Gazet van Zurenborg Editie 4 - 2022

PAGINA'S 4-5

Bachfestival met Emmanuel Van Kerckhoven in Sint-Norbertuskerk, Sint-Carolus Borromeuskerk en Museum Vleeshuis van 18 tot en met 24 september 2022.

Nieuwe reeks: vragen geïnspireerd door Max Frisch die naar de essentie peilen.

Ter gelegenheid van de tachtigste verjaardag van het overlijden van architect Jacques De Weerdt schreef stadgids Alex Elaut een mooi geïllustreerd boek als eerbetoon.

Mensen zien en feesten mag weer!

Zet jij je buurt mee in de bloei?

Gazet van Zurenborg – Stanleystraat 21 – 2018 Antwerpen – gazetvanzurenborg@telenet.be – www.gazetvanzurenborg.be

PAGINA

Les Mouettes in de Waterloostraat ontworpen door Jacques De Weerdt. Foto: Jörg PYL

Vlaanderen Feest onder de bruggen met de Kreunaers.

Foto: Luc PANDELAERS

Kunstenzoo, de raamconcerten. Foto: Yo VAN DEN BULCK

Bazaar Bicyclette op de Dageraaadplaats. Foto: Sylvaine JACQUART

PAGINA

PAGINA

PAGINA

Edito

Jörg Pyl

hoofdredacteur van de Gazet van Zurenborg laat zijn gedachten gaan over de gebeurtenissen in de wijk.

Gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE PERS

Bankrekening: BE26 0013-8738-4229 www.gazetvanzurenborg.be

P/a E. Vanrintel Stanleystraat 21 2018 Antwerpen

Raad van Beheer VZW

Johan Bijttebier, Jochanan Eynikel, Peter Hernou, Ernest Vanrintel, Diederik van Woensel

Contact hoofdredactieteam

gazetvanzurenborg@telenet.be

Hoofdredacteur en Verantwoordelijke uitgever

Jörg Pyl: jorg.pyl@hotmail.com

 03 236 65 36 - 0472 81 13 35

Redactiesecretaris

André Dejonghe: andredejonghe@outlook.be

Medewerkers (tekst en foto’s)

Ahmad Alchikh, Ricardo Anemaet, Dirk Blijweert, Karolien Bogaerts, Karen Claes, Anne Clark, Dieter Dedecker, Walter De Ley, Annelies De Mul, Luk Depondt, Renée Dufait, Lucy Elliott, Greta Folders, Jeannine Führing, Machteld Hardy, Jan Holvoet, Gerda Huygen, Sylvaine Jacquart, Karen Kets, Herman Kok, Jerry Koninckx, Annelies Oeyen, Luc Pandelaers, Guy Poppe, Marcel Praet, Jörg Pyl, Marcel Schoeters, Michelle Smets, Bernard Soenens, Peter Theunynck, Will Van Broekhoven, Karen Vandenberghe, Yo Van den Bulck, An Van de Wal, Fran Van Esch, Lies Van Gasse, Nicolas Van Herck, Dani Van Remoortel, Nathalie Van Sundert, Miguel Van Steenkiste, Wim Verzelen, Marc Vingerhoedt, Uli Vinks.

Lay-out & Pre-press

Pascale Holemans pascale.holemans@skynet.be

Advertenties

Jochanan Eynikel advertenties@gazetvanzurenborg.be

Administratie en facturatie

Gerda Eelen gerda.eelen@telenet.be

 0468 29 43 65

Drukker

Drukkerij Goossens Achterbroeksesteenweg 208 • 2180 Kalmhout

Distributie

Hans Dresselaers Van Diepenbeeckstraat 43 • 2018 Antwerpen  0472 345684 • dressle.arts@gmail.com

Website www.gazetvanzurenborg.be

Het was vakantie en het mocht weer. Toch een hele opluchting na twee jaar met regeltjes, mondmaskers en allerlei beperkingen. Dat konden we ook in onze wijk zien. De cafés zaten vol, het Zeezicht vierde zijn 45-jarig bestaan en in september is het de beurt aan de Antwerpse groep Katastroof. Bazaar Bicyclette stond er weer, de rommelmarkt vond weer plaats op de Dageraadplaats op de eerste zondagen van de maand, Kunstenzoo musiceerde door hun raam, Muziek op het Plein kon ook weer doorgaan.

Dat had ook een weerslag op de inhoud van onze krant. Sommige geplande rubrieken vielen tijdelijk weg, zoals onder meer de vrijwilligers, de Gazet Gekaapt. Maar we broeden ook op nieuwe reeksen. Zo is er een oproep naar wie iets belangrijks uit het verleden van Zurenborg en zijn voorouders of familie kan vertellen. Daarnaast starten wij in dit nummer met een nieuwe rubriek met vragen gebaseerd op die van Max Frisch, (15 mei 1911 - 4 april 1991), Zwitsers architect, romanen toneelauteur. Homo Faber en Mein Name sei Gantenbein waren zijn meest bekende romans en van zijn toneelstukken waren dat Andorra en Biedermann und die Brandstifter. Daarnaast schreef hij ook zeer indrukwekkende dagboeken,waar hij onder meer schreef over zijn samenwerking met Bertold Brecht, zijn reizen door Europa en de op te richten vereniging voor de vrij-willige dood. Die dagboeken ver-schenen in twee delen van 1949 tot 1965 en van 1966 tot 1971. Uit dat laatste

deel putten wij de ideeën voor een reeks idringende vragen die wij een bekende of minder bekende Zurenborger gaan stellen. Helaas is de auteur momenteel uit de mode en zijn boeken zijn moeilijk of slechts in antiquariaten te vinden. Maar zoals de Oostenrijkse schrijver Joseph Roth, zal ook Frisch ooit herontdekt worden.

In dat tweede deel van zijn dagboeken staan tien reeksen met telkens een twintigtal vragen over allerlei thema’s waarover de auteur wilde nadenken. Zij getuigen van een diepgravende behoefte om tot de kern van de zaak door te dringen. Maar uiteraard vormen zij een geschikt beginpunt om naar iemands diepste wezen te peilen. Omdat de vragen nu al meer dan vijftig jaar oud zijn, hebben wij die een beetje aangepast en gemoderniseerd. Een aantal van die vragen hebben wij ook weggelaten, omdat zij vandaag niet meer relevant zijn. In deze krant vindt de lezer het startschot. De vragen van de eerste reeks lokten zeer sterke reacties en brachten ons naar de Tweede Wereldoorlog. De antwoorden waren zo overweldigend, dat wij niet verder geraakten dan de eerste vier vragen. Maar uiteraard niet getreurd, de antwoorden waren van dien aard, dat zij meer dan voldoende waren om ons met verstomming te slagen. Dat belooft voor de negen volgende gesprekken.

Wie benieuwd is naar de vragen van Max Frisch, kan deze terugvinden op

internet, al is het zoveel fijner om de dagboeken in zijn geheel te lezen. De vragen zelf beantwoorden kan ook nuttig lijken. Zeker in deze veranderende tijden is het belangrijk te weten hoe je zelf over de dingen denkt en om zo weinig blinde vlekken in jezelf te hebben. De wereld verandert in ijltempo, op tweeduizend kilometer van ons woedt er een oorlog met negentiende-eeuwse allures. Maar de stijgende kosten, de energiecrisis en heel de ellende die er mee gepaard gaan, zetten ook ons systeem op losse schroeven. In tijden van schaarste weerklinkt dikwijls de roep naar een sterke man of vrouw en heeft men de neiging het democratische principe opzij te zetten. In verschillende Europese landen groeit de onverdraagzaamheid en staat de democratie en de rechtstaat onder druk, terwijl Amerika angstig uitkijkt naar een teugkeer van Trump. Hoe gaan wij reageren, gaan wij de democratie steunen of roepen wij ook om een sterke leider om de crisis te bezweren, met het risico dat deze zich tot een tiran gaat ontwikkelen? Dat zijn vragen die niet direct bij Max Frisch voorkomen, maar ze zijn niet minder prangend, hoe zou jij kiezen? Zou jij de democratie verdedigen of een alleenheerser laten begaan? Willen wij een tolerante maatschappij met plaats voor iedereen en elke mening of vinden wij dat een bijzaak, zolang er maar eten op tafel komt? Heeft Bertold Brecht gelijk met Erst kommt das Fressen, dann die Moral? Er komen boeiende tijden op ons af, wees waakzaam.

Het is onze gazet, het is jullie gazet, het is de gazet van ons allemaal

Wij zoeken nog steeds medewerkers

Wij bieden een goed gevoel, eeuwige roem en jaarlijkse een mooie nieuwjaarsreceptie. Centen hebben wij niet in de aanbieding, want bij Gazet van Zurenborg is iedereen vrijwilliger. Als dusdanig ben je uiteraard ver-zekerd en de onkosten worden uiteraard vergoed.

Beginnende redacteurs krijgen een richtlijn mee om goede artikels te schrijven en indien gewenst zorgen wij voor feedback. Denk dus zeker niet dat je het niet kan, je kunt meer dan je denkt.

Overtuigd? Mail dan naar: onze redactiesecretaris andredejonghe@outlook.be en/of de hoofdredacteur, jorg.pyl@hotmail.com.

Maar de gazet moet geschreven worden. Daarom zoeken wij nog mensen met een goede pen, fotografen en ook nog een webmaster. Voorlopig is de Gazet van Zurenborg alleen te lezen via het doorbladerbaar platform van Issue op het internet, maar we zouden gaarne de artikels ook online willen zetten.

Voor de redacteurs en de fotografen vragen wij dat je minimaal twee artikels per jaar schrijft. Vroeger lag onze lat hoger, maar door de toenemende werkdruk en de afbouw van het brugpensioen begrijpen wij dat vrije tijd steeds schaarser wordt. De tijden zijn veranderd. Maar vijf artikels per nummer mag ook.

45 Jaar Katastroof op de Dageraadplaats

Katastroof brengt op 9 september een nieuw album

uit: Zottekot

Katastroof bestaat 45 jaar en bracht ondertussen al een 30-tal albums uit. De laatste cd dateert al van 2018, dus het werd hoog tijd om nieuw werk aan het oeuvre toe te voegen. Jos Hermans, alias Jos Smos uit de Tweelingenstraat, licht een en ander toe over de woelige jaren die deze nieuwe cd voorafgingen. (Jörg PYL)

“Tijdens de covidcrisis ontstond er op een bepaald moment een discussie in de sociale media, waarin oud-bandlid Juul zich outte als antivaxer. Hij stelde ook dat hij sympathie had voor de militair Jürgen Conings en dat hij er begrip had dat iemand ooit doorslaat. Hij vond ook dat al die covidbeperkingen totaal overdreven waren. Dat viel bij Stef Berten in verkeerde aarde met als gevolg dat hij niets meer te maken wilde hebben met Juul Crapuul. Hij vond dat de maat vol was.

VERTREK GROEPSLEDEN

Op dat ogenblik hebben wij met Katastroof een oproep gedaan voor nieuwe bandleden. Als voorwaarde werd gesteld dat zij zeker het Antwerps dialect beheersten, dat zij konden zingen en gitaar en basgitaar konden spelen, want we hadden vastgesteld dat onze muziek wel een stevigere ondersteuning kon verdragen. Hier kwamen een vijftiental kandidaten op af. Onder meer twee Nederlanders waarvan een uit Groningen die helaas het Antwerps niet beheersten. Van de vijftien schoten uiteindelijk vier valabele kandidaten over. Deze vier kregen een playlist toegestuurd. Hierop waren nummers waarbij ze basgitaar en gitaar moesten spelen en ook solo moesten zingen. Met deze test kon je ongeveer zien wie wat kon.

De derde kandidaat was nog erg jong en volgde nog jazzschool. Zijn muzikale kennis was dus oké, alleen was zijn zang niet echt perfect. Nummer vier, Dieter, kwam uit Mechelen en kon goed bas spelen, maar zijn zang was niet overtuigend en op het randje vals. Plots meldde zich echter mijn zoon Eli die eerder niet wilde meespelen omdat hij zich niet tot Juul Crapuul aangetrokken voelde. Maar nu Juul uit de groep was gestapt, wilde hij wel in de groep komen. Juul had naast zijn vreemde meningen ook gezondheidsproblemen, hij had ooit zijn rug gebroken toen hij met zijn zatte botten gevallen was. Hij moest al met een rollator naar het podium strompelen en dat was ook niet alles. Maar de komst van mijn zoon Eli (Droge Keli) zinde Stef Berten niet, die niet in een familiebedrijf wilde spelen. En zo werd Wout (Stout) onze derde man.

ZOALS K3

Zo zijn we dus met drie begonnen en na twee repetities traden we op voor het publiek dat het direct goed vond. We speelden de vertrouwde liedjes. In die zin lijken wij een beetje op K3, de zangers veranderen maar de liedjes blijven dezelfde of in dezelfde aard. We kregen ook goede recensies van Gazet van Antwerpen en het Nieuwsblad. Maar dan kwam covid, dus geen optredens meer tot in 2022 toen als het opnieuw verbeterde en er al voor een beperkt publiek konden optreden. We hielden het kleinschalig en om de horeca te steunen, gingen we gratis in een aantal cafés optreden. We kozen daarvoor de cafés waar wij sympathie voor hadden. Op Zurenborg waren dat de Zure en het Zomerhof. Bij de Zure zat het café afgeladen vol. In de oude stad speelden we in Den Engel en Den Bengel, twee cafés waar ik na mijn zingende stadsgidswandelingen met mijn publiek kwam drinken en nog kleine optredens gaf. Nu zijn we goed op dreef en we hopen dat er geen nieuwe covidbeperkingen in het najaar komen.

45 JAAR

Katastroof kan beginnen.

Bij die gelegenheid is onze nieuwe cd ‘Zottekot’ ook te koop. Bovendien hebben wij nieuwe T-shirts en tegen dan zal de nieuwe biografie er ook liggen. De vorige dateerde van toen Katastroof 35 jaar bestond, er is dus een heel decennium bij gekomen. Ook nieuw is het Katastroofbier van een microbrouwerij van mijn schoonzoon. We hebben een twaalftal smaken, meer of minder hop, maar nummer vijf smaakte het beste en dat werd het officiële Katastroofbier.

De Zure zal dat op zijn buitentoog verkopen en ze hadden ook al interesse voor het bier in hun café. Als groep mogen wij zelf geen bier tappen omdat wij geen vergunning hebben, maar de microbrouwerij kan dat natuurlijk wel.

MOEILIJK OPNAMEPROCES

De cd opnemen is niet van een leien dakje gegaan, want de bestaande studio in Ekeren waar we vroeger onze muziek opnamen, bleek ons niet te kunnen helpen, omdat hun materiaal stuk was. Uiteindelijk hebben we een studio in Berendrecht, MC Home Studio van Miguel Costermans in een soort stal gevonden, maar de opnameapparatuur was oké. Anderzijds hadden we meer tijd om onze nummers voor te bereiden omdat we door covid toch niet mochten optreden. Maar de opnametechnicus was iemand die in shiften werkte, dus waren er regelmatig weken waar we niets konden opnemen. Daar kwam nog bij dat de drie groepsleden en ook de opnametechnieker covid gekregen hebben en toen konden de opnames ook niet doorgaan.”

GEVARIEERD

Deze nieuwe cd is allicht de meest gevarieerde qua muziek. Elk lid bracht zijn nummers aan en dat zorgt voor variatie. Alleen de humor van Katastroof is dezelfde gebleven, een paar nummers zijn zelfs voorzien van een echte drum. Verder zijn er enkele ballades en uiteraard enkele drinkliederen.

De eerste bezetting op de 2 bovenste rijen, daaronder de vorige en onderaan de huidige leden van Katastroof. Foto: Jos

ELI DROGE KELI EN WOUT STOUT

De eerste kandidaat was een jongen van over het water, die wel in Antwerpen geboren was en er ook een tijdlang had gewoond. Het probleem was dat hij wel accordeon kon spelen, maar nog nooit bas gespeeld had. Het resultaat was dat hij de baspartij speelde alsof het een accordeon was. De tweede, Wout, kwam uit Ranst. Hij had al een rockverleden en ook heel wat showervaring. Als er iets in het publiek gebeurde kon hij direct en ad rem reageren.

Katastroof bestaat nu 45 jaar. In het verleden hadden wij onze dertigste en vijfendertigste verjaardag al gevierd met een optreden op de Groenplaats en de veertigste op de Grote markt. Maar ondertussen is er veel veranderd en mag het niet meer op beide locaties wegens nachtlawaai. De evenementplanner van de stad stelde dan het Steenplein voor. Maar daar stonden veel bomen en moest er een doorgang gereserveerd worden voor de mensen die van de veerboten kwamen. Bovendien was er geen horeca en ik ken mijn publiek. Onze fans brengen dan gewoon bakken bier mee en het eindigt ermee dat iedereen tegen de bomen staat te plassen.

De vierde locatie was de Dageraadplaats, iets kleiner dan de Grote Markt en de Groenplaats, maar dubbel zo groot als het Steenplein. Bovendien zijn er veel horecazaken. De brandweer heeft al groen licht gegeven dus vrijdag 9 september kan het feest beginnen.

OPTREDEN DAGERAADPLAATS 9 SEPTEMBER

We beginnen om 17 u met wat soundchecks en enkele liedjes om het publiek warm te maken. Daarna komen een paar Antwerpse groepen als voorprogramma die enkele liedjes brengen. Ook Cisse en Dieter, die bij de selectie afgevallen zijn, mogen een paar nummers brengen, waarna

De nieuwe cd met Jos Smos en nieuwelingen Eli Droge Keli en Wout Stout telt drieëntwintig nummers en de titels liegen er niet om zoals onder meer, ‘Pissen in de poempbak’, ‘Puur Natuur’, ‘Een Trioke’, ‘Blik oep oneindig en verstand oep nul’ en ‘Vasecto-miekes’.

De cd is analoog ingespeeld, zonder geprogrammeerde drums, bassen of beats. Het instrumentarium bestaat onder meer uit gitaren, mandolines, banjo’s, keyboards, drums en zelfs een gong. Voor hun optreden worden ze bijgestaan door drie gastmuzikanten: Miguel Costermans, percussie en verschillende instrumenten, Kevin Van Stayen, viool en Kristof Goossens aan de drums. ‘Zottekot’ verschijnt via CNR-Records op 9 september op cd en de digitale platformen, en wordt op die dag voorgesteld tijdens ‘45 jaar Katastroof’ op de Dageraadplaats in Antwerpen.

PRAKTISCH

45 jaar Katastroof & voorstelling Zottekot 9 september 2022

Dageraadplaats Antwerpen vanaf 17u katastroof.be

HERMANS

Diepgravende vragen van

Max Frisch - Deel 1

De vragen van Max Frisch aan Herman Brauner

In zijn Dagboek 1966-1971 legt de Zwitserse schrijver Max Frisch ons tien lijsten met lastige vragen voor. Vragen over de Grote Thema’s des Levens, zoals het huwelijk, vrouwen, hoop, vriendschap, humor, geld, macht of de dood. Vragen die ons stuk voor stuk dwingen om in de spiegel te kijken en ons te confronteren met ons eigen spiegelbeeld. In deze interviewreeks gaat uw wijkgazet tien edities lang in gesprek met moedige buurtbewoners die het aandurven om zichzelf in de ogen te kijken, ons te laten meekijken in hun ziel en enkele van Frisch’s lastige vragen te beantwoorden. In dit eerste vraaggesprek leggen we de 87-jarige Herman Brauner, die sinds 1977 in de Schorpioenstraat woont, vijf lastige vragen voor over zijn leven.

