Gazet van Zurenborg Editie 3 - 2020

3 20 juli augustus

In de nieuwe rubriek Wijkweters krijgen we Slongs op bezoek.

PAGINA'S

" Ik vraag Charissa (alias Slongs) naar haar eerste kennismaking met Zurenborg.

Ze was een jaar of 14-15 toen ze hier een vriendinneke had wonen waar ze alleen naartoe mocht fietsen vanuit haar Sint-Andriesbuurt.

Zurenborg was exotisch toen… "

4-5

Gazet van Zurenborg – Stanleystraat 21 – 2018 Antwerpen – gazetvanzurenborg@telenet.be – www.gazetvanzurenborg.be

Huisartsenpraktijk is verhuisd naar de Dageraadplaats

Nicolaas Vanderhoydonck (huisarts)

Noortje Van Bourgognie (huisarts)

Wim Florus (huisarts)

Mari Thielemans (HAIO)

PAGINA

5

Tine Van Haegenborgh (huisarts)

Emma Peeters (HAIO) Miguel Van Steenkiste (onthaalmedewerker)

Retje Helmer (Onthaalmedewerkster)

Foto: Miguel Van Steenkiste

Een lokale Attenborough ontdekt !

Wat als David Attenborough Zurenborg als locatie uitkoos voor een van zijn spraakmakende natuurdocumentaires? Teun De Voeght is lid van de geschreven pers, maar hij maakt de laatste tijd ook vaker videoreportages. Tijdens de coronaperiode keek hij vaak door zijn dakraam. Hij zag veel vogels, planten en dieren en leerde spelenderwijs de mogelijkheden van zijn nieuwe camera ontdekken. Het idee om een natuurdocumentaire te draaien, kwam niet meteen bij hem op. Pas na twee dagen filmen besefte hij dat hij uniek materiaal in handen had en daar iets mee moest doen. Hij schreef een scenario uit en begon het materiaal op basis daarvan te ordenen, zijn vriendin maakte de soundtrack en De Voeght ging in het Verenigd Koninkrijk op zoek naar een stemacteur die qua uitspraak en intonatie dicht aanleunt bij David Attenborough.

PAGINA ATV pikte het filmpje als eerste op. Daarna waren er heel wat organisaties zoals 'Natuurpunt' en 'Onze natuur' die het gedeeld hebben op hun sociale media. Dat helpt heel hard om het te verspreiden natuurlijk. De documentaire is intussen al meer dan 5.000 keer bekeken.

7

PAGINA

Beleef je buurt: wonen in een vakantiestraat

24

2

Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

Zomerse bedenkingen

Gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE PERS Bankrekening: 001/3873842/29 www.gazetvanzurenborg.be P/a E. Vanrintel Stanleystraat 21 2018 Antwerpen Raad van Beheer VZW Johan Bijttebier, Jochanan Eynikel, Peter Hernou, Ernest Vanrintel, Diederik Van Woensel Contact hoofdredactieteam gazetvanzurenborg@telenet.be Redactiesecretaris André Dejonghe: andredejonghe@outlook.be Medewerkers (tekst en foto’s) Ricardo Anemaet, Dirk Blijweert, Karolien Bogaerts, Nadia Christoff, Karen Claes, Kristien Cockx, Dieter Dedecker, Walter De Ley, Luk Depondt, Inge Driesen, Renée Dufait, Jeannine Führing, Sylvaine Jacquart, Herman Kok, Jerry Koninckx, Ad Moeskops, Luc Pandelaers, Jörg Pyl, Marcel Schoeters, Tine Sneyers, Michelle Smets, Bernard Soenens, Bart Steenhaut, Peter Theunynck, Will Van Broekhoven, Fran Van Esch, Dani Van Remoortel, Miguel Van Steenkiste, An Van de Wal, Marc Vingerhoedt Lay-out & Pre-press Pascale Holemans Arthur Matthyslaan 89 • 2140 Borgerhout pascale.holemans@skynet.be Advertenties Rose-Marie Simoens  0485 90 39 84 •  03 236 66 23 degrootesimoens@gmail.com advertenties@gazetvanzurenborg.be Administratie en facturatie Gerda Eelen gerda.eelen@telenet.be  0468 29 43 65 Drukker Drukkerij Goossens Achterbroeksesteenweg 208 • 2180 Kalmhout Distributie Hans Dresselaers Van Diepenbeeckstraat 43 • 2018 Antwerpen  0472 345684 • dressle.arts@gmail.com Website www.gazetvanzurenborg.be

De coronastorm lijkt te gaan liggen.

De mensen komen weer uit hun kot.

De kleuter- en lagere scholen zijn opengegaan en hebben thuiswerkende vaders en moeders zuurstof gegeven Grootouders durven hun kleinkinderen eindelijk weer een keer knuffelen.

Horeca-uitbaters zien een voorzichtig licht aan het einde van wat een lange, beangstigende tunnel was. De Dageraadplaats herleeft. Het is niet meer strafbaar om op een bankje te gaan zitten en met elkaar te praten, biertje of meeneemkoffie in de hand.

Het leven herleeft. Daar zijn we blij om, ja. Maar aan de coronacrisis zaten ook goeie kanten. Bij heel wat mensen viel een soort onrust weg. We hadden niet meer met zijn allen tegelijk het gevoel dat we waren waar we niet wilden zijn en dat het geluk altijd elders lag: de kust, de citytrip, het attractiepark, het verre buitenland,... Het autoverkeer viel

Edito van de voltallige redactie zo goed als stil en de stad was plots van de mensen, van de vogels, van de bomen. Wanneer hoorden we nog zo veel gefluit in de takken? Er werd meer dan ooit gejogd, gewandeld en gefietst. Zo kwamen we er ook. Het begrip essentiële verplaatsingen werd gemunt. konden we dat maar even vasthouden.

Welke verplaatsingen met de auto zijn essentieel? en welke kunnen we missen of kunnen we met andere transportmiddelen invullen? Zodat onze stad een beetje meer van de mensen wordt, een beetje groener en zuurstofrijker. in dit nummer leest u onder andere over het onontwarbare kluwen dat het Ryckaertplein is. Ook daar is minder verkeer een deel van de oplossing.

We gaan nu de zomer tegemoet. Dat betekent ook een welgekomen rustpauze voor de redactie en vooral voor de twee krijgers in de frontlinie: andré Dejonghe en Pascale Holemans.

André heeft – ondanks zijn soms tegensputterende gezondheid - de taak van zijn voorganger op een voorbeeldige manier overgenomen. tijdelijk weliswaar. En Pascale heeft al drie nummers lang heel veel flexibiliteit betoond om alle teksten in een aantrekkelijke vorm te gieten, ook al kwamen ze soms veel te laat door en moest ze af en toe een nachtje doordoen en heel veel onbetaalde uren kloppen. Zij zijn de helden van onze gazet. Samen met hen kijken we reikhalzend uit naar een nieuwe hoofdredacteur. We hopen dat die er na de zomer is. Want tijdelijke oplossingen – hoe goed ze ook hebben gewerkt – moeten tijdelijk blijven. Wie deze gazet liefheeft en wil dat ze ook in het najaar blijft verschijnen, helpe meezoeken naar die witte raaf die we nu ontberen. elke tip is welkom bij johan.bijttebier@telenet.be.

Wil je graag de held van Zurenborg worden?

Gazet van Zurenborg zoekt Hoofdredacteur V/M

Gazet van Zurenborg is de veelgelezen wijkkrant die 6 keer per jaar in 6.700 bussen valt. elk nummer wordt gemaakt door een groep enthousiastelingen. Zij werken jaar in jaar uit voor de fun (en voor een pint bij de redactievergaderingen) mee aan een krant waar de hele wijk trots op is.

Door het ontslag van Swa Collier is het team zijn coach kwijt. Daarom zijn we dringend op zoek naar een nieuwe hoofdredacteur V/M.

secretaris, de lay-outster, bezorgers, adverteerders, drukker,… Als hoofdredacteur V/M animeer, stimuleer en coördineer je samen met de redactiesecretaris een team dat gretig zijn tanden zet in het nieuws van de wijk.

Hoofdredacteur zijn van Gazet van Zurenborg, wat moet je daarvoor kunnen?

2. Ogen en oren hebben voor sterke verhalen Hou je van verhalen? Fantastisch.

Als hoofdredacteur V/M ben je verliefd op verhalen over mensen van Zurenborg. Je hebt daar een soort vijfde zintuig voor! Je ogen en oren zijn altijd open. Soms zelfs als je slaapt ;-).

1. Met mensen werken. Dat vooral!

Hou je van mensen? Dat is een absolute must. aan elke nummer werken tientallen mannen en vrouwen mee: wijkbewoners met verhalen, redacteurs en fotografen, eindredacteurs, de redactie-

3. Schrijven en schrappen Heb je feeling voor koppen en foto’s? Geweldig. Als hoofdredacteur V/M verzin je samen met de redacteurs pakkende koppen en intro’s. Je schrapt en slijpt en zorgt ervoor dat elk stuk glanst, omdat

onze lezers daar blij van worden.

Samen met de fotografen kies je beelden die op het netvlies blijven kleven. en je zorgt voor een leuke flow en veel afwisseling in de krant.

4. Plat op je buik gaan voor de horeca (grapje!).

Je weet dat een krant niet zonder adverteerders kan, maar je praat niemand naar de mond. En je durft, in overleg met je redactie, een standpunt innemen. Ook in heikele kwesties.

Wat bieden wij? De meest geweldige job van Zurenborg, veel dankbaarheid van duizenden lezers en natuurlijk ook eeuwige roem.

Voel je je geroepen? Stuur een mail met motivatiebrief en CV naar de voorzitter van de Raad van Bestuur van de Gazet van Zurenborg, johan.bijttebier@telenet.be.

gazet van Zurenborg | www.gazetvanzurenborg.be

3

Meer dan twee maanden in Spaanse lockdown Zurenborger Ad Moeskops kocht een poosje geleden een oud huisje in Spanje. Half maart was hij in het Spaanse dorpje Isla Plana druk bezig om zijn verroeste tuinhek op te knappen, toen een politiewagen met megafoon door zijn straat kwam gereden. Een luide, blikken stem zei dat vanaf dat moment Spanje in complete lockdown was. De meeste buitenlanders die in Spanje verbleven, probeerden snel naar huis te gaan. Moeskops niet, hij besloot om in Spanje te blijven en daar de coronacrisis af te wachten. Een verslag van een Zurenborger in lockdown in Spanje. (Ad MOESKOPS) Het is 14 maart, een dag nadat de politiewagen door de straat reed en de lockdown meedeelde. ‘s Ochtends loop ik op het strand met onze Spaanse adoptiehond. Het beest heeft een jaar op straat geleefd, voordat hij door een dierenorganisatie werd gevangen. Wij hebben hem geadopteerd en hem meteen maar een antwerpse naam gegeven: Ferre.

Daar komt andreas aangelopen met zijn hond Sam. De twee honden kennen elkaar en samen rennen ze door de branding. Maar niet voor lang. een auto van de Guardia Civil komt het strand opgereden. Het raampje gaat open en de agent sommeert ons onmiddellijk het strand te verlaten en naar huis te gaan. niemand mag nog op het strand komen.

BOETE Vanaf dan wordt duidelijk wat een complete lockdown betekent. ik mag niet meer buiten de poort komen, alleen nog om eten te kopen of Ferre uit te laten. als je de straat op moet, doe je dat alleen. Zelfs je partner mag je niet vergezellen. een hond uitlaten mag slechts in een straal van 200 meter rondom je huis en het mag niet langer duren dan noodzakelijk. Je mag niet met twee mensen in een auto zitten, behalve als je iemand vervoert naar het ziekenhuis. alle winkels zijn gesloten, behalve voedingswinkels en apotheken. kom je toch onnodig op straat of je bent met twee of meer op straat en de politie ziet dit, dan krijg je direct een boete van 600 euro per persoon. alle toegangswegen naar deze regio zijn afgesloten. De mensen die Madrid proberen te ontvluchten en naar deze streek komen, worden direct onderschept en teruggestuurd.

ACHTERDEUR isla Plana is een klein dorpje aan de kust, waar de tijd een beetje is blijven stilstaan. er is (gelukkig) geen hoogbouw, maar we hebben wel enkele kleine zelfstandigen. Zo zijn er een supermarktje, een bakker, een krantenwinkel (waar je ook flessen gas kunt kopen om te koken), een apotheek. Deze zaken mogen open blijven tijdens de lockdown omdat ze voor de primaire levensbehoeften instaan. Daarnaast zijn er in het dorp ook nog een doe-het-zelf-zaak, een koffiehuis, twee restaurantjes en één café. Deze zaken zijn gesloten. Al gebiedt de eerlijkheid wel te zeggen, dat alle dorpsbewoners weten dat je bij de plaatselijke Brico gewoon

achterom kunt en dan word je via de achterdeur geholpen. Dit is herkenbaar. Blijkbaar wordt er niet alleen in België met de regels gefoefeld.

CARMEN Via televisie en sociale media blijf ik op de hoogte van de situatie in Spanje. en die is in sommige delen van Spanje niet best. in Madrid kunnen ze de grote hoeveelheid coronadoden niet aan. Het ijsstadion wordt zelfs gebruikt om overledenen te stockeren. Mijn buurvrouw Carmen komt uit Madrid. Begin maart zat zij hier rustig met haar man in hun tweede huis in isla Plana. Hij ging even terug naar Madrid voor zijn werk. en toen was het ineens 13 maart. Haar man zat vanaf toen vast in Madrid en zij hier. Ze hebben elkaar nu al meer dan twee maanden niet meer gezien. elke morgen komt ze alleen met haar hond voorbij gewandeld.

KNIPOOG Bijna dagelijks fiets ik even naar Coviran, de plaatselijke supermarkt. in oppervlakte is deze winkel nog niet het tiende deel van de Delhaize op de Plantin en Moretuslei. Maar wees gerust, ze hebben er bijna net zoveel. De juffrouw aan de kassa weet dat ik altijd met de mountainbike kom. Daarom heeft ze me een van de eerste dagen van de lockdown een goede tip gegeven: “Je moet je kassabonnetje goed bijhouden, want daar staat op hoe laat het geprint is. als de politie je op de terugweg tegenhoudt, kan je op die manier bewijzen dat je rechtstreeks van de winkel komt.” Ze knipoogt erbij, om zo haar sluwheid te onderstrepen. ik vraag haar wat ik dan op de heenweg moet doen, als ik met een lege boodschappentas rondfiets. Ze trekt haar schouders op, teken dat ze dit niet weet. Uit sympathie neem ik het bonnetje toch maar mee.

KINDEREN Gelukkig hebben wij een huis met een grote tuin, waardoor we naar buiten kunnen. Dit is heel anders in de grote steden. Daar zitten veel mensen in appartementjes die vaak niet eens een balkon hebben, omdat het leven zich toch meestal op straat afspeelt. En wij hebben Ferre, hij is mijn alibi om gelegitimeerd een paar keer per dag een stukje buiten de poort te komen. Onze buren hebben twee kinderen maar, helaas voor hen, geen hond. De kinderen mogen dus zeven weken lang niet de straat

Ad Moeskops heeft de coronacrisis doorstaan in Spanje.

Eigen foto

op. en dat doen ze ook niet, want hun ouders hebben de poort vergrendeld.

In de eerste fase van de versoepeling, na zeven weken lockdown, mogen ze onder strikte voorwaarden voor het eerst weer voorbij de poort komen.

Maar alleen onder begeleiding en slechts één uur per dag. ik zie ze die dag voorbijkomen, vader in het midden, aan elke hand een kind. Vader wandelt, de jongens huppelen.

Vertederend beeld.

CORTADO We zijn nu negen weken nadat de lockdown werd afgekondigd. In Spanje zijn de coronacijfers de goede kant opgegaan. In vier vooraf vastgelegde fases keren we daarom langzaam terug naar het normale leven. De scholen blijven nog wel gesloten tot september, de grote winkelcentra zijn nog altijd dicht en reizen tussen verschillende provincies is ook nog altijd niet mogelijk.

Dus Carmen moet haar man nog altijd missen.

Maar na negen weken mag ik eindelijk weer een ritje maken op de koersfiets.

Dat doet deugd. Ook het koffiehuis in isla Plana is weer open. Hier staan de stoelen weer buiten. Hier bakt de vrouw des huizes opnieuw zelf haar gebak. Hier treffen de mensen elkaar weer. Wat heb ik dit gemist, de

cortado, de cheesecake, maar vooral eindelijk weer mensen ontmoeten en samen iets drinken.

ZONDE navraag in de winkel leert me dat er in isla Plana tot op heden nog altijd niemand bekend is die besmet is met corona. nu de lockdown langzaam versoepeld wordt, vraag ik me af: heeft deze periode naast een hoop ongemak eigenlijk ook iets positiefs opgeleverd voor mij? Jazeker. ik heb ervaren dat sociale contacten onbetaalbaar zijn. en dat het adopteren van een straathond een slimme keuze was. Daarnaast was deze lockdown ook een relatietest voor ons en die test hebben we met gemak doorstaan. en er is nog iets. Doordat ik al die tijd niet op pad kon, is mijn hek nu helemaal geschilderd. Het ziet er goed uit. ik weet niet hoeveel vellen schuurpapier erdoor zijn gegaan en hoeveel blikken verf ik op het ijzerwerk heb gesmeerd, maar het was de moeite. ik ben tijdens de lockdown dus geregeld stiekem achterom gelopen bij Brico Peppelino. en ik weet heus wel dat deze aankopen eigenlijk verboden waren. Maar een exmisdienaar zoals ik vind dat geen probleem, want ook in coronatijd geldt: Hij die zonder zonde is…

4

Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

WIJKWETERS: Slongs

“ Als iedereen elke dag 3 stukskes plastic opraapt, dan ziet Zurenborg er een stuk properder uit.”

Of ik na jaren weggeweest te zijn bij de GVZ zin heb om weer een column te schrijven? Iets met bekende personen en Zurenborg. Dat spreekt me aan. Jaren ging ik Gluren bij de Buren en nam ik huizen en hun bewoners onder de loep. Nu vind ik het prettig om te ontdekken wat iemand weet over onze wijk. Vanaf nu neem ik Wijkweters onder de loep. Samen met mijn oud-docente plastische opvoeding Dani die al enkele jaren fotografeert voor de GVZ, bijt ik de spits af met Charissa Parassiadis, beter bekend als de Antwerpse rapster Slongs. (Karen CLAES) VRIENDINNEKE We spreken af op de Dageraadplaats, stralende zon, spelende kinderen, pratende moeders en druk met de armen zwaaiende opa’s. Je zou bijna vergeten dat het coronatijden zijn.

We nestelen ons onder een parasol op een leeg terras vlak bij het Zeezicht. ik vraag Charissa naar haar eerste kennismaking met Zurenborg. Ze was een jaar of 14-15 toen ze hier een vriendinneke had wonen waar ze alleen naartoe mocht fietsen vanuit haar Sint-andriesbuurt. Zurenborg was exotisch: er woonden hier toen artistieke mensen, schrijvers en cool kids, meestal schone jongens, maar ook jeugdbendes die overlast veroorzaakten en als meisje was het niet altijd tof om nageroepen te worden. nu zie je hier een schone mengelmoes van leeftijden, nationaliteiten en alle lagen van de bevolking enz. op het plein.

ANKER Of ze een hippe vriendenkring heeft?

Toen ze hier naartoe fietste, kwam ze Pieter embrechts en zijn zus tegen, roepend vanuit de auto: Hé, Slongs!

als dat niet hip is, weet ze het ook niet meer! Of ze ooit weg wil uit de Sint-andriesbuurt? nee, geboren en getogen is ze daar. De mix is daar nog beter dan hier, daar heb je ook sociale woningen en ze voelt zich daar thuis, haar ouders wonen daar ook nog. Toen ik haar belde om af te spreken, noemde ze meteen het Zeezicht. Haar favoriete plek op Zurenborg of toeval? Nee, het Zeezicht bestaat al lang en dat is historisch gegroeid, ze komt er vaak. Het is het enige café hier dat alternatief is en punk, het is een anker in de wijk.

