Հայացք դեպի վեր

Էլեն Ուայթ

ՀԱՅԱՑՔ ԴԵՊԻ ՎԵՐ

Երևան 2020

ՀՈՒՆՎԱՐ­

հունվար

1

Նա­յե՛ք դե­պի եր­կինք

Բայց հի­մա ա­վե­լի ազ­նի­վին են ցան­կա­նում, այ­սինքն երկ­նա­վո­րին, և նրա հա­ մար Աստ­ված ա­մոթ չի հա­մա­րում՝ նրանց Աստ­վա­ծը կոչ­վե­լու, ո­րով­հետև մի քա­ ղաք է պատ­րաս­տել նրանց հա­մար։ Եբ­րա­յե­ցիս 11.16: Մաղ­թում եմ ձեզ ու­րախ Նոր տա­րի։ Հին տա­րին իր բեռ­նե­րով հան­դերձ ան­ցավ հա­վեր­ժու­թյան գիր­կը։ Այժմ թող յու­րա­քանչ­յուր միտք, յու­րա­քանչ­յուր զգա­ցում լի­նի Աստ­ծո սի­րո հու­շա­րա­րը։ Ե­կե՛ք հա­վա­քենք հուշ հու­շի հետևից:­ Մեր նկատ­մամբ Աստ­ծո սի­րո և հո­գա­տա­րու­թյան ա­պա­ցույցն ար­տա­հայտ­ված է այն դա­սե­րի մեջ, ո­րոնք Քրիս­տո­սը տվեց Իր ա­շա­կերտ­նե­րին բնու­թյան երևույթ­նե­րի վե­րա­բեր­յալ: Մեր աչ­քե­րը չպետք է սևեռ­վեն այ­լան­դա­կու­թյան, ա­նեծ­քի վրա, այլ մենք պետք է մեր հա­յացքն ուղ­ղենք Քրիս­տո­սի շնոր­հի հարս­տու­թյա­նը, որն այդ­քան ա­ռա­ տո­րեն տրվել է մեզ, որ­պես­զի ապ­րենք այս աշ­խար­հում և կա­տա­րենք մեր դե­րը մարդ­կու­թյան մեծ ցան­ցում, սա­կայն չլի­նենք այդ աշ­խար­հից։ Որ­պես ուխ­տա­վոր­ ներ և­ օ­տա­րա­կան­ներ, ով­քեր փնտրում ե­ն աստ­վա­ծա­յին ար­ժեք­ներ, մեր առջև դրված ու­րա­խու­թյու­նը, այն քա­ղա­քը, ո­րի ճար­տա­րա­պե­տը և­ ա­րա­րիչն Աստ­ված է, և տես­նե­լով այն նա­խա­պատ­րաս­տու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք ար­վել են մեզ հա­մար, այն բնա­կա­րան­նե­րը, ո­րոնք Հի­սու­սը գնա­ցել է պատ­րաս­տե­լու մեզ հա­մար, և խո­ սե­լով օրհն­յալ տան մա­սին՝ մենք մո­ռա­նում ենք այս կյան­քի խռո­վու­թյուն­ներ­ն ու ան­հանգս­տաց­նող հոգ­սե­րը։ Թվում է՝ մենք շնչում ենք այդ ա­վե­լի լավ, նույ­նիսկ երկ­ նա­յին երկ­րի մթնո­լոր­տը։ Մենք սփոփ­վում ենք, մխի­թար­վում, զգում ենք ա­վե­լին, քան դա. մենք ու­րա­խու­թյուն ենք զգում Աստ­ծո մեջ։ Մենք չէինք ի­մա­նա Աստ­ծո շնոր­հա­շատ նպա­տակ­նե­րը մեր մա­սին, ե­թե չլի­նեին խոս­տում­նե­րը, քա­նի որ միայն դրան­ցից ենք ի­մա­նում, թե ինչ է Նա պատ­րաս­տել Ի­րեն սի­րող­նե­րի հա­մար։ Ինչ­պես Աստ­ծո ի­մաս­տուն տնտե­սու­թյան մեջ բույ­սե­րը մշտա­պես երկ­րից և­ օ­դից սնունդ են վերց­նում, որ­պես­զի դառ­նան ա­նա­րատ և գե­ղե­ցիկ կո­կոն­ներ ու­ծա­ղիկ­ներ և տա­րա­ծեն ի­րենց բույ­րը զգա­յա­րան­նե­րին բերկ­ րանք պատ­ճա­ռե­լու հա­մար, այդ­պե­ս էլ մենք պետք է լի­նենք։ Աստ­ծո խոս­տում­նե­րից մենք ստա­նում ենք այն ողջ խա­ղա­ղու­թյու­նը, մխի­թա­ րու­թյու­նը, հույ­սը, ո­րոնք մեր մեջ զար­գաց­նում են խա­ղա­ղու­թյան, ու­րա­խու­թյան և հա­վա­տի պտուղ­ներ։ Եվ այս խոս­տում­նե­րը մեր սե­փա­կան կյանք բե­րե­լով՝ մենք միշտ դրանք տա­նու­մ ենք ու­րիշ­նե­րի կյանք։ Ե­կե՛ք ըն­դու­նենք այդ խոս­տում­նե­րը մեզ հա­մար: Դրանք նման են Աստ­ծո պար­տե­զի թան­կա­գին ծա­ղիկ­նե­րի։ Դրանք կարթ­նաց­նեն մեր հույ­սերն ու սպա­սում­նե­րը և կա­ռաջ­նոր­դեն մեզ ա­մուր հա­վա­տի և վս­տա­հու­թյան առ Աստ­ված։ Դրանք կու­ժե­ղաց­նեն մեզ ան­հա­ջո­ղու­թյան մեջ և կ­սո­վո­րեց­նեն Աստ­ծո վստա­հու­թյան մա­սին թան­կա­գին դա­սեր։ Նա այդ թան­կա­ գին խոս­տում­նե­րի մեջ մեզ հետ է խո­սում հա­վեր­ժու­թյու­նից և մեզ պատ­կե­րա­ցում է տա­լիս փառ­քի ա­վե­լի մեծ և հա­վի­տե­նա­կան կշ­ռի մա­սին։ Ուս­տիև ե­կե՛ք հան­ դարտ լի­նենք Տի­րո­ջով։ Ե­կե՛ք հանգս­տու­թյամբ վստա­հենք Նրան և փա­ռա­բա­նենք, որ Նա մեզ բա­ցա­հայ­տել է Իր կամ­քի և նպա­տակ­նե­րի այս հայտ­նու­թյուն­նե­րը, որ­ պես­զի ­մենք չկա­ռու­ցենք մեր հույ­սերն այս կյան­քում, այլ պա­հենք մեր հա­յաց­քը դե­պի վեր՝ դե­պի լույ­սի ժա­ռան­գու­թյու­նը, և տես­նենք ու զ­գանք Հի­սու­սի զար­մա­ նա­լի սե­րը։ Նա­մակ 27, 1886թ. հուն­վա­րի 1,­Դոկ­տոր և տի­կին Ջ. Հ. Կե­լոգ­նե­րին։ 4

Բա­րե­նո­րոգ­ման կա­րիք

հունվար

2

Բայց հի­մա որ մեղ­քից ա­զատ­ված և Աստ­ծո ծա­ռա ե­ղած եք՝ ձեր պտուղն ու­նեք սրբա­նա­լու հա­մար, և նրա վեր­ջը հա­վի­տե­նա­կան կյանքն է։ Ո­րով­հետև մեղ­քի վարձ­քը մահն է, բայց Աստ­ծո շնոր­հը՝ հա­վի­տե­նա­կան կյանք՝ մեր Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սի ձեռ­քով։ Հռո­մեա­ցիս 6.22, 23։ Պո­ղոսն զգաց, որ հար­կա­վոր էր են­թարկ­վել Տի­րոջ պա­հանջ­նե­րին և խու­սա­փել Նրա դա­տաս­տան­նե­րից։ Ինչ­պես Պո­ղո­սը, մենք ևս­ ա­նենք ա­մեն ջանք՝ ստա­նա­ լու կյան­քի պսա­կը, ո­րը հա­վեր­ժա­կան պա­տիվ է բե­րում յու­րա­քանչ­յուր հաղ­թո­ղի։ Մենք չպետք է գո­հա­նանք ա­նօ­գուտ կյանք ապ­րե­լով։ Ի՞նչ է խո­նար­հու­թյու­նը։ Մեղ­քի և­ ա­նար­ժե­քու­թյան զգա­ցո­ղու­թյու­նը, ո­րը տա­ նում է ա­պաշ­խա­րու­թյան։ Նախ ե­կեք­ հաս­կա­նանք հի­վան­դու­թյան չա­րո­րա­կու­ թյու­նը, որ­պես­զի զգանք բուժ­ման մեր կա­րի­քը։ Նրանք, ով­քեր չեն գի­տակ­ցում մեղ­քի հան­ցա­վո­րու­թյու­նը, ու­նակ չեն գ­նա­հա­տե­լու քա­վու­թյան ար­ժե­քը և բո­լոր մեղ­քե­րից մաքր­վե­լու անհ­րա­ժեշ­տու­թյու­նը։ Մե­ղա­վորն ի­րեն չա­փում է իր և նրանց հետ, ով­քեր իր նման մե­ղա­վոր­ներ են։ Նա չի նա­յում Քրիս­տո­սի ա­նա­րա­տու­թյանն ու սրբու­թյա­նը։ Սա­կայն երբ Աստ­ծո օ­րեն­քը հա­մոզ­մունք է բե­րում նրա սրտին, Պո­ ղո­սի հետ նա կրկնում է. «Ես ա­ռանց օ­րեն­քի մի ժա­մա­նակ կեն­դա­նի էի, բայց երբ որ պատ­վի­րա­նը ե­կավ, մեղ­քը կեն­դա­նա­ցավ, իսկ ես մե­ռա» (Հռո­մեա­ցիս 7.9, 10): Աստ­ված մար­դուն ա­րա­րել է Իր փառ­քի հա­մար։ Նա չի հան­դուր­ժի և չի կա­ րող հան­դուր­ժել մեղ­քի առ­կա­յու­թյունն Իր տի­րա­պե­տու­թյան տակ։ Ե­թե ե­կե­ղե­ցում կան մար­դիկ, ով­քեր գի­տակ­ցա­բար մեղք են գոր­ծում Աստ­ծո դեմ, ա­մեն հնա­րա­վոր մի­ջոց պետք է օգ­տա­գործ­վի նրանց ա­պաշ­խա­րու­թյան բե­րե­լու հա­մար։ Ե­թե սա չի ար­վում, Աստ­ծո ա­նունն ա­նարգ­վու­մ է։ Նա չա­փա­զանց ա­նա­րատ է, որ­պես­զի բա­ րե­հա­ճու­թյամբ նա­յի ա­նօ­րե­նու­թյա­նը։ Ա­դա­մի մեղքն այ­սօր­վա ե­կե­ղե­ցի­նե­րի կող­մից դի­տարկ­վում է որ­պես փոք­րիկ սխալ, ո­րը կա­րե­լի էր մեկ ան­գամ նե­րել և­ այլևս դրան չանդ­րա­դառ­նալ։ Սա­կայն Աստ­ծո չա­փա­նիշ­նե­րը բարձր են, և Նրա Խոսքն՝ ան­փո­փոխ, իսկ բո­լոր ե­սա­սի­րա­ կան և­ ար­ծա­թա­սի­րա­կան դրսևո­րում­նե­րը գար­շե­լի են Նրա աչ­քում։ Հա­վա­տաց­ յալ­նե­րի սրտե­րը պետք է մաք­րա­գործ­վեն, սրբա­գործ­վեն, զտվեն և վե­հա­նան: Վե՛ր նա­յեք, ի՛մ եղ­բայր­ներ։ Մի՞­թե Ա­վե­տա­րա­նը սրտե­րի վրա ազ­դե­լու իր ու­ նա­կու­թյու­նը կորց­րել է։ Արդ­յո՞ք պատ­ճա­ռը Քրիս­տո­սի Հո­գու վե­րա­կանգ­նող ազ­ դե­ցու­թյան մա­հա­նալն է, որ սրտե­րը չեն մաք­րա­գործ­վում, չեն սրբա­գործ­վում և պատ­րաստ չեն Սուրբ Հո­գին ըն­դու­նե­լու։ Ո՛չ։ Հո­գու Սու­րը, կեն­դա­նի Աստ­ծո Խոս­քը դեռևս մեզ հետ է, սա­կայն այն պետք է օգ­տա­գործ­վի լրջու­թյամբ և­ե­ռան­դով։ Ե­կե՛ք օգ­տա­գոր­ծենք այն, ինչ­պես դա ա­նում էին հին ժա­մա­նակ­նե­րի Աստ­ծո սրբա­գործ­ ված­նե­րը։ Իր կեն­դա­նի, աշ­խու­ժաց­նող զո­րու­թյամբ Աստ­ծո Խոսք­ն իր հա­մար ճա­ նա­պարհ կբա­ցի դե­պի սրտեր։ Աստ­ված մեր շար­քե­րում բա­րե­փո­խում­նե­րի կոչ է ա­նում։ Երբ ե­կե­ղե­ցին արթ­ նա­նա, վճռա­կան փո­փո­խու­թյուն­ներ տե­ղի կու­նե­նան։ Մար­դիկ ­դար­ձի կգան և­ այն­պես կլցվեն Աստ­ծո Հո­գով, որ կանց­նեն երկ­րե-եր­կիր, քա­ղա­քե-քա­ղաք՝ հռչա­ կե­լով ճշմար­տու­թյան լու­րը։ Հո­գի­նե­րի նկատ­մամբ ե­ռան­դուն սի­րով լցված սրտե­ րով նրանք կբա­ցեն ի­րենց Աստ­վա­ծա­շնչերն ու կներ­կա­յաց­նեն Խոս­քը։ Ձե­ռա­գիր 2, 1900թ. հուն­վա­րի 2, «­Բա­րե­նո­րոգ­ման կա­րի­քը»։ 5

հունվար

3

Քրիս­տո­սով հաղ­թող­ներ

Ո­րով­հետև ա­մեն ով որ Աստ­վա­ծա­նից է ծնված, հաղ­թում է աշ­խար­հին, և սա է հաղ­թու­թյու­նը, որ աշ­խար­հին հաղ­թեց, այ­սինքն մեր հա­վա­տը։ Ա Հով­հան­նես 5.4։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է­մո­տե­նալ մեր Օգ­նա­կա­նին, Նրան, Ով ան­սահ­ման ի­մաս­տու­ թյուն ու­նի։ Նա մեր Ծա­ռա­յողն ու մե­ծա­գույն Բժշ­կա­կան Ա­վե­տա­րա­նիչն է և գի­տի այն բո­լոր նեղ ի­րա­վի­ճակ­նե­րը, ո­րոնց մի­ջով Ի­րեն ­հա­վա­տա­ցող­նե­րը կանց­նեն այս երկ­րի վրա։ Նա փորձ­վել է բո­լոր բա­նե­րում, ինչ­պես մենք ենք փորձ­վում։ Ե­կե՛ք չմո­ ռա­նանք, որ Քրիս­տոսն ու­ներ փոր­ձիչ, ում ­պետք է հան­դի­պեր ա­մեն կեր­պե­րով, և­ երբ հան­դի­պեց նրան, Նա՝ մեր Փր­կի­չը, մար­դե­ղու­թյուն էր կրում։ Նա է մեր Վե­րա­ կանգ­նի­չը, Կա­տա­րե­լա­գոր­ծողն Իր ուխ­տի այն մարդ­կանց հետ, ով­քեր կախ­ված են Ի­րե­նից որ­պես ի­րենց Իշ­խան և Փր­կագ­նող։ Քրիս­տո­սը հաղ­թա­նա­կեց որ­պես ան­մեղ, չըն­կած, կա­տար­յալ Մարդ։ Որ­պես Մե­ սիա Նա հաղ­թա­հա­րեց թշնա­մու փոր­ձու­թյուն­նե­րը՝ հնա­րա­վոր դարձ­նե­լով մեզ հա­ մար Իր օ­րի­նա­կով հաղ­թա­հա­րել դրանք։ Մենք պետք է հաղ­թա­նա­կած դուրս գանք թշնա­մու հետ յու­րա­քանչ­յուր հան­դի­պու­մից, պետք է հաղ­թող­ներ լի­նենք՝ դառ­ նա­լով աստ­վա­ծա­յին բնույ­թի մաս­նա­կից­ներ՝ խու­սա­փե­լով աշ­խար­հում տի­րող վա­վա­շո­տու­թյան այ­լա­սեր­վա­ծու­թյու­նից։ Մար­դե­ղա­ցած վի­ճա­կում Նրա տա­րած յու­րա­քանչ­յուր հաղ­թա­նակ մեզ հա­մար հնա­րա­վոր է դարձ­նում նույն հաղ­թա­նա­ կը՝ ըն­դու­նե­լով և հա­վա­տա­լով Նրան։ «­Բայց ո­րոնք որ Նրան ըն­դու­նե­ցին, իշ­խա­ նու­թյուն տվեց նրանց Աստ­ծո որ­դի­ներ լի­նե­լու»: (­Հով­հան­նես 1.12)։ Եվ ու­րեմն, Նրա տա­րած յու­րա­քանչ­յուր հաղ­թա­նակ մեզ հա­մար ա­պա­հո­վում է դրա ի­րա­կան պտուղ­նե­րը։ Սա­տա­նա­յի ա­մեն մի­ հաղթ­ված հար­ձա­կում նշա­նա­վո­րում է մարդ­ կու­թյան հաղ­թա­նա­կի հնա­րա­վո­րու­թյու­նը: Անց­յա­լի փոր­ձու­թյուն­նե­րի ժա­մա­նակ Աստ­ծո ժո­ղովր­դի ա­զա­տագ­րումն ու Աստ­ ծո ո­ղոր­մու­թյուն­նե­րը նրա նկատ­մամբ պետք է մտա­պահ­վեն որ­պես հա­վաս­տիա­ ցում այն բա­նի, ինչ Աստ­ված կա­նի մեզ հա­մար ներ­կա և­ ա­պա­գա ար­տա­կարգ ի­րա­վի­ճակ­նե­րում, ե­թե վստա­հենք Նրան։ Ինչ էլ որ նրանք ա­րած լի­նեն, ե­թե Աստ­ ծուն գան սրտի ողջ ան­կեղ­ծու­թյամբ, խո­նար­հու­թյամբ և զղ­ջու­մով, Նա կըն­դու­նի նրանց։ Բո­լոր նրանց, ով­քեր հա­վա­տով ըն­դու­նում են Քրիս­տո­սին որ­պես ի­րենց անձ­նա­կան Փր­կիչ, Նա կտա հաղ­թա­նա­կող­ներ՝ Աստ­ծո որ­դի­ներ և դուստ­րեր լի­ նե­լու զո­րու­թյուն։ Նրանք դառ­նում են աստ­վա­ծա­յին բնույ­թի հա­ղոր­դա­կից­նե­րը և լիո­վին գի­տակ­ցում են Նրա ո­ղոր­մու­թյու­նը և Նրա Սուրբ Հո­գու շնոր­հը: Թող մեր ա­ղոթք­նե­րը բարձ­րա­նան առ Աստ­ված ա­մե­նայն խո­նար­հու­թյամբ։ Ե­կե՛ք այն շնոր­հով, ո­րը Քրիս­տո­սը եր­կիր ե­կավ տա­լու, խոս­տո­վա­նենք և թող­նենք մեր մեղ­քե­րը խո­նարհ և­ ա­պաշ­խա­րող սրտե­րով։ Տե­րը հաս­կա­նում է, քա­նի որ Նրան հայտ­նի են բո­լոր գաղտ­նի բա­նե­րը։ Ոչ մի վատ ա­րարք չի կա­րող ի­րա­կա­ նաց­վել ա­ռանց Աստ­ծո կող­մից փոր­ձու­թյան յու­րա­քանչ­յուր փու­լը հաս­կաց­վե­լու: Ողջ Ա­վե­տա­րան­նե­րի ըն­թաց­քում Քրիս­տո­սը հա­ճա­խա­կի վկա­յա­կո­չում էր այն մեծ հա­կա­մար­տու­թյու­նը, որն ու­ներ սա­տա­նա­յի հետ Իր ծա­ռա­յու­թյան սկզբում։ Նա մշտա­պես խո­սում է սա­տա­նա­յի թա­գա­վո­րու­թյան մա­սին՝ հա­կադ­րե­լով այն Աստ­ծո ար­քա­յու­թյա­նը։ Ե­կե՛ք հա­վաս­տիա­նանք, որ Տի­րոջ կող­մում ենք։ Նա­մակ 14, 1906թ. հուն­վա­րի 3, Դոկ­տոր և տի­կին Դ. Հ. Կ­րես­նե­րին։ 6

Ճշ­մար­տու­թյան ո­րո­նում­նե­րում

հունվար

4

Բայց Աստ­ծո հաս­տատ հիմ­քը կանգ­նած է և­այս կնիքն ու­նի, թե Տե­րը ճա­նա­չում է նրանց որ Ի­րենն են, և թե հետ կե­նա ա­նի­րա­վու­թյու­նից այն ա­մե­նը, որ Քրիս­ տո­սի ա­նու­նը կան­չում է։ Բ Տի­մո­թեոս 2.19։ Ա­ղո­թե՛ք Սուրբ Հո­գու հեղ­ման հա­մար և հա­վա­տա­ցե՛ք, որ այն ձեզ հա­մար է: Քն­նե՛ք ձեր սրտե­րը և պատ­րաս­տե՛ք ա­նոթ­նե­րը Սուրբ Հո­գին ըն­դու­նե­լու հա­մար։ Մի՛ բա­վա­րար­վեք ձեր ներ­կա փոր­ձա­ռու­թյամբ։ Մտց­րե՛ք հո­րա­տիչ սարքն ա­վե­լի ու ա­վե­լի խո­րը ճշմար­տու­թյան հան­քի մեջ: Քրիս­տո­սին հա­վա­տա­ցող յու­րա­քանչ­յուր մար­դու ա­ռա­վե­լու­թյունն է, որ նա կա­րող է ձեռք բե­րել Քրիս­տո­սի բնույ­թը, մի բնույթ, ո­րը շատ ա­վե­լի վեր է Ա­դա­մի՝ օ­րի­նա­զան­ցու­թյան պատ­ճա­ռով կորց­րած բնույ­թից։ Նա, ով տես­նում է Որ­դուն հա­ վա­տով և հա­վա­տում է Նրան, հնա­զանդ է Աստ­ծո պատ­վի­րան­նե­րին, և­ այս հնա­ զան­դու­թյան մեջ նա գտնում է հա­վեր­ժա­կան կյան­քը: Դուք չեք ու­նե­նա ա­մուր կրո­ նա­կան փոր­ձա­ռու­թյուն, մինչև խո­րը չփո­րեք և ձեր տու­նը Վե­մի վրա չկա­ռու­ցեք: Սա­տա­նան աշ­խա­տում է այն մարդ­կանց հետ, ով­քեր տրվում են այդ աշ­խա­տան­ քին՝ կու­րաց­նե­լով զգա­յա­րան­նե­րը, կաթ­վա­ծա­հար ա­նե­լով դրանք ե­սա­սի­րա­կան հեշ­տա­սի­րու­թյամբ և­աշ­խար­հի նկատ­մամբ սի­րով, և մինչև երկն­քից յու­րա­հա­տուկ լուր ուղ­ղա­կիո­րեն չհաս­նի նրանց, նրանք չեն նկա­տի ի­րենց վտան­գա­վոր վի­ճա­կը։ Մարդ­կա­յին բնույ­թը ե­րե­րուն է։ Մար­դիկ բռնում են ճշմար­տու­թյունն ի­րենց զգա­ յա­կան ըն­կալ­մամբ, սա­կայն հրա­ժար­վում են տա­րան­ջատ­վել աշ­խար­հից։ Մար­դիկ չեն հա­մա­ձայ­նի լի­նել Աստ­ծո յու­րա­հա­տուկ ժո­ղո­վուր­դը։ Նրանք գի­տեն Աստ­վա­ ծաշն­չի ճշմար­տու­թյու­նը, սա­կայն չեն ցան­կա­նում հնա­զանդ­վել և հետ են դառ­ նում ճշմար­տու­թյու­նից։ Նրանք մնում են ի­րենց ան­հա­վա­տու­թյան մեջ, և խա­վար է գա­լիս նրանց հո­գի­նե­րի վրա։ Ընտ­րե­լով ի­րենց սե­փա­կան ճա­նա­պար­հը՝ նրանց թույլ է տրվում լցվել ի­րենց սե­փա­կան պլան­նե­րով։ Ճշ­մար­տու­թյունն ա­նարգ­վում է, Քրիս­տո­սը՝ ար­հա­մարհ­վում, և կո­րուստն է նրանց բա­ժի­նը, մինչև որ հետ չդառ­ նան և չա­պաշ­խա­րեն: Մինչ այս հա­կա­դիր ու­ժերն աշ­խա­տում են, որ­պես­զի շե­ղեն ճշմար­տու­թյու­նից, մե­ղա­վո­րու­թյան գի­տակ­ցու­մից, դարձ­նեն երկն­քից դե­պի ինք­նա­հա­վա­նու­թյան լայ­նար­ձակ ու­ղին, Աստ­ծո գոր­ծա­կալ­նե­րը պետք է աշ­խա­տեն կոր­չե­լու եզ­րին կանգ­նած հո­գի­նե­րի փրկու­թյան հա­մար։ Ա­ղոթ­քում Աստ­ծո հետ մե­նա­մար­տե­լուց հե­տո հա­գե՛ք սպա­ռա­զի­նու­թյունն ու ներգ­րավ­վե՛ք հո­գի­նե­րի դար­ձին ուղղ­ված ե­ռան­դուն աշ­խա­տան­քում։ Թող մար­դիկ տես­նեն, որ ձեզ հա­մար ճշմար­տու­թյու­նը կա­տակ չէ, այլ հա­վի­տե­նա­կան ի­րա­կա­նու­թյուն։ Դուք պետք է սկզբունք­նե­րին այն­ պես­վե­րա­բեր­վեք, ինչ­պես նախ­կի­նում՝ եր­բեք։ Անխ­նա շա՛ղ տվեք ճշմար­տու­թյան սեր­մե­րը։ Ցա­նե՛ք բո­լոր ջրե­րի շուր­ջը։ Մի՛ կան­խո­րո­շեք սահ­ման­ներ, ո­րոնք ըստ ձեզ չեք անց­նի, այլ աշ­խա­տե՛ք այն ողջ զո­րու­թյամբ, որն Աստ­ված շնոր­հել է ձեզ։ Այդ ժա­մա­նակ մար­դիկ կճա­նա­չեն ձեզ որ­պես մե­կը, ով հա­վա­տում է ճշմար­տու­ թյա­նը, և­ ում հա­մար ճշմար­տու­թյունն ի­րա­կա­նու­թյուն է։ Թույլ մի՛ տվեք, որ ձեր հա­վա­տը ձա­խո­ղի։ Ո­րո­շու­մը կա­յաց­րե՛ք ձեր մտքում կամ թո­թա­փե՛ք ձեր ծու­լու­ թյունն ու ան­գոր­ծու­թյու­նը։ Ա­մո՛ւր ե­ղեք։ Մի՛ թո­ղեք չփորձ­ված մի­ջոց­ներ։ Աշ­խա­ տե՛ք, ար­թո՛ւն կա­ցեք, ա­ղո­թե՛ք և խո­նար­հա­բար քայ­լե՛ք Աստ­ծո հետ։ Նա­մակ 6ա, 1900թ. հուն­վա­րի 4, քո­լե­ջի աստ­վա­ծաշնչ­յան ու­սուց­չին և նրա կնո­ջը։ 7

հունվար

5 Սուրբ Հո­գին հա­մա­ձայ­նում է Խոս­քի հետ

Բայց երբ որ Մ­խի­թա­րի­չը կգա, որ Ես Հո­րի­ց կու­ղար­կեմ ձեզ, ճշմար­տու­թյան Հո­ գին, որ Հո­րից է դուրս գա­լիս, նա կվկա­յի Ինձ հա­մար։ Հով­հան­նես 15.26։ Նրանք, ում սրտում Հի­սուսն է բնակ­վում հա­վա­տով, ի­րա­կա­նում ստա­ցել են Սուրբ Հո­գին։ Յու­րա­քանչ­յուր ան­հատ, ով ըն­դու­նում է Հի­սու­սին որ­պես իր անձ­նա­ կան Փր­կիչ, նույն­քան վստա­հա­բար ըն­դու­նում է Սուրբ Հո­գին, որ­պես­զի Նա ­լի­նի իր Մ­խի­թա­րի­չը, Սր­բա­գոր­ծո­ղը, Ա­ռաջ­նոր­դը և Վ­կան։ Ինչ­քան հա­վա­տաց­յա­լը մոտ է քայ­լում Աստ­ծուն, այն­քան ա­վե­լի հստակ է նրա վկա­յու­թյու­նը, և­որ­պես հաս­տատ արդ­յունք՝ այն­քան ա­վե­լի զո­րա­վոր կլի­նի Փրկ­չի սի­րո մա­սին նրա վկա­յու­թյան ազ­ դե­ցու­թյունն ու­րիշ­նե­րի վրա, այն­քան ա­վե­լի շատ նա կվկա­յի այն մա­սին, որ փա­ ռա­բա­նում է Աստ­ծո Խոս­քը։ Դա նրա հացն է, նրա ջու­րը, ո­րը հա­գեց­նում է քաղ­ցած և ծա­րավ հո­գին։ Նա բարձր է գնա­հա­տում Աստ­ծո կամ­քը, Նրա Խոս­քից սո­վո­րե­լու ա­ռա­վե­լու­թյու­նը։ Ի­րենց հա­վա­տաց­յալ հայ­տա­րա­րող ո­րոշ մար­դիկ ար­հա­մար­հել են Աստ­ծո Խոս­ քը և հետ դար­ձել դ­րա­նից։ Նրանք ան­տե­սել են Աստ­վա­ծա­շուն­չը՝ հիա­նա­լի Ու­ղե­ ցույ­ցը, բո­լոր գա­ղա­փար­նե­րի ի­րա­կան փոր­ձար­կո­ղը, սա­կայն հայ­տա­րա­րում են, թե Հո­գին է սո­վո­րեց­նում ի­րենց, և­այդ փաստն ա­նի­մաստ է դարձ­նում Սուրբ Գր­քի ու­սում­նա­սի­րու­թյու­նը։ Բո­լոր այս մար­դիկ ա­կան­ջա­լուր են լի­նում սա­տա­նա­յի խա­ բե­բա­յու­թյուն­նե­րին, քա­նի որ Սուրբ Գիրքն ա­սում է, որ Հո­գին և Խոս­քը միա­կար­ ծիք են. «Օ­րեն­քին ու վկա­յու­թյա­նը դի­մեք, ե­թե նրանք չխո­սեն այս խոս­քի հա­մե­ մատ, նրանք ար­շա­լույս չու­նեն» (Ե­սա­յիա 8.20)։ Ա­զատ է միայն նա, ում ա­զա­տում է ճշմար­տու­թյու­նը: Տե­րը սի­րում է ձեզ, և Նրա պա­հա­պան հրեշ­տակ­նե­րը շրջա­պա­տում են ձեզ։ Ե­թե դուք Խոս­քի կա­տա­րողն եք, ու­րեմն կհ­նա­զանդ­վեք Հի­սուս Քրիս­տո­սի հրա­ հանգ­նե­րին: Մեր սե­փա­կան ու­ժով մենք բա­ցար­ձակ տկա­րու­թյուն ենք, սա­կայն երբ մեր ողջ վստա­հու­թյու­նը դնում ենք Հի­սուս Քրիս­տո­սի վրա, մենք պահ­վում ենք Նրա զո­րու­թյամբ, քա­նի որ Նա լիար­ժե­քո­րեն ու­նակ է պա­հել Ի­րեն վստա­հած յու­րա­քանչ­յուր մար­դու։ Այն վտան­գը, ո­րին են­թարկ­վում է յու­րա­քանչ­յուր մարդ, շատ մեծ է։ Աստ­ծո մե­ծա­գույն ո­սո­խը և մարդ­կանց թշնա­մին դա­րա­նա­կա­լած սպա­սում է մեզ պար­տու­թյան մատ­նե­լու հար­մար ա­ռի­թի, երբ մենք հե­ռա­ցած ենք լի­նում մեր պաշտ­պա­նու­թյու­նից։ Հի­սու­սը մեզ տեղ­յակ է պա­հել և նա­խազ­գու­շաց­րել այս վտան­գի ու խո­րա­մանկ թշնա­մու մա­սին։ Նա շա­րու­նա­կա­բար պատ­վի­րում է մեզ մշտա­պես ար­թուն կե­նալ և­ ա­ղոթք ա­նել, որ­պես­զի փոր­ձու­թյան մեջ չընկ­նենք։ Հա­վա­տա­ցե՛ք Հի­սու­սին, վստա­հե՛ք Հի­սու­սին կեն­դա­նի, մշտար­թուն հա­վա­տով և­ ա­ռանց կաս­կա­ծի նշույ­լի ա­պա­վի­նե՛ք Հի­սու­սին ձեզ պահ­պա­նե­լու և փր­կե­լու հար­ցում։ Մե­կը, Ով ու­նի փրկե­լու զո­րու­թյուն, պա­հում է ձեզ, և­ այն­քան ժա­մա­ նակ, որ­քան դուք կհանձն­վեք Նրան ա­ռաջ­նոր­դու­թյան, Նրա­նից սո­վո­րե­լու, Նրան վստա­հե­լու հա­մար, Նա ձեզ հե­ռու կպա­հի ձա­խո­ղու­մից։ Եվ երբ Աստ­ված ստանձ­ նում է ձեզ պահ­պա­նե­լը, Նա վստա­հե­լի պաշտ­պա­նու­թյուն է։ Ձե­ռա­գիր 1, 1894թ. հուն­վա­րի 5, «­Սուրբ Հո­գին հա­մա­ձայ­նում է Խոս­քի հետ»։ 8

Լույսն ընդ­դեմ խա­վա­րի

հունվար

6

Ա­մեն դառ­նու­թյուն և բար­կու­թյուն և սրտմ­տու­թյուն և­ ա­ղա­ղակ և հայ­հո­յու­ թյուն թող վեր առն­վի ձե­զա­նից՝ ա­մեն չա­րու­թյան հետ։ Եվ ի­րար հետ քաղցր ե­ղեք, գթած՝ ի­րար նե­րե­լով, ինչ­պես Աստ­ված էլ Քրիս­տո­սով ձեզ նե­րեց։ Ե­փե­ սա­ցիս 4.31, 32։ Այ­սօր այս աշ­խար­հում լույ­սի Իշ­խա­նի և խա­վա­րի իշ­խա­նի միջև տե­ղի ու­նե­ցող մեծ պայ­քարն ըն­թա­նում է ա­վե­լի կա­տա­ղի և մո­լե­գին, քան աշ­խար­հի պատ­մու­ թյան որևէ այլ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նում։ Մ­տա­պա­հե՛ք այն փաս­տը, որ աշ­խար­հի որ ծայ­րում էլ ծրագ­րեր ձեռ­նարկ­վեն Աստ­ծո գործն ա­ռաջ տա­նե­լու հա­մար, սա­տա­ նան կլի­նի ճիշտ այն­տեղ, որ­պես­զի, ե­թե հնա­րա­վոր լի­նի, հա­կա­ռա­կի մեր ո­ղոր­ մած երկ­նա­յին Հոր աշ­խա­տան­քին: Նա կօգ­տա­գոր­ծի ձեր կող­մից ի­րեն տրա­մադ­ րած բո­լոր հնա­րա­վոր ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րը՝ կա­ռա­վա­րե­լու ձեր մտքե­րը։ Կ­րա­կից Հի­սուս Քրիս­տո­սով փրկված Աստ­ծո ժո­ղո­վուրդն զգում է իր մեղ­քը, խո­ նարհ­վում և­ ա­մո­թի զգա­ցում է ապ­րում։ Աստ­ված տես­նում և­ ըն­դու­նում է նրանց ա­պաշ­խա­րու­թյու­նը և նկա­տում է մեղ­քի հա­մար նրանց վիշ­տը, ո­րը նրանք ինք­նու­ րույն չեն կա­րող հե­ռաց­նել կամ վե­րաց­նել։ Սա­կայն երբ նրանք ա­ղո­թում են, նրանց ա­ղոթք­նե­րը լսվում են, և սա է պատ­ճա­ռը, որ սա­տա­նան մշտար­թուն կանգ­նած է Քրիս­տո­սին դի­մադ­րե­լու հա­մար, ո­րով­հետև Նա լսում է նրանց ա­ղոթք­նե­րը, Նա բա­րե­խո­սում է սուր­բե­րի հա­մար Աստ­ծո կամ­քի հա­մա­ձայն։ Նա վե­րա­կանգ­ նում է մե­ղա­վո­րին, և մե­ղա­վո­րի ան­վան դի­մաց գրվում է նե­րու­մը։ Սա դրդում է սատա­նա­յին դի­մադ­րե­լու։ Նա կանգ­նում է ա­պաշ­խա­րող ու հա­վա­տա­ցող մար­դու և Քրիս­տո­սի միջև։ Նա փոր­ձում է գցել իր դժո­խա­յին ստվերն այդ մար­դու վրա՝ թու­լաց­նե­լու հա­վա­տը և­ա­պարդ­յուն դարձ­նե­լու Աստ­ծո խոս­քե­րը: Ե­թե սա­տա­նան կանգ­նում է մար­դու և Հի­սուս Քրիս­տո­սի միջև, այդ­ժամ խա­ վա­րում են Քրիս­տո­սի սե­րը, ըն­դու­նե­լու­թյունն ու նե­րու­մը, և մար­դը մշտա­պես կփոր­ձի պատ­րաս­տել ար­դա­րու­թյան հան­դերձ՝ ծած­կե­լու իր այ­լան­դա­կու­թյունն ու մեղ­քը, երբ Քրիս­տո­սը կա­մե­նում է, որ նա գա Իր մոտ այն­պես, ինչ­պես կա, և հա­ վա­տա Ի­րեն որ­պես անձ­նա­կան Փր­կիչ։ Իր քնքուշ սի­րով նե­րող Հայ­րը շնոր­հում է Իր լա­վա­գույն հան­դեր­ձը, ո­րի մեջ պա­րու­րում է Իր վե­րա­դար­ձող զա­վա­կին։ Սա­տա­նան մշտար­թուն, ան­խոնջ թշնա­մի է, ո­վ եր­բեք չի քնում։ Նա գի­տի, որ իր ժա­մա­նա­կը կարճ է, և մինչև վերջ կաշ­խա­տի՝ օգ­տա­գոր­ծե­լով խա­բեու­թյան բո­լոր գոր­ծիք­նե­րը հո­գի­նե­րին իր ծու­ղա­կը գցե­լու և կոր­ծա­նե­լու հա­մար։ Ես լուր ու­նեմ ձեզ հա­մար. «Ար­թուն կա­ցեք և­ ա­ղոթք ա­րեք, որ փոր­ձու­թյան մեջ չմտնեք»։ Թույլ չտաք, որ սա­տա­նան կանգ­նի ձեր և Քրիս­տո­սի միջև, որ­պես­զի բու­րեք ոչ մարդ­ կա­յին, այլ աստ­վա­ծա­յին բույ­րով։ Ե­թե ձեր հա­վատն իս­կա­կան է, այն պետք է և կ­տա­նի հնա­զան­դու­թյան։ Աստ­ված մեզ չի հրա­մա­յում ա­նել բա­ներ, ո­րոնք մենք չենք կա­րող։ Նա ուժ կտա յու­րա­քանչ­յուր հա­վա­տա­ցող, վստա­հող հո­գու։ Փայ­փա­յե՛ք Հի­սու­սի սե­րը հո­գում, հար­գե՛ք միմ­յանց, քա­նի որ Քրիս­տոսն Իր կյանքն է տվել ձեզ հա­մար։ Յու­րա­քանչ­յուր մարդ թանկ է Աստ­ծո հա­մար։ Հրա­շա­ լի բան է, որ Աստ­ված ա­մեն ժամ հի­շում և հոգ է տա­նում մեր մա­սին։ Նա­մակ 65, 1894թ. հուն­վա­րի 6, Փիթ­քերն նա­վի անձ­նա­կազ­մին։ 9

հունվար

7

Որ­տե՞ղ պետք է ներդ­րում կա­տա­րենք

Բայց ձեզ հա­մար գան­ձեր դի­զեք երկն­քում, ուր ո՛չ ցեց և­ո՛չ ժանգ չեն ա­պա­կա­ նում, և­ուր գո­ղե­րը պա­տը չեն ծա­կում և չեն գո­ղա­նում։ Ո­րով­հետև ինչ տեղ որ ձեր գանձն է, այն­տեղ կլի­նի և ձեր սիր­տը։ Մատ­թեոս 6.20, 21։ Ֆի­նան­սա­կան շա­հար­կում­նե­րը սա­տա­նա­յի ծու­ղակն են, ո­րոնք ար­ված են հո­ գի­ներ որ­սա­լու հա­մար։ Բո­լոր բիզ­նես գոր­ծարք­նե­րում մար­դու հա­մար միակ պաշտ­պա­նու­թյունն Աստ­ծո սերն ու երկ­յուղն է։ Այ­սօր մեր աշ­խար­հում տես­նում ենք այն նույն ա­նազ­նիվ գոր­ծե­րը, ո­րոնք գե­րակշ­ռում էին երկ­րագն­դի վրա, մինչև որ ջրհե­ղե­ղը խեղ­դեց այն իր բա­րո­յա­կան աղ­տոտ­ման մեջ, ան­բա­րո գոր­ծեր, ո­րոնք գե­րակշ­ռում էին Սո­դո­մում, մինչև որ երկն­քից ի­ջած կրակն սպա­ռեց դրա չար բնա­կիչ­նե­րին։ Սա­տա­նան ծան­րա­բեռ­նում է մարդ­կանց մտքե­րը գեր­շա­հույ­թի երևա­կա­յա­կան հե­ռան­կար­նե­րով, և նրանք, ով­քեր այդ ըն­չա­քաղ­ցու­թյան մեջ զի­ ջում են սա­տա­նա­յին, կազ­մում են պատ­կե­րա­ցում­ներ, ո­րոնք միան­գա­մայն ա­նի­ րա­կան են։ Աստ­ված և ճշ­մար­տու­թյու­նը մո­ռաց­վում են։ Աստ­ված կա­մե­նում է, որ Իր ծա­ռա­նե­րը խու­սա­փեն բո­լոր տե­սա­կի շա­հար­կում­ նե­րից։ Սա­տա­նան կա­րող է ծած­կել ճա­նա­պար­հը՝ հա­ջո­ղու­թյամբ պսա­կե­լով ա­ռա­ ջին ներդ­րու­մը, սա­կայն, օ՜, որ­քան դառն է լի­նե­լու վեր­ջին արդ­յուն­քը։ Ե­թե ի­րեն քրիս­տոն­յա հա­մա­րող մար­դը հա­ջո­ղու­թյան է հաս­նում իր ա­ռա­ջին շա­հարկ­ման մեջ, նրա կոր­ծա­նու­մը գրե­թե հաս­տատ է։ Վայ­րագ կեր­պով ցնո­րա­կան գա­ղա­փար­ ներ են ներ­խու­ժում, քա­նի որ այդ նեն­գու­թյուն­նե­րի հե­ղի­նակ­նե­րը ներ­կա­յաց­նում են խոս­տում­նա­լից նա­խա­ձեռ­նու­թյուն­ներ, ո­րոնք ներդր­ված բո­լոր գու­մար­նե­րի հա­ մար մեծ տո­կոս­ներ են են­թադ­րում։ Լավ մար­դիկ հրա­պուր­վում և խաբ­վում են: Շա­հար­կում­նե­րի մեջ ընկ­նե­լու փո­խա­րեն՝ ճշմար­տու­թյու­նը ճա­նա­չող­նե­րը թող գտնեն հաս­տա­տուն, ազ­նիվ աշ­խա­տանք, ո­րով կա­րող են ի­րենց կյան­քի հա­մար վաս­տա­կել Աստ­ծուն փառք բե­րող ճա­նա­պար­հով։ Նրանք, ով­քեր հա­գեց­նում են շա­ հար­կում­նե­րի ծա­րա­վը, կհանգց­նեն այն լույ­սը, որն Աստ­ված տվել է ի­րենց քայ­լերն ու­ ղիղ ա­ռաջ­նոր­դե­լու հա­մար։ Գու­մա­րը հեշ­տու­թյամբ աշ­խա­տե­լով՝ նրանք դա կծախ­ սեն ոչ ի­մաս­տուն կեր­պով, և նրանց շվայ­տու­թյու­նը կլի­նի ի­րենց կոր­ծա­նու­մը։ Ի­րենց ե­սա­սի­րա­կան հա­ճույք­նե­րին հա­գուրդ տա­լու հա­մար նրանք կշա­րու­նա­կեն ա­րագ գու­մար վաս­տա­կել։ Սե­փա­կան ան­հե­թեթ ծախ­սե­րը հո­գա­լու նպա­տա­կով ա­րագ գու­ մար հայ­թայ­թե­լու ջան­քե­րը շա­տե­րին կներ­քա­շեն խա­ղա­մո­լու­թյան դժոխ­քի մեջ։ Մեր երկ­նա­յին Հորն ուղղ­ված իմ ա­ղոթքն է՝ Տե՛ր, թո՛ղ շո­ղա պարզ լույ­սը։ Ու­ շա­դիր և­ ա­ղոթ­քով ու­սում­նա­սիր­ված Աստ­ծո Խոս­քը մարդ­կանց պա­հում է հա­վա­ սա­րակշռ­ված։ Աստ­վա­ծաշն­չում մենք գտնում ենք Նրա հստա­կո­րեն սահ­մա­նած ճա­նա­պարհ­նե­րը։ Ան­կեղ­ծու­թյամբ Խոսքն ու­սում­նա­սի­րող ոչ մե­կը չի քայ­լի խա­ վա­րում։ Մենք չենք կա­րող մեր­ժել Աստ­ծո ու­ղար­կած լույսն ու միև­նույն ժա­մա­նակ քայ­լել դրա շո­ղե­րի ներ­քո։ Ընդ­հան­րա­պես քրիս­տոն­յա լի­նե­լու հա­մար պատ­շա­ճում է քրիս­տոն­յա լի­նել ա­մեն ին­չում՝ բա­ցա­հայ­տե­լով Քրիս­տո­սի ա­ռա­քի­նու­թյուն­նե­րը, ա­նե­լով Նրա գոր­ծը։ Ճշ­մար­տու­թյունն է մեր պա­հա­պա­նը։ Երբ Սուրբ Հո­գին ճշմար­ տու­թյու­նը տնկում է հո­գի­նե­րում, այն մեզ թույլ է տա­լիս պար­զո­րոշ տես­նել ճշտի և ս­խա­լի տար­բե­րու­թյու­նը։ Ձե­ռա­գիր 26ա, 1890թ., «­Նա­խազ­գու­շա­ցում ֆի­նան­սա­ կան շա­հար­կում­նե­րից»։ 10

Ա­ղոթքն ու գոր­ծը պետք է միա­բան­վեն

հունվար

8

Ես որթն եմ՝ դուք ճյու­ղե­րը։ Նա, որ Ին­ձա­նում մնում է, և Ես նրա­նում, նա շատ պտուղ է բե­րում, ո­րով­հետև ա­ռանց Ինձ չեք կա­րող ո­չինչ ա­նել։ Հով­հան­նես 15.5։ Մարդ­կանց ա­ռաջ հիա­նա­լի հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներ են բաց­վում, որ­պես­զի նրանք հաս­կա­նան Աստ­ծո ի­մաս­տու­թյան անքն­նե­լի հարս­տու­թյուն­նե­րը։ Այս գոր­ծում, ո­րը կա­րող է ի­րա­կա­նաց­նել ոչ այլ ինչ, քան աստ­վա­ծա­յին զո­րու­թյու­նը, ո­չինչ չի կա­րող ա­վար­տին հասց­վել ա­ռանց մարդ­կանց հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թյան։ Հետևա­պես, աստ­վա­ծա­յինն ու մարդ­կա­յի­նը միա­խառն­վում են, ինչ­պես Աստ­ծո Որ­դու կյան­քում: Ան­կեղծ քրիս­տոն­յան շնորհն ըն­դու­նե­լիս զգում է, որ իր հա­ջո­ղու­թյունն ամ­բող­ջո­ վին կախ­ված է Քրիս­տո­սից։ Նա է աստ­վա­ծա­յին ու­ժի Աղբ­յու­րը։ Նա իր ար­ժա­նիք­ նե­րի վրա հիմն­ված ոչ մի պա­հանջ չի ներ­կա­յաց­նում, նա երկն­քին ներ­կա­յաց­նե­լու ոչ մի հա­վա­տար­մու­թյուն չու­նի։ Նա զգում է իր սե­փա­կան թու­լու­թյունն ու ան­կա­ րո­ղու­թյու­նը և հա­մոզ­ված է, որ իր բնա­վո­րու­թյու­նը պետք է վե­րա­փոխ­վի։ Ինք­ նան­վաս­տա­ցումն ու ինք­նա­մեր­ժու­մը ցույց են տա­լիս, որ հո­գին տե­սել է Հի­սու­սին։ Քրիս­տո­սի Հո­գով ա­պաշ­խա­րու­թյան ե­կած հո­գին կգոր­ծի սկզբուն­քից ել­նե­լով։ Նա հա­ղոր­դա­կից է աստ­վա­ծա­յին բնու­թյա­նը: Իր ա­մե­նօր­յա քայ­լե­րում և խոս­քում նա ներ­կա­յաց­նում է Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյու­նը: Ի՞նչ օ­գուտ կտա մեզ հպար­տու­թյան հո­գի փայ­փա­յե­լը, սա­կայն խո­նար­հու­թյան հա­մար ա­ղո­թե­լը։ Ի՞նչ օ­գուտ կտա մեծ ե­ռան­դով աշ­խար­հի ըն­կե­րակ­ցու­թյունն ու հա­վա­նու­թյու­նը ո­րո­նե­լը, սա­կայն երկ­նա­յին մտեր­մու­թյան մա­սին ա­ղո­թե­լը։ Ի՞նչ օ­գուտ կտա ան­զուսպ խառն­ված­քին և­ոչ քրիս­տո­սան­ման բա­ռե­րին անձ­նա­տուր լի­նե­լը, այ­նու­հետև Քրիս­տո­սի խո­նար­հու­թյան մա­սին խնդրե­լը։ Սա չի նշա­նա­ կում ար­թուն լի­նել ա­ղոթ­քում։ Սի­րով աշ­խա­տող և հո­գին մաք­րա­գոր­ծող հա­վա­տի պա­կա­սի մեջ է թաքն­ված ան­պա­տաս­խան ա­ղոթ­քի գաղտ­նի­քը: Ես ա­սում եմ ձեզ Տի­րոջ ա­նու­նով՝ ե­թե ե­կե­ղե­ցին ոտ­քի կանգ­նի Աստ­ծո ու­ժով կա­տա­րե­լու իր պար­ տա­կա­նու­թյուն­նե­րը՝ Աստ­ծուն նվի­րա­բե­րե­լով իր ողջ զո­րու­թյու­նը, Տի­րոջ Հո­գին կհեղ­վի մեծ ա­ռա­տու­թյամբ: Ի­րենց քրիս­տոն­յա հա­մա­րող ո­րոշ մար­դիկ ի­րա­կան դար­ձի կա­րիք ու­նեն։ Նրանք ցան­կա­նում են Աստ­ծո կող­մից ըն­դուն­ված լի­նել, ա­ղո­թում են ան­կա­նոն կեր­պով և­ ըն­դու­նե­լու­թյուն ակն­կա­լում, և­այ­նուա­մե­նայ­նիվ, գեր­շա­հույ­թի ի­րենց ցան­կու­թյան, հի­վան­դու­թյամբ և­ե­սա­սի­րու­թյամբ լցված ի­րենց աշ­խար­հի և­ի­րենց հափշ­տա­կու­ թյան պատ­ճա­ռով նրանք ի­րենց հե­ռաց­նում են Նրա­նից։ Նրա ա­նեծ­քը կախ­վում է այդ­պի­սի­նե­րի գլխա­վերևում ի­րենց ե­սա­սի­րու­թյան և­աշ­խար­հա­յին ցան­կու­թյուն­ նե­րի պատ­ճա­ռով։ Նրանց ա­ղոթք­ներն ամ­բող­ջո­վին ի­զուր կլի­նեն, մինչև նրանք չհա­մա­պա­տաս­խա­նեն Աստ­ծո Խոս­քում սահ­ման­ված կա­նոն­նե­րին։ Ի­րենց քրիս­տոն­յա հա­մա­րող շա­տե­րի ան­հաս­տատ փոր­ձա­ռու­թյու­նը՝ մեղք գոր­ ծե­լը, ա­պաշ­խա­րե­լը և նման գա­ճաճ հոգևոր վի­ճա­կով շա­րու­նակ ապ­րե­լը, կյան­քի աշ­խար­հի­կու­թյան և­անսր­բու­թյան արդ­յունքն է։ Քրիս­տո­սի փրկա­րար շնոր­հը նա­ խա­տես­ված է ա­մե­նօր­յա կյան­քի հա­մար։ Քրիս­տո­սը չի ե­կել փրկե­լու մարդ­կանց ի­րենց մեղ­քե­րի մեջ, Նա ե­կել է նրանց փրկե­լու ի­րենց մեղ­քե­րից։ Սր­տում ապ­րող ճշմար­տու­թյան սկզբունք­նե­րը կսրբա­գոր­ծեն կյան­քը։ Ձե­ռա­գիր 35, 1893թ. հուն­ վարի 8, «Հրա­տա­րակ­չա­կան աշ­խա­տանք­ներ»։ 11

հունվար

9

Աստ­ված խո­նարհ­վում է լսե­լու

Ո­րով­հետև այս­պես է ա­սում բարձ­րը և Բարձր­յա­լը, հա­վի­տե­նա­կա­նու­թյան մեջ բնա­կո­ղը, և­ ո­րի ա­նու­նը Սուրբ է՝ Ես բնակ­վում եմ բարձ­րու­մը և սուրբ տե­ղը, բայց լի­նում եմ կոտ­րած և խո­նարհ հո­գի ու­նե­ցո­ղի հետ, որ խո­նարհ­նե­րի հո­գին կեն­դա­նաց­նեմ, և կեն­դա­նաց­նեմ սրտով կոտր­ված­նե­րին։ Ե­սա­յիա 57.15։ Երբ մարդն իր ձեռքն է վերց­րել ա­ռաջ­նոր­դե­լու և ղե­կա­վա­րե­լու նա­խա­ձեռ­նու­ թյու­նը, նա կպարգևատր­վի, քա­նի որ Աստ­ծո գոր­ծը սար­սա­փե­լի սխալ­ներ կբա­ցա­ հայ­տի։ Նույ­նիսկ մեծ լույ­սի առ­կա­յու­թյան դեպ­քում ող­ջա­խո­հու­թյու­նը կու­րա­նում է, մինչև որ գոր­ծը չհայտն­վի Քրիս­տո­սի լծի տակ։ Սա­տա­նան ա­մեն օր մի նոր ծրա­ գիր է մշա­կում, ո­րով մտա­ծում է ձեռ­քը եր­կա­րաց­նել իր ո­րո­մը ցո­րե­նի մեջ ցա­նե­լու հա­մար։ Չա­րը չպետք է խառն­վի բա­րու հետ: Կո­չը, թե՝ «Նրանց մի­ջի­ց դուրս գնա­ ցեք և բա­ժան­վեք, ա­սում է Տե­րը, և պիղծ բա­նե­րի մի դպչեք, և Ես կըն­դու­նեմ ձեզ» (Բ Կորն­թա­ցիս 6.17, 18), կա­րող էր ա­նար­ձա­գանք մնալ, նույ­նիսկ հի­մա, երբ կա­ տար­վում է ա­վե­տա­րան­չա­կան աշ­խա­տանք: Աստ­ված այժմ աշ­խա­տում է Իր ժո­ ղովր­դի հա­մար, սա­կայն շա­տե­րը Աստ­ծո գործն օ­տար գոր­ծե­րից չեն տար­բե­րում։ Երբ մի կողմ է քաշ­վում Աստ­ծո փառ­քը ծած­կող շղար­շը, երևում է Նա Իր նստա­ վայ­րում՝ բարձր, սուրբ ու վսեմ, ոչ թե միայ­նու­թյան մեջ, այլ շրջա­պատ­ված հա­զար հա­զա­րա­վոր և բ­յուր բյու­րա­վոր սուրբ, եր­ջա­նիկ էակ­նե­րով, ո­րոն­ցից յու­րա­քանչ­ յուրն սպա­սում է, որ­պես­զի տա­նի լու­րը, կա­տա­րի Նրա հրա­մա­նը. ողջ եր­կինքն ակ­տիվ հա­ղոր­դակ­ցու­թյան մեջ է տիե­զեր­քի յու­րա­քանչ­յուր հատ­վա­ծի հետ բազ­ մա­թիվ ու­ղի­նե­րով, և­այն Սուր­բը, ի­րա­կա­նում, կռա­նում, խո­նարհ­վում է Իր գա­հից՝ լսե­լու ար­տա­բեր­ված յու­րա­քանչ­յուր հնչյուն, դի­տե­լու ա­մեն մի երկ­րա­յին ու­ժի շար­ ժում։ Սա բարձ­րա­գույն Էակն է, Ով իջ­նում է ա­մե­նա­ցածր մա­կար­դա­կին՝ հա­վա­ նու­թյուն տա­լով կամ դա­տա­պար­տե­լով զար­գա­ցող յու­րա­քանչ­յուր գոր­ծո­ղու­թյուն։ Նա հե­տաքրքր­ված է ճնշված­նե­րի կյան­քով և լ­րա­բեր­ներ է ու­ղար­կում, ով­քեր զբաղ­վում են Ա­վե­տա­րա­նի հետ կապ­ված գոր­ծով այն էակ­նե­րի հա­մար, ով­քեր այ­լա­սե­րել են ի­րենց ողջ բա­նա­կա­նու­թյունն ու մտքե­րը, և նրանց հա­սա­նե­լի են դառ­նում ճշմար­տու­թյունն ու ար­դա­րու­թյու­նը։ Քա­նի դեռ ի­րենք ան­ձամբ ար­դար չեն դար­ձել, նրանք կա­պա­կա­նեն մյուս­նե­րին։ Մեր աշ­խար­հում գործ կա ա­նե­լու, սա­կայն ե­թե Տի­րոջ ճա­նա­պար­հին հստա­կո­րեն չհետևենք՝ դար­ձի մի­ջո­ցով նրանց կյան­քի ճա­նա­պար­հին դնե­լու հա­մար, պատ­ճառ կա վա­խե­նա­լու, որ սա­տա­նան չներ­կա­յա­նա որ­պես լքված­նե­րի հետ աշ­խա­տող, ո­րոնց մեր հաս­տա­տու­թյուն­նե­րը պար­տա­վոր­վում են օգ­նել։ Սա­տա­նան կե­նաց մա­հու խաղ է խա­ղում այն տղա­մարդ­կանց և կա­նանց հո­ գի­նե­րի հետ, ում հա­մար Քրիս­տո­սը մա­հա­ցել է։ Տի­րոջ հա­մար գործ ա­նե­լու մեր ջա­նա­սի­րու­թյան մեջ մենք պետք է վստահ լի­նենք, որ Քրիս­տո­սից ա­ռաջ չենք ըն­ կել՝ Նրան հետևե­լու փո­խա­րեն։ Նա­մակ 171, 1900թ. հուն­վա­րի 9, Էդ­սոն և Էմ­մա Ուայթ­նե­րին։

12

Ձեր առջեվ պա­հեք Օ­րի­նա­կին

հունվար

10

Նրա հա­մար չենք թու­լա­նում, այլ թեև մեր դրսի մար­դը փչա­նում է, բայց մեր ներ­սի մարդն օ­րե­ցօր նո­րոգ­վում է։ Բ Կորն­թա­ցիս 4.16։ Բա­նա­կա­նու­թյան մեջ լա­վին հա­րող զո­րու­թյուն կա, ե­թե այն հա­մա­պա­տաս­խա­ նում է Քրիս­տո­սի մտքին՝ սրբա­գործ­ված և վե­րահսկ­ված Սուրբ Հո­գու կող­մից։ Սա­ կայն միայն բա­նա­կա­նու­թյու­նը չի կա­րող ա­պա­հո­վել երկն­քին հա­մա­պա­տաս­խա­ նու­թյուն կամ ու­նակ դարձ­նել մեզ հաս­նե­լու աստ­վա­ծա­յին չա­փա­նի­շին։ Որ­պես­զի մար­դը լի­նի այն, ինչ Աստ­ված կա­մե­նում է, որ նա լի­նի, նա ­պետք է ու­նե­նա մա­քուր, ազ­նիվ բնա­վո­րու­թյուն։ Ի­րեն մարդ կո­չե­լու մար­դու ի­րա­վուն­քը սահ­ման­ված է նրա՝ իր բա­նա­կա­նու­թյունն օգ­տա­գոր­ծե­լու ու­նա­կու­թյամբ։ Աստ­ծո հետ հա­մա­գոր­ծակ­ ցող հա­մար­վե­լուց ա­ռաջ ան­հա­տը պետք է ա­զատ­վի ինք­նավս­տա­հու­թյու­նից, ո­րը պա­հան­ջում է շատ և տա­լիս քիչ: Մար­դիկ ի­րա­վունք չու­նեն մտա­ծե­լու, որ սահ­ման կա այն ջան­քե­րին, ո­րոնք նրանք պետք է ա­նեն՝ ներ­կա­յաց­նե­լու Աստ­ծո բա­րու­թյունն ու սե­րը հո­գի­նե­րի փրկու­թյան գոր­ծում։ Քրիս­տո­սը երբևէ հոգ­նե՞լ է հո­գի­նե­րի փրկու­թյան Իր գոր­ծից։ Նա երբևէ հրա­ժար­վե՞լ է ինք­նա­մեր­ժու­մից և­ ինք­նա­զո­հու­թյու­նից։ Երբ ե­կե­ղե­ցու ան­դամ­ներն ի­րենց կյանք են բե­րում այն ինք­նա­մեր­ժու­մը, ո­րը Քրիս­տոսն էր բե­րել Իր կյանք, երբ նրանք գոր­ծադ­րում են շա­րու­նա­կա­կան, հա­մառ ջան­քեր, որ­պի­սիք Նա՛ գոր­ծադ­րեց, նրանք ո՛չ ժա­մա­նակ կու­նե­նան, ո՛չ էլ ցան­կու­թյուն ի­րենց փոր­ձա­ ռու­թյան մեջ օ­րի­նա­կը փչաց­նող կեղծ թե­լեր հյու­սե­լու: Անհ­րա­ժեշտ է, որ մենք ար­թուն լի­նենք, աշ­խա­տենք, ա­ղո­թենք և­եր­բեք չթո­ղենք, որ ես-ը գե­րիշ­խա­նու­թյուն վերց­նի։ Եվ ու­րեմն, արթ­նու­թյան և­ ա­ղոթ­քի մի­ջո­ցով պատ­րաստ լի­նենք գոր­ծի անց­նել՝ հնա­զանդ Տի­րոջ հրա­մա­նին։ Երբ տես­նում ենք կա­տար­մանն սպա­սող գործ, պետք է այն վերց­նենք և կա­տա­րենք՝ մշտա­պես նա­ յե­լով Հի­սու­սին: Հա­նուն Քրիս­տո­սի, ար­թո՛ւն կա­ցեք և­ա­ղո՛թք ա­րեք, և­այն տար­վա ըն­թաց­քում, ո­րը հենց նոր ենք թևա­կո­խել, ջա՛նք ա­րեք խու­սա­փել բո­լոր կո­պիտ բա­ռե­րից։ Վճ­ռե՛ք, որ չեք ար­տա­բե­րե­լու այն­պի­սի բա­ռեր, ո­րոնք ստվեր կնե­տեն ու­րիշ­նե­րի կյան­քի վրա։ Մի՛ դա­դա­րեք հարց տալ ինք­ներդ ձեզ, թե ձեզ շրջա­պա­տող­նե­րը գնա­հա­տո՞ւմ են ես-ը մեր­ժե­լու ձեր ջան­քե­րը։ Դե­պի եր­կինք բա­ցե՛ք ձեր պա­տու­ հան­նե­րը։ Խոր­հե՛ք Քրիս­տո­սի մա­սին և փոր­ձե՛ք գո­հաց­նել Նրան: Սա­տա­նան կօգ­տա­գոր­ծի ա­մեն հնա­րա­վոր գոր­ծիք ձեզ իր նման դարձ­նե­լու հա­ մար՝ այդ­պի­սով բա­ժա­նե­լով ձեզ Նրա­նից, Ով Իր կյանքն է տվել հա­նուն ձեզ։ Չար հրեշ­տակ­նե­րը կպայ­քա­րեն ձեր կյան­քում ի­րենց գե­րիշ­խա­նու­թյան հա­մար։ Ե­թե դուք ամ­բող­ջո­վին չեք հա­գել Աստ­ծո սպա­ռա­զի­նու­թյու­նը, կհաղթ­վեք։ Դա այդ­պե՞ս կլի­նի, թե՞ դուք կստո­րագ­րեք հա­մա­ձայ­նա­գիր, որ ան­զուսպ չեք լի­նի թե՛ խոս­քում, թե՛ հո­գում, որ մշտա­պես ձեր առջև կպա­հեք աստ­վա­ծա­յին Օ­րի­նա­կը։ Այս նա­խազ­գու­շա­ցումն ա­ռանց նպա­տա­կի չի տրվել ա­ռաք­յա­լի կող­մից։ Մենք բո­լորս պետք է զգանք, որ մեր պար­տա­կա­նու­թյունն է կանգ­նել մեր պա­հա­կա­կե­ տում՝ վե­րահս­կե­լով ինք­ներս մեզ, որ­պես­զի մեր դեմ պա­տե­րազ­մող չար ու­ժե­րը հա­ջո­ղու­թյան չհաս­նեն և չս­տի­պեն մեզ ա­սել և­ ա­նել այն, ին­չը հա­ճո կլի­նի թշնա­ մուն։ Նա­մակ 11, 1905թ. հուն­վա­րի 10, «­Նեշ­վի­լի Խորհր­դում հա­վաք­ված­նե­րին»։ 13

հունվար

11

Ընտ­րու­թյու­նը մերն է

Եվ Հո­գին և հարսն ա­սում են՝ եկ։ Եվ լսողն ա­սի՝ եկ։ Եվ նա, որ ծա­րավ է, թող գա և նա, որ կա­մե­նում է, թող առ­նի կյան­քի ջու­րը ձրի։ Հայտ­նու­թյուն 22.17։ Ձեր և­ իմ փրկու­թյան գործն ամ­բող­ջո­վին կախ­ված է մե­զա­նից, քա­նի որ վերջ­ նա­կան քայ­լը մերն է՝ ըն­դու­նել այն նա­խա­պատ­րաս­տու­մը, որն ար­վել է մեզ հա­ մար։ Աստ­ված մեզ հա­մար ա­րել է ա­մեն ինչ, ինչ որ Նա­կա­րող է ա­նել։ Քրիս­տո­սը փրկագ­նել է մեզ Իր սե­փա­կան ար­յու­նով, Նա վճա­րել է փրկա­գի­նը, որ­պես­զի դուք կա­րո­ղա­նաք միա­բան­վել Աստ­ծո հետ և բա­ժան­վեք մեղ­քից և մե­ղա­վոր­նե­րից։ Երբ սիր­տը բաց է Քրիս­տո­սի ա­ռաջ, Սուրբ Հո­գին կգոր­ծի դրա­նում ուժ­գին և բա­րե­փո­ խող զո­րու­թյամբ։ Սա­կայն որ­պես­զի մենք լի­նենք Աստ­ծո գոր­ծա­կից­ներ, պետք է ամ­բող­ջու­թյամբ հանձն­վենք Աստ­ծուն։ Անհ­րա­ժեշտ է, որ մեր կա­րո­ղու­թյան չա­փով մեզ Նրան նվի­րա­բե­րենք՝ լա­րե­լով ողջ հոգևոր մկա­նուն­քը, և­որ­պես հա­վա­տա­րիմ զին­վոր­ներ ծա­ռա­յենք Քրիս­տո­սին։ Աստ­ծո ա­ռաջ պար­տա­կա­նու­թյան օ­րեն­քը գե­րա­գույն օ­րենք է։ Այն հայ­տա­րա­ րում է իր իշ­խա­նու­թյան մա­սին բա­նա­կա­նու­թյան և խղ­ճի, տա­ղան­դի և­ ու­նեց­ ված­քի վրա։ Այն չի ըն­դու­նի ոչ մի մրցա­կից և­ ոչ մի պահ չի թու­լաց­նի իր բարձր պա­հանջ­նե­րը։ Այն ոչ մի փոխ­զիջ­ման չի գնում երկ­րա­յին ոչ մի ճնշող ու­ժի հետ։ Պար­տա­կա­նու­թյան յու­րա­քանչ­յուր դրսևոր­ման մեջ մենք մեր ես-ը թաքց­նում ենք Հի­սու­սի մեջ։ Մենք բարձ­րա­նում ենք մե­զա­նից վեր, ե­սա­սի­րա­կան և ներ­կա­յիս գո­ հու­նա­կու­թյան նեղ շրջա­նա­կից վեր։ Առ Աստ­ված հնա­զան­դու­թյու­նը հո­գին բե­րում է տիե­զեր­քի բարձ­րա­գույն օ­րենք­նե­րի հետ հա­մա­ձայ­նու­թյան։ Այն ար­ժա­նա­պատ­ վու­թյուն և­ ի­րա­կան մե­ծու­թյուն է հա­ղոր­դում ա­մե­նա­հա­մեստ զբաղ­մուն­քին ան­ գամ, որ­տեղ նա­խա­գա­հում է Քրիս­տո­սը։ Այն պսա­կում է կյան­քի ա­մե­նաս­տո­րին դիրքն ա­մե­նա­բարձր պա­տիվ­նե­րով՝ բե­րե­լով մարդ­կանց Աստ­ծո հետ միա­բա­նու­ թյան և կա­պե­լով Նրա շա­հերն այն ծրագ­րե­րի և նպա­տակ­նե­րի հետ, ո­րոնք գո­յու­ թյուն ու­նեն ան­սահ­ման մտքում մի ամ­բողջ հա­վեր­ժու­թյուն։ Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սը վճա­րել է ձեր փրկա­գի­նը ոչ թե լոկ ճշմար­տու­թյան հետ հա­մա­ձայ­նու­թյուն ա­պա­հո­վե­լու, այլ սրտե­րի ծա­ռա­յու­թյան հա­մար։ Նա ցան­կա­ նում է ձեր հո­գու հար­գան­քը։ Դուք չեք կա­րող դա­դա­րել հա­վա­տալ, որ պետք է կա­տա­րեք Աստ­ծո կամ­քը։ Ինչ­պես որ չեք կա­րող ձեզ ա­զա­տել պարտ­քի պա­հանջ­ նե­րից, ճիշտ այդ­պես էլ չեք կա­րող փախ­չել Աստ­ծո ներ­կա­յու­թյու­նից։ Մի­միայն Աստ­ծուն հնա­զանդ­վե­լով է, որ կբա­ցա­հայ­տեք ի­րա­կան եր­ջան­կու­թյու­նը։ Ես ա­ղա­չում եմ ձեզ բա­ցել ձեր սրտի դու­ռը և ներս թող­նել ձեր Փրկ­չին։ Տ­վե՛ք Նրան ձեր սիրտն ամ­բող­ջու­թյամբ, այն սիր­տը, ո­րը Նա փրկագ­նել է։ Միշտ հի­շե՛ք, որ ընտ­րու­թյու­նը ձերն է։ Աստ­ված ոչ ո­քի չի ստի­պում։ Նա ընտ­րել է ձեզ և փո­րագ­ րել ձեր ա­նունն Իր ձեռ­քի ա­փին։ Չե՞ք տա ձեզ ամ­բող­ջո­վին Նրան։ Ժա­մա­նա­կը կարճ է։ Դուք վայրկ­յան ան­գամ չու­նեք վատ­նե­լու երկմ­տան­քի վրա։ Աստ­վա­ծա­յին Խոս­քը ձեր ձեռ­քե­րում է, որ­պես­զի ճրագ լի­նի ձեր ոտ­քե­րի և լույս՝ ձեր ճա­նա­պար­հի հա­մար։ Նա­մակ 21ա, 1893թ. հուն­վա­րի 11, Ն. Դ. Ֆոլք­հե­դին՝ Է­քո հրա­տա­րակ­չա­ կան տան գան­ձա­պա­հին և­ այն ժա­մա­նակ գաղտ­նի հա­սա­րա­կու­թյուն­նե­րի մեջ ներգ­րավ­վա­ծին։ 14

Քրիս­տո­սը՝ հզոր Բժիշ­կը

հունվար

12

Ինձ մոտ ե­կեք ա­մեն վաս­տա­կած­ներ և բեռ­նա­վո­րված­ներ, և Ես հան­գիստ կտամ ձեզ։ Մատ­թեոս 11.28։ Քրիս­տո­սը ա­մեն մի­ջոց կի­րա­ռեց չա­պաշ­խա­րած մարդ­կանց ու­շադ­րու­թյու­նը գրա­վե­լու հա­մար։ Որ­քա՜ն քնքուշ և նր­բան­կատ էր Նա վե­րա­բեր­վում բո­լո­րին։ Նա ցան­կա­նում էր կոտ­րել կույր հրա­պու­րան­քի հմա­յու­թյու­նը նրանց վրա­յից, ով­քեր խաբ­վել էին սա­տա­նա­յա­կան գոր­ծա­կալ­նե­րի կող­մից և հու­սա­հատ­վել։ Նա կա­մե­ նում էր նե­րում և խա­ղա­ղու­թյուն տալ մեղ­քից աղ­տոտ­ված հո­գուն։ Քրիս­տո­սը բո­լոր հոգևոր և ֆի­զի­կա­կան հի­վան­դու­թյուն­նե­րի հզոր Բժիշկն էր։ Նա­յե՛ք, օ՜, նա­յե՛ք կա­րե­կից Փր­կագ­նո­ղին։ Հա­վա­տի աչ­քե­րով նա­յե՛ք Նրան քա­ղա­քի փո­ղոց­նե­րով քայ­լե­լիս՝ Իր մոտ հա­վա­քե­լով թույ­լե­րին և վաս­տա­կած­նե­րին։ Ա­նօգ­ նա­կան և մե­ղա­վոր մար­դիկ հա­վաք­վում են Նրա շուր­ջը։ Տե­սե՛ք մայ­րե­րին ի­րենց հի­վանդ և մա­հա­մերձ փոք­րիկ­նե­րին ի­րենց գրկում պա­հած, որ փոր­ձում են ճեղ­քել ամ­բո­խը՝ Նրան այն­քան մո­տե­նա­լու, որ Նա նկա­տի և դիպ­չի ի­րենց։ Ե­կե՛ք հա­վա­տի աչ­քե­րով պատ­կե­րաց­նենք տե­սա­րա­նը։ Նա­յե՛ք այս գու­նատ, հոգ­նա­տանջ, գրե­թե հու­սա­հատ, սա­կայն դեռ վճռա­կան և հա­մառ մայ­րե­րին, որ ի­րենց ճա­նա­պարհն են բա­ցում դե­պի Նա՝ կրե­լով տա­ռա­պան­քի ի­րենց բեռն ի­րենց իսկ ձեռ­քե­րին։ Երբ այս ան­հան­գիստ մայ­րե­րին ամ­բո­խը հետ է հրում, Քրիս­տո­սը քայլ առ քայլ մո­տե­նում է նրանց. և­ա­հա Նա նրանց կող­քին է։ Ու­րա­խու­թյան և հույ­սի ար­ցունք­ ներն ա­զա­տո­րեն թափ­վում են, երբ նրանք ար­ժա­նա­նում են Նրա ու­շադ­րու­թյա­նը և նա­յում են հոգ­նա­տանջ մոր, ինչ­պես նաև նրա տա­ռա­պող ե­րե­խա­յի նկատ­մամբ այդ­քա՜ն քնքուշ կա­րեկ­ցանք և սեր ար­տա­հայ­տող աչ­քե­րին։ Նա մո­րը վստա­հու­ թյան կոչ է ա­նում՝ ա­սե­լով. «Ի՞նչ ա­նեմ քեզ հա­մար»։ Նա հե­կե­կա­լով ներ­կա­յաց­նում է իր մե­ծա­գույն կա­րի­քը. «­Տե՛ր, որ բժշկես իմ ե­րե­խա­յին»։ Մայ­րը ցույց է տա­լիս իր հա­վատն իր փա­փա­գը հաս­տա­տա­կա­մու­թյամբ, թեև չգի­տեր, որ Հի­սուսն Իր ճա­նա­պարհն էր բա­ցում դե­պի նա, որ­պես­զի վերց­նի ե­րե­խա­յին նրա ձեռ­քից։ Նա ար­տա­սա­նում է բա­ռը, և հի­վան­դու­թյունն ան­հե­տա­նում է Նրա հպու­մից։ Մահ­վան դժգու­նու­թյունն ան­հե­տա­նում է։ Կեն­սա­տու հո­սան­քը հոր­դում է ե­րե­խա­յի ե­րակ­նե­ րով։ Մ­կան­ներն ուժ են ստա­նում։ Մորն աս­վում են մխի­թա­րու­թյան և խա­ղա­ղու­թյան բա­ռեր, և հե­տո մեկ այլ դեպք է ներ­կա­յաց­վում, ճիշտ նույն­քան հրա­տապ։ Մայրն օգ­նու­թյուն է խնդրում իր և­ իր ե­րե­խա­նե­րի հա­մար, քա­նի որ նրանք բո­լո­րը տա­ռապ­յալ­ներ են։ Պատ­րաս­տա­կա­ մու­թյամբ և­ ու­րա­խու­թյամբ Քրիս­տո­սը կի­րա­ռում է Իր կեն­սա­տու զո­րու­թյու­նը, և նրանք գովք, պա­տիվ և փառք են տա­լիս Նրա ան­վա­նը, Ով հրա­շա­լի բա­ներ է ա­նում։ Քրիս­տո­սի դեմ­քին չհայտն­վեց ոչ մի խո­ժո­ռում, ո­րը հետ կպա­հեր խո­նարհ ա­ղեր­սո­ղին Նրա ներ­կա­յու­թյու­նից։ Քա­հա­նա­ներն ու ա­ռաջ­նորդ­նե­րը փոր­ձում էին վհա­տեց­նել տա­ռապ­յալ­նե­րին ու կա­րի­քա­վոր­նե­րին՝ ա­սե­լով, որ Քրիս­տո­սը հի­վանդ­նե­րին բժշկում է դի­վա­յին զո­րու­թյամբ։ Սա­կայն Նրա ճա­նա­պար­հին չէր կա­րող խո­չըն­դոտ հայտն­վել։ Նա վճռել էր չձա­խո­ղել և չ­հու­սալք­վել։ Ան­ձամբ տա­ ռա­պե­լով զրկան­քից՝ Նա կտրեց-ան­ցավ այն եր­կի­րը, որն Իր աշ­խա­տան­քի բեմն էր՝ սփռե­լով Իր օրհ­նու­թյուն­նե­րը և ջա­նա­լով հաս­նել հա­մառ սրտե­րին։ Նա­մակ 31, 1898թ. հուն­վա­րի 12, Ու­րիա Ս­մի­թին՝ Ռև­յու և հե­րալ­դի եր­կա­րամ­յա խմբագ­րին։ 15

հունվար

13 Երբ ճշմար­տու­թյու­նը հաս­տա­տուն սկզբունք է

Որ դուք գնաք ինչ­պես ար­ժա­նի է Տի­րո­ջը, ա­մեն բա­նի մեջ հա­ճո լի­նե­լով Նրան, ա­մեն բա­րի գոր­ծով պտղա­բեր լի­նեք և­ա­ճեք Աստ­ծո գի­տու­թյան մեջ։ Կո­ղո­սա­ ցիս 1.10։ Աստ­ծո Խոս­քում բա­ցա­հայտ­ված Նրա ճշմար­տու­թյու­նը պետք է լի­նի կեն­դա­նի և մշ­տա­կան սկզբունք։ Դա չ­պետք է դի­տել որ­պես շա­տե­րի մեջ ե­ղող ազ­դե­ցու­թյուն, այլ որ­պես մի բան, ո­րը դրված է ա­մեն ին­չից վեր։ Այն կյան­քի վրա զո­րու­թյուն կկի­ րա­ռի և կ­կա­ռա­վա­րի այն, մինչև որ մարդն ամ­բող­ջու­թյամբ նման­վի Կա­տար­յալ Օ­րի­նա­կին և կա­տար­յալ դառ­նա Հի­սուս Քրիս­տո­սով։ «Ու­րեմն ինչ­պես Քրիս­տոս Հի­սուս Տերն ըն­դու­նե­ցիք՝ Նրա­նում գնա­ցեք՝ ար­մա­տա­ցած և ... շին­ված» ոչ թե ես-ում, ոչ թե մարդ­կանց գա­ղա­փար­նե­րում, այլ «Նրա­նում..., և հա­վատ­քում հաս­ տատ­ված, ինչ­պես որ սո­վո­րե­ցիք՝ ա­ճե­լով նրա­նում գո­հու­թյու­նով։ Զ­գույշ կա­ցեք, մի­գու­ցե մե­կը հափշ­տա­կի ձեզ փի­լի­սո­փա­յու­թյու­նով և դա­տարկ խա­բե­բա­յու­թյու­ նով, մարդ­կանց ա­վան­դու­թյան պես, աշ­խար­հի սկզբունք­նե­րի պես և­ոչ թե Քրիս­ տո­սի պես» (­Կո­ղո­սա­ցիս 2.6-8)։ Ձեր ա­մե­նա­մեծ վտան­գը կլի­նի այն, որ չեք զգա Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյան մա­ սին խոր­հե­լու կա­րի­քը այն նպա­տա­կամղ­ված վճռա­կա­նու­թյամբ, որ նմա­նա­կեք Նրա կյանքն ու հա­մա­պա­տաս­խա­նեց­նեք ձեր բնա­վո­րու­թյու­նը Նրա բնա­վո­րու­թյա­նը։ Ձեր և­աշ­խար­հի բնա­վո­րու­թյան մեջ պետք է ընդգծ­ված տար­բե­րու­թյուն լի­նի։ «Ո­րով­հետև Նրա­նում բնակ­ված է Աստ­վա­ծու­թյան ա­մեն լիու­թյու­նը մարմ­նա­պես։ Եվ դուք Նրա­նով լցված եք, որ Նա է ա­մեն իշ­խա­նու­թյան և պե­տու­թյան գլու­խը» (­Կո­ղո­սա­ցիս 2.9, 10)։ Աստ­վա­ծաշն­չի մեծ ճշմար­տու­թյուն­նե­րը տրված են մեզ ան­հա­տա­պես, որ­պես­զի ղե­կա­վա­րեն, ա­ռաջ­նոր­դեն, կա­ռա­վա­րեն մեր կյան­քը, քա­նի որ դա միակ ճա­նա­ պարհն է, ո­րով Քրիս­տո­սը կա­րող է հա­վուր պատ­շա­ճի շնոր­հով և գե­ղեց­կու­թյամբ ներ­կա­յաց­վել մեր աշ­խար­հին բո­լոր նրանց բնա­վո­րու­թյուն­նե­րում, ով­քեր հայ­տա­ րա­րում են, թե Նրա ա­շա­կերտ­ներն են։ Սր­տի ծա­ռա­յու­թյու­նից պա­կաս ո­չինչ չի ըն­ դուն­վում Աստ­ծո կող­մից։ Աստ­ված պա­հան­ջում է ամ­բող­ջա­կան մար­դու՝ մարմ­նի, սրտի և հո­գու սրբա­գոր­ծու­թյու­նը։ Սուրբ Հո­գին նոր բնույթ է ներդ­նում և Քրիս­տո­ սի շնոր­հով ձու­լում է մարդ­կա­յին բնա­վո­րու­թյու­նը, մինչև որ նա հաս­նում է Քրիս­ տո­սի պատ­կե­րի կա­տա­րե­լու­թյա­նը։ Սա է ի­րա­կան սրբու­թյու­նը։ Այն հո­գին, խոս­քը և­ ազ­դե­ցու­թյու­նը, որ դուք կրում եք, տպա­վո­րու­թյուն են թող­նում ու­րիշ­նե­րի մտքե­րի վրա։ Ե­թե հո­գին շրջա­պա­տող մթնո­լոր­տը չար է, այն կնման­վի հոգևոր մա­լա­րիա­յի, ո­րը կթու­նա­վո­րի շրջա­պա­տի մարդ­կանց։ Սա­կայն օգ­տա­կար է հո­գու հա­մար ու­նե­նալ այն­պի­սի մթնո­լորտ, ո­րը կլի­նի կյան­քի հոտ դե­պի կյանք ու­րիշ­նե­րի հա­մար։ Երբ հո­գին կշռվում է ճշմար­տու­թյան հետ, ո­րը գոր­ծում է սի­րով և մաք­րա­գոր­ծում է հո­գին, երկ­նա­յին մթնո­լորտ կտի­րի հո­գում։ «Ի­մաս­տուն­նե­րի հետ վար­վո­ղը ի­մաս­տուն կդառ­նա, բայց տխմար­նե­րի հետ ըն­կե­ րա­ցո­ղը կչա­րա­նա» (Ա­ռա­կաց 13.20)։ Յու­րա­քանչ­յուր ոք, ով հայ­տա­րա­րում է, թե հա­վա­տում է ճշմար­տու­թյա­նը, պետք է ցու­ցա­բե­րի ազ­նիվ բնա­վո­րու­թյուն, նվիր­ վա­ծու­թյուն Աստ­ծուն, հաս­տա­տա­կա­մու­թյուն և ներ­կա­յաց­նի Քրիս­տո­սի բնա­վո­ րու­թյու­նը կա­նո­նա­վոր­ված կյան­քում և բա­րե­պաշտ խո­սակ­ցու­թյուն­նե­րում։ Նա­ մակ 70, 1894թ. հուն­վա­րի 13, «Ռև­յու և հե­րալ­դի գրա­սեն­յա­կի պա­տաս­խա­նա­տու պաշ­տոն­ներ զբա­ղեց­նող եղ­բայր­նե­րին»։ 16

հունվար

Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյան բույ­րը ձեր մեջ

14

Բայց շնոր­հա­կա­լու­թյուն Աստ­ծուն՝ որ ա­մեն ժա­մա­նակ մեզ հաղ­թող է ա­նում Քրիս­տո­սում և Իր գի­տու­թյան հո­տը մե­զա­նով հայտն­վում է ա­մե­նայն տեղ։ Բ Կորն­թա­ցիս 2.14 Այն կրո­նա­կան կազ­մա­կեր­պու­թյու­նը, որ­տեղ քննա­դա­տու­թյու­նը փայ­փայ­վում է որ­պես գե­ղե­ցիկ ար­վեստ և կոչ­վում է հոգևոր զա­նա­զա­նում, հա­ջո­ղու­թյան որևէ հույս ու­նե­նալ չի կա­րող։ Ա­վե­լի լավ է մար­դիկ կույր լի­նեն ու­րիշ­նե­րի սխալ­նե­րը նկա­ տե­լիս, քան ո­գեշնչ­վեն այն սուր, քննա­խույզ հո­գով, ո­րը հետևում է թե­րու­թյուն­նե­ րին այն մարդ­կանց մեջ, ում Տե­րը սի­րում է, և­ում մի­ջո­ցով Նա աշ­խա­տում է։ Մենք պետք է խո­նար­հենք ինք­ներս մեզ, որ­պես­զի մեր մա­սին մեծ կար­ծիք չու­նե­նանք: Տե­սա­դաշ­տից հե­ռաց­րե՛ք բո­լո­րին, բա­ցի Քրիս­տո­սից։ Մենք ձգտում ենք Քրիս­ տո­սին մեր մար­դե­ղու­թյան մեջ, իսկ Քրիս­տո­սը կա­մե­նում է բնակ­վել մե­զա­նում։ Մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րը մարդ է և ս­խա­լա­կան, և մինչև Քրիս­տո­սը՝ փառ­քի հույ­ սը, չձևա­վոր­վի մեր ներ­սում, մենք ապ­շե­ցու­ցիչ սխալ­ներ կգոր­ծենք՝ մեր գոր­ծըն­ կեր­նե­րին մեր օ­րի­նա­կի և չա­փա­նիշ­նե­րի հա­մա­ձայն գնա­հա­տե­լով։ Աստ­ված տես­ նում է մա­կե­րե­սից խո­րը։ Նա տես­նում է ա­մեն բա­րի բան և նշ­մա­րում ա­մեն չա­րը։ Նրա՛ն թողե՛ք ձեր եղ­բայր­նե­րի դա­տաս­տա­նի գոր­ծը։ Հո՛գ տա­րեք ե­րի­տա­սարդ տղա­նե­րի և­ աղ­ջիկ­նե­րի մա­սին, ով­քեր այժմ ձևա­վո­ րում են ի­րենց բնա­վո­րու­թյու­նը։ Խո­սե՛ք նրանց հետ և­օգ­նե՛ք նրանց ձեր ու­ժե­րին հա­մա­պա­տաս­խան։ Թույլ մի՛ տվեք, որ նրանց սո­վո­րեց­նեն թե­րու­թյուն­ներ հա­վա­ քե­լու գի­տու­թյու­նը։ Թույլ մի՛ տվեք, որ ե­րի­տա­սարդ­նե­րը լսեն ձեզ այն մարդ­կանց սխալ­նե­րը նշե­լիս, ով­քեր ձեզ դուր չեն գա­լիս։ Ե­րի­տա­սարդ­նե­րը Քրիս­տո­սի ծա­ ռա­ներն են, ում մա­սին պետք է հոգ տա­նել և քա­ջա­լե­րել նրանց բա­րի, մա­քուր և սուրբ մտքե­րը։ Նրանք չար են­թադ­րու­թյուն­նե­րի դա­սե­րի կա­րիք չու­նեն։ Սա­ տա­նան պատ­րաստ կանգ­նած է, որ նրանց հրա­հանգ­ներ տա այս ուղ­ղու­թյամբ։ Սո­վո­րեց­րե՛ք ե­րի­տա­սարդ­նե­րին բա­րի լի­նել, սի­րել և հար­գել միմ­յանց, ինչ­պես Քրիս­տո­սը սի­րեց մեզ։ Պա­հե՛ք Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյան բույ­րը ձեր բա­ռե­րում և­ ա­րարք­նե­րում։ Թող մշտա­կան բո­ղոք­նե­րը մե­կ ընդ ­միշտ ­դա­դա­րեն։ Դրա­նից հե­տո ձեր սիրտ կհո­սեն Քրիս­տո­սի ար­դա­րու­թյան շո­ղե­րը։ Աստ­ված կօրհ­նի ձեզ և ձեզ օրհ­նու­թյուն կդարձ­նի: Մեզ քրիս­տոն­յա դարձ­նում է մեր բնա­վո­րու­թյու­նը, ոչ թե ե­կե­ղե­ցու ցու­ցակ­նե­րում մեր ա­նուն­նե­րի առ­կա­յու­թյու­նը։ Ի՜նչ դրսևո­րում­ներ ի հայտ կգան, երբ սրտում բնակ­վող Քրիս­տո­սը շո­ղում է Ի­րեն սի­րող­նե­րի և Իր պատ­վի­րան­նե­րը պա­հող­նե­րի դեմ­քե­րին։ Ճշ­մար­տու­թյունն այն­տեղ է գրված։ Մար­դը ձևա­փոխ­վում է Քրիս­տո­սի պատ­կե­րով։ Աշ­խար­հի­կը կա­րող է անց­նել և չն­կա­տել փո­փո­խու­թյու­նը, սա­կայն նրանք, ով­քեր հա­ղոր­դակ­ցու­թյուն են ու­նե­ցել Քրիս­տո­սի հետ, տար­բե­րա­կում են Քրիս­տո­սի ազ­դե­ցու­թյու­նը բա­ռե­րում և հո­գում։ Այն սրտի վրա երևում է սո­վո­րա­ կան դար­ձած մեղ­մու­թյան, ա­վե­լի քան մարդ­կա­յին սի­րո մեջ։ Երկն­քի քաղցր մի կտոր կլի­նի հո­գում և կ­բա­ցա­հայտ­վի դեմ­քի վրա։ Նա­մակ 6, 1899թ. հուն­վա­րի 14, «­Բալա­րա­տում ճամ­բա­րա­յին հան­դիպ­ման եղ­բայր­նե­րին և քույ­րե­րին»։

17

հունվար

15

Նվի­րա­բեր­ված գու­մար

Ո­րով­հետև ար­ծաթ­սի­րու­թյունն ա­մեն չա­րիք­նե­րի ար­մատն է, ո­րին մի քա­նի­սը անձ­նա­տուր լի­նե­լով հա­վատ­քից մո­լոր­վե­ցին, և­ ի­րենց ան­ձե­րը շատ ցա­վե­րով խո­ցե­ցին։ Ա Տի­մո­թեոս 6.10: Ե՛վ մեծ, և՛ փոքր գու­մար­նե­րին մենք պետք է նա­յենք որ­պես Աստ­ծո՝ մեզ վստահ­ ված գան­ձեր։ Երբ մտա­ծում եք գու­մար ծախ­սե­լու մա­սին, ա­ղո­թե՛ք այդ հար­ ցի շուրջ, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նաք Տի­րոջ ու­նեց­վածքն օգ­տա­գոր­ծել Նրան հա­ճե­լի ձևով։ Տե­րը ցան­կա­նում է, որ բո­լոր նրանք, ով­քեր ի­րենց հայ­տա­րա­րում են Նրա հետևորդ­ներ, հետևեն Իր օ­րի­նա­կին։ Մենք տե­սա­րան ենք աշ­խար­հի, հրեշ­տակ­ նե­րի և մարդ­կանց հա­մար։ Ան­հա­վատ­նե­րը հետևում են ի­րենց Աստ­ծո զա­վակ­ներ հայ­տա­րա­րող­նե­րին, որ­պես­զի տես­նեն, թե արդ­յո՞ք նրանք ի­րա­կա­նում այն են, ինչ պնդում են։ Ճի՞շտ է արդ­յոք խո­սել Քրիս­տո­սի ինք­նա­մեր­ժու­մից, Նրա անձ­նա­ զո­հու­թյու­նից և սա­կայն ապ­րել ու գոր­ծել Նրա օ­րի­նա­կին հա­կա­ռակ։ Աշ­խար­հի գան­ձերն Աստ­ծունն են։ Դրանք Նրանն են և՛ ա­րար­մամբ, և՛ փրկագն­մամբ։ Ին­չո՞ւ է հարս­տու­թյու­նը կոչ­վում «ա­նի­րավ մա­մո­նա»։ Ո­րով­հետև հարս­տու­թյան մի­ջո­ցով մար­դիկ դառ­նում են գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րի ա­ռար­կա, ա­նար­դա­րա­ցի են վար­վում դրա հետ, օգ­տա­գոր­ծում են այն ի­րենց ու­զա­ծի պես՝ բա­վա­րա­րե­լով ի­րենց ցան­կու­թյուն­նե­րը և­ ի­րա­կա­նաց­նե­լով այն, ինչ պա­հան­ջում է ի­րենց երևա­ կա­յու­թյու­նը։ Նրանք, ով­քեր փող ու­նեն, վտան­գի մեջ են, որ մի­գու­ցե Աստ­ծո ու­նեց­ ված­քը սխալ օգ­տա­գոր­ծեն և­ այդ­պի­սով մո­ռա­նան Աստ­ծուն: Հա­րուստ ե­րի­տա­ սար­դը կար­ծում էր, թե սի­րում է Աստ­ծուն, մինչև որ Հի­սու­սը նրան բա­ցա­հայ­տեց նրա կուռ­քը և ցույց տվեց, որ նա իր ու­նեց­վածքն աստ­ված էր դարձ­րել։ Նա ե­կել էր Քրիս­տո­սի մոտ հարց­նե­լու․ «Ի՞նչ է ինձ պա­կա­սում»։ Պա­տաս­խա­նը հետև­յալն էր․ «Ա­մեն ինչ որ ու­նես՝ ծա­խիր և­աղ­քատ­նե­րին տուր, և գանձ կու­նե­նաս երկն­քում, և­ եկ հետևիր Ինձ» (­Ղու­կաս 18․22): Նրանք, ով­քեր ու­նեն Տի­րոջ տա­ղանդ­նե­րը, մեծ պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն են կրում։ Նրանք չպետք է գու­մար ներդ­նեն բա­ցա­ռա­պես ի­րենց ե­սա­սի­րա­կան ցան­ կու­թյուն­նե­րը բա­վա­րա­րե­լու հա­մար, ո­րով­հետև ինչ որ ծախս­վի այս կերպ, ճիշտ նույն­քան հետ կպահ­վի Տի­րոջ գան­ձա­րա­նից։ Աստ­ծո գե­րա­գույն բա­րու­թյան շնոր­ հիվ Սուրբ Հո­գին գոր­ծում է մար­դու մի­ջո­ցով և դր­դում է նրան փոքր կամ մեծ ներդ­ րում կա­տա­րել Աստ­ծո գոր­ծում, որ­պես­զի դրանք նպաս­տեն Աստ­ծո փառ­քին։ Երբ մտա­ծում եք Տի­րոջ փո­ղը ձեր սե­փա­կան ե­սա­սի­րա­կան ցան­կու­թյուն­նե­րի վրա ծախ­սե­լու մա­սին, հի­շե՛ք, որ կան ծայ­րա­հեղ աղ­քա­տու­թյան մեջ գտնվող շատ մար­դիկ, ով­քեր ի վի­ճա­կի չեն ո՛չ սնունդ, ո՛չ էլ հա­գուստ գնել, և­որ նրանք ևս Աստ­ ծո ժա­ռանգ­ներն են։ Մենք պետք է բա­րին ա­նենք բո­լոր մարդ­կանց և հատ­կա­պես նրանց, ով­քեր հա­վա­տի ըն­տա­նի­քից են։ Ե­թե հա­րուստ մի­ջոց­ներ ու­նե­ցող մար­դիկ Աստ­ծո գոր­ծա­կալ­նե­րը լի­նեն ճշմար­տու­թյու­նը տա­րա­ծե­լու հար­ցում, նրանք ի­մաս­ տուն կեր­պով կօգ­տա­գոր­ծեն ի­րենց գան­ձե­րը, այն­պես, որ հա­վա­տի ըն­տա­նի­քից ոչ ոք քաղ­ցած կամ մերկ չմնա։ Նա­մակ 90, 1895թ. հուն­վա­րի 15, ուղղ­ված զգա­լի մի­ջոց­ներ տնօ­րի­նող Յո­թե­րորդ օր­վա ադ­վեն­տիստ մի կնոջ։

18

հունվար

Ներ­քին բա­րե­նո­րոգ­ման արդ­յունք­նե­րը

16

Որ Իր փառ­քի հարս­տու­թյան պես տա ձեզ, որ զո­րու­թյամբ հաս­տատ­վեք Իր Հո­ գու ձեռ­քով ներ­սի մար­դում։ Ե­փե­սա­ցիս 3.16: Մենք դեռևս փոր­ձաշր­ջա­նի մեջ ենք։ Նա, ով իս­կա­պես ցան­կա­նում է ու­նե­նալ հա­վեր­ժա­կան կյանք, ջանք կա­նի դրա հա­մար։ Նա դա կստա­նա իր ցան­կու­թյամբ և ճի­գե­րով։ Ոս­կին պահ­ված է երկ­րի ըն­դեր­քում։ Մի­միայն ցան­կու­թյան և ջան­քի հա­մադ­րու­թյու­նը հաս­տատ կեր­պով կհաս­նեն դրան։ Ե­թե մենք հե­տաքրք­րու­թյուն ենք ա­ռա­ջաց­րել հո­գի­նե­րում, ո­րոնք պատ­րաստ են մա­հա­նալ, ա­պա մենք արթ­ նաց­րել ենք մեր սե­փա­կան հո­գի­նե­րը։ Ինչ­պի­սի՜ մխի­թա­րու­թյուն է ի­մա­նալ, որ Տե­րը ցան­կա­նում է մեզ տես­նել Իր երկ­նա­յին ըն­տա­նի­քում։ «Ո­րով­հետև Աստ­ված այն­պես սի­րեց աշ­խար­հը, որ Իր միա­ծին Որ­դուն տվեց, որ ա­մեն Նրան հա­վա­տա­ցո­ղը չկոր­չի, այլ հա­վի­տե­նա­կան կյանքն ու­նե­նա» (­Հով­հան­նես 3.16)։ Ե­կեք փայ­փա­յենք և գոր­ծի դնենք հա­վա­տը, ու­նե­նանք հա­վատ, ո­րը գոր­ծում է սի­րով և մաք­րա­գոր­ծում է հո­գին։ Մեր հա­վա­ տը պետք է գոր­ծի։ Թթխ­մորն ու­նի կեն­սա­կան է­ներ­գիա, այն ներ­թա­փան­ցում և ներծ­ծում է բո­լոր տար­րե­րը, ո­րոնց մեջ լցվում է։ Նմա­նա­պես էլ, Աստ­ծո օ­րեն­քը կա­տար­յալ է, դար­ձի է բե­րում հո­գի­ներ։ Տի­րոջ Խոսքն ա­րագ է և զո­րա­վոր, սուր է ցան­կա­ցած երկ­սայ­րի սրից։ Խոս­քը մեծ զո­րու­թյուն է, ե­թե մենք այն կի­րա­ռենք։ Ճշ­մար­տու­թյան գոր­ծած մե­ծա­գույն փո­փո­խու­թյու­նը ներ­սում է կա­տար­վում։ Այն սկսվում է սրտում և­ աշ­խա­տում դրսում։ Սր­տով մար­դը հա­վա­տում է ար­դա­րու­ թյա­նը և բե­րա­նով դա­վա­նում փրկու­թյու­նը։ «­Զո­հի ... և­ ող­ջա­կեզ­նե­րի ... չկա­մե­ ցար»։ Աստ­ծո զո­հը կոտր­ված սիրտն է։ Աստ­ծուն դուր չի գա­լիս փա­րի­սե­ցիա­կան կեղ­ծա­վո­րու­թյու­նը։ Մենք կթաքն­վենք Հի­սուս Քրիս­տո­սի մեջ։ Մենք կվստա­հենք Նրա սի­րուն։ Օ­րե­ ցօր կհա­վա­տանք, որ Նա մեզ սի­րում է ան­սահ­ման սի­րով։ Թույլ մի՛ տվեք, որ որևէ բան հու­սա­հա­տեց­նի կամ տխրեց­նի ձեզ։ Խոր­հե՛ք Աստ­ծո բա­րու­թյան մա­սին։ Վե­ րա­պատ­մե՛ք Նրա շնորհ­ներն ու օրհ­նու­թյուն­նե­րը։ Ես մշտա­պես աշ­խա­տում եմ գրե­լով և խո­սե­լով։ Տե­րը ե­ղել է իմ ա­մե­նա­լավ Ըն­ կե­րը, և դուք եր­կուսդ կա­րող եք նույ­նը վկա­յել։ Թող Տի­րոջ փա­ռա­բա­նու­թյու­նը մշտա­պես լի­նի մեր սրտե­րում, մեր մտքե­րում և մեր շուր­թե­րին։ Այս կերպ մենք կա­րող ենք մե­ծաց­նել ճշմար­տու­թյու­նը։ Սուրբ Հո­գին կվկա­յի մեր հո­գուն, որ մենք իս­կա­պես երկ­նա­յին Թա­գա­վո­րի զա­վակ­ներն ենք։ Ե­ղե՛ք հա­մար­ձակ, Հի­սու­սը մեր անձ­նա­կան Ըն­կերն ու Փր­կիչն է։ Նա սի­րում է մեզ, և­ ե­թե փոք­րիկ դարչ­նա­գույն ճնճղուկն ար­ժա­նա­նում է Նրա ու­շադ­րու­թյա­նը, ա­պա որ­քա՜ն ա­ռա­վել Նա կսի­րի և հոգ կտա­նի մեր մա­սին։ Հի­շո­ղու­թյու­նը թու­լա­նում է, ե­թե այն չի մարզ­վում։ Նույն­ պես և մեր հա­վա­տը, հույ­սը և հա­մար­ձա­կու­թյու­նը թու­լա­նում են, քա­նի դեռ մենք չենք նա­յում Հի­սու­սին այն վստա­հու­թյամբ, ո­րով փոք­րիկ ե­րե­խան նա­յում է իր մո­ րը։ Նա­յե­լով Նրան՝ մենք փո­փոխ­վում ենք Նրա ար­դա­րու­թյամբ։ Թույլ մի՛ տվեք, որ ան­հա­վա­տու­թյան որևէ միտք սա­վառ­նի ձեր հոգևոր փոր­ձա­ռու­թյան վրա։ Տե­րը կլի­նի մեր զո­րու­թյու­նը և չա­փա­զանց մեծ պարգևը։ Նա­մակ 20, 1898թ. հուն­վա­րի 16, «­Քույր Քել­սիին»։ 19

հունվար

17 Սիր­ եք այն­պես, ինչ­պես Քրիս­տոսն է սի­րում

Սա եմ պատ­վի­րում ձեզ, որ ի­րար սի­րեք։ Հով­հան­նես 15.17։ Քրիս­տո­սի ա­ղոթ­քը (­Հով­հան­նես 17 գլխում) այն բա­րե­խո­սու­թյան պատ­կե­րումն է, ո­րը Նա կա­տա­րում է մեզ հա­մար Հոր առջև։ «Նրանց սուրբ ա­րա Քո ճշմար­տու­թյու­նով. Քո խոս­քը ճշմար­տու­թյուն է»,- ա­ղո­ թում էր Նա (հա­մար 17)։ «Ինչ­պես Դու Ինձ ու­ղար­կե­ցիր աշ­խարհ, Ես էլ նրանց ու­ղար­կե­ցի աշ­խարհ։ Եվ Ես նրանց հա­մար Իմ ան­ձը սուրբ եմ ա­նում, որ նրանք էլ ճշմար­տու­թյու­նով սրբված լի­նեն։ Բայց ոչ թե միայն նրանց հա­մար եմ ա­ղա­չում, այլ նրանց հա­մար էլ, որ նրանց խոս­քով կհա­վա­տան Ինձ։ Որ ա­մեն­քը մեկ լի­նեն, ինչ­պես Դու, Հայր, Ին­ձա­նում, և Ես Քե­զա­նում, որ նրանք էլ մե­զա­նում մեկ լի­նեն, որ աշ­խարհը հա­վա­տա, թե Դու ու­ ղար­կե­ցիր Ինձ։ Եվ Ես այն փառ­քը՝ որ Ինձ տվիր՝ նրանց տվի, որ մեկ լի­նեն՝ ինչ­պես մենք էլ մեկ ենք։ Ես նրան­ցում՝ և Դու Ին­ձա­նում, որ կա­տար­յալ լի­նեն միու­թյու­նում, որ­պես­զի աշ­խարհը գի­տե­նա, թե Դու ու­ղար­կե­ցիր Ինձ, և սի­րե­ցիր նրանց՝ ինչ­պես Ինձ սի­րե­ցիր» (հա­մար­ներ 18-23)։ Այ­սօր Նա, Ով բարձ­րաց­րել է այս ա­ղոթ­քը, բա­րե­խո­սում է Հոր ա­ռաջ մարդ ա­րա­ րած­նե­րի հա­մար, ում Նա փրկագ­նել է։ Նա նրանց ներ­կա­յաց­նում է Ե­հո­վա­յին՝ ա­սե­ լով. «Ես նրանց Իմ ձեռ­քի ա­փե­րի մեջ եմ փո­րագ­րել» (հա­մե­մա­տե՛ք Ե­սա­յիա 49.16)։ Սր­բա­գոր­ծու­մը պետք է գա ճշմար­տու­թյան մի­ջո­ցով. միա­բա­նու­թյու­նը Քրիս­ տո­սում՝ սա է Աստ­ծո նպա­տա­կը մեզ հա­մար։ Ի­րենց սրբա­գործ­մամբ և միա­բա­ նու­թյամբ քրիս­տոն­յա­նե­րը պետք է աշ­խար­հին ա­պա­ցու­ցեն, որ ի­րենց հա­մար կա­տար­յալ գործ է ի­րա­կա­նա­ցել Քրիս­տո­սի մեջ և Քրիս­տո­սի մի­ջո­ցով։ Այս­պի­սով, նրանք պետք է կրեն վկա­յու­թյու­նը, որ Աստ­ված ու­ղար­կեց Իր Որ­դուն մե­ղա­վոր­նե­ րին փրկե­լու հա­մար։ Թույլ կտա՞ք արդ­յոք, որ Քրիս­տո­սը շա­րու­նա­կի սրբա­գոր­ծու­ թյան այս հրաշ­քը ձեր սրտե­րում։ Դուք բո­լորդ կա­րող եք կա­տար­յալ լի­նել Նրա­նում։ Դուք ու­նեք այն հա­վաս­տիա­ցու­մը, որ ճշմար­տու­թյան մի­ջո­ցով սրբա­գոր­ծու­թյամբ կա­րող եք կա­տար­յալ լի­նել Քրիս­տո­սով: Փր­կի­չը ծա­նոթ է Իր զա­վակ­նե­րի մտա­վոր տա­ռա­պան­քին։ Նա գի­տի, թե եր­բեմներ­բեմն ինչ­պես են նրանց սրտե­րը վի­րա­վոր­վում և­ար­նա­հո­սում։ Նա կա­մե­նում է, որ վշտա­ցած­նե­րը սփոփ­վեն և­ օգ­նու­թյուն գտնեն։ Նա մեզ ա­սում է. «Ի­րար բե­ռը վեր ա­ռեք» (­Գա­ղա­տա­ցիս 6.2)։ «­Մենք որ զո­րա­վոր ենք՝ պետք է տկար­նե­րի տկա­ րու­թյու­նը վեր առ­նենք, և միայն մեր ան­ձե­րին հա­ճո չլի­նենք» (Հռո­մեա­ցիս 15.1)։ Անհ­րա­ժեշտ է, որ մենք պատ­շաճ կեր­պով վե­րա­բեր­վենք միմ­յանց, ե­թե նույ­նիսկ սա ա­նե­լը զո­հա­բե­րու­թյուն է պա­հան­ջում։ Քրիս­տոսն ան­սահ­ման զո­հա­բե­րու­թյուն է ա­րել մեզ հա­մար, և չ­պե՞տք է արդ­յոք մենք պատ­րաս­տա­կամ լի­նենք զո­հա­բե­րել ու­րիշ­նե­րի հա­մար։ Մեզ պատ­շա­ճում է զգույշ լի­նել, որ­պես­զի չվի­րա­վո­րենք կամ չխո­ցենք Աստ­ծո զա­վակ­նե­րի սրտե­րը, ո­րով­հետև դրա­նով մենք վի­րա­վո­րում և խո­ցում ենք Քրիս­տո­սի սիր­տը։ Նա­մակ 31, 1904թ. հուն­վա­րի 17, Ե­րեց և տի­կին Ջ. Ա. Բըր­դըն­նե­րին և դոկ­տոր և տի­կին Դ. Հ.Քրեսս­նե­րին։

20

Դի­մա­կա­յեք սա­տա­նա­յին

հունվար

18

Արդ հնա­զանդ­վեք Աստ­ծուն, հա­կա­ռակ կա­ցեք սա­տա­նա­յին, և նա կփախ­չի ձե­ զա­նից։ Հա­կո­բոս 4.7: Ե­վա­յին չնչին բան էր թվում ար­գել­ված ծա­ռից պտուղ պո­կե­լը. պտու­ղը հա­ճե­լի էր աչ­քին և քիմ­քին և ցան­կա­լի էր ու­տե­լու հա­մար։ Սա­կայն ինչ­պի­սի՜ սար­սա­փե­լի հետևանք­ներ։ Չն­չին բան չէր այդ­կերպ կորց­նել նվիր­վա­ծու­թյունն Աստ­ծուն։ Դա բա­ցեց վշտի դար­պաս­նե­րը դե­պի մեր աշ­խարհ։ Օ՜, որ­քան մեծ է մեկ սխալ քայ­լից ներ­խու­ժող չա­րի չա­փը։ Ե­կեք մեր աչ­քե­րը հա­ռենք ոչ թե երկ­րին, այլ դե­պի վեր՝ Երկն­քին։ Մենք պետք է անց­նենք վտանգ­նե­րի և դժ­վա­րու­թյուն­նե­րի մի­ջով՝ ա­մեն քայ­լա­փո­խի ա­ռաջ­խա­ղա­ցում գրան­ցե­լով, յու­րա­քանչ­յուր հա­կա­մար­տու­թյան մեջ հաղ­թա­նակ­ներ գրան­ցե­լով, ա­վե­լի ու ա­վե­լի վեր բարձ­րա­նա­լով. օդն ա­վե­լի է մաքր­ վում, երբ հո­գին ա­վե­լի ու ա­վե­լի է մո­տե­նում Երկն­քին։ Եր­կիրն այ­սօր ոչ մի գրավ­ չու­թյուն չու­նի։ Երկ­նա­յին բնա­տե­սա­րա­նը բաց­վում է ա­վե­լի մեծ պար­զու­թյամբ և գե­ղեց­կու­թյամբ։ Քրիս­տոն­յան տես­նում է պսա­կը, սպի­տակ հան­դեր­ձը, տա­վի­ղը, հաղ­թա­նա­կի ար­մա­վի ճյու­ղը. ան­մա­հու­թյու­նը նրան հա­սա­նե­լի է։ Այժմ եր­կի­րը կոր­չում է տե­սա­դաշ­տից: Ե­թե ան­գամ կորց­նենք ա­մեն ինչ, պետք է պա­հենք մեր խիղ­ճը մա­քուր և զ­գա­ յուն։ Երբ ձեզ խնդրում են գնալ այն­տեղ, որ­տեղ կա Աստ­ծուն վի­րա­վո­րե­լու նույ­նիսկ ա­մենչն­չին վտանգ, ա­նել այն, ին­չը չեք կա­րող ա­նել մա­քուր խղճով, մի՛ վա­խե­ցեք կամ երկմ­տեք։ Նա­յե՛ք ու­ղիղ գայ­թակ­ղի­չի աչ­քե­րի մեջ և­ ա­սե՛ք. «Ո՛չ, ես վտան­գի չեմ են­թար­կի իմ հո­գին որևէ աշ­խար­հա­յին գայ­թակ­ղու­թյան հա­մար։ Ես սի­րում եմ Աստ­ծուն և­երկ­յու­ղում Նրա­նից։ Ես չեմ հա­մար­ձակ­վի ա­նար­գել կամ անհ­նա­զանդ գտնվել Նրան աշ­խար­հի հարս­տու­թյուն­նե­րի կամ բազ­մա­թիվ աշ­խար­հա­յին բա­րե­ կամ­նե­րի սի­րո և բա­րե­հա­ճու­թյան հա­մար։ Ես սի­րում եմ Հի­սու­սին, Ով մա­հա­ցավ ինձ հա­մար։ Նա գնեց ինձ։ Ես Նրա ար­յամբ եմ գնված։ Ես հա­վա­տա­րիմ կմնամ Նրա պա­հանջ­նե­րին, և­ իմ օ­րի­նա­կը եր­բեք ոչ մե­կի հա­մար պարտ­քի ճիշտ ճա­ նա­պար­հից շեղ­վե­լու ա­ռիթ չի լի­նի։ Ես չեմ լի­նի սա­տա­նա­յի և մեղ­քի ծա­ռան։ Իմ կյան­քը պետք է լի­նի այն­պի­սին, որ դե­պի եր­կինք խո­յա­ցող վառ լույ­սի հե­տա­գիծ թող­նի»։ Աստ­ծո օգ­տին աս­ված ըն­դա­մե­նը մեկ բա­ռը, ա­մուր և լուռ դի­մա­կա­յու­թյու­նը կփրկի ոչ միայն ձեր հո­գին, այլև հար­յու­րա­վոր այլ հո­գի­ներ: Ե­կել է այն ժա­մա­նա­կը, երբ յու­րա­քանչ­յուր հո­գի պետք է կանգ­նի կամ ընկ­նի իր սե­փա­կան ար­ժա­նիք­նե­րի հա­մա­պա­տաս­խան։ Մի քա­նի ար­դար ա­րարք­ներ, մի քա­նի բա­րու պոռթ­կում­ներ մտքի կող­մից կա­րող են դիտ­վել որ­պես ար­դար լի­նե­լու վկա­յու­թյուն­ներ, սա­կայն Աստ­ված պա­հան­ջում է մեր սիրտն ամ­բող­ջա­պես։ Նա չի ըն­դու­նում կի­սատ նվիր­վա­ծու­թյուն։ Ողջ էու­թյամբ պետք է Նրան նվի­րա­բեր­վել, այ­լա­պես Նա չի ըն­դու­նի ըն­ծան։ Մենք հի­մա պետք է սո­վո­րենք հա­վատ­քի դա­սե­րը, ե­թե ցան­կա­նում ենք ա­մուր կանգ­նել այն փոր­ձու­թյան ժա­մա­նակ­նե­րում, ո­րը գա­լու է հա­մայն աշ­խար­հի վրա՝ փոր­ձե­լու երկ­րի ե­րե­սին ապ­րող­նե­րին։ Մենք պետք է ու­նե­նանք հե­րոս­նե­րի քա­ջու­ թյու­նը և նա­հա­տակ­նե­րի հա­վա­տը։ Նա­մակ 14, 1884թ. հուն­վա­րի 18, «եղ­բայր և քույր Նյու­տոն­նե­րին»՝ աշ­խար­հա­յին ըն­տա­նի­քի։ 21

հունվար

19

Ըն­տա­նի­քը խորհր­դա­նիշ

Ս­րա հա­մար կրկնում եմ իմ ծնկնե­րը մեր Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սի Հոր ա­ռաջ, Ո­րից ա­մեն նա­հա­պե­տու­թյուն երկն­քում և­ երկ­րումս ա­նուն է առ­նում։ Ե­փե­սա­ցիս 3.14, 15: Ե­կե­ղե­ցում ծա­ռա­յող­նե­րը նշա­նակ­ված են որ­պես Աստ­ծո հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցող­ ներ ե­կե­ղե­ցուն որ­պես Քրիս­տո­սի մար­մին խրա­տե­լու հա­մար։ Հայ­րե­րը և մայ­րե­րը, ով­քեր Աստ­ծո Խոս­քի կա­տա­րող­ներն են, Քրիս­տո­սի մարմ­նի մի մասն են։ Նրանք դաս­տիա­րա­կում և խ­րա­տում են ի­րենց ե­րե­խա­նե­րին Աստ­ծո Խոս­քի հա­մա­ձայն՝ մե­ծաց­նե­լով մի փոք­րիկ բա­նակ, ո­րը կկանգ­նի Քրիս­տո­սի զի­նան­շա­նի ներ­քո։ Նրանք Աստ­ծո վկա­ներն են՝ ցույց տա­լու աշ­խար­հին, որ ի­րենք ապ­րում են Սուրբ Հո­գու ա­ռաջ­նոր­դու­թյան ներ­քո։ Քրիս­տո­սը նրանց օ­րի­նակն է, և նրանք կրթում են ի­րենց ե­րե­խա­նե­րին, որ­պես­զի ճա­նա­չեն Աստ­ծուն։ Իր մատ­նու­մից և խա­չե­լու­թյու­նից ան­մի­ջա­պես ա­ռաջ Իր ա­շա­կերտ­նե­րի հա­մար ար­ված ա­ղոթ­քում Քրիս­տոսն ա­սաց. «­Սա է հա­վի­տե­նա­կան կյան­քը, որ ճա­նա­չեն Քեզ միայն ճշմա­րիտ Աստ­ված և Նրան, որ ու­ղար­կե­ցիր՝ Հի­սու­սին Քրիս­տո­սին» (­Հով­հան­նես 17.3)։ Չ­պե՞տք է արդ­յոք երկ­րի վրա ապ­րող յու­րա­քանչ­յուր ըն­տա­նիք լի­նի երկ­նա­յին ըն­տա­նի­քի խորհր­դա­նի­շը։ Չ­պե՞տք է արդ­յոք ա­մեն մի տ­նից լսվեն փա­ռա­բա­նու­թյան և­ե­րախ­տա­գի­տու­թյան եր­գեր։ Այն ըն­տա­նի­քը, ո­րի ան­դամ­նե­րը սի­րում են Աստ­ծուն և միմ­յանց, չեն բար­կա­ նում, եր­կայ­նա­միտ են, համ­բե­րա­տար, բա­րի, երկ­նա­յին ըն­տա­նի­քի խորհր­դա­նիշ է։ Ան­դամ­նե­րը գի­տակ­ցում են, որ կազ­մում են երկ­նա­յին մեծ միու­թյան մաս։ Նրանք սո­վո­րում են փո­խա­դարձ կախ­վա­ծու­թյան օ­րենք­նե­րով և վս­տա­հում ե­կե­ղե­ցու մեծ Գլ­խին։ Ե­թե նման ըն­տա­նի­քի ան­դամ­նե­րից մե­կը տա­ռա­պում է, տա­ռա­պում են բո­լոր մյուս­նե­րը։ Մե­կի տա­ռա­պան­քը հա­րու­ցում է մյուս­նե­րի տա­ռա­պան­քը։ Սա պետք է սո­վո­րեց­նի ե­րի­տա­սարդ­նե­րին հոգ տա­նել ի­րենց մար­մին­նե­րի մա­սին և­ ա­ղո­թել ա­ռողջ լի­նե­լու հա­մար, ո­րով­հետև երբ նրանք տա­ռա­պում են հի­վան­դու­ թյու­նից, ամ­բողջ ըն­տա­նիքն է տա­ռա­պում։ Այն տղա­մար­դիկ և կա­նայք, ով­քեր վճռել են ծա­ռա­յել Աստ­ծուն, կձգտեն կա­ռա­ վա­րել ի­րենց ըն­տա­նիք­ներն այն­պես, որ ճիշտ ներ­կա­յաց­նեն Քրիս­տո­սի կրո­նը։ Ե­րե­խա­նե­րը կսո­վո­րեն լի­նել կո­կիկ օգ­նա­կան­ներ, կի­սել տան հոգ­սե­րը՝ թույլ չտա­ լով ծնող­նե­րին կրել այն­պի­սի բեռ, որն ի­րենք կա­րող են թեթևաց­նել։ Այդ­պի­սով մոր և հոր գործն ա­վե­լի է հեշ­տա­նում։ Ամ­բողջ ըն­տա­նի­քը վա­յե­լում է իր ան­դամ­նե­րի օգ­տա­կա­րու­թյան օրհ­նու­թյու­նը։ Ին­չո՞ւ ծնող­նե­րը չեն գա­լիս Հի­սու­սի մոտ այն­պես, ինչ­պես ի­րենք կան՝ խնդրե­լով Նրա նե­րող շնորհն ու բժշկող զո­րու­թյու­նը։ Ին­չո՞ւ չեն խնդրում, որ­պես­զի ի­րենց տրվեն ու­նա­կու­թյուն­ներ, ո­րոնք նրանց կօգ­նեն ճիշտ ղե­կա­վա­րել ի­րենց ըն­տա­ նիք­նե­րը: Աստ­ված հու­սա­խաբ է լի­նում, երբ տղա­մար­դիկ և կա­նայք Իր հետ այն­պես չեն կապ­վում, որ նրանց միտ­քը, հո­գին և­ու­ժը վե­րահսկ­վեն Սուրբ Հո­գու կող­մից։ Այս­ տեղ՝ ներքևում գտնվող Աստ­ծո ըն­տա­նի­քը պետք է հա­մա­գոր­ծակ­ցի կա­տար­յալ ներ­դաշ­նա­կու­թյամբ Աստ­ծո նշա­նա­կած գոր­ծա­կա­լու­թյուն­նե­րի հետ մարդ­կա­յին բնա­վո­րու­թյունն աստ­վա­ծա­յին նմա­նու­թյամբ ձու­լե­լու գոր­ծում։ Ձե­ռա­գիր 1, 1899թ. հուն­վա­րի 19, «­Միա­բա­նու­թյուն, քա­ղա­քա­վա­րու­թյուն, սեր»։ 22

Օգ­նու­թյու­նը միայն Քրիս­տո­սով

հունվար

20

Ես քո Աստ­վածն եմ. Ես զո­րաց­րել եմ քեզ, նաև օգ­նել եմ քեզ, նաև քեզ հաս­տա­ տել եմ Իմ ար­դա­րու­թյան ա­ջով։ Ե­սա­յիա 41.10: Ես գի­տեմ, որ Աստ­ծո թա­գա­վո­րու­թյան բո­լոր փրկված­նե­րը ճա­կա­տա­մարտ ու­ նեն մղե­լու սա­տա­նա­յի դեմ, նաև գի­տեմ, որ նա կօգ­տա­գոր­ծի ա­մեն հնա­րա­վոր հնարք ձեզ ի­րե­նով ա­նե­լու, ո­րով­հետև ձեր մի­ջո­ցով նա կա­րող է վշտաց­նել մեզ, թու­լաց­նել մեր քա­ջու­թյու­նը և մեզ վրա դնել հո­գա­ծու­թյան բե­ռը։ Բայց ես ու­րախ եմ մեր ստա­ցած յու­րա­քանչ­յուր նա­մա­կի հա­մար. դրանք ար­տա­հայ­տում են նույն տեմ­պով շա­րու­նա­կե­լու և հա­վա­տի ճա­կա­տա­մար­տը մղե­լու ձեր վճռա­կա­նու­թյու­ նը։ Դուք ա­սում եք, որ սի­րում եք Հի­սու­սին և նպա­տակ ու­նեք ձեր կյան­քը Նրա ծա­ռա­յու­թյա­նը նվի­րա­բե­րել։ Թան­կա­գի՛ն ո­րո­շում է։ Որ­քան լավ պահ­պա­նեք ձեր քրիս­տո­նեա­կան շի­տա­կու­թյունն՝ ինք­նու­րույն ճա­ նա­չե­լու և հաս­կա­նա­լու կյան­քի ու փրկու­թյան ճա­նա­պար­հը, այն­քան աշ­խար­հի բոր­բոսն ա­վե­լի քիչ կազ­դի ձեր վրա։ Որ­քան շատ ի­մա­նաք Հի­սու­սի մա­սին, այն­քան ա­վե­լի շատ կցան­կա­նաք ի­մա­նալ և­այն­քան ա­վե­լի տգետ ձեզ կզգաք հա­վի­տե­նու­ թյա­նը վե­րա­բե­րող հար­ցե­րում։ Մեզ պա­կա­սում է ճիշտ հո­գին, սո­վո­րող հո­գին, ո­րը պատ­րաս­տա­կամ կլի­նի Քրիս­տո­սի դպրո­ցում սո­վո­րել խո­նար­հու­թյան և հե­զու­ թյան դա­սե­րը։ «Ին­ձա­նից սո­վո­րեք»,- ա­սաց երկ­նա­յին Ու­սու­ցի­չը,- «Ո­րով­հետև Ես հեզ եմ և սր­տով խո­նարհ և ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տու­թյուն կգտնեք։ Ո­րով­ հետև Իմ լու­ծը քաղցր է, և Իմ բե­ռը՝ թեթև» (­Մատ­թեոս 11.29, 30)։ Երբ փոր­ձում ենք կրել մեր սե­փա­կան բե­ռը և­երբ լուծ ենք ստեղ­ծում մեր սե­փա­ կան պա­րա­նոց­նե­րի հա­մար, լու­ծը դառ­նում է տա­ռա­պա­լից, իսկ բե­ռը՝ ծանր։ Մենք Քրիս­տո­սի հե­զու­թյան կա­րիքն ու­նենք, ին­չը մեզ հե­ռու կպա­հի ա­մեն չնչին ա­ռի­թով նյար­դայ­նա­նա­լուց։ Մենք կա­րող ենք ե­ռան­դով աշ­խա­տել, սա­կայն դա ամ­բող­ջը չէ, ինչ մեզ հար­կա­վոր է։ Մեզ պա­կա­սում է ի­րա­կան քրիս­տո­նեա­կան կա­րեկ­ցանք։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է սու­զել մեր ես-ը և մեր կամ­քը Քրիս­տո­սի կամ­քի մեջ, մեր աչ­ քե­րը հա­ռել մի­միայն Աստ­ծո փառ­քին, մշտա­պես ան­հանգս­տա­նալ և­ աշ­խա­տել Աստ­ծո պատ­վի և փառ­քի հա­մար։ Մեր սկզբունք­նե­րի ամ­րու­թյու­նը կփորձ­վի, և մեր հա­վա­տար­մու­թյան ու­ժը կա­ պա­ցուց­վի։ Ես ցան­կա­նում եմ, որ բո­լո­րը տես­նեն, ինչ­պես ես եմ տե­սել գայ­թակ­ղե­ լուն և մո­լո­րեց­նե­լուն ուղղ­ված սա­տա­նա­յի կտրուկ, ե­ռան­դուն, հա­մառ աշ­խա­տան­ քը։ Նրա զգո­նու­թյու­նը եր­բեք չի թու­լա­նում։ Նա պատ­րաստ է հաս­նե­լու հո­գի­նե­րին, քա­նի որ նրանք ու­շա­դիր չեն և չեն հետևում այն նա­խազ­գու­շա­ցում­նե­րին, ո­րոնք Աստ­ված տվել է ի­րենց։ Ինչ­քա՜ն շա­տերն են հրա­վի­րում թշնա­մուն գայ­թակ­ղե­լու ի­րենց։ Նրանք այն­պես ան­փույթ են ապ­րում, որ դառ­նում են հեշտ որս։ Նրանք լայ­ նո­րեն բա­ցում են ի­րենց հո­գու ամ­րո­ցի դռնե­րը և ներս են հրա­վի­րում թշնա­մուն` հայտն­վե­լով ծու­ղա­կում: Մենք պետք է մնանք այն­պի­սին, ինչ­պի­սին Աստ­ված է նա­խա­տե­սել, որ մենք լի­նենք՝ հա­վա­քե­լով լույ­սի աստ­վա­ծա­յին շո­ղերն ար­դա­րու­թյան Որ­դուց և տա­րա­ ծե­լով դրան­ք եր­կի­րը ծած­կող բա­րո­յա­կան խա­վա­րի մեջ։ Նա­մակ 8ա, 1879թ. հուն­ վա­րի 20, Էդ­սոն և Էմ­մա Ուայ­թե­րին։ 23

հունվար

21

Կ­յան­քը, որ շա­րու­նակ­վում է

Դարձ­յալ նման է երկն­քի ար­քա­յու­թյու­նը ծո­վը գցված ուռ­կա­նի, որ ա­մեն տե­սա­ կից ժո­ղո­վում է։ Մատ­թեոս 13.47։ Մենք ա­ռատ վկա­յու­թյուն­ներ ու­նենք, որ Աստ­ծո ե­կե­ղե­ցում ցո­րե­նի հետ ա­ճում է նաև ո­րոմ։ Ե­կե­ղե­ցում կան ան­կեղծ քրիս­տոն­յա­ներ, ինչ­պես նաև գաղջ քրիս­ տոն­յա­ներ։ Ս­րանք ու­նեն ճշմար­տու­թյու­նը ճա­նա­չե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն։ Աստ­ծո Խոս­քը ներ­կա­յաց­վում է նրանց, նրանք մաս­նակ­ցում են տո­նա­կան ճաշ­կե­րույթ­ նե­րին, ինչ­պես Հու­դան մաս­նակ­ցեց Զատ­կին, սա­կայն, ինչ­պես Հու­դան, նրանք չեն ու­տում կյան­քի Խոս­քը։ Ոչ ոք չի կա­րող ստի­պել նրանց ու­տել հա­վեր­ժա­կան կյան­քի Խոս­քը՝ կա­տա­րել ա­պաշ­խա­րու­թյան լուրջ աշ­խա­տանք, որ­պես­զի նրանք ձեռք բե­րեն քրիս­տո­նեա­կան փոր­ձա­ռու­թյուն և­ ար­մա­տա­նան ու հիմ­նա­վոր­վեն ճշմար­տու­թյան մեջ։ Պետք չէ ճնշվել և վ­հատ­վել այն մտքից, որ ե­կե­ղե­ցում հա­վաք­վում են լավն ու վա­տը միա­սին։ Հու­դան հա­մար­վում էր ա­շա­կերտ։ Նա ու­ներ այն բո­լոր ա­ռա­վե­ լու­թյուն­նե­րը, որ մարդ կա­րող էր ու­նե­նալ: Ու ­թեև նա լսում էր ճշմար­տու­թյու­նը և­այն­քան պար­զո­րեն շա­րադր­ված սկզբունք­նե­րը, այ­դու­հան­դերձ, Քրիս­տո­սը գի­ տեր, որ նա չի ըն­դու­նել ճշմար­տու­թյու­նը։ Նա չէր կե­րել ճշմար­տու­թյու­նը։ Այն չէր դար­ձել նրա մի մա­սը։ Նրա հին սո­վո­րու­թյուն­ներն ու ա­րարք­նե­րը մշտա­պես գլուխ էին բարձ­րաց­նում։ Սա­կայն Քրիս­տո­սը բռնի մի­ջոց­ներ չէր գոր­ծադ­րում Հու­դա­յին ա­շա­կերտ­նե­րից բա­ժա­նե­լու հա­մար։ Բո­լոր նրանք, ով­քեր փոր­ձում են ճշմա­րիտ ծա­ռա­յու­թյուն մա­տու­ցել Աստ­ծուն, շփո­թու­թյուն­նե­րի ա­ռաջ կկանգ­նեն։ Սա­կայն մի՛ մտա­ծեք ձա­խող­ման մա­սին։ Մի՛ խո­սեք հու­սա­հա­տու­թյու­նից։ Թող բո­լո­րը միա­նան մեր երկ­նա­յին Հոր կամ­քը կա­ տա­րե­լու գոր­ծում։ Ե­թե մենք քրիս­տոն­յա­ներ ենք, չենք կա­րող հետևել աշ­խար­հի քա­ղա­քա­կա­նու­թյա­նը։ «Գր­ված է» ար­տա­հայ­տու­թյու­նը պետք է լի­նի մեր մշտա­կան խորհր­դա­կա­նը։ Այն, ինչ ա­նում են ա­նաստ­ված մար­դիկ, չպետք է ա­ռաջ­նոր­դի մեզ։ Մար­դիկ այն­պես են վար­վում, ա­սես Աստ­ծո ո­րո­շում­նե­րը չե­ղար­կե­լու հա­տուկ ա­զա­տու­թյուն են ստա­ցել։ Ա­վե­լի մեծ քննա­դատ­ներն ի­րենց դնում են Աստ­ծո տե­ղը և ս­տու­գում են Աստ­ծո խոս­քը՝ ուղ­ղե­լով կամ հաս­տա­տե­լով այն։ Այս կերպ բո­լոր ազ­գե­ րը ներգ­րավ­վում են Բա­բե­լո­նի պոռն­կու­թյան գի­նին խմե­լու գոր­ծի մեջ։ Այս մեծ քննա­ դատ­ներն ի­րե­րը հար­մա­րեց­րել են այս վեր­ջին օ­րե­րի հերձ­վա­ծո­ղու­թյուն­նե­րին։ Ե­թե նրանք ի զո­րու չեն լի­նում տա­պա­լել, չա­րա­շա­հել ու շա­հար­կել Աստ­ծո Խոս­քը, ե­թե չեն կա­րո­ղա­նում ծռել այն մարդ­կա­յին սո­վո­րու­թյուն­նե­րի, ա­պա քան­դում են այն։ Բո­լոր նրանք, ով­քեր Աստ­ծո Խոս­քի կա­տա­րող­ներ են, ա­ռա­տա­պես կօրհն­վեն։ Ինչ խա­չեր էլ բարձ­րաց­նեն, ինչ կո­րուստ­ներ էլ կրեն, ինչ­պի­սի հե­տապն­դում­նե­ րից էլ տա­ռա­պեն, ե­թե նույ­նիսկ դա լի­նի ի­րենց ժա­մա­նա­կա­վոր կյան­քի կո­րուս­տը, նրանք ա­ռա­տո­րեն փոխ­հա­տուց­վում են, քա­նի որ ի­րենց հա­մար ա­պա­հո­վել են այն կյան­քը, ո­րը հա­մե­մատ­վում է Աստ­ծո կյան­քի հետ։ Քրիս­տո­սի հա­մար ի­րենց կյան­քը կորց­նե­լիս նրանք ձեռք են բե­րում մի կյանք, ո­րը ձգվում է հա­վիտ­յան դա­ րեր։ Նրանք քայ­լում են լույ­սի Հոր հրա­հանգ­նե­րի ներ­քո, Ում մեջ փո­փո­խում կամ դարձ­ված­քի շուք չկա։ Նրանք կտես­նեն Նրա դեմ­քը, և Նրա ա­նու­նը կլի­նի նրանց ճա­կատ­նե­րին։ Նա­մակ 48, 1897թ. հուն­վա­րի 21, «­Դա­նիելս և Սեյլս­բը­րի եղ­բայր­նե­ րին»՝ ա­ռա­ջա­տար գոր­ծիչ­նե­րին Ավստ­րա­լիա­յում։ 24

Ես Աստ­ծո զա­վակ եմ

հունվար

22

Եվ ե­թե որ­դիք՝ ա­պա ժա­ռանգ­ներ էլ, Աստ­ծո ժա­ռանգ­ներ և Քրիս­տո­սի ժա­ռան­ գա­կից­ներ. որ ե­թե Նրա չար­չա­րանք­նե­րին կցորդ ենք՝ փառ­քին էլ մաս­նա­կից լի­նենք։ Հռո­մեա­ցիս 8.17։ Շ­նոր­հի ազ­դե­ցու­թյու­նը պետք է փափ­կաց­նի սիր­տը, կա­տա­րե­լա­գոր­ծի և մաք­ րա­գոր­ծի զգաց­մունք­նե­րը՝ տա­լով երկ­նա­յին ծնունդ ու­նե­ցող նրբան­կա­տու­թյուն և պատ­շա­ճու­թյան զգա­ցո­ղու­թյուն։ Քրիս­տոն­յան չի կա­րող ինք­նա­մե­ծար լի­նել, քա­նի որ դա քրիս­տո­սան­ման վար­քա­գիծ չէ։ Աշ­խար­հի Փր­կի­չը, մե­ղա­վոր­նե­րի Փո­խա­րի­ նողն ու Ե­րաշ­խա­վորն ա­սում է. «Ինձ մոտ ե­կեք, ա­մեն վաս­տա­կած­ներ և բեռ­նա­ վոր­ված­ներ, և Ես հան­գիստ կտամ ձեզ» (­Մատ­թեոս 11.28): Սա­կայն ե­կե՛ք մշտա­պես մտա­պա­հենք, որ հեզ ու խո­նարհ Հի­սուսն ու­նի նվա­ճո­ղի ո­գի և նպա­տա­կաս­լա­ցու­թյուն։ Այն լայն տի­րա­պե­տու­թյուն­նե­րը, ո­րոնց վրա գե­րիշ­ խում են երկ­րա­յին տի­րա­կալ­նե­րը, Նրա շնոր­հի, Նրա սի­րո ար­տա­հայ­տու­թյան և Նրա փառ­քի դրսևոր­ման գո­յու­թյան հա­մար պատ­շաճ հող չեն ստեղ­ծում։ Նա, ով Տեր Հի­ սուս Քրիս­տո­սին սի­րում է ճշմար­տա­ցիո­րեն և­ ան­կեղ­ծու­թյամբ, կսի­րի նաև նրանց, ում փրկե­լու հա­մար Քրիս­տո­սը մա­հա­ցավ, և­ե­ռան­դուն կեր­պով ըն­դա­ռաջ կգնա յու­ րա­քանչ­յուր հնա­րա­վո­րու­թյան՝ ծա­ռա­յե­լու Քրիս­տո­սին ի դեմս Նրա ա­շա­կերտ­նե­րի։ Ե­կեք նա­յենք մեր կյան­քին որ­պես Աստ­ծո որ­դի­ներ և դուստ­րեր, որ­պես Հի­սուս Քրիս­տո­սի հա­մա­գոր­ծա­կից­ներ՝ ապ­րե­լով վեհ նպա­տա­կի հա­մար։ Մենք Հի­սուս Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյան նե­րա­կա­յա­ցու­ցիչ­ներն ենք և պետք է ծա­ռա­յենք Նրան անմ­նա­ցորդ նվի­րու­մով։ Մենք ոչ միայն կբա­ցա­հայ­տենք այն փաս­տը, որ սի­րում ենք Աստ­ծուն, այլ նաև Նրա սուրբ բնա­վո­րու­թյան հա­մա­պա­տաս­խան՝ կապ­րենք մա­քուր, կա­տար­յալ կյանք։ Եվ ու­րեմն, ան­բիծ ապ­րենք, ո­րով­հետև, նա­յե­լով Հի­սու­ սին, տես­նում ենք կա­տա­րե­լու­թյան մարմ­նա­ցու­մը Նրա­նում, իսկ այն մե­ծա­գույն Ա­ռանց­քը, Ում վրա կենտ­րո­նա­ցած է հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի և­եր­ջան­կու­թյան մեր հույ­սը, կա­ռաջ­նոր­դի մեզ դե­պի միա­բա­նու­թյուն և ներ­դաշ­նա­կու­թյուն։ Մեր ապ­րած կյանքն այժմ պետք է բնու­թագր­վի առ Հի­սուս Քրիս­տոս ու­նե­ցած մեր հա­վա­տով։ Ե­թե մենք Քրիս­տո­սի հետևորդ­ներն ենք, մեր կյան­քը կար­կատ­ված չի լի­նի փոք­րիկ, է­ժան ջղաձ­գա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րից, ո­րոնք բխում են հան­ գա­մանք­նե­րից և շր­ջա­պա­տից՝ բար­կաց­նող գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րից, զգաց­մունք­նե­ րի՝ մեր վրա գե­րիշ­խե­լու թողտ­վու­թյու­նից, փոքր զայ­րույթ­նե­րից բա­վա­կա­նու­թյուն ստա­նա­լուց, ու­րիշ­նե­րի վրա սխալ­նե­րի ո­րո­նու­մից, նա­խան­ձից և­ ե­սա­սի­րա­կան սնա­փա­ռու­թյու­նից։ Այս ա­մե­նը մեզ դուրս է մղում Հի­սուս Քրիս­տո­սի միա­բան կյան­քի հետ ներ­դաշ­նա­կու­թյու­նից, և մենք չենք կա­րող հաղ­թա­նա­կող­ներ լի­նել, ե­թե պահ­պա­նենք այս ա­րատ­նե­րը: Երբ կյան­քում տա­րա­տե­սակ հան­գա­մանք­նե­րի ազ­դե­ցու­թյամ­բ ա­սում ենք բա­ ռեր, ո­րոնք միտ­ված են խո­ցել և վի­րա­վո­րել հո­գին, ա­սե՛ք ինք­ներդ ձեզ. «Ես Աստ­ծո զա­վակ եմ և ժա­ռանգ Հի­սուս Քրիս­տո­սի հետ, Աստ­ծո գոր­ծըն­կեր։ Այդ իսկ պատ­ ճա­ռով չպետք է ու­նե­նամ է­ժան միտք, ո­րը հեշ­տու­թյամբ տրվում է վի­րա­վո­րան­ քին, մտա­ծեմ միայն իմ մա­սին, քա­նի որ սա բնա­կա­նոն կեր­պով կզար­գաց­նի ան­ ներ­դաշ­նակ բնա­վո­րու­թյուն։ Այն ա­նար­ժան է իմ վեհ կանչ­վա­ծու­թյա­նը։ Երկ­նա­յին Հայրն ինձ տվել է իմ գոր­ծը, թող որ ես ար­ժա­նի լի­նեմ Նրա վստա­հու­թյա­նը»։ Նա­ մակ 78, 1893թ. հուն­վա­րի 22, Է. Ջ. Վա­գո­նե­րին՝ ա­կա­նա­վո­ր ծա­ռա­յո­ղին։ 25

հունվար

23

Անս­խա­լա­կան հա­վաս­տիա­ցում

Եվ ի­մաս­տուն­նե­րը պի­տի փայ­լեն երկն­քի հաս­տա­տու­թյան լույ­սի պես և շա­տե­ րին ար­դա­րու­թյան ա­ռաջ­նոր­դող­նե­րը՝ աստ­ղե­րի պես հա­վիտ­յանս հա­վի­տե­նից։ Դա­նիել 12.3: Շա­տե­րը, շատ շա­տե­րը սար­սա­փե­լի կեր­պով կզար­մա­նան, երբ Տե­րը գի­շեր­վա գո­ղի պես հան­կար­ծա­կի գա։ Ե­կե՛ք ար­թուն կե­նանք և­ ա­ղո­թենք, որ­պես­զի, հան­ կար­ծա­կի գա­լով, Նա մեզ քնած չգտնի։ Սիրտս խո­րա­պես տակ­նուվ­րա է լի­նում, երբ խոր­հում եմ այն մա­սին, թե որ­քան շատ բան ու­նենք ա­նե­լու ան­հե­տա­ցող հո­գի­նե­րի հա­մար։ «­Շա­տե­րը պի­տի քննեն, և գի­տու­թյու­նը պի­տի շա­տա­նա» (­Դա­նիել 12.4) Դա­նիե­լի կան­խա­գու­շա­կու­թյու­նը պետք է ի­րա­կա­նա­նա մեր՝ նա­խազ­գու­շաց­ման լու­ րը տա­լով, շա­տե­րը պետք է տե­ղե­կա­նան մար­գա­րեա­կան հաս­տատ խոս­քի մա­սին։ Հո­գի­նե­րի փրկու­թյու­նը պետք է լի­նի մեզ հա­մար ու­շադ­րու­թյան ար­ժա­նի ա­ռա­ ջին բա­նը։ Ես ան­հանգս­տա­նում եմ, երբ տես­նում եմ շա­տե­րին ժա­մա­նա­կա­վոր բա­րե­կե­ցու­թյամբ ու­րա­խա­նա­լիս, քա­նի որ աշ­խար­հա­յին գան­ձեր ու­նե­ցող­նե­րը հազ­վա­դեպ են ե­ռան­դուն կեր­պով փոր­ձում ձեռք բե­րել երկ­նա­յի­նը։ Նրանք գայ­ թակ­ղու­թյան և ծու­ղա­կի, ինչ­պես նաև բա­զում հի­մար և վ­նա­սա­կար ցան­կու­թյուն­ նե­րի մեջ ընկ­նե­լու վտան­գի մեջ են, ո­րոնք մար­դուն հասց­նում են կոր­ծան­ման։ Մեզ հար­կա­վոր է «Այս­պես է ա­սում Տե­րը» գա­ղա­փա­րի վրա ա­վե­լի հաս­տա­տուն ա­պա­վի­նում։ Ե­թե մենք դա ու­նե­նանք, չենք վստա­հի զգաց­մունք­նե­րին և չենք կա­ռա­ վար­վի դրան­ցով։ Աստ­ված խնդրում է մեզ մնալ Իր սի­րո մեջ։ Մեր ա­ռա­վե­լու­թյունն է ի­մա­նալ Աստ­ծո Խոս­քը որ­պես վստա­հե­լի և փորձ­ված ու­ղե­ցույց, ինչ­պես նաև անս­ խա­լա­կան հա­վաս­տիա­ցում։ Ե­կե՛ք աշ­խա­տենք հար­ցի հա­վատ­քի տե­սանկ­յան վրա։ Ե­կե՛ք հա­վա­տանք, վստա­հենք և խո­սենք հա­վա­տի, հույ­սի ու ­հա­մար­ձա­կու­թյան մա­սին։ Թող որ Աստ­ծո փա­ռա­բա­նու­թյու­նը լի­նի մեր սրտե­րում և մեր շուր­թե­րին ա­վե­լի հա­ճախ, քան այն կա։ «­Գո­հու­թյան պա­տա­րագ մա­տու­ցա­նո­ղը փա­ռա­վո­րում է Ինձ» (­Սաղ­մոս 50.23)։ Պա­հե՛ք ձեր միտքն Աստ­ծո վրա և ճա­նա­չե՛ք Քրիս­տո­սի սե­ րը, ինչ­պես Աստ­ծո Խոսքն է բա­ցա­հայ­տում այն։ Այս Խոս­քը կյանք է։ Խո­սե՛ք Քրիս­տո­ սի մա­սին, կան­չե՛ք ու­րիշ­նե­րին տես­նե­լու Նրան որ­պես ձեր Փր­կագ­նող։ Մեր ա­ռա­վե­լու­թյունն է մնալ ակ­տիվ, կեն­դա­նի հա­վա­տի մեջ առ Քրիս­տո­սը՝ կյանք Տ­վո­ղը։ Մեր ա­ռա­վե­լու­թյունն է ա­մեն սուր­բե­րի հետ ի­մա­նալ, թե ինչ է եր­կա­ րու­թյու­նը, խո­րու­թյու­նը և բարձ­րու­թյու­նը, և ճա­նա­չել Աստ­ծո սե­րը, որ ա­մեն գի­ տու­թյու­նից գե­րա­զանց է, որ Աստ­ծո ա­մեն լիու­թյու­նով լցվենք։ Ե­կե՛ք նա­յենք Քրիս­ տո­սին ինչ­պես Մե­կը, Ում մեջ բնակ­ված է ա­մեն լիու­թյու­նը։ Նա­յե­լով Նրան որ­պես մեր անձ­նա­կան Փր­կիչ՝ գնա­հա­տենք Նրա փրկա­րար շնոր­հի ար­ժե­քը, խոր­հենք Հի­սու­սի մա­սին ա­վե­լի շատ, քան դա ա­նում ենք, թույլ տանք, որ Նրա փա­ռա­բա­ նու­թյու­նը լցնի մեր սրտե­րը, խո­սենք այն սի­րո մա­սին, որն այդ­քան ա­ռա­տո­րեն դրսևոր­վել է մեր նկատ­մամբ։ Մենք ան­շուշտ ու­նենք ա­մեն պատ­ճառ Աստ­ծուն փա­ռա­բա­նե­լու հա­մար սրտով, հո­գով և ձայ­նով՝ ա­սե­լով «Ես կփա­ռա­բա­նեմ Տի­րո­ ջը Իր մե­ծա­գույն սի­րո հա­մար, ո­րով սի­րեց ինձ»։ Մե­ծա­րե՛ք Նրան՝ Գող­գո­թա­յի Քրիս­տո­սին, մե­ծա­րե՛ք Նրան, որ­պես­զի աշ­խար­հը տես­նի Նրան։ Խո­սե՛ք Նրա բա­րու­թյան մա­սին, եր­գե՛ք Նրա սի­րո մա­սին և տ­վե՛ք Նրան ձեր սրտի ա­մե­նա­խո­րը ե­րախ­տա­գի­տու­թյու­նը։ Նա­մակ 12, 1907թ. հուն­վա­ րի 23, «Եղ­բայր և քույր Նի­կո­լա­նե­րին»։ 26

Ու­րա­խու­թյուն, ոչ թե մռայ­լու­թյուն

հունվար

24

Ծա­ռա­յեք Տի­րոջն ու­րա­խու­թյու­նով, ե­կեք Նրա ե­րե­սի ա­ռաջ ցնծու­թյու­նով։ ... Մ­տեք Նրա դռնե­րը գո­հու­թյու­նով, Նրա սրահ­նե­րը փա­ռա­բա­նու­թյու­նով, գո­հա­ ցեք Նրա­նից և­օրհ­նեք Նրա ա­նու­նը։ Սաղ­մոս 100.2-4։ Թող ե­կե­ղե­ցու յու­րա­քանչ­յուր ան­դամ ծնկի գա Աստ­ծո ա­ռաջ, երբ Նրա տա­ճա­ րում է, և Նրան նվի­րի այն, ին­չը Նրան է պատ­կա­նում, ին­չը Նա գնել է Քրիս­տո­սի ար­յամբ: Աստ­ված կօրհ­նի բո­լո­րին, ով­քեր այս կերպ ի­րենց կպատ­րաս­տեն Նրա ծա­ռա­ յու­թյան հա­մար։ Նրանք կհաս­կա­նան ինչ ա­սել է ու­նե­նալ Հո­գու հա­վաս­տիա­ցու­մը, ո­րով­հետև ըն­դու­նել են Քրիս­տո­սին հա­վա­տով։ Քրիս­տո­սի կրո­նը շատ ա­վե­լին է, քան մեղ­քի թո­ղու­թյու­նը։ Այն նշա­նա­կում է վեր առ­նել մեզ­նից մեր մեղ­քե­րը և դա­ տարկ ա­նո­թը լցնել Սուրբ Հո­գով։ Այն նշա­նա­կում է աստ­վա­ծա­յին լու­սա­վո­րու­թյուն, ու­րա­խու­թյուն Աստ­ծո մեջ։ Այն նշա­նա­կում է ես-ից ա­զա­տագր­ված և Քրիս­տո­սի մշտա­կան ներ­կա­յու­թյամբ օրհն­ված սիրտ։ Մեզ հար­կա­վոր են քրիս­տո­նեու­թյան կեն­սա­կան­ հատ­կա­նիշ­նե­րը, և­ երբ դրանք ու­նե­նանք, ե­կե­ղե­ցին կլի­նի կեն­դա­նի, ակ­տիվ և գոր­ծուն։ Կն­կատ­վի շնոր­հի աճ, ո­րով­հետև Ար­դա­րու­թյան Ա­րե­գա­կի պայ­ ծառ շո­ղե­րը կներ­թա­փան­ցեն մտքի անկ­յուն­նե­րը։ Ե­կե՛ք ան­հա­վա­տու­թյան խա­վա­րը չբե­րենք ե­կե­ղե­ցի։ Ե­կե՛ք պատ­րաս­տենք մեր լապ­տեր­նե­րը՝ ո­րո­նե­լով յու­ղի թարմ պա­շար, քա­նի դեռ ուշ չէ։ Մեր ի­րա­վունքն ու մեր ա­ռա­վե­լու­թյունն է ցրել մռայլ հու­սալ­քու­թյու­նը։ Երբ մենք գնում ենք երկր­պա­ գու­թյան տուն, գնանք ու­րա­խու­թյամբ, չէ՞ որ գնում ենք հան­դի­պե­լու Աստ­ծո և Նրա ժո­ղովր­դի հետ։ Թույլ մի՛ տվեք, որ քննա­դա­տու­թյան որևէ նշույլ մտնի ձեր միտք ու տան­ջի ձեզ, քա­նի որ սա­տա­նան մոտ է։ Նա կա­նի այդ գործն ա­ռանց ձեր օգ­նու­թյան։ Մեր­ժե՛ք հա­մա­գոր­ծակ­ցել ձեր եղ­բայր­նե­րին մե­ղադ­րո­ղի հետ։ Հա­վա­քե՛ք լույ­սի յու­րա­քանչ­ յուր շող և հե­տո ո­րո­նե՛ք նրանց, ով­քեր օգ­նու­թյան կա­րիք ու­նեն, և տ­վե՛ք այդ լույ­սը նրանց։ Աստ­ված ա­սում է. «­Դուրս գնա ճա­նա­պարհ­նե­րը և ցան­գե­րը և ս­տի­պիր, որ մտնեն, որ իմ տու­նը լցվի» (­Ղու­կաս 14.23): Տերն ա­ռա­տա­պես կօրհ­նի Իր փորձ­ված և­ ընտր­յալ զա­վակ­նե­րին, ե­թե նրանք հա­մա­գոր­ծակ­ցեն Իր հետ։ Երբ Սուրբ Հո­գին եր­կիր ե­կավ Պեն­տե­կոս­տեի օ­րը, այն նման էր սլա­ցող, հզոր քա­մու։ Այն տրվեց անխ­նա չա­փա­բաժ­նով և լց­րեց այն ողջ տա­րած­քը, որ­տեղ նստած էին ա­շա­կերտ­նե­րը։ Սուրբ հո­գին նույն կերպ մեզ կտրվի, երբ մեր սրտե­րը պատ­րաստ լի­նեն ըն­դու­նել այն։ Երբ հան­դի­պում եք Տի­րոջ հետ, ա­սե՛ք. «Ես Տի­րոջ տանն եմ, և­ ես ցան­կա­նում եմ, որ իմ եղ­բայր­նե­րի նկատ­մամբ տա­ծած բո­լոր չար մտքե­րը, ողջ անվս­տա­հու­ թյունն ու փնթփնթո­ցը վե­րա­նա»։ Այս­տեղ մենք հան­դի­պել ենք Աստ­ծուն, Ով «այն­ պես սի­րեց աշ­խար­հը, որ Իր միա­ծին Որ­դուն տվեց, որ ա­մեն Նրան հա­վա­տա­ցո­ղը չկոր­չի, այլ հա­վի­տե­նա­կան կյանք ու­նե­նա» (­Հով­հան­նես 3.16)։ Ձե­ռա­գիր 2, 1899թ. հուն­վա­րի 24, «Ա­վե­լի մեծ նվիր­ման կա­րի­քը»։

27

հունվար

25

Մեր լիի­րավ Փր­կի­չը

Ս­րանք պա­տե­րազմ կա­նեն Գա­ռի հետ, և Գա­ռը կհաղ­թի նրանց, ո­րով­հետև տե­ րե­րի Տեր է և թա­գա­վոր­նե­րի Թա­գա­վոր. և նրանք, որ Նրա հետ են, կոչ­ված, ընտր­ված և հա­վա­տա­րիմ են։ Հայտ­նու­թյուն 17.14: Ի՞նչ է կյան­քը։ Կ­յան­քը միակ ճշմա­րիտ Աստ­ծուն կանգ­նեց­ված հու­շար­ձան է։ Ա­րար­ման գոր­ծը եր­բեք չի կա­րող բա­ցատր­վել գի­տու­թյամբ։ Ի՞նչ բա­նա­կա­նու­թյուն կա­րող է բա­ցատ­րել կյան­քի գի­տու­թյու­նը։ Կա­րո՞ղ ենք ա­սել, որ նյու­թա­պաշտ­նե­ րը տեղ չու­նեն Աստ­ծո գո­յու­թյան հա­մար։ Չոր­րորդ պատ­վի­րա­նը հայ­տա­րա­րում է հա­մայն տիե­զեր­քին, չըն­կած աշ­խարհ­նե­րին և մեր ըն­կած աշ­խար­հին, որ Աստ­ ված ա­րա­րեց աշ­խար­հը վեց օ­րում և յո­թե­րորդ օ­րը հանգս­տա­ցավ։ Այն­տեղ տրված վկա­յու­թյու­նը տեղ չի թող­նում թե­րա­հա­վա­տու­թյան հա­մար։ Քրիս­տո­սը՝ երկ­նա­յին պա­լատ­նե­րի Հրա­մա­նա­տա­րը, սո­վոր էր ստա­նա­լու հրեշ­ տակ­նե­րի ծա­ռա­յու­թյունն ու երկր­պա­գու­թյու­նը։ Եվ այս երկ­րում Իր կյան­քի ա­մեն մի ակն­թար­թում Նա կա­րող էր Իր Հո­րից տաս­ներ­կու լե­գեոն հրեշ­տակ­ներ խնդրել։ Սա­կայն Իր աստ­վա­ծա­յին ար­տո­նու­թյուն­ներն ի ցույց դնե­լու ոչ մի կա­շառք, ոչ մի գայ­թակ­ղու­թյուն չկա­րո­ղա­ցան ստի­պել Նրան շեղ­վել Աստ­ծո նա­խա­տե­սած ա­րա­ հե­տից։ Մե­ծա­գույն նրբան­կա­տու­թյուն և խո­րա­ման­կու­թյուն էր դի­տարկ­վում սա­ տա­նա­յի որ­դեգ­րած ռազ­մա­վա­րու­թյան մեջ։ Ե­րեք ան­գամ թշնա­մին փոր­ձեց հաղ­ թա­նակ տա­նել Քրիս­տո­սի նկատ­մամբ։ Նա հար­ձակ­վեց Նրա վրա ա­խոր­ժա­կի տե­սանկ­յու­նից։ Փոր­ձեց շո­յել Նրա հպար­տու­թյու­նը։ Նա Նրա առջև ներ­կա­յաց­րեց այս աշ­խար­հի ա­մե­նա­գայ­թակ­ղիչ տե­սա­րան­նե­րը։ Նա մար­տահ­րա­վեր նե­տեց Քրիս­տո­սին, որ­պես­զի վեր­ջինս ա­պա­ցու­ցեր Իր՝ Աստ­ծո Որ­դի լի­նե­լը։ Քրիս­տո­սը նրան ոչ մի ա­պա­ցույց չտվեց, այլ ար­դա­րա­ցիո­րեն պահ­պա­նեց Իր ար­ժա­նա­պատ­ վու­թյու­նը որ­պես Մե­կը, Ում Աստ­ված վստա­հել էր ողջ իշ­խա­նու­թյու­նը։ Այ­սօր սա­տա­նան մեծ իշ­խա­նու­թյուն ու­նի աշ­խար­հում։ Նրան թույլ է տրվել ձեռք բե­րել այս երկ­րի սե­փա­կա­նա­տի­րոջ ի­րա­վուն­քը միայն նա­խանշ­ված ժա­մա­նա­ կով։ Այս ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծում, երբ գե­րիշ­խում է ա­նօ­րե­նու­թյու­նը, մարդ­կանց ընտ­րու­թյուն կա­տա­րե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն է տրվում։ Ա­մեն հնա­րա­վոր ձևով սա­ տա­նան փոր­ձում է լայն ճա­նա­պար­հը գրա­վիչ, իսկ նեղ ճա­նա­պար­հը վշտա­լի, ստո­րա­ցու­ցիչ և դա­տա­պար­տե­լի դարձ­նել։ Նա մշա­կում է հնա­րա­գետ ծրագ­րեր՝ գայ­թակ­ղե­լու մարդ­կանց բա­վա­րա­րել ի­րենց ա­խոր­ժա­կը։ Է­ժան, չբա­վա­րա­րող հա­ճույք­նե­րը դառ­նում են ա­մեն ինչ և հան­դի­պում ա­մեն ին­չում այս այ­լա­սեր­ված դա­րում։ Սա­տա­նան հրա­պու­րում է այս զվար­ճա­լիք­նե­րով, ո­րոնք խամ­րեց­նում են հա­վի­տե­նա­կան ար­ժեք­նե­րը։ Շա­տե­րը Ե­սա­վի նման կվա­ճա­ռեն ի­րենց ա­ռաջ­նե­ կու­թյունն ա­մե­նաչն­չին բա­նի դի­մաց, որ­պես­զի հա­գուրդ տան ի­րենց ա­խոր­ժա­կին։ Աշ­խար­հա­յին հա­ճույք­ներն ա­վե­լի ցան­կա­լի կլի­նեն նրանց հա­մար, քան երկ­նա­յին ա­ռաջ­նե­կու­թյան ի­րա­վուն­քը։ Բայց Քրիս­տո­սը հաղ­թա­նակ է տա­րել մեր փո­խա­րեն։ Նա Միակն է, Ով կա­րող էր լիի­րավ Փր­կիչ լի­նել։ Նա ու­ներ աստ­վա­ծա­յին ի­մաս­տու­թյուն, ու­նա­կու­թյուն և­ իշ­խա­նու­թյուն։ Նա կա­րող էր աշ­խար­հի ա­ռաջ կանգ­նել որ­պես հիա­նա­լի Խորհր­ դա­տու, ա­մե­նա­կա­րող Աստ­ված, Հա­վի­տե­նա­կան Հայր, Խա­ղա­ղու­թյան Իշ­խան։ Նա­մակ 7, 1900թ. հուն­վա­րի 25, Ու․ Ք. Քել­լո­գին՝ դոկ­տոր Ջ. Հ. Քել­լո­գի եղ­բո­րը և­ օգ­նա­կա­նին։ 28

հունվար

26

Խո­րա­գետ ինչ­պես օ­ձե­րը, միա­միտ ինչ­պես ա­ղավ­նի­նե­րը

Ա­հա Ես ու­ղար­կում եմ ձեզ ինչ­պես ոչ­խար­ներ գայ­լե­րի մեջ, ուս­տի խո­րա­գետ ե­ղեք ինչ­պես օ­ձե­րը և միա­միտ՝ ինչ­պես ա­ղավ­նի­նե­րը։ Մատ­թեոս 10.16: Սա­տա­նան ո­գեշն­չում է մարդ­կանց, որ­պես­զի վեր­ջին­ներս ի կա­տար ա­ծեն Աստ­ ծո դեմ ուղղ­ված իր նպա­տակ­նե­րը։ Տերն ա­սել է. «Ան­պատ­ճառ Իմ շա­բաթ­նե­րը պա­հեք, ո­րով­հետև սա մի նշան է Իմ և ձեր մեջ­տե­ղը ձեր ազ­գե­րի մեջ» (Ե­լից 31.13)։ Ոչ ոք չպետք է անհ­նա­զանդ գտնվի այս պատ­վի­րա­նին հա­լա­ծան­քից խու­սա­փե­լու հա­մար։ Այլ թող բո­լո­րը մտո­րեն Քրիս­տո­սի խոս­քե­րի շուրջ. «Երբ որ հա­լա­ծեն ձեզ այս քա­ղա­քում, փա­խեք ու­րի­շը» (­Մատ­թեոս 10.23)։ Ե­թե հնա­րա­վոր է խու­սա­փել, ա­պա ձեզ մի՛ դրեք հա­կաք­րիս­տո­սի հո­գով ա­ռաջ­նորդ­վող մարդ­կանց իշ­խա­նու­ թյան տակ։ Ե­թե տու­գան­քը կփրկի մեր եղ­բայր­նե­րին այս հա­լա­ծիչ­նե­րի ձեռ­քից, ա­պա ե­կե՛ք վճա­րենք այն։ Մենք պետք է ա­նենք մեր ու­ժե­րի սահ­ման­նե­րում ա­մեն ինչ, որ­պես­զի նրանք, ով­քեր պատ­րաս­տա­կամ են տա­ռա­պել հա­նուն ճշմար­տու­ թյան, կա­րո­ղա­նան ա­զա­տագր­վել ճնշու­մից և դա­ժա­նու­թյու­նից։ Մենք ծա­նոթ ենք կրո­նա­կան հա­լա­ծանք­նե­րի պատ­մու­թյա­նը Ա­դա­մի ան­կու­մից մինչև մեր օ­րե­րը։ Որ­քան դա­ժա­նու­թյուն, ուխ­տադր­ժու­թյուն և­այ­լա­սեր­ված խար­ դա­վանք է բա­ցա­հայտ­ված դրա­նում։ Սա­տա­նան դեռևս ա­ռաջ­նոր­դում է մարդ­ կանց այլ մարդ­կանց մտքե­րի վրա գե­րիշ­խա­նու­թյուն ձեռք բե­րե­լու ուղ­ղու­թյամբ, և­այս ողջ ձգտու­մը պետք է աշ­խա­տի «Այս­պես է ա­սում Տե­րը» գա­ղա­փա­րի դեմ։ Քրիս­տո­սը մա­հա­ցավ՝ զոհ դառ­նա­լով Իր իսկ ազ­գի կրո­նա­կան նա­խա­պա­շար­ մունք­նե­րով ստեղ­ծած խառ­նամ­բո­խի ո­գուն։ Ու­րիշ­նե­րը կտա­ռա­պեն նույն կերպ։ Սա­կայն նրանք չեն կանգ­նի Աստ­ծո օ­րեն­քի ոտ­նա­հար­ման ա­նեծ­քի տակ, ինչ­պես կանգ­նեց Քրիս­տո­սը մե­ղա­վոր աշ­խար­հի փո­խա­րեն։ Տե­րը քա­ջա­լե­րում է բո­լոր նրանց, ով­քեր փնտրում են Ի­րեն ամ­բողջ սրտով։ Նա նրանց տա­լիս է Իր Սուրբ Հո­գին, Իր ներ­կա­յու­թյան ու բա­րե­հա­ճու­թյան դրսևո­ րու­մը։ Սա­կայն նրանք, ով­քեր լքում են Աստ­ծուն ի­րենց կյան­քը փրկե­լու հա­մար, կլքվեն Աստ­ծո կող­մից։ Ճշ­մար­տու­թյու­նը զի­ջե­լով փոր­ձե­լով փրկել ի­րենց կյան­քը՝ նրանք կկորց­նեն հա­վեր­ժա­կան կյան­քը։ Հա­րա­զատ­նե­րի և­ ըն­կեր­նե­րի նկատ­մամբ ու­նե­ցած բնա­կան կապ­վա­ծու­թյու­ նը չպետք է թույլ տա լույ­սը տես­նող ոչ ո­քի մեր­ժել այդ լույ­սը, ան­պատ­վել Հայր Աստ­ծուն և Հի­սուս Քրիս­տո­սին՝ Նրա միա­ծին Որ­դուն։ Անհ­նա­զան­դու­թյան հա­մար կհո­րին­վի ա­մեն հնա­րա­վոր պատ­ճա­ռա­բա­նու­թյուն այն մարդ­կանց կող­մից, ով­քեր մարդ­կանց բա­րե­հա­ճու­թյու­նը կնա­խընտ­րեն Աստ­ծո բա­րե­հա­ճու­թյու­նից, ինչ­պես ա­րե­ցին շա­տե­րը Քրիս­տո­սի օ­րե­րում։ Ե­թե մե­կը կնո­ջը կամ ե­րե­խա­նե­րին, հո­րը կամ մո­րը գե­րա­դա­սում է Քրիս­տո­սից, այդ ընտ­րու­թյու­նը կմնա հա­վի­տե­նա­կան դա­րե­րում իր պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան ողջ կշռով։ Որ­քան մեծ է մար­դու ազ­դե­ցու­թյու­նը դե­պի բա­րին Սուրբ Հո­գու վե­րահս­կո­ղու­ թյամբ, այն­քան ա­վե­լի վճռա­կան է դառ­նում թշնա­մին՝ հա­գուրդ տա­լու իր նա­խան­ ձին և խան­դին՝ նրա նկատ­մամբ կրո­նա­կան հա­լա­ծանք հրահ­րե­լով։ Բայց ողջ եր­ կին­քը Քրիս­տո­սի կողմն է, ոչ թե հա­կաք­րիս­տո­սի։ Աստ­ված պատ­վի կար­ժա­նաց­նի նրանց, ով­քեր սի­րում են Քրիս­տո­սին և պատ­րաս­տա­կամ են մաս­նա­կից լի­նել Նրա տա­ռա­պանք­նե­րին։ Ձե­ռա­գիր 9, 1900թ. հուն­վա­րի 26, «­Մեր պարտ­քը հա­լա­ծանք­ նե­րի ներ­քո»։ 29

հունվար

27

Մեր եր­կայ­նա­միտ Աստ­վա­ծը

Եվ Ե­հո­վան նրա առջևից ան­ցավ, և կան­չեց. Ե­հո­վա Ե­հո­վա՝ Աս­տված ո­ղոր­մած և գ­թած, եր­կայ­նա­միտ և­ ա­ռատ ո­ղոր­մու­թյու­նով և ճշ­մար­տու­թյու­նով, որ հա­ զար­նե­րի ո­ղոր­մու­թյուն ես ա­նում, որ ա­նօ­րե­նու­թյուն՝ հան­ցանք և մեղք ես նե­ րում։ Ե­լից 34.6, 7: Ինչ­քա՜ն ե­րախ­տա­պարտ մենք պետք է լի­նենք, որ Տե­րը եր­կայ­նա­միտ է։ Որ­քա՜ն հրա­շա­լի միտք է, որ Ա­մե­նա­կա­րո­ղը զսպում է Իր զո­րա­վոր ու­ժը։ Սա­կայն քա­նի որ Տե­րը համ­բե­րա­տար է և­ եր­կայ­նա­միտ, մարդ­կա­յին սիր­տը հա­ճախ դրսևո­րում է մեղք մեղ­քի վրա ա­վե­լաց­նե­լու ինք­նա­հա­վան հանդգ­նու­թյան մի­տում։ «Ո­րով­հետև չար գոր­ծի վճի­ռը շու­տով չի կա­տար­վում, սրա հա­մար էլ մարդ­կանց որ­դի­նե­րի սիր­տը հա­մար­ձակ­վում է չա­րու­թյուն ա­նե­լու» (­Ժո­ղո­վող 8.11)։ Աստ­ծո համ­բե­րա­ տա­րու­թյու­նը պետք է ա­ռաջ­նոր­դի մե­ղա­վո­րին Աստ­ծո նե­րու­մը ո­րո­նե­լու վճռա­ կա­նու­թյա­նը՝ նրա սիր­տը շա­րու­նա­կա­կան օ­րի­նա­զան­ցու­թյան դրդե­լու փո­խա­րեն, որ­պես­զի երկ­նա­յին գրքե­րում նրա ան­վան դի­մաց գրված բա­ցա­սա­կան գրա­ռում­ նե­րը ջնջվեն։ Սա­տա­նան չա­րի հե­ղի­նակն է։ Նա հրա­ժար­վեց առ Աստ­ված ու­նե­ցած իր հա­ վա­տար­մու­թյու­նից։ Նրանք, ով­քեր հա­մա­ռո­րեն շա­րու­նա­կե­ցին կա­րեկ­ցել նրան և հա­վա­նու­թյուն տալ նրա դժգո­հու­թյուն­նե­րին, նրա հետ մեկ­տեղ վտար­վե­ցին երկն­ քից։ Աստ­ծո նկատ­մամբ անդրդ­վե­լի ա­տե­լու­թյունն է լցնում սա­տա­նա­յի միտ­քը։ Նա հա­մա­ռո­րեն շա­րու­նա­կում է գոր­ծա­ծել իր ազ­դե­ցու­թյու­նը՝ մարդ­կա­յին ըն­տա­նի­քից ջնջե­լու Աստ­ծո պատ­կե­րը և դ­րա փո­խա­րեն դրոշ­մե­լու իր սե­փա­կան սա­տա­նա­յա­ կան պատ­կե­րը։ Մեր նա­խած­նող­նե­րին մո­լո­րեց­նե­լու նրա ջան­քե­րը հա­ջո­ղու­թյամբ պսակ­վե­ցին։ Ս­տեղծ­ված լի­նե­լով Աստ­ծո պատ­կե­րով՝ մարդ­կա­յին ըն­տա­նի­քը կորց­ րեց իր ան­մե­ղու­թյու­նը, դար­ձավ օ­րի­նա­զանց և սկ­սեց իր հե­տըն­թա­ցը որ­պես անհ­ նա­զանդ են­թա­կա։ Սա­տա­նան ստա­ցավ մարդ­կանց գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի իշ­խա­նու­ թյան վե­րահս­կո­ղու­թյու­նը։ Զ­գա­յա­րան­նե­րի մի­ջո­ցով նա ազ­դեց մտքի վրա։ Այդ­պես է ե­ղել աշ­խար­հի սկզբից ի վեր։ Ա­րար­չի բա­րո­յա­կան պատ­կերն ար­տա­ ցո­լել կա­րո­ղա­նա­լու հա­մար Աստ­ծո ազ­դե­ցու­թյան տակ մնա­լու փո­խա­րեն՝ մարդն ի­րեն դրեց սա­տա­նա­յի ազ­դե­ցու­թյան տակ և դար­ձավ ե­սա­սեր։ Այս կերպ մեղ­քը դար­ձավ տիե­զե­րա­կան չա­րիք, այն էլ ի՜նչ սար­սա­փե­լի չա­րիք։ Տե­ղի տա­լով սա­տա­նա­յի ա­ռա­ջար­կու­թյուն­նե­րին՝ մեր նա­խած­նող­նե­րը աշ­խար­ հի առջև բա­ցե­ցին չա­րի­քի դար­պաս­նե­րը։ Մարդ­կու­թյան նա­խած­նող­նե­րի կաս­ կա­ծե­լի սկզբունք­ներն ի­րենց ազ­դե­ցու­թյու­նը թո­ղե­ցին հե­տա­գա­յում նրանց հետ շփվող ո­րոշ մարդ­կանց վրա։ Դրախ­տում սկիզբ ա­ռած չա­րի­քը շա­րու­նակ­վեց դա­ րեր ի վեր։ Թեև Ա­դամն ու Ե­վան ցա­վով էին պատ­մում ի­րենց ե­րե­խա­նե­րին անկ­ ման տխուր պատ­մու­թյու­նը, նրանց ըն­տա­նի­քը բա­ժան-բա­ժան ե­ղավ։ Կա­յենն ընտ­րեց սա­տա­նա­յին ծա­ռա­յե­լը, Ա­բե­լը՝ Աստ­ծուն։ Կա­յենն սպա­նեց իր եղ­բայր Ա­բե­ լին, ո­րով­հետև նա չէր ցան­կա­նում հետևել իր օ­րի­նա­կին։ Որ­պես­զի աշ­խար­հը չկոր­ծան­վի իր իսկ բա­րո­յա­կան պղծու­թյան պատ­ճա­ռով, Աստ­ված ստանձ­նեց փրկու­թյան Իր մե­ծա­գույն գոր­ծը՝ ու­ղար­կե­լով Իր Որ­դուն այս եր­կիր մարդ­կու­թյա­նը փրկագ­նե­լու հա­մար։ Ձե­ռա­գիր 55, 1902թ. հուն­վա­րի 27, «Աստ­ծո եր­կայ­նամ­տու­թյու­նը»։ 30

Աստ­ծո պահ­պա­նող զո­րու­թյու­նը

հունվար

28

Եվ Ես հա­վի­տե­նա­կան կյանք եմ տա­լիս նրանց, և նրանք հա­վիտ­յան չեն կոր­չի, և­ոչ ոք չի հափշ­տա­կի նրանց Իմ ձեռ­քից։ Հով­հան­նես 10.28: Հի­սու­սը գնա­հա­տում է յու­րա­քանչ­յուր փորձ­ված և գայ­թակղ­ված հո­գու ջան­ քե­րը։ Խնդ­րում եմ, ըն­դու­նե՛ք հրա­վե­րի թան­կա­գին խոս­քե­րը, ո­րոնք ձեզ ա­սել է Հի­սու­սը։ Միայն Քրիս­տո­սը կա­րող է պատ­շաճ գնա­հա­տա­կան տալ մարդ­կա­յին հո­գուն։ Նրանք, ով­քեր ջանք են ա­նում ստա­նա­լու ան­մահ կյան­քի պսա­կը, կբա­ցա­ հայ­տեն, որ սա­տա­նա­յի ու­ժե­րը շար­ված են ի­րենց դեմ, սա­կայն հի­շե՛ք, որ «Աստ­ծո զո­րու­թյամբ պահ­պան­վում եք հա­վատ­քով դե­պի պատ­րաստ­ված փրկու­թյու­նը, որ հայտն­վե­լու էր հե­տին ժա­մա­նա­կում» (Ա Պետ­րոս 1.5)։ Մենք ապ­րում ենք հե­տին ժա­մա­նա­կում, և սա­տա­նան այժմ գոր­ծում է ճար­տա­րար­վեստ ու­ժով, որ­պես­զի նրբին գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րով հաղ­թի Հի­սու­սին հա­վա­տա­ցող­նե­րին։ Սա­կայն մենք պետք է «Աստ­ծո զո­րու­թյամբ» պահ­պան­վենք, ուս­տի փոր­ձու­թյան մեջ փա՛ռք տանք Աստ­ծուն, Ով կա­րող է պա­հել և կ­պա­հի հա­վա­տա­ցող հո­գուն, որ­պես­զի վեր­ ջինս չպարտ­վի դա­վա­դիր թշնա­մուց։ Հմուտ մո­լո­րեց­նո­ղը և՛ մե­ղադ­րող է, և՛ ստա­խոս, և՛ չար­չա­րող, և՛ մար­դաս­պան, սա­կայն ինչ էլ որ նա դրդած լի­նի ու­րիշ­նե­րին ա­սել ձեր մա­սին, Տե­րը կա­րող է նրան ա­սել, ինչ­պես ա­սաց Պետ­րո­սին. «­Հե՛տս գնա, սա­տա­նա», «­Դու չես կա­րող կանգ­ նել Իմ և­ այս մար­դու միջև։ Դու չես կա­րող տե­ղա­վոր­վել Իմ և­ այս մար­դու միջև, ում հա­մար Ես մա­հա­ցա որ­պես փրկա­գին»։ Քո գործն է, իմ փորձ­վա՛ծ քույր, վա­նել սա­տա­նա­յին իր գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րով և­ըն­դու­նել Հի­սու­սին։ Մո­տե­ցի՛ր Հի­սու­սին, դի՛ր ձեռքդ Նրա ձեռ­քի մեջ, և Նա ա­մուր կբռնի քո ձեռ­քը և­ եր­բեք չի թող­նի այն մար­դուն, ով իր հա­վա­տը պա­հում է Նրա­նում։ Կեն­դա­նի հա­վատն առ Հի­սուս Քրիս­տո­սի զո­րու­թյու­նը և­ոչ թե սե­փա­կան կա­րո­ ղու­թյունն ու ի­մաս­տու­թյու­նը, ձեզ դուրս կհա­նի բո­լոր դժվա­րու­թյուն­նե­րից և փոր­ ձու­թյուն­նե­րից։ Համ­բե­րա­տա­րու­թյամբ սպա­սե՛ք, զգո՛ն ե­ղեք, ա­ղո­թե՛ք և­ ա­մուր կառ­չե՛ք խոս­տում­նե­րին։ Որ­քան որ ձեր թշնա­մի­նե­րը խո­ցել և վի­րա­վո­րել են ձեր հո­գին, նե­րե՛ք նրանց, և պա­հե­լով առ Քրիս­տոս ու­նե­ցած հա­վա­տը՝ դուք կտես­նեք, որ Նա ձեզ հա­մար ծա­րա­վուտ երկ­րում մեծ Ա­պա­ռա­ժի հո­վա­նիի պես է։ Դի­մա­ցե՛ք ճնշմա­նը։ Դի­մա­ցե՛ք չա­րին, տա­րե՛ք տա­ռա­պան­քը որ­պես կրո­նի մի մաս հա­նուն Քրիս­տո­սի, և մի՛ մե­ղան­չեք Աստ­ծո դեմ՝ փոր­ձե­լով ա­զա­տագ­րել ինք­ներդ ձեզ։ Մի՞­թե չեք կա­րող Քրիս­տո­սի հետ մաս­նա­կից լի­նել Նրա տա­ռա­պանք­նե­րում։ Մի՞թե չեք դի­մա­նա նրան, որ ձեր ա­նունն ա­նարգ­վի որ­պես չար ա­նուն և կ­րեք ժա­մա­նա­կա­վոր շա­հույ­թի կո­րուստ։ Ձեզ կա­րող են կեղծ մե­ղադ­րանք ա­ռա­ջադ­րել, սա­կայն հի­շե՛ք, որ Հի­սուսն այս ա­մե­նը կրել է ձեզ հա­մար, և մի՛ վհատ­վեք նե­ղու­ թյան ժա­մա­նակ։ Չա­րին հաղ­թե՛ք բա­րով։ Մի՛ դառ­նա­ցեք և մի՛ հե­ռա­ցեք Հի­սու­սից։ Նա սի­րում է ձեզ։ Վս­տա­հե՛ք Նրան։ Հի­սու­սը տես­նում է այն հո­գի­նե­րին, ով­քեր փորձ­վում են, և կոտր­ված ու զղջա­ ցող սրտի, հնա­զանդ հո­գու վրա Նա հե­ղում է շնորհ և ս­փո­փիչ մխի­թա­րու­թյուն։ Նա­մակ 32, 1894թ. հուն­վա­րի 28, «Օ­րիորդ Հարթ­մա­նին»։

31

հունվար

29

Ա­զատ նե­րե­լով

Այն ժա­մա­նակ Պետ­րո­սը Նրա մոտ գա­լով ա­սաց. Տեր, քա­նի՞ ան­գամ ե­թե իմ եղ­բայրն ինձ դեմ մեղք ա­նի, ես նե­րեմ նրան, մինչև յո՞թ ան­գամ։ Հի­սու­սը նրան ա­սաց. Չեմ ա­սում քեզ, մինչև յոթ ան­գամ, այլ մինչ յո­թա­նա­սուն ան­գամ յոթ։ Մատ­թեոս 18.21, 22: Ե­թե Տե­րը մարդ­կանց հետ վար­վեր այն­պես, ինչ­պես մար­դիկ են վար­վում միմ­ յանց հետ, մենք սպառ­ված կլի­նեինք, բայց Նա եր­կայ­նա­միտ է, ու­նի քնքուշ գթու­ թյուն և նե­րում է մեր բո­լոր օ­րի­նա­զան­ցու­թյուն­ներն ու մեղ­քե­րը։ Երբ մենք Նրան ենք ո­րո­նում ամ­բողջ սրտով, ան­պայ­մա­նո­րեն կգտնենք Նրան։ Քրիս­տո­սը մեր մեղ­քե­րը կրողն է, Մե­կը, Ով մշտա­պես նե­րում է ա­նօ­րե­նու­թյունն ու մեղ­քը։ Ո­ղոր­մու­թյու­նը, համ­բե­րա­տա­րու­թյու­նը և­ եր­կայ­նամ­տու­թյու­նը Նրա բնա­վո­րու­թյան փառքն են։ Երբ Մով­սեսն ա­ղո­թում էր Տի­րո­ջը՝ ա­սե­լով. «­Քո փառ­քը ցույց տուր ինձ», Նա ա­սաց. «Իմ բո­լոր բա­րու­թյու­նը քո առջևից պի­տի անց­կաց­ նեմ»։ Այն հար­ցը, ո­րը Պետ­րո­սը տվեց Քրիս­տո­սին, նրա մոտ ա­ռա­ջա­ցել էր այն դա­սե­րից, ո­րոնք նախ­կի­նում Քրիս­տո­սը տա­լիս էր ե­կե­ղե­ցու կար­գու­կա­նո­նի վե­ րա­բեր­յալ։ Հրեա­կան օ­րենք­նե­րը պատ­վի­րում են մարդ­կանց նե­րել հինգ հան­ցանք­, և Պետ­ րո­սը կար­ծեց, թե ա­ռա­ջար­կե­լով նե­րել յոթ ան­գամ՝ նա հա­սավ մարդ­կա­յին համ­բե­ րա­տա­րու­թյան սահ­մա­նագ­ծին։ Սա­կայն Հի­սու­սը կա­մե­նում էր նրան հաս­կաց­նել, որ նրանք, ով­քեր ու­նեն աստ­վա­ծա­յին միտք և լց­ված են աստ­վա­ծա­յին հո­գով, ան­ սահ­ման նե­րո­ղամ­տու­թյուն կցու­ցա­բե­րեն։ Փր­կու­թյան ծրա­գի­րը և նրա հիմ­քը սերն է. այն սկզբունքն է, ո­րը պետք է ի­րա­կա­նաց­նի մարդ­կա­յին ըն­տա­նի­քը։ Ե­թե Քրիս­ տո­սը սահ­մա­նա­փա­կեր Իր ո­ղոր­մու­թյու­նը, կա­րեկ­ցանքն ու նե­րո­ղամ­տու­թյու­նը մինչև մեղ­քի ո­րո­շա­կի չա­փա­բա­ժին, որ­քա՜ն քիչ մար­դիկ կփրկվեին։ Սա­կայն Քրիս­տո­սի ո­ղոր­մու­թյու­նը մարդ­կանց ա­նօ­րե­նու­թյուն­նե­րը նե­րե­լու հար­ ցում սո­վո­րեց­նում է մեզ, որ մենք պետք է ա­զա­տո­րեն նե­րենք մեր դրա­ցի­նե­րի կող­մից մեր նկատ­մամբ թույլ տրված սխալ­ներն ու մեղ­քե­րը։ Քրիս­տո­սը տվեց այս դասն Իր ա­շա­կերտ­նե­րին՝ մատ­նա­ցույց ա­նե­լու այն մեղ­քե­րը, ո­րոնք ու­սու­ցան­վում և կի­րառ­վում էին այն մարդ­կանց կա­նոն­նե­րում և­ օ­րի­նակ­նե­րում, ով­քեր մեկ­նա­ բա­նում էին Սուրբ Գիրքն այն ժա­մա­նակ­նե­րում։ Այն սկզբուն­քը, ո­րով Քրիս­տո­սը գոր­ծում էր՝ փրկու­թյան ծրագ­րի մի­ջո­ցով փնտրե­լով մարդ­կա­յին ըն­տա­նի­քի վե­րա­կանգ­նու­մը, հենց այն նույն սկզբունքն էր, ո­րը պետք է ուղ­ղոր­դի Նրա հետևորդ­նե­րին միմ­յանց հետ վար­վե­լա­կեր­պում ե­կե­ղե­ցու շրջա­նակ­նե­րում։ Այդ դա­սը միտ­ված էր նաև մեր մտքե­րի վրա ազ­դե­ լուն. մենք չենք կա­րող հաս­նել եր­կինք մեր սե­փա­կան ար­ժա­նիք­նե­րով, այլ միայն մեր նկատ­մամբ Աստ­ծո հիաս­քանչ ո­ղոր­մու­թյան և համ­բե­րա­տա­րու­թյան մի­ջո­ցով: Մինչ­դեռ մենք ոչ մի կերպ չենք կա­րող հա­մար­ժե­քը վե­րա­դարձ­նել։ Մար­դիկ կա­րող են փրկվել միայն բա­զում մեղ­քեր և­ օ­րի­նա­զան­ցու­թյուն­ներ նե­ րե­լու Աստ­ծո ան­սահ­ման համ­բե­րա­տա­րու­թյան մի­ջո­ցով։ Սա­կայն նրանք, ով­քեր օրհն­ված են Աստ­ծո ո­ղոր­մու­թյամբ, պետք է կի­րա­ռեն համ­բե­րա­տա­րու­թյան և նե­ րո­ղամ­տու­թյան նույն հո­գին նրանց նկատ­մամբ, ով­քեր կազ­մում են Տի­րոջ ըն­տա­ նի­քը։ Նա­մակ 30, 1895թ. հուն­վա­րի 29, «Եղ­բայր Հար­դիին»։ 32

Ուժ այ­սօր­վա հա­մար

հունվար

30

Ու­րեմն է­գուց­վա հա­մար հոգս մի՛ ա­րեք, ո­րով­հետև է­գուց­վա օրն իր հա­մար հոգս կա­նի։ Օր­վա հա­մար բա­վա­կան է իր նե­ղու­թյու­նը։ Մատ­թեոս 6.34: Էդ­սոն, գայ­թակ­ղու­թյուն­ներ կլի­նեն և՛ իմ, և՛ քո կյան­քում։ Ես ո­րոշ ժա­մա­նակ պայ­քա­րում էի գայ­թակ­ղի­չի դեմ, սա­կայն թշնա­մուն հաղ­թա­նակ չեմ շնոր­հի։ Իմ ա­ռա­վե­լու­թյունն է կա­տար­յալ հա­վատն ու վստա­հու­թյունն առ Աստ­ված։ Նա­զով­ րե­ցի Հի­սու­սը նախ և­ ա­ռաջ Մար­դու Որ­դի էր: Քրիս­տոսն է այն օ­րի­նա­կը, թե ինչ­ պի­սին է Տե­րը ցան­կա­նում մեզ տես­նել: Ես փորձ­վել եմ, դա­ժա­նո­րեն փորձ­վել եմ, երբ տե­սել եմ, թե որ­քան քիչ են ­մար­դիկ, ով­քեր հայ­տա­րա­րում են, թե սի­րում են Աստ­ծուն, իս­կա­պես սի­րում են Նրան։ Մեր հնա­զան­դու­թյու­նը պատ­վի­րան­նե­րին վկա­յում է այն մա­սին, թե մենք իս­կա­պե՞ս Աստ­ծո զա­վակ­ներ ենք։ Մենք հակ­ված ենք ան­հանգս­տա­նալ մեր աշ­խար­հում տե­ ղի ու­նե­ցող ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րի հե­ռան­կա­րից։ Խա­վա­րի իշ­խա­նու­թյան բո­լոր ու­ ժերն աշ­խա­տում են մարդ­կու­թյան դեմ՝ սահ­մա­նա­փա­կե­լու կրո­նա­կան ա­զա­տու­ թյունն ու ստի­պե­լու երկր­պա­գել կեղծ շա­բա­թը։ Աստ­ված գի­տի ողջ վախ­ճա­նը։ Այն­քան ու­րախ եմ, որ Հայ­րը հաս­կա­նում է դժվա­րու­թյան ա­մեն մի փուլ, ո­րին մենք պետք է հան­դի­պենք։ Հա­վա­տա­լով և ճա­նա­չե­լով Նրան որ­պես Աստ­ված՝ մենք գի­տենք, որ Նա ան­հա­մե­մատ ա­վե­լի լայն տե­սա­հո­րի­զոն ու­նի, քան մենք։ Նրա նպա­տակ­ներն ա­վե­լի բարձր են, քան մեր ըն­կա­լու­մը։ Նա կա­րող է կար­դալ սրտի բո­լոր ­մի­տում­նե­րը, ո­րոնք միա­բան­վում են Աստ­ծո դեմ և հա­մա­գոր­ծակ­ցում չար հրեշ­տակ­նե­րի հետ՝ տա­պա­լե­լու ար­դար­նե­րին։ Չար մարդ­կանց ջան­քե­րի հետ միա­բան­ված չար հրեշ­տակ­նե­րի բո­լոր ջան­քե­րը կգոր­ծեն, որ­պես­զի ճնշեն ճշմար­ տու­թյու­նը և ճշ­մար­տու­թյա­նը հա­վա­տա­լու ա­զա­տու­թյու­նը։ Այժմ մենք չենք ձա­խո­ ղի մեր գոր­ծը, չենք հու­սալք­վի։ Ա­մեն մի հարց ցե­րեկ­վա լույ­սի պես բաց է սրտե­րը Քն­նո­ղի ա­ռաջ։ Նա տես­նում է այն ջան­քե­րը, ո­րոնք գոր­ծադր­վում են հետ դարձ­ նե­լու սխալ ճա­նա­պար­հի վրա կանգ­նած զա­վա­կին։ Մի ամ­բողջ հա­վեր­ժու­թյուն ապ­րող Բարձ­յա­լի ու Վ­սե­մի աչ­քից չի վրի­պի այն մե­կը, ով կաշ­խա­տի Իր կամ­քին հա­կա­ռակ՝ փչաց­նե­լով և­ այ­լա­սե­րե­լով մարդ­կանց մտքե­րը։ Մենք պետք է հաշ­վի առ­նենք, որ Աստ­ված գի­տի, Աստ­ված հաս­կա­նում է։ Զա­վակ­նե՛ր, մի՛ սահ­մա­նա­փա­կեք Իս­րա­յե­լի Սուր­բին ձեր ան­հա­տա­կան փոր­ ձա­ռու­թյուն­նե­րով։ Դուք կա­րող եք միա­նալ Աստ­ծո հետ։ Ա­ճե՛ք առ Աստ­ված ու­նե­ ցած հա­վա­տի, ա­պա­վին­ման և­ ան­սա­սան վստա­հու­թյան մեջ։ Տե­րը շատ բան է ա­րել ձեզ հա­մար, իմ զա­վակ­նե՛ր, և­ան­վե­րա­պա­հո­րեն Տի­րո­ջը նվի­րա­բեր­ված ձեր «ես»-ե­րը ձեզ լույ­սի աղբ­յուր­ներ կդարձ­նեն։ Ե­թե ա­ռաջ Աստ­ծո ար­քա­յու­թյունն ու ար­դա­րու­թյու­նը ո­րո­նեք, մնա­ցած բո­լոր բա­նե­րը կտրվեն ձեզ։ Բա­րե­պաշ­տու­թյու­նը կյան­քի խոս­տումն ու­նի, որն այ­սօր այն­քան ի­րա­կան է, որ­քան այն, ո­րը դեռ պի­տի գա։ Երբ ստա­նաք Աստ­ծո ա­ռատ շնոր­հը, տա­րա­ծե՛ք այն։ Այ­սօր­վա պար­տա­կա­ նու­թյուն­նե­րի հա­վա­տա­րիմ կա­տա­րու­մը լա­վա­գույն նա­խա­պատ­րաս­տու­թյու­նը կլի­նի վաղ­վա փոր­ձու­թյուն­նե­րի հա­մար։ Մենք չենք հա­վա­քի վաղ­վա պա­տաս­խա­ նատ­վու­թյունն ու հոգ­սե­րը՝ ա­վե­լաց­նե­լու այ­սօր­վա բե­ռին։ Օր­վա հա­մար բա­վա­կան է իր նե­ղու­թյու­նը։ Աստ­ված մեզ ուժ է տա­լիս յու­րա­քանչ­յուր օր­վա հա­մար։ Նա­մակ 141, 1896թ. հուն­վա­րի 30, Էդ­սոն և Էմ­մա Ուայ­թե­րին։ 33

հունվար

31

Ան­մահ ժա­ռան­գու­թյուն

Ո­րով­հետև ի՞նչ օ­գուտ է մար­դի, ե­թե բո­լոր աշ­խարհն ստա­նա և­իր ան­ձը կորց­ նի։ Կամ ի՞նչ փրկանք կտա մարդ իր ան­ձի հա­մար։ Մար­կոս 8.36, 37: Փր­կագն­ման նպա­տա­կը ոչ միայն մեղ­քը ոչն­չաց­նելն է, այլև մար­դուն այն հոգևոր պարգև­նե­րի վե­րա­դար­ձը, ո­րոնք նա կորց­րեց մեղ­քի գա­ճա­ճաց­նող ու­ժի պատ­ճա­ ռով։ Փո­ղը չի կա­րող բեր­վել հա­ջորդ կյանք, այն­տեղ դրա կա­րի­քը չկա։ Սա­կայն հո­գի­նե­րին Քրիս­տո­սի մոտ բե­րե­լու հա­մար կա­տար­ված բա­րի գոր­ծե­րը և Աստ­ ծո վստահ­ված գան­ձե­րի հա­վա­տա­րիմ ներդ­րու­մը կ­բեր­վեն երկ­նա­յին պա­լատ­ներ։ Նրանք, ով­քեր ե­սա­սի­րա­բար ծախ­սել են Աստ­ծո բա­րիք­ներն ի­րենց վրա՝ թող­նե­ լով ի­րենց կա­րի­քա­վոր դրա­ցի­նե­րին ա­ռանց օգ­նու­թյան, ով­քեր ա­ռաջ չեն տա­նում Աստ­ծո գոր­ծը մեր աշ­խար­հում, ա­նար­գում են ի­րենց Ա­րար­չին։ Հափշ­տա­կու­թյուն է գրված նրանց ա­նուն­նե­րի դի­մաց։ Աղ­քա­տու­թյու­նը մեղք չէ, ե­թե մար­դիկ չեն աղ­քա­տա­նում ան­խո­հե­մու­թյան պատ­ ճա­ռով։ Եվ նույ­նիսկ այդ ժա­մա­նակ, ե­թե նրանք ա­պաշ­խա­րեն, նե­րում կստա­նան։ Նրանք, ով­քեր հա­վա­տում են Քրիս­տո­սին որ­պես անձ­նա­կան Փր­կիչ, թեև կա­րող են հա­մեստ դիրք զբա­ղեց­նել աշ­խար­հում, Աստ­ծո ժա­ռանգ­ներն են և­ան­մահ ժա­ ռան­գու­թյան Քրիս­տո­սի ժա­ռան­գա­կից­նե­րը։ Նրանք ու­նեն հա­վեր­ժա­կան կյան­քի հա­վաս­տիա­ցու­մը։ Թվար­կե­լով նրանց ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րը, ով­քեր աշ­խա­տում են հա­վել­ման ծրագ­ րի վրա՝ մշտա­պես քրիս­տո­նեա­կան հատ­կա­նիշ­ներ ա­վե­լաց­նե­լով ի­րենց բնա­վո­ րու­թյա­նը, Պետ­րոս ա­ռաք­յա­լը հայ­տա­րա­րում է, որ Աստ­ված կգոր­ծադ­րի բազ­մա­ պատկ­ման ծրա­գի­րը. «Շ­նորհք և խա­ղա­ղու­թյուն շա­տա­նա ձեզ վրա Աստ­ծո և մեր Տեր Հի­սու­սի գի­տու­թյու­նով։ Ինչ­պես որ Նրա աստ­վա­ծա­յին զո­րու­թյու­նը շնոր­հեց մեզ այն ա­մե­նը, որ կյան­քի և­ աստ­վա­ծա­պաշ­տու­թյան հա­մար պետք է Նրա գի­ տու­թյու­նով, որ մեզ կան­չեց փառ­քով և­ ա­ռա­քի­նու­թյու­նով, ո­րոն­ցով ա­մե­նա­մեծ և պատ­վա­կան խոստ­մունք­ներ են տրված մեզ, որ նրան­ցով հա­ղոր­դա­կից լի­նեք աստ­վա­ծա­յին բնու­թյա­նը՝ աշ­խար­հի մեջ ցան­կու­թյու­նից ե­ղած ա­պա­կա­նու­թյու­ նից հե­ռու փախ­չե­լով։ Ս­րա հա­մար, եղ­բարք, ա­վե­լի ջանք ա­րեք, որ ձեր կո­չու­մը և­ ընտ­րու­թյու­նը հաս­տատ ա­նեք, ո­րով­հետև սրանք ա­նե­լով եր­բեք հան­ցան­քի մեջ չեք ընկ­նի։ Ո­րով­հետև այս­պես ա­ռա­տու­թյու­նով կտրվի ձեզ մտնել մեր Տեր և Փր­կիչ Հի­սուս Քրիս­տո­սի հա­վի­տե­նա­կան ար­քա­յու­թյու­նը» (Բ Պետ­րոս 1.2-11)։ Սա է մեր կյան­քի ա­պա­հո­վագ­րա­կան պայ­մա­նա­գի­րը։ Չ­պե՞տք է արդ­յոք աշ­խա­տենք Աստ­ ծո ծրագ­րի վրա այն ա­պա­հո­վե­լու հա­մար։ Մար­դը միշտ թանկ է Աստ­ծո սրտի հա­մար։ Աշ­խար­հի Ա­րա­րի­չը ո­ղոր­մա­ծա­բար մո­տե­նում ու մո­տե­նում է բո­լոր ազ­գե­րի բո­լոր այն ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րին, ով­քեր ըն­ դու­նում են Հի­սու­սին որ­պես անձ­նա­կան Փր­կիչ։ Այն, ին­չը մե­ծա­պես գնա­հատ­վում է մարդ­կանց կող­մից, նող­կա­լի է Աստ­ծո աչ­ քում։ Քրիս­տո­սը հարց­նում է. «Ո­րով­հետև ի՞նչ օ­գուտ է մար­դի, ե­թե բո­լոր աշ­ խարհս ստա­նա և­ իր ան­ձը կորց­նի։ Կամ ի՞նչ փրկանք կտա մարդ իր ան­ձի հա­ մար» (­Մար­կոս 8.36, 37)։ Ձե­ռա­գիր 6, 1899թ. հուն­վա­րի 31, «Աղ­քատ հա­րուստ մար­դը»։ 34

ՓԵՏՐ­ ՎԱՐ

փետրվար

1

Աստ­ծո ծրագ­րե­րը կա­տար­յալ են

Հա­վատ­քով պան­դուխտ ե­ղավ ա­վե­տի­քի երկ­րում իբր օ­տա­րու­թյու­նում՝ խո­րան­ նե­րում բնակ­վե­լով Ի­սա­հա­կի և Հա­կո­բի հետ, որ նույն խոստ­մուն­քի ժա­ռան­գա­ կից­ներն էին։ Ո­րով­հետև սպա­սում էր այն հի­մուն­քով հաս­տատ­ված քա­ղա­քին, ո­րի ճար­տա­րա­պե­տը և­ա­րա­րիչն Աստ­ված է։ Եբ­րա­յե­ցիս 11.9, 10: Հի­սու­սը Հոր մոտ համ­բարձ­վեց որ­պես մարդ­կու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ, և Աստ­ ված կբե­րի նրանց, ով­քեր ար­տա­ցո­լում են Նրա պատ­կե­րը, որ­պես­զի տես­նեն և Նրա հետ կի­սեն Նրա փառ­քը։ Երկ­րա­յին պան­դուխտ­նե­րի հա­մար տներ կան։ Ար­դար­նե­րի հա­մար հան­դերձ­ներ կան փառ­քի պսակ­նե­րով և հաղ­թա­նա­կի ար­ մավ­նե­րով։ Այն ա­մե­նը, ինչ մեզ հա­մար ան­հաս­կա­նա­լի է ե­ղել Աստ­ծո նա­խախ­նա­ մու­թյան մեջ, այն ժա­մա­նակ պարզ կդառ­նա։ Դժ­վա­րա­մա­տույց բա­ներն այն­ժամ բա­ցատ­րու­թյուն կգտնեն։ Փառ­քի ա­ռեղծ­ված­նե­րը կբաց­վեն մեր ա­ռաջ։ Այն­տեղ, ուր մեր սահ­մա­նա­փակ ու­ղեղ­նե­րը նշմա­րում էին միայն շփոթ­մունք և փշր­ված նպա­տակ­ներ, կտես­նենք կա­տար­յալ և գե­ղե­ցիկ ներ­դաշ­նա­կու­թյուն։ Կ­հաս­կա­ նանք, որ ան­սահ­ման սերն է պատ­վի­րել բո­լոր փոր­ձա­ռու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք թվում էին ա­մե­նա­ծանրն ու դժվա­րի­նը։ Երբ գի­տակց­եք Նրա քնքուշ հո­գա­ծու­թյու­նը, Ով ա­մեն ինչ աշ­խա­տեց­նում է մեր բա­րօ­րու­թյան հա­մար, կու­րա­խա­նանք ան­պատ­մե­ լի և փառ­քով լի խնդու­թյամբ։ Երկ­նա­յին մթնո­լոր­տում ցավ չի կա­րող գո­յու­թյուն ու­նե­նալ։ Փր­կագն­ված­նե­րի տա­նը չեն լի­նի ո՛չ ար­ցունք­ներ, ո՛չ հու­ղար­կա­վո­րու­թյուն­ներ, ո՛չ էլ սգո խորհր­դա­ նիշ­ներ։ «Եվ այն­տե­ղի բնա­կի­չը չի ա­սե­լու, թե ես տկար եմ. այն ժո­ղո­վուր­դը, որ բնակ­վում է այն­տեղ, նրա ա­նօ­րե­նու­թյու­նը թող­ված է» (Ե­սա­յիա 33.24)։ Եր­ջան­կու­ թյան մի հա­րուստ ա­լիք կհո­սի և կ­խո­րա­նա, քա­նի որ հա­վեր­ժու­թյու­նը կշա­րու­նակ­ վի։ Խոր­հե՛ք այս մա­սին, պատ­մե՛ք այդ մա­սին տա­ռա­պան­քի և վշ­տի զա­վակ­նե­րին և քա­ջա­լե­րե՛ք նրանց ու­րա­խա­նալ հույ­սով։ Որ­քան մո­տե­նում ենք Հի­սու­սին, այն­քան ա­վե­լի պար­զո­րոշ ենք տես­նում Նրա բնա­վո­րու­թյան մաք­րու­թյունն ու վե­հու­թյու­նը, և­ այն­քան քիչ կփոր­ձենք մե­ծա­րել մեր ես-ը։ Մեր և Նրա բնա­վո­րու­թյուն­նե­րի հա­կադ­րու­թյու­նը կա­ռաջ­նոր­դի սրտի խո­նար­հու­թյան և սր­տի ման­րակր­կիտ քննման։ Որ­քան շատ ենք սի­րում Հի­սու­ սին, այն­քան ա­վե­լի մեծ չա­փով մեր ես-ը կխո­նարհ­վի և կ­մո­ռաց­վի։ Նա, ով հեզ է հո­գով, նա, ով ա­մե­նա­մա­քուրն ու ե­րե­խա­յան­մանն է, ուժ կստա­նա պայ­քա­րի հա­մար։ Նրա ներ­սի մար­դը կու­ժե­ղա­նա Նրա Հո­գու տված զո­րու­թյամբ։ Նա, ով զգում է իր թու­լու­թյու­նը և պայ­քա­րում է Աստ­ծո հետ, ինչ­պես ա­րեց Հա­կո­բը, և­ ով այդ հին ժա­մա­նակ­նե­րի ծա­ռա­յի նման գո­չում է. «­Չեմ թող­նի Քեզ՝ մինչև որ ինձ չօրհ­նես», կհե­ռա­նա Սուրբ Հո­գու թարմ օ­ծու­թյամբ։ Նրան կշրջա­պա­տի երկն­ քի մթնո­լոր­տը։ Նա կշրջի բա­րին գոր­ծե­լով։ Նրա ազ­դե­ցու­թյու­նը դրա­կան ուժ կլի­նի հօ­գուտ Քրիս­տո­սի կրո­նի։ Մեր Տե­րը մշտա­պես ներ­կա օգ­նու­թյուն է կա­րի­քի ժա­մին։ Նա ծա­նոթ է մեր սրտի ա­մե­նա­գաղտ­նի խոր­հուրդ­նե­րին, մեր հո­գու մտադ­րու­թյուն­նե­րին և նպա­տակ­նե­ րին։ Երբ մենք շփո­թու­թյան մեջ ենք, նույ­նիսկ նախ­քան Նրա առջև կբացնեք մեր մտա­հո­գու­թյուն­նե­րը, Նա մի­ջոց­ներ է ձեռք առ­նում՝ ա­զա­տագ­րե­լու մեզ։ Նա­մակ 73, 1905թ. փետր­վա­րի 1, Դոկ­տոր Դ. Հ.-ին և դոկ­տոր Լո­րե­տա Քրես­սին։ 36

փետրվար

Ապ­րե՛ք երկն­քի հետ ներ­դաշ­նա­կու­թյան մեջ

2

Արդ դուք կա­տար­յալ ե­ղեք, ինչ­պես ձեր Հայ­րը, որ երկն­քում է, կա­տար­յալ է։ Մատ­թեոս 5.48: Աստ­ված Դա­նիե­լին և նրա ըն­կեր­նե­րին «գի­տու­թյուն և հան­ճար տվեց ա­մեն դպրու­թյու­նում և­ ի­մաս­տու­թյու­նում, և Դա­նիե­լը հաս­կա­նում էր ա­մեն տե­սիլք և­ ե­րազ» (­Դա­նիել 1.17)։ Այն ժա­մա­նակ Բա­բե­լոնն աշ­խար­հի ա­մե­նա­մեծ կայս­րու­ թյունն էր։ Աստ­ված թույլ տվեց Դա­նիե­լին և նրա ըն­կեր­նե­րին գե­րի ընկ­նել, որ­պես­ զի կա­րո­ղա­նա­յին Բա­բե­լո­նի թա­գա­վո­րին և­ար­քու­նի­քին հասց­նել գի­տու­թյունն Իր՝ միակ ճշմա­րիտ Աստ­ծո, երկն­քի և­երկ­րի Ա­րար­չի մա­սին։ Աստ­ված Դա­նիե­լին շնորհք տվեց ներք­նա­պե­տի ա­ռաջ, ո­րով­հետև նա ի­րեն լավ էր դրսևո­րում։ Նա իր ա­ռաջ պա­հում էր Տի­րոջ երկ­յու­ղը։ Նրա ըն­կեր­նե­րը նրա կյան­քում եր­բեք չտե­սան այն­պի­ սի բան, որն ի­րենց կշե­ղեր ճա­նա­պար­հից։ Դա­նիե­լին վե­րահս­կող­նե­րը սի­րում էին նրան, քա­նի որ նա սփռում էր քրիս­տո­սան­ման տրա­մադր­վա­ծու­թյան բույ­րը: Աստ­ված հա­մա­գոր­ծակ­ցում է մարդ­կա­յին ջան­քե­րի հետ։ Դա­նիե­լը կա­րող էր ա­սել. «Ի­հար­կե, ես պետք է ու­տեմ այն, ին­չը թա­գա­վո­րը հրա­մա­յում է»։ Սա­կայն դրա փո­խա­րեն նա վճռեց հնա­զանդ­վել Աստ­ծուն, և Աստ­ված միան­գա­մից սկսեց օգ­նել նրան։ Այս­պի­սով, երբ դուք վճռեք հնա­զանդ­վել աստ­վա­ծա­յին պատ­վե­րին, Աստ­ված կհա­մա­գոր­ծակ­ցի ձեզ հետ՝ դարձ­նե­լով ձեզ վկա­ներ, ում Եր­կին­քը հա­վա­ նու­թյուն է տա­լիս։ Դուք չգի­տեք, թե ինչ դիր­քում կհայտն­վեք։ Աստ­ված կա­րող է օգ­տա­գոր­ծել ձեզ, ինչ­պես օգ­տա­գոր­ծեց Դա­նիե­լին, որ­պես­զի տա­նեք ճշմար­տու­թյան գի­տու­թյու­նը երկ­րի զո­րա­վոր­նե­րին։ Մ­նում է ա­սեք՝ գի­տե­լիք­ներ ու հմտու­թյուն­ներ կու­նե­նա՞ք, թե՞ ոչ։ Աստ­ված կա­րող է ձեզ հմտու­թյուն­ներ տալ ձեր ողջ սո­վո­րե­լու ըն­թաց­քում։ Նա կա­րող է ձեզ օգ­նել հար­մար­վել այն ու­սում­նա­ռու­թյան ծրագ­րին, ո­րը պետք է սկսեք։ Ձեզ դրե՛ք Աստ­ծո հետ ճիշտ հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մեջ։ Դարձ­րե՛ք այն ձեր ա­ռա­ջին հե­տաքրք­րու­թյու­նը։ Աստ­ված կա­մե­նում է, որ դուք դառ­նաք Իր վկա­նե­րը և ճիշտ սահ­ման­ներ գծեք։ Երբ դա ա­նեք, Նա ձեզ կտա հմտու­թյուն, ի­մաս­տու­թյուն և հան­ճար։ Դուք կա­ճեք քայլ առ քայլ, քա­նի որ Աստ­ված չի թող­նի ձեզ տե­ղում հան­գիստ դո­փել։ Նա ցան­ կա­նում է, որ դուք վա­զեք Իր պատ­վի­րան­նե­րի ճա­նա­պար­հով՝ մշտա­պես ա­ռաջ շարժ­վե­լով և վեր նա­յե­լով։ Աստ­ված կապ­ված է մեր գո­յու­թյան թե­լե­րին։ Նա գի­տի մեր սրտի յու­րա­քանչ­յուր իղ­ձը, մեր կյան­քի յու­րա­քանչ­յուր քայ­լը։ Ա­պա փոր­ձե՛ք ապ­րել Նրա հետ ներ­դաշ­նա­ կու­թյան մեջ։ Փոր­ձե՛ք հաս­նել բարձր չա­փա­նի­շի: Երկ­նա­յին հրեշ­տակ­նե­րը կօգ­նեն ձեզ, և­ ա­վե­լին, Քրիս­տո՛­սը կօգ­նի ձեզ։ Կ­յան­քի Իշ­խանն ա­վե­լի է հե­տաքրքր­ված ձեր փրկու­թյամբ, քան որևէ մե­կը։ Դուք կա­րող եք Նրան պատ­վել՝ ցույց տա­լով, որ գնա­հա­տում եք այն, ինչ Նա ա­րել է ձեզ հա­մար, կա­րող եք փա­ռա­վո­րել Նրան և­ ու­րա­խաց­նել հրեշ­տակ­նե­րին՝ ձեր կյան­քով ցույց տա­լով, որ Նա ի­զուր չի մա­հա­ցել։ Վճ­ռե՛ք, որ երկ­նա­յին գրքե­րում ձեր ան­վան դի­մաց գրված լի­նի՝ «­Հաղ­թող»։ Այդ ժա­մա­նակ ողջ դժգո­հու­թյունն ու ա­պեր­ջան­կու­թյու­նը կան­հե­տա­նան։ Ձեր սրտե­ րը կլցվեն խա­ղա­ղու­թյամբ և­ ու­րա­խու­թյամբ Սուրբ Հո­գում։ Ձե­ռա­գիր 13, 1900թ. փետր­վա­րի 2, «­Խոս­քեր ու­սա­նող­նե­րին»։ 37

փետրվար

3

Ոչ թե իմ կամ­քը, այլ Քո

Եվ մի քիչ ա­ռաջ գնա­լով Իր ե­րե­սի վրա ըն­կավ, ա­ղոթք էր ա­նում և­ ա­սում. Իմ Հայր, ե­թե կա­րե­լի է, թող այս բա­ժակն Ին­ձա­նից անց­նի, սա­կայն ոչ թե ինչ­պես Ես եմ կա­մե­նում, այլ ինչ­պես Դու։ Մատ­թեոս 26.39: Մենք կա­րող ենք մեզ հա­մար գծել մի ըն­թացք, ո­րը, թերևս, ծնունդ է ա­ռել մեր սե­ փա­կան փա­ռա­սի­րու­թյու­նից կամ էլ ո­րոշ ե­սա­սի­րա­կան նպա­տակ­նե­րից։ Աստ­ված հենց սկզբից գի­տի վեր­ջը։ Նա հաս­կա­նում է հա­րա­բե­րու­թյու­նը, ո­րը յու­րա­քանչ­յուր մարդ պետք է պահ­պա­նի Աստ­ծո և­իր դրա­ցի­նե­րի հետ։ Տե­րը կա­րող է տես­նել, որ մի մար­դու կա­պը ո­րո­շա­կի դիր­քի կամ բնա­վո­րու­թյան մարդ­կանց հետ վնա­սա­կար ազ­դե­ցու­թյուն է թող­նում այն մարդ­կանց վրա, ում հետ նա շփվում է։ Նա կա­րող է չլի­նել այն մե­կը, ով հստա­կո­րեն կհաս­կա­նա պատ­ճառն ու հետևան­քը։ Այդ մար­ դիկ, ում հետ նա կապ­ված է, կա­րող են պար­զա­պես լի­նել ան­տար­բեր, ով­քեր չեն օգ­նի նրան կա­րի­քի դեպ­քում։ Ո­րո­շա­կի տար­րեր ի­րար հետ կա­պե­լը կա­րող է հան­գեց­նել ան­բա­րեն­պաստ արդ­յունք­նե­րի։ Այդ իսկ պատ­ճա­ռով մար­դը չի կա­րող վստա­հել իր սե­փա­կան դա­ տո­ղու­թյա­նը։ Փոր­ձը նրան կհա­մո­զի իր սխա­լի մեջ։ Տե­րը նա­խա­տե­սել է այն, ինչն ա­մե­նա­մեծ հոգևոր օ­գու­տը կտա մա­զից կախ­ված հո­գուն՝ պատ­րաստ լի­նել սկսե­ լու մի նոր ձեռ­նար­կու­թյուն, ինչն ա­վե­լի շատ բան է նշա­նա­կում, քան ին­քը կա­րող է ակն­կա­լել։ Ի՞նչ պետք է ա­նի այս­պի­սի մե­կը։ Նրա միակ ա­պա­հո­վու­թյունն իր նա­ խա­սի­րու­թյուն­ներն ու ծրագ­րե­րը մի կողմ դնելն է՝ ա­սե­լով. «Ոչ թե իմ կամ­քը, այլ Քո կամ­քը թող կա­տար­վի, օ՜, Տեր»։ Ինչ­պես ա­մե­նա­փոքր, այն­պես էլ ա­մե­նա­մեծ խնդիր­նե­րում ա­ռա­ջին մեծ հար­ցը պետք է լի­նի. «Ո՞րն է Աստ­ծո կամքն այս հար­ցում, քա­նի որ Նրա կամ­քը իմ կամքն է»։ «Հնա­զան­դու­թյու­նը զո­հից լավ է, և­ա­կանջ դնե­լը՝ խո­յե­րի ճար­պից» (Ա Թա­գա­ վո­րաց 15.22)։ Ո՞վ է, որ կվնա­սի ձեզ, ե­թե դուք լի­նեք բա­րու հետևորդ­ներ։ Աստ­ված մե­կից կա­րող է պա­հան­ջել ա­նել մի գործ և գտն­վել մի դիր­քում, ո­րը հատ­կա­պես փոր­ձող և ծանր է։ Աստ­ված գործ է պատ­րաս­տել, որ նա ա­նի, և նա վտան­գում է իր կյան­քը, իր ա­պա­գա հա­վեր­ժա­կան կյան­քը այդ դիր­քում մնա­լու հա­մար։ Սա այն դիրքն է, որ Քրիս­տո­սը զբա­ղեց­նում էր, երբ ե­կավ մեր աշ­խարհ՝ հա­կա­մար­տու­ թյան մեջ մտնե­լով ըն­կած հրեշ­տակ­նե­րի ապս­տամբ ա­ռաջ­նոր­դի հետ։ Աստ­ված նա­խագ­ծեց մի ծրա­գիր, և Քրիս­տոսն ըն­դու­նեց դրա­նում Իր դիր­քը։ Նա հա­մա­ ձայ­նեց հան­դի­պել թշնա­մու հետ մեն-մե­նակ, ինչ­պես պետք է ա­նի յու­րա­քանչ­յուր մարդ ա­րա­րած։ Նրան օգ­նու­թյան էր ու­ղարկ­ված ողջ երկ­նա­յին զո­րու­թյունն այս մեծ պայ­քա­րում, և մար­դուն, ե­թե նա քայ­լում է Աստ­ծո կամ­քով և ճա­նա­պար­հով, տրա­մադր­վում է միև­նույն պահ­պա­նող զո­րու­թյու­նը։ Միև­նույն երկ­նա­յին մտքե­րը ծա­ռա­յում են նրանց, ով­քեր պետք է լի­նեն փրկու­թյան ժա­ռանգ­ներ, որ­պես­զի կա­ րո­ղա­նան հաղ­թա­հա­րել ա­մեն մի գայ­թակ­ղու­թյուն՝ մեծ թե փոքր, ինչ­պես Քրիս­տո­ սը հաղ­թա­հա­րեց։ Սա­կայն յու­րա­քանչ­յուր ոք, ով ի­րեն դնում է ռիս­կա­յին գո­տում ցան­կա­ցած այլ դրդա­պատ­ճա­ռով, քան Աստ­ծո կամ­քին հնա­զանդ­վելն է, կընկ­նի գայ­թակ­ղու­թյան իշ­խա­նու­թյան տակ։ Ոչ ոք ա­պա­հով չէ, ով մտա­ծում է, թե իր ա­ռա­վե­լու­թյունն է կա­տա­րել ընտ­րու­ թյուն իր հա­մար։ Նա­մակ 22, 1899թ., փետր­վա­րի 3, ուղղ­ված ոմն գոր­ծա­րա­րի։ 38

Այ­սօր փրկու­թյան օրն է

փետրվար

4

Ո­րով­հետև ա­սում է. Ըն­դու­նե­լի ժա­մա­նա­կում լսե­ցի քեզ, և փր­կու­թյան օ­րում օգ­նե­ցի քեզ։ Ա­հա հի­մա է ըն­դու­նե­լի ժա­մա­նակ։ Ա­հա հի­մա է փրկու­թյան օր։ Բ Կորն­թա­ցիս 6.2։ Մենք բո­լորս որ­քա՜ն ե­րախ­տա­պարտ պետք է լի­նենք, որ դեռևս ուշ չէ սխալ­ներն ուղ­ղե­լու հա­մար։ Մեր կարևո­րա­գույն պար­տա­կա­նու­թյունն է Աստ­ծո նկատ­մամբ սեր ցու­ցա­բե­րել ոչ միայն մեր բա­ռե­րում, այլ նաև մեր ա­րարք­նե­րում և ճշ­մար­տու­ թյան մեջ։ Աստ­ված այս ան­գամ կան­չում է հմուտ գոր­ծիչ­նե­րի, ով­քեր մշտա­պես կլի­նեն Գլխա­վոր Գործ­չի կող­մում։ Մենք պետք է ճշմար­տու­թյուն և Քրիս­տո­սի նկատ­մամբ սեր ու­նե­նանք մեր սրտե­րում։ Նա ա­սում է. «Ով որ ու­զում է Իմ հետևից գալ, թող իր անձն ու­րա­նա և­իր խա­չը վեր առ­նի, և Իմ հետևից գա» (­Մար­կոս 8.34)։ Մե­զա­ նից յու­րա­քանչ­յուրն ան­հա­տա­կան աշ­խա­տանք ու­նի ա­նե­լու իր անձն ու­րա­նա­լու և­ա­հով և դո­ղով սե­փա­կան ան­ձի փրկու­թյու­նը գոր­ծե­լու հար­ցում: Քրիս­տո­սի կող­մում կանգ­նած յու­րա­քանչ­յուր մարդ կփորձ­վի սա­տա­նա­յի գայ­ թակ­ղիչ ազ­դե­ցու­թյան ողջ ու­ժով։ Աստ­ծո շնոր­հը կա­րող է նո­րաց­նել ձեր սիր­տը, նե­ցուկ լի­նել ձեզ փոր­ձու­թյան դեմ, և տալ ձեզ ան­կեղծ ձգտում դե­պի Աստ­ծո Հո­գին։ Աստ­ված շու­տով կա­պա­ցու­ցի Իր ար­դա­րու­թյունն ամ­բողջ տիե­զեր­քի ա­ռաջ։ Նրա ար­դա­րու­թյու­նը պա­հան­ջում է, որ­պես­զի մեղ­քը պատժ­վի, իսկ Նրա ո­ղոր­մու­ թյու­նը շնոր­հում է մեղ­քին նե­րում ա­պաշ­խա­րու­թյան և խոս­տո­վա­նու­թյան մի­ջո­ ցով։ Նե­րու­մը կա­րող է տրվել մի­միայն Նրա միա­ծին Որ­դու մի­ջո­ցով. միայն Քրիս­ տո­սը կա­րող է քա­վել մեղ­քը, և դա էլ միայն այն դեպ­քում, երբ մարդ ա­պաշ­խա­րում և թող­նում է մեղ­քը։ Մար­դը խզեց Աստ­ծո հետ իր կա­պը, և մեղ­քի մա­հա­ցու թույ­նը նրա հո­գին դարձ­րեց ան­դա­մա­լույծ ու տկար։ Սա­կայն ե­կավ ժա­մա­նակ, երբ երկ­ նա­յին պա­լատ­նե­րում հնչեց հռչա­կա­գի­րը՝ Ես գտե՛լ եմ փրկա­գի­նը։ Աստ­վա­ծա­յին կյան­քը տրվեց որ­պես մար­դու փրկա­գին։ Մե­կը, Ով հա­վա­սար է Հո­րը, դար­ձավ մար­դու փո­խա­րի­նո­ղը։ Այն­քան հնա­րա­գետ են այն ծրագ­րե­րը, ո­րոնք սա­տա­նան կի­րա­ռում է մո­լո­ րեց­նե­լու և­այ­լա­սե­րե­լու հա­մար, որ աստ­վա­ծա­յին կյան­քում մեզ տրվող օրհ­նու­ թյուն­ներն ան­գամ կա­րող են վե­րած­վել ծու­ղակ­նե­րի։ Այն նույն կեղծ պատ­ճա­ռա­ բա­նու­թյամբ, ո­րով մո­լո­րեց­րեց Ա­դա­մին և Ե­վա­յին Ե­դե­մի այ­գում, նա փոր­ձում է մեր բա­րօ­րու­թյան հա­մար Աստ­ծո ու­ղար­կած օրհ­նու­թյուն­նե­րը վե­րա­ծել ծու­ղակ­ նե­րի և­ա­նեծ­քի։ Նա ջա­նում է ստի­պել մարդ­կանց օգ­տա­գոր­ծել Աստ­ծո պարգև­ նե­րը որ­պես զենք Տ­վո­ղի դեմ։ Աստ­ված տվեց Իր միա­ծին Որ­դուն մարդ­կու­թյա­նը, որ­պես­զի մար­դիկ կա­րո­ ղա­նան դառ­նալ աստ­վա­ծա­յին բնույ­թի հա­ղոր­դա­կից­ներ՝ ըն­դու­նե­լով մեղ­քի դեմ դար­մա­նը և թույլ տա­լով, որ Քրիս­տո­սի աստ­վա­ծա­յին շնորհն աշ­խա­տի ի­րենց կյան­քում։ Մարդ­կու­թյան մեջ գոր­ծող աստ­վա­ծա­յին զո­րու­թյու­նը կա­րող է մար­ դուն բե­րել Աստ­ծո հետ ճիշտ հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի։ Ըն­կած մար­դը, իր հա­սա­նե­ լիու­թյան հար­թու­թյուն բեր­ված աստ­վա­ծա­յին զո­րու­թյա­նը կառ­չե­լով, կա­րող է մեկ դառ­նալ Աստ­ծո հետ։ Հա­վեր­ժա­կան կյանքն այն օրհ­նու­թյունն է, ո­րը Քրիս­տո­սը ե­կավ տա­լու աշ­խար­հին։ Նա­մակ 38, 1907թ. փետր­վա­րի 4, Բաթլ Քրի­քի պան­թեիզ­ մի ճգնա­ժա­մում ե­րե­րա­ցող նախ­կին աշ­խա­տակ­ցին։ 39

փետրվար

5

Ժա­մա­նակն է արթ­նա­նա­լու

Մի՛ խաբ­վեք. չար ըն­կե­րակ­ցու­թյուն­ներն ա­պա­կա­նում են բա­րի վար­քե­րը։ Ար­ թո՛ւն կա­ցեք ար­դա­րու­թյամբ և մեղք մի՛ գոր­ծեք: Ա Կորն­թա­ցիս 15.33, 34: Եղ­բայր­նե՛ր և քույ­րե՛ր, արթ­նա­ցե՛ք, արթ­նա­ցե՛ք։ Հռ­չա­կե՛ք Ա­վե­տա­րանն իր պար­զու­թյամբ։ Ինչ վե­րա­բե­րում է ձեր կյան­քին, լսե՛ք, թե «ինչ է ա­սում Սուրբ Գիր­ քը»։ Գե­րա­գույն կարևո­րու­թյուն ու­նի այն, որ դուք ճիշտ լսեք, որ մաք­րա­գոր­ծեք ձեր սրտե­րը ե­սա­սի­րու­թյու­նից, քա­նի որ խա­ղա­քար­տի վրա դրված է ձեր հա­վի­ տե­նա­կան բա­րօ­րու­թյու­նը։ Դուք ո­րո­նո՞ւմ եք Թան­կա­գին Մար­գա­րի­տը։ Դուք ձեզ պաշտ­պա­նո՞ւմ եք սա­տա­նա­յի մո­լո­րու­թյուն­նե­րից, թե՞ պատ­րաստ կանգ­նած եք ստա­նա­լու նրանց ա­ռա­ջար­կու­թյուն­նե­րը, ով­քեր հե­ռա­ցել են հա­վա­տից և­ա­կանջ են դնում գայ­թակ­ղիչ հո­գի­նե­րին։ Ձեր փրկու­թյու­նը կախ­ված է ձեր ճիշտ լսե­լուց և խո­նար­հա­բար պատ­վաստ­ված Խոսքն ըն­դու­նե­լուց։ Կ­հաշտ­վե՞ք Աստ­ծո հետ և կհ­նա­զանդ­վե՞ք Նրա պատ­վի­րան­նե­րին, որ­պես­զի սրբա­գործ­վեք մարմ­նով, հո­գով և մտ­քով։ Դուք գնվել եք Աստ­ծո միա­ծին Որ­դու մահ­վան գնով։ Ձեր սիր­տը շա­րու­նա­կում է բա­բա­խել։ Այդ զար­կե­րից է կախ­ված ձեր կյան­քը։ Դրա բա­բախն ան­կախ ձեր կամ­քից է։ Դուք ու­տում և ք­նում եք ան­հոգ ան­տար­բե­րու­թյամբ։ Սա­կայն ձեր նկատ­մամբ Աստ­ծո պահ­պա­նող հո­գա­ծու­թյունն ան­դա­դար է։ Նա վե­րահս­կում է կեն­սա­կան հո­սան­քի մա­կըն­թա­ցու­թյունն ու տե­ ղատ­վու­թյու­նը։ Ո՞ւր է այն ե­րախ­տա­գի­տու­թյու­նը, ո­րը պետք է բարձ­րա­նա մարդ­ կա­յին շուր­թե­րից Նրա պահ­պա­նող հո­գա­ծու­թյան հա­մար։ Ո՞ւր է Նրա ան­դա­դար ա­չալր­ջու­թյան կո­չի ըն­դու­նու­մը։ Արթ­նա­ցե՛ք, արթ­նա­ցե՛ք։ Մի կո՛ղմ նե­տեք ձեր հպար­տու­թյու­նը և թո­ղե՛ք ձեր խու­սա­փո­ղա­կան դիր­քո­րո­շու­մը։ Ձեր փոր­ձաշր­ջանն սկսվել է, և դուք պետք է տեղ գրա­վեք կա՛մ Քրիս­տո­սի կող­քին, կա՛մ Նրա դեմ։ Ո՞ր կող­մում եք դուք կանգ­նած՝ աշ­խար­հի՞, թե՞ Քրիս­տո­սի հետ։ Դուք ըն­դու­նո՞ւմ եք ճշմար­տու­թյունն ու պատ­ րաստ­վո՞ւմ եք ա­սել ձեր պա­տեհ խոսքն ան­հոգ և­ ան­տար­բեր աշ­խար­հի ու­շադ­ րու­թյու­նը գրա­վե­լու հա­մար։ Աստ­ված պա­հան­ջում է վճռա­կան փո­փո­խու­թյուն­ ներ ձեր դիր­քո­րոշ­ման մեջ։ Այն ճշմար­տու­թյու­նը, որ դուք ու­նեք, կեն­դա­նի Աստ­ծո խոսքն է։ Ի՞նչ եք ա­նում հա­մա­պա­տաս­խա­նե­լու հա­մար Ա­վե­տա­րա­նի պա­հանջ­նե­ րին։ Արդ­յո՞ք ձեր ա­մե­նա­մեծ ցան­կու­թյունն է սո­վո­րել Նրա կամ­քը, Ով Ի­րեն տվեց ձեզ հա­մար ինք­նա­մերժ­մամբ և­ ինք­նա­զո­հու­թյամբ, որ դուք կա­րո­ղա­նաք դառ­ նալ Աստ­ծո որ­դի­ներ և դուստ­րեր։ Փոր­ձո՞ւմ եք արդ­յոք արթ­նաց­նել հո­գի­նե­րի հե­ տաքրք­րու­թյու­նը հա­վի­տե­նա­կան ի­րա­կա­նու­թյուն­նե­րի նկատ­մամբ։ Այժմ ժա­մա­նակն է, որ սո­վո­րեք՝ ինչ­պես լուրջ և խո­հեմ կեր­պով աշ­խա­տել կոր­ ծան­ման եզ­րին կանգ­նած­նե­րի փրկու­թյան հա­մար։ Ոչ մի զի­ջո­ղու­թյան մի՛ գնա­ցեք խա­վա­րի ու­ժե­րի հետ։ Սո­վո­րե՛ք Աստ­ծո օ­րեն­քի պա­հանջ­նե­րը և­ ան­կեղծ սրտով հնա­զանդ­վե՛ք դրանց։ Այդ ժա­մա­նակ ձեր կյան­քը պայ­ծառ կփայ­լի աշ­խար­հի հոգևոր խա­վա­րի մեջ։ Նա­մակ 32, 1907թ. փետր­վա­րի 5, Ավստ­րա­լիա­յի Մել­բուրն քա­ղա­քի և դ­րա շրջա­կայ­քի ե­կե­ղե­ցի­նե­րի ան­դամ­նե­րին։

40

փետրվար

Սուրբ Հո­գին՝ հա­վա­տա­րիմ Ա­ռաջ­նոր­դը

6

Բայց Ես ճշմար­տու­թյունն եմ ա­սում ձեզ, թե լավ է ձեզ հա­մար, որ Ես գնամ, ո­րով­հետև ե­թե չգնամ, Մ­խի­թա­րի­չը չի գա ձեզ մոտ, բայց ե­թե գնամ, Նրան կու­ ղար­կեմ ձեզ մոտ։ Եվ Նա, երբ որ գա, աշ­խար­հին կհան­դի­մա­նի մեղ­քի հա­մար, և­ ար­դա­րու­թյան հա­մար, և դա­տաս­տա­նի հա­մար։ Հով­հան­նես 16.7, 8: Քրիս­տո­սը գի­տեր, որ այս հայ­տա­րա­րու­թյու­նը՝ Մ­խի­թա­րի­չի գա­լը, հիաս­քանչ ճշմար­տու­թյուն էր։ Նա մո­տե­նում էր Իր երկ­րա­յին ծա­ռա­յու­թյան վեր­ջին և կանգ­ նած էր խա­չի տե­սա­դաշ­տում՝ լիար­ժեք գի­տակց­մամբ այն մեղ­քի չա­փի, ո­րը պետք է դրվեր Իր վրա որ­պես մեղ­քե­րի Կ­րող։ Սա­կայն, այ­դու­հան­դերձ, Նրա գե­րա­գույն ան­հանգս­տու­թյունն Իր ա­շա­կերտ­ներն էին։ Նա փոր­ձում էր սփո­փանք գտնել նրանց հա­մար և­ա­սաց նրանց. «­Բայց Ես ճշմար­տու­թյունն եմ ա­սում ձեզ, թե լավ է ձեզ հա­մար, որ Ես գնամ, ո­րով­հետև ե­թե չգնամ, Մ­խի­թա­րի­չը չի գա ձեզ մոտ, բայց ե­թե գնամ, Նրան կու­ղար­կեմ ձեզ մոտ» (­Հով­հան­նես 16.7)։ Չա­րը կու­տակ­վել էր դա­րեր շա­րու­նակ, և­այն կա­րե­լի էր սան­ձել ու նրան դի­մա­ կա­յել մի­միայն Սուրբ Հո­գու՝ Աստ­վա­ծու­թյան եր­րորդ Ան­ձի հզոր ու­ժով, Ով գա­լու էր ոչ թե փո­փոխ­ված է­ներ­գիա­յով, այլ աստ­վա­ծա­յին զո­րու­թյան լիու­թյամբ։ Մեկ այլ հո­գի պետք էր ձեռք բե­րել, քա­նի որ չա­րի էու­թյու­նը գոր­ծում էր բո­լոր մի­ջոց­նե­րով, և մար­դու հպա­տա­կու­թյունն այս սա­տա­նա­յա­կան գե­րու­թյանն ապ­շե­ցու­ցիչ էր։ Այ­սօր, ինչ­պես Քրիս­տո­սի օ­րե­րում, սա­տա­նան կա­ռա­վա­րում է շա­տե­րի միտ­քը։ Օ՜, ե­րա­նի նրա սար­սա­փե­լի, զար­հու­րե­լի գոր­ծը հնա­րա­վոր լի­ներ տար­բե­րա­կել և դ­րան դի­մա­կա­յել։ Ե­սա­սի­րու­թյունն այ­լա­սե­րել է սկզբունք­նե­րը, ե­սա­սի­րու­թյու­նը շփո­թեց­րել է զգա­յա­րան­նե­րը և մ­շու­շով պա­տել դա­տո­ղու­թյու­նը։ Այն­քան տա­րօ­րի­ նակ է, որ չնա­յած այն ողջ լույ­սին, ո­րը շո­ղում է Աստ­ծո օրհն­ված Խոս­քից, այս­պի­սի տա­րօ­րի­նակ գա­ղա­փար­ներ կան, ճշմար­տու­թյան հո­գուց և գոր­ծից այ­սաս­տի­ճան հե­ռա­ցում: Մեղ­քե­րը, ո­րոնք ժա­մա­նակ առ ժա­մա­նակ մատ­նանշ­վում են, շա­տե­րի դռան հետևում են, այն մեղ­քե­րը, ո­րոնք Տե­րը հա­մա­րում է ծանր մեղ­քեր։ Ե­թե միայն մար­ դիկ մի կողմ նե­տեին Սուրբ Հո­գու ազ­դե­ցու­թյա­նը հա­կա­ռա­կե­լու հո­գին, այն հո­գին, ո­րը եր­կար ժա­մա­նակ ա­ղա­վա­ղում էր ի­րենց հոգևոր փոր­ձա­ռու­թյու­նը, Աստ­ծո Հո­ գին Ին­քը կդիպ­չեր նրանց սրտե­րին։ Այն կհա­մո­զեր մեղ­քի մեջ։ Ինչ­պի­սի՜ գործ։ Բայց Սուրբ Հո­գին ա­նարգ­վեց, իսկ լույ­սը մերժ­վեց։ Աստ­ծո կամ­քը չէ, որ որևէ մե­կը կոր­չի, այլ որ բո­լորն ու­նե­նան հա­վեր­ժա­կան կյանք։ Օ՜, ե­թե ես վստահ լի­նեի, որ իմ եղ­բայր­ներն զգում են, թե ինչ են ի­րենց և­ ի­րենց հետ շփվող­նե­րի հա­մար նշա­նա­կում մա­քուր սկզբունք­նե­րը, իմ սիր­տը կցնծար ու­րա­խու­թյու­նից։ Հի­սու­սին որ­պես անձ­նա­կան Փր­կիչ ըն­դու­նած յու­րա­քանչ­յուր մարդ կեր­ջան­ կա­նա Աստ­ծուն ծա­ռա­յե­լու ար­տո­նու­թյան հա­մար և ջեր­մե­ռան­դո­րեն կոր­սա իր ե­րախ­տա­գի­տու­թյու­նը նշե­լու հնա­րա­վո­րու­թյու­նը՝ նվի­րա­բե­րե­լով իր ու­նա­կու­ թյուն­ներն Աստ­ծո ծա­ռա­յու­թյա­նը։ Նա­մակ 8, 1896թ. փետր­վա­րի 6, «Ա­մե­րի­կա­յի իմ եղ­բայր­նե­րին»։

41

փետրվար

7

Աստ­վա­ծա­շուն­չը՝ քեզ ուղղ­ված Աստ­ծո Խոս­քը

Քն­նեք գրքե­րը, որ դուք կար­ծում էք, թե նրան­ցով ու­նեք հա­վի­տե­նա­կան կյանք, և նրանք են, որ Ինձ հա­մար վկա­յում են։ Հով­հան­նես 5.39: «Քն­նե՛ք գրքե­րը»։ Սա հոր­դոր է, ո­րը մեզ տա­լիս է Քրիս­տո­սը։ Ե­թե մեզ հա­մար կարևոր լի­ներ (ե­կե­ղե­ցու) հայ­րե­րին քննե­լը, Քրիս­տո­սը մեզ կհոր­դո­րեր այդ­պես ա­նել։ Սա­կայն հայ­րե­րը բո­լո­րը չէ, որ միև­նույն բանն են ա­սում։ Նրան­ցից ո՞ր մե­կին ընտ­րել որ­պես ա­ռաջ­նորդ։ Կա­րիք չկա, որ մենք վստա­հենք ա­նո­րո­շու­թյա­նը։ Մենք անց­նում ենք հայ­րե­րի կող­քով, որ­պես­զի սո­վո­րենք Աստ­ծո մա­սին Իր իսկ Խոս­քից։ Աստ­ծուն ճա­նա­չե­լը հա­վի­տե­նա­կան կյանք է։ Օ՜, որ­քան ե­րախ­տա­պարտ պետք է լի­նենք, որ Աստ­վա­ծա­շունչն Աստ­ծո ներշնչ­ված խոսքն է։ Հին ժա­մա­նակ­նե­րի սուրբ մար­դիկ գրել են այս Խոս­քը, ո­րով­հետև նրանց դի­պել էր Սուրբ Հո­գին։ Աստ­ված չի թո­ղել Իր Խոս­քը, որ այն պահ­պան­վի մարդ­կանց հի­շո­ղու­թյուն­նե­րում և սերն­ դե­սե­րունդ փո­խանց­վի բա­նա­վոր պատ­մու­թյուն­նե­րի և­ա­վան­դազ­րույց­նե­րի մի­ջո­ ցով։ Ե­թե Նա դա ա­ներ, աս­տի­ճա­նա­բար մար­դիկ Խոս­քի վրա կա­վե­լաց­նեին ի­րենց պատ­մու­թյուն­նե­րը։ Նրանք մե­զա­նից կպա­հան­ջեին ըն­դու­նել այն, ին­չը ներշնչ­ված չէ։ Ե­կե՛ք շնոր­հա­կա­լու­թյուն հայտ­նենք Աստ­ծուն Իր գրա­վոր Խոս­քի հա­մար։ Խոս­քը վեր­ծա­նող ոչ բո­լոր մեկ­նա­բա­նու­թյուն­ներն են ի­րար հա­մա­հունչ։ Հա­ճախ դրանք միմ­յանց հա­կա­սում են։ Աստ­ված մեզ չի հրա­հան­գում ա­ռաջ­նորդ­վել դրան­ ցով։ Նրա Խոսքն է այն միակ ար­ժե­քը, ո­րի հետ մենք պետք է գործ ու­նե­նանք։ Յու­ րա­քանչ­յուր ոք կա­րող է այս Խոսքն ինք­նու­րույն ու­սում­նա­սի­րել։ Եվ նրանք պետք է ի­մա­նան, որ այս թան­կա­գին Գր­քի ուս­մունքն ան­փո­փոխ է։ Մարդ ա­րա­րած­նե­րի կար­ծիք­նե­րը տար­բեր­վում են, բայց Աստ­վա­ծա­շուն­չը մշտա­պես ա­սում է նույն բա­ նը։ Աստ­ծո Խոս­քը հա­վեր­ժու­թյու­նից հա­վեր­ժու­թյուն է։ Աստ­վա­ծա­շուն­չը չի տրվել միայն ծա­ռա­յող­նե­րի և­ ուս­յալ մարդ­կանց հա­մար։ Յու­րա­քանչ­յուր տղա­մարդ, կին և­ ե­րե­խա պետք է ինք­նու­րույն կար­դա Աստ­վա­ ծա­շուն­չը։ Կախ­ված մի՛ ե­ղեք ծա­ռա­յո­ղից Գր­քի ըն­թեր­ցա­նու­թյան հար­ցում։ Աստ­ վա­ծա­շունչն Աստ­ծո Խոսքն է՝ ուղղ­ված քեզ։ Աղ­քատ մար­դը նույն­քան դրա կա­ րիքն ու­նի, որ­քան և հա­րուս­տը, ա­նուսն՝ այն­քան, որ­քան և­ուս­յա­լը։ Եվ Քրիս­տոսն այս Խոսքն այն­քան պարզ է ստեղ­ծել, որ այն կար­դա­լիս ոչ ոք սայ­թա­քե­լու ա­ռիթ չի ու­նե­նա։ Թող հա­մեստ գյու­ղա­ցին կար­դա և հաս­կա­նա երբևէ աշ­խար­հի ճա­ նա­չած ա­մե­նաի­մաս­տուն Ու­սուց­չի Խոս­քը, և թա­գա­վոր­նե­րի, կա­ռա­վա­րիչ­նե­րի, պե­տա­կան գոր­ծիչ­նե­րի և­ աշ­խար­հի ա­մե­նա­լուրջ ու­սումն ստա­ցած մարդ­կանց մեջ չկա Նրա­նից մե­ծը։ Ո­րո­նել նշա­նա­կում է ե­ռան­դուն կեր­պով փնտրել կո­րած մի բան։ Ինք­նու­րո՛ւյն ո­րո­նեք թաքն­ված գան­ձը։ Մի՛ թո­ղեք այս գոր­ծը ծա­ռա­յո­ղի վրա։ Դուք չե՛ք կա­րող ձեզ թույլ տալ ան­տեղ­յակ լի­նել Աստ­ծո Խոս­քից։ Ու­սում­նա­սի­րե՛ք բարդ հատ­ված­ նե­րը՝ հա­մե­մա­տե­լով հա­մա­րը հա­մա­րի հետ, և կ­պար­զեք, որ Սուրբ Գիրքն այն բա­ նա­լին է, ո­րը բա­ցում է Սուրբ Գիր­քը։ Նրանք, ով­քեր ա­ղոթ­քով ու­սում­նա­սի­րում են Սուրբ Գիր­քը, ա­վե­լի ի­մաս­տուն են դառ­նում այդ ու­սում­նա­սի­րու­թյու­նից հե­տո, քան երբ պար­զա­պես բա­ցում են Աստ­վա­ծա­շուն­չը։ Ձե­ռա­գիր 12, 1901թ. փետր­վա­րի 7, «­Կեն­դա­նի ջու­րը»։ 42