(Annelies OEYEN)

Zijn ouders waren joodse immigranten die de miserie van het naoorlogse Polen waren ontvlucht en zich in 1924 samen met hun twee oudste kinderen in Antwerpen hadden gevestigd. Vader was kleermaker en richtte al snel een eigen atelier op in de Ommeganckstraat,

waar het gezin ook woonde. Het is ook in dat huis dat Herman, als jongste telg van het gezin, in 1935 het levenslicht zag. Maar al snel zou het leven van de jonge Herman worden getekend door de gruwelen van de Tweede Wereldoorlog.

- Zou je positief staan tegenover het absolute geheugen?

Herman Brauner: “Dat zou een ramp zijn! Al zou het wel formidabel zijn om literaire teksten en poëzie, om de moeilijkste pianopartituren feilloos te kunnen onthouden. Nu ik in oudheid verval, merk ik dat mijn geheugen als een opeenstapeling is van allemaal verschillende schijven in mijn hoofd. Door ouder te worden, komen de oudste lagen, de herinneringen aan mijn jeugd, weer boven. De meeste vrienden van mijn generatie weten niet veel meer van hun kindertijd, maar voor mij is alles glashelder. Zo herinner ik me nog heel precies het vakantiehuis in Mariaburg waar ik samen met mijn familie verbleef, ik moet toen een jaar of 2 geweest zijn. Al die herinneringen gaan samen met gevoelens, met geuren, met aantastingen, met feeling, allemaal zaken die vaak moeilijk onder woorden te brengen zijn. Ik herkende vroeger de klanten van mijn vader aan hun geur. Ik ging graag rondwandelen op het Astridplein, dat in de jaren 30 en 40 een prachtig en net plein was, en ik was verslaafd aan de uitwasemingen van de bussen. Ook de geur van kolen in de kelder ging ik maar al te graag opsnuiven. Een kind is instinctief als een dier en neemt alles in zich op, dat verdwijnt naarmate je ouder wordt. Iets wat ook nog steeds in mijn ge-

heugen staat gegrift, is het uitbreken van de oorlog. Ik was net geen 5 jaar. Mijn vader had enkele joodse vluchtelingen onderdak geboden, ze sliepen bij ons op zolder. Ik vertoefde vaak in het kleermakersatelier op de benedenverdieping en hoorde daar voortdurend nieuwsberichten over de nakende oorlog op de radio. 10 mei 1940 was een prachtige zomerdag met een blauwe hemel. Een Duitse vrouw die bij ons inwoonde riep opeens uit: ‘Es ist Krieg’. Ik dacht toen dat ze vrolijk lachte, pas later volgde het besef dat ze eigenlijk hysterisch was. Antwerpen werd gebombardeerd, iedereen vluchtte weg uit de stad. Ook wij. Mijn moeder, zus, broer, inwonende tante Tony, vader en ik kregen elk een rugzak die vader eigenhandig had gemaakt. Die stopten we vol met bananen, chocolade en andere levensmiddelen en we vertrokken, te voet vanuit het Noordstation. We passeerden Anderlecht, Oostende, we moesten onderweg wegduiken voor aanvallende vliegtuigen die ons beschoten. We gingen via De Panne de grens over naar Duinkerke. Toen we vanuit het station van Duinkerke probeerden op een trein naar het zuiden te geraken, stuurden de Franse gendarmen ons terug de Belgische grens over. Uiteindelijk strandden we op een boerderij, totaal uitgehongerd. Na de overgave van

het Belgische leger keerden we terug naar Antwerpen, ook te voet. Van dat moment herinner ik me niets meer tot we aan de baan van Gent naar Antwerpen kwamen, ter hoogte van Sint-Niklaas. Ik liep met mijn moeder langs de rand van de weg en er passeerden Duitse kolonnes. We waren op dat moment al 20 dagen onderweg. Opeens stopte een hoge Duitse officier met een Mercedes, hij vroeg ons: ‘Wohin gehen sie?’ Kom mee, zei hij, en hij bracht ons weer thuis in de Ommeganckstraat. Ook onze poes bleek intussen haar weg naar huis teruggevonden te hebben.”

- Wie van diegenen die dood zijn zou je willen terugzien?

Herman Brauner: “Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik mezelf die vraag stel. Mijn zus werd gedeporteerd toen ik 7 was en zij 19. Ook mijn broer, mijn nonkels, tantes en nichten, de lijst is lang. Maar toch ik denk vaak terug aan mijn zuster. Ze was zo mooi, ze speelde piano. We hebben haar nog begeleid naar het centraal station toen ze vertrok onder voorwendsel dat ze moest gaan werken in een fabriek. Ze had kunnen leven, want ze was jong en goed. Na de oorlog hebben we bericht gekregen van het Rode Kruis dat ze bij aankomst in de kampen onmiddellijk werd vermoord. Over mijn broer vernamen we echter niets. Jarenlang bleef zijn verdwijning een mysterie. In de decennia na de oorlog reisde ik de wereld rond voor mijn zaak. Wanneer ik ergens toekwam, keek ik altijd eerst in het telefoonboek of mijn broer er niet in stond. Maar voor mij gaat het niet alleen om het verlangen om hen terug te zien, het is een revolte die nooit stopt. Ik kan dat niet verdragen. Onze huishoudhulp komt voorbeeld uit Oekraïne en wat er daar gebeurt maakt me kapot. Ik ben nu te oud, maar ik zou naar Rusland willen gaan en aan Poetin willen zeggen: ben je zot? Smeerlap! Het is dom. De domheid is het ergste euvel van de mens. Het niet willen nagaan, het verzaken om zelfkritisch te zijn. Mensen zijn dom en bang. Ze zijn geconditioneerd, door godsdienst of wat dan ook, en ze zijn bang om niet correct te denken. Gelukkig is de maatschappij in Vlaanderen nog niet zo slecht op dat vlak. Er heerst misschien een strijd tussen Vlaanderen en Wallonië en onderlinge cultuurverschillen

zijn best groot, maar we grijpen elkaar hier tenminste niet naar de hals om elkaar te doden. Omdat mensen hier een beetje theatraal zijn in hun extremisme. Ze durven niet overgaan tot het uiterste, tot geweld. In andere landen ligt dat helemaal anders.”

- Wie zou je liever nooit zijn tegengekomen?

Herman Brauner: “Fanatiekelingen, onder welke vorm dan ook. Godsdienstigen, leken, militaristen, mensen met een uiterst links of uiterst rechts engagement, whatever dat extreem is of zelfzeker, dat wil ik niet tegenkomen, dat is dom. Ik ben onverdraagzaam tegenover de onverdraagzamen. Zo iemand gooi ik buiten. Het is nochtans eenvoudig: de referentie moet het humane zijn. De diepe ziel van het humanisme is geen leer die je leert aan de universiteit. Die bestaat namelijk nog niet. Hoe zou er anders kunnen gebeuren wat er vandaag in Oekraïne gebeurt? De wereld is geschapen met een glimlach. Met een smile kan je alles vragen, dat is al een humaan engagement. Dat is voor mij enorm belangrijk. Ik koester ook een heel diep respect voor mensen die zich vanuit altruïsme inzetten voor anderen en de maatschappij.”

- Haat u vlugger een collectief of een bepaald individu?

Herman Brauner: “Ik heb haat ervaren en ik weet ook uit eigen ervaring wat racisme is. Nu heb ik me omringd met een pantser. Ik geloof dat mensen in wezen goed en in wezen slecht zijn. Iedere mens draagt het potentieel van beide in zich. Alles hangt af gewoon van de omstandigheden welk deel tot uiting komt. Bij het uitbreken van de oorlog zat ons huis nog vol mensen, twee jaar later was iedereen verdwenen: de klanten, de joodse vluchtelingen op onze zolder, mijn broer, mijn zus, mijn tante, er was niemand meer in ons huis. Mijn vader werkte niet meer. Hij wachtte af, niet wetende wat te doen. Zelf liep ik vaak door de Antwerpse straten, met mijn gele jodenster opgespeld. Ik mocht nergens binnen, mocht de tram niet nemen, niemand zei me ooit ook maar iets sympathieks. Eind augustus 1942 werd het dramatisch. Ik herinner me nog goed dat ik op een dag naar mijn school in de Lange Leemstraat wandelde. Ik ging altijd alleen naar school, er was

toen nog geen verkeer. Eens aangekomen, hing er een aanplakbiljet aan de deur: ‘school gesloten’. Op mijn terugweg naar huis, het moet rond 9.30 uur geweest zijn, passeerde ik de Provinciestraat, Somerstraat, Lentestraat, Lange Kievitstraat. Opeens stonden er vrachtwagens en ik zag hoe de politie met man en macht mensen in die vrachtwagens laadde. Ik liep naar huis, in paniek, en vertelde mijn ouders wat ik had gezien. Ook zij panikeerden en we liepen samen terug naar buiten om te gaan kijken. We komen in de Provinciestraat ter hoogte van de kerk, en we zien de volgeladen camions in onze richting rijden. We maken weer rechtsomkeert en terug thuis zien we opeens een plakkaat van de politie Antwerpen op onze deur kleven: ‘dit huis mag niet verlaten worden’. Op die enkele minuten dat we van huis waren, was de politie langsgekomen! We hebben ongelooflijk veel mazzel gehad! Ik was verblind van de angst, een gevoel dat ik nadien heel lang heb verdrongen, tot ik het boek The Plot Against America van Philip Roth las. Ik kon het gewoonweg niet lezen. Enfin, terug thuis hebben mijn ouders en ik een valiesje gemaakt en we zijn onze straat uitgewandeld, onze sterren hadden we uiteraard afgenomen. Mijn moeder stelde voor om naar onze meid Jeanneke in de Dambruggestraat te stappen en haar om hulp te vragen. Ondertussen besloten mijn vader en ik om in cinema Majestic in de Carnotstraat een Franse film te gaan zien. Het was zo bevreemdend om mensen al lachend door de straten te zien wandelen op een prachtige zomerdag. Maar nog bevreemdender was het feit dat mijn vader en ik zo in die film zijn opgegaan, dat we even vergaten dat we ons in een extreem precaire situatie bevonden. Uiteindelijk ben ik samen met mijn ouders kunnen onderduiken op verschillende plekken in OostVlaanderen waar mensen hun leven hebben gewaagd voor ons.”

- Waarvoor bent u dankbaar?

Herman Brauner: “Wie zou ik moeten bedanken? Mijn leven is een tragedie, mijn grootmoeder is tijdens WOI in Polen gedood door een Duitse soldaat met de kolf van een geweer. Ik heb geen enkele van mijn grootouders gekend. Ik

had een moeilijke naoorlogse jeugd. Mijn ouders waren veel ouder en vernietigd door alle mensen die ze doorheen de oorlog verloren waren, ze hebben mij niet veel kunnen bijbrengen. Mijn vader werkte heel hard en dat was alles wat hij kon doen. Hij kon mij niet helpen bij mijn opvoeding. Mijn moeder was haast ongeletterd. Financieel hadden we het niet breed. Maar ik kan het mijn ouders niet verwijten, ze kwamen uit een andere cultuur. Ik ben dus niet dankbaar, ik ben loyaal. Ik ben loyaal aan de mensen die rond mij leven. Ik ben loyaal aan mijn vrouw Sonja, met wie ik al meer dan 63 jaar getrouwd ben. Na de bevrijding eind oktober 1944 zijn we teruggekeerd naar Antwerpen. We moesten opnieuw van nul beginnen en dat was heel moeilijk. We konden niet terug naar ons huis, want daar had zich ondertussen een andere familie gevestigd. Dus huurde mijn vader een appartement in de Tuinbouwstraat, dicht bij de Ommeganckstraat, in de hoop dat de familie terug zou komen. Tot de eigenaar ons vertelde dat de andere bewoners van het pand liever niet wilden dat er joden in hetzelfde gebouw kwamen wonen. Dus verkasten we naar een ander appartement in de Lange Kievitstraat. Kort daarna vallen de eerste V1-bommen op de stad. Op een dag zei mijn vader mij nogal dwingend: ‘kom mee’. Ik had hem nog nooit zo gezien. Hij nam me bij de hand, we gaan naar de Tuinbouwstraat 28. Daar was de bom gevallen, precies op dat bewuste appartementsgebouw. Alle families waren dood. Dus moet ik nu dankbaar zijn voor de vijandigheid. Het is een ongelooflijke paradox.”

Plantin en Moretuslei 92 2018 Antwerpen

T. 03 233 66 80 info@apotheekplantijn.be

ontharingen • massage • pedicure manicure • make-up • gelaatsverzorging verwendagen • cadeaubons

Voor alle verzorgingen worden 100% natuurzuivere producten van Dr. Hauschka en Chi gebruikt.

www.mooimakerijanemoon.be

ann@mooimakerijanemoon.be

gsm 0498/69 39 45

Volg ons ook op Facebook en Instagram

Bazaar Bicyclette

Op Pinkstermaandag, 6 juni 2022 vond na een tweejaarlijkse onderbreking Bazaar Bicyclette weer plaats op de Dageraadplaats. Ook dit jaar was er een ruime collectie vintage

koersfietsen, zeldzame koerstruitjes en fietsonderdelen. Alleen waren er iets minder deelnemers dan voor COVID-19. Mogelijk is de rage op vintage koersfietsen op zijn retour

of heeft een aantal standhouders door de epidemie meer de weg naar het online aanbieden gevonden. Ook het feit dat de inschrijvingen tegen einde januari moesten gebeuren,

toen er nog veel onzekerheid over COVID-19 bestond, heeft niet bepaald geholpen. (jp)

Foto's: Sylvaine JACQUART

Alex Elaut schrijft herdenkingsboek over architect Jacques De Weerdt

Zurenborg is tot over de grenzen beroemd voor zijn vele artnouveau-huizen. Hiervoor tekende een groep beroemde architecten de plannen. Naast de meest ronkende namen als Bascourt en Dieltjens zijn er nog veel andere, waaronder Jacques De Weerdt, over wie stadgids Alex Elaut een werk heeft geschreven ter gelegenheid van zijn tachtigste sterfdatum. (Jörg PYL)

Voor de oorsprong en de herkomst van de gebouwen heb ik vooral de notariële archieven geraadpleegd. Maar er blijven een hele hoop raadsels, zeker wat de aannemers betreft. Zo staat er vermeld dat een aantal gebouwen door een stukadoor of een loodgieter zouden gebouwd worden. Men kan met de natte vinger voelen dat deze gegevens niet direct kloppen."

VEEL VRAAGTEKENS

Maar er zijn nog onopgeloste raadsels. Zo is Jacques De Weerdt tijdens de eerste Wereldoorlog naar Rotterdam gevlucht tot het einde van de oorlog. Over wat hij daar gedaan heeft of hoe hij zijn brood verdiend heeft in deze periode is weinig geweten.

Een ander probleem was dat er gewoon geen foto’s van Jacques De Weerdt beschikbaar waren.

Alex Elaut kennen velen als stadgids en als auteur van het standaardwerk ‘Op wandel door de Belle Epoque’ over de schoonheid van de gebouwen in Zurenborg. Ook het boekje ‘Zurenborg. Wandelen langs villa's en paleizekes' is van zijn hand. In 2019 schreef hij ook al een rijk geïllustreerd werk over de architect Jules Hofman en begin oktober rolt een nieuw werk over architect Jacques De Weerdt van de pers. We konden Alex Elaut spreken op het moment dat de eerste drukproef af was, maar dat nog een aantal vragen onbeantwoord waren gebleven, die allicht in de komende weken zullen opgelost worden.

Alex Elaut: “Als voorbereiding van het boek heb ik bij de eigenaars of bewoners van de huizen van deze architect een briefje in de bus gestopt, met het verzoek om ook de binnenzijde te mogen fotograferen. De meeste bewoners reageerden hierop positief.

In zijn boek stelt Alex Elaut dat dit werk niet de pretentie heeft een volledig overzicht te bieden van het oeuvre van Jacques De Weerdt. Bovendien zijn een aantal gebouwen ondertussen afgebroken en hield Jacques De Weerdt geen archief bij. De auteur moest dus op zoek naar documenten in het Felixarchief. Ook zijn niet alle plannen van de gebouwen bewaard, sommige zouden gewoon door de bouwmaatschappij gewoon weggegeven zijn. De gekende gebouwen bevinden zich wel alle in de provincie Antwerpen. Het boek schetst in het kort het leven van de architect, voor zover dat te achterhalen was. Hij begon zijn carrière als tekenaar bij de spoorwegen en realiseerde de meeste van zijn gebouwen vóór de Eerste Wereldoorlog. Zijn leven eindigt tragisch in 1942 na tien jaar verblijf in de psychiatrische kliniek van Boechout.

QUINTEN MATSYS

In het boek komen vooral de gebouwen op Zurenborg aan bod, met als meest bekende het huis Quinten Matsys in de Cogels Osylei 80. Dit is allicht het meeste opvallende gebouw in de artnouveau-wijk Zurenborg. De woning werd gebouwd een halfjaar na de bouw van de woning van kunstenaar Léonard de Saint-Cyr op het Ambiorixplein te Brussel. Volgens de literatuur zou De Weerdt zich hierdoor hebben laten inspireren. Maar er zijn toch verschillen, de woning in de Cogels Osylei is anderhalve meter breder. Hoe Jacques De Weerdt kennis kreeg van dit gebouw is onduidelijk, sommigen menen dat hij stage liep in het atelier van Horta of er een tijd werkzaam was, maar veel blijft er onduidelijk. Ook de naam Quinten Matsys is in raadsels gehuld. Enerzijds was de schilder Quinten Matsys als halve wees een bewijs voor de bewoners van de Cogels Osylei dat iedereen zich kon opwerken. Anderzijds zou de naamkunnen verwijzen naar de kunstsmid Lodewijk Van Boekel uit Lier, bijgenaamd

de Quinten Matsys van Lier, die het meeste smeedwerk van de gebouwen van architect Jacques De Weerdt zou vervaardigd hebben.

Het boek is rijkelijk voorzien van kleurenfoto’s zowel van het interieur als van de buitenkant van de huizen. Het boek bevat 120 pagina's en is 1,8 cm dik. Het heeft een harde kaft, een hoogte van 22cm en een breedte van 23,5cm.

BESTELLEN

Het herdenkingsboek architect Jacques De Weerdt kan besteld worden bij alex.elaut@proximus.be. Kostprijs 28 €, contant te betalen bij afhaling in huis Quinten Matsys, Cogels Osylei 80.

Voor de vroege intekenaars zijn er op zondag 2 oktober rondleidingen, met interieurbezoeken aan woningen van Jacques De Weerdt op Zurenborg.

Deze mogelijkheid geldt enkel voor de eerste inschrijvers. Na 2 oktober kan het boek ook aangekocht worden in de wijnhandel ‘De Heerlyckheid’ in de Pretoriastraat 28 (maandag en dinsdag gesloten) en ‘Bar Epoque’ op de hoek van de Cogels Osylei en de Gulden Vliesstraat.

Huis Quinten Matsys op de Cogels-Osylei 80. Foto: Jörg PYL

Zuid-Afrika en Zurenborg

Historische muurschilderingen in Kartonnen Dozen

Wie er Kartonnen Dozen binnenstapt in de Draakstraat 34, op zoek naar een goed boek, ziet achter de toonbank op de achterwand enkele op tegels uitgewerkte muurschilderingen hangen. De namen verwijzen allemaal naar Zuid-Afrika: Krugersdorp, Middelburg, Pretoria. Centraal hangt er een portret van president Paul L. Kruger en daarnaast een van Piet Retief, al moet je wel weten dat de man Piet

heet met zijn voornaam, want die tegel is weg. Op de zijmuren zijn er nog meer schilderijen aangebracht maar ze zijn overplakt met affiches. Noch Johanna Pas van Kartonnen Dozen noch de eigenaar van het pand, Herman de Jongh, die in het buurhuis woont, kunnen zeggen wat ze verbeelden. Gazet van Zurenborg is op zoek gegaan naar het verhaal achter de schilderijen. (Guy POPPE)

ook al is hun spreektaal onder invloed van inlandse talen, het Maleis en het Engels van dat Nederlands weggeëvolueerd.

