Gazet van Zurenborg Editie 3 - 2017

3 17

FILET DIVERS IS OP ZOEK NAAR SCHOOLTASSEN

Filet Divers in de wijk houdt zich ondermeer bezig met kansarmen en zoekt voor het komend schooljaar schooltassen en/of rugzakken om uit te delen aan kinderen die er zich nauwelijks eentje kunnen aanschaffen.

Elke zaterdagmorgen daagt er op de Dageraadplaats een man met lange rastaharen op die lijnrecht naar het ZeeZicht stapt en daar borstel en vuilblik plus een vuilzak haalt en al het vuil en het afval van de nachtbrakers rond de tafels op het plein verwijdert.

TUINSTRAAT

De Nottebohmstraat is een van de drie Antwerpse straten die tijdelijk omgetoverd kunnen worden tot “tuinstraat”. Een drastische ingreep waarbij men zal proberen de voorstellen van de bewoners te realiseren.

VOGELTJES HAARKAR

Op een gevel in de Rolwagenstraat prijkt sinds kort een ietwat vreemd gezicht: een koord waarop vogels zitten te kwetteren. Niet echt natuurlijk, een realisatie van de familie Terpstra; althans van een deel van deze familie.

Op de donderdagse markt op de Dageraadplaats kan men voortaan terecht in de caravan van Peggy Jonckheere. Een duidelijk buitenbeentje want deze caravan is een plek waar zowel mannen als vrouwen zich kunnen laten kappen. Met een sociaal doel dan nog wel.

Speel-O-Rama is deze zomer terug. In het Zuiderpershuis. Vanaf 17 juli.

Feest Herman de Coninck: verslag en foto’s

PAGINA 12

PAGINA 22-23 34-35

Gazet van Zurenborg – Stierstraat 3 – 2018 Antwerpen – gazetvanzurenborg@telenet.be – www.gazetvanzurenborg.be

Foto Vera STEYVERS

Foto André DEJONGHE

Foto Bruno HERMAN

Foto Dieter DEDECKER

PAGINA 3

PAGINA 16

PAGINA 15

2 Gazet van Zurenborg | ww.gazetvanzurenborg.be

Edito

Swa Collier, hoofdredacteur van de Gazet van Zurenborg laat elke keer zijn gedachten gaan over de gebeurtenissen in de wijk.

STADSTRAMMEKE

Gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE PERS

Bankrekening: 001/3873842/29 www.gazetvanzurenborg.be

P/a Harry Brijs, Velodroomstraat 27 2600 BERCHEM harryb@scarlet.be

Redactie

Hoofdredacteur:

Swa Collier

Stierstraat 3,

2018 Antwerpen  0477 51 40 28 swa.collier@telenet.be swa.collier@gazetvanzurenborg.be

Redactiesecretaris

André Dejonghe : andre.dejonghe@skynet.be

Eindredactie

Marcel Schoeters

Redactie Gazet van Zurenborg

Stierstraat 3, 2018 Antwerpen gazetvanzurenborg@telenet.be

Medewerkers (tekst en foto’s)

Dirk Blijweert, André Dejonghe, Walter De Ley, Renée Dufait, Jeannine Führing, Ad Moeskops, Marc Vingerhoedt, Peter Theunynck, Jörg Pyl, Luc Pandelaers, Dieter Dedecker, Luk Depondt,

An Van De Wal, Sylvaine Jacquart, Marcel Schoeters, Yo Van den Bulck, Carolien van ’t Hof, Margot Vandersmissen, Frederik Cornette, Miguel Van Steenkiste, Dani Van Remoortel, Bernard Soenens, Bart Steenhaut, Vera Steyvers, Bruno Herman

Lay-out & Pre-press

Colin Bellefroid colin@bitrac.be www.bitrac.be

Advertenties

Rose-Marie Simoens

 0485 90 39 84  03 236 66 23 degrootesimoens@gmail.com gazetvanzurenborg@telenet.be

Opvolgen advertenties

Gerda Eelen gerda.eelen@telenet.be

 0468 29 43 65

Drukker

Drukkerij Goossens

Achterbroeksesteenweg 208, 2180 Kalmhout

Distributie

Hans Dresselaers

Van Diepenbeeckstraat 43 • 2018 Antwerpen 0472 345684 • dressle.arts@gmail.com

Website

www.gazetvanzurenborg.be

Het jaarverslag van De Lijn is uit en daaruit moet weer eens blijken dat De Lijn reizigers verliest. Hoeft ons dat eigenlijk te verwonderen? Neen, niet echt en geloof me, ik ben een fan van het openbaar vervoer maar soms is het om st… kl…. van te krijgen. Een paar dagen geleden nog eens de tram vanuit Oostende genomen, de kusttram. Bijzonder sympathiek omdat mijn kleinzoon hem betitelde als de ‘kusjestram” in plaats van de kusttram. Maar op die dag, het was erg warm, stroomde die tram richting Knokke al snel vol met ouderen, ouders met kinderen en mensen met kinderwagens. Maar hij wou maar niet vertrekken en er stapten steeds meer en meer mensen op. Zitten kon al lang niet meer en geregeld zag men een mannetje van De Lijn van voor naar achter rennen en even later in de omgekeerde richting. Een paar minuten werden veel minuten en veel minuten werd al snel een half uur. Nu gebeurt het dat de mechaniek ons af en toe in de steek laat, zelfs een fiets immobiliseert ons al eens met een ‘platte’ band. Maar hier zaten al om en bij de 200 mensen op en het meest ergerlijke was dat men geen enkele vorm van informatie gaf. Niets, nada, nougabollen. Iedereen zat maar te tokkelen op zijn onvermijdelijk apparaatje maar ook dat gaf geen uitsluitsel. Even dacht ik, in die moderne stellen moet toch een manier ingebouwd zijn om om te roepen dat het hopeloos was, dat men snel zou vertrekken of dat de vervangende bestuurder eindelijk gearriveerd was. Maar nee, helemaal niets van dat, er was zelfs geen toeter ter beschikking. En dan gebeurde het wonder. Na een paar kleine schokjes ging het ding vooruit, zelfs in de goeie richting maar ook dan nog geen enkele vorm van verontschuldiging, uitleg of verduidelijking. Alsof iedereen blij mocht zijn dat we reden. En dat waren we uiteindelijk ook maar toch roept dat anno 2017 ernstige vragen op. Ook in Antwerpen, aan de Dageraadplaats bv.

LIJN 11

Velen onder ons hebben nog de tijd gekend dat er hier behalve lijn 11 nog een bus om de tien 10 minuten passeerde, lijn 9. Nooit moest men langer dan pakweg een dikke vijf minuten wachten of een van de twee kwam er wel aan. Maar tijden veranderen: de mollen hebben De Lijn overgenomen en alles moest en moet onder de grond. Precies of De Lijn wou aanduiden dat ze bovengronds toch het pleit verloren had. En misschien is dat onderhand

zo. Bus negen komt al geruime tijd niet meer en zoeft ondergronds verder. Blijft er dan lijn 11. Met een stadstrammeke, lees ik dan in de serieuze media. Dat “trammetje” blijft nog rijden. Recht naar het centrum maar mijn god wat een ellende. Ik zit al een paar tientallen jaren op die trams en van enige verbetering tegen pakweg de jaren tachtig is geen sprake. Alsof men nog altijd niets geleerd heeft.

STATION

Het begint al aan het vertrekpunt Berchem Station, als het waait, regent, hagelt of sneeuwt, staat men daar zo goed als onbeschut. Een groot voordeel tegen vroeger is dat hij soms staat te wachten om op tijd te kunnen vertrekken en dan mag je op de tram zelf wachten. Er hangt wel een bord waar in heuglijke tijden af te lezen viel hoe lang het nog duurde vooraleer er zich een voertuig zou aandienen. Handig en gaandeweg frustrerend want de informatie klopte van geen meter. Men heeft dan blijkbaar voor de korte pijn gekozen, geconcludeerd dat met computers werken toch wel lastig is en men heeft de stekker er dan maar uitgetrokken. Rest er alleen een duur, nutteloos donker bord. We vertrekken plotsklaps en nergens is op de tram te zien welke route die neemt, welke de op- en afstapplaatsen zijn. Hier stappen nogal wat Nederlanders op die in Berchem Station de trein verlieten richting centrum rijden met lijn 11. Nergens staat de reisweg aangegeven. In alle landen van de wereld, zelfs in de ‘kusjestram’ hangt die route op diverse plekken in het voertuig zelf zodat je probleemloos weet wanneer je moet afstappen. Nu zie je soms mensen zich in paniek naar de deuren wringen omdat ze ineens het Centraal Station zien staan. Zou dat echt zo veel kosten? Een reep bedrukt papier?

Wat lijm. Het voertuig zelf. Tram 11 heeft de oudjes toebedeeld gekregen en het is soms komisch, tragisch, ergerlijk om zien hoe bv vrouwen met een buggy er maar niet in slagen door de veel te smalle deuren te geraken. Of mensen met goedgevulde tassen, of gehandicapten, of mensen met krukken. Een nachtmerrie en het is geen zeldzaamheid dat die dan maar aan de halte blijven staan.

Komen we de Provinciestraat in. Geheid staat er een vrachtwagen of een ander voertuig op de sporen en is er ondanks onafgebroken bellen geen beweging in het voertuig te krijgen. Als de chauffeur dan toch opduikt zet die een

gezicht op alsof hij voor de eerste keer in zijn leven een tram ziet. Dan rood licht: wachten en aan de oversteek aan de Plantinlei is het alsof men alles gedaan heeft om de tram maar niet snel te laten oversteken. Tergend langzaam en lang duurt het. Beïnvloeding van de lichten ???? Overal ter wereld, in Antwerpen kan het absoluut niet alhoewel er al vele tientallen jaren lang sprake van is. En we zijn er nog niet. Wie richting Berchem meerijdt, staat gegarandeerd vast in de Ommeganckstraat. Ook daar is men er in tientallen jaren nog altijd niet in geslaagd om de tram probleemloos door de straat te loodsen. Altijd staat er wel een te brede bestelwagen of iets anders in de weg. Gelukkig bestaan er mobiele telefoons zodat men naar huis kan bellen om de patatten wat later op te zetten.

SPOREN

En de reiziger? Die heeft er zich al lang bij neergelegd en probeert door de ramen van de Zoo wat wilde beesten te herkennen. In de andere richting dan: Ommeganckstraat uit en opnieuw in de ellende. het houdt hier niet op. Iedere mens op één been die het traject achterwaarts huppelend zou afleggen is sneller op zijn bestemming. Zucht alweer en dan zetten we maar een raampje open want alles bedampt hier of het is veel te warm. Vergeet het, die dingen zitten vastgelast of vastgeroest, wie zal het zeggen. Af en toe zie je een Nederlander dan ook meewarrig met het hoofd schudden en er het zijne van denken. We zijn ter hoogte van het Atheneum, daar op het kruispunt doen alle chauffeurs alsof die tramsporen er niet liggen en ze gaan dan ook probleemloos in de weg staan. In beide richtingen als het moet. We zijn uiteindelijk het kruispunt over en je hoort hoe de motor van de tram van plezier begint te zingen: eindelijk een paar honderd meter zonder obstakels en voorwaar nog in een eigen bedding ook. Wat een luxe. En dan zijn we beland op het eindpunt wat dan ook weer nergens staat aangegeven of niet wordt meegedeeld. Je moet hier bijna geboren zijn om te weten hoe het hier allemaal reilt en zeilt. Ik haal mijn pasje boven en zoek het aparte ontwaardingsapparaat voor deze kaarten. Er flikkert iets groen op, dus neem ik aan dat dit wil zeggen dat het in orde is. Maar, zucht, dat is het niet, en weg is ie weer, het stadstrammetje 11. Dring, dring. Och ja, De Lijn verliest reizigers, vooral in Antwerpen staat er zwart op wit. Hoe dat komt? Geen idee.

Lijn 11, een veelgeplaagd traject • Foto Dieter DEDECKER

Zaza Terpstra tekent vogels op voorgevel in de Rolwagenstraat

"Vogels geven altijd wat vrolijkheid"

Als u toevallig passeert in de Rolwagenstraat, dan moet u beslist eens goed kijken naar de huizen met de nummers 65-69. Op de voorgevel staat een tekening van vogels die

Het was afgelopen zomer toen de familie Terpstra de voorgevel van de drie aanpalende woningen wilde laten schilderen. Maar welke kleur moesten de gevels krijgen? Binnen het gezin Terpstra ontstond er lichte onenigheid, men raakte het maar niet eens: vader Frans (inderdaad, de voormalige eigenaar van café ZeeZicht) wou graag een eenvoudige grijze gevel, zijn vrouw Kris en dochters Zaza (15) en Ubi (12) wilden juist een vrolijke kleur op hun huis. Tja, dit was een serieus probleem. Iemand moest toegeven. Zou de numerieke meerderheid van de drie vrouwen het winnen van de eenzame strijder of zou het vaderlijk gezag zegevieren, werd uiteindelijk vaders wil wet? De vier leden van het gezin Terpstra raakten het niet eens. Maar tijd bracht raad. Als volleerde onderhandelaars verlieten de twee partijen hun eigen patstelling en er werd een creatief compromis uitgewerkt waarin iedereen zich kon vinden: vader Frans kreeg zijn 'saaie' grijze gevel, maar als tegenprestatie mochten de drie dames daarna een vrolijke versiering aanbrengen op de gevel. Iedereen kon zich vinden in dit voorstel want met deze oplossing kregen beide partijen hun zin en waren er alleen maar winnaars. Dus werd de vrede tussen de man en de drie vrouwen opnieuw getekend.

ACADEMIE

Nadat de professionele schilders hun werk hadden gedaan, bewonderde Frans tevreden zijn grijze gevel. Maar hij moest de stelling nog wel een paar dagen laten staan. Dit was

immers de afspraak. Nu was het de beurt aan de dames Terpstra. Dochter Zaza nam het heft in handen. Tot vorig jaar ging zij elke zaterdag naar de tekenacademie, dus was zij de aangewezen creatieve dame om het concept uit te werken.

Zaza: "Het idee van de vogels is van ons allemaal. Vogels geven altijd wat vrolijkheid en dat was wat we wilden. Je ziet ook vaak vogels bij elkaar zitten op elektriciteitsdraden. Wij vonden dat een mooi beeld, dus waren we snel akkoord dat we vogels op onze gevel zouden schilderen. Op de academie had ik al eens gewerkt met sjablonen. En die techniek heb ik hier ook gebruikt. Ik ben op zoek gegaan naar foto's van vogels. Die silhouetten heb ik vervolgens nagetekend op karton en daarna heb ik die uitgeknipt. Nu had ik een soort mallen. Met die mallen ben ik de stelling opgeklommen en heb ik de vogels op de gevel aangebracht. Tot slot hebben we de silhouetten met oranje verf ingekleurd. Op dat moment stonden we even met ons drieën op de stelling te schilderen."

UBI

"Toen we dachten dat we klaar waren, viel het resultaat een beetje tegen. De grijze verf bleek door onze oranje verf heen te komen. Dat was niet mooi. Toen zijn mijn zus Ubi en ik terug de stelling opgekropen en hebben we alles opnieuw ingekleurd. Eerlijk is eerlijk, het resultaat is ook voor een groot deel te danken aan mijn zus. Zij heeft me erg goed geholpen. En als ik nu de gevel zie, ben ik tevreden. Ik vind

op een draad zitten. Het lijkt alsof de draad over de gevels is gespannen en de vogels hier even de tijd nemen om uit te rusten. (Ad MOESKOPS)

het goed gelukt. De gevel is veel minder saai dan voordien en daar was het ons tenslotte om te doen."

LEEUWEN "Ik teken eigenlijk al een tijdje. Ik ben lange tijd elke zaterdag naar de tekenacademie gegaan, maar ik ben er nu mee gestopt omdat ik te weinig tijd heb. Ik zit nu in het vierde middelbaar in Pius X in Wilrijk en ik ben ook lid van de scouts. Zodoende heb ik te weinig tijd om nog elke zaterdag tekenles te volgen. Ik teken dan wel graag, maar ik ga over twee jaar niet naar de kunstacademie om daar verder te studeren. Ik ben meer geïnteresseerd in wetenschappen en dan vooral in biologie. Wellicht ga ik daarin verder. Maar ik blijf natuurlijk wel tekenen in mijn vrije tijd. Als ik teken, dan maak ik meestal tekeningen van dieren. Momenteel teken ik vooral leeuwen en leeuwenkoppen. Ik weet niet hoe dat komt, maar die leeuwen vind ik interessant. Kijk, hier heb ik er een paar. Ze zijn met houtskool gemaakt. Ik werk nu eenmaal graag met houtskool, dat is een beetje een ruw materiaal dat goed bij mij past. Oh, vindt u ze mooi? Oh, echt? Dank u.”

VISSEN

"Nee, ik word niet vaak aangesproken op onze gevel. Toch niet door vreemden. Mensen die ons kennen en onze gevel zien, reageren wel altijd positief op het resultaat. Ze zeggen allemaal dat ze de vogels op de draad mooi vinden. Maar ja, misschien durven ze tegen ons niets anders te zeggen (lacht). Ondertussen

ben ik al gevraagd om bij mijn meter enkele vissen op de badkamermuur te schilderen. Dat ga ik doen, lijkt me leuk. Vissen passen ook goed bij een badkamer, vind ik."

IDEE

"Meer huizen kunnen een tekening op hun gevel gebruiken. Zo worden de straten een beetje minder saai. Of ik ook bij andere mensen een tekening op hun gevel zou zetten? Dat denk ik wel. Als ze me vragen, zou ik dat wel doen. Waarom niet? Ik wil hen best helpen, maar dan moeten ze wel zelf met een idee komen. Dat kan ik niet voor hen bedenken. Zo'n tekening moet passen bij het huis of bij de mensen die erin wonen. Net zoals de vogels op de draad bij ons passen."

RUST

Vader Frans laat ons weten dat hij dik tevreden is met het eindresultaat. Sterker nog, hij is enorm trots op zijn drie vrouwen dat ze de voorgevel zo mooi gemaakt hebben. Het was Gazet van Zurenborg al langer duidelijk dat de rust in huize Terpstra sinds de schilderwerken volledig is weergekeerd. Hoe we dat weten? Simpel, alle vogels op de draad blijven sinds vorige zomer rustig op hun plaats zitten, dus erg veel lawaai wordt er in huize Terpstra niet gemaakt.

(Wilt u graag contact opnemen met Zaza Terpstra, dan kunt u de redactie benaderen voor haar gegevens.)

Ubi en Zaza plus hun vogeltjes die altijd in de buurt zijn. • Foto Bruno HERMAN

Winne uit de Grotebeerstraat krijgt tweelingzus Hanne als buurvrouw

Winne Hendrickx uit de Grotebeerstraat is de helft van een twee-eiige tweeling. Over enkele maanden neemt de andere helft haar intrek in het huis naast dat van haar en haar partner. Zo’n mooie kans konden ze niet aan hun neuzen laten voorbijgaan, vonden ze.

(Marcel SCHOETERS)

-Vertel eens wie jullie zijn: waar geboren, enige kinderen, opleiding, beroep, gezin?

Hanne Hendrickx: “Wij zijn Hanne en Winne Hendrickx en zijn geboren in Leuven op 23 september 1980. Eerst Hanne en 10 minuten later Winne. We zijn de enige kinderen uit het eerste huwelijk van onze moeder, 10 jaar later kregen we er nog een halfzus bij. Ik studeerde psychologie en Winne geschiedenis, beiden aan de KULeuven. Ik werk als klinisch psychologe en projectmedewerker in het UZ in Gent, Winne werkt als leerkracht geschiedenis in het Heilig Hartinstituut te Heverlee. Ik ben getrouwd met David en samen hebben we twee dochters; Mira van 7 jaar en Rosie van 5 jaar”. Winne Hendrickx: “Ik woon samen met Bram en we hebben een zoon, Stan, van 7 jaar en een dochter, Martha, van 4 jaar.”

-Hebben jullie altijd hecht aan elkaar gehangen zoals men dat van eeneiige tweelingen verwacht?

Hanne Hendrickx: ”Als jonge kinderen waren we eigenlijk niet zo close. We zaten elk in een andere klas en hadden onze eigen vrienden en vriendinnen. We zijn met het ouder worden alsmaar hechter geworden. Vooral in onze studententijd zijn we sterk naar elkaar toe gegroeid. We zaten toen samen op kot in Leuven en deelden lief en leed met elkaar.”

Winne Hendrickx: “Toen we nog heel klein waren, hadden onze ouders van de pediater de raad gekregen om ons zoveel mogelijk te scheiden zodat we zelfstandig zouden worden en we ons niet teveel exclusief op elkaar zouden richten. Daardoor zaten we vanaf de kleuterklas in aparte klassen. We volgden ook een andere richting in het secundair: ik GrieksLatijn en Hanne Latijn Wiskunde. Aan de universiteit koos ik voor geschiedenis en Hanne voor klinische psychologie.”

-Uiteindelijk zijn jullie toch in verschillende steden terecht gekomen.

Hanne Hendrickx: “Na onze studies zijn we elk onze eigen weg gegaan. Ik ging in het Antwerpse bij mijn toenmalige vriend inwonen; Winne bleef in Leuven wonen met Bram. Later verhuisde ik naar Gent met mijn nieuwe partner en Winne naar Antwerpen. We bleven wel altijd nauw contact houden: dagelijks een telefoontje waarbij we quasi alles wat er die dag gebeurd was met elkaar bespraken”.

Winne Hendrickx: “En dat doen we nog steeds, elke dag telefoneren we rond 20u. We proberen elkaar ook regelmatig te zien, zo ongeveer om de 2 à 3 weken. Vanaf augustus hoeven we niet meer te telefoneren, ik denk dat we dan even bij elkaar zullen binnenlopen.”

-Hoe ben jij op Zurenborg terechtgekomen, Winne?

Winne Hendrick: ”In 2009 is mijn partner Bram beginnen werken aan de universiteit in Rotterdam. Leuven was te ver om telkens heen en weer te gaan. Verhuizen naar Nederland vond ik geen optie en dus zijn we naar Antwerpen verhuisd. Nu pendelen we beiden naar ons werk. We hebben eerst 5 jaar in de Cobdenstraat gewoond, nu wonen we al 3 jaar in de Grotebeerstraat. We houden van de wijk met de vele contacten.”

-Hebben jullie altijd de wens gekoesterd om bij elkaar in de buurt te kunnen wonen?

Hanne Hendrickx: “Ja, het feit dat we zo ver uit elkaar woonden, vonden we best moeilijk. We fantaseerden dan steeds over later, als we oud en grijs zouden zijn. We zouden dan samen gaan wonen en samen tevreden oud worden.”

Winne Hendrickx: “Zonder onze mannen welteverstaan (lachje). Jaren geleden hebben we al eens het plan gehad om samen in Heverlee een huis te delen en ook we hebben in Mechelen een pand op het oog gehad waar we samen met de 2 gezinnen zouden kunnen wonen.”

-Is het feit dat er naast het huis van Winne een pand vrijkwam een opportuniteit die uit de lucht is komen vallen?

Hanne Hendrickx: “Ja, eigenlijk wel. We beschouwen het als een “once in a lifetime-opportunity” dat er net naast het huis van Winne en Bram een pand vrijkwam. Alsof het zo moest zijn.”

-Jullie gaan de tuin gemeenschappelijk maken? Ook andere delen van de huizen?

Hanne Hendrickx: “We gaan de tuin gemeenschappelijk maken omdat we zo wat meer buitenruimte hebben. In Gent deelden we ook onze tuin met onze buren, dus voor ons is dat bijna een evidentie geworden. Onze huizen blijven wel volledig gescheiden; we vinden het belangrijk dat elk gezin zijn eigen ruimte en privacy behoudt.”

Winne Hendrickx: “We willen ieder ons eigen huishouden en leven behouden.”

-Ik neem aan dat jullie respectieve partners het ook goed met elkaar kunnen vinden?

Hanne Hendrickx: “Bram en David schieten goed met elkaar op. Er is wederzijds respect. Ze respecteren ook beiden de bijzondere band die wij als tweelingzussen met elkaar hebben.”

Winne Hendrickx: “Wat natuurlijk niet evident moet zijn. Maar ik denk dat Bram en David het vooral als iets positiefs ervaren dat we zo close zijn. Zo komt er wat minder emotionele druk op hun schouders terecht. (lachje) Grappig is ook dat onze partners echt heel verschillend zijn.”

-En de kinderen?

Hanne Hendrickx: “De kinderen kunnen het ook goed met elkaar vinden.”

Winne Hendrickx: “Zij zullen het ook heel fijn vinden om buren te worden. Steeds speelkameraadjes in de buurt. “

-Zijn er nog meer dingen doe jullie samen doen?

Winne Hendrickx: “Soms samen winkelen. Maar eigenlijk doen we heel veel dingen apart. Dat lijkt me ook het ‘gezondst’. We hebben ieder een eigen leven, job, gezin…”

-Delen jullie dezelfde interesses, vriendenkring?

Hanne Hendrickx: “We hebben ongeveer dezelfde stijl, smaak en interesses. We delen een passie voor mode en esthetiek en lezen beiden erg graag. We hebben enkele gemeenschappelijke vrienden die we al jarenlang kennen. Daarnaast hebben we ook een uitgebreide eigen vrienden- en kennissenkring.”

Winne Hendrickx: “We liggen in elkaars lijn, maar er zijn toch ook heel wat verschillen tussen ons.”

-Gaan jullie er nog aan kunnen wennen om elkaar dagelijks te zien?

Hanne Hendrickx: “Tuurlijk! We kijken er al naar uit.”

-Wanneer is de verhuizing gepland?

Hanne Hendrickx: “Wij verhuizen half augustus naar Zurenborg. We zullen nog enkele maanden overbruggen in een ander huis in de buurt, want de verbouwingswerken van het pand naast Winne en Bram zullen pas eind dit jaar rond zijn.”

-Is het toeval dat jullie gsm-nummers met maar 1 cijfers verschillen?

Hanne Hendrickx: “Niet echt. Wij hebben allebei een gsm gekregen als kerstcadeau van onze ouders toen we een jaar of 20 waren. In die tijd kocht je een toestel, en was er hieraan ook een nummer verbonden. We hebben gewoon twee toestellen uit dezelfde serie gekregen, met dus maar 1 cijfertje verschil….”

“We wilden samen gaan wonen als we oud en grijs waren”

De tweeling : “Maar eigenlijk doen we heel veel dingen apart. Dat lijkt me ook het ‘gezondst’. “ • (Eigen foto)

De twee panden van de tweelingen in de Grotebeerstraat • Foto Andre DEJONGHE

Bewoners Grotebeerstraat bijzonder boos wegens plaatsing fietstrommel

"Oeps, foutje van de aannemer. Sorry"

In de Grotebeerstraat keken ze verrast en niet bijzonder blij toen ze ontdekten dat bijna tegen een gevel een fietstrommel werd geplaatst. Niemand wist van deze ijzeren “fietsgarage” en in plaats van bijzonder blij te zijn werden ze bijzonder boos. Pardoes op het voetpad verankerd. Was er nu geen betere plek denkbaar vragen ze zich af. Ze zijn dan ook furieus in hun pen gesprongen en met resultaat want de stad moest snel ootmoedig toegeven dat er een fout was gebeurd, door de aannemer. (SC/ADJ)

“Ter hoogte van Grotebeerstraat 7 werd op 2 juni een fietstrommel geplaatst. Voor bewoners die hun fiets moeilijk inpandig kunnen stallen is dit mogelijk een goed initiatief, want een overdekte, afgesloten fietsparkeerplaats zou een halt kunnen toeroepen aan de fietsendiefstallen die Antwerpen teisteren. De vraag die zich echter opdringt: waarom is dit zonder enige inspraak gebeurd? We stellen ons als buurtbewoners een aantal vragen die een antwoord verdienen.

-Waarom wordt er voorrang gegeven aan een betalende optie (een plekje in de fietstrommel kost 5,16 euro per maand)?

-Waarom wordt er niet gekozen voor extra fietsbeugels, waar fietsen gratis en veilig zouden kunnen worden gestald?

-Is een fietstrommel wel een goed alternatief voor de populaire bakfietsen/fietskarren, want die lijken niet te passen in de fietstrommel?

-Waarom wordt kostbare en schaarse speelruimte opgeofferd aan parking?

-Waarom werd dit pleintje uitgekozen, en niet de grotere Dageraadplaats of het pleintje met de glasbollen aan de spoorwegbrug ter hoogte van de Zurenborgstraat/Arendstraat?

-Waarom is de fietstrommel op zulke korte afstand van een huisgevel verankerd, zodat het inpandig stallen van een bakfiets ernstig belemmerd wordt?

-Wij willen een antwoord op deze en vele andere vragen.

FOUT

En toen kwam plotsklaps het korte maar duidelijke antwoord van de stad : ‘’De plaat-

sing van de fietstrommel berust op een fout van de aannemer. De Grotebeerstraat was ooit een bekeken maar niet weerhouden optie en is aldus verkeerd geïnterpreteerd door onze aannemer. Wij hebben dan ook meteen opdracht gegeven om de trommel asap te verwijderen en te plaatsen op de juiste locatie in Wilrijk. Graag willen wij ons voor de tijdelijke hinder verontschuldigen.”

* all about hair do's * Draakstraat

Plompverloren op de stoep, voor de huizen. Niemand wist van iets.

Een inderhaast opgestart protest, een alarmkreet bij de stad en ja hoor, een vergissing. De buurt haalt opgelucht adem. • Foto’s André DEJONGHE

Dôme heropent met Franse eigenaars

Chef Frédéric Chabbert: "Of ik ook voor een Michelinster ga? Bien sûr!"

Net voor Kerstmis sloot de Dôme tot veler verrassing de deuren en verloor Zurenborg meteen zijn enige sterrenzaak. Goed nieuws dus voor de liefhebbers van de betere Franse keuken: Julien Burlat en Sophie Verbeke hebben enthousiaste opvolgers gevonden die hun ambities niet onder stoelen of banken steken en die niet enkel de Dôme

-Hoe komt een Fransman uit het diepe zuiden in Zurenborg terecht?

Frédéric Chabbert: “Ja, ik kom uit de Aveyron, mijn accent kan ik niet wegsteken. Maar ik kende Antwerpen al van vroeger omdat ik goed bevriend ben met Julien Bobinchon, de vroegere chef van de Dôme-sur-Mer. Wij hebben vroeger samengewerkt in het driesterrenrestaurant Louis XV van Alain Ducasse in Monaco. Toen hij hier chef was ben ik hem meermaals komen opzoeken en zo heb ik ook Julien Burlat en Sophie leren kennen. Dat maakt dat ik al vroeg op de hoogte was van de plannen van Julien en Sophie om de Dôme over te laten. Wij woonden en werkten toen in Parijs maar ik droomde al lang van een eigen zaak. Dit leek dus een unieke gelegenheid, vooral ook omdat mijn vrouw en ik meteen gek waren van het prachtige pand en van de buurt. De volgende weken en maanden hebben we dan heel wat keren heen en weer gependeld tussen Zurenborg en Parijs. Er viel immers heel wat te regelen en te bespreken, vooral toen bleek dat Julien en Sophie ook de Dôme-sur-Mer wilden overlaten. Maar kijk, het is allemaal rond geraakt en op 13 juni gaan we van start.”

-Gaat er veel veranderen in de twee restaurants?

Frédéric Chabbert: “In de Dôme-sur-Mer zal er zeker het eerste jaar niets veranderen. We blijven daar werken met dezelfde formule en hetzelfde personeel. Ook in de Dôme zelf moet je geen revolutie verwachten. Julien en ik hebben een nogal gelijklopende visie. Wij zijn allebei voorstander van een productgerichte keuken. Wij werken met producten van de beste kwaliteit en met bereidingswijzen die die kwaliteit het best tot zijn recht laten komen. Geen

maar ook het visrestaurant Dôme-sur-Mer overnemen. We gingen praten met de nieuwe chef Frédéric Chabbert te midden van de herrie van schilders en ander werkvolk die een naderende heropening met zich meebrengt.

(Luc PANDELAERS)

espumas en andere liflafjes uit de moleculaire keuken dus. Elke chef heeft natuurlijk zijn eigen inbreng. Ik wil bijvoorbeeld sterk gaan inzetten op groenten. Veggies gaan hier zeker aan hun trekken komen! Anderzijds gaan er op termijn misschien wel wat aanpassingen gebeuren aan de wijnkaart. Julien was een groot voorstander van biowijn uit minder bekende wijnstreken. Wij gaan dat zeker niet afzweren. Er blijven biowijnen uit Italië, Spanje, Duitsland en Zuid-Afrika op de kaart staan. Wij hebben trouwens ook de wijnkelder overgenomen. Maar ik ben zelf een groot liefhebber van de betere Bordeaux, en in de Bordelais is het aanbod van biowijnen vrij beperkt. Het aanbod aan klassieke Bordeaux zal zeker wat groter worden.”

-De harde spelregels van de Michelingids stellen dat de sterren verdwijnen met de chef. Hebben jullie de ambitie om opnieuw voor een ster te gaan?

Frédéric Chabbert: “Zeker weten. Ik heb er al een hele carrière in sterrenzaken opzitten. Eest

bij Ducasse in Monaco. Daarna bij diens zoon in San Francisco. Verder nog twee jaar in Londen. Het langst heb ik in Azië gewerkt. Eerst als chef van het hotel Shangri-La in Kuala Lumpur en daarna tien jaar als chef in het restaurant Petrus van het Shangri-La in Hong Kong. Daar heb ik mijn eigen twee Michelinsterren bij mekaar gesprokkeld en tussendoor ook mijn vrouw Evangeline leren kennen. Wij gaan er hard voor werken en we hebben er vertrouwen in dat het ons lukt om binnen de twee jaar onze ster te-

rug binnen te halen.”

-Die hoge ambities zullen ook wel hun prijs hebben. Hoe diep wordt de deuk in onze portefeuille bij het afrekenen?

