1 19 Nieuw orgel op 24 maart officieel ingespeeld
Er werd maanden aan gewerkt in Nederland en een tijd aan gesleuteld in de Sint Norbertuskerk aan de Dageraadplaats. De proefsessies aan het nieuwe orgel verliepen daarna eveneens uitstekend zodat op zondag 24 maart het nieuwe instrument probleemloos officieel ingespeeld kan worden.
Swa Collier, hoofdredacteur van de Gazet van Zurenborg laat elke keer zijn gedachten gaan over de gebeurtenissen in de wijk.
Gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE PERS
Bankrekening: 001/3873842/29 www.gazetvanzurenborg.be
P/a E.Vanrintel
Stanleystraat 21 2018 Antwerpen
Redactie
Hoofdredacteur:
Swa Collier
Stierstraat 3, 2018 Antwerpen
0477 51 40 28 swa.collier@telenet.be swa.collier@gazetvanzurenborg.be
Redactiesecretaris
André Dejonghe : andre.dejonghe@skynet.be
Eindredactie
Marcel Schoeters
Redactie Gazet van Zurenborg
Stierstraat 3, 2018 Antwerpen gazetvanzurenborg@telenet.be
Medewerkers (tekst en foto’s)
Dirk Blijweert, André Dejonghe, Walter De Ley, Renée Dufait, Jeannine Führing, Ad Moeskops, Marc Vingerhoedt, Peter Theunynck, Jörg Pyl, Luc Pandelaers, Dieter Dedecker, Luk Depondt, An Van De Wal, Sylvaine Jacquart, Marcel Schoeters, Will Van Broekhoven, Michelle Smets, Karolien Bogaerts, Kristien Cockx, Miguel Van Steenkiste, Dani Van Remoortel, Bernard Soenens, Bart Steenhaut, Vera Steyvers, Stefan Heulot, Tine Sneyers, Inge Driesen, Jerry Koninckx, Nadia Christoff
Lay-out & Pre-press
Colin Bellefroid colin@bitrac.be www.bitrac.be
Advertenties
degrootesimoens@gmail.com advertenties@gazetvanzurenborg.be
Administratie en facturatie
Gerda Eelen gerda.eelen@telenet.be
0468 29 43 65
Drukker
Drukkerij Goossens Achterbroeksesteenweg 208, 2180 Kalmhout
Distributie
Hans Dresselaers Van Diepenbeeckstraat 43 • 2018 Antwerpen 0472 345684 • dressle.arts@gmail.com Website www.gazetvanzurenborg.be
Het was te mooi geweest: een boekenevenement op zaterdag 25 mei in de Sint Norbertuskerk op de Dageraadplaats. Gratis voor de deelnemers, gratis voor de bezoekers en met optredens van dichters bovenop. Maar het mocht niet zijn. Ondanks eerdere afspraken met iemand van de ‘kerk’ en medewerking van het district Antwerpen, kwam de mededeling dat de kerkraad geen toestemming had verleend voor het evenement en dat ook niet zou toestaan omdat een kerk nu eenmaal niet bedoeld was om “ruilbeurzen” te organiseren. En dat deze kerkbestuurders zeker niet geneigd waren om commerciële activiteiten toe te laten in het ‘godshuis’. Als er iemand toestemming had verleend dan was dat zonder hun toestemming en daarmee was de kous af. Meteen had de kerk in zijn geheel een kans gemist om wijkbewoners naar hun kerk te krijgen.
Het was letterlijk een droom van mij. In de kerk van deze wijk een cultureel gebeuren organiseren met boeken, platen, cd’s en strips. Alleen voor wijkbewoners en gratis. Dat was een droom en enkele dagen na die bewuste droom kom ik een vertegenwoordiger van de kerk tegen en die is blij verrast.
“Ja, waarom niet”’ is zijn reactie. We streven er al zo lang naar om andere activiteiten binnen de kerkmuren te brengen en het nieuwe orgel is daar een levend bewijs van.
“We doen ons best” klonk het nauwelijks enkele weken geleden en de trein was vertrokken.
Ik maakte een soort aankondiging in de vorige editie van deze krant en vroeg de lezers of er interesse was voor een dergelijk evenement. Het antwoord was ja. Er kwamen behoorlijk wat mails van mensen die maar al te graag met hun stapel boeken of platen naar een overdekte plek kwamen waar ze kosteloos aan hun standje konden zitten. Vijf meter konden ze krijgen en verder moesten ze niets doen. De regels waren simpel : wie wou ruilen deed dat, wie wou weggeven kon dat, wie wou verkopen was welkom. Bedoeling was dat niemand er wat aan zou verdienen want het district Antwerpen had op een simpele vraag laten weten dat ze een dergelijk initiatief van een burger goedgezind waren. Dat lag in de lijn van hun beleid en ze wisten dat dergelijke festiviteiten in deze wijk aanslaan. Dat hadden ze al gemerkt bij muziek bij de mensen thuis, onze grote foto’s van enkele maanden geleden, de poëzievensters, het feest van Herman de Coninck en nu de nieuwe Poëzievensters 2019 waar ze ook steun aan verlenen. Boeken in de kerk vonden ze dus een zinvol initiatief en ze beloofden alle medewerking. Prima dus.
Maar zo simpel liep het dus allemaal niet. Ik had diverse keren contact met iemand van Sint Norbertus die zich helemaal achter de zaak zette en er de voordelen van zag voor deze kerk en de wijkbewoners. Gelovig of niet want tenslotte komen er naar de Bachconcerten ook vele tientallen mensen die
niet van god of zijn gebod moeten weten. Er zijn er zonder twijfel ook die honderden euro’s hebben gestort om de aankoop en de realisatie van het tweede orgel mogelijk te maken. Ook deze krant heeft zich van in het begin journalistiek achter de beslissing gezet om een tweede orgel aan te kopen. We werden zo iets als de mediasponsor van het instrument. En het werd gewaardeerd door iedereen die er rechtstreeks mee te maken had. Vooral toen bleek dat het instrument wel degelijk een verrijking is voor de muziekliefhebbers en de cultuurliefhebbers in het algemeen. Niet alleen in de wijk maar ook tot ver daarbuiten.
TERMINOLOGIE
Maar een eerste mail van de ‘kerkraad’zaaide al verwarring want hier bleek dat er geen toestemming was geweest en dat ze zich stoorden aan de terminologie van het artikel. Vooral “die van de kerk” was in het verkeerde keelgat geschoten, ze waren beledigd en miskend. Alsof de uitdrukking een negatieve inhoud heeft, een beetje flauw en zelfs kinderachtig naar ons gevoel maar goed, de gevoeligheden liggen overal altijd anders maar hard tilden we er niet aan. En terecht zo bleek want toen onze woordvoerder wat later ons bevestigde dat “ze” akkoord gingen was er geen vuiltje meer aan de lucht. We spraken af om concrete regelingen te treffen. De datum was geen probleem want die hadden we zelf voorgesteld omdat het vermoeden bestond dat in de maand mei diverse weekends besteed zouden worden aan allerhande kerkelijke activiteiten. Zaterdag 25 mei, het weekend van de verkiezingen, was prima voor de twee partijen. Het gegeven “gratis” was ook geen probleem en dat er dichters zouden optreden kon een fikse meerwaarde betekenen. Wel werd afgesproken dat er een huursom betaald moest worden en dat dit 300 euro zou bedragen. Wie een concert in de kerk wil organiseren moet 500 euro neertellen en krijgt dan wel twee dagen ter beschikking,
om bvb één dag op voorhand te repeteren. Bon, het oorspronkelijke idee om de middenbeuk te gebruiken werd niet weerhouden en we moesten verhuizen naar de zijbeuken, niet onoverkomelijk. De uren tussen 10 en 17 uur waren ook dik in orde. Verder zouden zij de stad vragen om de tafels en de stoelen te leveren zodat de deelnemers zich daar ook niets moesten van aantrekken. Wij van onze kant zouden nog flyers en affiches laten aanmaken en het district was zonder enige aanmerking bereid zowel de huur als de flyers en de affiches te betalen.
BIJL
Het zag er naar uit dat deze wijk naast de vier reguliere rommelmarkten op het plein en de stoepverkopen in de diverse straten er nog iets extra zou bijkrijgen. En in tegenstelling tot de rommelmarkten zouden er hier geen professionele verkopers worden toegelaten, alleen mensen uit de wijk die al jaren tegen een boekenberg aankeken en maar niet konden besluiten om ze zo maar naar het recyclagepark te voeren. Idem dito met strips en platen/cd’s. We kwamen ook al snel tot een vrome wens om dat elk jaar te doen als deze eerste editie een succes zou worden.
Maar dan viel de bijl. Een deel (vermoed ik) van de kerkbestuurders vond dat het helemaal niet kon en mijn houding tegenover de kerk in het algemeen was blijkbaar ook een doorn in een paar ogen. Tijdens het hele voorbereidingsproces had ik al een licht donkerbruin vermoeden dat alles nog niet helemaal in kannen en kruiken was en had daarom de inschrijvers nog niet verwittigd dat het nu honderd procent in orde was. Mijn voorgevoel bleek helaas juist en ik besliste om zondermeer het geheel dan maar te vergeten. Ik had geen druppel zin meer op overschot. Ach, het was tenslotte maar een droom en ik weet wanneer ik niet welkom ben. Ook in het Huis van God.
“Een kerk is niet bedoeld om er ruilbeurzen in te organiseren”
Als u regelmatig de stad uit moet via de Plantin en Moretuslei bent u op het moment dat u dit leest waarschijnlijk al een ervaringsdeskundige geworden. Voor de onwetenden onder u: de straat, één van de drukste in- en uitvalswegen van de stad, gaat op de schop en dat zullen we geweten hebben. Tot in 2021! Maar we houden er wel een mooiere tramhalte aan over.
De Plantin en Moretuslei is een gewestweg en de vernieuwing is dan ook in handen van het Agentschap Wegen & Verkeer. De Stad Antwerpen, De Lijn en Rio-link financieren mee. Bij de ingreep staan het comfort en de veiligheid van de fietspaden en stoepen voorop.
Die worden nl. vanaf de Charlottalei (bij het Stadspark) tot aan het Ringfietspad verbreed. Verder worden de kruispunten, zowel aan de Zurenborgse als aan de Borgerhoutse kant, overzichtelijker en compacter gemaakt. De middenbermen krijgen meer groen en tegelijk wordt ook de riolering vernieuwd, zij het zonder scheiding tussen regen- en afvalwater.
FIETSERS
“De hoofdmissie bij de heraanleg is inderdaad om de fietsers meer ruimte te geven en hen de kans te bieden om rechtdoor de zijstraten over te steken, zegt Jef Schoenmaekers, communicatieverantwoordelijke van Wegen & Verkeer.
“Daarom worden de kruispunten veiliger gemaakt en worden de zogenaamde ‘bypasses’ (de plekken waar je kan afslaan zonder rekening te moeten houden met de stoplichten, ms) weggewerkt. Zo komt er meer ruimte voor terrassen en groen. De doorsteek tussen de Vandepeereboomstraat en de Wilrijkstraat, bij voorbeeld, wordt een woonerf. De parkeerplaatsen
tussen de Kroonstraat en de Vandermeydenstraat maken ook plaats voor groen.”
TRAMHALTE Bij alle oversteekplaatsen van de Plantin en Moretuslei komen lichten. De lichten bij het tankstation worden opgeschoven richting Singel. Maar ook de tram wordt niet vergeten. Het tracé van lijn 11 wordt in de Provinciestraat ergens tussen de Somerstraat en de Wipstraat afgebogen naar het nu nog braakliggende terrein op de hoek van de Provinciestraat en de Plantin en Moretuslei.
Zodoende kan de tram daar eventjes op een eigen bedding rijden, wat zowel voor de tram als voor de auto’s de doorstroming moet verbeteren. De tram krijgt er ook in beide richtingen een nieuwe halte. De haltes aan de Rolwagenstraat verdwijnen. Het resterende deel van het terrein in kwestie is verkocht aan een projectontwikkelaar.
Eer het zover is, moeten we nog door de zure appel heen, geeft projectmanager Ir. Pieterjan Descheemaeker toe. “Het eerste jaar werken we stad inwaarts, wat wil zeggen dat vooral de Borgerhoutse kant de meeste impact zal hebben. Daar zal af en toe wel eens een zijstraat worden afgesloten. Vanaf 2020 werken we stad uitwaarts en dan zal er wel degelijk een, impact zijn op de kruispunten aan de kant van Zurenborg.”
OPRITTEN
De werkzaamheden - aan de nutsvoorzieningen - zijn van start gegaan op 28 januari. Deze zullen nog aanhouden tot juli. Tegen 2021 zou alles afgewerkt moeten zijn. Tegen die tijd zouden ook de 2 versies van ‘zomerhinder’ achter de rug moeten zijn.
Schoenmaekers: ”Op de Singelkruispunten wordt het op- en afrittencomplex naar de Ring aangepakt.
Dat betekent dat je vanaf deze zomer komende vanuit het noorden niet meer de afrit Borgerhout zal kunnen gebruiken. In de zomer van 2020 kan je komende vanuit het zuiden de ring niet meer verlaten bij het Erasmusziekenhuis. Ook in de zomer van 2020 zal het kruispunt met de Provinciestraat afgesloten worden.”
Ondanks de impact op de buurt, kwamen er tijdens een eerste voorlichtingsvergadering maar een 40-tal mensen opdagen. De vragen gingen vooral over de parkeerdruk tijdens de werkzaamheden. De Fietsersbond is niet tevreden over de breedte van de fietspaden. Nu zijn die op zijn breedst 1,5 m. Ze gaan in de toekomst naar 1,8 m en tussen de Provinciestraat en de Singel naar 2 m.
Info: www.wegenenverkeer.be/plantinenmoretus
De vrachtwagens die de Plantinlei op- en afrijden zijn daar niet alleen voor de herinrichting van deze invalsweg want vlak naast de spoorweg waren vele vrachtwagens nodig om het puin van het afgebroken appartementsgebouw weg te brengen. Eind februari is
En dan zal er in het voorjaar een nieuw gebouw staan met 71 appartementen , enkele woningen wat staat voor duplex-appartementen, commerciële ruimtes op het gelijkvloers (allemaal al verkocht) en niet minder dan 124 ondergrondse staanplaatsen voor auto’s. Een aantal van die staanplaatsen wordt ook verkocht aan buren die op zoek zijn naar een staanplaats. Er zijn een paar tientallen plekken te koop en reken maar op 26 000 euro (plus kosten natuurlijk). Martine Vemeulen: “ Van de appartementen is al zo’n 60 procent verkocht en dat is een uitermate goed cijfer voor een gebouw dat er nog niet staat. Het loopt goed.”
ISOLATIE
Zurenborg Poort, zo heet het nieuwe gebouw, krijgt balkons, hoge smalle ramen, en zelfs een groene binnentuin. Bijzondere aandacht wordt besteed aan de isolatie van de apparte-
de afbraak helemaal een feit en kan de aannemer dan begin maart aan het nieuwe gebouw ‘Zurenborg Poort’ beginnen. Martine Vermeulen, marketing directeur van Antonissen: “Normaal gezien moet alles opgeleverd worden in het voorjaar 2021” (SWA C)
menten. De Plantinlei is namelijk niet echt geruisloos. Maar de ligging heeft ook voordelen zegt de directeur marketing: “Eens Nieuw Zurenborg er zal zijn heb je natuurlijk wel een fantastisch zicht vanuit uw appartement.”
Projectontwikkelaar Miss Miyagi werpt frisse blik op “moeilijk”
Van de vijf geklasseerde monumenten die het Groen Kwartier rijk is, zoekt enkel nog het Poortgebouw aan de Lange Leemstraat naar een nieuwe bestemming. Het jonge Leuvense team van ingenieurs-architecten en projectontwikkelaars Miss Miyagi heeft er nu zijn tanden in gezet en denkt vooral in de richting van een
Volgens hun website is Miss Miyagi gespecialiseerd in de herbestemming van alternatief erfgoed. Denk aan kerken, kloosters, industriële panden en andere uitdagende gebouwen die hun oorspronkelijke specifieke functie verloren hebben en een nieuwe bestemming moeten krijgen met respect voor hun waarde als architectonisch erfgoed. Het gaat hierbij altijd over complexe gebouwen die voor privé-eigenaars te groot of te risicovol zijn en waar ook projectontwikkelaars met een boogje omheen lopen omdat ze te veel energie en specialistische kennis vereisen. De wat bizarre naam Miss Miyagi is overigens ontleend aan een personage uit de cultfilm The Karate Kid,dat steeds door alternatieve methodes tot een duurzame oplossing kwam voor alle problemen die zich voordeden.
MONUMENT
Op de infoavond vertelden zij, om te beginnen, waarom het Poortgebouw een “moeilijk” project is. Het dateert van rond 1900 en fungeerde als wachtgebouw van het Arsenaal, een militair depot dat destijds volledig los stond van het Militair Hospitaal. In 2004 werd het geklasseerd als monument wat de mogelijkheden tot ingrijpende verbouwing natuurlijk sterk beperkt. De twee bouwlagen hebben ook een beperkte oppervlakte en zijn weinig functioneel opgedeeld in kleine ruimten. Er zijn ook dwingende bouwvoorschriften. Een residentiële herbestemming is niet toegelaten en minstens een deel van het gebouw moet publiek gerichte functies krijgen, in overeenstemming met en ter ondersteuning van het monument. Anderzijds is het gebouw structureel in goede staat en laat het klasseringsbesluit een uitbreiding toe met 114 m² bruto-oppervlakte per bouwlaag, mits een hoogkwalitatieve architectuur van de uitbreiding. Dit zou ook toelaten om de circulatie tussen de bouwlagen die nu alleen mogelijk is via een smalle spiltrap te vergemakkelijken. Andere sterktes zijn de locatie, als toegang tot het Groen Kwartier en op loopafstand van het station van Berchem, alsook de uitstraling en geschiedenis.
SCENARIO’S
Welke zijn nu de mogelijkheden voor herbestemming? Daarvoor moet eerst gekeken worden naar het kostenplaatje. Miss Miyagi heeft op basis van geldende referentieprijzen een eerste inschatting gemaakt van de totale projectkost. Die bedraagt om en bij de 850.000 euro en omvat de aankoop van het gebouw, de restauratiekosten, de bouwkost van de uitbreiding en de bouwkost van de circulatie en opdeling maar is exclusief de BTW en de grondprijs. Voor een privé-eigenaar is dat allicht een investering die moeilijk te rendabiliseren valt. Daarom denkt Miss Miyagi eerder aan een coöperatieve vennootschap als eigendomsstructuur. Individuele eigenaars zouden dan een aandeel verwerven in de gemene delen van het gebouw en de volle eigendom van een onderdeel waaraan zij een bestemming kunnen geven. Dat biedt heel andere mogelijkheden en om dat te illustreren werden er twee scenario’s voorgesteld. - In het eerste wordt het poortgebouw een kunst- en ambachtencentrum met exporuimte, ateliers, buurtkeuken en
coöperatieve vennootschap als eigendomsstructuur om een mix van bestemmingen en functies in het gebouw mogelijk te maken. Op 15 januari organiseerden zij een infoavond voor een tachtigtal buurtbewoners en andere geïnteresseerden.
(Luc PANDELAERS)een ontmoetingsruimte op het dakterras van de nieuwe aanbouw.
- In een tweede scenario wordt het een hub voor lokale ondernemers en biedt het bijkomende diensten aan initiatieven van buurtbewoners. Op het gelijkvloers zou er plaats zijn voor een horecazaak en een handelspand, op de verdiepingen wordt gedacht aan kantoren en/of co-workruimtes en een kleine B&B met twee logeerkamers en een aparte ingang.
Ook voor deze scenario’s werd een prijsinschatting gemaakt. De ruimte voor horeca van 76 m² zou kunnen vermarkt worden voor 280.000 euro, het handelspand van 28 m² voor 98.000 euro, en een co-workruimte van 40 m² voor 146.000 euro. Miss Miyagi maakt zich sterk dat dit marktconforme prijzen zijn. Er zouden zelfs al gesprekken lopen met verschillende kandidaat-kopers.
Maar waar de projectontwikkelaars echt van dromen, en dat was uiteindelijk de echte bedoeling van de infoavond, is een uitgebreide participatie van de bewoners van het Groen Kwartier in het project. Er bestaan al voorbeelden van geslaagde projecten waarbij buurtbewoners mede-eigenaar worden van een gebouw met erfgoedwaarde. Zij denken dat dit ook mogelijk moet zijn in het Groen Kwartier waar met 400 wooneenheden en overwegend bewoners uit de wat meer begoede klasse heel wat koopkracht aanwezig is. Als het mogelijk is om een uit-
gebreide coöperatieve vennootschap op te richten die niet enkel bestaat uit een paar grote investeerders maar ook uit buurtbewoners die zich voor een paar duizend euro kunnen inkopen als slapend vennoot, dan wordt het mogelijk om gemeenschappelijke ruimtes te voorzien in het project. Wie aandelen koopt zou een gebruiksrecht kunnen verwerven om x maal per jaar die ruimte te gebruiken. Een ontmoetingsruimte die bij voorbeeld kan geboekt worden voor een familiefeest of zeg maar een cursus kalligrafie, zoals iemand uit het publiek voorstelde. Of een gastenkamer die kan geboekt worden wanneer je logés hebt.
REACTIES De vraag is nu hoe de reactie van de bewoners zal zijn op deze voorstellen. De aanwezigen reageerden met belangstelling maar toch eerder afwachtend. Dat viel ook te verwachten omdat het voor de meesten allemaal nieuw was en er nog veel onzekerheid bestaat over het kostenplaatje en de concrete invulling. Maar het viel voor een buitenstaander
wel op dat er zich in het Groen Kwartier in de korte tijd dat het bestaat, een hecht gemeenschapsgevoel ontwikkeld heeft. Iedereen kent iedereen en café Spéciale Belge in het PAKT lijkt echt de stamkroeg van de buurt. Als een dergelijk project ergens een kans maakt dan is het zeker daar. Cynici zullen zeggen dat zoiets altijd eindigt in ruzie en eindeloze juridische procedures maar als men dit goed aanpakt kan het een verbindend project worden in een uniek kader. Om te blijven volgen dus. Het kan zelfs een voorbeeld worden als de ontwikkeling van Nieuw-Zurenborg eindelijk van start gaat. Daar staan ook nog wat gebouwen die een nieuwe bestemming moeten krijgen.
Bijzondere opleiding Fiscaal Recht, Bijzondere Opleiding Jeugdrecht, Voorkeurmaterie: Personen- en Familierecht (echtscheiding,…).
Henry Vercruysse grabbelt wat uit een bak, gooit het in een pan, neemt wat uit een andere bak en gooit het eveneens in de pan.