Քրիս­տոսն է մեր միակ հույ­սը

փետրվար

8

Եվ չկա մի ա­րա­րած ա­ներևույթ Նրա ե­րե­սից, բայց ա­մենն էլ մերկ և բաց է Նրա աչ­քե­րի ա­ռաջ, ո­րի հետ է մեր բա­նը։ Եբ­րա­յե­ցիս 4.13: Տե­րը գի­տու­թյան Աստ­ված է։ Իր Խոս­քում Նա ներ­կա­յաց­ված է որ­պես Մե­կը, Ով կշռում է մարդ­կանց, նրանց բնա­վո­րու­թյան զար­գա­ցու­մը և նրանց բո­լոր դրդա­ պատ­ճառ­նե­րը, լի­նեն դրանք բա­րի թե չար։ Ան­նան՝ որ­պես ջեր­մե­ռանդ ա­ղոթ­քի պա­տաս­խան ի­րեն շնորհ­ված ե­րե­խա­յի՝ Սամ­վե­լի մայ­րը, ա­սաց. «­Տե­րը գի­տու­ թյուն­նե­րի Աստ­վածն է, և Նա կշռում է գոր­ծե­րը» (Ա Թա­գա­վո­րաց 2.3)։ Դա­վի­թը հայ­տա­րա­րեց. «Ի­րա­վի որ հա­սա­րակ մար­դիկ ու­նայն են, և մե­ծա­մեծ մար­դիկ՝ սուտ։ Երբ որ կշռի մեջ դրվեն, նրանք ա­մեն ու­նայ­նու­թյու­նից ա­վե­լի թեթև են» (­Սաղ­մոս 62.9)։ Ե­սա­յիան ա­սում է. «­Դու՝ ու­ղիղդ, հար­թում ես ար­դա­րի շա­վի­ղը» (Ե­սա­յիա 26.7)։ Սո­ղո­մո­նը գրում է. «­Մար­դիս բո­լոր ճա­նա­պարհ­նե­րը մա­քուր են իր աչ­քի ա­ռաջ, բայց Տերն է հո­գի­նե­րը կշռո­ղը» (Ա­ռա­կաց 16.2)։ Սե­փա­կան հա­վեր­ ժա­կան շա­հի հա­մար է, որ յու­րա­քանչ­յու­րը պետք է քննի իր սիրտն ու բա­րե­լա­վի աստ­վա­ծա­տուր ա­մեն մի ձիրք։ Շատ կարևոր դա­սեր կան, որ յու­րա­քանչ­յուր մարդ պետք է ստա­նա։ Թող բո­ լո­րը հի­շեն, որ չկա այն­պի­սի մի դրդա­պատ­ճառ որևէ մար­դու սրտում, ո­րը Տե­ րը պար­զո­րոշ չտես­նի։ Յու­րա­քանչ­յու­րի դրդա­պատ­ճառ­նե­րը կշռվում են այն­քան ման­րազ­նին, ա­սես մար­դու ճա­կա­տա­գի­րը կախ­ված լի­նի այս մեկ արդ­յուն­քից։ Մեզ հար­կա­վոր է կապ աստ­վա­ծա­յին զո­րու­թյան հետ, որ­պես­զի պարզ լույսն ա­վե­ լա­նա մեր կյան­քում և կա­րո­ղա­նանք հաս­կա­նալ ինչ­պես բա­ցատ­րել պատ­ճառն ու հետևան­քը։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է ու­նե­նալ ըմբռն­ման զո­րու­թյուն, ո­րը կմշակ­վի մեր՝ աստ­վա­ծա­յին բնու­թյա­նը հա­ղոր­դա­կից լի­նե­լով, աշ­խար­հի մեջ ցան­կու­թյու­ նից ե­ղած ա­պա­կա­նու­թյու­նից հե­ռու փախ­չե­լով։ Թող որ մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յուրն ու­շադ­րու­թյամբ դի­տար­կի կարևոր ճշմար­տու­թյու­նը. երկն­քի Աստ­վա­ծը ճշմա­րիտ է, և չ­կա մի այն­պի­սի մտադ­րու­թյուն, որ­քան էլ որ այն խճճված լի­նի, մի այն­պի­սի դրդա­պատ­ճառ, որ­քան էլ հմտո­րեն այն թաքց­ված լի­նի, որ Նա պար­զո­րոշ չհաս­ կա­նա։ Նա կար­դում է յու­րա­քանչ­յուր սրտի գաղտ­նի հնարք­նե­րը։ Մար­դիկ կա­րող են ա­նազ­նիվ գոր­ծո­ղու­թյուն­ներ ծրագ­րել ա­պա­գա­յի հա­մար՝ կար­ծե­լով, թե Աստ­ ված չի հաս­կա­նում, սա­կայն այն մեծ օ­րը, երբ գրքե­րը բաց­վեն, և­ ա­մեն մարդ դատ­վի այդ գրքե­րում գրվա­ծի հա­մա­ձայն, այդ գոր­ծո­ղու­թյուն­ներն ի հայտ կգան այն­պես, ինչ­պես կան։ Չ­կա որևէ մե­կը, ինչ­քան էլ նա ջեր­մե­ռան­դո­րեն ջանք թա­փի այդ­պի­սին լի­նե­լու հա­մար, ով կա­րող է ա­սել. «Ես ան­մեղ եմ»։ Նա, ով ա­սի նման բան, վտան­գա­վոր մո­լո­րու­թյան մեջ է։ «Ե­թե ա­սենք, թե մեղք չու­նենք, մեր ան­ձե­րը խա­բում ենք, և ճշ­մար­տու­թյու­նը չկա մե­զա­նում» (Ա Հով­հան­նես 1.8)։ Այդ դեպ­քում ինչ­պե՞ս կա­ րող ենք խու­սա­փել «կշռվե­ցիր կշեռ­քով և պա­կաս գտնվե­ցիր» մե­ղադ­րան­քից։ Եվ ու­րեմն, ե­կե՛ք նա­յենք Քրիս­տո­սին։ Ան­սահ­ման գնով Նա ուխ­տեց լի­նել մեր ներ­կա­ յա­ցու­ցի­չը երկ­նա­յին պա­լատ­նե­րում, մեր Դա­տա­պաշտ­պանն Աստ­ծո ա­ռաջ։ Ձե­ ռա­գիր 23, 1906թ. փետր­վա­րի 8, «­Գի­տու­թյան Աստ­ված, Ով կշռում է գոր­ծե­րը»։

43

փետրվար

9

Կա­տա­րե՛ք ընտ­րու­թուն ա­մեն օր

Խոս­քե­րիդ հայտ­նու­թյու­նը լույս է տա­լիս, և­ի­մաս­տուն է ա­նում պար­զա­միտ­նե­ րին։ Սաղ­մոս 119.130: Որ­քան շատ է կար­դաց­վում Նոր Կ­տա­կա­րա­նը, այն­քան ա­վե­լի ու­սու­ցո­ղա­կան է այն դառ­նում։ Ոչ ոք եր­բեք չի հոգ­նում դրա գե­ղե­ցիկ բա­ռե­րից, քա­նի որ դրանք նման են թան­կար­ժեք քա­րե­րի։ Որ­քան խորն է դրանց ու­սում­նա­սի­րու­թյու­նը, այն­քան ա­վե­ լի նոր ու սքան­չե­լի է թվում դրանց ար­տա­ցո­լած լույ­սը։ Որ­քան շատ ենք ու­սում­նա­ սի­րում Խոս­քը պարզ ու վստա­հող սրտով, այն­քան ա­վե­լի լավ ենք հաս­կա­նում այն ճա­նա­պար­հը, ո­րին պետք է հետևենք Աստ­ծո Դրախ­տին հաս­նե­լու հա­մար։ Մենք կյանք ենք ստա­նում Քրիս­տո­սից Նրա Խոս­քի ու­սում­նա­սի­րու­թյան մի­ջո­ցով։ «Նրա­նով էր կյան­քը»՝ ի­րա­կա­նը, փոխ չվերց­վա­ծը։ Նա կյան­քի Աղբ­յուրն էր։ Մենք կյանքն ստա­նում ենք Փրկ­չից, ո­րը Նա կրկին հետ է վերց­նում։ Այն կյան­քը, որն Աստ­ ված տվել է մեզ, պետք է լա­վա­գույնս օգ­տա­գործ­վի, քա­նի որ մենք՝ որ­պես մար­դիկ, ինք­ներս ենք ձևա­վո­րում մեր սե­փա­կան ճա­կա­տա­գի­րը։ Մենք պետք է ի­մաս­տուն կեր­պով ընտ­րենք այն­պի­սի ըն­կեր­ներ, ո­րոնք լա­վա­գույնս կհա­մա­պա­տաս­խա­նեն մեզ որ­պես մար­մին, հո­գի և միտք ա­պա­գա երկ­րում՝ երկ­նա­յի­նում։ Ըն­կե­րակ­ցու­ թյուն­ներ ընտ­րե­լու հար­ցում չպետք է տրվենք այն­պի­սի ազ­դե­ցու­թյուն­նե­րի, ո­րոնք այս կամ այն կերպ ան­բա­րեն­պաստ են մա­քուր և ճիշտ սկզբունք­ներ ձևա­վո­րե­լու գոր­ծում, քա­նի որ մեզ անհ­րա­ժեշտ է հնա­րա­վոր ողջ օգ­նու­թյու­նը՝ մեր ըն­կե­րակ­ցու­ թյուն­նե­րում զար­գաց­նե­լու Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյա­նը նման բնա­վո­րու­թյուն։ Քրիս­տոսն ա­սում է. «Ով որ հաղ­թում է, կտամ նրան, որ Ինձ հետ նստի Իմ ա­թո­ռի վրա, ինչ­պես Ես էլ հաղ­թե­ցի և նս­տե­ցի Իմ Հոր հետ Նրա ա­թո­ռի վրա» (­Հայտ­նու­թյուն 3.21)։ Կան փոր­ձու­թյուն­ներ, ո­րոնց մենք ան­պայ­մա­նո­րեն կհան­դի­ պենք։ Ե­թե տե­ղի տանք դրանց, ու­րեմն պարտ­վող­նե­րի կող­մում ենք, և կր­կին ու կրկին պար­տու­թյան հան­դի­պե­լով՝ մեզ մոտ ձևա­վոր­վում է ճշտի փո­խա­րեն սխալն ա­նե­լու սո­վո­րու­թյուն։ Այս­պի­սով, մենք բա­ցա­հայ­տում ենք, որ Հի­սուս Քրիս­տո­սի սկզբունք­նե­րի և հատ­կա­նիշ­նե­րի փո­խա­րեն ընտ­րում ու զար­գաց­նում ենք սա­տա­ նա­յի սկզբունք­ներն ու հատ­կա­նիշ­նե­րը։ Քրիս­տոն­յան որ­պես իր սի­րո ա­ռար­կա չի ընտ­րի մե­կին, ով իր գոր­ծե­րի ըն­թաց­ քով մեր­ժում է Հի­սուս Քրիս­տո­սին, ով ա­մեն օր վերս­տին խա­չում է Աստ­ծո Որ­դուն և բա­ցեի­բաց ա­նար­գան­քի են­թար­կում Նրան։ Նրանց այս­պի­սի ա­րարք­ներն ու խո­ սակ­ցու­թյուն­նե­րը բա­ցա­հայ­տում են, որ նրանք չեն հար­գում Նրան, Ով տվեց Իր կյան­քը մարդ­կու­թյան կյան­քի հա­մար՝ հա­նուն նրանց տա­նե­լով աղ­քա­տու­թյուն, փոր­ձու­թյուն, ինք­նա­մեր­ժում և­ինք­նա­զո­հու­թյուն։ Երկ­րի վրա անց­կաց­րած Իր ողջ կյան­քի ըն­թաց­քում Նա չգնա­հատ­ված ու չհաս­կաց­ված էր նույ­նիսկ Իր սե­փա­կան ըն­տա­նի­քի ան­դամ­նե­րի կող­մից։ Սա­տա­նան Նրա եղ­բայր­նե­րին՝ Հով­սե­փի որ­դի­նե­րին, շա­րու­նակ քննա­դա­տու­թյան հո­գի էր տա­լիս Նրա վե­րա­բեր­յալ, Ով այն­քան նման չէր ի­րենց։ Չա­րի յու­րա­քանչ­յուր միջ­նոր­դու­թյուն մերժ­վում էր Նրա կող­մից, ո­րով­հետև հնա­րա­վոր չէր ստի­պել Նրան ըն­դու­նել սխալ ա­րարք կամ նույ­նիսկ չնչին կեր­պով շեղ­վել «Գր­ված է» սկզբուն­քից։ Թվում էր, թե Սուրբ Գիր­քը գան­ձի պես պահ­ված էր Նրա սրտում և մտ­քում։ Նա հազ­ վա­դեպ էր հան­դի­մա­նում նրանց կյան­քի ըն­թաց­քը, սա­կայն միշտ ա­սե­լիք ու­ներ նրանց Աստ­ծո Խոս­քից՝ «Գր­ված է»։ Ձե­ռա­գիր 2, 1896թ. փետր­վա­րի 9, Ան­վեր­նա­գիր։ 44

Ա­րի ե­ղիր

փետրվար

10

Ար­թուն ե­ղեք, հաս­տատ կա­ցեք հա­վատ­քու­մը, ա­րիա­ցեք և­ու­ժո­վա­ցեք։ Ա Կորն­ թա­ցիս 16.13: Դուք կա­րող եք ա­նել ա­վե­լի մեծ և­ արդ­յու­նա­վետ գործ, ե­թե ձեր մեջ զար­գաց­ նեք հան­դարտ վստա­հու­թյուն առ Աստ­ված և չմ­տա­հոգ­վեք, չան­հանգս­տա­նաք, չվրդով­վեք, ա­սես Հի­սու­սը թաղ­վել է գե­րազ­մա­նում, և դուք Փր­կիչ չու­նեք։ Նա հա­ րու­թյուն է ա­ռել։ Նա համ­բարձ­վել է եր­կինք և ձեր Դա­տա­պաշտ­պանն է Աստ­ծո գա­հի ա­ռաջ։ Հի­սու­սի հետևորդ­նե­րը կա­րիք չու­նեն զար­մա­նա­լու, որ Քրիս­տո­սին հա­ղոր­դա­կից են լի­նում Նրա տա­ռա­պանք­նե­րում։ Ինչ­պե՞ս կա­րող է Քրիս­տո­սը նա­յել նրանց, ում հա­մար այդ­քան շատ բան է ա­րել, ում հա­մար վճա­րել է ան­սահ­ ման գին, և սա­կայն նրանք եր­բեք չեն գնա­հա­տել ի­րենց տված Նրա մե­ծա­գույն պարգևը։ Քրիս­տո­սի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րի գոր­ծը նման կլի­նի նրանց Փր­կագ­նո­ղի գոր­ծին։ Նրանք չպետք է նա­յեն կամ վստա­հեն ի­րենց ես-ին։ Նրանք չպետք է չա­ փից դուրս բարձր գնա­հա­տեն ի­րենց սե­փա­կան ջան­քե­րը։ Եվ երբ նրանք տես­նում են, որ ու­րիշ­ներն ի­րենց ջան­քե­րը նույն­քան բարձր չեն գնա­հա­տում, որ­քան ի­րենք, գա­լիս են եզ­րա­հանգ­ման, որ ի­րենց աշ­խա­տան­քը կա­րող է նույն հա­ջո­ղու­թյամբ դա­դա­րեց­վել։ Բայց սա թշնա­մու գործն է։ Մենք ապ­րում ենք ոչ թե մարդ­կանց, այլ Աստ­ծո հա­մար։ Աստ­ված գնա­հա­տում է մեր ջան­քերն ի­րենց լիա­կա­տար ար­ժե­քով։ Աստ­ված գնա­հա­տում է բնա­վո­րու­թյան վե­հու­թյու­նը, և­ ան­կախ նրա­նից՝ գնա­հա­ տում են դա մար­դիկ թե ոչ, այն հա­րատևում է, ան­գամ ե­թե մարդն այլևս չկա։ Երբ մարդն ար­դեն մեղ­քի հետ ոչ մի ա­նե­լիք չու­նի, այն օ­րի­նա­կը, ո­րը նա թո­ղել է, այն ոս­կի բա­ռե­րը, ո­րոնք նա ա­սել է, ապ­րում են բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րում և­ողջ հա­վեր­ ժու­թյան մեջ։ Այն ազ­դե­ցու­թյու­նը, ո­րը թողն­վում է աստ­վա­ծա­յին օ­րի­նա­կի հա­մա­ ձայն, եր­բեք չի մեռ­նում։ Նրա կյան­քը կապ­վել է Աստ­ծո հետ։ Մենք բո­լորս անձ­նա­կան ազ­դե­ցու­թյուն ենք ու­նե­նում, և մեր բա­ռերն ու գոր­ծե­ րը թող­նում են անջն­ջե­լի տպա­վո­րու­թյուն։ Մեր պար­տա­կա­նու­թյունն է ապ­րել ոչ թե ես-ի, այլ ու­րիշ­նե­րի բա­րօ­րու­թյան հա­մար, չկա­ռա­վար­վել զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­րով, այլ հաշ­վի նստել այն փաս­տի հետ, որ ազ­դե­ցու­թյունն ուժ է կա՛մ դե­պի բա­րին, կա՛մ դե­պի չա­րը։ Աստ­ված ցան­կա­նում է, որ Իր գոր­ծիչ­նե­րը լի­նեն այն, ինչ Դա­վի­թը հոր­դո­րեց Սո­ղո­մո­նին լի­նել. «Ա­րի՛ ե­ղիր»։ Աստ­ված հա­ճույք չի ստա­նում այն փաս­տից, որ Իր ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րից որևէ մեկն ան­հանգս­տա­նում է, հոգ­նում և հա­լու­մաշ է լի­նում ու չի կա­րո­ղա­նում իր կյան­ քում տա­րա­ծել երկն­քի քաղցր բույ­րը։ Մեզ ըն­դա­մե­նը մեկ կյանք է տրված։ Հի­սու­սը ե­կավ մեր աշ­խարհ՝ սո­վո­րեց­նե­լու մեզ ինչ­պես ապ­րել այդ կյան­քը, որ­պես­զի կա­ րո­ղա­նանք ներ­կա­յաց­նել երկն­քի բնա­վո­րու­թյու­նը։ Մենք եր­բեք չպետք է վախ­կո­ տու­թյուն ցու­ցա­բե­րենք, քա­նի որ դա սար­սա­փե­լի կլի­նի և՛ մեզ, և՛ նրանց հա­մար, ում վրա մենք ազ­դե­ցու­թյուն ենք ու­նե­նում։ Աստ­ված մե­զա­նից պա­հան­ջում է ար­ ժա­նա­պատ­վո­րեն վար­վել փոր­ձու­թյուն­նե­րի և գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րի մեջ։ Վշ­տե­րի Մար­դը, Ով ծա­նոթ էր տա­ռա­պան­քին, մեր առջև կանգ­նած է որ­պես մեր օ­րի­նակ։ «Ով որ հաղ­թում է, կտամ նրան, որ Ինձ հետ նստի Իմ ա­թո­ռի վրա, ինչ­պես Ես էլ հաղ­թե­ցի և նս­տե­ցի Իմ Հոր հետ Նրա ա­թո­ռի վրա» (­Հայտ­նու­թյուն 3.21)։ Նա­մակ 7, 1885թ. փետր­վա­րի 10, Դա­նիել Տ. Բուր­դո­յին՝ վաղ գործ­չի Եվ­րո­պա­յում։ 45

փետրվար

11

Լու­ծեր

Ա­հա սա է ծո­մը, ո­րին Ես հա­վա­նում եմ։ Լու­ծի՛ր ա­նի­րա­վու­թյան կա­պանք­նե­րը, բա՛ց ա­րա լու­ծի կոշ­կոռ­նե­րը, և ջարդ­ված­նե­րին ա­զա՛տ թող տուր, և­ա­մեն տե­ սակ լուծ կոտ­րեք։ Ե­սա­յիա 58.6: Մեր աշ­խար­հում մեծ ծա­վալ­նե­րի դա­վա­նու­թյուն կա, շատ ինք­նար­դա­րա­ցում, սա­կայն սրտե­րում շնոր­հի խորն աշ­խա­տան­քի ա­պա­ցույցն այն­քան էլ ակն­հայտ չէ։ Մեր առջև դրված է շատ կարևոր ու լուրջ հարց։ Ե­կել է ժա­մա­նա­կը, երբ յու­րա­ քանչ­յուր մարդ պետք է հաս­կա­նա, որ ին­քը կա՛մ պետք է փրկի, կա՛մ կորց­նի իր հո­գին, աշ­խա­տի հաղ­թու­թյամբ ձեռք բե­րել եր­կին­քը և խու­սա­փել դժոխ­քից։ Մենք կա­րիք ու­նենք հաս­կա­նա­լու, թե ինչ պի­տի ա­նենք փրկվե­լու հա­մար։ Աստ­ծո ժո­ղովր­դի փոր­ձա­ռու­թյան մեջ ե­ղել են լու­ծեր, ո­րոնք Աստ­ված եր­բեք չի կար­գադ­րել, լու­ծեր, ո­րոնք մե­ծա­պես ա­պա­կա­նել են փոր­ձա­ռու­թյունն ու վի­րա­վո­ րել են Իս­րա­յե­լի Տեր Աստ­ծուն։ Ե­թե մար­դը ե­կե­ղե­ցում պար­տա­կա­նու­թյուն­ներ ու­ նի, նրան, այ­նուա­մե­նայ­նիվ, տրված չէ ա­զա­տու­թյուն կա­ռա­վա­րե­լու նրանց միտքն ու դա­տո­ղու­թյու­նը, ում հետ Տերն աշ­խա­տում է։ Տե­րը կա­մե­նում է, որ Իր ծա­ռա­ յու­թյան մեջ գտնվող յու­րա­քանչ­յուր մարդ հաս­կա­նա, թե ի­րե­նից ինչ աշ­խա­տանք է պա­հանջ­վում։ Աստ­ված ու­ղար­կել է ա­մեն տե­սա­կի լուծ կոտ­րե­լու հրա­հանգ։ Մենք մի ենք, մի՝ Քրիս­տոս Հի­սու­սում։ Դիր­քը չի ձևա­վո­րում մար­դուն։ Դիրքն ա­զա­տու­թյուն չի տա­ լիս ու­րիշ­նե­րի վրա կա­մա­յա­կա­նո­րեն իշ­խա­նու­թյուն կի­րա­ռել։ Խոր­հուրդն է, ո­րի կա­րիքն զգաց­վում է, ար­դա­րու­թյունն է, ո­րը պետք է ցու­ցադր­վի հա­մես­տու­թյամբ, մտքի հե­զու­թյամբ և խո­նար­հու­թյամբ, և հո­գին, ո­րը փնտրում է Տի­րո­ջը, մինչև որ Նա գտնվի։ «Այն ժա­մա­նակ դու կկան­չես, և Տե­րը կպա­տաս­խա­նի, դու կա­ղա­ղա­կես, և Նա կա­սի՝ Ա­հա Ես։ Ե­թե որ հե­ռաց­նես քո մի­ջից լու­ծը, մատ­նե­լը և չա­րա­խո­սու­թյու­ նը դեն գցես, և կե­րակ­րես սո­վա­ծին ա­խոր­ժա­նոքդ, և կա­րո­տի հո­գին կշտաց­նես, այն ժա­մա­նակ քո լույ­սը կծա­գի խա­վա­րում, և քո խա­վա­րը կլի­նի կե­սօր­վա պես» (Ե­սա­յիա 58.9,10)։ Փա­ռա­բա­նե՛ք Աստ­ծուն սրտով և ձայ­նով այս հնա­րա­վո­րու­թյան հա­մար։ Փա­ռա­բա­նե՛ք Աստ­ծուն, որ կա­րող ենք այս խոս­տու­մը Տի­րո­ջը ներ­կա­յաց­ նել ի­րա­կա­նաց­ման հա­մար, երբ մենք հա­մա­պա­տաս­խա­նենք դրա պայ­ման­նե­ րին։ Երբ չգի­տենք՝ որ ճա­նա­պար­հով թեք­վել, Աստ­ծուց ուղ­ղա­կիո­րեն տրվող լույ­սը կսփռվի մեզ վրա, ե­թե մենք հետևենք Նրա ուղ­ղու­թյուն­նե­րին։ Ե­կե՛ք յու­րա­քանչ­յուրս հնա­զանդ­վենք Իս­րա­յե­լի Տեր Աստ­ծուն։ Դու կա­րող ես ու­ նե­նալ քո հա­տուկ ճա­նա­պար­հը, ես կա­րող եմ ու­նե­նալ իմ հա­տուկ ճա­նա­պար­հը, ու­րիշ­նե­րը՝ ի­րեն­ցը, սա­կայն միայն Աստ­ծո հո­վա­նու ներ­քո այդ ճա­նա­պարհ­նե­րը հա­ճե­լի կլի­նեն։ Ե­թե մենք Աստ­ծո վե­րահս­կո­ղու­թյան տակ չենք, չենք ա­ռաջ­նորդ­ վում Սուրբ Հո­գու ներշնչ­մամբ, մեր ճա­նա­պարհ­նե­րը հա­ճե­լի չեն լի­նի։ Այն, ին­չը մեզ հար­կա­վոր է, վե­հա­փառ ԵՍ ԵՄ-ի հետ ճիշտ հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մեջ լի­նելն է։ Երբ մենք Նրա հետ ճիշտ հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մեջ ենք, կա­րող ենք ա­նել այն­ պես, ինչ­պես Քրիս­տոսն է հանձ­նա­րա­րել։ Ձե­ռա­գիր 9, 1909թ., կրկնօ­րի­նակ­ված փետր­վա­րի 11, 1909թ., «Եր­կու տե­սա­կի ծա­ռա­յու­թյուն»։ 46

փետրվար

Քրիս­տո­սի կյան­քը դի­պավ մարդ­կանց սրտե­րին

12

Բայց Հի­սուսն ա­սաց. Թույլ տվեք այդ ե­րե­խա­նե­րին և դ­րանց մի՛ ար­գե­լեք Ինձ մոտ գալ, ո­րով­հետև այդ­պի­սի­նե­րին է երկն­քի ար­քա­յու­թյու­նը։ Մատ­թեոս 19.14 Մեր Փր­կիչն ա­ռեղծ­վա­ծա­յին մե­կու­սաց­ման մեջ չէր ապ­րում այն տա­րի­նե­րին, ո­րոնք նա­խոր­դե­ցին Նրա հա­սա­րա­կա­կան ծա­ռա­յու­թյա­նը։ Նա Իր ծնող­նե­րի հետ ապ­րում էր Նա­զա­րե­թում և Հով­սե­փի հետ աշ­խա­տում էր ա­տաղ­ձա­գոր­ծու­թյան ո­լոր­տում։ Նրա կյան­քը պարզ էր՝ զերծ շռայ­լու­թյու­նից և ցու­ցադ­րու­թյու­նից։ Երբ ե­կավ Նրա հա­սա­րա­կա­կան ծա­ռա­յու­թյունն սկսե­լու ժա­մա­նա­կը, Նա դուրս ե­կավ քա­րո­զե­լու ար­քա­յու­թյան Ա­վե­տա­րա­նը։ Ընդ­հուպ մինչև Իր աշ­խա­տան­քի ա­վար­ տը Նա պահ­պա­նեց սո­վո­րույ­թի պար­զու­նա­կու­թյու­նը։ Նա Իր հա­մար օգ­նա­կան­ ներ ընտ­րեց կյան­քի ա­մե­նաս­տո­րին շեր­տե­րից։ Նրա ա­ռա­ջին ա­շա­կերտ­նե­րը գա­լի­լեա­ցի հա­մեստ ձկնորս­ներն էին։ Նրա ուս­մունքն այն­քան պարզ էր, որ հաս­ կա­նում էին նույ­նիսկ փոք­րիկ ե­րե­խա­նե­րը, և հե­տո նրանց լսում էին Նրա խոս­քե­ րը կրկնե­լիս։ Այն ա­մե­նը, ին­չը Նա ա­սում և­ա­նում էր, պա­րու­նա­կում էր պար­զու­ նա­կու­թյան հմայ­քը։ Քրիս­տոսն ու­շա­դիր զննում էր, Նա նկա­տում էր շատ բա­ներ, ո­րոնց կող­քով ու­ րիշ­ներն անց­նում էին։ Նա միշտ պատ­րաստ էր օգ­նել, միշտ պատ­րաստ էր հույ­ սի և կա­րեկ­ցան­քի բա­ռեր ա­սել հու­սալք­ված և հա­րա­զատ­նե­րին կորց­րած մարդ­ կանց։ Նա թույլ էր տա­լիս, որ ամ­բո­խը շրջա­պա­տի Ի­րեն, և­ եր­բեք չէր բո­ղո­քում, թեև եր­բեմն տրո­րում էին Նրա ոտ­քե­րը։ Հու­ղար­կա­վո­րու­թյան թա­փո­րի կող­քով ան­տար­բեր չէր անց­նում-հե­ռա­նում։ Տխ­րու­թյուն էր իջ­նում Նրա դեմ­քին, երբ Նա նա­յում էր մահ­վան աչ­քե­րին, և լաց էր լի­նում սգա­վոր­նե­րի հետ։ Երբ ե­րե­խա­նե­րը հա­վա­քում էին ի­րենց շուրջն այդ­քան ա­ռա­տո­րեն ա­ճող դաշ­ տա­յին ծա­ղիկ­նե­րը և խմբ­վում էին՝ Նրան տա­լու ի­րենց փոք­րիկ ըն­ծա­նե­րը, Նա դրանք ըն­դու­նում էր ու­րա­խու­թյամբ, ժպտում էր նրանց և Իր ու­րա­խու­թյունն էր ար­տա­հայ­տում ծա­ղիկ­նե­րի այդ­քան մեծ բազ­մա­զա­նու­թյուն տես­նե­լիս։ Այդ ե­րե­խա­նե­րը Նրա ժա­ռան­գու­թյունն էին։ Նա գի­տեր, որ ե­կել է նրանց փրկագ­ նե­լու թշնա­մու ձեռ­քից՝ Գող­գո­թա­յի խա­չի վրա մա­հա­նա­լով։ Նա նրանց ա­սաց բա­ ներ, ո­րոնք նրանք հե­տա­գա­յում միշտ պա­հե­ցին ի­րենց սրտե­րում։ Ե­րե­խա­ներն ու­րա­խա­նում էին, որ Հի­սու­սը գնա­հա­տում է ի­րենց նվեր­նե­րը և­ այդ­քան սի­րով է խո­սում ի­րենց հետ։ Քրիս­տո­սը հետևում էր ե­րե­խա­նե­րին, երբ նրանք խա­ղում էին, և հա­ճախ էր Իր հա­վա­նու­թյունն ար­տա­հայ­տում, երբ նրանք ան­մեղ հաղ­թա­նակ­ներ էին տա­ նում, քա­նի որ վճռել էին հաղ­թա­նա­կել։ Նա եր­գում էր ե­րե­խա­նե­րի հա­մար քաղցր և­օրհն­յալ բա­ռե­րով։ Նրանք գի­տեին, որ Նա սի­րում է ի­րենց։ Նա եր­բեք չէր խո­ժոռ­ վում նրանց վրա։ Նա կի­սում էր նրանց ե­րե­խա­յա­կան ու­րա­խու­թյուն­ներն ու վշտե­ րը։ Հա­ճախ Նա հա­վա­քում էր ծա­ղիկ­ներ, և­ե­րե­խա­նե­րին դրանց գե­ղեց­կու­թյու­նը ցու­ցադ­րե­լուց հե­տո, դրանք թող­նում էր նրանց որ­պես նվեր։ Նա էր ստեղ­ծել ծա­ ղիկ­նե­րը և­ու­րա­խու­թյամբ էր խո­սում դրանց գե­ղեց­կու­թյան մա­սին։ Ա­սում են, թե Հի­սու­սը եր­բեք չի ժպտա­ցել։ Դա ճիշտ չէ։ Ե­րե­խան իր ան­մե­ղու­ թյամբ և մաք­րու­թյամբ Նրա շուր­թե­րին ու­րա­խա­լի երգ էր ա­ռա­ջաց­նում։ Ձե­ռա­գիր 20, 1902թ. փետր­վա­րի 12, «­Մեր ա­վագ Եղ­բայ­րը»։ 47

փետրվար

13 ­Հունձ­քի հա­մար մշակ­ներ են հար­կա­վոր

Ար­դա­րի պտու­ղը կյան­քի ծառ է, և հո­գի­ներ շա­հո­ղը՝ ի­մաս­տուն։ Ա­ռա­կաց 11.30: Թող որ նրանք, ով­քեր պատ­րաստ­վել են ծա­ռա­յու­թյան հա­մար, այժմ ա­րագ զբա­ ղեց­նեն ի­րենց տե­ղե­րը Տի­րոջ գոր­ծում։ Տ­նից տուն շրջող աշ­խա­տող­նե­րի կա­րիք կա։ Տե­րը կոչ է ա­նում վճռա­կան ջան­քեր կի­րա­ռել այն վայ­րե­րում, որ­տեղ մար­դիկ ո­չինչ չգի­տեն ճշմար­տու­թյան մա­սին։ Եր­գե­ցո­ղու­թյան, ա­ղոթ­քի և Աստ­վա­ծաշն­չի ըն­թեր­ցա­նու­թյան կա­րիք կա մարդ­կանց տնե­րում։ Հի­մա, հենց հի­մա է «նրանց սո­վո­րեց­նե­լով, որ ա­մեն ինչ որ ձեզ պատ­վի­րե­ցի՝ պա­հեն» (­Մատ­թեոս 28.20) հանձ­ նա­րա­րու­թյա­նը հնա­զանդ­վե­լու ժա­մա­նա­կը։ Նրանք, ով­քեր ա­նում են այս աշ­խա­ տան­քը, պետք է Սուրբ Գր­քի գի­տու­թյունն ու­նե­նան։ «Գր­ված է» խոս­քը պետք է լի­նի նրանց պաշտ­պա­նու­թյան զեն­քը։ Աստ­ված մեզ հա­մար լու­սա­բա­նել է Իր Խոս­քը, որ­պես­զի մենք այն փո­խան­ցենք մեր դրա­ցի­նե­րին։ Քրիս­տո­սի ա­սած ճշմար­տու­թյու­նը սրտե­րի կդիպ­չի։ «Այս­պես է ա­սում Տե­րը» ար­տա­հայ­տու­թյու­նը կհաս­նի մարդ­կանց ա­կանջ­նե­րին մեծ զո­րու­ թյամբ, և­ան­կեղծ ծա­ռա­յու­թյու­նը մշտա­պես կտա իր պտուղ­նե­րը։ Տե­րը կան­չում է գոր­ծո­ղու­թյան: Ե­թե մենք ան­տե­սենք այս ժա­մա­նա­կից օ­գուտ քա­ղե­լու հնա­րա­վո­րու­թյու­նը, բաց կթող­նենք Աստ­ծո Խոս­քի լույ­սը փայ­լա­տա­կեց­նե­ լու մե­ծա­գույն հնա­րա­վո­րու­թյու­նը։ Շե­փո­րը պետք է հստա­կո­րեն հնչի։ Մարդ­կանց ա­սե՛ք. «Ինք­նու­րո՛ւյն ի­մա­ցեք վար­դա­պե­տու­թյու­նը»։ Թույլ մի՛ տվեք, որ ձեր շուր­թե­րը կաս­կա­ծի բառ ան­գամ ար­տա­հայ­տեն։ Մի՛ խո­սեք մարդ­կանց հետ ան­հաս­տատ տո­նով։ Ի­մա­ցե՛ք՝ որն է ճշմար­տու­թյու­նը և հռ­չա­կե՛ք ճշմար­ տու­թյու­նը։ Քրիս­տո­սի ուս­մունքն իր բնույ­թով միշտ ե­ղել է դրա­կան։ Եր­բեք, ե­ր­բեք մի՛ հնչեց­րեք կաս­կած ար­տա­հայ­տող կար­ծիք­ներ։ Հաս­տա­տուն ձայ­նով տա­րե՛ք մարդ­կանց դրա­կան լու­րը։ Բարձ­րաց­րե՛ք Նրան՝ Գող­գո­թա­յի Մար­դուն ա­վե­լի ու ա­վե­լի բարձր։ Քրիս­տո­սի խա­չի մե­ծար­ման մեջ զո­րու­թյուն կա։ Քրիս­տո­սի աստ­վա­ծու­թյու­նը պետք է ան­սա­սան կեր­պով հաս­տատ­վի։ Երբ Փրկիչն Իր ա­շա­կերտ­նե­րին հարց­րեց. «Իսկ դուք ո՞վ էք ա­սում Ինձ հա­մար, թե լի­նեմ», Պետ­րո­սը պա­տաս­խա­նեց. «­Դու ես Քրիս­տո­սը՝ կեն­դա­նի Աստ­ծո Որ­դին» (­Մատ­թեոս 16.15, 16)։ Քրիս­տոսն ա­սաց. «Այդ վե­մի վրա», ոչ թե Պետ­րո­սի, այլ Աստ­ծո Որ­դու վրա, «կշի­նեմ Իմ ե­կե­ղե­ցին, և դ­ժոխ­քի դռնե­րը չեն հաղ­թի նրան» (հա­մար 18)։ Մեծ է բա­րե­պաշ­տու­թյան ա­ռեղծ­վա­ծը։ Քրիս­տո­սի կյան­քում կան ա­ռեղծ­ված­ներ, ո­րոնց պետք է հա­վատ ըն­ծա­յել, թեև դրանք բա­ցատ­րել հնա­րա­վոր չէ։ Նա­մակ 65, 1905թ. փետր­վա­րի 13, Ա­կա­նա­վոր ծա­ռա­յող Ա. Թ. Ջոն­սին։

48

Բա­րե­փո­խու­թյուն սրտում

փետրվար

14

Եղ­բարք, ե­թե մե­կը հան­կարծ բռնվի մի հան­ցան­քով, դուք որ հոգևոր եք, այն­պի­ սիին հաս­տա­տեք հե­զու­թյան հո­գով, զգու­շա­ցիր քո ան­ձին, որ դու էլ չփորձ­վես։ Գա­ղա­տա­ցիս 6.1: Մենք մարդ­կու­թյան մեծ սար­դոս­տայ­նի թե­լերն ենք և­ որ­պես այդ­պի­սին՝ կապ­ ված ենք ի­րար հետ։ Մեր կյանքն ու­րիշ­նե­րի մտքե­րի վրա թող­նում է տպա­վո­րու­ թյուն, ո­րը կտե­ղա­փոխ­վի ընդ­հուպ մինչև հա­վեր­ժու­թյուն։ Հրեշ­տակ­նե­րը գրան­ ցում են մեր գոր­ծե­րը, մեր խոս­քե­րը, այն հո­գին, ո­րը դրդում է մեզ։ Նրանք, ով­քեր ցան­կա­նում են բա­րե­փո­խել ու­րիշ­նե­րի կյան­քը, պետք է այդ բա­րե­փո­խու­թյունն սկսեն ի­րենց սե­փա­կան սրտում և ցույց տան, որ ձեռք են բե­րել բա­րու­թյուն և սր­ տի խո­նար­հու­թյուն Քրիս­տո­սի դպրո­ցում։ Նրանք, ով­քեր պա­տաս­խա­նա­տու են ու­րիշ­նե­րի հա­մար, պետք է ա­ռա­ջին հեր­թին սո­վո­րեն տի­րա­պե­տել ի­րենց, ձեռն­ պահ մնալ կո­պիտ ար­տա­հայ­տու­թյուն­նե­րից և չա­փա­զանց­ված քննա­դա­տու­թյու­ նից։ Կան սո­վո­րա­բար կի­րառ­վող հա­տու բա­ռեր, ո­րոնք կա­րող են վի­րա­վո­րել, խո­ ցել և հո­գու վրա ա­նան­ցա­նե­լի սպի թող­նել։ Կան կտրուկ բա­ռեր, ո­րոնք ընկ­նում են դյու­րագր­գիռ խառն­ված­քի վրա որ­պես կայ­ծեր։ Կան խայ­թող բա­ռեր, ո­րոնք խայ­ թում են ինչ­պես ի­ժեր։ Ան­կա­տար, թե­րու­թյուն­ներ ու­նե­ցող բնա­վո­րու­թյուն­նե­րի տեր մարդ­կանց միջև մտե­րիմ կա­պը որ­պես արդ­յունք հա­ճախ կա­րող է մե­ծա­պես վնա­սել եր­կու­սին էլ, քա­նի որ սա­տա­նան նրանց մտքե­րի վրա ա­վե­լի մեծ ազ­դե­ցու­թյուն ու­նի, քան Հի­ սու­սի Հո­գին։ Նրանք միմ­յանց վե­րա­բեր­վում են ոչ թե ճշմա­րիտ և­ա­նա­չառ լույ­սի, այլ հնա­րա­վոր ա­մե­նաան­բա­րեն­պաստ լույ­սի ներ­քո։ Երբ փոր­ձում եք հան­դի­մա­նել չա­րը բար­կաց­կոտ և հապշ­տապ հո­գով, մեկ չարն ուղ­ղե­լու փո­խա­րեն եր­կու չա­ րիք­ներ կծնվեն։ Փո­խա­դարձ ա­ջակ­ցու­թյու­նը շատ կարևոր է։ Այն Հո­գու պտուղն է, որն ա­ճում է քրիս­տո­նեա­կան ծա­ռի վրա։ Տար­բեր մտքե­րի տեր մարդ­կանց նկատ­մամբ վար­վե­լա­կեր­պի ար­մա­տա­կան փո­փո­խու­թյուն պետք է տե­ղի ու­նե­նա: Ե­թե յու­րա­քանչ­յուր թվաց­յալ ա­նար­դա­րու­ թյուն դի­տարկ­վի որ­պես վի­րա­վո­րանք, ե­թե յու­րա­քանչ­յուր թեթևա­կի վի­րա­վո­րան­ քի հա­տու­ցու­մը պա­հանջ­վում է Քրիս­տո­սի հո­գուց տար­բեր­վող հո­գով, ե­թե կի­րառ­ վում է կո­պիտ բա­ռա­պա­շար, ե­թե մեծ կամ փոքր դժվա­րու­թյուն­նե­րի պատ­ճա­ռով ան­համ­բե­րու­թյան հո­գի է դրսևոր­վում, բոր­բո­քում և բար­կաց­նում է: Շու­տով վրա կհաս­նի ի­րե­րի այն­պի­սի վի­ճակ, այն­պի­սի խառ­նաշ­փոթ կստեղծ­վի, որն ա­վե­լի վա­ տը կլի­նի, քան ե­թե չա­րիքն ուղ­ղե­լու հա­մար ոչ մի բան չար­վեր։ Ե­թե հա­վա­տաց­յալ­ նե­րի կող­մից դրսևոր­վում է նման վար­քա­գիծ, ե­թե յու­րա­քանչ­յուր ոք ան­կաշ­կան­ դո­րեն դյու­րագր­գիռ բա­ռեր է ա­սում, մենք պետք է որ թշվառ սրտեր ու­նե­նանք, թշվառ ըն­տա­նիք­ներ, իսկ ե­կե­ղե­ցում՝ ան­հա­մա­ձայ­նու­թյուն և գժ­տու­թյուն։ Սա­կայն կա այս բո­լոր հար­ցե­րը հար­թե­լու քրիս­տո­սան­ման ճա­նա­պարհ։ Սրտում Քրիս­տո­սի սի­րո առ­կա­յու­թյու­նը կա­ռաջ­նոր­դի սի­րել այն մարդ­կանց, ով­քեր ճա­նա­ պար­հից շեղ­վել են և ս­խալ են ապ­րում: «Ո՞վ է ձե­զա­նում ի­մաս­տուն և խե­լա­ցի, թող իր բա­րի վար­քով ցույց տա իր գոր­ ծե­րը ի­մաս­տու­թյան հե­զու­թյու­նով» (­Հա­կո­բոս 3.13)։ Ձե­ռա­գիր 24, 1887թ. փետր­վա­ րի 14, «Վ­կա­յու­թյուն Բա­զե­լի հրա­տա­րակ­չա­կան տան աշ­խա­տա­կից­նե­րի հա­մար»։ 49

փետրվար

15

Հա­վատ եվ գործ

Եվ դուք էլ կվկա­յեք, ո­րով­հետև սկզբից Ինձ հետ եք։ Հով­հան­նես 15.27: Ան­տես­ված աշ­խա­տանք է դեռևս մնում ա­նե­լու, և մենք պետք է ա­պաշ­խա­րենք այս աշ­խա­տան­քի նկատ­մամբ մեր ան­տար­բե­րու­թյան հա­մար ու ա­ղո­թենք հոգևոր խո­րա­թա­փան­ցու­թյան հա­մար, որ­պես­զի ինչ­պես հարկն է տես­նենք և զ­գանք դրա հրա­տապ կա­րիք­նե­րը։ Մեզ է վստահ­վել լու­սա­վո­րող, փրկող ճշմար­տու­թյու­նը։ Մեզ շրջա­պա­տում են բազ­մա­հա­զար մար­դիկ, ով­քեր դեռևս եր­բեք չեն լու­սա­վոր­վել։ Նրանց մենք պետք է վկա­յենք եր­րորդ հրեշ­տա­կի լու­րի կեն­սա­տու ճշմար­տու­թյուն­ նե­րը, պետք է մարդ­կանց շա­հենք՝ աշ­խա­տե­լով ողջ ջա­նա­սի­րու­թյամբ նրանց հա­ ղոր­դել այն, ինչն ի­րենց իսկ հա­վեր­ժա­կան բա­րօ­րու­թյան հա­մար է։ Չ­նա­խազ­գու­շաց­ված բազ­մու­թյուն­ներն ա­րագ դառ­նում են չա­րի խա­ղա­լի­ քը։ Սա­տա­նան ա­ռաջ­նոր­դում է նրանց դե­պի հի­մա­րու­թյուն­նե­րի և հա­ճույք­նե­ րի տա­րա­տե­սակ ձևեր։ Շա­տե­րը ո­րո­նում են այն, ին­չը նոր է ու ցնցող, նրանց մտքե­րը շատ հե­ռու են Աստ­ծուց և Նրա Խոս­քի ճշմար­տու­թյուն­նե­րից։ Հի­մա, երբ թշնա­մին աշ­խա­տում է ինչ­պես նախ­կի­նում եր­բեք, որ­պես­զի կլա­նի մարդ­կանց մտքե­րը և հետ դարձ­նի նրանց ճշմար­տու­թյու­նից, մենք պետք է աշ­խա­տենք հա­րա­ճուն ե­ռան­դով նաև ճա­նա­պարհ­նե­րին։ Ջա­նա­սի­րա­բար և հե­տաքրքր­ վա­ծու­թյամբ մենք պետք է հայ­տա­րա­րենք ո­ղոր­մու­թյան վեր­ջին լու­րը քա­ղաք­ նե­րում՝ ճա­նա­պարհ­նե­րին, և­ աշ­խա­տան­քը չպետք է ա­վարտ­վի այն­տեղ, այլ պետք է տա­րած­վի շրջա­կա բնա­կա­վայ­րե­րում և գ­յու­ղա­կան հա­մայնք­նե­րում՝ ճամ­փեզր­յա հատ­ված­նե­րում։ Պետք է հաս­նենք բո­լոր դա­սա­կար­գե­րին։ Աշ­խա­տե­լիս կհան­դի­պենք տար­բեր ազ­գու­թյուն­նե­րի մարդ­կանց։ Ոչ ո­քի կող­քով չպետք է անց­նենք ա­ռանց զգու­շաց­ նե­լու։ Տեր Հի­սուսն Աստ­ծո պարգևն էր հա­մայն աշ­խար­հին, ոչ թե միայն բարձր խա­վին, և­ոչ էլ միայն մեկ ազ­գու­թյան՝ բա­ցա­ռե­լով մնա­ցած բո­լո­րին։ Նրա փրկա­ րար շնոր­հը շրջա­պա­տում է հա­մայն աշ­խար­հը։ Ով որ ցան­կա­նա, կա­րող է ա­զա­ տո­րեն խմել կյան­քի աղբ­յու­րից։ «Ո­րով­հետև ա­մեն ով որ Տի­րոջ ա­նու­նը կան­չի, կապ­րի» (Հռո­մեա­ցիս 10.13)։ Սա­կայն լուրջ գործ կա ա­նե­լու։ Ա­վե­տա­րա­նի հրա­ վե­րը պետք է տրվի յու­րա­քանչ­յուր վայ­րում, քա­նի որ «Ինչ­պե՞ս կան­չեն, ո­րին չհա­ վա­տա­ցին, և­ինչ­պե՞ս հա­վա­տան, ո­րից չլսե­ցին, և­ինչ­պե՞ս լսեն ա­ռանց քա­րո­զո­ ղի» (հա­մար 14)։ Տե­րը կա­մե­նում է, որ Իր ժո­ղո­վուր­դը ոտ­քի կանգ­նի և կա­տա­րի ի­րեն հանձ­նա­ րար­ված գոր­ծը։ Պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը մի­միայն ծա­ռա­յող­նե­րի վրա չէ։ Ե­կե­ ղե­ցու շար­քա­յին ան­դամ­նե­րը ևս պետք է կի­սեն հո­գի­նե­րի փրկու­թյան բե­ռը: Տերն այժմ կան­չում է նրանց, ով­քեր ու­նեն ճշմար­տու­թյան մա­սին գի­տու­թյուն այս ժա­ մա­նա­կի հա­մար, վեր կե­նալ ի­րենց քնից և Նրա ծա­ռա­յու­թյան մեջ դառ­նալ ճշմա­ րիտ ա­վե­տա­րա­նիչ­ներ։ Ժա­մա­նա­կը կարճ է, և Տի­րոջ գոր­ծը պետք է կա­տար­վի ա­ռանց հե­տա­գա հա­պաղ­ման։ Նա­մակ 4, 1911թ. փետր­վա­րի 15, Վ. Կ. Ուայ­թին։

50

Պատ­մե՛ք Աստ­ծո բա­րու­թյան մա­սին

փետրվար

16

Գո­հու­թյուն պա­տա­րագ մա­տու­ցո­ղը փա­ռա­վո­րում է Ինձ, և­ով որ իր ճա­նա­պար­ հին զգու­շա­նա, նրան ցույց կտամ Աստ­ծո փրկու­թյու­նը։ Սաղ­մոս 50.23: Աստ­ված կա­մե­նում է, որ մենք գնա­հա­տենք փրկագն­ման մեծ ծրա­գի­րը, որ գի­ տակ­ցենք մեր մեծ ա­ռա­վե­լու­թյու­նը որ­պես Աստ­ծո ժո­ղո­վուրդ և Նրա ա­ռաջ քայ­ լենք հնա­զան­դու­թյամբ ու ե­րախ­տա­գետ գո­հու­նա­կու­թյամբ, որ ա­մեն օր ու­րա­ խու­թյամբ Ի­րեն ծա­ռա­յենք կյան­քի նո­րաց­ման մեջ։ Նա ցան­կա­նում է տես­նել մեր սրտե­րում կյանք առ­նող ե­րախ­տա­գի­տու­թյուն նրա հա­մար, որ մեզ հա­սա­նե­լի է ո­ղոր­մու­թյան ա­թո­ռը, շնոր­հի գա­հը, որ մեր ա­նուն­նե­րը գրված են Գա­ռի կյան­քի գրքում, որ կա­րող ենք մեր բո­լոր հոգ­սե­րը տալ Նրան, Ով ան­հանգս­տա­նում է մեզ հա­մար։ Նա հոր­դո­րում է մեզ ու­րա­խա­նալ, քա­նի որ մենք Տի­րոջ ժա­ռան­գու­թյունն ենք, ո­րով­հետև Քրիս­տո­սի ար­դա­րու­թյու­նը Նրա սուր­բե­րի հան­դերձն է, ո­րով­հետև մենք ու­նենք մեր Փրկ­չի մո­տա­լուտ գալստ­յան օրհն­յալ հույ­սը։ Լիար­ժե­քու­թյամբ և­ ան­կեղ­ծո­րեն Աստ­ծուն փա­ռա­բա­նե­լը մեր պար­տա­կա­նու­ թյունն է նույն­քան, որ­քան և­ ա­ղոթ­քը։ Մենք պետք է բո­լոր երկ­նա­յին էակ­նե­րին ցույց տանք, որ գնա­հա­տում ենք Աստ­ծո հիաս­քանչ սերն ըն­կած մարդ­կու­թյան հան­դեպ, և­ որ ակն­կա­լում ենք ա­վե­լի ու ա­վե­լի մեծ օրհ­նու­թյուն Նրա ան­սահ­ման լիու­թյու­նից։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է ա­վե­լի շատ խո­սել մեր փոր­ձա­ռու­թյան պատ­մու­ թյան թան­կա­գին գլուխ­նե­րի մա­սին, քան դա ա­նում ենք։ Սուրբ Հո­գու յու­րա­հա­ տուկ հե­ղու­մից հե­տո, մեր ու­րա­խու­թյու­նը Տի­րո­ջով և մեր արդ­յու­նա­վե­տու­թյու­նը Նրա ծա­ռա­յու­թյան մեջ մե­ծա­պես կա­ճի՝ Նրա բա­րու­թյու­նը և հա­նուն Իր զա­վակ­նե­ րի ա­րած Նրա հիա­նա­լի գոր­ծե­րը պատ­մե­լով։ Նման վկա­յու­թյունն ազ­դե­ցու­թյուն կու­նե­նա ու­րիշ­նե­րի վրա։ Մարդ­կանց դե­պի Քրիս­տո­սը դարձ­նե­լու ա­վե­լի ազ­դե­ցիկ ձև մենք չենք կա­րող կի­րա­ռել։ Եվ մեր սե­րը պետք է երևա ոչ միայն բա­ռե­րում, այլ նաև գոր­ծե­րում, անձ­նա­կան ծա­ռա­յու­թյան և զո­հո­ղու­թյան մեջ։ Քրիս­տոսն ա­սում է․ «Ոչ թե ա­մեն Ինձ Տե՛ր, Տե՛ր ա­սո­ղը կմտնի երկն­քի ար­քա­յու­թյու­նը, այլ նա, որ կա­տա­րում է Իմ Հոր կամ­քը, որ երկն­քում է» (­Մատ­թեոս 7․21)։ Իր Հորն ուղղ­ված ա­ղոթ­քում Նա ա­սաց Իր ա­շա­կերտ­նե­րի մա­սին․ «Ինչ­պես Դու Ինձ ու­ղար­կե­ցիր աշ­խարհ, Ես էլ նրանց ու­ղար­կե­ցի աշ­խարհ» (­Հով­հան­նես 17․18): Եվ Պետ­րոս ա­ռաք­յա­լի մի­ջո­ցով Սուրբ Հո­գու կող­մից մեզ հոր­դոր է հնչում․ «Ա­մեն մեկդ ինչ­պես որ շնորհք է ըն­դու­նել՝ այն ի­րար մա­տա­կա­րա­րեք, ինչ­պես Աստ­ծո կերպ-կերպ շնոր­հաց լավ տնտես­ներ» (Ա Պետ­րոս 4․10)։ Այս­պես է, որ Աստ­ված ու­զում է մեզ հա­մար ի­րա­կա­նաց­նել շնոր­հի Իր ծրա­գի­ րը։ Նրա սի­րո զո­րու­թյամբ, հնա­զան­դու­թյան մի­ջո­ցով, ըն­կած մար­դը՝ փո­շու որ­դը, պետք է վե­րա­փոխ­վի, հա­մա­պա­տաս­խան դառ­նա երկ­նա­յին ըն­տա­նի­քի ան­դա­մի կար­գա­վի­ճա­կին՝ հա­վեր­ժա­կան դա­րե­րում Աստ­ծո, Քրիս­տո­սի և սուրբ հրեշ­տակ­ նե­րի ըն­կե­րա­կի­ցը։ Եր­կին­քը կցնծա, քա­նի որ սա­տա­նա­յի և նրա զոր­քի ան­կու­ մից ա­ռա­ջա­ցած թա­փուր տե­ղե­րը կլցվեն Տի­րոջ փրկագն­ված­նե­րով։ Ձե­ռա­գիր 21, 1900թ․ փետր­վա­րի 16, «Աստ­ծո սերն ի ցույց դրված»։

51

փետրվար

17

Կեն­դա­նի կապ կեն­դա­նի Աստ­ծո հետ

Ո­րով­հետև մենք Աստ­ծո գոր­ծա­կից­ներ ենք. դուք Աստ­ծո մշա­կու­թյու­նը՝ Աստ­ծո շին­վածն եք: Ա Կորն­թա­ցիս 3.9: Մենք պետք է կեն­դա­նի կախ­վա­ծու­թյուն ու­նե­նանք կեն­դա­նի Աստ­ծուց։ Եվ երբ առ­կա է կեն­դա­նի կապ կեն­դա­նի Աստ­ծո հետ, Քրիս­տոսն ապ­րում է սրտում կեն­ դա­նի հա­վա­տով, և մարդն ապ­րում է Քրիս­տո­սի կյան­քով։ Նա կփո­խի մեր կյանքն ու բնա­վո­րու­թյու­նը՝ ա­սե­լով այն­պի­սի բա­ռեր, ո­րոնք Քրիս­տոսն է ա­սել՝ բա­ցա­հայ­ տե­լով այն բնա­վո­րու­թյու­նը, ո­րը Քրիս­տոսն է բա­ցա­հայ­տել։ Եվ ե­թե մեզ փոր­ձու­ թյուն­ներ են վրա հաս­նում, մենք ապս­տամբ հո­գի չենք ցու­ցա­բե­րի։ Հնա­րա­վո­րու­ թյուն­ներ կբաց­վեն մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րի ա­ռաջ, ո­րով­հետև մենք կտես­նենք ճնշում և­ան­բար­յա­ցա­կա­մու­թյուն, և­ո­րով­հետև կտես­նենք բեռ­ներ, ո­րոնք կթողն­ վեն մեզ վրա, և թույլ կտան, որ ես-ը գա և ցույց տա ի­րեն։ Մենք թույլ ենք տա­լիս, որ­պես­զի ես-ը գլուխ բարձ­րաց­նի։ Մենք ցան­կա­նում ենք ձեր­բա­զատ­վել փոր­ձու­թյուն­նե­րից, և­ի՞նչ է դուրս գա­լիս։ Քրիս­տոսն ա­սում է բո­լոր հոգ­նած­նե­րին և ծանր բեռ­նա­վոր­ված­նե­րին․ «Ե­կե՛ք Ինձ մոտ»։ Եվ ի՞նչ։ «Ին­ձա­ նի՛ց սո­վո­րեք, ո­րով­հետև Ես հեզ եմ և սր­տով խո­նարհ»։ Եվ չնա­յած հա­կա­մար­տու­ թյուն­նե­րի բախ­մա­նը, ո­րի մի­ջով մենք պետք է անց­նենք, ե­թե ըն­դու­նում ենք երկ­ նա­յին ծագ­ման ճշմար­տու­թյու­նը, հե­զու­թյուն և խո­նար­հու­թյուն կա յու­րա­քանչ­յուր շարժ­ման մեջ։ Թաքն­վե՛ք Հի­սուս Քրիս­տո­սի տի­րույ­թում։ Մեր կյանքն ու բնա­վո­րու­ թյու­նը Քրիս­տո­սով թաքն­ված է Աստ­ծո մեջ, այս­պի­սով մենք չենք կա­րող թույլ տալ, որ որևէ ներ­քին մղում կա­ռա­վա­րի մեր բա­ռե­րը կամ գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րը, այլ պետք է Փրկ­չի օ­րի­նա­կը մշտա­պես պա­հենք մեր առջև և­ ա­նենք ճիշտ այն­պես, ինչ­պես կա­ներ Հի­սու­սը նման հան­գա­մանք­նե­րում։ Մենք չպետք է քի­նախն­դիր լի­նենք։ Հի­մա մենք ու­զում ենք հստակ կեր­պով հաս­կա­նալ մեզ ա­ռա­ջադր­ված աշ­խա­ տան­քը։ Այն ո­ղոր­մու­թյան գործ է, սի­րո գործ, Քրիս­տո­սի ա­վան­դած ուս­մուն­քի գոր­ ծը. ճիշտ այն­պես, ինչ­պես Քրիս­տո­սը գոր­ծեց։ Նա ա­սում է, որ մի ազն­վա­կան հե­ռու եր­կիր է գնում և յու­րա­քանչ­յուր մար­դու տա­լիս իր գոր­ծը։ Մար­դը պետք է հա­մա­ գոր­ծակ­ցի Աստ­ծո հետ։ Յու­րա­քանչ­յու­րին՝ իր գոր­ծը, և սա էլ Քրիս­տո­սի գործն է։ Սա մար­դու գործ չէ։ Նա չպետք է զգա, որ այն ա­մե­նը, ինչ ին­քը պետք է ա­նի, իր անձ­նա­կան ես-ի մա­սին հոգ տա­նելն է։ Ո՛չ, կա ա­վե­լի լայն դաշտ։ Նա պետք է բա­ նեց­նի «մինչև Ես կգամ», և սա­կայն ի՞նչ պետք է բա­նեց­նի Աստ­ծո գոր­ծա­կից լի­նե­ լու հա­մար։ Հետևա­բար, մե­ծա­գույն նշա­նա­կու­թյուն ու­նի այն, որ մենք պար­զո­րոշ հաս­կա­նանք՝ ինչ ա­սել է լի­նել Աստ­ծո գոր­ծա­կից­ներ։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է լցված լի­նել Քրիս­տո­սի Հո­գով։ Մենք չենք կա­րող աշ­խա­տել Աստ­ծո հետ՝ բա­ցա­ռա­պես մեր խել­քի կամ կրթու­թյան վրա հիմն­վե­լով, չենք կա­րող գնել Աստ­ծո շնոր­հը փո­ղով, չենք կա­րող գնել այն պեր­ճա­խո­սու­թյամբ, չենք կա­րող գնել այն մեր խել­քի ու­ժով։ Այն հենց սկզբից ե­ղել է Աստ­ծու­նը: Մեզ պատ­շա­ճում է լա­վա­գույնս բա­նեց­նել մեր ստա­ցած գի­տու­թյու­նը, զգալ մեր պա­տաս­խա­նատ­վու­ թյու­նը և թույլ տալ, որ մեր լույ­սը շո­ղա նրանց վրա, ով­քեր շրջա­պա­տում են մեզ, և­այդ ա­նե­լով՝ մենք ա­նում ենք Աստ­ծո գոր­ծը։ Ձե­ռա­գիր 11, 1894թ․ փետր­վա­րի 17, «Ե­սա­յիա 58»։ 52

Մար­դու ար­ժե­քը

փետրվար

18

Ո­րով­հետև մեր այժմ­յան թեթև նե­ղու­թյունն ա­մե­նա­գե­րա­զանց հա­վի­տե­նա­կան փառ­քի մե­ծու­թյուն է գոր­ծում մեզ հա­մար։ Բ Կորն­թա­ցիս 4.17: Մենք դա­վա­նում ենք, որ Աստ­ծո օ­րեն­քի շտե­մա­րան­ներն ենք և­ որ­պես մի ժո­ ղո­վուրդ, ով հայ­տա­րա­րում է, որ ա­վե­լի շատ լույս ու­նի և­ա­վե­լի բարձր չա­փա­նիշ­ նե­րով է ապ­րում, քան երկ­րի վրա բնակ­վող որևէ այլ ժո­ղո­վուրդ, պետք է ի ցույց դնենք բնա­վո­րու­թյան կա­տա­րե­լու­թյուն և խո­րը նվիր­վա­ծու­թյուն՝ մե­ծա­րե­լով այն, ինչ սուրբ է և հա­վի­տե­նա­կան: Ա­մե­նա­լուրջ լուրն է վստա­հե­լի լի­նել նրանց, ով­քեր ըն­դու­նել են ճշմար­տու­թյան լույ­սը, և մեր լույ­սը պետք է փայ­լա­տա­կի պայ­ծառ շո­ ղե­րով՝ լու­սա­վո­րե­լու նրանց ճա­նա­պարհ­նե­րը, ով­քեր խա­վա­րում են, և­ այս­պի­սով ա­մեն օր Աստ­ված կփա­ռա­վոր­վի մեր կյան­քում։ Ե­կե­ղե­ցու յու­րա­քանչ­յուր ան­դամ ու­նի ան­հա­տա­կան պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն որ­պես տե­սա­նե­լի ե­կե­ղե­ցու ան­դամ և Տի­րոջ այ­գու մշակ, և պետք է ա­նի ա­մեն հնա­րա­վո­րը ե­կե­ղե­ցում ներ­դաշ­նա­կու­թյուն, միա­բա­նու­թյուն և սեր պահ­պա­նե­լու հա­մար: Ե­կե­ղե­ցու միա­բա­նու­թյունն է ա­պա­ցույցն այն փաս­տի, որ Աստ­ված Հի­սու­սին ու­ղար­կեց որ­պես աշ­խար­հի Փր­կագ­նող, Ում աշ­խար­հը չի կա­րող հա­կա­ռակ­վել և հա­կադր­վել։ Նրանց միա­բա­նու­թյունն ու ներ­դաշ­նա­կու­թյու­նը հա­մո­զիչ փաս­ տարկ­ներ են։ Այս պատ­ճա­ռով էլ սա­տա­նան մշտա­պես գոր­ծում է խո­չըն­դո­տե­լու այս ներ­դաշ­նա­կու­թյանն ու միա­բա­նու­թյա­նը, որ­պես­զի վե­ճեր, պայ­քար և գժ­տու­ թյուն­ներ տես­նե­լով՝ ան­հա­վատ­նե­րը խոր­շեն քրիս­տո­նեու­թյու­նից և­ ամ­րա­նան ան­հա­վա­տու­թյան և­ ան­հա­վա­տար­մու­թյան մեջ։ Աստ­ծուն ա­նար­գում են նրանք, ով­քեր հայ­տա­րա­րում են, թե ճշմար­տու­թյան հետևորդ­ներ են, մինչ­դեռ տա­րա­ձայ­ նու­թյուն­նե­րի մեջ են միմ­յանց հետ։ Ե­թե մեր այն պնդու­մը, թե մենք ա­վե­լի մեծ ճշմար­տու­թյուն ու­նենք, քան մյուս հա­րան­վա­նու­թյուն­նե­րը, մեզ չի տա­նում ա­վե­լի խո­րը նվիր­ման և­ա­վե­լի մա­քուր ու սուրբ կյան­քի, ա­պա ի՞նչ օ­գուտ է տա­լիս այս ճշմար­տու­թյու­նը։ Մեզ հա­մար ա­վե­լի լավ կլի­ներ, ե­թե եր­բեք տե­սած չլի­նեինք ճշմար­տու­թյան լույ­սը, քան հայ­տա­րա­ րենք, թե ըն­դու­նել ենք այն, և չսր­բա­գործ­վենք դրա­նով։ Որ­պես­զի հաս­կա­նանք, թե որ­քան մեծ գործ է մար­դու դար­ձը սխա­լից դե­պի ճշմար­տու­թյու­նը, պետք է գնա­հա­տենք ան­մա­հու­թյան ար­ժե­քը, պետք է վե­րապ­ րենք երկ­րորդ մահ­վան ցա­վը։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է ըմբռ­նել փրկագն­ված­նե­րին սպաս­վող պա­տիվ­ներն ու փառ­քը և հաս­կա­նալ, թե ինչ ա­սել է ապ­րել Նրա ներ­կա­ յու­թյան մեջ, Ով մա­հա­ցավ, որ­պես­զի վե­հաց­նի, ազն­վաց­նի և­ար­քա­յա­կան պսա­կը տա հաղ­թո­ղին։ Մար­դու ար­ժե­քը հնա­րա­վոր չէ լիար­ժեք կեր­պով գնա­հա­տել։ Որ­քա՜ն մեծ ե­րախ­ տա­գի­տու­թյամբ փրկագն­ված­ներն ու փա­ռա­վոր­ված­նե­րը կհի­շեն այն մարդ­կանց, ով­քեր գոր­ծիք­ներ են ե­ղել ի­րենց փրկու­թյան հար­ցում։ Ոչ ոք չի մո­ռա­նա իր անձ­նա­ զոհ աշ­խա­տան­քը, իր հա­մառ ջան­քե­րը, իր համ­բե­րա­տա­րու­թյու­նը, հաս­տա­տա­ կա­մու­թյու­նը և­այս մարդ­կանց ձգտող իր ան­կեղծ սիր­տը. չէ՞ որ նրանք կա­րող էին կոր­չել Հի­սուս Քրիս­տո­սի հա­մար, ե­թե ինքն ան­տե­սեր իր պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րը կամ ծու­լա­նար դրանք կա­տա­րե­լիս։ Ձե­ռա­գիր 1, 1880թ․փետր­վա­րի 18, «Դժ­վա­րու­ թյուն­ներ ե­կե­ղե­ցում»։ 53

փետրվար

19

Ս­տա­նա­լով Նրա ար­դա­րու­թյու­նը

Ո­րով­հետև շնորհ­քով եք փրկված հա­վատ­քի ձե­ռով, և սա ոչ թե ձե­զա­նից է, այլ Աստ­ծո պարգևն է։ Ե­փե­սա­ցիս 2.8: Մենք, որ ըն­կել ենք Աստ­ծո օ­րեն­քի ոտ­նա­հար­ման պատ­ճա­ռով, Հոր մոտ Դա­ տա­պաշտ­պան ու­նենք՝ Հի­սուս Քրիս­տոս ար­դա­րին։ Բո­լո­րի հա­մար բաց է Հի­սուս Քրիս­տո­սի երկ­րորդ գա­լուս­տին նա­խա­պատ­րաստ­վե­լու ճա­նա­պար­հը, որ­պես­զի Նրա հայտն­վե­լու ժա­մա­նակ կա­րո­ղա­նանք ար­դա­րաց­վել՝ մի կողմ դրած ողջ չա­րիքն ու հաղ­թա­նա­կած Քրիս­տո­սի մաք­րա­զեր­ծող ար­յու­նով։ Քրիս­տո­սի բա­րե­խո­սու­թյան մի­ջո­ցով Աստ­ծո պատ­կե­րը ն­րա­նում է մեր մտքում, սրտում և բ­նա­վո­րու­թյան մեջ։ Աստ­ծո միա­ծին Որ­դու ար­յան շնոր­հիվ մենք ձեռք ենք բե­րում փրկագ­նում: Մենք այս աշ­խար­հում ենք, որ­պես­զի պատ­վենք Աստ­ծուն, և պետք է հետ դառ­ նանք ցան­կա­ցած չար դի­տա­վո­րու­թյու­նից, ո­րը կգայ­թակ­ղեց­նի մեզ ա­նար­գել մեր Փր­կագ­նո­ղին։ Քրիս­տո­սով մենք մեր առջև ու­նենք ա­մեն ար­դա­րու­թյան Օ­րի­նա­ կին։ Նա տվեց Ի­րեն, որ­պես­զի դառ­նա մեր Ա­ռաջ­նոր­դը, մեր Պա­հա­պա­նը, մեր Կա­ռա­վա­րի­չը: Մենք Աստ­ծո օ­րեն­քի խախ­տող­ներն ենք։ Փր­կու­թյան մեր միակ հույ­սը Քրիս­տո­ սի մեջ էր, Ով Իր վրա վերց­րեց մեր մեղ­քե­րի բե­ռը՝ կրե­լով օ­րի­նա­խախ­տու­թյան ողջ պա­տի­ժը խա­չա­փայ­տին գամ­ված Իր մարմ­նի վրա։ Նա կա­տա­րեց մի լիար­ժեք զո­ հա­բե­րու­թյուն, և Ի­րեն տա­լու այդ մեկ զո­հա­բե­րու­թյամբ հնա­րա­վոր դարձ­րեց մեզ հա­մար ապ­րել Աստ­ծո պատ­վի­րան­նե­րի հնա­զան­դու­թյան մեջ: Մենք պետք է դառ­ նանք Նրա հա­վա­տա­րիմ հպա­տակ­նե­րը՝ ու­նե­նա­լով մա­քուր և չպղծ­ված կրոն, և կախ­ված լի­նենք մեկ մեծ սկզբուն­քից․ «Շ­նորհ­քով եք փրկված հա­վատ­քի ձեռ­քով»: Ես ա­ղա­չում եմ յու­րա­քանչ­յուր մար­դու քայ­լել և գոր­ծել Աստ­ծո երկ­յու­ղով։ Սա­ տա­նան մշտա­պես փոր­ձում է մո­լոր­ված խեղճ հո­գի­նե­րին բե­րել այն ա­մուր վճռա­ կա­նու­թյա­նը, որ նրանք­ գոր­ծեն այն­պես, ինչ­պես հա­ճո է ի­րենց։ Մենք պետք է կանգ­նենք այն­տեղ, որ­տե­ղից լույս ենք ճա­ռա­գում: Աստ­ծո շնոր­հը շատ մեծ է, և նրանք, ով­քեր ա­վե­լի ու ա­վե­լի մո­տե­նան Քրիս­ տո­սին, եր­բեք չեն պարտ­վի: Մենք ձեռք կբե­րենք ա­մեն ինչ՝ Աստ­ծուն մո­տե­նա­լով և մեզ խո­նար­հեց­նե­լով Նրա ա­ռաջ։ Երբ դա ա­նենք, հի­շենք, որ մենք Աստ­ծո ժա­ ռանգ­ներն ենք և Քրիս­տո­սի ժա­ռան­գա­կից­նե­րը, որ մենք պետք է հա­ղոր­դա­կից դառ­նանք աստ­վա­ծա­յին բնու­թյա­նը։ Ես ա­սում եմ բո­լո­րին՝ մի՛ փայ­փա­յեք ոչ մի ան­սուրբ միտք կամ զգա­ցո­ղու­թյուն։ Քրիս­տո­սի շնոր­հի զո­րու­թյու­նը հիաս­քանչ է։ Երբ թշնա­մին ներս է խու­ժում հե­ղե­ղի պես, Տի­րոջ Հո­գին Ի­րեն ա­պա­վի­նող հա­վա­տաց­յա­լի հա­մար դրոշ է բարձ­րաց­նում թշնա­մու դեմ։ Ա­ղո­թե՛ք, եղ­բայր­նե՛ր և քույ­րե՛ր, ա­ղո­թե՛ք ձեր սե­փա­կան ան­ձե­րի հա­մար։ Քրիս­տո­սի սերն ու շնորհն ան­հա­մե­մատ գե­րա­զան­ցում են մեր սահ­մա­ նա­փակ հաս­կա­ցո­ղու­թյու­նը։ Ա­ղեր­սե՛ք, որ­պես­զի ձեր կյան­քը մաքր­վի այն ա­մե­նից, ինչ այն պղծում է։ Խո­նար­հու­թյամբ հա­գե՛ք Քրիս­տո­սին և ցու­ցա­բե­րե՛ք ա­նե­սա­սեր հե­տաքրքր­վա­ծու­թյուն և բա­րու­թյուն բո­լոր մարդ­կանց նկատ­մամբ։ Ջա­նանք հաս­ կա­նալ փրկագ­նող սի­րո ի­մաս­տը, հաս­տա­տա­կա­մո­րեն ա­ռաջ շարժ­վենք և ճա­նա­ չենք Տի­րո­ջը, որ­պես­զի պար­զու­թյամբ բա­ցա­հայ­տենք Նրա բնա­վո­րու­թյու­նը։ Նա­ մակ 72, 1906թ․ փետր­վա­րի 19, «Եղ­բայր և քույր Ֆարն­սուորթ­նե­րին»։ 54

Փոր­ձու­թյուն­ներ կգան

փետրվար

20

Ո­րով­հետև Նա ի սրտե չի նե­ղաց­նում և տրտ­մեց­նում մարդ­կանց որ­դի­նե­րին։ Ե­րե­միա­յի ող­բե­րը 3.33: Մեր երկ­նա­յին Հայրն ի սրտե չի նե­ղաց­նում և տրտ­մեց­նում մարդ­կանց որ­դի­նե­ րին։ Նա ու­նի Իր նպա­տակ­նե­րը մրրի­կի և փո­թոր­կի, կրա­կի և ջր­հե­ղե­ղի մեջ։ Տե­րը թույլ է տա­լիս Իր ժո­ղովր­դին ա­ղետ­ներ վրա հաս­նեն, որ­պես­զի փրկի նրանց ա­վե­լի մեծ վտան­գից։ Նա կա­մե­նում է, որ յու­րա­քանչ­յուր ոք ու­շա­դիր և ման­րակր­կիտ քննի իր սիր­տը և հե­տո միայն մո­տե­նա Աստ­ծուն, որ­պես­զի Աստ­ված էլ կա­րո­ղա­ նա մո­տե­նալ նրան։ Մեր կյանքն Աստ­ծո ձեռ­քում է։ Նա տես­նում է մեզ սպառ­նա­ցող վտանգ­նե­րը, ո­րոնք մենք ու­նակ չենք տես­նե­լու։ Նա է մեր բո­լոր օրհ­նու­թյուն­նե­րը Շ­նոր­հո­ղը, մեր բո­լոր ո­ղոր­մու­թյուն­նե­րի Մա­տա­կա­րա­րը, մեր բո­լոր փոր­ձա­ռու­ թյուն­նե­րի Պատ­վի­րա­տուն։ Նա կա­րող է թույլ տալ, որ Իր ժո­ղովր­դին վրա հաս­ նեն բա­ներ, ո­րոնք լցնում են նրանց սիր­տը տխրու­թյամբ: Աստ­ված տես­նում է, որ նրանք ի­րենց ճա­նա­պարհ­ներն ուղ­ղե­լու կա­րիք ու­նեն, որ­պես­զի կա­ղը չգլոր­վի։ Նա գի­տի, որ մենք շին­վածք ենք, և հի­շում է, որ մենք փո­շի ենք։ Նույ­նիսկ մեր գլխի մա­ զերն են հաշվ­ված։ Նա աշ­խա­տում է տա­րե­րա­յին ա­ղետ­նե­րի մի­ջո­ցով, որ­պես­զի ա­ռաջ­նոր­դի Իր ժո­ղովր­դին հի­շել, որ Ին­քը նրանց չի մո­ռա­ցել, այլ ցան­կա­նում է, որ նրանք թող­նեն այն ճա­նա­պարհ­նե­րը, ո­րոնք նրանց մե­ծա­գույն վտան­գի ա­ռաջ կկանգ­նեց­նեին, ե­թե նրանց թույլ տրվեր հետևել դրանց ա­ռանց վե­րահս­կո­ղու­թյան և հան­դի­մա­նու­թյան։ Փոր­ձու­թյուն­նե­րը մեզ հան­դի­պում են, որ­պես­զի ստի­պեն մեզ քննել մեր սիր­տը և տես­նել՝ արդ­յո՞ք դրանք մաք­րա­գործ­ված են ա­մեն պիղծ բա­նե­րից։ Տե­րը մշտա­պես աշ­խա­տում է մեր ներ­կա և հա­վի­տե­նա­կան բա­րօ­րու­թյան հա­մար։ Պա­տա­հում են բա­ներ, ո­րոնք ան­բա­ցատ­րե­լի են թվում, սա­կայն ե­թե մենք վստա­հենք Տի­րո­ջը և համ­բե­րա­տա­րու­թյամբ Նրան սպա­սենք՝ խո­նար­հեց­նե­լով մեր սրտե­րը Նրա ա­ռաջ, Նա թույլ չի տա, որ թշնա­մին հաղ­թա­նակ տա­նի։ Տե­րը կփրկի Իր ժո­ղովր­դին Իր ճա­նա­պարհ­նե­րով, այն­պի­սի ձևե­րով և մի­ջոց­ նե­րով, որ փառ­քը կվե­րա­դառ­նա Ի­րեն։ Մի­միայն Նրան է պատ­կա­նում փա­ռա­բա­ նու­թյու­նը: Յու­րա­քանչ­յուր փրկված մարդ պետք է հա­ղոր­դա­կից լի­նի Քրիս­տո­սի տա­ռա­ պանք­նե­րին, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նա հա­ղոր­դա­կից լի­նել Նրա փառ­քին։ Որ­քա՜ն քիչ մար­դիկ են հաս­կա­նում, թե ին­չու է Աստ­ված փոր­ձու­թյան են­թար­կում ի­րենց։ Մեր հա­վա­տի փոր­ձու­թյամբ է, որ մենք հոգևոր ուժ ենք ձեռք բե­րում։ Տե­րը փոր­ձում է սո­վո­րեց­նել Իր ժո­ղովր­դին ամ­բող­ջու­թյամբ Ի­րեն ա­պա­վի­նել։ Նա կա­մե­նում է Իր սո­վո­րեց­րած դա­սե­րի մի­ջո­ցով նրանց դարձ­նել ա­վե­լի ու ա­վե­լի հոգևոր։ Ե­թե Նրա Խոս­քին չեն հետևում ա­մե­նայն խո­նար­հու­թյամբ և հե­զու­թյամբ, Նա նրանց փոր­ձա­ռու­թյուն­ներ է տա­լիս, ո­րոնք, ե­թե ճիշտ ըն­դուն­վեն, կօգ­նեն նրանց պատ­րաստ­վել Իր ան­վան հա­մար կա­տար­վե­լիք գոր­ծին։ Աստ­ված ու­զում է ընդգծ­ ված ձևով բա­ցա­հայ­տել Իր զո­րու­թյունն Իր ժո­ղովր­դի կյան­քի մի­ջո­ցով։ Ձե­ռա­գիր 76, 1903թ․, 1902թ․ փետր­վա­րի 20, «Ա­ռող­ջա­րա­նի այ­րու­մը»։

55

փետրվար

21

Ճշ­մա­րիտ քրիս­տո­նեու­թյուն

Ե­թե մարդ­կանց և հ­րեշ­տակ­նե­րի լե­զու­նե­րով խո­սեմ, բայց սեր չու­նեմ, ես ե­ղա ձայն հա­նող պղինձ, կամ հնչե­ցող ծնծղա: Ա Կորն­թա­ցիս 13.1: Աշ­խար­հում գո­յու­թյուն ու­նի ինչ­պես կեղծ, այն­պես էլ ճշմա­րիտ քրիս­տո­նեու­ թյուն։ Մար­դու ի­րա­կան հո­գին ի ցույց է դրվում նրա­նում, թե ինչ­պես է նա վե­ րա­բեր­վում իր դրա­ցի­նե­րին։ Մենք կա­րող ենք հարց­նել․ «­Նա ներ­կա­յաց­նո՞ւմ է Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյու­նը հո­գով և գոր­ծե­րով, թե՞ պար­զա­պես դրսևո­րում է այս աշ­խար­հի մարդ­կանց հա­մար հատ­կան­շա­կան բնա­վո­րու­թյան ե­սա­սի­րա­կան գծե­ րը»։ Դա­վա­նանքն Աստ­ծո ա­ռաջ կշիռ չու­նի։ Քա­նի դեռ ուշ չէ սխալ­նե­րի ուղղ­ման հա­մար, թող յու­րա­քանչ­յու­րը հարց տա ինքն ի­րեն․ «Ո՞վ եմ ես»։ Մե­զա­նից է կախ­ ված, թե արդ­յո՞ք մենք կձևա­վո­րենք այն­պի­սի բնա­վո­րու­թյուն, ո­րը մեզ կդարձ­նի Աստ­ծո ար­քա­յա­կան ըն­տա­նի­քի ան­դամ­նե­րից մե­կը։ Ե­թե փա­փա­գում ենք նման­վել Քրիս­տո­սին, պետք է ու­սում­նա­սի­րենք Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյու­նը: Անհ­րա­ժեշտ է, որ մենք հան­գա­մա­նո­րեն ու­սում­նա­սի­րենք ինք­ ներս մեզ և հարց տանք․ «­Սա Քրիս­տո­սին նմա՞ն է։ Արդ­յո՞ք Քրիս­տոսն այդ­պես կվար­վեր։ Ի՞նչ տպա­վո­րու­թյուն եմ ես թող­նում ինձ շրջա­պա­տող­նե­րի և­ ինձ հետ շփվող­նե­րի մտքե­րի վրա։ Արդ­յո՞ք կա­րե­լի է այն­պի­սի ա­րարք­ներ թույլ տալ, ո­րոնք կնվա­զեց­նեն ինձ հետ շփվող գեթ մե­կի վստա­հու­թյունն իմ նկատ­մամբ և կս­տի­ պեն նրանց ան­լուրջ վե­րա­բեր­վել այն քրիս­տո­նեու­թյա­նը, ո­րը ես դա­վա­նում եմ։ Արդ­յո՞ք կա­րե­լի է լի­նել ան­քա­ղա­քա­վա­րի, Քրիս­տո­սին ոչ նման և­ ա­նո­ղորմ Քրիս­ տո­սի ար­յամբ փրկագն­ված­նե­րի նկատ­մամբ»։ Ես ցան­կա­նում եմ նա­խազ­գու­շա­կան ու­ղերձ հղել մեր ե­կե­ղե­ցի­նե­րի եղ­բայր­նե­ րին, քա­նի որ մտա­վա­խու­թյուն ու­նեմ, որ շա­տերն են ստանձ­նել այն չար և ծույլ ծա­ռա­յի դե­րը, ով թաքց­րեց իր տի­րոջ տա­ղանդ­նե­րը հո­ղի մեջ։ Նրա մեղքն ան­ տես­ման մեղքն էր, ի­րեն վստահ­ված գի­տու­թյան մե­ծա­գույն գան­ձե­րի ա­վե­լաց­ման ձա­խող­ման մեղ­քը։ Աստ­ված թան­կա­գին լույս է տվել Իր ժո­ղովր­դին, ո­րով նրանք պետք է լու­սա­վո­րեն աշ­խար­հը։ Սա­կայն արդ­յո՞ք շա­տե­րը չեն դրան ան­տար­բե­ րու­թյամբ վե­րա­բեր­վում և գոր­ծում այն­պես, ա­սես երկ­նա­յին պարգևը չնչին նշա­ նա­կու­թյուն ու­նի: Լավ օ­րե­րի ա­շա­կերտ­նե­րը չեն պա­տաս­խա­նի Աստ­ծո կան­չին նե­ղու­թյուն­նե­րի ժա­մա­նակ, ո­րին մենք այդ­քան ա­րագ մո­տե­նում ենք։ Ե­ռան­դուն ա­շա­կերտ­ներ կդառ­նան նրանք, ով­քեր ոչ միայն լսում են Քրիս­տո­սի խոս­քե­րը, այլ նաև կա­տա­ րում դրանք՝ «­Ջան­քի մեջ թույլ չլի­նեք, հո­գով ջեր­մե­ռանդ ե­ղեք, Տի­րո­ջը ծա­ռա­ յեք» (Հռո­մեա­ցիս 12․11)։ Ներքևից ե­կող մի նոր ե­ռանդ է տի­րում սա­տա­նա­յի ողջ ժո­ղո­վա­րա­նին, և­ երկն­քից իջ­նող մի նոր կյանք է տի­րում բո­լոր այն մարդ­կանց, ով­քեր սրբա­գործ­ված են և նվիր­ված, և­ ով­քեր ցան­կա­նում են կա­տա­րել Աստ­ծո աշ­խա­տան­քը: Թող խոս­քի և վար­դա­պե­տու­թյան ծա­ռա­յող­նե­րը միա­խառ­նեն հա­վա­տը ե­ռան­ դուն ա­ղոթ­քի հետ և փոր­ձեն գոր­ծի դնել Գր­ված Խոս­քից ե­կող լույ­սի յու­րա­քանչ­յուր շող։ Աստ­ծո ձայ­նը կան­չում է երկն­քից և պա­հան­ջում է մեզ վստահ­ված ա­մեն մի ու­նա­կու­թյան կի­րա­ռու­թյուն։ Յու­րա­քանչ­յուր տա­ղանդ պետք է օգ­տա­գործ­վի իր լիար­ժե­քու­թյամբ։ Ձե­ռա­գիր 6, 1895թ․ փետր­վա­րի 21, «Ճշ­մա­րիտ և կեղծ քրիս­տո­ նեու­թյուն»։ 56

փետրվար

Քրիս­տոսն ապ­րեց խո­նարհ հնա­զան­դու­թյան կյանք

22

Թեև Որ­դի էր, այն չար­չա­րանք­նե­րից հնա­զան­դու­թյուն սո­վո­րեց։ Եվ երբ որ կա­տար­վեց բո­լոր Ի­րեն հնա­զան­դող­նե­րի հա­մար հա­վի­տե­նա­կան փրկու­թյան պատ­ճառ ե­ղավ։ Եբ­րա­յե­ցիս 5.8, 9։ Քրիս­տո­սը ե­կավ մեր աշ­խարհ և­ապ­րեց մի հա­մեստ գյու­ղա­ցու տա­նը։ Նա հագ­ նում էր լա­վա­գույն հա­գուս­տը, որ Նրա ծնող­նե­րը կա­րող էին Ի­րեն տալ, սա­կայն դրանք գյու­ղա­ցու հա­մեստ հան­դերձ­ներ էին։ Նա քայ­լում էր խոր­դու­բորդ կա­ծան­ նե­րով և մագլ­ցում լեռ­նա­լան­ջե­րի և սա­րե­րի զա­ռի­թափ­նե­րը։ Երբ քայ­լում էր փո­ ղոց­նե­րով, Նա ա­ռերևույթ միայ­նակ էր, քա­նի որ մարդ­կա­յին աչ­քե­րը չէին տես­նում Նրա երկ­նա­յին ու­ղե­կից­նե­րին։ Նա յու­րաց­րեց ա­տաղ­ձա­գոր­ծի ար­հես­տը՝ ընդգ­ծե­ լու ազ­նիվ աշ­խա­տան­քը որ­պես պատ­վա­բեր և վե­հաց­նող այն բո­լո­րի հա­մար, ով­ քեր աշ­խա­տում են՝ աչ­քը հա­ռած Աստ­ծո փառ­քին: Քրիս­տո­սը՝ ողջ երկ­րագն­դի Տե­րը, խո­նարհ ար­հես­տա­վոր էր։ Նա ըն­դուն­ված չէր, ան­տես­ված էր ու ար­հա­մարհ­ված։ Սա­կայն Նա Իր հանձ­նա­րա­րու­թյունն ու հե­ղի­նա­կու­թյունն ստա­նում էր բարձ­րա­գույն զո­րու­թյու­նից՝ երկն­քի Միա­պե­տից։ Հրեշ­տակ­նե­րը Նրա ու­ղե­կից­ներն էին, քա­նի որ Քրիս­տոսն Իր Հոր աշ­խա­տան­քը կա­տա­րում էր ա­տաղ­ձա­գոր­ծի հաս­տո­ցի ա­ռաջ չար­չար­վե­լով ճիշտ նույն­քան, որ­ քան բազ­մու­թյուն­նե­րի ա­ռաջ հրաշք­ներ գոր­ծե­լիս։ Սա­կայն Նա թաքց­րեց գաղտ­ նիքն աշ­խար­հից։ Նա ոչ մի բարձր տիտ­ղոս չկցեց Իր ան­վա­նը, որ­պես­զի Իր դիր­քը հաս­կա­նա­լի դարձ­ներ, այլ ապ­րեց Աստ­ծո ար­քա­յա­կան օ­րեն­քի հա­մա­ձայն։ Նրա գոր­ծը պետք է սկսվեր ար­հես­տա­վոր­նե­րի հա­մեստ աշ­խա­տան­քին նվիր­վե­լով, ով­ քեր չար­չար­վում էին օր­վա հա­ցի հա­մար։ Ե­թե Քրիս­տոսն Իր կյանքն անց­կաց­ներ մե­ծա­մե­ծե­րի և հա­րուստ­նե­րի շրջա­նում, աշ­խա­տա­վոր դա­սա­կար­գը կզրկվեր այն ներշն­չան­քի աղբ­յու­րից, ո­րը Տե­րը նա­խա­տե­սել էր նրանց հա­մար։ Քրիս­տո­սի կյան­քը խո­նարհ ու հա­մեստ էր։ Նա այս կյանքն ընտ­րեց, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նա օգ­նել մարդ­կա­յին ըն­տա­նի­քին։ Նա Իր տե­ղը չզբա­ղեց­րեց գա­հի վրա որ­պես ողջ երկ­րագն­դի Հրա­մա­նա­տար։ Նա մի կողմ դրեց Իր ար­քա­յա­կան հան­ դեր­ձը, հա­նեց Իր ար­քա­յա­կան թա­գը, որ­պես­զի մեկ դառ­նա մարդ­կա­յին ըն­տա­նի­ քի հետ։ Նա Իր վրա չվերց­րեց հրեշ­տակ­նե­րի բնույ­թը։ Նրա աշ­խա­տան­քը մարդ­ կանց պաշ­տոն­նե­րի վրա քա­հա­նա­յա­կան ծա­ռա­յու­թյու­նը չէր։ Մարդ­կանց հա­մար անհ­նար էր հաս­կա­նալ Նրա բարձր դիր­քը, մինչև որ Սուրբ Հո­գին դա չբա­ցա­հայ­ տեր։ Հա­նուն մեզ Նա Իր աստ­վա­ծու­թյան վրա հա­գավ մար­դե­ղու­թյու­նը և­ ի­ջավ ար­քա­յա­կան գա­հից։ Նա հրա­ժար­վեց երկ­նա­յին պա­լատ­նե­րում Իր Հրա­մա­նա­տա­ րի պաշ­տո­նից և հա­նուն մեզ աղ­քա­տա­ցավ, որ­պես­զի մենք Նրա աղ­քա­տու­թյան մի­ջո­ցով կա­րո­ղա­նա­յինք հարս­տա­նալ։ Այս­պես Նա թաքց­րեց Իր փառ­քը մար­դե­ ղու­թյան կեր­պա­րի տակ, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նա դիպ­չել մարդ­կու­թյանն Իր աստ­վա­ ծա­յին, վե­րա­փո­խող զո­րու­թյամբ: Նրանք, ում Քրիս­տո­սը փոր­ձաշր­ջան է տվել, ո­րի ժա­մա­նակ նրանք պետք է ձևա­վո­րեն բնա­վո­րու­թյուն­ներ այն բնա­կա­րան­նե­րում ապ­րե­լու հա­մար, ո­րոնք Նա գնա­ցել է պատ­րաս­տե­լու, պետք է վե­րապ­րեն Նրա կյան­քի օ­րի­նա­կը։ Ձե­ռա­գիր 24, 1898թ․ փետր­վա­րի 22, «Քրիս­տո­սի կյան­քը երկ­րի վրա»։ 57

փետրվար

23

Ըն­կե­րա­կից հրեշ­տակ­նե­րը

Չէ՞ որ ա­մե­նը սպա­սա­վոր հո­գի­ներ են՝ ու­ղարկ­ված սպա­սա­վո­րու­թյուն ա­նե­լու նրանց հա­մար, որ փրկու­թյու­նը պի­տի ժա­ռան­գեն։ Եբ­րա­յե­ցիս 1.14: Հրեշ­տակ­նե­րը, ով­քեր մշտա­պես տես­նում են Հոր ե­րե­սը երկն­քում, կնա­խընտ­ րեին մնալ Աստ­ծո մոտ, Նրա կող­քին։ Սա­կայն Տե­րը յու­րա­քանչ­յուր հրեշ­տա­կի գործ է հանձ­նա­րա­րում այս ըն­կած աշ­խար­հում։ Մարդ­կանց տրա­մադր­վում է աստ­վա­ ծա­յին օգ­նու­թյուն։ Նրանք երկ­նա­յին մտքի հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցե­լու, Աստ­ծո գոր­ ծա­կից­ներ լի­նե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն ու­նեն։ Աստ­ծո ներ­կա­յու­թյան հա­մար հա­մա­ պա­տաս­խա­նու­թյուն ձեռք բե­րե­լու, Նրա ե­րե­սը տես­նե­լու ի­րա­վունք ստա­նա­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րը դրված են նրանց ա­ռաջ։ Երկ­նա­յին հրեշ­տակ­ներն աշ­խա­ տում են մարդ­կա­յին ըն­տա­նի­քը մտե­րիմ եղ­բայ­րու­թյա­նը, Քրիս­տո­սի նկա­րագ­րած՝ Հոր և Որ­դու միջև գո­յու­թյուն ու­նե­ցող միա­բա­նու­թյա­նը հասց­նե­լու հա­մար։ Ինչ­ պե՞ս կա­րող են Աստ­ծո կող­մից այդ­քան բարձր գնա­հատ­ված մար­դիկ ձա­խո­ղել ի­րենց հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներն ու ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րը հա­վուր պատ­շա­ճի գնա­հա­ տե­լը։ Ինչ­պե՞ս կա­րող են մեր­ժել ա­ռա­ջարկ­վող աստ­վա­ծա­յին օգ­նու­թյու­նը։ Որ­քա՜ն շատ բան կա­րող են մարդ ա­րա­րած­նե­րը ձեռք բե­րել, ե­թե տե­սա­դաշ­տում պա­հեն հա­վեր­ժու­թյու­նը։ Սա­տա­նա­յա­կան գոր­ծա­կալ­նե­րը մշտա­պես պա­տե­րազ­մում են մարդ­կանց մտքե­րի վրա գե­րիշ­խա­նու­թյուն ձեռք բե­րե­լու հա­մար։ Սա­կայն Աստ­ծո հրեշ­տակ­ ներն ա­նընդ­հատ գոր­ծի մեջ են՝ ամ­րաց­նե­լով թույլ ձեռ­քե­րը և հաս­տա­տե­լով թույլ ծնկնե­րը բո­լոր նրանց, ով­քեր Աստ­ծուն կան­չում են օգ­նու­թյան։ Աստ­ծո յու­րա­քանչ­ յուր զա­վա­կի տրված խոս­տու­մը հետև­յալն է․ «Խնդ­րեք և կտր­վի ձեզ, ո­րո­նեք և կգտ­նեք, դու­ռը թա­կեք և կ­բաց­վի ձեզ» (­Մատ­թեոս 7․7)։ Աստ­ված ա­վե­լի շատ է ցան­կա­նում Սուրբ Հո­գի տալ Ի­րե­նից խնդրող­նե­րին, քան ծնող­նե­րը բա­րի պարգև­ ներ՝ ի­րենց ե­րե­խա­նե­րին։ Այդ դեպ­քում խնդրե՛ք, հա­վա­տա­ցե՛ք նրան, ինչ Աստ­ված ա­սել է։ Նա ան­պայ­ման կի­րա­կա­նաց­նի Իր խոս­տու­մը։ Ի խո­րոց սրտի ա­սեք․ «­Թեև մար­մինս ու սիրտս մաշ­վեն, Աստ­ված հա­վիտ­յան իմ սրտի ուժն ու իմ բա­ժինն է» (­Սաղ­մոս 73․26)։ Հաղ­թա­նա­կը պետք է տար­վի օ­րըս­տօ­րե։ Որ­պես Քրիս­տո­ սի հետևորդ­ներ և Նրա ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­ներ՝ մենք պետք է նպաս­տա­վոր դիր­քում կանգ­նենք աշ­խար­հի ա­ռաջ: Ե­կե՛ք այդ դեպ­քում ներգ­րավ­վենք քրիս­տո­նեա­կան պա­տե­րազ­մի այս հատ­վա­ծում՝ վճռա­կա­նո­րեն հաղ­թա­հա­րե­լով բնա­վո­րու­թյան ա­մեն մի թու­լու­թյուն: Տերն ու­նե­ցել է հա­վա­տա­րիմ մար­դիկ, ով­քեր Աստ­ծո հետ ուխտ են կա­պել զո­հա­ բե­րու­թյամբ։ Նրանք չեն շեղ­վել ի­րենց հա­վա­տար­մու­թյու­նից, նրանք ի­րենց զերծ են պա­հել աշ­խար­հի ա­րատ­նե­րից։ Այս մար­դիկ ա­ռաջ­նորդ­վել են կյան­քի Լույ­սի կող­մից, որ խա­փա­նեն խո­րա­մանկ թշնա­մու ծրագ­րե­րը։ Կի­րա­կա­նաց­նե՞ն մար­դիկ այ­սօր սա­տա­նա­յին դի­մա­կա­յե­լու ի­րենց դե­րը։ Ե­թե նրանք դա ա­նեն, նա ան­կաս­ կած կփախ­չի նրան­ցից։ Հրեշ­տակ­նե­րը ձեր փո­խա­րեն կա­նեն այն, ինչ դուք ինք­ ներդ չեք կա­րող։ Նրանք սպա­սում են ձեր հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թյա­նը: Երբ ցան­կա­նում եք դի­մա­կա­յել սա­տա­նա­յին և­ան­կեղ­ծո­րեն ա­ղո­թում եք՝ «Ա­զա­ տի՛ր ինձ փոր­ձու­թյու­նից», դուք ուժ կստա­նաք ձեր օր­վա հա­մար։ Երկ­նա­յին հրեշ­ տակ­նե­րի աշ­խա­տանքն է մոտ լի­նել հա­վա­տա­րիմ, տա­ռապ­յալ և փորձ­վող մարդ­ կանց։ Ձե­ռա­գիր 14, 1899թ․ փետր­վա­րի 23, «­Յու­րա­քանչ­յու­րին՝ իր գոր­ծը»։ 58

Հաս­տա՛տ ե­ղեք հա­վա­տքում

փետրվար

24

Որ հաս­տատ եք մեկ հո­գով և մեկ շնչով, պա­տե­րազ­մեք Ա­վե­տա­րա­նի հա­վատ­քի հա­մար։ Փի­լիպ­պե­ցիս 1.27: Ես ա­ղո­թում եմ, որ Աստ­ծո ժո­ղո­վուր­դը մի կողմ չնե­տի իր հա­վա­տի ա­ռանձ­նա­ հատ­կու­թյուն­նե­րը։ Քրիս­տո­սը փա­ռա­բան­վում է մշտա­կան, հստակ սահ­մա­նագծ­ ված հա­վա­տի կյան­քով։ Պո­ղո­սը հայ­տա­րա­րում է․ «Եվ ինչ որ հի­մա կեն­դա­նի եմ մարմ­նով՝ Աստ­ծո Որ­դու հա­վա­տով եմ կեն­դա­նի, որ ինձ սի­րեց և Իր անձն ինձ հա­ մար մատ­նեց» (­Գա­ղա­տա­ցիս 2․20)։ Քրիս­տո­սը պետք է փա­ռա­վոր­վի Իր ժո­ղովր­դի կեն­դա­նի, գոր­ծուն հա­վա­տով։ Ար­դար­նե­րը պետք է ապ­րեն հա­վա­տով։ Քրիս­տո­սը չի թո­ղել, որ Իր ժո­ղո­վուր­դը խար­խա­փի խա­վա­րում։ Նա գծել է նրանց ճա­նա­պար­ հը։ Նա ա­սում է․ «Ով որ ու­զում է Իմ հետևից գալ, թող իր անձն ու­րա­նա և­իր խա­չը վեր առ­նի և Իմ հետևից գա» (­Մար­կոս 8․34)։ Ինք­նա­մերժ­ման ա­րա­հե­տով, Փր­կագ­ նո­ղի գցած ար­քա­յա­կան ճա­նա­պար­հով է, որ Աստ­ծո ժո­ղո­վուր­դը պետք է քայ­լի։ Եղ­բա՛յր իմ, հնա­զան­դու­թյամբ խո­նարհ­վի՛ր Նրա ա­ռաջ, Ով հա­սա­նե­լի է դարձ­րել կյանքն ու ան­մա­հու­թյու­նը։ Թող որ քո և Քրիս­տո­սի կամ­քը մեկ լի­նեն։ Խո­սի՛ր սրա մա­սին, ա­ղո­թի՛ր սրա մա­սին, ապ­րի՛ր սա։ Մեզ ուղղ­ված Աստ­ծո խոսքն է․ «Ա­ռա՛ջ գնա», և մենք պետք է հնա­զանդ­վենք այս խոս­քին, թեև կհան­դի­պենք նույն­քան ան­հաղ­թա­հա­րե­լի թվա­ցող խո­չըն­դոտ­նե­րի, որ­քան Կար­միր ծովն էր։ Ե­կե՛ք վստա­ հենք երկն­քի Տեր Աստ­ծուն, որ Նա բա­ցի ճա­նա­պարհն Իր ժո­ղովր­դի առջև։ «­Տի­րո­ջը հանձ­նիր քո ճա­նա­պար­հը, և Նրան հու­սա, և Նա կկա­տա­րի» (­Սաղ­մոս 37․5)։ Հո­գու այս համ­բե­րա­տա­րու­թյու­նը հա­վա­տի հանգս­տու­թյունն է։ Տե­րը կօրհ­նի Իր փորձ­ված, հա­վա­տա­րիմ ժո­ղովր­դին։ Նա թույլ չի տա, որ նրանք շփոթ­վեն։ ­Վեր­ջին ա­հար­կու օ­րը յու­րա­քանչ­յուր բառ, յու­րա­քանչ­յուր ա­րարք կեն­թարկ­վի հա­մայն Երկ­րագն­դի Դա­տա­ վո­րի վերջ­նա­կան ստու­գար­քին: Տերն ան­կեղծ ա­պաշ­խա­րու­թյան կոչ է ա­նում այն մարդ­կանց, ով­քեր հայ­տա­րա­րում են, թե Նրա ժո­ղո­վուրդն են։ Քմայք­նե­րին տրվե­լը չպետք է տեղ գտնի նրանց կյան­քում։ Աստ­ծո ե­կե­ղե­ցին պետք է նա­խան­ձախնդ­րո­ րեն պաշտ­պան­վի ա­նազն­վու­թյան ցան­կա­ցած փու­լից, այ­լա­սե­րու­թյան ցան­կա­ցած նշույ­լից։ Քրիս­տո­սի սերն ուղ­ղա­կիո­րեն հա­կադր­վում է ա­մեն ա­գա­հու­թյան, ա­մեն հպար­տու­թյան ու ա­մեն կեղ­ծա­վո­րու­թյան։ Տե­րը խո­նարհ ու զղջա­ցող սրտե­րի կոչ է ա­նում։ Նա Իր Սուրբ Հո­գով կաշ­խա­տի բո­լոր նրանց հետ, ով­քեր կըն­դու­նեն այդ աշ­խա­տան­քը, նրանց հետ, ով­քեր սի­րում են Ի­րեն և պա­հում Իր պատ­վի­րան­նե­րը։ Եվ նրանք այն­քան տե­սա­նե­լի կդարձ­նեն Աստ­ծո ներ­կա­յու­թյունն ու զո­րու­թյու­նը, որ ճշմար­տու­թյան թշնա­մի­նե­րը հար­կադր­ված կլի­նեն փաս­տե­լու, որ Աստ­ված և Նրա հրեշ­տակ­նե­րը հի­րա­վի ծա­ռա­յող­նե­րի ըն­կերներն ու օգ­նա­կան­ներն են։ Հերձ­վա­ծո­ղու­թյուն­ներն ու բա­ժա­նու­թյուն­ներն ար­դա­րու­թյան պտու­ղը չեն, դրանք չա­րի պտուղն են։ Ներ­կա ժա­մա­նակ­նե­րում մեր գոր­ծի ա­ռաջ­խա­ղաց­ման խո­չըն­դո­տը ե­սա­սի­րու­թյունն է, ո­րը թույլ չի տա­լիս հա­վա­տաց­յալ­նե­րին ճշմա­րիտ ըն­կե­րակ­ցու­թյուն ու­նե­նալ միմ­յանց հետ։ Իր փոր­ձու­թյու­նից ա­ռաջ Քրիս­տո­սի վեր­ ջին ա­ղոթքն Իր ա­շա­կերտ­նե­րի հա­մար խնդրանք էր, որ նրանք մեկ լի­նեն Ի­րե­նում։ Սա­տա­նան վճռա­կան է՝ թույլ չտա­լու այս միա­բա­նու­թյու­նը, քա­նի որ դա ա­մե­նաու­ ժեղ վկա­յու­թյունն է այն մա­սին, որ Աստ­ված իս­կա­պես ու­ղար­կեց Իր Որ­դուն աշ­ խար­հը երկն­քի հետ հաշ­տեց­նե­լու հա­մար։ Նա­մակ 41, 1903թ․ փետր­վա­րի 24, Չի­ կա­գո­յում աշ­խա­տող դոկ­տոր Ֆ․ Ե․ Բրաուխ­տին։ 59

փետրվար

25

Աստ­ծո չա­փա­նի­շը կա­տար­յալ է

Մինչև որ ա­մենքս հաս­նենք հա­վատ­քի և Աստ­ծո Որ­դուն ճա­նա­չե­լու միու­թյա­նը, և կա­տար­յալ մարդ լի­նենք Քրիս­տո­սի կա­տար­յալ հա­սա­կի չա­փով։ Ե­փե­սա­ցիս 4․13։ Բնա­վո­րու­թյան այն չա­փա­նի­շը, ո­րին հաս­նե­լը Քրիս­տո­սը մեզ հա­մար հնա­րա­ վոր դարձ­րեց, կա­տար­յալ է։ Այն չա­փել փոր­ձե­լիս մեր զգա­յա­րան­ներն ան­զոր են։ Հն­չում է հար­ցը․ «­Կա­րո՞ղ ես Աստ­ծո խոր­հուր­դը գտնել» (տե՛ս Հոբ 11․7)։ Եվ սա­ կայն Նա հնա­րա­վոր է դարձ­րել մեզ հա­մար բնա­վո­րու­թյամբ Ի­րեն նման­վել։ Ո՜հ, ի՞ն­չը կտպա­վո­րի տղա­մարդ­կանց և կա­նանց, ով­քեր ու­նեն այն վե­րա­փոխ­ման կա­ րի­քը, ո­րը նրանց թույլ կտա ար­տա­ցո­լել աստ­վա­ծա­յին պատ­կե­րը։ Շա­տե­րը, ով­քեր հայ­տա­րա­րում են, թե հետևում են Քրիս­տո­սին, աշ­խար­հին ցած­րո­րակ քրիս­տո­նեու­թյուն են ներ­կա­յաց­նում, ո­րով­հետև չեն հա­սել այն չա­փա­ նի­շին, ո­րը նրանց Աստ­ծո ընտր­յալ­ներ է դարձ­նում։ Նա, ով ձա­խո­ղում է Աստ­ծո սուրբ օ­րեն­քի չա­փա­նի­շը մշտա­պես իր առջև պա­հե­լը, ստեղ­ծում է իր սե­փա­կան չա­փա­նի­շը։ Նա զրկվում է Ա­վե­տա­րա­նի կեն­սա­տու սկզբուն­քնե­րից։ Նա ա­նօ­գուտ ծա­ռա է, քա­նի որ ապ­րում և­աշ­խա­տում է գոր­ծո­ղու­թյան ցածր հար­թու­թյան վրա։ Քրիս­տո­սի ներ­կա­յու­թյու­նը չի ա­ջակ­ցում նրան, և նրա հոգևոր պատ­կե­րը խե­ղա­ թյուր­վում է։ Նրա կյան­քը զա­վեշ­տա­խաղ է։ Նա չի ստա­նում քրիս­տոն­յա­յի հա­մար նա­խա­տես­ված բարձր կյանքն Աստ­ծուց և չի հա­մա­պա­տաս­խա­նում ար­քա­յա­կան ըն­տա­նի­քի ան­դամ, երկ­նա­յին Թա­գա­վո­րի զա­վակ դառ­նա­լու չա­փա­նի­շին։ Հոգևո­ րա­պես նա մե­ռած է, քա­նի որ իր սե­փա­կան կյան­քը չի նմա­նեց­նում այն կյան­քին, ո­րը Քրիս­տո­սը ցույց տվեց։ Նա չի կառ­չում երկն­քի տված այն զո­րու­թյա­նը, ո­րը նրան հաղ­թող կդարձ­նի։ Ոչ ոք չի կա­րող եր­կինք տա­նել իր բնա­վո­րու­թյան բնա­ծին և ձեռք­բե­րո­վի գծե­րը։ Նա, ով իր հետ կրել է այս բնա­վո­րու­թյան հատ­կա­նիշ­ներն իր փոր­ձաշր­ջա­նի ժա­ մա­նակ, սխալ է ներ­կա­յաց­րել Քրիս­տո­սին՝ գոր­ծե­լով այն սկզբունք­նե­րով, ո­րոնց Աստ­ված հա­վա­նու­թյուն չի տա­լիս։ Ճշ­մա­րիտ հոգևոր կյան­քի սկզբունք­նե­րը չեն հաս­կա­նում նրանք, ով­քեր գի­տեն ճշմար­տու­թյու­նը, սա­կայն ձա­խո­ղում են այն կի­րա­ռե­լը։ Տե­րը բա­րե­նո­րոգ­ման կոչ է ա­նում, ընդգծ­ված, տե­սա­նե­լի բա­րե­նո­րոգ­ման։ Նրանք, ում սրտե­րում ապ­րում է Քրիս­տո­սը, կբա­ցա­հայ­տեն Նրա ներ­կա­յու­թյունն ի­րենց ըն­կեր­նե­րի հետ շփվե­լիս։ Սա­կայն ո­մանց մոտ սկզբունք­ներն այն­քան եր­ կար ժա­մա­նակ են խե­ղա­թյուր­վել, որ նրանք կորց­րել են տար­բե­րա­կե­լու ի­րենց ու­նա­կու­թյու­նը, և նե­տը հազ­վա­դեպ է հաս­նում թի­րա­խին։ Ինչ­պե՞ս սա կա­րող է բուժ­վել։ Մի­միայն Քրիս­տո­սի ա­ղոթ­քին ան­սա­լով․ «Նրանց սուրբ ա­րա Քո ճշմար­ տու­թյու­նով, Քո խոս­քը ճշմար­տու­թյուն է։ Ինչ­պես Դու Ինձ ու­ղար­կե­ցիր աշ­խարհ, Ես էլ նրանց ու­ղար­կե­ցի աշ­խարհ։ Եվ Ես նրանց հա­մար Իմ ան­ձը սուրբ եմ ա­նում, որ նրանք էլ ճշմար­տու­թյու­նով սրբված լի­նեն» (­Հով­հան­նես 17․17-19)։ Չ­կա մեկ այլ՝ շրջան­ցիկ ճա­նա­պարհ, որ­տեղ սրբա­գործ­ման գոր­ծը կա­րող է տե­ղի ու­նե­նալ։ Ձե­ռա­գիր 16, 1901թ․ փետր­վա­րի 25, «Վ­կա­յու­թյուն Բաթլ Քրի­քի ե­կե­ղե­ցու հա­մար»։

60

փետրվար

Հա­գե՛ք Քրիս­տո­սի սպա­ռա­զի­նու­թյու­նը

26

Այս­պես լու­սա­վո­րի ձեր լույ­սը մարդ­կանց ա­ռաջ, որ ձեր բա­րի գոր­ծե­րը տես­նեն և փա­ռա­վո­րեն ձեր Հո­րը, որ երկն­քում է։ Մատ­թեոս 5.16։ Ճշ­մար­տու­թյան լույ­սը պետք է փայ­լա­տա­կի աշ­խար­հի վրա։ Նրանք, ով­քեր սի­ րում են Աստ­ծուն և պա­հում են Նրա պատ­վի­րան­նե­րը, կանչ­ված են ա­նո­ղոք պա­ տե­րազ­մի, և­ոչ թե միմ­յանց, այլ ան­տե­սա­նե­լի թշնա­մու բա­նա­կի դեմ։ Չ­պետք է ոչ մի վայրկ­յան սպա­ռա­զի­նու­թյու­նը մի կողմ դնել։ Չի լի­նե­լու այն­պի­սի ժա­մա­նակ, որ նրանք, ով­քեր հայ­տա­րա­րում են, թե Քրիս­տո­սի ա­շա­կերտ­ներն են, հան­գիստ զգան ի­րենց ե­կե­ղե­ցա­կան ծա­ռա­յու­թյան մեջ, գոհ լի­նեն մարդ ա­րա­րած­նե­րին փրկե­լու և նրանց ի­րենց հա­վա­տար­մու­թյա­նը հետ բե­րե­լու հա­մար ո­չինչ չա­նե­լով։ Երկ­նա­յին հրեշ­տակ­նե­րը մշտա­պես բարձ­րա­նում և­ իջ­նում են երկն­քի և­ երկ­րի միջև՝ ներգ­րավ­ված Քրիս­տո­սի ար­քա­յու­թյու­նը կա­ռու­ցե­լու անձ­նա­զոհ ծա­ռա­յու­ թյան մեջ։ Ո՞ւր են այն նվիր­յալ­նե­րը, ով­քեր կմիա­բան­վեն այս երկ­նա­յին լրա­բեր­նե­ րի հետ։ Ո՞ւր են նրանք, ով­քեր կօգ­տա­գոր­ծեն ի­րենց ու­նա­կու­թյուն­ներն աստ­վա­ ծա­յին զո­րու­թյան հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թյան մեջ։ Խոր­հե՛ք այն մա­սին, թե Աստ­ված ինչ է ա­րել ձեզ հա­մար։ Երբ դուք կոր­ծան­վում էիք Քրիս­տո­սից հե­ռու, մի՞­թե ձեզ չտրվեց նա­խազ­գու­շա­կան լու­րը՝ մատ­նան­շե­լով ձեր մեղ­քը և դր­դե­լով ձեզ ա­պաշ­խա­րու­թյան։ Մի՞­թե Քրիս­տոսն Ի­րեն չբա­ցա­հայ­ տեց ձեզ որ­պես մեղ­քե­րին թո­ղու­թյուն տվող Փր­կիչ։ Եվ ձեր ա­ռա­ջին սի­րո լույ­սի և փառ­քի մեջ մի՞­թե դուք հա­մակ­ված չէիք անձ­նա­զոհ սի­րով՝ ու­րիշ­նե­րի վրա տա­րա­ ծե­լու այն շնոր­հը, ո­րը ձեզ նոր կյանք տվեց Քրիս­տո­սով։ Թույլ մի՛ տվեք, որ Քրիս­տո­սի նկատ­մամբ ձեր ե­ռան­դը պա­կա­սի։ Այժմ, երբ դար­ ձել եք Քրիս­տո­սի օգ­նող ձեռ­քը, պետք է ջա­նա­սի­րա­բար աշ­խա­տեք նրանց հա­ մար, ում, մինչև ձեր դար­ձը, ան­տար­բե­րու­թյամբ էիք նա­յում։ Հի­շե՛ք, որ նրանք նույն­քան բա­րեն­պաստ ի­րա­վի­ճա­կում են, որ­քան դուք էիք, երբ ա­պաշ­խա­րու­թյան բեր­վե­ցիք, և­որ նրանց փրկու­թյու­նը ե­կե­ղե­ցու հա­մար ա­վե­լի մեծ ար­ժեք կա­րող է ու­նե­նալ, քան ձերն էր։ Մի՛ ափ­սո­սա­ցեք ան­կեղծ ու քնքուշ խոս­քեր և բա­րի գոր­ ծեր։ Ձեզ շրջա­պա­տող­նե­րին մո­տեց­րե՛ք դե­պի Գող­գո­թա­յի խա­չը։ Այն­քան շա՛տ սի­րեք ճշմար­տու­թյու­նը, որ ա­մեն օր թարմ շնորհ ստա­նաք այն տա­րա­ծե­լու հա­ մար։ Հո­գու պա­տու­հան­նե­րը բա­ցե՛ք դե­պի եր­կինք, որ ար­դա­րու­թյան Ա­րե­գա­կի պայ­ծառ շո­ղե­րը փայ­լեն ձեր սրտե­րում։ «Այս­պես լու­սա­վո­րի ձեր լույ­սը մարդ­կանց ա­ռաջ, որ ձեր բա­րի գոր­ծե­րը տես­նեն և փա­ռա­վո­րեն ձեր Հո­րը, որ երկն­քում է» (­Մատ­թեոս 5․16)։ Ճշ­մար­տու­թյու­նը, թան­կա­գին, կարևո­րա­գույն ճշմար­տու­թյու­նը կբաց­վի բո­լոր նրանց ա­ռաջ, ով­քեր կպա­հեն ի­րենց հո­գի­ներն Աստ­ծո սի­րո մեջ։ Պար­տա­կա­նու­ թյունն ու զո­հո­ղու­թյու­նը թանկ կլի­նեն նրանց հա­մար, ո­րով­հետև նրանք սեր կտա­ ծեն Քրիս­տո­սի ար­յամբ գնված­նե­րի նկատ­մամբ։ Մար­դիկ, ում նրանք մի ժա­մա­ նակ նույ­նիսկ ու­շադ­րու­թյուն չէին դարձ­նում, այժմ մեծ ար­ժեք են ստա­նում նրանց աչ­քե­րում։ Ժա­մա­նա­կին նրանք ոչ մի հե­տաքրք­րու­թյուն չէին ցու­ցա­բե­րում նրանց նկատ­մամբ, այժմ նրանք միա­բան­ված են Քրիս­տո­սի հետ և սի­րով կապ­ված են Նրա ժա­ռան­գու­թյան հետ։ Պաղ ե­սա­սի­րու­թյամբ մի ժա­մա­նակ սա­ռած սիրտն այժմ հալ­վում է Հո­գու ազ­դե­ցու­թյամբ։ Ձե­ռա­գիր 17, 1901թ․ փետր­վա­րի 26, «Ան­տես­ ված պար­տա­կա­նու­թյուն­ներ»։ 61

փետրվար

27 Փոր­ձա­ռու­թյունն ա­ճեց­նում է հա­վա­տը

Միայն թե թող հա­վատ­քով խնդրի ա­ռանց երկմ­տե­լու, ո­րով­հետև երկմ­տո­ղը նման է ծո­վի հող­մա­կոծ­ված և տա­տան­ված ա­լի­քին։ Հա­կո­բոս 1.6։ Հա­վա­տը հաս­նում և բռ­նում է Քրիս­տո­սի ձեռ­քից՝ ի­մա­նա­լով, որ Նա ա­վե­լի ա­մուր կբռնի, քան մարդ ա­րա­րա­ծի ձեռքն ու­նակ է բռնել, և­ որ Նա եր­բեք բաց չի թող­նի։ Երբ մարդն ա­ռաջ­նոր­դու­թյան կա­րիք ու­նի, Քրիս­տո­սը կա­ռաջ­նոր­դի նրան: Հա­վա­տը հո­գու կեն­դա­նի ար­յունն է։ Դրա առ­կա­յու­թյու­նը ջեր­մու­թյուն, ա­ռող­ ջու­թյուն, կա­յու­նու­թյուն և­ ա­ռողջ դա­տո­ղու­թյուն է պարգևում։ Դրա կեն­սու­նա­ կու­թյունն ու ե­ռան­դը գոր­ծադ­րում են զո­րեղ, թեև ինք­նա­բե­րա­կան ազ­դե­ցու­թյուն։ Քրիս­տո­սի կյան­քը հո­գում նման է ջրի աղբ­յու­րի, ո­րը հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի հա­ մար է բխում։ Այն դրդում է երկ­նա­յին շնորհ­նե­րի մշտա­կան զար­գաց­ման և­ ա­մեն ին­չում Տի­րո­ջը կա­մա­վոր հնա­զան­դու­թյան։ Այն մեզ հնա­րա­վո­րու­թյուն է տա­լիս բա­ ցա­հայ­տել, որ Քրիս­տոսն է բնակ­վում հո­գում: «­Հա­վատքն էլ հու­սա­ցած բա­նե­րի հաս­տա­տու­թյու­նը և չերևա­ցող բա­նե­րի ա­պա­ցույցն է» (Եբ­րա­յե­ցիս 11․1)։ Մի՞­թե մենք սա անց­յա­լում չենք ա­պա­ցու­ցել, երբ ա­ռաջ ենք շարժ­վել հա­վա­տով՝ գոր­ծե­լով այն բա­նե­րը, ո­րոնք այժմ տես­նում ենք: Հա­վա­տը միայն ան­տե­սա­նե­լիին սպա­սե­լը չէ, այն նաև այն հա­վաս­տիա­ցումն է, որն ստա­նում ենք՝ նա­յե­լով անց­յալ փար­ձա­ռու­թյուն­նե­րին, շո­շա­փե­լի արդ­յունք­ նե­րին, Աստ­ծո Խոս­քի հաս­տատ­մա­նը: Ա­ղո­թե՛ք՝ «­Տե՛ր, ա­վե­լաց­րո՛ւ իմ հա­վա­տը»։ Հա­վատն արթ­նաց­նում է զգա­յա­րան­նե­րը և ս­տի­պում ջա­նա­սի­րա­բար աշ­խա­տել արդ­յունք ստա­նա­լու հա­մար։ Հա­վա­տը վե­հաց­նում և­ազն­վաց­նում է հո­գու զո­րու­ թյու­նը՝ հնա­րա­վո­րու­թյուն տա­լով ա­պա­վի­նել չտե­սա­ծին: Եր­բեմն Աստ­ված աշ­խար­հիկ գոր­ծե­րում դժվա­րու­թյուն­ներ է թույլ տա­լիս, որ­ պես­զի խթա­նի թու­լա­ցած ու­նա­կու­թյուն­ներն ա­վե­լի քան սո­վո­րա­կան գոր­ծո­ղու­ թյուն­նե­րի, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նա պատ­վել հա­վա­տը հա­րուստ օրհ­նու­թյուն­նե­րի տե­ղա­տա­րա­փով։ Սա Նրա գործն ա­ռաջ տա­նե­լու մի­ջոց է։ Սա­կայն նրանք, ով­ քեր չու­նեն հա­վատ, եր­բեք չեն սո­վո­րի։ Ան­հա­վա­տու­թյամբ նրանք ան­պատ­վում են ի­րենց Տի­րո­ջը։ Մինչև վերս­տին չծնվեն, նրանց հա­վա­տը մշտա­պես նա­վա­բե­ կու­թյան է հան­դի­պե­լու։ Նրանք փա­կում են ա­ռա­ջըն­թա­ցի ու­ղին, և սա Տե­րը չի հան­դուր­ժի։ Նա կա­մե­նում է, որ Իր ժո­ղո­վուր­դը նույ­նիսկ ա­մե­նամ­թին խա­վա­րում վստա­հի Ի­րեն։ Սա­տա­նա­յին թույլ է տրված նրանց ճա­նա­պար­հին ստվեր գցել, որ­պես­զի նրանց քնած հա­վատն արթ­նա­նա՝ ցրե­լու ամ­պե­րը և դ­րանց հետևում գտնե­լու լույս, քա­ ջու­թյուն և կ­յանք: Նա­յե­լով Հի­սու­սին ոչ միայն որ­պես մեր Օ­րի­նակ, այլ նաև որ­պես մեր հա­վա­տի Զո­րագ­լուխ և Կա­տա­րող՝ ե­կե՛ք ա­ռաջ գնանք՝ հա­մոզ­ված, որ Նա մեզ կտա այն ողջ ու­ժը, ո­րը հար­կա­վոր է ա­մեն պար­տա­կա­նու­թյան հա­մար։ Մեզ տրված է հա­ վի­տե­նա­կան կյան­քը։ Ե­կե՛ք մեր ու­ժե­րի սահ­ման­նե­րում ա­նենք ա­մեն հնա­րա­վո­րը այն ստա­նա­լու հա­մար։ Ձե­ռա­գիր 18, 1901թ․ փետր­վա­րի 27, «­Քա­րոզ Քրիս­տո­սի ա­ռակ­նե­րի­վե­րա­բեր­յալ»։

62

փետրվար

28 Քայ­լե՛ք հա­վա­տով, ոչ թե երեվույ­թով

Ո­րով­հետև հա­վատ­քով ենք գնում, և­ոչ թե երևույ­թով։ Բ Կորն­թա­ցիս 5.7։ Ա­մեն քայ­լա­փո­խի ձեզ հար­կա­վոր է սի­րով գոր­ծող և հո­գի­ներ մաք­րող հա­վա­ տը։ Այս­պի­սի հա­վատն արթ­նաց­նում և վե­հաց­նում է հո­գին սուրբ աշ­խա­տան­քի վե­հանձ­նու­թյամբ։ Այն կարևոր է յու­րա­քանչ­յու­րի հա­մար, ով վա­զում է հա­վեր­ժա­ կան կյան­քի աս­պա­րե­զը։ Այն բարձ­րաց­նում է հո­գին ա­վե­լի մա­քուր, ա­վե­լի սուրբ մթնո­լոր­տի՝ հնա­րա­վո­րու­թյուն տա­լով դրա տի­րո­ջը նա­յել ա­ռաջ ա­վե­լի ու ա­վե­լի մեծ ձեռք­բե­րում­նե­րի և պար­զո­րոշ տար­բե­րա­կել հա­ճույք­նե­րին տրված կյան­քի վտանգ­նե­րը։ Հա­վա­տով ձե­զա­նից վե՛ր նա­յեք և Աստ­ծո գոր­ծի մեջ տե­սե՛ք այն ճա­ նա­պար­հը, ո­րով կա­րող եք ձեռք բե­րել այն հարս­տու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք կա­րող են դրվել Աստ­ծո գա­հի կող­քին։ Ո՜հ, որ­քա՜ն բարձր ու խորն է այն գի­տու­թյու­նը, ո­րը կա­րե­լի է ստա­նալ Աստ­ծուն ան­վե­րա­պահ նվիր­ման մի­ջո­ցով։ Տե­րը պետք է ու­նե­ նա մար­դուն ամ­բող­ջու­թյամբ, կամ ընդ­հան­րա­պես չու­նե­նա։ Նրա բա­րե­հա­ճու­թյու­ նը հնա­րա­վոր չէ գնել պարգև­նե­րով կամ փո­ղով։ Նա կոչ է ա­նում ամ­բողջ սիր­տը տալ որ­պես նվեր։ Մեզ հար­կա­վոր չէ ի­մա­նալ մեր ըն­թաց­քի արդ­յուն­քը՝ նախ­քան մենք ամ­բող­ջու­ թյամբ կնվիր­վենք Աստ­ծուն, հար­կա­վոր չէ տես­նել ճա­նա­պար­հը կամ ի­մա­նալ, թե ինչ­պի­սին է լի­նե­լու ա­պա­գան։ Մի բան, որ մենք հստա­կո­րեն գի­տենք, ո­րով­հետև Աստ­ված է դա ա­սել, այն է, որ Աստ­ծուց երկ­յու­ղող և­ ար­դա­րու­թյուն գոր­ծող մար­ դը կըն­դուն­վի Նրա կող­մից։ Այս­քանն ի­մա­նա­լը մեզ հա­մար բա­վա­կան է։ Ա­մեն օր քայ­լե՛ք Տի­րոջ ա­ռաջ խո­նար­հու­թյամբ և զղ­ջու­մով։ Ձեր ա­պա­գա ճա­կա­տա­գի­րը կախ­ված է ձեր սե­փա­կան ըն­թաց­քից։ «Ընտ­րեք այ­սօր ձեզ հա­մար, թե ո՞րն եք պաշ­տե­լու» (­Հե­սու 24․15)։ «Ե­թե Ե­հո­վան է Աստ­վա­ծը, Նրա հետևից գնա­ցեք, և­ ե­թե Բա­հաղն է, նրա հետևից գնա­ցեք» (Գ Թա­գա­վո­րաց 18․21)։ Ե­ղե՛ք մե­կը, կամ մյու­սը։ «­Չեք կա­րող Աստ­ծուն ծա­ռա­յել և մա­մո­նա­յին» (­Ղու­կաս 16․13)։ Ձեր ներ­կա եր­ջան­կու­թյու­նը և ձեր ա­պա­գա բա­րօ­րու­թյու­նը կախ­ված է ձեր սե­փա­կան ընտ­ րու­թյու­նից։ Ե­թե ընտ­րում եք հետևել Հի­սու­սին, պետք է հնա­զանդ­վեք խոս­քին․ «Ե­թե մե­կը կա­մե­նում է Իմ հետևից գալ, թող իր անձն ու­րա­նա և­իր խաչն առ­նի, և Իմ հետևից գա» (­Մատ­թեոս 16․24)։ Հա­վեր­ժա­կան կյան­քը բո­լոր նրանց հա­մար է, ով­քեր ու­տում են Աստ­ծո Որ­դու մար­մինն ու խմում Նրա ար­յու­նը՝ ապ­րե­լով Նրա բե­րա­նից դուրս ե­կած ա­մեն մի բա­ռով։ Նրանք, ով­քեր ա­նում են այս, պար­զո­րոշ ըն­կա­լում կստա­նան այն մա­սին, թե ինչ ա­սել է մեկ լի­նել Քրիս­տո­սի հետ։ «­Բայց վե­րին ի­մաս­տու­թյու­նը նախ և­ա­ռաջ սուրբ է, և հե­տո խա­ղա­ղա­րար, հեզ, հլու, ո­ղոր­մու­թյու­նով և բա­րի պտուղ­նե­րով լի­քը, ան­կողմ­նա­սեր, ան­կեղծ։ Եվ ար­ դա­րու­թյան պտու­ղը խա­ղա­ղու­թյու­նով է սերմ­վում նրանց հա­մար, որ խա­ղա­ղու­ թյուն են ա­նում» (­Հա­կո­բոս 3․17, 18)։ Եր­կու մար­դիկ կա­րող են ներգ­րավ­ված լի­նել միև­նույն ար­տա­քին երկր­պա­գու­թյան գոր­ծո­ղու­թյան մեջ, սա­կայն մե­կի ծա­ռա­յու­ թյու­նը, երբ կշռվի սրբա­րա­նի ոսկ­յա կշեռ­քով, կա­րող է պա­կաս հա­մար­վել, մինչ­ դեռ մյու­սի ծա­ռա­յու­թյու­նը կա­րող է ըն­դուն­վել։ Միայն խո­նարհ և զղ­ջա­ցող հո­գով ան­կեղ­ծու­թյամբ ի­րա­կա­նաց­ված ծա­ռա­յու­թյունն է ըն­դու­նե­լի Աստ­ծո ա­ռաջ։ Նա­ մակ 39, 1903թ․ փետր­վա­րի 28, Յո­թե­րորդ օր­վա ադ­վեն­տիստ գոր­ծա­րա­րի։ 63

փետրվար

29

Նրա հետ­քե­րով

Վասն­զի Նրա ստեղծ­վածն ենք՝ Քրիս­տոս Հի­սու­սով հաս­տատ­ված բա­րի գոր­ծե­ րի հա­մար. ո­րոնց հա­մար Աստ­ված ա­ռա­ջուց պատ­րաս­տեց մեզ, որ նրան­ցում վար­վենք։ Ե­փե­սա­ցիս 2.10: Աստ­ված չի ըն­դու­նում այն մարդ­կանց ծա­ռա­յու­թյու­նը, ով­քեր ապ­րում են դա­ տարկ ու ան­գոր­ծու­նակ կյան­քով։ Նրանց տա­րա­ծած ազ­դե­ցու­թյու­նը մարդ­կանց հե­ռաց­նում է Քրիս­տո­սից, Ում կյանքն ընդգծ­ված էր ինք­նա­մերժ­մամբ և նպա­տա­ կի վե­հանձ­նու­թյամբ։ Իր երկ­րա­յին ծա­ռա­յու­թյան սկզբից մինչև վերջ Նա գնում էր՝ բա­րի գոր­ծեր ա­նե­լով, և Նրա կյան­քում մեղք չկար։ Ե­սա­սի­րու­թյու­նը չէր մթագ­նում ո՛չ Նրա խոս­քե­րը, ո՛չ Նրա գոր­ծե­րը։ «­Ձե­զա­նից ո՞վ կա­րող է ինձ մեղ­քի հա­մար հան­դի­մա­նել» (­Հով­հան­նես 8.46),- հարց­րեց Նա փա­րի­սե­ցի­նե­րին՝ ի­մա­նա­լով, որ նրանք Ի­րեն մե­ղադ­րե­լու ոչ մի հիմք չու­նեին։ Իսկ Նրա դա­տի ժա­մա­նակ Պի­ղա­ տո­սը վճռա­կան տո­նով հայ­տա­րա­րեց. «Ես ոչ մի հան­ցանք չեմ գտնում Նրա­նում» (­Հով­հան­նես 18.38): Քրիս­տո­սը հայ­տա­րա­րում է, որ Ինքն ապ­րեց այն­պես, ինչ­պես մենք պետք է ապ­ րենք։ «Ով որ ու­զում է Իմ հետևից գալ»,- ա­սում է Նա,- «թող իր անձն ու­րա­նա և­ իր խա­չը վեր առ­նի և Իմ հետևից գա» (­Մար­կոս 8.34)։ Նրա հետ­քե­րը տա­նում են դե­պի զո­հա­բե­րու­թյան կյանք։ Կ­յան­քի ըն­թաց­քում մեր առջև ծա­ռա­յու­թյան շատ հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներ են բաց­ վում. մեր շրջա­պա­տում ա­մե­նուր դրա հա­մար բաց են դռնե­րը։ Խոս­քի տա­ղան­դի ճիշտ օգ­տա­գործ­մամբ մենք շատ բան կա­րող ենք ա­նել Աստ­ծո հա­մար։ Խոս­քը ուժ է բա­րին գոր­ծե­լու հա­մար, ե­թե ու­ղեկց­վում է Քրիս­տո­սի վար­վե­լա­կեր­պի քնքշու­ թյամբ և կա­րեկ­ցան­քով։ Փո­ղը, ազ­դե­ցու­թյու­նը, տակ­տը, ժա­մա­նակն ու ու­ժը մեզ վստահ­ված պարգև­ներ են՝ ա­վե­լի օգ­տա­կար դարձ­նե­լու մեզ շրջա­պա­տի մարդ­ կանց հա­մար և­ա­վե­լի շատ փառք բե­րե­լու մեր Ա­րար­չի ան­վա­նը։ Շա­տերն ա­ռա­վե­լու­թյուն են հա­մա­րում լի­նել այն վայ­րե­րում, որ­տեղ Քրիս­տոսն ապ­րել է Իր երկ­րա­յին կյան­քի ըն­թաց­քում, քայ­լել այն վայ­րե­րով, որ­տե­ղով Նա է քայ­լել, տես­նել այն լի­ճը, որ­տեղ Նա սի­րում էր սո­վո­րեց­նել, այն հար­թա­վայ­րերն ու բլուր­նե­րը, ո­րոնց վրա հա­ճախ հան­գիստ էր առ­նում Նրա հա­յաց­քը։ Սա­կայն պար­տա­դիր չէ գնալ Պա­ղես­տին՝ քայ­լե­լու հա­մար Քրիս­տո­սի հետ­քե­րով։ Մենք Նրա հետ­քե­րը կգտնենք հի­վան­դի ան­կող­նու մոտ, աղ­քա­տի հյու­ղա­կում, մեծ քա­ղա­քի՝ մարդ­կան­ցով ամ­բոխ­ված փո­ղոց­նե­րում և­ ա­մե­նուր, որ­տեղ կան մխի­թա­րու­թյան կա­րիք ու­նե­ցող մարդ­կա­յին սրտեր։ Մենք բո­լորս կա­րող ենք մեզ հա­մար գործ գտնել։ «Ո­րով­հետև աղ­քատ­նե­րին միշտ ձեզ հետ ու­նեք, բայց Ինձ միշտ չու­նեք» (­Հով­հան­նես 12.8)։ Հի­սուսն ա­սաց, որ ոչ ոք չպետք է մտա­ծի, թե Հի­սու­սի հա­մար աշ­խա­տե­լու ո­լորտ չու­նի։ Քրիս­տո­սի հաս­տա­տած կյան­քի օ­րեն­քը, ո­րով յու­րա­քանչ­յուր ոք դա­տաս­տա­նի օ­րը կա՛մ կյանք կստա­նա, կա՛մ կմա­հա­նա, ա­սում է. «Ա­մեն ինչ որ կա­մե­նում եք, թե ձեզ ա­նեն մար­դիկ, այն­պես էլ դուք ա­րեք նրանց, ո­րով­հետև այս է օ­րեն­քը և մար­ գա­րե­նե­րը» (­Մատ­թեոս 7.12): Ռև­յու ընդ Հե­րալդ, 1912թ. փետր­վա­րի 29:

64

ՄԱՐՏ ­

մարտ

1

Ո՞վ է թա­գա­վո­րը

Ո­րով­հետև մեկն է ձեր ու­սու­ցի­չը՝ Քրիս­տո­սը, և դուք ա­մենքդ եղ­բարք եք։ Մատ­ թեոս 23․8։ Մինչ Աստ­ծո ծա­ռա­նե­րը որևէ գործ կսկսեն, պետք է ա­ղոթք ա­նեն Աստ­ծուն ա­մե­ նայն խո­նար­հու­թյամբ, Աստ­ծուց կախ­ված լի­նե­լու զգա­ցո­ղու­թյամբ՝ գի­տակ­ցե­լով, որ ի­րենց հետ պետք է աշ­խա­տի Նրա Հո­գին։ Նրանք պետք է զգու­շա­նան ի­րենց որ­պես թա­գա­վոր­ներ մե­ծա­րե­լուց, ո­րով­հետև դա ա­նե­լով ա­նար­գում են Տի­րո­ջը և ձա­խո­ղում ի­րենց գոր­ծը։ «­Դուք ա­մենքդ եղ­բայր եք»։ Մար­դու հնա­րա­գի­տու­թյու­նը, նրա դա­տո­ղու­թյու­նը, նպա­տակն ի­րա­կա­նու­թյուն դարձ­նե­լու զո­րու­թյու­նը, այս ա­մե­նը գա­լիս է Աստ­ծուց և պետք է նվի­րա­բեր­վի Աստ­ ծո ծա­ռա­յու­թյա­նը։ Աստ­վա­ծաշն­չի սկզբունք­ներն ստեղծ­վել են Տի­րոջ ծա­ռա­նե­րին կա­ռա­վա­րե­լու հա­մար։ Նրա գոր­ծա­կալ­նե­րը մշտա­պես պետք է ա­նեն ար­դա­րու­ թյուն և­ի­րա­վունք՝ հաս­տա­տուն կեր­պով պա­հե­լով Տի­րոջ ճա­նա­պար­հը։ «­Սա­կայն ա­ռաջ Աստ­ծո ար­քա­յու­թյու­նը և Նրա ար­դա­րու­թյու­նը խնդրեք» (­Մատ­թեոս 6․33)։ Սա դարձ­րե՛ք այն կե­տը, ո­րի շուրջ կպտտվի ձեր կյան­քը, հե­տո անհ­րա­ժեշտ ա­մեն բան կտրվի ձեզ։ Դրե՛ք Փր­կագ­նո­ղի շա­հե­րը ձեր կամ որևէ այլ մար­դու շա­հե­րից ա­ռաջ։ Նա փրկագ­նել է ձեզ, և ձեր ողջ ու­ժե­րը Նրան են պատ­կա­նում։ Ոչ մի մար­դու ձեզ թա­գա­վոր մի՛ կար­գեք։ Ո՞վ է մեր Թա­գա­վո­րը։ Նա, Ում ա­նունն է «Ս­քան­չե­լի, Խորհր­դա­կան, Հզոր Աստ­ված, Հա­վի­տե­նա­կա­նու­թյան Հայր, Խա­ղա­ ղու­թյան իշ­խան» (Ե­սա­յիա 9․6)։ Նա մեր Փր­կիչն է, մեր Թա­գա­վո­րը։ Նրա՛ մոտ միշտ գնա­ցեք ձեր բեռ­նե­րով։ Ինչ­քան էլ որ մեծ լի­նեն ձեր մեղ­քե­րը, մերժ­վե­լու վախ մի՛ ու­նե­ցեք։ Ե­թե վի­րա­վո­րել եք ձեր եղ­բո­րը, գնա­ցե՛ք նրա մոտ և խոս­տո­վա­նե՛ք նրա նկատ­մամբ թույլ տված սխա­լը։ Երբ ա­նեք սա, կա­րող եք գալ ձեր Թա­գա­վո­րի մոտ՝ նե­րում հայ­ցե­լու Նրա­նից։ Նա եր­բեք չի շա­հար­կի ձեր խոս­տո­վա­նու­թյու­նը, եր­բեք չի հիաս­թա­փեց­նի ձեզ։ Նա Իր խոսքն է տվել նե­րե­լու ձեր բո­լոր մեղ­քե­րը և մաք­ րե­լու ձեզ ա­մեն պղծու­թյու­նից։ Նրա բո­լոր մարդ­կանց ա­նուն­նե­րը գրված են Իր կ­յան­քի գրքում։ Հի­շե՛ք, որ Քրիս­տո­սը մեր միակ հույսն է, մեր միակ ա­պաս­տա­նը։ Նա «մեր մեղ­քերն Իր մարմ­նում խա­չա­փայ­տի վրա բարձ­րաց­րեց, որ մեղ­քե­րից հե­ռա­նա­ լով ար­դա­րու­թյան հա­մար ապ­րենք» (Ա Պետ­րոս 2․24)։ «Ո­րով­հետև ե­թե ցու­լե­րի և նո­խազ­նե­րի ար­յու­նը և­ ե­րինջ­նե­րի մո­խի­րը սրսկե­լով սրբում էր պղծված­նե­րին մարմ­նա­վոր սրբու­թյուն ստա­նա­լու հա­մար, էլ որ­քա՞ն ա­վե­լի Քրիս­տո­սի ար­յու­նը, որ հա­վի­տե­նա­կան Հո­գով Իր անձն ա­նա­րատ պա­տա­րագ մա­տու­ցեց Աստ­ծուն, ձեր խղճմտան­քը կսրբի այն մե­ռած գոր­ծե­րից, որ կեն­դա­նի Աստ­ծուն պաշ­տեք։ Եվ սրա հա­մար Նա նոր ուխ­տի միջ­նորդ է, որ երբ որ մահն ե­ղավ այն ա­ռա­ջին ուխ­ տի ժա­մա­նակ գործ­ված հան­ցանք­նե­րի քա­վու­թյան հա­մար, խոստ­մունքն առ­նեն հա­վի­տե­նա­կան ժա­ռան­գու­թյան կանչ­ված­նե­րը» (Եբ­րա­յե­ցիս 9․13-15)։ Ձե­ռա­գիր 3, 1903թ․ մար­տի 1, «­Յու­րա­քանչ­յու­րին՝ իր գոր­ծը»։

66

Խառ­նե՛ք հա­վա­տը լսե­լու հետ

մարտ

2

Ո­րով­հետև մենք էլ ենք ա­վե­տիքն ա­ռել ինչ­պես և նրանք. բայց նրանց օ­գուտ չբե­րեց ա­վե­տի­քի քա­րո­զու­թյան խոս­քը, ո­րով­հետև չխառն­վեց հա­վատ­քի հետ լսող­նե­րի մեջ։ Եբ­րա­յե­ցիս 4.2։ Կ­յան­քը սուրբ վստա­հու­թյուն է: Քրիս­տո­սը տվել է մեզ ներ­կա ժա­մա­նա­կը, ո­րում մենք պետք է նա­խա­պատ­րաստ­վենք վերևում սպա­սող տան հա­մար։ Ա­մեն­քի Դա­ տա­վո­րի կող­մից մար­դու գոր­ծի վե­րա­բեր­յալ ո­րո­շու­մը կկա­յաց­վի հա­մա­ձայն այն կյան­քի, որն այդ մարդն ապ­րում է ի­րեն շնորհ­ված փոր­ձաշր­ջա­նի ըն­թաց­քում։ Մենք պետք է գի­տակ­ցենք այն հա­վա­տը կի­րա­ռե­լու անհ­րա­ժեշ­տու­թյու­նը, որն ըն­դու­նե­լի է Աստ­ծո հա­մար, հա­վատ, ո­րը գոր­ծում է սի­րով և մաք­րա­գոր­ծում է հո­ գին։ Ա­ռանց հա­վա­տի անհ­նար է այն­պես լսել Խոս­քը, որ այդ լսելն օ­գուտ բե­րի, ե­թե նույ­նիսկ այն ներ­կա­յաց­վում է ա­մե­նատ­պա­վո­րիչ կեր­պով: Մինչև մենք չմիա­խառ­նենք հա­վա­տը Խոս­քը լսե­լու հետ, մինչև մեր լսած ճշմար­ տու­թյուն­նե­րը չըն­դու­նենք որ­պես երկն­քից ու­ղարկ­վող պատ­գամ, ո­րոնք պետք է ու­շադ­րու­թյամբ ու­սում­նա­սիր­վեն, ո­րոն­ցով պետք է սնվի հո­գին, և­ո­րոնք պետք է յու­րաց­վեն մեր հոգևոր կյան­քում, մենք կկորց­նենք Սուրբ Հո­գու կնի­քը։ Մենք փոր­ ձա­ռու­թյամբ չենք հաս­կա­նա ինչ ա­սել է հան­գիստ գտնել՝ ստա­նա­լով Խոս­քի աստ­ վա­ծա­յին հա­վաս­տիա­ցու­մը։ Չի կա­րող թե­րագ­նա­հատ­վել Խոսքն ու­սում­նա­սի­րե­լու կարևո­րու­թյու­նը, ուր խոս­ տում­նե­րը բազ­մա­թիվ են՝ լի հարս­տու­թյամբ։ Ոչ մի դեպ­քում չի կա­րե­լի ձա­խո­ղել երկ­նա­յին գան­ձե­րը ձեռք բե­րե­լու հնա­րա­վո­րու­թյու­նը։ Քրիս­տո­սը մեր ե­րաշ­խիքն է։ Մենք չենք կա­րող վստա­հել մարդ­կա­յին դա­տո­ղու­թյա­նը։ Աշ­խար­հը լի է մո­լո­րեց­նող տե­սու­թյուն­ներ տա­րա­ծող մարդ­կան­ցով, և նրանց լսե­լը վտան­գա­վոր է: Հի­սուս Քրիս­տո­սի կրո­նը բա­րե­փո­խու­թյուն է ի­րա­կա­նաց­նում կյան­քում և բ­նա­ վո­րու­թյան մեջ։ Ճշ­մա­րիտ քրիս­տոն­յան շա­րու­նա­կա­բար ո­րո­նում է այն շնոր­հը, ո­րը փո­փո­խում է բնա­ծին բնա­վո­րու­թյան ան­ցան­կա­լի գծե­րը։ Կտ­րուկ, հրա­մա­ յա­կան տո­նով խո­սե­լու փո­խա­րեն՝ նա խո­սում է քա­ջա­լե­րա­կան տո­նով, ինչ­պես կվար­վեր Քրիս­տո­սը, ե­թե լի­ներ նրա տե­ղում։ Նա բար­յա­ցա­կա­մու­թյուն է ցու­ցա­ բե­րում բո­լո­րի, ոչ թե այն մի քա­նի­սի նկատ­մամբ, ով­քեր շո­ղո­քոր­թում են ի­րեն և մե­ծա­րում իր ի­մաս­տու­թյու­նը։ Քրիս­տո­սի կյան­քում բա­ցա­հայտ­ված մաք­րու­թյունն ու սրբու­թյու­նը ճա­ռա­գայ­թում են ի­րա­կան քրիս­տոն­յա­յի կյան­քից։ Քրիս­տոն­յա­նե­րը պետք է լի­նեն աշ­խարհ լույս տա­նող­նե­րը՝ փայ­լե­լով մեղ­քի և հան­ցան­քի խա­վա­րում։ Այս աշ­խար­հի թա­գա­վո­րու­թյու­նում մշտա­պես կհան­դի­ պենք իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի ու ու­ժե­րի, ո­րոնք ըն­դու­նում են սա­տա­նա­յին որ­պես ի­րենց ա­ռաջ­նորդ։ Քրիս­տո­սի՝ սե­փա­կան խա­չը կրե­լու և­ ինք­նա­մերժ­ման օ­րի­նա­ կին հետևե­լը Նրան ըն­դու­նող­նե­րին դարձ­նում է Աստ­ծո զա­վակ­ներ։ «­Բայց ո­րոնք որ Նրան ըն­դու­նե­ցին, իշ­խա­նու­թյուն տվեց նրանց Աստ­ծո որ­դի­ներ լի­նե­լու, նրանց, որ Նրա ա­նու­նին հա­վա­տում են» (­Հով­հան­նես 1․12)։ Նրանք հաղ­թող­ներ են կյան­քի ճա­կա­տա­մար­տում, ո­րով­հետև նոր մարդն են հա­գել, «որ նո­րոգ­ված է գի­տու­թյու­ նով իր ստեղ­ծո­ղի պատ­կե­րի պես» (­Կո­ղո­սա­ցիս 3․10)։ Ձե­ռա­գիր 30, 1902թ․ մար­ տի 2, «Քրիս­տո­սին նման լի­նե­լը գործ­նա­կան հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րում»։ 67

մարտ

3

Աստ­ված մշակ­նե­րի է կան­չում

Ան­պատ­ճառ Իմ շա­բաթ­նե­րը պա­հեք, ո­րով­հետև սա մի նշան է Իմ և ձեր մեջ­ տե­ղը ձեր ազ­գե­րի մեջ, որ գի­տե­նաք, թե Ես եմ Ե­հո­վան ձեզ սուրբ ա­նո­ղը։ Ե­լից 31.13։ Տե­րը խո­սում է նրանց հետ, ով­քեր հետ են դարձ­նում ի­րենց ոտ­քե­րը շա­բա­թը ոտ­նա­կոխ ա­նե­լուց։ Սա այն շա­բաթն է, ո­րի մա­սին խոս­վում է Ե­լից 31-րդ գլ­խում, որն Աստ­ված հայ­տա­րա­րում է, որ նշան է Իր և Իր ժո­ղովր­դի միջև։ Այս օ­րը սուրբ պա­հե­լով՝ մենք ցույց ենք տա­լիս աշ­խար­հին, որ ճա­նա­չում ենք Աստ­ծուն որ­պես այն Մե­կը, Ով աշ­խարհն ստեղ­ծեց վեց օ­րում և հանգս­տա­ցավ յո­թե­րորդ օ­րը։ Ե­կեք ա­մե­նայն լրջու­թյամբ և­ան­խոնջ կեր­պով տա­րա­ծենք մեզ տրված ու­ղեր­ձը, որ­պես­ զի ժա­մա­նա­կը չանց­նի, և մար­դիկ չմնան չզգու­շաց­ված։ Իմ սիր­տը կոտր­վում է, երբ տես­նում եմ, թե դեռ որ­քան շատ բան է մնա­ցել ա­նե­ լու։ Աստ­ծո դես­պան­նե­րը պետք է կեն­դա­նի կապ պա­հեն Նրա հետ։ Նրանք պետք է ըն­դար­ձա­կեն ի­րենց սահ­ման­նե­րը և­ընդ­լայ­նեն ի­րենց աշ­խա­տան­քը։ Նրանց կյան­ քը պետք է մաքր­վի, սրբա­նա, պատ­րաստ­վի մեծ օր­վան, ո­րը շու­տով վրա է հաս­ նե­լու աշ­խար­հին։ Երբ նրանք լցվեն Տի­րոջ Հո­գով, կտես­նեն ի­րենց շուր­ջը հո­գի­ներ, ո­րոնք կոր­ծան­վում են մեղ­քի մեջ, և կ­գոր­ծադ­րեն ա­մեն ջանք՝ փրկե­լու նրանց, ով­ քեր մոտ են՝ ընդ­հուպ մինչև ի­րենց տան ան­դամ­նե­րը, և նրանց, ով­քեր հե­ռու են։ Հո­տից դուրս մնա­ցած­նե­րին փրկե­լու հա­մար ար­վող լուրջ ու նվիր­ված ջան­քե­րը քննա­դա­տու­թյան և կաս­կած­նե­րի հա­մար ժա­մա­նակ չեն թող­նում։ Ե­սա­սի­րու­թյան հետ ոչ մի տե­սա­կի փոխ­զիջ­ման չի՛ կա­րե­լի գնալ, քա­նի որ ե­սա­ սի­րու­թյու­նը տա­նում է կռա­պաշ­տու­թյան։ Աստ­ծո Խոս­քի ճշմար­տու­թյանն ան­տեղ­ յակ մարդ­կանց խա­վա­րում դե­գե­րող մտքե­րը պետք է լու­սա­վոր­վեն։ Աստ­ծո օ­րեն­ քում չոր­րորդ պատ­վի­րա­նի ոտ­նա­հար­մամբ խախ­տում է տե­ղի ու­նե­ցել։ Շա­բա­թի պատ­վի­րա­նին պետք է վե­րա­դարձ­վի նրա լիի­րավ տեղն Աստ­ծո օ­րեն­քում, և դ­րա կարևո­րու­թյու­նը տես­նող­նե­րի և գի­տակ­ցող­նե­րի մի­ջո­ցով այն պետք է ներ­կա­յաց­ վի աշ­խար­հին։ Նրանք, ով­քեր աշ­խա­տում են ան­խոնջ կեր­պով, հա­վա­տար­մո­րեն, համ­բե­րա­տար և հա­մառ ջան­քե­րով ի­րա­կա­նաց­նում ի­րենց դե­րը դա­րե­րից ի վեր ա­վե­րակ հիմ­քե­րը կանգ­նեց­նե­լու գոր­ծում, կկոչ­վեն Խրա­մա­կար­կատ­ներ, շեն ճա­ նա­պարհ­նե­րը Վե­րա­նո­րո­գող­ներ։ Ոչ մի ար­դա­րա­ցում չկա նրանց, ով­քեր ու­նեն ներ­կա ժա­մա­նակ­նե­րի ճշմար­տու­ թյու­նը և ձա­խո­ղում են այդ լույսն ու­րիշ­նե­րին հասց­նե­լը։ Աստ­ված աշ­խա­տող­նե­րի է կան­չում։ Մենք մեծ գործ ու­նենք ա­նե­լու՝ Նրա հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցե­լով որ­պես օգ­նա­կան ձեռ­քեր և­ օգ­նա­կան ձայ­ներ։ Սա­տա­նան իր դժո­խա­յին ստվեր­ներն է գցում յու­րա­քանչ­յուր մար­դու ճա­նա­պար­հին՝ ձգտե­լով խա­վա­րեց­նել այս վեր­ջին օ­րե­րի ստու­գող ճշմար­տու­թյու­նը։ Մենք պար­տա­վոր ենք նա­խազ­գու­շաց­ման լու­րը հնչեց­նել մե­ղա­վոր մարդ­կու­թյա­նը, ներ­կա­յաց­նել Աստ­ծո օ­րեն­քի պար­տա­դիր պա­ հանջ­նե­րը, որ­պես­զի, երբ Քրիս­տո­սը գա, նրանք ան­հա­վա­տար­մու­թյան տիղ­մի մեջ չլի­նեն՝ կանգ­նած ու­րա­ցո­ղի կող­մում։ Եվ ու­րեմն, այժմ ևեթ նա­խա­պատ­րաս­տենք Տի­րոջ ճա­նա­պար­հը, ա­նա­պա­տում ճամ­փա հար­թենք մեր Աստ­ծո հա­մար։ Ձե­ռա­ գիր 22, 1901թ․ մար­տի 3, «Օ­րա­գիր»։ 68

Թույլ տվեք միա­սին մե­ծա­նան

մարտ

4

Թող տվեք, որ եր­կու­սը միա­սին մե­ծա­նան մինչև հունձ­քը, և հն­ձի ժա­մա­նակ հնձող­նե­րին կա­սեմ. Ա­ռաջ ո­րոմ­նե­րը քա­ղեք և նրանց խուրձ-խուրձ կա­պեք այ­ րե­լու, իսկ ցո­րե­նը ժո­ղո­վեք իմ ամ­բա­րի մեջ։ Մատ­թեոս 13.30։ Աստ­ծո Խոս­քը մեզ սո­վո­րեց­նում է, որ նրանք, ով­քեր հետևում են Գող­գո­թա­յի Մար­դու քայ­լե­րին, այս վեր­ջին օ­րե­րին ա­ռաջ կըն­թա­նան մե­ծա­գույն դժվա­րու­թյուն­ նե­րի ներ­քո, ո­րով­հետև սա­տա­նան աս­պա­րեզ է մտել ա­մե­նայն զո­րու­թյամբ՝ գի­ տակ­ցե­լով, որ գոր­ծե­լու կարճ ժա­մա­նակ ու­նի: Ճշ­մար­տու­թյան և ս­տի միջև թշնա­մու­թյու­նը գո­յու­թյուն ու­նի սա­տա­նա­յի ան­ կու­մից մինչ օրս։ Ա­րա­րա­ծը, ով այժմ այդ­քան հաս­տա­տա­կա­մո­րեն աշ­խա­տում է սխա­լի սեր­մեր ցա­նե­լու ուղ­ղու­թյամբ, ժա­մա­նա­կին զբա­ղեց­նում էր երկ­նա­յին պա­ լատ­նե­րի ա­մե­նա­բարձր դիր­քե­րից մե­կը։ Սա­կայն նրան չէր բա­վա­րա­րում իր դիր­ քը։ Նա վճռեց լի­նել ա­վե­լի ու ա­վե­լի մե­ծար­ված և գոր­ծեց ըն­թացք տա­լու իր փա­ռա­ սի­րա­կան ծրագ­րե­րին, մինչև երկն­քում պա­տե­րազմ ծա­գեց։ Սա­տա­նան և նրանք, ում նա մո­լո­րեց­րեց, և­ ով­քեր պա­տե­րազ­մե­ցին նրա հետ, վռնդվե­ցին երկն­քից, սա­կայն պա­տե­րազ­մը շա­րու­նակ­վեց երկ­րի վրա։ Բո­լոր դա­ րե­րում սա­տա­նան աշ­խա­տել է այն մարդ­կանց մի­ջո­ցով, ով­քեր, ա­կանջ դնե­լով գայ­թակ­ղիչ հո­գուն, հե­ռա­ցել են հա­վա­տից և սո­վո­րեց­րել են սա­տա­նա­յա­կան ծագ­ ման մո­լո­րեց­նող վար­դա­պե­տու­թյուն­ներ և սկզ­բունք­ներ։ Քրիս­տոսն ու­սու­ցա­նում էր Իր ա­շա­կերտ­նե­րին սա­տա­նա­յի և նրա հետևորդ­նե­րի մո­լո­րեց­նող աշ­խա­տան­ քին դի­մա­կա­յե­լու սկզբունք­նե­րը։ Բա­զում խորհր­դա­նիշ­նե­րով Փր­կի­չը ներ­կա­յաց­ րեց ճշմար­տու­թյան և­ ար­դա­րու­թյան Իր թա­գա­վո­րու­թյունն ամ­բողջ աշ­խար­հով մեկ ըն­դար­ձա­կե­լու աշ­խա­տան­քը։ Ճշ­մար­տու­թյու­նը սո­վո­րեց­նե­լով է, որ մենք պետք է ան­հա­ջո­ղու­թյան մատ­նենք սա­տա­նա­յի ծրագ­րե­րը։ Քրիս­տոսն այս աշ­խա­ տան­քը պատ­կե­րա­վոր կեր­պով ներ­կա­յաց­րեց սերմ­նա­ցա­նի ա­ռա­կում: Այս ա­ռա­կում նե­րա­կա­յաց­ված է Աստ­ծո անձ­նա­կան վե­րա­բեր­մուն­քը մարդ­կանց և հ­րեշ­տակ­նե­րի նկատ­մամբ։ Սա­տա­նան խա­բե­բա է։ Երբ նա մեղք գոր­ծեց երկն­ քում, նույ­նիսկ հա­վա­տա­րիմ հրեշ­տակ­նե­րը լիո­վին չէին ճա­նա­չել նրա բնա­վո­րու­ թյու­նը։ Սա է պատ­ճա­ռը, թե ին­չու Աստ­ված միան­գա­մից չոչն­չաց­րեց նրան։ Ե­թե Նա այդ­պես վար­վեր, սուրբ հրեշ­տակ­նե­րը չէին ըմբռ­նի Աստ­ծո ար­դա­րամ­տու­թյունն ու սե­րը։ Աստ­ծո բա­րու­թյան մա­սին կաս­կա­ծը կդառ­նար չար սերմ, ո­րը կբե­րեր մեղ­քի և վշ­տի դա­ռը պտու­ղը։ Այդ իսկ պատ­ճա­ռով Աստ­ված խնա­յեց չա­րի հե­ղի­նա­կին, որ­պես­զի նա լիար­ժե­քո­րեն բա­ցա­հայ­տեր իր բնա­վո­րու­թյու­նը։ Դա­րեր շա­րու­նակ Աստ­ված կրել է չա­րի գոր­ծին ա­կա­նա­տես լի­նե­լու տա­ռա­պան­ քը։ Նա նա­խընտ­րեց տալ Գող­գո­թա­յի ան­սահ­ման Զո­հը, քան թող­նել, որ որևէ մե­կը մո­լոր­վի չա­րի խե­ղա­թյու­րում­նե­րի պատ­ճա­ռով. չէ՞ որ ո­րոմ­նե­րը չեն կա­րող հե­ռաց­ վել ա­ռանց թան­կա­գին ցո­րե­նը ար­մա­տա­խիլ ա­նե­լու վտան­գի։ Եվ չպե՞տք է արդ­ յոք մենք նույն­քան համ­բե­րա­տար գտնվենք մեր եղ­բայր­նե­րի նկատ­մամբ, որ­քան համ­բե­րա­տար է Աստ­ված սա­տա­նա­յի հան­դեպ։ Ոչ թե ու­րիշ­նե­րին դա­տա­պար­տելն ու քննա­դա­տե­լը, այլ խո­նար­հու­թյունն ու «ես»-ին չվստա­հելն են Քրիս­տո­սի ա­ռա­կի վար­դա­պե­տու­թյան գա­ղա­փա­րը։ Նա­ մակ 86, 1907թ․ մար­տի 4, «­Մեծ քա­ղաք­նե­րի մեր ե­կե­ղե­ցի­նե­րին»։ 69

մարտ

5

Հա­րու­թյան զո­րու­թյունն այժմ

Եվ Նրա­նում գտնվեմ և­ ոչ թե իմ ար­դա­րու­թյունն ու­նե­նամ, որ օ­րեն­քից է, այլ այն, որ Քրիս­տո­սի հա­վատ­քիցն է, այն ար­դա­րու­թյու­նը, որ Աստ­վա­ծա­նից է հա­վատ­քով, որ ճա­ նա­չեմ Նրան և Նրա հա­րու­թյան զո­րու­թյու­նը և Նրա չար­չա­րան­քի մաս­նա­կից լի­նե­լը, Նրա մահ­վան կեր­պա­րա­նա­կից լի­նե­լով։ Փի­լիպ­պե­ցիս 3.9,10։ Մատ­թեոս 21-րդ գ­լու­խը, ո­րը պատ­մում է Ե­րու­սա­ղեմ կա­տա­րած Քրիս­տո­սի այ­ ցե­լու­թյան մա­սին Նրա հաղ­թա­կան մուտ­քի ժա­մա­նակ, խիստ տպա­վո­րիչ է, և մեզ անհ­րա­ժեշտ է ու­սում­նա­սի­րել ու հաս­կա­նալ այն, նաև նա­խազ­գու­շա­ցում քա­ղել ան­պի­տան թզե­նու դա­սից, ո­րի վրա պտուղ չկար։ Թզե­նին խորհր­դան­շում է մարդ­ կանց, ով­քեր հայ­տա­րա­րում են, թե ծա­ռա­յում են Աստ­ծուն, մարդ­կանց, ում ա­նուն­ նե­րը գրված են ե­կե­ղե­ցու ցու­ցակ­նե­րում, սա­կայն ով­քեր ի­րենց կյան­քում այդ­պես էլ ոչ մի պտուղ չեն բե­րում Աստ­ծո փառ­քի հա­մար։ Իմ սիր­տը տեն­չում է տես­նել Մար­դուն, Ով ան­տես­ված ու մերժ­ված էր, թա­գադր­ված և նս­տած Իր գա­հին: Սուրբ Հո­գու գոր­ծու­նեու­թյան մի­ջո­ցով Աստ­ված բա­րո­յա­կան փո­փո­խու­թյուն է գոր­ծում Իր ժո­ղովր­դի կյան­քում՝ փո­խե­լով նրանց և դարձ­նե­լով նման Քրիս­տո­սին։ Այ­նու­հետև, երբ վեր­ջին փո­ղի ձայ­նը հաս­նի մե­ռած­նե­րի ա­կան­ջին, ով­քեր ննջում են Քրիս­տո­սով, նրանք նոր կյանք կստա­նան՝ հա­գած փրկու­թյան հան­դերձ­նե­րը։ Նրանք դար­պաս­նե­րով կմտնեն Աստ­ծո Քա­ղա­քը, որ­տեղ նրանց կդի­մա­վո­րի ի­րեն­ ցով եր­ջան­կա­ցող և­ ու­րա­խա­ցող Տե­րը։ Ե­թե՜ միայն մենք բո­լորս հաս­կա­նա­յինք և մշ­տա­պես մտա­պա­հեինք այն ու­րա­խու­թյու­նը, որն սպաս­վում է նրանց, ով­քեր ի­րենց աչ­քը պա­հում են Հի­սուս Քրիս­տո­սի օ­րի­նա­կի վրա և­այս կյան­քում փոր­ձում են ձևա­վո­րել Նրա բնա­վո­րու­թյան նման բնա­վո­րու­թյուն։ Աստ­ծո Խոս­քը պա­րու­նա­կում է մեր կյան­քի ա­պա­հո­վագ­րա­կան պայ­մա­նա­գի­րը։ Ու­տել Աստ­ծո Որ­դու մար­մինն ու խմել Նրա ար­յու­նը նշա­նա­կում է ու­սում­նա­սի­րել Խոս­քը և­ այդ Խոս­քը ներ­մու­ծել կյանք՝ հնա­զանդ­վե­լով դրա բո­լոր պատ­վի­րան­նե­ րին։ Նրանք, ով­քեր այս կերպ հա­ղոր­դա­կից են լի­նում Աստ­ծո Որ­դուն, հա­ղոր­դա­ կից են լի­նում աստ­վա­ծա­յին բնույ­թին՝ մեկ՝ Քրիս­տո­սի հետ։ Նրանք շնչում են սուրբ մթնո­լորտ, ո­րում միայն հո­գին կա­րող է ճշմար­տա­պես ապ­րել։ Նրանք ի­րենց կյան­ քում կրում են Խոս­քից ստա­ցած սուրբ սկզբունք­նե­րի հա­վաս­տիա­ցու­մը. նրանց կյան­քում աշ­խա­տում է Սուրբ Հո­գու զո­րու­թյու­նը, և նրանք փա­փա­գում են ան­մա­ հու­թյա­նը, ո­րը կլի­նի նրան­ցը Քրիս­տո­սի մա­հով և հա­րու­թյամբ։ Ե­թե ան­գամ երկ­ րա­յին մար­մի­նը քայ­քայ­վի, նրանց հա­վա­տի սկզբունք­նե­րը կպահ­պա­նեն նրանց, քա­նի որ նրանք աստ­վա­ծա­յին բնույ­թի հա­ղոր­դա­կից­ներ են։ Ո­րով­հետև Քրիս­տո­սը հա­րու­թյուն ա­ռավ մե­ռել­նե­րից, նրանք կառ­չում են ի­րենց հա­րու­թյան գրա­վա­կա­ նին, և հա­վեր­ժա­կան կյան­քը նրանց պարգևատ­րումն է։ Այս ճշմար­տու­թյու­նը հա­վի­տե­նա­կան ճշմար­տու­թյուն է, քա­նի որ Քրիս­տոսն Ինքն էր սո­վո­րեց­նում այն։ Նա խոս­տա­ցավ հա­րու­թյուն տալ ար­դար մե­ռած­նե­րին, քա­նի որ տվեց Իր կյան­քը աշ­խար­հի կյան­քի հա­մար։ «Ինչ­պես Ինձ ու­ղար­կեց կեն­ դա­նի Հայ­րը, և Ես կեն­դա­նի եմ Հոր հա­մար, այն­պես էլ նա, որ Ինձ ու­տում է, կեն­ դա­նի կլի­նի Ինձ հա­մար» (­Հով­հան­նես 6․58)։ «Ես եմ կյան­քի հա­ցը, Ինձ մոտ ե­կո­ղը չի սո­վի» (հա­մար 35)։ Նա­մակ 82, 1907թ․ մար­տի 5, Օ․ Ա․ Օլ­սե­նին, Ավստ­րա­լիա-ա­ սիա­կան միու­թյան հա­մա­ժո­ղո­վի նա­խա­գա­հին։ 70

Աշ­խա­տե՛ք, ո­րով­հետեվ գի­շե­րը ե­կել է

մարտ

6

Այն գոր­ծե­րը, որ Հայրն Ինձ տվեց, որ կա­տա­րեմ նրանց, նույն այն գոր­ծե­րը, որ գոր­ծում եմ, Ինձ հա­մար վկա­յում են, թե Հայրն ու­ղար­կեց Ինձ։ Հով­հան­նես 5.36: Մեր շուրջն ի­րա­կա­նա­ցող ժա­մա­նակ­նե­րի նշան­նե­րը մեզ ցույց են տա­լիս, որ ա­մեն բա­նի վեր­ջը շատ մոտ է։ Մենք պետք է հա­մակ­վենք ե­ռան­դուն լրջու­թյամբ։ Մեր քնած նե­րու­ժը պետք է արթ­նա­նա հա­մառ ջան­քե­րով։ Նվիր­յալ գոր­ծիչ­նե­րը պետք է դուրս գան դաշտ և­ ըմբռ­նու­մով ա­ռաջ շարժ­վեն՝ բա­ցե­լով Թա­գա­վո­րի ճա­նա­պար­հը, հաղ­թա­նակ­ներ տա­նե­լով նո­րա­նոր վայ­րե­ րում։ Թող որ Տի­րոջ գոր­ծիչ­ներն աշ­խա­տեն հա­վա­տով և վս­տա­հու­թյամբ։ Ո­մանք, ում հա­մար նրանք աշ­խա­տում են, կլսեն լու­րը և կըն­դու­նեն ճշմար­տու­թյու­նը։ Թող նրանք ա­նեն այն, ինչ Աստ­ված է հրա­մա­յել։ Նրանց հա­ջո­ղու­թյու­նը կլի­նի նրանց հա­վա­տին հա­մա­պա­տաս­խան։ Սուրբ Գիր­քը հայ­տա­րա­րում է․ «­Բայց ե­թե մե­կը ձե­զա­նից ի­մաս­տու­թյան պա­կա­սու­թյուն ու­նի, թող խնդրի Աստ­վա­ծա­նից, որ ա­մե­ նին տա­լիս է ա­ռա­տու­թյամբ և չի նա­խա­տում, և կտր­վի նրան։ Միայն թե թող հա­ վատ­քով խնդրի ա­ռանց երկմ­տե­լու, ո­րով­հետև երկմ­տո­ղը նման է ծո­վի հող­մա­կոծ­ ված և տա­տան­ված ա­լի­քին։ Այն մար­դը թող չկար­ծի, որ Տե­րից մի բան կառ­նի» (­Հա­կո­բոս 1․5-7)։ Որ­քա՜ն տա­րօ­րի­նակ է, որ նրանք, ով­քեր ու­նե­ցել են ճշմար­տու­թյան լույսն այդ­ քան եր­կար տա­րի­ներ, ճշմար­տու­թյան ջա­հը չեն տա­րել երկ­րի խա­վար անկ­յուն­ նե­րը։ Ողջ աշ­խարհն է շարժ­ման մեջ։ Տե­րը կոչ է ա­նում Իր ժո­ղովր­դին արթ­նա­նալ քնից։ Ի՛մ եղ­բայր­ներ և քույ­րեր, դա­դա­րե՛ք քննա­դա­տել ու­րիշ­նե­րին, այլ խստո­րեն քննա­դա­տե՛ք ձեր սե­փա­կան բա­ռերն ու դրդա­պատ­ճառ­նե­րը։ Մենք թշնա­մու մե­ թոդ­ներն օգ­տա­գոր­ծե­լու վրա վատ­նե­լու ժա­մա­նակ չու­նենք: Նա­խան­ձը, չա­րու­թյու­ նը, ա­տե­լու­թյու­նը, ան­հա­վա­տու­թյու­նը, ո­րոնք փթթուն բույ­սե­րի պես ա­ճել են հո­գու պար­տե­զում, պետք է ար­մա­տա­խիլ ար­վեն և դեն նետ­վեն, իսկ նրանց տե­ղը պետք է լցվի սի­րով, համ­բե­րա­տա­րու­թյամբ, եր­կայ­նամ­տու­թյամբ, բա­րու­թյամբ, բար­յա­ ցա­կա­մու­թյամբ, քնքշու­թյամբ, հե­զու­թյամբ: Մինչ աշ­խար­հի մար­դիկ փո­ղը դարձ­նում են կուռք և­ ի­րենց վստա­հու­թյան ա­ռար­կան, Տերն Իր կան­խա­տե­սու­թյամբ Իր գան­ձա­րա­նից թան­կա­գին գանձ է հա­ նել և­այն հա­սա­նե­լի դարձ­րել բո­լո­րին։ Նա Իր ժո­ղովր­դին հնա­րա­վո­րու­թյուն է տվել ի­րենց ըն­կեր­նե­րին, հարևան­նե­րին և­օ­տա­րա­կան­նե­րին տա­նել մի գիրք [Քրիս­տո­ սի ա­ռակ­նե­րը], ո­րը պա­րու­նա­կում է Քրիս­տո­սի թան­կա­գին դա­սե­րը: Քրիս­տոսն Իր ե­կե­ղե­ցու վրա սուրբ պար­տա­կա­նու­թյուն է դրել, ո­րի ի­րա­կա­նա­ ցու­մը պա­հան­ջում է ինք­նա­մեր­ժում ա­մեն քայ­լա­փո­խի։ Երբ Նրան հա­վա­տա­ցող­ նե­րը բարձ­րաց­նում են ի­րենց խաչն ու տա­նում այն Նրա հետևից ինք­նա­մերժ­ման ա­րա­հե­տով, կա­մո­վին ա­նե­լով ի­րենց ու­ժե­րի սա­հման­նե­րում ա­մեն ինչ, որ­պես­զի օրհ­նու­թյուն բե­րեն նրանց, ում հա­մար Քրիս­տո­սը մա­հա­ցավ, քրիս­տո­նեու­թյան զո­րու­թյան մա­սին վկա­յու­թյուն կտրվի: Եվ այժմ ան­հա­վատ շա­տե­րի սրտում հա­ վատ կծլար­ձա­կի Նրա նկատ­մամբ, Ով տվեց Իր կյան­քը մե­ղա­վոր աշ­խա­րհը հա­վի­ տե­նա­կան կոր­ծա­նու­մից փրկե­լու հա­մար։ Նա­մակ 43, 1903թ․ մար­տի 6, Լու­սին­դա Հո­լին՝ Է­լեն Ուայ­թի ա­մե­նա­մոտ ըն­կեր­նե­րից մե­կին։ 71

մարտ

7

Ա­ղոթ­քը՝ զո­րու­թյան գաղտ­նի­քը

Եվ այն օ­րե­րում ե­ղավ, որ ե­լավ սարն ա­ղոթք ա­նե­լու, և բո­լոր գի­շերն անց­րեց ա­ղոթք ա­նե­լով դե­պի Աստ­ված։ Ղու­կաս 6.12: Ղու­կա­սի ա­վե­տա­րա­նում Քրիս­տո­սի մա­սին կար­դում ենք․ «Եվ այն օ­րե­րում ե­ղավ, որ ե­լավ սարն ա­ղոթք ա­նե­լու, և բո­լոր գի­շերն անց­րեց ա­ղոթք ա­նե­լով դե­պի Աստ­ված» (գլուխ 6․12)։ Աշ­խար­հի մար­դիկ հա­ճախ են ողջ գի­շերն անց­կաց­նում ինչ-որ բան ծրագ­րե­լով՝ հա­ջո­ղու­թյուն ե­րաշ­խա­վո­րե­լու ակն­կա­լի­քով, իսկ Հի­սու­սը շատ գի­շեր­ներ անց­կաց­րեց ա­ղոթք ա­նե­լով։ Նա մե­նակ էր Իր Հոր հետ՝ ե­ռան­դուն կեր­պով ո­րո­նե­լով Տի­րո­ջը լա­ցով և դառն ար­ցունք­նե­րով։ Թվում էր՝ Նա տա­ռա­ պան­քի հո­գե­վար­քի մեջ է։ Ին­չո՞ւ էր դա այդ­պես։ Նա ե­կել էր Իր այ­գի պա­հան­ջե­ լու Ի­րեն պատ­կա­նե­լի­քը, սա­կայն մերժ­վել էր, նա­խատ­վել։ Նրա թշնա­մի­ներն այն ժա­մա­նակ Նրան խա­չե­լու ծրագ­րեր էին մշա­կում։ Նրան ա­վե­լի ու ա­վե­լի էին պա­ շա­րում սա­տա­նա­յա­կան ու­ժե­րը։ Նրա գոր­ծի նկատ­մամբ քա­հա­նա­նե­րի և կա­ռա­ վա­րիչ­նե­րի կող­մից ցու­ցադր­ված հա­կադ­րու­թյու­նը նույն­քան զո­րեղ էր, որ­քան Նրա աստ­վա­ծու­թյան հա­մո­զիչ ա­պա­ցույց­նե­րը։ Նրանք նա­խան­ձում էին Նրան, քա­նի որ Նա ու­ներ մարդ­կանց դե­պի Ի­րեն ձգե­լու իշ­խա­նու­թյուն։ Նրա լե­զուն նման էր պատ­ րաստ­ված գրո­ղի գրչի։ Նա գի­տե­լիք­նե­րի քայ­լող շտե­մա­րան էր, և Նրա ա­ռակ­ներն ու պատ­կե­րա­վոր պատ­մու­թյուն­նե­րը ճշ­մար­տու­թյու­նը պարզ ու հաս­կա­նա­լի էին դարձ­նում ա­նուս­նե­րի հա­մար։ Երբ Նա ու­սու­ցա­նում էր, մար­դիկ, ով­քեր ի զո­րու չէին ճշմար­տու­թյու­նը սո­վո­րել գրքե­րից, այն սո­վո­րում էին բնու­թյու­նից։ Սա­կայն այն ազ­գը, ում վստահ­վել էր Աստ­ծո կան­խա­գու­շա­կում­նե­րը, այն ազ­ գը, ո­րը պետք է լի­ներ Սուրբ Գր­քի հա­վա­տա­րիմ ցու­ցադ­րո­ղը, մեր­ժեց և­ու­րա­ցավ երկն­քից ու­ղարկ­ված Ու­սուց­չին։ Քրիս­տո­սը տե­սավ, որ նրանց հո­գին և սկզ­բունք­ ներն ամ­բող­ջո­վին հա­կադր­վում են Սուրբ Գր­քին։ Նա տե­սավ, որ Աստ­ծո Խոս­քը սխալ էր մեկ­նա­բան­վում և ս­խալ կի­րառ­վում։ Նա տե­սավ, թե որ­քան բարդ է լի­նե­լու սո­վո­րեց­նել մարդ­կանց կար­դալ և ճիշտ հաս­կա­նալ Սուրբ Գիր­քը, երբ նրանց ու­ սու­ցիչ­ներն այն կար­դում և ներ­կա­յաց­նում են ի­րենց խե­ղա­թյուր­ված դա­տո­ղու­ թյան լույ­սի ներ­քո։ Ի՞նչ կա­րող էր նա ա­նել նրանց սրտե­րը փափ­կեց­նե­լու և հ­նա­ զան­դեց­նե­լու հա­մար։ Սա էր Նրա ա­ղոթ­քի բե­ռը։ Հրեա ժո­ղո­վուր­դը կա­րող էր ա­պաշ­խա­րել, ե­թե ցան­կա­նար, սա­կայն նրանք հա­ գել էին ի­րենց սե­փա­կան ար­դա­րու­թյան հան­դերձ­նե­րը։ Նրանք հայ­տա­րա­րում էին, որ Աբ­րա­հա­մի սե­րունդ­ներն են, և Իս­րա­յե­լին տրված յու­րա­քանչ­յուր խոստ­ման նա­յում էին որ­պես ի­րեն­ցը։ Բայց Աստ­ծո Իս­րա­յելն այն մար­դիկ են, ով­քեր դար­ձի են ե­կել, ոչ թե նրանք, ով­քեր Աբ­րա­հա­մից սեր­ված ժո­ղո­վուրդն են։ «Արդ ի՞նչ է հրեա­յի ա­ռա­վե­լու­թյու­նը, կամ ի՞նչ է թլփա­տու­թյան օ­գու­տը։ Շատ, ա­մեն կեր­պով, ա­ռաջ հենց նա, որ Աստ­ծո պատ­գամ­նե­րը նրանց հա­վա­տաց­վե­ցին» (Հռո­մեա­ցիս 3․1, 2)։ «Ո­րով­հետև նա չէ հրեա, որ դրսի երևույ­թով է, և­այն չէ թլփա­տու­թյու­նը, որ մարմ­ նով դրսի երևույ­թով է, այլ նա, որ ծա­ծուկ հրեա է, և սր­տի թլփա­տու­թյու­նը հո­գով և­ ոչ թե գրով, ո­րի գո­վա­սան­քը ոչ թե մարդ­կան­ցից է, այլ Աստ­վա­ծա­նից» (գլուխ 2․28, 29)։ Ձե­ռա­գիր 31ա, 1898թ․ մար­տի 7, «Ի­րեն­նե­րը Նրան չըն­դու­նե­ցին»։

72

մարտ

8

Աստ­ծուն դարձ­րե՛ք ա­ռա­ջի­նը, վեր­ջի­նը եվ լա­վա­գույնն ա­մեն ին­չում Թող ա­մեն մարդ այս­պես հա­մա­րի մեզ, ինչ­պես Քրիս­տո­սի պաշ­տոն­յա­ներ և Աստ­ծո խոր­հուրդ­նե­րի տնտես­ներ։ Արդ տնտես­նե­րի մեջ այն է պա­հանջ­վում, որ մե­կը հա­վա­տա­րիմ գտնվի։ Ա Կորն­թա­ցիս 4.1, 2: Նրանք, ով­քեր դե­րա­կա­տա­րում ու­նեն Աստ­ծո գոր­ծում, բա­րին գոր­ծում են միայն այն պատ­ճա­ռով, որ Աստ­ված է նրանց հետևում կա­տա­րում աշ­խա­տան­քը։ Արդ մի՞­թե մենք պետք է փա­ռա­բա­նենք մարդ­կանց և­ե­րա­խ­տա­գի­տու­թյուն հայտ­նենք մարդ­կանց՝ ան­տե­սե­լով Աստ­ծուն ճա­նա­չե­լը։ Ե­թե մենք այդ­պես ա­նենք, Աստ­ված չի հա­մա­գոր­ծակ­ցի մեզ հետ։ Երբ մարդն ի­րեն դնում է ա­ռա­ջին տե­ղում, իսկ Աստ­ ծուն՝ երկ­րորդ, ցույց է տա­լիս, որ կորց­նում է իր ի­մաս­տու­թյունն ու ար­դա­րու­թյու­նը։ Այն ա­մե­նը, ին­չը երբևէ կա­տար­վել է մար­դու մեջ Աստ­ծո բա­րո­յա­կան պատ­կե­րը վե­րա­կանգ­նե­լու ուղ­ղու­թյամբ, ի­րա­կա­նաց­վել է, ո­րով­հետև Աստ­ված է աշ­խա­տո­ղի արդ­յու­նա­վե­տու­թյու­նը։ Հորն ուղղ­ված Իր ա­ղոթ­քում Քրիս­տո­սը հայ­տա­րա­րում է․ «Եվ սա է հա­վի­տե­նա­կան կյան­քը, որ ճա­նա­չեն Քեզ միայն ճշմա­րիտ Աստ­ված, և Նրան, որ ու­ղար­կե­ցիր՝ Հի­սու­սին Քրիս­տո­սին» (­Հով­հան­նես 17․3)։ Թող որ յու­րա­քանչ­յուր տնտես հաս­կա­նա, որ երբ ին­քը ջա­նում է ա­ռաջ տա­նել Աստ­ծո փառ­քը մեր աշ­խար­հում, ան­կախ նրա­նից՝ կանգ­նած է ան­հա­վատ­նե­րի թե իշ­խան­նե­րի ա­ռաջ, պետք է Աստ­ծուն դարձ­նի ա­ռա­ջի­նը, վեր­ջի­նը և լա­վա­գույնն ա­մեն ին­չում։ Ճշ­մա­րիտ քրիս­տոն­յան կգի­տակ­ցի, որ ինքն ի­րա­վունք ու­նի կրե­ լու այդ ա­նու­նը, միայն ե­թե բարձ­րաց­նում է Քրիս­տո­սին հաս­տա­տուն, հա­մառ և մշտա­պես ա­ճող ու­ժով: «Տն­տես­նե­րի մեջ այն է պա­հանջ­վում, որ մե­կը հա­վա­տա­րիմ գտնվի» (Ա Կորն­ թա­ցիս 4․2)։ Երբ մենք հա­վա­տա­րիմ ենք Աստ­ծուն ճա­նա­չեց­նե­լու հար­ցում, մեր մղում­նե­րը կլի­նեն աստ­վա­ծա­յին վե­րահս­կո­ղու­թյան տակ, և մենք հոգևոր և­մտա­ վոր հաս­տա­տուն աճ կգրան­ցենք։ Սա­կայն երբ մար­դիկ մտնում են մարդ­կանց մե­ծա­րե­լու հա­մա­դաշ­նու­թյան մեջ և քիչ բան են ու­նե­նում Աստ­ծո մա­սին ա­սե­լու, նրանք ինք­նին թու­լու­թյուն են։ Աստ­ված կթող­նի նրանց, ով­քեր չեն ճա­նա­չում Ի­րեն մարդ­կու­թյա­նը բարձ­րա­ցնե­լու հա­մար ար­ված յու­րա­քանչ­յուր ջան­քում։ Մի­միայն Քրիս­տո­սի զո­րու­թյունն է, որ կա­րող է վե­րա­կանգ­նել մարդ­կու­թյան կոտր­ված մե­ խա­նիզ­մը։ Թող ձեր շրջա­պա­տի մար­դիկ ա­մեն տեղ և­ ա­մեն վայ­րում տես­նեն, որ դուք Աստ­ծուն եք տա­լիս փառ­քը։ Թող մարդն ստվե­րում մնա, թող Աստ­ված ներ­ կա­յաց­վի որ­պես մարդ­կա­յին ցե­ղի միակ հույս։ Յու­րա­քանչ­յուր մարդ իր տու­նը թող կա­ռու­ցի հա­վեր­ժա­կան Ժայ­ռի՝ Հի­սուս Քրիս­տո­սի վրա, այդ դեպ­քում միայն այն կան­գուն կմնա մրրիկ­նե­րի և փո­թո­րիկ­նե­րի ժա­մա­նակ։ Աստ­ված պատ­րաս­տում է միտ­քը, որ­պես­զի այն ճա­նա­չի Ի­րեն․ միայն Նա կա­րող է օգ­նել կռվի և պայ­քա­րի մեջ գտնվող հո­գուն։ Նա կկրթի բո­լո­րին, ով­քեր կանգ­նում են Իր դրո­շի ներ­քո, որ­պես­զի լի­նեն Նրա շնոր­հի հա­վա­տա­րիմ տնտես­ներ։ Մար­դը չի կա­րող ա­վե­լի մեծ թու­լու­թյուն ցու­ցա­բե­րել, քան երբ կար­ծում է, թե ա­վե­լի մեծ ըն­դու­նե­լու­թյուն կգտնի մարդ­կանց մոտ, ե­թե Աստ­ծուն իր ըն­կե­րակ­ցու­թյուն­նե­րից դուրս թող­նի։ Աստ­ված պետք է ա­մե­նա­բարձր դիր­քում կանգ­նած լի­նի։ Ա­մե­նա­մեծ մարդ­կանց ի­մաս­տու­թյու­նը հի­մա­րու­թյուն է Նրա ա­ռաջ։ Աստ­ված մար­դուն ան­մահ սկզբունք­ներ է տվել, ո­րոնց ա­ռաջ մի օր կխո­նարհ­վի յու­րա­քանչ­յուր մարդ­կա­յին իշ­խա­նու­թյուն։ Մենք ու­նենք ճշմար­տու­թյուն, ո­րը մեզ 73

է վստահ­վել։ Այս լույ­սի թան­կա­գին շո­ղե­րը չպետք է թաքց­վեն գրվա­նի տակ, այլ պետք է լու­սա­վո­րեն տա­նը ներ­կա բո­լոր ան­ձանց։ Ձե­ռա­գիր 21, 1899թ․ մար­տի 8, «Տ­վեք Տի­րոջն Իր ա­նու­նի փառ­քը»։

մարտ

9

Ճա­կա­տա­մար­տի ծրա­գի­րը բա­ցա­հայտ­ված է

Ո­րով­հետև մեր պա­տե­րազ­մը ար­յու­նի և մարմ­նի հետ չէ, այլ իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի և պե­տու­թյուն­նե­րի հետ, այս աշ­խար­հի խա­վա­րի աշ­խար­հա­կալ­նե­րի հետ, այն չար հո­գի­նե­րի հետ, որ երկ­նա­վոր­նե­րի մեջ են։ Ե­փե­սա­ցիս 6.12: Մեր երկ­նա­յին Հայ­րը մեզ ներ­կա­յաց­ված է Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյան մեջ։ Նրա­ նում է մեր աչ­քե­րից մի կողմ քաշ­վում Աստ­ծո փառ­քը թաքց­նող քո­ղը։ Աստ­վա­ծա­ շուն­չը մեզ ցույց է տա­լիս Աստ­ծուն Իր բարձր սրբա­րա­նում ոչ թե ան­գոր­ծու­թյան վի­ճա­կում, ոչ թե լռու­թյան ու մե­նու­թյան մեջ, այլ շրջա­պատ­ված բյուր բյու­րա­վոր և հա­զա­րա­վոր երկ­նա­յին էակ­նե­րով: Նրան­ցից յու­րա­քանչ­յուրն սպա­սում է ի­րա­ կա­նաց­նե­լու Նրա հրա­մա­նը՝ ու­շադ­րու­թյուն դարձ­նե­լով ա­մեն մի սխալ ա­րար­քի նրանց դեմ, ով­քեր Աստ­ծո սե­փա­կա­նու­թյունն են: Նրանք, ով­քեր այդ­քան փոքր ան­շա­հախն­դիր հե­տաքրքր­վա­ծու­թյուն են ցու­ցա­ բե­րում Քրիս­տո­սի ար­յամբ գնված­նե­րի նկատ­մամբ, թող հի­շեն, որ Տերն ի­րենց վե­րա­բեր­վե­լու է նույն ան­տար­բե­րու­թյամբ, ինչ ան­տար­բե­րու­թյամբ որ ի­րենք են վե­րա­բեր­վել ի­րենց եղ­բայր­նե­րին նրանց դժբախ­տու­թյան ժա­մա­նակ։ Ա­նար­դա­րու­ թյան, հափշ­տա­կու­թյան և ճնշ­ման յու­րա­քանչ­յուր ա­րարք գրի է առն­ված գրքե­ րում։ Յու­րա­քանչ­յուր ոք, ով օգ­տա­գոր­ծում է Աստ­ծո պատ­կե­րով ստեղծ­ված մարդ ա­րա­րա­ծին, հա­մա­գոր­ծակ­ցում է Աստ­ծո և մարդ­կանց մե­ծա­գույն թշնա­մու հետ. նա կրկնա­կին կստա­նա Աստ­ծո ձեռ­քից այս գոր­ծի հա­մար։ Սա­տա­նա­յի գոր­ծը շա­ րու­նա­կա­բար ա­ռաջ է գնում սար­սա­փե­լի վրեժխնդ­րու­թյամբ, և մար­դիկ չար հրեշ­ տակ­նե­րի հետ մաս­նակ­ցում են Աստ­ծո ժո­ղովր­դի հո­գին վի­րա­վո­րե­լու և խո­ցե­լու այդ գոր­ծին։ Տե­րը տես­նում է, Տե­րը լսում է Իր զա­վակ­նե­րի ճի­չը։ Տերն Իր հետևորդ­նե­րից չի թաքց­րել ճա­կա­տա­մար­տի ծրա­գի­րը։ Նա իր ժո­ղովր­ դի ա­ռաջ է ներ­կա­յաց­րել մեծ հա­կա­մար­տու­թյու­նը և նրանց տվել է խրա­խու­սան­ քի խոս­քեր։ Նա նրանց հանձ­նա­րա­րում է ճա­կա­տա­մար­տի մեջ չմտնել ա­ռանց դրա ար­ժե­քը հաշ­վե­լու, մինչ­դեռ վստա­հեց­նում է նրանց, որ նրանք միայ­նակ չեն պայ­քա­րում, այլ որ գերբ­նա­կան էակ­նե­րը կօգ­նեն թույ­լե­րին, ե­թե նրանք վստա­հեն Ի­րեն ի­րենց դեմ դուրս ե­կած չա­րի բազ­մա­հա­զար ու­ժե­րի դեմ մե­նա­մար­տե­լիս։ Նա նրանց ցույց է տա­լիս ողջ տիե­զեր­քը և վս­տա­հեց­նում է, որ սուրբ էակ­նե­րը պայ­ քա­րում են իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի և պե­տու­թյուն­նե­րի հետ, այս աշ­խար­հի խա­վա­րի աշ­խար­հա­կալ­նե­րի հետ, այն չար հո­գի­նե­րի հետ, որ երկ­նա­վոր­նե­րի մեջ են։ Աստ­ծո զա­վակ­նե­րը հա­մա­գոր­ծակ­ցում են լույ­սի ողջ ան­տե­սա­նե­լի զոր­քի հետ։ Նրանց շար­քե­րը հա­մալ­րում են հրեշ­տակ­նե­րից ա­վե­լի մե­ծե­րը․ Սուրբ Հո­գին՝ Տի­րոջ զոր­քի Հրա­մա­նա­տա­րի ներ­կա­յա­ցու­ցի­չը, իջ­նում է մար­տի դաշտ՝ ղե­կա­վա­րե­լու մար­տը։ Մենք կա­րող ենք ու­նե­նալ շատ թե­րու­թյուն­ներ, բազ­մա­թիվ սխալ­ներ և մեղ­քեր, սա­կայն նե­րու­մը բո­լոր նրանց հա­մար է, ով­քեր սրտի զղջու­մով կխոս­տո­ վա­նեն և կ­թող­նեն ի­րենց մեղ­քե­րը։ Լույ­սի հրեշ­տակ­ներն ու­ղարկ­վում են նրանց տա­լու այն ողջ օգ­նու­թյու­նը, ո­րը պա­հանջ­վում է։ Նա­մակ 102ա, 1896թ․ մար­տի 9, Օ․ Ա․ Թայ­թին՝ Ռև­յու և հե­րալ­դի շրջա­նա­ռու­թյան մե­նե­ջե­րին։ 74

Ձե­զա­նից ա­մեն մե­կը թող այն մտա­ծի

մարտ

10

Ձե­զա­նից ա­մեն մե­կը թող այն մտա­ծի, որ էլ Քրիս­տոս Հի­սու­սում էր, որ Աստ­ ծո կեր­պա­րան­քում լի­նե­լով հափշ­տա­կու­թյուն չհա­մա­րեց Աստ­ծուն հա­վա­սար լի­նել, այլ Իր անձն ու­նայ­նաց­րեց և ծա­ռա­յի կեր­պա­րանք առ­նե­լով մարդ­կանց նման լի­նե­լով։ Փի­լիպ­պե­ցիս 2.5-7: Դա­նիելն ըն­դա­մե­նը մի պա­տա­նի էր, երբ գե­րի տար­վեց Բա­բե­լոն։ Նա տասն­ հինգ-տասն­վեց տա­րե­կան էր, քա­նի որ ան­վան­վում է ե­րե­խա, ին­չը նշա­նա­կում է, որ դեռ նոր էր թևա­կո­խել իր պա­տա­նե­կու­թյան շրջա­նը։ Ին­չո՞ւ Դա­նիե­լը հրա­ժար­ վեց ու­տել թա­գա­վո­րի ճոխ սե­ղա­նից։ Ին­չո՞ւ նա հրա­ժար­վեց օգ­տա­գոր­ծել գի­նին որ­պես իր խմիչք, երբ այն նրա ա­ռաջ դրվել էր թա­գա­վո­րի հրա­մա­նով։ Նա գի­տեր, որ երբ գի­նին օգ­տա­գոր­ծեր, այն իր հա­մար հա­ճե­լի բան էր դառ­նա­լու և­ ա­վե­լի նախընտ­րե­լի, քան ջու­րը։ Դա­նիե­լը կա­րող էր պատ­ճա­ռա­բա­նել, որ ար­քա­յա­կան սե­ղա­նի ա­ռաջ, թա­գա­ վո­րի հրա­մա­նի ներ­քո, ինքն ու­րիշ ոչ մի ճա­նա­պար­հի չէր կա­րող հետևել։ Սա­կայն նա և նրա ըն­կեր­նե­րը միա­սին խորհր­դակ­ցե­ցին։ Նրանք քննար­կե­ցին այն հար­ցը, թե ինչ­պես են բա­րե­լա­վե­լու ի­րենց ֆի­զի­կա­կան և մ­տա­վոր ու­ժե­րը գի­նին օգ­տա­ գոր­ծե­լով։ Նրանք սա շատ ե­ռան­դուն կեր­պով ու­սում­նա­սի­րե­ցին և­ ո­րո­շե­ցին, որ գի­նին ինք­նին ծու­ղակ է։ Նրանք ծա­նոթ էին Նա­դա­բի և Ա­բիու­դի պատ­մու­թյա­նը, ո­րը նրանց էր հա­սել մա­գա­ղաթ­նե­րի վրա գրի առն­ված։ Այս մարդ­կանց սե­րը գի­ նու հան­դեպ քա­ջա­լե­րում էր դրա օգ­տա­գոր­ծու­մը։ Նրանք գի­նի խմե­ցին սրբա­րա­ նում ի­րենց սուրբ ծա­ռա­յու­թյու­նից ա­ռաջ։ Նրանց զգա­յա­րան­նե­րը շաղ­վե­ցին, և նրանք չկա­րո­ղա­ցան տար­բե­րա­կել սուրբ և­օ­տար կրա­կը։ Ըն­դար­մա­ցած ու­ղեղ­նե­ րով նրանք ա­րե­ցին այն, ինչ Տե­րը հանձ­նա­րա­րել էր չա­նել սրբա­րա­նում ծա­ռա­յող ոչ ո­քի։ Նրանք օ­տար կրակ դրե­ցին ի­րենց բուր­վառ­նե­րի մեջ, երբ ի­րենց այդ­քան հստա­կո­րեն պատ­վիր­վել էր օգ­տա­գոր­ծել մի­միայն ան­ձամբ Տի­րոջ կող­մից վա­ռած սուրբ կրա­կը, ո­րը եր­բեք չէր հանգ­չում: Երկ­րորդ հար­ցը, որ այս ե­րի­տա­սարդ­նե­րը դի­տար­կե­ցին, այն էր, որ թա­գա­վո­րը մշտա­պես օրհ­նու­թյուն էր խնդրում իր ու­տե­լուց ա­ռաջ և դի­մում էր իր կուռ­քե­րին որ­պես աստ­ված­ներ։ Նա մի կողմ էր դնում ո­րո­շա­կի բա­ժին իր ու­տե­լի­քից, ինչ­պես նաև իր գի­նուց, ո­րը տար­վում էր իր երկր­պա­գած կուռք աստ­ված­նե­րին։ Ի­րենց կրո­նա­կան ցու­ցում­նե­րի հա­մա­ձայն՝ այս գոր­ծո­ղու­թյու­նը նվի­րա­բե­րում էր ամ­բող­ ջը հե­թա­նոս աստ­ծուն։ Նս­տել մի սե­ղա­նի շուրջ, որ­տեղ այդ­պի­սի կռա­պաշ­տու­ թյուն էր կի­րառ­վում, Դա­նիելն ու իր ե­րեք եղ­բայր­նե­րը հա­մա­րե­ցին ան­պատ­վու­ թյուն երկն­քի Աստ­ծո նկատ­մամբ։ Այս չորս ե­րե­խա­նե­րը ո­րո­շե­ցին, որ չեն կա­րող նստել թա­գա­վո­րա­կան սե­ղա­նի շուր­ջը և­ ու­տել դրա վրա մա­տուց­ված ու­տե­լի­քից կամ խմել դրա վրա դրված գի­նուց, ո­րոնք նվի­րա­բեր­վել են կուռ­քի: Նրանց շար­ ժում էին ոչ թե են­թադ­րու­թյուն­նե­րը, այլ ճշմար­տու­թյան և­ ար­դա­րու­թյան նկատ­ մամբ ու­նե­ցած խո­րը սե­րը։ Նրանք չէին ընտ­րել ա­ռանձ­նա­ցու­մը, սա­կայն պետք է ա­ռանձ­նա­նա­յին, այ­լա­պես կպղծեին ի­րենց ճա­նա­պարհ­նե­րը Բա­բե­լո­նի պա­լատ­ նե­րում։ Ձե­ռա­գիր 122, 1897թ․ մար­տի 10, «­Դա­նիել»։

75

մարտ

11

Հրեշ­տակ­նե­րի ծա­ռա­յու­թյու­նը

Եվ Ե­ղի­սեն ա­ղոթք ա­րեց և­ա­սաց. Ով Տեր, բաց նրա աչ­քե­րը, որ տես­նի, և Տե­րը բա­ցեց ծա­ռա­յի աչ­քե­րը, և նա տե­սավ, և­ ա­հա սա­րը լիքն էր հրե­ղեն ձիե­րով և կառ­քե­րով Ե­ղի­սեի շուր­ջը։ Դ Թա­գա­վո­րաց 6.17։ Որ­քա՜ն քչերն են խոր­հում ան­տե­սա­նե­լի ու­ժե­րի մա­սին։ Մար­դիկ գոր­ծում են Աստ­ծո կամ սա­տա­նա­յի՝ լույ­սի Իշ­խա­նի կամ խա­վա­րի իշ­խա­նի հա­մար։ Ամ­բողջ եր­կինքն է ան­կեղ­ծո­րեն հե­տաքրքր­ված այն մարդ­կան­ցով, ով­քեր այդ­քան ե­ռան­ դուն ու գոր­ծուն­յա են թվում, սա­կայն ոչ մի վայրկ­յան չեն մտա­ծում ան­տե­սա­նե­լիի մա­սին։ Նրանց մտքե­րը կենտ­րո­նա­ցած չեն Աստ­ծո Խոս­քի և դ­րա հրա­հանգ­նե­րի վրա։ Ե­թե նրանք յու­րաց­նեին Աստ­ծո Խոս­քը, կապ­շեին այն մտքից, որ կան ու­ժեր՝ բա­րի և չար, ո­րոնք հետևում են յու­րա­քանչ­յուր խոս­քի ու գոր­ծի։ Նրանք ներ­կա են յու­րա­քանչ­յուր գործ­նա­կան հան­դիպ­ման, խորհր­դի և Աստ­ծո երկր­պա­գու­թյան ժա­մա­նակ։ Այս հա­սա­րա­կա­կան հա­վաք­նե­րի ժա­մա­նակ ա­վե­լի շատ ունկն­դիր­ներ են ներ­կա, քան կա­րե­լի է տես­նել բնա­կան տե­սո­ղու­թյամբ, և յու­րա­քանչ­յուր մարդ իր գործն ու­նի։ Այդ ան­տե­սա­նե­լի ու­ժե­րը կա՛մ Աստ­ծո, կա՛մ սա­տա­նա­յի հա­մա­ խոհ­ներն են և­ա­վե­լի զո­րեղ և հաս­տա­տուն կեր­պով են աշ­խա­տում, քան մար­դիկ։ Եր­բեմն երկ­նա­յին էակ­նե­րը մի կողմ են քա­շում ան­տե­սա­նե­լի աշ­խար­հը ծած­կող վա­րա­գույ­րը, որ­պես­զի մեր մտքե­րը շեղ­վեն շտա­պո­ղա­կա­նու­թյու­նից ու ա­ճա­պա­ րան­քից, և մենք հաշ­վի նստենք այն փաս­տի հետ, որ վկա­ներ կան ա­մեն մի բա­ ռին և­ ա­մեն մի գոր­ծին, երբ մենք ներգ­րավ­ված ենք աշ­խա­տան­քի մեջ կամ մեզ մե­նակ ենք կար­ծում։ Տե­րը կա­մե­նում է, որ մեր ըն­կալ­մա­նը հա­սու լի­նի, որ այս զո­րա­վոր էակ­նե­րը, ով­ քեր այ­ցե­լում են մեր աշ­խար­հը, ակ­տիվ դե­րա­կա­տա­րու­թյուն են ու­նե­ցել այն ողջ աշ­խա­տան­քում, ո­րը մենք մեր սե­փա­կանն ենք հա­մա­րում։ Այս երկ­նա­յին էակ­նե­ րը ծա­ռա­յող հրեշ­տակ­ներն են, և նրանք հա­ճախ են ի­րենց թաքց­նում մարդ­կա­յին կեր­պա­րան­քի ներ­քո։ Որ­պես օ­տա­րա­կան­ներ՝ նրանք խո­սակ­ցու­թյան են բռնվում այն մարդ­կանց հետ, ով­քեր ներգ­րավ­ված են Աստ­ծո գոր­ծում։ Մե­կու­սի վայ­րե­րում նրանք ե­ղել են վտան­գի մեջ հայտն­ված ճամ­փոր­դի ըն­կե­րա­կի­ցը։ Հող­մա­կոծ­ված և տա­րու­բեր­վող նա­վե­րում մարդ­կա­յին կեր­պա­րան­քով հրեշ­տակ­նե­րը խրա­խու­ սան­քի բա­ռեր են ա­սել վա­խը հան­դար­տեց­նե­լու և հույս ներշն­չե­լու վտան­գի ժա­ մին, և մար­դիկ կար­ծել են, թե դա ուղևոր­նե­րից մեկն է, ում հետ ի­րենք նախ­կի­ նում եր­բեք չեն խո­սել։ Շա­տե­րը այլևայլ պա­րա­գա­նե­րում լսել են այլ աշ­խարհ­նե­րի բնա­կիչ­նե­րի ձայ­նե­ րը։ Նրանք ե­կել են դե­րա­կա­տա­րու­թյուն ու­նե­նա­լու այս կյան­քում։ Նրանք խո­սել են հա­վաք­նե­րում, ներ­կա­նե­րի ա­ռաջ բա­ցել են մարդ­կա­յին պատ­մու­թյան է­ջե­րը և­ ա­րել են գոր­ծեր, ո­րոնք անհ­նա­րին են մարդ­կանց հա­մար։ Կր­կին ու կրկին նրանք ե­ղել են բա­նակ­նե­րի գե­նե­րալ­ներ։ Նրանք ու­ղարկ­վել են հա­մա­ճա­րակ­ներ մաք­րե­ լու։ Նրանք սնվել են հա­մեստ ըն­տա­նիք­նե­րի սե­ղա­նի շուրջ, հա­ճախ ներ­կա­յա­ցել են որ­պես վրա հաս­նող գի­շերն օթևա­նի կա­րիք ու­նե­ցող հոգ­նած ճամ­փորդ­ներ։ Մենք պետք է ա­վե­լի լավ հաս­կա­նանք այս հրեշ­տակ-այ­ցե­լու­նե­րի գոր­ծը։ Ձե­ռա­ գիր 39, 1898թ. մար­տի 11, «­Հա­տուց­ման օ­րը»։ 76

Աստ­ծո գոր­ծը մեր պար­տա­վո­րու­թյունն է

մարտ

12

Ո­րով­հետև Աստ­ված էր Քրիս­տո­սում, որ աշ­խարհ­քը հաշ­տեց­րեց Իր հետ, և նրանց հան­ցանք­նե­րը չհա­մա­րեց նրանց և հաշ­տու­թյան խոս­քը մեր մեջ դրեց։ Բ Կորն­թա­ցիս 5.19: Որ­քան էլ մեծ լի­նի մար­դու պա­հան­ջը գի­տու­թյան և­ի­մաս­տու­թյան նկատ­մամբ, մինչև նրան չու­սու­ցա­նի Սուրբ Հո­գին, նա միան­գա­մայն ան­տեղ­յակ կմնա հոգևոր ար­ժեք­նե­րից։ Նա կա­րող է այն­պես վե­րա­բեր­վել ճշմար­տու­թյա­նը, որ իր նե­րաշ­ խար­հին շատ քիչ ըն­կա­լում հա­ղորդ­վի: Ձեր ողջ կախ­վա­ծու­թյու­նը դրե՛ք Նրա վրա, Ով ու­նակ է պահ­պա­նել սրտերն Իր վստա­հու­թյան մեջ, ու­նակ է լցնել նրանց Սուրբ Հո­գով՝ այդ­պի­սով դարձ­նե­լով նրանց վկա­յու­թյան կրող­ներ այն բա­նի, որ Նա ու­ղար­կել է Իր Որ­դուն աշ­խարհ մե­ ղա­վոր­նե­րին փրկե­լու հա­մար: Ճշ­մա­րիտ ինք­նա­զո­հա­բեր­ման ար­մա­տը Տեր Հի­սու­սի նկատ­մամբ սերն է, այն­ քան մեծ ու ուժ­գին, որ այն Նրա լու­ծը կրե­լը հեշտ ու հա­ճե­լի է դարձ­նում և­ա­ռաջ­ նոր­դում է մարդ­կանց ընտ­րու­թյուն կա­տա­րե­լու Նրա հե­զու­թյունն ու խո­նար­հու­ թյու­նը սո­վո­րե­լու օգ­տին: Աստ­ծո ծա­ռա­ներն ու­նեն մեկ ընդ­հա­նուր աշ­խա­տանք։ Նրանց նպա­տա­կը մարդ­ կանց դե­պի Աստ­ծո Խոս­քի մաք­րա­մա­քուր ճշմար­տու­թյու­նը դարձ­նելն է։ Նրանք չպետք է մարդ­կանց կցեն ի­րենց, որ­պես­զի նրանք կրկնեն այն ա­մե­նը, ինչ ի­րենք կա­սեն, և­ի­րա­կա­նաց­նեն այն բո­լոր ա­ռա­ջար­կու­թյուն­նե­րը, որ ի­րենք կա­նեն։ Քրիս­տոսն է յու­րա­քանչ­յուր ճշմա­րիտ ե­կե­ղե­ցու հիմ­քը։ Բո­լոր նրանք, ով­քեր բեր­ վում են նոր հա­վա­տի, պետք է հիմն­վեն Նրա վրա։ Ա­վե­տա­րա­նի պարզ ու հա­սա­ րակ ճշմար­տու­թյուն­նե­րը պետք է պահ­վեն մտքե­րում։ Որ­պես մեղ­քի քա­վու­թյուն խաչ­ված Քրիս­տոսն Ա­վե­տա­րա­նի մե­ծա­գույն հա­վեր­ժա­կան ճշմար­տու­թյունն է, ո­րի շուր­ջը խմբվում են մնա­ցած բո­լոր ճշմար­տու­թյուն­նե­րը։ Այս մե­ծա­գույն ճշմար­ տու­թյունն են լրաց­նում մնա­ցած բո­լոր ճշմար­տու­թյուն­նե­րը։ Ճիշտ ըն­կալ­ված բո­լոր ճշմար­տու­թյուն­ներն ի­րենց կարևո­րու­թյունն ու ար­ժե­քը ձեռք են բե­րում այս մեծ ճշմար­տու­թյան հետ ի­րենց կա­պից։ Պո­ղոս ա­ռաք­յալն այս փաստն ընդգ­ծում է ար­քա­յա­կան ար­ժա­նա­պատ­վու­թյամբ։ Նա սևե­ռում է Խոս­քի բո­լոր ու­սու­ցիչ­նե­րի մտքե­րը որ­պես մարդ­կանց փրկու­թյան միակ մի­ջոց Քրիս­տո­ սին մատ­նան­շե­լու գի­տակ­ցու­թյա­նը։ Նա ա­սում է. «­Սա­կայն ինձ քավ լի­ցի պար­ ծե­նալ, բայց միայն մեր Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սի խա­չով, որ Նրա­նով աշ­խարհն ինձ հա­մար խաչ­ված է, և­ես էլ աշ­խար­հին» (­Գա­ղա­տա­ցիս 6.14): Թող ոչ ոք չփոր­ձի մտքե­րը դե­պի ի­րեն ուղ­ղել։ Աստ­ված Ինքն է Իր ե­կե­ղե­ցու Հիմ­ նա­դի­րը, և մենք ու­նենք Նրա ան­փո­փոխ խոս­տու­մը, որ Նրա ներ­կա­յու­թյունն ու պաշտ­պա­նու­թյու­նը կտրվի Նրա հա­վա­տա­րիմ­նե­րին, ով­քեր քայ­լում են Նրա խոր­ հուրդ­նե­րում։ Ժա­մա­նակ­նե­րի վեր­ջում Քրիս­տո­սը պետք է լի­նի ա­ռա­ջի­նը։ Նա է կյան­քի, ու­ժի, ար­դա­րու­թյան և սր­բու­թյան աղբ­յու­րը։ Նա այս ա­մենն է բո­լոր նրանց հա­մար, ով­քեր ա­ռել են Նրա լու­ծը և Նրա­նից սո­վո­րում են՝ ինչ­պես լի­նել հեզ և խո­ նարհ։ Նա չի հան­դուր­ժի ինք­նա­մե­ծա­րում։ Նա­մակ 39, 1902թ. մար­տի 12, Ա­վե­տա­ րա­նիչ ե­րեց Ե. Ե. Ֆ­րան­կին։ 77

մարտ

13

Ու­սում­նա­սի­րե­լով Սուրբ Գիր­քը

Ա­մեն Գիրք աստ­վա­ծա­շունչ են և­օգ­տա­կար վար­դա­պե­տու­թյան, և հան­դի­մա­նու­թյան, և­ ուղ­ղե­լու, և­ ար­դա­րու­թյան խրա­տե­լու հա­մար, որ Աստ­ծո մար­դը կա­տար­յալ լի­նի ա­մեն բա­րի գոր­ծե­րի հա­մար պատ­րաստ­ված։ Բ Տի­մո­թեոս 3.16, 17։ Սուրբ Գիրքն այն բա­նա­լին է, ո­րը բա­ցում է Սուրբ Գիր­քը։ Մարդ­կանց են­թադ­րու­ թյուն­ներն ար­ժեք չու­նեն։ Մեծ ու­շադ­րու­թյուն պետք է դարձ­նել, որ­պես­զի մարդ­ կանց մո­լո­րու­թյուն­ներն ու մտա­ցա­ծին գա­ղա­փար­նե­րը չներ­խու­ժեն։ Յու­րա­քանչ­ յուր ու­սա­նող մարդ պետք է սո­վո­րի Խոս­քին հստակ մեկ­նա­բա­նու­թյուն տալ հա­ մա­ձայն այն օ­րի­նա­կին, ո­րը Քրիս­տո­սը տվեց Իր դա­սե­րի ժա­մա­նակ։ Նա չա­սաց այն­պի­սի մի բան, ո­րը կբա­վա­րա­րեր հե­տաքրք­րա­սի­րու­թյու­նը կամ կխթա­ներ ե­սա­սի­րա­կան փա­ռա­մո­լու­թյու­նը։ Նա չէր խո­սում վե­րա­ցա­կան տե­սու­թյուն­նե­րի մա­սին, այլ շեշ­տը դնում էր նրա վրա, ին­չը կարևոր է բնա­վո­րու­թյան ձևա­վոր­ման հա­մար, ին­չը կմե­ծաց­նի Աստ­ծուն ճա­նա­չե­լու մար­դու ու­նա­կու­թյու­նը և կա­վե­լաց­նի բա­րին գոր­ծե­լու նրա ու­ժը։ Նա խո­սում էր այն ճշմար­տու­թյուն­նե­րի մա­սին, ո­րոնք վե­րա­բե­րում են կյան­քի վար­քու­բար­քին, և­ ո­րոնք միաց­նում են մար­դուն հա­վեր­ ժու­թյա­նը։ Մենք կար­դում ենք, որ հա­սա­րակ մար­դիկ Նրան ու­րա­խու­թյամբ էին լսում։ Մար­դիկ «զար­մա­նում էին Նրա վար­դա­պե­տու­թյան վրա, որ Նրա խոս­քը իշ­ խա­նու­թյու­նով էր» (­Ղու­կաս 4.32)։ Մենք չպետք է հոգ­նեց­նենք մեր մտքե­րը Սուրբ Գր­քի անբ­նա­կան բա­ցատ­րու­ թյուն­նե­րով։ Դա այն է, ինչ ա­նում էին հրեա ու­սու­ցիչ­նե­րը։ Նրանք մեջ­բե­րում էին ռաբ­բի­նե­րի գա­ղա­փար­ներն ու ա­վան­դույթ­նե­րը՝ շփո­թեց­նե­լով ի­րենց ունկն­դիր­ նե­րի մտքե­րը։ Որ­պես վար­դա­պե­տու­թյուն սո­վո­րեց­նում էին մարդ­կանց կա­նոն­նե­ րը։ Մենք չպետք է ո­րո­նենք հայտ­նու­թյուն­ներ, ո­րոնք տրված չեն Աստ­ծո Խոս­քում։ Քրիս­տո­սի պար­զու­թյան մեջ մենք պար­տա­վոր ենք ներ­կա­յաց­նել Աստ­վա­ծաշն­ չի պարզ ուս­մուն­քը։ Աշ­խար­հում վստա­հու­թյան բարձր դիր­քեր վա­յե­լող մար­դիկ կհմայ­վեն ճշմար­տու­թյան պար­զո­րոշ, շի­տակ սուրբգ­րա­յին ար­տա­հայ­տու­թյամբ։ Ինձ հա­ղորդ­վել է, որ ե­կե­ղե­ցին ա­ռա­ջըն­թաց չի ապ­րում ներ­կա ժա­մա­նա­ կի ճշմար­տու­թյան գի­տու­թյան մեջ, սա­կայն ե­թե ճշմար­տու­թյան ու­սու­ցիչ­նե­ րը ստանձ­նեն Սուրբ Գր­քում պար­զո­րոշ նշված գոր­ծը, շա­տե­րի ոտ­քերն ա­մուր կկանգ­նեն հա­վի­տե­նա­կան ճշմար­տու­թյան հար­թա­կի վրա։ Մար­դիկ կի­մա­նան շատ ա­վե­լին այն ճշմար­տու­թյան մա­սին, ո­րը տրվել է այս վեր­ջին օ­րե­րի հա­մար: Թող ար­ված ա­մեն մի քայլ լի­նի դե­պի ճշմա­րիտ դարձ, դե­պի Տի­րոջ ծա­ռա­յու­ թյա­նը սրտի, մտքի, հո­գու և­ ու­ժի անմ­նա­ցորդ նվիր­ման տա­նող քայլ։ Թող ար­ վող ա­մեն ինչ միտ­ված լի­նի մտքի, խոս­քի, գոր­ծի և բ­նա­վո­րու­թյուն ձևա­վո­րե­լու ճշմա­րիտ բա­րե­փո­խու­թյա­նը։ Թող ճշմար­տու­թյու­նը տար­բե­րակ­վի ստից։ Թույլ մի՛ տվեք, որ թշնա­մին ձեզ մո­լո­րեց­նի և ս­տի­պի սխալ պատ­կեր­ներ միահ­յու­սել օ­րի­նա­ կին։ Քրիս­տո­սի սե­րը միշտ պա­հե՛ք ե­րե­խա­նե­րի և­ե­րի­տա­սարդ­նե­րի աչ­քի ա­ռաջ։ Նրանց հա­ճախ կրկնե՛ք Նրա պարզ դա­սե­րը։ Նա­մակ 111, 1904թ. մար­տի 13, Ե­րեց Գ. Ի. Բաթ­լե­րին՝ այդ ժա­մա­նակ­վա Հա­րա­վա­յին միա­վոր­ման նա­խա­գա­հին։

78

մարտ

Աստ­ված՝ ար­դա­րու­թյան եվ­ո­ղոր­մու­թյան խնա­մա­կալ

14

Ո­րով­հետև Տի­րոջ աչ­քե­րը դի­տում են բո­լոր եր­կի­րը, որ զո­րաց­նի նրանց, ո­րոնց սիր­տը ու­ղիղ է Նրա հետ։ Բ Մ­նա­ցոր­դաց 16.9։ Ա­մեն գոր­ծիչ այժմ պետք է նվի­րա­բե­րի ի­րեն Աստ­ծո գոր­ծին և­իր ա­ռօր­յա կյան­ քում ի­րա­կանց­նի Աստ­ծո Խոս­քի սկզբունք­նե­րը։ Իմ քույ­րե՛ր և­եղ­բայր­նե՛ր, հե­ռաց­ րե՛ք ձե­զա­նից ձեր բնա­վո­րու­թյան այն հա­տուկ գծե­րը, ո­րոնք ձեր ան­հանգս­տու­ թյան պատ­ճառն են, և սրբ­վեք ու մաք­րա­գործ­վեք։ Մա­հա­ցե՛ք ես-ի հա­մար և թո՛ւյլ տվեք, որ­պես­զի Քրիս­տոսն ապ­րի ձե­զա­նում։ Քայ­լե՛ք խո­նար­հա­բար Աստ­ծո հետ, և թո՛ւյլ տվեք, որ­պես­զի ձեր կյան­քը նշա­նա­վո­րեն ճիշտ սկզբունք­նե­րը: Թո՛ւյլ տվեք, որ Խոս­քը լի­նի ձեր ու­ղե­ցույ­ցը, վար­քագ­ծի ձեր կա­նո­նը։ Այն ձեզ կսո­վո­րեց­նի նրբին շար­ժուձևեր, աստ­վա­ծա­հա­ճո վար­քա­գիծ և­ անս­խալ դա­տո­ ղու­թյուն։ Ու­սում­նա­սի­րե՛ք Խոս­քը։ Երբ դժվա­րու­թյան մեջ եք, Խոս­քում ո­րո­նե՛ք այն հրա­հանգ­նե­րը, ո­րոնք հա­մա­պա­տաս­խա­նում են ձեր դեպ­քին։ Ո­րո­նե՛ք Աստ­ծուն ա­ռաջ­նոր­դու­թյան հա­մար։ Եր­բեք խաղ մի՛ ա­րեք այն ա­մե­նի հետ, ինչ Տերն Իր Խոս­քում ար­գե­լում է ա­նել, և մշ­տա­պես փոր­ձե՛ք ա­նել այն, ինչ Նրա Խոս­քը պա­ հան­ջում է։ «Քն­նեք գրքե­րը, որ դուք կար­ծում եք, թե նրան­ցով ու­նեք հա­վի­տե­նա­ կան կյանք, և նրանք են, որ Ինձ հա­մար վկա­յում են» (­Հով­հան­նես 5.39)։ Քրիս­տո­սը ե­կավ բա­րե­փո­խում­ներ ա­նե­լու և բո­լոր մարդ­կանց դարձ­նե­լու Իր կող­մը։ Նրա կամ­քը պետք է կա­տար­վի երկ­րում, ինչ­պես երկն­քում է։ Երբ վճռել եք, թե ինչ բա­րե­փո­խում­ներ պետք է ի­րա­կա­նաց­վեն, աշ­խա­տե՛ք հա­մառ և­ան­վե­հեր հա­մար­ձա­կու­թյամբ մինչև դրան հաս­նե­լը։ Մի՛ ակն­կա­լեք ի­րա­կանաց­նել ի­րա­կան բա­րե­փո­խու­թյան մա­քուր ու վե­հաց­նող սկզբունք­ներն ա­ռանց ընդ­դի­մու­թյան հան­դի­պե­լու։ Աստ­ծո Խոս­քը պար­զո­րոշ սո­վո­րեց­նում է՝ ով­քեր աստ­վա­ծա­հա­ճո կյանք կապ­րեն Հի­սուս Քրիս­տո­սով, կտա­ռա­պեն նրանց հե­տապն­դում­նե­րից, ով­ քեր ձգտում են տա­պա­լել այն, ինչ Աստ­ված հայ­տա­րա­րում է որ­պես ճշմար­տու­ թյուն և­ար­դա­րու­թյուն: Չ­կա մի այն­պի­սի գոր­ծո­ղու­թյուն մեր կյան­քում, ո­րով Աստ­ված մտա­հոգ­ված չլի­ նի, մի այն­պի­սի հե­տաքրք­րու­թյուն, ո­րը թանկ չլի­նի Աստ­ծո աչ­քում։ Նա հայ­տա­րա­ րում է. «Ա­հա Ես ձեզ հետ եմ ա­մեն օր մինչև աշ­խար­հի վեր­ջը» (­Մատ­թեոս 28.20)։ Աստ­ված Իր ժո­ղովր­դի զենքն է ու վա­հա­նը: Նա տա­րա­ծում է Իր ձեռ­քե­րը Ի­րեն ա­պա­վի­նող Իր զա­վակ­նե­րի վրա, և­ոչ ոք չի կա­րող վնա­սել Նրա զա­վակ­նե­րից որևէ մե­կին ա­ռանց խո­ցե­լու Աստ­ծո ձեռ­քը։ Աստ­ված նաև ար­դա­րու­թյան և­ ո­ղոր­մու­թյան խնա­մա­կալն է։ Նա հաշ­վի է առ­ նում այն ձևը, ո­րով մենք վե­րա­բեր­վում ենք մեզ հետ աշ­խա­տող մեր եղ­բայր­նե­րին։ Մենք չենք կա­րող Նրա­նից թաքց­նել նույ­նիսկ ա­մե­նա­փոքր գոր­ծո­ղու­թյունը, որն ազ­դում է Նրա ժա­ռանգ­նե­րից որևէ մե­կի ի­րա­վունք­նե­րի վրա։ Նա կպաշտ­պա­նի Իր ար­դա­րու­թյու­նը բո­լոր նրանց ա­ռաջ, ով­քեր կշա­հա­գոր­ծեն կամ սխալ կգոր­ծեն ի­րենց ըն­կե­րոջ նկատ­մամբ։ Նա տար­բե­րա­կում է յու­րա­քանչ­յուր ա­րար­քի դրդա­ պատ­ճա­ռը: Որ­պես ճշմար­տու­թյան և­ար­դա­րու­թյան խնա­մա­կա­լին դա­վա­նող­ներ՝ պա­հե՛ք ճշմար­տու­թյունն իր ողջ մաք­րու­թյան մեջ։ Ա­ռօր­յա կյան­քի յու­րա­քանչ­յուր ա­րար­քում ցո՛ւյց տվեք ճշտի և­ ար­դա­րու­թյան հստակ գի­տակ­ցում։ Նա­մակ 94, 1907թ. մար­տի 14, Բոուլ­դե­րի ա­ռող­ջա­րա­նում աշ­խա­տող­նե­րին։ 79

մարտ

15

Գոր­ծե­լու ժա­մա­նակն է

Կո­կոր­դա­լիր գո­չիր, մի՛ խնա­յիր, փո­ղի պես բարձ­րաց­րու ձայնդ և­ ի­մաց­րու Իմ ժո­ղովր­դին ի­րենց հան­ցան­քը և Հա­կո­բի տանն՝ ի­րենց մեղ­քե­րը։ Ե­սա­յիա 58.1։ Ե­կել է ժա­մա­նա­կը, երբ ի­րե­րը պետք է ան­վան­վեն ի­րենց ի­րա­կան ա­նուն­նե­րով։ Ճշ­մար­տու­թյու­նը պետք է փա­ռա­վոր կեր­պով հաղ­թա­նակ տա­նի, և նրանք, ով­քեր եր­կար ժա­մա­նակ տա­տան­վել են եր­կու կար­ծիք­նե­րի միջև, պետք է վճռա­կան ո­րո­ շում կա­յաց­նեն և­ ա­մուր կանգ­նեն՝ լի­նի դա Աստ­ծո օ­րեն­քի կող­մը, թե դրա դեմ։ Ո­րոշ մար­դիկ կբա­վա­րար­վեն այն­պի­սի տե­սու­թյուն­նե­րով, ո­րոնք սխալ են մեկ­նա­ բա­նում Աստ­ծո Խոս­քը, և կ­քայ­քա­յեն ճշմար­տու­թյան հիմ­քը, որն ա­մուր կեր­պով, կետ առ կետ հիմ­նադր­վել և կնք­վել է Սուրբ Հո­գու զո­րու­թյամբ։ Հին ճշմար­տու­ թյուն­նե­րը պետք է վե­րած­նունդ ապ­րեն, որ­պես­զի ի զո­րու լի­նենք թշնա­մու ներ­մու­ ծած կեղծ տե­սու­թյուն­նե­րին խո­րա­գի­տո­րեն դի­մա­կա­յել։ Ճշ­մար­տու­թյան և կեղ­ծի­ քի մեջ միա­բա­նու­թյուն չի կա­րող լի­նել։ Մենք կա­րող ենք միա­բան­վել մո­լո­րու­թյան մեջ ըն­կած­նե­րի հետ միայն այն ժա­մա­նակ, երբ նրանք դար­ձի գան։ Կա Աստ­ված, և­ ինձ հանձ­նա­րար­վել է ա­սել, որ Նրա ճշմար­տու­թյու­նը պետք է պաշտ­պան­վի, որ ներ­խու­ժող չար, գայ­թակ­ղիչ տե­սու­թյուն­նե­րը ար­մա­տա­խիլ լի­նեն։ Շատ մտքեր են գե­րու­թյան մեջ հայտն­վել, քա­նի որ տա­րի­ներ շա­րու­նակ նրանք վստա­հել են մե­կին, ով պատ­րաս­տել է գի­տա­կան ա­ռաս­պել­նե­րից բաղ­կա­ ցած մի կե­րա­կուր՝ բա­վա­րա­րե­լու նրանց ա­խոր­ժա­կը։ Մենք պետք է լրջո­րեն ան­հանգս­տա­նանք մեզ վրա հա­սած ճգնա­ժա­մի հա­մար։ Աստ­ծո օ­րեն­քը խախտ­վել է, և դ­րա արդ­յուն­քի ա­կա­նա­տեսն ենք լի­նում աշ­խար­հը հե­ղե­ղած խռո­վու­թյան և­ ա­նօ­րե­նու­թյան մեջ։ Մարդ­կա­յին կյան­քե­րը չնչին ար­ժեք ու­նեն։ Մո­լեգ­նում է ան­բար­յա­ցա­կա­մու­թյան հո­գին։ Նոյ­յան աշ­խար­հի բնա­կիչ­նե­րը ոչն­չաց­վե­ցին, ո­րով­հետև, ու­նե­նա­լով հար­յուր քսան տա­րի չա­րի և բա­րու միջև ընտ­րու­թյուն կա­տա­րե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն, նրանք մի­տում­նա­վոր կեր­պով ո­րո­շե­ցին հետևել ի­րենց չար ճա­նա­պարհ­նե­րին։ Քա­նի որ նրանք չօգ­տա­գոր­ծե­ցին Աստ­ծուց ի­րենց տրված ա­պաշ­խա­րե­լու և Ա­րար­ չին դառ­նա­լու հնա­րա­վո­րու­թյու­նը, ոչն­չաց­վե­ցին ջրհե­ղե­ղով։ Նո­րից, մինչև աշ­խար­հը հիմ­նո­վին կկոր­ծան­վի կրա­կով, մեզ տրված է փոր­ձաշր­ ջան։ Մարդ­կանց տրված է հնա­րա­վո­րու­թյուն ցույց տա­լու, թե արդ­յո՞ք հա­վա­տա­ րիմ կլի­նեն Աստ­ծուն։ Սա­տա­նան փոր­ձում է վստա­հե­լի դիրք գրա­վող մարդ­կանց դրդել վե­րա­կանգ­նե­լու աշ­խարհն ի­րենց սե­փա­կան ծրագ­րե­րով։ Այս մար­դիկ ցան­ կա­նում են դառ­նալ բա­րե­փո­խիչ­ներ, սա­կայն նրանք ձա­խո­ղում են, ո­րով­հետև չեն աշ­խա­տում Քրիս­տո­սի չա­փա­նիշ­նե­րով։ Կա­րո՞ղ են նրանք արդ­յոք փո­խել ու­րիշ­ նե­րին, երբ չեն կա­րո­ղա­նում ի­րենք ի­րենց փո­խել: Որ­պես Աստ­ծո վկա­ներ՝ մենք ամ­բողջ աշ­խար­հին հասց­նե­լու լուր ու­նենք։ Տերն ու­նի բա­զում զա­վակ­ներ, ով­քեր եր­բեք չեն լսել ներ­կա ժա­մա­նակ­նե­րի ճշմար­տու­ թյու­նը։ Աստ­ծո ծա­ռա­նե­րը պետք է նրանց հասց­նեն վեր­ջին նա­խազ­գու­շա­ցու­մը։ Նա­մակ 121, 1905թ. մար­տի 15, Ջ. Է. Ուայ­թին։

80

Աստ­ծո շնոր­հը հաղ­թա­հա­րե­լու ուժ է տա­լիս

մարտ

16

Ո­րով­հետև Աստ­ծո շնորհ­քը երևաց, որ փրկա­րար է, ա­մեն մարդ­կանց հա­մար։ Տի­տոս 2.11։ Ես ար­թուն եմ և ս­պա­սում եմ իմ Տի­րոջ գա­լուս­տին։ Ես ոչ միայն պետք է սպա­ սեմ, ար­թուն կե­նամ և­ա­ղո­թեմ, այլ նաև պետք է ջա­նա­սի­րա­բար աշ­խա­տեմ։ Մեր կյան­քի յու­րա­քանչ­յուր ա­րարք, մեր դրա­ցի­նե­րի հետ մեր գոր­ծե­րում, պետք է կա­ նո­նա­կարգ­վի Աստ­ծո օ­րեն­քով, և­ այդ ժա­մա­նակ ոչ մի հան­գա­ման­քի ներ­քո մենք չենք շեղ­վի ճշմա­րի­տից և­ ար­դա­րից մեր դրա­ցու նկատ­մամբ, ո­րով­հետև Տե­րը չի ծա­ռա­յի մար­դու մեղ­քին, ո­րը վնա­սում է նրա դրա­ցուն։ Մեր հա­յաց­քը դե­պի եր­ կինք հա­ռած, Աստ­ծուն խնդրանք բարձ­րաց­նե­լով, ձևա­վո­րե­լով ա­նանձ­նա­կան սեր մեր դրա­ցի­նե­րի հան­դեպ, քան­զի մենք գե­րա­գույն սեր ենք տա­ծում Իր ար­յամբ մեզ գնած Հի­սուս Քրիս­տո­սի հան­դեպ, մենք բարձ­րա­նում ենք ա­մե­նա­ծանր, ա­մե­ նանր­բին գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րից վեր։ Աստ­ծուց մեր հա­մեստ կախ­վա­ծու­թյու­նը մեր ե­րաշ­խիքն ու զո­րու­թյունն է։ «Ով իմ անձ ... Աստ­ծուն հու­սա, ո­րով­հետև էլ կգո­հա­նամ Նրա­նից, որ իմ ե­րե­սի փրկու­թյու­նը և­ իմ Աստ­վածն է» (հա­մե­մա­տե՛ք Սաղ­մոս 62.5, 43.5): Նրանց, ում հետ մենք շփվում ենք, ա­մեն վայրկ­յան պետք է վե­րա­բեր­վենք մե­ ծա­գույն պատ­կա­ռան­քով և հար­գան­քով, մա­նա­վանդ, երբ նրանք ապ­րում են հա­ մեստ նյու­թա­կան պայ­ման­նե­րում. չէ՞ որ այդ­պի­սիք այն­քա՜ն քիչ բան ու­նեն ի­րենց կյան­քը եր­ջա­նիկ դարձ­նե­լու հա­մար և­ ի­րա­պես օգ­նու­թյան կա­րիք ու­նեն։ Հո­գի­ նե­րը շատ թանկ են, որ­պես­զի նրանց հետ կա­տակ ա­նենք։ Նրանք Աստ­ծո գնված սե­փա­կա­նու­թյունն են։ Նրանց, ում կող­քով անց­նում են որ­պես ստո­րին խա­վում գտնվող­նե­րի, Տե­րը կնստեց­նի բարձր դիր­քե­րում, ե­թե նրանք վստա­հեն Ի­րեն։ Աստ­ծո շնորհն ըն­դու­նում է մարդ­կանց, ինչ­պես որ նրանք կան, և­աշ­խա­տում է նրանց հետ որ­պես ու­սու­ցիչ՝ օգ­տա­գոր­ծե­լով յու­րա­քանչ­յուր սկզբունք, ո­րից կախ­ ված է բազ­մա­կող­մա­նի կրթու­թյու­նը։ Աստ­ծո շնոր­հի մշտա­կան ազ­դե­ցու­թյու­նը վար­ժում է մար­դուն Քրիս­տո­սի մե­թոդ­նե­րով, և­ա­մեն մի կա­տա­ղի կրքի և բ­նա­վո­ րու­թյան ա­մեն մի ա­րա­տա­վոր գծի վրա աշ­խա­տում է Քրիս­տո­սի հո­գու կա­ղա­պա­ րող ազ­դե­ցու­թյու­նը, մինչև նոր շար­ժա­ռի­թը լցվի Աստ­ծո Սուրբ Հո­գով, աստ­վա­ծա­ յին օ­րի­նա­կի նմա­նու­թյամբ։ Եր­բեք մի՛ մո­ռա­ցեք, որ մտքե­րը գոր­ծեր են ծնում։ Կրկն­վող ա­րարք­նե­րը ձևա­ վո­րում են սո­վո­րու­թյուն­ներ, իսկ սո­վո­րու­թյուն­նե­րը՝ բնա­վո­րու­թյուն։ Այդ դեպ­քում, ե­թե ու­շադ­րու­թյուն դարձ­նենք փոքր բա­նե­րին, կա­րող ենք չվա­խե­նալ, որ մեծ բա­ նե­րը կա­րա­տա­վոր­վեն և կայ­լա­սեր­վեն։ Աստ­վա­ծա­շուն­չը պետք է լի­նի կյան­քի օ­րեն­քը։ Տիե­զեր­քի և­ երկն­քի հա­մար զար­մա­նա­լի է, որ Խոս­քը սո­վո­րեց­նող մար­դիկ միշտ չէ, որ ի­րենց կյան­քում կի­րա­ ռում են ճշմար­տու­թյու­նը։ Քչերն են հաս­կա­նում՝ ինչ ա­սել է կա­տար­յալ լի­նել Հի­ սուս Քրիս­տո­սով Աստ­ծո բա­ցա­հայտ­ված կամ­քի մեջ։ Նրա Խոս­քը չի ա­նարգ­վում՝ բեր­վե­լով գործ­նա­կան կյանք սո­վո­րու­թյուն­ներ ձևա­վո­րե­լու, ո­րոնք ի­րենց հեր­թին կձևա­վո­րեն բնա­վո­րու­թյուն։ Նա­մակ 85, 1896թ. մար­տի 16, Օ. Ա. Օլ­սե­նին՝ գլխա­ վոր հա­մա­ժո­ղո­վի նա­խա­գա­հին։ 81

17 Մենք կա­րող ենք հաղ­թել, ինչ­պես Քրիս­տո­սը հաղ­թեց

մարտ

Որ ա­մեն բա­նով փորձ­ված մեր նմա­նու­թյամբ, բայց ա­ռանց մեղ­քի: Եբ­րա­յե­ցիս 4.15: Քրիս­տոսն ան­սահ­ման գնով, հրեշ­տակ­նե­րի, ինչ­պես և մարդ­կանց հա­մար ա­ռեղծ­վա­ծա­յին ցա­վոտ կեր­պով մար­դե­ղու­թյուն ըն­դու­նեց։ Թաքց­նե­լով Իր աստ­ վա­ծու­թյու­նը, մի կողմ դնե­լով Իր փառ­քը՝ Նա ծնվեց որ­պես մա­նուկ Բեթ­ղե­հե­մում։ Մարդ­կա­յին մարմ­նի մեջ Նա ապ­րեց Աստ­ծո օ­րեն­քով, որ­պես­զի ի­րա­վունք ու­նե­ նար դա­տա­պար­տե­լու մեղ­քը մարմ­նի մեջ և վ­կա­յու­թյուն տա­լու երկ­նա­յին էակ­նե­ րին, որ օ­րեն­քը նա­խա­սահ­ման­ված էր կյանք, ինչ­պես նաև եր­ջան­կու­թյուն, խա­ ղա­ղու­թյուն և հա­վեր­ժա­կան բա­րօ­րու­թյուն ա­պա­հո­վե­լու բո­լոր նրանց հա­մար, ով­քեր հնա­զանդ­վում են դրան: Սա է բա­րե­պաշ­տու­թյան ա­ռեղծ­վա­ծը, որ Հոր հետ հա­վա­սար Ե­ղո­ղը պետք է Իր աստ­վա­ծու­թյան վրա­յից մար­դե­ղու­թյուն հագ­ներ, և մի կողմ դնե­լով երկն­քի Հրա­մա­նա­տա­րի Իր ողջ փառ­քը, քայլ առ քայլ իջ­ներ նվաս­տաց­ման ա­րա­հե­տով՝ դի­մա­նա­լով ա­ռա­վել դառն ու խիստ ստո­րաց­ման։ Ան­մեղ ու ան­բիծ Նա կանգ­նեց դա­տա­րա­նի սրա­հում, որ­պես­զի դատ­վեր, որ­պես­զի Իր գոր­ծը քննվեր և դա­տավ­ ճի­ռը բարձ­րա­ձայն­վեր հենց այն ազ­գի կող­մից, ո­րին Նա ա­զա­տել էր գե­րու­թյու­նից։ Փառ­քի Տե­րը մերժ­վեց ու դա­տա­պարտ­վեց, ա­վե­լին, Նրան ծա­նա­կե­ցին ու նույ­նիսկ թքե­ցին Նրա վրա։ Քա­մահ­րան­քով վե­րա­բեր­վե­լով Նրա՝ ի­րենց կար­ծի­քով հա­վակ­ նոտ հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րին՝ մար­դիկ հար­վա­ծում էին Նրա դեմ­քին: Պի­ղա­տո­սը Քրիս­տո­սին ան­մեղ հռչա­կեց՝ հայ­տա­րա­րե­լով, որ ին­քը Նրա վրա ոչ մի մեղք չի գտնում։ Սա­կայն հրեա­նե­րին հա­ճո­յա­նա­լու հա­մար նա հրա­մա­յեց մտրա­կել Նրան, այ­նու­հետև խոց­ված և­ար­յու­նա­հո­սող մարմ­նով վեր բարձ­րաց­նել, որ­պես­զի տա­ռա­պեր խա­չե­լու­թյան դա­ժան մա­հից։ Երկն­քի Մե­ծա­փա­ռու­թյու­նը որ­ պես մի գառ սպան­վե­լու տար­վեց և ծաղ­րու­ծա­նա­կի ու կեղծ մե­ղադ­րան­քի ներ­ քո խա­չին գամ­վեց։ Այն ամ­բո­խը, ում սրտում, թվում է, մարդ­կու­թյու­նը մե­ռած էր, փոր­ձում էր սաստ­կաց­նել Աստ­ծո Որ­դու դա­ժան տա­ռա­պանք­ներն իր հայ­հո­յանք­ նե­րով։ Սա­կայն ինչ­պես գառն է համր իր հով­վի ա­ռաջ, այն­պես էլ Նա Իր բե­րա­նը չբա­ցեց։ Նա Իր կյանքն էր տա­լիս աշ­խար­հի կյան­քի հա­մար, որ­պես­զի բո­լոր Ի­րեն հա­վա­տա­ցող­նե­րը չկոր­չեն: Քրիս­տո­սը կրում էր ողջ աշ­խար­հի մեղ­քե­րը։ Նա կրեց մեր պա­տի­ժը՝ մեղ­քի դեմ հա­րուց­ված Աստ­ծո ցա­սու­մը։ Նրա փոր­ձու­թյուն­նե­րը նե­րա­ռում էին նաև այն մտքի դա­ժան գայ­թակ­ղու­թյու­նը, թե Աստ­ված թո­ղել է Ի­րեն։ Նրա հո­գին տվայտ­վում էր մեծ խա­վա­րի սար­սա­փի ճնշու­մից: Նա չէր փորձ­վի այն բո­լոր ո­լորտ­նե­րում, որ­ տեղ մար­դիկ են փորձ­վում, ե­թե չլի­ներ հա­վա­նա­կա­նու­թյուն, որ Նա կձա­խո­ղեր։ Նա ա­զատ գոր­ծա­կալ էր, Ով անց­նում էր փոր­ձաշր­ջան, ինչ­պես անց­նում էր Ա­դա­ մը, ու ինչ­պես անց­նում են մար­դիկ։ Մինչև չլի­նի տե­ղի տա­լու հա­վա­նա­կա­նու­թյուն, գայ­թակ­ղու­թյու­նը գայ­թակ­ղու­թյուն չէ։ Գայ­թակ­ղու­թյու­նը գա­լիս է և դի­մադ­րու­թյան է հան­դի­պում, երբ մար­դու վրա ուժ­գին ազ­դե­ցու­թյուն է գոր­ծադր­վում սխալ քայլ ա­նե­լու, և­ ի­մա­նա­լով, որ ին­քը կա­րող է դա ա­նել, դի­մադ­րում է դրան հա­վա­տով՝ ա­մուր կառ­չե­լով աստ­վա­ծա­յին զո­րու­թյա­նը։ Ձե­ռա­գիր 29, 1899թ. մար­տի 17, «­Զո­հա­բեր­ված մեզ հա­մար»։ 82

Կանչ գոր­ծիչ­նե­րին

մարտ

18

Ինչ­պես մի մարդ, որ հե­ռու աշ­խարհք գնա­լիս իր տու­նը թո­ղի և­իր ծա­ռա­նե­րին իշ­խա­նու­թյուն տա և­ա­մեն մե­կին իր գոր­ծը և դռ­նա­պա­նին հրա­ման տա, որ ար­ թուն կե­նա։ Մար­կոս 13.34։ Աստ­ծո հրեշ­տակ­նե­րը պատ­րաստ սպա­սում են ճամ­փա ընկ­նե­լու խո­նարհ մարդ­ կանց հետ, ով­քեր, ի­րենց Աստ­վա­ծա­շուն­չը ձեռք­նե­րին, կգնան նրանց մոտ, ով­քեր դեռ չու­նեն այս լույ­սը, և կսկ­սեն նրանց հա­մար կար­դալ՝ «Այս­պես է ա­սում Տե­րը»։ Եր­գի պարգևն ու­նե­ցող­նե­րի կա­րի­քը կա։ Փա­ռա­բա­նու­թյան մե­ղե­դին երկն­քի մթնո­լորտն է։ Հա­ճախ են սուրբ եր­գե­րի բա­ռե­րով ա­պաշ­խա­րու­թյան և հա­վա­տի աղբ­յուր­ներ ցայ­տել։ Եր­գը սրտե­րին հոգևոր ճշմար­տու­թյուն­նե­րը հասց­նե­լու ա­մե­ նաարդ­յու­նա­վետ մի­ջոց­նե­րից մեկն է։ Թող գոր­ծիչ­նե­րի փոք­րիկ խմբեր դուրս գան որ­պես Տի­րոջ ա­վե­տա­րա­նիչ­ներ և­ ա­նեն այն, ին­չը Քրիս­տո­սը հրա­հան­գեց ա­նել ա­ռա­ջին ա­շա­կերտ­նե­րին։ Թող նրանք եր­կու-եր­կու գնան մեր քա­ղաք­նե­րի տար­բեր հատ­ված­նե­րը և տան Տի­րոջ նա­խազ­գու­շաց­ման լու­րը։ Պատ­մե՛ք մարդ­կանց Ա­րար­ման պատ­մու­թյու­նը, և թե ինչ­պես Իր գոր­ծի ա­վար­տին Տե­րը հանգս­տա­ցավ և­օրհ­նեց Շա­բաթ օ­րը՝ ա­ռանձ­ նաց­նե­լով այն որ­պես Իր գոր­ծի հու­շար­ձան։ Ե­կե­ղե­ցու տա­րեց և­ ե­րի­տա­սարդ ան­դամ­նե­րը պետք է սո­վո­րեն դուրս գալ և­ աշ­խար­հին հռչա­կել այս վեր­ջին լու­րը։ Ե­թե նրանք գնան խո­նար­հու­թյամբ, Աստ­ծո հրեշ­տակ­նե­րը կգնան նրանց հետ՝ սո­վո­րեց­նե­լով ինչ­պես ա­ղոթք բարձ­րաց­նել, ինչ­ պես եր­գել և­ինչ­պես հռչա­կել ներ­կա ժա­մա­նա­կի Ա­վե­տա­րա­նի լու­րը։ Մենք կորց­նե­ լու ակն­թարթ ան­գամ չու­նենք: Ո՞վ կստանձ­նի աստ­վա­ծաշնչ­յան ճշմար­տու­թյուն­նե­րը ծե­րե­րին և­ե­րի­տա­սարդ­ նե­րին սո­վո­րեց­նե­լու այս գոր­ծը։ Ո՞վ կտա­նի լու­րը՝ հետևե­լով Քրիս­տո­սի աշ­խա­ տան­քի ծրագ­րին: Յու­րա­քանչ­յուր քա­ղա­քում կան շատ մար­դիկ, ով­քեր Ա­վե­տա­ րա­նի հո­վիվ­նե­րի կա­րիքն ու­նեն, հո­վիվ­ներ, ով­քեր կկար­դան ճշմար­տու­թյուն­նե­րը, կկի­րա­ռեն ճշմար­տու­թյուն­նե­րը և կ­բա­ցատ­րեն ճշմար­տու­թյուն­նե­րը։ Եղ­բայր­նե՛ր, Քրիս­տո­սը կան­չում է ձեզ։ Կան­սա՞ք Նրա ձայ­նին։ Կ­դառ­նա՞ք Նրա լրա­բեր­նե­րը։ Կո­րո­նե՞ք կո­րած գառ­նե­րին։ Կ­սո­վո­րեց­նե՞ք Խոսքն ա­մե­նայն խո­նար­ հու­թյամբ և լր­ջու­թյամբ նրանց, ով­քեր կլսեն այն։ Ե­րի­տա­սարդ­նե՛ր, ստանձ­նե՛ք այն գոր­ծը, ո­րին Աստ­ված կան­չում է ձեզ։ Պատ­ մե՛ք խա­չի հրա­շա­լի պատ­մու­թյու­նը։ Քրիս­տո­սը կա­ռաջ­նոր­դի և կ­սո­վո­րեց­նի ձեզ օգ­տա­գոր­ծել ձեր ու­նա­կու­թյուն­նե­րը բա­րի նպա­տակ­նե­րի հա­մար։ Երբ ստա­նաք Սուրբ Հո­գու աշ­խու­ժաց­նող ներ­գոր­ծու­թյու­նը և փոր­ձեք սո­վո­րեց­նել ու­րիշ­նե­րին, ձեր մտքե­րը կթար­մա­նան, և կ­կա­րո­ղա­նաք ներ­կա­յաց­նել բա­ռեր, ո­րոնք նո­րո­վի և զար­մա­նա­լիո­րեն գե­ղե­ցիկ կհնչեն ձեր ունկն­դիր­նե­րի հա­մար։ Ա­ղո­թե՛ք, եր­գե՛ք և ներ­կա­յաց­րե՛ք Խոս­քը: Հոգևոր ա­զա­տու­թյուն կայ­ցե­լի նրանց, ով­քեր անմ­նա­ցորդ կնվիր­վեն, և Քրիս­ տո­սի արթ­նաց­նող շնոր­հը լույս, խա­ղա­ղու­թյուն և­ ու­րա­խու­թյուն կբե­րի։ Ճշ­մար­ տու­թյան փրկա­րար ազ­դե­ցու­թյու­նը կսրբա­գոր­ծի այն ստա­ցո­ղի հո­գին։ Նա­մակ 108, 1907թ. մար­տի 18, «­Մեր եղ­բայր­նե­րին Գրեյս­վի­լում, Թեն­նե­սի»։ 83