SISTER NIGHTINGALE Ze heeft een boek geschreven Lacht nor mij en op haar website lees ik: “Wel, het vraagt gewoon een beetje toewijding en zelfreflectie. En af en toe los met je smoel tegen de muur lopen.” Ik ben benieuwd of ze zelf vaak los met haar smoel tegen de muur loopt? nu, al wat minder, want ze begint patronen te zien en legt de misstap of fout gemakkelijker bij zichzelf dan boos te zijn op de wereld.

Ze kan alles nu beter plaatsen en ze wordt evenwichtiger, waarschijnlijk ook door haar leeftijd. Ze is veran-

Slongs laat diepe maatschappelijke onderwerpen op een vrolijke manier aan bod komen.

Foto Dani VAN REMOORTEL

derd van een onzekere puber in een vreedzame krijger. Hoe dan, vraag ik?

Vroeger was ze heel onzeker en zette ze een masker op om die kwetsbaarheid te verbergen. Ze was een rebelse puber met een attitude van ‘niks kan mij raken’. Later ontstond het stoere personage van ‘Slongs

Dievanongs’, maar ze ontdekte dat dit imago niet meer bij haar paste, een soort midlife crisis op haar 38ste. Ze schrapte ‘Dievanongs’ en ging verder als Slongs. Zijn haar vrienden net zo evenwichtig? nee, niet allemaal en als ze hulp nodig hebben, zal ze absoluut helpen door te coachen, door te verwijzen naar een psycholoog of boeken aan te bevelen die hen kunnen verderhelpen. thuis noemden ze haar vroeger al ‘Sister Nightingale’.

MADONNA in haar vriendenkring is ze de ambiancemaker en raadgever, maar een paar jaar geleden crashte ze zelf. En haar vrienden raakten grote smurf kwijt. Dat waren ze niet gewend van haar. Hoe kwam ze er weer bovenop? Door terug te vallen op een paar lichtende voorbeelden, die ze in haar boek noemt. Mensen als nelson Mandela, die zich na jaren gevangenis niet wentelde in haat en verachting maar verbinding zocht. Of de Dalai Lama. Het boek ‘de kunst van het geluk’ noemt ze een eyeopener.

Zelf is ze geen boeddhist, want ze knijpt al eens een mug dood, maar ze gaat sinds het lezen van dit boek minder hobbelig door het leven. en tot slot is er Madonna. Haar controversiële karakter en haar inzet voor de LGBT-gemeenschap maken haar tot een bewonderenswaardig iemand.

Ze zette de dansstijl ‘Vogue’ weer op de kaart met de gelijknamige videoclip. Ze is intussen 60 jaar geworden: er zijn weinig vrouwen die al zolang meedraaien in het circuit.

gazet van Zurenborg | www.gazetvanzurenborg.be

5

VROLIJK ik vind haar laatste plaat zo vrolijk, je hoort de zomer en het zit vol meezingdeuntjes, maar de thema’s waarover ze zingt, zijn niet altijd licht en vrolijk. een bewuste keuze om het zo licht te houden? Ja, mensen zingen haar liedjes mee en beseffen pas na enige tijd waar het echt over gaat. Ze verwijst naar ‘Arrested Development’, een amerikaanse rapgroep uit de jaren ’90 die een liedje had over een dakloze, ook met een vrolijk deuntje.

Ook met die vrolijkheid kan je diepe, maatschappelijke onderwerpen aan bod laten komen.

RAYMOND Vanwaar de keuze om een nummer op te nemen met Raymond van het Groenewoud? Stond hij al lang op haar lijstje? Of puur toeval?

Raymond had haar al eerder gebeld om samen op te treden op de Vlaamse feestdag en mee te zingen op een plaat van hem. Ze hebben een klik en Raymond is een mentor voor haar. Ook toen ze in die innerlijke crisis belandde, heeft Raymond haar geholpen.

Het nummer gaat over een toxische relatie met aantrekken en afstoten.

Dus het idee om met Raymond samen te zingen groeide eigenlijk organisch.

THUISSTUDIO en nu coronatijden, hoe vult ze haar dagen? De eerste weken heeft ze veel gechild, want ze is nu eenmaal ne professionelen chiller. Toen heeft ze haar kot opgeruimd, de zolder leeggemaakt en samen met de buren een container gehuurd. De laatste 3-4 weken schrijft ze weer en neemt ze nummers op in haar thuisstudio. Of ze iets over zichzelf geleerd heeft in die periode? Ja, ze kuist niet graag en ze kan het ook niet goed. Dat heeft ze

Slongs is van Sint-Andries, maar komt graag in onze wijk.

Foto Dani VAN REMOORTEL

nu aanvaard. Ook vlagen van angst overvallen haar soms: zal het leven nog hetzelfde worden als ervoor?

Werkt ze intussen aan een tweede boek? Ja, ze heeft ideeën. Een zelfhulpboek met tips die haar hebben geholpen toen het minder ging. Hoe je alles beter kan relativeren. Ze is nog niet gestart met schrijven maar

de universe geeft haar wel een por als het moment daar is.

Wil ze nog iets meegeven aan de lezers van de GVZ? “Als iedereen elke dag 3 stukskes plastic opraapt, dan ziet Zurenborg er een stuk properder uit.” en met deze wijze raad sluiten we af. Tijd voor zomerse foto’s voor

bij het artikel.

Wat een mooie middag om samen terraske te spelen, wat een toffe madame. Ze is dan misschien niet meer de ‘Slongs, Dievanongs’ maar wel die van iedereen. en als de coronatijden ooit verdwijnen, krijgt ze van mij ‘ne stevige knuffel!’

Huisartsengroep Zurenborg is verhuisd en heet nu Groepspraktijk Burenzorg Sinds 24 februari is huisartsengroep Zurenborg de Korte Altaarstraat uitgewandeld, de Dageraadplaats overgestoken en veranderd in Groepspraktijk Burenzorg. Het team bestaat uit 6 huisartsen, 2 onthaalmedewerkers en 1 diëtiste. Van het gezellige herenhuis in de Korte Altaarstraat zijn ze verhuisd naar een mooie nieuwbouw met 4 verdiepingen, 2 wachtzalen, 7 kabinetten, een lift,… een

hele uitdaging. Gelukkig kregen ze hulp van Ook denken ze dat de huisartsengeneeskunde de patiënten: krachtpatsers en chef-koks! zoals ze er nu uitziet aan het veranderen is en dat ze op termijn meer multidisciplinair willen (Noortje VAN BOURGOGNIE) MULTIDISCIPLINAIR Ze merkten dat de oude praktijk uit zijn voegen barstte: 4 kabinetten bleken toch wel weinig voor 6 artsen. Daarnaast was er de moeilijke toegankelijkheid voor andersvaliden met de trapjes aan de voordeur en de steile trappen in het huis zelf.

samenwerken, met verpleegkundigen, psychologen, diëtisten, … Dit bleek allemaal niet mogelijk op het oude adres.

toch willen ze nog steeds staan waarvoor ze stonden in de korte altaarstraat: een praktijk waar je je thuis kan voelen, een huis waar ze zorg kunnen bieden aan de bewoners uit de buurt, met een visie gebaseerd op de huidige ontwikkelingen binnen onze maatschappij, waar samenwerkingsverbanden centraal staan en eerstelijnsgeneeskunde ruimer wordt bekeken. Daarvoor dient de groepspraktijk in te spelen op toegankelijke, kwaliteitsvolle en meer efficiënte gezondheidszorg met alle eerstelijnsactoren samen. Ze willen beter interdisciplinair werken en expertise delen. De huisarts is daarbij slechts een deel van het geheel. Die visie hopen ze verder te kunnen uitbouwen op de nieuwe locatie.

WELKOM Jammer genoeg kwam na de verhuis het coronavirus stokken in de wielen steken en zijn ze al vlug met gesloten deuren beginnen te werken. Ondertussen komen ze weer op snelheid; ze nemen daarbij wel de nodige voorzorgsmaatregelen in acht: ze zorgen ervoor dat er niet te veel mensen tegelijkertijd in de wachtzaal zitten, ze vragen patiënten een mondmasker te dragen in de praktijk (en ze dragen er zelf natuurlijk ook één), ze ontsmetten het kabinet na elk consult. tip aan de patiënten: stel zorg dus niet uit, je bent weer meer dan welkom.

De wachtzaal staat klaar om u te ontvangen.

Foto Miguel VAN STEENKISTE

Last but not least willen ze nog eens iedereen bedanken voor het geven en maken van mondmaskers, voor het geduld, voor het respecteren van de hygiënemaatregelen, voor de social distancing, voor de lieve berichten, voor de witte lakens aan de ramen, voor het applaus,…

Groepspraktijk Burenzorg prijst zich elke dag gelukkig deel te mogen uitmaken van de wijk Zurenborg.

6

Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

An Van de Wal, LumierePhotography, Arendstraat

Beelden zijn en blijven belangrijk voor mensen Captivating the beauty in life. Met die wondermooie slogan prijst fotografe An Van de Wal haar diensten aan. Tijdens de lockdown moest ze noodgedwongen haar camera aan de kant leggen. Maar kijk: na twee maanden staat ze te popelen om schoonheid in al haar vormen opnieuw vast te leggen. (Dirk BLIJWEERT) “De timing van corona was belabberd. ik ben pas sinds september 2019 aan de slag gegaan als voltijds zelfstandig fotografe na 9 jaar bijberoep. Dat liep heel goed, januari en februari waren heuse topmaanden.

Toen de lockdown werd afgekondigd, wist ik meteen hoe laat het was. als starter is het dan even slikken. toch besloot ik van de nood een deugd te maken. ik ving de kinderen op en kreeg plots tijd om mijn website en sociale media verder op punt te zetten. na een poosje begon het te wringen. Ik wou op een of andere manier bezig blijven. Toen Geert tijdens de paasvakantie verlof nam, heb ik elke voormiddag twee uur een online cursus gevolgd. Dat deed me goed. ik had tenminste het gevoel iets gedaan te hebben. Slapeloze nachten waren er niet, al werd de economische impact met de dag duidelijker.

Vergeet niet dat veel van mijn klanten lokale ondernemers zijn. Ook zij hebben het kwaad. De heropstart verliep chaotisch. De versoepelingsmaatregelen baadden in mist. Is fotograaf nu al dan niet een contactberoep?

Daar werd veel over gepalaverd.

Vanaf 4 mei mocht je wel opdrachten uitvoeren voor ondernemers, maar niet voor particulieren. ik zou bijvoorbeeld tom teck in zijn winkel mogen fotograferen, maar niet thuis.

Bizar is dat. ik nam het zekere voor het onzekere en pikte pas op 18 mei de draad weer op, net als de kappers.

Vandaag fotografeer ik alleen op locatie, mijn studio op de zolderverdieping blijft voorlopig dicht. Ik wil mijn

eigen gezinsbubbel beschermen en zie het ook niet zitten om mijn traphal te ontsmetten na elke shoot. Op 24 mei deed ik mijn eerste opdracht.

Dat voelde goed aan, ik had er enorm naar uitgekeken. al heb ik me ondertussen wel aangepast: ik draag een mondmasker en gebruik liters ontsmettingsgel. De mensen mogen gerust zijn: ik leef de maatregelen rigoureus na. De toekomst is koffiedik kijken. Toch blijf ik positief: beelden zijn en blijven belangrijk voor mensen. We hebben een lange periode in onze gezinsbubbel moeten doorbrengen. Misschien zet dat mensen ertoe aan om eens een mooi familieportret te laten maken. De meeste gezinnen hebben een vaste huisfotograaf: mama of papa hanteert de camera maar blijft zelf uit beeld. Ik kan een mooie reportage maken waarin iedereen figureert. Doet er mij aan denken: ik ben op zoek naar iemand die picknickmanden bereidt. Zo kunnen we bijvoorbeeld een leuk uitstapje organiseren naar een mooie plek waar ik dan sfeerbeelden schiet. Ook de beroepsvereniging van fotografen kwam op de proppen met een creatief idee, speciaal voor zorgverleners. nu zitten verplegers en dokters verstopt achter een mondmasker, wat vervelend is voor patiënten. Wel, we kunnen een foto maken op een button, die ze dan kunnen opspelden.

Mensen kunnen er dan een gezicht op plakken. Leuk initiatief, niet?” www.lumierephotography.be/ www.coronafotografie.be/buttonactie/

ontharingen • massage • pedicure manicure • make-up • gelaatsverzorging verwendagen • cadeaubons Voor alle verzorgingen worden 100% natuurzuivere producten van Dr. Hauschka en Chi gebruikt.

www.mooimakerijanemoon.be ann@mooimakerijanemoon.be gsm 0498/69 39 45 Volg ons ook op Facebook en instagram

BAKKERIJ GYBELS: OPEN OP ZONDAG Bakkerij Gybels • Dageraadplaats 9 Open elke dag vanaf 6u30 tot 17u Woensdag: tot 15u • Vrijdag: tot 14u Zaterdag: gesloten • Zondag: tot 13u Bestellingen: 03-235 53 21

An Van De Wal, fotografe.

Foto LUMIEREPHOTOGRAPHY

NU OOK LOTTO MAANDAG - VRIJDAG VAN 7U TOT 18U30 ZATERDAG VAN 8U TOT 14U ZONDAG : GESLOTEN

ROLWAGENSTRAAT 79 • 2018 ANTWERPEN Tel. (03) 235 52 54 • Fax: (03) 272 39 10

gazet van Zurenborg | www.gazetvanzurenborg.be

7

Freelance journalist uit Arendstraat draait natuurfilm vanuit dakraam

“ Mijn documentaire is al meer dan 5.000 keer bekeken” Taarten bakken, sjaals breien, Italiaans leren,… Een mens moest iets doen tijdens de lockdown. Freelance journalist Teun De Voeght (33) draaide vanuit zijn dakraam een heuse natuurdocumentaire in BBC-stijl. Baltsende bosduiven en wriemelende insecten spelen daarin de hoofdrol. Het filmpje leidt ondertussen een eigen leven op sociale media. (Dirk BLIJWEERT) Om te beginnen: hoe gaat met je? Je bent een tijdje in quarantaine geweest, zonder te weten of je ziek was. teun De Voeght: “Dat klopt. een paar dagen voor de algemene lockdown voelde ik me grieperig. ik belde naar mijn huisarts. Die raadde me aan een week in mijn kot te blijven. De symptomen hielden aan en ik kreeg een extra week huisarrest. in totaal ben ik twee weken in quarantaine gebleven. De tweede week was ik aan de beterhand. Superziek ben ik nooit geweest, maar ik had wel milde symptomen. Geen idee of ik echt corona gehad heb, maar binnenblijven was hoe dan ook de boodschap.”

Hoe ben je op het idee gekomen om een natuurdocumentaire te maken? Ben je fan van het genre? teun De Voeght: “Ja, ik kijk graag naar documentaires, vooral die in de typische BBCstijl. Als freelance journalist werk ik voor de geschreven pers, maar ik maak de laatste tijd ook vaker videoreportages. ik had al eens door

mijn raam gekeken om mijn camera beter te leren kennen. ik zag veel vogels, planten en dieren en zo leerde ik spelenderwijs de mogelijkheden van mijn camera ontdekken. Het idee om een natuurdocumentaire te draaien, kwam niet meteen bij me op. Pas na twee dagen filmen besefte ik dat dit een unieke kans was.”

10 UUR BEELDMATERIAAL Er valt heel wat te zien in je natuurdocumentaire: van baltsende bosduiven tot wriemelende insecten,… Verbaasd dat er zo veel te beleven valt in onze stadstuintjes? teun De Voeght: “ik wist niet dat er zo veel leven zat in onze achtertuintjes. Misschien is het er altijd al geweest, maar nemen we de tijd niet om ernaar te kijken. Of misschien leeft de natuur nu wat op door de stilte, dat kan ook.

Opvallend hoeveel vogels er waren en hoe vaak ze zongen. De eerste lentedagen brachten veel leven mee, dat heeft me verbaasd.”

Teun De Voeght schoot een natuurdocumentaire vanuit zijn dakraam.

Foto Teun de voeght

atV pikten het als eerste op. Daarna waren er heel wat organisaties zoals natuurpunt en Onze natuur die het gedeeld hebben op hun sociale media. Dat helpt heel hard om het te verspreiden natuurlijk. De documentaire is al meer dan 5.000 keer bekeken.”

Stel: je krijgt een aanbod om een documentaire te maken.

Iets voor jou?

Teun De Voeght: “Zeker weten! Ik vond het een fijne ervaring. Het leuke is dat ik erg beperkt werd door de omgeving. Ik kon alleen filmen door mijn raam. Dat stimuleerde mijn creativiteit volop. ik vond het heel leuk om te doen.

Als er een aanbod komt, twijfel ik geen seconde.”

U kunt het filmpje bekijken op www.teundevoeght.be/video/

Teun De Voeght: “Ik wist niet dat er zo veel leven zat in onze achtertuintjes.”

Foto Teun de voeght

Hoeveel uur beelden heb je eigenlijk geschoten? teun De Voeght: “Moeilijk in te schatten. alles bij elkaar 10 uur, denk ik. ik heb geen smartphone gebruikt maar een spiegelreflexcamera.

Het leuke is dat de vogels ons gewoon zijn. Ons dakraam staat vaak open, ze stoorden er zich niet aan als ik aan het filmen was. Het voordeel was ook dat ons raam pal naast de kruin van een boom staat.”

DAVID ATTENBOROUGH Hoe heb je de montage aangepakt? teun De Voeght: “ik heb het ruwe beeldmateriaal netjes gearchiveerd. Daarna heb ik er een verhaal bij geschreven. Het mochten geen willekeurige plaatjes worden. er moest een lijn in zetten. ik besloot de gebeurtenissen van één dag weer te geven. ik heb een soort scenario geschreven en toen ben ik het materiaal beginnen te ordenen. Mijn vriendin, die klassieke muziek speelt, heeft de soundtrack geschreven. Aanvankelijk heb ik de tekst zelf ingesproken, zodat ze de dramatiek van de muziek aan

de inhoud kon aanpassen.

Wat de documentaire zo bijzonder maakt, is de oer-Britse, diepwarme commentaarstem. Het lijkt wel of je David Attenborough hebt weten te strikken… teun De Voeght: “ik wou mijn documentaire absoluut die typische BBC-touch geven. De stem van David attenborough past daar het beste bij. ik ben op zoek gegaan naar een stemacteur die qua uitspraak en intonatie dicht aanleunt bij David attenborough. Die heb ik gevonden in het Verenigd koninkrijk. ik heb hem het script bezorgd, hij heeft het ingelezen en het me terugbezorgd. Daarna heb ik het onder de scènes geplakt.”

NATUURPUNT Je hebt heel veel reacties gekregen. Was je daardoor verrast? teun De Voeght: “toch wel. ik had eerst een preview gemaakt voor een select publiek. De reacties waren erg enthousiast. Daarna heb ik het filmpje gepost. Gazet van Antwerpen en

Bijzondere opleiding Fiscaal Recht, Bijzondere Opleiding Jeugdrecht, Voorkeurmaterie: Personen- en Familierecht (echtscheiding,…).

Tel: +32(0)3/236.90.81 • GSM: +32(0)495/21.82.98 Fax: +32(0)3/236.00.79 • E-mail: ludo.sanders1@telenet.be ING: BE 45 6300 6649 6589 • Derden: BE 37 6300 6510 3328

Bleekhofstraat 113/41 • B-2140 BORGERHOUT

8

Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

“De releaseconcerten van School is Cool kunnen niet doorgaan”

Hanne Torfs: zangeres, muzikant, singer-songwriter, actrice en keukenprinses

Op een dag tijdens de lockdown zie ik een cameraman voor het huis van mijn schuin-overbuur. In het open raam zit de bewoonster met een gitaar te zingen. Aan het raam hangt een affiche over de release op 18 april in de Trix (Borgerhout) van het nieuwe album Things that don’t go right van ‘School is Cool’. En dan pas valt mijn euro: die bewoonster is een lid van de groep.

