Gazet van Zurenborg Editie 6 - 2022

2022 loopt ten einde en met deze krant hebt u het laatste nummer van dit jaar van Gazet van Zurenborg in handen. De krant valt in deze decembermaand vroeg in de bussen, om iedereen tijd te geven om de feesten voor te bereiden.

Over feesten gesproken, in dit nummer besteden wij extra aandacht aan lekker eten om thuis te maken. De inburgeraars die les volgen bij Kompas hebben hun beste keukengeheimen met de Zurenborgers gedeeld. Lekker en in deze tijden van dure energie ook nog eens best betaalbaar. Wie het wat duurder wil, kan terecht bij de betalende kooksite waarop Fatima Marzouki, oprichtster van Restaurant El Warda en nog negen andere chefs, in hun potten laten kijken.

Het eindejaar is ook het moment waarop de hele ploeg van uw Gazet van Zurenborg iedereen wil danken die het materieel mogelijk heeft gemaakt deze krant te drukken.

Wij danken dus van harte al onze adverteerders, de anonieme sponsors en niet het minst het District Antwerpen voor hun steun en waardering, vooral onze vrijwilligers die van deze krant de krant gemaakt hebben die u nu vasthoudt. Als tegenprestatie gaan we verder op de ingeslagen weg door kwalitatief en onafhankelijk nieuws uit de wijk en nabije omgeving te brengen.

Omdat wij van dit kerstnummer een feelgoodnummer wilden maken, hebben wij ook nog een artikel opgenomen van de geefwinkel die een

beetje buiten onze wijk ligt. Denk eraan als je spullen te veel onder de kerstboom krijgt, dat je via de geefwinkel iemand die het harder nodig heeft dan jij, blij kunt maken.

Maar niet alles is rozengeur en maneschijn. De communicatie over het spoorpark is nogal onduidelijk om het woord schimmig niet te gebruiken. De tijd zal moeten uitwijzen welke versie de correcte geweest is. Ook dat leest u in deze krant.

Dan is er nog het droeve verhaal van de stadsdichters. Onze medewerkster, een van de vijf, diende net als alle andere dichters haar ontslag als stadsdichter in. Het begon met de weigering van de schepen van het gedicht van Ruth Lasters en vier leerlingen uit het beroepsonderwijs, ging verder met een mislukte dialoog tussen de schepen en de dichters, ondanks de bemiddeling van PEN Vlaanderen.

Overheid of cultuursponsors moeten beseffen dat kunstenaars onafhankelijke geesten zijn die schrijven wat hen bezig houdt. Kunst kan niet geweigerd worden, omdat ze niet welgevallig is voor de overheid of de sponsors. Eigenlijk moeten kunstenaars behandeld worden zoals Khalil Gibran schreef in ‘De Profeet' over kinderen: “Uw kinderen zijn uw kinderen niet, je kunt hun lichamen voeden, maar niet hun zielen”. Vervang in dit citaat kinderen door kunstenaars, en dan ben je een echte sponsor of overheid die kunstenaars een warm hart toedraagt. Dichters en andere kun-

stenaars zijn heus geen belhamels die in het gareel gehouden moeten worden en Stalin is ook al lang dood. En kunst kan nooit dienen om het regime te verheerlijken. Schrijvers en artiesten zijn als kanaries in een koolmijn. Door hun gevoeligheid vangen zij als eerste de alarmsignalen van de maatschappij op. Naar hen luisteren kan ellende voorkomen.

Toen werden de projectsubsidies voor startende kunstenaars stopgezet en schreven alle dichters hun afscheidswoord. Dat van onze medewerkster Lies van Gasse vindt u eveneens in deze krant en ook het gedicht Losgeld, dat de stad weigerde. Zo kunt u zichzelf een mening vormen. Dat is de zin van de media, alle informatie geven om zelf een oordeel te kunnen vellen op basis van feiten en niet van geruchten.

Bij Losgeld staat ook nog een link of een QR-code om de petitie voor meer respect voor mensen uit het beroepsonderwijs te tekenen. Niet iedereen tekent voor een zittend beroep, en dat heeft niets met intelligentie of een gebrek eraan te maken. Mensen die handenarbeid verrichten zijn broodnodig en verdienen het nodige respect. Denk hieraan als uw kraantje thuis lekt of uw verwarming het in putje winter begeeft. En doe wat u juist acht. Die Gedanken sind frei.

De volledige redactie wenst al haar lezers een fijne eindejaarsperiode zonder muizenissen over energieprijzen of Oekraïne. De mensen die daar leven, hebben het veel slechter.

NIEUW: COOK AT HOME BELGIUM MET FATIMA MARZOUKI

Will VAN BROEKHOVEN

Fatima Marzouki is in Zurenborg geen onbekende. Vijfentwintig jaar geleden opende zij in de Draakstraat restaurant El Warda. En later in de Kleine Hondstraat buffetrestaurant Bizanaat. Tegenwoordig is ze daar niet meer bij betrokken. Samen met Wout Bru presenteerde zij Junior MasterChef bij de VTM. Ze heeft een kookatelier in haar woning aan de Grote Beerstraat waar ze workshops verzorgt. Verder houdt ze zich bezig met teambuilding, catering en de productie van kruidenmengsels en oliën. Ook schreef ze enkele kookboeken over de Arabische keuken. Sinds kort is daar een opmerkelijk werkterrein bijgekomen: Cook at Home. Dat is een internetsite, waarbij nog negen andere chef-koks uit Vlaanderen zijn betrokken.

De tien chef-koks vertegenwoordigen een diversiteit qua nationale keuken, stijl en specialisme. De meeste hebben hun sporen op culinair terrein

ruimschoots verdiend en zijn bekend van de TV. Er doen ook enkele aanstormende talenten mee. Hun restaurants en ateliers vind je verspreid over Vlaanderen. Een enkeling woont in Frankrijk. Het zijn, behalve Fatima Marzouki, Sandra Bekkari, Piet Huysentruyt, Marcello Ballardin, Wout Bru, Peter de Clerq, Marco Cellini, Chloé Lauwers, Olivier Van Nueten en Nathalie Meskens.

Het initiatief ontstond twee jaar geleden. Na de coronaperiode is het in een stroomversnelling geraakt. Cook at Home wil zich van bestaande culinaire sites en TV-kanalen onderscheiden. Dat gebeurt door een gebundeld aanbod en een interactieve opzet. Iedere chef-kok heeft een eigen hoek met eigen recepten. De selectie van deze recepten en de vormgeving van de videofilmpjes gebeurden in samenspraak. Er werd professionele ondersteuning geboden. Dat is aan de site duidelijk af te zien. Wie voor zijn gasten een maaltijd wil bereiden kan bij tien verschillende koks te rade gaan. Ieder recept bevat een kookvideo, waarin onder meer tips en tricks worden getoond, en natuurlijk de gebruikelijke handleidingen en boodschappenlijsten. De hoeveelheden van de ingrediënten zijn makkelijk aan te passen aan het aantal gasten. Door de grote variatie van recepten kun je voor de samenstelling van je menu alle chef-koks langsgaan. Je hoeft daarvoor geen andere bronnen te raadplegen. De site helpt je trouwens ook bij je keuze van uitgelezen wijnen. Wil je uit eten gaan, dan kun je gebruik maken van uitgebreide informatie over de restaurants waarmee Cook at Home samenwerkt. Wie zich op de site abonneert komt in aanmerking voor kortingen. Dat geldt ook voor de aanschaf van keukengerei. Daarvoor heeft Cook at Home partners in de verkoopbranche.

We gaan naar de site. Het eerste wat we zien is het motto ‘Genieten en besparen’. Kijken we verder, dan stuiten we op de uitnodiging ‘Probeer deze gerechten’. Vandaag onder andere Egyptische vissoep van Fatima Marzouki. Alle chefs worden aan ons voorgesteld. Bij Fatima staat onder meer: ‘Maak kennis met smaken uit de Arabische keuken. Van Middellandse Zeegebied tot het

Midden-Oosten.’ Haar persoonlijke leuze: Het delen van brood en zout schept vriendschap en beloftes.’ In haar bio lezen we dat ze als oudste van tien kinderen al heel jong haar moeder moest helpen in de keuken. Daaruit ontstond haar passie voor koken. Het eerste recept dat ze op deze plaats per kookvideo presenteert heet ‘Bastilla à la flamande’. Het is een ovenschotel van asperges met hardgekookt ei in filodeeg. Met als weetje: hardgekookte eieren kun je heel goed kleinmaken met een fritessnijder!

Cook at Home is te bereiken via cook-athome.be.

Je kunt kiezen tussen twee abonnementen, ‘Sweet’ voor 9,99 euro en ‘Spicy’ voor 19,99 euro per maand. Het verschil zit hem in de hoogte van de kortingen bij restaurantbezoek en de aanschaf van keukengerei.

Er bestaat ook een Cook at Home app, met aanvullende informatie en een QR-code, vooral handig voor abonnees.

www.the-park.be - info@thepark.be Boekenbergpark for Body & Mind www.facebook.com/AtTheParkBoekenberg/

Fatima Marzouki in haar kookatelier.

Foto: An VAN DE WAL

Eindejaarsmenu door leerlingen van Kompas

VOORGERECHTEN / HAPJES

Thaise Loempia (Phuangjan)

Ingrediënten voor 50 kleine loempia’s:

• 1 spitskool

• 2 prei

• 5 wortels of 2 zakken geraspte wortels

• 1 zak sojascheuten

• 1 zak glasmie

• 2 eieren

• Soyasaus

• Zout

• Witte peper

• Kippenkruiden

• 50 kleine loempiavellen

HOOFDGERECHTEN

Was de groenten. Snij de kool en de prei in kleine stukken. Snij de wortels in smalle reepjes. Doe olie in de wok. Roerbak de sojascheuten, prei, wortel en kool. Doe sojasaus en de kruiden naar wens bij de groenten. Breek de eieren boven de wok, roer de eieren onder de groenten. Doe de glasmie erbij en meng. Wacht tot alles koud is. Maak de loempia’s.

Ghanese kippensoep (Amma)

Ingrediënten voor 10 personen: • 6 tomaten

4 ajuinen • 4 knoflook • 2 rode paprika • 1 stuk verse gember

5 kleine rode Afrikaanse peper • 5 lepels pindakaas • 2 grote kippen • 2 blikken tomatensaus • 2 blokjes kippenbouillon

• zout

Doe de gesneden tomaten, uien, pikante rode peper, gember, knoflook, rode paprika en pindakaas in een pot. Overgiet met water. Laat koken en mix alles. Doe in een tweede pan kip in kleine stukken met uien, knoflook, tomatensaus, zout, kippenbouillon en laat alles zachtjes koken. Meng alles en voeg indien nodig nog water toe. Laat alles nog een keer zachtjes koken, het is klaar.

Vegetarische Tajine (Samira)

Ingrediënten voor 6 personen:

• 1 grote ajuin

• 2 teentjes look

• 3 a 4 aardappelen

Bolani Afghani (Wahida en Daoud)

Ingrediënten voor 10 personen:

Voor het deeg:

• 1 kilo bloem

• zout

• 1 lepels olie

• 1 ei

• 1 glas melk

• 2 glazen water

Voor de vulling:

• 2 stuks prei

• 1 lepel koriander

• 1 l komijnzaad

• 2 knoflook

• 1 l kurkuma

• 1 l zwarte peper

• 2 lepels olie

Maak eerst een deeg met bloem, zout, olie, een ei, melk en een klein beetje water. Laat het deeg 20 minuten rusten. Snij de prei en de verse koriander in klein stukjes. Voeg zout, komijnzaad, knoflook, kurkuma, zwarte peper en een klein beetje water toe. Mix alles. Snij het deeg in kleine bolletjes. Maak de bolletjes heel dun en vul ze met het mengsel. Doe olie in de pan en bak de bolani.

Thaise scampi met rijst (Phuangjan)

Ingrediënten 6 personen:

• 300 g rijst

• 2 teentjes look

• 30 scampi’s

• 4 eieren

• Sojasaus

• Suiker

• 2 wortels

• 1 tas erwten

• Lente-ui Pikante versie:

• Thai pilipili

• citroen

Kook de rijst. Laat de rijst afkoelen. Snij de wortels in fijne slierten. Maak de scampi’s schoon. Doe olie in de wok. Snij de look fijn en doe bij de olie. Voeg de scampi bij de look en bak. Breek de eieren bij de scampi’s en meng. Doe sojasaus naar smaak en een beetje suiker bij de scampi’s en meng. Voeg de rijst bij de scampi’s en meng. Doe de wortelslierten en erwten bij de rijst. Snipper de lente-ui fijn en strooi over de scampi met rijst. Serveer met schijfjes komkommer. Smakelijk! Wil je het graag pikant? Meng Thai pilipili met sojasaus en een beetje citroen en giet over de rijst.

Pel de ui en de knoflook, snij ze in stukken en doe ze in de tajine met olijfolie. Snij de wortels, de courgette en de aardappelen in grote stukken en doe ze in de tajine, voeg ook de erwten toe. Kruid met de specerijen (kurkuma, gember, koriander) en zout. Voeg de tomaten en olijven toe. Laat alles zachtjes koken gedurende 30 minuten.

Marokkaanse Baghrir (Samira)

Ingrediënten voor 20 stuks:

• 4 glazen griesmeel

• zout

• 1 bakpoeder

• 1 theelepel gedroogde gist

• 5 glazen lauwwarm water

Lekker met honing. Zeef de griesmeel, 1 theelepel zout, 1 zakje bakpoeder, 1 theelepel gedroogde gist in een ruime kom. Giet lauwwarm water bij het mengsel en mix met een staafmixer op een hoge snelheid. Laat het mengsel 10 à 15 minuten rijzen. Bak de Baghrir in een verwarmde koekenpan.

Syrische Basbousah (Rama)

Ingrediënten voor 6 personen:

• 6 eieren

• 1 tas suiker

• 1 tas yoghurt

• 2 tassen griesmeel

• 1 pakje bakpoeder

• 1 pakje vanillesuiker

• 1 tas kokospoeder

Voor het suikerwater:

• 3 tassen suiker

• 1 tas water

• sap van een halve citroen

Mix de eieren. Doe suiker en vanillesuiker bij de eieren en mix luchtig. Doe er olie bij en mix. Doe de yoghurt erbij en mix. Doe er het griesmeel, bakpoeder en een halve tas kokospoeder bij en meng het tot een deeg. Vet een bakvorm in met boter. Giet het deeg in de vorm. Bak 40 min in de oven op 180 graden. Maak het suikerwater. Meng 3 tassen suiker met 1 tas water en het sap van een halve citroen. Kook op een zacht vuurtje tot de suiker is opgelost. Neem de taart uit de oven. Laat afkoelen. Overgiet de taart met het suikerwater en strooi er de rest van het kokospoeder over. Smakelijk!

Berchemse Geefwinkel Creandersregenboog geeft vooral ook eigenwaarde

Als lopende medemens durf ik al eens van het geijkte pad af te wijken. Verandering van spijs doet eten, nietwaar? Zo liep ik op een zwoele avond letterlijk de Geefwinkel Creandersregenboog tegemoet, in Zurenborg extra muros. De letters en het raam vol spullen wekten mijn nieuwsgierigheid. Een Geefwinkel? Even uitpluizen dit! En nu komt bezielster Lutgard Van Doninck dus haar verhaal doen, in ons aller Gazet. (Karen KETS)

De ophalingen waren altijd kosteloos, hiermee onderscheidden we ons ook van bijvoorbeeld een Kringloopwinkel. De prijzen daar heten dan doorgaans wel 'laag' te zijn, een Kringding is toch nog vaak te duur voor de gemiddelde medemens die bij Creandersregenboog aanklopt. Maar ook onze vzw wordt natuurlijk geconfronteerd met de hoge energieprijzen, dus we kunnen wel wat middelen gebruiken. Voor onze huisvesting hebben we gelukkig relatief stabiele externe steun, waardoor de huishuur beperkt is. Anders zou het echt niet werkbaar zijn voor ons.”

- Welke spullen hebben jullie het hardst nodig, en via welke weg komen ze tot bij Creandersregenboog?

Lutgard Van Doninck: “We zijn sowieso blij met wat we krijgen! Kleding en schoenen voor baby's, kinderen, dames en heren. Bedlinnen en huisraad algemeen, kookgerei. Boeken, speelgoed, spelletjes. Deze laatste kunnen we ook gebruiken voor onze spelotheek, die waarvan we vandaag volop dromen hé (lacht)! Met Sinterklaas en de kerstdagen in het verschiet denken we ook aan cadeaupakketjes. Veel gezinnen, ongeacht de samenstelling ervan, hebben geen geld voor extraatjes. Wij vinden het leuk om de verjaardagen van onze klanten te onthouden, en hen dan te verrassen met een geschenkje. We gaan ook al eens vraaggestuurd op zoek naar iets wat we zelf niet in de Geefwinkel hebben. Soms worden we echt geraakt door gulheid wanneer we met onze bestelwagen een inboedel ophalen. We werken ook samen met Vluchtelingenwerk Duinkerke. We ruilen soms onderling spullen, in functie van de vraag en behoeften van onze respectievelijke klanten. We 'reserveren' ook al eens iets voor een bepaalde klant. Onlangs kregen we bijvoorbeeld de vraag om een fietshelm opzij te houden. En kijk, ondertussen werd er een tof exemplaar binnengebracht! Maar het kan dus evengoed over een kinderwagen gaan, of iets helemaal anders.

- Wie of wat schuilt er achter het welluidende Creandersregenboog, Lutgard?

Lutgard Van Doninck: “Voluit is het eigenlijk 'De Creandersregenboog vzw'. Onze vzw is organisch gegroeid uit twee afzonderlijke projecten, enerzijds 'Regenboog' en anderzijds 'Creanders'. 'Regenboog' was een Antwerps project rond solidair wonen, ingebed in het verantwoord leegstandsbeheer. De focus lag op de opvang van daklozen en mensen die op de reguliere woonmarkt niet of moeilijk terecht konden. Voor trekker Johan Cabello betekende het project naast het bieden van praktische en concrete woonbegeleiding zeker ook een sociale aanklacht tegen de Antwerpse leegstand. Ikzelf ben als leerkracht lager onderwijs de oprichter van 'Creanders', een creatief project rond huiswerkbegeleiding en spelend leren. In het gedeelde maatschappelijke engagement kruisten onze wegen zich. Johan en ik zochten allebei een plek voor ons respectievelijke project en vonden elkaar in ambitieuze verhalen. Dit vormde de basis voor onze gezamenlijke vzw 'De Creandersregenboog'. Bij aanvang - zowat tien jaar geleden inmiddels - was onze uitvalsbasis een gebouw in de Berchemse Spoorwegstraat.”

- Mooi. En wat deden jullie daar dan concreet? Lutgard Van Doninck: “De Spoorwegstraat is absoluut de bakermat van het huidige concept van de Geefwinkel, in de Schaffenstraat. Daar waar we voorheen letterlijk op straat de lakens uitdeelden kon men nu voor bedlinnen en aanverwanten in de Geefwinkel terecht. Ook voor kleding trouwens, het deed ons echt deugd iemand helemaal uitgedost naar buiten te zien gaan! Op die momenten besef je dat je echt wel meer doet dan materiële steun bieden, je geeft vooral zelfrespect, en eigenwaarde! In de Spoorwegstraat hadden we ook een inloophuis waar mensen elkaar konden ontmoeten bij een warme kop soep, en er werd al eens een workshop georganiseerd. Dat inloophuis missen we vandaag echt wel.”