19 Երբ­ եք հետ մի՛ դար­ձեք ձեր պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րից

մարտ

Եվ չձանձ­րա­նաք բա­րին գոր­ծե­լուց, ո­րով­հետև իր ժա­մա­նա­կին կհնձենք, ե­թե չթու­լա­նանք։ Ու­րեմն քա­նի որ ժա­մա­նակ ու­նենք, բա­րի գոր­ծենք ա­մե­նին, մա­ նա­վանդ հա­վատ­քի ըն­տա­նի­նե­րին։ Գա­ղա­տա­ցիս 6.9, 10։ Թույլ մի՛ տվեք, որ նրանք, ով­քեր խոսք են տվել ա­ռաջ տա­նել Աստ­ծո գոր­ծը, զղջան ի­րենց խոս­քի հա­մար և հետ վերց­նեն այն, ինչ տվել են։ Նրանք, ով­քեր ի­րենց վրա են վերց­րել Աստ­ծուն տված խոստ­ման չե­ղար­կե­լու պա­տաս­խա­նատ­ վու­թյու­նը, հանձն են առ­նում ա­նե­լու այն, ին­չի հա­մար նրանք չեն ան­հանգս­տա­նա հա­շիվ տալ հա­տուց­ման վեր­ջին օ­րը։ Կգտն­վեն մար­դիկ, ով­քեր այս ժա­մա­նակ­նե­ րում խոր­հուրդ կտան ձեզ հետ պա­հել մի­ջոց­ներն Աստ­ծո գոր­ծից և ներդ­նել դրանք այլ ձեռ­նար­կու­թյուն­նե­րում. այդ­պի­սի­նե­րին հար­կա­վոր է մեր­ժել, ո­րով­հետև Տերն ա­սում է. «­Ձեզ հա­մար գան­ձեր դի­զեք երկն­քում»։ «­Ներդ­րե՛ք ձեր մի­ջոց­ներն Իմ գործն ա­ռաջ տա­նե­լու, նոր ո­լորտ­ներ բա­ցե­լու հա­մար, որ­պես­զի ներ­կա ճշմար­ տու­թյան լույ­սը փայ­լա­տա­կի աշ­խար­հի բո­լոր ծայ­րե­րում»։ Որ­քա՜ն ա­ռա­տա­ձեռն էր Աստ­ված մարդ­կա­յին ցե­ղին տված Իր Պարգևով։ Նա «այն­պես սի­րեց աշ­խար­հը, որ Իր միա­ծին Որ­դին տվեց, որ ա­մեն Նրան հա­վա­տա­ ցո­ղը չկոր­չի, այլ հա­վի­տե­նա­կան կյանքն ու­նե­նա» (­Հով­հան­նես 3.16)։ Տեր Հի­սուսն Իր կյան­քը տվեց աշ­խար­հի հա­մար, որ­պես­զի մար­դիկ կա­տար­յալ օ­րի­նակ ու­նե­ նա­յին։ Մի կողմ դնե­լով Իր ար­քա­յա­կան հան­դեր­ձը և­ար­քա­յա­կան թա­գը՝ Նա եր­կիր ե­կավ որ­պես մարդ։ Նա փորձ­վեց բո­լոր ո­լորտ­նե­րում, որ­տեղ մարդն է փորձ­վում, սա­կայն ոչ մի ան­գամ չձա­խո­ղեց այն ճա­նա­պար­հին հետևե­լը, որն ընտ­րել էր։ Նրան պա­հում էր Աստ­ծո զո­րու­թյու­նը, ա­ջակ­ցում այն Մե­կը, Ով կլի­նի բո­լոր նրանց Օգ­նա­կա­նը, ով­քեր սի­րում են Նրան և պա­հում Նրա պատ­վի­րան­նե­րը։ Քրիս­տոսն ապ­րեց աղ­քատ մար­դու որ­դու պարզ կյան­քով, այդ­պի­սով ծա­նո­թա­ ցավ աղ­քատ­նե­րի ման­կու­թյա­նը։ Եվ երբ Իր ծա­ռա­յու­թյան ժա­մա­նակ ե­րե­խա­ներ էին բե­րում Նրա մոտ օրհ­նե­լու, Նա խոր­հում էր Ի­րեն կյանք տված մոր մա­սին և պատ­վում էր այդ ե­րե­խա­նե­րի մայ­րե­րին՝ օրհ­նե­լով թե՛ նրանց, թե՛ նրանց ե­րե­խա­ նե­րին։ Քրիս­տոսն Ի­րեն նվի­րեց խո­նարհ­ման և­աղ­քա­տու­թյան կյան­քին, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նար ման­կու­թյու­նից մինչև ե­րի­տա­սարդ տա­րիք բո­լո­րին օ­րի­նակ թող­նել, թե ինչ պետք է կյան­քը նշա­նա­կի մարդ­կա­յին ըն­տա­նի­քի ա­մեն մի ան­դա­մի հա­մար։ Բո­լոր նրանք, ով­քեր դար­ձել են Աստ­ծո զա­վակ­ներ, ի­րենց ու­ժե­րի սահ­ման­նե­ րում պետք է ա­նեն ա­մեն ինչ՝ ո­րո­նե­լու և փր­կե­լու կո­րած գառ­նե­րին։ Եվ ու­րեմն, օգ­ տա­գոր­ծենք ա­մեն հնա­րա­վոր մի­ջոց մե­ղա­վոր­նե­րին կյան­քի խոս­քը և Քրիս­տո­սի փրկա­րար շնոր­հը տա­լու հա­մար։ Ճշ­մար­տու­թյա­նը հա­վա­տա­ցող­նե­րը մշտա­պես պետք է հի­շեն այն զո­հը, ո­րը Քրիս­տո­սը տվեց մար­դե­ղու­թյուն ըն­դու­նե­լով՝ օ­րի­նակ լի­նե­լու բո­լոր մարդ­կանց։ Նա­մակ 104, 1907թ. մար­տի 19, «Նրանց, ով­քեր ա­ռատ պարգև­ներ են տա­լիս ներ­կա ճշմար­տու­թյան գոր­ծի հա­մար»։

84

մարտ

Նա­խանձն ու ա­գա­հու­թյու­նը հան­դի­ման­վում են

20

Իսկ նրանք, որ կա­մե­նում են հարս­տա­նալ, փոր­ձու­թյան և­ո­րո­գայ­թի և շատ ան­ միտ վնա­սա­կար ցան­կու­թյուն­նե­րի մեջ են ընկ­նում, որ ընկղ­մում են մարդ­կանց սա­տա­կու­մի և կո­րուս­տի մեջ։ Ա Տի­մո­թեոս 6.9: Շատ տա­րի­ներ ա­ռաջ ո­րոշ բա­ներ ներ­կա­յաց­վե­ցին իմ ա­ռաջ տե­սիլ­քի մեջ քո և քո ըն­տա­նի­քի վե­րա­բեր­յալ։ Մի տա­րի ա­ռաջ, հու­նի­սին, երբ տար­բեր ըն­տա­նիք­ ներ, ո­րոնք ո­րոշ հար­ցե­րում մեղք էին գոր­ծել, ներ­կա­յաց­վե­ցին ինձ. դու, քո ե­րե­ խա­նե­րի և­ ա­մուս­նու հետ միա­սին, նույն­պես ներ­կա­յաց­վե­ցիր ինձ, և­ ես տե­սա ան­ցած-գնա­ցած տա­րի­ներն անց­յա­լում։ Ես տե­սա, թե ինչ­պես էիր դու նա­յում քո ա­մուս­նուն մի տե­սակ խան­դոտ վա­խով։ Նրա սիր­տը նվիր­ված էր քեզ, սա­կայն դու վա­խե­նում էիր, որ նա չա­փա­զանց շատ է մտա­ծում ու­րիշ­նե­րի մա­սին, ով­քեր մասն չու­նեին նրա սի­րուց: Քո վա­խերն ան­հիմն էին։ Եվ սա­կայն այդ վա­խը քեզ ու­ղեկ­ցել է քո ա­մուս­նա­կան կյան­քի ըն­թաց­քում։ Դու անց­կաց­րել ես ա­վե­լորդ տա­ռա­պան­քի շատ ժա­մեր՝ քննե­լով ու զննե­լով քո ա­մուս­նու բա­ռերն ու ա­րարք­նե­րը կշտամ­բան­ քի ո­գով՝ դրանք սխալ վեր­ծա­նե­լով։ Սա­տա­նան մշտա­պես պատ­րաստ է ե­ղել կա­տա­րել իր դե­րը` ա­պա­կա­նել ըն­ տա­նի­քի եր­ջան­կու­թյու­նը, ո­րը կա­րող էր լիար­ժեք լի­նել։ Ես տե­սա, որ խան­դի այս հո­գին դա­ժան էր, ինչ­պես գե­րեզ­մա­նը, և կ­նոջ և­ ա­մուս­նու միջև զգաց­մունք­նե­րի օ­տա­րաց­ման հան­գեց­րեց։ Ժա­մա­նա­կին ե­րե­խա­նե­րը շատ ա­վե­լի լավ էին հաս­կա­ նում ի­րենց մոր զգաց­մունք­նե­րը։ Նրա տխրու­թյունն ու ան­հանգս­տու­թյու­նը կա­ րեկ­ցանք էր ա­ռա­ջաց­նում նրանց սրտե­րում, և նրանք շատ թե քիչ հե­ռա­նում էին ի­րենց հո­րից։ Այս ողջ ա­պեր­ջան­կու­թյու­նը հետևանք էր նրա, որ սա­տա­նան չա­ փա­զանց­րել էր ան­մեղ բա­ռերն ու ա­րարք­նե­րը, և դ­րանք վե­րա­ճել էին մեծ սխալ­ նե­րի: Նա­մակ 9, 1864թ.: Դուք նույն­պես ա­նե­լիք ու­նեք, եղ­բա՛յր Պ. (ա­մու­սի­նը), որ­պես­զի ձեր­բա­զատ­վեք ձեզ տի­րող ե­սա­սի­րու­թյու­նից։ Գնա­լով ա­վե­լի սևե­ռուն եք դառ­նում և­ այն­քան սի­ րում փո­ղը, որ յու­րա­քանչ­յուր լու­մա ձեզ մեծ գու­մար է թվում, և ձեր ա­ռա­տա­ձեռ­ նու­թյու­նը դառ­նում է սեր փո­ղի նկատ­մամբ, կու­տա­կե­լու և դի­զե­լու կիրք։ Դուք ո­րո­ շա­կի գու­մար եք ձեռք բե­րել, սա­կայն, օ՜, ինչ­պի­սի՜ կորս­տի հաշ­վին։ Ի՜նչ գնով։ Հա­վա­տի և ճշ­մար­տու­թյան փրկա­րար զո­րու­թյու­նը դա­ժա­նո­րեն զո­հա­բեր­վել են։ Ներ­կա ճշմար­տու­թյամբ ապ­րող եղ­բայր­նե­րը պետք է թող­նեն այս ան­հաս­տատ ձեռ­նար­կում­նե­րը (ներդ­րում ար­տո­նագ­րա­յին ի­րա­վուն­քի հա­մար)։ Փնտ­րե՛ք մի հաս­տա­տուն աշ­խա­տանք, ե­թե նույ­նիսկ ե­կա­մու­տը քիչ է, և շատ փո­փո­խու­թյուն­ նե­րի մի՛ տրվեք։ Մեր եղ­բայր­նե­րից շա­տերն են ներգ­րավ­վում ար­տո­նագ­րա­յին ի­րա­վուն­քի հա­մար ներդ­րում կա­տա­րե­լու գոր­ծի մեջ, ո­րը նրանց խոս­տում­նա­լից է թվում, սա­կայն երբ տես­նում են, որ ծու­ղա­կում են հայտն­վել, հիաս­թափ­վում են, իսկ մի­ջոց­ներն ար­դեն քա­մուն են տվել, այն մի­ջոց­նե­րը, ո­րոնք պետք է օգ­տա­գործ­ վեին ի­րենց ըն­տա­նիք­նե­րի կա­րիք­նե­րի և ներ­կա ճշմար­տու­թյունն ա­ռաջ տա­նե­լու հա­մար։ Այ­նու­հետև գա­լիս են խղճի խայ­թը, ինք­նա­հան­դի­մա­նու­թյու­նը և­ ափ­սո­ սան­քը, և­ ո­րոշ բա­րե­խիղճ մար­դիկ մի կողմ են նե­տում ի­րենց վստա­հու­թյունն ու կորց­նում ի­րենց հոգևոր ու­րա­խու­թյու­նը, իսկ արդ­յուն­քում՝ նաև ի­րենց ա­ռող­ջու­ թյու­նը։ Նա­մակ 9, 1863թ., Վաղ ադ­վեն­տիստ հա­վա­տաց­յա­լի։ 85

մարտ

21

Կ­րո­նը տա­նը

Կր­թիր ե­րե­խա­յին իր ճա­նա­պար­հի հա­մե­մատ, որ ծե­րա­ցած էլ՝ չի հե­ռա­նա նրա­ նից։ Ա­ռա­կաց 22.6։ Ըն­տա­նե­կան կյան­քի դաս­տիա­րակ­չա­կան ազ­դե­ցու­թյուն­նե­րը վճռա­կան ուժ են, ո­րոնք տա­նում են կա՛մ դե­պի բա­րին, կա՛մ դե­պի չա­րը։ Շատ ա­ռում­նե­րով այս ազ­ դե­ցու­թյուն­նե­րը լուռ և­ աս­տի­ճա­նա­կան են, սա­կայն ե­թե դրանք գոր­ծադր­վում են ճշմար­տու­թյան հա­մար, լի են թան­կար­ժեք տար­րե­րով։ Քրիս­տոսն այս աշ­խարհ ե­կավ մեր օ­րի­նա­կը լի­նե­լու, կա­նոն­նե­րով և­օ­րի­նա­կով ցույց տա­լու այն բնա­վո­րու­ թյու­նը, ո­րը պետք է ու­նե­նան Աստ­ծո ըն­տա­նի­քը կազ­մող բո­լոր ան­ձինք։ Նա ե­կավ օրհ­նե­լու և փր­կե­լու մարդ­կա­յին ցե­ղը, տղա­մարդ­կանց ու կա­նանց բարձ­րաց­նե­լու, որ­պես­զի նրանք լի­նեն Աստ­ծո որ­դի­ներ և դուստ­րեր։ Այդ նպա­տա­կով Նա խո­նար­ հեց­րեց Ի­րեն՝ քայլ կա­տա­րե­լով ա­մե­նա­բարձր մա­կար­դա­կից դե­պի ա­մե­նա­ցած­րը։ Երկն­քի խորհր­դում վճռված էր, որ Փրկ­չի մայ­րը լի­նե­լու է մա­քուր, բա­րե­պաշտ կույս, սա­կայն՝ աղ­քատ, ինչ վե­րա­բե­րում է երկ­րա­յին հարս­տու­թյուն­նե­րին։ Նա­զա­ րե­թի ար­հա­մարհ­ված գյուղն ընտր­վեց որ­պես Նրա տուն։ Հով­սե­փը՝ Նրա երկ­րա­յին հայ­րը, հյուսն էր, և Նա, Ով պատ­վի­րել էր, որ Իս­րա­յե­լում յու­րա­քանչ­յուր ե­րի­տա­ սարդ որևէ ար­հեստ սո­վո­րի, ան­ձամբ սո­վո­րեց հյուս­նի ար­հես­տը։ Ոչ ոք չպետք է ա­մա­չի ազ­նիվ աղ­քա­տու­թյու­նից։ Ե­րե­սուն տա­րի Քրիս­տո­սը են­թարկ­վում էր Իր ծնող­նե­րին և Իր ձեռ­քե­րի աշ­խա­տան­քով օգ­նում էր պա­հել ըն­տա­նի­քը։ Այս­պի­սով Նա սո­վո­րեց­նում էր, որ ֆի­զի­կա­կան աշ­խա­տան­քը հե­տըն­թաց չէ, այլ պա­տիվ, և­ որ յու­րա­քանչ­յուր մար­դու պար­տա­կա­նու­թյունն է ներգ­րավ­վել օգ­տա­կար, պատ­ վա­բեր աշ­խա­տան­քում: Լուրջ ու կարևոր աշ­խա­տանք է հոգ տա­նել նրանց մա­սին, ում հա­մար Քրիս­ տո­սը մա­հա­ցավ, սո­վո­րեց­նել ե­րե­խա­նե­րին չվատ­նել ի­րենց սերն այս աշ­խար­հի բա­նե­րի վրա, չծախ­սել ի­րենց ժա­մա­նակն ու ջան­քե­րը մի բա­նի վրա, ին­չը ոչն­չից էլ քիչ ար­ժեք ու­նի։ Ի­րենց ե­րե­խա­նե­րին ճիշտ դաս­տիա­րա­կե­լու հա­մար մայ­րե­րը պետք է սո­վո­րեն Քրիս­տո­սի դպրո­ցում: Քրիս­տոն­յա մայրն ա­վե­լի շատ ժա­մա­նակ կանց­կաց­նի ա­ղոթ­քում, քա­նի որ տա­նը ե­րե­խա­նե­րը պետք է սո­վո­րեն շի­տակ լի­ նել Աստ­ծո կա­ռա­վար­ման ա­ռաջ։ Նրանց պետք է կրթել համ­բե­րա­տա­րու­թյամբ և­ եր­կայ­նամ­տու­թյամբ։ Կշ­տամ­բանքն ու խիստ հան­դի­մա­նու­թյու­նը եր­բեք բա­րե­փո­ խում­նե­րի չեն հան­գեց­նի։ Հայ­րերն ու մայ­րե­րը ցա­վա­լի մեղք են գոր­ծում, երբ սո­ վո­րեց­նում են ի­րենց ե­րե­խա­նե­րին տե­ղի տալ զայ­րույ­թին՝ դրա հա­մար ան­ձամբ օ­րի­նակ ծա­ռա­յե­լով և կր­թե­լով նրանց սխալ մե­թոդ­նե­րով։ Ե­րե­խա­նե­րը պետք է կար­գու­կա­նո­նի վար­ժեց­վեն այն­պես, որ ի­րա­վա­սու լի­նեն զբա­ղեց­նել ի­րենց տե­ղը երկ­նա­յին ըն­տա­նի­քում: Ճշ­մա­րիտ մոր կա­րե­կից սիր­տը հոգ է տա­նում բո­լո­րի մա­սին, ում հետ շփվում է։ Վճ­ռա­կան ջան­քե­րով նա փոր­ձում է կա­մա­կոր հո­գի­նե­րին դարձ­նել դե­պի Քրիս­ տո­սը։ Նրա ու­ժով նա կա­րո­ղա­նում է շատ բան ա­նել։ Եվ նրանք, ով­քեր ե­րե­խա­ներ չու­նեն, ու­նեն պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն­ներ։ Շատ դեպ­քե­րում նրանք կա­րող են ի­րենց տներ ըն­դու­նել որբ կամ ան­տուն ե­րե­խա­նե­րի։ Հա­նուն Քրիս­տո­սի նրանք կա­րող են կրթել այդ ե­րե­խա­նե­րին կի­րա­ռե­լու այն ա­ռա­քի­նու­թյուն­նե­րը, ո­րոնց կա­ րիքն այդ­քան շատ է զգաց­վում մեր աշ­խար­հում։ Ձե­ռա­գիր 34, 1899թ. մար­տի 21, «Ըն­տա­նե­կան կյանք»։ 86

Տես­նե­լով երկ­նա­յին տե­սո­ղու­թյամբ

մարտ

22

Քեզ հայտ­նել է, ով մարդ, թե ինչ է բա­րին, և Տերն ի՞նչ է ու­զում քե­զա­նից, այլ միայն ի­րա­վունք ա­նել, ո­ղոր­մու­թյուն սի­րել և խո­նար­հու­թյամբ վար­վել քո Աստ­ ծո հետ։ Մի­քիա 6.8։ Սա­տա­նա­յա­կան գոր­ծա­կա­լու­թյուն­նե­րի և­երկ­նա­յին էակ­նե­րի միջև մշտար­թուն պայ­քար է ըն­թա­նում։ Սա­տա­նան խա­ղում է մարդ­կանց կյան­քի հետ։ Ե­թե բո­լո­ րը կա­րո­ղա­նա­յին տես­նել խա­բու­սիկ գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րի գաղտ­նի մի­տու­մը, ե­թե կա­րո­ղա­նա­յին գի­տակ­ցել սա­տա­նա­յա­կան մո­լո­րու­թյուն­նե­րի ա­ռերևույթ երկ­նա­ յին կեր­պա­րան­քը, ան­հա­մե­մատ ա­վե­լի մեծ զգու­շու­թյուն կցու­ցա­բե­րեին։ Ա­վե­լի քիչ վստա­հու­թյուն կցու­ցա­բե­րեին մարդ­կա­յին ի­մաս­տու­թյան նկատ­մամբ և­ա­վե­լի շատ կախ­վա­ծու­թյուն կու­նե­նա­յին Աստ­ծուց։ Սա­կայն երբ մեր հոգևոր տե­սո­ղու­ թյու­նը կու­րա­նում է, մենք չենք նկա­տում այն ընդգծ­ված մի­ջա­դե­պե­րը, ո­րոնք տե­ղի են ու­նե­նում Աստ­ծո ժո­ղովր­դի քայ­լերն ա­պա­հով ճա­նա­պար­հից շե­ղե­լու և սայ­թա­ քուն ու ան­հու­սա­լի ճա­նա­պար­հի վրա դնե­լու հա­մար։ Տե­րը կկա­ղա­պա­րեր և կձևա­վո­րեր կյան­քը ճիշտ և կ­հաս­տա­տեր ոտ­քե­րը Դա­ րե­րի Վե­մի վրա։ Սա­կայն երբ մար­դիկ ե­սա­կենտ­րոն և­ ե­սա­մե­ծար են, հրեշ­տակ­ նե­րը ցավ են ապ­րում, քա­նի որ գի­տեն, որ ո­րո­մի սեր­մե­րը կցան­վեն նաև մյուս­նե­ րի մտքե­րի մեջ և կծ­լար­ձա­կեն ու ի­րենց պտուղ­նե­րը կտան։ Ցան­կա­ցած մար­դու միակ ա­պա­հո­վու­թյունն Աստ­ծո հետ խո­նար­հու­թյամբ քայ­լելն է։ Այդ ժա­մա­նակ մար­դիկ ար­թուն կկե­նան ա­ղոթ­քում։ Նրանք ա­ղո­թում են միայն շուր­թե­րով, երբ սիր­տը չի միա­նում ա­ղոթ­քին: Շա­տերն այն­քան են մթագ­նել ի­րենց մտքերն ու գա­ղա­փար­նե­րը սե­փա­կան կարևո­րու­թյամբ, որ դար­ձել են շատ ինք­նավս­տահ այն­տեղ, որ­տեղ ա­վե­լի լավ կա­նեին անվս­տա­հու­թյուն և զ­գու­շու­թյուն ցու­ցա­բե­րել։ Ե­թե մար­դիկ տես­նեին, թե որ­քան հեշ­տու­թյամբ է ես-ն­ ու հոգևոր հպար­տու­թյու­նը միա­խառն­վում Աստ­ծո գոր­ծին են­թադր­յալ նվիր­մա­նը, և­ երբ դա տե­ղի է ու­նե­նում, ինչ­պես է նրանց թույլ տրվում ա­ղա­վա­ղել գոր­ծը և ս­խալ ներ­կա­յաց­նել ջուլ­հա­կի օ­րի­նա­կը, նրանք կա­ղո­ թեին․ «Երկ­նա­յին բա­լա­սան դի՛ր իմ աչ­քե­րին, որ­պես­զի ա­մեն ինչ ճիշտ տես­նեմ»։ Մինչև սրտի հա­րա­ճուն խո­նար­հու­թյուն և գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի մաք­րու­թյուն չլի­նի, կար­վեն բա­ներ, ո­րոնք կտա­նեն սխալ­նե­րի մի ամ­բողջ շար­քի։ Ան­հա­վա­ տու­թյու­նից դրդված մեկ սխալ քայ­լը տա­րել է բա­զում ա­ղե­տա­լի հետևանք­նե­րի։ Մարդ­կանց մեծ չա­րիք չի թվում թույլ տալ սա­տա­նա­յին հաղ­թա­նակ տա­նել փոք­րիկ բա­նե­րում, նույ­նիսկ երբ հար­ցը հա­վեր­ժա­կան շա­հե­րին է վե­րա­բե­րում։ Սա­կայն մեկ սխալ քայլն ա­ռաջ­նոր­դում է սխալ քայ­լե­րի հա­ջոր­դա­կա­նու­թյան, այնու­հետև նա­խան­ձի և չար կաս­կա­ծամ­տու­թյան այն հար­ցե­րում, ո­րոնք Աստ­ված կհա­ջո­ղեր։ Ե՞րբ են Աստ­ծո մար­դիկ ի­մաս­տու­թյուն սո­վո­րե­լու։ Հի­սուս Քրիս­տո­սի ի­րա­կան կրո­նը նախ և­ ա­ռաջ պետք է Աստ­ծո շնորհն ու ո­ղոր­մու­թյու­նը սփռի մեր ա­ռօր­յա փոր­ձա­ռու­թյուն­նե­րում։ Աստ­ված Քրիս­տո­սում մշտա­պես մեր կող­քին է, ա­յո՛, մոտ բո­լոր նրանց, ով­քեր կան­չում են Նրան պար­զու­թյամբ և­ան­կեղ­ծու­թյամբ՝ գի­տակ­ ցե­լով այն մեծ ի­մաս­տու­թյան ի­րենց ան­հագ կա­րի­քը, ո­րը ներքև է իջ­նում վերևից։ Ձե­ռա­գիր 43, 1898թ. մար­տի 22, «­Հի­շեք ա­ռա­ջին­նե­րը»։ 87

մարտ

23

Աստ­ված՝ գաղտ­նիք­նե­րը Հայտ­նո­ղը

Ծա­ծուկ բա­նե­րը մեր Ե­հո­վա Աստ­ծո հա­մար է, բայց հայտն­ված բա­նե­րը մեզ և մեր որդ­կանց հա­մար հա­վիտ­յան, որ այս օ­րեն­քի ա­մեն խոս­քե­րը կա­տա­րենք։ Երկ­րորդ Օ­րի­նաց 29.29: Հին դա­րե­րում երկն­քի Տեր Աստ­վա­ծը բա­ցա­հայ­տում էր Իր գաղտ­նիք­ներն Իր մար­գա­րե­նե­րին, և Նա դա ա­նում է մինչ օրս։ Ներ­կան և­ ա­պա­գան հա­վա­սա­րա­ պես բաց­ված են Նրա ա­ռաջ, և Նա ցույց է տա­լիս Իր ծա­ռա­նե­րին, թե ա­պա­գա­յում ինչ պետք է լի­նի։ Ա­մե­նա­տե­սը տե­սել է դա­րեր ի վեր և կան­խա­սել Իր մար­գա­րե­նե­ րի մի­ջո­ցով թա­գա­վո­րու­թյուն­նե­րի վե­րելքն ու ան­կու­մը այդ ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րի տե­ղի ու­նե­նա­լուց հար­յու­րա­վոր տա­րի­ներ ա­ռաջ։ Աստ­ծո ձայնն ար­ձա­գան­քում է դա­րեր ի վեր՝ ա­սե­լով մար­դուն, թե ինչ է սպաս­վում։ Թա­գա­վոր­ներն ու իշ­խան­ներն ի­րենց գահն են զբա­ղեց­նում ի­րենց նշա­նակ­ված ժա­մա­նակ­նե­րում։ Նրանք կար­ ծում են, թե ի­րա­կա­նաց­նում են ի­րենց սե­փա­կան նպա­տակ­նե­րը, սա­կայն ի­րա­ կա­նում ի կա­տար են ա­ծում այն խոս­քը, որն Աստ­ված տվել է Իր մար­գա­րե­նե­րի մի­ջո­ցով։ Նրանք ի­րենց դերն են կա­տա­րում Աստ­ծո մե­ծա­գույն ծրագ­րերն ի­րա­կա­ նաց­նե­լու գոր­ծում։ Ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րը տե­ղի են ու­նե­նում շար­վե­շա­րան՝ ի կա­ տար ա­ծե­լով այն խոս­քը, ո­րը խո­սել էր Աստ­ված։ Ան­հա­վատ­ներն ու ա­նաստ­ված­նե­րը չեն տար­բե­րա­կում ժա­մա­նակ­նե­րի նշան­ նե­րը։ Տ­գի­տու­թյան մեջ նրանք մի­գու­ցե մեր­ժեն ըն­դու­նել ներշնչ­ված Գիր­քը։ Սա­ կայն երբ ի­րենց քրիս­տոն­յա հա­մա­րող մար­դիկ ծաղ­րան­քով են խո­սում մե­ծա­գույն ԵՍ ԵՄ-ի կող­մից Իր ճա­նա­պարհ­ներն ու նպա­տակ­ներն ի­մաց­նե­լու հա­մար օգ­տա­ գործ­վող ձևե­րի և մի­ջոց­նե­րի մա­սին, ցույց են տա­լիս, որ չեն ճա­նա­չում ո՛չ Սուրբ Գիր­քը, ո՛չ էլ Աստ­ծո զո­րու­թյու­նը։ Ա­րա­րի­չը գի­տի, թե ինչ տար­րե­րի հետ պետք է գործ ու­նե­նա մարդ­կա­յին բնույ­թի մեջ, և թե ինչ է նշա­նա­կում աշ­խա­տել ցան­կա­լի արդ­յուն­քին հաս­նե­լու հա­մար։ Ճշ­ մար­տու­թյու­նը, մի­միայն լիար­ժեք ճշմար­տու­թյունն ըն­դու­նող քրիս­տոն­յան կնա­յի Աստ­վա­ծաշն­չի պատ­մու­թյա­նը դրա ճշմա­րիտ նշա­նա­կու­թյամբ: Անց­յա­լը՝ հրեա­կան տնտե­սու­թյան պատ­մու­թյունն սկզբից մինչև վերջ ար­հա­մար­հան­քով ներ­կա­յաց­ նե­լու և ծաղ­րան­քով «խա­վար դա­րեր» ան­վա­նե­լու փո­խա­րեն՝ նա կբա­ցա­հայ­տի ա­վե­լի ու ա­վե­լի մեծ լույս այն ու­սում­նա­սի­րե­լուն ու­ղիղ հա­մե­մա­տա­կան կեր­պով։ Մար­դու խոս­քը ձա­խող­վում է, և նա, ով ըն­դու­նում է մար­դու հա­վաս­տիա­ցու­մը և­ ա­պա­վի­նում նրան, կցնցվի, քա­նի որ մի օր կդառ­նա նա­վա­բեկ­ված ա­նոթ։ Սա­ կայն Աստ­ծո Խոս­քը ձա­խո­ղում չգի­տի և­ ապ­րում է հա­վերժ։ Քրիս­տո­սը հայ­տա­ րա­րում է․ «Ճշ­մա­րիտն ա­սում եմ ձեզ, մինչև որ եր­կին­քը և­ եր­կիրն անց կե­նան, օ­րեն­քից մի կետ կամ մեկ պստիկ նշա­նա­գիր չի անց­նի մինչև որ բո­լո­րը չկա­տար­ վի» (­Մատ­թեոս 5․18)։ Աստ­ծո Խոս­քը կհա­րատևի հա­վի­տե­նա­կան ա­նանց դա­րե­րի ըն­թաց­քում։ Աստ­ված ապ­րում և թա­գա­վո­րում է։ Նրա փառ­քը չի սահ­մա­նա­փակ­վում մարդ­ կանց ձեռ­քե­րով կա­ռու­ցած տա­ճար­նե­րով։ Նա չի փա­կել երկն­քի դռներն Իր ժո­ ղովր­դի ա­ռաջ։ Ինչ­պես հրեա­կան դա­րաշր­ջա­նում, այն­պես էլ այս դա­րաշր­ջա­նում Աստ­ված բա­ցա­հայ­տում է Իր գաղտ­նիք­ներն Իր ծա­ռա­նե­րին՝ մար­գա­րե­նե­րին։ Ձե­ ռա­գիր 39, 1899թ. մար­տի 23, «­Հա­վա­տար­մու­թյուն կամ ան­հա­վա­տար­մու­թյուն»։ 88

Օժտ­ված ա­վե­լի վեհ բնույ­թով

մարտ

24

Բայց մեր քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը երկն­քում է, որ այն­տե­ղից սպա­սում ենք Փրկ­ չին՝ Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սին, որ կնո­րո­գի մեր խո­նարհ մար­մի­նը, որ Իր փա­ռա­ վոր մարմ­նին կեր­պա­րա­նա­կից լի­նի այն զո­րու­թյու­նով, որ կա­րող է ա­մեն բան հնա­զան­դեց­նել ի­րեն։ Փի­լիպ­պե­ցիս 3.20, 21. Շու­տով կլի­նի նոր եր­կինք և նոր եր­կիր, որ­տեղ կբնակ­վի ար­դա­րու­թյու­նը։ Տերն ինձ հրա­հան­գել է, որ մեր ֆի­զի­կա­կան, մտա­վոր և բա­րո­յա­կան ու­ժե­րը Սուրբ Հո­ գու ա­ռաջ­նոր­դու­թյամբ կկրթվեն ի­րա­կա­նաց­նե­լու գործն ա­մե­նայն մաք­րու­թյամբ, ա­մե­նայն ա­ռա­քի­նու­թյամբ, ա­ռանց սա­տա­նա­յի հմտու­թյուն­նե­րի որևէ նշույ­լի ներ­ մուծ­ման, ո­րը կփչաց­նի Քրիս­տո­սի՝ մեզ թո­ղած օ­րի­նա­կը։ Այն ու­ժե­րը և­ ու­նա­կու­ թյուն­նե­րը, ո­րոնք սրբա­գործ­վել են ար­դա­րու­թյամբ, կգոր­ծած­վեն, կհզո­րա­նան և կ­պատ­րաստ­վեն ա­նե­լու Երկն­քի նա­խան­շած գոր­ծը։ Նա, ով ի­րեն վստահ­ված եր­կու տա­ղանդն օգ­տա­գոր­ծել է իր կյան­քում, ա­պա­ գա կյան­քում ցույց կտա, որ իր տա­ղանդ­նե­րը չեն փչա­ցել։ Դրանք կօգ­տա­գործ­ վեն ա­պա­գա կյան­քի ա­վե­լի լայն ու ա­վե­լի վսեմ ծրագ­րում։ Յու­րա­քանչ­յուր մար­դու վստահ­ված է իր գոր­ծը։ Նրանք, ով­քեր հա­ղոր­դա­կից են աստ­վա­ծա­յին բնու­թյա­նը՝ աշ­խար­հի մեջ ցան­կու­թյու­նից ե­ղած ա­պա­կա­նու­թյու­նից հե­ռու փախ­չե­լով, մաք­ րա­գործ­ված կյանք կապ­րեն ա­վե­լի բարձր կյան­քին նա­խա­պատ­րաստ­վե­լու այս ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նում։ Նրանք սկսում են ապ­րել երկ­նա­յին կար­գու­կա­նո­նին հա­ մա­պա­տաս­խան կյանք այս­տեղ՝ ներքևում, և­ ի­րենց հետ տա­նում են աստ­վա­ծա­ յին բնու­թյու­նը գոր­ծի յու­րա­քանչ­յուր փուլ։ Ոչ մի խա­բե­բա տեղ չու­նի երկ­նա­յին պա­լատ­նե­րում։ Ո՛չ մի կեղ­ծա­վոր, ո՛չ մի սու­տա­սան, ո՛չ մի շնա­ցող, ո՛չ մի դա­ժան մարդ այն­տեղ չի լի­նե­լու։ Նրանք եր­բեք չեն տես­նի Նրա ե­րե­սը։ Երբ Քրիս­տո­սը գա, Նա կվերց­նի նրանց, ով­քեր մաք­րա­գոր­ծել են ի­րենց հո­գի­նե­ րը` հնա­զանդ­վե­լով ճշմար­տու­թյա­նը։ Այ­սօր­վա ակ­տիվ կյանք վա­րող­նե­րից ո­մանք գե­րեզ­ման կմտնեն, ո­մանք կեն­դա­նի կմնան և կ­փոխ­վեն, երբ Քրիս­տո­սը գա։ Այս մահ­կա­նա­ցու մար­դիկ կհագ­նեն ան­մա­հու­թյու­նը, և հի­վան­դու­թյուն­նե­րի են­թա­կա այս ա­պա­կան­ված մար­մին­նե­րը կվե­րա­փոխ­վեն մահ­կա­նա­ցուից ան­մա­հի։ Այն ժա­ մա­նակ մենք կօժտ­վենք ա­վե­լի վսեմ բնույ­թով։ Ճշ­մար­տու­թյա­նը հնա­զանդ­վե­լով՝ ի­րենց հո­գի­նե­րը մաք­րա­գոր­ծող բո­լոր մարդ­կանց մար­մին­նե­րը կփա­ռա­վոր­վեն: Եր­կին­քը լի է Աստ­ծո փառ­քով։ Այն կարթ­նաց­նի շատ ե­րի­տա­սարդ­նե­րի և հա­սուն տա­րի­քի մարդ­կանց՝ հոգևո­րա­պես հա­մար­յա կաթ­վա­ծա­հար ե­ղած զգա­յա­րան­ նե­րը, կքան­դի նրանց տի­րած հնա­րա­միտ մո­լո­րեց­նո­ղի կա­խար­դան­քը, որ­պես­ զի տես­նեն, թե ինչ կո­րուստ­ներ են կրում՝ չօգ­տա­գոր­ծե­լով ի­րենց մտքի, հո­գու և­ ու­ժի ողջ զո­րու­թյունն Աստ­ծո պատ­վի­րան­նե­րը կա­տա­րե­լու հա­մար, ան­կեղ­ծո­րեն չօգ­տա­գոր­ծե­լով ի­րենց պարգև­նե­րը, ո­րոնք կա­րող էին ձեռք բե­րել սրբա­գործ­ված հոգևոր գոր­ծու­նեու­թյան մեջ՝ պատ­րաստ լի­նե­լու դառ­նալ ար­քա­յա­կան ըն­տա­նի­ քի ան­դամ­ներ՝ կա­տա­րե­լա­գոր­ծե­լով ի­րենց քրիս­տո­նեա­կան բնա­վո­րու­թյու­նը՝ այն վերևում վսեմ կի­րառ­ման ար­ժա­նաց­նե­լու հա­մար։ Ձե­ռա­գիր 36, 1906թ․ մար­տի 24, «­Լուրջ նա­խազ­գու­շա­ցում»։

89

մարտ

25 Քրիս­տո­սը սո­վո­րեց­նում էր բնու­թյան օ­րի­նա­կով

Իսկ ե­թե հան­դի խո­տը, որ այ­սօր կա և­է­գուց փռան մեջ է գցվում, Աստ­ված այն­ պես է հագց­նում, ո՞ր­քան ևս­ա­ռա­վել ձեզ, թե­րա­հա­վատ­ներ։ Ղու­կաս 12.28: Աստ­ված խրա­խու­սում է մեզ ծա­նո­թա­նալ Իր աշ­խա­տան­քին բնու­թյան մի­ջո­ցով։ Նա կա­մե­նում է, որ մեր մտքերն ար­հես­տա­կա­նի ու­սում­նա­սի­րու­թյու­նից ուղ­ղենք դե­պի բնա­կա­նը։ Մենք սա ա­վե­լի լավ կհաս­կա­նանք, երբ մեր աչ­քե­րը բարձ­րաց­ նենք Աստ­ծո բլուր­նե­րի վրա և զն­նենք այն գոր­ծե­րը, ո­րոնք Նրա ձեռքն է ա­րա­ րել։ Դրանք Աստ­ծո գործն են։ Նրա ձեռքն է ձու­լել սա­րե­րը և­ այժմ էլ պա­հում է դրանք ի­րենց տե­ղում, որ­պես­զի չշարժ­վեն, մինչև Ին­քը չհրա­մա­յի։ Քա­մին, արևը, անձրևը, ձյու­նը և սա­ռույ­ցը Նրա ծա­ռա­յող­ներն են, որ կա­տա­րում են Նրա կամ­քը։ Արդ­յոք զար­մա­նա­լի՞ է, որ Քրիս­տո­սը, Ով ա­րա­րել է ա­մեն ինչ, ընտ­րում է բաց եր­կին­քը որ­պես Իր սրբա­րան, որ ցան­կա­նում է շրջա­պատ­ված լի­նել Իր ա­րար­ ման գոր­ծե­րով: Հի­սուսն Իր հոգևոր դա­սե­րը կա­ռու­ցում էր բնու­թյան վրա, ո­րի հետ Նրա ունկն­դիր­նե­րը ծա­նոթ էին։ Նա դա օգ­տա­գոր­ծում էր ճշմար­տու­թյու­նը ներ­կա­յաց­նե­լու հա­մար։ Նա քա­ղում էր շու­շան­նե­րը, դաշ­տի ծա­ղիկ­նե­րը և տա­լիս դրանք փոք­րիկ ե­րե­խա­նե­րին, և­ այս պարզ գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րով հռչա­կում էր Իր Խոս­քի ճշմար­տու­թյու­նը։ Աստ­ծո Խոս­քը և մեզ շրջա­պա­տող բնու­թյու­նը մեր դա­սա­ գիրքն են։ Աստ­ված մեր զգա­յա­րան­նե­րի առջև սփռել է բնու­թյան գե­ղեց­կու­թյու­նը և հա­ճույ­քով ու հայ­րա­կան ու­րա­խու­թյամբ հետևում է Իր զա­վակ­նե­րին, երբ նրանք հիա­նում են ի­րենց շրջա­պա­տի գե­ղեց­կու­թյամբ։ Ծա­ռե­րի ար­մատ­ներն ի­րա­կա­նաց­նում են կրկնա­կի գոր­ծո­ղու­թյուն։ Դրանք ի­րենց բե­ղիկ­նե­րով ա­մուր կառ­չում են հո­ղին, միև­նույն ժա­մա­նակ ստա­նում ցան­ կա­լի սնուն­դը։ Նույ­նը կա­տար­վում է նաև քրիս­տոն­յա­յի հետ։ Երբ ի­րա­կա­նա­նում է նրա միա­բա­նու­թյու­նը Քրիս­տո­սի՝ մայր ցո­ղու­նի հետ, երբ նա սնվում է Նրա­նից, հոգևոր զո­րու­թյան հո­սանք­ներ են փո­խանց­վում ճյու­ղե­րին։ Կ­թա­ռա­մե՞ն երբևէ նման ճյու­ղե­րի տերև­նե­րը։ Եր­բե՛ք։ Այն­քան ժա­մա­նակ, որ­քան հո­գին ձգտում է Քրիս­տո­սին, քիչ վտանգ կա, որ տերև­նե­րը կթոշ­նեն, կթա­ռա­մեն և կ­քայ­քայ­վեն։ Եվ փո­թոր­կի նման ներ­խու­ժող փոր­ձու­թյուն­ներն ար­մա­տա­խիլ չեն ա­նի նրան։ Քրիս­ տոն­յան իր գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի դրդա­պատ­ճառն ստա­նում է իր Փրկ­չի նկատ­մամբ խո­րը սի­րուց։ Նրա սերն իր Տի­րոջ հան­դեպ ճշմա­րիտ է և սուրբ։ Եվ կեն­սա­սեր ու սի­րա­լիր քրիս­տոն­յա­յի մա­սին է Քրիս­տոսն ա­սում․ «­Դուք եք Իմ վկա­նե­րը» (Ե­սա­յիա 43․10): Նրանք, ով­քեր փա­խել են Աստ­ծո մոտ ա­պաս­տա­նի հա­մար, ով­քեր հա­վա­տա­ցել են երկն­քից ու­ղարկ­ված լու­րին, ով­քեր հա­վա­տում են այն հա­վաս­տիաց­մա­նը, որ ե­թե խոս­տո­վա­նեն ի­րենց մեղ­քե­րը, Նա հա­վա­տա­րիմ է և­ ար­դար, որ­պես­զի նե­րի և մաք­րի նրանց ա­մեն մեղ­քե­րից։ Մեր Տերն Իր խոսքն է տվել Իր ողջ մե­ծու­թյամբ և­ ան­սահ­մա­նու­թյամբ, որ նե­րում և խա­ղա­ղու­թյուն կշնոր­հի բո­լոր նրանց, ով­քեր Իր մոտ կգան Հի­սու­սի ա­նու­նով։ Ձե­ռա­գիր 16, 1897թ․ մար­տի 25, «Կր­թու­թյան սկզբունք­նե­րը»։

90

մարտ

26

Մեր քրիս­տո­նեա­կան փոր­ձա­ռու­թյու­նը պետք է կեն­դա­նա­նա

Ես խրատ եմ տա­լիս քեզ, Ին­ձա­նից կրա­կում փորձ­ված ոս­կի առ, որ հարս­տա­ նաս, և ս­պի­տակ հան­դերձ­ներ՝ որ հագ­նես, որ քո մեր­կու­թյան ա­մո­թը չերևա, և դեղ դիր աչ­քե­րիդ, որ տես­նես։ Ես ո­րոնց որ սի­րում եմ, հան­դի­մա­նում եմ, և խ­րա­տում եմ, ու­րեմն ջանք ա­րա և­ա­պաշ­խա­րիր։ Հայտ­նու­թյուն 3.18, 19: Մեր գի­տակ­ցու­թյու­նը պետք է մաքր­վի մե­ռած գոր­ծե­րից, որ­պես­զի ծա­ռա­յի կեն­ դա­նի Աստ­ծուն։ Սր­բա­ցու­մը նշա­նա­կում է կա­տար­յալ սեր, կա­տար­յալ հնա­զան­ դու­թյուն, լիար­ժեք հա­մա­պա­տաս­խա­նու­թյուն Աստ­ծո կամ­քին։ Ե­թե մեր կյան­քը հա­մա­պա­տաս­խա­նի Քրիս­տո­սի կյան­քին մտքի, հո­գու և մարմ­նի սրբա­գործ­մամբ, մեր օ­րի­նա­կը զո­րեղ ազ­դե­ցու­թյուն կու­նե­նա աշ­խար­հի վրա։ Մենք կա­տար­յալ չենք, սա­կայն մեր ա­ռա­վե­լու­թյունն է հե­ռա­նալ մեղ­քի և­ ես-ի խճճվա­ծու­թյու­նից և շա­րու­նա­կել մո­տե­նալ կա­տա­րե­լու­թյա­նը: Մե­ծա­գույն հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րը, բարձր ու սուրբ ձեռք­բե­րում­նե­րը հա­սա­նե­լի են նրանց, ով­քեր ու­նեն ճշմա­րիտ հա­վատ։ Չ­պե՞տք է մենք դեղ դնենք մեր աչ­քե­ րին, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նանք տար­բե­րա­կել ա­մեն հիաս­քանչ բան, որ գտնվում է մեր առջև։ Ին­չո՞ւ հա­մառ ջա­նա­սի­րու­թյամբ չենք ա­ղո­թում՝ շարժ­վե­լով ա­ռաջ և դե­պի վեր՝ հաս­նե­լու սրբու­թյան չա­փա­նիշ­նե­րին։ Մենք Աստ­ծո գոր­ծա­կից­ներ ենք և պետք է ներ­դաշ­նա­կու­թյան մեջ գոր­ծենք միմ­յանց և Աստ­ծո հետ, քա­նի որ «Աստ­ ված է՝ որ ներ­գոր­ծում է» մե­զա­նում «կա­մե­նալն էլ՝ ա­նելն էլ Իր հա­ճու­թյան պես»: Տե­րը հա­ճույք չի ստա­նում մեզ հոգևո­րա­պես թույլ տես­նե­լիս։ «Աստ­ված, որ ա­սաց, թե խա­վա­րից լույս ծա­գի, Ին­քը մեր սրտե­րի մեջ ծա­գեց­րեց՝ Աստ­ծո փառ­ քի գի­տու­թյան լու­սա­վո­րու­թյու­նը տա­լու հա­մար Հի­սուս Քրիս­տո­սի դեմ­քում։ Բայց այս գանձն ու­նենք հո­ղի ա­նոթ­նե­րում, որ զո­րու­թյան գե­րա­զան­ցու­թյու­նը Աստ­ծու­նը լի­նի, և­ ոչ թե մե­զա­նից»։ Մենք կհան­դի­պենք հա­կա­մար­տու­թյուն­նե­րի և փոր­ձու­ թյուն­նե­րի, սա­կայն չպետք է ձա­խո­ղենք կամ հու­սալք­վենք: Աստ­ված կա­րող է պատ­վի ար­ժա­նա­նալ միայն այն դեպ­քում, երբ Նրան դա­վա­ նող­նե­րը հա­մա­պա­տաս­խա­նում են Նրա պատ­կե­րին։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է աշ­խար­ հին ներ­կա­յաց­նել սրբու­թյան գե­ղեց­կու­թյու­նը: Մենք Աստ­ծո քա­ղա­քի դար­պաս­նե­ րից ներս չենք մտնի, մինչև մեր մեջ չկա­տա­րե­լա­գոր­ծենք Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­ թյու­նը։ Ե­թե Աստ­ծո հան­դեպ վստա­հու­թյամբ ձգտենք սրբա­գործ­ման, կստա­նանք այն։ Հե­տո, որ­պես Քրիս­տո­սի վկա­ներ՝ պետք է ի­մաց տանք աշ­խար­հին, թե ինչ է մեր մեջ գոր­ծել Աստ­ծո շնոր­հը։ Ա­մե­նա­մեծ ան­հանգս­տու­թյու­նը, որ կա­րող ենք ու­նե­նալ, ա­նո­րո­շու­թյունն է։ Աստ­ ծո օրհ­նու­թյուն­նե­րի ըն­դու­նու­մը բե­րում է ար­դա­րու­թյուն ու խա­ղա­ղու­թյուն։ Ար­ դա­րու­թյան պտու­ղը հա­վի­տե­նա­կան խա­ղա­ղու­թյունն է ու վստա­հու­թյու­նը։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է ու­նե­նալ պար­զու­թյուն, աստ­վա­ծան­ման ան­կեղ­ծու­թյուն և­երկն­քից բխող ի­մաս­տու­թյուն։ Մեր քրիս­տո­նեա­կան փոր­ձա­ռու­թյու­նը պետք է կեն­դա­նու­ թյուն ստա­նա բա­րե­պաշ­տու­թյամբ և տո­գոր­ված լի­նի աստ­վա­ծա­յին կյան­քով։ Ձե­ ռա­գիր 38, 1899թ․ մար­տի 26, «Աստ­ծո կամ­քը ձեր վե­րա­բեր­յալ»։

91

մարտ

27

Հանձ­նա­րա­րու­թյու­նը մերն է

Բայց դուք զո­րու­թյուն կառ­նեք՝ երբ որ Հո­գին ձեզ վրա կգա, և Իմ վկա­նե­րը կլի­ նեք Ե­րու­սա­ղե­մում և բո­լոր Հրեաս­տա­նի և Սա­մա­րիա­յի մեջ մինչև երկ­րի ծայ­ րե­րը։ Գործք ա­ռա­քե­լոց 1.8: Երբ խա­չի վրա հո­գին ա­վան­դե­լիս Քրիս­տո­սը բա­ցա­կան­չեց՝ «­Կա­տար­վեց», տա­ճա­րի վա­րա­գույրն ամ­բողջ եր­կայն­քով մեկ եր­կու մա­սի բա­ժան­վեց։ Հրեա­կան զո­հա­բե­րու­թյուն­նե­րի և­ ըն­ծա­նե­րի հա­մա­կար­գի անհ­րա­ժեշ­տու­թյու­նը դա­դա­րեց։ Հե­րո­սը հան­դի­պեց նա­խա­կեր­պա­րին Նրա մահ­վան մեջ, Ում այդ զո­հա­բե­րու­թյուն­ նե­րը մատ­նան­շում էին։ Բաց­վեց մի նոր և կեն­դա­նի ճա­նա­պարհ, ո­րով հրեա­ներն ու հե­թա­նոս­նե­րը, կապ­ված­ներն ու ա­զատ­նե­րը կա­րող էին գալ Աստ­ծո մոտ և նե­ րում ու խա­ղա­ղու­թյուն գտնել։ Քրիս­տո­սը պետք է մե­ծար­վի որ­պես աշ­խար­հի Փր­կագ­նող։ Նա պետք է հռչակ­վի որ­պես Աստ­ծո Գառ, Ով վեր ա­ռավ աշ­խար­հի մեղ­քը։ Փր­կի­չը հայ­տա­րա­րեց․ «­Բայց դուք զո­րու­թյուն կառ­նեք՝ երբ որ Հո­գին ձեզ վրա կգա, և Իմ վկա­նե­րը կլի­նեք Ե­րու­ սա­ղե­մում և բո­լոր Հրեաս­տա­նի և Սա­մա­րիա­յի մեջ մինչև երկ­րի ծայ­րե­րը» (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 1․8)։ Այս եր­կի­րը լքե­լուց ա­ռաջ Քրիս­տո­սի վեր­ջին գոր­ծո­ղու­թյունն Իր դես­պան­նե­րին Իր ճշմար­տու­թյամբ աշ­խարհ գնալ հանձ­նա­րա­րելն էր։ Նրա վեր­ջին խոս­քե­րը միտ­ ված էին ա­շա­կերտ­նե­րին տպա­վո­րե­լու այն մտքով, որ ի­րենց է վստահ­ված աշ­ խար­հի հա­մար նա­խա­տես­ված Երկն­քի լու­րը։ Հնա­զանդ­վե­լով Փրկ­չի հրա­հան­գին՝ ա­շա­կերտ­նե­րը վե­րա­դար­ձան Ե­րու­սա­ղեմ և­այն­տեղ սպա­սե­ցին Սուրբ Հո­գու խոս­ տաց­ված հեղ­մա­նը։ Երկ­նա­յին էակ­նե­րը հա­մա­գոր­ծակ­ցում էին նրանց հետ և զո­ րու­թյուն էին տա­լիս նրանց տված լու­րին։ Սուրբ Հո­գին արդ­յու­նա­վե­տու­թյուն էր տա­լիս նրանց ա­վե­տա­րան­չա­կան ջան­քե­րին, և մի ան­գամ, ըն­դա­մե­նը մեկ օ­րում ե­րեք հա­զար հո­գի մկրտվե­ցին։ Պո­ղո­սը, ով հրաշ­քով սար­սա­փե­լի հա­լած­չից վե­րա­ փոխ­վել էր ե­ռան­դուն հա­վա­տաց­յա­լի, ըն­դուն­վեց որ­պես ա­շա­կերտ։ Նրան վստահ­ վեց յու­րա­հա­տուկ ա­ռա­քե­լու­թյուն՝ հե­թա­նոս­նե­րին լու­րը տա­նե­լու գոր­ծը։ Հով­հան­նե­սին, ով Քրիս­տո­սի վկա­յու­թյա­նը հա­վա­տա­րիմ լի­նե­լու պատ­ճա­ռով աք­սոր­ված էր Պատ­մոս կղզի, տրվեց ե­կե­ղե­ցու հա­մար նա­խա­տես­ված յու­րա­հա­ տուկ լույ­սը։ Իր աք­սո­րա­վայ­րում նա տե­սավ փա­ռա­վոր­ված Փրկ­չին, և տե­սավ ա­վե­լի պարզ ու հստակ, քան նախ­կի­նում երբևէ, թե ինչ էր լի­նե­լու այս երկ­րագն­դի պատ­մու­թյան ա­վար­տին։ Նա տե­սավ Աստ­ծո ո­ղոր­մու­թյու­նը, քնքշու­թյու­նը և սե­ րը՝ միա­խառն­ված Նրա սրբու­թյան, ար­դա­րու­թյան և զո­րու­թյան հետ։ Նա տե­սավ մե­ղա­վոր­նե­րին, ով­քեր Հայր էին գտնում Նրա մեջ, Ու­մից նրանք ի­րենց մեղ­քե­րի պատ­ճա­ռով վա­խե­նում էին։ Ո­ղոր­մու­թյունն ու ճշմար­տու­թյու­նը հան­դի­պե­ցին, ար­դա­րու­թյունն ու խա­ղա­ղու­թյու­նը համ­բու­րե­ցին միմ­յանց։ Աստ­ծուց մեր մեղ­քե­ րի պատ­ճա­ռով փախ­չե­լու փո­խա­րեն՝ մենք վա­զում ենք Նրա ձեռ­քե­րի մեջ պաշտ­ պա­նու­թյան և ներ­ման հա­մար։ Գա­հը, ո­րը մեր զար­հու­րանքն էր մեր ան­հա­վա­ տու­թյան ժա­մա­նակ, ա­պաշ­խա­րե­լիս դառ­նում է մեր ա­պաս­տա­նը։ Ձե­ռա­գիր 38, 1905թ․ մար­տի 27, «­Քա­ջա­ցե՛ք»։

92

Աստ­ված Իր ժո­ղովր­դի հետ է

մարտ

28

Եվ Իս­րա­յե­լի որ­դի­քը պի­տի պա­հեն շա­բա­թը, որ հա­վի­տե­նա­կան ուխտ ա­նեն։ Նա հա­վի­տե­նա­կան նշան է Իմ և Իս­րա­յե­լի որ­դի­նե­րի մեջ­տե­ղը։ Ե­լից 31.16, 17: Մենք ըստ պատ­շա­ճի չենք ու­սում­նա­սի­րում Սուրբ Գիր­քը։ Մեր ժա­մա­նակն ա­ռօր­յա ինչ-ինչ բա­նե­րի ու­սում­նա­սի­րու­թյան վրա վատ­նե­լու փո­խա­րեն՝ մենք պետք է նվի­րենք այդ ժա­մա­նա­կը Սուրբ Գր­քի ու­սում­նա­սի­րու­թյա­նը։ Մեզ անհ­րա­ ժեշտ է ծնկած գալ Աստ­ծո ա­ռաջ մեր Աստ­վա­ծաշն­չով և Աստ­ծուց ի­մաս­տու­թյուն խնդրել ճշմար­տու­թյան գան­ձե­րը հաս­կա­նա­լու հա­մար։ Մենք չենք կա­րող ա­մուր լի­նել, մինչև սա չա­նենք, ո­րով­հետև մեր մեջ ե­ղած ա­մեն բան, ին­չը կա­րող է սա­ սան­վել, կսա­սան­վի: Սա­տա­նան հսկում է, թե երբ է միտքն ան­պաշտ­պան, որ­պես­զի տի­րի դրան։ Մենք չպետք է ան­տեղ­յակ լի­նենք նրա հնարք­նե­րից, ոչ էլ կա­րիք կա չա­փից դուրս վա­խե­նալ և ճնշ­վել դրան­ցից։ Եվ քա­նի որ նա ու­նի խելք, ժա­մա­նա­կին լույ­սի հրեշ­ տակ լի­նե­լով, նրան հա­ճույք է պատ­ճա­ռում, որ ին­քը ներ­կա­յաց­վում է իբրև եղջ­ յուր­ներ և սմ­բակ­ներ ու­նե­ցող մե­կը: Նրանց, ով­քեր վստա­հում են ի­րենց սե­փա­կան խել­քին, սա­տա­նան կհա­վա­տաց­նի, թե կա­րող են ուղ­ղել Սուրբ Գիր­քը։ Դուք այս ան­հա­վա­տար­մու­թյա­նը կհան­դի­պեք բարձ­րաս­տի­ճան մա­կար­դակ­նե­րում։ Ձեզ հար­կա­վոր է Աստ­ծո Սուրբ Հո­գու՝ աստ­վա­ծա­յին զո­րու­թյան հա­մա­գոր­ծակ­ցու­ թյու­նը, որ­պես­զի նկա­տեք այն ծու­ղա­կը, ո­րը չա­րը պատ­րաս­տում է, և փախ­չեք դրա­նից։ Նա պատ­րաստ­վում է գե­րու­թյան վերց­նել կրո­նա­կան աշ­խար­հին (տե՛ս Բ Թե­սա­ղո­նի­կե­ցիս 2․11)։ Ինչ­պե՞ս են նրանք հա­մար­ձակ­վում ի­րենց սրբա­պիղծ ձեռ­ քե­րը հասց­նել Սուրբ Գր­քին։ Մենք պետք է Տի­րոջ Շա­բաթն ա­ռա­ջին գիծ բե­րենք։ Այն այն­քա՜ն պար­զո­րոշ է և­այն­քա՜ն վճռա­կան։ Այն նշան է, ո­րը Տի­րոջ զա­վակ­նե­ րին տա­րան­ջա­տում է աշ­խար­հի զա­վակ­նե­րից: Մենք չգի­տենք, թե երբ կա­ռանձ­նաց­վենք որ­պես օ­րեն­քին չհնա­զանդ­վող քա­ ղա­քա­ցի­ներ, քա­նի որ օ­դի զո­րու­թյան իշ­խա­նը տի­րում է մարդ­կանց մտքե­րին։ Մենք կա­րող ենք ընտ­րել ներ­կա­յիս իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին հնա­զանդ­վելն ու ա­նար­ գել Աստ­ծուն կամ անհ­նա­զանդ գտնվել ներ­կա­յիս իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին ու պատ­ վել Աստ­ծուն։ Երբ հնա­զանդ­վում ենք Աստ­ծուն, Նրա Սուրբ Հո­գին հանգ­չում է մեզ վրա, և մենք չենք պայ­քա­րում մեր սե­փա­կան պնդում­նե­րով, այլ «Գր­ված է» պնդմամբ։ Այն ա­մե­նը, ինչ մենք պետք է ա­նենք, չոր­րորդ պատ­վի­րա­նին վե­րա­ դառ­նալն է։ Կար­դա­ցե՛ք Հի­սուս Քրիս­տո­սի վկա­յու­թյու­նը, որ փոք­րիկ կետ ան­գամ չպետք է փո­փոխ­վի, այլ պետք է մնա ճիշտ այն­պես, ինչ­պես գրվել է Աստ­ծո մա­տով քա­րե տախ­տակ­նե­րի վրա։ Մենք պետք է սի­րենք ճշմար­տու­թյու­նը, ո­րով­հետև այն ճշմար­տու­թյուն է։ Դրա­նից պարզ երևում է, թե այս հար­ցում մենք Աստ­ծո կող­մո՞ւմ ենք, թե՞ ոչ։ Դուք կա­րող եք կանչ­վել դա­տա­րան, և­այս ար­տա­կարգ ի­րա­վի­ճակ­նե­ րում հի­շե՛ք Փրկ­չի խոստ­ման մա­սին․ «Ես այն­տեղ եմ»։ Մենք չենք կա­րող կանգ­նել սո­ղա­ցող ա­վա­զի վրա, սա­կայն կա­րո՛ղ ենք կանգ­նել և հեն­վել Քրիս­տոս Հի­սու­սի վրա։ Եվ մենք կկանգ­նենք այն­տեղ, թե­կուզ և­ողջ աշ­խար­հը դիր­քա­վոր­վի մեր դեմ: Աստ­ված ուխ­տել է, և Նա Իր ժո­ղովր­դի հետ կլի­նի։ Ձե­ռա­գիր 11, 1893թ․ մար­տի 28, «Քն­նե՛ք Սուրբ Գիր­քը»։ 93

մարտ

29

Շա­րու­նա­կա­կան ա­ռա­ջա­դի­մու­թյուն

Եղ­բարք, ես իմ ան­ձը չեմ հա­մա­րում, որ հա­սած լի­նեմ, բայց մեկ բան կա, հետևի բա­նե­րը մո­ռա­նա­լով, դե­պի ա­ռա­ջի լի­նող­ներն եմ նկրտում։ Հետևում եմ դե­պի նպա­տա­կը՝ Աստ­ծո վե­րին կո­չու­մի մրցա­նա­կին Քրիս­տոս Հի­սու­սու­մը։ Փի­լիպ­ պե­ցիս 3.13, 14: Քրիս­տո­նեու­թյուն դա­վա­նող յու­րա­քանչ­յու­րի պար­տա­կա­նու­թյունն է իր մտքե­ րը բա­նա­կա­նու­թյան վե­րահս­կո­ղու­թյան տակ պա­հե­լը, ի­րեն ու­րախ և­ եր­ջա­նիկ լի­նել պար­տա­վո­րեց­նե­լը։ Որ­քան էլ դա­ռը լի­նի նրա վշտի պատ­ճա­ռը, նա պետք է Աստ­ծով հանգս­տու­թյան և խա­ղա­ղու­թյան հո­գի զար­գաց­նի իր մեջ։ Որ­քա՜ն բու­ ժիչ է Քրիս­տոս Հի­սու­սի մեջ ե­ղած հանգս­տու­թյու­նը, որ­քա՜ն թանկ է Քրիս­տո­սի խա­ղա­ղու­թյան ազ­դե­ցու­թյու­նը, որ­քա՜ն մեղ­մաց­նող է այն ճնշված հո­գու հա­մար։ Որ­քան խա­վար լի­նեն նրա հե­ռան­կար­նե­րը, թող նա իր մեջ փայ­փա­յի լա­վին հու­ սա­լու հո­գի։ Հու­սա­հա­տու­թյամբ ո­չինչ ձեռք չի բեր­վում, այլ շատ բան կոր­չում է։ Երբ ու­րա­խու­թյու­նը, խա­ղաղ հաշտ­վա­ծու­թյու­նը և խա­ղա­ղու­թյունն ու­րիշ­նե­րին եր­ջա­նիկ ու ա­ռողջ են դարձ­նում, այն մեծ օ­գուտ է բե­րում մար­դուն։ Տխ­րու­թյունն ու վատ բա­նե­րի մա­սին խո­սե­լը խրա­խու­սում է ա­նա­խորժ դեպ­քե­րը՝ մարդ­կանց վրա բե­րե­լով ա­նա­խորժ արդ­յունք։ Աստ­ված ցան­կա­նում է, որ մենք մո­ռա­նանք այս ա­մե­նը, նա­յենք ոչ թե ներքև, այլ վե՛ր, միշտ վե՛ր։ Տխ­րու­թյու­նը մեռց­նում է ար­յան շրջա­նա­ռու­թյունն ա­նոթ­նե­րում և նյար­դե­րում, ինչ­պես նաև ար­գե­լա­կում է լյար­դի գոր­ծու­նեու­թյու­նը։ Այն խո­չըն­դո­տում է մար­սո­ ղու­թյան և ս­նուց­ման գոր­ծըն­թաց­նե­րը և­ ու­նի ողջ հա­մա­կար­գի ոսկ­րա­ծու­ծը չո­ րաց­նե­լու մի­տում: Աստ­ծո նպա­տակ­նե­րը հա­ճախ քո­ղարկ­ված են ա­ռեղծ­վա­ծի տակ, դրանք ա­նըմբռ­ նե­լի են սահ­մա­նա­փակ մտքե­րի հա­մար, սա­կայն Նա, Ով տես­նում է վեր­ջը հենց սկզբից, մե­զա­նից լավ գի­տի։ Այն, ինչ մենք պետք է ա­նենք, մեզ երկ­րայ­նու­թյու­նից մաք­րելն ու մեր քրիս­տո­նեա­կան բնա­վո­րու­թյու­նը կա­տա­րե­լա­գոր­ծելն է, որ­պես­զի մեզ վրա հագց­վի Քրիս­տո­սի ար­դա­րու­թյան հան­դեր­ձը: Հա­վա­տը, համ­բե­րա­տա­ րու­թյու­նը, եր­կայ­նամ­տու­թյու­նը, երկ­նա­յին մտքին տի­րա­պե­տե­լը, ձեր երկ­նա­յին ի­մաս­տուն Հո­րը վստա­հե­լը այն կա­տար­յալ բող­բոջ­ներն են, ո­րոնք հա­սու­նա­նում են ամ­պա­մա­ծու­թյան, հիաս­թա­փու­թյան և ծանր կո­րուստ­նե­րի պայ­ման­նե­րում: Կան­խա­տես­ման կարգն Իր ժո­ղովր­դի առն­չու­թյամբ ա­ռա­ջըն­թացն է, ա­ռա­ջա­դի­ մու­թյու­նը։ Շա­րու­նա­կա­կան ա­ռա­ջա­դի­մու­թյու­նը սրբու­թյան ճա­նա­պարհն է, որն ա­վե­լի ու ա­վե­լի է բարձ­րա­նում Աստ­ծո ճա­նա­չո­ղու­թյան և սի­րո մեջ: Աստ­ված չի փոխ­վում. Նա նույնն է ե­րեկ, այ­սօր և հա­վիտ­յան։ Մեր բո­լոր ա­ղոթք­նե­րում պետք է գոր­ծի հա­վա­տը, քա­նի որ այն չի կորց­րել իր զո­րու­թյու­նը, ոչ էլ խո­նարհ հնա­զան­ դու­թյունն՝ իր պարգևատ­րու­թյու­նը։ Մեր եղ­բայր­նե­րը, ով­քեր հայ­տա­րա­րում են, որ հա­վա­տում են ճշմար­տու­թյա­նը, ե­թե ի ցույց դնեին ի­րենց հա­վատն ի­րենց գոր­ծե­ րով, նրանք կպատ­վեին Աստ­ծուն և կ­կա­րո­ղա­նա­յին հա­մո­զել շատ հո­գի­նե­րի, որ ի­րենք ու­նեն ճշմար­տու­թյու­նը, քա­նի որ ի­րենց հա­վա­տի և հ­նա­զան­դու­թյան հա­ մե­մատ կգի­տակ­ցեին Աստ­ծո խոս­տում­նե­րի ի­րա­կա­նա­ցու­մը և կօժտ­վեին վերևից տրված զո­րու­թյամբ։ Նա­մակ 1, 1883թ. մար­տի 29, Ջ․ Ն․ Էնդր­յու­սին, մեր ա­ռա­ջին ա­վե­տա­րան­չին, ով մա­հա­նում էր տու­բեր­կուլ­յո­զից Շ­վեյ­ցա­րիա­յում։ 94

մարտ

Մեր ու­սում­նա­սի­րու­թյունն այս­տեղ եվ­ա­պա­գա­յում

30

Որ նոր ե­կող դա­րե­րում հա­վիտ­յան ցույց տա Իր շնորհ­քի գե­րա­զանց մե­ծու­թյու­ նը։ Ե­փե­սա­ցիս 2.7: Անհ­նա­զան­դու­թյու­նը փա­կել է լայ­նա­ծա­վալ գի­տու­թյան դու­ռը, ո­րը կա­րե­լի էր ձեռք բե­րել Աստ­ծո Խոս­քից։ Հա­վի­տե­նու­թյան մեջ մենք կսո­վո­րենք այն, ին­չը կբա­ցեր մեր ըն­կա­լու­նա­կու­թյու­նը, ե­թե մենք ստա­նա­յինք լու­սա­վո­րու­թյուն, ո­րը հնա­րա­վոր կդարձ­ներ մեզ հա­մար այդ գի­տու­թյան յու­րա­ցումն այս­տեղ։ Իսկ ըն­ կա­լու­մը նշա­նա­կում է հնա­զան­դու­թյուն Աստ­ծո բո­լոր պատ­վի­րան­նե­րին։ Աստ­ծո կա­ռա­վար­ման ծրա­գի­րը կհաս­կաց­վեր։ Երկ­նա­յին աշ­խարհն իր շնոր­հի և փառ­քի սրահ­նե­րը կբա­ցեր ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար։ Մար­դիկ միան­գա­մայն տար­բեր կլի­նեին նրա­նից, ինչ այժմ են տես­քով, խոս­քով, եր­գով, քա­նի որ ու­սում­նա­սի­րե­լով ճշմար­տու­թյան հան­քե­րը, նրանք կվե­հա­նա­յին։ Փր­կագն­ման ա­ռեղծ­վա­ծը, Աստ­ծո և Հի­սուս Քրիս­տո­սի գի­տու­թյունն Իր միջ­նոր­դա­կան բնույ­թով, Քրիս­տո­սի՝ մեր Փր­ կագ­նո­ղի մարմ­նա­ցու­մը, Նրա քա­վիչ զո­հո­ղու­թյու­նը չէին լի­նի այն­քան ա­ղոտ մեր մտքե­րում, ինչ­պես հի­մա են։ Դրանք ոչ միայն ա­վե­լի լավ կհաս­կաց­վեին, այլ նաև ա­վե­լի բարձր կգնա­հատ­վեին։ Այս թե­մա­նե­րը գոր­ծի կդնեն հա­վի­տե­նա­կան դա­րե­րի փրկված­նե­րի սրտե­րը, մտքե­րը և լե­զու­նե­րը, և դ­րանց նոր զար­գա­ցում­ներ կբա­ցա­հայտ­վեն, ո­րոնք Քրիս­ տո­սը ցան­կա­նում էր բա­ցա­հայ­տել Իր ա­շա­կերտ­նե­րին, բայց ո­րոնք ո­րո­նե­լու և ս­տա­նա­լու հա­մար նրանց հա­վա­տը չբա­վա­կա­նաց­րեց։ Հա­վի­տե­նից հա­վիտ­յանս Քրիս­տո­սի կա­տա­րե­լու­թյան և փառ­քի նոր տե­սանկ­յուն­ներ կբա­ցա­հայտ­վեն։ Վճ­ռա­կան բա­րե­պաշ­տու­թյան և տա­ղան­դի տեր մար­դիկ ըն­կա­լում են հա­վի­ տե­նա­կան ի­րա­կա­նու­թյուն­նե­րի պատ­կեր­նե­րը, սա­կայն դրանք չեն հաս­կաց­ վում, քա­նի որ տե­սա­նե­լի բա­նե­րը խա­վա­րեց­նում են ան­տե­սա­նե­լի­նե­րի փառ­ քը։ Շա­տե­րը հա­մա­րում են, թե մարդ­կանց ի­մաս­տու­թյունն ա­վե­լի բարձր է, քան երկ­նա­յին Ու­սուց­չի ի­մաս­տու­թյու­նը։ Այս­պի­սով, գան­ձեր պա­րու­նա­կող Աստ­ծո Դա­սա­գիր­քը հա­մա­րում են հնաոճ գիրք և­ան­հե­տաքր­քիր։ Սա­կայն այլ կար­ծի­քի են այն մար­դիկ, ով­քեր արթ­նու­թյուն և կեն­դա­նու­թյուն են ստա­ցել Սուրբ Հո­գուց։ Նրանք տես­նում են ան­գին գան­ձը և կ­վա­ճա­ռեն ա­մեն ինչ, որ­պես­զի գնեն այն պա­րու­նա­կող հո­ղա­մա­սը: Շա­տե­րը խմում են խղճուկ ու պղտոր աղբ­յուր­նե­րից՝ լքե­լով կեն­դա­նի ջրի աղբ­ յու­րը, Լի­բա­նա­նի մա­քուր, ձյու­նա­ճեր­մակ ջու­րը։ Սա­կայն նրանք, ով­քեր ի­րենց ու­ սում­նա­սի­րու­թյան ա­ռար­կա են դարձ­նում Աստ­ծո Խոս­քը, նրանք, ով­քեր փո­րում են՝ գտնե­լու ճշմար­տու­թյան գան­ձե­րը, կգնա­հա­տեն ու­սու­ցան­վող ծան­րակ­շիռ սկզբունք­նե­րը և կ­յու­րաց­նեն դրանք։ Որ­պես արդ­յունք՝ նրանք ան­ձամբ կլցվեն Քրիս­տո­սի Հո­գով, և Նրան նա­յե­լով՝ կվե­րա­փոխ­վեն Նրա նմա­նու­թյամբ: Նրանք, ով­քեր գնա­հա­տում են Խոս­քը, կսո­վո­րեց­նեն ա­շա­կերտ­նե­րի նման, ով­քեր նստում էին Հի­սու­սի ոտ­քե­րի մոտ և վարժ­վել էին Նրա­նից սո­վո­րե­լուն, որ­պես­զի ճա­նա­չեին Նրան, Ում ճշմար­տա­պես ճա­նա­չե­լը հա­վի­տե­նա­կան կյանք է։ Ձե­ռա­գիր 45, 1898թ․ մար­տի 30, 45, «­Թաքն­ված գան­ձը»։

95

մարտ

31

Քրիս­տո­սի սե­րը կա­պում է սրտե­րը սրտե­րին

Ա­մեն խո­նար­հու­թյու­նով և հե­զու­թյու­նով և­ եր­կայնմ­տու­թյու­նով, սի­րով ի­րար համ­բե­րե­լով։ Ե­փե­սա­ցիս 4.2: Աստ­ված սեր է։ Հոր և Որ­դու սե­րը յու­րա­քանչ­յուր հա­վա­տաց­յա­լի հատ­կա­նիշն է։ Աստ­ծո Խոսքն այն ու­ղին է, ո­րով աստ­վա­ծա­յին սե­րը հա­ղորդ­վում է մար­դուն։ Աստ­ծո ճշմար­տու­թյու­նը միջ­նորդ է, ո­րով Աստ­ված հաս­նում է մար­դու բա­նա­կա­ նու­թյա­նը։ Սուրբ Հո­գի է տրվում մար­դուն, ով աշ­խա­տում է՝ հա­մա­գոր­ծակ­ցե­լով աստ­վա­ծա­յին ու­ժե­րի հետ։ Այն վե­րա­փո­խում է միտքն ու բնա­վո­րու­թյու­նը՝ հնա­ րա­վո­րու­թյուն տա­լով մար­դուն դի­մա­նալ՝ տես­նե­լով Նրան, Ով ան­տե­սա­նե­լի է։ Կա­ տար­յալ սե­րը կա­րե­լի է վա­յե­լել միայն ճշմար­տու­թյա­նը հա­վա­տա­լու և Սուրբ Հո­գին ըն­դու­նե­լու մի­ջո­ցով: Քրիս­տոսն ա­ղո­թում էր, որ Իր ա­շա­կերտ­նե­րը գի­տակ­ցեին այն սի­րո կարևո­րու­ թյու­նը, ո­րը Նա ար­տա­հայ­տում էր՝ Իր կյանքն աշ­խար­հի հա­մար տա­լով։ Նա կա­ մե­նում էր, որ նրանք հաս­կա­նա­յին մի բան Իր ան­սահ­ման զո­հի վե­րա­բեր­յալ։ Ե­թե նրանք լիար­ժե­քո­րեն հաս­կա­նա­յին Նրա ինք­նա­զոհ սե­րը, եր­բեք չէին ընկ­նի օ­տա­ րաց­ման և վե­ճե­րի մեջ։ Ես հոր­դո­րում եմ բո­լո­րին, ով­քեր հայ­տա­րա­րում են, թե հա­վա­տում են ներ­կա ճշմար­տու­թյա­նը, գոր­ծա­ծել այդ ճշմար­տու­թյու­նը։ Ե­թե նրանք դա ա­նեն, կու­նե­նան ա­վե­լի ու­ժեղ և­ա­վե­լի զո­րա­վոր ազ­դե­ցու­թյուն դե­պի բա­րին։ Աշ­խար­հը կտես­նի, որ հա­վա­տաց­յալ­նե­րի ար­տա­հայ­տած սե­րը Քրիս­տո­սի հետևորդ­նե­րի գլխա­վոր և վե­ րահս­կող սկզբունքն է։ Քրիս­տո­սի սե­րը կա­պում է սիր­տը սրտին։ Ճշ­մար­տու­թյու­նը մարդ­կանց մո­տեց­նում է միմ­յանց։ Այն ներ­դաշ­նա­կու­թյան և միա­բա­նու­թյան է տա­ նում բո­լոր նրանց, ով­քեր լուրջ ու կեն­դա­նի հա­վատ ու­նեն առ Փր­կի­չը։ Քրիս­տո­սը նա­խա­տե­սել է, որ Ի­րեն հա­վա­տա­ցող­նե­րը զար­գա­նան և­ու­ժե­ղա­նան միմ­յանց հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցե­լով։ Վար­պե­տի ծա­ռա­յու­թյան մեջ բո­լոր անձ­նու­րաց աշ­խա­տող­նե­ րը աշ­խար­հին վկա­յու­թյուն են տա­լիս, որ Աստ­ված Իր Որ­դուն ու­ղար­կել է այս եր­կիր։ Ե­կե­ղե­ցում միա­բան­ված քրիս­տոն­յա­նե­րի խմբի ան­դամ­նե­րը թեև չու­նեն միև­ նույն տա­ղանդ­նե­րը, այ­դու­հան­դերձ, բո­լո­րի պարտքն է աշ­խա­տել։ Տա­ղանդ­նե­ րը տար­բեր­վում են, սա­կայն յու­րա­քանչ­յուր մար­դու տրված է իր գոր­ծը։ Բո­լո­րը կախ­ված են Քրիս­տո­սից Աստ­ծով։ Նա է փա­ռա­վոր Գլու­խը բո­լոր աս­տի­ճան­նե­րի և դա­սա­կար­գե­րի այն մարդ­կանց, ով­քեր միա­վոր­վել են Աստ­ծո Խոս­քի հա­վա­տի մի­ ջո­ցով։ Կապ­ված միա­սին երկ­նա­յին սկզբունք­նե­րի նկատ­մամբ ընդ­հա­նուր հա­վա­ տով՝ նրանք բո­լո­րը կախ­ված են Նրա­նից, Ով նրանց հա­վա­տի Զո­րագ­լուխն ու Կա­ տա­րողն է։ Նա ստեղ­ծել է սկզբունք­ներ, ո­րոնք կազ­մում են տիե­զե­րա­կան միա­բա­ նու­թյուն, տիե­զե­րա­կան սեր։ Նրա հետևորդ­նե­րը պետք է խոր­հեն Նրա սի­րո շուրջ։ Նրանք չպետք է կանգ առ­նեն ի­րենց ա­ռաջ դրված սկզբունք­նե­րին հաս­նե­լու կես ճա­նա­պար­հին։ Քրիս­տո­նեու­թյան սկզբունք­նե­րով ապ­րե­լով՝ նրանք կդրսևո­րեն տիե­զե­րա­կան ներ­դաշ­նա­կու­թյուն և կա­տար­յալ խա­ղա­ղու­թյուն։ Երբ սիր­տը լցված է Քրիս­տո­սի Հո­գով, չեն լի­նի ո՛չ վե­ճեր, ո՛չ գե­րիշ­խա­նու­թյան մի­տում, ո՛չ էլ տի­րա­ պե­տող տե­րեր լի­նե­լու ձգտում։ Ձե­ռա­գիր 46, 1902թ․մար­տի 31, «­Միա­բա­նու­թյու­նը որ­պես ա­շա­կեր­տու­թյան նշան»։ 96

ԱՊ­ ՐԻԼ

ապրիլ

1 Ձ­եվա­վո­րե՛ք բնա­վո­րութ­յուն­ներ երկն­քի հա­մար

Եվ ո՞վ է Ն­րա գա­լու օ­րը տա­նո­ղը, և­ ո՞վ է Ն­րա եր­ևա­լու ժա­մա­նա­կին կանգ­նո­ղը, ո­րով­հետև ­Նա հա­լեց­նո­ղի կրա­կի պես է, և ­թա­փիչ­նե­րի օ­ճա­ռի պես։ ­Մա­ղա­քիա 3.2: ­Մար­դիկ, ով­քեր հայ­տա­րա­րում են, թե Աստ­ծո որ­դի­ներն ու դուստ­րերն են, պետք է Ն­րան ներ­կա­յաց­նեն ի­րենց բնա­վո­րութ­յամբ։ Այժմ մեզ հնա­րա­վո­րութ­յուն է տրված ձևա­վո­րել այն­պի­սի բնա­վո­րութ­յուն, ո­րը մեզ երկ­նա­յին ար­քա­յութ­յուն մտնե­լուն հար­մար կդարձ­նի։ Ն­րանք, ով­քեր պա­հում են Աստ­ծո պատ­վի­րան­նե­ րը, կյան­քի ծա­ռից օգտ­վե­լու ի­րա­վունք կստա­նան և ­քա­ղա­քի դար­պաս­նե­րից ներս կմտնեն։ Աստ­ված սի­րով մեզ օ­րենք է տվել, որ­պես­զի ճա­նա­չենք և հ­րա­ժար­վենք բնա­վո­րութ­յան այն գծե­րից, ո­րոնք չեն ըն­դուն­վում երկն­քում։ ­Հափշ­տա­կութ­յան, շնութ­յան, չա­րա­խո­սութ­յան կամ ստա­խո­սութ­յան մեջ մե­ղադր­վող ոչ մե­կը չի կա­ րող այն­տեղ մտնել, քա­նի որ դա կհան­գեց­նի ևս ­մեկ պա­տե­րազ­մի երկն­քում։ Աստ­ ծո օ­րեն­քը տրվել է մարդ­կանց այս կեն­սա­կեր­պից հե­ռու պա­հե­լու հա­մար, որ­պես­ զի նրանց բնա­վո­րութ­յու­նը ձևա­վոր­վի Աստ­ծո բնա­վո­րութ­յան նմա­նութ­յամբ։ Այ­սօր շա­տե­րի գերն­պա­տակն աշ­խար­հի մշտա­պես փո­փոխ­վող բար­քե­րին հետ­ ևելն է։ Արդ­յո՞ք մենք չպետք է լի­նենք նույն­քան ե­ռան­դուն մեր բնա­վո­րութ­յունն Աստ­ծո ­Խոս­քում ներ­կա­յաց­ված օ­րի­նա­կի հա­մա­պա­տաս­խան ձևա­վո­րե­լու գոր­ ծում։ ­Մի՛ կար­ծեք, թե հի­մա կա­րող եք հար­մար­վել աշ­խար­հին, գան­ձեր կու­տա­կել այս­տեղ՝ ներք­ևում, իսկ հե­տո, պար­զա­պես նրա հա­մար, որ հա­վատ եք դա­վա­նել, լի­նել Աստ­ծո քա­ղա­քը մտնող­նե­րի շար­քե­րում։ ­Մենք չենք կա­րող ներ­դաշ­նա­կութ­ յան մեջ լի­նել երկ­նա­յին ար­քա­յութ­յու­նը կա­ռա­վա­րող օ­րենք­նե­րի հետ, քա­նի դեռ նախ և­ա­ռաջ այս­տեղ՝ երկ­րի վրա, չենք հար­մար­վել այդ օ­րենք­նե­րին։ ­Ժա­մա­նակն է, որ մեր սրտերն անմ­նա­ցորդ նվի­րենք Աստ­ծուն, ծա­ռա­յենք Ն­րան խե­լամ­տո­րեն՝ որ­պես հնա­զանդ զա­վակ­ներ։ Ն­րա ­Սուրբ ­Հո­գին կա­րող է կո­փել և ձ­ևա­վո­րել մեզ աստ­վա­ծա­յին նմա­նութ­յամբ։ Երկ­նա­յին ըն­տա­նի­քի ան­դամ­ներն Աստ­ծո ժա­ռանգ­ներն են և ­Հի­սուս Ք­րիս­տո­սի ժա­ռան­գա­կից­նե­րը՝ երկ­նա­յին գան­ձե­րի ժա­ռանգ­նե­րը։ Ն­րանք չեն հետ­ևի այս աշ­ խար­հի փա­ռա­սի­րութ­յանն ու խե­լա­հե­ղութ­յա­նը, որ­պես­զի գան­ձեր դի­զեն այս­տեղ՝ ներք­ևում, քրիս­տո­նեա­կան բնա­վո­րութ­յան կորս­տի հաշ­վին, այն բնա­վո­րութ­յան, ո­րը նրանց կե­րաշ­խա­վո­րի կյանք, ո­րը չափ­վում է Աստ­ծո՝ մեղ­քից, հի­վան­դութ­յու­ նից, վշտից ու մա­հից զերծ կյան­քի հետ։ Այ­սօր շա­տերն են հե­ռա­նում ճշմա­րիտ կրո­նի պար­զութ­յու­նից այս­պես կոչ­ված գի­տութ­յան պատ­ճա­ռով։ ­Կա մի՛ ճշմա­րիտ գի­տութ­յուն՝ հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի գի­տութ­յու­նը։ Երբ ­Հի­սու­սը ե­կավ մեր աշ­խարհ, ­Նա կա­րող էր մարդ­կանց մտքե­ րի առջև բա­ցել գի­տա­կան ի­մա­ցութ­յան հարս­տա­գույն շտե­մա­րան­նե­րը։ ­Սա­կայն ­Նա դա չա­րեց։ ­Նա Իր կյան­քը նվի­րեց այն ճշմար­տութ­յուն­նե­րի ու­սուց­մա­նը, ո­րոնք առնչ­վում են հո­գու փրկութ­յա­նը։ Աստ­ված պա­հանջ­ներ ու­նի մեր գո­յութ­յան յու­րա­քանչ­յուր զո­րութ­յու­նից։ Ն­րա ծա­ռա­յութ­յու­նը պա­հան­ջում է ամ­բող­ջա­կան մար­դու՝ ամ­բողջ սրտի, ամ­բողջ հո­ գու, ամ­բողջ ու­ժի և­ամ­բողջ մտքի գոր­ծու­նեութ­յու­նը։ ­Թե ինչ­պես այս լիար­ժեք ծա­ ռա­յութ­յու­նը մա­տու­ցել Աստ­ծուն՝ այս կյան­քի ա­մե­նա­մեծ ար­ժեք ու­նե­ցող հարցն է։ ­Ձե­ռա­գիր 38ա, 1905թ. ապ­րի­լի 1, «Ո՞վ է Ն­րա գա­լու օ­րը տա­նո­ղը»։ 98

Ապ­րե՛ք Ք­րիս­տո­սի հետ միա­բա­նութ­յան մեջ

ապրիլ

2

Եվ ի­րար հետ քաղցր ե­ղեք, գթած՝ ի­րար նե­րե­լով, ինչ­պես Աստ­ված էլ Ք­րիս­տո­ սով ձեզ նե­րեց։ Ե­փե­սա­ցիս 4.32: «Ե­թե քո եղ­բայ­րը քեզ դեմ մե­ղան­չի, գնա նրան հան­դի­մա­նիր՝ երբ որ դու և ­նա մե­նակ լի­նեք, ե­թե քեզ լսի, քո եղ­բայ­րը շա­հե­ցիր» (­Մատ­թեոս 18.15)։ ­Սա է ճա­նա­ պար­հը, ո­րով պետք է հարթ­վեն թյու­րի­մա­ցութ­յուն­նե­րը։ Ս­խալ­ված մար­դու հետ ա­ռան­ձին և Ք­րիս­տո­սի հո­գով խո­սե­լը հա­ճախ վե­րաց­նում է խո­չըն­դոտ­նե­րը։ ­Ձեր եղ­բոր նկատ­մամբ Ք­րիս­տո­սի սե­րը ցու­ցա­բե­րեք՝ փոր­ձե­լով հար­թել բար­դութ­յու­նը, «երբ որ դու և ­նա մե­նակ լի­նեք»։ ­Միմ­յանց հետ խա­ղա­ղութ­յամբ խո­սեք։ ­Թույլ մի՛ տվեք, որ որ­ևէ բար­կաց­կոտ բառ դուրս գա ձեր շուր­թե­րից։ ­Հար­ցը ներ­կա­յաց­րե՛ք այն­պես, որ հա­րու­ցի նրա լա­վա­գույն դա­տո­ղութ­յու­նը։ Եվ ե­թե նա լսի ձեզ, ա­պա դուք շա­հել եք նրան որ­պես ըն­կեր։ Ինչ էլ որ լի­նի վի­րա­վո­րան­քի բնույ­թը, դա չի փո­խում այն ծրա­գի­րը, որն Աստ­ված նա­խա­տե­սել է թյու­րի­մա­ցութ­յուն­նե­րի և­ անձ­նա­կան վի­րա­վո­րանք­նե­րի հար­թեց­ ման հա­մար։ ­Վար­վե՛ք Ք­րիս­տո­սի հո­գով։ ­Վերց­րե՛ք Աստ­ծո տրա­մադ­րած դե­ղա­ տոմ­սը և ­տա­րեք դա հոգ­ևո­րա­պես հի­վան­դին։ Տ­վե՛ք նրան այն բա­լա­սա­նը, ո­րը կբժշկի ան­բար­յա­ցա­կա­մութ­յան ախ­տը։ Ա­րե՛ք ձեր հա­սա­նե­լի­քը նրան օգ­նե­լու հա­մար։ ­Հա­մա­րե՛ք, որ դա ա­նելն ա­ռա­վե­լութ­յուն և ­պար­տա­կա­նութ­յուն է ի շահ ե­կե­ղե­ցում տի­րող միա­բա­նութ­յան և ­խա­ղա­ղութ­յան, ին­չը շատ թանկ է Ք­րիս­տո­սի սրտի հա­մար։ ­Նա չի ցան­կա­նում, որ Իր ե­կե­ղե­ցու որ­ևէ ան­դա­մի որ­ևէ վերք մնա չբժշկված։ Ամ­բողջ եր­կինքն է հե­տաքրքր­ված վի­րա­վոր­ված ան­դա­մի և դ­րա­նում մեղ­քի բա­ժին ու­նե­ցո­ղի խո­սակ­ցութ­յամբ։ Խն­դի­րը լու­ծե­լուց հե­տո միա­սին ա­ղո­ թեք, և Աստ­ծո հրեշ­տակ­նե­րը կգան ձեզ մոտ և ­կօրհ­նեն ձեզ։ Այս միութ­յան կա­ պակ­ցութ­յամբ երկն­քում ե­րաժշ­տութ­յուն է հնչում։ Երբ սխալ­վողն ըն­դու­նում է ներ­կա­յաց­ված վկա­յութ­յունն ու ճշմա­րիտ ա­պաշ­խա­ րութ­յան ա­պա­ցույց­ներ ներ­կա­յաց­նում, նրա հո­գին լցվում է երկն­քի խնդութ­յամբ։ Սր­տե­րը միա­նում են ի­րար։ ­Սի­րո բու­ժիչ յու­ղը բժշկում է սխալ­մուն­քի ախտն ու դառ­նութ­յու­նը։ ­Սուրբ ­Հո­գին սրտերն ի­րար է միաց­նում։ ­Մար­դիկ, ով­քեր միա­վոր­վել են քրիս­տո­նեա­կան եղ­բայ­րութ­յամբ, ա­ղոթք են ա­նում Աստ­ծուն և խնդ­րում, որ ար­դա­րա­ցիո­րեն վար­վեն, սի­րեն ո­ղոր­մութ­յու­նը և Աստ­ծո հետ քայ­լեն խո­նար­հութ­յամբ: Ե­թե նրանք սխալ են գոր­ծել ու­րիշ­նե­րի նկատ­մամբ, շա­րու­նա­կում են ա­պաշ­խա­րութ­յան, խոս­տո­վա­նութ­յան և ­վե­րա­կանգն­ման գոր­ծը, և ­հի­վան­դութ­յու­նը բժշկվում է։ Ն­րանք միան­գա­մայն պատ­րաստ են բա­րիք գոր­ծե­ լու։ Ս ­ ա է Ք­րիս­տո­սի օ­րեն­քի ի­րա­կա­նա­ցու­մը։ Ա­պաշ­խա­րութ­յուն, խոս­տո­վա­նութ­յուն և ­վե­րա­կանգ­նում՝ այս ե­րեքն էլ կար­ևոր են։ ­Սա­կայն դրանք չեն կա­րող քա­վել մեղ­քը, քա­նի որ Աստ­ծո դեմ մեղք է գործ­վել հան­ձինս Ն­րա սուր­բե­րի։ ­Մի­միայն ­Տեր ­Հի­սու­սը կա­րող է քա­վել մեղքն Իր ար­յամբ, ո­րը թափ­վել է մե­ղա­վո­րի հան­ցան­քի հա­մար։ Ն­րա ար­յու­նը մաք­րում է բո­լոր մեղ­ քե­րից։ ­Ձե­ռա­գիր 47, 1902թ. ապ­րի­լի 2, «­Դա­սեր ­Մատ­թեո­սի ա­վե­տա­րա­նի տաս­ նու­թե­րորդ գլխից»։

99

ապրիլ

3

Փնտ­րեք աստ­վա­ծա­յին, եվ­ոչ թե մարդ­կա­յին խոր­հուրդ

­ այց ե­թե մե­կը ձե­զա­նից ի­մաս­տութ­յան պա­կա­սութ­յուն ու­նի, թող խնդրի Աստ­ Բ վա­ծա­նից, որ ա­մե­նին տա­լիս է ա­ռա­տութ­յամբ և ­չի նա­խա­տում, և կտր­վի նրան։ ­Հա­կո­բոս 1.5: ­Կան շատ մար­դիկ, ով­քեր խնդիր­նե­րի մեջ հայտն­վե­լիս մո­ռա­նում են Աստ­ծո ա­ռատ հրա­վեր­նե­րը և սկ­սում ո­րո­նել մարդ­կա­յին օգ­նութ­յուն։ Ն­րանք դառ­նում են դե­պի մարդ ա­րա­րածն օգ­նութ­յան հա­մար, և­ա­հա այս­պես նրանց փոր­ձա­ռութ­յու­ նը դառ­նում է ան­կա­յուն և խճճ­ված։ ­Մեր բո­լոր փոր­ձա­ռութ­յուն­նե­րում մեզ ցուց­ ված է ջա­նա­սի­րա­բար ո­րո­նել ­Տի­րո­ջը՝ հի­շե­լով, որ Ն­րա սե­փա­կա­նութ­յունն ենք, Ն­րա որ­դե­գիր զա­վակ­նե­րը։ Ոչ մի մարդ ա­րա­րած չի կա­րող հաս­կա­նալ մեր կա­ րիք­ներն այն­պես, ինչ­պես Ք­րիս­տոսն է հաս­կա­նում։ ­Մենք օգ­նութ­յուն կստա­նանք, ե­թե հա­վա­տով խնդրենք Ն­րա­նից։ ­Մենք Ն­րանն ենք ա­րար­մամբ, Ն­րանն ենք նաև փրկագն­մամբ։ Աստ­վա­ծա­յին սի­րո լա­րե­րով մենք կապ­ված ենք ա­մե­նայն ու­ժի և ­զո­րութ­յան Աղբ­յու­րին։ Ե­թե միայն Աստ­ծուց դարձ­նենք մեր ողջ կախ­վա­ծութ­յու­նը՝ խնդրե­լով Ն­րա­նից մեր ցան­կա­ցա­ծը, ինչ­պես փոք­րիկ ե­րե­խան է խնդրում իր հո­ րից, մե­ծա­գույն փոր­ձա­ռութ­յուն կու­նե­նանք։ ­Մենք պետք է սո­վո­րենք, որ Աստ­ված է ողջ ու­ժի և զ ­ ո­րութ­յան աղբ­յու­րը։ Աստ­ված մե­ծա­պես ա­նարգ­վել է Իր ժո­ղովր­դի կող­մից, երբ վեր­ջինս հույ­սը մարդ­ կանց վրա է դրել։ ­Նա մեզ չի պատ­վի­րել այդ ա­նել։ ­Նա մեզ ա­սել է, որ Ի՛ն­քը մեզ կսո­վո­րեց­նի, Ի՛ն­քը մեզ կա­ռաջ­նոր­դի։ ­Մենք կա­րող ենք գալ Ն­րա մոտ և­օգ­նութ­յուն ստա­նալ։ Ի՞նչ խոս­տա­ցավ Ք­րիս­տոսն Իր ա­շա­կերտ­նե­րին, ե­թե միայն նրանք հա­վա­տա­յին Ի­րեն որ­պես ի­րենց անձ­նա­կան Փր­կիչ։ ­Նա ա­սաց. «Ա­հա Ես ձեզ հետ եմ ա­մեն օր մինչև աշ­խար­հի վեր­ջը» (­Մատ­թեոս 28.20)։ Եվ կրկին ա­սում է. «Ես քո աջ կող­մում եմ քեզ օգ­նե­լու հա­մար» (տե՛ս ­Սաղ­մոս 16.8)։ ­Խոր­հե՛ք, թե որ­քան խոս­տում­ներ է ­Նա մեզ տվել, ո­րոնք մենք կա­րող ենք վերց­նել հա­վա­տի մի­ջո­ցով։ Երբ գնում ենք զո­րութ­յան Աղբ­յու­րի մոտ, գի­տենք, որ կստա­նանք այն միտքն ու ի­մաս­տութ­յու­նը, ո­րը գա­լիս է մաք­րա­մա­քուր աղբ­յու­րից, ո­րը խառն­ված չէ մարդ­կա­յին ոչ մի բա­նի հետ։ Երբ մենք ա­ղո­թում ենք, մեր ա­ռա­վե­լութ­յունն է ի­մա­նալ, որ Աստ­ծուն հա­ ճո է մեր ա­ղոթ­քը, Ի­րե­նից օգ­նութ­յուն խնդրե­լը։ «Խնդ­րեք և ­կառ­նեք» (­Հով­հան­նես 16.24)։ ­Ձեր իսկ օգ­տի հա­մար է հա­վա­տալ, որ կստա­նաք։ ­Նա կա­մե­նում է, որ մենք ծա­նո­թա­նանք Իր հետ, խո­սենք Իր հետ, պատ­մենք Ի­րեն մեր դժվա­րութ­յուն­նե­րի մա­սին, և­ այն ­Մե­կից խնդրե­լու փորձ ձեռք բե­րենք, Ով եր­բեք չի հան­դի­մա­նում և­ եր­բեք չի սխալ­վում։ ­Մենք ա­նար­գում ենք Աստ­ծուն՝ փոր­ձե­լով ստա­նալ այն մե­կի օգ­նութ­յու­նը, ով իբրև թե հաս­կա­նում է մեզ։ Արդ­յո՞ք ­Նա մեզ չի տվել Իր միա­ծին Որ­դուն։ Արդ­յո՞ք Ք­րիս­տո­սը մեր կող­քին չէ և­արդ­յո՞ք մեզ չի տա անհ­րա­ժեշտ օգ­նութ­յու­նը։ ­Մենք մո­ռա­նում ենք մի փաստ. երկ­նա­յին սրահ­նե­րը լիքն են Աստ­ծո գա­հից առ­ կայ­ծող փառ­քով, որ­պես­զի լույսն ուղ­ղա­կիո­րեն ընկ­նի նրանց վրա, ով­քեր փնտրում են այն օգ­նութ­յու­նը, ո­րը մի­միայն Ք­րիս­տո­սը կա­րող է տալ։ ­Ձե­ռա­գիր 144, 1901թ. ապ­րի­լի 3, «­Հան­դի­պում վաղ ա­ռա­վոտ­յան»։ 100

ապրիլ

Ինչ­պես է Աստ­ված ա­ռաջ­նոր­դում Իր զա­վակ­նե­րին

4

Ի­մաս­տուն կա­նեմ քեզ, և կ­սո­վո­րեց­նեմ քեզ այն ճա­նա­պար­հը, որ նրա­նում պի­ տի գնաս. կխրա­տեմ քեզ՝ Իմ աչ­քը քեզ վրա կլի­նի։ ­Սաղ­մոս 32.8։ Իմ սի­րե­լի՛ եղ­բայր, պետք է ու­րախ լի­նեմ, որ գրում եմ ըստ հնա­րա­վո­րին պար­ զո­րոշ։ ­Կար­ծում էի՝ դա ա­րել եմ իմ նա­խորդ նա­մա­կում։ ­Հե­տո ի­րա­վի­ճա­կը ներ­կա­ յաց­րե­ցի այն­քան հստա­կութ­յամբ ու ան­կեղ­ծո­րեն, որ­քան կա­րող էի, և­ ան­կա­րող եմ քեզ գրել ա­վե­լի պար­զո­րոշ որ­ևէ բան, քան այն, ինչ աս­ված էր իմ նա­մա­կում, ո­րը քեզ ման­րա­մաս­ներ էր ներ­կա­յաց­նում։ ­Տե­րը չի տա­լիս լույսն այն կերպ, որ­պես­զի նրան, ում ուղղ­ված է այդ լույ­սը, հա­ վա­տի մեջ քայ­լե­լու ոչ մի հնա­րա­վո­րութ­յուն չըն­ձե­ռի։ «­Հա­վատն էլ հու­սա­ցած բա­ նե­րի հաս­տա­տութ­յու­նը և ­չեր­ևա­ցող բա­նե­րի ա­պա­ցույցն է» (Եբ­րա­յե­ցիս 11.1)։ Չ­կա նա­խա­պես գծված ու­ղիղ գիծ յու­րա­քանչ­յու­րիս հա­մար։ Եվ ու­րեմն, ե­կեք հա­ վա­տանք, ար­թուն կե­նանք ա­ղոթ­քում՝ մշտա­պես ա­ղո­թե­լով և ­հու­սա­լով։ Եղ­բա՛յր իմ, դու պետք է ո­րո­նես ­Տի­րո­ջը քո պար­տա­կա­նութ­յուն­ներն ի­մա­նա­լու հա­մար։ ­Մեր կա­տա­րած ոչ մի քայ­լի մեջ եր­բեք այն­քան վստահ չեմ ե­ղել, որ­քան նրա, որ ­Տի­րոջ ձեռ­քը հի­րա­վի կա­ռա­վա­րում էր այս հո­ղա­տա­րած­քի ընտ­րութ­յու­նը (Ա­վոն­ դեյլ քո­լե­ջի հա­մար)։ Այժմ մենք պետք է ա­ռաջ շարժ­վենք Աստ­ծո բաց­վող նա­խախ­ նա­մութ­յանն ըն­դա­ռաջ և ­վեր խո­յաց­նենք մեր հի­վան­դա­նո­ցը ­Սիդ­նե­յի շրջա­կայ­ քում, և­ ոչ քա­ղա­քի ներ­սում։ ­Հոքս­բե­րին այն վայրն է, ո­րը մենք դի­տար­կում ենք որ­պես ա­ռող­ջա­րա­նա­յին տա­րածք։ ­Մենք չենք ա­ռա­ջար­կում ու­նե­նալ վիթ­խա­րի հաս­տա­տութ­յուն, այլ պարզ, հար­մա­րա­վետ շի­նութ­յուն ­Հոքս­բե­րիի պես մի տե­ ղան­քում։ Այ­նու­հետև կա­րող ենք ­Սիդ­նե­յում, Ն­յու­քաս­լում և­այլ վայ­րե­րում հիմն­ված մաս­նաճ­յու­ղեր ու­նե­նալ։ ­Սա է ճա­նա­պար­հը, ո­րով Աստ­ված կցան­կա­նար, որ մենք գոր­ծեինք։ ­Նա չի նա­խա­տե­սել, որ մենք մի կենտ­րո­նում կու­տա­կենք մի շարք շեն­ քեր, ինչ­պես ար­վել է ­Բաթլ Ք­րի­քում։ ­Մեր գործն ըն­դար­ձակ տե­ղանք­նե­րում տա­ րած­վելն ու դան­դաղ, վստահ և ­հիմ­նա­վոր քայ­լե­րով ա­ռաջ շարժ­վելն է։ ­Մենք ի­րար ենք միաց­նում ա­մեն ին­չի եզ­րե­րը և­այդ գոր­ծում մեզ անհ­րա­ժեշտ է տնտե­սել, քա­ նի որ դա մեր միակ ճա­նա­պարհն է։ ­Սիդ­նե­յի ա­ռող­ջա­րա­նը եր­կար է ­Ձեր լու­րին սպա­սել, սա­կայն մենք չենք կա­րող ա­սել «Ե­կեք», մինչև որ չզգաք, որ գա­լը ­Ձեր պար­տա­կա­նութ­յունն է։ Երբ զգաք, որ ­Ձեր պար­տա­կա­նութ­յունն է ­Ձեզ ա­զա­տագ­ րել Աֆ­րի­կա­յից, մենք պատ­րաստ կլի­նենք ըն­դու­նել ­Ձեզ։ ­Տե­րը պատ­րաս­տա­կամ է լսել մեր խնդրանք­նե­րը, և ­մենք պետք է թույլ տանք Ն­րան գոր­ծել Իր սե­փա­կան ճա­նա­պար­հով։ ­Մենք նկա­տի չու­նենք, որ կսպա­սենք ­Ձեզ կամ որ­ևէ մե­կին, ե­թե ­Նա­խախ­նա­մութ­յու­նը մեր ա­ռող­ջա­րա­նի հա­մար հո­ղա­մաս ա­պա­հո­վե­լու ճա­նա­ պարհ բա­ցի, սա­կայն մենք դեռևս մի­ջոց­ներ չու­նենք։ ­Դուք ա­սում եք, որ դոկ­տոր ­Քե­լո­գը գրում է, որ ե­թե ես թույ­լատ­րեմ ի­րեն հա­վա­քել 5,000 դո­լար, նա դա կա­նի։ ­Նա ինձ գրեց, որ կա­րող է հա­վա­քել այդ­քան գու­մար, բա­ցի այն ա­ռա­ջին 5,000 դո­լա­րից, և­ ին­չու ես չեմ ա­սում «Ա­րա՛ դա»։ Ինձ թույ­ լատր­ված չէ որ­ևէ մե­կին ա­սել, թե նա ինչ պետք է ա­նի կամ ինչ չպետք է ա­նի։ Ես ներ­կա­յաց­նում եմ մեր ի­րա­վի­ճակն այն­պես, ինչ­պես ­Տերն է հրա­հան­գել, սա­կայն ինձ ա­վե­լին ա­սե­լու ա­զա­տութ­յուն տրված չէ։ ­Նա­մակ 63, 1899թ. ապ­րի­լի 4, ­Ջոն Ո­ւել­սին և կ­նո­ջը՝ Հ ­ ա­րա­վաֆ­րիկ­յան ­Հան­րա­պե­տութ­յան վաղ հա­վա­տաց­յալ­նե­րին։ 101

ապրիլ

5

­Բա­ներ, որ դու չգի­տես

­ ան­չիր Ինձ, և Ես քեզ պի­տի պա­տաս­խա­նեմ, և Ես քեզ պի­տի մե­ծա­մեծ և­ան­ Կ հա­սա­նե­լի բա­ներ ի­մաց­նեմ, որ դու չգի­տես։ Ե­րե­միա 33.3: ­Մենք միշտ չէ, որ հաշ­վի ենք առ­նում, որ մեր փա­փա­գած սրբա­ցու­մը, ո­րի հա­ մար այդ­քան սրտանց ա­ղո­թում ենք, գա­լիս է ճշմար­տութ­յան մի­ջո­ցով և Աստ­ծո նա­խախ­նա­մութ­յամբ, այն ճա­նա­պար­հով, ո­րով ա­մե­նա­քիչն ենք սպա­սում։ Երբ ու­ րա­խութ­յուն ենք ո­րո­նում, նա­յում ենք և ­տես­նում վիշտ։ Երբ խա­ղա­ղութ­յուն ենք ակն­կա­լում, հա­ճա­խա­կի ենք անվս­տա­հութ­յուն և ­կաս­կած­ներ ու­նե­նում, քա­նի որ մեզ ներ­քաշ­ված ենք գտնում ան­խու­սա­փե­լի փոր­ձութ­յուն­նե­րի մեջ։ ­Հենց այս փոր­ձութ­յուն­նե­րի մեջ է, որ մենք գտնում ենք մեր ա­ղոթք­նե­րի պա­տաս­խան­նե­րը։ Որ­պես­զի մաք­րա­գործ­վենք, տա­ռա­պան­քի կրա­կը պետք է վառ­վի մեզ վրա, և ­մեր կամ­քը պետք է հնա­զան­դեց­վի Աստ­ծո կամ­քին։ Որ­պես­զի հա­մա­պա­տաս­խա­նենք մեր Փրկ­չի պատ­կե­րին, մենք անց­նում ենք մաք­րա­գործ­ման ա­մե­նա­ցա­վոտ գոր­ ծըն­թա­ցի մի­ջով։ ­Հենց նրանք, ում այս երկ­րագն­դի վրա ա­մե­նա­թան­կա­գին­ներն ենք հա­մա­րում, կա­րող են մեզ պատ­ճա­ռել ա­մե­նա­մեծ ցավն ու փոր­ձութ­յու­նը։ Ն­րանք կա­րող են մեզ սխալ լույ­սի ներ­քո նա­յել, կա­րող են մեր մա­սին սխալ մտա­ ծել, թե մենք մո­լոր­ված ենք և ­կոր­ծա­նում ենք ինք­ներս մեզ, ո­րով­հետև հետ­ևում ենք լու­սա­վոր­ված խղճմտան­քի թե­լադ­րան­քին՝ ո­րո­նե­լով ճշմար­տութ­յու­նը որ­պես թաքն­ված գանձ։ Ք­րիս­տո­սի պատ­կե­րին հա­մա­պա­տաս­խա­նե­լու մեր ա­ղոթք­նե­րը կա­րող են պա­ տաս­խան­վել ոչ այն­պես, ինչ­պես մենք ենք ցան­կա­նում։ ­Մենք կա­րող ենք փորձ­ վել, քա­նի որ Աստ­ված ա­մե­նա­ճիշտն է հա­մա­րում մեզ կար­գա­պա­հա­կան ո­րո­շա­կի ըն­թաց­քի մեջ դնե­լը, ո­րը շատ կար­ևոր է մեզ հա­մար, մինչև որ կհա­մա­պա­տաս­ խա­նենք այն օրհ­նութ­յա­նը, ո­րին ձգտում ենք։ ­Մենք չպետք է հու­սալք­վենք, կաս­ կած­նե­րին տեղ տանք և ­կար­ծենք, թե մեր ա­ղոթք­նե­րը չեն նկատ­վում։ ­Մենք ա­վե­լի վստա­հո­րեն պետք է ա­պա­վի­նենք Ք­րիս­տո­սին, և ­թող­նենք մեր գործն Աստ­ծուն, որ­պես­զի մեր ա­ղոթք­նե­րին ­Նա պա­տաս­խա­նի Իր ձևով։ Աստ­ված չի խոս­տա­ ցել հե­ղել Իր օրհ­նութ­յուն­նե­րը մեր նա­խան­շած ու­ղի­նե­րով։ Ա­րա­րի­չը չա­փա­զանց ի­մաս­տուն է, որ­պես­զի սխալ­վի, և ­չա­փա­զանց հո­գա­տար մեր բա­րօ­րութ­յան հա­ մար, որ­պես­զի թույլ տա մեզ ինք­նու­րույն ընտ­րութ­յուն կա­յաց­նել։ Աստ­ծո ծրագ­րե­րը միշտ ա­մե­նա­լավն են, թեև մենք կա­րող ենք ոչ միշտ դրանք նկա­տել։ Ք­րիս­տո­նեա­կան բնա­վո­րութ­յան կա­տա­րե­լութ­յա­նը կա­րե­լի է հաս­նել միայն աշ­խա­տան­քի, պայ­քա­րի և­ինք­նա­մերժ­ման մի­ջո­ցով։ Որ­քա՜ն անգ­նա­հա­տե­լիո­րեն թանկ են Աստ­ծո պարգև­նե­րը՝ Ն­րա ­Հո­գու շնորհ­ նե­րը, և ­մենք չպետք է խու­սա­փենք ­փորձ­վե­լու գոր­ծըն­թա­ցից, որ­քան էլ որ այն ցա­վոտ և ն­վաս­տա­ցու­ցիչ լի­նի մեզ հա­մար։ Որ­քա՜ն հեշտ կլի­ներ երկն­քի ճա­նա­ պար­հը, ե­թե չլի­նեին ինք­նա­մեր­ժու­մը կամ խա­չը։ Ինչ­պե՜ս աշ­խար­հը սի­րող­նե­րը կա­ճա­պա­րեին այդ ճա­նա­պար­հով և­ ան­թիվ-ան­հա­մար կեղ­ծա­վոր­ներ կերթ­ևե­ կեին դրա­նով։ Շ­նոր­հա­կա­լութ­յուն Աստ­ծուն խա­չի հա­մար, ինք­նա­մերժ­ման հա­ մար։ Այն ա­նար­գանքն ու ա­մո­թը, ո­րը կրեց մեր Փ­րկի­չը հա­նուն մեզ, բո­լո­րո­վին էլ նվաս­տա­ցու­ցիչ չէ այն փրկված­նե­րի հա­մար, ով­քեր փրկագն­վել են Ն­րա ար­յամբ։ Եր­կինքն իս­կա­պես բա­վա­կա­նին է­ժան կլի­նի։ ­Նա­մակ 9, 1873թ. ապ­րի­լի 5, «­Քույր ­Բիլ­լե­թին» ­Կա­լի­ֆոր­նիա­յի ­Սան Ֆ­րան­ցիս­կո քա­ղա­քից։ 102

­Խա­չի հունձ­քը

ապրիլ

6

Ճշ­մա­րիտ ճշմա­րիտ ա­սում եմ ձեզ, ե­թե ցո­րե­նի հա­տը հո­ղի մեջ չընկ­նի և ­մեռ­նի, ին­քը մե­նակ կմնա, բայց ե­թե մեռ­նի, շատ պտուղ կբե­րի։ ­Հով­հան­նես 12.24։ Այս դա­րում մենք պար­զո­րոշ տես­նում ենք մարդ­կանց դե­պի Ք­րիս­տո­սը բե­րե­ լու անհ­րա­ժեշ­տութ­յու­նը։ ­Սա նրանց մո­տեց­նում է ի­րար այն վստա­հութ­յամբ և ­սի­րով, ո­րի հա­մար Ք­րիս­տոսն ա­ղո­թեց Իր վեր­ջին ա­ղոթ­քում ա­շա­կերտ­նե­րի հետ և ն­րանց հա­մար։ Այս միա­բա­նութ­յունն ա­ռանց­քա­յին էր նրանց հոգ­ևոր ա­ճի ա­ռու­ մով։ Այս աշ­խար­հը մար­տի դաշտ է, ո­րում բա­րու և ­չա­րի ու­ժերն ան­դա­դար պա­ տե­րազմ են մղում։ Այն ժա­մա­նակ, երբ Ք­րիս­տո­սի աշ­խա­տան­քը կրում էր դա­ժան պար­տութ­յան եր­ ևույ­թը, երբ դեպքն ա­շա­կերտ­նե­րին ան­հույս էր թվում, ո­րոշ հույ­ներ ե­կան ա­շա­ կերտ­նե­րի մոտ՝ ա­սե­լով՝ «կա­մե­նում ենք ­Հի­սու­սին տես­նել» (­Հով­հան­նես 12.21)։ Այս հար­ցու­մը ցույց տվեց Ք­րիս­տո­սին, Ով այդ ժա­մա­նակ կանգ­նած էր խա­չի ստվե­րում, որ ինք­նա­զո­հութ­յան Իր ըն­ծան բո­լոր հա­վա­տաց­յալ­նե­րին կբե­րի Աստ­ ծո հետ կա­տար­յալ ներ­դաշ­նա­կութ­յան մեջ։ ­Մարդ­կա­յին մեղ­քե­րի այս թո­ղութ­յամբ Ք­րիս­տո­սի թա­գա­վո­րութ­յու­նը կկա­տա­րե­լա­գործ­վի և ­կըն­դար­ձակ­վի աշ­խար­հով մեկ։ ­Նա կգոր­ծի որ­պես ­Վե­րա­կանգ­նող։ Ն­րա ­Հո­գին կտի­րի ա­մե­նուր։ Ք­րիս­տո­սի ար­քա­յութ­յան էութ­յու­նը չէին հաս­կա­նում նույ­նիսկ ա­շա­կերտ­նե­րը։ Թ­վում էր, թե նրանք չեն կա­րո­ղա­նում հա­վա­տալ, որ ­Հի­սու­սը չի նստե­լու ­Դավ­թի գա­հին, որ ձեռ­քը չի առ­նե­լու գա­յի­սոնն ու Ե­րու­սա­ղե­մում փառ­քով չի կա­ռա­վա­րե­ լու Իր նախ­նի­նե­րի ա­ռաջ որ­պես ժա­մա­նա­կա­վոր իշ­խան։ Ք­րիս­տո­սը լսեց փա­փա­գող ու ծա­րավ ճի­չը. «­Կա­մե­նում ենք ­Հի­սու­սին տես­նել»։ Այս հույ­նե­րը ներ­կա­յաց­նում են այն ազ­գե­րին, ցե­ղե­րին և ­ժո­ղո­վուրդ­նե­րին, ով­քեր զգում են ի­րենց մե­ծա­գույն կա­րիքն այն զո­րութ­յան, ո­րը դուրս է և ­վեր է սահ­մա­ նա­փակ զո­րութ­յու­նից։ ­Մի պահ Ք­րիս­տո­սը հա­յացք նե­տեց գա­լիք ժա­մա­նակ­նե­ րին և լ­սեց ձայ­ներ, ո­րոնք երկ­րագն­դի բո­լոր անկ­յուն­նե­րում հռչա­կում էին. «Ա­հա Աստ­ծո ­Գա­ռը, որ վեր է առ­նում աշ­խար­հի մեղ­քը» (­Հով­հան­նես 1.29)։ Այս ակն­ կա­լի­քը, Ն­րա հույ­սե­րի այս ի­րա­կա­նա­ցումն ար­տա­հայտ­ված է Ն­րա խոս­քե­րում. «­Ժա­մը հա­սավ, որ մար­դի Որ­դին փա­ռա­վոր­վի» (­Հով­հան­նես 12.23)։ ­Սա­կայն այն ճա­նա­պարհն ու ձևը, ինչ­պես որ այս փա­ռա­վո­րու­մը պետք է տե­ղի ու­նե­նար, մշտա­պես Ք­րիս­տո­սի մտքում էր։ ­Մի­միայն Իր մա­հով կա­րող էր աշ­խար­հը փրկվել։ Ինչ­պես ցո­րե­նի հա­տիկ՝ մար­դու Որ­դին պետք է գցվի հո­ղի մեջ և ­մեռ­նի և ­թաղ­վի, սա­կայն ­Նա պետք է կրկին ապ­րի։ ­Յու­րա­քանչ­յուր հունձ­քի մեջ ցո­րե­նի հա­տի­կի այս դա­սը կրկնվում է։ Ն­րանք, ով­ քեր հեր­կում են հո­ղը, Ք­րիս­տո­սի խոս­քե­րի պատ­կե­րը մշտա­պես ի­րենց աչ­քի ա­ռաջ են պա­հում։ ­Հո­ղում թաղ­ված սերմն ա­վե­լի շատ պտուղ է տա­լիս, և­ այդ պտղի սեր­մերն էլ ի­րենց հեր­թին են պտուղ տա­լիս։ Այս­պես հունձ­քը բազ­մա­պատկ­վում է։ ­Գող­գո­թա­յի խա­չի հունձ­քը պտուղ կտա հա­վեր­ժա­կան կյան­քի հա­մար։ Եվ այս ա­մե­նի արդ­յուն­քը կլի­նի նրանց փառ­քը, ով­քեր կապ­րեն հա­վիտ­յան դա­րե­րում։ Այս դա­սի հետ Ք­րիս­տո­սը զու­գոր­դում է ինք­նա­զո­հութ­յու­նը, ո­րը մենք պետք է կի­րա­ ռենք։ ­Ձե­ռա­գիր 33, 1897թ. ապ­րի­լի 6, «­Կա­մե­նում ենք ­Հի­սու­սին տես­նել»։ 103

ապրիլ

7

­Տես­նե­լով ան­տե­սա­նե­լին

­ ա­վա­տով ­Մով­սե­սը երբ որ մե­ծա­ցավ, չկա­մե­ցավ ­Փա­րա­վո­նի աղջ­կա որ­դի կոչ­ Հ վել։ Ա­վե­լի լավ հա­մա­րեց Աստ­ծո ժո­ղովր­դի հետ չար­չար­վել, քան թե միառ­ժա­ մա­նակ մեղ­քի զվար­ճութ­յունն ու­նե­նալ, ... ո­րով­հետև աչք դրած մտիկ էր տա­լիս վարձ­քի հա­տուց­մա­նը։ Եբ­րա­յե­ցիս 11.24-26: ­Խոր­հե՛ք ­Մով­սե­սի կյան­քի մա­սին։ Ինչ­պի­սի՜ տո­կու­նութ­յուն և ­համ­բե­րութ­յուն էր բնու­թագ­րում նրա կյան­քը։ Եբ­րա­յե­ցի­նե­րին ուղղ­ված իր թղթում ­Պո­ղո­սը գրում է. «­Համ­բե­րեց՝ Ան­տե­սա­նե­լուն տես­նո­ղի պես» (Եբ­րա­յե­ցիս 11.27)։ ­Մով­սե­սի բնա­ վո­րութ­յան այս գի­ծը չի նշա­նա­կում պար­զա­պես պա­սիվ դի­մա­կա­յում չա­րին, այլ հա­մա­ռութ­յուն հաս­տա­տուն, հետ­ևո­ղա­կան ըն­թաց­քում։ ­Նա ­Տի­րո­ջը մշտա­պես իր ա­ռաջ էր պա­հում, և ­Տե­րը նրա աջ կող­մում էր` պատ­րաստ նրան օգ­նե­լու։ ­Մով­սեսն Աստ­ծո ներ­կա­յութ­յան խորն զգա­ցո­ղութ­յուն ու­ներ։ ­Նա տե­սավ Աստ­ ծուն։ ­Նա միայն դա­րե­րի հեռ­վից չէր նա­յում Ք­րիս­տո­սին, Ով պետք է հայտն­վեր, այլ տե­սավ Ք­րիս­տո­սին յու­րա­հա­տուկ կեր­պով Իս­րա­յե­լի զա­վակ­նե­րին ի­րենց բո­լոր ճամ­փոր­դութ­յուն­նե­րում ու­ղեկ­ցե­լիս։ Աստ­ված ի­րա­կան էր նրա հա­մար և ­ներ­կա էր նրա բո­լոր խո­հե­րում։ Երբ կանչ­վեց վտան­գի առջև կանգ­նե­լու, վի­րա­ վո­րանք կրե­լու և չ­հաս­կաց­վե­լու հա­նուն Ք­րիս­տո­սի, նա հաս­տա­տա­կամ էր դի­մա­ նալ ա­ռանց վրեժխնդ­րութ­յան։ ­Մով­սե­սը հա­վա­տում էր Աստ­ծուն որ­պես ­Մե­կը, Ում կա­րիքն ինքն ու­ներ, և ­Մե­կը, Ով կօգ­ներ ի­րեն, քա­նի որ ին­քը Ն­րա օգ­նութ­յան կա­րիքն ու­ներ։ Աստ­ված նրա հա­ մար ներ­կա օգ­նութ­յուն էր կա­րի­քի յու­րա­քանչ­յուր պա­հի։ ­Մենք չա­փից շատ մե­ռած, պայ­մա­նա­կան հա­վատ ու­նենք, սա­կայն այն ի­րա­պես վստա­հա­լից, հաս­տա­տա­ կամ հա­վա­տը մենք չու­նենք։ Աստ­ված ­Մով­սե­սի հա­մար Ի­րեն ջա­նա­սի­րա­բար ո­րո­ նող­նե­րի ­Պարգ­ևատ­րող էր։ ­Մով­սեսն աչք դրած մտիկ էր տա­լիս վարձ­քի հա­տուց­ մա­նը։ ­Հա­վա­տի մեջ նա մի այլ կետ է, ո­րը մենք ցան­կա­նում ենք ու­սում­նա­սի­րել, և­ե­թե այն կյան­քի կո­չենք և ­կի­րա­ռենք, այն ուժ կտա Աստ­ծուն բո­լոր սի­րող­նե­րին և Ն­րա­նից երկ­յու­ղող­նե­րին դի­մա­նալ փոր­ձութ­յուն­նե­րին։ Աստ­ված կպարգ­ևատ­րի հա­վա­տի և հ­նա­զան­դութ­յան մար­դուն։ ­Մով­սե­սը լի էր Աստ­ծո նկատ­մամբ վստա­ հութ­յամբ, քա­նի որ հա­մա­պա­տաս­խան հա­վատ ու­ներ։ ­Նա Աստ­ծո օգ­նութ­յան կա­ րիքն ու­ներ, ա­ղո­թում էր դրա հա­մար և ­հա­վա­տում էր դրան, հյու­սում էր դա իր կյան­քի փոր­ձա­ռութ­յա­նը, որ Աստ­ված հոգ է տա­նում իր մա­սին։ ­Նա հա­վա­տում էր, որ Աստ­ված յու­րա­հա­տուկ կեր­պով է ղե­կա­վա­րում իր կյան­քը։ ­Նա գի­տեր, որ Աստ­ված ի­րեն ա­ռանձ­նա­հա­տուկ գործ է հանձ­նա­րա­րել, և ­նա ըստ կա­րել­վույն այդ գոր­ծը ման­րակր­կիտ հա­ջո­ղութ­յան կհասց­ներ։ ­Բայց նա գի­տեր նաև, որ ա­ռանց Աստ­ծո օգ­նութ­յան չի հա­ջո­ղի, քա­նի որ գործ ու­ներ մի հա­մառ ժո­ղովր­դի հետ։ ­Նա գի­տեր, որ Աստ­ծո ներ­կա­յութ­յու­նը բա­վա­կա­նա­չափ ուժ­գին է, որ ի­րեն տա­նի ա­մե­ նա­փոր­ձող դիր­քե­րով, ո­րոն­ցով մար­դը կա­րող է անց­նել։ ­Նա տես­նում էր և­ ըն­դու­ նում Աստ­ծուն իր կյան­քի յու­րա­քանչ­յուր ման­րու­քում՝ հա­մոզ­ված որ ին­քը գտնվում էր ա­մե­նա­տես Աստ­ծո աչ­քի ա­ռաջ, Ով կշռում է դրդա­պատ­ճառ­նե­րը, Ով փոր­ձում է սրտե­րը։ ­Նա նա­յեց Աստ­ծուն և ­հա­վա­տաց, որ ­Նա կա­րող է ի­րեն ուժ տալ և­ա­ռանց այ­լա­սեր­վե­լու տա­նել ցան­կա­ցած տե­սա­կի փոր­ձութ­յան մի­ջով։ ­Սա է այն տե­սա­կի հա­վա­տը, ո­րի կա­րի­քը մենք ու­նենք, հա­վատ, ո­րը կհաղ­թա­հա­րի փոր­ձութ­յու­նը։ ­Նա­մակ 42, 1886թ. ապ­րի­լի 7, «Եղ­բայր ­Ռամ­սե­յին»։ 104

Գ­նա­ցեք, աշ­խա­տեք Իմ այ­գում

ապրիլ

8

Ա­մեն իշ­խա­նութ­յունն Ինձ տրվեց երկն­քում և­ երկ­րում, ու­րեմն գնա­ցեք բո­լոր ազ­գե­րը ա­շա­կեր­տեք, նրանց մկրտե­լով ­Հոր և Որ­դու և ­Սուրբ ­Հո­գու ա­նու­նով, նրանց սո­վո­րեց­նե­լով, որ ա­մեն ինչ որ ձեզ պատ­վի­րե­ցի՝ պա­հեն, և­ա­հա Ես ձեզ հետ եմ ա­մեն օր մինչև աշ­խար­հի վեր­ջը։ ­Մատ­թեոս 28.18-20: ­Խա­ղո­ղի այ­գու և­եր­կու որ­դի­նե­րի ա­ռակ­նե­րի դա­սե­րը մոտ են բո­լոր նրանց, ով­ քեր ու­նե­ցել են ճշմար­տութ­յան լույ­սը։ Այս ա­ռակ­նե­րում պա­րու­նակ­վող հրա­հան­գը մե­ծա­գույն ար­ժեք ու­նի։ ­Բո­լոր նրանք, ով­քեր պա­տաս­խա­նատ­վութ­յուն են կրում, ան­կախ նրա­նից՝ այդ պա­տաս­խա­նատ­վութ­յու­նը մեծ է թե փոքր, պետք է այս հրա­հանգ­նե­րը խնամ­քով ու­սում­նա­սի­րեն։ Աստ­ված սպա­սում է Իր խա­ղո­ղի այ­գու պտղին։ Այս պտու­ղը Ն­րա գոր­ծա­կից­նե­րի աշ­խա­տան­քի արդ­յունքն է։ Ք­րիս­տո­սին հա­վա­տա­ցող յու­րա­քանչ­յուր հո­գի Ն­րա հա­մար գործ ու­նի ա­նե­լու։ Ոչ մի ճշմա­րիտ քրիս­տոն­յա չի կա­րող ան­գործ մնալ հան­դի­սա­վոր կար­ևո­րութ­յուն ու­նե­ցող այս ժա­ մա­նա­կաշր­ջա­նում։ ­Դուք դար­ձե՞լ եք լուռ գոր­ծըն­կեր։ ­Մեր աշ­խար­հում շատ մեծ քա­ղաք­ներ կան, որ­տեղ ճշմար­տութ­յու­նը դեռևս չի հռչակ­վել։ Ին­չո՞ւ չպետք է այս քա­ղաք­նե­րի բնա­կիչ­նե­րը լսեն ներ­կա ժա­մա­նա­կի Ա­վե­տա­րա­նի լու­րը։ ­Մի՞­թե Ք­րիս­տո­սը նրանց չի փրկել Իր սե­փա­կան ար­յամբ։ ­Մի՞­թե նրանք նույն­քան մեծ ար­ժեք չու­նեն Ն­րա աչ­քում, որ­քան այն մար­դիկ, ով­քեր ար­դեն ստա­ցել են ճշմար­տութ­յու­նը։ ­Մի՞­թե Ն­րա այ­գու այդ մա­սե­րը պետք է թողն­վեն անմ­շակ, մինչ­դեռ մյուս հատ­ված­նե­ րի վրա այն­քան ա­ռա­տո­րեն են օրհ­նութ­յուն­ներ թափ­վում, որ դրանք մնում են չգնա­հատ­ված։ Ճշ­մար­տութ­յու­նը չի գնա­հատ­վում, չի խառն­վում հա­վա­տի հետ այն լսող­նե­րի մեջ, ո­րով­հետև նրանք ոտ­քի չեն կանգ­նում և­ ու­րիշ­նե­րին չեն փո­ խան­ցում ի­րենց ստա­ցած լույ­սը։ Իր ա­շա­կերտ­նե­րին ուղղ­ված Ք­րիս­տո­սի վեր­ջին խոս­քե­րը ցույց են տա­լիս ճշմար­ տութ­յու­նը տա­րա­ծե­լու գոր­ծին անց­նե­լու կար­ևո­րութ­յու­նը։ Իր համ­բար­ձու­մից ան­ մի­ջա­պես ա­ռաջ ­Նա նրանց հանձ­նա­րա­րութ­յուն տվեց. «Ու­րեմն գնա­ցեք բո­լոր ազ­ գե­րը ա­շա­կեր­տեք, նրանց մկրտե­լով ­Հոր և Որ­դու և ­Սուրբ ­Հո­գու ա­նու­նով, նրանց սո­վո­րեց­նե­լով, որ ա­մեն ինչ որ ձեզ պատ­վի­րե­ցի՝ պա­հեն, և­ ա­հա Ես ձեզ հետ եմ ա­մեն օր մինչև աշ­խար­հի վեր­ջը» (­Մատ­թեոս 28.19, 20)։ Ք­րիս­տոսն Իր գոր­ծա­կից­նե­րին չսահ­մա­նա­փա­կեց մեկ վայ­րով։ Ն­րա աշ­խա­տան­ քի մա­սին մենք կար­դում ենք. «­Նա էլ ա­սաց նրանց. Ես ու­րիշ քա­ղաք­նե­րին էլ պետք է Աստ­ծո ար­քա­յութ­յունն ա­վե­տա­րա­նեմ, ո­րով­հետև իսկ սրա հա­մար ու­ղարկ­վե­ցի։ Եվ քա­րո­զում էր ­Գա­լի­լեա­յի ժո­ղո­վա­րան­նե­րի մեջ» (­Ղու­կաս 4.44, 45)։ Ե­թե միայն բո­լոր ճշմար­տութ­յան լույսն ու­նե­ցող­նե­րը հետ­ևեին Ք­րիս­տո­սի օ­րի­ նա­կին, չվատ­նեին ի­րենց աստ­վա­ծա­տուր ժա­մա­նա­կը, ու­նա­կութ­յուն­ներն ու մի­ ջոց­նե­րը մեկ կամ եր­կու վայ­րե­րում այն ժա­մա­նակ, երբ ճշմար­տութ­յան լույ­սը պետք է հաս­նի ամ­բողջ աշ­խար­հին։ Ա­վե­տա­րա­նի լու­րի մեջ ցու­ցադր­ված շնոր­հի հրա­շա­լի դրսևո­րու­մը պետք է հաս­նի բո­լոր վայ­րե­րին։ ­Նա­մակ 92, 1902թ. ապ­րի­ լի 8, «Բժշ­կա­կան ա­վե­տա­րան­չա­կան աշ­խա­տան­քում պա­տաս­խա­նա­տու դիր­քեր զբա­ղեց­նող իմ եղ­բայր­նե­րին»։ 105

ապրիլ

9

­Զո­հա­բե­րեք, ինչ­պես Ք­րիս­տո­սը զո­հա­բե­րեց

Ո­րով­հետև սա եմ ա­սում, թե խնա­յե­լով սեր­մո­ղը, խնա­յե­լով էլ կհնձի, և­ ա­ռա­ տութ­յամբ սեր­մո­ղը, ա­ռա­տութ­յամբ էլ կհնձի։ Բ ­Կորն­թա­ցիս 9.6: ­Հարս­տութ­յուն ու­նե­նա­լը ճա­նա­պարհ է բա­ցում ար­ծա­թա­սեր և­ ե­սա­սեր դառ­ նա­լու, հարս­տութ­յու­նը հարս­տութ­յան վրա ա­վե­լաց­նե­լու և Աստ­ծուն վե­րա­դարձ­ վե­լիք մի­ջոց­նե­րը տնե­րում և ­հո­ղե­րում թա­ղե­լու մե­ծա­գույն գայ­թակ­ղութ­յան հա­ մար։ ­Շա­տերն օգ­տա­գոր­ծում են ի­րենց մի­ջոց­ներն ա­խոր­ժա­կի պա­հանջ­նե­րը բա­վա­րա­րե­լու, նո­րաձ­ևութ­յա­նը հետ­ևե­լու և­ի­րենց հա­մար մեծ տներ կա­ռու­ցե­լու նպա­տա­կով։ Ն­րանք չեն հետ­ևում Ք­րիս­տո­սի օ­րի­նա­կին, Ով տվեց Ի­րեն և­իր ողջ ու­նե­ցածն աշ­խար­հի բա­րօ­րութ­յան և ­մարդ­կանց սա­տա­նա­յի իշ­խա­նութ­յու­նից ա­զա­տագ­րե­լու հա­մար։ ­Սա­կայն ե­թե մի­ջոց­ներ տնօ­րի­նող մար­դիկ հետ­ևեն Ք­րիս­տո­սի օ­րի­նա­կին, նրանց սրտե­րը բար­յա­ցա­կա­մութ­յամբ կլցվեն, և ն­րանք կկա­րո­ղա­նան օգ­նել ճշմար­տութ­ յան հռչակ­մա­նը քա­ղաք­նե­րում, ճա­նա­պարհ­նե­րում, և կ­տա­նեն Ա­վե­տա­րա­նը բո­ լոր ազ­գե­րին։ Աստ­ծո գոր­ծը պետք է ա­ջակ­ցութ­յուն ստա­նա տա­սա­նորդ­նե­րով, ըն­ծա­նե­րով և ­զո­հա­բե­րութ­յուն­նե­րով։ ­Տերն այժմ այն մի­ջոց­նե­րի կա­րիքն ու­նի, ո­րոնք ­Նա վստա­ հել է Իր տնտես­նե­րին։ ­Գան­ձա­րա­նը լցնող մի­ջոց­նե­րի հաս­տա­տուն հոսք պետք է լի­նի, որ­պես­զի գոր­ծը կանգ չառ­նի։ Ո­մանց Աստ­ված երկ­րա­յին գան­ձեր է վստա­ հել, որ­պես­զի նրանք պահ­պա­նեն դրանք և ­վե­րա­դարձ­նեն Ի­րեն, երբ երկ­րի վրա Ն­րա գործն ա­ռաջ տա­նե­լու հա­մար դրանց կա­րիքն զգաց­վի։ ­Նա Իր տնտես­նե­րից հա­վա­տա­րիմ տա­սա­նորդ է պա­հան­ջում ի­րենց ողջ ու­նեց­ված­քից, և­ ի հա­վե­լումն տա­սա­նոր­դի, Ն ­ ա զո­հա­բե­րութ­յուն­նե­րի և­ըն­ծա­նե­րի կոչ է ա­նում։ ­Տեր ­Հի­սուսն Իր հետ­ևորդ­նե­րից ո­չինչ ա­վե­լի չի պա­հան­ջում, քան ­Նա Ին­քը կա­ տա­րել է։ Ն­րանք, ով­քեր Աստ­ծո գոր­ծի հա­մար ինք­նա­մերժ­ման և­ ինք­նա­զո­հութ­ յան են գնում, չեն ա­նում ոչ այլ ինչ, քան Ն­րա օ­րի­նա­կին հետ­ևե­լը։ ­Նա մի կողմ դրեց Իր ար­քա­յա­կան հան­դերձն ու թա­գը և ­թո­ղեց Իր բարձ­րա­գույն հրա­մա­նա­ տա­րութ­յու­նը։ ­Նա աղ­քա­տա­ցավ, որ­պես­զի Իր աղ­քա­տութ­յան մի­ջո­ցով մենք կա­ րո­ղա­նանք ձեռք բե­րել հա­վե­րժ ­ ա­կան գան­ձե­րը։ ­Նա տվեց ոչ միայն Իր գան­ձե­րը, այլ նաև Իր սե­փա­կան կյանքն ինք­նա­մերժ­մամբ և­ ինք­նա­զո­հութ­յամբ, որ­պես­զի հե­ռաց­նի ցան­կա­ցած խո­չըն­դոտ նրանց ճա­նա­պար­հից, ով­քեր փա­փա­գում են մտնել Աստ­ծո ար­քա­յութ­յուն։ Ն­րանք, ով­քեր չեն են­թարկ­վում այս աշ­խար­հի գան­ձե­րով հա­րուստ մարդ­կանց գայ­թակ­ղութ­յուն­նե­րին, բո­ղո­քե­լու ա­ռիթ չու­նեն, ո­րով­հետև կյան­քի Իշ­խանն ի­րենց հետ կի­սել է աղ­քա­տութ­յան կյանք։ ­Նա մեր պես փորձ­վել է բո­լոր ա­ռում­նե­րով։ ­Մեր փո­խա­րեն ­Նա Ի­րեն դրեց աղ­քա­տութ­յան մեջ ինչ­պես մե­զա­նից մե­կը՝ մեզ ցույց տա­լու, թե ինչ­պես կա­րող ենք դի­մա­կա­յել սա­տա­նա­յա­կան գոր­ծա­կալ­նե­րի գայ­ թակ­ղութ­յուն­նե­րին։ ­Տեր ­Հի­սու­սը հրա­վի­րում է մեզ Իր գոր­ծա­կից­նե­րը դառ­նա­լու։ ­Նա է մեզ պատ­կա­ նող ա­մեն ին­չի սե­փա­կա­նա­տերն ու պա­հան­ջա­տե­րը։ Ն­րա գոր­ծին ա­ջակ­ցե­լու մեր պատ­րաս­տա­կա­մութ­յամբ մենք այժմ կա­րող ենք ցույց տալ Ն­րա նկատ­մամբ ու­ նե­ցած մեր սե­րը։ ­Ձե­ռա­գիր 40, 1905թ. ապ­րի­լի 9, «­Հա­վա­տա­րիմ տնտես­վա­րութ­ յուն»։ 106

Զ­գու­շա­նա­լով սա­տա­նա­յի ծու­ղակ­նե­րից

ապրիլ

10

Ար­թուն ե­ղեք, հսկում ա­րեք, ո­րով­հետև ձեր ո­սոխ թշնա­մին՝ սա­տա­նան՝ գո­ռոզ առ­յու­ծի պես ման է գա­լիս և­ո­րո­նում է, թե ո­րին կուլ տա։ Ա ­Պետ­րոս 5.8: ­Սա­տա­նան հա­մախմ­բում է իր ու­ժե­րը՝ պայ­քա­րե­լու ա­ռաջ ըն­թա­ցող գոր­ծի դեմ։ ­ ա Աստ­ծո գոր­ծի վրա նա­խա­տինք կբե­րի՝ եղ­բո­րը եղ­բոր դեմ հա­նե­լով, ինչ­պես նաև Ն կաս­կա­ծի և ­չա­րա­գոր­ծութ­յան տար­րեր ներս բե­րե­լով։ Ինձ հրա­հանգ­վել է ա­սել մեր ժո­ղովր­դին. «­Չա­րութ­յուն մի՛ ա­րեք միմ­յանց նկատ­մամբ։ Ան­հա­վա­տութ­յա­նը տեղ մի՛ տվեք ձեր սրտե­րում։ ­Ձեր քույ­րե­րի և­եղ­բայր­նե­րի դեմ կաս­կած­ներ մի՛ տա­ծեք»։ ­Սա ա­մե­նա­հա­ջող ճա­նա­պարհ­նե­րից մեկն է, ո­րով սա­տա­նան աշ­խա­տում է այն մարդ­կանց սրտերն ի­րա­րից օ­տա­րաց­նե­լու ուղ­ղութ­յամբ, ով­քեր պետք է կա­տա­րեն Աստ­ծո ծա­ռա­յութ­յու­նը։ Ա­վե­լի շա՛տ ժա­մա­նակ անց­կաց­րեք ե­ռան­դուն ա­ղոթ­քի մեջ ձեր ան­ձե­րի հա­մար։ ­Խո­սեք և ­գոր­ծեք կար­ծես Աստ­ծո ներ­կա­յութ­յամբ։ Դժ­գո­հութ­յու­նը սկիզբ ա­ռավ երկն­քում, քա­նի որ սա­տա­նան չէր կա­րող ու­նե­նալ այն դիր­քը, ո­րին տեն­չում էր։ Դ­րա­նից ա­ռաջ դժգո­հութ­յունն ու անվս­տա­հութ­յու­նը եր­բեք չէին թա­փան­ցել որ­ևէ մե­կի սիր­տը։ Երբ սա­տա­նան սկսեց իր չար գոր­ծը, նա չտե­սավ, թե այն ի­րեն ուր կհասց­նի։ ­Սա­կայն այն մտքե­րը, ո­րոնք նա փայ­փա­յում էր, ո­րոշ ժա­մա­նակ անց դրսևոր­վե­ցին չար ա­ռա­ջարկ­նե­րի տես­քով և ­տա­րած­վե­ցին հրեշ­տակ­նե­րի շրջա­նում՝ հան­գեց­նե­լով մե­ծա­գույն ապս­տամ­բութ­յա­նը, ո­րը դար­ ձավ մարդ­կութ­յա­նը բա­ժին հա­սած ա­մեն չա­րի­քի և թշ­վա­ռութ­յան սկիզ­բը։ Ն­րանց, ով­քեր հակ­ված են կաս­կա­ծե­լու ու­րիշ­նե­րին սխալ­նե­րի մեջ և ­մե­ղադ­րե­լու ի­րենց եղ­բայր­նե­րին չա­րութ­յուն­նե­րի մեջ, ես կա­սեի. «Խնդ­րում եմ, կար­դա­ցե՛ք ­Մեծ պայ­քար գրքի «­Չա­րի ծա­գու­մը» վեր­նագր­ված գլու­խը»։ Դ­րա ճշմար­տութ­յուն­նե­րը հասց­րե՛ք ձեր սրտե­րին։ ­Հի­շե՛ք, որ ապս­տամբ հրեշ­տա­կի սրտում փայ­փայ­ված նա­խան­ձի և ­չա­րա­խո­սութ­յան հո­գին էր, որ սկսեց չար գոր­ծը, ո­րը և­ աշ­խար­հի ա­ռաջ բա­ցեց չա­րի դռնե­րը։ ­Սա­տա­նան գոր­ծում է յու­րա­քանչ­յուր ե­կե­ղե­ցում, որ­պես­զի պղծի Աստ­ծո հո­տը։ ­Նա մտադր­ված է ստի­պել եղ­բո­րը չա­րը մտա­ծել իր եղ­բոր մա­սին, և­այս կերպ նա մեծ վշտե­րի և ­ցա­վե­րի պատ­ճառ է դառ­նում։ Ես հրա­հանգ եմ ստա­ցել ա­սե­լու ի­րեն Ք­րիս­տո­սի հետ­ևորդ հա­մա­րող յու­րա­քանչ­յուր հո­գու. «­Հե­ռո՛ւ պա­հեք ձեր լե­զու­նե­ րը չա­րից, և ­ձեր շուր­թե­րը, որ­պես­զի դրանք նեն­գութ­յուն չխո­սեն»։ Ինք­նա­մե­ծար­ ման մի­ջո­ցով սա­տա­նան կոր­ծա­նում է հո­գին, և ն­րա աշ­խա­տան­քը կա­րե­լի է տես­ նել յու­րա­քանչ­յուր ե­կե­ղե­ցում։ Իմ եղ­բայր­նե՛ր և ­քույ­րե՛ր, ի­րա­կա­նաց­րե՛ք խիստ վե­րահս­կո­ղութ­յուն ձեր հո­գու վրա։ Հս­կե՛ք ձեր բա­ռե­րը, որ­պես­զի սա­տա­նան չա­ ռաջ­նոր­դի ձեզ կրկնե­լու իր սե­փա­կան պատ­մութ­յու­նը։ ­Հետ­ևե՛ք ձեր խոս­քին։ Երկ­րի պատ­մութ­յան այս եզ­րա­փա­կիչ օ­րե­րում սա­տա­ նան գոր­ծում է հու­սա­հատ ջան­քե­րով հո­գի­նե­րին մեղ­քի մեջ գայ­թակ­ղե­լու հա­մար։ ­Սան­ձա­հա­րե՛ք ձեր լե­զուն։ ­Պա­հե՛ք ձեր մտքե­րը կեն­դա­նի Աստ­ծո ­Խոս­քի վրա։ Այն նույն հո­գին, ո­րը երկն­քում ապս­տամ­բութ­յուն հրահ­րեց, գոր­ծում է մեր ե­կե­ ղե­ցի­նե­րում։ ­Մենք ապ­րում ենք այս երկ­րագն­դի պատ­մութ­յան վեր­ջին օ­րե­րում, և ­սա­տա­նան միտ­քը խոր­տա­կե­լու վճռա­կան ջան­քեր է գոր­ծադ­րում։ ­Նա­մակ 66, 1909թ. ապ­րի­լի 10, «­Ճամ­բա­րա­յին հան­դիպ­մա­նը ներ­կա գտնվող­նե­րին»։ 107

ապրիլ

11

Մտ­քի ազ­դե­ցութ­յու­նը մտքի վրա

Երկն­քի ար­քա­յութ­յու­նը նման­վեց մի մար­դի, որ իր ար­տում բա­րի սերմ ցա­նեց, և ­մար­դի­կը քնե­լիս, նրա թշնա­մին ե­կավ և ­ցո­րե­նի մեջ ո­րոմ­ներ ցա­նեց և գ­նաց։ ­Մատ­թեոս 13.24, 25: Որ­քա՜ն ա­պարդ­յուն է մարդ­կա­յին օգ­նութ­յու­նը, երբ սա­տա­նա­յի զո­րութ­յու­նը կի­ րառ­վում է մար­դու վրա, ով դար­ձել է ինք­նա­մե­ծար և ­չի գի­տակ­ցում, որ հա­ղոր­դա­ կից է դառ­նում սա­տա­նա­յի հմտութ­յուն­նե­րին։ Իր ինք­նավս­տա­հութ­յամբ նա քայ­լում է ու­ղիղ դե­պի թշնա­մու ծու­ղա­կը և hայտն­վում է այդ ծու­ղա­կում։ ­Նա ու­շադ­րութ­յուն չի դարձ­նում տրված զգու­շա­ցում­նե­րին և ­սա­տա­նա­յի կող­մից վերց­վում է որ­պես որս։ Ե­թե նա խո­նար­հա­բար քայ­լեր Աստ­ծո հետ, կվա­զեր դե­պի այն հան­դիպ­ման վայ­րը, որն Աստ­ված նա­խա­պատ­րաս­տել էր իր հա­մար։ Այս­պես, վտան­գի ժա­մա­ նակ նա ա­պա­հով կլի­ներ, քա­նի որ Աստ­ված նրա ա­ռա­ջից կփախց­ներ թշնա­մուն։ Ք­րիս­տո­սի մոտ գալն ու­շաց­նող­նե­րը չեն նկա­տում դրա վտանգ­նե­րը, քա­նի որ գտնվում են սա­տա­նա­յի իշ­խա­նութ­յան ներ­քո։ ­Սա­կայն երբ գա­լիս է գի­տակց­ված մեղ­քի զգա­ցո­ղութ­յու­նը, ինչ­պե՜ս է տա­ռապ­յալ հո­գին թաքն­վում իր Աստ­ծո մոտ։ ­Թող հան­ցանք գոր­ծած մե­ղա­վոր­նե­րը մո­տե­նան այն ­Մե­կին, Ով ի­րենց մեղ­քե­րը քա­վող ­Զոհն է։ ­Թող նրանք կառ­չեն Ն­րան, ա­սես մահ­վան կա­պանք­նե­րում են։ Ոչ մի մարդ ա­րա­րած չի կա­րող բու­ժել այն հո­գին, ո­րը չա­րութ­յուն է գոր­ծել Ք­րիս­տո­սի ­Հո­գու դեմ։ ­Մի­միայն Փրկ­չի մի­ջո­ցով կա­րե­լի է ձեռք բե­րել այդ բու­ժու­մը։ ­Մենք ապ­րում ենք թե­րա­հա­վա­տութ­յան և­ ան­հա­վա­տութ­յան, ա­տե­լութ­յան և կշ­տամ­բան­քի դա­րում։ ­Թող մար­դիկ զգու­շա­նան և ­չըն­դու­նեն սա­տա­նա­յա­կան գոր­ծա­կալ­նե­րի զգա­ցո­ղութ­յուն­նե­րը։ ­Թող հի­շեն, որ ­Տի­րոջ նա­խազ­գու­շա­ցում­նե­րը ծաղ­րե­լը կա­րող է նշա­նա­կել, որ նրանք թողն­վել են ի­րենց հույ­սին։ ­Միակ հույսն է թեք­վել դե­պի Աստ­ված սրտի լիար­ժեք ցան­կութ­յամբ։ Աստ­ված կնե­րի մե­ղան­չա­ծին, ե­թե նա ա­պաշ­խա­րի։ ­Մար­դիկ ե­րես են թե­քել տրված նա­խազ­գու­շա­ցում­նե­րից և ­մո­լո­րութ­յան մեջ են մտքի վրա մի այլ մտքի ու­նե­ցած ազ­դե­ցութ­յու­նից։ Իսկ արդ­յունք­նե­րը սար­ սա­փե­լիո­րեն ո­ղոր­մե­լի են։ ­Մեկ մե­ղա­վո­րը թշնա­մու մո­լո­րութ­յան ազ­դե­ցութ­յան ներ­քո կա­րող է ան­պատ­մե­լի վնաս­ներ գոր­ծել։ Օ՜, որ­քա՜ն մար­դիկ են կոր­ծա­նել ի­րենց հա­վա­տը և փ­չաց­րել ի­րենց վստա­հութ­յու­նը Վ­կա­յութ­յուն­նե­րին հա­վա­տա­լու ա­ռար­կութ­յուն­նե­րի պատ­ճա­ռով, ո­րոնք աս­վել են նրանց կող­մից, ով­քեր տա­րի­ներ շա­րու­նակ նրանց նկատ­մամբ դրա­կան ան­հա­վա­տութ­յուն են ցու­ցա­բե­րել։ Ես թեթ­ ևութ­յուն զգա­ցի, երբ ո­մանք, ով­քեր ա­րել են այս ա­ռար­կութ­յուն­նե­րը, ո­րո­շե­ցին, որ ե­կել է ժա­մա­նա­կը բա­ցեի­բաց դուրս գալ դրանց դեմ։ Ես թեթ­ևութ­յուն զգա­ցի, ո­րով­հետև այժմ մտքե­րը գե­րի չեն ընկ­նի ի­րար հետ­ևից հնչող հա­վաս­տիա­ցում­նե­ րին, որ ի­րենք հա­վա­տում են Վ­կա­յութ­յուն­նե­րին։ Օ՜, ե­թե այս մարդ­կանց հա­վա­տա­ցող­նե­րը միայն ի­մա­նա­յին, թե ինչ­պես է ­Տե­րը վե­րա­բեր­վում ի­րենց վստա­հութ­յանն այն մարդ­կանց հան­դեպ, ով­քեր մարդ­կանց քնած ժա­մա­նակ ո­րոմ­ներ են ցա­նել ցո­րե­նի մեջ։ ­Նա­մակ 126, 1906թ. ապ­րի­լի 11, Գ. Ի. Բ ­ աթ­լե­րին՝ ­Հա­րա­վա­յին միութ­յան հա­մա­ժո­ղո­վի նա­խա­գա­հին։

108

ապրիլ

­Հան­դի­պե­լով եվ ­հաղ­թա­հա­րե­լով դժվա­րութ­յուն­նե­րը

12

­ ու Իմ ծա­ռան ես, Ես քեզ ընտ­րել եմ և ­քեզ չեմ մեր­ժել։ ­Մի՛ վա­խե­ցիր, ո­րով­ Դ հետև Ես քեզ հետ եմ, մի՛ վե­հե­րիր, ո­րով­հետև Ես քո Աստ­վածն եմ։ Ես զո­րաց­րել եմ քեզ, նաև օգ­նել եմ քեզ, նաև քեզ հաս­տա­տել եմ Իմ ար­դա­րութ­յան ա­ջով։ Ե­սա­յիա 41.9, 10: ­Մարդ­կա­յին ի­մաս­տութ­յան տե­սանկ­յու­նից թե­րագ­նա­հատ­ված ո­րոշ գոր­ծիչ­ներ Աստ­ծո կող­մից մե­ծա­պես բարձ­րաց­ված են։ Աստ­ված մարդ­կանց վեր կհա­նի հա­ տուկ գործ ա­նե­լու, և­երբ նրանք ա­ռաջ ըն­թա­նան քայլ առ քայլ, կսո­վո­րեն մեծն Ես Եմ-ից։ Ն­րա գոր­ծի բաց­վե­լուն պես նրանք դեռևս շարժ­վում են ա­ռաջ՝ Ն­րա ա­ռաջ­ նոր­դութ­յան ներ­քո ի­րա­կա­նաց­նե­լով այն, ինչ ­Նա դրել է ի­րենց ձեռ­քը։ ­Մեկ այլ մարդ, ով ու­նի են­թադ­րա­բար ա­վե­լի մեծ ու­նա­կութ­յուն­ներ, կա­րող է գալ և ­նա­յե­լով այս մարդ­կանց գոր­ծե­րին՝ մտա­ծել, որ նրանց հար­կա­վոր է փո­խա­րի­նել ա­վե­լի ի­մաս­տուն մարդ­կան­ցով։ Ն­րա եր­ևա­կա­յութ­յանն այս մարդ­կանց աշ­խա­տան­ քը կա­րող է թվալ խճճված և փ­չա­ցած, երբ ­Տերն ա­ռաջ է տա­նում քայլ առ քայլ։ ­Նա հան­դես կգա ի պաշտ­պա­նութ­յուն փո­փո­խութ­յան։ ­Նա կփոր­ձի ա­պա­ցու­ցել գործն ա­նող մարդ­կանց, որ նրանք մե­ծա­գույն սխալ են գոր­ծում՝ ջա­նա­լով ա­ռաջ տա­նել ի­րենց գոր­ծը։ ­Բայց Աստ­ված տես­նում է ոչ այն­պես, ինչ­պես մար­դիկ են տես­նում։ ­Գործն ա­նող այն ան­ձինք, ում ­Նա ա­ռաջ­նոր­դում է, կա­րող են ժա­մա­նակ առ ժա­ մա­նակ մեծ շփո­թութ­յան մեջ ընկ­նել։ Ն­րա ծրագ­րի մի մասն այն է, որ նրանք հան­ դի­պեն դժվա­րութ­յուն­նե­րի և ­հաղ­թա­հա­րեն դրանք։ ­Նա ո­գեշն­չում է աշ­խա­տող­նե­ րին վճռա­կա­նութ­յամբ յու­րա­քանչ­յուր թվաց­յալ ձա­խո­ղում վե­րա­ծել հա­ջո­ղութ­յան։ Ն­րանք վճռա­կան են քայ­լել այն լույ­սի ներ­քո, ո­րը շո­ղում է ի­րենց ճա­նա­պար­հին, և ­թեև հան­դի­պում են շատ խո­չըն­դոտ­նե­րի, այ­նո­ւա­մե­նայ­նիվ հայ­տա­րա­րում են. «Ես չեմ ձա­խո­ղի և չ­ եմ հու­սալք­վի»։ ­Մար­դիկ հա­ճախ են ա­ղո­թում և ­հե­կե­կում ի­րենց հան­դի­պած բար­դութ­յուն­նե­րի և ­խո­չըն­դոտ­նե­րի պատ­ճա­ռով։ ­Սա­կայն Աստ­ծո նպա­տակն է, որ նրանք հան­դի­ պեն բար­դութ­յուն­նե­րի և ­խո­չըն­դոտ­նե­րի, և­ե­թե սկզբից մինչև վերջ ա­մուր պա­հեն ի­րենց վստա­հութ­յու­նը՝ վճռա­կա­նո­րեն ա­ռաջ տա­նել ­Տի­րոջ գոր­ծը, ­Նա կպար­զեց­նի նրանց ճա­նա­պար­հը։ Ն­րանց կայ­ցե­լի հա­ջո­ղութ­յու­նը, քա­նի որ նրանք հաս­տա­ տա­կա­մո­րեն պայ­քա­րում են ա­ռեր­ևույթ ան­հաղ­թա­հա­րե­լի թվա­ցող դժվա­րութ­յուն­ նե­րի դեմ, իսկ հա­ջո­ղութ­յան հետ կգա նաև մե­ծա­գույն ու­րա­խութ­յու­նը։ Աստ­ված խո­նարհ և զղ­ջա­ցած մարդ­կանց դարձ­նում է ար­ժե­քա­վոր գոր­ծիչ­ներ։ ­Նա նրանց տա­լիս է մի փոր­ձա­ռութ­յուն, ո­րը մարդ­կա­յին ի­մաս­տութ­յունն ի զո­րու չէ բա­ցատ­րել։ ­Նա մտքե­րի վրա աշ­խա­տում է Իր սե­փա­կան ի­մաս­տութ­յամբ։ ­Թույլ է տրվում, որ են­թադ­րա­կան սխալ­ներն ի հայտ գան, որ­պես­զի անս­պա­սե­լի ճա­ նա­պարհ­նե­րով (ո­րը մարդ­կա­յին ի­մաս­տութ­յունն ու­նակ չէ ըն­կա­լե­լու) մե­ծա­պես փա­ռա­վոր­վի Աստ­ված։ ­Նա ի­րա­կա­նաց­նում է Իր գործն Իր սե­փա­կան ճա­նա­պարհ­ նե­րով։ ­Նա հաշ­վի է առ­նում Իր սե­փա­կան նպա­տակ­նե­րը, և­ոչ թե մարդ­կա­յին տե­ սութ­յուն­նե­րը։ Այն զո­րութ­յու­նը, ո­րով ­Նա գոր­ծում է յու­րա­քանչ­յուր մար­դու հետ, հա­մա­չափ է տվյալ մար­դու լրջութ­յանն ու ազն­վութ­յա­նը։ Իր ա­րած ա­մեն ին­չում ­Նա ո­րո­նում է մե­ծա­գույն բա­րօ­րութ­յու­նը նրանց, ով­քեր Իր հետ գոր­ծա­կից­ներ են։ ­Նա­մակ 162, 1903թ. ապ­րի­լի 12, հա­մա­ժո­ղո­վի գոր­ծա­դի­րին։ 109

ապրիլ

13

Մենք կա­տար­յալ օ­րի­նակ ու­նենք

Ու­ժո­վաց­րեք թու­լա­ցած ձեռ­քե­րը, և ­դող­դո­ջուն ծնկնե­րը զո­րաց­րեք։ Ա­սա­ցեք թու­լա­ սիրտ­նե­րին՝ Ու­ժո­վա­ցե՛ք, մի՛ վա­խե­նաք, ա­հա ձեր Աստ­վա­ծը գա­լիս է վրեժ առ­նե­լու, Աստ­ծո հա­տու­ցու­մով է գա­լիս ­Նա, և ­Նա ձեզ փրկե­լու է։ Ե­սա­յիա 35.3, 4: Ո՞վ է այժմ հագ­նե­լու Ք­րիս­տո­սի ար­դա­րութ­յան սպի­տակ հան­դեր­ձը, որն ա­ռանց բծե­ րի և կն­ճիռ­նե­րի է, որ­պես­զի սա­տա­նան չկա­րո­ղա­նա ծաղ­րով մատ­նա­ցույց ա­նել նրա կեղ­տոտ հան­դերձ­նե­րը։ ­Հո­գին պա­հե՛ք մա­քուր և­ա­նա­րատ։ ­Դուք ու­րիշ­նե­րի սխալ­նե­ րը հաշ­վե­լու ժա­մա­նակ չու­նեք։ Ու­շադ­րութ­յու­նը սևե­ռե՛ք ձեր սե­փա­կան սխալ­նե­րին և ս­տի­պե՛ք մո­լոր­յալ­նե­րին ա­մա­չել ի­րենց նկատ­մամբ դրսևո­րած ձեր բա­րի և ­կա­րե­կից հե­տաքրքր­վա­ծութ­յամբ։ Ք­րիս­տոն­յան խո­րա­թա­փան­ցո­րեն զգա­յուն է ու­րիշ­նե­րի կա­ րիք­նե­րի նկատ­մամբ, ո­րով­հետև գի­տակ­ցում է, որ նրանք Ք­րիս­տո­սի սե­փա­կա­նութ­ յունն են։ ­Նա մշտա­պես հնա­րա­վո­րութ­յուն­ներ է փնտրում նրանց օգ­նե­լու հա­մար։ ­Նա­խան­ձը, չար կար­ծիք­նե­րը, բամ­բա­սան­քը և­ ու­րիշ­նե­րի սխալ­նե­րը ո­րո­նե­լը թող որ եր­բեք գլուխ չբարձ­րաց­նեն Ք­րիս­տո­սի ա­շա­կերտ­նե­րի շրջա­նում։ Այս ա­մե­ նը ե­կե­ղե­ցու ներ­կա թու­լութ­յան պատ­ճառն է։ ­Մենք կա­տար­յալ օ­րի­նակ ու­նենք՝ Ք­րիս­տո­սի կյան­քը։ ­Մեր ան­հագ ցան­կութ­յու­նը պետք է լի­նի ա­նել այն­պես, ինչ­պես ­Նա է ա­րել, ապ­րել այն­պես, ինչ­պես ­Նա է ապ­րել, որ­պես­զի ու­րիշ­նե­րը, տես­նե­լով մեր բա­րի գոր­ծե­րը, ա­ռաջ­նորդ­վեն փա­ռա­բա­նե­լու Աստ­ծուն: Աստ­ծո օրհ­նութ­յու­նը կլի­նի մեզ վրա, երբ փոր­ձենք օրհ­նել այ­լոց՝ կա­տա­րե­լով այն գոր­ծը, ո­րը Ք­րիս­տո­սը ե­կավ այս աշ­խարհ սո­վո­րեց­նե­լու մեզ։ Աստ­ված տվեց Իր միա­ծին Որ­դուն մա­հա­նա­լու ապս­տամբ­նե­րի ցե­ղի հա­մար, որ­պես­զի ով որ Ն­րան հա­վա­տա, չկոր­չի, այլ հա­վի­տե­նա­կան կյանք ու­նե­նա։ Ին­չո՞ւ չպետք է մենք քայ­լենք և ­գոր­ծենք այն ճա­նա­պար­հում, որն Աստ­ված նշել է։ Ին­չո՞ւ պետք է ինչ-որ մե­կը հա­ճո­յա­նա թշնա­մուն՝ թե­րագ­նա­հա­տե­լով մեկ ու­րի­շի գոր­ծը, օգ­տա­գոր­ծե­լով Աստ­ծո տված իշ­խա­նութ­յու­նը հույ­սը սպա­նե­լու և ­մարդ­կանց հու­ սա­հա­տութ­յան մեջ գցե­լու հա­մար։ ­Յու­րա­քանչ­յուր ե­կե­ղե­ցում կան ե­րի­տա­սարդ տղա­ներ և­ ե­րի­տա­սարդ աղ­ջիկ­ներ, ով­քեր ու­ժեղ և ­կա­րե­կից ձեռք­սեղմ­ման, սի­ րող և ք­րիս­տո­սան­ման հե­տաքրքր­վա­ծութ­յան կա­րիք ու­նեն, ո­րը նրանց չի թող­նի։ ­Թող վերջ դրվի ման­րուք­նե­րի շուրջ ծա­վալ­վող վի­ճա­բա­նութ­յուն­նե­րին։ ­Թող չար խո­սակ­ցութ­յուն­նե­րը հե­ռա­նան որ­պես ա­տե­լի, ա­նօ­գուտ բա­ներ։ ­Դա­դա­րե՛ք խո­ սել բա­ներ, ո­րոնք ի բա­րին չեն, և ­մո­տե­ցե՛ք նրանց, ով­քեր սխալ­վել են։ ­Վերց­րե՛ք նրանց և ­բե­րե՛ք Ք­րիս­տո­սի մոտ։ Ա­սե՛ք սա­տա­նա­յին, որ նա չի ստա­նա նրանց, քա­նի որ նրանք Փրկ­չի սե­փա­կա­նութ­յունն են։ «Ես ե­կա ոչ թե դա­տե­լու, այլ փրկե­լու»,- հայ­տա­րա­րեց Ք­րիս­տո­սը։ Հ­րեշ­տակ­ ներն ու­ղարկ­ված են երկ­նա­յին պա­լատ­նե­րից ոչ թե կոր­ծա­նե­լու, այլ հսկե­լու և ­պահ­պա­նե­լու վտանգ­ված հո­գի­նե­րին, փրկե­լու կո­րած­նե­րին, մո­լոր­ված­նե­րին վե­րա­ դարձ­նե­լու հո­տին։ Այդ դեպ­քում մի՞­թե չու­նեք զղջա­ցող հո­գուց ե­կող բա­ռեր, ո­րոնք կա­րող եք ա­սել կո­րած­նե­րին և ­մո­լոր­ված­նե­րին։ Կ­թող­նեք նրանք կոր­ծան­վե՞ն, թե՞ օգ­նութ­յան ձեռք կմեկ­նեք նրանց։ ­Հենց ձեր շուր­ջը կան մար­դիկ, ով­քեր ­կոր­ծան­ման վտան­գի մեջ են։ ­Մի՞­թե չեք աշ­խա­տի նրանց հա­մար և ­չեք ա­ղո­թի նրանց հետ։ ­Մի՞­թե չեք բե­րի նրանց Փրկ­չի մոտ սի­րո լա­րե­րով։ ­Դա­դա­րեց­րե՛ք ձեր կշտամ­բանք­նե­ րը և ն­րանց հետ խո­սեք այն­պի­սի բա­ռեր, ո­րոնք նրանց մեջ հա­վատ և ­քա­ջութ­յուն կա­ռա­ջաց­նեն։ ­Ձե­ռա­գիր 36, 1904թ. ապ­րի­լի 13, «­Նոր կյանք Ք­րիս­տո­սում»։ 110

Բ­նութ­յու­նը մեր դա­սա­գիրքն է

ապրիլ

14

Ն­րա­նով էր կյան­քը, և կ­յան­քը մարդ­կանց լույսն էր։ ­Հով­հան­նես 1.4: ­Տա­րի­ներ ա­ռաջ, ­Գո­գակ լճի (­Մի­չի­գա­նում) վրա մի ան­գամ թիա­վա­րե­լիս ես և­ ա­մու­սինս մի գե­ղե­ցիկ շու­շան տե­սանք: Խնդ­րե­ցի ա­մուս­նուս այն ինձ հա­մար քա­ ղել որ­քան հնա­րա­վոր է եր­կար ցո­ղու­նով։ ­Նա դա ա­րեց, և­ ես սկսե­ցի ու­սում­նա­ սի­րել այն։ ­Ցո­ղու­նի մի­ջով հո­սում էին սննդա­րար նյու­թե­րը, ո­րոնք լա­վա­գույնն էին շու­շա­նի ա­ճի հա­մար։ Այն վերց­նում էր այս սնուն­դը՝ մեր­ժե­լով կեղ­տը, ո­րով շրջա­ պատ­ված էր։ ­Կապ­ված մա­կե­րե­սից շատ խո­րը գտնվող ա­վա­զի հետ՝ այդ­տե­ղից էլ ստա­նում էր այն կեն­սա­մի­ջո­ցը, որն ա­պա­հո­վում էր նրա ա­ճը։ Ք­րիս­տոսն ա­սում է. «Մ­տիկ ա­րեք դաշ­տի շու­շան­նե­րին, թե ինչ­պես են մե­ծա­ նում, ոչ ջանք են ա­նում և­ոչ մա­նում։ ­Բայց ա­սում եմ ձեզ, թե ­Սո­ղո­մոնն էլ իր բո­լոր փառ­քի մեջ նրանց մե­կի նման չհա­գավ» (­Մատ­թեոս 6.28, 29)։ Ոչ մի նկա­րիչ չի կա­ րող պատ­կե­րել այն գե­ղեց­կա­գույն ե­րանգ­նե­րը, ո­րոնք ­Տե­րը տա­լիս է ծա­ղիկ­նե­րին։ «Իսկ թե որ դաշ­տի խո­տը, որ այ­սօր կա և­է­գուց փուռն է գցվում, Աստ­ված այն­պես է հագց­նում, չէ­՞որ շատ ա­վե­լի ձեզ, թե­րա­հա­վատ­ներ» (հա­մար 30)։ Բ­նութ­յու­նը մեր դա­սա­գիրքն է։ Ք­րիս­տոսն օգ­տա­գոր­ծում էր բնութ­յան ա­ռար­ կա­ներն Ի­րեն լսող­նե­րի մտքե­րի վրա ճշմար­տութ­յուն­նե­րը տպա­վո­րե­լու հա­մար։ «Ու­րեմն հոգս մի՛ ա­րեք ա­սե­լով, թե՝ Ի՛նչ պի­տի ու­տենք, կամ ի՛նչ պի­տի խմենք, կամ ի՛նչ պի­տի հագ­նենք։ ...Ո­րով­հետև ձեր երկ­նա­վոր ­Հայ­րը գի­տի, որ այդ ա­մե­ նը պետք է ձեզ։ ­Սա­կայն ա­ռաջ Աստ­ծո ար­քա­յութ­յու­նը և Ն­րա ար­դա­րութ­յու­նը խնդրեք, և­այդ ա­մե­նը կտրվի ձեզ։ Ու­րեմն է­գուց­վա հա­մար հոգս մի՛ ա­նեք, ո­րով­ հետև է­գուց­վա օրն իր հա­մար հոգս կա­նի. Օր­վա հա­մար բա­վա­կան է իր նե­ղութ­ յու­նը» (հա­մար­ներ 31-34)։ Ե­կե՛ք ա­նենք այն ա­մե­նը, ինչ կա­րող ենք՝ ցույց տա­լու մեր ե­րե­խա­նե­րին, որ կա եր­կինք, ո­րին պետք է հաս­նենք, և դ­ժոխք, ո­րից պետք է խու­սա­փենք։ Ե­կե՛ք սո­վո­ րեց­նենք նրանց ձգտել հա­վեր­ժա­կան կյան­քին։ ­Ձեր ե­րե­խա­նե­րին դաս­տիա­րա­կե՛ք ­Տի­րոջ հան­դի­մա­նութ­յամբ, և ­դուք նրանց հա­մա­պա­տաս­խան կդարձ­նեք ե­կե­ղե­ցու գոր­ծի հա­մար, հա­մա­պա­տաս­խան կդարձ­նեք ա­վե­տա­րան­չա­կան աշ­խա­տանք կա­տա­րե­լուն, հա­մա­պա­տաս­խան կդարձ­նեք ­Տի­րոջ պա­լատ­նե­րում շո­ղա­լուն։ Ծ­նող­նե՛ր, մի՛ փոր­ձեք հետ­ևել այս այ­լա­սեր­ված դա­րի մշտա­պես փո­փոխ­վող մի­տում­նե­րին։ Այն դրա­կան արդ­յուն­քի չի հան­գեց­նում։ ­Վեր­ջին օրն Աստ­ված ձեզ կհարց­նի. «Ի՞նչ եք ա­րել Իմ հո­տի հետ, Իմ գե­ղե­ցիկ հո­տի հետ»։ Ի՞նչ եք պա­տաս­ խա­նե­լու Ն­րան, երբ դա­վա­ճա­նել եք ձեր վստա­հութ­յու­նը։ ­Հա­նուն Ք­րիս­տո­սի, ես ա­ղա­չում եմ ձեզ պահ­պա­նել ձեր ե­րե­խա­նե­րին։ Մ­՛ի ե­ղեք բար­կաց­կոտ կամ դյու­ րա­բոր­բոք։ Ն­րանց խոր­հե­լու հա­մար տվե՛ք եր­ջա­նիկ մտքեր։ Այն ողջ ու­ժով, որ Աստ­ված ձեզ տվել է, ջա­նա­ցե՛ք ձեռք բե­րել հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի պսա­կը, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նաք այն դնել Փրկ­չի ոտ­քե­րի ա­ռաջ, և ­ձեռք տա­լով ոսկ­յա տա­վի­ղին՝ լցնեք ողջ եր­կին­քը հա­րուստ մե­ղե­դի­նե­րով։ ­Ձե­ռա­գիր 31, 1901թ. ապ­րի­լի 14, «Ք­րիս­տո­նեա­կան կյան­քը»։

111

ապրիլ

15 ­Դար­ձե՛ք դե­պի Աստ­ված, քա­նի դեռ ժա­մա­նակ կա

Այ­սօր՝ ե­թե Ն­րա ձայ­նը լսեք, մի՛ խստաց­րեք ձեր սրտե­րը։ Եբ­րա­յե­ցիս 3.7, 8: ­Մար­դը, ում հա­մար ­Տերն այս­քան շատ բան է ա­րել, պետք է պատ­վի Ն­րան իր յու­րա­քանչ­յուր բա­ռով և­ա­րար­քով։ ­Բո­լոր նրա գոր­ծե­րը պետք է լի­նեն մա­քուր, քա­ ղա­քա­վա­րի և­ ար­դար։ ­Նա չպետք է ա­նի կամ ա­սի որ­ևէ բան, ո­րը չի ցան­կա­նա ըն­դու­նել, երբ կանգ­նած լի­նի ողջ երկ­րի Դ ­ ա­տա­վո­րի ա­ռաջ։ Իր աշ­խա­տան­քի բո­լոր հատ­ված­նե­րում Աստ­ված կպաշտ­պա­նի Իր պա­տի­վը, Իր ար­դա­րութ­յու­նը։ Կ­ցան­կա­նա՞ք արդ­յոք կանգ չառ­նել այն­տեղ, որ­տեղ գտնվում եք, և­ե­ռան­դուն կեր­պով խոր­հել ձեր ճա­նա­պարհ­նե­րի շուրջ։ ­Տե­րը չի կա­րող հաս­ տա­տել ձեր հո­գին և ­ձեր գոր­ծո­ղութ­յուն­նե­րի ըն­թաց­քը։ Ն­րա ձեռ­քը լծա­կի վրա է։ ­Ձեր ծրագ­րե­րը Ն­րա ծրագ­րե­րը չեն։ Այժմ ձեր ա­պաշ­խա­րե­լու ժա­մա­նակն է։ ­Մի՛ կորց­րեք հնա­րա­վո­րութ­յու­նը։ Եղ­բա՛յր իմ, վճռա­կան փո­փո­խութ­յուն կա­տա­րե­լը պատ­վիցդ վեր մի՛ հա­մա­րիր։ ­Դու պետք է ընկ­նես Ք­րիս­տո­սի ոտ­քե­րի մոտ որ­պես սո­վո­րող, այ­լա­պես ան­շուշտ կձա­խո­ղես հաղ­թո­ղի պարգևն ստա­նա­լը։ ­Դի՛ր մի կողմ քո հրա­մա­նա­տա­րութ­յու­ նը, թա­գա­վո­րա­կան հե­ղի­նա­կութ­յու­նը և ­դար­ձի՛ր Աստ­ծո փոք­րիկ զա­վակ­նե­րից մե­կը։ ­Մինչև չհա­մա­ձայ­նես սո­վո­րել և հ­նա­զանդ­վել Աստ­ծո կամ­քին, կպարտ­վես փոր­ձութ­յուն­նե­րից և ­կա­ռաջ­նորդ­վես ա­նե­լու տա­րօ­րի­նակ բա­ներ, ո­րոնք քեզ կո­ րա­կազր­կեն և ­հետ կպա­հեն ազ­դե­ցիկ դիրք զբա­ղեց­նե­լուց։ ­Մի՞­թե չես ա­պաշ­խա­րի և ­դար­ձի չես գա։ ­Մի՞­թե ա­մեն պահ չես գոր­ծի այն գի­ տակ­ցութ­յամբ, որ աստ­վա­ծա­յին զննող հա­յաց­քի ներ­քո ես։ ­Մի՞­թե Աստ­ծուն չես դարձ­նի քո ըն­կե­րը քո բո­լոր գոր­ծե­րում։ Ն­րա սրբութ­յու­նը, Ն­րա ար­դա­րութ­յու­նը, Ն­րա ճշմար­տութ­յու­նը կմաք­րա­գոր­ծեն քո բա­ռերն ու ա­րարք­նե­րը։ ­Դու պետք է կանգ առ­նես և ­հաշ­վի առ­նես, որ գո­յութ­յուն ու­նի Աստ­ված։ ­Նա լավ է խո­սել քո մա­սին, և ­Նա մե­ծա­պես դժգոհ կմնա, ե­թե Ն­րա ժա­ռան­գութ­յան հետ ա­նար­դա­րա­ցիո­րեն վար­վես։ ­Նա քեզ կոչ է ա­նում Ի­րեն դառ­նալ լիար­ժեք սրտով։ Ա­ղո­թի՛ր հա­նուն քո հո­գու, ա­ղո­թի՛ր, քա­նի որ այն­քան շատ ան­գամ­ներ ես ինք­ նա­խա­բեութ­յամբ զբաղ­վել և­ ա­ռաջ­նորդ­վել մո­լո­րեց­նող ազ­դե­ցութ­յուն­նե­րով, որ գայ­թակ­ղութ­յուն ես ու­նե­նում բա­րե­հա­ճութ­յամբ վե­րա­բեր­վել նրանց, ով­քեր քծնում և ­գովա­բա­նում են քեզ, և­ ան­բա­րե­հա­ճութ­յամբ՝ նրանց, ով­քեր մատ­նա­ցույց են ա­նում քո սխալ­ներն ու վտանգ­նե­րը։ ­Շատ ան­գամ­ներ դու հա­մար­յա ան­ցել ես սխալ կող­մը, սա­կայն գա­հի ա­ռաջ կանգ­նել է քո Փր­կի­չը գա­մե­րի տե­ղե­րը ձեռ­քե­րին՝ բա­րե­խո­սե­լով քեզ հա­մար։ Ա­ղո­ թի՛ր քեզ հա­մար Ք­րիս­տո­սի ա­նու­նով։ Ա­ղո­թի՛ր լրջո­րեն, ջա­նա­սի­րա­բար և­ ան­ կեղ­ծո­րեն։ Ես հույս ու­նեմ, որ քո կյան­քը կպահ­պան­վի, և ­դու քեզ ամ­բող­ջութ­յամբ կնվի­րես ա­պաշ­խա­րութ­յա­նը։ Ե՛կ ­Տի­րոջ մոտ և­ամ­բող­ջո­վին հանձն­վի՛ր Ն­րան։ ­Դու պետք է ա­նես դա, այ­լա­պես գե­րի կվերց­վես թշնա­մու կող­մից։ Ես չէի կա­րող չգրել քեզ այս խոս­քե­րը, քա­նի որ ­Նա, Ով ու­նի բարձ­րա­գույն հե­ղի­ նա­կութ­յու­ն, քեզ է ուղ­ղել այս կան­չը։ ­Նա­մակ 55, 1903թ. ապ­րի­լի 15, դոկ­տոր Ջ. Հ. ­Քե­լո­գին, ով գտնվում էր պան­թեիզ­մին տրվե­լու վտան­գի մեջ։

112

ապրիլ

­Զար­գաց­նե­լով քրիս­տո­սան­ման բնա­վո­րութ­յուն

16

Ու­րեմն հա­գեք ինչ­պես Աստ­ծո ընտր­ված­ներ՝ սուր­բեր և ­սի­րե­լի­ներ, ո­ղոր­մա­ սիրտ գթա­ծութ­յուն, քաղց­րութ­յուն, խո­նար­հութ­յուն, հե­զութ­յուն, եր­կայնմ­ տութ­յուն՝ ի­րար համ­բե­րե­լով և­ ի­րար նե­րե­լով, ե­թե մե­կը մյու­սի դեմ տրտունջ ու­նե­նա, ինչ­պես Ք­րիս­տոսն էլ ձեզ նե­րեց, այն­պես էլ դուք. Կ ­ ո­ղո­սա­ցիս 3.12, 13: ­Գի­շե­րա­յին ժա­մե­րի ըն­թաց­քում, երբ մյուս­նե­րը քնած են, ես ա­ղո­թում եմ, որ այն պա­տաս­խա­նա­տու գոր­ծը, որ ինձ է վստահ­վել, այն­պես անձն­վի­րա­բար և ­հա­վա­տար­մո­րեն ի­րա­կա­նաց­վի, որ ար­ժա­նա­նա Աստ­ծո հա­վա­նութ­յա­նը։ Իմ ան­ հանգս­տութ­յունն այն չէ, թե ինչ կմտա­ծեն կամ կա­նեն ու­րիշ­նե­րը, այլ ի՞նչ պետք է ես ա­նեմ Աստ­ծուն փա­ռա­վո­րե­լու հա­մար։ Եվ կանց­նի՞ արդ­յոք իմ աշ­խա­տանքն Աստ­ծո ստու­գար­քը։ ­Հե­ռա­ցե՞լ է արդ­յոք ին­ձա­նից ա­մեն մի մե­ծա­միտ հա­յացք։ Արդ­յո՞ք իմ սիր­տը ­Հի­սու­սի՝ ­Գող­գո­թա­յի հա­մեստ ­Մար­դու հետ ներ­դաշ­նա­կութ­յան մեջ է։ Ես հե­կե­կում, ա­ղո­թում և­աշ­խա­տում եմ՝ փոր­ձե­լով իմ դրդա­պատ­ճառ­նե­րը և զ­գաց­մունք­նե­րը հա­վեր­ժութ­յան լույ­սի ներ­քո, և­երբ ի վեր­ջո ես փրկվեմ, դա կլի­ նի մի­միայն իմ Փրկ­չի ան­նա­խա­դեպ սի­րո շնոր­հիվ։ Օ՜, որ­քան մեծ է ե­ղել այդ սե­րը, ո­րը կտա­նի այս­պի­սի ինք­նա­մեր­ժում, այս­պի­սի ինք­նա­զո­հութ­յուն ինձ հա­մար։ Այն ա­մե­նը, ինչ ի զո­րու ենք ա­նել, բա­վա­կա­նա­չափ փոքր կլի­նի, և ­մենք կա­րող ենք ա­սել, որ ա­նօ­գուտ ծա­ռա­ներ ենք։ Այն­քան վստա­ հո­րեն, որ­քան մենք մե­ծա­րում ենք ինք­ներս մեզ և գ­րա­վում ա­մե­նա­բարձր ա­թո­ ռը, Աստ­ված կխո­նար­հեց­նի մեզ մի ճա­նա­պար­հով, ո­րը շատ ծանր է մարդ­կա­յին բնույ­թի հա­մար։ ­Կո­ղա­կի՛ց իմ, մենք պետք է մեր մեջ մշա­կենք Ք­րիս­տո­սի հո­գին։ ­Կան շատ մար­դիկ, ով­քեր դա­վա­նում են ճշմար­տութ­յու­նը, ով­քեր ի­րենց սրտե­րի վրա դրա սրբաց­նող ազ­դե­ցութ­յան կա­րիքն են զգում։ Կ­յան­քը կա­րող է բնու­թագր­վել շի­ տակ գոր­ծե­րով և ­վե­հանձն դա­վա­նան­քով, սա­կայն ի­րա­կան բա­րութ­յան, սրտի ազն­վութ­յան, հաշ­տա­րար վար­քի պա­կա­սը կչե­զո­քաց­նեն այն ողջ բա­րին, ո­րը նրանք ու­նակ են կա­տա­րե­լու։ Կ­ծու և քն­նա­դա­տա­կան կրո­նը ոչ մի նա­խա­տիպ չի գտնում Ք­րիս­տո­սի կրո­նում։ ­Մենք պետք է մեր մեջ զար­գաց­նենք բա­րի խոս­քեր, ու­նե­նանք հա­ճե­լի ար­տա­ քին տեսք և դրս­ևո­րենք անձն­վեր քա­ղա­քա­վա­րութ­յուն, քա­նի որ դրանք մեր բնա­վո­րութ­յա­նը կհա­ղոր­դեն շքե­ղութ­յուն, ո­րը մեզ հա­մար հար­գանք կա­պա­հո­վի և կ­բարձ­րաց­նի մեր օգ­տա­կա­րութ­յու­նը տասն ան­գամ ա­վե­լի շատ, քան դրա­նից ա­ռաջ ու­նեինք։ ­Մենք պետք է կետ առ կետ հաշ­վետ­վութ­յուն ներ­կա­յաց­նենք Աստ­ծուն, և ­ցան­կա­լի չէ ա­մա­չել դրա­նից, ո­րով­հետև այն կրում է ան­հա­մա­պա­տաս­խա­նութ­ յան, բռնկու­նութ­յան և­ ե­սա­սի­րութ­յան դրոշ­մը։ ­Մենք ու­զում ենք, որ մեր աչքն ուղղ­ված լի­նի բա­ցա­ռա­պես Աստ­ծո փառ­քին, մեր հո­գու տա­ճա­րը մաքր­ված լի­նի ե­սա­սի­րութ­յու­նից, իսկ մենք նման­վենք Ն­րա աստ­վա­ծա­յին պատ­կե­րին։ ­Թող որ ա­ճենք շնոր­հում։ ­Հա­վա­տով կառ­չե՛նք ­Հի­սուս Ք­րիս­տո­սին, և ­Նա մեզ կպա­հի Իր զո­րութ­յամբ։ ­Նա­մակ 22, 1880թ. ապ­րի­լի 16, ­Ջեյմս Ո­ւայ­թին՝ իր ա­մուս­նուն, ով նոր էր թո­շա­կի ան­ցել Վեհաժո­ղո­վի նա­խա­գա­հի պաշ­տո­նից։ 113

ապրիլ

17

Վս­տա­հե՛ք ձեր եղ­բայր­նե­րին

­ այց դուք ­Ռաբ­բի չկանչ­վեք, ո­րով­հետև մեկն է ձեր Ու­սու­ցի­չը՝ Ք­րիս­տո­սը, և Բ ­դուք ա­մենքդ եղ­բարք եք։ ­Մատ­թեոս 23.8: ­Մի քա­նի օր ա­ռաջ ես ստա­ցա պաշ­տո­նա­կան դիր­քեր զբա­ղեց­նող տար­բեր մարդ­կանց կող­մից եղ­բայր Ն.-ի հա­մար գրված մի շարք վկա­յութ­յուն­նե­րի պատ­ ճեն­նե­րը։ Ես կար­դա­ցի այս վկա­յութ­յուն­նե­րը։ ­Գի­շեր­վա մեջ պատ­կեր­ներ ներ­կա­յա­ ցան աչ­քիս ա­ռաջ. եղ­բայր և ­քույր Ն.-երն աչ­քի էին անց­կաց­նում այս վկա­յութ­յուն­ նե­րը։ Երբ նրանք խո­սում էին միմ­յանց հետ, նրանց կող­քին կանգ­նեց մե­կը, ոչ ­Նա, Ով հայտն­վել էր եղ­բայր Ն.-ին ո­րո­շա­կի ա­ռիթ­նե­րով՝ երկն­քի Լ­րա­բե­րը, այլ մի չար լրա­բեր, ով եղ­բայր Ն.-ի մտքի մեջ սեր­մա­նեց այն կար­ծի­քը, թե իր եղ­բայր­նե­րը ցան­ կա­նում են ի­րենց ձեռ­քը վերց­նել իր սե­փա­կա­նութ­յան վե­րահս­կո­ղութ­յու­նը և­ի­րեն ու իր կնո­ջը դուրս թող­նել գոր­ծից։ Լ­րա­բերն ա­սաց, որ նրանք աք­սոր­վե­լու են ի­րենց ծեր տա­րի­քում, որ­պես­զի այդ եղ­բայր­նե­րը կա­րո­ղա­նան շա­րու­նա­կել ի­րենց սկսած գոր­ծը։ ­Քույր Ն.-ն­ըն­դու­նեց այս գա­ղա­փա­րը։ ­Շատ կեղծ տե­ղե­կութ­յուն­ներ ըն­դուն­ վե­ցին որ­պես ճշմար­տութ­յուն։ ­Հա­ջոր­դիվ, եղ­բայր Ն.-ն ­ներ­կա­յաց­վեց իմ ա­ռաջ այս կեղծ տե­ղե­կութ­յուն­նե­րը պա­րու­նա­կող նա­մակ­նե­րը գրե­լիս։ Այ­նու­հետև տե­սա­րա­նը փոխ­վեց։ Ես լսում էի իր եղ­բայր­նե­րից եղ­բայր Ն.-ին ուղղ­ ված խորհր­դի խոս­քեր, սա­կայն նա չէր ցան­կա­նում օգ­նութ­յուն ստա­նալ նրան­ցից, ով­քեր մշտա­պես ե­ղել էին իր ազ­նիվ ըն­կեր­նե­րը։ Ինձ ներ­կա­յաց­վեց, որ եղ­բայր և ­քույր Ն.-ե­րը եր­կուսն էլ մո­լո­րեց­վե­ցին թշնա­մու կող­մից։ Ն­րանք դար­ձան նրա գայ­ թակ­ղութ­յան ա­ռար­կա­նե­րը, և ­մո­լո­րեց­նում էին ի­րենք ի­րենց՝ ի վնաս հենց ի­րենց։ ­Մե­կը կանգ­նեց գայ­թակղ­վող­նե­րի կող­քին և­ա­սաց. «­Դուք տե­սա­դաշ­տից կորց­րե՞լ եք Ն­րան, Ով ա­սաց. «Ինձ մոտ ե­կեք, ա­մեն վաս­տա­կած­ներ և ­բեռ­նա­վոր­ված­ներ, և Ես հան­գիստ կտամ ձեզ։ ­Ձեզ վրա ա­ռեք Իմ լու­ծը և Ին­ձա­նից սո­վո­րեք, ո­րով­հետև Ես հեզ եմ և սր­տով խո­նարհ, և ­ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տութ­յուն կգտնեք։ Ո­րով­հետև Իմ լու­ծը քաղցր է, և Իմ բե­ռը՝ թեթև» (­Մատ­թեոս 11.28-30)։ ­Նա­խան­ձով և ­չա­րա­խո­սութ­յամբ կփչաց­նե՞ք այն բա­րի գոր­ծը, որն ար­վել է»։ Իմ եղ­բայր և ­քույր, այժմ դուք ու­նեք Աստ­ծո Լ­րա­բե­րի խոր­հուր­դը։ ­Տե­ղի տա­լով նա­խան­ձին՝ դուք հայտն­վում եք ձեր ա­րած բա­րի գոր­ծե­րին հա­կա­ռակ գոր­ծե­լու վտան­գի մեջ։ ­Կա՛նգ ա­ռեք հենց այն­տեղ, որ­տեղ գտնվում եք։ ­Տերն օգ­նել է ձեզ։ ­Նա գոր­ծել է հա­նուն ձեզ։ ­Ձեզ դի­մե­լով՝ Աստ­ծո լրա­բերն ա­սաց. «­Դա­դա­րե՛ք ա­կանջ դնել թշնա­մու տված մտքե­րին։ Ա­ռաջ­նորդ­վե՛ք ­Տի­րո­ջով։ ­Քայ­լեք Ն­րա նա­խախ­նա­մութ­յան ճա­նա­պար­ հով։ ­Մի՛ հանձ­նեք գոր­ծը թշնա­մու ձեռ­քը՝ տե­ղի տա­լով նրա չար ա­ռա­ջար­կութ­յուն­ նե­րին։ ­Նա­յե՛ք ­Հի­սու­սին։ Ոչ մի դեպ­քում մի՛ շրջվեք ձեր եղ­բայր­նե­րից, ով­քեր ե­ղել են ձեր իս­կա­կան ըն­կեր­նե­րը»։ ­Նա­մակ 61, 1902թ. ապ­րի­լի 17, մի զույ­գի, ով սկսում էր աշ­խա­տան­քը հա­րա­վա­յին նա­հանգ­նե­րում։

114

Ք­րիս­տո­սը սի­րում է մե­ղա­վո­րին

ապրիլ

18

­ որ պատ­վի­րան եմ տա­լիս ձեզ, որ ի­րար սի­րեք, ինչ­պես Ես ձեզ սի­րե­ցի, որ դուք Ն էլ ի­րար սի­րեք։ ­Հով­հան­նես 13.34: ­Կան մար­դիկ, ով­քեր ի­րենց եղ­բայր­նե­րի նկատ­մամբ նա­խան­ձի և­ ա­տե­լութ­յան հո­գի են փայ­փա­յում՝ ան­վա­նե­լով այն Աստ­ծո ­Հո­գի։ ­Կան մար­դիկ, ով­քեր վե­րու­վա­ր են ա­նում խոսք տա­նող-բե­րող­նե­րի պես՝ մե­ղադ­րե­լով և ­դա­տա­պար­տե­լով, կեղ­ տո­տե­լով բնա­վո­րութ­յու­նը, սրտե­րը լցնե­լով չա­րութ­յամբ, կեղծ տե­ղե­կութ­յուն­ներ տա­նե­լով ի­րենց հար­ևան­նե­րին: Ն­րանք էլ, լսե­լով զրպար­տիչ­նե­րին, կորց­նում են Աստ­ծո ­Հո­գին։ ­Նույ­նիսկ Աստ­ծո լրա­բե­րը չի խնայ­վում, ով ժո­ղովր­դին Ն­րա ճշմար­ տութ­յունն է բե­րում։ Այս մեղքն ա­վե­լի վատն է, քան Ա­քա­րի­նը։ Դ­րա ազ­դե­ցութ­յու­նը չի սահ­մա­նա­փակ­ վում նրան­ցով, ով­քեր փայ­փա­յում են դա։ Այն դառ­նութ­յան ար­մատն է, ո­րով շա­տե­ րը պղծվում են։ Աստ­ված չի կա­րող օրհ­նել ե­կե­ղե­ցին, քա­նի դեռ այն չի ա­զատ­վել այս չա­րի­քից, որն այ­լա­սե­րում է մտքերն ու հո­գի­նե­րը, նրանց հո­գի­նե­րը, ով­քեր չեն ա­պաշ­խա­րում և ­չեն փո­խում ի­րենց կյան­քի ըն­թաց­քը։ ­Նա, ով նո­րոգ­վել է Ք­րիս­տո­սի ­Հո­գով, կսի­րի ոչ միայն Աստ­ծուն, այլ նաև իր եղ­ բայր­նե­րին։ Ն­րանց հետ, ով­քեր սխալ­ներ են գոր­ծել, պետք է վար­վել հա­մա­ձայն Աստ­ծո ­Խոս­քում տրված հրա­հանգ­նե­րի։ «Եղ­բարք, ե­թե մե­կը հան­կարծ բռնվի մի հան­ցան­քով, դուք որ հոգ­ևոր եք, այն­պի­սիին հաս­տա­տեք հե­զութ­յան հո­գով, զգու­ շա­ցիր քո ան­ձին, որ դու էլ չփորձ­վես» (­Գա­ղա­տա­ցիս 6.1)։ ­Շի­տակ և ­հա­վա­տա­րիմ կեր­պով չա­րը պետք է հան­դի­ման­վի։ ­Բայց մար­դը, ով ստանձ­նում է այս գոր­ծը, նախ թող հա­վաս­տիա­նա, որ ինքն ան­ձամբ Ք­րիս­տո­սից բա­ժան­ված չէ չար գոր­ծե­րով։ ­Նա պետք է կա­րո­ղա­նա վե­րա­կանգ­նել սխալ­ված մար­դուն հե­զութ­յան հո­գով։ ­Քա­նի դեռ նա ի զո­րու չէ դա ա­նել, չպետք է փոր­ձի ուղ­ ղել կամ հան­դի­մա­նել իր եղ­բայր­նե­րին, քա­նի որ մեկ չա­րի­քը բու­ժե­լու փո­խա­րեն նա եր­կու չա­րիք կա­նի։ ­Թող մար­դիկ զգու­շա­նան, թե ինչ­պես են վար­վում Ք­րիս­տո­սի ար­յամբ գնված­նե­ րի հետ։ ­Թող որ նրանք չմո­ռա­նան Փրկ­չի այն ա­ղոթ­քը, որ ­Նա ա­րեց ­Գեթ­սե­մա­նի այ­գում՝ եր­կար ու ձիգ պայ­քա­րի մեջ մտնե­լու հա­մար Իր ա­շա­կերտ­նե­րին թող­նե­լուց ան­մի­ջա­պես ա­ռաջ։ ­Թող նրանք չմո­ռա­նան այն թանկ գի­նը, ո­րը ­Նա տա­լիս է մարդ ա­րա­րա­ծին՝ փրկագ­նե­լով նրան Իր կյան­քի զո­հա­բե­րութ­յան գնով։ ­Կան շատ մար­ դիկ, ով­քեր, թվում է, պատ­րաս­տա­կամ են վի­րա­վո­րել և ­խո­ցել ի­րենց եղ­բայր­նե­րի սրտե­րը։ ­Հետ­ևո՞ւմ են նրանք այն օ­րի­նա­կին, ո­րը Ք­րիս­տո­սը թո­ղեց։ ­Մարդ­կանց հետ Ն­րա վար­վե­լա­կեր­պի մա­սին պատ­մող դրվագ­նե­րից ո­րո՞ւմ են նրանք նմա­ նութ­յուն գտնում ի­րենց ա­րարք­նե­րին, երբ ցու­ցա­բե­րում են այդ­քան փոքր հան­ դուր­ժո­ղա­կա­նութ­յուն և ­համ­բե­րա­տա­րութ­յուն ի­րենց եղ­բայր­նե­րի հետ վար­վե­լիս։ Այն, ին­չը տար­բե­րա­կում է քրիս­տոն­յա­յին աշ­խար­հիկ մար­դուց, քրիս­տո­սան­մա­ նութ­յան դրսևո­րումն է, որն իր ա­նա­ղարտ ազ­դե­ցութ­յամբ մաք­րում է սիր­տը ե­սա­ սի­րութ­յու­նից։ ­Ձե­ռա­գիր 52, 1902թ. ապ­րի­լի 18, «Դր­վագ­ներ»։

115

ապրիլ

19

Մ­տեր­մա­ցեք Ք­րիս­տո­սի հետ

Ն­րանց սուրբ ա­րա ­Քո ճշմար­տութ­յու­նով. ­Քո խոս­քը ճշմար­տութ­յուն է։ ­Հով­հան­նես 17.17: Ն­մա­նե­ցու­մը մարդ­կա­յին բնույ­թի օ­րենք է։ ­Սա­տա­նան աշ­խա­տում է ան­խոնջ հա­ մա­ռութ­յամբ՝ օգ­տա­գոր­ծե­լու այս օ­րենքն իր ծրագ­րերն ա­ռաջ տա­նե­լու հա­մար, ո­րը նա­խա­սահ­ման­վել է Աստ­ծո կող­մից՝ զո­րութ­յուն լի­նե­լու ի բա­րին։ ­Նա փոր­ձում է միմ­ յանց խառ­նել ար­դար և­ոչ ար­դար սկզբունք­նե­րը, որ­պես­զի այս միութ­յան մի­ջո­ցով մեղ­քը կորց­նի իր վնա­սա­կար կեր­պա­րան­քը։ ­Նա խառ­նում է ո­րո­մը ցո­րե­նի հետ։ Ար­դար­նե­րը պետք է հա­մա­գոր­ծակ­ցեն չա­րե­րի հետ մի­միայն ճշմար­տութ­յան սկզբունք­նե­րը վե­րա­կանգ­նե­լու հա­մար, ո­րոնք հա­մար­յա ջնջվել են։ ­Նա, ով փոր­ ձում է օգ­նել և­ օրհ­նել ու­րիշ­նե­րին, պետք է ամ­բող­ջո­վին կախ­ված լի­նի ան­տե­սա­ նե­լի, թեև ա­մե­նա­կար­ևոր շնոր­հի և­ ու­ժի մա­տա­կա­րա­րու­մից։ ­Նա պետք է հա­ մա­գոր­ծակ­ցի Աստ­ծո հետ, ե­թե ցան­կա­նում է լի­նել հա­ջո­ղակ կոր­ծան­ման եզ­րին կանգ­նած հո­գի­նե­րի փրկութ­յան հար­ցում։ ­Նա պետք է սեր­տո­րեն հա­մա­գոր­ծակ­ցի աստ­վա­ծա­յին գոր­ծա­կալ­նե­րի հետ՝ հա­վա­տով ստա­նա­լով այն շնոր­հը, որն այդ­ քան անհ­րա­ժեշտ է ա­նար­դա­րութ­յան տար­րե­րին դի­մա­կա­յե­լու հա­մար։ Ք­րիս­տո­սը տե­սավ սա­տա­նա­յին մարդ­կանց օգ­տա­գոր­ծե­լով եր­կին­քը նմա­նա­ կե­լիս, ին­չով և ­չա­րի վա­րակն օ­րե­ցօր ա­վե­լա­նում էր, և ­Նա ո­րո­շեց Իր ե­կե­ղե­ցին դարձ­նել դի­մա­կա­յող տարր։ Ն­րա մար­դիկ չպետք է փո­խա­ռեն աշ­խար­հի ձևերն ու սո­վո­րույթ­նե­րը, այլ պետք է տո­գոր­ված լի­նեն այն սկզբունք­նե­րով, ո­րոնք երկ­րի վրա գտնվող ե­կե­ղե­ցին դարձ­նում են երկն­քի ե­կե­ղե­ցու խորհր­դա­նիշ, մի ու­ղի, ո­րի մի­ջո­ցով երկն­քի ա­ռատ օրհ­նութ­յուն­նե­րը կա­րող են հո­սել։ Ա­նա­սե­լի բա­րի գործ կա­րող է ի­րա­կա­նաց­վել, երբ ար­դարն աշ­խա­տի չա­րի հետ և ­չա­րի հա­մար, սա­կայն, շատ հա­ճախ, նրանք, ով­քեր պետք է մե­ղա­վոր­նե­րին ա­ռաջ­նոր­դեն դե­պի Աստ­ված, չեն մտեր­մա­նում Ք­րիս­տո­սի հետ։ Ե­կե­ղե­ցու ան­ դամ­ներն աշ­խար­հա­յին մարդ­կանց բնա­վո­րութ­յու­նից ա­մեն ա­ռու­մով տար­բեր­վող բնա­վո­րութ­յուն ձևա­վո­րե­լու լուրջ պա­տաս­խա­նատ­վութ­յան տակ են։ Ե­թե նրան­ ցում փո­փո­խութ­յուն տե­ղի չի ու­նե­նում նախ­քան կմիա­նան ե­կե­ղե­ցուն, վտանգ կա, որ թեև միա­ցել են ե­կե­ղե­ցուն, կնման­վեն աշ­խար­հիկ­նե­րին։ ­Սա­տա­նան ցնծում է, երբ տես­նում է, որ աշ­խար­հի խմո­րումն աշ­խա­տում է ե­կե­ղե­ցում դրա մաք­րութ­յան և սր­բութ­յան կոր­ծան­ման հա­մար։ Աստ­ծո ծրա­գիրն է, որ Իր ե­կե­ղե­ցում երկ­նա­յին ազ­դե­ցութ­յուն­ներն ամ­րապնդ­վեն և խ­թան­վեն ան­դամ­նե­րի՝ Իր հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցութ­յան շնոր­հիվ։ Ն­րա ժո­ղո­վուր­ դը պետք է ա­ճի ու­ժի և­ արդ­յու­նա­վե­տութ­յան մեջ՝ ի­մա­նա­լով, որ այն մթնո­լոր­տը, ո­րը շրջա­պա­տում է ար­դար հա­վա­տաց­յա­լի հո­գին, նույնն է, ինչ երկն­քի մաք­րութ­ յան, լույ­սի և ­սի­րո մթնո­լոր­տը։ Ք­րիս­տո­նեա­կան եղ­բայ­րութ­յան մի­ջո­ցով նրանք պետք է ձևա­վո­րեն ի­րենց բնա­վո­րութ­յու­նը՝ նմա­նեց­նե­լով այն Ք­րիս­տո­սի բնա­վո­ րութ­յա­նը։ Ն­րանց հա­վա­տին հա­մա­պա­տաս­խան կլի­նի նրանց քրիս­տո­սան­ման հե­զութ­յունն ու խո­նար­հութ­յու­նը։ Երբ Աստ­ծո ժո­ղո­վուր­դը փոր­ձում է ի­րա­կա­նաց­ նել այս ծրա­գի­րը, դա Ք­րիս­տո­սի ա­ղոթ­քի պա­տաս­խանն է. «Ն­րանց սուրբ ա­րա ­Քո ճշմար­տութ­յու­նով. ­Քո խոս­քը ճշմար­տութ­յուն է»։ ­Ձե­ռա­գիր 27ա, 1900թ. ապ­րի­լի 19, «Աստ­ծո նպա­տակն Իր ժո­ղովր­դի հա­մար»։ 116

Ճշ­մա­րիտ սրբա­գոր­ծում

ապրիլ

20

Եվ հի­մա՝ ձեզ Աստ­ծուն եմ հանձ­նում, եղ­բարք, և Ն­րա շնոր­հի խոս­քին, որ նա կա­րող է շի­նել և­ա­մեն սրբված­նե­րի հետ ձեզ ժա­ռան­գութ­յուն տալ։ ­Գործք ա­ռա­ քե­լոց 20.32: Ի՞նչ է ի­րա­կան սրբա­գոր­ծու­մը։ ­Կար­դա­ցե՛ք Ե­լից 31 գլու­խը։ Այդ գլխում մենք պետք է հաս­կա­նանք եզ­րույ­թը, քա­նի որ Աստ­ված Ինքն է սահ­մա­նել այն։ ­Տեր ­Հի­սու­սը հա­տուկ ուղ­ղութ­յուն­ներ է տվել՝ ինչ­պես կա­ռու­ցել խո­րա­նը։ ­Քա­նի որ Իս­ րա­յե­լի որ­դի­նե­րը պար­տադր­ված էին աշ­խա­տել շա­բաթ օ­րը, օր­վա սրբութ­յու­նը չէր պահ­պան­վում։ Ե­գիպ­տո­սում ստրուկ­ներ լի­նե­լով՝ նրանք ամ­բող­ջա­պես կորց­րել էին շա­բա­թի գի­տութ­յու­նը։ ­Սա է պատ­ճա­ռը, որ Աստ­ծո պատ­վի­րան­նե­րը տրվե­ցին ­Սի­նա սա­րի վրա սար­սա­փազ­դու վսե­մութ­յամբ։ ­Տե­րը պետք է յու­րա­հա­տուկ կեր­ պով պաշտ­պա­ներ Իր շա­բա­թը: ­Նա գի­տեր, որ մար­դիկ կմո­ռա­նան շա­բա­թի պատ­ վի­րա­նը, և­ի­րենց խան­դա­վա­ռութ­յան մեջ աշ­խա­տող մար­դիկ կա­սեն. «Այս գործն Աստ­ծո գործն է, և Ն­րա վե­րահս­կո­ղութ­յան տակ է, և ­մենք կա­րող ենք ա­նել Ն­րա գործն ա­ռանց շա­բա­թը պա­հե­լու»։ ­Սա­կայն յո­թե­րորդ օ­րը նա­խա­սահ­ման­վել է որ­ պես Աստ­ծո հու­շար­ձան և ­պետք է պահ­վի սուրբ ­Տի­րոջ հա­մար, որ­պես­զի մար­դիկ գի­տե­նան, «թե Ես եմ Ե­հո­վան ձեզ սուրբ ա­նո­ղը»։ ­Սա է ճշմա­րիտ սրբա­գոր­ծու­մը։ ­Սա­կայն գործն ա­վե­լի խո­րը գնա­լու, կյան­քին ու բնա­վո­րութ­յանն ա­վե­լի ա­մուր կառ­չե­լու կա­րիք ու­նի։ Ո­մանք մտա­ծում են, թե կա­րող են հեշ­տութ­յամբ հա­մո­զել մե­ղա­վո­րին թող­նել իր կուռ­քե­րը, պա­հել Աստ­ծո պատ­վի­րան­նե­րը, հա­վա­տալ, որ ­Հի­սու­սը շու­տով գա­լու է երկ­նա­յին ամ­պե­րով։ Երբ նրանք չեն կա­րո­ղա­նում հե­ տաքրք­րութ­յուն և ­ցան­կութ­յուն արթ­նաց­նել ­Սուրբ ­Գիրքն ու­սում­նա­սի­րե­լու և ­տես­նե­լու, թե այս բա­ներն իս­կա­պես ճշմա­րիտ են, երբ նրանք տես­նում են, որ Աստ­ծո օ­րեն­քը խախ­տող­նե­րի մտքե­րում ոչ մի հա­մոզ­վա­ծութ­յուն չի ա­ռա­ջա­նում, երբ հա­ճա­խա­կի հան­դի­պում են ան­հիմն պատ­ճա­ռա­բա­նութ­յուն­նե­րի, ան­տար­բե­ րութ­յան կամ վճռա­կան ընդ­դի­մութ­յան և ­ծաղ­րի, երբ նրանց ունկն­դիր­նե­րը ե­րես են թե­քում և­ար­հա­մար­հում Աստ­ծո սուրբ օ­րեն­քը, նրանք հու­սալք­վում են։ Ն­րանք հա­ջո­ղութ­յուն են փնտրում, բայց պար­տութ­յուն են գտնում։ Օ՜, որ­քան դա­սեր պետք է դեռ սո­վո­րեն հա­վա­տում ե­րի­տա­սարդ ե­ղող­նե­րը հո­ գի­նե­րին դե­պի Ք­րիս­տո­սը բե­րե­լու փոր­ձա­ռութ­յան ըն­թաց­քում։ Ո­մանք պար­տութ­ յան և ­ձա­խող­ման մեջ կսո­վո­րեն դա­սեր, ո­րոնք ու­րիշ ոչ մի կերպ չէին սո­վո­րի, սա­ կայն մի քա­նի հետ մղում­ներ այն­քան սար­սա­փեց­նող ազ­դե­ցութ­յուն են ու­նե­նում, որ շնոր­հի կայ­ծը հա­մար­յա դառ­նում է հան­գած նրանց սե­փա­կան հո­գի­նե­րում, և ն­րանք կար­ծում են՝ ոչ մի ար­ժեք չու­նի հո­գի­նե­րի փրկութ­յան ուղ­ղութ­յամբ ջանք կա­տա­րե­լը, և ­դա­դա­րում են որ­պես լույս շո­ղալ աշ­խար­հում։ ­Հո­գի­նե­րին ի­րենց սխալ ճա­նա­պար­հից հետ դարձ­նե­լու միտ­քը, ճշմար­տութ­յան ան­գին լույսն ու­ րիշ­նե­րի վրա սփռե­լու պար­տա­վո­րութ­յան զգա­ցո­ղութ­յու­նը մեռ­նում են, և ն­րանք ո­չինչ չեն ա­նում։ Այս դժվա­րութ­յուն­նե­րին, ընդ­դի­մութ­յա­նը, հիաս­թա­փութ­յուն­նե­րին ու հու­սալ­ քութ­յուն­նե­րին նրանք կրկին կհան­դի­պեն ա­վե­լի վճռա­կան, ուժ­գին ձևով, սա­կայն պետք է վե­մի պես ա­մուր լի­նեն ի­րենց սկզբունք­նե­րում։ Ե­թե մենք քրիս­տոն­յա­ներ ենք, պետք է քրիս­տո­սան­ման լի­նենք, պետք է լույս ար­տա­ցո­լենք։ ­Նա­մակ 19գ, 1874թ. ապ­րի­լի 20, Ու. Կ. Ո­ւայ­թին։ 117

ապրիլ

21

Աստ­ծո ­Խոս­քը քո ու­ղե­ցույ­ցը

­ ո խոս­քը ճրագ է իմ ոտ­նե­րի հա­մար, և ­լույս իմ ճա­նա­պար­հի հա­մար։ ­Սաղ­մոս Ք 119.105. Ե­թե ցան­կա­նում ենք աշ­խա­տել ի­մաս­տուն և ­խե­լա­ցի կեր­պով, մեր մարդ­կա­յին կրքե­րը, ժա­ռան­գա­կան և ­ձեռք­բե­րո­վի հա­կում­նե­րը պետք է բեր­վեն ա­վե­լի բարձր և­ա­վե­լի խիստ հրա­մա­նա­տա­րութ­յան ներ­քո, քան մարդ­կա­յին ու­նա­կութ­յունն է։ «­Դա­դա­րե՛ք չա­րիք գոր­ծե­լուց, սո­վո­րե՛ք բա­րին գոր­ծել»։ ­Սա է այն դա­սը, որն ա­մեն մարդ պետք է սո­վո­րի օ­րե­ցօր։ ­Նախ գա­լիս է ես-ը վար­ժեց­նե­լը։ Խս­տա­գույն ամ­բող­ջա­կա­նութ­յան կյան­քի սփռած ազ­դե­ցութ­յու­նը կլի­նի շա­րու­նա­կա­կան ու­ սու­ցում ու­րիշ­նե­րի հա­մար։ Ն­րանք, ով­քեր զուսպ են և ­կա­ռա­վար­վում են Աստ­ծո ­Խոս­քում հստա­կո­րեն նշված բա­րո­յա­կան և կ­րո­նա­կան սկզբունք­նե­րով, քայ­լում են հա­մա­ձայն Աստ­ծո կամ­քի և մտ­քի, Ով չա­փա­զանց ի­մաս­տուն է՝ սխալ­վե­լու և ­չա­փա­զանց բա­րի՝ մեզ վնա­սե­լու հա­մար։ Ե­թե ցան­կա­նում եք ի­մաս­տութ­յամբ քայ­լել, քայ­լե՛ք Աստ­ծո պատ­վի­րան­նե­րի ճա­ նա­պար­հով։ Աստ­ծո ­Խոս­քը հենց ձեր ձեռ­քում է, ձեզ այն­քան հա­սա­նե­լի։ Այս ­Խոսքն այն­քան պարզ է, որ ոչ ոք չի շեղ­վի, ե­թե ինք­նա­կամ ի­րեն չդնի դե­պի չա­րը ձգտող իր ժա­ռան­գա­կան և ­ձեռք­բե­րո­վի հա­կում­նե­րի կա­ռա­վար­ման ներ­քո։ ­Ձեր Փր­կագ­ նո­ղը սա­տա­նա­յի նենգ ծու­ղակ­նե­րը դի­մա­վո­րեց «Գր­ված է» ար­տա­հայ­տութ­յամբ և հ­րա­մա­յա­կան տո­նով ա­սաց. «­Հետս ան­ցիր, սա­տա­նա»։ Ես ձեզ խոր­հուրդ եմ տա­լիս հե­զութ­յամբ ըն­դու­նել պատ­վաստ­ված ­Խոս­քը, որն ու­նակ է փրկել ձեր հո­ գին։ Աստ­ծո ­Խոս­քը ձեր ա­պաս­տանն է։ Այն զո­րութ­յան աշ­տա­րակ է, ուր կա­րող եք վա­զել և­ա­պա­հով լի­նել։ Ճշ­մար­տութ­յու­նը ե­ռան­դա­գին և­ ազն­վո­րեն ո­րո­նո­ղը չի շփո­թի այն ստի հետ։ Աստ­ծո ­Խոս­քը կյան­քի հացն է, ո­րից բո­լո­րը կա­րող են ճա­շա­կել և ­ձեռք բե­րել հա­վի­ տե­նա­կան կյան­քը։ Ս­խա­լը կեղ­ծիք է ու մո­լո­րութ­յուն։ Ն­րանք, ով­քեր ճա­շա­կում են այն, որ­պես հետ­ևանք պետք է տա­ռա­պեն, ինչ­պես Ա­դամն ու Ե­վան տա­ռա­պե­ցին Ե­դե­մում։ ­Բո­լո­րին տրված է ա­ղոթ­քով և­ե­ռան­դուն հե­տաքրք­րութ­յամբ ճշմար­տութ­ յու­նը փնտրե­լու ա­ռա­վե­լութ­յու­նը։ Ճշ­մար­տութ­յու­նը կյան­քի ծառն է, ո­րի տերև­նե­րը մարդ­կա­յին ըն­տա­նի­քը պետք է ու­տի և­ապ­րի։ Ն­րանք, ով­քեր փոր­ձում են ­Խոս­քը վեր­ծա­նել ի­րենց սե­փա­կան գա­ղա­փար­նե­րի հա­ մա­ձայն, ով­քեր կար­դում են այն ի­րենց կար­ծիք­նե­րին հա­մա­պա­տաս­խան, եր­բեք չեն տես­նի ճշմար­տութ­յու­նը և կ­մեռ­նեն ի­րենց մեղ­քի մեջ։ Ն­րանք, ով­քեր ու­տում են ար­ գել­ված ծա­ռից, ըն­դու­նում են սա­տա­նա­յի մո­լո­րութ­յուն­նե­րը «Այս­պես է ա­սում ­Տե­րը» ար­տա­հայ­տութ­յան փո­խա­րեն: ­Մինչև նրանք չա­պաշ­խա­րեն, չեն ստա­նա այն կյան­ քը, ո­րը չափ­վում է Աստ­ծո կյան­քի հետ։ Ինչ­պես Ա­դամն ու Ե­վան ա­րե­ցին, նրանք ի­րենց հե­ռաց­նում են կյան­քի ծա­ռից, ո­րի պտու­ղը հա­վեր­ժաց­նում է ան­մա­հութ­յու­նը։ ­Մենք ապ­րում ենք դա­տաս­տա­նի հան­դի­սա­վո­րութ­յան պայ­ման­նե­րում։ ­Մեր հո­ գի­նե­րը պետք է լցվեն երկ­յու­ղով, քա­նի որ մենք մշտա­պես գտնվում ենք Աստ­ծո ներ­կա­յութ­յան մեջ։ ­Յու­րա­քանչ­յուր մարդ պետք է իր հա­մար ո­րո­շում կա­յաց­նի՝ կհնա­զանդ­վի և ­կապ­րի՞, թե՞ անհ­նա­զանդ կգտնվի և կ­կոր­ծան­վի։ Ն­րանց հա­մար, ով­քեր հնա­զանդ­վում են, Աստ­ծո ­Խոս­քը կյան­քի ծառ է։ Այն փրկութ­յան խոսքն է, որն ըն­դուն­վում է հա­վեր­ժա­կան կյան­քի հա­մար։ ­Նա­մակ 60, 1900թ. ապ­րի­լի 21, Ե­կե­ղե­ցու ան­դա­մի ­Ռո­չես­տե­րում, Ն­յու ­Յորք։ 118

Ճշ­մա­րիտ սե­րը հնա­րա­վոր չէ թաքց­նել

ապրիլ

22

Ու­րեմն ի­րենց պտուղ­նե­րից ճա­նա­չեք նրանց։ ­Մատ­թեոս 7.20: Աստ­ծո օ­րեն­քը Ն­րա բնա­վո­րութ­յան պատ­ճենն է։ Ն­րանք, ով­քեր հայ­տա­րա­րում են, թե պա­հում են այդ օ­րեն­քը, բայց չեն կա­րո­ղա­նում ցույց տալ, որ սի­րում են Աստ­ծուն ամ­բողջ սրտով, մտքով և­ ուժգ­նութ­յամբ, ով­քեր ի­րենց անմ­նա­ցորդ չեն նվի­րում Ն­րա ծա­ռա­յութ­յա­նը և ­չեն պա­հում ա­ռա­ջին չորս պատ­վի­րան­նե­րը, ո­րոնք ի­րենց մեջ մե­ծա­գույն սեր են նե­րա­ռում առ Աստ­ված, ոչ էլ վեր­ջին վե­ցը, ո­րոնք բո­ վան­դա­կում են ան­շա­հախն­դիր սեր միմ­յանց նկատ­մամբ, անհ­նա­զանդ զա­վակ­ներ են։ «Ի­րենց պտուղ­նե­րից ճա­նա­չեք նրանց»։ Առ Աստ­ված ու­նե­ցած ի­րա­կան սե­րը մշտա­պես ի­րեն զգաց­նել կտա։ Այն հնա­ րա­վոր չի լի­նի թաքց­նել։ Ն­րանք, ով­քեր ճշմար­տա­պես պա­հում են Աստ­ծո պատ­ վի­րան­նե­րը, կբա­ցա­հայ­տեն նույն սե­րը, ո­րը Ք­րիս­տո­սը ցույց տվեց Իր ­Հոր և Իր եղ­բայր­նե­րի նկատ­մամբ։ ­Նա, ում սրտում ապ­րում է Ք­րիս­տո­սը, կբա­ցա­հայ­տի Ք­րիս­տո­սին իր բնա­վո­րութ­յան մեջ, հա­նուն հա­վա­տի կա­տար­վող իր գոր­ծի մեջ և ­հա­նուն նրանց, ով­քեր կա­րիք ու­նեն ճա­նա­չե­լու ճշմար­տութ­յու­նը։ ­Նա մշտա­պես բա­րի գոր­ծե­րով ցույց է տա­լիս իր հա­վա­տի պտու­ղը՝ բա­ցա­հայ­տե­լով Ք­րիս­տո­սին սի­րո խոս­քե­րով և­ո­ղոր­մութ­յան գոր­ծե­րով։ Աստ­ծո օ­րեն­քի կա­տա­րու­մը Ն­րա շնոր­հի պտուղն է սրտում։ Հ­նա­զանդ­վե­լով այս օ­րեն­քին՝ մենք ա­մեն օր հի­շում ենք, որ Աստ­ված է այն ա­մե­նի տվո­ղը, ինչ մենք ու­նենք մեր տրա­մադ­րութ­յան տակ։ ­Նա մեզ մա­տա­կա­րա­րում է այն ա­մե­նը, ինչ մենք ու­նենք։ Ն­րա ո­ղոր­մութ­յան և ­սի­րո շնոր­հիվ է, որ մենք ու­նենք աշ­խա­տե­լու ուժ։ ­Նա ճա­նա­պարհ­ներ է բա­ցում, ո­րոնց մի­ջո­ցով կա­րող ենք ձեռք բե­րել երկ­ րա­յին գան­ձեր, ոչ թե որ­պես­զի մեր ես-ը մե­ծար­վի, ոչ թե որ­պես­զի ձեռք բեր­ված գան­ձե­րը կու­տակ­վեն, այլ որ­պես­զի Աստ­ծո ա­նու­նը փա­ռա­վոր­վի, որ­պես­զի կա­րի­ քա­վոր­ներն օգ­նութ­յուն ստա­նան, որ­պես­զի ­Տի­րոջ գան­ձա­րա­նը լցվի ըն­ծա­նե­րով և ­զո­հա­բե­րութ­յուն­նե­րով, որ­պես­զի հե­ռա­վոր տա­րա­ծաշր­ջան­նե­րում ճշմար­տութ­յան չա­փա­նի­շի բարձ­րաց­ման գոր­ծը չթու­լա­նա, այլ շարժ­վի ա­ռաջ և դ ­ ե­պի վեր։ ­Բո­լոր նրանց վրա, ով­քեր ի­րենց նվի­րա­բե­րում են Աստ­ծուն Ն­րա հետ գոր­ծա­ կից­ներ լի­նե­լու հա­մար, դրված է Ն­րա գոր­ծի շա­հե­րը վե­րահս­կե­լու պա­տաս­խա­ նատ­վութ­յու­նը։ Ն­րանք պետք է ապ­րեն ի­րենց դա­վա­նած ճշմար­տութ­յամբ։ Ն­րանց անհ­րա­ժեշտ է մշտա­պես ի­րենց ա­ռաջ պա­հել Ք­րիս­տո­սին որ­պես ի­րենց Օ­րի­նակ, և­ ի­րենց բա­րի գոր­ծե­րով ստի­պել, որ փա­ռա­բա­նութ­յու­նը հո­սի սրտե­րից, ո­րոնք քաղ­ցած և ­ծա­րավ են Կ­յան­քի ­Հա­ցի։ Ն­րանք ոչ միայն պետք է ծա­ռա­յեն նրանց հոգ­ևոր կա­րիք­նե­րին, ում ցան­կա­նում են բե­րել դե­պի Ք­րիս­տո­սը, այլ նաև ա­պա­ հո­վեն նրանց նյու­թա­կան կա­րիք­նե­րը։ ­Սի­րո և­ո­ղոր­մա­ծութ­յան այս աշ­խա­տան­քը մշտա­պես առ­կա է, և ­հա­վա­տար­մո­րեն կա­տա­րե­լով այն՝ Աստ­ծո ծա­ռա­նե­րը պետք է ցույց տան, թե ինչ է ճշմար­տութ­յունն ա­րել ի­րենց հա­մար։ Ն­րանք պետք է հա­ վա­տա­րիմ տնտես­ներ լի­նեն ոչ միան Ա­վե­տա­րա­նի ճշմար­տութ­յան, այլև այն բո­լոր օրհ­նութ­յուն­նե­րի, ո­րոնք Աստ­ված տվել է ի­րենց։ Ն­րանք ոչ միայն կա­րեկ­ցան­քի բա­ ռեր պետք է ա­սեն, այլև ի­րենց ա­րարք­նե­րով ա­պա­ցու­ցեն ի­րենց իսկ կա­րեկ­ցան­քի և ­սի­րո ճշմար­տա­ցիութ­յու­նը։ ­Ձե­ռա­գիր 20, 1900թ., գրված 1894թ. ապ­րի­լի 22-ին, Ան­վեր­նա­գիր ձե­ռա­գիր։ 119

ապրիլ

23

­Սո­վո­րե­լով Ք­րիս­տո­սից

Եվ դուք նրա­նից եք ­Հի­սուս Ք­րիս­տո­սում, որ Աստ­վա­ծա­նից մեզ հա­մար ե­ղավ ի­մաս­տութ­յուն և­ար­դա­րութ­յուն և սր­բութ­յուն և փր­կութ­յուն։ Որ ինչ­պես գրված է, Ն ­ ա որ պար­ծե­նում է, թող Տ ­ ե­րով պար­ծե­նա։ Ա ­Կորն­թա­ցիս 1.30, 31: Այս ա­ռա­վոտ­յան մենք շատ թան­կա­գին ա­ղոթ­քի պահ ու­նե­ցանք մեր փոք­րիկ վրա­նում (Ֆ­րեզ­նո­յում, ­Կա­լի­ֆոռ­նիա, ճամ­բա­րա­յին հան­դի­պում)։ Ես զգա­ցի, որ իմ հո­գին ե­ռան­դուն կեր­պով ա­ղո­թում էր քեզ (նրա ա­մու­սին ­Ջեյմս Ո­ւայ­թը) և­ինձ հա­ մար։ ­Թան­կա­գին Փր­կի­չը շատ մոտ էր թվում և ­շատ գթա­ռատ էր՝ լի ո­ղոր­մութ­յամբ ու սի­րով։ Ես զգում էի, որ ծա­ռա­յում եմ Ն­րան իմ անմ­նա­ցորդ սի­րով։ Աստ­վա­ծա­յին զո­րութ­յու­նը պետք է միա­վոր­վի մարդ­կա­յին ջան­քե­րի հետ, այ­լա­ պես ան­տար­բե­րութ­յան այս սար­սա­փե­լի կաթ­վա­ծա­հա­րութ­յու­նը, այս մա­հան­ման ծու­լութ­յու­նը եր­բեք չեն հե­ռա­նա նրանց հո­գի­նե­րից, ով­քեր խա­վա­րի և ­մեղ­քի մեջ են։ ­Հի­սու­սը մեր ուժն է։ ­Նա մեր Ար­դա­րութ­յունն է։ ­Մենք պետք է շատ ա­ղո­թենք և ­շա­րու­նա­կա­բար հա­վատ ցու­ցա­բե­րենք։ Ես զգում եմ ­Հի­սու­սի հետ ա­վե­լի ու ա­վե­ լի մտեր­մա­նա­լու կա­րի­քը, զգում եմ, որ պետք է այն­քան աշ­խա­տեմ, որ միտքս մշտա­պես Աստ­ծո մա­սին խոր­հի, ե­թե ցան­կա­նում եմ հաղ­թա­հա­րել սա­տա­նա­յի գայ­թակ­ղութ­յուն­նե­րը։ Օ՜, ինձ ցույց է տրվել, թե որ­քան է նա ու­րա­խա­նում, երբ մենք պարտ­վում ենք և ­մեր մեջ փայ­փա­յում ենք ան­համ­բե­րութ­յան և ս­խալ­ներ ո­րո­նե­լու ո­գին։ ­Նա հաղ­ թա­կան ու­րա­խութ­յան մեջ է, քա­նի որ գի­տի, որ դա վշտաց­նում է Աստ­ծո ­Հո­գուն և ­բա­ժա­նում է մեզ մեր ­Զո­րութ­յու­նից։ ­Մեր խոս­քե­րը պետք է լի­նեն անս­խալ, մեր հո­գին՝ համ­բե­րա­տար, բա­րի, եր­կայ­նա­միտ, իսկ մենք մեր խոս­քե­րով և ­գոր­ծե­րով պետք է ցու­ցադ­րենք, որ սո­վո­րել ենք ­Հի­սու­սից և ­մինչև հի­մա սո­վո­րում ենք Ք­րիս­ տո­սի դպրո­ցում։ ­Թան­կա­գի՛ն իմ կո­ղա­կից, մենք կա­ռու­ցում ենք հա­վեր­ժութ­յան հա­մար։ Աստ­ված հա­րուստ է ու­ժով և ­զո­րութ­յամբ, և Ն­րա փայ­լա­տա­կող դեմ­քը կա­րող է շո­ղալ մեզ վրա, իսկ մենք կա­րող ենք ար­տա­ցո­լել այդ լույսն ու­րիշ­նե­րի վրա։ Աստ­ված չի նե­ րի մեր մեղ­քը, ով­քեր այս­քան մեծ լույս են ստա­ցել։ ­Մենք մի փոքր ար­դա­րութ­յուն ան­գամ չու­նենք, ո­րի վրա կա­րող ենք հիմն­վել։ Այն ա­մե­նը, ինչ մինչ այժմ ա­րել ենք, ա­րել ենք, ո­րով­հետև ­Հի­սու­սը մեզ Իր ուժն ու զո­րութ­յունն է տվել, այլ ոչ այն պատ­ ճա­ռով, որ մեր մեջ կա որ­ևէ բնա­տուր բա­րութ­յուն, ի­մաս­տութ­յուն կամ ար­դա­րութ­ յուն։ ­Մենք մե­ղա­վոր ենք, թույլ և­ան­կա­տար, և ­պետք է սա բա­վա­կա­նա­չափ ուժ­գին զգանք, որ­պես­զի ձգտենք ա­վե­լի մեծ օգ­նութ­յան և­ ա­վե­լի սուրբ զո­րութ­յան, քան մեր ու­նե­ցածն է։ ­Հի­սու­սի կյան­քը կա­տար­յալ օ­րի­նակ է։ ­Մենք չպետք է կա­ռուց­եք ա­վա­զի վրա։ Ե­թե այդ­պես ա­նենք, ա­պա մեր տու­նը սար­սա­փե­լի կեր­պով ան­կում կապ­րի։ ­Դու Աստ­ծո կա­ռույցն ես։ Ե՛կ սա ցույց տանք ներ­դաշ­նակ բնա­վո­րութ­յամբ։ ­Նա­մակ 25, 1880թ. ապ­րի­լի 23, ­Ջեյմս Ո­ւայ­թին։

120

­Փա­ռա­վո­րեք Աստ­ծուն, ոչ մարդ­կանց

ապրիլ

24

­ ող իմ ան­ձը ­Տե­րո­վ պար­ծե­նա. խեղ­ճե­րը թող լսեն և­ ու­րա­խա­նան։ ­Սաղ­մոս Թ 34.2: Ես պատ­րաստ­վում էի քա­ջա­լե­րան­քի խոս­քեր գրել մի մար­դու, ով օգ­նել էր գոր­ ծին մի ժա­մա­նակ, երբ այն ծանր շրջան էր ապ­րում։ ­Մի ձեռք դրվեց թղթի վրա, որն ինձ ար­գե­լեց գրել, և ­մի ձայն ա­սաց. «­Գո­վես­տի այս խոս­քե­րը վնաս կտան այն մար­դուն, ում դրանք ուղղ­ված են։ Աստ­ված է ­Վար­պետ ­Գոր­ծի­չը։ Ն­րան փա­ռա­բա­ նեք, ոչ թե մար­դուն»։ Ե­կե՛ք շատ զգույշ լի­նենք, որ­պես­զի չփա­ռա­բա­նենք և չքծ­նենք որ­ևէ մարդ ա­րա­ րա­ծի։ ­Տի­րոջ ծա­ռա­նե­րի ա­ռաջ մի՛ դրեք մարդ­կա­յին փա­ռա­բա­նութ­յան գայ­թակ­ ղութ­յու­նը։ Աստ­ված է, որ ի զո­րու է դարձ­նում տղա­մարդ­կանց և ­կա­նանց բա­րին ի­րա­գոր­ծել։ ­Նա է կանգ­նած գոր­ծը կա­տա­րող յու­րա­քանչ­յու­րի հետ­ևում։ Ա­ռանց Ն­րա զո­րութ­յան մարդն ա­նօգ­նա­կան է։ ­Կան մար­դիկ, ով­քեր ինք­նա­մերժ­մամբ և­ ինք­նա­զո­հութ­յամբ ճա­նա­պարհ են պատ­րաս­տել բա­րի գոր­ծե­րի հա­մար, սա­կայն չու­նեն ու­նա­կութ­յուն­ներ, ո­րոնք նրանց հնա­րա­վո­րութ­յուն կտան այդ գոր­ծերն ա­ռաջ­խա­ղաց­ման ո­րո­շա­կի փու­լից հա­ջո­ղութ­յամբ ա­ռաջ տա­նել։ Եղ­բայր Ս.-ն­ ա­ռա­տա­պես օրհն­վել է Աստ­ծո կող­մից։ ­Տերն օգ­տա­գոր­ծել է նրան Հ.-ում գործն սկսե­լու հա­մար։ ­Սա­կայն միայն այդ պատ­ճա­ռով նա չպետք է մտա­ծի, թե ին­քը հար­մար է դպրո­ցի գործն ա­ռաջ տա­նե­լու այն լայ­նար­ձակ ու բարձ­րա­ դիր վայ­րում, որ­տեղ այն պետք է ի­րա­կա­նաց­վի։ Ու­րիշ­նե­րը, ում կրթութ­յունն ու վարժ­վա­ծութ­յու­նը հա­մա­պա­տաս­խան են դարձ­նում ի­րենց դրա հա­մար, պետք է ստանձ­նեն գոր­ծը դրա ա­վե­լի ա­ռա­ջա­վոր փու­լե­րում և ­տա­նեն այն ա­ռաջ և ­դե­պի վեր։ ­Սա­կայն ­Տերն ա­վե­լի քիչ չի գնա­հա­տում նրանց, ով­քեր ինք­նա­մերժ­մամբ և­ ինք­նա­զո­հութ­յամբ ճա­նա­պարհ են պատ­րաս­տել աշ­խա­տան­քի ա­ռաջ­խա­ղաց­ման հա­մար։ ­Տի­րոջ գոր­ծա­կից­նե­րը չպետք է մտա­ծեն, որ ի­րենք պետք է լի­նեն ի­րենց սե­փա­ կան դա­տա­վոր­ներն այն դիր­քում, ո­րը պետք է զբա­ղեց­նեն։ ­Թող բո­լո­րը հի­շեն, որ գոր­ծի շատ տար­բեր ուղ­ղութ­յուն­ներ կան, և­որ բո­լոր այդ ուղ­ղութ­յուն­ներն անհ­րա­ ժեշտ են։ ­Փայտ կոտ­րող­ներն ու ջրկիր­ներն ըն­դու­նե­լի ծա­ռա­յութ­յուն են կա­տա­րում և ­հա­ջո­ղութ­յան են հաս­նում այն­տեղ, որ­տեղ ու­րիշ­նե­րը հաս­տատ կձա­խո­ղեին։ ­Նա­յե՛ք ­Հի­սու­սին։ ­Մի՛ փչաց­րեք ձեր համ­բա­վը՝ տե­ղի տա­լով վհա­տութ­յանն ու անվս­տա­հութ­յա­նը։ Ու­ղիղ ճա­նա­պարհ­ներ բա­ցեք ձեր ոտ­քե­րի հա­մար, որ­պես­զի կա­ղը ճա­նա­պար­հից չշեղ­վի։ Այն մար­դը, ով ա­մե­նա­մոտն է ­Տի­րո­ջը, մարդ է, ով սպա­սում է Ն­րան ինչ­պես մե­կը, ով սպա­սում է ա­ռա­վո­տին, մարդ, ով ա­մե­նա­քիչն է վստա­հում իր ես-ին և­ա­մե­նա­շատն է վստա­հում Աստ­ծուն, ինչ­պես ­Մե­կը, Ով կա­ րող է լիար­ժե­քո­րեն փրկել բո­լոր Իր մոտ ե­կող­նե­րին։ Աստ­ված հե­տաքրքր­ված է այն ողջ աշ­խա­տան­քով, ո­րը դու փոր­ձում ես կա­ տա­րել Ն­րա հա­մար։ ­Մի՛ ան­հանգս­տա­ցիր։ Վս­տա­հութ­յան օ­րը մեր ձեռ­քե­րում է։ ­Հա­տուց­ման օ­րը հա­վա­տա­րիմ վկա­յութ­յուն կբե­րի այն մա­սին, թե ինչ­պես ենք կա­ տա­րել մեր գոր­ծը։ Ե­կե՛ք ա­նենք ա­մեն ինչ մեր ու­ժե­րի սահ­ման­նե­րում։ Ե­թե ­Տե­րը մեզ հետ է, մենք կբար­գա­վա­ճենք։ ­Նա­մակ 64, 1902թ. ապ­րի­լի 24, Ջ. Է. Ո­ւայ­թին, ով աշ­խա­տում էր ­Հա­րա­վի սևա­մորթ­նե­րի շրջա­նում։ 121

ապրիլ

25 Մ­շա­կեք քրիս­տո­նեա­կան ա­ռա­քի­նութ­յուն­նե­րը

Ինչ­պես որ Ն­րա աստ­վա­ծա­յին զո­րութ­յու­նը շնոր­հեց մեզ այն ա­մե­նը, որ կյան­քի և­աստ­վա­ծա­պաշ­տութ­յան հա­մար պետք է Ն­րա գի­տութ­յու­նով, որ մեզ կան­չեց փառ­քով և­ա­ռա­քի­նութ­յու­նով։ Բ ­Պետ­րոս 1.3: Ճշ­մա­րիտ քրիս­տոն­յա­նե­րը հա­վա­տա­րիմ են փոք­րիկ բա­նե­րում՝ հի­շե­լով, որ Աստ­ծո ­Խոս­քը հայ­տա­րա­րում է. «­Քիչ բա­նի մեջ հա­վա­տա­րի­մը, շատ բա­նի մեջ էլ հա­վա­տա­րիմ է» (­Ղու­կաս 16.10)։ ­Հա­վա­տա­րիմ, հաս­տա­տա­կամ հնա­զան­դութ­յու­ նը Ք­րիս­տո­սի խոս­քե­րին մարդ­կանց դարձ­նում է մտքով մա­քուր, անդրդ­վե­լիո­րեն նպա­տա­կաս­լաց և ­հա­վա­տա­րիմ կյան­քի ցան­կա­ցած ի­րա­վի­ճա­կում։ Ի­րա­կան ծա­ռա­յութ­յունն Աստ­ծո սի­րով բու­րում­նա­վետ դար­ձած սիր­տը բա­ցելն է։ Ն­ման ծա­ռա­յութ­յու­նը բնա­վո­րութ­յանն ազն­վութ­յուն է հա­ղոր­դում այս կյան­քում։ Դ­րա ազ­դե­ցութ­յան ներ­քո շուր­թե­րը սեր են խո­սում Աստ­ծո և ­մարդ­կանց նկատ­ մամբ, իսկ գոր­ծե­րը բա­ցա­հայ­տում են այդ սե­րը։ Երբ Աստ­ծո ժո­ղո­վուր­դը խոս­քի պարգ­ևը դնում է ­Սուրբ ­Հո­գու ազ­դե­ցութ­յան և ­վե­րահս­կո­ղութ­յան տակ, հա­զա­րա­վոր մար­դիկ կլսեն այն լու­րը, որ Աստ­ված սեր է, որ ­Նա «այն­պես սի­րեց աշ­խար­հը, որ Իր միա­ծին Որ­դին տվեց, որ ա­մեն Ն­րան հա­վա­տա­ցո­ղը չկոր­չի, այլ հա­վի­տե­նա­կան կյանքն ու­նե­նա» (­Հով­հան­նես 3.16)։ Ն­րա ան­սահ­ման սի­րով լի սիր­տը նե­րա­ռում է յու­րա­քանչ­յուր մարդ ա­րա­րա­ծի։ Ն­րա սերն ու­րա­խութ­յան և ­խա­ղա­ղութ­յան չցա­մա­քող աղբ­յուր է։ Այն տևա­կան է, ինչ­պես հա­վեր­ժութ­յու­նը։ Այն ­Հու­դա­յի և Ե­րու­սա­ղե­մի հա­մար բաց­ված շատր­ վան է։ Դ­րա չդա­դա­րող պա­շար­նե­րից ա­մեն մի հո­գի կա­րող է հա­գե­նալ։ Այս սերն Աստ­ծո կյանքն է, ո­րը գոր­ծում է վե­րա­փո­խող զո­րութ­յամբ հո­գում՝ կա­տա­րե­լա­ գոր­ծե­լով քրիս­տո­նեա­կան բնա­վո­րութ­յու­նը, դարձ­նե­լով մարդ­կանց աստ­վա­ծա­յին բնութ­յան հա­ղոր­դա­կից­ներ։ Ք­րիս­տո­սի մի­ջո­ցով սի­րո և կ­յան­քի այս կեն­դա­նի շի­ թը հո­սում է դե­պի աշ­խարհ։ Ք­րիս­տո­նեա­կան պա­տե­րազ­մա­կան կյան­քում հոգ­ևոր կյան­քի, խի­զա­խութ­ յան, հաս­տա­տա­կա­մութ­յան և վճ­ռա­կա­նութ­յան կա­րիք կա։ Ու­ժե՛ք ե­ղեք ­Տի­րո­ջով։ ­Մարդ­կա­յին խի­զա­խութ­յու­նը չի բա­վա­կա­նաց­նի։ Ք­րիս­տոն­յա զին­վո­րը պետք է ու­ ժեղ լի­նի Աստ­ծով։ Աստ­ված ա­մե­նա­բավ է։ Ն­րա ա­մե­նա­կա­րող զո­րութ­յունն ընդգր­ կում է ողջ սպա­ռա­զի­նութ­յու­նը։ Օգ­տա­գոր­ծե՛ք սպա­ռա­զի­նութ­յան բո­լոր պատ­շաճ մի­ջոց­նե­րը հո­գի­նե­րի թշնա­մու դեմ։ ­Ձե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րը պետք է ան­հա­տա­ կան բնա­վո­րութ­յուն կա­տա­րե­լա­գոր­ծի իր հա­մար։ ­Դի­մա­կա­յե՛ք գայ­թակ­ղութ­յա­նը։ Մ­շա­կե՛ք քրիս­տո­նեա­կան ա­ռա­քի­նութ­յուն­նե­րը։ Ե­ղե՛ք ու­ժեղ, ա­յո՛, ե­ղե՛ք ու­ժեղ։ Ն­րանք, ով­քեր այդ­քան շատ ճա­կա­տա­մարտեր ու­նեն տա­լու, պետք է ու­ժեղ լի­ նեն ծա­ռա­յութ­յան հա­մար։ Ս­տա­ցե՛ք ուժ և­ օգ­նութ­յուն հա­մայն զո­րութ­յան Աղբ­ յու­րից։ Ե­թե ա­պա­վի­նենք ­Տի­րո­ջը, հաղ­թա­նակ կտա­նենք ան­տե­սա­նե­լի թշնա­ մի­նե­րի դեմ պա­տե­րազ­մում, սա­կայն ե­թե վստա­հենք մեր սե­փա­կան ու­ժին, ան­կաս­կած, պար­տութ­յան կմատն­վենք։ Ս­պա­ռա­զի­նութ­յու­նը պատ­րաստ է։ ­Հա­գե՛ք այն և ­քա­ջութ­յամբ պա­տե­րազ­մե՛ք ­Տի­րոջ հա­մար։ ­Նա­մակ 67, 1902թ. ապ­ րի­լի 25, «­Խա­ղա­ղօվ­կիա­նոս­յան հրա­տա­րակ­չութ­յու­նում պա­տաս­խա­նա­տու դիր­ քեր զբա­ղեց­նող իմ եղ­բայր­նե­րին»։ 122