Frédéric Chabbert: “De prijzen blijven zowat wat ze waren. 's Avonds hebben we twee menu's van respectievelijk 75 en 95 euro, voor 5 of 6 gangen. Maar je kan ook à la carte kiezen uit een beperkte kaart van een twintigtal gerechten. 's Middags hebben we een lunchmenu van 3 gangen voor 35 euro. We hebben ook een vergunning voor een buitenterras aangevraagd bij de stad. Ideaal voor de apéro of voor de lunch als het mooi weer is. Perfect van ligging ook: weinig verkeer, zon in de voormiddag en de late namiddag en schaduw op het heetst van de dag.”

“Ook binnen gaan we uitbreiden. Op de eerste verdieping komt er een zaaltje voor privéfeesten of zakenlunches, met een aangrenzend terras voor kleine recepties.

-Hebben jullie ondanks alle drukte van de nakende opening al de kans gezien om wat in te burgeren in de wijk?

Frédéric Chabbert: “Absoluut. Vooral mijn vrouw voelt zich hier veel beter thuis dan in Parijs. Zij is Aziatische en spreekt maar moeizaam Frans. Zij vindt het geweldig dat vrijwel iedereen hier meer dan behoorlijk Engels spreekt, en ze is ook al volop Nederlands aan het leren. Veel gemakkelijker dan Frans volgens haar.”

Frédéric Chabbert : “ De prijzen blijven wat ze waren “ • Foto Luc PANDELAERS

de tijd dat de meeste gezinnen toekomen is het afval verdwenen”

Wie zaterdag-of zondagochtend vroeg langs de Dageraadplaats passeert, heeft hem vast al eens aan het werk gezien met borstel en vuilblik: Ahmed Benkerroum (51), “de rastaman”, de Marokkaan met de lange rastaharen. Zo’n vijf jaar al doet hij dat belangeloos: ’s morgens vroeg naar het ZeeZicht stappen, daar kuisgerief en vuilzakken ophalen en na een gratis koffie de vuilberg opruimen die zich vooral op en langs de tafels heeft verzameld. Ahmed: “Een beetje dankbaarheid en erkenning zou fijn zijn. Het is soms frustrerend dat ik telkens weer al dat vuil opruim, om dan toe te kijken hoe iedereen zijn vuil weer opnieuw achterlaat” (Vera STEYVERS)

Ahmed, wiens familie oorspronkelijk uit Tanger in Marokko komt, is in 1964 geboren in de Steenbokstraat en woont nu met zijn zoon in de Kleinebeerstraat. Tijdens de week werkt hij voor de Groendienst van de Stad in het Boelaerpark, en als toetje bovenop zorgt hij er in het weekend nog eens voor dat het plein er proper en veilig bijligt. Hoe gaat dat dan in zijn werk vroegen we ons af en vooral, waarom doet deze man dat vrijwillig en onbezoldigd? De oplossing was om op een zaterdagmorgen naar het plein te stappen en het hem te vragen.

Het is 9u ’s morgens en nog erg rustig op het plein. In het Strand van Oostende en het ZeeZicht is al wat beweging op het terras, maar verder lijkt de buurt nog in slaapstand te sluimeren. Midden op het basketbalveld staat

Ahmed met zijn lange rastaharen het vuil op te rapen.

Het allereerste wat opvalt is hoe ongelooflijk veel vuil er overal ligt. Van zwerfvuil tot glasscherven en blikjes bier, verspreid van de speeltuin tot aan de tramhalte. De vuilbakken puilen uit, en staan omringd door het vuil dat er niet meer bij geraakte. Op de tafels en de banken ligt enorm veel afval, gebroken glazen en flessen zelfs, al dan niet leeg, alsof de bezoekers ervan in een grote haast zijn vertrokken gisterenavond.

Ahmed is niet onder de indruk van wat er ligt.

Ahmed Benkerroum: “Er zijn dagen waarop ik meer dan 2 vuilzakken vol krijg. Vandaag valt het vrij goed mee. De studenten zitten nog volop in examenperiode en is het is ramadan. Dat scheelt al. Maar het is mooi weer, en dan komen de mensen buiten natuurlijk. In de winter heb ik hier veel minder werk.”

Ahmed is druk in de weer en praat snel. Zijn lange rastaharen zijn samengebonden op zijn rug. Hoe komt hij eigenlijk aan die rastaharen? Marokkanen met rastaharen zijn dun gezaaid merken we op. "Klopt" zegt hij. “Ik had ze voor het eerst toen ik 16 jaar was. Ik hield erg van reggae muziek en vond zo’n haren mooi. Maar mijn moeder was er absoluut geen fan van. Ik woonde toen nog thuis en heb mijn rasta’s dus moeten afknippen. Ik zei haar toen al: ‘Moeder, de dag dat ik alleen ga wonen, laat ik opnieuw mijn rastaharen groeien’. En zo heb

ik dat ook gedaan toen ik een jaar of acht later het huis uit ging. Door mijn haren twijfelen mensen er soms aan of ik wel een Marokkaan ben. Ik vind dat gek... wat ik mooi vind, heeft daar toch helemaal niets mee te maken?”

-Ahmed, jij ruimt hier al jarenlang afval op. Hoe ben je daar aan begonnen?

Ahmed Benkerroum: “Tijdens weekdagen komt er ‘s morgens een kuisploeg van de Stad langs, maar tijdens het weekend gebeurt er niets. Het is nu pas zaterdagochtend en je ziet hoe vuil het plein er al bijligt. Ik ken het plein goed want ik heb altijd op Zurenborg gewoond, en kom hier graag. Maar op een dag zag ik een kindje vallen in de speeltuin en het kwam nét naast glasscherven van een kapotte fles terecht. Het kind was er deze keer goed vanaf gekomen, maar het zette me wel aan het denken. Het zwerfvuil en de glasscherven die overal verspreid liggen, begonnen me meer en meer op te vallen. Ik zag kinderen spelen in onveilige omstandigheden, oudere mensen die bijna zouden struikelen over achtergelaten vuil. Dus begon ik het zwerfvuil maar zelf te verzamelen.”

“En zo ben ik intussen hier al een vijftal jaren bezig hier. Eerst was dat sporadisch, maar het groeide snel uit tot een gewoonte omdat ik het toch niet kan laten al dat vuil op te rapen wanneer ik het zie liggen. Ik heb verschillende telefoontjes gedaan naar de Stad om het probleem aan te kaarten. Er kwamen ooit twee teams uit verschillende afdelingen ter plaatse, maar tot meer dan een discussie over wiens bevoegdheid het opkuisen van de Dageraadplaats was, is het helaas niet gekomen.”

-Welke reacties krijg je uit de buurt over het werk dat jij hier doet?

Ahmed Benkerroum: “Er is vrij weinig reactie. Mensen kijken wel als ze me bezig zien, maar de meesten lopen gewoon voorbij zonder me aan te spreken. Weet je, ik begin ’s morgens vroeg. Tegen de tijd dat de meeste gezinnen toekomen op het pleintje is het afval verdwenen en geniet ik rustig van mijn koffie. ‘Daar zit die Marokkaan weer op zijn bankje’ denken ze dan misschien (lacht). Mensen beseffen niet hoe het plein er zou bijliggen als de dingen

op hun beloop werden gelaten. De moeders die tegen de middag met hun picknick arriveren zouden zich gewoonweg niet aan de bank neerzetten als al dat vuil van de vorige avond en nacht dag er nog lag.”

“Dankzij de inzet van het ZeeZicht is de situatie er de laatste jaren wel op vooruitgegaan. Vroeger haalde ik soms 2 tot 3 volle plateaus op met glas dat de avond voordien op het plein was achtergelaten. Nu doen de tappers van het ZeeZicht dat voor ze sluiten. Ze maken een ronde over het plein om alle glazen te verzamelen. Het ZeeZicht voorziet me ook van witte vuilzakken waarin ik het afval verzamel. En van koffie, ook niet onbelangrijk! (lacht).”

-Hoe zie jij deze situatie evolueren naar de toekomst toe?

Ahmed Benkerroum:

“Ik doe dit met veel plezier, maar er moet toch dringend iets gaan veranderen. Een kuisploeg van de Stad die in de weekends komt, grotere vuilbakken,... en vooral toch ook wel een mentaliteitsverandering bij de bezoekers van ons plein. Ik vind het onbegrijpelijk dat je zomaar je afval achterlaat. In deze tijden van klimaatbewustwording en bio-cultuur zou je denken dat er toch

iets meer besef is wat afval en zwerfvuil betreft. En dan die glasscherven die overal liggen, je moet toch weten dat dit echt gevaarlijk kan zijn voor de spelende kinderen. Het probleem beperkt zich niet tot dit plein, ook in het Boelaerpark waar ik voor het onderhoud zorg, zie ik hetzelfde gebeuren. En weet je, een beetje dankbaarheid en erkenning zou fijn zijn. Het is soms frustrerend dat ik telkens weer al dat vuil opruim, om dan toe te kijken hoe iedereen zijn vuil weer opnieuw achterlaat... Ik hoop dat door dit artikel de mensen uit de buurt gaan beseffen dat dit plein niet zomaar vanzelf zo’n mooie en leuke plek is. En dat het fijn zou zijn als iedereen zijn steentje bijdraagt.”

De bekende hoekpanden De Lente en de Zomer staan te koop. De beschermde gebouwen op het kruispunt van de Van Merlenstraat en de Waterloostraat worden te koop aangeboden door First Immo en kos -

ten elk om en bij het miljoen. Beide panden zijn in het bezit van één eigenaar en kosten respectievelijk

1,1 miljoen (Lente) en 995 000 euro (Zomer), plus kosten uiteraard. De schitterende huizen zijn gebouwd

in 1899 en de architect Joseph Bascours was de ontwerper. In het pand De Zomer zijn drie appartemenen gevestigd, in De Lente huist momenteel het Vlaams Fonds voor de Letteren.

“Tegen

‘Rastaman’ ruimt elk weekend vuil van het plein op

Elk zaterdag- en zondagmorgen ruimt hij alle afval op dat ’s nachts achtergelaten werd.

Foto Vera STEYVERS

Twee monumenten van de wijk staan te koop

In de Draakstraat

Salt & Mint pakt uit met een Marokkaans ontbijt

Het voormalige Aroma’s in de Draakstraat 21 wijk is door Amal Asrar (37) omgetoverd tot een plek waar bij voorkeur een lekker Marokkaans ontbijt kan genuttigd worden, waar in de tuin plaats is voor een gezellige babbel met een potje thee. Welkom bij Salt & Mint.

Amal Asrar (37) deed veel moeite om van haar zaak iets moois te maken. Het voormalige Aroma’s had voor de grote werken al gezorgd maar de subtiele aankleding met de typische munttheekannen, voorzien van een zelfgemaakt overtrekje waar je de kan veilig mee kan vastnemen biedt een kleurrijk detail. En het is maar één van de vele. Het past mooi bij de plateau’s die ‘s morgens op de toog staan te wachten op hongerige ontbijters. Lieflijke kleine keramiek schaaltjes naast mini-tajine en rieten schoteltjes voor brood. En zo is er voor elk detail aandacht van Amal. Na haar ervaring in een kleine traiteurzaak zocht ze een eigen stek. Op Immoweb vond ze dit adresje. Zelf woont ze op het Kiel met een zoon en een dochter. Ze was eerder blij verrast dat El Warda zo dichtbij is want met de fingerfood en ontbijtformule zijn ze zeker niet mekaars concurrenten.

(Yo VAN DEN BULCK)

ONTBIJT

Als ik rond tien uur in de zaak binnen stap voor mijn afspraak heerst er al een gezellige drukte. Het is zonnig dus de meeste mensen kiezen resoluut voor het terras, achterin de zaak, het stadstuintje van de vroegere woning. Nog maar één tafeltje is er beschikbaar. Omdat ik niet weet of mijn vriendin wil buiten zitten draal ik te lang en is het tafeltje bezet. Maar vermits we veel moeten vertellen is het ook beter rustig binnen te zitten. Voorlopig zijn het vooral vrouwen; het is hier dan ook de ideale plek voor de Marokkaanse mama’s om even uit te blazen nadat de kinderen op school zijn. Maar natuurlijk is iedereen hier welkom. Amal probeert met de ontbijtformule toch een beetje een vreemd element toe te voegen voor de Marokkaanse gasten en voor de anderen is het een kennismaking met een traditioneel Marokkaanse start van de dag.

Twee pannenkoekjes (rond en vierkant) worden vergezeld van honing. Potje ricotta kaas en zwarte olijven om na het fruitsap gezond te beginnen. Griekse yoghurt en in het tajine potje kan u kiezen of er een spiegelei met komijn in komt of roerei of omelet. Brood mag niet ontbreken en als drank is er de keuze tussen muntthee of koffie. Voor de prijs van 11.90 euro kan men er tot een stuk in de middag weer even tegen!

WORDLBITES De lunch kan niet beter gestart worden als met een Mocktail (3euro). Salt & Minty maar ook de fruitige Sunshine Tropical of Rose Framboise; smaken waaruit moet gekozen worden. Voor een vaste prijs van 14,90 euro volgt er een gevarieerd assortiment van fingerfood. Het aanbod wordt aangepast en de quiches hebben dagelijks andere ingrediënten, alsook de

salades. Wat volgt is dus een beschrijving van het menu op de dag dat ik ging ontbijten. De twee salades bestonden uit tabouleh en rode biet met appelsalade. Zoetzuur sausje en falafel, borek, harissa, briwats, quiche, hummus en dipbrood. Dit alles wordt geserveerd met muntthee.

AFHAAL

Liefst even verwittigen als u van plan bent om af te halen zodat alles netjes klaarstaat. Ramadanpaketten behoren ook tot de afhaalmogelijkheden.

Openingsuren: maandag, dinsdag, donderdag: 9-16uur Woensdag en vrijdag en zaterdag: 9-12uur (enkel ontbijt) saltmintzurenborg@gmail.com

0487/110613 Facebook!

Amal Asrar bij het Marokkaans ontbijt in de tuin. • Foto Frank VANHOVE

Kunstwerk aan tunnel na een jaar verwijderd

De wijk is een kunstwerk armer. Verleden jaar werd er een kunstwerk aangebracht langs beide kanten van de tunnel aan de Arendstraat. De voorbije weken was het kunstwerk onderhevig aan een afbraakproces of gewoon vandalisme? Of was het dan toch de bedoeling? Bert Janssens met tekst en uitleg: “Wij zijn bezig met het verwijderen van de tekening van Mark Titchner. Dit is altijd de bedoeling geweest. Zowel met de stad als met de kunstenaar is vorig jaar afgesproken dat het om een tijdelijk, weliswaar iets meer permanent, werk ging. Het werk is ook met dat opzicht gemaakt, waardoor de materiaalkeuzes en technieken die we gebruikten minder tijdloos waren. Met het gevolg dat delen van het werk de voorbije weken reeds begonnen af te brokkelen. Na overleg met de stadsreiniging zijn we zelf begonnen aan de verwijdering. Omdat wij maar met drie zijn, en dit allemaal als vrijwilliger doen, zal het in verschillende etappes gebeuren. Ondertussen zijn wij bezig met het huidige werk - een audiotape over de verplichte dubbelganger van Sadams zoon- dat teveel overlast voor de buurt veroorzaakte. Wij zijn nu met de kunstenaar het werk aan het aanpassen, zodat de overlast verdwijnt.”

XXX

Een jaar geleden : het kunstwerk in volle opbouw • Foto Bernard SOENENS Een jaar later: het kunstwerk verdwijnt langzaam maar zeker • Foto André DEJONGHE

Zuurtjes en Zoetjes

Berichten uit de buik van de wijk

BAROK De flyers vliegen je dezer dagen om de oren. Eentje die kan tellen is die van de VZW Barokorgel Sint-Norbertus. Niet zomaar war beschreven papier, een vier pagina’s met een echte cover en alle info over hoe men kan meehelpen aan de aankoop van het NoordNederlands/Noord-Duits barokorgel. Zoals in ons vorig nummer te lezen stond kan men storten vanaf 40 euro tot 5000 euro voor een zogenaamde toren. Dan wordt men “Vriend van het Barokorgel”. Meer weten: barokorgel@ sintnorbertuskerk.be of www.barokorgelsintnorbertuskerk.be. Alles met belastingvermindering. CANNABIS De vorige jaren was er al wat gedoe van omwonenden tijdens de “cannabisbevrijdingsdag” op de Dageraadplaats. Het gebeuren zelf verliep in een vredige wolk van bevrijdende dampen maar helaas is er altijd een aantal mensen dat niet goed bestand is tegen de stoffen in die dampen. Normaal gezien moest op zaterdag 20 mei een nieuwe editie plaats vinden op de Dageraadplaats maar omdat een paar van de initiatiefnemers in de cel belandden werd deze editie afgeblazen. Bovendien lijkt het er op dat er intern nogal wat vieze dampen opstegen want er is sprake van derden die misbruik wilden maken van de naam van de vzw Trekt Uw Plant.

Leuke naam trouwens. FIETSENSTALLING De buurtfietsenstalling in de Wolfstraat breidt met 100 extra plaatsen gevoelig uit. Nu zijn er 64 plaatsen, maar is er ook een wachtlijst van 50 buurtbewoners. De buurtbibliotheek in de Wolfstraat werd in 2011 omgevormd tot een buurtfietsenstalling. Het gebouw wordt midden 2018 tot de betonnen structuur gestript en de twee niveaus worden verbonden met een nieuwe trap. Er kan ook een lift worden geïnstalleerd. Verder komt er een nieuwe ingang met helling en worden de niveauverschillen op de gelijkvloerse verdieping weggewerkt. De gevel wordt gerenoveerd. HELMUT L. De sympathieke Gentse zanger die een behoorlijke tijd in onze wijk heeft gewoond en verkaste richting Duitsland heeft het echt, maar dan echt niet getroffen. Hij had daar namelijk een reeks optredens gepland maar op het aller slechtste moment kreeg hij last van zijn stembanden. Weg optredens, zodat hij niets anders kon dan zich verder gaan beraden in zijn woonst in Wallonië, wisten de media te melden. We wensen hem een spoedig herstel toe. PIANOLEERKRACHT Gezocht: pianoleerkracht in de wijk. Geen ultrakritisch of -perfectionistische persoonlijkheid, wel iemand die zich door een grote vriendelijkheid

en empathie laat drijven en de leerling plezier bezorgt in het volgen van les en het oefenen van herkenbare melodieën. Voor? Dame midden 40, wonend net buiten Zurenborg, beginnersniveau, vandaag nog beperkte notenleerkennis Praktisch: een half uur les per week of 1 uur om de 2 weken, indien mogelijk graag bij de pianoleerkracht thuis, tijdstip te bespreken, start eigenlijk zo snel mogelijk. Prijs: te bespreken Contact: Karen, cordule@hotmail. com, 0490/441207

ARDUI De familie Ardui in de wijk heeft naast Kobe ook nog ene Willem Ardui rondlopen, lezen we in Knack Focus. En hij is de man van Blackwave, samen met de rapper Jay Atahoun. Samen hebben ze een ep uit. Willem Ardui in Knack Focus: “ Mijn broer en ik zijn geboren in een huis aan de Dageraadplaats. Later zijn mijn ouders naar Deurne verhuisd maar sinds anderhalf jaar zit ik hier samen met mijn broer weer op kot, op zo’n vijftig meter van mijn geboortehuis. Mijn kot is nu het hoofdkwartier van Blackwave” WATER Een goedmenende burger uit de wijk zag met lede ogen hoe de vers aangeplante bomen op de Dageraadplaats te lijden hadden onder de aanhoudende droogte. De bladeren hingen er maar flets bij concludeerde hij en hij besloot er snel

iets aan te doen. Hij kwam met een tuinslang en sloot die aan op het drinkkraantje van de speelplaats. Met tape blokkeerde hij het mechanisme en met een grote trechter in de grond werd het water naar de boomwortels geleid. De bomen van ‘Het strand van Oostende’ zijn op deze manier aan de droogtedood ontsnapt. Hopen we. KERK De Sint Norbertuskerk aan de Dageraadplaats heeft sinds kort een nieuwe ‘deurwachter’. Een belangrijk iemand die er voor zorgt dat de kerkdeur ’s morgens wordt geopend en op een fatsoenlijk uur weer gesloten wordt. Belangrijk ook om toch enig toezicht uit te oefenen. Elke dag ziet men dan ook Marc Van Orshoven (de ‘nar’ van ’t stad geweest) uit de Stierstraat over ’t plein stappen en dat doet hij meestal in korte broek. Maar God zal het hem wel vergeven. JEUGDHUIS Het jeugdhuis op de hoek van de Nottebohmstraat is al vele maanden dicht en het pand werd zelfs helemaal opgeknapt en is nu bewoond. Toch is er duidelijk nood aan een jeugdhuis want een aantal jonge Marokkanen is een soort petitie opgestart om van de stad een pand ter beschikking te krijgen in de wijk. Wat niet simpel zal zijn. De eerste contacten zijn wel al gelegd, als er wat concreet uit de bus komt laten we het zeker en vast weten.

Het wassalon Zurenborg is helemaal vernieuwd en gemoderniseerd. Tegelijk vond de eigenaar dat het tijd werd om ook een van de muren wat meer standing en eigentijdse feeling mee te geven. Marieke Dorenbosch nam de klus voor rekening en het resultaat is altijd vrijelijk te bewonderen.

Foto Jeannine FUHRING

Een van de foto’s van een onzer fotografen An Van de Wal is geselecteerd om tentoongesteld te worden op de eerste editie van het internationale fotofestival ‘Lens op de mens’ in Overpelt. Vanaf 18 juni tot eind augustus kan de tentoonstelling van ongeveer 500 foto's in het centrum van Overpelt bezocht worden.

Stoepverkoop op zondag 17 september in de wijk: er doen al vijf straten mee

De walvisjes en andere inwoners uit de Walvisstraat weten het: een stoepverkoop is bij een beetje goed weer een groot succes. Voor zowel de bezoekers als de bewoners van de straat zelf die hun spullen rustig voor hun deur te koop kunnen aanbieden. Dat succes is bij velen in de

wijk in het goeie oor en oog geschoten zodat er voor de editie 2017 al meerdere straten staan te dringen om mee doen. Meedoen wil zeggen op dezelfde dag, zondag 17 september, de straat laten afsluiten en ook op de stoep gaan zitten/staan met de spulletjes. (Swa COLLIER)

Sommigen noemen het ook oneerbiedig “rommelstraat” maar niets is minder waar. De organisatoren vragen op tijd bij de stad een vergunning aan. Dat houdt in dat er op die bewuste dag een totaal parkeerverbod in de straat komt. Iedereen uit de straat die wil meedoen, kan dat en niet onbelangrijk, dat is allemaal gratis. Tegen de valavond is het dan afgelopen. Iedereen neemt zijn tafel, schraag of dekentje mee naar binnen en het is afgelopen. Geen gedoe met afvalcontainers en achtergelaten verpakkingen en vuil en ook geen borgstellingen die op voorhand betaald moeten worden. Nogmaals, alles is gratis tenzij men bv. wel een goed doel voor ogen heeft en men een bijdrage vraagt om dit doel te steunen. Maar verplicht is dit zeker niet en is op voorhand gezamenlijk af te spreken. .

De mensen uit de Walvisstraat zijn geruime tijd al gestart met de nieuwe editie. In hun straat zal het wel loslopen want ze zijn daar goed georganiseerd. Toch even polsen hoe het met de rest van de wijk is gesteld.

-Is er al een datum voorzien voor de editie van dit jaar?

Maarten Debusschere: “Voor dit jaar hebben we 17 september voorzien “

-Hoe verklaren jullie eigenlijk het succes van zo’n stoepverkoop?

Maarten Debusschere: “Voor de deelnemers

draait het vooral om het gemak: alle overbodige spullen uit je kelder, zolder, slaapkamer, waarvandaan ook, zet of leg je de dag van de stoepverkoop buiten voor je huis. Geen gesleur, geen gedoe. En met een beetje reclame op voorhand maak je dat er ook van buiten de wijk mensen jouw spullen komen kopen.”

-Opvallend bij jullie was dat er veel kinderen met spulletjes te koop stonden.

Maarten Debusschere: “Niet echt bij stil gestaan. Misschien omdat het opener is, anders dan de klassieke rommelmarkt? Voor kids is het natuurlijk heel leuk en een beetje een spel: wat oud speelgoed verkopen om weer nieuw te kunnen kopen. En als ze dan nog wat van de opbrengst van de spullen van de ouders, opa’s of oma of vrienden krijgen, heb je sowieso enthousiaste verkopers.”

-Beperken jullie zich tot de verkoop of gebeurt er meer in de straat?

Maarten Debusschere: “Vorig jaar hebben wij de dag voordien één van onze jaarlijkse feestjes georganiseerd. Voor de buren uit de straat en om alvast wat in de sfeer te komen was er speelstraat voor de kinderen met aansluitend een gratis BBQ. Heel geslaagd en met als bijkomend voordeel dat je de tafels en stoelen daags nadien kan gebruiken!”

-Zijn er dingen die niet mogen?

Maarten Debusschere: “Parkeren in een deelnemende straat: je wordt namelijk weggetakeld. Dit jaar willen we op de briefjes die we onder de ruitenwissers stoppen alvast enkele alternatieve parkeergelegenheden opgeven. En om niet in de categorie van Foren & Markten te vallen is het voornamelijk van belang dat er geen eet- of drankkramen staan. Anders heb je allerhande regels te volgen en is de “losse” organisatie die we hanteren niet langer mogelijk. Een kind dat wat zelfgemaakte cup cakes of limonade aan het kraam verkoopt, kan wat ons betreft wel door de beugel. Verder moet je altijd maken dat hulpdiensten door de straat kunnen in geval van nood.”

-Ik vermoed dat er ook vragen komen van mensen van buiten de wijk om mee te doen? Worden die toegelaten of is men streng?

Maarten Debusschere: “Na de eerste editie hebben we vragen gekregen uit andere straten uit de wijk. Vorig jaar waren er dan ook al enkele mensen die we graag een vrij plekje in onze straat hebben gegeven.”

-Het feit dat de drie rommelmarkten op het plein bijna zo goed als vol staan met mensen van buiten de wijk is misschien ook wel een factor.

Maarten Debusschere: “Op zich niet. Het ging vooral om het gemak. Maar ja, op het plein is er door de jaren heen toch meer professioneel volk gekomen. Ofwel zijn er veel buren die zeer professioneel zijn geworden in hun assortiment.”

-Hebben jullie al een zicht op de straten in de wijk die zeker en vast meedoen en op straten die te kennen gegeven hebben dat ze het wel zien zitten?

Maarten Debusschere: “Enkele deelnemers uit de Grotebeerstraat, die vorig jaar hun spullen tot onze straat sleurden, vroegen hoe we het eigenlijk aanpakken. Toen we een keer samen kwamen besloten we eigenlijk de beide straten op te nemen bij de aanvraag voor het parkeerverbod. En omdat we hierdoor ook de Nottebohmstraat, Stierstraat en Ramstraat afsloten, hebben we die ook opgenomen in de aanvraag. En hebben we contact gezocht met de verantwoordelijken van die straten om te horen of er interesse was. Na een woordje duiding besloten deze straten dan ook mee in te stappen.”

-Als er straten zijn die nu ineens ook zin hebben om aan te sluiten, kan dat nog?

Maarten Debusschere: “Vanuit de Walvisstraat hebben we besloten onze aanvraag niet meer aan te passen. Mensen die graag meedoen, kunnen ons een seintje geven (Walvis2018@yahoo.com). Van onze straat houden we een lijstje bij waar niemand staat en waar de bewoners er niets op tegen hebben dat er iemand spullen voor hun deur verkoopt. Respect voor de bewoners blijft namelijk belangrijk.

-Worden er ook gezamenlijke initiatieven opgestart tussen de straten onderling? Eén affiche bijvoorbeeld, flyers met alle deelnemers enz.

Maarten Debusschere: “Eind juni gaan de straatverantwoordelijken een eerste keer deur-aan-deur. Samen met een woordje uitleg krijgen de buren een affiche om voor hun raam te hangen. Ook weten we zo direct wie wel of niet deelneemt en wie zijn stoep graag aan iemand anders afstaat. Een goeie maand voor de verkoop gaan we in de buurt affiches ophangen in winkels, cafés, ... En een week voor de verkoop stoppen we nog een keer flyers in de hele buurt. Last but not least maken we ook dat we vermeld worden op de site van rommelmarkten, ook al vallen we niet in de categorie

-Waar kunnen geïnteresseerden info vinden of vragen?

Maarten Debusschere: “Makkelijkste is even een mailtje te sturen aan ons straatadres: walvis2018@yahoo.com. 23 juni vind je ons

ook op het kruispunt in het midden van onze straat tijdens onze (verplaatste) burendag. Als je zelf een hapje of een drankje meebrengt zijn wij zéér toegankelijke mensen”

-Bedankt en we komen zeker overal eens piepen.

Maarten Debusschere: “Steeds welkom. En sla zeker ook niet ons Warmste Kraam over: dit jaar vragen we namelijk aan elke deelnemer om 1 spulletje af te geven dat we in een apart kraam verkopen. De opbrengst wordt dan tijdens de Warmste Week aan een (nog te bepalen) goed doel geschonken.

NIEUWE OPENINGSUREN:

Maandag tot vrijdag:

11.00 uur tot 18.30 uur

Zaterdag:

10.00 uur tot 16.00 uur

Zondag en feestdagen: gesloten

De versie verleden jaar in de Walvisstrat werd een groot succes • Foto Stefan Heulot

Woonproject

Baron Joostens telt 6

verdiepingen en

27 appartementen

Met enig feestgedruis werd onlangs het woonproject Baron Joostens van start geschoten. Het woonproject, op de hoek van de Baron Joostensstraat 1 en de Plantin en Moretuslei, vlak naast der spoorweg, moet “internationale allure krijgen dankzij de hoogwaardige architectuur.” In de voorverkoopfase werd reeds 70% van de appartementen verkocht. De oplevering van het project staat gepland voor begin 2018. (SC)

Het stadsvernieuwingsproject Baron Joostens met een oppervlakte van 2.200 m2 en zes verdiepingen hoog telt 27 appartementen met privatieve terrassen, een gemeenschappelijke patio, twee commerciële units op het gelijkvloers en een ondergrondse parking met 24 autostaanplaatsen en 76 fietsstallingen. De nieuwe aanplanting zorgt ook voor prachtige vergezichten vanuit de appartementen. Schepen Rob Van de Velde tijdens de plechtigheid: "Er is dringend nood aan een heropwaardering van de achterkant van het station. Met de komst van onder meer dit residentieel project, Comics Station - het themapark rond Belgische stripfiguren - en de heraanleg van het openbaar domein met spelmogelijkheden en meer groen, versterkt de stationsbuurt zijn internationale uitstraling." Dit alles in beschouwing genomen, leent het project zich perfect voor jonge starters, jonge gezinnen, expats, en investeerders.”

Het ontwerp van Baron Joostens werd getekend door het architectenbureau Conix RDBM. Qua interieur liggen de appartementen helemaal in lijn met de jonge, trendy atmosfeer die eigen is aan de Zurenborgwijk en liet men zich inspireren door het hoge noorden.

KOSTPRIJS

Vanaf € 127.500 kan men over een appartement beschikken (excl. een autostaanplaats, BTW, registratie en notariskosten). In deze prijs is de volledige afwerking van het appartement ingerekend. Websites: www.baronjoostensstraat.be en www.antvest.be.

ADVERTENTIE DISTRICT ANTWERPEN

Een computeranimatie toont hoe het er uiteindelijk moet uitzien (Eigen foto)

Op zondag 8 oktober in de Transvaalstraat

Balkonconcerten met klassieke muzikanten

Wat heeft deze wijk toch met muziek? Concerten in de huiskamer, Muziek in de Wijk, Klassiek op het Plein, concerten in de kerk, rock in café, het kan niet op. En daar komt nu nog iets heel speciaals, iets bijzonders bij: balkonconcerten. In die toch wel prachtige Transvaalstraat organiseren bewoners er in de maand oktober, op zondag 8 oktober om precies te zijn, balkonconcerten. Klassieke concerten op minstens vijf balkons met gereputeerde muzikanten en een kinderkoor van vluchtelingen. (Swa COLLIER)

We zijn nog een eindje verwijderd van de maand oktober maar in de Transvaalstraat wordt er al hard gewerkt aan deze balkonconcerten met klassieke muzikanten. Een gewaagd initiatief want klassiek vanop een balkon is iets anders dan een trompetsolo aan de voordeur. In oktober kan het ook al behoorlijk koud zijn en zijn er wel genoeg muzikanten die het zien zitten om vanop een balkon hun ding te doen? En om een eerste tipje van de sluier op te lichten gingen we bij een van de organisatoren ten rade Kathleen.

-Van waar komt dit initiatief eigenlijk?

Wie stak de lont aan? Zijn het bewoners van de straat?

Kathleen: “Het idee komt van Gerda, nummer 59 : "Regelmatig wandel ik door de straat en het valt me iedere keer op dat er veel mooie balkons in de Transvaalstraat zijn. Toen dacht ik plots “hiermee moeten we toch iets kunnen doen!” En de rest wordt (misschien) geschiedenis."

--Wat is de eigenlijke bedoeling van het geheel?

Gerda: “De bewoners dichter bij mekaar brengen."

-Waarom eigenlijk klassieke muziek en geen andere genres?

Kathleen: “Het is Gerda haar idee en zij is heel vertrouwd met klassieke muziek, je zal haar op één van de balkons zien. En horen. Misschien volgende keer een ander genre, als er een volgende keer zou komen.”

-Ik vermoed dat er nogal wat muzikanten in de straat wonen. Doen die mee?

Gerda: “Niet van de straat zelf, wel van Berchem.”

-Zijn er al namen bekend van mensen die toegezegd hebben?