- Hebben jullie vandaag dan enkel een Geefwinkel?

Lutgard Van Doninck: “Inderdaad, en wel een die uit zijn voegen barst! We moesten al een aantal keer verhuizen, en we hopen dat er op een dag toch een vaste locatie mag komen.

Dat zou voor ons een grote geruststelling zijn, het zou ons letterlijk en figuurlijk de ruimte bieden om onze werking uit te breiden.

Vandaag is deze versnipperd, ook qua locaties dus. Zo hebben we een deel van de vzw in de Saffierstraat, om de hoek van de Schaffenstraat, maar al bij al is dat niet zo praktisch. Tegelijk kunnen we ook onze droom om opnieuw een inloophuis - met bijvoorbeeld een repair café, naaiatelier - en zelfs een spelotheek in te richten niet realiseren. We willen ook meer privacy bieden aan onze klanten. Vandaag moeten zij buiten aan de straatzijde wachten. Het zou toch fijn zijn mochten ze dat binnen kunnen doen, comfortabel, behaaglijk en bij een kopje koffie. We hebben ook een volwaardig magazijn nodig. Na de overstromingen in het zuiden van ons land brachten we heel wat spullen naar de regio van Pepinster. We mochten toen de Sint-Lambertuskerk op Antwerpen-Dam gebruiken. De Antwerpenaren toonden zich ongemeen genereus, we kregen massaal goederen! Maar aangezien de kerk finaal ook ontruimd moest worden drong zich weer de vraag naar een alternatief op. Dat is er gelukkig tijdig gekomen, op het terrein van de Zenith vzw Voedselbanken. Maar het aspect huisvesting is en blijft onmiskenbaar onze grootste bekommernis. Vandaag, op korte en op lange termijn.”

- Zijn er ook besognes van andere aard? Hoe wordt bijvoorbeeld jullie werkingskas gespijsd?

Lutgard Van Doninck: “We investeren best veel eigen middelen, Johan en ik. Onder meer voor onze bestelwagen, en de benzine ervan. We gaan soms zelf spullen ophalen, en droegen vroeger op zaterdagavond met de bestelbus brood rond. Brood dat een Berchemse bakker ons kosteloos aanbood. Helaas stopte met de bakker ook onze broodronde. Sinds kort vragen we - weliswaar op vrijwillige basis - een bijdrage van vijf euro voor een grote, volle zak kleding of keukengerei.

Naast al eens een omvangrijke ophaling door ons wordt het merendeel van de spullen uiteraard gewoon in de Geefwinkel afgeleverd. Overigens: denk niet dat het alleen oud en gebruikt is wat de klok slaat, we krijgen ook soms gloednieuwe en zelfs luxeartikelen binnen! Wanneer een koppel gaat samenwonen en de huishoudens 'ontdubbeld worden', dan slaan wij al eens onze slag (lacht).”

- En wie komt er zoal langs in de Geefwinkel?

Lutgard Van Doninck: “We kunnen er niet omheen dat we in eerste instantie focussen op mensen die het minder of hoegenaamd niet breed hebben, maar strikt genomen is bij ons iedereen welkom. Wij maken geen onderscheid. Net om de eerder kwetsbare groep niet te stigmatiseren. We merken dat in de huidige economische context de mensen die al weinig hadden het helaas met nog minder moeten stellen. Maar tegelijk is er ook de duidelijke tendens dat het aantal mensen - dat we voorheen eerder niet zagen - stijgend is. De conclusie is dat er soms - spreekwoordelijk - niet veel nodig is om de stap naar

Lutgard Van Doninck en Johan Cabello. Foto: Jeannine FÜHRING

Een kijkje in de Geefwinkel Creandersregenboog. Eigen foto

een initiatief als Creandersregenboog te (moeten) zetten. Door onverwachte of door een samenloop van omstandigheden kan als het ware iedereen het plots moeilijk krijgen. Ons publiek is dus divers en wordt alsmaar diverser. We houden een kleine fiche bij van wie er komt, en hoe vaak. Voor de goede orde: zonder persoonlijke gegevens of details, we noteren enkel de voornaam. Wij vragen ook niet waarom iemand komt. Wel kan het relevant zijn dat we naar een externe instantie toe kunnen aantonen hoeveel mensen hun weg naar onze vzw vinden. Dat kan bijvoorbeeld nuttig zijn voor mochten we op een dag in aanmerking komen voor subsidies. Zo kunnen we onze bestaansreden staven en objectiveren. Om je een idee te geven: we verwelkomen momenteel een vijftien à twintigtal klanten per week. Dat is dus enkel op maandag, dan is de Geefwinkel open tussen 11:00 uur en 16:00 uur. Plus dan - weliswaar in mindere mate - de klanten die op afspraak komen.”

- Via welke kanalen zorgt Creandersregenboog voor bekendheid?

Lutgard Van Doninck: “Mond-aanmondreclame is nog altijd uitgesproken doeltreffend. We onderhouden een Facebookpagina en hebben een flyer. We zijn gekend bij het CAW en het OCMW, en ook bij de huisartsen en meerdere artsspecialisten in de buurt. Toen we de 'make-over' dagen organiseerden (een verwenmoment voor onze klanten met visagie, haar- en nagelverzorging en dergelijke) kwam Radio 2 een kijkje nemen, of beter: het oor te luisteren leggen (lacht). En we kregen ook al een stem in de Gazet van Antwerpen.”

- Knap! Maar dat kan natuurlijk niet tippen aan onze enige echte Gazet, Lutgard! Wat verwacht je van de Zurenborgse lezer?

Lutgard Van Doninck: “Johan en ik vinden het in eerste instantie erg fijn dat we De Creandersregenboog vzw,

INFORMATIE EN CONTACTGEGEVENS

FACEBOOK : Geefwinkel Creandersregenboog vzw

ADRES: Schaffenstraat 5 - 2600 Berchem (tussen het recyclagepark van Berchem en de luchthaven van Deurne)

OPHALEN VAN SPULLEN: Op maandag van 11:00 uur tot 16:00 uur. Na afspraak.

BINNENBRENGEN VAN SPULLEN: Enkel na afspraak.

CONTACTGEGEVENS (voor het maken van een afspraak): Lutgard Van Doninck 0473 833776 Johan Cabello 0496 495020

onze werking en het engagement nóg breder kenbaar kunnen maken. Nu dus ook bij onze Zurenborgse buren (lacht)! Als er lezers zijn die zelf iets te geef hebben (of willen ophalen) dan zijn zij uiteraard van harte welkom! Zeker met de feestdagen in het verschiet maken we graag wat extra cadeaupakketjes. Naar vrijwilligers en helpende handen zijn we vandaag niet actief op zoek: er is een kleine maar goed geoliede ploeg, en we willen eerst zicht krijgen op wat de toekomst ons brengt. Zoals gezegd zal de huisvesting bepalend zijn voor de mate waarin we onze plannen kunnen vormgeven. Nog dit: Creandersregenboog is geënt op het idee dat een solidaire samenleving mogelijk is. Iedereen heeft talenten, en mits het juiste kader is er niet veel nodig om tot impactvolle realisaties te komen. We zijn ervan doordrongen dat je met weinig (ook) veel kan betekenen. Misschien is dit nog wel een zinvolle en tegelijk zingevende gedachte om mee te nemen richting het jaareinde?”

OVER HET ONTSLAG VAN DE STADSDICHTERS

Die Gedanken sind frei, nu de gedichten nog

In het eerste weekend van november 2022, twee maanden nadat het gedicht ‘Losgeld’ van Ruth Lasters als stadsgedicht was geweigerd en Ruth Lasters haar ontslag had aangeboden, namen alle overige stadsdichters samen ontslag. Elk apart schreven ze hun motivatie neer in een ontslagbrief. Vooral het gebrek aan interesse en ondersteuning van het stadsbestuur zit de dichters hoog. (Jörg

PYL)

Normaliter zou dit geen item voor Gazet van Zurenborg zijn, ware het niet dat onze medewerkster Lies Van Gasse een van de ontslagnemende stadsdichters is. Ook Lotte Dodion is geen onbekende op Zurenborg.

Zij woonde hier een tijdje en haar gedichten hingen aan menig raam in het kader van Poëzievensters. Alles begon toen de schepen van cultuur (in naam toch) het stadsgedicht ‘Losgeld’ van Ruth Lasters en vier leerlingen weigerde. Ook een gedicht van het duo Proza-K (Yves Kibi Puati Nelen en Cleo Klapholz) werd al afgewezen, omdat de tekening erbij als niet passend werd bevonden. Politiek die cultuur censureert, dat klinkt wrang en roept nare herinneringen op aan een onfris verleden. Hieronder publiceren wij de brief aan de stad van Lies Van Gasse, gevolgd door haar laatste nietbestelde stadsgedicht.

Om de lezers toe te laten kennis te maken met het gedicht ‘Losgeld’ van Ruth Lasters en de leerlingen Nyano Van Mechelen, Amber Serresen, Kelvin Kamau en Miguel Angel, publiceren wij dit eveneens.

Beste stad,

Begin deze week vernam ik dat mijn collega Lotte Dodion zou opstappen als stadsdichter. Zelf heb ik na een traject van zes maanden het gevoel dat ik nooit stadsdichter van Antwerpen ben geweest. Daarom zal ik deze brief eindigen met de spijtige mededeling dat ik mijn titel terug inlever en voor de laatste keer aantreed als stadsdichter. En dat terwijl ik het heel graag en heel goed had willen doen.

September 2022. Terwijl ik geacht word mijn hoofd erbij te houden tijdens de personeelsvergadering van de academie in Lier, ontploft mijn gsm. Ruth Lasters stapt op als stadsdichter omdat het stadsbestuur weigert haar gedicht Losgeld te verspreiden. Ook ik heb het hier erg moeilijk mee. De eerste 10 jaar van mijn carrière heb ik immers tekenles gegeven in de Landbouwschool in Sint-Niklaas, voornamelijk in het BSO. Ik vind het tumult rond de weigering van dit gedicht dan ook erg terecht. Hoewel het mijn eerste intuïtie is om collectief ontslag te nemen, besluit de pool aan te blijven. Mijn hoofdreden om aan te blijven is wat ik zou noemen de vakbondsreflex. We besluiten de dialoog met het kabinet aan te gaan en te vechten voor betere werkomstandigheden. De garantie op vrijheid van meningsuiting is daar één facet van en daarin worden we gesteund door PEN, maar na enkele gesprekken en het uitpluizen van een paar documenten, zie ik nog wel meer marge tot verbetering en tot versteviging van onze positie als stadsdichters,

zelfs binnen een pool. Wij kregen in een persbericht een titel, maar waar is ons recht op opdrachten bijvoorbeeld? En wat als wij buiten een opdracht iets wensen te schrijven? En hoe zit dat, worden wij geacht elkaar te beconcurreren? Is de pool bedoeld als een variant op de openbare aanbesteding?

Tijdens het gesprek met de schepen blijkt dat er over al deze zaken gepraat kan worden, maar er staat niets op papier. Daarom wordt er beslist een nieuwe overeenkomst op te maken. De gesprekken die we daarover hebben, zijn hoopvol, maar het wordt november en intussen wachten we nog steeds.

Het moeten wachten is een constante onder dit bestuur. Zelf vond ik het een teken aan de wand dat wij met de stadsdichterspool wekenlang hebben moeten wachten op een afspraak met het kabinet, terwijl er intussen dagelijks iemand van de pers aan de lijn hing om te vragen of er evolutie was in het dossier. Mijn geduld is groot, maar niet eindeloos.

Eind oktober 2022. Vlak voor de boekenmaand komt er nieuws van het kabinet cultuur: de projectsubsidies

Het geluid dat vrijheid heet

worden stopgezet. Dit resulteert in een boycot van het openingsfeest van de boekenmaand, dat dan maar wordt afgelast. Mijn collega Lotte neemt haar tijd en gaat bij zichzelf te rade, maar ziet het niet meer zitten om aan te blijven als stadsdichter.

Ik ben niet iemand die voortijdig de wedstrijd staakt. Ik kan redelijk goed tegen mijn verlies, maar ik geloof pas dat ik verloren ben als het echt, echt, echt voorbij is. Maar nu? Voortdurend worden de spelregels veranderd. Fictief voorbeeld: een stadsdichter ontwerpt een toren die met recyclagemateriaal is in elkaar gezet en rekent op de projectsubsidies om daarmee jonge makers aan het werk te zetten… Hoe mogelijk is dit nog?

Voortdurend worden de spelregels veranderd. Sommigen noemen dat valsspelen. Het zijn jammer genoeg deze slechte werkomstandigheden, deze steeds veranderende krijtlijnen en ook wel een beetje deze techniek van shockdoctrine die mij doen beslissen mijn stadsdichterschap neer te leggen na amper zes maanden met nauwelijks resultaat. Vandaar mijn uitspraak dat ik eigenlijk nooit stadsdichter ben kunnen worden.

Lieve stad, ik spreek u aan en niet het kabinet omdat u de geraakte partij bent. In heel dit gebeuren zijn er twee verliezers waarmee wij misschien toch te lichtzinnig omgaan. Wij, daarmee bedoel ik dan wij, de stadsdichterspool, maar ook wij, de culturele wereld met aan het hoofd de reeds genoemde schepen van cultuur Nabila Ait Daoud. De eerste verliezer is de stadsbewoner. De laatste weken en dagen heb ik een paar onverwachte gesprekken gehad met gewone Antwerpenaren, los van het culturele veld, die een heel andere licht lieten schijnen op het stadsdichterschap. Het politieke gekrakeel was voor hen totaal onbelangrijk, maar zij drukten elk hun enthousiasme uit voor een vers in de publieke ruimte of zelfs in hun herinnering, voor het feit dat de stad Antwerpen dit had gefaciliteerd. Ik vraag me af of we hen niet over het hoofd zien en hun gemeenschapsgeld niet te lichtzinnig behandelen. Het is belangrijk dat we het contact met deze stadsbewoner niet vergeten.

Lang voor het leven begon was er een geluid dat zoemde op aarde. Het zoemde in het kruipen van de eerste dieren, in het breken van de eilanden, het begroeien van land, het zoemde in het draaien van een wiel, het platleggen van wegen, het keren van de tijd, het zoemde in elke schrijvende hand.

Ik kwam het eerst vooral in steden tegen, waar het, licht woekerend, een lijn trok tussen voorspoed en vernieuwing, spieren zocht in ademloze lichamen, antigenen trok uit pest en wrok, en bouwde, verschoof, plande, bewoog, golven zocht –

Benen liepen over de aarde en kozen er een huis. Armen kozen een deur om open te doen. Vandaag hoor ik zelfs jubelend gezoem: een koor van opstijgende ballonnen, de kus onder een opgegooide baret, die straalvlucht naar een beter oord.

Vrijheid, je lijkt te dwarrelen als bloesem in je eerste lente maar toch, vaak was je er niet: die keer toen de gestreepte treinen kwamen, toen we opgedeeld werden in kleur of in geslacht, toen mijn gezicht verborgen werd, maandenlang, toen iemand het podium op kroop, mijn tong uitsneed, omdat ik weer iets onbetamelijks had gedacht, die keer toen ik mij verstopte in de grond, een stoeptegel, een plukje stro, uit schaamte voor de schroeiende zon, voor taksen die het land uithobbelden in zware tanks, voor kinderen die aanmeerden met hun bootjes, voor de vrouw, haar rolstoel, het trappenhuis, de analfabeet in de bibliotheek.

Vrijheid, je kijkt me aan met je holle ogen je masker, je uitgeteerde wangen en ik zoek naar een boom om te schuilen. Laat het vallende water zoemen en we weten dat we vrij zijn. Laat de wolf in de haven zoemen en hij zal vrij zijn, zoemen, zoemen, diep in mij, om wat ooit als een klein geluid begon.

Lies

VAN GASSE

Lies Van Gasse.

Losgeld

Olie-, oliedomme staat die leerlingen vanaf twaalf jaar nog altijd letterlijk met ‘A’ labelt of ‘B’. Welkom in het middelbaar!

Aan Vlaanderen een vraag: wanneer ligt de maatschappij volledig plat? Is dat wanneer de notarissen en de senators staken? Of als de loodgieters, de bakkers en de havenarbeiders niet opdagen?

Ah, inderdaad! Het land ligt op zijn gat als de dakwerkers nakateren, als alle winkeliers hun schup afkuisen, als de onthaalmoeders de luiers zelf aandoen, als koks hun kat sturen naar Nam Fong, Mister Spaghetti en naar alle internaten.

En wie is nu het slimst, iemand die weet waar de Aconcagua ligt (vraag uit De slimste mens ter wereld) of wie het hele stroomschema kan tekenen en uitvoeren voor een schoolkeuken, het Sportpaleis, Wetstraatvergaderzalen? Iemand die weet hoeveel een flamingo weegt of iemand die een tillift kan bedienen zonder dat de bomma valt op koude tegels voor het licht uitgaat?

Wij moesten maar eens over A- en B-ministers praten. Dan zouden ze misschien verstaan hoe het aanvoelt. Alsof wij tweede keus zijn, alsof een stiel leren slechts een plan B kan zijn voor als de A-richting iemand niet ligt, niet gaat.

Straks vraagt gij, Vlaanderen, nog losgeld voor het woord ‘intelligent’ dat gij al eeuwenlang gegijzeld houdt, alleen voor quizzers reserveert, voor dokters, architecten, wetenschappers, voor mevrouw Michiels en advocaten.

Terwijl wij, trappenmakers, de hellingsgraad berekenen, de ideale afstand tussen treden. Kunt gij dat, Vlaanderen? En weet gij alles, zoals wij, mecaniciens, over de juiste spanningskracht op bouten van de nokkenas of hoe de distributieriem vervangen dient voor een perfecte kleptiming?

Zolang gij, Vlaanderen, niet ook de vakman slim noemt in kranten, spelprogramma’s en journaals, zijt gij de A’s in uw naam VlAAnderen niet waard.

Nyano VAN MECHELEN, Amber SERRESEN, Kelvin KAMAU, Miguel ANGEL en Ruth

Een andere verliezer is natuurlijk, en dat doet mij nog het meeste pijn, mijn levensgezel, de poëzie. De poëzie die zo’n mooi forum had in deze prachtige stad en die nu terug dreigt te worden ingepakt in boekendozen. Ze zal er in zekere zin natuurlijk altijd zijn, maar minder groots, meer in de marge. Dat doet een dichters dichter als ik misschien wel het meeste pijn.

Het zij zo. Het doek valt. Bij deze lever ik mijn titel in en word ik weer gewoon Lies Van Gasse, een gezichtsloze dichter, verstopt tussen de pagina’s. Sta mij daarom toe dit trieste stukje af te sluiten met een gedicht, lieve stad. Ik heb in mijn loopbaan al veel goede verzen geschreven over u, Antwerpen, maar, en dat is veelzeggend, de laatste zes maand is dat niet altijd even goed gelukt. Behalve dan misschien in dit gedicht: (zie vorige pagina)

‘Lies Van Gasse'

Het gedicht ‘Losgeld’ kwam tot stand in samenwerking met Kelvin Kamau, Miguel Angel, Charlotte Sibaers, Amber Serresen, Nyano Van Mechelen en Inne Michiels van de Spectrumschool van Deurne in samenwerking met Ruth Lasters.