­Հետ­եվեք ­Տի­րոջ ցու­ցում­նե­րին

ապրիլ

26

­ ի­րո­ջը հու­սա և ­բա­րի ա­րա, բնակ­վիր երկ­րում և ­հետ­ևիր ճշմար­տութ­յա­նը։ Տ ­Սաղ­մոս 37.3: ­Տե­րը ծա­նոթ է մեր կյան­քի բո­լոր հան­գա­մանք­նե­րին։ Երբ ե­թով­պա­ցի ճամ­փոր­դը կար­դում էր ­Սուրբ ­Գիրքն` իր կառ­քում նստած, Աստ­ծո հրեշ­տակ­նե­րը հետ­ևում էին այս տե­սա­րա­նին։ Ա­շա­կերտ­նե­րից մեկն ու­ղարկ­վեց այդ կառ­քը դի­մա­վո­րե­ լու, և­երբ տեղ հա­սավ, տե­սավ ­Սուրբ ­Գիրքն ու­սում­նա­սի­րող մար­դու։ ­Փի­լիպ­պո­սը նրան հարց­րեց. «­Հաս­կա­նո՞ւմ ես արդ­յոք կար­դա­ցածդ»։ ­Նա պա­տաս­խա­նեց. «Ինչ­պե՞ս կկա­րո­ղա­նամ, ե­թե մե­կը չա­ռաջ­նոր­դի ինձ»։ ­Հե­տո ­Փի­լիպ­պո­սը բա­ցեց ­Սուրբ ­Գիր­քը։ Եվ երբ ե­թով­պա­ցին լսեց և ­հա­վա­տաց, նա հարց­րեց. «Ի՞նչ է ար­գե­ լում ինձ, որ մկրտվեմ» (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 8.30, 31, 36)։ Այս փոր­ձա­ռութ­յու­նը ցույց է տա­լիս Իր ժո­ղովր­դի նկատ­մամբ Աստ­ծո հո­գա­ տա­րութ­յու­նը։ ­Սուրբ ­Հո­գին էր, որ այս մար­դու միտքն ա­ռաջ­նոր­դեց ­Սուրբ ­Գիր­քը կար­դա­լուն։ ­Սա­կայն նա չէր կա­րո­ղա­նում հաս­կա­նալ կար­դա­ցա­ծի ի­մաս­տը։ Այ­ նու­հետև ­Տերն ու­ղար­կեց Իր ծա­ռա­նե­րից մե­կին բա­ցատ­րե­լու և ­լու­սա­վո­րե­լու նրա միտ­քը։ Երբ ե­թով­պա­ցին հարց­րեց «Ի՞նչ է ար­գե­լում ինձ, որ մկրտվեմ», ­Փի­լիպ­պո­սը չսպա­սեց տես­նե­լու, թե նա ինչ­պես է ա­մուր կառ­չե­լու հա­վա­տին։ ­Նա ա­սաց. «Ե­թե բո­լոր սրտից հա­վա­տում ես, կա­րե­լի է։ Եվ նա պա­տաս­խա­նեց և­ ա­սաց. ­Հա­վա­տում եմ՝ թե Աստ­ծո Որ­դին է ­Հի­սուս Ք­րիս­տո­սը։ Եվ հրա­ման տվեց, որ կառ­ քը կանգ­նի, և­ եր­կուսն էլ ի­ջան ջու­րը՝ ­Փի­լիպ­պո­սը և ­ներ­քի­նին, և ­նա մկրտեց նրան» (հա­մար­ներ 37, 38)։ ­Տե­րը կա­մե­նում է, որ մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յուրն զբա­ղեց­նի հենց այն տե­ղը, որն Ինքն է մեզ հա­մար նա­խան­շել։ Ե­թե մենք քայ­լենք պար­զութ­յամբ ու բա­րե­պաշ­ տութ­յամբ և վս­տա­հենք ­Տի­րոջն այն­պես, ինչ­պես փոքր ե­րե­խան է վստա­հում իր երկ­րա­յին ծնող­նե­րին, ­Նա մեզ ի զո­րու կդարձ­նի ա­նել այն գոր­ծը, ո­րը մեզ է տվել։ Ե­թե մենք ո­րո­նենք ­Տի­րո­ջը, ­Նա կգոր­ծի մեզ հա­մար։ ­Տե­րը կգոր­ծի մեր փրկութ­ յու­նը մեզ հա­մար, ե­թե մենք ստանձ­նենք մեր հո­գի­նե­րը պա­հել Ն­րա մոտ՝ որ­պես հա­վա­տա­րիմ Ա­րար­չի։ ­Մենք տպա­վո­րութ­յուն չենք գոր­ծում մտքե­րի և սր­տե­րի վրա։ Աստ­ծո հրեշ­տակ­ ներն են գոր­ծում այդ տպա­վո­րութ­յու­նը։ Ն­րանք տես­նում են մեր կա­տա­րած յու­ րա­քանչ­յուր ջանք և ­փափ­կեց­նում են սրտերն ու լու­սա­վո­րում մտքերն այն մարդ­ կանց, ում հա­մար մենք աշ­խա­տում ենք, որ­պես­զի երկ­նա­յին տպա­վո­րութ­յուն գործ­վի, և սր­տերն ու մտքերն ա­ռաջ­նորդ­վեն տես­նե­լու և հ ­ աս­կա­նա­լու։ ­Դուք միայ­նակ չեք աշ­խա­տում։ Երբ կանգ­նում եք հու­սալ­քութ­յան գայ­թակ­ղութ­ յան ա­ռաջ, հի­շե՛ք սա՝ Աստ­ծո հրեշ­տակ­նե­րը հենց ձեր կող­քին են։ Ն­րանք կծա­ ռա­յեն հենց երկ­րին՝ ստի­պե­լով դրան տալ իր գան­ձե­րը։ ­Սա է այն ցու­ցու­մը, ո­րը ես փոր­ձում եմ տալ մեր ժո­ղովր­դին։ Ես ու­զում եմ, որ նրանք հաս­կա­նան, թե ինչ կա­րող է ի­րա­կա­նաց­վել, ե­թե ի­րենք աշ­խա­տեն ­Տի­րոջ կամ­քի հա­մա­ձայն։ ­Տերն է, Ով տվել է ցու­ցում­նե­րը։ Ե­կե՛ք հետ­ևենք Ն­րա ցու­ցում­նե­րին։ ­Ձե­ռա­գիր 13, 1909թ. ապ­րի­լի 26, «­Հիլ Ք­րեսթ դպրո­ցի աշ­խա­տա­կից­նե­րին և­ու­սա­նող­նե­րին»։ 123

ապրիլ

27

Աստ­ված ու­նի Իր ընտր­յալ ժո­ղո­վուր­դը

­ այց դուք ըն­տիր ազգ եք, թա­գա­վո­րա­կան քա­հա­նա­յութ­յուն, սուրբ ազգ, սե­ Բ փա­կան ժո­ղո­վուրդ, որ քա­րո­զեք Ն­րա ա­ռա­քի­նութ­յուն­նե­րը, որ ձեզ խա­վա­րից կան­չեց Իր զար­մա­նա­լի լույ­սի մեջ։ Ա ­Պետ­րոս 2.9: Աստ­ված մարդ­կանց լույս է տա­լիս, սա­կայն շա­տե­րը լցված են ինք­նա­բավ հո­ գով և ձգ­տում են ի­րա­կա­նաց­նել սե­փա­կան գա­ղա­փար­նե­րը՝ հաս­նե­լու մի բար­ ձուն­քի, որ­տեղ ի­րենք կլի­նեն ինչ­պես Աստ­ված։ Ն­րանք ա­ռաջ­նա­յին են հա­մա­րում ի­րենց միտ­քը, ա­սես Աստ­ված պետք է ծա­ռա­յի ի­րենց։ Դ­րա­նում էլ հենց թաքն­ված է վտան­գը. մինչև Աստ­ված ինչ-որ կերպ այս մարդ­կանց չհաս­կաց­նի, որ Ինքն է Աստ­վա­ծը, և­որ ի­րենք պետք է ծա­ռա­յեն Ի­րեն, մարդ­կա­յին հո­րին­վածք­նե­րը կներ­ խու­ժեն և կ­հե­ռաց­նեն աստ­վա­ծաշնչ­յան ճշմար­տութ­յու­նից, չնա­յած այն ողջ զգու­ շա­ցում­նե­րին, ո­րոնք տրվել են։ ­Տեր ­Հի­սու­սը միշտ կու­նե­նա ընտր­յալ ժո­ղո­վուրդ Ի­րեն ծա­ռա­յե­լու հա­մար։ Երբ հրեա­նե­րը մեր­ժե­ցին Ք­րիս­տո­սին՝ կյան­քի Իշ­խա­նին, ­Նա նրան­ցից վեր ա­ռավ Աստ­ ծո ար­քա­յութ­յու­նը և­ այն տվեց հե­թա­նոս­նե­րին։ Աստ­ված կշա­րու­նա­կի այս նույն սկզբուն­քը կի­րա­ռել Իր գոր­ծի յու­րա­քանչ­յուր ո­լոր­տում։ Երբ ե­կե­ղե­ցին ան­հա­վա­ տա­րիմ է գտնվում ­Տի­րոջ խոս­քին, ինչ դիրք էլ որ այն գրա­վի, որ­քան էլ վեհ և ­սուրբ լի­նի դրա կանչ­վա­ծութ­յու­նը, ­Տե­րը չի կա­րող շա­րու­նա­կել աշ­խա­տել դրա հետ։ Ընտր­վում են ու­րիշ­ներ կար­ևոր պա­տաս­խա­նատ­վութ­յուն կրե­լու հա­մար։ ­Սա­կայն ե­թե սրանք էլ ի­րենց հեր­թին չեն մաք­րա­գոր­ծում ի­րենց կյանքն ա­մեն սխալ ա­րար­ քից, ե­թե չեն հաս­տա­տում մա­քուր և ­սուրբ սկզբունք­ներ ի­րենց բո­լոր սահ­ման­նե­ րում, ­Տե­րը կվշտաց­նի և կ­խո­նար­հեց­նի նրանց, մինչև նրանք ա­պաշ­խա­րեն, կհե­ ռաց­նի ի­րենց տե­ղե­րից և կ­հան­դի­մա­նի նրանց։ Աստ­ված «մարդ­կանց ձե­ռով» չի «պաշտ­վում իբր թե մի բա­նի կա­րոտ» (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 17.25)։ Ար­տա­քին ցու­ցադ­րութ­յան ոչ մի մե­ծա­շու­քութ­յուն չի կա­րող հա­ ճե­լի լի­նել Աստ­ծուն, երբ սիր­տը ծա­ռա­յում է կուռ­քե­րին, իսկ ձեռ­քե­րը կեղ­տոտ­ված են ա­նօ­րե­նութ­յամբ։ ­Սուրբ ­Հո­գին ե­կե­ղե­ցում կմիա­բան­վի նրանց հետ, ով­քեր սրտի զղջմամբ կքայ­լեն խո­նար­հա­բար Աստ­ծո հետ։ ­Բո­լոր նրանց, ով­քեր նա­յում են Ի­րեն և ­քայ­լում Ք­րիս­տո­սի հետ­քե­րով, ­Նա տա­լիս է սրբա­գոր­ծում, մխի­թա­րութ­յուն և ­հաղ­թա­նակ աշ­խար­հի վրա։ Աստ­ծո ժո­ղո­վուր­դը, Ն­րա ընտր­յալ թա­գա­վո­րութ­յու­նը նման չեն կանգ­նած ա­վա­զա­նի։ Ն­րանք նման են մշտա­պես հո­սող գե­տի, որն ինչ­ քան մո­տե­նում, ա­վե­լի ու ա­վե­լի խորն ու լայն է դառ­նում, մինչև որ դրա կեն­սա­տու ջրե­րը տա­րած­վում են ամ­բողջ երկ­րով մեկ։ Որ­տեղ որ Աստ­ծո Ա­վե­տա­րանն ըն­ դուն­վում է, դրա շնոր­հը բու­ժում է մեղ­քի ծնած հի­վան­դութ­յուն­նե­րը։ Ար­դա­րութ­յան Ա­րե­գա­կը ծա­գում է՝ Իր շո­ղե­րի մեջ բժշկութ­յուն կրե­լով։ ­Լույս, ուժ և ­թար­մութ­յուն է գա­լիս ­Տի­րո­ջից, և ­բա­րի պտու­ղը վկա­յութ­յուն է տա­լիս ար­դա­րութ­յան գոր­ծի մա­ սին։ ­Ձե­ռա­գիր 33, 1903թ. ապ­րի­լի 27, «Աստ­ծո նպա­տակն Իր ե­կե­ղե­ցու հա­մար»։

124

Ա­ռեք փրկութ­յան բա­ժա­կը

ապրիլ

28

Փր­կութ­յան բա­ժա­կը կառ­նեմ և Տ ­ ի­րոջ ա­նու­նը կկան­չեմ։ ­Սաղ­մոս 116.13: ­Դուք մեկն եք, ով սխալ­նե՞ր է գոր­ծում։ Գ­նա­ցե՛ք ­Հի­սու­սի մոտ և խնդ­րե՛ք Ն­րան նե­րել ձեզ, և ­հա­վա­տա­ցե՛ք, որ ­Նա նե­րում է։ «Ա­պա թե մեր մեղ­քե­րը խոս­տո­վա­ նենք, ­Նա հա­վա­տա­րիմ է և­ ար­դար, որ մեր մեղ­քե­րը թո­ղի մեզ և սր­բի մեզ ա­մեն ա­նի­րա­վութ­յու­նից» (Ա ­Հով­հան­նես 1.9)։ Խնդ­րե՛ք ­Տի­րո­ջը նե­րել ձեր սխալ­նե­րը։ ­Հե­տո ու­րա­խա­ցե՛ք Ն­րա­նում։ ­Ձեր թե­րութ­յուն­նե­րի վրա ող­բա­լը ոչ մի կերպ ձեզ օ­գուտ չի տա։ Ա­սե՛ք. «­Տեր, ես ­Քեզ և ­միայն ­Քեզ եմ հանձ­նում իմ ա­նօգ­նա­կան հո­ գին։ Ես չեմ ան­հանգս­տա­նա, ո­րով­հետև ­Դու ա­սել ես. «Խնդ­րեք, և կտր­վի ձեզ»»։ ­Հա­վա­տա­ցե՛ք, որ իս­կա­պես ստա­ցել եք։ ­Հա­վա­տա­ցե՛ք, որ ձեր Փրկ­չի սիր­տը լի է կա­րեկ­ցան­քով, քնքուշ գթութ­յամբ և ­սի­րով։ ­Թող որ փոք­րիկ ձա­խոր­դութ­յուն­նե­րը չան­հանգս­տաց­նեն ձեզ։ ­Փոք­րիկ սխալ­նե­րը կա­րող են պատ­վիր­ված լի­նել Աստ­ծո կող­մից ձեզ ա­վե­լի մեծ սխալ­նե­րից փրկե­լու հա­մար։ ­Ձեզ օգ­նե­լու հար­ցում կա­տա­րեք ձեր դե­րը, ինչ­պես պատ­շա­ճում է ա­նել բո­լոր նրանց, ով­քեր ցան­կա­նում են օրհն­վել։ ­Հա­վա­տա­ցե՛ք, որ Ք­րիս­տոսն օգ­նում է ձեզ։ ­Մեր­ժիր ան­հա­վա­տութ­յան խոսք ան­գամ խո­սել։ Երբ թշնա­մին քեզ ա­սում է, թե ­Տե­րը քեզ լքել է, ա­սա նրան, որ դու գի­տես, որ չի լքել, ո­րով­հետև ­Նա հայ­տա­րա­րում է. «Ո­րով­հետև Ես չեմ ե­կել ար­դար­նե­րին կան­չե­լու, այլ մե­ղա­վոր­նե­րին՝ ա­պաշ­խա­ րութ­յան» (­Մատ­թեոս 9.13)։ ­Քո թու­լութ­յուն­նե­րի վրա կոծ ա­նե­լու, ան­հա­վա­տութ­յուն խո­սե­լու և մ­տա­տանջ­ վե­լու փո­խա­րեն, որ քեզ օգ­տա­գոր­ծում են (այ­սինքն՝ շա­հա­գոր­ծում), սկսիր եր­գել։ ­Խո­սիր Աստ­ծո ո­ղոր­մութ­յան և ­սի­րո մա­սին։ ­Բո­լոր աշ­խա­տող­նե­րին և ­ծանր բեռ­ նա­վոր­ված­նե­րին Ք­րիս­տո­սը հրա­վի­րում է. «Ինձ մոտ ե­կեք ... և Ես հան­գիստ կտամ ձեզ։ ­Ձեզ վրա ա­ռեք Իմ լու­ծը և Ին­ձա­նից սո­վո­րեք, ո­րով­հետև Ես հեզ եմ և սր­ տով խո­նարհ, և ­ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տութ­յուն կգտնեք։ Ո­րով­հետև Իմ լու­ծը քաղցր է, և Իմ բե­ռը՝ թեթև» (­Մատ­թեոս 11.28-30)։ ­Սա է այն դա­սը, որ Ք­րիս­տո­սը ցան­կա­նում է, որ դու սո­վո­րես, և­այն սո­վո­րե­լով՝ հան­գիստ կգտնես։ Ու­սում­նա­սի­րի՛ր Ք­րիս­տո­սի՝ երկ­րի վրա ապ­րած կյան­քը։ ­Նա չար­հա­մար­հեց նույ­նիսկ ա­մե­նա­թեթև, ա­մե­նա­փոք­րիկ պար­տա­կա­նութ­յու­նը, ո­րը դրված էր Իր վրա։ ­Կա­տա­րե­լութ­յունն էր բնո­րո­շում Ն­րա ա­մեն մի ա­րա­ծը։ Փնտ­րի՛ր ­Հի­սու­սին օգ­նութ­յան հա­մար, և ­դա քեզ ուժ կտա կա­տա­րե­լու քո ա­մե­ նօր­յա պար­տա­կա­նութ­յուն­նե­րը շնոր­հով և­ ար­ժա­նա­պատ­վութ­յամբ որ­պես մե­կը, ով փա­փա­գում է առ­նել ան­մա­հութ­յան թա­գը։ ­Մենք ա­վե­լի շատ խոր­հում ենք Ք­րիս­ տո­սի կյան­քի վե­հա­շու­քութ­յան մա­սին։ ­Մենք խո­սում ենք այն մե­ծա­մեծ բա­նե­րի մա­սին, ո­րոնք ­Նա ի­րա­կա­նաց­րեց, հրաշք­նե­րի մա­սին, որ ­Նա գոր­ծեց՝ հան­դար­ տեց­նե­լով ան­հան­գիստ ջրե­րը, բա­ցե­լով խու­լե­րի ա­կանջ­նե­րը, հա­րութ­յուն տա­լով մա­հա­ցած­նե­րին։ ­Բայց փոքր բա­նե­րին հատ­կաց­ված Ն­րա ու­շադ­րութ­յունն ա­վե­լի մեծ ա­պա­ցույց է Ն­րա մե­ծութ­յան և Ն­րա կա­րեկ­ցան­քի։ ­Նա­մակ 72, 1903թ. ապ­րի­լի 28, Աշ­խար­հիկ քրոջ ­Մեն նա­հան­գից։

125

ապրիլ

29

Գ­նա­ցեք ա­ռաջ

­ ուք չեք պա­տե­րազ­մե­լու այս ան­գամ։ ­Դուք կա­ցեք, կանգ­նեք և կ­տես­նեք ­Տի­րոջ Դ փրկութ­յու­նը ձեզ հետ, ո՛վ ­Հու­դա և Ե­րու­սա­ղեմ։ ­Մի՛ վա­խե­նաք և ­մի՛ զար­հու­ րեք, է­գուց նրանց դի­մաց դուրս ե­կեք, և ­Տե­րը ձեզ հետ է լի­նե­լու։ Բ Մ­նա­ցոր­դաց 20.17: Ա­ռօր­յա կյան­քում հան­դի­պում են բա­զում շփո­թեց­նող խնդիր­ներ, ո­րոնք մենք չենք կա­րող լու­ծել։ ­Կան մար­դիկ, ով­քեր ցան­կա­նում են հար­թել յու­րա­քանչ­յուր դժվա­րութ­յուն, լու­ծում տալ ա­մեն հար­ցի՝ նախ­քան կսկսեն աշ­խա­տել։ Ն­ման մար­ դիկ հաս­տատ կձա­խո­ղեն։ Ի վեր­ջո ա­պա­գան կլի­նի նույն­քան ա­նո­րոշ, և խն­դիր­ նե­րը՝ նույն­քան շփո­թեց­նող, որ­քան երբ նրանք սկսե­ցին խոր­հել։ Տր­ված լույ­սին հետ­ևե­լով է, որ մենք ստա­նում ենք ա­վե­լի մեծ լույս։ Ա­ռաջ շարժ­վեք Աստ­ծո կան­չով։ Երբ նա ցույց է տա­լիս կա­տար­մանն սպա­սող գործ, Ն­րա ա­նու­նով և ­լիար­ժեք հա­վա­տով ստանձ­նեք այդ գոր­ծը։ ­Դուք չեք կա­րող տես­նել վերջն սկզբից։ Խն­դիր­նե­րը կա­րող են շրջա­պա­տել ձեզ։ ­Ձեր եղ­բայր­նե­րը կա­րող են պատ­մել ձեզ ճա­նա­պար­հին սպա­սող առ­յուծ­նե­րի մա­սին։ ­Սա­կայն, ան­ կախ ա­մեն ին­չից, ա­ռա՛ջ գնա­ցեք՝ ա­սե­լով. «­Տե­րը կա­մե­նում է, որ այս գոր­ծը կա­ տար­վի, և­ես չեմ ձա­խո­ղի, ոչ էլ կհու­սալք­վեմ։ Ես կի­րա­կա­նաց­նեմ իմ մա­սը»։ ­Կան քննա­դատ­ներ, ով­քեր կկո­ղոպ­տեն ձեր սիրտն ու ողջ հույ­սը, ե­թե լսեք նրանց։ ­Թույլ մի՛ տվեք նրանց հու­սա­խաբ ա­նել ձեզ։ Ա­սա­ցեք. «Աստ­ված հա­վա­ տա­րիմ է մնում։ ­Նա չի կա­րող հա­կա­սել Ինքն Ի­րեն»։ ­Նա յու­րա­քանչ­յուր մար­դու իր գործն է տվել և ­կոչ է ա­նում բո­լո­րին սկսել գոր­ծել հենց այն­տե­ղից, որ­տեղ գտնվում են։ ­Նա չի կա­րող ա­նել այն, ինչ ու­զում է, քա­նի դեռ մար­դիկ չեն կա­տա­րել ի­րենց մա­սը։ ­Ժա­մա­նակ առ ժա­մա­նակ հա­վա­տի թևն­այն­քան կարճ է թվում, որ ան­կա­րե­լի է լի­նում նույ­նիսկ դիպ­չել Փրկ­չի հան­դեր­ձին, սա­կայն մենք ու­նենք խոս­տու­մը, ո­րի հետ­ևում կանգ­նած է Աստ­ված. «Այն ժա­մա­նակ դու կկան­չես, և ­Տե­րը կպա­տաս­ խա­նի, դու կա­ղա­ղա­կես, և ­Նա կա­սի՝ Ա­հա Ես։ Ե­թե որ հե­ռաց­նես քո մի­ջից լու­ծը, մատ­նե­լը, և ­չա­րա­խո­սութ­յու­նը դեն գցես, և ­կե­րակ­րես սո­վա­ծին ա­խոր­ժա­նոքդ, և ­կա­րո­տի հո­գին կշտաց­նես, այն ժա­մանկ քո լույ­սը կծա­գի խա­վա­րում, և ­քո խա­ վա­րը կլի­նի կե­սօր­վա պես։ Եվ ­Տե­րը քեզ միշտ կա­ռաջ­նոր­դի և կկշ­տաց­նի քո ան­ձը ե­րաշտ­նե­րում և­ոս­կոր­ներդ կզո­րաց­նի, և ջ­րար­բի պար­տե­զի նման կլի­նես, և ջ­րի ակ­նի պես՝ ո­րի ջու­րը չի պա­կա­սի» (Ե­սա­յիա 58.9-11)։ ­Մեր ջան­քե­րը չէ, որ հաղ­թա­նակ են բե­րում։ ­Հաղ­թա­նակ բե­րում են խոստ­ման հետ­ևում Աստ­ծուն տես­նե­լը և Ն­րան հա­վա­տալն ու վստա­հե­լը։ ­Հա­վա­տով կառ­չեք ան­սահ­ման զո­րութ­յան ձեռ­քին։ ­Տե­րը հա­վա­տա­րիմ է. Ն ­ ա խոս­տա­ցել է։ ­Հար­ցեր կա­ռա­ջա­նան, ո­րոնք չեն կա­րող լու­ծում ստա­նալ մտա­ծո­ղութ­յան ոչ մի չա­փա­բաժ­նով։ ­Ժա­մա­նակ մի՛ վատ­նեք՝ փոր­ձե­լով դրանք լու­ծել։ Ս­տանձ­նեք այն գոր­ծը, ո­րը կա­տար­մանն է սպա­սում՝ ա­պա­վի­նե­լով Աստ­ծուն որ­պես ձեր ի­մաս­ տութ­յուն։ Ն­րա ար­դա­րութ­յու­նը կքայ­լի ձեզ­նից ա­ռաջ, և ­ձեզ ան­հանգս­տաց­նող հար­ցե­րը կպա­տաս­խա­նեն ի­րենք ի­րենց։ ­Ձե­ռա­գիր 54, 1902թ. ապ­րի­լի 29, «Ինչ­ պես լու­ծել մտա­հո­գող խնդիր­նե­րը»։ 126

­Մե­ծա­գույն Օ­րի­նա­կը

ապրիլ

30

Ո­րով­հետև դուք հենց այդ բա­նի մեջ կանչ­վե­ցիք, որ Ք­րիս­տոս էլ չար­չար­վեց և ­ձեզ էլ օ­րի­նակ թո­ղեց, որ Ն­րա հետ­քե­րին հետ­ևեք։ Ա ­Պետ­րոս 2.21: Ք­րիս­տո­սին պար­զա­պես ըն­դու­նե­լը բա­վա­կան չէ։ ­Մենք պետք է հետ­ևենք այն ճա­նա­պար­հին, ո­րով ­Նա տա­նում է։ Ն­րա շնոր­հը բա­վա­կան է։ ­Նա տա­ռա­պեց մեզ հա­մար և ­մեզ օ­րի­նակ թո­ղեց, ո­րին պետք է հետ­ևենք։ ­Ներ­կա ժա­մա­նա­կը մեր փոր­ձաշր­ջանն է։ Այն փոր­ձա­ռութ­յու­նը, որն անհ­րա­ժեշտ է կյան­քի պսա­կը ձեռք բե­րե­լու հա­մար, մեզ ա­վե­լի մեծ ես-ի խա­չե­լութ­յան կբե­րի, քան մինչ այժմ մենք հնա­րա­վոր էինք հա­մա­րում։ Ո՞րն է այն լու­րը, ո­րը ­Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լը բե­րում է յու­ րա­քանչ­յու­րին, ով տա­լիս է Ք­րիս­տո­սի ա­նու­նը։ «Ուս­տի մենք էլ որ վկա­նե­րի այս­ քան բազ­մութ­յուն ու­նենք մեզ շրջա­պա­տած, դեն գցենք ա­մեն ծան­րութ­յուն, և ­մեզ դյու­րավ պա­շա­րող մեղ­քը և ­համ­բե­րութ­յամբ վա­զենք մեր ա­ռաջ դրած աս­պա­րե­ զի ըն­թաց­քը, մտիկ տանք հա­վա­տի զո­րագլ­խին և ­կա­տա­րո­ղին՝ ­Հի­սու­սին, որ Իր ա­ռաջ դրված ու­րա­խութ­յան փո­խա­նակ խա­չը հանձն ա­ռավ ա­մոթն ար­հա­մար­հե­ լով՝ Աստ­ծո ա­թո­ռի աջ կող­մը նստեց։ Ու­րեմն մտա­ծեք Ն­րա վրա, որ Իր դեմ ե­ղած այս­պի­սի հա­կա­ռա­կութ­յուն քա­շեց մե­ղա­վոր­նե­րից, որ դուք ձեր ան­ձե­րով չհոգ­նեք թու­լա­ցած» (Եբ­րա­յե­ցիս 12.1-3)։ Ք­րիս­տո­սը երկն­քի և­ երկ­րի ­Տերն էր, սա­կայն հա­նուն մեզ ­Նա աղ­քա­տա­ցավ, որ­պես­զի մենք Ն­րա աղ­քա­տութ­յան մի­ջո­ցով կա­րո­ղա­նանք հարս­տա­նալ։ ­Նա կրում էր Աստ­ծո նմա­նութ­յու­նը, սա­կայն խո­նար­հեց­րեց Ի­րեն և Իր վրա վերց­րեց ծա­ռա­յի կեր­պա­րը, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նա ծա­ռա­յել մեզ։ ­Նա տվեց Իր կյան­քը մեր փրկագն­ման հա­մար։ ­Կըն­դու­նե՞նք մենք այս զո­հա­բե­րութ­յու­նը։ Աստ­ծո միա­ծին Որ­դին դաս­վեց օ­րի­նա­խախտ­նե­րի շար­քին, որ­պես­զի մար­դիկ չկոր­չեն, այլ հա­ վի­տե­նա­կան կյանք ու­նե­նան։ ­Հա­վեր­ժա­կան կյան­քը կլի­նի նրանց ժա­ռան­գութ­ յու­նը, ե­թե նրանք հա­մա­ձայ­նեն խո­նար­հեց­նել ի­րենց հպարտ սիր­տը և ­դառ­նան Ն­րա տա­ռա­պանք­նե­րի հա­ղոր­դա­կի­ցը։ ­Նա համ­բե­րա­տա­րութ­յամբ դի­մա­ցավ ա­մո­թի և ­ծաղ­րու­ծա­նա­կի, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նա փրկել յու­րա­քանչ­յուր մե­ղա­վոր մարդ ա­րա­րա­ծի, ով Ի­րեն կկառ­չի կեն­դա­նի հա­վա­տով։ Երբ ­Նա խա­չի վրա էր, տա­լով Իր կյան­քը մեր փրկագն­ման հա­մար, Ն­րան սպա­նող­նե­րը ծաղ­րում էին Ն­րան՝ ա­սե­լով. «Ու­րիշ­նե­րին ա­զա­տեց, Ինքն Ի­րեն չի կա­րո­ղա­նում ա­զա­տել։ ­Թե որ Իս­րա­յե­լի թա­գա­վորն է, իջ­նի հի­մա խա­չից, և կ­հա­վա­տանք Դ­րան» (­Մատ­թեոս 27.42)։ ­Նա կա­րող էր մեր­ժել այս կերպ մա­հա­նա­լը, սա­կայն ­Նա տա­ռա­պում էր, որ­պես­զի աշ­խարհն Իր մի­ջո­ցով կա­րո­ղա­նա փրկագն­վել սա­տա­նա­յի պա­հան­ջից և ­հե­ղի­նա­կութ­յու­նից։ Ն­րա մահ­վան մի­ջո­ցով բո­լոր Ն­րան հա­վա­տա­ցող­նե­րը կա­ րող են հա­վի­տե­նա­կան կյանք ու­նե­նալ։ ­Մարդ­կանց փրկութ­յու­նը շատ ա­վե­լին է նշա­նա­կում, քան շա­տե­րը գի­տակ­ցում են։ Այն նշա­նա­կում է, որ մենք պետք է ընտ­րենք Աստ­ծո, ոչ թե մեր սե­փա­կան ճա­ նա­պար­հը։ ­Տե­րը չի կա­րող փրկել մարդ­կանց, քա­նի դեռ նրանք հրա­ժար­վում են խո­նար­հեց­նել ի­րենց Ն­րա ու­ղար­կած հան­դի­մա­նութ­յուն­նե­րի և զ­գու­շա­ցում­նե­րի ներ­քո՝ հա­մա­ռո­րեն պնդե­լով ի­րենց սե­փա­կան կամ­քը և ­հետ­ևե­լով ի­րենց սե­փա­ կան ըն­թաց­քին։ ­Նա­մակ 133, 1905թ. ապ­րի­լի 30, Ջ. Է. Ո­ւայ­թին։ 127

ՄԱ­ ­ ՅԻՍ

մայիս

1

Սա­տա­նա­յա­կան խո­րա­ման­կու­թյուն

Բայց վա­խե­նում եմ՝ մի­գու­ցե ինչ­պես օձն իր խո­րա­ման­կու­թյամբ խա­բեց Ե­վա­ յին, այն­պես էլ ձեր միտքն ա­պա­կան­վի այն միամ­տու­թյու­նից, որ Քրիս­տո­սում է։ Բ Կորն­թա­ցիս 11.3: Միմ­յանց հետ շփման մեր բո­լոր ո­լորտ­նե­րում մենք պետք է բա­ցա­հայ­տենք Քրիս­տո­սին։ Այս­պի­սով մենք ցույց կտանք, որ ի­րա­կան կապ ու­նենք Փրկ­չի հետ։ Աստ­ված պետք է ստա­նա ողջ պա­տի­վը, ողջ փառ­քը։ Երբ Քրիս­տո­սը հայտն­վի, նրանք, ով­քեր կապ­ված են Նրա հետ կեն­դա­նի հա­վա­տով, կըն­դուն­վեն Նրա կող­ մից. Նա չի ա­մա­չի նրանց եղ­բայր­ներ կո­չել։ Տե՜­րը... Նա Աստ­ված է, և Նրա կող­քին չկա ոչ ոք։ Երբ սա­տա­նան բե­րում է իր նեն­գու­թյուն­նե­րը մարդ­կանց ու­ղեղ­նե­րի վրա, մո­լո­րեց­նող ազ­դե­ցու­թյուն­ներն ըն­ կալ­վում են ա­սես երկն­քից ե­կող։ Ե­թե թույլ տրվի, որ այս մո­լո­րու­թյուն­նե­րը ներ­խու­ ժեն մարդ­կանց կյանք, դրանց պատ­ճա­ռով շատ հո­գի­ներ ծու­ղա­կը կընկ­նեն, մինչև որ պարզ կերևա, որ դրանք Աստ­ծուց չեն, այլ ա­մեն ար­դա­րու­թյան թշնա­մուց։ Ես ձեզ վստա­հեց­նում եմ, որ շփոթ­մունք­նե­րից մե­կը լինե­լու է ճշմա­րի­տը կեղ­ծի­քից տար­բե­րա­կե­լը։ Մո­լո­րու­թյու­նը հան­կար­ծա­կի է ներս սո­ղոս­կում, ինչ­պես սո­ղոս­կեց երկ­նա­յին պա­լատ­ներ։ Սա­տա­նան փոր­ձում էր թու­լաց­նել հրեշ­տակ­նե­րի վստա­ հու­թյունն աստ­վա­ծա­յին կա­ռա­վա­րու­թյան նկատ­մամբ։ Նա ձգտում էր Քրիս­տո­սի զբա­ղեց­րած տե­ղին՝ մտքում պա­հած այն գա­ղա­փա­րը, որ ե­թե հա­ջող­վի զբա­ղեց­ նել այդ դիր­քը, ջանք կա­նի նաև Աստ­ծո տեղն զբա­ղեց­նե­լու հա­մար։ Ճարպ­կո­րեն նա ներ­կա­յաց­նում էր իր մտքե­րը հրեշ­տակ­նե­րին, և նրան­ցից շա­տերն ըն­դու­նե­ ցին դրանք։ Նա իր զրպար­տու­թյուն­նե­րը թո­ղեց նրանց մտքե­րում զար­գա­նա­լու։ Նրանք, ոչ այն­քան զգույշ, որ­քան ի­րենց ա­ռաջ­նոր­դը, սկսե­ցին տա­րա­ծել այս նոր տե­սու­թյուն­նե­րը։ Սա­տա­նան էր այն կաս­կա­ծի հայ­րը, ո­րը նրանք ար­տա­հայ­տում էին, բայց նա դրանք ներ­կա­յաց­րեց որ­պես հրեշ­տակ­նե­րի հոծ բազ­մու­թյան կար­ ծիք, և­որ­պես այդ­պի­սին՝ մի բան, ո­րի հետ պետք էր հաշ­վի նստել։ Այ­սօր սա­տա­նան աշ­խա­տում է մո­լո­րեց­նող խա­բեու­թյամբ մարդ ա­րա­րած­նե­րին գե­րի վերց­նել իր նույն­քան մո­լո­րեց­նող տե­սու­թյուն­նե­րով։ Դրանց ներս սո­ղոս­կե­լուց զգու­շա­նա­լու նա­խազ­գու­շա­ցու­մը հնչում է մինչև մեր օ­րե­րը։ Թող ոչ ոք չկար­ծի, թե քան­զի օգ­տա­գործ­վել է որ­պես Աստ­ծո գոր­ծիք, ինքն ա­մե­ նա­կա­րող է։ Տերն օգ­տա­գոր­ծում և պատ­վի է ար­ժա­նաց­նում մարդ­կանց՝ նրանց տա­լով Իր ի­մաս­տու­թյու­նը, քա­նի դեռ նրանք հա­վա­տա­րիմ են Ի­րեն և փառ­քը չեն վե­րագ­րում ի­րենց։ Նրանք, ով­քեր հե­ռա­նում են Աստ­ծո ձեռ­քից և կար­ծում են, թե ու­նակ են կա­ռա­վա­րե­լու գոր­ծը, չեն ա­ռաջ­նորդ­վում Նրա Հո­գով, այլ «մեկ այլ հո­ գով»։ Սա­տա­նան ներս է խու­ժում, և նրանք փո­խում են ա­ռաջ­նոր­դին։ Այ­նու­հետև գա­լիս են օ­ձի խա­բեու­թյուն­նե­րի ա­ղա­վա­ղու­թյուն­ներն ու խո­րա­ման­կու­թյուն­նե­րը։ Ձե­ռա­գիր 37, 1903թ. մա­յի­սի 1, «­Ցու­ցում­ներ աշ­խա­տան­քի հա­մար»։

130

Ո՞վ է ա­մե­նա­մե­ծը

մայիս

2

Ճշ­մա­րիտ ա­սում եմ ձեզ, ե­թե դար­ձի չգաք և չ­լի­նեք ե­րե­խա­նե­րի նման, չեք մտնի երկն­քի ար­քա­յու­թյու­նը։ Մատ­թեոս 18.3: Կար­դա­ցե՛ք Մատ­թեո­սի ա­վե­տա­րա­նի տաս­նու­թե­րորդ գլխում տրված ցու­ցում­ նե­րը։ Աստ­ծո բո­լոր պատ­գամ­նե­րում սրա­նից ա­վե­լի դրա­կան բան չկա, և սա­կայն Աստ­ված ա­նարգ­վում է, իսկ Նրա գոր­ծը՝ ա­պա­կան­վում այս գլխում նշված սխալ­ նե­րը կա­տա­րե­լով։ Այս խոս­քե­րը քեզ հա­մար են, ինձ հա­մար և բո­լոր նրանց, ով­ քեր հայ­տա­րա­րում են, թե հեզ ու խո­նարհ Հի­սու­սի ա­շա­կերտ­ներն են։ Նա մեզ ցույց է տա­լիս սկզբունք­ներ, ո­րոնց վրա հիմն­վե­լով՝ մենք պետք է գոր­ծենք բո­լոր դեպ­քե­րում և բո­լոր հան­գա­մանք­նե­րում։ Սա չպետք է լի­նի գե­րիշ­խա­նու­թյան կռիվ։ Քրիս­տո­սը սո­վո­րեց­նում է, որ Իր հոգևոր ար­քա­յու­թյու­նը դիրք չէ, ոչ էլ ար­տա­քին շքե­ղու­թյուն կամ հե­ղի­նա­կու­թյուն, ո­րը կազ­մում է մե­ծու­թյուն, այլ հոգևոր գե­րա­ զան­ցու­թյուն, որն ի ցույց է դրվում ճշմա­րիտ դար­ձի մեջ։ Մենք պետք է մշտա­պես լի­նենք Քրիս­տո­սից սո­վո­րող­ներ։ Նա մեզ հրա­վի­րել է. «Ինձ մոտ ե­կեք, ա­մեն վաս­տա­կած­ներ և բեռ­նա­վոր­ված­ներ, և Ես հան­գիստ կտամ ձեզ։ Ձեզ վրա ա­ռեք Իմ լու­ծը և Ին­ձա­նից սո­վո­րեք, ո­րով­հետև Ես հեզ եմ և սր­տով խո­նարհ, և (ձեր սե­փա­կան փոր­ձա­ռու­թյամբ, երբ հա­ղոր­դա­կից լի­նեք Իմ հո­գուն և սկզ­բունք­նե­րին) ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տու­թյուն կգտնեք» (­Մատ­թեոս 11.28, 29)։ Քրիս­տո­սի լու­ծը հնա­զան­դու­թյան լուծ է։ Ա­ռօր­յա կյան­քում, մեր եղ­բայր­նե­րի և­ աշ­խար­հի ա­ռաջ մենք պետք է լի­նենք Սուրբ Գր­քի կեն­դա­նի վեր­ծա­նող­ներ, պատ­վենք Քրիս­տո­սին՝ բա­ցա­հայ­տե­լով Նրա հե­զու­թյունն ու սրտի խո­նար­հու­թյու­նը։ Քրիս­տո­սի դա­սե­րը մեզ հա­մար պետք է լի­ նեն կյան­քի ծա­ռի տերև­ներ։ Երբ մենք ու­տում և մար­սում ենք կյան­քի հա­ցը, պետք է ցու­ցադ­րենք հա­մա­պա­տաս­խան բնա­վո­րու­թյուն։ Մեր միա­բա­նու­թյամբ, ու­րիշ­ նե­րին մե­զա­նից բարձր գնա­հա­տե­լով՝ մենք պետք է աշ­խար­հին կեն­դա­նի վկա­յու­ թյուն տանք ճշմար­տու­թյան զո­րու­թյան մա­սին։ Չ­պետք է վա­խե­նանք, թե պատ­ շաճ կեր­պով չենք գնա­հատ­վի, մինչև որ ջանք չա­նենք դառ­նա­լու ա­ռա­ջի­նը։ Ե­թե մար­դիկ ա­վե­լի բարձր և­ ա­վե­լի վսե­մո­րեն տես­նեին Քրիս­տո­սին, ե­թե ա­վե­լի մեծ վստա­հու­թյուն ու­նե­նա­յին Նրա և­ ա­վե­լի քիչ՝ ի­րենց ան­ձե­րի նկատ­մամբ, նրանց բնա­վո­րու­թյու­նը կկոփ­վեր և կձևա­վոր­վեր աստ­վա­ծա­յին նմա­նու­թյամբ։ Երբ ես-ը թաքց­վում է Քրիս­տո­սի մեջ, Փր­կի­չը կհայտն­վի որ­պես Մե­կը, Ով բյու­րե­րից ա­մե­նա­ գե­ղե­ցիկն է ու ա­մե­նա­մե­ծը։ Երբ մար­դիկ ամ­բող­ջո­վին են­թարկ­վում են Աստ­ծուն՝ ու­տե­լով կյան­քի հացն ու խմե­լով փրկու­թյան ջու­րը, նրանք կա­ճեն Քրիս­տո­սում։ Նրանց բնա­վո­րու­թյուն­նե­րը ձևա­վոր­վում են նրա­նից, ին­չը միտքն ու­տում և խ­մում է։ Կ­յան­քի Խոս­քը, ո­րը նրանք ըն­դու­նում և­ ո­րին հնա­զանդ­վում են, նրանց դարձ­նում է աստ­վա­ծա­յին բնու­թյան հա­ղոր­դա­կից­ներ։ Հե­տո նրանց ողջ ծա­ռա­յու­թյու­նը կա­տար­վում է աստ­վա­ծա­յին նմա­նու­թյամբ, և մե­ծար­վում է Քրիս­տո­սը, ոչ թե մար­դը։ Նա­մակ 64, 1900թ. մա­յի­սի 2, Մա­սա­չու­սեթ­սում ապ­րող աշ­խար­հիկ ըն­տա­նի­քի։

131

մայիս

3

Աշ­խար­հում, բայց ոչ աշ­խար­հից

Ե­թե այս աշ­խար­հից լի­նեիք, ա­պա աշ­խարհն ի­րե­նը կսի­րեր, բայց ո­րով­հետև աշ­խար­հից չեք, այլ Ես ձեզ ընտ­րե­ցի աշ­խար­հից, նրա հա­մար աշ­խարհն ա­տում է ձեզ։ Հով­հան­նես 15.19: Մեր Տեր Փր­կի­չը ծա­նոթ էր այն փոր­ձա­ռու­թյան յու­րա­քանչ­յուր փու­լին և­այն բո­ լոր հա­կա­մար­տու­թյուն­նե­րին, ո­րի մի­ջով պետք է անց­նեին Իր ա­շա­կերտ­նե­րը։ Տեր Հի­սուս Քրիս­տոսն ա­սաց Իր ա­շա­կերտ­նե­րին. «Ե­թե աշ­խար­հը ձեզ ա­տում է, գի­ տա­ցեք, որ Ինձ ձե­զա­նից ա­ռաջ է ա­տել» (­Հով­հան­նես 15.18)։ Մենք՝ որ­պես քրիս­ տոն­յա­ներ, չպետք է դյու­րագր­գիռ և­ան­համ­բեր լի­նենք աշ­խար­հի մարդ­կանց հետ շփվե­լիս։ Նրանք չու­նեն ճշմար­տու­թյան հա­վա­տը, և­ ինչ էլ որ ա­սեն կամ ա­նեն, պահ­պա­նե՛ք ձեր ինք­նա­տի­րա­պե­տու­մը։ Ա­մեն ան­գամ, երբ թույլ եք տա­լիս, որ ձեր զգաց­մունք­նե­րը բոր­բոք­վեն, դուք ձեր բա­ռե­րով ի ցույց եք դնում, որ չու­նեք այն հա­վա­տը, ո­րը գոր­ծում է սի­րով և սր­ բա­գոր­ծում է հո­գին։ Դուք ու­նեք մեծ հպար­տու­թյուն և­ ինք­նա­բա­վու­թյուն և­ ոչ մի կերպ պատ­րաստ չեք միա­բան­վե­լու աշ­խա­տան­քում կամ նույ­նիսկ որ­պես քրիս­ տոն­յա, քա­նի որ ձեր սե­փա­կան բնա­վո­րու­թյան գծերն աստ­վա­ծաշնչ­յան գծեր չեն՝ ձեր դիր­քը որ­պես գոր­ծըն­կեր պա­հե­լու հա­մար։ Քրիս­տոն­յա­նե­րը կա­րող են ան­բիծ համ­բավ պահ­պա­նել, ե­թե նրանք քրիս­տոն­ յա­ներ են, այ­սինքն` նման են Քրիս­տո­սին։ Աստ­ված ա­րել է ա­մեն նա­խա­պատ­րաս­ տու­թյուն, որ­պես­զի Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սին հա­վա­տա­լու մի­ջո­ցով նրանք չձա­խո­ ղեն կամ չհու­սալք­վեն խա­վար ու ան­հան­գիստ ա­պա­գա­յից, ո­րը Նա գի­տեր, որ գա­լու է։ Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սը վշտա­նում է Իր ա­շա­կերտ­նե­րի հա­մար, քա­նի որ նրանք պետք է անց­նեն բա­զում տա­ռա­պանք­նե­րի մի­ջով աշ­խար­հում։ Նա պատ­ րաս­տում է նրանց փոր­ձու­թյան, պատ­րաս­տում է ի­րենց հա­վա­տը կորց­նե­լու մե­ծա­ գույն գայ­թակ­ղու­թյան այդ ժա­մի հա­մար՝ նրանց ա­ռաջ ներ­կա­յաց­նե­լով ա­պա­գա­յի հու­սա­լի է­ջե­րը։ Նա պետք է խառ­նի պայ­ծառ ու հույ­սով լի է­ջե­րը խա­վա­րին։ «­Բայց երբ որ Մ­խի­թա­րի­չը կգա, որ Ես Հո­րից կու­ղար­կեմ ձեզ, ճշմար­տու­թյան Հո­գին, որ Հո­րից է դուրս գա­լիս, Նա կվկա­յի Ինձ հա­մար» (հա­մար 26)։ Այ­նու­հետև Նա ա­սում է ա­շա­կերտ­նե­րին, որ նրանք նաև պետք է հա­մա­գոր­ծակ­ ցեն Սուրբ Հո­գու հետ։ Նրանց ու­ժի մե­ծա­գույն Աղբ­յու­րը, ո­րը մեր ան­փո­փոխ մխի­ թա­րու­թյու­նը, հույ­սը և քա­ջու­թյունն է, մշտա­պես հա­սա­նե­լի կլի­նի նրանց։ Նրանք պետք է լի­նեն Քրիս­տո­սի վկա­նե­րը։ «Եվ դուք էլ կվկա­յեք, ո­րով­հետև սկզբից Ինձ հետ եք» (հա­մար 27)։ Նրանք պետք է լի­նեն Նրա հա­վա­տա­րիմ ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­ նե­րը հա­վա­տու­րաց աշ­խար­հում։ Գտն­վե­լով աշ­խար­հում՝ նրանք չպետք է լի­նեն աշ­խար­հից, այլ հա­վա­տա­րիմ վկա­յու­թյուն կրեն չա­րի դեմ, որն աշ­խա­տում է աշ­ խար­հիկ քա­ղա­քա­կա­նու­թյամբ ճշմար­տու­թյան և­ ար­դա­րու­թյան դեմ։ Ձե­ռա­գիր 80, 1893թ. մա­յի­սի 3, «Օ­րա­գիր»։

132

Պահ­ված ճշմար­տու­թյան սի­րո մեջ

մայիս

4

Ե­րի­տա­սար­դա­կան ցան­կու­թյուն­նե­րից փա­խիր, այլ հետևիր ար­դա­րու­թյան, հա­վա­տի, սե­րի, խա­ղա­ղու­թյան, Տի­րոջ ա­նու­նը սուրբ սրտանց ի­րենց վրա կան­ չող­նե­րի հետ։ Բ Տի­մո­թեոս 2.22: Մեր ե­րի­տա­սարդ­նե­րը պետք է շրջա­պատ­ված լի­նեն օգ­տա­կար, վե­հաց­նող ազ­ դե­ցու­թյուն­նե­րով։ Նրանք պետք է պահ­վեն ճշմար­տու­թյան սի­րո մեջ։ Նրանց ա­ռաջ դրված չա­փա­նի­շը պետք է բարձր լի­նի։ Ո­մանք ու­զում են սահ­մա­նա­փա­կում­ներ չու­նե­նալ, որ­պես­զի ա­մեն ի­րենց ցան­կա­ցածն ա­նեն։ Ե­կե­ղե­ցում գտնվող հայ­րերն ու մայ­րե­րը սուրբ պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն են կրում հսկե­լու ի­րենց ե­րե­խա­նե­րի հո­գի­նե­րը որ­պես մար­դիկ, ով­քեր հաշ­վետ­վու­թյուն են տա­լու։ Թող ոչ ոք, ո՛չ ծնող­ նե­րը, ո՛չ ե­րի­տա­սարդ­նե­րը չսկսեն կար­ծել, թե զվար­ճա­լիք­նե­րը կարևոր են, և թե ե­սա­սի­րա­կան հա­ճույք­նե­րի ժա­մե­րին Սուրբ Հո­գու նկատ­մամբ դրսևո­րած ան­փույթ ար­հա­մար­հան­քը հեշ­տու­թյամբ կներ­վի։ Տե­րը չի ծաղր­վի։ Թող յու­րա­քանչ­յուր ե­րի­ տա­սարդ տղա­մարդ և կին հաշ­վի առ­նի. «­Պատ­րա՞ստ եմ արդ­յոք ես այ­սօր եզ­րա­ փա­կել իմ կյան­քը։ Ու­նե՞մ ես արդ­յոք սրտի այն պատ­րաստ­վա­ծու­թյու­նը, որն ինձ հա­մա­պա­տաս­խան է դարձ­նում ա­նե­լու այն գոր­ծը, ո­րը Տերն է ինձ տվե­լ ա­նե­լու»։ Յու­րա­քանչ­յուր ե­րի­տա­սար­դի պատ­շա­ճում է Աստ­ծո Խոս­քը դարձ­նել իր ու­ղե­ ցույ­ցը և­ա­մեն օր հա­վա­քել այդ Խոս­քի տված ցու­ցում­նե­րը։ Ե­թե ո­մանք հրա­ժար­ վում են ա­ռաջ­նորդ­վել այդ ցու­ցում­նե­րով, ցա­նում են սեր­մեր, ո­րոնք թշնա­մին դրել է ի­րենց ձեռ­քե­րում, և նրանք չեն ան­հանգս­տա­նում ցա­նած սեր­մե­րի հունձ­քը հա­ վա­քե­լու հա­մար։ Շատ ճիշտ բա­ներ կան նրան­ցում, սա­կայն ա­ղա­վաղ­վե­լով սա­տա­նա­յի կող­մից, դրանք անզ­գույշ­նե­րի հա­մար ծու­ղակ են դառ­նում։ Մեր ե­րի­տա­սարդ­նե­րին ի­րար հետ հա­վա­քե­լը եր­գե­ցո­ղու­թյան հա­մար շատ անվ­նաս է թվում, սա­կայն կես­դար­յա իմ փոր­ձա­ռու­թյամբ կա­րող եմ ա­սել, որ այս եր­գե­ցո­ղու­թյուն­նե­րը հա­ճախ դառ­նում են հո­գու հա­մար մեծ վնա­սի աղբ­յուր։ Ե­թե բո­լոր մաս­նա­կից­նե­րի սրտերն ու­ղիղ լի­ նեին Աստ­ծո հետ, ե­թե բո­լո­րը գե­րա­գույն կեր­պով սի­րեին Աստ­ծուն և ցան­կա­նա­յին ի­րենց աչ­քի ա­ռաջ պա­հել Նրա փառ­քը, ե­թե բո­լո­րը ձգտեին հա­ճույք պատ­ճա­ռել Նրան, ա­պա նման փոր­ձա­ռու­թյուն­նե­րը վնա­սա­կար չէին լի­նի։ Սա­կայն սո­վո­րա­ բար ներ­կա են լի­նում շա­տե­րը, ով­քեր չեն գի­տակ­ցում, որ դառ­նում են ա­վե­լի ու ա­վե­լի ան­փույթ Աստ­ծուն հա­ճո­յա­նա­լու ի­րենց պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րում։ Նրանց հո­գի­նե­րին ան­տար­բե­րու­թյունն է տի­րում։ Մեկն ու­նի ազ­դե­ցու­թյուն մյու­սի վրա, և հոգևոր ար­ժեք­նե­րի նկատ­մամբ ցու­ցա­բե­րած ան­տար­բե­րու­թյունն ա­ճում է։ Աստ­ ծո Սուրբ Խոսքն ա­մեն օր ե­ռան­դով չի ու­սում­նա­սիր­վում, և հոգևոր սննդի պա­կա­ սի պատ­ճա­ռով նրանց բա­րո­յա­կան ու­ժը թու­լա­նում է։ Օ՜, ե­րա­նի թե յու­րա­քանչ­յուր ան­դամ, յու­րա­քանչ­յուր աշ­խա­տող գի­տակ­ցեր, որ այս կյան­քը դպրոց է, ո­րում պետք է պատ­րաստ­վել երկն­քի Աստ­ծուն հանձն­վե­լիք ա­նա­րա­տու­թյան, մտքե­րի մաք­րու­թյան, ա­րարք­նե­րի անձն­վի­րու­թյան վե­րա­բեր­ յալ քննու­թյա­նը։ Յու­րա­քանչ­յուր բառ և­ ա­րարք, յու­րա­քանչ­յուր միտք գրանց­վում է երկ­նա­յին գրքե­րում։ Նա­մակ 144, 1906թ. մա­յի­սի 4, Կա­լի­ֆոռ­նիա­յի Մաուն­թին Վ­յուի ե­կե­ղե­ցուն։ 133

մայիս

5

Քրիս­տո­նեա­կան ժա­ռան­գու­թյուն

Որդ­յակս, մի՛ ա­նար­գիր Տի­րոջ խրա­տը, և Նրա հան­դի­մա­նու­թյու­նից մի՛ ձանձ­ րա­նա։ Ա­ռա­կաց 3.11։ Թույլ մի՛ տվեք ինք­ներդ ձեզ հու­սալք­վել։ Թույլ մի՛ տվեք ինք­ներդ ձեզ սադ­րան­քի են­թարկ­վել, այլ թույլ տվեք, որ խե­լա­միտ բա­նա­կա­նու­թյու­նը վե­րահս­կի ձեր քայ­լե­ րը։ Հարց տվեք. ի՞նչ օ­գուտ կա ան­համ­բեր լի­նե­լուց։ Այն միայն կգո­հաց­նի թշնա­ մում և կ­հաս­տա­տի նրանց կար­ծիք­նե­րը, ով­քեր չարն են մտա­ծում ձեր մա­սին։ Հա­վա­սա­րակշռ­ված ըն­թաց­քով դուք կա­րող եք ժխտել չա­րա­միտ մարդ­կանց բա­ ռե­րը։ Մի՛ սկսեք ինք­նա­պաշտ­պան­վել, այլ ան­ցեք ա­ռաջ՝ հաս­տա­տա­կա­մու­թյամբ կա­տա­րե­լով ձեր պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րը։ Իմ որ­դի՛ (Էդ­սոն), Աստ­ված օգ­նի քեզ հա­վի­տե­նա­կան աշ­խա­տանք ու­նե­նալ։ Սա քո գործն է։ Ոչ ոք չի կա­րող այս գործն ա­նել քո փո­խա­րեն։ Ամ­բող­ջո­վին վստա­հիր Աստ­ծուն։ Մեր երկ­նա­յին Հայ­րը տեղ­յակ է քո տկա­րու­թյուն­նե­րի մա­սին։ Ես շնոր­ հա­կալ եմ, որ Նա ծա­նոթ է քո բո­լոր թու­լու­թյուն­նե­րին և գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րին։ Նա գի­տի՝ ինչ­պես գթալ և­ինչ­պես զո­րաց­նել մեզ, ե­թե մենք օգ­նու­թյան հա­մար վա­զենք Նրա մոտ, ով մեր Ամ­րոցն է։ Երբ հա­վատդ փորձ­վում է, անշր­ջա­հա­յաց մի՛ դար­ձիր։ Ս­պա­սիր և հան­դար­տո­րեն հնա­զան­դեց­րու քո դա­տո­ղու­թյու­նը, կամ­քը և ճա­նա­ պար­հը, և պատ­րաս­տա­կամ ե­ղիր ա­ռաջ­նորդ­վե­լու։ Փրկ­վե­լու ոչ մի այլ ճա­նա­պարհ չկա, քան այն, ո­րը նա­խա­տե­սել է մեր Փր­կագ­ նո­ղը, և­ ո­րի գործ­նա­կան ցու­ցադ­րու­մը Նա մեզ տվել է ինք­նա­մերժ­ման և­ ինք­նա­ զո­հու­թյան Իր սե­փա­կան կյան­քում։ Դու գի­տես, որ Նա ա­ռանց հա­կա­հար­վա­ծի տա­րավ վի­րա­վո­րանք ու ծաղ­րու­ծա­նակ։ Երբ Նրան հայ­հո­յե­ցին, Նա չհայ­հո­յեց ի պա­տաս­խան։ Քրիս­տոսն ա­սում է. «Ես ի­ջա երկն­քից, որ ոչ թե Իմ կամքն ա­նեմ, այլ Ինձ ու­ղար­կո­ղի կամ­քը» (­Հով­հան­նես 6.38)։ Մենք պետք է ու­նե­նանք Քրիս­տո­սի միտ­քը, պետք է քայ­լենք Նրա հետ­քե­րով։ Նրանք, ով­քեր ապ­րել են ու­րիշ­նե­րի բա­րու հա­մար և­ ի­րենց աչ­քե­րը հա­ռել են բա­ցա­ռա­պես Աստ­ծո փառ­քին, կստա­նան հա­վեր­ժա­կան կյան­քը։ Նրանք, ով­քեր ջանք չեն ա­նում, այլ ըն­թա­նում են հո­սան­քի հետ, ապ­րում են ես-ի հա­մար, եր­ բեք չեն լսի ի­րենց ուղղ­ված «­Կեց­ցե՛ս»-ը։ Թան­կա­գին հո­գի­նե­րը պետք է փրկվեն, և մենք աշ­խա­տանք ու­նենք ա­նե­լու նրանց Քրիս­տո­սի մոտ բե­րե­լու հար­ցում։ Հի­շեք, որ նե­ղու­թյուն­ներն ու փոր­ձու­թյուն­նե­րը քրիս­տո­նեա­կան ժա­ռան­գու­թյան մաս են կազ­մում։ Քրիս­տո­սը՝ երկն­քի Մե­ծա­փա­ռու­թյու­նը, ե­կավ մեր աշ­խարհ ցույց տա­լու՝ ինչ­պես կրել աշ­խար­հի դա­ժան հար­ձա­կում­ներն ա­ռանց հու­սալ­քու­թյան ու վրեժխնդ­րու­թյան։ Ի­մաս­տու­թյամբ կրած յու­րա­քանչ­յուր փոր­ձու­թյուն կդառ­նա օրհ­նու­թյուն այն կրո­ղի հա­մար։ Նրանք կբարձ­րա­նան, ոչ թե կընկ­նեն։ Մար­դիկ, ով­քեր շա­րու­նա­կա­բար փոր­ձում են խու­սա­փել դժվար ու քար­քա­րոտ վայ­րե­րից և հեշտ ու հա­ճե­լի ու­ղի են ո­րո­նում, մշտա­պես հիաս­թա­փու­թյան և թշ­վա­ռու­թյան կհան­դի­պեն։ Սա­կայն ե­թե նրանք գո­տեպն­դեն ի­րենց հո­գին փոր­ձու­թյան և պար­ տա­կա­նու­թյան հա­մար, խի­զա­խո­րեն ա­ռաջ քայ­լեն Տի­րոջ հետ, կգտնեն ինք­նա­ մերժ­ման և­ինք­նա­զո­հու­թյան կա­ծա­նը, ո­րը նրանց ա­պա­գա­յում կա­ռաջ­նոր­դի դե­ պի պա­տիվ և­երկ­նա­յին հարս­տու­թյուն­ներ, դե­պի ան­մա­հու­թյուն։ Շատ ա­ղո­թեք և կի­րա­ռեք կեն­դա­նի հա­վա­տը, և հաս­տատ կեր­գեք հաղ­թա­նա­կի եր­գը։ Նա­մակ 24, 1874թ. մա­յի­սի 5, Էդ­սոն Ուայ­թին։ 134

Ո՞ր կող­մը՝ ճի՞շտ, թե՞ սխալ

մայիս

6

Այ­սօր եր­կին­քը և­եր­կի­րը վկա եմ կան­չում ձեզ վրա, որ կյան­քը և մա­հը, օրհ­նու­ թյու­նը և­ ա­նեծ­քը ձեր ա­ռաջ դրի։ Ու­րեմն կյանքն ընտ­րիր, որ ապ­րես դու և քո սե­րուն­դը։ Երկ­րորդ Օ­րի­նաց 30.19: Նրանք, ով­քեր ա­ռաջ են տա­նում Աստ­ծո գոր­ծը, պետք է ա­մուր և հաս­տա­տա­ կամ լի­նեն՝ որ­պես հա­վա­տա­րիմ ժա­մա­պահ­ներ Տի­րոջ բա­նա­կում։ Նրանք պետք է կանգ­նեն Էմ­մա­նուել Իշ­խա­նի ար­յամբ ներկ­ված դրո­շի ներ­քո։ Ո­ղոր­մու­թյան վեր­ ջին լու­րը պետք է հռչակ­վի։ Տ­ղա­մար­դիկ և կա­նայք պետք է արթ­նա­նան և պատ­ րաստ­վեն դի­մա­կա­յել ի­րենց առջև ծա­ռա­ցած մեծ խնդիր­նե­րին։ Պատ­ճա­ռը, թե ին­չու մար­դիկ այ­սօր չեն հա­վա­տում ճշմար­տու­թյանն, այն է, որ այն դա­տա­պար­տում է ի­րենց կեն­սա­կեր­պը։ Նրանք տես­նում են, որ ճշմար­ տու­թյու­նը բա­րե­փո­խու­թյան կոչ է ա­նում, և պայ­քա­րում են դրա դեմ, ո­րով­հետև ա­տում են սրբա­գոր­ծու­թյու­նը։ Նա, ում գի­տակ­ցու­թյու­նը վստա­հե­լի ու­ղեկ­ցորդ է, եր­բեք կանգ չի առ­նի և չի դառ­նա բա­նա­կա­նու­թյա­նը (այ­սինքն ռա­ցիո­նալ չի դա­տի), երբ Աստ­ծո Խոս­քից լույ­սը փայ­լա­տա­կի իր վրա։ Նա չի ա­ռաջ­նորդ­վի մարդ­կա­յին խոր­հուրդ­նե­րով։ Նա թույլ չի տա, որ աշ­խար­հիկ գոր­ծե­րը կանգ­նեն հնա­զան­դու­թյան ճա­նա­պար­հին։ Նա յու­րա­քանչ­յուր ե­սա­սի­րա­կան հե­տաքրք­րու­թյուն կդնի ու­սում­նա­սի­րու­թյան դռան ա­ռաջ և կ­մո­տե­նա Աստ­ծո Խոս­քին որ­պես մե­կը, ում հա­վեր­ժա­կան շա­հը կախ­ված է մա­զից։ Գո­յու­թյուն ու­նի ճիշտ տե­սանկ­յուն, Նրա տե­սանկ­յու­նը, Ով հայ­տա­րա­րում է. «Ես Իմ Հոր պատ­վի­րան­նե­րը պա­հե­ցի» (­Հով­հան­նես 15.10)։ «­Տի­րոջ օ­րենքն ա­նա­րատ է, հանգս­տաց­նում է հո­գիին» (­Սաղ­մոս 19.7)։ Գո­յու­թյուն ու­նի նաև սխալ տե­սանկ­ յուն, նրա տե­սանկ­յու­նը, ով երկն­քում ապս­տամ­բեց Աստ­ծո դեմ։ Իր ա­ջա­կից­նե­րի հետ նա վտար­վեց երկ­նա­յին պա­լատ­նե­րից, և նրա ա­րար­քից մենք պետք է հաս­ կա­նանք, որ ան­կախ նրա­նից, թե որ­քան բարձր դիրք կա­րող է մարդ զբա­ղեց­նել ե­կե­ղե­ցում կամ աշ­խար­հում, ե­թե նա ան­հա­վա­տա­րիմ է Աստ­ծուն, ե­թե նա ըն­դու­ նում է մարդ­կանց օ­րենք­նե­րը Ե­հո­վա­յի օ­րենք­նե­րի փո­խա­րեն, եր­բեք չի կա­րող եր­կինք մտնել, քա­նի որ ապ­րում է Աստ­ծո դեմ ուղ­ղա­կի ընդ­դի­մու­թյան մեջ։ Նա կպատժ­վի իր թո­ղած ազ­դե­ցու­թյան ու­ժի հա­մա­պա­տաս­խան, որն Աստ­ծո կող­մում դրվե­լու փո­խա­րեն դրվեց սա­տա­նա­յի կող­մում։ Որ­քան մեծ լի­նեն նրան տրված տա­ղանդ­ներն ու ազ­դե­ցու­թյու­նը, այն­քան մեծ կլի­նի նրա պա­տի­ժը։ Աստ­ված նրա­ նից է պա­հան­ջե­լու այն հո­գի­նե­րին, ո­րոնց նա ճշմար­տու­թյան ճա­նա­պար­հից շե­ղել է դե­պի կեղ­ծիք։ Նրանց Աստ­ծուն մո­տեց­նե­լու փո­խա­րեն՝ նա նրանց հե­ռաց­րել է Աստ­ծուց, և նրանց ար­յու­նը պա­հանջ­վե­լու է նրա­նից։ Դա­տաս­տա­նի օ­րը նրանք, ով­քեր մեր­ժել են լույ­սը և­ա­ռաջ­նոր­դել են ու­րիշ­նե­րին պատ­վել կեղծ շա­բա­թը, կտես­նեն սա­տա­նա­յի ըն­թաց­քը, ո­րին նա հետևեց՝ մարդ­ կանց ստի­պե­լով խախ­տել Աստ­ծո օ­րեն­քը։ Նրանք կտես­նեն և լիար­ժե­քո­րեն կհաս­ կա­նան Աստ­ծո նշա­նի ա­ռա­քի­նու­թյու­նը։ Աստ­ծո ժո­ղո­վուր­դը լուրջ և հան­դի­սա­վոր գործ ու­նի ա­նե­լու։ Նա նրանց հոր­դո­ րում է. «­Փո­ղի պես բարձ­րաց­րու ձայնդ և­ի­մաց­րու Իմ ժո­ղովր­դին ի­րենց հան­ցան­ քը, և Հա­կո­բի տանն՝ ի­րենց մեղ­քե­րը» (Ե­սա­յիա 58.1)։ Ձե­ռա­գիր 27, 1900թ. մա­յի­սի 6, «Հնա­զան­դու­թյուն և­անհ­նա­զան­դու­թյուն»։ 135

մայիս

7

Քրիս­տո­սը միա­բա­նու­թյան կոչ է ա­նում

Որ ա­մեն­քը մեկ լի­նեն, ինչ­պես Դու, Հայր, Ին­ձա­նում, և Ես Քե­զա­նում, որ նրանք էլ մե­զա­նում մեկ լի­նեն, որ աշ­խար­հը հա­վա­տա, թե Դու ու­ղար­կե­ցիր Ինձ։ Հով­ հան­նես 17.21: Մենք բո­լորս օգ­նու­թյան կա­րիք ու­նենք, ո­րը կա­րող ենք ստա­նալ ու­րիշ­նե­րից։ Աստ­ված ա­վե­լի շատ կաշ­խա­տի ու­րիշ­նե­րի մտքե­րում, քան մեր մտքում։ Տար­բեր մարդ­կանց տրված բա­զում պարգև­նե­րը պետք է միա­խառն­վեն «սուր­բե­րի կա­տա­ րե­լու­թյան հա­մար, պաշ­տո­նի գոր­ծի հա­մար, Քրիս­տո­սի մարմ­նի շի­նու­թյան հա­ մար» (Ե­փե­սա­ցիս 4.12)։ Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սը կբժշկի մեր տկա­րու­թյուն­նե­րը և մեր թու­լու­թյուն­նե­րը։ Մենք Նրանն ենք։ Մենք Նրանն ենք ա­րար­մամբ և փր­կագն­մամբ։ Մենք բո­լորս պետք է միա­բան­վենք Նրա­նում։ Նա է բժշկու­թյան միակ աղբ­յու­րը։ Ողջ վե­րա­կանգ­ նող զո­րու­թյու­նը գա­լիս է Նրա­նից։ Նա բա­ցել է աղբ­յուր «Ե­րու­սա­ղե­մի բնա­կիչ­նե­րի հա­մար, մեղ­քի հա­մար և պղ­ծու­թյան հա­մար»։ Յու­րա­քանչ­յու­րիս Նա հրա­վեր է ուղ­ղում գալ, բժշկվել և խ­մել կյան­քի աղբ­յու­րից։ Ե­կեք չվստա­հենք ինք­ներս մեզ, այլ վստա­հենք Հի­սու­սին։ Մեր առջև միշտ խո­չըն­դոտ­ներ կլի­նեն, բայց մենք պետք է հետևենք մեր Ա­ռաջ­ նոր­դին և դի­մա­վո­րենք մեր դժվա­րու­թյուն­նե­րը միա­բան­ված, ձեռք ձեռ­քի տված։ Միայն մեկ ճա­նա­պարհ է եր­կինք տա­նում։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է քայ­լել Քրիս­տո­սի հետ­քե­րով, ա­նել Նրա գոր­ծը, ինչ­պես Նա ա­րեց Իր Հոր գոր­ծը, ու­սում­նա­սի­րել Նրա, ոչ թե մարդ­կանց ճա­նա­պարհ­նե­րը, հնա­զանդ­վել Նրա, ոչ թե մեր սե­փա­ կան կամ­քին։ Զ­գու­շու­թյամբ քայ­լեք։ Քրիս­տո­սից ա­ռաջ մի՛ ան­ցեք։ Ոչ մի քայլ մի՛ ա­րեք ա­ռանց խորհր­դակ­ցե­լու ձեր Ա­ռաջ­նոր­դի հետ։ Խնդ­րեք խո­նարհ ա­ղոթ­քում և «կստա­նաք»։ Նա է Ճա­նա­պար­հը, Ճշ­մար­տու­թյու­նը, Կ­յան­քը։ Կար­դա­ցեք և­ ու­շադ­րու­թյամբ ու­սում­նա­սի­րեք Հով­հան­նե­սի ա­վե­տա­րա­նի տասն­յո­թե­րորդ գլխում ներ­կա­յաց­ված Քրիս­տո­սի ա­ղոթ­քը, ո­րը Նա ա­րեց Իր փոր­ ձու­թյու­նից ան­մի­ջա­պես ա­ռաջ։ Հետևեք դրա դա­սե­րին, և դուք միա­բա­նու­թյուն կու­նե­նաք։ Եր­կինք հաս­նե­լու մեր միակ հույ­սը Քրիս­տո­սի հետ մեկ լի­նելն է, և հե­ տո, Քրիս­տո­սի մեջ և Նրա մի­ջո­ցով մենք պետք է մեկ լի­նենք միմ­յանց հետ։ Ոչ ոք կանչ­ված չէ մե­նակ քայ­լե­լու։ Քրիս­տո­սի մեջ ներ­կա­յաց­ված են կյանքն ու ան­ մա­հու­թյու­նը։ Նա բա­ցել է երկն­քի ար­քա­յու­թյուն տա­նող ճա­նա­պար­հը նրանց հա­ մար, ով­քեր հա­վա­տում են Ի­րեն, սա­կայն Նա ոչ ո­քի չի հանձ­նա­րա­րում մեկ այլ ճա­նա­պարհ, քան այն, ո­րով բո­լո­րը պետք է ուղևոր­վեն։ Նա միա­բա­նու­թյան կոչ է ա­նում, և մենք պետք է միա­բա­նու­թյուն ու­նե­նանք։ Աստ­ված խնդրում է մեզ ընկղ­ մել մեր ես-ը Քրիս­տո­սի մեջ։ Մար­դու հա­մար սա հեշտ բան չէ։ Սա­կայն Քրիս­տո­սի մարմ­նա­վոր­ման զո­րու­թյամբ՝ Աստ­ծո մարմ­նա­վոր դրսևոր­մամբ, Աստ­ծո ու­ժը բա­ ցա­հայտ­վում է նրբո­րեն և գե­ղեց­կու­թյամբ։ Բո­լոր նրանց, «ո­րոնք որ Նրան ըն­դու­ նե­ցին, իշ­խա­նու­թյուն տվեց նրանց Աստ­ծո որ­դի­ներ լի­նե­լու»։ Այս զո­րու­թյամբ մենք պետք է հաղ­թա­հա­րենք մեր չար մի­տում­նե­րը և­այս­պի­սով ձևա­փո­խենք մեր ան­ կա­տար հա­կում­նե­րը, որ­պես­զի Աստ­ծո կամքն ի­րա­կա­նա­նա մե­զա­նում։ Նա­մակ 79, 1903թ. մա­յի­սի 7, Ջ. Ա. Բըր­դը­նին և կ­նո­ջը (ե­րեց Բըր­դը­նը ներգ­րավ­ված էր Ավստ­րա­լիա­յի ա­ռող­ջա­րա­նի գոր­ծի մեջ)։ 136

Երբ սխալ­ներ են գործ­վում

մայիս

8

Ամ­բա­րիշ­տը թո­ղի իր ճա­նա­պար­հը, և­ ա­նօ­րեն մար­դը՝ իր խոր­հուրդ­նե­րը, և դառ­նա Տի­րո­ջը, և Նա կո­ղոր­մի նրան, և՝ մեր Աստ­ծուն, ո­րով­հետև Նա շատ նե­ րող է։ Ե­սա­յիա 55.7: Թեև ա­պա­գան ծածկ­ված է քո­ղով, դուք անց­յա­լում Աստ­ծո ո­ղոր­մու­թյուն­նե­րի մա­սին գի­տու­թյուն ու­նեք։ Թույլ մի՛ տվեք, որ որևէ դժվա­րու­թյուն հու­սալ­քի ձեզ։ Դուք ան­ցել եք փոր­ձու­թյուն­նե­րի մի­ջով, և կ­կանչ­վեք կրկին փոր­ձու­թյուն­ներ հաղ­ թա­հա­րե­լու։ Դուք ստիպ­ված եք ե­ղել անց­նել ոչ այն­քան հա­ճե­լի փոր­ձա­ռու­թյուն­նե­ րի մի­ջով, բայց այս փոր­ձա­ռու­թյուն­նե­րը կա­րող են կրկնվել։ Գայ­թակ­ղու­թյուն­ներ են այ­ցե­լել ձեզ, և գայ­թակ­ղու­թյուն­ներ կայ­ցե­լեն ձեզ կրկին։ Մենք չգի­տենք՝ ինչ է մեզ սպաս­վում, սա­կայն գի­տենք, որ ու­նենք մեր հո­գին Աստ­ծո՝ որ­պես հա­վա­տա­րիմ Ա­րար­չի ա­ռաջ բա­ցե­լու ա­ռա­վե­լու­թյու­նը։ Ե­կեք շնոր­ հա­կա­լու­թյուն հայտ­նենք Աստ­ծուն, որ փոր­ձու­թյան ժա­մա­նակ ա­պաս­տան ու­նենք։ Ե­կեք հի­շենք, որ Քրիս­տո­սը մշտա­պես ներ­կա օգ­նու­թյուն է ցան­կա­ցած կա­րի­քի դեպ­քում։ Աստ­ծո Խոս­քի խոս­տում­նե­րը հա­րուստ են, լիար­ժեք և­ անվ­ճար։ Աստ­ ված մեզ հետ է. Նա հոգ է տա­նում մեր մա­սին։ Աստ­ված մեզ բա­ցա­հայտ­վում է Քրիս­տո­սի մեջ։ Մեր Փր­կիչն ան­տե­սա­նե­լի Աստ­ ծո պատ­կերն է։ Օ՜, որ­քան մոտ պետք է մենք լի­նենք երկն­քին։ Հի­սու­սը հայ­տա­րա­ րեց. «Ինձ տես­նո­ղը Հո­րը տե­սավ»։ Ե­կեք թույլ չտանք, որ որևէ երկ­րա­յին գործ կլա­նի մեր ե­ռան­դը։ Ե­կեք թույլ չտանք, որ որևէ բան զբա­ղեց­նի այն տե­ղը, որն Աստ­ված պետք է լցնի։ Մենք պետք է հանգս­տի ժա­մա­նակ ու­նե­նանք, խորհր­դա­ծու­թյուն­նե­րի, ա­ղոթ­քի և հոգևոր վե­ րա­կանգն­ման հա­մար նա­խա­տես­ված ժա­մա­նակ։ Քրիս­տո­սը շրջում էր բա­րին ա­նե­լով, բժշկե­լով բո­լոր տե­սա­կի հի­վան­դու­թյուն­նե­րը և նե­րե­լով բո­լոր մեղ­քե­րը, մխի­թա­րե­լով վշտա­ցած­նե­րին, ցրե­լով տա­ռա­պանքն Իր իսկ ներ­կա­յու­թյամբ։ Ե­կեք նա­յենք Նրան՝ Աստ­ծո կա­րեկ­ցան­քի և սի­րով լե­ցուն բա­րու­թյան մարմ­նա­վոր­մա­նը։ Ե­կեք ո­րո­նենք Տի­րո­ջը։ Եր­բեք մի՛ մո­ռա­ցեք, որ դուք Աստ­ծո փոք­րիկ զա­վակ­ներն եք։ Մի՛ ան­հանգս­տա­ցեք այն ա­մե­նի մա­սին, ինչ մշտա­պես ձեզ մտա­հո­գում է։ Ե­թե սխալ­ներ եք գոր­ծում, գնա­ցեք կա­րե­կից Փրկ­չի մոտ և Նրա­նից նե­րում խնդրեք։ Ա­սա­ցեք Նրան, որ ցան­կա­նում եք հետևել Նրա կամ­քին։ Ե­ղեք սի­րա­լիր Աստ­ծո հետ։ Հի­շեք, որ Նա հոգ է տա­նում ձեր մա­սին և մշ­տա­պես ներ­կա օգ­նու­թյուն է ցան­կա­ցած կա­րի­քի պա­հին։ Նրա «ո­ղոր­մու­թյունն Իր բո­լոր գոր­ծե­րի վրա է»։ Մեր ա­ռա­վե­լու­թյունն է բա­ցել մեր սրտե­րը և ներս թող­նել Փրկ­չին։ Ե­կեք փա­ռա­ բա­նենք Նրան Իր ներ­կա­յու­թյան պայ­ծա­ռու­թյան հա­մար։ Ե­կեք Նրա սի­րո փայ­լա­ տա­կու­մը կրենք մեր դեմ­քի վրա և մեր խոս­քե­րում։ Այդ դեպ­քում Նրա ու­րա­խու­ թյու­նը կլի­նի մե­զա­նում, և մեր ու­րա­խու­թյու­նը լիար­ժեք կլի­նի։ Ա­վե­լի վսեմ կյան­քի շուն­չը պետք է փչի մեր ողջ կյան­քի գոր­ծի վրա։ Սա մեզ կկա­ պի միմ­յանց և Աստ­ծուն։ Քրիս­տո­սի սե­րը պետք է մտնի մեր փոր­ձա­ռու­թյուն։ Այդ դեպ­քում մենք միմ­յանց կսի­րենք այն­պես, ինչ­պես Քրիս­տո­սը սի­րեց մեզ։ Նա­մակ 81, մա­յի­սի 8, 1903թ․, դոկ­տոր Դ․ Հ․ Քրես­սին և կ­նո­ջը (դոկ­տոր Քրես­սը Սիդ­նե­յի ա­ռող­ջա­րա­նի տնօ­րենն էր)։ 137

մայիս

9

Ա­ղո­թե՛ք Սուրբ Հո­գու հա­մար

Արդ ե­թե դուք, որ չար եք, գի­տեք բա­րի պարգև­ներ տալ ձեր որդ­կանց, էլ որ­քա՞ն ա­վե­լի երկ­նա­վոր Հայ­րը Սուրբ Հո­գին կտա նրանց, որ ու­զում են Նրա­նից։ Ղու­ կաս 11.13: Նրանք, ով­քեր հա­մա­ձայ­նու­թյուն են տա­լիս ի­րենց ա­նուն­նե­րը գրան­ցել ե­կե­ղե­ցու ցու­ցակ­նե­րում, պետք է այդ ա­նեն լիար­ժեք և­ ող­ջա­միտ գի­տակ­ցու­թյամբ, թե ինչ է այդ գոր­ծո­ղու­թյու­նը նե­րա­ռում։ Դա նշա­նա­կում է, որ դուք հան­դի­սա­վոր կեր­պով պար­տա­վոր­վել եք ծա­ռա­յել Աստ­ծուն, որ լիո­վին անձ­նա­տուր եք ե­ղել Նրան, որ­պես­ զի Քրիս­տո­սը թա­գա­վո­րի այն­տեղ, որ­տեղ ժա­մա­նա­կին թա­գա­վո­րում էր ձեր ես-ը։ Դա նշա­նա­կում է, որ դուք թո­ղել եք ձեր փայ­փա­յած գա­ղա­փար­ներն ու ծրագ­րե­րը և հանձ­նել եք ձեր միտ­քը Քրիս­տո­սի մտքին։ Դա նշա­նա­կում է, որ ձեր մշտա­կան նպա­ տակն է մեկ լի­նել Աստ­ծո հետ, մեկ՝ Նրա ժո­ղովր­դի հետ, որ գոր­ծի կդնեք ինք­նա­մեր­ ժումն ու ինք­նա­զո­հու­թյու­նը Նրա թա­գա­վո­րու­թյան շա­հերն ա­ռաջ տա­նե­լու հա­մար, որ կջա­նաք հաղ­թա­հա­րել ա­մեն բան, ին­չը խո­չըն­դո­տում է ձեր ա­ճը շնոր­հում։ Տե­րը խա­վա­րում չի թող­նում ոչ ո­քի, ով ա­կանջ ու­նի լսե­լու և սիրտ՝ հաս­կա­նա­ լու։ Թող բո­լորն աչ­քե­րը հա­ռեն բա­ցա­ռա­պես Աստ­ծո փառ­քին։ Մի՛ շեղ­վեք ճա­նա­ պար­հից ամ­բա­րիշտ­նե­րի ծու­ղակ­նե­րի պատ­ճա­ռով։ «Ու­րեմն ով որ հա­մա­րում է, թե հաս­տատ կանգ­նած է, թող զգույշ լի­նի, որ վայր չընկ­նի» (Ա Կորն­թա­ցիս 10.12)։ Թող Աստ­ծո Խոս­քում տրված Նրա նա­խազ­գու­շա­ցում­նե­րը բարձ­րա­ձայն­վեն Սիո­նի պարս­պի վրա կանգ­նած ժա­մա­պահ­նե­րի կող­մից և լս­վեն Վար­պե­տի ծա­ռա­յու­թյան մեջ գտնվող բո­լոր մարդ­կանց կող­մից։ Յու­րա­քանչ­յուր դեպք կփորձ­վի, յու­րա­քանչ­յուր հո­գի կստուգ­վի։ Թող յու­րա­քանչ­ յուրն ինքն ի­րեն հարց տա. «Ես չա՞ր ծա­ռա եմ։ Ես օ­րեն­քով և դ­րա կի­րա­ռու­թյամբ ու­րիշ­նե­րին ա­ռաջ­նոր­դում եմ կե՞ղծ ճա­նա­պար­հի»։ Հի­շեք, որ դուք ու­րիշ­նե­րի վրա թող­նում եք կա՛մ բա­րի, կա՛մ չար ազ­դե­ցու­թյուն։ Ես ա­ղա­չում եմ ե­կե­ղե­ցու բո­լոր ան­դամ­նե­րին այժմ ո­րո­նել այն մե­ծա­գույն օրհ­նու­ թյու­նը, ո­րը Եր­կին­քը կա­րող է հե­ղել՝ Սուրբ Հո­գին։ Ե­թե հա­վա­տով փնտրեք ա­վե­լի մեծ չա­փա­բաժ­նով Աստ­ծո Հո­գի, մշտա­պես կներշն­չեք և կար­տաշն­չեք այն։ Դուք ա­մեն օր թարմ պա­շար­ներ կստա­նաք։ Ձեր ա­մե­նօր­յա փոր­ձա­ռու­թյու­նը կհարս­տա­ նա Աստ­ծո սի­րո ա­ռա­տա­գույն հո­սան­քով։ Ձեր առջև սփռված են ճշմար­տու­թյան ըն­դար­ձակ դաշ­տեր և զո­րու­թյան լայ­նա­ծա­վալ աղբ­յուր­ներ։ Թող ձեր ա­մե­նօր­յա ա­ղոթ­քը լի­նի. «­Վերց­րո՛ւ մե­զա­նից այն, ին­չը Դու ընտ­րել ես վերց­նել, սա­կայն մի՛ պա­հիր մե­զա­նից Քո Սուրբ Հո­գին»։ Մենք պետք է ու­նե­նանք Սուրբ Հո­գու պարգևը։ Աստ­ծո ճշմար­տու­թյու­նը մեզ հա­մար է։ Հի­սուս Քրիս­տո­սի կրո­նը եր­բեք չի այ­լա­ սե­րում այն ըն­դու­նո­ղին, այլ մաք­րա­գոր­ծում է, որ­պես­զի նա կա­րո­ղա­նա տես­նել Աստ­ծուն։ Այն նրան մե­ծա­գույն ցան­կու­թյուն է տա­լիս նման լի­նել Հի­սուս Քրիս­տո­ սին՝ Նրան, Ով «բո­լո­րո­վին ցան­կա­լիք է», «բյու­րե­րից գե­րա­զանց է»։ Ին­չո՞ւ մենք չպետք է սի­րենք Նրան և Նրան տանք մեր անմ­նա­ցորդ ծա­ռա­յու­թյու­նը։ Ինչ­պես Աստ­ծո ժո­ղո­վուր­դը հին ժա­մա­նակ­նե­րում, մենք էլ պատ­րաստ լի­նենք այն պա­հին, երբ ամ­պի սյու­նը բարձ­րա­նում և­ ա­ռաջ է գա­լիս, և կանգ­նենք, երբ ամ­պի սյու­նը ճախ­րի դե­պի ո­րո­շա­կի մի տեղ։ Ոչ ոք չի կա­րող հան­գիստ կանգ­նել՝ ա­ռանց ո­րո­շա­կի ա­ռա­ջըն­թաց գրան­ցե­լու։ Ձե­ռա­գիր 56, 1902թ. մա­յի­սի 9, «Գր­ված մեր հան­դի­մա­նու­թյան հա­մար»։ 138

Կառ­չեք Քրիս­տո­սի խոս­քին

մայիս

10

Ինձ մոտ ե­կո­ղին Ես դուրս չեմ հա­նի։ Հով­հան­նես 6.37 Այն ա­մե­նը, ին­չը Հի­սու­սը ձե­զա­նից խնդրում է, Ա­վե­տա­րա­նի ճշմար­տու­թյունն ըն­դու­նելն է այն­պես, ինչ­պես գրված է։ Դրա պա­հանջ­նե­րը պարզ են և­ու­ղիղ նշա­ նա­կե­տին խփող։ Այն ա­մե­նը, ինչ Աստ­ված պա­հան­ջում է ձե­զա­նից, Իր խոս­քին հա­ վա­տալն է, «Այս­պես է ա­սում Տե­րը» ըն­դու­նե­լը։ Աստ­ծո պա­հանջ­նե­րը Նրա շփումն են Իր մարդ­կա­յին ըն­տա­նի­քի հետ։ Նա նրանց հետ խո­սում է որ­պես խե­լա­ցի, ող­ ջա­միտ գոր­ծա­կալ­ներ, ով­քեր պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն են կրում Ի­րեն վե­րա­դարձ­ նել ար­դա­րու­թյան պտու­ղը։ Կըն­դու­նե՞ք Աստ­ծո Խոսքն այն­պես, ինչ­պես այն գրված է։ Որ­պես պա­տաս­խա­ նա­տու գոր­ծա­կից՝ կփոր­ձե՞ք հաշ­վե­տու լի­նել Աստ­ծուն։ Աստ­ված աշ­խար­հի տի­րա­ կալն է։ Նա մարդ­կանց է վստա­հել սուրբ պարգև­ներ և նրանց օժ­տել է թան­կա­գին ու­նա­կու­թյուն­նե­րով։ Նրանք պա­տաս­խա­նա­տու են Նրան այս օժտ­վա­ծու­թյուն­նե­րի ճիշտ օգ­տա­գործ­ման հա­մար։ Մենք ըն­դա­մե­նը պետք է գանք՝ ան­սա­լով հրա­վե­րին. «Ե­թե մե­կը ծա­րավ է, թող Ինձ մոտ գա և խ­մի» (­Հով­հան­նես 7.37)։ «Ինձ մոտ ե­կո­ղին Ես դուրս չեմ հա­նի» (­Հով­հան­նես 6.37)։ Այս բա­ռե­րը կար­դա­լիս յու­րա­քանչ­յուր մարդ ա­րա­րած պետք է զգա, որ ին­քը սուրբ հո­ղի վրա է։ Հի­շեք, որ Աստ­ծո միա­ծին Որ­դու կյան­քը զո­հա­ բեր­վել է ձեզ հա­մար։ Երբ Սուրբ Հո­գին Քրիս­տո­սի խոս­քե­րը տպա­վո­րում է մար­դու սրտում և մտ­քում, մար­դը պետք է զգա, որ գե­րա­գույն բա­րու­թյան ներ­կա­յու­թյան մեջ է, որն ան­սահ­մա­նո­րեն փո­խա­րի­նում է այն ա­մե­նին, ինչ երկ­րա­գուն­դը կա­րող է տա­նել։ Նա պետք է զգա, որ սուրբ հող է զբա­ղեց­նում, քա­նի որ մոտ է ո­ղոր­մու­ թյան և սի­րո կեն­դա­նի աղբ­յու­րին։ Ե­հո­վան Մով­սե­սին հայ­տա­րա­րեց. «Ես եմ ՈՐ ԵՄ» (Ե­լից 3.14)։ Քրիս­տո­սը հայ­ տա­րա­րեց. «Աբ­րա­հա­մի լի­նե­լուց ա­ռաջ եմ Ես» (­Հով­հան­նես 8.58)։ Այս հայ­տա­րա­ րու­թյամբ Նա բաց ա­րեց Իր ան­սահ­ման բնույ­թի պա­շար­նե­րը՝ Իր բա­ռե­րում տա­լով մե­ղա­վոր ցե­ղի ներ­ման հա­վաս­տիա­ցու­մը։ Նա Խոսքն է՝ գի­տակ­ցե­լով այն զո­րու­ թյու­նը, որն Ին­քը կա­րող է Իր վրա վերց­նել և տալ Իր կյան­քը, քա­նի որ ընտ­րում է ա­պա­հո­վել նրանց փրկու­թյու­նը, ով­քեր ըն­կել են սա­տա­նա­յի կեղ­ծիք­նե­րի և բան­ սար­կու­թյուն­նե­րի ազ­դե­ցու­թյան տակ։ Աշ­խարհ բե­րե­լով հա­վեր­ժա­կան Աստ­ծո ա­րա­րած և Նրա սե­փա­կա­նու­թյուն հան­ դի­սա­ցող երկն­քի մե­ծա­գույն գան­ձե­րը՝ Քրիս­տո­սը բո­լո­րին կա­րող է հա­վի­տե­նա­ կան կյանք տալ։ Բո­լո­րին, ով­քեր հա­վա­տում են Նրան որ­պես ի­րենց անձ­նա­կան Փր­կիչ, Նա կտա փառ­քի հա­վեր­ժա­կան կշի­ռը։ Մեզ տրված է հրա­վեր. «Նրանց մի­ջից դուրս գնա­ցեք և բա­ժան­վեք... Եվ Ես կըն­ դու­նեմ ձեզ, և Ես ձեզ Հայր կլի­նեմ, և դուք Ինձ որ­դի­ներ և­աղ­ջիկ­ներ կլի­նեք, ա­սում է Ա­մե­նա­կա­րող Տե­րը» (Բ Կորն­թա­ցիս 6.17, 18)։ Այս կերպ Աստ­ված հայ­տա­րա­րել է հնա­զան­դու­թյան Իր ուխ­տի մա­սին։ Նա­մակ 79, 1900թ. մա­յի­սի 10, Մի ա­ռա­տա­ ձեռն գոր­ծա­րա­րի և նրա ադ­վեն­տիստ կնո­ջը։

139

մայիս

11

Հետեվեք մեծ Օ­րի­նա­կին

Ես եմ ճա­նա­պար­հը և ճշ­մար­տու­թյու­նը և կ­յան­քը. ոչ ոք չի գա­լիս Հոր մոտ, ե­թե ոչ Ին­ձա­նով։ Հով­հան­նես 14.6: Նկա­րագ­րե­լով Իր երկ­րա­յին ա­ռա­քե­լու­թյու­նը՝ Հի­սու­սը հայ­տա­րա­րեց. «­Տի­րոջ Հո­գին Ինձ վրա է, ո­րի հա­մար էլ օ­ծեց Ինձ. Նա Ինձ ու­ղար­կել է աղ­քատ­նե­րին ա­վե­ տա­րա­նե­լու, սրտով կոտր­ված­նե­րին բժշկե­լու, գե­րի­նե­րին թո­ղու­թյուն քա­րո­զե­լու, և կույ­րե­րին տե­սու­թյուն, խոց­ված­նե­րին ար­ձա­կե­լու ա­զա­տե­լով, Տի­րոջ ըն­դու­նե­լի տա­րին քա­րո­զե­լու» (­Ղու­կաս 4.18, 19)։ Արդ­յո՞ք մենք այն­քան շատ ենք նման­վել Քրիս­տո­սին, որ կա­րող ենք ներ­կա­ յաց­նել Նրա գործն ու հետևել Նրա օ­րի­նա­կին։ Նրա գոր­ծը բնա­վո­րու­թյուն հա­ ղոր­դեց Իր ա­ռա­քե­լու­թյա­նը՝ ցույց տա­լով, որ այն նշա­նակ­ված էր Աստ­ծո կող­մից։ Իր յու­րա­քանչ­յուր բա­ռում և­ ա­րար­քում ի հայտ էին գա­լիս քնքուշ կա­րեկ­ցանք, սեր և­ ո­ղոր­մու­թյուն։ Ա­մե­նաաղ­քատ­ներն ու ա­մե­նա­խո­նարհ­նե­րը չէին վա­խե­ նում մո­տե­նալ Նրան. Նա միշտ նկա­տում էր փոք­րիկ ե­րե­խա­նե­րին, և նրանք ձգտում էին դե­պի Նա։ Մեր Փրկ­չի խոս­քե­րը պարզ էին ու վճռա­կան։ Նա չէր խլաց­նում ճշմար­տու­թյան և­ոչ մի խոսք, այլ խո­սում էր ճշմար­տու­թյու­նը հա­մո­զիչ լրջու­թյամբ։ Եվ երբ Նա խո­ սում էր, հու­սալք­ված­նե­րը մո­տե­նում էին և լց­վում էին հույ­սով ու խի­զա­խու­թյամբ։ Նա երկն­քի Իշ­խանն էր։ Նա եր­բեք չէր ա­սում որևէ բառ, որն ան­տե­ղի ցավ կպատ­ ճա­ռեր որևէ դո­ղա­ցող, զգա­յուն հո­գու։ Նա ցա­վով էր նա­յում նրանց, ով­քեր մեր­ժում էին Ի­րեն և­ ան­փու­թո­րեն էին վե­րա­բեր­վում Իր խոս­քին, և­ ա­սաց. «Եվ դուք չեք կա­մե­նում Ինձ մոտ գալ, որ կյանք ու­նե­նաք» (­Հով­հան­նես 5.40)։ Քրիս­տոսն է Ճա­նա­պար­հը, Ճշ­մար­տու­թյու­նը և Կ­յան­քը։ Նրա կյանքն այս երկ­րի վրա ինք­նա­մերժ­ման կյանք էր։ Նա մխի­թա­րում և քա­ջա­լե­րում էր բո­լո­րին, ով­քեր գա­լիս էին Իր մոտ օգ­նու­թյան ակն­կա­լի­քով, ո­րով­հետև նրանք բո­լորն էլ թանկ էին Իր հա­մար։ Նրա կեց­ված­քը միշտ աստ­վա­ծա­յին ար­ժա­նա­պատ­վու­թյուն էր կրում, սա­կայն Նա միշտ քնքուշ հար­գան­քով էր իջ­նում Տի­րոջ ըն­տա­նի­քի յու­րա­քանչ­յուր ան­դա­մին ըն­դա­ռաջ։ Նա ե­կավ կանգ­նե­լու մարդ­կու­թյան ա­ռաջ­նոր­դի դե­րում՝ բո­ լոր Ի­րեն հա­վա­տա­ցող­նե­րին իշ­խա­նու­թյուն տա­լու Աստ­ծո որ­դի­ներ և դուստ­րեր լի­նե­լու։ Այս­պի­սին է այն օ­րի­նա­կը, ո­րին պետք է հետևենք։ Ե­թե դրան հետևեինք, թշնա­մին այս­քան մեծ ու­շադ­րու­թյուն և պա­տիվ չէր ստա­նա, որ­քան ստա­նում է այժմ նրան­ցից, ով­քեր հայ­տա­րա­րում են, թե Քրիս­տո­սի հետևորդ­ներն են, սա­ կայն ի­րա­կա­նում հետևում են սա­տա­նա­յա­կան խա­բեու­թյուն­նե­րին։ Աստ­ված Իր Որ­դուն ու­ղար­կեց աշ­խարհ, որ­պես­զի Նրան հա­վա­տա­ցող­նե­րը չկոր­չեն, այլ հա­վի­ տե­նա­կան կյանք ու­նե­նան։ Նրա հետևորդ­նե­րը պետք է ցու­ցա­բե­րեն խստա­գույն ազն­վու­թյուն, ար­դա­րու­թյուն և շի­տա­կու­թյուն ի­րենց յու­րա­քանչ­յուր ա­րար­քում։ Թող գործն ազն­վու­թյամբ սկսվի բնա­վո­րու­թյան վե­րա­փոխ­մամբ և­ ան­հա­տի կեր­պա­րա­նա­փոխ­մամբ։ Ձե­ռա­գիր 53, 1905թ. մա­յի­սի 11, «­Մինչև յո­թա­նա­սուն ան­գամ յո­թը»։

140

Զար­գաց­րեք բա­րի գոր­ծե­րի սո­վո­րույ­թը

մայիս

12

Տե­սե՞լ ես մի մարդ, որ շու­տա­փույթ է իր գոր­ծում. նա թա­գա­վոր­նե­րի ա­ռա­ջին է կանգ­նե­լու, անն­շան մարդ­կանց ա­ռա­ջին չի կանգ­նի։ Ա­ռա­կաց 22.29: Թան­կա­գին որ­դի Էդ­սոն, ես վա­խե­նում եմ, որ դու ոչ միշտ ես ի­մաստ­նա­բար կա­ նո­նա­վո­րում քո աշ­խա­տան­քը։ Եր­բեմն չա­փից շատ ես աշ­խա­տում, հե­տո թող­նում ես, որ թան­կա­գին ժա­մերն անց­նեն չօգ­տա­գործ­ված՝ այդ­պի­սով հա­վել­յալ ջան­քե­րի կա­րիք ա­ռա­ջաց­նե­լով։ Չա­փա­վոր, հաս­տա­տուն, կա­յուն աշ­խա­տանքն ան­հա­մե­ մատ ա­վե­լի մեծ բար­ձունք­նե­րի կա­րող է հասց­նել, քան ջղաձ­գա­կան ջան­քե­րով ար­ված աշ­խա­տան­քը։ Աշ­խա­տան­քը մար­դուն տրվել է նրա Ա­րար­չի կող­մից։ Աստ­ված մեր նա­խած­նող­նե­ րի հա­մար աշ­խա­տանք էր նա­խա­տե­սել սուրբ Ե­դե­մում։ Եվ ան­կու­մից հե­տո մար­դը դար­ձավ աշ­խա­տա­վոր՝ իր ճա­կա­տի քրտին­քով վաս­տա­կե­լով իր հա­ցը։ Նրա մարմ­նի յու­րա­քանչ­յուր ոս­կոր, նրա դեմ­քի յու­րա­քանչ­յուր գիծ, նրա վեր­ջույթ­նե­րի յու­րա­քանչ­ յուր մկան վկա­յում են, որ նա ստեղծ­վել է աշ­խա­տան­քի, ոչ թե ան­գոր­ծու­թյան հա­մար։ Կ­յան­քի պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րի հա­վա­տա­րիմ կա­տա­րու­մը, ինչ էլ որ լի­նի ձեր պաշ­տո­նը, կոչ է ա­նում ի­մաստ­նա­բար բա­րե­լա­վել բո­լոր տա­ղանդ­ներն ու ու­նա­ կու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք Աստ­ված տվել է ձեզ։ Զ­գու­շա­ցեք, որ մշտա­պես չշտա­պեք, սա­կայն ջան­քի ար­ժա­նի ոչ մի բան չի­րա­կա­նաց­նեք։ Այս ա­պարդ­յուն ջան­քե­րը հա­ ճախ դառ­նում են գոր­ծը պատ­շաճ ժա­մա­նա­կին չա­նե­լու հետևանք։ Այն, ին­չը մերժ­ վում է կա­տար­վել իր պատ­շաճ ժա­մա­նա­կին, լի­նի աշ­խար­հիկ թե հոգևոր գործ, հազ­վա­դեպ է լավ կա­տար­վում։ Շա­տե­րը ե­ռան­դուն կեր­պով աշ­խա­տում են օր­ վա յու­րա­քանչ­յուր ժա­մի, սա­կայն ստաց­ված արդ­յուն­քը չի հա­մա­պա­տաս­խա­նում ի­րենց ջան­քե­րին։ Զ­գույշ ե­ղեք, որ ձեր ժա­մա­նա­կը չվատ­նեք դա­տար­կա­բա­նու­թյուն­նե­րի վրա և հե­տո չկա­րո­ղա­նաք ի­րա­կա­նաց­նել ստանձ­նած այն գոր­ծե­րը, ո­րոնք ի­րա­կան նշա­ նա­կու­թյուն ու­նեն։ Աշ­խարհն ու ե­կե­ղե­ցին հան­գիստ ու հա­վա­սա­րակշռ­ված մարդ­ կանց կա­րիք ու­նեն։ Ո­րո­շա­կի ըն­թացք լավ գոր­ծե­լը բա­վա­կան չէ։ Հար­կա­վոր է հաս­ տա­տուն նպա­տա­կաս­լա­ցու­թյուն վերջն ա­պա­հո­վագ­րե­լու հա­մար։ Մի կար­կա­ռուն գործ­չի մի ան­գամ հարց­րել են, թե ինչ­պես է հա­ջո­ղաց­րել այդ­քան շատ գործ կա­տա­ րել։ Նա պա­տաս­խա­նել է. «Ես ա­մեն ան­գամ ըն­դա­մե­նը մի բան եմ ա­նում»։ Ա­վե­տա­րա­նիչ Հեն­րի Մար­տի­նը քիչ կա­խում չու­ներ իր կար­գու­կա­նո­նի սո­վո­րույթ­ նե­րից։ Նա դրանք այն աս­տի­ճա­նի էր զար­գաց­րել, որ հա­մալ­սա­րա­նում հայտ­նի էր որ­պես ու­սա­նող, ով վայրկ­յան ան­գամ չի վատ­նում։ Քա­նի՜-քա­նի՜ ե­րի­տա­սարդ­ներ, ով­քեր կա­րող էին դառ­նալ օգ­տա­կա­րու­թյան և զո­րու­թյան մար­դիկ, ձա­խո­ղել են, ո­րով­հետև ե­րի­տա­սարդ տա­րի­քում զար­գաց­րել են անվճ­ռա­կա­նու­թյան սո­վո­րու­ թյուն, ո­րը հե­տապն­դել է նրանց ողջ կյան­քի ըն­թաց­քում՝ խեղ­դե­լով ի­րենց ջան­քե­րը։ Եր­բեմն-եր­բեմն մե­ծա­մեծ բա­ներ ա­նե­լու հան­կար­ծա­հաս ե­ռան­դով են լցվում, սա­ կայն ի­րենց գոր­ծը կի­սատ են թող­նում և­ ոչն­չի չեն հաս­նում։ Համ­բե­րա­տար հա­ րատևու­թյու­նը բա­րի գոր­ծե­րում ան­փո­խա­րի­նե­լի է հա­ջո­ղու­թյան հա­մար։ Իմ թան­կա­գին որ­դի, քո բո­լոր ձեռ­նար­կում­նե­րում կա­տար­յալ ե­ղիր։ Մշ­տա­պես ա­պա­վի­նիր քո Փրկ­չին, գնա Նրա մոտ ի­մաս­տու­թյան, խի­զա­խու­թյան, նպա­տա­ կաս­լա­ցու­թյան և քո բո­լոր կա­րիք­նե­րի հա­մար։ Թող Տերն օրհ­նի քեզ. ա­հա սա է քո մոր ա­ղոթ­քը։ Նա­մակ 3, 1877թ. մա­յի­սի 12, Իր քսան­յո­թամ­յա որ­դի Էդ­սո­նին։ 141

մայիս

13

Խոր­հուրդ կա­նանց հա­մար

Սա­կայն կապ­րի (կի­նը) ..., ե­թե կե­նա հա­վա­տի և սի­րո և սր­բու­թյան մեջ պար­ կեշ­տու­թյան հետ։ Ա Տի­մո­թեոս 2.15: Մեզ հա­մար շատ ա­վե­լի բարձր նշա­ձող է դրված, բայց մենք չենք հաս­նում այն ողջ ա­ռա­ջա­դի­մու­թյու­նը, ո­րը մեր պար­տա­կա­նու­թյունն է կամ մեր ա­ռա­վե­լու­թյու­ նը։ Ինչ­պե՞ս է պա­տա­հում, որ օգ­տա­գոր­ծում ենք Աստ­ծո տված տա­ղանդ­նե­րը ժա­ մա­նա­կա­վոր գոր­ծե­րում և­ոչ Նրա ծա­ռա­յու­թյան մեջ։ Չ­պե՞տք է արդ­յոք ա­վե­լի մեծ հե­տաքրքր­վա­ծու­թյուն ու­նե­նանք հա­վի­տե­նա­կան ար­ժեք­նե­րում, քան նրան­ցում, ո­րոնք վե­րա­բե­րում են մեր ժա­մա­նա­կա­վոր կա­րիք­նե­րին։ Մենք լսել ենք բարձ­րա­ձայն­ված ցան­կու­թյու­նը, որ ա­մու­սին­նե­րը և­ ըն­տա­նիք­ նե­րը պետք է գան ճշմար­տու­թյան մեջ։ Սա ճիշտ է և պետք է ա­ռաջ­նա­յին ցան­ կու­թյուն լի­նի։ Սա­կայն կա­տա­րո՞ւմ ենք մենք մեր ողջ պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րը։ Ու­նե­նո՞ւմ ենք այն ա­ռա­ջըն­թա­ցը, ո­րը պետք է ու­նե­նանք։ Չե՞նք թե­րա­նում արդ­ յոք ա­ռաջ­խա­ղաց­ման գոր­ծին նպաս­տե­լու մեր պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րի մեջ։ Մի՛ ե­ղեք հոգևոր թզուկ­ներ։ Մեզ դուր է գա­լիս տես­նել նո­րա­ծին­նե­րին և հետևել նրանց երևա­կա­յու­թյա­նը, սա­կայն միև­նույն վար­քա­գի­ծը ե­թե շա­րու­նակ­վի, մինչև ե­րե­ խան դառ­նա եր­կու տա­րե­կան, տհաճ կլի­նի։ Այդ­պես էլ քրիս­տոն­յան պետք է ա­ճի։ Հա­մա­պա­տաս­խա­նեք Քրիս­տո­սին, ոչ թե խե­ղա­թյուր­վեք։ Պար­զա­պես հա­մա­րեք, որ խարսխ­վել եք Քրիս­տո­սի մեջ։ Հաս­տա­տա­կա­մու­թյուն և հո­գա­ծու­թյուն ցու­ցա­ բե­րեք միայ­նակ քույ­րե­րի նկատ­մամբ։ Խու­սա­փեք թեթևամ­տու­թյու­նից և մշ­տա­ պես ար­թուն կա­ցեք։ Երկն­քի հա­րուստ օրհ­նու­թյուն­նե­րը հաս­տա­տա­պես կհեղ­վեն մեզ վրա։ Մի՛ ե­ղեք ե­սա­սեր։ Շա­տե­րի ըն­կալ­մամբ այն ա­մե­նը, ինչ կազ­մում է կրո­նի ի­մաս­տը, հետև­ յալն է՝ ես և­իմ ըն­տա­նի­քը։ Նրանք դուրս չեն գա­լիս ի­րենց սո­վո­րա­կան ըն­թաց­քից, որ­պես­զի օգ­նեն և­ օրհ­նեն որևէ այլ մար­դու։ Նման դեպ­քում Աստ­ված չի կա­րող օրհ­նել նրանց։ Նա կա­մե­նում է, որ մենք դուրս գանք մեր սո­վո­րա­կան վի­ճա­կից։ Ինչ որ ցա­նում ենք, այն էլ կհնձենք։ Ե­թե ե­սա­սի­րու­թյուն եք ցա­նում, ե­սա­սի­րու­թյուն կհնձեք, այ­սինքն` այն կկպչի ձեզ։ Ե­կեք դուրս գանք մեր ես-ից և խո­սենք Աստ­ծո ո­ղոր­մու­թյան և­օրհ­նու­թյուն­նե­րի մա­սին։ Թող բո­լոր քույ­րերն զգան, որ ե­թե ի­րենք ա­մու­սին չու­նե­նա­յին, ում վրա կա­րե­լի լի­ներ հեն­վել, ա­վե­լի ա­մուր կեր­պով կհեն­վեին Աստ­ծո վրա։ Մեր քույ­րե­րից ա­մեն մե­կը կա­րող է լի­նել կեն­դա­նի ա­վե­տա­րա­նիչ և լույս բե­րել յու­րա­քանչ­յուր հան­դիպ­ ման ժա­մա­նակ։ Արդ­յո՞ք մենք գոր­ծում ենք այն­պես, կար­ծես կանչ­ված լի­նենք խա­ վա­րից զար­մա­նա­լի լույ­սի մեջ։ Թե՞ ա­սես քարշ տա­լիս լի­նենք մի ծանր բեռ։ Մենք պետք է խո­սենք լույ­սի մա­սին և­ա­ղո­թենք լույ­սի մա­սին, և լույ­սը կայ­ցե­լի մեզ։ Ե­թե՜ միայն ե­կե­ղե­ցու կա­նայք ցույց տա­յին, որ Աստ­ված կա­րող է աշ­խա­տել կա­նանց մի­ջո­ցով։ Մա­րիամն էր, որ ա­ռա­ջի­նը քա­րո­զեց հա­րու­թյուն ա­ռած Հի­սու­սին։ Ա­վե­լի հա­րուստ օրհ­նու­թյուն­ներ են սպաս­վում նրանց, ով­քեր ա­ռա­վել ծանր հա­կա­մար­ տու­թյուն­նե­րի մեջ են, ո­րով­հետև Քրիս­տո­սը մշտա­պես ներ­կա օգ­նու­թյուն է նե­ ղու­թյան պա­հին։ Բայց մենք պետք է հե­ռա­նանք ե­սա­սի­րու­թյու­նից, ծա­նո­թա­նանք Աստ­ծո Գա­ռի հետ, որ վեր ա­ռավ աշ­խար­հի մեղ­քը, և­ այդ­պի­սով ա­վե­լի ու ա­վե­լի կնման­վենք Հի­սու­սին, մինչև ան­մա­հու­թյան պսա­կը կդրվի մեր ճա­կա­տին։ Ձե­ռա­ գիր 2, 1884թ. մա­յի­սի 13, «Է. Գ. Ուայ­թի քա­րո­զը»։ 142

Կա ա­պա­հով ճա­նա­պարհ

մայիս

14

Այս­քան ժա­մա­նակ ձեզ հետ եմ, և Ինձ չճա­նա­չե­ցի՞ր, Փի­լիպ­պոս. Ինձ տես­նո­ղը Հո­րը տե­սավ. և դու ինչ­պե՞ս ես ա­սում՝ Հայ­րը ցույց տուր մեզ։ Հով­հան­նես 14.9: Ամ­բողջ աշ­խարհն ու­նի նա­խազ­գու­շաց­վե­լու կա­րիք, և­ա­մեն ջանք պետք է գոր­ ծադր­վի ճշմար­տու­թյու­նը բարձ­րաց­նե­լու հա­մար։ Մեծ Ու­սու­ցիչն Իր ձեռ­քե­րում ու­ ներ ճշմար­տու­թյան ողջ քար­տե­զը։ Պարզ լեզ­վով Նա հաս­կա­նա­լի էր դարձ­նում Իր ա­շա­կերտ­նե­րի հա­մար եր­կինք տա­նող ճա­նա­պար­հը և­ աստ­վա­ծա­յին զո­րու­թյան ան­վեր­ջա­նա­լի թե­մա­նե­րը։ Աստ­ծո էու­թյան հար­ցը մի թե­մա էր, ո­րին Նա վե­րա­ բեր­վում էր ի­մաս­տուն զգու­շու­թյամբ, ո­րով­հետև դրա դժվա­րու­թյուն­ներն ու յու­րա­ հատ­կու­թյուն­ներն այն­պի­սի գի­տու­թյուն էին մա­տու­ցում, որն ա­ռանց շփոթ­մուն­քի չէր կա­րող ըն­կալ­վել չսրբա­գործ­ված մտքե­րի կող­մից։ Աստ­ծո և Իր ան­ձի վե­րա­բեր­ յալ Տեր Հի­սուսն ա­սաց. «Այս­քան ժա­մա­նակ ձեզ հետ եմ, և Ինձ չճա­նա­չե­ցի՞ր, Փի­ լիպ­պոս. Ինձ տես­նո­ղը Հո­րը տե­սավ» (­Հով­հան­նես 14.9)։ Քրիս­տոսն Իր Հոր ան­ձի ճշգրիտ պատ­կերն էր։ Նրա պատ­վի­րան­նե­րում քայ­լե­լու բաց, ա­պա­հով ճա­նա­պարհն այն ու­ղին է, ո­րից հե­ռա­նա­լը բնավ ա­պա­հով չէ։ Եվ երբ մար­դիկ հետևում են նուրբ ու հրա­պու­րիչ կեր­պա­րանք հա­գած ի­րենց սե­փա­կան տե­սու­թյուն­նե­րին, ծու­ղակ­ներ են պատ­ րաս­տում, ո­րոնց մեջ հո­գի­ներ են ընկ­նում։ Ձեր ու­ժե­րը տե­սու­թյուն­նե­րին նվի­րե­լու փո­խա­րեն՝ ա­րեք Քրիս­տո­սի՝ ձեզ տված գոր­ծը։ Նրա հանձ­նա­րա­րու­թյունն է՝ Գնա­ ցեք ամ­բողջ աշ­խար­հը, բո­լոր ազ­գե­րին ա­շա­կերտ դարձ­րեք՝ նրանց մկրտե­լով Հոր, Որ­դու և Սուրբ Հո­գու ա­նու­նով։ Մինչ ա­շա­կերտ­նե­րը կհաս­նեն շե­մին, կլի­նի սուրբ ան­վան մի կնիք, ո­րը կմկրտի հա­վա­տաց­յալ­նե­րին երկ­նա­յին աշ­խար­հի ե­ռա­կի զո­րու­թյամբ։ Այս ա­րա­րո­ղու­ թյան՝ քրիս­տո­նեա­կան կյան­քի սկզբի ժա­մա­նակ մար­դու միտ­քը տպա­վոր­վում է։ Այն շատ մեծ բան է նշա­նա­կում։ Փր­կու­թյան գոր­ծը փոքր բան չէ. այն այն­քան մեծ նշա­նա­կու­թյուն ու­նի, որ բարձ­րա­գույն հե­ղի­նա­կու­թյուն­ներն են գոր­ծի անց­ նում՝ օգ­տա­գոր­ծե­լով մար­դու ար­տա­հայտ­ված հա­վա­տը։ Հա­վեր­ժա­կան Աստ­վա­ ծու­թյու­նը՝ Հայ­րը, Որ­դին և Սուրբ Հո­գին, ներգ­րավ­ված է այն գոր­ծո­ղու­թյան մեջ, ո­րով հա­վաս­տիաց­նում է մար­դուն՝ դա­շին­քի մեջ դնե­լով երկ­նա­յին զո­րու­թյուն­նե­րը մարդ­կա­յի­նի հետ՝ երկ­նա­յին զո­րու­թյան մի­ջո­ցով մար­դուն դարձ­նե­լու աստ­վա­ծա­ յին բնույ­թի հա­ղոր­դա­կից և Քրիս­տո­սի գոր­ծա­կից։ Մար­դու ու­նա­կու­թյուն­նե­րը կա­րող են բազ­մա­պատկ­վել, ե­թե դրանք կա­պի մեջ դրվեն աստ­վա­ծա­յին գոր­ծա­կալ­նե­րի հետ։ Միա­վոր­ված երկ­նա­յին ու­ժե­րի հետ՝ մարդ­կա­յին ու­նա­կու­թյուն­ներն ա­ճում են հա­մա­պա­տաս­խան այն հա­վա­տին, ո­րը գոր­ծում է սի­րով և մաք­րա­գոր­ծում, սրբա­գոր­ծում և վե­հաց­նում է ամ­բող­ջա­կան մար­դուն։ Ձե­ռա­գիր 45, 1904թ. մա­յի­սի 14, «Որ մեկ լի­նեն»։

143

մայիս

15

Միա­բա­նու­թյան կա­րի­քը

Եվ Ես այն փառ­քը, որ Ինձ տվիր, նրանց տվե­ցի, որ մեկ լի­նեն, ինչ­պես մենք էլ մեկ ենք։ Հով­հան­նես 17.22: Մեր մե­ծա­գույն կա­րի­քը միա­բա­նու­թյունն է։ Մենք չու­նենք գեթ մեկ հո­գի, ում խնա­յենք։ Տե­րը մեզ կոչ է ա­նում միա­բան­վել Աստ­վա­ծաշն­չի ճշմար­տու­թյան հետ ներ­դաշ­նա­կու­թյան մեջ։ Սա պետք է ա­նընդ­հատ կրկնվի ըն­տա­նի­քում և­ե­կե­ղե­ցում։ Քրիս­տոսն ա­սաց. «Ինչ­պես Հայ­րը պատ­վի­րեց Ինձ, այն­պես եմ ա­նում» (­Հով­հան­նես 14.31)։ Նա մեր աշ­խարհ ե­կավ Հո­րից ստա­ցած ա­ռա­քե­լու­թյամբ։ Նա ե­կավ կամր­ջե­լու այն ան­դուն­դը, ո­րը մեղ­քը գո­յաց­րել էր Աստ­ծո և մար­դու միջև։ Հաշ­տու­թյան, մարդ­կա­յին բնույ­թի՝ աստ­վա­ծա­յի­նի հետ միա­վոր­վե­լու հա­մար նա­ խա­պատ­րաս­տու­թյուն էր անհ­րա­ժեշտ։ Քրիս­տո­սը կսրբա­գոր­ծի բո­լոր նրանց, ով­ քեր հա­վա­տում են Ի­րեն։ Քրիս­տո­սին որ­պես ըն­ծա տա­լով մեր աշ­խար­հին՝ Աստ­ ված յու­րա­քանչ­յուր մար­դու տվեց չա­րը հաղ­թա­հա­րե­լու զո­րու­թյուն։ Նա մեզ տվեց «ա­մե­նա­մեծ և պատ­վա­կան խոստ­մունք­ներ ... որ նրան­ցով հա­ղոր­դա­կից լի­նեք աստ­վա­ծա­յին բնու­թյա­նը՝ աշ­խար­հի մեջ ցան­կու­թյու­նից ե­ղած ա­պա­կա­նու­թյու­ նից հե­ռու փախ­չե­լով» (Բ Պետ­րոս 1.4)։ Մե­ծա­գույն հա­վա­տու­րա­ցու­թյունն սկսվեց Աստ­ծո սի­րո մերժ­ման պատ­ճա­ռով, ինչ­պես այն պար­զո­րոշ ներ­կա­յաց­ված է Աստ­ծո Խոս­քում։ Դրա հա­մար նա­խա­ պատ­րաս­տու­թյուն կա­տար­վեց, որ­պես­զի ըն­կած մարդն ու­նե­նար Աստ­ծո սի­րո հզոր հայտ­նու­թյուն, և նրան հնա­րա­վո­րու­թյուն տրվեր վե­րա­դառ­նա­լու առ Ե­հո­վա ու­նե­ցած իր հա­վա­տար­մու­թյա­նը։ «Ո­րով­հետև Աստ­ված այն­պես սի­րեց աշ­խար­հը, որ Իր միա­ծին Որ­դին տվեց, որ ա­մեն Նրան հա­վա­տա­ցո­ղը չկոր­չի, այլ հա­վի­տե­նա­ կան կյանքն ու­նե­նա» (­Հով­հան­նես 3.16)։ Քրիս­տոսն ա­սում է. «Իմ ան­ձը դնում եմ ոչ­խար­նե­րի հա­մար» (­Հով­հան­նես 10.15)։ «Այն հա­ցը, որ Ես կտամ, Իմ մար­մինն է, որ Ես նրան աշ­խար­հի կյան­քի հա­մար կտամ» (­Հով­հան­նես 6.52)։ Ա­հա այն զո­ րու­թյան բա­ցա­հայ­տու­մը, որն ու­նակ է փրկել «բո­լո­րո­վին»։ Աստ­ված լույս է և սեր։ Երկ­նա­յին պա­լատ­նե­րում տե­ղի ու­նե­ցած պա­տե­րազ­մից հե­տո սա­տա­նան և նրա հետևորդ­նե­րը վտար­վե­ցին, և­որ­պես մարդ ա­րա­րած­ներ՝ մենք դար­ձանք այս ըն­կած թշնա­մու խո­րա­մանկ մո­լո­րու­թյուն­նե­րի և գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րի ա­ռար­կան։ Եվ մինչև Քրիս­տո­սի զո­րու­թյամբ պաշտ­պա­նու­թյուն չգտնենք, մենք, ան­տա­րա­ կույս, կշեղ­վենք ճա­նա­պար­հից սա­տա­նա­յա­կան մո­լո­րու­թյուն­նե­րի ազ­դե­ցու­թյամբ, ո­րոն­ցով հե­ղեղ­ված է աշ­խար­հը։ Մեր ա­պա­հո­վու­թյան հա­մար պետք է ա­պա­վի­ նենք ոչ թե մարդ­կա­յին իշ­խա­նու­թյա­նը, միս ու ար­յու­նից կազմ­ված բազ­կին, այլ աստ­վա­ծա­յին բազ­կին։ Աստ­վա­ծա­յին բնու­թյան հա­ղոր­դա­կից­նե­րը չեն մո­լո­րեց­վի սա­տա­նա­յի կող­մից։ Յու­րա­քանչ­յուր մարդ կփորձ­վի։ Ի­րենց քրիս­տոն­յա հա­մա­րող մարդ­կանց պա­ տաս­խա­նա­տու դիր­քեր կվստահ­վեն որ­պես Աստ­ծո հո­տի պա­հա­պան­ներ։ Մենք Աստ­ծո սե­փա­կա­նու­թյունն ենք։ Հի­սուս Քրիս­տո­սի մեջ մենք պետք է նշմա­րենք այն օ­րի­նա­կը, ինչ­պի­սին որ պետք է լի­նենք։ Ա­մեն մարդ ա­րա­րած պետք է դաս­ տիա­րակ­վի նա­յե­լու ոչ թե իր ըն­կեր­նե­րին ու դրա­ցի­նե­րին, այլ Քրիս­տո­սին։ Նա է մեր հա­վա­տի Զո­րագ­լուխն ու Կա­տա­րո­ղը։ Նա­մակ 172, 1907թ. մա­յի­սի 15, Պ. Տ. Մա­գա­նին՝ Մե­դի­սոն ինս­տի­տու­տի հա­մա­հիմ­նադ­րին։ 144

մայիս

Մեղ­քի զգա­ցո­ղու­թյան եվ ընկճ­վա­ծու­թյան բա­լա­սա­նը

16

Ի՞նչ­պես է երևում ձեզ, ե­թե մի մար­դի հար­յուր ոչ­խար լի­նի, և նրան­ցից մե­կը մո­լոր­վի, նա չի՞ թող­նի ինն­սուն և­ի­նը ոչ­խա­րը սա­րե­րը և գ­նա այն մո­լոր­վա­ծին ո­րո­նե­լու։ Եվ ե­թե լի­նի, որ գտնի նրան, ճշմա­րիտ ա­սում եմ ձեզ, որ նրա վրա ա­վե­լի կու­րա­խա­նա, քան թե այն ինն­սուն և­ին­նի վրա, որ չեն մո­լոր­ված։ Մատ­ թեոս 18.12, 13: Ես կար­դա­ցի Ձեր նա­մա­կը մեծ հե­տաքրք­րու­թյամբ։ Տե­րը չի կա­մե­նում, որ որևէ մարդ կոր­չի։ Նրա ո­ղոր­մու­թյուն­նե­րը թիվ ու քա­նակ չու­նեն, և Նա չի թող­նի, որ­պես­զի Իր իսկ կյան­քի գնով փրկագն­ված Իր սե­փա­ կա­նու­թյու­նը դառ­նա սա­տա­նա­յի գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րի ա­ռար­կան։ Ողջ Եր­կինքն է տրված բո­լոր նրանց, ով­քեր հա­վա­տում են Հի­սուս Քրիս­տո­սին որ­պես ի­րենց անձ­նա­կան Փր­կիչ, և­ոչ ոք չի կա­րող ա­վե­լի ա­նար­գել Աստ­ծուն, քան այն մար­դիկ, ով­քեր հայ­տա­րա­րում են, թե հա­վա­տում են ճշմար­տու­թյա­նը, սա­կայն ինչ­պես որ­ բեր հագ­նում են սգո հան­դերձ­ներ։ Տերն Իր վի­րա­վոր­ված ու խոց­ված գառ­նե­րին չի լքում սա­տա­նա­յի ճա­նա­պար­ հին, որ­պես­զի վեր­ջինս բզիկ-բզիկ ա­նի նրանց։ Նա մշտա­պես ու­ժե­ղաց­նում է ի­րեն­ նե­րին, երբ նրանք թու­լա­նում են։ Նա թշնա­մու իշ­խա­նու­թյու­նից ա­զա­տագ­րում է փոր­ձու­թյան են­թարկ­վող­նե­րին և գայ­թակղ­ված­նե­րին։ Տեր Հի­սու­սը եր­բեք չի լքում Ի­րեն ա­պա­վի­նա­ծ ոչ մի ա­րա­րա­ծի։ Եվ ի­րենց Աստ­ծո որ­դի­ներ և դուստ­րեր հա­մա­ րող­նե­րը մշտա­պես պետք է վստա­հեն Հի­սու­սին։ Այլ կերպ վար­վե­լը նշա­նա­կում է ու­րա­նալ Նրա սե­րը. ճնշվե­լով, մեզ սգո և­ ընկճ­վա­ծու­թյան հան­դերձ­նե­րով ծած­կե­ լով՝ շատ վատ կեր­պով ենք ներ­կա­յաց­նում Քրիս­տո­սին։ Ըստ էու­թյան, ա­սում ենք, որ մեր Տե­րը բռնա­ցող է ու ա­նո­ղորմ։ Սա նշա­նա­կում է ստել թան­կա­գին Փրկ­չի դեմ, Ով Իր սե­փա­կան կյան­քը տվեց, որ­պես­զի հնա­րա­վոր դարձ­նի բո­լո­րի հա­մար հա­վա­տալ Ի­րեն և վս­տա­հել մե­ղա­վոր մար­դու նկատ­մամբ ու­նե­ցած Իր շա­հագրգռ­ վա­ծու­թյանն ու սի­րուն։ Դուք մե­ծա­գույն ա­նար­դա­րու­թյուն եք թույլ տա­լիս իմ Փրկ­չի նկատ­մամբ, երբ քայ­լում եք կար­ծես խա­վա­րի ստվե­րում։ Դուք եր­բեք չպետք է քայ­լեք ձեր իսկ վա­ ռած կրա­կի և կայ­ծե­րի ներ­քո, ո­րոնք զգաց­մունք­նե­րի և հույ­զե­րի ա­ռար­կա են։ Հի­սուսն ա­սաց. «Ով որ Իմ հետևից գա, նա խա­վա­րում չի գնա, այլ կյան­քի լույ­ սը կըն­դու­նի»։ Ե­թե Դուք հի­մա հետևում եք մեկ այլ ա­ռաջ­նոր­դի, և­ոչ Քրիս­տո­սին, Ով Լույսն է, Ճշ­մար­տու­թյու­նը և Կ­յան­քը, թո­ղե՛ք այդ ա­ռաջ­նոր­դին և հետևե՛ք Հի­ սու­սին՝ աշ­խար­հի Լույ­սին։ Տե­րը հա­ճո՞ւյք է ստա­նում, երբ տես­նում է Ձեզ ծո­վի ան­հան­գիստ ա­լիք­նե­րի պես տա­րու­բեր­վե­լիս։ Ո՛չ։ Ո՛չ։ Ես ա­սում եմ Ձեզ, Նա Ձեզ հոր­դո­րում է ու­ժե­ղա­նալ, հաս­տատ­վել, ար­մատ­ներ գցել, հիմ­նա­վոր­վել և­ ա­ճել ա­մե­նա­սուրբ հա­վա­տում։ Դուք Ձեր սե­փա­կա­նու­թյու­նը չեք. գնված եք մի գնով, ո­րը հնա­րա­վոր չէ հաշ­վար­կել։ Դա նշա­նա­կում է, որ Ձեր Տերն Աստ­ված է՝ ա­մե­ նա­կա­րող Աստ­ված, և վ­ճար­ված գնի հա­մար նա­յե՛ք Գող­գո­թա­յի խա­չին։ Հույ­սի և վա­խի միջև ե­ղած այս տա­տա­նու­մը վշտաց­նում է Քրիս­տո­սի սիր­տը, Ով Ձեզ տվել է Իր սի­րո անս­խա­լա­կան ա­պա­ցույ­ցը և­ընտ­րել է Ձեզ։ Նա­մակ 41, 1893թ. մա­յի­սի 16, Դ. Ա. Քորք­հա­մին՝ Նո­վա Ս­կո­տիա­յի հա­մա­ժո­ղո­վի հանձ­նա­ժո­ղո­վի ան­դա­մին։ 145

մայիս

17

Դուք պատ­րաստ­վո՞ւմ եք եր­կինք մտնել

Ինչ որ աչք չտե­սավ, և­ա­կանջ չլսեց և մար­դի սիրտ չըն­կավ, այն պատ­րաս­տեց Աստ­ված Ի­րեն սի­րող­նե­րի հա­մար։ Ա Կորն­թա­ցիս 2.9: Ի՜նչ գործ է դրված մեր առջև։ Մենք ա­վե­լի մեծ հա­վա­տի կա­րիք ու­նենք առ Քրիս­ տոսն ու Հայ­րը, քա­նի որ մենք դա ան­պայ­ման պետք է ու­նե­նանք, այ­լա­պես ան­ հա­վատ­նե­րի շար­քին կդաս­վենք։ Մենք տես­նում ենք մեծ հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներ և կա­տար­վե­լիք աշ­խա­տան­քի մեծ չա­փա­բա­ժին։ Մեզ հար­կա­վոր է Սուրբ Հո­գու սրբա­գոր­ծու­մը։ Մենք չենք կա­րող մեզ թույլ տալ բաց թող­նել Հի­սուս Քրիս­տո­սի մեջ վսեմ կանչ­վա­ծու­թյան մրցա­նա­կը։ Ճշ­մար­տու­թյան սրբա­գոր­ծու­մը, հաս­տա­տե­լով մար­դու հաս­տա­տա­կա­մու­թյու­նը հա­վա­տում, ձևա­վո­րում է Աստ­ծո գոր­ծա­կից­ներ։ Միա­վոր­ված հա­մայն զո­րու­թյան Աղբ­յու­րի հետ հաս­տա­տա­կամ պար­տա­կա­ նու­թյուն­նե­րի մեջ, ըն­դար­ձա­կե­լով Քրիս­տոս Հի­սու­սով Աստ­ծո սի­րո ըն­կա­լու­մը՝ նրանք դառ­նում են մեկ Քրիս­տո­սի հետ, մինչև որ կա­տար­յալ լի­նեն Քրիս­տո­սի հետ Աստ­ծո մեջ։ Այն փառ­քը, որն սպա­սում է հա­վա­տա­րիմ հաղ­թող­նե­րին, վեր է ցան­կա­ցած նկա­ րագ­րու­թյու­նից։ Տե­րը մե­ծա­պես կպատ­վի և կ­բարձ­րաց­նի Իր հա­վա­տա­րիմ­նե­րին։ Նրանք կա­ճեն մայ­րու պես, և նրանց հաս­կա­ցո­ղու­թյունն ան­պայ­ման կա­ճի։ Եվ գի­տե­լի­քի ա­ռա­ջըն­թա­ցի յու­րա­քանչ­յուր փու­լում նրանց ակն­կա­լիք­ներն ան­հա­մե­ մատ ա­վե­լի ցածր կլի­նեն ի­րա­կա­նու­թյու­նից։ «Ինչ որ աչք չտե­սավ, և­ա­կանջ չլսեց և մար­դի սիրտ չըն­կավ, այն պատ­րաս­տեց Աստ­ված Ի­րեն սի­րող­նե­րի հա­մար» (Ա Կորն­թա­ցիս 2.9)։ Մեր գործն է հի­մա պատ­րաստ­վել այն բնա­կա­րան­նե­րի հա­մար, ո­րոնք Աստ­ված պատ­րաս­տում է նրանց հա­մար, ով­քեր սի­րում են Ի­րեն և պա­հում են Իր պատ­վի­րան­նե­րը։ Տեր Հի­սու­սը կըն­դար­ձա­կի յու­րա­քանչ­յուր միտք և սիրտ՝ ըն­դու­նե­լու Սուրբ Հո­գին։ Ժա­մա­նա­կը կարճ է։ Օգ­տա­գոր­ծե՛ք այն կարճ ժա­մա­նա­կը, որ ու­նեք Ձեր իսկ ներ­կա և հա­վեր­ժա­կան բա­րօ­րու­թյան հա­մար գոր­ծուն քրիս­տո­նեա­կան ծա­ռա­յու­ թյամբ՝ կա­տա­րե­լով ա­մեն հնա­րա­վոր բա­րի գոր­ծե­րը։ Հե՛տ գնեք կորս­ված ժա­մա­ նա­կը. ա­ռաջ ո­րո­նե՛ք Աստ­ծո ար­քա­յու­թյունն ու ար­դա­րու­թյու­նը։ Այդ ժա­մա­նակ դուք բա­րի գոր­ծե­րում և­ու­րախ ու սուրբ ազ­դե­ցու­թյամբ փո­խան­ցե­լու բան կու­նե­նաք։ Ի՞նչ նա­խա­պատ­րաս­տու­թյուն եք ա­րել ա­պա­գա, հա­վեր­ժա­կան աշ­խար­հի հա­ մար։ Դուք ա­վե­լի վսեմ և­ ա­վե­լի լավ բա­նի կա­րիք ու­նեք հե­տո, քան հի­մա։ Բա­րի գոր­ծե­րով կա­րող եք թող­նել գի­տակց­ված և չ­գի­տակց­ված ազ­դե­ցու­թյուն։ Որ­պես Իր են­թա­կա­ներ՝ Աստ­ված ար­ժա­նի է Ձե­զա­նից ստա­նա­լու ա­վե­լի լա­վը, քան այն, ինչ տվել եք Նրան։ Ու­շա­դիր քննե՛ք՝ կանգ­նած եք Էմ­մա­նուել Իշ­խա­նի դրո­շի՞, թե՞ խա­վա­րի իշ­խա­նի սև դ­րո­շի տակ։ Ձեզ վրա դրված է ազ­դե­ցու­թյան և գու­մա­րի վե­րա­դար­ձի պար­տա­կա­նու­թյու­նը, ո­րոնք Տե­րը ձեզ փոխ է տվել Իր գործն ա­ռաջ տա­նե­լու և Իր ա­նու­նը փա­ռա­վո­րե­լու հա­մար։ Տե­րը Ձեզ կոչ է ա­նում. «­Սիրտդ Ինձ տուր, որդ­յակս»։ Նա­մակ 71, 1900թ. մա­յի­սի 17, Ջոն Ուել­սին։

146

մայիս

Զ­գու­շա­ցե՛ք գայ­թակ­ղիչ տե­սու­թյուն­նե­րից

18

Զ­գույշ կա­ցեք՝ մի­գու­ցե մե­կը հափշ­տա­կի ձեզ փի­լի­սո­փա­յու­թյու­նով և դար­տակ խա­բե­բա­յու­թյու­նով, մարդ­կանց ա­վան­դու­թյան պես, աշ­խար­հի սկզբունք­նե­րի պես և­ոչ թե Քրիս­տո­սի պես։ Կո­ղո­սա­ցիս 2.8: Ներ­կա ժա­մա­նակ­նե­րում՝ Եր­կիր մո­լո­րա­կի պատ­մու­թյան վեր­ջին օ­րե­րին, մենք պետք է Հայտ­նու­թյուն գիր­քը յու­րա­հա­տուկ ու­սում­նա­սի­րու­թյան ա­ռար­կա դարձ­ նենք։ Ին­չո՞ւ։ Ո­րով­հետև այն նկա­րագ­րում է այն տե­սա­րան­նե­րը, ո­րոնց պետք է հան­դի­պենք։ Մենք պետք է հաս­կա­նանք, թե ին­չի ենք հան­դի­պե­լու և­ինչ­պես ենք դրան հան­դի­պե­լու։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է ի­մա­նալ, թե ինչ ջան­քեր պետք է գոր­ծադ­ րենք, որ­պես­զի այս վտան­գա­վոր ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նում չընկ­նենք թշնա­մու մո­ լո­րու­թյուն­նե­րի ծու­ղա­կը։ Գի­տենք, որ վեր­ջին մեծ հա­կա­մար­տու­թյու­նը լի­նե­լու է սա­տա­նա­յի ա­մե­նավճ­ռա­կան ջանքն իր նպա­տակ­ներն ի­րա­կա­նաց­նե­լու ուղ­ղու­ թյամբ։ Նա կգա ոչ միայն որ­պես սան­ձա­զերծ առ­յուծ, այլև որ­պես գայ­թակ­ղիչ՝ քո­ ղար­կե­լով մեղ­քը լույ­սի գե­ղե­ցիկ հան­դերձ­նե­րով, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նա մարդ­կանց գցել իր ծու­ղա­կը։ Տերն ու­զում է, որ մենք հաս­կա­նանք՝ մե­ծա­գույն կարևո­րու­թյուն ու­նի այն, որ մենք այս վեր­ջին օ­րե­րում կանգ­նենք հա­վեր­ժա­կան ճշմար­տու­թյան հար­թա­կի վրա։ Նրանք, ով­քեր կար­ծում են, թե մարտն­չող ե­կե­ղե­ցին հաղ­թա­նա­կող ե­կե­ղե­ցին է, չա­ րա­չար սխալ­վում են։ Մարտն­չող ե­կե­ղե­ցին մեծ հաղ­թա­նակ­ներ կու­նե­նա, սա­կայն կու­նե­նա նաև կա­տա­ղի հա­կա­մար­տու­թյուն­ներ չա­րի հետ, որ­պես­զի ան­սա­սան կեր­պով հաս­տատ­վի հա­վի­տե­նա­կան ճշմար­տու­թյան հար­թա­կի վրա։ Եվ մե­զա­նից ա­մեն մե­կը պետք է վճռա­կան լի­նի կանգ­նել ե­կե­ղե­ցու հետ այս հար­թա­կի վրա։ Այ­սօր կան մար­դիկ, ով­քեր Հայտ­նու­թյու­նը հա­մա­րում են կնքված գիրք։ Այն ա­ռեղծ­ված է, սա­կայն բա­ցա­հայտ­ված ա­ռեղծ­ված։ Մենք պետք է հաս­կա­նանք, թե ինչ է այն մեզ ա­սում այս աշ­խար­հի պատ­մու­թյան վեր­ջին օ­րե­րին տե­ղի ու­ նե­ցող տե­սա­րան­նե­րի վե­րա­բեր­յալ։ Թշ­նա­մին կա­նի հնա­րա­վոր ա­մեն բան՝ ի­րա­ կա­նաց­նե­լու իր մո­լո­րեց­նող ծրագ­րե­րը։ Մի՞­թե ի­մաս­տու­թյան պա­կաս չու­նեն այն մար­դիկ, ով­քեր ցան­կու­թյուն չու­նեն տե­ղե­կա­նա­լու այս երկ­րի գա­լիք ի­րա­դար­ձու­ թյուն­նե­րի մա­սին: Այն պատ­կե­րում, որն ան­ցավ իմ աչ­քի առջևով, ես տե­սա ո­րո­շա­կի գործ, ո­րը պետք է կա­տար­վեր ա­ռող­ջա­պա­հու­թյան ա­վե­տա­րան­չա­կան գոր­ծիչ­նե­րի կող­մից։ Մեր ծա­ռա­յող եղ­բայր­նե­րը նա­յում էին ու հետևում, թե ինչ է ար­վում, սա­կայն չէին հաս­կա­նում։ Մեր հա­վա­տի հիմ­քը, ո­րը հաս­տատ­վել է այդ­քան շատ ա­ղոթք­նե­րով, Սուրբ Գր­քի այդ­քան ե­ռան­դուն ու­սում­նա­սի­րու­թյամբ, խարխլ­վում էր սյուն առ սյուն։ Մեր հա­վա­տը ո­չինչ չու­ներ, ո­րի վրա կա­րող էր հեն­վել. խո­րա­նը չկար, քա­ վու­թյու­նը չկար։ Ձեզ հե­տաքրք­րո՞ւմ է այն, որ ես ա­սե­լիք ու­նեմ, երբ տես­նում եմ, որ մեր հա­վա­ տի սյու­նե­րը սկսում են հե­ռաց­վել։ Գայ­թակ­ղիչ տե­սու­թյուն­ներ են ու­սու­ցան­վում այն­պես, որ մենք դրանք չենք ճա­նա­չի, մինչև չու­նե­նանք պար­զո­րոշ հոգևոր տար­ բե­րակ­ման ու­նա­կու­թյուն։ Ձե­ռա­գիր 46, 1904թ. մա­յի­սի 18, «­Մեր հա­վա­տի հիմ­քը», քա­րոզ՝ տրված Մի­չի­գա­նի Բեր­րիեն Սփ­րինգ­սում։ 147

մայիս

19

Միա­բա­նու­թյուն Քրիս­տո­սի հետ

Ես նրան­ցում, և Դու Ին­ձա­նում, որ կա­տար­յալ լի­նեն միու­թյու­նում, որ­պես­զի աշ­խար­հը գի­տե­նա, թե Դու ու­ղար­կե­ցիր Ինձ, և սի­րե­ցիր նրանց, ինչ­պես Ինձ սի­րե­ցիր։ Հով­հան­նես 17.23: Ե­կեք հայտ­նի դարձ­նենք այն, որ մեր փրկագն­ման հա­մար նա­խա­պատ­րաս­տու­ թյուն է կա­տար­վել։ Քրիս­տո­սը թո­ղեց երկ­նա­յին պա­լատ­նե­րը և­ե­կավ այս աշ­խարհ քա­վու­թյուն ա­նե­լու մեզ հա­մար։ Կեն­դա­նի հա­վա­տով Նրա մոտ ե­կած բո­լոր ան­ձինք ի­րա­վունք կստա­նան կանգ­նել բա­րեն­պաստ հիմ­քի վրա։ Երբ Աստ­ծո ծա­ռա­յող­նե­ րը հռչա­կում են այս բա­նե­րը, սա­տա­նան մո­տե­նում է այն մարդ­կանց, ով­քեր ու­նեն գրգռող մտքեր և ներ­կա­յաց­նում է իր գի­տա­կան խնդիր­նե­րը։ Մար­դիկ կու­նե­նան գի­տու­թյունն Աստ­ծուց վեր դա­սե­լու գայ­թակ­ղու­թյու­նը։ Սա­կայն ո՞վ կա­րող է գտնել Աստ­ծուն ո­րո­նե­լով։ Մար­դիկ կա­րող են ի­րենց սե­փա­կան վեր­ծա­նում­նե­րը վե­րագ­րել Աստ­ծուն, բայց ոչ մի մարդ­կա­յին միտք չի կա­րող ըմբռ­նել Նրան։ Այս խնդրի լու­ծու­մը մեզ չի հանձ­նա­րար­վել։ Թող սահ­մա­նա­փակ մտքի տեր մար­դը Ե­հո­վա­յին մեկ­նա­ բա­նե­լու փորձ չա­նի։ Թող ոչ ոք չտրվի Նրա բնույ­թին վե­րա­բե­րող շա­հար­կում­նե­րին։ Այս­տեղ ա­մե­նա­պեր­ճա­խո­սը լռու­թյունն է։ Ա­մե­նա­գե­տը վեր է քննար­կու­մից։ Քրիս­տո­սը մի է Հոր հետ, սա­կայն Աստ­ված և Քրիս­տո­սը եր­կու տար­բեր Ան­ձեր են։ Կար­դա­ցե՛ք Հով­հան­նե­սի ա­վե­տա­րա­նի տասն­յո­թե­րորդ գլխում ներ­կա­յաց­ ված Քրիս­տո­սի ա­ղոթ­քը և կգտ­նեք պար­զո­րոշ անդ­րա­դարձ այս կե­տին։ Որ­քա՜ն ջեր­մե­ռանդ էր Փր­կիչն ա­ղո­թում, որ­պես­զի Իր ա­շա­կերտ­նե­րը մեկ լի­նեն Իր հետ, ինչ­պես Ինքն է մեկ Հոր հետ։ Սա­կայն այն միա­բա­նու­թյու­նը, ո­րը պետք է գո­յու­ թյուն ու­նե­նա Քրիս­տո­սի և Նրա հետևորդ­նե­րի միջև, չի վնա­սում ոչ մի կող­մի ան­հա­տա­կա­նու­թյու­նը։ Նրանք պետք է մեկ լի­նեն Նրա հետ, ինչ­պես Նա է մեկ Հոր հետ։ Այս միա­բա­նու­թյամբ նրանք պետք է աշ­խար­հին հստա­կո­րեն ցույց տան, որ Աստ­ված ու­ղար­կեց Իր Որ­դուն մե­ղա­վոր­նե­րին փրկե­լու հա­մար։ Քրիս­ տո­սի հետևորդ­նե­րի միա­բա­նու­թյու­նը Նրա հետ պետք է լի­նի այն մեծ, անս­խալ ա­պա­ցույ­ցը, որ Աստ­ված իս­կա­պես ու­ղար­կեց Իր Որ­դուն աշ­խարհ՝ փրկե­լու մե­ ղա­վոր­նե­րին։ Սա­կայն ան­փույթ ու ան­կար­գա­պահ կրոնն աշ­խար­հին թող­նում է շփոթ­ված ու շվա­րած։ Ի՛մ եղ­բայր­ներ և քույ­րեր, զբա­ղեց­րե՛ք ձեր տե­ղը բարձր հար­թա­կի վրա և­աշ­խա­ տե՛ք այն­քան, մինչև մեկ լի­նեք Քրիս­տո­սի հետ։ Փրկ­չի սիր­տը հույս է փայ­փա­յում, որ Իր հետևորդ­նե­րը կի­րա­կա­նաց­նեն Աստ­ծո նպա­տակ­նե­րը դրանց ողջ բարձ­րու­ թյամբ և խո­րու­թյամբ։ Նրանք պետք է մեկ լի­նեն Իր հետ, նույ­նիսկ ե­թե ցրված են աշ­խար­հով մեկ։ Սա­կայն Աստ­ված չի կա­րող նրանց մեկ դարձ­նել Քրիս­տո­սի հետ, քա­նի դեռ նրանք ցան­կու­թյուն չեն հայտ­նել թող­նել ի­րենց սե­փա­կան ճա­նա­պար­հը Նրա ճա­նա­պարհն ըն­դու­նե­լու հա­մար։ Աչ­քի ա­ռաջ ու­նե­նա­լով Քրիս­տո­սի տա­ռա­պանք­նե­րը հա­նուն մեզ՝ պե՞տք է արդ­յոք բո­ղո­քենք, երբ կանչ­վում ենք կրե­լու ինք­նա­մեր­ժում և տա­ռա­պանք։ Արդ­յո՞ք Աստ­ված չի ա­մա­չի մեզ հա­մար՝ սա տես­նե­լով։ Ե­կեք ու­րա­խա­նանք, որ ա­ռա­վե­լու­թյուն ու­նենք լի­նե­լու Քրիս­տո­սի տա­ռա­պանք­նե­րի մաս­նա­կի­ցը, քա­նի որ մի­միայն այդ կերպ կա­ րող ենք դառ­նալ Նրա սուրբ փառ­քի հա­ղոր­դա­կից­նե­րը։ Ե­կեք այն­պի­սի կյանք ապ­ րենք, ո­րը մե­ղա­վոր­նե­րին կա­ռաջ­նոր­դի դե­պի Փր­կի­չը։ Քրիս­տոսն Իր մար­դե­ղու­թյունն Իր հետ երկ­նա­յին պա­լատ­ներ տա­րավ, և­ողջ մարդ­կու­թյու­նը կա­րող է հայ­տա­րա­րել 148

Նրան որ­պես իր ներ­կա­յա­ցու­ցիչ։ Մենք կա­րող ենք կա­տար­յալ դառ­նալ Նրա­նում։ Ձե­ ռա­գիր 58, «­Գոր­ծը Վա­շինգ­տո­նում», քա­րոզ՝ տրված 1905թ. մա­յի­սի 19-ին։

Ի­րենց պտուղ­նե­րից

մայիս

20

Ի­րենց պտուղ­նե­րից նրանց ճա­նա­չեք. մի՞­թե փշե­րից խա­ղող են քա­ղում կամ տա­տաս­կից՝ թուզ։ Այս­պես ա­մեն բա­րի ծառ բա­րի պտուղ է բե­րում, և չար ծա­ռը չար պտուղ է բե­րում։ Մատ­թեոս 7.16, 17: Հա­վեր­ժա­կան փրկագ­նու­մը եր­բեք այ­սաս­տի­ճան թանկ չի թվա­ցել, որ­քան ներ­ կա ժա­մա­նակ­նե­րում, և­ ես եր­բեք ա­վե­լի վճռա­կան չեմ ե­ղել հաղ­թա­նակ տա­նել ցան­կա­ցած հար­ցում, որ­քան հի­մա։ Մեր բնա­վո­րու­թյուն­նե­րում բա­ցար­ձա­կա­պես ոչ մի թե­րու­թյուն չպետք է լի­նի։ Յու­րա­քանչ­յուր բիծ և կն­ճիռ պետք է մաքր­վի Գա­ռի ար­յամբ։ Մեր սե­փա­կան բնա­վո­րու­թյան գծե­րը կան­հե­տա­նան, երբ Աստ­ծո շնոր­հի վե­րա­փո­խող զո­րու­թյունն զգաց­վի մեր սրտե­րի վրա։ Այն պտու­ղը, ո­րը մենք բե­րում ենք բա­րու­թյամբ, համ­բե­րա­տա­րու­թյամբ և­ինք­նա­մերժ­մամբ, կվկա­յի, որ մենք սո­ վո­րել ենք Հի­սու­սից։ Ծա­ռի պտու­ղը վկա­յում է՝ այդ ծա­ռը բա­րի՞, թե՞ չար ծառ է։ Բա­րի ծա­ռը չար պտուղ բե­րել չի կա­րող, ոչ էլ չար ծա­ռը կա­րող է բա­րի պտուղ բե­րել։ Ի­րենց պտուղ­նե­րից կճա­նա­չեք նրանց։ Ե­կեք խո­սենք և­ աշ­խա­տենք այն­պես, որ­պես­ զի ար­դա­րու­թյան պտուղ բե­րենք, և թույլ տանք, որ­պես­զի մեր լույ­սը շո­ղա բա­րի գոր­ծե­րում։ Բա­ռե­րով դա­վա­նե­լը ո­չինչ է։ Մի­միայն բա­րե­պաշտ կյան­քին Աստ­ված հա­վա­նու­թյուն կտա։ Ես վճռել եմ հաղ­թա­նակ տա­նել ես-ի վրա։ Ես վճռել եմ, որ իմ կյան­քը Քրիս­տո­սով կթաքն­վի Աստ­ծո մեջ։ Ես կա­ղեր­սեմ շնոր­հի ա­թո­ռին զո­րու­թյան, լույ­սի հա­մար, որ­ պես­զի կա­րո­ղա­նամ դրանք փո­խան­ցել ու­րիշ­նե­րին և հո­գի­ներ փրկվեն։ Այս դա­րաշր­ջա­նում աշ­խար­հի մե­ծա­գույն ցան­կու­թյունն ա­վե­լի ու ա­վե­լի մեծ իշ­ խա­նու­թյունն է։ Ես ու­զում եմ ա­վե­լի շատ շնորհ, ա­վե­լի շատ սեր, ա­վե­լի խորն ու հա­վեր­ժա­կան կեն­դա­նի փոր­ձա­ռու­թյուն։ Այն քրիս­տոն­յան, ով թաքն­վում է Հի­սու­ սի մեջ, կու­նե­նա ան­սահ­մա­նա­փակ զո­րու­թյուն` իր բե­ռը դրա վրա դնե­լով։ Կեն­ դա­նի հա­վա­տը բա­ցում է երկն­քի գան­ձա­րան­նե­րը և զի­նում է այն զո­րու­թյամբ, տո­կու­թյամբ և սի­րով, ո­րոնք այդ­քան կարևոր են քրիս­տոն­յա զին­վո­րի հա­մար։ Կո­ղա­կի՛ց իմ, ե՛կ չձա­խո­ղենք հա­վեր­ժա­կան պարգևատ­րումն ստա­նա­լը։ Մենք շատ ենք տա­ռա­պել մար­տի դաշ­տում, որ­պես­զի այժմ որևէ թշնա­մուց պար­տու­ թյան մատն­վենք։ Մենք պետք է ան­վե­րա­պահ­հաղ­թա­նա­կող լի­նենք։ Մենք փա­փա­գում ենք, որ­պես­զի մեր վեր­ջին օ­րե­րը լի­նեն ա­մե­նա­հաղ­թա­կան­ նե­րը։ Այդ­պես էլ կլի­նի։ Աստ­ված այդ­պես կա­նի։ Ե­թե շատ ա­ղո­թենք և­ ե­ռան­դուն կեր­պով օգ­տա­գոր­ծենք մեր տրա­մադ­րու­թյան տակ ե­ղած մի­ջոց­նե­րը, չենք գայ­թի, չենք ձա­խո­ղի։ Մեզ աշ­խար­հա­յին պա­տիվ հար­կա­վոր չէ։ Ես դրա մա­սին չեմ ան­հանգս­տա­նում։ Ես փա­փա­գում եմ լսել «­Կեց­ցես»-ը իմ Փր­կագ­նո­ղի շուր­թե­րից, ո­րը որ­պես մե­ղե­դի կհնչի իմ ա­կանջ­նե­րին։ Ս­րա հա­մար ես կաշ­խա­տեմ։ Ես կա­նեմ ճիշ­տը, ո­րով­հետև սի­րում եմ ճիշ­տը։ Ես կհնա­զանդ­վեմ Աստ­ծուն, ինչ էլ որ դա ինձ ար­ժե­նա, և կարճ ժա­մա­նակ անց պսա­կը կտրվի։ Նա­մակ 28, 1880թ. մա­յի­սի 20, Անձ­նա­կան նա­մակ Ջեյմս Ուայ­թին։ 149

մայիս

21

Քրիս­տո­սը բա­րե­խո­սում է քեզ հա­մար

Մենք այն­պի­սի քա­հա­նա­յա­պետ ու­նենք, որ Մե­ծա­փա­ռու­թյան ա­թո­ռի աջ կող­մը նստեց երկն­քում. Պաշ­տոն­յա սրբու­թյուն­նե­րին և ճշ­մա­րիտ խո­րա­նին, ո­րը որ Տե­րը կանգ­նեց­րեց և­ոչ թե մարդ։ Եբ­րա­յե­ցիս 8.1, 2: Մար­դու աչ­քը բնա­կան տե­սո­ղու­թյամբ եր­բեք չի կա­րող տես­նել Քրիս­տո­սի վսե­ մա­շու­քու­թյունն ու գե­ղեց­կու­թյու­նը։ Միայն ներ­քին լու­սա­վո­րու­մը Սուրբ Հո­գու կող­ մից, ո­րը հո­գուն բա­ցա­հայ­տում է իր ի­րա­կան ան­հու­սա­լի ու ա­նօգ­նա­կան վի­ճակն ա­ռանց մեղ­քեր Կ­րո­ղի ո­ղոր­մու­թյան և ներ­ման՝ Քրիս­տո­սի ա­մե­նա­կա­րո­ղու­թյան, կա­րող է մար­դուն ըն­դու­նակ դարձ­նել տար­բե­րա­կե­լու Նրա ան­սահ­մա­նա­փակ ո­ղոր­մու­թյու­նը, Նրա ան­չա­փե­լի սե­րը, բար­յա­ցա­կա­մու­թյունն ու փառ­քը։ Ոչ ոք եր­բեք չի ե­կել մեր աշ­խարհ այդ­պի­սի շնոր­հի հանձ­նա­րա­րու­թյամբ, ան­ վերջ կա­րեկ­ցու­թյամբ և­ ան­պատ­մե­լի սի­րով, որ­քան մեր Փր­կի­չը, և­ ոչ ոք եր­բեք նման վե­րա­բեր­մունք չի ստա­ցել՝ հայտն­վե­լով ըն­կած մարդ­կանց ձեռ­քե­րում։ «Եվ ձե­րի­նը չեք։ Ո­րով­հետև մեծ գնով գնվե­ցիք» (տե՛ս Ա Կորն­թա­ցիս 6.19, 20)։ Մենք Քրիս­տո­սինն ենք ա­րար­չա­գոր­ծու­թյամբ, Նրա­նը՝ փրկագն­մամբ։ Նա միակ ան­մեղ Էակն է, Ով հա­նուն մեզ կրեց տա­ռա­պանք, ա­մո­թա­լի նվաս­տա­ցում և մեր­ժում։ Այդ դեպ­քում նրանք, ով­քեր նոր ա­րա­րած­ներ են դառ­նում Քրիս­տոս Հի­սու­սով՝ փրկված լի­նե­լով Նրա ար­ժա­նիք­նե­րով, ինչ­պե՞ս պետք է ի­րենց պա­հեն երկն­քի և տիե­զեր­քի առջև։ Նրանք պե՞տք է բո­ղո­քեն։ Նրանք պե՞տք է մե­ղադ­րեն մե­կը մյու­ սին։ Չ­պե՞տք է արդ­յոք խո­նարհ ու հնա­զանդ հո­գին ա­վե­լի պատ­շաճ դիտ­վի։ «Ին­ ձա­նից սո­վո­րեք»,- ա­սաց մեծ Ու­սու­ցի­չը,- «ո­րով­հետև Ես հեզ եմ և սր­տով խո­նարհ, և ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տու­թյուն կգտնեք։ Ո­րով­հետև Իմ լու­ծը քաղցր է, և Իմ բե­ռը՝ թեթև»։ Չ­պե՞տք է արդ­յոք բա­ցա­հայ­տենք այս հո­գին մեր բնա­վո­րու­թյան մեջ։ Չ­պե՞տք է արդ­յոք կրենք Նրա լու­ծը և բարձ­րաց­նենք Նրա բե­ռը։ Ե­թե բո­լո­րը տես­նեին Քրիս­տո­սին ա­թո­ռի ա­ռաջ ի­րենց ա­ղոթք­նե­րին և­ ի­րենց կամ­քը հնա­զան­դեց­նե­լուն սպա­սե­լիս, ի­րենց ապս­տամ­բու­թյան դա­դա­րե­լուն և­առ Աստ­ված ու­նե­ցած ի­րենց հա­վա­տար­մու­թյա­նը վե­րա­դառ­նա­լուն սպա­սե­լիս, խո­րը համ­բե­րու­թյամբ կա­ղո­թեին Հո­րը նե­րել ի­րենց, որ խախ­տել են Նրա օ­րեն­քը, որ տա­րա­ծել են այն­պի­սի ազ­դե­ցու­թյուն, ո­րով ստի­պել են ու­րիշ­նե­րին ար­հա­մար­հել Ե­հո­վա­յի օ­րեն­քը։ Թշ­նա­մու զոր­քի հա­մա­դաշ­նու­թյու­նը հաղ­թա­կան ցնծու­թյուն է տո­նում նրանց ու­շաց­նե­լու պատ­ճա­ռով։ Նրանք ա­վե­լի եր­կա՞ր կմնան օ­րեն­քի դա­ տա­պար­տու­թյան տակ։ Թե՞ կկանգ­նեն Քրիս­տո­սի կող­մը և­ի­րենց ազ­դե­ցու­թյամբ կօգ­նեն դա­վա­ճան­ված, ապս­տամբ ցե­ղին ի­րենց սե­փա­կան փոր­ձա­րա­րա­կան գի­ տե­լիք­նե­րով։ Նրանք հի­մա կդառ­նա՞ն Հի­սուս Քրիս­տո­սի գոր­ծա­կից­նե­րը, Ով անձ­ նա­կան բա­րե­խո­սու­թյուն է կա­տա­րում Հոր ա­ռաջ։ Հրեշ­տակ­նե­րը հետ են պա­հում կոր­ծա­նա­րար գոր­ծա­կալ­նե­րին, քա­նի որ նրանք խիստ հե­տաքրքր­ված են այս ապս­տամբ որ­դի­նե­րով և ցան­կա­նում են օգ­նել նրանց վե­րա­դառ­նալ ա­պա­հո­վու­ թյան և խա­ղա­ղու­թյան հոտ, որ­պես­զի ի վեր­ջո կա­րո­ղա­նան լի­նել հաղ­թող­ներ և փրկ­վել, հա­վի­տե­նա­պես փրկվել Աստ­ծո երկ­նա­յին ըն­տա­նի­քի հետ։ Ձե­ռա­գիր 29, 1900թ. մա­յի­սի 21, «­Հա­վա­տա­րիմ տնտես­վա­րու­թյուն»։

150

Աստ­ված բնու­թյան մեջ

մայիս

22

Ո­րով­հետև Նրա ա­ներևույթ բա­նե­րը աշ­խար­հի սկզբից ստեղծ­ված­նե­րով ի­մաց­ վե­լով տեսն­վում են, որ է՝ Նրա մշտնջե­նա­վոր զո­րու­թյու­նը և Աստ­վա­ծու­թյու­նը, այն­պես որ ան­պա­տաս­խան մնան։ Հռո­մեա­ցիս 1.20: Ես ոչ մի պատ­ճառ չեմ տես­նում, թե ին­չու ուս­յալ և­ այս­պես կոչ­ված մեծ մարդ­ կանց կար­ծիք­նե­րին պետք է ան­վե­րա­պա­հո­րեն վստա­հել և վե­հաց­նել դրանք։ Նրանք, ով­քեր կապ­ված են ան­սահ­ման Աստ­ծո հետ, միակ մար­դիկ են, ով­քեր հա­ վուր պատ­շա­ճի են կի­րա­ռում ի­րենց գի­տու­թյու­նը կամ այն տա­ղան­դը, ո­րը նրանց է վստա­հել ա­մե­նա­գետ Աստ­ված։ Ոչ մի մարդ չի կա­րող երբևէ ի­րա­պես գե­րա­զանց լի­նել գի­տու­թյան և­ազ­դե­ցու­թյան մեջ, քա­նի դեռ կապ­ված չէ ի­մաս­տու­թյան և զո­ րու­թյան Աստ­ծո հետ։ Կեն­դա­նի Աստ­ծո ի­րա­կան ա­պա­ցույ­ցը լոկ տե­սու­թյան մեջ չէ, այլ այն հա­մոզ­ ման, որն Աստ­ված գրել է մեր սրտե­րում, և­ ո­րը լու­սա­բան­վում և բա­ցատր­վում է Իր խոս­քով։ Դա Նրա ստեղ­ծած գոր­ծե­րում կեն­դա­նի զո­րու­թյունն է, ո­րը տե­սա­ նե­լի է սրբա­գործ­ված աչ­քով։ Աստ­ծո ներշն­չած թան­կա­գին հա­վա­տը տա­լիս է ուժ և բ­նա­վո­րու­թյան վե­հու­թյուն։ Բնա­կան զո­րու­թյուն­ներն ըն­դար­ձակ­վում են սուրբ հնա­զան­դու­թյան շնոր­հիվ։ Մարդ­կա­յին բո­լոր փի­լի­սո­փա­յու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք չեն ճա­նա­չում և չեն ըն­դու­նում Աստ­ծուն, վեր­ջի­վեր­ջո հան­գեց­րել են շփոթ­մուն­քի և­ ա­մո­թի։ Այն կյան­քը, ո­րը մենք ապ­րում ենք Աստ­ծո Որ­դու նկատ­մամբ ու­նե­ցած հա­ վա­տով, հաղ­թա­նակ­նե­րի շարք է, ո­րոնք ոչ միշտ են տե­սա­նե­լի և հաս­կա­նա­լի շա­ հագր­գիռ կող­մե­րին, սա­կայն ո­րոնց արդ­յունք­նե­րը գնում են դե­պի հե­ռա­վոր ա­պա­ գա, որ­տեղ մենք կտես­նենք և կի­մա­նանք, ինչ­պես «գի­տեց­ված» ենք։ Աշ­խար­հի ա­մե­նա­խո­րը մտքերն ան­գամ ե­թե չեն լու­սա­վոր­վում Աստ­ծո Խոս­քով, մո­լոր­վում և կոր­չում են, երբ փոր­ձում են հե­տա­զո­տել գի­տու­թյան և հայտ­նու­թյան ա­ռեղծ­ված­նե­րը։ Ա­րա­րիչն ու Նրա գոր­ծե­րը վեր են սահ­մա­նա­փակ ըն­կա­լու­մից, և մար­դիկ եզ­րա­կաց­նում են, որ քան­զի չեն կա­րող բա­ցատ­րել Աստ­ծո գոր­ծերն ու ճա­նա­պարհ­նե­րը բնու­թյան երևույթ­նե­րով, ու­րեմն Աստ­վա­ծաշն­չի պատ­մու­թյունն ար­ժա­նա­հա­վատ չէ։ Շա­տերն այն­պես են ձգտում բա­ցա­ռել Աստ­ծուն տիե­զեր­քի հաս­տատ­ված կար­գում գե­րա­գույն կամ­քի և զո­րու­թյան գոր­ծից, որ նսե­մաց­նում են մար­դուն՝ Նրա ա­րա­րած­նե­րից ա­մե­նավ­սե­մին։ Փի­լի­սո­փա­յու­թյան տե­սու­թյուն­ ներն ու շա­հար­կում­նե­րը մեզ կստի­պեն մտա­ծել, թե մար­դը շատ հե­ռու չի գնա­ցել ոչ միայն վայ­րե­նի վի­ճա­կից, այլ նաև ա­րար­ման ա­մե­նա­ցածր ա­նաս­նա­կան ձևից։ Նրանք խե­ղա­թյու­րում են մար­դու ար­ժա­նա­պատ­վու­թյու­նը, ո­րով­հետև չեն ցան­ կա­նում ըն­դու­նել Աստ­ծո զար­մա­նահ­րաշ զո­րու­թյու­նը։ Աստ­ված լու­սա­վո­րել է մարդ­կա­յին մտքե­րը և լույ­սով հե­ղե­ղել աշ­խարհն ար­վես­ տի և գի­տու­թյան բա­ցա­հայ­տում­նե­րի տես­քով։ Սա­կայն նրանք, ով­քեր այս ա­մե­նին նա­յում են միայն մարդ­կա­յին տե­սանկ­յու­նից, հաս­տա­տա­պես սխալ եզ­րա­կա­ցու­ թյան կհան­գեն։ Ս­խա­լի, թե­րա­հա­վա­տու­թյան և­ ան­հա­վա­տար­մու­թյան փշե­րը քո­ ղարկ­ված են փի­լի­սո­փա­յու­թյան և գի­տու­թյան հան­դերձ­նե­րով։ Սա­տա­նան մշա­կել է այս հնա­րա­գետ ո­ճը, որ­պես­զի հե­ռաց­նի մարդ­կանց կեն­դա­նի Աստ­ծուց, ճշմար­ տու­թյու­նից և կ­րո­նից։ Նա վեր է դա­սում բնու­թյունն այն Ա­րա­րո­ղից։ Ձե­ռա­գիր 4, ըն­դօ­րի­նակ­ված 1882թ. մա­յի­սի 22-ին, «Աստ­ված բնու­թյան մեջ»։ 151

մայիս

23

Ինչ­պի­սի՞ն է իմ հո­գու վի­ճա­կը

Սի­րե­լի, ա­ղոթք եմ ա­նում, որ ա­մեն բա­նի մեջ հա­ջող և­ա­ռողջ լի­նես, ինչ­պես քո հո­գին հա­ջող է։ Գ Հով­հան­նես 1.2: Աստ­ված կա­մե­նում է, որ մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րը գտնի իր տե­ղը, և­երբ ա­մեն մեկն իր տե­ղում լի­նի և­ ա­նի այն գոր­ծը, որն ի­րեն հանձ­նա­րա­րել է Աստ­ված, կա­ տար­յալ միա­բա­նու­թյուն կլի­նի։ Մենք պետք է աշ­խար­հի հա­մար պարզ դարձ­նենք, որ Աստ­ված Իր Որ­դուն աշ­ խարհ ու­ղար­կեց հա­նուն մե­ղա­վոր­նե­րի փրկու­թյան։ Ինչ­պե՞ս պետք է դա ա­նենք։ Միա­բա­նու­թյան հա­մար ջանք չխնա­յե­լով։ Յու­րա­քանչ­յուր ոք պետք է զգա, որ ի­րեն պետք է խոս­տո­վա­նել իր սե­փա­կան սխալ­ներն ու մեղ­քե­րը, ոչ թե ու­րիշ­նե­րի­նը։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է միա­բան­վել որ­պես մար­դիկ, ով­քեր պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն են կրում Աստ­ծո ա­ռաջ։ Մեզ հա­մար փրկա­գին է վճար­վել։ Մենք միայն մեկ Դա­տա­ վոր ու­նենք՝ Հի­սուս Քրիս­տոս Մար­դը։ Մեզ չի հանձ­նա­րար­վել մեկս մյու­սի բնա­վո­ րու­թյան գնա­հատ­ման գոր­ծը։ Մեր սե­փա­կան բնա­վո­րու­թյունն է, որ մենք պետք է գնա­հա­տենք՝ ել­նե­լով Սուրբ Գր­քում պա­րու­նակ­վող ճշմար­տու­թյուն­նե­րից։ Աստ­ ված կա­րող է մեզ ու­նակ դարձ­նել սա ա­նե­լու և կա­րող է տպա­վո­րել մեր մտքե­րում, թե ինչ պետք է ա­նենք հա­վի­տե­նա­կան կյան­քը ժա­ռան­գե­լու հա­մար։ Աստ­ված սի­րում է Իր ժո­ղովր­դին և ցան­կա­նում է, որ նրանք Իր հետ խա­ղա­ղու­ թյուն ա­նեն։ Նա կա­մե­նում է, որ յու­րա­քանչ­յուրն ու­րիշ­նե­րի հետ հա­րա­բե­րու­թյուն­ նե­րում պատ­րաստ լի­նի ցան­կա­ցած զո­հո­ղու­թյուն կա­տա­րել իր եղ­բայր­նե­րի հո­գի­ նե­րը փրկե­լու հա­մար։ Հնա­րա­վոր է, որ նրանք սխալ վար­վե­լա­կերպ են դրսևո­րել։ Սա­կայն Աստ­ված ու­զում է, որ­պես­զի մենք ջա­նա­սի­րա­բար աշ­խա­տենք նրանց օգ­ նել, որ­պես­զի Իր ա­նու­նը չա­նարգ­վի աշ­խար­հի ա­ռաջ։ Աստ­ված մեզ խոս­տում­ներ տա­լիս է ոչ այն պատ­ճա­ռով, որ մենք մշտա­պես ճիշտ ենք վար­վել, այլ որ­պես­զի Իր ա­նու­նը փա­ռա­վոր­վի։ Թող ոչ ոք փորձ չա­նի քո­ղար­կել սե­փա­կան մեղ­քե­րը՝ մեկ ու­րի­շի սխալ­նե­րը ջրի ե­րես հա­նե­լով։ Աստ­ված մեզ չի հանձ­նա­րա­րել այս գոր­ծը։ Մենք պետք է թույլ տանք ու­րիշ­նե­րին խո­նար­հեց­նել ի­րենց սրտե­րը, որ­պես­զի նրանք կա­րո­ղա­նան գալ Աստ­ ծո ճա­նա­չո­ղու­թյան լույ­սին։ Կան մար­դիկ, ով­քեր ի­րենց ծան­րա­բեռ­նել են այն­պի­սի պա­տաս­խա­նատ­վու­ թյամբ, որ Տերն ար­գե­լել է նրանց կրել։ Տա­րի­ներ շա­րու­նակ լույս է սփռվել նրանց վրա, սա­կայն նրանք ու­շադ­րու­թյուն չեն դարձ­րել դրան։ Ի՞նչ պետք է ա­նել։ Մի՞­թե պետք է թույլ տանք, որ այս մար­դիկ կքեն այ­դօ­րի­նակ պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րի բե­ռի տակ, որ սե­փա­կան ընտ­րու­թյամբ են ի­րենց վրա վերց­րել։ Ո՛չ, մենք պետք է օգ­նենք նրանց դուրս գալ բարդ վի­ճա­կից։ Մեր գործն է ա­նել ա­մեն հնա­րա­վո­րը այս բեռ­նա­վոր­ված հո­գի­նե­րի վրա­յից ճնշման բե­ռը վեր առ­նե­լու հա­մար։ Թող յու­րա­քանչ­յուր ոք ինքն ի­րեն հարց տա՝ ինչ­պի­սի՞ն է այ­սօր իմ հո­գու վի­ճա­ կը։ Իսկ վա­ղը թող նա ի­րեն հարց­նի՝ իսկ այ­սօ՞ր ինչ­պի­սին է իմ հո­գու վի­ճա­կը։ Այս­ պես, օ­րե­ցօր, թող ա­մեն մարդ խո­նար­հեց­նի իր սիրտն Աստ­ծո ա­ռաջ։ Ձե­ռա­գիր 56, 1904թ. մա­յի­սի 23, Ա­ռա­վոտ­յան քա­րոզ՝ տրված Մի­չի­գա­նի Բեր­րիեն Սփ­րինգ­սում։

152

Ո՞րն է ձեր կրա­կի աղբ­յու­րը

մայիս

24

Բայց մի քա­նի ան­ձինք ու­նես Սար­դե­սի մեջ էլ, որ ի­րենց հան­դերձ­նե­րը չկեղ­տո­ տեց­րին, և նրանք սպի­տակ­նե­րով ման կգան Ինձ հետ, ո­րով­հետև ար­ժա­նի են։ Հայտ­նու­թյուն 3.4: Սար­դե­սում բնակ­վող մի քա­նի հո­գին ա­մուր էին պա­հել ի­րենց ա­նա­րա­տու­թյու­ նը։ Նրանց միակ հույսն Աստ­ծուն ա­մուր կառ­չելն էր, և նրան­ցում կի­րա­կա­նա­նա հետև­յալ խոս­տու­մը. «Ես մար­դուն մա­քուր ոս­կուց ա­վե­լի պատ­վա­կան պի­տի ա­նեմ և հո­ղե­ղե­նին՝ Ո­փի­րի գան­ձից» (Ե­սա­յիա 13.12)։ Վաղ քրիս­տո­նեա­կան ե­կե­ղե­ցում կա­յին մար­դիկ, ով­քեր Քրիս­տո­սի ճշմա­րիտ ա­շա­կերտ­ներն էին։ Նրանք հա­ճախ էին հան­դի­պում ի­րար հետ ի­րենց ա­ղոթ­քի սո­վո­րա­կան վայ­րում։ Այդ մար­դիկ կա­րող էին միայն գոր­ծել ա­ռաջ տա­նե­լու այն սկզբունք­նե­րը, ո­րոնք կրում էին երկն­քի կնի­քը։ Նրանք նախ խո­սում էին Աստ­ ծո հետ՝ հա­մոզ­վե­լու, թե ինչ հո­գուց են ի­րենք, հե­տո ու­շա­դիր և քն­նա­դա­տա­բար ու­սում­նա­սի­րում էին յու­րա­քանչ­յուր կետ, յու­րա­քանչ­յուր մե­թոդ, յու­րա­քանչ­յուր սկզբունք այն լույ­սի մեջ, որն ար­տա­ցոլ­վում էր Ար­դա­րու­թյան Ա­րե­գա­կից։ Նրանք չէին ըն­դու­նում օ­տար կրակ և­ի­րենց կրա­կը վերց­նում էին աստ­վա­ծա­յին սե­ղա­նից։ Նրանց հա­մար սուրբ էին սրբա­զան և­ար­դար սկզբունք­նե­րը, և դ­րանք փայ­փա­յե­ լով՝ ի­րենց ա­նա­րատ էին պա­հում աշ­խար­հից։ Մշ­տա­պես նա­յե­լով Հի­սու­սին՝ նրանք ընդգ­ծում էին այն հո­գին, ո­րով Նա աշ­խա­ տել էր, և հետևում էին Նրա օ­րի­նա­կին։ Նրանք ու­րիշ­նե­րին տա­լիս էին Աստ­ծո Խոս­քի մա­քուր սկզբունք­նե­րը։ Այս Խոս­քը նրանց խորհր­դա­կանն էր, նրանց ա­ռաջ­ նոր­դը, նրանց մտե­րիմ ըն­կե­րը։ Նրանց հա­մար Սուրբ Գիր­քը գե­րա­գույն հե­ղի­նա­ կու­թյուն էր։ Ո­րով­հետև յու­րա­քանչ­յուր հու­զող հար­ցի հա­մար մեկ չա­փա­նիշ ու­ նեին դի­մե­լու։ Դա այն չէր, ինչ «­Մարդն էր ա­սում», այլ այն, ինչ «­Տերն էր ա­սում»։ Նրանք, ով­քեր շրջա­պատ­ված են Քրիս­տո­սի սի­րով, հա­վա­տա­րիմ կլի­նեն Աստ­ծո գոր­ծին ու Խոս­քին։ Ճշ­մա­րիտ քրիս­տոն­յան պետք է մշտա­պես զգա, որ կախ­ված է իր Ս­տեղ­ծո­ղից։ Եվ նա չի ա­մա­չի իր կախ­վա­ծու­թյունն ըն­դու­նե­լուց։ Նա հաղ­թա­ նակն ի­րեն չի վե­րագ­րի, ինչ­պես Դա­նիե­լը չվե­րագ­րեց։ Նա ողջ պա­տիվն Աստ­ծուն կտա՝ ի­մաց տա­լով աշ­խար­հիկ մարդ­կանց, ինչ­պես նաև իր եղ­բայր­նե­րին, որ ին­ քը կախ­ված է Տի­րո­ջից և­ իր կյան­քից հե­ռաց­նում է այն ա­մե­նը, ին­չը կվշտաց­նի Նրա Հո­գին։ Ինչ­պես Դա­նիե­լը, նա կօգ­տա­գոր­ծի իր ձեռք­բե­րում­ներն ա­վե­լաց­նե­լու ա­մեն հնա­րա­վո­րու­թյուն։ Աստ­ծուց ի­րեն տրված տա­ղանդ­նե­րի հետ նա կվար­վի Խոս­քում ներ­կա­յաց­ված սկզբունք­նե­րի հա­մա­ձայն։ Եվ դա նրան բազ­մա­պա­տիկ ու­նա­կու­թյուն­ներ կտա։ Ե­թե Աստ­ված մար­դուն ի­մաս­տու­թյուն է տա­լիս, նրա կյան­քի ըն­թաց­քը ներ­ դաշ­նակ կլի­նի Աստ­ծո կամ­քի հետ, և նրա հետ առնչ­վող մար­դիկ կվստա­հեն նրա ի­մաս­տու­թյա­նը Աստ­ծո գոր­ծի զար­գա­ցումն ու ա­ռա­ջըն­թա­ցը մշա­կե­լու և ծ­րագ­ րե­լու հար­ցում, ին­չը միտ­ված կլի­նի մահ­վան եզ­րին կանգ­նած մարդ­կանց փրկու­ թյա­նը։ Պետ­րոս ա­ռաք­յալն ա­սում է. «Շ­նորհք և խա­ղա­ղու­թյուն շա­տա­նա ձեզ վրա Աստ­ծո և մեր Տեր Հի­սու­սի գի­տու­թյու­նով։ Ինչ­պես որ Նրա աստ­վա­ծա­յին զո­րու­ թյու­նը շնոր­հեց մեզ այն ա­մե­նը, որ կյան­քի և­ աստ­վա­ծա­պաշ­տու­թյան հա­մար պետք է» (Բ Պետ­րոս 1.2, 3)։ Ձե­ռա­գիր 66, 1898թ. մա­յի­սի 24, Վեհաժողովին և մեր հրա­տա­րակ­չա­կան հաս­տա­տու­թյուն­նե­րին։ 153

մայիս

25

Նա­յեք Նրան

Տե­սեք, թե Հայրն ինչ­պի­սի սեր շնոր­հեց մեզ, որ Աստ­ծո որ­դիք կոչ­վենք, սրա հա­ մար աշ­խար­հը չի ճա­նա­չում մեզ, որ Նրան չճա­նա­չեց։ Ա Հով­հան­նես 3.1: «Ս­րա հա­մար աշ­խար­հը չի ճա­նա­չում մեզ, որ Նրան չճա­նա­չեց»։ Աշ­խար­հը չի հաս­կա­նում այն սկզբունք­նե­րը, ո­րոնք կազ­մում են մեր կյան­քի ըն­թաց­քի հիմ­նա­ քա­րե­րը։ Մենք պետք է Աստ­ծո ա­ռաջ կանգ­նենք վի­րա­վո­րան­քից զերծ գի­տակ­ ցու­թյամբ։ Մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րի հա­մար հիաս­քանչ ա­ռա­վե­լու­թյուն­ներ կան։ Աստ­ված մեր առջև եր­բեք չի դնում մի պա­հանջ, որն ի­րա­կա­նաց­նե­լու հա­մար զո­ րու­թյուն տված չլի­նի։ Նա մեզ եր­բեք չի խնդրում քայլ ա­նել Ի­րե­նից ա­ռաջ։ Նա է ա­ռաջ­նոր­դում ճա­նա­պար­հը, իսկ մենք պետք է հետևենք։ Նրան հետևե­լով մեզ չի սպառ­նում ճա­նա­պար­հից շեղ­վե­լու վտան­գը։ Այս­պի­սով` մենք կա­րող ենք քրիս­ տո­նեա­կան բնա­վո­րու­թյուն կա­տա­րե­լա­գոր­ծել մի­միայն Աստ­ծո շնոր­հի տնտես­ներ լի­նե­լով։ Մեզ են վստահ­վել Ա­վե­տա­րա­նի ճշմար­տու­թյուն­ներն այս ժա­մա­նա­կի հա­մար։ Այն հիաս­քանչ, հիաս­քանչ գանձ է, և Տե­րը կա­մե­նում է, որ մեր աչ­քե­րը լու­սա­վոր­ ված լի­նեն, իսկ սրտե­րը՝ ար­թուն, որ մենք քա­ջա­լեր­վենք և­ ու­ժե­ղա­նանք այն զո­ րու­թյամբ, ո­րը Նա մեզ կտա, ե­թե միայն հա­վա­տա­րիմ լի­նենք Ի­րեն։ Նա ու­զում է, որ մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յուրն իր բնա­վո­րու­թյու­նը կա­տա­րե­լա­գոր­ծի աստ­վա­ծա­յին նմա­նու­թյամբ։ Այն քրիս­տոն­յան, ով սա չի ա­նում, նսե­մաց­նում է Աստ­ծուն։ Նա ան­ պատ­վում է իր Փրկ­չին։ Նրանք, ում հա­սա­նե­լի են Սուրբ Գր­քում գրված խոս­քե­րը, չու­նեն ոչ մի ար­դա­րա­ցում, ե­թե այս խոս­քերն ի­րենց կյան­քում չեն կի­րա­ռում, ե­թե այդ կերպ չեն մաք­րա­գոր­ծում ի­րենց սրտե­րը մեղ­քից։ Մեր ճա­նա­պար­հի վրա Աստ­ ծո ա­թո­ռից շո­ղա­ցող լույ­սով մենք կդատ­վենք վեր­ջին ա­հեղ դա­տաս­տա­նի օ­րը։ Երբ լույ­սը շո­ղում է ճա­նա­պար­հին Քրիս­տո­սի Ա­վե­տա­րա­նի պայ­ծա­ռու­թյամբ, ինչ­պես այն շո­ղա­ցել է մեր ճա­նա­պար­հին, մեզ հա­մար դա ա­հա­վոր պա­տաս­խա­ նատ­վու­թյուն է։ Մենք պետք է ա­ռա­ջա­նանք քայլ առ քայլ` մեր աչ­քե­րը հա­ռած մեր Ա­ռաջ­նոր­դին։ Նա մեզ ճշմա­րիտ ճա­նա­պար­հից նույ­նիսկ մեկ քայլ չի շե­ղի։ Աստ­ված Քրիս­տո­սին տվեց մեր աշ­խար­հին հա­վի­տե­նա­կան մահ­վա­նից մեզ փրկե­լու հա­մար։ Նա­յե՛ք Նրան, նա­յե՛ք Նրան։ Շա­րու­նա­կե՛ք նա­յել Նրան, մինչև որ ար­տա­ցո­լեք Նրա պատ­կե­րը։ Մի՛ ըն­դու­նեք որևէ մե­կի խոս­քե­րը, մինչև չտես­նեք, որ այդ մար­դը հա­մա­պա­տաս­խա­նում է աստ­վա­ծա­յին պատ­կե­րին, ո­րով­հետև ե­թե ըն­դու­նեք, ա­վե­լի կհաս­տա­տեք նրան իր սխա­լի մեջ. դուք կհաս­տա­տեք նրան` նրա խոր­հուր­դը հարց­նե­լով և հետևե­լով նրա ցու­ցում­նե­րին։ Այն, ին­չը մեզ պետք է, Սուրբ Աստ­վա­ծաշն­չում գրված մա­քուր խոսքն է։ Քրիս­տո­ սը հոր­դո­րել է մեզ մեր կյան­քը նմա­նեց­նել Իր կյան­քին։ Մենք պետք է ի­մա­նանք՝ ինչ ա­սել է պա­հել Աստ­ծո պատ­վի­րան­նե­րը ճշմար­տու­թյամբ և­ար­դա­րու­թյամբ։ Այն սե­ րը, ո­րը կար Քրիս­տո­սի սրտում, պետք է լի­նի մեր սրտում, որ­պես­զի մենք այն բա­ ցա­հայ­տենք մեզ շրջա­պա­տող­նե­րին։ Մենք պետք է ա­մեն օր ու­ժե­ղա­նանք Աստ­ծո խո­րը սի­րով և թույլ տանք, որ այդ սե­րը փայ­լա­տա­կի մեզ շրջա­պա­տող­նե­րի վրա։ Ձե­ռա­գիր 66, 1905թ. մա­յի­սի 25, Քա­րոզ՝ «Տ­նա­յին կրո­նի անհ­րա­ժեշ­տու­թյու­նը»։

154

Ա­վե­լին, քան Մար­գա­րե

մայիս

26

Մար­դի որ­դի, ես քեզ դետ եմ դրել Իս­րա­յե­լի տան հա­մար, և դու պետք է իմ բե­ րա­նից խոսք լսես և զ­գու­շաց­նես նրանց իմ կող­մա­նե։ Ե­զե­կիել 3.17: Ան­ցած գի­շեր ես կանգ­նած էի մեր ժո­ղովր­դի հա­վա­քույ­թի ա­ռաջ՝ վճռա­կան վկա­ յու­թյուն ներ­կա­յաց­նե­լով ներ­կա ճշմար­տու­թյան և ներ­կա պար­տա­կա­նու­թյան մա­ սին։ Խո­սակ­ցու­թյու­նից հե­տո շա­տե­րը հա­վաք­վե­ցին իմ շուր­ջը՝ հար­ցեր տա­լով։ Այս կամ այն հար­ցի շուրջ այն­քան շատ բա­ցատ­րու­թյուն­ներ էին ցան­կա­նում լսել, որ ես ա­սա­ցի. «Խնդ­րում եմ հեր­թով, ե­թե չեք ցան­կա­նում շփո­թեց­նել ինձ»։ Հե­տո դի­մե­ցի նրանց ա­սե­լով. «­Տա­րի­ներ շա­րու­նակ դուք շատ վկա­յու­թյուն­ներ եք ու­նե­ցել, որ Տերն ինձ գործ է հանձ­նա­րա­րել ա­նե­լու։ Այս վկա­յու­թյուն­նե­րը հա­ զիվ թե ա­վե­լի մեծ լի­նեին, քան կան։ Մի՞­թե սար­դոս­տայ­նի պես կխո­զա­նա­կեք այս վկա­յու­թյուն­նե­րը միայն այն պատ­ճա­ռով, որ մարդն ան­հա­վա­տու­թյուն է դրսևո­րել։ Այն, ինչն ստի­պում է իմ սրտին ցա­վել, այն է, որ շա­տե­րը, ով­քեր այժմ շփոթ­ված և գայ­թակղ­ված են, նրանք են, ով­քեր ա­ռատ վկա­յու­թյուն­ներ են ու­նե­ցել, ու­նե­ցել են հնա­րա­վո­րու­թյուն դի­տար­կե­լու, ա­ղո­թե­լու և հաս­կա­նա­լու: Եվ սա­կայն նրանք չեն տար­բե­րա­կում այն մո­լո­րու­թյուն­նե­րի բնույ­թը, ո­րոնք ներ­կա­յաց­վում են նրանց վրա ազ­դե­լու հա­մար, որ­պես­զի մեր­ժեն այս վեր­ջին օ­րե­րի կեղ­ծիք­նե­րից փրկվե­լու հա­մար ի­րենց ու­ղարկ­ված Աստ­ծո նա­խազ­գու­շա­ցում­նե­րը»։ Ո­մանք կմկմա­ցին այն փաս­տի շուրջ, որ ես ա­սա­ցի, թե չեմ հա­վակ­նում մար­գա­ րե լի­նե­լուն, և հարց­րե­ցին՝ ին­չո՞ւ։ Ոչ մի պնդում չու­նեի ներ­կա­յաց­նե­լու, բա­ցի նրա­նից, որ ինձ ցու­ցում է տրվել, որ ես Տի­րոջ լրա­բերն եմ։ Իմ գոր­ծու­նեու­թյան վաղ շրջա­նում ինձ մի քա­նի ան­գամ հարց­րել են՝ ես մար­գա­րե՞ եմ։ Միշտ պա­տաս­խա­նել եմ. «Ես Տի­րոջ լրա­բերն եմ»։ Գի­տեմ, որ շա­տերն են ինձ մար­գա­րե կո­չել, սա­կայն ես եր­բեք չեմ հա­վակ­նել այս տիտ­ղո­սին։ Իմ Փր­կի­չը հայ­տա­րա­րել է ինձ լի­նել Իր լրա­բե­րը։ «­Քո գոր­ծը», - Նա հրա­հան­գեց ինձ, - «Իմ Խոս­քը տա­նելն է։ Տա­րօ­րի­նակ բա­ներ վեր կհառ­նեն, և քո ե­րի­տա­սար­դու­թյան մեջ Ես քեզ ա­ռանձ­նաց­նում եմ, որ­պես­զի տա­նես լու­րը սխալ­ վող­նե­րին, ներ­կա­յաց­նես խոսքն ան­հա­վատ­նե­րի առջև և գր­չով ու ձայ­նով հան­դի­ մա­նես այն ա­րարք­նե­րը, ո­րոնք ճիշտ չեն։ Հոր­դո­րիր Խոս­քը։ Ես Իմ Խոս­քը կբա­ցեմ քեզ։ Իմ Հո­գին և Իմ զո­րու­թյու­նը կլի­նեն քեզ հետ։ Մարդ­կան­ցից մի՛ վա­խե­ցիր, ո­րով­հետև Իմ վա­հա­նը կպաշտ­պա­նի քեզ։ Խո­սո­ ղը դու չես, Տերն է, որ տա­լիս է նա­խազ­գու­շաց­ման և հան­դի­մա­նու­թյան լու­րե­րը։ Եր­բեք չշեղ­վես ճշմար­տու­թյու­նից, ոչ մի պա­րա­գա­յում։ Տուր այն լույ­սը, ո­րը Ես քեզ կտամ։ Այս վեր­ջին օ­րե­րի հա­մար նա­խա­տես­ված լու­րե­րը պետք է գրի առն­վեն գրքե­րում և պետք է կանգ­նեն ան­մա­հա­ցած՝ վկա­յե­լու նրանց դեմ, ով­քեր մի ժա­մա­ նակ ու­րա­խա­ցել են լույ­սով, սա­կայն ով­քեր թո­ղել են այն չա­րի գայ­թակ­ղիչ ազ­դե­ ցու­թյուն­նե­րի պատ­ճա­ռով»։ Ձե­ռա­գիր 63, 1906թ. մա­յի­սի 26, «Լ­րա­բեր»։

155

մայիս

27

Կար­դա­ցեք Դա­նիել գիր­քը

Եվ Աստ­ված այս չորս տղե­րանց գի­տու­թյուն և հան­ճար տվեց ա­մեն դպրու­թյու­ նում և­ ի­մաս­տու­թյու­նում, և Դա­նիե­լը հաս­կա­նում էր ա­մեն տե­սիլք և­ ե­րազ։ Դա­նիել 1.17: Այն լույ­սը, ո­րը Դա­նիելն ստա­ցավ Աստ­ծուց, հատ­կա­պես այս վեր­ջին օ­րե­րի հա­ մար էր տրված։ Այն տե­սիլք­նե­րը, ո­րոնք նա տե­սավ Սե­նաա­րի մեծ գե­տե­րի՝ Ու­լա­յի և Տիգ­րի­սի ա­փե­րին, այժմ ի­րա­կա­նաց­ման գոր­ծըն­թա­ցում են, և կան­խա­տես­ված բո­լոր ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րը շու­տով կկա­տար­վեն։ Դի­տար­կե՛ք հրեա ազ­գի հան­գա­մանք­նե­րը, երբ Դա­նիե­լի մար­գա­րեու­թյուն­նե­ րը տրվե­ցին։ Իս­րա­յե­լա­ցի­նե­րը գե­րու­թյան մեջ էին, տա­ճարն ա­վեր­վել էր, նրանց տա­ճա­րի ծա­ռա­յու­թյուն­նե­րը՝ կա­սեց­վել։ Նրանց կրո­նը կենտ­րո­նա­ցել էր զո­հա­ բե­րա­կան հա­մա­կար­գի ծե­սե­րի վրա։ Նրանք ար­տա­քին մա­սը դարձ­րել էին հույժ կարևոր, մինչ­դեռ կորց­րել էին ի­րա­կան երկր­պա­գու­թյան ո­գին։ Նրանց ծա­ռա­յու­ թյուն­ներն այ­լա­սեր­վել էին հե­թա­նո­սու­թյան ա­վան­դույթ­նե­րով և­ա­րա­րո­ղա­կար­գե­ րով, և զո­հա­բե­րա­կան ծե­սե­րի ի­րա­կա­նաց­ման ժա­մա­նակ նրանք նյու­թա­կա­նից այն կողմ ո­չինչ չէին տես­նում։ Նրանք չէին տար­բե­րա­կում Քրիս­տո­սին՝ մար­դու մեղ­քի հա­մար տրվող ճշմա­րիտ Զո­հին։ Տե­րը թույլ տվեց, որ­պես­զի մար­դիկ գե­ րե­վար­վեն, և տա­ճա­րի ծա­ռա­յու­թյուն­նե­րը կա­սեց­վեն, որ­պես­զի ար­տա­քին ծի­ սա­կար­գե­րը չդառ­նա­յին կրո­նի էու­թյու­նը։ Սկզ­բունք­ներն ու ա­րա­րո­ղա­կար­գե­րը պետք է մաքր­վեին հե­թա­նո­սու­թյու­նից, ծի­սա­կան ծա­ռա­յու­թյուն­նե­րը՝ դա­դա­րեին, որ­պես­զի սիր­տը կա­րո­ղա­նար վե­րածն­վել։ Ար­տա­քին փառ­քը հե­ռաց­վեց, որ­պես­զի բա­ցա­հայտ­վեր հոգևո­րը։ Ի­րենց գե­րու­թյան երկ­րում, երբ մար­դիկ ա­պաշ­խա­րե­լով դառ­նում էին դե­պի Տե­ րը, Նա Ի­րեն ցույց տվեց նրանց։ Նրանց պա­կա­սում էր Նրա ներ­կա­յու­թյան ար­տա­ քին դրսևո­րու­մը, սա­կայն Ար­դա­րու­թյան Ա­րե­գա­կի պայ­ծառ շո­ղե­րը փայ­լա­տա­կում էին նրանց մտքե­րի և սր­տե­րի վրա։ Երբ նրանք Աստ­ծուն կան­չե­ցին խո­նար­հու­ թյամբ և­ ի­րենց վշտե­րի մեջ, մար­գա­րե­նե­րին տե­սիլք­ներ տրվե­ցին, ո­րոնք բա­ցա­ հայ­տում էին ա­պա­գա­յի ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րը՝ Աստ­ծո ժո­ղովր­դի հա­լա­ծիչ­նե­րի տա­պա­լու­մը, Փր­կագ­նո­ղի գա­լուս­տը և հա­վի­տե­նա­կան ար­քա­յու­թյան հաս­տա­ տու­մը։ Դա­նիելն ըն­կեր­ներ ու­ներ, և նրանք ա­ռանձ­նա­հա­տուկ գործ ու­նեին ա­նե­լու։ Թեև այս գոր­ծը նրանց հա­մար մե­ծա­գույն պա­տիվ էր, սա­կայն նրանք ոչ մի կերպ չմե­ծար­վե­ցին։ Նրանք գիտ­նա­կան­ներ էին՝ հմուտ ինչ­պես աշ­խար­հիկ, այն­պես էլ կրո­նա­կան գի­տու­թյուն­նե­րում, սա­կայն նրանք գի­տու­թյուն սո­վո­րե­ցին ա­ռանց այ­ լա­սեր­վե­լու։ Նրանք հա­վա­սա­րակշռ­ված էին, քա­նի որ հանձն­վել էին Սուրբ Հո­գու վե­րահս­կո­ղու­թյա­նը։ Այս ե­րի­տա­սարդ­ներն Աստ­ծուն տվե­ցին ի­րենց աշ­խար­հիկ, գի­տա­կան և կ­րո­նա­կան բո­լոր ձիր­քե­րի փառ­քը։ Նրանց գի­տե­լի­քը պա­տա­հա­կա­ նո­րեն չէր գա­լիս. նրանք այն ձեռք էին բե­րում ի­րենց զո­րու­թյուն­նե­րի հա­վա­տա­րիմ օգ­տա­գործ­մամբ, իսկ Աստ­ված նրանց տա­լիս էր հմտու­թյուն և հան­ճար։ Նա­մակ 134, 1898թ. մա­յի­սի 27, Ջ. Հ. Քել­լո­գին։

156

Մենք չենք կա­րող ապ­րել ա­ռանց Աստ­ծո

մայիս

28

Ես եմ աշ­խար­հի լույ­սը, ով որ Իմ հետևից գա, նա խա­վա­րում չի գնա, այլ կյան­քի լույ­սը կըն­դու­նի։ Հով­հան­նես 8.12: Չ­կա կյան­քի սխալ ըն­թացք ու­նե­ցած որևէ մե­կը, ում Հի­սու­սը չնե­րի, չըն­դու­նի և չօրհ­նի, ե­թե նա գա Նրա մոտ հա­վա­տով և­ի­րեն հանձ­նի Նրա կա­րեկ­ցան­քին և Նրա ու­ժին՝ գի­տակ­ցե­լով իր սե­փա­կան թու­լու­թյունն ու ա­նօգ­նա­կա­նու­թյու­նը։ Ի՜նչ մխի­թա­րիչ միտք է այն, որ Հի­սու­սը գթա­շարժ­վում է մեր թու­լու­թյուն­նե­րից։ Նա փորձ­վել է բո­լոր ո­լորտ­նե­րում, որ­տեղ մենք ենք փորձ­վում, և մեզ հա­մար նա­ խա­պատ­րաս­տել է ա­մե­նա­ճիշտ օգ­նու­թյու­նը, որ ե­թե միայն մեր ոտ­քե­րը դնենք Հի­սու­սի հետ­քե­րի վրա, ա­պա­հով կլի­նենք։ Նա սրբա­գոր­ծել է այն ա­րա­հե­տը, որն Իր ոտ­քերն է բա­ցել։ Մենք լսում ենք Նրա հրա­վե­րը. «Իմ հետևից ե­կեք։ Ես եմ աշ­ խար­հի լույ­սը։ Ով որ Իմ հետևից գա, նա խա­վա­րում չի գնա։ Աշ­խար­հում նե­ղու­ թյուն կու­նե­նաք, բայց քա­ջա­ցեք, Ես հաղ­թել եմ աշ­խար­հին» (տե՛ս Մատ­թեոս 4.19, Հով­հան­նես 8.12, 16.33)։ Փաս­տա­ցի փոր­ձա­ռու­թյամբ Քրիս­տո­սը հաղ­թեց աշ­խար­հին, և­ որ­քա՜ն մեծ է Նրա սե­րը մեր նկատ­մամբ, երբ Նա հրա­վի­րում է մեզ Իր մոտ գնալ մեր բո­լոր տա­ ռա­պանք­նե­րով, դժբախ­տու­թյուն­նե­րով, սրտի կսկի­ծով և շ­փո­թու­թյուն­նե­րով, և տա­լիս է մեզ օգ­նե­լու հա­վաս­տիա­ցում։ Նա ա­ռող­ջու­թյուն և պայ­ծա­ռու­թյուն կբե­րի մեր կյանք։ Ե­թե մենք մեր ձեռ­քը դնենք Հի­սուս Քրիս­տո­սի ձեռ­քի մեջ, Նա մեր ոտ­ քե­րը կկանգ­նեց­նի ա­մուր վե­մի՝ մեր եր­բեմ­նի ու­նե­ցած հիմ­քե­րից ա­մե­նա­լա­վի վրա։ Նա մեզ ա­վե­լի ու­ժեղ կդարձ­նի Իր ու­ժով և կաշ­խա­տի մեր բո­լոր ջան­քե­րի հետ։ Հե­տո, երբ մեր հո­գի­ներն զգան Նրա բժշկող հպու­մը, մենք կբեր­վենք Հի­սու­սի հետ ա­վե­լի մտե­րիմ հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի և կ­դառ­նանք Աստ­ծո գոր­ծա­կից­ներ ոչ միայն սխալ­վող­նե­րին վե­րա­դարձ­նե­լու, կոտր­ված սրտերն ու հո­գի­նե­րը վե­րա­ կանգ­նե­լու, այլ նաև խի­զա­խու­թյուն, հա­վատ և վս­տա­հու­թյուն տա­րա­ծե­լու հա­ մար։ Սա է Աստ­ծո գոր­ծա­կից­նե­րի գոր­ծը՝ Հի­սու­սի մոտ բե­րել այն հո­գի­նե­րին, ով­քեր հե­ռա­ցել են Նրա ու­ղիղ ուս­մուն­քից և հա­վա­նա­բար փշրվել են՝ բախ­վե­լով մեղ­քի ժայ­ռե­րին ու խու­թե­րին։ Այս կոտր­ված կյան­քե­րը, ո­րոնք ակն­հայ­տո­րեն ան­ հույս են, Նա խոս­տա­նում է վե­րա­կանգ­նել։ Ա­վե­լի բարդ է սո­վո­րեց­նել մե­կին, ով կար­ծում է, թե ինքն այդ ա­մե­նը գի­տի, քան մե­կին, ով զգում է իր ա­նըն­դու­նա­կու­թյունն ու ան­տեղ­յա­կու­թյու­նը։ Ես հստակ կեր­ պով հաս­կա­նում եմ, թե ինչ եմ ա­սում, երբ հայ­տա­րա­րում եմ, որ հան­ցանք­նե­րի և բա­ցա­հայտ մեղ­քի պատ­ճա­ռով կոտր­ված հո­գի­նե­րը վե­րա­կանգ­նե­լու գործն ա­մե­ նա­բարդ բանն է, որ մենք կա­րող ենք ա­նել։ Ո­րոշ փայ­փայ­ված մեղ­քեր այն­քան են զար­գա­ցել, որ ան­ցել են վե­րահս­կո­ղու­թյան սահ­մա­նը, վատ սո­վո­րույ­թի դեմ ակ­ տիվ պայ­քար չի մղվել այն հաղ­թե­լու հա­մար և, ո՜հ, որ­քան դժվար է ջնջել այն խո­ ցե­րը, ո­րոնք հո­գին կրել է։ Ես դի­մում եմ ձեզ չհա­պա­ղել, այլ լի­նել Աստ­ծո ի­մաս­տուն գոր­ծա­կից, ա­նել ցան­ կա­ցած ջանք ժա­մա­նա­կը փրկե­լու հա­մար։ Թող ո­չինչ ձեզ հետ չպա­հի։ Տե­րը կըն­ դու­նի ձեր սրբա­գործ­ված և նվի­րա­կան ջան­քե­րը։ Նա­մակ 56, 1888թ. մա­յի­սի 28, Մաս­նա­վոր պրակ­տի­կա ի­րա­կա­նաց­նող բժշկի, ով կորց­րել է իր հոգևոր ճա­նա­ պար­հը։ 157

մայիս

29

Դարձ­րեք տու­նը փոք­րիկ եր­կինք

Ե­թե Տե­րը չշի­նի տու­նը՝ զուր են աշ­խա­տում նրա շի­նող­նե­րը, ե­թե Տե­րը չպահ­ պա­նի քա­ղա­քը՝ զուր է ան­քուն լի­նում պա­հա­պա­նը։ Սաղ­մոս 127.1: Մենք, ապ­րե­լով դա­րե­րի պատ­մու­թյան վեր­ջին բա­վա­կա­նին մոտ, ու­նենք Հին Կ­տա­կա­րա­նը Նո­րի հա­մա­տեքս­տում ու­սում­նա­սի­րե­լու ա­ռա­վե­լու­թյու­նը։ Մեր հա­վատն ու խի­զա­խու­թյու­նը պետք է ու­ժեղ լի­նեն, քա­նի որ մենք տես­նում ենք մար­գա­րեու­թյուն­ներն ի­րա­կա­նա­նա­լիս։ Սա­կայն որ­քա՜ն մար­դիկ կան, որ չեն հա­ վա­տում։ Քա­նի՜-քա­նի՜­սը կան, ում՝ միմ­յանց հետ հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րում ե­սա­սի­ րու­թյուն և­ ան­բար­յա­ցա­կա­մու­թյուն կա։ Քա­նի՜ դա­վա­նող քրիս­տոն­յա­ներ եր­բեք բա­վա­րար­ված չեն թվում, քա­նի դեռ վե­ճե­րի մեջ չեն ըն­կել։ Որ­քա՜ն ըն­տա­նիք­ներ են քայ­քայ­վում, ո­րով­հետև ան­դամ­ներն ըն­դու­նում են սա­տա­նա­յի ա­ռա­ջար­կու­ թյուն­նե­րը և գոր­ծում են դրանց հա­մե­մատ։ Երկն­քում ոչ մի տհաճ խոսք չի ար­տա­բեր­վում։ Այն­տեղ ոչ մի ան­բար­յա­ցա­կամ միտք չի փայ­փայ­վում։ Այն­տեղ տեղ չեն գտնում նա­խան­ձը, չա­րա­խո­սու­թյու­նը, ա­տե­լու­թյու­նը և վի­ճա­բա­նու­թյու­նը։ Կա­տար­յալ ներ­դաշ­նա­կու­թյուն է սփռված երկ­նա­յին պա­լատ­նե­րում։ Սա­տա­նան շատ լավ գի­տի՝ ինչ է եր­կին­քը, և­ինչ է հրեշ­տակ­նե­րի ազ­դե­ցու­թյու­ նը։ Նրա գործն է ա­մեն ըն­տա­նիք բե­րել սե­փա­կան կամ­քի, կոպ­տու­թյան, ե­սա­սի­ րու­թյան դա­ժան տար­րե­րը։ Այս­պես նա փոր­ձում է կոր­ծա­նել ըն­տա­նի­քի եր­ջան­ կու­թյու­նը։ Նա գի­տի, որ ըն­տա­նի­քը ղե­կա­վա­րող հո­գին կբեր­վի ե­կե­ղե­ցի։ Թող հայ­րերն ու մայ­րե­րը միշտ հետևեն ի­րենց բա­ռե­րին և­ ա­րարք­նե­րին։ Ա­մու­ սինն իր կնո­ջը՝ իր ե­րե­խա­նե­րի մո­րը պետք է վե­րա­բեր­վի պատ­շաճ հար­գան­քով, իսկ կի­նը պետք է սի­րի և­ ակ­նա­ծանք տա­ծի իր ա­մուս­նու նկատ­մամբ։ Ինչ­պե՞ս նա կա­րող է ա­նել դա, ե­թե ա­մու­սինն իր հետ վե­րա­բեր­վում է որ­պես ծա­ռա՝ նրան թե­լադ­րում է, հրա­մա­յում, կշտամ­բում, մատ­նա­ցույց ա­նում նրա սխալ­նե­րը ե­րե­ խա­նե­րի ա­ռաջ։ Նա ստի­պում է կնո­ջը չսի­րել, ա­վե­լին՝ ա­տել ի­րեն։ Իմ Աստ­ված, օգ­նիր հայ­րե­րին և մայ­րե­րին բա­ցել ի­րենց հո­գու դռնե­րը դե­պի եր­կինք և թույլ տալ, որ Քրիս­տո­սի լույ­սը թա­փան­ցի ի­րենց ըն­տա­նե­կան կյանք։ Մինչև նրանք սա չա­նեն, շրջա­պատ­ված կլի­նեն հոգևո­րու­թյան հա­մար ա­մե­նավ­ նա­սա­կար մշու­շով և մա­ռա­խու­ղով։ Հայ­րեր և մայ­րեր, քաղց­րու­թյուն, պայ­ծա­ռու­թյուն և հույս բե­րեք ձեր ե­րե­խա­ նե­րի կյանք։ Բա­րու­թյունն ու սե­րը հրաշք­ներ կգոր­ծեն։ Եր­բեք ե­րե­խա­յին բար­կու­ թյամբ մի՛ պատ­ժեք։ Երբ դա ա­նում եք, դուք վար­վում եք մեծ ե­րե­խա­նե­րի պես, ով­քեր հետևում չեն թո­ղել մա­կու­թյան ա­նող­ջամ­տու­թյու­նը։ Ե­ռան­դուն ջան­քեր կգոր­ծադ­րե՞ք արդ­յոք, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նաք ա­սել. «Երբ ես տղա­մարդ դառ­նամ, ես մի կողմ կդնեմ ե­րե­խա­յա­կան բա­նե­րը»։ Վս­տա՛հ ե­ղեք, որ մինչև ձեր ե­րե­խա­յին ուղ­ղե­լը՝ խո­սել եք ձեր երկ­նա­յին Հոր հետ։ Երբ ձեր սիր­տը փափ­կի կա­րեկ­ցան­քից, այն ժա­մա­նակ խո­սե՛ք սխալ գոր­ ծո­ղի հետ։ Ե­թե հար­ցը կա­րե­լի է հար­թել ա­ռանց գա­վա­զա­նի կի­րա­ռու­թյան, շատ ա­վե­լի լավ։ Ձե­ռա­գիր 71, 1902թ. մա­յի­սի 29, «­Խոս­քեր ծնող­նե­րին»։

158

Տա­րիքն ա­ռած քրո­ջը

մայիս

30

Նա­յիր ինձ վրա և­ո­ղոր­միր ինձ, Քո զո­րու­թյու­նը տուր Քո ծա­ռա­յին, և փր­կիր Քո ա­ղախ­նի որ­դուն։ Սաղ­մոս 86.16: Թան­կա­գին քույր Մք­դիըր­մոն, ես էլ Ձեզ պես ծե­րա­նում եմ։ Հս­տակ չեմ հի­շում Ձեր տա­րի­քը, բայց ես ար­դեն յո­թա­նա­սու­նութ տա­րե­կան եմ, սա­կայն ու­նակ եմ մեծ ծա­վա­լի գործ ա­նել գրչով։ Ես իս­կա­պես ցան­կա­նում եմ հանգս­տա­նալ, բայց Տե­րը պա­հում է ինձ, որ­պես­զի ու­ժից վեր ցա­վեր չու­նե­նամ։ Ես և Դուք չպետք է ակն­կա­լենք շատ եր­կար ապ­րել, սա­կայն մենք ա­մուր կպա­ հենք Տի­րոջ հա­վա­տը և­ օրհ­նու­թյու­նը Նրա բո­լոր պատ­վի­րան­նե­րին հնա­զանդ­վե­ լու մի­ջո­ցով։ Ես փոր­ձում եմ ա­նել ինչ կա­րող եմ, գրում եմ այն ա­մե­նը, ինչ պետք է գրեմ։ Ես մեծ ցան­կու­թյուն ու­նեմ շա­րու­նա­կել աշ­խա­տել և մինչև վերջ տալ իմ վկա­յու­թյուն­նե­րը։ Ես կդառ­նամ յո­թա­նա­սու­նի­նը տա­րե­կան նո­յեմ­բե­րի 26-ին։ Ես դեռևս շատ գործ կա­րող եմ ա­նել գրչով։ Թեև ու­ղեղս շատ է հոգ­նած, այ­նուա­մե­նայ­նիվ տես­նում եմ, որ դեռևս շատ գործ կա ա­նե­լու։ Մեր պա­տե­րազ­մը շու­տով կա­վարտ­վի, սա­կայն Աստ­ված բա­րի է և­ո­ղոր­ մած։ Երբ մեր պա­տե­րազմն ա­վարտ­վի, մենք հույ­սով կհանգ­չենք մինչև հա­րու­թյան ա­ռա­վո­տը։ Այդ ժա­մա­նակ կհնչի վեր­ջին շե­փո­րը, և մենք կտես­նենք Թա­գա­վո­րին Իր գե­ղեց­կու­թյամբ և կզ­մայլ­վենք Նրա ա­նօ­րի­նակ հմայ­քով։ Իմ թան­կա­գին քույր, մենք թան­կա­գին հույս ու­նենք, թող որ մեր սրտե­րը մշտա­պես ա­պա­վի­նեն Աստ­ծուն։ Ճշ­ մար­տու­թյու­նը մեծ հա­ջո­ղու­թյուն կու­նե­նա և հաղ­թա­նակ կտա­նի։ Տե­րը Ձեզ հետ կլի­նի։ Նա մշտա­պես ներ­կա Ձեր Օգ­նա­կանն է, և Դուք պետք է ի­մա­նաք, որ Նա եր­բեք չի թող­նի կամ լքի Ձեզ։ Դուք պետք է Ձեր մա­սին լա­վա­ գույնս խնամք տա­նեք և­ այս աշ­խար­հում Ձեզ տված ժա­մա­նակն ապ­րեք, մինչև այն խա­ղաղ հան­գիս­տը, ո­րը կու­նե­նաք հաղ­թո­ղի պարգևն ստա­նա­լու լիար­ժեք հույ­սով։ Պար­զա­պես հանգս­տա­ցեք ճշմար­տու­թյան Ձեր հա­վա­տում։ Ոչ մի բա­նի մա­սին մի՛ ան­հանգս­տա­ցեք։ Դուք պա­հել եք հա­վա­տը, և Ձեզ հա­մար պատ­րաստ­ ված է կյան­քի պսա­կը, ո­րը Քրիս­տո­սը՝ ար­դար Դա­տա­վո­րը, Ձեզ կտա այն օ­րը, և­ ոչ միայն Ձեզ, այլ նաև բո­լոր նրանց, ով­քեր սի­րե­ցին Նրա հայտ­նու­թյու­նը (տե՛ս Բ Տի­մո­թեոս 4.8)։ Տե­րը կպա­հի Ձեզ և կօրհ­նի Ձեզ։ Ես գի­տեմ, որ Ձեր ողջ հույ­սը Հի­սուսն է, և Դուք կա­րող եք հան­գիստ լի­նել Նրա սի­րո մեջ։ Աստ­ծո հրեշ­տակ­նե­րը կշրջա­պա­տեն Ձեզ։ Դուք կա­րող եք հանգս­տա­նալ մեր Տի­րո­ջով հան­գիստ հա­վա­տում և մշ­տա­ պես հա­վա­տալ, որ Նա Ձեր կյան­քը պա­հում է «թաքց­ված Քրիս­տո­սով Աստ­ծո մեջ»։ Թող Տե­րը շա­րու­նա­կա­կան օրհ­նու­թյուն լի­նի Ձեզ հա­մար, իմ սի­րե­լի, տա­րիքն ա­ռած քույր։ Ես լիո­վին ա­պա­վի­նում եմ Տեր Հի­սու­սին։ Մենք հույս կփայ­փա­յենք, կա­ղո­թենք, կհա­վա­տանք և կվս­տա­հենք Նրա կեն­դա­նի Խոս­քին։ Մեր սի­րե­լի քույր Մե­րի Քես­լին ձեր­բա­զատ­վեց այս երկ­րի տա­ռա­պանք­նե­րից։ Նա հա­վա­տա­րիմ էր և ճշ­մա­րիտ։ Մենք կհան­դի­պենք մեր Աստ­ծո քա­ղա­քում։ Մեծ սի­րով՝ Է­լեն Ուայթ։ Նա­մակ 168, 1906թ. մա­յի­սի 30, քույր Մե­լին­դա Մք­դիըր­մո­նին՝ Էդ­սոն Ուայ­թի կնոջ՝ Էմ­մա­յի մո­րը։

159

մայիս

31

Քրիս­տո­սի գործն ու մեր գոր­ծը

Գնա­ցեք բո­լոր աշ­խարհ, ա­վե­տա­րա­նը քա­րո­զեք ա­մեն ա­րա­րա­ծի։ Ով որ հա­վա­ տաց և մկրտ­վեց, կփրկվի։ Մար­կոս 16.15, 16: Ո­մանց կա­րող է զար­մա­նա­լի թվալ, որ Քրիս­տո­սի գոր­ծը չտա­րած­վեց հե­թա­նոս ազ­գե­րի վրա, որ այն սահ­մա­նա­փակ­վեց այդ­քան նեղ շրջա­նա­կով։ Սա­կայն հե­թա­ նոս ազ­գե­րը նա­խա­պատ­րաստ­ված չէին Նրա գոր­ծի հա­մար։ Եվ ե­թե Նա Իր ժա­ մա­նա­կը նվի­րեր հե­թա­նոս աշ­խար­հին դար­ձի բե­րե­լու գոր­ծին, Նա կփա­կեր այն դու­ռը, ո­րով կա­րող էր Իր լու­րը հասց­նել հրեա ժո­ղովր­դին։ Այլ ազ­գե­րի մար­դիկ հա­ճախ էին գա­լիս Քրիս­տո­սի մոտ բժշկու­թյան, ի­րենց բա­ րե­կամ­նե­րի կամ ըն­կեր­նե­րի հա­մար խնդրանք­նե­րով։ Այս մար­դիկ ներ­կա­յաց­նում էին մեծ մարդ­կա­յին ըն­տա­նի­քը, ով­քեր չէին ճա­նա­չում Աստ­ծուն կամ ճշմար­տու­ թյու­նը, սա­կայն ով­քեր հո­գու մե­ծա­գույն կա­րոտ էին զգում դե­պի այն, ին­չը չու­ նեին։ Քրիս­տո­սի մոտ ե­կող բո­լոր-բո­լո­րը լսում էին Նրա ցու­ցում­նե­րը, և լ­սե­լով ճշմար­տու­թյան խոս­քը՝ մե­ծա­պես տպա­վոր­վում էին։ Հույ­սի խոս­քեր ա­սե­լով այդ հոգ­նա­տանջ և չ­բա­վա­րար­ված հո­գի­նե­րին, բժշկե­լով Իր մոտ ե­կող­նե­րի թու­լու­ թյուն­նե­րը՝ Քրիս­տոսն օ­րի­նակ էր թող­նում, ո­րը պետք է կի­րառ­վեր աշ­խար­հի մի ծայ­րից մինչև մյու­սը։ Նա խո­սում և գոր­ծում էր հա­մայն մարդ­կու­թյան հա­մար։ Թեև սե­րունդ­ներ կանց­նեն ու կգնան, սա­կայն գործ­նա­կան ծա­ռա­յու­թյա­նը վե­րա­ բե­րող Նրա դա­սե­րը կտրվեն Նրա վկա­նե­րի կող­մից։ Նա պետք է համ­բարձ­վեր եր­կինք, սա­կայն Նրա գոր­ծը պետք է ա­ռաջ տար­վեր ա­վե­լի մեծ զո­րու­թյամբ, քան նախ­կի­նում, ո­րով­հետև Նա և Իր Հայ­րը հա­մա­գոր­ծակ­ցե­լու էին Իր ժո­ղովր­դի մեջ այն­պի­սի մե­ծա­մեծ գոր­ծեր ա­նե­լու հա­մար, որ ժո­ղո­վուր­դը չի տե­սել այն ժա­մա­ նակ, երբ Նա դեռ ի­րենց մեջ էր։ Մենք պետք է գոր­ծենք, քա­նի դեռ ցե­րեկ է, քան­զի երբ գի­շե­րը գա, ոչ ոք չի կա­րող գոր­ծել։ Մեր կյան­քը ներ­կա­յաց­ված է որ­պես ցե­րեկ, և­երբ մեր գործն ա­վարտ­վում է, երբ աշ­խա­տո­ղը դա­դա­րում է իր աշ­խույժ գոր­ծու­նեու­թյու­նը, գոր­ծը չի կանգ­նում։ Այն ստանձ­նում են ու­րիշ­նե­րը։ Թեև մար­դիկ մա­հա­նում են, Քրիս­տո­սի գոր­ծը կանգ չի առ­նում, այլ ա­ռաջ է գնում, ո­րով­հետև յու­րա­քանչ­յուր աշ­խա­տող ա­նում է Աստ­ ծո ծա­ռա­յու­թյու­նը՝ գոր­ծե­լով այն­պես, ինչ­պես Քրիս­տո­սը գոր­ծեց։ Մենք հա­ճախ ենք զգում, որ Աստ­ծո գոր­ծում կան մեծ կարևո­րու­թյուն­ներ, ո­րոնց մենք ու­նակ չենք դիպ­չե­լու։ Կար­ծես թե մենք կապ­կապ­ված ենք։ Ե­կեք հի­ շենք, որ Քրիս­տո­սի գոր­ծը, երբ Նա դեռևս երկ­րի վրա էր, սահ­մա­նա­փակ­ված էր նեղ շրջա­նա­կով։ Այ­նուա­մե­նայ­նիվ, բազ­մու­թյուն­ներ աշ­խար­հի բո­լոր ծայ­րե­րից լսե­ցին Նրա դա­սե­րը։ Նա տա­լիս էր Իր լու­րը նրանց, ով­քեր հե­տա­գա­յում դառ­նա­ լու էին Իր ա­շա­կերտ­նե­րը։ Քրիս­տոսն Իր ա­շա­կերտ­նե­րի և­ աշ­խար­հի ա­ռաջ մշա­կեց ճշմա­րիտ կրո­նի կա­տար­յալ օ­րի­նակ։ Եվ երբ մար­դիկ գի­տակ­ցեն ի­րենց մոտ կամ հե­ռու գտնվող մարդ­կանց հո­գի­նե­րի նկատ­մամբ համ­բե­րա­տա­րու­թյուն, կա­րեկ­ցանք և հար­գանք ցու­ցա­բե­րե­լու կարևո­րու­թյու­նը, Քրիս­տո­սը կբա­ցա­հայտ­վի Իր հետևորդ­նե­րի մեջ։ Ձե­ռա­գիր 50, 1897թ. մա­յի­սի 31, «Քրիս­տո­սի գոր­ծը»։

160

ՀՈՒ­ ­ ՆԻՍ

1 Եր­բեք մի՛ զի­ջեք քրիս­տո­նեա­կան սկզբունք­նե­րը

հունիս

Ես նրանց տեղ և­ ա­նուն պի­տի տամ Իմ տանն ու Իմ պա­րիսպ­նե­րում, ա­վե­լի լավ, քան թե որ­դիք և­ աղջ­կերք, և նրանց մի հա­վի­տե­նա­կան ա­նուն կտամ, որ չի ջնջվի։ Ե­սա­յիա 56.5: Ես խո­րը կա­րեկ­ցանք եմ զգում Ձեր նկատ­մամբ՝ գի­տե­նա­լով, որ Դուք դառ­նո­րեն փորձ­վում եք։ Թշ­նա­մին փոր­ձում է Ձեզ թու­լաց­նել և հու­սալ­քել։ Ես զգում եմ ոչ պա­ կաս կա­րեկ­ցանք և խո­րը հո­գա­ծու­թյուն Ձեր ա­մուս­նու նկատ­մամբ։ Մեր Փր­կի­չը կլի­նի նրա Փր­կի­չը, ե­թե նա ըն­դու­նի Նրան։ Մե­զա­նից ոչ ոք եր­բեք, եր­բեք չպետք է կաս­կա­ծի, որ Աստ­ծո որ­դի­ներ և դուստ­րեր դառ­նա­լը մե­ծա­գույն պա­տիվ է։ Քույր իմ, եր­բե՛ք, եր­բե՛ք մի զի­ջեք փոր­ձու­թյա­նը, թույլ մի՛ տվեք, որ այն զո­հա­ բե­րի քրիս­տո­նեա­կան սկզբունք­ներն աշ­խար­հի չա­փա­նիշ­նե­րին հա­մա­պա­տաս­ խա­նե­լու հա­մար։ Ե­ղե՛ք հաս­տա­տուն, ե­ղե՛ք հա­վա­տա­րիմ, քա­նի որ Ձեզ հա­մար փրկա­գին է վճար­վել։ Ձեր Փրկ­չի առջև ու­նե­ցած ձեր պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րը մի­ գու­ցե Ձեզ չա­ռաջ­նոր­դեն ա­մե­նա­հեշտ ճա­նա­պար­հով, քա­նի որ Ձեր Փր­կագ­նո­ղը եր­բեք չի քայ­լել հա­ճույ­քի և­ինք­նա­բա­վու­թյան ու­ղիով։ Նա չէր ապ­րում Իր հա­ճույ­ քի հա­մար։ Նա գնում էր «բա­նա­կի դուր­սը»՝ կրե­լով նա­խա­տինք։ Որ­տեղ որ Ձեզ դրած լի­նի Նա­խախ­նա­մու­թյու­նը, դուք պետք է գոր­ծադ­րեք Ձեր ու­ժը հա­վա­տի մեջ ա­մուր կե­նա­լու հա­մար։ Թող ո­չինչ չկանգ­նի Ձեր հո­գու և Աստ­ծո միջև։ Քրիս­տո­սը մեզ պար­զա­պես ցու­ցում­ներ չի տվել այն ճա­նա­պար­հի վե­րա­բեր­յալ, ո­րով պետք է քայ­լենք. Նա ե­կավ՝ լի­նե­լու մեր Ու­սու­ցի­չը։ Նա մեզ պար­զա­պես չա­ սաց, թե ինչ­պես պետք է հնա­զանդ լի­նենք, այլ Իր ողջ կյան­քով մեզ գործ­նա­կան օ­րի­նակ ծա­ռա­յեց, թե ինչ­պես հնա­զանդ­վել։ Ուս­տիև Նա է ի­րա­կան Օգ­նո­ղը։ Գնա­ լով մեր առջևից՝ Նա հաղ­թա­հա­րում է ար­գելք­նե­րը և հոր­դո­րում մեզ քայ­լել Իր ոտ­ նա­հետ­քե­րով։ Մեր օրհն­յալ Փր­կիչն ա­սում է. «Իմ հետևից ե­կեք։ Ես եմ ճա­նա­պար­ հը և ճշ­մար­տու­թյու­նը և կ­յան­քը։ Ով որ Իմ հետևից գա, նա խա­վա­րում չի գնա» (տե՛ս Մատ­թեոս 4.19, Հով­հան­նես 14.6, 8.12)։ Քրիս­տո­սը ծա­ռա­յեց որ­պես ճշմա­րիտ, հնա­զանդ Որ­դի։ Նա հայ­տա­րա­րեց. «Ես Իմ Հոր պատ­վի­րանք­նե­րը պա­հե­ցի» (­Հով­հան­նես 15.10)։ Սր­բա­գոր­ծու­մը մի ամ­ բողջ կյանք տևող հնա­զան­դու­թյուն է։ Մեզ հա­մար մե­ծա­գույն պա­տիվ է լի­նել Քրիս­ տո­սի հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թյան մեջ։ Նա ա­սում է. «­Ձեզ վրա ա­ռեք Իմ լու­ծը և Ին­ձա­նից սո­վո­րեք, ո­րով­հետև Ես հեզ եմ և սր­տով խո­նարհ, և ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տու­թյուն կգտնեք» (­Մատ­թեոս 11.29)։ Այն հնա­զան­դու­թյու­նը, ո­րի օ­րի­նա­կը Քրիս­տո­սը մեզ հա­մար թո­ղել է, կա­տար­յալ է և լիար­ժեք։ Քույր իմ, Տե­րը սի­րում է Ձեզ և­ ու­զում է, որ ժա­ռան­գեք կյան­քի պսա­կը։ «Ով որ հաղ­թում է, նա սպի­տակ հան­դերձ­ներ կհագ­նի, և նրա ա­նու­նը կյան­քի գրքից չեմ ջնջի, և կ­դա­վա­նեմ նրա ա­նունն իմ Հոր ա­ռաջ և նրա հրեշ­տակ­նե­րի ա­ռաջ» (­Հայտ­նու­թյուն 3.5)։ Ս­պի­տակ հան­դերձ­նե­րը Քրիս­տո­սի ար­դա­րու­թյան հան­դերձ­ ներն են, և­այս հան­դերձ­ներն ու­նե­ցող բո­լոր ան­ձինք աստ­վա­ծա­յին բնու­թյան հա­ ղոր­դա­կից­ներ են։ Նրանք դրանց վրա գրել են. «Իմ Աստ­ծո ա­նու­նը և­ իմ Աստ­ծո քա­ղա­քի ա­նու­նը, այն նոր Ե­րու­սա­ղե­մի ա­նու­նը, որ իջ­նում է երկն­քից իմ Աստ­վա­ ծա­նից, և­ իմ նոր ա­նու­նը» (­Հա­մար 12)։ Նա­մակ 48, 1898թ. հու­նիսի 1, Ավստ­րա­ լիա­յում ապ­րող մի հա­վա­տաց­յա­լի։ 162

Բնու­թյան դա­սա­գիր­քը

հունիս

2

Եվ հա­գուս­տի հա­մար ի՞նչ եք հոգս ա­նում։ Մ­տիկ ա­րեք դաշ­տի շու­շան­նե­րին, թե ինչ­պես են մե­ծա­նում, ոչ ջանք են ա­նում՝ և­ոչ մա­նում։ Մատ­թեոս 6.28: Քրիս­տո­սի ե­կե­ղե­ցու գո­յու­թյու­նը կախ­ված է Նրա­նից։ Միայն Նրա­նից է այն ստա­ նում շա­րու­նա­կա­կան կյանք և­ուժ։ Ան­դամ­նե­րը պետք է մշտա­պես ապ­րեն Փրկ­չի հետ ա­մե­նամ­տե­րիմ և կեն­սա­կան հա­րա­բե­րու­թյան մեջ։ Նրանք պետք է հետևեն Նրա ինք­նա­մերժ­ման և­ ինք­նա­զո­հու­թյան քայ­լե­րին, պետք է գնան ա­մե­նուր՝ Նրա հա­մար հո­գի­ներ շա­հե­լու՝ օգ­տա­գոր­ծե­լով աշ­խար­հի ա­ռաջ ճշմար­տու­թյունն իր ի­րա­կան բնույ­թով ներ­կա­յաց­նե­լու ա­մեն հնա­րա­վոր մի­ջոց։ Ճշ­մար­տու­թյու­նը պետք է ներ­կա­յաց­վի տար­բեր կեր­պե­րով։ Հա­սա­րա­կու­թյան ուս­յալ շրջա­նում այն կըն­կալ­վի ներ­կա­յաց­ված ա­ռակ­նե­րի և պատ­կե­րա­վոր պատ­ մու­թյուն­նե­րի մի­ջո­ցով։ Ե­թե մար­դիկ փոր­ձեն բա­ցա­հայ­տել ճշմար­տու­թյունն ա­մե­ նայն պար­զու­թյամբ, նրանց ունկն­դիր­նե­րին կպա­րու­րի այն հա­մոզ­մուն­քը, որ Տե­րը ներ­կա է, ինչ­պես և խոս­տա­ցել էր։ Լե­ռան վրա ար­ված Իր հրա­շա­լի քա­րո­զում Քրիս­տոսն օգ­տա­գոր­ծեց շու­շան­նե­ րին ի­րենց բնա­կան գե­ղեց­կու­թյամբ՝ ներ­կա­յաց­նե­լու մե­ծա­գույն ճշմար­տու­թյուն։ Նրա խոս­քը հաս­կա­նա­լի էր նույ­նիսկ ե­րե­խա­նե­րին։ Մեծ Ու­սու­ցիչն Իր ունկն­դիր­նե­ րին բե­րում էր բնու­թյան հետ շփման, որ­պես­զի նրանք ի զո­րու լի­նեին լսել այն ձայ­ նը, ո­րը խո­սում էր ա­րար­ված ա­մեն ին­չի մի­ջո­ցով, և­երբ նրանց սիր­տը փափ­կում էր, և միտքն՝ ըն­կա­լու­նակ դառ­նում, Նա օգ­նում էր նրանց հաս­կա­նալ հոգևոր դասն այն տե­սա­րան­նե­րի, ո­րոնք սփռված էին նրանց աչ­քե­րի ա­ռաջ։ Ա­ռակ­նե­րը, ո­րոնց մի­ջո­ցով Նա սի­րում էր սո­վո­րեց­նել ճշմար­տու­թյան դա­սե­րը, ցույց են տա­լիս, թե որ­քան բաց էր Նրա հո­գին բնու­թյան ազ­դե­ցու­թյան ա­ռաջ, և­որ­քան էր Նա սի­րում հոգևոր դաս քա­ղել ա­ռօր­յա կյան­քից։ Երկն­քի թռչուն­նե­րը, դաշ­տի շու­շան­նե­րը, սերմ­նա­ցանն ու սեր­մե­րը, հո­վիվն ու գառ­նե­րը, այս ա­մե­նի մի­ջո­ցով Քրիս­տո­սը ներ­կա­յաց­նում էր ա­նանց ճշմար­տու­ թյու­նը։ Նա պատ­կեր­ներ էր ներ­կա­յաց­նում իր ունկն­դիր­նե­րին ծա­նոթ կյան­քի փոր­ ձա­ռու­թյուն­նե­րի փաս­տե­րից՝ թաքց­ված գան­ձը, մար­գա­րի­տը, ձկնոր­սա­կան ցան­ ցը, կո­րած դրա­մը, ա­նա­ռակ որ­դին, ժայ­ռի և­ա­վա­զի վրա կա­ռուց­ված տնե­րը։ Նրա դա­սե­րում միշտ կար ունկն­դիր­նե­րի հա­մար հե­տաքր­քիր ինչ-որ բան, ո­րը դիպ­չում էր ա­մեն մի սրտի։ Այս­պի­սով` ա­մե­նօր­յա հանձ­նա­ռու­թյու­նը, վեհ խո­հե­րից զուրկ ա­ռօր­յա հոգ­սե­րի փունջ լի­նե­լու փո­խա­րեն, պայ­ծա­ռաց­վում և բարձ­րաց­վում էր հոգևո­րի և­ան­տե­սա­նե­լիի հաս­տա­տուն հի­շե­ցում­նե­րով։ Տեր Հի­սու­սը մտքի ա­ռաջ բա­ցում էր բնու­թյան մե­ծա­գույն դա­սագր­քի ճշմա­րիտ փի­լի­սո­փա­յու­թյու­նը։ Մեզ հար­կա­վոր են գոր­ծիչ­ներ, ով­քեր կու­նե­նան մտքի խո­րու­ թյուն՝ ու­սում­նա­սի­րե­լով Աստ­ծո ա­րար­չա­գոր­ծու­թյան գիր­քը, ո­րը Նա բա­ցել է մեր առջև։ Հրեշ­տակ­նե­րը հա­մա­գոր­ծակ­ցում են նրանց հետ, ով­քեր հռչա­կում են բնու­ թյան երևույթ­նե­րով ներ­կա­յաց­ված ճշմար­տու­թյուն­նե­րը։ Այս երևույթ­ներն Աստ­ ված չեն, սա­կայն դրանք Աստ­ծո ձեռ­քի աշ­խա­տան­քի նմուշ­ներն են։ Նա­մակ 223, 1905թ. հու­նի­սի 2, Ջ. Ա. Բըր­դը­նին։

163

հունիս

3

Զո­րա­ցիր

Զո­րա­ցիր և քաջ ե­ղիր, ո­րով­հետև այս ժո­ղովր­դին դու պի­տի ժա­ռան­գեց­նես այն եր­կի­րը, ո­րի հա­մար սրանց հայ­րե­րին եր­դում ա­րի սրանց տա­լու հա­մար: Հե­սու 1.6: Ա­միս­ներ շա­րու­նակ տեղս չէի գտնում, քա­նի որ տես­նում էի, թե ինչ­պես են մեր ող­ջա­խոհ մարդ­կան­ցից ո­մանք, ում Աստ­ված օգ­տա­գոր­ծել էր Իր գոր­ծում, շփոթ­ վել սա­տա­նա­յա­կան գոր­ծա­կալ­նե­րի ներ­կա­յաց­րած գի­տա­կան փաս­տարկ­նե­րից (­Դոկ­տոր Ջ. Հ.­Քել­լո­գի պան­թեիս­տա­կան տե­սու­թյու­նը): Չ­գի­տեի՝ ինչ ա­նել։ Երբ այս բա­նե­րի շուրջ էի խոր­հում մի շա­բաթ ա­ռաջ շա­բաթ ե­րե­կո­յան, տե­սիլք տե­սա, թե խո­սում եմ մեծ խմբի ա­ռաջ, որ­տեղ ինձ շատ հար­ցեր էին տրվում իմ գոր­ծի և գր­ վածք­նե­րի վե­րա­բեր­յալ։ Երկ­նա­յին լրա­բե­րից ցու­ցում ստա­ցա սրտիս մոտ չըն­դու­նել այն կաս­կած­նե­ րին հա­վուր պատ­շա­ճի պա­տաս­խա­նե­լը, ո­րոնք սա­տա­նան դնում էր մարդ­կանց մտքե­րում։ Ինձ հոր­դոր ար­վեց. «­Կանգ­նի՛ր որ­պես Աստ­ծո լրա­բեր ա­մեն տեղ, ա­մեն վայ­րում և կ­րիր այն վկա­յու­թյու­նը, որ ես քեզ կտամ։ Ե­թե Սուրբ Հո­գին չըն­դուն­ վի, այլ մերժ­վի, քո բո­լոր խոս­քե­րին կվե­րա­բեր­վեն ինչ­պես սին հե­քիաթ­նե­րի։ Ե­ղի՛ր ա­զատ։ Տա՛ր այն վկա­յու­թյու­նը, ո­րը Տեր Հի­սու­սը տա­լիս է քեզ տա­նե­լու հան­դի­մա­ նու­թյամբ և հո­գի­նե­րին խրա­խու­սե­լու ու բարձ­րաց­նե­լու գոր­ծով՝ «Նրանց սո­վո­րեց­ նե­լով, որ ա­մեն ինչ որ ձեզ պատ­վի­րե­ցի՝ պա­հեն, և­ա­հա Ես ձեզ հետ եմ ա­մեն օր մինչև աշ­խար­հի վեր­ջը»»։ Երբ արթ­նա­ցա այս տե­սիլ­քից, ա­ղո­թում էի մեծ ե­ռան­դով և լր­ջու­թյամբ ու չէի կա­րո­ղա­նում դա­դա­րել ա­ղո­թել։ Հո­գիս ու­ժե­ղա­ցավ, քա­նի որ խոս­վե­ցին հետև­յալ խոս­քե­րը. «­Զո­րա­ցի՛ր, ա­յո, զո­րա­ցի՛ր։ Թող ծա­ռա­յող­նե­րի կամ բժիշկ­նե­րի գայ­թակ­ ղիչ խոս­քե­րից և­ոչ մե­կը չտրտմեց­նեն քո միտ­քը։ Ա­սա նրանց ըն­դու­նել լույ­սը, ո­րը տրված է ի­րենց հրա­պա­րա­կում­նե­րում։ Ճշ­մար­տու­թյու­նը միշտ է հաղ­թա­նակ տա­ նե­լու։ Ան­վա­րան ա­ռա՛ջ գնա։ Լուրջ մի՛ վե­րա­բեր­վիր որևէ մե­կի ան­հա­վա­տու­թյանն ու մի՛ փոր­ձիր հա­մո­զել նրան»։ Ե­թե վեր­ջին կես դա­րի ըն­թաց­քում վկայ­ված Սուրբ Հո­գու հա­մո­զիչ նկա­րագ­ րու­թյուն­նե­րը և տ­պա­վո­րու­թյուն­նե­րը չըն­դուն­վեն որ­պես վստա­հե­լի վկա­յու­թյուն, ա­պա դրա­նից հե­տո ո­չինչ նրանց դար­ձի չի բե­րի, ո­րով­հետև սա­տա­նա­յի կա­խար­ դիչ նեն­գու­թյուն­ներն այ­լա­սե­րել են նրանց դա­տո­ղու­թյու­նը։ Ա­ռա՛ջ գնա։ Քա՛ջ ե­ղիր։ Ե­թե մտքում և հո­գում Սուրբ Հո­գուն տրվի այն տե­ղը, որ­ տեղ աշ­խա­տում են չար հո­գի­նե­րը, բո­լո­րը, ով­քեր գոր­ծել են Աստ­ծո դեմ, կհաս­կա­ նան ի­րենց ճիշտ ա­նե­լի­քը։ Այժմ մե­ծա­գույն գործ կա ա­նե­լու հո­գի­նե­րին հա­մո­զե­լու հար­ցում։ Տր­վող լու­րը ոչ մի դեպ­քում չպետք է փո­փոխ­վի։ Ինչ­պես կան­խա­գու­շակ­ վել է Սուրբ Գր­քում, ե­կե­ղե­ցու մտքի վրա կազ­դեն դևե­րի գայ­թակ­ղիչ հո­գի­ներն ու վար­դա­պե­տու­թյուն­նե­րը, և­ այս չար ազ­դե­ցու­թյուն­նե­րը կա­ճեն, բայց դու ա­մուր պա­հիր քո հա­մոզ­մունքն սկզբից մինչև վերջ։ Մեզ վրա կախ­վել են վեր­ջին ժա­մա­նակ­նե­րի վտանգ­նե­րը։ Թան­կա­գին ժա­մա­նա­ կը մի՛ ծախ­սիր նրանց հա­մո­զե­լու վրա, ով­քեր Աստ­ծո ճշմար­տու­թյու­նը փո­խում են ստի։ Ձե­ռա­գիր 61ա, 1906թ. հու­նի­սի 3, «Աստ­ծո դա­տաս­տա­նը քա­ղաք­նե­րի վրա»։ 164