Ondertussen komen hoofdzakelijk jonge vrouwen af op de geur van gebakken groenten. “Er is genoeg voor iedereen” lacht hij naar iedereen die met de snufferd boven de pan komt hangen. De man trok pas enkele weken geleden naar het pand in de Lange Leemstraat waar het laatst een Spar was gevestigd en nu zijn biowinkel is die iets weg heeft van een modern magazijn waarbij vooral de tonnen met allerhande zaden, koffie, noten, granen, pitten en gedroogde vruchten opvallen. Plus het bordje dat aanduidt dat je hier bij BE-Organic rustig een gratis kopje koffie kan nuttigen. (Swa COLLIER)
Henry Vercruysse (29) klinkt als een Gentenaar en dat is hij ook. Samen met een vennoot heeft hij in Gent drie jaar geleden met een vennoot een eerste biozaak opgezet. En als we hem mogen geloven draait het daar prima. Dat deed hen denken aan een tweede zaak in de stad Antwerpen nadat een eerste ronde in Brugge niets had opgeleverd. De pan raakt boordevol groenten en Vercruysse babbelt honderduit verder. “Waarom deze plek? De buurt natuurlijk en het feit dat we hier tien parkeerplaatsen hebben. Dat is natuurlijk zeer interessant voor ons. Verder veel ruimte voor de winkel en zo’n vierhonderd vierkante meter om ons concept neer te zetten. “Daarbij verwijst hij naar de tonnen die in de zaak staan, netjes naast elkaar terwijl een groot bord aangeeft wat je allemaal in die tonnen kan vinden. Ondanks het feit dat het een doordeweekse dag is en pal op de middag lopen hier toch zo’n zevental mensen rond te snuisteren. Henry Vercruysse: “ We zijn nog maar enkele weken open en ik kan je zeggen dat we ons streefcijfer hebben gehaald, da’s natuurlijk ook wel een hele geruststelling.”
BIO
We vroegen ons ook af of er geen fout in de naam stond. “Uiteraard niet, het is be in de Engelse zin, wees organic.” Volgt dan een hele uitleg hoe de aankooppolitiek in elkaar zit, hoe de bedrijven die bio leveren ook gecontroleerd worden, streng gecontroleerd worden, want de man weet van een bedrijf dat er de kantjes afliep en onherroepelijk gesloten werd. “Wij richten ons eigenlijk naar de mensen tussen de 35 en de 45 jaar en vooral ook naar de jong gepensioneerden. Dat zijn ook de mensen die ons vertellen dat ze hier de smaak van de goeie aardappelen terug ont-
dekt hebben en dat doet me ontzettend veel plezier natuurlijk. Voor ons zijn de groenten en fruit het moeilijkst want men durft al eens aan de tonnen schudden en dergelijke maar goed, het lukt allemaal wel.”
JAZZ
Opvallend: er staan twee vrouwen aan twee kassa’s en dat mag niet verwonderen want hier werken in totaal zeven mensen in deze winkel die zich honderd procent biologisch noemt, zich aandient als erg betaalbaar en de klanten ontvangt in een toffe sfeer. Dat moet ondermeer blijken uit de jazzmuziek die zich voor een keer niet storend in je oren wurmt plus het plekje waar je een gratis kop koffie kan drinken. En we houden het stil want het is erg lekkere koffe.
ZONDAG
Erg betaalbaar? Ik kan me niet zo onmiddellijk de prijzen van groenten en fruit voor de geest halen en daarom dit opgeschreven lijstje. Aardappelen 1,33 kilo, appels Green Star 2,75 kilo, brocoli 4,29 kilo, avocado 1,29 stuk tros tomaten 2,70 euro voor een kilo. Tegen de muur een hele stapel waters, olijfolie en grote plakken Belgische chocolade, confituur zonder suiker. Verder nog een hele toog met kazen en een erg beperkte hoeveelheid vlees. En wie de week gezond wil beginnen of afsluiten: BE O is ook open op zondag van 10 tot 16 uur.
BE O
Lange Leemstraat 252
Maandag-dinsdag: gesloten
Woensdag –zaterdag: 10 tot 18u30 uur
Zondag: 10 tot 16 uur
Dat Zurenborg een lunchrestaurant rijker is, heeft u ongetwijfeld al met eigen ogen gezien. Hümm, de naam suggereert het al, is een lunchrestaurant op de Dageraadplaats dat hummusgerechten serveert.
Of het daar ook lekker is? Vast en zeker! Dat konden onze man en onze vrouw zelf vaststellen. Want
Hummus “geplette kikkererwten” noemen is een beetje kort door de bocht en zelfs wat oneerbiedig. De puree op basis van kikkererwten, sesamzaadsaus, tahin, olijfolie, zout, citroen en look, heeft langzaam maar zeker een plaats veroverd in de wereldkeuken. Volledig terecht, want de smeuïge pasta smaakt niet alleen heerlijk, hummus is ook nog eens voedzaam én gezond. Hummus maken is een kunst die je beter aan professionals over kunt laten. Ik heb me er zelf ooit eens aan gewaagd: het resultaat zag er niet alleen uit als isolatiemateriaal, het smaakte zo ook…
Gelukkig zijn de uitbaters van Hümm op de Dageraadplaats niet aan hun proefstuk toe. Frances Van Assche en Frederik Vercammen hebben al een goed draaiend lunchrestaurant op het Zuid. Die succesformule wordt nu uitgerold naar de Dageraadplaats, op de plek waar vroeger Ballywood en nog vroeger videotheek Modern Times gevestigd waren. Niet dat we daar veel van merken wanneer we de zaak binnenstappen, want het pand heeft een extreme make-over gekregen. Het geheel oogt strak en minimalistisch, met vintage schoolstoelen en Franse bistro-tafeltjes.
HOLLYWOOD
Een vrolijke dienster begroet ons allerhartelijkst. We mogen een tafeltje uitkiezen. Reserveren kan hier niet. Hümm hanteert het first come, first serve principe. Bij de eersten zijn we niet. Het is pas kwart na twaalf, maar de zaak is al aardig volgelopen. We lopen langs tafeltjes met een overwegend jong en vrouwelijk publiek en nestelen ons helemaal achterin. Moeilijk voor te stellen dat we hier in een nog niet zo heel ver verleden verscheurende keuzes moesten maken tussen de nieuwe Almodovar en het Hollywooddebuut van Mathias Schoenaerts. Soit, we zijn hier niet om te mijmeren maar om te lunchen.
CHOUFLEUR
De kaart oogt alvast overzichtelijk. Je hebt keuze uit hummus op toast, of hummus op een bordje, met brood apart. De Gravlax 2.0 bijvoorbeeld is een pestohummus met gemarineerde zalm, labneh (een soort yoghurt) en za’atar, een kruidenmengsel uit het Midden-Oosten. Prijskaartje: 15 euro. Zoekt u het liever wat dichter bij huis? Dat kan ook. Voor 13 euro eet u hier een Choufleur: hum-
mus met bloemkool, romanesco, pastinaak, gezouten karamel en appel.
Mijn disgenote gaat resoluut voor de Halloumi, hummus met avocado, asperges, haloumi-kaas, bonen en mango (14 euro).
Ik houd het bij de DFC: pindahummus met eiersla, kip, roodloof en mayonaise op basis van scherpe chilisaus. In afwachting van onze gerechten bestellen we iets te drinken. Kombucha-gember (4,50 euro) voor mijn partner, framboos-lavendellimonade (eveneens 4,50 euro) voor mij.
GEFERMENTEERD
De drankjes verschijnen snel. Dikke pluim trouwens voor de dienster, die er alleen voor staat maar haar zaakjes goed onder controle heeft. Knap hoe ze vlot en zwierig de gasten bedient, ondanks de drukte. Kombucha is, ik moest het zelf ook even opzoeken, gefermenteerde thee. Het drankje zou heel wat
gezondheidsvoordelen opleveren. Je krijgt er niet alleen een boost van, Kombucha zou ook heilzaam zijn voor je mentale rust en gewichtsverlies bevorderen. Gezond of niet, mijn partner vindt het vooral lekker. Ook de framboos-lavendel-limonade smaakt heerlijk. Ik krijg ‘m geserveerd met een forse bos verse munt en een recycleerbaar rietje uit metaal.
PRIJS
Even later verschijnt het eten op tafel. Naast me staat er een mooi bordje. Mijn disgenoot vindt de combinatie van zacht smeuïge avocado met asperges erg geslaagd. Superlekker, vers en gezond, klinkt het. Ook mijn DFC oogt erg fraai. Op een toast ligt een royale laag pindahummus, netjes afgewerkt met eiersalade, roodloof en een torentje van gefrituurde kip. De smaken zitten helemaal goed, de presentatie is top. Enig minpuntje
is de ietwat hard uitgevallen toast, die zich moeilijk laat snijden. Al kan dat ook aan mijn twee linkerhanden liggen, natuurlijk. Hoe dan ook: Hümm slaagt erin originele gerechten te serveren voor een verteerbare prijs. Wij betaalden exact 40 euro voor een voedzame en heerlijke lunch, koffie inclusief. Precies wat we nodig hadden om de namiddag door te komen.
Ons oordeel:
• Voedzame en lekkere lunchgerechten voor weinig geld.
• Ruime keuze aan gezonde drankjes.
• Vlotte, vriendelijke bediening, ondanks de drukte.
• Strakke, minimalistische inrichting.
• Gazet van Zurenborg bezocht betalend en anoniem nieuw lunchrestaurant Hümm
Hümm is nieuw restaurant op de Dageraadplaats
“the proof of the hummus is in the eating.”
(Dirk BLIJWEERT)Heel het gelijkvloers werd helemaal gerestaureerd Onze “anonieme proever” vond de gerechten voedzaam en lekker voor weinig geld. • Foto’s Marc VINGERHOEDT
VITIS: nieuw café-restaurant in Berchem
Vitis is de naam van het hoekhuis in de Generaal Drubbelstraat in Berchem waar men op een flexibele manier kan eten en drinken. Een beetje nieuw ook en het moet gezegd, erg verrassend want hier geen fusion, sterren of liflafjes, niets van dat alles, omdat het koppel Katelijne Mannaerts en Pieter Hackelmans
We hebben met Katelijne Mannaerts (57) afgesproken tijdens hun sluitingsdag op maandag. Meteen vallen een paar dingen op die om opheldering schreeuwen. We zetten ze op een rijtje: de spiegels, de rij bieren, de open keuken, de tafels en stoelen, de pilaar met de gerechten, de naam, de sfeer. Katelijne Mannaerts: ”Vitis is Latijn voor wijnrank, wijnstok, druivelaar en langs onze gevel slingert zich een echte wijnrank. Bovendien betekent het ook levenskracht, vitaliteit. De inrichting dan. Wij hebben het leegstaande pand gekocht en dan heeft Pieter die een echte handige jongen is, alles verbouwd. Zeven maanden lang hebben we er in gewerkt maar we zijn tevreden met het resultaat. Vrienden zeggen dat we ons huis naar hier hebben gebracht en dat bepaalt de sfeer natuurlijk.”
Het koppel woont nog steeds in de Kreeftstraat en Katelijne heeft jaren ervaring opgedaan in de keuken van de Overvloed, boven het ZeeZicht. Verder heeft ze de nodige kennis opgedaan tijdens avondlessen. Pieter is dan weer de Handige Harry en dat laat zich aanschouwen. Aan de muur een rij ouwerwetse spiegels uit een magazijn, zelfgemaakte houten banken tegen de muur, zware tafels met een stevig blad. Goeie verlichting. Op de pilaar midden in de zaak met zo’n 25 stoelen, staan de gerechten voor deze week opgeschreven. Katelijne Mannaerts: “Ik ben een herborist en overal zitten dan ook kruiden in, we hebben vlees en vegetarische schotels maar geen voorgerechten. Die hadden we in het begin maar dat lukte niet honderd procent en daarom zijn we overgeschakeld op kleine tapas en dat loopt als een trein. Mensen willen die aan tafel delen, dat is veel interessanter. En ook, misschien heel verrassend, hier krijg je nooit iets dat gefrituurd is, we hebben zelfs geen frietketel, heel bewust. Er zijn zo veel smakelijke manieren om aardappelen klaar te maken dat we dat niet nodig hebben.“
VISWIJF
Ook verrassend is dan weer dat “vrijdag, visdag” is. Een oude gewoonte in deze lage landen waar op vrijdag het vlees de baan moest ruimen voor vis. Een gewoonte die nu nog nauwelijks bestaat maar door Katelijne met een brede glimlach werd ingevoerd. “Elke keer andere vis en de kaart wordt pakweg op de week helemaal veranderd.” Tegen de muur staat een hele batterij flesjes bier. Hier is een liefhebber aan het werk. “Pieter is een bierliefhebber en op een bepaald moment zijn we op een bier gevallen, Viswijf uit Nijlen, dat heel fantastisch goed bij vis past. We hebben al veel goeie reacties gekegen op die combinatie. We noteren van de gerechtenzuil voor de vuist weg speenvarken, Ardeens gebraad met groentenstoemp, hammetje en ga zo maar door. Ook rode curry staat er bij. “We werken met leveranciers uit de regio maar we koken met een knipoog naar de wereld. Schat het maar op fify-fifty, dat is ook het plezierigst om te koken en de mensen willen dat wel.”
WORKSHOPS De prijzen vallen reuze mee voor een res-
uit de Kreeftstraat, hier zo’n beetje hun eigen goesting serveren. Met een visie. Katelijne Mannaerts: “We hebben hier bvb geen frituurpot en de muziek die we spelen komt uit onze eigen voorraad cd’s. Van klassiek tot de Stones.“
taurant-café-brasserie want het is moeilijk er een overkoepelende naam op te plakken. Het meest smaakt het geheel naar een echte Franse brasserie want ook hier kan je gewoon een pint komen drinken of een stuk taart eten met een kop koffie. Of genieten van zelfgebakken zeewierbrood of proeven van dennensiroop. “Ik ben ook van plan om workshops te organsieren met kruiden.”
Ingeburgerd zijn ze ondertussen ook in
deze wijk waar heel veel kleuren bij elkaar wonen maar dat houdt niemand tegen. Zo is er binnenkort een buurtvergadering over “meer groen in de wijk” en die gaat door in Vitis. ”Boven hebben we ook een zaaltje dat we verhuren voor activiteiten en daar is ook belangstelling voor.” Binnenkort is het dan uitkijken naar wat beter weer want een hoekhuis heeft voor een horecazaak één groot voordeel: er zijn twee gevels, dus twee terrassen.
VITIS
Generaal Drubbelstraat 128 2600 Berchem Open van woensdag tot en met zondag, vanaf een uur of tien. Dicht op maandag en dinsdag.
Tel 04904 34 346 www.vitis-eten-en-drinken.be
Bent u op zoek naar een nieuwe woning? Wenst u uw eigendom te verkopen? Of wenst u gewoon meer informatie over de evolutie in de vastgoedmarkt of over de woningprijzen in uw buurt?
Ons team staat klaar voor u en zal u met plezier en zonder enige verplichting verder helpen. Dus spring gerust even binnen! Wij zijn van maandag tot vrijdag doorlopend geopend van 10u tot 18u . Eveneens buiten de kantooruren welkom na afspraak.
Voor meer informatie of om een afspraak te maken, bel ons op het nummer 03 239 21 21 of stuur een email-bericht naar info@century21activity.be.
GRATIS SCHATTING!
Chef-kok Wouter Van Steenwinkel van restaurant Ardent op de Dageraadplaats is er gerust in en eigenlijk ook niet want op Valentijn wil hij zijn vernieuwde restaurant echt open hebben terwijl er nu nog gesleuteld en gewerkt wordt. “Het is prima naar mijn inzichten veranderd” grijnst hij op de vraag of
hij tevreden is met de veranderingen die de voorbije weken zijn gebeurd. En terecht want het interieur heeft een eigentijdse, warme “sjieke” aankleding gekregen met een paar opmerkelijke ingrepen.
Om te beginnen is de krakende vloer verleden tijd want er is er een zachtlopend vasttapijt gelegd. En dat heeft heel veel te maken met een uitgekiende akoestiek in de zaak. Aan het plafond een grote koperen luster met om en bij de 48 lampen, de lange wand heeft een grote houten “versiering” gekregen. Erg opvallend omdat het hout ook erg speciaal is: het is namelijk gebrand hout dat een lange poos in een oven heeft vertoefd, niet alledaags. In totaal zijn er 24 zitplaatsen en bijzonder opgetogen is Wouter Van Steenwinkel over het feit dat hij een ronde tafel in de hoek heeft staan want daar is veel vraag naar. Langs de muur verder een lange bank en stoelen die je makkelijk kuipstoelen kan noemen. Makkelijk en comfortabel. Door de indirecte verlichting komt het stucwerk ook goed tot zijn recht. De architect heeft ook een stuk muur weggehaald en wie de voordeur opent kijkt via een rij glazen tegels recht in de wijnkelder. “Ik ben echt fier op de wijnen die we aanbieden dus mogen die ook best gezien worden.”
PRIJS
Over naar de orde van de dag: het eten.
Want daar is het hem tenslotte om te doen. Wouter Van Steenwinkel: “Mijn prijzen zijn dezelfde gebleven maar we gaan een trapje hoger staan. In plaats van bvb pladijs als vis nemen we nu tarbot, enz. We hebben wel à la carte afgeschaft en in de plaats werken we vanaf nu met diverse menu’s. Dat gaat van een drie gangenluch voor 29 euro en zondag een 3 gangenmenu want dan kunnen we daar echt wel veel tijd insteken. Voor ’s avonds kan men kiezen uit 4, 5, 6 en 7 gangen met kaas toe en dan spreken we van een prijsvork tussen de 49 en de 79 euro. Maar bij dat laatste mag men rustig weten dat het een echte feestmaaltijd is. “
Restaurant Ardent Dageraadplaats 3 www.resto-ardent.be 03-33 32 99 info@resto-ardent.be
Open: woensdag tot zondag
Gazet van Zurenborg
Mensen op de dansvloer? Neen, dat hadden we nog niet gezien op de nieuwjaarsreceptie van de Gazet
Swa Collier, hoofdredacteur van de Gazet, begon zijn traditionele toespraak nogal aarzelend. “Geen idee voor de hoeveelste keer we nu al samenkomen, ik ben de tel kwijt”, luidde het. “Maar wat wel zeker weten, is dat we opnieuw te gast zijn in De Heerlyckheid, een prachtlocatie voor een receptie.” Swa dankte in één adem door Sven Apere, de nieuwe eigenaar van de wijnhandel. Onze hoofdredacteur omschreef 2018 als een bijzonder jaar. “We hebben 150 gedichten aan de ramen gehangen, een uniek project waar mensen ons voor benijden.” Swa had het nog over de uitvergrootte Gazet-van-Zurenborg-foto’s die in de wijk tentoongesteld werden. Hij prees ook de steun van de adverteerders en de inzet van de krantenbezorgers. Speciale vermeldingen waren er voor distribueerder Hans Dresselaers en redactiesecretaris André Dejonghe, een “manusjevan-alles dat alle gaten dichtrijdt. “Zonder André, geen Gazet”, was de conclusie. En zo is het maar net.
BUS
Volgens de hoofdredacteur belooft ook 2019 een grand cru jaar te worden. Hij verwees naar de vele werken die in Zurenborg aan de gang zijn: de bouw van een nieuwe dokterspraktijk op de Dageraadplaats en het nieuwbouwproject Zurenborgse Poort, de heraanleg van de Guldenvliesstraat, de Draakplaats en De Plantin en Moretuslei. Die laatste werken zorgen er trouwens voor dat er opnieuw bussen langs de Dageraadplaats rijden: dat was alweer even geleden…Swa stipte ook nog aan dat er een tweede versie van de poëzievensters in de maak is. Ambitieus als we zijn, mikt de Gazet ook deze keer opnieuw op 150 deelnemers. De hoofdredacteur lanceerde alvast een warme oproep aan de aanwezigen.
SPIJBELAARS
Vzw-voorzitter Johan Bijttebier speelde met zijn speech in op de actualiteit. “Beste spijbelaars”, klonk het gevat. Johan startte met een expliciete boodschap voor de adverteerders: “uw geld is goed besteed, blijf ons steunen.” Ook de krantenbezorgers werden in de bloemetjes gezet. De voorzitter formuleerde het als volgt: “België heeft B-Post, Zurenborg Z-Post.” Johan prees ook het professionalisme en de inzet van de redactie. “Ik heb het geluk gehad om een kijkje te mogen nemen achter de schermen van de redactievergadering en was erg onder de indruk. Dit is een krachtige, kranige redactie, ook al zagen we veel kalende, grijzende koppen. “ De voorzitter gooide meteen een lijntje uit naar de jongeren: kom er gerust bij, je kan hier veel leren. In zijn slotwoord dankte de voorzitter alle aanwezigen, omdat ze op een klamme dinsdag hun knusse canapé verlaten hadden.
EDDY
Niet dat iemand zich dat beklaagde, want de sfeer in De Heerlyckheid was opperbest. Met dank aan de rijkelijke hapjes van Martine, de heerlijke wijn en natuurlijk het optreden van Frank Mercelis. De frontman van Eddy et les Vedettes bracht een aanstekelijke mix van eigen werk en Franse chansons. Aanstekelijk mag je gerust letterlijk nemen. Want voor de allereerste keer op de receptie waagden sommigen zich aan een dansje. Kwestie van swingend het jaar in te gaan…
van Zurenborg. Het was niet de enige verrassing van de avond…(Dirk BLIJWEERT)
SLAGWERK staat er op het kaartje van Koen Van Dijck uit de Kleinehondstraat en wat dat wil zeggen wordt snel duidelijk als we naast de schouw een onderdeel van een drumstel zien staan. Plus een of andere Afrikaanse trommel. “Ik ben inderdaad ook drummer geweest, nu niet meer maar vroeger wel” verduidelijkt de man (39) die zich een ambachtelijke meubelmaker noemt. Een van de weinige of misschien wel de enige in onze wijk die van zijn garage op het gelijkvloers een houtbewerkingsatelier heeft gemaakt. (Swa COLLIER)
Hij had ons uitgenodigd om eens te komen kijken want naar zijn oordeel kunnen veel mensen in de wijk met zijn ambacht hun voordeel doen. En dat deden we dan ook. Zijn huis in de Kleinehondstraat (komt uit op de Dageraadplaats) heeft een spierwitte gevel en een buitendeur waar de verf geen al te beste indruk maakt. “Juist, de man die het gedaan heeft is een perfecte gevelschilder maar van deuren schilderen heeft hij nog niet voldoende kaas gegeten.” In het atelier allerhande werktuigen en indringend, de geur van gezaagd hout, van echt hout. Koen Van Dijck: “Zie je die kast daar staan,
die ben ik helemaal aan het opknappen en het bovenstuk moet nieuw geplaatst worden. Dat doe ik echt graag. Met hout werken.”
VLOER
Via de gezandstraalde houten trap naar de woonkamer op de eerste verdieping om deze man zijn verhaal op te tekenen. Een peuter van iets meer dan twee jaar en een baby op een mat, plus echtgenote vervolledigen het plaatje. Een woning met veel licht. “ We zijn hier een viertal jaar geleden ingetrokken maar ik heb er veel werk in ver-
richt, ik vind dat niet erg want ik ben nogal handig in die dingen. Opvallend is de vloer: hout. “ Ja, de bestaande brede planken waren eigenlijk uitgesleten dus heb ik die in kleine stukken verzaagd en in elkaar gepast. “ Ook de niet gebruikte schouw heeft een andere bestemming gekregen: een ingemaakte houten kast. “Dat soort dingen doe ik graag”
MEUBELMAKER Het koppel komt oorspronkelijk helemaal uit Loenhout en voelt zich hier prima thuis. Woonde vroeger in de Nottebohmstraat en
Koen Van Dijck was vijftien jaar lang expediteur aan de haven. “Toen was ik dat werk beu en tijdens de avondlessen in de academie leerde ik alles over ambachtelijke technieken houtbewerking. Dat was mijn droom. Verder kregen we dan bijvoorbeeld een stukje kunstgeschiedenis en het belang van duurzaamheid ingelepeld.Weet je dat we op het einde zo’n 75 soorten hout moesten kennen, wat je er mee kon doen en noem maar op? Ik vond het allemaal interessant.“
Er volgde dan een periode van werken bij een echte meubelmaker tot hij dan op eigen benen kon staan. “Meubels ontwerpen in samenspraak met de klant, aan de slag gaan en weten dat ze honderd jaar kunnen meegaan, fantastisch is dat. “ Terloops vermeldt hij dat er in de binnenstad al een meubel van hem in een winkel te koop staat en dat hij hoopt om zelf meer meubels te kunnen ontwerpen.