Gerda: “Uiteraard zijn de namen al bekend, die houden we nog eventjes voor ons. We waren wel blij verrast dat alle muzikanten heel enthousiast reageerden en direct toezegden, ondanks hun drukke, professionele agenda. We verklappen al wel dat we eindigen met een kinderkoor.”

-Blijft het beperkt tot muziek of worden er tegelijk nog andere dingen georganiseerd in de straat

Gerda: "Enkel muziek en op het einde een cavabar . Ondertussen blijft een driekoppige brass-band spelen.”

-En wat betreft de lengte van het geheel, is het een halve dag, een hele dag?

Gerda: “We starten om 15 uur, 5 balkons waar op elk balkon een concertje van 15 a 20 minuten gehouden wordt.“

-Wat gebeurt er als het ouwe wijven regent en de temperatuur zo net onder het aangename zakt?

Gerda: “We zingen!

-Hebben jullie steun van bepaalde organisaties?

Gerda: “We hebben steun van het straatcomité en een sponsor.

-Wanneer mogen we meer nieuws verwachten want er zal in de wijk heel wat belangstelling voor zijn.

Gerda: “We zijn koortsachtig de gegevens aan het verzamelen en het programma op punt aan het stellen zodat we een flyer kunnen laten drukken.”

-En een kinderkoor ook .

Gerda: “Het kinderkoor Zing Zang Zong is een koor van vluchtelingenkinderen om hen in contact te brengen met kunst en cultuur. Het koor werd opgericht door Veronica Joris en Joost Gils. De bedoeling is ook om de opbrengst van de bar aan het koor te schenken.”

-Bedankt voor de informatie en waar kunnen mensen nu al info krijgen als die er al is?

Gerda: “Nog een beetje geduld...wachten op de folder.

-Succes toegewenst Kathleen en Gerda: "Dankjewel

Een aantal balkons in de Transvaalstraat zal in oktober gevuld worden met muziek. Foto Jörg PYL

Elke donderdag op de markt van de Dageraadplaats

Peggy van de Haarkar knipt voor een goed doel

Op de donderdagse markt op de Dageraadplaats is sinds kort een niet alledaagse verschijnsel merkbaar: een Haarkar. Een echte, onvervalste caravan met wat op het eerste gezicht een kapsalon zou zijn. En dat is het ook. Alleen is Peggy Jonckheere geen gewone kapster. Zij werkt namelijk in de caravan nadat een oproep

tot fundraising behoorlijk wat geld had opgebracht zodat ze nu iedereen kan aanpakken en hoe meer volk er komt hoe meer er gaat naar erkende opvangcentra waar de bewoners dan gratis gekapt kunnen worden.

Vt -statuut (verhoogde tegemoetkoming) ; halve prijs met klever van het ziekenfonds. De Haarkar, Diepestraat 45 op woensdag van 12 tot 17 uur (enkel op afspraak, kleuringen) Zurenborg, Dageraadplaats op donderdag tussen 9 en 13 uur (laatste klant om 12u 30). Bar Paniek, Kattendijkdok , vrijdag tussen 11 en 22 u.) Mechelseplein op zaterdag tussen 11 en 18 u.) Zondag is rustdag maar toch af en toe in de zomer op festivals of evenementen( hou de FB pagina in het oog)

Dat Peggy kapster zou worden lang niet direct voor de hand. Ze behaalde namelijk een diploma voor sociaal cultureel werk maar een week later sloeg het noodlot toe. Tijdens een skivakantie is er een ongelukkige val en dat laat Peggy Jonckheere (40) oorspronkelijk zeer ontredderd achter. Drie jaar geleden was dit en al meteen werd haar gloednieuwe diploma waardeloos. Er volgde een lange revalidatie. Verspilde tijd vond ze dat aanvankelijk tot ze besloot deze tijd nuttig te gebruiken. Een opleiding “haartooi “zei haar wel wat… En dan vallen alle puzzelstukjes samen. “Ineens zag ik het licht”, zegt ze zelf. De aankoop van een te gekke caravan en het idee dat iedereen bij haar terecht kan in het mobiele kapsalon maakten het plaatje compleet.

IDEE

Het idee is simpel en broodnodig. In de Haarkar wordt er gewerkt met 3 tarieven en zonder reservatie. Mensen die 30 euro kunnen spenderen aan een snit, betalen op die manier mee aan een snit voor mensen die vallen onder het vt -statuut. Dankzij de bijdrage van de “100%” klanten kunnen zij geknipt worden aan de helft van de prijs, 15 euro. Zij zijn de “50%” klanten. En dankzij de bijdrage van zowel de 100% als de 50% klanten kan ik regelmatig op bezoek bij de “0%” klanten. Met een gemotiveerd team van vrijwillige collegakappers trekken ze naar erkende opvangcentra en knippen ze daar de mensen die geen cent te spenderen hebben. Zij die het breed (genoeg) hebben betalen zo mee aan een knipbeurt voor zij die het iets minder breed, of ronduit smal hebben.

CROWDFUNDING

Een idee hebben is één ding; de praktische beslommeringen om het te verwezenlijken waren veelvuldig. In de laatste helft van vorig jaar werd het idee van de fundraising in de pers en op de sociale media gelanceerd.

Niet minder dan 67 gulle schenkers waren er en ze haalden maar liefst 5 750 euro op. Met deze centen is er van alles gebeurd.

De caravan heeft een metamorfose ondergaan. Hierbij was haar vriend (den Houtist) van onschatbare waarde. Een volledig nieuwe dragende basis met een (dit keer) stevige vloer in betonplex werd voorzien. Helemaal opnieuw geïsoleerd en nieuwe wanden van duurzaam triplex hout volgden. Kasten en een sanitaire unit en een spiksplinternieuwe porseleinen wasbak zodat het wassen en de heerlijke hoofdmassages kunnen genoten worden op de meest comfortabele manier. Haar handige papa heeft een oude vintage barbier/kappersstoel opnieuw van verse mousse voorzien en opnieuw overtrokken. Er werd geïnvesteerd in rijlessen om met de caravan op de openbare weg te rijden.

De elektriciteit werd helemaal opnieuw aangelegd, Er is een hele installatie gebouwd om met 80 liter watertanks, een pomp, een bulex en een afvoersysteem te zorgen dat ze onafhankelijk en naar hartenlust kan wassen, knippen, kleuren en drogen. Muziekske erbij en hoppla!

TUIN

Ook aan de wachtenden wordt er gedacht. Buiten het caravannetje is er een “tuintje” met parasol, zithoekje en écht nep gras. Dit om het wachten te verzachten. De aankleding kon beginnen. Lampen, planten, gordijnen, kleine ditjes en datjes, girls just wanna have fun, right? Zo’n 250 euro voor de leurkaarten, 450 euro om op markten en openbare pleinen te mogen staan, 830 euro rijlessen, 2 660 euro aan hout, vernis, bekabeling en loodgieterij, 460 euro voor de waskom, 250 voor de stoel, 3 000 euro voor een auto die de LEZ (Lage emissiezone) zone in mag en de caravan kan trekken, verzekeringen aan 500 euro per 6 maanden en een gehuurde staanplaats. En klaar is Kees!

START

Een blitse start had plaats op 30 april op een Diversity festival en later op de dag tijdens de opening van Bar Paniek( Park Spoor Noord). Zeer tevreden blikt ze erop terug; er was veel interesse en het leverde al meteen een kleine spaarpot op om de eerste moeilijke tijd door te komen. Peggy zelf werkt als vrijwilliger voor de VZW. Voorlopig moet de Haarkar het hebben van reclame via de facebookgroep, de website (bijna klaar), er komen ook flyers en last but not least mond aan mond reclame. Veel mensen vinden dit een fantastisch idee; gewoon je haar laten knippen en toch meewerken aan een goed doel…Geweten gesust, hoofdje mooi!

MARKT

Donderdagmorgen op de Dageraadplaats. Er was al aardig wat belangstelling voor Peggy en haar caravan. Bij een zonnige lentedag vielen de kleurige verschijning en onweerstaanbare seventieslookattributen op. Nieuwsgierige mensen vertraagden hun pas en vroegen info. Peggy stond hun welwillend te woord of inviteerde hen om zelf binnen een kijkje te nemen binnen. En dan opeens kwam een enthousiaste dame langs. Annick is zelf kapster en vraagt of ze een foto mag nemen? Natuurlijk en even later wisselen de dames gegevens uit want ze wil wel meegaan naar de asielcentra of de daklozen.

(Yo V. D. BULCK)

Peggy aan het werk in haar marktcaravan: het resultaat van 67 milde schenkers. • Foto’s Dieter DEDECKER

"En dan beginnen we nu aan de snor"

Bloemen, groeten en fruit, wat lekkers uit Portugal, hamburgers, kaas en vis, bloemen, de biobakker en af en toe iemand met handtassen. De donderdagse markt op de Dageraadplaats is klein en om de zo veel tijd verschijnt er iets of iemand die dan de aandacht trekt. De Haarkar bij voorbeeld maar deze keer trok die niet alleen de aandacht door het feit dat het met

“haar op het hoofd “ te maken had maar omdat de prijslijst het alleen over vrouwen en kinderen had. Geen mannen. Foute inschatting, zo bleek. “Geen probleem, kom maar af, ik heb wel degelijk een opleiding mannen scheren achter de rug maar ik heb nu geen scheerzeep mee, maar volgende week zeker en vast.” En dat klopte allemaal. (Swa COLLIER)

Zoals zo veel mannen heb ik wel degelijk een elektrisch scheerapparaat, zeepjes en lotions, scheermesjes en noem maar op maar het laten doen, oogjes dicht, lekker achterover leunend, wachtend op wat nu weer gaat komen, tja, daar gaat niets boven. En als het dan ook nog gebeurt met een paar warme doeken is deze knaap altijd kandidaat. Me laten scheren is een van mijn vaste afwijkingen in het leven. Benieuwd wat het deze keer zal opleveren want ik heb ervaring genoeg opgedaan in veel landen.

SCHEERZEEP

Donderdag kwart na twaalf uur. Geprangd tussen de groentekramen staat een caravan “Constructa 1978”. Naast de caravan een paar tuinstoelen, een tafeltje plus het opschrift

“sociaal kapsalon”. Prijzen. Kinderen kost 15 euro, vrouwen 30, mannen 25 euro. Kostprijs scheren? Nergens te bespeuren. “Oei”, zegt Peggy (40) desgevraagd “ Mannen scheren staat er inderdaad niet bij, dat moet ik aanpassen.” Vorige week kon ze op mijn vraag niet aan de slag omdat ze geen scheerzeep bij zich had, wel genoeg water bv maar zonder scheerzeep duidelijk geen scheerbeurt. Vandaag is alles echter wel ter beschikking. Ze legt snel haar boek weg ( “Ik lees alles wat lettertjes heeft”) en draait de echte kappersstoel. “Ga maar rustig achterover liggen”. En dat doen we.

MASSAGE

We kunnen dus beginnen en het gebeurt zoals het hoort. Zonder enig elektrisch scheer-

apparaat. Handwerk, langzaam, eerst warme doeken om de poriën open te krijgen, het vel wordt zacht en dan aan de slag met het scheermes, centimeter per centimeter, de vingers begeleiden het proces, een paar ogen vlak boven mijn gezicht. Inzepen, controleren waar er nog wat haar is blijven staan. Even inspecteren en dan de mededeling: “We gaan dan maar aan de snor beginnen”. Terug warme doeken, een soort lotion en nog een keertje met het vlijmscherpe mesje, de laatste restjes verdwijnen. Om af te ronden een korte maar krachtige vingermassage op de ondertussen spekgladde kaken, de wenkbrauwen worden bijgeknipt, een toefje haar uit neus en oren verwijderd en klaar is deze Kees. Precies 36 minuten heeft het geduurd en ze neemt de 20 euro en de complimentjes

dankbaar in ontvangst. “ Ik ben er ook voor opgeleid maar ik doe het ook dolgraag op de markt.” Ook op deze markt en er is wel degelijk een link naar de openbare markt want haar schoonvader heeft veertig jaar de “markt gedaan” met een notenkraam en kruiden. En dat we nog altijd op de markt staan klinkt plotsklaps overduidelijk uit het belendende groenten- en fruitkraam van de familie Van Hal. Iets met aardbeien en ‘oep is oep’. De markt loopt hier zonder twijfel op zijn einde. Niet zo voor Peggy want ze moet wachten tot een aantal anderen van het plein verdwenen zijn, haar caravan is namelijk behoorlijk moeilijk te maneuvreren. Of ze volgende week terug komt? “ Tuurlijk, het is elke week spannend maar ik kom terug. Zonder twijfel.” Welkom.

Alle kleding op maat gemaakt. zowel naaien, breien en haken. Ook retouches. Wens je dit te leren bij u thuis of in groep? Laat een bericht achter. Bel, mail of sms.

Ook mannen kunnen hier terecht voor een knip- of scheerbeurt.

Opknapbeurt voor gebouw in de Rolwagenstraat

Filet Divers maanden dicht tijdens verbouwingswerken

Bij Filet Divers in de Rolwagenstraat wordt er volgend jaar een aantal maanden flink gebroken en getimmerd. Het pand vlak naast de parking van Delhaize wordt helemaal verbouwd om te voldoen aan de eisen van vandaag. Coördinator Yves Bocklandt (55). “ We zijn in dit pand sinds 2004 maar hier en daar duikt schimmel en vocht op en het is niet echt praktisch ingericht. Daarom de fundamentele werken en na rijp beraad hebben we ook beslist om de activiteiten hier gedurende maanden stil te leggen en tijdelijk naar ergens anders te verhuizen.” Gewerkt zal er dan worden vanaf februari tot juni. (Swa COLLIER)

Filet Divers laat zich best omschrijven als een centraal punt waar mensen zonder papieren terecht kunnen voor een heleboel zaken. Ze kunnen er Nederlandse conversaties volgen, er zijn diverse ateliers en workshops, er is een keuken en noem maar op. Uit het Jaarverslag 2016: “ Met BZN Filet Divers willen we mensen in armoede versterken, opnieuw verbinden en emanciperen. We willen hen een stem geven en perspectief. Grote woorden die we heel concreet elke dag opnieuw trachten waar te maken doorheen verschillende deelwerkingen”. En dat merk je al onmiddellijk. De ruiten aan de voorgevel hangen vol me affiches en eens door de open voordeur kom je daar alle mogelijke kleuren en talen tegen. De ontvangst gebeurt door een vlekkeloos Nederlands sprekende vriendelijke Marokkaanse. “Vroeger waren we als Marokkanen de belangrijkste groep maar dat is nu echt gedaan.” Een Afrikaanse vrouw is met een Singer naaimachine druk in de weer met kleurrijke Afrikaanse stoffen, de sociale kruidenier zet de bestelling van een jonge moeder uit Kameroen klaar.”

Yves Bocklandt over de verbouwingen: “Het is de Bond zonder Naam die de verbouwingen betaalt dus daar hoef ik gelukkig niet wakker van te liggen en een maximale schatting heeft het over enkele honderdduizenden euro’s maar het is echt wel nodig dat er bv overal isolatie komt. Aan de gevel gaan we ook wat veranderen, er komt een soort luifel zodat de bezoekers kunnen schuilen vooraleer ze binnen komen. De indeling van de ruimtes op het gelijkvloers en het eerste verdiep zal eveneens grondig gewijzigd worden. Zodat alles wat logischer, praktischer en beter is ingedeeld. Zo verdwijnt het houtatelier en zal de trap helemaal worden verplaatst naar een andere plek zodat men bij het binnenkomen een veel bredere en meer open kijk op de dingen zal hebben. Bedoeling is dat we tegen volgend jaar juni, als we de jaarlijkse Open Poort organiseren, helemaal klaar zijn voor een nieuwe start.

Ondertussen probeert men tijdens die drie maanden de activiteiten zo goed en zo kwaad als het kan verder te zetten. Er wordt uitgekeken naar andere ruimtes maar vooral de sociale kruidenier zou men graag in de wijk willen

houden. Al beseft men dat het niet makkelijk zal zijn om ergens een ruimte te vinden die opslagruimte heeft en tegelijk ook twee dagen in de week als winkeltje kan fungeren.

Op komst: winkeltje met allerhande

tweedehandsspullen

Eens alle werken achter de rug zijn en men opnieuw zijn intrek heeft genomen komt er ook een permanent tweedehandswinkeltje in het pand. Iets wat ze tot dusver niet hadden. Bedoeling is dat men hier tweedehandskleding zal kunnen kopen plus klein huisgerief en schoenen. Daar is namelijk heel wat behoefte aan.

Open poort op 21 juni

Naar jaarlijkse gewoonte zetten ze bij Filet Divers alle deuren en ruimtes open voor wie wat meer uitleg wil of interesse heeft in de precieze werking van deze vereniging die onder de koepel van de Bond zonder Naam valt. Al is dat laatste nergens zichtbaar of tastbaar aanwezig. Deze keer is het op woensdag 21 juni van negen tot vijf uur. Iedereen wordt verwelkomd en in kleine groepjes maakt men dan onder begeleiding van “een gids” een rondgang. Bekend is dat er telkens uitstekende hapjes en drankjes te krijgen zijn, bijna van over heel de wereld. De toegang is gratis.

Het jaarverslag 2016 laat ook uitgebreid zien wie hier allemaal over de vloer komt en wat Filet Divers hen te bieden heeft. De sociale kruidenier bv. Die kreeg in totaal 7.685 klanten over de vloer en er werd aan zeventig gezinnen

Yves

“eerste leeftijdsmelk” bezorgd. Een initiatief in samenwerking met Kind en Gezin. In de ruimte staan er ook vier computers ter beschikking zodat iedereen via deze schermen op zoek kan gaan naar werk, woonst en contacten en daarbij worden ze begeleid en gesteund door 8 mensen.

TAAL

Iedereen weet dat taal nodig is om iets te bereiken in onze maatschappij en daarom wordt er ook fors ingezet op taal. Vooral voor mensen die in de andere structuren uit de boot vallen. Hier kunnen ze vooral Nederlandse conversaties oefenen met vrijwilligers en uit de cijfers blijkt dat meer dan honderd mensen minstens één keer hebben deelgenomen aan de conversatiegroep. Wie minstens tien keren naar een conversatiegroep komt krijgt een certificaat. Verder is er nog het kookproject en dat doet wat de naam laat vermoeden: banden smeden door samen te koken.

Samen inburgeren is dan weer een ander project waarbij een anderstalige gekoppeld wordt aan een persoon die wel sterk is in Nederlands. Gestart werd met 15 duo’s die veel dingen samen doen ( musea bezoeken, sporten en noem maar op) en uiteindelijk werden er 71 duo’s gevormd wat ver boven de verwachting ligt. Erg interessant is ook het project waar samen met de VDAB en het Centrum Basiseducatie naar werk wordt gezocht.

Een erg belangrijk gegeven in de werking zijn de vrijwilligers en interessant om weten is ook dat verleden jaar in totaal 713 mensen in groepsverband het centrum bezochten.

INFO

BZN Kansenhuis

Rolwagenstraat, 49

Tel: 03/226.13.93

GSM: 0486/849.349

E-mail: yves.bocklandt@bznkansenhuis.be

Website: www.bondzondernaam.be en www.filetdivers.be

Filet Divers zoekt boekentassen en rugzakken voor het nieuwe schooljaar

Bij Filet Divers hebben ze sinds jaren een Sociale Kruidenier. Dat wil zeggen dat ‘mensen in armoede’ met een toegangskaart daar basisproducten kunnen kopen tegen lage prijzen. Daar worden op regelmatige tijdstippen ook tweedehandsproducten aangeboden tegen een symbolisch bedrag: huisraad, kleding, speelgoed en noem maar op.

En elk jaar in augustus proberen ze daar ook mensen te helpen met de aanschaf van schoolgerief. Onder meer een (goede) boekentas neemt vaak een hele hap uit hun budget. Daarom hebben ze bij Filet Divers een oproep gedaan om nog goede boekentassen te bezorgen die dan overgemaakt kunnen worden aan deze mensen die er behoefte aan hebben Daarom vraagt Filet Divers om in uw school of buurt een inzameling te organiseren van (goede) boekentassen. Particulieren kunnen uiteraard ook de ouwe, nog goede rugzak of niet versleten boekentas bezorgen.

Contact: Ingrid Van Loon, projectmedewerker Sociale Kruidenier 03- 226 13 93

Ingrid.vanloon@filetdivers.be

Merdan Taplak: dj, producer, frontman en leraar

"Ik ben eigenlijk het prototype van een seizoenarbeider"

“Tien jaar actief en bekend bij het grote publiek als deejay, muziekproducer en frontman van zijn eigen beatbrassband “Orkestar” en bovendien een graag geziene gast op bruisende feestjes in het Antwerpse uitgaansleven”. Zo beschreef onlangs een bekende Antwerpse krant Merdan Taplak, (34 jaar), gehuwd en tot onze eigen grote verbazing al 6 jaar wijkbewoner…Hoe hij zo lang onder onze wijkradar is kunnen blijven zitten, dat wilden we nu toch eens graag weten. Want nog langer aan onze aandacht ontsnappen? Neen, dat was vanaf nu uitgesloten. Hij mocht het dan ook zelf komen uitleggen. En dus zit hij hier voor ons, op het terras van Bar Salon op de Dageraadplaats, breed glimlachend en duidelijk dankbaar omdat we hem uiteindelijk toch te pakken hebben gekregen voor een interview. (Edi DOBBELAER)

- Merdan Taplak, het was voor ons een complete verrassing om te horen dat iemand die al 10 jaar actief en succesrijk in de muziekwereld is, al 6 jaar in onze wijk woont en toch voor de meeste buurtbewoners totaal onbekend is. Hoe verklaar je dat en hoe ben je hier terecht gekomen?

Merdan Taplak: “Ik groeide op in Mortsel uit een gemengd gezin: mijn vader is Turks, mijn moeder is Belgische. Na mijn lager onderwijs deed ik 6 jaar Moderne Talen en Latijn, op mijn 18de ging ik in Antwerpen naar de universiteit UFSIA, studeerde daar af in Geschiedenis. Ik vond dat een ongelooflijk leuk vak om te doen, ik had daar in mijn jeugd al veel interesse voor ontwikkeld aangezien ons gezin elk jaar met de auto naar Turkije op vakantie ging. Ik was daar altijd gefascineerd door de vele verhalen over de Trojaanse oorlog en die periode en door de vele Griekse tempels die we daar constant zagen… Ik vond dat fantastisch en het was toen al voor mij duidelijk dat ik later geschiedenis zou gaan studeren. Nadien heb ik ook nog 1 jaar journalistiek en ter afsluiting, een lerarenopleiding gedaan.”

NACHTBRAKEN

“Het is trouwens in deze studentenperiode dat ik Zurenborg heb leren kennen. Ik had namelijk een goede vriend die in de Grotehondstraat woonde. Ik herinner mij nog levendig de allereerste keer dat ik bij hem op bezoek ging en de tram naar hier nam. Hoe we op de Dageraadplaats in het Zeezicht hebben gedronken. Die nacht ben ik in het appartement van mijn vriend op de zetel blijven slapen. Toen ik wakker werd legde hij me uit hoe ik tram 11 naar het centrum moest pakken. Ik wist totaal niet of ik mij nu in het oosten, het westen of het zuiden van de stad bevond. Sinds die eerste memorabele nacht is Zurenborg zowat een buitenwijk voor mij geworden, zoiets als klein Parijs in Antwerpen. “

“Na een tijdje op het Zuid verbleven te hebben, woon ik sinds 6 jaar met mijn vrouw hier op Zurenborg. Wij vinden Zurenborg allebei een fantastische wijk en zijn heel blij dat we deel uitmaken van deze gemeenschap. De Dageraadplaats is een super gezellig plein, je bent op 15 minuten met de fiets in ’t stad, de school waar ik lesgeef is vlakbij, … Maar tegelijkertijd, zoals je zelf al hebt gezegd, weinig mensen kennen mij hier en dat heeft vooral te maken met de luwte van Zurenborg: behalve de Dageraadplaats ligt de rest van de wijk zo een beetje uit de drukte van de grote stad. Het is inderdaad een stukje dorp in de stad, wat het een ideale mix maakt om anoniem te functioneren, te wonen en toch te genieten van de rust en de openbaarheid van het plein. Ik durf

echt wel zeggen dat wij ons hier perfect gelukkig voelen.”

-Jij staat bekend in het muziekwereldje als een duivel-doet-al. Je bent gestart als jonge deejay op allerlei benefiet- en privéfeestjes waar je vooral een eigen mix brengt van alle soorten muziek gaande van techno tot wereldmuziek, je treedt op met je eigen “beatbrassband Orkestar” waarmee je in maart nog schitterde in zaal Roma, je werkte in 2015 ook al mee aan het Ringlandlied “Laat de mensen dansen”, je wordt aan alle kanten gevraagd voor zomerfestivals en nog veel meer. Bovendien combineer je dit ook nog eens met een voltijdse baan als leerkracht, volg je sinds kort ook muziekschool. Hoe krijg je dat allemaal gecombineerd, vraagt iedereen zich dan automatisch af?

- Merdan Taplak:” In ieder geval niet allemaal tegelijk! Neen, ik ben eigenlijk het prototype van een seizoenarbeider zeg ik altijd: in de winter is het kalm aan, maar in de zomer ga ik volop aan de bak en dat is voor mij en de groep de perfecte combinatie. Voor alle duidelijkheid, als deejay ben ik een “selector”: dat is iemand die in de geschiedenis en de platenkelders duikt om tot gekke combinaties te komen, bekende en onbekende muziek, allemaal dansbaar. Dat is mijn manier om als deejay van achter de draaitafel mensen een toffe avond te bezorgen. Bij het “Merdan Taplak Orkestar” daarentegen ben ik in de eerste plaats groepsleider en dirigent: ik maak de muziek, stel het orkest samen en stuur de band aan. Momenteel hebben we een heel divers team dat al 10 jaar samen bezig is, met uitzondering van de laatste 2 jaar. We hadden toen beslist om dit jaar terug op te starten met een optreden in de Roma, een geweldige avond was dat. Onze herstart was een onverwacht schot in de roos, getuige daarvan de ongeveer 25 optredens die we tijdens de zomermaanden voor de boeg hebben staan. Deze maand stonden we onder andere al op Vestrock in het Nederlandse Hulst, op de Kalmthoutse straatfeesten en Rockschicht in het Duitse Viersen.”

“O ja, en voor ik het nog vergeet: tussendoor deden we ook op 11 juni nog de Antwerpse voetbaltempel De Bosuil aan voor “Iedereen op het Veld”. Dat is een heel leuk initiatief dat jaarlijks de verschillende asielcentra uit België verenigt om een voetbaltornooi te spelen. ‘Den Antwerp’ is zo vriendelijk geweest om dat te ondersteunen en de heilige grond van de Bosuil dit jaar ter beschikking te stellen. Ik heb daar samen met de groep Orkestar de muziek verzorgd. Het was een optreden waar ik vooraf erg naar had uit gekeken omdat de problematiek van asielzoekers en vluchtelingen me ook

persoonlijk zeer nauw aan het hart ligt. Ik geef namelijk voltijds les op de Spectrumschool hier op de Plantin Moretuslei in Borgerhout aan OKAN-jongeren, dat staat voor “Onthaalklassen Anderstalige Nieuwkomers”. Dat zijn allemaal jonge vluchtelingen uit Irak, Syrië, Afghanistan, Somalië. Die zitten bij mij in de klas en die krijgen een zogenaamd “Taalbad”, Nederlands dus. De meeste van deze jongens en meisjes wonen zelf ook heel vaak in asielcentra. Het is de meest diverse groep waar ik ooit les aan gegeven heb maar anderzijds ook de meest vrolijke! Die gasten hebben een ongelooflijke drive, die zijn zo blij dat ze hier kunnen zijn, zeker na een oorlogssituatie meegemaakt te hebben. Allemaal willen ze maar wàt graag de taal leren en bijdragen aan onze maatschappij. Ik ervaar daar alleen maar de positieve dingen van en ik ben blij en dankbaar dat ik voor zo een klas kan staan omdat het mezelf ook een enorm bevredigend gevoel geeft: ik beteken iets voor die jongeren en die jongeren betekenen ook iets voor mij!”

- Zitten die jongens en meisjes dan een volledig schooljaar bij jou of wisselt dat?

Merdan Taplak: “Dat wisselt, die komen binnen en worden eerst op hun niveau getest en daarna in groepen volgens hun niveau verdeeld, ongeacht de leeftijdsverschillen. We hebben soms kinderen die analfabeet zijn, die moeten wij soms leren hun pen vasthouden. Maar we hebben evengoed kinderen die naar een goede school gingen in Irak of Syrië maar die door omstandigheden zijn moeten vluchten en die zelfs goed Frans of Engels spreken. En dan zijn er ook nog de kinderen van ‘expats’, mensen die in het buitenland zijn gaan werken, en waarvan de kinderen een taalachterstand hebben. Sommige kinderen uit mijn klas zijn hier met hun familie, sommige zijn niet-begeleide minderjarigen die in opvangcentra wonen, zoals de vroegere Zeevaartschool. Of sommige wonen in een Lokaal Opvang Initiatief (LOI), zoals er in Zurenborg in de Kleinebeerstraat eentje is (voordien OCMW Dienstencentrum. We hebben zoals je ziet mensen met alle soorten achtergronden, wat het ook bijzonder leuk maakt. Ik beschouw deze job echt als een grote gift voor mij.

- En ondertussen ben je gestart met het onder de knie proberen krijgen van een echt muziekinstrument, de Turkse baglama

(bà:la-ma). Wat is dat voor een instrument en waarom wilde je dat persé leren eigenlijk?

Merdan Taplak: “De baglama is een zeer bekend 7-snarig snaarinstrument uit het MiddenOosten. Je vindt het in landen als Turkije, Iran en Azerbeidzjan. Ik kende dat al sinds mijn jeugd en hoopte altijd van dat ooit eens zelf te kunnen spelen. Helaas ging dat niet zomaar omdat dat nergens aangeboden werd, tenzij je een privéleraar nam en die vond je niet zomaar. Tot ik toevallig te weten kwam dat in de muziekacademie van Berchem vanaf dit jaar cursussen instrumenten uit het Midden-Oosten georganiseerd werden. Je kan daar nu zowel de oud, de baglama en nog een aantal andere traditionele instrumenten uit het Midden-Oosten leren. Ik heb me daar direct op gegooid en ondertussen zit ik drie keer per week in de muziekschool om dat instrument te leren. Het zou geweldig zijn moest ik dat ook in mijn muziek kunnen betrekken en dat is ook de uiteindelijke bedoeling!

-Je bent een kind van ouders met een verschillende nationaliteit en etniciteit. Ooit heb je daarvan gezegd dat je daarom een dubbele rijkdom bezit. Wat bedoel je juist met die term?

Merdan Taplak: “Ik heb als kind lang geworsteld met mijn identiteit, in de eerste plaats omdat ik op school daar ook regelmatig mee gepest werd. In een randgemeente als Mortsel was ik bovendien een uitzondering, en de term halfbloed was om die reden nogal snel ingeburgerd daar denk ik. Het was pas veel later, toen ik 20 was, dat ik besefte dat ik dat negatieve gevoel waar ik al jaren mee worstelde moest omkeren en besefte dat ik in feite heel trots moest zijn op mijn dubbele afkomst. Ik heb immers van mijn beide ouders en mijn opvoeding het beste van twee werelden meegekregen en dat ervaar ik nu juist als een dubbele rijkdom: van mijn moeder heb ik discipline en arbeidsethos meegekregen, van mijn vader het gevoel voor ritme en de interesse voor muziek. Samen is dat een goede cocktail gebleken, al moet ik er elke dag hard voor werken natuurlijk.”

Wil je meer weten over Merdan Taplak en waar en wanneer hij optreedt, je kan hem zo vinden op Facebook.

Merdan Taplak : “Momenteel hebben we een heel divers team dat al 10 jaar samen bezig is, met uitzondering van de laatste 2 jaar” • (Eigen foto)

“Donkere Gedachten” telt 34 gedichten

Nicolas de Beukelaer (19) brengt zijn eerste dichtbundel op de markt

Er is een jonge dichter opgestaan in de wijk en hij woont in de Korte Altaarstraat. Hij is 19 en heeft net zijn eerste dichtbundel Donkere Gedachten uit. Hij is een bewonderaar van de jong gestorven Vlaamse dichter Jotie T’ Hooft (1956 – 1977) en net als jonge dichter, zijn de gedichten somber getint. “Natuurlijk droom ik ervan om van schrijven een beroep te maken, nu gaat dat natuurlijk nog niet. Maar ik schrijf geregeld en ik doe het graag.” (Jörg PYL)

Bij de eerste lezing is het even schrikken. Wanhoop vormt een constante in deze vierendertig gedichten. De teksten getuigen niet van een gelukkig wereldbeeld, al rijst af en toe de vraag of dat alles niet gedeeltelijk een pose is. Zijn bewondering voor Jotie ’T hooft zal daar zeker niet vreemd aan zijn. Soms lijkt het dat hij zijn grote voorbeeld in zwartgalligheid wil overtreffen. Wat te denken van ‘ik ben de dood, die leven ziet sterven/ het leven dat moet sterven, terwijl hij slechts dood moet leven’ en ‘Nietzsche loog, God leeft, God lacht./God speelt schaak, maar zet nooit mat/vernielt, put uit, eist remise.’

