetten en een echt moeilijke klus was dat niet. Voilà, eentje daar, nog eentje voor de kerk en het derde aan dat rond punt. Het is echt wel warm, heet vandaag. Maken dat we terug binnen zijn… Zoek de drie fouten. • Foto’s Marc VINGERHOEDT

Christ lag in Todesbanden, BWV 4 Vrije bijdrage na de dienst en de richtprijs is 5 euro per person. Voorafgaandelijk is telkens een uitgebreide toelichting om 10u door Dick Würsten. Reserveren hiervoor is noodzakelijk via antwerpen@ccv.be

Vier Jaargetijdenfeest herbront zich als Festa Quattro Stagioni

Sinds 1988 vieren de bewoners van de Waterlostraat en de Generaal Van Merlenstraat feest bij het begin van de herfst .Zij vieren dat op het kruispunt van beide straten waar enkele van de meest gefotografeerde huizen van Zurenborg staan, namelijk de Vier Jaargetijden. Omdat iedereen veroudert is het feestcomité vanaf dit jaar voor een deel vervangen door een groep enthousiaste buurtbewoners. Zij staken het feest in een fris kleedje en herdoopten het feest tot Festa Quattro Stagioni naar het overbekende werk van Antonio Vivaldi. Eigenlijk zijn zij een jaar te laat, vorig jaar was er geen feest, maar nu is het buurtcomité grondig vernieuwd met veel jonge enthousiastelingen. Het wordt het een feest met een Italiaanse toets.

Het feest bestemd voor bewoners en oud-bewoners van de Waterlostraat en de Generaal van Merlenstraat gaat door op zaterdag 5 oktober van 14 tot 22 uur. Het comité maakt zelf limoencello en voor de bewoners is er een wedstrijd om de beste tiramisu te maken. In de mate van het mogelijke zal er gewerkt worden met producten van lokale leveranciers. Voor de kinderen komt er een groot springkasteel.

Maar er is ook aan cultuur gedacht .In de namiddag rond 16 uur brengt Born for Dance een dansoptreden. ’s Avonds is e nog een naar alle waarschijnlijkheid muzikale activiteit gebracht door de Theatergarage uit de Bouwhandelstraat aan de overkant van de Singel. (jp)

Waar zijn verdomme mijn bloembakken naar toe?

Paul Bologne houdt van een bloemetje aan zijn voorgevel en dat merk je als op het kruispunt van de Grotebeer- en de Ramstraat staat. Er hangen bloembakken aan haken, staan geraniums op de vensterbanken en planten tegen de gevel. Euh… stonden en hingen moet het zijn want toen Paul op een zonnige ochtend zijn neus buiten stak stelde hij vast dat een of meer voorbijgangers zich in een tuincentrum hadden gewaand, maar vergeten waren te betalen. En nu is Paul kwaad, HEEL kwaad.

Foto Jeannine Führing

Stoepverkoop in vier straten op zondag 16 september

Behalve de uiterst succesvolle rommelmarkten op de Dageraadplaats - ze zijn dit jaar weer allemaal uitverkocht - is er ook de jaarlijkse stoepverkoop in de wijk. Een plezierige formule waarbij in een aantal straten die verkeersvrij worden gemaakt, de inwoners hun spullen vanop hun eigen stoep kunnen verkopen. Daar hoeven ze niets voor te betalen en in het verleden was deze stoepverkoop telkens een groot succes wat de belangstelling betreft. “Een rommelmarkt met charme, rommel en hebbedingen” noemen de plaatselijke organisatoren het zelf die één kraam voorzien waarvan de opbrengst naar een goed doel gaat.

Deze keer ligt de stoepvekoop vast op zondag 15 september van 9 tot 16 uur. De deelnemende straten: Walvisstraat, Stierstraat, Ramstraat en Grote Beerstraat.

Beste buurtbewoner

Kent u Filet Divers?

Wij zijn gehuisvest in de Rolwagenstraat 49.

In uw buurt dus!

Wij zijn een organisatie die mensen in armoede wil helpen. Dat doen wij o.a. met een aanbod van basisgoederen in onze Sociale Kruidenier, wij bieden tweedehandsproducten aan in ons Zonnehoekje, er is toegang tot sport- en andere activiteiten, een onthaalruimte voor een koffieklets, een kinderwerking, Nederlandse conversatiegroepen,… Daarbij schenken we veel aandacht aan emancipatie en participatie van onze doelgroep. Klanten zetten zich als vrijwilliger in in al onze werkingen. We proberen mensen kansen te geven naar opleidingen en werk.

Uitnodiging

Op maandag 7 oktober en woensdag 9 oktober 2019 organiseren wij in onze tweedehandsruimte Het Zonnehoekje een halfjaarlijkse solden. Om jullie eens te laten kennismaken met onze werking en ons te steunen en uzelf misschien iets leuk cadeau te doen… nodigen wij jullie daar graag op uit. In onze onthaalruimte kan u een koffie of thee drinken, een babbeltje slaan met onze vrijwilligers of gewoon wat relaxen. Op woensdag is de kinderwerking ook actief.

Openingsuren: maandag 7 oktober en woensdag 9 oktober van 9 tot 12.30 u en van 13.30 tot 15.30 uur. Van harte welkom!

Contact: Filet Divers vzw, Rolwagenstraat 49, 2018 Antwerpen, tel 03 2261393

Tramplein: bomen tegen de grond

De werken aan de vijf bruggen aan het Tramplein en de Draakplaats hebben hun eerste slachtoffers gemaakt. De bomen aan de kant van het Tramplein gingen eraan, vier gezonde haagbeuken. Het district Antwerpen had de kap verboden, maar district Berchem zag er blijkbaar geen graten in. Aan de petitie om de bomen te sparen, die nochtans door veel Zurenborgers getekend werd, is geen gehoor gegeven. Ter gelegenheid van de kapwerken, hebben de bouwheren ook nog een vijftal bomen neergelegd. (jp)

Wie de bank Belfius aan de Plantin en Morestuslei 118 binnenstapte en een blik op de muren werpt zal aangenaam verrast zijn. Daar hangt namelijk een aantal fraaie foto’s naast elkaar in het kader van wat genoemd wordt “Art Loket”. Meer dan tien, 15 om precies te zijn, hangen er en

ze zijn afkomstig van fotografen die foto’s maken voor de Gazet van Zurenborg. Belfius, nog de enige bank trouwens in onze wijk, wil wat doen voor de bewoners van de wijk en koos voor een kunstinstap. Daarbij vonden ze bij Veerle Rooms uit de Cogelslei een gewillige partner. Zij (Stichting

De juffrouwen van kleuter- en lagere school De Brug in de Grotebeerstraat houden elk jaar bij, het einde van de grote vakantie, een grondige opruiming in hun school. Alles wat niet meer dient, of kan dienen, gaat in een grote container en richting stort. Na een inspannende, en door de tropische warmte ook erg zweterige, werkdag lag de school er weer pico-bello bij. • Foto Jeannine Führing

Veerle Rooms) organiseert elke twee maanden een kunstgebeuren in de wachtruimte van de bank en in het kantoor zelf.

Tijdens deze zomermaanden opteerde de Stichting voor foto’s, een selectie uit wat de pool van fotografen zelf aanbood. Twee opmerkelijke vaststellingen: de fotografen van

deze krant werken uiteraard digitaal maar wel in zwart-wit en hier zijn zowel zuivere amateurs als professionals aan het werk geweest. Wie ze alsnog ingelijst wil zien kan dat gerust, gratis en probleemloos doen tijdens de openingsuren. (SC)