LENEN
SLAGWERK moet nog groeien en hij hoopt dat in de wijk voor de mensen van de wijk te kunnen doen. “Alles wat met hout te maken wil ik wel aanpakken, het maakt me weinig uit. Ik maak alles op maat en op bestelling.“ Fijntjes wijst hij er op dat Slagwerk naast het drumstel ook refereert naar beslag dat gebruikt wordt in het meubelmaken. Koen
Van Dijck: “Trouwens, als er mensen zijn die thuis met hout bezig zijn en bijvoorbeeld een stuk gereedschap missen om een klus te klaren dan mogen ze altijd contact met me opnemen, dat kunnen ze best even lenen van mij. Geen probleem.“
SLAGWERK Koen Van Dijck
Kleinehondstraat 17
0476 87 54 98
www.slag-werk.be
koen@slag-werk.be
Brengt u ook plichtsgetrouw uw lege inktpatronen en toners naar de Kleine Beerstraat 41? Goed zo! Want vrouw des huizes Denise Hoedemakers bezorgt die nog altijd aan een bedrijfje dat ze recycleert. Het
Doet de naam Denise Hoedemakers een belletje rinkelen?
Dat zou best eens kunnen. Want in 2011 schreven we al dat Denise lege inktcartouches verzamelt voor The Cartridge Shop. Dat Mechelse bedrijf recycleert toners en cartridges waardoor die een tweede leven krijgen. Nog beter: voor elke lege inktpatroon die het bedrijf ontvangt, schenkt het een bijdrage aan Artsen Zonder Grenzen. Tot zo ver vertellen we u niets nieuws.
SPELREGELS
Of de Gazet last heeft van geheugenverlies? Toch niet, want de spelregels zijn ondertussen lichtjes veranderd. En dus lanceert Denise een nieuwe oproep. “Vroeger kon je om het even welke cartridge bij mij achterlaten, ook huismerken. Maar dat kan niet langer. Voortaan komen alleen A-merken in aanmerking, zoals Canon, HP, Brother… Daarom zou ik iedereen willen vragen om geen goedkope merken meer binnen te brengen. The Cartridge Shop kan er niets mee aanvangen, maar je bezorgt er hen wel extra werk mee, omdat ze de patronen moeten sorteren.”
HOPLR
Voor de rest blijft alles bij het oude. U duwt uw gebruikte cartridges in de brievenbus van de Kleine Beertstraat 41 of laat ze achter op de stoep. Aanbellen bij Denise mag natuurlijk ook, maar let er wel op dat u de trekbel bovenaan gebruikt, anders komt u bij de buren terecht. “Je patronen binnenbrengen is een kleine moeite”, zegt Denise. “Je hoeft er eigenlijk niet speciaal de deur voor uit. Iedere Zurenborger gaat regelmatig eens naar de Dageraadplaats, toch? Het mooie is dat je niet alleen zorg draagt voor het milieu, maar ook voor je medemens. De laatste lading patronen heeft ongeveer 70 euro opgeleverd. Op jaarbasis betekent dat toch al snel om en bij de 250 euro. Niet slecht, toch? Onlangs heb ik een oproep gedaan op Hoplr, het online buurtplatform waarop mensen een zoekertje kunnen plaatsen. Dat leverde een paar positieve reacties op van mensen die het initiatief nog niet kenden en beloofden hun patronen voortaan in de bus te steken.”
Werkt u voor een bedrijf, een school of een andere organisatie uit de buurt en heeft u regelmatig lege inktpatronen? Bel Denise op 03 235 48 59 of mail naar hoedemakers.denise@scarlet.be.
Sushi • Grill • Wok
Alle dagen open van 11:00-14:30 en 17:00-23
Dageraadplaats 28
2018 Antwerpen Info@kabukisushi.be www.kabukisushi.be
Tel. 03 663 8200
leuke is dat elke lege cartridge ook nog eens centen oplevert voor Artsen Zonder Grenzen. Al komt niet elke printpatroon in aanmerking. (Dirk BLIJWEERT)
Plantin en Moretuslei 92
2018 Antwerpen T. 03 233 66 80 info@apotheekplantijn.be
Chrisssy's Chris Vissers
Kleermaakster
0485393366
www.chrisssys.be info.chrisssys@gmail.com
Met grote vreugde kunnen we meedelen dat er vanaf mei niet minder dan 140 nieuwe gedichten de ramen in onze wijk zullen sieren. De gedichten zullen verdeeld worden in de eerste drie weken van de maand mei. Daarnaast zullen nog een redelijk groot aantal gedichten van de twee vorige edities nog blijven hangen. Het is nu wel definitief bewezen: Zurenborg is een echte gedichtenwijk. (Jörg PYL)
Het officiële startschot zal gegeven worden op zaterdag 25 mei met een optreden van de meeste dichters die hun gedichten ter beschikking gesteld hebben voor onze vensters. Omdat de Dageraadplaats te druk is en de Draakplaats door de werken aan de bruggen niet kon gegarandeerd worden, werd besloten de poëzieoptredens op te splitsen in vier locaties. Daar zullen tekens groepjes van drie à vier dichters gedurende een half uur hun mooiste gedichten voordragen. Daarna is er een pauze van een half uur. Dat geeft het publiek ge gelegenheid om naar de volgende locatie te wandelen.
LOCATIES
De locaties zijn, café Moeskop op hetzelfde plein, B & B van Bart Steenhaut de Lobster te Kreeftstraat 10, Boekhandel Kartonnen Dozen in de Draakstraat en café Den Draak op de Draakplaats. Optredens vinden plaats om het uur, 14u, 15u, 16u en het laatste om 17u. Wie op tijd komt kan dus alle dichters aan het werk zien en horen.
Dient nog vermeld te worden, al die poëzieoptredens zijn gratis, met dank aan de dichters en Cultuurantenne Antwerpen, die ook de realisatie van de poëzievensters heft mogelijk gemaakt.
Noteer : zaterdag 25 mei in uw agenda de dag voor de verkiezingen) om van een fijne namiddag poëzie te genieten.
De dichters die hun gedichten ter beschikking gesteld hebben zijn: Lies Van Gasse, Musty, Lotte Dodion, Luk Depondt, Peter Holvoet Hanssen, Reine De Pelseneer, Willem Persoon, Ricardo Anemaet, Yolande Driesen, Alexandra Cerceni, Will van Broeckhoven, Johanna Pas en Mieke Robroeks, allemaal dichters van de wijk of die er gewoond hebben.
Ook van Zurenborg zijn drie van onze stadsdichters Peter Theunynck, Stefan Heulot en Jörg Pyl. Als toemaat waren de huidige en vorige stadsdichters Maud Vanhauwaert en Maarten Inghels zo vriendelijk ons een reeks gedichten ter beschikking te stellen.
Berchem heeft hoogst waarschijnlijk de allereerste politicus die streetart of graffiti als bevoegdheid in zijn portefeuille heeft. Die eer valt schepen Kris Gysels (Open VLD) nu te beurt. Zijn opdracht? Berchem met streetart op de wereldkaart zetten. Maar om de kritische burger gerust te stellen zegt hij er bij dat hij naast de bevoegdheid streetart ook nog een behoorlijk korf andere bevoegdheden heeft. (Bernard SOENENS)
Graffiti werd lange tijd vereenzelvigd met een verpauperde buurt waar jongeren clandestien met de spuitbus muren en gevels bekladden met hun artiestennaam. Iedereen vond dat lelijk en misplaatst. Vandaag spreken we over streetart. Diverse steden en gemeenten gedogen het niet alleen, maar ondersteunen het door kunstenaars opdrachten te geven om de publieke ruimte te verfraaien. In het bestuursakkoord van het district Berchem kreeg schepen Kris Gysels streetart op zijn lijstje bevoegdheden.
Als je door de Statiestraat en de Driekoningenstraat richting Onze Lieve Vrouwestraat fietst voor pakweg een gesprek ten huize van kersvers Schepen Kris Gysels, merk je meteen het lichtbord met de aankondiging van de vernieuwde wandeling streetart Berchem. De vouwfolder is te bekomen in het districtshuis.
-Berchem beschouwt streetart al langer als een kunstvorm?
Kris Gysels: “Inderdaad. De streetart wandeling van 8 kilometer is er al enige tijd. Nu is die vernieuwd trouwens. In Berchem hebben we ook de wereldwijd bekende “Meeting of Styles” in de Krügerstraat en de Minkelerstraat waar je een jaar lang kan genieten van kilometerslange street art uit diverse landen. Noteer trouwens dat de volgende editie gepland is voor het weekend van 10 augustus 2019.“
-Waarom is streetart in Berchem een aparte bevoegdheid en valt het niet onder cultuur?
Kris Gysels: “Die bevoegdheid zat in de vorige legislatuur bij 'jeugd', allicht omdat streetart lange tijd nogal gekoppeld werd aan graffiti en jongeren. Dat werd dan vereenzelvigd met verpauperde buurten en normloosheid. Maar dat is niet langer zo. Een tweede reden is dat als we over cultuur spreken, we het over lokaal cultuurbeleid hebben, terwijl we met streetart grenzen willen verleggen en Berchem nationaal en zelfs internationaal op de kaart willen zetten. Het moet het district een zekere uitstraling geven. We gaan dus uitzoeken of er nog meer ruimtes zijn om kunstenaars aan het werk te zetten. Om die redenen is streetart een aparte bevoegdheid geworden.”
-Hoe is de streetart wandeling tot stand gekomen?
Kris Gysels: “Er was natuurlijk al de 2,4 km streetart van “Meeting of Styles' die in de wandeling ingeschakeld is. We hebben verder ook de elektriciteitskasten en de gevel van het zwembad vrijgegeven en in opdracht uitbesteed aan kunstenaars. De streetart wandeling en het Festival “Meeting of Styles” zijn opgestart in de vorige legislatuur. Maar we gaan er mee door. Streetart in Berchem bekijken we nu als de legale vorm van graffiti. We gaan verder met die kunstvorm. Wat niet belet dat er in de toekomst ook beeldende kunst in de publieke ruimte kan verwacht worden. Dat kan best op ronde punten bijvoorbeeld.”
Wanneer wordt ruimte vrijgegeven voor de spuitbus?
Kris Gysels: “We hebben een buurtregisseur, die alle wijken van het district zeer goed kent en die voorstellen doet van welke muren en gevels interessant kunnen zijn. Verder doen artiesten zelf ook suggesties. We kloppen dan eerst aan bij de eigenaar om zijn toestemming te hebben. Als het een voorgevel is moet ook de 'stedelijke dienst vergunningen' de aanvraag goedkeuren. Dan contacteren we een kunstenaar en overleggen we hoe het project aan te pakken. Dat gaat soms over een tijdelijk kunstwerk op een gevel waarvan we weten dat hij binnen het jaar afgebroken wordt. Die tijdelijkheid moet je bij streetart mee incalculeren. Regen en wind zorgen ook voor slijtage en er zijn soms ook clandestiene ingrepen,
maar dat wordt ook heel vaak hersteld. Met “Meeting of Styles” is het de bedoeling dat de kunstwerken een jaar lang meegaan. Wat we vermoedelijk als eerste project zullen aanpakken zijn de beide kanten van de Posthofbrug en de fietsersbrug.”
-Je bevoegdheid voor streetart werd in de pers aangekondigd als wereldprimeur?
Kris Gysels: “Er zijn verrassend veel positieve reacties gekomen vanuit verschillende hoeken en vooral ook uit het buitenland. Het is een erkenning voor streetart als kunstvorm. Meteen stond Berchem in the picture. Er kwamen ook voorstellen van bewoners, die allerlei suggesties doen en tuinmuur of zijgevel ter beschikking stellen. Dat was best verrassend, die oproepen via email, sms, instagram. Mensen vragen of er ook kunstenaars zijn die op hout of canvas werken om een binnenruimte op te knappen. Eén van mijn taken voor de volgende jaren zal zijn om vraag en aanbod bij elkaar te brengen.”
Gysels: “Sommige steden, zoals Gent, bieden een gedoogsteegje aan waar kunstenaars vrij spel hebben om met de spuitbus om te gaan. Het is een ideale oefenruimte voor kandidaat-kunstenaars. De meer gevorderde kunstenaar heeft er geen boodschap aan om te zien dat zijn werk 's anderendaags een nieuwe laag krijgt. Maar op die manier krijgen jongeren en beginners wel kansen. Voor het meer permanente werk moeten we op een hoger niveau
mikken.
Streetart is dan wel een wereldprimeur voor de bevoegdheid van een schepen, maar Kris Gysels corrigeert door het lijstje bevoegdheden op te sommen die hem zijn toebedeeld.
“Sommigen vragen zich af of streetart mijn enige bevoegdheid is. Ik kan ze geruststellen: er is ook jeugd, begroting, straatbeeld, Nieuw Zurenborg, dierenwelzijn, burgerparticipatie.“
-Wat zijn daar je prioriteiten?
Kris Gysels: “Nieuw Zurenborg is een kans om in het druk bebouwde Zurenborg veel ruimte en groen te voorzien en misschien ook sportaccomodatie. Een ondergrondse buurtparking kan daar bijdragen tot het oplossen van het parkeerprobleem. De auto ondergronds doet mensen er tegelijk van afzien om voor korte verplaatsingen de auto boven te halen. Wat jeugd betreft zijn er voldoende jeugdbewegingen.
Voor de 12 tot 15jarigen moeten we
een frisser aanbod bedenken, dat meer aanspreekt. Er is ook werk op de planken om de jeugd beter te huisvesten en voor de kinderen zijn er een tiental nieuwe speeltuintjes gepland.”
We ronden het gesprek af met de verkeerssituatie in de Statiestraat en de Driekoningenstraat, twee straten die zowel doorgangstraat als winkelstraat zijn en te smal om alle wensen van winkeliers, leveranciers, klanten, voetgangers, fietsers, buschauffeurs. Conclusie is dat de situatie ronduit gevaarlijk is. Schepen Gysels spreekt uit eigen ervaring telkens hij met zijn 9-jarig zoontje er doorheen fietst.
Antenno is een bedrijf dat al een stek heeft gevonden in het voormalige huis van de Witte Paters op de Cogels-Osylei. Nu het zusterbedrijf Common Ground
Antenno werd door Stefan en Mariska Brosens opgericht in 2004. De activiteiten van het bedrijf bevinden zich op de breuklijn tussen marketing en HR, legt hij uit. “Wij begeleiden bedrijven rond marktgerichte strategieën. Als concrete voorbeelden geef ik branding (het in de markt plaatsen van een merk, ms), employer branding (idem, maar dan op het vlak van een reputatie als werkgever), het meekrijgen van mensen in veranderingsprocessen, en marketingplannen en -implementaties.”
WIJKBEWONERS
Stefan en Mariska zijn geen zaakvoerders die ’s avonds de deur van het bedrijf op slot doen, om dan buiten de wijk naar huis te rijden, zo blijkt.” Wij hebben altijd al een band gehad met de wijk. “Wij hebben allebei TEW gestudeerd en ik heb daar ook nog Vlerick bijgedaan. In 2001 zijn we in de wijk terechtgekomen met onze woning in de Velodroomstraat. In 2005 is onze zoon geboren, in 2007 onze dochter. Onze kinderen
zijn dus allebei in de wijk geboren en hebben schoolgelopen op Crea16.”
“We zijn met ons bedrijf gestart op de zolderkamer in de Velodroomstraat. Daarna zijn we met ons kantoor verhuisd naar de Korte Altaarstraat.” In 2010 verkaste Antenno naar Apollo, waar in nummer 19 het bedrijf is gehuisvest en in nummer 21 de privéwoning. Achteraan geven ze allebei uit op de prachtige tuin, met zwembad. Dat mag door de week ook door de 8 werknemers worden gebruikt, zegt Stefan.
Uit Antenno ontstond in 2012 Common Ground. Dat ging zich bezighouden met complexe projecten in de publieke ruimte, bv. het intendantschap voor de overkapping van de Ring en Noorderlijn. “Eind dit jaar is Common Ground verhuisd en dat betekent dat we terug plaats vrij hebben voor nieuwe co-huurders,” aldus Stefan.
HUURDERS
Concreet zijn er op nummer 19 dus enkele
is verhuisd, zoekt zaakvoerder Stefan Coucheir andere firma’s die het pand willen delen.
(Marcel SCHOETERS)kamers vrijgekomen en die worden aangeboden aan één of meer andere bedrijven.
“We richten ons in eerste instantie niet op freelance- of éénmansbedrijven”, zegt Stefan.
“We denken in eerste instantie aan organisaties met 4 à 12 mensen.” zegt Stefan. “Het is ook de bedoeling dat ze er permanent intrekken, echter met de gedeelde functies van vergaderruimtes en keuken.”
Concreet gezien gaat het om een 4-tal ruimtes die worden aangeboden aan 2 of 3 bijkomende huurders. De voorkeur gaat uit naar dienstverlenende bedrijven.
MOBILITEIT
Drie bedrijven van pakweg vier werknemers, betekent dat geen 12 extra auto’s die een parkeerplek moeten vinden in de wijk? Dat wil Stefan toch even nuanceren: “Op een bepaald moment hadden wij met de 2 bedrijven 25 werknemers. Ik denk dat er geen 4 daarvan dagelijks met de auto kwamen. Wij zijn actief bezig met mobiliteit. Abonne-
menten voor het openbaar vervoer worden terugbetaald, wij werken ook met stads- en vouwfietsen. Bovendien hebben wij een afspraak met onze overburen over het gebruik van hun oprit overdag, als zij dan weer uit werken zijn. En we beschikken over een overdekte fietsstalling. Zo proberen wij op een slimme manier met mobiliteit om te gaan.”
De beschikbare ruimtes liggen op de gelijkvloerse, de eerste en de tweede verdieping. Als grote voordelen noemt Stefan de hele mooie en lichte kantoren, het designinterieur, en het feit dat een heleboel zaken gedeeld kunnen worden.
Info: Antenno
Cogels-Osylei 19 2600-Berchem 03/235.07.03 0495/79.80.91 stefan.coucheir@antenno.be
“Een kantoor delen heeft alleen maar voordelen”Antenno heeft ruimte gemaakt voor andere firma’s Het voordeel van Antenno is dat men daar ook in de tuin aan het water kan vergaderen. (Eigen foto’s)
In de automaat van het wassalon in de Kleine Beerstraat kan je behalve diverse soorten zeep ook kunstwerkjes kopen van Marieke Dorenbosch. Ze zorgde eerder al
voor het schilderij aan de muur tegenover de ingang.
Marieke Dorenbosch woont niet op Zurenborg, maar in een andere mooie Antwerpse wijk. Ze is erg begaan met de combinatie van kunst en openbare ruimte zegt ze en op die manier is ze aan de praat geraakt met Thomas Van Bunder, de eigenaar van de wasserette. Hij moest er eerst wel even over nadenken, geeft ze toe.
“Je moet het een beetje zien als kunst op plekken waar je dat niet verwacht. En in
een wassalon ontmoet je nu eenmaal verschillende soorten mensen en dat kan heel inspirerend werken. Zurenborg is enerzijds een wat elitaire wijk, maar op deze plaats komt iedereen. ” De thematiek die ze tot uitdrukking wil brengen draait om verbinding, ontmoeten in verschillende lagen en uit diverse culturen.
AFRIKA
De uit Nijmegen afkomstige beeldend kunstenares schildert en tekent en ze geeft ook workshops. In 2017 heeft ze 2 muurschilderingen gemaakt in Afrika. “Eén in een hotel en een andere op een muur waar het hele dorp langs komt. Ik ben momenteel met heel wat projecten aan de slag.”
Het idee om haar werk ook aan te bieden in de zeepautomaat kwam van haar. “Het is ook alweer een onverwachte plek om kunst
aan te bieden.” Ook op dat vlak heeft ze nog wel wat ideeën, zo blijkt. “Ik zou ook wel eens kunst willen aanbieden in automaten die opgesteld staan in scholen en stations, bij voorbeeld.”
Arm zal je er als verzamelaar niet van worden. Originele en dus unieke tekeningen kosten 8 euro, lino’s 4 euro’s en prentjes 1,40 euro. Een echt grote respons op haar werk krijgt ze niet, “maar mensen die mij volgen gaan ze wel speciaal hier halen. Ik vind het trouwens wel mooi dat het zowat verstopt zit.”
VISITEKAARTJES
Alle tekeningen zijn origineel en tonen hetzelfde soort abstract landschap dat ook de muur siert. “Misschien breng ik hierna wel eens een ander thema”, zegt ze. “Alle werkjes zijn wél speciaal voor deze locatie ge-
Bakkerij Gybels, Dageraadplaats 9
Open elke dag vanaf 6u30 tot 17 u
Woensdag: tot 15 u • Vrijdag: tot 14 u
Zaterdag: gesloten • Zondag : tot 13 u
Bestellingen : 03-235 53 21
maakt. Ik had hier best wel wat visitekaartjes kunnen achterlaten, maar deze werkjes zijn mijn visitekaartjes!”
Aan de muurschildering heeft ze een paar weken 3 à 4 uur per dag gewerkt. Een volgend project dat in de steigers staat, is een tentoonstelling in de gangen van het paviljoen van het Groen Kwartier. “Dat wordt een heel ander concept, waar weer een heel verhaal aan vastzit.”
(Marcel SCHOETERS)
“Je moet het een beetje zien als kunst op plekken waar je dat niet verwacht”De kunstwerkjes in de zeepautomaat Mariek Dorenbosch : “Alle werkjes zijn speciaal voor deze locatie gemaakt” • Foto Jerry KONINCKX Het kunstwerk aan de muur is ook van Marieke Dorenbosch
Zurenborg is al tientallen jaren een geliefkoosde pleisterplaats voor allerhande vreemde en kleurrijke vogels. Artiesten, schrijvers, mediafiguren, BV’s, ze zijn er bij wijze van spreken onder elke straattegel te vinden. Leuk voor deze krant natuurlijk, want dat heeft ons al heel wat boeiende interviews opgeleverd. Een kleine doelgroep is al die tijd echter onder onze
– Ben je een geboren Zurenborger?
Frank Van den Heuvel: “Neen, ik ben van de andere kant van ‘t Stad. Ik ben geboren en getogen op het Kiel, waar mijn vader huisarts was.”
-Een echte Beerschotsupporter dus?
Frank Van den Heuvel: “Absoluut, mijn grootvader heeft er zelfs tot zijn 65 gevoetbald bij de veteranen!”