Enkel verzen die ons vanaf de eerste gedichten in de juiste stemming brengen moeten. Ook in de verdere gedichten in de bundel is God (met hoofdletter) veelvuldig aanwezig, de dood ook. In de meeste gedichten fungeert er een ik-persoon. De achterflap stelt dat ‘Donkere Gedachten’ in zekere zin ook als een filosofisch werk kan beschouwd worden. Als er daarmee bedoeld wordt dat nogal wat stellingen geponeerd worden, heeft de tekst gelijk. Anderzijds zijn een aantal verzen behoorlijk dwingend en slaan ze soms een prekerige en bezwerende toon aan. Soms bestaan de verzen uit flarden zinnen zoals dit fragment uit het gedicht Zelfhaat: ‘gedachte dringt zich op/herinnering

keert weer/ schaamte groeit/ verdringen is zinloos,/geheugen werkt te goed/schaamte wordt woede’. Dit en enkele andere gedichten wekken de indruk dat een en ander nogal haastig is neergeschreven, een beetje volgens het principe van écriture automatique. De interpunctie ontbreekt meestal en af en toe weer niet. Ook het hoofdlettergebruik aan het begin van de verzen is niet echt logisch. Een goede lector had hier een en ander kunnen aanpassen. Sommige gedichten lijken een beetje op areligieuze preken. De Hof van Eden, begrippen uit de oudheid maar vooral God zijn veelvuldig aanwezig. Qua vorm moet nog een en ander bijgewerkt worden, al vermoed ik dat de onafgewerkte verzen zo bedoeld zijn, waardoor kracht het van de schoonheid wint in deze bundel. De gedichten beschrijven vooral twijfel en ontgoocheling van een zoekende adolescent. In zekere zin getuigt het van moed om deze zwarte gevoelens en gedachten aan de buitenwereld toe te vertrouwen.

LETTERKUNDE

Dit opgemerkt debuut vraagt om de jongeman Nicolas De Beukelaer beter te leren kennen, die tevens scoutsleider bij de zes- en zevenjarigen is.

- Sinds wanneer schrijf je gedichten. Nicolas de Beukelaer: “Begonnen ben ik de

lagere school, maar dat waren vooral kinderdingetjes, niets bijzonders, maar in het vijfde jaar middelbaar heb ik ineens inspiratie gekregen voor een hoop gedichten. Op en bepaald moment stelde ik vast dat ik er een redelijk aantal had geschreven over het zelfde thema, genoeg voor een bundel en dat is dan ‘Donkere Gedachten ‘ geworden.”

- Schrijf je ook iets anders?

Nicolas De Beukelaer: ”Soms ook kortverhalen of iets langere verhalen, maar geen roman, dat is te moeilijk om vol te houden, omdat ik nog les volg.”

- Wat studeer je?

Nicolas De Beukelaer: “Ik studeer taal- en letterkunde, Nederlands en Engels, voor een deel in functie van mijn schrijven en uit interesse voor de literatuur en poëzie.”

- Hoe heb je het werk van Jotie T’ Hooft leren kennen?

Nicolas De Beukelaer: “Ook dat is gebeurd in het vijfde middelbaar. Ik moest een poëzievoordracht houden en koos hiervoor Eenhoorn van Jotie’ T Hooft. Hierdoor ben ik mij gaan interesseren voor zijn levensverhaal en interesses. Hierbij heb ik een zekere verwantschap van ideeën gevonden, alleen heb ik geen problematische jeugd gekend zoals

Een huis of appartement kopen, doet u niet elke dag. Het is meestal een stap in het onbekende, waarbij flink wat vragen opduiken.

Daarom streven wij ernaar, met 2 kantoren, één op het Antwerpse Zuid, vlakbij het Nieuwe Justitiepaleis, en één op de Dageraadplaats, iedereen die wenst te (ver)huren of (ver)kopen in het bruisende Antwerpen professioneel advies te geven!

Herenwoningen op het Zuid en de populaire wijk Zurenborg zijn onze specialiteit! Daarnaast zijn ook appartementen, woningen en opbrengsteigendommen binnen de Singel, Berchem en Wilrijk bij ons in goede handen!

mijn grote dichterlijke voorbeeld.”

- Heb je nog andere favorieten onder je schrijvers?

Nicolas de Beukelaer: “Edgar allen Poe, dat is dan wel geen poëzie en de Engelse romantiek Byron, Shelley, Keats. Dichter bij huis houd ik veel van Elsschot, vooral het gedicht ‘Het Huwelijk’ spreekt mij sterk aan.”

- In je gedichten komt het woord God nogal wat voor?

Nicolas De Beukelaer: “Voor mij zijn de vragen over geloof groter dan de gekende religies islam en christendom, er moet volgens mij iets meer zijn, iets dat alle religies overstijgt en verbindt. God is voor mij vooral een middel om met mezelf te communiceren, om mijn gedachten te ordenen. Anderzijds geloof ik toch dat er een God of ten minste een hiernamaals bestaat, anders is dit leven toch allemaal wat minnetjes als er niets bestaat waar wij onze herinneringen na onze dood naar kunnen meenemen.”

- Je hebt je eerste boek uitgegeven bij Boekscout. Had je daar een lector die schrijfadviezen gaf?

Nicolas De Beukelaer: “Ik had eerst het manuscript van mijn gedichten naar wat vrienden rondgestuurd, die het allemaal goed vonden. Ik weet dat ik dat moet relativeren, want veel mensen durven niet zeggen dat ze iets niet goed vinden. Bij Boekscout was er wel niemand die het manuscript onder handen heeft genomen, dat heeft mij ook wel wat verbaasd. Er waren wel geen verdoken kosten en voor de omslagfoto hebben zij er één gekozen uit een fotoagentschap waar zij mee samenwerken, dus nee die man op het einde van tunnel ben ik niet.”

- Wat zijn je volgende stappen?

Nicolas De Beukelaer: “Momenteel ben ik allerlei andere thema’s aan het uitproberen. Ik heb ook iets voor kinderen geschreven, dat kan nog van pas komen bij de scouts. Het is vooral interessant hoe de kinderen de wereld zien als een magische plaats en daar past een fantastisch verhaal natuurlijk goed in.”

Nicolas De Beukelaer lijkt goed op weg om nog veel gedichten in de toekomst te gaan schijven. Het vermoeden is niet ongegrond dat hij nog veel in zijn mars heeft. De dichtbundel is uitgegeven bij Boekscout en kan alleen via internet besteld worden. Om de bundel te verwerven, surft met best direct naar https://www.boekscout.nl/shop2/boek. php?bid=7583

Daar wordt de bundel gedrukt volgens het principe print on demand en opgestuurd.

Nicolas De Beukelaer: “Momenteel ben ik allerlei andere thema’s aan het uitproberen” Foto Jörg PYL

Fietsenmaker Tom Teck valt zwaar met fiets voor eigen deur

Met de glimlach vertelt Tom Teck (37) het relaas van het ongeluk dat hem eind mei overkwam. De draagdoek om zijn linkerarm te ondersteunen draagt hij niet meer, hij kan de arm twee weken na het ongeval al weer een beetje bewegen. Het bizarre verhaal begint op zondag 21 mei. Het is volop voorjaar en het mooie weer is in aantocht. Dat betekent dat de drukste periode van het jaar voor zijn fietsenwinkel eraan komt. Mensen halen na een lange winter immers hun fietsen weer tevoorschijn. De ene vraagt om een herstelling, de ander besluit om toch maar een nieuwe stalen ros te kopen. Die zondag maakt Teck nog een fietstochtje met de coureurs van Zurenborg Sport en dan gebeurt het. (Ad MOESKOPS)

Er staan die zondag 165 kilometers in de Ardennen op het programma. Met een bus vertrekken de coureurs van Zurenborg Sport richting Houffalize om daar de La Chouffe Classic te rijden. Na afloop van de rit worden er bij de brouwerij Achouffe nog enkele pintjes gedronken en dan verzamelt iedereen weer bij de bus en brengt de chauffeur de coureurs weer veilig terug naar Zurenborg. De dag is vlot verlopen. Alles volgens plan. Rustig rijdt de Zurenborgse fietsenmaker vervolgens alleen naar huis. Maar in de Draakstraat, tien meter voor zijn deur, gaat het mis. Hij raakt met zijn smalle koerswieltjes in het tramspoor, verliest zijn evenwicht, valt op de kasseien en voelt direct een stekende pijn in zijn schouder. Zijn sleutelbeen blijkt gebroken. Hij weet: dit wordt opereren en revalideren. Hij zal minstens een maand buiten strijd zijn.

VERTWIJFELING

Maar zijn grootste zorg is op dat moment zijn fietsenzaak. Dit is immers de slechtst denkbare periode van het jaar om in de lappenmand te liggen. Zijn klanten rekenen op hem. Wat met de winkel? Wat met de reparaties? De vertwijfeling slaat toe. Maar dan krijgt zijn verhaal plots een heel andere wending. Van alle kanten komt er ineens hulp. Heel veel mensen staan klaar voor hem. Hij ontvangt massale steun. "Ze zeggen ooit iets over vrienden, maar in mijn geval stonden ze er ook echt toen ik ze nodig had. En nog steeds." De winkel blijft open, de reparaties gaan gewoon door en ook klanten tonen alle begrip voor zijn vervelende situatie; ze maken er geen probleem van dat ze soms even langer moeten wachten vooraleer hun fiets weer rijklaar is. En de vertwijfeling van Teck heeft intussen plaats gemaakt voor strijdkracht en zelf-

het bete re speelgoed

vertrouwen. "Op 18 juni wil ik weer proberen om een stukje te fietsen."

KAMPIOEN

Even onderbreekt een vertegenwoordiger zijn verhaal maar als die de fietsenzaak heeft verla-

ten vertelt Teck wat hem de afgelopen dagen is overkomen. "Kijk het verhaal begint als volgt: elk jaar rijden we met de fietsclub de La Chouffe Classic, een toertocht van 165 kilometer, en onderling spreken we af, dat degene die na 165 kilometer het eerst aankomt in de brouwerij

Tom Teck (midden) na afloop van de toertocht. Een dag later zal Kris Vermeylen (tweede van rechts) hem in slaap doen. • (Eigen foto)

"Ik kreeg plots allerlei berichten van vrienden die me wilden helpen"

Achouffe zich een jaar lang clubkampioen mag noemen. Eigenlijk is dat meer voor de lol dan dat we het echt menen, maar toch... Die dag vertrokken we 's ochtends om 6.00 uur vanaf de Borsbeekbrug met de bus naar Houffalize waar elk jaar de start is van deze tocht. We waren dit jaar in totaal met 30 à 35 mensen. En echt waar, na een dag fietsen was ik de eerste van onze club die na 165 kilometer aankwam in Achouffe, dus ben ik nu een jaar lang de officieuze kampioen. Maar soit, we hebben daarna nog iets met zijn allen gedronken in de brouwerij en toen gingen we met de bus weer terug naar huis. We zouden als afsluiter hier samen nog iets gaan eten bij het restaurant boven het ZeeZicht. Toen we met de bus terug bij de Borsbeekbrug stonden, dacht ik: ik breng mijn fiets naar huis en wandel dan naar het restaurant."

TRAMSPOOR

"Ik fiets dus rustig naar huis met een rugzak op mijn rug en een plastic zakje aan mijn stuur. Blijkbaar zit ik wat te klungelen met dat plastic zakje waardoor ik in de Draakstraat met mijn wielen in het tramspoor kom. Tien meter van mijn deur. Ik viel en wist meteen dat het niet goed was. Blijkbaar is bij mij ook even het licht uit geweest, want een voorbijganger heeft me overeind geholpen maar daar weet ik niets meer van. Later heeft die man zich via Facebook aan mij bekend gemaakt maar ik ben dat stukje uit mijn geheugen helemaal kwijt. Ik weet nog wel dat ik thuis kwam, even in de spiegel keek en een knik in mijn sleutelbeen zag. Toen wist ik genoeg. Daarna heeft Julie, mijn vrouw, me regelrecht naar de Spoed gebracht."

SLAPEN

"Een van de coureurs van onze club is Kris Vermeylen. Hij werkt als anesthesist in een zieken-

huis in Turnhout en had die dag met ons meegefietst. Toen hij hoorde wat me overkomen was, heeft hij direct voor me geregeld dat ik 's maandags al geopereerd kon worden in Turnhout. Eigenlijk was dat bizar. Op zondag reden Kris en ik nog naast elkaar door de Ardennen en een dag later lag ik in Turnhout in een ziekenhuis en deed hij me hoogstpersoonlijk in slaap. En goed ook, want ik heb lang geslapen (lacht)."

INTERIM

"Net na mijn val was de winkel mijn grootste zorg. Ik heb diezelfde zondagavond een oproep op Facebook geplaatst waarin ik vroeg of er een fietshersteller was die per direct kon beginnen. Dat bericht is meer dan dertig keer gedeeld. Intussen wisten dus ook al heel wat mensen van mijn valpartij. Ik kreeg plots allerlei berichten van vrienden die me wilden helpen. Dat deed enorm deugd. Toen meldde zich ook een fietsenmaker die drie dagen als fietshersteller in een winkel in Schoten werkt. Hij bood aan om tijdelijk twee volle dagen per week als interim hier te komen werken. Daar ben ik op ingegaan. Hij doet de twee dagen de hele dag reparaties en ik ben dan ook hier en help de mensen in de winkel zodat hij rustig aan één stuk kan doorwerken. Op die manier wordt hij niet gestoord en kan hij veel reparaties doen op een dag."

INZICHT

"Mijn val heeft me ook een nieuw inzicht opgeleverd. Ik merk nu dat ik op dit moment meer tijd neem om klanten in de winkel te helpen. Ik kan immers toch geen reparaties doen. En die extra tijd die ik uittrek voor de mensen in de winkel is een meerwaarde. Voordien deed ik alle reparaties zelf en moest ik de klanten in de winkel tussendoor erbij nemen. Ik zie nu in, dat

ik in het verleden soms een beetje te gehaast was, omdat er toen nog allerlei reparaties op me wachtten. Dus ik zit er nu aan te denken om iemand één dag in de week aan te nemen zodat hij/zij de druk van reparaties wat wegneemt bij mij en ik zodoende meer aandacht aan de winkel en de klanten kan besteden."

KANKER

"Volgens de artsen zal mijn herstel zeker een maand duren. Op 18 juni zou ik weer op de fiets willen zitten om een klein toerke te rijden, gewoon om te kijken of het lukt. Een week later zou ik immers graag deelnemen aan een tocht van Amsterdam naar Antwerpen. Die tocht wordt georganiseerd door een van de leden van Zurenborg Sport. Hij heeft onlangs kanker overwonnen en wil dat vieren door samen met de club deze tocht te rijden. Ik zou daar uiteraard graag bij zijn. Hij is trouwens ook een van de mensen die mij de afgelopen weken goed geholpen heeft."

GELUK

"Het is uiteraard vervelend dat ik gevallen ben, maar ik heb er nu weer vertrouwen in. Er zitten dan wel acht bouten in mijn sleutelbeen, maar kijk, ik kan mijn arm al weer een beetje bewegen. Dus dat komt allemaal goed. Oh, je wilt weten wat er in dat plastic zakje zat dat aan mijn stuur hing en mede mijn val veroorzaakt heeft? ik durf het eigenlijk niet te zeggen. Mijn helm! Echt waar (kijkt beschaamd). Ja, ik weet het, maar Ik had al 165 kilometer met die helm op mijn hoofd rondgefietst en toen ik hier uit de bus stapte, heb ik hem niet meer opgezet maar in een tasje aan mijn stuur gehangen. Het was nog maar een paar honderd meter naar huis, dus ik dacht: laat maar. Stom natuurlijk, want dan val je precies op dat ene moment dat

je de helm niet op hebt en ook nog eens op een plek waar je al honderden keren met de fiets bent gepasseerd. Als ik niet op mijn schouder maar op mijn hoofd was gevallen, had het veel slechter met me kunnen aflopen. Eigenlijk heb ik veel geluk gehad."

GEWELDIG

"Och, ik mag sowieso niet mopperen. Ik ben op mijn zestiende begonnen met wedstrijden te rijden en ik ben daarna ook altijd blijven rijden met de koersfiets. Ik ben nu 37 en het is de eerste keer dat ik iets breek, dus dat valt nog mee. Ik heb al veel geluk gehad in mijn leven. Maar mijn allergrootste geluk is dat ik zoveel goede vrienden heb. Dat besef ik nu wel. Een voorbeeld, gisterenavond moest mijn interimfietsenmaker iets eerder naar huis dan normaal. Dus de reparatiefietsen stonden nog allemaal buiten op de stoep. Die moeten elke avond naar binnen, maar ik kan die met één arm onmogelijk tillen. Dus toen vroeg ik via een oproep op whatsapp om hulp. Binnen een paar minuten stonden ze hier en hebben ze de fietsen op hun slaapplek gezet. Geweldig toch? Dat gebroken sleutelbeen is dan misschien wel het gevolg van domme pech, maar eigenlijk heb ik gewoon heel veel geluk bij een ongeluk!"

Persoonlijk

Demullier Erwin Kantoorhouder

A

Feest Herman de Coninck van de andere kant bekeken

I N A

Zurenborg herdacht Herman de Coninck en deed dat uitvoerig en met stijl. Ik vroeg me af wie er allemaal mee feestte, liep

rond tussen het publiek en wrong mijn vragen tussen de stroom van mooie woorden en zinnen die van het podium liep. Tekst en foto’s Jeannine FÜHRING

Foto 1 Alexandra Cerceni: Alexandra woont in de Ramstraat en houdt van de gedichten van Herman de Coninck, Pablo Neruda en de Perzische dichter Jalal ad Din Rumi. Ze schrijft al een paar jaar zelf gedichten en draagt vanmiddag “Als vanzelf” voor.

Foto 2

Aliona Luyten met Lucas: Mama Aliona woont met Lucas (8) in de Dolfijnstraat. Lucas zit op school in De Dageraad, is heel leergierig en kan mooi tekenen. Hij droeg een gedichtje voor.

Foto 3

Brigitte Cardoen: woont in de Draakstraat, is al heel lang fan van Herman de Coninck en vindt zijn gedicht“ Meeuwen” heel mooi. Zij houdt ook van de poëzie van Leonard Nolens, Bernard Dewulf en Bart Moeyaert.

Foto 4

Elke Vanderhoven met zoontje Matteo (3): Elke woonde vroeger in de Pretoriastraat maar nu in oud-Berchem. Ex-wijkdichter Jörg Pyl maakte haar attent op dit feest ter ere van Herman de Coninck, van wie ze een grote fan is.

Foto 5

Familie De Bruyne-Hofmans: Maria en Georges De Bruyne wonen in de Dolfijnstraat. Ze brachten hun dochter, zoon en schoonzoon mee om te genieten van de “begrijpelijke” gedichten van Herman de Coninck. Maria, die in een koor zingt, had graag met het A-koor meegezongen. Dochter Els is kleuterjuf en leert haar kindjes al gedichtjes.

Foto 6

Gerda Eelen: woont in de Lange van Ruusbroecstraat en is al lang fan van Herman de Coninck van wie ze het verzameld werk in huis heeft. Ze geniet dan ook met volle teugen van dit hele feestgebeuren.

Foto 7

Kathleen Drykoningen en Han Nieboer: wonen op de Plantin en Moretuslei. Kathleen is leerkracht Nederlands en gebruikt gedichten van Herman de Coninck in haar lessen omdat ze die zo toegankelijk vindt. Ze gebruikt overigens ook werk van Stefan Brijs en Erik Vlaminck.

Foto 8

Magdalena Strubbe: woont in de Dascottelei maar groeide op in de Dolfijnstraat, waar haar moeder 99 jaar werd. Ze komt nog graag naar activiteiten in onze wijk en was er vandaag dan ook als één van de eersten bij om zeker een goed geplaatste stoel te bemachtigen.

Foto 9

Mia Van Roy: woont in de Waterloostraat. Ze heeft een bijzondere band met Herman de Coninck want ze woonde, samen met haar man, nog in hetzelfde huis. Ze vindt “De hectaren van het geheugen” zijn mooiste dichtbundel.

Foto 10

Sander Sanders: woont in de Arendstraat en is fan van Herman de Coninck. Hij is een fervent lezer en heeft meestal een boek bij zich. Hij leest uitsluitend Engels, vandaag heeft hij Edith Wharton: A Biography van Lewis bij. Zijn lievelingsdichters zijn Yeats, Keats en Auden.

Foto 11

Yolande Driessen: uit de Kreeftstraat is drie jaar geleden met het schrijven van gedichten begonnen en draagt vanmiddag haar gedicht “Zinderende zingende man” voor. Zij houdt van de begrijpelijke gedichten van Herman de Coninck en ook van het werk van Lotte Dodion, Musty, Paul Van Ostaijen en Nazim Hikmet.

B&B OchatO van Sven

en An, ex -Il Piccolo Peccato

Wijnwinkel en drie kamers met de namen wijn, rum en whisky

Toen Sven Van Driessen (52) drie jaar geleden de wijnbar op de Dageraadplaats sloot liet hij een gat na op het plein, maar voor zichzelf was het een noodzakelijke stap. Tien jaar drukdruk-druk was niet in zijn kleren gekropen, en het werd tijd om te onthaasten. Of te verlangzamen, zoals hij het zelf noemt. Die rust vond Sven aan de andere kant van de taalgrens, waar hij nu een prachtige B&B open houdt. (Bart STEENHAUT)

Eens je de E429 snelweg verlaat, leidt de baan over meanderende wegen langs fraai gerestaureerde hoeves en glooiende heuvels naar OChatO in Frasnes-les-Anvaing, waar Sven samen met echtgenote An Van den Bergh (40) sinds augustus vorig jaar een B&B met drie fraai ingerichte gastenkamers uitbaat. Sven was tot drie jaar geleden het gezicht van wijnbar Il Piccolo Peccato op de Dageraadplaats, en had daarvoor met De Wijze Draak ook zijn eigen krantenwinkel op Zurenborg. Mooie tijden, maar na tien jaar wijnbar was Sven aan iets anders toe.

Zodra je uit de wagen stapt en het prachtige landschap ziet waarover het terras van de B&B uitkijkt, voel je het meteen: hier tikt de klok net iets trager dan in de grootstad. We worden hartelijk verwelkomd door Sven en An, en het duurt niet lang voor het aperitief op tafel staat. Wijn uiteraard, want die passie is Sven niet verloren. Al gaat het er hier nu toch wat anders aan toe. “Veel mensen hadden een romantisch idee over het uitbaten van een wijnbar,” vertelt Sven, “Want die kwamen natuurlijk om te genieten bij een goed glas wijn. Maar ’t is verdomd hard werk. Er komt veel meer bij kijken dan een paar glazen afwassen en een plank kaas versnijden. Ik heb me daar létterlijk kapot gewerkt. Als

het druk was op de Dageraadplaats werd het wel meteen fenomenaal druk. ’t Is topsport. Maar wel topsport die je zes, zeven uur per dag moet volhouden. Zeker de laatste maanden raakte ik enorm gestresseerd, en ik weet zeker dat de klanten dat ook gevoeld hebben. Er bleef geen tijd meer over om zelf te genieten. ’t Is niet dat een B&B uitbaten geen werk met zich meebrengt. Ook dat is meer dan ’s ochtends snel een ontbijtje maken. Maar ’t is toch een stuk beheersbaarder.”

FIETSEN

Sven en An kenden deze streek al. Ze hebben een paar kilometer verderop vrienden die zélf een Chambre D’Hôtes uitbaten waar ze in ’t verleden al op gepast hadden. Toen is het idee beginnen rijpen om hier zelf te komen wonen. “Toen zijn we voor ons plezier wat boerderijtjes in de buurt beginnen bekijken.” De dag dat ze deze plek ontdekten, waren ze meteen verkocht. “Sven wilde meteen tekenen,” herinnert An zich, “Ik vond het ook een geschikt pand, maar wilde er toch nog even over nadenken.

Nog voor we op de Antwerpse Ring waren, wist ik: let’s go for it. We zijn de dag nadien teruggereden, en ’t was van ons. Een paar uur later is Sven ‘Te Koop’ bordjes gaan halen, en nog diezelfde avond plakten ze al op de ramen van de wijnbar. Zo snel is het gegaan. We hebben er nog geen moment spijt van gehad.” Begrijpelijk, want ook al is deze buurt voor veel Vlamingen nog een onbekend stukje België, toch valt hier heel wat te beleven. De panda’s van Pari Daiza zitten vlakbij, en het museum van Lessines is ook in de buurt. Daarnaast kan je cultuur opsnuiven in stadjes als Ath, Ronse en Doornik. Nauwelijks drie kwartier verderop zit je al in Rijsel. Kortom: de perfecte uitvalsbasis voor een brede waaier aan activiteiten. Al zoeken de meeste bezoekers deze streek op voor de rust. OchatO ligt middenin een uitgebreid fiets- en wandelnetwerk, dat langs schijnbaar eindeloze velden en bossen slingert. En dat op amper 110 kilometer van hartje Zurenborg.

HAARD

An leidt ons rond in de drie kamers die –hoe kan het ook anders- de namen wijn, whisky en rum dragen. Wie vroeger wel eens bij Il Piccolo Peccato kwam, zal sommige details nog herkennen. De wijnkaarten aan de muur, de houten Pinokkios, de glazen lampenkapjes, zelfs de gietijzeren deur naar de kelder heeft de verhuis mee gemaakt. De nachtlichtjes staan –naargelang de kamer- op wijn, whisky of rumglazen, en in de riante ontbijtruimte hangt het oude suggestiebord nog aan de muur. Dit is een plek die van kop tot teen gezelligheid uitstraalt. De kamers –elk met een aparte badkamer- zijn ruim en kraaknet, maar zeker in de winter komen gasten al gauw in de gemeenschappelijke zithoek met open haard terecht. Je hoeft, kortom, niet naar de andere kant van Europa te vliegen om dit soort vakantiegevoel te ervaren.

RUST

Dat merk je vooral aan de gastheer, die een echte metamorfose heeft doorgemaakt. Doordat Sven vroeger het karakter van zijn wijnbar wilde bewaren, stond hij erom bekend dat klanten die binnenkwamen om een glas bier of frisdrank te bestellen, wel eens naar andere zaken op het plein werden doorverwezen. Dat viel lang niet altijd bij iedereen in goede aarde. Hier is hij evenwel tot rust gekomen, en dat heeft hem zichtbaar deugd gedaan. “De stress is echt weggevallen, dat klopt.” Sven –die in een vorig leven nog in sterrenrestaurants in Londen en Lyon heeft gewerkt- zorgt nu zelf voor het eten. Ook hier is het sleutelbegrip à l’aise. Als het eten niet op tijd klaar is, duurt het aperitief gewoon wat langer. De maaltijden die geserveerd worden -20 euro voor een gerecht tijdens weekdagen, 35 euro voor een driegangenmenu met aperitief in ’t weekend- zijn niet alleen lekker, maar op de koop toe zeer democratisch geprijsd. Er zijn niet zo héél veel restaurants in de onmiddellijke omgeving, dus die leemte wordt bij OchatO vakkundig opgelost. Uiteraard: van dorst zal je hier niet omkomen. Sven houdt naast de B&B namelijk ook een wijnwinkel open, én geeft als vanouds nog altijd tastings. Veel passage is er niet in de straat, maar via mond-aan-mond-reclame beginnen steeds meer mensen de weg naar de shop te vinden. “Het was aanvankelijk helemaal niet de bedoeling om met een winkel te beginnen, maar het cliché klopt: je doet een deur dicht, en plots gaat een andere weer open.”

WIJNWINKEL

Het is precies die wijnwinkel die ervoor zorgt dat Sven nog naar Zurenborg terugkeert. “Mijn mama woont in Borgerhout, en daar springen we uiteraard regelmatig binnen. Maar daarnaast werk ik samen met De Heerlyck-

Sven en Ann kenden deze streek al van vroeger. • Foto Bart STEENHAUT

heid. Ik verkoop hun aanbod door aan een aantal restaurants bij ons in de buurt. Dat loopt vrij aardig, intussen, dus moet ik maandelijks terug naar Antwerpen om een nieuwe voorraad in te slaan. Dan maak ik meteen van de gelegenheid gebruik om af te spreken met vrienden. Geen betere plek om dat te doen dan de Dageraadplaats.”

Een eigen B&B runnen was een idee dat bij Sven al langer in zijn hoofd speelde, al was er aanvankelijk geen haast bij. “’t Leek me eerder iets om te doen als ik met pensioen ging. De gelegenheid was er om het vroeger te doen, maar dat lukt nu vooral dankzij An. Zij heeft nog een fulltime job, waardoor we veel minder financiële druk voelen. We hoéven niet elke maand een minimum aantal overnachtingen te halen om rond te komen. Dat maakt het bijzonder aangenaam. Natuurlijk: vanavond zijn alle kamers verhuurd, dus die moeten klaar zijn. Alleen: het voélt minder als werk. En voor veel andere dingen geldt: wat vandaag niet gebeurt, wordt morgen wel gedaan. ’t Is een ander manier van leven, hier. Op dat vlak voelt Wallonië aan als een ander land.”

Twee jaar hebben ze gewerkt om deze oude hoeve te verbouwen tot het juweel dat het nu is. “Da’s het klassieke verhaal van een transformatie die veel langer aansleept dan we hadden ingeschat. Ik dacht: drie kamers verbouwen: hoe veel werk kan dat zijn? Maar zodra je begint komen er allerlei gebreken boven waar je geen rekening mee had gehouden. Alles is vernieuwd. Door professionals uit de buurt. Al heb ik wel altijd meegeholpen. Ook daardoor heb ik nu het gevoel dat dit écht iets van ons is. En na dat hard labeur volgt nu het leuke gedeelte: gasten ontvangen. Veel Vlamingen. In eerste instantie vrienden en familie, want we hebben nog niet echt tijd gehad om onszelf te promoten.” Eerlijk gezegd: dat hoéft ook niet. Wie één keer in OchatO geweest is, komt vanzelf terug naar dit vredig stukje paradijs.

Meer info op www.Ochato.be

Twee jaar hebben ze gewerkt om deze oude hoeve te verbouwen tot het juweel dat het nu is. • Foto Bart STEENHAUT

Deze krant zit logisch in mekaar : er is een redactie met mannen en vrouwen, er is een layouter die de krant technisch in elkaar steekt, er zijn twee mensen die zich met het ophalen en het verwerken van de advertenties bezig houden en er is dan nog een groep vrijwilligers die,zes keren per jaar de kranten in de bussen droppen.

Maar er is meer: er is ook nog een VZW. Werkzaam achter de schermen en met pakweg een viertal, vijftal maximum, bijeenkomsten per jaar. Zo’n VZW is niet alleen een wettelijk orgaan maar ook een nuttig en noodzakelijk groepje mensen. Zij zorgen er voor dat de cijfers kloppen, sturen bvb de boekhouder, houden de kas in het oog en grijpen desnoods in. Belangrijke ingrepen kunnen niet zonder hun toestemming en ze kunnen bvb besluiten om de hoofdredacteur weg te sturen en een andere aan te trekken. Zij moeten ook alle uitgaven goedkeuren (onkosten, sponsoring enz.) en zorgen er voor dat alles wettelijk verloopt. Niet onbelangrijk voor de krant: zij zien er op toe dat er geen misbruiken zijn. Dat de hoofdredacteur zijn Mercedes-firmawagen niet gebruikt om op reis te gaan bvb en dat de fotografen geen taxi bestellen in plaats van de opdrachten per fiets te doen..;(grapje). Kortom, een belangrijk orgaan en zonder kan de krant niet bestaan.

Wie dus zin heeft om het nu kleine groepje te vervoegen ( wij hebben helaas geen zitpenningen ter beschikking) en op vrijwilligersbasis zijn steentje wil bijdragen om de wijk leefbaarder, plezieriger en aangenamer te maken, moet zich melden. Doe maar een mailtje : swa.collier@telenet.be en je hoort nog van ons.

Moambe-avond voor de daklozen in ‘Zomerhof’ leverde 500 euro op

Dakant is een vzw met nogal wat Zurenborgers in haar gelederen die elk jaar van oktober tot april voedselpakketten bedeelt aan de Antwerpse daklozen. In ons januarinummer van vorig jaar brachten we nog een uitgebreide reportage over hun activiteiten die toen nog plaatsvonden in het atheneum aan de Rooseveltplaats. De afgelopen winter zijn ze verkast naar het schoolgebouw op de IGAO-gassite aan de Uitbreidingsstraat. Voor de tweede maal organiseerden ze ook een sponsordiner, met de bedoeling om fondsen te verzamelen voor de aankoop van slaapzakken voor de daklozen. Op 29 april verzamelden enkele tientallen sympathisanten in het 't nief Zomerhof op de Dageraadplaats voor een kip met moambe-menu. De aanwezigen lieten zich dit iconische Congolese gerecht goed smaken en de vzw haalde met gemak de beoogde 500 euro binnen. (LC)

Foto Luc PANDELAERS

Italian wine bar & Coffee

Grote

TEL: 0488470083

BAKKERIJ GYBELS: OPEN OP ZONDAG

Bakkerij

Woensdag:

Zaterdag:

Bestellingen

een heel klein heelal

vandaar dat ze snel moet praten haar adem is als een touw waar steeds meer stukjes worden afgeknipt zo vertelt ze over het leven toen er nog licht uit kaarsen kwam en de eetkamer als een klein heelal de wereld bevatte

hoe men koffie uit witloof dronk, eten door bonnetjes in stukken werd gesneden en over bommen die ver van nu vielen en gebroken glazen deden trillen

ze valt stil, enkel haar klok tikt op hartritme, ze opent haar mond, bijt zuurstof uit de lucht toont wat ze denkt, ze vouwt haar handen in elkaar, legt ze in haar schoot

ze kijkt door me heen en weer bloeit haar hart.

stefan heulot www.genoeggedicht.be

Zita

"De titel krijgt een andere betekenis wanneer je het boek leest"

“Het wordt spectaculair. Beloofd.” Met deze ongewone titel debuteert Zita Theunynck (27), ex-medewerker van onze krant en dochter van voormalig wijkdichter Peter Theunynck uit de Lange van Ruusbroecstraat. Ook een aantal andere zogenaamde tradities treedt Zita Theunynck met de voeten in een roman die een liefdesgeschiedenis is en ook toch niet. Maar deze ongewone aanpak werkt. Faut le faire. (Jörg PYL)

Eerst en vooral een belangrijke opmerking. Zita Theunynck heeft niet voor de gemakkelijkste oplossing gekozen en het boek niet aangeboden bij Wereld Bibliotheek, waar haar vader en dichter Peter Theunynck publiceert. Het boek is er dus op eigen kracht geraakt. Dus hoog tijd voor een gesprek met dit aanstormend talent.