Als ik haar enkele dagen later tegenkom blijkt dat te kloppen. Tijdens een babbel wordt duidelijk dat Hanne Torfs naast zangeres en muzikant ook singer-songwriter, actrice en keukenprinses is.

(Luk DEPONDT)

Hanne Torfs tijdens de lockdown.

Foto Luk DEPONDT

Hanne woont al een tweetal jaar in de Kreeftstraat, samen met haar vriend. Ze is petekind van Wouter Torfs, de CEO van de schoenwinkelketen Torfs. Ze schiet goed op met de drie dochters van de zakenman. Met een ervan, Evelien, smeedt ze plannen voor een festivalletje in september met – naast muziek – ook activiteiten rond persoonlijke ontwikkeling. als ze het kleinschalig genoeg aanpakken, kan het evenement hopelijk doorgaan.

De samenzang en de synthesizers, bespeeld door Hanne, nemen een belangrijke plaats in.

COOL Hanne speelt sinds 2012 synthesizer en zingt backing vocals in School is Cool. De band bestaat al vanaf 2009. De groep evolueerde van barokpop, een combinatie van rock en elementen uit de klassieke muziek, naar poprock met een jaren 80-sound. De samenzang en de synthesizers, bespeeld door Hanne, nemen er een belangrijke plaats in. in maart 2020 brachten ze hun vierde album uit. De titel van de cd, Things that don’t go right, is heel toepasselijk voor nu. in de muziek- en culturele wereld loopt momenteel heel wat mis.

Ook voor School is Cool. Zo kunnen de releaseconcerten van het nieuwe album niet doorgaan, wat ook een streep door de rekening is voor de verkoop van de cd. Ook 13 zomerfestivals waar School is Cool zou optreden zijn gecanceld.

Hanne zingt er in het nummer Close voor het eerst solo in de band. “Een aanstekelijk refrein, een mooi atmosferisch geluid, met heerlijke synths en de mooie stemmen van Johannes en Hanne”, lezen we in een recensie.

FORTRESS Zingen als leadzangeres doet Hanne Torfs nu al vier jaar met veel enthousiasme in haar troetel, het elektronische-poptrio ‘Fortress’.

Samen met de nederlandse producer Ruben den Brok en de Vlaamse drumster anke Verslype ontwikkelt Hanne er een alternatieve en broeierige sound.

Ondertussen is de groep aan zijn vierde single toe, Palm trees, een nummer over een verloren liefde aan de andere kant van de oceaan.

Hanne schittert er als zangeres. Het is dát lied dat ze in een kwetsbare akoestische versie vanuit het open raam in de Kreeftstraat zat te zingen. Ze deed dit voor het project ‘Corona Serenades’ van Poolhert Productions. Die gaan de stad rond om hun meest getalenteerde vrienden te filmen terwijl ze een serenade brengen vanuit hun raam of vanop hun balkon.

Op dit moment werkt Fortress aan zijn debuutEP. Hanne schrijft de teksten en de zanglijn.

Ruben werkt de arrangementen uit. Ze leggen de lat enorm hoog. vi.be/platform/fortress FROEFROE Hanne is niet alleen met muziek bezig. Ze is ook actrice. Met het figurentheater Froefroe brengt Fortress een voorstelling voor kinderen én voor volwassenen: killie Billie.

De papa en mama van Billie gaan uit elkaar. Het meisje wil maar één ding: dat papa en mama gelukkig zijn en vooral, terug samen. enkel het stuifmeel van de liefdesbloem kan daarvoor zorgen. als je dat in iemands ogen strooit, wordt die op slag verliefd op de eerste die hij of zij ziet. De boodschap voor kinderen is dat het niet hun schuld is als hun ouders uiteengaan.

Dat klinkt allemaal heel ernstig. Het is een muzikale en keihard confronterende productie over een vechtscheiding, maar toch vol dolle humor. Fortress schreef en speelt de muziek

en Hanne acteert volop. killie Billie liep een aantal keren en wordt in maart 2021 opnieuw geprogrammeerd. Bij de voorstelling is een uitgebreide lesmap beschikbaar.

LODEWIJK/LOUIS Hanne is ook lid van de ‘Compagnie Lodewijk/Louis’, die nu al 15 jaar theater maakt. Sinds Hanne Torfs vanaf 2013 meewerkt evolueren hun voorstellingen naar

gazet van Zurenborg | www.gazetvanzurenborg.be

muziektheater. Compagnie Lodewijk/Louis maakt voorstellingen waarbij ze graag het herkenbaar menselijk gedrag uitvergroten. Grotesk, hilarisch, niets ontziend en graag balancerend op de grens tussen kunst en kitsch.

Tijdens de Zomer van Antwerpen 2018 brachten ze – eveneens met figurentheater Froefroe – op een braakliggend terrein in nieuw Zurenborg de wrede tragikomedie ‘Titus’. De tekst is van Yves De Pauw van Compagnie Lodewijk/Louis, vrij naar Titus andronicus van Shakespeare. Het is een stuk waar het bloed rijkelijk vloeit. Hanne speelt er de rol van Lavinia, dochter van Titus, schoon madam. Ze wordt verkracht en haar tong uitgesneden. Tijdens een ultiem wraakdiner sterft bijna iedereen, ook Titus en Lavinia.

Ik had het genoegen de voorstelling in 2018 mee te maken. Geweldig gewoon. Heel cru, maar ook heel grappig. Momenteel stonden tal van zaalvoorstellingen van de productie op de agenda en voor de zomer weer een aantal openluchtvoorstellingen. Maar helaas, Corona besliste daar anders over. Ook bij titus is er een uitgebreide lesmap. www.compagnielodewijklouis.org

9

KEUKENPRINSES Hanne Torfs is niet alleen een getalenteerde zangeres en actrice, maar ook een gepassioneerde keukenprinses. Al van jongs af aan koestert Hanne een grote passie voor koken en ervaart ze dat haar ouders en vrienden haar eten lekker vinden. na de dood van de vriend van haar moeder wil ze iets voor haar doen.

Zo begint ze voor haar te koken. “Voor iemand koken is liefde geven en troost bieden”, vindt ze.

Genieten van eten staat voor Hanne centraal Voor Hanne staat het genieten van eten centraal; daarom werkt ze het liefst met natuurlijke en pure ingrediënten die licht verteerbaar maar bovenal vers en intens van smaak zijn. in het Antwerpse restaurant Coffeelabs ontwikkelde ze een aantal gezonde en seizoensgebonden gerechten met een rijk palet aan verse smaken en kleuren, geïnspireerd door diverse culturen.

In het digitale tijdschrift Sporta-magazine publiceerde ze tal van recepten voor gezonde en

De culturele sector heeft het hard te verduren.

Foto Luk DEPONDT

heerlijke vegetarische en vleesgerechten. Of wat dacht je van cannelloni gevuld met amandel-rucolapesto, ricotta en tomatensaus of van gevulde kip met mozzarella, knapperige koolsalade en krieltjes uit de oven? Op sportamagazine.be/redacteurs/hanne-torfs staan meer dan 50 recepten van Hanne Torfs.

Onlangs kookte ze – in het kader van ‘Hero Meals’, een project dat kookt voor wie al weken aan de frontlinie staat in de slopende strijd tegen Covid-19 – samen met mensen van Coffeelabs voor 150 zorgverleners van de intensive care van het UZa. en dat werd heel erg geapprecieerd.

CORONA in heel het verhaal hierboven klinkt op de achtergrond geregeld de coronacrisis door. De culturele sector krijgt – na de besparingen van Jambon – nog eens extra harde klappen. Omdat Hanne een officieel kunstenaarsstatuut heeft, heeft ze voldoende inkomen om te overleven. Bij veel artiesten is dit niet het geval.

De solidariteit onder de artiesten is groot. er groeien veel verrassende initiatieven. Fortress plaatst bijvoorbeeld een kamerconcert op facebook. En Compagnie Lodewijk/ Louis werkt aan KRAKEN TV, een online tv-reeks voor kinderen. De eerste aflevering staat al op YouTube.

Neen. Hanne Torfs verveelt zich niet..

Haart agenda was al goed volgeboekt.

Foto Luk DEPONDT

facebook.com/hanne.torfs

EEN VAKMAN VOOR AL UW KLUSWERKEN!

Open van 9u30 van maandag tot vrijdag, en om 10.00 op zaterdag en zondag.

Yannick Schippers 2018 Antwerpen

0472/47.57.93 info@fi xitantwerpen.be www.fi xitantwerpen.be

Fixit-Antwerpen fi xit_antwerpen

10

Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

Judoka Roxane Taeymans in coronatijden

In onze vorige krant berichtten een aantal lezers wat de lockdown met hen deed. Uiteraard heeft heel het covid-19-verhaal voor iedereen consequenties, maar die zijn uiteraard verschillend van mens tot mens.

Voor topsporters zijn de gevolgen wel anders dan voor de gewone mens die af en toe een tocht met zijn of haar fiets maakt. Daarom polsten we judoka Roxane Taeymans uit de Pretoriastraat, die haar zinnen al gezet had op de Olympische Spelen van dit jaar hoe zij al die quarantainemaatregelen ervoer. (Jörg PYL) Voor deze olympische droom deed deze krant in december vorig jaar nog een warme oproep voor crowdfunding met de belofte iedereen op de hoogte te houden. alleen had niemand toen gedacht dat wij in deze situatie zouden zijn terechtgekomen.

- Sinds de coronacrisis gelden er strenge maatregelen. Kun je nog trainen en hoe en waar?

Roxane Taeymans: “Als topsporter kan ik in de krachtzaal blijven trainen en ook mijn looptrainingen kan ik blijven doen. enkel judo wordt nu even geschrapt. We moeten trainen met een beurtrol. iedereen die toelating heeft gekregen tot de topsportschool moet zijn/haar gewenste trainingsmoment opgeven. Zo wordt er een rooster samengesteld en kan iedereen één per één (met maximaal 1 trainer) trainen.

- Wanneer was je laatste internationale en nationale wedstrijd?

Roxane Taeymans: “Mijn laatste wedstrijd was de Grand Slam in Düsseldorf. Als volgende wedstrijd stond de Grand Prix in Marokko op de kalender. Die zou plaatsvinden op 6 maart 2020, maar werd geannuleerd. Voorlopig zijn alle tornooien sinds die datum gecanceld. Op de website van de iJF (international Judo Federation) staat dat gemiste tornooien waarschijnlijk een nieuwe datum zullen krijgen. Wanneer en hoe weten we nog niet. er komen erg veel factoren bij kijken. Zo hoort het virus niet enkel in België (of europa) onder controle te zijn, maar wereldwijd. Dit met het oog op eerlijke deelname en gelijke kansen.

Zodra de restricties door het WHO worden opgeheven, kan de iJF een kalender samenstellen. De uiterste datum waarop de ranking sluit (en de kwalificatie dus eindigt) is 29/06/2021. Voorlopig wordt de ranking bevroren. iedereen staat op dezelfde plaats als na het laatste tornooi en dit dus in afwachting van meer nieuws. De eJU (european Judo Union) heeft wel al laten weten dat het ek, dat oorspronkelijk plaats zou vinden van 1/5 tot 3/5/2020, verplaatst wordt naar 6/11-8/11/2020.

Dit is natuurlijk ook onder voorbehoud. Het is dus afwachten.“ - Zijn de Belgische judoka’s door de lockdown benadeeld tegenover die van andere landen?

Roxane Taeymans: “Ik denk dat we zeker niet benadeeld zullen zijn. ik weet natuurlijk niet exact hoe de situatie in andere landen juist is. ik vind het wel erg goed dat we kunnen blijven doortrainen op conditioneel vlak. eigenlijk kunnen we dus de meeste trainingen blijven doen.

Om niet te zeggen alles, behalve de specifieke judotraining. Ik weet natuurlijk dat niet alle judoka's in even goede omstandigheden kunnen trainen. Omdat ik me nog kan kwalificeren voor de OS (Olympische Spelen),

krijg ik samen met de andere judoka's die reeds gekwalificeerd zijn of zich nog kunnen kwalificeren toegang tot de topsportschool. Deze maatregelen zijn uiteraard gebaseerd op de ranking en de situatie aan het begin van de lockdown. Doordat de wedstrijdperiode nu verlegd wordt, zullen er zich misschien nog meer judoka's kunnen kwalificeren. na de lockdown zal ik zeker terug in competitiemodus moeten komen. De eerste stap is terug de mat op gaan om techniek en tactiek te trainen.

Veel judoritme en -conditie opdoen door met elkaar te trainen en te vechten. Hopelijk kan ik me zo voorbereiden op die eerste wedstrijden.”

- Wat vind je van het feit dat de Olympische Spelen uitgesteld zijn?

Roxane Taeymans: “Ik heb lang getwijfeld of het wel echt de juist beslissing was. Je lijkt er zo dichtbij te zijn. Je zit in 'de flow', je weet dat er nog een aantal kansen zijn om die kwalificatie te halen en dan wordt alles stopgezet. Het was voor mij persoonlijk eerst een ontgoocheling, maar ik zie nu in dat dit het beste is.”

VACCIN “Ik denk dat we vooral moeten afwachten en zien hoe het virus zich al dan niet verder verspreidt.

Momenteel lijkt het min of meer ingedijkt, maar er wordt ook alweer over opflakkeringen gesproken in het najaar en in 2021. indien ik me kan kwalificeren voor de OS en de voorwaarde om te mogen deelnemen is een vaccin, dan denk ik wel dat ik daarin toestem.” _ Is er al schot gekomen in de beslissing van de Vlaamse regering om je terug te steunen voor wedstrijden?

Hoe staat het met de crowdfunding?

Is die nog nodig ?

Roxane Taeymans: “In januari heb ik te horen gekregen dat er van de Vlaamse Overheid nog steeds geen ondersteuning zou komen. ik heb toen met mijn federatie besproken dat ik slechts een deel van de wedstrijden zelf zal moeten betalen. Kort nadien zijn de wedstrijden echter stilgelegd, dus tot op heden is ook dit deel wat onduidelijk. Dit is zeker een factor die ik niet mag vergeten en die ook mee mijn 'judotoekomst' kan bepalen. De crowdfunding staat nog open, maar ligt redelijk stil momenteel. Via mijn judoclub (Satori kwai Mortsel) zijn er wel heel wat acties op touw gezet sinds september. Zo is er een Lu-koekjesverkoop geweest, wordt er 'judobier' verkocht en staat er een spaarpot in de club op de toog (de 'Rox-box' genaamd). Mijn club staat 100% achter mij en dat bevestigt de warme en familiale spirit die er in onze club heerst.”

- Hoe zit het met je trainerscarrière?

Roxane Taeymans: “De trainersopleiding bestaat uit verschillende delen.

Roxane Taeymans moet nog even wachten voor ze weer kan judoën.

Foto Jörg PYL

ik heb het eerste deel (= initiator) van de opleiding afgerond en wacht nu af tot ik aan het vervolg kan beginnen. ik vermoed dat dit pas in september zal zijn of wanneer de lockdown voorbij zal zijn. Een aantal judoka's waaraan ik af en toe training gaf in mijn club zie ik wel op sociale media verschijnen, maar persoonlijk hoor ik hen niet. ik zit ook enkel nog op Instagram. Mijn facebookpagina's bestaan nog, maar enkel op mijn atletenpagina wordt nog af en toe een update gepost. Mijn collega's uit het nationale team hoor ik iets vaker.

Ook zij proberen hun trainingen tot een goed einde te brengen met de middelen die ze hebben. “ - Straks kan er terug gesport worden. Geldt dat ook voor judo?

Roxane Taeymans: “Neen, ondertussen is geweten dat enkel een aantal buitensporten terug worden opgestart. in de nabije toekomst zitten daar denk ik ook groepstrainingen in open lucht bij, maar dit enkel met de garantie dat 1,5m afstand bewaard kan worden. Vermits judo een indoorsport is en de afspraken rond de sociale afstand niet kunnen worden nageleefd, zullen we nog even moeten wachten vooraleer we terug kunnen judoën.”

- Verwacht je dat de coronacrisis je judocarrière gaat beïnvloeden?

Roxane Taeymans: “Ik heb nu een trainingsperiode kunnen inlassen die anders ondenkbaar zou zijn geweest.

Ik heb me conditioneel en fysiek kunnen trainen en in 'normale' omstandigheden zou hier geen tijd voor zijn geweest. Momenteel heb ik al 8 weken geen kimono meer aangehad,

maar misschien is dit positief? Even weg zijn uit die alledaagse omgeving ( = de tatami), kan misschien net goed zijn? naast het trainingsaspect komt er nog zoveel meer bij kijken.

Zoals hier boven reeds gezegd mag ik ook de financiële kant van het verhaal niet uit het oog verliezen. Wat zullen de beslissingen zijn van de iJF i.v.m. wedstrijden en ranking?”

- Is er nog iets dat je graag kwijt wilt aan onze lezers?

Roxane Taeymans: “Mijn boodschap aan de lezers: ik hoop dat jullie allen in goede gezondheid verkeren. Dat diegenen die het niet zijn, goed uitrusten en luisteren naar hun lichaam.

Zo kan iedereen eens de "coronavlaag" is gaan liggen, weer buitenkomen en genieten van het leven zoals we het eens kenden. Geniet van de 'E-perotiefjes' en van het zonnetje en wie weet, kruisen we mekaar binnenkort in de zonnige Zurenborgse straten.” www.ijf.org eju.net www.satori-kwai.be

gazet van Zurenborg | www.gazetvanzurenborg.be

11

Heb ik het nu gehad of niet? Relaas van drie weken corona-angst.

“ Gij zijt een schrikhaas,’ zei mijn moeder toen ik haar na drie weken het negatieve resultaat van de coronatest meedeelde.”

Gedurende drie weken ging ik door verschillende fasen van angst: “Heb ik het?” Ik had ademhalingsstoornissen en hartkloppingen, een drukkend gevoel op mijn borst en na verloop van tijd had ik zelfs al passende muziek voor bij mijn begrafenis geselecteerd. Mijn moeder is een oorlogskind. Onze generatie bestaat uit zondagskinderen die bij het minste van hun sokken geblazen zijn. Toegegeven, den Duits was iets tastbaarder aanwezig dan dit onzichtbare virus.

(Yo Van den BULCK) QUARANTAINE Sinds de eerste keelpijn op 5 april heb ik mij volledig volgens de voorschriften van de quarantaine voor vermoedelijke COVID-19-patiënten gedragen. ik kreeg de mail netjes doorgestuurd via het corona e-mailadres van mijn huisarts, die de situatie één keer per week telefonisch evalueerde.

Vanaf 6 uur 's morgens kreeg ik om het uur nieuwsflitsen op mijn gsm over de aantallen doden en de nieuwe maatregelen. Vervolgens begonnen de horrorverhalen te circuleren van de “genezen” COViD-patiënten die dagen of weken aan de beademingsapparaten hadden gelegen. na een wisselend beter-worden-en-weerhervallen-patroon kon ik op een paar uur tijd in ademnood komen en naar de spoed moeten. ik vroeg aan mijn echtgenoot zo onopvallend mogelijk of hij zijn gsm bij zich had als hij ging wandelen of fietsen, en de auto stond voor de deur geparkeerd.

KAT als vermoedelijke coronapatiënt moet je fysiek contact vermijden, maar elke keer als de kat langskwam kreeg ze een aai en ook als ze sliep kon ik er amper aan weerstaan haar te knuffelen. Het beest vluchtte geregeld naar de zolder waar ze zeker was van enige privacy. ik was na één verdieping uitgeput en buiten adem.

Met de moed der wanhoop probeerde ik structuur in mijn dagen aan te brengen: één van de constanten was mijn onlinegroepsmeditatie om tien uur ‘s morgens. ik las later dat dat ook fungeert als een soort antiangstmiddel. Soms als de begeleider te intens over innerlijke rust en veiligheid sprak, rolden de tranen over mijn wangen.