-Volgens je curriculum op de website van Oxford heb je sindsdien een heel gevarieerd parcours afgelegd en heel wat watertjes doorzwommen
Frank Van den Heuvel: “Ja, en dan staat er nog lang niet alles op! Het is een illusie dat je een wetenschappelijke carrière kunt plannen. Het is eerder een aaneenschakeling van toevallige ontmoetingen, opportuniteiten en soms gewoon pech. Ik heb fysica gestudeerd aan de universiteit van Antwerpen en ik heb mijn licentiaatsthesis kunnen maken aan het CERN in Genève. Ik had het daar best naar mijn zin en ik hoopte er te kunnen blijven voor een doctoraat. In die tijd werd daar nog gewerkt met de voorloper van van de huidige Large Hadron Collider, de grootste deeltjesversneller ter wereld. De experimenten waarvoor die oude deeltjesversneller ontworpen was waren echter vrijwel afgerond en daardoor vielen er daar opeens veel wetenschappers zonder werk. In Antwerpen mocht ik wel doctoreren bij een van mijn vroegere proffen maar dat was een notoir moeilijke mens om mee samen te werken en bovendien kon zijn onderzoeksdomein mij maar matig boeien. Ik heb dan maar eerst mijn legerdienst gedaan en daarna ben ik als computerprogrammeur gaan werken in de haven. Tot ik op een dag een oude studiegenoot tegen het lijf liep die ondertussen aan de Brusselse VUB werkte. Die vroeg mij ‘ken je iets van stralingsfysica?’, Tja, ik heb mijn thesis gemaakt aan het CERN, ‘en kun je programmeren?’, ik heb de laatste twee jaar niks anders gedaan, ‘en ken je iets van geneeskunde?’, mijn vader is huisarts en aan de keukentafel wordt er wel eens over geneeskunde gepraat… ‘Dan moet je eens langs de VUB passeren’, zei hij, ‘daar zoeken ze iemand met jouw profiel’. Om kort te gaan, ze hebben mij daar aangenomen en ik heb daar mee de nieuwe dienst radiotherapie kunnen uitbouwen en tegelijk mijn docto-
raat gehaald.”
-Op zo een dienst radiotherapie werk je samen met artsen, celbiologen en wellicht nog andere specialisten. Wat is precies de taak van de fysicus in dat team?
Frank Van den Heuvel: “Wel, iets waar fysici doorgaans veel beter in zijn dan artsen is rekenen en bij radiotherapie komt er nogal wat wiskunde kijken. De bedoeling van bestraling is niet zoals men wel eens denkt van de kankercellen rechtstreeks te doden. Daarvoor zou je zo een hoge dosis moeten toedienen dat ze vrijwel zeker ook fataal is voor de patiënt. In werkelijkheid proberen we het DNA van de kankercellen te beschadigen zodat ze zich niet meer kunnen vermenigvuldigen. Jammer genoeg treedt daarbij ook schade op aan het DNA van de normale lichaamscellen maar gelukkig zijn die minder gevoelig voor straling dan kankercellen. Dat komt omdat DNA vooral kwetsbaar is op het moment dat een cel zich aan het delen is en kankercellen delen zich véél frequenter dan gewone lichaamscellen. We moeten dus de tumor zo hard mogelijk raken en tegelijk zoveel mogelijk de gezonde weefsels sparen. Om dat te bereiken kun je spelen met de intensiteit van de bestraling en je kunt ze ook zo optimaal mogelijk richten met behulp van de steeds beter wordende technieken van medische beeldvorming. Een andere truc is van afwisselend onder verschillende hoeken te bestralen zodat de tumor telkens de volle laag krijgt en het omliggend weefsel maar een fractie ervan. Dat alles levert vergelijkingen op met heel veel variabelen en dat is iets waar wij fysici dol op zijn.”
-Uiteindelijk ben je na het behalen van je doctoraat maar twee jaar aan de VUB gebleven en dan vertrokken naar de universiteit van Detroit in de VS. Wat was daar de reden voor?
Frank Van den Heuvel: “Ik heb daar aan de VUB heel veel geleerd want het medische aspect was geheel nieuw voor mij. Ik wist daar vrijwel niks van. Ik wist alleen dat er voor het opwekken van de straling gebruik wordt gemaakt van een deeltjesversneller. Toen ik er dus voor het eerst op de campus kwam, keek ik uit naar een grote fabriekshal waarin die zou kunnen staan. Ik was immers gewoon aan de mastodonten van het CERN. Uiteindelijk bleek dat dat ding gemakkelijk te passen in een middelgrote living.
Maar tegelijk was het er ook frustrerend omdat het een voortdurend gevecht was om aan de nodige fondsen te geraken. Het wetenschappelijk, onderzoek wordt in België al zwaar ondergesubsidieerd en voor interdisciplinaire projecten is het helemaal rampzalig. Want de faculteit geneeskunde vindt dat de fysica maar moet betalen en in de faculteit natuurkunde vinden ze net het omge-
radar gebleven, namelijk die van de Zurenborgers die professor zijn aan de universiteit van Oxford. Bestaat niet, zegt u? Dat dacht u maar. Wij spraken af in de Pretoriastraat met Frank Van den Heuvel, Associate Professor en Senior Research Scientist aan, jawel, the University of Oxford.
keerde. Bovendien zit je als postdoc-onderzoeker in België in een heel precair statuut en word je ook nog eens schandelijk slecht betaald.
Nu, als onderzoeker correspondeer je regelmatig met collega’s van andere universiteiten en ik had goede contacten met een paar mensen van de Wayne State University in Detroit. Dat is een vrij kleine universiteit die lang niet de reputatie heeft van Harvard of Stanford, maar net op het domein van de stralingsfysica behoorden ze zeker op dat moment tot de wereldtop. Uiteindelijk mocht ik daar een presentatie van mijn werk komen geven en die werd goed ontvangen. Ik mocht solliciteren en na een pittig examen hebben ze mij ook aangenomen.”
-Dat was een hele cultuurschok, neem ik aan?
Frank Van den Heuvel: “Het was vooral een luxe om te kunnen werken met budgetten waarvan we in België enkel maar kunnen dromen en te mogen samenwerken met toponderzoekers. Ik heb daar voor het eerst ook kennis gemaakt met een toen nog vrij nieuwe vorm van kankerbestraling, namelijk protontherapie. Bij de klassieke bestraling wordt er gebruik gemaakt van elektromagnetische golven, zeer hoogenergetische röntgenstralen. Bij protontherapie wordt er bestraald met protonen die in een veel grotere deeltjesversneller versneld worden tot wel 60% van de lichtsnelheid. Protonen zijn zware en elektrisch geladen elementaire deeltjes die veel krachtiger inwerken op biologische weefsels dan elektromagnetische stralen. En bovendien hebben ze een heel interessante eigenschap: je kan de protonenbundel zo instellen dat hij ongehinderd door gezond weefsel gaat en dan plots al zijn energie afgeeft in de tumor. Dat maakt dat je veel hogere stralingsdosissen kunt toedienen zonder schade aan de om-
liggende weefsels.
Een groot nadeel is wel de kostprijs van de apparatuur die vele malen hoger ligt dan die van een klassieke bestralingseenheid. Om die reden heeft de Belgische overheid heel lang de boot afgehouden. Pas recent is beslist dat er een behandelingseenheid komt in Gasthuisberg (Leuven) en, gezien de nationale wafelijzerpolitiek, ook nog een in Charleroi.”
-Je vrouw is mee verhuisd naar Detroit. Hoe was het voor haar om daar te leven?
Frank Van den Heuvel: “Nadine is vertaler, maar mocht er pas beginnen te werken toen ik mijn Green Card had aangevraagd, na bijna twee jaar verblijf in Detroit. Gelukkig had ze haar handen vol, want onze dochter Lana is daar een jaar na onze verhuis geboren. Daarna vond Nadine werk als vertaler bij General Motors, in een internationaal team met (vooral) vrouwen uit de hele wereld. We woonden tussen de Amerikanen in Grosse Pointe, een groene suburb van Detroit. We waren dus geen expats, maar hebben geproefd van 'the real American life'. We hebben trouwens nog altijd veel Amerikaanse vrienden en gaan er nog geregeld op bezoek.”
-Na negen jaar ben je dan toch teruggekeerd naar België.
Frank Van den Heuvel: “Dat was vooral wegens familiale redenen. Onze ouders hadden al een zekere leeftijd en werden stilaan wat hulpbehoevend en dan wordt het lastig als je op meer dan zeven uur vliegen afstand woont. Ik had ook gehoord dat ze in Leuven plannen hadden met protontherapie en dat ze wel interesse hadden in mijn expertise. Na wat onderhandelen heb ik de stap gezet en heb ik een paar jaar heel prettig samengewerkt met het diensthoofd
Zurenborger Frank Van den Heuvel is professor fysica aan de Universiteit van Oxford
“Tegen een
kun je moeilijk neen zeggen”Frank Van den Heuvel: “Ik reis natuurlijk niet alle dagen op en neer” • Foto Luc PANDELAERS
dat mij aangeworven had. Maar nadat die op pensioen ging begon het wat stroever te lopen met zijn opvolger. En toen kreeg ik dat aanbod uit Oxford… Dat is toch een opportuniteit waar weinig wetenschappers neen tegen zullen zeggen.”
-Heb je een verklaring voor het feit dat Oxford (en ook Cambridge) internationaal nog steeds aan de top staan?
Frank Van den Heuvel: “Om te beginnen rekruteren ze enkel de allerbeste studenten. Om te mogen inschrijven moet je in het middelbaar onderwijs 80 procent gemiddeld behaald hebben en zelfs 90 procent op de vakken die je wil gaan studeren. Nu zijn ze in de Britse scholen wel wat kwistiger met de punten dan hier, maar toch. En vervolgens bieden ze heel gepersonaliseerd onderwijs aan. Een auditorium met honderden studenten zoals hier gebruikelijk is, is daar ondenkbaar. Iedereen krijgt les in kleine groepjes en elke student heeft zijn eigen tutor die hem persoonlijk opvolgt. Dat is heel motiverend en de slaagcijfers zijn dan ook heel hoog. De keerzijde van de medaille is dat het systeem niet enkel qua kennisniveau maar ook financieel heel elitair is. De studiekosten zijn er extreem hoog. Het jaarlijkse inschrijvingsgeld is dik 9 000 pond en Oxford is op het vlak van huisvesting zowat de duurste stad van Engeland. Ik heb al gehoord van studenten dat ze met vijven samen een appartementje huren en daar elk 500 pond per maand voor betalen. En dat terwijl de gemiddelde lonen in het Verenigd Koninkrijk een pak lager liggen dan hier.”
-Je pendelt al vier jaar tussen Zurenborg en Oxford. Heb je nog niet overwogen om daar te gaan wonen?
Frank Van den Heuvel: “Nou, ik reis natuurlijk niet alle dagen op en neer. Ik kom doorgaans om de twee weken een weekend naar huis, de rest van de tijd verblijf ik in Oxford. Ik heb al overwogen om mij daar definitief te vestigen, maar mijn echtgenote heeft hier haar werk en mijn dochter studeert nog in Leuven. Ik ben er ook nog niet uit of ik echt wel definitief in Engeland wil gaan wonen, hoewel Oxford absoluut een aangename stad is. Op het eerste gezicht archetypisch Brits met de middeleeuwse universiteitsgebouwen, de colleges en de talloze bizarre tradities. Zoals de eeuwenoude rivaliteit met Cambridge, die zelfs de etiquette van het punten bepaalt. (GvZ: punting is spelevaren met platte schuiten die worden voortbewogen met behulp van een lange stok en is zowel in Oxford als in Cambridge een favoriet tijdverdrijf van de studenten). In Oxford hoort de punter, de man met de stok, helemaal achteraan op het bootje te staan, in Cambridge moet hij net helemaal vooraan staan. En o wee als je het “verkeerd” doet want dan krijg je vanaf de kant meteen een fluitconcert over je heen… Maar tegelijk lopen er daar ook tientallen nationaliteiten rond en de sfeer is er dus heel kosmopolitisch. Ze hebben daar dan ook massaal tegen de Brexit gestemd.”
-Dat brengt ons bij een heel actueel thema. Hoe sta jij tegenover de Brexit en gaat die persoonlijke gevolgen voor je hebben?
Frank Van den Heuvel: “Voor mezelf verwacht ik geen grote problemen. Ik heb al een tijd een permanente werk- en verblijfsvergunning en wij krijgen onze werkingsmiddelen vooral van de National Health Service. Er lopen in Oxford trouwens ook heel veel studenten en wetenschappers rond uit niet-EU-landen. Ik begeleid momenteel bij voorbeeld een aantal doctoraatsstudenten. Daar zit één Brit bij, de rest zijn allemaal Chinezen en Amerikanen.
Maar als het echt tot een harde Brexit komt, en de kans daarop lijkt met de dag groter te worden, dan dreigen niet enkel Oxford, maar alle Britse universiteiten harde klappen te
gaan krijgen. Want zij zitten nu in allerlei gul door de EU betoelaagde onderzoeksprogramma’s en samenwerkingsverbanden met Europese universiteiten. Als die geldkraan wordt dichtgedraaid zal er heel wat fundamenteel onderzoek stilvallen en dreigt er een exodus van wetenschappers en studenten naar Europa en de VS. Wat mij vooral verbijstert is het dilettantisme waarmee de hele Brexit is aangepakt. Het lijkt alsof de Britse overheid pas de laatste maanden is beginnen inzien hoezeer de Britse economie verweven is met Europa en hoe een bruuske scheiding allerlei problemen gaat veroorzaken waarvan ze gewoon niet weten hoe ze ze moeten oplossen. Een
voorbeeldje uit mijn sector: in de nucleaire geneeskunde wordt gebruik gemaakt van radio-isotopen voor de behandeling van kanker en voor de diagnose van allerlei aandoeningen zoals osteoporose. Die isotopen worden maar op een paar plaatsen in de wereld gefabriceerd. Een belangrijke speler is bij voorbeeld het Studiecentrum voor Kernenergie in Mol. Het Verenigd Koninkrijk heeft zelf geen productie-eenheid en moet ze dus allemaal importeren, voornamelijk vanuit België en Nederland. Een paar vooruitziende professoren hadden gemeld dat er daardoor een ernstig tekort zou kunnen ontstaan. Volksgezondheid reageerde daar doodleuk op met een besluit dat er een stra-
tegische reserve van zes maanden moest aangelegd worden. Het probleem is alleen dat die isotopen maar een houdbaarheid hebben van hooguit enkele weken en dus helemaal niet kunnen gestockeerd worden! Er heerst daar nu heel veel onzekerheid. Niemand weet wat er de volgende maanden en zelfs jaren gaat gebeuren en dat is ook al een reden om mijn thuisbasis in Zurenborg maar te behouden.
En ik moet toegeven dat ik ook wel uitkijk naar mijn weekendjes in Antwerpen, al was het maar om nog eens een heerlijk Belgisch biertje (mét schuimkraag) te kunnen drinken in een van mijn favoriete cafeetjes op Zurenborg.”
Kwaliteit weerstaat de sleet van herhaling (dat moet een Latijnse of Griekse wijsheid zijn) en dat bewijst de jaarlijkse receptie van onze krant, al jaren na elkaar op dezelfde plaats, volgens dezelfde formule en met evenveel succes. Erras absentis, dat is een Latijnse spreuk die beweert dat de afwezigen ongelijk hebben (hadden). En wie die spreuk hanteert heeft gelijk…. Tekst en foto 6
Jeannine FÜHRING, alle andere foto’s Inge DRIESEN
Jan-Willem Wuyts laafden, in vertrouwde Heerlyckheid – stijl, de dorstige aanwezigen met een uitstekende rode en witte wijn. Sven werkt al een tijd in de zaak en is de nieuwe uitbater van De Heerlyckheid. Hij liet duidelijk blijken dat onze krant op dezelfde professionele en aangename samenwerking mag rekenen dan we met zijn voorgangster Karin hadden uitgebouwd.
Frank Mercelis, frontman van Eddy et les vedettes, is buurtbewoner en was onmiddellijk bereid om op de receptie een deel van zijn repertoire, dat uit Franse en (eigen gemaakte) Nederlandstalige chansons bestaat, ten gehore te brengen. Een niet zo eenvoudige rol (krijg zo’n bende praters maar eens stil) de met een hoge graad van vakmanschap werd vervuld.
in het geheel spelen en dankte hen daarvoor. Johan drukte zijn waardering uit voor de werking van de redactie maar wees de aanwezigen ook op de voortdurende veroudering ervan en deed een oproep naar “jonge” medewerkers. Een bijzonder woord van dank ging naar Martine (Rolwagentje), Sven (Heerlijckheid) en zanger/gitarist Frank Mercelis.
de
verkeert nog steeds in de mening dat het eenmaal per jaar op een stoel gaan staan in plaats van op het podium achter een microfoon plaats te nemen, hem een imago van democratisch leider gaat bezorgen. De redacteurs en fotografen weten wel beter, de meestal zorgvuldig verstopte dictatoriale trekjes hebben al menigmaal hun dienst aan de redactie bewezen. Houden zo, Swa!
had in een ver verleden al voor de krant gewerkt (toen
Jerry
was dat zich in donkere achterkamers en met gebruik van geheimzinnige scheikundige stoffen afspeelde). Jerry heeft dan een paar jaar nodig gehad om in al zijn documentatie het woord “analoog” te schrappen en te vervangen door “digitaal”. Vervolgens werd een “computer—gestuurd” toestel aangekocht en hup… Jerry is terug vertrokken.
we hebben een heleboel mensen aangesproken maar wie iets of wat van fotobewerkings-programma’s kent weet dat het meer en meer moeite kost om al die grijze haren en bijhorende huidplooien weg te fotoshoppen en we vonden dan ook niemand bereid om er aan te beginnen. Een duidelijker signaal dat uw krant aan verjonging toe is zal moeilijk te vinden zijn.
de avond van de receptie en nam 10 van de 11 foto’s op deze middenpagina. Lerares en moeder van drie kinderen zijn, de durf en energie hebben om een sabbatjaar te nemen en een foto-bedrijfje op te richten en dan nog als vrijwilligster foto’s voor onze krant gaan nemen… je moet het maar doen.
M I D D E N P A G I N A
In het najaar komt er een herdenkingsweekend rond architect Jules Hofman maar de Dienst Erfgoed en stadsgids Alex Elaut zijn nog op zoek naar realisaties van deze vergeten bouwmeester die in 1919 stierf en ondermeer in Zurenborg een aantal huizen heeft ontworpen. (SC)
Alex Elaut maakt zich sterk dat er behalve de gekende woningen (ondermeer De Roos, De Tulp, De Zonnebloem) van Hofman in de wijk nog tal van andere huizen staan die van zijn hand zijn. Dat leidt hij af van bouwdetails die nu nog her en der te zien zijn. Het is echter niet makkelijk om aan te tonen dat het huizen van Hofman zijn want de privacywet verbiedt eigenaars op te sporen. Daarom willen de initiatiefnemers dan ook graag dat mensen die in een door Hofman ontworpen huis wonen, zich kenbaar zouden maken. De eigenaars beschikken in veel gevallen nog over de originele plannen van hun huis en daar is dan makkelijk te zien of het pand wel of niet van Jules Hofman is.
Van Jules Hofman is niet zo echt veel geweten. Er blijkt zelfs geen foto van hem te bestaan. De man zag het levenslicht net over de Nederlandse grens en studeerde aan de Antwerpse Academie voor Schone Kunsten. Het staat vast dat hij in de provincie en in Antwerpen tal van huizen tekende maar heel veel documenten van voor de Eerste Wereldoorlog zijn helaas verloren gegaan. Maar zeker weet men dat in onze wijk ook de synagogde in de Oostenstraat die nu gerestaureerd wordt van zijn tekentafel komt.
De man die ook wel eens de vergeten Horta of de Antwerpse Horta wordt genoemd, ligt in een graf in het Sint Fredeganduskerkhof in de Lakborslei in Deurne. De bedoeling is dat zijn sterk verwaarloosd graf helemaal opgeknapt en gerestaureerd wordt tegen het najaar zodat het kan opgenomen worden in een Hofmanwandeling.
Wie meer weet over plannen en huizen van Hofman kan het best contact opnemen met de stadsgids en drijvende kracht Alex Elaut via zijn mailadres alex.elaut@scarlet.be
ontharingen • massage • pedicure manicure • make-up • gelaatsverzorging verwendagen • cadeaubons
Voor alle verzorgingen worden 100% natuurzuivere producten van Dr. en ..... gebruikt.
www.mooimakerijanemoon.be
ann@mooimakerijanemoon.be
gsm 0498/69 39 45
Volg ons ook op Facebook en Instagram
Het nieuwe orgel in de Sint-Norbertuskerk op de Dageraadplaats is ondertussen helemaal voltooid. Bij de eerste voorstelling waren nog niet alle registers beschikbaar.
Tijdens het weekend van 26 en 27 januari werd het orgel al aan het aanbevelingscomité voorgesteld. Organist-titularis Emmanuel Van Kerckhoven legt vanuit het klavier uit welke de vele mogelijkheden van het orgel zijn. Sommige leden van het aanbevelingscomité durfden het zelfs aan om zelf enkel noten uit het mooie instrument te toveren. Op de facebookpagina van het barokorgel prijkt een lachende Koen Kennis met zijn handen op de twee klavieren van het orgel. Geheel in diepe concentratie bespeelt Lien Van de Kelder het bovenste klavier onder het waakzame oog van Emmanuel Van Kerckhoven.
Op zondag 24 maart om 15 uur is het officiële inspeelconcert gepland. Emmanuel Van Kerckhoven speelt er werken van Bach en de iets oudere Buxtehude. Het concert zou ongeveer anderhalf uur duren. Het concert is echter niet gratis maar kost 15 €. Je krijgt er wel na de voorstelling een drankje aangeboden (inbegrepen in de prijs).
Ook is er mogelijkheid tot het stellen van vragen over het nieuwe orgel.
Wie dat te duur vindt, kan diezelfde dag om 11 uur nog terecht in de Bachcantatedienst met misviering en inspirerende muzikale en religieuze uitleg van dominee Dick Würsten. Die dag is de cantate “Widerstehe doch der Sünde”, BWV 54 aan de beurt. Hiervoor wordt gerekend op een vrijwillige deelname in de kosten van 5€. (jp)
TICKETS: € 15 • INCLUSIEF DRANKJE
RESERVATIE@BAROKORGELSINTNORBERTUSKERK.BE www.facebook.com/sintnorbertuskerk www.sintnorbertuskerk.be/Bachcantatediensten
In deze krant van december vorig jaar stond al een artikel over het schrijverscollectief ZINK. Het bestaat uit tien jonge schrijvers, de helft Belgisch, de helft Nederlands van origine. De meesten studeren Woordkunst aan het Conservatorium in Antwerpen.
In 1917 brachten ze het eerste nummer uit van een tijdschrift dat, niet geheel toevallig, ZINK werd gedoopt. Daarvan zijn intussen vijf exemplaren verschenen. Twee keer organiseerden ze een evenement, De Langste Dag. Met een aantal schrijvers sloten ze zich vierentwintig uur op om uiteindelijk een kant en klaar nieuw tijdschrift af te leveren, uitgeprint en wel. De woordvoerders zijn twee vrouwen, bij wie het enthousiasme eraf spat. Het zijn Anna Dupon en Carlijne Hertog, toevallig allebei uit het noorden. Anna is van oorsprong een Groningse. Ze is geboren in Stadskanaal en woonde in Dordrecht. Carlijne is geboren in Utrecht en woonde, vóór ze naar Antwerpen kwam, in Arnhem. Anna studeerde af aan het Conservatorium, richting Woordkunst. Carlijne is daar nog bezig met de masteropleiding.