Omdat vakmannen en -vrouwen nog vaak te weinig gewaardeerd worden, werd er een petitie gestart (via Avaaz/burgerpetities) die oproept tot meer respect voor handenarbeid en praktisch geschoolden. Meer respect voor praktisch geschoolden! Weg met de benaming A- en B-stroom!

Nog al te vaak wordt het algemeen onderwijs (ASO) neergezet als het enige succeslabel op studiegebied en wordt er totaal onterecht neergekeken op BSO’ers en TSO’ers. Ook BUSO’ers en KSO’ers verdienen uiteraard meer waardering.

In Vlaanderen begint de stigmatisering al in het eerste middelbaar waar jongeren letterlijk worden ingedeeld in de A- en de B-stroom. A- en B-labels horen thuis in de supermarkt, niet in het onderwijs. Dit moet dringend anders.

Gaat u daarmee akkoord, onderteken dan de petitie via deze QR-code of via https://secure.avaaz.org/commu nity_petitions/nl/de_ministers_van_ onderwijs_media_en_welzijn_meer_ respect_voor_praktisch_geschool den_weg_met_de_benaming_a_ en_b_stroom/?tLoQza

Ruth Lasters. Foto: Nattida-Jayne KANYACHALAO

LASTERS

Nyano Van Mechelen, Amber Serresen, Kelvin Kamau en Miguel Angel. Foto: Nattida-Jayne KANYACHALAO

SAVE THE PARTY STRIJKT NEER IN ZENOBE GRAMMESTRAAT MET MAAR LIEFST DRIE WINKELS

Op 1 oktober opende SAVE THE PARTY zijn deuren in de Zénobe Grammestraat. De winkel was daarvoor onder de naam FAAM een tiental jaar gevestigd in de Nationalestraat. Een groot bord met SAVE THE PARTY wijst de weg door een poort waarachter een gezellig binnenplein wacht. De etalages van de winkels worden nu pas zichtbaar. Heren- en vrouwenkleding in een aparte winkel met middenin een stuk voor baby- en kinderkledij. Eenmaal binnen ziet men dat de drie winkels in elkaar overlopen.

(Yo VAN DEN BULCK)

Thaise en Vlaamse gerechten geserveerd in een huiselijke sfeer. Kom zeker onze heerlijk cocktails proeven. Reserveren op 03/235.98.42 - informatie op mays.be

THEE EN KOEKJES

Ik heb een afspraak met Adinda De Raedt (48) om tien uur ‘s morgens. Ze ontvangt me hartelijk en verdwijnt dan even in de binnentuin om verse citroenmelisse te plukken voor de thee. Een betere start van een gesprek kan ik me niet indenken. Terwijl ze thee zet met de verse kruiden kan ik even rustig rondkijken. Alles is hier erg gezellig en erop gericht een optimale omgeving te creëren voor de klanten. Er zijn binnenin zithoekjes maar de grootste troef is het binnenplein waar tafels en stoelen verveelde papa’s en ongeduldige kinderen kunnen opvangen. Met thee en koekjes vlijen we ons neer in een zithoek in de vrouwenwinkel, waar het eigen merk Chills & Fever (voorheen Froy & Dind) hangt. En dan begint een compleet chaotisch maar zalig gesprek tussen twee vrouwen die elkaar in de volgende twee uren ontboezemingen, herinneringen en heel diepgaande dingen gaan vertellen. Als ik na een tijd vraag hoe laat het is, blijkt het middaguur al gepasseerd. Ik voel me ineens een beetje schuldig zoveel tijd van deze vrouwelijke onderneemster te hebben genomen maar ze verzekert me dat ze eveneens heeft genoten en best nog een paar uur met me wil praten. Ik wist al vóór het gesprek dat hier voor mij de drijvende kracht achter het merk Froy & Dind, nu Chills & Fever zat. Ik was ooit fan van de kleurige bloemenjurken, een herkenbare print die zich ook op blikken dozen en ongelofelijk schattige babykledij verspreidde. Wat een verschil met de collectie die hier nu voor me hangt op de rekken. Warme en vooral effen kleuren en maar twee jurken. Vooral corona heeft de kledingkeuze van de vrouw ingrijpend veranderd.

GESCHIEDENIS

Adinda volgde een opleiding als kleuterleidster en stond tien jaar in het onderwijs, met goesting. Maar

daarnaast was er die hobby die begon met postkaartjes ontwerpen en… blikken dozen.

Van die hobby kon ze later haar beroep maken. Froy & Dind was geboren en het ging hard. Dozen werden stoffen. Stoffen voor kinderen en baby’s, bloemenjurken en zelfs een mannencollectie volgden. Vandaag zitten we tussen vier nieuwe merken. Chills & Fever voor vrouwen, Munoman, herenkleding met een beetje humor, en Onnolulu en AIKOO voor het kleine geweld. Verder is er GREENZOO om te cocoonen met onder meer ondergoed voor het hele gezin en pyjama’s uit velours voor dames en kinderen.

Deze merken worden aangevuld met externe merken, want Adinda is onderneemster van het puurste soort. Dit is ook een groothandel die meer dan honderd winkels en bedrijven voorziet van kleding en accessoires. Green Queens is de overkoepelende benaming. Er was een tiental jaren een winkel in de Nationalestraat onder de naam FAAM. Ze ruilde dus recent de locatie in het drukke dure centrum in voor deze mindfull winkelervaring: groot, comfortabel en rustig.

De tijd stond niet stil. Corona, een woord dat we bijna in geen enkel interview kunnen vermijden, valt al gauw. En ja, ook hier was het hard en moesten er soms moeilijke beslissingen worden genomen. De grootste uitdaging is de veranderde kijk op kleding.

CORONA

Ik heb ondertussen de T-shirts, sweaters, broeken en truien geïnspecteerd, aangevuld met accessoires zoals drinkbussen en subtiele juwelen. Voor dat alles een rij sportschoenen, zachte kleuren maar vooral comfortabel.

We zaten met zijn allen thuis tijdens de lockdown in joggingbroeken, gemakkelijke sweaters en slobberkousen. Als we gingen wandelen was dat op sportschoenen. Ook fietsen werd belangrijker en daarvoor was comfortabele, regen- en windbestendige kleding nodig. Het virus is nog steeds aanwezig maar het gewone leven kwam weer op gang. En wat doen we? Wringen we ons terug in kokette aanpassende mantelpakjes vergezeld van schoenen met hoge hakken? Neen, dus. Vooral de vrouw geeft het

ontdekte comfort niet meer op. Maar de trend zet zich ook bij de mannen door. Chiquere broeken worden gecombineerd met de eeuwige sportschoenen en een gemakkelijk T-shirt vervangt het klassieke hemd en cravate van vroeger. Dat vormt een nieuwe uitdaging voor het ontwerpen van collecties waarin wordt gezocht naar een balans van sportief en toch sociaal aanvaardbaar in de werkkring. Adinda speelt hier handig op in. Zo kan u bamboe ondergoed kopen. Bamboe is een snelgroeiende plant die driemaal per jaar kan geoogst worden. Het groeit zonder pesticiden en is uiterst geschikt voor het vervaardigen van comfortabel, niet allergisch ondergoed.

KLIMAAT

Eigenlijk is ze er altijd mee bezig geweest, met het ecologische aspect van de collectie. Het is niet omdat er op dit moment een wereldwijde klimaattop in Egypte plaatsvindt, dat Adinda het belang ervan inziet. Het begint al met het verven van de stoffen met organische producten met zo weinig mogelijk impact op het milieu. Ook de werkvoorwaarden van de arbeiders in de fabrieken die de kleding produceren zijn belangrijk. Zo kan ze zeker zijn dat er geen kinderarbeid aan te pas komt. Overproductie wordt tegengegaan. Als u dingen bestelt op de webshop worden die verpakt in gerecycleerd karton en de leveringen worden zo goed mogelijk gepland (smart transport). Kwaliteit staat hier hoog in het vaandel. Zo wordt voor tijdloos design in eigen atelier gezorgd zodat u het aangekochte kledingstuk zo lang mogelijk kan dragen. Alles draagt hier een certificaat, waaronder het GOTS- of OCS-label, zo weet u dat u eerlijke kledij koopt.

PAKJES

Ik mag nog even mee naar boven

om in het atelier de stofontwerpen voor de komende zomercollectie te zien. Het wordt gelukkig een kleurig verhaal. Ik loop nog snel langs de andere dingen dan kleding want het pakjesseizoen zit eraan te komen. Een select aantal binnenhuisattributen en sjaals en juwelen komen zeker in aanmerking voor mijn geliefden. Het was een heel aangename ontmoeting met een vrouw die mij kracht geeft. Een onderneemster die niet opgeeft en die voor haar vier kinderen een lichtend voorbeeld is.

SAVE THE PARTY

Zenobé Grammestraat 34 2018 Antwerpen www.savetheparty.be

Open: donderdag tot en met zaterdag Save The Party in de Zénobe Grammestraat. Foto: An VAN DE WAL

OVER ZEELUI, EEN SCHIP, EEN STUKA EN EEN OCEAAN VAN VERDRIET

André De Jonghe en het drama van de gezonken SS Anvers

In elke familie circuleren fascinerende, ontroerende, grappige of hartverscheurende verhalen die schreeuwen om verteld te worden. Onze redactiesecretaris André De Jonghe (72) uit de Arendstraat, diste ons zo’n verhaal op en hij illustreerde het met documenten uit zijn familiearchief. We keren terug naar het begin van de Tweede Wereldoorlog en reconstrueren de scheepsramp die zich op 13 november 1940 voltrok en de naweeën ervan. (Peter THEUNYNCK)

TWEE ZEEMANNEN

In dit verhaal vertolken Germain en André De Jonghe – de grootvader en de oom van onze redactiesecretaris – de trieste hoofdrol. Germain (56) is een ervaren scheepskapitein.

In 1909 behaalde hij het brevet van eerste stuurman en tien jaar later dat van kapitein ter lange omvaart. Sinds 14 juli 1939 voert hij het bevel over de SS Anvers. Zijn twintigjarige zoon André, pas gehuwd en aanstaande vader, is matroos op hetzelfde schip.

SS ANVERS

De SS Anvers, de boot waarmee vader en zoon De Jonghe varen, is een 117 meter lange stomer van 7135 ton. Hij is in 1908 te water gelaten in Flensburg, Duitsland, en is sinds 1913 eigendom van de Antwerpse rederij Armement Deppe, gevestigd aan de Bordeauxstraat.

Op 10 maart 1940 verlaat de SS Anvers zijn thuishaven Antwerpen om er nooit meer terug te keren. Het schip zet eerst koers naar Rosaria (Argentinië). Vandaar stoomt het met een ruim vol maïs naar Sharpness (VK). De stomer blijft even liggen in Barry Docks (VK) en vaart dan naar Philadelphia (VS) om er een lading ijzer op te halen. In Sydney (Nova Scotia, Canada) sluit het schip zich aan bij een konvooi van 42 vrachtschepen dat op 15 oktober 1940 de haven uitvaart richting Loch Long (westkust Schotland). De escorterende marineschepen slaan een aanval van een U-32 af en brengen de Duitse onderzeeër vervolgens tot zinken. Op 31 oktober bereikt het konvooi veilig zijn bestemming. Daar wordt een nieuw konvooi gevormd dat op 9 november via een noordelijke route koers zet naar Londen.

STUKA

Tot 13 november gaat alles goed met de SS Anvers en zijn 36-koppige bemanning. Die dag echter, ter hoogte van Kinnaird Head (oostkust Schotland), wordt omstreeks 17u50, het is dan al bijna donker, het gebrom van een vliegtuigmotor hoorbaar. Een Duitse Stuka zet een duikvlucht in richting het grootste schip van het konvooi, de SS Anvers. Hij dropt twee bommen, die gelukkig in zee terechtkomen, en scheert op dertig meter hoogte weg tussen de twee masten. Henri Dom, de tweede stuurman, verantwoordelijk voor de luchtafweer, haast zich naar het Hotchkiss kanon en geeft zijn kanonniers het bevel het vuur te openen. Helaas zwijgt de Hotchkiss: hij blokkeert voor er ook maar een schot gelost is. De Stuka zwenkt en zet een nieuwe aanval in op het weerloze schip. Hij dropt nu vier bommen en bestookt het dek van de SS Anvers met mitrailleurvuur. Weer belanden twee bommen in zee, maar de twee andere treffen de stomer midscheeps, doorboren de dekken en ontploffen in de ketelruimte. De stokers zijn op slag dood. Het hart van het schip is geraakt, kajuiten zijn vernield en deuren geblokkeerd. Kapitein De Jonghe baant zich een weg naar zijn kajuit om de boorddocumenten in veiligheid te brengen. Op dat moment stort een betonnen bekleding in en zit hij als een rat in de val.

HELDENMOED

Door allerlei scheuren en kieren van het schip komt hete stoom. Onder de ogen van de opvarenden stuikt het centrale kasteel in elkaar. “Naar de reddingssloepen” is de kreet die overal weerklinkt. Sloep een, twee en drie zijn vernield en sloep vijf

is volledig onbereikbaar geworden. Iedereen die kan, rept zich naar sloep vier. Iedereen, behalve matroos André De Jonghe. Die probeert manhaftig en op gevaar voor eigen leven bij de kajuit te komen waarin zijn vader gekneld zit. Het is een onmogelijke taak: de trappen zijn vernield en brokstukken van de betonnen bewapening versperren overal de weg. De tweede stuurman maant de jonge matroos aan om naar de reddingssloep te komen en de kapitein schreeuwt zijn zoon toe om het schip te verlaten nu het nog kan. André De Jonghe wil echter

van geen wijken weten. Wanneer het schip in tweeën breekt worden vader en zoon, samen met andere opvarenden die dood of zwaargewond zijn of die gekneld zijn geraakt, naar de zeebodem gezogen.

REDDINGSSLOEP

Door de geweldig waterverplaatsing kapseist ook de reddingssloep die zich nog niet ver genoeg van het schip heeft kunnen verwijderen. De opvarenden gaan kopje onder. Een drietal mannen belandt tussen de sloep en de romp van de stomer. Ze worden verpletterd. De anderen

Enkele documenten van de familie De Jonghe. Eigen foto

komen een voor een weer boven het wateroppervlak. Twee van hen, onder wie een scheepsmekanieker, zwemmen naar de gekantelde sloep. De mekanieker heeft een zaklamp bij zich en wonder boven wonder werkt die nog. Dankzij de lichtsignalen slaagt een viertal andere drenkelingen erin om in het duister de sloep te vervoegen. Samen krijgen ze die gekeerd. Doordat er veel water in de reddingsboot zit en er maar een roeispaan is overgebleven, is de sloep niet wendbaar. Ze horen her en der hulpkreten uit de inktzwarte zee opstijgen, maar ze slagen er niet in om naar hun vrienden toe te varen.

SJOFNA en VESPASIAN

Anderhalf uur dobberen ze in het volstrekte duister rond, hopend dat de signalen van de zaklamp door iets of iemand opgevangen zullen worden. Gelukkig gebeurt dat ook. Een Noors cargoschip, de Sjofna, redt de zes zeelui uit de reddingssloep en slaagt er ook in een aantal drenkelingen op te vissen die zich aan wrakstukken hebben vastgeklampt. Later blijkt dat een ander Noors schip, de Vespasian, ook vier matrozen van de SS Anvers uit het ijskoude water heeft gered. Uiteindelijk komt de teller op zestien overlevenden te staan. Twintig mensen laten bij de ramp het leven.

WOCHENSHAU FILMJOURNAAL

Leontine De Ryck, de vrouw van Germain De Jonghe, haar kinderen Flor, Yvonne en Paul, en Andrés vrouw, Lydia Seghers, moeten vaak opgeschrikt zijn door berichten over getorpedeerde schepen.

De angst slaat hen pas goed om het hart wanneer ze begin december 1940 in de bioscoop het Deutsche Wochenshau filmjournaal zien dat onder toezicht van het Duitse propagandaministerie wordt gemaakt en verspreid. In aflevering n° 481 wordt gewag gemaakt van twee schepen die in de Atlantische Oceaan tot zinken zijn gebracht. De ongeruste Leontine stuurt op 3 december 1940 een brief naar UFA-Films, IJzerplaats 10 Brussel, om te vragen naar de naam van de gezonken schepen. Brussel neemt meteen contact op met Berlijn. Pas op 27 januari 1941, bijna twee maanden na haar vraag, ontvangt mevrouw De JongheDe Ryck het teleurstellende bericht dat Berlijn geen verdere details kan verschaffen.

COMPANHIA COLONIAL DE NAVEGAÇAO

De familie leeft in grote onzekerheid. Flor, de oudste zoon van Germain De Jonghe, kruipt ook in de pen.

Op 14 januari 1941 stuurt hij een brief naar de Companhia Colonial de Navegaçao in Lissabon, een rederij in het neutrale Portugal die blijkbaar over een goed informatienetwerk beschikt en de communicatie tussen zeelui en familie aan wal coördineert. Uit Flors brief blijkt dat het gerucht de ronde doet dat de SS Anvers gezonken zou zijn. Hij vraagt of die informatie bevestigd kan worden. Vijftien dagen later valt het pijnlijke verdict in zijn bus:

“De inlichtingen die wij inwonnen over de stomer “Anvers” bevestigen, tot onze grote spijt, het verlies van het schip en zijn moedige kapitein. […] Wat uw broer betreft, die eveneens aan boord van de stomer was, zijn de berichten die we in Lissabon ontvingen niet precies genoeg. Omdat we maar al te goed beseffen welke angsten u doorstaat, hebben we meer concrete inlichtingen gevraagd om te weten te komen of uw broer bij de geredde bemanningsleden hoort, hetgeen wij vurig verhopen.”

Later dat jaar ontvangen ze via overlevenden van de ramp het bericht dat zowel vader als zoon De Jonghe in de scheepsramp is omgekomen. Pas op 21 januari 1943 valt de officiële bevestiging van het Rode Kruis bij mevrouw De Jonghe-De Rijck aan de Amerikalei in de brievenbus.

NABESTAANDEN

Nog in het rampjaar 1940 wordt Herwig De Jonghe geboren, de zoon van de veel te vroeg overleden matroos André De Jonghe. Herwig groeit op zonder zijn vader ooit gekend te hebben.

Wanneer Paul De Jonghe, de jongste broer van de verdronken matroos, in 1950 een zoontje krijgt, beslist hij om de jongen te vernoemen naar diens verdronken oom. Zo komt onze redactiesecretaris aan zijn zwaar beladen voornaam André.

In het najaar van 1953 wordt beslist om aan de nieuwe promotie leerlingen van de Hogere Zeevaartschool

in Antwerpen de naam “promotie De Jonghe” toe te kennen, in nagedachtenis van wijlen kapitein Germain De Jonghe en zijn zoon André. De twee weduwen De Jonghe worden uitgenodigd om de plechtigheid met hun aanwezigheid op te luisteren.