DJELABA ik was zo moe dat ik in de derde week besloot mij niet meer netjes aan te kleden. Ik bouwde een djelabafase in, wat handiger was voor de obligate middagdut. Gelukkig werd ik culinair meer dan verwend door mijn man.

Met de buitenwereld hield ik voornamelijk contact via Facebook en Whatsapp, maar ik raakte in paniek bij de gedachte dat een vriendin echt wilde telefoneren of erger nog een videocall wilde. ik beperkte me tot één vriendin per dag en de dagelijkse telefoon naar mijn mama.

TEST tegen het einde van de derde week werd ik uiteindelijk doorverwezen naar een coronapunt, gelukkig vlak om de hoek. ik kreeg er mijn eerste mondmasker en mijn eerste onderzoek door een echte dokter. Verschillende testen en één dag later belandde ik in het radarwerk van de COViD-spoeddienst. ik kreeg er onder andere ook de befaamde neustest. De eerste poging deed mij net niet de arm verbrijzelen van de coronaproofverpakte verpleegster. Ze trok het ontstellend lange ding terug met de aankondiging dat we opnieuw moesten beginnen: het einde van het staafje moest richting hersenen gaan…

GERUST De uitslag van de longtesten was gunstig en een paar uur later stapte ik met een opvallend gerust hart huiswaarts. ik voelde een raar soort “verlichting”. ik werd er mij van bewust dat er naast de tastbare angsten ook nog een diepere ongrijpbare vorm van angst in mijn lichaam had rondgedwaald. Die was verdwenen.

Ik kon letterlijk en figuurlijk weer

Uw huis sneller verkopen voor meer geld?

Toe aan een nieuw interieur?

Geef uw woning een StyllieS metamorfose!

Vastgoedstyling & Interieurvormgeving www.styllies.be • Annelies: 0485 07 07 40

Yo Van den Bulck had zelfs de muziek voor haar begrafenis al uitgekozen.

Foto Yo VAN DEN BULCK

ademen. “Gij zijt een schrikhaas,” zei mijn moeder toen ik haar na drie weken ziekte het negatieve resultaat van de coronatest meedeelde.

Mijn conclusie bij het negatieve resultaat van de neustest was dat ik geen corona had gehad. Die stelling werd echter enkele dagen later onderuitgehaald door de coronadokter die me uitlegde dat de test een momentopname is Het virus was niet aanwezig bij de afname van de test, maar vermits ik drie weken ziek was geweest, kon ik het wel gehad hebben.

WENNEN Hopelijk eindigen hier mijn ervaringen met corona, hoewel het virus en de gevolgen ervan nog lang deel zullen uitmaken van ons leven.

De ziekenhuizen, politici, maar blijkbaar ook de patiënten zullen beetje bij beetje beter met de situatie leren omgaan. De volgende keer dat ik moet ploeteren in het onzekere, ben ik hopelijk alleen maar de weg kwijt op reis.

12

Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

1942. Het jaar van de stilte: de mokerslag van Herman Van Goethem

Zurenborg in het oog van de storm.

Het indrukwekkendste boek over Zurenborg (en omstreken) dat ik in jaren las, is 1942. Het jaar van de stilte van Herman Van Goethem (1958). Het boek dat vorig jaar bij uitgeverij Polis verscheen, vertelt dag na dag wat er in onze stad gebeurde in het kanteljaar 1942. Van Goethem focust op het lot van de Joden in de vijfde, zesde en zevende wijk van Antwerpen. In die laatste wijk ligt Zurenborg. Vrolijk word je niet van die lectuur, maar wie zijn ogen sluit voor wat er zich toen afspeelde, zal nooit helder zien in wat er vandaag of morgen kan gebeuren. (Peter THEUNYNCK)

POEZIEALBUM aan het begin van het boek krijgt karola Jalowiec, een meisje uit de Lange Altaarstraat, van haar 12-jarige broer Jacob een poëziealbum ter gelegenheid van Chanoeka, het Lichtfeest dat de sombere decembermaand moet doen vergeten.

Jacob heeft op de eerste bladzijde van het album genoteerd: “nooit mogen donkere wolken je lachend vrolijke kindergeluk doen vervagen. […]” Donkere wolken zijn er anders genoeg, want de vader van de kinderen is naar Limburg gedeporteerd en “zijn stoel in de Lange Altaarstraat is sindsdien leeggebleven.” Het is slechts de aanloop naar de gruwel die ook in onze straten en pleinen om zich heen zal grijpen.

JODENSTER Op vrijdag 12 juni 1942 worden in de stedelijke scholen, ook die van de Provinciestraat en de Grote Hondstraat, Jodensterren verdeeld, tegen de prijs van 1 frank per ster en een textielbon van de maandelijkse rantsoenkaart. “De Jodenster geeft het straatbeeld een andere kleur. Veel Joden voelen zich diep vernederd,” schrijft Herman Van Goethem.

Herman Van Goethem schreef een boek dat niemand onberoerd zal laten.

Foto Koen Broos

ZEVENDE WIJK Het boek start op 21 december 1941 en zoomt eerst in op de zesde wijk, gelegen tussen de De keyserlei, het Centraal Station en het stadspark: de Diamantwijk. “Het krioelt er van de Joodse immigranten en vluchtelingen. Op bevel van de Duitsers hangen tegen de gevels of ruiten van alle winkels en zaken affiches met ‘Joodsche Onderneming’ erop.”

Dan zwenkt de camera naar “de

zevende wijk, waar ook veel Joodse vluchtelingen wonen, vooral in het Zurenborgkwartier.” Herman Van Goethem verzamelde tientallen persoonlijke verhalen door met een fijne kam en monnikengeduld door politiearchieven en dagboeken te gaan. een aantal verhalen speelt zich af in de Lange Altaarstraat, de Raafstraat, de korte van Ruusbroecstraat, de Provinciestraat, de Oostenstraat, de kleinebeerstraat, de tweelingstraat… Bij ons op de stoep dus.

WIJ ZOEKEN OP TE KNAPPEN HUIS TE KOPEN T. CLERCKX 0495 100038

ZELFDODING Van dan af wordt in het boek geregeld melding gemaakt van mensen die uit het leven stappen. Zo is er bijvoorbeeld israël Hirschberg die op 13 juli 1942 verdwijnt uit zijn woning in de Provinciestraat. “Men vreescht een ongeluk,” aldus het politieverslag. er zijn ook mensen die de gaskraan opendraaien, zich verhangen of vergif innemen.

EERSTE RAZZIA Op woensdag 22 juli 1942 worden voor het eerst Joden zonder onderscheid opgepakt omdat ze Joods zijn. agenten van de Sicherheits-

polizei wachten Joodse reizigers op in het Centraal Station en houden personen aan in de Pelikaanstraat.

Van dan af wordt het alleen maar erger.

Midden in de nacht worden ze opgeschrikt door het geluid van vrachtwagens en auto’s en door de felle lichten van koplampen RAMSTRAAT 18 Hartverscheurend is het verhaal van Sam Perl, een 22-jarige jongen uit de Ramstraat 18, die droomt van een bestaan als diamantkliever.

13 augustus is een dag van groot verdriet voor hem, want zijn schoolkameraad Moulu Graubert is opgeroepen om de volgende dag naar de Dossinkazerne in Mechelen te vertrekken. Sam zoekt Moulu nog een laatste keer op in de korte van Ruusbroecstraat, waar Moulu’s moeder druk bezig is de koffer van haar zoon te pakken. Midden in de nacht worden ze opgeschrikt door het geluid van vrachtwagens en auto’s en door de felle lichten van koplampen. Ze horen mannen schreeuwen en vrouwen en kinderen huilen. er worden revolverschoten gelost. Bij zonsopgang is de tweede razzia afgelopen. Wanneer Sam naar zijn eigen huis in de Ramstraat terugkeert, ontdekt hij dat zijn ouders en zijn jongere broer verdwenen zijn. De Gestapo heeft de voordeur verzegeld en Sam blijft moederziel alleen en berooid achter.

DERDE RAZZIA Op 15 augustus wordt een grootschalige razzia georganiseerd waar

NAIL COUTURE Erkende Medische Pedicure • Professionele Nagelstudio • Massage Studio Josineumuhire@nail-couture.be

http://www.nail-couture.be Openingsuren: ma: 11:00 tot 20:00 di: 9:00 tot 18:00 wo: 14:00 tot 18:00 do: 9:00 tot 20:00 vr: 9:00 tot 16:00

Kleinebeerstraat 46, 2018 Antwerpen (Zurenborg)

Gazet van Zurenborg | www.gazetvanzurenborg.be

de Antwerpse politie voluit aan meewerkt. Voor de zevende wijk zijn er 18 agenten opgevorderd. Er worden die nacht in Antwerpen 845 personen opgepakt en naar de Dossinkazerne in Mechelen gevoerd. De jongste, Simon Lic, is tien weken oud. De volgende ochtend stelt commissaris Moonen een verslag op voor burgemeester Delwaide en een inlichtingen-pv voor procureur des konings Baers. Zij reageren niet, hoewel de aanhoudingen in strijd zijn met het bezettingsrecht.

Ze zwijgen en stemmen toe.

KLEINBLATT De Joodse Raad komt tevergeefs tussen voor Abraham Kleinblatt, een diabetespatiënt die insuline moet spuiten. Hij belandt zonder pardon in de Dossinkazerne. Dat is voor zijn twee broers het signaal om onder te duiken. Vanaf 18 augustus 1942 is bakkerij Kleinblatt in de Provinciestraat gesloten.

Het vuile werk wordt nog vuiler 1000 JODEN In nacht van 28 op 29 augustus krijgt de Antwerpse politie de taak om duizend Joden op te pakken en eigenhandig uit hun huizen te sleuren. “Hun taak zal zich dus niet meer beperken tot het versperren van de straten en het bewaken van de Joden. Het vuile werk wordt nog vuiler.” In de zevende wijk heeft adjunctcommissaris Florimond Brackman de leiding. Hij moet in onze wijk 250 Joodse mensen arresteren.

“Verdeeld in ploegen van vijf of zes, pakken de agenten eerst de huizenblokken aan tussen de Oostenstraat, Van den Nestlei, Rolwagenstraat en Lange van Ruusbroecstraat. Daarna zijn de aanpalende straten aan de beurt. De Joden worden bijeengebracht in de stadsschool in de Grote Hondstraat.” Sommige agenten werken met tegenzin mee. Ze knijpen een oogje dicht en laten vrouwen en kinderen thuis. Andere, vaak leidinggevende politiemannen gedragen zich brutaler en agressiever dan de Duitse Sicherheitspolizei. Sommige collega-agenten kijken in stilte toe en nemen zich voor om hun superieuren later bij het gerecht aan te klagen.

SPEELPLAATS Op de speelplaats van de stadsschool in de Grote Hondstraat spelen zich op zaterdagochtend 29 augustus afgrijselijke taferelen af. Mensen zitten er op elkaar gepakt in de brandende zon. Ze worden misselijk en braken. De toiletten raken verstopt.

Iemand krijgt een hartcrisis. Bezorgde agenten kopen met geld en zegels

van de opgesloten Joden brood bij de bakker op de hoek van de Dageraadplaats en ze gaan op zoek naar melk en beschuit voor de kinderen. Twee leidinggevende agenten verbieden dat. Ze beschuldigen hun collega’s ervan handel te drijven en dreigen met een rapport. Rond elf uur komen vrachtwagens van de verhuisfirma Arthur Pierre aangereden en worden de gevangenen met veel geweld ingeladen voor een transport richting Mechelen.

Een agent die weigert om mee te werken aan de razzia van 28 augustus, krijgt van burgemeester Delwaide een formele berisping en verliest drie vakantiedagen.

RAAFSTRAAT Op 12 oktober sleuren drie of vier Vlamingen een Joodse vrouw uit haar huis ter hoogte van de Raafstraat.

Raymond Tanghe, een voorbijganger, komt tussen, krijgt klappen maar slaat terug, tot een van de Jodenjagers zijn revolver trekt. Tanghe wordt samen met de vrouw in een verhuiswagen geduwd. Ter hoogte van de Van Immerseelstraat springt een Joodse man uit de vrachtwagen en wordt neergeschoten. Tanghe maakt van de verwarring gebruik om te ontsnappen.

LANGE ALTAARSTRAAT Op zaterdag 7 november herkent een inwoner van de Lange Altaarstraat een Joodse vrouw op straat. Hij gaat haar achterna en klampt in het voorbijgaan een agent aan. Die houdt de vrouw aan en brengt haar naar het politiebureau. De adjunct-commissaris laat de vrouw naar de Sicherheitspolizei overbrengen. Ze wordt opgesloten in de Dossinkazerne en gedeporteerd.

NOVEMBERMAAND De geallieerden winnen de slag om El Alamein. Het Duitse zesde leger raakt ingesloten bij Stalingrad. De overtuiging dat de Duitsers de oorlog aan het verliezen zijn, wint veld. De Antwerpse hoofdcommissaris sluit zich aan bij de clandestiene verzetsorganisatie Witte Brigade. Velen in het politiekorps stappen nu over naar het verzet.

EPILOOG Het boek van Herman Van Goethem is een mokerslag. Het grijpt ons bij de keel, omdat veel van wat beschreven wordt zich in onze wijk, in onze straten en onze huizen afspeelde.

Doordat de auteur de tegenwoordige tijd gebruikt lijken we alles hier en nu mee te maken, wat de impact nog versterkt.

De Epiloog bestaat uit twintig stellin-

gen waarin Van Goethem de essentie van zijn betoog nog eens kernachtig samenvat. Zo wijst de auteur op de verpletterende verantwoordelijkheid van onder meer de Antwerpse burgemeester, die tot eind 1942 een beleid voerde “dat was afgestemd op een naoorlogs politiek overwicht van Duitsland.” Het aantal collaborerende agenten bedroeg, aldus Van Goethem, hooguit 15%. Maar door het wegvallen van een democratisch kader had die minderheid voldoende macht om een gewelddadig politiebeleid neer te zetten. Dat de Antwerpse Joden zich als lammeren naar de slachtbank lieten leiden, nuanceert Van Goethem. De Joden die niet vluchtten of niet onderdoken, waren meestal straatarm en konden geen kant op. Bovendien wisten ze toen niet welk lot hen na deportatie te wachten stond.

13

Stelling nummer twintig is misschien wel de allerbelangrijkste, omdat ze inzoomt op heden en toekomst.

Daarom citeer ik haar graag integraal: “Als het verhaal over 1942 een mens cynisch kan maken, dan maakt de analyse aan de andere kant ook duidelijk wat de kernwaarden van een vreedzame moderne samenleving moeten zijn: respect en verdraagzaamheid, vrije meningsuiting en persvrijheid, vrije verkiezingen, een onafhankelijke rechterlijke macht; en voorts ook politici die met gezag en charisma zo’n samenleving dragen.”

Laat ons hopen dat de coronacrisis burgers en politici wakker schudt en ertoe aanzet om alles wat van waarde is actiever te verdedigen.

Restaurant

is verhuisd We verwelkomen u heel graag om de hoek Draakplaats 3

www.cuichine.be

14

Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

Kennismaking met de trommelaar van de Lange van Ruusbroecstraat.

“ Toen ik die solidariteit in Italië zag, dacht ik: in Zurenborg kunnen wij dat ook.”

Willy De Smedt (60) komt uit het Pajottenland maar woont al 23 jaar in de Lange van Ruusbroecstraat.

Toen België in lockdown ging, trok hij met een geïmproviseerde trommel de straat op om de mensen uit de buurt warm te maken om te applaudisseren voor de zorgsector. 50 avonden lang hield hij het vol. Hij vertelt ons waarom. (Peter THEUNYNCK) Hoe ben je ermee begonnen?

Willy De Smedt: “toen dat coronavirus kwam opzetten in azië, lagen we daar in europa aanvankelijk niet van wakker. Het gebeurde ver van ons bed. Maar dan bereikte het virus Europa. Italië en vooral Lombardije, met epicentrum Bergamo, werden zwaar getroffen. Iedere dag hoorden we dat het aantal besmette mensen en het aantal doden toenam. De ziekenhuizen konden de toevloed niet meer aan. er moesten keuzes gemaakt worden: wie werd geholpen en wie niet. Dat was begrijpelijk, maar tegelijk verschrikkelijk.” “ik zag hoe al die italianen door de lockdown in hun huizen opgesloten zaten. Maar plots merkte ik ook hoe ze vanuit hun venster, vanuit de gang, vanop het balkon begonnen te applaudisseren of muziek te spelen om de mensen in de zorgsector te steunen. Dat ontroerde me. ik dacht: zoiets kunnen wij hier ook in Zurenborg. Zo is dat begonnen. ik haalde een plastic jerrycan uit de kelder en ik trok al trommelend de straat op. na drie weken heeft mijn eerste trommel het begeven: er kwamen barsten in en de klank ging eruit. ik vond in mijn kelder nog een plastic fruitkist die ongeveer hetzelfde geluid maakte.

Daarmee ben ik dan nog weken doorgegaan.”

Lukte het meteen?

Willy De Smedt: “Ja, ik liep al trommelend door mijn straat: het stuk Lange van Ruusbroecstraat vanaf de Plantin Moretuslei tot aan de rotonde van De Walvis en terug. Wat mij opviel was dat mijn getrommel een groot enthousiasme opwekte.

De mensen kwamen spontaan naar buiten en applaudisseerden mee. iedereen had er plezier in. Ze deden het niet tegen hun goesting. Ook mensen die anders misschien niet zouden buitenkomen, deden mee!” (terwijl ik met Willy praat op een bank op de Dageraadplaats, komen er voortdurend mensen langs om de trommelaar van de Van Ruusbroecstraat te groeten).

“Het enthousiasme groeide. en als ik eens een halve minuut te laat kwam, dan vroegen de mensen: Waar blijft de Willy? er is toch niets aan de hand, zeker? ik moest mij echt goed op tijd voorbereiden om tegen acht uur stipt ‘volle bak’ te kunnen geven.”

Heb je ooit trommel gespeeld?

Willy De Smedt: “nee. ik hoor graag muziek, maar ik bespeel helaas geen enkel muziekinstrument. Had ik maar een echte trommel gehad! Maar kijk, zo lukte het ook, hé.”

Waarom die trommel?

Willy De Smedt: “ik wou gehoord worden. ik wou de mensen meetrekken. ik wou het signaal geven van komaan, niet zeuren, we doen allemaal een kleine inspanning. Dat kost ons niets, maar het levert veel op.”

“Ik wou de mensen meetrekken.

Ik wou het signaal geven van komaan, niet zeuren, we doen allemaal een kleine inspanning. Dat kost ons niets, maar het levert veel op.”

Vond je het zelf leuk?

Willy De Smedt: “ik probeerde altijd oogcontact te maken met de mensen. Ze moesten weten: hij heeft mij gezien. en dat werkte. ik keek even naar hen, ze zwaaiden, lachten en deden mee. ik moest er natuurlijk de cadans inhouden, hé. Het is een opdracht hoor! Ho ho! Adrenaline. “ik bereidde mij altijd voor. Wat ga ik aantrekken? iets speciaals: een blauwe strik, een rode das, blauwe of rode schoenen. ik deed elke dag iets anders, want het moest feestelijk zijn voor de mensen en voor mezelf.”

Je kreeg ook verzoeknummers Willy De Smedt:” Ja, er waren al eens mensen die een briefje in de bus staken: Mijn vrouw of mijn dochtertje is vandaag jarig. kunnen jullie voor haar een liedje zingen? Dat kwam er dan ook bij, hé.”

Waarom ben je ermee opgehouden?

Willy De Smedt: ik wou niet doorgaan tot de mensen het vermoeiend zouden vinden. Op maandag 11 mei moest ik beginnen te werken.

Ik dacht: zaterdag 9 mei wordt de finale. Ik wou dat echt feestelijk maken. ik heb de boom op de rotonde dan met hartjes versierd. Die heb ik allemaal met een figuurzaagje uitgezaagd en eigenhandig rood geschilderd. Dat is nu het hartjesplein.”

Hoe blik je erop terug?