SUF
Allebei zijn ze vanaf de oprichting bij ZINK betrokken geweest. ZINK trekt ten strijde tegen het ‘suffe imago’ van de literatuur. Het wil ‘de spankracht van de literatuur aftasten’. Het klinkt aanstekelijk, ‘catchy’, om in hun eigen termen te spreken. Maar het vraagt wel wat toelichting. Het blijkt niet de bedoeling, de huidige literatuurbeoefening ten gronde te richten. Anna: “Wij zien het overbekende beeld voor ons van de schrijver die in een kamertje achter zijn PC in alle eenzaamheid met woorden zit te worstelen. Zelf willen wij op een andere manier tewerk gaan. We willen het proces opengooien. Vanaf het begin samen met anderen aan onze teksten werken. De openheid kunnen opbrengen om de invloed van anderen op jouw schrijfproces toe te laten.”
Carlijne: “Wij willen af van een ‘zittend
Hun werkplaats ligt in de Pretoriastraat. Onlangs werden ze genomineerd voor de Bill Award, een prijs voor beginnende kunstenaars in Vlaanderen en Brussel maar ze grepen naast de hoofdprijs. (WvB/SC)
schrijverschap’. Schrijven doe ik ook als ik over straat loop of een café binnenga, waar allerlei indrukken op me afkomen. Ik kan me daardoor erg geïnspireerd voelen en in mijn hoofd begint dan het schrijven al.”
AANPAK
Het collectief gaat in zijn collectiviteit nu ook weer niet zo ver, dat teksten als een groepsproduct naar buiten worden gebracht. Je blijft voor je eigen teksten verantwoordelijk.
Anna: “Vergelijk het met de aftiteling aan het eind van een film. Daar verschijnt niet alleen de naam van de regisseur, die eindverantwoordelijk is, maar ook bijvoorbeeld die van het castingbureau of degenen die de kleding van de acteurs hebben verzorgd. Maar de manier waarop ZINK tewerk gaat maakt het lastig om aan te geven: die en die collega’s hebben die of die invloed ge-
Eline Vercruyssen
Opticien - Optometriste
Dageraadplaats 12
2018 Antwerpen
tel : 03/235 16 35 • fax : 03/235 17 44
optiekdedageraad@telenet.be
MAANDAG GESLOTEN
DINSDAG 10 uur tot 18 uur
WOENSDAG 10 uur tot 18 uur
DONDERDAG 10 uur tot 18 uur
VRIJDAG 10 uur tot 18 uur
ZATERDAG 10 uur tot 13 uur
ZINK: “Op 15 juni brengen we een gloednieuwe versie van ons tijdschrift uit: de Collectie 01. De Collectie zal een verzameling zijn van de meest uiteenlopende projecten van jonge schrijvers, beeldmakers en kunstenaars. Het is een samenwerking tussen ZINK, grafisch vormgever Vennica Sidibanga Kaseye en, hopelijk, jij. We zijn dus op zoek naar het project dat je altijd al hebt willen doen, maar waar je tot nu toe misschien nog nooit het geschikte moment of platform voor hebt gevonden. Dat ene idee dat nooit werd uitgewerkt, maar af en toe weer opborrelt. De belangrijkste voorwaarde die we stellen is dat je project vertrekt vanuit taal en geprint kan worden op papier. Dit is geen beperking. Een QR-code naar een audioverhaal? Een bijhorende
had.”
ZINK geeft aan zijn schrijvers een podium via een tijdschrift en evenementen die het organiseert. Ook bij uitgeven en organiseren is sprake van een collectieve aanpak. Voorbeeld van zo’n evenement is de eerder genoemde evenement de Langste Dag.
IMPACT
“Welke impact heeft ZINK op jullie ontwikkeling als schrijver gehad?”
De antwoorden komen aarzelend. Zij willen het liever alleen hebben over ZINK. Maar zo lang je je voor je eigen teksten verantwoordelijk voelt, blijft het interessant naar je eigen individuele ontwikkeling te kijken, is de mening van uw redacteur.
Anne: “Ik heb de kracht ontdekt van een collectief, open samenwerking, niet alleen bij het schrijven, maar ook bij het organiseren van evenementen
live performance? We houden ervan als je buiten de kaders durft te denken van het kortverhaal, het gedicht of het essay.
Niets is te gek voor deze Collectie. Daarom richten we ons niet alleen op schrijvers, maar op iedereen die aan de slag durft gaan met tekst.
Verder verwachten we geen producten die al af zijn. We zijn op zoek naar een plan of project waar je graag samen met ons aan wilt werken. We bieden je al onze hulp, redactieskills en feedback, daarnaast is er ook een kleine vergoeding.
Ben je geïnteresseerd?
Stuur vóór 28 februari een mail naar zinkoppapier@gmail.com, met als onderwerp ‘Collectie 01’. Vertel in de mail kort wie je bent en wat jouw link is met taal. Stuur een voorstel mee in een bijlage (getiteld: voornaam_ achternaam_voorstel ) waarin je uitlegt wat voor project je in gedachten hebt, maximaal een half A4’tje. In de daarop volgende week gaan we de ideeën bekijken en gaan we uitzoeken met welke projecten we een mooie, gevarieerde samenstelling kunnen maken voor de Collectie 01. Op 7 maart hoor je meer van ons.
Grotebeerstraat 24 • 2018 Antwerpen
“We zijn op zoek naar een plan of project waar je graag samen met ons aan wilt werken.“
en het uitbrengen van publicaties. Ieder afzonderlijk in het duister tasten, maar toch samen wegen vinden en ontdekkingen doen.” Carlijne: “Ik heb het vooral leren waarderen in een omgeving te werken waarin je erop kunt vertrouwen dat je zoekende mag zijn en waarin je mag veranderen.”
TOEKOMST
“Los van ZINK, hoe zien jullie persoonlijk de komende jaren voor je?” Anna vindt dit de ultieme gevreesde vraag op familiefeestjes. “Uiteindelijk wil ik van schrijven kunnen leven. Het is best fijn om aan het begin te staan. Ik heb geen uitgewerkte plannen. Zoals het nu gaat kan het verder gaan: uit ieder project komen nieuwe interessante projecten voort. Op het ogenblik beweeg ik me binnen kringen van de psychiatrie en stuit daarbij op thema’s als spiritualiteit en zingeving, waar ik nog even mee verder kan. Ik kom er ook steeds nieuwe mensen tegen die voor nieuwe impulsen zorgen.”
Carlijne: “Ook ik wil me niet op een strakke planning vastleggen en met ‘targets’ werken. In zijn algemeenheid beweeg ik me graag op de grens tussen fictie en nonfictie. Mij fascineert tegenwoordig het daderperspectief in de criminaliteit. Empathie opbrengen voor de dader, of je op zijn minst in zijn voorgeschiedenis verdiepen, zoals bijvoorbeeld Kristien Hemmerechts deed in ‘De vrouw die de honden eten gaf’. Voor veel mensen is dat ‘not done’. Nog zo’n gebied van fascinatie: twijfel. Hoe komt iemand tot grote keuzes?”
COLLECTIE
En de toekomst van ZINK als collectief? Dat blijft zich voorlopig profileren als platform voor jonge schrijvers, via een magazine en ondersteunende evenementen. Daarvan komen er meer, waarbij wordt gezocht naar mixen met andere disciplines, zogeheten ‘cross overs’. In plaats van vier keer per jaar een tijdschrift, komt nu twee keer per jaar een collectie uit. Carlijne: “Het wordt een verzameling van onze eigen publicaties plus een dwarsdoorsnede van wie en wat ons opvalt in het culturele en literaire veld. Die opzet geeft meer ruimte om longreads, interviews en langere verhalen te plaatsen en langlopende projecten een podium te bieden. De vorm is experimenteel en zal geregeld wisselen, maar het kan altijd door je brievenbus.” Binnenkort gaat ZINK een eigen weblog lanceren. Het is niet ondenkbaar dat het collectief in de toekomst andere richtingen in zal slaan, maar het samen creëren in collectief verband is en blijft essentieel.
AWARD
ZINK was dus genomineerd voor de “BILL Award 2018”. BILL (onbekend waar de naam vandaan komt) is een jongerenplatform voor kunst en cultuur in Vlaanderen en Brussel.
Voor de vierde editie van de BILL Award nomineerde BILL tien jonge talenten die zich verleden jaar bijzonder hebben onderscheiden. Op de website en de facebookpagina van BILL werden de kandidaten voorgesteld met filmpjes en interviews. Iedereen kon daar stemmen op zijn favoriet. De stemronde sloot op 19 december. De bekendmaking gebeurde op dinsdag 5 februari in de Ancienne Belgique in Brussel. Naast een trofee is er voor de winnaar een geldprijs van 1 000 euro. “Om te investeren in een volgend project en in professionele coaching en ondersteuning om zijn of haar carrière verder te ontwikkelen. Daarbovenop wordt de winnaar opgenomen in de Ultima’s-communicatie, met een professionele fotoshoot, een vermelding in de Ultima’s-bijlage van De Morgen en een filmpje gemaakt door Canvas.” Ter verduidelijking: Ultima is de grote zus van BILL. Zij reikt jaarlijks prijzen uit aan kunstenaars en culturele organisaties, de Ultima’s. In 2018 ging de hoofdprijs, die voor algemene culturele verdienste, naar de actrice Viviane De Muynck. De Bill Award en de Ultima’s worden op dezelfde avond en dezelfde locatie uitgereikt.
MEDEDINGERS
De lijst van mededingers ziet er indrukwekkend uit en is heel gevarieerd. Er is
een geluidskunstenaar, een beeldend kunstenaar, een illustrator, een fotograaf, een muziektheaterduo, een rapper, een woordkunstenaar, een filmmaker en een danser/ choreograaf. Het gaat om ongeveer even veel mannen als vrouwen. Volgens Anne en Carlijne maken Hind Eljadid en Blu Samu de grootste kans op de award. Over Hind zegt de site: “Ze geeft workshops en treedt op met haar spoken word***, waarmee ze de Van Dale Spoken Award als enige Belg én vrouw in de wacht sleepte. (Ze organiseerde onder andere avonden in de Papa Jos in Antwerpen – red.). Bovendien bouwt ze haar eigen platform Zonderwolk uit. Daarmee wil ze een veilige haven bieden aan beginnelingen. Haar visie in haar kunst is maatschappijkritisch. Niet alleen omdat dat nodig is, ook omdat ze dat een beetje haar verantwoordelijkheid vindt.”
BOLSTER
En de tekst over ZINK: “Een literair collectief dat een tijdschrift uitbrengt waarmee ze ‘het literaire’ uit zijn bolster willen doen breken. Dat doen ze onder andere door een kunstfestival te organiseren: De Langste Dag. Daar dolen een hele dag kunstenaars, muzikanten en performers rond die met hun teksten aan de slag gaan.”
De winnaar van de vorige Award was beeldend kunstenaar Carla Swerts. Op de site van Bill vertelt ze dat ze na de toekenning veel aandacht kreeg van de pers, waardoor haar boek ‘Woestijngetijden’ extra in
de schijnwerpers kwam te staan. Dat ze kort nadien een ontwikkelingsbeurs kreeg schrijft ze deels op conto van de Award. Deze beurs en de geldprijs van BILL stelden haar in staat te reizen en te werken aan een tweede boek.
FONKELEN
In het holst van de nacht van 5 op 6 februari kwam dan een mailtje van Carlijne binnen. “Helaas hebben we de BILL Award niet gewonnen. Maar de prijs werd wel mee naar Antwerpen gesleept door woordkunstenares Hind Eljadid!”
De belangrijkste Ultima ging naar het theaterduo Jan Decorte en Sigrid Vinks. Carlijne wil graag vermelden dat ook het Burgerplatform voor Steun aan de Vluchtelingen (BXLRefugees) een Ultima won, die voor sociaal cultureel volwassenwerk. “Wat zij doen is verschrikkelijk belangrijk. Momenteel zijn ze o.a. op zoek naar gastgezinnen in Antwerpen.” Je kunt erover lezen op internet onder de zoekterm ‘bxlrefugees’.
***’Spoken word’ betekent zoiets als: teksten tot leven brengen via het gesproken woord in diverse varianten, zoals gedichten, verhalen, rap, vaak in combinatie met andere kunstvormen, zoals muziek en acteren.
ZINK brengt in 2019 twee nummers van Collectie uit, voor 25 euro. Een abonnement kan elk moment van het jaar ingaan. Je krijgt dan eventueel ook het nummer dat al eerder verscheen. En je ontvangt een lidkaart, waarmee je gratis toegang krijgt tot door ZINK georganiseerde evenementen. Bovendien kom je in aanmerking voor korting op extra publicaties.
Wie ZINK graag nog meer vooruit wil helpen, kan een steunabonnement nemen voor 50 euro. In ruil wordt jouw naam vermeld in het tijdschrift.
Wie een extra steentje wil bijdragen, kan een gift doen van 100 euro of meer. Naast alles wat hier boven staat, ontvang je op het einde van het jaar een uniek geschenk.
Een los nummer van jaargang 2017 (ZINK 01 & 02) kost 5 euro. Een los nummer van jaargang 2018 (ZINK 03, 04 & 05) kost 7 euro. Voor deze jaargangen gelden verzendkosten. Je vindt ZINK op Facebook, onder facebook.com/zinkoppapier en op Tumblr, onder zinkoppapier/tumblr.com. Tumblr is een website voor bloggers. De blog van ZINK is nog onder constructie.
Wie altijd al eens gedroomd heeft om Mexico te bezoeken maar daar de tijd, de centen niet voor had kan nu de steven wenden naar het ccBerchem waar ze een hele reeks evenementen hebben over en rond Mexico. Muziek, eten, workshops en noem maar op. En het plezierige van het geheel is dat heel veel gratis is.
-MONA | Sheikh Jackson - Amr Samala
Zondag 24 februari 2019 – 15 uur
Standaardtarief: 8 euro
Kansentarief: 2 euro
Egypte 2017 | drama | Arabisch met Nederlandse ondertiteling
Een jonge imam verneemt het nieuws van de dood van Michael Jackson, zijn jeugdidool. Hierdoor komt hij terecht in een spiraal van geloofs- en identiteitscrisissen. Hij wordt geconfronteerd met zijn geloof, zijn familie en met herinneringen aan zijn eigen jeugd.
-Cinema Corso | Engel - Koen Mortier dinsdag 26 februari 2019 – 14.30 uur
Standaardtarief: 5 euro
DUO Ticket: 5 euro
Kansentarief: 2 euro
De wereldberoemde sportman Thierry wordt halsoverkop verliefd op de Afrikaanse prostituee Fae. Ze vinden waardigheid en hoop bij elkaar tot Thierry zich onder invloed vreemd begint te gedragen en overlijdt. Om verder te kunnen met haar leven, moet Fae terug naar de kamer waar het allemaal begon.
'Nuff Said. Wereld in beweging. Al 10 jaar lang podium vol stad. Tussen mainstream en underground, vol jong talent en internationale namen. Met elke maand een rits kwaliteit. Be it comedy, literatuur, muziek, spoken word,... Telkens vakkundig ingekapseld door de jungle hazers van Brzzvll en chef d'orchestre Johan Petit. Wentel je in deze heerlijke bak talent. Iedere eerste vrijdag van de maand in de foyer van ccBe.
-'NUFF SAID met Soe Nsuki, Sharrif Simmons, Carmien Michiels, Jarred Christmas & Arbi El Ayachi Vrijdag 1 maart 2019 – 20 uur
Standaardtarief: 12 euro Student - 26 jaar: 8 euro
Kansentarief: 2 euro
SOE NSUKI (BE) is al langer geen onbekende meer. Comedienne, journaliste bij Charlie magazine, B-girl en zoveel meer. Ondertussen werden haar good vibes ook opgepikt door televisie. Ze was te zien in onder andere ‘Weg zijn wij’ en ‘Slimste mens ter wereld’. In december is ze in première gegaan met haar eerste avondvullende voorstelling ‘Soetopia’, de ultieme feel good show!
SHARRIF SIMMONS (VS) is een gerenommeerde dichter afkomstig uit Alabama. Hij deelde reeds het podium met grote namen zoals Mos Def, Talib Kweli en Saul Williams. De liefde voor het dichten begon voor Simmons bij een baantje in de kleine, maar geprezen boekenwinkel van zijn tante. Vandaag reist hij door de Verenigde Staten en Europa met eigen werk.
CARMIEN MICHELS (BE) danst tussen pen en podium, tussen urban en klassiek. Ze schreef de romans ‘We zijn water’ (2013) en ‘Vraag het aan de bliksem’ (2015). In 2016 won ze het Nederlands en Europees Kampioenschap Poetry Slam en haalde ze brons op het Wereldkampioenschap in Parijs. In november 2017 verscheen haar poëziedebuut ‘We komen van ver’.
JARRED CHRISTMAS (NZ) is een innovatieve stand-upper uit het Britse circuit. Jarreds humor is vlot en spontaan gebracht met meesterlijke improvisatie en energieke verhalen. Jarred is een vaste waarde op het Edinburgh Festival en een gewilde headliner op internationale festivals over heel de wereld. “One of the funniest men to pick up a microphone” – Time Out
ARBI EL AYACHI (BE) loopt sinds hij kon lopen nog steeds tegen de stroom in: koppig, nieuwsgierig en hard van leer. Een schildpad die meer over de weg kan vertellen dan een haas. Misschien is hij heel speciaal of gewoon door een kosmische fout op de verkeerde planeet gezet.
Op ‘Nuff Said komt hij stukjes try outen voor zijn eerste avondvullende show die op 11 oktober in première gaat in ccBe.
-Cinema Corso | Todos lo saben - Asghar Farhadi
Dinsdag 5 maart 2019 – 14.30 uur
Standaardtarief: 5 euro
Duo Ticket: 5 euro
kansentarief: 2 euro
Laura woont samen met haar man en kinderen in Buenos Aires. Voor een familiefeest keren ze terug naar de geboorteplaats van Laura, een dorpje in Spanje. Gedurende deze reis vinden er enkele onverwachte gebeurtenissen plaats die geheimen naar boven brengen.
-Cinema Corso | Blade runner 2049 - Dennis Villeneuve
Dinsdag 5 maart 2019 – 20.00 uur
Standaardtarief: 5 euro
Duo Ticket: 5 euro
Kansentarief: 2 euro
Dertig jaar na de gebeurtenissen in de eerste film ontdekt een nieuwe Blade Runner, LAPD agent K (Ryan Gosling) een verborgen geheim dat wat nog overblijft van de huidige maatschappij mogelijk in chaos kan doen verzinken. De ontdekking van K leidt tot een zoektocht naar Rick Deckard (Harrison Ford), een voormalige Blade Runner die nu reeds dertig jaar vermist is.
-RASA - Haar (2,5+)
Interactieve kunst/speel/voel-installatie
Woensdag 6 maart 11 & 14 uur
Eenheidsprijs: 6 euro
Kansentarief: 2 euro
Haren willen zwieren zwaaien, woelen waaien, kroelen, kroezen, knopen, klitten. Golven, groeien, welig tieren, stromen, kolken als rivieren. Haar is een kunst/speel/voel-installatie waarin kinderen vanaf 2,5 samen met hun ouders op expeditie gaan onder begeleiding van een speelse gids.
Tussen di 5 en zo 24 maart zijn sessies op aanvraag mogelijk. Meer info via ccBe@antwerpen. be
-MATTHIAS VAN DE BRUL – PLATONOV
Woensdag 6 maart – 20.00 UUR
vvk 12 euro – kassa 14 euro
Matthias Van de Brul ontbeent Tsjechovs eerste stuk Platonov en voert vier bonte personages op die heen en weer strompelen tussen dronkenschap en ontnuchtering.
Een wrange komedie over een gedesillusioneerde schoolmeester die zijn wereld ziet wankelen. Even schalks als wanhopig trekt hij alles en iedereen mee in zijn val. Wie houdt zich overeind?
Finding Fela - Black History Month Antwerp
Donderdag 7 maart 2019 – 20.00 uur
vvk: 5 euro/ kassa: 7 euro
Kansentarief: 2 euro
Black History Month Antwerp staat in het teken van zwarte kunst, als verzetsvorm en als weg naar bevrijding. Doorheen de maand maart
willen ze door middel van muziek, dans, film en andere kunstvormen jonge Afro-Belgen dichter bij kunst brengen waarin ze zichzelf herkennen en die hen kan inspireren. Op 7 maart strijken ze neer in ccBe voor een avond die geheel in het teken zal staan van Fela Kuti, uitvinder van de afrobeat, en de nieuwe generatie afrobeats (pop) artiesten.
“I hold death in my pouch, I cannot die.” - Fela Kuti
Inderdaad Fela is springlevend. Maar wie was Fela Kuti? Waar stond zijn muziek voor? Je komt dit allemaal te weten in de muziekdocumentaire ‘Finding Fela’. In deze film van de met een Oscar bekroonde regisseur Alex Gibney wordt door familieleden, collega-muzikanten en muziekkenners een bewonderend maar ook kritisch en eerlijk beeld geschetst van de Nigeriaanse zanger, saxofonist en politiek activist.
Onze zoektocht naar Fela start met een inleiding op de film en eindigt op de dansvloer van de foyer, die voor één avond verandert in The Afrika Shrine!
-MARC VANRUNXT - White on White
Zaterdag 9 maart 2019 – 20.00 uur
vvk: 14 euro/kassa: 16 euro
Kansentarief: 2 euro
In deze solo voor de Turkse danseres Bahar Temiz wil Vanrunxt een ‘totaalervaring’ creëren in nauwe samenwerking met beeldend kunstenares Anne-Mie Van Kerckhoven uit Antwerpen en de Brusselse modeontwerper Jean-Paul Lespagnard. Het samenbrengen van deze uitgesproken expressieve en extraverte kunstenaars zorgt voor vuurwerk. Zoals in de meeste van zijn solo’s zal Vanrunxt proberen iets belangrijks en essentieels te onttrekken aan Bahar door
middel van con-structie, de-constructie en reconstructie van bewegingen, beelden en atmosferen.
FAMILIEDAG KROKUS
Zondag 10 maart| 14 tot 18 uur
NAT GRAS - HEEL-HUIDS (2,5+)
Zondag 10 maart 2019 - 14 uur en 16 uur vvk:6 euro/ kassa: 8 euro
Kansentarief: 2 euro
Voor jonge kinderen behoren huid en haar tot de dagelijkse ontdekkingen rond ik en jij. Mijn arm is bruin, en die van jou? Ik heb blonde staartjes, en jij? Eenmaal ouder wordt het haar een deel van onze identiteit, en leeft er ook al heel wat onder ons vel. In deze voorstelling vloeien beide werelden moeiteloos in elkaar over, en worden jong en oud ingepakt door een wereld van verrassende dans en sterke beelden.
Zin om zelf te voelen en woelen? Tijdens de familiedag kan je samen op verkenning gaan in de Interactieve kunst-, speel- en voel-installatie HAAR
De familiedagen zijn een samenwerking tussen ccBe en het district Berchem. Naast vaste waarden – Lore’s knutselatelier, Heidi’s poppenspel en het schminksalon – trakteren we onze kleine bezoekers op allerlei fijne verrassingen en extra’s. Enkel voor de voorstellingen heb je een ticket nodig, al de andere activiteiten zijn gratis.
-DOLLYMENTARY: THE TENNESSEE WALTZ (AKOESTISCH) BARBARA DEX, GUNTHER VERSPECHT & JO MAHIEU
Dinsdag 19 maart 2019| 14.30 uur
vvk | kassa 8 euro
Met bijzonder veel goesting grasduinen Barbara en Gunther opnieuw in de vele
hits en strafste songs van countrylegendes
Dolly Parton en Kenny Rogers en brengen ze u een intieme, warme en innemende akoestische voorstelling.