Na de dood van Paul De Jonghe belandt diens familiearchief bij zijn zoon André en via André krijgt Gazet van Zurenborg het verhaal over de schipbreuk van de SS Anvers in handen.

Mocht ook u, beste lezer van Gazet van Zurenborg, in uw familiearchief boeiende verhalen vinden die smeken om verteld te worden, laat het ons weten.

We sturen graag een redacteur op u af.

Landschapsarchitectuur is een noodzaak geworden BUREAU OMGEVING TEKENT VOOR STADSPARK EN RINGPARK

Landschapsbureau Omgeving is de overbuur van het natuurgebied Wolvenberg. Een team van ongeveer 80 mensen is tot over de grens betrokken bij de herwaardering van ongetemde natuur en de aanleg van meer verkoelend groen in een opwarmende wereld. In Antwerpen tekenen zij voor de vernieuwing van het Stadspark en het geplande Ringpark. (Marcel SCHOETERS)

7 mensen. “Dat zijn allemaal bekwame mensen die mee nadenken over de toekomst van het bedrijf, zegt Luc Wallays, die vroeger CEO was, en nu een coördinerende functie heeft. Zelf is hij Tuin- en Landschapsarchitect en Stedenbouwkundige. “Voor de winstuitkering hebben we drie systemen”, zegt zij. “Eén derde gaat naar iedereen, één derde naar de aandeelhouders en één derde wordt weer geïnvesteerd.”

of eerder voor private opdrachtgevers?

Luc Wallays: “Ik denk 50-50, maar bij ‘privaat’ moet je vooral denken aan appartementencomplexen, ziekenhuizen, verzorgingsinstellingen.”

Hebben jullie veel concurrentie?

Omgeving werd in 1973 in Mortsel opgericht door 3 mannen, een landmeter, een architect en een stedenbouwkundige. Het is uitgegroeid tot een bedrijf van 30 mensen en is dan uiteindelijk verkocht. Het is ondertussen ook een internationaal bedrijf, met Polen, Litouwers, Italianen etc. Vandaag functioneert het bureau als

een coöperatieve, met 35 van de 80 medewerkers als mede-eigenaars. Het bedrijf wordt gerund door die 35 en die genieten ook allemaal mee van de financiële return.

Van die groep hebben er 3 de eindverantwoordelijkheid, ondersteund door een strategisch team van

Bij landschapsarchitectuur denken de mensen in de eerste plaats aan de 18de eeuw. Is hier vandaag nog een markt voor?

Luc Wallays: “Vroeger was landschapsarchitectuur een manier waar mee de mensen konden laten zien hoe rijk ze wel waren. Nu is dat een noodzaak geworden.”

Werken jullie vooral voor de overheid

Luc Wallays: “In Vlaanderen zijn wij zeker de grootste, zeker als onafhankelijk stedenbouwkundig en landschapsbureau, maar er zijn in Vlaanderen natuurlijk enkele grote ingenieursbureaus die ook een paar mensen in dienst hebben die zich daarmee bezighouden.

Welke profielen hebben jullie mensen?

Luc Wallays: “Wij hebben landschapsarchitecten, stedenbouwkundigen, geografen, architecten, sociologen. Geen landmeters meer. Wij kunnen op die manier samenwerken

Luc Wallays van Landschapsbureau Omgeving. Foto: Luc PANDELAERS

met de grootste architectuurbureaus in het land, die die kennis niet in huis hebben. Het is in die combinatie van landschap en stedenbouw dat er volgens mij de komende jaren het meeste werk zal zitten.”

MOMENTUM

Waar komt dat momentum in de belangstelling voor landschapsarchitectuur vandaan? Is er een mentaliteitsverandering aan het optreden?

Luc Wallays: “Klimaatverandering en de noodzaak dat er aandacht moet komen voor de omgeving en waterbuffering, omgaan met droogte, met te veel water, te veel hitte. De goedkoopste airconditioner die je kan hebben zijn bomen. Dat begint meer en meer wereldwijd te leven. Als je de stad leefbaar wil houden, heb je water en bomen nodig.”

Waar zijn jullie vooral actief? België, de omringende landen?

Luc Wallays: “Wij zijn actief in België, Nederland, overal in Europa en nu recentelijk zelfs in Vietnam. Dat was een toevalligheid, via een Belgisch bedrijf dat zich daar bezighoudt met duurzame technieken en merkte dat ze in Vietnam geen idee hadden over duurzame stedenbouw. Voor nieuwe steden maken zij gewoon tabula rasa

en beginnen ze gewoon opnieuw, terwijl wij zeggen: ‘Begin eerst met wat je al hebt.’ We hebben meegedaan aan een grote wedstrijd in Da Nang en die hebben we gewonnen. Er woont nu een collega van ons en er werken in totaal al 7 mensen daar. Wij zijn ervan overtuigd dat de toekomst daar ligt en niet hier.

De aandacht voor landschapsarchitectuur wordt ingegeven door de klimaatverandering en de noodzaak dat er aandacht moet komen voor de omgeving en waterbuffering, omgaan met droogte, met te veel water, te veel hitte. De goedkoopste airconditioner die je kan hebben zijn bomen.

Wij werken in Europa. In Belgrado zijn we betrokken bij de herinrichting van een havengebied, een soort ‘Eilandje’. We werken in Praag aan een rivierproject en we doen mee aan een wedstrijd in Spanje.”

VEENENDAAL

In 2019 kwam Omgeving als winnaar uit de bus voor de omvorming van een stuk braakland tot wandelgebied in

de Nederlandse stad Veenendaal, de zogenaamde ‘Turfweide’. Dat project had een sterke band met Antwerpen, omdat het een onderdeel was van de viering van het Gilbert van Schoonbekejaar.

Van Schoonbeke was een Antwerpse stadsontwikkelaar en grondspeculant die Antwerpen nieuwe straten en pleinen schonk als de Graanmarkt, de Stadswaag, de Vrijdagmarkt en de ‘Nieuwstad’, een dokkencomplex dat nu het Eilandje is. Hij zorgde ook voor de afwerking van de Spaanse Omwalling. Voor al deze projecten had hij bakstenen nodig, die in Hemiksem werden vervaardigd.

Voor de turf die nodig was om de steenovens te stoken kreeg hij van Karel V een octrooi om gronden te ontginnen in een gebied tussen de Utrechtse Heuvelrug en de Veluwe en hij wordt beschouwd als de grondlegger van Veenendaal. De Nederlandse stad sprong mee op de kar van events n.a.v. de viering van Van Schoonbeke en organiseerde een internationale landschapsprijs. Die dus door Omgeving werd gewonnen. “We zijn daarop gewezen door Peter Gestels, de voorzitter van de Vrienden van het Brouwershuis, die wij kennen als architect.”

STADSPARK

Hoe zijn jullie in de buurt van Zurenborg terechtgekomen?

Luc Wallays: “Zeker met overtuiging. We zitten vlak bij het station en we hebben nogal wat Gentenaars in dienst. Net voor Corona hebben we wél werkplekken ingericht in Gent en Brussel. Iedere dag vinden we onszelf opnieuw uit. We hebben 25 jaar geleden een paar mensen opgenomen in de ploeg vanuit het Buro Voor Vrije Ruimte, dat we 5 jaar geleden hebben overgenomen, en dat waren de ontwerpers van de Dageraadplaats zoals die er nu uitziet.”

Jullie zorgen ook voor de heraanleg van het Stadspark.

Luc Wallays: “Wij staan in voor de uitvoering van een beheerplan om het Stadspark naar de toekomst toe jong en levend te houden. Bomen gaan dood en je moet die regelmatig vervangen. Er worden grote eisen gesteld vanuit erfgoed. We hadden natuurlijk graag de randen meegenomen, maar dan snijden we te veel in de mobiliteit van de stad.”

“We hebben ons nu gefocust op de strategische plekken, met de vernieuwing van de begroeiing en het herstellen van de doorzichten en perspectieven. Dat laatste heeft een impact op de beplanting. Ook de verlichting wordt vernieuwd De omgeving van het monument van Albert I wordt weer groen. Ze hebben daar indertijd een stuk van het park voor afgeknipt en het lijkt alsof het park daar stopt en we gaan dat opnieuw in het park halen. Het is een lang proces geweest om iedereen op dezelfde lijn te krijgen naar veiligheid en ecologie toe.”

“De speeltuin wordt volledig vernieuwd. Een groot deel van de paden wordt opnieuw aangelegd. Wat het belangrijkste is, is natuurlijk het water. Dat halen we in Den Bel. Daar krijgen ze de laagste verdieping niet waterdicht en er staat permanent een pomp dat in het riool te pompen en dat voeren we nu via een pijpleiding af naar het Stadspark. Dat is niet voldoende om dat op peil te houden, maar in de toekomst zijn ze van plan om ook het regenwater dat nu nog in het riool wegloopt af te leiden naar het Stadspark zodat dat fungeert als een grote spons, die een verkoelende werking heeft.”

RINGLAND

Luc Wallays: “Voor Ringland hebben we alle plannen getekend, bijna kosteloos zelfs. Op de Linkeroever zijn we al begonnen, samen met de infrastructuurwerkzaamheden. Dat wordt geen overkapping, maar er is al wel één ecoduct klaar. Dat wordt het grootste park van Antwerpen, doordat het al die parken verbindt tot een gebied van 700 hectare. We hebben ook Park De Grote Schijn gedaan.”

Zurenborgers omarmen

Jan Van Alsenoy

Jan woont in de Mercatorstraat en is al twee (40) verder geholpen. Die had zowel materiële de 100 ontmoetingen die zij hadden hielpen tunnel” terug te vinden. Jan wenst dat er voor “rijk” is, structurele oplossingen worden gevonden.

In de eindejaarperiode waarin we iedereen warmte, een goede gezondheid en veel geluk willen toewensen zetten we ook graag dit hartverwarmend initiatief in de kijker. In het februarinummer volgt een uitgebreider interview met deze organisatie die zich al 8 jaar inzet om een oplossing te bieden aan de kansarmoede. In het najaar van 2021 was er een eerste infosessie in de Zure en op 25/09/2022 passeerde “ATK on tour” in het Zeezicht.

Lukas Carlier

Lukas woont in de Bosduifstraat en vertelt graag hoe hij al veel geleerd heeft van Haidar, zijn Afghaanse buddy van 18 jaar. Haidar werkt nu voor de stad maar droomt van een opleiding om decoratieschilder te worden. Lukas wil hem graag, behalve kalmte en rust, het vertrouwen toewensen dat alles in orde komt en dat hij altijd even positief, optimistisch en open naar andere mensen mag blijven kijken.

Daniël Hoogstraten

Daniël woont al 17 jaar in de Tweelingenstraat, werkt veel met startups en zorgt voor zijn 2 zonen Noah en Nathan, 14 en 18 jaar. Hij speelde met de idee om ondersteunend pleegouder te worden, maar vond via een collega deze manier om klankbord te worden voor een Afghaanse nieuwkomer die hij graag meer duiding geeft over hoe de zaken hier werken. Zijn buddy, een 20-jarige jongeman, heeft bijvoorbeeld een heel ander vrouwbeeld door de andere cultuur waarin hij is opgevoed. Daniël is dan ook blij met de positieve interacties met zijn zonen. Loop niet voorbij aan de poster aan het raam, maar bel gerust even aan: hier woont een ambassadeur van ATK! Als kerstwens hoopt Daniël dat het traject volgend jaar verder mag groeien tot een vriendschap voor het leven.

Marijke Moens

Marijke woont zelf in hartje Zurenborg en kent de wijk als een warme, geëngageerde buurt waar zeker nog veel vrijwilligers te vinden zijn. We spreken alvast af om onze babbel verder te zetten en in de volgende editie de oproep naar nieuwe buddy’s én de doelstelling van de vzw verder toe te lichten.

omarmen Armen Te Kort (ATK)

Tijdens deze sessie maakten we al kennis met enkele van de wijkbewoners die zich als vrijwilliger inzetten voor Armen Te Kort. Hier stellen ze zich kort even voor. Is je nieuwsgierigheid geprikkeld? Neem dan een kijkje op www.armentekort.be of spreek gerust deze enthousiaste buddy’s aan.

(Tekst: Annelies DE MUL - Foto’s: Jeannine FÜHRING)

Matthieu Van Leemputten en Abdullah Kahn Matthieu begeleidt gedurende één jaar Abdullah die drieënhalf jaar geleden uit Afghanistan in ons land kwam. In die periode leerde die behoorlijk vlot Nederlands en ging die aan het werk in kringloopwinkel Opnieuw en C°, wat zo vlot verliep dat hij er ondertussen is doorgegroeid tot manager. Matthieu heeft een kerstwens die ook een oproep is: hij zou graag het aantal buddy’s zien toenemen en dan liefst nog met jonge mensen.

Dirk Marreel

Dirk heeft zijn eigen nestje gebouwd in de Bosduifstraat en nu de kinderen hun vleugels uitslaan, is er meer tijd en ruimte om ook anderen te helpen aan een mooie, kansrijke toekomst. Dirk is momenteel al in zijn tweede traject bezig met een Marokkaanse vrouw en zet zich daarnaast ook in als Buddy-mentor bij begeleiding van nieuwe vrijwilligers. Hij wenst de organisatie veel nieuwe actieve buddy-duo’s toe en voor zijn kans zoekende buddy hoopt hij dat ze de ruimte en rust vindt om haar ambitie waar te maken om in de zorg te werken en dat ze hiervoor dan ook de mogelijkheid krijgt een opleiding te genieten.

Rik Rijnders Medewerker van ATK en Zurenborgbuur ziet dat de organisatie ook leeft op de Dageraadplaats en hoopt er samen met nog meer Zurenborgers een warme winter van te maken.

twee jaar buddy. Hij heeft in die periode Patsy materiële als emotionele problemen opgestapeld en hielpen haar het spreekwoordelijke “einde van de voor de circa 80.000 kansarmen die Antwerpen gevonden.

Meer nieuws over De Lijn

Voorbereidingen voor nieuwe stelplaats De Lijn vorderen

De plannen voor een nieuwe stelplaats nabij vliegveld Deurne ter vervanging van de stelplaats in Zurenborg beginnen steeds vastere vormen aan te nemen. Vanuit De Lijn wordt er hard aan gewerkt om deze stelplaats en ook een onderhoudscentrum te Rumst als vervanging van de stelplaats Zurenborg te realiseren. (Herman KOK )

In het voorjaar besloot de stad de vergunning voor de stelplaats in Zurenborg nog eens voor een periode van drie jaar te verlengen, in afwachting van de nieuwe stelplaats bij de luchthaven die nog niet vergund was. Parallel werden er - na overleg tussen De Lijn, de Stad en Leefbaar Zurenborg - een reeks aanpassingen en milderende maatregelen doorgevoerd waardoor de overlast van de stelplaats aanzienlijk kon worden verminderd. Met name de leerlingen van de school De Dageraad en de bewoners langs de as Wolfstraat-Lange AltaarstraatCogels-Osylei hebben hier sterk profijt van. Echter, grote vraag was of de termijn van drie jaar De Lijn in staat zou stellen om de verhuis naar de nieuwe stelplaats tijdig te volbrengen.

In maart 2022 was het dan zo ver. De Vlaamse overheid besloot De Lijn een vergunning te geven voor de bouw van de nieuwe stelplaats. Aanvankelijke waren er bezwaren vanuit Mortsel in verband met een lokale vleermuizenpopulatie en de angst dat de bussen vooral via de R11 zouden rijden. Hier zijn echter oplossingen voor gevonden waarna de vergunning kon worden afgegeven. Dit betekende dat De Lijn voort kon met de voorbereidingen van de werken.

Ook is er inmiddels een vergunning verstrekt voor het nieuw te realiseren onderhoudscentrum van De Lijn in Rumst. Zowel de bouw van de nieuwe stelplaats als de bouw van het onderhoudscentrum zijn nodig om de volledige verhuizing vanuit de

stelplaats van Zurenborg mogelijk te maken.

De bouw van de nieuwe stelplaats en de bouw van het onderhoudscentrum zijn inmiddels gecombineerd in één project aanbesteed.

Omtrent de stelplaats en het effect van de milderende maatregelen is er een principieel akkoord om periodiek overleg te hebben tussen De Lijn, de Stad en Leefbaar Zurenborg en dit eens in de drie à vier maanden om de voortgang te bespreken en eventuele pijnpunten aan te pakken. Er is ook een directe communicatie in verband met eventuele werken en omleidingen. Dit wordt vanuit Leefbaar Zurenborg als zeer positief ervaren. Naar intentie en communicatie is dit een groot verschil vergeleken bij de gang van zaken in het verleden.

Gegeven de voortgang streeft De Lijn naar een aanvang van de verhuizing van de stelplaats in Zurenborg naar de nieuwe stelplaats vanaf voorjaar 2024. Dit wel onder voorbehoud van onvoorziene gebeurtenissen of vertragingen tijdens de realisatie van de werken.

Met de verbeterde communicatie tussen De Lijn, de Stad en Leefbaar Zurenborg is er nu de mogelijkheid om binnen het proces rond de verhuis van de stelplaats, meer helderheid te scheppen wat betreft progressie en kan er ook meer begrip ontstaan.

Dynamiek is er voldoende in Zurenborg. De aanstaande verhuis van de stelplaats brengt de realisatie van Nieuw Zurenborg weer een stap dichterbij. De ontwikkeling van het Spoorpark, alhoewel vertraagd, zal met de herontwikkeling van de loods aan de Tramplaats die per september 2023 zal vrijkomen, een nieuwe impuls geven aan de oostzijde van de Tramplaats. En de aanstaande heraanleg van de Cogels-Osylei, waaraan vanuit Berchem, Antwerpen, en De Lijn gezamenlijk wordt gewerkt, zal een belangrijke opwaardering zijn voor Zurenborg en zal de attractiviteit van de wijk voor bewoners en bezoekers ten goede komen. De vernieuwing van het tramspoor in de straat is een bevestiging van de sterke band tussen Zurenborg en de Antwerpse tram. Wie weet… misschien kunnen we eens denken aan een doorgetrokken lijn 11 tot aan Luchthaven Deurne of verder, of een tramlijn 20 naar Borsbeek.

De stelplaats verhuist naar Deurne. Foto: Jörg PYL

De Lijn houdt haar woord Lente 2024: geen stelplaats meer

“Begin 2024 nemen we de nieuwe stelplaats aan de luchthaven in gebruik.” Dat zei toenmalig directeurgeneraal, Roger Kesteloot, begin 2021 in zijn afscheidsinterview met Gazet van Zurenborg. Bijna twee jaar na datum, iets meer dan een jaar voor De Lijn de stelplaats op de Tramplaats zoals afgesproken moet ontruimen, vroegen we ons af de openbaarvervoermaatschappij zich aan haar deadline houdt. Nazorg heet dat, een begrip dat de media soms te vreemd is maar dat de Gazet koestert. (Guy POPPE)

“Tenzij onvoorziene gebeurtenissen of vertragingen tijdens de realisatie van de werken, streeft De Lijn nog steeds naar voorjaar 2024 voor de aanvang van de verhuizing van de activiteiten in Zurenborg”, verzekert manager bedrijfscommunicatie, Anneliese Meynaerts, ons. De Lijn houdt dus weliswaar een slag om de arm maar, laten we eerlijk zijn, dat doet elke zorgzame bestuurder. Als er niets onverwachts gebeurt dat De Lijn én de wijk parten speelt,

dan is het over pakweg vijftien maanden gedaan met bussen die vanuit Zurenborg aan hun rit beginnen en er in de loop van de dag terugkeren voor een pauze. Het einde van een lang verhaal dat de buurt aardig wat sores bezorgd heeft, is in zicht.