Willy De Smedt: “ik ben zo trots op al die mensen die meegedaan hebben.

We kregen enthousiaste reacties van mensen in de zorgsector. Die waren heel blij met de actie. Dat we het zeven volle weken, vijftig avonden aan een stuk, volhielden… daar waren ze van onder de indruk.”

Trommelaar’ Willy De Smedt versierde zijn rotonde met hartjes.

Foto Peter THEUNYNCK

“Het applaudisseren is voorbij, maar die hartjes blijven hangen. Mensen die hier passeren, nemen soms een selfie. Mensen spreken ook af om elkaar te zien bij het pleintje met de hartjes. Dat blijft nog even leven. Dat vind ik heel fijn.”

Ben je altijd al heel sociaal geweest.

Willy De Smedt: “ik was vroeger bij de jeugdbeweging, bij de kajotters, de kaJ. en ik heb vele jaren toneel ge-

speeld. allemaal lang geleden wel.”

Heb je zomerplannen?

Willy De Smedt: “Door die coronaperikelen maken mijn man en ik niet zo veel plannen. Onze citytrip naar Boekarest viel in het water. Misschien gaan we binnenkort eens naar Luik.

Dat is een van mijn favoriete steden.

Een fel onderschatte stad, trouwens.

Voor de rest zien we wel.”

gazet van Zurenborg | www.gazetvanzurenborg.be

15

DAKANT vormt zich om van winterhulp naar steunpunt in coronatijden

In de bres tegen corona-armoede Wie zondag tussen elf uur ’s ochtends en drie uur door de Minkelersstraat wandelt, is er zich waarschijnlijk niet van bewust dat er achter de poort van de Zomerfabriek een koortsachtige bedrijvigheid heerst. Wekelijks worden hier meer dan honderd voedselpakketten klaargemaakt en opgehaald om te verdelen over heel de stad. De vrijwilligersorganisatie die zich hiervoor inzet is Dakant, een organisatie die normaal van oktober tot maart kansarmen en minderbedeelden helpt door het aanbieden van voedselpakketten. Een week na het ingaan van de lockdown heeft de stad Antwerpen hen gevraagd om hun winterwerking niet stop te zetten. Zo kunnen ze essentiële hulp bieden aan die mensen die extra zwaar getroffen worden door de gevolgen van de corona-lockdown. (Machteld HARDY)

Meer dan 100 voedselpakketten bij Dakant.

Foto Machteld HARDY

als ik mij tegen één uur aanmeld met mijn vragenlijstje is een vijftiental vrijwilligers druk bezig om grote boodschappentassen te vullen. Het gaat er erg systematisch aan toe en de concentratie is groot. David Frederickx neemt eventjes pauze om mij te woord te staan. Ook zijn vrouw Maayken Vanfleteren wil haar kennis graag delen. al vlug wordt duidelijk waarom de stad net hen heeft gevraagd om mee in de bres te springen.

ROKPA Dakant kent een lange geschiedenis als organisator van voedselhulp. Het is de opvolger van de vzw die meer dan twintig jaar geleden werd opgericht door eva Sculsky en Mike de Villers onder de koepel van Rokpa (Tibetaans voor ‘hulp’). Jeannine Franken die al meer dan twintig jaar meedraait kan uit eigen ervaring vertellen over de beginjaren van de vzw. aan het Centraal Station op het astridplein bedeelden zij wekelijks o.a. soep, koffie en brood aan de hulpbehoevenden. toen de werken aan het station startten, moesten ze tijdelijk verkassen naar de Ossenmarkt. Daarna vonden ze voor langere tijd onderdak in het atheneum aan de Rooseveltplaats.

DAKANT Intussen was in 2001 de onafhankelijke organisatie Dakant opgericht met o.a. Marijke Moens als drijvende kracht. Zij vertelt dat ze wekelijks op de speelplaats van het atheneum tot vijfhonderd mensen van soep, koffie, thee en voedselpakketten voorzagen. Daar ging een hele week inten-

sief voorbereidingswerk aan vooraf.

Overschotten ophalen bij bakkers, warenhuizen en voedselbanken, soep koken, voor koffie en thee zorgen, voedsel klaarzetten enz.

ZOMERFABRIEK Vijf jaar geleden vonden ze dan hun huidige onderkomen in een loods op het terrein van De Zomerfabriek. De vzw huurt die loods van AGVespa.

“Wel jammer dat dit terrein zo weinig gebruikt wordt. Het zou misschien ideaal zijn om hier de jeugdwerking voor de buurt te organiseren.

Dakant is blij met deze locatie. Ze is weliswaar minder centraal waardoor het aantal mensen dat langskomt minder groot is, maar zij die het echt nodig hebben, vinden sowieso de weg. Het gaat nog altijd over een aanzienlijk aantal hulpbehoevenden. Wel driehonderd mensen bieden zich aan wanneer Dakant tijdens de herfst en winter elke zondag vanaf drie uur de deuren opent.

GEEN CONTRLOLE “Ons principe is dat we iedereen verwelkomen en niemand controleren,” zegt Marijke. Het publiek is erg gemengd. Bejaarden, alleenstaande moeders, nieuwkomers, mindervaliden generatiearmen, mensen uit het voormalige Oostblok. De schroom om hulp te vragen is duidelijk afgenomen de laatste jaren.

De mensen kunnen eerst soep, koffie of thee drinken. Om vijf uur begint de eigenlijke bedeling, waarbij mensen naast een vijftal belegde broodjes

(gesmeerd door de vrijwilligers!) hun eigen pakket kunnen samenstellen met dingen die zij nodig hebben.

tijd en auto of bakfiets ter beschikking stellen om de pakketten ter plaatse te brengen.

David benadrukt dat dit wekelijkse contactmoment ook de gelegenheid biedt om een babbeltje te slaan. Het sociale contact is heel belangrijk naast de noodzakelijke voedselhulp. “er wordt veel gelachen en er is veel solidariteit,” zegt David. naast de vaste vrijwilligers zijn er ook mensen uit de doelgroep zelf die wekelijks een handje toesteken, o.a. om de bedeling ordelijk te laten verlopen. ‘De mensen kennen elkaar en kijken uit naar dit ontmoetingsmoment.’

Extra helpende handen zijn nog steeds meer dan welkom. De vaste schare vrijwilligers is aan verjonging toe.

Hoe corona het beste in de mens naar boven kan brengen!

CORONACRISIS Het sociale aspect is jammer genoeg het eerste slachtoffer in de coronacrisis. De hele werking moest omgegooid worden omdat het aanschuiven aan de poort met zo veel mensen een te groot risico vormde. Het gaat ook over een erg kwetsbare groep. Daarom werd de bedeling ter plaatse vervangen door een thuislevering. De mensen kunnen hun pakket nu niet zelf samenstellen.

Het wordt door vrijwilligers gemaakt en door andere vrijwilligers aan huis bezorgd. nadeel is dat iedereen die een pakket wil, zich hiervoor nu wekelijks moet inschrijven. Men heeft de adresgegevens nodig om de pakketten te kunnen leveren. Marijke ziet de groep mensen die een beroep doet op hulp week na week groeien. Ze voorziet dat ze al vlug aan 200 pakketten per week zullen zitten. naast de klassieke hulpbehoevenden zijn er nu heel wat mensen die plots zonder inkomen vallen en wiens beloofde uitkering lang op zich laat wachten.

LOGISTIEK Aan meewerkende handen heeft Dakant nu meer dan ooit behoefte.

Weliswaar moet er geen soep gekookt worden of koffie gemaakt worden, maar het ophalen en aankopen van het voedsel, het klaarmaken en aan huis bedelen van de pakketten is erg arbeidsintensief. Ook de logistiek achter de bedeling vergt denkwerk, organisatie en vooral veel tijd. Marijke die in de vzw fungeert als penningmeester, secretaris, chauffeur, boekhoudster en manager van de vrijwilligers, heeft ook deze taak op zich genomen. Ze verzamelt alle adresgegevens en via googlemaps stippelt ze kant-en-klare routes uit voor de vrijwilligers die hun

NIEUWE VRIJWILLIGERS Dakant kan gelukkig rekenen op nieuwe vrijwilligers die zich via de site van de stad antwerpen hebben aangeboden. ‘Extra helpende handen zijn nog steeds meer dan welkom. De vaste schare vrijwilligers is aan verjonging toe,’ zegt Jeannine.

Fabienne Claeys is zelfstandige en heeft al haar werkzaamheden moeten stoppen in deze coronatijden. “ik heb me meteen ingeschreven als vrijwilliger op een aantal sites,” zegt ze. Ze laadt haar auto vol met zakken en vertrekt om haar ronde af te werken.

SPONSORS Ook geld is er nodig. Voor hun normale winterwerking moet Dakant normaal geen speciale campagnes opzetten.

Ze hebben altijd kunnen rekenen op vaste voedselsponsors, waaronder bakkers zoals Domestic en Gijbels in de Driekoningenstraat en warenhuizen zoals Metro en Makro. Ook op de Lions Antwerpen Haven en op banken zoals ING kan Dakant rekenen voor steun. Maar nu de vzw haar activiteiten moet doortrekken naar de lente en zomer is er geld te kort. Bovendien moeten ze vers fruit en groenten aankopen, want ze willen de mensen een gezonde aanvulling op hun dieet aanbieden. “een pakket vertegenwoordigt al gauw een waarde van 60 à 70 €”, zegt Jeannine.

Het is niet eenvoudig voor de vzw om dat voor een groeiend aantal mensen bij elkaar te krijgen. Ik beloof hen om in de krant het rekeningnummer en de site van de vzw te vermelden. als ik afscheid neem tegen half twee, schuiven de vrijwilligers aan die hun auto’s of bakfiets volladen met netjes gelabelde en geadresseerde pakketten.

Hoe corona het beste in de mens naar boven kan brengen!

Wilt u DAKANT helpen? www.daklozenhulpantwerpen.be/ BE54 0001 0968 7697

16

Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

KUNSTGALERIE “ZEIT” IN DE STANLEYSTRAAT NEEMT TWEEDE START. Samen met een nieuw wegdek heeft de Stanleystraat er kunstgalerie “ZEIT” bij. Antwerpenaar Luc Franken, sinds 1996 woonachtig in de Stanleystraat, is bezield door abstracte kunst en wil zijn werken tonen aan al wie interesse heeft. Daarom richtte hij het gelijkvloers van zijn woning in tot aangename galerieruimtes. Hij mikt op vier tot vijf tentoonstellingen per jaar.

Je bent welkom! (Bernard SOENENS) OPENING Begin maart opende Zeit haar deuren met de tentoonstelling “BALLS!”. Die naam – met kwinkslag – slaat op het feit dat alle geselecteerde kunstwerken de cirkel als uitgangspunt hebben. Het was een hele domper toen na twee weken de deur weer dicht moest omwille van de coronacrisis. Zo cancelde ook de tweede tentoonstelling, die in het kader van het antwerp art weekend gepland was. De werken van de eerste expo zijn blijven hangen en half mei volgde een nieuwe start.

Ditmaal in betere omstandigheden: lossere coronamaatregelen en voor de deur in de Stanleystraat een gloednieuw wegdek.

Franken ontvangt ons van harte in zijn galerie. Het is niet eenvoudig om naast genieten van het aantrekkelijke interieur en de vele kunstwerken ook de blik te houden op de gastheer die de start van Zeit met veel energie uit de doeken doet.

“ZEIT” Met ZEIT heeft deze nieuwe galerie een gebalde naam. “Vooreerst vind ik de 'Z' een aantrekkelijke letter”, vertelt Franken, “en verder zocht ik een naam om het initiatief open te trekken met het oog op een bredere uitstraling. ik vond inspiratie in Berlijn. Het Duitse woord voor “tijd” sluit aan bij het feit dat kunst verwijst naar een tijdperk, maar ook wel tijdloos is. elk kunstwerk is een momentopname. Zo is het Zeit geworden”, argumenteert Franken zijn keuze.

HUISELIJK Luc Franken is Antwerpenaar van geboorte. Hij volgde een opleiding vertaler – Frans/Italiaans – en is

Luc Franken in zijn kunstgalerie in de Stanleystraat. Foto Ernest VANRINTEL

freelance copywriter. In 1996 vond hij de weg naar Zurenborg, toen hij een huis kocht in de Stanleystraat 17.

Architect Kris Mys deed hetzelfde met het huis ernaast en zo werden twee vrienden ook twee buren. “antwerpen is voor mij Zurenborg, ik voel me er thuis, woon en werk hier, doe er mijn boodschappen. ik ken er ook veel mensen. De banaan die de wijken Oud-Berchem – ZurenborgBorgerhout samen vormen, is voor mij interessanter dan het centrum en 't Zuid,” vertelt Franken.

Werken en wonen in hetzelfde huis vraagt om een ruime huisvesting.

Daarom kozen hij en zijn buur – de vriend/architect – voor een grondige verbouwing van de twee panden tot twee eengezinswoningen met kantoren en tuin.

Luc Franken verzamelde in de loop der jaren een stevig aantal kunstwerken waardoor de ambitie ontstond om een galerie op te starten.

Hij kreeg de kans om “de 16” van buur Mys bij te kopen. Zo ontstond er ruimte om zijn kunstwerken tentoon

ALLE DAGEN OPEN VANAF 10 UUR

Galerist Luc Franken is freelance copywriter.

Foto Ernest VANRINTEL

gazet van Zurenborg | www.gazetvanzurenborg.be

17

tot eind juli.

Begin september gaat de tweede expo “Brief: encounter” van start, een duotentoonstelling met werk van Jo Delahaut (1911-1992) en Filip Collin (°1987). De titel verwijst naar het feit dat de “opdracht” eruit bestond een ontmoeting te organiseren tussen jong en oud talent.

Het werk van Delahaut omvat gouaches, collages en zeefdrukken die te zien zullen zijn naast de neonwerken, collages, tekeningen en werken in plexiglas van Filip Collin.

TOEKOMST Promotioneel kan de zichtbaarheid van Zeit nog wat vergroot worden.

Misschien moet er met het raam aan de straatkant of de gevel iets gebeuren of daar 's avonds met belichting de aandacht trekken. “anderzijds vind ik het oké als mensen enige moeite moeten doen, het is aangenaam als ze bewust en uit interesse langskomen,” relativeert Franken.

Wat de volgende maanden en jaren betreft gaat ZEIT door met abstracte kunst en zullen er jaarlijks 4 tot 5 tentoonstellingen zijn.

“De meeste werken zijn te koop, maar mijn eerste doel is toch kunstwerken waar ik van houd te tonen aan alle mensen die graag komen kijken” sluit Franken af.

Franken wil elk jaar vier tot vijf tentoonstellingen organiseren.

Foto Ernest VANRINTEL

te stellen Het is bijzonder aangenaam om te vertoeven in galerie Zeit. De kunstwerken zijn verspreid over drie ruimtes en een lange gang. naast de werken is er ook aangepast design en een aangename lichtinval. “ik wil graag een galerie die een huiselijk gevoel uitstraalt, liever dan een grote witte zaal,” vertelt Franken.

Dat is hem dan ook aardig gelukt.

ABSTRACT Franken houdt van abstracte kunst uit de jaren '50-'60-'70, met focus op geometrische abstracte kunst. Zoals de naam al aangeeft, gaat die uit van geometrische vormen zoals rechthoek, cirkel, vierkant. “een pluspunt is dat sommige jonge kunstenaars vandaag teruggrijpen naar deze tijd en ondermeer inspiratie vinden in het werk dat ik verzameld heb. Zo kan ik werk van oudere kunstenaars

Agentschap Plantin en Moretuslei 118 • 2018 Antwerpen Tel : 03/224.84.40 • E-mail : AG047076@mandat.belfius.be

Kantoorhouder Michiel Clippeleyr en zijn team heten u welkom bij de bank in uw wijk.

Belfius Bank NV, Pachecolaan 44, 1000 Brussel – IBAN BE23 0529 0064 6991 – BIC GKCCBEBB – RPR Brussel BTW BE 0403.201.185 – FSMA nr.19649

combineren met dat van de jongere generatie”, vertelt Luc Franken Dat blijkt al in de eerste tentoonstelling “BALLS!”, die nu zijn doorstart kent. De oudere generatie (o.a. Guy Vandenbranden, Gilbert Decock, Walter Leblanc, Paul Van Hoeydonck, Geneviève Claisse, Ludwig Wilding en Lothar Quinte) exposeert naast jongere mensen als Lotte Van den Audernaeren, Jef Meyer en Filip Collin. De tentoonstelling loopt nog

OPENINGSUREN donderdag, vrijdag, zaterdag van 14u tot 19u en ook op afspraak ZEIT, Luc Franken, Stanleystraat 16 2018 Antwerpen www.zeitart.space

18

Wat een beren-goed idee!

Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

Sabine en Sophie Meurrens een tweeling uit de Tweelingenstraat die zonder twijfelen zegt dat hun eerste knuffels naar hun ouders in Leuven gaan, maar nadien toevoegt dat het wel eens zou kunnen dat Kyra, de hond des huizes, voorkruipt! Ze missen de contacten met hun vrienden en het salsa dansen het meest.

Ellen Pollard en Jonas Steyaert uit de Van Leemputstraat.

Ellen mist de knuffels van haar neefje Oscar (4j) en Jonas heeft zijn petekind Mia van 2 maanden nog niet in zijn armen gehad.

Zij missen het pétanque spelen, de gezelligheid van het goed gevulde plein en het geroezemoes tijdens de zonsondergangen.

Victoria en Jules Gysen wonen in de Kreeftstraat. Victoria mist haar school en verlangt naar de knuffels van opa en oma in Kapellen. Jules gaat zeker als eerste zijn vriend Arthur omhelzen en vindt het erg jammer dat hij dit jaar zijn eerste communie niet kon doen.

An Denteneer en Simon Duyver uit de Grotehondstraat. An’s eerste knuffel gaat naar haar beste vriendin Alexandra, Simon begint met zijn mama die in Tessenderlo woont eens stevig vast te nemen. De sfeer op het plein en de etentjes met de vrienden worden het meest gemist.

Liesbeth De Smet en Hannes Peeters zijn de zaakvoerders van “Den Draak”. Zij gaan eerst elkaar flink knuffelen. Zij missen het leven in de buurt, de klanten en de toffe babbels. Een positief puntje is dat ze nu lichamelijk helemaal uitgerust zijn en klaar voor een grote nieuwe start.

Frie Leblans woont in de Waterloostraat en heeft de meeste beertjes voor haar raam staan. Zij mist de knuffels van haar kleinkinderen Vic, Fran en Flor. Een haarkappersbezoek staat op nr. 1 zodra het kan. De rust in de straten vindt ze dan wel positief, ze kan nu zelfs met het raam open slapen.

Gazet van Zurenborg | www.gazetvanzurenborg.be

Weet je wat we doen: we laten alle beren (en andere knuffeldieren) nog een paar weken nadat we corona kwijt gespeeld zijn, aan het raam zitten en gaan dan op een zonnige dag met ze op wandel langs de vensters van de wijk. Wat doen we dan: we lopen extra dicht bij mekaar (op knuffelafstand) en gooien onderweg de mondmaskertjes in een vuilbakje (we houden alleen de hele mooie bij) zodat iedereen kan zien wat voor een reuze glimlach op ons gezicht staat.

Tekst en foto’s Jeannine FÜHRING

Lien Gorrebeeck en Sebastian Stuart wonen in de Kleinehondstraat. Liens eerste knuffel is voor haar ouders in St. Niklaas en Sebastian gaat zijn ouders en familie in Zoersel omhelzen. Wat ze het meest missen zijn de sociale contacten. De grote giraf voor het raam is een van de vele knuffels van hun 6 maanden oud dochtertje.

Selma en Arsène Alper uit de Dolfijnstraat hebben een berentoren gemaakt.

Selma gaat haar beste vriendin Lucy knuffelen en Arsène zijn vriend Ari. Zij missen de weekenden en hun wandeluitstappen in de Ardennen en hun vakantiehuis.

Mathias Coene met Finn en Ellis wonen in de Schorpioenstraat.