De matinees zijn een organisatie van het district Berchem, de Berchemse seniorenraad en cultuurcentrum Berchem
-Cinema Corso | Robbe de Herdt - Hollywood aan de Schelde
dinsdag 26 maart 2019 – 14.30 uur
Standaardtarief: 5 euro
DUO Ticket: 5 euro
Kansentarief: 2 euro
Na 2 decennia bloed, zweet en tranen is het eindelijk zover: Robbe De Hert presenteert 'Hollywood aan de Schelde', zijn langverwachte documentaire over de geschiedenis van de Vlaamse film. Hollywood aan de Schelde' brengt het indrukwekkende verhaal, verteld door Michaël Pas, van de Vlaamse filmgeschiedenis: van de succesvolle buurtbioscopen over de eerste Vlaamse films tot de succesverhalen van Jan Verheyen, Stijn Coninx en Lukas Dhont
-FROM MOLENBEEK WITH LOVE - YASSIN
MRABTIFI
Zaterdag 30 maart 2019 | 20 uur
Kahlo en Rivera achterna | kunstworkshop voor kinderen
Laat je net als Diego Rivera en Frida Kahlo inspireren door Mexico en maak je eigen fantasierijke kunstwerk. Kleine cactussen groeien op doek uit tot reuzenexemplaren, Mexicaans fruit wordt een kleurrijk spektakel.
Mmmmmexico! | kookworkshop voor vleeseters en veggies
Hoe maak je Mexicaanse gerechten als tacos, sopes en flautas? Een Mexicaanse kokkin leert je alle kneepjes van het vak. Je steekt zelf de handen uit de mouwen en daarna is het smullen geblazen.
Terug naar Tlatelolco | lezing door professor Jasper Vervaeke
Ook Mexico had in ’68 zijn studentenopstand, die uitmondde in een bloedbad in Tlatelolco.
Aan de hand van deze gebeurtenis gidst professor Jasper Vervaeke je door de Mexicaanse literatuur en maatschappij. Met haar mooie en minder mooie kanten, van verleden tot heden.
Wat doet migratie met je? | lezing door Jan Cuyckens en Maylet Osorio
Wat betekent het om te verhuizen naar een an-
muziek. De Antwerpse band Los Tarascos trakteert je op mariachi-muziek. Helemaal zoals het hoort: gekleed in de traditionele charro, zonder versterking of podium.
Toegang is gratis, enkel workshops en lezingen zijn betalend. Inschrijven kan reeds via ww. ccBe.be. De opbrengst wordt geschonken aan artistieke en culturele projecten in Mexico.
SKaGeN – Tsjick
Donderdag 4 april 2019 – 20 uur
vvk: 14 euro /kassa: 16 euro
Kansentarief: 2 euro
Tsjick is een roadmovie pur sang. Een verhaal vol spanning, hilarische vooroordelen, en bijtende humor.
Theatermakers Korneel Hamers (SKaGeN) en Mohamed Bari (o.a. Galafronie, Action Malaise) baseren zich op het gelijknamige boek van Wolfgang Herrndorf. Het boek wordt gelauwerd voor zijn glasheldere stijl, humor en sterke dialogen.
CIRCUSWEEK
Maandag 15 tot vrijdag 19 april 2019
Voor kinderen van 6 tot 10 jaar
Neem deel aan de beestig leuke circusweek in
het podium? Na de voorstelling verklappen de circusartiesten enkele trucjes en leren je in ouder-kind duo’s eenvoudige acrobatische trucs. Wedden dat jullie meer lef hebben dan je dacht?
-LEF! 6+
LAURA VAN HAL / STIP
15 uur vvk 6 euro | kassa 8 euro
In het houten minitheater Diorama ontstaan er nieuwe werelden. Sari, Hanne en Samuel van Hanafubuki nemen je mee op een fantasierijke, poëtische en visuele reis. De koffer die als toneelzaal fungeert zit vol met abstracte vormen, decors en personages die continu wisselen. Met een kleine verrekijker kan je inzoomen op de gekke gebeurtenissen.
-DIORAMA
HANAFUBUKI
14.15 en 16 uur gratis
De familiedagen zijn een samenwerking tussen ccBe en het district Berchem. Naast vaste waarden –Lore’s knutselatelier, Heidi’s poppenspel en het schminksalon – trakteren we onze kleine bezoekers op allerlei fijne verrassingen en extra’s. Enkel voor de voorstellingen heb je een ticket nodig, al de andere activiteiten zijn gratis.
-CINÉ FOLLIES - FORBIDDEN PLANET
Zaterdag 20 april 2019 deuren - 19 uurfilm - 19.30 uur party - 21.30 uur
vvk | kassa 10 euro ccBe - schouwburg en foyer
Eerst een 35mm filmklassieker op het grote scherm en nadien een nostalgisch feest, gehost door Radio Modern. Voor een retro-avond in stijl is ccBe jouw partner in crime!
2200. Een expeditie onder leiding van commandant John Adams vertrekt naar planeet Altair-4 om te onderzoeken wat er met het team gebeurde dat er twintig jaar eerder landde. Dr. Morbius en zijn dochter Altaira blijken samen met Robby the Robot de enige overlevenden te zijn. De rest is ten prooi gevallen aan een onzichtbaar monster. Nu dreigt ook commandant Adams in de handen te vallen van het geheimzinnige monster…
Sciencefiction | VS | 1956 | 98 minuten van Fred M. Wilcox met in de hoofdrollen Walter Pidgeon, Anne Francis en Leslie Nielsen. Engels gesproken, Nederlandse ondertiteling
-Pop-up-to-date 2019
Ondernemers leren van elkaar POP UP TO DATE donderdag 25 april 2019 tot zaterdag 15 juni 2019
Driekoningen-Statiestraat
vvk 14 euro | kassa 16 euro
Kansentarief: 2 euro
Yassin zoekt naar manieren om in interactie te gaan met en bruggen te bouwen tussen mensen en gemeenschappen. Dans is Yassins taal én tool. Het is een taal besmet door hiphop, vogueing, hedendaagse dans en theater. Een taal voortdurend in beweging, precies zoals Yassin zelf. En het is een tool, één waarmee hij vragen stelt, nadenkt, afspreekt, opbouwt, herdefinieert, verhalen vertelt, banden smeedt, en schoonheid zoekt. Zijn eerste solo is een oprechte en tedere dialoog, een zoektocht naar liefde van en voor de ander, de vooroordelen voorbij.
-MEXICO/MÉXICO!
WORKSHOPS | KUNST | MERCADO | MUZIEK |
LEZINGEN
Zondag 31 maart 2019 | 10 tot 18 uur
Gratis ccBe - alle zalen
Dompel je de hele dag onder in de kleurrijke Mexicaanse cultuur. Ontdek de culinaire specialiteiten, kunst, muziek, literatuur en de geschiedenis van Mexico, een land dat tot de verbeelding spreekt. Maak je eigen taco of knutsel met je kinderen een piñata in elkaar. Wie weet ga je wel met een uniek kunstwerk naar huis?
Workshops en lezingen
Je eigen piñata maken | knutselworkshop voor kinderen en ouders
Een prachtige gekleurde piñata maken om hem vervolgens kapot te slaan. Jammer? Vooral leuk!
De piñata is een must op elk Mexicaans kinderfeestje. Leer hem nu zelf maken en sla hem thuis stuk. Een regen van confetti en snoepjes verzekerd!
der land? Welke mentale aanpassingen vraagt dat? Psycholoog en Latijns-Amerikakenner Jan Cuyckens en de Mexicaanse psychologe Maylet Osorio vertellen je er alles over. Zij zijn gespecialiseerd in migratie en interculturaliteit.
Doorlopend
Mercado México | Mexicaans marktje
In de foyer is het smullen geblazen: nacho’s, tostadas, agua de limón, cocktails… Loop zeker ook eens langs ons marktje, waar je kleurrijke hebbedingetjes kan kopen zoals vlaggetjes, speelgoed, tassen, kaartjes en nog veel meer. En last but not least: chocolate! Een kraam vol zoet op basis van het Zwarte Goud.
Mexico on My Mind | tentoonstelling en veiling kunstwerken
Mexico door de bril van Mexicaanse en Belgische kunstenaars. Hoe ervaren zij het land? Hoe inspireert het hen? Kunstwerken met een scherpe blik, vanuit verschillende invalshoeken. Haal een uniek stuk hedendaagse kunst in huis!
MexiCOSY | kinderhoek voor het hele gezin In onze gezellige kinderhoek kan je Mexicaanse spelletjes als lotería spelen. Onze begeleiders zetten jou en je kinderen op weg. Quality time voor het hele gezin! Kinderen kunnen hier ook papel picado maken, de typische vlaggetjes die de Mexicaanse feesten kleur geven.
Radio Mexico | non-stop Latijns-Amerikaanse
muziek
Een heerlijke playlist begeleidt je de hele dag op Mexico/México! Dj’s putten uit hun uitgebreide collectie Mexicaanse en Latijns-Amerikaanse
ccBe, gevuld met een stevige dosis sport en cultuur. Zet je sportieve beentje voor en maak kennis met een coole mix van urban sporten. Dompel je onder in circustheater en acrobatie en leer het vak van een echte circusdocent. Woensdag is het tijd voor ontspanning, dan ga je naar de spectaculaire circusvoorstelling LEF! Kriebelt het? Schrijf je dan snel in voor vijf dagen speelplezier!
Praktische info
ccBe, Driekoningenstraat 126, 2600
Berchem telkens van 9.30 tot 16 uur opvang voorzien vanaf 9 tot 17 uur prijs voor de hele week is 60 euro (15 euro VT statuut) inschrijven via www.ccbe.be
De speelweek is een samenwerking tussen ccBe, jeugddienst Berchem en Buurtsport.
FAMILIEDAG PASEN
woensdag 17 april 2019| 14 tot 18 uur
Voor alle avontuurlijke bangeriken
In een retro turnzaal met ringen, ballen en matten verstoort een nieuwkomer plots de rust. De vijf acrobaten reageren op die groepsdruk en angst voor het onbekende. Dat mondt uit in grappige en adembenemende acrobatie waarbij de artiesten balanceren op elkaar en op de grens tussen gevaar en verstand. LEF! is een spectaculaire circusvoorstelling voor aarzelende waaghalzen, dappere watjes en stoere avonturiers.
Wil jij ook eens een acrobatentoer uithalen op
Oud-Berchem
Van april tot juni duiken er weer heel wat nieuwe pop-upwinkels op in de Driekoningen-Statiestraat. Berchem geeft deze nieuwe creatieve ondernemers een springplank om hier een vaste stek te openen. Dit jaar wordt elke nieuweling bijgestaan door een meter of peter die al langer in de straat meedraait.
INFO & TICKETS:
TICKETS KOPEN
Via de website
Tickets kopen via de site is nog steeds de handigste manier. Surf naar een voorstelling, kies vervolgens je plaats en betaal online. Na betaling ontvang je het elektronische ticket onmiddellijk via e-mail.
Kansentarief
Voor wie het financieel moeilijk heeft, is de Akaart ook een persoonlijke kortingskaart die recht geeft op een sociaal tarief. Met het kansentarief op je A-kaart kost een ticket voor een voorstelling 2 euro (tenzij anders aangegeven). Meer info vind je via www.antwerpen.be/a-kaart.
Tickets worden niet terugbetaald, tenzij een voorstelling wordt afgelast. Reserveren kan niet telefonisch.
Niet iedereen kijkt met humor naar het dagelijkse wereldgebeuren. En nog minder mensen zijn in staat dit uit te drukken in spotprenten. Wie dat wel uitstekend kan is de in de Ramstraat wonende internationaal bekende cartoontekenaar Luc Vernimmen. Zijn werk is vanaf 19 maart te zien in het bankkantoor van Belfius van de Plantin en Moretuslei.
DUFAIT)
Luc Vernimmen (59 j.) het tweede kind van vijf. Niets liet vermoeden dat hij beeldend kunstenaar zou worden. Zijn vader was onderwijzer en er waren verder geen kunstenaars in de familie, behalve een verre nonkel. Luc Vernimmen had wel van zijn 6 à 7 jaar een bijzonder grote bewondering voor strips als Jommeke en Suske en Wiske. Met zijn klasgenootjes samen maakte hij strips: één schreef het verhaal en Luc tekende het uit. Hiermee vermaakte hij zich erg, maar hij werd verder niet speciaal aangemoedigd om zijn tekentalent te ontwikkelen, hoewel hij altijd goede punten voor tekenen had.
BETOGEN
Toen hij 11 was, lag hij in het ziekenhuis: “De verplegers staakten en wilden dat ik een groot doek tekende om mee te gaan betogen. Dat heb ik gedaan en ze hebben het ook gebruikt!” Later kreeg hij kleine opdrachtjes als platenhoezen ontwerpen.
Na het VSO ging Luc Vernimmen naar St. Lucas, afdeling Vrije Grafiek. Gedurende 4 jaar leerde hij allerlei technieken als houtgravure, etsen, steendruk, zeefdruk.
Luc Vernimmen: “Na zo’n lange tijd in een zwart-wit-wereld te leven, had ik behoefte aan kleur en daarom ben ik gaan schilderen! Olieverf op doek vind ik het mooist. Voor de techniek heb ik veel uit boeken geleerd!”
MENSEN
Wel was er veel muziek in de familie. Luc Vernimmen: “Mijn vader had les gehad van Denijs Dille die met Béla Bartok samenwerkte en zijn biografie schreef. Zo ging er voor mij een muzikale wereld open!”
Luc Vernimmen: “Ik teken en schilder meestal mensen, ik ben geboeid door mensen. Dat was vroeger zo en dat is nog altijd. Dat komt door mijn bewondering voor de schilders Pieter Brueghel en Jeroen Bosch! Ik heb altijd graag figuratief gewerkt en had altijd een eigen stijl.” Na de grafiek volgde hij 1 jaar beeldhouwen in de academie. Daar leerde hij in
steen en hout te kappen. Toen was hij 23 en moest gaan werken. ‘Ik heb 30 jaar voor Agfa Gevaert gewerkt, halftime. Nu doe ik administratie. Soms maak ik ook illustraties voor jeugd-, school- en taalboeken. Ik begon bij Gevaert als fontontwikkelaar: ik moest de lettertypes digitaliseren en proper afwerken. Voor het gebruik van de computer was ik één van de eersten. Het was een voorrecht om dit te kunnen leren. Nu scan ik mijn tekeningen dikwijls in en werk ze af in fotoshop. Alles kan je 10 keer vergroten op het computerscherm en het zo goed bijwerken. Ik evolueer vooral technisch. Ik was blij dat het op zeker moment mogelijk werd kleur digitaal te drukken. Herinner je je nog hoe de kranten tot in de jaren 80, voor het digitaal tijdperk, allemaal zwart-wit waren?”
CARTOONALES
Luc Vernimmen tekent nog steeds eerst in potlood, daarna gaat hij er met tekenpen
over. In het begin kleurde hij in met plakkaatverf en daarna met ecoline, waarmee hij felle tinten kon krijgen. Later ging hij over naar acryl. Hij merkt op: “Tekenen is ook hard werken! Voor je tekent moet je denken. Dikwijls dagenlang. Daarna probeer je de compositie te vormen, enz… Ik documenteer me ook met foto’s. Je moet de tekening laten liggen, laten “rijpen” en de volgende dag terug bekijken! Belangrijk is dat het zonder woorden is en toch zo dat iedereen begrijpt wat je bedoelt. Dit is veel zoeken. Als de tekening afgewerkt is, stuur ik ze op naar cartoonales, cartoonwedstrijden. De volgende internationale opdracht is ‘Maak iets rond muren’. Het idee vinden, duurt veel langer dan de tekening zelf maken, want er zijn al miljoenen tekeningen gemaakt en het mag geen twee keer hetzelfde zijn! De hele wereld stuurt dan cartoons ‘rond muren’ in. Dat zijn 700 à 800 inzendingen, waaruit je als beste moet uitkomen. Cartoons (of spotprenten) worden niet betaald. Alleen iemand als Kamagurka kan er van leven. Ik werk als freelancer en maak af en toe politieke cartoons.”
POLITIEK
Veel voorkomende onderwerpen bij Luc Vernimmen zijn scènes in een restaurant, het huishouden, man-vrouwrelaties, het klimaat en milieu. “In een cartoon zijn deze onderwerpen goed te gebruiken: je kan er het relatieve van zien. Politiek probeer ik aanschouwelijk te maken voor iedereen. Mijn visie op de wereld is de laatste jaren veranderd. Ik probeer de politiek te volgen en zie de populistische richting die het uitgaat. De dingen die gebeuren, verwerk ik. Ik maak ook cartoons over negatieve dingen, zoals deze over Syrië uit 2014. Deze gaat over toerisme: “SYRIA CITY TOUR”. Een rode toeristenbus rijdt door de kapotgeschoten straten. Zo wil men er nog geld van maken! Die cartoon staat op mijn website.”
-Hoe is Luc Vernimmen bekend geworden? Luc Vernimmen: “Door vanaf de jaren 90 mee te doen aan wedstrijden, eerst in België en daarna internationaal. In Portugal kreeg ik in 2017 de eerste prijs tussen duizenden deelnemers. Ik kreeg al wel vaker een eervolle vermelding: jouw stijl is op de duur aanvaard. Er wordt veel in België georganiseerd. Soms zit ik zelfs in de jury en dat is heel boeiend, vooral door het internationaal gezelschap en de verschillende manieren van kijken naar wat er belangrijk is. Meestal zit ik op mijn eentje te werken, maar tijdens de cartoonales leer ik andere cartoonisten kennen van overal!”
“Het idee vinden, duurt veel langer dan de tekening zelf maken”
(ReneeLuc Vernimmen: “Ik ben geboeid door mensen” Foto Renée DUFAIT
-Zijn er bij cartoons veel cultuurverschillen te merken? ’
Luc Vernimmen: “Ja, toch wel: de Russische en Chinese cartoons hebben een beetje andere stijl, maar door de globalisering wordt één stijl overheersend. De laatste 10 jaar is er een evolutie in stijl en inhoud. Religieuze onderwerpen zal men mijden en zeker geen eerste prijs geven. Men zou er zich te veel onrust mee op de nek halen. Want er is inderdaad nog veel censuur en heel religieuze mensen vinden dat sommige cartoons er niet door kunnen. Er blijven landen die heel nationalistisch gericht zijn en de eerste prijs aan iemand van hun land willen geven, maar in België moet het juist altijd een buitenlander zijn die wint! Vooral Turkije is erg vooruitstrevend, ook België en Portugal, Spanje en Italië zijn sterk. Europa is het meest vertegenwoordigd. Hoewel er ook heel goede cartoonisten zijn uit Brazilië en Mexico. En er doen ook Chinezen en Iraniërs mee!”
-Is humor bij sommige volkeren meer aanwezig dan andere?
Luc Vernimmen: ‘België is altijd sterker dan Nederland. De Japanse anime en manga zijn zonder humor, die komen uit de animatie. Er berust geen taboe meer op het afbeelden van de menselijke figuur in andere culturen, maar de islamitische landen doen niet mee. Nu komen er wel veel Afrikaanse landen bij. Ik wil niet nationaal denken, ik vind dat absoluut niet belangrijk! Ik ben hier geboren en daarmee uit. Ik denk graag internationaal.”
herkennen. Als je tentoonstelt en mensen kunnen ermee lachen, dat is het plezantste voor mij! Ik zie graag dat er een mondhoek even naar boven gaat!”
-Of er altijd overdrijving in zijn werk is?
Luc Vernimmen: ”Soms. Ik moet ook niet proberen iets te tekenen dat al eerder gemaakt is. Iemand ontdekt dat dan wel! Iemands idee afnemen, dat mag ook niet! Er is een cartoonist die alles internationaal opzoekt en weet wanneer er iets al gemaakt is!”
SCHILDEREN
Luc Vernimmen: “Mijn cartoons zijn inhoudelijk anders dan mijn olieverfschilderijen. Ik schilder vaak strijkkwartetten. Strijkkwartetten zijn fantastisch! Dat heeft te maken met mijn liefde voor muziek: ik speel altviool. Ik ben hier laat mee begonnen, rond mijn 19 jaar, maar ik heb ook andere instrumenten gespeeld. Nu oefen ik wekelijks in een orkest met Beethoven, Schubert… Maar mijn lievelingsmuziek is Bartok. Zijn manier van componeren is niet gemakkelijk, er zitten veel lagen in, bijvoorbeeld in het ‘Concerto voor orkest’. Ook als ik werk, zet ik meestal muziek aan: Klara of een CD.”
-Is humor dan anders volgens de cultuur?
Luc Vernimmen: “Je maakt de cartoon over iets waar je zelf om moet lachen. Daar haal ik wel prijzen mee. Dus ze zien er de humor wel van in.
Mijn humor is wel geëvolueerd sinds mijn start: nu krijgt de humor van een cartoon meer achtergrond, meer inhoud. De dingen die gebeuren verwerk ik. Niet alleen maar plezante situaties, ook negatieve dingen. Je moet meer zeggen dan je laat zien. Een cartoon zou 1000 woorden moeten kunnen zeggen. Je kan het niet uitleggen, maar je ziet wat erachter zit. De essentie van humor is de relativiteit van het leven in een situatie
PARKEREN
Luc Vernimmen woont 24 jaar in Zurenborg. Hij zocht zo’n prachtig oud huis. De sfeer in Zurenborg vindt hij wel erg veranderd: vroeger waren er veel winkels en nu zijn dat allemaal cafés. Hij vindt Zurenborg nu te commercieel, lawaaierig en met veel parkeerproblemen. Er zijn veel jonge mensen in zijn straat bijgekomen en elk jaar houden ze een straatfeest en dat verhoogt de onderlinge band. Luc Vernimmen vindt dat er een park op Nieuw Zurenborg zou moeten komen, “want dat hebben we nodig, er is hier niks. Als ze Nieuw Zurenborg volbouwen, wordt het hier zeker te druk.”
Luc Vernimmen zal voor het eerst zijn cartoons tonen in onze wijk.
De opening van de tentoonstelling in het kantoor van Belfius (Plantin en Moretuslei 118) is op dinsdag 19 maart om 18.30 uur.
De tentoonstelling is te bezichtigen van maandag t/m vrijdag: 14 tot 16 uur. Dinsdag tot 18 uur.
“Je moet meer zeggen dan je laat zien”
“Je maakt de cartoon over iets waar je zelf om moet lachen”
Wie eens zin heeft om tussen mooie tweedehandskleding te snuffelen moet op 3 maart richting scoutslokalen in de Lange Van Ruusbroecstraat gaan waar elf vrouwen kleding
Karen Kets (46) kent de wijk al lang want als kind kwam ze hier regelmatig op bezoek bij haar grootouders en nu ze hier woont heeft ze de voordelen van de wijk leren kennen. Zoals: “Niets leuker dan op een rustige zondagmiddag een beetje alleen te zijn in de wijk.” Karen Kets is ook een fervent loper en een goeie bekende bij Zurenborg Sport. Hoog opgeleid ook en dan is het misschien des te meer verbazend dat ze een soort gratis tweedehandsmarkt voor kleren gaat inrichten. Zelf was ze meer dan aangenaam verrast toen er op haar oproep via Hoplr tal van reacties kwamen.