HOOG BEZOEK

Paul Kruger was president van de Zuid-Afrikaansche Republiek vanaf 1880, op het einde van de Eerste Boerenoorlog. Dat blijft hij zo’n jaar of twintig. Die republiek lag in het noordoosten van het huidige Zuid-Afrika, in wat dezer dagen min of meer de provincies Gauteng, Limpopo en Mpumalanga zijn. Boeren hadden die republiek in 1852 opgericht. Voor het merendeel waren dat nazaten van Hollandse kolonisten, die zich vanaf 1652 aan Kaap de Goede Hoop gevestigd hadden, en die niet langer onder het Britse juk in de Kaapkolonie wilden leven. De trek met hun ossenwagens naar het voor hen onbekende binnenland brengt hen in contact met de volkeren die er wonen, o.a. de Zoeloes. Dat mondt uit in het gebruik van geweld en een reeks veldslagen. In 1838 laat koning Dingaan een van de leiders van de oprukkende boeren, Piet Retief, vermoorden, na een conflict over de afstand van grond. Die Retief, en Kruger, zijn dus afgebeeld op een binnenmuur van een huis op Zurenborg, waarvan de eigenaar me zegt dat het in 1898 gebouwd is, oorspronkelijk met een tweede ingang, in de Grotehondstraat.

FASCINATIE

Wat verklaart er dat op het einde van de 19e eeuw een schilder, de eerste eigenaar van het huis, in de grote ruimte vooraan muurschilderingen aanbrengt, die naar gebeurtenissen in Zuid-Afrika verwijzen van enkele decennia daarvoor? Retief is dan al zestig jaar dood. Kruger verwierf zijn reputatie door tijdens de Eerste Boerenoorlog de onafhankelijkheid van de Zuid-Afrikaansche Republiek te herstellen, nadat de Britten het land geannexeerd hadden, maar ook

dat verhaal is bijna twintig jaar oud. Zuid-Afrika staat wel aan de vooravond van de Tweede Boerenoorlog, die een jaar later in 1899 uitbreekt en de belangstelling voor wat er daar gaande is, laait al een tijd op.

Volgens Herman de Jongh was de woonst bedoeld als gemeenschapshuis voor wat hij de Zuid-Afrikaanse communauteit noemt en waren er in die periode in Vlaanderen meer van die huizen. We hebben niet na kunnen gaan of dat helemaal klopt maar het heeft ons wel op een spoor gezet. Achtergrondinformatie vind je terug in geschriften van Jan Goris, voormalig stadsarchivaris van Herentals. Hij schrijft o.m. een catalogus voor de tentoonstelling “Vlaanderen en de Anglo-Boerenoorlog, 1899-1902”, die van eind 1999 tot begin 2000 loopt in het Bernarduscentrum aan de Lombardenvest, waar de provincie kantoor houdt.

Al tijdens de Eerste Boerenoorlog, lezen we, ontstaat er in Vlaanderen een Boerenbeweging, uit solidariteit met het verzet van de Boeren in de Zuid-Afrikaansche Republiek tegen de Britten. Sinds ze hun eigen staat gesticht hebben, schrijven we Boeren met een hoofdletter. Schrijver Julius de Geyter, liberaal en flamingant, trekt aan de kar. Zijn naam is vereeuwigd in een straat aan het Beerschotstadion op het Kiel. Het springlevende Vlaams-nationalisme dat opkomt tegen het Franse taalimperialisme voelt zich sterk verwant met de strijd van de Boeren in Zuid-Afrika tegen de Britse overheersing op taal- e.a. vlakken. In officiële documenten blijven ze immers het Nederlands gebruiken,

Wanneer president Kruger op 11 april 1884 Antwerpen bezoekt, laat dat sporen na. De nieuwe straten op het pas verkavelde Zurenborg hebben een naam nodig. Niet eens twee maanden later, op 6 juni 1884, beslist het college van burgemeester en schepenen om een ervan Transvaalstraat te dopen. Waarom Transvaal? Wel, toen de ZuidAfrikaansche Republiek na de Eerste Boerenoorlog zijn onafhankelijkheid herwon, mocht het van de Britten die naam niet meer gebruiken. Transvaal moest het zijn, gedurende enkele jaren toch. Achteraf komt de naam Transvaal opnieuw in gebruik, wanneer het na de Tweede Boerenoorlog een Britse kolonie wordt en later, om een van de vier provincies in de Unie van Zuid-Afrika te benoemen.

Op 25 maart 1886 krijgen nog twee straten op Zurenborg een naam die verwijst naar de Eerste Boerenoorlog, de Krugerstraat en de Pretoriastraat. Pretoria is de hoofdstad van wat dan alweer de ZuidAfrikaansche Republiek heet. Wie nu door de drie straten wandelt, kan makkelijk vaststellen dat het stadsbestuur zich deerlijk vergist heeft door, nota bene “als herinnering van het bezoek van P. Kruger… aan Antwerpen” de veruit minst aantrekkelijke van de drie naar de president te noemen. Of zou hij zelf de rebelse graffiti op de bakstenen muren verkiezen boven de statige herenhuizen van de Transvaalstraat?

WAPENSCHILD EN CAFÉ

Daarmee zijn we rond wat de straat-

namen betreft. Maar kijk bij het verlaten van Kartonnen Dozen toch even naar boven. Op de gevel hangt er een keurig gerestaureerd wapenschild. Dat blijkt het wapen te zijn van de Zuid-Afrikaansche Republiek, door zijn Volksraad op 18 februari 1858 in volgende bewoordingen goedgekeurd: “Op een zilveren veld zal een Wagen en een Gouden Anker staan, en op dat Wapen een Arend rusten. Op de regterzijde van dat Wapen een Man in ’s lands kleederdragt, gewapend met een Geweer en toebehooren. Aan de linkerzijde een Leeuw.” De ossenwagen, de boer die ten strijde trekt en vecht als een leeuw, de symbolen van het Afrikaner nationalisme, dat ook Vlamingen tot in de 21e eeuw gekoesterd hebben, zijn al allemaal aanwezig. Is het een boude veronderstelling dat de leuze onderaan het schild, “Eendragt maakt Magt”, er gekomen is op een suggestie van Vlamingen onder de Boeren, geïnspireerd door het devies dat het jonge België zich niet eens dertig jaar daarvoor eigen gemaakt heeft, toen het Willem II en zijn Hollanders tot bijna aan de Moerdijk terugdrong?

Ho ja, draai je even om voor je wat gaat drinken in De Draak. Vroeger, toen het café een politiebureau was, zou je gewoon overgestoken zijn om, naast het kapsalon Snip Snip, waar nu het Roze Huis gevestigd is, een schuimende pint te bestellen. In café Transvaal, het stond nog vermeld in de gouden gids van 1976-1977, op blz. 243. Geen idee of de naam enig uitstaans heeft met het huis op nr. 34 aan de overkant.

SOLIDARITEITSCOMITÉS

Terug naar ons uitgangspunt want we hebben nog niet uitgeklaard waarom precies onze schilder van de Draakstraat 34 in 1898 Kruger en

Wapenschild van de Zuid-Afrikaansche Republiek in de Draakstraat. Foto: Jörg PYL

Retief in de verf zet en het wapenschild van de Zuid-Afrikaansche Republiek op de gevel aanbrengt. Wel, dat heeft zo goed als zeker te maken met de Tweede Boerenoorlog, die voor de deur staat. Laten we opnieuw in Goris’ handleiding snuisteren.

Die Tweede Boerenoorlog zie je aankomen, want de Britten azen al een tijd op de goudmijnen in Johannesburg, die van de Boerenrepubliek een welvarende staat maken. Meetings in Antwerpen tegen het Britse optreden tegen de Boeren zijn het werk van dichter Pol de Mont, na de Eerste Wereldoorlog hoofdredacteur van de krant De Schelde, de voorloper van Volk en Staat, dat instond voor de verspreiding van de nazipropaganda in Vlaanderen.

Vlak voor in oktober 1899 de gevechten uitbreken, richt De Mont het “Hulp-Komiteit voor Transvaal en Oranje-Vrijstaat” op. Het comité zamelt geld in om een RodeKruisambulance naar Zuid-Afrika te sturen. Het slaagt erin om wat ook in andere steden en via de pers opgehaald is in een centrale kas onder te brengen. Op 25 november 1899 schepen 25 ambulanciers, onder wie twintig Vlamingen, in Amsterdam in. Twee onder hen brengen het niet levend ervan af. Die zending is het tastbaarste resultaat van wat Vlaamse solidariteitscomités in verscheidene steden, waar ze vaak de ruggensteun van priesters en katholieke notabelen krijgen, op touw gezet hebben.

Het Antwerpse comité staat ook aan de wieg van het “Hulpcomiteit voor de Zuid-Afrikaansche Bannelingen”, dat zo’n vijftig ballingen, die de Britten uitgewezen hebben, financiële steun verleent. Zo gauw zij onderdak hebben, verandert de naam in “Hulpcomiteit voor de Slachtoffers van den Zuid-Afrikaanschen Oorlog”. Er vechten ook een stuk of vijftien Belgische vrijwilligers mee met de Boeren maar dat zijn Belgen die in Zuid-Afrika verblijven. Niemand van hen sneuvelt er tijdens de drie jaar durende oorlog.

Belangrijk is wel dat de ZuidAfrikaansche Republiek in heel Europa maar één gezantschap geopend heeft en dat is in Brussel. “Daardoor was Brussel tijdens de oorlog het centrum van de Boerendiplomatie”, schrijft Goris. Hoogtepunt is de komst van drie generaals, die op 19 en 20 september 1902 een bezoek aan Antwerpen brengen, Louis Botha, Jacobus de la Rey en Christiaan de Wet. Ze krijgen van het Transvaalcomité een som mee van wat er rest van de schenkingen voor de ambulance. Hun namen, net als die van generaal Pieter Cronjé, zijn in Borgerhout vereeuwigd in vier straten die op het Krugerplein uitkomen. Wanneer Botha, De la Rey en De Wet naar Parijs trekken, vergezelt Camille Huysmans ze als tolk. Het latere socialistische boegbeeld,

burgemeester van Antwerpen en eerste minister, werkte toen als journalist voor de liberale krant “Le Petit Bleu”.

DIEPE, LANGDURIGE BAND

De verbondenheid met de ZuidAfrikaanse boerenkrijg gaat diep, hij raakt het Vlaamse volksleven. “Gedurende gans de oorlog lanceerden de Vlaamse marktzangers omzeggens dagelijks een nieuw ‘Transvaals’ lied, een bewerking of vertaling van een buitenlands lied”, lezen we bij Goris. Ligt daar de verklaring dat Vlamingen tot diep in de 20e eeuw liederen als Sarie Marijs en Suikerbossie mee kunnen zingen alsof ze tot hun eigen culturele erfgoed behoren?

Laait het enthousiasme voor de zaak van de Boeren tijdens de Tweede Boerenoorlog hoog op, vanwege de taalverwantschap met een broedervolk dat zwaar te lijden krijgt onder de aanpak van de Britten, die voor het eerst in de geschiedenis gebruik maken van de opsluiting van burgers in concentratiekampen -er sterven er bijna vijftigduizend, kinderen, vrouwen en zwarte Zuid-Afrikanen-, die geestdrift taant na 31 mei 1902, het einde van de vijandelijkheden en de opname van de Zuid-Afrikaansche Republiek in de Unie van Zuid-Afrika.

Daarvoor zijn er redenen, zoals de zwakke organisatie van de Transvaalcomités en het verschil in godsdienst. De Boeren waren protestanten en dat brengt bij katholieke sympathisanten in Vlaanderen een zekere bekeringsdrang teweeg. Bovendien vervellen de Boeren tot Afrikaners, die hun elite hun plaats op zien eisen in de Unie van ZuidAfrika. Zo schopt Louis Botha het in

1910 tot eerste minister. Wanneer er onder de Britten die tijdens de Eerste Wereldoorlog de laatste morzel Vlaamse grond mee komen verdedigen honderdduizenden slachtoffers vallen, kantelen haat en antipathie in liefde en sympathie. In 1925 vervangt het gecreoliseerde Afrikaans het Nederlands als officiële taal, wat een zekere afstand schept tussen de twee taalgemeenschappen. Hoewel, tientallen jaren later heb ik een oude vrouw uit de Kaapse gemeenschap van metissen, die de apartheid als kleurlingen bestempelde, haar taal als Hollands horen benoemen, het onderscheid is soms subtiel.

APARTHEID Niettemin blijft er decennialang een en ander hangen van de golf van sympathie in Vlaanderen met de Zuid-Afrikaanse Boeren. Het gevoel dat ze met een broedervolk te maken hebben, dat ontegensprekelijke steun verdient, vind je vooral aan de ranzige kant van het Vlaams-

ste straten wijzigden de herbergen en slijterijen hun uithangborden en lokten de klanten aan door de tovernamen: In Transvaal ! In Bloemfontein! In Pretoria ! In Paul Kruger !...”

“Nog lang na de Vrede van Vereeniging (31 mei 1902) bleef de Anglo-Boerenoorlog nawerken op de Vlaamse Boerensympathie, zelfs nog tot een kwarteeuw na de Tweede Wereldoorlog”, schrijft Goris, zonder in detail te gaan. Verwijst hij naar het Vlaams Nationaal Zangfeest, dat jaar na jaar eindigde met het zingen van De Stem van Zuid-Afrika, het volkslied ten tijde van de apartheid? Die gewoonte heeft het overigens langer dan een kwarteeuw uitgezongen. Hoe dan ook, in 1977, 32 jaar na de oorlog, krijg je met de oprichting van de lobbygroep Protea (suikerbossie heet die bloem in het Afrikaans, de gehechtheid aan die term is kennelijk groot) een laatste oprisping van onvervalste vriendschap met het regime in Zuid-Afrika,

nationalisme terug. Dat is niet verwonderlijk. Geleidelijk aan, vanaf 1910, onder het premierschap van Louis Botha, ankert de blanke minderheid haar bevoorrechte positie vast in wetten, de voorlopers van het apartheidsstelsel dat de Afrikaners hun Nasionale Party vanaf 1948 invoert. Ze bouwen zo voort op wetgeving die m.b.t. tot bv. landbezit al in 1855 in de Zuid-Afrikaansche Republiek ingang vond. Zo lezen we van de hand van de het nazisme toegewijde priester Cyriel Verschaeve in 1938, naar aanleiding van het begin van de bouw van het Voortrekker monument in Pretoria, dat de herinnering warm houdt van de tocht van de boeren naar het binnenland: “In de verste dorpen langs de eenzaam-

waar de Nasionale Party racisme en discriminatie in de grondwet ingebakken heeft.

SLOTSOM

Terug naar af. Of het huis in de Draakstraat 34 iets te maken gehad heeft met de golf van medeleven met het lot van de Boeren tijdens de drie oorlogsjaren tussen 1899 en 1902 weten we dus niet. Was er een band met het Transvaalcomité en zo ja, welke, het blijft een ondergesneeuwd stuk geschiedenis. Probleem is dat de muurschilderingen niet beschermd zijn en dat volgens Herman de Jongh de nieuwe eigenaar -het huis staat te koop, Kartonnen Dozen moet er weg- met het interieur kan doen wat hij wil.

Detail van muurschildering in boekhandel Kartonnen Dozen. Foto: Jörg PYL

Ideale gelegenheid om buren beter te leren kennen

Tweede brunch Kreeftstraat

Zondag 26 juni. Om 11 uur wachten een lange tafel én broodjes, koffie… op de gasten. De Kreeftstraatbewoners werden via een flyer en via de WhatsAppgroep uitgenodigd en geïnformeerd. Aan iedereen werd gevraagd iets lekkers mee te brengen. En dit leidde tot een rijke variatie aan taarten, koekjes, slaatjes, fruitsla, kazen, charcuterie… Voor elk wat wils dus.

Een goeie 30 buren schuiven aan. En er wordt wat afgebabbeld. Een ideale gelegenheid om nog niet gekende en nieuwere buren beter te leren kennen. Af en toe op een andere plek gaan zitten of staan helpt hierbij.

Kinderen spelen en fietsen in de autovrije straat. Een valpartij door een kleuter-wielrenner kan de pret maar heel even bederven. Vijf minuten later racet hij alweer – deze keer met een helm op –enthousiast en luid gillend door de straat.

De gezellige brunch was alweer een succes. Het smaakt naar nog! Met dank aan de organisatoren Nele en Marc.

(Luk DEPONDT)

www.the-park.be - info@thepark.be Boekenbergpark for Body & Mind

www.facebook.com/AtTheParkBoekenberg/

Tweede brunch in de Kreeftstraat vond plaats op 26 juni 2022.

Foto: Luk DEPONDT

Een 30-tal bewoners van de Kreeftstraat schuiven aan.

Foto: Nele FOURNEAU

VERLEDEN EN TOEKOMsT

VAN DE GAZET VAN ZURENORG

Op 14 juni 2022 trad Johan Bijttebier af als voorzitter van de Raad van Beheer van de v.z.w. De Nieuwe Zurenborgse Pers en werd hij opgevolgd door Diederik van Woensel. De taak van de v.z.w. is de materiële omstandigheden scheppen om de krant te kunnen uitgeven. Wij spraken met beiden over verleden en toekomst van de Gazet van Zurenborg. (Jan HOLVOET )

- Heren, hoe is dit avontuur voor jullie begonnen?

Johan Bijttebier: “Wij werden samen geronseld door toenmalige hoofdredacteur Swa Collier. Het was Swa die, met zijn verleden als professioneel journalist, van een bescheiden promo-publicatie een echte wijkkrant heeft gemaakt. Zonder hem zou de krant niet zijn wat zij nu is, met lokaal nieuws, cultureel nieuws, een column, een kinderpagina, kortom een pittige, bruisende wijkkrant.”

- Hoe werkt de Raad van Beheer?

Diederik van Woensel: “De Raad bestaat uit zes leden, elk met een specifieke rol. Belangrijkst zijn natuurlijk de voorzitter, de secretaris en de penningmeester. De raad ziet het als zijn eerste taak, eigenlijk de enige taak, de financiën in evenwicht te houden. Onze financiering komt van subsidies uit het districtsfonds en uit publiciteit, wat gelukkig de laatste tijd terug toegenomen is. Met die inkomsten kunnen wij een krant van 36 pagina’s bekostigen, meer gaat niet. Alle medewerkers werken volledig gratis.

Verder is het beleid heel duidelijk: de Raad van Beheer houdt zich niet bezig met redactionele aspecten. “

- En hoe werkt de redactie?

Johan Bijttebier: “Er is een hoofdredacteur, in casu Jörg Pyl, die bergen werk verzet, waarvoor onze grote dankbaarheid. Onder hem werken een vijftigtal redacteurs die min of meer regelmatig een artikel plegen. Na elke publicatie is er een vergadering waar alle redactieleden welkom zijn om de verschenen krant te bespreken: wat was er goed, wat was er slecht. Natuurlijk is er een soort spontane hiërarchie: redactiesecretaris André Dejonghe en andere redacteurs die al lang betrokken zijn, worden meer geconsulteerd. En Pascale Holemans natuurlijk, die instaat voor de lay-out.

- En jullie komen hierin nooit tussen?

Johan Bijttebier: “Hoogstens zullen wij tussen pot en pint eens een suggestie doen, maar dat blijft vrijblijvend. Waar wij wel voor instaan is dat er bij kritische artikels steeds een recht op antwoord is.”

Diederik van Woensel: “Ik wil nog wel aandacht vragen voor een derde groep vrijwilligers; de “bussers”, de mensen die om de twee maanden de 7000 exemplaren ronddragen. Ook zij zijn onmisbaar.