Mathias mist de wandelweekenden met de ganse familie in de Ardennen. Zijn eerste knuffel is voor zijn vriend Marcel uit Deurne die 75 jaar geworden is.

Ingrid De Bruyn woont met haar man voor een tijdje in de Transvaalstraat in het huis van haar zoon, die daar normaal met zijn echtgenote en hun twee rakkers Oscar en Lewis verblijft.

Die tijdelijke wisseling kwam er omdat het ouderlijk huis een veel grotere tuin heeft en vond plaats net voor Corona toesloeg. Nu missen ze de kleinkinderen en de gezellige sfeer tijdens de maaltijden.

Daglinde Masure en Maria-Elena uit de Gulden Vliesstraat hebben een “beren-zoek-raam” gemaakt. De eerste knuffel van mama is voor haar ouders, die van haar dochter voor haar beste vriendin Elene. Zij mist de school, de scouts, zwemmen, ballet en dansen.

Daglinde mist vooral de contacten en babbels met de familie.

19

20

Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

gazet van Zurenborg | www.gazetvanzurenborg.be

21

Heraanleg speeltuin Dageraadplaats volgens plan klaar tegen juli Zoals aangekondigd, wordt de speeltuin op de Dageraadplaats volledig opnieuw heraangelegd. er komen speeltoestellen voor verschillende leeftijdscategorieën en speelwater. iets later dan voorzien, werden de oude speeltoestellen afgebroken.

De bomen krijgen houten platen om beschadigingen door de werken te voorkomen.

De speeltuin zal terug op dezelfde plaats komen. De ondergrond zal bestaan uit rubber met verschillende

kleuren en met hoogteverschillen in de vorm van heuveltjes. aan één kant van de speeltuin komen speeltoestellen voor de allerkleinsten, aan de andere kant verschijnen de toestellen voor de wat oudere kinderen. De kleur van de verschillende toestellen wordt aangepast aan de kleuren van het rubber. er komen onder andere schommels, speelhuisjes, een klimweb en een ingewerkte trampoline. in het midden van de speelzone komt

een waterelement met metalen, gekleurde buizen die op allerlei manieren water spuiten. een ondergronds systeem recupereert en zuivert het water, om verspilling tegen te gaan. De ouders kunnen zich neervlijen op comfortabele zitbanken. Ook de bomen worden niet vergeten: zij krijgen ondergrondse voorzieningen voor de wortels, zodat ze optimale kansen krijgen om verder uit te groeien.

Staat de komende weken op de

Vernieuwing van de huidige speelzone.

Foto Jörg PYL

Nieuwe speeltuin hopelijk tegen 1 juli in gebruik.

Foto Jörg PYL

De oude toestellen werden afgebroken.

Foto Jörg PYL

Niveauverschillen in de vorm van heuveltjes.

Foto Jörg PYL

planning: de aanleg van de waterput en de valdempende rubberen vloer en de fundering voor de speeltoestellen. tot slot komen de speeltoestellen zelf aan de beurt. Zonder tegenslag hoopt het stadsbestuur dat de speeltuin rond 1 juli in gebruik genomen kan worden, tenminste als corona het wil.

De werken beperken zich tot de huidige speelzone, de impact op de Dageraadplaats is minimaal...

(Jörg PYL)

22

Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

Monique Thomaes, kunstenaar

“ EEN LEVEN VAN KUNST: VAN BEVEREN, DEN HAAG en DELFT OVER BERLIJN NAAR ZURENBORG” Achter het raam van de Cogels-Osylei 23 vind je een kunstwerk.

Het is de bijdrage van Monique Thomaes aan het project “Behindtheglass” dat overal kunst achter het raam wilde om de wekenlange sluiting van musea en tentoonstellingen te counteren.

Thomaes woonde twee lange periodes in het buitenland, eerst in Nederland (20 jaar) en daarna in Berlijn (15 jaar). (Bernard SOENENS)

Monique thomaes is een merkwaardige vrouw: vriendelijk en uitbundig als gastvrouw; ze is een spraakwaterval in perfect Nederlands; haar monoloog onderbreekt ze enkele keren met een relativerende lach; tussendoor spreekt ze met een warm hart over haar gezin: Ze volgde tweemaal haar man naar het buitenland. kamiel was werkzaam bij het europees Octrooibureau, in nederland als vooronderzoeker, in Berlijn als directeur (1988). Regelmatig voert hij nog online opdrachten uit voor zijn vroegere chef. In 2002 ging Kamiel met pensioen en verhuisden ze naar de CogelsOsylei. in antwerpen ging thomaes gewoon door met haar werk, waar ze al veel mensen had leren kennen via haar gastdocentschap bij het HISK (1999-2002) toen gevestigd op de locatie van het Militair Hospitaal (nu in Gent). Vanuit Berlijn vertrok ze om de zes weken naar antwerpen om een week lang internationale studenten te begeleiden die bezocht werden door curatoren, critici, galeristen en andere reeds gevestigde kunstenaars.

“Via “kunstenpunt” en als lid van de kunstenaarsvereniging NICC, informeer ik me over kunstwedstrijden en realiseerde ik een aantal tentoonstellingen in het land.” vertelt thomaes.

PANIEK eerste vraag is uiteraard hoe thomaes de coronacrisis tot nu beleefde. Ze gaat meteen aan het vertellen: “Bij mij was dat paniek. ik dacht: alles valt toch stil: ik kan me beter bezig houden met mijn atelier op te ruimen, een nieuw programma te bestuderen, foto-en video-archief na te kijken. Maar dan crashte mijn computer. We missen vooral onze kin-

deren en kleinkinderen die allen in nederland wonen en nu niet bereikbaar zijn. Maar fijne buren en leuke contacten op anderhalve meter, maken het afgescheiden zijn veel draaglijker. antwerpen en verre omgeving hebben we verkend al fietsend en wandelend.

Voor het project “Behindtheglass” besloot ik om een paar prints uit mijn laatste werkserie “The glory/the violence of the sea” achter twee ramen te hangen. De zee is door de eeuwen heen een draagvlak voor kunstenaars met zowel een troostende als dreigende impact.

Zee, lucht en wolken keren steeds terug in mijn werk, zowel fotografisch als in videowerken.

Bijna onopvallend verbinden de prints zich met de gevel en de ramen. ik laat ze hangen ook al gaan galeries en musea weer open, zij het op afspraak.

NEDERLAND Haar hele loopbaan illustreert thomaes met beeldmateriaal dat opgeslagen is op haar website. (www.mthomaes.com). nederland was de eerste stap. “ik was een dertiger toen ik bij de Vrije academie in Den Haag een opleiding beeldhouwen volgde. Je kwam er bij diverse docenten terecht die met diverse materialen werkten: van klei, naar gips, hout, steen, tot ik eindigde bij de afdeling metaal. Aansluitend haalde ik een diploma pedagogiek en didactiek en was ik werkzaam in het volwassenenonderwijs in Rotterdam.”

BERLIJN In 1988 verhuisden Monique en Kamiel naar Berlijn. “twee volwassen kinderen bleven in nederland, omwille van studies in Maastricht en Delft.

Onze jongste dochter (14) zette mee de stap,

De bijdrage van Monique Thomaes aan het project “Behindtheglass”.

Foto Dani VAN DE REMOORTEL

moest zich aanpassen aan Duitstalig onderwijs en dat was uiteraard een uitdaging”. Heel Berlijn stond trouwens voor een uitdaging met de historische “Val van de Muur” in 1989. Thomaes onthoudt een pittige anecdote: “De avond vooraf zagen we om 23 uur nog het nieuws op TV. We volgden de demonstraties in Leipzig, maar niemand geloofde dat het mogelijk was om de muur te laten vallen. 's Ochtends ging ik naar de Bildhauerwerkstätte, waar ik een atelier had gehuurd, niet ver van 'de Muur'. De straten waren leeg, ik zag wel een “trabantje” rijden, maar had het nog steeds niet door. De werkleiders stonden verbaasd: 'wat doe jij hier! iedereen staat aan 'de Muur'!

Wij fietsten er meteen heen: een fenomenale belevenis. zo ontroerend!”

LICHT Het werk van thomaes ging in Berlijn ook een andere richting uit. Via bijscholing, zelfstudie en experimenten met fotografie en zo naar dia-, licht- en videoinstallaties maakte het beeldhouwwerk plaats voor ruimtelijke installaties . “een zalige tijd” voor thomaes. Ze nam er deel aan kunstintegratiewedstrijden en groepsprojecten, ook in openbare ruimtes.

“In de grote werkruimtes van de Bildhauerwerkstätte leerde ik veel internationale kunstenaars kennen.

Zelf maakte ik minimalistische sculpturen, bestaande uit hout, glas en staal. Die onderdelen gebruikte ik in meerdere samenstellingen, bouwde ze op, maakte een variant en bouwde ze weer af. Ik maakte er schetsen van maar dan begon ik die varianten te fotograferen.

De luister van het licht.

Foto Dani VAN DE REMOORTEL

Behalve het vastleggen van haar “installaties” experimenteerde Thomaes met fotografie in de donkere kamer: vastleggen van binnenvallend licht op fotopapieren, ontwikkelen van grote formaten, eerst bij de

gazet van Zurenborg | www.gazetvanzurenborg.be

foto-afdeling van de berlijnse academie, later in een zelf ingerichte doka.

“Ik gebruikte fotografie om me te focussen op licht, ruimte en tijd.

Zo evolueerde ik van de “zware” materialen naar het immateriële. Dus was kamiel heel blij met die evolutie: gedaan met het sleuren en sjouwen met die loodzware materialen! Hij volgde mijn werk, hielp als het nodig was, maar liet me volledig mijn gang gaan in die wereldstad.”

VIDEO “Later schakelde ik over op video en evolueerde mijn werk in de richting van installaties en versmelting met bestaande architectuur. ik nam deel aan de wedstrijd uitgeschreven door het Vlaams Parlement (2001) voor een ingreep bij de verbouwing van het Huis van de Vlaamse Volksvertegenwoordigers. Mijn inzending werd gekozen en aangekocht. De gevel trekt al twintig jaar de aandacht door een interactieve lichtinstallatie die wordt gestuurd door de liften in het gebouw. Mijn meest recente ingreep in architectuur is een permanente lichtinstallatie in Sint-andriesziekenhuis in tielt. een stapsgwijze lichtbeweging leidt naar de ingang van het ziekenhuis en begeleidt de bezoeker naar binnen, vandaar de titel “een zucht van licht”.

Zonder meer was Berlijn een succesverhaal: De Berlinische Galerie kocht ruimtelijk werk aan en ook foto- en videowerk. tien jaar Berlijn werd gehonoreerd met een studiebeurs en de publicatie van een overzichtscatalogus “de passage-monique thomaes”.

ANTWERPEN in 2002 gaat kamiel met vervroegd pensioen. na een lange zoektocht vinden ze een aantrekkelijk en licht

huis in de Cogels-Osylei. Ze zijn enthousiast over het huis, de straat en de hele buurt. kamiel wordt trouwe bezorger van de Gazet (zie vorige editie). thomaes werkte het voorbije decennium nog een resem tentoonstellingen af onder meer in Sinttruiden, Roeselare, Hasselt, knokke, turnhout, Heusden-Zolder, alden Biesen, Schiedam (NL), Antwerpen, Beveren en kortrijk. We pikken er twee “highlights” uit: 'into the light' en 'de luister van het licht' in het kader van de groepstentoonstelling “into the light” (2010) concipieerde thomaes een installatie op een door haar gekozen plaats: de loggia met de elf bustes boven de ingang van het kMSka. Haar computergestuurde lichtanimatie legt een geladen maar poëtisch accent op de beelden.

Het Muze'um L in Roeselare geeft haar carte blanche. “Het minimalistische gebouw daagde me uit tot een enscenering, die ik de titel 'de luister van het licht' gaf.”

Lut De Block schreef erover in 'Artlight': “Thomaes construeert een tijdelijke omgeving die in het teken staat van waarnemen en waargenomen worden. Ze tast gevoeligheden af en laat zien wat je normaal niet kan zien: het zwijgen van de stilte, de luister van het licht, het verglijden van de tijd.

Het zwijgen van de stilte, de luister van het licht, het verglijden van de tijd.

Foto Dani VAN DE REMOORTEL

GENT Op één van haar fietstochtjes kreeg thomaes tot haar grote vreugde het bericht dat haar voorstel voor een lichtinstallatie op het lichtfestival in Gent (jan.2021) aangenomen was.

Hopelijk gaat het lichtfestival door: zo nodig met de anderhalve-meterafstand-formule.

Eline Vercruyssen Opticien - Optometriste Dageraadplaats 12 2018 Antwerpen tel : 03/235 16 35 • fax : 03/235 17 44 optiekdedageraad@telenet.be

OPENINGSUREN MAANDAG DINSDAG WOENSDAG DONDERDAG VRIJDAG ZATERDAG

GESLOTEN 10 uur tot 18 uur 10 uur tot 18 uur 10 uur tot 18 uur 10 uur tot 18 uur 10 uur tot 13 uur

23

24

Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

Gazet van Zurenborg | www.gazetvanzurenborg.be

Ijstijd Coronatijd. Mooi weer, maar geen cafés, geen restaurants, geen terrasjes.

Wat doet een mens dan als hij zijn kot verlaat? Een ijsje gaan halen bij gelateria Savini bijvoorbeeld. Je moet wel in de rij gaan staan, want er zijn er wel meer op dat idee gekomen. Maar geduld loont, want het ijs is heerlijk.

Foto Marc VingerhoeDT

25

Levensgevaarlijk Daar sta je dan met je kinderen op hun fietsjes. Je bent veilig beneden geraakt, maar nu wil je naar de overkant. Simpel is dat niet. Eerst moet je je al vervaarlijk ver naar voren wagen. Links om de bocht achter de netels kijken of er trams of fietsers aankomen. En als links de kust veilig is, moet je snel naar rechts kijken. Ook fietsers, razendsnelle fietsers soms, kwaje fietsers soms.

En daar ook trams. En als je daar voorbij bent, hopen dat bussen en auto’s je behouden het zebrapad laten oversteken. Stress, hartkloppingen… Nee, veilig is anders. Serieuze ongevallen kunnen hier niet uitblijven.

Foto Marc VingerhoeDT

Kabuki

Sushi • Grill • Wok Alle dagen open van 11:00-14:30 en 17:00-23 Dageraadplaats 28 2018 Antwerpen Info@kabukisushi.be www.kabukisushi.be

Tel. 03 663 8200

Applaus elke dag om 20 uur vanwege GvZ.

Bel ons of spring gerust eens binnen, altijd welkom!

Bent u op zoek naar een nieuwe woning?

Wenst u uw eigendom te verkopen?

Of wenst u gewoon meer informatie over de evolutie in de vastgoedmarkt of over de woningprijzen in uw buurt?

Ons team staat klaar voor u en zal u met plezier en zonder enige verplichting verder helpen.

Dus spring gerust even binnen!

Wij zijn van maandag tot vrijdag doorlopend geopend van 10u tot 18u . Eveneens buiten de kantooruren welkom na afspraak.

ACTIVITY

Voor meer informatie of om een afspraak te maken, bel ons op het nummer 03 239 21 21 of stuur een email-bericht naar info@century21activity.be.

GRATIS SCHATTING!

Dageraadplaats 31 - 2018 Antwerpen 03/239.21.21

26 Het levensverhaal van Alexandra Cerceni, de dichtende flamencodanseres van Zurenborg Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

“ Ik word vanzelf blij als ik doe wat goed is voor mij.” neerd door dans. “in de balletschool was ik heel goed in Spaanse dansen. ik ben iemand die emotioneel is en tijdens het dansen kan ik mij echt uitdrukken. In de flamenco is dat zelfs een troef. Het is een karakterdans.”

Zo groeide Alexandra verder in de Spaanse dans, tot ze op haar 28ste zelfs naar Madrid verhuisde. Samen met haar toenmalige vriend verkocht ze het grootste deel van haar spullen, het andere deel stockeerde ze bij vrienden en familie en ze vertrokken naar het land van de flamenco. Daar volgde ze les aan een professionele dansschool. “Die school heet amor de Dios, wat ‘de liefde van God’ betekent. Ik vind dat zo’n prachtige naam.

Wat ik leuk vond was dat daar de échte flamenco gegeven werd en niet de commerciële dans, en dat de mensen die daar les volgden en les gaven één grote mengeling waren.

Zo kwam ik ook in contact met zigeuners. Dat was echt een wereld apart.”

Alexandra Cerceni verlangt naar een appartement met een tuintje.

Foto Sylvaine JACQUART

Met haar zwarte lokken, zwarte echt mijn ding, want ik heb uiteindelijk mijn middelbaar nooit afgemaakt. Als de dingen te technisch worden, verkleren en het gestipte mondmasker dat lies ik snel mijn interesse.” ze op dit moment draagt, zal je haar niet snel missen als ze voorbijwandelt. “ Gedeeld verdriet is halve pijn, Alexandra Cerceni (58) is geen onzegt men soms. Dit werkt ook bekende op de Dageraadplaats. Haar omgekeerd. Als je over positieve achternaam klinkt Italiaans, maar ze dingen schrijft, vermenigvuldiheeft Russische roots. (Fran VAN ESCH) RUSSISCH Haar Russische achternaam was zo ingewikkeld dat haar vader besloot om hem te veranderen in iets dat er sterk op leek. Dat werd dan uiteindelijk Cerceni. naast opvallende looks heeft ze een interessant levensverhaal, maar ze is nog niet klaar met het maken en schrijven ervan.

Alexandra was kleedster in de Stadsschouwburg, ze lanceerde samen met iemand anders handwerk en knutselen tijdens de nabewaking in de Steinerschool, was assistent bij een kinesist, turnlerares voor peuters en ze is zelfs nog tekenmodel geweest. Vandaag brengt ze als zangeres ook een muziekgroepje samen. Alexandra en de ud-speler (arabische luit, nvdr) ernest Vanrintel proberen tijdens de coronacrisis nog samen te komen om te zingen op straat. Dit is niet altijd evident, omdat het moeilijk is om een rustige plek te vinden waar ze buiten met de muzikanten kunnen oefenen. Alexandra heeft één grote passie: haar liefde voor Spanje; de taal, de dans en het land. Ze heeft daar dan ook twee jaar gewoond. Alexandra is een vrouw die heel haar leven nooit echt stil heeft gezeten. Dat wil ze zo houden.

ARTROSE Op een warme zaterdagochtend ontmoet ik Alexandra op en bankje aan de Dageraadplaats. Ze spreekt liever vroeg af omdat het plein dan nog rustig is. We zoeken een comfortabele plek. Dit is niet altijd evident voor Alexandra, want ze heeft artrose. Hierdoor krijgt ze vaak pijn als ze te lang in een bepaalde positie zit, staat of wandelt.

Gelukkig is praten geen probleem, en ze vertelt over de tijden wanneer ze nog geen last had van haar gewrichten.

Op dat moment in haar leven danste ze letterlijk in het rond. “toen ik klein was ging ik naar de balletschool hier in Antwerpen. Jammer genoeg was ik fysiek niet zo soepel en moest ik veranderen van school. Dat was niet

gen die positieve dingen zich.”

FLAMENCO Naast al haar andere bezigheden was flamenco dansen altijd haar passie. Van kleins af aan was ze gepassio-

Ernest Vanrintel speelt ud.

Foto Sylvaine JACQUART

NOODLOT Jammer genoeg sloeg het noodlot toe en werd Alexandra’s allerbeste vriend doodziek. Ze keerde terug naar België om bij hem te zijn tijdens zijn laatste momenten. “na zijn dood ben ik nog teruggekeerd naar Spanje, maar het voelde anders. toen heb ik besloten om definitief terug naar huis te komen. De eerste 2 jaren in België waren het moeilijkst. ik heb toen een tijd niet gedanst. ik kon mijn emotie dus ook nergens in kwijt. toch had ik een heel sterk gevoel dat ik moest terugkomen. Het hoofdstuk Spanje was voor mij afgesloten.”