- Hoe lang schrijf je al?

Zita Theunynck: “Laat mee even nadenken, het zal ongeveer drie jaar geweest, dat ik aan deze roman geschreven heb.”

- Heb je vroeger geen poëzie geschreven?

Zita Theunynck: “ Ja, maar dat was toen ik veertien jaar was. Die poëzie is niet gebleven, maar de schrijfmicrobe heeft me toen wel te pakken gehad.

- Heb je zelfs niet eerst geprobeerd met een kortverhaal?

Zita Theunynck: “Ik ben direct begonnen met die roman.”

- Heb je taal- en letterkunde gestudeerd?

Zita Theunynck: “Neen, sociologie en statistiek.”

-Je neemt in de roman een risico door je een keer rechtstreeks tot de lezers te richten.

Zita Theunynck: “Dat komt waarschijnlijk omdat ik geen letterkunde gestudeerd heb, maar ik lees wel heel graag. Mijn lector vond het ook ongebruikelijk, maar omdat het nu haast niet meer gedaan werd, vond hij het eigenlijk fris en verrassend.”

- In het verhaal schrijf je vanuit het standpunt van Anna en van Leonard. Was het niet moeilijk om je zo in de gedachten van een man te verplaatsen?

Zita Theunynck:”Ik begin inderdaad het verhaal te beschrijven vanuit het standpunt van Leonard en later ook vanuit dat van Anna. In het begin kan dit een beetje verwarrend overkomen. Maar ik heb er ook voor gekozen om het grootste deel vanuit het standpunt van

Leonard het verhaal te vertellen, ook al ben ik geen man, maar dat gaf mij de gelegenheid om beter in de huid van mijn personage te kruipen. Gelukkig vond mijn redacteur het geheel geloofwaardig.”

- De titel zelf is ook een risico?

Zita Theunynck: “De titel krijgt een andere betekenis wanneer je het boek leest. Vertel de pointe niet in je artikel. Maar ja, ik vond dat ik die titel ‘Het wordt spectaculair. Beloofd’. moest gebruiken. Het schrijven van een boek is ook een risico. Ik wil liever springen met het risico op mijn bek te gaan, dan niets te durven.”

- De typografie is ook speciaal, er is hier en daar verschil in grootte. Een keer doet het een beetje aan Van Ostaijen denken.

Zita Theunynck: “Ik vind dat er zo weinig gedaan wordt met typografie in romans. Maar in het leven wordt ook niet alles met dezelfde kracht uitgesproken. Zeker de eerste pagina was belangrijk om de mensen te helpen te begrijpen waar het om gaat. Ik had dat al zo geschreven in het manuscript en bij de druk hebben ze deze lettergrootte overgenomen. Niet alles in het leven is Arial punt 12.”

- In het boek komen ook enkele illustraties in voor?

Zita Theunynck: “Als je over jonge mensen schrijft die leven met WhatsApp zijn illustraties heel gewoon. Omdat het hier gaat over de leefwereld van jonge mensen, vind ik het heel normaal dat de lezers in het boek dat soort afbeeldingen tegenkomen. Ik denk als jonge mensen boeken lezen, willen ze ook iets zien wat in het leven van jong mensen thuishoort.”

- Je werkt als copywriter in een reclamebureau, heeft dat je stijl beïnvloed?

Zita Theunynck: ”Ik werk nu voor een reclamebureau, daarvoor aan de Unief. Daar vonden ze mijn stijl niet droog genoeg. Hier bij dat reclamebureau ben ik in een super creatieve omgeving terechtgekomen. Ik heb er geleerd iets heel bondig te beschrijven zodat iedereen

dat wil lezen, ook over onderwerpen die mensen eerst eigenlijk niet willen lezen. Allicht had het boek er zonder die werkervaring anders uitgezien.”

- Heb je het boek voor de druk nog geactualiseerd?

Zita Theunynck: “Inderdaad, in de eerste editie had ik ook nog jaartallen vermeld, dat heb ik uiteindelijk weggelaten. Ook was Obama toen nog president, nu schrijf ik over ex-president Obama. Zo blijft het boek nog steeds actueel.”

- Je hebt ook een blog

Zita Theunynck: “Ja, mijn blog samen met mijn zus, heet emoshit.be. Een aantal zaken van die blog worden overgenomen door het onlinetijdschrift Charly Magazine en zo heb ik wat bekendheid gekregen.”

- Wat mogen we in de toekomst van je verwachten?

Voorlopig heb ik nog geen concrete literaire plannen, ik heb wel een paar vage ideeën, maar voorlopig ga ik daar niet direct iets mee doen. Een vriendin die actrice is, heeft ook nog gevraagd om een monoloog voor haar te schrijven, we zien wel.”

ROZE

Naar het boek zelf dan. Het eerste dat opvalt, is de roze kaft met lichtblauwe druk, niet toevallig de kleuren van pasgeborenen. De voorzijde van de kaft is dan nog in reliëf gedrukt in de vorm van een gesloten briefomslag. Het ongewone omslagontwerp is van de hand van Lotte Neirinck. Even ongewoon als de kaft zelf is de vorm van het boek. De lezer wordt geconfronteerd met twee vertellers, al lijkt het even alsof er zelfs drie vertellers in de ik-vorm het verhaal aan het vertellen zijn. Dan zijn er in het begin van het boek drieëntwintig brieven. Waarna weer een ik-persoon het verhaal vertelt. Daarna neemt de andere ik-persoon het verhaal over. Het verhaal wordt dus drie keer vanuit en ander standpunt verteld, maar de brieven verraden niets van de afloop van de tweede en derde verteller. Het verhaal gaat over de geschiedenis van Anna en Leonard, prille twintigers. Beiden hebben elk hun eigen achtergrond en problematiek, maar dat wordt slechts met mondjesmaat dui-

delijk. Tussen het verhaal door geeft de roman de voorgeschiedenis van beide hoofdspelers prijs, zoals bij het schillen van een ui. Daarom is het ten stelligste afgeraden om eerst de laatste bladzijden van het boek te lezen, dat vergalt namelijk uiteindelijk het leesplezier grondig. Van bladzijde een tot pagina 271 in die volgorde lezen is dus de beste methode.

WHATSAPP De achterflap stelt: ‘Het is een liefdesverhaal. En het is er geen.’ Maar het gaat wel degelijk om de liefde, de subtiele aantrekkingskracht en het moeizame verloop om tot een relatie te komen met zijn mooie en minder fraaie kantjes wordt zeer eerlijk verteld. Ook hun onhandigheid in het communiceren met elkaar. Het feit dat het om twee jonge mensen gaat, vertaalt zich eveneens in de stijl. De internetcultuur en invloeden van WhatsApp komen af en toe om de hoek piepen. Zo zijn sommige woorden en enkele zinnen in hoofdletters geschreven (roepen op internet). Daarnaast speelt ook het verschil van lettergrootte enkele illustraties een rol. Er wordt soms naar popartiesten maar ook naar (Engelse) literatuur verwezen, zonder dat dit pedant overkomt. Typisch is ook een passage waar beiden moeilijk uit hun woorden raken en Leonard naar zijn smartphone kijkt om zich een rol te geven, waarop Anna voorstelt om dan maar ter plekke te WhatsAppen in plaats van met elkaar te spreken. Jongere mensen zullen zich in veel elementen van het verhaal herkennen. Zelfs oudere mensen kunnen dit boek lezen zonder het gevoel te hebben dat ze niet kunnen volgen, meer zelfs, zij zullen ook veel situaties van hun prille liefdes met een glimlach herkennen. De titel ‘Het wordt spectaculair. Beloofd.’ komt ook terug in het boek, als een soort leidmotief. Meer over de inhoud van het verhaal vertellen, is niet aangewezen, alleen dat het een heel teder boek is over de voorzichtige en soms onbeholpen manier waarop twee mensen hun relatie willen vormgeven. En het boek leest als een trein. Het wordt spectaculair. Beloofd. Is een uiterst veelbelovend debuut dat doet verlangen naar meer. INFO

Uitgeverij Vrijdag

ISBN 9789460015595 19,95

Theunynck debuteert met “Het wordt spectaculair. Beloofd.”

Zita Theunynck : “Voorlopig heb ik nog geen concrete literaire plannen, ik heb wel een paar vage ideeën.” • Foto Jörg PYL

Hans en Katrien uit de Schorpioenstraat

Filosofenkoppel ontdekt Antwerpen en Zurenborg

Filosofen zoeken wat het leven waardevol maakt. Hans Maes(°1975) en Katrien Schaubroeck (°1980) leggen deze zoektocht samen af. Eerst diverse jaren in het buitenland. Drie jaar geleden keerden ze terug naar België, ontdekten ze 't stad en nog meer Zurenborg. Sindsdien gaat de zoektocht verder vanuit de Schorpioenstraat. Langs verschillende wegen. Katrien als professor filosofie aan de Antwerpse Universiteit. Hans als professor esthetica aan de University of Kent in Canterbury (UK). Ondertussen hebben ze een zoontje, Ingmar (2j.). Naast doceren zijn filosofen voornamelijk bezig met academisch werk. Recent publiceerde Hans “Conversations on Art and Aesthetics” en Katrien “Gewone Helden – een kleine ethiek van het vrijwilligerswerk”. (Bernard SOENENS)

Een gesprek met twee filosofen op hetzelfde moment vraagt tijd. De afspraak is gepland om 9 uur 's ochtends. Katrien neemt voor de middag nog de trein naar Leuven om een congres bij te wonen. Hans kan langer blijven, maar vertrekt na de middag naar Engeland. Zoontje Ingmar is naar de kinderopvang. Zijn speelgoed blijft netjes onaangeroerd in diverse hoeken van de leefruimte met hoge plafonds, mooie tegelvloer, piano, uitzicht op de tuin en “de GAZET” – vorige editie – netjes uitgestald vooraan in de krantenhouder, ter beschikking van de geïnteresseerde bezoeker.

-Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

Katrien: “We hebben elkaar in Leuven leren kennen, als student filosofie. Ik kom uit Ninove (ovl) en Hans uit Tessenderlo (Limburg). We zijn lange tijd in Leuven blijven hangen en daarna is het buitenlands avontuur begonnen.”

Hans: “Na mijn doctoraat ben ik naar Finland getrokken, dan naar Amerika. Katrien heeft twee jaar in Utrecht gewerkt. Samen woonden en werkten we ook nog een jaar in Berlijn. Ik werk nu in het Verenigd Koninkrijk als kunstfilosoof. Katrien is in Antwerpen geland aan de UA in 2013. Die buitenlandse avonturen zijn in de filosofie een noodzaak om je loopbaan uit te bouwen. De tijd is voorbij dat je in Leuven of Gent gaat studeren, er assistent wordt, doctoreert en dan automatisch daar professor benoemd wordt. Na je studies vertrek je tegenwoordig naar het buitenland om aan andere universiteiten ervaring op te doen, andere visies te verwerven, te publiceren. In het Engels natuurlijk.”

Katrien: “Mijn boek “Gewone Helden” heb

ik in het Nederlands geschreven. Dat is niet meer vanzelfsprekend. Academici publiceren in het Engels, als ze in aanmerking willen komen voor een benoeming of promotie, maar “Gewone Helden” is zodanig op de Vlaamse realiteit geënt dat ik het beter vond om er een Nederlandstalige publicatie van te maken. Het richt zich uiteindelijk tot de Vlaamse lezer.”

-Ondertussen zijn jullie terug in België aangeland?

Katrien: “Na onze buitenlandse periode was het uitkijken naar een vaste stek. Ik heb beslist dat ik niet wilde pendelen, dat ik zeker in Antwerpen wilde wonen, als mijn werk hier was. We zijn dan samen de stad komen verkennen, want ik kende die niet zo goed. Dat viel op alle vlakken geweldig mee: architecturaal, culinair, cultureel, artistiek. Zurenborg sprak geweldig tot de verbeelding. Voordien kenden we de wijk niet. Vooral de Dageraadplaats deed ons heel erg denken aan Berlijn. Een geweldig plein! Dat wijkgevoel is enig. Het gevoel dat mensen hier nog samenkomen op pleintjes om te babbelen, te discussiëren, iets te drinken. Dat vonden wij een

groot verschil met Leuven. Daar zijn ook veel mensen op pleintjes, maar grotendeels studenten tussen 18 en 25. Op de Dageraadplaats vind je alle leeftijden terug, Dat sprak ons erg aan. We wonen hier nu twee jaar. Het heeft voor ons ook een praktische kant. Hans pendelt gedurende het academiejaar iedere week naar Canterbury en doet dat het liefst met de trein. Het was dus belangrijk om dicht bij het station te wonen. We hebben trouwens geen auto.”

Hans: “ik zou ook met het vliegtuig kunnen gaan. Deurne Luchthaven is vlakbij, maar de trein is ecologisch meer verantwoord en ook een betere werkplek dan het vliegtuig. Hoe dan ook, ik kom in het weekend heel graag terug naar de bruisende stad die Antwerpen is, met zijn schilderkunst, fotografie, film, literatuur, musea en hedendaagse kunst.

-En dan is er nog Zurenborg?

Hans: “Zurenborg is op alle terreinen super. Recent zagen we nog de film die André Delvaux hier gedraaid heeft. Er was de herdenking rond Herman de Coninck. Er zijn de poëzievensters. Ik sta geregeld stil om een gedicht te lezen.

Ook “de Gazet van Zurenborg” is een prachtig bewijs dat Zurenborg een echte gemeenschap is, waar mensen iets betekenen voor elkaar.”

Katrien: “De combinatie van Zurenborg als wijk met Antwerpen als grootstad is natuurlijk ook wel geweldig. Je leert hier snel mensen kennen. We hadden bijvoorbeeld onmiddellijk contact met de buren. Heel lieve mensen die hier al decennia lang wonen en dus verhalen over de wijk kunnen vertellen vanaf de tweede wereldoorlog. Dat was anders in Leuven, waar studenten in de huizen naast ons vaak wisselden.”

Hans: “Ook de schoonheid van de architectuur in Zurenborg heeft meegespeeld in onze beslissing om hier te komen wonen. Toen we dit huis te koop zagen was het liefde op het eerste gezicht. De plafonds met stukwerk, de handgemaakte tegeltjes, de glasramen.....Daar kan ik elke dag nog van genieten.”

-Twee filosofen onder één dak: hoe bekijken de mensen jullie?

Katrien: “De meesten weten dat niet, denk ik. We geven les en dat is het. Zoals je, hoop ik, zelf kan vaststellen, zijn

Katrien Schaubroeck en Hans Maes: twee filosofen die zich in Zurenborg vestigden

Foto Frank VANHOVE

wij ook maar gewone mensen. Trouwens om de hoek woont Jochanan Eynikel, een collega-filosoof, en er wonen vast nog wel meer filosofen in Zurenborg.“

Hans: “Er woont in Zurenborg zoveel interessant volk dat je nauwelijks opvalt. Bovendien is Zurenborg enerzijds een wijk maar anderzijds ook stedelijk. Dat betekent dat enige anonimiteit nog wel mogelijk is.“

Katrien: “Er zijn inderdaad nog veel mensen die we niet kennen. Volgend jaar gaat onze zoon hier naar school. Dan zullen we nog wel meer mensen persoonlijk leren kennen.“

-Last van overlast in Zurenborg?

Hans: “De slogan “iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen” van Thé Lau die kleeft op de ruit van B&B The Rock Lobster in de Kreeftstraat is een goede basishouding. Iedereen verdient een plek onder de zon en dus ook op de Dageraadplaats.”

Katrien: “Maar als je met kinderen vlakbij de Dageraadplaats woont, dan is het natuurlijk niet leuk als er 's nachts geluidsoverlast is. Wij wonen gelukkig wat verderaf van de Dageraadplaats. We zijn dankbaar dat we hier kunnen wonen en dat we hier zo goed ontvangen zijn en daarom willen we ook wel iets terug doen door zelf ook open te zijn tegenover andere mensen.”

-Op tafel ligt een boekje “veganistisch koken”, goed voor een vraag over gezonde voeding.

Hans: “Nee, we zijn geen veganisten. We proberen het wel met zo weinig mogelijk vlees te doen. Flexitariërs dus.”

Katrien: “We kopen wekelijks een pakket groenten van de bioboer. Dat kan via de unief voor studenten en personeel. Dat is een gezonde basis.

Hans: “Het is natuurlijk een beetje zoeken naar de goede mix van verantwoord eten en lekker eten. Het ethische en esthetische gaan vaak samen, maar helaas niet altijd.”

-Filosofen komen de jongste tijd makkelijker in de pers en de media. Ze schrijven columns en bijdragen in de opiniebladzijden van de kwaliteitskranten.

Katrien: “Dat is zeker belangrijk, want zo is de filosofie ook begonnen. Socrates ging op de markt in Athene praten met het volk en stelde vragen aan de mensen. Hij gaf ook antwoorden, of probeerde dat althans. Filosofen geven haast nooit definitieve antwoorden. Daarom vind ik het jammer dat het altijd dezelfde namen zijn die in de media terugkeren. Bijdragen van filosofen in de media is een goede zaak, maar hoe meer afwisseling hoe beter. Filosofie moet het vooral hebben van de uitwisseling tussen diverse meningen en niet van één figuur die telkens weer aan bod komt. Filosofen zijn geen pastoors die de waarheid in pacht hebben. Filosofie is discussie tussen diverse standpunten. Op het plein zoals Socrates.”

-Het plein is er al.

Katrien: “Voilà! Nu nog de filosofen.”

Hans: “Het hangt natuurlijk af van de vaardigheden die je hebt. Als filosoof heb je diverse opdrachten. Er is het academische werk, lesgeven, doctoraatsstudenten begeleiden, communiceren met pers en media. Zij die uitblinken in het ene, zijn daarom nog niet goed in het andere.”

Tijd voor Katrien om te vertrekken naar een congres in Leuven. Hans voegt op de valreep nog zijn nieuwe kijk op het leven bij ons.

Hans: “Door naar het buitenland te trekken is mijn appreciatie voor België alleen maar gegroeid. Op alle vlakken: onderwijs, gezond-

Katrien Schaubroeck:

heidszorg, cultuur, kunst, horeca, voeding, entertainment, ….En als je dan ook nog eens in Zurenborg terechtkomt… tja, dan mag je niet klagen.

Vrijwilligerswerk is niet-betaalde arbeid, gericht op het welzijn van anderen en verbonden aan een vrijwilligersorganisatie. Weet dat bijvoorbeeld deze “Gazet” integraal door (een heel pak) vrijwilligers wordt bedacht, bijeengeschreven, van foto's voorzien, gestockeerd en verdeeld en bij jou in de bus gedropt wordt. Zo zijn er vrijwilligers actief in alle domeinen van de samenleving: sport, cultuur, kunst, onderwijs, zorg, kansarmoede, entertainment, media, lokaal verenigingsleven. Filosoof Katrien Schaubroeck heeft er een boek over geschreven, niet alleen vanuit de theorie maar ook vanuit de praktijk. Ze heeft ervaring als vrijwilliger bij Domo vzw die kansarme gezinnen ondersteunt. Tot nu ondersteunde ze gezinnen in Leuven, binnenkort allicht in Antwerpen. Als filosoof onderzocht Katrien de waarde van vrijwillig engagement. Ze kwam tot een drieluik: de morele waarde, de sociale waarde en het persoonlijk geluk. Het resulteerde in “Gewone Helden” (Acco, 2016). Aantrekkelijke en toegankelijke lectuur.

-Vanwaar de titel “Gewone Helden”?

Schaubroeck: “Vrijwilligers nemen meer taken op zich dan ze moeten doen. Het gaat dan om taken waarvan niemand zal zeggen dat het fout is als ze het niet doen. Het lijkt dus op een heldendaad, zonder daarom spectaculair of mediageniek te zijn. Vrijwilligers gaan voorbij de plicht. Ze zijn met velen in ons land. Het gaat om 12,5% van de bevolking, die weliswaar zelden of nooit de media haalt en die het zelf ook heel gewoon vindt wat ze doen. Cruciale vraag in “Gewone Helden” is: Wat is er goed aan vrijwilligerswerk? Wat is er lovenswaardig aan dat mensen dit doen?”

“Gewone Helden” is geschreven voor alle vrijwilligers, maar misschien nog eerder voor mensen die met beleid bezig zijn, voor wie wil nadenken over de samenleving, hoe die er moet uitzien en welke de plaats van vrijwilligers daarin is. Tegelijk richt het zich tot een heel breed publiek, want iedereen komt al eens met vrijwilligers in contact. Het is daarom nuttig dat iedereen het belang van vrijwilligerswerk ook inziet. Mensen, en ook het beleid, moeten meer gesensibiliseerd worden hoe belangrijk vrijwilligerswerk is en welke leemte er zou gecreëerd worden als dat zou wegvallen. Vrijwilligers voelen zich hopelijk ondersteund door mijn boek. Beleidsmedewerkers vinden in het boek misschien inspiratie voor hoe ze het vrijwilligerswerk moeten aanpakken en organiseren, onder meer in relatie met de professionele krachten in hun organisatie.“

-Je hoort vaak de klacht dat het vrijwilligerswerk in een dalende curve zit, dat mensen zich niet meer willen engageren. Schaubroeck: “Dat lijkt mij een foute analyse. Mensen bekijken het vandaag allicht individueler dan pakweg dertig jaar geleden en kijken uit welke taak, welke organisatie en welke mensen bij hen passen. Je moet er zelf ook iets uithalen: eigenwaarde, geluk, contacten met nieuwe mensen, ontplooiingskansen, uitdagingen. Dus moet je als kandidaat-vrijwilliger zorgvuldig selecteren vooraleer je iets aanpakt. Organisaties die met vrijwilligers werken moeten bijgevolg meer inspanningen doen om zich te presenteren, te profileren. Domo schakelt daarvoor een reclamebureau in om dat op een professionele manier te doen. Een vacature voor vrijwilligers moet oordeelkun-

dig opgesteld worden, zodat de juiste mensen er op af komen en zeker zijn dat hun talenten aan bod komen, ook al is er geen vergoeding aan gekoppeld. Vrijwilligerswerk is vandaag de dag dus meer op het individu gericht want zo willen mensen vandaag aangesproken worden.”

Katrien Schaubroeck werd ervaringsdeskundige als vrijwilliger door zich te engageren bij Domo, een vzw die aan opvoedingsondersteuning doet bij kwetsbare en kansarme gezinnen met kinderen jonger dan 12 jaar. Domo vzw heeft werkingen onder meer in Leuven en Antwerpen. Schaubroeck: “Domo betekent 'aan huis' maar is ook een acroniem van “Door Ondersteuning Mee Opvoeden”. Een Domo-vrijwilliger gaat gedurende lange tijd (één of twee jaar) éénmaal per week bij 'haar' gezin aan huis langs en doet er wat een goede vriend of een goede buurvrouw zou doen: de oudere kinderen helpen met hun huiswerk, de jongere kinderen meenemen naar de speeltuin, meehelpen met het wekelijks badritueel, de ouders bijstaan bij het afhandelen van de gezinsadministratie, met het hele gezin een gezelschapsspel spelen, een kop koffie en zorgen delen met de moeder, mee zoeken naar een betaalbare gezinsuitstap. De langdurige één-op-éénrelatie zorgt er voor dat Domo haar slogan kan waarmaken: preventie door presentie. De intentie van bij de start was om preventief te werken. Zouden vrijwilligers in een gezin waar stress is, kunnen helpen, de ouders wat ontlasten met de bedoeling extreme reacties tegenover de kinderen te voorkomen? Je kan zoveel doen door eenvoudig aanwezig te zijn en de ouders het gevoel te geven dat ze er niet alleen voor staan.”

- Hoe ga je om met het gezin waar je terecht komt?

Schaubroeck: “ Dat was wel even wennen. De slogan die Domo meegeeft aan vrijwilligers is: “gedraag je als een vriend aan huis.”

Toen ik dat het eerst hoorde, vond ik dat raar; maar het klopt wel. Je staat op gelijk niveau tegenover elkaar en daar kan een vriendschap uit ontstaan op termijn. Ik heb nu vrienden bij domo-gezinnen. Je gaat naast iemand staan, niet boven iemand. Vertrouwen is ook belangrijk. Je houding is vriendschappelijk. De openheid is aanvankelijk eenzijdig, want het gezin stelt hun huis ter beschikking voor je bezoek. Als vrijwilliger kan je nog even afwachten, je wat afschermen en uitkijken of het wederzijds wordt. Vertrouwen, openheid en gelijkheid zijn sowieso de basiselementen van de relatie tussen een Domovrijwilliger en haar gezin. Het is dus eigenlijk geen wonder dat er vriendschappen ontstaan.”

MOREEL Schaubroeck: “Wat vrijwilligers doen is moreel goed omdat het een uitdrukking is van zorgzaamheid voor de medemens, zonder dat er een verplichting is. Dat belet niet dat je de handeling ook verricht ten voordele van je eigen welzijn. Mensen hebben het recht om hun eigen leven vorm te geven en hun eigen levensprojecten te kiezen. Wat een handeling goed maakt is volgens mij dus de intentie, de motieven waarom je iets doet en niet zozeer het resultaat. ”

SOCIAAL

Schaubroeck:”Vrijwilligerswerk wordt wel eens de lijm of het bindweefsel van de samenleving genoemd, tussen burger en overheid. Het creëert een context waar mensen elkaar uit verschillende sociale klassen kunnen ont-

ZIE OOK VOLGENDE PAGINA

moeten. Vrijwilligerswerk is een noodzakelijk ingrediënt voor een gezonde democratie. Die sociale waarde hangt opnieuw niet van de resultaten af. Wie vrijwilligerswerk doet voelt zich lid van de samenleving en verantwoordelijk voor het welzijn van zijn medeburgers en dat op zich helpt de samenleving vooruit.

PERSOONLIJK

Schaubroeck: “Vrijwilligerswerk zorgt ook voor een meerwaarde van het persoonlijk welzijn omdat er in de vrijwilliger aan een verlangen of behoefte wordt voldaan. Die subjectieve waarde is evenwel niet voldoende om iets echt betekenisvol te maken. Een betekenisvol leven moet ook een objectieve waarde hebben, je handelingen moeten immers erkend worden als waardevol en door een significante groep mensen in de praktijk worden gebracht. Je kan niet in je eentje beslissen dat iets betekenisvol is, je moet rekening houden met de reactie van andere mensen, je moet daarom een koppeling vinden met objectieve waarden (kennis vergroten, geluk verhogen, loyaliteit, solidariteit…) die door anderen gedragen worden.”

CONCLUSIE

Schaubroeck: “Vrijwilligerswerk heeft waarde omdat de intentie zit in het zorg dragen voor elkaar (morele waarde); het spontane vertrouwen en constructieve hoop op een betere samenleving (sociale waarde) en je voegt ook meer betekenis aan je persoonlijk leven als je zelf in alle vrijheid een keuze maakt om in het vrijwilligerswerk te stappen. Ieder mens maakt op dat vlak zijn eigen keuzes. De waarde van vrijwilligerswerk is er net omdat het vrijwillig wordt aangegaan.

-Je eindigt met een mooie boodschap! Schaubroeck: “Het boek is vorig jaar (2016) geschreven. Dat was het jaar van de aanslagen in Brussel, de Brexit en de verkiezing van Trump. Dan hoorde je overal angstige reacties. Aan het eind van mijn boek wou ik de link leggen tussen vrijwilligerswerk en een manier om met angst om te gaan. Vrijwilligerswerk brengt je vaak in contact met anderen, van een andere klasse, van een ander ras, met een andere afkomst. Eenmaal je die mensen als individuen kent, dan denk je genuanceerder en merk je dat ‘die andere mensen’ zijn zoals jij en ik, alleen dragen ze soms een hoofddoek. Om je gezichtsveld te verbreden voorbij die intuïtieve of instinctieve angst is moed, daadkracht en een positieve kijk nodig, zeker om de eerste stap te zetten. Vrijwilligers werken aan de samenleving, ze doen iets. Ze zouden evengoed in hun zetel kunnen blijven zitten, maar dat doen ze niet. Vrijwilligers noem ik daarom de optimisten in de samenleving: omdat ze hoop uitdragen.”

Schaubroeck, K. (2016). Gewone Helden. Leuven, Acco www.domovlaanderen.org

Plantin en Moretuslei 92 2018 Antwerpen T. 03 233 66 80 info@apotheekplantijn.be

"Vrijwilligers zijn gewone helden waar weinig over gepraat wordt"

Hans Maes : "Filosofen denken ook na over grappen en pornografie"

Als je nog maar de titels leest van de filosofische publicaties van Hans Maes, besef je al dat filosofie niet saai hoeft te zijn. Grappen en pornografie zijn twee onderwerpen die Hans onderzocht heeft op basis van de 'wat' en 'waarom' vragen van de filosoof. De publicaties zijn in het Engels niet alleen omdat dit een vereiste is voor alle academisch werk, maar ook omdat Hans Maes verbonden is aan de University of Kent (UK). Gedurende het gesprek denkt hij in het Engels, maar spreekt (gelukkig) Nederlands. Tussen zijn verhaal door laat hij ook nog zijn interesse blijken rond “de Gazet” en de net voorbije herdenking van Herman de Coninck. Met de Brexit beleeft hij momenteel wel onzekere tijden.

-Je bent kunstfilosoof. Wat houdt het in?

Maes: “Filosofen stellen fundamentele vragen over de diverse materies van het leven. Als kunstfilosoof in het bijzonder zoek ik dus naar antwoorden op vragen als 'wat is kunst?' ‘waarom hechten we belang aan kunst?' en ‘in welk opzicht verschillen kunstvormen zoals fotografie, film, of schilderkunst van elkaar?’. “Kunstfilosofie en esthetica” is eigenlijk de volledige naam van mijn vakgebied. Dat zijn twee verwante termen, maar geen synoniemen. Kunst kan mooi zijn, maar dat hoeft niet. Kunst kan ook confronterend zijn. Omgekeerd: wat mooi is, is niet noodzakelijk kunst. De natuur kan mooi zijn, omgangsvormen kunnen mooi zijn, maar dat is geen kunst. Ook maaltijden kunnen een esthetische ervaring opleveren, maar zijn daarom nog geen kunst.”

-Je publiceert filosofisch werk rond humor en rond pornografie. Toch een beetje verrassend.

Maes: “Filosofen bestuderen een heel breed terrein. De voorbeelden geven in eerste instantie aan dat filosofie niet saai hoeft te zijn. Je kan interessante dingen vertellen over alledaagse onderwerpen. Als het over humor gaat, kan je nadenken over het groepsgevoel dat door grappen gecreëerd wordt of over de precieze rol van de punchline. Pornografie zit ook nog eens in de taboesfeer. Het gaat om films en foto’s die heel veel bekeken worden, door heel veel mensen, maar er wordt nauwelijks over gesproken. Waarom niet? En wat is precies het onderscheid met meer artistieke foto’s, films en schilderijen? ”

-Hoe vergelijk je nu het naakt van Rubens met pornografie?

Maes: “Daar lijkt een wereld van verschil tussen te bestaan en toch is de grens soms dunner dan je denkt. In pornografie bijvoorbeeld worden vrouwen vaak tot lustobjecten herleid. Maar dat gebeurt bij Rubens evengoed. Denk maar aan het beroemde schilderij De dochters van Leucippus. Dat toont in wezen een verkrachting. Prachtig geschilderd uiteraard, want Rubens was een absolute grootmeester. Maar het blijft wel een verkrachting. Precies omdat dit het aura heeft van Kunst met hoofdletter K worden daar veel minder vraagtekens bij geplaatst dan bij pornografie. Onterecht, denk ik. Dit is slechts één manier waarop de studie van pornografie helpt om ook de kunstgeschiede-

nis in een ander licht te bekijken. -Bestudeer je alle kunstvormen?

Maes: “Ik leg me inderdaad niet toe op één kunstvorm, maar eerder op thema's die relevant zijn voor diverse kunstvormen. Erotiek vind je bijvoorbeeld terug in literatuur, schilderkunst, fotografie, …...Dat geldt ook voor mijn andere onderzoeksinteresses, zoals het portret of het probleem van de interpretatie van kunst. Wanneer je bijvoorbeeld een roman of een muziekstuk of een installatie probeert te begrijpen, moet je dan rekening houden met de achterliggende bedoeling van de kunstenaar? Sommige filosofen denken van niet. De lezer of toeschouwer moet alle vrijheid krijgen. Iedere interpretatie is een verrijking. Zoals Roland Barthes ooit zei: de geboorte van lezer veronderstelt de dood van de auteur. Het veronderstelt dat je geen rekening houdt met de wensen of intenties van de schrijver. Ik ben het daarmee fundamenteel oneens en in mijn werk probeer ik aan te tonen dat niet alle interpretaties evenwaardig zijn en dat sommige interpretaties gewoon fout zijn. Een goed begrip van een kunstwerk is maar mogelijk als je rekening houdt met de ontstaansgeschiedenis en dus ook met de mogelijke bedoelingen van de kunstenaar.

-Daar gaat soms een generatie over!

Maes: “Dat is zo. Het kan lang duren vooraleer een kunstenaar echt begrepen wordt. Van Gogh is daar een schoolvoorbeeld van. Het omgekeerde gebeurt evenzeer, zoals Antoine Wiertz, die in zijn tijd opgehemeld werd als

de nieuwe Rubens, maar wiens bombastische werk nu eerder lachwekkend lijkt”.

-Hoe relevant is de uitdrukking: “Kan kunst de wereld redden?

Maes: “Kunst hoeft helemaal niet maatschappelijk relevant zijn, vind ik. Maar dat het niettemin iets kan betekenen en mensen kan inspireren, dat staat vast. Een mooi voorbeeld is het schilderij “De Dood van Marat” van JacquesLouis David. Met dit ene doek wist David vele van zijn tijdgenoten te inspireren om zich achter het project van Marat – de Franse Revolutie – te scharen.”