In feite wordt de Gazet gedragen door een groep van een honderdtal vrijwil-

ligers, en deze grote groep is onze kracht. Als er individuele mensen afhaken kunnen wij nog altijd verder.“

- Johan , jij gaat Zurenborg verlaten, hoe zie jij terug op je periode in deze wijk en in de beheerraad van deze krant?

Johan Bijttebier: Na 42 jaar verlaat ik deze wijk met spijt. Ik zal er vaak terugkomen en ik blijf in de beheerraad zetelen.

Ik heb deze wijk zien veranderen. Toen ik hier belandde waren er op ons pleintje één café en zeven winkels. De winkeltjes zijn grotendeels verdwenen. De Horeca heeft een grote vlucht genomen. De prijzen van de huizen zijn hemelhoog gestegen. De buurt is “gegentrificeerd” Dat alles toont het succes van deze mooie buurt.

Maar ik zou toch graag zien dat er een goede sociale mix blijft bestaan.

Daarvoor kijk ik vooral naar de ontwikkeling van ‘Nieuw Zurenborg” op de site van De Lijn.

En wat ik mis in Antwerpen is een woonbehoefteplan: als er zoveel inwoners zijn, welke infrastructuur is er dan nodig, welke faciliteiten, hoeveel groen.

In deze stad is er geen urbanisatie, geen circulatieplan. De politiek heeft bijvoorbeeld beslist dat de CogelsOsylei een doorgangsstraat moet zijn. Wie verzint er zoiets?

Wij willen niemand met de vinger wijzen. De politiek niet, de immobiliënsector niet. Uiteindelijk zijn wij medeschuldig, deze slordigheid zit in het Belgische DNA.

Maar de krant mag wel de vinger op deze pijnpunten leggen. Zij mag een beetje combattief zijn. “

- En Diederik, hoe zie jij de toekomst?

Diederik van Woensel: “Ik hou van deze levendige wijk, die zich steeds weet te hernieuwen. De Gazet van Zurenborg is een factor van verbinding, zij verbetert de leefbaarheid van de wijk. Ik wil haar levend houden, wat niet zo evident is, want het aantal vrijwilligers neemt af. Wij moeten een Gazet uitbrengen die niet politiek georiënteerd is, waarin kritische artikels verschijnen, met respect voor iedereen, waarin altijd plaats is voor een weerwoord.”

Wij danken Johan Bijttebier en Diederik van Woensel voor hun voorbije en toekomstige inzet. En, zoals het in elke editie gedrukt staat, wij kunnen steeds nieuwe vrijwilligers gebruiken.

0472/47.57.93

Kleermaakster

Fixit-Antwerpen

EEN VAKMAN VOOR AL UW KLUSWERKEN!

Yannick Schippers

Bart Steenhaut zorgt dit jaar voor het voorprogramma van Muziek in de Wijk

IK HEB HET NOG NOOIT GEDAAN

DUs IK DENK WEL DAT IK HET KAN

Muziek in de wijk, een onderdeel van de Zomer van Antwerpen, is al jaren een vast begrip waar meestal veel volk op af komt. Deze keer viel de

eer op Bart Steenhaut uit de Kreeftstraat om het voorprogramma samen te stellen.

(Yo VAN DEN BULCK )

19 augustus

MAZZLE

Mazzle bewoont het kruispunt tussen jazz en grooves en prutst daar zodanig aan de verkeerslichten tot ze allemaal tegelijk op groen staan. Dit trio – Bram Weijters (piano) Lionel Beuvens (drums) en Koen Nys (tenorsaxofoon) neemt je mee op een muzikaal avontuur. Het is jazz, dat zeker, maar wél iets eclectischer dan je zou verwachten. Met invloeden van rock, funk en pop, blazen ze het genre nieuw leven in.

26 augustus

HET KRUIM

Gerry Vergult schreef in de jaren tachtig Belgische new wave-geschiedenis als gitarist van het baanbrekende Aroma Di Amore. Hij nam onder de naam Fred A. een bloedmooie cultplaat op en opereerde de laatste jaren als bezieler van Zool. Het Kruim laat een lichtere, meer dansbare kant zien, die tot nog toe onderbelicht was gebleven. Check de zonovergoten singles ‘Hittegolf’, ‘Voorbode’ en ‘Zet Uw Vink’, stel vast dat een instrumentale kruising tussen Talking Heads en exotische cocktailjazz wérkt én wees erbij als deze gloednieuwe band een allereerste keer ten dans speelt!

Om alles in goede banen te leiden heeft Bart 2000 flyers voorzien en heeft hij het plan om zelf de presentatie op zich te nemen. Hopelijk vindt hij op tijd genoeg vrijwilligers.

Een tijd geleden kreeg Bart Steenhaut (51) telefoon met de vraag: “Patrick De Groote van de Zomer van Antwerpen heeft gezegd dat u het voorprogramma wel wilde samenstellen?”

Hij moest toen even slikken en wat bedenktijd vragen.

Het voorprogramma bij de vier vrijdagavonden in augustus van Muziek in de Wijk laten verzorgen door Bart Steenhaut is natuurlijk een fantastisch idee, want wie in onze wijk heeft meer expertise en muziekkennis? Hij werkte lang als muziekjournalist bij De Morgen en nu bij de Gazet van Antwerpen.

Het voorstel overviel hem een beetje. Hij heeft naast zijn journalistieke werk ook nog een drukke B&B (met uiteraard uitgewerkte muzikale themakamers) en hij schreef onlangs een boek als hommage aan zijn goede vriend Arno. Dat boek verschijnt eind september. Hij organiseert ook al een tijdje huisconcerten (binnenkort het honderdste) in zijn B&B. Maar dit had hij nog nooit gedaan. Hier moest hij aan de quote van Pipi Langkous ‘Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk wel dat ik het kan.’ denken en hij aanvaardde de opdracht.

VAN 7 TOT 10 ‘S AVONDS

De Zomer van Antwerpen kent iedereen ondertussen wel. Maar jaarlijks zijn er in de Zomer ook concerten op bepaalde pleinen in Antwerpen. De optredens gaan door tussen zeven en tien uur ‘s avonds. Ze bestaan uit een voorprogramma en een hoofdact. De hoofdact is op alle pleinen dezelfde en wordt vastgelegd door de Zomer van Antwerpen. Wereldmuziek is hier steeds de norm.

Voor de te programmeren groepen in het voorprogramma is de keuze vrij. Dit en eventuele randanimatie kan dus lokaal beslist worden en varieert van kinderprogramma’s tot eetstandjes.

JAZZ

In het verleden is er al een oneindig aantal groepjes gepasseerd die qua niveau diepe dalen en iets minder grote hoogtes kenden. Hoog tijd dat iemand zich met kennis van zaken en met een visie hierover buigt. Het klonk als muziek in de oren, omdat hij bevlogen sprak over het respecteren van de context en het uur

(voorprogramma gaat door tussen zeven en acht) en daarbij als muziekgenre voluit koos voor jazz. Zijn voorkeur ging naar dynamische moderne jazzmuziek, die zowel de op de terrasjes etende mensen als de dansgrage muziekliefhebber kan boeien en liefst een Antwerpse band.

Dit waren de ingrediënten waarmee Bart aan de slag ging om een selectie te maken. Het resulteerde in een zeer interessante line-up van vier namen waarvoor we u vooral nieuwsgierig willen maken om dit nieuwe en iets oudere jazzgeweld te komen beluisteren. Laten we een tipje van de sluier oplichten. Er zullen bekende namen tussen zitten maar ook enkele spiksplinternieuwe projecten waarvan u de primeur kunt krijgen.

VOORPROGRAMMA DAGERAADPLAATS

5 augustus

ONE FRAME MOTION

One Frame Motion combineert jazz met elektronica, een combinatie die live keer op keer voor vuurwerk zorgt. De reacties in de media zijn laaiend en zowel Studio Brussel als Klara namen de nummers van dit gezelschap in de playlist op. Denk aan turbojazz die het midden houdt tussen GoGo Penguin, Portico Quartet en De Beren Gieren. Ook Lefto is onder de indruk en neemt dit jonge trio mee op zijn Lefto presents Jazzcats 2, een staalkaart van het beste dat Belgische jazz momenteel te bieden heeft. Vergeet dus je dansschoenen niet.

12 augustus

STOEP SYNDICATE

Wat doen vier bevriende topmuzikanten die elk afzonderlijk in een hele resem bands actief zijn, maar door samenloop van omstandigheden nog nooit samen een podium hebben gedeeld? Ze richten een nieuwe band op. Jelle Van Giel (drums) Ewout Pierreux (piano) Soet Kempeneer (bas) en Lennert Baets (tenorsax) spelen energetische jazz met naast eigen composities ook eigenzinnige bewerkingen van repertoirestukken en popclassics.

Primeur: dit wordt het eerste concert van deze all star line-up. Het soort concert waarover je later trots kan vertellen, dat je erbij was.

Dat hij ook oog heeft voor details bewijst zijn idee om foodtrucks te vragen, wat een stuk leuker oogt dan de bekende rode tentjes van Stad Antwerpen. Last but not least denkt hij ook aan de ‘plassende’ medemens. Hij wil mobiele toiletten op het plein. Dat ze dat een eigenaardige vraag vonden bij de Stadsdiensten heeft hij aardig kunnen omzeilen met een behoorlijk aantal gestoffeerde voorbeelden van wildplassen waar hij als buurtbewoner (Kreeftstraat) getuige van mocht zijn.

Van de aangevraagde vijf toiletten kon hij er toch twee in de wacht slepen.

SUBSIDIES Bart Steenhaut besloot vrij laat om met het project van start te gaan en misloopt zo dit jaar een aantal subsidies. Het is een zeer ingewikkelde en uitvoerige rompslomp. Maar hopelijk verloopt het dit jaar allemaal naar wens en kan hij zijn plannen voor volgend jaar sneller opstarten. De presentatie op zich nemen, betekent ook een manier om de kosten te drukken. Zo kan hij meer spenderen aan de muzikanten die door de coronajaren het uiteraard niet gemakkelijk hadden. De catering voor de muzikanten en vrijwilligers neemt zijn vrouw Eva Berghmans voor haar rekening.

TOEKOMST

Ik sprak een man met een visie en dit allemaal onder het wakende oog van Rikki, een kakariki of wilde parkietensoort uit Nieuw-Zeeland, die op een dag bij hem zomaar kwam binnengevlogen. Laat ons hopen dat we nu in Zurenborg gebeiteld zitten om vele jaren muziekgroepen te mogen verwelkomen, zodat de andere Antwerpse pleinen jaloers zullen zijn.

MEER INFO

ww.zva.be/muziek-de-wijk

Microblading is een soort semipermanente make up door een tatoeagetechniek waardoor je wenkbrauwen gevormd worden. Het is een schoonheidsbehandeling waarbij kleine sneetjes in de huid worden gevuld met zwarte

WIE ?

Gaby Carvalho (30) is geen onbekende in de wijk. Ze is ook mede-eigenares van May’s, café en restaurant op de Dageraadplaats. Het is dan ook geen toeval dat de fonkelnieuwe Microbladingstudio zich boven de horecazaak bevindt. Gaby Carvalho werd geboren in Rio de Janeiro, Brazilië en kwam 12 jaar geleden naar ons land. Voorheen woonde ze in Lissabon, Portugal. Ze ontmoette haar man in de Moskoe (voormalig café aan de Draakplaats).

Het was liefde op het eerste gezicht en de rest is geschiedenis.

Een meisjestweeling van tien jaar oud en een vijfjarig zoontje gaven haar tot hiertoe al heel veel vreugde maar ook bijzonder weinig vrije tijd. Maar als u denkt een afgepeigerde vrouw te zien, bent u eraan voor de moeite. De afspraak gaat door op het terras van May’s en het blijkt dat Gaby Carvalho een flamboyante tot in de puntjes verzorgde mooie vrouw is. Zij voelt zich beter als ze zichzelf zo goed mogelijk verzorgt, het heeft te maken met respect voor je eigen lichaam, zoals de slogan “Want je bent het waard “het zo mooi uitdrukt. Gaby Carvalho had nooit tijd om haar studies af te maken. Interesse had ze genoeg. Ze wilde eerst psychologe worden, later vroedvrouw maar het werd pas echt concreet toen ze in 2017 in Brazilië was. Microblading was toen nog vrij nieuw en haar interesse was onmiddellijk gewekt. Eens terug in België liet het idee haar niet los. Ze zocht eerst voor zichzelf de beste plaats om haar eigen wenkbrauwen te behandelen. Ze vindt een naturel look heel belangrijk. In Nederland zijn ze al veel intenser met deze techniek bezig. Daarnaast wilde ze ook de beste opleiding vinden. Phibrows geeft een tweedaagse cursus met vervolgens een zesmaandelijkse opvolging met opdrachten. De cursus is peperduur maar Gaby vond het nodig, omdat het toch ook een soort medische ingreep is die volledig hygiënisch verantwoord moet worden uitgevoerd. Ze moesten eerst oefenen op nephuid en mochten pas dan aan het echte werk beginnen.

WAAROM?

De blik is het eerste wat ons opvalt als we iemands gezicht bekijken. Deze blik wordt gevormd door de ogen. Maar als de wenkbrauwen er niet zijn of bijna niet zoals bij brandwonden of door een chemobehandeling bij kanker, is de expressie veel minder uitgesproken. De meeste vrouwen zijn hiervan wel op de hoogte en kleuren dan ook hun wenkbrauwen met potloden of poeder. Ze epileren die ook om de vorm meer onder controle te krijgen. Dat resulteert in een dagelijkse tijdrovende bezigheid, omdat zij er als vrouw op hun mooist willen bijlopen. Het zo goed mogelijk verzorgen geeft de meeste dames meer zelfvertrouwen en een beter gevoel. Microblading kan daarbij helpen.

of bruine inkt die gesimuleerde haartjes vormen. Sinds 29 mei kan dat ook in de studio van Gaby Carvalho op de eerste verdieping van Dageraadplaats 10. (Yo VAN DEN BULCK)

WAT ?

De hele behandeling bestaat uit drie afspraken met Gaby Carvalho. Bij het eerste intakegesprek krijg je de volledige uitleg over de ingreep. Er zullen ook medische vragen worden gesteld die eventueel in een weigering kunnen resulteren wegens bepaalde risicofactoren, zoals het gebruik van bloedverdunners. Aan de hand van je keuze over de vorm en kleur van de wenkbrauw wordt er samen overlegd. Gaby Carvalho is namelijk heel erg begaan met het perfecte eindresultaat voor jouw gezicht. Een juiste keuze is daarbij heel belangrijk. Dan volgt de afspraak voor de behandeling die doorgaat in de studio boven May’s. Die zal ongeveer drie uur duren. Na zes tot acht weken volgt een nabehandeling.

Het geheel is niet goedkoop, maar Gaby kan niet genoeg benadrukken dat alles bij haar heel hygiënisch verloopt, want het blijft toch een medische ingreep. De nieuwe studio is supercool ingericht met oog voor detail. Het diploma van Phibrows hangt aan de muur als bewijs van haar kunnen. Gezien haar gedrevenheid die ze toonde tijdens ons gesprek, kan u met een gerust hart uw wenkbrauwen aan haar handen toevertrouwen.

MEER INFO

info@gabicarvalho.microblading.be www.gabicarvalho.be

Microblading, de specialiteit van Gaby Carvalho.

Foto: Jeannine FÜHRING

Ik voelde het aan mijn water dat dit wel eens het onderwerp kon worden van een volgende keer.

Net terug van vakantie en dan moet ik even schakelen met de wijk. Terug vaste voet onder de grond krijgen, langs eigen platgetreden paden lopen. Zoeken naar de oude vastigheid of juist speuren naar nieuwe signalen.

Ik stapte over het plein en liep links naast de kerk door. Het was woensdag 29 juni 22.30 uur, een prachtige avond vooraleer er ’s anderendaags weer bekoelend water uit de lucht zou vallen.

Twee jongelui konden echter niet op dit regenwater wachten en zorgden alvast zelf voor een aanloop met wat vroeger nog ‘wateren’ heette, zoals in “Verboden op deze plek te wateren”. Onbeschoft, ongegeneerd en met een allure van anarchistische flegma loosden ze hun overtollige vocht.

Niet dat dit mij nu zo opvallend choqueerde, ik heb wel meer wildplassers aan het werk gezien in deze wijk, maar wat mij wel liet stilstaan en nu, schrijvend, opnieuw is dat ze juist die plek hadden uitgekozen. Beiden stonden namelijk lustig, onbeschroomd te urineren tegen de Sint-Norbertuskerk aan, uitgerekend op de plek waar het vroegere urinoir is weggehaald. Het zal wel niet zo zijn dat deze plaats op die paar maanden tijd al een soort iconische uitstraling heeft ontwikkeld of al van een diepgewortelde historische aantrekkingskracht getuigt, dat ze juist hier terecht moesten.

Maar je weet inderdaad maar nooit hoe wateraders onder onze voeten doorlopen.

Wat mij echter bezighoudt, na deze vertoning, is hoe dit verder gaat. Ik neem niet naïef aan dat dit een eenmalige gebeurtenis was, dat de kerkmuur verder gespaard zal blijven.

Mijn zorg is dus hoe we verder dit soort gedrag, daar of waar dan ook in een zijstraat, op het plein, tegen de bomen, tussen de auto’s structureel kunnen vermijden.

Toen er wat commotie ontstond rond het weghalen van het urinoir, deed ik er eerst nog wat laconiek over. Nu eigenlijk niet meer.

Dit plein en deze omgeving hebben dringend behoefte aan een stedelijk antwoord op volkshygiëne van deze aard.

De zijspiegel Wateren

Wat moet ik doen? Zelf een spandoek spuiten en op die plek gaan hangen: Dit is een kerkmuur, geen plasplek (meer)? Of woorden van ludieker gehalte of net venijniger karakter?

Natuurlijk zal zo’n eenpersoonsactie niets uithalen, misschien zelfs het omgekeerde. Lok ik juist uit dat er weer tegen de kerkmuur wordt geplast? God beware mij. Ik kan dus enkel mijn pen pakken, een aanklacht schrijven naar de stad, om zo uit hoge nood het wildplassen snel aan te pakken.

Het is zomer, er zijn legio activiteiten op het plein, er zijn honderden mensen die niet allemaal een post-itje meegekregen hebben van de zaak waar ze hun biertje hebben gedronken, om daar van het toilet gebruik te maken, zoals ik tijdens mijn vakantie zag.

Mannen ritsen hun gulp open als ze hoge aandrang voelen en lage gêne en zoeken een plek. En vrouwen die moeten maar helemaal hulpeloos wegschieten.

Alstublieft, stedelijke autoriteit help Zurenborg aan een degelijk, genderneutraal openbaar toilet. Of ik blijf er over doorzeiken. Er is al eerder inkt over gevloeid, ook van een geslepener pen dan de mijne (Stijn Tormans in Knack van 1 juni 2022), over de toestand in heel België.

Van het stadsbestuur verwacht ik een constructief antwoord, en snel. Desnoods met een noodvoorziening, want u wilt toch geen nieuwe plaag op uw geweten.

NASCHRIFT

Een paar dagen later (zaterdag, om en bij tienen) moet ik weer datzelfde pure hondsgedrag constateren. Zoals honden die niet door hun baasjes worden beheerst, hebben ze blijkbaar hun plek teruggevonden.

Weer sporen van urine druipen van de kerk af en vloeien over het voetpad dat verscholen zit achter de glascontainers. Het beeld kan ik u doorspelen – ik heb er met veel walging een foto van genomen – het bijhorende aroma niet. Al zou dat ontegensprekelijk nog extra kracht bijzetten bij mijn protest.

Heb ondertussen de districtsburgemeester aangeschreven (30 juni), het op 1 juli gemeld aan de politie die voor klachten een extra pagina heeft. Ik kreeg een automatisch antwoord van die laatste, doch geen antwoord van de districtsburgemeester.