VOETANGELS EN KLEMMEN

Er waren volgens Kesteloot nogal wat tussenstappen te zetten voor De Lijn het busdepot definitief verlaat. Zo moest de stad Mortsel nog een

vergunning uitreiken voor de nieuwe stelplaats en wou ze dat pas doen als De Lijn een masterplan ingediend had. Het definitieve ontwerp voor de site aan de luchthaven moest begin van het tweede kwartaal van 2022 klaar zijn. Daarna zou de aanbesteding volgen en eind dit jaar de gunning, zoals dat heet in het administratieve jargon. De Gazet vroeg zich af of er sinds het gesprek bakens uitgezet zijn die de uitspraak van De Lijn kracht bijzetten. De vooropgestelde timing is gevolgd, het definitieve ontwerp is er en ook de vergunning, vertelt Meynaerts, de gunning is in het voorjaar van 2022 gebeurd. Het verhuistraject zit dus op het goede spoor, zeker weten.

De Lijn verlaat de loods op de Tramplaats in september 2023

Er was nog een andere hinderpaal te omzeilen, leerden we van Kesteloot. De verkoop van de site op Zurenborg aan de stad Antwerpen was op het

moment van het interview nog niet in een akte gegoten. Ook die horde is genomen. De akte voor de verkoop van de stelplaats is onlangs, op 29 september, getekend, net als die voor de loods aan de Draakplaats. Dat terrein van bijna 4000 m² is een onderdeel van het toekomstige Spoorpark, welke nieuwe invulling de loods ook krijgt. Wat de stand van zaken is van dat park, daarover leest u meer op een andere plaats in de Gazet

DE LOODS

Een adder onder het gras. In de loods ligt materiaal opgeslagen. Ten tijde van het interview met Roger Kesteloot lazen we op de website van Vespa (Vastgoed en Stadsprojecten voor Antwerpen): “De vervoersmaatschappij mag het gebouw tijdelijk blijven gebruiken voor geplande werken aan de traminfrastructuur in en rond de Cogels-Osylei.” Volgens de planning toen hadden die werkzaamheden begin dit jaar van start moeten gaan maar die timing is niet geëerbiedigd. De Lijn en de stad zijn samen verantwoordelijk voor de verwezenlijking van de plannen maar, zegt Meynaerts, “een exacte startdatum is nog niet bekend”. Toch betekent dat niet dat De Lijn de loods nog jaren in gebruik houdt. De maatschappij zoekt naar een oplossing om het materiaal ergens anders in Antwerpen op te bergen want, zo besluit Anneliese Meynaerts, “De Lijn moet de loods op de Draakplaats in september 2023 verlaten”, over een maand of negen dus. Er is m.a.w. geen sprake van dat het behoud van de loods als opslagplaats de totstandkoming van het Spoorpark stokken in de wielen kan steken.

DE TOEKOMST

Als er de volgende maanden geen kink in de kabel komt – hout vasthouden! –, De Lijn doet wat ze ons voorhoudt te geloven en het terrein van de stelplaats vrijkomt, dan moet onze aandacht in de buurt stilaan verschuiven naar een project op halflange termijn: Nieuw Zurenborg. Aan alle bewoners om in het oog te houden welke plannen de stad ontvouwt voor bijkomende bewoning en aangepaste parkeergelegenheid, extra groen en andere faciliteiten. Gazet van Zurenborg draagt daaraan graag een steentje bij.

De loods verdwijnt in september 2023. Foto: Jörg PYL

De stelplaats vedwijnt in de lente 2024.

Foto: Jörg PYL

Grenzeloze Liefde

Hoe een Hollander en een Française vielen voor elkaar en voor Zurenborg

Landsgrenzen vervagen in ons kleine landje. Na amper drie uur rijden ben je in het buitenland. Nederland, Frankrijk en wat verder Italië en Groot-Brittannië. Ons liefdesverhaal combineert ze allemaal. En wat nog mooier is, het komt uiteindelijk allemaal samen in Zurenborg. (Yo VAN DEN BULCK)

de foto bij Jeannine, onze huisfotografe, dus probeer ik het interview kort te houden.

ZURENBORG

Het is het sociale element van de buurt dat hen zo aanspreekt. Ze zijn hier graag, alles op loopafstand: scholen, restaurants,... Een bezoek aan de zoo met de kleintjes is altijd een feest. De familie woont ver, maar ook hier merk ik meteen de internationale ingesteldheid. Er is een vakantiehuis dicht bij Dijon en de familie in Frankrijk, en ze steken geregeld de grens over naar Nederland.

UI De eerste Valentijn samen zal Marion nooit vergeten. Sander gaf haar toen een ui cadeau. Ik bekijk haar verbaasd, want zie niet meteen de romantiek van dat knolgewas. Ze verzekert me dat ze onmiddellijk de humor achter dat cadeau zag: “A cheap present (He is Dutch!) to a stinky French lady.” Ahhh zo dus…

Ik bedank hen voor de tijd die ze vrijmaakten op zo’n druk moment, net voor een vliegreis van meer dan twaalf uur, aan de vooravond van de nationale staking. Gelukkig vertrekken ze vanuit Schiphol, maar ook daar zijn lange files aangekondigd. Ik bewonder hun kalmte en geduld en laat hen rustig de rommel opruimen die het kleine, vermoeide volkje heeft gemaakt en de koffers pakken. Ik wens hen een fantastische reis toe en loop naar buiten. De rust en schoonheid van de volle maan omarmen mij.

WIE?

De Nederlander Sander Timmer (36) vormt samen met Marion Libouban (34) een prachtig gezinnetje. De kleine kindjes (Achille van 3,5 jaar, Esmée van 2 jaar en de vijf maanden oude Emile) zorgen momenteel voor voldoende afleiding in het mooi gerenoveerde huis in de Grote Beerstraat.

ONLINE

Na zijn studie Biologische Wetenschappen (Biological sciences) begint Sander vanaf 2010 aan een PHD (doctoraat) in Cambrigde (UK). Marion volgt intussen hetzelfde traject, maar dan in Rome (Italië). Ze hebben online contact met elkaar in het kader van hun studies. In 2012 vindt hun eerste echte ontmoeting plaats. Dat Sander Nederlands spreekt en Marion Frans wordt handig omzeild doordat ze de voertaal van hun opleiding gebruiken: het Engels. De twee worden een paar.

Na hun studies werken ze allebei voor internationale bedrijven. Het maakt een Amerikaanse firma niet zoveel uit of haar medewerkers vanuit Nederland dan wel vanuit België opereren. Ze zijn er eerder over verbaasd als een verhuis inhoudt dat je drie uur verder gaat wonen en meteen in een ander land bent.

JOB

Het paar woont een tijdje in Amsterdam. Daar kopen ze een appartement. Na twee jaar krijgt Marion een job aangeboden in België. Eén weekend in een hotel in Antwerpen is voldoende om Marion goesting te doen krijgen om hier te komen wonen. Sander wandelt samen met haar door onze wijk en die bevalt hen, zo blijkt uit het vervolg van het verhaal. Amper vier maanden later –

intussen wordt er gependeld tussen Antwerpen en Amsterdam – kopen ze een woning in de Grote Beerstraat. Er volgen ingrijpende renovaties en in 2018 is het huis helemaal klaar. Een jaar later verwelkomen ze er hun eerste kindje.

CORONA

Zoals dat tegenwoordig gaat, is er een voor en na corona. Ook in dit gezin is corona intens. Marion krijgt er nog een baby bij in volle coronatijd. Ze geniet van de rust van de lockdown. Zo kan ze zich volledig focussen op de kinderen en haar job van thuis uit regelen tussen de dutjes door. Bovendien kan ze tijd nemen om te bekomen. Geen rush naar kantoor, geen files. Zalig vond ze dat.

INTERVIEW

Als ik op de afspraak verschijn voor het interview, zorgen de drie schattige kleintjes voor de nodige animo. Ik hoor meteen een mix van talen: Sander spreekt Nederlands en Marion Frans tegen de kinderen. Maar als ze samen zijn en ook bij het interview is Engels de voertaal. Wat een rijkdom dat de kinderen meteen een aantal talen meekrijgen! Ze vertrekken de volgende dag naar Rio de Janeiro op vakantie. De kindjes zijn moe. Ze moeten ook nog op

Kabuki

Sushi • Grill • Wok

Alle dagen open van 11:00-14:30 en 17:00-23

Dageraadplaats 28 2018 Antwerpen Info@kabukisushi.be www.kabukisushi.be

Tel. 03 663 8200

Marion Libouban en Sander Timmer met Emile, Achille en Esmée. Foto: Jeannine FÜHRING

O MARIA DIE DAAR STAAT… Vrijwilligers in Zurenborg

“O Maria die daar staat, gij zijt goed en ik ben kwaad”… schreef Guido Gezelle (vermoedelijk had hij een mindere dag).

Ondertussen staan er inderdaad veel Mariabeelden in Antwerpen. Vooral binnen, maar ook buiten de Leien. Zurenborgers Peggy Verhelst en Gerd Willemen helpen als vrijwilligers de vzw Voor Kruis en Beeld bij de instandhouding van dit erfgoed. (Jan HOLVOET )

Peggy Verhelst: “Voor Kruis en Beeld ijvert voor het in stand houden van de religieuze gevelbeelden in de Antwerpse straten, vooral binnen de Leien. Naast het religieuze aspect hebben de beelden ook een belangrijke cultuurhistorische waarde. De vereniging heeft de rol overgenomen van de buurtgenootschappen, die de beelden vroeger onderhielden en versierden voor kerkelijke feest-dagen. De huidige vzw werd opgericht in 1934 met een dagelijks bestuur, dat zich reeds lange tijd inzet en met pastoor Mannaerts als onze proost. Hij laat ons zijn parochiekerk gebruiken om enkele ‘dakloze’ Madonna’s een tijdelijk onderkomen te bieden.”

En wat doet de vereniging eraan?

Peggy Verhelst: “Binnen de oude stad doet elk van de 13 sectorverantwoordelijken twee keer per jaar een inspectieronde. Als er beeldjes in slechte staat zijn dan proberen wij de eigenaar te overtuigen een restauratie uit te voeren. Kleine herstellingen doen wij soms in eigen beheer, meestal helpen wij een geschikte restaurateur te vinden en subsidies aan te vragen. Restauraties gebeuren vaak door studenten restauratie van de Antwerpse academie.

Ook met de stad werken wij goed samen. Zo heeft schepen Kennis op meerdere plaatsen paaltjes laten plaatsen om de beeldjes te beschermen tegen grote vrachtwagens met een kleine draaicirkel. Bij de Madonna op de Melkmarkt waren de paaltjes al na een paar maanden omvergereden, Maria bleef miraculeus ongedeerd.”

vereniging en heeft de voorzitster mij gevraagd actief lid te worden. Ik sta in voor de communicatie, ik help met de website, stel de digitale nieuwsbrief op en één keer per jaar een papieren nieuwsbrief.

niemand het paswoord kende. Ik heb dan een nieuwe site gemaakt en blijf die onderhouden.”

U zei dat de vereniging veel uitdagingen kent?

Gerd Willemen en Peggy Verhelst: ”Ja, er is nieuw bloed nodig. Zowel actieve leden als vrienden, dat zijn in praktijk de mensen die de vereniging financieel steunen met giften, die beheerd worden door de Koning Boudewijn Stichting.”

Een ander probleem is dat het niet altijd gemakkelijk is huiseigenaars te overtuigen de Mariabeeldjes te onderhouden, vooral als ze een andere godsdienst toegedaan zijn. Voor hen zijn die beeldjes dikwijls godsdienstige symbolen eerder dan erfgoed.

Problemen genoeg dus voor Kruis en Beeld. Gelukkig zijn er ook veel voorbeelden waar oude beelden in nieuwbouwprojecten worden geïntegreerd en zo bewaard blijven.”

Hoe zijn jullie betrokken geraakt?

Peggy Verhelst: “De meeste beelden zijn eigendom van de eigenaar van het huis waar ze hangen. Een deel is eigendom van de stad Antwerpen, zoals de bekende Calvarie aan de Wilde Zee. Het gaat niet enkel over Madonna’s maar over alle religieuze beelden in de openbare ruimte. Een klein deel is eigendom van onze vereniging, omdat de eigenaar er niet kon of wilde voor zorgen.”

En hoeveel zijn er?

Peggy Verhelst: “Ongeveer 170 in de oude stad. Eigenlijk niet meer dan in andere steden, hoewel Maria de patroonheilige is van Antwerpen. Onder het bewind van Napoleon moesten de Madonna’s verdwijnen. Na het einde van het Franse bewind werden zij teruggeplaatst. Waar zij verdwenen waren werden zij vervangen. Deze nieuwe beelden zijn vaak groter, mooier, flamboyanter. Daarom zijn er niet méér beeldjes in Antwerpen, maar vallen zij meer op.”

Peggy Verhelst: “Wij volgden beiden grafische vormgeving in volwassenenonderwijs aan de academie van Berchem. Als afstudeerproject koos ik een studie over de Antwerpse Madonna’s. Ik heb een boekje gemaakt in de vorm van een oud missaal met Mariabeeldjes weergegeven met diverse technieken. Zo ben ik in contact geraakt met de

ontharingen • massage • pedicure manicure • make-up • gelaatsverzorging verwendagen • cadeaubons

Voor alle verzorgingen worden 100% natuurzuivere producten van Dr. Hauschka en Chi gebruikt.

www.mooimakerijanemoon.be ann@mooimakerijanemoon.be gsm 0498/69 39 45

Volg ons ook op Facebook en Instagram

Gerd Willemen: “Ik volgde dezelfde opleiding maar heb geen eindproject gemaakt. Ik geraakte wel mee betrokken bij “Kruis en Beeld” op het moment dat de verantwoordelijke voor de website overleed en bleek dat

Kruis en Beeld organiseert gegidste rondleidingen in de oude stad.

Zowel de website van de vereniging als de Instagram-pagina zijn zeer mooi verzorgd en bevatten een schat aan informatie over Antwerps erfgoed.

www.verbeelding.be Instagram: Voor_kruis_en_beeld_vzw

Op Zurenborg vindt u een mooi Mariabeeld boven de Wattman, de vroegere bakkerij Sainte Marie, op de hoek van de Transvaalstraat en de Cogels-Osylei.

Van wie zijn die Madonna’s eigenlijk?

Pentekening Madonna, hoek Keizerstraat en Prinsesstraat. Foto: Gerda HUYGEN

Gerd Willemen en Peggy Verhelst. Foto: Gerda HUYGEN

Madonna op hoek Transvaalstraat en Cogels-Osylei.

Foto: Gerda HUYGEN

De zijspiegel Het noorden kwijt?

Het haantje van onze toren is weg. In herstelling voor even. Laten we hopen!

Maar zijn wij daarmee het noorden kwijt? Weten wij nog waarvandaan de wind waait? En hoe we daarop moeten reageren? Wie weet!

Toch lijkt het of onze hele samenleving zijn haantje kwijt is.

Dat was wat ik dacht toen ik door de wijk terugliep na de presentatie van ‘Ten Derden Male’ van twee kennissen van mij: Jos Geysels en Eric Vlaeminck in De Roma. Niet iets om vrolijk van te worden, want het gaat over het onwenselijke en onmenselijke van armoede. Ze hebben voor de derde keer een pamflet geschreven omdat ze het niet kunnen aanzien.

Dat het wraakroepend is dat in een samenleving als de onze de armoede zo schrijnend is en blijft en dat we ervan wegkijken. Al zijn wij het die mee die armoede maken.

Of niet soms? Denkt u nog steeds langs de stokoude regels dat ‘het hun eigen schuld is’, ‘dat er werk genoeg is’?

Neen, wie goed geïnformeerd is weet beter, maar heeft natuurlijk ook niet de antwoorden. Behalve dat iedereen wel weet dat aalmoezen niet de weg zijn.

Voor deze problematiek hebben we een passend overheidsbeleid nodig. En dat beleid kijkt misschien wel niet helemaal weg, maar kijkt in elk geval niet scherp en lang genoeg. Kijkt wel weer even op als zo dadelijk de Warmste Week over Kinderarmoede gaat. Maar scherp ingrijpen zit er blijkbaar niet in.

Waarom niet? Er is zoveel andere problematiek, en we doen toch… …Niet voldoende. Alle cijfers wijzen de andere kant uit. De kloof tussen arm en rijk stijgt en wordt zoals dat heet in het pamflet Ten Derden Male, een muur. Een muur van werelden die van elkaar wegdrijven. En op het moment

dat het wat moeilijker gaat in die samenleving blijven wij maar al te snel achter onze eigen muur zitten. Het is daar al moeilijk genoeg om ‘de eindjes aan elkaar te knopen’. Weten wij eigenlijk wel wat dat is ‘Moeilijk de eindjes aan elkaar kunnen knopen’?

Even niet op reis gaan of op restaurant. Of misschien toch op restaurant of op café omdat daar de verwarming brandt en dan hoeft dat thuis dan niet. Wat kunnen wij eraan doen? We kunnen ons schamen dat er geen vooruitgang zit in de bestrijding van armoede. We kunnen erover praten met elkaar. We kunnen beleidsmakers ermee confronteren. Ik? Ik doe niet aan politiek. Ik? Ik kijk naar de kinderopvang die moet geregeld worden. Ja, maar wat we wel kunnen is onze beleidsmakers confronteren met hun slepende tekorten, hun slepend falen. Hoe? Door voortdurend op ‘dezelfde nagel te blijven kloppen’ zei Erik Vlaeminck bij zijn presentatie. Met z’n allen op dezelfde spijker blijven hameren. Zichtbaar en hoorbaar. En daarvoor zijn de media geschikt. Niet de achterafkamertjes van de social media waar van alles wordt gespuid.

Nee, ik heb een voorstel, een schamel voorstel.

Onder het haantje van de toren zitten klokken. Wel, we moeten de noodklok luiden.

Wie een klok heeft moet die luiden! Dit is een oproep aan alle columnisten van alle kranten, weekbladen om met de regelmaat van de hun passende klok over de armoedeproblematiek te schrijven.

Telkens opnieuw aan de bel te trekken, de grote trom te roeren, herrie te maken over het feit dat er effectievere maatregelen nodig zijn. Zeker in crisistijden.

Maar ja, mijn armen zijn te kort om ver te reiken. Maar misschien zie je mij zwaaien en dan kan je ook met mij mee lezen en ook gaan zwaaien of roepen misschien als je stem verder draagt dan de mijne.

Wim VERZELEN

WIJKDICHTERWOORDEN

Het rijk van Z.

Van straat werden ze per toeval geplukt in de bloei van een modderige zomer ze wisten nog precies waar ze waren.

Ongevraagd rijden ze nu door moeraslanden oud en versleten zijn hun voertuigen verward hun ogen diep in het camouflagegezicht.

In kapotte huizen van andere doden eten ze hard beschimmeld brood met gescheurde vuile winterhanden.