Լույ­սը գա­լիս է պայ­ծառ շո­ղե­րով

հունիս

4

Ս­րանք մտա­ծիր, սրան­ցում կաց, որ քո ա­ռա­ջա­դի­մու­թյունն ա­մե­նին հայտ­նի լի­ նի։ Ա Տի­մո­թեոս 4.15: Աստ­ված մեզ հայտ­նի է դարձ­րել փրկագն­ման մե­ծա­գույն ծրա­գի­րը։ Սա մեզ հա­ մար պետք է լի­նի ա­ռա­վե­լա­գույն ե­րախ­տա­գի­տու­թյան ա­ռիթ։ Աստ­ծո խոս­տում­նե­ րը եր­բեք չեն ձա­խո­ղի, ե­թե մենք մշտա­պես ա­ղոթ­քի մեջ կե­նանք։ Մեր գի­տու­թյու­նը հոգևո­րու­թյուն պետք է տա մեր հաս­կա­ցո­ղու­թյա­նը։ Սուրբ Գր­ քի մեր ի­մա­ցու­թյու­նը պետք է գործ­նա­կան լի­նի։ Տե­րը հա­ճույք է ստա­նում, երբ նրանք, ով­քեր կապ­ված են Իր հետ, լցված են Իր կամ­քի գի­տու­թյամբ։ Նրա ծա­ռա­ ներն օ­րե­ցօր պետք է ա­վե­լի շատ գի­տու­թյուն ստա­նան Նրա մա­սին։ Նրանք ա­մեն օր պետք է ա­ճեն շնոր­հում և հոգևոր ըն­կալ­ման մեջ՝ ամ­րա­նա­լով Նրա փա­ռա­հեղ զո­րու­թյամբ։ Նրանք պետք է ա­ճեն հոգևոր արդ­յու­նա­վե­տու­թյան մեջ, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նան ուժ հա­ղոր­դել Աստ­ծո ժո­ղովր­դին։ Աստ­ված չի խնդրում մե­ղա­վոր­նե­րին ստանձ­նել Իր ծա­ռա­յու­թյունն ի­րենց բնա­ վո­րու­թյան բնա­ծին գծե­րով, որ­պես­զի ձա­խո­ղեն գոր­ծը տիե­զեր­քի և­ աշ­խար­հի ա­ռաջ։ Թշ­նա­մու դա­ժան ու ծանր հո­գին, ո­րը դա­տա­պար­տում և մե­ղադ­րում է, իր հետքն է թո­ղել ա­մեն ին­չի վրա։ Սա­կայն կգա ո­ղոր­մու­թյունն ու իր լայ­նար­ձակ թևե­ րը կփռի յու­րա­քանչ­յուր ծրագ­րի վրա։ Աշ­խար­հը պետք է տես­նի մինչ այժմ ներ­ կա­յաց­ված սկզբունք­նե­րից տար­բեր­վող սկզբունք­ներ։ Քրիս­տո­սը բարձ­րաց­րել է խա­չը։ Նա կոչ չի ա­նում ոչ մե­կի փոր­ձու­թյուն­ներ և խա­չեր ստեղ­ծել Իր ժո­ղովր­դի հա­մար։ Նա Իր պա­հանջ­ներն է ներ­կա­յաց­նում նրանց և հ­րա­վի­րում է. «Ինձ մոտ ե­կեք, ա­մեն վաս­տա­կած­ներ և բեռ­նա­վոր­ված­ներ, և Ես հան­գիստ կտամ ձեզ։ Ձեզ վրա ա­ռեք Իմ լու­ծը և Ին­ձա­նից սո­վո­րեք, ո­րով­հետև Ես հեզ եմ և սր­տով խո­նարհ, և ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տու­թյուն կգտնեք։ Ո­րով­հետև Իմ լու­ծը քաղցր է, և Իմ բե­ռը՝ թեթև» (­Մատ­թեոս 11.28-30)։ Վերց­րեք Իմ լու­ծը և ձեր ա­ռօր­յա փոր­ձա­ ռու­թյուն­նե­րում կգտնեք այն հանգս­տու­թյու­նը, ո­րը գա­լիս է միայն հնա­զանդ­նե­րի վրա։ Քրիս­տո­սը հրա­վի­րում է բո­լո­րին գալ Իր մոտ, սա­կայն երբ գա­լիս են, պետք է մի կողմ դնեն ի­րենց մեղ­քե­րը։ Ի­րենց բո­լոր ա­րատ­ներն ու հի­մա­րու­թյուն­նե­րը, հպար­տու­թյունն ու աշ­խար­հայ­նու­թյու­նը պետք է դրվեն Նրա խա­չի ա­ռաջ։ Նա սա պա­հան­ջում է, ո­րով­հետև սի­րում և ցան­կա­նում է փրկել նրանց ոչ թե ի­րենց մեղ­ քե­րում, այլ ի­րենց մեղ­քե­րից։ Ճշ­մար­տու­թյունն ըն­դու­նո­ղը ձգտում է վե­րա­փո­խու­ թյան, և լույ­սը պայ­ծառ շո­ղե­րով այ­ցե­լում է նրան։ Ճշ­մար­տու­թյա­նը հար­կա­վոր է հա­վա­տալ և կի­րա­ռել այն, քա­նի որ Քրիս­տոսն այն ներ­կա­յաց­նում է որ­պես կեն­դա­նի Աստ­ծո խոսք։ Երկն­քից լույ­սի պայ­ծա­ռա­ գույն շո­ղերն ընկ­նում են այն ա­րա­հե­տի վրա, ո­րով Աստ­ված կոչ է ա­նում Իր ժո­ ղովր­դին քայ­լել։ Երբ մե­ղա­վոր­ներն ըն­դու­նում են Քրիս­տո­սին որ­պես ի­րենց անձ­ նա­կան Փր­կիչ, գի­տակ­ցում են ի­րենց տրված Աստ­ծո պարգևի մե­ծու­թյու­նը, և փա­ռա­բա­նու­թյուն և­ե­րախ­տա­գի­տու­թյուն է հո­սում դե­պի երկ­նա­յին Պարգևո­ղը։ Հո­գու վե­րա­կանգ­նու­մը մեղ­քից պետք է լի­նի բա­րե­պաշ­տու­թյան «ե­կա­մուտ»՝ մարդ­կանց և փառ­քի «ե­կա­մուտ»՝ Աստ­ծո հա­մար։ Ձե­ռա­գիր 44, 1901թ. հու­նի­սի 4, «­Ցու­ցում­ներ հա­վա­տաց­յալ­նե­րին»։ 165

5 Ին­չու է Աստ­ված թույլ տա­լիս տագ­նա­պա­լի փոր­ձա­ռու­թյուն­ներ

հունիս

Հան­գիստ էր Մո­վաբն իր ման­կու­թյու­նից ի վեր, և հան­դարտ մնա­ցել էր իր մրու­ րի վրա, նա չթափ­վեց ա­մա­նից ա­ման, և գե­րու­թյան չգնաց, դրա հա­մար նրա հա­մը մնաց ի­րա­նում, և հո­տը չփոխ­վեց։ Ե­րե­միա 48.11: Մո­վա­բը տա­գնա­պա­լի ոչ մի փոր­ձա­ռու­թյուն չէր ու­նե­ցել, և ժո­ղո­վուր­դը բա­րո­ յա­կան և հոգևոր չնչին ա­ռա­ջա­դի­մու­թյուն էր գրան­ցել։ «Դրա հա­մար նրա հա­մը մնաց ի­րա­նում, և հո­տը չփոխ­վեց» (Ե­րե­միա 48.11)։ Միա­պա­ղաղ կյան­քը եր­բեք չի հան­գեց­նում հոգևոր ա­ճի։ Մար­դիկ կա­րող են հաս­նել հոգևո­րու­թյան բարձ­րա­գույն շե­մին՝ բա­ցա­ռա­պես ի­րե­րի սո­վո­րա­կան ըն­ թաց­քը կոտ­րե­լով։ Աստ­ված կա­մե­նում է, որ մար­դիկ ա­վե­լի մոտ լի­նեն Ի­րեն։ Ուս­տի նրանց հե­ռաց­ նում է ի­րենց ըն­կեր­նե­րից և ծա­նոթ­նե­րից։ Երբ Աստ­ված Ե­ղիա­յին պատ­րաս­տում էր համ­բարձ­ման, Նա նրան տե­ղից տեղ էր տա­նում՝ հետևում թող­նե­լու այն սո­վո­ րույթ­նե­րը, ո­րոնց նախ­կի­նում հետևել էր, որ­պես­զի հան­դարտ չմնար իր մրու­րի վրա ու չձա­խո­ղեր բա­րո­յա­կան վե­հու­թյուն և հոգևոր ա­ռող­ջու­թյուն ձեռք բե­րե­լը։ Աստ­ված նա­խագ­ծել էր, որ Ե­ղիա­յի ազ­դե­ցու­թյու­նը լի­ներ զո­րու­թյուն, ո­րը կօգ­ներ շատ մարդ­կանց հաս­նել կա­տար­յա­լին ձգտող փոր­ձա­ռու­թյան։ Նրանք, ում թույլ չի տրվում հան­դար­տու­թյան մեջ ապ­րել, և­ ով­քեր պետք է շա­ րու­նա­կա­բար շարժ­ման մեջ լի­նեն՝ խփե­լով ի­րենց վրանն այ­սօր մի վայ­րում, վա­ղը՝ մեկ այլ, թող հի­շեն, որ Տերն է ա­ռաջ­նոր­դում ի­րենց, և դա նրանց մոտ կա­տար­յալ բնա­վո­րու­թյուն ձևա­վո­րե­լու Նրա նա­խան­շած ճա­նա­պարհն է։ Բո­լոր փո­փո­խու­ թյուն­նե­րում, ո­րոնք մեզ­նից պա­հանջ­վում է ա­նել, Աստ­ված պետք է ճա­նաչ­վի որ­ պես մեր Ըն­կե­րը, Ա­ռաջ­նոր­դը, Ամ­րո­ցը և Մե­կը, Ու­մից պետք է մշտա­պես կախ­ված լի­նենք։ Մենք պետք է ան­դա­դար ա­ռաջ շարժ­վենք գի­տու­թյան մեջ, և­ այդ­պի­սով ա­ռա­վել լավ կճա­նա­չենք Տի­րո­ջը։ Իր ա­ռաջ­նոր­դու­թյան լույ­սը Նա կպատ­րաս­տի ինչ­պես ա­ռա­վո­տը։ Տերն Իր ժո­ղովր­դին փոր­ձե­լու և­ ամ­րաց­նե­լու տար­բեր ճա­նա­պարհ­ներ ու­նի։ Կր­կին և կր­կին Նա փո­փո­խու­թյուն­ներ է բե­րել՝ տես­նե­լու, թե արդ­յո՞ք Իր մար­դիկ կպա­հեն Իր պատ­վի­րան­նե­րը։ Երբ Իր կան­խա­տե­սու­թյամբ Նա հա­մա­րում է, որ փո­փո­խու­թյուն­նե­րը կարևոր են բնա­վո­րու­թյան ձևա­վոր­ման հա­մար, Նա կոտ­րում է կյան­քի հան­դարտ ըն­թաց­քը։ Նա հրա­մա­յում է, որ­պես­զի փո­փո­խու­թյուն­ներ կա­ տար­վեն, որ­պես­զի Իր գոր­ծիչ­նե­րը չլճա­նան՝ սո­վո­րա­կան ըն­թաց­քին հետևե­լով։ Մենք ապ­րում ենք մի ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նում, ո­րը վճռա­կան, սրբա­գործ­ված գոր­ ծո­ղու­թյուն­նե­րի է կո­չում։ Այն ա­մե­նը, ինչ կա­րող է ար­վել Քրիս­տո­սի հետևորդ­նե­րի մի­ջո­ցով, պետք է ար­վի, քա­նի որ թշնա­մին կգոր­ծի իր ողջ զո­րու­թյամբ՝ հետ պա­ հե­լու հո­գի­նե­րին ճշմար­տու­թյունն ըն­դու­նե­լուց։ Սա­կայն, այ­դու­հան­դերձ, Աստ­ծո գոր­ծը պետք է ա­ռաջ գնա։ Մենք պար­տա­վոր ենք ցա­նել բո­լոր ջրե­րի մոտ, նույ­ նիսկ ե­թե գի­տենք, որ շա­տե­րը կփոր­ձեն հանգց­նել ճշմար­տու­թյան լույ­սը։ Նա­մակ 59, 1901թ. հու­նի­սի 5, Ա. Գ. Դա­նիել­սին։

166

Այժմ ժա­մա­նակն է, վեր կաց եվ շո­ղա

հունիս

6

Բայց ինձ հա­մար բա­րի է որ մո­տե­նամ Աստ­ծուն։ Իմ հույ­սը Տեր Աստ­ծո վրա եմ դնում, որ քո ա­մեն գործ­քե­րը պատ­մեմ։ Սաղ­մոս 73.28: Ե­թե Յո­թե­րորդ օր­վա ադ­վեն­տիստ­նե­րի պատ­մու­թյան մեջ կա մի ժա­մա­նա­կաշր­ ջան, երբ նրանք պետք է վեր կե­նան և շո­ղան, այն հենց հի­մա է։ Ոչ մի ձայն չպետք է լռի, բո­լո­րը պի­տի հռչա­կեն ե­րեք հրեշ­տակ­նե­րի լու­րը։ Թող ոչ ոք իր հե­ղի­նա­կու­ թյու­նը կորց­նե­լու վա­խից չխամ­րեց­նի լույ­սի Աղբ­յու­րից ե­կող լույսն աշ­խար­հի աչ­ քե­րում։ Վեր­ջին օ­րե­րում Աստ­ծո գործն ա­նե­լը բա­րո­յա­կան խի­զա­խու­թյուն է պա­հան­ջում, սա­կայն ե­կեք չա­ռաջ­նորդ­վենք մարդ­կա­յին ի­մաս­տու­թյան ո­գով։ Ճշ­մար­տու­թյու­նը պետք է մեզ հա­մար լի­նի ա­մեն ինչ։ Նրանք, ով­քեր ու­զում են ա­նուն հա­նել աշ­խար­ հում, թող մնան աշ­խար­հում։ Մեծ հա­կա­մար­տու­թյու­նը հենց մեր կող­քին է, ո­րում բո­լորս ենք մաս­նակ­ցում։ Դրա­նում ներգ­րավ­վե­լու է հա­մայն քրիս­տո­նեա­կան աշ­ խար­հը։ Ա­մեն օր, ա­մեն ժամ մենք պետք է շարժ­վենք Աստ­ծո Խոս­քի սկզբունք­ նե­րով։ Ես-ը պետք է սրբա­գործ­վի ար­դա­րու­թյան, ո­ղոր­մու­թյան և Աստ­ծո սի­րո սկզբունք­նե­րով։ Ա­մեն ան­գամ ա­նո­րո­շու­թյան հան­դի­պե­լիս ե­ռան­դուն ա­ղոթք ա­րեք և լր­ջո­րեն հարց­րեք. «­Սա Տի­րոջ ճա­նա­պա՞րհն է»։ Ձեր առջև ու­նե­նա­լով Աստ­վա­ծա­շուն­չը՝ խորհր­դակ­ցեք Աստ­ծո հետ այն մա­սին, թե Նա ինչ կու­զեր, որ դուք ա­նեիք։ Սուրբ սկզբունք­նե­րը ներ­կա­յաց­ված են Աստ­ծո Խոս­քում։ Ճշ­մա­րիտ ի­մաս­տու­թյան աղբ­ յու­րը Գող­գո­թա­յի խա­չի վրա է։ Ա­մեն տեղ մենք տես­նում ենք հա­րա­ճուն ա­պա­ցույց­ներ այն փաս­տի, որ Աստ­ծուց մեր ստա­ցած լու­րը լի­նե­լու է աշ­խար­հի ե­կե­ղե­ցի­նե­րին տրվող վեր­ջին զգու­շաց­ման լու­րը։ Սա­կայն տա­րեց­տա­րի մո­տե­նում ենք հա­վեր­ժու­թյա­նը, իսկ ե­կե­ղե­ցի­նե­րը դեռ ան­տեղ­յակ են։ Ինձ հրա­հանգ­վել է խո­սել իմ եղ­բայր­նե­րի հետ և­ ա­սել. «Ան­ հանգս­տա­նո՞ւմ ենք մենք արդ­յոք ան­փու­թու­թյան հա­մար»։ Ինձ տրվել է լուր լու­րի հետևից մեր եղ­բայր­նե­րի հա­մար, ով­քեր խրա­խու­սել են նրանց գործն սկսել բո­լոր վայ­րե­րում, որ­տեղ ճա­նա­պարհ կբաց­վի։ Ե­թե աշ­խա­տող­նե­րը շա­րու­նա­կեն գոր­ ծել, Աստ­ված կօրհ­նի նրանց ան­ձե­րը և պտ­ղա­բեր կդարձ­նի նրանց ջան­քե­րը։ Երբ մար­դիկ լսեն մեր հա­վա­տի պատ­ճառ­նե­րը, նրանք կհե­տաքրքր­վեն և դար­ձի կգան։ Շատ կարևոր վայ­րեր կան, ո­րոնք սպա­սում են մարդ­կանց, ով­քեր կաշ­խա­տեն հո­ գի­նե­րի հա­մար։ Մենք չպետք է լի­նենք ե­սա­սեր՝ աշ­խա­տող­նե­րին եր­կար պա­հե­լով նույն վայ­րում, այլ պետք է պատ­րաս­տա­կա­մո­րեն զո­հա­բե­րենք, որ­պես­զի գործն սկսվի նաև այլ քա­ղաք­նե­րում, ո­րոնք ճշմար­տու­թյան լույ­սի կա­րիքն ու­նեն։ Ե­կեք հոր­դո­րենք սխալ կյան­քից դե­պի ճշմար­տու­թյու­նը քայ­լող մարդ­կանց դառ­ նալ ա­վե­տա­րա­նիչ­ներ և տա­րա­ծել ճշմար­տու­թյան գի­տու­թյու­նը։ Մարդ­կանց հետ ծա­նո­թա­նա­լու ճա­նա­պարհ­ներ հնա­րեք։ Ե­թե աշ­խա­տեք ի­մաս­տու­թյամբ, սրտով, մարդ­կանց փրկու­թյան նկատ­մամբ շա­հագրգռ­վա­ծու­թյամբ և­ երկ­նա­յին Հո­րը ե­ռան­դուն ա­ղո­թե­լով, կկա­րո­ղա­նաք դիպ­չել հո­գի­նե­րին։ Նրանք, ով­քեր ար­դեն աշ­խա­տում են, թող ճա­նա­պարհ բա­ցեն ու­րիշ­նե­րի հա­ մար, ով­քեր ցան­կա­նում են աշ­խա­տել և պատ­րաստ­ված են մաս­նակ­ցե­լու ա­վե­ տա­րան­չա­կան ջան­քե­րում։ Նա­մակ 94ա, 1909թ. հու­նի­սի 6, «­Թան­կա­գին եղ­բայր­ նե­րին և քույ­րե­րին Վա­շինգ­տո­նում»։ 167

հունիս

7

Կանչ­ված փառ­քի եվ­ա­ռա­քի­նու­թյան

Եվ սույն այս բա­նի հա­մար ա­մեն ջանք ա­նե­լով ձեր հա­վա­տով ներ­կա­յաց­րեք ա­ռա­քի­նու­թյու­նը, և­ա­ռա­քի­նու­թյու­նով գի­տու­թյու­նը։ Բ Պետ­րոս 1.5: Աստ­ված կան­չել է մեզ փառ­քի և­ ա­ռա­քի­նու­թյան։ Մենք աշ­խար­հին նման­վե­լու ի­րա­վունք չու­նենք՝ լի­նի դա մեր հա­գու­կա­պը, խո­սե­լու ձևը, թե կեն­սա­կեր­պը։ Աստ­ ված մեզ հաս­նե­լու ա­վե­լի բարձր չա­փա­նիշ է տվել։ Մարդ­կանց այս չա­փա­նի­շին հաս­նե­լու հ­նա­րա­վո­րու­թյուն տա­լու հա­մար Աստ­ված Իր միա­ծին Որ­դուն ու­ղար­կեց աշ­խարհ։ Քրիս­տոսն ան­սահ­ման զո­հա­բե­րու­թյուն ա­րեց մեզ հա­մար։ Նա մի կողմ դրեց Իր թա­գա­վո­րա­կան հան­դերձն ու թա­գը, Իր աստ­վա­ծու­թյու­նը ծած­կեց մար­ դե­ղու­թյամբ և­ե­կավ մեր աշ­խարհ մարդ­կանց սո­վո­րեց­նե­լու կյան­քի և փր­կու­թյան օ­րենք­նե­րը, ո­րոնք նրանք պետք է կա­տա­րեին փառ­քի թա­գա­վո­րու­թյու­նում հա­վի­ տե­նա­կան կյանք ու­նե­նա­լու հա­մար։ Սա­տա­նան հայ­տա­րա­րեց, թե մար­դու հա­մար անհ­նար է պա­հել Աստ­ծո օ­րեն­քը։ Այս հայ­տա­րա­րու­թյան կեղ­ծու­թյունն ա­պա­ցու­ցե­լու հա­մար, Քրիս­տո­սը թո­ղեց Իր երկ­նա­յին հրա­մա­նա­տա­րու­թյու­նը, Իր վրա վերց­րեց մարդ­կա­յին բնույ­թը և­ եր­կիր ե­կավ կանգ­նե­լու ըն­կած մարդ­կու­թյան կող­քին՝ ցույց տա­լու, որ մարդ­կու­թյու­նը կա­ րող է դի­մա­կա­յել սա­տա­նա­յի գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րին։ Նա դար­ձավ մարդ­կու­թյան Գլու­խը, Ում դեմ ուղղ­վե­ցին այն բո­լոր փոր­ձու­թյուն­նե­րը, ո­րով պետք է փորձ­վեր ըն­ կած մարդ­կա­յին ցե­ղը, որ­պես­զի ի­մա­նար՝ ինչ­պես օգ­նել բո­լոր փորձ­վող­նե­րին։ Այս երկ­րի վրա Նա լու­ծեց Աստ­ծո՝ ճշմար­տու­թյան չա­փա­նիշ­նե­րին հա­մա­պա­տաս­խան ապ­րե­լու խնդի­րը։ Կ­րե­լով մեր բնույ­թը՝ Նա հա­վա­տա­րիմ մնաց Աստ­ծո ճշմար­ տու­թյան չա­փա­նիշ­նե­րին՝ այդ­պի­սով պար­տու­թյան մատ­նե­լով սա­տա­նա­յին։ Նա փորձ­վեց ա­մեն բա­նով մեր նմա­նու­թյամբ, սա­կայն մնաց ա­ռանց մեղ­քի։ Իր Հոր բնա­վո­րու­թյու­նը բա­ցա­հայ­տե­լու հա­մար Քրիս­տո­սի՝ ան­ձամբ գա­լուց ա­ռաջ, սա­տա­նան կար­ծում էր, թե ողջ աշ­խարհն իր կող­մը կանց­նի։ Եվ այ­սօր ևս թշ­նա­մին շա­րու­նա­կում է կե­նաց-մա­հու խաղ խա­ղալ յու­րա­քանչ­յու­րի հետ։ Նա ջա­ նում է տա­րա­ձայ­նու­թյուն և պա­ռակ­տում բե­րել։ Սա­կայն ե­թե մենք աստ­վա­ծա­յին բնույ­թի հա­ղոր­դա­կից­ներ ենք, կկանգ­նենք որ­պես մեկ ամ­բող­ջու­թյուն։ Ե­կեք չկար­ ծենք, թե մեր բնա­վո­րու­թյուն­նե­րը կվա­յե­լեն Աստ­ծո օրհ­նու­թյուն­նե­րը՝ գտնվե­լով պա­ռակ­տու­թյան մեջ։ Այս աշ­խար­հում մենք պետք է լի­նենք Քրիս­տո­սի ներ­կա­յա­ ցու­ցիչ­նե­րը։ Նա կան­չել է մեզ փառ­քի և­ա­ռա­քի­նու­թյան։ Ինչ­պես Նա ներ­կա­յաց­րեց Հո­րը, այն­պես էլ մենք պետք է ներ­կա­յաց­նենք Նրան այս աշ­խար­հին, քա­նի որ Նրան ներ­կա­յաց­նե­լով՝ ներ­կա­յաց­նում ենք Հո­րը, Ով ներ­կա է ա­մեն տեղ՝ անհ­րա­ ժեշ­տու­թյան դեպ­քում օգ­նե­լու հա­մար։ Մենք մեր Վար­պե­տի հա­մար մե­ծա­գույն գործ ու­նենք կա­տա­րե­լու։ Երբ Հի­սուսն այդ­քան շատ բան է զո­հա­բե­րել մեզ հա­մար՝ տա­լով Իր կյան­քը հա­նուն մեր փրկու­ թյան, մի՞­թե մենք պետք է մեր կյան­քի ըն­թաց­քով ա­մա­չեց­նենք Նրան։ Նա ու­զում է տես­նել մեզ բարձ­րա­գույն չա­փա­նիշ­նե­րին հա­սած։ Երբ կեն­դա­նի հա­վա­տով մենք կառ­չում ենք կեն­դա­նի Քրիս­տո­սի զո­րու­թյա­նը, երբ խնդրում ենք Նրա հաս­տա­ տուն խոս­տում­նե­րը և պա­հան­ջում դրանք որ­պես մե­րը, երբ ո­րո­նում ենք Սուրբ Հո­գու զո­րու­թյու­նը, մենք ու­տում ենք Աստ­ծո Որ­դու մար­մի­նը և խ­մում Նրա ար­յու­ նը։ Ձե­ռա­գիր 77, 1902թ. հու­նի­սի 7, Քա­րոզ՝ տրված Պե­տա­լու­մա­յում, Կա­լի­ֆոռ­նիա, Ճամ­բա­րա­յին հան­դի­պում՝ «­Դա­սեր Պետ­րո­սի երկ­րորդ նա­մա­կից»։ 168

Բո­լո­րը կա­րող են հաղ­թել

հունիս

8

Չ­գի­տէ՞ք, թե աս­պա­րե­զի մեջ վա­զող­ներն՝ ա­մենքն են վա­զում, բայց մեկն է հաղ­ թա­նակն առ­նում. դուք այն­պես վա­զեք, որ հաս­նեք։ Ա Կորն­թա­ցիս 9.24: Երկն­քի մի­ջոց­ներն ան­սահ­մա­նա­փակ են, և դ­րանք բո­լո­րը մեր տրա­մադ­րու­թյան տակ են։ Այդ դեպ­քում, ես հարց­նում եմ, ին­չո՞ւ է Աստ­ծո գործն այս աշ­խար­հում այս­քան դան­դաղ ա­ռաջ գնում։ Ին­չո՞ւ է Քրիս­տոսն այս­քան տխրահռ­չակ կեր­պով սխալ ներ­կա­յաց­վում։ Աստ­ծո հետևորդ­ներն ին­չո՞ւ չեն ա­ճում գի­տու­թյան և մաք­ րու­թյան, սրբու­թյան ու զո­րու­թյան մեջ։ Արդ­յո՞ք Քրիս­տո­սի հետևորդ­նե­րին ներ­կա­յաց­ված չեն այն վսեմ ա­ռա­քի­նու­թյուն­ նե­րը, ո­րոնք պետք է զար­գաց­նել, այն մե­ծա­գույն պա­տի­վը, ո­րը պետք է ստա­նալ։ Աստ­ված նրանց կոչ է ա­նում աս­պա­րեզ մտնել, որ­տեղ յու­րա­քանչ­յուր ոք կա­րող է հաղ­թել։ Նա նրանց կոչ է ա­նում մտնել պա­տե­րազ­մի մեջ, ո­րում ա­մեն մե­կը կա­րող է նվա­ճող լի­նել։ Ար­դա­րու­թյան հան­դերձն ու հա­վի­տե­նու­թյան պսակն է պարգևը, որն սպա­սում է հաղ­թո­ղին։ Երբ քրիս­տոն­յան ստանձ­նում է իր մկրտու­թյան եր­դու­մը, նրան տրվում է աստ­ վա­ծա­յին օգ­նու­թյուն։ Հայ­րը, Որ­դին և Սուրբ Հո­գին պատ­րաստ կանգ­նած են նրա օգ­տին աշ­խա­տե­լու հա­մար։ Աստ­ված նրա տրա­մադ­րու­թյան տակ է դնում երկն­քի ռե­սուրս­նե­րը, որ­պես­զի նա հաղ­թող դառ­նա։ Նրա սե­փա­կան զո­րու­թյու­նը փոքր է, բայց Աստ­ված ա­մե­նա­կա­րող է, և Աստ­ված նրա օգ­նա­կանն է։ Ա­մեն օր նա իր կա­ րիք­նե­րը պետք է ներ­կա­յաց­նի փառ­քի գա­հի ա­ռաջ։ Հա­վա­տով և վս­տա­հու­թյամբ, ի­րեն տրա­մադր­ված ռե­սուրս­նե­րից օգտ­վե­լով՝ նա կդառ­նա ա­վե­լին, քան հաղ­թող։ Այդ դեպ­քում ին­չո՞ւ նրանք, ով­քեր պայ­քա­րում են խա­վա­րի ու­ժե­րի դեմ, չպետք է ա­ռաջ շարժ­վեն հա­վա­տով և խի­զա­խու­թյամբ։ Աստ­ված, Քրիս­տո­սը և Սուրբ Հո­ գին նրանց կող­քին են։ Երբ առ­կա է այն փաս­տը, որ չգի­տենք, թե երբ է մեր փոր­ձաշր­ջանն ա­վարտ­ վե­լու, ինչ­պե՞ս ենք հա­մար­ձակ­վում ապ­րել Տի­րո­ջը դի­մա­վո­րե­լուն ան­պատ­րաստ։ Ինչ­պե՞ս ենք հա­մար­ձակ­վում մնալ մե­ղա­վոր և­ա­պա­կան­ված։ Ին­չո՞ւ չենք վա­խե­ նում։ Ին­չո՞ւ չենք ան­հանգս­տա­նում։ Ին­չո՞ւ չենք գի­տակ­ցում մեզ սպառ­նա­ցող վտան­գը։ Տե­րը մեծ զո­րու­թյամբ կաշ­խա­տի Իր ժո­ղովր­դի հա­մար, ե­թե նրանք մի կողմ դնեն խա­վա­րի գոր­ծե­րը և հագ­նեն Նրա ար­դա­րու­թյու­նը։ Աստ­ված կան­չում է նրանց, ով­քեր հայ­տա­րա­րում են, որ ճշմար­տու­թյան գի­տու­ թյուն ու­նեն, ան­վե­րա­պահ հնա­զան­դու­թյամբ ցույց տալ, որ խա­չի հա­վա­տա­րիմ զին­վոր­ներ են։ Թող որ Էմ­մա­նուել Ար­քա­յազ­նի ար­յու­նոտ դրո­շի ներ­քո կանգ­նած­ նե­րը եր­բեք չա­նեն որևէ բան, ո­րը ան­պա­տիվ կա­նի այն գոր­ծը, ո­րի հա­մար ի­րենք պայ­քա­րում են։ Քրիս­տոսն ակն­կա­լում է Իր զին­վոր­նե­րից լի­նել քաջ, հա­վա­տա­րիմ և ճշ­մա­րիտ հետևորդ­ներ։ Քրիս­տո­սի հետևորդ­նե­րը պետք է ա­նեն այն գոր­ծը, ո­րը Նա ա­րեց այս երկ­րի վրա։ Սուրբ Հո­գու տված զո­րու­թյամբ նրանք արդ­յու­նա­վե­տու­թյամբ պետք է ա­ռաջ տա­նեն մարդ­կու­թյան մեջ Աստ­ծո պատ­կե­րի վե­րա­կանգն­ման գոր­ծը։ Աստ­ված նրանց հա­մար մե­ծա­մեծ բա­ներ կա­նի, երբ նրանք աշ­խա­տեն Սուրբ Հո­գու ա­ռաջ­ նոր­դու­թյան ներ­քո։ Բայց նրանք պետք է ամ­բող­ջո­վին կախ­ված լի­նեն Աստ­ծուց։ Ձե­ռա­գիր 13, 1902թ. հու­նի­սի 8, «Աստ­ծո ժո­ղո­վուր­դը պետք է լի­նի լույ­սի կրող»։ 169

հունիս

9 Աստ­վա­ծա­յին Բժիշ­կը բու­ժում է նշա­նա­կում

Ես եմ կեն­դա­նի հա­ցը, որ երկն­քից է ի­ջել։ Ե­թէ մեկն այս հա­ցից ու­տի, հա­վիտ­յան կապ­րի. և­այն հա­ցը, որ Ես կտամ, Իմ մար­մինն է, որ Ես նրան աշ­խար­հի կյան­քի հա­մար կտամ։ Հով­հան­նես 6.51: Հո­գու ա­ռող­ջու­թյան և կեն­սու­նա­կու­թյան հա­մար աստ­վա­ծա­յին Բժիշ­կը նշա­նա­ կել է միա­բա­նու­թյուն Իր հետ։ Մենք պետք է նստենք Նրա կող­քին և սո­վո­րենք Նրա­ նից լի­նել հեզ և սր­տով խո­նարհ։ Հոգևոր ա­ռող­ջու­թյու­նը կախ­ված է այն սննդից, ո­րը տրվում է մտքին և­այն օ­դից, ո­րը շնչում ենք։ Հո­գին սննդի կա­րիք ու­նի, և­ այս սնունդն ստա­նա­լու հա­մար մենք պետք է ու­ սում­նա­սի­րենք Աստ­ծո Խոս­քը։ Մա­քուր օդ շնչե­լը կարևոր է հի­վան­դու­թյուն­նե­րի բուժ­ման հա­մար։ Եվ այն մթնո­լոր­տը, ո­րում գտնվում ենք, քիչ կարևոր չէ մեր հոգևոր կյան­քի մաք­րու­թյան հա­մար։ Սա կարևոր է շնոր­հում ա­ռողջ աճ ա­պա­ հո­վե­լու ա­ռու­մով։ Շն­չեք մա­քուր մթնո­լոր­տը, ո­րը մա­քուր մտքեր և վեհ բա­ռեր է ծնում։ Ընտ­րեք քրիս­տո­նեա­կան մի­ջա­վայր։ Քրիս­տոն­յա­նե­րը հոգևոր աճ չեն ու­նե­ նա, մինչև ու­շադ­րու­թյուն չդարձ­նեն ի­րենց ըն­կե­րակ­ցու­թյուն­նե­րին։ Յու­րա­քանչ­յուր ի­րա­կան քրիս­տոն­յա պետք է ա­ճի։ Նա պետք է մշտա­պես ա­ճի ի­մաս­տու­թյան և գի­տու­թյան մեջ։ Ա­մեն օր նա ա­վե­լի ու ա­վե­լի շատ պետք է մո­տե­ նա կա­տար­յալ մար­դուն՝ Հի­սուս Քրիս­տո­սի կա­տար­յալ հա­սա­կի չա­փով։ Ու­սուց­ չի հետևորդ լի­նե­լու հա­մար, նա պետք է ա­ճի։ Նա պետք է մո­տե­նա Աստ­ծո սի­րո ա­վե­լի խո­րը գնա­հատ­մա­նը և Նրա կամ­քի ա­վե­լի լավ ճա­նաչ­մա­նը։ Ե­թե նրա լույսն ա­վե­լի ու ա­վե­լի պայ­ծառ չի փայ­լում, նրա հա­վա­տը թու­լա­նում է, սե­րը՝ խամ­րում։ Եվ քա­նի դեռ չի տես­նում և գի­տակ­ցում ի­րեն սպառ­նա­ցող վտան­գը, նա Աստ­ծո գոր­ծին ա­վե­լի մեծ վնաս է հասց­նում, քան երդվ­յալ ան­հա­վա­տը։ Աստ­վա­ծա­վա­ խու­թյու­նը լքում է հո­գու տա­ճա­րը։ Նա ան­փու­թո­րեն ե­րես է թե­քում պար­տա­կա­նու­ թյուն­նե­րից և պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն­նե­րից։ Աստ­ծո Որ­դին նրա կող­մից նո­րից ու նո­րից է խաչ­վում և բա­ցա­հայտ ա­մոթ կրում։ Վար­ժու­թյու­նը կարևոր է շնոր­հում ա­ճե­լու հա­մար։ Երբ հոգևո­րա­պես հի­վանդ­ նե­րը հոգևոր ար­ժեք­նե­րի վար­ժու­թյուն­ներ են ա­նում, բնա­վո­րու­թյու­նը վե­րա­փոխ­ վում է։ Հոգևոր կյան­քի ա­ռող­ջու­թյու­նը կախ­ված է վար­ժու­թյու­նից։ Սա­կայն հոգևո­ րու­թյու­նը չի կա­րող ա­ճել, երբ սիր­տը լիքն է ե­սա­սի­րու­թյան այ­լա­սե­րող խո­ցե­րով։ Հո­գին պետք է զտվի և մաքր­վի Աստ­ծո թար­մաց­նող շնոր­հով։ Երկն­քի և­ երկ­րի միջև հա­ղոր­դակ­ցու­թյան ու­ղին պետք է պահ­վի զերծ ա­մեն խո­չըն­դո­տից, որ­պես­ զի հո­գին Քրիս­տո­սից ստա­նա կեն­դա­նի ջրի պա­շար։ Եվ հոգևոր ա­մեն մի մկան և ջիղ պետք է մաս­նակ­ցի ա­ճին։ Աստ­ված մեզ Իր հա­մար աշ­խա­տե­լու բա­զում հնա­ րա­վո­րու­թյուն­ներ է տվել։ Մինչև մենք չբա­րե­լա­վենք այս հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րը, չենք կա­րող դառ­նալ ա­ճող քրիս­տոն­յա­ներ։ Երբ Քրիս­տոսն ու փառ­քի հույ­սը ձևա­ վոր­վում են մեր ներ­սում, վճռա­կան փո­փո­խու­թյուն է երևում քրիս­տոն­յա­յի կրո­նա­ կան փոր­ձա­ռու­թյան մեջ։ Ձե­ռա­գիր 50, 1901թ. հու­նի­սի 9, Ան­վե­րնա­գիր ձե­ռա­գիր։

170

Աստ­ված պա­հան­ջում է ամ­բողջ սիր­տը

հունիս

10

Ես այ­սօր քեզ պատ­վի­րում եմ, որ քո Ե­հո­վա Աստ­ծուն սի­րես, Նրա ճա­նա­պարհ­ նե­րում գնաս, և Նրա պատ­վի­րան­նե­րը, կա­նոն­նե­րը և դա­տաս­տան­նե­րը պա­հես, որ ապ­րես և շա­տա­նաս, և քո Ե­հո­վա Աս­տվա­ծը քեզ օրհ­նի այն երկ­րում, ուր որ գնում ես նրան ժա­ռան­գե­լու հա­մար։ Երկ­րորդ Օ­րի­նաց 30.16: Երբ մար­դը ճշմար­տա­պես դար­ձի է գա­լիս, նրա բա­րո­յա­կան ճա­շա­կը փոխ­վում է։ Նրա բո­լոր ծախ­սե­րը կհե­տապն­դեն միայն մեկ նպա­տակ. աչ­քի ա­ռաջ պա­հել Աստ­ծո փառ­քը, ճիշտ ազ­դե­ցու­թյուն ու­նե­նալ ե­կե­ղե­ցում և բո­լոր գոր­ծե­րում վկա­յել աշ­խար­հա­յին մարդ­կանց, որ ինքն Աստ­ծո զա­վակ է և հա­վա­տով դար­ձել է Քրիս­ տո­սի ինք­նա­մերժ­ման, կոր­չող հո­գի­նե­րի նկատ­մամբ Նրա մե­ծա­գույն սի­րո հա­ղոր­ դա­կից։ Նրանք մշտա­պես կու­նե­նան այն երկ­յու­ղը, որ հան­կարծ աշ­խար­հա­յին չա­ փա­նիշ չբարձ­րաց­նեն Հի­սուս Քրիս­տո­սի դրո­շի ներ­քո։ Պատ­մե­լու ի՞նչ են ու­նե­նա­լու ......-ի մար­դիկ, ով­քեր ի­րենց ա­ռաջ ու­նեն Աստ­վա­ ծա­շուն­չը, ո­րը պետք է ա­ռաջ­նոր­դի նրանց հո­գին և գոր­ծե­րը, որ­պես­զի կա­րո­ղա­ նան հո­գի­նե­րին դուրս բե­րել խա­վա­րից դե­պի այն ա­րա­հե­տը, ո­րում քայ­լում են Տի­րոջ փրկագն­ված­նե­րը։ Որ­քա՜ն գու­մար է ծախս­վում միս ու ար­յու­նից ստեղծ­ված սրտի թե­լադ­րանք­ներն ու ցան­կու­թյուն­նե­րը կա­տա­րե­լու, ես-ին հա­ճո­յա­նա­լու և­ այն փա­ռա­բա­նե­լու հա­մար։ Որ­քա՜ն մի­ջոց­ներ պետք է հո­սեն դե­պի Տի­րոջ գան­ձա­ րան, ո­րոնք ծախս­վում են ես-ի վրա։ Եվ դա­տաս­տա­նի օրն այս փոք­րիկ թշվառ հո­ գի­նե­րը, ո­րոնք ապ­րել են ի­րենց հա­ճույք­նե­րը բա­վա­րա­րե­լով, կտես­նեն, թե ինչ­պես է Աստ­ված գնա­հա­տում այս ա­մե­նը։ Նրանք կհաս­կա­նան, թե ինչ­պես կա­րող էին խնա­յել՝ այդ­պի­սով ա­ջակ­ցե­լով Աստ­ծո գոր­ծին, ե­թե ի­րենց կուլ տված չլի­ներ ես-ը։ Ճշ­մար­տու­թյան գի­տու­թյուն ու­նե­ցող յու­րա­քանչ­յուր ոք գործ ու­նի ա­նե­լու Քրիս­տո­ սի կա­րեկ­ցան­քին մաս­նա­կից լի­նե­լու հա­մար։ «­Դուք Աստ­ծո գոր­ծա­կից­ներ եք»։ Մարդ­կանց փրկու­թյու­նը վեր է մնա­ցած ա­մեն ին­չից։ Գող­գո­թա­յի խա­չի տե­սանկ­ յու­նից այն չափ­վում է ա­վե­լի բարձր, քան որևէ այլ ձեռ­նար­կում։ Աստ­ված բո­լո­րին գործ է տվել ա­նե­լու։ Ան­գործ մնա­ցած­ներ չպետք է լի­նեն։ Ոչ ոք չպետք է լի­նի ե­սա­սեր և­ ե­սա­կենտ­րոն։ Շատ հեշտ է այդ­պի­սին դառ­նա­լը, և սա­տա­նան մշտա­պես աշ­խա­տում է այս ե­սա­սեր ո­գին տա­րա­ծել քրիս­տոն­յա­նե­րի շրջա­նում։ Կու­զե­նա­յի հաս­կա­նա­լի դարձ­նել ե­կե­ղե­ցուն, թե որ­քան սար­սա­փե­լի բան է հայ­ տա­րա­րել քրիս­տոն­յա լի­նե­լու մա­սին և­ուղ­ղու­թյու­նը դե­պի եր­կինք բռնե­լու փո­խա­ րեն՝ մտքե­րը, գոր­ծե­րը և բ­նա­վո­րու­թյուն­նե­րը հար­մա­րեց­նել սա­տա­նա­յի ծրագ­ րե­րին, որ­պես­զի նա կա­րո­ղա­նա օգ­տա­գոր­ծել նրանց որ­պես ծու­ղակ ու­րիշ­նե­րին ճշմա­րիտ բա­րե­պաշ­տու­թյու­նից և ք­րիս­տո­նեա­կան գոր­ծից հե­ռաց­նե­լու հա­մար։ Հա­մը կորց­րած ա­ղը եր­բեք չի կա­րող օ­գուտ տալ աշ­խար­հին։ Այն այլևս ոչն­չի հա­ մար օգ­տա­կար չէ, այլ պետք է դուրս շպրտվի և­ոտ­նա­կոխ լի­նի։ Ո՞վ է հագ­նում Հի­սուս Քրիս­տո­սի սպա­ռա­զի­նու­թյու­նը։ Ով­քե՞ր են հան­դի­սա­վո­ րու­թյամբ ա­ռաջ­նորդ­վում դրո­շի ներ­քո լի­նե­լու հա­վա­տա­րիմ, կար­գա­պահ զին­վոր­ ներ։ Աստ­ված մեզ տնտես­ներ է դարձ­րել, իսկ տնտե­սից ակն­կալ­վում է, որ նա հա­ վա­տա­րիմ գտնվի։ Աստ­ված պա­հան­ջում է սիրտն ամ­բող­ջու­թյամբ։ Ձե­ռա­գիր 10, 1892թ. հու­նի­սի 10, «Վ­կա­յու­թյուն Բաթլ Քրի­քի ե­կե­ղե­ցուն»։ 171

հունիս

11

Ո՞ւմ պետք է խոս­տո­վա­նեմ

Ես մեղքս հայտ­նե­ցի քեզ և­ ա­նօ­րե­նու­թյունս չծած­կե­ցի։ Ա­սա­ցի թե՝ Ա­նօ­րե­նու­ թյունս խոս­տո­վա­նեմ Տի­րո­ջը, և Դու թո­ղե­ցիր իմ մեղ­քի ա­նօ­րե­նու­թյու­նը։ Սաղ­ մոս 32.5: Իմ սի­րե­լի քույր, կան բա­ներ, ո­րոնք պետք է մի­միայն Աստ­ծուն խոս­տո­վա­նել։ Ե­թե սխալ եք գոր­ծել եղ­բոր կամ քրոջ նկատ­մամբ, Խոս­քում Ձեզ բա­ցա­հայտ­վել է լույ­սը. «Արդ՝ ե­թե սե­ղա­նի վրա մա­տու­ցես քո ըն­ծան, և­ այն­տեղ հի­շես, թե քո եղ­ բայ­րը քեզ դեմ մեկ բան ու­նի, թո՛ղ այն­տեղ քո ըն­ծան սե­ղա­նի ա­ռաջ և գ­նա ա­ռաջ հաշտ­վիր քո եղ­բոր հետ և հե­տո եկ ըն­ծադ մա­տու­ցիր» (­Մատ­թեոս 5.23, 24)։ Ե­թե Ձեր մեղ­քը Ձեր և Աստ­ծո միջև է, Դուք այն հան­րա­յին դարձ­նե­լու կա­րիք չու­նեք, այլ խոս­տո­վա­նեք այն Աստ­ծո ա­ռաջ։ Հա­ճախ խեղճ ու թույլ մահ­կա­նա­ ցու­ներն ան­խո­հե­մա­բար են վար­վում՝ խոս­տո­վա­նե­լով ի­րենց մեղ­քե­րը մարդ­կանց։ Ես Ձեզ խոր­հուրդ եմ տա­լիս Ձեր գործն ա­ղոթ­քով ներ­կա­յաց­նել Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սին։ Հա­վա­տա­ցեք, որ Նա լսում է Ձեզ, և­երբ խոս­տո­վա­նում եք Ձեր մեղ­քե­ րը, ա­պաշ­խա­րում և Աստ­ծո ա­ռաջ խո­նար­հու­թյամբ վար­վում, նե­րում եք գտնում։ Գոր­ծեք ինչ­պես մե­կը, ում Տերն ուղ­ղել է մաք­րա­գոր­ծե­լու և փր­կե­լու հա­մար։ Ե­րբեք մի՛ թո­ղեք Աստ­ծո նկատ­մամբ Ձեր ու­նե­ցած հա­վատն ու հույ­սը։ Կառ­չեք խոս­տում­նե­րին։ Մի՛ վստա­հեք Ձեր զգաց­մունք­նե­րին, այլ վստա­հեք Աստ­ծո հստակ Խոս­քին։ Հա­վա՛տ ըն­ծա­յեք Աստ­ծո խոս­տում­նե­րին։ Կանգ­նեք հստա­կո­րեն ար­տա­ սան­ված «Այս­պես է ա­սում Տե­րը» գա­ղա­փա­րի կող­քին և հեն­վեք դրա վրա, ան­կախ նրա­նից՝ որևէ զգաց­մունք ու­նեք թե չու­նեք։ Հա­վա­տը ոչ միշտ է ու­ղեկց­վում ոգևո­ րու­թյան զգա­ցո­ղու­թյամբ, սա­կայն «Աստ­ծուն հու­սա­ցեք», ամ­բող­ջու­թյամբ Նրան վստա­հեք։ Քույր իմ, վստա­հեք Տի­րո­ջը, ինչ­պես փոք­րիկ ե­րե­խան է վստա­հում իր երկ­րա­յին ծնող­նե­րին։ Կառ­չեք Փրկ­չին։ Թող ո­չինչ Ձեր հո­գին չբա­ժա­նի Աստ­ծուց։ «Ո­րով­հետև Աստ­ված այն­պես սի­րեց աշ­խար­հը, որ Իր միա­ծին Որ­դին տվեց, որ ա­մեն Նրան հա­վա­տա­ցո­ղը չկոր­չի, այլ հա­վի­տե­նա­կան կյանքն ու­նե­նա» (­Հով­հան­նես 3.16)։ Ո­րո­նեք ո­ղոր­մու­թյուն, ակն­կա­լեք ո­ղոր­մու­թյուն։ Շա­րու­նա­կա­բար օրհ­նու­թյուն­ներ փնտրեք։ Տե­սեք դրանք, ըն­դու­նեք դրանք և մի՛ բո­ղո­քեք, մի՛ բար­կա­ցեք։ Աստ­ծուն մի՛ մե­ղադ­րեք, այլ ա­սեք. «­Տեր, ես հա­վա­տում եմ, թեև մե­ղա­վոր եմ, և­ո­րով­հետև մե­ղա­վոր եմ։ Ես Քեզ հա­վա­տում եմ իմ ողջ սրտով։ Դու Ճշ­մար­տու­թյունն ես, և­ես հա­վա­տում եմ Քո Խոս­քին»։ Ի՞նչ է կրո­նը։ Կ­րոնն ամ­բողջ էու­թյան հա­մա­պա­տաս­խա­նե­ցումն է Աստ­ծո կամ­ քին։ Քրիս­տոսն ա­սել է. «Ե­թե մե­կը կա­մե­նում է իմ հետևից գալ, թող իր անձն ու­րա­ նա և­ա­մեն օր իր խաչն առ­նի և Իմ հետևից գա» (­Ղու­կաս 9.23)։ Ձեզ հար­կա­վոր է ող­ջա­միտ հա­վատ Աստ­ծո Խոս­քի հան­դեպ։ Այս Խոս­քը մեր վար­քի կա­նոնն է։ Դուք չպետք է եր­կար սպա­սել տաք՝ ա­սե­լով. «Ի՞նչ պետք է ես ա­նեմ»։ Ձեր ա­ռա­ջին հար­ցը պետք է լի­նի «Ին­չի՞ն ես պետք է հա­վա­տամ»։ Ճիշտ հա­վա­տը նշա­նա­կում է ճիշտ գործ։ Քրիս­տոսն Իր կյան­քը տվեց, որ­պես­զի հնա­րա­ վոր դարձ­նի Ձեզ հա­մար աստ­վա­ծա­յին բնու­թյա­նը հա­ղոր­դա­կից լի­նե­լը։ Հի­շեք, որ Տե­րը կօրհ­նի բո­լոր նրանց, ով­քեր վստա­հում են Ի­րեն։ Ձեր քույր՝ Է­լեն Ուայթ։ Նա­ մակ 159, 1905թ. հու­նի­սի 11, «Ե­կե­ղե­ցու հու­սալք­ված ան­դա­մի»։ 172

Աստ­ծո ձեռ­քը ղե­կա­վա­րում է ա­նի­վը

հունիս

12

Այ­սու­հետ, եղ­բայր­ներս, զո­րա­ցեք Տե­րով և Նրա զո­րու­թյան կա­րո­ղու­թյու­նով։ Ե­փե­սա­ցիս 6.10: Ա­պա­գան մեր առջև է, և­ ան­կաս­կած ան­տե­սա­նե­լի ի­րա­դար­ձու­թյուն­ներ տե­ղի կու­նե­նան՝ փո­խե­լով աշ­խար­հի ներ­կա­յիս դրված­քը։ Ցան­կա­սի­րու­թյունն ու ա­գա­ հու­թյու­նը պայ­քա­րում են գե­րիշ­խա­նու­թյան հա­մար։ Կե­ղե­քումն ու ա­տե­լու­թյու­նը քայ­քա­յում կբե­րեն։ Ներքևից ե­կող զո­րու­թյամբ ո­գեշնչ­ված սա­տա­նա­յի գոր­ծա­ կալ­ներն ակ­տիվ աշ­խա­տանք կկա­տա­րեն՝ ա­ռաջ տա­նե­լու նրա կամ­քը: «Ամ­բա­ րիշտ­նե­րը պի­տի ամ­բարշ­տա­նան, և­ ոչ մի ամ­բա­րիշտ պի­տի չհաս­կա­նա, բայց ի­մաս­տուն­նե­րը պի­տի հաս­կա­նան» (­Դա­նիել 12.10)։ Ճշ­մար­տա­պես դար­ձի ե­կած յու­րա­քանչ­յուր հո­գի կհագ­նի Աստ­ծո ողջ սպա­ռա­զի­նու­թյու­նը և խի­զա­խա­բար կդի­մա­կա­յի ան­տե­սա­նե­լի թշնա­մուն։ Աստ­ծո ծա­ռա­նե­րը կհաս­կա­նան աստ­վա­ծա­ յին բնու­թյա­նը հա­ղոր­դա­կից լի­նե­լու անհ­րա­ժեշ­տու­թյու­նը։ Այժմ մեզ հա­մար վտան­գա­վոր շրջան է։ Մեր միակ անվ­տան­գու­թյու­նը Քրիս­տո­սի ոտ­նա­հետ­քե­րով քայ­լելն է և Նրա լու­ծը կրե­լը։ Մեզ սպա­սում են տագ­նա­պա­լից ժա­ մա­նակ­ներ։ Շատ դեպ­քե­րում ըն­կեր­նե­րը կօ­տա­րա­նան։ Ա­ռանց պատ­ճա­ռի մար­ դիկ կդառ­նան մեր թշնա­մի­նե­րը։ Աստ­ծո մարդ­կանց դրդա­պատ­ճառ­նե­րը սխալ կներ­կա­յաց­վեն ոչ միայն աշ­խար­հի, այլ նաև նրանց եղ­բայր­նե­րի կող­մից։ Աստ­ծո ծա­ռա­նե­րը դժվա­րին ի­րա­վի­ճակ­նե­րում կհայտն­վեն։ Լուն ուղտ կդարձ­նեն՝ ար­դա­ րաց­նե­լու ե­սա­սի­րա­կան ու ամ­բա­րիշտ կյան­քի ըն­թացք որ­դեգ­րած մարդ­կանց։ Այն գոր­ծը, ո­րը մար­դիկ ա­րել են հա­վա­տար­մո­րեն, կնսե­մաց­վի և կ­թե­րագ­նա­ հատ­վի, քա­նի որ նրանց ջան­քե­րը չեն ու­ղեկց­վել ակն­հայտ հա­ջո­ղու­թյամբ։ Այս մարդ­կանց սխալ ներ­կա­յաց­նե­լով՝ նրանց կհագց­նեն ան­պատ­վու­թյան մռայլ հան­ դերձ­նե­րը, ո­րով­հետև նրանց վե­րահս­կո­ղու­թյու­նից դուրս գտնվող հան­գա­մանք­ նե­րը բար­դաց­րել են նրանց գոր­ծը։ Նրանց մատ­նա­ցույց կա­նեն որ­պես մար­դիկ, ում չի կա­րե­լի վստա­հել։ Եվ սա կա­նեն ե­կե­ղե­ցու ան­դամ­նե­րը։ Աստ­ծո ծա­ռա­նե­րը պետք է սպա­ռա­զին­վեն Քրիս­տո­սի մտքով։ Նրանք չպետք է ակն­կա­լեն, որ կխու­ սա­փեն վի­րա­վո­րան­քից կամ քննա­դա­տու­թյու­նից։ Նրանց կան­վա­նեն խան­դա­ վառ­ված­ներ կամ մո­լե­ռանդ­ներ։ Սա­կայն թող նրանք չհու­սալք­վեն։ Աստ­ծո ձեռ­քը կա­ռա­վա­րում է նա­խախ­նա­մու­թյան ա­նի­վը՝ ա­ռաջ­նոր­դե­լով Իր գործն Իր ա­նու­նը փա­ռա­բա­նե­լուն։ Աստ­ված կոչ է ա­նում Իր ժո­ղովր­դին լի­նել պայ­ծառ լույս աշ­խար­հում և շո­ղալ մեղ­քի խա­վա­րում։ Կ­յան­քը Պարգևո­ղի կյան­քով ապ­րե­լը բե­րում է իր պարգև­նե­ րը։ Նա ապ­րում էր բա­րին գոր­ծե­լով։ Եվ դա պետք է ա­նի Քրիս­տո­սի ցան­կա­ցած ճշմա­րիտ հետևորդ՝ լցված Աստ­ծո նկատ­մամբ իր սուրբ հա­վա­տար­մու­թյան և­եղ­ բայր­նե­րի նկատ­մամբ իր պար­տա­վո­րու­թյուն­նե­րի զգա­ցո­ղու­թյամբ։ Ճշ­մար­տու­ թյան գի­տու­թյան մի­ջո­ցով, ո­րը Հի­սուս Քրիս­տո­սի մեջ է, քրիս­տոն­յա­նե­րը պետք է ա­ճեն շնոր­հում՝ մշտա­պես մո­տե­նա­լով կա­տար­յալ բնա­վո­րու­թյա­նը։ Ձե­ռա­գիր 156բ, 1901թ., «­Պայ­մա­նագ­րե­րի կնքու­մը»։

173

հունիս

13

Հա­վի­տե­նա­կան լույ­սի տուն

Բայց հի­մա ա­վե­լի ազ­նի­վին են ցան­կա­նում, այ­սինքն երկ­նա­վո­րին. և նրա հա­ մար Աստ­ված ա­մոթ չի հա­մա­րում՝ նրանց Աստ­վա­ծը կոչ­վե­լու, ո­րով­հետև մի քա­ ղաք է պատ­րաս­տել նրանց հա­մար։ Եբ­րա­յե­ցիս 11.16: Վա­խե­նում եմ, որ աշ­խար­հի, մարմ­նի և սա­տա­նա­յի նկատ­մամբ նվա­ճո­ղա­կան պա­տե­րազ­մը չի վար­վում ողջ ե­ռան­դով։ Ե­թե ցան­կա­նում ենք քրիս­տո­սան­ման ազ­դե­ցու­թյուն թող­նել, չենք կա­րող կի­սա­մեռ քրիս­տո­նեու­թյուն պա­հել աշ­խար­հի ե­սա­սի­րա­կան և­ ըն­չա­սեր հո­գով՝ կի­սե­լով դրա ան­բա­րե­պաշ­տու­թյու­նը և ժ­պի­ տով ըն­դու­նե­լով դրա կեղ­ծա­վո­րու­թյու­նը։ Ո՛չ։ Աստ­ծո շնոր­հով մենք պետք է ա­մուր կանգ­նենք ճշմար­տու­թյան սկզբունք­նե­րի վրա՝ սկզբից մինչև վերջ հաս­տա­տուն պա­հե­լով մեր հա­մոզ­մուն­քը։ Մենք պետք է վար­վենք հետև­յալ կերպ. «­Ջան­քի մեջ՝ թույլ չլի­նեք, հո­գով ջեր­մե­ռանդ ե­ղեք, Տի­րո­ջը ծա­ռա­յեք»։ Մեկն է մեր Տե­րը՝ Քրիս­ տո­սը։ Նրա՛ն մենք պետք է նա­յենք, Նրա­նի՛ց պետք է ստա­նանք մեր ի­մաս­տու­ թյու­նը։ Նրա՛ շնոր­հով մենք պետք է պա­հենք մեր միա­բա­նու­թյու­նը՝ Աստ­ծո Խոսքն ըն­դու­նե­լով որ­պես մեր չա­փա­նիշ և կանգ­նե­լով Տի­րոջ ա­ռաջ խո­նար­հու­թյամբ ու զղջու­մով։ Ես փա­փա­գում եմ տես­նել, որ Սուրբ Հո­գին խո­րա­պես դիպ­չի մարդ­կանց սրտե­ րին։ Արդ­յո՞ք այն կգա մեր շար­քերն այն­պես, ինչ­պես անց­յա­լում։ «Այս­պես է ա­սում բարձ­րը և Բարձր­յա­լը, հա­վի­տե­նա­կա­նու­թյան մեջ բնա­կո­ղը, և­ո­րի ա­նու­նը Սուրբ է. Ես բնակ­վում եմ բարձ­րու­մը և սուրբ տե­ղը, բայց լի­նում եմ կոտ­րած և խո­նարհ հո­գի ու­նե­ցո­ղի հետ, որ խո­նարհ­նե­րի հո­գին կեն­դա­նաց­նեմ, և կեն­դա­նաց­նեմ սրտով կոտր­ված­նե­րին» (Ե­սա­յիա 57.15)։ Տի­րոջ խոս­քը եր­բեք չի ճնշում մար­դու գոր­ծու­նեու­թյու­նը։ Այն բարձ­րաց­նում է օգ­տա­կա­րու­թյու­նը՝ ա­ռաջ­նոր­դե­լով գոր­ծո­ղու­թյու­նը ճիշտ ուղ­ղու­թյամբ։ Տե­րը մար­ դուն չի թող­նում ա­ռանց նպա­տա­կի։ Նա նրա ա­ռաջ բա­ցում է հա­վի­տե­նու­թյու­նը դրա ողջ հան­դի­սա­վոր ի­րա­կա­նու­թյամբ և թույլ է տա­լիս պատ­կե­րա­ցում կազ­մել ան­մահ ու ա­նանց թե­մա­նե­րի մա­սին։ Նա ներ­կա­յաց­նում է ար­ժե­քա­վոր, վսե­մաց­ նող ճշմար­տու­թյուն, որ­պես­զի մար­դը կա­րո­ղա­նա ա­ռաջ շարժ­վել ա­պա­հով ա­րա­ հե­տով՝ հետևե­լով այն­պի­սի բա­նե­րի, ո­րոնք ար­ժա­նի են իր բո­լոր ու­նա­կու­թյուն­նե­ րի ե­ռան­դուն կենտ­րո­նաց­մա­նը։ Մար­դը կզո­րա­նա, ե­թե շա­րու­նա­կի ճա­նա­չել Տի­րո­ջը։ Երբ նա փոր­ձի հաս­նել բարձ­րա­գույն չա­փա­նիշ­նե­րին, Աստ­վա­ծա­շուն­չը կլի­նի նրան դե­պի եր­կինք ա­ռաջ­ նոր­դող լույ­սը։ Այդ Խոս­քում նա կբա­ցա­հայ­տի, որ կա­րող է Աստ­ծո զա­վակ լի­նել, թա­գա­վո­րա­կան ըն­տա­նի­քի ան­դամ, Քրիս­տո­սի հետ ա­նանց ժա­ռան­գու­թյան ժա­ ռան­գա­կից։ Սուրբ Ու­ղե­ցույ­ցը մատ­նա­ցույց է ա­նում երկ­նա­յին պե­տու­թյու­նը և­երկն­քի անքն­ նե­լի հարս­տու­թյուն­ներն ու գան­ձե­րը։ Շա­րու­նա­կե­լով ճա­նա­չել Աստ­ծուն՝ նա իր հա­մար ա­պա­հո­վում է հա­վի­տե­նա­կան եր­ջան­կու­թյու­նը։ Օ­րե­ցօր Աստ­ծո խա­ղա­ ղու­թյու­նը նրա պարգևն է, և հա­վա­տով նա տես­նում է հա­վի­տե­նա­կան լույ­սի տու­ նը, ո­րը զերծ է ա­մեն վշտից և հիաս­թա­փու­թյու­նից։ Աստ­ված ա­ռաջ­նոր­դում է նրա քայ­լերն ու պա­հում նրան ընկ­նե­լուց՝ սրբա­գոր­ծե­լով և վե­հաց­նե­լով նրա ջան­քե­րը։ Նա­մակ 45, 1901թ. հու­նի­սի 13, «Եղ­բայր և քույր Բըր­դըն­նե­րին»։ 174

հունիս

­Յու­րա­քանչ­յուր մար­դու տրված է իր գոր­ծը

14

Երբ որ թշնա­մին գե­տի պես գա, ­Տի­րոջ ­Հո­գին նրան կփախց­նի։ Ե­սա­յիա 59.19: Ի­րենց քրիս­տոն­յա հա­մա­րող մար­դիկ, ով­քեր ապ­րում են սառ­նա­սիրտ, ե­սա­սի­ րա­կան կյան­քով, նող­կա­լի են Ք­րիս­տո­սի հա­մար։ Ե­կեք չլի­նենք գաղջ քրիս­տոն­յա­ ներ, ան­սիրտ՝ ու­րիշ­նե­րի նկատ­մամբ մեր վե­րա­բեր­մուն­քում։ Ե­կեք մեզ շրջա­պա­ տենք քա­ջա­լե­րան­քի և ­հույ­սի մթնո­լոր­տով։ Ե­կեք մեզ շրջա­պա­տող­նե­րին ա­սենք հա­ճե­լի ու խրա­խու­սա­կան խոս­քեր։ Ե­կեք փայ­փա­յենք Աստ­ծո ճշմար­տութ­յու­նը։ Ե­թե մեզ չհա­ջող­վի ձեռք բե­րել հա­ վի­տե­նա­կան կյան­քը, ա­վե­լի լավ կլի­ներ մեզ հա­մար, որ ընդ­հան­րա­պես ծնված չլի­ նեինք։ Ե­կեք չմեր­ժենք օգտ­վել այն ա­ռա­վե­լութ­յուն­նե­րից, ո­րոնք մերն են Ք­րիս­տո­սի զո­հի մի­ջո­ցով։ ­Թեև հա­վա­սար Աստ­ծուն՝ ­Նա ե­կավ այս աշ­խարհ՝ տա­լու Իր կյան­քը մեզ հա­մար։ ­Գող­գո­թա­յի խա­չի վրա ­Նա մե­ռավ ա­մո­թա­լի մա­հով, որ­պես­զի կա­րո­ ղա­նա քա­վութ­յուն տալ նրանց մեղ­քե­րին, ով­քեր ըն­դու­նում են Ի­րեն որ­պես ի­րենց Փր­կիչ։ Ն­րանց, ով­քեր ըն­դու­նում և ­հա­վա­տում են Ն­րան, ­Նա խոս­տա­նում է տալ Աստ­ծո որ­դի­նե­րը դառ­նա­լու իշ­խա­նութ­յու­նը։ ­Հի­սու­սը սի­րում է ձեզ։ ­Նա գնել է ձեզ Իր ար­յամբ։ Ե­թե ­Նա ձեզ չսի­րեր, ձեզ հա­ մար չէր մեռ­նի։ Ն­րա սի­րող սիր­տը վշտա­նում է, երբ դուք Ի­րեն հա­կա­ռակ եք գոր­ ծում, ո­րով­հետև այդ­պի­սով խան­գա­րում եք ձեր փրկութ­յան հա­մար Ն­րա մշա­կած ծրագ­րի ի­րա­կա­նաց­մա­նը։ Աստ­ված չի կա­րող օրհ­նել նրանց, ով­քեր հա­կա­ռակ­ վում են Ի­րեն, ով­քեր մեր­ժում են ըն­դու­նել մխի­թա­րութ­յան և ­խա­ղա­ղութ­յան խոս­ քե­րը, ո­րոնք լույս ու սեր կբե­րեն ի­րենց հո­գի­նե­րին։ ­Յու­րա­քանչ­յուր մար­դու տրված է իր գոր­ծը։ Ն­րանք, ով­քեր կապ ու­նեն Աստ­ծո հետ, կբա­ցա­հայ­տեն այդ կա­պը՝ աշ­խա­տե­լով Ն­րա հետ։ Ն­րանք Աստ­ծո և Ք­րիս­տո­ սի գոր­ծա­կից­ներն են։ Ն­րանք Ք­րիս­տո­սի ժա­ռան­գա­կից­ներն են հա­վեր­ժա­կան մի ժա­ռան­գութ­յան։ Ե­թե այս կյան­քում մենք ա­նենք մեր ու­ժե­րի սահ­ման­նե­րում ա­մեն ինչ՝ հետ­ևե­ լով մեր աստ­վա­ծա­յին Օ­րի­նա­կին, հաղ­թա­հա­րե­լով Ն­րա տված ու­ժով, մեզ կտրվի ա­զատ մուտ­քի ի­րա­վունք վեր­ևում գտնվող Ն­րա պա­լատ­ներ։ Այն­տեղ Ք­րիս­տո­սը կա­ռաջ­նոր­դի մեզ կեն­դա­նի ջրե­րի գե­տե­րով և կ­բա­ցատ­րի նա­խախնա­մութ­յան ի­մաս­տը, որն այս աշ­խար­հում մեզ տրված չէ հաս­կա­նալ։ Այն­տեղ ու­նակ կլի­նենք տար­բե­րա­կել Աստ­ծո սերն այն­պի­սի պա­րա­գա­նե­րում, ո­րոնք մեզ այժմ դժբախ­ տութ­յուն են թվում։ ­Մենք կտես­նենք, որ մեզ թույլ է տրվել անց­նել փոր­ձութ­յուն­նե­ րի մի­ջով, որ­պես­զի ա­զատ­վենք մեր ոչ քրիս­տո­սան­ման բնա­վո­րութ­յան գծե­րից և­ ու­ժե­ղաց­նենք մեր թույլ կող­մե­րը։ Աստ­ված կոչ է ա­նում հանձն­վել Ի­րեն։ ­Մի՞­թե չեք գա։ ­Չե՞ք տա Ն­րան ձեր սրտի ա­մե­նաուժ­գին նվի­րու­մը։ ­Չե՞ք ստա­նա Ն­րա­նից կրա­կում փորձ­ված ոս­կին, որ­պես­ զի հա­րուստ լի­նեք, և ս­պի­տակ հան­դերձ­նե­րը, որ­պես­զի մերկ չլի­նեք։ ­Թույլ չե՞ք տա Ն­րան ձեր աչ­քե­րին դնել Իր երկ­նա­յին դե­ղը, որ­պես­զի պարզ տես­նեք։ ­Ձե­ռա­գիր 114, 1903թ., հու­նի­սի 14, «Ք­րիս­տոն­յա­յի պար­տա­կա­նութ­յուն­ներն ու ա­ռա­վե­լութ­ յուն­նե­րը», ­Կա­լի­ֆոռնիա­յի ­Կա­լիս­տո­գա­յում տրված քա­րոզ։

175

հունիս

15

Այ­սօր

Այլ ի­րար հոր­դո­րեք ա­մեն մեկ օր, քա­նի որ այ­սօր է աս­վում, որ ձե­զա­նից մե­կը չխստա­նա մեղ­քի խա­բեութ­յու­նով։ Եբ­րա­յե­ցիս 3.13: ­Թան­կա­գին քույր ———՝ … «որ հաս­տատ և­ան­շարժ խարս­խի պես ու­նենք մեր ան­ձի հա­մար, որ և մտ­նում է վա­րա­գույ­րի ներ­սի կողմն էլ, ուր որ մեզ հա­մար Ա­ռաջ­ նորդ մտավ ­Հի­սու­սը ­Մել­քի­սե­դե­կի կար­գի պես հա­վի­տե­նա­կան ­Քա­հա­նա­յա­պետ ե­ղած» (Եբ­րա­յե­ցիս 6.19, 20)։ ­Մենք ու­նենք բո­լոր պատ­ճառ­ներն Աստ­ծուն վստա­հե­լու և ­մեր բո­լոր ան­հանգս­ տութ­յուն­ներն ու տագ­նապ­նե­րը ­Հի­սուս Ք­րիս­տո­սի մոտ բե­րե­լու հա­մար, որ­պես­զի ա­վե­լի լավ ծա­նո­թա­նանք Ն­րա հետ։ Դժ­վար չէ մտա­պա­հել, որ ­Տեր ­Հի­սու­սը ցան­ կա­նում է, որ մեր բո­լոր ան­հանգս­տութ­յուն­ներն ու դժվա­րութ­յուն­նե­րը բե­րենք Իր մոտ։ «­Տա­րեք այն ­Տի­րոջ մոտ ա­ղոթ­քով», հե­տո թո­ղեք Ն­րան ­Ձեր բո­լոր դժ­վարութ­ յուն­ներն ու բեռ­նե­րը։ Որ­քա՜ն ա­վե­լի եր­ջա­նիկ կա­րող ենք լի­նել, ե­թե ա­նենք դա։ ­Դուք կա­րող եք Ն­րա մոտ գնալ, ինչ­պես ե­րե­խան է գնում իր ծնող­նե­րի մոտ՝ ա­սե­լով. «Ա­հա, ­Տեր, ես եր­կար ժա­մա­նակ կրել եմ իմ ես-ը, կար­ծես թե կա­րող էի փրկել ինձ։ Իմ բեռ­նե­րը չա­փա­զանց ծանր են, որ­պես­զի այ­սու­հետ կա­րո­ղա­նամ կրել դրանք։ ­Դու կա­րող ես կրել դրանք իմ փո­խա­րեն»։ ­Նա ա­սում է. «Ես կվերց­նեմ դրանք։ ­Հա­վեր­ժա­կան բա­րութ­յամբ Ես կո­ղոր­մամ քեզ»։ Այս սե­րը նույն­քան ուժ­գին է, որ­քան քնքուշ։ ­Հի­սու­սի սե­րը մա­հից ու­ժեղ է, ո­րով­հետև ­Նա մե­ռավ ­Ձեր սե­րը նվա­ճե­լու հա­մար, որ­պես­զի ­Դուք ամ­բող­ջո­ վին և ­լիար­ժե­քո­րեն ա­պա­վի­նեք Ն­րան և ­Ձեզ Իր հետ մեկ՝ ա­ռեղծ­վա­ծայ­նո­րեն և ­հա­վեր­ժա­կա­նո­րեն մեկ դարձ­նե­լու հա­մար։ ­Հի­սու­սի սերն ար­տա­հայտ­ված է նույ­ նիսկ ա­վե­լի մեծ քնքշութ­յամբ, քան մոր սերն իր ե­րե­խա­յի նկատ­մամբ։ ­Մեր ճա­ նա­չած ա­մե­նաքն­քուշ սե­րը մոր սերն է իր ե­րե­խա­յի նկատ­մամբ, սա­կայն ­Հի­սու­սի սե­րը վեր է դրա­նից ևս։ ­Մոր սե­րը կա­րող է փոխ­վել։ ­Մայ­րե­րը կա­րող են չա­րա­նալ, սա­կայն ­Հի­սու­սը եր­բեք, եր­բեք չի մո­ռա­նա Իր զա­վակ­նե­րին, չի չա­րա­նա կամ դա­ ժա­նա­նա նրանց նկատ­մամբ։ Այդ դեպ­քում մենք եր­բե՛ք, եր­բե՛ք չպետք է անվս­տա­հութ­յուն կամ հա­վա­տի պա­ կաս դրսևո­րենք։ Ն­րա սերն այն­քան ուժ­գին է, որ վե­րահս­կում է Ն­րա բնույ­թի բո­լոր զգաց­մունք­նե­րը, և ­Նա գոր­ծի է դնում Իր բո­լոր ա­ռատ ռե­սուրս­ներն Իր ժո­ղովր­դին բա­րին ա­նե­լու հա­մար։ Ն­րա սե­րը հա­վերժ է, ա­ռանց փո­փոխ­ման կամ դարձ­ված­քի շու­քի։ Ե­կեք եր­բեք չա­նար­գենք Աստ­ծուն՝ մե­ծա­մեծ ջան­քեր ա­նե­լով մեզ պահ­պա­նե­ լու հա­մար՝ հա­ռե­լով մեր աչ­քե­րը մեզ վրա և ­մեզ մշտա­պես կենտ­րո­նում պա­հե­լով։ ­Նա­յե՛ք ­Հի­սու­սին, Ով մեր հա­վա­տի ­Զո­րագ­լուխն ու ­Կա­տա­րողն է։ Ե­կեք չա­նենք այն­պես, ինչ­պես ա­րել ենք, մեզ թշվառ չդարձ­նենք՝ հոգ ա­նե­լով վաղ­վա են­թադր­յալ դժվա­րութ­յուն­նե­րի հա­մար։ Կ­րե՛ք ­Ձեր այ­սօր­վա պար­տա­կա­նութ­յուն­ներն ու­րա­ խութ­յամբ։ ­Մենք պետք է ու­նե­նանք այ­սօր­վա հա­վատ, այ­սօր­վա վստա­հութ­յուն առ ­Հի­սու­սը։ Այ­սօր ես պետք է նա­յեմ և­ապ­րեմ։ Այ­սօր ես կվստա­հեմ Աստ­ծուն։ Այ­սօր ես կմնամ հանգս­տութ­յան և ­խա­ղա­ղութ­յան մեջ, ո­րը պահ­վում է Աստ­ծո զո­րութ­ յամբ։ Ա­սա­ցե՛ք. «­Տե­րը կփա­ռա­վոր­վի, երբ ես ու­րախ և­ եր­ջա­նիկ լի­նեմ Իր սի­րո հա­վաս­տիաց­մամբ այ­սօր»։ ­Մե­ծա­գույն սի­րով՝ Է­լեն Ո­ւայթ։ ­Նա­մակ 48, 1896թ., հու­նի­սի 15, քա­ջա­լե­րան­քի կա­րիք ու­նե­ցող մի քրոջ։ 176

­Նա­յեք ­Հի­սուս Ք­րիս­տո­սին

հունիս

16

Ես եմ կյան­քի հա­ցը, Ինձ մոտ ե­կո­ղը չի սո­վի, և Ինձ հա­վա­տա­ցո­ղը եր­բեք չի ծա­ րա­վի։ Հ ­ ով­հան­նես 6.35: Ինձ հրա­հանգ­վել է ա­սել, որ մենք չպետք է նա­յենք որ­ևէ մարդ ա­րա­րա­ծի զո­ րութ­յան կամ փոր­ձա­ռութ­յան հա­մար, կախ­ված լի­նենք նրան­ից ու­ժի և­ա­ռաջ­նոր­ դութ­յան հա­մար։ Ք­րիս­տոսն ա­սում է. «Ինձ նա­յեք։ Ես եմ աշ­խար­հի ­Լույ­սը։ Ով որ Իմ հետ­ևից գա, նա խա­վա­րում չի գնա, այլ կյան­քի լույ­սը կըն­դու­նի»։ Ես խո­սում եմ նրանց հետ, ով­քեր հայ­տա­րա­րում են, թե Աստ­ծո զա­վակ­ներ են։ ­Ժա­մա­նա­կը չէ՞ արդ­յոք, որ մենք ճա­նա­չենք մեր ու­ժի և ­զո­րութ­յան Աղբ­յու­րին։ Չ­պե՞տք է արդ­յոք այ­սու­հետ մեր կյանքն ա­վե­լի հա­ճե­լի դարձ­նենք ­Տի­րո­ջը։ Ինձ ներ­կա­յաց­վում են դրվագ­ներ, ո­րոնք նկա­րագ­րե­լու հա­մար բա­ռեր չեմ կա­րո­ ղա­նում գտնել։ Կ­գան փոր­ձութ­յուն­ներ, ո­րոնք կխո­նար­հեց­նեն բո­լոր գո­ռոզ սրտե­ րը։ ­Թող ոչ ոք չկար­ծի, թե ա­պա­հով է՝ իր ճա­նա­պար­հին հետ­ևե­լով կամ մարդ­կանց վստա­հե­լով։ ­Տե­րը կան­չում է փոր­ձա­ռու մարդ­կանց, ով­քեր պա­տաս­խա­նատ­վութ­ յուն­ներ կկրեն Իր ա­նու­նից և Իր զո­րութ­յամբ, մար­դիկ, ով­քեր կըն­դու­նեն Ն­րա շնոր­ հը՝ գի­տակ­ցե­լով դա ու­րիշ­նե­րին տա­րա­ծե­լու ի­րենց պա­տաս­խա­նատ­վութ­յու­նը։ ­Կե­նդա­նի Աստ­ծո ­Խոս­քը պետք է լի­նի մեր ու­ղե­ցույ­ցը։ ­Յու­րա­քանչ­յուր ոք պետք է գի­տակ­ցի Ն­րա­նից իր կախ­ված լի­նե­լը, Ում ին­քը պատ­կա­նում է ա­րար­մամբ և փր­ կագն­մամբ։ ­Կար­դա­ցե՛ք և­ ու­սում­նա­սի­րե՛ք ­Հով­հան­նե­սի ա­վե­տա­րա­նի վե­ցե­րորդ գլխում ներ­կա­յաց­ված պնդում­նե­րը։ Ա­ղո­թե՛ք այդ ճշմար­տութ­յուն­նե­րը հաս­կա­նա­ լու հա­մար։ Ես ան­հանգս­տա­նում եմ, երբ տես­նում եմ նրանց հոգ­ևոր թու­լութ­յու­ նը, ում այդ­քան մեծ լույս է տրվել։ Ե­թե քայ­լեին այդ լույ­սով, նրանք ու­ժեղ կլի­նեին ­Տի­րո­ջով։ ­Սա­կայն չեն ա­րել դա, և ն­րանք, ով­քեր ճշմար­տութ­յանն են ե­կել նրանց ջան­քե­րի շնոր­հիվ, նա­յում են մարդ ա­րա­րա­ծին ի­մաս­տութ­յան հա­մար՝ ­Հի­սուս Ք­րիս­տո­սին՝ «ճշմա­րիտ ­Լույ­սին» նա­յե­լու փո­խա­րեն, «որ ա­մեն մար­դի լու­սա­վո­ րում է, որ գա­լիս է աշ­խարհ» (­Հով­հան­նես 1.9)։ Երբ հա­վա­տաց­յալ­նե­րը հա­վա­տով ըն­դու­նում են Ք­րիս­տո­սին, ­Նա նրանց հա­մար դառ­նում է նրանց սրբա­գոր­ծու­մը, ա­ր­դա­րութ­յու­նը և ­չա­փա­զանց մեծ պարգ­ևը։ ­Տի­րոջ գոր­ծա­կալ­նե­րը, Ն­րա նշա­նա­կած մար­դիկ պետք է ան­հա­տա­պես ի­մաս­ տութ­յուն ստա­նան Ն­րա­նից։ Ն­րանք մե­ծա­պես ան­պատ­վում են Ն­րան, երբ վստա­ հում են մար­դու մտքին։ Ն­րանք Աստ­ծուն պետք է տես­նեն որ­պես ի­րենց բա­վա­ րար­վա­ծութ­յուն, ի­րենց ուժ։ ­Դուք ներ­կա­յաց­նո՞ւմ եք Ք­րիս­տո­սին։ ­Հե­ռա­ցե՞լ եք աշ­խար­հա­յին քա­ղա­քա­կա­ նութ­յան և ­մարդ­կա­յին մտքի ո­գուց ու ազ­դե­ցութ­յու­նից։ Ու­տո՞ւմ եք Կ­յան­քի հա­ցից ա­մեն օր։ ­Թող ան­կեղծ շուր­թե­րը շշնջան ա­ղոթ­քը. «­Պատ­վի­րան­նե­րիդ ճա­նա­պարհն ինձ ի­մաց­րու, և­ ես կմտա­ծեմ ­Քո սքան­չե­լիք­նե­րի վրա» (­Սաղ­մոս 119.27)։ «Իմ սրտում թաքց­րի ­Քո խոս­քե­րը, որ չմե­ղան­չեմ ­Քեզ դեմ» (հա­մար 11)։ ­Ձե­ռա­գիր 78, 1902թ., հու­նի­սի 16, «Ա­ռող­ջութ­յան սննդի հար­ցը»։

177

հունիս

17

­Դուք հա­վա­տա­րիմ ճյո՞ւղ եք

Ես որթն եմ, դուք՝ ճյու­ղե­րը, նա, որ Ին­ձա­նում մնում է, և Ես նրա­նում, նա շատ պտուղ է բե­րում, ո­րով­հետև ա­ռանց Ինձ չեք կա­րող ո­չինչ ա­նել։ ­Հով­հան­նես 15.5: «Ես եմ ճշմա­րիտ ճյու­ղը»,- հայ­տա­րա­րեց Ք­րիս­տո­սը։ ­Նա օգ­տա­գոր­ծեց որ­թի օ­րի­նա­կը, որ­պես­զի որ­թին նա­յե­լիս մենք կա­րո­ղա­նանք վեր­հի­շել այդ կար­ևոր դա­ սե­րը։ Ե­թե բնութ­յու­նը ճիշտ վեր­ծան­վի, այն աստ­վա­ծութ­յան հա­յե­լին է։ Ք­րիս­տո­սը մատ­նան­շեց որթն ու դրա ճյու­ղե­րը. «Ես տա­լիս եմ ձեզ այս դա­սը, որ­պես­զի հաս­կա­նաք Իմ կա­պը ձեզ հետ և ­ձեր կապն Ինձ հետ»։ Ն­րա ունկն­դիր­ նե­րը Ն­րա բա­ռե­րը սխալ հաս­կա­նա­լու նվա­զա­գույն պատ­ճառ ան­գամ չու­նեին։ Այն օ­րի­նակ­նե­րը, ո­րոնք ­Նա օգ­տա­գոր­ծում էր, նման էր նրանց առջև պահ­ված հա­յե­լու, որ­պես­զի նրանք հաս­կա­նա­յին Ն­րա կապն ի­րենց հետ։ Այս դա­սը կկրկնվի մինչև երկ­րի պատ­մութ­յան ա­վար­տը։ ­Բո­լոր նրանք, ով­քեր ըն­դու­նում են Ք­րիս­տո­սին հա­վա­տով, Ն­րա հետ մեկ են դառ­նում։ Ճ­յու­ղե­րը կապ­ ված չեն որ­թին որ­ևէ մե­խա­նի­կա­կան գոր­ծըն­թա­ցի կամ ար­հես­տա­կան ամ­րաց­ ման մի­ջո­ցով։ Ն­րանք միա­վոր­ված են որ­թին և ­դար­ձել են դրա մի մա­սը։ Դ­րանք սնվում են որ­թի ար­մատ­նե­րի մի­ջո­ցով։ Այս­պի­սով, նրանք, ով­քեր հա­վա­տով ըն­դու­ նում են Ք­րիս­տո­սին, մեկ են դառ­նում Ն­րա հետ սկզբունք­նե­րում և­ա­րարք­նե­րում։ Ն­րանք միա­բան­ված են Ն­րա հետ, և­ այն կյան­քը, որ ապ­րում են, Աստ­ծո Որ­դու կյանքն է։ Ն­րանք ի­րենց կյանքն ստա­նում են Ն­րա­նից, Ով կյանքն է։ ­Սիր­տը պետք է միա­բան­վի Ք­րիս­տո­սի սրտի հետ, կամ­քը պետք է ընկղմ­վի Ն­րա կամ­քի մեջ, միտ­քը պետք է մեկ դառ­նա Ն­րա մտքի հետ, մտած­մունք­նե­րը պետք է բեր­վեն Ն­րա մոտ։ ­Մար­դը կա­րող է մկրտվել, նրա ա­նու­նը կա­րող է հայտն­վել ե­կե­ ղե­ցու ցու­ցա­կում, սա­կայն նրա սիր­տը կա­րող է ան­փո­փոխ մնալ։ ­Ժա­ռան­գա­կան և ­ձեռք­բե­րո­վի մի­տում­նե­րը կա­րող են շա­րու­նա­կել չա­րը գոր­ծել նրա բնա­վո­րութ­ յան մեջ։ ­Վե­րածն­ված մար­դը կեն­սա­կան կապ ու­նի Ք­րիս­տո­սի հետ։ Ինչ­պես ճյուղն է ի­րեն անհ­րա­ժեշտ կեն­սա­կան նշա­նա­կութ­յան նյու­թերն ստա­նում ծնող ցո­ղու­նից, և դ­րա շնոր­հիվ ա­վե­լի շատ է պտուղ տա­լիս, այդ­պես էլ ճշմա­րիտ հա­վա­տաց­յա­լը կապ­ ված է Ք­րիս­տո­սի հետ և­իր կյան­քում բա­ցա­հայ­տում է ­Հո­գու պտու­ղը։ Ճ­յու­ղը մեկ է դառ­նում որ­թի հետ։ ­Փո­թո­րի­կը չի կա­րող այն կոտ­րել։ ­Սառ­նա­մա­նիք­նե­րը չեն կա­րող փչաց­նել դրա կեն­սա­կան հատ­կութ­յուն­նե­րը։ Ո­չինչ ու­նակ չէ բա­ժա­նել այն որ­թից։ Այն կեն­դա­նի ճյուղ է և կ­րում է որ­թի պտու­ղը։ Այդ­պես է նաև հա­վա­տաց­ յա­լի դեպ­քում։ ­Բա­րի խոս­քե­րով և­ ա­րարք­նե­րով ­Նա բա­ցա­հայ­տում է Ք­րիս­տո­սի բնա­վո­րութ­յու­նը։ Ինչ­պես ճյուղն է իր սնունդն ստա­նում որ­թից, այն­պես էլ բո­լոր նրանք, ով­քեր ճշմար­տա­պես դար­ձի են ե­կած, հոգ­ևոր կեն­սու­նա­կութ­յուն են ստա­ նում Ք­րիս­տո­սից։ Ք­րիս­տո­սը հայ­տա­րա­րեց. «Ճշ­մա­րիտ ճշմա­րիտ ա­սում եմ ձեզ, ե­թե մար­դի Որ­դու մար­մի­նը չու­տեք և Ն­րա ար­յու­նը չխմեք, կյանք չու­նեք ձեր ան­ձե­ րում։ Իմ մար­մինն ու­տո­ղը և Իմ ար­յու­նը խմո­ղը հա­վի­տե­նա­կան կյանք ու­նի, և Ես հե­տին օ­րում կհա­րու­ցա­նեմ նրան։ Ո­րով­հետև Իմ մար­մի­նը ճշմա­րիտ կե­րա­կուր է, և Իմ ար­յու­նը ճշմա­րիտ խմե­լիք է։ Իմ մար­մինն ու­տո­ղը և Իմ ար­յու­նը խմո­ղը մնում է Ին­ձա­նում, և Ես նրա­նում» (­Հով­հան­նես 6.53, 56)։ ­Ձե­ռա­գիր 78, պատ­ճեն­ված 1898թ., հու­նի­սի 17-ին, «Եմ եմ Ճշ­մա­րիտ Որ­թը»։ 178

հունիս

­Մարդ­կա­յին ի­մաս­տութ­յու­նը հի­մա­րութ­յուն է

18

­ եր, ինչ է մար­դը, որ նրան ճա­նա­չես, և ­մար­դի որ­դին, որ ուշ դնես նրան։ Տ ­Սաղ­մոս 144.3: ­Տե­րը յու­րա­քանչ­յուր մար­դու հա­մար տեղ է նա­խա­սահ­մա­նել՝ ե­րի­տա­սարդ, մի­ ջին տա­րի­քի, թե ծեր։ Երբ տղա­մար­դը կամ կի­նը գտնում է իր տե­ղը, ­Տի­րոջ հա­ մար ար­վում է գործ, ո­րը դեռ չի ար­վել։ Աստ­ծո ժո­ղովր­դի վրա մեծ թու­լութ­յուն է ի­ջել, ո­րով­հետև … (ո­րոշ մար­դիկ) լքել են ­Տեր ­Հիսու­սին, ո­րով­հետև ի­րենց կյան­քից կորց­րել են Ն­րա ­Հո­գին, Ն­րա սե­րը, Ն­րա ա­ռատ շնոր­հը։ Ն­րանք ի­րենց հո­գի­նե­ րը բարձ­րաց­րել են սնա­պար­ծութ­յամբ և ծ­րագ­րել են մարդ­կա­յին ի­մաս­տութ­յամբ՝ կար­ծե­լով, թե մարդ­կա­յին տա­ղան­դը կա­րող է ի­րենց ուժ տալ։ Այս­պի­սով ի­րենց վրա թու­լութ­յուն և շ­փոթ­մունք են բե­րում։ ­Մարդ­կա­յի­նից կախ­ված լի­նե­լով՝ նրանք մո­ռա­նում են, որ մար­դիկ մահ­կա­նա­ցու են, սխա­լա­կան, բնույ­թով ե­սա­սեր, իսկ նրանց ծրագ­րե­րը հաս­տա­տա­պես հօդս կցնդեն։ Ա­մե­նաշ­նոր­հա­շատ մար­դիկ, ա­մե­նա­լայն մտքի ու ա­մե­նա­խո­րը հան­ճա­րի տեր տղա­մար­դիկ ու կա­նայք, ա­մե­նանր­բա­գեղ մշա­կույ­թի ու ա­մե­նա­բարձր կրթութ­յան տեր մար­դիկ, աշ­խար­հի ղե­կին կանգ­նած­նե­րը, Աստ­ծո հետ հա­մե­մա­տած, մա­նուկ­ ներ են հա­վեր­ժա­կան ար­ժեք­նե­րի ըն­կալ­ման հար­ցում։ Եվ քա­նի որ նրանք այդ­քան սահ­մա­նա­փակ գի­տութ­յուն ու­նեն Ն­րա մա­սին, այդ­քան քիչ բան գի­տեն Ն­րա ճա­ նա­պարհ­նե­րի, Ն­րա մտքի, Ն­րա բնա­վո­րութ­յան մա­սին, ի­րենց աստ­ված­ներ դարձ­ նե­լու վտան­գի մեջ են։ ­Մար­դիկ, ով­քեր տեղ­յակ չեն Աստ­ծո մե­ծութ­յու­նից, Ն­րա ա­մե­նա­կա­րո­ղութ­յու­ նից, ի­րենց մեծ ու ի­մաս­տուն կկար­ծեն, բայց պար­զա­պես ո­չինչ են։ Աստ­ծո ա­ռաջ նրանք փոք­րիկ ե­րե­խա­ներ են, ով­քեր չեն կա­րող միայ­նակ քայ­լել, թեև կար­ծում են, թե ու­նակ են լու­ծել նույ­նիսկ ա­մե­նա­մեծ խնդիր­նե­րը։ Ն­րանք կար­ծում են, թե ե­թե կա­րող են կա­պակ­ցել և ­միա­վո­րել ի­րենց տա­ղանդ­նե­րը, ա­պա մեծ հա­ջո­ղութ­յուն­ նե­րի կհաս­նեն։ ­Սա­կայն որ­քան մեծ լի­նի միա­վո­րած քա­նա­կը, այն­քան մեծ կլի­նի ձա­խո­ղու­մը, մինչև չփոր­ձեն ճա­նա­չել և ­հաս­կա­նալ Աստ­ծուն։ Ի­րար գու­մար­ված թվե­րը չեն, որ մար­դուն երկն­քի հետ ներ­դաշ­նա­կութ­յուն են բե­րում։ ­Կան շա՜տ, շա՜տ-շա՜տ մար­դիկ՝ ան­փորձ ու ա­նող­ջա­խոհ, ով­քեր կար­ծում են, թե բա­վա­կա­նա­չափ ի­մաս­տուն են՝ ա­նե­լու այն ա­մե­նը, ինչ կցան­կա­նան։ Աստ­ծո աչ­ քում նրանց ի­մաս­տութ­յու­նը հի­մա­րութ­յուն է։ Ն­րանք պետք է հի­շեն, որ ի­մաս­տութ­ յան ո­լոր­տում ըն­դա­մե­նը մա­նուկ­ներ են, և ­մինչ կկա­րո­ղա­նան ճա­նա­չել ի­րենց, պետք է ճա­նա­չեն Աստ­ծուն։ Աստ­ված մեր ­Հայրն է, և Իր մոտ ե­կող յու­րա­քանչ­յու­րին ­Նա կսո­վո­րեց­նի, որ նրանց ի­մաս­տութ­յու­նը հի­մա­րութ­յուն է։ Երբ նրանք կառ­չեն Ն­րա ու­ժին և ­խա­ղա­ղութ­յուն ա­նեն Ն­րա հետ՝ ապ­րե­լով Ն­րա ­Խոս­քի հա­մա­ձայն, ­Նա կմիա­վո­րի Իր ու­ժը նրանց թու­լութ­յան, Իր գի­տութ­յու­նը՝ նրանց տգի­տութ­յան հետ՝ դարձ­նե­լով նրանց ու­ժեղ Ի­րե­նում։ ­Նա կտա նրանց կա­րիք­նե­րի հա­մար անհ­րա­ժեշտ խնամ­քը։ Ն­րան որ­պես ի­րենց Ու­սու­ցիչ վստա­հող­նե­րը չեն սայ­թա­քի կամ ընկ­նի։ ­Ձե­ռա­գիր 88, 1902թ., հու­նի­սի 18, «­Հա­մաշ­խար­հա­յին գործ»։

179

հունիս

19

­Մենք մեկ ենք երկ­նա­յին ե­կե­ղե­ցու հետ

­ եկ մար­մին և ­մեկ հո­գի, ինչ­պես կոչ­վե­ցիք էլ ձեր կո­չու­մի մեկ հույ­սի մեջ։ ­Մեկ Մ ­Տեր, մեկ հա­վատ, մեկ մկրտութ­յուն, մեկ Աստ­ված և­ ա­մեն­քի ­Հայր, որ ա­մեն­քի վրա և­ա­մեն­քի հետ և ­ձեր՝ ա­մեն­քի մեջ է։ Ե­փե­սա­ցիս 4.4-6: Ե­կե­ղե­ցու յու­րա­քանչ­յուր ան­դամ պետք է զգա Աստ­ծո վե­րա­փո­խող զո­րութ­յունն իր սրտի և մտ­քի վրա. դրա­նից հե­տո հոգ­ևոր աճ կվե­րապ­րի։ Ք­րիս­տոսն ա­մեն մի ճշմա­րիտ հա­վա­տաց­յա­լի Աստ­ծո որ­դի դարձ­նե­լու հա­մար բա­վա­կա­նա­չափ շնորհ ու­նի։ Հ­րեշ­տակ­ներն աշ­խա­տում են Աստ­ծո ժո­ղովր­դի հա­մար, որ­պես­զի սա­տա­ նան չկա­րո­ղա­նա հաղ­թել նրանց։ ­Նա, ով ­Տի­րոջ մոտ է գա­լիս պարզ վստա­հութ­յամբ, կսո­վո­րի՝ ինչ­պես բարձ­րաց­նել Փրկ­չին մարդ­կանց մոտ։ ­Գործ­նա­կան քրիս­տո­նեութ­յու­նը խոս­քե­րում և­ա­րարք­նե­ րում Աստ­ծո կամ­քի ցու­ցադ­րումն է։ Այս ժա­մա­նակ­նե­րում ե­կե­ղե­ցու ա­ռան­ձին ան­դամ­նե­րը յու­րա­հա­տուկ գործ ու­նեն ա­նե­լու։ ­Ձեր ձեռ­քում ու­նե­նա­լով Աստ­վա­ծա­շուն­չը՝ դուք պետք է ու­սում­նա­սի­րեք ­Սուրբ ­Գիր­քը Ք­րիս­տո­սի բա­ռերն ի­մա­նա­լու ե­ռան­դուն վճռա­կա­նութ­յամբ։ «Քն­նեք գրքե­րը»,- ա­սաց Փր­կի­չը,- «որ դուք կար­ծում եք, թե նրան­ցով ու­նեք հա­վի­տե­նա­ կան կյանք, և ն­րանք են, որ Ինձ հա­մար վկա­յում են» (­Հով­հան­նես 5.39)։ Ք­րիս­տո­սի ճշմա­րիտ հետ­ևոր­դը պետք է հաղ­թա­հա­րի բնա­վո­րութ­յան յու­րա­ քանչ­յուր ե­սա­սեր գիծ։ ­Բա­րին գոր­ծե­լով՝ նա պետք է ճիշտ օ­րի­նակ կեր­տի և­ իր կյան­քով վկա­յի Ք­րիս­տո­սի բնա­վո­րութ­յան և ­մարդ­կա­յին ցե­ղի նկատ­մամբ Աստ­ծո ու­նե­ցած ան­շա­հախն­դիր սի­րո մա­սին։ ­Բա­րութ­յան, ո­ղոր­մութ­յան և ­կա­րեկ­ցան­քի գոր­ծե­րով, աջ ու ձախ բա­րութ­յուն ցու­ցա­բե­րե­լով՝ նա պետք է կրկնի Ք­րիս­տո­սի գոր­ծե­րը։ Ք­րիս­տո­սը եր­կիր ե­կավ մարդ­կանց ցույց տա­լու կա­տար­յալ բնա­վո­րութ­ յան օ­րի­նա­կը, ո­րը պետք է ձեռք բե­րեն բո­լոր նրանք, ով­քեր ու­զում են ուղ­ևոր­ վել ա­պա­գա երկ­նա­յին աշ­խարհ։ ­Նա հա­ճույք էր ստա­նում ան­խոնջ աշ­խա­տե­լով մարդ­կանց բա­րօ­րութ­յան հա­մար։ ­Մեր աշ­խարհ գա­լու Ն­րա նպա­տակն էր օ­րի­նակ թող­նել այն բա­նի, թե ինչ պի­տի դառ­նա մարդ­կա­յին բնա­վո­րութ­յու­նը, որ­պես­զի հար­մար լի­նի երկ­նա­յին հա­սա­րա­կութ­յան հա­մար։ ­Սուրբ ­Հո­գին ե­կե­ղե­ցու ան­դա­մի մեջ ձևա­վո­րում է բա­ցա­ռա­պես գե­ղե­ցիկ բնա­ վո­րութ­յան գծեր։ ­Նա պա­հան­ջում է յու­րա­քանչ­յուր մար­դուց լույ­սի զա­վակ դառ­ նա­լու ա­ռա­վե­լութ­յուն, ար­դա­րութ­յան հա­մար ու­նե­ցած ազ­դե­ցութ­յուն և ք­րիս­տո­ սան­ման կյան­քի օ­րի­նակ։ ­Սա է ե­կե­ղե­ցուն օգ­նե­լու Աստ­ծո ձևը։ ­Սա­տա­նան ա­մեն կերպ աշ­խա­տում է խո­չըն­դո­տել Աստ­ծո նպա­տակ­նե­րին, իսկ Աստ­ված կա­մե­նում է, որ­պես­զի Իր ժո­ղո­վուր­դը ոչ մի սխալ չգոր­ծի, այլ որ նրա յու­րա­քանչ­յուր քայ­լը ճիշտ լի­նի։ Երկ­րա­յին ե­կե­ղե­ցու Գ­լու­խը պա­հան­ջում է այդ ե­կե­ղե­ցու ան­դամ­նե­րից ի­րենց կամ­քը հանձ­նել Աստ­ծո կամ­քին պատ­րաս­տա­կամ հնա­զան­դութ­յամբ։ Աստ­ ված միա­վո­րել է երկ­րա­յին ե­կե­ղե­ցու միտ­քը երկ­նա­յին ե­կե­ղե­ցու հետ։ ­Ձե­ռա­գիր 141, 1907թ., հու­նի­սի 19, «­Խոս­քեր ե­կե­ղե­ցու ան­դամ­նե­րին»։

180

հունիս

Աստ­ված օգ­նում է մեզ ի­րա­կա­նաց­նել Իր կամ­քը

20

Ա­հով և ­դո­ղա­լով գոր­ծեք ձեր ան­ձե­րի փրկութ­յու­նը։ ­Վասն­զի Աստ­ված է՝ որ ներ­ գոր­ծում է ձե­զա­նում կա­մե­նալն էլ՝ ա­նելն էլ Իր հա­ճութ­յան պես։ ­Փի­լիպ­պե­ցիս 2.12, 13: ­Խո­սե՛ք Աստ­ծո օրհ­նութ­յուն­նե­րի մա­սին։ Ե­կեք մեր կյանք բե­րենք որ­քան հնա­րա­ վոր է շատ ու­րա­խութ­յուն։ Երբ մար­դիկ սկսում են կաս­կա­ծել և քն­նա­դա­տել, ե­կեք վճռա­կա­նութ­յուն դրսևո­րենք կա՛մ լռութ­յամբ, կա՛մ խո­սակ­ցութ­յունն այլ ուղ­ղութ­ յամբ տա­նե­լով` կան­խե­լու այն բա­ռե­րը, ո­րոնք չեն խոս­վի ի­մաս­տութ­յամբ։ Ե­կեք շա­րու­նա­կենք սպա­սել ­Տի­րո­ջը խո­նարհ ա­ղոթ­քով և­ ա­ղեր­սան­քով ու ջանք թա­ փենք, որ­պես­զի զսպենք մեր շուր­թե­րը և ­չար­տա­բե­րենք ոչ մի հի­մար բառ, ո­րից կա­րող է ան­հա­վա­տութ­յան հոտ գալ։ ­Մենք պետք է խո­սենք հա­վա­տի մա­սին՝ օգ­տա­գոր­ծե­լով այն բա­նե­րը, ո­րոնք ա­նե­լու հա­մար ­Տի­րո­ջից շնորհ ենք խնդրել։ Ն­շա­նա­կում է, մենք գոր­ծում ենք մեր սե­փա­կան փրկութ­յու­նը՝ ան­կեղծ խոս­քե­րով և ­բա­րի գոր­ծե­րով փոր­ձե­լով օգ­նել և փր­կել նրանց, ով­քեր դժվա­րութ­յան մեջ են։ Աստ­ված է, որ ներ­գոր­ծում է մեր մեջ կա­մե­նալն էլ, ա­նելն էլ Իր բա­րի կամ­քի պես։ ­Մահ­կա­նա­ցուն և Ան­վեր­ջը պետք է միա­վոր­վեն կա­տար­վե­լիք գոր­ծի շրջա­նակ­նե­րում։ Աստ­ված խոսք է տվել ա­պա­հո­ վել մեզ ու­ժով, ու­րա­խութ­յամբ, հա­ճե­լիութ­յամբ և­ եր­ջան­կութ­յամբ մեր Փրկ­չի մեջ։ Երբ մենք Ն­րա­նում ենք, այն խոս­քը, ո­րը կնսե­մաց­նի ու­րիշ­նե­րին, եր­բեք չի բարձ­ րա­ձայն­վի։ Ե­կեք հի­շենք, որ յու­րա­քանչ­յուր ոք սև ­կե­տեր ու­նի իր կյան­քում։ Ե­կեք ա­նենք ա­մեն ինչ մեր ու­ժե­րի սահ­ման­նե­րում՝ ու­րա­խութ­յուն և ­հույս բե­րե­լու ու­րիշ­նե­րի կյանք։ Ինչ­պի­սի՜ օրհ­նութ­յուն կլի­նի դա նրանց հա­մար։ Ի­րենց հեր­թին նրանք ևս կ­խո­սեն բա­րի խոս­քեր այ­լոց հետ՝ ար­ևա­ծագ բե­րե­լու նրանց կյանք։ Ա­նե­լով այս գոր­ծը՝­ մենք կգի­տակ­ցենք, որ ­Տե­րը լսում է մեր ա­ղոթք­նե­րը, ո­րով­հետև մենք աշ­ խա­տում ենք դրանց հետ ներ­դաշ­նա­կութ­յան մեջ՝ ի­րա­կա­նաց­նե­լով մեր բո­լոր պար­տա­կա­նութ­յուն­ներն Աստ­ծո և­ ինք­ներս մեր առջև։ ­Մեզ անհ­րա­ժեշտ է մեր աշ­խա­տանքն ա­նել ե­րախ­տա­պարտ հո­գով և­ա­ղոթ­քով, բայց մենք պետք է հա­վա­ տով պա­հան­ջենք խոս­տու­մը. «Խնդ­րե՛ք, և կտր­վի, փնտրե՛ք, և կգտ­նեք»։ Ա­յո, մենք կգտնենք մեր ա­ղոթք­նե­րի պա­տաս­խան­նե­րը, ո­րով­հետև Աստ­ված կա­ նի մեր ա­մե­նա­մեծ ակն­կա­լիք­նե­րից ան­հա­մե­մատ ա­վե­լի շատ և­ ա­ռա­տո­րեն։ Ի՜նչ թանկ վկա­յութ­յուն այդ ժա­մա­նակ մենք կկրենք Աստ­ծո հա­մար։ Ի՜նչ պա­տիվ կլի­ նենք մենք Ն­րա խոս­քի ճշմար­տութ­յան հա­մար։ ­Մենք կկա­րո­ղա­նանք ա­սել. «Ս­պա­ սե­լով սպա­սե­ցի ­Տի­րո­ջը, և ­Նա դե­պի ինձ նա­յեց և­ ա­ղա­ղակս լսեց։ Եվ ինձ հա­նեց կորս­տի հո­րից՝ տիղ­մոտ ցե­խից, և ­վե­մի վրա կանգ­նաց­րեց ոտ­ներս, և գ­նացքս հաս­տա­տեց։ Եվ նոր երգ դրեց իմ բե­րա­նում մեր Աստ­ծո օրհ­նութ­յու­նը. շա­տե­րը կտես­նեն և կ­վա­խե­նան և ­Տի­րո­ջը կհու­սան։ Ե­րա­նի այն մար­դուն, որ նա իր հույ­սը ­Տերն է շի­նում, և­ ամ­բար­տա­վան­նե­րին ու ստութ­յան հետ­ևող­նե­րին չի դառ­նում» (­Սաղ­մոս 40.1-4)։ ­Նա­մակ 87, 1900թ., հու­նի­սի 20, Էդ­սոն և Էմ­մա Ո­ւայ­թե­րին։

181

21 Աստվ ­ ած կա­րող է օգ­տա­գոր­ծել «ցածր» աշ­խա­տող­նե­րին

հունիս

Այլ այս աշ­խար­հի հի­մար­նե­րին Աս­տված ընտ­րեց, որ ա­մա­չեց­նի ի­մաս­տուն­նե­ րին, եվ­ աշ­խար­հիս տկար­նե­րին Աստ­ված ընտ­րեց, որ ա­մա­չեց­նի զո­րա­վոր­նե­ րին։ Ա ­Կորն­թա­ցիս 1.27: Ն­րանց, ում Աստ­ված ընտ­րում է որ­պես Իր գոր­ծա­կից­ներ, միշտ չէ, որ աշ­խար­հի չա­փա­նիշ­նե­րով տա­ղան­դա­վոր են։ Եր­բեմն ­Նա ընտ­րում է ոչ ուս­յալ մարդ­կանց։ Այս աշ­խա­տող­նե­րը հա­տուկ գործ ու­նեն ա­նե­լու։ Ն­րանք հաս­նում են մի դա­սի, ո­րին ոչ մի ու­րիշ մարդ չի կա­րող հաս­նել։ Ն­րանք, ով­քեր աշ­խա­տում են հան­գիստ ձևով, կվար­ձատր­վեն նույն չա­փով, ինչ նրանք, ով­քեր ար­տա­քուստ ցույց են տա­լիս, թե ա­վե­լի լայն ազ­դե­ցութ­յուն են տա­րա­ծում։ ­Յու­րա­քանչ­յուր աշ­խա­տող պարգ­ևատր­ վում է ի­րեն գոր­ծո­ղութ­յան դրդող հո­գու հա­մա­ձայն։ Այս աշ­խա­տող­նե­րը բա­ցում են ի­րենց սրտե­րը ճշմար­տութ­յունն ստա­նա­լու հա­մար, և ն­րանք ի­մաս­տութ­յուն են ձեռք բե­րում Ք­րիս­տո­սի մեջ և Ք­րիս­տո­սի մի­ջո­ցով։ Ն­րանց կյան­քը շնչում և­ ար­տաշն­չում է բա­րե­պաշ­տութ­յան բույ­րը։ ­Մինչ բարձ­րա­ձայն­վե­լը՝ նրանց բա­ռե­րը ծան­րու­թեթև են ար­վում։ Ն­րանց գոր­ծո­ղութ­յուն­նե­րը կրկնօ­րի­նա­կում են ի­րենց Ա­ռաջ­նոր­դի գոր­ծե­րը։ Ն­րանք փոր­ձում են նպաս­տել ի­րենց ըն­կեր­նե­րի բա­ րօ­րութ­յա­նը։ Ն­րանք թեթ­ևութ­յուն և­ եր­ջան­կութ­յուն են բե­րում վշտա­հար­նե­րին ու հու­սալք­ված­նե­րին։ Ն­րանք զգում են մշտա­պես Ք­րիս­տո­սի ու­սու­ցումն ստա­նա­լու կա­ րի­քը, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նան աշ­խա­տել Աստ­ծո կամ­քի հա­մա­ձայն։ Ն­րանք սո­վո­րում են, թե ինչ­պես կա­րող են լա­վա­գույնս ըն­դօ­րի­նա­կել ի­րենց Փրկ­չի խա­չի կրումն ու ինք­ նա­մեր­ժու­մը։ Ն­րանք Աստ­ծո վկա­ներն են, ով­քեր հետ­ևում են կա­րեկ­ցան­քի և ­սի­րո Ն­րա օ­րի­նա­կին՝ ողջ փառ­քը վե­րագ­րե­լով Ն­րան, Ում ի­րենք սի­րում են ու ծա­ռա­յում։ Ն­րանք մշտա­պես սո­վո­րում են մեծ Ու­սուց­չից և ­հաս­նում են կա­տա­րե­լութ­յան ա­վե­լի բարձր աս­տի­ճա­նի՝ միև­նույն ժա­մա­նակ մշտա­պես զգա­լով ի­րենց թու­լութ­ յունն ու ցածր լի­նե­լը։ Ն­րանց ձգում է դե­պի վեր այն ուժ­գին և ­սի­րա­ռատ հիաց­ մուն­քը, որն ու­նեն Ք­րիս­տո­սի բնա­վո­րութ­յան գե­ղեց­կութ­յան նկատ­մամբ։ Ն­րանք գործ­նա­կան կյան­քում կի­րա­ռում են Ն­րա ա­ռա­քի­նութ­յուն­նե­րը, ո­րով­հետև Ն­րա կյան­քը նման­վում է ի­րենց կյան­քին։ Ն­րանք մշտա­պես շարժ­վում են դե­պի ա­ռաջ և ­դե­պի վեր՝ դառ­նա­լով օրհ­նութ­յուն աշ­խար­հի և ­պա­տիվ՝ ի­րենց Փր­կագ­նո­ղի հա­ մար։ Ք­րիս­տո­սը նրանց մա­սին ա­սում է. «Ե­րա­նի հե­զե­րին, որ նրանք կժա­ռան­գեն եր­կի­րը» (­Մատ­թեոս 5.5)։ Ն­ման աշ­խա­տող­նե­րին հար­կա­վոր է խրա­խու­սել։ Ն­րանց գործն ար­վում է ոչ թե մարդ­կանց ցու­ցադ­րե­լու, այլ Աստ­ծուն փառք բե­րե­լու հա­մար, և­ այն կկրի Ն­րա զննութ­յու­նը։ ­Տերն այս աշ­խա­տող­նե­րին կա­պում է ա­վե­լի ընդգծ­ված ու­նա­կութ­յուն­ նե­րի տեր մարդ­կանց հետ, որ­պես­զի լրաց­նեն բաց թողն­վա­ծը։ ­Նա շատ է ու­րա­խա­ նում, երբ այդ մարդ­կանց ճա­նա­չում ու գնա­հա­տում են, ո­րով­հետև նրանք օ­ղակ­ներ են Ն­րա ծա­ռա­յութ­յան մեջ։ Եվ Աստ­ծո ցան­կութ­յունն է, որ յու­րա­քանչ­յուր մարդ, ով աշ­խա­տում է Իր հա­մար, ճա­նաչ­վի ու ըն­դուն­վի, որ­քան էլ որ նրա ա­րա­ծը փոքր լի­նի։ Երկ­նա­յին պա­լատ­նե­րում, երբ փրկված­նե­րը հա­վաք­վեն տա­նը, այս դա­սը կկանգ­ նի Աստ­ծո Որ­դուն ա­մե­նա­մո­տը։ Ն­րանք պայ­ծառ կփայ­լեն ­Տի­րոջ պա­լատ­նե­րում՝ Ն­րա կող­մից պատ­վի ար­ժա­նա­նա­լով, ո­րով­հետև նրանք պա­տիվ են հա­մա­րել ծա­ ռա­յել նրանց, ում հա­մար Ք­րիս­տո­սը տվեց Իր կյան­քը։ ­Ձե­ռա­գիր 5, 1902թ., հու­նի­սի 21, «Արթ­նութ­յան կա­րիք»։ 182

հունիս

­Թող Աստ­ված գոր­ծի Իր կամ­քը ձե­զա­նում

22

Եվ խա­ղա­ղութ­յան Աստ­վա­ծը … hաս­տա­տի ձեզ ա­մեն բա­րի գոր­ծի մեջ Ն­րա կամքն ա­նե­լու, և ­գոր­ծի ձե­զա­նում ինչ որ հա­ճո է Ն­րա ա­ռաջ ­Հի­սուս Ք­րիս­տո­սի ձեռ­քով, ո­րին լի­նի փառք հա­վիտ­յանս հա­վի­տե­նից։ Եբ­րա­յե­ցիս 13.20, 21: Աստ­ծո ­Խոսքն ու­սում­նա­սի­րե­լով և ­հետ­ևե­լով դրա պատ­վի­րան­նե­րին բո­լոր ի­րենց գոր­ծա­րար հա­րա­բե­րութ­յուն­նե­րում՝ մար­դիկ կա­րող են հստա­կո­րեն տար­ բե­րա­կել այն հո­գին, ո­րը ղե­կա­վա­րում է գոր­ծո­ղութ­յուն­նե­րը։ ­Ներ­քին մղում­նե­րին և բ­նա­կան հա­կում­նե­րին հետ­ևե­լու փո­խա­րեն՝ ե­ռան­դուն ու­սում­նա­սի­րութ­յան մի­ ջո­ցով նրանք կա­րող են սո­վո­րել այն սկզբունք­նե­րը, ո­րոնք պետք է ղե­կա­վա­րեն Ա­դա­մի որ­դի­նե­րին և ­դուստ­րե­րին։ Աստ­վա­ծա­շունչն այն ու­ղե­ցույցն է, ո­րը կլու­ծի ե­սա­սի­րութ­յան հա­կում ու­նե­ցող մտքե­րում ծա­գած շատ բարդ խնդիր­ներ։ Այն Աստ­ծո ի­մաս­տութ­յան ար­տա­ցո­լումն է և­ոչ միայն պա­րու­նա­կում է մեծ ու կար­ևոր սկզբուն­քներ, այլև տա­լիս է գործ­նա­ կան դա­սեր ըն­կեր­նե­րի նկատ­մամբ մար­դու կյան­քի ու վար­քի մա­սին։ Աստ­վա­ծա­ շուն­չը ներ­կա­յաց­նում է բո­լոր ման­րա­մաս­նե­րը, ո­րոնք ո­րո­շում են մեր վե­րա­բեր­ մունքն Աստ­ծո և ­միմ­յանց նկատ­մամբ։ Այն ­Հի­սուս Ք­րիս­տո­սի ան­ձի մեջ Աստ­ծո կամ­քի ու հատ­կա­նիշ­նե­րի լիար­ժեք բա­ցա­հայ­տումն է, և դ­րա­նում ա­ռաջ է քաշ­ ված մարդ ա­րա­րա­ծի պար­տա­վո­րութ­յունն ամ­բողջ սրտով ծա­ռա­յե­լու Աստ­ծուն և ­ճա­նա­պար­հի ա­մեն քայ­լա­փո­խի հարց­նե­լու. «­Սա՞ է Տ ­ ի­րոջ ճա­նա­պար­հը»։ ­Մո­լո­րեց­նող խե­ղաթ­յու­րում է նկատ­վում նրանց մտքե­րում, ում աչ­քե­րին չի դրվել երկ­նա­յին դե­ղը, որ­պես­զի տես­նեն ա­մեն ինչ Աստ­ծո ­Խոս­քի լույ­սի ներ­քո։ ­Կամ­քը ստրկա­նում է, ստիպ­ված լի­նում հետ­ևել մի ըն­թաց­քի, որն Աստ­ծո ­Խոս­քը չի ար­ դա­րաց­նի։ ­Մար­դու կամ­քը չպետք է հանձն­վի մեկ այլ մար­դու վե­րահս­կո­ղութ­յա­նը։ Երբ այն միա­նում է այլ մարդ­կանց կամ­քին, դա սխալ ուղ­ղութ­յամբ է ա­ռաջ­նոր­դում։ Ե­թե մար­դը հա­մա­ձայ­նում է, Աստ­ված կա­րող է և­ այն­պես կնույ­նաց­նի Իր կամ­ քը մեր բո­լոր մտքե­րի և ն­պա­տակ­նե­րի հետ, այն­պես կմիա­խառ­նի մեր սրտերն ու մտքե­րը Իր ­Խոս­քի հետ հա­մա­պա­տաս­խա­նութ­յամբ, որ երբ մենք հնա­զանդ­վենք Ն­րա կամ­քին, կի­րա­կա­նաց­նենք միայն մեր մտքի դրդում­նե­րը։ Ն­ման մար­դիկ չեն ու­նե­նա չսրբա­գործ­ված, ե­սա­սի­րա­կան տրա­մադր­վա­ծութ­յուն՝ պատ­րաստ ի կա­ տար ա­ծել սե­փա­կան կամ­քը, այլ կու­նե­նան նա­խան­ձախն­դիր, ե­ռան­դուն, վճռա­ կան ջանք հա­նուն Աստ­ծո փառ­քի։ Ն­րանք չեն ցան­կա­նա ա­նել ինչ-որ բան ի­րենց սե­փա­կան ու­ժե­րով և խս­տո­րեն կհետ­ևեն, որ­պես­զի չընկ­նեն ի­րենց ես-ն­ ա­ռաջ տա­նե­լու վտան­գի մեջ։ ­Բո­լոր նրանք, ով­քեր կկա­տա­րե­լա­գոր­ծեն քրիս­տո­նեա­կան բնա­վո­րութ­յուն, պետք է հագ­նեն Ք­րիս­տո­սի լու­ծը։ Ե­թե ցան­կա­նում են Ք­րիս­տոս ­Հի­սու­սի հետ նստել երկ­նա­յին պա­լատ­նե­րում, ա­պա պետք է այս երկ­րում ապ­րե­լու ըն­թաց­քում սո­վո­րեն Ն­րա­նից։ ­Մեր բնույ­թին կար­գա­պա­հութ­յուն է հար­կա­վոր։ ­Մեր բնա­վո­ րութ­յու­նը պետք է նման­վի ­Հի­սուս Ք­րիս­տո­սի բնա­վո­րութ­յա­նը, որ­պես­զի ­Նա կա­ րո­ղա­նա ի­րա­կա­նաց­նել այն բա­րին, ո­րը նա­խա­տե­սել է ա­նել բո­լո­րի հա­մար, ով­ քեր կհա­մա­ձայ­նեն վե­րա­փոխ­վել՝ ի­րենց բնույ­թը հանձ­նե­լով Ն­րա իշ­խա­նութ­յա­նը։ ­Մեծ Ու­սու­ցի­չը յու­րա­քանչ­յուր հո­գու հետ կկրի Իր լու­ծը, ով կհա­մա­ձայ­նի միա­նալ դրան։ ­Նա­մակ 22, 1896թ., հու­նի­սի 22, Ավստ­րա­լիա­յում ե­կե­ղե­ցու վար­չա­կան աշ­ խա­տո­ղի։ 183

հունիս

23

­Դա­սեր անպ­տուղ թզե­նուց

Արդ ա­պաշ­խա­րութ­յան ար­ժա­նի պտուղ ա­րեք։ ­Մատ­թեոս 3.8: Ես լուրջ շա­հագրգռ­վա­ծութ­յուն եմ զգում, որ նրանք, ով­քեր տա­րա­ձայ­նութ­յուն­ ներ և ­վե­ճեր են ստեղ­ծել, հաս­կա­նան ի­րենց սխա­լը և­ ա­պաշ­խա­րեն ու դար­ձի գան։ Այս ա­սեք մարդ­կանց. «­Մի քիչ ժա­մա­նակ դեռ լույ­սը ձեզ հետ է։ Գ­նա­ցե՛ք, քա­նի որ լույսն ու­նեք, որ խա­վա­րը ձեզ չհաս­նի» (­Հով­հան­նես 12.35)։ ­Քա­նի որ ժա­ մա­նա­կը կարճ է, մենք պետք է ջա­նա­սի­րա­բար հետ­ևենք ­Թա­գա­վո­րի գոր­ծին։ Եր­կու գի­շեր ա­ռաջ, գի­շե­րա­յին տե­սիլ­քում կար­ծես դի­մում էի մեր մարդ­կանց մի խմբի և­ա­սում. «Ես լուր ու­նեմ նրանց հա­մար, ով­քեր աշ­խա­տել են նսե­մաց­նել այն լու­րե­րի ազ­դե­ցութ­յու­նը, ո­րոնք ­Տե­րը տվել է Իր ծա­ռա­նե­րին։ ­Կան մար­դիկ, ով­քեր տա­րի­ներ շա­րու­նակ ար­մատ­ներն են տա­րա­ծել, սա­կայն նրանց պտուղ­նե­րը Ք­րիս­ տո­սի հա­մար ներ­կա­յաց­ված են անպ­տուղ թզե­նու օ­րի­նա­կով»։ Անպ­տուղ թզե­նու դա­սը մենք պետք է շա­րու­նա­կա­բար մեր աչ­քի առջև պա­հենք։ Ար­դա­րութ­յան մա­սին խո­սե­լը չէ, որ կհա­մա­պա­տաս­խա­նի աշ­խար­հի կա­րիք­նե­րին այ­սօր կամ կի­րա­կա­նաց­նի Աստ­ծո կամ­քը մարդ­կա­յին ըն­տա­նի­քի հա­մար։ Աստ­ ված ո­րո­նում է պտղա­տու ճյու­ղեր։ «Ս­նե՛ք Իմ գառ­նե­րին մա­քուր սնուն­դով». սա ­Տի­րոջ պատ­վերն է նրանց, ով­քեր ու­սու­ցա­նում են փրկութ­յան Ա­վե­տա­րա­նը։ ­Նա նա­խա­տե­սել է, որ Ա­վե­տա­րա­նի փրկա­րար զո­րութ­յու­նը ներ­կա­յաց­վի բո­լոր վայ­ րե­րում։ Ինձ ցույց է տրվել, որ ար­վել են այն­պի­սի սխալ­ներ, ո­րոնք բա­ցա­սա­կան տպա­ վո­րութ­յուն են թո­ղել մարդ­կանց վրա, ո­րով­հետև թույլ է տրվել ղե­կա­վա­րել կար­ևոր բա­ժին­ներ նրանց, ով­քեր զուրկ են ե­ղել Ա­վե­տա­րա­նի փրկա­րար շնոր­հից, ով­քեր մաք­րութ­յունն ու պար­զութ­յու­նը չեն դարձ­րել ի­րենց կյան­քի բաղ­կա­ցու­ցիչ մաս և Աստ­ծուն չեն ո­րո­նել խո­նարհ, ջեր­մե­ռանդ ա­ղոթ­քով։ Ար­դար և­ ինք­նա­մեր­ժում պա­հան­ջող գոր­ծե­րը նրանք չեն հա­մա­րել քրիս­տո­նեա­կան փոր­ձա­ռութ­յան անհ­ րա­ժեշտ բաղ­կա­ցու­ցիչ։ Ն­րանք չեն տես­նում Ք­րիս­տո­սի հո­գին ու­նե­նա­լու և Ն­րա օ­րի­նա­կին ի­րենց ծա­ռա­յութ­յու­նում հե­տա­մուտ լի­նե­լու անհ­րա­ժեշ­տութ­յու­նը։ Ես լսել եմ նա­խազ­գու­շաց­ման և խնդ­րան­քի խոս­քեր, ո­րոնք աս­վել են ե­րի­տա­սարդ տղա­մարդ­կանց՝ խնդրե­լով նրանց լիո­վին հանձն­վել և ­լիար­ժեք դարձ վե­րապ­րել։ ­Ծա­ռա­յող­նե­րին հոր­դոր­վել է ա­նել վճռա­կան փո­փո­խութ­յուն­ներ։ Ես տե­սա Փրկ­չին կանգ­նած ժո­ղով­քի ա­ռաջ՝ դի­մե­լիս նրանց, ով­քեր հու­սալ­քել և ­խո­չըն­դոտ­նե­րի ա­ռաջ են կանգ­նեց­րել ու­րիշ­նե­րին։ Աս­վե­ցին հետև­յալ խոս­քե­ րը. «­Կոտ­րե՛ք բո­լոր լու­ծե­րը։ ­Դուք տա­րի­նե­րով հետ եք մնա­ցել այն նպա­տա­կա­կե­ տից, որ­տեղ պի­տի լի­նեիք փրկագն­ման ծրա­գիրն ա­ռաջ տա­նե­լու հար­ցում։ ­Թող յու­րա­քանչ­յուր ոք փնտրի իր կար­գադ­րութ­յուն­ներն այն ­Մե­կից, Ում մեջ բնակ­վում է ճշմար­տութ­յունն ու ար­դա­րութ­յու­նը։ ­Թող բո­լո­րը ճիշտ հա­րա­բե­րութ­յուն­ներ հաս­ տա­տեն Աստ­ծո հետ ա­պաշ­խա­րութ­յան մի­ջո­ցով»։ Ե­կե՛ք մեր դեպ­քը ներ­կա­յաց­նենք շնոր­հի ա­թո­ռի մոտ։ Ես ա­ղո­թում եմ, որ խո­րը դար­ձեր լի­նեն այժմ։ ­Նա­մակ 202, 1908թ., հու­նի­սի 23, Ս. Ն. ­Հաս­կե­լին՝ ­Կա­լի­ֆոռ­նիա­յի հա­մա­ժո­ղո­վի նա­խա­գա­հին։

184

­Դուք այ­ցե­լե­ցիք Ինձ

հունիս

24

­Հի­շեք կապ­յալ­նե­րին։ Եբ­րա­յե­ցիս 13.3: Ե­րեկ հրա­վիր­ված էի խո­սե­լու բան­տարկ­յալ­նե­րի հետ (Օ­րե­գո­նի ­Սա­լե­մի մո­տա­ կայ­քում)։ ­Քույր ­Ջոր­դա­նը՝ հա­վա­տա­վոր մի սի­րա­լիր կին, ու­ղեկ­ցեց ինձ իր կառ­ քով։ Ես զար­մա­ցա խե­լա­ցի մարդ­կանց այդ­քան լավ խումբ տես­նե­լով։ Ո՜հ, որ­քան տխուր է։ Այդ­քա՜ն ե­րի­տա­սարդ տղա­մար­դիկ, մեր սե­փա­կան թան­կա­գին տղա­ նե­րից ե­րի­տա­սարդ, այդ­քան պայ­ծառ մտքե­րի տեր, այն­քան վա­յե­լուչ, որ թվում է՝ կա­րող են հա­սա­րա­կութ­յան մեջ ցան­կա­ցած պաշ­տոն զբա­ղեց­նել։ Եր­բեք չեք հա­ վա­տա, որ նրանք բան­տարկ­յալ­ներ են, միայն նրանց տա­րօ­րի­նակ զգեստ­ներն են մատ­նում այդ ի­րո­ղութ­յու­նը։ Եվ այդ հա­գուստ­ներն էլ այն­քան կո­կիկ ու մա­քուր էին։ Ն­րանց ար­տա­քի­նի մեջ ոչ մի վա­նող բան չկար։ ­Կա­ռա­վա­րի­չը նախ մեզ ներս ու­ղեկ­ցեց, հե­տո, զան­գի ձայ­նի հետ, ծանր եր­ կաթ­յա նի­գե­րը հետ մղվե­ցին բարձր աղ­մու­կով, և­ ի­րենց բան­տախ­ցե­րից դուրս ե­կան հար­յուր հի­սուն բան­տարկ­յալ­ներ։ ­Հե­տո մեզ փա­կե­ցին նրանց հետ՝ տե­սու­ չը, կա­ռա­վար­չի կի­նը (հա­րավ­ցի մի տի­կին), եղ­բայր և ­քույր ­Քար­թեր­նե­րը, քույր ­Ջոր­դա­նը և­ ես։ ­Բան­տարկ­յալ­նե­րը եր­գե­ցին եղ­բայր ­Քար­թե­րի ղե­կա­վա­րութ­յամբ։ Եր­գե­հոն կար։ Ն­վա­գո­ղը ե­րի­տա­սարդ տղա էր, հիաս­քանչ ե­րի­տա­սարդ, խոս­քի տեր տղա­մարդ, սա­կայն որ­քա՜ն տխուր է, որ նա դա­տա­պարտ­յալ էր։ Ես սկսե­ցի ա­ղո­թել, և ­բո­լոր գլուխ­նե­րը խո­նարհ­վե­ցին։ Ն­րանք նո­րից եր­գե­ցին, և ­հե­տո ես դի­ մե­ցի նրանց։ Ն­րանք լսում էին ա­մե­նայն ու­շադ­րութ­յամբ, երբ ես ա­սում էի հետև­յալ բա­ռե­ րը. «­Տե­սեք, թե ­Հայրն ինչ­պի­սի սեր շնոր­հեց մեզ, որ Աստ­ծո որ­դիք կոչ­վենք» (Ա ­Հով­հան­նես 3.1)։ ­Հե­տո ես նրանց ներ­կա­յաց­րի Ա­դա­մի մեղ­քը, նրա ան­կու­մը և Ա­դա­մի ձա­խո­ղու­մը փրկագ­նե­լու հա­մար Աստ­ծո պարգ­ևը. սերն այս­տեղ դրսևոր­ վում է, որ­պես­զի փրկի մար­դուն մեղ­քից ու կոր­ծա­նու­մից։ Ես խո­սե­ցի Ք­րիս­տո­սի՝ ա­նա­պա­տում ան­ցած գայ­թակ­ղութ­յան մա­սին, այն հաղ­թա­նա­կի, ո­րը ­Նա տա­րավ մարդ­կանց ա­նու­նից, և­այն մա­սին, թե ինչ­պես մար­դը կա­րող է հաղ­թա­հա­րել սա­ տա­նա­յի գայ­թակ­ղիչ ծու­ղակ­նե­րը՝ վստա­հե­լով Ք­րիս­տո­սին։ ­Մի քիչ խո­սե­ցի մեղ­քի բնույ­թի մա­սին, այն է՝ որ մեղքն օ­րեն­քի խախ­տումն է, և ­թե ինչ­պես Աստ­ծո ա­ռաջ ա­պաշ­խա­րութ­յամբ և ­մեր ­Տեր ­Հի­սուս Ք­րիս­տո­սի նկատ­մամբ հա­վատ ու­նե­նա­լով՝ մե­ղա­վո­րը կա­րող է փրկվել լիա­կա­տար և­ անվ­ ճար փրկութ­յամբ։ ­Սա­կայն նա չի փրկվի Ք­րիս­տո­սի ար­յան ար­ժա­նիք­նե­րով, ե­թե շա­րու­նա­կի խախ­տել ­Հոր օ­րեն­քը։ Ք­րիս­տո­սը մա­հա­ցավ՝ մե­ղա­վո­րին վկա­յե­լու, որ նրա հա­մար հույս չկա, ե­թե նա շա­րու­նա­կի մեղ­քի մեջ մնալ։ Աստ­ծո բո­լոր պա­հանջ­նե­րին հնա­զանդ­վե­լը Ք­րիս­տո­ սի ար­յան մի­ջո­ցով ներ­ման միակ հույսն է։ Ես շատ խո­սե­ցի այն պարգ­ևի մա­սին, ո­րը տրվե­լու է վերջ­նա­կան հաղ­թող­նե­րին. կյան­քի պսա­կը, ո­րը եր­բեք չի թա­ռա­ մում, կդրվի նրանց գլխին։ ­Դա­տա­պարտ­յալ­նե­րը լսում էին դեմ­քի ա­մե­նա­հան­դի­սա­վոր ու լուրջ ար­տա­հայ­ տութ­յամբ, իսկ ար­ցուն­քա­կա­լած աչ­քե­րը և ­դո­ղա­ցող շուր­թե­րը վկա­յում էին այն մա­սին, որ նրանց սրտե­րը, թեև մեղ­քից կոպ­տա­ցած, վե­րապ­րե­ցին աս­ված խոս­ քե­րը։ ­Նա­մակ 32, 1878թ., հու­նի­սի 24, ­Ջեյմս Ո­ւայ­թին, ով ճամ­փոր­դում էր ­Միաց­յալ ­Նա­հանգ­նե­րի ար­ևել­քում։ 185

հունիս

25

­Պատ­րաստ­վե­լով երկն­քի հա­մար

Ո­րով­հետև մարմ­նի վար­ժութ­յու­նը քիչ բա­նի հա­մար է օգ­տա­կար, բայց աստ­ ված­պաշ­տութ­յունն ա­մեն բա­նի հա­մար օգ­տա­կար է՝ ու­նե­նա­լով այժմ­յան և ­գա­լու կե­նաց խոստ­մուն­քը։ Ա ­Տի­մո­թեոս 4.8: Ինչ ե­ղա­նա­կը տա­քա­ցել է, ես ինձ շատ լավ եմ զգում։ ­Զար­մա­ցած եմ, որ իմ տա­ րի­քում (75 տա­րե­կան) ինձ այս­պի­սի լավ ա­ռող­ջութ­յուն է շնորհ­ված։ Ես կա­րող եմ աս­տի­ճան­նե­րով վեր ու վար ա­նել այն­քան հեշ­տութ­յամբ և­ ա­րա­գութ­յամբ, ին­ պես իմ ըն­տա­նի­քի յու­րա­քանչ­յուր ան­դամ։ ­Սո­վո­րա­բար ես ու­րախ եմ։ ­Չեմ ու­զում ստվեր նե­տել իմ ըն­տա­նի­քի վրա։ ­Ցան­կա­նում եմ, որ իմ շուր­թե­րից դուրս ե­կած ցան­կա­ցած բա­ռից քրիս­տո­սան­ման սեր բու­րի։ ­Մեզ հանձ­նա­րար­վել է ա­ռաջ գնալ որ­պես Աստ­ծո ա­վե­տա­րա­նիչ­ներ։ Աստ­վա­ ծաշն­չից մենք ի­մա­նում ենք, թե ինչ գործ է Աստ­ված տվել մեզ ա­նե­լու, և ­հենց այդ Գր­քից ենք մենք սո­վո­րում, թե ինչ­պես ա­նել այդ գոր­ծը։ Ոչ ոք չի կա­րող ա­վե­լի հստա­կո­րեն ի­մա­նալ Աստ­ծո կամ­քը, քան այն մար­դը, ով կե­նում է Ք­րիս­տո­սի մեջ։ ­Կան մար­դիկ, ով­քեր շա­րու­նա­կա­բար հար­ցադ­րում­ներ, շա­հար­կում­ներ և կ­ռա­ հում­ներ են ա­նում, սա­կայն ա­ռաջ գնա­լու փո­խա­րեն հե­տաճ են ապ­րում։ Ն­րանք մեկ չեն Ք­րիս­տո­սի հետ։ ­Մենք չպետք է խար­խա­փենք ա­նո­րո­շութ­յան մեջ։ Ք­րիս­տոսն ա­սում է. «Ով որ ու­ զում է Իմ հետ­ևից գալ, թող իր անձն ու­րա­նա և­իր խա­չը վեր առ­նի, և Իմ հետ­ևից գա» (­Մար­կոս 8.34)։ «Ով որ Իմ հետ­ևից գա, նա խա­վա­րում չի գնա, այլ կյան­քի լույ­սը կըն­դու­նի» (­Հով­հան­նես 8.12)։ Ա­ռա­ջա­նա­լով՝ սկսում ենք սո­վո­րել հետ­ևե­լուն։ Կ­յան­քի ա­րա­հե­տը գնա­լով լու­սա­վոր­վում է, մինչև որ կա­տար­յալ օր է դառ­նում։ Որ­քա՜ն խորն է Փր­կի­չը տխրում մեկ հո­գու կորս­տից, ում հա­մար Ինքն այդ­ քան մեծ զո­հա­բե­րութ­յուն է ա­րել։ ­Նա կա­մե­նում է բո­լո­րին երկ­նա­յին ար­քա­յութ­ յուն տա­նել։ ­Նա ու­զում է, որ­պես­զի բո­լո­րը տես­նեն ­Թա­գա­վո­րին Իր գե­ղեց­կութ­ յան մեջ։ Ե­կեք այլևս չնա­յենք ու­րիշ­նե­րի թե­րութ­յուն­նե­րին։ Ե­կեք մշտա­պես նա­յենք ­Հի­սու­սին։ ­Մե­ղա­վոր­նե­րը պետք է փրկվեն, և ­մեր խոս­քե­րում և ­գոր­ծե­րում մենք պետք է ի­րա­կա­նաց­նենք Ք­րիս­տո­սի նպա­տա­կը նրանց հա­մար որ­պես Ն­րա բժշկութ­յան գոր­ծա­կալ­ներ։ Ես ա­նում եմ ե­ռան­դուն ջան­քեր, որ­պես­զի շա­հեմ կյան­քի պսա­կը, ո­րը վեր­ջին մեծ օրն ա­մե­նի ­Դա­տա­վո­րը կտա նրանց, ով­քեր սի­րե­ցին Ն­րա հայտ­նութ­յու­նը։ Ե­կեք թույլ չտանք, որ մեր շուր­թերն ա­րա­տա­վոր­վեն ան­հա­վա­տութ­յամբ։ Ե­կեք խո­ սենք ճշմար­տութ­յու­նը։ Ե­կեք մեր­ժենք գայ­թակ­ղիչ հո­գի­նե­րով մո­լո­րութ­յան տրվե­լը, ո­րոնք դեռ կգան։ ­Քո՛ւյր (Լ­յու­սին­դա) ­Հոլ, արդ­յո՞ք օրհ­նութ­յուն չի լի­նի հաղ­թա­նա­կող լի­նե­լը, երկ­ նա­յին ար­քա­յութ­յու­նում ար­քա­յա­կան ըն­տա­նի­քի հետ նստե­լը, այն տնե­րում տեղ ու­նե­նա­լը, ո­րոնք Ք­րիս­տո­սը գնա­ցել է պատ­րաս­տե­լու Իր հայտ­նութ­յու­նը սի­րող­ նե­րի հա­մար։ ­Քա­ջա­ցե՛ք, քո՛ւյր իմ։ ­Թող ո­չինչ չհու­սալ­քի ­Ձեզ։ Մշ­տա­պես ու­րա՛խ ե­ղեք։ ­Կանգ­նե՛ք Ար­դա­րութ­յան Ա­րե­գա­կի պայ­ծառ շո­ղե­րի ներ­քո։ ­Նա­մակ 121, 1903թ., հու­նի­սի 25, Լ­յու­սին­դա ­Հո­լին՝ մտե­րիմ ըն­կե­րու­հու։

186

Ք­րիս­տո­սի սե­րը հնա­րա­վոր չէ չա­փել

հունիս

26

Ո­րով­հետև հաս­տատ գի­տեմ, որ ոչ մահ, ոչ կյանք, ոչ հրեշ­տակ­ներ, ոչ իշ­խա­ նութ­յուն­ներ, ոչ զո­րութ­յուն­ներ, ոչ ներ­կա բա­ներ, ոչ գա­լու բա­ներ, և­ ոչ բարձ­ րութ­յուն, ոչ խո­րութ­յուն և­ոչ մեկ ու­րիշ ստեղծ­ված բան կա­րող է մեզ բա­ժա­նել Աստ­ծո սի­րուց, որ մեր Տ ­ եր ­Հի­սուս Ք­րիս­տո­սում է։ Հ­ռո­մեա­ցիս 8.38, 39: ­Մեր մեղ­քի պատ­ճա­ռով Ք­րիս­տո­սը կա­րող էր հե­ռա­նալ մե­զա­նից։ ­Սա­կայն մե­զա­ նից հե­ռա­նա­լու փո­խա­րեն ­Նա ե­կավ և բ­նակ­վեց մեր մեջ՝ լցված Աստ­վա­ծութ­յան ողջ լիութ­յամբ՝ լի­նե­լու մե­զա­նից մե­կը, որ­պես­զի Ն­րա շնոր­հով մենք կա­րո­ղա­նանք հաս­նել կա­տա­րե­լութ­յան։ Ա­մո­թա­լի և ­տա­ռա­պա­լի մա­հով ­Նա վճա­րեց մար­դու փրկա­գի­նը։ Ինչ­պի­սի՜ ինք­նա­զոհ սեր է սա։ ­Նա ե­կավ բարձ­րա­գույն գե­րա­զան­ցութ­ յու­նից, Իր աստ­վա­ծութ­յան վրա հա­գավ մար­դե­ղութ­յու­նը՝ քայլ առ քայլ իջ­նե­լով նսե­մաց­ման ա­մե­նաս­տո­րին խոր­քե­րը։ Ո­չինչ չի կա­րող չա­փել Ն­րա սի­րո մե­ծութ­ յու­նը։ Ք­րիս­տո­սը մեզ ցույց տվեց, թե որ­քան շատ կա­րող է Աստ­ված սի­րել, իսկ մեր Փր­կագ­նո­ղը՝ տա­ռա­պել, որ­պես­զի ա­պա­հո­վի մեր լիար­ժեք վե­րա­կանգ­նու­մը։ ­Նա կա­մե­նում է, որ­պես­զի Իր զա­վակ­նե­րը բա­ցա­հայ­տեն Իր բնա­վո­րութ­յու­նը, տա­րա­ ծեն Իր ազ­դե­ցութ­յու­նը, որ­պես­զի այլ­ևայլ մտքե­րը գան ներ­դաշ­նա­կութ­յան մեջ Իր մտքի հետ։ Ք­րիս­տո­սը՝ մեր Փր­կի­չը, Ում մեջ բնակ­վում է բա­ցար­ձակ կա­տա­րե­լութ­յու­նը, մեղք դար­ձավ ըն­կած ցե­ղի հա­մար։ ­Նա մեղ­քը չէր ճա­նա­չում գործ­նա­կան կյան­ քում, սա­կայն կրեց հա­մայն աշ­խար­հի մեղ­քի սար­սա­փե­լի ծան­րութ­յու­նը։ ­Նա դար­ ձավ մեր հաշ­տե­ցու­մը, որ­պես­զի բո­լոր Ն­րան ըն­դու­նող­ներն Աստ­ծո որ­դի­նե­րը դառ­ նա­լու ի­րա­վունք ու­նե­նան։ ­Խա­չը կանգ­նեց­վեց մար­դուն փրկե­լու հա­մար։ ­Խա­չին բարձ­րաց­ված Ք­րիս­տո­սը երկն­քում մշակ­ված ծրա­գիրն էր, որ­պես­զի ա­պաշ­խա­ րող հո­գում մեղ­քի հան­ցա­վո­րութ­յան զգա­ցո­ղութ­յուն արթ­նաց­ներ։ ­Խա­չի մի­ջո­ցով Քրիս­տո­սը փոր­ձեց բո­լո­րին Իր մոտ քա­շել։ ­Նա մե­ռավ որ­պես միակ հույս՝ փրկե­լու նրանց, ով­քեր մեղ­քի պատ­ճա­ռով դառ­նութ­յան մեջ էին։ ­Սուրբ ­Հո­գու աշ­խա­տան­քի մի­ջո­ցով մար­դուն պետք է հասց­վեր մտա­վոր և ­հոգ­ևոր զո­րութ­յան նոր սկզբունք, ով, աստ­վա­ծութ­յան հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցե­լով, պետք է մեկ դառ­նար Աստ­ծո հետ։ ­Կոտ­րե­լու հա­մար այն պատ­նեշ­նե­րը, ո­րոնք սա­տա­նան վեր էր հա­նել Աստ­ծո և ­մար­դու միջև, Ք­րիս­տոսն ա­րեց լիար­ժեք և­ամ­բող­ջա­կան զո­հա­բե­րութ­յուն՝ բա­ցա­ հայ­տե­լով ան­նա­խա­դեպ ինք­նա­մեր­ժում։ ­Նա աշ­խար­հին բա­ցա­հայ­տեց մարդ­կա­ յին մարմ­նով Աստ­ծո ապ­րե­լու և­ ըն­կած մար­դուն փրկե­լու հա­մար Ի­րեն զո­հա­բե­ րե­լու զար­մա­նահ­րաշ տե­սա­րա­նը։ Ինչ­պի­սի՜ հրա­շա­լի սեր։ Երբ խոր­հում եմ այդ մա­սին, լա­լիս եմ այն մտքից, որ ի­րենց ճշմար­տութ­յա­նը հա­վա­տա­ցող այդ­քան շատ մար­դիկ պա­րուր­ված են ե­սա­սի­րութ­յամբ։ Ես զար­մա­նում եմ, որ ի­րենց քրիս­տոն­յա հա­մա­րող մար­դիկ չեն ըմբռ­նում աստ­ վա­ծա­յին հան­ճա­րը, որ ա­վե­լի հստա­կո­րեն չեն տես­նում խա­չը որ­պես ներ­ման և ­թո­ղութ­յան մի­ջոց, մար­դու հպարտ ու ե­սա­սեր սիր­տը ­Սուրբ ­Հո­գու հետ ուղ­ղա­ կի կա­պի մեջ մտցնե­լու մի­ջոց, որ­պես­զի Ք­րիս­տո­սի հարս­տութ­յուն­նե­րը հեղ­վեն մտքի վրա, և ­մար­դը զար­դար­վի ­Հո­գու շնոր­հով, որ­պես­զի Ք­րիս­տո­սը ներ­կա­յաց­վի նրանց, ով­քեր դեռ Ն­րան չեն ճա­նա­չում։ ­Ձե­ռա­գիր 91, 1902թ., հու­նի­սի 26, «Ք­րիս­ տո­սի զո­հը մեզ հա­մար»։ 187

հունիս

27

Ին­չի՞ն եք նա­խա­պատ­րաստ­վում

Եվ երկ­րի հո­ղու­մը գնա­ցող­նե­րի շա­տե­րը պի­տի զարթ­նեն ո­մանք ի հա­վի­տե­նա­կան կյանք, իսկ ո­մանք՝ ի հա­վի­տե­նա­կան նա­խա­տինք և­ա­նար­գանք։ ­Դա­նիել 12.2: ­Մեր ա­ռա­վե­լութ­յունն է հաս­կա­նալ այն մեծ պար­տա­կա­նութ­յուն­նե­րը, ո­րոնք Աստ­ ված մեզ տվել է, որ­պես­զի մենք չմնանք խա­վա­րում և­ ի­մա­նանք, թե ինչ է սպաս­ վում մեր աշ­խար­հին։ ­Մենք չենք կա­րող մեզ թույլ տալ այդ օ­րը դի­մա­վո­րել ա­ռանց նա­խա­պատ­րաս­տութ­յան։ ­Սա­կայն երբ խոր­հում ենք երկն­քի ամ­պե­րով մեծ փառ­ քով և ­զո­րութ­յամբ Ք­րիս­տո­սի գա­լուս­տի այս մեծ ու ա­հեղ ի­րա­դար­ձութ­յան մա­սին, պետք է Աստ­ծո ա­ռաջ մեծ խո­նար­հութ­յամբ ապ­րենք, որ­պես­զի չզրկվենք Աստ­ծո շնոր­հից և­ար­ժա­նա­նանք հա­վի­տե­նա­կան կյան­քին։ ­Մենք տես­նում ենք, որ աշ­խար­հը մեծ հաշ­վով նույ­նիսկ չի մտա­ծում այս մեծ օր­ վա մա­սին, և ­մարդ­կան­ցից շա­տե­րը չեն էլ ցան­կա­նում դրա մա­սին որ­ևէ բան լսել։ ­Բայց մենք պետք է հա­մա­պա­տաս­խա­նենք մեր կյան­քի ար­ձա­նագ­րութ­յա­նը։ ­Հարկ է հի­շել, որ մեր բո­լոր գոր­ծե­րին վկա­ներ կան։ Կ­րա­կի բո­ցի պես մի աչք հետ­ևում է կյան­քի ըն­թաց­քում մեր կա­տա­րած բո­լոր գոր­ծո­ղութ­յուն­նե­րին։ ­Նույ­նիսկ մեր մտքե­րը, մեր սրտի մտադ­րութ­յուն­ներն ու նպա­տակ­նե­րը մեր­կաց­ված են Աստ­ծո քննող աչ­քի ա­ռաջ։ Այն­պես, ինչ­պես նկարն է պատ­կեր­ված նկար­չի կտա­վի վրա, այդ­պես էլ մեր բնա­վո­րութ­յուն­ներն են գրի առն­ված երկ­նա­յին գրքե­րում։ ­Մենք ձեզ հարց­նում ենք. «Ինչ­պի­սի՞ն է ձեր բնա­վո­րութ­յունն Աստ­ծո աչ­քում։ ­Պատ­րաս­տո՞ւմ եք ձեր հո­գին մեծ փոր­ձութ­յա­նը, որ­պես­զի այդ օ­րը կա­րո­ղա­նաք ստա­նալ բնա­վո­րութ­յան սպի­տակ հան­դեր­ձը»։ ­Դուք չեք կա­րող ձեզ թույլ տալ տար­վել մեղ­քով և­ ա­նօ­րե­նութ­յամբ։ ­Դուք չեք կա­րող ձեզ թույլ տալ լի­նել Աստ­ծո՝ ար­դա­րութ­յան մեծ բա­րո­յա­կան կա­նո­նի խախ­տող։ Երկն­քի Աստ­վա­ծը մեզ տվել է ող­ջամ­տութ­յուն ու խելք, և ­Նա ցան­կա­նում է, որ­ պես­զի մենք օգ­տա­գոր­ծենք դրանք։ ­Նա մեզ տվել է այս մար­մի­նը, ո­րը ցան­կա­ նում է, որ մենք պա­հենք գե­րա­զանց ա­ռող­ջութ­յան մեջ, որ­պես­զի կա­տա­րե­լա­պես ծա­ռա­յենք Ի­րեն։ ­Տեր Աստ­վա­ծը մշտար­թուն վկա է չա­րի այն գոր­ծե­րին, ո­րոնք կա­տար­վում են այս երկ­րի վրա ապ­րող մարդ­կանց որ­դի­նե­րի մեջ։ Ինչ­պե՞ս է ­Նա նա­յում այն տղա­մարդ­կանց և ­կա­նանց, ում հա­մար ան­սահ­ման գին է վճա­րել, սա­ կայն ով­քեր մեր­ժում են հնա­զանդ­վել Իր օ­րենք­նե­րին։ ­Մեր ես-ը մեր­ժե­լուն և ­խա­չը բարձ­րաց­նե­լուն հա­մա­ձայ­նութ­յուն տա­լու հա­ մար չենք կա­րող սպա­սել մինչև դա­տաս­տա­նը։ Այդ ժա­մա­նակ չենք կա­րող բնա­ վո­րութ­յուն­ներ կեր­տել երկն­քի հա­մար։ Այս­տեղ, այս կյան­քում է, որ տեղ պետք է զբա­ղեց­նենք խո­նարհ ու ինք­նու­րաց Փր­կագ­նո­ղի կող­քին։ Այս­տեղ է, որ պետք է հաղ­թա­հա­րենք նա­խան­ձը, վե­ճե­րը, ե­սա­սի­րութ­յու­նը, փո­ղի ու աշ­խար­հի հան­ դեպ սե­րը։ Այս­տեղ է, որ պետք է մտնենք Ք­րիս­տո­սի դպրոց և Ու­սուց­չից սո­վո­ րենք մտքի հե­զութ­յան և ­խո­նար­հութ­յան թան­կա­գին դա­սե­րը։ Եվ հենց այս­տեղ պետք է մեր նպա­տակն ու ե­ռան­դուն ջան­քե­րը ճշմա­րիտ ու հա­վա­տա­րիմ լի­նեն երկն­քի Աստ­ծուն՝ Ն­րա բո­լոր պատ­վի­րան­նե­րին հնա­զանդ­վե­լով և­այդ­պի­սով հար­ մար լի­նե­լով այն տնե­րում ապ­րե­լուն, ո­րոնք Ք­րիս­տո­սը գնա­ցել է պատ­րաս­տե­լու բո­լոր նրանց հա­մար, ով­քեր սի­րում են Աստ­ծուն։ ­Ձե­ռա­գիր 6ա, 1886թ., հու­նի­սի 27, «­Նա­խա­պատ­րաս­տութ­յուն դա­տաս­տա­նին», քույր Ո­ւայ­թի քա­րո­զը Շ­վե­դիա­յի Է­րեբ­րու քա­ղա­քում։ 188

Ա­մեն օր ա­վե­լի նման­վեք Ք­րիս­տո­սին

հունիս

28

­ այց մենք ա­մենքս բաց ե­րե­սով ­Տի­րոջ փառքն ինչ­պես հա­յե­լու մեջ տես­նե­լով՝ Բ նույն պատ­կե­րի նման կեր­պա­րա­նա­փոխ­վում ենք փառ­քից դե­պի փառք, ինչ­պես թե ­Տի­րոջ Հ ­ ո­գուց։ Բ ­Կորն­թա­ցիս 3.18: ­Թան­կա­գին ա­մու­սին, այ­սօր Ո­ւի­լիից մի քա­նի տող ստա­ցա քո ա­ռող­ջութ­յան կա­յուն բա­րե­լավ­ման ու­րախ լու­րով։ Դ­րա հույ­սը մենք ու­նեինք և ­չէինք դա­դա­րում ջեր­մե­ռան­դո­րեն ա­ղո­թել։ ­Դու գործ ու­նես ա­նե­լու ­Տի­րոջ հա­մար։ ­Դու չպետք է հու­ սալք­վես, ե­թե նույ­նիսկ ու­նե­նում ես տա­ռա­պան­քի, ցա­վի և ­հոգ­նա­ծութ­յան օ­րեր։ Ես քեզ այն­քա՜ն եմ կա­րո­տում, բայց ­Տերն ինձ մե­նակ չի թո­ղել։ Այ­սօր մեզ հա­մար Օ­րե­գո­նում կար­ևոր օր էր։ ­Տի­րոջ ­Հո­գին դրսևոր­վեց ա­ռա­վել ընդգծ­ված կեր­պով ժա­մը ին­նի հան­դիպ­ման (այ­սինքն` վկա­յութ­յուն) ժա­մա­նակ։ ­Շատ խո­նարհ, բա­ րի վկա­յութ­յուն­ներ ար­վե­ցին, և Աստ­ծո հա­լեց­նող ­Հո­գին հանգ­չեց քա­րո­զիչ­նե­րի և ­մարդ­կանց վրա։ Ես փոր­ձե­ցի մի կարճ ժա­մա­նակ խո­սել մարդ­կանց հետ։ Ես նրանց ա­սա­ցի, որ քրիս­տոն­յա­յի ա­ռա­վե­լութ­յունն է գալ ­Հի­սու­սի մոտ կեն­դա­նի հա­վա­տով, լի­նել լուրջ, պա­հան­ջել Աստ­ծո խոս­տում­նե­րը, կա­խում չու­նե­նալ զգաց­մուն­քից, այլ կառ­չել Աստ­ծո ա­մեն մի խոս­քին։ ­Նա սի­րո, քնքուշ կա­րեկ­ցան­քի, եր­կայ­նամ­տութ­ յան Աստ­ված է՝ ա­վե­լի բա­րի, ա­վե­լի բա­րե­րար, քան որ­ևէ երկ­րա­յին ծնող։ Երբ խո­սում էի հա­վա­տի և ­Հի­սու­սին որ­պես մեր ու­ժեղ Օգ­նա­կան ներ­կա­յաց­նե­ լու մա­սին, իմ սիր­տը փշրվեց, և­ար­ցունք­ներս հոր­դե­ցին։ Ես հազ­վա­դեպ եմ լա­լիս, սա­կայն Ք­րիս­տո­սի հա­լեց­նող սե­րը հա­լեց­րեց իմ սիր­տը և ­բա­ցեց ար­ցունք­նե­րի շատր­վա­նը, երբ ես ներ­կա­յաց­նում էի այն մե­ծա­գույն փրկութ­յու­նը, ո­րը ­Հի­սուսն ա­րել է մեր ան­ձե­րի հա­մար, որ­պես­զի ու­նե­նանք նե­րում, մաք­րութ­յուն, խա­ղա­ղութ­ յուն և ­մի ամ­բողջ եր­կինք եր­ջան­կութ­յուն։ Աստ­ված ցան­կա­նում է, որ Իր հետ­ևորդ­ ներն օգ­տա­կար լի­նեն երկ­րի վրա և ­պատ­վի ար­ժա­նա­ցած ու փա­ռա­վոր­ված՝ Աստ­ ծո ար­քա­յութ­յու­նում։ ­Մենք փոր­ձե­ցինք ա­ռաջ­նոր­դել մարդ­կանց հաս­նել այն բա­նե­րին, ո­րոնք գտնվում են մեր առջև՝ ջա­նա­սի­րա­բար փոր­ձե­լով հաս­նել քրիս­տո­նեա­կան բնա­վո­րութ­յան ա­մե­նա­բարձր մա­կար­դա­կին։ Այս հար­ցում մենք պետք է պար­զա­պես ա­պա­վի­նենք մեր Ե­րաշ­խա­վո­րի ար­ժա­նիք­նե­րին ու ար­դա­րութ­յա­նը։ ­Մենք մեր մեջ պետք է արթ­ նաց­նենք սուրբ նա­խան­ձախնդ­րութ­յուն մեր իսկ նկատ­մամբ և մ­շա­կենք մշտար­ թուն ու ան­խոնջ ա­ղոթ­քի սո­վո­րույթ։ ­Մեզ պա­կա­սում է այն լուրջ ու ջեր­մե­ռանդ ցան­կութ­յան հո­գին, որն ու­ներ ­Մով­սե­սը, երբ ա­ղո­թում էր. «Ա­ղա­չում եմ, ­Քո փառ­քը ցույց տուր ինձ» (Ե­լից 33.18)։ Եվ նրա ա­ղեր­սան­քը ինք­նավս­տահ ու հան­դուգն չէր։ Աստ­ված չհա­մա­րեց, որ Իր ծա­ռան ան­պատ­կառ է ու ան­հար­գա­լից։ ­Տե­րը կա­մե­նում է, որ մենք օ­րե­ցօր ա­վե­լի նման­վենք Ք­րիս­տո­սին՝ պա­հե­լով Ն­րա խոս­քե­րը, հա­մա­պա­տաս­խա­նե­լով Ն­րա կա­նոն­նե­րին ու օ­րի­նա­կին, ա­մեն օր ա­վե­ լի ու ա­վե­լի խո­րա­սուզ­վե­լով Աստ­ծո պա­հանջ­նե­րի և շ­նոր­հա­շատ խոս­տում­նե­րի հո­գու և­ի­մաս­տի մեջ։ ­Մենք Աստ­ծուն կվստա­հենք։ ­Քա­ջա­ցի՛ր ­Տի­րո­ջով։ Ա­մուր հեն­ վի՛ր ­Հի­սու­սի ա­մե­նա­կա­րող ձեռ­քին։ (Ս­տո­րագր­ված) ­Քո՝ Է­լեն։ ­Նա­մակ 37, 1878թ., հու­նի­սի 28, ­Ջեյմս Ո­ւայ­թին, ով ճամ­փոր­դում էր ­Միաց­յալ ­Նա­հանգ­նե­րի ար­ևել­քում։

189

հունիս

29

Ա­վե­տա­րա­նի զո­րութ­յու­նը

Ո­րով­հետև Աստ­ված որ ա­սաց թե խա­վա­րից լույս ծա­գի, Ին­քը մեր սրտե­րի մեջ ծա­գեց­րեց՝ Աստ­ծո փառ­քի գի­տութ­յան լու­սա­վո­րութ­յու­նը տա­լու հա­մար ­Հի­սուս Ք­րիս­տո­սի դեմ­քում։ Բ Կ ­ որն­թա­ցիս 4.6: ­Թան­կա­գին ա­մու­սին, սա մեր հան­դիպ­ման վեր­ջին օրն է։ ­Մեզ մնում է հան­դի­պել վաղն ա­ռա­վոտ­յան հրա­ժեշ­տի հա­մար։ Ես խո­սել եմ ա­մեն ե­րե­կո։ Ին­դիա­նա­պոլ­սից ժա­մա­նած ­Քու­լի ազ­գա­նու­նով մի շոտ­լան­դա­ցի զույգ կար։ Ա­մուս­նու ա­նե­րոր­դին եղ­բայր ­Ֆուլ­թոնն է, ով ապ­րում է ­Հաթ­չին­սո­նում։ ­Քու­լին ­Նոր ­Շոտ­լան­դիա­յից է՝ անդրդ­վե­լի պրես­բի­տե­րա­կան։ ­Նա հա­րուստ մարդ էր։ Ն­րա կինն ըն­դու­նեց ճշմար­տութ­յու­նը, սա­կայն հան­դի­պեց ա­մուս­նու խիստ ընդ­դի­մութ­յա­նը, ով հաս­տատ­ված էր և­ոչ մի սան­տի­մետր տե­ղի չէր տա իր գա­ղա­փար­նե­րից։ Ինչինչ պատ­ճա­ռով, իր կնո­ջը հա­ճո­յա­նա­լու հա­մար, նա կնոջ հետ ե­կավ ճամ­բա­րա­յին հան­դիպ­մա­նը։ ­Նա կնոջն ա­սել էր, որ նրան հա­ճո­յա­նա­լու հա­մար կգա, սա­կայն ոչ մի դեպ­քում չի թող­նի իր հա­յացք­նե­րը։ Երբ ես խո­սե­ցի շա­բա­թի սկսվե­լու մա­սին և խնդ­րե­ցի մե­ղա­վոր­նե­րին ա­ռա­ջա­ նալ և նս­տել ա­ռա­ջին նստա­րան­նե­րին, նա այն­տեղ էր։ ­Բո­լորն ա­ռաջ ե­կան, բայց նա մնաց։ ­Մի քա­ռա­սուն այլ մար­դիկ ևս­ե­կան ա­ռաջ։ Աստ­ծո օրհ­նութ­յան մի­ջո­ցով էր, որ այդ ե­րե­կո աս­ված բա­ռերն այն­քան խո­րը նրան հա­մո­զե­ցին, որ նա չկա­րո­ ղա­ցավ դրան­ցից ա­զատ­վել։ ­Նա գնաց իր վրա­նը և­ա­ղա­չեց իր կնո­ջը դուրս գալ և­ ա­ղո­թել իր հա­մար։ ­Բարձ­րա­հա­սակ, խիստ ու ծեր մայ­րին ընկ­նում էր։ ­Կի­րա­կի ա­ռա­վոտ­յան՝ նախ­քան նա­խա­ճա­շը, ես մեկ ժամ խո­սե­ցի ­Խա­ղաղ օվ­ կիա­նո­սի ա­փի ա­վե­տա­րան­չութ­յան մա­սին։ ­Նա նո­րից խո­րա­պես հուզ­վեց։ ­Կի­րա­կի ե­րե­կո­յան ես կրկին խո­սե­ցի մեծ ա­զա­տութ­յամբ։ ­Նա նո­րից գնաց իր վրա­նը խո­րա­ պես հուզ­ված՝ դո­ղա­լով իր կրած­նե­րից ա­մե­նա­սար­սա­փե­լի բե­ռի ներ­քո։ ­Նա նո­րից ա­ղա­չեց իր կնո­ջը ա­ղո­թել իր հա­մար, ում, սա­կայն, այդ­քան դառ­նո­րեն ընդ­դի­մա­ ցել էր։ Այս ա­ռա­վոտ ես կար­դա­ցի մոտ ե­րե­սուն­հինգ էջ Աստ­ծո ժո­ղովր­դին ուղղ­ ված խո­րը, ցնցող կոչ ե­սա­սի­րութ­յան և ­տա­սա­նոր­դի հա­մա­կար­գի մա­սին։ ­Նա այդ ա­մե­նից շատ զգաց­վեց։ Երբ ես ա­վար­տե­ցի խո­սե­լը, մենք ընդ­հա­նուր հան­դի­պում ու­նե­ցանք, ո­րը տևեց մինչև ժա­մը տաս­ներ­կու­սը։ Եղ­բայր ­Քու­լին վեր կա­ցավ և ­խո­սեց։ ­Նա կրկնեց այն, ինչ ա­սել էր իր կնո­ջը, և­եր­ ևում էր, որ խո­րա­պես հուզ­ված է, ո­րով­հետև այդ­քան խստո­րեն էր ա­ռանձ­նա­ցել մյուս­նե­րից և ­դառ­նո­րեն ընդ­դի­մա­ցել։ ­Հենց որ նա ա­վար­տեց խո­սե­լը, ես նրա հետ ա­ռա­ջին ան­գամ խո­սե­ցի՝ խրա­խու­սե­լով նրան ա­ռաջ գնալ։ ­Վեր­ջա­պես նա իր լավ կնոջ կող­քին տեղ զբա­ղեց­րեց մկրտվող­նե­րի շար­քում։ Այն­պի­սի տպա­վո­րութ­յուն էր, որ նա ինձ իր մայրն է հա­մա­րում, և­ ինձ վե­րա­բեր­վում է այն խո­րը կապ­վա­ ծութ­յամբ, ո­րը հա­տուկ է շոտ­լան­դա­ցի­նե­րին, ո­րով­հետև իմ աշ­խա­տանք­ներն էին, որ նրան հա­մո­զե­ցին իր մե­ղա­վոր ըն­թաց­քի մեջ և­ա­ռաջ­նոր­դե­ցին մե­զա­նից մե­կը դառ­նա­լու ո­րո­շում կա­յաց­նել։ ­Տերն իս­կա­պես գոր­ծեց այս հան­դիպ­ման ժա­մա­նակ։ ­Տասն­հինգ րո­պեից պետք է մե­քե­նա նստենք։ ­Կար­ծում եմ՝ շատ կու­զե­նա­յիր լու­րեր լսել մե­զա­նից, ուս­տի նա­ մակս կու­ղար­կեմ ա­նա­վարտ։ (Ս­տո­րագր­ված) ­Քո՝ Է­լեն։ ­Նա­մակ 37, 1874թ., հու­նի­ սի 29, ­Ջեյմս Ո­ւայ­թին, ով հիմ­նադ­րում էր ­Խա­ղա­ղօվ­կիա­նոս­յան հրա­տա­րակ­չա­ կան կազ­մա­կեր­պութ­յու­նը։ 190

Աստ­ծո ծրագ­րե­րը պարզ են

հունիս

30

­ այց ո­րոնք որ Ն­րան ըն­դու­նե­ցին, իշ­խա­նութ­յուն տվեց նրանց Աստ­ծո որ­դի­ներ Բ լի­նե­լու նրանց, որ Ն­րա ա­նու­նին հա­վա­տում են։ ­Հով­հան­նես 1.12: Ք­րիս­տո­սը՝ երկն­քի ­Մե­ծա­փա­ռութ­յու­նը, այս եր­կիր ե­կավ մարդ­կա­յին մարմ­նով՝ ար­ տա­հայ­տե­լով աստ­վա­ծա­յին բար­յա­ցա­կա­մութ­յուն, կա­րեկ­ցանք և ­սեր ըն­կած մարդ­ կութ­յան նկատ­մամբ ու կանգ­նե­լով իբրև մարդ­կա­յին ըն­տա­նի­քի գլուխ։ ­Նա ե­կավ մե­ ղա­վոր­նե­րին փրկագ­նե­լու և ն­րանց հագց­նե­լու Իր ար­դա­րութ­յու­նը։ Որ­պես աշ­խար­հի Փր­կիչ՝ ­Նա են­թարկ­վեց գայ­թակ­ղութ­յուն­նե­րի։ Թշ­նա­մին հար­ձա­կում էր գոր­ծում Ն­րա վրա ա­մեն հար­ցով։ ­Նա մշտա­պես գա­լիս էր Ք­րիս­տո­սի մոտ այն ա­ռա­ջար­կով, որ աշ­խար­հի հետ փոխ­զիջ­ման գնա­լով՝ ­Նա կա­րող է շա­հել աշ­խար­հը։ Ք­րիս­տո­սը մեր օ­րի­նակն է։ ­Թեև ­Նա աշ­խար­հում էր, սա­կայն աշ­խար­հից չէր։ ­Նա չպետք է հար­մար­ վեր աշ­խար­հա­յին բար­քե­րին՝ Իր կյան­քի նպա­տակն ի­րա­կա­նաց­նե­լու հա­մար։ ­Նա չպետք է հա­ճո­յա­նար Ինքն Ի­րեն։ ­Պետք էր պա­հել բարձ­րա­գույն չա­փա­նի­շը։ ­Խիստ բա­րո­յա­կան ճշմար­տութ­յու­նից շեղ­վե­լը կա­ղա­վա­ղեր Ն­րա ողջ կյան­քի գոր­ծը։ ­Մարդ­կութ­յա­նը փրկե­լու հա­մար Ք­րիս­տոսն ի­ջավ մարդ­կանց մա­կար­դա­կի այն ա­մե­նում, ին­չը վե­րա­բե­րում էր աշ­խար­հա­յին ա­ռա­վե­լութ­յուն­նե­րին։ ­Նա ե­կավ այս աշ­խարհ փորձ­վե­լու բո­լոր բա­նե­րում, ինչ­պես մար­դիկ են փորձ­վում։ Ա­նա­պա­տում սա­տա­նան ե­կավ Ն­րա մոտ և ­հար­ձա­կում գոր­ծեց Ն­րա վրա այն բո­լոր մեծ հար­ցե­ րում, ո­րոն­ցում նա հար­ձա­կում է գոր­ծում մարդ­կանց վրա, սա­կայն Փր­կի­չը տե­ղի չտվեց թշնա­մուն։ ­Նույ­նիսկ ա­մե­նա­փոքր մաս­նի­կում ­Նա չպարտ­վեց։ Իսկ փոր­ձութ­ յուն­նե­րը նույն­քան ի­րա­կան էին Ն­րա հա­մար, որ­քան ի­րա­կան են մեզ հա­մար այ­սօր։ ­Փա­րի­սե­ցի­նե­րը շա­րու­նակ փոր­ձում էին Ք­րիս­տո­սին հե­ռաց­նել Աստ­ծո կա­ռա­ վար­ման սկզբունք­նե­րից։ ­Խո­րը բա­րե­պաշ­տութ­յուն ձևաց­նե­լով՝ նրանք ջա­նում էին դրդել Ն­րան ու­րա­նալ Իր հա­վա­տար­մութ­յու­նը։ ­Սա­տա­նան շատ մարդ­կանց է ստի­պել շեղ­վել սկզբուն­քից՝ ա­սե­լով, թե նպա­տա­կը կար­դա­րաց­նի մի­ջոց­նե­ րը։ ­Դա­տե­լով մարդ­կա­յին տե­սանկ­յու­նից՝ նրանք պատ­ճա­ռա­բա­նութ­յուն­ներ են գտնում ի­րենց սխալ­նե­րի հա­մար՝ ա­սե­լով, որ Աստ­ծո գործն ա­վե­լի ա­ռաջ կգնա ի­րենց ան­հա­վա­տա­րիմ գոր­ծե­րի մի­ջո­ցով։ Երկ­նա­յին սուրբ սկզբունք­նե­րից այս շե­ ղու­մը նրանց դա­սում է մեծ մո­լո­րեց­նո­ղի շար­քե­րին։ Ք­րիս­տո­սը ե­կավ այս եր­կիր մարդ­կա­յին տես­քով, որ­պես­զի հոգ­ևոր բա­րե­փո­ խում սկսի։ ­Նա ե­կավ ցույց տա­լու մար­դուն՝ ինչ­պես հրա­ժար­վել ողջ պար­ծեն­ կո­տութ­յու­նից ու ցու­ցադ­րութ­յու­նից, ինչ­պես ապ­րել բա­րե­փո­խութ­յան մա­քուր, կեն­սա­կան սկզբունք­նե­րով։ ­Նա ե­կավ հիմ­նե­լու մի ծրա­գիր, ո­րով մարդ­կա­յին բնա­ վո­րութ­յու­նը կա­րող էր մաք­րա­գործ­վել։ Իր շնոր­հով ­Նա կա­մե­նում էր մար­դուն մո­ տեց­նել Աստ­ծո գա­հին։ Ք­րիս­տո­սի թա­գա­վո­րութ­յան օ­րենք­ներն այն­քան պարզ են, այն­քան կուռ և ­սա­կայն միև­նույն ժա­մա­նակ այն­քան լիար­ժեք, որ մար­դու կող­մից ար­ված ցան­կա­ցած լրա­ ցում շփոթ­մունք կա­ռա­ջաց­նի։ Եվ որ­քան պարզ լի­նեն Աստ­ծո ծա­ռա­յութ­յան մեջ մեր ծրագ­րե­րը կամ գոր­ծը, այն­քան ա­վե­լի հա­ջող մենք կա­րող ենք դրանք ի­րա­կա­նաց­նել։ Երբ մար­դիկ ու­սում­նա­սի­րում են, թե ինչ­պես Աստ­ծո հա­մար կա­տար­վող ի­րենց գոր­ ծի մեջ աշ­խար­հա­յին քա­ղա­քա­կա­նութ­յուն կի­րա­ռեն, խախ­տում են խո­նար­հութ­յան և ­պար­զութ­յան Աստ­ծո ծրագ­րե­րը, ո­րոնց ­Նա ցան­կա­նում է, որ հետ­ևեն Իր ար­քա­յութ­ յան գործն ա­ռաջ տա­նե­լիս։ ­Ձե­ռա­գիր 53, 1901թ., հու­նի­սի 30, ան­վեր­նա­գիր ձե­ռա­գիր։ 191

ՀՈՒ­ ­ ԼԻՍ

հուլիս

1

Կանգ­նե­լով սկզբուն­քո­րեն

Ո՜ր­քան եմ սի­րում Քո օ­րեն­քը. ա­մեն օր այն է իմ մտած­մուն­քը։ Սաղ­մոս 119.97: Նրանք, ով­քեր սկզբուն­քի մա­սին խո­սում են այն­պես, ա­սես ոչ մի դեպ­քում չեն հե­ռա­նա դրա­նից, թող հա­մոզ­վեն, որ հաս­կա­նում են մեզ ա­ռաջ­նոր­դե­լու հա­մար Աստ­ծո Խոս­քում տրված սկզբունք­նե­րը։ Կան մար­դիկ, ով­քեր հետևում են կեղծ սկզբունք­նե­րի։ Սկզ­բուն­քի մա­սին նրանց ու­նե­ցած գա­ղա­փա­րը մո­լո­րեց­նող է։ Ճիշտ սկզբուն­քին հետևե­լը նշա­նա­կում է հա­վա­տար­մո­րեն պա­հել ա­ռա­ջին չորս և վեր­ջին վեց պատ­վի­րան­նե­րը։ Հնա­զանդ­վե­լով այս աստ­վա­ծա­յին պատ­վեր­նե­ րին՝ մենք ու­տում ենք Քրիս­տո­սի մար­մի­նը և խ­մում Նրա ար­յու­նը՝ յու­րաց­նե­լով այն ա­մե­նը, ին­չը պար­փակ­ված է Գող­գո­թա­յում կա­տար­ված քա­վու­թյան մեջ։ Քրիս­տո­ սը կկանգ­նի բո­լոր նրանց կող­քին, ով­քեր Ի­րեն ըն­դու­նում են որ­պես ի­րենց Փր­կիչ։ Նրանց իշ­խա­նու­թյուն կտա Աստ­ծո որ­դի­ներ լի­նե­լու։ «Եվ Բա­նը մար­մին ե­ղավ և բ­նակ­վեց մեր մեջ, (և Նրա փառ­քը տե­սանք, ինչ­պես Հո­րից ե­ղած միած­նի փառք) շնորհ­քով և ճշ­մար­տու­թյու­նով լի­քը» (­Հով­հան­նես 1.14)։ Այս­տեղ «­Բան» (­Խոսք) բա­ռը վե­րա­բե­րում է Աստ­ծո Որ­դուն, Ով երկ­նա­յին պա­ լատ­նե­րի Հրա­մա­նա­տարն էր, և Ով այս աշ­խարհ ե­կավ՝ ըն­կած մարդ­կանց հա­մար բա­ցե­լու երկ­նա­յին երևույթ­նե­րը։ Նա է Ճա­նա­պար­հը, Ճշ­մար­տու­թյու­նը և Կ­յան­քը։ Նա է այն Բա­նը, Ով Աստ­ծո հետ էր աշ­խար­հի ա­րա­րու­մից ա­ռաջ։ Մար­դե­ղու­թյուն հագ­նե­լով՝ Նա դար­ձավ եր­կու՝ աստ­վա­ծա­յին և մարդ­կա­յին բնույթ­նե­րի կրող։ Եվ դրա շնոր­հիվ Նա կա­րո­ղա­ցավ լիար­ժե­քո­րեն ի­րա­կա­նաց­նել մարդ­կա­յին ցե­ղի փրկագ­նու­մը և նրա վե­րա­կանգ­նու­մը բարձ­րա­գույն կյան­քի ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րին։ Նա Իր երկ­րա­յին կյանքն սկսեց այն­պես, ինչ­պես մարդ ա­րա­րածն է այն սկսում՝ այս աշ­խարհ գա­լով որ­պես ա­նօգ­նա­կան մի մա­նուկ։ Եվ քա­նի դեռ այս աշ­խար­հում էր, ապ­րեց մի կյանք, ո­րը կա­րող է ապ­րել յու­րա­քանչ­յուր մարդ ա­րա­րած, ով կըն­ դու­նի այն մեծ պարգևը, ո­րը Տե­րը տվեց մեր աշ­խար­հին՝ ու­ղար­կե­լով Իր Որ­դուն փրկու­թյան ծրա­գի­րը վերջ­նա­կա­նա­պես ի­րա­կա­նաց­նե­լու։ Քրիս­տո­սը կրեց մեղ­քի պա­տի­ժը, աստ­վա­ծա­յին ար­դա­րու­թյան հար­վա­ծը, որ­ պես­զի մարդ ա­րա­րա­ծը չթողն­վեր կոր­չե­լու։ Նա Իր մարմ­նի վրա կրեց մե­ղա­վոր­ նե­րի նկատ­մամբ հայ­տա­րար­ված դա­տավ­ճի­ռը։ Սա է փրկու­թյան գի­տու­թյու­նը, ո­րը կա­րե­լի է հա­մար­ձա­կո­րեն ու­սում­նա­սի­րել, և ձեռն­տու է այն ըմբռ­նել. փոր­ձենք հաս­կա­նալ այդ գի­տու­թյան խո­րու­թյու­նը։ Նրանք, ով­քեր շա­րու­նա­կում են խախ­տել օ­րեն­քը, կդատ­վեն ի­րենց կող­մից լույ­ սի մերժ­ման հա­մա­ձայն։ Նրանք ընտ­րում են կանգ­նել խա­վա­րի իշ­խա­նի կող­մում, դառ­նալ նրա օգ­նա­կա­նը, ով, ե­թե հնա­րա­վոր լի­ներ, կմո­լո­րեց­ներ նաև ընտր­յալ­նե­ րին։ Նրանք մեր­ժում են երկն­քի հիաս­քանչ պարգևը, և թեև կա­րող են հայ­տա­րա­ րել, թե ար­դա­րու­թյան կողմն են և կա­րող են խո­սել «սկզբունք­նե­րին հնա­զան­դե­լու» մա­սին, միև­նույն ժա­մա­նակ հետևում են երկն­քի վսեմ սկզբունք­նե­րին հա­կադր­ վող սկզբունք­նե­րի և­ ու­րիշ­նե­րին ևս սո­վո­րեց­նում են հետևել այդ ա­պա­կան­ված սկզբունք­նե­րին։ Ձե­ռա­գիր 161, 1903թ. հու­լի­սի 1, «­Լույ­սը մեր­ժե­լու վտան­գը»։

194

Շա­րու­նա­կեք վեր բարձ­րա­նալ

հուլիս

2

Եվ մի կեր­պա­րան­վեք այս աշ­խար­հի կեր­պա­րան­քով, այլ նո­րոգ­վեք ձեր մտքի նո­րո­գու­թյամբ, որ դուք քննեք, թե ի՞նչ է Աստ­ծո կամ­քը՝ բա­րին, հա­ճե­լին և կա­ տար­յա­լը։ Հռո­մեա­ցիս 12.2: Աստ­ված ըն­դու­նում է միայն անմ­նա­ցորդ նվի­րում։ Անվճ­ռա­կան ու մե­ղա­վոր, սա­կայն ի­րենց քրիս­տոն­յա հա­մա­րող­նե­րը կա­րա­տա­վո­րեին եր­կին­քը, ե­թե նրանց թույլ տրված լի­ներ մտնել այն­տեղ։ Նրանք այն­տեղ կյանք կտա­յին երկ­րորդ ապս­տամ­բու­թյա­նը։ Մար­դիկ, ով­քեր ճա­նա­չում են ճշմար­տու­թյու­նը, սա­կայն չեն մե­ծա­րում ճշմար­ տու­թյան Զո­րագլ­խին, եր­բեք չեն մտնի Աստ­ծո Քա­ղաք։ Եր­կին­քը նրանց հա­մար քա­վա­րան կլի­նի, ո­րով­հետև նրանք ո­չինչ չգի­տեն բարձր ու սուրբ սկզբունք­նե­րի մա­սին, ո­րոնք կա­ռա­վա­րում են ար­քա­յա­կան ըն­տա­նի­քի ան­դամ­նե­րին վերևում։ Այն ցու­ցում­նե­րը, ո­րոնք Քրիս­տո­սը տվեց, այն­քան պարզ և­այն­քան հստակ են, որ ոչ ոք սխալ քայլ ա­նե­լու ա­ռիթ չի ու­նե­նա։ Ե­կեք չկար­ծենք, թե ե­թե մենք շեղ ճա­ նա­պարհ­ներ ենք կեր­տել մեր ոտ­քե­րի հա­մար, ա­պա մյուս դա­վա­նող քրիս­տոն­յա­ ներն էլ են նույնն ա­րել։ Նա, ով նախ­կի­նում ե­ղել է ու­րիշ­նե­րի սխալ­նե­րը փնտրող, թող այժմ սկսի մագլ­ցել դե­պի եր­կինք տա­նող աս­տի­ճա­նով՝ պա­հե­լով իր աչ­քե­րը վերևում շո­ղա­ցող լույ­սին։ Ճշ­մա­րիտ քրիս­տոն­յան իր հո­գու դռնե­րը բաց է պա­հում երկն­քի ա­ռաջ։ Նա ապ­ րում է Քրիս­տո­սի հետ ըն­կե­րակ­ցու­թյան մեջ։ Նրա կամ­քը հա­մա­պա­տաս­խա­նում է Աստ­ծո կամ­քին։ Չ­պե՞տք է, արդ­յոք, այն շատ քիչ օ­րե­րի ըն­թաց­քում, ո­րոնք մեզ մնա­ցել են որ­պես փոր­ձաշր­ջան, գոր­ծենք որ­պես մար­դիկ, ով­քեր կյանք, հա­վի­տե­ նա­կան օրհ­նու­թյուն են ո­րո­նում Աստ­ծո ար­քա­յու­թյու­նում։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է շատ ջանք գոր­ծադ­րել՝ հաս­նե­լու մեր առջև դրված չա­փա­նի­շին։ Մենք դա պետք է ա­նենք ոչ թե որ­պես ա­պաշ­խա­րու­թյուն, այլ որ­պես ճշմա­րիտ եր­ջան­ կու­թյուն ձեռք բե­րե­լու միակ մի­ջոց։ Խա­ղա­ղու­թյուն և­ու­րա­խու­թյուն ձեռք բե­րե­լու միակ ճա­նա­պար­հը Նրա հետ կեն­դա­նի կապ ու­նե­նալն է, Ով Իր կյան­քը տվեց մեզ հա­մար, Ով մա­հա­ցավ, որ մենք կա­րո­ղա­նանք ապ­րել, և Ով ապ­րում է, որ­պես­զի Իր զո­րու­թյու­նը միա­վո­րի նրանց ջան­քե­րի հետ, ով­քեր այս կյան­քում ջա­նում են հաղ­թա­նակ տա­նել։ Սր­բու­թյունն Աստ­ծո հետ մշտա­կան հա­մա­ձայ­նու­թյունն է։ Չ­պե՞տք է արդ­յոք լի­նենք այն, ինչ Քրիս­տոսն այդ­քան շատ է կա­մե­նում, որ լի­նենք՝ քրիս­տոն­յա­ներ գոր­ծե­րով և ճշ­մար­տու­թյամբ, որ­պես­զի աշ­խար­հը մեր կյան­քում տես­նի ճշմար­ տու­թյան փրկա­րար զո­րու­թյան հայտ­նու­թյու­նը։ Այս աշ­խար­հը մեր նա­խա­պատ­ րաս­տա­կան դպրոցն է, և քա­նի դեռ այս­տեղ ենք, կհան­դի­պենք փոր­ձու­թյուն­նե­ րի և դժ­վա­րու­թյուն­նե­րի։ Բայց մենք ա­պա­հով ենք, քա­նի դեռ հա­վա­տա­րիմ ենք Նրան, Ով Իր կյան­քը մեզ հա­մար պա­տա­րագ դարձ­րեց։ Երկ­րի վրա գտնվող այս տար­րա­կան դպրո­ցում մեզ անհ­րա­ժեշտ է սո­վո­րել դա­ սեր, ո­րոնք կպատ­րաս­տեն մեզ բարձ­րա­գույն դպրոց ըն­դուն­վե­լուն, որ­տեղ մեր կրթու­թյու­նը կշա­րու­նակ­վի ան­ձամբ Քրիս­տո­սի ու­սու­ցան­ման ներ­քո։ Այն ժա­մա­ նակ Նա մեզ կմեկ­նա­բա­նի Իր Խոս­քի ի­մաս­տը։ Մենք չենք կա­րող մեզ թույլ տալ բաց թող­նել Նրա ե­րե­սը տես­նե­լու և Ա­վե­տա­րա­նը Նրա շուր­թե­րից լսե­լու ա­ռա­վե­լու­ թյու­նը։ Չ­պե՞տք է արդ­յոք մենք մեր ամ­բողջ հո­գին ներդ­նենք բարձ­րա­գույն դպրոց ըն­դուն­վե­լու նա­խա­պատ­րաս­տա­կան գոր­ծի մեջ, որ­տեղ կտես­նենք Քրիս­տո­սին ե­րես առ ե­րես։ Ձե­ռա­գիր 61, 1903թ. հու­լի­սի 2, «Անմ­նա­ցորդ անձ­նա­տուր լի­նել»։ 195

հուլիս

3

Աշ­խար­հի լույ­սը

Եվ սա է այն ա­վե­տի­քը, որ Նրա­նից լսե­ցինք և պատ­մում ենք ձեզ, թե Աստ­ված լույս է, և­ոչ մի խա­վար չկա Նրա­նում։ Ա Հով­հան­նես 1.5: Ա­դա­մի ան­կու­մից ա­ռաջ մեր նա­խած­նող­նե­րի մտքի վրա ոչ մի սև­ամպ չէր կու­ տակ­վում և չէր խե­ղա­թյու­րում Աստ­ծո բնա­վո­րու­թյան նրանց ըն­կա­լու­մը։ Նրանք կա­տա­րե­լա­պես հա­մա­պա­տաս­խա­նում էին Աստ­ծո կամ­քին։ Մի հիաս­քանչ լույս՝ Աստ­ծո լույ­սը, շրջա­պա­տում էր նրանց։ Բնու­թյու­նը նրանց դա­սա­գիրքն էր։ Աստ­ ված նրանց ցու­ցում­ներ էր տա­լիս բնու­թյան վե­րա­բեր­յալ և նրանց էր տա­լիս այդ բաց դա­սա­գիր­քը, որ­պես­զի ի­րենց հան­դի­պած յու­րա­քանչ­յուր ա­ռար­կա­յի մեջ գե­ ղեց­կու­թյուն նկա­տեին։ Տերն այ­ցե­լում էր սուրբ զույ­գին և նրանց Իր ձեռ­քի գոր­ծե­ րի մի­ջո­ցով ցու­ցում­ներ էր տա­լիս։ Բնու­թյան գե­ղեց­կու­թյունն Աստ­ծո սի­րո ար­տա­հայ­տումն է մարդ­կանց նկատ­ մամբ, և Ե­դե­մի պար­տե­զում Աստ­ծո գո­յու­թյունն ի ցույց դրվեց մեր նա­խած­նող­նե­ րին շրջա­պա­տող ա­ռար­կա­նե­րում։ Պար­տե­զում տնկված յու­րա­քանչ­յուր ծառ խո­ սում էր նրանց հետ՝ ա­սե­լով, որ Աստ­ծո ան­տե­սա­նե­լի բա­նե­րը պար­զո­րոշ երևում են՝ հաս­կաց­վե­լով այն ա­մե­նի մի­ջո­ցով, ինչ Աստ­ված ա­րա­րել էր, ինչ­պես նաև Նրա հա­վի­տե­նա­կան զո­րու­թյան և Աստ­վա­ծու­թյան մի­ջո­ցով։ Սա­կայն թեև այդ կերպ Աստ­ծուն կա­րե­լի է տես­նել բնու­թյան մեջ, սա չի տա­լիս ծան­րակ­շիռ փաս­տարկ­ներ այն բա­նի օգ­տին, որ Ա­դամն ու իր սե­րունդ­ներն ան­կու­ մից հե­տո բնու­թյան մեջ Աստ­ծո մա­սին կա­տար­յալ ի­մա­ցու­թյուն բա­ցա­հայ­տե­ցին։ Բնու­թյու­նը կա­րող էր իր դա­սե­րը փո­խան­ցել չըն­կած մար­դուն, բայց մեղքն ու ա­նօ­ րե­նու­թյու­նը կոր­ծա­նե­ցին բնու­թյու­նը և սեպ­վե­ցին բնու­թյան և­ այդ իսկ բնու­թյան Աստ­ծո միջև։ Ե­թե մար­դը եր­բեք անհ­նա­զանդ չլի­ներ իր Ա­րար­չին, ե­թե մնար իր կա­տար­յալ ազն­վու­թյան մեջ, կա­րող էր հաս­կա­նալ և ճա­նա­չել Աստ­ծուն։ Սա­կայն անհ­նա­զանդ գտնվե­լով՝ մար­դը ցույց տվեց, որ մի ու­րա­ցո­ղի ա­սա­ծին ա­վե­լի շատ է հա­վա­տում, քան Աստ­ծո խոս­քե­րին։ Ա­դամն ու Ե­վան ա­կանջ դրե­ցին գայ­թակ­ղո­ղի խոս­քե­րին և մեղք գոր­ծե­ցին Աստ­ ծո դեմ։ Երկ­նա­յին ան­մե­ղու­թյան լույ­սը և հան­դերձ­նե­րը վերց­վե­ցին այս փորձ­ված ու մո­լո­րեց­ված հո­գի­նե­րից, և բա­ժան­վե­լով ան­մե­ղու­թյան հան­դերձ­նե­րից՝ նրանք պա­րուր­վե­ցին Աստ­ծուն չճա­նա­չե­լու խա­վար հան­դերձ­նե­րով։ Ան­մե­ղու­թյան պարզ ու կա­տար­յալ լույ­սը, ո­րը մինչ այդ շրջա­պա­տել էր նրանց, լու­սա­վո­րել էր այն ա­մե­ նը, ին­չին նրանք մո­տե­ցել էին: Սա­կայն զրկվե­լով այդ երկ­նա­յին լույ­սից՝ Ա­դա­մի սե­ րունդ­ներն այլևս չկա­րո­ղա­ցան Աստ­ծո բնա­վո­րու­թյու­նը բա­ցա­հայ­տել Նրա ա­րար­ չա­գոր­ծու­թյան մեջ։ Ուս­տի, ան­կու­մից հե­տո, բնու­թյու­նը մար­դու միակ ու­սու­ցի­չը չէր։ Որ­պես­զի աշ­ խար­հը չմնար խա­վա­րի, հա­վի­տե­նա­կան հոգևոր գի­շեր­վա մեջ, բնու­թյան Աստ­վա­ ծը պետք է մարդ դառ­նար Հի­սուս Քրիս­տո­սի մեջ։ Աստ­ծո Որ­դին աշ­խարհ ե­կավ որ­պես Հոր հայտ­նու­թյուն։ Նա «էր ճշմա­րիտ Լույ­սը, որ ա­մեն մար­դի լու­սա­վո­րում է, որ գա­լիս է աշ­խարհ»։ Ձե­ռա­գիր 86, 1898թ. հու­լի­սի 3, «Ա­ղոթ­քի շա­բա­թի մա­սին գրա­ռում­ներ»։

196

հուլիս

Մեր վար­դա­պե­տու­թյու­նը սրբա­րա­նի վե­րա­բեր­յալ

4

Մինչև եր­կու հա­զար ե­րեք հար­յուր ի­րի­կուն-ա­ռա­վոտ. հե­տո սրբա­րա­նը պի­տի ար­դա­րա­նա։ Դա­նիել 8.14: Աստ­ված հոր­դո­րում է մեզ նվի­րա­բե­րել մեր ժա­մա­նակն ու ու­ժե­րը մարդ­կանց քա­րո­զե­լու այն լու­րը, ո­րը 1843 և 1844 թվա­կան­նե­րին հու­զեց մի խումբ մարդ­կանց։ Իմ եղ­բայր­նե՛ր, զբա­ղեց­րե՛ք ձեր տեղն այն դիր­քում, որ­տեղ Տե­րը ձեզ հոր­դո­րում է։ Հան­գի՛ստ թո­ղեք նրանց, ով­քեր հա­կա­ռակ կող­մում են տեղ զբա­ղեց­րել այն բա­ նից հե­տո, երբ նրանց շա­րու­նա­կա­բար բաց­վել է լույ­սը։ Ս­տանձ­նե՛ք այն գոր­ծը, ո­րը հանձ­նա­րար­վել է մեզ։ Ու­նե­նա­լով Աստ­ծո Խոս­քը որ­պես լուր՝ կանգ­նե՛ք ճշմար­տու­ թյան հար­թա­կին և հռ­չա­կե՛ք Քրիս­տո­սի մո­տա­լուտ գա­լուս­տը։ Ճշ­մար­տու­թյու­նը, հա­վեր­ժա­կան ճշմար­տու­թյու­նը կհաղ­թա­նա­կի։ Ա­վե­լի քան կես դար (1844թ. սկսած) ներ­կա ժա­մա­նակ­նե­րի ճշմար­տու­թյան տար­բեր տե­սանկ­յուն­ներ կաս­կա­ծի տակ են առն­վել և դի­մադ­րու­թյան հան­դի­պել։ Նոր տե­սու­թյուն­ներ են մտցվել որ­պես ճշմար­տու­թյուն, ո­րոնք ճշմար­տու­թյուն չեն ե­ղել, իսկ Աստ­ծո Հո­գին բա­ցա­հայ­տել է դրանց սխալ լի­նե­լը։ Երբ ներ­կա­յաց­վել են մեր հա­վա­տի մե­ծա­գույն հե­նաս­յու­նե­րը, Սուրբ Հո­գին նրանց վկա­յու­թյուն է տվել, և սա մաս­նա­վո­րա­պես վե­րա­բե­րում է սրբա­րա­նի ճշմար­տու­թյա­նը։ Նո­րից ու նո­րից Սուրբ Հո­գին ընդգծ­ված ձևով խթա­նել է այս վար­դա­պե­տու­թյան քա­րոզ­չու­թյու­նը։ Սա­կայն այ­սօր, ինչ­պես և­ անց­յա­լում էր, ո­մանք կստեղ­ծեն նոր տե­սու­թյուն­ներ և կ­մեր­ժեն այն ճշմար­տու­թյուն­նե­րը, ո­րոնց վրա Աստ­ծո Հո­գին դրել է Իր հաս­տա­ տու­մը։ Ցան­կա­ցած մե­կը, ով փոր­ձում է ներ­կա­յաց­նել տե­սու­թյուն­ներ, ո­րոնք կշե­ղեն մեզ այն լույ­սից, ո­րը մեզ տրվել է երկ­նա­յին սրբա­րա­նի ծա­ռա­յու­թյան վե­րա­բեր­ յալ, չպետք է ըն­դուն­վի որ­պես ու­սու­ցիչ։ Սր­բա­րա­նի հար­ցի ճշմա­րիտ ըն­կա­լու­մը մեզ հա­մար՝ որ­պես ժո­ղո­վուրդ, շատ բան է նշա­նա­կում։ Երբ մենք ջա­նա­սի­րա­բար Աստ­ծուն էինք փնտրում այդ հար­ցի վե­րա­բեր­յալ լույս ստա­նա­լու հա­մար, այդ լույ­ սը ե­կավ։ Տե­սիլ­քում ինձ տրվեց երկ­նա­յին սրբա­րա­նի և Սր­բու­թյուն սրբո­ցի ծա­ռա­ յու­թյան հետ կապ­ված այն­պի­սի տե­սա­րան, որ եր­կար ժա­մա­նակ չէի կա­րո­ղա­նում այդ մա­սին խո­սել։ Ես գի­տեմ, որ Աստ­ված ինձ տվել է այդ լույ­սը, որ­պես­զի անց­յա­լում տրված լու­րե­ րի շրջա­նում վե­րած­նունդ լի­նի, ո­րով­հետև մար­դիկ կփոր­ձեն նոր տե­սու­թյուն­ներ ներ­մու­ծել և կ­փոր­ձեն ա­պա­ցու­ցել, որ դրանք սուրբգ­րա­յին են, սա­կայն ի­րա­կա­ նում դրանք սխալ տե­սու­թյուն­ներ են, ո­րոնք կնսե­մաց­նեն ճշմար­տու­թյան հա­ վա­տը, ե­թե դրանց տեղ հատ­կաց­վի։ Մենք չպետք է ըն­դու­նենք այս վար­կած­նե­ րը և փո­խան­ցենք որ­պես ճշմար­տու­թյուն։ Ո՛չ, ո՛չ, մենք չպետք է տե­ղա­շարժ­վենք ճշմար­տու­թյան հար­թա­կից, ո­րի վրա հաս­տատ­վել ենք։ Միշտ կլի­նեն մար­դիկ, ով­քեր մշտա­պես նո­րու­թյուն են ո­րո­նում, և­ ով­քեր ձգում ու լա­րում են Աստ­ծո Խոս­քը՝ այն հա­մա­պա­տաս­խա­նեց­նե­լու ի­րենց գա­ղա­փար­նե­ րին և տե­սու­թյուն­նե­րին։ Եղ­բայր­նե՛ր, ե­կե՛ք ըն­դու­նենք այն բա­նե­րը, ո­րոնք Աստ­ ված տվել է մեզ, և­ո­րոնք Նրա Հո­գին մեզ սո­վո­րեց­րել է որ­պես ճշմար­տու­թյուն, և հա­վա­տանք դրանց՝ հան­գիստ թող­նե­լով այն տե­սու­թյուն­նե­րը, ո­րոնց Նրա Հո­գին հա­վա­նու­թյուն չի տա­լիս։ Ձե­ռա­գիր 125, 1907թ. հու­լի­սի 4, «­Դա­սեր Ե­զե­կիե­լի տե­ սիլք­նե­րից»։ 197

հուլիս

5

Հա­վի­տե­նա­կան արթ­նու­թյուն

Ար­թուն ե­ղեք, հսկում ա­րեք, ո­րով­հետև ձեր ո­սոխ թշնա­մին՝ սա­տա­նան, գո­ռոզ առ­յու­ծի պես ման է գա­լիս և­ո­րո­նում է, թե ո­րին կուլ տա։ Ա Պետ­րոս 5.8: Քրիս­տո­սը դրել է ըն­դու­նե­լի ծա­ռա­յու­թյան պայ­ման­նե­րը։ «Իր ան­ձը սի­րո­ղը կկորց­նի այն»,- ա­սում է Նա,- «և­ իր անձն ա­տողն այս աշ­խար­հում, հա­վի­տե­նա­ կան կյան­քի մեջ կպա­հի նրան։ Ե­թե մե­կը ծա­ռա­յի Ինձ, թող նա Իմ հետևից գա, և­ ուր Ես եմ, այն­տեղ էլ Իմ պաշ­տոն­յան կլի­նի։ Ե­թե մե­կը ծա­ռա­յի Ինձ, Հայ­րը կպատ­ վի նրան» (­Հով­հան­նես 12.25, 26)։ Քրիս­տո­սի ծա­ռա­յու­թյան մե­թոդն է, որ բարձր է գնա­հատ­վում Աստ­ծո աչ­քում։ Աշ­խար­հի ձևե­րով մա­տուց­ված ծա­ռա­յու­թյունն ար­ժեք չու­նի, քա­նի որ այն ամ­բող­ ջա­պես ար­վում է ես-ի հա­մար։ Մարդ­կա­յին բնույ­թի ե­սա­սի­րու­թյու­նը գլուխ է բարձ­ րաց­նում։ Նրանք չեն ծա­ռա­յում Քրիս­տո­սի թո­ղած օ­րի­նա­կին հա­մա­պա­տաս­խան։ Ե­կեք ու­սում­նա­սի­րենք Քրիս­տո­սի կյանքն ու մա­հը։ Ե­կեք ա­նենք ա­մեն ինչ մեր ու­ժե­րի սահ­ման­նե­րում՝ ի­րա­կա­նաց­նե­լու Աստ­ծո ծրա­գի­րը։ Ի՞նչ լե­զու կա­րող է ա­սել, ի՞նչ գրիչ՝ բա­ցա­հայ­տել Հի­սու­սին նա­յե­լու և Նրա կյան­քով ապ­րե­լու հզոր արդ­յունք­նե­րը։ Ի­րենց քրիս­տոն­յա հա­մա­րող­նե­րից որ­քա՜ն քիչ մարդ ի­րա­կա­նում ու­նի այս սուրբ ա­նու­նը կրե­լու ի­րա­կան ի­րա­վուն­քը։ Սա­տա­նան ջա­նա­սի­րա­բար հսկում է, որ­պես­զի քրիս­տոն­յա­նե­րին ան­պաշտ­ պան գտնի։ Ե­թե միայն Քրիս­տո­սի հետևորդ­նե­րը հի­շեի՜ն, որ հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի գի­նը հա­վի­տե­նա­կան արթ­նու­թյունն է։ Շա­տե­րի հա­վա­տը քնած է։ Մինչև նրանք չարթ­նա­նան, չվե­րածն­վեն, գոր­ծի չանց­նեն, նրանց հո­գի­նե­րը չեն փրկվի։ Ես-ը պետք է մեռ­նի, և սր­տում պետք է թա­գադր­վի Քրիս­տո­սը։ Մտ­քե­րը պետք է հառ­ված լի­նեն Նրան։ Այդ դեպ­քում մեր կյան­քը Նրա ան­վա­նը պա­տիվ կբե­րի։ Հո­գին ուժ կստա­նա վերևից սա­տա­նա­յի ճշմար­տան­ման մո­լո­րու­թյուն­նե­րին դի­ մա­կա­յե­լու հա­մար։ Յո­թե­րորդ օր­վա ադ­վեն­տիստ­նե­րը մո­ռա­ցե՞լ են Ե­փե­սա­ցիս վե­ցե­րորդ գլխում տրված նա­խազ­գու­շա­ցու­մը։ Մենք մաս­նակ­ցում ենք խա­վա­րի ու­ժե­րի դեմ մղվող պա­տե­րազ­մի։ Ե­թե մեր Ա­ռաջ­նոր­դին չհետևենք, սա­տա­նան պար­տու­թյան կմատ­ նի մեզ։ «Ս­րա հա­մար Աստ­ծո սպա­ռա­զի­նու­թյունն ա­ռեք, որ կա­րող լի­նեք հա­կա­ռակ կե­ նալ չա­րու­թյան օ­րում, և­ ա­մե­նը կա­տա­րե­լով հաս­տատ կանգ­նել։ Արդ հաս­տատ կանգ­նեք ձեր մեջ­քե­րը ճշմար­տու­թյամբ գոտևոր­ված, և­ար­դա­րու­թյան զրա­հը հա­ գած, և ձեր ոտ­նե­րը կո­շիկ հա­գած խա­ղա­ղու­թյան ա­վե­տա­րա­նի պատ­րաս­տու­ թյու­նով։ Եվ ա­մե­նի վրա հա­վա­տի վա­հանն ա­ռեք, ո­րով կա­րող լի­նեք չա­րի ա­մեն կրա­կոտ նե­տե­րը հանգց­նել։ Եվ փրկու­թյան սա­ղա­վարտն ա­ռեք, և Հո­գու սու­րը՝ որ Աստ­ծո խոսքն է» (Ե­փե­սա­ցիս 6.13-17)։ Նա­մակ 140, 1903թ. հու­լի­սի 5, «Իմ սի­րե­լի եղ­բայր­ներ»։

198

Աստ­վա­ծա­յին ու­շադ­րու­թյան չա­փը

հուլիս

6

Իսկ թե որ դաշ­տի խո­տը, որ այ­սօր կա և­ է­գուց փուռն է գցվում, Աստ­ված այն­ պես է հագց­նում, չէ՞ որ շատ ա­վե­լի ձեզ, թե­րա­հա­վատ­ներ։ Մատ­թեոս 6.30: Քրիս­տոսն Իր ա­շա­կերտ­նե­րին սո­վո­րեց­նում էր, որ Աստ­ծո ցան­կա­ցած գոր­ ծին հատ­կաց­ված աստ­վա­ծա­յին ու­շադ­րու­թյան չա­փը հա­մա­չափ է այն դիր­քին, որն այդ օբ­յեկտն զբա­ղեց­նում է ա­րար­ման սանդ­ղա­կում։ Փոք­րիկ դարչ­նա­գույն ճնճղուկ­նե­րը՝ ակն­հայ­տո­րեն թռչուն­նե­րից ա­մե­նաս­տո­րա­դաս­նե­րը, վե­րահսկ­վում են Նա­խախ­նա­մու­թյան կող­մից։ Նրան­ցից և­ ոչ մե­կը չի ընկ­նում գետ­նին ա­ռանց մեր երկ­նա­յին Հոր կող­մից նկատ­վե­լու։ Դաշ­տի ծա­ղիկ­նե­րը, խո­տե­րը, ո­րոնք գե­տի­ նը կա­նա­չով են ծած­կում, նույն­պես վա­յե­լում են մեր երկ­նա­յին Հոր ու­շադ­րու­թյունն ու հո­գա­ծու­թյու­նը։ «Մ­տիկ ա­րեք երկն­քի թռչուն­նե­րին»,- ա­սաց Քրիս­տո­սը,- «որ չեն սեր­մում և­ ոչ էլ հնձում և­ ոչ ամ­բար­նե­րի մեջ ժո­ղո­վում, և ձեր երկ­նա­վոր Հայ­րը կե­րակ­րում է նրանց. Չէ՞ որ դուք նրան­ցից ա­վե­լի լավ եք։ Հի­մա ձե­զա­նից ո՞վ կա­րող է հոգս ա­նե­լով իր հա­սա­կի վրա մեկ կան­գուն ա­վե­լաց­նել։ Եվ հա­գուս­տի հա­մար ի՞նչ եք հոգս ա­նում։ Մ­տիկ ա­րեք դաշ­տի շու­շան­նե­րին, թե ինչ­պես են մե­ծա­նում. ոչ ջանք են ա­նում և­ ոչ մա­նում։ Բայց ա­սում եմ ձեզ, թե Սո­ղո­մոնն էլ իր բո­լոր փառ­քի մեջ նրանց մե­կի նման չհա­գավ» (­Մատ­թեոս 6.26-29)։ Ե­թե դաշ­տի շու­շան­նե­րին մեծ Վար­պետ-Նկա­րիչն ու­շադ­րու­թյուն է նվի­րել՝ դարձ­նե­լով դրանց այն­քան գե­ղե­ցիկ, որ դրանք գե­րա­զան­ցել են Սո­ղո­մո­նի՝ մե­ծա­գույն թա­գա­վո­րի փառ­քը, ով երբևէ տի­րա­պե­տել է գե­րա­գույն իշ­խա­նու­թյան, ե­թե դաշ­տի կա­նա­չով գե­ղե­ցիկ գորգ է հյուս­ված երկ­րի հա­մար, կա­րո՞ղ ենք մենք արդ­յոք գա­ղա­փար կազ­մել այն ու­շադ­ րու­թյան մա­սին, որն Աստ­ված հատ­կաց­նում է մար­դուն, ով ա­րար­վել է Նրա պատ­ կե­րով։ Աստ­ված մար­դուն խելք է տվել, որ­պես­զի վեր­ջինս հաս­կա­նա ա­վե­լի մեծ բա­ ներ, քան բնու­թյան մեջ ե­ղող գե­ղեց­կու­թյունն է։ Նա մարդ ա­րա­րա­ծին տա­նում է ճշմար­տու­թյան ա­վե­լի բարձր ո­լորտ՝ ա­ռաջ­նոր­դե­լով նրան ա­վե­լի ու ա­վե­լի վեր և նրա առջև բա­ցե­լով աստ­վա­ծա­յին միտ­քը։ Եվ Աստ­ծո կան­խա­տե­սու­թյան գրքում՝ կյան­քի հա­տո­րում, յու­րա­քանչ­յու­րին հատ­կաց­ված է էջ։ Այդ է­ջը պա­րու­նա­կում է նրա պատ­մու­թյան ման­րա­մաս­նե­րը։ Նույ­նիսկ նրա գլխի մա­զերն են հա­մար­ված։ Աստ­ծո զա­վակ­նե­րը եր­բեք չեն դա­դա­րում զբա­ղեց­նել Նրա միտ­քը։ Թեև մեղ­քը գո­յու­թյուն ու­նի դա­րեր շա­րու­նակ և փոր­ձում է հա­կազ­դել այն ո­ղոր­ մած սի­րո վրա, ո­րը հոր­դում է Աստ­ծուց դե­պի մարդ­կա­յին ցե­ղը, այ­նուա­մե­նայ­ նիվ, այն սերն ու հո­գա­ծու­թյու­նը, որն Աստ­ված հե­ղում է Իր պատ­կե­րով ստեղծ­ված ա­րա­րած­նե­րի վրա, եր­բեք չի դա­դա­րել, և դ­րա հարս­տու­թյունն ու ա­ռա­տու­թյու­նը չի պա­կա­սել։ «Աստ­ված այն­պես սի­րեց աշ­խար­հը, որ Իր միա­ծին Որ­դուն տվեց, որ ա­մեն Նրան հա­վա­տա­ցո­ղը չկոր­չի, այլ հա­վի­տե­նա­կան կյանքն ու­նե­նա»։ Նա Իր բա­րու­թյու­նը պսա­կեց Հի­սու­սի ան­գին պարգևով։ Այս զո­հով աշ­խար­հի վրա հեղ­վեց կյան­քի և­ աստ­վա­ծա­յին շնոր­հի բժշկող հե­ղե­ղը։ Սա էր Աստ­ծո պարգևը մար­դուն, պարգև, որ մար­տահ­րա­վեր է նե­տում գնա­հատ­ման բո­լոր փոր­ձե­րին։ Նա­մակ 4, 1896թ. հու­լի­սի 1, «­Մարդ­կանց, ով­քեր պա­տաս­խա­նա­տու դիր­քեր են զբա­ղեց­նում գոր­ծում»։ 199

հուլիս

7

Դուք գտե՞լ եք ձեր հե­նա­կե­տը

Մի՛ սի­րեք աշ­խար­հը, և­ոչ էլ այն, որ աշ­խար­հի մեջ է։ Ե­թե մեկն աշ­խար­հը սի­րի, Հոր սե­րը նրա­նում չէ։ Ա Հով­հան­նես 2.15, 16: Հար­մար­վո­ղա­կա­նու­թյունն աշ­խար­հի հետ պատ­ճառ է դառ­նում, որ մեր մարդ­ կան­ցից շա­տե­րը կորց­նեն ի­րենց հե­նա­կե­տը։ Ինձ խո­րա­պես հու­զում է այս հար­ցը, ո­րով­հետև Տե­րը շա­րու­նակ այն իմ առջև է պա­հում։ Ե­թե երբևէ պի­տի գա ժա­մա­նակ, որ ներ­կա ժա­մա­նակ­նե­րի ճշմար­տու­թյան գի­ տու­թյունն ու­նե­ցող­նե­րը գտնեն ի­րենց հե­նա­կե­տը, ա­պա դա հի­մա է։ Թեև ոչ ոք չպետք է ա­ռաջ շարժ­վի իր եղ­բայր­նե­րից ան­կախ, այ­նուա­մե­նայ­նիվ յու­րա­քանչ­յուր ոք պետք է գի­տու­թյուն ձեռք բե­րի իր սե­փա­կան վի­ճա­կի, իր ճշգրիտ հե­նա­րա­նի մա­սին։ Հար­ցը, որ ա­մեն մե­կը պետք է տա ինքն ի­րեն, հետև­յալն է. «Ինչ­պի­սի՞ն է իմ հա­րա­բե­րու­թյունն Աստ­ծո հետ»։ Աշ­խար­հի հետ հար­մար­վո­ղա­կա­նու­թյունն է, որ ստի­պում է մեր մարդ­կանց կորց­ նել ի­րենց հե­նա­կե­տը։ Ճիշտ սկզբունք­նե­րի խե­ղա­թյու­րու­մը հան­կար­ծա­կի չի ներ­ խու­ժել։ Տի­րոջ հրեշ­տակն այս հարցն ինձ ներ­կա­յաց­րեց խորհր­դան­շա­կան ձևով։ Թվում էր, թե մի գող թա­քուն ա­վե­լի ու ա­վե­լի է մո­տե­նում և­աս­տի­ճա­նա­բար, բայց հաս­տա­տուն կեր­պով գո­ղա­նում է Աստ­ծո գոր­ծի ինք­նու­թյու­նը՝ ա­ռաջ­նոր­դե­լով մեր եղ­բայր­նե­րին հար­մար­վել աշ­խար­հա­յին քա­ղա­քա­կա­նու­թյա­նը։ Տե­րը մե­զա­նից ակն­կա­լում է ա­մե­նաե­ռան­դուն ջան­քե­րը, որ­պես­զի ա­զատ­վենք աշ­խար­հա­յին ո­գուց, ո­րը ներ­խու­ժել է մեր շար­քե­րը։ Տե­րը բա­րե­փո­խու­թյան կոչ է ա­նում։ Յու­րա­քանչ­յուր վայ­րում, որ­տեղ հա­վա­տաց­յալ­նե­րը որ­դեգ­րել են աշ­խար­ հա­յին սկզբունք­ներ, Նա ցան­կա­նում է, որ նա­խազ­գու­շաց­ման ձայն վեր հառ­նի։ «­Կո­կոր­դա­լիր գո­չի՛ր»,- ա­սում է Նա,- «մի՛ խնա­յիր, փո­ղի պես բարձ­րաց­րու ձայնդ և­ ի­մաց­րու Իմ ժո­ղովր­դին ի­րենց հան­ցան­քը, և Հա­կո­բի տա­նը՝ ի­րենց մեղ­քե­րը» (Ե­սա­յիա 58.1)։ Այն գի­տակ­ցու­մը, թե ինչ ժա­մա­նակ­նե­րում ենք մենք ապ­րում, շատ մարդ­կան­ ցից այն­քան հե­ռու է, որ­քան եր­կին­քը՝ երկ­րից։ Թվում է, թե Փրկ­չի մո­տա­լուտ գա­ լուս­տին նա­խա­պատ­րաստ­վե­լու նրանց պար­տա­կա­նու­թյու­նը հիմ­նո­վին մո­ռաց­վել է։ Աստ­ված կա­մե­նում է, որ մենք ուշ­քի գանք։ Նա ու­զում է, որ մենք գոր­ծենք որ­պես ող­ջա­խոհ ա­րա­րած­ներ, ով­քեր ապ­րում են հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի սահ­մա­նագ­ ծին։ Հի­շեք, որ երկ­նա­յին ար­քա­յու­թյա­նը նա­խա­պատ­րաստ­վե­լիս դուք նա­խա­պատ­ րաս­տում եք նաև ու­րիշ­նե­րին։ Սուրբ Գիրքն ա­սում է. «Եվ ձեր ոտ­նե­րի հա­մար ու­ ղիղ ճա­նա­պարհ­ներ շի­նեք, որ կա­ղը չգլոր­վի»։ Այն­քան ժա­մա­նակ, որ­քան մենք շա­րու­նա­կում ենք աշ­խա­տել Քրիս­տո­սի կող­ մում կանգ­նած՝ կառ­չած Ա­մե­նա­կա­րո­ղի բազ­կին, մենք ա­պա­հով ենք, սա­կայն հենց որ թույլ ենք բռնում Նրա բազ­կից և սկ­սում ենք կախ­վա­ծու­թյուն ձեռք բե­րել մարդ ա­րա­րած­նե­րից, հայտն­վում ենք մե­ծա­գույն վտան­գի մեջ։ Հենց այ­սօր Տե­րը կա­մե­նում է, որ մենք հաս­նենք ա­վե­լի բարձր չա­փա­նի­շի, քան ին­չին երբևէ հա­սել ենք անց­յա­լում։ Եվ ու­րեմն, ա­ռա­ջա­նանք դե­պի վեր, մինչև որ մեր մա­սին որ­պես ժո­ղո­վուրդ աս­վի. «­Դուք Նրա­նով լցված եք»։ Ձե­ռա­գիր 96, 1902թ. հու­լի­սի 7, Խա­ղա­ղօվ­կիա­նոս­յան միու­թյան ա­ռող­ջա­պա­հա­կան խորհր­դին տրված վաղ ա­ռա­վոտ­յան քա­րոզ Կա­լի­ֆոռ­նիա­յի Սբ. Հե­լե­նա քա­ղա­քում։ 200

Դա­տաս­տա­նի հայտ­նու­թյուն­նե­րը

հուլիս

8

Բո­լոր խոս­քի վախ­ճա­նը լսենք. Աստ­վա­ծա­նից վա­խե­ցիր և Նրա պատ­վի­րան­նե­ րը պա­հիր, ո­րով­հետև այս է ա­մեն բան մար­դիս հա­մար։ Ժո­ղո­վող 12.13: Այն օ­րը, երբ յու­րա­քանչ­յուր ոք կդատ­վի իր գոր­ծե­րին հա­մա­պա­տաս­խան, ինչ­ պե՞ս են ամ­բա­րիշտ­նե­րը երևա­լու ի­րենց սե­փա­կան աչ­քե­րին, երբ մի քա­նի պահ նրանց թույլ տրվի տես­նել ի­րենց կյան­քի ար­ձա­նագ­րու­թյու­նը, այն, ինչն ի­րենք են ընտ­րել ա­նել՝ ան­կախ այն օ­րեն­քից, ո­րը հա­վի­տե­նա­կան դա­րե­րի ըն­թաց­քում պետք է կա­ռա­վա­րի տիե­զեր­քը։ Այն ժա­մա­նակ նրանք կտես­նեն, թե Աստ­ված ինչ էր ու­զում, որ ի­րենք ա­նեին։ Նրանք կգի­տակ­ցեն, որ պետք է օգ­տա­գոր­ծեին ար­ յամբ գնված ի­րենց ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րը հօ­գուտ ճշմար­տու­թյան և­ար­դա­րու­թյան։ Նրանք կտես­նեն, որ ի­րենց տա­ղանդ­ներն ու ազ­դե­ցու­թյունն ապս­տամ­բու­թյան կող­մը դնե­լու և­ այդ­պի­սով թշնա­մու բա­նակն ու­ժե­ղաց­նե­լու փո­խա­րեն՝ պետք է նվի­րա­բե­րեին ի­րենց ու­ժե­րը բա­րի լի­նե­լուն և բա­րին գոր­ծե­լուն։ Դա­տաս­տա­նի օ­րը մար­դիկ կտես­նեն, թե ինչ կա­րող էին դառ­նալ Քրիս­տո­սի զո­ րու­թյամբ, կտես­նեն այն կո­ղո­պու­տը, որն ի­րա­կա­նաց­րել են Աստ­ծո նկատ­մամբ, կգի­տակ­ցեն, որ ու­րա­ցել են ի­րենց Ա­րար­չին։ Կ­տես­նեն այն բա­րին, ո­րը կա­րող էին ա­նել, սա­կայն չեն ա­րել։ Նրանք կտրա­կա­նա­պես մեր­ժել են բա­րի դառ­նալ։ Նրանց հա­մար գոր­ծադր­ված ջան­քերն ի­զուր են ան­ցել։ Նրանք ի­մա­ցել են Աստ­ծո պա­ հանջ­նե­րը, սա­կայն հրա­ժար­վել են հա­մա­պա­տաս­խա­նել Աստ­ծո Խոս­քում ներ­կա­ յաց­ված պայ­ման­նե­րին։ Ի­րենց իսկ ընտ­րու­թյամբ միա­բան­վել են չար հո­գի­նե­րի հետ։ Այն զո­րու­թյու­նը, ո­րը տրված է ե­ղել նրանց Աստ­ծո ծա­ռա­յու­թյան մեջ օգ­տա­ գոր­ծե­լու հա­մար, օգ­տա­գոր­ծել են ես-ի ծա­ռա­յու­թյան հա­մար։ Նրանք ես-ը դարձ­րել են ի­րենց աստ­վա­ծը՝ հրա­ժար­վե­լով են­թարկ­վել որևէ վե­րահս­կո­ղու­թյան։ Նրանք մո­լո­րեց­րել են ի­րենք ի­րենց և­ի­րենց զազ­րե­լի դարձ­րել Աստ­ծո աչ­քում։ Դա­տաս­տա­նի օրն այս ա­մե­նը բաց­վե­լու է չզղջա­ցած մարդ­կանց ա­ռաջ։ Նրանք տես­նե­լու են ա­մեն ինչ դրվագ առ դրվագ։ Կե­սօ­րի արևի լույ­սի պես հստակ նրանք տես­նե­լու են, թե ինչ­պի­սին կա­րող էին լի­նել, ե­թե հա­մա­գոր­ծակ­ցեին Աստ­ծո հետ՝ Նրան հա­կադր­վե­լու փո­խա­րեն։ Տե­սա­րա­նը փո­խել հնա­րա­վոր չէ։ Նրանց դա­տը մե­կընդ­միշտ վճռված է։ Նրանք պետք է վե­րա­նան նրա հետ, ում ճա­նա­պարհ­նե­րին ու գոր­ծե­րին որ հետևել են։ Բո­լոր կո­րած հո­գի­նե­րի առջև լույ­սի առ­կայ­ծում կլի­նի։ Նրանք պար­զո­րոշ կտես­ նեն բա­րե­պաշ­տու­թյան ա­ռեղծ­վա­ծը, որն ի­րենց կյան­քի ըն­թաց­քում ար­հա­մար­հել և­ա­տել են։ Իսկ ըն­կած հրեշ­տակ­նե­րը, ո­րոնք օժտ­ված են ա­վե­լի մեծ բա­նա­կա­նու­ թյամբ, քան մար­դիկ, կգի­տակ­ցեն, թե ինչ են ա­րել՝ ի­րենց զո­րու­թյունն օգ­տա­գոր­ ծե­լով մարդ­կանց մո­լո­րու­թյան և կեղ­ծի­քի մեջ գցե­լու հա­մար։ Բո­լոր նրանք, ով­քեր միա­բան­վել են մո­լո­րեց­նո­ղի հետ, ով­քեր սո­վո­րել են նրա ճա­նա­պարհ­նե­րը և կի­րա­ ռել նրա մո­լո­րու­թյուն­նե­րը, պետք է վե­րա­նան նրա հետ։ Տեր Հի­սու­սը խղճա­հար­ ված նա­յում է նրանց վրա և­ ա­սում՝ հե­ռա­ցե՛ք։ Այդ ժա­մա­նակ կհաս­կաց­վեն Զա­ քա­րիա­յի մար­գա­րեու­թյան 3-րդ և 4-րդ գ­լուխ­նե­րը։ Ձե­ռա­գիր 37, 1900թ. հու­լի­սի 8, «­Դա­տաս­տա­նի հայտ­նու­թյուն­նե­րը»։

201

հուլիս

9 Զար­գաց­նե­լով բնա­վո­րու­թյուն երկն­քի հա­մար

Ս­րա հա­մար, եղ­բայր­ներ, ա­վե­լի ջանք ա­րեք, որ ձեր կո­չու­մը և­ ընտ­րու­թյու­նը հաս­տատ ա­նեք, ո­րով­հետև սրանք ա­նե­լով եր­բեք հան­ցան­քի մեջ չեք ընկ­նի։ Բ Պետ­րոս 1.10: Նա, ով նա­յում է Հի­սու­սին՝ գի­տակ­ցե­լով, թե ով է Նա մեզ հա­մար, և ենք մենք Նրա հա­մար, ջա­նա­սեր կլի­նի։ Նա կապ­րի ա­վե­լաց­նե­լու սկզբուն­քով՝ ա­վե­լաց­նե­լով հա­վա­տին ա­ռա­քի­նու­թյուն, ա­ռա­քի­նու­թյա­նը՝ գի­տու­թյուն, գի­տու­թյա­նը՝ ժուժ­կա­ լու­թյուն, ժուժ­կա­լու­թյա­նը՝ համ­բե­րու­թյուն, համ­բե­րու­թյա­նը՝ աստ­վա­ծա­պաշ­տու­ թյուն, աստ­վա­ծա­պաշ­տու­թյա­նը՝ եղ­բայ­րա­սի­րու­թյուն և­եղ­բայ­րա­սի­րու­թյա­նը՝ սեր։ Սա է ա­ճի գոր­ծըն­թա­ցը։ Նա, ով հա­մա­գոր­ծակ­ցում է Քրիս­տո­սի հետ, տե­ղում չի դո­փի։ Ա­մեն օր նա կշա­րու­նա­կի ճա­նա­չել Տի­րո­ջը­՝ ի­մա­նա­լու հա­մար, որ Նրա գա­ լուս­տը պատ­րաստ­ված է ինչ­պես ա­ռա­վո­տը։ Նրանց մա­սին, ով­քեր այս կերպ են ապ­րում, վեր­ջում գրված կլի­նի. «­Դուք Նրա­նով լցված եք»։ Մեզ հար­կա­վոր է աշ­խա­տել ոչ միայն մեր, այլև բո­լոր նրանց հա­մար, ում հետ կապ­ված ենք։ Ծ­նող­ներն ի­րենց առջև պետք է պա­հեն այն նպա­տա­կա­կե­տը, ո­րի հա­մար պետք է աշ­խա­տեն՝ ի­րենց ե­րե­խա­նե­րի բնա­վո­րու­թյուն­նե­րի կա­տա­րե­ լա­գոր­ծու­մը։ Նրանք ջա­նա­սի­րա­բար պետք է փոր­ձեն կա­տա­րե­լա­գոր­ծել ի­րենց ե­րե­խա­նե­րի բնա­վո­րու­թյուն­նե­րը, ո­րով­հետև ա­պա­գա ան­մահ կյան­քը ցույց կտա ի­րենց կա­տա­րած գոր­ծի արդ­յուն­քը։ Այն ծնող­նե­րը, ով­քեր ի­րենց ե­րե­խա­նե­րին ճիշտ են դաս­տիա­րա­կում՝ ար­մա­տա­ խիլ ա­նե­լով բնա­վո­րու­թյան ա­մեն մի անհ­նա­զանդ գիծ, պատ­րաս­տում են նրանց դառ­նալ Քրիս­տո­սի ա­վե­տա­րա­նիչ­նե­րը ճշմար­տու­թյամբ, ար­դա­րու­թյամբ և սր­բու­ թյամբ։ Նա, ով իր ման­կու­թյան տա­րի­նե­րին ծա­ռա­յում է Աստ­ծուն՝ ա­վե­լաց­նե­լով իր հա­վա­տին ա­ռա­քի­նու­թյուն, ա­ռա­քի­նու­թյա­նը՝ գի­տու­թյուն, գի­տու­թյա­նը՝ ժուժ­ կա­լու­թյուն, ժուժ­կա­լու­թյա­նը՝ համ­բե­րու­թյուն, համ­բե­րու­թյա­նը՝ աստ­վա­ծա­պաշ­ տու­թյուն, աստ­վա­ծա­պաշ­տու­թյա­նը՝ եղ­բայ­րա­սի­րու­թյուն և­ եղ­բայ­րա­սի­րու­թյա­նը՝ սեր, ի­րեն նա­խա­պատ­րաս­տում է լսե­լու հետև­յալ խոս­քե­րը. «Որ­դի՛, բարձ­րա­ցի՛ր, ըն­դուն­վի՛ր բարձ­րա­գույն դպրոց»։ Կար­ծում եք այն­տեղ սո­վո­րե­լու ո­չինչ չու­նե՞նք։ Մենք պատ­կե­րա­ցում ան­գամ չու­ նենք, թե մեր առջև ինչ կբաց­վի այն ժա­մա­նակ։ Քրիս­տո­սի հետ կքայ­լենք կեն­դա­նի ջրե­րի ա­ռաջ։ Նա մեր առջև կբա­ցի բնու­թյան գե­ղեց­կու­թյունն ու փառ­քը։ Նա մեզ ցույց կտա, թե ով է Ին­քը մեզ հա­մար, և­ով ենք մենք Իր հա­մար։ Կան դա­սեր, ո­րոնց հի­մա ծա­նոթ չենք, բայց ո­րոնք հաս­տա­տա­պես կի­մա­նանք հե­տո։ Մեզ հա­մար ա­մեն ինչ է ա­հով ու դո­ղով մեր սե­փա­կան փրկու­թյու­նը գոր­ծե­լը։ Աստ­ված գոր­ծում է մե­զա­նում կա­մե­նալն էլ, ա­նելն էլ Իր բա­րի հա­ճու­թյան պես։ Ե­թե մենք Նրան թույլ տանք գոր­ծել, Նա կգոր­ծի։ Մեր պարգևատ­րու­մը երկն­քում կախ­ված է երկ­րի վրա մեր ա­մե­նօր­յա կյան­քից։ Մենք կա­րող ենք քրիս­տոն­յա լի­նել այս­տեղ։ Իսկ լի­նել քրիս­տոն­յա չի նշա­նա­կում ապ­րել ընկճ­ված ու վշտա­հար, քան­ զի չենք կա­րող ու­նե­նալ մեր սե­փա­կան ճա­նա­պար­հը։ Ե­թե մենք իս­կա­պես քրիս­ տոն­յա­ներ ենք, մեր մեջ ձևա­վոր­վում է Քրիս­տո­սը՝ փառ­քի հույ­սը։ Ձե­ռա­գիր 102, 1899թ. հու­լի­սի 9, «­Չա­պե­լի դպրո­ցում տի­կին Է. Գ. Ուայ­թի կող­մից ար­ված դի­տար­ կում­ներ»։ 202

Ե­ղի՛ր հա­վա­տա­րիմ տնտես

հուլիս

10

Նա էլ ա­սաց նրանց. սրա հա­մար ա­մեն դպիր, որ երկն­քի ար­քա­յու­թյանն է ա­շա­ կեր­տել, նման է տան­տեր մար­դու, որ հա­նում է իր գան­ձից նոր և հին բա­ներ։ Մատ­թեոս 13.52: Ճշ­մար­տու­թյու­նը շա­րու­նա­կա­բար հարս­տաց­նում է ստա­ցո­ղին։ Ով­քեր ստա­ նում են ճշմար­տու­թյու­նը, նրանց մտքե­րը ա­վե­լի լավ են գոր­ծում։ Քա­նի որ նրանք ա­վե­լաց­նում են ի­րենց տա­ղանդ­նե­րը՝ փոր­ձե­լով բա­րե­լա­վել յու­րա­քանչ­յուր ու­նա­ կու­թյուն, նրանց մտա­վոր և հոգևոր ուժն ա­վե­լա­նում է, քան­զի որ­տեղ կա հոգևոր կյանք, այն­տեղ կա զար­գա­ցում և­ աճ։ Հնա­րա­վոր չէ, որ տան­տի­րոջ գան­ձը գի­նը կորց­նի, ե­թե ճիշտ օգ­տա­գործ­վի։ Զո­րեղ ճշմար­տու­թյուն­նե­րը թաղ­վել են սխա­լի կեղ­ծի­քի տակ, բայց ե­ռան­դուն ո­րո­նո­ղը կգտնի դրանք։ Երբ նա գտնում և բա­ցում է ճշմար­տու­թյան թան­կա­գին զար­դե­րի գան­ձա­տու­նը, հափշ­տա­կու­թյուն չէ բո­լոր նրանց հա­մար, ով­քեր գնա­ հա­տում են այս գան­ձե­րը և կա­րող են տնօ­րի­նել դրանք, և հե­տո նրանք ևս պետք է այդ գան­ձա­տու­նը բա­ցեն ու­րիշ­նե­րի հա­մար։ Այդ գան­ձե­րը բա­ժա­նո­ղի գան­ձե­րը չեն պա­կա­սում, ո­րով­հետև երբ նա ու­սում­նա­սի­րում է դրանք՝ ներ­կա­յաց­նե­լու այն­ պես, որ գրա­վիչ լի­նեն ու­րիշ­նե­րի հա­մար, նո­րա­նոր գան­ձեր է գտնում։ Մեր տրա­մադ­րու­թյան տակ ե­ղած ճշմար­տու­թյան գան­ձե­րը պետք է տրվեն աշ­ խար­հին, որ­պես­զի աշ­խար­հը ճշմար­տու­թյան ար­ժե­քը ճա­նա­չե­լու հնա­րա­վո­րու­ թյուն ու­նե­նա։ Հոգևոր ըն­չա­քաղ­ցու­թյու­նից տա­ռա­պող­նե­րի կա­րիք­նե­րը պետք է լրաց­վեն։ Եվ ոչ միայն նրանց մտքե­րը կարթ­նա­նան, ով­քեր ստա­նում են այդ օգ­ նու­թյու­նը, այլ նաև այդ գործն ի­րա­կա­նաց­նող­նե­րի. և դա կկա­տար­վի Սուրբ Հո­գու զո­րու­թյամբ։ Այն ու­ժի հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թյան մի­ջո­ցով, ո­րը գա­լիս է մի­միայն Աստ­ծուց, նա հնա­րա­վո­րու­թյուն կու­նե­նա ճշմար­տու­թյունն այն­քան հստա­կո­րեն ներ­կա­յաց­նե­լու, որ այն կհաս­նի ու­րիշ­նե­րի մտքե­րին ևս։ Քրիս­տո­սը մա­հա­ցավ ողջ աշ­խար­հի հա­մար, և սա­կայն որ­քա՜ն քիչ մար­դիկ են զբա­ղեց­նում այն տե­ղը, որն Աստ­ված հատ­կաց­րել է ի­րենց որ­պես տնտես­ներ։ Այն տա­ղանդ­նե­րը, ո­րոնք վստահ­վել են մեզ, պետք է օգ­տա­գործ­վեն ու­րիշ­նե­րի բա­ րօ­րու­թյան և­ օրհ­նու­թյան հա­մար։ Դրանք մեզ տրվել են, որ­պես­զի զար­գաց­վեն։ Դրանց ար­ժե­քը հենց ի­րենց մեջ է։ Մար­դը, ում դրանք վստահ­ված են, դրանց ար­ ժե­քը գի­տակ­ցում է թե ոչ, միև­նույնն է, այդ ար­ժե­քը մնում է նույ­նը։ Բայց ե­թե նա դրանք չի գնա­հա­տում, դրանք նրա հա­մար ոչ մի ար­ժեք չեն ու­նե­նում։ Գու­մա­րը կա­րե­լի է պա­հել տար­բեր կերպ։ Այն, միև­նույնն է, շա­րու­նա­կում է մնալ գու­մար, սա­կայն ոչ մի յու­րա­հա­տուկ օ­գուտ չի տա­լիս ոչ ո­քի։ Սա­կայն ի­մաս­տուն կեր­պով ներդր­ված գու­մա­րը գու­մար է բե­րում, ո­րը կա­րե­լի է օգ­տա­գոր­ծել ա­վե­ լի շատ գու­մար վաս­տա­կե­լու հա­մար։ Այս­պես է նաև տնտե­սի գան­ձե­րի՝ կեն­դա­ նի Աստ­ծո Խոս­քի հետ։ Թե ինչ­պես են գո­հար­ներն օգ­տա­գործ­վում, սահ­մա­նում է դրանց ար­ժե­քը դրանք տնօ­րի­նո­ղի հա­մար։ Դրանք պետք է օգ­տա­գործ­վեն նրանց օգ­նե­լու, օրհ­նե­լու և փր­կե­լու նպա­տա­կով, ում հա­մար Տե­րը տվեց Իր միա­ծին Որ­ դուն։ Հե­տո դրանք դառ­նում են մեզ հա­մար բարձ­րա­գույն ար­ժեք, և­այս կերպ մեր տա­ղանդ­նե­րը շա­րու­նա­կա­բար ա­ճում են։ Մենք ա­վե­լաց­նում ենք զար­դը զար­դի վրա։ Ձե­ռա­գիր 88, 1898թ. հու­լի­սի 10, «Տն­տե­սի ա­ռա­կը»։ 203

հուլիս

11 Հա­վա­սա­րակշռ­ված քրիս­տո­նեա­կան զար­գա­ցում

Եվ քո ար­դա­րու­թյու­նը դուրս կհա­նի լույ­սի պես, և քո ի­րա­վուն­քը՝ կե­սօր­վա պես։ Սաղ­մոս 37.6: Խո­նար­հու­թյան մեծ կա­րիք կա։ Ե­թե այն փայ­փայ­վի, կդառ­նա մեծ ար­ժե­քի զարդ Աստ­ծո աչ­քում։ Այն ա­ռանց­քա­յին նշա­նա­կու­թյուն ու­նի գոր­ծի մեջ։ Սա­կայն ոչ մի ար­ժա­նիք չու­նի այն մտա­ծե­լա­կեր­պը, որ խո­նար­հու­թյու­նը բաղ­կա­ցած է է­ժան ա­նարդ­յու­նա­վե­տու­թյու­նից։ Թեև խո­նար­հու­թյու­նը մշտա­պես կարևոր է Աստ­ ծո ծա­ռա­յու­թյան մեջ, այն պետք է շա­րու­նա­կա­բար զար­գաց­վի: Ու­շա­դի՛ր ե­ղեք, որ­պես­զի խո­նար­հու­թյու­նը չվե­րած­վի երկ­չո­տու­թյան, որն ստի­պում է մարդ­կանց երկմ­տել այն դեպ­քում, երբ նրան­ցից պա­հանջ­վում է ա­մուր կանգ­նել ճշմար­տու­ թյան կող­մը։ Աստ­ծուն չպետք է ա­ռա­ջարկ­վի կի­սատ-պռատ ծա­ռա­յու­թյուն։ Յու­ րա­քանչ­յուր մար­դու Տե­րը հա­տուկ գործ է տվել։ Յու­րա­քանչ­յուր ոք պետք է դառ­նա ու­ղի, ո­րի մի­ջո­ցով Տե­րը կա­րող է գոր­ծել՝ հա­ղոր­դե­լու Երկն­քի կամ­քը։ Պետք է ի­րա­կա­նաց­վեն բարդ ու ոչ այն­քան հա­ճե­լի պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն­ ներ։ Ոչ ոք ի­րեն չպետք է դնի այն­պի­սի դիր­քում, որ­տեղ կխրա­խու­սի սխալն իր լռու­թյամբ։ Նրանք օգ­նում և հ­րահ­րում են թշնա­մու նա­խագ­ծե­րը՝ ի­րենց շուր­թե­րը փակ պա­հե­լով այն ժա­մա­նակ, երբ պետք է ուղ­ղա­կիո­րեն խո­սեն, սա­կայն ոչ պար­ ծեն­կոտ ու ինք­նա­հա­վան տո­նով։ Նրանք պետք է ճշմար­տու­թյու­նը սի­րով խո­սեն։ Աստ­ված Իր մե­ծա­գույն ո­ղոր­մու­թյամբ բո­լոր Իր հա­վա­տաց­յալ մարդ­կանց կտա ուժ և զո­րու­թյուն Իր գործն ու ծա­ռա­յու­թյունն ա­ռաջ տա­նե­լու հա­մար, ինչ­պես զո­ րու­թյուն տվեց Հով­սե­փին, Սա­մվե­լին, Դա­նիե­լին, Տի­մո­թեո­սին և շատ շա­տե­րին, ով­քեր օգտ­վե­ցին Նրա խոս­տում­նե­րից։ Նրանք հա­վա­տա­ցին և­ ա­պա­վի­նե­ցին Նրան, և­ այդ էր նրանց ար­դա­րու­թյու­նը։ Մար­դիկ պետք է հա­վա­տով շարժ­վեն։ Նրանք պետք է բա­ցեն ի­րենց ճա­նա­պարհն այն մեր­ժում­նե­րի ամ­պի մի­ջով, ո­րը սա­տա­նան դնում է ի­րենց ճա­նա­պար­հին՝ խո­չըն­դո­տե­լու ա­ռա­ջըն­թա­ցը։ Երբ Աստ­ ված տես­նում է, որ նրանք վստա­հում են Ի­րեն որ­պես ի­րենց օգ­նա­կան և­ ի­րենց արդ­յու­նա­վե­տու­թյան ե­րաշ­խիք, ա­պա­հով կեր­պով անց­նում են մարդ­կա­յին անսր­ բու­թյան մե­ծա­գույն խա­վա­րի մի­ջով։ Մի­միայն Աստ­ծուց ե­կող շա­րու­նա­կա­կան օգ­նու­թյան բա­ցա­կա­յու­թյան պայ­ման­ նե­րում, նույ­նիսկ այն մար­դիկ, ում նա­յում են որ­պես ա­մե­նա­կար­կա­ռուն հա­վա­ տաց­յալ­ներ, Աստ­ծուն ա­նար­գե­լու հա­մար սա­տա­նա­յի պատ­րաս­տած մեղ­քե­րի ծու­ ղակն ընկ­նե­լու վտան­գի մեջ են։ Բո­լորդ, որ հայ­տա­րա­րում եք, թե հա­վա­տաց­յալ եք, հի­շեք, որ միայն այն դեպ­քում, երբ ու­նեք սի­րով գոր­ծող և հո­գին մաք­րա­գոր­ծող հա­վատ, միայն այն դեպ­քում, երբ ձեր հո­գում կրում եք Քրիս­տո­սի փրկու­թյան ու­ րա­խու­թյու­նը, ո­րա­կա­վոր­ված եք ա­ռաջ­նոր­դել մե­ղա­վոր­նե­րին ա­պաշ­խա­րու­թյան և վե­րա­փոխ­ման։ Ի­րա­կան հա­վա­տաց­յալն է, որ ոչ միայն ըն­դու­նում է ճշմար­տու­ թյու­նը, այլև հա­վա­տում է այդ ճշմար­տու­թյա­նը և կի­րա­ռում է այն, ով չի բա­վա­ րար­վում, մինչև Աստ­ծո ներ­կա­յու­թյու­նը չի ու­նե­նում, ո­րը բա­րու ուժ է աշ­խար­հում։ Քրիս­տո­սը, այն Մե­կը, Ով տվեց Իր կյան­քը աշ­խար­հի կյան­քի հա­մար, որ բո­լոր Ի­րեն հա­վա­տա­ցող­նե­րը չկոր­չեն, այլ հա­վի­տե­նա­կան կյանք ու­նե­նան, տան ի­րա­ կան Դետն է։ Մեզ պա­հում է Աստ­ծո զո­րու­թյու­նը։ Քրիս­տո­սի ներ­կա­յու­թյունն ու ո­ղոր­մու­թյունն է հա­մայն կյան­քի և լույ­սի գաղտ­նի­քը։ Նա­մակ 79, 1901թ. հու­լի­սի 11, Ա. Գ. Դա­նիել­սին։ 204

Աստ­ված ա­մեն տեղ է

հուլիս

12

Ե­փե­սո­սի ե­կե­ղե­ցու հրեշ­տա­կին գրիր. Սա է ա­սում այն յոթ աստ­ղերն Իր աջ ձեռ­ քում ու­նե­ցո­ղը, որ յո­թը ոս­կի ճրա­գա­կալ­նե­րի մեջ ման է գա­լիս. Գի­տեմ քո գոր­ ծե­րը։ Հայտ­նու­թյուն 2.1, 2: Այս խոս­քե­րը դուրս են գա­լիս Նրա շուր­թե­րից, Ով չի կա­րող ստել։ Այս տե­սա­րա­ նը պատ­կե­րում է հա­վի­տե­նա­կան զգո­նու­թյուն։ Քրիս­տո­սը յոթ ոսկ­յա ճրա­գա­կալ­ նե­րի մեջ է, քայ­լում է ե­կե­ղե­ցուց ե­կե­ղե­ցի, ժո­ղով­քից ժո­ղովք, սրտից սիրտ։ Նա, Ով պա­հել է Իս­րա­յե­լը, ո՛չ ննջել է, ո՛չ քնել։ Ե­թե ճրա­գա­կալ­նե­րը թողն­ված լի­նեին մարդ­կանց հո­գա­ծու­թյան հույ­սին, որ­քա՜ն հա­ճախ լույ­սը կթրթռար և կ­հանգ­չեր։ Բայց Աստ­ված Իր ե­կե­ղե­ցին չի թո­ղել մարդ­կանց ձեռ­քե­րում։ Քրիս­տո­սը, Նա, Ով Իր կյան­քը տվեց աշ­խար­հի կյան­քի հա­մար, որ­պես­զի բո­լոր նրանք, ով­քեր հա­վա­տում են Ի­րեն, չկոր­չեն, այլ հա­վի­տե­նա­կան կյանք ու­նե­նան, տան ճշմա­րիտ Դետն է։ Նա Տի­րոջ տա­ճա­րի սրահ­նե­րի հա­վա­տա­րիմ և ճշ­մա­րիտ Պա­հա­պանն է: Մենք պատ­ ճառ ու­նենք Աստ­ծուն շնոր­հա­կա­լու­թյուն հայտ­նե­լու, որ կախ­ված չենք երկ­րա­յին քա­հա­նա­յի կամ ծա­ռա­յո­ղի ներ­կա­յու­թյու­նից։ Մեզ պա­հում է Աստ­ծո զո­րու­թյու­նը։ Քրիս­տո­սի ներ­կա­յու­թյունն ու շնոր­հը հա­մայն կյան­քի և լույ­սի գաղտ­նիքն է։ Սուրբ Դե­տը նկա­տում է մեր կյան­քի յու­րա­քանչ­յուր գործ ու ա­րարք և կշ­ռում է մեր ա­րարք­նե­րի յու­րա­քանչ­յուր դրդա­պատ­ճառ։ Այն ձեռ­քը, որ Բաղ­դա­սա­րի պա­ լա­տի պա­տին գրեց, ներ­կա է ա­մե­նուր և գ­րում է. «Աստ­ված այս­տեղ է»։ Աստ­ված ա­մեն տեղ է։ Մեր բո­լոր բա­ռե­րը, մեր բո­լոր ծրագ­րե­րը, մեր բո­լոր գաղտ­նի դրդա­ պատ­ճառ­նե­րը կշռվում են ան­սահ­ման ար­դա­րու­թյան և ճշ­մար­տու­թյան կշեռ­քով։ Պե՞տք է արդ­յոք կա­րե­կից ու ինք­նա­զոհ Փր­կի­չը տես­նի, որ մենք քնքշու­թյան, սի­րո, կա­րեկ­ցան­քի պա­կաս ու­նենք նրանց նկատ­մամբ, ում հա­մար Նա տվեց Իր կյան­քը։ Աստ­ված մեզ հիա­նա­լի հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներ է շնոր­հել ծա­ռա­յու­թյան հա­մար։ Նա մեզ տվել է թան­կա­գին տա­ղանդ­ներ, և մենք պա­տաս­խա­նա­տու ենք Նրա ա­ռաջ, թե ինչ­պես ենք օգ­տա­գոր­ծում այդ տա­ղանդ­նե­րը։ Ե­թե մենք դրանք ի­մաս­տուն կեր­պով օգ­տա­գոր­ծենք, Աստ­ված մեզ Իր գոր­ծա­կից­նե­րը կդարձ­նի։ Ե­թե մաքր­վենք ա­մեն տե­սա­կի ան­մա­քուր ու ե­սա­սեր սկզբուն­քից, մի օր կլսենք այս օրհ­նան­քի խոս­քե­րը. «­Լա՜վ, բա­րի և հա­վա­տա­րիմ ծա­ռա» (­Մատ­թեոս 25.21)։ Սուրբ Հո­գու ո­գեշնչ­մամբ Ան­նան՝ Սա­մվե­լի մայ­րը, ա­սաց. «­Տե­րը գի­տու­թյուն­նե­ րի Աստ­վածն է, և Նա կշռում է գործ­քե­րը» (Ա Թա­գա­վո­րաց 2.3)։ Դա­վիթն ա­սում է. «Ի­րա­վի, որ հա­սա­րակ մար­դիկ ու­նայն են, և մե­ծա­մեծ մար­դիկ՝ սուտ, երբ որ կշռի մեջ դրվեն, նրանք ա­մեն ու­նայ­նու­թյու­նից ա­վե­լի թեթև են» (­Սաղ­մոս 62.9)։ Ե­սա­յիան հայ­տա­րա­րում է. «­Դու, ու­ղիղդ, հար­թում ես ար­դա­րի շա­վի­ղը» (Ե­սա­յիա 26.7), իսկ Սո­ղո­մո­նը գրում է. «­Մար­դիս բո­լոր ճա­նա­պարհ­նե­րը մա­քուր են իր աչ­քի ա­ռաջ, բայց Տերն է հո­գի­նե­րը կշռո­ղը» (Ա­ռա­կաց 16.2)։ Մար­դու սրտում չկա գեթ մեկ դրդա­պատ­ճառ, ո­րը Տե­րը չկար­դա։ Նա կար­դում է յու­րա­քանչ­յուր նպա­տակ, յու­րա­քանչ­յուր միտք։ Ձե­ռա­գիր 99, 1902թ. հու­լի­սի 12, «­Սուրբ ժո­ղո­վուրդ»։