Wim VERZELEN

De reiziger

Op een bed half naakt zonder sigaret

In een leeg en gloeiend land

Omhoog kringelend een taal zo vreemd

Gutturaal dat het schuurt in het lijf

Ruikend naar zweet en wild kruid.

In de kamer van een hotel

Met gloeiend gezicht en klamme broek

Op een rechte stoel voor een raam

Waar hete wind naar binnen waait Badend in schel licht wachtend op bezoek.

In een bar vroeg in de middag

Waar stemmen verkleuren in de echo

Van muren rood als stierenbloed

Met het hoofd in een beschonken glas

En zwart gerande vrouwenogen.

In een straat om middernacht dronken

Op zoek naar tabak en nog een Cuba libre Gevangen in de warme roes van het glas Vaag verlangend naar die oude hete liefde Zo is de reiziger alleen.

Ricardo ANEMAET

Melkopschuimmachine verovert plaats in Designmuseum van Barcelona

In ons decembernummer kon u kennis maken met de melkopschuimmachine van Aéralab van Peter Hernou uit de Oostenstraat. Het prototype is door enkele vertraagde leveringstermijnen nog niet verkrijgbaar, maar daar komt binnenkort verandering in. Ondertussen veroverde het toestel wel de eerste prijs voor industrieel design en kreeg het zelfs een plaats in de vaste collectie van het Designmuseum in Barcelona (Museu del Dessiny). (Jörg PYL)

het apparaat wat het moet doen voor het beste resultaat. Men moet dus geen liter opschuimen voor een of twee cappuccino’s. Ook voor de rest is het een zeer eenvoudig toestel, enkel een elektriciteitsaansluiting en een wateraanvoer en -afvoer zijn nodig. Alsof dat nog niet volstaat, reinigt het toestel zichzelf na de gedane arbeid volledig automatisch. Maar voor de creatievelingen of beterweters, is er ook een stand op de display waarmee alles manueel kan ingesteld worden. Tot slot vind je op de display ook allerlei recepten. Gebruikers kunnen recepten naar wens instellen en zelf de hoeveelheid schuim alsook de eindtemperatuur van de bewerking kiezen.

SILVER DELTA 2022

mag nemen. Peter en Petra Hernou waren aanwezig op de prijsuitreiking in Barcelona, maar de uitleg van de jury was in het Catalaans, een taal die zij niet machtig waren. Groot was hun verbazing toen plots hun toestel en hun namen op een groot scherm verschenen. Het duurde even, maar dan realiseerden zij zich dat zij de prijs hadden gewonnen. Dat was in juni, maar in juli kregen zij het bericht dat hun toestel ook deel ging uitmaken van de vaste collectie van het Museu del Dessiny in Barcelona.

BINNENKORT LEVERBAAR

Om even uw geheugen op te frissen. Sommigen herinneren zich allicht nog de koffiebar in de Kleine Beerstraat van Peter en Petra Hernou. Vanuit de passie voor koffie en een uitgesproken zin voor perfectie schopte hij het tot World Latte Art Champion & Barry-Callebaut 'barista' Ambassador. Sindsdien reist hij de wereld rond om professionals te adviseren en hun drankenkennis te verbeteren. Uiteraard geeft hij ook opleidingen, gratis in heel Vlaanderen in samenwerking met Horeca Forma aan mensen die in de horecasector werken.

Tijdens die opleidingen vroegen diverse barista’s of hij zich niet kon klonen om bij hen het ideale schuim voor cappuccino of chocomelk te maken. Een andere keer zag hij hoe een dame in Parijs achter de toog zeker vijftien minuten aan het knoeien was, om wat melk opgeschuimd te krijgen. Tijdens haar pogingen had ze al een liter melk gebruikt voor één

drankje. Hij maakte zich toen bekend en hielp de dame om het perfecte melkschuim te creëren.

Dit zette hem aan het denken en zo werd het idee geboren om de perfecte automatische melkopschuimmachine te ontwerpen. Eenmaal de techniek op punt gezet, ging hij in zee met de Catalaanse (Spaanse) designer Andreu Carulla van Acid Studio.

INTELLIGENT

De Aéralab is de eerste intelligente melkopschuimer voor kwaliteitsschuim. Wat deze machine bijzonder maakt, is het feit dat je enkel een kannetje met de op te schuimen vloeistof op het toestel moet zetten. De vele sensoren herkennen onmiddellijk het soort vloeistof, gewone melk, plantaardige melk of cacao.

Verder meet het toestel de temperatuur van de drank en ten slotte de hoeveelheid vloeistof in het kannetje. Aan de hand van die gegevens weet

Omdat het toestel door een Spaans designer werd ontworpen, rijpte het idee mee te doen aan de Silver Delta 2022 prijs voor fooddesign. Bovendien zal het toestel ook gefabriceerd worden door de Spaanse firma Iberital, die een ruime ervaring heeft in professionele koffiemachines. De Delta Awards worden sinds 1961 uitgereikt door de ‘Industrial Design Association of Fostering Arts and Design’, om het werk van nationale en internationale ontwerpers en bedrijven te erkennen, een uitstekend industrieel ontwerp te vieren en het belang ervan te erkennen als een uitdrukking van economische, sociale en culturele waarden. De selectie wordt gemaakt door een Comité van Deskundigen dat bestaat uit vertegenwoordigers uit verschillende vakgebieden om zowel het industrieel ontwerp als het productontwerp te beoordelen. Gelukkig werd hiervoor de Aéralab geselecteerd, wat al een zekere vorm van erkenning is. Voor elke categorie wordt slechts een winnaar bekend gemaakt, die de prijs in ontvangst

Nu staat het toestel al in het museum vooraleer het op de markt is. Door vertragingen bij de levering van de schermen en de vloeistofkannen (die uit China moeten komen) en als gevolg van de covidpandemie en een personeelstekort bij de toeleveringsbedrijven loopt de productie achter.

Maar zoals het er nu naar uitziet, zouden de problemen in september, ten laatste oktober van de baan moeten zijn en kan de voorverkoop in november beginnen. De machine wordt door het Spaanse Iberital geproduceerd, dat over meer dan vijftig jaar ervaring beschikt. In de eerste plaats wordt gemikt op de Europese markt en in de toekomst op de internationale. De communicatie wordt verzorgd door Lode Avet van Berlin Creative Studio.

Voor wie er meer over wil weten

• www.aeralab.com

Andreu Carulla:

• www.acid-studio.com en www.andreucarulla.com/

• www.iberital.com/en/

Lode Avet:

• berlincreativestudio.com

• peterhernou.com/

BAKKERIJ GYBELS: OPEN OP ZONDAG

Bakkerij Gybels • Dageraadplaats 9

Open elke dag vanaf 6u30 tot 17u

Woensdag: tot 15u

Zaterdag: gesloten

• Vrijdag: tot 14u

• Zondag: tot 13u

Bestellingen: 03-235 53 21

Op het “Waterloopleintje” ter hoogte van Villa Margritte of het Cultureel Consulaat Antwerpen treffen we Dr. Guy Aloïs Magnus die graag het boek “Metamorphose des Sciences” van Ilya Prigagine in de kijker zet. De schrijver kreeg ook de Nobelprijs voor Fysica.

WIE LEEsT ER WAT?

Anne-Marie Van Asbroeck

Uit het lijstje van de Financieel Economische Tijd heeft Anne-Marie “De ondergrondse spoorweg” van Colson Whitehead uitgepikt als vakantielectuur. Ze leest graag een dwarsligger omdat je die overal kan meenemen en diept het exemplaar uit haar bagage. Het is het aangrijpend relaas over de vlucht van het zuiden naar het noorden van Amerika van de ontsnapte slavin Cora.

Isabelle, schrijfster van Exit Piet dat over haar vader gaat, deed er een hele tijd over om zich door Max, Mischa en het Tet-offensief, een turf van de Noor Johan Harstad (1230 blz) te werken, maar het is de moeite waard.

Terre is trouwe klant bij Kartonnen Dozen en heeft net “Can the monster speak” van Paul B. Preciado uitgelezen. Het is een speech van een transman die openlijk commentaar levert op Freud. De speech zelf kon niet worden afgemaakt wegens te controversieel. Terre leest gemiddeld twee boeken per maand.

verdrongen.

Guy Magnus

Terre Mulier

Piet Piryns Piet Piryns kiest uit zijn uitgebreide bibliotheek de roman “Quichot” van Salmon Rushdie, een satire op het Amerika van Donald Trump of hoe de leugen de waarheid heeft

Isabelle Leleux

De opeenvolging van quarantaines en verlofdagen moet tot een forse verhoging van het aantal lezers en gelezen boeken geleid hebben, dacht ik terwijl ik de pocket editie van Pierre Lemaitre’s Cadres Noirs aan het lezen was. Heb jij een idee wat er in de wijk gelezen wordt vroeg ik aan collega Annelies en de start voor een nieuwe middenpagina was gegeven.

Foto’s en tekst: Jeannine FÜHRING en Annelies DE MUL

Samantha Ngong

Samantha komt uit Kameroen en las alle boeken van J.K. Rowlings. Ze komt hier toegepaste informatica studeren en maakt ook nog tijd om wat te lezen, bijvoorbeeld Breasts and Eggs van de Japanse Mieko Kawakami en de fantasieverhalen van Rick Riordan.

Dirk Blijweert

Dirk bekeek eerst de film “Dune” en leest nu met veel plezier de originele Engelse versie van Frank Herbert. Het boek werd geschreven in 1965 maar is erg actueel. De karakters en de thematiek worden meer uitgediept in het boek waarschijnlijk omdat de auteur ook ecologie en psychologie studeerde.

Jörg Pyl

Een paar jaar geleden ontdekte Jörg Paul Celan (1920-1970) een Roemeense Jood die heel krachtige beeldtaal gebruikt. Jörg leest “Die Gedichte” ook in de originele Duitse versie en is onder de indruk van de levensloop van de auteur. Nadat deze man tijdens de WOII in de concentratiekampen terecht kwam werd hij lector en vertaler in Boekarest. Later ging hij naar Wenen en Parijs, waar in het voorjaar 1970 zichzelf het leven ontnam door in de Seine te springen.

Stien Steyaert

Stien heeft net Amerikana van de Nigeriaanse feministe Chimamanda Ngozi Adichie uit, een boeiende roman over racisme. Ze vindt ook “De avond is ongemak” van Marieke Lucas Rijneveld een heel mooi boek over een gereformeerd echtpaar dat getroffen wordt door de dood van een kind meer dan het lezen waard.

Petra Damen

Het is gezellig lezen op het balkon van Petra. Zij is enorm enthousiast over De Draaischijf van Tom Lanoye en er volgt een welgemeend “Dank u wel Tom”. Ze had graag eens met James Baldwin (19241987) van gedachten gewisseld over de evolutie van de maatschappij.

Renee loopt momenteel hoog op met Geweldloze Communicatie van Marshall B. Rosenberg, een boek dat haar een nieuw inzicht in de psychologie bezorgde. Ze zou het een grote eer vinden ooit een tafel te mogen delen met de schrijver van “Sapiens” Yuval Noah Harari, een kleine beschrijving van de mensheid.

Renee Dufait

In het artikel met betrekking tot de Theatergarage (pag. 25) in ons juninummer staat een fout. Er staat: “De Theatergarage is een collectief van 550 mensen die samen het vroegere Theater Tol hebben overgekocht.” Daar moest natuurlijk staan dat de theatergarage de gebouwen van Theater Tol overgekocht hebben. Enkel het gebouw waar Theater Tol ooit repeteerde is door het collectief gekocht.

Gespot op Zurenborg

Onlangs verscheen op Zurenborg een camionette met een bijzonder opschrift. Ze zochten namelijk dakdichters. We kennen al stadsdichters, wijkdichters, klimaatdichters, slamdichters en dichters van het vaderland. Deze nieuwe soort dichter is mogelijk een dichter die zijn verzen hoog op een dak reciteert. Of is de werkelijkheid een stuk prozaïscher? (JP)

Rechtzetting

Theater Tol zelf is nooit verkocht. Het is nog steeds een vzw die in zijn oorspronkelijke vorm blijft optreden over de hele wereld.

Theater Tol heeft enkel een ander adres. De werking en de organisatie van Theater Tol is nog steeds hetzelfde.

Theater Tol heeft de zetel in de Raafstraat 9

en de ateliers bevinden zich in de Uitbreidingstraat op het terrein bij de Zomer van Antwerpen. Wie meer wenst te weten over Theater Tol kan hiervoor terecht op hun website of op Facebook en Instagram. (jp)

www.theatertol.com

Grenzeloze liefde: charlot en Niels

Ondertussen weet iedereen dat liefde geen grenzen kent. Anderzijds kan niet ontkend worden dat grenzen af en toe voor hindernissen kunnen zorgen. Dat was ook het geval bij de liefdesgeschiedenis van Charlot De Bisschop,

Er staat een tattoo op de arm van Charlot. Daar staat niet de naam van haar geliefde op, maar een voorstelling van een tegeltje, want zij mocht onlangs de prijs voor Ambachtsvrouw van het jaar in de wacht slepen voor haar restauratiewerk aan klei(en) tegels. Maar hier niets daarover, want in dit artikel gaat het over de grenzeloze liefde van Charlot De Bisschop en Niels Buijks uit Breda, Nederland. Maar tattoo van de geliefde of niet, getreurd, het romantische verhaal van hun liefde is er niet minder om.

WINNAAR

In de vorige krant kon de lezer kennis maken mat Charlot De Bisschop (30) die laureate was voor de prijs van Ambachtsvrouw van het jaar. Ze restaureert, reproduceert en ontwerpt tegels en keramiek. Ondertussen heeft ze de gegeerde prijs in de wacht gesleept. Charlot De Bisschop vertelde uitvoerig over haar uniek job en passie. Bij het nemen van de foto’s in haar huis in de Grote Beerstraat ontmoette ik toen ook haar vriend Niels Buijks. De uitstraling van het paar was bijzonder. Als u zich dan ook nog herinnert dat Niels Belgisch klei op de Nederlandse dijken aanbrengt was dat voor mij een kleverig verhaal maar zeemzoet tegelijk. Klei is voor zijn vriendin de grondstof voor haar tegels. Welk ander koppel ziet de romantiek van een emmertje klei meebrengen op één van de eerste dates? Juist, daar was Charlot reuzeblij mee. Ze wonen nu ongeveer een jaartje samen in de Grote Beerstraat.

ONTMOETING

Charlot De Bisschop: ”Ik vroeg gewoon de weg en nu zit hij hier!”

In 2019 was Charlot een weekendje in Nederland. Ze was samen met enkele vriendinnen op de fiets en ze gingen er naar een festival. Iets met rubberen bootjes op het water. Dat was het plan maar zover zou het nooit komen. Op zaterdag, de dag voor het festival kregen

Ambachtsvrouw van het jaar en Niels Buijks, uit Breda, Nederland. Hun liefde begon een tijdje voor de covidcrisis onze landsgrenzen in 2020 hermetisch dichtgetimmerd had.

(Yo VAN DEN BULCK )

ze in een café met Hollands bier de tip van een ander café met de naam Bruxelles. Ze raakten de weg kwijt en daar stond toevallig Niels een beetje te draaien. Charlot sprak hem aan, in het Frans.

Wat volgde was een verwarrend gesprek maar het eindigde ermee dat Niels een veel beter café wist. Maar de meisjes wilden absoluut naar hun café Bruxelles, dus ging hij maar mee. Ze wisselden telefoonnummers uit en al de volgende dag was hij van de partij om te helpen met het oppompen van de bootjes met een fietspomp. Het festival hebben ze nooit gehaald maar sindsdien waren ritten naar Nederland en België zeer frequent. Heel bijzonder was die laatste trein op 8 maart 2021. De lockdown was aangekondigd en Niels wilde absoluut die laatste trein halen. Hij herinnert zich een heus peloton politieagenten die klaar stonden bij het openen van de deuren van de trein in Antwerpen Centraal. Hij vertelde aan één van hen dat zijn partner hier woonde en dat hij bij haar wilde zijn. Gelukkig toonde de politieman in kwestie begrip voor de situatie. Het leverde hun enkele weken samen op in het toenmalig adres op de Plantin Moretuslei. Maar Niels die milieukunde studeerde en een labo-opleiding genoot, was nodig op het baggerbedrijf waar hij werkt, dus al gauw moest hij terug naar Breda. Omdat de lockdown langer duurde dan iedereen dacht, kwam de papa van Charlot op het idee om met de wagen naar de Nederlandse grens te rijden. Charlot moest er een levering van tegels doen. Maar de grens was bijna hermetisch afgesloten, maar zoals gezegd bijna. Ze stapte te voet de grens over, waar Niels haar stond op te wachten. Dat leverde hen een maand samen op langs de Nederlandse zijde.

BELGIË

Nu wonen ze al een klein jaartje in de Grote Beerstraat. Charlot heeft haar atelier in Deurne

en Niels pendelt met de auto naar Breda. Vroeg opstaan en lange dagen maar met niet te veel fileleed wel leefbaar. Bij mijn vraag of hij hier nu graag woont, toont hij zich vooral enthousiast over onze buurt. Hij was nog niet zo dikwijls in het stadscentrum. Charlot is natuurlijk zijn “toegangspoort” op sociaal vlak. Dat er geen taalbarrière is, helpt natuurlijk ook.

TOEKOMST

Voorlopig is de situatie voor beiden het meest praktisch maar Charlot sluit niet uit dat ze ook een tijd in Nederland zou kunnen wonen. De verhuis van vooral de ovens van haar atelier zijn natuurlijk het grootste obstakel. Het zal een beetje afhangen van hun carrière en het vinden van een koopwoning. De klei als solide basis in hun relatie werkt zowel aan Belgisch als aan Nederlandse zijde.

cHARLOT DE BIsscHOP, AMBAcHTsVROUW VAN HET JAAR

In de vorige editie van de krant hebt u kunnen lezen over Charlot die als tegelrestauratrice bij de tien laureaten was om de titel van Ambachtsvrouw van

het Jaar te winnen. Nu weten we dat zij de winnaar is. (Yo VAN DEN BULCK)

Een toch wel verbaasde Charlot poseert op foto’s van een aantal kranten. Ze kreeg de nodige mediaaandacht door haar overwinning. Ze was zelf verbaasd omdat de concurrentie groot was. Er huist heel wat dikwijls verborgen talent in ons land. Juist daarom is ze zo blij met deze prijs. Er gaat nog steeds veel te weinig aandacht uit naar ambachten in het algemeen en zeker naar vrouwelijke ambachtslui in het bijzonder.

Charlot heeft een groot hart en gunt al haar mededingers voor de prijs veel succes. Natuurlijk is de geldprijs van 3500 euro heel aardig, maar het gaat in de eerste plaats over haar passie. Als ze één grote wens heeft is het dat de titel van Ambachtsvrouw van het jaar haar passie voor het restaureren van oude tegels bij een breder publiek appreciatie en naambekendheid gaat brengen.

Zodat ze verder haar tijd kan besteden aan waar ze echt voor leeft. Genoeg opdrachten en continuïteit zijn namelijk onontbeerlijk om dit beroep als zelfstandige uit te voeren. In mijn nabespreking met haar zie ik een gelukkige vrouw die dolgraag in Zurenborg zou blijven wonen. Wie weet komt er wel een mooie koopwoning op haar weg, liefst betegeld en oh ja, betaalbaar. Namens de redactie van de krant maar ik neem de vrijheid om onze gelukwensen uit te breiden tot heel Zurenborg om deze fantastische prestatie. Laat ons hopen dat ze mag bijdragen tot een bloeiende carrière voor haar en een opwaardering voor oude en mooie tegels zodat ons rijke erfgoed kan blijven schitteren. Hip Hip Hoera Charlot!