Uiteindelijk begon Alexandra terug gedichten te schrijven. Ze vond die liefde voor poëzie al in Spanje. Daar schreef ze gedichten in het Spaans, want die taal leerde ze vloeiend schrijven en spreken tijdens haar verblijf daar. “In Spanje was ik ’s nachts beginnen te schilderen en schrijven. Vooral in het schrijven van gedichten kon ik mij echt vinden. ik ben de waarde van woorden meer

gazet van Zurenborg | www.gazetvanzurenborg.be

27

problemen minder erg worden. Je verdriet delen helpt vaak. Gedeeld verdriet is halve pijn, zegt men soms.

Dit werkt ook omgekeerd. als je over positieve dingen schrijft, wordt je omgeving ook positiever.

DROMEN Door haar artrose kon Alexandra uiteindelijk dus niet meer dansen, maar dat betekent niet dat ze bij de pakken blijft zitten. Als bewegingsvorm doet ze elke dag thuis tai chi, een oosterse vechtdans. Ze danst een speciale vorm voor mensen met reuma en artrose. “Dit helpt mij ook erg door de coronatijd, ik word daar echt goed gezind van. Het is zowel mentaal als fysiek heel belangrijk voor mij.”

Alexandra Cerceni en Ernest Vanrintel spelen samen op straat tijdens de coronacrisis Foto Sylvaine JACQUART

beginnen te voelen. toen ik jonger was, was ik niet echt een ‘woordmens’. Nu is schrijven écht mijn uitlaatklep. Meer dan zingen zelfs, want met zingen vertolk je de woorden van andere mensen. in mijn poëzie komen de woorden uit mezelf. Ik schrijf ook met een zeker ritme, dat je ook terugvindt in zowel de dans als in het zingen.”

GEDEELD VERDRIET IS HALVE PIJN Alexandra’s woorden vinden nu ook hun weg naar Facebook. Veel mensen van haar generatie zijn juist heel privé op sociale media en proberen zo weinig mogelijk te delen met de buitenwereld. instellingen zoals ‘alleen ik’ of ‘enkel zichtbaar voor vrienden van mij’ worden meer en meer aangeklikt. enkel de echte vrienden krijgen een glimp te zien

van wat er in hun privéleven gebeurt.

Alexandra gaat daar anders mee om.

Voor haar geeft het delen van haar zielenroerselen op Facebook haar gedichten juist een soort van tweede dimensie. “ik merk dat het helpt als ik mijn emoties deel op Facebook. Het voelt voor mij alsof je met vriendinnen praat over problemen, waardoor de

Alexandra is een vrouw die heel haar leven nooit echt stil heeft gezeten, en dat ook niet snel van plan is. “Van gevoel blijf ik altijd een danser. Poëzie schrijven en zingen helpt wel het gemis van de dans op te vullen.

Gelukkig heb ik eigenlijk bijna alles gedaan wat ik wou doen. Mijn droom was vroeger om naar Spanje te verhuizen en ik heb dat toen ook gedaan. ik wou altijd kinderen en heb nu een 26-jarige zoon die professioneel muzikant is. ik ben heel erg in het nu gaan leren leven. Ver vooruit denken doe ik eigenlijk niet meer. natuurlijk heb ik kleine dromen, ik zou bijvoorbeeld wel graag in een appartementje met een tuintje willen wonen . Daar ben ik nu naar op zoek in de buurt, want ik voel me wel echt een Zurenborger. Van zo’n dingen kan ik op lange termijn wel gelukkig worden. Dat is uiteindelijk wat telt, de kleine dingen in het leven. Ik word vanzelf blij als ik doe wat goed is voor mij.”

28

Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

WIJKDICHTERWOORDEN

De dravende Dichter

Je moet al wat jaren in Zurenborg op de teller hebben om het je te herinneren.

Achter deze gevel in de Grotebeerstraat 43 werd in de jaren tachtig van de vorige eeuw poppentheater gespeeld. Het was de thuisbasis van theater ’t Sterretje van Mieke Krik. Kleuters die nu naar de veertig lopen, keken met grote ogen naar voorstellingen als Dat Eendje is me d’r eentje en Het meisje met de zwavelstokjes. De vrolijk gekleurde panelen op de gevel dateren nog uit die tijd. Nu de gevel een opfrisbeurt heeft gekregen, komen ze weer helemaal tot hun recht. Foto Marc VINGERHOEDT

Hij snelt door de wijk de ene straat in de andere uit zoekt naar bruikbare woorden voor een wegglippende tijd vecht onvermoeibaar tegen zandlopers trillende horloges klokken en aflopende chronometers. te laat te laat maar altijd op tijd zegt het konijn dat op hem jaagt.

Corona of geen Corona, het Zeezicht blijft hopen. Foto Marc VINGERHOEDT

Geen moment staat hij stil vertraagt zo zijn dagen aarzelen ligt hem niet van uren die verdwijnen kan de tijdrijder niet winnen hij weet dat de laatste dans een haperend klok zal zijn. te laat te laat maar nooit op tijd zegt het konijn dat op hem jaagt.

Ricardo anemaet

www.the-park.be - info@thepark.be Boekenbergpark for Body & Mind www.facebook.com/AtTheParkBoekenberg/

Chrisssy's Chris Vissers

Kleermaakster 048 539 33 66 www.chrisssys.be info.chrisssys@gmail.com

Demullier Erwin Kantoorhouder

Persoonlijk advies: ✔ Beleggingen ✔ Hypotheken ✔ Verzekeringen Gratis zichtrekeningen en kaart Belgiëlei 94 • 2018 Antwerpen Donderdag open tot 18 uur erwin.demullier@argenta.be Tel 03-230 63 23 FSMA nr 63875 cA cB ON 871 755 529

Foto Jörg PYL

gazet van Zurenborg | www.gazetvanzurenborg.be

29

Alexandertechniek maakt mensen weer bewust van hun lichaam

“ Het kost tijd om je lichaam op een nieuwe manier te leren gebruiken” ties te geven. Vaak doet het mensen in eerste instantie aan yoga denken maar het gaat eigenlijk om heel eenvoudige bewegingen zoals zitten, staan, wandelen. Het is zeker geen fitness.” na tien jaar altviool spelen merkte Marc Pijpops een soort stagnatie bij zichzelf: “Ik kwam altijd dezelfde problemen tegen. Als muzikant heb je vaak veel spanning in de schouders en armen. in het conservatorium wordt daar weinig aandacht aan besteed. en dan maakt meer oefenen iets niet beter omdat je altijd verkeerde dingen herhaalt!” Hij kwam in contact met de Alexandertechniek via zijn altvioollerares in Rotterdam. Hij volgde een driejarige opleiding Alexandertechniek in Amsterdam en is nu vier jaar therapeut. “Het was een zeer intensieve opleiding: vier dagen per week. te vergelijken met een instrument leren bespelen: je bent er niet op één keer mee klaar!”

Marc Pijpops: “Het gaat over bewustwording van je manier van bewegen in het dagelijks leven.- Foto Renee DUFAIT

Vanuit de redactieraad van de Gazet van Zurenborg kwam de vraag of iemand de Alexandertechniek kende en of iemand bereid was een sessie te ondergaan. Ik had vroeger wel eens over die techniek gehoord, maar dacht toen dat het een soort gymnastiek was. Ik wilde er dus wel meer over te weten komen.

(Renee DUFAIT) ik neem alvast een kijkje op de website van Marc Pijpops.

Daar lees ik het volgende: “Alexandertechniek is een zelfhulpmethode die je helpt tal van fysieke problemen te overwinnen en onnodige (spier)spanningen los te laten.

Het kan je sport- en muziekprestaties verbeteren. Hierdoor ga je niet alleen efficiënter bewegen maar word je ook mentaal bewuster en alerter. Je leert blokkades in denken en bewegen te doorbreken. Dit vermindert stress en geeft je meer rust en ontspanning.”

Dat klinkt veelbelovend en zo kom ik dus zonder precies te weten wat me te wachten staat bij Marc Pijpops (44) in de korte Van Ruusbroeckstraat terecht. Hij ontvangt me vriendelijk, met een glimlach verborgen achter zijn mondmaskertje. in het midden van zijn gezellige living staat een volledig ontsmette Alexandertechniek-tafel en verder weg op de grond ligt een yogamat met een yogablok als hoofdsteun.

MUZIKANTEN “Heb je al van Alexandertechniek gehoord?” vraagt hij me. “Jawel, maar ik weet niet wat het juist is. ik vraag me af of het te vergelijken is met kine. Of is het massage?

Meditatie? Yoga?” “Nee, lacht Marc Pijpops, het gaat over bewustwording van je manier van bewegen in het dagelijks leven. De hoofd-nek-rugverbinding is daarbij erg belangrijk. De Alexander naar wie de techniek is genoemd, was een acteur met stemproblemen. Hij ontwikkelde zijn techniek door zichzelf in spiegels te observeren. In het begin was Alexandertechniek vooral gericht op mensen met stem- of ademhalingsproblemen, maar gaandeweg ontdekte Alexander dat zijn stem werd beïnvloed door het gebruik van zijn hele lichaam. Die holistische aanpak van de Alexandertechniek bleek ook heel effectief tegen onder andere chronische rugklachten. Het is ook heel populair bij muzikanten geworden. Het doel van Alexandertechniek is je bewust te maken van de manier waarop je beweegt en van spanningen in je lichaam. Je leert dan die spanningen los te laten door jezelf mentale instruc-

ELASTICITEIT Marc Pijpops vraagt me of ik niet zelf een paar dingen wil proberen. natuurlijk wil ik dat. Zei hij immers niet dat het eenvoudige bewegingen waren? Bewegingen die een seniorenlijf wel kan uitvoeren? Als eerste oefening vraagt hij me om te staan en te gaan zitten en mezelf te observeren. “kijk vooral wat er gebeurt met je nek!” Ik voel een soort zweepslag bij het opstaan en bij het gaan zitten houd ik mijn nek voorovergebogen.

Marc Pijpops imiteert me en legt uit: “Veel mensen trekken hun hoofd naar achteren als ze gaan zitten en rechtstaan. De spieren van de rug trekken dan te hard samen. We willen met de Alexandertechniek het omgekeerde: elasticiteit vanaf de zitbotjes tot aan de atlas, de bovenste nekwervel. Op de atlas rust de schedel. Het hoofd weegt vijf à zes kilo. Dat is te vergelijken met een kleine emmer water. als je die emmer te veel naar voren plaatst, krijgen we te veel spanning in nek en rug. De hoofdnek-rug-verbinding, de wijze van balanceren van het hoofd op de atlas, is cruciaal om zo efficiënt en vrij mogelijk te bewegen. Het naar achteren trekken van de nek geeft spanning en stress. en nek en schouders zijn al heel stressgevoelig! Als mensen een plafond schilderen of op een racefiets zitten, bijvoorbeeld, trekken ze het hoofd vaak te veel naar achteren. Het is beter het hoofd zoveel mogelijk te laten bewegen vanuit de atlas, zodat de nek minder onder druk komt te staan.”

Maar Marc Pijpops laat mij nog wat werken: hij laat me verschillende keren zitten en rechtstaan. Bij het ene moet ik de neus lichtjes laten vallen en bij het andere proberen naar boven te denken. “De ogen leiden de beweging. Probeer de nek lang te houden. Leg een hand op je nek dan voel je het,” adviseert hij.

Marc Pijpops toont een gebogen bovenrug en steekt het hoofd vooruit. “Dit zie je vaak bij oudere mensen,” zegt hij. “Ook mensen die aan computer zitten of met een gsm bezig zijn, houden zich vaak zo, want ze zijn dan zo geabsorbeerd door hun activiteit of zo onder stress, dat het moeilijk wordt om een goede hoofdnek-rug-balans te houden. Daarom is deze techniek een leerproces van lange duur.”

OEFENINGEN Daarna mag ik op de tafel gaan liggen. Marc Pijpops doet het voor op het yogamatje. Hij gaat op de rug liggen en legt het blok onder het hoofd zodat de nek lichtjes stretcht. “In die positie krijg je een verlenging van de rug, de wervels en alle rugspieren. Dit is een simpele oefening, goed om iedere dag te doen. Je kan er veel uit halen!” legt Marc Pijpops uit. ik moet met de voeten op heupbreedte en de knieën richting zoldering liggen. De knieën niet naar buiten of naar binnen laten vallen en de grote dijspieren zoveel mogelijk loslaten. Marc Pijpops raadt me ook aan de nek en de hals niet op te spannen. “Geef jezelf de instructie om je nek en hals los te laten. Ook de kaken en tong ontspannen,” adviseert hij me. “Het hoofd gaat dan weg van het staartbeen en de hele rug kan

verlengen en verbreden.”

Zo laat hij me een klein kwartiertje rusten en mezelf observeren. “Kijk ook wat er gebeurt met je ademhaling, maar zonder er iets aan te veranderen.” Na een tijdje vraagt hij me: “Ligt het comfortabel? Je ziet dat veel vanzelf gaat, je hoeft jezelf niet te veranderen, alleen je nek en hals loslaten. Dit kan je doen, telkens je wat gespannen bent. De harde ondergrond geeft feedback.” normaal zou Marc Pijpops met de handen voelen waar spanningen zitten, maar dat moet ik in deze coronatijden spijtig genoeg missen. ik draai voorzichtig op mijn zij en kom zo recht.

Dat is goed.

MONKEY-HOUDING Wanneer ik weer rechtop sta, geeft Marc Pijpops hieraan aandacht. Hij zegt: “Weinig mensen staan op een natuurlijke manier recht.

Vaak gaan mensen overstrekken of te veel doorzakken.” Marc Pijpops demonstreert hoe armen het meest vrij bewegen: “De beweging van de armen hangt nauw samen met de hoofdnek-rug-verbinding. als je de nek niet opspant en de schouders los houdt, in een ‘monkey’houding gaat staan, dan zijn de armen veel vrijer en krijgen ze steun vanuit de rug om te bewegen. Je moet daarbij ook de knieën loslaten. Je zal dan natuurlijker afwassen, tanden poetsen, iets oprapen, enzovoort. anders verkort de rug doordat je deze hol houdt. kinderen doen dit vanzelf.”

“Wat drijft mensen eigenlijk om te komen voor Alexandertechniek?” vraag ik. Zijn het vooral muzikanten of hebben ze een andere reden?”

Marc Pijpops: “Meestal komen mensen pas nadat ze problemen hebben zoals rugpijn, nekpijn, tendinitis, frozen shoulder, stress... Vaak is het probleem een gevolg van de manier waarop ze achter de computer zitten of een instrument bespelen. Muzikanten komen veel sneller omdat ze aan de klank van hun instrument horen wanneer ze hun lichaam niet optimaal gebruiken. Bij een violist, danser of sportman maakt het toepassen van de Alexandertechniek een groot verschil: ze gaan vrijer bewegen en beter presteren. Het is aan te raden aan iedereen die efficiënter wil leren bewegen.”

“En welke leeftijd?” vraag ik. Marc Pijpops: “Zowel kinderen als gepensioneerden. De leeftijd speelt geen rol om dingen op te nemen.”

“Hoe lang komen ze dan?” vraag ik ook nog.

Marc Pijpops: “Meestal moet een persoon wel tien keer komen. Sommigen komen jaren. Het kost tijd om te leren het lichaam op een nieuwe manier te gebruiken.”

De dagen nadat ik bij Marc Pijpops ben geweest, merk ik dat ik toch van zeker één ding bewust ben geworden: hoe mijn hoofd op de atlas steunt en moet scharnieren aan de computer, op de fiets…

Meer info: gsm: +32497465926 e-mail: pijpops@gmail.com Website: https://www.atantwerpen.be/

Hoofd-nek-rugverbinding in de kijker.

Foto Renee DUFAIT

30

Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

Boom over het dak getild in de Velodroomstraat Donderdag 28 mei was de Velodroomstraat volledig afgesloten met verbodstekens. Dat gebeurt wel eens meer voor een verhuis of voor het plaatsen van een afvalcontainer maar nu was er duidelijk meer aan de hand. Er kwam een torenhoge mobiele kraan aanzetten en een oplegger met een knoert van een boom: zeven meter hoog en 2,5 ton zwaar. Het duurde even voor de kraan was opgesteld maar daarna zwaaide de boom met verbazend gemak boven de gevel en over het dak, volledig onder de controle van een mannetje met een afstandsbediening.

(Luc PANDELAERS) We kregen op de redactie een hele reeks foto’s over het spektakel toegestuurd van overbuurman Walter Deley met de vraag “of dat niks voor de gazet zou zijn?”. natuurlijk wel en dus contacteerden we eigenaar Bart Cartuyvels. “Wij hadden die kraan sowieso nodig om bouwmateriaal in onze achtertuin te krijgen”, vertelt die.

Wij hebben dit huis vijftien jaar geleden gekocht. Het was toen recent gerenoveerd maar intussen waren we wel toe

2.5 ton en 7m hoog, wat een boom.

Foto Walter DELEY

aan een nieuwe keuken en we wilden meteen de kleine ramen in de achtergevel vervangen door grote raampartijen. De enige manier om die op hun plaats te krijgen was van ze met een kraan over het dak te tillen.” “tegelijk waren we ook de heraanleg van de tuin aan het plannen met tuinarchitecten Bart & Pieter uit Borgerhout.

Die hebben ons er van overtuigd om van de gelegenheid gebruik te maken om meteen een grote boom te planten.

Die kon dat meteen met diezelfde kraan op zijn plaats gezet worden. Wij zijn met hen gaan kijken bij boomkwekerij Solitair uit Loenhout die gespecialiseerd is in grote solitaire planten en al goed ontwikkelde bomen. Zij leveren veel aan gemeentebesturen voor de (her)aanleg van pleinen en straten. en daar hebben we onze droomboom gevonden. een groenblijvende magnolia.”

Aziatisch Restaurant De Velodroomstraat houdt de adem in.

Foto Walter DELEY

Een groenblijvende magnolia in de tuin.

Foto Walter DELEY

Op zoek naar raam-beertjes.

Het was en is een prettig tijdverdrijf voor heel wat jonge kinderen in deze coronatijden. Beertjes – soms beren – allerlei. Klein en groot, dik en dun, bruin en wit, op het gelijkvloers en hoog in een appartement, kakelvers en tot op de draad versleten, pluchen en afbeeldingen.

MA-VRIJ 12U-14U/17-22U ZA-ZO 17U-22U TEL 03/502.77.67 OF 04/68.10.72.11 Maar deze is wel heel speciaal. een getekende beer met kruiwagen middenin bloemen. net achter een lege bloemenbak. kon een voorbijganger de verlepte bak niet meer aanzien. En heeft hij of zij er dan maar tekengerief bijgehaald om de bak te ‘vullen’? Zonder kleuren weliswaar. En kan jij dit niet aanzien? Ga dan op zoek ergens in of nabij Zurenborg en maak er iets kleurrijks van. (Luk DEPONDT)

gazet van Zurenborg | www.gazetvanzurenborg.be

31

Zurenborgse burgerwetenschappers tellen verkeer in de wijk

“We hadden veel meer bussen verwacht”

Op donderdag 14 mei telden maar liefst 4.000 vrijwilligers het verkeer in tal van Vlaamse straten.

Straatvinken, zo heet het initiatief van de Ringland Academie onder wetenschappelijke begeleiding van de Universiteit Antwerpen en HIVA-KU Leuven.

Wij liepen langs bij enkele Zurenborgse burgerwetenschappers. (Luc PANDELAERS) Femke Mariën heeft zich strategisch in het zonnetje gepositioneerd. Met haar smartphone in de hand houdt ze nauwlettend het verkeer in de kleine Beerstraat in de gaten. tijd voor een praatje heeft ze wel. “Het is de eerste keer dat ik meedoe met Straatvinken, nadat ik er op buurtplatform Hoplr over gelezen had. Ik woon zelf sinds 2012 in de kleine Beerstraat, boven de nagelstudio nail Couture."