-Wat betekent de Brexit voor jouw professionele situatie in de UK?

Maes: “Het is koffiedik kijken. Het effect laat zich in ieder geval nu al voelen. Het aantal inschrijvingen van Europese studenten aan mijn universiteit is al gedaald. Dat is heel spijtig. Te meer daar de academische wereld in Engeland zich maar al te bewust was van de voordelen van de Europese Unie: de uitwisseling van expertise, uitwisseling van studenten, onderzoeksgelden. Dat dreigt nu allemaal verloren te gaan. Voor mij persoonlijk is er niet onmiddellijk een probleem. Maar de universiteit heeft me wel aangeraden om de Britse nationaliteit aan te vragen want niet-Britten kunnen misschien hun verblijfsrecht verliezen. Zo’n vaart zal het allicht niet lopen. Je zou toch minimaal verwachten dat de rechten van wie er nu werkt gegarandeerd worden. We zullen zien. Het zijn onzekere tijden, dat is zeker.

40 jaar alle dagen hopen in café ZeeZicht

Van 25 tot 28 mei vierde Café ZeeZicht zijn veertigjarig bestaan met vier dagen feest. Het programma was vergelijkbaar met vorige jaren, toen ook telkens tijdens het weekend van Hemelvaart vier dagen gefeest werd.

Voor ons fotomoment kozen wij twee activiteiten uit een op de eerste dag en een op de laatste dag, telkens was dit een programma voor kinderen, donderdag een playbackshow.

Zondag werden de kleintjes onder andere vergast de jongleurs Jason en Michael. Verder waren er muzikale optreden (Halve Neuro), DJ, play back voor volwassenen, goochelacts en straattheater.

Omdat het weer van de partij was, was er veel volk aanwezig. Tussen ZeeZicht en bakkerij Gijbels werd een waslijn gespannen met daaraan enkele truitjes en petten van de sportploeg van het ZeeZicht. Mogelijk is dit een knipoog naar het prille begin van het café, waar een waslijn dwars door de achterste ruimte van het café gespannen was. Maar dit was een kunstwerk, niet de was van de uitbaters. En nu? Nu op naar de vijftig. (jp)

ZIE VORIGE PAGINA

Een playbackshow voor kinderen, een jongleur aan het werk en een echt kunstwerk. • Foto's Jörg PYL

Spindokter lanceert nieuwe kledinglijn Bicyclette

”Ik ken eigenlijk niets van mode"

Op 1 juni lanceerde Jo Adriaens van Spindokter (Lange Altaarstraat 29) een nieuwe kledinglijn: Bicyclette. Het gaat om een casual shirt dat duidelijk geïnspireerd is op de wielertrui. Volgens Adriaens is het nieuwe kledingstuk zowel geschikt voor mannen als voor vrouwen, net zoals een marcelleke of een polo. En net als een marcelleke of een polo moet de Bicyclette straks een productnaam worden. Bedoelen we straks cyclejersey, dan spreken we over 'een Bicyclette'. (Ad MOESKOPS)

Adriaens (47) heeft het eerste model van de Bicyclette zelf ontworpen en hij regelt ook de productie en de verkoop in eigen beheer, dus zonder externe investeerder. Hij noemt zijn nieuwe kledinglijn 'urban cycle chic'. Het is dus stadskleding die een duidelijke link heeft met de fiets en die ook nog eens stijlvol is om te dragen. Het nieuwe shirt lijkt in de verte (en ook van dichtbij trouwens) op een retro wielertruitje, maar is het niet. Het shirt heeft weliswaar net als een wielertrui een ritsje bij de hals en een zak op de rug waar je bijvoorbeeld je gsm in kunt steken, maar het model is zo ontworpen, dat het niet strak om je lichaam spant, maar eerder comfortabel draagt. Ook de stof is volledig anders dan van een wielershirt. Je zal de Bicyclette dan ook niet terug gaan vinden in het wielerpeloton. Nee, je kunt de Bicyclette het best dragen onder een kostuum of op een jeansbroek.

UITSTRALEN

Adriaens is een van de drijvende krachten achter Spindokter, een bureau dat gespecialiseerd is in maatschappelijk relevante communicatie. Om af en toe zijn hoofd leeg te maken, rijdt hij vaak met de koersfiets. Dus als het even niet meteen lukt op het werk, zet hij gewoon zijn computer uit en gaat hij een rondje fietsen. "Tijdens die fietstochten krijg ik altijd de beste ideeën. Vorige zomer begon het verhaal van de Bicyclette. Ik was op zoek naar een draagbaar shirt dat een link had met het wielrennen, maar ik vond niet wat ik zocht. Ik dacht: er zijn veel mensen die met de koersfiets rijden en daar veel geld aan uitgeven. Een aantal van hen wil ook in het dagelijks leven laten zien dat ze fan zijn van de fiets. Er bestaan wel al labels zoals

The Vandal die mooie T-shirts maken met fietsprints en zo, maar ik miste gewoon casual kledingstukken die zowel qua model als vormgeving geïnspireerd zijn op het wielrennen. Ik vond bijvoorbeeld nergens een mooi shirt dat je kunt dragen om op café te gaan of om te gaan werken en dat alleen al door zijn snit uitstraalt dat je een fietser bent."

PROTOTYPE

"Toen dacht ik: misschien zijn er meer mensen zoals ik die naar zoiets op zoek zijn. Tja, en als het nog niet bestaat, dan moet ik het misschien zelf maar maken. Maar ja, ik ben geen modeontwerper. Om eerlijk te zijn, ik ken niets van mode, kleding, patronen, stoffen. Maar ik vind het altijd interessant om dingen te doen die ik nog nooit gedaan heb. Dus ben ik eraan begonnen en heb ik een eerste ontwerp op papier getekend. Daarna heb ik met vrienden afgesproken die wel iets van mode kennen. Ik liet hen mijn ontwerp zien en zij stuurden me bij. Vervolgens heb ik het prototype eens laten maken door een kennis om te zien hoe het er in het echt uitzag en hoe het aanvoelt. Toen kon ik voor het eerst mijn eigen ontwerp eens aantrekken."

ORDER "Ik ken toevallig iemand uit Antwerpen die in Portugal woont.

Hij kende weer een fabriek in Portugal waar ze kleding maken. Dus zodoende ben ik daar terecht gekomen. Die fabriek heeft een paar modellen voor me gemaakt en opgestuurd. Maar ik was niet tevreden. Ik vond die stof niet goed. Maar ik kon niet uitleggen wat ik precies wilde, omdat ik onvoldoende van stoffen ken. Toen ben ik gewoon een keer naar Portugal gegaan om samen met de mensen van die fabriek op zoek te gaan naar de juiste stof. Die Portugezen vonden het wel grappig dat er iemand naar hun fabriek kwam om te overleggen over een bestelling en die zelf niets van mode en stoffen kent. Maar de samenwerking verliep vlot, want dat waren vriendelijke mensen. Ze hebben me de fabriek laten zien en samen met hen heb ik de juiste stof gekozen en de kleuren bepaald. En toen heb ik ook maar meteen de eerste order geplaatst. Dat betekent dat ik hen de opdracht gaf om van vier kleurcombinaties in totaal zeshonderd stuks te produceren. Die zijn nu net binnen."

KLEUREN

"Toen ik terugkwam uit Portugal heb ik enkele voorbeelden van de Bicyclette getoond aan vrienden die in de mode zitten. Zij waren allemaal enthousiast over het resultaat. Het ontwerp, de pasvorm en de stof vielen erg in de smaak. Johan van modeketen LEF (herenkledingzaak in de Minderbroedersrui, nvdr) was zo enthousiast, dat hij direct heeft besloten om de Bicyclette aan te kopen en te gaan verdelen in zijn winkel. En natuurlijk ga ik zelf ook online verkopen. In augustus komen er nog twee nieuwe kleurcombinaties van dit shirt bij. Want dan start er op de Kleine Markt, hier in Antwerpen, een nieuwe winkel die onder andere ook deze Bicyclette zal verdelen. En in september komt er een 'Back-to-school-Bicyclette'. Dat wordt een versie met lange mouwen en met extra ritsen."

MANNENBLAD

"Tot nu toe zijn de reacties erg positief, maar het is even afwachten wat de verkoop gaat doen. Ik moet natuurlijk zorgen dat ik mijn investering terugverdien. Maar als de verkoop goed gaat, ga ik verder. Dan wil ik in de toekomst meer 'urban-cyclechic-kleding' op de markt brengen. En ik zou ook heel graag de Engelse markt opgaan. Ik heb veel contacten in Londen, omdat ik daar ooit gewoond heb. Ik werd trouwens vorige week plotseling gecontacteerd door GQ-Magazine. Ken je dat? Dat is een bekend Engels glossy mannenblad. Zij wilden in augustus al samenwerken met ons. Maar ja, dat is te snel... en te gevaarlijk. We moeten ons eerst in de markt zetten en het zou jammer zijn als het idee van de Bicyclette gepikt wordt door een of andere grote speler in de modewereld. Maar het is wel prettig om te weten dat we nu al worden opgemerkt."

WEBSHOP

"Ik ben nog maar net bezig maar eigenlijk vind ik het hele avontuur rond de Bicyclette tot nog toe erg plezant verlopen. Mijn verhaal in de modewereld is volledig buiten mijn comfortzone en daar hou ik van. Ik heb ondertussen ook enorm veel geleerd: ik weet nu hoe kleding gemaakt wordt en hoe je een webshop opzet. Tot een jaar geleden wist ik daar allemaal niets van. En ik heb afgelopen jaar ook veel interessante mensen ontmoet. Ik kijk nu al met plezier terug op het hele traject dat ik afgelegd heb met de Bicyclette. Bovendien is ons moeder ook erg trots op me omdat ik het toch maar voor elkaar gekregen heb. En wees eerlijk, daar doe je het toch allemaal voor: dat je moeder een beetje fier op je is. Ja toch?"

BESPAREN

"Oh, wat de Bicyclette gaat kosten? Hij komt op 64,00 euro. Als mensen meer informatie willen, dan kunnen ze naar onze website: www.bicyclette.be

Mensen uit Zurenborg die geïnteresseerd zijn in de Bicyclette hoeven niet per se online te bestellen. Zij mogen tijdens kantooruren ook gewoon langskomen bij de Spindokter in de Lange Altaarstraat. Dan kunnen ze meteen even passen en bovendien bespaart hen dat ook nog eens 5,90 euro verzendkosten."

Bicyclette : straks een productnaam ? • Eigen foto

“Genieten aan het Water in Vlaanderen”

Marcel Schoeters schrijft toeristische gids

“Genieten aan het Water in België”. Het klinkt als een echte verlokking bij de warme temperaturen die we eind mei beleven. Afkoelen ergens aan het water buiten: plas, rivier, meer, zee. Daar gaan we voor. Maar daar gaat het boek dat Marcel Schoeters schreef en deze maand te koop wordt aangeboden niet over. Het is een toeristische gids die ons bij de hand moet nemen voor de kust, de havens en de waterlopen. Hoe komt men op het idee trouwens? (Swa COLLIER)

Marcel Schoeters ( °1952 ) is een professioneel. Momenteel met pensioen maar daarom niet rustend op zijn lauweren. Hij is al vele jaren een actief medewerker aan deze krant en nu ook achter de computer gekropen om een toeristische gids over water, meer bepaald genieten aan het water, te schrijven. Marcel Schoeters woont al sinds 1981 in de wijk , eerst in de Generaal Van Merlenstraa en resideert momenteel in de Generaal Caipaumontstraat.

Cuichine Restaurant

Draakstraat 13

www.cuichine.be

Jinza Restaurant

Draakplaats 3

www.jinza.be

-Had je in je professioneel leven veel met water te maken?

Marcel Schoeters: ”Ik ben als ‘actief gepensioneerde’ logistiek ,journalist. Ik heb o.m. gewerkt voor de Nederlandse vakkrant Nieuwsblad Transport en de Antwerpse maritieme krant De Lloyd. Tot voor kort was ik ook nog redacteur bij Flows, de opvolger van De Lloyd.”

-Liep je al lang met het idee rond om een boek over de waterkant te schrijven?

Marcel Schoeters: ”Dat idee is niet van mij gekomen Ik ben wel de fysieke auteur van dit boek, maar de contractuele auteur is de vereniging Watererfgoed Vlaanderen. In 2013 werden confrater Justin Gleissner (Ex-Gazet van Antwerpen) en ikzelf door de voorzitter, de maritieme advocaat Eric Van Hooydonk, benaderd om toe treden tot de Raad van Bestuur.

De vereniging had toen al een project lopen voor het schrijven van deze gids. Het project was gespreid over zes maanden en kon genieten van steun vanuit Toerisme Vlaanderen. De samenwerking met de vorige auteur was na na drie maanden opzoekwerk stopgezet en toevallig ging op dat moment De Lloyd failliet. Ik heb toen aangeboden om het over te nemen.”

-Terwijl Nederland zich toch profileert als het waterland bij uitstek. Zijn we dan toch een beetje te bescheiden?

Marcel Schoeters: ”Dat is zeker het geval. In de periode waar ik naar verwijs was er net heel wat heisa over het o.i. moedwillig tot zinken brengen van de ‘Charlesville’, de laatste Belgische Kongoboot. Eric Van Hooydonk heeft zich toen sterk ingezet om het schip toch nog te laten bergen, maar tevergeefs. Wij hebben geen Tromp en De Ruyter, zoals de Hollanders, maar wij hebben evengoed maritiem erfgoed om trots op te zijn. Gelukkig is het tij nu aan het keren. De scheepswerf in Baasrode (waar de hoofdredacteur van een populaire wijkgazet vandaan komt), kon onmiddellijk na de sluiting bewaard blijven.”

kenberg in Tongeren, om maar iets te noemen, is in feite een met mensenhanden aangelegd Romeins aquaduct. In Damme en Bornem liggen sluizen die uit de middeleeuwen dateren.”

-Toeristisch wil dat ook zeggen lekkere eetrestaurantjes en weggestoken kroegen ?

Marcel Schoeters: ”Heel wat watererfgoed heeft een tweede leven gekregen als horecazaak. Niet alleen oude watermolens, maar ook het Art Deco-pomphuis in de Antwerpse haven en 3RIV4EN in Rusmt (3 rivieren, heb je n’m, op de plek waar de Dijle en de Nete samen verder gaan als de Rupel). Je kan bij al dat water ook van een ander drankje genieten.”

-Krijgen we cultureel ook wat ideetjes mee want de geschiedenis van onze waterlopen bvb gaat heel ver terug. Denk maar de Vikings die via de rivieren onze streken stroopten.

Marcel Schoeters: ”In Hamme ligt al een hele tijd een collectie Vikingartefacten te wachten op een eigen museum.”

-Geef dan toch maar al één tip die mee die we in onze to do-agenda moeten schrijven.

Marcel Schoeters: ”Ga voor een keer is niet liggen bakken op het strand van Blankenberge, maar volg er de maritieme erfgoedwandeling.”

-Wat is de absolute tip die je onze lezers wil meegeven?

Marcel Schoeters: ”Probeer je trips in eigen land eens langs ons watererfgoed te leiden. Vergeet daarbij niet dat deze bestaande en kunstmatige waterlopen, kanalen en kunstwerken mee een rol hebben gespeeld in de totstandkoming van onze welvaart. In vele steden, zoals Gent, Mechelen, Dendermonde en Dienst, zijn overwelfde waterlopen weer aan de oppervlakte gebracht. Ik weet niet of het technisch mogelijk is, maar zou het niet prachtig zijn om op de Plantoin Moretuslei de Herentalse Vaart weer te zien stromen, i.p.v. die saaie middenberm? Dat is ook een stukje middeleeuws erfgoed!”

'T Nief Zomerhof

Dageraadplaats 30 • 2018 Antwerpen • 0468/279918

Onze Openingsuren....

Maandag 9.00 u - 22.00 u

Woensdag 9.00 u - ..........?

Vrijdag 9.00 u ......?

• Dinsdag 9.00 u - 22.00 u

• Donderdag 7.00 u .......?

• Zaterdag 10.00 u ........?

Zondag 10.00 u ......?

Wij hebben een zaaltje ter beschikking voor allerlei doeleinden.... van verjaardagsfeestje, vergaderingen , opnames , communiefeestjes of leuke familiefeestjes waar je thuis geen ruimte voor hebt......

Zaterdag 29 April Moambe Avond vanaf 17.00 u ten voordele van onze daklozen te zurenborg....hopelijk zoveel mogelijk inschrijvingen ... zomerhof2016@gmail.com....of in onze zaak zelf 15.00 € p.p

-Moeten we het te voet doen, fiets of auto ? Wat zegt je gids ?

Marcel Schoeters: “In de gids zijn verwijzingen naar heel wat wandelingen, fiets- en autotochten.”

-Ik zie ook havens staan. Is daar toeristisch wat te beleven behalve grote lelijke gebouwen of ben ik te veel landrot om dat te zien. Help mij.

Marcel Schoeters: ”Die havens zijn echt niet zo lelijk en er komt nog steeds erfgoed bij. Het nieuwe Havenhuis in Antwerpen is nu al een landmark. Ons watererfgoed gaat trouwens veel verder dan de havens. Er staan zaken in die niet meer als zodanig herkenbaar zijn. De Beu-

INFO: Het boek Genieten aan het

Water in Vlaanderen

Marcel Schoeters namens

Watererfgoed Vlaanderen

Uitgeverij Lannoo

Kostprijs : 24,99 euro

www.watererfgoed.be

Marcel Schoeters vlak bij de Schelde :”Heel wat watererfgoed heeft een tweede leven gekregen” • Foto Sylvaine JACQUART

Studie: rechtstreekse uitrit stelplaats via Krugerstraat naar Singel niet haalbaar

Leefbaar Zurenborg nodigt De Lijn uit voor overleg over overlastbeperking

In de nieuwe exploitatievergunning die de Bestendige Deputatie aan De Lijn verleend heeft stond als bijkomende voorwaarde dat De Lijn binnen de termijn van 1 jaar een studie diende in te dienen waarin de mogelijkheden worden onderzocht voor de realisatie van een bijkomende in- en uitrit. Uit die studie blijkt nu dat die verbinding met de Singel via de Krugerstraat niet haalbaar is. De Lijn is van mening dat de daarvoor noodza-

Zo’n 250.000 euro voor werken die wellicht amper voltooid zullen geraken voor de nieuwe exploitatievergunning afloopt in februari 2021, ook Leefbaar Zurenborg beseft dat dat niet realistisch is. Temeer daar het Vlaams Gewest, dat bevoegd is voor de Singel, zich verzet tegen een bijkomend kruispunt aan de parking op de Uitbreidingsstraat.

PERSONEELSRITTEN

Woordvoerder Marinus Vromans wijst er wel op dat er tijdens de onderhandelingen met de vertegenwoordigers van De Lijn toezeggingen zijn gedaan die de hinder in de buurt moeten verminderen. Zo beloofde De Lijn dat ze een alternatief zouden zoeken voor de vroege en late personeelsritten die tot vandaag met lijnbussen gebeuren. Hiervoor zouden in de toekomst personenwagens of minibusjes ingezet worden. Leefbaar Zurenborg stelt vast dat er op dit vlak nog niets veranderd is hoewel deze maatregel vrij snel zou kunnen gerealiseerd worden.

Een andere belofte van De Lijn is het reduceren van het aantal buslijnen dat door de wijk rijdt door het groeperen van buslijnen of overstap op een tramlijn. Het lijkt inderdaad weinig zinvol van bus 21 vanaf het Station van Berchem nog door te laten rijden naar de Rooseveltplaats terwijl er van aan het station drie tramlijnen rechtstreeks naar de binnenstad gaan.

RIJGEDRAG

Leefbaar Zurenborg wil ook nog andere eisen op tafel leggen. Marinus Vromans: “Wij vragen ons af waarom de technische- en opleidingsrit-

kelijke investering onverantwoord is, gelet op de beperkte duur van de exploitatievergunning, die op 4 februari 2021 onherroepelijk afloopt. Bovendien zou het Vlaams Gewest zich verzetten tegen een bijkomend kruispunt op de Singel. Leefbaar Zurenborg stelt nu De Lijn voor gezamenlijk te overleggen over wel haalbare maatregelen die de overlast door bussen in de wijk kunnen verminderen. (Luc PANDELAERS)

ten nog door de Cogels-Osylei moeten rijden. Wij zijn van mening dat deze straat sowieso al voldoende belast wordt met de reguliere lijnen.”

Een andere bron van wrevel is het rijgedrag van de buschauffeurs. Marinus Vromans: “Wij dringen aan op een correcte naleving van de wegcode door de buschauffeurs. In de eerste plaats het respecteren van de maximumsnelheid van 30 km/u. Het verschil inzake trillingen tussen 30 en 40 km is echt wel significant. Wij zien ook nog altijd dagelijks tientallen bussen vanuit de stelplaats linksaf slaan in de Pretoriastraat in plaats van de opgelegde rijrichting van het rond punt te volgen. Dat is ronduit gevaarlijk en bovendien een zware overtreding.”

HERAANLEG

Een belangrijk pijnpunt is ook de verkeersonveiligheid en de overlast die veroorzaakt wordt door de afgrijselijke staat waarin het wegdek van de Cogels-Osylei al tientallen jaren verkeert. De combinatie van druk busverkeer, tramsporen en kasseien heeft de straat herleid tot het evenbeeld van de ergste stroken uit Parijs –Roubaix. Marinus Vromans: “Dat sleept inderdaad al tientallen jaren aan en dat komt omdat de bevoegdheid en de verantwoordelijkheid verdeeld zit over verschillende instanties: De Lijn, het district Berchem en het stadsbestuur. Bovendien stelt Stichting Erfgoed dat de kasseibestrating tot het beschermd stadsgezicht behoort en dat die dus moet bewaard blijven, zodat asfalteren zoals weldra gaat gebeuren in de Guldenvliesstraat geen optie is. Nu weten ze bij De Lijn zeer goed dat de combinatie van

LUDO SANDERS ADVOCAAT

Bijzondere opleiding Fiscaal Recht, Bijzondere Opleiding Jeugdrecht, Voorkeurmaterie: Personen- en Familierecht (echtscheiding,…).

Tel: +32(0)3/236.90.81 • GSM: +32(0) 495/21.82.98

Fax: +32(0)3/236.00.79 • E-mail: ludo.sanders1@telenet.be

ING:

Bleekhofstraat

tramsporen en kasseien in een zandbed nooit een stabiel wegdek kan opleveren.

Een paar jaar geleden hebben ze het nog geprobeerd in de Nationalestraat en na amper een jaar hebben ze alles opnieuw moeten opbreken. Er bestaat een oplossing voor het probleem: de kasseien in een betonbed leggen. Zo heeft De Lijn Oost-Vlaanderen het gedaan op de Korenmarkt in Gent, mét de goedkeuring van Stichting Erfgoed. Maar om de een of andere bizarre reden weigert De Lijn Antwerpen die oplossing in overweging te nemen. Zo blijft de gevaarlijke situatie bestaan dat fietsers en zelfs scooters – uit zelfbehoud – voor de voetpaden kiezen. Tenslotte stellen wij ook vast dat sinds de uitspraak in beroep over de exploitatievergunning alle communicatie met de Lijn stilgevallen is. Op geen enkele brief of e-mail die wij hen sindsdien gestuurd hebben is er een inhoudelijk antwoord gekomen.”

STADSBESTUUR

“Daarom proberen wij van het debat te verruimen en ook de andere bevoegde instanties er bij te betrekken. Eind vorige maand hebben we een brief gestuurd naar de bevoegde schepenen Kennis en Van de Velde. Daarin vroegen wij de aandacht van het stadsbestuur voor de problematiek en deden we enkele concrete voorstellen om de hinder en de verkeersonveiligheid in de wijk te beperken. In de eerste plaats een duidelijker signalisatie van de zone 30 en gepaste maatregelen om die ook te handhaven. Met regelmatige politiecontroles en een permanente snelheidsmeting met aanduiding.

In het haardvuur staren met de hond aan de voeten is niks voor u?

De zomer is er en dan borrelen meestal de frisse gedachten en wensen naar boven. Vooral na die deugddoende vakantie. Zullen we de natte herfstmaanden gewoon luieren in onze vrije tijd en tijdens de winter vele avonden lang naar het haardvuur liggen staren met een goed glas wijn en de hond aan onze voeten? Het mag allemaal maar zinvoller zou zijn als men zich aanbiedt om mee te werken aan deze krant. We kunnen diverse krachten gebruiken. Halleluja, kijk hierna. (SC)

-Foto’s maken? Je woont in de wijk of vlakbij, je hebt een digitaal toestel en je wil wel eens aan de slag om een mooi portret te maken, een evenement weer te geven door sfeerfoto’s te maken of je wil gewoon een opdracht aanvaarden om iets te illustreren. Een artikel bv. Je hebt een computer waarmee je de foto’s kan doorsturen en je beseft dat we in zwartwit afdrukken. Wie nood heeft aan technische hulp kan die krijgen. Hoe dikwijls per editie? Pakweg een tweetal keren gemiddeld, kan dus ook meer of minder zijn.

-PENNELIKKERS We kijken ook uit naar schrijvelaars. Jonge mensen (maar we plakken er geen leeftijd op) die denken dat ze een artikel kunnen plegen over iets dat in

Wij vragen ook een beperking van het verkeer tot 3,5 ton, met uitzondering van het openbaar vervoer. Gezien het bovenlokaal belang van de Cogels-Osylei als invalsweg en haar historisch karakter en gezien ook de beperkte financiële middelen van het district vragen we een engagement van het stadsbestuur bij het inplannen en de financiering van de heraanleg. Gezien de expertise die wij inmiddels in dit dossier opgebouwd hebben vragen wij ook tijdig en van nabij betrokken te worden bij de planning van de heraanleg.”

MONUMENTENDAG

Tot slot vragen we of Leefbaar Zurenborg nog acties plant in de nabije toekomst. Marinus Vromans: “Wij blijven proberen van de communicatie open te houden met zowel De Lijn als met het districts- en stadsbestuur. We overwegen ook een evenement te organiseren op Monumentendag in september. Dat zal gaan over verkeersveiligheid en over de structurele schade die veel geklasseerde monumenten oplopen door de trillingen die gegenereerd worden door de combinatie van het drukke busverkeer en het slechte wegdek. Wij vragen graag ook de medewerking van de buurtbewoners: stuur alle klachten in verband met verkeersveiligheid onmiddellijk en rechtstreeks naar de klachtenlijn van de stad Antwerpen op klm.be@stad.antwerpen.be voor ZurenborgBerchem en klm.an@antwerpen.be voor district Antwerpen.

de wijk gebeurt, beweegt of op komst is, sluiten we in onze armen. Jongeren die een beetje op de hoogte zijn van wat de jeugd boeit en beweegt zijn bijzonder welkom. Wat is er dus nodig? Toch wel een beetje met de taal uit de voeten kunnen, nieuwsgierig zijn, met open ogen en oren rondlopen, een beetje stiptheid moet eigenlijk ook wel en fier zijn op een zelf gemaakt stuk in de krant. Begeleiding en ondersteuning is voorhanden indien gewenst. En voor de niet zo jonge? Eveneens erg welkom. Toch maar eens proberen? Doen…

-GELD Voor onze advertentiedienst zoeken we een soort assistent. Nu ligt dat allemaal in één iemand haar bakje en ze wil graag dat iemand haar terzijde staat. Wat verlangt ze eigenlijk? Ze kijkt uit naar iemand die het plezierig vindt om in aanraking te komen met mensen uit de wijk, die een uitleg kan geven hoe de advertenties in de krant in mekaar zitten, dossiertjes kan opvolgen zodat het werk van onze advertentiewerfster voor de helft verlicht wordt. Hoe zwaar is het? Per maand een vijftal keren (maximum) op pad gaan naar een adres in de wijk. Dat is het.

Interesse voor een van deze ‘aanbiedingen’? Reageer dan door een mail te sturen naar de hoofdredacteur Swa Collier: swa.collier@telenet.be

HERMAN DE CONINCK (1944-1997)

Herdenking groeit uit tot een volksfeest

Twintig jaar na zijn overlijden is Herman de Coninck nog steeds een veel gelezen dichter. Dat heeft alles te maken met zijn diepgaand en tegelijk toegankelijk poëziewerk en met de inspanningen van familie en vrienden om zijn nagedachtenis levendig te houden. Ook Zurenborg, de wijk waar Herman jarenlang woonde, draagt daar toe bij. 150 poëzievensters in de

Klokslag 14u is er op de Draakplaats al een pak volk verzameld. Mensen zoeken een plaatsje in de zon voor het podium, zittend of rechtstaand of in de schaduw onder de spoorwegbrug. De soundcheck van muzikanten en koor is achter de rug. Acteur/muzikant en buurtbewoner Frank Mercelis maakt zich op voor zijn presentatie-opdracht die hij met veel bravoure tot het einde weet in te vullen.

LAURA

Laura, dochter van Herman de Coninck verwelkomt de aanwezigen namens de familie de Coninck. Dochtertje Noa leest het gedicht “Nu”. Daarna brengt zoon Amos “het liefste wat ik heb”. Laura is tegelijk ontroerd, blij en dankbaar op een dag die ieder jaar weer droevig stemt. In een brief aan zijn vader getuigt Tomas dat hij steeds meer - niet alleen fysiek - zijn evenbeeld is. De Draakplaats wordt er stil van en dankt met een warm applaus.

wijk laten voorbijgangers kennis maken met telkens een ander gedicht van de Coninck. Zondag 21 mei was er op de Draakplaats ook nog eens een herdenking die dank zij de mix van poëzie, muziek, zang, dankwoorden, een frisse pint, de betrokkenheid van familie, vrienden, buurtbewoners, buitenstaanders en het mooi weer, uitgroeide tot een volksfeest. (Bernard SOENENS )

Laura: “Het maakt me blij dat de poëzie van mijn vader tot op vandaag door zoveel mensen nog gelezen wordt, dat ze in zijn werk inspiratie vinden om zelf creatief te zijn. Zijn poëzie is vandaag niet gedateerd, hij wordt gelezen, mensen vertellen dat een poëziebundel op hun nachtkastje ligt,....Na twintig jaar is dat opmerkelijk. Het is ook fantastisch dat er op een herdenkingsdag als deze zoveel mensen aanwezig zijn. Er is zoveel werk besteed om een mooi programma samen te stellen. Als familie hebben we daar geen enkele verdienste aan. Het district en buurtbewoners hebben dat allemaal voor elkaar gekregen. Het is ook een stimulans voor de toekomst van de poëzie, voor de democratisering ervan, wat voor mijn vader erg belangrijk was. Dit is een mooi cadeau voor hem. “

-Kinderen brengen vandaag ook poëzie?

Laura: “Kinderen zijn de voorbije weken op

school in contact gebracht met poëzie. Dat is vandaag niet meer vanzelfsprekend. Poëzie is stilstaan en met het helse ritme van vandaag, op internet en de sociale media, is daar geen tijd meer voor. Leren omgaan met taal, beseffen hoe mooi taal kan zijn, hoe je kan spelen met woorden, creatief met taal omgaan is een absoluut pluspunt. We zitten hier ook nog eens in een volkskader, in openlucht, tussen de terrassen. Dat maakt het erg toegankelijk voor iedereen. Mijn vader schreef geen poëzie voor een intellectuele elite. Hij hanteerde een taal die leesbaar was en is voor iedereen, ook over moeilijke onderwerpen. Het was het project van zijn leven om poëzie te democratiseren. Het maakt me blij dat hij daarin is geslaagd. Diverse mensen hebben zich verdienstelijk gemaakt om het werk van Herman de Coninck levendig te houden. De voorbije twintig jaar zijn er periodes geweest dat je nauwelijks nog poëziebundels van hem kon vinden in de boek-

handel. Er is voor gezorgd dat zijn werk opnieuw uitgegeven wordt zodat ook de nieuwe generaties zijn werk konden ontdekken.

DE ROECK

Peter De Roeck, een jonge singer song writer uit Mechelen, brengt een lied gebaseerd op het gedicht “En dan is het voorbij”. Hij volgde een opleiding in de academie in Lier. Daar kreeg hij een opdracht om “iets” met gedichten te doen. Peter De Roeck: “ Het is allemaal door een samenloop van omstandigheden gebeurd. Bij de zoektocht naar gedichten voor mijn opdracht kwam ik nogal snel uit bij Herman de Coninck. Ik koos voor “En dan is het voorbij”. Dat was eerder toeval, maar de muziek kwam vanzelf. Alles was voor handen zoals het rijm, het metrum, een zekere zachtheid in de tekst. Ik vond ook snel een zin om een refrein te creëren. Dat ging vlot. Een organisator van deze herdenkingsdag nam contact op met mijn lerares met de vraag of er geen studenten een muzikale bewerking wilden maken van een gedicht van Herman de Coninck. Ik was al een tijdje klaar met de opdracht, dus kwam de lerares meteen bij mij terecht en zo sta ik hier vandaag op het podium. Ik heb nu meer voeling met dit gedicht van Herman de Coninck omdat ik er via de muziek mijn eigen invulling heb aan gegeven. Voor mij is er dus iets toegevoegd aan de tekst. Of dit voor het publiek ook zo is, is een open vraag. Ik hoop van wel.”