205

հուլիս

13

Ի­մաս­տու­թյուն ո­րո­նեք վերեվից

Բայց վե­րին ի­մաս­տու­թյու­նը նախ և­ա­ռաջ սուրբ է, և հե­տո խա­ղա­ղա­րար, հեզ, հլու, ո­ղոր­մու­թյու­նով և բա­րի պտուղ­նե­րով լի­քը, ան­կողմ­նա­սեր, ան­կեղծ։ Հա­ կո­բոս 3.17: Սի­րե­լի Էդ­սոն և Էմ­մա, իմ մե­ծա­գույն ցան­կու­թյունն է, որ դուք հղկված գոր­ծիք լի­նեք Աստ­ծո ձեռ­քում, որ օգ­տա­գործ­վեք Նրա փառ­քի հա­մար։ Ես հու­սով եմ, որ դուք չեք կար­ծի, թե կա­րող եք ա­ռաջ գնալ ձեր սե­փա­կան ու­ժե­ րով՝ ա­պա­վի­նե­լով ձեր սե­փա­կան դա­տո­ղու­թյա­նը։ Ի­մաս­տու­թյուն ո­րո­նեք վերևի՛ց։ Ու­նե­ցե՛ք ճշմա­րիտ և­ ազ­նիվ նպա­տակ­ներ։ Ապ­րե՛ք վե­հանձն կյանք, և թող խա­ ղա­ղու­թյան Աստ­վա­ծը սրբա­գոր­ծի ձեզ ամ­բող­ջա­պես՝ հո­գին, մար­մի­նը և միտ­քը։ Մի՛ դա­դա­րեք ո­րո­նել, սո­վո­րել և հաս­նել ա­մե­նա­խոր­քե­րը։ Աստ­ված կօգ­նի ձեզ ձեր բո­լոր ե­ռան­դուն ջան­քե­րում, ի՛մ թան­կա­գին զա­վակ­ներ։ Ե­թե դուք եր­կուսդ էլ ձեզ անմ­նա­ցորդ նվի­րա­բե­րեք Աստ­ծուն և Նրա գոր­ծին, Նա ձեզ կըն­դու­նի։ Դուք այս­ տեղ պարգևատ­րում չեք ստա­նա, այլ պետք է ո­րո­նեք այն ա­մեն օր, երբ Վար­պե­տը կար­տա­սա­նի «­Կեց­ցե՛ս»-ը։ Բո­լոր եր­կինք մտնող­նե­րը պետք է փորձ­վեն, ինչ­պես ոս­կին կրա­կի մեջ, հենց այս աշ­խար­հում։ Մեր մե­ծա­գույն վտան­գը կլի­նի մարմ­նա­կան ա­պա­հո­վու­թյու­նը։ Թող Աստ­ված օգ­նի ձեզ, իմ սի­րե­լի զա­վակ­ներ, որ եր­բեք չպար­ծե­նաք ես-ով։ Ե­թե եր­կուսդ էլ ա­նընդ­հատ չա­ղո­թեք, վեր­ջում հաս­տա­տա­պես ան­կում կապ­րեք։ Եր­բեք մի՛ կար­ծեք, թե հեշտ կյանք ապ­րե­լը խի­զա­խու­թյուն է։ Վս­տա՛հ ե­ղիր, որ­դի՛ս, խո՛­րը փո­րիր, հիմքն ա­մո՛ւր դիր։ Մի՛ պա­կա­սեց­րու Աստ­ ծուն ո­րո­նե­լու քո ջան­քե­րը։ Մի՛ փոր­ձիր ծած­կել կամ կոծ­կել ան­գամ մեկ մեղք, այլ խո­րա­պես ու­սում­նա­սի­րիր։ Զ­գու­շա­ցի՛ր ներ­քին մղում­նե­րից, որ չհա­մա­րես դրանք կրո­նա­կան նա­խան­ձախնդ­րու­թյուն։ Շր­ջա­պա­տի ազ­դե­ցու­թյու­նը կա­րող է շա­տե­ րի զգաց­մունք­նե­րի վրա հետք թող­նել։ Ու­րիշ­նե­րի լավ օ­րի­նա­կը կա­րող է կշիռ ու­ նե­նալ մի ո­րո­շա­կի ժա­մա­նակ, սա­կայն ե­թե սիր­տը նո­րոգ­ված չէ, ե­թե հիմ­նո­վին դար­ձի ե­կած չէ, այն բնա­կա­նո­րեն հետ կդառ­նա իր վի­ճա­կին։ Ի՛մ թան­կա­գին զա­ վակ­ներ, զգու­շա­ցե՛ք ինք­նա­խա­բեու­թյու­նից։ Ե­սա­սի­րա­կան նպա­տակ­նե­րը կա­րող են սո­ղալ և ներ­խու­ժել լա­վա­գույն ա­րարք­նե­րի մեջ, բայց տեղ մի՛ տվեք սա­տա­նա­ յին։ Ար­թո՛ւն պա­հեք ձեր հո­գի­նե­րը մեղ­քի ա­մե­նօր­յա երկ­յու­ղով։ Կա՛պ հաս­տա­տեք երկն­քի հետ, և հ­րեշ­տակ­նե­րը կծա­ռա­յեն ձեզ։ Կառ­չե՛ք Հի­սու­սին՝ ձեր Փր­կագ­նո­ղին։ Նա ձեզ տվել է Իր սի­րո շա­րու­նա­կա­կան ա­պա­ցույց­նե­րը՝ ձեզ ա­նընդ­հատ ան­հա­ջո­ղու­թյուն­ներ տա­լով։ Ե­թե մենք չենք կա­րո­ ղա­նում տա­նել այս թեթև փոր­ձու­թյուն­նե­րը, ե­թե բա­րօ­րու­թյան մի փոք­րիկ վե­րելք կամ մի ան­հա­ջո­ղու­թյուն մեր մեջ բա­ցա­հայ­տում են կեղ­ծիք, հպար­տու­թյուն և­ ե­սա­ սի­րու­թյուն, ե­թե մենք տե­ղիք ենք տա­լիս հու­սալ­քու­թյանն ու մեղ­քին, ե­թե մեզ վի­րա­ վո­րում են չար մարդ­կանց ան­բա­րե­հաճ վե­րա­բեր­մունքն ու ծաղ­րու­ծա­նա­կը և մեզ­նից հե­ռաց­նում են մեր խի­զա­խու­թյունն ու հույ­սը, և մենք թու­լա­նում ենք ան­հա­ջո­ղու­ թյուն­նե­րի ժա­մա­նակ, ա­պա, ո՜հ, ինչ­պե՞ս պետք է դի­մա­նանք, երբ Նա հայտն­վի։ Մենք հա­ճախ ենք ձեզ հա­մար ա­ղո­թում։ Մենք հա­վա­տում ենք, որ Տերն օգ­նում և­օրհ­նում է ձեզ։ Ձեր առջև դրեք բարձր նպա­տակ­ներ։ Ա­վե­լի շատ ո­րո­նե՛ք ար­ժա­ նա­պատ­վու­թյուն, այն, ո­րը երկ­նա­յին ծնունդ ու­նի։ Ձեր մայր։ Նա­մակ 23, 1875թ. հու­լի­սի 13, Էդ­սոն և Էմ­մա Ուայթ­նե­րին։ 206

Հիա­նա­լի գոր­ծարք

հուլիս

14

Ով ան­միտ գա­ղա­տա­ցի­ներ, ո՞վ կա­խար­դեց ձեզ, որ ճշմար­տու­թյա­նը չհնա­զանդ­ վեք, ո­րոնց հա­մար աչ­քե­րի ա­ռա­ջին նկա­րագր­վեց Հի­սուս Քրիս­տո­սը խաչ­ված ձեր մեջ։ Գա­ղա­տա­ցիս 3.1: Այն փրկագ­նու­մը, ո­րը մեզ հա­մար ար­վեց մեր Տի­րոջ կող­մից Գող­գո­թա­յի խա­չի վրա, պետք է մեզ բե­րեր Աստ­ծո օ­րեն­քի հնա­զան­դու­թյա­նը՝ մեզ վե­րագր­ված Նրա ար­դա­րու­թյամբ հնա­րա­վոր դարձ­նե­լով Աստ­ծո օ­րեն­քը պա­հե­լը։ Ոչ մի մարդ­կա­յին գործ, ան­կախ նրա­նից, թե ինչ պաշ­տոն է զբա­ղեց­նում այդ մար­դը, հա­մե­մատ­վել ան­գամ չի կա­րող ըն­կած մարդ­կու­թյան հա­մար ար­ված այս գոր­ծի հետ։ Այս թե­ման այն­քա՜ն մեծ, այն­քա՜ն կարևոր է։ Ա­պա այդ դեպ­քում ին­չո՞ւ են այս­քան քիչ մար­դիկ ու­շադ­րու­թյուն դարձ­նում դրան։ Մար­դիկ այն­պես են ապ­ րում, կար­ծես նրանց ան­ձե­րը փրկու­թյան կա­րիք չու­նեն, նրանք եր­կին­քը գրա­վե­լու կամ դժոխ­քից խու­սա­փե­լու կա­րիք չու­նեն։ Ի՞նչ է դա նշա­նա­կում։ Պո­ղոս ա­ռաք­յալն ա­սում է. «Ո՞վ կա­խար­դեց ձեզ, որ ճշմար­տու­թյա­նը չհնա­զանդ­ վեք, ո­րոնց հա­մար աչ­քե­րի ա­ռա­ջին նկա­րագր­վեց Հի­սուս Քրիս­տո­սը խաչ­ված ձեր մեջ» (­Գա­ղա­տա­ցիս 3.1)։ Ա­ռաք­յա­լի հա­մար ճշմար­տու­թյունն այն­քան մեծ, այն­քան պարզ ու այն­քան կարևոր էր, քա­նի որ խոս­քը հա­վի­տե­նա­կան շա­հե­րի մա­սին էր. այն­պես որ, նա այդ շա­րու­նա­կա­կան անզղ­ջում վի­ճակն ու այս մեծ փրկու­թյան մեր­ժու­մը կա­րող էր վե­րագ­րել միայն սա­տա­նա­յի կա­խար­դիչ զո­րու­թյա­նը։ Հի­մա չկա՞ն արդ­յոք սա­տա­նա­յի խո­րա­ման­կու­թյուն­նե­րով կա­խարդ­ված մար­դիկ, ով­քեր չեն հնա­զանդ­վում ճշմար­տու­թյա­նը, չեն տես­նում հնա­զան­դու­թյան ա­ռա­վե­լու­ թյուն­նե­րը։ Այս­պի­սով ո՞վ է ոչ ի­մաս­տուն. նրանք, ով­քեր չեն փնտրել Տի­րոջն օգ­նու­ թյան հա­մար, որ­պես­զի դա­դա­րեն ոտ­նա­հա­րել Նրա օ­րեն­քը։ Աստ­ծո հա­մար մեղ­քից ա­վե­լի վի­րա­վո­րա­կան բան չկա։ Շա­րու­նա­կա­բար մեղք գոր­ծե­լով Աստ­ծո օ­րենքն ար­հա­մար­հե­լու փո­խա­րեն՝ յու­րա­քանչ­յուր ճշմար­տա­պես դար­ձի ե­կած հո­գի կքայ­լի Աստ­ծո բո­լոր պատ­վի­րան­նե­րի խո­նարհ հնա­զան­դու­ թյան շա­վի­ղով։ Նրանք կքննեն Սուրբ Գիր­քը ճշմար­տու­թյունն ի­մա­նա­լու հա­մար։ Ո՞վ է կա­խար­դել անզղ­ջում մարդ­կանց, օ­րի­նա­խախտ­նե­րին, որ նրանք մեղ­քը նա­ խընտ­րում են հնա­զան­դու­թյու­նից։ Սա­տա­նա­յի զո­րու­թյունն էր, որ Ե­դե­մի պար­ տե­զում այ­ցե­լեց Ա­դա­մին ու Ե­վա­յին՝ ըն­կած հրեշ­տա­կի մո­լո­րեց­նող ու կա­խար­դիչ զո­րու­թյու­նը։ Որ­քա՜ն քիչ մար­դիկ են խո­սում մե­ղա­վո­րին փրկե­լու հա­մար ար­ված Հի­սու­սի կյան­քի այս մե­ծա­գույն զո­հա­բե­րու­թյան մա­սին։ Ե­թե մենք գնա­հա­տեինք մեր հան­ դեպ Աստ­ծո ցու­ցա­բե­րած սե­րը, կբարձ­րաց­վեինք Հի­սուս Քրիս­տո­սի ար­ժա­նիք­նե­ րին կառ­չե­լով, ո­րով­հետև ա­ռանց Քրիս­տո­սի ար­դա­րու­թյան մարդ չի կա­րող կա­ տար­յալ հնա­զան­դու­թյուն ցու­ցա­բե­րել Աստ­ծուն։ Նա ի­ջավ այս զո­հա­բե­րու­թյան մա­կար­դա­կին ոչ նրա հա­մար, որ մեղ­քը մար­դու մեջ դառ­նա ա­ռա­քի­նու­թյուն, և­ ոչ նրա հա­մար, որ մեղ­քը դառ­նա ար­դա­րու­թյուն։ Նա ա­րեց այն բո­լոր քայ­լե­րը, ո­րոնք պա­հանջ­վում են դար­ձի ե­կած մար­դուց։ Նա կանգ չա­ռավ, այլ մկրտվեց, և­երբ մո­տե­ցավ ջրին, ծնկի ե­կավ և­այն­պի­սի ա­ղոթք ա­րեց Իր Հո­րը, ինչ­պի­սին Եր­կին­քը երբևէ չէր լսել։ Ձե­ռա­գիր 25, 1887թ. հու­լի­սի 14, «­Սե­փա­կան ժո­ղո­վուրդ»։ 207

հուլիս

15

Աստ­ծով սրբաց­րեք խոս­քի տա­ղան­դը

Ո­րով­հետև քո խոս­քից կար­դա­րա­նաս և քո խոս­քից կդա­տա­պարտ­վես։ Մատ­ թեոս 12.37: Մենք բո­լորս գի­տենք, թե ինչ վնաս կա­րող է տալ չկա­ռա­վար­վող լե­զուն, ե­թե թողն­վի իր կամ­քին։ Նրանք, ով­քեր միա­բան­վել են ե­կե­ղե­ցու շրջա­նակ­նե­րում, ե­կե­ ղե­ցուն միա­նա­լու այդ քայ­լով պար­տա­վոր­վել են չա­րա­խո­սու­թյու­նից հե­ռու մնալ։ Ե­կե­ղե­ցու պա­տաս­խա­նա­տու պաշ­տոն­ներ զբա­ղեց­նող­նե­րի պար­տա­կա­նու­թյունն է ու­շա­դիր հետևել այս հար­ցին՝ հա­մոզ­վե­լու, որ ե­կե­ղե­ցում պահ­պան­վում է կար­ գու­կա­նոն ու ներ­դաշ­նա­կու­թյուն։ Դուք եր­բեք չպետք է հու­սա­հա­տեց­նեք մեկդ մյու­սին, քա­նի որ այդ կերպ ա­ռաջ եք տա­նում սա­տա­նա­յի գոր­ծը։ Ա­մեն օր պետք է օգ­նեք միմ­յանց լի­նել կա­տար­յալ տղա­մարդ և կա­տար­յալ կին Քրիս­տո­սի կա­տար­յալ հա­սա­կի չա­փով։ Այս գոր­ծով փա­կում եք դու­ռը թշնա­մու ա­ռաջ։ Խոս­քի զո­րու­թյու­նը մե­ծա­գույն տա­ղանդ է ու­ րիշ­նե­րին օրհ­նե­լու հա­մար կամ մե­ծա­գույն ա­նեծք՝ տա­րա­ձայ­նու­թյուն և մր­ցակ­ ցու­թյուն հա­րու­ցե­լու հա­մար։ Ան­հա­տը, ով զբաղ­վում է այս կամ այն մար­դու մեջ սխալ­ներ փնտրե­լով, մեր­ ժում է իր սե­փա­կան թան­կա­գին հո­գին։ Եվ այն մար­դիկ, ով­քեր թույլ են տա­լիս նման­նե­րին ա­ռանց հան­դի­ման­վե­լու ա­ռաջ տա­նել ի­րենց՝ քրիս­տոն­յա­յին ոչ վա­յել գոր­ծը, Աստ­ծո ա­ռաջ ան­ձամբ են հաշ­վե­տու ի­րենց եղ­բայր­նե­րի վի­րա­վո­րանք­նե­րի հա­մար։ Կա­րո՞ղ ենք ակն­կա­լել, որ ե­կե­ղե­ցու վրա հանգ­չի Աստ­ծո օրհ­նու­թյու­նը, երբ ան­ դամ­նե­րը միմ­յանց նկատ­մամբ դառ­նու­թյուն են տա­ծում։ Մար­դիկ, ում սրտում բնակ­վում է Քրիս­տո­սը, ի­րենց կյան­քով ցույց կտան Հո­գու պտու­ղը՝ սեր, ու­րա­խու­ թյուն, խա­ղա­ղու­թյուն, եր­կայ­նամ­տու­թյուն, քաղց­րու­թյուն, բա­րու­թյուն։ Նրանք, ով­ քեր ղե­կա­վար­վում են թշնա­մու կող­մից, կլցվեն նա­խան­ձով, բար­կու­թյամբ, հա­կա­ ռա­կու­թյամբ և­երկ­պա­ռակ­տու­թյամբ։ Այն մարդ­կան­ցից մե­կը, ում մա­սին աս­վում են այս դա­ժան բա­ռե­րը, ե­թե մա­հա­ նար այս գի­շեր, որ­քա՜ն այլ բա­ռեր կսկսեին ա­սել նրա մա­սին։ Որ­քա՜ն հա­ճախ է սա տե­ղի ու­նե­նում. քա­նի դեռ մար­դը ողջ է և կա­րող է օրհն­վել բա­րի բա­ռե­րով, նրա հետ խո­սում են չար, դա­ռը բա­ռե­րով, սա­կայն հենց նրա ա­ռա­քե­լու­թյունն այս աշ­ խար­հում ա­վարտ­վում է, և նրա ձեռ­քե­րը ծալ­վում են մահ­վան մեջ, մար­դիկ սկսում են խո­սել սի­րո և գ­նա­հա­տան­քի խոս­քե­րով։ Սա­կայն այդ սի­րո խոս­քե­րը հաս­նում են ա­կանջ­նե­րի, ո­րոնք այլևս չեն լսում։ Դրանք աս­վում են սրտի, ո­րը չի կա­րող մխի­թար­վել։ Շատ ուշ է։ Ո՜հ, ե­թե սի­րո այդ խոս­քե­րից մի քա­նիսն աս­վեին նրա կեն­դա­նու­թյան օ­րոք, որ­քա՜ն ա­վե­լի լավ կլի­ներ։ Աստ­ված ու­զում է, որ Իր ժո­ղո­վուրդն Իր տուն բե­րի այն­քան խա­ղա­ղու­թյուն, ու­ րա­խու­թյուն և սեր, որ­քան որ հնա­րա­վոր է։ Այն սե­րը, ո­րը նրանք տուն են տա­նում, կբե­րեն նաև ե­կե­ղե­ցի։ Իմ եղ­բայր­ներ և քույ­րեր, դուք կա­րող եք երկն­քի խա­ղա­ղու­ թյու­նը տուն ու ե­կե­ղե­ցի տա­նել, ե­թե Աստ­ծով սրբաց­նեք խոս­քի տա­ղան­դը։ Ձե­ռա­ գիր 26, 1886թ. հու­լի­սի 15, «­Չա­րա­խո­սու­թյուն», քա­րոզ՝ տրված Նոր­վե­գիա­յի Օս­լո քա­ղա­քում։ 208

Քո հոգսն Աստ­ծո վրա գցիր

հուլիս

16

Քո հոգսն Աստ­ծո վրա գցիր, և Նա խնամք կա­նի քեզ, Նա թող չի տա, որ ար­դա­րը հա­վիտ­յան շարժ­վի տե­ղից։ Սաղ­մոս 55.22: Սի­րե­լի եղ­բայր, ես շատ քնքուշ սեր եմ տա­ծում Ձեր հան­դեպ և կ­ցան­կա­նա­յի, որ Ձեր կյանքն այլ կերպ լի­ներ, որ Ձեզ հե­տապն­դող­նե­րը Ձեզ հան­գիստ թող­նեին: Սա­կայն, եղ­բա՛յր իմ, Դուք պետք է հի­շեք, որ այս շփո­թու­թյուն­ներն ու ձանձ­րաց­ նող բա­նե­րը նե­րառ­ված են «ա­մեն բա­նե­րում», ո­րոնք միա­սին գոր­ծում են Աստ­ծուն սի­րող­նե­րի բա­րօ­րու­թյան հա­մար։ Տի­րոջ աչ­քը Ձեզ վրա է։ Ե­թե քա­ջա­նաք, ե­թե Ձեր հո­գին ա­պա­վի­նի Աստ­ծուն, ե­թե վստա­հեք Ձեր երկ­նա­յին Հորն այն­պես, ինչ­ պես ե­րե­խան է վստա­հում իր ծնո­ղին, և վար­վեք ար­դար և սի­րեք ո­ղոր­մու­թյուն, Աստ­ված կա­րող է աշ­խա­տել և կաշ­խա­տի Ձեզ հետ։ Այդ դեպ­քում Ձեր բո­լոր փոր­ ձու­թյուն­նե­րի մեջ կպատ­վեք Աստ­ծուն, և Նրա խոս­տու­մը հաս­տատ է. «Ես Ինձ փա­ռա­վո­րող­նե­րին կփա­ռա­վո­րեմ» (Ա Թա­գա­վո­րաց 2.30)։ Հի­շե՛ք, որ Ձեր փոր­ձա­ռու­թյունն ա­ռա­ջին նմա­նա­տիպ փոր­ձա­ռու­թյու­նը չէ։ Դուք գի­տեք Հով­սե­փի և Դա­նիե­լի պատ­մու­թյու­նը։ Տե­րը չկան­խեց նրանց թշնա­մի­նե­ րի չար դա­վադ­րու­թյուն­նե­րը, այլ ստի­պեց, որ այդ բո­լոր ծրագ­րերն աշ­խա­տեն ի բա­րօ­րու­թյուն նրանց, ով­քեր փոր­ձու­թյուն­նե­րի ու հա­կա­սու­թյուն­նե­րի մեջ պա­հում էին ի­րենց հա­վատն ու հա­վա­տար­մու­թյու­նը։ Հնո­ցի կրակ­նե­րը ոչ թե նրա հա­մար են, որ ոչն­չաց­նեն, այլ որ զտեն, ազն­վաց­նեն ու սրբաց­նեն։ Ա­ռանց այս փոր­ձու­թյուն­նե­րի մենք այս­քան շատ չենք զգա Աստ­ծո և Նրա օգ­նու­թյան կա­րի­քը։ Մենք կդառ­նանք հպարտ և­ ինք­նավս­տահ։ Այս փոր­ձու­ թյուն­նե­րում ես տես­նում եմ ա­պա­ցույցն այն բա­նի, որ Տի­րոջ աչ­քը Ձեզ վրա է, և­ որ Նա կա­մե­նում է Ձեր սիրտն Ի­րեն դարձ­նել։ Ոչ թե ա­ռողջ­նե­րը, այլ վի­րա­վոր­ներն են, որ բժշկի կա­րիք ու­նեն, հա­մար­յա ան­տա­նե­լի աս­տի­ճա­նի ճնշված­ներն են, որ Օգ­նո­ղի կա­րիքն ու­նեն։ Դար­ձե՛ք դե­պի ամ­րո­ցը։ Սո­վո­րե՛ք թան­կա­գին դա­սը. «Ինձ մոտ ե­կեք ա­մեն վաս­տա­կած­ներ և բեռ­նա­վոր­ված­ներ, և Ես հան­գիստ կտամ ձեզ։ Ձեզ վրա ա­ռեք Իմ լու­ծը և Ին­ձա­նից սո­վո­րե՛ք, ո­րով­հետև Ես հեզ եմ և սր­տով խո­ նարհ, և ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տու­թյուն կգտնեք։ Ո­րով­հետև Իմ լու­ծը քաղցր է, և Իմ բե­ռը՝ թեթև» (­Մատ­թեոս 11.28-30)։ Հի­սու­սը սի­րում է Ձեզ։ Այն փոր­ձա­ռու­թյու­նը, ո­րով Դուք հի­մա անց­նում եք, ու­րա­ խաց­նում է ինձ ոչ նրա հա­մար, որ Դուք տա­ռա­պում եք, այլ ո­րով­հետև սա ա­պա­ ցույց է ինձ հա­մար, որ Տե­րը Ձեզ փոր­ձում և ս­տու­գում է՝ տես­նե­լու, թե կգա՞ք Իր մոտ, կվստա­հե՞ք Ի­րեն, Իր սի­րո մեջ խա­ղա­ղու­թյուն և հան­գիստ կգտնե՞ք։ Հի­սու­սը չի թո­ղել, որ Դուք զար­մա­նաք և­ապ­շեք այն փոր­ձու­թյուն­նե­րից և դժ­վա­ րու­թյուն­նե­րից, ո­րոնց մեջ հայտն­վում եք։ Նա Ձեզ ա­մեն ինչ ա­սել է դրանց մա­սին, Նա նաև ա­սել է, որ չպետք է հու­սալք­վեք և ճնշ­վեք, երբ փոր­ձու­թյուն­ներ են գա­լիս։ Դուք պետք է նա­յեք Հի­սու­սին՝ Ձեր Փր­կագ­նո­ղին, ու լի­նեք զվարթ և­ու­րա­խա­նաք։ Մեր Փր­կի­չը կեն­դա­նի է, Ով այն­քան սի­րեց մեզ, որ մե­ռավ մեզ հա­մար, որ Իր մի­ ջո­ցով մենք ձեռք բե­րենք հույս, ուժ և խի­զա­խու­թյուն, ինչ­պես նաև տեղ Նրա հետ։ Նա­մակ 8, 1886թ. հու­լի­սի 16, դոկ­տոր Ջ. Հ. Քել­լո­գին՝ Բաթլ Քրի­քի ա­ռող­ջա­րա­նի տնօ­րե­նին։ 209

հուլիս

17

Մեր ո­ղոր­մած Աստ­վա­ծը

Օրհ­նիր Տի­րո­ջը, ով իմ անձ, և բո­լոր իմ ներ­սը՝ Նրա սուրբ ա­նու­նը։ Օրհ­նիր Տի­ րո­ջը, ով իմ անձ, և մի մո­ռա­ցիր Նրա բո­լոր բա­րիք­նե­րը։ Սաղ­մոս 103.1, 2: Ու­զում եմ Ձեր ու­շադ­րու­թյու­նը հրա­վի­րել Աստ­ծո Խոս­քում տեղ գտած թան­կա­ գին խոս­տում­նե­րի վրա։ Աստ­ծո բո­լոր զա­վակ­նե­րը չու­նեն միև­նույն զո­րու­թյուն­նե­ րը, միև­նույն խառն­ված­քը, միև­նույն վստա­հու­թյունն ու հա­մար­ձա­կու­թյու­նը։ Ես իս­կա­պես ու­րախ եմ, որ մեր զգաց­մունք­նե­րով չի ո­րոշ­վում մեր՝ Աստ­ծո զա­վակ լի­նե­լը։ Թշ­նա­մին կփոր­ձի Ձեզ և կս­տի­պի կար­ծել, թե ա­րել եք բա­ներ, ո­րոնք բա­ժա­ նել են Ձեզ Աստ­ծուց, և­ որ Նա այլևս չի սի­րում Ձեզ, բայց մեր Տե­րը շա­րու­նա­կում է սի­րել մեզ, և մենք դա պետք է ի­մա­նանք այն բա­ռե­րից, ո­րոնք Նա ար­ձա­նագ­րել է ճիշտ Ձեր դեպ­քի պես դեպ­քե­րի հա­մար։ «Ե­թե մե­կը մե­ղան­չի, բա­րե­խոս ու­նենք Հոր մոտ, Հի­սուս Քրիս­տոս ար­դա­րին» (Ա Հով­հան­նես 2.1)։ «Ա­պա թե մեր մեղ­քե­րը խոս­տո­վա­նենք, Նա հա­վա­տա­րիմ է և­ ար­դար, որ մեր մեղ­քե­րը թո­ղի մեզ, և սր­բի մեզ ա­մեն ա­նի­րա­վու­թյու­նից» (Ա Հով­հան­նես 1.9)։ Այժմ, իմ թան­կա­գին քույր, ես ա­պա­ցույց ու­նեմ, որ Աստ­ված սի­րում է Ձեզ, և թան­կա­գին Փր­կի­չը, Ով Ի­րեն Ձեզ հա­մար տվեց, չի վա­նի Ձեզ Ի­րե­նից այն պատ­ճա­ ռով, որ Դուք փորձ­վել եք և մի­գու­ցե թու­լու­թյան մեջ նաև պար­տու­թյուն կրել։ Նա դեռ սի­րում է Ձեզ։ Պետ­րոսն ու­րա­ցավ իր Տի­րո­ջը փոր­ձու­թյան ժա­մին, բայց Հի­սու­սը չլքեց Իր խեղճ ա­շա­կեր­տին։ Թեև հե­տո Պետ­րոսն ա­տում էր ինքն ի­րեն, բայց Տե­րը սի­րում էր նրան, և Իր հա­րու­թյու­նից հե­տո Նա Պետ­րո­սին ա­նու­նով կան­չեց և նրան սի­րով լի լուր ու­ղար­կեց։ Ո՜հ, որ­քա՜ն բա­րի, սի­րող և կա­րե­կից Փր­կիչ մենք ու­նենք։ Եվ Նա սի­րում է մեզ, թեև մենք սխալ­վում ենք։ Այժմ, մի՛ փոր­ձեք դուրս գալ թան­կա­գին Փրկ­չի գրկից, այլ վստա­հու­թյամբ մնա­ ցե՛ք հա­վատ­քում։ Նա սի­րում է Ձեզ, Նա հոգ է տա­նում Ձեր մա­սին, Նա օրհ­նում է Ձեզ և Իր խա­ղա­ղու­թյունն ու շնոր­հը կտա Ձեզ։ Նա Ձեզ ա­սում է. «­Քո մեղ­քե­ րը թողն­ված են քեզ»։ Ձեզ կա­րող են ան­հանգս­տու­թյուն պատ­ճա­ռել մարմ­նա­կան տկա­րու­թյուն­նե­րը, սա­կայն դա դեռ չի վկա­յում այն մա­սին, որ Տե­րը չի գոր­ծում Ձեր կյան­քում ա­մեն օր։ Նա կնե­րի Ձեզ, այն էլ ամ­բող­ջու­թյամբ։ Ձեր հո­գու հա­մար հա­վա­քե՛ք Աստ­ծո քաղցր խոս­տում­նե­րը։ Հի­սու­սը մեր մշտա­կան և հա­վա­տա­րիմ Ըն­կերն է, և Նա կա­մե­նում է, որ Դուք վստա­հեք Ի­րեն։ Հի­սու­սը տես­նում է անց­յա­լի մեղ­քե­րը, բայց ներ­ման խոս­քեր է շշնջում, և մենք չպետք է ա­նար­գենք Նրան՝ Նրա սի­րուն կաս­կա­ծե­լով։ Մե­ղա­վո­րու­թյան այս զգա­ ցո­ղու­թյու­նը պետք է թողն­վի Գող­գո­թա­յի խա­չի պատ­վան­դա­նի մոտ։ Մե­ղա­վո­րու­ թյան զգա­ցու­մը թու­նա­վո­րել է կյան­քի և ճշ­մա­րիտ եր­ջան­կու­թյան աղբ­յուր­նե­րը։ Այժմ Հի­սուսն ա­սում է. «Այդ ա­մենն Ինձ վրա դիր։ Ես կվերց­նեմ քո մեղ­քե­րը։ Ես քեզ խա­ղա­ղու­թյուն կտամ։ Այլևս մի՛ խլաց­րու քո ինք­նա­հար­գան­քը, որով­հետև Ես քեզ գնել եմ Իմ սե­փա­կան ար­յան գնով։ Դու Իմն ես։ Ես կու­ժե­ղաց­նեմ քո թու­լա­ցած կամ­քը։ Ես կհե­ռաց­նեմ մեղ­քի կրծող զգա­ցո­ղու­թյու­նը»։ Այ­նու­հետև Ձեր ե­րախ­տա­ պարտ ու ա­նո­րո­շու­թյու­նից դող­դո­ղա­ցող սիր­տը դարձ­րե՛ք դե­պի Նա և կառ­չե՛ք Ձեր առջև դրված հույ­սին։ Նա­մակ 49, 1898թ. հու­լի­սի 17, թան­կա­գին քրոջ։ 210

Աստ­ծո Խոս­քը բե­րեք ձեր կյանք

հուլիս

18

Ճշ­մա­րիտ, ճշմա­րիտ ա­սում եմ ձեզ, ե­թե մար­դի Որ­դու մար­մի­նը չու­տեք և Նրա ար­յու­նը չխմեք, կյանք չու­նեք ձեր ան­ձե­րում։ Հով­հան­նես 6.53: Տեր Հի­սու­սը Ձեր Փր­կիչն է։ Չե՞ք գնա­հա­տի արդ­յոք այն մե­ծա­գույն զո­հա­բե­րու­ թյու­նը, որ Նա ա­րել է Ձեզ հա­մար։ Ոչ ոք չու­նի ոչ մի ար­դա­րա­ցում աստ­վա­ծաշնչ­ յան սկզբունք­նե­րից հե­ռա­նա­լու հա­մար։ Նա, ով զգա­յուն է Տի­րոջ նա­խազ­գու­շա­ցում­նե­րի նկատ­մամբ, կգոր­ծի իր սե­փա­ կան փրկու­թյունն ա­հով ու դո­ղով՝ ի­մա­նա­լով, որ Աստ­ված է, որ գոր­ծում է ի­րե­նում կա­մե­նալն էլ, ա­նելն էլ Իր բա­րի հա­ճու­թյան պես։ Սր­տում բնակ­վող Աստ­ծո ճշմար­ տու­թյունն Աստ­ծո օ­րեն­քի սկզբունք­նե­րը կի­րա­ռում է ա­ռօր­յա կյան­քում։ ճշմար­տու­թյու­նը չի կա­րող բնակ­վել մար­դու սրտում, ով հա­մա­ձայ­նում է մո­լո­րու­ թյան մեջ ընկ­նել։ Մե­ծա­գույն խա­բեու­թյուն է լի­նել քրիս­տոն­յա ժա­մա­նակ առ ժա­ մա­նակ, լի­նել բա­րե­պաշտ ժա­մա­նակ առ ժա­մա­նակ։ Դա նշա­նա­կում է ապ­րել ստի մեջ։ Աստ­ծո Խոս­քին հատ­կաց­ված պա­տա­հա­կան ժա­մա­նա­կը, եր­բեմն-եր­բեմն կա­տար­վող ու­սում­նա­սի­րու­թյու­նը բա­վա­րար չեն։ Պա­տա­հա­կան ա­պաշ­խա­րու­ թյու­նը շնոր­հի գա­հի ա­ռաջ, բա­ռե­րի շա­րա­նը չեն կա­րող բե­րել շնոր­հի մա­տա­կա­ րա­րում հո­գու կա­րիք­նե­րի հա­մար։ Որ­պես­զի Աստ­ծո ճշմար­տու­թյու­նը կա­ռա­վա­րի կյան­քը, այն պետք է նե­րա­ճի սրտում, պետք է բեր­վի ներ­քին կյանք։ Կ­գա մի օր, երբ Դուք կտես­նեք, որ չի կա­րե­լի կա­տա­կել Ձեր հո­գու հե­տաքրք­րու­ թյուն­նե­րի հետ՝ թույլ տա­լով, որ դրանք դառ­նան հի­վանդ ու այն­քան ա­նարդ­յու­ նա­վետ, որ Քրիս­տո­սը հայ­տա­րա­րի. «Ոչ ցուրտ ես, ոչ տաք…։ Ու­րեմն ո­րով­հետև գաղջ ես, և­ ոչ տաք, և­ ոչ ցուրտ, քեզ պի­տի փսխեմ իմ բե­րա­նից» (­Հայտ­նու­թյուն 3.15, 16)։ Ի՞նչ է դա նշա­նա­կում։ Որ Նա այլևս այս­պի­սի մե­կի ա­նու­նը չի դա­վա­նի Իր Հոր մոտ։ Քրիս­տոսն Իր աստ­վա­ծու­թյան վրա հա­գավ մար­դե­ղու­թյուն և­ ե­կավ այս աշ­ խարհ ապ­րե­լու մի կյանք, ո­րը զերծ էր մեղ­քի բծից կամ կե­տից ան­գամ, որ­պես­ զի մարդ ա­րա­րա­ծը, կառ­չե­լով աստ­վա­ծու­թյա­նը, կա­րո­ղա­նար հա­ղոր­դա­կից լի­նել աստ­վա­ծա­յին բնու­թյա­նը՝ այդ­պի­սով աշ­խար­հի մեջ ցան­կու­թյու­նից ե­ղած ա­պա­ կա­նու­թյու­նից հե­ռու փախ­չե­լով։ Նրանց հա­մար, ով­քեր ըն­դու­նում են Քրիս­տո­սին որ­պես ի­րենց անձ­նա­կան Փր­կիչ, մար­դու աչ­քից Աստ­ծո փառ­քը քո­ղար­կող շղար­շը հե­ռու է գնում։ Հա­վա­տի աչ­քե­րով նրանք տես­նում են հա­վի­տե­նա­կան ի­րա­կա­նու­ թյու­նը։ Աստ­ծո Խոս­քը պետք է ներ­մուծ­վի մեր կյանք։ «Ես եմ կյան­քի հա­ցը»,- հայ­տա­ րա­րում է Քրիս­տո­սը։ «Ե­թե մար­դի Որ­դու մար­մի­նը չու­տեք և Նրա ար­յու­նը չխմեք, կյանք չու­նեք ձեր ան­ձե­րում։ Իմ մար­մինն ու­տո­ղը և Իմ ար­յու­նը խմո­ղը հա­վի­տե­ նա­կան կյանք ու­նի, և Ես հե­տին օ­րում կհա­րու­ցա­նեմ նրան»։ «­Հո­գին է կեն­դա­ նաց­նո­ղը, մար­մի­նը ոչ մի օ­գուտ չի տա­լիս. այն բա­նը, որ Ես ձեզ հետ խո­սե­ցի, հո­գի է և կ­յանք է» (­Հով­հան­նես 6.48, 54, 55, 64)։ Ու­սում­նա­սի­րե՛ք Հով­հան­նե­սի ա­վե­տա­րա­նի վե­ցե­րորդ գլուխն ամ­բող­ջու­թյամբ։ Ձեր հո­գու հա­մար ջա՛նք ա­րեք հաս­կա­նալ այն։ Նա­մակ 253, 1904թ. հու­լի­սի 18, Մի­չի­գա­նի Բաթլ Քրիք քա­ղա­քում ապ­րող վա­ղուց­վա մի ադ­վեն­տիս­տի, ով բիզ­նե­սով էր զբաղ­վում։ 211

հուլիս

19

Քրիս­տո­սի մար­տիկ­նե­րը

Ե­թե մե­կը կա­մե­նում է Իմ հետևից գալ, թող իր անձն ու­րա­նա և­իր խաչն առ­նի և Իմ հետևից գա։ Մատ­թեոս 16.24: Բնազդ­ներն ու բնա­կան հա­կում­նե­րը մղում են երկ­րա­յին հա­ճույք­նե­րի։ Բայց նրանք, ով­քեր սի­րում են Հի­սու­սին, այս բնազդ­ներն ու հա­կում­նե­րը ներ­դաշ­նակ կդարձ­նեն Նրա կամ­քի հետ։ Նրանք ընտ­րել են Տի­րո­ջը, և նրանց կյան­քը պետք է ակն­հայ­տո­րեն հա­կա­սի աշ­խար­հա­յին­նե­րի ինք­նան­պա­տակ կյան­քին։ Փոր­ձի­չը կգա նրանց մոտ իր քծնան­քով և կա­շառք­նե­րով՝ ա­սե­լով. «Ս­րանց ա­մե­ նը քեզ կտամ, ե­թե ըն­կած երկր­պա­գես ինձ»։ Սա­կայն նրանք գի­տեն, որ նա չու­ նի ըն­դու­նե­լու ար­ժա­նի և­ ո­չինչ, և մեր­ժում են նրա գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րը։ Աստ­ծո շնոր­հի մի­ջո­ցով նրանք կա­րո­ղա­նում են ի­րենց սկզբունք­նե­րի մաք­րու­թյունն ա­նա­ րատ պա­հել։ Երկ­նա­յին հրեշ­տակ­նե­րը նրանց կող­քին են, և Քրիս­տոսն է բա­ցա­ հայտ­վում ճշմար­տու­թյա­նը հետևե­լու նրանց ամ­րու­թյան մեջ։ Նրանք Քրիս­տո­սի մար­տիկ­ներն են՝ որ­պես ճշմա­րիտ վկա­ներ կրե­լով վճռա­կան վկա­յու­թյուն հօ­գուտ Նրա ճշմար­տու­թյան։ Նրանք ցույց են տա­լիս, որ գո­յու­թյուն ու­նի հոգևոր ուժ, ո­րը թույլ չի տա­լիս մարդ­կանց մեկ մի­լի­մետր ան­գամ հետ կանգ­նել ճշմար­տու­թյու­նից ու ար­դա­րու­թյու­նից նույ­նիսկ այն բո­լոր նվեր­նե­րի հա­մար, որ մար­դիկ կա­րող են փո­խա­րենն ա­ռա­ջար­կել։ Այս­պի­սի մար­դիկ, ով էլ նրանք լի­նեն, պատ­վի կար­ժա­նա­ նան երկն­քի կող­մից, ո­րով­հետև հա­մա­պա­տաս­խա­նեց­րել են ի­րենց կյանքն Աստ­ծո կամ­քին՝ հոգ չա­նե­լով, թե ինչ զո­հա­բե­րու­թյուն­ներ են ի­րեն­ցից պա­հանջ­վում։ Կ­րո­նը կեղ­ծա­վո­րու­թյուն չէ։ Պետք է խու­սա­փել ա­մեն փոքր բա­նե­րից։ Քրիս­տո­ նեա­կան բնա­վո­րու­թյու­նը կա­ռուց­վում է Քրիս­տո­սին հա­վա­տա­լով և Նրան ըն­ դու­նե­լով։ «­Բայց ո­րոնք որ Նրան ըն­դու­նե­ցին, իշ­խա­նու­թյուն տվեց նրանց Աստ­ ծո որ­դի­ներ լի­նե­լու, նրանց, որ Նրա ա­նու­նին հա­վա­տում են» (­Հով­հան­նես 1.12)։ Ճշմա­րիտ քրիս­տոն­յան հո­գա­տա­րու­թյամբ փայ­փա­յում է ճշմար­տու­թյու­նը՝ գի­ տակ­ցե­լով, որ այն ոս­կուց թանկ է։ Նա փաս­տարկ ու­նի, որն ա­պա­ցույց է թշնա­մու բո­լոր հար­ձա­կում­նե­րի դեմ։ Հո­գու կա­րիք­նե­րը կա­րող է բա­վա­րա­րել մի­միայն Աստ­ծո ճշմար­տու­թյու­նը, ու­րիշ ո­չինչ։ Այս ճշմար­տու­թյու­նը պետք է փայ­փայ­վի սրտում և դառ­նա կյան­քի մի մաս։ Այս­պի­սով ձեռք է բեր­վում փոր­ձա­ռու­թյուն, ո­րը հո­գին ա­վե­լի զգոն է դարձ­նում, ա­վե­լի հո­գա­տար, որ­պես­զի չա­նի որևէ բան, ո­րը չլի­նի ներ­դաշ­նա­կու­թյան մեջ Նրա կամ­քի հետ, Ով մե­ռավ, որ­պես­զի մար­դիկ հա­վի­տե­նա­կան կյանք ու­նե­նան։ Նա ա­մեն բա­նով փորձ­վեց մեր նմա­նու­թյամբ, բայց ա­ռանց մեղ­քի։ Նա գի­տի՝ ինչ­պես օգ­նել նրանց, ով­քեր փորձ­վում են։ Սա­տա­նան մշտա­պես հնա­րա­վո­րու­թյուն է ո­րո­նում, որ­պես­զի ա­պա­կա­նի հո­գին և­ ա­ղա­վա­ղի հա­վա­տար­մու­թյու­նը։ Նա, ով ա­նու­շա­դիր է, հար­ձակ­ման կեն­թարկ­ վի և կ­պարտ­վի։ Մեր ա­պա­հո­վու­թյու­նը կախ­ված է Քրիս­տո­սին որ­պես մեր Փր­կիչ ու­նե­նա­լուց։ Այն նե­րու­մը, ո­րը Նա տա­լիս է, հո­գուն հանգս­տու­թյուն ու ա­պա­հո­վու­ թյուն է բե­րում։ Ե­կեք հա­մոզ­վենք, որ ար­մա­տա­ցած և հիմ­նա­վոր­ված ենք հա­վա­ տում։ Աստ­վա­ծաշն­չի վար­դա­պե­տու­թյուն­նե­րը թանկ են հո­գու հա­մար, ո­րով­հետև սուրբ սկզբունք­ներ են պա­րու­նա­կում։ Նա­մակ 249, 1904թ. հու­լի­սի 19, քույր և­եղ­ բայր Ար­թուր­նե­րին։ 212

Քո Խոս­քը ճրագ է

հուլիս

20

Ե­կեք վեր գնանք Ե­հո­վա­յի սա­րը, Հա­կո­բի Աստ­ծո տու­նը, և Նա կսո­վո­րեց­նի մեզ Իր ճա­նա­պարհ­նե­րից, և մենք կգնանք Նրա շա­վիղ­նե­րում, ո­րով­հետև Սիո­նից դուրս է գա­լու օ­րեն­քը, և Տի­րոջ խոս­քը՝ Ե­րու­սա­ղե­մից։ Ե­սա­յիա 2.3: Հին Կ­տա­կա­րա­նի գրքե­րը Իս­րա­յե­լի հա­մար ծա­ռա­յում էին որ­պես դա­սա­գիրք։ Երբ օ­րի­նա­կա­նը ե­կավ Քրիս­տո­սի մոտ «­Վար­դա­պե՛տ, ի՞նչ գոր­ծեմ, որ հա­վի­ տե­նա­կան կյան­քը ժա­ռան­գեմ» հար­ցով, Փր­կի­չը նրան ա­սաց. «Օ­րեն­քում ի՞նչ է գրված, ինչ­պե՞ս ես կար­դում»։ Օ­րի­նա­կա­նը պա­տաս­խա­նեց. «­Սի­րիր քո Տեր Աստ­ ծուն քո բո­լոր սրտով, քո բո­լոր ան­ձով, քո բո­լոր զո­րու­թյու­նով և քո բո­լոր մտքով։ Եվ քո ըն­կե­րո­ջը՝ քո ան­ձի պես»։ Քրիս­տոսն ա­սաց. «Ու­ղիղ պա­տաս­խա­նե­ցիր, այդ ա­րա, և կապ­րես» (­Ղու­կաս 10.25-28)։ Ե­թե Աստ­վա­ծաշն­չում ու­րիշ հա­մար չլի­ներ, այս պնդու­մը պա­րու­նա­կում է բա­վա­ րար լույս, գի­տու­թյուն և հա­վաս­տիա­ցում յու­րա­քանչ­յուր հո­գու հա­մար։ Օ­րի­նա­ կա­նը պա­տաս­խա­նել էր իր սե­փա­կան հար­ցին, սա­կայն կա­մե­նա­լով ար­դա­րաց­ նել ի­րեն՝ նա ա­սաց Հի­սու­սին. «Իմ ըն­կերն ո՞վ է» (հա­մար 29)։ Այ­նու­հետև բա­րի սա­մա­րա­ցու ա­ռա­կով Քրիս­տո­սը ցույց տվեց, թե ով է մեր ըն­կե­րը, և դ­րա­նով իսկ մեզ օ­րի­նակ տվեց այն սի­րո, ո­րը մենք պետք է ցու­ցա­բե­րենք տա­ռապ­յալ­նե­րի և կա­րի­քա­վոր­նե­րի նկատ­մամբ։ Քա­հա­նան ու ղևտա­ցին, ում պար­տա­կա­նու­թյունն էր ծա­ռա­յել օ­տա­րա­կա­նի կա­րիք­նե­րին, թո­ղե­ցին և­ան­ցան։ Իր պատ­մու­թյան ա­վար­տին Քրիս­տո­սը հարց­րեց օ­րի­նա­կա­նին. «­Հի­մա այս ե­րե­ քից ո՞րն է երևում քեզ, թե ըն­կեր է ե­ղել այն՝ ա­վա­զակ­նե­րի ձեռքն ըն­կած մար­դուն։ Նա էլ ա­սաց. նա, որ ո­ղոր­մու­թյուն ա­րեց նրան։ Ա­պա Հի­սու­սը նրան ա­սաց. Գնա, դու էլ այն­պես ա­րա» (հա­մար­ներ 36, 37)։ Աստ­ծո Խոս­քում գործ­նա­կան դա­սեր կան։ Այդ Խոս­քը սո­վո­րեց­նում է կեն­դա­նի, սուրբ սկզբունք­ներ, ո­րոնք դրդում են մարդ­կանց ու­րիշ­նե­րի հետ վար­վել այն­պես, ինչ­պես կկա­մե­նա­յին, որ նրանք վար­վեն ի­րենց հետ, սկզբունք­ներ, ո­րոնք նրանք պետք է կի­րա­ռեն ա­ռօր­յա կյան­քում այս­տեղ՝ երկ­րի վրա, և­ ի­րենց հետ տա­նեն վերևում գտնվող դպրոց։ Զո­հա­սե­ղանն ու գու­թա­նը բո­լոր նրանց փոր­ձա­ռու­թյունն են, ով­քեր ո­րո­նում են հա­վի­տե­նա­կան կյան­քը։ Մենք չա­փա­զանց քիչ բան գի­տենք Աստ­ծո սի­րո և կա­րեկ­ցան­քի մե­ծու­թյան մա­սին։ Թող ու­սա­նող­նե­րը լա­վա­գույնս օգ­ տա­գոր­ծեն ի­րենց մտքի հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րը, որ­պես­զի հաս­կա­նան այն­պի­սի գլուխ­ներ, ինչ­պի­սին է, օ­րի­նակ, Ե­սա­յիա քա­ռա­սուն­հին­գե­րորդ գլու­խը, ո­րը պետք է բեր­վի մեր դպրոց­ներ որ­պես թան­կա­գին դաս։ Դրանք ա­վե­լի լա­վը կլի­նեն, քան սի­րա­վե­պե­րը կամ ա­ռակ­նե­րը։ Ին­չո՞ւ են մեր դպրոց­ներն այդ­քան կախ­ված այն­ պի­սի գրքե­րից, ո­րոնք այն­քա՜ն քիչ բան են պատ­մում այն քա­ղա­քի մա­սին, ո­րին մենք ձգտում ենք, ո­րի Ճար­տա­րա­պետն ու Ա­րա­րիչն Աստ­ված է։ Եր­կինքն է մեր տու­նը։ Մեր քա­ղա­քա­ցիու­թյու­նը վերևում է, և մեր կյան­քը չպետք է նվիր­ված լի­նի մի աշ­խար­հի, ո­րը շու­տով կկոր­ծան­վի։ Մենք պետք է մեր բնա­վո­րու­թյան մեջ բա­ ցա­հայ­տենք Աստ­ծո Խոս­քը։ Ինչ­պի­սի՜ մա­քուր ու գե­րա­զանց լեզ­վով է գրված Աստ­ ծո Խոս­քը։ Ինչ­պի­սի՜ վե­հաց­նող ու ազն­վաց­նող սկզբունք­ներ են ամ­փոփ­վում դրա­ նում։ Ձե­ռա­գիր 96, 1899թ. հու­լի­սի 20, «Աստ­վա­ծա­շուն­չը որ­պես մեր դա­սա­գիրք»։ 213

հուլիս

21

Մի՛ դա­տեք

Ո­րով­հետև ինչ դա­տաս­տա­նով որ դա­տում եք, նրա­նով պի­տի դատ­վեք, և­ ինչ չա­փով որ չա­փում եք, նրա­նով կչափ­վի ձեզ։ Մատ­թեոս 7.2: Ան­ցած գի­շեր­վա մեծ մասն ար­թուն անց­կաց­րի։ Շատ պատ­կեր­ներ ան­ցան աչ­քիս ա­ռա­ջով։ Դրան­ցից մե­կը ներ­կա­յաց­նում էր խորհր­դի հան­դի­պում, որ­տեղ տար­բեր մար­դիկ էին ներ­կա։ Մե­կը վեր կա­ցավ և սկ­սեց մատ­նան­շել իր եղ­բայր­նե­ րից մե­կի սխալ­նե­րը։ Ես նա­յե­ցի խո­սո­ղի հան­դերձ­նե­րին, և նկա­տե­ցի, որ դրանք չա­փա­զանց անհ­րա­պույր են։ Մեկ ու­րի­շը կանգ­նեց և սկ­սեց նշել իր դժգո­հու­թյունն իր հետ աշ­խա­տող մե­կի նկատ­մամբ։ Նրա հան­դերձ­նե­րը մեկ այլ տե­սա­կի էին, սա­կայն նո­րից չա­փա­զանց անհ­րա­պույր։ Եվ այդ­պես վեր էին կե­նում մե­կը մյու­սի հետևից և­ ար­տա­սա­նում էին մե­ղադ­րան­քի և դա­տա­պար­տու­թյան խոս­քեր ու­րիշ­նե­րի կյան­քի ըն­թաց­քի վե­ րա­բեր­յալ։ Յու­րա­քանչ­յուրն ի­րեն ան­հանգս­տաց­նող մի բան ու­ներ, ո­րի մա­սին խո­ սում էր՝ սխալ, ո­րը գտել էր մեկ ու­րի­շի վրա։ Բո­լո­րը ներ­կա­յաց­նում էին քրիս­տոն­ յա­նե­րի թե­րու­թյուն­նե­րը, ով­քեր փոր­ձում են այս աշ­խար­հում մի ինչ-որ բան ա­նել, և նրանք շա­րու­նա­կա­բար հայ­տա­րա­րում էին, թե այս կամ այն մարդն ան­տե­սում է այ­սինչ կամ այ­նինչ բա­նը, և­այդ­պես շա­րու­նակ։ Հան­դիպ­ման ժա­մա­նակ չէին հետևում հեր­թի կամ բա­րեկր­թու­թյան։ Ու­րիշ­նե­րի ա­կանջ­նե­րին ի­րենց լու­րը հասց­նե­լու ան­հանգս­տու­թյամբ խո­սել ցան­կա­ցող­նե­րը հա­վաք­վե­ցին, երբ մյուս­նե­րը դեռ շա­րու­նա­կում էին խո­սել։ Ձայ­նե­րը բարձ­րա­ցան՝ փոր­ձե­լով մարդ­կանց լսե­լի դառ­նալ շփոթ­մուն­քի աղ­մու­կի մի­ջից։ Երբ շա­տե­րը խո­սե­ցին, հայտն­վեց հե­ղի­նա­կա­վոր Մե­կը և կրկ­նեց հետև­յալ բա­ ռե­րը. «­Մի՛ դա­տեք, որ չդատ­վեք» (­Մատ­թեոս 7.1)։ Քրիս­տոսն Ինքն էր ներ­կա։ Նրա դեմ­քին ցա­վի ար­տա­հայ­տու­թյուն կար, երբ մար­դիկ մե­կը մյու­սի հետևից ա­ռա­ջա­ նում էին՝ հա­գած անհ­րա­պույր հան­դերձ­ներ՝ քննար­կե­լու ե­կե­ղե­ցու տար­բեր ան­ դամ­նե­րի սխալ­նե­րը։ Վեր­ջա­պես երկ­նա­յին Այ­ցե­լուն կանգ­նեց։ Ներ­կա­ներն այն­քան նպա­տա­կամղ­ված էին քննա­դա­տում ի­րենց եղ­բայր­նե­րին, որ մեծ դժկա­մու­թյամբ թույլ տվե­ցին Նրան խո­սել։ Նա հայ­տա­րա­րեց, որ քննա­դա­տու­թյան, մե­կը մյու­սին դա­տե­լու հո­գին այ­ սօր ե­կե­ղե­ցում առ­կա թու­լու­թյան աղբ­յուրն է։ Խոս­վում են այն­պի­սի բա­ներ, ո­րոնք եր­բեք չպետք է բարձ­րա­ձայն­վեն։ Յու­րա­քանչ­յուր ոք, ով իր բե­րա­նի խոս­քե­րով իր ըն­կեր քրիս­տոն­յա­յի ճա­նա­պար­հին պատ­նեշ է դնում, հա­շիվ ու­նի տա­լու Աստ­ծուն։ Ա­մե­նայն հան­դի­սա­վո­րու­թյամբ Խո­սո­ղը հայ­տա­րա­րեց. «Ե­կե­ղե­ցին կազմ­ված է բազ­մա­թիվ մտա­ծող մարդ­կան­ցից, ո­րոն­ցից յու­րա­քանչ­յուրն ան­հա­տա­կա­նու­թյուն է։ Ես Իմ կյան­քը տվե­ցի, որ­պես­զի մար­դիկ աստ­վա­ծա­յին շնոր­հով կա­րո­ղա­նան խառն­վել Իմ բնա­վո­րու­թյան կա­տար­յալ օ­րի­նա­կը բա­ցա­հայ­տե­լիս, սա­կայն միև­ նույն ժա­մա­նակ պահ­պա­նեն ի­րենց ան­հա­տա­կա­նու­թյու­նը։ Ոչ ոք չու­նի մեկ այլ մար­դու ան­հա­տա­կա­նու­թյու­նը կոր­ծա­նե­լու կամ ստո­րաց­նե­լու ի­րա­վունք՝ քննա­ դա­տու­թյան, սխալ­ներ մատ­նան­շե­լու կամ դա­տա­պար­տու­թյան խոս­քեր ար­տա­ սա­նե­լով»։ Ձե­ռա­գիր 109, 1906թ. հու­լի­սի 21, «­Սեր Աստ­ծո և մարդ­կանց նկատ­ մամբ»։ 214

Քրիս­տո­սը մեր օ­րի­նակն է

հուլիս

22

Պա­տե­րազ­միր հա­վատ­քի բա­րի պա­տե­րազ­մը և բռ­նիր հա­վի­տե­նա­կան կյան­քը, ո­րի մեջ կանչ­վե­ցիր և դա­վա­նե­ցիր բա­րի դա­վա­նու­թյու­նը շատ վկա­նե­րի ա­ռաջ։ Ա Տի­մո­թեոս 6.12: Քրիս­տո­սին հետևե­լը չի նշա­նա­կում ա­զա­տագր­վել բո­լոր խնդիր­նե­րից։ Դա ման­կա­ կան խաղ չէ, ոչ էլ հոգևոր պա­րա­պու­թյուն։ Քրիս­տո­սի ծա­ռա­յու­թյան ողջ վա­յել­քը սուրբ պար­տա­կա­նու­թյուն է՝ հա­ճախ խիստ հա­կա­սու­թյուն­նե­րով ու տա­րա­ձայ­նու­թյուն­նե­ րով։ Քրիս­տո­սին հետևել նշա­նա­կում է խիստ բա­խում­ներ, ակ­տիվ աշ­խա­տանք, պա­ տե­րազմ աշ­խար­հի, մարմ­նի ու սա­տա­նա­յի դեմ։ Մեր վա­յել­քը Քրիս­տո­սի հա­մար տա­ րած հաղ­թա­նակ­ներն են լուրջ ու բարդ պա­տե­րազ­մում։ Խոր­հե՛ք այս մա­սին։ «­Մենք Աստ­ծո գոր­ծա­կից­ներ ենք» (Ա Կորն­թա­ցիս 3.9)։ Քրիս­տո­սը մաս­նակ­ցեց մե­ծա­գույն գոր­ծի, ո­րի հա­մար ապ­րեց ու մա­հա­ցավ։ Մենք պետք է հա­մա­ռենք պա­ տեհ և­ ան­պա­տեհ ժա­մա­նա­կին։ Իսկ ին­չո՞ւ։ «Ո­րով­հետև մեծ գնով գնվե­ցիք» և կանգ­նած եք Էմ­մա­նուել Իշ­խա­նի դրո­շի ներ­քո (Ա Կորն­թա­ցիս 6.20): Մենք մաս­ նակ­ցում ենք աշ­խա­տան­քի «ոչ թե կոր­չե­լու կե­րա­կու­րի հա­մար, այլ այն կե­րա­կու­ րի, որ մնա­ցող է հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի մեջ» (­Հով­հան­նես 6.27)։ Մենք պետք է գոր­ծենք մեր սե­փա­կան փրկու­թյունն ա­հով ու դո­ղով։ Մենք մեզ չենք պատ­կա­ նում։ Մենք մեծ գնով ենք գնվել՝ փա­ռա­վո­րե­լու Աստ­ծուն մեր մարմ­նով և հո­գով, ո­րոնք պատ­կա­նում են Նրան։ Գործ կա ա­նե­լու։ Նրա այ­գում հա­վա­տար­մու­թյան գործ կա ա­նե­լու, և յու­րա­քանչ­յուր մար­դու տրված է իր աշ­խա­տան­քը։ Ե­թե մենք ու­ նենք կյան­քի հա­ցի ա­ռա­վե­լու­թյու­նը, ա­պա պետք է աշ­խա­տենք Տի­րոջ այ­գում։ Մեզ տրվում է ինք­ներս մեզ ու­րա­նա­լու և մեր խա­չը վեր առ­նե­լու ու Քրիս­տո­սին հետևե­ լու հանձ­նա­րա­րու­թյու­նը։ Մեր առջև դրված աս­պա­րե­զը պետք է վա­զենք հա­մառ ջան­քե­րով։ Սա շատ հա­ճախ պա­հան­ջում է մե­ծա­գույն ե­ռանդ։ Մենք չենք կա­րող պա­րապ-սա­րապ ման գալ։ Մեզ ուղղ­ված հոր­դո­րը հետև­յալն է. «­Պա­տե­րազ­միր հա­վատ­քի բա­րի պա­տե­րազ­մը և բռ­նիր հա­վի­տե­նա­կան կյան­քը»։ Մեր պարտքն է մշտա­պես ցույց տալ նրանց, ով­քեր Քրիս­տո­սին ծա­ռա­յե­լու խոս­ տում են տվել՝ ինչ ա­սել է ջա­նա­սի­րու­թյուն։ Դա նշա­նա­կում է լի­նել հա­վա­տա­րիմ գոր­ծիչ­ներ, ըստ հնա­րա­վո­րին ա­նել ա­մեն բան հո­գի­նե­րին դե­պի Քրիս­տո­սը դարձ­ նե­լու հա­մար։ Մինչ ի մահ հա­վա­տա­րիմ լի­նե­լը պա­հան­ջում է մշտա­կան զգո­նու­ թյուն, պա­տե­րազ­մել հա­վա­տի բա­րի պա­տե­րազ­մը, մինչև որ այն ա­վարտ­վի, և­ որ­պես հաղ­թող­ներ մենք ստա­նանք կյան­քի պսա­կը։ Սա նշա­նա­կում է շատ ա­վե­լին, քան մենք պատ­կե­րաց­նում ենք։ Քրիս­տո­սը մեր օ­րի­նակն է։ Քրիս­տոն­յա­յի պա­տե­րազ­մը հա­ճույ­քի կյանք չէ. նա չպետք է ու­տի, խմի և հագն­վի հա­ճույք ո­րո­նող աշ­խար­հիկ­նե­րի նման։ Տեր Հի­սու­սը մար­դու կեր­պա­ րան­քով մեր աշ­խարհ ե­կավ Իր թան­կա­գին կյան­քը տա­լու որ­պես օ­րի­նակ այն բա­ նի, թե ինչ­պի­սին պետք է լի­նի մեր կյան­քը։ Նա օ­րի­նակ է ոչ թե հոգևոր հա­ճույք­նե­ րի, այլ մի կյան­քի, ո­րը մշտա­պես մեր աչ­քի առջև հառ­նել է որ­պես ինք­նա­մերժ­ման և­ինք­նա­զո­հա­բե­րու­թյան կյանք։ Մենք ու­նենք ճիշտ օ­րի­նակ, ո­րը Քրիս­տո­սը ե­կավ մեզ տա­լու։ Մեր առջև երկն­քի Իշ­խանն է, Աստ­ծո Որ­դին։ Նա մի կողմ դրեց ար­քա­ յա­կան պսա­կը և­ իշ­խա­նա­կան հան­դերձ­նե­րը և­ ե­կավ Իր տե­ղը զբա­ղեց­նե­լու մեր աշ­խար­հում որ­պես վշտի Մարդ, Ով ծա­նոթ էր տա­ռա­պան­քին։ Որ­քա՜ն քչերն են դա գի­տակ­ցում։ Ձե­ռա­գիր 156, 1907թ. հու­լի­սի 22, «­Հատ­ված­ներ օ­րագ­րից»։ 215

հուլիս

23

Քրիս­տո­նեա­կան կա­տա­րե­լու­թյուն

Եվ նրան, Ով կա­րող է ա­նա­րատ պա­հել ձեզ և­ ան­կեղծ կանգ­նեց­նել Իր փառ­քի ա­ռաջ ան­բիծ ցնծու­թյու­նով։ Հու­դա 1.24: Մե­զա­նում լուրջ աշ­խա­տանք կա ի­րա­կա­նաց­նե­լու։ Մենք պետք է մշտա­պես մեր կամ­քը հա­մա­ձայ­նեց­նենք Աստ­ծո կամ­քի հետ, մեր ճա­նա­պարհ­նե­րը՝ Նրա ճա­նա­ պարհ­նե­րի հետ։ Մեր ան­սո­վոր գա­ղա­փար­նե­րը մշտա­պես կպայ­քա­րեն գե­րիշ­խա­ նու­թյան հա­մար, սա­կայն մենք պետք է վստա­հենք Աստ­ծուն ա­մեն ինչ և­ ա­մեն ին­չում։ Մենք ա­զա­տագր­ված չենք մարդ­կա­յին ձա­խո­ղում­նե­րից, բայց պետք է մշտա­պես պայ­քա­րենք դրան­ցից ա­զա­տագր­վել ոչ թե մեր սե­փա­կան աչ­քե­րում կա­տար­յալ երևա­լու, այլ ա­մեն մի բա­րի գոր­ծում կա­տար­յալ լի­նե­լու հա­մար։ Մենք չպետք է ապ­րենք խա­վա­րի կող­մում։ Մեր հո­գի­նե­րը չպետք է կե­նան մեր ես-ում, այլ այն Մե­կում, Ով ա­մեն ինչ է և­ա­մեն ին­չում է։ Տի­րոջ փառքն ինչ­պես հա­յե­լու մեջ տես­նե­լով՝ նույն պատ­կե­րի նման կեր­պա­րա­ նա­փոխ­վում ենք փառ­քից դե­պի փառք, ինչ­պես թե Տի­րոջ Հո­գուց։ Մենք շատ քիչ ենք ակն­կա­լում և ս­տա­նում ենք մեր հա­վա­տի հա­մա­ձայն։ Մենք չպետք է կառ­չենք մեր սե­փա­կան ճա­նա­պարհ­նե­րին, մեր սե­փա­կան ծրագ­րե­րին ու գա­ղա­փար­նե­րին, այլ պետք է նո­րոգ­վենք մեր մտքի նո­րո­գու­թյամբ՝ քննե­լու, թե ինչն է Աստ­ծո կամ­ քը՝ բա­րին, հա­ճե­լին և կա­տար­յա­լը։ Մեզ շրջա­փա­կած մեղ­քե­րը պետք է նվաճ­վեն, վատ սո­վո­րույթ­նե­րը՝ պար­տու­թյան մատն­վեն։ Ս­խալ տրա­մադր­վա­ծու­թյուն­ներն ու զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­րը պետք է ար­մա­տա­խիլ ար­վեն, և սուրբ բնա­վո­րու­թյուն­ներն ու հույ­զե­րը ծնվեն մե­զա­նում Աստ­ծո Հո­գով։ Սա է սո­վո­րեց­նում Աստ­ծո Խոսքն այդ­քան պարզ կեր­պով, սա­կայն Տե­րը չի կա­րող գոր­ծել մե­զա­նում կա­մե­նալն էլ, ա­նելն էլ Իր բա­րի հա­ճու­թյան պես, քա­նի դեռ մենք ա­մեն քայ­լա­փո­խի չենք խա­չել ես-ն­իր զգաց­մունք­նե­րով և ցան­կու­թյուն­նե­րով։ Ե­թե փոր­ձենք աշ­խա­տել մեր սե­փա­կան ձևով, տխրահռ­չակ ձա­խո­ղում կու­նե­նանք։ Մենք մեծ աշ­խա­տանք ու­նենք ա­նե­լու, և­ե­թե Աստ­ծո գոր­ծա­կից­ներ ենք, ծա­ռա­յող հրեշ­տակ­նե­րը մեզ հետ կհա­մա­գոր­ծակ­ցեն աշ­խա­տան­քում։ Ե­կե՛ք ա­պա­վի­նենք այս զո­րեղ ու­ժին կեն­դա­նի հա­վա­տով, ա­ղոթ­քով և հա­վա­տա­լով, վստա­հե­լով և­աշ­ խա­տե­լով։ Այ­նու­հետև Աստ­ված կա­նի այն, ինչ միայն Աստ­ված կա­րող է ա­նել։ Ես-ն­ ա­մե­նա­բարդն է կա­ռա­վա­րել։ Մեր բեռ­նե­րը վայր դնե­լիս ե­կեք չմո­ռա­նանք մեր ես-ը դնել Քրիս­տո­սի ոտ­քե­րի ա­ռաջ։ Ձեզ հանձ­նեք Հի­սու­սին, որ­պես­զի Նա ձեզ ձու­լի և ձևա­վո­րի, որ­պես­զի դուք կա­րո­ղա­նաք լի­նել պատ­վա­կան ա­նոթ։ Ձեր բո­ լոր գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րը, գա­ղա­փար­նե­րը, զգաց­մունք­նե­րը պետք է դրվեն խա­չի ա­ռաջ։ Այդ ժա­մա­նակ հո­գին պատ­րաստ կլի­նի լսել աստ­վա­ծա­յին ցու­ցու­մի խոս­ քե­րը։ Հի­սու­սը ձեզ կտա խմե­լու այն ջրից, ո­րը հո­սում է Աստ­ծո գե­տից։ Նրա Հո­գու մեղ­մաց­նող ու են­թար­կեց­նող ազ­դե­ցու­թյամբ ձեր սառ­նու­թյունն ու ան­տար­բե­րու­ թյու­նը կվե­րա­նան։ Քրիս­տո­սը ձեր մեջ կլի­նի աղբ­յուր, որ հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի հա­մար կբխի։ Թող ճշմար­տու­թյան սրբաց­նող զո­րու­թյունն ար­տա­հայտ­վի ձեր կյան­քում և բա­ ցա­հայտ­վի ձեր բնա­վո­րու­թյան մեջ։ Թող Քրիս­տո­սը ձու­լի ձեզ, ինչ­պես կավն է ձուլ­ վում կա­վա­գոր­ծի ձեռ­քե­րում։ Նա­մակ 57, 1887թ. հու­լի­սի 23, Անգ­լիա­յում աշ­խա­ տող Ջ. Հ. Դուր­լան­դին և Ա. Ա. Ջո­նին։ 216

Լիար­ժեք եվ­անվ­ճար նե­րում

հուլիս

24

Ո­րով­հետև Քեզ մոտ է թո­ղու­թյու­նը, որ քե­զա­նից վա­խե­նան։ Ես սպա­սում եմ Տի­րո­ջը, իմ ան­ձը սպա­սում է, և­ես Նրա խոս­քին եմ հու­սա­ցած։ Սաղ­մոս 130.4, 5: Մենք էլ, ինչ­պես և հին Իս­րա­յե­լը, մեղ­քեր ենք գոր­ծել, սա­կայն շնոր­հա­կա­լու­թյուն Աստ­ծուն, որ մեր առջև բաց է մի դուռ, ո­րը ոչ մի մարդ չի կա­րող փա­կել։ Մար­դիկ կա­րող են ա­սել. «Ես նե­րում եմ քեզ այն բո­լոր վի­րա­վո­րանք­նե­րը, ո­րոնք հասց­րել ես ինձ», սա­կայն նրանց նե­րու­մը չի ջնջի ան­գամ մեկ մեղք։ Բայց Գող­գո­թա­յից հնչող Ձայ­նը, որն ա­սում է. «Իմ որ­դի, Իմ դուստր, քո մեղ­քե­րը թողն­վեն քեզ», ա­մե­նա­զո­ րեղն է։ Միայն այդ խոսքն իշ­խա­նու­թյուն ու­նի և­ե­րախ­տա­գի­տու­թյուն է արթ­նաց­ նում շնոր­հա­կալ սրտում։ Մենք Բա­րե­խոս ու­նենք։ Կա ներ­ման մի­միայն մեկ ու­ղի, և­այդ ու­ղին մշտա­պես բաց է, և­այդ ու­ղով մեզ վրա է հեղ­վում աստ­վա­ծա­յին ո­ղոր­ մու­թյան և ներ­ման ա­ռատ հե­ղե­ղը։ Շա­տերն են զար­մա­ցել այն բա­նի վրա, որ Աստ­ված հրեա­նե­րից այդ­քան շատ մորթ­ված զո­հեր է պա­հան­ջել, սա­կայն դա ար­վել է, որ­պես­զի նրանց մտքում դաջ­ վեր այն մեծ ու կարևոր ճշմար­տու­թյու­նը, որ ա­ռանց ար­յուն թա­փե­լու չկա մեղ­քե­րի թո­ղու­թյուն։ Ա­մեն մի զոհ մարմ­նա­վոր­վում, ա­մեն մի ծես իր մեջ կրում, սուրբ ծա­ ռա­յու­թյուն ի­րա­կա­նաց­նող քա­հա­նա­նե­րը հան­դի­սա­վոր կեր­պով քա­րո­զում էին, և հենց Ին­քը՝ Աստ­ված սո­վո­րեց­նում էր այն մե­ծա­գույն ճշմար­տու­թյու­նը, որ մի­միայն Քրիս­տո­սի ար­յան մի­ջո­ցով կա­րող են մեղ­քե­րը ներ­վել։ Այն­պե՜ս կցան­կա­նա­յի ներ­կա­յաց­նել այս հար­ցը մեր ժո­ղովր­դի առջև ճիշտ այն­ պես, ինչ­պես ես տես­նում եմ այն. մար­դու հա­մար ար­վում է մե­ծա­գույն զո­հը։ Ար­ դա­րու­թյու­նը պա­հան­ջում էր մար­դու տա­ռա­պան­քը։ Քրիս­տո­սը, Ով հա­վա­սար էր Աստ­ծուն, տա­ռա­պանք կրեց որ­պես Աստ­ված։ Նա Ին­քը քա­վու­թյան կա­րիք չու­ ներ։ Դա մար­դու հա­մար էր, ա­մեն ինչ միայն մար­դու հա­մար։ Նրա տա­ռա­պան­քի խո­րու­թյու­նը հա­մա­չափ էր Նրա բնա­վո­րու­թյան ար­ժա­նա­պատ­վու­թյանն ու մե­ծա­ շու­քու­թյա­նը։ Մենք եր­բեք չենք տես­նի և չենք հաս­կա­նա Աստ­ծո ա­նա­րատ Գա­ռի տա­ռա­պանք­նե­րի ցա­վի աս­տի­ճա­նը, մինչև չզգանք, թե որ­քան խորն է այն ճա­ հի­ճը, ո­րից մենք փրկվել ենք, որ­քան վշտա­լի՝ այն մեղ­քը, ո­րի մեջ մարդ­կու­թյու­նը գտնվում է, և հա­վա­տով ըն­կա­լենք լիար­ժեք ու ողջ նե­րու­մը։ Սա է այն կե­տը, որ­տեղ հա­զա­րա­վոր մար­դիկ սայ­թա­քում են։ Նրանք չեն կա­րո­ ղա­նում հա­վա­տալ, որ Հի­սու­սը նե­րում է ի­րենց ան­հա­տա­պես։ Նրանք ձա­խո­ղում են հա­վա­տալ Աստ­ծո տված խոստ­մա­նը։ Նա հա­վաս­տիաց­րել է մեզ, որ Ին­քը հա­ վա­տա­րիմ է, որ խոս­տա­ցել է նե­րել մեզ և հա­վա­տա­րիմ լի­նել Իր սե­փա­կան օ­րեն­ քին։ Նրա ո­ղոր­մու­թյու­նը ոչ մի բա­նի պա­կա­սու­թյուն չու­նի։ Ե­թե այս շղթա­յում գեթ մեկ թե­րի օ­ղակ լի­ներ, մենք ան­հույս կկոր­ծան­վեինք մեր մեղ­քե­րում։ Դրա­նում ոչ մի ա­րատ չկա, ոչ մի պա­կա­սող օ­ղակ։ Ո՜հ, թան­կա­գին փրկագ­նում։ Ին­չո՞ւ չենք այս մեծ ճշմար­տու­թյունն ա­վե­լի լիար­ժե­քո­րեն բե­րում մեր կյանք։ Որ­քա՜ն հիա­նա­լի է, որ Աստ­ված հա­նուն Քրիս­տո­սի նե­րում է մեզ, ինձ, հենց ինձ, այն ժա­մա­նակ, երբ մենք կեն­դա­նի հա­վա­տով խնդրում ենք Նրան նե­րել՝ հա­վա­տա­լով, որ Նա կա­րող է լիար­ժե­քո­րեն ա­նել դա։ Նա­մակ 85, 1886թ. հու­լի­սի 24, Ռև­յու ընդ Հե­րալ­դի խմբա­ գիր Ու­րիա Ս­մի­թին։ 217

հուլիս

25

Ոչ մի խա­ղա­ղու­թյուն ոչ մի գնով

Մի՛ կար­ծեք, թե Ես ե­կա երկ­րի վրա խա­ղա­ղու­թյուն գցե­լու, չե­կա խա­ղա­ղու­թյուն գցե­լու, այլ սուր։ Մատ­թեոս 10.34: Այն խա­ղա­ղու­թյու­նը, ո­րը Քրիս­տո­սը կո­չում է Իր խա­ղա­ղու­թյուն, և­ո­րը Նա փո­ խան­ցեց Իր ա­շա­կերտ­նե­րին, այն խա­ղա­ղու­թյու­նը չէ, ո­րը կան­խում է բո­լոր բա­ ժա­նում­նե­րը, այլ այն խա­ղա­ղու­թյունն է, ո­րը տրվում է և­ ո­րը վա­յե­լում են բա­ժա­ նում­նե­րի մեջ։ Խա­ղա­ղու­թյու­նը, ո­րը Քրիս­տո­սի գոր­ծի հա­վա­տա­րիմ պաշտ­պանն ու­նի, այն գի­տակ­ցումն է, որ նա կա­տա­րում է Աստ­ծո կամ­քը և­ար­տա­ցո­լում Նրա փառ­քը բա­րի գոր­ծե­րում։ Այն ա­վե­լի շուտ ներ­քին, քան ար­տա­քին խա­ղա­ղու­թյուն է։ Ա­ռանց դրա բախ­վում ես երդվ­յալ թշնա­մի­նե­րի ընդ­դի­մու­թյու­նից բխող պա­տե­ րազմ­նե­րին և կ­ռիվ­նե­րին, ինչ­պես նաև ի­րենց ըն­կեր­ներ հայ­տա­րա­րող մարդ­կանց սառ­նու­թյանն ու կաս­կած­նե­րին։ Քրիս­տո­սը պատ­վի­րում է Իր հետևորդ­նե­րին. «­Սի­րե­ցեք ձեր թշնա­մի­նե­րին… բա­ րին ա­րեք ձեզ ա­տող­նե­րին և­ա­ղոթք ա­րեք ձեզ չար­չա­րող­նե­րի և ձեզ հա­լա­ծող­նե­րի հա­մար» (­Մատ­թեոս 5.44)։ Նա կա­մե­նում է, որ մենք սի­րենք նրանց, ով­քեր ճնշում և վի­րա­վո­րում են մեզ։ Մենք մեր խոս­քե­րում և­ա­րարք­նե­րում չպետք է ար­տա­հայ­ տենք այն հո­գին, ո­րը նրանք են ցու­ցա­բե­րում, այլ պետք է օգ­տա­գոր­ծենք յու­րա­ քանչ­յուր հնա­րա­վո­րու­թյուն նրանց բա­րին ա­նե­լու հա­մար։ Սա­կայն երբ մե­զա­նից պա­հանջ­վում է լի­նել Քրիս­տո­սի նման այն մարդ­կանց նկատ­մամբ, ով­քեր մեր թշնա­մի­ներն են, խա­ղա­ղու­թյուն ու­նե­նա­լու հա­մար մենք չպետք է ծած­կենք նրանց մեղ­քե­րը, ում նկա­տում ենք մեղ­քի մեջ։ Հի­սու­ սը՝ աշ­խար­հի Փր­կագ­նո­ղը, եր­բեք խա­ղա­ղու­թյուն ձեռք չի բե­րել ա­նօ­րե­նու­թյու­ նը ծած­կե­լով կամ փոխ­զիջ­ման մի­ջո­ցով։ Թեև Նրա սիր­տը մշտա­պես լիքն է ե­ղել մարդ­կա­յին ցե­ղի նկատ­մամբ սի­րով, Նա եր­բեք չի հան­դուր­ժել նրանց մեղ­քե­րը։ Նա նրանց հա­մար շատ լավ ըն­կեր էր և­ եր­բեք լուռ չի մնա­ցել, երբ տե­սել է, որ նրանք հետևում են մի ըն­թաց­քի, ո­րը կկոր­ծա­ներ նրանց հո­գի­նե­րը, այն հո­գի­ նե­րը, ո­րոնք նա գնել էր Իր սե­փա­կան ար­յամբ։ Նա խստո­րեն հան­դի­մա­նում էր ա­մեն մի չա­րիք, և Նրա խա­ղա­ղու­թյունն ա­վե­լի շուտ Նրա Հոր կամ­քը կա­տա­րե­լու գի­տակ­ցումն էր, քան ի­րե­րի մի վի­ճակ, ո­րը գա­լիս է Իր պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­ րը կա­տա­րած լի­նե­լու արդ­յուն­քում։ Նա աշ­խա­տեց, որ­պես­զի մար­դը հա­վա­տա­ րիմ լի­նի ինքն ի­րեն և լի­նի այն, ինչ Աստ­ված կա­մե­նում է, որ նա լի­նի, ինչ­պես նաև հա­վա­տա­րիմ իր բարձր ու հա­վի­տե­նա­կան նշա­նա­կու­թյա­նը։ Ապ­րե­լով մի աշ­խար­հում, ո­րը քայ­քայ­վում ու չո­րա­նում էր անհ­նա­զան­դու­թյան պատ­ճա­ռով իր վրա բեր­ված ա­նեծ­քից, մար­դը չէր կա­րող խա­ղա­ղու­թյուն ու­նե­նալ դրա հետ, ե­թե թողն­վեր չզգու­շաց­ված, ա­նուս ու չհան­դի­ման­ված։ Սա կնշա­նա­կեր խա­ղա­ ղու­թյուն գնել պար­տա­կա­նու­թյունն ան­տե­սե­լու գնով։ Յու­րա­քանչ­յուր մարդ, ով սի­րում է Հի­սու­սին և­ այն հո­գի­նե­րին, ում հա­մար Նա մա­հա­ցավ, կհետևի այն բա­նե­րին, ո­րոնք խա­ղա­ղու­թյուն են ա­նում։ Բայց Նրա հետևորդ­նե­րը պետք է ա­ռանձ­նա­հա­տուկ կեր­պով զգույշ լի­նեն ի­րենց ջան­քե­ րում տա­րա­ձայ­նու­թյուն­նե­րը կան­խե­լու հա­մար, որ­պես­զի ճշմար­տու­թյու­նը չզի­ջի, ի­րենց բա­ռե­րով բա­ժա­նու­թյուն չբե­րեն, որ­պես­զի ճշմար­տու­թյան սկզբունք­նե­րը չզո­հա­բե­րեն։ Ճշ­մա­րիտ եղ­բայ­րու­թյու­նը եր­բեք չի կա­րե­լի պահ­պա­նել փոխ­զի­ջու­ մա­յին սկզբուն­քով: Այն­քան հաս­տա­տուն, որ­քան քրիս­տոն­յա­նե­րը մո­տե­նում են 218

քրիս­տո­սան­ման տի­պա­րին, նույն­քան հաս­տա­տուն կե­րպով նրանք կզգան այն ա­ռա­ջին օ­ձի՝ սա­տա­նա­յի ուժն ու թույ­նը։ Ձե­ռա­գիր 23բ, 1896թ. հու­լի­սի 25, «Ինչ­ պես խա­ղա­ղու­թյուն ա­պա­հո­վել»։ (տեղավորել վերևի էջում)

Հնա­զան­դու­թյունն է գի­նը

հուլիս

26

Սի­րիր քո Տեր Աստ­ծուն քո բո­լոր սրտից, քո բո­լոր ան­ձից, քո բո­լոր զո­րու­թյու­ նից և քո բո­լոր մտքից, և քո ըն­կե­րո­ջը՝ քո ան­ձի պես։ Ղու­կաս 10.27: Այն հար­ցը, որն օ­րի­նա­կա­նը տվեց Քրիս­տո­սին, կեն­սա­կան հետևանք ու­ներ։ Փա­րի­սե­ցի­նե­րը, ով­քեր դրդե­ցին օ­րի­նա­կա­նին տալ այս հար­ցը, Տեր Հի­սու­սից այն­ պի­սի պա­տաս­խան էին ակն­կա­լում, ո­րով կկա­րո­ղա­նա­յին որևէ բան գտնել Նրա դեմ և Նրան մե­ղադ­րել ու դա­տա­պար­տել ժո­ղովր­դի ա­ռաջ։ Քրիս­տո­սի ինք­նա­տի­ րա­պե­տու­մը, այն ի­մաս­տու­թյունն ու հե­ղի­նա­կու­թյու­նը, ո­րով Նա խո­սում էր, մի բան էր, ո­րը նրանք չէին կա­րող մեկ­նա­բա­նել։ Երբ օ­րի­նա­կա­նը տվեց այս հար­ցը, Քրիս­տո­սը գի­տեր, որ դրդող­ներն Իր ա­մե­ նաո­խե­րիմ թշնա­մի­ներն են, ով­քեր ծու­ղակ­ներ էին պատ­րաս­տում Նրան Իր խոս­քի վրա բռնե­լու հա­մար։ Տեր Հի­սու­սը հար­ցին պա­տաս­խա­նեց՝ ամ­բո­խի առջև սե­փա­ կան հար­ցին պա­տաս­խա­նե­լու բե­ռը դնե­լով օ­րի­նա­կա­նի վրա. «Օ­րեն­քում ի՞նչ է գրված, ինչ­պե՞ս ես կար­դում։ Նա էլ պա­տաս­խա­նեց և­ա­սաց. Սի­րիր քո Տեր Աստ­ ծուն քո բո­լոր սրտից, քո բո­լոր ան­ձից, քո բո­լոր զո­րու­թյու­նից և քո բո­լոր մտքից, և քո ըն­կե­րո­ջը՝ քո ան­ձի պես։ Եվ նրան ա­սաց. Ու­ղիղ պա­տաս­խա­նե­ցիր. այդ ա­րա և կապ­րես» (­Ղու­կաս 10.26-28)։ Աստ­ծո պատ­վի­րան­նե­րին հնա­զանդ­վե­լը հա­վի­տե­ նա­կան կյան­քի գինն է։ Շատ մե­ծա­ծա­վալ և խո­րը գործ կա ա­նե­լու ըն­կած մարդ­կու­թյան շրջա­նում։ Սա ի­րա­կան խո­սակ­ցու­թյան ճշմա­րիտ վեր­ծա­նումն է։ Տի­րոջ օ­րեն­քը կա­տար­յալ է, ո­րը դար­ձի է բե­րում հո­գին։ Այս հար­ցի պա­տաս­խա­նը, ո­րը տվեց օ­րի­նա­կա­նը, նե­րա­ ռում է մար­դու ողջ պար­տա­կա­նու­թյու­նը, ով փնտրում է հա­վի­տե­նա­կան կյան­քը։ Օ­րի­նա­կա­նը չկա­րո­ղա­ցավ խու­սա­փել այդ­քան ուղ­ղա­կիո­րեն և պար­զո­րոշ ար­տա­ հայտ­ված հար­ցից, ո­րը ներ­կա­յաց­նում էր հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի պայ­ման­նե­րը։ Նա հաս­կա­նում էր դրա ի­մաս­տը և­ օ­րեն­քի՝ Աստ­ծուն ամ­բողջ հո­գով ու սրտով, իսկ իր ըն­կե­րոջն իր ան­ձի պես սի­րե­լու պա­հանջ­նե­րին հա­մա­պա­տաս­խա­նե­լու անհ­րա­ժեշ­տու­թյու­նը։ Նա գի­տեր, որ դրան­ցից և­ոչ մե­կը չի ա­րել, և Աստ­ծո սուրբ մար­գա­րե­նե­րի խոս­քե­րում հստա­կո­րեն ընդգծ­վածն ա­ռա­ջին չորս և վեր­ջին վեց պատ­վի­րան­նե­րին հնա­զանդ­վե­լու իր մեր­ժու­մը Սուրբ Հո­գու կող­մից դրոշմ­վեց նրա սրտում։ Նա տե­սավ, որ կշռվեց սրբա­րա­նի կշեռ­քով և թեթև գտնվեց։ Նա լա­վա­գույն կեր­պով չէր ծա­ռա­յել Աստ­ծուն, ո­րով­հետև չէր սի­րել Նրան գե­րա­գույն կեր­պով՝ իր ողջ սրտով, իր ողջ ան­ձով, իր ողջ զո­րու­թյամբ և­ իր ողջ մտքով։ Ակն­ հայ­տո­րեն չպա­հե­լով Ե­հո­վա­յի օ­րեն­քի այս պայ­մա­նը՝ նա նույն­քան ակն­հայ­տո­րեն ձա­խո­ղել էր սի­րել իր ըն­կե­րո­ջը։ Այս­պի­սով, բազ­մու­թյան ա­ռաջ նա իր հա­մար հա­կիրճ խոս­քով բարձ­րա­ձայ­նեց հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի Ա­վե­տա­րա­նի պայ­ման­նե­րը մարդ­կա­յին ցե­ղի յու­րա­քանչ­ յուր ան­դա­մի հա­մար, ով այ­սօր կանգ­նած է Աստ­ծո ա­ռաջ։ Ձե­ռա­գիր 45, 1900թ. հու­լի­սի 26, «Ի՞նչ է մղե­ղը ցո­րե­նի դեմ»։ 219

հուլիս

27

Աստ­ծուն հու­սա

Ին­չո՞ւ ես տրտում, ով իմ անձ, և շ­փոթ­ված ես ին­ձա­նում։ Աստ­ծուն հու­սա, ո­րով­ հետև էլ կգո­հա­նամ Նրա­նից, որ իմ ե­րե­սի փրկու­թյունն է։ Սաղ­մոս 42.5: Թան­կա­գին ա­մու­սին, ես ստա­ցա քո հե­ռա­գի­րը։ Սա­տա­նան ո­րո­մը չի քա­ղի, քա­նի որ դրա­նից օ­գուտ չու­նի։ Նա քա­ղում է ցո­րե­նը։ Սա­տա­նան չի փոր­ձի, չի գայ­թակ­ղեց­նի ու չի հա­լա­ծի նրանց, ում վրա վստահ է, քա­նի որ այդ­պի­սի մար­դիկ ապ­րում են՝ գի­տակ­ցա­բար խախ­տե­լով Աստ­ծո օ­րեն­քը։ Սա­տա­նան կփոր­ձի հե­տապն­դել և կոր­ծա­նել այն մարդ­կանց, ով­քեր զո­րա­կոչ­վել են Տի­րոջ բա­նակ և կանգ­նած են Էմ­մա­նուել իշ­խա­նի ար­յու­նոտ դրո­շի ներ­քո։ Քրիս­ տոն­յա­նե­րը կհան­դի­պեն և կու­նե­նան բազ­մա­թիվ և շատ խիստ հա­կա­սու­թյուն­ ներ ա­նո­ղորմ ու խո­րա­մանկ թշնա­մու հետ։ Նա նրանց կտա­նի ա­մե­նադժ­վա­րին տե­ղե­րը, հե­տո կու­րա­խա­նա նրանց ցա­վի վրա։ Սա­կայն փառք Աստ­ծո, Հի­սուսն ապ­րում և բա­րե­խո­սում է մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րի հա­մար։ Մենք ա­պա­հով ենք, միայն երբ մեզ հանձ­նում ենք Աստ­ծուն և հա­վա­տով մնում ենք Նրա ար­ժան­իք­նե­ րում, Ով ա­սաց. «­Չեմ թող­նի քեզ, և­ե­րե­սից չեմ գցի» (Եբ­րա­յե­ցիս 13.5)։ Ես ու­րախ եմ, որ Հի­սուսն ա­մուր կեր­պով պա­հում է մեզ։ Մեր ըն­կա­լու­մը թույլ է ու դյու­րա­բեկ, բայց մեր ա­պա­հո­վու­թյու­նը կախ­ված է Հի­սու­սի՝ մեզ ա­մուր բռնե­ լուց։ Ես ու­րա­խա­նում եմ Հի­սու­սով այ­սօր։ Ի՛մ ա­մու­սին, մենք ա­վե­լի քան ե­րե­սուն տա­րի քայ­լել ենք կողք-կող­քի կյան­քի փոր­ձու­թյուն­նե­րի և հա­կա­մար­տու­թյու­ննե­րի, սա­տա­նա­յի փոր­ձու­թյուն­նե­րի ու հար­ված­նե­րի մեջ, մեզ վի­րա­վո­րե­լուն և մեզ կոր­ ծա­նե­լուն ուղղ­ված նրա նե­տե­րի մեջ, բայց Հի­սու­սը ե­ղել է մեր պաշտ­պա­նու­թյու­նը։ Սա­տա­նան հետ է մղվել։ Տի­րոջ Հո­գին դրոշ է բարձ­րաց­րել թշնա­մու դեմ մեր միու­ թյան հա­մար։ Մեր արևը մայր է մտնում, սա­կայն մենք խա­վա­րում չենք մնա։ Հի­ սուսն ապ­րում է, որ­պես­զի բա­րե­խո­սի մեզ հա­մար։ Մեր ուխ­տագ­նա­ցու­թյան վեր­ ջին օ­րե­րին մենք կա­պա­վի­նենք Աստ­ծուն և կս­պա­սենք Նրան։ Ե­թե քայ­լենք Աստ­ծո հետ, մեր հա­վա­տը գնա­լով կլու­սա­վոր­վի, մինչև որ կա­տար­յալ օր դառ­նա, և մենք վեր­ջա­պես կստա­նանք հա­վա­տա­րիմ­նե­րի պարգևատ­րու­մը։ Իմ հո­գին եր­բեմն ցնծում է Աստ­ծով։ Հո­րի­զո­նում, հենց մեր առջև տես­նում եմ փառ­քի հա­վի­տե­նա­կան կշի­ռը։ Մենք այն չենք վաս­տա­կել։ Ո՜հ, ոչ, Հի­սուսն է այն մեզ հա­մար վաս­տա­կել, և­ այն անվ­ճար պարգև է, որ տրվում է ոչ մեր սե­փա­կան ար­դա­րու­թյան կամ բա­րու­թյան հա­մար։ Փոր­ձաշր­ջա­նի այս մի քա­նի ժա­մը ե՛կ խո­ նար­հա­բար քայ­լենք Աստ­ծո հետ և հա­վա­տար­մո­րեն ա­նենք այն գոր­ծը, ո­րը Նա հանձ­նել է մեր ձեռ­քը։ Ու­րախ եմ, որ դու Կո­լո­րա­դո­յի հին ու մեծ սա­րե­րում ես։ Ես նույն­պես շու­տով այդ­տեղ կլի­նեմ։ Աստ­ծո ա­րա­րած գոր­ծե­րի մի­ջո­ցով Նրան մո­տե­նա­լը թար­մաց­նող և­ո­գեշն­չող է։ Աստ­ծո ա­րար­չա­գոր­ծու­թյան մե­ծա­գույն գոր­ծե­րին նա­յե­լով՝ մենք կա­ րող ենք քայ­լել Աստ­ծո հետ։ Մենք կա­րող ենք քայ­լել Նրա հետ։ Աստ­ծուն որ­պես մեր ըն­կե­րա­կի­ցը, որ­պես մեր հյուրն ու­նե­նալն ա­մե­նա­մեծ պա­տիվն է, որ եր­կին­քը կա­րող է հե­ղել մեզ վրա։ Թող Տերն օրհ­նի ձեզ բո­լո­րիդ. սա է քո Է­լե­նի ա­ղոթ­քը։ Նա­մակ 42, 1878թ. հու­լի­սի 27, Գլ­խա­վոր Վե­հա­ժո­ղո­վի նա­խա­գահ Ջեյմս Ուայ­թին։ 220

Քրիս­տո­սի մա­հը կյանք է բե­րում

հուլիս

28

Ս­րա­նում է սե­րը, որ ոչ թե մենք սի­րե­ցինք Աստ­ծուն, այլ որ Նա սի­րեց մեզ և­ու­ ղար­կեց Իր Որ­դուն քա­վու­թյուն մեր մեղ­քե­րի հա­մար։ Ա Հով­հան­նես 4.10: Սա­տա­նան հայ­տա­րա­րեց իր ժո­ղով­քին, որ բա­ցար­ձակ ոչ մի մարդ հա­վա­տա­ րիմ չի մնա Աստ­ծո պատ­վի­րան­նե­րին։ Փրկ­ված մեկ հո­գին կա­պա­ցու­ցի, որ այդ պնդու­մը սխալ էր։ Փրկ­ված մեկ հո­գին ցույց կտա Աստ­ծո կա­ռա­վա­րու­թյան ար­դա­ րու­թյու­նը։ Ա­րար­ված Աստ­ծո պատ­կե­րով` մար­դը չպետք է թույլ տա, որ սա­տա­նան ղե­կա­վա­րի ու կոր­ծա­նի ի­րեն։ Քրիս­տո­սը ե­կավ այս աշ­խարհ և հ­նա­զան­դու­թյան կյան­քով ցույց տվեց, որ մար­դը կա­րող է հնա­զանդ­վել։ Նա չե­ղար­կեց մե­ղա­վո­րի վրա ծան­րա­ցած հան­ցա­վո­րու­թյու­նը։ Որ­պես­զի մե­ղա­վո­րը կա­րո­ղա­նա կանգ­նել Աստ­ծո ա­ռաջ՝ հա­գած Իր ար­դա­րու­թյան հան­դեր­ձը, Նա Ին­քը հա­գավ վշտի հան­ դեր­ձը։ Ո՞վ կա­րող է պատ­կե­րաց­նել Քրիս­տո­սի տա­ռա­պան­քի աս­տի­ճա­նը Գեթ­սե­մա­նի այ­գում, երբ Նա զգում էր աշ­խար­հի մեղ­քի ողջ ծան­րու­թյու­նը։ Նա այն­քան ուժ­գին էր զգում մեղ­քի հան­ցա­վո­րու­թյու­նը, որ մի պահ բա­ժա­կը դո­ղաց Նրա ձեռ­քում, և­ ողջ եր­կին­քը լսեց տա­ռա­պա­լից ա­ղա­ղա­կը. «Իմ Հայր, ե­թե կա­րե­լի է, թող այս բա­ժակն Ին­ձա­նից անց­նի» (­Մատ­թեոս 26.39)։ «­Սա­կայն ոչ թե Իմ կամ­քը, բայց Քո կամ­քը լի­նի» (­Ղու­կաս 22.42)։ Ա­մե­նա­կա­րող Աստ­վա­ծը տա­ռա­պում էր Իր Որ­դու հետ։ Կանգ­նե՛ք Գող­գո­թա­յի խա­չի ա­ռաջ և դ­րա­նից ի­մա­ցե՛ք փրկագն­ման գի­նը։ Գող­ գո­թա­յի խա­չին գամ­ված սուրբ Տա­ռապ­յա­լը կոտր­ված սրտով նա­յում է Աստ­ծուն և­ ա­ղա­ղա­կում. «Իմ Աստ­ված, Իմ Աստ­ված, ին­չո՞ւ թո­ղե­ցիր Ինձ» (­Մատ­թեոս 27.46)։ Երկ­նա­յին հրեշ­տակ­նե­րը կա­րեկ­ցում էին ի­րենց սի­րե­լի Հրա­մա­նա­տա­րին։ Նրանք ու­րա­խու­թյամբ կխախ­տեին կար­գը և կշ­տա­պեին Նրան օգ­նե­լու։ Բայց դա չէր Աստ­ ծո ծրա­գի­րը։ Մեր Փր­կի­չը հնձա­նը մե­նակ կո­խեց, և­ոչ մի մարդ չկար Նրա հետ։ Փր­կագն­ման ծրա­գիրն ա­ռաջ քաշ­վեց փրկու­թյու­նը մե­ղա­վոր­նե­րին հա­սա­նե­լի դարձ­նե­լու հա­մար։ Քրիս­տոսն ի­րա­կա­նու­թյուն դարձ­րեց Իր ծրա­գի­րը։ Նրա մա­հը հա­վի­տե­նա­կան կյանք բե­րեց բո­լոր նրանց, ով­քեր կըն­դու­նեն Նրան որ­պես անձ­ նա­կան Փր­կիչ։ Սա­կայն շատ-շատ մար­դիկ, ում փրկե­լու հա­մար Նա մա­հա­ցավ, հրա­ժար­վում են հա­վա­տա­րիմ լի­նել Նրան։ Աշ­խարհն ա­րագ դառ­նում է այն­պի­սին, ինչ­պի­սին ջրհե­ղե­ղից ա­ռաջ էր։ Քրիս­տո­սը հայ­տա­րա­րում է. «Եվ ինչ­պես Նո­յի օ­րե­րը, այն­պես կլի­նի և մար­դի Որ­դու գա­լուս­տը։ Ո­րով­հետև ինչ­պես որ էին ջրհե­ղե­ղից ա­ռաջ ե­ղած օ­րե­րը, ու­ տում էին և խ­մում էին, կին էին առ­նում և մար­դի էին գնում, մինչև այն օ­րը, որ Նո­յը մտավ տա­պա­նը, և չի­մա­ցան, մինչև որ ջրհե­ղե­ղը ե­կավ, և­ ա­մեն­քը վեր ա­ռավ, այն­պես կլի­նի և մար­դի Որ­դու գա­լուս­տը» (­Մատ­թեոս 24.37-39)։ Թող որ նրանք, ում մե­ծա­գույն լույս է տրվել, չգո­հա­նան ո­չինչ չա­նե­լով։ Ձե­ռա­գիր 66, 1901թ. հու­լի­սի 28, «Դր­վագ­ներ. աշ­խա­տան­քը հա­րա­վում»։

221

հուլիս

29

Ու­տե­լով կյան­քի ծա­ռի տերեվ­նե­րը

Եվ նրա հրա­պա­րա­կի մեջ և գե­տի այս կող­մին և­այն կող­մին կյան­քի ծառ կար, որ տաս­ներ­կու կերպ պտուղ էր բե­րում, ա­մեն մեկ ա­միս տա­լիս էր իր պտու­ղը, և­ այն ծա­ռի տերևը բժշկում էր հե­թա­նոս­նե­րին։ Հայտ­նու­թյուն 22.2: Մենք պետք է սպա­սենք մինչև համ­բարձ­վե՞­լը, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նանք ու­տել կյան­քի ծա­ռի տերև­նե­րից։ Նա, ով իր սրտում ըն­դու­նում է Քրիս­տո­սի բա­ռե­րը, գի­ տի, թե ինչ է նշա­նա­կում ու­տել կյան­քի ծա­ռի տերև­նե­րից։ Այն գի­տու­թյու­նը, ո­րը գա­լիս է Աստ­ծուց, կյան­քի հացն է՝ կյան­քի ծա­ռի տերև­նե­ րը, ո­րոնք նա­խա­տես­ված են հե­թա­նոս­նե­րի բժշկու­թյան հա­մար։ Հոգևոր կյան­քի հո­սան­քը ցնցում է հո­գին, երբ Քրիս­տո­սի խոս­քե­րին հա­վա­տում են և կի­րա­ռում դրանք։ Այդ­պես է, որ մենք մեկ ենք դառ­նում Քրիս­տո­սի հետ։ Թույլ ու ե­րե­րուն փոր­ ձա­ռու­թյու­նը դառ­նում է ու­ժեղ։ Մեզ հա­մար հա­վի­տե­նա­կան կյանք կա­րող է լի­նել, ե­թե մեր հաս­տա­տու­թյան սկիզ­բը մինչև վերջ պինդ բռնենք։ Ողջ ճշմար­տու­թյու­նը պետք է ըն­դուն­վի ինչ­պես Հի­սու­սի կյան­քը։ Ճշ­մար­տու­թյու­ նը մաք­րում է մեզ ողջ ան­մաք­րու­թյու­նից և պատ­րաս­տում է մեր հո­գին Քրիս­տո­սի ներ­կա­յու­թյան հա­մար։ Քրիս­տո­սը՝ փառ­քի հույ­սը, ձևա­վոր­վում է մեր ներ­սում։ Կարևոր է, որ այն մար­դիկ, ով­քեր պար­տա­վոր­վում են պա­հել Աստ­ծո պատ­վի­ րան­նե­րը, ու­նե­նան Սուրբ Գր­քի ի­մա­ցու­թյու­նը։ Այդ­պի­սով մենք կսո­վո­րենք մեր­ժել ես-ը և Աստ­ծո հետ խիստ ան­կեղծ լի­նել Նրա բա­րիք­ներն օգ­տա­գոր­ծե­լիս։ Աստ­ված մեզ տվել է Աստ­վա­ծա­շուն­չը, որ­պես­զի մենք հաս­կա­նանք աստ­վա­ծա­յին կամ­քը։ Մենք չենք կա­րող հնա­զանդ­վել Նրա պատ­վի­րան­նե­րին, մինչև որ չի­մա­նանք, թե ինչ են այդ պատ­վի­րան­նե­րը։ Ծ­նող­նե­րը պատ­ճա­ռա­բա­նու­թյուն չեն կա­րող ներ­կա­յաց­նել այն բա­նի հա­մար, որ ձա­խո­ղում են հստա­կո­րեն հաս­կա­նալ Աստ­ծո կամ­քը, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նան հնա­զանդ­վել Նրա թա­գա­վո­րու­թյան օ­րենք­նե­րին։ Մի­միայն այդ կերպ նրանք ի­րենց ե­րե­խա­նե­րին կա­րող են եր­կինք ա­ռաջ­նոր­դել։ Ի՛մ եղ­բայր­ներ և քույ­րեր, մեր պար­ տա­կա­նու­թյունն է հաս­կա­նալ Աստ­ծո պա­հանջ­նե­րը։ Ինչ­պե՞ս կա­րող եք դաս­տիա­ րա­կել ձեր ե­րե­խա­նե­րին Աստ­ծո բա­նե­րում, ե­թե նախ ինք­ներդ չեք հաս­կա­ցել, թե որն է ճիշ­տը, իսկ ո­րը՝ սխա­լը, քա­նի դեռ ինք­ներդ չեք հաս­կա­ցել, որ հնա­զան­դու­ թյու­նը նշա­նա­կում է հա­վի­տե­նա­կան կյանք, իսկ անհ­նա­զան­դու­թյու­նը՝ հա­վի­տե­ նա­կան մահ։ Մենք պետք է Աստ­ծո կամ­քը հաս­կա­նա­լը դարձ­նենք մեր ողջ կյան­քի գոր­ծը։ Մի­ միայն այդ ա­նե­լուց հե­տո կա­րող ենք ճիշտ դաս­տիա­րա­կել մեր ե­րե­խա­նե­րին։ Ձեր յու­րա­քանչ­յուր խոսք ու գործ պետք է լի­նի Աստ­ծո կամ­քին հա­մա­պա­տաս­խան, ան­կախ այն մարդ­կանց կար­ծիք­նե­րից ու կեն­սա­կեր­պից, ով­քեր հրա­ժար­վում են հնա­զանդ­վել Աստ­ծուն։ «­Տի­րոջ օ­րենքն ա­նա­րատ է, հանգս­տաց­նում է հո­գին» (­Սաղ­մոս 19.7)։ Տե­րը մե­ զա­նից չի պա­հել ո­չինչ, ինչ անհ­րա­ժեշտ է Իր զա­վակ­նե­րի լու­սա­վո­րու­թյան հա­ մար։ Ոչ ոք չի կա­րող ար­դա­րաց­նել իր ա­նօ­րե­նու­թյու­նը տգի­տու­թյամբ, նրա­նով, որ երկն­քի ճա­նա­պար­հը հստակ չի նա­խանշ­վել։ Աստ­ծո ծա­ռա­յու­թյան մեջ մենք չենք թողն­վել ա­ղո­տու­թյան և­ա­նո­րո­շու­թյան մեջ։ Ձե­ռա­գիր 103, 1902թ. հու­լի­սի 29, «­Կա­տա­րե­լով Աստ­ծո կամ­քը»։ 222

Սի­րեք ինչ­պես եղ­բայր­ներ

հուլիս

30

Բայց եղ­բայ­րա­սի­րու­թյան հա­մար պետք չու­նեք մի բան գրել ձեզ, ո­րով­հետև դուք ինք­ներդ Աստ­վա­ծա­նից սո­վո­րած եք ի­րար սի­րե­լու։ Ա Թե­սա­ղո­նի­կե­ցիս 4.9: Ճշ­մար­տու­թյու­նը, թան­կա­գին ճշմար­տու­թյու­նը մեզ սրբա­գոր­ծե­լու, են­թար­կե­լու, մաք­րե­լու, վե­հաց­նե­լու և վեր­ջա­պես երկն­քի Մե­ծա­փա­ռու­թյան աջ կող­մի ա­թո­ռին բարձ­րաց­նե­լու հա­մար է։ Արդ­յո՞ք մենք պետք է հոգևո­րա­պես թու­լա­նանք փոր­ ձա­ռու­թյան պա­կա­սի պատ­ճա­ռով։ Արդ­յո՞ք պետք է օ­րե­ցօր ա­ռա­ջա­նանք ա­ռանց ընդգծ­ված ու հստակ փոր­ձա­ռու­թյան մեր հոգևոր կյան­քում, ո­րով­հետև թույլ ենք տա­լիս, որ մեր մտքե­րը ներ­քաշ­վեն աշ­խար­հիկ գոր­ծե­րի մեջ։ Ա­հա, ի՛մ թան­կա­գին որ­դի (Էդ­սոն), թե որ­տեղ է քո վտան­գը։ Ա­հա, թե սա­տա­նա­ յի ո՛ր ծու­ղակ­ներն են ներ­քա­շում քեզ։ Այն ու­ժերն ու օր­գան­նե­րը, որ զար­գաց­նում ես, դառ­նում են ու­ժեղ, և դու ան­տե­սա­նե­լիո­րեն հայտն­վում ես մի ի­րա­վի­ճա­կում, ո­րում դառ­նում ես ան­հար­մար Աստ­ծո գոր­ծի հա­մար։ Այն ժա­մա­նա­կը, երբ դու քեզ պետք է ե­ռան­դուն կեր­պով նվի­րես աշ­խա­տան­քին, վատ­նում ես քեզ ան­պետք դարձ­նե­լու վրա այն գոր­ծի հա­մար, որն Աստ­ված քեզ պատ­վե­լով հենց քե՛զ կտար ա­նե­լու Իր գոր­ծի շրջա­նակ­նե­րում։ Քո գլխում մե­կը մյու­սի հետևից գլուխ բարձ­ րաց­րե­ցին պատ­ճա­ռա­բա­նու­թյուն­ներ՝ հետ պա­հե­լու քեզ այն գոր­ծից, ո­րը դու կա­ րող էիր ա­նել միան­գա­մից, մինչ­դեռ սպա­սում ես, որ այս նպա­տակն ի­րա­գործ­վի, կամ այն նա­խա­գիծն ի­րա­կա­նաց­վի։ Դու այժմ հար­մար չես մեծ գործ ա­նե­լու հա­ մար։ Սա­կայն Աստ­ծո գոր­ծի հետ կապ­ված փոք­րիկ պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րը, խո­ նար­հու­թյամբ և հա­վա­տար­մու­թյամբ ի­րա­կա­նաց­ված փոք­րիկ պա­տաս­խա­նատ­ վու­թյուն­նե­րը կպատ­րաս­տեն քեզ ա­վե­լի բարձր պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն­նե­րի, ա­վե­լի կաևոր վստա­հու­թյան հա­մար։ Դու պետք է զար­գաց­նես դրդա­պատ­ճառ­նե­ րի մաք­րու­թյուն, ան­շա­հախն­դիր հե­տաքրքր­վա­ծու­թյուն։ Ա­վե­լի՛ մտեր­մա­ցիր քո կրտսեր եղ­բայր Վի­լիի հետ։ Թող մրցակ­ցու­թյունն ու հա­ կա­մար­տու­թյու­նը չբա­ժա­նեն քո սիր­տը նրա­նից, և թող դուք կապ­ված լի­նեք ան­ քակ­տե­լի կա­պե­րով։ Թող քո սրտում տեղ չգտնեն ե­սա­սի­րա­կան զգա­ցո­ղու­թյուն­ ներն ու նա­խան­ձը։ Դա­տար­կի՛ր սիրտդ այս բո­լոր բա­նե­րից։ Լց­րո՛ւ այն սի­րով, հա­վա­տով և վս­տա­հու­թյամբ։ Հա­սի՛ր Աստ­վա­ծաշն­չի նշա­ձո­ղին։ Կ­րի՛ր այն լույ­սը, որն Աստ­ված տվել է քեզ։ Բա­րի և­ ան­շա­հախն­դիր գոր­ծե­րով և խոս­քե­րով ցո՛ւյց տուր քո ի­րա­կան կապ­վա­ծու­թյունն ու հե­տաքրքր­վա­ծու­թյու­նը Վի­լիի նկատ­ մամբ։ Բո­լոր քայ­լե­րը, որ ա­նում ես, ար­տա­ցոլ­վե­լու են քո կյան­քում։ Ես եր­բեք ինձ հան­գիստ չեմ զգա, մինչև որ չտես­նեմ եր­կու­սիդ ա­մուր, ան­սա­սան և սի­րով միա­բան­ված եղ­բայ­րա­կան սի­րո ա­մե­նամ­տե­րիմ կա­պե­րով։ Թող Աստ­ված օգ­նի քեզ հաս­նել այդ արդ­յուն­քին։ Դու Վի­լիի ա­վագ եղ­բայրն ես, և դու պետք է ա­մեն կերպ փոր­ձես օգ­նել նրան և կա­պել քո սրտին։ Սի­րե՛ք ինչ­պես եղ­բայր­ներ, ե­ղե՛ք համ­բե­րա­տար և սի­րա­լիր։ Կ­րո­նը, ի՛մ որ­դի, այն չէ, ինչ ո­մանք ըն­դու­նում են՝ մտա­վոր գործ, տե­սու­թյուն։ Այն պետք է գործ­նա­կա­նում կի­րառ­վի կյան­քի բո­լոր ճա­նա­պարհ­նե­րում և­անկ­յուն­ նե­րում։ Կ­րո­նը պետք է ղե­կա­վա­րի կյան­քը, ինչ­պես նաև դար­ձի բե­րի միտ­քը։ Մի­ միայն դա պետք է մաք­րա­գոր­ծի սիր­տը։ Աստ­ված պա­հան­ջում է Իր ա­նու­նը դա­վա­ նող յու­րա­քանչ­յու­րից լի­նել բա­րի քա­ղա­քա­ցի­ներ, և­ որ խիստ հա­վա­տար­մու­թյան և մաք­րա­մա­քուր նվիր­վա­ծու­թյան կյան­քը պայ­ծառ լույ­սի շող թող­նի աշ­խար­հի 223

վրա։ Նա­մակ 35, 1876թ. հու­լի­սի 30, «­Սի­րե­լի զա­վակ­նե­րին»։ Էդ­սո­նը նոր էր դար­ ձել 27 տա­րե­կան, Վի­լին 21 տա­րե­կան էր։ (նախորդ էջում տեղավորել)

Ես բարձ­րաց­նում եմ իմ աչ­քե­րը

հուլիս

31

Ես բարձ­րաց­նում եմ իմ աչ­քե­րը դե­պի սա­րե­րը, որ­տե­ղի՞ց կգա իմ օգ­նու­թյու­նը։ Սաղ­մոս 121.1: Թան­կա­գի՛ն զա­վակ­ներ, Էդ­սոն և Էմ­մա, ես ձեր զար­մու­հու՝ Է­դի Քլաֆ Ֆեյ­րի ա­մուս­նու՝ պա­րոն Ֆեյ­րի տանն եմ և դուրս եմ նա­յում ձգվող ուղ­ղա­հա­յաց սա­րե­ րին, ո­րոնք մոտ հինգ հար­յուր ոտ­նա­չափ բարձ­րու­թյուն ու­նեն։ Պա­րոն Վո­լին­գը մեզ վեր տա­րավ սա­րե­րը։ Եր­բեմն վա­խե­նում էինք, թե այդ­պես էլ գա­գա­թին չենք հաս­նի։ Մեր առջև բաց­վում էր գյու­ղի տպա­վո­րիչ տե­սա­րա­նը։ Մենք նա­յում էինք ներքև Բլեք Հո­քին և Սենթ­րա­լին և տես­նում էինք այն ա­մե­նը, ինչ կար եր­կու քա­ղաք­նե­րում էլ։ Կո­լո­րա­դո­յի սա­րե­րի տե­սա­րա­նը եր­բեք հնա­րա­վոր չէ այն­պես նկա­րագ­րել, որ­ պես­զի երևա­կա­յու­թյունն ըն­կա­լի բնա­կա­վայ­րի ճշգրիտ և հս­տակ պատ­կե­րը։ Այն հիաս­քանչ է։ Այն գե­րող է. մեծ ծեր սա­րե­րի տե­սա­րան, մի քա­նի­սը՝ լերկ, մյուս­նե­ րը՝ ծածկ­ված ծա­ռե­րով։ Միտ­քը բնազ­դա­բար երկ­յու­ղում է, և­ ակ­նա­ծան­քի խո­րը զգա­ցո­ղու­թյու­նը հո­գին խո­նար­հում է հե­զու­թյամբ, երբ երևա­կա­յու­թյու­նը փոր­ձում է պատ­կե­րաց­նել Ան­սահ­մա­նի զո­րու­թյու­նը։ Նույ­նիսկ զգա­լի գու­մա­րի դի­մաց չէի հա­մա­ձայ­նի զրկվել այն սքան­չե­լի բնա­պատ­կե­րը տես­նե­լու ա­ռա­վե­լու­թյու­նից, ինչ տես­նում եմ հի­մա Կո­լո­րա­դո­յի սա­րե­րում։ Ես ե­րեկ սա­րերն ի վեր մի քա­նի մղոն քայ­լե­ցի և չ­հանգս­տա­ցա մինչև ուշ ե­րե­ կո։ Բայց այս ա­ռա­վոտ արթ­նա­ցա ժա­մը հին­գին՝ պայ­ծառ և­ ա­ռույգ։ Սա­րե­րում անց­կաց­րած այս իմ ճամ­փոր­դու­թյու­նը դրա­կան ազ­դե­ցու­թյուն է թող­նում ա­ռող­ ջու­թյանս վրա։ Դուք տեղ­յակ չէիք իմ ա­ռող­ջա­կան վատ վի­ճա­կի մա­սին։ Ես գի­տեի, որ գան­գատ­վե­լով տանն ինձ ա­վե­լի լավ չէի զգա­լու, երբ լքե­ցի Բաթլ Քրի­քը։ Մենք վստահ ենք, որ հայ­րիկն ա­վե­լի լավ է, թեև ու­նե­նում է շնչա­հեղ­ձու­թյան պա­ հեր, ու­շագ­նա­ցու­թյուն և գլ­խապ­տույտ։ Նա հոգ է տա­նում իր սննդա­կար­գի մա­սին։ Պա­րոն Վո­լին­գը շատ է ցան­կա­նում, որ միա­սին գնանք զբոս­նե­լու Փարք կոչ­վող ձյու­նա­պատ լեռ­նաշղ­թա­յով մեկ՝ անց­նե­լով լեռ­նաշղ­թա­յի մյուս կող­մը։ Մենք պետք է պո­նի հեծ­նենք լեռ­ներն անց­նե­լիս։ Մեզ պետք կգա ե­րեք կամ չորս շա­բաթ­վա պա­ շար, ին­չը սայ­լով կվերց­նենք մեզ հետ։ Մենք բո­լորս լեռ­նե­րի վրա պո­նի­ներ կհեծ­նենք, իսկ եր­կու ձիեր կկրեն մեր պա­շար­նե­րը և բ­նա­կա­տե­ղի­նե­րի հա­մար նա­խա­տես­ված ծած­կոց­նե­րը։ Երբ այն­տեղ, լեռ­նե­րի ծայ­րին ենք, հե­ռու ենք բո­լոր տե­սա­կի բնա­կա­ վայ­րե­րից և պետք է մեզ հետ տա­նենք այն ա­մե­նը, ին­չի կա­րիք կա­րող ենք ու­նե­նալ։ Ի՛մ զա­վակ­ներ, վստա՛հ ե­ղեք, որ ե­թե ձեր հո­գին ա­զատ պա­հեք Տե­րով, հե­տո Նա կա­ռաջ­նոր­դի ձեզ։ Հե­զե­րին Նա ի­րա­վուն­քով կա­ռաջ­նոր­դի, հե­զե­րին Նա կսո­վո­րեց­ նի Իր ճա­նա­պարհ­նե­րը։ Ձեր հայ­րը կա­տա­րե­լա­պես ու­րախ է և­ եր­ջա­նիկ։ Մենք ու­նե­ցանք թան­կա­գին ա­ղոթք­նե­րի պա­հեր Աստ­ծո ա­ռաջ ան­տառ­նե­րում և լեռ­նե­րում մեզ և ձեզ հա­մար, ինչ­պես նաև Բաթլ Քրի­քում՝ Աստ­ծո գոր­ծի հա­մար։ Նա­մակ 12, 1872թ. հու­լի­սի 31, Էդ­սոն և Էմ­մա Ուայթ­նե­րի­ն։ 224

Օ­ ԳՈՍ­ ՏՈՍ

օգոստոս

1 Թույլ տվեք, որ Սուրբ Հո­գին վե­րահս­կի

Բայց Հո­գու պտուղն է՝ սեր, ու­րա­խու­թյուն, խա­ղա­ղու­թյուն, եր­կայ­նամ­տու­թյուն, քաղց­րու­թյուն, բա­րու­թյուն, հա­վատ, հե­զու­թյուն, ժուժ­կա­լու­թյուն, այն­պի­սի­նե­ րի դեմ օ­րենք չկա։ Գա­ղա­տա­ցիս 5.22, 23: Կ­րո­նա­կան ա­զա­տու­թյան հար­ցը պետք է հստա­կո­րեն հաս­կաց­վի մեր ժո­ղովր­ դի կող­մից մե­կից ա­վե­լի ձևե­րով։ Պար­զած ձեռ­քե­րով մար­դիկ փոր­ձում են հան­ դար­տեց­նել տա­պա­նը, և Տի­րոջ բար­կու­թյու­նը գրգռվում է նրանց դեմ, ո­րով­հետև նրանք կար­ծում են, թե ի­րենց դիրքն ի­րենց թույլ է տա­լիս ա­սել, թե ինչ պետք է ա­նեն Տի­րոջ ծա­ռա­նե­րը և­ինչ չպետք է ա­նեն։ Մով­սե­սը հա­տուկ կեր­պով ընտր­վեց Իս­րա­յե­լի որ­դի­նե­րի տե­սա­նե­լի ա­ռաջ­նոր­դը լի­նե­լու հա­մար։ Կար­գա­պա­հու­թյան եր­կար տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում նա սո­վո­րել էր հե­զու­թյան դա­սը և դար­ձել էր մի մարդ, ում Աստ­ված կա­րող էր սո­վո­րեց­նել և­ա­ռաջ­ նոր­դել։ Մով­սե­սը դի­մա­նում էր այն­պես, կար­ծես տես­նում էր Նրան, Ով ան­տե­սա­նե­լի էր։ Աստ­ված Իս­րա­յե­լի տան­տի­րոջ ա­ռաջ­նոր­դու­թյու­նը վստա­հեց նրան՝ Քրիս­տո­ սի դպրո­ցի ա­մե­նօր­յա ա­շա­կեր­տին։ Աստ­ված խո­սեց նրա հետ դե­մառ­դեմ, ինչ­պես մար­դը խո­սում է իր ըն­կե­րոջ հետ։ Նա բո­լոր մարդ­կան­ցից ա­մե­նա­խո­նարհն էր։ Նա չէր փոր­ձում վե­րահս­կել Սուրբ Հո­գուն, այլ ինքն էր վե­րահսկ­վում Հո­գու կող­մից։ Յու­րա­քանչ­յուր մարդ ու­նի ան­հա­տա­կա­նու­թյուն, ո­րը չպետք է միա­խառն­վի ոչ մի այլ մարդ ա­րա­րա­ծի հետ։ Յու­րա­քանչ­յու­րի կյան­քը պետք է թաքն­ված լի­նի Քրիս­տո­սի հետ Աստ­ծո մեջ։ Մար­դիկ գտնվում են Աստ­ծո, ոչ թե թույլ ու սխա­լա­կան մարդ­կանց վե­րահս­կո­ղու­թյան ներ­քո։ Նրանք պետք է ա­զատ թողն­վեն, որ­պես­զի ա­ռաջ­նորդ­վեն Սուրբ Հո­գու, ոչ թե ան­սուրբ մարդ­կանց հեղ­հե­ղուկ ու ա­պա­կան­ ված հո­գու կող­մից։ Թող որ Աստ­ված ճա­նաչ­վի Իր ժա­ռան­գու­թյան գե­րա­գույն ղե­կա­վար։ Թող ա­մեն մարդ ի­րեն դնի Նրա վե­րահս­կո­ղու­թյան տակ։ Թող որ Նա ըն­դուն­վի մեր բո­լոր հա­ վա­քույթ­նե­րում, բո­լոր գործ­նա­կան հան­դի­պում­նե­րում, բո­լոր խոր­հուրդ­նե­րում և բո­լոր հանձ­նա­ժո­ղով­նե­րում։ Նա տես­նում է այն ա­մե­նը, ինչ ար­վում է, և լ­սում այն ա­մե­նը, ինչ աս­վում է։ «­Դու իմ տե­սիլ­քի Աստ­վածն ես» (Ծնն­դոց 16.13)։ Թող որ բո­լոր մտքե­րը հի­շեն այս խոս­քե­րը։ Դրանք կպաշտ­պա­նեն ան­խո­հեմ ու գրգռված խոս­քե­րից և գե­րիշ­խե­լու ա­մեն ցան­կու­թյու­նից։ Դրանք կճնշեն այն խոս­քե­րը, ո­րոնք երբևէ չպետք է բարձ­ րա­ձայն­վեն, և­այն ո­րո­շում­նե­րը, ո­րոնք մար­դիկ ի­րա­վունք չու­նեն կա­յաց­նե­լու, ո­րո­ շում­ներ, ո­րոնք սահ­մա­նա­փա­կում են մարդ­կանց ա­զա­տու­թյու­նը։ Աստ­ված կան­չում է այն­պի­սի ան­հատ­նե­րի, ով­քեր կգոր­ծեն Իր վե­րահս­կո­ղու­ թյան ներ­քո, կըն­դու­նեն Իր չա­փա­նիշ­նե­րը, ի­րենց բո­լոր ո­րո­շում­ներն ու ծրագ­րե­րը կբե­րեն Իր մոտ հաս­տատ­ման։ Նրա սրբու­թյու­նը, Նրա ար­դա­րու­թյու­նը կպաշտ­ պա­նեն նրանց անսկզ­բուն­քա­յին քայ­լե­րից։ «Ե­րա­նի նրան, ո­րի օգ­նա­կա­նը Հա­կո­բի Աստ­վածն է, որ նրա հույսն իր Ե­հո­վա Աստ­ծո վրա է։ Որ ստեղ­ծեց եր­կինքն ու եր­կի­րը, ծովն ու նրանց մեջ ա­մեն ե­ղա­ծը, որ հա­վա­տար­մու­թյուն է պա­հում հա­վիտ­յան։ Որ ի­րա­վունք է ա­նում զրկված­նե­ րին, և հաց տա­լիս սո­ված­նե­րին։ ....­Տե­րը կթա­գա­վո­րի հա­վիտ­յան, քո Աստ­վա­ծը, ով Սիոն, ազ­գից ազգ։ Ա­լե­լուիա» (­Սաղ­մոս 146.5-10)։ Ձե­ռա­գիր 51, 1895թ. օ­գոս­տո­սի 1, «Աստ­ված կվե­րահս­կի Իր ժա­ռան­գու­թյու­նը»։ 226

Ե­նով­քը հա­ճո ե­ղավ Աստ­ծուն

օգոստոս

2

Եվ Ե­նովքն Աստ­ծո հետ վար­վե­ց և չէր գտնվում, ո­րով­հետև Աստ­ված ա­ռավ նրան։ Ծնն­դոց 5.24: Աստ­ված ե­կե­ղե­ցի ու­ներ, երբ Ա­դա­մը, Ե­վան և Ա­բելն ու­րա­խու­թյամբ ըն­դու­նե­ ցին և­ ըն­դա­ռաջ գնա­ցին այն բա­րի լու­րին, որ Հի­սու­սը նրանց Փր­կագ­նողն է։ Այս մար­դիկ այն ժա­մա­նակ գի­տակ­ցե­ցին ի­րենց մեջ Աստ­ծո ներ­կա­յու­թյան խոս­տու­մը նույն­քան լիար­ժե­քո­րեն, որ­քան մենք` այ­սօր։ Երբ որ Ե­նով­քը գտնում էր մեկ կամ եր­կու հո­գի, ով­քեր ցան­կու­թյուն էին հայտ­նում լսել այն լու­րը, ո­րը նա ու­ներ նրանց հա­մար, Հի­սու­սը միա­նում էր նրանց Աստ­ծուն երկր­պա­գե­լիս։ Ե­նով­քի ժա­մա­նակ­ նե­րում երկ­րի ամ­բա­րիշտ բնա­կիչ­նե­րի շրջա­նում կա­յին մար­դիկ, ով­քեր հա­վա­տա­ ցին։ Տե­րը եր­բեք Ի­րեն հա­վա­տա­րիմ­նե­րին չի թո­ղել ա­ռանց Իր ներ­կա­յու­թյան, ոչ էլ աշ­խար­հը՝ ա­ռանց վկա­նե­րի։ Ե­նովքն իր դա­րաշր­ջա­նում ճշմար­տու­թյան հա­սա­րա­կա­կան ու­սու­ցիչ էր։ Նա սո­ վո­րեց­նում էր ճշմար­տու­թյու­նը, նա ապ­րում էր ճշմար­տու­թյու­նը, և Աստ­ծո հետ վար­վող ու­սուց­չի բնա­վո­րու­թյունն ա­մեն կերպ ներ­դաշ­նակ էր իր ա­ռա­քե­լու­թյան մե­ծու­թյան և սր­բու­թյան հետ։ Ե­նով­քը մար­գա­րե էր, ով խո­սում էր Սուրբ Հո­գուց դրդված։ Նա լույս էր բա­րո­յա­կան խա­վա­րի մեջ, օ­րի­նա­կե­լի մարդ, մե­կը, ով քայ­ լում էր Աստ­ծո հետ և հ­նա­զանդ էր Աստ­ծո օ­րեն­քին, այն օ­րեն­քին, ո­րին սա­տա­նան հրա­ժար­վեց հնա­զանդ­վել, որն Ա­դա­մը զանց ա­րեց, ո­րին Ա­բե­լը հնա­զանդ­վեց և­ իր հնա­զան­դու­թյան պատ­ճա­ռով սպան­վեց։ Եվ այժմ Աստ­ված կա­րող էր ի ցույց դնել տիե­զեր­քի առջև սա­տա­նա­յի մե­ղադ­րան­քի կեղ­ծու­թյու­նը, թե մար­դը չի կա­ րող պա­հել Աստ­ծո օ­րեն­քը։ Նա պետք է ցույց տար, որ թեև մար­դը մե­ղան­չեց, նա կա­րող է այն­պի­սի հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մեջ լի­նել Աստ­ծո հետ, որ ի զո­րու է ու­նե­ նալ Աստ­ծո միտքն ու հո­գին և լի­նել Քրիս­տո­սին ներ­կա­յաց­նող խորհր­դա­նի­շը։ Այս սուրբ մարդն Աստ­ծո կող­մից ընտր­վեց՝ դա­տա­պար­տե­լու աշ­խար­հի չա­րու­թյու­նը և­ աշ­խար­հին վկա­յե­լու, որ մար­դու հա­մար միան­գա­մայն հնա­րա­վոր է պա­հել Աստ­ծո ողջ օ­րեն­քը։ Ե­նով­քը ոչ միայն մտո­րում էր ու ա­ղո­թում, ոչ միայն հա­գել էր զգո­նու­թյան սպա­ ռա­զի­նու­թյու­նը, այլև շա­րու­նա­կում էր ա­ղա­չել Աստ­ծուն ո­ղոր­մալ իր եղ­բայր­նե­րին։ Նա չէր դի­մա­կա­վո­րում ճշմար­տու­թյու­նը, որ­պես­զի շա­հեր ան­հա­վատ­նե­րի բա­ րե­հա­ճու­թյու­նը՝ այդ­պի­սով կորց­նե­լով նրանց հո­գի­նե­րը։ Այս սերտ կապն Աստ­ծո հետ նրան Աստ­ծո գոր­ծերն ա­նե­լու քա­ջու­թյուն տվեց։ Ե­նով­քը քայ­լեց Աստ­ծո հետ, և «ի­րեն փոխ­վե­լուց ա­ռաջ վկայ­վեց, որ հա­ճե­լի էր Աստ­ծուն»։ Սա է յու­րա­քանչ­ յուր հա­վա­տաց­յա­լի ա­ռա­վե­լու­թյունն այ­սօր։ Մարդն ապ­րում է Աստ­ծո հետ, իսկ Աստ­ված Իր բնա­կու­թյու­նը հաս­տա­տում է մար­դու հետ։ «Ես նրան­ցում, և Դու Ին­ ձա­նում»,- ա­սում է Հի­սու­սը։ Քայ­լել Աստ­ծո հետ և­ ու­նե­նալ վկա­յու­թյուն, որ ի­րենց ճա­նա­պարհ­նե­րը հա­ճե­լի են Աստ­ծուն, մի փոր­ձա­ռու­թյուն է, ո­րը չպետք է սահ­ մա­նա­փակ­վի Ե­նով­քով, Ե­ղիա­յով, նա­հա­պետ­նե­րով, մար­գա­րե­նե­րով, ա­ռաք­յալ­նե­ րով և նա­հա­տակ­նե­րով։ Քրիս­տո­սի յու­րա­քանչ­յուր հետևոր­դի ոչ միայն ա­ռա­վե­լու­ թյու­նը, այլև պար­տա­կա­նու­թյունն է ու­նե­նալ Հի­սու­սին սե­փա­կան սրտում, տա­նել Նրան իր կյան­քում, և նրանք իս­կա­պես կդա­ռնան պտղա­տու ծա­ռեր։ Ձե­ռա­գիր 43, 1900թ. օ­գոս­տո­սի 2, «Ե­նովք մար­գա­րեն»։ 227

օգոստոս

3

Մեծ Բժիշկ-ա­վե­տա­րա­նի­չը

Ով որ ա­սում է թե Նրա­նում եմ բնակ­վում, պետք է, ինչ­պես որ Նա գնաց, ինքն էլ այն­պես գնա։ Ա Հով­հան­նես 2.6: Մեծ Բժիշկ-ա­վե­տա­րա­նի­չը հիա­նա­լի բժիշկ էր։ Նա ա­նում էր ա­մե­նա­հա­մո­զիչ հրաշք­նե­րը։ Նա է Ճա­նա­պար­հը, Ճշ­մար­տու­թյու­նը և Կ­յան­քը։ Նա ա­սում էր մի­ միայն ճշմար­տու­թյու­նը։ Նրա շուր­թե­րից շա­րու­նա­կա­բար հնչում էին թան­կա­գին բա­ռեր, ո­րոնք հոգևոր ուժ են բե­րում նրանց, ով­քեր դրանք դարձ­նում են ի­րենց ա­ռօր­յա կյան­քի մի մա­սը։ Հոգևո­րա­պես մենք կա­ռուց­ված ենք այն սննդից, ո­րը մենք հրամց­նում ենք մեր մտքին։ Մեր ա­ռա­վե­լու­թյունն է ստա­նալ կյան­քի հա­ցը մեծ Բժիշկ-ա­վե­տա­րան­չից, Ով ե­կավ Իր կյան­քը տա­լու աշ­խար­հին։ Ճշ­մար­տու­թյու­նը, մա­քուր, զտող, վե­հաց­ նող ճշմար­տու­թյու­նը դուրս էր հոր­դում ու­ղիղ Նրա սրտից։ Նրա սիր­տը մշտա­պես վառ­վում էր այն սի­րով, ո­րը Նրան երկն­քից մեր աշ­խարհ բե­րեց։ Նրա բա­րու­թյունն ու զո­րու­թյու­նը Նրան հնա­րա­վո­րու­թյուն տվե­ցին Իր կյան­քում բա­ցա­հայ­տել այն ճշմար­տու­թյու­նը, որն ըն­կած մարդ­կա­յին ցե­ղին բե­րե­լու հա­մար Նա ե­կել էր այս աշ­խարհ։ Յու­րա­քանչ­յուր խոս­քում, յու­րա­քանչ­յուր գոր­ծում Նա ի ցույց էր դնում Աստ­ծո սե­րը՝ ու­րա­խաց­նե­լով և խ­րա­խու­սե­լով ըն­կած­նե­րին և տա­ռապ­յալ­նե­րին։ Երկ­նա­յին ի­մաս­տու­թյամբ Նա հաս­տա­տում էր Իր ի­րա­կան մե­ծու­թյու­նը՝ ա­մեն բան են­թար­կեց­նե­լով մարդ­կանց ներ­կա և­ ա­պա­գա եր­ջան­կու­թյա­նը։ Նա ե­կավ մարդ­ կանց սո­վո­րեց­նե­լու՝ ինչ­պես ապ­րել այս­տեղ՝ ներքևում, և­ այդ կյան­քի օ­րի­նակ տվեց նրանց, այն կյան­քի, ո­րը նրանց հար­մար կդարձ­նի օրհ­նու­թյան բնա­կա­վայ­ րեր մուտք գոր­ծե­լու հա­մար։ Կա­րե­լի է ա­սել, որ ո­ղոր­մու­թյան բնա­կա­վայ­րը Նրա սիրտն էր։ Լ­սե՛ք Նրա կա­րեկ­ ցան­քի խոս­քե­րը, ո­րոնք Նա ա­սաց մեղ­քից հի­վանդ մե­ղադր­յա­լին. «­Քո մեղ­քե­րը ներ­ված են քեզ» (­Մատ­թեոս 9.2)։ Նա բժշկու­թյուն էր բե­րում հո­գուն և մարմ­նին։ Նրա կյան­քը ո­ղող­ված էր երկն­քի սի­րով, կա­րեկ­ցան­քով և­ու­րա­խու­թյամբ։ Հա­զա­ րա­վոր մար­դիկ էին բժշկվում Նրա խոս­քով. «­Կա­մե­նում եմ, սրբվիր»։ Նրա գոր­ծի մեջ այն­քան հստա­կո­րեն էր ի ցույց դրվում Նրա փառ­քը, որ դևե­րը տա­ռա­պում էին, և­երբ նրանց հրա­մայ­վում էր թող­նել տա­ռապ­յալ մարդ ա­րա­րած­նե­րին, խոս­ տո­վա­նում էին, որ Քրիս­տոսն Աստ­ծո Սուրբն է։ Քրիս­տոսն ա­րեց այս գոր­ծը մարդ­կանց ցույց տա­լու, որ Ինքն է վկա­յու­թյան խո­ րա­նը, որ Բա­նը մար­մին հա­գավ։ Մարդ­կանց ճամ­բա­րում, մե­ղա­վոր­նե­րի և ս­խա­ լա­կան­նե­րի մեջ Նա գցեց Իր վրա­նը։ Նա ապ­րեց աղ­քատ­նե­րի և նվաստ­նե­րի մոտ՝ լի­նե­լով փառ­քի Թա­գա­վո­րը։ Նա Իր բնա­վո­րու­թյա­նը ծա­նո­թաց­րեց բո­լո­րին, որ­պես­ զի մենք կա­րո­ղա­նանք հա­ղոր­դա­կից դառ­նալ աստ­վա­ծա­յին բնու­թյա­նը և­այդ­պի­ սով մեկ լի­նել Նրա հետ հա­վա­տում և կ­յան­քում։ Նա հայ­տա­րա­րում է. «Ա­մեն բան ինձ տրվեց Իմ Հո­րից» (գլուխ 11.27)։ «Ա­մեն ինչ որ Հայրն ու­նի, Իմն է» (­Հով­հան­նես 16.15)։ «Ա­մեն իշ­խա­նու­թյուն Ինձ տրվեց երկն­քում և­երկ­րում» (­Մատ­թեոս 28.18)։ Ին­չո՞ւ այս հիաս­քանչ փո­խա­կեր­պումն ար­վեց, ե­թե ոչ նրա հա­մար, որ Քրիս­տո­սը կա­րո­ղա­նար լի­նել աշ­խար­հի Փր­կագ­նո­ղը, մարմ­նա­ցած Փր­կի­չը։ Մեծ Ու­սու­ցի­չը, երբ դեռ այս աշ­խար­հում էր, տվեց Իր ողջ կյան­քը սո­վո­րեց­նե­լու մեզ, թե ինչ­պես աշ­խա­տել որ­պես նվիր­ված, սրբա­գործ­ված ա­վե­տա­րա­նիչ­ներ Աստ­ծո հա­մար։ Նա­ մակ 281, 1904թ. օ­գոս­տո­սի 3, դոկ­տոր Վ. Հ. Ռայ­լիին։ 228

Քրիս­տո­սի ճշմա­րիտ զին­վոր­նե­րը

օգոստոս

4

Բայց խոսքն ա­նող ե­ղեք և­ ոչ միայն լսող­ներ՝ ձեր ան­ձե­րը խա­բե­լով։ Հա­կո­բոս 1.22: Հի­սուս Քրիս­տո­սի ճշմա­րիտ զին­վոր­նե­րը լի­նե­լու հա­մար մենք պետք է հա­մա­ պա­տաս­խա­նենք Նրա Խոս­քի պա­հանջ­նե­րին որ­պես երկ­նա­յին ար­քա­յու­թյան հա­ վա­տա­րիմ են­թա­կա­ներ։ Նրանք, ով­քեր դա­վա­նում են ճշմար­տու­թյու­նը, պետք է գնա­հա­տեն առջևում սպաս­վող մեծ պա­տե­րազ­մը և թե ինչ ա­սել է լի­նել Հի­սուս Քրիս­տո­սի հա­վա­տա­րիմ զին­վոր։ Փրկ­չի բա­նա­կը կա­մա­վոր­նե­րի զո­րա­կոչ է ա­նում։ Պետք է կրքե­րի, կամ­քի ու ճա­նա­պարհ­նե­րի լիար­ժեք հանձ­նում տե­ղի ու­նե­նա Վար­պե­տի կամ­քին։ Մեր գործն է հնա­զանդ­վել բա­նակ­նե­րի հզոր Գե­նե­րա­լի հրա­ ման­նե­րին։ Պետք է պա­հենք ու­ժեղ ու ակ­տիվ ֆի­զի­կա­կան վի­ճակ։ Զ­գա­յա­րան­ նե­րը պետք է լու­սա­վոր­վեն մինչև կա­տար­յալ հնա­զան­դու­թյուն, պետք է կա­տար­ վեն այն պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք ոչ միշտ կա­րող են հա­մար­վել կարևոր, և­ այժմ գա­լիս է ձեր սե­փա­կա­նից ա­վե­լի բարձր ի­մաս­տու­թյան և զո­րու­թյան հա­վա­ տի անհ­րա­ժեշ­տու­թյու­նը։ Հա­վա­տա­ցե՛ք Աստ­ծուն, հաս­տա­տո՛ւն պա­հեք հա­վա­տը մեր Հրա­մա­նա­տա­րի հմտու­թյան, ու­նա­կու­թյան և հա­վա­տար­մու­թյան նկատ­մամբ, Ով գի­տի մար­տի ծրա­գի­րը։ Տեր Հի­սու­սը չի խա­բում Իր զին­վոր­նե­րին։ Նա նրանց դեմ բաց է ա­նում հա­կա­ մար­տու­թյու­նը, ներ­կա­յաց­նում է մար­տի ծրա­գի­րը, մատ­նան­շում է վտան­գա­վոր գոր­ծը և հոր­դո­րում է յու­րա­քանչ­յու­րին հաշ­վար­կել գի­նը։ Նա նրանց ան­գի­տու­թյան մեջ չի թող­նում։ Նա ա­սում է բո­լո­րին հաշ­վար­կել գի­նը մինչև Իր բա­նակ զո­րա­կոչ­ վե­լը, ո­րով­հետև զին­վո­րի կյան­քը պար­տա­կա­նու­թյան կյանք է։ Ծա­ռա­յու­թյան մեջ գտնվող յու­րա­քանչ­յուր մար­դու Նա տա­լիս է գործ, և­ ոչ մի պատ­ճա­ռա­բա­նու­թյուն չի կա­րող ըն­դուն­վել, թե ին­չու Աստ­ծո կող­մից տրված այդ գոր­ծը չի կա­տար­վել։ Ո­մանք ան­փույթ են ու ծույլ։ Ո­մանք չար ծա­ռա­ներ են, ինչ­պես այն մար­դը, ում տրված էր մեկ տա­ղանդ օգ­տա­գոր­ծե­լու և­ ա­վե­լաց­նե­լու հա­մար, սա­կայն նա այն թա­ղեց հո­ղի մեջ և չօգ­տա­գոր­ծեց։ Երբ նա կանչ­վեց իր տա­ղանդն Աստ­ծուն՝ Սե­փա­կա­նա­տի­րո­ջը վե­րա­դարձ­նե­լու, ու­ներ ըն­դա­մե­նը մեկ չօգ­տա­գործ­ ված տա­ղանդ։ Ոչ մե­կի օ­գուտ չէր բե­րել նրան վստահ­ված պարգևը։ Նա պետք է լա­վա­գույնս օգ­տա­գոր­ծեր այդ պարգևը, սա­կայն այն վե­րա­դարձ­րեց Աստ­ծո դեմ բո­ղո­քե­լով. «Ես ճա­նա­չում էի քեզ, որ դու մի պինդ մարդ ես, հնձում ես, ուր որ չսեր­ մե­ցիր, և հա­վա­քում ես, ուր որ չփռե­ցիր։ Եվ վա­խե­նա­լով՝ գնա­ցի թաքց­րի քո քան­ քա­րը գետ­նի մեջ, ա­հա քո­նը առ» (­Մատ­թեոս 25.24, 25)։ Տե­րը կրկնեց նրա խոս­ քը՝ գի­տեիր։ Փաստն այն է, որ նա գա­ղա­փար չու­ներ Աստ­ծո, Նրա գոր­ծե­րի, Նրա ճա­նա­պարհ­նե­րի, Նրա ո­ղոր­մու­թյան և Նրա բա­րու­թյան մա­սին, որ հնա­րա­վո­րու­ թյուն է տա­լիս զար­գաց­նել վստահ­ված պարգևը։ Հն­չում է խոս­քը. «Ա­ռեք դրա­նից քան­քա­րը և տ­վեք տա­սը քան­քար ու­նե­ցո­ղին։ Ո­րով­հետև ա­մեն ով որ ու­նի, նրան կտրվի..., բայց նա, որ չու­նի, նրա­նից այն ու­նե­ցածն էլ վեր կառն­վի» (հա­մար­ներ 28, 29)։ Ձե­ռա­գիր 98, 1900թ. օ­գոս­տո­սի 4, «Քրիս­տո­սի ճշմա­րիտ զին­վոր­նե­րը»։

229

օգոստոս

5

Կեղծ սրբա­գոր­ծում

Ան­հա­վատ­նե­րի հետ այ­լա­խառն լծա­կից մի՛ ե­ղեք, ո­րով­հետև ի՞նչ մաս­նակ­ցու­ թյուն ու­նի ար­դա­րու­թյունն ա­նօ­րե­նու­թյան հետ, և­ ի՞նչ հա­ղոր­դու­թյուն ու­նի լույ­սը խա­վա­րի հետ։ Բ Կորն­թա­ցիս 6.14: Թան­կա­գին քույր ———, ես չեմ ու­շաց­նի գրել քեզ այն, ինչ Տե­րը հու­շում է ինձ։ Քո դեպքն ինձ ներ­կա­յաց­վեց եր­կու տա­րի ա­ռաջ։ Այն ժա­մա­նակ ես տե­սա, որ դու մո­լոր­ված կին ես։ Դու կար­ծում էիր, թե հստակ լույս ու­նես Աստ­ծուց, սա­կայն դա խա­վար էր։ Դու տե­սա­կետ­ներ ու­նեիր և փոր­ձա­ռու­թյուն, ո­րը հա­տուկ էր քեզ, բայց ներ­դաշ­նա­կու­թյան մեջ չէր Աստ­ծո կող­մից ա­ռաջ­նորդ­վող մար­դու հետ։ Չ­կա այս­պես կոչ­ված ակն­թար­թա­յին սրբա­գոր­ծում։ Դա ա­մե­նօր­յա գործ է։ Պո­ ղոսն ա­սում է. «Ես ա­մեն օր մեռ­նում եմ» (Ա Կորն­թա­ցիս 15.31)։ Նա ա­մեն օր դառ­ նում էր դե­պի Աստ­ված։ Երբ ճշմար­տու­թյունն ու Աստ­ծո Հո­գին բա­ցա­հայ­տե­ցին նրան իր բնա­վո­րու­թյան թե­րու­թյուն­նե­րը, նա մի կողմ դրեց իր սխալ­նե­րը, մե­ռավ իր ես-ի հա­մար և մաք­րեց ի­րեն «հո­գու և մարմ­նի ա­մեն պղծու­թյու­նից, սրբու­թյու­ նը կա­տա­րեց Աստ­ծո ա­հով» (Բ Կորն­թա­ցիս 7.1)։ Քո սե­փա­կան գա­ղա­փար­ներն այն­պի­սի ուժ­գին իշ­խա­նու­թյուն են ու­նե­ցել քո մտքի վրա, որ չէիր կա­րո­ղա­նում ու­րիշ բա­նի մա­սին մտա­ծել։ Հան­դիպ­ման ժա­ մա­նակ դու քո պարտ­քը հա­մա­րե­ցիր պնդել քո կար­ծիք­նե­րը։ Դու դիրք էիր գրա­վել ե­կե­ղե­ցու վերևում այն­պես, ա­սես բարձ­րաց­վել էիր և լույս ստա­ցել, և նրանք պետք է գա­յին քեզ մոտ քո կար­ծիքն ստա­նա­լու։ Դու մո­լե­ռանդ ես, քո երևա­կա­յու­թյունն ա­ռողջ չէ։ Քո ազ­դե­ցու­թյու­նը միայն ու միայն վնաս կբե­րի, քա­նի դեռ չես դար­ձել խո­նարհ ու սո­վո­րե­լու պատ­րաստ։ Սա­տա­նան շատ հա­ջո­ղակ է լի­նում, երբ կա­րո­ղա­նում է ծած­կել մտքերն այն­պի­ սի թվաց­յալ բա­րե­պաշ­տու­թյամբ և սր­բա­գործ­ված նվիր­վա­ծու­թյամբ, ո­րոնք ոչ մի ընդ­հա­նուր եզր չու­նեն այն սրբա­գոր­ծու­թյան հետ, ո­րը ներ­կա­յաց­ված է Աստ­ծո Խոս­քում։ Կարճ ա­սած, քո հա­վա­տամ­քը կեղծ է։ Դու սրբա­գոր­ծու­թյան վե­րա­բեր­յալ քո տե­սանկ­յունն ստա­ցել ես նրան­ցից, ով­քեր հայ­տա­րա­րում են, թե սրբա­գործ­ված ու սուրբ են, ով­քեր չեն սի­րում Աստ­ծո օ­րեն­քը, և­ով­քեր չեն սի­րում Նրա հայտ­նու­ թյու­նը։ Դու քո լույսն ստա­ցել ես ա­պա­կան­ված աղբ­յու­րից. այն հո­սան­քը, ո­րը գա­ լիս է ա­պա­կան­ված աղբ­յու­րից, ան­մա­քուր է։ Երբ գրում եմ քեզ, քո վի­ճակն ա­վե­լի հստակ ու պարզ է ներ­կա­յա­նում իմ առջև։ Դու թույլ ես տվել, որ­պես­զի սրբա­գործ­ման մա­սին քո տե­սա­կե­տը միա­վոր­վի նրանց հետ, ով­քեր մե­ծա­պես ա­պա­կան­ված են։ Դու չես են­թարկ­վել Աստ­ծո Խոս­քին և հետ չես կանգ­նել չա­րի ողջ հայտ­նու­թյու­նից։ Սա­տա­նան ցան­կա­նում է մա­ղել քեզ ցո­րե­ նի պես։ Ան­հատ­նե­րի հետ քո «սուրբ, սրբա­գործ­ված միու­թյու­նը» (ինչ­պես դու այն ո­րա­կել ես) սա­տա­նա­յի մո­լո­րու­թյուն է։ Դու ա­ռաջ­նորդ­վել ես դե­պի սրբա­գործ­ման մա­սին քո ա­պա­կան­ված գա­ղա­փար­ նե­րը՝ հե­ռա­նա­լու հա­մար Աստ­ծո Խոս­քից։ Դու պետք է աշ­խա­տանք թա­փես այդ ա­մե­նը փշուր-փշուր ա­նել, քո վեր­ջին մի քա­նի տար­վա փոր­ձա­ռու­թյու­նը թող­նել և դառ­նալ փոք­րիկ ե­րե­խա­յի պես, դար­ձի գալ, լի­նել խո­նարհ և սո­վո­րե­լու պատ­ րաստ, որ­պես­զի Աստ­ված ա­ռաջ­նոր­դի քեզ։ Նա­մակ 10, 1870թ. օ­գոս­տո­սի 5, Նյու Յոր­քի նա­հան­գում ապ­րող ե­կե­ղե­ցու մի ան­դա­մի։ 230

օգոստոս

Գր­ված՝ մեզ նա­խազ­գու­շաց­նե­լու հա­մար

6

Մի ու­րիշ ա­ռակ լսեք. մի տա­նու­տեր մարդ կար, որ այ­գի տնկեց և նրան ցան­գով պա­տեց և նրա մեջ հնձան փո­րեց և­աշ­տա­րակ շի­նեց և տ­վեց նրան մշակ­նե­րի և գ­նաց հե­ռու աշ­խարհ։ Մատ­թեոս 21.33: Այս ա­ռա­կը մե­ծա­գույն կարևո­րու­թյուն ու­նի բո­լոր նրանց հա­մար, ում պա­տաս­ խա­նատ­վու­թյուն է վստահ­ված Տի­րոջ ծա­ռա­յու­թյան մեջ։ Աստ­ված ժո­ղո­վուրդ ընտ­րեց՝ Քրիս­տո­սի կող­մից կրթվե­լու հա­մար։ Նա նրանց ա­նա­պատ բե­րեց Իր ծա­ռա­յու­թյա­նը վար­ժեց­նե­լու հա­մար և հենց այն­տեղ տվեց նրանց բա­րո­յա­կա­նու­ թյան բարձ­րա­գույն օ­րենս­գիր­քը՝ Իր սուրբ օ­րեն­քը։ Նրանց էր վստահ­ված Աստ­ծո դա­սա­գիր­քը՝ Հին Կ­տա­կա­րա­նի գրվածք­նե­րը։ Պա­րուր­ված ամ­պի սյու­նով՝ Քրիս­ տոսն ա­ռաջ­նոր­դում էր նրանց ա­նա­պա­տով գնա­լիս։ Իր սե­փա­կան զո­րու­թյամբ Նա Ե­գիպ­տո­սի վայ­րի թու­փը պատ­վաս­տեց Իր այ­գում։ Աստ­ված կա­րող էր տե­ղին հարց տալ. «Էլ ի՞նչ կար ա­նե­լու Իմ այ­գիին, որ Ես չեմ ա­րել նրան» (Ե­սա­յիա 5.4)։ Ան­կա­րե­լի է հաշ­վել այն ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք Տե­րը պատ­րաս­տել էր աշ­ խար­հի հա­մար՝ հրեա ազ­գին դարձ­նե­լով Իր գի­տու­թյան ա­մե­նա­հա­րուստ գան­ձա­ րա­նի պա­հա­պան­նե­րը։ Նրանք Իր յու­րա­հա­տուկ բա­րե­հա­ճու­թյան ա­ռար­կա­ներն էին։ Որ­պես ժո­ղո­վուրդ, ո­րը ճա­նա­չում և­ երկր­պա­գում էր ճշմա­րիտ Աստ­ծուն, նրանք պետք է տա­րա­ծեին Նրա ար­քա­յու­թյան սկզբունք­նե­րը։ Նրանց կրթում էր Ին­քը՝ Աստ­ված։ Նա նրանց հա­մար չէր խնա­յում բա­ցար­ձա­կա­պես ո­չինչ, ին­չը կա­ րող էր նրանց մեջ այն­պի­սի բնա­վո­րու­թյուն կեր­տել, ո­րը պի­տա­նի կլի­ներ Նրա ար­քա­յու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րի հա­մար։ Նրանց տո­նե­րը՝ Զա­տի­կը և Պեն­տե­ կոս­տեն, ինչ­պես նաև Տա­ղա­վա­րա­հա­րաց տո­նը և­այն ծի­սա­կա­տա­րու­թյուն­նե­րը, ո­րոն­ցով ու­ղեկց­վում էին այս հա­վա­քույթ­նե­րը, պետք է հռչա­կեին այն ճշմար­տու­ թյուն­նե­րը, ո­րոնք Աստ­ված վստա­հել էր Իր ժո­ղովր­դին։ Այս հա­վա­քույթ­նե­րի ժա­մա­ նակ ժո­ղո­վուր­դը պետք է ու­րա­խու­թյուն և ցն­ծու­թյուն ի ցույց դներ՝ ե­րախ­տա­գի­ տու­թյուն ար­տա­հայ­տե­լով ի­րենց ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րի և­ի­րենց Տի­րոջ շնոր­հա­շատ վե­րա­բեր­մուն­քի հա­մար։ Այս­պես նրանք պետք է ցույց տա­յին աշ­խար­հին, որն Աստ­ծուն չէր ճա­նա­չում, որ Տե­րը չի լքում Ի­րեն ա­պա­վի­նող­նե­րին։ Ու­րախ ձայ­նե­ րով նրանք պետք է եր­գեին. «Ին­չո՞ւ ես տրտում, ով իմ անձ և­ին­չո՞ւ ես շփոթ­ված ին­ձա­նում։ Աստ­ծուն հու­սա, ո­րով­հետև էլ կգո­հա­նամ Նրա­նից, որ իմ ե­րե­սի փրկու­ թյու­նը և­իմ Աստ­վածն է» (­Սաղ­մոս 43.5)։ Իս­րա­յե­լի որ­դի­նե­րի պատ­մու­թյու­նը գրված է մեր նա­խազ­գու­շաց­ման և կր­թու­ թյան հա­մար, ում վրա է հա­սել աշ­խար­հի վեր­ջը։ Նրանք, ով­քեր ա­մուր կկանգ­նեն ի­րենց հա­վա­տում այս վեր­ջին օ­րե­րին և վեր­ջա­պես կստա­նան երկ­նա­յին Քա­նա­ նի մուտ­քի ի­րա­վուն­քը, պետք է լսեն նա­խազ­գու­շա­կան խոս­քե­րը, ո­րոնք Հի­սուս Քրիս­տոսն ա­սել է իս­րա­յե­լա­ցի­նե­րին։ Այս դա­սե­րը տրվե­ցին ե­կե­ղե­ցուն ա­նա­պա­ տում, որ­պես­զի Աստ­ծո ժո­ղո­վուր­դը դրանք ու­սում­նա­սի­րի և հետևի դրանց բո­լոր սե­րունդ­նե­րի ըն­թաց­քում հա­վիտ­յան։ Աստ­ծո ժո­ղովր­դի փոր­ձա­ռու­թյունն ա­նա­ պա­տում կլի­նի Նրա ժո­ղովր­դի փոր­ձա­ռու­թյունն այս դա­րաշր­ջա­նում։ Ճշ­մար­տու­ թյու­նը պա­հա­պան է բո­լոր դա­րե­րում բո­լոր նրանց հա­մար, ով­քեր ա­մուր կկառ­չեն հա­վա­տին, ո­րը տրվել է սուր­բե­րին։ Ձե­ռա­գիր 110, 1899թ. օ­գոս­տո­սի 6, «Ան­հա­վա­ տա­րիմ մշակ­նե­րը»։ 231

օգոստոս

7

Միայն մեկ լույս ճա­նա­պար­հը լու­սա­վո­րե­լու հա­մար

Բայց ար­դար­նե­րի ճա­նա­պար­հը ծա­գող լույ­սի պես է, որ գնա­լով լու­սա­վոր­վում է, մինչև որ կա­տար­յալ օր է դառ­նում։ Ա­ռա­կաց 4.18: Քրիս­տո­սի սե­րը սրտում, ո­րը բա­ցա­հայ­տում է իր հրա­շա­գործ զո­րու­թյու­նը կյան­ քի ըն­թաց­քում՝ ա­հա սա է ա­մե­նա­մեծ հրաշ­քը, ո­րը կա­րող է ցու­ցադր­վել ըն­կած և կռ­վա­րար աշ­խար­հի առջև։ Ե­կե՛ք փոր­ձենք կյան­քի կո­չել այս հրաշ­քը ոչ թե մեր սե­փա­կան ու­ժով, այլ Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սի ա­նու­նով, Ում մենք պատ­կա­նում ենք և Ում ծա­ռա­յում։ Ե­կե՛ք «հագ­նենք» Քրիս­տո­սին, և Նրա շնոր­հի հրա­շա­գործ զո­ րու­թյունն այն­քան հստա­կո­րեն ի հայտ կգա բնա­վո­րու­թյան բա­րե­փո­խու­թյան մեջ, որ աշ­խար­հը կհա­վա­տա, որ Աստ­ված ու­ղար­կեց Իր Որ­դուն աշ­խարհ, որ­պես­զի մարդ­կանց դարձ­նի հրեշ­տակ­նե­րի պես բնա­վո­րու­թյան մեջ և­ի­րա­կան կյան­քում։ Նրանք, ով­քեր ի­րա­պես հա­վա­տում են Քրիս­տո­սին, Նրա հետ միա­սին նստում են երկ­նա­յին պա­լատ­նե­րում։ Ե­կե՛ք ըն­դու­նենք քրիս­տո­նեու­թյան նշա­նը։ Սա ար­ տա­քին նշան չէ, ոչ էլ խաչ կամ թագ, այլ մի բան, ո­րը բա­ցա­հայ­տում է մար­դու միու­թյունն Աստ­ծո հետ։ Ե­կե՛ք «հա­նենք հին մար­դուն իր գոր­ծե­րով և հագ­նենք նոր մար­դը, որ նո­րոգ­ված է գի­տու­թյու­նով իր Ս­տեղ­ծո­ղի պատ­կե­րի պես» (­Կո­ղո­սա­ցիս 3.9, 10)։ Սր­բու­թյան գե­ղեց­կու­թյու­նը բա­ցա­հայտ­վում է, երբ քրիս­տոն­յա­նե­րը մտեր­ մա­նում են ի­րար հետ՝ կապ­վե­լով քրիս­տո­սան­ման սի­րով։ «Արդ, եղ­բարք, ո­րով­հետև հա­մար­ձա­կու­թյուն ու­նենք սրբա­րա­նը մտնե­լու Հի­սու­ սի ար­յու­նով, ո­րը որ նո­րո­գեց մեզ հա­մար նոր և կեն­դա­նի ճա­նա­պարհ վա­րա­գույ­ րի մի­ջով, այ­սինքն Իր մարմ­նով և մի մեծ քա­հա­նա՝ Աստ­ծո տան վրա, ա­պա թող մո­տե­նանք Նրան ճշմա­րիտ սրտով, հա­վատ­քի լրու­թյամբ, մեր սրտե­րը մաքր­ված չար խղճմտան­քից և մեր մար­մի­նը լվաց­ված սուրբ ջրով։ Պինդ բռնենք հույ­սի դա­ վա­նու­թյու­նը՝ ան­սայ­թաք, որ հա­վա­տա­րիմ է խոս­տա­ցո­ղը։ Եվ զգու­շա­նանք ի­րար հա­մար՝ դե­պի սեր և բա­րի գոր­ծեր գրգռե­լով։ Եվ չթող­նենք մեր՝ ի­րար հետ ժո­ղով­ վե­լը, ինչ­պես ո­մանց սո­վո­րու­թյուն է, բայց ի­րար հոր­դո­րենք և­ այն­քան ա­վե­լի, որ­ քան տես­նում եք, որ օ­րը մո­տե­ցած է» (Եբ­րա­յե­ցիս 10.19-25)։ Կա ըն­դա­մե­նը մեկ ճշմա­րիտ կրոն, եր­կինք տա­նող ըն­դա­մե­նը մեկ ճա­նա­պարհ, ա­ռաջ ըն­թա­ցող ուխ­տա­վոր­նե­րի ճա­նա­պար­հը լու­սա­վո­րե­լու միայն մեկ լույս։ Տի­ րո­ջը ճա­նա­չե­լու մեր ճա­նա­պար­հի ա­մեն քայ­լա­փո­խի մենք պետք է ըն­դու­նենք, որ Քրիս­տոսն է աշ­խար­հի Լույ­սը, որ Նա է Ճա­նա­պար­հը, Ճշ­մար­տու­թյու­նը և Կ­յան­քը։ Եվ մենք կտես­նենք, որ այն ճա­նա­պար­հը, ո­րին Նա հոր­դո­րում է մեզ հետևել, «ծա­ գող լույ­սի պես է, որ գնա­լով լու­սա­վոր­վում է, մինչև որ կա­տար­յալ օր է դառ­նում» (Ա­ռա­կաց 4.18)։ Տե­րը բա­րի է և պետք է մե­ծա­պես փա­ռա­բան­վի։ Որ­քան օրհն­ված, որ­քան կրկնա­կի օրհն­ված է այն տու­նը, որ­տեղ հայ­րը, մայ­րը և­ե­րե­խա­նե­րը նվիր­ված են Քրիս­տո­սի ծա­ռա­յու­թյա­նը։ Նա­մակ 126, 1902թ. օ­գոս­տո­սի 7, նյու­յորք­ցի մի ա­վե­ տա­րան­չի։

232

օգոստոս

Այն, ինչ Աստ­ված դա­տա­պար­տում է, ա­պա­հով չէ

8

Լ­սե՛ք Իմ ձայ­նը, և Ես ձեզ Աստ­ված կլի­նեմ, և դուք Ինձ հա­մար կլի­նեք ժո­ղո­ վուրդ, և գ­նա­ցեք այն բո­լոր ճա­նա­պար­հում, որ ձեզ պատ­վի­րում եմ, որ­պես­զի ձեզ հա­մար բա­րի լի­նի։ Ե­րե­միա 7.23: Աստ­ված կա­մե­նում է, որ­պես­զի յու­րա­քանչ­յուր ոք աշ­խա­տի իր սե­փա­կան հոգևոր և հա­վի­տե­նա­կան բա­րօ­րու­թյան հա­մար։ Սա կա­րող է ար­վել, միայն ե­թե մենք հնա­զանդ­վում ենք Քրիս­տո­սի տված դա­սե­րին։ Հա­վի­տե­նա­կան պարգևատ­ րու­մը ձեռք բե­րե­լով՝ մենք պետք է հետևենք Քրիս­տո­սի օ­րի­նա­կին, մեր Օ­րի­նա­կին, Ով գոր­ծում էր բա­րին և մի­միայն բա­րին Աստ­ծո՝ Ի­րեն վստահ­ված տա­ղանդ­նե­րով։ Նա ու­րա­խու­թյամբ հրա­ժար­վեց Իր կյան­քից՝ փրկագ­նե­լու չար ու հա­վա­տու­րաց մի ցե­ղի։ Սա­կայն այ­սօր ե­սա­սի­րու­թյու­նը, աշ­խար­հիկ լի­նե­լը, հպար­տու­թյու­նը և­ինք­ նա­գո­հու­թյու­նը շա­րու­նակ վատ­նում են այն մի­ջոց­նե­րը, ո­րոնք վստահ­վել են քրիս­ տո­նեու­թյուն դա­վա­նող­նե­րին։ Նրանք յու­րաց­նում են այն փո­ղը, ո­րը Տե­րը պա­հան­ ջում է նրան­ցից օգ­տա­գոր­ծել, որ­պես­զի Իր մոտ բեր­վեն շատ որ­դի­ներ և դուստ­րեր։ Երբ քրիս­տոն­յա­ներն աշ­խա­տեն այն­պես, ինչ­պես աշ­խա­տում էր ե­կե­ղե­ցու Գլու­ խը, ստիպ­ված չեն լի­նի մշտա­պես լա­րել ի­րենց միտ­քը, թե ինչ­պես օգ­տա­գոր­ծեն Տի­րոջ փո­ղերն ի­րենց սե­փա­կան հա­ճույք­նե­րի հա­մար։ Մի՞­թե նրանց հա­մար բա­ վա­կա­նա­չափ պա­տիվ չէ հա­մա­գոր­ծակ­ցել աշ­խար­հի Փր­կագ­նո­ղի հետ։ Աշ­խար­ հա­յին նա­խագ­ծերն ու ներդ­րում­նե­րը, ո­րոնք ար­վում են ես-ին հա­ճո­յա­նա­լու և­ես-ը փա­ռա­վո­րե­լու հա­մար, ու­նե­ցա­ծին ար­ժա­նի ե­կա­մուտ չեն բե­րում։ Աստ­ված դա­ տա­պար­տում է նրանց, և­այն, ինչ Աստ­ված դա­տա­պար­տում է, ա­պա­հով չէ ոչ մի կեն­դա­նի հո­գու հա­մար։ «Եվ մի՛ կեր­պա­րան­վեք այս աշ­խար­հի կեր­պա­րան­քով, այլ նո­րոգ­վեք ձեր մտքի նո­րո­գու­թյամբ, որ դուք քննեք, թե ի՞նչ է Աստ­ծո կամ­քը՝ բա­րին, հա­ճե­լին և կա­ տար­յա­լը» (Հռո­մեա­ցիս 12.2)։ Այս­տեղ ներ­կա­յաց­ված է մի փոր­ձա­ռու­թյուն, ո­րը եր­բեք հիաս­թա­փու­թյուն չի կրի։ Ա­մե­նա­զոր Աստ­վա­ծը, Ով Հի­սուս Քրիս­տո­սի մի­ ջո­ցով ա­րա­րեց մար­դուն, յու­րա­քանչ­յուր մար­դու կոչ է ա­նում փոր­ձել Ի­րեն և տես­ նել, թե դա ինչ կբե­րի ի­րենց։ Նրանք փորձ­վում ու ստուգ­վում են և Աստ­ծո կամ­քի հա­մա­ձայն բա­ցա­հայ­տում են, թե ի՞նչ է ի­րենց Ա­րար­չի կամ­քը՝ բա­րին, հա­ճե­լին և կա­տար­յա­լը։ Աշ­խար­հին նման­վե­լը խո­չըն­դոտ­վում ու անհ­նար է դառ­նում պարզ ու հա­սա­ րակ «Այս­պես է ա­սում Տե­րը» սկզբուն­քին հնա­զանդ­վե­լով։ Հո­գու, մարմ­նի և մտ­քի սրբա­ցու­մը և վե­րա­փո­խու­մը, ո­րը բե­րում է Ա­վե­տա­րա­նը, բո­լոր այս­պի­սի­նե­րի ոտ­ քերն ու­ղար­կում է նեղ դար­պա­սին տա­նող նեղ ճա­նա­պար­հով, այն ա­րա­հե­տով, ո­րը բաց­վել է Տի­րոջ փրկագն­ված­նե­րի քայ­լե­լու հա­մար։ Աստ­ծո հետ հա­մա­գոր­ ծակ­ցե­լով՝ նրանք ի­րենց եղ­բայր­նե­րի հո­գի­նե­րի և մար­մին­նե­րի հա­մար աշ­խա­ տում են այն­պես, ինչ­պես աշ­խա­տում էր Քրիս­տո­սը։ Տե­րը կան­չում է քեզ նա­յե­լու այս բա­նե­րին ոչ թե աշ­խար­հի խորհր­դա­տու­նե­րի, այլ Իր Հո­գուց լու­սա­վոր­ված աչ­քե­րով։ Ըն­դու­նի՛ր Խոսքն ինչ­պես այն կա։ Գնա՛ այն­տեղ, որ­տեղ երկն­քի շնոր­հի հարս­տու­թյուն­նե­րը պետք է փայ­լեն քո շուրջ­բո­լո­ րը, ո­րով­հետև դու ամ­բող­ջո­վին լու­սա­վոր­ված կլի­նես Տե­րով։ Նա­մակ 110, 1899թ. օ­գոս­տո­սի 8, հա­րուստ մի կնոջ։ 233

օգոստոս

9

Հետեվի՛ր Քրիս­տո­սի զո­հա­բե­րու­թյան օ­րի­նա­կին

Ձեզ վրա ա­ռեք Իմ լու­ծը և Ին­ձա­նից սո­վո­րեք, ո­րով­հետև Ես հեզ եմ և սր­տով խո­նարհ, և ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տու­թյուն կգտնեք։ Մատ­թեոս 11.29: Նրանք, ով­քեր վեր­ջա­պես կըն­դուն­վեն եր­կինք որ­պես ար­քա­յա­կան ըն­տա­նի­քի ան­դամ­ներ, պետք է այն­տեղ ամ­բող­ջո­վին՝ հո­գով, մարմ­նով ու մտքով տրվեն Նրա ծա­ռա­յու­թյա­նը, Ով վճա­րեց ի­րենց փրկագն­ման գի­նը։ Այն ա­մե­նը, ին­չից մենք կազմ­ ված ենք և­ ինչ ու­նենք, պատ­կա­նում է Տի­րո­ջը։ «­Ձե­րի­նը չեք»,- հայ­տա­րա­րում է ա­ռաք­յա­լը։ «Ո­րով­հետև մեծ գնով գնվե­ցիք, ուս­տի փա­ռա­վո­րեք Աստ­ծուն ձեր մարմ­ նում և ձեր հո­գում, որ Աստ­ծունն են» (Ա Կորն­թա­ցիս 6.19, 20)։ Դուք ձեզ ամ­բող­ջո­վին նվի­րա­բե­րե՞լ եք Տի­րո­ջը։ Նա կա­րո՞ղ է ձեզ օգ­տա­գոր­ծել որ­ պես պատ­վի ա­նոթ։ Դուք հա­վա­տար­մո­րեն կա­տա­րո՞ւմ եք ձեր դե­րը Նրա գոր­ծում։ Յու­րա­քանչ­յուր մար­դու Աստ­ված տվել է իր գոր­ծը։ Յու­րա­քանչ­յուր հա­վա­տաց­յա­լից Նա ակն­կա­լում է հա­մա­գոր­ծակ­ցել Իր հետ հո­գի­նե­րի փրկու­թյան գոր­ծում։ Երբ Նրա գոր­ծը տու­ժում է մի­ջոց­նե­րի բա­ցա­կա­յու­թյան պատ­ճա­ռով, ինչ­պե՞ս կա­րող է որևէ մե­կը գին սահ­մա­նել իր ծա­ռա­յու­թյուն­նե­րի հա­մար՝ մեր­ժե­լով վերց­նել իր խաչն ա­մեն օր և­անց­նել ինք­նա­մերժ­ման ճա­նա­պար­հով հա­նուն Քրիս­տո­սի։ Քրիս­տո­սի հետ ժա­ռան­գա­կից­ներ լի­նե­լու խոստ­ման ի­րա­կա­նա­ցու­մը կախ­ված է ես-ը մեր­ժե­լու ձեր պատ­րաս­տա­կա­մու­թյու­նից։ Երբ Քրիս­տո­սը վերց­նի Իր ար­քա­յու­ թյան ղե­կա­վա­րու­թյու­նը, նրանք, ով­քեր այս երկ­րի վրա հետևել են Նրան ինք­նա­մերժ­ ման և զո­հա­բե­րու­թյան ճա­նա­պար­հին, կստա­նան հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի պարգևը։ Զո­հա­բե­րու­թյան և­ ան­վե­րա­պա­հո­րեն հանձն­վե­լու Քրիս­տո­սի կո­չը նշա­նա­կում է ես-ի խա­չե­լու­թյուն։ Այս կո­չին հնա­զանդ­վե­լու հա­մար մենք պետք է Նրա նկատ­մամբ ան­վե­րա­պահ հա­վատ ու­նե­նանք որ­պես կա­տար­յալ Օ­րի­նակ և պար­զո­րոշ գի­տակ­ ցենք, որ պետք է Նրան ներ­կա­յաց­նենք աշ­խար­հին։ Նրանք, ով­քեր աշ­խա­տում են Քրիս­տո­սի հա­մար, պետք է աշ­խա­տեն Նրա սկզբունք­նե­րով։ Նրանք պետք է ապ­րեն Նրա կյան­քով։ Ան­վե­րա­պա­հո­րեն հանձն­վե­լու Քրիս­տո­սի կո­չը նրանց հա­մար գե­րա­ գույն պա­հանջ պետք է լի­նի։ Նրանք չպետք է թույլ տան, որ որևէ երկ­րա­յին կապ կամ շահ խո­չըն­դո­տի ի­րենց Քրիս­տո­սին տալ ի­րենց սրտի ակ­նա­ծանքն ու ի­րենց կյան­քի ծա­ռա­յու­թյու­նը։ Ե­ռան­դուն և­ ան­խոնջ կեր­պով նրանք պետք է աշ­խա­տեն Աստ­ծո հետ գայ­թակ­ղի­չի ձեռ­քից կոր­ծան­վող հո­գի­նե­րին փրկե­լու հա­մար։ Նրանք, ով­քեր այս կերպ կապ­ված են Քրիս­տո­սի հետ, մշտա­պես սո­վո­րում են Նրա­ նից՝ անց­նե­լով քրիս­տո­նեա­կան փոր­ձա­ռու­թյան զար­գաց­ման հեր­թա­կան փու­լե­րով։ Նրանք հան­դի­պում են դժվա­րու­թյուն­նե­րի և փոր­ձու­թյուն­նե­րի, որ­պես­զի կա­րո­ղա­ նան կա­տա­րե­լա­պես ճա­նա­չել Քրիս­տո­սի կամքն ու ճա­նա­պարհ­նե­րը։ Բայց նրանք ա­ղո­թում ու հա­վա­տում են, և­այդ փոր­ձա­ռու­թյունն ա­վե­լաց­նում է նրանց հա­վա­տը։ «­Ձեզ վրա ա­ռեք Իմ լու­ծը»,- ա­սաց Քրիս­տո­սը, երբ մարդ­կա­յին բնույթ հա­գած ապ­ րում և­աշ­խա­տում էր այս երկ­րի վրա։ Նա մշտա­պես Իր վրա էր առ­նում հնա­զան­դու­ թյան լու­ծը՝ հան­դի­պե­լով դժվա­րու­թյուն­նե­րի, ո­րոնց հան­դի­պում էին մար­դիկ, կրե­լով փոր­ձու­թյուն­ներ, ո­րոնք նրանք էին կրում։ Թշ­նա­մին շա­րու­նա­կա­բար հար­ձա­կում­ներ կգոր­ծի մեզ վրա, ինչ­պես հար­ձա­կում էր գոր­ծում Քրիս­տո­սի վրա՝ մեր առջև բե­րե­ լով շատ ուժ­գին գայ­թակ­ղու­թյուն­ներ։ Բայց յու­րա­քանչ­յուր մար­դու հա­մար դրա­նից խույս տա­լու ճա­նա­պարհ կա։ Ձե­ռա­գիր 88, 1903թ. օ­գոս­տո­սի 9, «Չ­ձանձ­րա­նաք բա­ րին գոր­ծե­լուց»։ 234

Շ­նոր­հաց խոս­քե­րի կա­րիք կա

օգոստոս

10

Եվ ա­մեն­քը վկա­յում էին Նրան, և զար­մա­նում էին այն շնոր­հաց խոս­քե­րի վրա, որ դուրս էին գա­լիս Նրա բե­րա­նից։ Ղու­կաս 4.22: Այս ա­ռա­վոտ իմ սիր­տը յու­րա­հա­տուկ կեր­պով է ձգտում Աստ­ծուն, իսկ հո­գիս սպա­սում Սուրբ Հո­գու ա­ռաջ­նոր­դու­թյա­նը։ Ի՞նչ բա­ռեր ա­սեմ, որ գնա­հատ­վեն և հաս­կաց­վեն։ Երբ Քրիս­տո­սը մեր աշ­խար­հում էր, Նա փա­րի­սե­ցի­նե­րին և դ­պիր­ նե­րին ա­սաց. «Ին­չո՞ւ դուք չեք հաս­կա­նում Իմ խոս­քերն ու գնա­հա­տում դրանք»։ Նրանք մշտա­պես ի­րենց սե­փա­կան ըն­կա­լումն էին կա­ռու­ցում ճշմար­տու­թյան այն պարզ բա­ռե­րից, ո­րոնք դուրս էին գա­լիս Նրա շուր­թե­րից։ Հս­տա­կո­րեն և զո­րու­թյամբ էր Նա խո­սում այն խոս­քե­րը, ո­րոնք պետք է հաս­ նեին մեր օ­րեր որ­պես բա­րու­թյան գան­ձեր։ Որ­քա՜ն թանկ խոս­քեր էին դրանք և­որ­ քա՜ն լի քա­ջա­լե­րան­քով։ Նրա աստ­վա­ծա­յին շուր­թե­րից լիու­թյամբ ու հաս­տա­տուն վստա­հու­թյամբ թափ­վում էին օրհ­նու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք Նրան բա­ցա­հայ­տում էին որ­պես բա­րու­թյան շատր­վան և ցույց էին տա­լիս, որ Նրա ար­տո­նու­թյունն էր օրհ­ նել բո­լոր ներ­կա­նե­րին և դիպ­չել նրանց մտքե­րին։ Նա զբաղ­ված էր Իր յու­րա­հա­ տուկ ու սուրբ պար­տա­կա­նու­թյամբ, և հա­վի­տե­նու­թյան գան­ձե­րը Նրա հրա­մա­նա­ տա­րու­թյան ներ­քո էին։ Դրանք բաշ­խե­լու հար­ցում Նա ոչ մի վե­րահս­կո­ղու­թյուն չէր ճա­նա­չում։ Հափշ­տա­կու­թյուն չէր Նրա հա­մար գոր­ծել Աստ­ծո ծա­ռա­յու­թյան մեջ։ Իր օրհ­նու­թյուն­նե­րի մեջ Նա նե­րա­ռում էր այն մարդ­կանց, ով­քեր պետք է կազ­մեին Իր ար­քա­յու­թյունն այս աշ­խար­հում։ Նա աշ­խարհ էր բե­րել յու­րա­քանչ­յուր մար­դու եր­ջան­կու­թյան ու ու­րա­խու­թյան հա­մար կարևոր օրհ­նու­թյուն­նե­րը և­այդ հոծ բազ­ մու­թյան ա­ռաջ ներ­կա­յաց­նում էր երկն­քի շնոր­հի հարս­տու­թյուն­նե­րը, հա­վի­տե­նա­ կան, անս­կիզբ-ան­վերջ Հոր կու­տակ­ված գան­ձե­րը։ Լի­նում էին դեպ­քեր, երբ Քրիս­տո­սը խո­սում էր մեծ հե­ղի­նա­կու­թյամբ, ո­րը նպա­ տա­կա­կե­տին էր հասց­նում Նրա խոս­քերն ան­դի­մա­կա­յե­լի զո­րու­թյամբ, Խո­սո­ղի մե­ ծու­թյան ուժ­գին զգա­ցո­ղու­թյամբ, և մար­դիկ փոք­րա­նում ու ոչն­չու­թյուն էին դառ­ նում ի­րենց առջև Գտն­վո­ղի հա­մե­մա­տու­թյամբ։ Նրանք խո­րա­պես հուզ­վում էին։ Նրանց մտքե­րը տպա­վոր­վում էին, երբ Նա կրկնում էր մե­ծա­վա­յել­չու­թյան փառ­քի հրա­ման­նե­րը։ Երբ Նա կոչ էր ա­նում աշ­խար­հին լսել, աշ­խար­հը դյութ­վում ու հիա­ նում էր, և մարդ­կանց մտքե­րը հա­վա­տով էին լցվում։ Յու­րա­քանչ­յուր բառ ար­տա­ սան­վում էր մեծ վստա­հու­թյամբ, և­ ունկն­դիր­նե­րը հա­վա­տում ու ըն­դու­նում էին այդ բա­ռերն այն­պես, որ դի­մադ­րե­լու ուժ չէին գտնում ի­րենց մեջ։ Նրա ար­տա­սա­ նած յու­րա­քանչ­յուր բառ ունկն­դիր­նե­րին թվում էր Աստ­ծո կյան­քը։ «Եվ Բա­նը մար­մին ե­ղավ և բ­նակ­վեց մեր մեջ, և Նրա փառ­քը տե­սանք, ինչ­ պես Հո­րից ե­ղած միած­նի փառք՝ շնորհ­քով և ճշ­մար­տու­թյու­նով լի­քը։ Հով­հան­նե­ սը վկա­յում է Նրա հա­մար և­ ա­ղա­ղա­կեց և­ ա­սաց. Սա էր, ո­րի հա­մար ա­սում էի, թե ին­ձա­նից հե­տո ե­կո­ղը, ին­ձա­նից ա­ռաջ ե­ղավ, ո­րով­հետև ին­ձա­նից ա­ռաջ էր» (­Հով­հան­նես 1.14,15)։ Ա­յո, Նա Հով­հան­նե­սից ա­ռաջ էր։ Պար­փակ­ված ամ­պի սյու­ նով ցե­րե­կը և կ­րա­կի սյու­նով՝ գի­շե­րը, Նա ա­ռաջ­նոր­դում էր Իս­րա­յե­լի որ­դի­նե­րին ա­նա­պա­տում։ «Եվ Նրա լիու­թյու­նից մենք ա­մենքս ա­ռանք շնորհք շնորհ­քի տեղ»։ Ձե­ռա­գիր 118, 1905թ. օ­գոս­տո­սի 10, «Աստ­վա­ծա­յին Փր­կիչ»։ 235

օգոստոս

11

Ա­մե­նօր­յա նվի­րա­բե­րում

Ոչ մի գեշ խոսք դուրս չգա ձեր բե­րա­նից, բայց այն, որ բա­րի է՝ շի­նու­թյան հա­ մար հար­կա­վոր, որ շնորհք տա լսող­նե­րին։ Ե­փե­սա­ցիս 4.29: Նվի­րա­բե­րու­մը շատ պարզ բան է։ Երբ այն ա­մեն օր մեր կյան­քում կի­րա­ռում է գտնում, մենք ան­հա­մե­մատ ա­վե­լին ենք ի­մա­նում նվի­րա­բեր­մամբ, քան փոր­ձա­ռու­ թյա­նը վստա­հե­լով։ Ա­մեն օր, ա­մեն ժամ թող որ մեր սիր­տը գնա Աստ­ծո հետևից. «Ա­հա ես, Տեր, Քո սե­փա­կա­նու­թյու­նը, ըն­դու­նի՛ր ինձ, օգ­տա­գոր­ծի՛ր ինձ այ­սօր։ Ես Քո ոտ­քե­րի ա­ռաջ եմ դնում իմ բո­լոր ծրագ­րե­րը, ես չեմ հե­տապն­դի իմ սե­փա­կան ճա­նա­պար­հը։ Իմ ժա­մա­նա­կը Քոնն է, իմ ողջ կյան­քը Քոնն է»։ Թող սիր­տը մշտա­ պես գնա Աստ­ծո մոտ ա­մեն պա­հի հա­մար հար­կա­վոր ու­ժի ու շնոր­հի հա­մար։ Թող մեր շուր­թե­րից գեշ խոսք դուրս չգա, ո­րով­հետև մեր շուր­թե­րը, մեր ձայ­նը պատ­կա­նում են Տի­րո­ջը և պետք է նվի­րա­բեր­վեն Տի­րոջն ու Նրա ծա­ռա­յու­թյա­նը։ Այս շուր­թե­րը չպետք է ա­նար­գեն Հի­սու­սին, ո­րով­հետև դրանք պատ­կա­նում են Նրան։ Նա փրկագ­նել է դրանք, և­ ես պետք է չխո­սեմ որևէ բան, ին­չը կվի­րա­վո­րի Հի­սու­սին։ Իմ ա­կանջ­նե­րը պետք է փակ լի­նեն չա­րի ա­ռաջ։ Այս­պես մենք կա­րող ենք օ­րե­ցօր նվի­րա­բե­րել մեզ Աստ­ծուն։ Ա­կանջ­նե­րը չպետք է պղծվեն ինչ-որ մե­կի սխալ­նե­րը մատ­նան­շող որևէ բամ­բա­սանք լսե­լով, ո­րով­հետև ես ոչ միայն կխրա­ խու­սեմ տվյալ մար­դու մեղ­քը՝ թույլ տա­լով նրան խո­սել ու­րիշ­նե­րի սխալ­նե­րից, այլև ինքս էլ մեղք կգոր­ծեմ՝ նրան լսե­լով։ Ես կա­րող եմ կան­խել շատ չա­րա­խո­սու­թյուն­ ներ՝ նվի­րա­բե­րե­լով իմ ա­կանջ­ներն Աստ­ծուն։ Քա­նի չա­րի­քը չի ի­րա­գործ­վել, ես կա­ րող եմ ա­սել. «Ա­րի՛ ա­ղո­թենք», հե­տո կխնդրեմ, որ­պես­զի Աստ­ված լու­սա­վո­րի մեր եր­կու­սի մտքե­րը, որ­պես­զի հաս­կա­նանք մեր ի­րա­կան փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րը միմ­յանց և Աստ­ծո հետ։ Ե­կե՛ք բաց­ենք մեր սրտե­րը Հի­սու­սի ա­ռաջ այն ողջ պար­զու­թյամբ, ո­րով ե­րե­խան իր երկ­րա­յին ծնող­նե­րին կա­սեր իր խնդիր­նե­րը և­ի­րեն ան­հանգս­տաց­նող հար­ցե­ րը։ Այդ­պես մենք կկա­րո­ղա­նանք սան­ձել չա­րը ոչ միայն մեր, այլև ու­րիշ­նե­րի մեջ։ Ա­մեն օր նվի­րա­բեր­վե՛ք Աստ­ծուն, այդ դեպ­քում Աստ­ծո ծա­ռա­յու­թյա­նը նվի­րա­բեր­ ված կյան­քում ոչ մի վտանգ չի լի­նի։ Մեզ պա­կա­սում է ե­րախ­տա­գի­տու­թյու­նը մեր կյան­քում, խոս­քե­րում և գոր­ծե­րում։ Տր­տուն­ջի յու­րա­քանչ­յուր բառ կամ միտք, ո­րին տե­ղի ենք տա­լիս, նա­խա­տինք է Աստ­ծո հաս­ցեին, ա­նար­գանք՝ Նրա ան­վա­նը։ Մեր սրտե­րին պա­կա­սում է շնոր­ հա­կալ հո­գով լի Նրա փա­ռա­բա­նու­թյու­նը: Խո­սե­լով Նրա սի­րո մա­սին՝ մեր սրտե­ րը փափ­կում ու հնա­զանդ­վում են Քրիս­տո­սի շնոր­հով՝ լի քաղց­րու­թյամբ, խա­ղա­ ղու­թյամբ և­ ա­նու­շա­բու­րու­թյամբ։ Մեզ պատ­շա­ճում է լի­նել համ­բե­րա­տար, բա­րի, քնքշա­սիրտ, կա­րե­կից, քա­ղա­քա­վա­րի նույ­նիսկ տհաճ մարդ­կանց հետ։ Ո՜հ, որ­ քան թանկ օրհ­նու­թյուն­ներ ենք կորց­նում, ո­րով­հետև շատ բարձր ենք գնա­հա­տում մեզ և շատ ցածր՝ ու­րիշ­նե­րին։ Մենք չպետք է թե­րա­գ­նա­հա­տենք մեզ կամ քիչ ար­ժեք տանք մեր աստ­վա­ծա­ տուր ու­նա­կու­թյուն­նե­րին, սա­կայն ոչ էլ պետք է գե­րագ­նա­հա­տենք մեր սե­փա­կան կարևո­րու­թյու­նը կամ վստա­հենք մեր մարդ­կա­յին ու­նա­կու­թյուն­նե­րին։ Նա­մակ 7ա, 1886թ. օ­գոս­տոսի 11, Անգ­լիա­յում աշ­խա­տող ա­մուս­նա­կան զույ­գի։ 236

օգոստոս

Քրիս­տո­սը իշ­խա­նու­թյուն ու­նի մեզ հա­մար

12

Եվ դուք Նրա­նով լցված եք, որ Նա է ա­մեն իշ­խա­նու­թյան և պե­տու­թյան գլու­խը։ Կո­ղո­սա­ցիս 2.10: Մենք պետք է ապ­րենք Ար­դա­րու­թյան Ա­րե­գա­կի ջերմ ու բա­րի շո­ղե­րի ներ­քո։ Ո­չինչ, բա­ցի Նրա սի­րող կա­րեկ­ցան­քից, Նրա աստ­վա­ծա­յին շնոր­հից, Նրա ա­մե­ նա­կա­րող զո­րու­թյու­նից, չի կա­րող մեզ ուժ տալ դի­մա­կա­յե­լու ան­խիղճ թշնա­մուն և հ­նա­զան­դեց­նե­լու մարդ­կա­յին սրտի ընդ­դի­մու­թյու­նը։ Ո՞րն է մեր ու­ժը։ Մեր Տի­րոջ ու­րա­խու­թյու­նը։ Թող Քրիս­տո­սի հա­լեց­նող սե­րը լցնի մեր սիր­տը, և մենք փափ­ կենք ու են­թարկ­վենք՝ պատ­րաստ­վե­լով ստա­նալ այն իշ­խա­նու­թյու­նը, ո­րը Նա ու­նի մեզ հա­մար։ Ե­կե՛ք շնոր­հա­կա­լու­թյուն հայտ­նենք Աստ­ծուն ա­մեն օր մեր ու­նե­ցած օրհ­նու­թյուն­ նե­րի հա­մար։ Ե­թե մարդն ի­րեն խո­նար­հեց­նի Աստ­ծո ա­ռաջ՝ գի­տակ­ցե­լով, թե որ­ քան ան­պա­տեհ է ինք­նա­բա­վու­թյան զգա­ցո­ղու­թյուն փայ­փա­յե­լը, գի­տակ­ցե­լով իր բա­ցար­ձակ ան­կա­րո­ղու­թյունն ա­նե­լու այն գոր­ծը, ո­րը պետք է ար­վի իր հո­գին մաք­ րա­գոր­ծե­լու հա­մար, դեն գցե­լով և­ եր­բեք չա­պա­վի­նե­լով իր սե­փա­կան ար­դա­րու­ թյա­նը, այդ դեպ­քում Քրիս­տոսն Իր սե­փա­կան պատ­կե­րը կդա­ջի նրա հո­գու վրա։ Քրիս­տո­սը եր­բեք չի ար­հա­մար­հի այն գոր­ծը, ո­րը վստահ­վել է Ի­րեն։ Վճ­ռա­կան ա­շա­կեր­տին Նա ցույց կտա այն սրտի ա­պա­կա­նու­թյու­նը, մեղ­քով կեղ­տոտ­ված վի­ ճա­կը, ա­րա­տա­վո­րու­թյու­նը, ո­րի հետ աշ­խա­տում է։ Ճշ­մա­րիտ զղջա­ցո­ղը հաս­կա­ ցել է ինք­նա­մե­ծար­ման ա­նօգ­տա­կա­րու­թյու­նը։ Նա­յե­լով Հի­սու­սին, հա­մե­մա­տե­լով իր սե­փա­կան ա­րա­տա­վոր բնա­վո­րու­թյու­նը Փրկ­չի կա­տար­յալ բնա­վո­րու­թյան հետ՝ նա կա­րող է ա­սել. Իմ ձեռ­քե­րում ոչ մի գին չու­նեմ, Պար­զա­պես Քո խա­չին եմ կառ­չում։ Ե­սա­յիա­յի մի­ջո­ցով նա հայ­տա­րա­րում է. «Ով Տեր, Դու կհաս­տա­տես մեզ հա­մար խա­ղա­ղու­թյու­նը, ո­րով­հետև մեր ա­մեն գոր­ծերն էլ Դու գոր­ծե­ցիր մեզ հա­մար։ Ով Տեր, մեր Աստ­ված, Քե­զա­նից ջոկ ու­րիշ տե­րեր տի­րե­ցին մեզ վրա, բայց միայն Քե­ զա­նով պի­տի հի­շենք Քո ա­նու­նը» (Ե­սա­յիա 26.12, 13): Քրիս­տո­սին նման­վե­լու նպա­տա­կով Նրան նա­յե­լով՝ ճշմար­տու­թյուն ո­րո­նո­ղը տես­նում է Աստ­ծո օ­րեն­քի սկզբունք­նե­րի կա­տա­րե­լու­թյու­նը և բա­ցի կա­տա­րե­ լու­թյու­նից, նրան այլևս ո­չինչ չի բա­վա­րա­րում։ Թաքց­նե­լով իր կյան­քը Քրիս­տո­սի կյան­քի մեջ՝ նա տես­նում է, որ աստ­վա­ծա­յին օ­րեն­քի սրբու­թյու­նը բա­ցա­հայտ­ված է Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյան մեջ, և­ ա­վե­լի ու ա­վե­լի ջա­նա­սի­րա­բար է կա­մե­նում նման­վել Նրան։ Ա­մեն վայրկ­յան ակն­կալ­վում է պա­տե­րազմ, քա­նի որ գայ­թակ­ղի­ չը տես­նում է, որ կորց­նում էր իր են­թա­կա­նե­րից մե­կին։ Ճա­կա­տա­մար­տը պետք է մղվի այն հատ­կա­նիշ­նե­րի հետ, ո­րոնք սա­տա­նան ուժգ­նաց­րել է մար­դու մեջ իր իսկ գոր­ծա­ծու­թյան հա­մար։ Մար­դը տես­նում է, թե ինքն ին­չի դեմ պետք է պայ­քա­րի. մի օ­տար զո­րու­թյուն, ո­րը հա­կադր­վում է Քրիս­տո­սի պաշտ­պա­նած կա­տա­րե­լու­թյու­նը ստա­նա­լու գա­ ղա­փա­րի դեմ։ Սա­կայն Քրիս­տո­սը փրկա­րար զո­րու­թյուն ու­նի, ո­րը մար­դու հա­մար հաղ­թա­նակ կա­պա­հո­վի հա­կա­մար­տու­թյան ժա­մա­նակ։ Փր­կի­չը կու­ժե­ղաց­նի ու կօգ­նի նրան, քա­նի որ նա ե­կել է և շ­նորհ ու արդ­յու­նա­վե­տու­թյուն է խնդրում։ Ձե­ ռա­գիր 89, 1903թ. օ­գոս­տո­սի 12, «Ա­ռաջ հաշտ­վիր քո եղ­բոր հետ»։ 237

օգոստոս

13

Հե­ռաց­րեք քննա­դա­տու­թյան աղ­բը

Ո­րով­հետև միտքս չէի դրած մի ու­րիշ բան գի­տե­նալ ձեր մեջ, բայց միայն Հի­սուս Քրիս­տո­սին, և­այն էլ խաչ­վա­ծին։ Ա Կորն­թա­ցիս 2.2: Մի՛ քննա­դա­տեք ու­րիշ­նե­րին։ Քն­նա­դա­տու­թյան հո­գին կրծում է Աստ­ծո ժո­ղովր­ դի կեն­սա­կան նշա­նա­կու­թյան օր­գան­նե­րը։ Մենք չենք կա­րող մեզ թույլ տալ աղբ կու­տա­կել։ Եր­կին­քը տես­նում է բա­ռե­րի աղբ կու­տա­կե­լու գոր­ծըն­թա­ցը։ Խոր­հենք՝ ո­րո­շե՞լ ենք արդ­յոք ո­չինչ չա­վե­լաց­նել ան­փույթ, սին ու հի­մար խոս­քե­րի այս կույ­ տին։ Մենք պետք է ա­նենք ա­մե­նա­լուրջ ու սուրբ գոր­ծը։ Աղ­բի այդ կույ­տե­րը, ո­րոնք հա­վաք­վել են, պետք է հե­ռաց­վեն։ Ինչ­պե՞ս։ Ե­կե՛ք «մեր ան­ձե­րը սրբենք հո­գու և մարմ­նի ա­մեն պղծու­թյու­նից, սրբու­թյու­նը կա­տա­ րենք Աստ­ծո ա­հով» (Բ Կորն­թա­ցիս 7.1): Զար­գաց­րե՛ք անձ­նա­կան բա­րե­պաշ­տու­ թյուն։ Աստ­ված կա­մե­նում է մեզ հարց­նել. «Ո՞վ գի­տաց Տի­րոջ միտ­քը», որ­պես­զի կա­րո­ղա­նա հրա­հան­գել մեզ, և­ որ մենք կա­րո­ղա­նանք ա­սել. «­Մենք ու­նենք Քրիս­ տո­սի միտ­քը»։ Այդ ժա­մա­նակ չար խոս­քե­րի ողջ աղ­բը կհե­ռաց­վի։ Թող Տե­րը լցնի մեզ Իր Հո­գով և մեր շուր­թե­րին դիպ­չի խո­րա­նի վառ­վող կրա­կով։ Ե­ռան­դուն ու ան­ խոնջ զգո­նու­թյամբ սպա­սե­լով ու գոր­ծե­լով՝ մենք պետք է ջան­քի մեջ թույլ չլի­նենք, հո­գով ջեր­մե­ռանդ լի­նենք, Տի­րո­ջը ծա­ռա­յենք (Հռո­մեա­ցիս 12.11): Ե­կե­ղե­ցին Քրիս­տո­սի լուրջ հե­տաքրք­րու­թյան միակ ա­ռար­կան է այս աշ­խար­ հում, ո­րի նկատ­մամբ Նա ա­նանց հո­գա­ծու­թյուն ու­նի։ Այդ ե­կե­ղե­ցուն հանձ­նա­րար­ ված է Աստ­ծո և Հի­սուս Քրիս­տո­սի մա­սին գի­տու­թյու­նը պա­հե­լը, ո­րը հա­վի­տե­նա­ կան կյանք է բո­լոր նրանց հա­մար, ով­քեր ըն­դու­նում են այն։ Յու­րա­քանչ­յուր հո­գում Աստ­ված փնտրում է կա­յուն սկզբունք­ներ, ո­րոնք կար­տա­հայտ­վեն խոս­քի և գոր­ծի մեջ։ Այ­նու­հետև դրանք գան­ձա­րա­նից կբե­րեն բա­ռեր, ո­րոնք կշռված են հա­վի­տե­ նա­կան ճշմար­տու­թյան սկզբունք­նե­րով։ Մենք սա­տա­նա­յին փա­ռա­բա­նե­լու ժա­մա­նակ չու­նենք, քննա­դա­տե­լու ո՛չ ժա­մա­ նակ ու­նենք, ո՛չ էլ ձայն։ Մենք պետք է ցույց տանք, որ Քրիս­տո­սի շնոր­հը բնակ­վում է մեր սրտե­րում։ Ինչ ըն­կե­րակ­ցու­թյան մեջ էլ որ գտնվենք, դրա ազ­դե­ցու­թյու­նը կբա­ցա­հայտ­վի խո­րա­գույն կարևո­րու­թյան բա­ռե­րով, ո­րոնք տա­լիս են հա­վի­տե­ նու­թյան պես հա­վեր­ժա­կան արդ­յունք­ներ։ Երկ­րի պատ­մու­թյան այս ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծում չենք կա­րող մեզ թույլ տալ թու­ լաց­նել միմ­յանց ազ­դե­ցու­թյու­նը։ Քրիս­տո­նեա­կան պա­տե­րազ­մը շատ մոտ է ու դա­ ժան։ Մենք պետք է բախ­վենք ան­տե­սա­նե­լի թշնա­մի­նե­րի և պետք է պայ­քա­րենք նրանց դեմ: Եվ ու­րեմն, ներ­դաշ­նա­կու­թյան մեջ լի­նենք երկ­նա­յին ու­ժե­րի հետ, ո­րոնք փոր­ձում են մաք­րել մեզ մեր եղ­բայր­նե­րին քննա­դա­տե­լու, նրանց դա­տա­պար­տե­լու հակ­վա­ծու­թյու­նից։ Տե­րը կա­մե­նում է, որ մենք կանգ­նենք Քրիս­տո­սի լծի ներ­քո։ Պետք է հա­վա­տանք ճշմար­տու­թյա­նը և սի­րենք այն հա­նուն Քրիս­տո­սի, ա­վե­ լի ու ա­վե­լի վեր բարձ­րա­նանք մաք­րու­թյան ու գի­տու­թյան մեջ։ Մենք Քրիս­տո­սի վկա­ներն ենք։ Այդ դեպ­քում ե­կե՛ք չխո­սենք դժվա­րու­թյուն­նե­րից և չ­խոր­հենք մեր փոր­ձու­թյուն­նե­րի մա­սին, այլ մո­տե­նանք Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սին, Ով մեր հա­վա­տի Զո­րագ­լուխն ու Կա­տա­րողն է։ Նրան նա­յե­լով, Նրա մա­սին սո­վո­րե­լով ու խո­սե­լով՝ մենք վե­րա­փոխ­վում ենք Նրա պատ­կե­րի նմա­նու­թյամբ։ Նա­մակ 119, 1899թ. օ­գոս­ տո­սի 13, հա­րա­վա­յին նա­հանգ­նե­րում աշ­խա­տող ա­մուս­նա­կան զույ­գի։ 238

Բա­րե­փո­խու­թյան կա­րիք

օգոստոս

14

Ե­թե Իմ ճա­նա­պարհ­նե­րով գնաս, և­ե­թե Իմ պահ­պա­նու­թյու­նը պա­հես, այն ժա­ մա­նակ դու էլ Իմ տու­նը կդա­տես և Իմ սրահ­ներն էլ կպա­հես, և Ես քեզ ըն­թացք կտամ այս կանգ­նող­նե­րի մեջ։ Զա­քա­րիա 3.7: Ե­կե­ղե­ցու ա­պա­գան կախ­ված է դրա ան­դամ­նե­րի՝ ե­սա­սի­րու­թյան հան­ցա­վո­ րու­թյու­նը հաս­կա­նա­լու հա­մար ա­րած ջան­քե­րից, ինչ­պես նաև նրանց պատ­ րաս­տա­կա­մու­թյու­նից՝ ըն­դու­նե­լու այն բա­լա­սա­նը, ո­րը կբժշկի նրանց ի­րենց հի­ վան­դու­թյու­նից։ Թո՛ղ բա­րե­փո­խու­թյուն տե­ղի ու­նե­նա, որ­պես­զի ճշմար­տու­թյունն ըն­դու­նող­ներն ա­պա­գա­յում չվա­րակ­վեն սա­տա­նա­յի ա­պա­կա­նիչ ազ­դե­ցու­թյամբ։ Շա­տե­րը, ով­քեր դա­տա­պարտ­վում են մարդ­կան­ցից, ա­ր­դա­րաց­վում են Աստ­ծո կող­մից։ Շա­տե­րը, ով­քեր մե­ծար­վում են մարդ­կան­ցից, Աստ­ծո կող­մից հայ­տա­րար­ վում են դժբախտ, թշվառ, աղ­քատ, կույր ու մերկ։ Մարդ­կա­յին դա­տո­ղու­թյու­նը հա­ճախ է սխալ­վում։ Հա­ճախ է մար­դը դա­տա­պար­տում իր եղ­բորն իր իսկ ա­րա­ տա­վոր ըն­կալ­ման պատ­ճա­ռով։ Աստ­ված նա­յում է սրտին։ Նա կար­դում է այն դրդա­պատ­ճառ­նե­րը, ո­րոնք գոր­ծեր են դառ­նում։ Աստ­ված մար­դու մեջ ա­ռա­ջաց­նում է հետև­յալ հար­ցը. «­Պե՞տք է արդ­յոք ես սա ա­նեմ»։ Իսկ սա­տա­նան ա­ռաջ­նոր­դում է մար­դուն ա­սել. «Ես կա­րո՛ղ եմ»։ Ի­րա­վուն­ քը հա­վա­տա­րիմ նպա­տակ է։ Զո­րու­թյու­նը մե­ծա­միտ բռնա­կալ է, ո­րը հան­գեց­նում է աշ­խար­հի պա­տե­րազ­մին ու ա­ղետ­նե­րին։ Ի­րա­վուն­քը Քրիս­տոս Հի­սու­սի մեջ կա­ տար­յալ մար­դու ներ­կա­յա­ցումն է։ Այն հա­մայն ար­դա­րու­թյան և խա­ղա­ղու­թյան հիմ­նա­քարն է, այն յու­ղը, ո­րը լցնում է աստ­վա­ծա­յին տար­րա­նե­րը։ Աշ­խա­տանք կա ա­նե­լու Յո­թե­րորդ օր­վա ադ­վեն­տիս­տա­կան ե­կե­ղե­ցի­նե­րի շրջա­ նում, ո­րը դեռևս չի ար­վել։ Ծա­ռա­յող հրեշ­տակ­նե­րը սպա­սում են տես­նե­լու, թե ով կստանձ­նի գոր­ծը ճիշտ հո­գով։ Թող բո­լո­րը խո­նարհ­վեն Աստ­ծո ա­ռաջ՝ խնդրե­լով շնորհ ու ի­մաս­տու­թյուն, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նան տես­նել, թե որ­տեղ են խախ­տել Նրա սուրբ օ­րեն­քը։ Մինչև Նրա Հո­գին չլու­սա­վո­րի այդ մարդ­կանց, նրանք եր­բեք չեն գի­տակ­ցի, ե­թե նույ­նիսկ այդ բա­նե­րը նրանց առջև դրվեն ի­րենց եղ­բայր­նե­ րի կող­մից։ Նրանք, ով­քեր մեր­ժում են ճիշտ փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մեջ մտնել Աստ­ծո հետ, ով­քեր չեն հնա­զանդ­վում Նրա կա­ռա­վա­րու­թյան կա­նոն­նե­րին, չեն կրում Նրա կնի­քը։ Տե­րը ո­ղոր­մած է։ Նա պատ­ժում է Իր ժո­ղովր­դին ոչ այն պատ­ճա­ռով, որ ա­տում է նրան, այլ ո­րով­հետև ա­տում է այն մեղ­քը, ո­րը նա գոր­ծում է։ Աստ­ված պետք է պատ­ժի նրանց, որ­պես­զի նրանք վե­րա­դառ­նան Իր հան­դեպ ու­նե­ցած հա­վա­տար­ մու­թյա­նը։ Նա նա­խա­տե­սել է, որ Իր ժո­ղովր­դի պա­տիժ­նե­րը լի­նեն նա­խազ­գու­շա­ ցում հենց այդ ժո­ղովր­դի, ինչ­պես նաև ու­րիշ­նե­րի հա­մար։ Ոչ ոք չպետք է քայ­ լի խա­վա­րում։ Ոչ ոք չպետք է ա­սի. «­Մատ­նան­շիր այն կոնկ­րետ մեղ­քե­րը, ո­րոնց մեջ ես մե­ղա­վոր եմ»։ Այս ա­սող­նե­րին ես փո­խան­ցում եմ Տի­րոջ խոս­քը. «Ո­րո­նե՛ք ա­ղոթ­քով և կ­հաս­կա­նաք»։ Ե­թե Աստ­ծո Խոս­քում ու Նրա Հո­գու վկա­յու­թյուն­նե­րում տրված նա­խազ­գու­շա­ ցում­ներն ու հան­դի­մա­նու­թյուն­նե­րը բա­վա­կա­նա­չափ պար­զո­րոշ չեն, ա­պա ո՞ր բա­ռե­րը կլի­նեն բա­վա­կա­նա­չափ հստակ վե­րած­նունդ ու բա­րե­փո­խու­թյուն բե­րե­լու հա­մար։ Ձե­ռա­գիր 108, 1901թ. օ­գոս­տո­սի 14, «Օ­րա­գիր»։ 239

օգոստոս

15

Աստ­վա­ծա­յին օգ­նու­թյան խոս­տու­մը

Այն ժա­մա­նակ դու կկան­չես, և Տե­րը կպա­տաս­խա­նի, դու կա­ղա­ղա­կես, և Նա կա­սի՝ Ա­հա Ես։ Ե­թե որ հե­ռաց­նես քո մի­ջից լու­ծը, մատ­նե­լը և չա­րա­խո­սու­թյու­ նը դեն գցես։ Ե­սա­յիա 58.9: Ան­ցած գի­շեր հիա­նա­լի փոր­ձա­ռու­թյուն ու­նե­ցա։ Գի­շեր­վա տե­սիլ­քում ես գտնվում էի հա­վա­քույ­թում, որ­տեղ հնչում էին հար­ցեր և պա­տաս­խան­ներ։ Արթ­նա­ցա ժա­մը մե­կին և վեր կա­ցա։ Ո­րոշ ժա­մա­նակ քայ­լե­ցի սեն­յա­կում՝ ջա­նա­սի­րա­բար ա­ղո­թե­ լով մտքի պար­զու­թյան, տե­սո­ղու­թյան ուժգ­նու­թյան և­ու­ժի հա­մար, որ­պես­զի գրեմ այն ա­մե­նը, ինչ պետք է գրեմ։ Ես ա­ղա­չե­ցի Տի­րոջն օգ­նել ինձ այն­պի­սի վկա­յու­ թյուն տալ, ո­րը կարթ­նաց­նի Իր ժո­ղովր­դին, քա­նի դեռ շատ ուշ չէ։ Ես ու­րախ էի, որ ներքևի հար­կում գտնվող իմ սեն­յա­կում ոչ ոք չկար։ Սո­վո­րա­բար այն զբա­ղեց­նում են Սա­րա Մ­քեն­թեր­ֆերն ու Մե­գի Հեյ­րը, սա­կայն ամ­ռան ըն­թաց­քում նրանք քնում են տան կող­քին ա­ճող մի մեծ կաղ­նու տակ՝ վրա­նում։ Մենք մո­տե­նում ենք այս երկ­րի պատ­մու­թյան վեր­ջին, և Աստ­ծո գոր­ծի բո­լոր տե­ սանկ­յուն­նե­րը պետք է ա­ռաջ տար­վեն ա­վե­լի մեծ ինք­նա­զո­հու­թյամբ, քան դրանք մինչ օրս ար­վել են։ Այս վեր­ջին օ­րե­րի աշ­խա­տանքն ա­վե­տա­րան­չա­կան է։ Ներ­կա ճշմար­տու­թյունն իր այ­բու­բե­նի ա­ռա­ջին տա­ռից մինչև վեր­ջի­նը նշա­նա­կում է ա­վե­ տա­րան­չա­կան ջանք։ Կա­տար­վե­լիք աշ­խա­տան­քը զո­հա­բե­րու­թյան կոչ է ա­նում ա­ռա­ջըն­թա­ցի ա­մեն քայ­լա­փո­խի։ Աշ­խա­տող­նե­րը պետք է փոր­ձու­թյուն­նե­րից դուրս գան մաքր­ված և զտ­ված, ինչ­պես կրա­կում փորձ­ված ոս­կի։ Ես հի­մա չեմ կա­րող գրել ինձ տրված բո­լոր ցու­ցում­նե­րը։ Աս­վե­ցին հետև­յալ խոս­ քե­րը. «Ո­մանք ան­խո­հեմ ու անզ­գույշ են մեղ­քի հետևանք­նե­րի նկատ­մամբ, ու­շա­ դիր չեն նա­խազ­գու­շա­ցում­նե­րին։ Պա­տի վրա­յի գրվա­ծը, որն այժմ ան­հաս­կա­նա­լի է նրանց, շու­տով կկար­դաց­վի։ Սա­կայն, ինչ­պես Բաղ­դա­սա­րը, նրանք, թվում է, ան­ կա­րող են տես­նել ի­րենց սպառ­նա­ցող վտան­գը։ Հս­տակ վկա­յու­թյուն պետք է տրվի մեր ե­կե­ղե­ցի­նե­րին և հաս­տա­տու­թյուն­նե­րին՝ արթ­նաց­նե­լու քնած­նե­րին»։ Ան­ցած գի­շեր իմ ու­նե­ցած փոր­ձա­ռու­թյու­նը խո­րա­պես տպա­վո­րել է ինձ։ Ա­սես Քրիս­տոսն իմ կող­քին կանգ­նած լի­ներ։ Ես լցվե­ցի հույ­սով, խի­զա­խու­թյամբ, հա­վա­ տով և մարդ­կանց նկատ­մամբ սի­րով։ Խնդ­րում էի Աստ­ծուն ա­ջակ­ցել ինձ, և Նա բարձ­րաց­րեց ինձ և թույլ տվեց հա­ղ­թա­նա­կել Ի­րե­նով։ Ես գի­տեմ, որ Տե­րը կաշ­ խա­տի Իր ժո­ղովր­դի հա­մար, երբ նրանք սրբա­գոր­ծեն ի­րենց հո­գի­նե­րը՝ ճշմար­ տու­թյա­նը հնա­զանդ­վե­լով։ Այ­նու­հետև ողջ էու­թյու­նը՝ և՛ մար­մի­նը, և՛ միտ­քը, և՛ հո­գին ներ­դաշ­նակ կլի­նեն Աստ­ծո հետ։ Սի­րե­լով Աստ­ծուն ա­մե­նից ա­ռա­վել և մեր ըն­կե­րո­ջը՝ մեր ան­ձի պես՝ մենք ձեռք կբե­րենք փառ­քով պսակ­ված ա­զա­տու­թյուն։ «Ինչ որ աչք չտե­սավ և­ա­կանջ չլսեց և մար­դու սիրտ չըն­կավ, այն պատ­րաս­տեց Աստ­ված Ի­րեն սի­րող­նե­րի հա­մար» (Ա Կորն­թա­ցիս 2.9): Նա­մակ 130, 1902թ. օ­գոս­ տո­սի 15, Էդ­սոն Ուայ­թին։

240

օգոստոս

Մենք Քրիս­տո­սի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­ներն ենք

16

Սի­րե­լի­նե՛ր, օ­տար բան մի՛ հա­մա­րեք այն բոր­բոք­ված նե­ղու­թյու­նը, որ ձեզ փոր­ ձե­լու հա­մար լի­նում է, իբր թե մի օ­տար բան է պա­տա­հում ձեզ։ Ա Պետ­րոս 4.12: Քրիս­տո­սի հետ մեր ա­մե­նօր­յա փոր­ձա­ռու­թյու­նը պետք է մեզ հա­մար ա­մե­նա­ մեծ ար­ժեքն ու­նե­նա։ Մենք ան­հա­տա­կան դեր ու­նենք Նրա ծա­ռա­յու­թյան մեջ։ Մեր օրհն­յալ Փր­կի­չը մեզ տվել է թան­կա­գին խոս­տում­ներ՝ քա­ջա­լե­րե­լու մեզ։ Նա կա­մե­ նում է, որ մենք ի­մա­նանք, որ Նա պաշտ­պա­նում է մեզ և­ որ մեզ կսո­վո­րեց­նի, թե ինչ է ակն­կա­լում մե­զա­նից։ Ե­թե թշնա­մին մեզ մոտ գա ա­ռա­վոտ­յան կամ օր­վա ըն­թաց­քում ան­հանգս­տու­թյուն­նե­րով, ե­կե՛ք հի­շենք այս թան­կա­գին խոս­տում­նե­րը և չշ­փոթ­վենք։ Ե­կե՛ք հի­շենք, որ մենք Քրիս­տո­սի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­ներն ենք, և­որ ո՛չ խոս­քով, ո՛չ ա­րար­քով չպետք է վի­րա­վո­րենք միմ­յանց։ Մի­գու­ցե դուք մտա­ծում եք, թե փոր­ձու­թյուն­ներ չե՞ն լի­նի։ Ի­հա՛ր­կե փոր­ձու­թյուն­ ներ կլի­նեն։ Ե­թե չլի­նեին, դուք կա­րող էիք ու­րա­խա­նալ, որ չկա սա­տա­նա, ով կփոր­ ձի ձեզ։ Սա­կայն դուք կու­նե­նաք փոր­ձու­թյուն­ներ մինչև ժա­մա­նա­կի վեր­ջը։ Այդ իսկ պատ­ճա­ռով դուք պետք է սերտ ըն­կե­րակ­ցու­թյան մեջ լի­նեք Քրիս­տո­սի հետ։ Նրա հրե­շակ­նե­րին հանձ­նա­րար­ված է պաշտ­պա­նել ձեզ։ Նրանք ձեր նշա­նակ­ված պաշտ­պան­ներն են։ Ե­թե մեկն ա­սում է մի բան, ո­րը ձեզ բար­կաց­նում է, հի­շե՛ք, որ այդ պա­հին ա­մե­նա­պեր­ճա­խո­սը լռու­թյունն է։ Մի՛ պա­տաս­խա­նեք վրեժխնդ­ րու­թյամբ։ Ա­վե­լի լավ կլի­նի ո­չինչ չա­սել, քան ան­խո­հեմ բան ա­սել։ Մենք բո­լորս մե­նա­մար­տում ենք մեր մե­նա­մար­տը, թեև այդ պայ­քար­նե­րը կա­րող են բնույ­թով տար­բեր­վել հա­մա­ձայն մեր տրա­մադր­վա­ծու­թյան և փոր­ձա­ռու­թյան։ Ե­կե՛ք ու­րա­խա­նանք, որ Հի­սուս Քրիս­տո­սը մեզ հա­մար հնա­րա­վոր է դարձ­րել աստ­վա­ծու­թյա­նը կառ­չե­լը։ Երբ մենք չա­փա­զանց մեծ հոգ­նա­ծու­թյուն ենք զգում, ե­կե՛ք հի­շենք, որ մեր կող­քին երկ­նա­յին հրեշ­տակ կա։ Այս միտ­քը կօգ­նի մեզ պատ­ վել Քրիս­տո­սին, Ով հնա­րա­վոր դարձ­րեց մեզ հա­մար Աստ­ծո որ­դի­ներ և դուստ­րեր դառ­նա­լը։ Քա­նի դեռ շա­րու­նա­կում ենք հույս դնել մեր ինք­նա­պաշտ­պա­նու­թյա­նը, հան­կար­ծա­կիի կգանք և չմ­տած­ված բա­ներ կխո­սենք։ Հե­տո անհ­նար կլի­նի այդ տպա­վո­րու­թյու­նը հե­ռաց­նել նրանց մտքե­րից, ում հետ խո­սել ենք, քա­նի որ ո­մանք չեն ցան­կա­նում ա­զատ­վել այդ տպա­վո­րու­թյուն­նե­րից։ Նրանք կար­ծես ու­րա­խա­ նում են չա­րը փայ­փա­յե­լով։ Մեր խոս­քը Փրկ­չի ցու­ցում­նե­րի հետ ներ­դաշ­նակ պա­ հե­լով՝ ե­կե՛ք նրանց վի­րա­վո­րան­քի ա­ռիթ չտանք։ Տա­րա­տե­սակ տրա­մադր­վա­ծու­թյուն­նե­րի հետ բախ­վե­լիս, ան­կաս­կած, ան­բար­ յա­ցա­կա­մո­րեն խո­սե­լու մե­ծա­գույն գայ­թակ­ղու­թյուն կու­նե­նանք։ Սա­կայն հի­շե՛ք, որ նման դեպ­քե­րում լռու­թյու­նը հա­ճախ ա­վե­լի պեր­ճա­խոս է։ Ե­թե զերծ մնաք հա­կա­հար­վա­ծից, երբ ձեր բար­կու­թյու­նը հրահր­ված է ու­րիշ­նե­րի կող­մից, կզար­ մաց­նեք նրանց։ Եվ ե­թե շա­րու­նա­կա­բար պահ­պա­նեք ձեր ար­ժա­նա­պատ­վու­թյու­ նը սադ­րիչ ի­րա­վի­ճակ­նե­րում, նրանք կգի­տակ­ցեն, որ դուք կա­պի մեջ եք ա­վե­լի բարձր Զո­րու­թյան հետ։ Ձե­ռա­գիր 55, 1909թ. օ­գոս­տո­սի 16, «­Դա­սեր լե­ռան քա­րո­ զից», Մե­դի­սո­նի (­Վիս­կոն­սին) ա­ռող­ջա­րա­նում ա­ռա­վոտ­յան երկր­պա­գու­թյան ժա­ մա­նակ տրված քա­րոզ։

241

օգոստոս

17 Օգ­տա­գոր­ծե­լով ազ­դե­ցու­թյան քո տա­ղան­դը

Ո­րով­հետև մե­զա­նից ոչ ոք ինքն իր հա­մար չի ապ­րում, և­ոչ ոք ինքն իր հա­մար չի մեռ­նում։ Հռո­մեա­ցիս 14.7: Մարդ­կանց հե­տապն­դում է մշտա­կան գայ­թակ­ղու­թյու­նը կար­ծել, թե այն ազ­դե­ ցու­թյու­նը, որ նրանք ձեռք են բե­րել, ի­րենց էու­թյան որևէ ար­ժե­քա­վոր հատ­կա­նի­շի արդ­յունք է։ Տե­րը չի աշ­խա­տում նման­նե­րի հետ, ո­րով­հետև Նա որևէ մարդ ա­րա­ րա­ծի չի տա այն փառ­քը, ո­րը պատ­կա­նում է Իր սե­փա­կան ան­վա­նը։ Աստ­ված կա­ մե­նում է, որ բո­լո­րը լի­նեն Իր վե­րահս­կո­ղու­թյան տակ և գի­տակ­ցեն, որ Աստ­ծուն է պատ­կա­նում ի­րենց հա­ջո­ղու­թյան ողջ փառ­քը։ Ե­թե մար­դը քայ­լի մտքի ա­մե­նայն խո­նար­հու­թյամբ, նա­յե­լով Աստ­ծուն, վստա­հե­ լով Նրան, գոր­ծե­լով իր սե­փա­կան փրկու­թյունն ա­հով ու դո­ղով, Տե­րը կհա­մա­գոր­ ծակ­ցի նրա հետ։ Տերն է, որ գոր­ծում է մեր մեջ Իր կամ­քը կա­տա­րելն Իր սե­փա­կան ան­վան փառ­քի հա­մար։ Նա կտա Իր ի­մաս­տու­թյու­նը, Իր աստ­վա­ծա­յին զո­րու­թյու­ նը յու­րա­քանչ­յու­րին, ով ա­նում է Իր ծա­ռա­յու­թյու­նը։ Նա խո­նարհ ու Ի­րեն ա­պա­ վի­նող ծա­ռա­յին, այն մե­կին, ով ի­րեն չի գե­րագ­նա­հա­տում, դարձ­նում է Իր ներ­ կա­յա­ցու­ցի­չը։ Այս­պի­սի մար­դու կյան­քը նվիր­ված կլի­նի Աստ­ծուն որ­պես կեն­դա­նի պա­տա­րագ, և հենց այդ կյան­քը Նա կըն­դու­նի, կօգ­տա­գոր­ծի և դ­րան կա­ջակ­ցի։ Մեր կյան­քը մե­րը չէ։ Դա Քրիս­տո­սի կյանքն է։ Ա­մենն Ի­րենն է, իսկ մենք պետք է ծախ­սենք մեր ու­ժերն Աստ­ծո կամ­քը կա­տա­րե­լու հա­մար։ Զ­գո՛ն ե­ղեք և­ ա­ղո՛թք ա­րեք, ծախ­սե՛ք Նրա կամքն ի սրտե կա­տա­րե­լու հա­մար և տր­վե՛ք դրան։ Կ­րե՛ք ձեզ վստահ­ված յու­րա­քանչ­յուր ու­նա­կու­թյուն որ­պես սուրբ գանձ, որ­պես­զի օգ­տա­ գոր­ծեք ու­րիշ­նե­րի վրա տա­րա­ծե­լու ձեր ստա­ցած գի­տու­թյունն ու շնոր­հը։ Պար­սիկ միա­պե­տի ար­քու­նի­քում ապ­րող Նեե­միան, Ե­րու­սա­ղե­մում գտնվող իր ժո­ղովր­դի, ինչ­պես նաև նույն այդ պար­սիկ միա­պե­տի վրա այդ­քան մեծ ազ­ դե­ցու­թյուն ձեռք բե­րե­լուց հե­տո, փառքն իր սե­փա­կան բնա­վո­րու­թյան բա­ցա­ռիկ գծե­րին, իր կար­կա­ռուն օգ­տա­կա­րու­թյանն ու ե­ռան­դին վե­րագ­րե­լու փո­խա­րեն, ներ­կա­յաց­րեց ա­մենն ինչ­պես կար։ Նա հայ­տա­րա­րեց, որ իր հա­ջո­ղու­թյունն ի­րեն ու­ղեկ­ցող Աստ­ծո բա­րի ձեռ­քի շնոր­հիվ էր։ Նա փայ­փա­յում էր այն ճշմար­տու­թյու­նը, որ Աստ­ված իր պաշտ­պանն է ազ­դե­ցու­թյան յու­րա­քանչ­յուր դիր­քում։ Բնա­վո­րու­ թյան յու­րա­քանչ­յուր գծի հա­մար, ո­րի օգ­նու­թյամբ բա­րե­հա­ճու­թյան էր ար­ժա­նա­ նում, նա փա­ռա­բա­նում էր Աստ­ծո գոր­ծուն զո­րու­թյու­նը։ Եվ Աստ­ված նրան ի­մաս­ տու­թյուն էր տա­լիս, ո­րով­հետև նա ի­րեն չէր մե­ծա­րում։ Տե­րը սո­վո­րեց­րեց նրան՝ ինչ­պես օգ­տա­գոր­ծել ի­րեն վստահ­ված պարգև­նե­րը լա­վա­գույն կեր­պով, և Աստ­ծո վե­րահս­կո­ղու­թյան ներ­քո այս տա­ղանդ­նե­րը բազ­մա­պատկ­վե­ցին։ Ազ­դե­ցու­թյան ա­մեն մի փոքր մաս­նիկ պետք է գնա­հատ­վի որ­պես Աստ­ծո պարգև։ Մտ­քի աչ­քե­րը պետք է հառ­վեն Աստ­ծո փառ­քին։ Հե­տո կբարձ­րա­նա պա­ տաս­խա­նատ­վու­թյան զգա­ցու­մը։ Մեր տա­ղանդ­նե­րը կհանձն­վեն փո­խա­նա­կող­նե­ րին՝ ա­վե­լաց­վե­լու ու կրկնա­պատկ­վե­լու։ Հար­յու­րա­վոր մար­դիկ կան, ով­քեր երկ­ նա­յին վստա­հու­թյու­նը պատ­շա­ճո­րեն գնա­հա­տե­լու դեպ­քում ջա­նա­սի­րա­բար և­ ե­ռան­դուն կեր­պով կաշ­խա­տեին ի­րենց ու­նե­ցածն օգ­տա­գոր­ծե­լու հա­մար։ Նա­մակ 83, 1898թ. օ­գոս­տո­սի 17, ավստ­րա­լա­ցի ա­ռա­ջա­տար ծա­ռա­յո­ղի։ 242

Հա­վատ, ո­րը տար­բե­րում է

օգոստոս

18

Եվ դուք հետ կդառ­նաք և կ­տես­նեք ար­դա­րի ու ամ­բա­րիշ­տի տար­բե­րու­թյու­նը, Աստ­ծո ծա­ռա­յու­թյուն ա­նո­ղի և ծա­ռա­յու­թյուն չա­նո­ղի տար­բե­րու­թյու­նը։ Մա­ ղա­քիա 3.18: Վե­րած­նող զո­րու­թյուն պետք է բա­ցա­հայտ­վի յու­րա­քանչ­յուր հա­վա­տաց­յա­լի մոտ։ Մենք այլևս չպետք է վար­վենք որ­պես մե­ղա­վոր­ներ, այլ որ­պես քրիս­տոն­ յա­ներ՝ պետք է բա­ցա­հայ­տենք կեն­դա­նի ու փրկա­րար հա­վատ։ Առ Քրիս­տոս Հի­ սուսն ու­նե­ցած մեր կեն­դա­նի հա­վա­տը պտուղ կտա։ Կ­լի­նի սուրբ ու ան­սա­սան նվիր­վա­ծու­թյուն Տի­րո­ջը։ Աշ­խա­տե­լով Նրա փառ­քին հա­ռած աչ­քե­րով՝ մենք ա­ջակ­ ցու­թյուն կգտնենք վեր­ջին օ­րե­րի վտանգ­նե­րի ժա­մա­նակ։ Ի՞նչն է պա­հել քրիս­տոն­յա­նե­րին բո­լոր դա­րե­րում նա­խա­տինք­նե­րի, գայ­թակ­ղու­ թյուն­նե­րի ու տա­ռա­պանք­նե­րի մեջ։ Մա­քուր ու վստա­հող հա­վա­տը, ո­րը մշտա­պես կի­րառ­վել է հաս­կա­նա­լու, թե ինչ է ճշմար­տու­թյու­նը, ո­րը սրբա­գոր­ծում է ըն­դու­նո­ղին, հո­գին Աստ­ծո մոտ պա­հե­լու պար­տա­վոր­վա­ծու­թյուն վերց­նե­լը յու­րա­քանչ­յուր և բո­լոր հան­գա­մանք­նե­րում, ինչ­պես Մե­կի, Ով հաս­տա­տա­պես չի դա­վա­ճա­նի ի­րենց վստա­ հու­թյու­նը։ Մեր Ա­րա­րիչն այդ ի­րա­վի­ճակ­նե­րից կպահ­պա­նի Ի­րեն նվիր­ված­նե­րին։ Քրիս­տո­սը մե­ղա­վոր­նե­րին փրկե­լու հա­մար ար­ված Իր զո­հա­բե­րու­թյամբ ա­պա­ ցու­ցեց Իր սե­րը մարդ ա­րա­րա­ծի նկատ­մամբ։ Նա տվեց Իր կյան­քը մեր փրկու­ թյու­նը ե­րաշ­խա­վո­րե­լու հա­մար։ Ինչ­պի­սի՜ վի­րա­վո­րանք են հասց­նում Փրկ­չին այն մար­դիկ, ով­քեր, մո­լոր­ված սա­տա­նա­յի գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րով, չա­րա­շա­հում են ի­րենց ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րը և հ­րա­ժար­վում են ըն­դու­նել Նրա սի­րող շա­հագրգռ­ վա­ծու­թյունն ի­րենց կյան­քի նկատ­մամբ։ Սա­կայն Նա՝ նրանց Ա­րա­րիչն ու Փր­կի­չը, դի­մա­նում է նրանց Իր ո­ղոր­մու­թյուն­նե­րի նկատ­մամբ նրանց հա­մառ ար­հա­մար­ հան­քով հան­դերձ։ Քա­նի որ այս հարցն ա­մեն օր ներ­կա­յաց­վում է իմ մտքին, ես այն­քան զար­մա­ցած եմ, որ չեմ կա­րո­ղա­նում խա­ղա­ղու­թյուն պահ­պա­նել։ Ես շատ եմ կա­մե­նում լսե­լի դառ­նալ մե­ղա­վոր­նե­րին և­ ա­ղա­ղա­կել նրանց. «­Դար­ձե՛ք, դար­ ձե՛ք ձեր չար ճա­նա­պարհ­նե­րից, և­ին­չի՞ հա­մար դուք մեռ­նեք» (Ե­զե­կիել 33.11): Քրիս­տոսն Իր սե­փա­կան ար­յամբ գնեց ողջ մարդ­կա­յին ցե­ղը։ Մենք Նրա գնված պատ­կա­նե­լու­թյունն ենք։ Նա կա­մե­նում է, որ Իր հա­վա­տը դա­վա­նող­ներն ըն­դու­նեն Իր զո­րու­թյու­նը, որ­պես­զի այս չար ու ա­պա­կան­ված սերն­դի մեջ կա­րո­ղա­նան դառ­նալ Աստ­ծո որ­դի­ներ, և­ որ սա­տա­նա­յի կող­մից կա­խարդ­ված ու ա­պա­կան­ված աշ­խար­ հին ցույց տան, որ Աստ­ված սեր է, և պարզ ու հստակ տար­բե­րու­թյուն կա Աստ­ծուն ծա­ռա­յու­թյուն ա­նո­ղի և ծա­ռա­յու­թյուն չա­նո­ղի միջև։ Տե­րը ճա­նա­չում է Ի­րեն­նե­րին։ Սահ­մա­նա­զա­տող գիծն Աստ­ծուն ծա­ռա­յու­թյուն ա­նո­ղի և ծա­ռա­յու­թյուն չա­նո­ղի միջև ա­վե­լի ու ա­վե­լի պար­զո­րոշ է դառ­նում։ Դա այն­պես է, ինչ­պես Տերն է նա­խա­ տե­սել։ Գոր­ծուն ու կեն­դա­նի հա­վա­տը տար­բե­րում է Աստ­ծո մարդ­կանց մեղ­քով լցված­նե­րից, ով­քեր, Քրիս­տո­սին մեր­ժե­լով, աշ­խար­հին շա­րու­նա­կա­բար պար­զո­ րոշ վկա­յու­թյուն են տա­լիս. «Ես թույլ չեմ տա, որ այս մար­դը՝ Քրիս­տոս Հի­սու­սը, կա­ռա­վա­րի ինձ։ Ես չեմ ու­տի և խ­մի Աստ­ծո փառ­քի հա­մար, այլ կհետևեմ իմ հա­ կում­նե­րին՝ ու­տե­լով ու խմե­լով, ինչ­պես ես եմ ցան­կա­նում։ Ես չեմ կրի Քրիս­տո­սի լու­ծը, ես չեմ սո­վո­րի հե­զու­թյան ու սրտի խո­նար­հու­թյան Նրա դա­սե­րը, ես կգնամ իմ սե­փա­կան ճա­նա­պար­հով և­ այս աշ­խար­հում հա­ճույ­քով լի կյանք կապ­րեմ»։ Նա­մակ 131, 1902թ. օ­գոս­տո­սի 18, Էմ­մա Ուայ­թին։ 243

օգոստոս

19

Ե­կեք լի­նենք հաղ­թող­ներ այս­տեղ

Ով որ հաղ­թի, ա­մե­նը կժա­ռան­գի, և Ես կլի­նեմ նրան Աստ­ված, և նա կլի­նի Ինձ որ­դի։ Հայտ­նու­թյուն 21.7: Ե­թե մենք տե­սա­դաշ­տից հե­ռաց­նենք ես-ը և ճիշտ փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մեջ մտնենք Աստ­ծո հետ, եր­կայ­նամ­տու­թյուն և բա­րու­թյուն կցու­ցա­բե­րենք, ո­րը մեզ օրհ­նու­թյուն կդարձ­նի բո­լոր մեզ հետ շփվող­նե­րի հա­մար։ Մենք պետք է ճիշտ փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մեջ լի­նենք Աստ­ծո հետ, քան­զի ա­պա­հով չենք, քա­նի դեռ չենք հայտն­վել Ա­մե­նա­կա­րո­ղի լայ­նար­ձակ վա­հա­նի ներ­քո։ Միայն այն­տեղ Աստ­ված կա­րող է մեր մեջ գոր­ծել կա­մե­նալն էլ, ա­նելն էլ Իր բա­րի հա­ճու­թյան պես, երբ մենք գոր­ծենք մեր փրկու­թյունն ա­հով ու դո­ղով։ Մե­զա­նից շա­տե­րը հստակ ըմբռն­ման կա­րիք ու­նեն, թե ինչ է նշա­նա­կում լի­նել հաղ­թող Գա­ռան ար­յամբ և մեր վկա­յու­թյան խոս­քով։ Մենք պետք է սո­վո­րենք, քա­նի որ շա­րու­նա­կում ենք ճա­նա­չել Աստ­ծուն, որ ար­շա­լույ­սի պես պատ­րաստ է Նրա ել­քը։ Դուք տե­սել եք ծա­գող արևը և ցե­րեկ­վա աս­տի­ճա­նա­կան մուտ­քը եր­կիր։ Կա­մաց-կա­մաց լույ­սը շա­տա­նում է, մինչև որ հայտն­վում է արևը։ Հե­տո, աս­տի­ ճա­նա­բար ա­վե­լի շա­տա­նա­լով, լույսն ա­վե­լա­նում է, մինչև որ մեր առջև հառ­նում է ցե­րեկ­վա ողջ փառ­քը։ Ար­շա­լույ­սի պատ­րաստ­վե­լը գե­ղեց­կա­գույն պատ­կե­րումն է այն բա­նի, թե ինչ է Աստ­ված կա­մե­նում ա­նել մեզ հա­մար մեր քրիս­տո­նեա­կան փոր­ձա­ռու­թյու­նը կա­տա­րե­լու­թյան հասց­նե­լու մեջ։ Մենք չենք կա­րող մեզ թույլ տալ պա­տա­հա­կան գործ ա­նել այս աշ­խար­հում։ Մենք ո­րո­նում ենք կյանք, ո­րը չափ­ վում է Աստ­ծո կյան­քի հետ։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է մշտա­պես մեր առջև պա­հել կյան­քի այն ըն­թաց­քը, ո­րին հետևեց Քրիս­տո­սը։ Այն հաղ­թա­կան ըն­թացք էր։ Երբ սա­տա­նան Նրա մոտ ե­կավ փոր­ձու­թյան ա­նա­պա­տում՝ հոր­դո­րե­լով Նրան հրա­մա­յել, որ քա­րե­րը հաց դառ­նան Իր քաղ­ցը հա­գեց­նե­լու հա­մար, Փր­կի­չը, թեև թու­լա­ցած սննդի պա­կա­սից, մեր­ժեց հետևել նրա ա­ռա­ջար­կու­թյա­նը։ Աստ­ված նա­խա­տե­սել էր, որ Նա անց­նի այս փոր­ ձա­ռու­թյան մի­ջով, որ­պես­զի վե­րապ­րի քաղ­ցած­նե­րի զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­րը և­ ի­մա­ նա՝ ինչ­պես կա­րեկ­ցել նրանց, ով­քեր տա­ռա­պում են և կա­րի­քի մեջ են։ Թշ­նա­մին ինչ­պես որ աշ­խա­տում էր հաղ­թել Փրկ­չին, այն­պես էլ կաշ­խա­տի մարդ­ կա­յին ըն­տա­նի­քի հետ այ­սօր։ Սա­կայն փոր­ձու­թյան ու դժվա­րու­թյուն­նե­րի ցան­կա­ ցած պա­հի հի­շե՛ք, որ Քրիս­տոսն ան­ցել է նմա­նա­տիպ փոր­ձու­թյուն­նե­րի մի­ջով և­ ա­մեն մի փոր­ձու­թյու­նից դուրս է ե­կել ա­նա­րատ՝ Իր բնա­վո­րու­թյան վրա չկրե­լով մեղ­քի բիծ ան­գամ։ Նա ե­կավ ցույց տա­լու, թե ինչ կա­րող է դառ­նալ մարդ­կա­յին ըն­տա­նի­քի յու­րա­քանչ­յուր ան­դամ Իր շնոր­հի մի­ջո­ցով։ Նա հաս­կա­նում է ա­մեն մի դժվա­րու­թյուն, ո­րին մենք պի­տի հան­դի­պենք, և պատ­րաստ կանգ­նած է ու­ժե­ղաց­ նե­լու նրանց, ով­քեր պայ­քա­րում են Իր հետ չա­րի ու­ժե­րի դեմ։ Նա սպա­սում է, որ­ պես­զի լսի ու պա­տաս­խա­նի նրանց ա­ղոթք­նե­րին։ Երբ շա­հենք եր­կին­քը և­ անց­նենք Աստ­ծո Քա­ղա­քի դար­պաս­նե­րից ներս՝ լսե­լու «լա՛վ, բա­րի և հա­վա­տա­րիմ ծա­ռա.... մտիր քո տի­րոջ ու­րա­խու­թյու­նը» խոս­քե­րը, որ­քա՜ն փոքր կթվան այն փոր­ձու­թյուն­ներն ու դժվա­րու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք խո­չըն­ դո­տել են մեր ճա­նա­պարհն այս­տեղ։ Ձե­ռա­գիր 17, 1911թ. օ­գոս­տո­սի 19, Կա­լի­ֆոռ­ նիա­յի Լոնգ Բի­չում տրված քա­րոզ։ 244

Հետեվեք մեծ Ու­սուց­չին

օգոստոս

20

Եվ բնավ չի մտնի նրա մեջ ոչ մի ան­մաք­րու­թյուն ա­նող և պղ­ծու­թյուն և ս­տու­ թյուն գոր­ծող, բայց միայն նրանք, որ Գա­ռի կյան­քի գրքի մեջ գրված են։ Հայտ­ նու­թյուն 21.27: Այս ա­ռա­վոտ իմ հույսն իմ Փր­կիչ Քրիս­տոսն է։ Ես ա­ղո­թում եմ, որ Նա Իր Սուրբ Հո­գին հե­ղի ինձ վրա ա­մեն օր, որ­պես­զի սրտով, մտքով և զո­րու­թյամբ ես կա­րո­ ղա­նամ փա­ռա­բա­նել Նրան այս կյան­քում։ Մենք պետք է ա­նենք Աստ­ծո գոր­ծը ոչ թե մեր սե­փա­կան ծրագ­րե­րի, այլ այն օ­րի­նա­կի հա­մա­ձայն, որ Տեր Հի­սու­սը տվել է մեզ։ Նա ե­կավ մեր աշ­խարհ ա­նե­լու այն գոր­ծը, որն Ի­րեն հանձ­նա­րա­րել էր Իր Հայ­ րը, որ­պես­զի մենք ստա­նանք այն գե­րա­գույն գի­տու­թյու­նը, թե ինչ­պես ճշմա­րիտ ծա­ռա­յու­թյուն մա­տու­ցել մեր Ու­սուց­չին։ Ե­թե մենք կի­րա­ռենք այն վար­դա­պե­տու­թյու­նը, որ Նա տվել է Իր Խոս­քում, այդ սկզբունք­նե­րը կդառ­նան կյան­քի մի մա­սը։ Ա­հա թե ինչ է նշա­նա­կում ու­տել Քրիս­ տո­սի մար­մի­նը և խ­մել Նրա ար­յու­նը։ Այս աշ­խար­հում մենք պետք է ա­մեն օր պատ­ րաստ­վենք բարձ­րա­գույն կյան­քին, և­ երբ միա­նանք վերևում գտնվող ըն­տա­նի­քի հետ, մեզ նոր դա­սեր չեն տրվի, այլ կտրվեն այն դա­սե­րի շա­րու­նա­կու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք Քրիս­տո­սը տվեց Իր ա­շա­կերտ­նե­րին, երբ այս­տեղ էր։ Մենք եր­բեք չպետք է մո­ռա­նանք, որ տե­սա­րան ենք աշ­խար­հի, հրեշ­տակ­նե­րի և մարդ­կանց ա­ռաջ, և պետք է աշ­խա­տենք՝ մշտա­պես զգա­լով մեր պար­տա­վոր­ վա­ծու­թյու­նը Նրա նկատ­մամբ, Ով Իր կյան­քը տվեց մեզ հա­մար։ Այդ­պես կփա­ ռա­վո­րենք մեր երկ­նա­յին Հո­րը, և­ երբ գա մեր սպա­ռա­զի­նու­թյու­նը վայր դնե­լու ժա­մա­նա­կը, պետք է կա­րո­ղա­նանք ան­կեղ­ծո­րեն ա­սել, որ վեր­ջաց­րել ենք մեզ հանձ­նա­րար­ված գոր­ծը։ Եվ ու­րեմն, մեր ու­նե­ցած ա­մեն ու­նա­կու­թյան ու զո­րու­թյան վե­րա­բեր­վենք որ­պես սուրբ վստա­հու­թյուն, ո­րը պետք է օգ­տա­գործ­վի փրկա­րար շնոր­հի զո­րու­թյու­նը բա­ցա­հայ­տե­լու հա­մար։ Թող որ օ­րե­ցօր Աստ­ծո հա­մար բա­րի գոր­ծեր ար­վեն։ Այդ­ պես մենք կպատ­րաստ­վենք ստա­նա­լու մեր տեղն այն տնե­րում, ո­րոնք Քրիս­տո­սը գնա­ցել է պատ­րաս­տե­լու Ի­րեն սի­րող­նե­րի հա­մար։ Այդ տնե­րը Նա պատ­րաս­տում է նրանց հա­մար, ով­քեր ըն­դու­նում են հրա­վե­րը. «Ինձ մոտ ե­կեք… և Ես հան­գիստ կտամ ձեզ» (­Մատ­թեոս 11.28)։ Սա գե­րա­գույն գի­տու­թյունն է, ո­րը մենք կա­րող ենք ըմբռ­նել, բայց Քրիս­տո­սին մեր­ժող­նե­րը եր­բեք չեն հաս­կա­նա այն։ Աստ­ծո Խոս­քը, երբ այն ու­սում­նա­սի­րում ու դրան հնա­զանդ­վում են, պատ­րաս­տում է մարդ­կանց վե­րին պա­լատ­ներ՝ ար­քու­նիք մտնե­լուն։ Ճշ­մա­րիտ քրիս­տոն­յա­ներ լի­նե­լու հա­մար ջանք ա­նող­նե­րին տրվում է երկ­նա­յին հրեշ­տակ­նե­րի մշտա­կան պաշտ­պա­նու­թյու­ նը, քա­նի որ նրանք Աստ­ծո գոր­ծա­կից­ներ են։ Ա­մեն օր մենք ա­վե­լի շատ պետք է նման­վենք Հի­սու­սին՝ սո­վո­րե­լով Նրա հե­զու­թյունն ու խո­նար­հու­թյու­նը, Ով, լի­նե­լով Աստ­ծո միա­ծին Որ­դին, ե­կավ այս աշ­խարհ որ­պես Փր­կագ­նող՝ տա­լով Իր կյան­քը մեղ­քի պա­տի­ժը վճա­րե­լու հա­մար։ Թեև Իր աստ­վա­ծու­ թյու­նը մար­դե­ղու­թյան հան­դեր­ձի տակ ծած­կած՝ Նա հզո­րա­գույն Խորհր­դա­կանն էր, Խա­ղա­ղու­թյան Իշ­խա­նը։ Նրա կյան­քը լցված էր սի­րով և կա­րեկ­ցան­քով, մե­ծա­հո­գու­ թյամբ, բա­րու­թյամբ և բա­րե­գոր­ծու­թյամբ։ Նա բա­ցա­հայ­տեց հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի գի­տու­թյու­նը, այն գի­տու­թյու­նը, ո­րը մենք պետք է կրենք մեր բո­լոր ջան­քե­րում։ Ձե­ ռա­գիր 83, 1904թ. օ­գոս­տո­սի 20, «­Բա­ցա­հայ­տե­լով Քրիս­տո­սին աշ­խար­հին»։ 245