Het piept en suist in hun oren het dreunt en buldert door het hoofd de ogen opgebrand door ziedend licht.

Kijkend naar de regen op het hete asfalt drinken ze nu uit grijze plassen water vervuild met het bloed van tegenstanders.

Gestuurd werden ze door het rijk van Z morgen worden ze wellicht zonder compassie gedood of afgevoerd door de andere partij.

Misschien is een van hen de volgende Pasternak de nieuwe Gogol de opvolger van Poesjkin maar nu weten ze even niet meer wie ze zijn.

Ricardo ANEMAET

De stad en Infrabel niet op hetzelfde spoor TWIJFEL OVER HET SPOORPARK: 2023 OF UITSTEL TOT 2026?

Op donderdag 20 oktober publiceert Gazet van Antwerpen op blz. 14 een artikel onder de titel “Spoorpark een paar jaar uitgesteld”. Daarin citeert de krant schepen van Stadsontwikkeling, Annick de Ridder: “Alleen laat Infrabel nu weten dat het pas ten vroegste in 2025 dit terrein kan verlaten. Het terrein wordt nog gebruikt voor de opslag van onder meer niet-spoorgebonden materiaal, zoals helmen en hesjes. Ze gaan verhuizen naar Aarschot of Hasselt. Daardoor zal het langer wachten zijn op het park, dus ten vroegste 2026.” Eerder had de stad laten weten dat ze in 2023 met de aanleg van het park zou beginnen (“Als alles volgens plan verloopt zullen eind 2023 de werken starten”, lees je op de website van AG Vespa, Vastgoed en stadsprojecten voor Antwerpen). Dat houdt dus een uitstel van ongeveer drie jaar in. Uiteraard was Gazet van Zurenborg gealerteerd en heeft ze een en ander nagetrokken (Guy POPPE)

de vraag waarover die onderhandelingen met Infrabel waarvan het kabinet gewag maakt dan wel lopen, wat de knelpunten zijn en wat de weerslag is op de vooropgestelde timing, waaraan Vespa op haar website vasthoudt (Als alles volgens plan verloopt zullen eind 2023 de werken starten) “We communiceren niet over lopende onderhandelingen”, hebben we als antwoord gekregen. Op die manier ontberen we inzicht in de gang van zaken.

OPEN BOEK BIJ INFRABEL

Infrabel, de andere partij in dit project, reageert heel anders. Als eigenaar van de strook tussen het Ooststation en het Luitenant Naeyaertplein in Borgerhout, aan de overkant van de Plantin en Moretuslei, moet het die op tijd ontruimen om de aanleg van het park tijdig van start te laten gaan, Met een telefoontje kort na mijn e-mail werpen ze een ander licht op de zaak. “Half juni 2024 zijn we weg”, krijg ik te horen, “er is nooit vertraging in het spel geweest, het dossier staat op de rails”

Wat houdt Infrabel zo lang nog op de gronden aan het Ooststation? Een loods en een magazijn. In de loods vinden de werktreinen een schuilplaats, die dienen voor het bovenleidingscentrum, dat op de werkplaats van het Ooststation gevestigd is. De vergunning voor de bouw van een nieuwe loods aan het station van Berchem is afgeleverd. De werkzaamheden starten eind dit jaar, duren een jaar en moeten tegen eind 2023 achter de rug zijn. Infrabel schat een halfjaar nodig te hebben om de werktreinen te verhuizen. M.a.w., half juni 2024 zijn ze weg.

In het magazijn bergt Infrabel logistiek materiaal op. Dat krijgt een plaats in Antwerpen-Noord. Van hesjes en helmen is er geen sprake, van een verhuizing naar Aarschot of Hasselt evenmin. Infrabel snapt niet waarop de uitspraak van De Ridder, zoals Gazet van Antwerpen ze citeert, stoelt. “Een broodjeaapverhaal” noemen ze dat bij Infrabel.

BURGERS IN DE KOU

Op de keper beschouwd is GVZ niet precies te weten gekomen of de aanleg van het Spoorpark zoals gepland in 2023 van start gaat, dan wel of er uitstel tot 2025 of zelfs 2026 in de lucht hangt. Als Infrabel zich aan zijn woord houdt, dan is er geen vuiltje aan de lucht en gaan de oorspronkelijke planning en timing gewoon door. Maar aan de kant van de stad zijn zowel de politiek verantwoordelijke als de ambtenarij hoegenaamd niet transparant. De Gazet is dus niet bij machte om de inwoners van Zurenborg correct op de hoogte te brengen.

De Ridder heeft zich over de toekomstige ontwikkeling van het Spoorpark uitgesproken op de vergadering van de gemeenteraadscommissie Haven, Stadsontwikkeling, Ruimtelijke Ordening en Patrimonium van 18 oktober. In haar antwoord op een vraag van Groengemeenteraadslid Wouter van Besien over het Reuzenpark in Borgerhout maakt ze een zijsprong naar het Spoorpark. Zo luidt de lichtjes gefatsoeneerde transcriptie van wat schepen De Ridder toen zei: “We hebben heel ambitieuze plannen voor het Spoorpark. Helaas is de kans heel klein dat we die middelen deze legislatuur uitgegeven krijgen. We botsen op een weinig coöperatieve houding van Infrabel. Het laatste is dat ze in 2025 willen spreken over overdracht. Dat blokkeert de volledige plannen van de stad m.b.t. het Spoorpark”

Wat GVA De Ridder in de mond legt, is dus niet als dusdanig op de zitting gezegd. Maar ik ga ervan uit dat de redacteur dat niet verzonnen heeft. We hebben Van Besien gevraagd of hij De Ridder dat heeft horen zeggen, hetzij informeel of op een moment dat niet in de opname van de zitting te beluisteren valt, maar ondanks aandringen heeft GVZ geen antwoord gekregen. Het maakt het een intrigerend verhaal, want hoe dan ook maakt De Ridder gewag van een fors uitstel, zo niet 2026 dan toch 2025.

Bijgevolg hing GVZ aan de bel op het kabinet van de schepen. Na aandringen houdt haar woordvoerder de boot af: “De informatie die de schepen in de gemeenteraadscommissie deelde is en blijft van kracht… Ondertussen lopen de onderhandelingen tussen Infrabel en AG Vespa. We wensen die lopende onderhandelingen natuurlijk alle succes toe zodat het mooie project dat het Spoorpark is tijdig opgestart kan worden. De concrete invulling van dat woord ‘tijdig’ hangt echter af van de uitkomst van de onderhandelingen tussen AG Vespa en Infrabel en van de beslissingen die Infrabel zelf neemt over de uiteindelijke bestemming van activiteiten die nu nog op de desbetreffende terreinen plaats vindt.”

NIET WIJZER BIJ VESPA

Het kabinet schuift de hete aardappel door naar Vespa maar dat vinden ze daar geen eten: “We hebben vernomen van het kabinet van schepen De Ridder dat u al met hen in contact bent in verband met dit project en het artikel in Gazet van Zurenborg. U kan dan ook bij hen terecht met uw vragen.” Onverteerbare kost voor GVZ, we blijven met trek achter.

Om onze informatiehonger te stillen heeft de Gazet opnieuw aangeklopt bij Vespa. Met

Dat zet een flinke domper op de inspraakprocedure, met verscheidene consultatiemomenten, zowel online als tijdens daadwerkelijke bijeenkomsten, die de stad met de buurt sinds twee jaar op touw gezet heeft. “Het definitieve ontwerp voor de publieke ruimte van het Spoorpark wordt eind dit jaar verwacht”, lezen we op de website van Vespa. “We plannen begin 2023 een volgende stap in het ontwerpproces te zetten, en zullen daarover zoals gewoonlijk opnieuw communiceren”, is het concreetste antwoord dat GVZ op haar vragen gekregen heeft. Haar lezers zijn benieuwd.

Door geen klaarheid te scheppen in een belangrijk dossier voor de toekomst van de wijk, is de stad, en vooral schepen De Ridder, voor deze oefening in burgerparticipatie gezakt.

DE RIDDER HOUDT DE BOOT AF

De loodsen van Infrabel op Zurenborg.

Foto: Jörg PYL

Het is met veel pijn in het hart maar we willen dichter bij onze kleinkinderen gaan wonen nu ze nog klein zijn

Myriam en Szymon verhuizen na 47 jaar Tweelingenstraat naar oude hoeve in Zoersel

Myriam Lahou en Szymon Detemmerman wonen al ruim 47 jaar in de Tweelingenstraat. Ze hebben er al die tijd zeer graag gewoond en hebben talloze goede vrienden in de wijk. Ze hebben ook twintig jaar lang meegeholpen met de distributie van uw lijfblad, meer bepaald in 200 bussen op de Plantin-Moretuslei. Toch hebben ze beslist van binnenkort definitief te verkassen naar een hoeve van rond 1800 in Zoersel. “Het was een moeilijke afweging”, zeggen ze, “maar onze kleinkinderen zijn nu nog op lagere schoolleeftijd. We hebben al dikwijls gezien dat het contact tussen grootouders en kleinkinderen wat verwatert eenmaal die beginnen te puberen. Daarom willen we zeker nog een aantal jaren zo dicht mogelijk bij hen wonen.” (Luc

PANDELAERS)

Het huis in de Tweelingenstraat is typisch voor de wijk. Vijf meter breed maar vrij diep en met hoge plafonds. De tuin is dan weer verrassend groot. Het gelijkvloers is één open ruimte met veel warme kleuren. Aan de muren veel grafisch werk van bekende namen zoals Koen Vanmechelen, Rinus Van de Velde, Panamarenko en Luc Tuymans: een erfenis van Szymon’s beroepsverleden als galeriehouder, maar daarover later meer.

ZOERSEL

Ik vraag hen alvast of ze ook hun jeugd in Zurenborg hebben doorgebracht. “Ik ben opgegroeid aan het Laar in Oud-Borgerhout”, zegt Myriam. “Maar onze familie had van een suikeroom ook een oude hoeve in Zoersel geërfd. Die was voor een deel verpacht als boerderij maar wij hadden daar ook een vakantieverblijf. Wij pendelden daar regelmatig naar toe met de auto of de boerentram en brachten er al onze vakanties door. Mijn nichten en ikzelf hebben daar een prachtige jeugd gehad tussen de koeien en de kippen. Toen de boer er mee stopte zijn mijn ouders definitief naar daar verhuisd en mijn moeder heeft er gewoond tot haar dood nu zes jaar geleden. Onze verhuis is dus ook geen sprong in het onbekende, we gaan daar gewoon de familiegeschiedenis voortzetten. Maar ikzelf ben in Zurenborg komen wonen na mijn studies toen ik les begon te geven. Kunstvakken, onder andere in de Cadixstraat. Met mijn toenmalige vriend en een bevriend homokoppel huurden wij een huis in de Dolfijnstraat, waar geheel in de geest van die tijd alles gemeenschappelijk was behalve de slaapkamers. We hebben daar een fijne tijd gehad, veel vrienden, veel feesten. Maar uiteindelijk raakte het uit met die vriend en ook het homokoppel ging uit elkaar. Een tijd later leerde ik Szymon kennen. We hebben dan eerst een paar jaar in een huurhuis van Engetrim wat verder in de straat gewoond en in 1985 hebben we dit huis kunnen kopen. Ook van Engetrim, wij hadden als huurders voorrang.

WARSCHAU

“Ik woon al in Zurenborg van in 1957”, zegt Szymon, “maar ik kom van een heel eind verder. Ik ben geboren in Warschau en ik heb daar ook mijn

eerste levensjaren doorgebracht. Vandaar de Poolse schrijfwijze van mijn voornaam. Mijn vader was tijdens de oorlog opgeëist door de Duitsers om te gaan werken in Duitsland. Hij is kunnen vluchten en in Warschau beland tot het einde van de oorlog en heeft daar mijn moeder leren kennen. Mijn broer en ik zijn daar geboren. Hij heeft dan werk en logies gevonden in de Belgische ambassade. We hebben toen een paar jaar in een geïmproviseerd appartementje in de kelders van de ambassade moeten wonen want in Warschau was zowat alles platgebombardeerd. Uiteindelijk zijn we met de hulp van de ambassade toch naar België kunnen komen. Ik kan me nog altijd herinneren dat dat het precies elf uur ‘s nachts was toen we arriveerden in het Centraal Station.”

SZYMON GALLERY

"Ik heb schoolgelopen in de Rolwagenstraat en leuke avonden beleefd in jeugdclub de Hanebalk in de Grote Hondstraat. Ik heb een opleiding bouwkundig tekenaar gevolgd maar uiteindelijk heb ik van mijn passie voor moderne kunst mijn beroep gemaakt. Ik heb mijn eerste galerie op de Oude Korenmarkt gehad, later gedurende vele jaren in de Steenhouwersvest en uiteindelijk van 2008 tot 2016 in de tot galerie omgebouwde stal van de hoeve in Zoersel.

Ik heb daar het grote privilege gehad om werk van verschillende generaties artiesten te kunnen tentoonstellen zoals Alechinsky en Jan Vanriet over de gevestigde waarden van nu zoals Luc Tuymans, Jan Fabre en Johan Tahon tot en met de jonge beeldenstormers als Koen Van Mechelen en Rinus Van de Velde om maar enkele namen te noemen.”

JOHN MASSIS

Terug naar Zurenborg. Ik vraag hen hoe ze in die bijna vijftig jaar Zurenborg hebben zien veranderen. “Wij hebben natuurlijk de wilde tijd van Zurenborg meegemaakt”, zegt Myriam. “Wij hebben John Massis met zijn tanden een tram voorbij het Zomerhof zien trekken. Wij waren er bij toen Eddy Wally op de Dageraadplaats bekogeld werd met eieren en tomaten en onverstoorbaar door

bleef zingen. Wij hebben Raymond Van het Groenewoud daar minutenlang “Je veux de l’amour” horen kreunen. Er was toen zeker een groter gemeenschapsgevoel. Maar dat had ook te maken met het simpele feit dat Engetrim in de jaren tachtig zowat zijn huizenpatrimonium tegelijk op de markt gooide. Die huizen werden massaal gekocht door onze generatiegenoten, dikwijls voordien al vrienden en kennissen van ons. Hier in de Tweelingenstraat kenden we zowat iedereen. Dat begint wat verloren te gaan, nu moet je al een straatfeest organiseren om de mensen bij mekaar te krijgen. De algemene teneur in de wijk is misschien wat kleinburgerlijker geworden maar je hoort ons zeker niet zeggen dat het vroeger allemaal beter was. We merken dat ook onze jonge buren hier doodgraag wonen en Zurenborg blijft ondanks de bedenkelijke luchtkwaliteit een goeie stek om kinderen te krijgen. Wij gaan alvast onze fantastische goede buren missen.”

LOUIS LUYCKX

Ik werp op dat hun eigen kinderen wel vertrokken zijn naar de Voorkempen. “Dat was voor hen ook bekend terrein”, zegt Myriam. Ze hebben daar een flink stuk van hun jeugd doorgebracht. Onze zoon woont al geruime tijd in Zoersel en onze dochter heeft onlangs haar droomhuis wat verderop in Westmalle gevonden. Dat is ook een verhaal met een link naar Zurenborg. Een paar maanden geleden brachten jullie een artikel over de rijke Zurenborgers die in het begin

van de twintigste eeuw riante buitenverblijven lieten bouwen in de Voorkempen. Het prominentste voorbeeld was de villa Scherpenberg van Louis Luyckx, de almachtige directeur van de “Compagnie” (later Engetrim) en zowat de founding father van Zurenborg. Wat niet in het artikel stond was dat hij daar in Westmalle ook vier huizen in Engelse cottagestijl liet bouwen voor zijn kinderen. Een van die huizen is altijd in het bezit van de familie gebleven maar werd uiteindelijk toch te koop gezet. Onze dochter was zot van dat huis maar ze vreesde dat het ver boven haar budget zou gaan. Maar ze is toch gaan praten met de eigenaars en die waren heel gecharmeerd dat een jonge vrouw uit Zurenborg die nota bene opgegroeid was in een huis van Engetrim hun huis wilde kopen en vooral dat ze het wilde herstellen in de oorspronkelijke staat. Dat goede contact heeft er uiteindelijk toe geleid dat ze het voor een redelijke prijs heeft kunnen kopen.”

DANIEL STERNEFELD

Een laatste vraag: hebben ze nog een anekdote als afsluiter? “Misschien nog een weetje over dit huis”, zegt Myriam. “Wij hebben ontdekt dat de bekende dirigent en componist Daniël Sternefeld hier gewoond heeft van 1938 tot 1945. Ik had een tante die zelf een begaafde pianiste en pianodocente aan het Conservatorium was. Zij was goed bevriend met Daniël Sternefeld maar wist totaal niet dat hij in dit huis gewoond had. Ze kreeg bijna een appelflauwte toen ze dat hoorde.”

Een muziekproducer moet soms ook psycholoog zijn Diamond Shack heet de Muziekstudio van Tobie Speleman

Wanneer wij de radio, Spotify of wat dan ook aanzetten om muziek te beluisteren, staan wij er niet bij stil hoe die muziek ontstaan is. Nochtans is daar naast uitvoerders nog een hele reeks mensen bij betrokken. Zo is er onder andere een producer bij aanwezig om alles tot een goed einde te brengen. Zo iemand is Tobie Speleman. (Malinee LEBEGGE )

We bellen aan bij “Diamond Shack”, de naam van de muziekstudio van Tobie Speleman in de Transvaalstraat. Binnenin is het gezellig ingericht, er hangen gitaren aan de muur, verschillende mengpanelen en in de achterruimte een kleine recording booth. Tobie is muziekproducer. De studio staat in de tuin van zijn ouderlijk huis. Hier wordt dus muziek gemaakt, hits met soms wel miljoenen luisteraars op Spotify en Tobie is het talent hierachter. Hijzelf blijft er heel nuchter bij, maar toch vooral dankbaar, het is hard werken, maar ook geluk en durf hebben een rol gespeeld in dit verhaal. Een gesprek met de man in de schaduw van de artiesten.

Kan je jouw job omschrijven?

“Ik ben muziekproducer, audio mixer en audio engineer. Een audio engineer is een geluidstechnicus, hij zorgt ervoor dat de muziek in goede kwaliteit wordt opgenomen, bijvoorbeeld door het kiezen van de juiste microfoons. Audio mixing is de geluidsbewerking om een nummer goed te laten klinken door bijvoorbeeld volumes aan te passen of geluidseffecten toe te voegen. Als muziekproducer zorg ik ervoor dat we de best mogelijke plaat maken. Dit doe ik door samen met de artiest te bekijken welke muziekarrangementen gebruikt kunnen worden en in welke studio de muziek wordt opgenomen. Soms schrijf ik als producer ook mee aan een nummer, alles gebeurt natuurlijk in samenspraak met de artiest.

Daarnaast moet een muziekproducer ook een psycholoog zijn: luisteren naar de noden van de artiesten, helpen keuzes maken en toezien dat de sfeer goed zit. Dit komt de creativiteit alleen maar ten goede. Je bent soms ook een coach, dan moet je opbouwende kritiek geven of mee naar oplossingen

zoeken. Mijn job is met andere woorden een combinatie van zowel het technische als het creatieve aspect en dat vind ik heel boeiend aan dit werk.”

Hoe ben je hierin gerold?