HEMMERECHTS

Kinderen van de basisschool “De Dageraad” (Lange Altaarstraat) lazen de voorbije weken gedichten van Herman de Coninck en probeerden zelf enkele versregels neer te pennen. Luc Depondt begeleidde hen op dit poëziepad. Hoogtepunt voor de kinderen is dat ze hun werk kunnen voordragen voor het publiek. Kristien Hemmerechts, weduwe van Herman de Coninck, die later op de middag voorleest uit “Taal zonder mij”, een autobiografisch essay over haar man, kijkt vanaf de zijkant enthousiast toe op het optreden van de kinderen. Hemmerechts: “Wat me verrast, is hoe goed die gedichten zijn. Het idee was om iedereen een kans te geven op het podium iets te presenteren, maar nu het zo ver is, ben ik verrast hoe die kinderen met een zelfverzekerdheid en zelfvertrouwen op het podium staan. Op die leeftijd worden ze op school nog wel aangemoedigd. Dat is helemaal iets anders dan vroeger. Ik denk dat het onderwijs nu wel kansen geeft en veel met creativiteit bezig is: muziek, knutselen, schilderen, woordkunst, dans, video…. Je ziet

Laura de Coninck met dochter Noa en zoon Amos

De aanwezigen volgden alles van nabij, Kristien Hemmerechts midden tussen de toeschouwers

toch hoe die kinderen vertrouwen hebben en lef. Dat was in mijn tijd toch heel wat minder. Om te weten of die kinderen later als volwassene ook met poëzie bezig zullen zijn, is het nog een lange weg te gaan, maar ondertussen is de interesse toch aangeboord.

-Is het uitzonderlijk dat twintig jaar na datum Herman de Coninck nog zo bekend is? Hemmerechts: Eigenlijk wel. Mensen worden snel vergeten. Je hebt als schrijver een goede ambassadeur, een pleitbezorger nodig. Je merkt aan alles op dit feest dat dit hier het geval is. De mensen van het buurtcomité zijn bereid om het werk van Herman levendig te houden, ondermeer met de poëzievensters en nu met deze herdenkingsdag. Dit lukt omdat het werk van Herman vandaag nog steeds aanspreekt.

-Hoort daar een gratis bolleke bij?

Er is niks mis met de bierstand die hieraan gekoppeld is. Uiteindelijk is het een feest en dat is de beste manier om Herman te gedenken. Daar hoort een glas bij. Er is natuurlijk ook de koppeling van het biermerk met de familienaam van Herman. Dat is niet belangrijk, maar wel leuk.

FREYA

Freya Piryns, dochter van Piet Piryns, groene politica en mama van twee zonen bekijkt ook aandachtig het optreden van de kinderen van de basisschool 'De Dageraad'. De kinderen vormen een kleurrijke bende. Het is tof om mee te luisteren naar de resultaten van hun artistiek gewroet met taal en woorden. Ze worden afgewisseld door het A-koor dat ook enkele liederen brengt, gebaseerd op teksten van Herman de Coninck.

Freya Piryns: “Het is toch een bijzonder moment om die kinderen op het podium te zien staan. Je merkt dat ze er zelf van genieten. Op die leeftijd lukt het natuurlijk. Ik heb zelf twee zonen, één van drie en één van 12 jaar. De jongste is te klein om hier iets aan te hebben en de oudste is op zijn leeftijd uitsluitend met youtube bezig. Ik hoop dat dat voorbij gaat en dat hij binnen enkele jaren zijn blikveld verruimt. Het is heel fijn dat deze herdenking hier in Zurenborg plaats vindt. Herman woonde hier, hij was hier thuis en veel mensen hebben hem gekend. Het is ook een feestelijk gebeuren, met een gratis pintje bier. Dat is aan mij niet besteed, maar ik gun het de mensen wel. Ik denk niet dat er veel mensen alleen maar komen omdat het bier gratis is en als dat wel zo is, hoop ik dat ze ook nog iets meepikken van de poëzie. Dat is alleen maar positief.”

CLEYMANS

Op het podium is het tijd voor nog meer poëzie. Een reeks dichters komen aan bod: Luk Depondt, Peter Holvoet Hanssen en de wijkdichters Stefan Heulot en Jörg Pyl. Voor het vrij podium meldden zich Yolande Driessen en Alexandra Cerceni aan. Stefan getuigt dat hij als 16-jarige grote fan was van Herman en nu heel trots is dat hij in Zurenborg, waar Herman woonde, zelf wijkdichter mag zijn. Jörg moet gedurende zijn optreden het lawaai van een denderende trein overklassen, wat hem ook nog eens lukt. Onder de toeschouwers is er ook acteur/zanger Jelle Cleymans. Hij komt op deze zonnige zondag eerder toevallig een kijkje nemen op de Draakplaats. Met het poëziewerk van Herman de Coninck heeft hij vooral voe-

ling omdat zijn moeder een grote fan was.

Cleymans: “Mensen zijn vandaag vooral op zoek naar alles wat makkelijk consumeert, naar een soort eenheidsworst. Er is minder interesse voor verdieping. Op dit moment zitten we zowat in een lege fase, maar dat zijn golfbewegingen. Ik denk dat alle vormen om met poëzie naar buiten te komen lovenswaardig zijn. Vandaag gebeurt het hier op een soort volksfeest, het kan ook via teksten op muren of met poëzievensters zoals het hier in Zurenborg gebeurt. Maar poëzie zal waarschijnlijk altijd een kleine niche blijven. Vraag is of dichters zullen meegaan met de trend van jongeren, die onder meer via sms-berichten een andere taal hanteren, die ver weg staat van het standaard Nederlands. Moet de kunstenaar zich daaraan aanpassen? Zelf hou ik eerder van het correct Nederlands. Een goed geschreven tekst, grammaticaal juist. Dat vind ik pluspunten. Ik hou van taalpuristen. Ik ben er zelf geen, want ik maak fouten, maar ik doe mijn best om in de buurt te komen. In welke mate dat lukt, laat ik in het midden. Maar ik apprecieer ook jongeren die op een heel andere manier met taal omgaan, zolang de creativiteit de bovenhand haalt. Dat heeft ook te maken met de steeds terugkerende generatiewissels. Jongeren zetten zich af tegen de oudere generatie. Anders omgaan met taal is een uitstekend middel om dit gevecht vorm te geven.”

PIRYNS

Schrijver/journalist en Zurenborger Piet Piryns kan vanaf de eerste rij getuigen over leven en werk van Herman de Coninck. Hij trok bijna dertig jaar op met Herman. Vijf jaar waren ze een tweespan op de redactie van het weekblad Humo. Ze stonden samen aan de wieg van het Nieuw Wereldtijdschrift. Ze woonden op Zurenborg bij elkaar om de hoek en ze frequenteerden dezelfde kroegen, veelal tot diep in de nacht. De brief van Piryns aan Herman de Coninck in Knack 2017 N° 20 is warm aanbevolen lectuur. Piet Piryns maakt op deze herdenkingsdag ook nog eens ruimte voor een boeiende babbel op een terras op de Draakplaats.

Piryns: “Het is een mooi idee om deze herdenking te koppelen aan een feestelijk gebeuren. In diverse landen, zoals in Zuid-Amerika, is het doodnormaal dat dichters optreden op massabijeenkomsten. …Dichters weten dat hun werk gelezen wordt. Ze betekenen iets voor brede lagen van de bevolking. Dat gebeurt hier vandaag ook. Poëzie en feest horen bij elkaar zoals poëzie en dood. Wie nooit poëzie leest heeft de neiging om poëzie in een elitair kastje te duwen, maar dit klopt niet. Ik presenteer al jaren de nacht van de poëzie in Utrecht. Daar zijn telkens drie duizend jongeren aanwezig, de zaak is weken op voorhand uitverkocht. Eddy Wally, de Zangeres zonder Naam en vele anderen hebben daar opgetreden. Het is telkens een feest rond muziek en poëzie en er komt een breed publiek. Hetzelfde gebeurt vandaag hier op de Draakplaats. Je moet er ook geen circus van maken, zoals indertijd met de Nachten van de poëzie. Er is best een tussenweg, zoals ook Behoud de Begeerte bewandelt. Op het vlak van poëzie is een en ander natuurlijk geëvolueerd. Er worden minder bundels verkocht, je vindt heel veel poëzie op internet. Maar wat hier gebeurt, is dus prima. Het is een initiatief dat van onderuit is gegroeid, er is de combinatie met muziek. Zo hoort het. Het kan best.

In Watou vind je het terug, op de Gentse Feesten zijn er geregeld initiatieven. Je moet de zorgvuldige mix opzoeken. De manier waarop Frank Mercelis hier presenteert is geweldig. Een optreden in openlucht is niet eenvoudig, met mensen die komen en gaan, een trein die boven je hoofd voorbij dendert, …...Ik ben blij. Het bruggetje dat Frank maakte tussen Portugal als winnaar van het jongste Eurovisiesongfestival en het land waar Herman de Coninck stierf is raak gekozen. Portugal straalt melancholie uit: fado, Pessoa, Weltschmerz en nu dat lied op het Songfestival. Die melancholie had Herman ook.”

-Hoe voelt dat na twintig jaar?

Piryns: “Het is wonderlijk dat Herman de Coninck na twintig jaar nog zoveel response krijgt. Zeker in Vlaanderen is dat uitzonderlijk. Er zijn niet veel Vlaamse dichters die met hun werk hun dood overleven. Alice Nahon nog wel. Eddy Van Vliet bijvoorbeeld niet. Als Herman nog zoveel gelezen wordt is dat voor een belangrijk deel te danken aan Kristien Hemmerechts, die de aandacht voor het werk van Herman levendig heeft gehouden. Ook Behoud de Begeerte heeft mee gezorgd voor het behoud van Herman de Coninck. Herman schreef toegankelijke poëzie en er is ook een aura blijven hangen rond zijn figuur. Een ander schitterend initiatief zijn de Poëzievensters, die nu rond het werk van Herman zijn uitgebouwd. Een dichter moet geëerd worden via zijn teksten, niet met een standbeeld. Het gebeurt nu vaak: op muren, op vuilniszakken, op broodzakken, op kussens, op ansichtkaarten,......Tekst kun je overal aanbrengen en zo hoort het.”

-Wat vind je van het programma?

Piryns: “Het mooiste vandaag vond ik het optreden van de kinderen. Als je Haroun en Mo, die staan voor een hele gemeenschap, de kans geeft om een gedicht van twee regels te schrijven over een brug, waar je kunt schuilen voor de regen, dan is dat fantastisch. Onderwijs is de weg om kinderen voeling te laten krijgen met poëzie en dat is hier gelukt. Herman was daar heel somber over. Maar wat de kinderen nu meegekregen hebben is niet verloren. In hun

puberjaren verliezen ze misschien de aandacht voor literatuur, maar als ze 16 of 17 zijn, komt die interesse misschien terug. Zo liep het in elk geval bij mij. “

-Dichters, journalisten en kroegen....

Piryns: “Het leven van dichters, schrijvers, journalisten speelt zich af in kroegen. Vroeger althans. Kroegen waren ontmoetingsplaatsen waar alles besproken kon worden en waar meer gedronken werd dan strikt noodzakelijk was. Denk aan het vers “het mooiste uitzicht volgens mij, zijn zes flesjes op een rij”. Zo ging dat. Vandaag is het anders. Journalisten leven gezonder, minder kroegbezoek, minder roken. Dichters misschien ook. Misschien is dat goed.”

GIELIS:

Het district heeft een stevig aandeel in de realisatie van dit herdenkingsfeest door het ter beschikking stellen van accommodatie en het financieren van artiesten. De vele inspanningen zijn beloond en dat maakt cultuurantenne Geert Gielis tot een tevreden man aan het eind van de middag:

Gielis: “Dit herdenkingsfeest is hoofdzakelijk door de buurtorganisatoren tot stand gekomen. Het was tof om het te zien groeien, van een eerste idee, de eerste namen tot het stevig programma dat vandaag gerealiseerd is. Tot het laatste moment is er aan gesleuteld: een zanger toegevoegd die een tekst van Herman op muziek had gezet, een school die in laatste instantie nog meewerkt. Tof om dat zo te zien groeien. Dan voel je wel dat zo'n herdenking gedragen wordt door de buurt. Herman was ook van de buurt. Veel mensen hebben hem gekend. Hij had vrienden die vandaag nog in de buurt wonen. Dit maakt dat deze herdenkingsdag zeer terecht op Zurenborg plaats vindt, ook nog eens in openlucht.”

Tot slot neemt Laura de Coninck het woord om deze herdenkingsdag af te sluiten. Ze herhaalt de woorden die ze ook al bij de opening gebruikte. “Op deze droevige dag ben ik blij, ontroerd en dankbaar.” Het resultaat van een feestelijke herdenkingsdag. Uitkijken naar 22 mei 2027.

"Er zijn niet veel Vlaamse dichters die met hun werk hun dood overleven"

Frank Mercelis presenteerde en zong ook nog eens prima

Voor de muziek zorgde Hans Mortelmans • Foto’s Dieter DEDECKER

Kettingverhaal start op de Scheldekaaien

Zeven dichters en een schilder maken samen ‘Renga, gehavende stad’

Wat gebeurt er wanneer men een schilder en zeven dichters vraagt om samen aan een verhaal te werken? Dan ontstaat zoiets als een graphic novel, een steeds meer oprukkend genre dat men enigszins oneerbiedig als een literair stripverhaal zou kunnen omschrijven. Het bijzondere hieraan is dat de auteurs allemaal omschreven kunnen worden als dichters en dat geeft het verhaal een poëtische tint. (Jörg PYL)

Schilder Ludwig Lemaire (°1961) vroeg aan

Peter Holvoet-Hanssen om de tekst te schrijven, maar Peter maakte er een groepswerk van en zo ontstond een samenwerking van de dichters Peter Holvoet-Hanssen en Anna Roza Holvoet, Carmien Michels, Peter Theunynck, Lies Van Gasse en Maud Vanhauwaert. Dat zijn twee ex-Zurenborgers en een wijkgenoot.

Eerst is een literaire verklaring aan de orde. Oorspronkelijk is een Renga een Japans kettinggedicht, een samenwerking tussen verschillende dichters, waarvan de delen verbonden zijn door associaties in het denken. Hier is er sprake van een kettingverhaal door een aantal auteurs. Om alles nog wat ingewikkelder te maken is Renga ook de naam van het hoofdpersonage. Dat hoofdpersonage is dan weer gebaseerd op Oriane de Carvalho, zangeres met Braziliaanse roots tussen pop en soul en wordt naar verluidt af en toe gespot in café Witzli Poetzli achter de kathedraal, waar men in de late uurtjes nogal wat kunstzinnige zielen aantreft.

SCHAKELVERHAAL

Peter Holvoet-Hanssen over het ontstaan van de literaire strip Renga: “Ludwig Lemaire was ooit tekenleraar in de Steinerschool in Berchem waar Anna Roza (Holvoet) school liep. Ludwig vroeg lange tijd om een verhaal, om een graphic novel te maken maar ik had daar nooit tijd voor. Maar toen dacht ik aan de tijd dat ik ooit in Zuid-Afrika was, waar ik met collega-schrijvers een 'Renga' maakte, je geeft verzen door (bijgevoegd een 'blinde Renga', dan weet je niet wat iemand ervoor heeft geschreven, enkel de laatste regel) en zo krijg je - schakelend - een onverwacht geheel. Dus stelde ik voor een schakelverhaal te maken. Ikzelf zou de aanhef maken en na het doorgeven van de ene auteur naar de andere zou ik op het einde de uiteenlopende koordjes weer aantrekken. Toen ik hoorde dat Ludwig graag een poëtisch verhaal maakte op de leest van ene Oriane, noemde ik haar 'Renga' én wist ik Ludwig te overtuigen van het renga-concept want wij dichters/schrijvers zijn druk bezet en zo zou de kans groter zijn dat mensen zouden willen meewerken. Ook dat lukte. Voor het begin herwerkte ik de aanhef van mijn 'tweeschelpenroman' Zoutkrabber Expedities tot de aanhef voor Renga, en Ludwig Lemaire begon te tekenen. Ik gaf enkele tips door van

Cogels-Osylei 56

Het torenhuis voor wie van hout houdt

Op de Cogels-Osylei staat het ‘torenhuis’ te koop. Het is een stadspaleis zonder weerga, dat een ware staalkaart is van alles waar de Belle Epoque mee wordt geassocieerd. Want er zijn herenhuizen en herenhuizen. (Marcel SCHOETERS)

schrijvers Peter Theunynck en Lies Van Gasse. Maar, ongelofelijk, op een tiental dagen was de ploeg samengesteld, iedereen enthousiast!

Ludwig Lemaire coördineerde het doorgeven waarbij hij telkens de tekeningen en de tekst aan de volgende schrijver liet zien die hij gemaakt had van/bij vorige Renga-deelnemer/ster. Op het einde zat ik wel met handen in het uitvallende haar, het verhaal bleek ons mee te nemen doorheen Antwerpen in het spoor van de jonge Renga, maar hoe moest dit eindigen?”

“Toen bleek dat Oriane (waarop Renga gebaseerd is) in dezelfde school (De Es) had gezeten als Anna Roza (Holvoet, dochter van Peter Holvoet-Hanssen jp) en, een jaartje jonger, maar toch ongeveer zelfde leeftijd had. Anna Roza was al enige tijd aan het dichten geslagen en we hadden eerder al een gedicht samen gemaakt voor de Poëziekrant. Ik vroeg Anna Roza om inspiratie en zij koos voor de 'verdwijning' en schreef elke dag wel een beeld neer, ik verzamelde die en construeerde die tot een dichtzinnig geheel en slot.”

KAAIEN

Het boek bestaat uit twee delen. Renga ‘spoelt aan’ op de kaaien van de Schelde en ontmoet haar oude schoolmakker. Zij zingt ook een variant op het beroemde lied Ik wil deze nacht in de straten verdwalen ‘ van Wannes van de Velde maar nu met als titel Gehavende Stad. Dan volgt een deel zonder tekst, waarna in het tweede deel het poëtische element het wint van het verhalende. Het hele verhaal speelt zich af tegen de achtergrond van Antwerpen, een helaas gehavende stad.

De schilderijen van Ludwig Lemaire zijn van acryl en dat noopte hem tot een erg vlugge stijl, enigszins te vergelijke met aquarel. Achteraan in het boek staat een beknopte biografie van elke auteur en uiteraard ook van schilder Ludwig Lemaire. Een tip: probeer zonder te spieken te raden wie welk deel schreef. Renga kwam tot stand met de steun van Antwerpen Boekenstad.

INFO

Renga, gehavende stad van Ludwig Lemaire, Peter Holvoet-Hanssen, Carmien Michels, Peter Theunynck, Lies Van Gasse en Maud Vanhauwaert ‘Renga, gehavende stad’, Uriel Uitgeverij, 80 pag., €24,95

ISBN 978 908197 613

Het huis nummer 56 werd in 1905 samen met nr.58 ontworpen door architect François Bollekens (°1869). Hij deed dat in opdracht van zijn vader Eugène-Charles. De website ‘Inventaris Onroerend Erfgoed’ zegt dat François de enige zoon was van Eugène en zijn vrouw Regina Hagens. Volgens de huidige eigenaar Robert heeft Eugène de twee huizen laten bouwen voor zijn 2 dochters. “Nummer 58 is echter kleiner dan dit”, zegt hij.

ZUIDSTATION

Eugène Bollekens had samen met zijn broer François-Jérôme in 1858 de industriële schrijnwerkerij ‘Ateliers de Construction E&F Bollekens Frères’ opgericht, aanvankelijk in de Jezusstraat, vanaf 1877 in de Pelikaanstraat 96. De firma produceerde sierlijsten jaloezieën, rolluiken en winkelpuien. De firma mocht ook haar medewerking verlenen aan de afwerking van het Antwerpse Zuidstation, het Centraal Station en de Nationale Bank. Dat het huis door een houtbewerker werd gebouwd, komt je langs alle kanten tegemoet als je door de vele kamers loopt. Rond 1910 werd het bedrijf verder gezet door de zonen van François Sr., mogelijk na een familieruzie. Zij breidden de activiteiten uit met een afdeling ‘vliegtuigbouw’, aangezien de eerste toestelletjes bestonden uit een houten frame.

SPATELTECHNIEK

Als je langs één het trapje aan de rechterzijgevel het huis betreedt, kom je na de gang meteen terecht in een imposante vestibule. Robert, de huidige eigenaar, houdt in de voorkamer kantoor. Daar en in heel wat andere delen van het huis heeft hij diepgaande restauratiewerkzaamheden laten uitvoeren. “Wij hebben het huis in 2004 overgenomen van een familie die het zelf in 1945 had gekocht. Het is een tijdje een hotel geweest.” Tot de genoemde restauratiewerkzaamheden behoorde het kopiëren en de herstelling van de lambriseringen in de voorkamer. De haardplaat werd elders in het huis teruggevonden en in de oorspronkelijke staat teruggebracht. Enkele van de glas-in-loodramen in de traphal werden nagemaakt. In deze traphal moest een later bijgebouwde wand worden verwijder d die een overloop afsloot. “We misten ook heel wat originele deurklinken”, zegt Robert. De vloer van vestibule is uitgevoerd in het soort mozaïek dat je ook in gebouwen zoals de Opera tegenkomt. Het plafond is, hoe kan het anders, van hout. Vanuit de vestibule kom je in de living en de eetkamer, die uitgeeft op de westelijk gerichte tuin van 255 m². De wanden van

de eetkamer zijn uitgevoerd in Italiaanse spateltechniek. Vanuit deze kamer kan je naar de ‘kleine keuken’. Daar bevindt zich ook een benedentoilet.

TRAPPEN

Het souterrain is ingericht als een leefruimte, wat in het bouwjaar gebruikelijk was. Daar bevonden zich immers de keuken en de verblijfsruimtes van het personeel. Ook nu is er de ‘grote keuken’ ingericht, met een Boretti-gasfornuis en een arduinen gootsteen. De authentiek ogende schoorsteen is afkomstig van een ander huis in de buurt. Onder deze ruimte zitten de echte kelders, inclusief een wijnkelder. Het huis beschikt over een statige grote trap en een steile, bochtige kleine trap. De grote leidde allicht naar de vertrekken van de dame en heer des huizes. Op de eerste verdieping heb je aan de straatkant een grote voorkamer. De slaapkamer bevindt zich aan het andere einde van de overloop. Om daar in te komen, moet je twee deuren passeren, die een soort geluidssas vormen. Vanuit de slaapkamer kom je in een badkamer met douche, twee wastafels en een toilet. De kleine trap, die uiteindelijk naar de ‘toren’ leidt, was bedoeld voor de kinderen en hun gouvernantes en het personeel. Het is via die trap dat je op de tweede verdieping kan komen, waar je nog een tweede slaapkamer vindt. Daar heb je ook de beschikking over een tweede badkamer, met bad, 1 wastafel en toilet. Ook de voorkamer is als slaapkamer ingericht. Een middelste kamer is nu dressing. Tot en met deze tweede verdieping is het huis gerestaureerd. Boven deze verdieping liggen nog drie zolder- of torenkamers, waarschijnlijk bedoeld voor het personeel. Nog eens boven deze kamers, onder de dakbalken dus, zijn er nog twee vlieringkamers. De ramen in het huis zijn voorzien van dubbel glas, behalve waar het de originele dingen betreft.

Info:

Grondoppervlakte: 485 m²

Bewoonbare oppervlakte: 435 m²

EPC: 541 kWh/m

Vraagprijs: 875.000 euro

Contact:

De Boer & Partners

(Ellen Wauters)

Leopoldstraat 77

2000-Antwerpen

Tel.: 03/232.53.53

E-mail: antwerpen@deboerenpartners.be

Website: www.deboerenpartners.be

Peter Theunynck en Lies van Gasse • Foto Jörg PYL

Geselecteerd uit bijna honderd kandidaten

Nottebohmstraat wordt binnenkort “tuinstraat”

De oproep was duidelijk: “Gezocht, Antwerpenaren met goesting om straat om te bouwen tot een tuinstraat”. Initiatief dat kadert in de inspanningen van Antwerpen aan het Woord die dit project via de burgerbegroting heeft ingediend. Daarom krijgen drie straten in het district de kans om samen met een aantal partners de gedroomde tuinstraat te realise -

ren. Minder auto’s? Alleszins meer groen. Parkeerplaatsen? Er is blijkbaar veel mogelijk. Van groentetuintjes tot en met kunstgras kan er deze zomer dan komen, wordt er beloofd. Tijdelijk en uit het experiment zouden dan de nodige lessen worden getrokken. Een aantal bewoners zal deze maand al een aantal voorstellen doen. (Swa COLLIER)

-Waarom en wanneer hebben jullie zich kandidaat gesteld?

Liesbeth Baeten: “ Iedereen weet dat Zurenborg niet de meest groene buurt is. Voor het dichtstbijzijnde park moet je al een eindje fietsen. Daarbij komt dat we als straat goed aan elkaar hangen. Op een avond waren we met een groep buren ons straatfeest aan het bespreken, toen iemand de oproep van Antwerpen Aan ’t Woord in de groep gooide. Iedereen aan tafel had er meteen zin in. Meer groen, dat klonk goed. Met enkelen hebben we er dan werk van gemaakt om het formulier in te vullen en onze kans te wagen.”

-Hoe komt het eigenlijk dat jullie straat één van de drie straten is die uitverkoren werd. Hoe hebben jullie hen overtuigd? Er waren bijna honderd inzendingen. Liesbeth Baeten: “Wel ja, geluk gehad? We weten dat het voor dit project belangrijk is dat je met zoveel mogelijk mensen mee doet. Vele handen maken licht werk. En er zijn toch best wel een hoop enthousiastelingen in de straat. Verder is de Nottebohmstraat langs beide zijdes een doodlopende straat, is het een veel gebruikte fietsverbinding tussen de Plantin en Moretuslei en de Dageraadplaats, ze ligt ver van parken en de luchtkwaliteit is er slecht tot redelijk slecht. Dat maakt van onze straat een prima testcase om te zien hoe het concept ‘Tuinstraat’ kan werken en welke invloed dat extra groen kan hebben op de leefkwaliteit. Antwerpen aan ’t Woord heeft om deze redenen ons geselecteerd, maar ik denk dat het wel moeilijk moet zijn geweest voor hen. De Lange van Ruusbroecstraat en enkele andere straten in Zurenborg waren bijvoorbeeld ook kandidaat. We hopen dus dat dit project zo een succes wordt dat we over niet al te lang allemaal tuinstraten kunnen zijn. “

-Zijn jullie zeker dat de meerderheid van de bewoners een stuk van het openbaar domein wil opofferen of was het enthousiasme zo groot?

Liesbeth Baeten: “Iedereen wil meer groen, maar voldoende parkeerplaats blijft de ‘elephant in the room’. We willen natuurlijk niet onze parkeerplaatsen zomaar afschaffen en dan meer druk leggen op de omliggende straten. Maar er zijn wel een boel andere opties. We denken aan buurtparkings in combinatie met een laad- en loszone in de straat; dat betekent een beetje stappen, maar wel parkeerzekerheid. Of meer abonnementen op deel-

auto’s. Er zijn vast een boel mensen die hun auto nauwelijks gebruiken en voor wie een deelauto eigenlijk handiger zou zijn. Ik doe dat al vijf jaar en ben er meer dan tevreden mee. Omdat Tuinstraten om een tijdelijk project gaat, is er best wel veel enthousiasme om eens iets uit te testen. Bijvoorbeeld ons wilde plan om een fietsenstalling te ontwerpen met een groen dak, die een autoparkeerplaats inneemt. Zo komt de stoep vrij en is er daar weer meer plaats voor gevelgroen en burenbankjes. Bij al die dingen blijft het belangrijk om onze bevindingen te delen met elkaar en zo tot een betere situatie te komen. “

-Jullie hebben allicht al goed nagedacht over de krachtlijnen. Wat zijn de belangrijkste?

Liesbeth Baeten: “Samenhang in de straat om er een gedragen project van te maken. Durven buiten de lijntjes te denken bij het plannen smeden. Een beetje vooruitziend zijn; kleine zaadjes worden groot.”

-Als ik het goed begrepen heb is de tuinstraat tijdelijk. Van wanneer tot wanneer is de realisatie en wat gebeurt er nadien?

Liesbeth Baeten: “ Het gaat over een zestal weken tegen het einde van de zomer. Natuurlijk groeit er niet veel op zes weken. Daarom proberen we met een aantal dingen al wat vroeger te starten. Stiekem hopen we dat een aantal dingen kunnen blijven, zoals geveltuinen, boomspiegels, vensterplanten, groenslingers. Andere dingen worden terug opgeruimd. En dan wordt het allemaal geëvalueerd door AWW en bekeken hoe er een concept uit kan groeien dat voor meerdere straten haalbaar is. Ik zei het al, het is een experiment. De regels zijn nog niet helemaal geschreven.”

-Er wordt veel hulp beloofd om de plannen te realiseren. Een goede zaak of zouden jullie liever het allemaal zelf doen?

Liesbeth Baeten: “Uiteraard is hulp van Antwerpen aan ’t Woord meer dan welkom. Het vormt toch wel een drijvende kracht, met kennis over het aanvragen van subsidies en workshops over hoe we het allemaal in elkaar gaan steken. Zij zorgen dat we in contact blijven met de andere tuinstraten, zodat dingen als potgrond in groep kunnen worden aangekocht. Ook brengen ze ons in contact met waardevolle partners als het Ecohuis. Laat maar komen dus!

De Nottebohmstraat kan er deze zomer een pak anders, groener, uitzien Foto André DEJONGHE

Zangeres Fiona Brown treedt op in de Heerlyckheid

"Een artiest moet tot op het bot gaan"

Fiona Brown is nog geen naam die op ieders lippen brandt, maar dat zou snel kunnen veranderen. De zangeres –uit de Stierstraat- bracht eind vorig jaar de prachtige eerste ep Demons uit, en mag straks samen met Daan op tournee in Nederland. Maar voor het zover is houdt ze eerst nog halt voor een intiem optreden in wijnhandel De Heerlyckheid. “Het heeft me jaren gekost om te ontdekken wie ik was als artiest.”

(Bart

STEENHAUT)

Fiona Brown (40) is natuurlijk niet écht een debutante. Ze maakt al bijna twintig jaar muziek, speelde in een coverband, was vorig jaar nog te horen op de plaat van Sebastopol, en staat tot vandaag mee op het podium bij Tine Reymer. Maar met Demons begint ze toch aan een nieuw hoofdstuk in haar muzikale verhaal. Vijf nummers staan erop. Een bescheiden begin, inderdaad. Al blijkt het wel ruim voldoende om indruk mee te maken. Songs uit de plaat waren al op de radio te horen in de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland. Het zijn nummers die niet luidkeels om aandacht schreeuwen, maar bij elke nieuwe beluistering wel steeds dieper onder je huid kruipen. Kwetsbaar en dromerig. Bluesy en donker. Behoorlijk

intens, ook. En vooral: uitgesproken authentiek. “Ik maak al heel lang muziek, dat is waar. Alleen heeft het me jaren gekost om erachter te komen wie ik als artiest was. Ik had wel een sfeer in mijn hoofd, maar ’t was een worsteling om die naar een tastbare klank te vertalen. Dat me nu wél gelukt, dus wordt het tijd om ermee naar buiten te komen. Als je een eerste plaat uitbrengt – ook al is het maar een kort ep-tje- is het belangrijk om je te laten zien zoals je echt bent. ’t Blijft toch een soort visitekaartje. Nu kan ik met wat afstand naar mijn eigen songs luisteren, en er elementen uithalen die ik zélf mooi vind in muziek. Dat zie ik als een persoonlijke overwinning. Ik wilde niet zomaar wat andere muzikanten naspelen.”

iTUNES

Intussen voelt de half-Schotse zangeres zich klaar om een echt full-album op te nemen. Meer nog: de meeste nummers heeft ze inmiddels al af. “Precies omdat ik eindelijk mijn identiteit als muzikante gevonden heb, komen de songs nu tien keer sneller. Met dat ep-tje heb ik een ijkpunt gevonden. Het is ook wel leuk om concreet iets in handen te hebben. Ik was heel blij en opgelucht toen de opnamen achter de rug waren. Dat de muziek nu ook op cd bestaat, is de kers op de taart.”

Voorlopig houdt Fiona alles heel kleinschalig. De cd zelf ligt bijvoorbeeld niet in de winkel, maar wordt enkel tijdens optredens verkocht. Sinds maart zijn de nummers wél wereldwijd te koop op iTunes. Ook live opteert ze voorlopig voor intimiteit. Ze heeft onlangs wel een aantal concerten in Duitsland gedaan, en dit najaar volgen nog optredens met Daan in Nederland. Maar net zo goed speelt ze huiskamerconcerten bij vrienden in de buurt. Of treedt ze, zoals

eind juni, op in de Heerlyckheid. “Ik ga mee met de flow. Via-via ben ik bij het boekingskantoor Glory Box terecht gekomen, en zij hebben er voor gezorgd dat ik die optredens met Daan kan doen. Da’s wel tof, uiteraard. Voor mezelf vind ik dat soort concerten interessanter dan honderd café-optredens doen. Mijn fanbase is sowieso nog niet breed genoeg om op eigen kracht grote zalen te vullen, dus dan lijkt het me een slimmere stap om een support te staan van iemand die soortgelijke muziek maakt, en voor een publiek te staan dat mogelijk ook geïnteresseerd zou kunnen zijn in wat ik doe. Ik krijg na elk optreden wél enthousiaste reacties. Maar wat je zegt klopt wel: deze songs zijn mijn kindjes. ’t Is heel fragiel, allemaal. Dus zet ik bewust hele kleine stapjes. Liever zo dan te snel gaan, en het risico lopen om ergens te belanden waar ik misschien niet wil zijn.”

COMPLIMENT

Fiona –die naast zangeres en songschrijver ook leerkracht muzikale opvoeding is in de Spectrumschool- vindt het moeilijk om iets te zeggen over het hoe en het waarom van haar muziek. “De songs staan er gewoon op zoals ik ze aanvoelde. Ik hoor regelmatig van mensen dat ze een paar keer moesten luisteren, maar dat vind ik eigenlijk een mooi compliment. Niet alle songs zijn even licht, en de teksten zijn lang niet altijd happy. Dat maakt het extra spannend, nu. Misschien gaan de mensen nu wel heel diep in mijn ziel kijken.”