Ambachtsvrouw in de Kijker 2022.

Foto: organisatie prijs

Van 18 tot en met 24 september 2022 vindt het Bachfestival plaats in onze geliefde koekenstad. De succesvolle eerste editie van vorig jaar minstens evenaren, het is een nobel doel waaronder bezieler Emmanuel Van Kerckhoven en zijn team met onverdroten passie de schouders zetten. 'Bach is een feest!', jubelt hij. Ik geloof hem meteen. (Karen KETS)

– Emmanuel, klassieke muziek laat zich op het eerste gezicht niet rijmen met een 'festival', vanwaar deze verrassende keuze?

Emmanuel Van Kerckhoven: “Eigenlijk hoeft die benaming niet zo te verbazen, het is de perceptie die Johann Sebastian Bach al eens parten durft te spelen. De man wordt vaak - en toch wel onterecht - als 'zwaarmoedig' gepercipieerd, overmand door een zekere tristesse. Maar eigenlijk is hij een toonbeeld van optimisme en positiviteit! Bewonderenswaardig, want op privévlak kreeg hij het

Bachfestival Antwerpen: een feest in de stad

best hard te verduren. Hij verloor bij leven niet minder dan dertien van zijn twintig kinderen.

Een mens zou voor minder het hoofd laten hangen. Maar Bach laat zelfs het meest indringende en diepgaande muziekstuk met een hoopvolle noot eindigen. Het vertrouwen in de toekomst resoneert altijd. Bach is een en al verfrissing. Hij weet subliem te balanceren tussen ratio en bewogenheid. Een indrukwekkende waaier aan emoties komt in zijn oeuvre aan bod. Maar op sentimentaliteit zal je hem niet betrappen. Onder meer dát maakt hem zo uniek. Het programma dat we voorstellen is gevarieerd en laagdrempelig. We mikken op een breed doelpubliek, brengen voorstellingen op verschillende momenten van de dag, gaan resoluut voor een joviale sfeer.”

– Dat zet alvast de toon. Bach associëren we veelal met kerkelijke muziek. Of is dat ook een misvatting?

Emmanuel Van Kerckhoven: “Hoewel Bach ook wereldlijke stukken componeerde is het gros van zijn werk onmiskenbaar geestelijk geïnspireerd. Vandaar ook onze bewuste keuze om de muzikale invulling van het programma enerzijds in de Sint-Carolus Borromeuskerk, en anderzijds in de Sint-Norbertuskerk - hier op de Dageraadplaatste voorzien. Het kerkorgel staat als instrument centraal. Maar dat wil geenszins zeggen dat je gelovig moet zijn om Bachs muziek te begrijpen, of te smaken. Wel blijven wij trouw aan ons principe dat muziek niet uit zijn context mag worden gerukt. Een kerk creëert een sfeer van rust, straalt sereniteit uit en ondersteunt contemplatie. De akoestiek van een kerkgebouw vormt een krachtig draagvlak. Dat alles versterkt de ervaring en beleving van Bachs muziek, deze van zijn voorgangers, tijdgenoten en volgers. Want die passeren ook de revue.”

– Bach verschijnt dus niet solo op het barokfestijn, maar in bont gezelschap?

Emmanuel Van Kerckhoven: “Zo is dat. Bach is ontegensprekelijk ons ankerpunt, meteen de reden waarom we een Bachfestival organiseren. Maar zovelen werden door zijn muziek geïnspireerd! In die zin bieden we onder meer Rosenmüller en Hammerschmidt het platform dat ze verdienen. Bach zorgde voor een vruchtbare kruisbestuiving in een toen al belangrijk en toonaangevend deel van Europa. Binnen zijn domein werd hij een volprezen bron van bezieling. Bach jongleert harmonieus tussen symboliek, extase en bespiegeling. Het is vanuit die insteek dat we hem voor de tweede keer op rij willen eren. Het Bachfestival Antwerpen geeft hieraan een concrete betekenis.”

– Het programma plaatst die muzikale reis van Bach ook op een uitgesproken manier op een voetstuk. Je wist zowaar twee klasbakken te strikken?

Emmanuel Van Kerckhoven: “Dat mag je wel zeggen. We zijn ontzettend opgetogen over de komst van Manuel Tomadin - de organist van de Cattedrale di Trieste in Italië -, en Jean-Baptiste Robin - de organisttitularis van de Chapelle Royale du château de Versailles in Frankrijk. Zij zullen het Antwerpse publiek elk op een orgelconcert vergasten, en geen twijfel dat de heren menig gevoelige snaar zullen raken. Dat legt de lat voor de andere bouwstenen van dit tweede Bachfestival hoog.”

– Op het programma prijkt ook letterlijk een thema 'BACH en BOUW'?

Emmanuel Van Kerckhoven: “Inderdaad. Zoals al gezegd gaan we resoluut voor een geschakeerd aanbod dat een ruim publiek kan aanspreken. Bij 'BACH en BOUW' zoomen we in op de bouw van een barokorgel. Jan Koelewijn - de intonateur van de orgelmakerij Reil in het Nederlandse Heerde - komt hiervoor met plezier naar de Sint-Norbertuskerk overgewaaid. Uniek toch dat hij zijn kennis kan delen aan de hand van 'ons' Zurenborgse orgel, waarover destijds in de Gazet uitvoerig werd bericht. Het was ook het huis Reil dat de bouwopdracht in de wacht sleepte, dus voor Jan is het wellicht een beetje thuiskomen. Met zijn lezing willen we de luisteraar in eerste instantie iets bijbrengen, het is dus eerder een educatief luik. Maar ook leren kan en mag leuk zijn (lacht).”

– Die educatieve insteek treffen we ook aan bij 'BACH en BRUISEND JONG'?

Emmanuel Van Kerckhoven: “Zeker. Op donderdag 22 september geeft Jean-Baptiste Robin een masterclass voor de conservatoriumstudenten. Bruisen van talent doen zij sowieso, en een masterclass gegeven door een topper in zijn vakgebied kan het vuur en de creativiteit enkel nog aanwakkeren. Deze masterclass maakt integraal deel uit van het programma omdat toehoorders van harte welkom zijn om in stilte mee te genieten.”

– Die studenten moeten niet meer overtuigd worden van de kracht en waarde van klassieke muziek, maar wat met een nog jonger publiek, met stip onze kids? Hoe proberen jullie hen tot Bach te bewegen?

Emmanuel Van Kerckhoven: “Het klopt dat we bewust ook de hand reiken naar kinderen en tieners. Want zoals al gezegd: Bach is géén grijze muis! Om het in hun jargon te zeggen: eigenlijk is Bach een echte 'influencer' avant la lettre. De kracht en schoonheid van de barokmuziek steken we voor de kinderen in een speels en aantrekkelijk jasje, met

een initiatie Franse barokke dans. Dit thema 'BACH en BEWEGING' wordt deskundig begeleid door twee docenten van de Stichting Klassieke Dans uit Sint-Niklaas, en place to be is het Museum Vleeshuis. We hopen uiteraard dat deze originele vorm van kennismaking met Bach de jonge harten vult en dat ze zich op deze manier openstellen voor klassieke muziek in het algemeen. Uiteraard zou het heel fijn zijn om ook wat Zurenborgs 'jong geweld' te mogen verwelkomen. Als vader van twintig kinderen zou Bach dit initiatief ongetwijfeld genegen zijn.”

– Dat klinkt aantrekkelijk, Emmanuel. En nog meer originaliteit bij het thema 'BACH BENOEMD', zo blijkt?

Emmanuel Van Kerckhoven: “Jawel, een originaliteit die specifiek schuilt in de heropwaardering van de natuurtrompet. Een instrument dat vanuit historisch oogpunt bijzonder interessant is, maar doorheen de tijd in onbruik is geraakt. Het is een trompet, maar dan zonder ventiel en openingen. Het brengt een andere klank voort dan de traditionele trompet, aangezien er louter op lipspanning wordt gespeeld. We zijn erg blij dat we het publiek met deze

ontluisterende klank kunnen laten kennismaken!”

– En komen er in het Bachfestival nog instrumenten aan bod, of spelen het duo orgel en natuurtrompet de eerste viool?

Emmanuel Van Kerckhoven: “Ons repertoire is zowel instrumentaal als vocaal. Twee van de instrumenten werden hier al vernoemd, maar ook de saxofoon laat van zich horen. Op vrijdag 23 september verwelkomen we het vermaarde Bl!ndman ensemble. We vertrouwen er blindelings op dat zij garant zullen staan voor een memorabele uitvoering van 'BL!NDMAN plays BACH'. Maar er is natuurlijk ook de menselijke stem als instrument. Op 18 september bijten vier solisten en een twintigtal koorleden van Het Groot Akkoord met een Bachcantate de spits af. Zij worden begeleid door de musici van het Antwerp Baroque Orchestra. Eigenlijk is dit tegelijk de eerste cantate binnen de reeks Bachcantatediensten die sinds 2011 in de Sint-Norbertuskerk wordt ingericht, en in het concertseizoen 2022-2023 wordt hervat. Naar analogie zijn er de Abendmusiken, een nieuw concept dat in het voorjaar van 2022 het levenslicht zag. Op een aantal zaterdagavonden kunnen luisteraars genieten van zeventiende- en achttiende-eeuwse muziek, op sfeervolle locaties zoals bijvoorbeeld de binnentuin van het Museum PlantinMoretus. De twee concertreeksen worden - net als het Bachfestival - georganiseerd door BACH in de STAD. Ongetwijfeld helpt het dat we de gewaardeerde steun van de Stad Antwerpen en van meerdere andere partners genieten. Dat versterkt onze intrinsieke motivatie om er een veelzijdige, evenwichtige en toegankelijke editie van te maken. Uiteindelijk is dat waar Bach voor staat, en wij engageren ons ertoe om zijn nalatenschap op gepaste en authentieke wijze levendig te houden.”

– Het slotconcert op zaterdag 24 september heet 'BACH BARISTA'. Maar koffie zo laat op de avond, dat is toch niet het beste slaapmutsje, Emmanuel?

Emmanuel Van Kerckhoven: “We sluiten het Bachfestival feestelijk af met het Luthers Bach Ensemble uit Groningen. De Kaffeekantate (Koffiecantate) is een ludiek muziekstuk over de verslaving van koffie en werd uitgevoerd in koffiehuis Zimmerman in Leipzig, waar Bach jarenlang een graag geziene gast was. We sturen de wakkere luisteraar de nacht in met het geraffineerde

aroma van het zwarte goud nog in de neus, om mijmerend en nagenietend te slapen als een roos.”

– Jouw belofte tot zoete dromen, daar tekenen we voor met dit rijkelijk ingekleurde programma. En kan je ook nog even duiden waarom op de website van BACH in de STAD de kleur rood overheerst?

Emmanuel Van Kerckhoven: “De kleur rood staat voor de opkomende zon (of 'dageraad' om het toepasselijk te benoemen), een nieuwe bestemming, een nieuwe dag, een nieuw concert dat zich aandient. Het orgel in de Sint-Norbertuskerk is ook rood, de kleur van passie en vuur. Dat is tegelijk wat barokmuziek in het algemeen - en deze van Bach in het bijzonder - kenmerkt. “

– Dat is helder, Emmanuel. En nu komt nog je unieke kans om je rechtstreeks tot de lezers van de Gazet van Zurenborg te richten...GO!

Emmanuel Van Kerckhoven: “Het Bachfestival wil een sympathiek en laagdrempelig evenement voor het grote publiek zijn, met topmusici die het allerbeste van zichzelf geven, vol liefde en passie voor hun vak. Laat je verrassen en onderdompelen in een bad van pure schoonheid. Door het zelf te beleven ben je het best geplaatst om te evalueren of we in onze opzet zijn geslaagd. En mocht je alsnog een actievere rol dan deze van stille genieter ambiëren: we verwelkomen enthousiaste vrijwilligers, en ook hier geldt ons motto: go for it, kies voor de rijkdom van de totale beleving, en ervaar wat deze bij jou teweegbrengt.”

INFORMATIE

– BACH in de STAD is een vzw opgericht door Emmanuel Van Kerckhoven, artistiek directeur van het Antwerp Baroque Orchestra en organist-titularis van de Sint-Carolus Borromeuskerk en de Sint-Norbertuskerk in Antwerpen.

– programma en tickets: www.bachindestad.be

– organisatie en contact: info@bachindestad.be 00 32 476 57 39 07

Gretel Beyers

– sociale media: www.facebook.com/ BACHindeSTAD/ www.instagram.com/ bachindestad/

De enige boekhandel van Zurenborg wordt geplaagd door een reeks ongelukken en kan daarom best wat steun gebruiken. Zeg nu niet dat u dat niet kan, want u kan op velerlei wijzen bijdragen aan het voortbestaan van deze unieke boekhandel die in ons vorig nummer al ruime aandacht kreeg.

(Jörg PYL)

Kartonnen Dozen is een onafhankelijke (buurt)boekhandel, gelegen in de Antwerpse wijk Zurenborg. Kartonnen Dozen (en zijn voorgangers) bestaat 26 jaar en is daarmee de oudste lgbtqia+boekhandel in de Benelux. De boekhandel heeft een zorgvuldig geselecteerd algemeen aanbod en is gespecialiseerd in lgbtqia+literatuur. Aan de winkel is een uitgeverij verbonden met als missie het aanbod van Nederlandstalige boeken met een lgbt-thema uit te breiden. De boekhandel heeft een groot en trouw klantenbestand binnen de lgbtqia+ gemeenschap en de buurt. Uiteraard kan er ook andere literatuur aangeschaft worden en boeken worden met de glimlach besteld.

PROFIEL ZAAKVOERDER

Omwille van gezondheidsredenen is de huidige zaakvoerder, Johanna Pas, na 22 jaar genoodzaakt om de zaak over te dragen. Ulka Delbroek is sinds kort werkzaam in de winkel en kandidaat-overnemer. “We zochten een partner voor Ulka om mee de schouders onder dit project te zetten. Deze partner beschikt over een(ruime) ervaring in het boekenvak en een sterke affiniteit met de lgbtqia+gemeenschap. Het was onze doelstelling om met twee evenwaardige partners de dagelijkse werking van de winkel te organiseren

De exacte rolverdeling, het financiële engagement, enz. waren onderwerp van besprekingen. Indien Johanna’s gezondheid het toelaat zal ze op de achtergrond betrokken blijven. In het najaar moet de boekhandel op zoek naar een nieuw pand.

”Bij het afsluiten van de krant bevonden de onderhandelingen om een extra partner te vinden zich in een vergevorderd stadium.”

De ploeg van kartonnen dozen verduidelijkt : “De nieuwe partner is… en beschikt over de gewenste

capaciteiten om het voortbestaan van de boekhandel in goede banen te leiden.“

COÖPERATIE

Omdat naast de gezondheidsproblemen van Johanna Pas ook een verhuis en een zoektocht naar een nieuw pand op ons bord liggen, leek het ons aangewezen om Kartonnen Dozen (momenteel nog een Besloten Vennootschap) om te vormen tot een coöperatie.

WORD COÖPERANT OF SYMPATHISANT

“Iedereen kan coöperant of sympathisant van de coöperatie (in oprichting) van Kartonnen Dozen worden.

Als coöperant (aandeelhouder) koop je één of meer aandelen van de coöperatie. Eén aandeel heeft een uitgifteprijs van 50 euro.

Geef ons je gegevens door en stort een bedrag van minimaal 50 euro of

een veelvoud daarvan (100, 150, enz. als je meer dan 1 aandeel wenst te kopen) op ons rekeningnummer: BE04 3200 3922 2931 (BIC: BBRUBEBB), met de vermelding van je voornaam + achternaam + COÖPERANT KADO (dit is het rekeningnummer van de BV die vandaag Kartonnen Dozen uitbaat). Zodra de coöperatie is opgericht, ontvang je een deelbewijs en wordt je aandeel ingeschreven in het aandeelhoudersregister. Als coöperant ontvang je een korting op aankopen in de winkel (de korting is een vorm van dividend en is afhankelijk van de winst die werd gemaakt). De realisatie van ons doel is belangrijker dan de creatie van een financiële meerwaarde. Eerst ons doel en dan de winst. Vanaf een aandeel verwerf je inspraak in de coöperatie. Intekenen op meer dan één aandeel geeft je niet meer inspraak of dividend en dat doe je dus vooral als steun.

Als we onvoldoende middelen verzamelen of de doorstart van Kartonnen Dozen blijkt om welke reden dan ook niet haalbaar, wordt het bedrag volledig aan jou teruggestort.

ALS SYMPATHISANT

Als sympathisant kan je een gift doen, zonder aandelen te verwerven of elke vorm van hulp aanbieden zoals hulp bij de zoektocht van een

nieuwe locatie, hulp bij de verhuis, de inrichting van ons nieuw pand, enz. mail ons je gegevens door en vertel ons hoe jij kan helpen.

Wil je enkel een financiële gift doen? Geef hier je gegevens op en stort een bedrag naar keuze op ons rekeningnummer: BE04 3200 3922 2931 (BIC: BBRUBEBB), met de vermelding van je voornaam + achternaam + GIFT KADO.

Als we onvoldoende middelen verzamelen of de doorstart van Kartonnen Dozen blijkt om welke reden dan ook niet haalbaar, maken we het bedrag van je gift over aan een doel dat aansluit bij onze missie en visie.

HANDIGE HARRY’S EN HENRIETTA’S

Ben je een onthecht mens of wil je naast financiële steun ook nog op een ander manier bijdragen tot het voortbestaan van Kartonnen Dozen, mail dan wat je kunt doen. We hebben sterke verhuizers nodig, maar ook schilders en personen die allerlei klusjes kunnen opknappen.”

MEER INFO

Adres tot aan de verhuizing: Draakstraat 34, 2018 Antwerpen www.kartonnendozenlgbt.be info@kartonnendozenlgbt.be Tel: 03 226 08 04

Ulka Delbroek en Patriek Dooms voor de winkel. Foto: Jörg PYL

Trouwe medewerker Patriek Dooms en Ulka Delbroek voor de vele boeken. Foto: Jörg PYL

Café Den Draak en het Roze Huis organiseren startfeest van de Antwerp Pride

“Iets drinken bij de jongens.”

Donderdag 11 augustus worden met het feest onder de brug op de Draakplaats de jaarlijkse festiviteiten van de Antwerp Pride ingezet. Een vierdaags feest voor gelijke rechten vol parades, fuiven en zelfs een eigen kunstenfestival en congres. Deze preparty voor de Pride is al meer dan 10 jaar een traditie op Zurenborg, maar het feestje barstte pas echt los toen Hannes Peeters en Liesbeth De Smet van Café Den Draak hun schouders er mee onderzetten. We spreken Hannes Peeters op het terras van hun café. (Nicolas VAN HERCK )

- Hoe is het bij jou allemaal begonnen bij Café Den Draak?

Hannes Peeters: “Ik heb Den Draak ontdekt toen ik 21 was. Ik woon in Berchem en ik was op zoek naar een plek met gelijkgestemde zielen, een veilige haven waar je als jonge homo jezelf kon zijn. Ik leerde verschillende boeiende mensen kennen en zo ben ik hier langzaam ingerold: eerst voor en dan achter de bar.

Den Draak is ooit begonnen als een vrijwilligerscafé van het Roze Huis en die link is er altijd gebleven. Ook vandaag de dag zijn wij de inkomdeur van het Roze Huis. Niet voor niets hebben we samen een wagen op de parade van de Antwerp Pride. Liesbeth en ik hebben Café Den Draak nu bijna elf jaar geleden overgenomen. Mijn ouders waren al zelfstandig, dus ik wist waar ik aan begon (lacht). Maar eigenlijk is het heel organisch gebeurd, zonder er al te veel bij stil te staan en het bevalt me nog steeds. Je creëert een leuke plek waar iedereen zich kan amuseren. Het is hard werken, maar je wordt beloond door dagelijks te zien hoe het hier leeft.”