օգոստոս

21

Կա­ռու­ցեք Վե­մի վրա

Ո­րով­հետև ոչ ոք ու­րիշ հիմք չի կա­րող դնել, քան թե որ դրված է, որ է Հի­սուս Քրիս­տո­սը։ Ա Կորն­թա­ցիս 3.11: Կան շատ մար­դիկ, ով­քեր հայ­տա­րա­րում են Քրիս­տո­սի հետևորդ­ներ լի­նե­լու մա­ սին, սա­կայն ում աչ­քե­րը հա­ռած չեն Նրա փառ­քին։ Նրանք ու­նեն ի­րենց սե­փա­կան գա­ղա­փար­ներն ու չա­փա­նիշ­նե­րը, ո­րոնք պա­հում են ի­րենց առջև Աստ­ծո Խոս­քի չա­ փա­նիշ­նե­րի փո­խա­րեն։ Այն, ին­չի կա­րի­քը մենք ու­նենք, մա­քուր ու ան­պիղծ կրոնն է։ Մենք պետք է խնդրենք այն ար­դա­րու­թյու­նը, ո­րը գա­լիս է ի­րա­պես դար­ձի ե­կած հո­ գուն, ով ըն­դու­նում է Փր­կագ­նո­ղի կյան­քը որ­պես օ­րի­նակ իր հա­մար։ Ե­կե՛ք չկար­ծենք, թե կա­րող ենք անց­նել այս աշ­խար­հով՝ ապ­րե­լով այն­պես, ինչ­պես մենք ենք կա­մե­նում և սա­կայն ըն­դուն­վել Աստ­ծո կող­մից որ­պես Իր Որ­դու հետևորդ­ ներ։ Աստ­ծո Քա­ղա­քի դռնե­րը եր­բեք չեն բաց­վի նրանց առջև, ով­քեր չեն բարձ­րաց­րել խաչն ու չեն հետևել Քրիս­տո­սին ինք­նա­մերժ­մամբ ու ինք­նա­զո­հու­թյամբ։ Մենք եր­բեք տե­սա­դաշ­տից չպետք է կորց­նենք այն փաս­տը, որ ե­թե երբևէ ձեռք բե­րենք փառ­քի ար­քա­յու­թյու­նը, պետք է հա­վա­տով ըն­դու­նենք Հի­սուս Քրիս­տո­սի ար­ժա­նիք­նե­րը։ Դժ­վա­րու­թյուն­նե­րի ու հու­սալ­քու­թյուն­նե­րի մի­ջով անց­նող մար­դիկ կա­րող են մտա­ ծել, որ ի­րենց ի­րա­վի­ճակն ու­րա­խու­թյու­նից զուրկ է։ Թո՛ղ նրանք հի­շեն, որ Քրիս­տո­սը ևս­ան­ցավ նմա­նա­տիպ փոր­ձա­ռու­թյան մի­ջով։ Նա գի­տեր, թե ինչ է նշա­նա­կում աղ­ քա­տու­թյունն ու դժվա­րու­թյու­նը։ Նա հոր­դո­րում է ձեզ հա­վա­տալ Իր սի­րուն և հետևել Ի­րեն։ Նա կգոր­ծի նրանց մի­ջո­ցով, ով­քեր մի­ջոց­ներ ու­նեն տրա­մադ­րե­լու դրա կա­րիքն ու­նե­ցող­նե­րին։ Մի ամ­բողջ աշ­խարհ պետք է փրկել։ Ի՞նչ ես դու ա­նում Քրիս­տո­սի հետ հա­մա­գոր­ ծակ­ցե­լու հա­մար։ Ի՞նչ ես դու ա­նում Նրա հո­գու խո­նար­հու­թյու­նը ներ­կա­յաց­նե­լու հա­ մար։ Ջա­նո՞ւմ ես արդ­յոք ծա­նո­թա­նալ նրանց հետ, ով­քեր ճնշված ու տա­ռապ­յալ են, և­ ով­քեր քո օգ­նու­թյան կա­րիքն ու­նեն։ Օգ­տա­գոր­ծո՞ւմ ես արդ­յոք քո հնա­րա­վո­րու­թյուն­ նե­րը, ա­ռա­վե­լու­թյուն­ներն ու մի­ջոց­նե­րը՝ շա­հե­լու հո­գի­նե­րին Քրիս­տո­սի հա­մար։ Դու կա­րող ես ա­սել. «Ես ծա­ռա­յող չեմ, ուս­տիև չեմ կա­րող քա­րո­զել ճշմար­տու­թյու­նը»։ Դու կա­րող ես ծա­ռա­յող չլի­նել այդ բա­ռի հա­մընդ­հա­նուր ըն­դուն­ված ի­մաս­տով, դու կա­րող ես եր­բեք ամ­բիո­նի մոտ կանգ­նե­լու կոչ չստա­նալ, սա­կայն դու կա­րող ես ծա­ռա­յող լի­նել Քրիս­տո­սի հա­մար։ Ե­թե քո աչ­քե­րը բաց պա­հես՝ տես­նե­լու այն հնա­րա­վո­րու­ թյուն­նե­րը, ո­րոնք ներ­կա­յա­նում են այս կամ այն մար­դու հետ մի քա­նի խոսք խո­սե­լու նպա­տա­կով, Աստ­ված կխո­սի քո մի­ջո­ցով նրանց Քրիս­տո­սին մո­տեց­նե­լու հա­մար։ Մե­զա­նից շա­տե­րը մեր­ժել են ու­սում­նա­սի­րել Սուրբ Գիր­քը։ Մենք ձա­խո­ղել ենք զար­ գաց­նել այն­պի­սի բնա­վո­րու­թյուն, ո­րը Քրիս­տո­սը կա­րող է օգ­տա­գոր­ծել։ Աստ­ծո Որ­դին թո­ղեց փառ­քի պա­լատ­նե­րը և­ե­կավ մեր աշ­խարհ, որ­պես­զի մաս­նակ­ցի դրա փոր­ձու­ թյուն­նե­րին ու դժվա­րու­թյուն­նե­րին, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նա բարձ­րաց­նել մեզ և Աստ­ ծո որ­դի­ներ և դուստ­րեր դարձ­նել։ Նա մեզ կոչ է ա­նում ան­հա­տա­պես ստանձ­նել մեզ հանձ­նա­րար­ված գոր­ծը, որ­տեղ էլ որ լի­նենք։ Մենք պետք է զգոն լի­նենք մարդ­կանց նկատ­մամբ որ­պես մե­կը, ով պետք է հա­շիվ տա։ Պար­տա­վոր ենք ա­նել այն ա­մե­նը, ինչ կա­րող ենք՝ ծա­ռա­յե­լու մարդ­կու­թյան հոգևոր կա­րիք­նե­րին։ Ա­մեն օր մենք բնա­վո­րու­թյուն ենք կեր­տում։ Ե­կե՛ք կեր­տենք այն Վե­մի՝ Հի­սուս Քրիս­ տո­սի վրա։ Այս հաս­տատ հիմ­քը կկանգ­նի յու­րա­քանչ­յու­րիս հա­մար։ Ձե­ռա­գիր 85, 1909թ. օ­գոս­տո­սի 21, Ա­յո­վա­յի Նևա­դա­յում տրված քա­րոզ։ 246

Բա­րե­կա­մա­ցեք Աստ­ծո հետ

օգոստոս

22

Ա­ղե բա­րե­կա­մա­ցիր Նրա հետ և խա­ղա­ղու­թյուն ա­րա, դրա­նով բա­րիք կգա քեզ մոտ։ Հոբ 22.21: Աստ­ծո նկատ­մամբ սե­րը պետք է ա­ռաջ­նոր­դի մեզ ի­րա­կան ու­րա­խու­թյուն գտնել Նրա կամքն ի­մա­նա­լու և կա­տա­րե­լու մեջ։ Այս­պես մենք ա­մեն օր ա­վե­լի լավ պատ­ րաստ­ված ենք դառ­նում հաղ­թող­ներ լի­նե­լու, օ­րի­նակ­ներ այն զո­րու­թյան, որ երկ­ նա­յին շնոր­հը պետք է բարձ­րաց­նի և­ ազն­վաց­նի մարդ ա­րա­րա­ծին։ Քրիս­տո­սը փորձ­վել է բո­լոր հար­ցե­րում, ինչ­պես մենք, սա­կայն Նա հաղ­թել է։ Եվ այ­սօր Նա սպա­սում է լսե­լու ու պա­տաս­խա­նե­լու Իր զա­վակ­նե­րի ե­ռան­դուն խնդրանք­նե­րին այն շնոր­հի հա­մար, ո­րը նրանց հաղ­թող կդարձ­նի։ Սի­րա­լի՛ր ե­ղեք նրանց հետ, ում հետ շփվում եք, այդ­պես սի­րա­լիր կլի­նեք Աստ­ծո հետ։ Փա՛ռք տվեք Նրան Իր բա­րու­թյան հա­մար, այդ­պես Նրա վկա­նե­րը կդառ­նաք և կ­պատ­րաստ­վեք հրեշ­տակ­նե­րի ըն­կե­րակ­ցու­թյան հա­մար։ Այս աշ­խար­հում դուք սո­վո­րում եք ինչ­պես վար­վել Քրիս­տո­սի ըն­տա­նի­քում երկն­քում։ Ժա­մա­նակ մի՛ կորց­րեք և ծա­նո­թա­ցե՛ք այն սկզբունք­նե­րի հետ, ո­րոնց Աստ­ծո զա­վակ­նե­րը պետք է հետևեն։ Մենք այս­տեղ ենք Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյունն ար­ տա­պատ­կե­րե­լու, Նրա բա­րու­թյանն ու հե­զու­թյա­նը ծա­նո­թա­նա­լու հա­մար։ Այս ա­մե­նը թույլ կտա, որ մեր մա­սին աս­վի. «­Դուք Նրա­նով լցված եք» (­Կո­ղո­սա­ցիս 2.10): Համ­բե­րա­տա­րու­թյամբ, բա­րու­թյամբ, եր­կայ­նամ­տու­թյամբ մենք պետք է ցույց տանք, որ աշ­խար­հից չենք, որ օ­րե­ցօր սո­վո­րում ենք այն դա­սե­րը, ո­րոնք մեզ ու­նակ կդարձ­նեն ըն­դուն­վե­լու բարձ­րա­գույն դպրոց։ Երբ Աստ­ծո փրկագն­ված­նե­րը կանչ­վում են եր­կինք, նրանք չեն թող­նի այն ա­ռա­ ջըն­թա­ցը, ո­րը գրան­ցել են այս կյան­քում՝ նա­յե­լով Քրիս­տո­սին։ Նրանք կշա­րու­նա­ կեն՝ ա­վե­լի ու ա­վե­լի շատ սո­վո­րե­լով Աստ­ծուց։ Նրանք ի­րենց հոգևոր ձեռք­բե­րում­ նե­րը կտա­նեն վերևում գտնվող պա­լատ­ներ՝ այս աշ­խար­հում չթող­նե­լով երկ­նա­յին ծագ­ման և­ ոչ մի բան։ Երբ երկ­նա­յին գրքե­րը բաց­վեն, յու­րա­քանչ­յուր հաղ­թո­ղի կտրվի իր բա­ժինն ու տե­ղը երկն­քում՝ կախ­ված այն ձեռք­բե­րում­նե­րից, ո­րոնք նա ու­նե­ցել է այս կյան­քում։ Աստ­ծո զա­վակ­ներն ա­ռաջ­նորդ­վում են հա­րատևե­լու հաղ­թա­նա­կի գոր­ծում ա­մե­նօր­յա գի­տակց­մամբ, որ ի­րենք Սուրբ Հո­գուց ճիշտ ու ար­դար ճա­նա­պար­հը սո­վո­րե­լու կա­րիք ու­նեն։ Ոչ մի կեղ­ծա­վոր գործ տեղ չու­նի նրանց ծա­ռա­յու­թյան մեջ։ Ա­մեն օր նրանք գի­տակ­ցում են, որ պետք է ի­րենց հաս­տա­տու­թյան սկիզ­բը մինչև վերջ պինդ բռնեն։ Երբ մե­կը շեղ­վում է ճիշտ ճա­նա­պար­հից, Սուրբ Հո­գին, աշ­խա­տե­լով Նրա մտքի հետ, ա­ռաջ­նոր­դում է նրան խոս­տո­վա­նե­լու իր սխա­լը, որ­պես­զի մյուս­նե­րը նա­խազ­գու­շաց­վեն միև­նույն սխա­լը չկրկնե­լու հա­մար։ Ոչ ոք չպետք է կար­ծի, թե իր դիրքն այն­քան բարձր է, որ ին­քը կա­րիք չու­նի իր սխալ­ներն ըն­դու­նե­լու, որ­պես­զի հան­կարծ ու­րիշ­նե­րը չթե­րագ­նա­հա­տեն ի­րեն։ Եր­բեք չպետք է մարդն այն­քան հպարտ լի­նի, որ չըն­դու­նի իր սխալն ու չկա­ րո­ղա­նա ա­սել. «Ես սխալ­վել եմ»։ Մե­ղան­չե­լուց հե­տո ա­մե­նա­քի­չը, որ նա կա­րող է ա­նել, իր վիշտն ու ա­պաշ­խա­րու­թյու­նը ցույց տալն է։ Այս ա­նող մար­դիկ պատ­ վի կար­ժա­նա­նան Աստ­ծո կող­մից, նույ­նիսկ ե­թե սխալ­ներ են ա­նում։ Ձե­ռա­գիր 31, 1903թ. օ­գոս­տո­սի 22, «­Դա­սեր Ա Հով­հան­նես եր­րորդ գլխից»։ 247

օգոստոս

23

Աչ­քի առջեվ պա­հեք Աստ­ծո փառ­քը

Եվ, հայ­րե՛ր, մի՛ բար­կաց­նեք ձեր որդ­կան­ցը, այլ մե­ծա­րեք նրանց խրա­տով և Տի­րոջ ուս­մուն­քով։ Ե­փե­սա­ցիս 6.4: Տե­րը կա­մե­նում է, որ մենք զար­գաց­նենք ըն­տա­նե­կան կրոն, և­այն­պես ա­նենք, որ Աստ­ծո երկ­յու­ղը շրջա­պա­տի մեր ըն­տա­նի­քին։ Երբ ծնող­ներն ան­տե­սում են ի­րենց ե­րե­խա­նե­րի նկատ­մամբ ու­նե­ցած պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րը, ձա­խո­ղե­լով կա­ռա­վա­ րել նրանց ճիշտ սկզբունք­նե­րի հա­մա­ձայն, թշնա­մուն հնա­րա­վո­րու­թյուն է տրվում վե­րահս­կո­ղու­թյուն ձեռք բե­րել նրանց կյան­քի վրա։ Այն ե­րե­խա­նե­րը, ո­րոնց թույլ է տրվում ար­հա­մար­հել ծնո­ղա­կան հե­ղի­նա­կու­թյու­նը, եր­բեք եր­ջա­նիկ չեն կա­րող լի­ նել։ Կ­յան­քի վաղ տա­րի­նե­րին բո­լո­րի հա­մար ճիշտ ժա­մա­նակն է պատ­րաստ­վել դառ­ նա­լու ար­քա­յա­կան ըն­տա­նի­քի ան­դամ­ներ։ Ծ­նող­ներն ու ե­րի­տա­սարդ­նե­րը պետք է շնոր­հա­կա­լու­թյուն հայտ­նեն Աստ­ծուն ա­ղոթ­քի մեջ և փառք տան Աստ­ծո զա­վակ­նե­ րը և Նրա ար­քա­յու­թյան քա­ղա­քա­ցի­նե­րը դառ­նա­լու ա­ռա­վե­լու­թյան հա­մար։ Աբ­րա­հա­մը հա­վա­տա­րիմ տնտե­սի ազն­վա­գույն տի­պար է, և նա մեզ ան­վե­րա­ պահ հնա­զան­դու­թյան օ­րի­նակ է տվել, ո­րը բո­լո­րը պետք է ըն­դօ­րի­նա­կեն։ Նա, Ով օրհ­նում է ար­դա­րին, Աբ­րա­հա­մի մա­սին ա­սաց. «Ես ճա­նա­չե­ցի նրան, որ իր որ­դի­նե­ րին և­ի­րե­նից հե­տո իր տա­նը կպատ­վի­րի» (Ծնն­դոց 18.19): Նրանք կպա­հեն Տի­րոջ ճա­նա­պարհն ար­դա­րու­թյուն և­ ի­րա­վունք ա­նե­լու հա­մար։ Նա չի խո­սի կեղ­ծա­վո­ րու­թյան կամ մո­լո­րու­թյան բա­ռեր։ Չի լի­նի սուրբ վստա­հու­թյան դա­վա­ճա­նու­թյուն։ Ճիշտ այն­քան վստա­հո­րեն, որ­քան մենք աշ­խա­տում ենք միա­սին, ինչ­պես Աբ­ րա­հա­մը, այն­քան վստա­հո­րեն կստա­նանք Երկն­քի գո­վա­սան­քը։ Աբ­րա­հա­մը նշա­ նա­վոր կեր­պով ընտր­վեց Տի­րոջ ճա­նա­պար­հում քայ­լե­լու հա­մար՝ կա­ռա­վա­րե­լով իր տու­նը հե­ղի­նա­կու­թյան և սի­րո միա­խառն­ված ազ­դե­ցու­թյամբ։ Սուր­բը մեզ կա­նոն­ ներ է տվել, ո­րոնց պետք է հնա­զանդ­վենք, և­ո­րոն­ցից չի կա­րող լի­նել ան­մեղ շե­ղում։ Մեծ գնով ենք գնվել։ Հա­վատն ու գոր­ծե­րը մեզ պետք է կա­տար­յալ դարձ­նեն Քրիս­ տո­սով։ Այդ­պես մենք կպա­հենք Տի­րոջ ճա­նա­պար­հը։ Երբ սիր­տը հեզ է ու խո­նարհ, Աստ­ված կա­րող է տպա­վո­րել հո­գին։ Աստ­ծո Խոս­քը մեր խորհր­դա­կանն է։ Ե­կե՛ք հնա­զանդ­վենք դրա վար­դա­պե­տու­թյուն­նե­րին։ Մեր բո­լոր գոր­ծե­րում պետք է տե­սա­դաշ­տում պա­հենք Աստ­ծո փառ­քը։ Աստ­ծո Խոս­քը մեր ու­ղե­ցույցն է։ Թող այս վկա­յու­թյու­նը հռչակ­վի որ­պես Աստ­ծո զո­րու­թյուն՝ փրկե­լու ա­մեն հա­վա­տա­ցո­ղի։ Ե­կե՛ք խո­սենք հա­վա­տի մա­սին և քայ­լենք հա­վա­ տով։ Ո՜հ, ի՜նչ գործ է մեր գոր­ծը, ի՜նչ ա­ռա­վե­լու­թյուն է այն­պես խո­սել և­ այն­պես գոր­ծել, որ մարդ­կանց սրտի և խղ­ճի հա­մոզ­մուն­քը հաս­տատ­վի։ Սուրբ Հո­գին շնոր­ հում է մեզ Իր ա­ռաջ­նոր­դու­թյունն այս գոր­ծում, իսկ հա­ջո­ղու­թյու­նը գա­լիս է այն ժա­ մա­նակ, երբ մենք խստո­րեն հետևում ենք Աստ­ծո երկ­յու­ղին։ Նա է սրտեր Քն­նո­ղը, և Նա է տա­լիս մեզ այն քա­ջա­լե­րան­քը, որ ե­թե մենք խե­լա­միտ վար­վենք Աստ­ծուն մա­տու­ցած մեր ծա­ռա­յու­թյան մեջ և խո­նար­հա­բար քայ­լենք այն լույ­սի մեջ, ո­րը Նա ա­ռա­տո­րեն տվել է, չենք թողն­վի մի­միայն մարդ­կա­յին ու­ժե­րով աշ­խա­տե­լու հույ­սին։ Քրիս­տո­սը ե­կավ այս աշ­խարհ որ­պես վշտի մարդ՝ ծա­նոթ ցա­վին, կրե­լու փոր­ ձու­թյուն­ներ և ծա­նո­թա­նա­լու հիաս­թա­փու­թյա­նը, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նա մարդ­կանց սո­վո­րեց­նել դառ­նալ Աստ­ծուն նման։ Նա­մակ 242, 1908թ. օ­գոս­տո­սի 23, Կա­լի­ֆոռ­ նիա­յի հա­մա­ժո­ղո­վի նա­խա­գահ Ս. Հ. Հաս­կե­լին։ 248

Հա­վա­տար­մու­թյուն փոքր բա­նե­րում

օգոստոս

24

Լավ, բա­րի ծա­ռա, ո­րով­հետև քի­չում հա­վա­տա­րիմ ե­ղար, տա­սը քա­ղա­քի վրա իշ­խա­նու­թյուն ու­նե­ցիր։ Ղու­կաս 19.17: Երբ մեր ե­ռան­դուն խառն­ված­քը հա­վա­քում է գոր­ծի մի մեծ ծա­վալ, որն ըմբռ­ նու­մով, ինչ­պես նաև կար­գու­կա­նո­նով ու ճշտա­պա­հո­րեն ի­րա­կա­նաց­նե­լու հա­մար մենք ո՛չ ուժ, ո՛չ էլ Քրիս­տո­սի շնորհն ու­նենք, մեր ստանձ­նած պար­տա­վո­րու­թյունն ան­կա­տա­րու­թյան դրոշմն է կրում, իսկ աշ­խա­տան­քը մշտա­պես վատ է ստաց­վում։ Աստ­ված չի փա­ռա­վոր­վում, ինչ­քան էլ դրդա­պատ­ճա­ռը բա­րի լի­նի։ Աստ­ված կա­մե­նում է, որ մենք ու­շադ­րու­թյուն դարձ­նենք Իր խոս­քե­րին։ Խնամ­քով մա­տուց­ված ծա­ռա­յու­թյունն Աստ­ծո աչ­քին ար­ժե­քա­վոր է, ինչ­քան էլ այն ան­տես­ վի մարդ­կանց կող­մից, և շատ կարևոր այս աշ­խար­հում, որ­տեղ մենք ի­րա­կա­նաց­ նում ենք մեր աշ­խա­տան­քը։ Աստ­ված կա­մե­նում է տես­նել խե­լա­միտ աշ­խա­տող­ նե­րի, ով­քեր ի­րենց գոր­ծը կա­նեն ոչ թե շտա­պո­ղա­կա­նու­թյամբ, այլ խնամ­քով և ման­րակր­կիտ կեր­պով՝ մշտա­պես պա­հե­լով Հի­սու­սի խո­նար­հու­թյու­նը։ Նրանք, ով­ քեր խնամք, ջանք ու ե­ռանդ են ներդ­նում ի­րենց մե­ծա­մեծ պար­տա­կա­նու­թյուն­ներն ի­րա­կա­նաց­նե­լիս, պետք է խնամ­քով ու խե­լամ­տո­րեն ի­րա­կա­նաց­նեն նաև փոքր պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րը՝ ցու­ցա­բե­րե­լով ճշգրտու­թյուն և­ե­ռանդ։ Ո՜հ, որ­քա՜ն աշ­խա­տանք է ան­տես­վում, ինչ­քա՜ն բան է ա­նա­վարտ թողն­վում, քա­ նի որ կա մշտա­կան ցան­կու­թյուն ստանձ­նել ա­վե­լի մեծ աշ­խա­տանք։ Աստ­ծո ծա­ռա­ յու­թյա­նը վե­րա­բե­րող աշ­խա­տանքն ա­րա­տա­վոր­վում է, քա­նի որ մար­դիկ այն­քան շատ բան են ի­րենց առջև դնում, որ ո­չինչ էլ պատ­շա­ճո­րեն չեն ի­րա­կա­նաց­նում։ Բայց ողջ աշ­խա­տան­քը պետք է անց­նի հա­մայն երկ­րի Դա­տա­վո­րի զննու­թյու­նը։ Ու­ սուց­չի ծա­ռա­յու­թյան հետ կապ­ված նույ­նիսկ փոք­րա­գույն պար­տա­կա­նու­թյուն­ներն են կարևո­րու­թյուն ստա­նում, քա­նի որ դա Քրիս­տո­սի ծա­ռա­յու­թյունն է։ Ե­սա­սի­րու­ թյունն ու ինք­նագ­նա­հա­տա­կա­նը պետք է վե­րահսկ­վեն ինչ­պես ձեր ո­խե­րիմ թշնա­ մի­ներ։ Սա­կայն որ­քա՜ն հեշ­տու­թյամբ է ես-ն­ի­րեն ցու­ցադ­րե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն­ ներ գտնում, և­ ինչ­պե՜ս է սա­տա­նան ու­րա­խա­նում այդ ցու­ցադ­րու­թյուն­նե­րի վրա, և­ որ­քա՜ն են վշտա­նում ու ա­մա­չում Աստ­ծո հրեշ­տակ­նե­րը մար­դու հի­մա­րու­թյան պատ­ճա­ռով։ Որ­քա՜ն նման չէ դա Հի­սուս Քրիս­տո­սին, որ­քա՜ն է հա­կա­սում այն օ­րի­ նա­կին, ո­րը Նա տվեց մեզ Իր սե­փա­կան կյան­քում։ Որ­քա՜ն է հե­ռաց­ված այդ ա­մե­նը Նրա պա­հանջ­նե­րից` խա­չել ես-ն­իր կապ­վա­ծու­թյուն­նե­րով ու ցան­կու­թյուն­նե­րով։ Ինչ­պի­սի՞ զգա­ցո­ղու­թյուն կու­նե­նանք, երբ կանգ­նած լի­նենք ա­պակ­յա ծո­վի վրա։ Հետ կնա­յե՞նք այս­տեղ ու­նե­ցած մեր ան­համ­բե­րու­թյան ժա­մե­րին։ Կ­կանգ­նե՞նք դրախ­տի հա­վեր­ժա­կան լեռ­նե­րի վրա և կ­խոր­հե՞նք արդ­յոք մեր ան­ցած կյան­քի ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րի մա­սին՝ տես­նե­լու, թե որ­քան ան­տե­ղի փոր­ձու­թյուն­ներ ենք ու­նե­ցել, քան­զի կար­ծել ենք, թե ինչ-որ բան ա­նե­լու հա­մար Աստ­ված կախ­ված է մեզ­նից։ Թող Աստ­ված օգ­նի մեզ տես­նել մեր սե­փա­կան փոք­րու­թյունն ու Իր մե­ծու­ թյու­նը։ Թող Նա թույլ չտա, որ մենք մեր սե­փա­կան մե­ծու­թյան գա­ղա­փար­ներ փայ­ փա­յենք և մե­ծա­րենք մեր ես-ը։ Փոր­ձա­ռու­թյան մե­ծու­թյունն ար­ժեք չու­նի։ Աստ­ծո չա­փա­նիշն այն­քա՜ն նման չէ մարդ­կանց չա­փա­նի­շին, և­երբ տես­նում ենք մեր մա­ սին Աստ­ծո գնա­հա­տա­կա­նը, արժևո­րում ենք այն, ինչն ըստ մեզ փոքր է ե­ղել, և փոքր ենք հա­մա­րում այն, ինչն ըստ մեզ մեծ է ե­ղել։ Նա­մակ 48, 1886թ. օ­գոս­տո­սի 24, «­Թան­կա­գին եղ­բայր­նե­րի, ով­քեր ծա­ռա­յում են Նի­մում (Ֆ­րան­սիա)»։ 249

օգոստոս

25 Հե­ռա­ցեք թերահավատության մշու­շից

Աստ­ծո սպա­ռա­զի­նու­թյունն ա­ռեք, որ կա­րող լի­նեք հա­կա­ռակ կե­նալ չա­րու­թյան օ­րում, և­ա­մե­նը կա­տա­րե­լով՝ հաս­տատ կանգ­նել։ Ե­փե­սա­ցիս 6.13: Սա­տա­նան ջանք չի խնա­յում՝ ներ­մու­ծե­լու հոգևոր սո­փես­տու­թյուն­ներ իր մո­ լո­րու­թյուն­նե­րը մտքե­րի վրա տա­րա­ծե­լու հա­մար։ Այժմ ժա­մա­նակն է, որ­պես­զի Քրիս­տո­սի յու­րա­քանչ­յուր հետևորդ հագ­նի Աստ­ծո ողջ սպա­ռա­զի­նու­թյու­նը և հա­ մար­ձա­կո­րեն պայ­քա­րի խա­վա­րի ու­ժե­րի ներ­խուժ­ման դեմ։ Թո՛ղ մեր զին­վոր­նե­րը չքնեն ի­րենց դիր­քե­րում։ Աշ­խար­հը պետք է նա­խազ­գու­շաց­վի։ Կան ու­ժեղ մար­դիկ, ով­քեր թանկ են Աստ­ծո աչ­քում, սա­կայն ով­քեր գտնվում են կա­խար­դան­քի ներ­քո։ Նրանք չեն գի­տակ­ցում, որ ներ­կա­յաց­նում են հի­մար կույ­ սե­րին։ Գի­տա­կան հոգևոր փի­լի­սո­փա­յու­թյու­նը ո­մանց միտ­քը շե­ղել է այն լու­րից, ո­րը պետք է հռչակ­վի այս ժա­մա­նակ­նե­րում։ Կան մար­դիկ, ով­քեր ապ­րում են մի­ միայն քննա­դա­տե­լու հա­մար։ Նրանք հա­մա­գոր­ծակ­ցում են այն­պի­սի­նե­րի հետ, ով­քեր սո­վո­րել են մե­ծա­գույն մո­լո­րեց­նո­ղից։ Նրանց սրտե­րը օ­ձի խայ­թոց են կրում, և նրանք պատ­րաստ են մտնել ան­հա­վա­տու­թյան քա­րո­զար­շա­վի դրո­շի տակ։ Նրանք, ով­քեր քնել են ի­րենց դիր­քե­րում, պետք է այժմ արթ­նա­նան և պատ­րաս­ տեն ի­րենց լապ­տեր­նե­րը։ Նրանք չպետք է կաս­կա­ծի նշույլ ան­գամ ու­նե­նան այս ժա­մա­նակ­նե­րի ճշմար­տու­թյան վե­րա­բեր­յալ։ Սա­տա­նա­յի հիպ­նո­սա­ցու­մը պետք է մեր­կաց­վի և ցու­ցադր­վի իր ի­րա­կան տես­քով։ Մենք պետք է մեր քայ­լերն ուղ­ղենք ոչ թե դե­պի Ե­գիպ­տոս, այլ դե­պի Քա­նան՝ խոս­տաց­ված եր­կիր։ Տերն ինձ ա­սում է. «Ես քեզ ուժ եմ տվել այս ժա­մա­նա­կի լու­րը տա­րա­ծե­լու հա­մար։ Արթ­նաց­րո՛ւ այն մարդ­կանց, ով­քեր ըն­դու­նել են սո­փես­տու­թյուն­նե­րը։ Նրանք քնած են և­ու­շադ­րու­ թյուն չեն դարձ­նում ներ­կա ժա­մա­նա­կի մե­ծա­գույն կարևո­րու­թյա­նը, ինչ­պես նաև ա­պա­գա­յի վտանգ­նե­րին»։ Ո­րոշ մար­դիկ, ով­քեր անց­յա­լում ու­նե­ցել են ի­րա­կան փոր­ձա­ռու­թյուն­ներ, կարթ­նա­նան, ո­րով­հետև նրանց կյան­քը չի ե­ղել ճշմար­տու­ թյան շա­րու­նա­կա­կան հա­կա­սու­թյուն։ Մեր մտքե­րը, դրդա­պատ­ճառ­նե­րը և ցան­կու­թյուն­նե­րը պետք է բեր­վեն Աստ­ծո կամ­քի հնա­զան­դու­թյա­նը։ Դրանք պետք է ո­գեշնչ­վեն և վե­րահսկ­վեն Նրա կող­մից։ Մենք պետք է հարց տանք ինք­ներս մեզ. «­Գոր­ծի դնո՞ւմ եմ ես արդ­յոք իմ բո­լոր ու­ նա­կու­թյուն­նե­րը իմ լապ­տե­րը յու­ղով լի­քը և խ­նամ­քով պա­հե­լու հա­մար, որ­պես­զի դրա­նից շո­ղա ներ­կա ճշմար­տու­թյու­նը պայ­ծառ ու հստակ։ Արթ­նաց­նո՞ւմ եմ արդ­ յոք աշ­խար­հի ու­շադ­րու­թյունն ի­րեն սպառ­նա­ցող վտան­գի նկատ­մամբ։ Ա­ռաջ­նոր­ դո՞ւմ եմ արդ­յոք կոր­ծան­վող հո­գի­նե­րին դե­պի Քրիս­տո­սը։ Ուղ­ղոր­դո՞ւմ եմ արդ­յոք մարդ­կանց տես­նե­լու, որ ա­մեն բա­նի ա­վար­տը շատ մոտ է»։ Նրանք, ով­քեր ներ­կա­յաց­նում են ի­մաս­տուն կույ­սե­րին, ով­քեր անց­յա­լում թան­ կա­գին փոր­ձա­ռու­թյուն են ու­նե­ցել ճշմար­տու­թյան մեջ, պետք է հի­մա վեր կե­նան ու կար­գի բե­րեն ի­րենց լապ­տեր­նե­րը։ Իսկ նրանք, ո­վքեր լսել են սո­փես­տու­թյուն­ ներ, թող այժմ ևեթ հե­ռաց­նեն դրանց ողջ ազ­դե­ցու­թյունն ի­րենց փոր­ձա­ռու­թյու­նից։ Թույլ մի՛ տվեք, որ ձեր ժա­մա­նա­կը ծախս­վի այս սո­փես­տու­թյուն­նե­րի քննարկ­ման վրա։ Մի՛ մնա­ցեք կասկածամտության մշու­շի մեջ, քա­նի դեռ ձեզ հա­մար շատ ուշ չէ գտնել ձեր ճա­նա­պար­հը։ Լիա­կա­տար նվիր­վա­ծու­թյունն Աստ­ծուն վերջ է դնում ա­մեն տե­սա­կի սին, հի­մար են­թադ­րու­թյուն­նե­րին ու երևա­կա­յու­թյուն­նե­րին։ Ձե­ռա­ գիր 80, 1905, 1904թ. օգոս­տո­սի 24, «­Վեր կա­ցեք և կար­գի բե­րեք ձեր լապ­տեր­նե­րը»։ 250

օգոստոս

Քրիս­տո­սը մաք­րում է հա­տուկ պատ­ճա­ռով

26

Ես եմ ճշմա­րիտ որ­թը, և Իմ Հայ­րը մշակն է։ Ա­մեն ճյուղ, որ Ին­ձա­նում է և պ­տուղ չի բե­րում, Նա կտրում է նրան, և­ա­մեն պտուղ բե­րո­ղին մաք­րում է, որ է՛լ ա­վե­լի պտղա­բեր լի­նի։ Հով­հան­նես 15.1, 2: Երբ փոր­ձու­թյուն­ներն այ­ցե­լում են մեզ, ե­կե՛ք կանգ չառ­նենք դժվա­րու­թյան մե­ ծու­թյան վրա և կար­ծենք, թե չենք կա­րող ու­րա­խու­թյուն ու­նե­նալ Տե­րով։ Ճիշտ է, որ մեր զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­րը կփոխ­վեն։ Վ­րա կհաս­նեն հու­սա­հա­տու­թյան ու հու­սալ­քու­ թյան օ­րեր։ Բայց մենք պետք է ապ­րենք զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­րո՞վ, թե՞ հա­վա­տով։ Երբ մեր եղ­բայր­ներն ու ըն­կեր­ներն ան­խո­հեմ բա­ներ են խո­սում և վշ­տաց­նում են մեզ. ե­կե՛ք չընկճ­վենք։ Ե­կե՛ք հի­շենք, թե ինչ ենք մենք այս փոր­ձու­թյան ու վշտի, ցա­վի ու հու­սա­հա­տու­թյան աշ­խար­հում։ Երբ մեզ վրա են հաս­նում այս փոր­ձա­ռու­թյուն­ նե­րը, դրանք մեզ պետք է տա­նեն Քրիս­տո­սի մոտ։ Ե­թե չեն տա­նում, ա­պա մենք պարտ­վում ենք։ Երբ մենք փորձ­վում ենք և հու­սա­հա­տու­թյան ու դժվա­րու­թյուն­նե­րի ճնշման ներ­ քո հանձն­վում, ե­կե՛ք ու­սում­նա­սի­րենք Քրիս­տո­սի կյանքն ու փոր­ձա­ռու­թյուն­նե­րը։ Նա ստիպ­ված էր պայ­քա­րել խա­վա­րի ու­ժե­րի դեմ, որ­պես­զի չպարտ­վի։ Մենք պետք է մե­նա­մար­տենք միև­նույն ճա­կա­տա­մար­տում, պետք է տա­նենք միև­նույն հաղ­ թա­նակ­նե­րը։ «Աստ­ված այն­պես սի­րեց աշ­խար­հը, որ Իր միա­ծին Որ­դուն տվեց, որ ա­մեն Նրան հա­վա­տա­ցո­ղը չկոր­չի, այլ հա­վի­տե­նա­կան կյանքն ու­նե­նա» (­Հով­հան­նես 3.16)։ Մեր ա­ռա­վե­լու­թյունն է ա­պա­վի­նել Նրա ու­ժին, Ով կա­րող է բո­լո­րո­վին փրկել նրանց, ով­քեր Աստ­ծո մոտ են գա­լիս Իր մի­ջո­ցով։ Նա ձեզ հրա­վի­րում է ներ­կա­յաց­նել ձեր դեպ­քը շնոր­հի գա­հի ա­ռաջ և ձեր ա­նօգ­նա­կան հո­գին Ի­րեն հանձ­նել։ Մաքր­ման գոր­ծըն­թա­ցը հա­ճե­լի չէ, սա­կայն ե­կե՛ք հի­շենք, որ Քրիս­տո­սը ե­կավ մեր աշ­խարհ և մար­դե­ղու­թյուն հա­գավ՝ կրե­լու այն տա­ռա­պան­քը, ո­րը մարդ­կու­թյու­նը պետք է կրի և դառ­նա հա­վա­տա­րիմ տո­կու­նու­թյան օ­րի­նակ ցան­կա­ցած տե­սա­կի փոր­ձու­թյան ներ­քո։ Աստ­ված կա­մե­նում է, որ մենք գի­տակ­ցենք մեր մաս կազ­մե­լը մեծ մարդ­կա­յին ըն­տա­նի­քին, հետևա­բար, պետք է կրենք դրա փոր­ձու­թյուն­նե­րը։ Թո՛ղ ձեր մար­դե­ղու­թյունն ա­պա­վի­նի աստ­վա­ծու­թյա­նը։ Մո­տե­ցե՛ք Աստ­ծո շնոր­հի ա­թո­ռին և­ ա­սե՛ք. «­Տեր, ես իմ ա­նօգ­նա­կան հո­գին Քեզ եմ հանձ­նում։ Օգ­նի՛ր ինձ վե­րահս­կել իմ խոս­քը։ Սո­վո­րեց­րո՛ւ ինձ հաղ­թել»։ Քրիս­տո­սը ձեզ հաղ­թա­նա­կի հո­գի կտա։ Աստ­վա­ծաշն­չում կար­դում ենք. «Նրանք հաղ­թե­ցին նրան Գա­ռի ար­յու­նով և­ ի­րենց վկա­յու­թյան խոս­քով» (­Հայտ­նու­թյուն 12.11): Դուք կա­րող եք կրել վկա­յու­թյուն, ո­րը հա­կա­սում է նրան, ին­չը սա­տա­նան ցան­ կա­նում է, որ կրեք։ Ձեր սիրտն ու միտ­քը կա­րող եք սրբա­ցած պա­հել՝ ճշմար­տու­ թյա­նը հնա­զանդ­վե­լով։ Նա­յե՛ք Նրան ա­ռա­վոտ­յան, ցե­րե­կը և գի­շե­րը։ Պա­հե՛ք Ձեր սիրտն ու միտ­քը Քրիս­տո­սին կառ­չած։ Սա ձեր ա­ռա­վե­լու­թյունն է։ Քրիս­տո­սի տա­ ռա­պանք­ներն ու մա­հը վճա­րել են ձեր փրկագն­ման գի­նը, և Նրան հա­վա­տա­լով՝ կա­րող եք հաղ­թել։ Թո՛ղ որ Քրիս­տո­սի սե­րը բնակ­վի ձեր սրտե­րում։ Մենք պետք է այս կյան­քում լավ ա­վար­տենք ու­սու­ցու­մը, ե­թե ցան­կա­նում ենք տե­ղա­փոխ­վել երկ­ նա­յին պա­լատ­նե­րի բարձ­րա­գույն դպրոց։ Ձե­ռա­գիր 79, 1909թ. օ­գոս­տո­սի 26, «Որ­ պես­զի կա­րո­ղա­նամ ա­վե­լի շատ պտուղ բե­րել», Կան­զա­սի Քաունսլ Գրոու­վի ճամ­ բա­րա­յին հան­դիպ­ման ժա­մա­նակ տրված քա­րոզ։ 251

օգոստոս

27 Հա­մար­ձակ­վեք լի­նել ինչ­պես Դա­նիե­լը

Եվ Դա­նիե­լը ո­րո­շեց իր սրտում, որ ի­րեն չպղծի թա­գա­վո­րի կե­րակ­րով և նրա խմած գի­նով և խնդ­րեց ներք­նա­պե­տից, որ ի­րեն չպղծի։ Դա­նիել 1.8: Դա­նիե­լի գրքի ա­ռա­ջին գլու­խը սո­վո­րեց­նում է, որ այն, ինչ մենք ու­տում և խ­մում ենք, ազ­դե­ցու­թյուն է ու­նե­նում մտքի վրա, և­ա­ռողջ մար­մին­ներ և պայ­ծառ մտքեր ու­նե­նա­լու հա­մար պետք է ու­շադ­րու­թյուն դարձ­նենք մեր սննդա­կար­գին։ Ե­թե ան­ փույթ ենք այս հար­ցում և­ ու­տում ենք պար­զա­պես մեր ա­խոր­ժա­կը բա­վա­րա­րե­ լու հա­մար, մար­սո­ղա­կան օր­գան­նե­րը թու­լա­նում են, իսկ ու­ղե­ղը՝ «շվա­րում» ու «շփոթ­վում», և դ­րա­նից ոչ մե­կը չի կա­րո­ղա­նում ի­րեն հատ­կաց­ված դե­րը կա­տա­ րել լիար­ժե­քու­թյամբ, ինչ­պես Աստ­ված նա­խա­տե­սել է։ Դա­նիելն ու նրա ըն­կեր­նե­րը վճռե­ցին ի­րենց սննդա­կար­գից հե­ռաց­նել այն ա­մե­ նը, ինչ կպղծեր ի­րենց, և­ երկ­նա­յին մի ուժ աշ­խա­տում էր նրանց ջան­քե­րի հետ ներ­դաշ­նա­կու­թյան մեջ։ Որ­պես արդ­յունք՝ կրթու­թյունն ստա­նա­լիս նրանց տրվեց ի­րենց սե­փա­կան ըն­թաց­քին հետևե­լու ա­ռա­վե­լու­թյուն։ Եվ այն կրթու­թյու­նը, որ նրանք ստա­ցան, ա­վե­լի լավն էր, քան այն, որ ստա­ցել էին հա­մայն թա­գա­վո­րա­կան պե­տու­թյան մո­գե­րից, աստ­ղա­գու­շակ­նե­րից կամ ի­մաս­տուն­նե­րից։ Նրանք, ով­քեր կա­մե­նում են ճիշտ փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մեջ լի­նել Աստ­ծո հետ, պետք է ու­սում­նա­սի­րեն Դա­նիե­լի ծրա­գի­րը։ Դա ա­պա­ցուց­ված արդ­յունք էր։ Դուք ևս կա­րող եք վերց­նել այդ արդ­յունքն ու ա­պա­ցու­ցել։ Կան շատ մար­դիկ, ով­ քեր մտա­ծում են, որ ա­ռողջ ապ­րե­լա­կեր­պը որ­դեգ­րած­նե­րը տա­ռա­պում են ֆի­զի­ կա­կան ու­ժի կո­րուս­տից, սա­կայն ե­թե այդ մար­դիկ ան­ձամբ ստու­գեն այս հար­ցը, կփո­խեն ի­րենց կար­ծիքն այդ կա­պակ­ցու­թյամբ։ Բա­բե­լո­նի թա­գա­վո­րու­թյու­նում Դա­նիե­լը շատ պա­տաս­խա­նա­տու դիրք էր զբա­ ղեց­նում։ Կ­լի­նեն նաև մար­դիկ, ով­քեր կզբա­ղեց­նեն ա­վե­լի քիչ պա­տաս­խա­նա­տու դիր­քեր, բայց ինչ էլ որ լի­նի մեր գոր­ծը, մեր օ­րի­նա­կը պետք է լի­նի այն­պի­սին, որ ու­րիշ­նե­րին ա­ռաջ­նոր­դի դե­պի ճիշտ ճա­նա­պար­հը։ Մենք պետք է խո­նարհ­վենք Աստ­ծո ա­ռաջ, ա­ղո­թենք Նրան և վս­տա­հենք Նրան։ Մենք չենք կա­րող թույլ տալ մեզ բաց թող­նել քրիս­տո­նեա­կան բնա­վո­րու­թյուն կեր­տե­լու որևէ հնա­րա­վո­րու­թյուն։ Ինչ փոր­ձա­ռու­թյուն էլ որ ու­րիշ­ներն ու­նե­նան, հի­շե՛ք, որ դուք, ձեր դիր­քում և տե­ղում, կփորձ­վեք Աստ­ծո կող­մից։ Կ­լի­նեն ժա­ մա­նակ­ներ, երբ կհայտն­վեք ան­բա­րեն­պաստ դիր­քե­րում, սա­կայն մի՛ հա­պա­ղեք դի­մել Աստ­ծուն, վստա­հե՛ք Նրան և քայ­լե՛ք պարզ հա­վա­տով Տի­րոջ ա­ռաջ։ Այդ դեպ­քում երկ­նա­յին հրեշ­տակ­նե­րը կտպա­վո­րեն ձեր միտ­քը։ Թույլ մի՛ տվեք, որ ձեր միտ­քը լցվի ես-ով և­անձ­նա­կան հե­տաքրք­րու­թյուն­նե­րով։ Տերն այ­սօր մեզ նա­յում է ո­ղոր­մու­թյամբ և սի­րով։ Ո՞վ կհետևի Տի­րոջ կամ­քին։ Ո՞վ կսո­վո­րի նպա­տա­կաս­լաց գայ­թակ­ղի­չին հաղ­թե­լու հա­մար՝ հի­շե­լով, որ այն բա­ռե­րը, որ խո­սում են, խոս­վում են երկ­նա­յին հրեշ­տակ­նե­րի ներ­կա­յու­թյամբ։ Այս երկ­նա­յին հրեշ­տակ­նե­րը շա­րու­նա­կա­բար ծա­ռա­յում են մեզ։ Ձե­ռա­գիր 73, 1909թ. օ­գոս­տո­սի 27, «­Դա­սեր Դա­նիե­լի ա­ռա­ջին գլխից», Քաունսլ Գրոու­վի ճամ­բա­րա­յին հան­դիպ­ման ժա­մա­նակ տրված քա­րոզ։

252

Եր­րորդ հրեշ­տա­կի լու­րը հաս­տատ է

օգոստոս

28

Եվ մի եր­րորդ հրեշ­տակ ե­կավ նրանց հետևից մեծ ձայ­նով ա­սե­լով. Ով որ երկր­ պա­գու­թյուն է ա­նում գա­զա­նին և նրա պատ­կե­րին և դ­րոշմ ըն­դու­նում իր ճա­ կա­տի կամ իր (աջ) ձեռ­քի վրա, այն­պի­սին Աստ­ծո սրտմտու­թյան գի­նուց պի­տի խմի, որ ան­խառն ած­ված է Նրա բար­կու­թյան բա­ժա­կի մեջ. և պի­տի տանջ­վի կրա­կի և ծծմ­բի մեջ սուրբ հրեշ­տակ­նե­րի և Գա­ռի ա­ռաջ։ Հայտ­նու­թյուն 14.9, 10: Տե­րը կա­մե­նում է տես­նել եր­րորդ հրեշ­տա­կի լու­րի աշ­խա­տան­քի ա­ռաջ­խա­ղա­ ցումն ա­ճող արդ­յու­նա­վե­տու­թյամբ։ Աստ­ված ինչ­պես որ աշ­խա­տել է բո­լոր դա­րե­ րում Իր ժո­ղովր­դին հաղ­թա­նակ տա­լու հա­մար, այն­պես էլ այս դա­րում փա­փա­գում է հաղ­թա­կան ա­վար­տին հասց­նել Իր նպա­տակ­ներն Իր ե­կե­ղե­ցու հա­մար։ Նա հոր­ դո­րում է սուր­բե­րին միա­սին ա­ռաջ գնալ՝ հաս­նե­լով ու­ժից ա­վե­լի մեծ ու­ժի, հա­ վա­տից՝ ա­ճող վստա­հու­թյան Իր գոր­ծի ճշմար­տու­թյան և­ար­դա­րու­թյան հան­դեպ։ Ե­կեք մշտա­պես մտա­պա­հենք, որ մեր գործն ա­ռաջ ըն­թա­ցող­նե­րից մե­կը լի­նելն է։ Մենք պետք է շա­րու­նա­կենք ճա­նա­չել Տի­րո­ջը։ Աստ­ված հաս­կա­նում է յու­րա­ քանչ­յուր մտքի շար­ժիչ սկզբունք­նե­րը։ Նա վկա է ե­ղել ո­մանց հա­մառ ու ամ­բար­ տա­վան ըն­թաց­քին, ում շա­րու­նա­կա­բար նա­խազ­գու­շաց­րել և խոր­հուրդ է տվել։ Նրա ա­մե­նա­տես աչ­քը տե­սել է մարդ­կա­յին նա­խագ­ծե­րին հետևե­լու վճռա­կա­նու­ թյու­նը։ Մար­դու ճա­նա­պար­հը Տի­րոջ ա­ռաջ է։ Նա գի­տի մտքե­րը։ «­Տի­րոջ աչ­քե­րը ա­մեն տեղ են, քննում են չա­րե­րին և բա­րի­նե­րին» (Ա­ռա­կաց 15.3)։ Նա նա­յում է երկ­րի ծայ­րե­րին և տես­նում է երկն­քի տակ գտնվող ա­մեն ինչ։ Տե­րը քննում է սրտե­ րը։ Մենք պետք է վե­մի պես ա­մուր կանգ­նենք Աստ­ծո Խոս­քում տրված սկզբունք­նե­ րի կող­քին՝ հի­շե­լով, որ Աստ­ված մեզ հետ է և մեզ ուժ է տա­լիս դի­մա­վո­րե­լու յու­րա­ քանչ­յուր նոր փոր­ձա­ռու­թյուն։ Ե­կե՛ք միշտ պա­հենք ար­դա­րու­թյան սկզբունք­նե­րը մեր կյան­քում, որ­պես­զի Տի­րոջ ա­նու­նով ա­ռաջ գնանք զո­րու­թյու­նից զո­րու­թյուն։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է ա­մե­նայն սրբու­թյամբ պա­հել այն հա­վա­տը, ո­րը հիմ­նա­վոր­վել է Աստ­ծո Հո­գու հրա­հան­գով և հա­վա­նու­թյամբ մեր ա­մե­նա­վաղ փոր­ձա­ռու­թյու­նից մինչև ներ­կա ժա­մա­նա­կը։ Մարդ­կանց ու­շադ­րու­թյու­նը հրա­վի­րեք ժա­մա­նակ­նե­րի կարևո­րու­թյան վրա, ո­րում մենք ապ­րում ենք, որ­պես­զի նրանք պատ­րաստ­վեն ի­րենց դնել Քրիս­տո­սի կար­գա­պա­հու­թյան ներ­քո։ Իր երկ­րա­յին կյան­քի ըն­թաց­քում Քրիս­տո­սը բա­ցա­հայ­ տեց աստ­վա­ծա­յին բնույ­թը. Նրա բնա­վո­րու­թյան մեջ ա­րա­տի նշույլ ան­գամ չկար։ Նա­յե­լով Նրա ինք­նա­մերժ­ման և զո­հա­բե­րու­թյան կյան­քին, ո­րը Նա ապ­րեց, որ­պես­ զի ճշմար­տու­թյու­նը ներ­կա­յաց­նի աշ­խար­հին՝ նրանց կյան­քը կա­րող է փոխ­վել, և նրանք կա­րող են սո­վո­րել ար­տա­ցո­լել Նրա նմա­նու­թյու­նը։ Ե­կե՛ք ան­տար­բեր չմնանք ար­դար բնա­վո­րու­թյուն կեր­տե­լու մեր պար­տա­կա­նու­ թան նկատ­մամբ, այլ դնենք մեզ Սուրբ Հո­գու կեր­տող ազ­դե­ցու­թյան տակ, որ­պես­ զի կա­րո­ղա­նանք ձևա­վո­րել աստ­վա­ծա­յին կյանքն ար­տա­ցո­լող բնա­վո­րու­թյուն։ Նա­մակ 66, 1911թ. օ­գոս­տո­սի 28, Կա­լի­ֆոռ­նիա­յի հա­մա­ժո­ղո­վի նա­խա­գահ Ս. Ն. Հաս­կե­լին։

253

օգոստոս

29 Եր­կին­քը տվեց իր ա­մե­նա­թանկ գան­ձը

Ո­րով­հետև Աստ­ված այն­պես սի­րեց աշ­խար­հը, որ Իր միա­ծին Որ­դին տվեց, որ ա­մեն Նրան հա­վա­տա­ցո­ղը չկոր­չի, այլ հա­վի­տե­նա­կան կյանքն ու­նե­նա։ Հով­հան­ նես 3.16: Քա­ռա­սուն օր ու գի­շեր ծոմ պա­հե­լուց հե­տո Փր­կի­չը «սո­վեց»։ Այդ ժա­մա­նակ Նրան հայտն­վեց սա­տա­նան։ Նա ե­կավ որ­պես մի գե­ղե­ցիկ երկ­նա­յին հրեշ­տակ՝ հայ­տա­րա­րե­լով, որ Փրկ­չի ծո­մի վերջն ազ­դա­րա­րե­լու հանձ­նա­րա­րու­թյուն ու­նի Աստ­ծուց։ «Ե­թե Աստ­ծո Որ­դի ես»,- նա ա­սաց Քրիս­տո­սին,- «ա­սա, որ այս քա­րե­ րը հաց լի­նեն» (­Մատ­թեոս 4.3)։ Բայց սա­տա­նա­յի անվս­տա­հու­թյան ակ­նար­կի մեջ Քրիս­տո­սը ճա­նա­չեց թշնա­մուն, ում զո­րու­թյա­նը դի­մա­կա­յե­լու հա­մար Նա եր­կիր էր ե­կել։ Նա չըն­դու­նեց մար­տահ­րա­վե­րը, ոչ էլ ե­րե­րաց գայ­թակ­ղու­թյու­նից։ Նա ա­մուր կանգ­նեց հետև­յալ հայ­տա­րա­րու­թյան կող­մը. «Ոչ միայն հա­ցով կապ­րի մարդ, այլ ա­մեն խոս­քով, որ դուրս է գա­լիս Աստ­ծո բե­րա­նից» (հա­մար 4)։ Քրիս­տո­սը կանգ­նում էր Աստ­ծո ա­մեն մի բա­ռի կող­քին և հաղ­թա­նակ էր տա­ նում։ Ե­թե ա­մեն ան­գամ գայ­թակ­ղու­թյան ժա­մա­նակ այդ­պի­սի դիրք ըն­դու­նենք՝ հրա­ժար­վե­լով խաղ ա­նել գայ­թակ­ղու­թյան և վի­ճա­բա­նել՝ թշնա­մու հետ, միև­նույն փոր­ձա­ռու­թյու­նը կու­նե­նանք։ Մենք հաղ­թող ենք դառ­նում այն ժա­մա­նակ, երբ դա­ դա­րում ենք վի­ճա­բա­նել սա­տա­նա­յի հետ։ Մենք ան­հա­տա­պես պետք է ի­մա­նանք, որ գտնվում ենք պա­տե­րազ­մի մեջ և պետք է ա­մուր կանգ­նենք Աստ­ծո ա­ռաջ։ Այդ կերպ է, որ կստա­նանք խոս­տաց­ված աստ­վա­ծա­յին զո­րու­թյու­նը, ո­րի մի­ջո­ցով ձեռք կբե­րենք «այն ա­մե­նը, որ կյան­քի և­աստ­վա­ծա­պաշ­տու­թյան հա­մար պետք է Նրա գի­տու­թյու­նով, որ մեզ կան­չեց փառ­քով և­ա­ռա­քի­նու­թյու­նով» (Բ Պետ­րոս 1.3)։ Գո­յու­թյուն ու­նի այս­պի­սի մի բան՝ աստ­վա­ծա­յին բնու­թյա­նը հա­ղոր­դա­կից լի­նել։ Մենք բո­լորս կփորձ­վենք տա­րա­տե­սակ ձևե­րով, բայց երբ փորձ­վում ենք, պետք է հի­շենք, որ նա­խա­պատ­րաս­տու­թյուն է ար­վել մեր հաղ­թա­նա­կի հա­մար։ Նա, ով իս­կա­պես հա­վա­տում է Քրիս­տո­սին, դառ­նում է աստ­վա­ծա­յին բնու­թյան հա­ղոր­ դա­կից, և զո­րու­թյուն է ստա­նում, ո­րը կա­րող է կի­րա­ռել յու­րա­քանչ­յուր գայ­թակ­ ղու­թյան ժա­մա­նակ։ Նա չի ընկ­նի գայ­թակ­ղու­թյան մեջ և չի թողն­վի պարտ­վե­լու։ Մենք կար­ծում ենք, որ մեզ հա­մար ինչ-որ բան է ար­ժե­նում աշ­խար­հի ա­ռաջ այս դիր­քում կանգ­նե­լը, և­ա­յո՛, ար­ժե­նում է։ Բայց ի՞նչ ար­ժե­ցավ մեր փրկու­թյու­նը տիե­զեր­քին։ Մեզ աստ­վա­ծա­յին բնու­թյա­նը հա­ղոր­դա­կից դարձ­նե­լու հա­մար եր­ կին­քը տվեց իր ա­մե­նա­թան­կար­ժեք գան­ձը։ Նա ստանձ­նեց ըն­կած աշ­խար­հում որ­պես Հոր ներ­կա­յա­ցու­ցիչ կանգ­նե­լու պար­տա­կա­նու­թյու­նը։ Եվ Նա պատ­րաստ էր մա­հա­նալ կո­րած ցե­ղի հա­մար։ Ի՜նչ աշ­խա­տանք էր սա։ Ե­թե Նա ձա­խո­ղեր, ե­թե Նա պար­տու­թյուն կրեր գայ­թակ­ղու­թյու­նից, աշ­խար­հը կկոր­չեր։ Ձե­ռա­գիր 99ա, 1908թ. օ­գոս­տո­սի 29, «­Կոչ­ված փառ­քի և­ ա­ռա­քի­նու­թյան», Կա­լի­ֆոռ­նիա­յի Լո­մա Լին­դա­յում տրված քա­րոզ։

254

Քրիս­տոսն է աս­տի­ճա­նը

օգոստոս

30

Նրանք ժո­ղով­վում են ար­դա­րի ան­ձի դեմ և­ ան­մե­ղի ար­յու­նը դա­տա­պար­տում։ Բայց Տերն ինձ ա­պա­վեն է, և­իմ Աստ­վածն է իմ հույ­սի վե­մը։ Սաղ­մոս 94.21, 22: Երկ­րի մեջ ա­մուր տնկված և­ ուղղ­ված դե­պի եր­կինք՝ հաս­նե­լով Աստ­ծո գա­ հին, շո­ղա­ցող պայ­ծա­ռու­թյան աս­տի­ճան կա։ Աստ­ված աս­տի­ճա­նի վերևում է, և Նրա լույ­սը շո­ղում է դրա ողջ եր­կայն­քով մեկ։ Այս աս­տի­ճա­նը Քրիս­տոսն է։ Ա­մեն մի աս­տի­ճա­նը բարձ­րա­նա­լիս քայլ առ քայլ գա­լիս եք ըն­կե­րակ­ցե­լու Քրիս­տո­սի տա­ռա­պանք­նե­րին և ձևա­վոր­վում եք Նրա աստ­վա­ծա­յին նմա­նու­թյամբ։ Աստ­ծո հրեշ­տակ­նե­րը մշտա­պես բարձ­րա­նում և­ իջ­նում են այս փա­ռա­վոր աս­տի­ճա­նով։ Նրանք թույլ չեն տա ձեզ ընկ­նել, ե­թե դուք ձեր աչ­քը պա­հեք Աստ­ծո փառ­քի վրա, որն աս­տի­ճա­նի գա­գա­թին է։ Սա­տա­նան ջա­նում է իր դժո­խա­յին ստվե­րը նե­տել ձեր ճա­նա­պար­հին՝ խո­չըն­ դո­տե­լու ձեր ճամ­փոր­դու­թյու­նը դե­պի եր­կինք։ Գոր­ծե՛ք այն­պես, կար­ծես դուք ձեր մեջ զո­րու­թյուն ու­նեք վերևից, որ Նա­զով­րե­ցի Հի­սուս Քրիս­տո­սի ա­նու­նով կա­րող եք դի­մա­կա­յել ներքևից ակ­տի­վո­րեն աշ­խա­տող ու­ժին։ Սր­տում Հի­սուս Քրիս­տո­ սի քաղցր ու քնքուշ Հո­գին ու­նե­նալն ա­վե­լի մեծ արդ­յունք է տա­լիս, քան ինք­նա­ բա­վու­թյան և­ ինք­նա­մե­ծար­ման ցան­կա­ցած չա­փա­քա­նակ, ո­րը բա­ժա­նում է ձեզ Քրիս­տո­սից։ Քրիս­տո­սը սո­վո­րեց­նում է մարդ­կու­թյա­նը եր­բեք ինք­նա­գոհ չլի­նել։ Նա ա­սում է. «Ին­ձա­նից սո­վո­րեք… Ես հեզ եմ և սր­տով խո­նարհ, և ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տու­թյուն կգտնեք» (­Մատ­թեոս 11.29)։ Սո­վո­րե՛ք Նրա­նից, Ով հեզ էր և սր­ տով խո­նարհ, այն Մե­կից, Ով խոս­տա­ցավ. «­Ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տու­թյուն կգտնեք»։ Այս փա­ռա­հեղ փոր­ձա­ռու­թյու­նը կգա, և դուք կկա­րո­ղա­նաք ա­սել. «Ես ճա­նա­չո՛ւմ եմ Նրան։ Ես ճա­նա­չո՛ւմ եմ Նրան։ Ես փոր­ձել եմ Նրան, ես ստու­գել եմ Նրան, և Նա ինձ եր­բեք հու­սա­խաբ չի ա­րել»։ Ե­թե դուք ձեր ա­ղեր­սան­քը բարձ­րաց­նում եք առ Աստ­ված, Նա ա­սում է, որ լսում է ձեզ։ Ո՞րն է ձեր ա­պա­ցույ­ցը։ Դուք ա­վե­լի լա՞վ եք զգում, քան ա­ռաջ։ Դուք խոր­ հո՞ւմ եք ձեր զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­րի մա­սին և­ու­սում­նա­սի­րո՞ւմ եք դրանք՝ տես­նե­լու, թե ո­րոշ մեծ փո­փո­խու­թյուն­ներ տե­ղի ու­նե­ցե՞լ են դրանց շրջա­նում։ Դուք պետք է քայլ ա­նեք դե­պի Աստ­ծո Խոս­քը և գ­նաք ա­ռաջ՝ ի­մա­նա­լով, որ Նա պա­տաս­խա­նում է ձեր ա­ղոթք­նե­րին, ո­րով­հետև Նա խոս­տա­ցել է տալ, ե­թե դուք խնդրեք։ Այս­պես հա­վա­տը գոր­ծի դնե­լով՝ դուք ձեր խնդրանք­նե­րին պա­տաս­խան եք բե­րում։ Երբ աշ­խա­տեք ձեր սե­փա­կան ա­ղոթք­նե­րին պա­տաս­խա­նե­լու հա­մար, կտես­նեք, որ Աստ­ված Ի­րեն կբա­ցա­հայ­տի ձեզ։ Հենց հի­մա՛ սկսեք հաս­նել ա­վե­լի ու ա­վե­լի վեր։ Երկ­նա­յին ար­ժեք­նե­րը վե՛ր դա­սեք երկ­րա­յին հա­կում­նե­րից ու մղում­նե­րից։ Սո­վո­ րե՛ք՝ ինչ­պես ա­ղո­թել, սո­վո­րե՛ք՝ ինչ­պես կրել պարզ ու խե­լա­միտ վկա­յու­թյուն, և Աստ­ված կփա­ռա­վոր­վի ձե­զա­նում։ Ե­թե դուք վստա­հում եք Աստ­ծուն, ե­թե ստանձ­ նում եք հանձ­նել ձեր հո­գին Նրան՝ որ­պես հա­վա­տա­րիմ Ա­րա­րիչ, կստա­նաք Նրա սի­րո քաղցր հա­վաս­տիա­ցու­մը։ Ձե­ռա­գիր 85, 1901թ. օ­գոս­տո­սի 30, «Ու­սու­ցիչ­նե­րը պետք է ու­նե­նան ի­րեն­ցում բնակ­վող Քրիս­տո­սին», Կա­լի­ֆոռ­նիա­յի Հիլդս­բուր­գի ե­կե­ղե­ցա­կան դպրո­ցի ու­սու­ցիչ­նե­րի հա­մալ­սա­րա­նում տրված քա­րոզ։ 255

օգոստոս

31 Քրիս­տո­սը չա­փա­նի­շը բարձր է պա­հում

Ինչ­պես Նրան իշ­խա­նու­թյուն տվիր ա­մեն մարմ­նի վրա, որ հա­վի­տե­նա­կան կյանք տա այն ա­մե­նին, որ տվիր Նրան։ Հով­հան­նես 17.2: Աստ­ված կա­մե­նում է, որ յու­րա­քանչ­յուր մարդ նա­յի Հի­սու­սին, Ով մեր հա­վա­տի Զո­րագ­լուխն ու Կա­տա­րողն է։ Որ­պես քրիս­տոն­յա­ներ՝ մենք պետք է իբրև մարդ­ կա­յին հո­գուն տրված բարձ­րա­գույն պարգև խոս­քե­րով ու գոր­ծե­րով կի­րա­ռենք բնա­վո­րու­թյան այն ազ­նիվ գծե­րը, ո­րոնք ապ­րում են Հի­սուս Քրիս­տո­սի մեջ։ Կ­հե­ ռա­նա՞ արդ­յոք ա­մեն Քրիս­տո­սի ա­նու­նը տվողն ա­նօ­րե­նու­թյու­նից։ Ա­նօ­րե­նու­թյուն բա­ռը միշտ չէ, որ նշա­նա­կում է ծանր մեղք։ Դա նշա­նա­կում է ա­մեն մի ա­րարք, ո­րին չենք ցան­կա­նա հան­դի­պել երկն­քում։ Մեզ պատ­շա­ճում է հե­ռա­նալ բո­լոր նմա­նա­տիպ ա­րարք­նե­րից։ Չ­պետք է կի­րա­ռենք դրանք այս կյան­քում, ո՛չ ըն­տա­նի­ քում, ո՛չ էլ ե­կե­ղե­ցում։ Բո­լոր նրանք, ով­քեր մտնում են եր­կինք, ուր Հի­սուսն է, այս կյան­քում կու­նե­նան այն­պի­սի բնու­թագ­րիչ հատ­կու­թյուն­ներ, որ եր­կինք կստեղ­ծեն այս­տեղ՝ ներքևում։ Օրհն­ված ու բա­րե­րար են Ար­դա­րու­թյան Ա­րե­գա­կի լույ­սի շո­ ղե­րը, Ով այժմ հե­ղում է Իր լու­սա­տու ու բու­ժիչ ճա­ռա­գայթ­նե­րը բո­լոր նրանց վրա, ով­քեր ի­րենց հո­գու պա­տու­հան­նե­րը կբա­ցեն երկն­քի ուղ­ղու­թյամբ։ Կան քրիս­տո­նեու­թյուն դա­վա­նող շատ մար­դիկ, ով­քեր, ե­թե վերց­վեն եր­կինք այն հո­գով ու բնա­վո­րու­թյամբ, որն ու­նեն հի­մա, կա­պա­կա­նեն եր­կին­քը։ Նրանց կյան­ քը լի է երկ­րայ­նու­թյամբ, նրանց բնա­վո­րու­թյու­նը սրբա­գործ­ված չէ, նրանք ի­րենց հո­գում փայ­փա­յում են նա­խա­պա­շար­մունք­ներ, ո­րոնք եր­բեք չպետք է գո­յու­թյուն ու­նե­նա­յին, նրանք ամ­բող­ջո­վին մարդ­կա­յին են։ Նրանց հո­գի­նե­րը լի են մի մթնո­լոր­ տով, որն այն­քան նման չէ Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյա­նը, որ չեն կա­րո­ղա­նում վա­յե­լել երկ­րից եր­կինք կա­տար­վող փո­փո­խու­թյու­նը։ Այս եր­կի­րը մեր դպրոցն է, որ­տեղ պետք է ստուգ­վենք և փորձ­վենք՝ տես­նե­լու, թե կդառ­նա՞նք Քրիս­տո­սի շնոր­հի տնտես­ներ։ Քրիս­տո­սի շնոր­հի զո­րու­թյու­նը պետք է աշ­խա­տի ան­հ­նա­զանդ զա­ վակ­նե­րի մեջ, մինչև որ Ին­քը՝ Քրիս­տո­սը՝ փառ­քի հույ­սը, ձևա­վոր­վի նրան­ցում։ Մենք պետք է բա­ցա­հայ­տենք, որ դար­ձի ե­կած ենք, վերս­տին ծնված, նախ­քան կկա­րո­ղա­նանք տես­նել եր­կին­քը։ Չ­պե՞տք է արդ­յոք սկսենք հենց հի­մա աշ­խա­տել որ­պես Հի­սուս Քրիս­տո­սից խո­նար­հա­բար սո­վո­րող­ներ։ Ո՜հ, որ­քա՜ն ան­սահ­ման է Նրա սերն ու շնոր­հը, որ­քա՜ն անգ­նա­հա­տե­լի՝ ըն­կած մար­դու նկատ­մամբ ար­ տա­հայտ­ված Նրա սե­րը։ Քա­նի որ Քրիս­տո­սը ­սի­րում է մեզ, չա­փա­նի­շը բարձր է պա­հում, և Նա կվերց­նի մեր տրա­մադր­վա­ծու­թյու­նը և կ­դարձ­նի Իր սե­փա­կա­նը։ Հա­վա­տի մի­ջո­ցով բո­լո­րը կա­րող են շատ ստա­նալ, ե­թե ի­րենց սրտի պա­տու­ հա­նը բա­ցեն երկն­քի ուղ­ղու­թյամբ՝ թույլ տա­լով, որ Ար­դա­րու­թյան Ա­րե­գա­կը շո­ ղա ներ­սում։ Մենք պետք է ըն­դու­նենք Աստ­ծո ճա­նա­պարհ­ներն ու գոր­ծե­րը, ում մի­ջո­ցով որ Նա դրանք ու­ղար­կի։ Մենք պետք է խո­նար­հա­բար հետևենք Տի­րոջ ճա­նա­պար­հին։ Աշ­խար­հին ա­պա­ցու­ցե­լու միակ ճա­նա­պար­հը, որ մենք Քրիս­տո­ սի հետևորդ­ներն ենք, միմ­յանց նկատ­մամբ ան­շա­հախն­դիր սեր ցու­ցա­բե­րելն է՝ ա­ռանց գե­րա­զան­ցու­թյան ձգտե­լու։ Ո՜հ, միայն թե Աստ­ված այն­պես տպա­վո­րեր Իր ժո­ղովր­դին, որ նա կա­րո­ղա­նար տես­նել Նրա փառ­քը և բա­ցա­կան­չեր. «Ես տե­սա Թա­գա­վո­րին՝ Զո­րաց Տի­րո­ջը»։ Ձե­ռա­գիր 93, 1903թ. օ­գոս­տո­սի 31, «­Պայ­մա­նագ­րե­րի ստո­րագր­ման վե­րա­բեր­յալ»։ 256

ՍԵՊ­ ­ ՏԵՄ­ ԲԵՐ

սեպտեմբեր

1

Ի՞նչ կա­ներ Հի­սու­սը

Մեր թուղ­թը դուք եք՝ մեր սրտի մեջ գրված, ա­մեն մարդ­կան­ցից ի­մաց­ված և կար­դաց­ված։ Բ Կորն­թա­ցիս 3.2: Ո՜հ, որ­քա՜ն շատ ու­նենք մենք Հի­սուս Քրիս­տո­սի կա­րիքն ա­մեն վայրկ­յան։ Թող ա­մեն մարդ իր տե­ղում և­ ի­րեն բա­ժին հա­սած վի­ճա­կում աշ­խա­տի ե­ռան­ դով, վճռա­կա­նու­թյամբ և զո­րու­թյամբ Աստ­ծո գործն ա­ռաջ տա­նե­լու հա­մար՝ վեր հա­նե­լով այն դրո­շը, ո­րի վրա գրի են առն­ված «Աստ­ծո պատ­վի­րան­ներն ու Հի­ սու­սի հա­վա­տը» բա­ռե­րը։ Մենք կա­րող ենք ա­նընդ­հատ նա­խան­ձախնդ­րո­րեն ու­ սում­նա­սի­րել Աստ­վա­ծա­շուն­չը, սա­կայն ե­թե չենք պատ­վում ճշմար­տու­թյու­նը դրա մե­ծու­թյա­նը հա­մա­պա­տաս­խան ջան­քե­րով, ա­պա կա­րող ենք Քրիս­տո­սի մա­սին այն­պի­սի գա­ղա­փար կազ­մել, ո­րը չի պատ­վում Փր­կագ­նո­ղի ինք­նա­մեր­ժումն ու ինք­նա­զո­հու­թյու­նը։ Մենք Քրիս­տո­սի կա­րիքն ու­նենք ա­մեն վայրկ­յան։ Մենք պետք է նա­յենք վեր և­ ու­սում­նա­սի­րենք Նրա բնա­վո­րու­թյու­նը։ «Ի՞նչ կա­ներ Քրիս­տո­սը, ե­թե Նա իմ փո­խա­րեն լի­ներ» հար­ցը պետք է լի­նի մեր պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րի չա­փո­րո­շի­չը։ Հնա­րա­վոր է քա­րո­զել Խոս­քը և քայ­լել դրա վար­դա­պե­տու­թյուն­նե­րին հա­կա­ռակ՝ ըն­տա­նե­կան և գոր­ծա­րար կյան­քում ցու­ցա­բե­րե­լով բա­րե­պաշ­տու­թյան մի ձև, ո­րը զուրկ է զո­րու­թյու­նից։ Քրիս­տո­սի մա­սին ա­ղոտ են­թադ­րու­թյուն­նե­րը բա­վա­րար չեն։ Մեզ հար­կա­վոր է մեր մեջ բնակ­վող Քրիս­տո­սը։ Մենք պետք է ու­տենք Նրա Խոս­քը։ Նա է Կ­յան­քի Հա­ ցը։ Բա­ցա­հայտ­ված Խոս­քը Քրիս­տո­սի պատ­կերն է մեզ հա­մար։ Աշ­խար­հը հո­գուց կա­րող է հե­ռա­նալ միայն այն ժա­մա­նակ, երբ հո­գին լցվում է Քրիս­տո­սով։ Ճիշտ այն­ պես, ինչ­պես մար­մինն է կեն­սու­նակ ուժ ստա­նում ըն­դուն­ված նյու­թա­կան սննդից, այն­պես էլ հո­գին է կեն­սու­նա­կու­թյուն ստա­նում ըն­դուն­վող հոգևոր սննդից։ Նա, ով ցան­կա­նում է հոգևոր կյանք ու ուժ ու­նե­նալ, պետք է ու­տի Աստ­ծո Որ­ դու մար­մինն ու խմի Նրա ար­յու­նը։ Քրիս­տո­սը հայ­տա­րա­րում է. «Ես եմ կյան­քի հա­ցը, Ինձ մոտ ե­կո­ղը չի սո­վի, և Ինձ հա­վա­տա­ցո­ղը եր­բեք չի ծա­րա­վի»։ «Իմ մար­մինն ու­տո­ղը և Իմ ար­յու­նը խմո­ղը հա­վի­տե­նա­կան կյանք ու­նի, և Ես հե­տին օ­րում կհա­րու­ցա­նեմ նրան։ Ո­րով­հետև Իմ մար­մի­նը ճշմա­րիտ կե­րա­կուր է, և Իմ ար­յու­նը ճշմա­րիտ խմե­լիք է։ Իմ մար­մինն ու­տո­ղը և Իմ ար­յու­նը խմո­ղը մնում է Ին­ձա­նում, և Ես՝ նրա­նում։ Ինչ­պես Ինձ ու­ղար­կեց կեն­դա­նի Հայ­րը, և Ես կեն­դա­ նի եմ Հոր հա­մար, այն­պես էլ նա, որ Ինձ ու­տում է, կեն­դա­նի կլի­նի Ինձ հա­մար» (­Հով­հան­նես 6.35, 55-58)։ Ո՜հ, ե­թե Աստ­ծո ծա­ռա­յու­թյան յու­րա­քանչ­յուր ո­լոր­տում ներգ­րավ­ված աշ­խա­տող­ ներն ու­տեին կե­նաց ծա­ռի տերև­նե­րից, ո­րը հե­թա­նոս­նե­րին բժշկե­լու հա­մար է։ Բայց ես հի­մա չեմ կա­րող ա­վե­լի եր­կար գրել։ Կ­փոր­ձեմ նո­րից գրել շու­տով։ Ես ի վի­ճա­կի չե­ղա քնել ա­ռա­վոտ­յան ժա­մը մե­կից հե­տո։ Շատ բա­նե­րի մա­սին էի մտա­ծում։ Այ­սօր Ուիլ­լին և դոկ­տոր Ա. Ջ. Սան­դեր­սո­նը մեկ­նում են Սան Ֆ­րան­ ցիս­կո՝ մաս­նակ­ցե­լու Ա­ռող­ջա­պա­հա­կան խորհր­դի հան­դիպ­մա­նը, ո­րի ժա­մա­նակ ո­րոշ կարևոր հար­ցեր պետք է լու­ծում ստա­նան, հույս ենք փայ­փա­յում՝ Քրիս­տո­սի մտքի հա­մա­ձայն։ Նա­մակ 125, 1901թ. սեպ­տեմ­բե­րի 1, ե­րեց և տի­կին Ս. Ն. Հաս­կե­ լին, ով­քեր ա­վե­տա­րա­նում էին Նյու Յոր­քի սևա­մորթ­նե­րին։ 258

Տա­ռա­պան­քի օ­գու­տը

սեպտեմբեր

2

Սիո­նի սգա­վոր­նե­րի հա­մար ո­րո­շե­լու, որ նրանց փառք տրվի մոխ­րի տեղ, ու­ րա­խու­թյան յուղ՝ սու­գի տեղ, գո­վու­թյան պատ­մու­ճան՝ հան­գած սրտի տեղ, և նրանց պի­տի կո­չեն ար­դա­րու­թյան բևեկ­նի­ներ, որ Տե­րը տնկել է Իր փա­ռա­վո­ րու­թյան հա­մար։ Ե­սա­յիա 61.3: Տա­ռա­պանքն ու թշվա­ռու­թյու­նը կա­րող են մեծ ա­ն­հար­մա­րու­թյուն­ներ պատ­ճա­ ռել, ինչ­պես նաև մեծ ընկճ­վա­ծու­թյան պատ­ճառ դառ­նալ, սա­կայն բար­գա­վա­ճումն է, որ վտան­գա­վոր է հոգևոր կյան­քի հա­մար։ Քա­նի դեռ մար­դը չի գտնվում Աստ­ծո կամ­քի մշտա­կան հնա­զան­դու­թյան ներ­քո, քա­նի դեռ սրբա­գործ­ված չէ ճշմար­տու­ թյամբ և չու­նի այն­պի­սի հա­վատ, ո­րը գոր­ծում է սի­րով և մաք­րա­գոր­ծում հո­գին, բար­գա­վա­ճու­թյունն ան­պայ­ման ինք­նավս­տա­հու­թյան բնա­կան հա­կում կհա­րու­ցի։ Խո­նար­հու­թյան հով­տում, որ­տեղ մար­դիկ կախ­ված են Աստ­ծուց, Ով սո­վո­րեց­ նում է և­ա­ռաջ­նոր­դում նրանց յու­րա­քանչ­յուր քայ­լը, կա հա­մե­մա­տա­կան ա­պա­հո­ վու­թյուն։ Բայց յու­րա­քանչ­յուր ոք, ով Աստ­ծո հետ կեն­դա­նի կապ ու­նի, թող ա­ղո­թի նրանց հա­մար, ով­քեր կանգ­նած են ա­մե­նա­բարձր սրա­ծայր գա­գա­թին և­ ով­քեր, ի­րենց բարձր դիր­քի շնոր­հիվ, են­թադր­վում է, որ ա­վե­լի մեծ ի­մաս­տու­թյուն պետք է ու­նե­նան։ Քա­նի դեռ նման մար­դիկ չեն զգա­ցել մարդ­կա­յին բազ­կից ա­վե­լի ու­ ժեղ Բազ­կի վրա հեն­վե­լու ի­րենց կա­րի­քը, քա­նի դեռ ամ­բող­ջո­վին կախ­վա­ծու­թյուն ձեռք չեն բե­րել Աստ­ծուց, ի­րե­րի նկատ­մամբ նրանց տե­սանկ­յու­նը կխե­ղա­թյուր­վի, և նրանք կձա­խո­ղեն։ Տե­րը հրա­հան­գել է ինձ հոր­դո­րել յու­րա­քանչ­յու­րին գի­տակ­ցել, որ մարդն ա­րար­ ված էակ է։ Քրիս­տո­սի ե­կե­ղե­ցին Տեր Հի­սու­սի հետ մտե­րիմ հա­ղոր­դակ­ցու­թյան կա­րիք ու­նի։ Նրանք, ով­քեր ա­մե­նա­շատն են ի­րենց կախ­ված զգում Աստ­ծուց, այն մար­դիկ են, ով­քեր սո­վո­րա­բար այս կյան­քում շատ գան­ձեր չու­նեն, ո­րոնց կա­րե­լի լի­ներ կառ­չել։ Բո­լոր ծա­ռե­րից ա­մե­նաու­սու­ցա­նո­ղը, ո­րից քրիս­տոն­յան կա­րող է ո­գեշն­չող դա­ սեր քա­ղել, շոտ­լան­դա­կան սո­ճին է։ Այս ծա­ռի ար­մատ­նե­րին ա­վե­լի քիչ հող է պետք, քան որևէ այլ ծա­ռի։ Չոր հո­ղում կամ ոչ բեր­րի ժայ­ռե­րի մեջ այն բա­վա­կա­նա­չափ սնունդ է գտնում և՛ ձմռա­նը, և՛ ամ­ռա­նը՝ իր գե­ղե­ցիկ կա­նաչ սա­ղար­թը պա­հե­լու հա­մար։ Ու­նե­նա­լով ա­մե­նա­քիչ հողն իր ար­մատ­նե­րի շրջա­նում՝ դրա սա­ղար­թը գե­ րա­զան­ցում է ան­տա­ռի մնա­ցած բո­լոր ծա­ռե­րին՝ ուղղ­վե­լով դե­պի եր­կինք և հաս­ նե­լով բարձ­րա­գույն կե­տին։ Ե­կե­ղե­ցու այն ան­դամ­նե­րը, ով­քեր ի­րենց տե­ղում են, ար­դա­րու­թյան բևեկ­նի­ներ են, որ Տե­րը տնկել է։ Թեև նրանց շրջա­պա­տող պայ­ման­նե­րը կա­րող են ան­բա­րեն­ պաստ լի­նել, այ­նուա­մե­նայ­նիվ, սո­ճու նման ի­րենց ար­մատ­նե­րում շատ քիչ հող ու­ նե­նա­լով հան­դերձ, նրանք ա­նընդ­հատ ձգվում են դե­պի եր­կինք՝ ստա­նա­լով ի­րենց սնուն­դը վերևից։ Սո­ճու ա­նու­շա­բույր ճյու­ղե­րի նման, նրանք տա­րա­ծում են շնորհ ի­րենց ստա­ցած շնոր­հի դի­մաց։ Աստ­ծուց ստա­ցած ծա­ծուկ սնուն­դը վե­րա­դարձ­ վում է Նրան մաք­րա­մա­քուր ծա­ռա­յու­թյան տես­քով։ Աստ­ված կոչ է ա­նում յու­րա­ քանչ­յուր մար­դու ներդ­նել իր լա­վա­գույն ջան­քե­րը։ Ոչ ոք մարդ ա­րա­րա­ծի մեջ չի կա­րող գտնել այն ու­ժը, որն ի­րեն հնա­րա­վո­րու­թյուն կտա ծա­ռա­յել Աստ­ծուն իր ողջ զո­րու­թյամբ։ Նա պետք է լի­նի աստ­վա­ծա­յին բնու­թյան հա­ղոր­դա­կից։ Ձե­ռա­ գիր 145, 1902թ. սեպ­տեմ­բե­րի 2, «Օ­րա­գիր»։ 259

սեպտեմբեր

3

Մար­մին հագ­նե­լու ա­ռեղծ­վա­ծը

Եվ հայտ­նա­պես մեծ է աստ­վա­ծա­պաշ­տու­թյան խոր­հուր­դը. Աստ­ված հայտն­վեց մարմ­նում, ար­դա­րա­ցավ Հո­գով, երևաց հրեշ­տակ­նե­րին, քա­րոզ­վեց հե­թա­նոս­ նե­րին, հա­վա­տաց­վեց աշ­խար­հում և վերց­վեց փառ­քով։ Ա Տի­մո­թեոս 3.16: Մա­րիա­մի Որ­դու մարդ­կա­յին բնո՞ւյ­թը փոխ­վեց Աստ­ծո Որ­դու աստ­վա­ծա­յին բնույ­թի։ Ո՛չ, եր­կու բնույթ­ներն ա­ռեղծ­վա­ծայ­նո­րեն միա­խառն­վել էին մեկ ան­ձի՝ Հի­սուս Քրիս­տոս Մար­դու մեջ։ Նրա­նում էր բնակ­ված աստ­վա­ծու­թյան ա­մեն լիու­ թյու­նը մարմ­նա­պես։ Երբ Քրիս­տո­սը խաչ­վեց, մա­հա­ցավ Նրա մարդ­կա­յին բնույ­թը։ Աստ­վա­ծու­թյու­նը չպա­կա­սեց և կամ չմա­հա­ցավ. դա պար­զա­պես անհ­նար կլի­ներ։ Քրիս­տո­սը՝ Ան­մե­ղը, կփրկի Ա­դա­մի բո­լոր այն որ­դի­նե­րին և դուստ­րե­րին, ով­քեր ըն­ դու­նում են ի­րենց ա­ռա­ջարկ­ված փրկու­թյու­նը՝ հա­մա­ձայ­նե­լով դառ­նալ Աստ­ծո զա­ վակ­ներ։ Փր­կիչն ըն­կած մարդ­կա­յին ցե­ղին փրկագ­նեց Իր սե­փա­կան ար­յամբ։ Սա մեծ ա­ռեղծ­ված է, ա­ռեղծ­ված, ո­րի մե­ծու­թյու­նը լիար­ժե­քո­րեն և­ ամ­բող­ջու­թյամբ չի ըմբռն­վի, քա­նի դեռ փրկագն­ված­նե­րի համ­բար­ձու­մը տե­ղի չի ու­նե­ցել։ Երբ դա ի­րա­կա­նու­թյուն դառ­նա, այն­ժամ միայն կհաս­կաց­վի մարդ­կանց տրված Աստ­ծո պարգևի զո­րու­թյու­նը, մե­ծու­թյու­նը և­ արդ­յու­նա­վե­տու­թյու­նը։ Սա­կայն թշնա­մին վճռել է այն­քան ա­ռեղծ­վա­ծա­յին դարձ­նել այս պարգևը, որ այն առ ո­չինչ ճա­նաչ­վի։ Ո՞վ կա­րող է ու­սում­նա­սի­րու­թյամբ կա­տա­րե­լա­պես բա­ցա­հայ­տել Աստ­ծուն։ Ա­վե­տա­րա­նը Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյու­նը ներ­կա­յաց­նում է որ­պես ան­սահ­մա­նո­ րեն կա­տար­յալ։ Ես կու­զե­նա­յի այն­պես խո­սել այս մա­սին, որ ամ­բողջ աշ­խար­հը հաս­կա­նար Քրիս­տո­սի ա­ռա­քե­լու­թյան և գոր­ծի նպա­տա­կը։ Կար­դա­ցե՛ք և­ ու­ սում­նա­սի­րե՛ք Սուրբ Գիր­քը, ո­րում Քրիս­տո­սը ներ­կա­յաց­ված է որ­պես մեր հա­վա­ տի աստ­վա­ծա­յին օբ­յեկտ։ Երբ գայ­թակ­ղի­չի նրբին ազ­դե­ցու­թյան տակ գտնվող սահ­մա­նա­փակ մար­դը կաս­կա­ծի տակ է դնում այն Մե­կի խոս­քե­րը, Ով կոչ­վում է «Ս­քան­չե­լի, Խորհր­դա­կան, Հզոր Աստ­ված, Հա­վի­տե­նա­կա­նու­թյան Հայր, Խա­ղա­ ղու­թյան Իշ­խան» (Ե­սա­յիա 9.6), նրա ըն­կա­լումն իր ես-ի մա­սին բարձ­րա­նում է, իսկ Քրիս­տո­սի ու Աստ­ծո մա­սին՝ ցած­րա­նում։ Երկ­րի վրա ապ­րող ա­մե­նաօժտ­ված մար­դիկ բո­լորն էլ կա­րող էին այ­սօր­վա­նից մինչև դա­տաս­տա­նի օրն ի­րենց բո­լոր աստ­վա­ծա­տուր զո­րու­թյուն­ներն ա­ռա­տա­ պես կի­րա­ռել Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյան մե­ծար­ման հա­մար։ Սա­կայն նրանք կշա­ րու­նա­կեն ձա­խո­ղել ներ­կա­յաց­նել Նրան այն­պես, ինչ­պես Նա կա։ Փր­կագն­ման ա­ռեղծ­վա­ծը, ո­րը պար­փա­կում է Քրիս­տո­սի աստ­վա­ծա­յին-մարդ­կա­յին բնույ­թը, ինչ­պես նաև Նրա մարմ­նա­վոր­ման, մեղ­քի հա­մար Նրա քա­վու­թյան ա­ռեղծ­ված­ նե­րը կա­րող են դառ­նալ ա­մե­նաի­մաս­տուն մարդ­կանց բարձ­րա­գույն մտա­վոր կա­ րո­ղու­թյուն­նե­րի և գ­րիչ­նե­րի ա­ռար­կան այ­սօր­վա­նից մինչ այն պա­հը, երբ Քրիս­տո­ սը կհայտն­վի երկն­քի ամ­պե­րով զո­րու­թյամբ և մեծ փառ­քով։ Ու թեև այս մար­դիկ ի­րենց ողջ կա­րո­ղու­թյուն­նե­րով պետք է փոր­ձեին ներ­կա­յաց­նել Քրիս­տո­սին և Նրա գոր­ծը, այդ ներ­կա­յա­ցու­մը շատ հե­ռու է ի­րա­կա­նու­թյու­նից։ Փր­կագն­ման թե­ման լի­նե­լու է փրկագն­ված­նե­րի մտքե­րում և շուր­թե­րին հա­վի­տե­ նա­կան դա­րե­րում։ Աստ­ծո փառ­քի ար­տա­ցո­լու­մը հա­վիտ­յանս հա­վի­տե­նից կփայ­ լա­տա­կի Փրկ­չի դեմ­քից։ Նա­մակ 280, 1904թ. սեպ­տեմ­բե­րի 3, «­Ծա­ռա­յող­նե­րին, բժիշկ­նե­րին և­ու­սու­ցիչ­նե­րին»։ 260

սեպտեմբեր

Երկ­րորդ գա­լուս­տի տե­սա­րան­նե­րը

4

Ո­րով­հետև կրակ վառ­վեց Իմ բար­կու­թյու­նով, և կայ­րի մինչև դժոխ­քի ներ­քին տե­ղե­րը, և կու­տի եր­կի­րը և նրա արմ­տի­քը, և կ­բոր­բո­քեց­նի սա­րե­րի հի­մուն­քը։ Երկ­րորդ Օ­րի­նաց 32.22: Սա­տա­նա­յա­կան բո­լոր ու­ժերն այժմ աշ­խա­տում են ներքևից ստաց­վող ու­ժով։ Մահ­վան օ­րը մեզ բա­ցա­հայտ­ված չէ Խոս­քում որ­պես ա­մե­նա­հար­կադ­րա­կան դրդա­պատ­ճառ, ո­րը դրդում է մեզ լի­նել ար­թուն և վճ­ռա­կան մեր ի­րա­վի­ճա­կը բա­ րե­լա­վե­լու հա­մար։ Ի՞նչ դրդա­պատ­ճառ է Աստ­ված ներ­կա­յաց­նում Իր Խոս­քում Իր բո­լոր ծա­ռա­յող­նե­րին։ «­Մոտ է Տի­րոջ մեծ օ­րը, մոտ է և շատ շտա­պում է» (­Սո­փո­նիա 1.14): Եվ մինչև այս վեր­ջին մեծ օր­վա գա­լուս­տը մենք պետք է հռչա­կենք ո­ղոր­մու­ թյան վեր­ջին լուրն ըն­կած աշ­խար­հին՝ տղա­մարդ­կանց և կա­նանց Տի­րոջ երկ­րորդ գա­լուս­տին նա­խա­պատ­րաս­տե­լու հա­մար։ Այն ա­մե­նը, ինչ թշնա­մին կա­րող է օգ­տա­գոր­ծել միտքն զբա­ղեց­նե­լու և­այս լու­րից ու­շադ­րու­թյու­նը շե­ղե­լու հա­մար, նա կկի­րա­ռի։ Սա­կայն մենք պետք է շա­րու­նա­ կենք հռչա­կել Տի­րոջ Խոս­քը։ Ա­մեն բա­նի վեր­ջը շատ մոտ է։ Տի­րոջ գա­լուս­տը երկն­ քի ամ­պե­րով զո­րու­թյամբ և մեծ փառ­քով շատ մոտ է։ Նրա գա­լուս­տի օ­րը լսվում է վեր­ջին մեծ փո­ղը, և­եր­կիրն ու եր­կին­քը սար­սա­փե­լի կեր­պով ցնցվում են։ Ողջ եր­կի­րը՝ ա­մե­նա­բարձր սա­րից մինչև ա­մե­նա­խո­րը հան­ քը, պետք է լսի։ Կ­րա­կը կներ­խու­ժի ա­մե­նուր։ Ա­պա­կան­ված մթնո­լոր­տը կմաքր­վի կրա­կով։ Երբ կրակն ի­րա­կա­նաց­նի իր ա­ռա­քե­լու­թյու­նը, գե­րեզ­ման­նե­րում ննջող մե­ռել­նե­րը դուրս կգան. ո­մանք հա­րու­թյուն կառ­նեն կյան­քի հա­մար և կ­դի­մա­վո­րեն ի­րենց Տի­րոջն օ­դի մեջ, իսկ ո­մանք՝ տես­նե­լու Նրա գա­լուս­տը, Ում ի­րենք ար­հա­ մար­հե­ցին և Ում այժմ ճա­նա­չում են որ­պես ողջ երկ­րի Դա­տա­վոր։ Ոչ մի ար­դա­րի կրակ չի դիպ­չում։ Նրանք կա­րո­ղա­նում են քայ­լել կրա­կի մի­ջով, ինչ­պես Սեդ­րա­քը, Մի­սա­քը և Ա­բեդ­նա­գո­վը քայ­լե­ցին կրա­կի հնո­ցի մեջ, ո­րը յոթ ան­գամ ա­վե­լի ուժ­գին էր վառ­ված, քան հար­կա­վոր էր։ Հրեա նշա­նա­վոր ե­րի­տա­ սարդ­նե­րը չէին կա­րող այր­վել, ո­րով­հետև չոր­րոր­դը՝ Աստ­ծո Որ­դին, նրանց հետ էր։ Ճիշտ այդ­պես Տի­րոջ գա­լուս­տի օ­րը ծուխն ու բո­ցերն ան­կա­րող կլի­նեն վնա­սել ար­ դար­նե­րին։ Նրանք, ով­քեր միա­բան են Տի­րոջ հետ, անվ­նաս կմնան։ Երկ­րա­շար­ժե­ րը, փո­թո­րիկ­նե­րը, կրա­կի լե­զու­ներն ու ջրհե­ղեղ­նե­րը չեն վնա­սի նրանց, ով­քեր նա­ խա­պատ­րաստ­վել են դի­մա­վո­րե­լու ի­րենց Փրկ­չին խա­ղա­ղու­թյամբ։ Բայց նրանք, ով­քեր մեր­ժե­ցին մեր Փրկ­չին, պատ­ժե­ցին ու խա­չե­ցին Նրան, հա­րու­թյուն կառ­նեն մե­ռել­նե­րից երկն­քի ամ­պե­րով Նրա գա­լուս­տը դի­տե­լու, ո­րը կու­ղեկց­վի բյու­րե­րի բյու­րեր և հա­զար­նե­րի հա­զար­ներ կազ­մող երկ­նա­յին զոր­քով։ Այս տե­սա­րա­նը ներ­կա­յաց­վեց իմ առջև այն­քան լիար­ժե­քո­րեն, որ­քան ես կա­ րող էի տա­նել։ Հե­տո տե­սա­րա­նը փոխ­վեց, և ներ­կա ժա­մա­նակ­նե­րում գո­յու­թյուն ու­նե­ցող բա­նե­րի տե­սա­րան­ներ ան­ցան իմ աչ­քի ա­ռա­ջով։ Ձե­ռա­գիր 159, 1903թ. սեպ­տեմ­բե­րի 4, «­Լուր ա­ռա­ջա­տար բժիշկ­նե­րին»։

261

սեպտեմբեր

5 Աստ­ծո օ­րեն­քի հա­մար մղվող պայ­քա­րը

Նրա ձեռ­քի գոր­ծե­րը ճշմար­տու­թյուն և­ ի­րա­վունք են, Նրա բո­լոր պատ­վի­րան­ նե­րը հա­վա­տա­րիմ են։ Հաս­տատ­ված են հա­վիտ­յանս հա­վի­տե­նից և շին­ված են ճշմար­տու­թյու­նով և­ուղ­ղու­թյու­նով։ Սաղ­մոս 111.7, 8: Սա­տա­նան գոր­ծում է, որ­պես­զի չա­րի­քի իր հա­մա­դաշ­նու­թյան դժո­խա­յին ու­ժե­ րին դուրս հա­նի ար­դար­նե­րի դեմ։ Նա մարդ­կանց հա­մա­կում է իր սե­փա­կան հատ­ կու­թյուն­նե­րով։ Չար մարդ­կանց հետ միա­բան­ված չար հրեշ­տակ­նե­րը ջան­քեր կգոր­ծադ­րեն, որ­պես­զի ա­հա­բե­կեն, հա­լա­ծեն և կոր­ծա­նեն։ Սա­կայն Իս­րա­յե­լի Տեր Աստ­վա­ծը չի լքի Ի­րեն ա­պա­վի­նող­նե­րին։ Ան­հա­վա­տար­մու­թյան և հա­վա­տու­րա­ ցու­թյան ուժգ­նաց­ման պայ­ման­նե­րում, թվաց­յալ լու­սա­վո­րու­թյան պայ­ման­նե­րում, որն ա­մե­նա­կույր ինք­նա­հա­վա­նու­թյունն ու մո­լո­րու­թյունն է, Աստ­ծո ժո­ղովր­դի վրա լույս կշո­ղա վե­րին սրբա­րա­նից։ Աստ­ծո ճշմար­տու­թյու­նը կհաղ­թա­նա­կի։ Աստ­ծո պատ­վի­րան­նե­րը ոտ­նա­կոխ կար­վեն, ինչ­պես դրանք ոտ­նա­կոխ ար­վե­ ցին սա­տա­նա­յի կող­մից երկն­քում։ Մինչև Աստ­ված Իր դար­ձի բե­րող զո­րու­թյու­ նը և շ­նոր­հը չհե­ղի հո­գու վրա, սա­տա­նա­յին դի­մա­կա­յե­լու ոչ մի փորձ չի ար­վի, և մար­դիկ կլի­նեն նրա վե­րահս­կո­ղու­թյան տակ, նրա կա­մա­վոր գե­րի­նե­րը։ Թշ­նա­մու­ թյու­նը սա­տա­նա­յի նկատ­մամբ մար­դու մեջ դնում է Աստ­ված Ին­քը։ Աստ­ված կոչ է ա­նում Իր ժո­ղովր­դին զբա­ղեց­նել պարզ ու վճռա­կան դիրք։ Ար­դար խան­դա­վա­ ռու­թյու­նը, ո­րով Քրիս­տո­սը դա­տա­պար­տեց աշ­խար­հում գո­յու­թյուն ու­նե­ցող ա­մեն պղծու­թյուն ու գար­շե­լիու­թյուն, ան­բիծ մաք­րու­թյու­նը, որն ի ցույց դրեց նրանց ա­պա­կա­նու­թյու­նը, ով­քեր մո­լո­րեց­նում էին մարդ­կանց սրբու­թյան երևույ­թով, ո­խե­ րիմ թշնա­մու­թյուն հա­րու­ցե­ցին Նրա դեմ։ Այ­սօր Նրա ժո­ղովր­դի կող­մից ցու­ցա­բեր­ված միև­նույն դիր­քո­րո­շու­մը կհա­րու­ցի նմա­նօ­րի­նակ վե­րա­բեր­մունք։ Յու­րա­քանչ­յուր մարդ տեղ կգրա­վի եր­կու դրոշ­նե­ րից մե­կի տակ։ Ընտր­յալ­ներն ու հա­վա­տա­րիմ­նե­րը կկանգ­նեն Էմ­մա­նուել Իշ­խա­ նի ար­յու­նոտ դրո­շի ներ­քո, իսկ մյուս­նե­րը՝ սա­տա­նա­յի դրո­շի տակ։ Սա­տա­նա­յի կող­մում կանգ­նած­նե­րը կմիա­վոր­վեն նրա հետ կեղծ շա­բա­թը մե­ծա­րե­լու հար­ցում՝ այս­պի­սով հար­գան­քի տուրք մա­տու­ցե­լով ա­նօ­րե­նու­թյան մար­դուն, ով գո­ռո­զա­ցավ այն ա­մե­նի վրա, որ Աստ­ված է ան­վան­ված, և­ ով խոր­հեց, որ ժա­մա­նակ­ներն ու օ­րենք­նե­րը փո­խի։ Նրանք ոտ­նա­տակ են ա­նում Ե­հո­վա­յի օ­րեն­քը և ձևա­վո­րում նոր օ­րենք­ներ՝ բո­լո­րին հար­կադ­րե­լու երկր­պա­գել կեղծ շա­բա­թը, այն կուռ­քը, որն ի­րենք բարձ­րաց­րել են։ Բայց Աստ­ծո ժո­ղովր­դի ա­զա­տագր­ման օրն այն­քան էլ հե­ռու չէ։ Ես շատ կու­զե­նա­յի, որ­պես­զի բո­լո­րը կա­րո­ղա­նա­յին գնա­հա­տել այն հիաս­քանչ գոր­ծը, որն Աստ­ված ա­նում է մար­դու հա­մար։ Ըն­կած հրեշ­տակ­նե­րի հա­մար քա­ վու­թյուն չի ե­ղել, բայց ըն­կած մար­դու հա­մար ար­վել է լիար­ժեք ու ա­ռատ ըն­ծա՝ բո­լո­րո­վին փրկե­լու բո­լոր նրանց, ով­քեր կգան Աստ­ծո մոտ Նրա­նով։ Նա չի մեր­ժի նույ­նիսկ մեկ ա­պաշ­խա­րող փնտրո­ղի։ «Ո­րով­հետև բնավ հրեշ­տակ­նե­րի ձեռք չի տա­լիս, այլ Աբ­րա­հա­մի սե­րուն­դին է ձեռք տա­լիս (որ­պես­զի մար­դե­ղու­թյու­նը հաս­ ներ մարդ­կանց սրտե­րին, իսկ աստ­վա­ծու­թյունն ա­պա­վի­ներ աստ­վա­ծու­թյա­նը)» (Եբ­րա­յե­ցիս 2.16): Նա­մակ 33, 1892թ. սեպ­տեմ­բե­րի 5, Ս. Ն. Հաս­կե­լին։

262

սեպտեմբեր

Պատ­կե­րա­ցում­ներ զատ­կի պատ­մու­թյան մա­սին

6

Ա­հա պա­հա­պան զին­վոր­նե­րից ո­մանք ե­կան քա­ղաք և պատ­մե­ցին քա­հա­նա­յա­ պետ­նե­րին բո­լոր ե­ղած­նե­րը։ Մատ­թեոս 28.11: Տի­րոջ հրեշ­տակ­նե­րի ու­ժը գե­րա­զանց է։ Մի հրեշ­տակ հայտն­վեց հռո­մեա­ցի զին­ վոր­նե­րի առջև, ում հանձ­նա­րար­ված էր հսկել Քրիս­տո­սի գե­րեզ­մա­նը, և ս­տի­պեց նրանց վա­խե­նալ ու դո­ղալ և մե­ռել­նե­րի պես ան­զոր դառ­նալ։ Եվ այս ողջ տե­սա­ րա­նը մե­կընդ­միշտ տպա­վոր­վեց նրանց մտքե­րում։ Մի հզոր հրեշ­տակ գե­րա­զանց ու մեծ փառ­քով ի­ջավ երկն­քից երկ­րի վրա գտնվող գե­րեզ­ման և բռ­նե­լով կնքված քա­րը՝ հե­ռաց­րեց այն ինչ­պես մի ման­րա­քար։ Հե­տո հզոր հրեշ­տա­կը եր­կի­րը ցնցող ձայ­նով ա­սաց. «­Հի­սուս, Աստ­ծո Որ­դի, Քո Հայ­րը կան­չում է Քեզ»։ Հե­տո Նա, Ով ստա­ցել էր մա­հին ու գե­րեզ­մա­նին հաղ­թե­լու զո­րու­թյուն, ա­ռաջ ե­կավ և հայ­տա­րա­ րեց Հով­սե­փին պատ­կա­նող գե­րեզ­մա­նին. «Ես եմ հա­րու­թյու­նը և կ­յան­քը»։ Զին­վոր­ներն ա­ճա­պա­րե­ցին քա­հա­նա­նե­րի մոտ և դո­ղա­ցող սրտե­րով նրանց պատ­մե­ցին տե­ղի ու­նե­ցա­ծը։ Քա­հա­նա­նե­րի դեմ­քե­րը մե­ռե­լի դեմք դար­ձան։ Կա­ յիա­փան փոր­ձեց խո­սել։ Նրա շուր­թե­րը շարժ­վե­ցին, սա­կայն ոչ մի հնչյուն չար­տա­ բե­րե­ցին։ Զին­վոր­նե­րը պատ­րաստ­վում էին լքել խորհր­դի սեն­յա­կը, երբ մի ձայն կանգ­նեց­րեց նրանց։ Կա­յիա­փան վեր­ջա­պես վե­րագ­տել էր խո­սե­լու ու­նա­կու­թյու­ նը։ «Ս­պա­սե՛ք, սպա­սե՛ք»,- ա­սաց նա,- «ոչ ո­քի չպատ­մեք այս բա­նե­րը, որ տե­սաք»։ Զին­վոր­նե­րին տրվեց ստե­լու հրա­հանգ։ «Ա­սա­ցե՛ք»,- ա­սա­ցին քա­հա­նա­նե­րը,«թե Նրա ա­շա­կերտ­նե­րը գի­շե­րը ե­կան, գո­ղա­ցան Նրան, երբ որ մենք քնած էինք» (­Մատ­թեոս 28.13): Զին­վոր­ներն ի­րենց հա­վա­տար­մու­թյու­նը փո­ղով վա­ճա­ռե­ցին: Նրանք քա­հա­նա­նե­րի մոտ ե­կան ճշմար­տու­թյան ա­մե­նացն­ցող լու­րով բեռ­նա­վոր­ ված, սա­կայն քա­հա­նա­նե­րի մո­տից դուրս ե­կան փո­ղով բեռ­նա­վոր­ված և­ ի­րենց բե­րա­նին՝ սուտ զե­կույ­ցը, ո­րը հրա­հան­գել էին քա­հա­նա­նե­րը։ Այս սու­տը տա­րած­վեց հե­ռու և մո­տիկ վայ­րե­րում։ Սա­կայն Քրիս­տո­սի հա­րու­ թյա­նը վկա­ներ էին ե­ղել, ում քա­հա­նա­նե­րը լռեց­նել չէին կա­րող։ Ո­րոշ մե­ռել­ներ, ո­րոնք հա­րու­թյուն էին ա­ռել Քրիս­տո­սի հետ, հայտն­վե­ցին շա­տե­րին և հռ­չա­կե­ ցին Նրա հա­րու­թյան լու­րը։ Եվ Քրիս­տոսն Ին­քը մնաց Իր ա­շա­կերտ­նե­րի հետ Իր հա­րու­թյու­նից հե­տո քա­ռա­սուն օր և մինչ Իր համ­բար­ձու­մը նրանց հանձ­նա­րա­ րու­թյուն­ներ տվեց՝ հոր­դո­րե­լով գնալ ամ­բողջ աշ­խար­հը և քա­րո­զել Ա­վե­տա­րանն ա­մեն մար­դու։ Սա­տա­նա­յա­կան հրաշք­նե­րի այդ դա­րաշր­ջա­նում կաս­վի և կար­վի հա­վա­նա­կան ա­մեն բան՝ մո­լո­րեց­նե­լու, ե­թե հնա­րա­վոր լի­ներ, նույ­նիսկ ընտր­յալ­նե­րին։ Թող հա­ վա­տաց­յալ­նե­րը չա­սեն ո­չինչ, ին­չը կգո­վա­բա­նի սա­տա­նա­յի ու­ժը։ Տե­րը կտա­րան­ ջա­տի Իր՝ պատ­վի­րան­ներ պա­հող ժո­ղովր­դին Իր բա­րե­հա­ճու­թյան աչ­քի զար­նող նշան­նե­րով, ե­թե նրանք ձուլ­վեն և ձևա­վոր­վեն Իր Հո­գով և­ ու­նե­նան ա­մեն­սուրբ հա­վատն ու խստո­րեն հետևեն Նրա Խոս­քի ձայ­նին։ Նա­մակ 195, 1903թ.­սեպ­տեմ­ բե­րի 6, Ու. Կ. Ուայ­թին։

263

սեպտեմբեր

7

Վ­կա­յե­լով ու­րիշ­նե­րին

Ա­հա սա է ծո­մը, ո­րին Ես հա­վա­նում եմ, լու­ծիր ա­նի­րա­վու­թյան կա­պանք­նե­րը, բաց ա­րա լու­ծի կոշ­կոռ­նե­րը, և ջարդ­ված­նե­րին ա­զատ թող տուր, և­ ա­մեն տե­ սակ լուծ կոտ­րե­ցեք։ Ա­յո, հացդ կտրիր, տուր սո­վա­ծին, և թա­փա­ռա­կան խեղ­ճե­ րին տար տունդ։ Ե­սա­յիա 58.6, 7: Մենք ապ­րում ենք այս երկ­րի պատ­մու­թյան վեր­ջին օ­րե­րում, և ժա­մա­նակն է, որ­ պես­զի հաս­կա­նանք, թե ինչ պետք է ա­նենք փրկվե­լու հա­մար։ Տե­րը խե­լամ­տո­րեն կաշ­խա­տի բո­լոր նրանց հա­մար, ով­քեր խե­լամ­տո­րեն կաշ­խա­տեն Իր հա­մար։ Ի՛մ եղ­բայր­ներ և քույ­րեր, դուք պետք է ա­նեք ա­վե­լին, քան ա­մեն շա­բաթ օր ձեր ե­կե­ղե­ ցի­նե­րում նստելն ու քա­րոզ­վող Խոս­քը լսե­լը։ Դուք ձեր ըն­կեր­նե­րի և հարևան­նե­րի հա­մար ա­նե­լիք ու­նեք։ Աստ­ված պա­հան­ջում է, որ­պես­զի այ­ցե­լեք այս ըն­տա­նիք­նե­ րին և փոր­ձեք հե­տաքրք­րու­թյուն ա­ռա­ջաց­նել ներ­կա ժա­մա­նա­կի ճշմար­տու­թյան նկատ­մամբ։ Դուք չեք հա­մար­վի Աստ­ծո գոր­ծա­կից­ներ, ե­թե մեր­ժեք ու­րիշ­նե­րին հա­վի­տե­նա­կան ի­րա­կա­նու­թյուն­նե­րին կառ­չել օգ­նե­լու գոր­ծը։ Մեր ծա­ռա­յող­նե­րը չպետք է խրա­խուս­վեն շրջել ե­կե­ղե­ցի­նե­րով և հա­վա­տաց­ յալ­նե­րին շա­բա­թից շա­բաթ կրկնել միև­նույն ճշմար­տու­թյուն­նե­րը։ Մենք ու­նենք ճշմար­տու­թյուն, ո­րը փրկա­րար է և թան­կա­գին։ Աստ­ծո Խոս­քը պետք է սեր­ման­վի շա­տե­րի սրտե­րում, կյան­քի հա­ցը պետք է բա­ժան­վի շատ սո­ված հո­գի­նե­րի։ Օրհն­ յալ գործ է Քրիս­տո­սին աշ­խար­հի ա­ռաջ բարձ­րաց­նե­լը։ Երբ դա­տա­վա­րու­թյունն ա­վարտ­վի, և­ո­րո­շում­նե­րը կա­յաց­վեն հա­վի­տե­նու­թյան հա­մար, կերևա, որ երկն­քի ա­ռաջ կար­դա­րաց­վեն այն մար­դիկ, ով­քեր անմ­նա­ցորդ նվիր­վել են Աստ­ծո ծա­ռա­յու­թյա­նը։ Այս մարդ­կան­ցից ո­մանք ի վի­ճա­կի չեն ե­ղել թող­նել ի­րենց ըն­տա­նիք­նե­րը և գ­նալ որևէ ա­վե­տա­րան­չա­կան ծա­ռա­յու­թյան, սա­ կայն ա­վե­տա­րա­նիչ­ներ են ե­ղել ի­րենց հարևա­նու­թյան շրջա­նում։ Նրանց սրտերն այն­քան լցված են ե­ղել Աստ­ծո սի­րով, որ նրանց մե­ծա­գույն ան­հանգս­տու­թյու­նը ե­ղել է Նրա հա­մար հո­գի­ներ շա­հե­լը։ Սա նրանց հա­մար թանկ է ե­ղել ար­ծա­թից ու ոս­կուց և­ այս աշ­խար­հի թան­կար­ժեք ի­րե­րից։ Եվ քա­նի որ նրանք աշ­խա­տել են պար­զու­թյամբ ճշմար­տու­թյան Խոս­քին ծա­ռա­յե­լու հա­մար, Աստ­ծո Հո­գին Խոս­քը հասց­րել է մարդ­կանց սրտե­րին։ Ի՛մ եղ­բայր­ներ և քույ­րեր, ե­կե՛ք ու­սում­նա­սի­րենք այն պար­զու­թյու­նը, ո­րը ներ­ կա­յաց­վում է Աստ­ծո Խոս­քում։ Ե­կե՛ք տես­նենք, թե ինչ կա­րող ենք ա­նել երկ­րի վրա Քրիս­տո­սի գործն ա­ռաջ տա­նե­լու հա­մար։ Քրիս­տոսն այս աշ­խար­հում ապ­րեց որ­ պես վշտի մարդ, Ով ծա­նոթ էր տա­ռա­պան­քին։ Շա­տերն էին հա­կադր­վում Նրա գոր­ծին։ Կ­լի­նեն մար­դիկ, ով­քեր կհա­կադր­վեն նաև ձեզ։ Բայց ձեր գործն է քա­րո­զել Քրիս­տո­սին, այն էլ խաչ­վա­ծին, և­երբ դուք դա ա­նեք, Աստ­ծո փրկու­թյու­նը կբա­ցա­ հայտ­վի հո­գի­նե­րի դար­ձում։ Թող որ լույս շո­ղա այն­տեղ, որ­տեղ դուք եք։ Կառ­չե՛ք այն զո­րու­թյա­նը, ո­րը Քրիս­ տո­սում է, և սո­վո­րե՛ք հաղ­թել Նրա ար­յան ար­ժա­նիք­նե­րով և ձեր վկա­յու­թյան խոս­ քով։ Ձե­ռա­գիր 93, 1909թ. սեպ­տեմ­բե­րի 7, «­Հաս­ցեագր­ված Սոլթ Լեյք Սի­թիի ե­կե­ ղե­ցուն»։

264

սեպտեմբեր

Հա­կա­մար­տու­թյան հա­մար օգ­նու­թյուն է խոս­տաց­ված

8

Եվ հի­մա այս­պես է ա­սում Տե­րը՝ քո Ս­տեղ­ծո­ղը, ով Հա­կոբ, և քո Ա­րա­րի­չը, ով Իս­րա­յել. Մի՛ վա­խե­ցիր, ո­րով­հետև Ես քեզ փրկել եմ, քո ա­նու­նով կան­չել եմ, թե դու Իմն ես։ Ե­սա­յիա 43.1: Աստ­ծո ժո­ղովր­դի փրկագն­ման ճա­նա­պար­հի յու­րա­քանչ­յուր խո­չըն­դոտ պետք է հե­ռաց­վի Աստ­ծո Խոս­քը բա­ցե­լով և «Այս­պես է ա­սում Տե­րը» դրույ­թի հստակ ներ­ կա­յաց­մամբ։ Ճշ­մա­րիտ լույ­սը պետք է ճա­ռա­գի, քա­նի որ եր­կի­րը պա­տել է խա­ վա­րը, իսկ մարդ­կանց՝ մեծ խա­վա­րը։ Կեն­դա­նի Աստ­ծո ճշմար­տու­թյու­նը պետք է հայտն­վի՝ հա­կա­ռակ սխա­լի։ Հռ­չա­կե՛ք ու­րախ լու­րը՝ մենք ու­նենք Փր­կիչ, Ով Իր կյանքն է տվել, որ­պես­զի բո­լոր Ի­րեն հա­վա­տա­ցող­նե­րը չկոր­չեն, այլ հա­վի­տե­նա­ կան կյանք ու­նե­նան։ Տի­րոջ գոր­ծի ա­ռաջ­խա­ղաց­ման ըն­թաց­քում խո­չըն­դոտ­ներ ի հայտ կգան, բայց մի՛ վա­խե­ցեք. թա­գա­վոր­նե­րի Թա­գա­վո­րի ա­մե­նա­կա­րո­ղու­թյու­նը մեր ուխտ պա­ հող Աստ­ծո մեջ միա­նում է քնքուշ հով­վի բա­րու­թյանն ու հո­գա­տա­րու­թյա­նը։ Ո­չինչ չի՛ կա­րող կանգ­նել Նրա ճա­նա­պար­հին։ Նրա զո­րու­թյու­նը բա­ցար­ձակ է և Իր ժո­ ղովր­դին տված խոս­տում­նե­րի հաս­տատ ի­րա­կա­նաց­ման գրա­վա­կանն է։ Նա կա­ րող է հե­ռաց­նել Իր գոր­ծի ա­ռաջ­խա­ղաց­մա­նը խան­գա­րող ա­մեն ինչ։ Քրիս­տո­սի ե­կե­ղե­ցին ճշմար­տու­թյու­նը հռչա­կե­լու հար­ցում Աստ­ծո գոր­ծա­կալն է, ում Նա ի­րա­վունք է տվել յու­րա­հա­տուկ գործ ա­նե­լու, և­ ե­թե ե­կե­ղե­ցին հա­վա­ տա­րիմ լի­նի Աստ­ծուն՝ հնա­զանդ Նրա բո­լոր պատ­վի­րան­նե­րին, նրա­նում կբնակ­ վի աստ­վա­ծա­յին զո­րու­թյան գե­րա­զան­ցու­թյու­նը։ Ե­թե ե­կե­ղե­ցին պատ­վի Իս­րա­յե­լի Տեր Աստ­ծուն, չկա այն­պի­սի ուժ, ո­րը կընդ­դի­մա­նա ի­րեն։ Ե­թե այն հա­վա­տա­րիմ լի­նի իր նվիր­վա­ծու­թյա­նը, չա­րի ու­ժերն այլևս ու­նակ չեն լի­նի հաղ­թել նրան, ինչ­ պես մղե­ղը չի կա­րող դի­մադ­րել փո­թոր­կին։ Ե­կե­ղե­ցու ա­ռաջ կբաց­վի պայ­ծառ ու փա­ռու­նակ օր­վա ար­շա­լույ­սը, ե­թե այն հագ­նի Քրիս­տո­սի ար­դա­րու­թյան հան­դեր­ձը՝ հե­ռա­նա­լով աշ­խար­հա­յին բո­լոր նվիր­վա­ծու­թյուն­նե­րից։ Ե­կե­ղե­ցու ան­դամ­ներն այժմ պետք է խոս­տո­վա­նեն ի­րենց հա­վա­տու­րա­ցու­թյու­նը և­ ա­ռաջ գնան ի­րար հետ։ Ի՛մ եղ­բայր­ներ և քույ­րեր, թույլ մի՛ տվեք, որ այն­պի­սի մի բան ներ­խու­ժի ձեր կյանք, ին­չը կբա­ժա­նի ձեզ միմ­յան­ ցից ու Աստ­ծուց։ Մի՛ խո­սեք կար­ծիք­նե­րի տար­բե­րու­թյուն­նե­րի մա­սին, այլ միա­ բան­վեք ճշմար­տու­թյան նկատ­մամբ ու­նե­ցած սի­րով, ինչ­պես այն Հի­սու­սի մեջ է։ Ե­կե՛ք Աստ­ծո ա­ռաջ և ներ­կա­յաց­րե՛ք Փրկ­չի թափ­ված ար­յու­նը որ­պես պատ­ճառ, որ պետք է չա­րի դեմ պայ­քա­րում օգ­նու­թյուն ստա­նաք։ Ես ձեզ վստա­հեց­նում եմ, որ ձեր խնդրանքն ի­զուր չի անց­նի։ Երբ ա­վե­լի մո­տե­նաք Աստ­ծուն սրտից բխող զղջու­մով և հա­վա­տի լիար­ժեք հա­վաս­տիաց­մամբ, ձեզ կոր­ծա­նել փոր­ձող թշնա­ մին կպարտ­վի։ Դար­ձե՛ք դե­պի Տե­րը, ո՛վ հույ­սի գե­րի­ներ։ Ո՛ւժ խնդրեք Աստ­ծուց, կեն­դա­նի Աստ­ ծուց։ Ցու­ցա­բե­րե՛ք ան­սա­սան ու խո­նարհ հա­վատ փրկե­լու Նրա զո­րու­թյան ու պատ­րաս­տա­կա­մու­թյան նկատ­մամբ։ Քրիս­տո­սից է հո­սում փրկու­թյան կեն­դա­նի հո­սան­քը։ Նա է կյան­քի ու ա­մեն զո­րու­թյան Աղբ­յու­րը։ Նա­մակ 199, 1903թ. սեպ­ տեմ­բե­րի 8, «Աստ­ծո գոր­ծում պա­տաս­խա­նա­տու դիր­քեր զբա­ղեց­նող իմ եղ­բայր­ նե­րին»։ 265

սեպտեմբեր

9

Խի­զա­խու­թյուն Տե­րով

Ո­րով­հետև Աստ­ված չտվեց մեզ երկ­չո­տու­թյան հո­գի, այլ զո­րու­թյան և սի­րո և զ­գաս­տու­թյան։ Բ Տի­մո­թեոս 1.7: Գո­տեպնդ­վե՛ք Աստ­ծո սպա­ռա­զի­նու­թյամբ։ Հա­կա­ռա­կու­թյուն­ներ են գա­լու։ Ան­ հա­վա­տու­թյուն կցու­ցա­բեր­վի նրանց կող­մից, ով­քեր չեն քա­ջա­լե­րում հա­վատն ու հույ­սը։ Երբ չգի­տեք՝ որ ուղ­ղու­թյամբ թեք­վել, ամ­բողջ խնդիրն Աստ­ծո՛ւն հանձ­նեք։ Ձեր սրտում քա­ջա­լե­րե՛ք այն հա­վա­տը, ո­րը գոր­ծում է սի­րով և մաք­րա­գոր­ծում է հո­գին։ Տե­րը գործ ու­նի ձեզ հա­մար ինչ-որ տեղ, սա­կայն որ­տեղ էլ որ այդ գոր­ծը լի­նի, մի՛ ա­րեք թե­րի աշ­խա­տանք։ Նա­խան­ձախնդ­րո­րեն ջա­նա­ցե՛ք փա­ռա­վո­րել Աստ­ծուն, Ով տվեց Իր միա­ծին Որ­դուն ձեզ փրկե­լու հա­մար։ Խոս­քը սո­վո­րեց­նե­լիս ու­նե­ցե՛ք հաս­տա­տա­կան տրա­մադր­վա­ծու­թյուն, ձեր սիրտ նե՛րս թո­ղեք Աստ­ծո սի­րո հա­լեց­ նող ո­ղոր­մու­թյու­նը, իսկ Նրա Սուրբ Հո­գու արթ­նաց­նող ազ­դե­ցու­թյու­նը՝ ձեր միտք։ Քա­ջա­ցե՛ք Տի­րո­ջով։ Այժմ ա­ղո­թե­լու, հա­վա­տա­լու և­ ե­կե­ղե­ցու, բարձ­րա­գույն կրթու­թյան մի­ջոց­նե­րի և Սուրբ Հո­գու գոր­ծա­կա­լու­թյան ա­ռաջ ե­ռան­դուն աշ­խա­ տանք ա­նե­լու մեր ժա­մա­նակն է։ Այդ գոր­ծա­կա­լու­թյունն ի­րա­պես ձեր կյան­քի հա­ մար է։ Քրիս­տո­սը՝ Գլ­խա­վոր Բժիշ­կը, ու­նի մեկ ի­մաս­տու­թյուն, ո­րը կա­րող է տալ անս­խալ բու­ժում։ Ինձ հրա­հանգ­վել է Սուրբ Հո­գու կող­մից ա­սել. «­Բո­լոր ճշմար­տու­թյա­նը հա­վա­ տա­ցող­նե­րը պետք է լի­նեն Տի­րոջ լրա­բեր­նե­րը»։ Որ­պես ա­շա­կերտ­ներ՝ նրանք պետք է մշտա­պես սո­վո­րեն Քրիս­տո­սից, թե ինչ­պես վե­հաց­նել ի­րենց մտքե­րը, ըն­ դար­ձա­կել ի­րենց ակն­կա­լիք­նե­րը և­ու­նե­նալ Նրա գե­րա­զան­ցու­թյան և շ­նոր­հի ա­մե­ նա­բարձր պատ­կե­րա­ցու­մը, որ­պես­զի Նրա Սուրբ Հո­գու պարգևը փոխ­հա­տու­ցի Նրա անձ­նա­կան ներ­կա­յու­թյան պա­կա­սը։ Սա էր Փր­կի­չը փոր­ձում տպա­վո­րել Իր ա­շա­կերտ­նե­րի մտքե­րին։ Ե­կե՛ք ա­վե­լի ե­ռան­դով ա­ղո­թենք Տի­րո­ջը ո­րո­նե­լիս։ «Ա­մե­նը»,- ա­սաց Քրիս­տո­սը,«ով որ խնդրում է՝ առ­նում է, և­ ով որ ո­րո­նում է՝ գտնում է» (­Ղու­կաս 11.10): Ինձ պատ­վիր­վել է հոր­դո­րել Ա­վե­տա­րա­նի յու­րա­քանչ­յուր ու­սուց­չի, որ ի­րենք կա­րիք ու­ նեն բազ­մա­պատ­կե­լու և­ըն­դար­ձա­կե­լու ի­րենց ըմբռ­նու­մը, թե ինչ կլի­նի Քրիս­տոսն ի­րենց հա­մար պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն­ներ կրե­լիս։ Ու­նա­կու­թյուն­նե­րը հրա­շա­լիո­ րեն ա­ճում են Սուրբ Հո­գու զո­րու­թյան ներ­քո։ Կո­րո­նե՞ք Տի­րո­ջը ա­մե­նայն ե­ռան­դով։ Ա­ղո­թե՛ք, ա­ղո­թե՛ք ինչ­պես խո­նարհ ո­րո­ նող­ներ։ Գոր­ծի մի՛ դրեք ձեր հնա­րամ­տու­թյու­նը, որ­պես­զի ա­պա­ցու­ցեք, թե ու­րիշ­ նե­րը չար են, այլ քնքշո­րեն հու­շեք նրանց խո­րա­պես քննել ի­րենց սե­փա­կան մե­ ղա­վոր սրտե­րը, և­ ա­ղո­թե՛ք, որ Տե­րը մաք­րի հո­գում ան­թեղ­ված մեղ­քի տա­ճա­րը։ Թող յու­րա­քանչ­յու­րը խոս­տո­վա­նի իր սե­փա­կան մեղ­քե­րը, այդ դեպ­քում կա­րե­լի է հա­վա­տի լիա­կա­տար հա­վաս­տիաց­մամբ մո­տե­նալ։ Նա­մակ 296, 1906թ. սեպ­տեմ­ բե­րի 9, Օ. Ա. Օլ­սե­նին՝ Վե­հա­ժո­ղո­վի այն ժա­մա­նակ­վա Հյու­սի­սա­մե­րիկ­յան ար­տա­ սահ­ման­յան բա­ժան­մուն­քի քար­տու­ղա­րին։

266

սեպտեմբեր

Շա­րու­նա­կա­կան հաղ­թա­նակ­նե­րի կյանք

10

Ո­րով­հետև այս­պես ա­ռա­տու­թյու­նով կտրվի ձեզ մտնել մեր Տեր և Փր­կիչ Հի­սուս Քրիս­տո­սի հա­վի­տե­նա­կան ար­քա­յու­թյու­նը։ Բ Պետ­րոս 1.11: Տե­րը չի ըն­դու­նի այն մար­դու գոր­ծը, ով այն չի ա­րել քնքշու­թյամբ, սի­րով և բա­ րու­թյամբ։ Նա մեզ չի կար­գել կա­ռա­վա­րիչ­ներ, որ­պես­զի տի­րա­պե­տենք Իր ժա­ռան­ գու­թյան վրա։ Թող որ ու­րիշ­նե­րի սրտին էլ Քրիս­տո­սը դիպ­չի ճիշտ այն­պես, ինչ­պես ցան­կա­նում ենք, որ դիպ­չի մեր սրտին։ Գի­շեր գի­շեր­վա հետևից իմ աչ­քի առջև ներ­կա­յաց­վում էին Աստ­ծուն ա­ղո­թող փոք­րիկ խմբե­րի տե­սա­րան­ներ։ Նա ցույց տվեց նրանց ինչ-որ մի կուռք, ո­րը նրանք փայ­փա­յում էին։ Ո­մանք դրա­նից հրա­ժար­վում էին, ո­մանք՝ ոչ։ Բայց երկն­քի լույսն էր շո­ղում նրանց ե­րե­սին, ով­քեր հրա­ժար­վում էին կուռ­քից։ Հե­տո այլ կուռ­քեր էին ցույց տրվում նրանց, և կր­կին, ո­մանք հրա­ժար­վում էին այդ կուռ­քե­րից ևս։ Բայց երկն­քի լույ­սը շո­ղում էր բո­լոր նրանց վրա, ով­քեր թող­նում էին ա­մեն ինչ Քրիս­տո­սի հա­մար։ Մենք ու­զում ենք ստա­նալ այն ա­մե­նը, ինչ Աստ­ված ու­նի մեզ հա­մար այս օ­րե­րին, երբ չա­րու­թյունն այս­քան ա­րա­գո­րեն ա­ճում է։ Չա­րու­թյան այս ա­ճից դաս քա­ղո՞ւմ ենք արդ­յոք, որ մենք ևս պետք է ա­ճենք ար­դա­րու­թյան մեջ։ Հաս­կա­նո՞ւմ ենք արդ­ յոք, որ պետք է ա­ճենք մեր Տի­րոջ և Փրկ­չի շնոր­հի և գի­տու­թյան մեջ, որ պետք է ապ­րենք հա­մա­ձայն ա­վե­լաց­ման ծրագ­րի։ «­Ձեր հա­վա­տով ներ­կա­յաց­րեք ա­ռա­քի­ նու­թյու­նը, և­ա­ռա­քի­նու­թյու­նով՝ գի­տու­թյու­նը, և գի­տու­թյու­նով՝ ժուժ­կա­լու­թյու­նը, և ժուժ­կա­լու­թյու­նով՝ համ­բե­րու­թյու­նը, և համ­բե­րու­թյու­նով՝ աստ­վա­ծա­պաշ­տու­թյու­ նը, և­ աստ­վա­ծա­պաշ­տու­թյու­նով՝ եղ­բայ­րա­սի­րու­թյու­նը և­ եղ­բայ­րա­սի­րու­թյու­նով՝ սե­րը։ Ո­րով­հետև այս բա­նե­րը ձե­զա­նում մնա­լով և­ա­ճե­լով՝ դա­տարկ և­անպ­տուղ չեն ա­նի ձեզ մեր Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սի գի­տու­թյու­նում։ Բայց նա, ով այս բա­ներն իր մոտ չու­նի, կույր է և կար­ճա­տես, մո­ռա­ցած լի­նե­լով իր ա­ռա­ջին մեղ­քե­րից սրբվե­լը։ Ս­րա հա­մար, եղ­բարք, ա­վե­լի ջանք ա­րեք, որ ձեր կո­չու­մը և­ ընտ­րու­թյու­նը հաս­ տատ ա­նեք, ո­րով­հետև սրանք ա­նե­լով՝ եր­բեք հան­ցան­քի մեջ չեք ընկ­նի։ Ո­րով­ հետև այս­պես ա­ռա­տու­թյու­նով կտրվի ձեզ մտնել մեր Տեր և Փր­կիչ Հի­սուս Քրիս­ տո­սի հա­վի­տե­նա­կան ար­քա­յու­թյու­նը» (Բ Պետ­րոս 1.5-11): Այս­տեղ ներ­կա­յաց­ված է մեր հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի ա­պա­հո­վագ­րա­կան պայ­ մա­նա­գի­րը։ Մենք պետք է հա­վաս­տիա­նանք, որ ապ­րում ենք Պետ­րո­սի ա­վե­լաց­ ման ծրագ­րի հա­մա­ձայն, իսկ Աստ­ված մեզ հա­մար կաշ­խա­տի բազ­մա­պատկ­ման ծրագ­րի վրա։ Նա կբազ­մա­պատ­կի մեզ տրվող շնորհն ու խա­ղա­ղու­թյու­նը։ Ե­կե՛ք հա­ռենք մեր աչ­քե­րը Գող­գո­թա­յի խա­չին և նա­յենք Քրիս­տո­սի զո­հին, որ­պես­զի ա­պա­հո­վագ­րենք մեզ հա­մար այս պայ­մա­նա­գի­րը՝ «Ս­րանք ա­նե­լով՝ եր­բեք հան­ ցան­քի մեջ չեք ընկ­նի։ Ո­րով­հետև այս­պես ա­ռա­տու­թյու­նով կտրվի ձեզ մտնել մեր Տեր և Փր­կիչ Հի­սուս Քրիս­տո­սի հա­վի­տե­նա­կան ար­քա­յու­թյու­նը» (հա­մար­ներ 10, 11)։ Ձե­ռա­գիր 73, 1906թ. սեպ­տեմ­բե­րի 10, «­Գոր­ծը Մաուն­թին Վ­յուում»։

267

սեպտեմբեր

11

Շա­րու­նա­կե՛ք վեր նա­յել

Ուս­տի մենք էլ, որ վկա­նե­րի այս­քան բազ­մու­թյուն ու­նենք մեզ շրջա­պա­տած, դեն գցենք ա­մեն ծան­րու­թյուն և մեզ դյու­րավ պա­շա­րող մեղ­քը և համ­բե­րու­թյամբ վա­զենք մեր ա­ռաջ դրված աս­պա­րե­զի ըն­թաց­քը։ Եբ­րա­յե­ցիս 12.1: Աստ­ծո դես­պան­ներն ան­հա­վատ աշ­խար­հի, ինչ­պես նաև Աստ­ծո հո­տի հա­մար պետք է օ­րի­նակ լի­նեն բա­ռե­րով, հո­գով և բ­նա­վո­րությ­ամբ։ Նրանք պետք է մեկ լի­նեն սրտով։ Քրիս­տոսն ա­ղո­թեց Իր Հո­րը, որ­պես­զի սա ի­րա­կա­նու­թյուն դառ­նա, և նրանք պետք է պա­տաս­խա­նեն այդ ա­ղոթ­քին Աստ­ծո կամ­քը կա­տա­րե­լով, միմ­ յանց սի­րե­լով և գ­նա­հա­տե­լով, ոչ թե ա­նընդ­հատ սայ­թա­քում­ներ և­այն­պի­սի բա­ներ ո­րո­նե­լով, ո­րոնք կա­րող են դա­տա­պար­տել։ Ե­թե նրանք նա­յեն Հի­սու­սին, Ով ի­րենց հա­վա­տի Զո­րագ­լուխն ու Կա­տա­րողն է, ի­րենց թան­կա­գին ես-ին այ­դաս­տի­ճան հո­գա­տա­րու­թյուն չեն հատ­կաց­նի։ Նրանք կսպա­սեն և­ ե­ռան­դուն կեր­պով ա­կանջ կդնեն ի­րենց փրկու­թյան Հրա­մա­նա­տա­ րից հրա­ման­ներ ստա­նա­լու և չեն ա­սի ինչ­պես Պետ­րո­սը. «­Տեր, բայց սա ի՞նչ»։ Քրիս­տո­սը Պետ­րո­սին ա­սաց. «­Քեզ ի՞նչ։ Դու Իմ հետևի՛ց եկ» (­Հով­հան­նես 21.21, 22): Մենք չպետք է մեր աչ­քե­րը հե­ռաց­նենք Հի­սու­սից։ Աստ­ված յու­րա­քանչ­յուր մար­դու իր գործն է տվել։ Երբ Նա Իր ծա­ռա­յին յու­րա­հա­ տուկ գործ է տա­լիս, որ­քա՜ն ցա­վա­լի է, որ վեր­ջինս վերց­նում է այն­քան շատ բեռ­ ներ, ո­րոնք Աստ­ված հանձ­նա­րա­րել է ոչ թե ի­րեն, այլ ու­րիշ­նե­րին, և­ա­ռաջ է գնում տրտնջա­լով ու բո­ղո­քե­լով։ Ի՞նչ լե­զու կա­րող է պատ­մել, ի՞նչ գրիչ՝ նկա­րագ­րել և բա­ցա­հայ­տել այն հզոր բա­րո­յա­կան արդ­յունք­նե­րը, ո­րոնք ստաց­վում են ան­կեղծ հա­վա­տով լցված սրտե­ րով Հի­սու­սին՝ մեր Օգ­նա­կա­նին նա­յե­լուց։ «­Բայց մենք ա­մենքս, բաց ե­րե­սով Տի­րոջ փառքն ինչ­պես հա­յե­լու մեջ տես­նե­լով՝ նույն պատ­կե­րի նման կեր­պա­րա­նա­փոխ­ վում ենք փառ­քից դե­պի փառք, ինչ­պես թե Տի­րոջ Հո­գուց» (Բ Կորն­թա­ցիս 3.18): Ինչ­պի­սի՜ մեծ հաղ­թա­նակ։ Տես­նե­լով՝ դու դառ­նում ես փոխ­ված մարդ։ Խոր­հե՛ք այս մա­սին. մենք տես­նում և բ­ռնում ենք Հի­սուս Քրիս­տո­սի դեմ­քի պայ­ծառ շո­ ղե­րը։ Մենք ստա­նում ենք այն­քան, ինչ­քան կա­րող ենք տա­նել։ Ե­կե՛ք դա­դա­րենք վի­ճա­բա­նել հան­գա­մանք­նե­րի մա­սին և Քրիս­տո­սին պա­հենք մեր տե­սա­դաշ­տում։ Սուրբ Հո­գու վե­րա­փո­խող զո­րու­թյան մի­ջո­ցով մենք դառ­նում ենք նման այն օրհն­ յալ Տի­պա­րին, Ում նա­յում ենք։ Մի՛ տրտնջա­ցեք, ո՛չ էլ սխալ­ներ գտեք։ Հի­սու­սին նա­յե­լիս Քրիս­տո­սի պատ­կե­ րը տպվում է հո­գու վրա և­ ար­տա­ցոլ­վում է բնա­վո­րու­թյան մեջ բա­ռե­րով, մեր եղ­ բայր­նե­րին մա­տու­ցած ի­րա­կան ծա­ռա­յու­թյամբ։ Քրիս­տո­սի ու­րա­խու­թյու­նը մեր սրտե­րում է, և մեր ու­րա­խու­թյու­նը լիա­կա­տար է։ Սա է ճշմա­րիտ կրո­նը։ Ե­կե՛ք հա­ վաս­տիա­նանք, որ ձեռք ենք բե­րում այն, ինչ­պես նաև լի­նենք բա­րի, սի­րա­լիր և­ ու­նե­նանք սեր հո­գու մեջ, այն­պի­սի սեր, ո­րը հոր­դում է և­ար­տա­հայտ­ված է բա­րի գոր­ծե­րով, լույ­սի պես շո­ղում է աշ­խար­հի վրա և մեր ու­րա­խու­թյու­նը կա­տար­յալ է դարձ­նում։ Ձե­ռա­գիր 26, 1889թ. սեպ­տեմ­բե­րի 11, «­Միա­բա­նու­թյան և ներ­դաշ­նա­ կու­թյան կոչ»։

268

Ես-ը պետք է մեռ­նի

սեպտեմբեր

12

Եվ ա­նի­րա­վու­թյան ա­մեն խա­բե­բա­յու­թյուն­նե­րով կո­րուս­յալ­նե­րի մեջ, փո­խա­ նակ նրա, որ ճշմար­տու­թյան սե­րը չըն­դու­նե­ցին, որ ապ­րեն։ Բ Թե­սա­ղո­նի­կե­ցիս 2.10: Աստ­ծո Խոս­քի ճշմար­տու­թյուն­ներն ու­նեն սրբաց­նող ու վե­րա­փո­խող զո­րու­ թյուն։ Ե­թե ըն­դուն­վում են սրտով և կի­րառ­վում կյան­քում, դրանք կյան­քի հոտ են դե­պի կյանք։ Աշ­խա­տանք կա ա­նե­լու նրանց հա­մար, ով­քեր ա­ռանձ­նա­հա­տուկ օգ­նու­թյան կա­րիք չեն զգում։ Նրանք վե­րա­փո­խու­թյուն չեն ու­նե­նում, ո­րով­հետև չեն գի­տակ­ ցում ի­րենց կա­րի­քա­վոր վի­ճա­կը։ Նրանք կրում են ա­պա­կան­ված բնա­վո­րու­թյան բոր­բո­սը։ Մինչև այս հո­գի­նե­րը վերս­տին ծնուն­դը չճա­շա­կեն, եր­բեք չեն տես­նի երկն­քի ար­քա­յու­թյու­նը։ Մինչև չա­րը չհե­ռաց­վի կյան­քից, նրանք չեն կա­րող ըն­ դուն­վել սուրբ հրեշ­տակ­նե­րի ներ­կա­յու­թյուն։ Աստ­ված այլևս եր­բեք թույլ չի տա, որ երկ­նա­յին պա­լատ­ներ մտնի այն­պի­սի բան, ո­րը կվնա­սի և կ­կոր­ծա­նի։ Սա­տա­նան մեզ պա­շա­րում է ա­ջից ու ձա­խից։ Նա մշտա­պես փոր­ձում է ա­ղա­ վա­ղել նրանց հա­վա­տը, ով­քեր կապ ու­նեն Աստ­ծո գոր­ծի հետ։ Բայց մեր թան­կա­ գին հա­վա­տը չպետք է ա­պա­կան­վի չվե­րա­փոխ­ված տար­րե­րով, ո­րոնք սա­տա­նան կա­րող է օգ­տա­գոր­ծել մտքե­րը թու­նա­վո­րե­լու և հո­գի­նե­րը մո­լո­րեց­նե­լու հա­մար։ Մենք պետք է ա­վե­լի շատ ա­ղո­թենք և­ա­վե­լի քիչ խո­սենք, Քրիս­տո­սից սո­վո­րենք և դառ­նանք նման Նրան հե­զու­թյամբ և սր­տի խո­նար­հու­թյամբ։ Մենք պետք է հաս­կա­նանք, թե որ­քան կարևոր է, որ մա­հա­նանք ես-ի հա­մար։ Ես-ի խա­չե­լու­թյու­նը հո­գին կդնի բա­րեն­պաստ հո­ղի վրա։ Ես ա­ղա­չում եմ (ձեր մեջ գտնվող) այն մարդ­կանց, ով­քեր քրիս­տո­նեու­թյուն են դա­վա­նում, մա­հա­նալ ես-ի հա­մար, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նան նոր կյանք սկսել Սուրբ Հո­գու զո­րու­թյամբ։ Սա­տա­ նան գոր­ծում է ա­նի­րա­վու­թյան ա­մեն խա­բե­բա­յու­թյուն­նե­րով կո­րուս­յալ­նե­րի մեջ։ Ա­մեն օր մենք Աստ­ծո վե­րա­փո­խող զո­րու­թյան կա­րիքն ու­նենք, այ­լա­պես չենք կա­ րող քայ­լել Քրիս­տո­սի հետ­քե­րով։ Երբ միտ­քը լու­սա­վոր­վում է, թե ինչ է նշա­նա­կում մաք­րու­թյուն և սր­բա­գոր­ծում, և սիրտն ար­ձա­գան­քում է Սուրբ Հո­գու ջան­քե­րին, տե­ղի է ու­նե­նում ա­մե­նօր­յա դարձ։ Վեր­ջին պարգևատր­ման օ­րը ողջ երկ­րի Դա­տա­վո­րի առջև կանգ­նած է լի­նե­լու մարդ­կանց եր­կու դա­սա­կարգ։ Նրանց, ով­քեր ձա­խո­ղել են Քրիս­տո­սի հետ­քե­րով քայ­լե­լը, կաս­վեն հետև­յալ բա­ռե­րը. «Ին­ձա­նից դեն գնա­ցեք, ով ա­նօ­րե­նու­թյուն գոր­ ծող­ներ» (­Մատ­թեոս 7.23): Նրանք, ով­քեր գործ­նա­կան կյանք են բե­րել Աստ­ծո Խոս­ քի մա­քուր, իս­կա­կան ճշմար­տու­թյուն­նե­րը, կլսեն օրհ­նու­թյան հետև­յալ խոս­քե­րը. «­Լա՜վ, բա­րի և հա­վա­տա­րիմ ծա­ռա… մտի՛ր քո տի­րոջ ու­րա­խու­թյու­նը» (գլուխ 25.21): Մենք եր­բեք չենք մտնի Աստ­ծո Քա­ղա­քը, մինչև չսո­վո­րենք մեռ­նել ես-ի հա­ մար, և մեր ներ­սում չբնակ­վի Քրիս­տո­սի հո­գին։ Ձե­ռա­գիր 69, 1909թ. սեպ­տեմ­բե­րի 12, «­Մեր ա­ռող­ջա­րան­նե­րի օգ­նա­կան­նե­րը»։

269

13 Խու­սա­փե՛ք վի­ճա­բա­նու­թյուն­նե­րից ու սուր խայ­թոց­նե­րից

սեպտեմբեր

Բայց հի­մար վի­ճա­բա­նու­թյուն­նե­րից, ազ­գա­հա­մար­նե­րից և հա­կա­ռա­կու­թյուն­ նե­րից և­օ­րեն­քի կռիվ­նե­րից հե՛տ քաշ­վիր, որ ա­նօ­գուտ և­ու­նայն են։ Տի­տոս 3.9: Սուրբ Հո­գին չի աշ­խա­տում այն մարդ­կանց հետ, ով­քեր սի­րում են լի­նել կտրուկ և քն­նա­դա­տող։ Այս հո­գին փայ­փայ­վել է հան­դի­պում­նե­րի վի­ճա­բա­նու­թյուն­նե­րի ժա­մա­նակ, և­ ո­մանք ձևա­վո­րել են դրանք կռվի վե­րա­ծե­լու սո­վո­րույթ։ Աստ­ված ա­նարգ­վում է այս կերպ։ Հե՛տ պա­հեք սուր խայ­թոց­նե­րը, մի՛ սո­վո­րեք սա­տա­ նա­յի դպրո­ցում պա­տե­րազ­մի նրա մե­թոդ­նե­րը։ Սուրբ Հո­գին չէ, որ ո­գեշն­չում է քննա­դա­տա­կան խոս­քեր։ Մեր առջև հառ­նում է դժվա­րու­թյուն­նե­րի ժա­մա­նա­կը, և յու­րա­քանչ­յուր ազ­նիվ մարդ, ով չի ու­նե­ցել ճշմար­տու­թյան լույ­սը, այդ ժա­մա­ նակ կկանգ­նի Քրիս­տո­սի կող­քին։ Նրանք, ով­քեր հա­վա­տում են ճշմար­տու­թյա­նը, պետք է ա­մեն օր նո­րից ու նո­րից դար­ձի գան։ Այդ դեպ­քում միայն նրանք կդառ­նան պատ­վի ա­նոթ­ներ։ Մի՛ կրկնեք ձեր ընդ­դի­մա­դիր­նե­րի խոս­քե­րը, նրանց հետ հա­կա­մար­տու­թյան մեջ մի՛ մտեք։ Դուք հան­դի­պում եք ոչ միայն պար­զա­պես մար­դուն, այլև սա­տա­ նա­յին ու նրա հրեշ­տակ­նե­րին։ Քրիս­տո­սը սա­տա­նա­յին հայ­հո­յան­քի դա­տաս­տան ա­ռաջ չքա­շեց Մով­սե­սի մարմ­նի հա­մար։ Ե­թե աշ­խար­հի Փր­կի­չը, Ով հաս­կա­նում էր սա­տա­նա­յի զար­տու­ղի և մո­լո­րեց­նող հնարք­նե­րը, չհա­մար­ձակ­վեց հայ­հո­յան­քի դա­տաս­տան ա­նել նրան, այլ սրբու­թյամբ և խո­նար­հա­բար ա­սաց. «­Տե­րը քեզ հան­ դի­մա­նի», արդ­յո՞ք ի­մաս­տուն քայլ չի լի­նի Նրա ծա­ռա­նե­րի կող­մից հետևել Նրա օ­րի­նա­կին։ Արդ­յոք ո­րոշ մար­դիկ կհետևե՞ն այն ըն­թաց­քին, ո­րից Քրիս­տո­սը խու­ սա­փում էր, ո­րով­հետև այն հնա­րա­վո­րու­թյուն կտա սա­տա­նա­յին այ­լա­սե­րել, սխալ ներ­կա­յաց­նել և կեղ­ծել ճշմար­տու­թյու­նը։ Աշ­խար­հի պատ­մու­թյան այս ըն­թաց­քում մենք չա­փա­զանց մեծ գործ ու­նենք. պետք է սա­տա­նա­յա­կան գոր­ծա­կա­լու­թյուն­նե­րի գերբ­նա­կան ու­ժե­րին դի­մա­կա­յե­լու նոր պա­տե­րազմ սկսենք։ Մենք պետք է մի կողմ դնենք ան­հա­տա­կա­նու­թյուն­նե­րը, ան­կախ նրա­նից, թե որ­քան ենք գայ­թակղ­վում կառ­չել բա­ռե­րին կամ ա­րարք­նե­րին։ Պետք է համ­բե­րա­տա­րու­թյամբ տի­րա­պե­տենք մեր հո­գի­նե­րը։ Եղ­բայր­նե՛ր, ցո՛ւյց տվեք, որ ամ­բող­ջո­վին Տի­րոջ կող­մում եք։ Թող Աստ­ծո Սուրբ Խոս­քի ճշմար­տու­թյու­ նը բա­ցա­հայ­տի օ­րի­նա­խախ­տու­թյունն ու մեղ­քը և ճշ­մար­տու­թյան սրբաց­նող զո­ րու­թյունն ի ցույց դնի մարդ­կանց սրտե­րի վրա։ Մե­ծամ­տու­թյան հո­գին չպետք է ներ­խու­ժի և փ­չաց­նի Աստ­ծո գոր­ծը։ Մենք Աստ­ծուն ե­րախ­տա­պարտ լի­նե­լու պատ­ ճառ ու­նենք ա­մեն վայրկ­յան, որ Նրա հետ կապ­վե­լու ա­ռա­վե­լու­թյունն ու­նենք։ Ա­մեն օր սրտի զղջման կա­րիք կա, և Տե­րը հայ­տա­րա­րում է մե­ծա­գույն ա­ռա­վե­ լու­թյու­նը նրանց, ով­քեր կխո­նար­հեց­նեն ի­րենց սիրտն ու կթաքն­վեն Հի­սու­սի մեջ։ «Այս­պես է ա­սում Բարձ­րը և Բարձր­յա­լը, հա­վի­տե­նա­կա­նու­թյան մեջ Բնակ­վո­ղը, և­ ո­րի ա­նու­նը Սուրբ է. Ես բնակ­վում եմ բարձ­րում և սուրբ տե­ղում, բայց լի­նում եմ կոտ­րած և խո­նարհ հո­գի ու­նե­ցո­ղի հետ, որ խո­նարհ­նե­րի հո­գին կեն­դա­նաց­նեմ և կեն­դա­նաց­նեմ սրտով կոտր­ված­նե­րին» (Ե­սա­յիա 57.15): Նրանք, ով­քեր ա­տում են Աստ­ծո օ­րեն­քը, թող մո­լեգ­նեն և թա­փեն ի­րենց ա­նեծք­ նե­րը նրանց դեմ, ով­քեր ու­նեն բա­րո­յա­կան քա­ջու­թյուն ըն­դու­նե­լու և­ ապ­րե­լու ճշմար­տու­թյու­նը։ Տե­րը մեր զո­րու­թյունն է։ Նա­մակ 21, 1895թ. սեպ­տեմ­բե­րի 13, Ավստ­րա­լիա­յում աշ­խա­տող մի ա­վե­տա­րան­չի։ 270

սեպտեմբեր

Այն միա­բա­նու­թյու­նը, ո­րը Քրիս­տո­սը ո­րո­նում է

14

Եվ Նա մի քա­նի­սին տվեց ա­ռաք­յալ­ներ լի­նե­լու, մի քա­նի­սին՝ մար­գա­րե­ներ, մի քա­նի­ սին՝ ա­վե­տա­րա­նիչ­ներ, մի քա­նի­սին՝ հո­վիվ­ներ և վար­դա­պետ­ներ, սուր­բե­րի կա­տա­ րե­լու­թյան հա­մար, պաշ­տո­նի գոր­ծի հա­մար, Քրիս­տո­սի մարմ­նի շի­նու­թյան հա­մար, մինչև որ ա­մենքս հաս­նենք հա­վա­տի և Աստ­ծո Որ­դուն ճա­նա­չե­լու միու­թյա­նը, և կա­տար­յալ մարդ լի­նենք Քրիս­տո­սի կա­տար­յալ հա­սա­կի չա­փով։ Ե­փե­սա­ցիս 4.11-13: Մեր միա­բա­նու­թյամբ մենք պետք է ու­ժեղ, ան­վի­ճե­լի վկա­յու­թյուն տանք այն մա­սին, որ Քրիս­տո­սը ե­կավ այս աշ­խարհ մե­ղա­վոր­նե­րին փրկե­լու։ Սա­տա­նան աշ­խա­տում է իր ողջ հնա­րամ­տու­թյամբ, որ­պես­զի հետ պա­հի մարդ­կանց այս վկա­յու­թյու­նը տա­ լուց։ Նա ու­զում է, որ մար­դիկ չսրբա­գործ­ված ան­հա­տա­կա­նու­թյուն զար­գաց­նեն և չ­սի­րեն միմ­յանց։ Շատ հա­ճախ են քրիս­տո­նեու­թյուն դա­վա­նող մար­դիկ զի­ջում նրան, և հե­տո ա­մե­նաչն­չին մի բան ստի­պում է, որ նրանց մեջ տա­րա­ձայ­նու­թյուն ա­ռա­ ջա­նա։ Բա­րե­պաշ­տու­թյուն դա­վա­նող մար­դիկ բա­ժա­նու­թյան պա­տեր են կա­ռու­ցում միմ­յանց և­ի­րենց գոր­ծըն­կեր­նե­րի միջև, ո­րով­հետև ոչ բո­լորն են մտա­ծում ճիշտ նույն կերպ կամ հետևում ճիշտ միև­նույն մե­թոդ­նե­րին։ Նրանք, ով­քեր հե­ռու են կանգ­նում, մեր­ժե­լով ներ­դաշ­նա­կու­թյան մեջ մտնել, ա­նար­գում են Աստ­ծուն աշ­խար­հի ա­ռաջ։ Քրիս­տոսն ա­ղո­թեց միա­բա­նու­թյան հա­մար։ Նրա կամքն է, որ Իր հետևորդ­ներն աշ­ խա­տեն միա­սին քրիս­տո­նեա­կան ըն­կե­րակ­ցու­թյան պայ­ման­նե­րում։ Ե­կե՛ք պա­տաս­խա­նենք Քրիս­տո­սի հրա­վե­րին. «Ինձ մոտ ե­կեք ա­մեն վաս­տա­ կած­ներ և բեռ­նա­վոր­ված­ներ, և Ես հան­գիստ կտամ ձեզ։ Ձեզ վրա ա­ռեք Իմ լու­ ծը և Ին­ձա­նից սո­վո­րեք, ո­րով­հետև Ես հեզ եմ և սր­տով խո­նարհ, և ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տու­թյուն կգտնեք։ Ո­րով­հետև Իմ լու­ծը քաղցր է, և Իմ բե­ռը՝ թեթև» (­Մատ­թեոս 11.28-30): Այս հրա­վե­րին պա­տաս­խա­նե­լու հա­մար պետք է մի կողմ թող­նենք մեր ողջ ինք­նա­կարևո­րու­մը, գե­րա­կա­յու­թյան զգա­ցո­ղու­թյու­նը և հնա­ զան­դու­թյամբ խո­նարհ­վենք Աստ­ծո կամ­քի ա­ռաջ։ «Եվ Ես այն փառ­քը, որ Ինձ տվիր, նրանց տվի, որ մեկ լի­նեն, ինչ­պես մենք էլ մեկ ենք։ Ես նրան­ցում, և Դու Ին­ձա­նում, որ կա­տար­յալ լի­նեն միու­թյու­նում, որ­պես­զի աշ­խար­հը գի­տե­նա, թե Դու ու­ղար­կե­ցիր Ինձ, և սի­րե­ցիր նրանց, ինչ­պես Ինձ սի­ րե­ցիր» (­Հով­հան­նես 17.22, 23): Ի՜նչ հիա­նա­լի փո­փո­խու­թյուն կդրսևոր­վեր մեր աշ­խար­հում, ե­թե բո­լո­րը հնա­ զանդ­վեին Քրիս­տո­սի խոս­քե­րին։ Նա Իր հե­տաքրք­րու­թյուն­նե­րը միա­վո­րեց մարդ­ կու­թյան հե­տաքրք­րու­թյուն­նե­րին, որ­պես­զի մար­դիկ Նրա­նից Իր կամ­քը կա­տա­րե­ լու ուժ ստա­նան։ Նրանք, ով­քեր Նրա շնոր­հի մի­ջո­ցով դառ­նում են աստ­վա­ծա­յին բնու­թյան հա­ղոր­դա­կից­ներ, ստա­նում են ա­ռատ օրհ­նու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք երկ­նա­ յին խոր­հուր­դը ո­րո­շել էր հե­ղել նրանց վրա, ով­քեր հա­վա­տում են Քրիս­տո­սին որ­ պես անձ­նա­կան Փր­կիչ։ Որ­պես­զի մենք կրենք այն պտու­ղը, ո­րը փա­ռա­բա­նում է Աստ­ծուն, մեր սրտե­րը պետք է լցվեն Քրիս­տո­սի սի­րով։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է սո­վո­րել Նրա­նից Նրա հե­զու­ թյունն ու խո­նար­հու­թյու­նը։ Հե­տո չպետք է ջա­նանք մե­ծա­րել մեր ես-ը։ Երբ մար­ դիկ ա­վե­լի պար­զո­րոշ են տես­նում Քրիս­տո­սի զո­հի լիա­կա­տա­րու­թյունն ու նե­րո­ ղամ­տու­թյու­նը, ա­վե­լի լավ են հաս­կա­նում, թե ինչ է նշա­նա­կում միա­բա­նու­թյուն Նրա հետ։ Նա­մակ 205, 1903թ. սեպ­տեմ­բե­րի 14, «Ավստ­րա­լիա­յի իմ թան­կա­գին եղ­բայր­նե­րին և քույ­րե­րին»։ 271

15 Վերջ ­ ին դա­տաս­տա­նի հան­դի­սա­վո­րու­թյու­նը

սեպտեմբեր

Այն ժա­մա­նակ կպա­տաս­խա­նի նրանց և կա­սի. Ճշ­մա­րիտ ա­սում եմ ձեզ, ո­րով­ հետև այս փոքր­նե­րից մե­կին չա­րիք, Ինձ էլ չա­րիք։ Եվ սրանք կգնան հա­վի­տե­նա­ կան տան­ջան­քը, իսկ ար­դար­նե­րը՝ հա­վի­տե­նա­կան կյան­քը։ Մատ­թեոս 25.45, 46: Ի՜նչ գործ է ծա­ռա­ցել մեր առջև։ Ո՞վ է հաս­կա­նում այն։ Քրիս­տո­սը կցան­կա­նար, որ բո­լո­րը հաս­կա­նա­յին, որ ա­մեն բա­նի վեր­ջը շատ մոտ է, որ վեր­ջին դա­տաս­ տա­նի հան­դի­սա­վոր տե­սա­րան­նե­րը շու­տով տե­ղի կու­նե­նան։ Այդ մեծ օ­րը նրանք, ում բնա­վո­րու­թյուն­ներն ամ­բողջ երկ­րի Դա­տա­վո­րը կար­դա­րաց­նի, կկանգ­նեն աշ­ խար­հի ա­ռաջ փա­ռա­վոր­ված և պատ­վի ար­ժա­նա­ցած։ Այս երկ­րի վրա նրանք ի ցույց են դրել Աստ­ծո լույսն ու փառ­քը, և­այժմ Նա պարգևատ­րում է նրանց ի­րենց գոր­ծե­րի հա­մա­ձայն։ Այն ժա­մա­նակ ամ­բողջ աշ­խար­հը կստա­նա իր դա­տավ­ճի­ռը։ Կտր­վի հետև­յալ հար­ցը. «­Ջա­նա­սի­րա­բար ու­սում­նա­սի­րե՞լ ես Աստ­ծո Խոս­քը, որ­պես­զի կա­րո­ղա­ նաս ի­մա­նալ Նրա կամ­քը, որ­պես­զի ու­նակ լի­նես հաս­կա­նալ մեղ­քի և­ ար­դա­րու­ թյան միջև տար­բե­րու­թյու­նը»։ Տ­խուր կլի­նի նրանց ճա­կա­տա­գի­րը, ով­քեր չեն ե­կել Քրիս­տո­սի մոտ՝ մաքր­վե­լու ա­մեն ա­նար­դա­րու­թյու­նից։ Հե­տո մե­ղա­վոր­նե­րը տես­նում են Աստ­ծո բնա­վո­րու­թյունն ինչ­պես այն կա։ Նրանք տես­նում են նաև այն մեղ­քե­րի հան­ցա­վո­րու­թյու­նը, ո­րոնք մարդ­կանց հե­ռաց­րել են Քրիս­տո­սից և դ­րել նրանց ապս­տամ­բու­թյան դրո­շի տակ՝ պա­տե­րազ­մե­լու Նրա դեմ, Ով հա­նուն նրանց տվեց Իր կյան­քը։ Քա­նի որ Քրիս­տո­սը մեկ էր Հոր հետ, հա­վա­սար էր Նրան, Նա կա­րող էր քա­վու­ թյուն ա­նել օ­րի­նա­խախ­տու­թյան հա­մար և փր­կել մար­դուն ոչ թե իր մեղ­քե­րով հան­ դերձ, այլ իր մեղ­քե­րից։ Նրանք, ով­քեր ար­հա­մար­հել են Նրա շնոր­հը, կտես­նեն, թե ինչ կորց­րին ար­հա­մար­հան­քով վե­րա­բեր­վե­լով Նրա հետ, Ով խո­նար­հեց­րեց Ի­րեն մարդ­կու­թյան գլու­խը կանգ­նե­լու հա­մար։ Նրանք լսում են դա­տա­պար­տու­թյան խոս­քե­րը. «­Դե՛ն գնա­ցեք Ին­ձա­նից։ Ձեր օ­րի­նա­կով շա­տե­րին ստի­պե­ցիք սխալ­վել։ Նրանց խո­տո­րե­ցիք պատ­վի­րան­նե­րի կա­տա­րու­մից, ո­րոնց հնա­զանդ­վե­լով նրանք հա­վի­տե­նա­կան կյանք կգտնեին»։ Ան­հա­մե­մատ տար­բեր են այն բա­ռե­րը, ո­րոնք աս­վում են Աստ­ծո հա­վա­տա­րիմ­ նե­րին։ «Ե­կե՛ք, Իմ Հոր օրհն­ված­ներ»,- ա­սում է Քրիս­տո­սը,- «ժա­ռան­գեք ձեզ հա­ մար աշ­խար­հի ստեղծ­վե­լուց ա­ռաջ պատ­րաստ­ված ար­քա­յու­թյու­նը»։ Այ­նու­հետև փրկագն­ված­նե­րի բա­նա­կից բարձ­րա­նում է հաղ­թա­կան խմբեր­գը. «Ո՜հ մահ, ո՞ւր է քո խայ­թո­ցը։ Ո՜հ գե­րեզ­ման, ո՞ւր է քո հաղ­թա­նա­կը»։ Ե­թե միայն մեր մտքերն ու­ նակ լի­նեին հաս­կա­նա­լու այս թե­մա­յի մե­ծու­թյունն ու ի­րա­դար­ձու­թյան հիաս­քանչ կարևո­րու­թյու­նը։ «Ա­մեն ով որ կեն­դա­նի է և Ինձ հա­վա­տում է, հա­վիտ­յան չի մեռ­նի»։ «Ե­թե մեկն Իմ խոս­քը պա­հի, նա մահ չի տես­նի հա­վիտ­յան»։ Աստ­ծո ընտր­յալ­նե­րը կա­րող են ննջել ի­րենց պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան դիր­քե­րում, սա­կայն նրանք ըն­դա­մե­նը քնել են՝ հանգս­տա­նա­լու, մինչև Հի­սու­սը կարթ­նաց­նի նրանց՝ Իր հետ կի­սե­լու հա­վի­տե­ նա­կան փառ­քի մե­ծու­թյու­նը։ Նա­մակ 363, 1904թ. սեպ­տեմ­բե­րի 15, որ­դուն՝ Էդ­սոն Ուայ­թին։ 272

Յու­րա­քանչ­յու­րին՝ իր գոր­ծը

սեպտեմբեր

16

Ո­րով­հետև ինչ­պես մի մարդ, որ օ­տար եր­կիր էր գնում, իր ծա­ռա­նե­րին կան­չեց և­իր ու­նե­ցա­ծը նրանց հանձ­նեց։ Մատ­թեոս 25.14: Մար­դը կա­րող է ո­րո­շա­կի պարգև­նե­րի հա­մար կի­րա­ռե­լու տեղ չգտնել, ո­րով­հետև դրանք իր պարգև­նե­րը չեն, բայց թող յու­րա­քանչ­յու­րը մտա­ծի իր մա­սին այն­պես, ինչ­ պես Աստ­ված կմտա­ծեր։ Թող յու­րա­քանչ­յու­րը մտքում պա­հի, որ իր ու­նա­կու­թյուն­նե­րը միայն փոխ են տրված ի­րեն, և­որ դրան­ցով Աստ­ված փոր­ձում է ի­րեն՝ տես­նե­լու, թե արդ­ յո՞ք ին­քը կօգ­տա­գոր­ծի ի­րեն վստահ­ված տա­ղանդ­ներն Աստ­ծուն պատ­վե­լու, ինչ­պես նաև իր եղ­բոր ու իր հարևա­նի բա­րօ­րու­թյա­նը ծա­ռա­յեց­նե­լու հա­մար։ Սր­բու­թյու­նը, որն Աստ­ծո տե­սանկ­յու­նով նշա­նա­կում է ամ­բող­ջու­թյուն, լիար­ժե­քու­ թյամբ ըն­դու­նե­լի է Աստ­ծո հա­մար։ Մի Պո­ղոս կա­րող է տնկել, մի Ա­պո­ղոս կա­րող է ջրել, բայց ա­ճեց­նողն Աստ­ված է։ «Իր մարմ­նի մեջ սեր­մո­ղը մարմ­նից ա­պա­կա­նու­թյուն կհնձի, և Հո­գու մեջ սեր­մո­ղը, Հո­գուց հա­վի­տե­նա­կան կյանք կհնձի» (­Գա­ղա­տա­ցիս 6.8): Բնա­ կան աշ­խար­հում ան­տե­սա­նե­լի գոր­ծա­կալ­նե­րը մշտա­պես աշ­խա­տում են կարևոր արդ­ յունք ստա­նա­լու հա­մար, սա­կայն բեր­քա­հա­վա­քի են­թա­կա բեր­քը կախ­ված է ցան­ված սեր­մից։ Այն բա­նից հե­տո, երբ մար­դը հա­վա­տար­մո­րեն նա­խա­պատ­րաս­տում է հո­ղը և տն­կում է սեր­մը, Աստ­ված պետք է մշտա­պես աշ­խա­տի, որ­պես­զի սեր­մը բող­բոջ­ներ տա։ Այդ­պես է նաև հոգևոր բա­նե­րում։ Կեն­դա­նի Աստ­ծո Խոս­քը սերմն է։ Քրիս­տո­սը ցա­ նողն է, և քա­նի դեռ Նա ա­նընդ­հատ չի փխրեց­նում սրտի հո­ղը, ոչ մի պտուղ չի լի­նի։ «­Դուք Աստ­ծո մշա­կու­թյու­նը՝ Աստ­ծո շին­վածն եք» (Ա Կորն­թա­ցիս 3.9)։ Աստ­ված տվեց Իր Որ­դուն մա­հա­նա­լու, Ար­դա­րին՝ ա­նար­դար­նե­րի հա­մար, որ­պես­զի հո­գի­նե­րի փա­ռա­վոր բեր­քա­հա­վաք լի­նի։ Մար­դու սիրտն Աստ­ծո տնկա­րանն է, և­այն­տեղ պետք է փայ­փայ­վի Քրիս­տո­սի ար­դա­րու­թյու­նը։ Թող ոչ մե­կը մար­դու բազ­կին չվստա­հի, այլ վստա­հի մի­ միայն Աստ­ծուն։ Թող յու­րա­քանչ­յու­րը վկա­յի, որ հա­վատ ու­նի, որ հոգևոր գա­ճաճ չէ, այլ ա­ճում է Քրիս­տո­սի շնոր­հի ցո­ղի ու ցնցու­ղի ներ­քո, որ իր ար­դար կյան­քը մարդ­կա­յին ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյան արդ­յունք չէ, այլ Քրիս­տո­սի ար­դա­րու­թյունն է, որ Աստ­ծո շնոր­հը սնու­ցել է իր սրտում։ Ո­րոշ լու­րեր գա­լիս են ինչ­պես Աստ­ծո մուր­ճեր՝ կոտ­րե­լու սա­տա­նա­յի գոր­ծերն ու դարձ­նե­լու մարդ­կանց դե­պի կեն­դա­նի Աստ­ված։ Սա­կայն ճշմար­տու­թյանն ի պաշտ­ պա­նու­թյուն կանգ­նե­լու այս վճռա­կան գոր­ծին խառն­ված է Քրիս­տո­սի մխի­թա­րու­թյու­ նը, ո­րը վրա է հաս­նում այն ժա­մա­նակ, երբ ա­պաշ­խա­րու­թյու­նը բա­ցա­հայ­տում է, թե ինչ է ի­րա­կա­նում մեղ­քը։ Եվ մինչ ո­մանք կանչ­ված են հու­սա­հա­տո­րեն պայ­քա­րե­լու չար գոր­ծե­րի դեմ, կա մեկ այլ լուր, ո­րը պետք է հասց­վի այն մարդ­կանց, ով­քեր ան­տե­ղի տա­ռա­պե­լով գայ­թակ­ղու­թյուն են ու­նե­ցել ի­րենց սրտում թաքց­նել և փայ­փա­յել ա­նար­ դա­րու­թյան զգա­ցում։ Եվ կրկին, ո­մանք Աստ­ծուց ստա­ցել են որ­պես կազ­մա­կեր­պիչ­ներ հան­դես գա­լու պարգև։ Ու­րիշ­նե­րը կզբա­ղեց­նեն նրանց տե­ղը, երբ գոր­ծում են դան­դաղ­կո­տու­թյամբ՝ հա­մա­րե­լով, որ ի­րենք փոքր ու չճա­նաչ­ված են, որ շատ քչե­րը կլի­նեն, որ կճա­նա­չեն ի­րենց գոր­ծը, և­ ոչ ոք չի խղճա ի­րենց՝ գոր­ծած սխալ­նե­րի հա­մար, և կամ ոչ մե­կը չի գո­վա­բա­նի ի­րենց հաղ­թա­նակ­նե­րը։ Բայց Տերն օգ­տա­գոր­ծում է այս բո­լոր տար­րե­րը։ Մարդ­կան­ցից և­ ոչ ոք չի կա­րող զբա­ղեց­նել բո­լոր դիր­քե­րը, իսկ Աստ­ծո գոր­ծը պետք է ա­ռաջ գնա։ Ձե­ռա­գիր 116, 1898թ. սեպ­տեմ­բե­րի 16, «Օ­րեն­քի եր­կու մեծ սկզբունք­նե­րը»։ 273

սեպտեմբեր

17 Քա­ղաք­նե­րը պետք է նա­խազ­գու­շաց­վեն

Եվ մի ու­րիշ հրեշ­տակ ե­կավ նրա հետևից՝ ա­սե­լով. Ըն­կա՜վ, ըն­կա՜վ Բա­բե­լոն մեծ քա­ղա­քը, ո­րով­հետև իր պոռն­կու­թյան բար­կու­թյան գի­նուց խմեց­րեց բո­լոր ազ­գե­րին։ Հայտ­նու­թյուն 14.8: Ան­հա­տա­պես, ինչ­պես նաև որ­պես ժո­ղո­վուրդ՝ մեր առջև դրված է ա­մե­նա­ կարևոր գոր­ծը։ Մենք պետք է ա­մեն օր նա­խա­պատ­րաս­տենք մեր սիրտն ու միտ­ քը, որ­պես­զի հար­մար լի­նենք ի­րա­կա­նաց­նե­լու Աստ­ծո նպա­տակ­նե­րը մեզ հա­մար։ Վեր­ջին օ­րե­րի վտանգ­նե­րը կախ­ված են մեր գլխին, և­այժմ մեզ­նից յու­րա­քանչ­յու­րը վճռում է, թե ինչ­պի­սին պետք է լի­նի իր ճա­կա­տա­գի­րը հա­վի­տե­նու­թյան հա­մար։ Որ­պես ան­հատ­ներ՝ մենք պետք է ձևա­վո­րենք այն­պի­սի բնա­վո­րու­թյուն, ո­րը կանց­ նի դա­տաս­տա­նի ստու­գար­քը։ Մենք պետք է հա­վա­տար­մու­թյան և նվիր­վա­ծու­ թյան օ­րի­նակ ծա­ռա­յենք թե՛ ե­կե­ղե­ցում, թե՛ այ­լուր։ Խոս­քի ծա­ռա­յու­թյու­նը նա­խա­տես­ված է պատ­րաս­տե­լու մի ժո­ղո­վուրդ, ով կկանգ­նի փոր­ձու­թյան ժա­մին, ո­րում մենք ապ­րում ենք, և­ ե­կե­ղե­ցու ան­դամ­նե­ րը պետք է հա­մա­գոր­ծակ­ցեն ծա­ռա­յու­թյան գոր­ծի շրջա­նակ­նե­րում՝ ի­րենց կյան­ քում ճշմար­տու­թյան սկզբունք­նե­րը բա­ցա­հայ­տե­լով, այն­պես, որ ոչ մի բառ ան­գամ չար­տա­սան­վի, և­ոչ մի ա­րարք չկա­տար­վի, ո­րը կա­ռաջ­նոր­դի կեղծ ճա­նա­պար­հով կամ կստեղ­ծի մի ի­րադ­րու­թյուն, ո­րին Աստ­ված չի կա­րող հա­վա­նու­թյուն տալ։ Ինձ բա­ցա­հայտ­վել են այն սար­սա­փե­լի վտանգ­ներն ու փոր­ձու­թյուն­նե­րը, ո­րոնց պետք է հան­դի­պենք վեր­ջին օ­րե­րում։ Այս ժա­մա­նակ­նե­րի հա­մար մեր միակ վստա­ հե­լի լույսն ու ա­ռաջ­նորդն Աստ­ծո Խոսքն է։ Մենք պար­տա­վոր ենք այս Խոսքն ըն­ դու­նել որ­պես մեր խորհր­դա­կան և հա­վա­տար­մո­րեն հետևել դրա ցու­ցում­նե­րին, այ­լա­պես կբա­ցա­հայ­տենք, որ մեզ կա­ռա­վա­րում են մեր իսկ բնա­վո­րու­թյան հատ­ կան­շա­կան գծե­րը, իսկ մեր կյանքն ի ցույց կդնի ե­սա­սի­րա­կան աշ­խա­տանք, ո­րը խո­չըն­դոտ կլի­նի մեր գոր­ծըն­կեր­նե­րի հա­մար ու չի օրհն­վի։ Ժո­ղովր­դի ա­ռաջ­նորդ­նե­րի և­ ու­սու­ցիչ­նե­րի պար­տա­կա­նու­թյունն է կրթել ե­կե­ ղե­ցու ան­դամ­նե­րին, թե ինչ­պես աշ­խա­տել ծա­ռա­յու­թյան տար­բեր ո­լորտ­նե­րում, հե­տո գոր­ծի դնել այս լու­րը մե­ծա­ծա­վալ կեր­պով հռչա­կե­լու մեծ ու վիթ­խա­րի գոր­ ծը, ո­րը կարթ­նաց­նի յու­րա­քանչ­յուր չնա­խա­պատ­րաստ­ված քա­ղաք, մինչև ճգնա­ ժա­մը վրա կհաս­նի, երբ սա­տա­նա­յա­կան գոր­ծա­կա­լու­թյու­ննե­րի գոր­ծու­նեու­թյան պատ­ճա­ռով կփակ­վեն եր­րորդ հրեշ­տա­կի լու­րի հա­մար ներ­կա­յիս բաց դռնե­րը։ Աստ­ծո ար­դար դա­տաս­տան­նե­րը վեր­ջին ո­րոշ­ման ի­րենց կշի­ռով գա­լիս են երկ­ րի վրա։ Մի՛ շրջեք ե­կե­ղե­ցուց ե­կե­ղե­ցի նո­րից ու նո­րից միև­նույն ճշմար­տու­թյուն­ նե­րը մարդ­կանց կրկնե­լու հա­մար, այն դեպ­քում, երբ քա­ղաք­նե­րը հա­րատևում են ան­գի­տու­թյան և մեղ­քի մեջ, երբ դրանց ոչ ոք չի զգու­շաց­նում, դրանց հա­մար ոչ ոք չի աշ­խա­տում։ Շու­տով ճա­նա­պար­հը կփակ­վի, և­այս քա­ղաք­նե­րը փակ կլի­նեն Ա­վե­տա­րա­նի լու­րի հա­մար։ Արթ­նաց­րե՛ք ե­կե­ղե­ցու ան­դամ­նե­րին, որ­պես­զի նրանք կա­րո­ղա­նան ա­նել վճռա­կան և­ինք­նա­մեր­ժում պա­հան­ջող գործ։ Աշ­խար­հը պատ­րաստ­վում է եր­րորդ հրեշ­տա­կի լու­րի եզ­րա­փա­կիչ գոր­ծին։ Ճշ­ մար­տու­թյունն այժմ պետք է հոր­դի այն­պի­սի զո­րու­թյամբ, որ­պի­սի զո­րու­թյամբ եր­բեք չի հոր­դել։ Ներ­կա ժա­մա­նա­կի ճշմար­տու­թյան լու­րը պետք է հռչակ­վի ա­մե­ նուր։ Ձե­ռա­գիր 61, 1909թ. սեպ­տեմ­բե­րի 17, «­Ցու­ցում­ներ»։ 274

Աշ­խա­տող ան­դա­մը

սեպտեմբեր

18

Հի­սու­սը պա­տաս­խա­նեց և նրան ա­սաց. Ե­թե մեկն Ինձ սի­րում է, Իմ խոս­քը կպա­հի, և Իմ Հայ­րը կսի­րի նրան, և Նրա մոտ կգանք և բ­նա­կու­թյուն կա­նենք Նրա մոտ։ Հով­հան­նես 14.23: Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյունն աշ­խար­հին ներ­կա­յաց­նելն ա­մե­նա­կարևոր բանն է։ Որ­տեղ և­ ում կող­մից որ այն ար­վի, սերմ է ցան­վում հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի հա­ մար։ Երբ տես­նում եք ու­րիշ­նե­րին այն­պի­սի բա­ներ ա­նե­լիս, ո­րոնք ըստ ձեր ող­ ջամ­տու­թյան քրիս­տոն­յա­յին չվա­յե­լող ա­րարք­ներ են, ա­պա հետևե՛ք, որ ինք­ներդ միև­նույն բա­նը երբևէ չա­նեք։ Եր­բեք մի՛ վշտաց­րեք Հի­սու­սի սիր­տը, Ով կրել է ձեր մեղ­քե­րը և տա­րել ձեր վշտե­րը։ Ծա­ռա­յե՛ք Աստ­ծուն հե­զու­թյամբ և սր­տի խո­նար­ հու­թյամբ։ Տե­րը սի­րում է ձեզ, և­ այն­քան ժա­մա­նակ, որ­քան հետևեք Նրան, ա­պա­հով կլի­ նեք։ Կարևոր է, որ Քրիս­տո­սի ա­նու­նը դա­վա­նող յու­րա­քանչ­յուր ոք ու­ղիղ ճա­նա­ պարհ­ներ կեր­տի իր ոտ­քե­րի հա­մար։ Ին­չո՞ւ։ Որ­պես­զի կա­ղը հան­կարծ չշեղ­վի ճա­ նա­պար­հից։ Սար­սա­փե­լի, սար­սա­փե­լի բան է մար­դուն սխալ օ­րի­նակ ծա­ռա­յե­լը և նրան այն ծու­ռու­մուռ ըն­թաց­քով ա­ռաջ­նոր­դե­լը, ո­րով դուք կա­րող եք ինք­ներդ քայ­լել։ Մենք շու­տով կանգ­նե­լու ենք Քրիս­տո­սի դա­տա­վո­րի ա­թո­ռի ա­ռաջ, բայց ոչ տես­նե­լու, թե մեր գործն ինչ վճիռ կստա­նա, ո­րով­հետև այն վա­ղուց է վճռվել։ Դա­տա­վո­րը նստում է, գրքե­րը բաց­վում են, և բա­ցա­հայտ­վում է, որ յու­րա­քանչ­յուր մարդ ստա­նում է հա­մա­ձայն իր ա­րարք­նե­րի՝ բա­րի թե չար։ Ձեր կյանք կու­տա­կե՛ք ա­մեն հնա­րա­վոր բա­րի գոր­ծե­րը։ Հի­սու­սը հա­րուստ է շնոր­հով։ Մո­տե­ցե՛ք, մշտա­պես մո­տե­ցե՛ք Նրան, որ­պես­զի ա­ռատ պա­շար­ներ ու­նե­նաք։ Հե­րե­տի­կո­սու­թյան դևը ծրագ­րել է յու­րաց­նել աշ­խար­ հը և վճ­ռել է տի­րա­նալ դրան որ­պես իր թա­գա­վո­րու­թյուն։ Նրա բա­նա­կում գտնվող­ նե­րը բյու­րա­վոր են։ Նրանք ծպտված են, նրբին և հա­մառ։ Նրանք դի­մա­կա­յում են աստ­վա­ծա­յին ա­մեն մի ազ­դե­ցու­թյան և կի­րա­ռում են ա­մեն գոր­ծիք՝ հաս­նե­լու նույ­ նիսկ մեկ հո­գու կոր­ծան­մա­նը։ Նրանց ու­նե­ցած նա­խան­ձախնդ­րու­թյու­նը, տակ­տը և­ ու­նա­կու­թյուն­նե­րը հիաս­քանչ են, և նրանք ներ­խու­ժում են յու­րա­քանչ­յուր նոր տեղ, ուր մե­ծար­վում է ճշմար­տու­թյան չա­փա­նի­շը։ Ի՞նչ կա­նեն Աստ­ծո գոր­ծա­կից­նե­րը։ Որ­տե՞ղ է նրանց ու­նա­կու­թյունն ու կա­րո­ ղու­թյու­նը։ Նրանք, ով­քեր Աստ­ծո գոր­ծա­կից­ներ են, կաշ­խա­տեն Աստ­ծո գոր­ծում։ Լց­ված Քրիս­տո­սի հո­գով՝ նրանք բարձր կպա­հեն ի­րենց ճշմա­րիտ ար­ժա­նա­պատ­ վու­թյունն ու պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը։ Ե­կե­ղե­ցին չպետք է իր ձեռ­քե­րը ծա­լի ա­պա­հո­վու­թյան մեջ ու ա­սի. «Ես հա­րուստ եմ և մե­ծա­ցա և­ ոչ մի բա­նի կա­րոտ չեմ»։ Քրիս­տո­սի հետևորդ­նե­րը չպետք է վստա­հեն անց­յա­լի փոր­ձա­ռու­թյուն­նե­րին և ձա­խո­ղեն հաս­նել կա­տա­րե­լու­թյան։ Ե­կե­ղե­ցին կպարտ­վի ու կկոր­ծան­վի, ե­թե այս­պես վար­վի։ Ին­չի՞ց այն պետք է կախ­ված լի­նի։ Ամ­բող­ջա­պես և լիար­ժե­քո­րեն՝ Աստ­ծուց։ Նա­մակ 89, 1894թ. սեպ­տեմ­բե­րի 18, Էդ­սոն և Էմ­մա Ուայթ­նե­րին։

275

սեպտեմբեր

19

Հա­վա՛տ ու­նե­ցեք առ Աստ­ված

Տերն ինձ հետ է, ես չեմ վա­խե­նա, մարդն ինձ ի՞նչ կա­նի։ Սաղ­մոս 118.6: Թան­կա­գի՛ն եղ­բայր, ես գի­տեմ, որ դու հա­ճախ ես գայ­թակղ­վում ու փորձ­վում։ Ես գի­տեմ, որ Տե­րը չի թող­նի քեզ պայ­քա­րել այս փոր­ձու­թյուն­նե­րի դեմ միայ­նակ։ Միայն հա­վա­տա՛, որ Հի­սուսն է քո Օգ­նա­կա­նը՝ մշտա­պես ներ­կա օգ­նու­թյուն դժվա­րու­թյան պա­հին։ Ինչ-որ կերպ այ­սօր ես զգա­ցի, որ պետք է տես­նեմ քեզ և հոր­դո­րեմ քեզ վեր նա­յել, ա­յո՛, վեր նա­յել մշու­շի ու ամ­պե­րի մի­ջով և նա­յել Ար­դա­ րու­թյան Ա­րե­գա­կին։ Դու չպետք է ընկճ­վես։ Ընկ­ճող հու­սա­հա­տու­թյուն­նե­րը քա­ մում են քո կեն­սա­կան ու­ժե­րը։ Դու պետք է ու­րախ լի­նես, ե­թե նույ­նիսկ հիաս­թափ­ վել ես մարդ­կան­ցից։ Հի­սու­սը հաս­կա­նում է, Հի­սու­սը ճշմա­րիտ է և հա­վա­տա­րիմ, Հի­սու­սը քո Փր­կիչն է։ Փոր­ձու­թյան մի փոք­րիկ ժա­մա­նակ ևս, ճնշվա­ծու­թյան մի ակն­թարթ, հե­տո՝ հա­վի­տե­նա­կան փառ­քի մե­ծու­թյուն։ Ես գրում եմ քեզ, ինչ­պես կգրեի իմ հա­րա­զատ որ­դի­նե­րին։ Դու ճիշտ այն տե­ղում ես, որ­տեղ Աստ­ված կա­մե­նում է տես­նել քեզ։ Ես ա­սում եմ քեզ, եղ­բա՛յր իմ, որ այս հար­ցում սխալ չկա։ Ես գի­տեմ, թե ինչ եմ խո­սում։ Ե­ղի՛ր հա­վա­տա­րիմ Աստ­ծուն և կա­նես այն գոր­ծը, ո­րը Նա տվել է քեզ հա­վա­տար­մո­րեն ա­նե­լու։ Աստ­ված ապ­րում է և թա­գա­վո­րում։ Մենք ու­նենք կեն­դա­նի և հա­րու­թյուն ա­ռած Փր­կիչ։ Նա հոգ է տա­ նում քո մա­սին, Նա եր­բեք սուտ չի դուրս ե­կել, Նա եր­բեք չի խա­բել քեզ։ Նա կլի­նի քո ա­ռաջ­նորդն ու ա­զա­տագ­րիչն ա­մե­նա­ծանր հան­գա­մանք­նե­րում։ Նա կլի­նի քո աջ ձեռ­քը։ Ա­մեն վայրկ­յան մենք գո­տեպնդ­վում ենք Նրա զո­րու­թյամբ և շր­ջա­պատ­ ված ենք Նրա ներ­կա­յու­թյամբ այն­քան ի­րա­կան, որ­քան իս­րա­յե­լա­ցի­ներն էին քայ­ լում բա­ժան­ված ծո­վի մեջ­տե­ղով։ Կ­յան­քի և հա­վա­տի ա­մե­նա­խորն ու ա­մե­նաճշ­մա­րիտ փի­լի­սո­փա­յու­թյունն է գալ ա­մե­նամ­տե­րիմ փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի Աստ­ծո հետ։ Աստ­ված քեզ փոր­ձա­ռու­ թյուն է տա­լիս, և­ ե­թե դու չա­փա­զանց շատ չես վշտա­նում և չա­փա­զանց բուռն չես ար­ձա­գան­քում, ա­պա ֆի­զի­կա­կան ուժ ձեռք կբե­րես։ Բայց վիշ­տը, տա­րա­ձայ­ նու­թյունն ու ա­նի­րա­վու­թյու­նը քեզ հա­մար կեն­դա­նի մահ են։ Սա­կայն դու պետք է հա­վա­տով քո գոր­ծը հանձ­նես Աստ­ծուն։ Ճշ­մար­տու­թյու­նը կհաղ­թա­նա­կի, և դու կհաղ­թա­նա­կես դրա հետ։ Ա­մուր կառ­չի՛ր Հի­սու­սին։ Նա­յի՛ր վեր հանգս­տի երկն­քին և­ օրհն­յալ­նե­րի տա­ նը։ Ինչ էլ որ պա­տա­հի, պա­հի՛ր քո հո­գին Աստ­ծո սի­րո մեջ, և հո­գե­պես կու­ժո­վա­ նաս։ Հի­սու­սը քո սի­րող Ըն­կերն է, Նա կբռնի քո ձեռ­քը և կօգ­նի հաղ­թա­հա­րել ա­մեն բարդ ու փորձ­վող ի­րա­վի­ճակ։ Ա­մե­նայն ար­դար վար­քի, ճշմա­րիտ բնա­վո­րու­թյան հիմ­քում ըն­կած է Աստ­ծո՝ ե­րախ­տա­պարտ, վստա­հող և­ ա­նընդ­հատ ճա­նա­չու­մը։ Դու եր­բեք չպետք է կորց­նես քո վստա­հու­թյունն առ Աստ­ված։ Ա­վե­լի քիչ մեղ­սա­վոր ու ա­վե­լի քիչ ան­խո­հեմ կլի­նի մո­ռա­նալ քո բո­լոր ըն­կեր­նե­րին, քան Աստ­ծուն։ Ես գի­տեմ, որ դու սի­րում ես Աստ­ծուն և կ­փոր­ձես ծա­ռա­յել Նրան ա­մե­նայն ան­կեղ­ծու­ թյամբ, հա­վա­տար­մու­թյամբ, և­ ոչ ոք եր­բեք չի կա­րող վա­խեց­նել կամ ա­մա­չեց­նել քեզ այն բա­նի հա­մար, որ դու Բարձր­յալ Աստ­ծո ծա­ռան ես։ Թող Աստ­ված օրհ­նի քեզ. սա է իմ ա­ղոթ­քը։ (Ս­տո­րագր­ված) Է­լեն Ուայթ։ Նա­մակ 22, 1886թ. սեպ­տեմ­բե­ րի 19, Կա­լի­ֆոռ­նիա­յի Սենտ Հե­լե­նա­յի գյու­ղա­կան ա­ռող­ջա­պա­հա­կան հի­վան­դա­ նո­ցի բժիշկ դոկ­տոր Ջ. Ս. Գիբ­սին։ 276

Լուր՝ աշ­խար­հի հա­մար

սեպտեմբեր

20

Գրի՛ր, ինչ որ տես­նում ես, ինչ որ է, և­ինչ որ նրա­նից հե­տո լի­նե­լու է։ Հայտ­նու­ թյուն 1.19: Եր­րորդ հրեշ­տա­կի լու­րի ա­մեն մի հատ­կա­նիշ պետք է հռչակ­վի աշ­խար­հի բո­ լոր ծայ­րե­րում։ Սա ան­հա­մե­մատ ա­վե­լի մեծ գործ է, քան շա­տե­րը գի­տակ­ցում են։ Մեր ա­վե­տա­րան­չա­կան ձեռ­նար­կում­նե­րը պա­հան­ջում են մեր անմ­նա­ցորդ ու­շադ­ րու­թյունն այս ժա­մա­նակ­նե­րում։ «Գնա­ցե՛ք բո­լոր աշ­խարհ, Ա­վե­տա­րա­նը քա­րո­զեք ա­մեն ա­րա­րա­ծի». սա մեր մե­ծա­գույն նպա­տակն է, և­ այս գոր­ծում մենք պետք է սո­վո­րենք հնա­րա­վո­րինս պար­զու­թյուն մտցնել։ Այս լուրն իր բնույ­թով ստու­գիչ է։ Ան­կեղծ սրտով ըն­դուն­վե­լով՝ այն կդառ­նա հա­ կա­թույն աշ­խար­հի հա­մայն մեղ­քի ու վշտի դեմ։ Ոչ մի ե­ղա­նա­կա­յին պայ­ման, աղ­ քա­տու­թյուն, տգի­տու­թյուն կամ նա­խա­պա­շար­մունք չի կա­րող խո­չըն­դո­տել դրա արդ­յու­նա­վե­տու­թյա­նը կամ նսե­մաց­նել դրա կի­րա­ռե­լիու­թյու­նը մարդ­կու­թյան կա­ րիք­նե­րի հա­մար։ Ա­վե­տա­րա­նի մեծ լու­րի հռչա­կու­մը Քրիս­տո­սի ա­շա­կերտ­նե­րի աշ­խա­տանքն է։ Ո­մանք այս գոր­ծի հա­մար ինչ-որ մի ձևով կաշ­խա­տեն, մյուս­ներն ա­ռաջ կտա­նեն գոր­ծի մեկ այլ ճյուղ, քա­նի որ Աստ­ված նրանց կան­չում և­ուղ­ղոր­դում է ան­հա­տա­ պես։ Բո­լո­րին տրված չէ միև­նույն գոր­ծը, սա­կայն բո­լո­րը կա­րող են միա­բան­վել ի­րենց ջան­քե­րում։ Կեն­դա­նի Աստ­ծո Խոս­քը պետք է հռչակ­վի ամ­բողջ աշ­խար­հով մեկ։ Ա­վե­տա­րա­նը պետք է տա­րած­վի մեծ զո­րու­թյամբ՝ ընդգծ­վե­լով Սուրբ Հո­գու նշա­նա­վոր դրսևո­րում­նե­րով։ Մեր աշ­խա­տող­նե­րը պետք է դառ­նան ի­րենց՝ Իր գոր­ ծի մեջ կան­չե­լու Աստ­ծո նպա­տա­կը բա­ցա­հայ­տող կեն­դա­նի գոր­ծա­կալ­ներ։ Փա­ ռա­վոր բա­րի լու­րը պետք է քա­րոզ­վի իր աստ­վա­ծա­յին լիար­ժե­քու­թյամբ։ Կեն­դա­նի ձայ­նով, բա­րի ու կա­րե­կից գոր­ծե­րով մենք պետք է Ա­վե­տա­րա­նի սկզբունք­նե­րի օ­րի­նա­կը ներ­կա­յաց­նենք։ Ճշ­մար­տու­թյու­նը կա­րող է ա­ռաջ ըն­թա­նալ բա­րե­գոր­ծու­թյան դրսևո­րում­նե­րով՝ ան­գետ­նե­րին, հի­վանդ­նե­րին, սո­ված­նե­րին և­ ա­նօգ­նա­կան­նե­րին օգ­նե­լով։ Բայց մեր գոր­ծը չպետք է սահ­մա­նա­փակ­վի վտա­րան­դի ու հա­լած­վող ան­ձան­ցով։ Թող ե­կե­ղե­ցի­նե­րը մաքր­վեն ի­րենց ե­սա­սի­րու­թյու­նից ու հպար­տու­թյու­նից, միա­բան­վեն միմ­յանց հետ և խ­րա­խու­սեն կաս­կա­ծող­նե­րի սրտե­րը և վե­րա­կանգ­նեն նրանց, ով­ քեր ըն­կել են ան­հա­վա­տու­թյան մշու­շի ու մա­ռա­խու­ղի մեջ։ Բո­լո­րը պետք է լսեն նա­խազ­գու­շաց­ման վեր­ջին լու­րը։ Հայտ­նու­թյուն գրքի 12րդ և 18-րդ գ­լուխ­նե­րի մար­գա­րեու­թյուն­ներն ի­րա­կա­նա­նում են։ Տաս­նու­թե­րորդ գլխում ար­ձա­նագր­ված է ե­կե­ղե­ցի­նե­րին ուղղ­ված ա­մե­նա­վեր­ջին կո­չը։ Այս կո­չը պետք է տրվի հի­մա։ Տաս­նին­նե­րորդ գլխում նկա­րագր­ված է այն ժա­մա­նա­կը, երբ գա­զանն ու սուտ մար­գա­րեն վերց­վում և կ­րա­կի լիճն են գցվում։ Վի­շա­պը, որ երկն­ քի դեմ մեծ ապս­տամ­բու­թյան սադ­րիչն էր, կապ­վում և նետ­վում է ան­հուն փո­սի մեջ հա­զար տա­րով։ Հե­տո հետևում է ամ­բա­րիշտ­նե­րի հա­րու­թյունն ու սա­տա­նա­յի և բո­լոր ամ­բա­րիշտ­նե­րի վերջ­նա­կան կոր­ծա­նու­մը, և­երկ­րի վրա Քրիս­տո­սի վերջ­ նա­կան հաղ­թա­նակն ու կա­ռա­վա­րու­մը։ Ձե­ռա­գիր 75, 1906թ. սեպ­տեմ­բե­րի 20, «Զ­գու­շա­ցում սննդարդ­յու­նա­բե­րու­թյան մեջ մեծ ներդ­րում­նե­րից»։ 277

21 Գիտ­ ու­թյան եվ հայտ­նու­թյան Աստ­վա­ծը

սեպտեմբեր

Ո­րով­հետև Քրիս­տո­սը չու­ղար­կեց ինձ մկրտե­լու, այլ Ա­վե­տա­րա­նը քա­րո­զե­լու. ոչ թե խոս­քի ի­մաս­տու­թյամբ, որ­պես­զի ու­նայն չլի­նի Քրիս­տո­սի խա­չը։ Ա Կորն­ թա­ցիս 1.17: Նրանք, ով­քեր կար­դում և լ­սում են սո­փես­տու­թյուն­ներ, ո­րոնք գե­րակշ­ռում են այս դա­րում, չեն ճա­նա­չում Աստ­ծուն այն­պի­սին, ինչ­պի­սին Նա կա։ Նրանք հա­կա­ սում են Աստ­ծո Խոս­քին և գո­վա­բա­նում ու երկր­պա­գում են բնու­թյունն այն Ա­րա­ րո­ղի փո­խա­րեն։ Թեև մենք կա­րող ենք տես­նել Աստ­ծո գոր­ծե­րը Նրա ա­րա­րած բա­նե­րում, այդ բա­նե­րը, սա­կայն, Աստ­ված չեն։ Ֆի­զի­կա­կան ա­րա­րու­մը վկա­յում է Աստ­ծո և Հի­սուս Քրիս­տո­սի մա­սին որ­պես ա­մեն բա­նե­րի մեծ Ա­րա­րիչ։ «Ա­մեն ինչ Նրա­նով ե­ղավ, և­ ա­ռանց Նրա ո­չինչ չե­ղավ, ինչ որ ե­ղավ։ Նրա­նով էր կյան­քը, և կ­յան­քը մարդ­կանց լույսն էր» (­Հով­հան­նես 1.3, 4): Սաղ­մո­սեր­գուն վկա­յում է. «Եր­ կինք­նե­րը պատ­մում են Աստ­ծո փառ­քը, և հաս­տա­տու­թյունն ի­մաց­նում է Նրա ձեռ­ քի գոր­ծե­րը։ Օ­րը օ­րին խոսք է բխում, և գի­շե­րը գի­շե­րին գի­տու­թյուն է ցույց տա­լիս։ Լե­զու չկա, և խոսք չկա, նրանց ձայ­նը լսե­լի չէ» (­Սաղ­մոս 19.1-3): Ա­նուս հե­թա­նոսն իր դա­սե­րը քա­ղում է բնու­թյան և­իր սե­փա­կան կա­րիք­նե­րի մի­ ջո­ցով, և դժ­գոհ խա­վա­րից՝ նա ձգտում է դե­պի լույ­սը՝ ո­րո­նե­լով Աստ­ծուն Ա­ռա­ջին մեծ պատ­ճա­ռի մեջ։ Ծնն­դոց գրքում նկա­րագր­ված են տար­բեր ճա­նա­պարհ­ներ, ո­րոն­ցով Աստ­ված խո­սում է հե­թա­նոս­նե­րի հետ։ Բայց այս­տեղ Աստ­ծո հայտ­նու­ թյան և հե­թա­նոս­նե­րի գա­ղա­փար­նե­րի հա­կադ­րու­թյունն ապ­շե­ցու­ցիչ է։ Հե­թա­նոս փի­լի­սո­փա­նե­րից շա­տերն Աստ­ծո մա­սին ճշմա­րիտ գի­տու­թյուն են ու­նե­ցել, սա­ կայն այ­լա­սե­րումն ու ա­րար­ված ի­րե­րի պաշ­տա­մունքն սկսե­ցին մթագ­նել այս գի­ տու­թյու­նը։ Բանն այն է, որ սկսե­ցին երկր­պա­գել բնու­թյան մեջ Աստ­ծո ձեռ­քի գոր­ ծե­րը՝ արևը, լու­սի­նը, աստ­ղե­րը։ Այ­սօր մար­դիկ հայ­տա­րա­րում են, որ Աստ­ծո մա­սին Քրիս­տո­սի վար­դա­պե­տու­ թյուն­նե­րը չեն կա­րող հիմ­նա­վոր­վել բնու­թյան մի­ջո­ցով, որ բնու­թյու­նը ներ­դաշ­նա­ կու­թյան մեջ չէ Հին և Նոր Կ­տա­կա­րան­նե­րի Գր­քե­րի հետ։ Բնու­թյան և գի­տու­թյան միջև ներ­դաշ­նա­կու­թյան այս են­թադր­յալ պա­կա­սը գո­յու­թյուն չու­նի։ Երկն­քի Աստ­ ծո Խոս­քը ներ­դաշ­նակ չէ մարդ­կա­յին գի­տու­թյան հետ, բայց այն կա­տար­յալ ներ­ դաշ­նա­կու­թյան մեջ է Իր իսկ ա­րա­րած գի­տու­թյան հետ։ Այս կեն­դա­նի Աստ­վածն ար­ժա­նի է մեր մտո­րում­նե­րին, մեր փա­ռա­բա­նու­թյա­ նը, մեր պաշ­տա­մուն­քին որ­պես աշ­խար­հի Ա­րա­րիչ, որ­պես մար­դու Ա­րա­րիչ։ Մենք պետք է փա­ռա­բա­նենք Աստ­ծուն, ո­րով­հետև ա­հա­վոր և զար­մա­նա­լի կեր­պով ստեղծ­վե­ցինք։ Մեր ոս­կոր­նե­րը չծածկ­վե­ցին Նրա­նից, երբ որ մենք ստեղծ­վե­ցինք ծա­ծուկ տե­ղը։ Նրա աչ­քե­րը տե­սան մեր կեր­պա­րան­քը դեռ ան­պատ­րաստ, և Նրա գրքում գրված էին մեր բո­լոր օ­րե­րը, որ լի­նե­լու էին, երբ որ նրան­ցից մե­կը դեռ չկար։ Նա մեր ռնգաց մեջ կեն­դա­նու­թյան շունչ փչեց։ Աստ­ծո շուն­չը մեզ բա­նա­կա­ նու­թյուն է տվել։ Ձե­ռա­գիր 117, 1898թ. սեպ­տեմ­բե­րի 21, «Անձ­նա­կան Աստ­ված»։

278

Ա­մո՛ւր կանգ­նեք Աստ­ծով

սեպտեմբեր

22

Եվ գնա … քո ժո­ղովր­դի որ­դի­նե­րի մոտ և խո­սիր նրանց հետ և­ա­սա նրանց. Այ­ պես է ա­սում Տեր Ե­հո­վան, թե՛ լսեն, թե՛ զանց ա­նեն։ Ե­զե­կիել 3.11: Ինձ կրկին ու կրկին հի­շեց­վում է, որ չպետք է փոր­ձեմ մաք­րել հա­վա­տի, զգա­յա­ րան­նե­րի ու ան­հա­վա­տու­թյան շփոթ­մունքն ու հա­կա­սու­թյու­նը, որն ար­տա­հայտ­ վում է։ Ես չպետք է ընկճ­վեմ, այլ պետք է խո­սեմ Աստ­ծո խոս­քե­րը հե­ղի­նա­կու­թյամբ և հե­տո Նրան թող­նեմ բո­լոր հետևանք­նե­րը։ Մեծ Բժիշկն ինձ հրա­հան­գել է խո­ սել այն բա­նե­րը, ո­րոնք Տե­րը տա­լիս է ինձ, ան­կախ նրա­նից՝ մար­դիկ կլսե՞ն, թե՞ զանց կա­նեն։ Ինձ աս­վել է, որ ես պա­տաս­խա­նա­տու չեմ հետևան­քնե­րի հա­մար, որ Աստ­ված Ին­քը՝ Տեր Ե­հո­վան կպա­հի ինձ կա­տար­յալ խա­ղա­ղու­թյան մեջ, ե­թե ես մնամ Նրա սի­րո մեջ և­ա­նեմ այն գոր­ծը, որ Նա ինձ տվել է։ Տե­րը կա­մե­նում է, որ մենք վստա­հենք Ի­րեն։ Ես շա­րու­նա­կում եմ զգոն մնալ՝ չգի­տե­նա­լով, թե որ­քան շուտ ժա­մա­նա­կը վրա կհաս­նի ինձ հա­մար՝ վայր դնե­լու իմ զեն­քե­րը։ Ես ու­զում եմ, որ իմ յու­րա­քանչ­յուր բառ, ազ­դակ և­ ա­րարք լի­նի այն­ պի­սին, որ դա­տաս­տա­նի օ­րը ես չա­մա­չեմ դրան­ցից։ Ես մի բան եմ գի­տակ­ցում այն ժա­մա­նակ­նե­րի մա­սին, ո­րում մենք ապ­րում ենք։ Այս երկ­րի վրա մեզ տրված ժա­մա­նա­կը՝ քո­նը և­ի­մը, սահ­մա­նա­փակ է։ Ես եր­բեք ա­վե­լի վճռա­կա­նո­րեն չեմ գի­տակ­ցել Տի­րոջ օգ­նու­թյունն իմ խոս­քի և գր­վածք­նե­րի մեջ, որ­քան ներ­կա ժա­մա­նակ­նե­րում։ Ես պետք է կանգ­նեմ պա­ տե­րազ­մի դաշ­տում այն­քան, մինչև Տե­րը բաց թող­նի ինձ։ Ես վա­խե­նում եմ մեր ժո­ղովր­դի հա­մար, վա­խե­նում եմ, որ աշ­խար­հի նկատ­մամբ սե­րը հափշ­տա­կում է նրան­ցից բա­րե­պաշ­տու­թյունն ու աստ­վա­ծա­վա­խու­թյու­նը։ Ես փոր­ձում եմ արթ­ նաց­նել նրանց, որ­պես­զի տես­նեն թշնա­մու կող­մից դյութ­ված դաշտ տե­ղա­փոխ­վե­ լու հրա­պու­րան­քի վտան­գը։ Փոր­ձում եմ ցույց տալ նրանց բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րում, բո­լոր հան­գա­մանք­նե­րում հա­վատ և սեր զար­գաց­նե­լու անհ­րա­ժեշ­տու­թյու­նը։ Մի­միայն ուժ­գին հա­վա­տով է, որ Փրկ­չի նկատ­մամբ ուժ­գին սե­րը կա­րող է կեն­ դա­նի մնալ սրտում։ Մեր հա­վատն առ Քրիս­տո­սը պետք է լի­նի մա­քուր, ուժ­գին և­ ի­րա­կան հա­վատ։ Կա կեղծ հա­վատ, որն ա­ռաջ­նոր­դում է միայն ես-ի վստա­հու­ թյա­նը և­ու­րիշ­նե­րի քննա­դա­տու­թյա­նը։ Նման հա­վա­տը հանգց­նում է հո­գում ե­ղած Քրիս­տո­սի սի­րո ա­մեն մի կայծ։ Քրիս­տո­սը կան­չում է Իր ժո­ղովր­դին միա­բան­վե­լու։ Բայց մեր միա­բա­նու­թյու­նը կա­րող է իս­կա­կան լի­նել, միայն երբ մենք ա­ռաջ շարժ­վենք դե­պի Գող­գո­թա­յի խաչն ու ա­մեն օր խա­չենք մեր ես-ը։ Միա­բա­նու­թյանն ուղղ­ված բո­լոր ջան­քե­րը, ո­րոնք հիմն­ված չեն Քրիս­տո­սի մեղ­մաց­նող ու հնա­զան­դեց­նող սի­րո վրա, միան­շա­նա­կո­ րեն կձա­խող­վեն։ Ճշ­մա­րիտ կրո­նի մեջ զո­րու­թյուն կա։ Հա­վա­տի ու Աստ­ծո կամ­քին են­թակ­վե­լու մի­ջո­ցով մենք դառ­նում ենք Քրիս­տո­սին շատ նման, այն­պես, որ մար­դիկ տես­նում են, որ աստ­վա­ծա­յին բնու­թյան հա­ղոր­դա­կից­ներ ենք, և­ որ հաս­տա­տուն կեր­պով ա­ռաջ ենք գնում Քրիս­տո­սի գի­տու­թյան մեջ։ Նա­մակ 146, 1902թ. սեպ­տեմ­բե­րի 22, եղ­բայր և քույր Ս. Տ. Բել­դեն­նե­րին, ան­կախ ծա­ռա­յու­թյան մեջ ներգ­րավ­ված նրա փե­սա­յին։ 279

սեպտեմբեր

23 Հի­սու­սը լսում է զղջա­ցող­նե­րին

Զ­գո՛ւյշ կա­ցեք, որ այս փոքր­նե­րից մե­կին չա­նար­գեք, ո­րով­հետև ա­սում եմ ձեզ, որ նրանց հրեշ­տակ­նե­րը երկն­քում միշտ տես­նում են Իմ Հոր ե­րե­սը, որ երկն­քում է։ Մատ­թեոս 18.10: Երբ մեր տե­սո­ղու­թյու­նից Քրիս­տո­սի փառ­քը քո­ղար­կող շղար­շը մի կողմ է տար­ վում, Փր­կի­չը երևում է Իր բարձր ու սուրբ տե­ղում, ոչ թե միայ­նու­թյան մեջ՝ մեր կա­րիք­նե­րի նկատ­մամբ ան­հոգ ու ան­տար­բեր, այլ շրջա­պատ­ված բյուր-բյու­րա­վոր սուրբ հրեշ­տակ­նե­րով, ո­րոն­ցից յու­րա­քանչ­յու­րը հանձ­նա­րա­րու­թյուն ու­նի ի­րա­կա­ նաց­նե­լու մարդ­կու­թյան օրհ­նու­թյան հա­մար։ Փր­կի­չը հա­ղոր­դակ­ցու­թյան մեջ է Իր լայ­նա­տա­րած իշ­խա­նու­թյան յու­րա­քանչ­ յուր մա­սի հետ։ Նա Իր գա­հից կռա­նում է, որ­պես­զի լսի Իր զա­վակ­նե­րի ա­ղա­ղա­կը։ Նրա սի­րող սիր­տը լցվում է գթու­թյամբ և կա­րեկ­ցան­քով նրանց հան­դեպ։ Սա­կայն ինձ հրա­հանգ­վել է ա­սել, որ Նրա մե­ծա­գույն վիշտն այն է, երբ վշտաց­նում են այն մարդ­կանց, ում Նա ա­ռանձ­նա­հա­տուկ գործ է տվել ա­նե­լու. երբ մե­կը, ով չի հաս­ կա­նում Աստ­ծո կամ­քը, իր կամքն է թե­լադ­րում՝ մթագ­նե­լով ող­ջա­խո­հու­թյու­նը բազ­ մա­թիվ ան­հե­թեթ բա­ռե­րով։ Ա­միս­ներ ու տա­րի­ներ կա­րող են պա­հանջ­վել մի քա­նի րո­պեում ար­ված սխալն ուղ­ղե­լու հա­մար, ո­րը կա­տար­վել է ոչ ի­մաս­տուն բա­ներ խո­սե­լու արդ­յուն­քում։ Ո՜հ, մենք չպետք է վշտաց­նենք մեր Փրկ­չին՝ միմ­յանց նկատ­մամբ սի­րո պա­կաս դրսևո­րե­լով։ Մի օր ա­շա­կերտ­նե­րը Հի­սու­սի մոտ ե­կան հետև­յալ հար­ցով. «Ո՞վ է մեծ երկն­քի ար­քա­յու­թյան մեջ։ Եվ Հի­սուսն Իր մոտ մի ե­րե­խա կան­չե­լով՝ նրան կանգ­նեց­րեց նրանց մեջ­տե­ղը և­ա­սաց. Ճշ­մա­րիտ ա­սում եմ ձեզ, ե­թե դար­ձի չգաք և չ­լի­նեք ե­րե­խա­նե­րի նման, չեք մտնի երկն­քի ար­քա­յու­թյու­նը» (­Մատ­թեոս 18.1-3)։ Մեզ տրված է մեծ ու հան­դի­սա­վոր աշ­խա­տանք, և մենք պետք է շատ սեր­տո­րեն հետևենք Փրկ­չին։ Նա կա­ռաջ­նոր­դի մեզ ճշմար­տու­թյան ա­վե­լի ու ա­վե­լի բարձր հար­թու­թյուն­ներ։ «­Դուք սրա­նից ա­վե­լի մեծ բա­ներ կտես­նեք»,- ա­սում է Նա,«միայն ե­ղե՛ք ջա­նա­սեր ու­սա­նող­ներ»։ Նա զննու­թյան հա­մար բա­ցում է այն գրքե­ րը, որ­տեղ գրի է առն­ված յու­րա­քանչ­յուր հետևոր­դի ա­նու­նը, և նրանք ապ­շա­հար տես­նում են ինչ­պես Աստ­ծուն ա­նար­գող, այն­պես էլ Նրա հա­վա­նու­թյանն ար­ժա­ նա­ցած ա­րարք­նե­րի ար­ձա­նագ­րու­թյու­նը։ Յու­րա­քանչ­յուր օր­վա գրան­ցու­մը ցույց է տա­լիս նա­խախ­նա­մու­թյան գոր­ծե­րը՝ մարդ­կանց հեզ, խո­նարհ, մեղմ ու կա­րե­կից պա­հե­լուն ուղղ­ված Տի­րոջ ջան­քե­րը։ Քրիս­տո­սը լսում է Իր զա­վակ­նե­րի հաս­ցեին աս­ված յու­րա­քանչ­յուր վի­րա­վո­րա­ կան բառ։ Նա գի­տի՝ երբ են նրանք հա­մար­յա կորց­նում ի­րենց գլու­խը գոր­ծի մեջ, ո­րով­հետև կպչուն մար­դիկ, ի­րենց սե­փա­կան գոր­ծով զբաղ­վե­լու փո­խա­րեն, մեծ բեռ են ա­վե­լաց­նում մեկ ու­րի­շի գոր­ծին։ Ե­թե իր սրտում չա­րա­խո­սու­թյուն փայ­ փա­յող մար­դու աչ­քե­րը բաց­վեին, նա կտես­ներ, որ Փր­կի­չը մո­տե­նում է նրան, ում ին­քը մե­ղադ­րել է, կռա­նում նրա վրա, քա­նի որ վեր­ջինս շփոթ­ված ծնկի է ե­կել Նրա ա­թո­ռի ա­ռաջ լա­ցով և Տի­րո­ջից ուժ, ի­մաս­տու­թյուն և Նրա պահ­պա­նիչ զո­րու­թյու­ նը խնդրե­լով։ Ձե­ռա­գիր 94, 1904թ. սեպ­տեմ­բե­րի 23, «­Չա­րա­խո­սու­թյան մեղ­քը»։

280

Աստ­ծո ե­կե­ղե­ցին՝ տա­ճար

սեպտեմբեր

24

Դուք էլ կեն­դա­նի քա­րե­րի պես շին­վեք հոգևոր տա­ճար, սուրբ քա­հա­նա­յու­թյուն, որ հոգևոր պա­տա­րագ­ներ մա­տու­ցեք Աստ­ծո ըն­դու­նե­լի՝ Հի­սուս Քրիս­տո­սի ձեռ­ քով։ Ա Պետ­րոս 2.5: Հրեա­կան տա­ճա­րը կա­ռուց­վեց լեռ­նե­րից բեր­ված տա­շած քա­րե­րից, և յու­րա­ քանչ­յուր քար Տա­ճա­րում իր յու­րա­հա­տուկ տեղն ու­ներ: Քա­րե­րը տաշ­ված էին, փայ­լեց­ված ու փորձ­ված, նախ­քան դրանք կբեր­վեին Ե­րու­սա­ղեմ։ Եվ երբ բո­լոր քա­րե­րը հա­վաք­վե­ցին, շի­նա­րա­րու­թյունն սկսվեց ա­ռանց կաց­նի կամ մուր­ճի ձայ­ նի։ Այս կա­ռու­ցա­պատ­ման օ­րի­նա­կը ներ­կա­յաց­նում է Աստ­ծո հոգևոր տա­ճա­րը, ո­րը բաղ­կա­ցած է ա­մեն ազ­գից, լեզ­վից, ժո­ղովր­դից, բո­լոր դա­սա­կար­գե­րից՝ բարձր և ցածր, հա­րուստ և­աղ­քատ, ուս­յալ և­ա­նուս։ Ս­րանք ան­շունչ նյու­թեր չեն, ո­րոնք պետք է հար­մա­րեց­վեն մուր­ճով և դու­րով։ Դրանք կեն­դա­նի քա­րեր են, ո­րոնք բեր­ վել են աշ­խար­հից ճշմար­տու­թյամբ, և մեծ Վար­պետ-Որմ­նա­դի­րը` տա­ճա­րի Տե­րը, այժմ տա­շում և փայ­լեց­նում է նրանց և հար­մա­րեց­նում ի­րենց հա­մա­պա­տաս­խան տե­ղե­րին հոգևոր տա­ճա­րում։ Երբ այս տա­ճա­րի կա­ռու­ցումն ա­վարտ­վի, այն կա­ տար­յալ կլի­նի իր բո­լոր մա­սե­րում, կլի­նի հրեշ­տակ­նե­րի և մարդ­կանց հիաց­մուն­քի ա­ռար­կան, ո­րով­հետև դրա ճար­տա­րա­պե­տը և­ա­րա­րիչն Աստ­ված է։ Թող ոչ ոք չկար­ծի, թե ի­րեն հար­ված չի հաս­նե­լու։ Չ­կա ոչ մի մարդ, ոչ մի ազգ, որ կա­տար­յալ լի­նի իր բո­լոր սո­վո­րու­թյուն­նե­րում և մտ­քե­րում։ Մե­կը պետք է սո­վո­րի մյու­սից։ Ուս­տի Տե­րը կա­մե­նում է, որ տար­բեր ազ­գու­թյուն­նե­րը միա­խառն­վեն, որ­ պես­զի ու­նե­նան միա­բան դա­տո­ղու­թյուն և նպա­տակ։ Այդ դեպ­քում միայն ի ցույց կդրվի այն միա­բա­նու­թյու­նը, ո­րը Քրիս­տո­սով է։ Ես հա­մար­յա վա­խե­նում էի այս եր­կիր գալ, ո­րով­հետև շատ էի լսել, որ Եվ­րո­պա­յի տար­բեր ազ­գեր շատ յու­րա­հա­տուկ են, և նրանց սրտե­րին պետք է ա­ռանձ­նա­ հա­տուկ կեր­պով հաս­նել։ Սա­կայն Աստ­ծո ի­մաս­տու­թյունն է խոս­տաց­ված նրանց, ով­քեր զգում են դրա կա­րիքն ու խնդրում են այն։ Աստ­ված մարդ­կանց կա­րող է տա­նել այն­տեղ, ուր նրանք կըն­դու­նեն ճշմար­տու­թյու­նը։ Թող Տե­րը տի­րա­պե­տի միտ­քը և ձևա­վո­րի այն, ինչ­պես կավն է ձևա­վոր­վում կա­վա­գոր­ծի ձեռ­քե­րում, և­ այս տար­բե­րու­թյուն­նե­րը գո­յու­թյուն չեն ու­նե­նա։ Նա­յե՛ք Հի­սու­սին, եղ­բայր­նե՛ր, կրկնօ­րի­նա­կե՛ք Նրա վար­վե­լա­կերպն ու հո­գին, և­ոչ մի դժվա­րու­թյուն չեք ու­նե­նա այս տար­բեր դա­սա­կար­գե­րին հաս­նե­լու գոր­ծում։ Մեզ չի տրված վեց կամ հինգ օ­րի­նակ հետևե­լու հա­մար։ Մենք ու­նենք ըն­դա­մե­նը մեկ օ­րի­նակ, և դա Քրիս­տոս Հի­սուսն է։ Ե­թե ի­տա­լա­ցի, ֆրան­սիա­ցի և գեր­մա­նա­ցի եղ­բայր­նե­րը փոր­ձեն նման­ վել Նրան, նրանք ի­րենց ոտ­քե­րը կդնեն ճշմար­տու­թյան միև­նույն հիմ­քի վրա, միև­ նույն հո­գին, որ բնակ­վում է մե­կի մեջ, կբնակ­վի նաև մյու­սի մեջ, և նրանց մեջ կլի­նի Քրիս­տո­սը՝ փառ­քի հույ­սը։ Ես հոր­դո­րում եմ ձեզ, եղ­բայր­նե՛ր և քույ­րե՛ր, տար­բեր ազ­գու­թյուն­նե­րի միջև բա­ժա­նու­թյան պատ չկա­ռու­ցել։ Այլ ընդ­հա­կա­ռա­կը, փոր­ ձե՛ք կոտ­րել այն, որ­տեղ որ հան­դի­պեք։ Մենք պետք է ջանք ա­նենք բո­լո­րին բե­րել այն ներ­դաշ­նա­կու­թյան մեջ, ո­րը Հի­սու­սում է՝ աշ­խա­տե­լով միայն մեկ նպա­տա­ կի՝ եղ­բայր­նե­րի փրկու­թյան հա­մար։ Ձե­ռա­գիր 135, 1901, 1885թ. սեպ­տեմ­բե­րի 24, «­Միա­բա­նու­թյուն տար­բեր ազ­գու­թյուն­նե­րի մեջ», Շ­վեյ­ցա­րիա­յի Բա­զել քա­ղա­քում տրված քա­րոզ։ 281

սեպտեմբեր

25 Ինչ­պես դի­մա­կա­յել գայ­թակ­ղու­թյա­նը

Բո­լո­րո­վին ու­րա­խու­թյուն հա­մա­րեք, եղ­բա՛րքս, երբ որ կերպ- կերպ փոր­ձանք­ նե­րի մեջ ընկ­նեք։ Հա­կո­բոս 1.2: Ե­թե դա՝ կերպ-կերպ փոր­ձանք­նե­րի մեջ ընկ­նե­լը, մեր ա­ռա­վե­լու­թյունն է, և մենք չենք կա­րող կաս­կա­ծել, որ ա­ռաք­յա­լը մեզ ճա­նա­պար­հից շե­ղում է, ա­պա ե­կե՛ք հա­ վա­տով յու­րաց­նենք մեզ տրված Աստ­ծո խոս­տում­նե­րը։ «Որ կա­տար­յալ և­ամ­բողջ լի­նեք և­ոչ մի բա­նի պա­կա­սու­թյուն չու­նե­նաք»։ Խոս­քը չի ա­սում «­Բո­լո­րո­վին ու­րա­խու­թյո՛ւն հա­մա­րեք, երբ որ կերպ-կերպ փոր­ձանք­նե­րի տակ ընկ­նեք», այլ ա­սում է «երբ որ կերպ-կերպ փոր­ձանք­նե­րի մեջ ընկ­նեք»։ Երբ դուք ընկ­նում եք փոր­ձանք­նե­րի մեջ, միշտ չէ, որ անհ­րա­ժեշ­տա­բար պետք է ընկ­նեք դրանց տակ։ Սա­կայն արդ­յո՞ք մխի­թա­րու­թյուն է ի­մա­նալ, որ երբ որ­պես Աստ­ծո դուստ­րեր և­որ­դի­ներ ընկ­նում եք փոր­ձանք­նե­րի մեջ, ձեր հա­վա­տի փոր­ձա­ռու­թյու­ նը չա­րա­կա­մու­թյուն, տրտունջ և ք­մա­հա­ճույք է գոր­ծում։ Ո՛չ, համ­բե­րու­թյո՛ւն։ Ե­թե մեր հա­վա­տի փոր­ձա­ռու­թյու­նը համ­բե­րու­թյուն գոր­ծի, սա ա­պա­ցույց կլի­նի մեզ հա­ մար, որ մենք Աստ­ծո որ­դի­ներ և դուստ­րեր ենք։ Բայց Հի­սու­սը կօգ­նի մեզ, ո­րով­ հետև մենք նա­յում ենք Աստ­ծուն ա­ջակ­ցու­թյան և­ու­ժի հա­մար յու­րա­քանչ­յուր ար­ տա­կարգ ի­րա­վի­ճա­կում։ Այս փոր­ձու­թյուն­նե­րում դա­սեր ենք սո­վո­րում։ «Արդ մենք, հա­վա­տով ար­դա­րաց­ ված լի­նե­լով, Աստ­ծո հետ խա­ղա­ղու­թյուն ու­նենք մեր Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սի ձեռ­քով։ Ո­րով ըն­դու­նե­ցինք հա­վա­տով այս շնոր­հի մեջ մտնելն էլ, որ նրա­նում կանգ­նած ենք, և պար­ծե­նում ենք Աստ­ծո փառ­քի լույ­սով։ Եվ ոչ միայն այս­քան, այլ նե­ղու­թյուն­նե­րի մեջ էլ պար­ծե­նում ենք՝ գի­տե­նա­լով, որ նե­ղու­թյու­նը համ­բե­րու­թյուն է գոր­ծում, համ­բե­րու­ թյու­նը՝ փոր­ձա­ռու­թյուն, փոր­ձա­ռու­թյու­նը՝ հույս, հույսն էլ չի ա­մա­չեց­նում, ո­րով­հետև Աստ­ծո սե­րը փռված է մեր սրտե­րի մեջ Սուրբ Հո­գու ձեռ­քով, որ տրվեց մեզ» (Հռո­ մեա­ցիս 5.1-5): Բայց շա­տե­րը հակ­ված են կար­ծե­լու, որ երբ այս գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րը թափ­վում են մեր գլխին, մենք պետք է ընկճ­վենք, ո­րով­հետև դրանք հաղ­թա­հա­րե­ լու ուժ չու­նենք։ Սա ան­հա­վա­տու­թյուն է։ Մենք թու­լա­նում ենք, ո­րով­հետև ընկ­նում ենք գայ­թակ­ղու­թյան տակ և մեր շուր­թե­րով մե­ղան­չում Աստ­ծո դեմ ընկճ­վա­ծու­թյան և կաս­կա­ծի խոս­քեր ար­տա­հայ­տե­լով, և խո­սում ենք հույ­սի ու հա­վա­տի դեմ, ոչ թե դրանց կողմ։ Դուք գի­տեք, որ Քրիս­տոսն ու­նե­ցել է բո­լոր այս փոր­ձու­թյուն­նե­րը։ Նա ա­մեն բա­նով փորձ­վեց մեր նմա­նու­թյամբ։ Քրիս­տոսն ա­սում է. «Ո­րով­հետև այս աշ­ խար­հի իշ­խա­նը գա­լիս է, և Ին­ձա­նում ո­չինչ չու­նի» (­Հով­հան­նես 14.30): Որ­պես ժո­ղո­վուրդ՝ մենք սպա­սում ենք մեր Տի­րոջ գա­լուս­տին երկն­քի ամ­պե­րով ու զո­րու­թյամբ ու մեծ փառ­քով։ Որ­քա՜ն զգույշ պետք է մենք լի­նենք, որ քննենք ինք­ներս մեզ՝ տես­նե­լու, թե արդ­յո՞ք հա­վա­տի մեջ ենք։ Թվում է, թե շատ մարդ­կանց աչ­քե­ րին մշուշ է պա­տել, որ չեն կա­րո­ղա­նում տար­բե­րա­կել հոգևոր բա­նե­րը և սա­տա­ նա­յի գոր­ծե­րը, ո­րոնք սպառ­նում են ծու­ղա­կը գցել և կոր­ծա­նել մեզ։ Քրիս­տոն­յա­նե­րը չեն դառ­նա կրքի ծա­ռա­նե­րը, նրանք կկա­ռա­վար­վեն Քրիս­տո­սի Հո­գով։ Երբ նրանք բար­դու­թյուն­նե­րի հան­դի­պեն, չեն կորց­նի համ­բե­րու­թյու­նը, հա­վատն ու հույ­սը։ Տեր Հի­սուսն օգ­նել է մեզ դուրս գալ վտանգ­նե­րից, ճնշող դժվա­րու­թյուն­նե­րից ու շփո­թու­ թյուն­նե­րից մինչև այս պա­հը, և Նա կա­րող է օգ­նել մեզ դուրս գալ մեր ներ­կա փոր­ձու­ թյուն­նե­րից։ Ձե­ռա­գիր 20, 1887թ. սեպ­տեմ­բե­րի 25, Մի­չի­գա­նի Գրանդ Ռա­փիդ­սում աշ­խա­տող­նե­րի հան­դիպ­ման ժա­մա­նակ տրված քա­րոզ։ 282

սեպտեմբեր

Նա­խա­պատ­րաս­տու­թյուն վեր­ջին անձրեվին

26

Խնդ­րեք Տե­րից անձրև հե­տին անձրևի ժա­մա­նակ. Տե­րը կայ­ծակ­ներ է շի­նում և­ անձրև ու տա­րափ կտա նրանց. ա­մեն մե­կին խոտ՝ իր ա­գա­րա­կում։ Զա­քա­րիա 10.1: Ե­թե ու­զում եք հա­վա­տա­րիմ լի­նել Աստ­ծուն, ես-ը պետք է խաչ­վի ու մեռ­նի, և Հի­ սուս Քրիս­տո­սը կապ­րի մե­զա­նում և կ­լի­նի մեր կանչ­վա­ծու­թյան հույ­սը, մենք կներ­ կա­յաց­նենք Հի­սուս Քրիս­տո­սին աշ­խար­հին։ Ազն­վո­րեն հարց­րե՛ք ինք­ներդ ձեզ. «Ես քրիս­տոն­յա՞ եմ»։ Ե­թե ես քրիս­տոն­յա եմ, ես նա­յում եմ Հի­սու­սին՝ իմ հա­վա­տի Զո­րագլ­խին ու Կա­տա­րո­ղին։ Նրա­նում է կենտ­րո­նա­ցած հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի իմ հույ­սը։ Մենք չպետք է ան­հանգս­տա­նանք վեր­ջին անձրևի հա­մար։ Այն ա­մե­նը, ինչ մե­ զա­նից հաս­նում է ա­նել, մեր ա­նոթ­նե­րը մա­քուր, կո­կիկ և պատ­րաստ պա­հելն է երկ­նա­յին անձրևն ըն­դու­նե­լու հա­մար և շա­րու­նակ ա­ղո­թե­լը. «­Թող վեր­ջին անձրևը լցվի իմ ա­նո­թի մեջ։ Թող եր­րորդ հրեշ­տա­կի հետ միա­ցող փա­ռա­վոր հրեշ­տա­կի լույ­սը փայ­լա­տա­կի ինձ վրա, ինձ բա­ժին տուր գոր­ծի մեջ, թող ես հնչեց­նեմ հռչա­ կու­մը, թող որ ես Հի­սուս Քրիս­տո­սի գոր­ծա­կի­ցը լի­նեմ»։ Թույլ տվեք ա­սել ձեզ, որ այս կերպ ո­րո­նե­լով Աստ­ծուն, Նա ձեզ մշտա­պես բարձ­րաց­նում է՝ տա­լով ձեզ Իր շնոր­հը։ Դուք չպետք է ան­հանգս­տա­նաք։ Դուք չպետք է կար­ծեք, թե գա­լու է հա­տուկ ժա­մա­նակ, երբ դուք պի­տի խաչ­վեք։ Խաչ­վե­լու ժա­մա­նա­կը հենց հի­մա է. ա­մեն օր, ա­մեն ժամ ես-ը պետք է մեռ­նի, ես-ը պետք է խաչ­վի, հե­տո, երբ գա­լիս է այն ժա­մա­ նա­կը, երբ Աստ­ծո ժո­ղովր­դի վրա պետք է փոր­ձու­թյուն­ներ գան, հա­վի­տե­նա­կան թևե­րը պա­րու­րում են ձեզ։ Աստ­ծո հրեշ­տակ­նե­րը կրա­կի պատ են կա­ռու­ցում ձեր շուր­ջը և­ա­զա­տում են ձեզ։ Ձեր ողջ ինք­նա­խա­չե­լու­թյու­նը ոչ մի օ­գուտ չի տա, երբ ար­դեն ուշ լի­նի։ Այն պետք է ար­վի, երբ դեռ մարդ­կանց ճա­կա­տագ­րե­րը չեն ո­րոշ­վել։ Հենց հի­մա է ժա­մա­նա­ կը, երբ ես-ը պետք է խաչ­վի՝ երբ աշ­խա­տանք կա ա­նե­լու, երբ դեռ ա­մեն մի ստա­ ցած ու­նա­կու­թյան հա­մար կի­րառ­ման տեղ կա։ Հի­մա է ժա­մա­նա­կը, երբ մենք պետք է դա­տար­կենք և ման­րակր­կիտ կեր­պով մաք­րենք ան­մաք­րու­թյան ա­նո­թը։ Հի­մա է, որ պետք է սրբվենք Աստ­ծո հա­մար։ Սա է մեր գոր­ծը հենց այս պա­հին։ Դուք չպետք է սպա­սեք որևէ ա­ռանձ­նա­հա­տուկ ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծի, որ­պես­զի հրա­շա­լի աշ­խա­տանք ի­րա­գործ­վի. այդ ժա­մա­նակն այ­սօր է։ Ես ինձ հանձ­նում եմ Աստ­ծուն այ­սօր։ Պատ­րա՞ստ եք հի­մա հանձն­վել։ Դուք պետք է հրա­ժար­վեք ձեր մեղ­քե­րից հենց հի­մա, երբ տես­նեք դրանք։ Մի՛ հա­պա­ղեք՝ կար­ծե­լով, թե կհաղ­թա­հա­րեք աս­տի­ճա­ նա­բար. Քիչ-քիչ կփոր­ձեք թող­նել մեղ­քը։ Հենց հի­մա, այ­սօր, լսե՛ք հրա­վե­րը և մի՛ խստաց­րեք ձեր սրտե­րը։ Ո՜հ, իմ հո­գի, ին­չո՞ւ չթող­նել ա­նիծ­յալ բա­նե­րը հենց այ­սօր։ Մեղ­քը խա­չեց իմ Տի­րո­ջը։ Ին­չո՞ւ չհե­ռա­նալ դրա­նից նող­կան­քով։ Ին­չո՞ւ չսի­րել այն բա­նե­րը, ո­րոնք Քրիս­տո­սը սի­րեց, և չա­տել այն բա­նե­րը, ո­րոնք Քրիս­տոսն ա­տեց։ Նա բա­վա­կա­ նա­չափ ա­ռատ պատ­րաս­տու­թյուն է տե­սել ձեզ հա­մար, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նաք Իր մի­ջո­ցով լի­նել ա­վե­լին, ա­յո՛, ա­վե­լին, քան հաղ­թող­ներ։ Ձե­ռա­գիր 35, 1891թ. սեպ­ տեմ­բե­րի 26, «­Սուրբ Հո­գու աշ­խա­տան­քի ու մկրտու­թյան կա­րի­քը կա»։ 283

սեպտեմբեր

27

Սուրբ, ա­վե­լի ու ա­վե­լի սուրբ

Ե­րա­նի նրանց, որ սո­ված և ծա­րավ են ար­դա­րու­թյան, որ նրանք կկշտա­նան։ Մատ­թեոս 5.6: Լե­ռան քա­րո­զում Քրիս­տո­սը տվեց ճշմա­րիտ սրբա­գործ­ման սահ­մա­նու­մը։ Նա ապ­րեց սուրբ կյանք։ Նա տե­սա­նե­լի դաս էր Իր հետևորդ­նե­րի հա­մար, թե վեր­ջին­ ներս ինչ­պի­սին պետք է դառ­նան։ Մենք պետք է խաչ­վենք Քրիս­տո­սի հետ, թաղ­ վենք Նրա հետ և հե­տո հա­րու­ցան­վենք Նրա Հո­գու կող­մից։ Դրա­նից հե­տո կլցվենք Նրա կյան­քով։ Մեր սրբա­գոր­ծումն Աստ­ծո նպա­տակն է մեզ հետ կապ­ված Իր բո­լոր գոր­ծե­րում։ Նա մեզ ընտ­րեց հա­վի­տե­նու­թյու­նից, որ­պես­զի մենք սուրբ լի­նենք։ Քրիս­տոսն Ի­րեն տվեց մեր փրկագն­ման հա­մար, որ­պես­զի մեզ մեղ­քից փրկե­լու Նրա զո­րու­թյան նկատ­մամբ մեր ու­նե­ցած հա­վա­տով կա­տար­յալ լի­նենք Նրա­նում։ Մեզ տա­լով Իր Խոս­քը՝ Նա մեզ հաց տվեց երկն­քից։ Նա հայ­տա­րա­րում է, որ ե­թե ու­տենք Իր մար­ մինն ու խմենք Իր ար­յու­նը, հա­վի­տե­նա­կան կյանք կստա­նանք։ Ին­չո՞ւ ա­վե­լի շատ չենք խոր­հում այս մա­սին։ Ին­չո՞ւ չենք փոր­ձում այն ա­վե­լի հեշտ հաս­կա­նալ, երբ այն այդ­քան մեծ նշա­նա­կու­թյուն ու­նի։ Ին­չո՞ւ քրիս­տոն­յա­նե­րը չեն բա­ցում ի­րենց աչ­քե­րը՝ տես­նե­լու այն աշ­խա­տան­քը, որն Աստ­ված պա­հան­ջում է ի­րեն­ցից։ Սր­բա­ գոր­ծումն ամ­բողջ կյան­քի զար­գա­ցող աշ­խա­տանք է։ Տե­րը հայ­տա­րա­րում է. «­Սա է Աստ­ծո կամ­քը՝ ձեր սրբու­թյու­նը» (Ա Թե­սա­ղո­նի­կե­ցիս 4.3): Կա­մե­նո՞ւմ եք արդ­ յոք, որ ձեր փա­փագ­ներն ու հա­կում­նե­րը հա­մա­պա­տաս­խա­նեց­վեն աստ­վա­ծա­յին կամ­քին։ Որ­պես քրիս­տոն­յա­ներ՝ մենք խոս­տա­ցել ենք գի­տակ­ցել և­ ի­րա­կա­նաց­նել մեր պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն­նե­րը և­աշ­խար­հին ցույց տալ, որ մտե­րիմ կա­պի մեջ ենք Աստ­ծո հետ։ Այս­պես, Քրիս­տո­սը պետք է ներ­կա­յաց­վի Իր ա­շա­կերտ­նե­րի բա­րե­ պաշտ խոս­քե­րով ու գոր­ծե­րով։ Աստ­ված մե­զա­նից պա­հան­ջում է կա­տար­յալ հնա­զան­դու­թյուն Իր օ­րեն­քին՝ Իր բնա­վո­րու­թյան ար­տա­հայ­տու­թյա­նը։ «Արդ մի՞­թե օ­րեն­քը խա­փա­նում ենք հա­վա­ տով, քավ լի­ցի, այլ օ­րեն­քը հաս­տա­տում ենք» (Հռո­մեա­ցիս 3.31): Այս օ­րենքն Աստ­ ծո ձայ­նի ար­ձա­գանքն է, որն ա­սում է մեզ. «­Սուրբ, ա­յո՛, ա­վե­լի ու ա­վե­լի սուրբ»։ Փա­փա­գե՛ք Քրիս­տո­սի շնոր­հի լիա­կա­տա­րու­թյու­նը, ա­յո՛, ցան­կա­ցե՛ք, ծա­րա­վե՛ք և սո­վե՛ք ար­դա­րու­թյան։ Խոս­տումն է. «­Դուք կկշտա­նաք»։ Թող ձեր սիր­տը լցվի այս ար­դա­րու­թյան մեծ ծա­րա­վով, ո­րի գոր­ծը, հա­մա­ձայն Աստ­ծո Խոս­քի, խա­ղա­ ղու­թյունն է, իսկ դրա արդ­յուն­քը՝ հա­վի­տե­նա­կան հանգս­տու­թյունն ու վստա­հու­ թյու­նը։ Մեր ա­ռա­վե­լու­թյունն է լի­նել աստ­վա­ծա­յին բնու­թյան հա­ղոր­դա­կից­ներ՝ աշ­ խար­հի մեջ ցան­կու­թյու­նից ե­ղած ա­պա­կա­նու­թյու­նից հե­ռու փախ­չե­լով։ Աստ­ված հստա­կո­րեն նշել է, որ մե­զա­նից կա­տա­րե­լու­թյուն է պա­հան­ջում, և քա­նի որ պա­ հան­ջում է, նաև նա­խա­պատ­րաս­տու­թյուն է տե­սել, որ մենք դառ­նանք աստ­վա­ծա­ յին բնու­թյան հա­ղոր­դա­կից­ներ։ Միայն այդ կերպ մենք կա­րող ենք հա­ջո­ղու­թյուն ու­նե­նալ հա­վի­տե­նա­կան կյան­քին ուղղ­ված մեր ջան­քե­րում։ Զո­րու­թյու­նը տրվում է Քրիս­տո­սից։ «­Բայց ո­րոնք որ Նրան ըն­դու­նե­ցին, իշ­խա­նու­թյուն տվեց նրանց Աստ­ ծո որ­դի­ներ լի­նե­լու» (­Հով­հան­նես 1.12): Նա­մակ 153, 1902թ. սեպ­տեմ­բե­րի 27, եղ­ բայր և քույր Ս. Ն. Հաս­կել­նե­րին։ 284

Եր­կու հո­գի­ներ աշ­խար­հում

սեպտեմբեր

28

Հի­շե՛ք այն խոս­քը, որ Ես ա­սա­ցի ձեզ, թե ծա­ռան իր Տե­րից մեծ չէ, ե­թե Ինձ հա­ լա­ծե­ցին, ձեզ էլ են հա­լա­ծե­լու, ե­թե Իմ խոս­քը պա­հե­ցին, ձերն էլ կպա­հեն։ Հով­ հան­նես 15.20: Ե­թե Նա, Ով մա­քուր, սուրբ ու ան­պիղծ էր, Ով բա­րին ու մի­միայն բա­րին էր ա­րել մեր աշ­խար­հում, ար­ժա­նա­ցավ ա­մե­նա­վեր­ջին հան­ցա­գոր­ծի վե­րա­բեր­մուն­քին և դա­տա­պարտ­վեց մահ­վան ա­ռանց Իր դեմ ա­պա­ցույ­ցի նշույլ ան­գամ ներ­կա­յաց­ նե­լու, ա­պա ի՞նչ կա­րող են ակն­կա­լել Նրա ա­շա­կերտ­նե­րը, ե­թե ոչ միև­նույն վե­ րա­բեր­մուն­քը, ան­կախ նրա­նից, թե որ­քան անս­խալ է ի­րենց կյանքն ու ան­բիծ՝ ի­րենց բնա­վո­րու­թյու­նը։ Կ­բարձ­րաց­վեն մարդ­կա­յին կա­նոն­ներ, սա­տա­նա­յա­կան գոր­ծա­կալ­նե­րի կող­մից մշակ­ված օ­րենք­ներ բա­րօ­րու­թյան և չա­րի­քի խա­փան­ման հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րի ներ­քո, մինչ­դեռ Աստ­ծո սուրբ օ­րենքն ար­հա­մարհ­ված է ու ոտ­նա­կոխ ե­ղած։ Ճշ­մար­տու­թյան ու­րա­ցումն է, որ անհ­նա­զան­դու­թյան զա­վակ­նե­րին ստի­պում է լռեց­նել նրանց ձայ­նե­րը, ով­քեր ի­րենց հնա­զան­դու­թյան կոչ են ա­նում, ինչ­պես նաև սադ­րում են հա­վա­տա­րիմ­նե­րին դառ­նալ ան­հա­վա­տա­րիմ, ինչ­պես Կա­յե­նը փոր­ ձեց սադ­րել Ա­բե­լին։ Մեր աշ­խար­հում մարդ­կանց պա­տում է դի­վա­յին հո­գին։ Դի­վա­ յին մտա­ծո­ղու­թյու­նը կբա­ժա­նի և կ­կոր­ծա­նի աստ­վա­ծա­յին պատ­կե­րով ա­րար­ված մար­դուն, ո­րով­հետև վեր­ջինս չի կա­րող վե­րահս­կել իր եղ­բոր գի­տակ­ցու­թյու­նը և ս­տի­պել նրան չհնա­զանդ­վել Աստ­ծո սուրբ օ­րեն­քին, ո­րով­հետև ինքն ամ­բա­րիշտ է ինչ­պես Կա­յե­նը, ով անհ­նա­զանդ էր։ Աշ­խար­հը ներ­կա­յաց­վում է հա­վա­տու­րաց ե­կե­ղե­ցի­նե­րով, ո­րոնք ոտ­նա­կոխ են ա­նում Աստ­ծո Խոս­քը՝ խախ­տե­լով Նրա սուրբ օ­րեն­քը։ Նրանք չգի­տեն, թե ինչ հո­ գուց են, ոչ էլ տես­նում են այն խա­վար թու­նե­լի վեր­ջը, ո­րով քայ­լում են։ Մո­լոր­ված, խաբ­ված ու կույր՝ նրանք ա­ճա­պա­րում են դե­պի ա­ռա­ջին և­երկ­րորդ մահ։ Մարդ­ կա­յին կամ­քի և կր­քի ա­ռատ հե­ղե­ղը նրանց տա­նում է այն­պի­սի բա­նե­րի, ո­րոնց մա­սին ի­րենք պատ­կե­րա­ցում ան­գամ չու­նեին, երբ հրա­ժար­վում էին Ե­հո­վա­յի օ­րեն­քից՝ հա­նուն մարդ­կանց հո­րին­վածք­նե­րի։ Նրանք մե­ծա­րել են միայն պատ­ րանք­ներ, և հա­վի­տե­նա­կան ի­րա­կա­նու­թյուն­նե­րը ո­չինչ են նրանց հա­մար։ Սա­կայն Նա, Ով մեր աշ­խարհ ե­կավ ո­րո­նե­լու ու փրկե­լու այն, ին­չը կորս­ված էր, տվեց Իր սե­փա­կան կյան­քը, որ­պես­զի մար­դիկ երկ­րորդ հնա­րա­վո­րու­թյուն ու­նե­ նան։ Նրա գթու­թյու­նը, կա­րեկ­ցանքն ու սե­րը հա­վա­սա­րը չեն ճա­նա­չում, և Նա ա­րել է ա­մեն նա­խա­պատ­րաս­տու­թյուն մարդ­կանց հա­մար, որ­պես­զի ոչ ոք չկոր­չի։ Ա­րար­չի աստ­վա­ծա­յին Որ­դին, աշ­խար­հի Լույսն ու Կ­յան­քը ե­կավ մեր եր­կիր, որ­ պես­զի պար­փա­կի հա­մայն աշ­խար­հը և դե­պի Ի­րեն ձգի ու Ի­րեն միա­վո­րի ա­մեն մի մար­դու, ով գտնվում է սա­տա­նա­յի հրա­մա­նա­տա­րու­թյան ու կա­ռա­վար­ման ներ­քո։ Նա նրանց հրա­վի­րում է. «Ինձ մոտ ե­կեք, ա­մեն վաս­տա­կած­ներ և բեռ­նա­վոր­ված­ ներ, և Ես հան­գիստ կտամ ձեզ։ Ձեզ վրա ա­ռեք Իմ լու­ծը, և Ին­ձա­նից սո­վո­րեք, ո­րով­հետև Ես հեզ եմ և սր­տով խո­նարհ, և ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տու­թյուն կգտնեք» (­Մատ­թեոս 11.28, 29)։ Այս­պես, շնոր­հի նոր ո­գեշնչ­մամբ Նա Իր հետ է միա­վո­րում բո­լոր նրանց, ով­քեր կգան Իր մոտ։ Նա նրանց վրա դնում է Իր կնի­քը, Իր սուրբ Շա­բա­թին հնա­զանդ­վե­լու ու հա­վա­տա­րիմ լի­նե­լու նշա­նը։ Ձե­ռա­գիր 104, 1897թ. սեպ­տեմ­բե­րի 28, «­Դա­տա­պարտ­ված հրեա­նե­րի կող­մից»։ 285