Wie Fiona door en door kent, is Staf Verbeeck. Niet alleen haar man, maar daarnaast ook een bekend studiotechnicus, producer en geluidsmixer. Tussen 1997 en 2010 baatte hij in Brussel de bekende Jet Studio uit. Hij werkte met een eindeloze reeks popartiesten samen, gaande van Jasper Steverlinck en Melanie De Biasio over dEUS en Hooverphonic tot internationale sterren als Will.i.am, Skunk Anansie, The XX, Elbow, Mark Ronson en Calexico. Momenteel heeft hij op Zurenborg de Stiff Studio. Hij heeft uiteraard ook meegewerkt aan Demons. “Omdat mijn man is wie hij is, heb ik heel veel zelf kunnen doen. Veel ’s nachts in de woonkamer opgenomen. Dingen uitgeprobeerd, en geknutseld. Als ik vast zat kwam Staf luisteren, en met zijn suggesties kon ik achteraf weer verder. Pas in een later stadium zijn we samen de studio ingegaan om deftige opnames te maken, al zijn veel van die woonkameropnamen uiteindelijk bewaard gebleven. Da’s één van de voordelen aan de muziekbusiness vandaag. De technologie is zodanig geëvolueerd dat je gewoon thuis kan op-

Fiona Brown : “Ik wilde niet zomaar wat andere muzikanten naspelen.” • Foto’s Marc VINGERHOEDT

nemen. Ik vond het heerlijk om samen te werken. Wij zijn echt een superteam, en ik had deze plaat met niemand anders kunnen maken. Staf weet precies wanneer hij me een aai over mijn bol moet geven, en wanneer ik een sjot onder mijn kont nodig heb. Zo heeft hij echt het beste in mezelf naar boven gehaald. Deze nummers liggen zo gevoelig, geven zoveel van mezelf prijs dat het onmogelijk was om er buitenstaanders bij te betrekken.

Sommige mensen hebben daar geen moeite mee. Ik vind dat je tot op het bot moet gaan als artiest. En in mijn geval kon dat alleen in een veilige omgeving. Bij me thuis, met diegene die me het beste kent.”

DORP

Maakt ook deel uit van die veilige cocon: Zurenborg. “De eerste keer dat ik hier kwam wist ik meteen dat dit mijn thuis zou worden. Ik was

Fiona Brown: “Dat de muziek nu ook op cd bestaat, is de kers op de taart.”

meteen verliefd op deze wijk. ’t Is een gezellig dorp in een stad, maar zonder de bekrompenheid die heel vaak gepaard gaat met leven in een kleine gemeenschap. Ik ken bijna alle mensen in de straat. Dat heb ik nooit eerder meegemaakt. ’t Is een positieve vorm van sociale controle, ook. Als er iets gebeurt, weet je dat je op elkaar terug kan vallen. En het is gewoon leuk om een terrasje op het plein te doen, en altijd wel een paar vertrouwde gezichten tegen te

komen. Eerlijk: ik kan me momenteel niet voorstellen dat we hier ooit weg zouden gaan.”

Fiona Brown treedt op 27 juni op in wijnhandel De Heerlyckheid, Pretoriastraat 28, 2600 Berchem. Deuren: 20 uur. Kaartjes kosten 12 Euro. Inschrijven kan via info@heerlyckheid.be

Eline Vercruyssen Opticien - Optometriste

Dageraadplaats 12

2018 Antwerpen

tel : 03/235 16 35 • fax : 03/235 17 44

optiekdedageraad@telenet.be

OPENINGSUREN

MAANDAG GESLOTEN

DINSDAG 10 uur tot 18 uur

WOENSDAG 10 uur tot 18 uur

DONDERDAG 10 uur tot 18 uur

VRIJDAG 10 uur tot 18 uur

ZATERDAG 10 uur tot 13 uur

Meeste voorstellingen zijn gratis

Boelaerpark wordt circus - centrum

Antwerpen ligt niet in de bovenste schuif als er circussen in het land zijn terwijl er toch behoorlijk wat belangstelling voor is. Wie een kloppend hart heeft voor circus moet de eerste dagen van juli zeker en vast bin de agenda aanstippen want dan wordt het Boelaerpark het centrum van het circus. Alles is er: van workshops voor kinderen tot adembenemende waaghalzerij.

Locatie: te Boelaerpark

De zomervakantie begint dit jaar met een feestelijk familiefestival in het Te Boelaerpark. Op 30 juni, 1 en 2 juli wordt het park omgetoverd tot Circus Boelaere, een heus circusdorp. Clowns, acrobaten, jongleurs en artiesten allerhande verwennen jong en oud met hun verrassende voorstellingen, op smaak gebracht met een vleugje humor en muziek.

-Vrijdag geven we de aftrap met gratis sport- en spelactiviteiten en circusworkshops voor de kinderen. Nadien kunnen buurtbewoners zich met hun picknickmand neervlijen op het reusachtige kleed van de Madame. Zij brengt een zomers briesje mee en bezingt ‘la douce France’ zodat u meteen in vakantiestemming bent. ‘s Avonds zijn er live optredens van lokale talenten zoals het koor Notches, Jan Depreter and his Amazing Flying Classical Guitarists, Sofie La Digue en The Blue Bagheeras.

-Zaterdag en zondag wordt het park ingepalmd door (inter)nationale circus- en acrobatievoorstellingen van de bovenste plank. Cirq’ulation Locale brengt een galavoorstelling die het beste uit haar vorige shows combineert: trampoline, evenwichtsladder en vuur spelen haasje over in een ongetwijfeld spectaculaire show. De circusartiesten van La Trócola, gespecialiseerd in jongleren, acrobatie en trapeze staan op een scène vol bloempotten in alle maten en gewichten. Patru Poli brengt acrobatie bovenop een lantaarnpaal van 6 meter hoog. Sur Mesure heeft een show met een unieke kruisbestuiving van acrobatie en livemuziek in petto. Ook Circus Hoetchatcha slaat zijn tent weer op in het Te Boelaerpark en brengt voorstellingen voor de hele familie. Lejo creëert met blote handen en houten ogen een uniek stukje poppentheater. ‘De Gillende Keukenprins’ maakt een pannenkoek op zijn keukenorgeldrumstel.

La Compagnie Sons de Toile brengt een knallende

bodypercussie performance en tovert het publiek om tot een orkest van tenen, voeten, stembanden, handen, vingers en een paar oren. Cirqumstancia brengt dan weer ‘Cirq Poubelle’: twee straatvegers met een passie voor afval. Dus denk twee keer na vooraleer je iets op de grond gooit!

Het hele weekend lang kan je terecht in de zomerbar of in een van de plaatselijke foodtrucks waar multiculturele én democratische snacks troef zijn.

Het volledige programma: website www.circusboelaere.be. De meeste voorstellingen zijn gratis, enkel de voorstellingen in de tent zijn betalend en daarvoor reserveer je best vooraf.

Circus Boelaere is een samenwerking tussen de cultuurcentra en districten van Berchem, Borgerhout en Deurne

VLAANDEREN FEEST MET DE ROMEO’S

-Maandag 10 juli: Plein Filip Williotstraat, gratis 19 uur: dj tournesol en een gratis drankje, aangeboden door het district

20 uur: De Romeo’s 21.20 uur: dj tournesol

Op 10 juli viert Berchem samen met de Romeo’s Vlaanderen Feest. Het is bijna niet te geloven maar in 2017 bestaan de Romeo’s maar liefst vijftien jaar. Wat begon als een gelegenheidsformatie is intussen uitgegroeid tot een vast begrip in Vlaanderen. Van in een kleine feestzaal tot hun eigen festival, het maakt niet uit. Davy Gilles, Chris Van Tongelen en Gunther Levi bouwen overal een ongezien feestje. De meest aanstekelijke jukebox met de grootste hits en de tofste covers in een vlot maatpak. Kortom: dé partyband bij uitstek! Zak op 10 juli af naar het plein in de Filip Williotstraat. Het district trakteert u ter gelegenheid van Vlaanderen Feest om 19 uur op een drankje.

ONTSPANNEN IN BAR BRILSCHANS

Aan het einde van de grote vakantie kan je nog een allerlaatste keer tot rust komen in de gezellige zomerbar van Bar Brilschans. Vier dagen lang – van 24 tot en met 27 augustus – toveren we het Brilschanspark om tot een fantastische plek met ligzetels, lekker eten, leuke animatie en straffe optredens.

Tijdens deze Bar Brilschans-editie werkt het district nauw samen met de Berchemse brasserie De Ketel en haar partners. Vier dagen lang kan men genieten van hun gevarieerd drank- en gerechtenkaart. Op donderdag organiseren zij bovendien het leuke after work-programma.

Podiumacts

-Donderdag 24 augustus om 17 uur: MDC met Ernst Löw en Deborah Ostrega De muzikanten van ‘Maria Didn’t Call’ trappen op donderdagnamiddag de nieuwe editie van Bar Brilschans op gang en vragen daarbij twee kleppers mee op het podium: Deborah Ostrega en Ernst Löw.

Donderdag om 20 uur: El Juntacadáveres

Stilzitten is geen optie op donderdagavond! De leden van El Juntacadáveres spelen een aanstekelijke combinatie van tango en westerse muziekstijlen zoals rockmuziek, hiphop, jazz en reggae. In 2011 won de band nog de Mano Mundo muziekprijs.

-Vrijdag 25 augustus om 20 uur: La MalQuerida – Mexicaanse fiesta

Danzón brengt het warme Cuba naar het Brilschanspark! Zeven Mexicantwerpse muzikanten van Sindicato sonico, Maguaré, Hooverphonic en El junta cadaveres brengen een combinatie van old school Latijns-Amerikaanse salonmuziek, folk, cumbia en een vleugje rock

-Zaterdag 26/8 om 20 uur: Prince Tribute door Jim Cole, Tom Kestens & Band Purple Rain, 1999, A Kiss, Cream, Little Red Corvette... we kennen ze allemaal: de Princehits! Maar ken je ook de songs die Prince schreef waar andere artiesten wereldfaam mee kregen? Cindi Lauper, Sinead O’Connor, The Bangles, Alicia Keys, Wendy & Lisa, Carmen Electra,... Op zaterdagavond kan je luidkeels meezingen met al deze klassiekers.

-Zondag 27 augustus om 16 uur: 20 in ’70 met DJ Zaki en Schwarzkopf

Op zondag sluiten we Bar Brilschans af met een echte fuif uit de jaren ’70. Was jij 20 in de seventies of had je dat wel willen zijn? Dan is het optreden ‘20 in 70’ zeker iets voor jou! Met de muziek, de sfeer, de looks en wie weet de vrienden of zelfs jouw lief van toen (her)beleef je jouw wilde jaren. Bekende dj’s Zaki en Schwarzkopf brengen het beste van artiesten als Queen, Abba, The Doors, The Jackson 5, Boney M en Roxy Music.

Programma

-Donderdag 24 augustus | After work

15 uur: springkasteel en panna (niet begeleid)

17 tot 19 uur: optreden van MDC met Ernst Löw en Deborah Ostrega

20 tot 22 uur: optreden van El Juntacadáveres

-Vrijdag 25 augustus

15 uur: springkasteel en panna (niet begeleid)

20 uur: optreden van MalQuerida0

-Zaterdag 26 augustus

14 tot 19.45 uur: uitleendienst met sport en spelmateriaal

15 tot 18 uur: kinderanimatie met springkasteel,p annawedstrijden,boulder, slackline, freerunning,

airbrush tattoo en knutselactiviteit

14.30 tot 16.30 uur: 60+ namiddag met koffie en cake

16.30 tot 17.30 uur: kinderdisco

20 uur: optreden van Jim Cole & Co Prince Tribute

-Zondag 27 augustus

14 tot 19.45 uur: uitleendienst met sport en spelmateriaal

14.30 tot 16.30 uur: 60+ namiddag met koffie en cake

16 tot 21 uur: optreden van 20 in 70 met dj Zaki en dj Schwarzkopf 15 tot 18 uur: kinderanimatie met springkasteel, pannawedstrijden, circusworkshop, zweefmolen en knutselactiviteit

BRILSCHANS BY NIGHT

Brilschanspark 16 september om 19.30 uur

vvk 10 euro / kassa: 12 euro

Op de nocturne maak je een wandeling in het Brilschanspark langs verschillende acts en geniet je intussen van muziek, comedy, circus of vertellingen. Het park wordt feeëriek aangekleed met gezellige lichten, vuurinstallaties en kaarsen door de Vuurmeesters.

Op het programma dit jaar staan alvast Johan Petit – rasverteller en frontman van het MartHa!tentatief – en Kamal Kharmach – de snedige komiek die even snel de comedywereld veroverde als hij 120 kilo kwijtspeelde. Maar ook cellomuziek van Frans Grapperhaus en een trapeze-act door Lady Cocktail,… Hou binnenkort de site van het cultuurcentrum in de gaten voor meer info!

Actie voor vroege vogels!

Vroegboekkorting voor het nieuwe seizoen tot 6 juli! Twee euro korting per ticket, enkel op avondvoorstellingen (behalve ‘Nuff Said)

- Kommil Foo

- Jan Jaap van der Wal - Wim Helsen

- De KolonieMT & Peter De Graef - Twee zielen

- KVS/Valentijn Dhaenens – Onbezongen, Het politieke beest onthuld

- De Koe - Hellogoodbye

- Ontroerend Goed – Lies

- Guido Belcanto

- Het Zesde Metaal En uiteraard nog zo veel meer …

Welke straat slaat de handen in elkaar om een register te financieren?

Project Bachorgel: de eerste som moet er liggen

Het Project Bachorgel van de Sint Norbertuskerk op de Dageraadplaats begint stilaan vaste en concrete vormen aan te nemen. Zoals bekend is het orgel al gekocht, op een detail na, het moet nog worden betaald. Die eerste schijf bedraagt 60.000 euro en moet er zijn tegen de maand oktober van dit jaar. Dan kan de Hollandse orgelbouwer aan de slag gaan. (SC)

Ondertussen begint het steuncomité stilaan maar zeker aan de inzameling. In de wijk zijn diverse groepen van mensen zich aan het beraden hoe en op welke manier ze geld bijeen kunnen krijgen om dit prachtstuk naar de wijk te krijgen. Zoals bekend is elke storting vanaf 40 euro fiscaal aftrekbaar. Een goeie zaak voor de orgel- en de muziekliefhebbers en uw belastingen dus. Wie grotere bedragen kan ophoesten mag minstens en naamverankering verwachten.

FLYER

De fondsenwerving voor het nieuwe barokorgel in de Sint-Norbertuskerk loopt intussen volop. Wellicht zag je de flyer al in uw brievenbus verschijnen: ‘Laten we samen klinken’! Het nieuwe orgel telt 56 toetsen per klavier en 26 registers. Elk register bevat dus 56 orgelpijpen. Een register is een reeks van orgelpijpen die eenzelfde klankkleur hebben. Ze klinken bijvoorbeeld als een hobo of een viola da gamba of een trompet. Welke straat slaat de handen in elkaar om een volledig register te financieren? Bedenk een leuke actie of maak jezelf en de buren warm om mee in te stappen in het project. De Koning Boudewijnstichting verleent haar medewerking aan het project. Giften vanaf 40 euro per jaar aan de Stichting geven aanleiding tot een belastingvermindering van 45% op het werkelijk gestorte bedrag (art. 145/33 WIB). Bijvoorbeeld: u stort 100 euro, dan betaal je in werkelijkheid slechts 55 euro.

WIJNVERKOOP De vzw Barokorgel Sint-Norbertuskerk Antwerpen plant ook een wijnverkoop. Om deze actie uit te werken worden vrijwilligers gezocht. Heb je wat tijd over die je graag spendeert aan een goed doel? Meld je aan op barokorgel@sintnorbertuskerk.be.

Of heb jij nog een ander origineel idee om geld in het laatje te brengen? Laat het weten!

Investeer mee en wordt Vriend van het Orgel! Je ontvangt automatisch een fiscaal attest bij een overschrijving van minimaal € 40 op de projectrekening 2017-L82936-000, beheerd bij de Koning Boudewijnstichting, rekening BE10 0000 0000 0404 van de Koning Boudewijnstichting met vermelding 128/2936/00032, opgepast: gestructureerde mededeling.

www.barokorgelsintnorbertuskerk.be

Boomgaardstraat 204, Berchem Tegenover ingang Groen Kwartier

Voor de tweede keer

Bazaar Bicyclette op de Dageraadplaats:

retro en internationaal

(Tekst en foto’s Bruno HERMAN)

Jan Weymans en Paul Herygers

Even verderop vinden we het kraam van Jan Weymans. Hij maakt de frames die hij verkoopt op de Dageraadplaats helemaal zelf. Jan runt een familiezaak in de buurt van Mechelen, en kwam speciaal naar de Dageraadplaats om zijn waren aan de man te brengen. Onder de standhouders is hij een zeer gerespecteerd persoon, en iedereen komt dan ook graag een babbeltje met hem slaan. Jan is ondertussen 64, maar aan stoppen denkt hij nog niet: “Vroeger sliepen we soms maar 3 dagen in een week om te kunnen doorwerken aan onze frames, maar die tijd is nu wel gepasseerd. Maar het heeft nooit aangevoeld als werken, omdat ik het zo graag doe.”

Eén van de geïnteresseerde luisteraars is Paul Herygers, bekend als voormalig wereldkampioen veldrijden en commentator van wielerwedstrijden. Paul combineerde het nuttige aan het aangename: 's namiddags als informant op de motor op een koers in Borsbeek, 's ochtends snuisterend tussen de oude fietsen en wielertenues: “Dit is echt mijn passie: die fietsen terugvinden waar ik zelf met de nieuwelingen nog mee heb gereden, dat is echt plezant.”

George Coulon

Pinkstermaandag: dat Bazaar Bicyclette op de Dageraadplaats een internationale gebeurtenis is, mag duidelijk zijn. Naast vele standhouders uit Nederland troffen we ook Georges Coulon aan, die helemaal uit Saint Quentin in Frankrijk naar Zurenborg is gereden. Om die tocht van bijna 230 km tijdig te kunnen afronden, is hij om 4u30 opgestaan, maar dat lijkt hem niet te deren. Het stralende weer maakte dat voor Georges de trip al sowieso geslaagd is.

Dat de standhouders van zo ver komen, is vooral de verdienste van de organisatrice, Katrien Van Den Bleeken. Zij organiseert nu reeds de vijfde editie van deze speciaalbeurs, de tweede keer op de Dageraadplaats. “Vooraleer we met deze beurs begonnen hebben mijn man en ik zelf verschillende gelijkaardige beurzen gezocht in binnen- en buitenland. Eigenlijk is dit een uit de hand gelopen hobby.”

Toertocht

In samenwerking met fietsenhandel de Vélodroom wordt in de namiddag ook een toertje gereden, énkel voor retro-fietsen en dito outfit. Onder politiebegeleiding startten ze in de Korte Beerstraat, toegejuicht door menig omstaander.

Verrassende bierdegustaties voor particulieren en bedrijven bij u thuis of op locatie

Cursus Wild Schrijven in Kartonnen Dozen

"We experimenteerden met stijl en vorm, we schreven wat er in ons opkwam"

In boekhandel ‘Kartonnen Dozen’ aan de Draakstraat 34 te Antwerpen wordt deze lente de cursus ‘Wild Schrijven’ gegeven door Sharmila Madhvani. De bijeenkomsten vinden één keer in de twee weken plaats op maandagavonden in maart,

In onderling overleg hebben Sharmila en de deelnemers één van de bijeenkomsten verplaatst naar juni. De cursus (65 euro) is dus nog niet afgelopen en eigenlijk is iedereen daar blij om. Alle deelnemers zijn enthousiast en de sfeer onder Sharmila’s bezielende leiding is zeer aangenaam. Wellicht vanwege een gedeelde schrijfpassie, maar zeker ook dankzij de rustige en respectvolle benadering van Sharmila was er al vanaf het eerste moment een vertrouwelijke sfeer met openheid en aandacht voor elkaars schrijfsels en creaties. In een beperkte groep is er de ontspanning en de ruimte om iedereen aan bod te laten komen. Tijd om ook eens andere deelnemers aan het woord te laten:

RUDY

‘Mijn belangrijkste reden om aan deze workshop deel te nemen was Sharmila. Ik heb ooit één les van haar mogen meemaken in een vorige workshop en ik was compleet verkocht. Vooral de aparte manier waarop ze erin slaagt om mensen creatief te laten nadenken, vond ik heel inspirerend. Ik kan alleen maar met verbazing terugkijken op de vier voorbije schrijfmomenten: er zat duidelijk meer in het vat dan ik voor mogelijk hield. Ook de interactie met de andere deelnemers werkte heel stimulerend. Het voordeel van deze kleine groep mensen is dat ze op een bijzondere manier met elkaar verbonden zijn. Daardoor werd elke bijeenkomst een verkenningstocht in een literair oerwoud vol obstakels. En daardoor werden steeds weer nieuwe dingen mogelijk. Voor mij werkte dit heel therapeutisch. Ik zal ze missen, deze momenten.’

KARIEN

‘Ik ben in een fase van mijn leven waarin ik een beetje op zoek ben, een soort ontdekkingstocht. Ik wil graag tijd nemen om dingen te ontdekken of te doen, iets waar ik de voorbije jaren niet aan toe kwam. Schrijven doe ik geregeld, maar tot nu toe was dat telkens in mailverband, of een enkele keer om iets te beschrijven wat ik heb meegemaakt. Ik lees en schrijf ontzettend graag en ergens was er een verlangen om dat meer en vooral beter te doen, om bijvoorbeeld eens een verhaal te schrijven, of een blog. Om dingen te delen met anderen. Om te spelen met taal, woorden te verzinnen, soms een beetje zot dartelend, of serieus, een snaar te raken bij anderen.

Door mijn beperkte schrijfachtergrond wist ik helemaal niks. Dus alles wat Sharmila vertelt en alle commentaar die ik krijg, is zeer welkom. Ik leer er veel bij, en vind het heerlijk om te doen. Ook de kleine setting is bijzonder aangenaam, dat geeft een gemoedelijke sfeer, waarin je meteen op je gemak bent. Het voorlezen was even wennen, maar uiteindelijk bleek dat best mee te vallen. Mij heeft het in elk geval nog meer goesting in schrijven gegeven!’

FRIE

‘Ik heb altijd graag geschreven, vooral brieven naar een pennenvriendin. Als tiener won ik eens een opstelwedstrijd. Tijdens de drukke jaren van gezin en job, beperkte mijn schrijven zich tot het opstellen van sociale verslagen. Sinds ik met pensioen ben, schrijf ik meer, maar niet regelmatig. Ik keek al een tijdje uit naar een workshop schrijven. Op een blauwe maandag zat er een flyer van Kartonnen Dozen in mijn brievenbus, et voilà. In deze cursus heb ik ervaren hoe ik me kan laten inspireren en ook dat ik onder tijdsdruk toch iets op papier krijg. Daarnaast heb ik genoten van de samenwerking, de positieve feedback en het vertrouwen dat Sharmila en de groep me gaven. Door mijn enthousiasme over deze cursus, zijn er vrienden die er ernstig over denken zich bij een volgende sessie in te schrijven.’

INSPIRATIE

Wie ooit heeft gedacht dat een tijdsbeperking ook de fantasie beperkt, had het mis. En wie dacht dat systematiek niet samen gaat met verbeelding en inspiratie, heeft zich flink vergist. Tijdens de bijeenkomsten passeren alle bronnen van mogelijke inspiratie methodisch de revue. Sharmila gebruikt beproefde methodes en technieken om ons uit onze tent en onze comfortzone te lokken. Regelmatig vervaagt de grens tussen creatief en therapeutisch schrijven. ‘Soms kwam ik hier naartoe met een zwarte wolk boven mijn hoofd en aan het einde van de sessie was de lucht geklaard’, vertelt een van de cursisten. Het therapeutische effect van creatieve bezigheden is natuurlijk niet onlogisch. Bij het schrijven kun je weinig anders dan putten uit je innerlijk en je ervaringen. Of het ook literair interessant wordt, hangt af van de vorm waarin de inspiratie uiteindelijk wordt gegoten, de literaire creatie.

Mensen gezocht voor een open ‘beertasting’

Op vrijdag 7 juli organiseert Marco De Waard van de Bierbeleving een open 'beertasting' (bierproeverij) in het zaaltje boven restaurant Mays op de Dageraadplaats. Er zullen deze avond een zestal speciale bieren met begeleidende kazen en chocolade gepresenteerd en geproefd worden.

Voor de eerste keer stelt zytholoog (bierkenner) De Waard een proeverij open voor individuele deelnemers. Alle voorgaande keren waren het steeds vaste groepen waaraan hij een tasting aanbood. Maar De Waard wil nu iedereen de kans geven om eens te komen proeven. Volgens De Waard kan een avondje bierproeven heel verbindend werken en kun je op zo'n avond zelfs nieuwe vrienden ontmoeten. Je kunt in ieder geval veel kennis opdoen over de gepresenteerde bieren en je kunt je biersmaak aftoetsen met andere bewoners van Zurenborg.

Iedereen is welkom. Inschrijven kan via mail op info@debierbeleving.be. Het aantal plaatsen is beperkt tot 20.

De kosten zijn 30 euro per persoon.

Aanvang 19.30 uur.

Meer info op de www.debierbeleving.eu

april en mei en kunnen worden bezocht door maximaal zes deelnemers. Deze lentecursus is bedoeld voor schrijfliefhebbers van allerlei pluimage die op zoek zijn naar authentieke inspiratie. (Carolien VAN ’T HOF)

SESSIES

In de eerste les stonden de zintuigen centraal, een zeer voor de hand liggende bron van inspiratie. ‘Geef de lezer iets waarbij hij zich iets kan voorstellen’, moedigde Sharmila aan, ‘geen uitleg maar een zintuiglijke ervaring. Zo spreek je mensen aan op hun verbeelding.’

In de tweede sessie kwam het autobiografische schrijven aan bod. Om verwarring te voorkomen: het was niet de bedoeling om iets over jezelf of je leven te schrijven, het ging puur om het zoeken van inspiratie in je verleden en in je eigen leven, wederom middels technieken en methodes.

De derde bijeenkomst was de ‘sessie fantasy’.

Aan bod kwamen sprookjes, fantasy en sciencefiction, metaforen en dialogen. De associaties kunnen confronterend zijn, soms duiken er beelden en fantasieën op die gekoppeld zijn aan pijnlijke ervaringen. Toch werd er ook veel gelachen, menige fantasie kan hilarisch uitpakken!

De vierde keer haalden we onze inspiratie uit andere auteurs. We experimenteerden met stijl en vorm, we schreven wat er in ons opkwam om het vervolgens naar een andere stijl te transformeren. Het bleef verrassend. De tijd vliegt als we bezig zijn en er wordt zeer geconcentreerd geschreven. Er worden tijdsbeperkingen opgelegd die de creativiteit grappig genoeg stimuleren. Als het binnen vijf minuten af moet zijn, ga je ervoor, dan vraag je niet af of het wel goed genoeg is. Tijd voor zelfkritiek is er op zo’n moment niet, dat komt dan later wel bij een correctieronde. Je schrijft wat je op dat moment voor je ziet.

SHARMILA Sharmila Madhvani is psycholoog en auteur. Haar activiteiten zijn zeer divers. Ze werkt als psycholoog in de groepspraktijk ‘Het Verhaal’, speelt improvisatietheater en geeft schrijfcursussen. In 2013 verscheen haar debuutroman ‘Adem’ bij uitgeverij Lavita. Met deze roman won ze de ‘Lavita Publishing Debuutprijs 2013’.

Sharmila: ‘“Adem” was eerst een kortverhaal. Toen ik dat af had, voelde ik echter dat er

meer mogelijkheden in zaten. Vervolgens ben ik gaan knutselen, en voor ik het wist, had ik zoveel verhaallijnen ‘geopend’ dat ik een heel boek zou nodig hebben om het avontuur te laten uitspelen. Dat vond ik onvoorstelbaar prettig. Ik stuurde mijn manuscript op naar Lavita, en na enkele herwerkingen kon het gepubliceerd worden.’

Sharmila heeft altijd geschreven. Als kind maakte ze al verhaaltjes, meestal met een fantasy-inslag. Ze kan zich niet voorstellen hoe het is om niet te schrijven. ‘Doorheen de jaren heb ik soms meer en soms minder geschreven, maar in de periodes waarin ik minder schreef, voelde ik me steeds een beetje ontevreden, alsof er iets miste.’

Omdat Sharmila van jongs af aan gefascineerd was door de mens en hoe die in elkaar zit, studeerde ze psychologie. Momenteel volgt ze een studie ‘poëzietherapie’ en combineert haar belangstelling voor mensen met haar andere passie, het schrijven. ‘Ik hoop dat de poëzietherapie zal leiden tot een kruisbestuiving tussen schrijven en helpen. Ik vind het heerlijk om mensen tot inzichten te brengen en hen via literatuur te stimuleren tot groei. Daar liggen volgens mij veel mogelijkheden. Als je werkt met literatuur, focus je op de krachten van mensen.’

CURSUS

‘Het idee van deze cursus is geworteld in mijn geloof dat iedereen creatief kan zijn, en daarin ontzettend veel over zichzelf kan ontdekken. Het maakt me happy om zo’n impuls aan mensen te mogen geven. In 2016 ben ik begonnen met het geven van deze cursussen en ik doe het zeer graag. Door met een kleine groep te werken, kun je iedereen voldoende aan bod laten komen en ontstaat er een hechte groepsdynamiek. Zowel discussies als feedbackrondes worden daardoor diepgaand en oprecht.’

Er komen zeker nog andere schrijfcursussen. Ook zal Sharmila sessies ‘poëzietherapie’ gaan geven. Zodra er een cursus is gepland, wordt het aangekondigd op haar website:

http://www.sharmilamadhvani.be/

Sharmila Madhvani: “Iedereen kan creatief zijn.” • Foto Marc VINGERHOEDT

Zomer van Antwerpen

Elke vrijdagavond in augustus muziek op de Dageraadplaats

Het is dit jaar niet anders dan andere jaren: als de zomer er volop is dan weten we dat de Zomer van Antwerpen er ook weer aankomt. Dit jaar is dat van 16 juni tot 3 september. Gespreid over heel de stad maar traditiegetrouw hebben we in onze wijk een streepje voor met de activiteiten in de Zomerfabriek en de vrijdagoptredens tijdens de maand augustus op de Dageraadplaats. (SC)

Schepen Caroline Bastiaens (CD&V), Cultuur, tijdens de voorstelling van het programma: “ Elk jaar was er in de Zomerfabriek kans om te experimenteren en dat is dit jaar niet anders. Nieuw bv is dit jaar dat er hier in deze loods van de Zomerfabriek klassieke muziek zal weerklinken. Het zijn jongeren van het Conservatorium die zullen bewijzen tijdens de “Classics” dat klassiek wel degelijk hier zijn plaats heeft. Dat mag niemand verbazen want er wordt bv ook gespeeld in het containerpark van Berchem. De Zomer van Antwerpen zorgt voor een goed gevoel bij de inwoners en de bezoekers en we zijn dan ook bijzonder trots op de ploeg die dit allemaal verwezenlijkt.” Nieuw dit jaar is ook dat de ticketverkoop niet meer start in een of ander bureautje maar enkel via internet verloopt zodat er geen wachttijden meer te zien zullen zijn. Goed nieuws is en blijft dat pakweg de helft van alle evenementen gratis is.

WIJK

Het is ondertussen al een lange traditie dat er tijdens de maand augustus op vrijdagavond optredens zijn op de Dageraadplaats. Getracht wordt een plaatselijke groep als eerste te laten optreden gevolgd door een internationaal getinte groep. Voor de Dageraadplaats zijn dat 4 augustus Cabruêra en dan op 11, 18 en 25 augustus Jbara, Mamadou Diabate &Percussion Mania en The Ska Vengers dus op de laatste vrijdag van de maand augustus. Deze optredens zijn uiteraard gratis en trekken om 22 uur er de stekker uit zodat lawaaioverlast tot een minimum beperkt blijft. Meer info over de ticketprijs, de plaatsen waar er optredens zijn en de aard van het evenement: www.zva.be.

Vrijdag 4 augustus :Cabruêra: Braziliaanse rock

In het binnenland van het Braziliaanse Nordeste wordt heel wat muziek gemaakt, en daar doet Cabruêra zijn eigen ding mee. Traditionele coco, forró en maracatú mengen ze met funk, hiphop en reggae. Als je dan ook nog weet dat een van hun cd's 'Sambas for Sleepless Nights' heet én dat ze de uitvinder zijn van de balpengitaar, ben je helemaal klaar voor deze bende.

Vrijdag 11 augustus : Jbara: Marokkaanse gnawa en funk

Zijn eerste gitaar maakte hij zelf toen hij amper vijf was, met een olieblik, remkabels en een redelijk rechte stok. Nu staat deze Marokkaanse Jimi Hendrix op de grootste festivals van zijn land, met een échte gitaar. Je hoort in zijn muziek rai en reggae, rock en chaabi, funk en gnawa. Een rockende muzikale reis om niet te vergeten.

Vrijdag 18 augustus: Mamadou Diabate & Percussion

Mania: Percussie uit Burkina Faso

Mamadou's vader was een befaamde griot (verteller) en muzikant, die alle begintunes voor Radio Burkina inspeelde. Toen Mamadou vijf was, werd ook hij ingewijd in deze kunst die van generatie op generatie werd doorgegeven. Samen wonnen ze heel wat prijzen. Mamadou zet nu de traditie voort met zijn eigen groep, die als een percussiewervelwind op het podium staat.

Vrijdag 25 augustus: The Ska Vengers: Indiase ska Vergeet alle clichés over India, hier zijn The Ska Vengers: een übercool zestal dat ska, reggae, en dub brengt alsof het in hun genen zit. 'Best Indian Act' volgens MTV, berucht om hun kritiek op de regering en bewonderd om hun concert in Tihar, de grootste gevangenis van Azië. New Delhi in da house, ska-time!

Terug na zoveel jaren : Rosas