- Hoe is het feest onder de brug juist begonnen?

Hannes Peeters: ”De Antwerp Pride is ontstaan vanuit het Roze Huis, het kloppend hart van de holebibeweging in Antwerpen. Ondertussen is het Roze Huis al 25 jaar op de Draakplaats gevestigd en zo begonnen ze naast de Pride zelf, ook een jaarlijkse preparty voor hun deur te organiseren. Toen Liesbeth en ik café Den Draak mee overnamen, zijn we meteen ook mee het feest beginnen organiseren. Want ook al vertrekken de paradewagens van de Pride niet vanop Zurenborg, de feestelijkheden starten wel degelijk hier onder de brug op de Draakplaats.”

- Wordt dit jaar een bijzondere editie?

Hannes Peeters: “Zeker. Wij kijken er heel erg naar uit. 2018 was de laatste keer dat we het feest hier onder de brug op de Draakplaats konden laten doorgaan. Toen hebben we met meer dan 2500 man onder de brug staan dansen. Door zowel corona als de werken aan de brug, hebben we het feestje een aantal jaar niet hier kunnen organiseren maar in de Krugerstraat laten doorgaan. Het voelt fantastisch om na drie jaar terug hier in het hart van Zurenborg te kunnen vieren met als extra troef de brug als holebimonument in de kleuren van de regenboog.”

- Wat staat er allemaal gepland tijdens de Antwerp Pride?

Hannes Peeters: “Donderdag 11 augustus gaan we dus van start met het feest onder de brug. Vrijdag gaan de feesten verder in het stadscentrum en zaterdag 13 augustus trekt de parade door de stad. Ook zondag zetten de festiviteiten zich nog verder. Het Antwerp Queer Arts Festival en de Human Rights Friday conferentie gaan in dezelfde periode door en maken deel uit van de Pride.”

“De Antwerp Pride is voor mij het verlengde van wat wij hier met het café elke dag doen. Een plek om samen te komen en waar je vrij je liefde kan tonen.”

- Wat maakt de Pride de moeite waard om te bezoeken?

Hannes Peeters: “De Pride is voor mij het verlengde van wat wij hier met het café elke dag doen. Een plek om samen te komen, te vieren en je liefde te tonen, eender voor wie dat is. Op de Pride kan je niet alleen vrij tonen op wie je verliefd bent, je mag het zelfs vieren. Den Draak is een café in een woonwijk waar je als hetero, homo of maakt niet uit welk etiketje gewoon samen gezellig op het terras kan zitten. Niemand kijkt daar van op en er schuilt een onderschatte schoonheid in die vanzelfsprekendheid. Want vergeet niet, in heel wat landen zelfs hier binnen Europa, is dit nog steeds niet aanvaard. Ook in België hebben we het moeten afdwingen om als holebikoppel gezellig op een terrasje te zitten.

De Pride is een ode aan de strijd voor gelijke rechten en de verwezenlijkingen en die strijd is zeker nog niet op zijn einde. Er zijn nog steeds ongelijkheden en problemen waarvoor we de straat moeten blijven op trekken.

“De Pride is het beste bewijs dat opkomen voor je rechten en een vrolijk feest hand in hand kunnen gaan.”

Ik geloof dat de Pride ook een internationaal statement is. Verschillende verhalen uit het buitenland maken me ongerust. In Istanbul kon je een aantal jaren geleden ook nog de Pride vieren, vandaag kan dat niet meer. In Polen en Hongarije is de situatie niet veel beter. Mensen vanuit heel de wereld komen naar hier om samen te feesten op een veilige plek waar ze wel gewoon zichzelf mogen zijn. Ik denk dat we met Antwerpen en Zurenborg trots mogen zijn op het signaal dat we daarmee de wereld insturen. Ik ben dan ook zeer gelukkig dat onze stad de organisatie van de Pride heel goed mee ondersteunt, mee in haar vaandel draagt en er ook blij mee is. We mogen fier zijn op onze Pride en luid en duidelijk vieren. De Antwerp Pride is het beste bewijs dat opkomen voor je rechten en een vrolijk feest hand in hand kunnen gaan.”

Wat betekent de Pride voor jou persoonlijk?

Hannes Peeters: “Voor mij is de Antwerp Pride vooral een lang weekend van hard werken (lacht). Ik ben hier de laatste drie maanden constant mee bezig geweest om het allemaal mee in goede banen te leiden. Er wordt wel eens gezegd dat de wijkcafés van vroeger zijn uitgestorven, maar wij zijn een hedendaags wijkcafé. Alle buren hier op Zurenborg kennen wel het Roze Huis en café Den Draak. We hebben veel vast cliënteel. Ik ben net bij alle buren in de bus een briefje gaan steken om mee te delen dat het hier lawaaierig kan zijn de komende dagen, ook al doen we ons best om het zoveel mogelijk te beperken. Een massa volk die plezier maakt, brengt nu eenmaal wel wat decibels met zich mee. Onze buren zijn echter altijd al heel begripvol geweest. Het doet ons deugd dat ondanks de geluidoverlast de mensen hier in de buurt toch positief tegenover de Pride staan en ons dat ook laten voelen. Ik hoop dat zij mee trots kunnen zijn op het verhaal dat we hier samen schrijven. Wij zijn alvast dankbaar dat hier in een woonwijk zulk een groot evenement voor holebirechten met open armen wordt onthaald.”

- Is Zurenborg de roze buurt van Antwerpen?

Hannes Peeters: “Dat durf ik niet te zeggen. Ik denk dat heel Antwerpen een beetje de roze buurt is (lacht). Ik denk echter wel dat het algemeen geweten is dat het Roze Huis in Zurenborg ligt en nu met de regen-

Foto:

boogbrug is het helemaal duidelijk dat Zurenborg een belangrijke plek is voor holebi’s.

Maar ik voel dat de dankbaarheid wederzijds is. Het Roze Huis en Café Den Draak betekenen ook iets voor de buurt. Onze buurman zei vroeger altijd over ons café: ‘Ik ga iets drinken bij de jongens’. Die man zit hier tegenwoordig nog altijd. De scouts van Zurenborg komt geregeld langs, maar eveneens een oudere dame die vindt dat je nergens zo goed in het zonnetje kan zitten als op dit terras. Dit is een plek waar iedereen welkom is en waar niemand slecht naar je kijkt omdat je op mannen of op vrouwen valt. Daarmee betekenen we ook iets voor Zurenborg.”

- Zijn er nog ambities naar volgende edities?

Hannes Peeters: “Natuurlijk, dit jaar vieren we onder één van de openingen in de brug. Volgend jaar willen we er minstens twee gebruiken. Het zou prachtig zijn dat we de straat kunnen afzetten en we er niet enkel een stadsen buurtfeest van kunnen maken, maar ook een echt straatfeest.”

MEER INFO:

Café Den Draak: dendraak.be

Het Roze Huis: hetrozehuis.be

Antwerp Pride: antwerppride.com

Antwerp Queer Art Festival: queerarts.be

Human Rights Friday: antwerppride.com/events/human-rights-friday-2022/

Liesbeth De Smet en Hannes Peeters aan café Den Draak.

Jörg PYL

RAAMcONcERT

Op 26/6 organiseerde Kunstenzoo (zie GVZ 2/2022) een raamconcert/straatfeest op hun huisadres in de Uitbreidingsstraat. Bedoeling was de wijk te laten

EERLIJK?

Toen ik de uitnodiging kreeg, zag ik in mijn fantasie een open raam voor me met een paar toehoorders die zich ongemakkelijk verdrongen op het voetpad ervoor.

Niets daarvan! De straat was afgezet, stoelen en tafels stonden bij een uitnodigend buffetje met huisgemaakte cake en gazpacho. Een gezellige drukte waarin Elise Hermans en Haroun Iqbal zich als vissen in het water voelden.

kennismaken met wat er gebeurt in Kunstenzoo en ook om hun leerlingen de gelegenheid te bieden hun kunde te laten horen. (Yo VAN DEN BULCK )

Terwijl een aantal zoetgevooisde covers vanuit het raam weerklonken bleven de toeschouwers geboeid luisteren. De muzikanten waren vooral leerlingen van Elise en Haroun die al een tijdje gitaarlessen op maat aanbieden.

Elise doet dat vanuit haar klassieke opleiding, Haroun is de man van de wereldmuziek. Dat is ook wat het Zurenborgse groepje La Historia liet horen met een oud Sefardisch liedje en Spaanse flamencomuziek. Als

niet-leerlingen verzorgden zij een gastoptreden.

Het geheel werd nog leuker door twee lokale dichteressen. Toen Karen Kets haar geplande gedicht bracht werd het later gevolgd door een toevallige voorbijgangster, Netty Vangheel uit de Velodroomstraat die zelfverzekerd plaatsnam in het open raam en haar gedicht liet horen. Kortom, deze zondagnamiddag was goedgekeurd door de weergoden, door de Zurenborgers en door de

organisatoren die terecht opmerkten dat het publiek toch wel heel aandachtig en zwijgend had genoten en veel langer was blijven rondhangen dan ze oorspronkelijk hadden durven denken. Dit initiatief is zeker voor herhaling vatbaar.

MEER INFO

info@kunstenzoo.com www.kunstenzoo.com

Oproep voor een nieuwe rubriek

Laat ons het eens over uw familie, vrienden of kennissen hebben.

Gazet van Zurenborg is op zoek naar spraakmakende familie-, vrienden- of burenverhalen voor een nieuwe rubriek.

Gazet van Zurenborg gaat altijd voor onderwerpen die de band met de wijk verzekeren.

Wijkbewoners die een nieuwe zaak openen of die een strakke tijd liepen

op de marathon van Parijs krijgen gegarandeerd een plaatsje in onze kolommen. Maar wat als uw zoon of dochter in Zuid-Amerika aan ontwikkelingshulp doet en daar met een ploeg een heel nooddorp heeft rechtgezet? Apetrots bent u, en daarom starten we een nieuwe rubriek. Hierin maken we plaats voor het verhaal van uw broer, zuster of grootvader

die meewerkt aan de heropbouw van de Notre-Dame of die vanop de motor de voorbij Ronde van Frankrijk van boeiende commentaar voorzag. Jullie zeggen, schrijven of mailen het maar, samen met onze redactie maken we er een knap artikel van. We wachten in spanning op uw voorstellen via: gazetvanzurenborg@telenet.be

Voelt u zich niet 100% thuis in de digitale wereld of liggen uw beide armen in het gips, dan kunt u uw verhaal ook kwijt aan Jörg Pyl, hoofdredacteur, 0472 81 13 35, of bij onze redactiesecretaris André Dejonghe op 0475 37 16 22 (hoe u in dat gips terecht bent gekomen, daar schrijven wij trouwens ook een leuk artikel over).

In het voorjaar 1955 verhuisde mijn familie van Borgerhout naar de Lange van Ruusbroecstraat 68. Ik ben dan bijna negen en leer eindelijk fietsen. Vanaf dan was ik gebeten door de wielermicrobe, een passie die mij nog steeds niet losgelaten heeft en daarom heb ik getracht het verleden over de wielrenners die in de jaren vijftig en zestig op Zurenborg woonden, te reconstrueren. (Marcel PRAET )

Even het geheugen opfrissen van de tijd van toen. Augustus 1955, Stan Ockers wordt wereldkampioen in Frascati en wordt in triomf rondgereden in een open Cadillac, onder andere over de Plantin en Moretuslei. Stan was een oud-leerling van de school in de Grotehondstraat. Hij overleed op 2 oktober 1956 na een valpartij in het Antwerpse Sportpaleis. De wielermicrobe heeft me te pakken. Ik wil ‘coureur’ worden. Ik vraag een vergunning aan bij de Belgische Wielerbond. Van mijn oude fiets wordt de bagagedrager afgezaagd en ik zet er bandjes van 28 mm op. De Sturmey en Archer potversnelling blijft, wat me in mijn eerste koers al de bijnaam ‘Jef potversnelling’ oplevert.

GREGOIRE VAN KUYCK

Ondertussen had ik enkele Zurenborgse wielrenners leren kennen met meer talent. Eddy de Belva van de Korte van Ruusbroecstraat, Joske Suy (of Saey?) van de Kleinehondstraat en vooral Greg(oire) Van Kuyck (°1947) van de Korte van Ruusbroecstraat. Greg was een jaar jonger dan ik, maar hij koerste al van kindsbeen af bij de verscheidene ‘onderbeginnelingencategorieën’ en met succes.

Ik sloot me aan bij een club in de Tulpstraat aan ‘Het Schoolplak’, op aanraden van Greg. Om eerlijk te zijn, mijn wielercarrière was geen lang leven beschoren want na een viertal koersen gaf ik er de brui aan. In elke wedstrijd werd ik al na een ronde gelost.

Jaarlijks was er een criterium op Zurenborg met als sponsors o.a. frituur Anita van de Rolwagenstraat en een beenhouwerij uit de Kleinebeerstraat. Er werd gereden in verschillende leeftijdsgroepen. Greg won sowieso in zijn categorie.

Wij reden veel samen om te trainen, toen nog op de Prins Boudewijnlaan waar elke avond een grote groep wielrenners, onder leiding van Rik Van Steenbergen rondreed. Zowel Van Steenbergen als Greg Van Kuyck waren lid

van de RABC (Royal Antwerp Bicycle Club). En er was de vaste trainingsrit Mechelen - DuffelLier. Maar de jongens werden te sterk voor mij. We reden nog wel naar de woning van Rik Van Looy op de Molenvest in Herentals voor een getekende foto of we gingen babbelen bij zevenvoudige wereldkampioene Yvonne Reynders die een kelderatelier had in de Cuperusstraat 4.

Gregs ouders waren uiterst beminnelijke mensen die alles over hadden voor hun enig kind en oogappel. Je was er steeds welkom en ik mocht regelmatig mee naar de koersen die Greg reed in de Rupelstreek of op het betonnen pistje van Walem, altijd met de fiets want de ouders hadden geen auto. Dikwijls kwamen we dan met een palm naar huis.

Greg won als eerstejaarsnieuweling de SintMartinusprijs in Kontich en als laatstejaarsjunior won hij twaalf koersen. Als eerstejaarsliefhebber won hij onmiddellijk in Deurne en Hemiksem en op 9 april zette hij de kroon op het werk door de Ronde van Vlaanderen voor beloften te winnen voor Jean Wouters en Frans Mintjens.

Op 10 mei 1966 sloeg dan het noodlot toe. Greg brak zijn voethaak tijdens een koers in Beerzel en sloeg met zijn hoofd tegen een boom. Hij werd amper 19 jaar. Bij zijn begrafenis in de afgeladen Sint-Norbertuskerk was zowat de hele Vlaamse wielerwereld aanwezig. Sinister detail, Gregs moeder vernam het overlijden van Greg toen ze naar het avondnieuws keek.

Zijn vader stierf een jaar later aan kanker en moeder Van Kuyck bezocht bijna dagelijks zijn graf.

DE GEBROEDERS DAELEMANS

Mijn eerste echte koersfiets kocht ik over van de broers Daelemans.

Richard en Léon Daelemans (°1949) waren overburen in de Lange van Ruusbroecstraat. Ze waren afkomstig uit Neerpelt. Richard heeft enkele jaren gereden maar behaalde weinig uit-

slagen. Léon daarentegen had zich gespecialiseerd als pistier en werd tweemaal kampioen van België, éénmaal in de ploegenachtervolging en éénmaal in de wedstrijd achter derny. In totaal behaalde hij tien medailles op de Belgisch kampioenschappen op de piste. Hij nam ook deel aan verscheidene WK’s en EK’s.

Zijn belangrijkste prestatie was zijn deelname aan de Olympische Spelen van 1972 in München (het Palestijnse aanslagjaar) samen met Roger De Beukelaere, Alex Van Linden en Wilfried Wesemael (die later de Ronde van Zwitserland zou winnen).

Léon Daelemans is liefhebber gebleven tot hij 38 was en hij niet meer mocht deelnemen in de liefhebberscategorie wegens het bereiken van de toenmalige leeftijdsgrens. Hij heeft dan nog enige tijd bij de veteranen of de VWB gereden.

Blijkbaar fietst hij nu nog, samen met zijn schoonbroer Rik Van Linden, toertjes van 80 km.

Graffiti, meeting of styles in de Krugerstraat

Ook dit jaar gaat Meeting of Styles opnieuw door op 19, 20 en 21 augustus. Het wordt weer een feest voor graffitiliefhebbers. De organisatoren zijn opgelucht dat het evenement weer mogelijk is.

(jp)

Kabuki

Sushi • Grill • Wok

Alle dagen open van 11:00-14:30 en 17:00-23

Dageraadplaats 28

2018 Antwerpen

Info@kabukisushi.be www.kabukisushi.be

Tel. 03 663 8200

Wielerlegende Zurenborg, Greg Van Kuyck. Tekening Lies VAN GASSE

Vlaanderen Feest onder de bruggen met de Kreunaers

Naar aanleiding van de Vlaamse feestdag trakteerde het District Berchem de buurt op een gratis concert van de Kreunaers onder de spoorwegbrug aan de Tramplaats. Deze groep werd als tributeband voor de Kreuners opgericht in 2017 door vijf doorwinterde muzikanten uit Lier en omstreken, vlak bij de bakermat van het origineel. Jammer genoeg werd hier blijkbaar vooraf wat weinig ruchtbaarheid aan gegeven want bij aanvang bleek de opkomst bedroevend laag.

Aanvankelijk waren het vooral “oudere jongeren” die bij het inzetten van “ik wil je” en “Layla” wat schuchter hun danspasjes van destijds probeerden op te halen.

Maar de Kreunaers bleken een ijzersterke band die nauwelijks voor het origineel moet onderdoen en ze toonden zich ook als echte podiumbeesten die er een wervelende show van maakten.

De tamtam (nu gemeenzaam smartphone genoemd) deed eveneens zijn werk en al gauw

kwam er ook jong volk opdagen. Vooral een groepje wilde meiden met bride team-sjerpen brachten er de sfeer in.

Al bij al een geslaagd initiatief dat zeker een herhaling verdient. Een tip: doe het dan ‘s avonds met een goede sfeerverlichting. Overdag is het daar onder de bruggen een sombere grot. En een nachtmerrie voor fotografen…

(Tekst en foto's: Luc PANDELAERS)

Tien jaar Veerle Rooms Foundation VRF

Achter de geklasseerde gevel in de CogelsOsylei 7 huist het atelier en de Foundation van Veerle Rooms. Het huis zelf werd geschonken aan de Veerle Rooms Foundation die dit jaar haar 10-jarig bestaan viert. (Annelies DE MUL)

WIE IS VEERLE ROOMS?

Veerle Rooms studeerde Beeldende en Grafische Kunsten aan het Nationaal Hoger Instituut in Antwerpen. Romain Malfliet was haar grote leermeester en 35 jaar lang was zij docente in het Hoger Kunstonderwijs ‘Karel de Grote Hogeschool’. Daarnaast is ze een klinkende naam als een van de belangrijkste hedendaagse kunstenaars in haar discipline hierin vooral gekenmerkt door een voortdurende zoektocht naar vernieuwing, zowel technisch, compositorisch als inhoudelijk. Zij behoudt de vertrouwde klassieke technieken als basis, maar integreert deze met de steeds evoluerende digitale mogelijkheden in haar werk. Haar cv vermeldt tal van nationale en internationale prijzen. Zij gaf gastcolleges aan befaamde buitenlandse universiteiten. Met opgemerkte tentoonstellingen en de realisatie van een reeks kostbare portfolio's in samenwerking met collegakunstenaars en gelijkgezinde auteurs bracht zij een interactie over de grenzen heen tot stand. Deze internationale uitstraling wordt ook verder uitgedragen door de Foundation door onder meer de ‘artists in residence’, waar buitenlandse kunstenaars een tijd in het gebouw van de foundation kunnen verblijven en werken.