Of het hier de voorbij jaren drukker geworden is? "Geen idee, maar het valt wel op dat er tegenwoordig meer bussen door de straat rijden, al zitten de werken en omleidingen daar waarschijnlijk voor veel tussen. Zelf heb ik een tijdlang geen auto gehad, maar nu weer wel. toch verplaats ik me zo veel mogelijk met de trein en de plooifiets. De drukte van de stad bevalt me wel, het autoverkeer iets minder. Wat me opvalt? Dat er veel voetgangers voorbijkomen. Het zonnige weer zal daar veel mee te maken hebben: zie maar naar de lange rij wachtenden aan het ijssalon.”

Kleine Beerstraat na 10 minuten: 3 bussen 1 bestelwagen 20 auto’s 18 fietsers 44 voetgangers SLUIPVERKEER De familie Nicolai-Wenselaers heeft de tweelingenstraat ingepalmd.

Straatvinken stond al langer op hun verlanglijstje, alleen wou het er maar niet van komen. Door de lockdown doen ze dit jaar wel mee. “Of we begaan zijn met mobiliteit? niet echt, we ondervinden vooral hinder van de parkeerdruk. Gisteren zijn we naar de supermarkt geweest, toen we terugkwamen moesten we tevreden zijn met een plekje in de transvaalstraat. " Vind je dit een rustige straat? "nu wel ja, sinds de straat geknipt is geweest. Vroeger was het hier wach-

ten om de straat over te steken. Ook de verplaatsing van de verkeerslichten aan de Plantin Moretuslei was een goede zaak. er is nu beduidend minder sluipverkeer en er wordt ook minder snel gereden dan vroeger. Het eerste kwartier hebben we hier amper één auto geteld. al zit de bestelwagen die de straat blokkeerde daar allicht voor veel tussen.”

Tweelingenstraat na 20 minuten: 2 bestelwagens 5 auto’s 10 fietsers 14 voetgangers

Tellen in het zonnetje van de Dageraadplaats.

Foto Luc PANDELAERS

LEEFBAARHEID In de Lange Altaarstraat zijn Ksenia, Sofie en Daniëlle er gezellig gaan bijzitten, drankje binnen handbereik.

Af en toe onderbreken we het gesprek om plaats te maken voor enkele jongelui die het trottoir af en aan fietsen en skaten. “Wij staan achter elk initiatief dat de leefbaarheid in de stad helpt vergroten. eigenlijk hadden we hier veel meer bussen verwacht, maar we klokken af op 12 stuks, dat valt al bij al goed mee. Ook opvallend is dat het om 17.00 uur, bij het begin van de meting dus, veel drukker is dan nu. De spits valt blijkbaar vroeg. Het uur is snel voorbijgegaan, we hebben ons goed geamuseerd. En wees gerust: de fietsende jongeren hebben we maar één keer geteld!"

Lange Altaarstraat na 50 minuten: 12 bussen 113 auto’s 107 fietsers 35 voetgangers

Hoeveel fietsen in de Tweelingenstraat?

Foto Luc PANDELAERS

Ook benieuwd naar de definitieve resultaten van Straatvinken?

Door de coronacrisis wordt het allicht wachten tot de herfst.

Zie ook www.straatvinken.be

50 minuten in de Lange Altaarstraat.

Foto Luc PANDELAERS

SAMEN VEILIG IN ONZE BUBBEL OP ZURENBORG

32

Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

RYCKAERTPLEIN, EEN LASTIG TE ONTWARREN VERKEERSKNOOP

Zo veel functies op een vlakje van 50 op 60 meter!

Hoe krijgen we dat ooit vlot? ook fietsers een grote barrière tussen Oud-Berchem en de Groenenhoek vormen, versterkt de grimmige context van opgestelde bussen tezamen met geparkeerde vrachtwagens, lange afstandsbussen en andere vehikels die barrièrewerking nog.

HELSINKI De ruimte voor oplossingen is letterlijk heel beperkt. Omdat er onder het plein een Q-Park ligt, mag het plein zelf maar beperkt belast worden.

Uitbreiding of verlegging van de bushaltes is dus nagenoeg onmogelijk.

De Singel is een harde barrière.

Verlagen van de Singel in een tunnelbak om ruimte te maken zou een optie zijn, maar wel een heel tijdrovende en dure. Bovendien zijn er dan op- en afritten nodig, en die vragen ook ruimte. Berchem X is inmiddels gerealiseerd, dus een ondergrondse oplossing als een ingekelderd busstation onder de gebouwen als bijvoorbeeld bij kamppi in Helsinki is niet meer mogelijk. Het Plan Grote Markt Berchem, een niet verkozen leefbaarheidsproject in het kader van de herinrichting van de Ring, laat zien dat oplossingen voor het verkeersknooppunt niet evident zijn.

Fietspad Zurenborgpoort - Ryckaertplein.

Foto Luc PANDELAERS

Vraag het aan toevallige voorbijgangers, frequente gebruikers of bewoners.

Vrijwel niemand is tevreden met het Burgemeester Edgard Ryckaertplein, kortweg het Ryckaertplein, of voor velen simpelweg het Stationsplein. Te druk, te chaotisch, te lelijk en te veel op een te beperkte ruimte.

We zochten voor u uit hoe dat gegroeid is en wat eraan te doen valt. (Herman KOK) INZOOMEN Het plein, gelegen aan de voorzijde van station antwerpen-Berchem, of voor de mensen met een lang geheugen, aan de achterzijde van station Berchem, doet de gemoederen geregeld oplaaien. nog niet zo lang geleden, in 2005, volledig heringericht, ziet het er gezien op Google Earth best fraai uit. Op het eerste gezicht, zijn er echt wel heel wat lelijkere stationspleinen dan het Ryckaertplein. Maar werkt het? Veel is er over gepraat en nagedacht door politici, buurtbewegingen, en uiteraard ook door belanghebbenden als Infrabel en De Lijn. Er kan wel een boek over geschreven worden. Daarom nu een blik op een beperkt deel van het plein, daar waar het verkeer vanuit de Singel en Borsbeeksebrug, Cogels Osylei, en Guldenvliesstraat elkaar kruist, waar het bus- en tramstation van De Lijn is gelegen, en zich ook nog de ingang van de Q-Park parking bevindt. en waar ook nog veel voetgangers en fietsers hun weg moeten zien te vinden. en dit alles op een vlakje van circa 60 bij 50 meter.

KAZERNE Het Ryckaertplein is in vergelijking met het ernaastgelegen Zurenborg en de spoorlijn antwerpen-Brussel relatief jong. Tot 1970 bestond het plein eigenlijk niet. Het gebied lag wat in de luwte ingeklemd tussen de spoorlijn, de Brialmontvesting en

Zurenborg. Via de Borsbeekse Poort was er een uitgang naar Groenenhoek, een gebied dat in de eerste decennia van de 20ste eeuw geleidelijk een woonwijk werd. Het station Berchem had de hoofdingang aan de westzijde van het spoor, aan de Stanleystraat, min of meer georiënteerd op de Statiestraat en de Boomgaardstraat. Het plein zelf en ook de strook waar nu de Singel ligt werd grotendeels ingenomen door de terreinen van Kazerne 7-8 met de Borsbeekse Poort en de Spoorbaan Poort aan weerszijden. De tram vanuit Zurenborg had de terminus voor de kazerne en aan de achterzijde van het station, en de tram vanuit de Guldenvliesstraat ging door de Borsbeekse Poort door naar Groenenhoek. Weinig wees erop dat dit een van de drukste punten in antwerpen zou worden. Tot aan de jaren ’60 van de vorige eeuw…

KANTOORTORENS toen maakten, kort samengevat, de Brialmontvesting, met Kazerne 7-8 en de poorten plaats voor de Singel en de Ring. en met de herschikking van de spoorlijn Brussel-antwerpen en de aanleg van de spoorlijn naar Zuid werd een vernieuwd station Berchem aan de oostzijde van de spoorlijn gerealiseerd, georiënteerd op wat nu het edgar Ryckaertplein is.

De ligging in de luwte veranderde in een ligging aan een kruising met de nieuwe Singel en een verbinding naar de inmiddels sterk gegroeide wijken in Groenenhoek en Borsbeek. Grootse plannen waren er om Zurenborg – Berchem te transformeren tot een zakenwijk met kantoortorens vergelijkbaar met Brussel Noord. Gelukkig is het zo ver nooit gekomen. Zurenborg is gebleven, maar het Ryckaertplein is wel een overbelast knooppunt geworden.

VERKEERSCHAOS Station antwerpen-Berchem is in de loop van de jaren uitgegroeid tot het op een na belangrijkste station van antwerpen, en als gevolg daarvan ook tot een belangrijk regionaal verkeers- en openbaarvervoersknooppunt. Per werkdag

passeren er honderden trams, ruim 800 dienstdoende bussen, en veel aanvullend busverkeer naar en van de stelplaats Zurenborg. Sommige busschauffeurs beschouwen het dan ook als een busstrook. een paar buslijnen vanuit de regio hebben hun eindpunt op het plein. Stadinwaarts verkeer vindt langs het Ryckaertplein zijn weg naar de Cogels Osylei of de Guldenvliesstraat, of rijdt zich klem in het doodlopende eind van de Uitbreidingsstraat. enkel bussen en trams mogen wijkuitwaarts rijden, maar toch sluipen ook heel wat automobilisten mee. Voor fietsers en voetgangers is het knooppunt een jungle zonder markering. Ongevallen en onenigheid over de toekomst van het plein zijn dan ook de belangrijkste redenen dat het Ryckaertplein het nieuws haalt.

GRIMMIG Dat het knooppunt annex openbaarvervoersstation veel te klein is om de omvangrijke verkeersstroom af te handelen en voldoende ruimte te bieden aan bus- en tramhaltes, laat de Borsbeekse Brug goed zien. De lange opstelstrook gevuld met wachtende bussen geeft het geheel een aftandse indruk. Waar de Ring en de Singel vooral voor voetgangers en

Zoek daar maar eens de juiste weg.

Foto Luc PANDELAERS

KEUZES Gegeven alle beperkingen en het feit dat een definitieve oplossing nog wel even kan duren, vraagt het knooppunt aan het Ryckaertplein om keuzes. is het, met het groeiende belang van Station antwerpen-Berchem, een idee om het knooppunt enkel toegankelijk te maken voor openbaar vervoer? in de richting van de Singel is dat nu al het geval. automobilisten kunnen dan enkel nog de Q-Park garage inrijden. En is het een idee om de inwaartse ontsluiting van Zurenborg voor autoverkeer te organiseren via de Pretoriastraat en de Stanleystraat/Guldenvliesstraat?

Dit maakt het knooppunt overzichtelijker qua verkeersstromen, verbetert de veiligheid, en zorgt waarschijnlijk voor een slok minder sluipverkeer richting binnenstad. Middels een beperkt verkeerscirculatieplan door het verplaatsen van een bussluis en een knip in de Guldenvliesstraat zou de bereikbaarheid kunnen worden gegarandeerd en overmatig verkeer worden tegengegaan. Ook een duidelijkere markering van oversteekroutes van de voetpaden naar de perrons voor trams en bussen draagt bij aan een betere veiligheid. een langetermijnoplossing voor het vele verkeer op het Ryckaertplein wordt nog een hele klus, maar ondertussen zijn er best wel wat snelle verbeteringen te bedenken.

33 Vrienden van het Brouwershuis brengen in 2021 tentoonstelling over de Herentalse Vaart gazet van Zurenborg | www.gazetvanzurenborg.be

Herentalse Vaart bracht helder water uit het Schijn naar het hart van de onze stad.

In de kelders van Engetrim in de Grote Hondstraat lag ergens een schilderij - vol gaten - te verkommeren. Het werd gered door Zurenborgkenner Alex Elaut. Op de voorgrond is een kronkelende waterloop te zien: de Herentalse Vaart. Dit idyllische tafereel is allicht moeilijk te herkennen, maar het situeert zich ergens ter hoogte van de Delhaize op de Plantin en Moretuslei. Aan die mysterieuze Herentalse Vaart wordt volgend jaar een tentoonstelling gewijd.

(Marcel SCHOETERS)

Schilderij Zwarthof.

Foto Alex ELAUT

De permanente beschikbaarheid van drinkwater is iets wat wij al (te) lang als vanzelfsprekend beschouwen. Het was in de 15de eeuw echter een probleem in de immer groeiende stad antwerpen.

Daarom namen de vroede vaderen het besluit om niet-verontreinigd water af te takken vanuit de nog niet vervuilde Schijn.

SPUIHUIS De werkzaamheden werden aangevat in 1486 en waren voltooid in 1491. De vaart vertrok vanuit een spuihuis in Wommelgem – de resten liggen ergens bij hole 18 op golfterrein Ternesse – en eindigde aan de Wapper. Het plan om de vaart door te trekken naar Herentals werd nooit gerealiseerd.

De Herentalse Vaart was dus geen kanaal voor goederenvervoer, maar een aquaduct. Het enige ‘verkeer’ dat er enigszins op mogelijk was, waren wat schuiten en vletjes. Ze was dan ook amper 4 m breed en 1,5 m diep. Ze liep vanuit de Draaiboomstraat in Wommelgem, via de Vaartweg, Wouter Haecklaan, Morckhovenlei, onder de Stenenbrug, Lt. Lippenslaan, Plantin-Moretuslei, Van Eycklei, Maria-Henriëtta/Louiza-Marialei, Blauwtorenplein, Oude Vaartplaats, Pijpelinckxstraat en Wapper.

Ter hoogte van de Van der Meydenstraat doorsneed de Herentalse Vaart de Potvliet, die daardoor afwateringsproblemen kreeg en de gronden ten zuiden van de vaart deed ‘verzuren’.

VERZURING ter hoogte van de Van der Meydenstraat doorsneed de Herentalse Vaart de Potvliet. Die kreeg daardoor afwateringsproblemen, wat de gronden ten zuiden van de vaart deed ‘verzuren’. Deze gronden werden op het einde van de 19de eeuw opgekocht door de ‘Naamlooze Maatschappij voor het bouwen van Burgershuizen’ van de families Cogels en Osy. Ze verwierf daarbij ook

CCBerchem startklaar

de hoeve (op de rotonde van de CogelsOsylei) en het landhuis ‘Zwarthof’ op het schilderij.

Op een klein stukje in het Rivierenhof na is de vaart volledig verdwenen.

Ze werd in de jaren ’30 van de vorige eeuw volledig ‘ingebuisd’ en overwelfd.

Oude foto’s laten zien dat je tussen de Montensstraat en de Wolfstraat een bruggetje moest oversteken.

BROUWERSHUIS Om de Herentalse Vaart weer wat aan de vergetelheid te ontrukken, willen de Vrienden van het Brouwershuis er in 2021 een tentoonstelling aan wijden. Deze vzw zet zich al jarenlang in voor de restauratie en wederopenstelling van het Brouwershuis tussen de Brouwersvliet en de adriaan Brouwerstraat.

In 2019 herdachten de Vrienden het 500ste geboortejaar van de letterlijk baanbrekende stadsvernieuwer en grondspeculant Gilbert van Schoonbeke via een hele reeks evenementen.

Het was Van Schoonbeke die water uit de Herentalse Vaart aftakte naar wat nu de Brouwersvliet is. Vanuit het speciaal daarvoor gebouwde Waterhuis (nu Brouwershuis) werd het verdeeld over de talloze brouwerijen die daar gevestigd waren. Het 16de-eeuwse verdeelsysteem, indertijd aangedreven door een rosmolen, is nog grotendeels intact.

Vandaar het initiatief tot de tentoonstelling, die hoogstwaarschijnlijk zal worden opgezet in het Maagdenhuis. Verder staan er geleide wandelingen langs het tracé van de vaart op het programma. Met dank aan Alex Elaut en Herentalse Vaart-specialist Wilfried Patroons.

34

Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

Zomer van Antwerpen

‘Zeg, hoe staat het eigenlijk met Zomer van Antwerpen?’

Dat moet voor iedereen uit het team de meest gehoorde vraag van de afgelopen weken zijn. En hoe graag we je ook een pasklaar, concreet antwoord zouden willen geven: helaas hebben we dat op dit moment niet.

We weten nog niet wat de voorwaarden zijn om mensen deze zomermaanden bij elkaar te kunnen brengen. We weten niet of de internationale artiesten die we op het programma hebben staan, tot hier kunnen reizen. Kunnen we een pintje drinken op de Zomerbar? Dansen op Muziek in de Wijk? Geen idee. Wat we wel weten, is dat de wereld waarin het festival zal plaatsvinden, anders zal zijn. Eentje met andere omgangsvormen en strengere veiligheidsnormen.

Veel artiesten en gezelschappen hebben het moeilijk. Hun speelplekken zijn gesloten, optredens afgelast, repetities die niet mogelijk zijn, om over het verlies van inkomen nog maar te zwijgen. Daarnaast missen ze vooral één ding: om samen met hun publiek wonderschone momenten te beleven.

Wij doen niets liever dan dit mogelijk te maken. Ook nu, in deze gekke tijden. Of misschien moeten we zeggen: vooral nu. Daarom staan we in nauw contact met overheden en de gezelschappen om te zien hoe we hun werk toch een plaats kunnen geven deze zomer. De wil, het aanpassingsvermogen en veerkracht van alle betrokkenen is bewonderenswaardig.

Het geeft ons de goesting om door te gaan met de voorbereidingen en te kijken hoe het wél kan.

Dus nee, we weten nog niet hoe het staat met Zomer van Antwerpen.

Maar we blijven er aan werken en houden je op de hoogte. Blijf gezond en hopelijk tot snel.

Bron: website Zomer van Antwerpen

Plantin en Moretuslei 92 2018 Antwerpen T. 03 233 66 80 info@apotheekplantijn.be

gazet van Zurenborg | www.gazetvanzurenborg.be

35

De Roma na de Zomer

Toon je hart voor De Roma

Nog even voor een lege zaal spelen.

Foto Thomas GEUENS

Op 12 maart 2020 viel het ijzeren rolluik van De Roma op de Turnhoutsebaan met een harde klap naar beneden. Tot op vandaag is er nog steeds niet met zekerheid geweten wanneer de volksschouwburg weer open kan gaan. Dat doet pijn. Emotioneel, maar ook financieel. Elke avond dat de zaal leegstaat, betekent een extra put in de financiële krater die de coronacrisis heeft geslagen.

Gelukkig staat De Roma niet alleen. Als er één ding is dat de geschiedenis van De Roma heeft geleerd, is het wel dat. De Roma wordt gedragen door vele schouders. Ook deze crisis zal de zaal te boven komen. Samen met de vele vrijwilligers en medewerkers, samen met de artiesten en samen met het publiek. De Roma rekent ook op jou. Ontdek hier wat jij kan doen om de zaal te steunen en De Roma door de coronacrisis te helpen.

1 Steun De Roma met een gift

De beste manier om De Roma zo snel mogelijk door deze financieel zware periode te helpen, is de zaal te steunen met een gift. Voor alle giften van meer dan 40 euro krijg je een fiscaal attest waardoor je er bijna de helft van terugkrijgt via de belastingen. Alle info over hoe je een gift kan doen, vind je op: www.deroma.be/nl/steun-ons

2 Blijf tickets kopen

De Roma kan niet wachten om jou weer te verwelkomen. Je helpt De Roma én de artiesten door nu al je tickets te kopen voor een concert in het najaar of in 2021. Het overzicht van de concerten vind je op de kalender op www.deroma.be. Bij aankoop van je tickets krijg je ook de mogelijkheid om een bedrag te doneren (2, 5, 10 of 15 euro) waarmee je De Roma helpt om deze crisis te overwinnen.

3 Verras jezelf of je vrienden met een waardebon

Doe jezelf of je vrienden een avondje in De Roma cadeau. Een waardebon van De Roma blijft eeuwig geldig. Het bedrag kies jezelf. Maak je liever iemand blij met een etentje in het café-restaurant van De Roma? Je kan ook een waardebon kopen voor AMOR. Bestellen doe je via: www.deroma.be/nl/steun-ons.

Duizendmaal dank voor je steun!

De Roma verwelkomt je zo snel mogelijk opnieuw met veel liefde in de zaal.

36

Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be