“Mijn liefde voor muziek is begonnen toen ik tien jaar was. Ik kocht destijds mijn eerste cd van de Britse band Gorillaz en ik was al vroeg bezig met het maken van muziek op mijn computer. Het waren mijn ouders die mij hebben aangemoedigd om mijn passie voor muziek te volgen. Mijn moeder heeft me eens meegenomen naar een informatiedag over alle verschillende studierichtingen. En ik ben haar daar enorm dankbaar voor, want ik was eigenlijk van plan om productontwikkeling te gaan studeren, maar op die beurs ontdekte ik dat er ook een richting was voor muziekproductie aan het conservatorium van Gent. Deze ben ik dan gaan volgen. Het is een studie van 5 jaar, waarbij je alle genres van muziek leert creëren, maar ook de technische kant van de muziekproductie.”

Was het makkelijk om van jouw passie jouw beroep te maken?

“Het was geen evidente richting om te bewandelen, het heeft namelijk lang geduurd om mijn weg te vinden in de muziekwereld, maar ik ben blij dat ik dit nu fulltime kan doen. Het is een enorm voorrecht om geld te kunnen verdienen met uw passie. Ik ben er altijd in blijven geloven en ik heb er ook heel hard voor moeten werken.”

Met welke artiesten werk je samen?

“Ik heb onder andere met Isolde Lasoen samengewerkt, Geppetto & the Whales, The Haunted Youth en het hiphopduo blackwave. Tijdens mijn studie liep ik stage bij Brian Joseph. Hij is één van de producers van de

indiegroep Bon Iver, iemand waar ik enorm naar op kijk. Toen Bon Iver in de Lotto Arena kwam optreden, ben ik met een cd van mijn muziek naar hem toegestapt en heb ik gevraagd of ik bij hem stage mocht lopen. Hij heeft toegezegd, en zo belandde ik bij hem in de leer in Amerika, het was een fantastische ervaring!”

Op welke verwezenlijkingen ben je trots?

“Ik ben enorm trots op de recentste plaat van blackwave. ‘No sleep in LA’. Jean en Willem (van het hiphopduo blackwave.) hadden me meegevraagd naar Los Angeles om aan het album te werken. Daar heb ik actief meegeschreven aan bepaalde nummers, instrumenten ingespeeld en ik ben ook co-producer van een aantal liedjes. Bovendien is het nummer ‘A-okay’, waar ik aan meegewerkt heb, te horen op de soundtrack van het populaire Playstation-spel FIFA.”

Wat zijn jouw toekomstplannen? “Ik ben met verschillende muziekprojecten bezig voor Belgische artiesten. In het voorjaar reis ik terug naar Los Angeles om aan nieuwe projecten te werken, nieuwe mensen te leren kennen en inspiratie op te doen. Daar kijk ik erg naar uit,

want LA is echt een creatieve plek. Ik werk ook van op afstand voor enkele artiesten uit LA.”

Droom je van een carrière in Amerika?

“Ik wil groeien in mijn carrière, maar ik wil mijn zelfwaarde niet meten aan het feit of ik al dan niet succesvol ben in Amerika. Het is een zeer groot land waar iedereen het wil maken, maar slechts weinigen slagen daarin. Dromen zijn belangrijk, maar ik probeer er realistisch in te zijn. Als ik mijn goals ongrijpbaar maak, dan is de kans groot dat ik er net heel ongelukkig van word. Ik ben erg dankbaar voor de opportuniteiten die op mijn pad zijn gekomen. Als ik dit kan voortzetten, ben ik een gelukkig man. Ik besef heel goed dat het in deze sector ook vaak met geluk en timing te maken heeft. Daarom probeer ik bewust te genieten van mijn job, en niet te veel bezig te zijn met waar het naartoe moet gaan. Het gaat misschien cliché klinken, maar de rit is oprecht belangrijker dan de eindbestemming.”

Bedankt voor het gesprek Tobie! Meer info: www.tobiespeleman.com

Steinerschool Skellig Michaël* in de Lamorinièrestraat

en Transvaalstraat DE SCHOOL IS VOOR IEDEREEN EEN THUISKOMEN

Zeven jaar is het geleden dat op de voormalige Eandis-site de Steinerschool Skellig Michaël met een eerste kleuterklas en een eerste lagere schoolklas in de Lamorinièrestraat pionierde. Enkele verhuisbewegingen en een grote renovatie later kon de volgroeide school in de kerstvakantie 2021 in het nieuwe gebouw intrekken. Het Speelschooltje in de Transvaalstraat was in 1954 de eerste Steinerschool in België. De kleuterouders waren lange tijd vragende partij om hun kleuters te laten doorstromen naar een Steinerschool in de buurt. Zo gaf het Speelschooltje de aanzet. (Bernard SOENENS)

Een kijkje

Directeur Ietje Visser nodigt mij uit om het gerenoveerde gebouw binnen en buiten te verkennen. Het was een aangename verrassing te zien hoe afgewerkt de renovatie gebeurd is. 'Hoe maak je van een kantoorgebouw een school?' Op het gelijkvloers zijn de peuterklassen en de kleuterklassen, op de eerste en tweede verdieping de lagere schoolklassen. In de gang hangen rijen jasjes met telkens de naam van de peuter of kleuter. Een deur gaat open en een rij kinderen stapt al zingend naar buiten onder leiding van de juf. In een werklokaal zijn enkele ouders bezig met handwerk. Ouders van een Steinerschool engageren zich duidelijk ook.

en kinderen zoeken de verbinding op zowel met medebewoners van de voormalige Eandis-site als de samenwerking met de G0!-basisschool VONK! en de bewoners van WZC Ten Bergh.

Schooljaar 2022-2023

Bij aanvang van het schooljaar richtte directeur Ietje Visser zich tot de ouders met de boodschap dat de school een plaats moet zijn waar iedereen zich liefdevol met elkaar verbindt en waar kinderen, ouders en begeleiders zich gewaardeerd en gerespecteerd weten. Hoe het verder moet communiceert ze met de ouders via het ABC boekje 2022-2023.

Daarom begeleidt de school de kinderen in hun cognitieve, kunstzinnige en ambachtelijke ontwikkeling. 'Wat zijn zijn/haar talenten, behoeften, bekommernissen, uitdagingen?' Voor ieder kind afzonderlijk.

Periodeonderwijs De Steinerscholen geven periodeonderwijs door de lesinhouden te bundelen en gedurende drie weken elke dag van half negen tot half elf hetzelfde vak te geven. Zo is er een periode taal, een periode wiskunde, een periode wereldoriëntatie. Dit houdt niet enkel de versnippering van de leerstof in het lessenrooster tegen, maar maakt tegelijkertijd gebruik van de wakkerste momenten van het kind. De ochtendtijd is uitermate geschikt voor nieuwe leerstof die vooral het hoofd moet aanspreken. De 'dalmomenten' van de aandacht worden vervolgens gebruikt voor het inoefenen, het bewegen, het werken met de handen en het zuiver kunstzinnig onderwijs (muziek, tekenen, schilderen, boetseren, toneel, dans). Op die manier worden de kinderen vanuit hun natuurlijk ritme op het juiste moment aangesproken.

Daarom brengen de leraars de leerstof op een kunstzinnige manier, waarbij vooral de vertelkunst aan bod komt. Boeiend en beeldend vertellen is essentieel voor de leraar.

Kennismaken 2022-2023 betekent veel voor de uitbouw van de Steinerschool Skellig Michaël.

De renovatie van het gebouw is afgewerkt en vrijdag 23 september was er een feestelijke inhuldiging van het schoolgebouw.

In het voorjaar is er een bezoekdag en een tuinfeest in beide vestigingen. Op zaterdag 11 februari 2023 kan je op de bezoekdag kennis maken met het lerarenteam, het zorgteam, de directeur, en iemand van de ouderraad. Ze vertellen je over de schoolwerking, de kleuterschool, de lagere school en het ouder-engagement.

Op zaterdag 10 juni 2023 is er in beide vestigingen een tuinfeest: een ongedwongen, gezellige en feestelijke namiddag, waar je samen met je kind de sfeer kan komen proeven.

In de Lamorinièrestraat 251 A van 10u tot 14u en in de Transvaalstraat 21 van 13u tot 17u.

Diverse lokalen bieden een zicht op de brede werking van het Steineronderwijs: een lokaal bib op school, zorglokaal, muzieklokaal, houtlokaal, naschools toezicht. Op de derde verdieping is er veel ruimte voor de turnzaal en de theaterzaal, die samen met de speelplaats, ook door de buren van de GO!basisschool Vonk! gebruikt worden.

Eenmaal buiten sta je op de speelplaats onder een hedendaagse luifel die contrasteert met de gevel van het historisch gebouw dat ooit een klooster was. Aan de andere kant kijk je uit op het woonzorgcentrum Ten Bergh, waarmee de school een gezamenlijk project heeft om een moestuin aan te leggen en zo generaties samenbrengt en verbindt. Als ik mijn verkenning afrond is een groepje ouders bezig met de laatste klussen voor de inrichting.

Zo is de Steinerschool geen eenzaat op een onbewoond eiland. Integendeel: directeur, leraars, medewerkers

De school

Het onderwijs in een Steinerschool is gebaseerd op de antroposofische ideeën van Rudolf Steiner, die deze voor het eerst in de praktijk bracht in 1919.

Steineronderwijs is een pedagogisch concept voor hoofd, hart en handen. Dit onderwijs richt zich niet enkel op het cognitieve (het hoofd), maar besteedt evenveel aandacht en zorg aan de gevoelswereld van het kind: het hart. Kennis steunt niet alleen op inzicht en gevoel, maar ook op inzet en wilskracht: de handen.

Ietje Visser omschrijft het aldus “In de Steinerschool staat het kind centraal. Niet enkel het 'lerende' kind, maar het 'volledige' kind. De leerstof is geen doel op zich, maar het middel waarmee het kind meester wordt van zichzelf en van de wereld."

De drie-eenheid van de mens (lichaam, ziel, geest) is de rode draad doorheen de antroposofie, de inspiratiebron van de Steinerschool.

Kunstzinnigheid Het kunstzinnige, het muzische, is het eerste waarmee een kind in zijn ontwikkeling te maken krijgt. Tekenen, schilderen, boetseren, dansen en zingen zijn de meest opvallende uitingen van de ontwikkeling van een kind in de eerste levensjaren.

* Skellig Michaël: Voluit is de naam van de school: “Steinerschool Antwerpen basisscholen Skellig Michaël”.

Skellig Michaël is de naam van een eiland dat 12 kilometer ten zuidwesten van het Ierse vasteland ligt en dat bijna 400 miljoen jaren geleden ontstond.

https://skelligmichael.be

Ietje Visser en voormalig bestuurder Danny Meylemans knippen het lint door met de leerlingen. Eigen foto

januari - februari

zaterdag 7 januari | 14 uur Petya i volk (3+)

De Maan & Casco Phil

‘Peter en de Wolf’ met live concert! Deze beestige klassieker van Sergej Prokofiev wordt gebracht door het 22-koppige ensemble Casco Phil. De legendarische figurenspeler Paul Contryn brengt het verhaal tot leven. Voor velen een nostalgische belevenis, een tijdloze parel voor allen.

donderdag 12 januari | 20 uur Carrying my father THERE THERE Company

vrijdag 20 januari | 20 uur comedy c o r s o met MC Manu Moreau

Jeroen Leenders bereikte een ware cultstatus binnen de Belgische en Nederlandse comedy scene! Sergej Lopouchanski mogen we omschrijven als teddybeer met een gemeen kantje. En Elias Van Dingenen schopt tegen je schenen met een kwajongensglimlach!

zaterdag 21 januari | 20 uur Dans Double Bill Ãmok/Ãmok

donderdag 9 februari | 20 uur

De wereld in één dag, één dag in de wereld

Nico Boon & Arsenaal

Een portret van de wereld gedurende één dag, op basis van krantenartikels uit de hele wereld. Hoe zag de dag er in Kiribati uit? Wat voor opmerkelijks meldde El Mundo de Medellín of de Vladivostok Times? Zo krijg je een caleidoscopisch overzicht van 21 februari 2021.

donderdag 9 februari | 20 uur Finding Willard

Tom Struyf

Op reis in de VS komt theatermaker Tom Struyf bij toeval aan in het dorpje Willard, bij de grens met Canada, aan de oevers van een meer, in de schaduw van de ruïnes van een voormalige psychiatrische instelling. Deze toevallige kennismaking mondt uit in een meeslepende trip.

woensdag 22 februari | 15 uur

De onzichtbare man (4+) Theater Artemis

Twee artiesten, een theatertechnicus en een muzikant wachten op het begin van hun voorstelling. Alles is er, maar waar blijft toch het publiek? Al snel blijkt dat er meer dingen onzeker zijn. Zijn ze er zelf eigenlijk wel? En kun je dat echt zien, of moet je dat maar geloven?

donderdag 23 februari | 20 uur

La Serenata

Pieter Embrechts & Noémie Schellens

In het zuiden van Italië wordt de traditie van de 'serenata' nog steeds in ere gehouden. Pieter, Noémie en Maarten brengen een lofzang op de liefde met muziek, serenades, poëzie, beelden en verhalen. Een poëtisch operaconcert in de prachtige setting van de Sint-Willibrorduskerk!

Op scène staan vier circusartiesten met hun vader. Acht volwassen mannen dragen elkaar, testen elkaar en ontmoeten elkaar waar we het niet verwachten. Een fysieke, acrobatische voorstelling over dragen en gedragen worden. Over vasthouden en loslaten.

vrijdag 13 januari | 20 uur Broeden Grof Geschud

Een realistisch relaas van een relatie die op de klippen loopt. Na hun in de pers bejubelde debuut ‘Lijmen’, staan Lander Severins en Myrthe van Velden opnieuw samen op het podium met deze hilarische en ontroerende cabaretvoorstelling.

dinsdag 17 januari | 14.30 uur 30 jaar onderweg Günther Neefs

In deze theatershow grijpt de warmste stem van Vlaanderen terug naar 30 liedjes die hem hebben geraakt. Liedjes met een ziel. Niet alleen pareltjes uit zijn eigen repertoire, maar ook evergreens uit de Lage Landen komen aan bod. In samenwerking met de seniorenraad en district Berchem.

woensdag 18 januari | 20 uur De Bastaard

Het Zuidelijk Toneel Rashif reconstrueert samen met Ahmet en Michelle de route van zijn vader, die vanuit Marokko naar België reisde en stierf in Zuid-Frankrijk. Een terugkeer naar een vader die hij amper heeft gekend. Dit is meer dan een reisverslag. Het zou ook jouw verhaal kunnen zijn.

Radicaal en intens, maar tegelijkertijd wordt ook de kwetsbaarheid van het lichaam en de mens blootgelegd in deze twee danssolo’s. ‘Contr (a/o) vers (e/u) s’ is een surrealistische metamorfose van het individu. ‘SOLO ONE’ verbindt beeldende kunst, dans en muziek.

vrijdag 3 februari | 20 uur Vechtstuk De Hoe

Bijna 10 jaar na de voorstelling ‘Waar het met de wereld naartoe gaat, daar gaan wij naartoe’, brengen Ans Van den Eede en Greg Timmermans opnieuw een dialoog. In die 10 jaar is de wereld wel degelijk ergens naartoe gegaan. En die late twintigers zijn nu bijna veertigers. zaterdag 4 februari | 20 uur

Mag ik even? 2022

Kamal Kharmach

Een eindejaarsconference vol rake opmerkingen! Sinds 2019 mag Kamal zich ook conferencier noemen. Hij was altijd al een krak in actuele tegenstrijdigheden op de korrel nemen. Maar de tijd was aangebroken voor nog meer, nog actueler, nog relevanter en nog grappiger!

dinsdag 7 februari | 14.30 & 20 uur cinema c o r s o

Rookie

Nicky is een jonge ambitieuze motorrijder pur sang. Bij elke race zet hij zijn leven op het spel. Niet voor geld maar voor de kicks en de roem. Zijn wereld stort onverwachts in wanneer hij door een ongeval nooit meer zal kunnen racen. Met Matteo Simoni en Veerle Baetens

zaterdag 11 februari | 20 uur

Volgens mij ben ik een jood Soufiane Moussoulie

Een aanstekelijk coming-of-ageverhaal tegen een pijnlijk actueel decor. Een verzameling verhalen van een oprechte zoektocht naar relaties tussen mensen van verschillende religies, gebaseerd op persoonlijke ervaringen en een stuk geschiedenis. Wat als je jezelf niet kent?

do 16 en vr 17 februari | 20 uur We denken de wereld Johnny Mus

vrijdag 24 februari | 20 uur Get Up, Stand Up!

met MC Jeron Dewulf

Na 4 geweldige edities met o.a. Kamal Kharmach, Soe Nsuki en Lukas Lelie als nieuwbakken debutanten, wordt het hoog tijd om een verse portie talent klaar te stomen voor het podium. Wie wordt de nieuwe queen/king/x of comedy? Benieuwd!

zondag 26 februari | 14.30 & 16.30 uur roundABOUT #1 (6+) Zonzo Compagnie

De mini-arena van Zonzo Compagnie opent haar deuren. Het is een ronde toverdoos, die plaats biedt aan een klein publiek en een solist en hen letterlijk omringt met video en geluid. Japans percussionist Tsubasa Hori zet voet in deze magische arena. Ze maakt muziek, zingt liederen en vertelt.

Vele jonge mensen vinden hun plek niet. Eén ontmoeting kan een leven veranderen, maar ontmoetingen zijn schaars of zitten vaak vol ruis. In deze muziektheatervoorstelling groeit een briefwisseling uit tot een theatrale handleiding voor het leven.

dinsdag 21 februari | 14.30 uur

Chique Dingues

Lien Van de Kelder, Jan de Smet, Wouter Berlaen

Dit wendbare trio, met een gevarieerd en niet alledaags instrumentarium, leidt je door de hoogtes (en de laagtes) van een merkwaardig samengesteld liedjesprogramma. De titel was een publieksreactie na één van de voorbije voorstellingen. Wie zijn wij om dat tegen te spreken?

dinsdag 28 februari | 20 uur BOEK-STEEN-PAPIER Annelies Van Hullebusch

Bij aanvang van de voorstelling ontvangt elke toeschouwer een boek dat de basis vormt van deze avond vol detail, ambacht, poëzie en kleur. Annelies vertrekt hiervoor vanuit enkele ‘mijlstenen’ die haar leven hebben bepaald, beïnvloed en verrijkt. Vergeet je leesbril niet!

De Roma – feestjaar 2023

Het einde van het jaar is in zicht. Met tien concerten van Clement Peerens Explosition belooft De Roma te eindigen met vuurwerk. 2023 wordt

ORFEUS

– zondag 29 januari – 15:00

een extra speciaal jaar, want dan bestaat De Roma exact 20 jaar. Dat vieren we met een uitgebreide kalender boordevol topnamen.

Belgische bands én talent uit Antwerpen zelf. We stellen graag enkele opvallende namen aan je voor. Alle info en tickets via www.deroma.be.

Koen De Graeve (LAZARUS) en Peter Vermeersch (Flat Earth Society Orchestra) verkeren in bloedvorm. In Orfeus verkennen ze de uitersten van de menselijke vindingrijkheid, op een muzikaal bedje van oud-Griekse jazz.