HET ONTSTAAN VAN DE PRIVATE STICHTING FOUNDATION VEERLE

ROOMS

Het begon allemaal 10 jaar geleden. Veerle werd 65 jaar en kreeg begin februari 2012 een groot feest in Zaal Zeven, in dezelfde Cogels-Osylei. Het was een barre winteravond, maar de zaal was volgelopen met grafiekliefhebbers en vrienden van Veerle. In deze warme sfeer werd de Foundation Private Stichting aan het publiek voorgesteld. Een Private Stichting heeft een strikte wettelijke basis en een Raad van Bestuur met 10 onbezoldigde leden. Veerle en Willem Persoon, haar levenspartner, halen herinneringen op aan deze bijzondere avond. Veerle Rooms wil erg graag het huis en haar levenswerk op deze manier vereeuwigen. Grafiek wordt meer en meer een optie als vak binnen de opleiding Beeldende Kunsten, terwijl Veerle de technieken en het grafisch erfgoed wil blijven doorgeven aan de jongere generatie.

ARTISTS IN RESIDENCE.

In de sous-sol, waar vroeger de keuken was, bevindt zich nu het atelier waar de werken van de workshop Monoprint van de ‘artist in residence’, Sheena Vallely nog hangen te drogen. Monoprint is een techniek waarbij slechts één afdruk wordt gemaakt. Sheena Vallely is behalve printmaker ook schilder en muzikant. Ze heeft Ierse roots en dat merk je niet alleen aan haar accent maar ze vertelt ook dat ze hier haar weg al vond naar medemuzikanten om samen de universele taal van de muziek uit te wisselen. Nu woont en werkt Sheena Vallely in Bristol. Ze is erg blij en opgetogen over haar verblijf in Antwerpen en vertelt me ook enthousiast over de Carborandum techniek. Dat is de merknaam voor siliciumcarbidekristallen zoals gebruikt in schuurpapier maar ook in onder meer de remmen van wagens en de kunstenaars gebruikten deze voor het slijpen van lithostenen maar in de diepdruk wordt het gebruikt om textuur en kleurtoonverschillen aan te brengen.

Het atelier is uitgerust met elektrische en andere drukpersen en met een donkere kamer voor fotografische etstechnieken. Op de eerste verdieping bevindt zich een digitaal atelier met printers.

De internationale uitstraling van de Veerle Rooms Foundation wordt nog versterkt door dit soort samenwerkingen: gedurende een maand verblijven de artiesten in de selfcatering studio’s waar 3 personen kunnen verblijven en die hiertoe werden ingericht op de bovenverdiepingen van de woning. Ze hebben het atelier ter beschikking en richten hier workshops in. Behalve Sheena Vallely die hier in de maand juli verblijft, vertoeven er ook regelmatig Nederlandse grafici die een grote liefde hebben voor alles wat Antwerpen te bieden heeft. Ook kunstenaars die bijvoorbeeld stagelopen in Plantin Moretus kunnen hier verblijven. In augustus is Liav Shopen Gochev uit Israël de ‘Artist in Residence’. Tijdens het cultuurweekend van de Vlaamse overheid in Antwerpen (laatste weekend van augustus) organiseert de Foundation Veerle Rooms op uitnodiging van het Museum

Plantin Moretus een inloopmiddag met Demo-en Doe-momenten voor deelnemers vanaf 12 jaar en volwassenen waarbij aan de hand van een grafische tekening ‘droge naald’ een afdruk op de mooie en grote drukpers van het Print lab in het Museum wordt gemaakt. Voor dezelfde doelgroep en op dezelfde locatie wordt tijdens het weekend van 5 november een workshop ingericht waarbij de techniek met de spiegel wordt toegepast waardoor het resultaat rechtstreeks in de plaat kan gekrast worden.

DE PUBLIEKSWERKING

VAN DE FOUNDATION. De uitgebreide Vriendenkring van de Foundation die bestaat uit een honderdtal trouwe leden zorgt voor de dagelijkse werking van de Stichting: de organisatie van de verschillende tentoonstellingen, activiteiten en workshops gebeurt door het secretariaat van de organisatie. De leden krijgen jaarlijks de keuze uit premieplaten die door bevriende kunstenaars worden aangeleverd en kunnen op die manier aan een voordelige prijs een kunstwerk van een al gevestigde of beloftevolle jonge graficus aanschaffen.

OVERZICHT VAN 50 JAAR BIBLIOFIELE PROJECTEN.

Er is een apotheose gepland in het najaar: de bekroning van de 75ste verjaardag van Veerle Rooms én het 10-jarig bestaan van de Foundation. In de historische gebouwen van de Bibliotheek van de Universiteit

Antwerpen zullen in talrijke toonkasten al de bibliofiele uitgaven getoond worden die Veerle tijdens haar loopbaan heeft gerealiseerd. Het zijn totaalkunstwerken geworden in samenwerking met collegaegrafici en gelijkgezinde woordkunstenaars met nationale en internationale faam. “Wij spreken als kunstenaars dezelfde taal wereldwijd” is haar overtuiging. Tijdens haar vele reizen merkte Veerle op dat de mensheid doorheen de geschiedenis steeds een soort van graffiti heeft nagelaten alsof ze wilde aangeven “Wij waren hier, wij hebben bestaan”. Deze fascinatie heeft aanleiding gegeven om vaak teksten te verwerken in haar grafisch werk. Hiervoor maakt ze gebruik van de methode van het chine-colé, waarbij op strookjes van ragfijn Japans papier teksten in het werk worden gekleefd en door de pers gedrukt. Door de brand van op de stadscampus van de Universiteit van Antwerpen op 7 juli jongstleden is de tentoonstelling uitgesteld naar een latere datum.

VOOR MEER INFORMATIE: www.foundation-vr.be www.airantwerp.info en de nieuwsbrief van de Foundation Veerle Rooms. Ook op Instagram via foudation_vr en op Facebook via Vriendenkring Foundation Veerle Rooms

Korte Altaarstraat 24 - 2018 Antwerpen (Zurenborg)

De Roma! Op naar een nieuw topseizoen

Geniet jij ook zo van deze zomer vol feest en muziek? Dan hebben we goed nieuws, want na de zomer gaan we gewoon verder. In concertzaal De Roma kan je vanaf september terecht voor tal van topconcerten die je terugvoeren naar

BLACK UHURU

dinsdag 30 augustus – 20:00

DE KREUNERS donderdag 8 en vrijdag 9 september – 20:00

de heerlijke sound uit de jaren zeventig, tachtig, negentig en zoveel meer. We stellen graag al enkele namen aan je voor. Alle info en tickets via www.deroma.be.

klap tot op de grootste festivals van België. Ter ere van het jubileum wordt het album heruitgebracht op vinyl en trekt Neeka samen met haar vaste band én special guest Stef Kamil Carlens op tournee.

COUNTING CROWS

woensdag 21 september – 20:00

LEVELLERS

zaterdag 8 oktober – 20:00

Black Uhuru draait al meer dan 45 jaar mee aan de absolute top van de reggae. Met maar liefst 14 studioalbums, 7 instrumentale dubplaten en 4 live-albums is Black Uhuru een van de meest productieve reggaebands aller tijden. Onlangs brachten ze met As The World Turns nog een fantastische nieuwe plaat uit, die prompt genomineerd werd voor een Grammy Award. Black Uhuru is Reggae Royalty!

Op 8 en 9 september verandert De Roma opnieuw in een bruisende feel-good rocktempel met de Zomerkreun van De Kreuners Axl, Ben, Jan, Erik en Walter geven het beste van zichzelf en je kan helemaal losgaan op Layla, Ik Wil Je, Maak Me Wakker, Verliefd Op Chris Lomme, Nee Oh Nee

NEEKA ft STEF KAMIL CARLENS zaterdag 10 september – 20:00

Twintig jaar geleden verraste Neeka met het prachtalbum Candy Comfort. Hitsingle Don't hold me back katapulteerde haar in één

Counting Crows komen eindelijk naar België! Bijna drie decennia na hun onsterfelijke wereldhit Mr. Jones en een rist onverwoestbare platen, hebben Adam Duritz en zijn band met Butter Miracle Suite One een gloednieuw album klaar. Op 21 september houdt hun Europese tour halt in Borgerhout.

Met meer dan dertig jaar op de teller en hits als One Way, What A Beautiful Day en 15 Years zijn Levellers één van de beste livebands ter wereld. Vier jaar na hun fel gesmaakte doortocht in De Roma, zijn ze helemaal klaar om hun onweerstaanbare folk-poppunk-meezingers opnieuw op de zaal los te laten. Feestje!

GABRIEL RIOS

donderdag 20 oktober – 20:00 Met zijn vijfde studioalbum Flore

brengt Gabriel Rios een hartverwarmend eerbetoon aan zijn roots. Het is een lofzang op de muziek van Latijns-Amerika en het Caribisch gebied. Met nostalgische liedjes geïnspireerd op oude latin-klassiekers keert de charismatische zanger-gitarist, geboren in Puerto Rico, terug naar de jeugd van zijn vader en grootvader.

SELAH SUE

zaterdag 29 oktober – 20:00

Selah Sue herleeft. Op haar nieuwe album Persona bezingt ze haar psychische problemen en hoe ze

ermee omgaat op een positieve manier. Singles Pills en Hurray zijn instant hits en het album oogst overal uitstekende reviews. Die nieuwe energie doet Sanne Putseys ook opveren op het podium: met een explosieve liveshow en een fenomenale liveband.

JUDY COLLINS

zaterdag 5 november – 20:00

voor fans van Leonard Cohen, Jonie Mitchell, Joan Baez en Dolly Parton.

MARBLE SOUNDS

zondag 13 november – 20:00

Magnapop! De band die in de jaren ’90 furore maakte met snedige, catchy gitaarrock in de stijl van The Breeders, REM en Bettie Serveert is helemaal terug. Sinds een paar jaar is de band terug samen in de originele oerbezetting, live staan ze nog steeds als een huis.

MAMA’S JASJE

zaterdag 3 december – 20:00

Marble Sounds draait al meer dan tien jaar mee aan de top van de Belgische muziekscene. Na het overdonderende succes van single Leave a Light on bleef de band rond frontman en bezieler Pieter Van Dessel zichzelf muzikaal uitdagen, onder meer met de komst van strijkers en piano. 2022 wordt een nieuw ijkpunt: met het langverwachte vijfde album én een nu al onvergetelijk concert in De Roma.

MAGNAPOP

dinsdag 22 november – 20:00

Eenentachtig is ze intussen, deze waardige grand old lady van de folk. Naast haar imposante repertoire als songwriter is Judy Collins ook een subliem vertolkster van liedjes van anderen. Een betoverende stem

Toen Mama’s Jasje eind september 2021 het podium van De Roma betrad om zijn 30-jarig jubileum te vieren, barstte er van bij de eerste noot een waanzinnig feest los. Zo Ver Weg, Een Teken Van Leven, Doe Het Licht Maar Uit, Als De Dag Van Toen Peter Vanlaet en zijn band knalden de ene na de andere klassieker door de boxen. Op vraag van velen doen ze dat op zaterdag 3 december nog eens over.

28/8

Kick-off nieuw seizoen

Cultuurweekend

Op zondag 28 augustus zwieren wij onze deuren weer open! Kom proeven van voorsmaakjes uit ons programma, maak kennis met onze gastgezelschappen en huisgenoten, geniet van een hapje en drankje en bouw mee aan het eerste kunstwerk van onze huiskunstenaar!

12/9

Boy

Kyoko Scholiers

Wat doet het met iemand om op te groeien zonder de basis van een veilig nest? Kyoko Scholiers verbeeldt een brandend actuele realiteit op scène. Met een soundscape van Joris Blanckaert, live gebracht door het kinderkoor van Opera Vlaanderen en HERMESensemble.

14/9

De Woordenaar

Muziektheater De Kolonie

c O R s O

Bruno Vanden Broecke. Een lichtend voorbeeld om te volgen. Omsingeld door 4 topmuzikanten en een 20-tal instrumenten duikt hij onder in het leven van alledag, in uw leven, zoals het is of zoals u dacht dat het was.

17/9

Ko yeba Rabbadance

Een dansverhaal van Congo tot België. Koyeba betekent ‘weten’ in het Lingala. Met dans, woord, livemuziek en geprojecteerde animatiebeelden, gaat Rabba op reis langs verschillende muziek- en dansstijlen die wortels hebben in het Afrikaanse continent

23/9

A Conference of Angels

TROEP|TROUPE

Het cumulatiepunt van een jaar artistiek onderzoek naar de figuur van de engel. Laat je meevoeren in een paradijselijke avond vol theater, muziek, beeldende kunst en vormgeving. Van de foyer tot de toiletten, in heel c o r s o dwaalt de engel in al zijn gedaantes rond.

25/9

I think we need to talk | 6+ Collectief Elan(d) & Manoevre

Door middel van een roze draad komen generaties in beweging en raken ze verweven. Een interactieve voorstelling met veel wol en weinig woorden. In deze collectieve ervaring breien je kinderen letterlijk mee aan een verhaal over verbinding.

28/9

Voorjaarsontwaken

Wolf Wolf

Een explosief theaterconcert met

Negen scholieren vinden elkaar buiten de lessen, op het schoolplein en op het podium. Een emotionele

coming of age over het schemergebied van kind naar volwassene. Over de complexiteit van seksualiteit en de stap naar volwassenheid in een zwijgende maatschappij.

4/10

cinema c o r s o

Dealer (matinee & avond)

De veertienjarige drugsdealer Johnny verblijft in een tehuis voor jongeren met een moeilijke thuissituatie. Hij droomt van een beter leven. In zijn regiedebuut mengt Jeroen Perceval twee werelden: de filmwereld en het Antwerpse drugsmilieu.

6+7/10

Honey I'm real I exist

Lucinda Ra | Barbara Claes

Theatermaker Barbara Claes zoomt in en uit op begrippen als (ont)hechting, afkomst, cultuurverschillen, het vreemde, liefde en geschiedenis. Hiervoor vertrekt ze vanuit haar eigen verhaal: door de visumprocedure raakt haar Indische man maar niet in België.

2/10

Archipelago | 4+ Hanafubuki

Wist je dat je omringd wordt door een verzameling aan dingen?

In Archipelago bouwen kinderen samen een nieuwe plek voor die grote verzameling aan dingen. Een ruwe spons, een blauwe fles, een ronde stok, een zachte steen, een paars doek.

2/10

De stad | 7+

WIThWIT

Als je goed luistert, heel goed luistert, dan hoor je het. Een geluid. Heel zachtjes. Dan verdwijnt het weer. WIThWIT neemt je kinderen mee op een poëtische stadstrip met een kleurrijke sculptuur opgebouwd uit houten constructies, roostertjes en lampjes

8/10

Pobre Pollo | 10+

Collectief Fia

Twee jongeren komen uit totaal verschillende werelden. De ene zwerft al jaren door de mallemolen van de pleegzorg, de andere heeft een schijnbaar perfect gezin. De twee ontwikkelen een innig kameraadschap en sluiten een pact dat hen geen windeieren zal leggen.

11/10

Houden van (matinee)

Geena Lisa, Andrea Croonenberghs & Sam Verhoeven

Na vele succesvoorstellingen in het Sportpaleis komen ze naar Berchem met chanson, kleinkunst, levenslied en pop. Kleiner dan vroeger, maar nog altijd even boeiend en herkenbaar. Laat je meevoeren naar de nostalgische tijd van toen en zing vooral mee!

c O R s O

13/10

Hoe te leven

MartHa!tentatief

14/10

De weg kwijt

Nigel Williams Durf samen met Nigel de absurditeit van deze verwarrende en gekke tijden onder ogen zien en er hard om lachen. Humor is sterker dan alle vaccins, therapieën en fake news samen. Laat ons daarom lachen, want zijn we niet allemaal een beetje de weg kwijt?!

19/10

Met mij vergaat ook de wereld

ENSEMBLE

Drie vrouwen maken op hun sterfbed genadeloos de balans van hun leven op en constateren dat niets van wat ze gedaan hebben de wereld heeft veranderd. Wat is er overgebleven van hun verlangens en plannen, hun strijd tegen 'het systeem' en voor het klimaat?

Johan Petit en Herwig Ilegems gaan op zoek naar een handleiding voor het leven. Elk selecteren ze vier wijsheden die ze op geheel eigen wijze aan het publiek presenteren. De avond eindigt met een grandioze finale waarin de beste wijsheid ter wereld gevierd wordt.

20+21/10

Geubels gaat in bad

Philippe Geubels

Na enkele jaren televisiewerk (Geub, Taboe 2) en een paar ijskoude corona-douches is het eindelijk

zover, de droogste komiek van de lage landen gaat in bad. En u kan er gezellig mee in kruipen, want naast de badkuip wil Philippe Geubels ook de theaterzalen weer laten vollopen.

22/10

Double Bill: À travers l'autre Les Mybalés & …

Les Mybalés putten inspiratie uit hiphop, house en Afrikaanse dansen en creëren zo een eigen danstaal. Het tweede stuk voor deze avond wordt later aangekondigd. Hou onze website in de gaten of laat je verrassen.

29/10

HUSH

Ine Claes

Een ode aan de vrijheid van zelfexpressie. De voorstelling gaat uit van het luisteren, naar elkaar en de omgeving. Choreografe en stemkunstenares Ine Claes creëert samen met Benjamin Vandewalle een voortdurend transformerend auditief en visueel landschap.

30/10

Broos | 3+

Theater Speelman

Eline Vercruyssen

Opticien - Optometriste

Dageraadplaats 12

2018 Antwerpen

tel : 03/235 16 35 • fax : 03/235 17 44

optiekdedageraad@telenet.be

OPENINGSUREN

MAANDAG GESLOTEN

DINSDAG 10 uur tot 18 uur

WOENSDAG 10 uur tot 18 uur

DONDERDAG 10 uur tot 18 uur

VRIJDAG 10 uur tot 18 uur

ZATERDAG 10 uur tot 13 uur

Alweer een prikkelende Dans Double Bill! De tweelingzussen

Kwetsbaar durven zijn, is moedig. In deze figuren-muziektheatervoorstelling brengt Theater Speelman een poëtisch verhaal over durven, mislukken en opnieuw proberen met magische ballonnencreaties, livemuziek en een verrukkelijk poppenspel.

Rommelmarkt Dageraad plaats is terug

Na een onderbreking door covid zijn de rommelmarkten van de Dageraadplaats terug. Keuren, kiezen en afbieden kan weer. De volgende rommelmarkt is op 4 september, tegelijkertijd met die van de Transvaalstraat en de Waterloostraat. (jp)

Bomen houden niet van hitte en droogte

De bomen lijden aan droogtestress. Veel bomen verliezen nu al veel bladeren en worden geel. Een oudere goed gewortelde boom kan dat probleem dikwijls maar niet altijd de baas. Daarom kijken wij met grote bezorgdheid naar de pas aangeplante bomen op het heraangelegd Tramplein. Als ze regelmatig water krijgen, maken zij wel een goede kans, anders. Aan de kant van de Draakplaats is er al een oudere haagbeuk helemaal kaal. (jp)

Zeezicht hoopt al 45 jaar elke dag

Café Zeezicht blies dit jaar 45 kaarsjes uit en vierde dat tijdens het verlengde weekend van Hemelvaart gedurende vier dagen. Doe er nog eens 55 jaar bij, dachten we bij de Gazet van Zurenborg. Door een spijtige samenloop van omstandigheden, kunnen wij geen recente foto publiceren, waarvoor onze excuses. (jp)

De bomen lijden aan droogtestress op het Tramplein.

Het aanbod was groot op de Dageraadplaats. Foto: Jörg PYL