KWALITEIT
Op het ogenblik van het gesprek zijn er tien vrouwen die hun medewerking hebben toegezegd op zondag 3 maart en het enige vraagteken was waar ze hun marktje zouden houden. Daar is, gelukkig voor hen, ondertussen verandering in gekomen want de scouts (Scouts Zurenborg, Lange van Ruusbroecstraat 43 A zetten voor hen de deuren open.(uren van verkoop: 10:00-17:00 uur )
Karen Kets is in de wolken: “Dit is een echt goeie oplossing voor ons. Even zeggen dat we op kwalitatieve kledij mikken, het is geen voddenmarkt van kledij die de mensen niet in een vuilzak willen steken. Het belangrijkste voor mij is dat we een aantal mensen bij elkaar brengen die iets gemeen hebben en dat we een brug maken met de bezoekers die in de wijk wonen.
Ook belangrijk vind ik is dat we niet als 'fashionista's' worden 'afgeschilderd', want dat ben ik alvast geenszins en uit reactie en de contacten met de andere dames blijkt dat zeer zeker ook niet. Het is voor ons een sociaal geëngageerd, lokaal en duurzaam samenwerkingsinitiatief. Het gegeven 'kleding' is dus om niet 'in het vaarwater' van de Dageraadse rommelmarkten te komen, en zo hebben we een meer afgebakend domein.”
Even later nog een aanvulling: “Wat ik nog vergeten ben: naast kleding ook schoenen/ accessoires (sjaaltjes/juwelen/handtassen), dus eigenlijk: 'alles wat je aan kan doen of aan je kledij kan toevoegen'. We gaan dus 'voor elk wat wils', kleuren, maten, prijzen, stijlen, stoffen... tegelijk ook voor kwaliteit en nogmaals het is geen rommelmarkt'. Niemand kan zich nog aanmelden, we willen starten met deze elf. En als het allemaal een beetje lukt dan overwegen we inderdaad een tweede editie maar dat is voorlopig nog koffiedik kijken.”
te koop aanbieden. Spullen die ze niet meer nodig hebben. Organisator is Karen Kets uit de Plantin Moretuslei.
Sociaal
Ooit eens gehoopt om gratis danspassen te kunnen zetten onder leiding van een echte lesgever? Wel, dat kan bij Filet Divers waar ze acht dans-workhops inrichten die elke keer gelinkt zijn aan een land. Het bijzondere is dat iedereen die ouder is dan 18 kan en mag meedoen. Iedereen, ook en vooral als men
Filet Divers (Bond zonder Naam) heeft dagin daguit tal van projecten waarbij men probeert mensen zonder papieren, armen en kansarmen een duw in de rug te geven zodat ze uit die gevaarlijke spiraal kunnen geraken. Zo geeft men daar taallessen, zijn er diverse ateliers, een sociale winkel met erg betaalbare producten en noem maar op.
CONTACTEN
Annelies Van Loon is verantwoordelijke voor groepswerk binnen de werking: “ “Uit gesprekken met de mensen proberen we te achterhalen wat hun ervaringen zijn, wat ze zelf willen, waar ze naar uitkijken. Daaruit bleek dat ze veel nood hebben aan sociaal contact met Belgen en ook dat de contacten hier anders verlopen dan in hun thuisland. Daar hebben we allemaal rekening mee gehouden en op die manier zijn we tot deze formule gekomen waarbij we het geld van de burgerbegroting nodig hebben om het geheel te kunnen realiseren.”
ETEN
De formule is simpel: men selecteert een
land en dan wordt dat land het thema van dansen en het hapje achteraf. Voorlopig heeft men de landen Irak, Japan, Angola, Brazilië en N-Afrika geselecteerd. Eentje per veertien dagen en dan komt er telkens een professionele dansleraar ter plekke om met de aanwezigen aan de “zwier“ te gaan. Na een uur of twee is het dan tijd voor een hapje en een drankje en vooral tijd voor een babbel. Annelies Van Loon: “Het is in de eerste plaats een sociaal project en we verwachten er veel van omdat iedereen makkelijk kan meedoen.”
DINSDAG
Er zijn in totaal acht landen en de workshops gaan telkens door op een dinsdag van 13 tot 15 u. Gestart wordt op 15 maart en verder 26 maart, 23 april, 7 mei, 4 juni, 18 juni en 2 juli. Niet tijdens de schoolvakanties. De workshops gaan door op de Sint Andriesplaats 24 in het CoSta. Makkelijk te bereiken met tram 4, bus 22, 180, 182,183.
Aanmelden kan bij Annelies Van Loon: 0496- 404620 of bij anneliesvanloon@filetdivers.be
niet kan dansen is men welkom want de workshops zijn opgezet binnen een burgerbegrotingsproject en een filosofie waarbij men vooral de armen en de kansarmen wil aansspreken. Tenslotte de basisfilosofie van Filet Divers in de Rolwagenstraat, vlak naast de parking van Delaize is dat. (NC/SC)
je kijkt niet achterom
je likt liever confituur van je duim dat je achter de half opengeschoven gordijn staat merk je zelfs niet op, je kijkt liever naar de wind, waarop vogels liggen en je houdt het vliegtuig vast met je ogen tot je op je plaats zit
stefan heulot www.genoeggedicht.be
Van 1 maart tot en met april stelt Chris Horions tentoon in wijnhandel De Heerlyckheid. De titel van de tentoonstelling is:
'What's on Your Mind ?'
Chris Horions omschrijft haar werk als volgt: "De portretten zijn het resultaat van een groeiproces, waarin continue wordt bijgeschaafd en details worden toegevoegd of weggelaten. Uitgaande van allerlei zelfgemaakt of gerecupereerd materiaal ontstaan collages en sculpturen die de nieuwsgierigheid prikkelen, vragen uitlokken en mijmeringen oproepen."
Wijnhandel De Heerlyckheid - Pretoriastraat 28 Open woensdag tot en met vrijdag 10-19 u en zaterdag van10 tot 18u. Toegang gratis.
Zomer van Antwerpen gaat aankomende zomer een groot deel van de programmatie van Zomerfabriek, de urban hotspot in Antwerpen-Berchem, uit handen geven aan ondernemende Antwerpenaars met een idee voor een event. Via een open call kunnen ideeën worden ingediend: een jury buigt zich over de ingezonden aanvragen en kent aan enkele onderscheidende evenementen ook een financiële duw in de rug toe. Ideeën kunnen ingediend worden tot 27 februari.
Sinds 2010 heeft Zomer van Antwerpen haar kantoren op het terrein van een oude gasfabriek. Het terrein opent jaarlijks in de zomermaanden de deuren in de vorm van de Zomerfabriek: een urban hotspot met een programma vol dansworkshops, spoken word performances, klassieke muziekoptreden, jam-sessies en feestjes in Club Z.
Dit jaar lanceert de organisatie een oproep aan alle Antwerpenaars met een idee voor een event -maar die het aan een locatie ontbreekt- om deze als uitbreiding op te nemen in het programma van 2019.
Het idee is simpel: iedereen met een plan voor een evenement dat deze zomer kan plaatsvinden, is welkom om iets in te dienen. De binnengekomen aanvragen worden bekeken door een jury en daaruit worden een aantal events geselecteerd die in het programma van Zomerfabriek worden opgenomen. Aan de vorm of inhoud van de projecten worden weinig voorwaarden gesteld, behalve dat ze een open karakter moeten hebben: besloten events komen niet in aanmerking.
"We stellen bewust weinig eisen, we willen graag verrast worden door de ideeën die er in Antwerpen leven en die deze zomer op zoek zijn naar een plek", aldus doelgroepcoördinator Samuel Pinillos die mee instaat voor het selectieproces. "Van epic feestje,
fabulous fashion show, vintage markt, try out, boekpresentatie, screening of pittig debat: alles kan wat ons betreft. Verras ons!" Als richtlijn geeft de organisatie een aantal steekwoorden mee: creativity, community building, young, diverse, urban, out-of-thebox, positive, open and for everyone.
CENTEN
De geselecteerde events kunnen gratis gebruik maken van de infrastructuur op het terrein, worden opgenomen in het programma en kunnen rekenen op technische en communicatieve ondersteuning daar waar nodig. En dan biedt de organisatie nog een extra bonus voor een aantal van de geselecteerde evenementen: "Projecten die ons extra weten te prikkelen, ontvangen een financieel duwtje in de rug", aldus Samuel. "Tien projecten ontvangen maximaal 500 euro en 10 andere projecten ontvangen maximaal 1000 euro om hun event bij ons neer te kunnen zetten."
Zomerfabriek opent dit jaar de deuren van 21 juni tot en met 1 september. Ideeën kunnen tot en met 27 februari worden ingediend via www.zva.be/open-call
Meer informatie over Zomerfabriek is te vinden op facebook, instagram en de website.
Met het gloednieuwe festival Female Focus brengt De Roma op 9 en 10 maart een tweedaagse ode aan de vrouwelijkheid in al haar vormen. Wat betekent het anno 2019 om vrouw te zijn? In de wereld, in Europa, in Vlaanderen, in Borgerhout? Dat is dé vraag waarop diverse changemakers, maar ook minder zichtbare vrouwen, een antwoord zoeken met een breed en divers programma met onder meer female hiphop optredens, workshops, slam poetry, debat en film. Speciaal voor Female Focus strikte De Roma niemand minder dan Mona Haydar.
Mona Haydar is een rapper, een poëet, een activiste en bovenal artieste. Ze groeide op in Flint, Michigan als Syrische Amerikaan en ontwikkelde daar haar eigen sound, gevoed door haar intersectionele identiteit en bijhorende gevoeligheden. Ze vormt zaterdagavond het sluitstuk van een groot muzikaal spektakel rond female hiphop. Martha Da’ro verzorgt het voorprogramma. Vier jaar geleden schitterde Martha in de Belgische film “Black” en werd ze door de pers voor haar overtuigende vertelkracht de hemel in geprezen. Na deel uit te maken van het hiphopcollectief Soul’Art, gaat ze nu solo haar weg en ook hier blinkt ze uit door haar sublieme vertelkracht. Haar eerste solosingle “Summer Blues” werd alvast ontzettend goed onthaald. Nu is het uitkijken naar haar debuut-ep Cheap Wine & Paris!
Eerder op de dag wordt het festival geopend door een salongesprek rond vrouwelijkheid anno 2019 ism KifKif en een speakerscorner rond jonge vrouwelijke ondernemers met migratieroots ism Shedidit.
BUFFET
Aansluitend kan men aanschuiven bij het buffet van The Foodbridge (€8). Op zondag start Female Focus met een ochtendlijke filmvertoning met brunch (€8). Female Focus wordt georganiseerd met de steun van district Borgerhout, ism Den Eglantier, DOEK, Kifkif, Shedidit en MoMu. Het festival volgt een dag na de Internationale Dag van de Vrouw (vrijdag 8 maart). Door een zo breed mogelijk beeld te scheppen van ‘vrouwelijkheid anno 2019’ wil het bijdragen aan een betere representatie van vrouwen die nog op té veel domeinen ondervertegenwoordigd zijn in onze maatschappij.
Buiten het optreden van Mona Haydar (€10) en het buffet voordien op zaterdagavond (€8) en de film met brunch op zondag (€8) zijn de tickets voor Female
Focus gratis. Reserveren is aan te raden.
PROGRAMMA ZATERDAG
15u15 > 16u30: salongesprek rond vrouwelijkheid anno 2019.
Gemodereerd door & in samenwerking met Abbie Boutkabout van Kifkif. (gratis, reservatie verplicht)
17u > 18u: inspiratiecorner ism Shedidit Een platform dat jonge vrouwelijke ondernemers met migratieroots meer onder de aandacht wil brengen. (gratis, reservatie verplicht)
18u > 19u15: BUFFET door The Foodbridge (8 euro)
20u > 22u: Concert MONA HAYDAR met vooraf Martha Da’ro (10 euro)
PROGRAMMA ZONDAG
11u > 13u: FILM + BRUNCH
Brunch ism Chams & nagesprek over positie van vrouwen in filmwereld door Hajar Ibnouthen (8 euro)
13u30 > 15u30: ONTMOETINGSATELIER in samenwerking met MOMU en DOEK vzw (gratis, doorlopend - zonder reservatie) Aan een grote tafel kan iedereen doorlopend aanschuiven. Handwerk en vertellen gaan door de traagheid hand in hand en is iets waar velen zich mee kunnen verbinden. Bij een kop koffie of thee, kan iedereen op een lange lap stof een persoonlijke textiele indruk achterlaten: een abstracte geborduurde handtekening in textiel. Laat je inspireren door één van de workshopgevers textiel van DOEK of MoMu, of ga gewoon zelf creatief aan de slag.
Tickets en reservaties via www.deroma.be/femalefocus en 03 600 16 60
De Roma Turnhoutsebaan 329 2140 Borgerhout
In 1904 bouwt de gerenommeerde art nouveauarchitect Jos Bascourt (1863-1927) een parel van een huis op een klein perceel in de Cogels Osylei: Huis Morgenster. 115 jaar later publiceert oudbewoner Dirk Van Boxem de roman Morgenster. Het
Architect Renaat Braem – bekend van de Politietoren de Oudaan – noemde Morgenster ooit de mooiste creatie uit de Cogels Osylei. Het is een klein maar elegant en vrolijk huis, opgetrokken in lichtgele baksteen, dat je met twee verbaasde ogen aanstaart. Van 2000 tot 2014 werd het bewoond door Dirk Van Boxem, de auteur van de roman Morgenster. Van Boxem (52) is afkomstig van Reet. Hij studeert geschiedenis, woont een tijd in Borgerhout, verhuist dan met zijn gezin naar Retie, maar keert in 2000 met vrouw en zoon naar Antwerpen terug. Ze kopen er het huis waar ze verliefd op zijn geworden: de Cogels Osylei 55. Van Boxem blijft er tot 2014 wonen.
Na zijn scheiding verhuist hij naar Brussel waar hij werkt als zelfstandig consultant, gespecialiseerd in loopbaanbegeleiding en het coachen van veranderingsprocessen. Zo begeleidde hij de voorbije jaren het voortraject voor de impressionante nieuwbouw van de hoofdzetel van BNP Paribas Fortis aan de Warandeberg in Brussel.
MORGENSTER
Al van bij de aankoop van Morgenster voelt Van Boxem dat in dit huis stof zit voor een roman. De makelaar heeft hem verteld dat het een “huis van de liefde” is geweest van een Duitser voor zijn maîtresse. Dat klopt vermoedelijk ook. De bouwaanvraag blijkt – heel uitzonderlijk voor die tijd – door een vrouw te zijn ingediend. Bovendien heeft Morgenster in tegenstelling tot de meeste woningen in de buurt geen bediendenverdieping. Het huis is niet ontworpen als een grote familiewoning, maar eerder als een kleine, gezellige cocon. Die details prikkelen de verbeelding van de schrijver.
PITCHINGDAG
Waarom het tot 2019 duurt voor de roman uitkomt? Van Boxem heeft altijd al willen schrijven, zegt hij. Rond 2000 publiceerde hij een paar verhalen in het literaire tijdschrift De Brakke Hond, maar hij is er lang van overtuigd geweest dat het zitvlees hem ontbreekt om een werk van langere adem te schrijven. Rond 2015 meldt hij zich toch aan bij de SchrijversAcademie in Antwerpen om zijn droom te realiseren.
Hij zit er in de klas met dichteres Moya de Feyter en romanschrijfsters Hilde Van Malderen en Lenny Peeters. Die laatste ontving in 2018 de De Bronzen Uil (debutantenprijs) voor haar roman Dochter. In die omgeving krijgt hij de bevestiging dat hij “goed bezig” is en dat hij door moet gaan met zijn romanproject. Docenten als Willem van Zadelhoff en begeleider Chris Ceustermans dagen hem uit en stimuleren hem om zijn manuscript bij te schaven en te voltooien. Aan het einde van zijn opleiding neemt hij deel aan een pitchingdag. Daar krijgt hij de kans om uitgevers middels een korte presentatie te verleiden. Hij speelt een overtuigend argument uit: de meeste van de bekroonde boeken van de laatste jaren zijn gebaseerd op ware feiten. Zijn betoog trekt de aandacht van onder andere Harold Polis van Uitgeverij Polis en van Els Wouters van Houtekiet. Van Boxem besluit om met Polis in zee te gaan. Het resultaat van hun samenwerking ligt nu in de boekhandel.
De roman vertelt het gefictionaliseerde verhaal van de courtisane Anna Blanckaert, die haar minnaar Heinz Brugmann, een Duitse reder, overhaalt om een huis voor haar te laten bouwen. Architect Jos Bascourt – die enkel qua naam, maar niet qua karakter overeenstemt met de echte Jos Bascourt – krijgt de opdracht. Bascourt en Brugmann werken intens samen aan de realisatie van de woning die al snel de naam Morgenster krijgt. Wanneer het huis bijna af is, verdwijnt reder Heinz Brugmann plots en neemt ook het leven van de andere hoofdpersonages een nieuwe wending.
De naam Morgenster verwijst niet naar de planeet Venus die vóór zonsopgang zichtbaar is, maar naar een prachtige bloem die in de duinen groeit: Tragopogon ofte gele morgenster. Wie goeie ogen heeft, ontdekt het morgenster-motief op het tegeltableau in de hoefijzerboog boven het tweelingvenster op de eerste verdieping van het huis. Helaas is dat tableau in de loop der jaren door een laag stof bedekt en vervaagd. Het bloemmotief is ook aangebracht in een vierkant vlak aan de binnenkant van het huis. Daar
boek is een hommage aan het huis, aan de architect, de opdrachtgever en de eerste bewoner, maar ook een geschenk voor alle lezers van Zurenborg, die de wonderjaren van de mooiste straat van Antwerpen willen herbeleven. (Peter Theunynck)
Uw huis sneller verkopen voor meer geld?
Toe aan een nieuw interieur?
Geef uw woning een StyllieS metamorfose!
Vastgoedstyling & Interieurvormgeving
Fragment uit het boek:
Terwijl Heinz sprak, schetste Bascourt, bijna onbewust.
Hij tekende eerst een vierkant, en daarin regelmatige bloemblaadjes.
Heinz keek toe, gefascineerd.
“Dat lijkt op een morgenster”, zei hij. “Een bloemetje dat in de duinen groeit. Ik houd van duinen. Bergtoppen die zich verplaatsen, de grens tussen water en land die steeds verschuift. Ik vind dat mooi.”
“Ja? Ik tekende zomaar wat. Welke kleur heeft die bloem?”
“Geel. Maar ze bloeit niet lang. En ‘s middags sluit ze zich.”
Ze keken alle twee naar de tekening. En dan even naar elkaar.
“Het is een heel gewone bloem”, zei Heinz. “Ze voelt zich overal in Europa thuis. Dit wordt het. Huis Morgenster.”
kunnen normaal enkel de bewoners van genieten, maar u krijgt het hier op foto te zien.
ZURENBORG
Van Boxem neemt de lezer mee op ontdekkingstocht door het Zurenborgkwartier dat aan het einde van de negentiende eeuw onder impuls van bouwmaatschappij Engetrim verkaveld en bebouwd wordt. Het biedt hem de gelegenheid om bij andere realisaties van de in die tijd uiterst productieve Bascourt stil te staan. Hij heeft het over café Dôme (nu restaurant Dôme) dat op een Turks badhuis geïnspireerd zou zijn en over Nymphea in de Waterloostraat. We de Vier Jaargetijden - vier hoekhuizen op de kruising van de Generaal van Merlenstraat en de Waterloostraat. Ook zijn ensemble van drie eclectische burgerhuizen In de Sterre, de Sonne en de Mane uit 1894 passeert de revue. Het personage Bascourt in de roman is er niet meer tevreden over: “Het is tien jaar oud […] en vandaag zou ik het niet meer op deze manier doen. […] Het is sentimenteel. In de middeleeuwen of de renaissance bouwden ze helemaal niet zo. Nu kijk ik liever vooruit.” De witte paleizen aan de rotonde van de Cogels Osylei, realisaties van architect Ernest Dieltiens (1848-1920), krijgen van het personage Bascourt een sneer: “De begane grond was te laag […], de zware ornamenten maakten een goede bewoning bijna onmogelijk. En het ergst van al was dat hij had nagelaten om de grond op de hoek waar de beek stroomde goed te ontwateren. Het zou niet lang duren voor die huizen zouden wegzakken. Nu al zag je barsten in de bepleistering.”
ELEKTRICITEIT
De roman reflecteert niet alleen op architectuur. Hij belicht ook belangwekkende historische gebeurtenissen zoals de introductie van elektriciteit in woonhuizen, de havenbrand in Antwerpen, het bijna revolutionaire klimaat in de stad aan het begin van de twintigste eeuw. Ook de
werking van De Kapel (Falconrui 45) komt aan bod. Het was de sociaal-culturele hotspot van die tijd waar kunstenaars en klerken, handarbeiders en dokwerkers kwamen kennismaken met avant-gardekunst en anarchistische denkers die de maatschappij radicaal wilden veranderen. Interessant is ook dat hij inzoomt op het belang van de Duitse kolonie in Antwerpen tijdens het fin de siècle van de negentiende eeuw. Al die elementen verrijken de lectuur en plaatsen het gebeurde in een breder perspectief.
GEBOEID
De eerste helft van het boek wekt grote verwachtingen. Die worden naar mijn gevoel in de tweede helft niet helemaal ingelost. Toch is Van Boxem er met zijn zwierige stijl en zijn handig gecomponeerde plot in geslaagd om de lezer van begin tot eind geboeid te houden. Al bij al een prima romandebuut dus, dat ons nieuwsgierig maakt naar wat Van Boxem nog meer in zijn mars heeft.
Op 2 en 3 maart gaat in het Cultureel Centrum Berchem de première door van de dans/ theatervoorstelling ‘Corners of Her Mind’. Drijvende kracht achter dit project is Fanny Heuten, die – een kleine onderbreking niet meegeteld - zowat 30 jaar in Zurenborg woont. Ze is als danseres en lesgeefster al 27 jaar gefascineerd door Afrikaanse dans. Als choreografe is ze nu aan een derde voorstelling toe, ‘Corners of Her Mind’, een mix van dans en theater.
(Luk DEPONDT)
Fanny Heuten huist eerst even in de Lange van Ruusbroecstraat, later in de Plantin en Moretuslei en nu in een gelijkvloers appartement met piepklein tuintje in de Velodroomstraat. Ze houdt van Zurenborg. “Het is voor mij een inspirerende plek die me stimuleert om te creëren. Ik hou van het licht hier, ook als het regent”, vertelt ze. “Ook al is het soms druk, ik vind hier rust. Dit in tegenstelling tot Stuivenberg waar ik werk als lesgeefster.”
Bij mijn bezoek valt in de woonkamer meteen de aanwezigheid van enkele Afrikaanse voorwerpen op.
DANS
Fanny geeft al meer dan 24 jaar lessen en workshops hedendaagse Afrikaanse dans met live percussie door een team van professionele muzikanten. Centraal staat het zich eigen maken van de beweging en deze bevrijdend beleven. Ze daagt de deelnemers uit een eigen kleur te ontdekken, hun lichaamstaal te ontwikkelen en grenzen te verleggen. De interactie tussen dansers en muzikanten is hierbij essentieel.
“Het gaat om hedendaagse Afrikaanse dans,” verduidelijkt Fanny. “Hedendaags omdat het een dans is die levend is. Hedendaags omdat we onderzoeken wat ons als blanken boeit in Afrikaanse dans. En dan ontdekken we o.a. dat het gaat om loslaten. Het werkt ‘bevrijdend’.
De lessen gaan door o.m. in Het Oude Badhuis (Stuivenbergplein, Antwerpen Noord) en in Het Werkhuys (Zegelstraat, Borgerhout).