JASPER ERKENS

– woensdag 1 februari – 20:00

KAPITEIN WINOKIO

– maandag 20 februari – 15:00

Theatermaker en gelegenheidsfilosoof Johan Petit staat met de voorstelling Nu het nog kan van MartHa!tentatief op zijn onnavolgbare wijze stil bij de zin van het leven. Tom Pintens schreef er een prachtige soundtrack bij die live wordt gebracht.

ROOSBEEF

– donderdag 9 maart – 20:00

De iconische Australische band The Cat Empire mixt jazz, funk en rock met sterke latin invloeden. In De Roma krijgen Felix Riebl en Ollie McGill het gezelschap van een bende topmuzikanten, waaronder oudgedienden Daniel Farrugio op drums en Ross Irwin en Kieran Conrau op de blaasinstrumenten.

HENRY ROLLINS

– donderdag 23 maart – 20:00

Jasper Erkens begon zijn carrière toen hij amper 15 was. Geïnspireerd door iconen als David Bowie en Damien Rice speelde hij zich in de kijker en werd hij de jongste soloartiest ooit op Rock Werchter. In AMOR, de zaal naast De Roma, stelt hij zijn nieuwe werk voor.

In zijn nieuwe muzikale theatershow Hallo Aarde! gaat Kapitein Winokio samen met zijn bemanning naar de ruimte om van daaruit onze aarde te inspecteren. "Wat een mooie planeet!”

GAZ COOMBES

– woensdag 1 maart – 20:00

Met twee fantastische nieuwe singles (Arme Slechterik en Mandola) en een upcoming nieuw album (release 20 januari 2023) is Roosbeef helemaal terug. Frontvrouw Roos Rebergen en haar bandleden tonen opnieuw dat ze één van de strafste bands van de Lage Landen zijn.

THE NOTWIST – vrijdag 10 maart – 20:00

– zondag 5 februari – 20:00

Het beste wat de Duitse indiescene te bieden heeft. Een hypnotiserende mix van melancholische pop, kletterende electronica en verrassende krautrock.

SYML – zaterdag 11 maart – 20:00

To Good To See You 2023 is een wervelende spoken wordshow waarin meester-verteller, entertainer en zanger Henry Rollins terugblikt op de periode voor, tijdens en na corona. Aanrader!

COELY – vrijdag 31 maart – 20:00

In februari 2023 is het twee jaar geleden dat Kris De Bruyne ons ontviel. In De Roma krijgt hij eindelijk de gloedvolle hommage die hij verdient.

BEN (L’ONCLE SOUL)

– zaterdag 11 februari – 20:00 De Franse superster Ben (L'Oncle Soul) komt in De Roma een feestje bouwen. Met zijn charismatische po diumprésence en aanstekelijke mix van soul, gospel, r&b, jazz en hiphop zal dat geen enkel probleem zijn.

Na een reeks reünieconcerten als frontman van de iconische band Supergrass plaatst Gaz Coombes zijn soloproject terug op de voorgrond. In januari brengt de Britse singersongwriter zijn vierde studioalbum uit dat hij met zijn fluwelen stem en onnavolgbare gitaarspel live komt voorstellen in De Roma.

JOHAN PETIT

– vrijdag 3 maart – 20:00

De Amerikaanse zanger Brian Fennell, beter bekend als

THE CAT EMPIRE – vrijdag 17 maart – 20:00

Coely is wereldklasse. Gepakt en gezakt met nieuwe nummers die de grens tussen hiphop, soul, r&b en pop doen vervagen, is ze helemaal

HOMMAGE AAN KRIS DE BRUYNE

De Roma – feestjaar 2023

klaar om De Roma opnieuw op zijn kop te zetten.

LAÏS

– vrijdag 14 april – 20:00

NOORDKAAP – donderdag 20 april – 20:00

Met zijn kenmerkende stem en zijn vingervlugge gitaarspel neemt The Tallest Man On Earth - het project van de Zweedse singer-songwriter Kristian Matsson - een unieke plek in de muziekwereld in. Na zijn wondermooi concert vijf jaar geleden komt hij terug naar De Roma!

CARMINHO – woensdag 26 april – 20:00

Na een release-pauze van meer dan acht jaar, brengt Laïs een nieuwe plaat uit. De bijhorende tournee luidt een nieuw hoofdstuk in voor Jorunn en Nathalie, die voortaan als duo verdergaan. Sluit je ogen, geniet en dans op hun magische meerstemmige muziek.

CINEMA ROMA

Wist je dat je in De Roma ook naar de film kan? Voor slechts 5 euro vertonen we de beste kwaliteitsfilms. Nestel je in onze gezellige stoeltjes op het balkon voor een heerlijke filmavond. Je drankje mag je gewoon meenemen in de zaal. De actuele filmprogrammatie vind je terug op www.deroma.be/film

Vier en zing mee met tijdloze hits als Panamarenko, Druk In Leuven, Een Heel Klein Beetje Oorlog, Satelliet Suzy en dat ene bizarre walsje dat uitgroeide tot een alternatief volkslied. Noordkaap is helemaal terug!

THE TALLEST MAN ON EARTH – dinsdag 25 april – 20:00

Carminho is dé ster van een nieuwe generatie fadista's. Na het wereldwijde succes van haar album Maria rollen we opnieuw de rode loper uit voor deze fenomenale Portugese zangeres. Carminho speelt ook nieuw werk, want volgend jaar komt haar zesde plaat uit.

PAVLOV’S DOG

– vrijdag 5 mei – 20:00 Het Amerikaanse progrockfenomeen Pavlov’s Dog – beroemd en berucht

Met zijn prachtige, warme songs vormt Charlie Cunningham het ultieme bewijs dat je ook met intimistische, persoonlijke muziek een groot publiek kan bereiken. In De Roma stelt hij zijn nieuwe album Frame voor (release 31 maart).

door de unieke, hoge altstem van zanger David Surkamp – komt met

zijn Hair of the Dog Tour 2023 naar Antwerpen. Maak je klaar voor een onvergetelijk rockfestijn.

CHARLIE CUNNINGHAM – dinsdag 9 mei – 20:00

DE GAZET gekaapt

Het vijfde leerjaar A van De Brug over bedreigde diersoorten

Ik praat over gorilla's. Ze leven in het centralen deel van Afrika. Ze worden vaak bedreigd door stroperij, er zijn er nog maar 2600 op de wereld. Een gorilla is zes tot tien keer sterker dan een gemiddeld mens. Hun lichaam bestaat uit een heleboel spieren. Toch is een gorilla meestal niet zo super agressief. Gorilla’s eten alleen maar planten. Op die planten kunnen ook kleine dieren zitten, zoals bladluizen, slakken en rupsen. Binnen de apengroep is er één aap de baas: de zilverrug. Ayoub Anzagh

Ik vind het niet oké dat er bomen worden gekapt in de regenwouden van Borneo. Dat maakt het leefgebied van de mensaap nl. de orang-oetan kapot. Hij eet veel fruit en dat fruit groeit aan de bomen en daarom vindt de orang-oetan minder eten. En nu zijn er nog maar 65.000 orang-oetans in het wild.

Finn Bevers

In het noordpoolgebied wonen er ijsberen, zoals de meesten al weten zijn ze bedreigd: vooral door de klimaatopwarming. Dat wordt dus veroorzaakt door broeikasgassen, hierdoor smelt het ijs. Maar ja, de ijsberen leven op het ijs waardoor ze vervolgens doodgaan. Volgens wetenschappers zijn de ijsberen tegen 2050 verminderd door 30%, daarom moet er meer aandacht gegeven worden voor bedreigde dieren.

Hajar Azzouzi

Een jaguar is een roofdier uit de familie van de katachtigen. De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 als Felis onca gepubliceerd. Het leefgebied van een jaguar staat onder druk. Grote stukken bos zijn gekapt en de overgebleven stukken zijn niet meer verboden voor mensen. Jaguars kunnen moeilijk aan voedsel komen en vinden niet snel een partner. Ook worden de jaguars bedreigd.

Nora

el Bellahsini

De glimlach van een kind…

Hij wordt bedreigd door het verdwijnen van zijn leefgebieden door de jacht. Er wordt gejaagd op cheeta's voor hun vacht en handel in deze dieren. En er zijn nog maar 7100 cheeta's. Naar schatting is inmiddels 91 procent van zijn oorspronkelijk leefgebied verdwenen. Zo is te lezen in een onderzoek van de Zoological Society of Londen.

Inaya el Massoudi

Pika’s worden ook fluithazen genoemd. Ik vind dat er niet gejaagd moet worden op de pika’s want wat doen ze fout. Vind je dat niet echt erg dat er op de dieren gejaagd moet worden in landen vb. in Nigeria? En ze zijn zo schattig waarom wil je op ze jagen, vb. voor hun vacht, hun tanden en nog veel andere dingen? Er wordt ook gejaagd op andere dieren. Dus stop met dieren bedreigen want ze hebben ook rust nodig.

Er wordt weleens gezegd dat de glimlach van een kind onbetaalbaar en onvervangbaar is. Als onderwijzer in hart en nieren kan ik dat alleen maar beamen.

Mohammed el Massoudi

Het twaalfvleklieveheersbeestje is een kever uit de familie van de lieveheersbeestjes. De soort lijkt sterk op het roomvleklieveheersbeestje en ook wel op het meeldauwlieveheersbeestje. Maar deze hebben geen twaalf vlekken. Het is 3 tot 4mm lang.

Zakaria el Moukhtari

Al moet ik de laatste tijd die glimlach missen van onze leerlingen uit het vijfde en zesde leerjaar.

Kato Goossens, directice van

De gelatineachtige blobvis is met uitsterven bedreigd. Hij is bedreigd door het gebruik van sleepnetten op de bodem van zijn leefgebied. Hij wordt er vaak als bijvangst gevangen. Zijn leefgebied is in Australië zou jij bang zijn als jij een blobvis ziet? (Want ik niet) Door Alec Franck/Blobvis

Nee, ze zijn niet altijd slecht gehumeurd en nee ze komen -denken we toch- nog altijd graag naar school. Het is dat ene vieze virus dat het hen lastig maakt. Ja, inderdaad corona, covid, covid-19 of blijkbaar ondertussen ook al covid-21…

Onze leerlingen dragen dapper een mondmasker. Dapper, het woord staat er meer dan terecht want als schoolteam weten wij maar al te goed dat het soms best vervelend is om dit te dragen. We doen dit omdat we de mensen rondom ons willen beschermen en we zullen dit om deze

Toch ontdekken onze leerlingen stilaan ook de voordelen van zo’n mond masker… ik hoor u denken, voordelen? Ik schets even kort de situatie. We zitten in de klas, naast elkaar. U en ik. De leerkracht stelt aan mij een vraag. Ik weet het antwoord niet, u wel. Vroeger moest je dan heel om slachtig hoesten, je hand voor je mond houden, even bukken, nu fluister je het antwoord vanachter je mondmasker en jawel… ik kan schaamte loos en met een grote glimlach het antwoord geven. Dat die glimlach deels verborgen blijft achter mijn mondmasker, vind ik plots veel minder erg!

Een dolfijn is bedreigd. Ze komen soms voor in de Noordzee. Ze zijn moeilijk te spotten. Er zijn verschillende soorten dolfijnen zoals de tuimelaar, de orka, de witsnuitdolfijn... Als een dolfijn gevangen wordt dan is het meestal omdat ze per ongeluk in een net zwemmen. Als er klimaatverandering is dan is een dolfijn helemaal in de war. Elk dier mag leven. Je hebt ook andere bedreigde dieren en dat is helemaal niet leuk. STOP MET DIEREN TE DODEN!!! Zanna

Eynickel

DE GAZET gekaapt

Een clownvis woont in een anemoon plant. De anemonen prikken zoals brandnetels, maar de clownvisjes hebben daar geen last van. Zo zijn ze dus goed beschermd. Een clownvis legt 600 tot 1600 eitjes. Een clownvis zou liever thuisblijven dan op een avontuur gaan in de zee. Ouassim el Yousfi

De narwal wordt bedreigd omdat walvisjagers op hen jagen. Er zijn nog 75.000 narwallen. Dat is nog best veel. Ze leven in een koud gebied bij Canada, Groenland en Rusland. Ze worden wel 5 meter! De narwal gebruikt zijn hoorn voor voedsel te zoeken of naar maatjes om mee te paren. De narwal eet gewoon vissen. Hij heeft op zijn rug vlekken en de narwal is een walvis. Eén op de 500 narwallen hebben 2 slagtanden. Dat is dus heel uitzonderlijk. Ik hoop dat de walvisjacht stopt. Arnout Klop

Een tijger is een bedreigde diersoort, er zijn weinig landen waar een tijger leeft: Rusland, Tibet, Maleisië, Laos, Vietnam, China. Maar de meeste leven in India. Veel tijgers sterven aan klimaatverandering en veel mensen jagen op tijgers voor de mooie vacht. Ik vind dat het moet stoppen Chinkhuslen Oyunbold

De panda is een bedreigde diersoort, dat woont in China hoog in de bergen. Er leven er nog maar 1864. En daarom is hij een bedreigde diersoort.

Maurice Valcke

In Zuid-Afrika jagen witte haaien op zeeleeuwen. Er zouden nog maar ongeveer 500 witte haaien zijn. Ze dreigen uit te sterven. Mensen vangen de haaien omdat ze hun vinnen willen.

Ibrahim Bouazza

De rode panda is minder bekend. Jammer wordt de rode panda bedreigd. Doordat het leefgebied verdwijnt moet de rode panda op zoek gaan naar andere gebieden. Zo is hij kwetsbaar voor gevaar. Ondanks dat heeft het dier meer het eetpatroon van een vegetariër. Zo eet de rode panda plantenwortels, bessen, vruchten en heel veel bamboe. Door de ontbossing verdwijnt ook veel bamboe en daardoor het voedsel van het dier.

Nog paar weetjes: De rode panda staat bekend om zijn rode vachtkleur. Ook heeft hij een lange staart waarop 12 ringen zitten. Zijn staart kan wel 47 centimeter worden.

Emma Hameed

De glimlach van een kind…

Olifanten worden helaas door de illegale handel bedreigd door stropers. Zo ook in Oeganda. In Oeganda worden de olifanten nu wel beschermd. Momenteel zijn er ruim 5000 olifanten in Oeganda, terwijl dit aantal in de jaren 80 geschat werd op slechts 600.

Aissatoudiallo

Camara

Red de okapi!

De okapi komt voor in de Democratische Republiek Congo. Door het kappen van het regenwoud wordt het leefgebied van de okapi steeds kleiner. Er wordt ook gejaagd op de okapi voor vlees en huid. Het aantal okapi's ter wereld zal hierdoor steeds verminderen, net zoals veel andere dieren uit het regenwoud.

Jinte Mercelis

Er wordt weleens gezegd dat de glimlach van een kind onbetaalbaar en onvervangbaar is. Als onderwijzer in hart en nieren kan ik dat alleen maar beamen.

Al moet ik de laatste tijd die glimlach missen van onze leerlingen uit het vijfde en zesde leerjaar.

Kato Goossens, directice van de school De Brug

Nee, ze zijn niet altijd slecht gehumeurd en nee ze komen -denken we toch- nog altijd graag naar school. Het is dat ene vieze virus dat het hen lastig maakt. Ja, inderdaad corona, covid, covid-19 of blijkbaar ondertussen ook al covid-21…

Koala's zijn officieel een bedreigde diersoort. Door ziekte, droogte en bosbranden… zijn koala’s sinds 2001 bedreigd. Zo vernietigen ze hun leefgebied, dat is erg voor de koala. De Australiërs zijn heel boos. Australië heeft er veel geld voor over om die dieren te redden.

Onze leerlingen dragen dapper een mondmasker. Dapper, het woord staat er meer dan terecht want als schoolteam weten wij maar al te goed dat het soms best vervelend is om dit te dragen. We doen dit omdat we de mensen rondom ons willen beschermen en we zullen dit om deze reden ook blijven doen.

Sinds 2016 zijn giraffen als kwetsbare diersoort opgenomen op de rode lijst van de International Union for Conservation of Nature IUCN. Nora Abezik

Ardo Ngaide

Toch ontdekken onze leerlingen stilaan ook de voordelen van zo’n mondmasker… ik hoor u denken, voordelen? Ik schets even kort de situatie. We zitten in de klas, naast elkaar. U en ik. De leerkracht stelt aan mij een vraag. Ik weet het antwoord niet, u wel. Vroeger moest je dan heel omslachtig hoesten, je hand voor je mond houden, even bukken, nu fluister je het antwoord vanachter je mondmasker en jawel… ik kan schaamteloos en met een grote glimlach het antwoord geven. Dat die glimlach deels verborgen blijft achter mijn mondmasker, vind ik plots veel minder erg!

Veel dieren gaan dood door een bosbrand. De natuur wordt gekapt allemaal voor niks. Daardoor zijn ze bedreigd. Dat vind ik erg dus ik wil zeggen dat je geen dieren dood moet doen want anders hebben we zelf ook geen eten meer. Over het algemeen leven dieren heel goed zonder problemen, alleen voor sommigen niet dat is niet goed. Liefde aan alle dieren .

Mina van den Breen

Wij zoeken nog steeds medewerkers

Voor de redacteurs en de fotografen vragen wij dat je minimaal twee artikels per jaar schrijft. Vroeger lag onze lat hoger, maar door de toenemende werkdruk en de afbouw van het brugpensioen begrijpen wij dat vrije tijd steeds schaarser wordt. De tijden zijn veranderd. Maar vijf artikels per nummer mag ook.

wij voor feedback. Denk dus zeker niet dat je het niet kan, je kunt meer dan je denkt.

Overtuigd? Mail dan naar: onze redactiesecretaris andredejonghe@outlook.be en/of de hoofdredacteur, jorg.pyl@hotmail.com.

Maar de gazet moet geschreven worden. Daarom zoeken wij nog mensen met een goede pen, fotografen en ook nog ronddragers. Voorlopig is de Gazet van Zurenborg alleen te lezen via het doorbladerbaar platform van Issue op het internet, maar we zouden de artikels ook graag online willen zetten.

Er komt binnenkort weer geld uit de muur

Als alles naar plan verloopt kunnen we volgend jaar, ergens tussen januari en maart, weer geld uit de muur halen zonder het grootste deel van onze 10.000 gezondheidsstappen hieraan te moeten besteden. Batopin, een samenwerking van de grootbanken in België, dat Zurenborg weer van cash zal voorzien, zal op de Plantijn en Moretuslei 162/164 tegenover Bank van Breda, de nodige werken hiertoe uitvoeren. De naam van uw bank zal niet op het toestel vermeld staan omdat die voor alle bij Batopin aangesloten banken dienstdoet.

Uithalen is dan weer geregeld, nog even geduld. (adj)

batopin.be

Wij bieden een goed gevoel, eeuwige roem en jaarlijkse een mooie nieuwjaarsreceptie. Centen hebben wij niet in de aanbieding, want bij Gazet van Zurenborg is iedereen vrijwilliger. Als dusdanig ben je uiteraard verzekerd en de onkosten worden uiteraard vergoed.

Beginnende redacteurs krijgen een richtlijn mee om goede artikels te schrijven en indien gewenst zorgen

Het is onze gazet, het is jullie gazet, het is de gazet van ons allemaal