UNIEK
De focus van Fanny ligt vooral op Afrikaanse dans, maar gedurende de jaren gaat haar interesse ook uit naar andere dansstijlen waardoor ze een heel eigen en unieke dansstijl ontwikkelt. In 1993 is ze medeoprichter van Carte Blanche vzw, een dans- en muziekschool voor andere culturen, waar ze gedurende 23 jaar mee de artistieke leiding op zich neemt en cursussen, workshops, projecten en dansfestivals organiseert in binnen- en buitenland.
SSSSST…
In 2011 richt Fanny haar eigen danscompagnie ‘Ssst…un ange passe’ op. Daarmee brengt ze in 2012 haar eerste productie ‘Je danse ma vie’. In 2013 creëert ze voor de Zomer van Antwerpen samen met Hassan Khayoon, Belgisch/Irakees theatermaker en acteur, de productie ‘Upstream’, een verhaal van 9 vrouwen heen en weer geslingerd worden tussen al hun emoties. Bergen, zand en water nemen er een prominente plaats in. Collages van beide voorstellingen zijn nog te zien op YouTube (Google: youtube fanny heuten).
Fanny is in 2016 dan weer oprichter van ‘Stage Rumours’, een nationaal en internationaal platform voor dansers en acteurs, dat omkadering en begeleiding biedt voor professionelen en amateurs.
CORNERS
En dan is er nu in maart de première van een derde productie van ‘Ssst…un ange passe’: ‘Corners of Her Mind’. Regisseur van deze voorstelling is opnieuw Hassan Khayoon. ‘Corners of Her Mind’ is een dans/theatervoorstelling waarin het persoonlijke verhaal van 8 vrouwen wordt verteld.
Het is een verkenning van de ‘kantjes’ van de geest. “Of je nu 18 of 60 jaar bent, je hebt iets in het hoofd dat je nooit laat zien. Dat proberen we op het podium te brengen. Dit houdt in dat ik diep ga werken met de dansers. En dan stoten we op iets persoonlijks. Dat werkt confronterend.
Het onderzoek tijdens het creatieproces, dat zowat een jaar duurt, is van belang. De dansers hebben tijd nodig om hun verbeeldingskracht en bewegingstaal te ontwikkelen. Het is een onderzoek naar zichzelf leren kennen, tot zichzelf komen, wie ben ik, wat wil ik? Een analyse van machtsstructuren met als centrale vraag: wie domineert wie? Wie is de gedomineerde? In het bijzonder gaat het over de onderdrukking die zich manifesteert in de eigen gedachten.
De voorstelling is geen chronologisch verhaal. “Het gaat ook niet puur om mooie bewegingen. Wel om expressie, poëzie, rauwheid, schoonheid en lelijkheid”, vervolledigt Fanny.
De flyer van de voorstelling toont een foto van de ineengestrengelde naakte lichamen van de danseressen: de groepsboom. Hij staat voor de puurheid en kwetsbaarheid.
TRAILER De trailer van de productie (Google: trailer ‘Corners of Her Mind’) sleurt je meteen mee. De danseressen lopen in een flitsend decor bijna hysterisch rondjes, raken elkaar aan, trekken elkaar verder… En dan – plots – kijkt Hilde van Mieghem je indringend aan. “Ik wil niet meer zwijgen. En dat is wat vrouwen moeten doen: stoppen met zwijgen”, gooit
ze in je gezicht. Een indrukwekkende trailer, die nieuwsgierig maakt naar de voorstelling.
Voor de twee voorstellingen van 2 en 3 maart zijn de Vlaamse cultuurhuizen uitgenodigd. Hopelijk kunnen ze de productie smaken. “Het is de bedoeling dat we gaan touren met ‘Corners of Her Mind!” Meer info over de danslessen van Fanny
Heuten en over de voorstelling ‘Corners of Her Mind’: www.stagerumours.be. Corners of Her
“Het gaat niet puur om mooie bewegingen”
In maart zal het ongeveer een jaar geleden zijn dat de werken in de Guldenvliesstraat begonnen. De riolering werd vernieuwd langs beide kanten, de hobbelkasseien werden weggehaald, Tram 4 werd geamputeerd van Silsburg tot aan de Groenplaats.
Dat betekende geen tram meer naar onder andere het ziekenhuis Sint-Vincentius. Alleen bus 40 die twee keren per uur ongeveer het traject van de tram volgde, moet de zieken vervoeren.
(Jörg PYL)
Eind januari zijn de werken al flink wat gevorderd. De riolering werd vernieuwd. Het nieuwe voetpad ligt er, ruimer en breder. Fietsbeugels zijn ook al geplaatst. De wissels waarmee de tram soms naar de linkerzijde moest uitwijken voor de werken zijn ook verwijderd. Aan de Uitbreidingsstraat gaapt nog een gat waarin men zicht heeft op de nieuw aangelegde sporen en hun dwarsliggers.
TRAMS
De rest heeft een laag beton gekregen waar de sporen enkele centimeters boven uitsteken. Tram 9 rijdt weer mooi rechts in beide richtingen, maar stopt nog steeds aan de halte Cuperus. Er werd ook een parkeerstrook aangelegd, waar nu al auto’s geparkeerd staan die de hobbels over de sporen getrotseerd hebben. Wanneer ik een bewoner van de Guldenvliesstraat zijn
mening vraag over de werken antwoordt die: ”We zullen zien wat het wordt, maar waarom duurt dat allemaal zo lang. Ze zeggen zeker nog tot half maart. Waarschijnlijk mocht het niet vlugger om de kostprijs te verantwoorden.” Zijn reactie lijkt niet zo overdreven, veel moet er niet meer gebeuren: de laatste gaten dichtwerken met beton, dan de straat asfalteren - dat zou volgens de gemeente
Berchem vier werkdagen vragen. Beton gieten en laten uitharden, tijdens die tijd het overgebleven materiaal opruimen en dan asfalteren en de zijstraten terug aansluiten. Al blijft de gemeente voorzichtig, men hoopt dat alles tegen Pasen in april afgewerkt zou zijn. Vanaf half maart of Pasen zal het verkeer terug langs de Guldenvliesstraat kunnen rijden en krijgen wij tram 4 terug.
A-KOOR, een 50-koppig gemengd koor, heeft al jarenlang Zurenborg als thuisbasis. Ze zingen onder de leiding van dirigent Patrick Windmolders.
A-KOOR wil aan een breed publiek laten horen
Het polyfonische koor D’altroCanto uit Vico d’Elsa (Firenze) heeft een repertoire dat varieert van sacrale en seculiere muziek van de zestiende eeuw tot muziek van onze tijd met uitstapjes naar musicals en lichte muziek. Dirigente is de Italiaans-Israëlische sopraan Keren Davidovitch.
Ze heeft als zangeres verschillende prijzen en onderscheidingen gewonnen. Haar man Ivan Morelli is haar vaste pianist en begeleider van het koor. Hij treedt op in talrijke concerten in Italië en in het buitenland. We
en zien hoe veelzijdig koormuziek kan zijn. Op 23 maart doet het dat samen met het Toscaanse ‘Coro D’altroCanto’ en de Italiaans-Israëlische sopraan Keren Davidovitch. (Luk DEPONDT)
zien ook hem aan het werk tijdens het concert.
PARELTJES A-KOOR zingt op 23 maart enkele pareltjes uit het hedendaagse koorrepertorium, o.m.: het poëtisch-feeërieke ‘Stars’ van de Let Ēriks Ešenvalds,
• ‘Night Yoik’ van de Noor Frode Fjellheim, gebaseerd op de traditionele muziek van de Sámi (Lapland),
• een speelse koorzetting van de Zweed
Robert Sund van ‘The Drunken Sailor’.
Ze wagen zich ook aan hoogvliegers uit het klassieke vocale repertorium, o.m.:
• de emotionele aria ‘Nessun dorma’ uit de opera ‘Turandot’ van Puccini, ‘Il carnavale di Venezia’ van Rossini,
• De operahit ‘Habanera’ (“L’ amour est un oiseau rebelle”) uit ‘Carmen’ van Bizet met Keren Davidovitch als soliste.
Ook Coro D’altroCanto zingt een aantal liederen en natuurlijk zingt A-KOOR ook samen met hen.
PRAKTISCH
• Zaterdag 23 maart om 20.00 uur (deuren 19.30 uur).
• Stanislaskapel, Sint-Hubertusstraat 12, 2600 Berchem.
• -18 jaar: gratis / VVK: € 14 / Kassa: € 16. Info en kaarten: www.a-koor.be
De districten Borgerhout, Deurne en Berchem organiseren deze zomer de vierde editie van Circus Boelaere in het Te Boelaarpark. Het laatste weekend van juni kan men er opnieuw genieten van (gratis)
Je biedt eenvoudige snacks of kleine maaltijden aan. Om het voor iedereen betaalbaar te maken, mikken we op voordelige prijzen. De opbrengst is voor jou of jouw vereniging. Je bent welkom met een eigen foodtruck. Indien dat niet mogelijk is, zorgen wij voor een tentje, tafels en stoelen. Elektriciteit kunnen we ook regelen.
ARTISTIEK
In de programmatie is ruimte voor een
circusactiviteiten en animatie. Voor vrijdag 28, zaterdag 29 en zondag 30 juni 2019 zijn ze nog op zoek naar lokale verenigingen, organisaties, individuen en horeca met een culinair of artistiek aanbod.
voorstelling of workshop waarbij de link met circus wenselijk is. Heeft jouw vereniging hier ervaring mee en heb je goesting om dit te tonen? Laat het ons dan weten. Op vrijdag 28 juni tussen 19 en 22 uur bieden we ook plek voor lokaal (muzikaal) talent. Kom je uit de buurt en heb je zin om je kunnen te delen met je buren? Geef ons een seintje, dan bekijken we samen wat de mogelijkheden zijn en of je in aanmerking komt voor ons programma. Let wel dat je
aanbod akoestisch of technisch licht is.
VRIJWILLIGERS
Heb je zin om mee de handen uit de mouwen te steken en de organisatie te helpen bij de opbouw, afbraak, toog, begeleiding van voorstellingen of een andere taak, laat het ons dan zeker weten!
Info Mail je creatief voorstel voor 1 april 2019
naar circusboelaere@stad.antwerpen.be en vermeld wat je graag aanbiedt en wat je logistieke benodigdheden zijn.
We bekijken alle inzendingen en houden je op de hoogte. Indien je geselecteerd bent, maken we concrete afspraken. Voor meer informatie kan je terecht bij circusboelaere@stad.antwerpen.be of 03 338 45 68
Bij VTM hebben ze er een hele reeks van gemaakt en in de eerste aflevering was ik voorwaar zelfs nog even in beeld. Ik heb het over dertig jaar geleden toen VTM werd opgestart . Ik was er toen (1989) bij en met al de media-aandacht flitsten die eerste
dagen weer door mijn hoofd. Een boeiende tijd voor reporters die van de kranten overschakelden naar het televisiewerk. In een geut en zonder nadenken heb in mijn herinneringen aan die eerste tijd bij VTM neergepend. (Swa COLLIER)
“Nou man, kies toch voor die leuke meiden”. Ik staarde naar het scherm en kon
met moeite in de beeldenstroom van een betoging leuke meiden ontdekken. De ietwat ronde Nederlander Joop Van Os daarentegen met zijn ogen dicht. Hij was de man die pas aangeworven journalisten van de nieuwsredactie de basisknepen van de montage moest aanleren. Deze pas aangeworvenen waren mensen van de BRT-radio en dagbladjournalisten.
De olijke Joop pakte het slim aan: hij wist welke angsten we tegemoet zagen want ook hij had vroeger de overstap van krant naar televisie meegemaakt en wist de faalangsten keurig te vangen en te kanaliseren. En die waren niet mis : je kreeg een cassette van om en bij de twinig minuten beeld van een felle brand met korte interviews en daaruit moest je
dan een verslag distilleren van welgeteld één minuuut dertig. Maxixmum, want er werd geen seconde extra toegestaan. We deden er allemaal uren over om een tekst en de qoutes plus beelden aan elkaar te breien.
Gevloek en zweet, hier en daar zelfs een traan en gemorste koffie van onmacht en frustratie. Maar zoals Joop voorspeld had, na enkele dagen konden we zelfs bij versneld afgespeeld beeld al een en ander onderscheiden. Het plezier verdrong daarna stilaan de donkere angstdromen. Gedaan met stukken te schrijven die vele honderden woorden lang waren. Dat zou dus wel lukken maakten we onzelf wijs. Maar : we waren nog niet op antenne en wat meer was, we hadden nog helemaal niets. Geen redactie, geen materiaal, geen telefoons en noem maar op. We zaten in het kasteel van Peutie met een aantal plastieken tuinstoelen en een grote, witte wankele tuintafel. Allemaal eigendom van oprichter Jan Merckx die af en toe zijn gezicht liet zien met de mededeling dat alles wel in orde zou komen. `
Dan werd de eerste televisiestap gezet. Iemand van Videohouse, baas Marc Robberechts eigenlijk, kwam binnen, zette een grote, zware driepikkel op, wat al niet simpel was en klikte daar een camera op vast. “Wel dames en heren, dit is nu een camera die voor jullie beelden moet maken”. We keken onze ogen uit: een camera
van meer dan tien kilo, vol met knopjes allerhande. “En voor de klankopname is er een microfoon die via een klankman verbonden is met deze camera. Voor een interview ga je vlak naast de cameraman staan en als die het sein geeft dat hij en de klankman klaar zijn kan je aan het interview beginnen. Maak het altijd kort en als het niet goed klinkt, gewoon herbeginnen.”
We hadden nu al door dat je bij de televisie nooit alleen werkt. Meteen werd ook duidelijk waarom er een groepje jonge, en het moet en mag gezegd, mooie vrouwen op de redactie zat. Weeral iets nieuw: de productiekern werd het geheten en ze leverden iets waar ik in mijn journalistieke carrière nog nooit mee te maken had gehad: zij regelden zo goed als alles voor ons. Nooit meegemaakt. Zonder morrelen, zonder tegenstribbelen en zo goed als altijd met resulaat. Je had beelden nodig van een dokter aan het werk? Zij belden (internet was er toen nog niet) en spraken af met een dokter aan het werk. Een reactie van een minister? Zij belden de perschef. Kortom, zij maakten ons werk een stuk makkelijker, zij hadden de sleutels van de rode loper in handen. Terug van reportage? Zij regelden een montagecel plus monteur voor jou. Wij, vooral de mannen, droegen hen op handen (wel stiekem allemaal een beetje verliefd) en wie op goeie voet stond met hen kon heel veel gedaan krijgen. Wie
een beetje uit de hoogte, lomp, ruw of onbeschoft deed kon het zuur krijgen.
Merkwaardig genoeg kwam de verzameling per definitie egocentrische journalisten in deze beginfase van de zender onderling heel goed overeen. Iedereen hielp mekaar, sprong in waar het nodig was en het zelfvertrouwen ging in deze beginperiode met grote sprongen vooruit.
BILJART
Tussen deze bende op de redactie stonden twee mensen met televisie-ervaring: Terry Verbiest, overgekomen van de BRTPanoploeg en Jan Schodts als hoofdredacteur, eveneens overgewaaid van de BRT-televisie.
Het was deze laatste die me had aangeworven. Iemand had me bij hem getipt en na een telefoontje spraken we af in het etablissement van een beroemde biljarter in Mechelen. Geen etentje of duur gedoe, niets van. Een koffie en verder ging het er los en ongedwongen aan toe. Ik herinner me zelfs dat hij zijn beroemde sjaal ook nu nonchalant rond zijn nek liet hangen. We namen afscheid met belofte dat hij me snel iets zou laten weten en we reden elk onze weg. Ik terug naar Antwerpen, naar de redactie van De Morgen waar ik ondertussen al tien jaar aan de slag was, hij naar Peutie, naar het kasteeltje. In zijn zak stak mijn laatste loonbrief van de krant en mijn looneis was losjes geformuleerd als “als het even veel was is het voor mij in orde’.
Ik wou geen enkel risico lopen om daar niet aan de slag te kunnen. Kort nadien volgde het verlossende telefoontje en was ik op de redactie de laatste aanwerving voor ze op antenne gingen. Hoofdredaceur Paul Goossens kon er niet mee lachen: ik was het derde redactielid dat de overstap van De Morgen maakte naar de nieuwbakken commerciêle televisiezender. De twee anderen waren Dirk Van den Bogaer en Rosanne Germonprez. Later in Het Laatste Nieuws omschreven als de “drie rode mollen”.
Op de redactie zaten de ankerpunten
Dany Verstraeten en Nadine De Sloovere helemaal achteraan de keten, de cameramensen en de monteurs daar tussenin en wij als journalisten altijd ergens anders. In die beginfase was er nog geen sprake van om van ergens beelden door te stralen, wie ergens op reportage ging moest met de beelden telkens naar Vilvoorde rijden om daar te monteren. Voor een gewone reportage in het nieuws kreeg je welgeteld vijftig minuten om alles klaar te hebben in de montage.
Daar heb ik geleerd wat de uitdrukking “de zenuwen gieren door je keel” in de praktijd betekent. Maar het lukte. En niet in het minst door de groep cameramannen. Jonge gasten, driftige veulens. Het waren inderdaad alleen mannen toen, en wat ze deden was niet van de poes. ’s Morgens de Renault Espace helemaal klaarmaken met materiaal, een klankman oppikken, naar de redactie rijden en daar een journalist inladen en weg waren ze. Onderweg werd er in de wagen over het onderwerp overlegd en vooral in het begin waren de inzichten van deze jonge gasten van levensbelang. “Zouden we dan geen beeldjes van dit of dat kunnen maken? Hun bijdrage was immens groot en dat was vanaf dag één duidelijk te zien aan het eindresultaat. Zowel de cameramensen als hun baas en de mon
teurs waakten er over dat beeld en montage kwalitatief ontzettend goed waren.
FOUTEN
Een ijkmoment in het begin was baas Marc Robberechts die om 19 uur ( een half uur vroeger dan de BRT) zich op de redactie op een stoel vastankerde, met papier en potlood in de hand. Elk beelditem werd door hem van begin tot einde in repen gesneden, omgedraaid en bekeken van onder tot boven, van links naar rechts. Op het einde moest de camerman zijn fouten aankijken en kreeg hij meteen te horen dat het geen tweede keer moest gebeuren, van fouten moest hij niet weten. Het gevolg is dat er nu,dertig jaar later, nog altijd beeldfouten en montagestommiteiten in het VRT-journaal zitten waar je toen bij VTM al ferme kletsen tegen je oren voor kreeg.
Gevolg: bij de BRT keken de jonge, goeie technische mensen toen hun ogen uit, deze kwaliteit in het nieuws waren ze daar nooit gewoon geweest. Cameramannen, op een paar uitzonderingen na, waren helemaal gedemotiveerd want als ze de moeite deden om goeie beelden te maken werd er door de luie journalist van dienst toch niet naar gekeken of gebruik van gemaakt. De meesten maakten dan ook nooit meer dan zeven of acht minuten beeld. In heel veel gevallen gooide de journalist de cassette binnen in een montagecel samen met zijn geprinte tekst en moest de monteur zijn plan maar trekken. Het inlezen gebeurde dan op voorhand (in vaktermen “op zwart”) , zonder beeld dus, en als het dan niet klopte had de journalist achteraf het excuus bij de hand dat hij de beelden niet had gezien. De technicus-monteur was dan de pineut met het gevolg dat die verder dan ook geen geen enkel risico meer nam. Vooral niet creatief wilde zijn en er zo makkelijk mogelijk vanaf probeerde te komen.
De BRT-cameramannen die voor de nieuwsdienst werkten zagen grauw van afgunst. In het veld daarentegen kwamen we erg goed overeen met deze mensen. Een journaal opstarten is wel degelijk een behoorlijke klus. En om de verschillende soorten en kleuren van neuzen in dezelfde richting te krijgen organiseerde de toenmalige (prima) directeur Carlo Gepts een weekend in een fraai uitgebouwd kasteeltje, ergens in Brabant en voor ons alleen. Eindelijk zouden we nu te weten komen hoe en wat we precies gingen doen. Want er was nog niets. We moesten elkaar ook nog leren kennen. En wat was voor mij de grootste verrassing van twee dagen eten en drinken, zeuren en sleuren, bouwen en afbreken , denken en praten? Dat ene Daniël B, ex-Wetstraatspecialist van de BRT, hartstochtelijk en onophoudelijkk pleitte voor een gepresenteerd weerbericht. Vlak
achter het nieuws. Ontzettend belangrijk, hij kon er niet over zwijgen en wij luisterden met open mond en flapperende oren. Dit was onze grote politieke specialist, bij mij op een schild staand zoals de de dorpsoverste in de strips van Asterix. Later heb ik begrepen dat zijn boodschap: hou het simpel en duidelijk de enige , echte ware was en dat hebben we in het nieuws ook zo veel mogelijk en met veel succes toegepast.
SPORT
Met de journalisten van de overkant verliep het samenwerken soms veel minder glad. Vooral die van de sport hadden capsones waarvan je oren gingen van tuiten. Ik stond ooit eens helemaal klaar om een kort interviewtje te doen met een directeur van een voetbalploeg toen een ploeg van de BRT arriveerde op het grasveld, zich doodleuk en zonder boe of ba naast me opstelde. Zonder iets te vragen of te zeggen hield de journalist zijn microfoon naast die van mij. Mijn jonge klankman maakte er kort en goed en vooral meteen duidelijk een einde aan. “We zijn haastig”, klonk het nu verontschuldigend. “Wij niet, wij komen hier op vakantie” was het laconieke antwoord van de cameraman en de journalist had zich zelfs niet verontwaardigd om zelfs maar enig woord tot mij te richten. Die van de BRT wisten ook niet wat hen overkwam toen de cameramannen van de VTM ineens te zien waren langs de buitenmuren van het eersteklassevoetbal. In een hoogtewerker dan nog wel want binnen mochten ze nog geen beelden maken. VTM had namelijk de voetbalrechten niet maar deze piratentechniek leverde niet alleen beelden op voor een sportuitzending maar ook de sympathie van de gewone voetbalsupporter. Stap voor stap werd de zender uit Vilvoorde populairder.
Hoe populair wel werd duidelijk toen er in deze beginfase een wedstrijd kwam met stickers die op de auto gekleefd moesten
worden. Het gevolg was dat de auto’s van de nieuwsredactie met VTM-Nieuws constant aangevallen werden door mensen die stickers wilden. In het verrre Limburg, het rustige West-Vlaanderen of het nabije Antwerpen of Brabant, het maakte niets uit: “Hedde mich gene sticker?”, ik kende deze vraag in alle mogelijke dialecten. En aan een rood licht staan leverde levensgevaarlijke taferelen op van mensen die gewoon hun wagen lieten staan en te voet kwamen aankloppen bij de camerman-bestuurder. Honderden hebben we er uitgedeeld en het marktaandeel schoot omhoog. De advertenties en het geld stroomden binnen, de zender was vertrokken en voorgoed. Voor de eerste keer in mijn journalistieke carrière had ik een fatsoenlijke stoel onder mijn hespen, mensen om me heen die hun vak kenden en samen iets probeerden op te bouwen. En die ook hun belofte nakwamen want na een tijd deed Jan Schodts wat hij toen naast de biljart beloofd had: als alles liep zoals hij het zich had voorgesteld van de samenwerking langs de ene kant en het prille succes van de zender langs de andere kant een feit en realiteit zou zijn, dan zou mijn loon worden aangepast. En zo gebeurde. De rest kennen we allemaal.
VTM bedankt en nog eens dertig jaar toegewenst.