սեպտեմբեր

29 Թող Աստ­ծո Հո­գին ձեվա­վո­րի մեզ

Եվ ձեր ան­դամ­նե­րը ա­նի­րա­վու­թյան գոր­ծիք մի՛ ներ­կա­յաց­րեք մեղ­քին, այլ ձեր ան­ձե­րը ներ­կա­յաց­րեք Աստ­ծուն՝ ինչ­պես մե­ռել­նե­րից կեն­դա­նա­ցած­ներ, և ձեր ան­դամ­ներն ար­դա­րու­թյան գոր­ծիք՝ Աստ­ծուն։ Հռո­մեա­ցիս 6.13: Տե­րը փա­փա­գում է, որ­պես­զի Իր ընտր­յալ ծա­ռա­նե­րը սո­վո­րեն՝ ինչ­պես միա­բան­ վել։ Աշ­խար­հի բնա­կիչ­նե­րի վրա պետք է թողն­վի բա­րու վճռա­կան ազ­դե­ցու­թյուն։ Ան­կախ նրա­նից, թե որ­քան տար­բեր են Նրա աշ­խա­տող­նե­րի տա­ղանդ­նե­րը, բո­լոր այդ աշ­խա­տող­նե­րը պետք է միա­բան աշ­խա­տեն՝ ար­տա­հայ­տե­լով սեր և բա­րու­ թյուն։ Ճշ­մար­տու­թյու­նը պետք է հռչակ­վի տար­բեր պարգև­նե­րի մի­ջո­ցով, և­ այդ բո­լոր պարգև­նե­րը պետք է վե­րահսկ­վեն միև­նույն Հո­գու կող­մից։ «Ինձ մոտ ե­կեք, ա­մեն վաս­տա­կած­ներ և բեռ­նա­վոր­ված­ներ, և Ես հան­գիստ կտամ ձեզ» (­Մատ­թեոս 11.28)։ Սա է բո­լոր հոգևոր, մտա­վոր ու ֆի­զի­կա­կան հի­ վան­դու­թյուն­նե­րի բժշկման դե­ղա­տոմ­սը։ Դա Քրիս­տո­սի պարգևն է նրանց, ով­քեր ո­րո­նում են Նրան ան­կեղ­ծո­րեն և ճշ­մար­տա­պես։ Նա է մեծ Բժիշ­կը։ Ա­պա հնչում է հա­ջորդ հրա­վե­րը. «­Ձեզ վրա ա­ռեք Իմ լու­ծը, և Ին­ձա­նից սո­վո­րեք, ո­րով­հետև Ես հեզ եմ և սր­տով խո­նարհ, և ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տու­թյուն կգտնեք։ Ո­րով­ հետև Իմ լու­ծը քաղցր է, և Իմ բե­ռը՝ թեթև» (հա­մար­ներ 29, 30): Մեզ վրա առ­նե­ լով Քրիս­տո­սի լու­ծը և Նրա­նից հե­զու­թյան և խո­նար­հու­թյան դա­սեր սո­վո­րե­լով՝ հանգս­տու­թյուն ենք գտնում հա­վա­տով և վս­տա­հու­թյամբ։ Մենք գտնում ենք, որ Քրիս­տո­սի լու­ծը քաղցր է, և Նրա բե­ռը՝ թեթև։ Նրանք, ով­քեր պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն­ներ են կրում, թող հի­շեն, որ Սուրբ Հո­ գին է, որ պետք է ձևա­վո­րի մարդ­կանց։ Տերն է, որ վե­րահս­կում է։ Մենք չպետք է փոր­ձենք մեր սե­փա­կան գա­ղա­փար­նե­րի հա­մա­ձայն ձևա­վո­րել այն մարդ­կանց, ում հա­մար աշ­խա­տում ենք։ Մենք պետք է թող­նենք, որ դա ա­նի Քրիս­տո­սը։ Նա չի հետևում ոչ մի մարդ­կա­յին օ­րի­նա­կի։ Նա աշ­խա­տում է հա­մա­ձայն Իր սե­փա­կան մտքի ու հո­գու։ Մար­դու գործն է աշ­խար­հին հայտ­նել այն, ինչ Քրիս­տո­սը դրել է իր սրտում։ Նրա շնոր­հի մի­ջո­ցով մար­դը դառ­նում է աստ­վա­ծա­յին բնու­թյան հա­ղոր­դա­կից՝ աշ­խար­ հի մեջ ցան­կու­թյու­նից ե­ղած ա­պա­կա­նու­թյու­նից հե­ռու փախ­չե­լով։ Քրիս­տո­սին ըն­ դու­նո­ղի ու­ժերն ա­վե­լի ու ա­վե­լի են ա­վե­լա­նում ու ազն­վա­նում։ Նա Աստ­ծո ծա­ռա­ յու­թյան հա­մար պի­տա­նի է դառ­նում։ Նա, ով ժա­մա­նա­կին ծած­կող քե­րով­բե էր, ում գործն էր երկ­նա­յին մտքե­րից ծած­ կել Աստ­ծո փառ­քը, ա­պա­կա­նեց իր խել­քը և բա­ժան­վեց Աստ­ծուց։ Ե­թե այդ­քան բարձր կանգ­նած էա­կը կա­րող է այդ­քան ցածր իջ­նել և դառ­նալ մեղ­քի հե­ղի­նա­կը, ա­պա թող ոչ մի մարդ չպար­ծե­նա, այլ սո­վո­րի շնոր­հով իր վրա վերց­նել Քրիս­տո­ սի լու­ծը՝ բա­ցա­հայ­տե­լով իր հե­զու­թյունն ու խո­նար­հու­թյու­նը, հա­վա­տա­լով Նրան, հա­մա­գոր­ծակ­ցե­լով Նրա հետ։ «­Մեծ գնով գնվե­ցիք, ուս­տի փա­ռա­վո­րեք Աստ­ծուն ձեր մարմ­նում և ձեր հո­գում, որ Աստ­ծունն են» (Ա Կորն­թա­ցիս 6.20): Նա­մակ 97, 1901թ. սեպ­տեմ­բե­րի 29, ե­րեց և տի­կին Ս. Ն. Հաս­կե­լին։

286

սեպտեմբեր

Պատ­րա՛ստ ե­ղեք վեր­ջին անձրեվին

30

Եվ ով Սիո­նի որ­դիք ցնծա­ցեք և­ու­րա­խա­ցեք Տի­րո­ջով՝ ձեր Աստ­ծով, որ կտա ձեզ ու­սու­ցիչ ար­դա­րու­թյան հա­մար և ձեզ հա­մար անձրև կի­ջեց­նի՝ ա­ռա­ջին և վեր­ ջին անձրև ա­ռաջ­վա պես։ Հո­վել 2.23: Աստ­ծո Հո­գին հա­մո­զիչ զո­րու­թյուն ու­նի։ Երբ այն ե­կե­ղե­ցուն տրվի, ե­կե­ղե­ցու հոգևոր կյան­քում վճռա­կան փո­փո­խու­թյուն­ներ տե­ղի կու­նե­նան։ Տեր Աստ­վա­ծը պատ­րաստ է տալ, սա­կայն շա­տե­րը չեն գի­տակ­ցում այն ըն­դու­նե­լու ի­րենց կա­րի­ քը։ Նրանք թույլ են, սա­կայն պետք է ու­ժեղ լի­նեն, ան­զոր են, երբ պետք է զո­րա­վոր լի­նեն՝ Սուրբ Հո­գու արդ­յու­նա­վե­տու­թյունն ստա­նա­լու մի­ջո­ցով։ Մար­դիկ, ով­քեր տես­նում են լույսն ու ճշմար­տու­թյու­նը, պետք է հռչա­կեն լու­րը զո­րու­թյամբ, ո­րը չու­նեն, և չեն էլ հա­մա­րում կարևոր այն փաս­տը, որ պետք է ու­ նե­նան։ Երբ նրանք իս­կա­պես կառ­չում են Ա­մե­նա­կա­րո­ղին կեն­դա­նի հա­վա­տով, երբ ճշմար­տու­թյու­նը նրանց հա­մար կեն­դա­նի ի­րա­կա­նու­թյուն է, նրանք ի­րա­ գործ­ված կտես­նեն այն­պի­սի մի աշ­խա­տանք, ո­րի մա­սին չէին էլ ե­րա­զել։ Ծույլ ան­տար­բե­րու­թյուն է պա­տել այն մարդ­կանց, ով­քեր հա­վի­տե­նա­կան աշ­խար­հի ճիշտ սահ­մա­նագ­ծին են։ Նրանք ա­ռա­քե­լու­թյուն ու­նեն ի­րա­կա­նաց­նե­լու, վճռա­ կան վկա­յու­թյուն­ներ՝ տա­նե­լու։ Փո­ղը պետք է ար­ձա­կի հստակ ազ­դան­շան որ­պես նա­խազ­գու­շա­ցում, հան­դի­մա­նու­թյուն, ա­ղեր­սանք։ Բո­լո­րը պետք է ե­ռան­դուն կեր­ պով աշ­խա­տեն՝ փոր­ձե­լով փրկել կոր­ծան­վող հո­գի­նե­րը։ Ի՞նչ է նշա­նա­կում այս ան­տար­բեր վի­ճա­կը։ Ի՞նչ է նշա­նա­կում ե­սա­կենտ­րո­նու­ թյան այս հո­գին։ Ժա­մա­նակն անց­նում է։ Վեր­ջը մոտ է։ Ո՞ւմ եք դուք փոր­ձում փրկել կոր­ծան­ման ան­դուն­դից։ Ո՜հ, ե­թե Տե­րը շունչ տար այս՝ աշ­խար­հի պես մտա­ծող հո­գի­նե­րին, ո՜հ, ե­թե ի­րենց էու­թյան ա­մե­նայն խո­րու­թյամբ զգա­յին, որ պետք է ար­թուն կե­նան ա­ղոթ­քում, որ ի­րենց վստահ­վել են տա­ղանդ­ներ, ո­րոնք պետք է օգ­տա­գործ­վեն հի­մա, հենց հի­մա, երբ Աստ­ված Իր գործն աշ­խար­հում ա­ռաջ տա­ նե­լու հա­մար նրանց պարգև­նե­րի կա­րիքն ու­նի։ Լ­սո՞ւմ են արդ­յոք նրանք Աստ­ծո ձայ­նը, որ ա­սում է. «­Դուք աշ­խար­հի լույսն եք»։ Ճշ­մար­տու­թյան մա­սին երևա­կա­յու­ թյուն­նե­րը, ե­րազ­ներն ու գի­տու­թյու­նը բա­վա­կան չեն։ Յու­րա­քանչ­յուր հա­վա­տաց­ յալ իր լապ­տե­րը պետք է վա­ռի աստ­վա­ծա­յին խո­րա­նից։ Բո­լո­րը պետք է փայ­լեն, ո­րով­հետև ճշմար­տու­թյան լույ­սը ե­կել է նրանց վրա, և նրանք չեն կա­րող դա­դա­րել փայ­լել աշ­խար­հի բա­րո­յա­կան խա­վա­րի մեջ։ Կան հո­գի­ներ, ո­րոնք պետք է վե­րածն­վեն, շա­տե­րը պետք է ըն­դու­նեն փրկու­ թյան ու­րա­խու­թյունն ի­րենց սե­փա­կան հո­գի­նե­րի վրա։ Նրանք սխալ­ներ են գոր­ծել, չեն կա­ռու­ցել ճիշտ բնա­վո­րու­թյուն, բայց Աստ­ված ու­րա­խու­թյամբ, Իր օծ­յա­լի ու­ րա­խու­թյամբ է լցված նրանց վե­րա­կանգ­նե­լու հա­մար։ Սա կտա արդ­յու­նա­վե­տու­ թյուն, եր­ջան­կու­թյուն և սր­բա­գործ­ված վստա­հու­թյուն՝ կեն­դա­նի վկա­յու­թյուն։ Ճա­ նա­պար­հից շեղ­ված խեղճ հու­սա­հատ­նե­րին ա­սեք, որ հու­սալք­վե­լու կա­րիք չկա։ Քրիս­տո­սի մոտ ե­կող յու­րա­քանչ­յուր հո­գու հա­մար կա բժշկում ու մաք­րա­գոր­ծում։ Բա­լա­սան կա Գա­ղաա­դում, Բժիշկ կա այն­տեղ։ Նա­մակ 93, 1896թ. սեպ­տեմ­բե­ րի 30, Հա­րա­վաֆ­րիկ­յան Հան­րա­պե­տու­թյու­նում ա­վե­տա­րան­չու­թյան ու կազ­մա­ կերպ­չա­կան աշ­խա­տան­քի ռահ­վի­րա Ա. Թ. Ռո­բին­սո­նի­ն։ 287

ՀՈԿ­ ­ ՏԵՄ­ ԲԵՐ

հոկտեմբեր

1

Ձեր ուռ­կան­նե­րը գցեք

Մի՛ վա­խե­ցիր, այ­սու­հետև մար­դիկ որ­սող կլի­նես։ Ղու­կաս 5.10։ Հի­սու­սը խնդրում է Սի­մո­նի նա­վը։ Թեև հոգ­նած աշ­խա­տան­քից և հիաս­թափ­ ված՝ Սի­մոնն ու­րա­խու­թյամբ կա­տա­րում է Քրիս­տո­սի խնդրան­քը։ Հա­մեստ նա­ վա­կը դառ­նում է ամ­բիոն, ո­րից և հն­չում են Քրիս­տո­սի խոս­քե­րը։ Սի­մո­նի փոք­րիկ նա­վակն այդ­քան պա­տիվ եր­բեք չէր ստա­ցել, ինչ­պես այդ օ­րը։ Այն իր տի­րոջ կող­ մից այդ­քան օգ­տա­կար կեր­պով եր­բեք չէր կի­րառ­վել։ Հի­սու­սը հռչա­կում է Աստ­ վա­ծաշն­չի ճշմար­տու­թյու­նը. Նա խո­սում է հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի մա­սին։ Այդ քա­րո­զի ժա­մա­նակ աս­ված խոս­քե­րը տա­րա­ծում գտան ողջ աշ­խար­հում և­ ի­րա­ կա­նաց­րե­ցին մի աշ­խա­տանք, ո­րը միայն հա­վի­տե­նու­թյու­նը կբա­ցա­հայ­տի։ Երբ դա­տա­վա­րու­թյունն սկսվի, գրքե­րը բաց­վեն, և­այս ջան­քե­րի պատ­մու­թյու­նը բա­ցա­հայտ­վի, կերևա, որ մի լույս ճա­ռա­գեց, որ­պես­զի ար­տա­ցոլ­վի ողջ աշ­խար­ հում ժա­մա­նա­կի և հա­վի­տե­նու­թյան մեջ։ Այս փոր­ձա­ռու­թյու­նը կրկնվել է Տեր Հի­ սու­սի հա­զա­րա­վոր լրա­բեր­նե­րի հա­մար և­ո­գեշն­չել է հույս, քա­ջա­լե­րանք և հա­վատ։ «Եվ երբ որ խո­սե­լուց դա­դա­րեց, Սի­մո­նին ա­սաց. Նա­վը դե­պի խո­րը տար, և ձեր ուռ­կան­նե­րը գցեք որ­սի» (­Ղու­կաս 5.4): Գի­շե­րը ձկնորս­նե­րի հա­ջող աշ­խա­տան­քի ա­մե­նա­բա­րեն­պաստ ժա­մա­նակն էր, ո­րով­հետև ցե­րե­կը պարզ ջրի մեջ ձկնե­րը տես­նում էին ուռ­կանն ու խույս տա­լիս դրա­նից։ Ամ­բողջ գի­շեր ա­պարդ­յուն աշ­խա­տե­լուց հե­տո, մարդ­կա­յին ի­մաս­տու­ թյան հա­մա­ձայն, ա­նի­մաստ էր թվում ուռ­կան­նե­րը գցե­լը։ «­Վար­դա­պետ,- պա­տաս­խա­նեց Սի­մո­նը,- բո­լոր գի­շերն աշ­խա­տե­ցինք և­ ո­չինչ չբռնե­ցինք, բայց Քո խոս­քի հա­մար ուռ­կա­նը կգցեմ» (հա­մար 5)։ Սա ի­րա­կան հնա­զան­դու­թյուն էր։ Սա Քրիս­տո­սի խոս­քե­րին ան­վե­րա­պա­հո­րեն վստա­հե­լու օ­րի­նակ է, ան­կախ անց­յալ ան­հա­ջող փոր­ձա­ռու­թյու­նից։ Մեր ա­ռա­ջին դասն Աստ­ծո կամքն ի­մա­նալն է, նույ­նիսկ ե­թե փոր­ձու­թյան մի­ջով ենք անց­նում, և­ ի­մա­նա­լուց հե­տո դրան ան­վե­րա­պա­հո­րեն հնա­զանդ­վե­լը։ Նման հնա­զան­դու­թյու­ նը միշտ իր պարգևատ­րու­մը կստա­նա։ Ո՞րն էր Սի­մո­նի հնա­զան­դու­թյան արդ­յուն­քը։ «Եվ երբ որ այս ա­րին, ձկնե­րի մի մեծ բազ­մու­թյուն ներս փա­կե­ցին, և նրանց ուռ­կա­նը պա­տառ­վում էր։ Եվ նշան էին ա­նում մյուս նա­վի մեջ լի­նող ըն­կեր­նե­րին, որ գան ի­րենց օգ­նեն։ Եվ նրանք ե­կան, և­ եր­կու նա­վը լցրին մինչև որ թաղ­վում էին» (հա­մար­ներ 6, 7)։ Հի­սու­սը մտահ­ղա­ցել էր այս փոր­ձա­ռու­թյու­նը որ­պես խրա­խու­սանք այս ձկնորս­ նե­րի հա­մար հո­գի­ներ որ­սա­լու ի­րենց հե­տա­գա ջան­քե­րի մեջ։ Ինչ­պի­սի՜ զո­րա­վոր ազ­դե­ցու­թյուն ու­նե­ցավ այս հրա­շա­լի քայ­լը այս խո­նարհ ձկնորս­նե­րի մտքե­րի վրա։ Քրիս­տո­սի զո­րու­թյու­նը ձկնե­րին Սի­մո­նի ուռ­կան լցրեց, սա­կայն այս ազն­ վա­հո­գի մար­դիկ ի­րենք էին ամ­բող­ջո­վին բռնված այն ցան­ցում, ո­րը Քրիս­տո­սը պատ­րաս­տել էր ի­րենց հա­մար։ «Ա­մեն բա­նե­րը թո­ղե­ցին, և Նրա հետևից գնա­ ցին» (հա­մար 11)։ Ձե­ռա­գիր 79, 1906թ. հոկ­տեմ­բե­րի 1, «­Թո­ղե՛ք ձեր ուռ­կան­նե­րը և հետևե՛ք Ինձ»։

290

հոկտեմբեր

Փառք տվե՛ք Աստ­ծուն ի հե­ճուկս փոր­ձու­թյուն­նե­րի

2

Ո­րով­հետև այն­պես եմ դա­տում, որ այս ժա­մա­նա­կի չար­չա­րանք­նե­րը ար­ժա­նի չեն բաղ­դատ­վե­լու այն գա­լու փառ­քի հետ, որ մե­զա­նում պի­տի հայտն­վի։ Հռո­ մեա­ցիս 8.18։ Ես ե­րախ­տա­պարտ եմ Աստ­ծուն ինձ տրված ա­ռատ օրհ­նու­թյուն­նե­րի հա­մար։ Թող ձեր սիր­տը փա­ռա­բա­նի Նրան ա­ռա­վո­տից մինչև ե­րե­կո։ Տր­տունջ ար­տա­ հայ­տող ոչ մի խոսք թող դուրս չգա ձեր բե­րա­նից, այլ խնդրե՛ք, որ­պես­զի Աստ­ծո բու­ժիչ զո­րու­թյունն այ­ցե­լի ձեր սրտին և մտ­քին։ Ե­ղե՛ք ու­րախ և հու­սա­ցող։ Փա­ ռա­բա­նե՛ք Տի­րո­ջը։ Աշ­խարհն ա­րա­գո­րեն անց­նում է ա­նօ­րե­նու­թյան բո­լոր սահ­ման­նե­րը։ Ո՜հ, թող Տերն ինձ տա Իր սի­րո, շնոր­հի և­ ու­ժի մեծ չա­փա­բա­ժին, որ­պես­զի դի­մա­կա­յեմ և հան­դի­մա­նեմ խա­վա­րի ու­ժե­րին։ Մենք պետք է պա­հենք Տի­րոջ ճա­նա­պար­հը՝ նա­ յե­լով Հի­սու­սին, Ով մեր հա­վա­տի Զո­րագ­լուխն ու Կա­տա­րողն է։ Մենք չպետք է թույլ տանք, որ մեր շուր­թերն ար­տա­բե­րեն գեթ մեկ հու­սա­հա­տեց­նող խոսք։ Այլ պետք է փա­ռա­բա­նենք Տի­րո­ջը, որ Հի­սու­սին հա­վա­տա­լու ու վստա­հե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն ու­նենք։ Նա է Լույ­սը, և Նրա­նում խա­վա­րի նշույլ ան­գամ չկա։ Ե­կե՛ք հա­վատն ամ­րաց­նող ու քա­ջա­լե­րա­կան բա­ներ խո­սենք։ Թող մեր շուր­թե­րը բարձ­րա­ձայ­նեն Տի­րոջ փա­ռա­բա­նու­թյու­նը։ Նա­յե՛ք Նրան, նա­յե՛ք Նրան, Ով աշ­խար­ հի Լույսն է։ Խո­սե՛ք Նրա սի­րո մա­սին, պատ­մե՛ք Նրա հիաս­քանչ գոր­ծե­րի մա­սին։ Այժմ մենք պետք է լի­նենք հա­վա­տա­րիմ տնտես­ներ մեզ վստահ­վա­ծի վրա, ինչ ո­լոր­տում էլ որ աշ­խա­տե­լիս լի­նենք։ Մենք պետք է նա­յենք Հի­սու­սին և­աշ­խա­տենք աստ­վա­ծա­յին նմու­շի հա­մա­ձայն։ Աստ­ված հա­վա­տար­մու­թյուն է պա­հան­ջում Իր գոր­ծում նե­րառ­ված յու­րա­քանչ­յուր մար­դուց։ Սա­տա­նա­յի սո­փես­տու­թյուն­նե­րի և­ ոչ մի թել չպետք է միահ­յուս­վի գործ­ված­քին։ Շատ բան կա, որ մեզ հի­շեց­նում է մեր՝ պատ­ժի ար­ժա­նի լի­նե­լու մա­սին։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ են այս դժբախ­տու­թյուն­նե­րը, այ­լա­պես թույլ չէր տրվի, որ դրանք այ­ ցե­լեին մեզ։ Բա­ռերն ա­սում են. «­Լա՜վ, բա­րի և հա­վա­տա­րիմ ծա­ռա», ոչ թե. «­Լա՜վ, բա­րի և հա­ջո­ղակ ծա­ռա»։ Մեր գործն ան­հա­տա­պես մեր սիրտն ու կյան­քը հանձ­նելն է։ Մենք պետք է մեռ­ նենք ես-ի հա­մար։ Ե­սա­սի­րու­թյան ցու­ցադ­րում­ներն այն­քա՜ն ակ­նա­ռու են։ Շատ մար­դիկ, մեր ծա­ռա­յող­նե­րից շա­տե­րը պատ­րաստ չեն հա­ջո­ղու­թյամբ ներգ­րավ­վե­ լու մարդ­կանց փրկու­թյան գոր­ծում։ Հո­գին, մար­մի­նը և միտ­քը վե­րածնն­դի կա­րիք ու­նեն։ «Ե­րա­նե­լի է այն մար­դը, որ համ­բե­րում է փոր­ձու­թյան։ Քան­զի ե­թե փորձ­վե­ լով ըն­տիր գտնվի, կյան­քի պսա­կը կառ­նի, այն, որ Տե­րը խոս­տա­ցավ Ի­րեն սի­րող­ նե­րին» (­Հա­կո­բոս 1.12): Քրիս­տո­սը դիպ­չում է սրտե­րին։ Արդ­յո՞ք ճշմար­տու­թյան լու­րը տա­րի­ներ շա­րու­ նակ ու­նե­ցող մար­դիկ պետք է շա­րու­նա­կեն վե­րածնն­դի կա­րիք ու­նե­նալ։ Ո­մանք ա­պա­ցու­ցում են ի­րենց կյան­քով, որ չեն տար­բե­րա­կում Աստ­ծո Հո­գու գոր­ծը։ Նրանք քայ­քա­յե­լու և կոր­ծա­նե­լու հո­գի են ի ցույց դնում։ Մե­ծամ­տու­թյան հո­գու ա­մեն մի նշույլ պետք է հե­ռաց­վի։ Տե­րը հզոր գործ ու­նի ա­նե­լու նրանց մի­ջո­ցով, ով­ քեր թույլ կտան, որ Տերն աշ­խա­տի ի­րենց հետ։ Նա­մակ 314, 1906թ. հոկ­տեմ­բե­րի 2, Ավստ­րա­լիա­յի միու­թյան հա­մա­ժո­ղո­վի նա­խա­գահ Օ. Ա. Օլ­սե­նին։ 291

հոկտեմբեր

3

Ո­րո­նե՛ք աստ­վա­ծա­յին, ոչ թե մարդ­կա­յին ի­մաս­տու­թյուն

Եվ ինչ որ խնդրենք, կառ­նենք Նրա­նից, ո­րով­հետև Նրա պատ­վի­րան­նե­րը պա­ հում ենք, և Նրա ա­ռաջ հա­ճո ե­ղած­ներն ա­նում ենք։ Ա Հով­հան­նես 3.22։ Եր­կար ժա­մա­նակ ես նկա­տում էի մեր շար­քեր ներ­խու­ժող վտան­գը՝ մարդ­կա­յին ի­մաս­տու­թյա­նը նա­յե­լու և մարդ­կա­յին ա­ռաջ­նոր­դու­թյու­նից կախ­ված լի­նե­լու մի­ տու­մը։ Սա միշտ ծու­ղակ կլի­նի մարդ­կանց հա­մար, և­ինձ հրա­հանգ­վել է տագ­նա­ պի ազ­դան­շան բարձ­րաց­նել՝ նա­խազ­գու­շաց­նե­լով ինձ հետ աշ­խա­տող­նե­րին դրա մա­սին և նրանց Տեր Հի­սու­սին ցույց տա­լով։ Այն մար­դը, ով հեն­վում է մարդ­կա­յին մտքի ի­մաս­տու­թյան վրա, հեն­վում է կոտր­ված ե­ղե­գի վրա։ Ինձ ցու­ցում է տրվել ի­մաս­տու­թյան կա­րիք ու­նե­ցող­նե­րին ցույց տալ Աստ­ծո Գա­ ռին, որ վեր է առ­նում աշ­խար­հի մեղ­քը։ «­Բայց ե­թե մե­կը ձե­զա­նից ի­մաս­տու­թյան պա­կա­սու­թյուն ու­նի, թող խնդրի Աստ­վա­ծա­նից, որ ա­մե­նին տա­լիս է ա­ռա­տու­ թյամբ և չի նա­խա­տում, և կտր­վի նրան։ Միայն թե թող հա­վա­տով խնդրի, ա­ռանց երկմ­տե­լու, ո­րով­հետև երկմ­տո­ղը նման է ծո­վի հող­մա­կոծ­ված և տա­տան­ված ա­լի­ քին։ Այն մար­դը թող չկար­ծի, որ Տե­րից մի բան կառ­նի։ Երկ­միտ մարդն ան­հաս­ տատ է իր բո­լոր ճա­նա­պարհ­նե­րում»։ «Ե­րա­նե­լի է այն մար­դը, որ համ­բե­րում է փոր­ձու­թյան։ Քան­զի ե­թե փորձ­վե­լով ըն­տիր գտնվի, կյան­քի պսա­կը կառ­նի, այն, որ Տե­րը խոս­տա­ցավ Ի­րեն սի­րող­նե­րին» (­Հա­կո­բոս 1.5-8, 12)։ «Խնդ­րե՛ք, և կտր­վի ձեզ,- հայ­տա­րա­րեց Փր­կի­չը,- ո­րո­նե՛ք, և կգտ­նեք, դու­ռը թա­ կե՛ք, և կ­բաց­վի ձեզ։ Ո­րով­հետև ա­մեն խնդրող առ­նում է, և­ ո­րո­նո­ղը գտնում է, և դու­ռը թա­կո­ղին կբաց­վի» (­Մատ­թեոս 7.7, 8)։ Ծա­ռա­յող­նե­րից ոչ ոք եր­բեք չպետք է խրա­խու­սի ցու­ցում­նե­րի և­օգ­նու­թյան կա­ րիք ու­նե­ցո­ղին գնալ նախ մարդ­կանց մոտ՝ հաս­կա­նա­լու հա­մար սե­փա­կան պար­ տա­կա­նու­թյուն­նե­րը։ Ս­խալ է սո­վո­րեց­նել մեր ժո­ղովր­դին ա­պա­վի­նել մարդ­կանց օգ­նու­թյա­նը՝ ա­ղոթ­քով Տի­րոջ մոտ գնա­լու փո­խա­րեն։ Հո­գի­նե­րի թշնա­մին է ե­ղել այս ա­մե­նի սադ­րի­չը, որ­պես­զի մտքե­րը մթագն­վեն։ Այն մար­դիկ, ով­քեր պա­տաս­ խա­նատ­վու­թյուն­ներ են կրում գոր­ծում, պետք է հա­մա­գոր­ծակ­ցեն երկ­նա­յին հրեշ­ տակ­նե­րի հետ և մարդ­կանց սո­վո­րեց­նեն նա­յել Աստ­ծուն որ­պես ի­րենց ու­ժի աղբ­ յուր։ Նվի­րա­բե­րե՛ք ձեզ Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սին։ Ո­րո­նե՛ք Նրան, Ով հաս­կա­նում է ձեր յու­րա­քանչ­յուր թու­լու­թյուն և­եր­բեք ոչ մի սխալ չի ա­նում։ Նա ու­նակ է ձեզ վրա հե­ ղել Իր ա­ռատ շնոր­հը։ Նա­յե­լով Հի­սու­սին, ու­սում­նա­սի­րե­լով Նրա Խոս­քը՝ սո­վո­րե՛ք խո­նար­հեց­նել ձեր սիրտն Աստ­ծո ա­ռաջ և մե­նա­մար­տել Նրա հետ ա­ղոթ­քով։ Քրիս­տո­սը մարդ­կանց հետ միշտ վար­վում էր երկ­նա­յին սի­րա­լի­րու­թյամբ։ Նրա կյան­քը մշտա­կան ինք­նա­մերժ­ման ու ինք­նա­զո­հու­թյան կյանք էր։ Նրանք, ով­քեր կհա­մար­վեն հաղ­թող­ներ, այն մար­դիկ են, ով­քեր կյան­քի են կո­չել Քրիս­տո­սի ա­ռա­ քի­նու­թյուն­նե­րը։ Նա­մակ 324, 1907թ. հոկ­տեմ­բե­րի 3, Ե­կե­ղե­ցու վար­չա­կան աշ­խա­ տո­ղի։

292

Մեր պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը

հոկտեմբեր

4

Էլ ին­չո՞ւ իմ ար­ծա­թը սե­ղա­նա­վոր­նե­րին չտվիր, որ ես գա­յի շա­հով հետ առ­նեի նրան։ Ղու­կաս 19.23։ Մեզ տրված ժա­մա­նա­կը շատ թանկ է, և յու­րա­քանչ­յուր քայլ պետք է դի­տարկ­վի։ Այդ ժա­մա­նա­կը մեզ շնորհ­վել է Տի­րոջ կող­մից հա­վա­նու­թյան ար­ժա­նի և հա­վի­տե­ նու­թյան պես ան­սահ­ման գործ ի­րա­կա­նաց­նե­լու հա­մար, ե­թե դրան կառ­չենք ճիշտ հո­գով։ Խիստ պար­տա­վո­րեց­նող է ապ­րել՝ աչ­քի առջև ու­նե­նա­լով այն հաշ­վետ­վու­ թյու­նը, ո­րը պետք է տանք Աստ­ծուն մեր ժա­մա­նա­կի, տա­ղանդ­նե­րի և­ ազ­դե­ցու­ թյան հա­մար։ Վս­տահ­ված տա­ղանդ­նե­րի օգ­տա­գործ­ման հար­ցում Աստ­ված ոչ ո­քի կոչ չի ա­նում մի կողմ դնել իր ան­հա­տա­կան պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն­նե­րը, որ­պես­զի մեկ ու­րի­շը դրանք կա­տա­րի իր փո­խա­րեն։ Յու­րա­քանչ­յուր մար­դու Աստ­ված տվել է իր աշ­խա­տան­քը, և մար­դը հաշ­վե­տու է Աստ­ծո ա­ռաջ, թե ինչ­պես է կա­տա­րել այդ գոր­ծը։ Մեր տա­ղանդ­նե­րի հա­մար մենք հաշ­վե­տու ենք ոչ թե մարդ­կանց, այլ Աստ­ծուն։ Մեր միտ­քը, ող­ջամ­տու­թյու­նը, տակ­տի զգա­ցո­ղու­թյու­նը, ի­մաս­տու­թյու­նը մեզ տրվել են Աստ­ծուց, որ­պես­զի զար­գաց­նենք դրանք Նրա հա­մար, և հենց Աստ­ված է, Ով մե­զա­նից հա­շիվ կպա­հան­ջի Իր պարգև­նե­րի օգ­տա­գործ­ման վե­րա­բեր­յալ։ Ա­մեն դեպ­քում, կյան­քը պա­շար­ված է փոր­ձու­թյուն­նե­րով, և մի­միայն Հի­սուս Քրիս­տո­սի հա­վա­տով է, որ շնորհ կգտնենք, ո­րը կօգ­նի մեզ կա­րի­քի ա­մեն պա­հի։ Բայց յու­րա­քանչ­յուր աշ­խա­տող ու­նի կյանք՝ ապ­րե­լու, բնա­վո­րու­թյուն՝ կեր­տե­լու հա­մար։ Տա­րի­նե­րի անց­նե­լու հետ կյան­քի յու­րա­քանչ­յուր նոր շրջան աշ­խա­տան­քի նոր հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներ է բա­ցում, և­ ա­մեն ա­ռաջ ըն­թա­ցող տա­րի պետք է լա­ վա­գույնս օգ­տա­գործ­վի և բա­րե­լավ­վի մարդ­կա­յին կա­րո­ղու­թյուն­նե­րի չա­փով։ Այս մո­տե­ցու­մը երկն­քի օգ­նու­թյան հետ միա­սին կցու­ցադ­րի բա­րե­լա­վում և­ ա­ռա­ջըն­ թաց դե­պի եր­կինք ուղղ­ված ա­պա­հով ա­րա­հե­տով ըն­թա­նա­լիս։ Ման­կու­թյու­նից մինչ ե­րի­տա­սար­դու­թյուն, ե­րի­տա­սար­դու­թյու­նից՝ մի­ջին տա­րիք և մինչև ծե­րու­թյուն մեր կյան­քի պատ­մու­թյու­նը, դրա ա­մեն օ­րը, ա­մեն ժամն այն­ պի­սի ճշգրտու­թյամբ է ար­ձա­նագր­վում երկն­քի գրքե­րում, որ­քան նկար­չի կտավն է ար­տա­ցո­լում բնոր­դին։ Ա­մեն մի օր, ա­մեն մի ժամ իր հետ բե­րում է ա­ռա­վե­լու­թյուն­ ներ, ո­րոնք մար­դը պետք է զար­գաց­նի։ Մենք չենք կա­րող թույլ տալ մեզ վայրկ­յան ան­գամ կորց­նել Տի­րոջ հա­մար ան­փույթ գործ ա­նե­լու վրա։ Մենք պետք է հա­վա­ տար­մո­րեն օգ­տա­գոր­ծենք մեզ վստահ­ված տա­ղանդ­նե­րը, որ­պես­զի ե­ռան­դուն, ազ­նիվ, մա­քուր աշ­խա­տան­քը փառք բե­րի Աստ­ծուն։ Ա­վե­լի պա­կաս ար­ված ո­չինչ չի ըն­դուն­վի Նրա կող­մից։ Մեր աշ­խա­տանքն այս աշ­խար­հում երկն­քում գոր­ծող մաք­րա­մա­քուր սկզբունք­նե­րը բա­ցա­հայ­տելն է։ Սա այն միակ աշ­խա­տանքն է, ո­րը կճա­նաչ­վի երկ­նա­յին պա­լատ­նե­րի կող­մից և կըն­դուն­վի որ­պես մա­քուր ու սուրբ՝ Տի­րոջ կող­մից։ Ձե­ռա­գիր 28, 1896թ. հոկ­տեմ­բե­րի 4, «Մտ­քեր օրհ­նու­թյան սա­րից գրքի տպագ­րու­թյան մեջ ներգ­րավ­ված մարդ­կանց»։

293

5 Ծառ ­ ա­յու­թյունն Աստ­ծուն սկսվում է երկ­րից

հոկտեմբեր

Գի­տե­նա­լով, որ ոչ թե ա­պա­կա­նա­ցու ար­ծա­թով կամ ոս­կով փրկվե­ցիք ձեր հայ­ րե­նա­վանդ ու­նայն վար­մուն­քից, այլ Քրիս­տո­սի պատ­վա­կան ար­յու­նով, ինչ­պես մի ան­բիծ և­ա­նա­րատ գա­ռի։ Ա Պետ­րոս 1.18, 19։ Նրանք, ով­քեր գոր­ծում են կե­ցու­թյան բնա­կան օ­րենք­նե­րին հա­կա­ռակ, կկրեն օ­րի­նա­զան­ցու­թյան պա­տի­ժը։ Բայց Փր­կի­չը խղճում է մեզ, նույ­նիսկ երբ մենք տա­ ռա­պում ենք մեր սե­փա­կան սխալ ըն­թաց­քի արդ­յուն­քում ձեռք բե­րած թու­լու­թյուն­ նե­րից։ Նրա­նում է մեզ բժշկող զո­րու­թյու­նը։ Ե­կե՛ք փա­ռա­բա­նենք Աստ­ծուն կե­նաց ծա­ռի հա­մար, ո­րի տերև­նե­րը հե­թա­նոս­նե­րին բժշկե­լու հա­մար են։ Ա­մեն տեղ երևում են ա­նեծ­քի հետևանք­նե­րը։ Ե­կե՛ք փա­ռա­բա­նենք Աստ­ծուն, որ նոր երկ­րում «այլևս նզովք բնավ չի լի­նի, և Աստ­ծո և Գա­ռի ա­թո­ռը նրա­նում կլի­նի, և Նրա ծա­ռա­նե­րը կպաշ­տեն Նրան» (­Հայտ­նու­թյուն 22.3): Ո­մանք շատ քիչ բան գի­տեն այն մա­սին, թե ինչ ա­սել է ի­րա­կան ծա­ռա­յու­թյուն։ Այն մար­դիկ, ով­քեր ու­զում են եր­գել մի­ջո­ցառ­մա­նը, ժա­մա­նակ են տրա­մադ­րում պա­րապ­մունք­նե­րին, որ­պես­զի սո­վո­րեն բա­ռերն ու ե­րաժշ­տու­թյու­նը։ Որ­պես­զի սո­վո­րենք, թե ինչ­պես պետք է ծա­ռա­յել Տի­րո­ջը երկն­քում, հարկ է, որ այդ ծա­ռա­յու­թյան մեջ մտնենք հի­ մա՝ ծա­նո­թա­նա­լով Նրա հետ և սո­վո­րե­լով լի­նել հա­վա­տա­րիմ ծա­ռա­ներ։ Մեզ տրված է Աստ­ծո օրհն­ված Խոս­քը հաս­կա­նա­լու ա­ռա­վե­լու­թյու­նը։ Մենք ըն­ կել ենք, դա ճիշտ է, սա­կայն չպետք է մշտա­պես մնանք մեղ­քի մեջ։ Մենք դրվել ենք նպաս­տա­վոր հո­ղի վրա։ Երկն­քի Տեր Աստ­վածն «այն­պես սի­րեց աշ­խար­հը, որ Իր միա­ծին Որ­դին տվեց, որ ա­մեն Նրան հա­վա­տա­ցո­ղը չկոր­չի, այլ հա­վի­տե­նա­կան կյանքն ու­նե­նա» (­Հով­հան­նես 3.16)։ Ինչ­պի­սի՜ թանկ հույս ու­նենք մենք Քրիս­տո­ սով։ Գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րը կգան։ Սա­կայն երբ սա­տա­նան իր դժո­խա­յին ստվե­րը գցում է մեր ճա­նա­պար­հին, մենք պետք է ստվե­րի մի­ջով հա­վա­տով ա­ռա­ջա­նանք և հաս­նենք կյան­քի լույ­սին՝ Նրան, Ով ոչ միայն ա­րա­րեց մար­դուն, այլև Իր սե­փա­ կան ար­յամբ փրկագ­նեց նրան։ Մենք Քրիս­տո­սի ժա­ռան­գու­թյունն ենք, ում մա­սին Նա հոգ է տա­նում։ Կեն­դա­նի հա­վա­տով պետք է հա­մա­գոր­ծակ­ցենք Նրա հետ մեր փրկու­թյու­նը գոր­ծե­լու հա­մար։ Փոր­ձու­թյուն­նե­րի ու գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րի մեջ Նրա բա­զու­կը մեզ պա­հում և­ա­ջակ­ցում է։ Նրանք, ով­քեր կե­նում են Քրիս­տոս Հի­սու­սի մեջ, եր­բեք ան­հան­գիստ կամ կաշ­կանդ­ված չեն ե­ղել ու չեն լի­նի։ Նա միան­գա­մայն լուրջ է, երբ հոր­դո­րում է մեզ մեր հո­գի­նե­րի պահ­պա­նու­թյու­նը հանձ­նել Ի­րեն որ­ պես հա­վա­տա­րիմ Ա­րար­չի։ Նրանք, ով­քեր մինչև վերջ ա­մուր պա­հեն ի­րենց հա­վա­տը, փոր­ձու­թյուն­նե­րի հնո­ցից դուրս կգան որ­պես յոթն ան­գամ ա­վե­լի մա­քուր ոս­կի։ Ս­րա մա­սին է Ե­սա­ յիա մար­գա­րեն ա­սում. «Ես մար­դին մա­քուր ոս­կուց ա­վե­լի պատ­վա­կան պի­տի ա­նեմ և հո­ղե­ղե­նին՝ Ո­փի­րի գան­ձից» (Ե­սա­յիա 13.12)։ Դժ­վա­րու­թյան մեջ հի­շե՛ք, որ տա­ռա­պան­քի հնո­ցում փորձ­ված հա­վատն ա­վե­լի թան­կար­ժեք է, քան կրա­կում փորձ­ված ոս­կին։ Հի­շե՛ք, որ կա Մե­կը, Ով հսկում է ա­մեն վայրկ­յան՝ տես­նե­լու, թե երբ է ձեր բնա­վո­րու­թյու­նից հե­ռաց­վե­լու խա­րա­մի վեր­ջին մաս­նի­կը։ Ձե­ռա­գիր 110, 1901թ. հոկ­տեմ­բե­րի 5, «Քրիս­տոն­յա­յի հույ­սը»։ 294

հոկտեմբեր

Ինչ­պես է գոր­ծում չա­րի խմո­րի­չը

6

Չ­գի­տե՞ք, որ մի փոքր խմո­րը բո­լոր զանգ­վա­ծը խմո­րեց­նում է։ Ա Կորն­թա­ցիս 5.6։ Ինձ ներ­կա­յաց­վեց, թե ինչ­պես է աշ­խա­տում չա­րի խմո­րի­չը։ Սա­տա­նան եր­կիր ե­կավ մեծ ցա­սու­մով՝ գի­տակ­ցե­լով, որ գոր­ծե­լու շատ կարճ ժա­մա­նակ ու­նի։ Նա կգոր­ծի մեղ­սա­գոր­ծու­թյան ողջ գայ­թակ­ղու­թյամբ։ Այն մար­դիկ, ում մե­ծա­գույն լույս է բաց­ված ե­ղել, սա­կայն ով­քեր չեն խնա­մել այդ լույ­սը, չեն մաք­րա­գոր­ծել ի­րենց հո­ գի­նե­րը՝ ճշմար­տու­թյա­նը հնա­զանդ­վե­լով, մեծ կորս­տի կբախ­վեն։ Հա­կաք­րիս­տո­սի հո­գին ա­րա­գո­րեն տա­րած­վում է։ Շու­տով վրա կհաս­նի ժա­մա­ նակ, երբ ի­րենց մարդ­կա­յին բնու­թյա­նը հետևող­նե­րը, գե­րա­կա­յու­թյան նկատ­մամբ սեր ցու­ցա­բե­րող­նե­րը կհայտն­վեն պարտ­վող կող­մում։ Տե­րը թա­գա­վոր­նե­րի է ի­ջեց­ րել, և բո­լոր նրանց, ով­քեր հայ­տա­րա­րում են, թե ծա­ռա­յում են Ի­րեն, սա­կայն դա ա­նում են ցու­ցադ­րա­բար և հե­ռա­նում Նրա ճա­նա­պարհ­նե­րից, Նա կա­սի. «Ին­չո՞ւ ես հռչա­կում Իմ օ­րեն­քը, երբ ինքդ ապ­րում ես օ­րի­նա­զան­ցու­թյան մեջ»։ Այն մար­դիկ, ով­քեր հա­մա­րում են, թե ի­րենք ա­ռա­վե­լու­թյուն ու­նեն ապ­րե­լու այն­ պես, ինչ­պես հա­ճո է ի­րենց, թող հի­շեն, որ Տե­րը թույլ կտա ի­րենց ապ­րել ի­րենց ճա­ նա­պարհ­նե­րը, սա­կայն կհան­դի­պեն դա­ռը փոր­ձա­ռու­թյուն­նե­րի։ Ճշ­մար­տու­թյունն է, եղ­բայր­նե՛ր իմ, ին­չի կա­րի­քը մենք բո­լորս ու­նենք, այն ճշմար­տու­թյու­նը, ո­րը գոր­ ծում է սի­րով և մաք­րա­գոր­ծում է հո­գին։ Արդ­յո՞ք Աստ­ված ա­րա­րել է աշ­խար­հը և­ այն ամ­բող­ջու­թյամբ հանձ­նել մար­ դու ի­րա­վա­սու­թյա­նը։ Արդ­յո՞ք Նա լքել է գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի աս­պա­րե­զը և թո­ղել ա­մեն ինչ մարդ­կանց տնօ­րի­նու­թյա­նը։ Ինչ­պե՞ս է հնա­րա­վոր, որ այն մարդ­կանց մեջ, ով­քեր հայ­տա­րա­րում են, թե հնա­զանդ­վում ու ծա­ռա­յում են Նրան, տա­րա­ ձայ­նու­թյուն­ներ ու հա­կա­սու­թյուն­ներ լի­նեն։ Որ­քա՜ն սար­սա­փե­լի բան է, որ մեղ­քը ներ­խու­ժում է, դրսևոր­վում է հա­վա­տու­րա­ցու­թյան, ապս­տամ­բու­թյան ու տա­րա­ ձայ­նու­թյան մեջ Աստ­ծո ար­դար տի­րույ­թում։ Աստ­ված է ա­րա­րել բո­լոր երկ­նա­յին էակ­նե­րին։ Ա­րուս­յա­կը, ով բարձ­րաց­ված էր որ­պես գե­ղե­ցիկ ու փա­ռա­հեղ մի էակ երկ­նա­յին պա­լատ­նե­րում, նա­խան­ձի ու չա­ րա­րա­խո­սու­թյան հայր դար­ձավ, ո­րով­հետև ինքն Աստ­ծո տե­ղում չէր։ Նա հայ­տա­ րա­րեց, որ մար­դը կապ­կապ­ված ու գե­րե­վար­ված է, ե­թե ա­մեն ին­չում Աստ­ծուն տա­լիս է ա­ռա­ջին ու լա­վա­գույն տե­ղը։ Նախ­կի­նում Աստ­ված ստիպ­ված չի ե­ղել խո­ սել Իր օ­րեն­քին հա­վա­տա­րիմ լի­նե­լու մա­սին, քա­նի որ ան­գամ ա­մե­նաչն­չին դժգո­ հու­թյան ա­ռիթ չի ե­ղել, մինչև որ այն ներ­կա­յաց­վեց սա­տա­նա­յի կող­մից։ Մենք շա­րու­նա­կում ենք ա­մեն քայ­լա­փո­խի տես­նել սա­տա­նա­յի մո­լո­րե­ցու­ցիչ գոր­ծու­նեու­թյու­նը։ Աստ­ված կա­մե­նում է, որ մենք մեր ոտ­քերն ա­մուր դնենք Իր ճշմար­տու­թյան հո­ղի վրա, որ­պես­զի չմո­լոր­վենք սա­տա­նա­յի հրա­շա­գործ ցու­ցադ­ րու­թյուն­նե­րով։ Ժայ­ռի վրա Քրիս­տոս Հի­սու­սը մեր միակ անվ­տան­գու­թյունն է։ Նա­ մակ 310, 1906թ. հոկ­տե­մբե­րի 6, «Եղ­բայր Ու. Դ. Սոլս­բը­րիին և նրանց, ով­քեր կապ ու­նեն Է­քո հրա­տա­րակ­չա­կան ըն­կե­րու­թյան հետ» Ավստ­րա­լիա­յում։

295

հոկտեմբեր

7

Վս­տա­հեք Աստ­ծո, ոչ թե մարդ­կանց խոս­քե­րին

Տի­րոջ օ­րեն­քը ա­նա­րատ է, հանգս­տաց­նում է հո­գին. Տի­րոջ վկա­յու­թյու­նը ճշմա­ րիտ է, ի­մաս­տուն է ա­նում պար­զա­մի­տին։ Սաղ­մոս 19.7։ Մենք կա­րող ենք օգ­տա­կար դա­սեր քա­ղել օ­րեն­քը լսե­լու հա­մար Իս­րա­յե­լի ժո­ ղովր­դի նա­խա­պատ­րաս­տու­թյան մա­սին պատ­մու­թյան ու­սում­նա­սի­րու­թյու­նից։ Աստ­ծո օ­րեն­քը Նրա բնա­վո­րու­թյան ներ­կա­յա­ցումն է։ Դրա սուրբ պատ­վի­րան­ նե­րը Սի­նա սա­րից աս­վե­ցին հենց Իր՝ Աստ­ծո ձայ­նով և գր­վե­ցին հենց Նրա մա­տով քա­րե տախ­տակ­նե­րի վրա։ Դրանք ա­մուր կանգ­նած են՝ կրե­լով ի­րենց գե­րա­գույն կարևո­րու­թյան հստակ ու սար­սա­փազ­դու ի­մաս­տը։ Դրանք կյանք են նշա­նա­կում հնա­զան­դի և մահ՝ անհ­նա­զան­դի հա­մար։ Դա­րեր շա­րու­նակ Աստ­ծո օ­րեն­քը պահ­ պան­վել է որ­պես բա­րո­յա­կա­նու­թյան գե­րա­գույն չա­փա­նիշ։ Գի­տու­թյան բնա­գա­ վա­ռի ոչ բո­լոր հայտ­նա­գոր­ծու­թյուն­նե­րը, ար­ժե­քա­վոր գյու­տե­րը կամ հան­ճա­րեղ մտքի երևա­կա­յու­թյան թռիչք­ներն են ու­նակ ե­ղել բա­ցա­հայ­տել մեկ ա­ռանց­քա­յին պար­տա­կա­նու­թյուն, ո­րը նե­րառ­ված չէ այդ օ­րենսգր­քում։ Աստ­ծո օ­րեն­քը կյան­քի, ու­նեց­ված­քի, խա­ղա­ղու­թյան և­ եր­ջան­կու­թյան գրա­վա­ կանն է։ Այն տրվել է ա­պա­հո­վագ­րե­լու մեր ներ­կա­յիս և հա­վի­տե­նա­կան բա­րօ­րու­ թյու­նը։ Ջր­հե­ղե­ղից ա­ռաջ ապ­րող մար­դիկ խախ­տե­ցին այս օ­րեն­քը, և­եր­կի­րը կոր­ ծան­վեց ջրհե­ղե­ղից։ Թող ոչ ոք գի­տա­կան ներ­կա­յա­ցում­նե­րով մարդ­կանց մտքե­րը չշե­ղի ի­րա­կա­նից դե­պի երևա­կա­յա­կա­նը։ Թող Աստ­ված հայտն­վի Իր ի­րա­կան մե­ծու­թյամբ։ Աստ­ված կան­չում է մարդ­կանց, ով­քեր բնու­թյա­նը հրամց­վող կռա­պաշ­տու­թյան մեջ ի­րենց աչ­քե­րը բնու­թյու­նից վեր կհա­ռեն դե­պի այդ բնու­թյան Աստ­վա­ծը։ Աստ­ված օգ­տա­ գոր­ծում է բնու­թյու­նը որ­պես Իր ծա­ռա­նե­րից մե­կը՝ բա­ցա­հայ­տե­լու Իր զո­րու­թյու­նը։ Նրա ա­րա­րած ա­մեն բան ի ցույց է դնում Նրա ձեռ­քի գոր­ծե­րը։ Աստ­ծո ողջ ա­րա­ րած­նե­րից միայն մար­դը՝ Նրա ա­րար­չա­գոր­ծու­թյան պսակն է Նրան ա­մե­նա­շատն ա­նար­գել։ Դա­տաս­տա­նի ժա­մա­նակ մար­դիկ կկանգ­նեն Աստ­ծո ա­ռաջ ա­մո­թա­ հար և դա­տա­պարտ­ված, ո­րով­հետև թեև ու­նեին խելք, ող­ջամ­տու­թյուն ու խոս­քի պարգև, չհնա­զանդ­վե­ցին Աստ­ծո օ­րեն­քին։ Սա­տա­նան ու­նի իր ա­շա­կերտ­նե­րը, ում սո­վո­րեց­նում է գաղտ­նիու­թյան իր մե­ թոդ­նե­րը՝ այն, թե ինչ­պես քո­ղարկ­ված աշ­խա­տանք ի­րա­կա­նաց­նել։ Նրա ըն­տա­ նի­քը մեծ է։ Նրա ձեռ­քե­րում հան­ցա­գոր­ծու­թյու­նը դար­ձել է դա­ժան գի­տու­թյուն։ Կոր­ծա­նել՝ սա է մեծ մո­լո­րեց­նո­ղի նշա­նա­բա­նը։ Սա­տա­նան շատ ծու­ղակ­ներ է դրել անշր­ջա­հա­յաց մարդ­կանց առջև։ Կան մար­դիկ, ով­քեր այն­քան եր­կար են ար­ձա­ գան­քել նրա հնա­րա­միտ ծրագ­րե­րին, որ այժմ ա­սես ուժ չու­նեն կոտ­րե­լու ի­րենց պա­րու­րած կա­խար­դան­քը։ Երբ Աստ­ծո ժո­ղովր­դի ա­ռաջ­նորդ­նե­րը հե­ռա­նում են սկզբունք­նե­րից և­ա­նար­գանք են բե­րում Նրա գոր­ծին, նրանց մեղքն ա­վե­լի մեծ է, քան այն մարդ­կան­ցը, ում հնա­ րա­վո­րու­թյուն­ներն ու ա­ռա­վե­լու­թյուն­ներն ա­վե­լի քիչ են ե­ղել։ Մարդ ա­րա­րա­ծը պար­զա­պես մարդ է։ Նրա շուր­թե­րից ար­տա­բեր­ված բա­ռե­րը չպետք է դի­տար­կել որ­պես Աստ­ծուց ե­կող բա­ռեր։ Քա­նի դեռ Աստ­ված չի կանգ­նել Իր ծա­ռա­յու­թյան մեջ կանչ­ված­նե­րի կող­քին և չի աշ­խա­տել նրանց հետ, այդ մար­դիկ ո­չինչ են։ Մար­դուն և նրա մարմ­նե­ղեն բազ­կին վստա­հելն Աստ­ծո ժո­ղովր­դի մե­ծա­ գույն հի­մա­րու­թյունն է։ Ձե­ռա­գիր 119, 1903թ. հոկ­տեմ­բե­րի 7, «­Դա­սեր Իս­րա­յե­լից»։ 296

հոկտեմբեր

Աստ­ծո հետ հա­ղոր­դու­թյան ի­մաս­տը

8

Այն, որ տե­սանք և լ­սե­ցինք, պատ­մում ենք ձեզ, որ դուք էլ հա­ղոր­դու­թյուն ու­նե­ նաք մեզ հետ. և մեր հա­ղոր­դու­թյու­նը Հոր հետ և Նրա Որ­դի Հի­սուս Քրիս­տո­սի հետ։ Ա Հով­հան­նես 1.3։ Աստ­ծո հետ հա­ղոր­դու­թյու­նը հո­գու կյանքն է։ Դա մի բան չէ, ո­րը մենք չենք կա­ րող բա­ցատ­րել, մի բան, ո­րը կա­րող ենք ծած­կել գե­ղե­ցիկ բա­ռե­րով, սա­կայն ո­րը մեզ չի տա իս­կա­կան փոր­ձա­ռու­թյուն, ին­չը մեր բա­ռե­րին ի­րա­կան ար­ժեք կհա­ղոր­ դի։ Աստ­ծո հետ հա­ղոր­դու­թյունն ա­մե­նօր­յա փոր­ձա­ռու­թյուն է տա­լիս, որն իս­կա­ պես մեր ու­րա­խու­թյու­նը լիար­ժեք է դարձ­նում։ Մար­դիկ, ով­քեր ու­նեն Քրիս­տո­սի հետ այս միա­բա­նու­թյու­նը, այն կար­տա­հայ­ տեն ի­րենց հո­գում, բա­ռե­րում և գոր­ծե­րում։ Դա­վա­նան­քը ո­չինչ է, քա­նի դեռ բա­ րի պտու­ղը չի երևա­ցել բա­ռե­րում ու գոր­ծե­րում։ Միա­բա­նու­թյու­նը, ըն­կե­րակ­ցու­ թյու­նը միմ­յանց ու Քրիս­տո­սի հետ՝ սա է կեն­դա­նի որ­դի ա­մեն մի ճյու­ղի բե­րած պտու­ղը։ Վերս­տին ծնված ու մաք­րա­գործ­ված հո­գին պետք է կրի պարզ ու հստակ վկա­յու­թյուն։ Աստ­ծուն ճա­նա­չե­լը, այդ բա­ռի սուրբգ­րա­յին ի­մաս­տով, նշա­նա­կում է մեկ լի­նել Նրա հետ սրտով և մտ­քով՝ Նրա մա­սին ու­նե­նա­լով փոր­ձա­ռու­թյամբ հաս­տատ­ված գի­տե­լիք և­երկ­յու­ղած հա­ղոր­դու­թյուն պահ­պա­նե­լով Նրա հետ՝ որ­պես Փր­կագ­նող: Միայն ան­կեղծ հնա­զան­դու­թյան մի­ջո­ցով կա­րե­լի է հաս­նել այս հա­ղոր­դու­թյա­նը։ Որ­տեղ այս հա­ղոր­դու­թյու­նը պա­կա­սում է, սիր­տը չի դառ­նում Աստ­ծո տա­ճար, այլ վե­րահսկ­վում է թշնա­մու կող­մից, ով իր սե­փա­կան ծրագ­րերն է ի­րա­կա­նաց­նում մար­դու մի­ջո­ցով։ Այս­պի­սի մար­դը Սուրբ Հո­գու տա­ճար չէ, ան­կախ նրա­նից, թե ինչ է հայ­տա­րա­րում կամ դա­վա­նում։ Փոր­ձա­ռու­թյու­նը կա­տա­րե­լա­գործ­վում է պտուղ տա­լով։ Նա, ով վե­հանձն ու ազն­ վաց­նող սկզբունք­նե­րի ու­ժով բա­րի պտուղ չի բե­րում խոս­քե­րում կամ գոր­ծե­րում, վատ ծառ է։ Նրա բե­րած պտու­ղը տհաճ է Աստ­ծուն։ Քրիս­տո­սի մա­սին գի­տե­լիք ու­նե­նա­լու նրա հայ­տա­րա­րու­թյու­նը կեղ­ծա­վո­րու­թյուն է, մո­լո­րու­թյուն։ Քրիս­տո­սի սի­րո լույ­սի ներ­քո Ա­վե­տա­րա­նը բաց գիրք է։ Սա է ճշմա­րիտ լույ­սը, ո­րը Քրիս­տո­սը ե­կավ աշ­խարհ բե­րե­լու։ Փրկ­չի ճշմա­րիտ ա­շա­կերտ­նե­րը ստա­ցել են այս սե­րը։ Այն լույ­սի շնոր­հիվ, որն ինձ տվել է Աստ­ված, ես գի­տեմ, որ մար­դու մե­ծա­գույն վտան­գը ինք­նա­խա­բեու­թյունն է։ Սա­տա­նան սպա­սում է իր հնա­րա­վո­րու­թյա­նը։ Նա մարդ­կանց մոտ կգա մար­դու կեր­պա­րան­քով և կա­սի ա­մե­նադ­յու­թիչ բա­նե­րը։ Նա նրանց կհրամց­նի նույն գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք փոր­ձեց հրամց­նել Քրիս­ տո­սին։ Ե­թե նրանց սրտերն ու մտքե­րը լցված չլի­նեն Քրիս­տո­սի բա­ցա­հայ­տած մա­քուր, ան­շա­հախն­դիր ու սրբա­գործ­ված սի­րով, նրանք կընկ­նեն սա­տա­նա­յի իշ­ խա­նու­թյան տակ և կա­նեն, կա­սեն ու կգրեն տա­րօ­րի­նակ բա­ներ՝ մո­լո­րեց­նե­լու, ե­թե հնա­րա­վոր լի­ներ, նույ­նիսկ ընտր­յալ­նե­րին։ Հետևե­լով Քրիս­տո­սի ան­շա­հախն­դիր ծա­ռա­յու­թյան օ­րի­նա­կին, փոքր ե­րե­խա­ նե­րի պես վստա­հե­լով Նրա ար­ժա­նիք­նե­րին և հ­նա­զանդ­վե­լով Նրա հրա­ման­նե­րին՝ մենք կստա­նանք Աստ­ծո հա­վա­նու­թյու­նը։ Ձե­ռա­գիր 120, 1903թ. հոկ­տեմ­բե­րի 8, «­Դա­սեր Հով­հան­նե­սի ա­ռա­ջին թղթից»։ 297

հոկտեմբեր

9

Փառ­քը ես-ին մի՛ վե­րագ­րեք

Այս­պես է ա­սում Տե­րը. Ի­մաս­տու­նը իր ի­մաս­տու­թյու­նով չպար­ծե­նա, և զո­րա­վո­ րը իր զո­րու­թյու­նով չպար­ծե­նա, հա­րուս­տը իր հարս­տու­թյու­նով չպար­ծե­նա, այլ սրա­նով պար­ծե­նա, ով որ պար­ծե­նում է, թե հաս­կա­նում և ճա­նա­չում է Ինձ, որ Ես եմ Տե­րը, որ երկ­րի վրա ո­ղոր­մու­թյուն, ի­րա­վունք և­ար­դա­րու­թյուն եմ ա­նում, որ Ես սրանց եմ հա­վա­նում, ա­սում է Տե­րը։ Ե­րե­միա 9.23, 24։ Տի­րոջ հա­մար ի­րա­կա­նաց­վող մեր գոր­ծում ես-ը պետք է հե­տին պլան մղվի։ Սիր­ տը պետք է ա­սի. Նա պետք է բարձ­րա­նա, ես պետք է իջ­նեմ։ Ե­սա­սի­րու­թյու­նը մեռ­ նում է, իսկ Հի­սու­սի սե­րը բո­ցա­վառ­վում է հո­գու զո­հա­սե­ղա­նին։ Չ­կա ոչ մի ցածր, սո­վո­րա­կան, ե­սա­սի­րա­կան կամ աշ­խար­հա­յին փա­ռա­սի­րու­թյուն, ո­րով­հետև մենք ապ­րում ենք Նրա ներ­կա­յու­թյան մեջ, ա­նում ենք Նրա գոր­ծը և կա­պի մեջ ենք Հի­ սուս Քրիս­տո­սի և Նրա կյան­քի հետ։ Նրա բնա­վո­րու­թյունն ու գոր­ծը ներ­քա­շող են։ Կ­յանքն անն­կատ կեր­պով մեկ է դառ­նում Քրիս­տո­սի հետ այն­պես, ինչ­պես Նա էր մեկ Հոր հետ։ Ճշ­մար­տու­թյու­նը, լույ­սը և կ­յան­քը միահ­յուս­վում են կյան­քի ու բնա­վո­րու­թյան հետ, ձգտում­նե­րը վե­հա­նում են, մաք­րա­գործ­վում, դառ­նում ան­շա­ հախն­դիր ու երկն­քի կար­գին հա­մա­պա­տաս­խան։ Ե­թե երբևէ ե­ղել է ժո­ղո­վուրդ, ով հոգևոր ըն­կա­լու­նա­կու­թյան, ե­ռան­դի, ա­մուր հա­վա­տի ու ա­ղոթ­քի զո­րու­թյան կա­րիք է ու­նե­ցել, դա այն ժո­ղո­վուրդն է, ով դա­ վա­նում է Աստ­ծո պատ­վի­րան­նե­րը պա­հե­լը և ս­պա­սում է Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սի՝ երկն­քի ամ­պե­րով զո­րու­թյամբ ու մեծ փառ­քով գա­լուն։ Քրիս­տո­սի նկատ­մամբ սե­րը միշտ կերևա նրանց մեջ, ով­քեր Աստ­ծո գոր­ծա­կից­ ներ են։ Հա­սա­րակ, երկ­րա­յին մտքերն ու դրդա­պատ­ճառ­նե­րը զի­ջում են ի­րենց դիր­քե­րը, քա­նի որ Քրիս­տո­սի հան­դեպ սերն ա­ճում է։ Ոչ ոք չպետք է հիաս­թափ­վի, որ­քան էլ թույլ հա­վատ, հույս ու քա­ջու­թյուն ու­նե­նա, ո­րով­հետև Քրիս­տո­սը տրա­ մադ­րում է աստ­վա­ծա­յին օգ­նու­թյուն, ո­րը միա­վոր­վում է մարդ­կա­յին ջան­քե­րի հետ։ Քրիս­տո­սը մշտա­պես աշ­խա­տում է՝ մար­դուն ա­ռաջ­նոր­դե­լու դե­պի մա­քուր ու սուրբ մթնո­լորտ։ Նա գի­տի մեր թու­լու­թյուն­նե­րը և­այն բար­դու­թյուն­նե­րը, ո­րոնց աշ­խար­հում հան­դի­պում ենք ա­մեն քայ­լա­փո­խի։ Օգ­նու­թյուն տրա­մադր­վել է ա­ռա­ ջըն­թա­ցի ա­մեն մի քայ­լի հա­մար։ Երբ ե­ռան­դուն ու պայ­քա­րող հո­գուն պա­շա­րում են թու­լու­թյուն­ներն ու շրջա­պա­տում թշնա­մի­նե­րը՝ հու­սա­հա­տեց­նե­լու հա­մար, Մ­խի­թա­րիչն ա­վե­լի է մո­տե­նում։ Սուրբ Հո­գին օգ­նում է հաղ­թա­հա­րել մեր թու­լու­ թյուն­նե­րը։ Հաղ­թե­լու հա­մար մեզ անհ­րա­ժեշտ է օգ­տա­գոր­ծել մեր տրա­մադ­րու­թյան տակ դրված մի­ջոց­նե­րը։ Մենք պետք է «հագ­նենք» Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սին։ Հա­վա­տով պետք է հագ­նենք Քրիս­տո­սի ար­դա­րու­թյու­նը և­եր­բեք չվստա­հենք մեր սե­փա­կան ար­ժա­նիք­նե­րին։ Շա­տե­րը փոր­ձում են ներ­կա գտնվել Գա­ռի հար­սա­նի­քին ի­րենց սե­փա­կան հան­դերձ­նե­րով՝ հրա­ժար­վե­լով երկ­նա­յին մա­նա­ծա­գոր­ծա­կան հաս­տո­ ցով հյուս­ված ու բո­լո­րի հա­մար ան­սահ­ման գնով պատ­րաստ­ված հան­դեր­ձից, ո­րը տրվե­լու է որ­պես անվ­ճար պարգև Նրա հյու­րե­րին, ով­քեր կու­տեն Նրա ընթ­րի­քը։ Մենք պետք է կրենք երկն­քի շքազ­գես­տը։ Մենք պետք է հա­գած լի­նենք Քրիս­տո­ սի ար­դա­րու­թյու­նը և մաս­նակ­ցենք պա­տե­րազ­մին Նրա հաշ­վին ու Նրա ար­յու­նոտ դրո­շի ներ­քո, այ­լա­պես մենք Նրա­նը չենք։ Ձե­ռա­գիր 41, 1890թ. հոկ­տեմ­բե­րի 9, «Օ­րա­գիր՝ աշ­խա­տանք­ներն Ա­դամս կենտ­րո­նում»։ 298

Ար­շա­լույ­սի պես պատ­րաստ

հոկտեմբեր

10

Եվ կճա­նա­չենք, և­էլ կհետևենք ճա­նա­չե­լու Տի­րո­ջը, ար­շա­լույ­սի պես պատ­րաստ է Նրա ել­քը, և Նա պի­տի գա մեզ հա­մար անձրևի պես, վեր­ջի անձրևի պես, որ ո­ռո­գում է եր­կի­րը։ Ով­սեե 6.3։ Այժմ թող ա­մեն մարդ ա­պաշ­խա­րի իր սխալ­նե­րից և Տի­րո­ջը ո­րո­նի իր ողջ սրտով։ Աստ­ծո դար­ձի բե­րող զո­րու­թյու­նը կայ­ցե­լի բո­լոր նրանց, ով­քեր կո­րո­նեն Հի­սուս Քրիս­տո­սի խա­ղա­ղու­թյու­նը։ Նրա ցու­ցում­նե­րը բո­լոր նրանց հա­մար են, ով­քեր ա­կան­ջա­լուր կլի­նեն ու կհետևեն Նրան։ Աստ­ված ո­ղոր­մա­ծա­բար փոր­ձում է ամ­բա­րիշտ­նե­րին ա­ռաջ­նոր­դել ա­պաշ­խա­ րու­թյան։ Հնա­զանդ­նե­րը կու­րա­խա­նան Տի­րոջ օ­րեն­քով։ Նա Իր օ­րենք­նե­րը դնում է նրանց մտքե­րում և գ­րում է դրանք նրանց սրտե­րի վրա։ Նրանց խոս­քը կլի­նի ա­սես ներ­սում բնակ­վող Փրկ­չի շուր­թե­րից դուրս ե­կած։ Նրանք ու­նեն այն հա­վա­տը, ո­րը գոր­ծում է սի­րով և մաք­րա­գոր­ծում է հո­գին սա­տա­նա­յի բո­լոր ա­ռա­ջար­կու­թյուն­նե­ րի պղծու­թյու­նից։ Նրանց սիր­տը ձգտում է Աստ­ծուն։ Ի­րենց խո­սակ­ցու­թյուն­նե­րում նրանք սի­րում են անդ­րա­դառ­նալ Աստ­ծո ո­ղոր­մու­թյանն ու բա­րու­թյա­նը, ո­րով­ հետև ի­րենց հա­մար Նա միան­գա­մայն հիաս­քանչ է։ Նրանք սո­վո­րում են երկն­քի՝ ի­րենց որ­դեգ­րու­թյան երկ­րի լե­զուն։ Մեզ տրված խոս­տու­մը հետև­յալն է. «Եվ նրանց պի­տի մեկ սիրտ տամ, և նոր հո­գի պի­տի դնեմ ձեր ներ­սում, և պի­տի հե­ռաց­նեմ քա­րի սիր­տը նրանց մարմ­նից, և նրանց մի մսի սիրտ տամ։ Որ­պես­զի Իմ օ­րենք­նե­րում գնան և Իմ ի­րա­վունք­նե­րը պա­հեն և նրանց կա­տա­րեն, որ նրանք Ինձ հա­մար ժո­ղո­վուրդ լի­նեն, և Ես նրանց հա­մար Աստ­ված լի­նեմ» (Ե­զե­կիել 11.19, 20): Ինձ հրա­հանգ­վել է ա­սել, որ Աստ­ծո կամքն ու ճա­նա­պարհ­նե­րը ճա­նա­չե­լու հնա­ րա­վո­րու­թյան պա­կա­սի պատ­ճա­ռով չէ, որ մե­ղա­վոր­նե­րը պետք է կոր­ծան­վեն, այլ ի­րենց սե­փա­կան կամքն ա­ռաջ տա­նե­լու ի­րենց իսկ վճռա­կա­նու­թյան։ Նրանք մեր­ ժում են հոգևո­րա­պես լու­սա­բան­վել Աստ­ծո Խոս­քով։ Նրանք կա­մո­վին ան­տեղ­յակ են մնում քրիս­տոն­յա լի­նե­լու և­ա­մեն օր Աստ­ծուց հարց­նե­լու ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րից։ Տե­րը փա­փա­գում է յու­րա­քանչ­յուր մար­դու տալ հոգևոր կյան­քի խորն ու ի­մաս­ տուն փոր­ձա­ռու­թյուն։ Սա­կայն շա­տե­րը գո­հա­նում են կցկտուր փոր­ձա­ռու­թյուն­ նե­րով։ Տե­րը կան­չում է հա­վա­տա­րիմ ծա­ռա­յու­թյան։ Նա կա­մե­նում է, որ ջա­նա­դիր ծա­ ռա­ներն օգ­նեն սխա­լի մեջ ընկղմ­ված­նե­րին։ Տի­րոջ օ­րը շա՜տ-շա՜տ մոտ է։ Թող ոչ մի սայ­թաք­ման քար չդրվի նրանց առջև, ով­քեր փոր­ձում են ճա­նա­չել Տի­րոջ կամ­ քը։ Մի՛ հան­րայ­նաց­րեք այն են­թադր­յալ սխալ­նե­րը, ո­րոնք տես­նում եք ճշմար­տու­ թյու­նը դա­վա­նող մարդ­կանց մոտ։ Այն, ինչ պի­տի ա­սեք, ա­սե՛ք նրանց ա­ռան­ձին՝ գու­թով ու քնքշու­թյամբ լցված սրտով։ Աստ­ծո կամքն այն­քան պարզ է, որ այն կհաս­կա­նա ան­գամ ա­մե­նա­թույլ միտ­ քը, ե­թե սիր­տը վճռել է կա­տա­րել Աստ­ծո կամ­քը։ Նրանք, ով­քեր շա­րու­նա­կում են ա­ռաջ գնալ Տի­րո­ջը ճա­նա­չե­լու մեջ, կի­մա­նան, որ Նրա ել­քը պատ­րաստ է ար­շա­ լույ­սի պես (տե՛ս Ով­սեե 6.3)։ Տե­րը քայլ առ քայլ անս­խալ կեր­պով կա­ռաջ­նոր­դի նրանց, ով­քեր վստա­հում են Ի­րեն։ Նա­մակ 281, 1905թ. հոկ­տեմ­բե­րի 10, Դոկ­տոր ու տի­կին Դ. Հ. Քրե­սի­նե­րին։ 299

հոկտեմբեր

11

Բնա­վո­րու­թյու­նը փորձ­վում է

Ամպ և մա­ռա­խուղ կա Նրա չորս կող­մո­վը. ար­դա­րու­թյուն և­ ի­րա­վունք Նրա ա­թո­ռի հի­մունքն են։ Սաղ­մոս 97.2։ Աստ­ված կփոր­ձի բնա­վո­րու­թյունն ա­մեն բա­նում։ Նա հայ­րա­կան սիրտ ու­նի և­ եր­կայ­նա­միտ է լի­նում Իր զա­վակ­նե­րի վրա։ Իս­րա­յե­լի որ­դի­նե­րի հետ Նա վար­ վում էր ո­ղոր­մու­թյամբ և սի­րով։ Համ­բե­րա­տա­րու­թյամբ Նա նրանց մեղ­քերն ի­րենց ա­ռաջ էր դնում և­ եր­կայ­նամ­տու­թյամբ սպա­սում էր, որ նրանք տես­նեն ու ըն­դու­ նեն ի­րենց սխալ­նե­րը։ Երբ նրանք ա­պաշ­խա­րում ու խոս­տո­վա­նում էին ի­րենց մեղ­ քե­րը, Նա նե­րում էր, ու թեև վի­րա­վո­րան­քը հա­ճախ կրկնվում էր, չէր աս­վում ոչ մի խայ­թիչ բառ, որևէ կերպ չէր ար­տա­հայտ­վում ոչ մի զայ­րույթ։ Քրիս­տո­սը հստակ կեր­պով նշեց, որ թեև մե­կը նո­րից ու նո­րից մեղք է գոր­ծում, նրան հար­կա­վոր է նե­րել, ե­թե նա ա­պաշ­խա­րում է, ե­թե նույ­նիսկ մեղք գոր­ծած լի­նի ոչ թե «մինչև յոթն ան­գամ», այլ «մինչև յո­թա­նա­սուն ան­գամ յո­թը»: Բա­ռե­րը տա­ղանդ­ներ են, ո­րոնք վստահ­վել են մեզ, և Աստ­ված կբազ­մա­պատ­ կի յու­րա­քանչ­յուր ներդ­րում, որն ար­վում է Իր սի­րով ու Իր երկ­յու­ղով։ Նա կբարձ­ րաց­նի ու կա­ջակ­ցի այն մարդ­կանց, ով­քեր ու­նեն ա­ջակ­ցու­թյան կա­րիք։ Հի­շե՛ք, որ լռու­թյու­նը պեր­ճա­խոս է։ Ծա­վալ­վելն ու քննար­կում­ներ ա­նե­լը, ին­չը դար­ձել է ո­մանց սո­վո­րույ­թը, բա­ժա­նում է հո­գին Աստ­ծուց և դա­տա­պար­տու­թյուն է բե­րում: Ե­կեք ա­վե­լի շատ ա­ղո­թենք ու ա­վե­լի քիչ խո­սենք ու­րիշ­նե­րի սխալ­նե­րի մա­սին։ Շատ ա­ղոթք­նե­րով թող ես-ն­ամ­բող­ջու­թյամբ նվի­րա­բեր­վի Աստ­ծուն։ Հե­տո գոր­ծեք այն բո­լոր ու­նա­կու­թյուն­նե­րով ու զո­րու­թյամբ, որն Աստ­ված տվել է՝ օգ­նե­լու միմ­ յանց հաս­նել ա­վե­լի բարձր չա­փա­նի­շի։ Ծա­ռա­յեք՝ հա­մա­գոր­ծակ­ցե­լով երկ­նա­յին հրեշ­տակ­նե­րի հետ և ձեռք կբե­րեք բարձ­րա­գույն ար­ժե­քի փոր­ձա­ռու­թյուն։ Աստ­ծո դար­ձի բե­րող զո­րու­թյու­նը պետք է երևա լեզ­վի վրա, որ սաս­տում է այն բա­ռե­րը, ո­րոնք չպետք է բարձ­րա­ձայն­վեն։ Հե­տո կու­նե­նանք Սուրբ Հո­գու հայտ­ նու­թյու­նը, Ով միաց­նում է, ոչ թե բա­ժա­նում։ Բո­լոր նրանք, ով­քեր ու­զում են դաս­վել Աստ­ծո ա­ռաջ ա­ռանց սխա­լի կանգ­նող­ նե­րի շար­քը, պետք է ան­հա­պաղ սկսեն հաղ­թա­նա­կե­լու գործ­նա­կան կյան­քը։ Տե­րը թույլ է տա­լիս, որ փոր­ձու­թյուն­ներ գան, որ­պես­զի մենք մաքր­վենք երկ­րայ­նու­թյու­ նից, ե­սա­սի­րու­թյու­նից, կո­պիտ ու ոչ քրիս­տո­սան­ման բնա­վո­րու­թյու­նից։ Նա կա­ մե­նում է ա­մեն սրտում ա­ռա­ջաց­նել մեղ­քի յու­րա­քանչ­յուր բծից մաքր­վե­լու խո­րը և լուրջ ցան­կու­թյուն, որ­պես­զի Նրա թույլ տված յու­րա­քանչ­յուր փոր­ձու­թյու­նից մենք դուրս գանք ա­վե­լի մա­քուր, ա­վե­լի սուրբ ու ա­վե­լի եր­ջա­նիկ։ Մեր հո­գի­նե­րը մթագ­ նում են ե­սա­սի­րու­թյու­նից, սա­կայն ե­թե միայն մենք տես­նենք Հի­սու­սին, կմա­ հա­նանք ես-ի հա­մար։ Կ­փոխ­վեն մեր խոս­քերն ու գոր­ծե­րը։ Ե­թե համ­բե­րա­տար գտնվենք վճռա­կան ստու­գար­քի ժա­մա­նակ, դուրս կգանք Վար­պե­տի պատ­կերն ար­տա­ցո­լե­լով։ «Եվ քո ար­դա­րու­թյու­նը դուրս կհա­նի լույ­սի պես, և քո ի­րա­վուն­քը՝ կե­սօր­վա պես» (­Սաղ­մոս 37.6)։ «Ար­դա­րու­թյուն և­ի­րա­վունք Նրա ա­թո­ռի հի­մունքն են» (­Սաղ­մոս 97.2)։ Ձե­ռա­գիր 61, 1900թ. հոկ­տեմ­բե­րի 11, Ան­վեր­նա­գիր ձե­ռա­գիր։

300

հոկտեմբեր

Ինչ­պես է Աստ­ված նա­յում մեղ­քին

12

Եվ Ե­հո­վան խո­սեց Մով­սե­սի և Ա­հա­րո­նի հետ. Ո­րով­հետև Ինձ չհա­վա­տա­ցիք՝ Ինձ Իս­րա­յե­լի որդ­կանց աչ­քե­րի ա­ռաջ փա­ռա­վո­րե­լու, նրա հա­մար դուք այս ժո­ ղո­վուր­դը չեք տա­նի այն եր­կի­րը, որ նրանց տվի։ Թվոց 20.12։ Ո­մանք Մով­սե­սի մեղ­քին կնա­յեն որ­պես մի մեղք, ո­րի վրա կա­րե­լի էր աչք փա­ կել, սա­կայն Աստ­ված մար­դու նման չի նա­յում։ Քա­նա­նի բլուր­ներն աչ­քի ա­ռաջ ու­նե­նա­լով՝ Իս­րա­յե­լի որ­դի­ներն սկսե­ցին տրտնջալ, ո­րով­հետև այն աղբ­յու­րը, որ հո­սում էր այն­տեղ, ուր ի­րենք վրան­ներ էին խփել, դա­դա­րել էր։ Մարդ­կանց ա­ղա­ ղակն ուղղ­ված էր Մով­սե­սի ու Ա­հա­րո­նի դեմ, ում նրանք մե­ղադ­րում էին ի­րենց ա­նա­պատ բե­րե­լու ու կոր­ծա­նե­լու մեջ։ Ա­ռաջ­նորդ­նե­րը գնա­ցին ժո­ղով­քի խո­րա­նի դու­ռը «և­ ի­րենց ե­րե­սի վրա ըն­կան»։ Նո­րից «հայտն­վեց Աստ­ծո փառ­քը», և Մով­ սե­սը հրա­հանգ ստա­ցավ. «Առ գա­վա­զա­նը և ժո­ղով­քը ժո­ղո­վիր, դու և քո եղ­բայր Ա­հա­րո­նը և խո­սեք ա­պա­ռա­ժին նրանց աչ­քե­րի ա­ռաջ, և նա կտա իր ջու­րը, և դու ա­պա­ռա­ժից ջուր կհա­նես նրանց հա­մար ...» (Թվոց 20.8)։ Եր­կու եղ­բայր­նե­րը գնա­ցին բազ­մու­թյան ա­ռաջ, Մով­սե­սը՝ Աստ­ծո գա­վա­զա­նը ձեռ­քին։ Նրանք այդ ժա­մա­նակ տա­րեց մար­դիկ էին։ Եր­կուսն էլ եր­կար էին դի­ մա­ցել Իս­րա­յե­լի ապս­տամ­բու­թյանն ու հա­մա­ռու­թյա­նը, սա­կայն այժմ, ի վեր­ջո, նույ­նիսկ Մով­սե­սի համ­բե­րու­թյու­նը տե­ղի տվեց։ «Լ­սեք հի­մա, ով ապս­տամբ­ներ»,գո­ռաց նա,- «այս ա­պա­ռա­ժից ջուր հա­նե՞նք ձեզ հա­մար» (հա­մար 10)։ Եվ ա­պա­ ռա­ժի հետ խո­սե­լու փո­խա­րեն, ինչ­պես Աստ­ված էր պատ­վի­րել, նա գա­վա­զա­նով եր­կու ան­գամ զար­կեց ա­պա­ռա­ժին։ Ջուրն ա­ռա­տո­րեն ժայթ­քեց՝ հա­գեց­նե­լու բազ­մու­թյան ծա­րա­վը։ Սա­կայն մե­ծա­ գույն սխալ էր գործ­վել։ Մով­սե­սը խո­սել էր գրգռված տո­նով… «­Ջուր հա­նե՞նք»,- նա հարց­րել էր, կար­ծես թե Աստ­ված չէ՛ր ա­նե­լու այն, ինչ խոս­տա­ցել էր։ «... Ինձ չհա­ վա­տա­ցիք՝ Ինձ Իս­րա­յե­լի որդ­կանց աչ­քե­րի ա­ռաջ փա­ռա­վո­րե­լու»,- հայ­տա­րա­րեց Տե­րը եր­կու եղ­բայր­նե­րին (հա­մար 12)։ Ա­վե­լին, Մով­սեսն ու Ա­հա­րոնն ի­րենց վե­րագ­րե­ցին այն զո­րու­թյու­նը, ո­րը պատ­ կա­նում է մի­միայն Աստ­ծուն։ Աստ­վա­ծա­յին մի­ջամ­տու­թյան անհ­րա­ժեշ­տու­թյու­նը մե­ծա­գույն հան­դի­սա­վո­րու­թյուն հա­ղոր­դեց ի­րա­վի­ճա­կին, իսկ Ի­սրա­յե­լի ա­ռաջ­ նորդ­նե­րը պետք է օգ­տա­գոր­ծեին այն՝ մարդ­կանց մեջ Աստ­ծո նկատ­մամբ ակ­ նա­ծանք ա­ռա­ջաց­նե­լու և Նրա զո­րու­թյան ու բա­րու­թյան նկատ­մամբ հա­վատն ու­ժե­ղաց­նե­լու հա­մար։ Երբ նրանք բար­կա­ցած բա­ցա­կան­չե­ցին «այս ա­պա­ռա­ ժից ջուր հա­նե՞նք ձեզ հա­մար», ի­րենց դրե­ցին Աստ­ծո տե­ղը, ա­սես զո­րու­թյունն ի­րենցն էր։ Այս խոս­քե­րով նրանք մե­ծա­պես ա­նար­գե­ցին Քրիս­տո­սին՝ ի­րենց ան­ տե­սա­նե­լի Ա­ռաջ­նոր­դին։ Աստ­վա՛ծ պետք է փա­ռա­վոր­վեր, ոչ թե մար­դը։ Տե­րը հան­ դի­մա­նեց այս ա­ռաջ­նորդ­նե­րին և հայ­տա­րա­րեց, որ նրանք չեն մտնի խոս­տաց­ ված եր­կիր։ Հրեա­նե­րի բազ­մու­թյան ա­ռաջ Նա ի ցույց դրեց, որ ա­ռաջ­նորդ­նե­րի մեղ­քը մեծ է ա­ռաջ­նորդ­վող­նե­րի մեղ­քից։ Ձե­ռա­գիր 169, 1903թ. հոկ­տեմ­բե­րի 12, «­Նա­խազ­գու­շաց­ման խոս­քեր ներ­կա վտանգ­նե­րի վե­րա­բեր­յալ»։

301

հոկտեմբեր

13

Ոչ ոք մե­նակ չի գնում եր­կինք

Եվ ու­րիշ ոչ­խար­ներ էլ ու­նեմ, որ այս գա­վի­թից չեն, և նրանց էլ պետք է բե­րեմ, և Իմ ձայ­նին կլսեն, և մի հոտ և մի հո­վիվ կլի­նեն։ Հով­հան­նես 10.16։ Թան­կա­գի՛ն քույր Մե­րի, մինչ գրի էի առ­նում այն, ինչ ինձ ցույց էր տրվել տե­ սիլ­քում Ռուզ­վել­տում (Նյու Յորք) ան­հա­տա­կան դեպ­քե­րի վե­րա­բեր­յալ, քո դեպ­քը հեր­թա­կանն էր, և­ես կփոր­ձեմ գրել, թե ինչ­պես դու ներ­կա­յաց­վե­ցիր ինձ։ Ինձ ցույց տրվեց, որ դու կանգ­նած չես Աստ­ծո լույ­սի ու բա­րե­հա­ճու­թյան ներ­քո, այլ չա­փից շատ ես միա­ձուլ­ված աշ­խար­հի հետ, և­որ քո սե­րը քո շա­բա­թա­պահ եղ­բայր­նե­րի ու քույ­րե­րի նկատ­մամբ սառ­չում է։ Վեր­ջին ժա­մա­նակ­նե­րի քո ազ­դե­ցու­թյու­նը միա­բան չի ե­ղել Աստ­ծո Հո­գու և Նրա գոր­ծի հետ, և դու ոչ թե ա­ռաջ, այլ հետ ես գնում։ Ան­հա­վատ­նե­րի կար­ծիք­նե­րը շատ մեծ ազ­դե­ցու­թյուն են ու­նե­նում քո մտքի վրա։ Գործ կա ի­րա­կա­նաց­նե­լու քեզ հա­մար։ Դու պետք է ձեռք բե­րես հո­գու խո­րա­գույն խո­նար­հու­թյուն և պա­տե­րազ­ մես ես-ի ու չհանձն­վող կամ­քի դեմ, այ­լա­պես հաս­տա­տա­պես կընկ­նես թշնա­մու ծու­ղա­կը։ Ո­մանք, ով­քեր սի­րում են լսել ու պատ­մել նո­րա­նոր բա­ներ, վշտաց­րել ու վի­րա­վո­ րել են քեզ, իսկ դու քո մտքում քննա­դա­տել ես նրանց, ով­քեր դրան ար­ժա­նի չեն, և կաս­կա­ծամ­տո­րեն ես վե­րա­բեր­վել նրանց, ում կա­րող էիր հա­մար­ձա­կո­րեն վստա­ հել։ Երբ լի­նես այն տե­ղում, ուր պետք է լի­նես, քո սիրտն ա­մուր կա­պով կմիա­նա քո եղ­բայր­նե­րի ու քույ­րե­րի հետ, իսկ նրանց սիր­տը կկապ­վի քեզ հետ, սա­կայն դու հե­ ռու ես քաշ­վել քո եղ­բայր­նե­րից, և խն­դի­րը քո՛ մեջ է։ Դու չես կա­մե­նում ա­ռաջ­նորդ­ վել ու ցու­ցում­ներ ստա­նալ։ Խա­վար ու ամ­պեր են կու­տակ­վում քո գլխա­վերևում։ Սա­տա­նան ու­զում է մա­ղել քեզ ցո­րե­նի պես։ Աստ­ված կոչ է ա­նում Իր ե­կե­ղե­ցուն հան­դեր­ձան­քով ա­վե­լի շատ տար­բեր­վել աշ­ խար­հից, քան դու կար­ծում ես։ Աստ­ված շա­րու­նակ ցու­ցում­ներ է տա­լիս Իր ժո­ ղովր­դին խու­սա­փել ար­տա­քին տես­քից բխող հպար­տու­թյու­նից, ե­սա­սի­րու­թյու­ նից, բայց դու աշ­խա­տում ես ճիշտ Սուրբ Հո­գուն հա­կա­ռակ այդ հար­ցում, ուս­տիև քայ­լում ես խա­վա­րում և­ինքդ քեզ դնում թշնա­մու մար­տա­դաշ­տում։ Ես տե­սա, որ Աստ­ված սի­րում է քեզ։ Բա­րի Հո­վի­վը քնքշո­րեն հոգ է տա­րել քո մա­ սին և պա­հել է քեզ քո մտքի հար­ձա­կում­նե­րի ու տա­ռա­պանք­նե­րի մեջ, այ­նուա­մե­ նայ­նիվ, դու պետք է հանձ­նես քո կամքն ու դա­տո­ղու­թյու­նը և պատ­րաս­տա­կամ լի­ նես սո­վո­րել։ Ո՛չ ոք, ո՛չ ոք չի կա­րող մե­նակ եր­կինք գնալ։ Աստ­ված ու­նի ժո­ղո­վուրդ, ում ա­ռաջ­նոր­դում է, ուղ­ղոր­դում ու ցու­ցում­ներ է տա­լիս։ Նրանք պետք է են­թարկ­ վեն միմ­յանց։ Ե­թե մե­կը ո­րո­շում է մե­նակ, ան­կա­խա­բար գնալ եր­կինք, նա կբա­ցա­ հայ­տի, որ ընտ­րել է մի ճա­նա­պարհ, որն ի­րեն չի ա­ռաջ­նոր­դում դե­պի կյանք։ Թան­կա­գի՛ն Մե­րի, ես սի­րում եմ քեզ։ Փոր­ձե­ցի գրի առ­նել ա­մեն ինչ այն­պես, ինչ­պես ներ­կա­յաց­վել էր ինձ։ Ես ա­ղո­թում եմ, որ դու այն տես­նես ինչ­պես կա, և հաս­տա­տուն ու ման­րակր­կիտ աշ­խա­տանք տա­նես հա­վի­տե­նու­թյան հա­մար։ Քո քույր (ստո­րագր­ված) Է­լեն Գ. Ուայ­թից։ Նա­մակ 19, 1861թ. հոկ­տեմ­բե­րի 13, Ե­րի­ տա­սարդ քրիս­տոն­յա­յի։

302

հոկտեմբեր

Ար­դա­րու­թյու­նը գահ կբարձ­րա­նա

14

Այն ժա­մա­նակ կա­սի ձախ կող­մին­նե­րին էլ. Ին­ձա­նից դեն գնա­ցեք, ով ա­նիծ­յալ­ ներ, հա­վի­տե­նա­կան կրա­կի մեջ, որ պատ­րաստ­ված է սա­տա­նա­յի և նրա հրեշ­ տակ­նե­րի հա­մար։ Մատ­թեոս 25.41։ Լի­նում են դեպ­քեր, երբ մար­դը Փրկ­չին պատ­վում է ար­տա­քուստ, դա­վա­նում է քրիս­տո­նեու­թյուն, հետևում է բա­րե­պաշ­տու­թյան բո­լոր ձևե­րին, սա­կայն նրա սիր­ տը, ո­րի նվիր­վա­ծու­թյունն Աստ­ված ա­մեն ին­չից վեր է գնա­հա­տում, հե­ռա­ցած է Նրա­նից։ Նման մար­դիկ ա­նու­նով ապ­րում են, սա­կայն մա­հա­ցած են։ Գա­ռան հար­սա­նի­քի ընթ­րի­քին կգան շա­տե­րը, ում հա­գին չկա հար­սա­նե­կան զգես­տը, այն հան­դեր­ձը, ո­րը Քրիս­տո­սը գնել է ի­րենց հա­մար Իր ար­յամբ։ Այն շուր­ թե­րից, ո­րոնք եր­բեք չեն սխալ­վում, հնչում են բա­ռե­րը. «Ըն­կեր, ինչ­պե՞ս մտար այս­տեղ, որ հար­սա­նի­քի հան­դերձ չու­նես» (­Մատ­թեոս 22.12): Նրանք, ում ուղղ­ ված են այս խոս­քե­րը, պա­պանձ­ված են։ Նրանք գի­տեն, որ բա­ռերն ա­նօ­գուտ են։ Նրանք ի­րենց հո­գում չեն ըն­դու­նել ճշմար­տու­թյունն իր սրբա­գոր­ծող զո­րու­թյամբ, իսկ նրանց լե­զուն, որ ժա­մա­նա­կին այդ­քան պատ­րաս­տա­կա­մո­րեն էր խո­սում ճշմար­տու­թյան մա­սին, այժմ լուռ է։ Հե­տո հնչում են հետև­յալ բա­ռե­րը. «­Դո՛ւրս տա­րեք նրանց Իմ ներ­կա­յու­թյու­նից։ Նրանք ար­ժա­նի չեն ճա­շա­կե­լու Իմ ընթ­րի­քը» (հա­մե­մա­տե՛ք Ղու­կաս 14.24-ի հետ): Երբ նրանց ան­ջա­տում են հա­վա­տա­րիմ­նե­րից, Քրիս­տո­սը նրանց է նա­յում խո­ րը ցա­վով։ Աստ­ծո գոր­ծում նրանք մեծ վստա­հու­թյան դիր­քեր էին զբա­ղեց­նում, սա­կայն չու­նեին կյան­քի ա­պա­հո­վագ­րու­թյան պայ­մա­նա­գի­րը, ո­րը նրանց ի­րա­ վա­սու կդարձ­ներ հա­վի­տե­նա­կան կյանքն ստա­նա­լուն։ Քրիս­տո­սի դո­ղա­ցող շուր­ թե­րից դուրս են գա­լիս ափ­սո­սան­քի վշտա­հար խոս­քե­րը. «Ես սի­րում էի նրանց, Ես Իմ կյան­քը տվե­ցի նրանց հա­մար, սա­կայն նրանք շա­րու­նա­կե­ցին մեր­ժել Իմ խնդրանք­նե­րը և մ­նալ մեղ­քի մեջ։ Ե­թե դո՜ւ էլ ի­մա­նա­յիր՝ գո­նե այս օր­վա օ­րը քո խա­ղա­ղու­թյան մա­սին։ Բայց հի­մա ծածկ­վեց քո աչ­քե­րից»։ Այ­սօր Քրիս­տո­սը տխրու­թյամբ է նա­յում նրանց, ում վեր­ջում հրա­ժար­վե­լու է ճա­ նա­չել։ Փք­ված՝ ինք­նա­բա­վու­թյամբ, նրանք կար­ծում են, թե ի­րենց վտանգ չի սպառ­ նում։ Սա­կայն վեր­ջին մեծ օ­րը հայտ­նա­բեր­ման հա­յե­լին նրանց կբա­ցա­հայ­տի այն չա­րու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք ի­րենց սրտերն ա­րել են, միև­նույն ժա­մա­նակ ցույց կտա բա­րե­փոխ­ման անհ­նա­րի­նու­թյու­նը։ Նրանց ա­պաշ­խա­րու­թյան բե­րե­լու հա­մար գոր­ծադր­վել է ա­մեն ջանք։ Բայց նրանք հրա­ժար­վել են խո­նար­հեց­նել ի­րենց սրտե­ րը։ Այժմ լսվում է դա­ռը ող­բը. «­Հունձ­քը ան­ցավ, ա­մա­ռը վեր­ջա­ցավ, բայց իմ հո­գին չփրկվեց» (հա­մե­մա­տե՛ք Ե­րե­միա 8.20-ի հետ)։ Ինչ­պի­սի՜ տե­սա­րան։ Ես նո­րից ու նո­րից անց­նում եմ երկ­րի վրա­յով՝ խո­նարհ­ված այն­պի­սի տա­ռա­պան­քից, ո­րը ոչ մի լե­զու ու­նակ չէ նկա­րագ­րել, քա­նի որ տես­նում եմ շատ շա­տե­րի վախ­ճա­նը, ով­քեր հրա­ժար­վե­ցին ըն­դու­նել ի­րենց Փրկ­չին։ Ար­դա­ րու­թյու­նը կբազ­մի գա­հին, և­ այն բա­զու­կը, որն ու­ժեղ է այն­քան, որ փրկի, ու­ժեղ կգտնվի այն­քան, որ կխո­ցի ու կջախ­ջա­խի Աստ­ծո ար­քա­յու­թյան թշնա­մի­նե­րին։ Քրիս­տո­սը կմեր­կաց­նի յու­րա­քանչ­յու­րի դրդա­պատ­ճառ­ներն ու ա­րարք­նե­րը։ Ա­մեն մի թա­քուն ա­րարք պար­զո­րոշ կկանգ­նի ա­նո­ղի առջև՝ կար­ծես հռչակ­ված ամ­բողջ տիե­զեր­քում։ Ձե­ռա­գիր 121, 1903թ. հոկ­տեմ­բե­րի 14, «­Լուրջ նա­խազ­գու­շա­ցում»։ 303

15 Ե­րեխ ­ ա­ներն Աստ­ծո սե­փա­կա­նու­թյունն են

հոկտեմբեր

Ա­հա որ­դի­քը Տի­րոջ ժա­ռան­գու­թյունն են, և­ ո­րո­վայ­նի պտու­ղը՝ Նրա վարձ­քը։ Սաղ­մոս 127.3։ Ես հա­տուկ լուր ու­նեմ ծնող­նե­րին։ Ինձ հանձ­նա­րար­վել է Աստ­ծո խիստ պա­ հանջ­նե­րը ներ­կա­յաց­նել ծնող­նե­րին յու­րա­քանչ­յուր ըն­տա­նի­քում։ Հայ­րերն ու մայ­րե­րը պետք է ա­մեն օր դար­ձի գան, որ­պես­զի լույս բե­րեն ի­րենց սե­փա­կան ըն­տա­նիք­ներ։ Զար­գաց­րե՛ք քրիս­տո­նեա­կան բա­րեկր­թու­թյուն ձեր ե­րե­խա­նե­րի դաս­տիա­րա­կու­թյան մեջ։ Վե­րահս­կե՛ք ինք­ներդ ձեզ։ Եր­բեք թույլ մի՛ տվեք, որ ձեր ձեռ­քը բար­կու­թյամբ բարձ­րա­նա ե­րե­խա­յի վրա։ Ձեր ե­րե­խա­նե­րը Տի­րոջ սե­փա­կա­ նու­թյունն են, և նրանց հետ հար­կա­վոր է բար­յա­ցա­կա­մու­թյամբ վար­վել, սա­կայն չպետք է ար­դա­րաց­նել նրանց ան­հար­գա­լից վե­րա­բեր­մուն­քը ար­դա­րու­թյան ու ճշմար­տու­թյան հան­դեպ ձեր իսկ անզ­գույշ ու ան­հար­գա­լից վար­քով։ Տ­վե՛ք նրանց ար­դա­րու­թյուն։ Քրիս­տո­սը ճշմար­տու­թյունն է, այն լիար­ժեք ու կա­տար­յալ օ­րի­նա­ կը, թե ինչ­պի­սին պետք է լի­նի յու­րա­քանչ­յուր մարդ, ե­թե նա մտնի երկ­նա­յին պա­ լատ­ներ։ Բո­լոր մե­ծա­մեծ փաս­տե­րը ներ­կա­յաց­վել են։ Եր­բեք չեք կա­րող բու­ժել չար մար­դուն չար գործ ա­նե­լով։ Բա­րու­թյա՛մբ խո­սեք ձեր ե­րե­խա­նե­րի հետ։ Բարձր ու մո­լե­գին գոռ­գո­ռո­ցը չի բու­ժի ձեր ե­րե­խա­յին չար ա­րարք­նե­րից։ Կա­տա­ղու­թյամբ բռնելն ու թա­փա­հա­րե­ լը դար­ձի չի բե­րի նրանց ի­րենց սխա­լից և չի ստի­պի ա­նել Աստ­ծո կամ­քը։ Նրանք Աստ­ծո սե­փա­կա­նու­թյունն են։ Որ­պես մի ժո­ղո­վուրդ, ով բա­րե­փո­խու­թյուն է դա­վա­ նում, լա­վա­գույն դա­սը, որ կա­րող եք տալ ձեր ե­րե­խա­նե­րին այս ա­պա­կա­նու­թյան դա­րաշր­ջա­նում, այն է, որ չփոր­ձեն աշ­խար­հի նման նո­րաձև դառ­նալ։ Որ­դի­ներն ու դուստ­րե­րը պետք է դաս­տիա­րակ­վեն այն­պես, որ հաս­կա­նան, թե ինչ ա­սել է հնա­զանդ լի­նել Աստ­ծո պա­հանջ­նե­րին, ին­չը ձեզ և նրանց ի­րա­վա­սու կդարձ­նի մտնել երկ­նա­յին ար­քա­յու­թյուն։ Ար­թո՛ւն կա­ցեք և­ա­ղո­թե՛ք, հայ­րե՛ր և մայ­րե՛ր, որ­պես­զի փոր­ձու­թյան մեջ չընկ­ նեք։ Նվի­րա­բե­րե՛ք ձեր սրտե­րը, մտքե­րը և հո­գի­ներն Աստ­ծո ծա­ռա­յու­թյա­նը։ Դուք պետք է ոչ թե խիստ լի­նեք, այլ ծնկի գաք Աստ­ծո ա­ռաջ Նրա շնոր­հից փափ­կած սրտե­րով։ Դար­ձի՛ ե­կեք, որ­պես­զի ու­նե­նաք Սուրբ Հո­գու լրջու­թյու­նը։ Ի՜նչ մխի­թա­ րու­թյուն է ի­մա­նալ, որ Տե­րը կօգ­նի ձեզ յու­րա­քանչ­յուր ար­տա­կարգ ի­րա­վի­ճա­կում, ո­րով­հետև դուք Աստ­ծո գոր­ծա­կից­ներ եք։ Հայ­րե՛ր և մայ­րե՛ր, դուք ե­րե­խա­նե­րին աշ­խարհ բե­րե­լու պա­տաս­խա­նատ­վու­ թյուն եք ստանձ­նում։ Կ­հա­մա­րե՞ք, որ ձեզ հա­մար չէ ի­զուր աշ­խա­տե­լը։ «Եվ մենք գոր­ծա­կից լի­նե­լով նաև ա­ղա­չում ենք, որ դուք Աստ­ծո շնորհ­քը զուր տե­ղը չըն­դու­ նեք»։ Հի­մա սա քրիս­տո­նեա­կան փոր­ձա­ռու­թյուն է պա­հան­ջում։ Այս­տեղ կա մեծ խրա­խու­սանք։ Այս­տեղ այն շնորհ­ներն են, ո­րոնք մենք պետք է ստա­նանք, ե­թե հա­մա­պա­տաս­խա­նենք պայ­ման­նե­րին։ Հայ­րե՛ր, մայ­րե՛ր, ե­թե դուք դար­ձի ե­կած չեք, կչափ­վե՞ն արդ­յոք ձեր ստա­ցած ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րը, ե­թե հա­մա­պա­տաս­խա­ նեք պայ­ման­նե­րին։ Ձեր ե­րե­խա­նե­րը Տի­րոջ սե­փա­կա­նու­թյունն են, որ վստահ­վել են ձեզ դաս­տիա­րա­կե­լու Տի­րոջ ու­սուց­մամբ ու խրա­տով։ Ձե­ռա­գիր 61, 1911թ. հոկ­ տեմ­բե­րի 15, «­Հայ­րե­րի և մայ­րե­րի ան­հա­տա­կան պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը»։ 304

Կա­ցե՛ք Քրիս­տո­սում

հոկտեմբեր

16

Կա­ցեք Ին­ձա­նում, և Ես՝ ձե­զա­նում. ինչ­պես որ ճյուղն իր ան­ձից կա­րող չէ պտուղ բե­րել, ե­թե որ­թում չմնա, այս­պես ոչ էլ դուք, ե­թե Ին­ձա­նում չմնաք։ Հով­հան­նես 15.4։ Քրիս­տո­սը թույլ է տա­լիս, որ Իր հետևորդ­նե­րի վրա փոր­ձու­թյուն­ներ գան, որ­ պես­զի նրանք ա­վե­լի մեծ ե­ռան­դով ո­րո­նեն Աստ­ծուն։ Ուս­տի երբ փոր­ձու­թյուն­ներ եք ու­նե­նում, մի՛ կար­ծեք, թե Տե­րը ձեր թշնա­մին է։ Նա մաք­րա­գոր­ծում է հա­տուկ նպա­տա­կով։ Նա չի կա­մե­նում, որ դուք հու­սալք­վեք, այլ ու­զում է փոր­ձել ձեզ՝ տես­ նե­լու, թե արդ­յո՞ք Ի­րեն հա­վա­տա­րիմ կգտնվեք և շր­ջա­հա­յե­ցո­րեն կվար­վեք ցան­ կա­ցած պա­րա­գա­յում։ Նա չի կա­մե­նում ձեզ հե­ռաց­նել, այլ ու­զում է ա­վե­լի մո­տեց­ նել Ի­րեն։ Աստ­ծո մեջ է քրիս­տոն­յա­յի միակ հույ­սը նե­ղու­թյան պա­հին։ Ու­րիշ­նե­րին մի՛ պատ­մեք ձեր փոր­ձու­թյուն­նե­րի մա­սին, ո­րով­հետև նրանց հա­ մար բա­վա­կան են ի­րենց փոր­ձու­թյուն­նե­րը, և միշտ չէ, որ նրանք կհաս­կա­նան ձեզ։ Դուք ա­ռա­վե­լու­թյուն ու­նեք գնա­լու այն Մե­կի մոտ, Ով միշտ հաս­կա­նում է, ո­րով­հետև Նրա երկ­րա­յին կյան­քը շա­րու­նա­կա­կան փոր­ձու­թյուն­նե­րի ու նե­ղու­ թյուն­նե­րի փունջ էր, ո­րը Նա կրեց ա­ռանց ձա­խող­ման ու մեղ­քի։ Ժա­մա­նակ առ ժա­մա­նակ մա­տուց­ված ա­ղոթ­քը և­ար­ված ար­դար գոր­ծե­րը բա­ վա­կան չեն։ Դուք պետք է ու­նե­նաք ներ­սում բնակ­վող Քրիս­տո­սի հատ­կա­նիշ­նե­րը, Ով մշտա­պես կգոր­ծի ձեր կյան­քում։ Մե­զա­նից քա­նի՞սն ու­նեն այս փոր­ձա­ռու­թյու­ նը։ Բայց մենք կա­րող ենք այն ու­նե­նալ, և­ ու­նե­նա­լով՝ կլի­նենք երկ­րի ե­րե­սին ապ­ րող ա­մե­նաեր­ջա­նիկ մար­դիկ։ Քրիս­տո­սի՝ մեր մեջ ապ­րող Խոս­քով մենք պետք է ա­պա­ցու­ցենք, որ լիար­ժե­քո­րեն ըն­դու­նել ենք Նրան, Ով Իր մարդ ե­ղած տա­րի­նե­ րին ան­մեղ կյանք ապ­րեց։ Աստ­վա­ծու­թյան ու­ժով մենք պետք է հաղ­թա­հա­րենք չա­րու­թյան ցան­կա­ցած մի­տում։ Քրիս­տո­սի ու Նրա ժա­մա­նա­կա­կից­նե­րի բնա­վո­րու­թյուն­նե­րի տար­բե­րու­թյունն ակն­հայտ էր ա­մեն տեղ, և հենց այս տար­բե­րու­թյան հա­մար էլ աշ­խարհն ա­տեց Նրան։ Աշ­խարհն ա­տեց Նրան Նրա բա­րու­թյան ու խստա­պա­հանջ ազն­վու­թյան հա­մար։ Եվ Քրիս­տո­սը հայ­տա­րա­րեց, որ նրանք, ով­քեր ի ցույց կդնեն նույն հատ­ կա­նիշ­նե­րը, կար­ժա­նա­նան միև­նույն ա­տե­լու­թյա­նը։ Քա­նի որ մո­տե­նում ենք ժա­ մա­նակ­նե­րի վեր­ջին, Քրիս­տո­սի հետևորդ­նե­րի նկատ­մամբ ի ցույց դրվող այս ա­տե­լու­թյունն ա­վե­լի ու ա­վե­լի նկա­տե­լի կլի­նի։ Քրիս­տո­սը մար­դե­ղու­թյուն հա­գավ ու աշ­խար­հի ա­տե­լու­թյու­նը կրեց, որ­պես­զի ցույց տա մարդ­կանց, որ նրանք կա­րող են ապ­րել ա­ռանց մեղ­քի, որ­պես­զի նրանց բա­ռե­րը, գոր­ծե­րը և հո­գին նվիր­ված լի­նեն Աստ­ծուն։ Ե­թե կա­րո­ղա­նանք այս զո­րու­ թյունն ի ցույց դնել մեր կյան­քում, կա­տար­յալ քրիս­տոն­յա­ներ կլի­նենք։ Երբ երկն­ քի լույ­սը շա­րու­նա­կա­բար մեզ վրա լի­նի, մենք կներ­կա­յաց­նենք Քրիս­տո­սին։ Նրա կյան­քում տե­սա­նե­լի ար­դա­րու­թյունն էր, որ տար­բե­րում էր Նրան աշ­խար­հից և­ ա­ռաջ բե­րում աշ­խար­հի ա­տե­լու­թյու­նը։ Քրիս­տո­սի խոս­քերն աս­վել են բո­լոր դա­րե­րի Իր հետևորդ­նե­րի հա­մար, ինչ­ պես նաև մեզ հա­մար, ում վրա հաս­նում է աշ­խար­հի վեր­ջը։ Ձե­ռա­գիր 97, 1909թ. հոկ­տեմ­բե­րի 16, «Ես եմ ճշմա­րիտ որ­թը», Կա­լի­ֆոռ­նիա­յի Սան Խո­սե քա­ղա­քում տրված քա­րոզ։ 305

հոկտեմբեր

17

Ըն­դու­նե՞լ եք հրա­վե­րը

Երկն­քի ար­քա­յու­թյու­նը նման­վեց մի թա­գա­վոր մար­դի, որ իր որ­դուն հար­սա­նիք ա­րեց։ Մատ­թեոս 22.2։ Աստ­ված պատ­րաս­տել է խնջույք ողջ մարդ­կու­թյան հա­մար։ Ա­ռա­կում այն ներ­ կա­յաց­ված է որ­պես մեծ ընթ­րիք, որ­տեղ յու­րա­քանչ­յուր մար­դու հա­մար տոն է նա­խա­տես­ված։ Այս ընթ­րի­քի հետ կապ ու­նե­ցող բո­լոր մար­դիկ կա­րող են վա­յե­լել երկ­նա­յին խնջույ­քը, ո­րը բա­րի լուրն է։ Այս խնջույ­քի դռնե­րը բաց են բո­լոր նրանց հա­մար, ով­քեր կըն­դու­նեն այն։ Բո­լո­րը հրա­վիր­ված են, և բո­լո­րին կոչ է ար­վում ներ­կա գտնվել։ Հար­սա­նե­կան տո­նախմ­բու­թյան, բա­րի լու­րի տո­նա­կա­տա­րու­թյան բո­լոր մաս­նա­ կից­ներն ի­րենց ներ­կա­յու­թյամբ փաս­տում են, որ ըն­դու­նել են Քրիս­տո­սին որ­պես ի­րենց անձ­նա­կան Փր­կիչ։ Նրանք կրում են Նրա տար­բե­րա­կող հան­դեր­ձը։ Նրանք ըն­դու­նել են ճշմար­տու­թյունն ինչ­պես այն Հի­սու­սում է, ո­րը Քրիս­տո­սի ար­դա­րու­ թյան հան­դերձն է։ Միայն այն մար­դիկ են պատ­վում Քրիս­տո­սին, ով­քեր ըն­դու­նում են հրա­վե­րը. «Ե­կե՛ք, ո­րով­հետև ար­դեն ա­մեն ինչ պատ­րաստ է, ե­կե՛ք մաս­նակ­ցե­լու Գա­ռի հար­սա­նե­կան ընթ­րի­քին»։ Այս մար­դիկ հագ­նում են սպի­տակ հան­դեր­ձը՝ մա­ քուր ու զու­լալ բնա­վո­րու­թյու­նը, և ցույց են տա­լիս, որ այլևս չեն ապ­րում ի­րենց հին կյան­քով, ո­րը վա­րում էին ան­տեղ­յա­կու­թյան տա­րի­նե­րին։ Նրանց խոս­քը փոխ­ված է։ Նրանց հա­ղոր­դակ­ցու­թյունն ամ­բող­ջո­վին այլ հար­թու­թյան մեջ է։ Բո­լոր այն մար­դիկ, ում ներ­կա­յաց­վել է Խոս­քի լույ­սը, մեծ ա­ռա­վե­լու­թյուն են ստա­ ցել։ Այս Խոս­քը կյան­քի հաց է բո­լոր նրանց հա­մար, ով­քեր ու­տում են այն։ «­Նույն ժա­մում Հի­սու­սը Հո­գով ցնծաց և­ ա­սաց. գո­հա­նում եմ Քե­զա­նից, Հայր, երկն­քի և­ երկ­րի Տեր, որ ի­մաս­տուն­նե­րից և գի­տուն­նե­րից այս բա­նե­րը ծած­կե­ցիր և մա­նուկ­ նե­րի հայտ­նե­ցիր» (­Ղու­կաս 10.21)։ Քա­հա­նա­նե­րը, դպիր­ներն ու ղե­կա­վար­ներն այն­քան ինք­նավս­տահ էին, որ ու­ շադ­րու­թյուն չէին դարձ­նում Քրիս­տո­սի խոս­քե­րին։ Նրանք դա­տա­պարտ­ված էին, նրանց հաս­կա­ցո­ղու­թյու­նը դա­տա­պարտ­ված էր, սա­կայն նրանք չէին կա­մե­նում ըն­դու­նել Աստ­ծո Ու­ղար­կա­ծին։ Նրանց տրվել էին բո­լոր նյու­թա­կան և հոգևոր օրհ­ նու­թյուն­նե­րը, բայց Քրիս­տո­սը նա­յում էր նրանց որ­պես այն ողջ ո­ղոր­մու­թյան, կա­րեկ­ցան­քի, քնքշու­թյան և սի­րո մեր­ժող­ներ, ո­րոնք նրանց տա­լու հա­մար Նա աշ­խարհ էր ե­կել։ Նրանք ե­րես դարձ­րին այն լույ­սից ու ա­պա­ցույց­նե­րից, ո­րոնք Քրիս­տո­սը տվեց նրանց, և քա­մահ­րե­ցին Նրա ո­ղոր­մու­թյու­նը։ Նա նա­յեց նրանց մե­ծա­գույն փա­փա­գով և­ա­սաց. «Ա­յո, ով Հայր, ո­րով­հետև այս­պես հա­ճո ե­ղավ Քո ա­ռաջ» (հա­մար 21)։ Նա վշտա­ցած էր, որ երկ­րի ե­րե­սին երբևէ ապ­րած մարդ­կան­ ցից ա­մե­նաօրհն­ված­նե­րը պետք է լի­նեն հենց այն մար­դիկ, ով­քեր մեր­ժե­լու էին Ի­րեն և Իր ա­ռա­ջար­կած հա­վի­տե­նա­կան կյան­քը։ Մենք պետք է մշտա­պես ա­ճենք։ Հոր հայտ­նու­թյու­նը մար­դուն կլի­նի այն­պի­ սի հայտ­նու­թյուն, ո­րին միտ­քը կա­րող է կառ­չել և­ ո­րը կա­րող է հաս­կա­նալ։ Բո­լոր նրանք, ով­քեր հաս­տա­տուն քայ­լե­րով ա­ռաջ են շարժ­վում ճշմար­տու­թյու­նը ճա­ նա­չե­լու ինչ­պես այն Հի­սու­սի մեջ է, կտես­նեն, որ ան­հա­մե­մատ ա­վե­լի շատ բան կա սո­վո­րե­լու։ Ա­ռա­ջըն­թա­ցը, զար­գա­ցու­մը, հա­վա­տի ու սրբու­թյան ա­ճը մեզ կտա հոգևոր կյան­քի փոր­ձա­ռու­թյուն, և սա է քրիս­տո­նեա­կան կյան­քի օ­րեն­քը։ Ձե­ռա­ գիր 143, 1898թ. հոկ­տեմ­բե­րի 17, «­Հար­սա­նե­կան տո­նա­կա­տա­րու­թյան ա­ռա­կը»։ 306

հոկտեմբեր

18

Քրիս­տո­սը մեր օ­րի­նակն է ու­րիշ­նե­րի հա­մար ծա­ռա­յու­թյան մեջ

Ինձ պետք է Նրա գոր­ծե­րը գոր­ծել, որ Ինձ ու­ղար­կեց, քա­նի որ օր կա։ Գի­շե­րը գա­լիս է, որ այն ժա­մա­նակ ոչ ոք չի կա­րող գոր­ծել։ Հով­հան­նես 9.4։ Տա­րի­ներն ա­րագ թռչում են՝ ի­րենց ար­ձա­նագ­րու­թյուն­նե­րը տա­նե­լով հա­վի­տե­ նու­թյուն։ Որ­տեղ որ ա­նե­լիք տես­նեք, ա­րե՛ք ա­մե­նա­լավ ձևով՝ Քրիս­տո­սի հրա­հան­ գի հա­մա­ձայն։ Ձեզ դրե՛ք Աստ­ծո կար­գա­պա­հու­թյան ներ­քո։ Նա, ով քրիս­տո­նեու­ թյուն է դա­վա­նում, սա­կայն գոր­ծում է աշ­խար­հի հո­գու հա­մե­մատ, վկա­յում է այն մա­սին, որ կեղծ ա­շա­կերտ է։ Քրիս­տոն­յա­յի բնա­վո­րու­թյու­նը պետք է ար­տա­ցո­ լի եր­կին­քը։ Նա պետք է աշ­խա­տի այն­պես, ինչ­պես Քրիս­տոսն աշ­խա­տեց։ Մենք պետք է ան­հա­մե­մատ ա­վե­լի ա­րագ ա­նենք մեր գոր­ծը և­ա­ռաջ անց­նենք ժամ­կետ­ նե­րից։ Աստ­ված ծրագ­րել էր, որ խա­վա­րում գտնվող­նե­րը տես­նեն մեծ լույ­սը։ Քրիս­ տո­սի գործն ան­դա­դար ա­ռա­ջըն­թաց էր։ Իր կյան­քով Նա մեզ օ­րի­նակ թո­ղեց, թե ինչ­պես պետք է աշ­խա­տենք։ Նա ան­դա­դար բա­րին էր գոր­ծում։ Ինձ լուր է տրված բո­լոր նրանց հա­մար, ում վրա շո­ղա­ցել է ճշմար­տու­թյան լույ­ սը։ Նրանք պետք է աշ­խա­տեն համ­բե­րա­տա­րու­թյամբ և հա­մա­ռո­րեն հա­զա­րա­վոր մարդ­կանց հա­մար, ով­քեր կոր­ծան­վում են ի­րենց մեղ­քե­րում և ցի­րու­ցան են ե­ղած ողջ երկ­րագն­դով մեկ, ինչ­պես նա­վի բե­կոր­ներն ա­մա­յա­ցած ա­փին։ Բո­լոր նրանք, ով­քեր մաս­նա­կից են Քրիս­տո­սի փառ­քին, պետք է նաև մաս­նա­կից լի­նեն աղ­քատ­ նե­րին, թույ­լե­րին ու ա­նօթևան­նե­րին օգ­նե­լու Նրա ծա­ռա­յու­թյա­նը։ Մենք պետք է լրջո­րեն մո­տե­նանք այս հար­ցին և­ օգ­տա­գո­րծենք մեր բո­լոր ու­նա­կու­թյուն­նե­րը Տի­րոջ ծա­ռա­յու­թյան մեջ։ Ան­շա­հախն­դիր ջան­քե­րին ան­պայ­ման կհետևեն թան­ կա­գին արդ­յունք­նե­րը։ Աշ­խա­տող­նե­րը Մեծ Ու­սուց­չից կստա­նան ա­մե­նից բարձր կրթու­թյու­նը։ Մենք խո­սում ենք բարձ­րա­գույն կրթու­թյան մա­սին։ Ա­մե­նից բարձր կրթու­թյու­ նը Քրիս­տո­սի կյան­քը մեր մշտա­կան դա­սա­գիր­քը դարձ­նելն է։ Բո­լոր մար­դիկ, ում ա­նու­նը գրված է ե­կե­ղե­ցու ցու­ցա­կում, թող մի կողմ դնեն հպար­տու­թյու­նը, թեթևամ­տու­թյու­նը և­ աշ­խար­հի ո­ճին հետևե­լու ողջ փա­փա­գը։ Մենք պետք է Քրիս­տո­սից ստա­նանք ա­մե­նից բարձր կրթու­թյու­նը, որ­պես­զի մարդ­կանց չա­ռաջ­ նոր­դենք այն ու­ղի­նե­րով, ո­րոնք Աստ­ված ար­գե­լում է։ Չ­պետք է սահ­ման ճա­նա­ չի մեր օ­րի­նա­կի կա­տա­րե­լա­գոր­ծու­մը, ո­րը պետք է տանք ան­հա­վատ­նե­րին։ Մեր հոգևոր փոր­ձա­ռու­թյուն ու կրթու­թյուն չպետք է ներ­խու­ժի թու­լա­կա­մո­րեն ու ծու­ լո­րեն ար­ված ոչ մի գործ։ Ոչ ոք ի­րա­վունք չու­նի մտա­ծե­լու, որ մարդ­կանց փրկու­թյան գոր­ծում իր ջան­քե­ րին կա­րող է սահ­ման լի­նել։ Ճշ­մար­տա­պես դար­ձի ե­կած մար­դիկ կհաս­կա­նան, որ եր­բեք չեն տես­նի Տի­րոջն Իր փառ­քով, քա­նի դեռ չեն ձևա­վո­րել բնա­վո­րու­թյուն, ո­րը ներ­դաշ­նակ է Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյան հետ։ Նրանք, ով­քեր ան­տար­բեր են վե­ րա­բեր­վում մտքե­րը, խոս­քե­րը և­ ա­րարք­նե­րը Քրիս­տո­սի հետ ներ­դաշ­նա­կու­թյան մեջ բե­րե­լուն, եր­բեք չեն մտնի Աստ­ծո քա­ղա­քի դար­պաս­նե­րից ներս։ Քրիս­տո­սի նկատ­մամբ ան­կեղծ սի­րուց բխած ջան­քե­րին կհետևեն թան­կա­գին արդ­յունք­ներ։ Տե­րը կոչ է ա­նում Իր ժո­ղովր­դին ստանձ­նել այն գոր­ծը, որն ա­նե­լու հա­մար Նա նրան կան­չում էր հենց սկզբից։ Նա­մակ 104, 1910թ. հոկ­տեմ­բե­րի 18, եղ­բայր և քույր Ս. Ն. Հաս­կել­նե­րին։ 307

19 Ուր­ ախ ­ ա­ցե՛ք, խո­սե՛ք քա­ջա­լե­րան­քի խոս­քեր

հոկտեմբեր

Ին­չո՞ւ ես տրտում, ով իմ անձ, ին­չո՞ւ ես շփոթ­ված ին­ձա­նում. Աստ­ծուն հու­սա, ո­րով­հետև էլ կգո­հա­նամ Նրա­նից, որ իմ ե­րե­սի փրկու­թյու­նը և­ իմ Աստ­վածն է։ Սաղ­մոս 42.11։ Դուք կանգ­նած եք աշ­խար­հի՞, թե՞ Քրիս­տո­սի կող­մում։ Ի՞նչ ար­ժեք կու­նե­նա աշ­ խարհն ինձ հա­մար դրա­նում ե­ղած ողջ ոս­կով ու ար­ծա­թով միա­սին։ Ի՞նչ ար­ժեք կու­նե­նա այն ձեզ հա­մար։ Իմ կյան­քը կա­մաց-կա­մաց մո­տե­նում է իր ա­վար­տին։ Իմ վաղ տա­րի­նե­րի ըն­կեր­նե­րից շատ շա­տերն այժմ գե­րեզ­մա­նում են։ Ժա­մա­նա­կին մեր շատ մեծ ըն­տա­նի­քից մնում է միայն քույ­րե­րիցս մե­կը, և նա էլ վա­տա­ռողջ է։ Աստ­ված ինձ ուժ է տվել։ Նա է իմ ե­րե­սի փրկու­թյու­նը։ Ա­մեն ա­ռա­վոտ ես ու­րա­խա­ նում եմ Նրա­նով։ Ես գի­տեմ, որ իմ հո­գու փրկու­թյու­նը հանձ­նել եմ Նրան՝ որ­պես հա­վա­տա­րիմ Ա­րար­չի, և­ես գի­տեմ, որ Նա եր­բեք չի լքել ինձ։ Ե­թե վստա­հեք Նրան, Տե­րը ձե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րին կտա Իր ու­ժը, Իր շնոր­հը, Իր փրկու­թյու­նը։ Երբ ինչ-որ մե­կը ձեզ հարց­նում է՝ ինչ­պե՞ս եք զգում, մի՛ բո­ղո­քեք, մի՛ տրտնջա­ ցեք, մի՛ փոր­ձեք նրանց կա­րեկ­ցան­քը հա­րու­ցե­լու հա­մար տխուր բա­ներ հի­շել, այլ սեղ­մե՛ք նրանց ձեռքն ու ա­սեք. «­Փառք Աստ­ծուն։ Աստ­ված Տերն է և պետք է մե­ ծա­պես փա­ռա­բան­վի։ Ես սի­րում եմ Նրան, ո­րով­հետև ա­ռա­ջի­նը Նա՛ ինձ սի­րեց»։ Թող որ ձեր խո­սակ­ցու­թյու­նը լի­նի ու­րախ և հույ­սով լի։ Հու­սալ­քու­թյամբ մի՛ խո­սեք, ցույց մի՛ տվեք ձեր հա­վա­տի պա­կասն ու ձեր վշտերն ու տա­ռա­պանք­նե­րը, ո­րով­ հետև սա­տա­նան ու­րա­խա­նում է նման խոս­քեր լսե­լիս։ Մ­ռայլ թե­մա­նե­րից խո­սե­լիս դուք փա­ռա­վո­րում եք թշնա­մուն։ Խո­սե՛ք հա­վա­տի, հույ­սի և քա­ջու­թյան մա­սին՝ այդ­պի­սով փա­ռա­վո­րե­լով Աստ­ծուն։ Բամ­բա­սան­քով վնաս­ներ հա­րու­ցե­լու փո­խա­րեն՝ ե­կե՛ք խո­սենք Քրիս­տո­սի ան­ նա­խա­դեպ զո­րու­թյան մա­սին, խո­սենք Նրա փառ­քի մա­սին՝ մե­ծա­րե­լով ու բարձ­ րաց­նե­լով զո­րաց Տի­րո­ջը և նա­խա­պատ­րաստ­վե­լով եր­գել հաղ­թա­նա­կի եր­գը փառ­քի ար­քա­յու­թյու­նում։ Սկ­սե­լով եր­գել հաղ­թա­նա­կի ու ե­րախ­տա­գի­տու­թյան երգն այ­սօր՝ մենք պատ­րաստ­վում ենք եր­գել Մով­սե­սի և Գա­ռան եր­գը, երբ հան­դի­ պենք ա­պա­կե ծո­վի վրա։ Տե­րը մեզ հետ կլի­նի այս կյան­քի ըն­թաց­քում, ե­թե մենք թույլ տանք, որ Նրա Հո­գին ա­ռաջ­նոր­դի մեզ, և չ­մեր­ժենք փա­ռա­վո­րել Նրա ա­նու­նը։ Մենք այս կյանք պետք է բե­րենք որ­քան հնա­րա­վոր է շատ եր­կինք։ Մեր սրտում շո­ղա­ցող երկ­նա­յին լույ­սը կերևա մեզ շրջա­պա­տող­նե­րին ուղղ­ված հա­ճե­լի խոս­քե­րում, բա­րի գոր­ծե­ րում։ Ծա­նո­թա­նա­լով Աստ­ծո հետ՝ Նրա գա­լուս­տի ժա­մա­նակ մենք կկա­րո­ղա­նանք ա­սել. «Ա­հա մեր Աստ­վա­ծը, ո­րին մենք հու­սա­ցել ենք, և Նա մեզ փրկեց» (Ե­սա­յիա 25.9)։ Ձե­ռա­գիր 111, 1901թ. հոկ­տեմ­բե­րի 19, Սբ. Հե­լե­նա ա­ռող­ջա­րա­նի մա­տու­ ռում տրված քա­րոզ։

308

Հաղ­թա­նա­կող ուժ է խոս­տաց­վել

հոկտեմբեր

20

Եվ սա է հա­վի­տե­նա­կան կյան­քը, որ ճա­նա­չեն Քեզ միայն ճշմա­րիտ Աստ­ված և Նրան, որ ու­ղար­կե­ցիր՝ Հի­սու­սին Քրիս­տո­սին։ Հով­հան­նես 17.3։ Ե­թե մենք Աստ­ծո հետ մտե­րիմ հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մեջ լի­նենք, ե­թե Նրան հանձ­նենք այն, ինչ Նրան է պատ­կա­նում՝ մեր միտ­քը, սիրտն ու ա­մեն ին­չը, իս­ կա­կան եր­ջան­կու­թյուն ու խա­ղա­ղու­թյուն կգտնենք, ո­րոնք ոչ մի ու­րիշ տեղ չենք կա­րող գտնել։ Ին­չի՞ է նման կյանքն այս աշ­խար­հում, երբ այն կախ­ված է աշ­խար­հի ծա­փա­ հա­րու­թյուն­նե­րից ու հիաց­մուն­քից։ Դրանք մեզ եր­ջան­կու­թյուն բե­րո՞ւմ են արդ­ յոք։ Ո՛չ։ Դրանք մեզ մի­միայն ան­հանգս­տու­թյուն ու ան­բա­վա­րար­վա­ծու­թյուն են պատ­ճա­ռում, և միև­նույն ժա­մա­նակ մենք կորց­նում ենք ա­մե­նա­թան­կա­գին գան­ ձը՝ ա­մե­նա­հա­րուստ օրհ­նու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք Աստ­ված կա­րող է թա­փել մեզ վրա։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է հաս­կա­նալ մեր կյան­քի ար­ժեքն ան­հա­մե­մատ ա­վե­լի լավ, քան մենք հաս­կա­նում ենք։ Անհ­րա­ժեշտ է հաս­կա­նալ, թե ինչ պետք է ա­նենք՝ ի­րա­կա­ նաց­նե­լու Աստ­ծո գոր­ծը։ «­Սա է Աստ­ծո գոր­ծը, որ հա­վա­տաք Նրան, ո­րին Նա ու­ ղար­կեց» (­Հով­հան­նես 6.29)։ Նա մեզ հա­մար կա­րող է լի­նել այն ա­մե­նը, ինչ մենք փա­փա­գում ենք։ Տո­նախմ­բու­թյան վեր­ջին մեծ օ­րը Հի­սու­սը հայ­տա­րա­րեց. «Ե­թե մե­կը ծա­րավ է, թող Ինձ մոտ գա և խ­մի» (գլուխ 7.37), և կր­կին մենք լսում ենք Նրան ա­սե­լիս. «Ինձ մոտ ե­կեք, ա­մեն վաս­տա­կած­ներ և բեռ­նա­վոր­ված­ներ, և Ես հան­գիստ կտամ ձեզ։ Ձեզ վրա ա­ռեք Իմ լու­ծը և Ին­ձա­նից սո­վո­րեք, ո­րով­հետև Ես հեզ եմ և սր­տով խո­ նարհ, և ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տու­թյուն կգտնեք։ Ո­րով­հետև Իմ լու­ծը քաղցր է, և Իմ բե­ռը՝ թեթև» (­Մատ­թեոս 11.28-30): Դուք փոր­ձե՞լ եք սա։ Շա­տերն են փոր­ ձել և գի­տեն, որ Քրիս­տո­սի խոս­քե­րը ճշմա­րիտ են ու ան­սուտ, և­ երբ դժվա­րու­ թյուն­նե­րը վրա են հա­սել ջրհե­ղե­ղի պես, նրանք նա­յել են Հի­սու­սին, մխի­թար­վել ու ու­ժե­ղա­ցել։ Քրիս­տո­սը խոս­տա­ցել է, որ ե­թե կի­սենք Իր լու­ծը՝ խա­ղա­ղու­թյուն, հույս ու մխի­ թա­րու­թյուն կգտնենք և­ անձ­նա­կան փոր­ձա­ռու­թյամբ կհա­մոզ­վենք, որ Նրա խոս­ քե­րը ճշմա­րիտ են։ Նա կա­մե­նում է, որ բո­լո­րը փրկվեն։ «Ո­րով­հետև Աստ­ված այն­ պես սի­րեց աշ­խար­հը, որ Իր միա­ծին Որ­դին տվեց, որ ա­մեն Նրան հա­վա­տա­ցո­ղը չկոր­չի, այլ հա­վի­տե­նա­կան կյանքն ու­նե­նա։ Ո­րով­հետև Աստ­ված Իր Որ­դին չու­ղար­ կեց աշ­խարհ, որ աշ­խար­հը դա­տի, այլ որ աշ­խար­հը Նրա­նով փրկվի» (­Հով­հան­նես 3.16, 17): Հի­սուս Քրիս­տո­սը գի­տեր, որ մար­դիկ հո­գի­նե­րի թշնա­մու գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­ րին ինք­նու­րույն դի­մադ­րե­լու ուժ չու­նեն, ուս­տիև Իր աստ­վա­ծու­թյան վրա հա­գավ մար­դե­ղու­թյու­նը, թո­ղեց Իր ար­քա­յա­կան գահն ու բարձ­րա­գույն հրա­մա­նա­տա­րու­ թյու­նը և­ ե­կավ ա­նեծ­քից չո­րա­ցած ու ա­պա­կան­ված այս աշ­խարհ ու խո­նար­հեց­ րեց Ի­րեն, որ­պես­զի օ­րի­նակ թող­նի մեզ հա­մար։ Նա չե­կավ այս աշ­խարհ՝ մաս­նակ­ ցե­լու ձիար­շավ­նե­րին, գնա­լու թատ­րոն, այլ ե­կավ հեզ ու խո­նարհ, և հ­րա­վի­րում է մեզ սո­վո­րել Ի­րե­նից՝ փառ­քի Թա­գա­վո­րից։ Այս ա­նե­լով՝ մենք ձեռք կբե­րենք այն բա­րո­յա­կան ու­ժը, ո­րը Նա ե­կավ մեզ փո­խան­ցե­լու՝ թող­նե­լով երկ­նա­յին պա­լատ­ նե­րը։ Ձե­ռա­գիր 16, 1895թ. հոկ­տեմ­բե­րի 20, Ան­վեր­նա­գիր ձե­ռա­գիր, հա­վա­նա­բար քա­րոզ, ո­րը տրվել է Ավստ­րա­լիա­յի Ար­մա­դեյ­լի վրա­նա­յին ճամ­բա­րում։ 309

հոկտեմբեր

21

Նրան պետք է ա­ճել

Նրան պետք է ա­ճել, և­ինձ՝ փոք­րա­նալ։ Հով­հան­նես 3.30։ Մի ան­գամ հրեա կա­ռա­վա­րիչ­նե­րը մար­դիկ ու­ղար­կե­ցին Հով­հան­նես Մկրտ­չի մոտ և հարց­րե­ցին. «­Դու ո՞վ ես»։ Նա ա­սաց. «Ես եմ ա­նա­պա­տում կան­չո­ղի ձայ­նը, թե՝ Ուղ­ղեք Տի­րոջ ճա­հա­պար­հը, ինչ­պես Ե­սա­յիա մար­գա­րեն ա­սաց» (­Հով­հան­նես 1.23): Հով­հան­նե­սի այս բա­ռե­րը լսած ու նրա լրջու­թյու­նը նկա­տած և­ոչ մե­կը կաս­կած ան­գամ չէր ու­նե­նա, որ նա խո­սում էր Քրիս­տո­սի մա­սին, Ով այդ­քան եր­կար ժա­մա­ նակ ի վեր խոս­տաց­վել էր աշ­խար­հին։ Հով­հան­նե­սի քա­րոզ­ներն ըն­դու­նե­ցին շատ մար­դիկ և հետևում էին նրան ա­մեն տեղ։ Շա­տերն ի­րենց սրտե­րում փայ­փա­յում էին այն հույ­սը, որ նա էր Մե­սիան։ Տես­նե­լով, որ մար­դիկ գա­լիս են իր մոտ, Հով­հան­ նե­սը ջա­նում էր նրանց մտքե­րը դե­պի վերևից Ե­կողն ուղ­ղել։ Այս դա­րում, երկն­քի ամ­պե­րով Քրիս­տո­սի երկ­րորդ գա­լուս­տից ան­մի­ջա­պես ա­ռաջ, Հով­հան­նես Մկրտ­չի ա­րած գոր­ծի նման գործ է հար­կա­վոր ա­նել։ Աստ­ված կան­չում է այն­պի­սի մարդ­կանց, ով­քեր կնա­խա­պատ­րաս­տեն ժո­ղովր­դին կանգ­նե­ լու Տի­րոջ մե­ծա­գույն օ­րը։ Քրիս­տո­սի հա­սա­րա­կա­կան ծա­ռա­յու­թյա­նը նա­խոր­դած լուրն էր. «Ա­պաշ­խա­րե՛ք, մաք­սա­վոր­ներ և մե­ղա­վոր­ներ, ա­պաշ­խա­րե՛ք, փա­րի­սե­ ցի­ներ և սա­դու­կե­ցի­ներ, ա­պաշ­խա­րե՛ք, որ մո­տե­ցել է երկն­քի թա­գա­վո­րու­թյու­նը» (տե՛ս Մատ­թեոս 3.2): Որ­պես մի ժո­ղո­վուրդ, ով հա­վա­տում է Քրիս­տո­սի մո­տա­լուտ հայտ­նու­թյա­նը, մենք պետք է տա­նենք հետև­յալ լու­րը. «­Պատ­րաստ­վե՛ք դիմա­վո­ րե­լու ձեր Աստ­ծուն»։ Մեր լու­րը պետք է լի­նի նույն­քան ու­ղիղ, որ­քան Հով­հան­նե­ սինն էր։ Նա հան­դի­մա­նում էր թա­գա­վոր­նե­րին ի­րենց ա­նօ­րե­նու­թյուն­նե­րի հա­մար։ Չ­նա­յած որ իր կյան­քին վտանգ էր սպառ­նում, նա չերկմ­տեց հռչա­կել Աստ­ծո Խոս­ քը, և մեր գործն այս դա­րում պետք է ի կա­տար ած­վի նույն­քան հա­վա­տար­մո­րեն։ Հով­հան­նե­սի տված լու­րի նման լուր տա­լու հա­մար մեր հոգևոր փոր­ձա­ռու­թյու­նը պետք է նման լի­նի նրա հոգևոր փոր­ձա­ռու­թյա­նը։ Մենք պետք է նա­յենք Աստ­ծուն, և Նրան նա­յե­լով՝ պետք է տե­սա­դաշ­տից կորց­նենք մեր ես-ը։ Հով­հան­նե­սի մարդ­կա­յին բնու­թյա­նը հա­տուկ էին այն սխալ­ներն ու թու­լու­թյուն­ նե­րը, ո­րոնք հա­տուկ են մարդ­կանց, սա­կայն աստ­վա­ծա­յին սի­րո հպու­մը փո­խել էր նրան։ Քրիս­տո­սի ծա­ռա­յու­թյան սկսվե­լուց հե­տո, երբ Հով­հան­նե­սի ա­շա­կերտ­ նե­րը ե­կան նրա մոտ այն բո­ղո­քով, որ բո­լոր մար­դիկ հետևում են նոր ու­սուց­չին, Հով­հան­նե­սը ցույց տվեց, թե որ­քան հստա­կո­րեն է ին­քը հաս­կա­նում Մե­սիա­յի հետ կա­պը և­ որ­քան ու­րա­խու­թյամբ է ող­ջու­նում այն Մե­կին, Ում ճա­նա­պարհն ին­քը պատ­րաս­տել է։ «Նրան պետք է ա­ճել, և­ ինձ՝ փոք­րա­նալ» (­Հով­հան­նես 3.30): Հա­ վա­տով նա­յե­լով Փր­կագ­նո­ղին՝ Հով­հան­նե­սը հա­սել էր ինք­նա­մերժ­ման բար­ձուն­ քին։ Նա փոր­ձում էր մարդ­կանց դե­պի ի­րեն չգրա­վել, այլ նրանց մտքերն ա­վե­լի ու ա­վե­լի վեր ուղ­ղել, մինչև որ դրանք կենտ­րո­նա­նան Աստ­ծո Գա­ռի վրա։ Այն մար­դիկ, ով­քեր հա­վա­տա­րիմ են ի­րենց կանչ­վա­ծու­թյա­նը որ­պես Աստ­ծո լրա­բեր­ներ, ի­րենց հա­մար պա­տիվ չեն ո­րո­նի։ Քրիս­տո­սի նկատ­մամբ սե­րը կխամ­ րեց­նի սե­րը ես-ի նկատ­մամբ։ Նրանք կըն­դու­նեն, որ ի­րենց պար­տա­կա­նու­թյունն է հռչա­կել, ինչ­պես Հով­հան­նես Մկր­տի­չը. «Ա­հա Աստ­ծո Գա­ռը, որ վեր է առ­նում աշ­ խար­հի մեղ­քը»։ Նրանք կբարձ­րաց­նեն Հի­սու­սին, և Նրա հետ կբարձ­րաց­վի մարդ­ կու­թյու­նը։ Ձե­ռա­գիր 113, 1907թ. հոկ­տեմ­բե­րի 21, «­Մի՛ դա­տեք»։ 310

Ա­վե­տա­րա­նը զո­րա­վոր է

հոկտեմբեր

22

Ան­շուշտ դուք լսած եք Աստ­ծո շնորհ­քի այն տնտե­սու­թյու­նը, որ ինձ տրված է ձեզ հա­մար։ Որ հայտ­նու­թյու­նով ցույց տրվեց ինձ այն խոր­հուր­դը։ Ե­փե­սա­ցիս 3.2, 3։ Աստ­վա­ծա­յին հայտ­նու­թյան մի­ջո­ցով Քրիս­տո­սի ի­րա­կա­նաց­րած փրկու­թյան ծրա­գի­րը բա­ցա­հայտ­վեց Պո­ղո­սին։ Կանչ­ված Աստ­ծո կող­մից՝ նա պետք է սո­վո­ րեց­ներ մարդ­կանց, որ Հի­սուս Քրիս­տո­սի բա­րի լու­րի մի­ջո­ցով մեղ­քի ու ա­նօ­րե­ նու­թյան մեջ թաղ­ված կյան­քից ու ան­հույս վի­ճա­կից ա­զա­տագ­րում կա։ Սր­բու­թյան հաս­նե­լու հա­մար տրվել էր կյանք ու ուժ։ Այս հայտ­նու­թյուն­նե­րի շնոր­հիվ Պո­ղոսն օրհն­վեց զար­մա­նահ­րաշ ըն­կալ­մամբ։ Թեև ու­րիշ­նե­րին չէր կա­րող ներ­կա­յաց­նել այն ա­մե­նը, ին­չի ա­կա­նա­տեսն ան­ձամբ էր ե­ղել, այ­նուա­մե­նայ­նիվ, հաս­տա­տա­ պես ար­մա­տա­ցած ու ամ­րա­ցած էր ճշմար­տու­թյան մեջ։ Ոչ մի տա­ռա­պանք կամ հան­դի­մա­նու­թյուն եր­բեք չէին կա­րող ստի­պել նրան մեր­ժել ի­րեն բա­ցա­հայտ­ված մե­ծա­գույն ճշմար­տու­թյուն­նե­րը։ Ոչ մի կեղծ տե­սու­թյուն չէր կա­րող նրան հե­ռաց­ նել այն մեծ տե­սա­րան­նե­րի ազ­դե­ցու­թյու­նից, որն ստա­ցել էր երկ­նա­յին բա­նե­րից։ Ա­վե­տա­րա­նը, ինչ­պես ներ­կա­յաց­ված է Պո­ղո­սի կող­մից վեր­ջի­նիս գրվածք­նե­ րում, նույն­քան զո­րա­վոր է այ­սօր, որ­քան ե­ղել է գրվե­լիս։ Բո­լոր դա­րե­րի մարդ­կանց բա­ցա­հայտ­վում են Քրիս­տո­սի շնոր­հի թան­կա­գին գան­ձե­րը, Աստ­ծո ա­ռատ սե­րը՝ բա­ցա­հայտ­ված Իր Որ­դու մի­ջո­ցով։ Գտն­վե­լով սա­ռը և­ ան­կեն­դան վի­ճա­կում՝ կա­ րո՞ղ ենք արդ­յոք գնա­հա­տել այս ճշմար­տու­թյուն­նե­րը։ Քրիս­տո­սի Ա­վե­տա­րա­նը քա­րոզ­վեց հրեա ժո­ղովր­դին։ Ե­թե նրանք ըն­դու­նեին դրա ճշմար­տու­թյուն­նե­րը, այն կվա­վե­րաց­ներ նրանց փրկու­թյու­նը։ Քրիս­տո­սին հա­վա­տա­լով՝ նրանք կա­րող էին դառ­նալ ար­քա­յա­կան ըն­տա­նի­քի ան­դամ­ներ՝ հա­ջոր­դող սե­րունդ­նե­րի մի­ջո­ցով ի ցույց դնե­լով Նրա շնոր­հի գան­ձե­րը։ Սա­կայն նրանք՝ որ­պես ազգ, մեր­ժե­ցին Քրիս­տո­սին, մեր­ժե­ցին Նրա ո­ղոր­մու­թյան ա­ռա­ ջար­կու­թյու­նը և կտր­վե­ցին մայր ճյու­ղից, որ­պես­զի հե­թա­նոս­ներն ի­րա­վունք ու­ նե­նա­յին պատ­վաստ­վե­լու։ Բայց ա­ռաջ­վա պես նրանց ա­ռա­վե­լու­թյունն է հե­թա­ նոս­նե­րի հետ Աստ­ծո փրկու­թյան մաս­նա­կից­նե­րը դառ­նալ։ Քրիս­տո­սի հա­վա­տը յու­րա­քանչ­յուր մար­դու մեջ բնա­վո­րու­թյան վե­րա­փո­խում կգոր­ծի։ Քրիս­տո­սի վե­րա­փո­խող շնոր­հի մի­ջո­ցով Հո­գու պտու­ղը երևում է նրանց կյան­ քում, ով­քեր մի ժա­մա­նակ թաղ­ված էին օ­րի­նա­զան­ցու­թյան ու մեղ­քի մեջ։ Նրանց տրա­մադր­վա­ծու­թյու­նը, բա­ռերն ու ա­րարք­նե­րը ցույց են տա­լիս, որ ի­րենք աստ­ վա­ծա­յին բնու­թյան հա­ղոր­դա­կից­ներ են։ Այս հրա­շա­գործ շնոր­հը հայտն­վեց Պո­ղո­ սին, և նա ան­դա­դար աշ­խա­տում էր, որ­պես­զի ու­րիշ­նե­րին հա­սա­նե­լի դառ­նա այս փրկա­րար ճշմար­տու­թյուն­նե­րի գի­տակ­ցու­մը։ Սուրբ Հո­գու ա­ռաջ­նոր­դու­թյամբ Ա­վե­տա­րա­նը հա­վա­սա­րա­պես քա­րոզ­վում էր հրեա­նե­րին ու հե­թա­նոս­նե­րին։ Պա­տը, ո­րը բա­ժա­նում էր հրեա­նե­րին, քանդ­վեց Քրիս­տոս Հի­սու­սով։ «Ո­րով­հետև մենք էլ ա­մենքս մեկ Հո­գով մկրտվե­ցինք մեկ մար­մին լի­նե­լու. թե՛ հրեա­ներ, թե՛ հույ­ներ, թե՛ ծա­ռա­ներ, թե՛ ա­զատ­ներ, և­ա­մենքս մեկ Հո­գուց խմե­ցինք» (Ա Կորն­թա­ցիս 12.13)։ Ձե­ռա­գիր 111, 1906թ. հոկ­տեմ­բե­րի 22, «­Նա­խազ­գու­շա­ցում ձևա­կա­նու­թյուն­նե­րի դեմ»։ 311

հոկտեմբեր

23 Դրախտ տա­նող մի­ջին ճա­նա­պարհ չկա

Նրա հա­մար՝ նրանց մի­ջից դուրս գնա­ցեք և բա­ժան­վեք, ա­սում է Տե­րը, և պիղծ բա­նե­րի մի՛ դիպ­չեք, և Ես կըն­դու­նեմ ձեզ։ Բ Կորն­թա­ցիս 6.17, 18։ Դրախտ տա­նող մի­ջին ճա­նա­պարհ չկա։ Այս վեր­ջին օ­րե­րի հա­մար մարդ­կանց տրված լուրն է չմիա­բան­վել մարդ­կա­յին ծրագ­րե­րի հետ։ Մենք չպետք է ա­պա­վի­ նենք աշ­խար­հա­յին ի­րա­վա­բան­նե­րի մշա­կած քա­ղա­քա­կա­նու­թյա­նը։ Մեզ պատ­ շա­ճում է լի­նել ա­ղոթ­քի խո­նարհ մար­դիկ և չ­գոր­ծել այն մարդ­կանց նման, ով­քեր միա­խառն­ված են սա­տա­նա­յի գոր­ծա­կալ­նե­րի հետ։ Այն մեծ լույ­սը և­ օրհ­նու­թյու­նը, որ Աստ­ված տվել է, այս վեր­ջին օ­րե­րին օ­րի­նա­ զան­ցու­թյան և հա­վա­տու­րա­ցու­թյան դեմ ե­րաշ­խիք չեն։ Նրանց, ում Աստ­ված վեր է հա­նել մեծ պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան դիր­քեր, կա­րող են երկ­նա­յին լույ­սից թեք­վել դե­պի մարդ­կա­յին ի­մաս­տու­թյու­նը։ Այդ դեպ­քում նրանց լույ­սը կվե­րած­վի խա­վա­ րի, նրանց աստ­վա­ծա­տուր կա­րո­ղու­թյուն­նե­րը՝ ծու­ղա­կի, նրանց բնա­վո­րու­թյու­նը՝ Աստ­ծո հա­մար վի­րա­վո­րան­քի։ Աստ­ված չի ծաղր­վի։ Նրա­նից հե­ռա­նա­լը հան­գեց­րել է և միշտ էլ կհան­գեց­նի ան­ խու­սա­փե­լի արդ­յունք­նե­րի։ Այն ա­րարք­նե­րը, ո­րոնք տհաճ են Աստ­ծուն, քա­նի դեռ ուղ­ղա­կիո­րեն ա­պաշ­խա­րու­թյուն չեն ստա­ցել ու թողն­վել, ար­դա­րա­ցում փնտրե­լու փո­խա­րեն, չա­րա­գոր­ծին քայլ առ քայլ դե­պի մո­լո­րու­թյուն կա­ռաջ­նոր­դեն, մինչև որ շատ մեղ­քեր գործ­վեն ան­պա­տիժ մնա­լով։ Բո­լոր այն մար­դիկ, ով­քեր կու­նե­նան այն­պի­սի բնա­վո­րու­թյուն, ո­րը նրանց Աստ­ծո գոր­ծա­կից­ներ կդարձ­նի, և կս­տա­նան Աստ­ծո գո­վա­սան­քը, պետք է ա­ռանձ­նա­նան Աստ­ծո թշնա­մի­նե­րից և պահ­պա­նեն այն ճշմար­տու­թյու­նը, ո­րը Քրիս­տո­սը Պատ­մո­սում տվեց Հով­հան­նե­սին՝ փո­խան­ ցե­լու աշ­խար­հին։ Հով­հան­նե­սին բա­ցա­հայտ­ված Քրիս­տո­սի հայտ­նու­թյու­նը հրա­շա­լի, ար­ժա­նա­ պա­տիվ, վեհ ու հան­դի­սա­վոր լուր է։ Այս լու­րը վճռա­կան շեշ­տադ­րու­թյամբ ներ­կա­ յաց­նե­լու հա­մար պա­հանջ­վում են բո­լոր տա­ղանդ­ներն ու կա­րո­ղու­թյուն­նե­րը, որ Աստ­ված տվել է մար­դուն։ Երբ Հով­հան­նեսն այն ստա­ցավ, նրա հետ աշ­խա­տում էր Սուրբ Հո­գին, ո­րով­հետև Քրիս­տոսն Ին­քը երկն­քից ե­կավ ու թե­լադ­րեց՝ ինչ գրել։ Այն մար­դիկ, ով­քեր ա­սում են, թե Քրիս­տո­սի ա­շա­կերտ­ներն են, հա­ճախ են ցու­ ցա­բե­րում սրտի խստու­թյուն ու մտքի կու­րու­թյուն, ո­րով­հետև նա­խա­պատ­վու­թյու­ նը չեն տա­լիս ի­րենց կյան­քում սե­փա­կա­նի փո­խա­րեն Աստ­ծո ճա­նա­պար­հը կի­րա­ ռե­լուն։ Շա­հա­դի­տա­կան դրդա­պատ­ճառ­նե­րը ներ­խու­ժում ու պա­տում են միտքն ու բնա­վո­րու­թյու­նը, և­ ինք­նավս­տա­հա­բար նրանք կար­ծում են, թե ի­րենց սե­փա­ կան ճա­նա­պարհ­նե­րը լի են ի­մաս­տու­թյամբ։ Նրանք հակ­ված չեն հետևե­լու Աստ­ ծո ճա­նա­պարհ­նե­րին ու խոս­քե­րին, և­ ա­սում են, թե հան­գա­մանք­ներն են փո­խում ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րը։ Ներ­խու­ժում է աշ­խար­հա­յին ո­ճը, և նրանք գայ­թակղ­վում ու հե­ռա­նում են։ Նրանք շարժ­վում են ի­րենց սե­փա­կան չբա­վա­րար­ված ցան­կու­թյուն­ նե­րով՝ ծուռ ճա­նա­պարհ­ներ բա­ցե­լով ի­րենց իսկ և­ու­րիշ­նե­րի ոտ­քե­րի հա­մար։ Կա­ ղերն ու թույ­լե­րը կար­ծում են, թե նրանք ա­ռաջ­նորդ­վում են Աստ­ծով, ուս­տի մտա­ ծում են, թե նրանց դա­տո­ղու­թյու­նը պետք է որ ճշմա­րիտ լի­նի։ Այս­պես շա­տե­րը հետևում են կեղծ ճա­նա­պարհ­նե­րի, ո­րոնք դրված չեն Տի­րոջ փրկագն­ված­նե­րի քայ­ լե­լու հա­մար։ Ձե­ռա­գիր 139, 1903թ. հոկ­տեմ­բե­րի 23, «­Հայտ­նու­թյան լու­րը»։ 312

Եր­կին­քը՝ քրիս­տոն­յա­յի ա­մառ

հոկտեմբեր

24

Ս­պա­սե­լով այն ե­րա­նե­լի հույ­սին և մեծ Աստ­ծո և մեր Փր­կիչ Հի­սուս Քրիս­տո­սի փառ­քի հայտ­նու­թյա­նը։ Տի­տոս 2.13։ Շու­տով Քրիս­տո­սը կգա երկ­րորդ ան­գամ։ Մենք շատ հա­ճախ պետք է խո­սենք այս մա­սին։ Սա պետք է լի­նի մեր մտքե­րը զբա­ղեց­նող գե­րա­գույն գա­ղա­փա­րը։ Նա գա­լիս է զո­րու­թյամբ ու փառ­քով, և­ ա­մեն աչք կտես­նի Նրան։ Նրան կու­ղեկ­ցեն բո­լոր սուրբ հրեշ­տակ­նե­րը։ Այս ու­ղեկ­ցու­թյան մա­սին Հով­հան­նե­սը գրում է. «Եվ տե­սա և շատ հրեշ­տակ­նե­րի ձայն լսե­ցի ա­թո­ռի և չորս կեն­դա­նի­նե­րի և­ե­րեց­նե­րի չորս կող­մով, և նրանց հա­մարն էր բյու­րե­րի բյու­րեր և հա­զար­նե­րի հա­զար­ներ» (­Հայտ­նու­թյուն 5.11)։ Փո­ղը դեռ չի հնչել։ Նրանք, ով­քեր գե­րեզ­ման են ի­ջել, դեռ չեն ա­ղա­ղա­կել. «Ո՛վ մահ, ո՞ւր է քո խայ­թո­ցը. գե­րեզ­մա՛ն, ո՞ւր է քո հաղ­թու­թյու­նը» (Ա Կորն­թա­ցիս 15.55): Մա­հա­ցած ար­դար­նե­րը դեռևս չեն հափշ­տակ­վել ողջ մնա­ցած սուր­բե­րի հետ՝ ի­րենց Տի­րոջն օ­դում դի­մա­վո­րե­լու։ Սա­կայն մոտ է ժա­մա­նա­կը, երբ Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լի ար­տա­սա­նած բա­ռե­րը կգտնեն ի­րենց ի­րա­կա­նա­ցու­մը. «Ո­րով­հետև Ին­քը Տե­րը հրա­մա­նով, հրեշ­տա­կա­պե­տի ձայ­նով և Աստ­ծո փո­ղով վայր կգա երկն­քից։ Եվ Քրիս­տո­սով մե­ռել­ներն ա­ռաջ հա­րու­թյուն կառ­նեն, և հե­տո մենք, որ կեն­դա­նի ենք մնա­ցած, նրանց հետ մեկ­տեղ ամ­պե­րով օ­դի մեջ կհափշ­տակ­վենք Տի­րո­ջը դի­մա­վո­րե­լու և­այն­պես ա­մեն ժա­մա­նակ Տի­րոջ հետ կլի­նենք» (Ա Թե­սա­ղո­ նի­կե­ցիս 4.15, 16): Որ­պես­զի լի­նենք նման մեր Փրկ­չին, մենք պետք է փոխ­վենք (տե՛ս Փի­լիպ­պե­ցիս 3.20, 21): Հի­մա ժա­մա­նակն է, որ մենք մեր ա­մե­նօր­յա կյանք բե­րենք Քրիս­տո­սի կյան­քի ա­ռա­քի­նու­թյուն­նե­րը։ Կորց­նե­լու ժա­մա­նակ չու­նենք։ Ե­թե ձա­խո­ղենք մեր բնա­վո­րու­թյան ձևա­վո­րու­մը, կկորց­նենք հա­վի­տե­նա­կան կյան­քը։ Մենք պետք է կա­ռու­ցենք ճշմա­րիտ հիմ­քի վրա։ Պետք է ա­նենք Քրիս­տո­սի գործն ու մշտա­պես հսկում ա­նենք ու ա­ղո­թենք։ Հե­տո պետք է պատ­րաստ լի­նենք Նրա հայտ­նու­թյա­նը՝ ըն­դու­նե­լու հա­վի­տե­նա­կան կյան­քը։ Բո­լոր ցան­կա­ցող­նե­րը կա­րող են հաղ­թող­ներ լի­նել։ Ե­կեք ե­ռան­դուն կեր­պով ջա­ նանք հաս­նել մեր առջև դրված չա­փա­նի­շին։ Քրիս­տո­սը գի­տի մեր թու­լու­թյուն­ նե­րը, և Նրա­նից օգ­նու­թյուն ստա­նա­լու հա­մար մենք կա­րող ենք գնալ Նրա մոտ ա­մեն օր։ Հար­կա­վոր չէ, որ ինչ-որ բան հաղ­թա­հա­րե­լու հա­մար մեկ ա­միս շուտ ուժ ստա­նանք։ Մենք պետք է հաղ­թենք օ­րե­ցօր։ Այս եր­կի­րը եր­կինք հաս­նե­լուն նա­խա­պատ­րաստ­վե­լու վայրն է։ Այս­տեղ անց­ կաց­ված ժա­մա­նա­կը քրիս­տոն­յա­յի ձմեռն է։ Այս­տեղ մեզ վրա փչում են տա­ռա­ պան­քի ցուրտ քա­մի­նե­րը, և դժ­վա­րու­թյուն­նե­րի ա­լիք­նե­րը գա­լիս են մեզ ըն­դա­ռաջ։ Բայց մոտ ա­պա­գա­յում, երբ Քրիս­տո­սը գա, վիշտն ու հա­ռա­չան­քը մե­կընդ­միշտ կվե­րա­նան։ Այդ ժա­մա­նակ վրա կհաս­նի քրիս­տո­նեա­կան ա­մա­ռը։ Բո­լոր փոր­ձու­ թյուն­նե­րը կա­վարտ­վեն, և­ այլևս չեն լի­նի հի­վան­դու­թյուն­ներ ու մահ։ «Եվ կջնջի Աստ­ված բո­լոր ար­տա­սու­քը նրանց աչ­քե­րից, և մահն այլևս չի լի­նի, ոչ սուգ և­ ոչ ա­ղա­ղակ և­ոչ ցավ այլևս չի լի­նի, ո­րով­հետև ա­ռա­ջին­ներն ան­ցան» (­Հայտ­նու­թյուն 21.4): Ձե­ռա­գիր 28, 1886թ. հոկ­տեմ­բե­րի 24, «­Մեր առջև դրված հույ­սը», Ֆ­րան­ սիա­յի Նիմ քա­ղա­քում տրված քա­րոզ։ 313

հոկտեմբեր

25

Հա­վա­տա­ցե՛ք եվ ս­տա­ցե՛ք

Ս­րա հա­մար ա­սում եմ ձեզ, թե ա­մեն ինչ որ ա­ղոթք ա­նե­լով խնդրեք, հա­վա­տա­ ցեք, թե կառ­նեք, և կ­լի­նի ձեզ։ Մար­կոս 11.24։ Շա­տերն են հայ­տա­րա­րում, որ ու­զում են փրկվել, որ ու­զում են լի­նել Աստ­ծո որ­ դի­ներ և դուստ­րեր, սա­կայն միև­նույն ժա­մա­նակ կա­րող են ա­մե­նասր­տաճմ­լիկ ձևով բո­ղո­քել Աստ­ծուց, ո­րով­հետև ի­րենց չեն զգում այն­պես, ինչ­պես կար­ծում են, որ պետք է զգան։ Նրանք ա­սում են. «Ես գի­տեմ, որ ե­րախ­տա­պարտ լի­նե­լու շատ բան ու­նեմ։ Տերն ինձ շատ ան­գամ­ներ է օրհ­նել, սա­կայն ես ինձ չեմ զգում այն­պես, ինչ­պես ու­զում եմ զգալ։ Ես չեմ հա­մար­ձակ­վում մտա­ծել, որ Աստ­ծո խոս­տում­նե­րը նաև ինձ հա­մար են, ինչ­պես նաև չեմ հա­մար­ձակ­վում ինձ Աստ­ծո զա­վա­կը հա­մա­ րել։ Ես կար­ծում եմ, որ Նա օրհ­նում է ու­րիշ­նե­րին։ Կար­ծում եմ՝ կըն­դու­նի նրանց, բայց ոչ ինձ։ Չեմ կա­րող հա­վա­տալ, որ կնե­րի իմ մեղ­քե­րը»։ Սա հստակ կեր­պով սահ­ման­վում է որ­պես ան­հա­վա­տու­թյուն և Աստ­ծո կող­մից դի­տարկ­վում է որ­պես մեղք, ո­րով­հետև նրանք ա­նար­գում են Աստ­ծուն և սահ­մա­ նա­փա­կում Իս­րա­յե­լի Սուր­բին։ Քրիս­տո­սը մեր Փր­կիչն է։ Նրա ե­կե­ղե­ցուն տրված են շնոր­հա­շատ խոս­տում­ներ, և դուք դար­ձի հա­մար անհ­րա­ժեշտ քայլ եք ձեռ­նար­կել. ե­թե ան­կեղծ խոս­տո­վա­նու­թյուն եք ա­րել Քրիս­տո­սին, դուք Քրիս­տո­սի մարմ­նի՝ Նրա վսեմ ամ­բող­ջա­կա­նու­թյան մի մասն եք կազ­մում։ Ան­հանգս­տու­թյու­նը, կաս­կա­ծամ­ տու­թյու­նը և Աստ­ծո նկատ­մամբ անվս­տա­հու­թյու­նը ցույց են տա­լիս, որ դուք չեք հա­վա­տում Նրան և չեք վերց­նում խոս­տում­նե­րը։ Ուս­տիև չեք ստա­նում այն մխի­ թա­րու­թյու­նը, հույսն ու քա­ջու­թյու­նը Տե­րով, որն օր­վա ա­մեն ժամ և շա­բաթ­վա ա­մեն օր ու­նե­նա­լը ձեր ա­ռա­վե­լու­թյունն է։ Դուք սի­րո՞ւմ եք Հի­սու­սին։ Փա­փա­գո՞ւմ եք Նրա խա­ղա­ղու­թյու­նը։ Այդ դեպ­քում հա­վա­տա­ցե՛ք, և ձեր սրտի փա­փա­գը կհա­գե­նա։ Դուք ար­դա­րա­ցում չու­նեք, ե­թե ձեր ան­հա­վա­տու­թյունն ու կաս­կած­նե­րը փա­թա­ թում եք ձեր հո­գուն, ու­րիշ­նե­րին եք դի­մում տրտունջ­նե­րով ու դժգո­հու­թյուն­նե­րով, ո­րով­հետև չկա մի պատ­ճա­ռա­բա­նու­թյուն, ո­րը կար­դա­րաց­նի ձեզ, այն դեպ­քում, երբ Քրիս­տո­սը ձեզ ա­սել է խոս­քեր, ո­րոնք լի են մխի­թա­րու­թյամբ, հույ­սով և հա­ վաս­տիաց­մամբ ընդ­միշտ։ Ե­թե ձեր մեջ­քի հետևն եք գցում Նրա խոս­քե­րը, և թող­ նում եք, որ Լի­բա­նա­նի ձյու­նը թար­մու­թյուն ո­րո­նի մարդ­կա­յին աղբ­յուր­նե­րից, դուք խա­ղա­ղու­թյուն ու մխի­թա­րու­թյուն չեք գտնի, ո­րով­հետև մեր­ժում եք այն օգ­նու­ թյու­նը, որն Աստ­ված ա­ռա­ջար­կում է ձեզ։ Տե­րը հայ­տա­րա­րում է, որ դժոխ­քի դռնե­րը չեն հաղ­թի Իր ե­կե­ղե­ցուն։ Ե­կե­ղե­ցու յու­րա­քանչ­յուր ան­կեղծ ան­դամ կա­րող է ի­րեն վե­րագ­րել այս խոս­տում­նե­րը և­ա­սել. «Ես Տե­րինն եմ։ Նրա զո­րու­թյամբ ես ան­հաղթ եմ»։ Այ­նու­հետև մի՛ որ­դեգ­րեք մե­լա­ մաղ­ձոտ դիր­քո­րո­շում և ս­խալ մի՛ ներ­կա­յաց­րեք իմ Տի­րո­ջը, ա­սես Նա վի­րա­վո­րել է ձեզ՝ խոս­տում­ներ տա­լով և դ­րանք չի­րա­կա­նաց­նե­լով, ա­սես դուք դժվա­րին ժա­ մա­նա­կաշր­ջա­նի մի­ջով եք անց­նում և մե­նակ եք թողն­ված խա­վա­րի ու­ժե­րի դեմ պայ­քա­րում։ Նա ա­սում է. «­Ձեզ որբ չեմ թո­ղի, կգամ ձեզ մոտ» (­Հով­հան­նես 14.18): Դուք անձ­ նա­պես հա­վա­տո՞ւմ եք այս բա­ռե­րին, թե՞ դրանք դա­տար­կա­խո­սու­թյուն եք հա­ մա­րում։ Հաս­կա­նո՞ւմ եք այդ բա­ռե­րը հա­վա­տով, ըն­դու­նո՞ւմ եք դրանք ու ու­րա­ խա­նո՞ւմ եք դրան­ցով։ Սա է Աստ­ծո Որ­դու մար­մինն ու­տելն ու Նրա ար­յու­նը խմե­լը։ Ձե­ռա­գիր 42, 1890թ. հոկ­տեմ­բե­րի 25, «Օ­րա­գիր»։ 314

հոկտեմբեր

Քրիս­տոսն ա­սում էր ճշմար­տու­թյու­նը

26

Եր­բեք մի մարդ այս­պես չխո­սեց, ինչ­պես այս մար­դը։ Հով­հան­նես 7.46։ Այս երկ­րի վրա ապ­րե­լիս Աստ­ծո Որ­դին մար­դի Որ­դի էր, թեև ե­ղել են դեպ­քեր, երբ Նրա աստ­վա­ծու­թյու­նը դուրս է ժայթ­քել՝ ի ցույց դնե­լով գերբ­նա­կան զո­րու­թյուն։ Ճշ­մար­տու­թյու­նը եր­բեք չտկա­րա­ցավ Քրիս­տո­սի շուր­թե­րին։ Ճշ­մար­տու­թյու­նը եր­բեք չտա­ռա­պեց Նրա ձեռ­քե­րում։ Ճշ­մար­տու­թյան խոս­քե­րը դուրս էին հոր­դում Նրա շուր­թե­րից զար­մաց­նող թար­մու­թյամբ և զո­րու­թյամբ որ­պես մի նոր հայտ­ նու­թյուն։ Թող յու­րա­քանչ­յուր ոք վստահ լի­նի, որ Քրիս­տո­սի բե­րա­նից եր­բեք ոչ մի ցնո­րա­կան կամ դյու­րազ­գա­յուն բան դուրս չե­կավ։ Նա ե­կավ Հոր մո­տից, որ­պես­զի լի­նի աշ­խար­հի Լույ­սը, և­այդ լույ­սը գրվա­նի տակ թաքց­ված չէր։ Յու­րա­քանչ­յուր թե­մա­յի շուրջ Քրիս­տո­սը խո­սում էր մեծ հե­ղի­նա­կու­թյամբ։ Բո­լոր ճշմար­տու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք կարևոր էին Իր ժո­ղովր­դի հա­մար, բա­ցա­հայտ­վում էին Նրա դա­սե­րում ար­ժա­նա­հա­վատ գի­տե­լի­քի ան­սա­սան հա­վաս­տիաց­մամբ։ Նա եր­բեք չար­տա­բե­րեց ոչ մի սո­փես­տու­թյուն, ոչ մի հա­վա­նա­կա­նու­թյուն, ոչ մի մարդ­ կա­յին կար­ծիք. նրա ար­տա­բե­րա­ծը մի­միայն ճշմար­տու­թյուն էր։ Նրա պնդում­ներն անձ­նա­կան գի­տե­լի­քով հաս­տատ­ված սկզբունք­ներ էին։ Նա կան­խա­տե­սում էր այն մո­լո­րեց­նող վար­դա­պե­տու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք հե­ղե­ղե­լու էին աշ­խար­հը, սա­կայն դրան­ցից և­ ոչ մե­կը չար­տա­բե­րեց։ Ոչ մի դա­տար­կա­խո­սու­թյուն, պեր­ճա­խո­սու­ թյամբ պա­րուր­ված ոչ մի կեղծ տե­սու­թյուն դուրս չե­կավ Մեծ Ու­սուց­չի բե­րա­նից։ Իր բո­լոր դա­սե­րում Նա հիմն­վում էր Աստ­վա­ծաշն­չի չփո­փոխ­վող ճշմար­տու­թյուն­նե­րի վրա։ Քրիս­տո­սը ե­կավ ար­տա­հայ­տե­լու ճշմար­տու­թյան ողջ կա­տա­րե­լու­թյու­նը։ Նա բա­ցա­հայ­տում էր թան­կա­գին ճշմար­տու­թյան գան­ձե­րը մե­կը մյու­սի հետևից։ Իր կար­գած գոր­ծա­կից­նե­րից յու­րա­քանչ­յու­րին Տերն ու­ղար­կում է հետև­յալ լու­ րը. «Զ­բա­ղեց­րե՛ք Ձեր տե­ղը ձեր պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան դիր­քում, և կանգ­նե՛ք հաս­տատ ճշմար­տու­թյան կող­մը»։ Աստ­ծո բո­լոր աշ­խա­տող­նե­րին ես հրա­հանգ եմ ստա­ցել ա­սե­լու. «Գտե՛ք ձեր տե­ղը, ե­թե դուք Աստ­ծո կող­մից եք ու­ղարկ­ված։ Մի՛ յու­րաց­րեք այն մարդ­կանց ցնո­րա­կան զգաց­մունք­նե­րը, ով­քեր չեն սո­վո­րել Աստ­ծո դպրո­ցում։ Քրիս­տո­սը սպա­սում է, որ­պես­զի ձեզ տա երկ­նա­յին բա­նե­րի ըն­կա­լու­մը, սպա­սում է, որ­պես­զի ա­րա­գաց­նի ձեր հոգևոր զար­կե­րա­կը և դր­դի հա­րա­ճուն ակ­ տի­վու­թյան։ Այլևս թույլ մի՛ տվեք, որ որևէ չար ազ­դե­ցու­թյուն կամ հա­կում՝ բնա­ծին թե ձեռք­բե­րո­վի, ա­ռաջ­նոր­դի ձեզ ա­պա­գա, հա­վի­տե­նա­կան օ­գու­տի պա­հանջ­նե­րը ստո­րա­դա­սե­լու այս կյան­քի ա­ռօր­յա բա­նե­րին։ Ոչ ոք չի կա­րող ծա­ռա­յել տար­բեր հե­տաքրք­րու­թյուն­ներ ու­նե­ցող եր­կու տե­րե­րի։ «­Չեք կա­րող Աստ­ծուն ծա­ռա­յել և մա­մո­նա­յին»»։ Քրիս­տո­սը հափշ­տա­կու­թյուն չհա­մա­րեց Աստ­ծուն հա­վա­սար լի­նե­լը, և սա­կայն Նա Ինքն Ի­րեն չէր հա­ճո­յա­նում։ Նա Իր վրա վերց­րեց մարդ­կա­յին բնույ­թը, ո­րի պատ­ճա­ռը ոչ այլ ինչ էր, քան մար­դուն բա­րեն­պաստ հո­ղի վրա դնելն աշ­խար­հի և­ ողջ տիե­զեր­քի ա­ռաջ։ Նա սրբա­գործ­ված մար­դե­ղու­թյու­նը տա­նում է եր­կինք՝ այն­ տեղ հա­վեր­ժո­րեն պա­հե­լու, ինչ­պես և կ­լի­ներ, ե­թե մար­դը եր­բեք չխախ­տեր Աստ­ծո օ­րեն­քը։ Երկ­րի վրա աստ­վա­ծա­յին բնու­թյան հա­ղոր­դա­կից­ներ ե­ղած հաղ­թող­նե­ րին Նա դարձ­նում է թա­գա­վոր­ներ և քա­հա­նա­ներ Աստ­ծո հա­մար։ Ձե­ռա­գիր 156, 1903թ. հոկ­տեմ­բե­րի 26, «Քրիս­տո­սը՝ մեր աստ­վա­ծա­մարդ օ­րի­նա­կը»։ 315

27 Խոր­հե՛ք վստա­հու­թյան, ոչ թե խնդիր­նե­րի մա­սին

հոկտեմբեր

Նրա հա­մար մի՛ լի­նեք ան­միտ, այլ ի­մա­ցեք, թե ինչ է Տի­րոջ կամ­քը։ Ե­փե­սա­ցիս 5.17։ Վս­տա­հա­բար դրե՛ք Ձեզ Աստ­ծո ձեռ­քե­րի մեջ։ Դա­դա­րե՛ք բո­ղո­քել, ե­թե նույ­նիսկ հա­մա­րում եք, որ բո­ղո­քե­լու ա­ռիթ կա։ Սա­տա­նան ա­սում է. «Ես կան­հանգս­տաց­ նեմ նրան, մինչև որ նրա հա­վա­տի նա­վը բեկ­վի», սա­կայն Դուք չպետք է տրվեք նրա մո­լո­րու­թյուն­նե­րին։ Աստ­ված կպա­հի Ձեզ, ե­թե միայն Դուք թույլ տաք Նրան։ Ժա­մա­նակ առ ժա­մա­նակ Դուք ամ­բող­ջա­պես հանձն­վում եք Աստ­ծուն և հանգս­ տու­թյուն եք զգում, սա­կայն հե­տո նո­րից հետ եք գնում, թույլ չեք տա­լիս, որ Հի­սու­ սը կրի Ձեր բե­ռը։ Դուք ու­զում եք, որ Ձե­զա­նում ի կա­տար ած­վի Աստ­ծո կամ­քը, սա­կայն միև­նույն ժա­մա­նակ խու­սա­փում եք դրա ի կա­տար ած­ման հա­մար անհ­րա­ժեշտ ցա­վից ու ինք­նա­զո­հու­թյու­նից։ Որ­պես­զի Աստ­ծո կամքն ի կա­տար ած­վի Ձե­զա­նում, պետք է վստա­հեք Ձեր երկ­նա­յին Հորն, ինչ­պես ե­րե­խան է վստա­հում իր ծնող­նե­րին։ Սա­ կայն Ձեր սիր­տը տագ­նա­պած ու ան­հան­գիստ է, ի­րա­կա­նում Դուք վա­խե­նում եք վստա­հել Աստ­ծուն, վա­խե­նում եք նման վստա­հու­թյան հետևանք­նե­րից։ Ես ա­ղա­ չում եմ Ձեզ, մի՛ փչաց­րեք Ձեր քրիս­տո­նեա­կան փոր­ձա­ռու­թյու­նը։ Հո­գին խո­սում է Ձեզ հետ. «Նրա հա­մար մի՛ լի­նեք ան­միտ, այլ ի­մա­ցեք, թե ինչ է Տի­րոջ կամ­քը» (Ե­փե­սա­ցիս 5.17): Բա­ռե­րով և դիր­քո­րոշ­մամբ բնա­վո­րու­թյան թու­ լու­թյուն եք ար­տա­հայ­տում, երբ տպա­վո­րու­թյուն ու­նեք, թե Ձեզ չեն վե­րա­բեր­վում լավ, վստա­հու­թյամբ ու հար­գան­քով, որ պետք է վե­րա­բեր­վեին։ Դուք պետք է ի­մա­նաք, որ գտնվում եք Աստ­ծո յու­րա­հա­տուկ խնամ­քի ու հո­ գա­ծու­թյան ներ­քո, Դուք պետք է վստա­հեք Նրան, ո­րով­հետև սի­րում եք Նրան, և Նա էլ սի­րում է Ձեզ։ Նա կպա­հի բո­լոր նրանց, ով­քեր կվստա­հեն Ի­րեն։ Աստ­ված ա­մեն բան կծա­ռա­յեց­նի Ձեր սրբա­գործ­մա­նը, ե­թե դա­դա­րեք ան­հանգս­տա­նալ ու վստա­հեք Նրան։ Ձեզ ուղղ­ված Անս­խա­լա­կա­նի խոս­քերն էին. «­Մի՛ ըն­կեք Ձեր սե­ փա­կան մտո­րում­նե­րով Ձեր կյան­քը ձանձ­րա­լի, իսկ Ձեզ՝ թշվառ դարձ­նե­լու գայ­ թակ­ղու­թյան մեջ, ո­րոնք շատ հա­ճախ սա­տա­նա­յի ուղ­ղա­կի հրահ­րում­ներն են»։ Ձեր մտքում շա­րու­նակ թարմ եք պա­հում Ձեր սե­փա­կան դժգո­հու­թյուն­նե­րը և­ ա­նընդ­հատ մտո­րում եք միև­նույն բա­նի շուրջ՝ կտրա­տե­լով ու ար­նա­քամ ա­նե­լով Ձեր սե­փա­կան հո­գին։ Անց­յա­լի տհաճ ու ա­նա­խորժ դեպ­քե­րը մի՛ բե­րեք Ձեր ներ­կա կյանք։ Վ­կա­յե՛ք, որ Քրիս­տո­սի հետ կյան­քում ձա­խո­ղում­ներ չկան։ Հե­ռաց­րե՛ք սա­տա­նա­յին, քայ­լե՛ք Հի­սու­սի հետ և­ե­ղե՛ք լիար­ժեք Նրա­նով։ Եր­բե՛ք, եր­բե՛ք սա­տա­նա­յին մի՛ տվեք Ձեզ կամ ու­րիշ­նե­րին ծաղ­րե­լու բա­վա­րար­վա­ծու­թյու­նը, թե մեր հա­վա­տը մո­լո­րու­թյուն է կամ պատ­րանք։ Սուրբ Հո­գու կող­մից սրտում դեռ ա­նե­լիք կա. Երբ այդ գործն ա­վարտ­վի, դառն ար­ցունք­ներն այլևս չեն հոր­դի, այլ կի­րա­կա­նաց­վի խոս­տու­մը. «Այլ այն ջու­րը, որ Ես կտամ նրան, ջրի աղբ­յուր կլի­նի նրա­նում, որ հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի հա­մար կբխի» (­Հով­հան­նես 4.14): Միայն Աստ­ծով կա­րող եք կանգ­նած մնալ։ Երբ սիր­տը հաշտ­վում է Աստ­ծո հետ, դա կերևա Ձեր եղ­բայր­նե­րի հետ Ձեր շփման մեջ։ Բո­լո­րը կտես­նեն, որ Քրիս­տո­սը բնակ­վում է հո­գու տա­ճա­րում։ Նա­մակ 10, 1894թ. հոկ­ տեմ­բե­րի 27, Ավստ­րա­լիա­յում ապ­րող ա­վե­տա­րան­չի։ 316

հոկտեմբեր

Ե­ղե՛ք բա­ցա­ռիկ հա­նուն Քրիս­տո­սի

28

Չա­րու­թյուն ա­նե­լու հա­մար բազ­մու­թյա­նը չհետևես և չ­խո­սես դա­տաս­տա­նի մեջ ի­րա­վուն­քը ծռե­լու հա­մար շա­տե­րի հետևից խո­տո­րե­լով։ Ե­լից 23.2։ Լի­նել բա­ցա­ռիկ հա­նուն բա­ցա­ռի­կու­թյան` ան­կաս­կած տհաճ է, քրիս­տոն­յա­յի ար­ժա­նա­պատ­վու­թյու­նից ցածր, սա­կայն լի­նել բա­ցա­ռիկ, ո­րով­հետև անհ­րա­ժեշտ է այդ­պի­սին լի­նել Աստ­ծուն և միայն Նրան երկր­պա­գե­լու արդ­յուն­քում, այս պա­րա­ գա­յում Երկն­քի ար­ժա­նա­պատ­վու­թյու­նը դրվում է մար­դու վրա։ Մենք չպետք է վա­ խե­նանք լի­նել բա­ցա­ռիկ, երբ մեր պար­տա­կա­նու­թյունն է դրան կան­չում, որ­պես­զի մե­ծա­րենք և պատ­վենք Աստ­ծուն։ Մի՛ ձգտեք բա­ցա­ռի­կու­թյան, որ­պես­զի լի­նեք ա­ռանձ­նա­ցող, այլ ե­ղեք այդ­պի­սին՝ խու­սա­փե­լու հա­մար մեղ­քից և Աստ­ծուն ա­նար­գե­լուց։ Իսկ այս դեպ­քում մեզ չպետք է ան­հանգս­տաց­նի նույ­նիսկ մեր դեմ դուրս ե­կած բազ­մու­թյու­նը։ «­Չա­րու­թյուն ա­նե­լու հա­մար բազ­մու­թյա­նը չհետևես»։ Քա­նի որ այս աշ­խար­հում Աստ­ծո օ­րեն­քը հա­մար­վում է ու­ժը կորց­րած, արդ­ յո՞ք այն խախ­տելն ա­ռա­քի­նու­թյուն է։ Աշ­խար­հին կա­րող է չնչին բան թվալ այն, որ քրիս­տոն­յան ներ­դաշ­նա­կու­թյան մեջ է մտնում աշ­խար­հի հետ՝ պա­հե­լով կի­րա­կի օ­րը շա­բա­թի՝ յո­թե­րորդ օր­վա փո­խա­րեն, բայց Աստ­ծո Խոսքն ա­սում է՝ յո­թե­րորդ օրն Իմ սուրբ օրն է։ Իսկ թշնա­մին ա­սում է. «Ես քեզ հա­մար շա­բաթ օր կստեղ­ծեմ. դու պետք է պա­հես շա­բաթ­վա ա­ռա­ջին օ­րը»։ Աստ­ված ու­նի ե­կե­ղե­ցի։ Դա մեծ տա­ճար չէ, ոչ էլ ազ­գա­յին հաս­տա­տու­թյուն, ոչ էլ են­թադ­րում է տա­րա­տե­սակ հա­րան­վա­նու­թյուն­ներ, դա այն ժո­ղո­վուրդն է, ով սի­րում է Աստ­ծուն և պա­հում Նրա պատ­վի­րան­նե­րը։ «Ուր որ եր­կու կամ ե­րեք հո­գի Իմ ա­նու­նով ժո­ղով­ված լի­նեն, Ես այն­տեղ նրանց մեջ եմ» (­Մատ­թեոս 18.20): Որ­ տեղ Քրիս­տո­սը ներ­կա է, նույ­նիսկ սա­կա­վա­թիվ խո­նարհ­նե­րի մեջ, դա Քրիս­տո­սի ե­կե­ղե­ցին է, ո­րով­հետև մի­միայն հա­վի­տե­նու­թյուն ապ­րող Բարձ­րի ու Սուր­բի ներ­ կա­յու­թյու­նը կա­րող է ե­կե­ղե­ցի հիմ­նել։ Որ­տեղ ներ­կա են եր­կու-ե­րեք հո­գի, ով­քեր սի­րում են Աստ­ծուն և հ­նա­զանդ­վում են Նրա պատ­վի­րան­նե­րին, Հի­սու­սը նա­խա­գա­հում է այն­տեղ, լի­նի դա Եր­կիր մո­ լո­րա­կի ա­մե­նալք­ված կե­տը, ա­նա­պատ, թե քա­ղա­քի բան­տա­խուց։ Աստ­ծո փառ­քը ներ­խու­ժեց բան­տի պա­տե­րից ներս՝ ա­մե­նա­խա­վար զնդանն ան­գամ հե­ղե­ղե­լով երկ­նա­յին լույ­սի փա­ռա­վոր շո­ղե­րով։ Նրա սուր­բե­րը կա­րող են տա­ռա­պել, սա­կայն նրանց տա­ռա­պան­քը կա­րող է հին ժա­մա­նակ­նե­րի ա­ռաք­յալ­նե­րի պես տա­րա­ծել ի­րենց հա­վատն ու մարդ­կանց շա­հել Քրիս­տո­սի հա­մար՝ փա­ռա­վո­րե­լով Նրա սուրբ ա­նու­նը։ Աստ­ծո ար­դա­րու­թյան մե­ծա­գույն բա­րո­յա­կան չա­փա­նիշ­ներն ա­տող­նե­րի նույ­նիսկ ա­մե­նա­դա­ռը ընդ­դի­մու­թյունն ի զո­րու չի լի­նի և չի սա­սա­նի այն ա­մուր ու հաս­տա­տա­կամ մար­դուն, ով լիար­ժե­քո­րեն վստա­հում է Աստ­ծուն։ Հա­լա­ծան­քի կա­տա­ղի փո­թո­րի­կը չի կա­րող սա­սա­նել նրանց հիմ­քը, ով­քեր կլի­ նեն խոս­քի կա­տա­րո­ղը և­ա­մուր հիմք կդնեն, ո­րով­հետև նրանց հո­գի­ներն ար­մա­ տա­ցած են հա­վի­տե­նա­կան Վե­մի մեջ։ Նա­մակ 108, 1886թ. հոկ­տեմ­բե­րի 28, նրա ա­վագ քրոջն ու նրա ա­մուս­նուն, ով­քեր չէին ըն­դու­նել շա­բա­թի ճշմար­տու­թյու­նը։

317

հոկտեմբեր

29

Բնու­թյունն ան­կա­տար կեր­պով բա­ցա­հայ­տում է Աստ­ծուն

Ու­րեմն ո­րով­հետև Աստ­ծո ի­մաս­տու­թյան մեջ աշ­խարհն ի­մաս­տու­թյու­նով չճա­ նա­չեց Աստ­ծուն, Աստ­ված հա­ճեց, որ քա­րո­զու­թյան հի­մա­րու­թյու­նով ապ­րեց­նի հա­վա­տաց­յալ­նե­րին։ Ա Կորն­թա­ցիս 1.21։ Անձ­նա­կան Աստ­ծո գո­յու­թյու­նը, Քրիս­տո­սի միու­թյունն Իր Հոր հետ ըն­կած է հա­ մայն ճշմա­րիտ գի­տու­թյան հիմ­քում։ Բնու­թյու­նից մենք կա­րող ենք ըն­դա­մենն ան­ կա­տար գա­ղա­փար կազ­մել Աստ­ծո մե­ծու­թյան և վե­հա­փա­ռու­թյան մա­սին։ Մենք տես­նում ենք Նրա զո­րու­թյան արդ­յունքն ու Նրա ի­մաս­տու­թյու­նը, սա­կայն Նա Ին­ քը վեր է մեր ըն­կա­լու­մից։ Օվ­կիա­նո­սը, տե­ղա­տա­րափ անձրևը, բարձ­րա­բերձ ու խոր­դու­բորդ սա­րե­րը բա­ցա­հայ­տում են Նրա ձեռ­քի գոր­ծե­րը, սա­կայն ոչ կա­տա­րե­ լա­պես։ Սա­տա­նան շփոթ­մունք ու ա­ղա­վա­ղում է մտցրել Աստ­ծո ա­րար­չա­գոր­ծու­ թյան մեջ։ Հոր բնա­վո­րու­թյու­նը բա­ցա­հայ­տե­լու հա­մար հար­կա­վոր է ա­վե­լին, քան բնու­թյունն է։ Քրիս­տո­սը ե­կավ այս աշ­խարհ, որ­պես­զի բա­ցա­հայ­տի, թե սահ­մա­նա­փակ մտքերն ինչ կա­րող են հաս­կա­նալ Աստ­ծո փառ­քի մա­սին։ Նա ե­կավ միա­վո­րե­լու աստ­վա­ծու­թյունն ու մարդ­կու­թյու­նը, որ­պես­զի Իր մի­ջո­ցով, կա­տար­յալ դար­ձած բնա­վո­րու­թյուն­նե­րով մար­դիկ վեր­ջում կա­րո­ղա­նան տես­նել Աստ­ծուն Իր փառ­քի լիար­ժե­քու­թյամբ։ Նրա ա­րած զո­հի ար­ժա­նիք­նե­րի մի­ջո­ցով մենք կա­րող ենք «հա­ ղոր­դա­կից լի­նել աստ­վա­ծա­յին բնու­թյա­նը՝ աշ­խար­հի մեջ ցան­կու­թյու­նից ե­ղած ա­պա­կա­նու­թյու­նից հե­ռու փախ­չե­լով» (Բ Պետ­րոս 1.4): Աստ­վա­ծու­թյան պայ­ծառ շո­ղե­րը Քրիս­տո­սի մի­ջո­ցով փո­խանց­վում են Իր հետևորդ­նե­րին։ «­Բայց ո­րոնք որ Նրան ըն­դու­նե­ցին, իշ­խա­նու­թյուն տվեց նրանց Աստ­ծո որ­դի­ներ լի­նե­լու՝ նրանց, որ Նրա ա­նու­նին հա­վա­տում են» (­Հով­հան­նես 1.12)։ Այս օ­րե­րին շատ մո­լո­րու­թյուն­ներ ու­սու­ցան­վում են որ­պես ճշմար­տու­թյուն։ Մեր ո­րոշ եղ­բայր­ներ սո­վո­րեց­րել են այն­պի­սի տե­սա­կետ­ներ, ո­րոնց մենք չենք կա­րող հա­վա­նու­թյուն տալ։ Ներ­խու­ժում են ցնո­րա­կան գա­ղա­փար­ներ, Սուրբ Գր­քի ա­ղա­ վաղ­ված ու անձ­նա­կան մեկ­նա­բա­նու­թյուն­ներ։ Դրան­ցից շա­տե­րը հի­մա կա­րող են չնչին բան թվալ, սա­կայն դրանք կա­ճեն և­ան­փորձ­նե­րի հա­մար ծու­ղակ կդառ­նան։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է ա­մեն օր ու­սում­նա­սի­րել Սուրբ Գիր­քը, որ­պես­զի ճա­նա­չենք Աստ­ծո ճա­նա­պար­հը և չ­մո­լոր­վենք կրո­նա­կան սո­փես­տու­թյուն­նե­րով։ Աշ­խար­հը լի է կեղծ տե­սու­թյուն­նե­րով և գայ­թակ­ղիչ ո­գեհ­մա­յու­թյան գա­ղա­փար­նե­րով, ո­րոնց մի­տու­մը պարզ ու հստակ հոգևոր ըն­կա­լու­մը կոր­ծա­նելն ու ճշմար­տու­թյու­նից ու սրբու­թյու­նից հե­ռաց­նելն է։ Հատ­կա­պես այս ժա­մա­նակ­նե­րում մեզ անհ­րա­ժեշտ է հետևել այս նա­խազ­գու­շաց­մա­նը. «Ոչ ոք թող չխա­բի ձեզ դար­տակ խոս­քե­րով»։ Մենք պետք է զգույշ լի­նենք, որ­պես­զի Սուրբ Գիր­քը սխալ չվեր­ծա­նենք։ Աստ­ ծո Խոս­քի պար­զո­րոշ դա­սե­րին չպետք է այն­պի­սի խորհր­դան­շա­կան մեկ­նա­բա­ նու­թյուն վե­րագր­վի, որ ի­րա­կա­նու­թյու­նը տե­սա­դաշ­տից դուրս մնա։ Մի՛ ծան­րա­ բեռ­նեք աստ­վա­ծաշնչ­յան նա­խա­դա­սու­թյուն­նե­րի ի­մաս­տը, որ­պես­զի մի այն­պի­սի տա­րօ­րի­նակ բան դուրս բե­րեք, ին­չը կգո­հաց­նի ձեր երևա­կա­յու­թյու­նը։ Ըն­դու­նե՛ք Սուրբ Գիրքն այն­պես, ինչ­պես կա։ Խու­սա­փե՛ք դա­տարկ շա­հար­կում­նե­րից։ Ձե­ռա­ գիր 30, 1904թ.­հոկ­տեմ­բե­րի 29, «Փր­կագ­նե՛ք ժա­մա­նա­կը»։ 318

հոկտեմբեր

Սա­տա­նա­յի՝ վեր­ջին օ­րե­րի սո­փես­տու­թյուն­նե­րը

30

Ապ­շեք և զար­մա­ցեք, շլաց­րեք ձեզ և շ­լա­ցեք. նրանք ար­բած են, բայց չէ թե գի­ նով, նրանք դան­դա­չում են, բայց չէ թե ցքիից։ Ե­սա­յիա 29.9։ Ինձ ներ­կա­յաց­վել է, որ մեր փոր­ձա­ռու­թյան մեջ մենք հան­դի­պել և հան­դի­պում ենք ի­րե­րի հենց այս վի­ճա­կին։ Մար­դիկ, ով­քեր մե­ծա­գույն լույս ու հրա­շա­լի ա­ռա­ վե­լու­թյուն­ներ են ստա­ցել, ըն­դու­նել են այն ա­ռաջ­նորդ­նե­րի խոս­քե­րը, ով­քեր ի­րենց ի­մաս­տուն են հա­մա­րում, ով­քեր ար­ժա­նա­ցել են Տի­րոջ մե­ծա­գույն բա­րե­հա­ճու­ թյանն ու օրհ­նու­թյուն­նե­րին, սա­կայն ով­քեր ի­րենց հե­ռաց­րել են Աստ­ծո ձեռ­քից և տեղ են զբա­ղեց­րել թշնա­մու շար­քե­րում։ Աշ­խար­հը կհե­ղեղ­վի ան­հե­թեթ մո­լո­րու­թյուն­նե­րով։ Այս մո­լո­րու­թյուն­ներն ըն­ դու­նող մե­կը կսկսի աշ­խա­տել այլ մարդ­կանց մտքե­րի հետ, ով­քեր Աստ­ծո ճշմար­ տու­թյան թան­կա­գին ա­պա­ցույց­նե­րը ստի են վե­րա­ծում։ Այս մար­դիկ կմո­լո­րեց­վեն ըն­կած հրեշ­տակ­նե­րի կող­մից, մինչ­դեռ նրանք պետք է կանգ­նած լի­նեին որ­պես հա­վա­տա­րիմ պա­հա­պան­ներ՝ հսկե­լով մարդ­կանց, ա­սես ի­րենք են, որ պետք է հաշ­վետ­վու­թյուն ներ­կա­յաց­նեն։ Նրանք ցած են դրել ի­րենց պա­տե­րազ­մի զեն­քը և սկ­սել են ա­կանջ դնել գայ­թակ­ղիչ հո­գի­նե­րին։ Նրանք ու­շադ­րու­թյուն չեն դարձ­նում Աստ­ծո խորհր­դին, մի կողմ են դնում Նրա նա­խազ­գու­շա­ցում­ներն ու հան­դի­մա­նու­ թյուն­նե­րը և, ան­կաս­կած, կանգ­նած են սա­տա­նա­յի կող­մում։ Հոգևոր հար­բա­ծու­թյուն է այժմ պա­տել այն մարդ­կանց, ով­քեր չպետք է ե­րե­ րա­յին՝ նման ու­ժեղ խմիչ­քի ազ­դե­ցու­թյան տակ գտնվող­նե­րի։ Հան­ցա­գոր­ծու­թյուն­ նե­րը, խախ­տում­նե­րը, խար­դա­խու­թյուն­նե­րը, խա­բեու­թյուն­ներն ու ա­նար­դար գոր­ծարք­նե­րը լցրել են աշ­խարհն ի­րենց ա­ռաջ­նոր­դի դա­սե­րի հա­մա­ձայն, ով ապս­ տամ­բեց երկ­նա­յին պա­լատ­նե­րում։ Պատ­մու­թյու­նը կրկնվում է։ Ես կա­րող էի ման­րա­մաս­նել, թե ինչ է լի­նե­լու մոտ ա­պա­գա­յում, բայց դրա ժա­մա­նա­կը դեռ չի ե­կել։ Սա­տա­նա­յի խո­րա­մանկ մո­լո­րու­ թյուն­նե­րի պատ­ճա­ռով մա­հա­ցած­նե­րը կհայտն­վեն, և շա­տե­րը կմիա­վոր­վեն ա­մեն ստու­թյուն սի­րո­ղի ու գոր­ծո­ղի հետ։ Ես նա­խազ­գու­շաց­նում եմ մեր ժո­ղովր­դին, որ հենց մեր մի­ջից ո­մանք ե­րես կդարձ­նեն հա­վա­տից և­ա­կան­ջա­լուր կլի­նեն գայ­թակ­ ղիչ հո­գի­նե­րին և չար­քե­րի վար­դա­պե­տու­թյուն­նե­րին, և հենց նրանք ճշմար­տու­ թյան մա­սին չար բա­ներ կխո­սեն։ Զար­մա­նա­լի աշ­խա­տանք է տե­ղի ու­նե­նա­լու։ Ծա­ռա­յող­նե­րը, ի­րա­վա­բան­նե­րը, դոկ­տոր­նե­րը, ով­քեր թույլ են տվել, որ այս կեղ­ծա­վո­րու­թյուն­նե­րը տի­րեն ի­րենց խո­ րա­թա­փան­ցու­թյան ո­գուն, ի­րենք կդառ­նան մո­լո­րեց­նող­ներ և կ­միա­բան­վեն մո­լոր­ յալ­նե­րի հետ։ Նրանց կտի­րի հոգևոր հար­բա­ծու­թյու­նը։ Ան­հա­վա­տա­րիմ տնտես­ նե­րին Տերն ա­սում է. «­Հա­ճույք­ներ ստա­ցի՛ր և քայ­լի՛ր կու­րու­թյան մեջ, ինչ­պես հար­բած մար­դիկ, ո­րով­հետև շատ հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներ ու­նե­նա­լով և մեր­ժե­լով օգ­տա­գոր­ծել դրան­ցից գեթ մե­կը, դու վեր­ջում կգոր­ծես, ինչ­պես հար­բե­ցող­ներն են գոր­ծում՝ դեն նե­տե­լով հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի քո հույ­սը»։ Փոր­ձե­լով խո­րը թաքց­նել ի­րենց խոր­հուրդ­նե­րը Տի­րո­ջից, սու­տը դարձ­նե­լով ի­րենց ա­պա­վե­նը՝ նրանք սխալ կմեկ­նա­բա­նեն այն նա­խազ­գու­շա­ցում­ներն ու լու­րե­րը, ո­րոնք Աստ­ված ու­ղար­կել է՝ այս նա­խազ­գու­շա­ցում­նե­րի վրա ի­րենց կեղծ դրույթ­նե­րը դնե­լով, որ­պես­զի Աստ­ծո Խոսքն ա­նարդ­յու­նա­վետ դարձ­նեն։ Նա­մակ 311, 1905թ. հոկ­տեմ­բե­րի 30, «Եղ­բայր­ ներ Դա­նիելլ­սին և Պ­րես­քո­թին ու նրանց գոր­ծըն­կեր­նե­րին»։ 319

հոկտեմբեր

31

Աստ­ված չի փոխ­վում

Եվ Ես թշնա­մու­թյուն եմ դնում քո և կ­նոջ մեջ­տե­ղը, և քո սերն­դի և նրա սերն­դի մեջ­տե­ղը. նա քո գլու­խը ջախ­ջա­խի, և դու նրա գար­շա­պա­րը խայ­թես։ Ծնն­դոց 3.15։ Որ­քա՜ն դժվար է մար­դու հա­մար քայ­լել խո­նար­հու­թյամբ Աստ­ծո ա­ռաջ, հա­վա­տալ Նրա Խոս­քին և­ ըն­դու­նել Նրա ծրագ­րե­րը։ Սա­տա­նա­յի ա­ռա­ջարկ­նե­րը միշտ ի հայտ են գա­լիս ա­վե­լի նպաս­տա­վոր լույ­սի ներ­քո, սա­կայն միշտ կոր­ծա­նա­րար ա­վարտ են ու­նե­նում։ Կր­կին ու կրկին մար­դիկ անձ­նա­կան փոր­ձա­ռու­թյամբ բա­ցա­հայ­տում են հնա­զան­դու­թյան ու­ղով քայ­լե­լը մեր­ժե­լու հետևանք­նե­րը։ Ու­րիշ­նե­րը դաս չե՞ն քա­ղի նրանց փոր­ձա­ռու­թյու­նից։ Ե­կե՛ք խոր­հենք մեր նա­խած­նող­նե­րի փոր­ձա­ռու­թյան մա­ սին և վա­խե­նանք ցան­կա­ցած ծրագ­րից, ո­րի հիմ­քում դրված չի լի­նի Աստ­ծո կամ­քին հնա­զանդ­վե­լը։ Ե՞րբ են մար­դիկ սո­վո­րե­լու, որ Աստ­ված Աստ­ված է, ոչ թե մարդ, և­ որ Նա չի փոխ­ վում։ Ա­մեն մի ար­հա­վիրք, ա­մեն մի մահ վկա­յում է չա­րի զո­րու­թյան և կեն­դա­նի Աստ­ծո ճշմար­տու­թյան մա­սին։ Աստ­ծո Խոս­քը կյանք է, և­այն հա­վերժ կմնա։ Այն ա­մուր կկանգ­ նի հա­վի­տե­նու­թյան ըն­թաց­քում։ Ի­մա­նա­լով, թե Ով է Աստ­ված, և­ինչ է Նա ա­րել, ինչ­պե՞ս կա­րող է մարդն Աստ­ծո ճա­նա­պար­հի փո­խա­րեն ընտ­րել սա­տա­նա­յի ճա­նա­պար­հը։ Դե­ պի դրախտ տա­նող միայն մեկ ու­ղի է վե­րա­կանգն­վել, և դա հնա­զան­դու­թյան ու­ղին է։ Այս վեր­ջին օ­րե­րում հռչա­կե­լու հա­մար մար­դուն տրված լուրն է չմիա­խառն­վել աշ­ խար­հա­յին կար­ծիք­նե­րի հետ։ Վ­տան­գի այս օ­րե­րին ոչ այլ ինչ, քան հնա­զան­դու­թյու­ նը հետ կպա­հի մար­դուն հա­վա­տու­րա­ցու­թյու­նից։ Աստ­ված մար­դու վրա մե­ծա­գույն լույս ու ա­ռատ օրհ­նու­թյուն­ներ է հե­ղել։ Բայց քա­նի դեռ այս լույսն ու օրհ­նու­թյու­ննե­րը չեն ըն­դուն­վել, դրանք չեն կա­րող ա­պա­հո­վագ­րել մար­դուն հա­վա­տու­րա­ցու­թյու­նից ու անհ­նա­զան­դու­թյու­նից։ Մար­դիկ, ում Աստ­ված բարձ­րաց­րել է մեծ վստա­հու­թյուն պա­ հան­ջող դիր­քե­րի, երբ Ի­րե­նից թեք­վում են դե­պի մարդ­կա­յին ի­մաս­տու­թյու­նը, նրանց լույ­սը դառ­նում է խա­վար, և, ո՜հ, որ­քա՜ն խիտ է այդ խա­վա­րը։ Նրանց վստահ­ված ու­նա­կու­թյուն­նե­րը դառ­նում են ի­րենց իսկ ծու­ղա­կը, իսկ նրանք դառ­նում են վի­րա­վո­ րանք Աստ­ծո հա­մար։ Մշ­տա­պես ե­ղել է և միշտ էլ կլի­նի Աստ­ծո ճա­նա­պարհ­նե­րից հե­ռա­ցում, քա­նի դեռ հա­ կա­մար­տու­թյու­նը չի ա­վարտ­վել։ Մեղ­քե­րը փոխ­կա­պակց­ված են։ Անհ­նա­զան­դու­թյան մեկ ա­րար­քը, ե­թե ան­կեղծ ա­պաշ­խա­րու­թյուն չի ու­նե­ցել, ա­ռաջ­նոր­դում է մեկ ու­րի­շի։ Այն մար­դը, ով ար­դա­րաց­նում է իր մեղ­քե­րը, քայլ առ քայլ ա­ռաջ­նորդ­վում է դե­պի մո­ լո­րու­թյուն, մինչև, վեր­ջա­պես, սկսում է մե­ղան­չել ան­պատ­ժե­լիու­թյան վստա­հու­թյամբ։ Հա­ճախ մար­դիկ, ով­քեր դա­վա­նում են, թե Քրիս­տո­սի հետևորդ­ներն են, խստաց­ նում են ի­րենց սրտե­րը և կու­րաց­նում ի­րենց աչ­քե­րը, ո­րով­հետև չեն հնա­զանդ­վում ճշմար­տու­թյա­նը։ Շա­հա­դի­տա­կան դրդա­պատ­ճառ­ներն ու նպա­տակ­նե­րը տի­րում են միտ­քը։ Ինք­նավս­տա­հո­րեն նրանք կար­ծում են, թե ի­րենց ճա­նա­պար­հը ճշմար­ տու­թյան ճա­նա­պարհն է։ Նրանք հակ­ված չեն հետևե­լու Աստ­ծո նա­խան­շած ու­ղուն։ Նրանք հայ­տա­րա­րում են, թե հան­գա­մանք­նե­րը փո­խում են ի­րա­վի­ճա­կը, և­ երբ սա­ տա­նան գայ­թակ­ղում է նրանց՝ հետևե­լու աշ­խար­հա­յին սկզբունք­նե­րի, նրանք տե­ղի են տա­լիս, և շեղ­ված ճա­նա­պարհ­ներ բա­ցե­լով ի­րենց ոտ­քե­րի հա­մար՝ ու­րիշ­նե­րին ևս շե­ղում են ճա­նա­պար­հից։ Ան­փորձ­նե­րը հետևում են նրանց՝ կար­ծե­լով, որ այդ­քան փոր­ձա­ռու քրիս­տոն­յա­նե­րի դա­տո­ղու­թյու­նը պետք է որ ի­մաս­տուն լի­նի։ Ձե­ռա­գիր 135, 1902թ. հոկ­տեմ­բե­րի 31, «­Ցու­ցում­ներ ե­կե­ղե­ցուն»։ 320

ՆՈ­ ­ ՅԵՄ­ ԲԵՐ

նոյեմբեր

1

Ըն­դու­նեք Փրկ­չի ծրա­գի­րը

Ճա­շա­կե՛ք և տե­սե՛ք, որ Տե­րը քաղցր է. ե­րա­նե­լի՜ է այն մար­դը, որ հու­սա­ցած է Նրան։ Սաղ­մոս 34.8: Քրիս­տո­սը երկն­քի Ար­քա­յազնն էր, սա­կայն ան­սահ­ման զո­հո­ղու­թյան գնաց և­ ե­կավ ա­նեծ­քից ա­պա­կան­ված մեր աշ­խարհ, որն այդ վի­ճա­կին էր հա­սել ըն­կած թշնա­մու ջան­քե­րի շնոր­հիվ։ Նա կանգ­նած է ըն­կած մարդ­կա­յին ցե­ղի կող­քին։ Նա մեզ հրա­վի­րում է. «Ինձ մոտ ե­կեք, ա­մեն վաս­տա­կած­ներ և բեռ­նա­վոր­ված­ներ, և Ես հան­գիստ կտամ ձեզ։ Ձեզ վրա ա­ռեք Իմ լու­ծը և Ին­ձա­նից սո­վո­րեք, ո­րով­հետև Ես հեզ եմ և սր­տով խո­նարհ, և ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տու­թյուն կգտնեք։ Ո­րով­ հետև Իմ լու­ծը քաղցր է, և Իմ բե­ռը՝ թեթև» (­Մատ­թեոս 11.28-30): Այս ա­ռա­ջարկն ու դրա բո­լոր ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րը մերն են, ե­թե մենք ըն­դու­նենք պայ­ման­նե­րը։ Փր­կա­րար շնոր­հի բա­րի լու­րը պետք է տա­րած­վի ա­մեն տեղ, աշ­խար­հը պետք է նա­խազ­գու­շաց­վի, սա­կայն մեզ անհ­րա­ժեշտ է գոր­ծել խնամ­քով, ե­թե շարժ­վում ենք այն հո­գով, ո­րի օ­րի­նա­կը Քրիս­տո­սը տվեց մեզ Իր զո­հա­բե­րու­թյան կյան­քով։ Ա­վե­տա­րանն իր մեջ լույս ու կյանք է կրում։ Ե­թե չլի­ներ արևի լույ­սը, ողջ բու­ սա­կա­նու­թյու­նը կվե­րա­նար, և մար­դիկ չէին կա­րող գո­յու­թյուն պաշտ­պա­նել։ Կ­վե­րա­նար նաև ամ­բողջ կեն­դա­նա­կան աշ­խար­հը։ Մեզ բո­լո­րիս անհ­րա­ժեշտ է ի­մա­նալ, որ ոչ մե­կի կյան­քում չպետք է լի­նեն ան­հե­թե­թու­թյուն­ներ։ Մենք պատ­ րաստ­վում ենք ա­պա­գա ան­մահ կյան­քին երկ­նա­յին ար­քա­յու­թյու­նում։ Մենք պետք է մեր գործն ա­նենք մեծ ու զո­րա­վոր Բժշ­կի լույ­սի ու զո­րու­թյան ներ­քո, և բո­լո­րիս պարտքն է ինք­նա­զո­հու­թյուն դրսևո­րել։ Մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րը պետք է սո­վո­րի Քրիս­տո­սից։ «Ին­ձա­նից սո­վո­րեք»,- ա­սում է Նա,- «ո­րով­հետև Ես հեզ եմ և սր­տով խո­նարհ, և ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տու­թյուն կգտնեք» (­Մատ­թեոս 11.29): Մենք պետք է ու­շադ­րու­թյամբ ու­սում­նա­սի­րենք մեր գոր­ծը, ո­րը պետք է լի­նի Փրկ­չի ծրագ­րի հետ ներ­դաշ­նակ։ Նա ու­նի հրեշ­տակ­նե­րի բա­նակ­ներ, ով­քեր կա­ րող են ներ­կա­յաց­նել Իր ճշմա­րիտ, ար­քա­յա­կան բնա­վո­րու­թյու­նը, սա­կայն Նա այդ ա­մե­նը մի կողմ դրեց և­ ե­կավ մեր աշ­խարհ մար­դե­ղու­թյան հան­դեր­ձով, որ­պես­զի կրի այն բո­լոր փոր­ձու­թյուն­նե­րը, ո­րոնց են­թարկ­վում են մար­դիկ։ Նա փորձ­վեց բո­ լոր կեր­պե­րով, ո­րոն­ցով փորձ­վում են մար­դիկ՝ բա­ցա­հայ­տե­լու, որ մար­դիկ կա­րող են հաղ­թող­ներ լի­նել՝ մեկ լի­նե­լով Քրիս­տո­սի հետ, ինչ­պես Քրիս­տոսն է մեկ Հոր հետ։ «Ի­րեն­նե­րի մեջ ե­կավ, և­ի­րեն­նե­րը Նրան չըն­դու­նե­ցին։ Բայց ո­րոնք որ Նրան ըն­դու­նե­ցին, իշ­խա­նու­թյուն տվեց նրանց Աստ­ծո որ­դի­ներ լի­նե­լու՝ նրանց, որ Նրա ա­նու­նին հա­վա­տում են» (­Հով­հան­նես 1.11, 12)։ Աստ­ված կոչ է ա­նում Յո­թե­րորդ օր­վա ադ­վեն­տիստ­նե­րին աշ­խար­հին հայտ­ նել, որ մենք պատ­րաստ­վում ենք այն տնե­րի հա­մար, ո­րոնք Քրիս­տո­սը գնա­ցել է պատ­րաս­տե­լու նրանց հա­մար, ով­քեր կմաք­րա­գոր­ծեն ի­րենց սրտե­րը՝ ճշմար­ տու­թյա­նը հնա­զանդ­վե­լով ինչ­պես որ այն Հի­սու­սում է։ Թող Քրիս­տո­սին հետևող յու­րա­քանչ­յուր մարդ մեր­ժի ինքն ի­րեն, վերց­նի իր խաչն ու հետևի Նրան։ Նա­մակ 309, 1905թ. նո­յեմ­բե­րի 1, Ե­րեց և տի­կին Ջ. Ա. Բըր­դըն­նե­րին։

322

Օրհն­յալ հա­վաս­տիա­ցում

նոյեմբեր

2

Չեմ թո­ղի քեզ և­ե­րե­սից չեմ գցի։ Եբ­րա­յե­ցիս 13.5: Մեզ տրված է ըն­դա­մե­նը մեկ կյանք, և Աստ­ծո հետ մեր ա­մե­նօր­յա կա­պի և Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սի ար­ժա­նիք­նե­րի մի­ջո­ցով մենք մշտա­կան ա­ջակ­ցու­թյուն ենք գտնում այն բա­ներն ա­նե­լու, ո­րոնք Քրիս­տո­սին կներ­կա­յաց­նեն աշ­խար­հին։ Մենք կա­րող ենք չու­նե­նալ այն բո­լոր հար­մա­րու­թյուն­նե­րը, որ ո­մանք ու­նեն երկ­րա­յին բա­րիք­նե­րի տես­քով, սա­կայն ու­նենք այն օրհն­յալ հա­վաս­տիա­ցու­մը, որ Քրիս­տո­ սը տվեց Իր հա­վա­տաց­յալ ա­շա­կերտ­նե­րին։ Նա նրանց ա­սաց. «­Ձեր սրտե­րը թող չխռով­վեն, Աստ­ծուն հա­վա­տա­ցեք և Ինձ հա­վա­տա­ցեք։ Իմ Հոր տա­նը շատ բնա­ կա­րան­ներ կան, ա­պա թե ոչ, Ես ձեզ կա­սեի. Գնում եմ ձեզ հա­մար տեղ պատ­րաս­ տե­լու։ Եվ ե­թե գնամ և ձեզ հա­մար տեղ պատ­րաս­տեմ, դարձ­յալ կգամ և ձեզ Ինձ մոտ կառ­նեմ, որ ուր Ես եմ, դուք էլ լի­նեք» (­Հով­հան­նես 14.1-3): Օրհն­յա՜լ խոս­քեր։ Ե­թե մենք ըն­դու­նենք Նրան մեր սրտե­րում, Նա մեզ հա­մար կլի­նի հույս, քա­ջա­լե­րանք և­ ա­ջակ­ցող շնորհ։ Տե­րը կա­մե­նում է, որ մենք լիար­ժե­ քո­րեն և­ ամ­բող­ջու­թյամբ վստա­հենք Ի­րեն։ Հե­տո հա­վա­տի պար­զու­թյամբ կհա­ վա­տանք, որ Քրիս­տո­սը մեզ հա­մար կա­նի այն ա­մե­նը, ինչ խոս­տա­ցել է։ Եվ թող բո­լո­րը գան Փրկ­չի մոտ հենց այդ լիար­ժեք հա­վաս­տիաց­մամբ։ Մենք մեր Փրկ­չին ա­վե­լի շատ չենք կա­րող ու­րա­խաց­նել, քան ե­թե հա­վա­տանք Նրա խոս­տում­նե­րին։ Նրա ո­ղոր­մու­թյուն­նե­րը կա­րող են գալ ձեզ վրա, և ձեր ա­ղոթք­նե­րը կա­րող են վեր բարձ­րա­նալ Նրա մոտ։ Ո­չինչ չի կա­րող խախ­տել այս հա­ղոր­դակ­ցու­թյան ու­ղին։ Մենք պետք է սո­վո­րենք բո­լոր դժվա­րու­թյուն­նե­րը Հի­ սուս Քրիս­տո­սի մոտ բե­րել, ո­րով­հետև Նա մեզ կօգ­նի։ Նա կլսի մեր խնդրանք­նե­րը։ Մենք պետք է Նրա մոտ գանք հա­վա­տի լիար­ժեք հա­վաս­տիաց­մամբ, ա­ռանց կաս­ կա­ծի, ո­րով­հետև Նա է կեն­դա­նի Ճա­նա­պար­հը։ Որ­քան շատ ենք մո­տեց­նում մեր խնդրանք­նե­րը Նրա գա­հին, այն­քան ա­վե­լի վստա­հա­բար ենք ստա­նում մեր Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սի մե­ծա­գույն շնոր­հը։ Դու քո ու­ժը չես տա­լիս այն ճա­նա­պար­հին, ո­րով ճամ­փոր­դում ես հա­վատ ու­նե­նա­լով։ Այլ քո ուժն ու վստա­հու­թյունն ա­ճում է, ո­րով­հետև Ու­ղեկ­ցո­ղը հենց քո կող­քին է, և կա­րող ես կա­տար­յալ հա­վա­տով խնդրել Նրան ուղ­ղել քո քայ­լե­րը։ Վս­տա­հի՛ր Տեր Հի­սու­սին ա­ռաջ­նոր­դել քո քայ­լե­րը դե­պի ճշմա­րիտ ու­ղի։ Ա­մեն քայ­լա­փո­խի կա­րող ես վստա­հու­թյուն ու ուժ գտնել, ո­րով­հետև քո ձեռ­քը Նրա ձեռ­ քի մեջ է։ Դու կա­րող ես «վա­զել և չ­վաս­տա­կել», «գնալ և չ­հոգ­նել», ո­րով­հետև հա­ վա­տով կա­րող ես գի­տակ­ցել, որ Քրիս­տո­սը բռնել է ձեռքդ։ Դու հու­սալ­քու­թյուն չես ապ­րի, ո­րով­հետև ե­թե շա­րու­նա­կես ճա­նա­չել Տի­րո­ջը, վստա­հե­լով Նրան, կստա­ նաս այն հա­վաս­տիա­ցու­մը, որ այն Մե­կը, Ով եր­բեք չի լքում լիար­ժե­քու­թյամբ Ի­րեն վստա­հող­նե­րին, քո մշտա­կան Օգ­նա­կանն է։ Նա­մակ 313, 1905թ. նո­յեմ­բե­րի 2, Մեյբլ Ուայ­թին՝ իր 19-ամ­յա թոռ­նու­հուն։

323

նոյեմբեր

3 Տե՛ղ զբա­ղեց­րեք Քրիս­տո­սի կող­մում

Գի­տե­նա­լով, որ ձեր հա­վա­տի փոր­ձա­ռու­թյու­նը համ­բե­րու­թյուն է գոր­ծում։ Իսկ համ­բե­րու­թյու­նը թող կա­տար­յալ գործ ու­նե­նա, որ կա­տար­յալ և­ամ­բողջ լի­նեք, և­ոչ մի բա­նի պա­կա­սու­թյուն չու­նե­նաք։ Հա­կո­բոս 1.3, 4: Այն կյան­քը, որն ապ­րում են մար­դիկ, երկ­նա­յին հրեշ­տակ­նե­րին խիստ անտ­րա­ մա­բա­նա­կան է թվում։ Նրանք տես­նում են, թե որ­քան հստակ է հե­տա­ճը ներ­խու­ ժում այն մարդ­կանց սրտեր, ով­քեր տրվել են ան­հա­վա­տու­թյանն ու ա­խոր­ժա­կի բա­վա­րար­մա­նը։ Նրանք տես­նում են, թե որ­քան ան­խոնջ է սա­տա­նան աշ­խա­տում, որ­պես­զի մար­դու մեջ ա­պա­կա­նի Աստ­ծո պատ­կե­րը։ Նրանք զար­մա­նում են, թե ին­ չու են ի­րենց հո­գով ու շնչով Ա­րար­չից կախ­ված ա­րա­րած­նե­րը վար­վում այդ­քան ա­նող­ջամ­տո­րեն ու անտ­րա­մա­բա­նա­կան քայլ կա­տա­րում. ին­չու են նրանք ընտ­ րում այն մե­կի կող­մը, ով խա­չեց Քրիս­տո­սին և­աշ­խար­հը լցրեց վե­ճե­րով, նա­խան­ ձով ու չա­րու­թյամբ։ Քրիս­տոսն է Տե­րը, մեր Ար­դա­րու­թյու­նը։ Ե­կե՛ք տեղ զբա­ղեց­նենք Նրա կող­մում հի­ մա, հե՛նց հի­մա։ Թող ոչ ոք չա­մա­չի Քրիս­տո­սին որ­պես իր Փր­կիչ, Խորհր­դա­կան, Ա­ռաջ­նորդ և­իր ա­մե­նա­մեծ Պարգև ըն­դու­նե­լուց։ Արդ­յո՞ք սա զո­հա­բե­րու­թյուն է պա­ հան­ջում։ Պա­տի՞վ է արդ­յոք սա­տա­նա­յի բա­նա­կում հա­մար­ված լի­նե­լը։ Այս ընտ­րու­ թյուն­ներն ա­նող­նե­րը ոչն­չի չեն հաս­նում։ Նրանց սպաս­վում է միայն մա­հը, հա­վի­տե­ նա­կան մա­հը։ Նրանք, ով­քեր ու­նե­ցել են աշ­խարհն ընտ­րե­լու, աշ­խար­հի ճա­նա­չումն ստա­նա­լու հա­մար ջան­քեր գոր­ծադ­րե­լու գայ­թակ­ղու­թյու­նը, թող հի­շեն, որ մինչև ի­րենք չընտ­րեն Քրիս­տո­սին այս­տեղ, չեն ու­նե­նա երկն­քի ճա­նա­չու­մը։ Փորձ­ված­նե՛ր, ո՞ւմ եք ընտ­րել ձեզ ա­ռաջ­նորդ։ Ե­կե՛ք Քրիս­տո­սի մոտ ինչ­պի­սին որ կաք՝ թույլ, ա­նօգ­նա­կան, մահ­վան եզ­րին կանգ­ նած։ Ձեզ ամ­բող­ջու­թյամբ նե­տեք Նրա ո­ղոր­մու­թյան մեջ։ Չ­կա մի այն­պի­սի դժվա­ րու­թյուն, ո­րը հնա­րա­վոր չլի­նի հաղ­թա­հա­րել Նրա ու­ժով։ Ո­մանք բուռն խառն­վածք ու­նեն, սա­կայն Նա, Ով հան­դար­տեց­րեց Գա­լի­լեա­յի փո­թոր­կուն ծո­վը, կա­րող է ա­սել ձեր սրտին, ե­թե դուք ա­պաշ­խա­րեք. «Լ­ռի՛ր, պա­պանձ­վի՛ր»։ Չ­կա այն­պի­սի բնույթ, ո­րը Քրիս­տո­սը չկա­րո­ղա­նա ըն­տե­լաց­նել, այն­քան փո­թոր­կուն խառն­վածք, որ Նա չկա­րո­ղա­նա հան­դար­տեց­նել, ե­թե սիր­տը հանձն­ված է Նրա պահ­պա­նու­թյա­նը։ Հի­սու­սին իր սիր­տը հանձ­նած և­ ոչ մե­կը չպետք է տխրի։ Մենք զո­րա­վոր Փր­կիչ ու­նենք։ Նա­յե­լով Հի­սու­սին՝ ձեր հա­վա­տի Զո­րագլ­խին ու Կա­տա­րո­ղին, դուք կա­րող եք ա­սել. «Աստ­ված մեզ հա­մար ա­պա­վեն է և զո­րու­թյուն՝ նե­ղու­թյուն­նե­րի մեջ Նա շատ օգ­նա­կան գտնվեց։ Ս­րա հա­մար չենք վա­խե­նա, թեև եր­կիրն անց­նի, և սա­րե­րը ծո­վի մեջ­տե­ղը գցվեն։ Թող գո­ռան և­ե­ռան նրա ջրե­րը, թող սա­րե­րը դող­դո­ղան նրա ու­ռե­նա­լով» (­Սաղ­մոս 46.1-3)։ Ա­պա­գա կյան­քում մենք կհաս­կա­նանք այն բա­նե­րը, ո­րոնք հի­մա մե­ծա­պես շփո­ թեց­նում են մեզ։ Մենք պետք է գի­տակց­ենք, թե որ­քան ու­ժեղ ընդ­դի­մա­դիր ու­նենք, և թե ինչ­պես են Աստ­ծո հրեշ­տակ­նե­րը պաշտ­պա­նում մեզ, երբ մենք հետևում ենք Աստ­ծո Խոս­քի խոր­հուրդ­նե­րին։ Քրիս­տո­սը մեզ ա­սում է, որ մեր ծո­վը միշտ չէ, որ հան­դարտ է լի­նե­լու։ Մենք նե­ղու­թյուն­ներ էլ կու­նե­նանք։ Սա մեր կրթու­թյան մի մասն է, որն անհ­րա­ժեշտ է ա­մուր ու հա­վա­սա­րակ­շիռ բնա­վո­րու­թյան ձևա­վոր­ ման հա­մար։ Ձե­ռա­գիր 130, 1903թ. նո­յեմ­բե­րի 3, «Քրիս­տո­սը հան­դար­տեց­նում է փո­թո­րի­կը»։ 324

նոյեմբեր

Երկն­քի լույ­սը շո­ղում է իր հետեվորդ­նե­րի մի­ջո­ցով

4

Դուք աշ­խար­հի լույսն եք։ Մի քա­ղաք, որ կե­նում է սա­րի վրա, չի կա­րող թաքց­ վել։ Մատ­թեոս 5.14: Այն մար­դը, ով մոտ է Քրիս­տո­սին, շո­ղա­լու փոր­ձեր ա­նե­լու կա­րիք չու­նի։ Երբ նա նա­յում է Փրկ­չին, որ­սում է Ար­դա­րու­թյան Ա­րե­գա­կի աստ­վա­ծա­յին լույ­սի շո­ղե­րը, չշո­ղալ չի կա­րող։ Նրա մեջ ե­ղած լույ­սը շո­ղում է պարզ ու պայ­ծառ շո­ղե­րով նրա բա­ռե­րում և­ար­դար գոր­ծե­րում։ Քրիս­տո­սի շնորհն ա­ռա­տա­պես բնակ­վում է նրա մեջ, և­երկն­քի լույ­սը շո­ղում է նրա մի­ջո­ցով։ Նա պատ­վում է Քրիս­տո­սին կա­տար­ յալ հնա­զան­դու­թյամբ։ Նա ա­վե­լի ե­ռան­դուն գոր­ծու­նեու­թյուն է ծա­վա­լում Աստ­ծո գոր­ծում, քա­նի որ տա­րա­ծում է այն, ին­չը Տե­րը նրան տա­լիս է։ Նա լույ­սի կրող է աշ­խար­հի հա­մար և­այդ լույ­սը տա­րա­ծում է նրանց վրա, ով­քեր թաղ­ված են մեղ­քի խա­վա­րում։ Նա չի հե­ռա­նում Քրիս­տո­սից, այլ միշտ Նրա կող­քին է՝ շփվե­լով Նրա հետ, աստ­վա­ծա­յին սկզբունք­ներ հա­վա­քե­լով Նրա Խոս­քից։ Նա քայ­լում է բա­րին ա­նե­լով, ընկճ­ված­նե­րին մխի­թա­րե­լով, թա­փա­ռող ոտ­քերն ա­ռաջ­նոր­դե­լով դե­պի նեղ ճա­նա­պար­հը, դառ­նու­թյան բա­ժա­կը քաղց­րաց­նե­լով, ո­րը շա­տե­րը խմում են որ­պես ի­րենց սե­փա­կան ա­րարք­նե­րի հետևանք։ Կան մար­դիկ, ով­քեր հաս­տա­տուն ու ա­մուր ձեռ­քի կա­րիք ու­նեն, ո­րը նրանց կա­ ռաջ­նոր­դի Ու­սուց­չի ոտ­քե­րի մոտ։ Նրանք, ով­քեր իս­կա­պես հա­ջո­ղակ են հաղ­թա­ հար­ման գոր­ծում, կօգ­նեն ու­րիշ­նե­րին հա­մար­ձա­կո­րեն վա­րե­լու Տի­րոջ ճա­կա­տա­ մար­տե­րը։ Մարդն իր մեջ փառ­քի ար­ժա­նի ո­չինչ չու­նի։ Ա­սե՛ք այս մա­սին հստակ ու խիստ լեզ­վով։ Այն ա­մե­նը, ինչ նա ու­նի՝ ող­ջամ­տու­թյան տա­ղան­դը, զգա­յա­րան­նե­րը, խոս­ քը, հոգևոր խո­րա­թա­փան­ցու­թյու­նը, նրան տրված են Ան­սահ­ման Աստ­ծո Որ­դու ո­ղոր­մու­թյան մի­ջո­ցով, և դ­րանք նո­րից պետք է հանձն­վեն Աստ­ծուն։ Ինք­նա­մեր­ ժու­մը ծանր գոր­ծըն­թաց է, քա­նի որ ես-ը պայ­քա­րում է իր գո­յու­թյան հա­մար և շատ դժվար է մեռ­նում։ Բայց ա­ղոթքն ու հա­վա­տը նույ­նիսկ ա­մե­նա­թույլ մե­ղա­ վո­րին դնում են բա­րեն­պաստ հո­ղի վրա, որ­տեղ հա­վա­տի ձեռ­քը կա­րո­ղա­նում է ա­մուր բռնել Փրկ­չի ձեռ­քից։ Քրիս­տո­սով և Քրիս­տո­սի մի­ջո­ցով մենք կա­րող ենք դուրս գալ ա­վե­լի քան հաղ­թող­ներ։ Աստ­ված մեզ ա­սել է, որ Իր զա­վակ­նե­րից յու­րա­քանչ­յուրն ա­նե­լիք ու­նի։ Ա­մեն մե­կին տրվել են տա­ղանդ­ներ իր կա­րո­ղու­թյուն­նե­րի հա­մե­մատ։ Որ­պես­զի մար­դը ծա­ռա­յի Քրիս­տո­սին, հար­կա­վոր չէ, որ նա քա­րո­զիչ լի­նի։ Կան շատ մար­դիկ, ով­քեր զգում են, որ ի­րենց տրված չէ հատ­կա­պես քա­րոզ­չու­թյան գոր­ծը և, այ­նուա­մե­նայ­ նիվ, ծա­ռա­յում են Քրիս­տո­սին։ Ար­դա­րու­թյան Ա­րե­գա­կը շո­ղում է նրանց վրա, և նրանք զգում են, որ մեկ են Քրիս­տո­սի հետ։ Աստ­ծո Խոս­քը նրանց խորհր­դա­տուն է։ Սուրբ Գիր­քը կար­դա­լիս նրանք հաս­կա­նում են ի­րենց կար­դա­ցա­ծը։ Նրանք գոր­ ծում են ի­րար հետ միա­բա­նո­րեն։ Աստ­ծո կող­մից ու­սու­ցան­ված­նե­րի մեջ տա­րա­ կար­ծու­թյուն­ներ չեն լի­նի։ Ի­րա­կան սուր­բե­րը մեկ են հո­գով և գոր­ծե­րով։ Սուրբ Հո­ գին կա­պում է նրանց ի­րար, և սա­տա­նա­յա­կան ու­ժե­րի ողջ զո­րու­թյունն ան­գամ չի կա­րող խա­փա­նել այս միու­թյու­նը։ Ձե­ռա­գիր 176, 1899թ. նո­յեմ­բե­րի 4, «Օ­րա­գիր», գրված Ռոք­հեմփ­թո­նում, Քուինս­լենդ, Ավստ­րա­լիա։ 325

նոյեմբեր

5 Քրիս­տո­սը ե­կավ Աստ­ծուն բա­ցա­հայ­տե­լու

Կա­րո՞ղ ես Աստ­ծո խոր­հուր­դը գտնել կամ Ա­մե­նա­կա­րո­ղի էու­թյա­նը հաս­նել։ Հոբ 11.7: Քրիս­տո­սը բա­ցա­հայ­տեց Աստ­ծուն։ Այն մար­դիկ, ով­քեր փա­փա­գում են ճա­նա­չել Աստ­ծուն, թող ու­սում­նա­սի­րեն Քրիս­տո­սի գործն ու դա­սե­րը։ Նրանց, ով­քեր ըն­դու­ նում ու հա­վա­տում են Նրան, Նա տա­լիս է Աստ­ծո որ­դի­ներ լի­նե­լու իշ­խա­նու­թյու­նը։ Նա ա­սում է. «Ինձ մոտ ե­կեք, ա­մեն վաս­տա­կած­ներ և բեռ­նա­վոր­ված­ներ, և Ես հան­գիստ կտամ ձեզ։ Ձեզ վրա ա­ռեք Իմ լու­ծը և Ին­ձա­նից սո­վո­րեք, ո­րով­հետև Ես հեզ եմ և սր­տով խո­նարհ, և ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տու­թյուն կգտնեք։ Ո­րով­ հետև Իմ լու­ծը քաղցր է, և Իմ բե­ռը՝ թեթև» (­Մատ­թեոս 11.28-30): Մարդ­կա­յին տա­ղանդն ու մարդ­կա­յին են­թադ­րու­թյու­նը փոր­ձել են հե­տա­զո­ տու­թյուն­նե­րի մի­ջո­ցով բա­ցա­հայ­տել Աստ­ծուն։ Շա­տերն են ան­ցել այս կա­ծա­նով։ Բարձ­րա­գույն մտքե­րը կա­րող են սպառ­վել ու հյուծ­վել Աստ­ծո մա­սին գու­շա­կում­ նե­րով, սա­կայն այդ ջան­քերն ա­պարդ­յուն կլի­նեն, իսկ փաս­տը կմնա փաստ, որ մար­դը հե­տա­զո­տու­թյամբ չի կա­րող բա­ցա­հայ­տել Աստ­ծուն։ Այս խնդի­րը մե՛զ չի տրվել լու­ծե­լու։ Այն ա­մե­նը, ինչ մար­դուն անհ­րա­ժեշտ է և կա­րե­լի է ի­մա­նալ Աստ­ծո մա­սին, բա­ցա­հայտ­վել է Նրա Որ­դու՝ Մեծ Ու­սուց­չի կյան­քի և բ­նա­վո­րու­թյան մեջ։ Երբ ա­վե­լի ու ա­վե­լի խո­րը հաս­կա­նանք, թե ով է մար­դը, թե ով ենք մենք Աստ­ծո աչ­քում, կվա­խե­նանք ու կդո­ղանք Նրա ա­ռաջ։ Նրանց, ով­քեր յու­րա­քանչ­յուր մար­դու կներ­կա­յաց­նեն որ­պես ի ծնե թա­գա­վոր­ ներ, ով­քեր տար­բե­րու­թյուն չեն դնի դար­ձի ե­կած­նե­րի ու չե­կած­նե­րի միջև, ով­քեր չեն ըն­դու­նի, որ ու­նեն Քրիս­տո­սի՝ Փրկ­չի կա­րի­քը, ես կա­սեի. «­Խոր­հե՛ք, թե ինչ­ պի­սին եք ե­ղել ձեր գո­յու­թյան ողջ ըն­թաց­քում։ Կ­ցան­կա­նա­յի՞ք արդ­յոք դրվագ առ դրվագ տես­նել ձեր ան­ցած ճա­նա­պար­հը այն Մե­կի ա­ռաջ, Ով գի­տի մարդ­կանց բո­լոր մտքե­րը, և Ում աչ­քի ա­ռաջ բո­լոր մարդ­կանց գոր­ծե­րը բաց գիրք են»։ Ես կոչ եմ ա­նում Աստ­ծո ծա­ռա­յու­թյան մեջ ընդգրկ­ված բո­լոր ան­ձանց տեղ զբա­ ղեց­նել Քրիս­տո­սի կող­մում։ Վ­տանգ­նե­րը շրջա­պա­տում են ա­ջից ու ձա­խից։ Մե­ծա­ գույն վտան­գը կգա այն մարդ­կան­ցից, ով­քեր ի­րենց ան­ձերն ա­նի­րա­վու­թյան են տվել, ով­քեր չեն լսել Աստ­ծո ու­ղար­կած նա­խազ­գու­շաց­ման և հան­դի­մա­նու­թյան խոս­քե­րը։ Քա­նի որ նման մար­դիկ ընտ­րում են ա­ռաջ­նորդ­վել ի­րենց ճա­նա­պարհ­ նե­րով ու ի­րենց իսկ կամ­քով, հրեշ­տա­կի հան­դերձ­ներ հա­գած գայ­թակ­ղի­չը շատ մոտ է նրանց՝ պատ­րաստ իր ազ­դե­ցու­թյու­նը միաց­նե­լու նրանց ազ­դե­ցու­թյան հետ։ Նա նրանց հրամց­նում է ա­մե­նագ­րա­վիչ բնա­վո­րու­թյան պատ­րանք­ներ, որն այդ մար­դիկ ներ­կա­յաց­նում են Աստ­ծո ժո­ղովր­դին։ Նրանց լսող ո­րոշ մար­դիկ կմո­ լոր­վեն և կսկ­սեն աշ­խա­տել վտան­գա­վոր գծում։ Տե­րը կան­չում է։ Կլ­սե՞ն արդ­յոք մար­դիկ Նրա ձայ­նը։ Նա տա­լիս է նա­խազ­գու­ շա­ցու­մը։ Ա­կան­ջա­լուր կլի­նե՞ն արդ­յոք։ Կլ­սե՞ն արդ­յոք նրանք ըն­կած աշ­խար­հին տրվող ո­ղոր­մու­թյան վեր­ջին լու­րը։ Կըն­դու­նե՞ն արդ­յոք նրանք Քրիս­տո­սի լու­ծը, կսո­վո­րե՞ն արդ­յոք Նրա­նից Նրա հե­զու­թյունն ու խո­նար­հու­թյու­նը։ Նա­մակ 240, 1903թ. նո­յեմ­բե­րի 5, «Ա­պա­գա բժիշկ­նե­րին ու քույ­րե­րին»՝ գրված պան­թեիզ­մի ճգնա­ժա­մի օ­րե­րին։ 326

Ե­ղե՛ք ու­րախ քրիս­տոն­յա

նոյեմբեր

6

Բայց ես Քո ո­ղոր­մու­թյանն եմ հու­սա­ցած. թող իմ սիր­տը ցնծա Քո փրկու­թյու­ նով։ Սաղ­մոս 13.5: Որ­քան շատ մենք բա­ցա­հայ­տենք մեր մեջ ապ­րող Փրկ­չի զո­րու­թյու­նը, այն­քան ա­վե­լի շատ կստա­նանք Նրա զո­րու­թյու­նից։ Երբ ա­գա­րա­կա­տե­րերն ի­րենց ապ­րանք­նե­րը հա­նում են ցու­ցա­հան­դես-վա­ճառ­ քի, նրանք ներ­կա­յաց­նում են ոչ թե ա­մե­նա­վատ, այլ, հա­կա­ռա­կը, ա­մե­նա­լավ նմուշ­ նե­րը։ Կա­նայք շտա­պում են բե­րել ոս­կե­փայլ կա­րա­գի ա­մե­նա­լավ գնդե­րը՝ ձևա­ վոր­ված ու գե­ղե­ցիկ ձևով կնքված։ Տ­ղա­մար­դիկ բե­րում են բան­ջա­րե­ղենի բո­լոր տե­սակ­նե­րի ա­մե­նա­լավ բեր­քը։ Ներ­կա­յաց­վում են նաև մրգե­րից ա­մե­նա­լա­վերն ու ա­մե­նագ­րա­վիչ­նե­րը, և դ­րանց տես­քը հա­ջող գոր­ծի գրա­վա­կանն է։ Մր­գե­րը՝ խնձո­ րը, դեղ­ձը, ծի­րա­նը, նա­րին­ջը, կիտ­րո­նը և սա­լո­րը, շատ գրա­վիչ են և­այ­գի­նե­րից ու պար­տեզ­նե­րից բեր­ված այս մրգե­րին նա­յող­նե­րին ստի­պում են փա­փա­գել լի­նել մի այն­պի­սի երկ­րում, ուր կա­րող են մշա­կել այդ բո­լոր տե­սակ­նե­րը։ Ին­չո՞ւ չպետք է այս վեր­ջին օ­րե­րում ապ­րող քրիս­տոն­յան բա­ցա­հայ­տի ա­մե­նագ­ րա­վիչ պտուղն ան­շա­հախն­դիր գոր­ծե­րում։ Ին­չո՞ւ չպետք է պատ­վի­րան­ներ պա­ հող Աստ­ծո ժո­ղովր­դի պտուղն ի հայտ գա բա­րի գոր­ծե­րի ա­մե­նա­լավ դրսևոր­մամբ։ Նրանց բա­ռե­րը, շար­ժուձևն ու նիս­տու­կա­ցը, հա­գու­կա­պը պետք է ա­մե­նա­լավ ո­րա­ կի պտուղ բե­րեն։ «Ի­րենց պտուղ­նե­րից նրանց ճա­նա­չեք»,- ա­սաց Քրիս­տո­սը։ Փոր­ձու­թյուն­նե­րը Քրիս­տո­սի աշ­խա­տող­ներն են, ո­րոնք կա­տա­րե­լա­գոր­ծում են քրիս­տո­նեա­կան շնորհ­նե­րը։ Այս փոր­ձու­թյուն­նե­րը ոչ թե պետք է խոր­տա­կեն հա­ վա­տաց­յա­լի հա­վա­տը, այլ ա­վե­լաց­նեն այն ի­րա­վի­ճա­կին հա­մա­պա­տաս­խան չա­ փով, որ բո­լո­րի աչ­քին հա­վատն ա­վե­լի պատ­վա­կան գտնվի, քան կորստ­յան ոս­ կին, որ կրա­կով է փորձ­վում։ Թույլ տրված ա­մեն մի փոր­ձու­թյուն նա­խա­տես­ված է ճշմար­տու­թյունն ա­վե­լի բարձր գնա­հա­տան­քի մա­կար­դա­կի հասց­նե­լու, որ մի­միայն Աստ­ծո փա­ռա­բա­նու­թյու­նը լի­նի Քրիս­տո­սի ճշմա­րիտ ա­շա­կերտ­նե­րի շուր­թե­րին։ Իսկ շնոր­հի շա­տա­ցու­մը Աստ­ծո պատ­վի ու փառ­քի հա­մար է Հի­սուս Քրիս­տո­սի հայտ­նու­թյու­նում, «ո­րին չտե­սած սի­րում եք, որ Նրան հա­վա­տա­ցիք, թեև հի­մա չեք տես­նում և­ու­րախ եք ան­պատ­մե­լի և փա­ռա­վոր խնդու­թյու­նով՝ ձեր հա­վա­տի վախ­ ճանն ըն­դու­նե­լով, այ­սինքն հո­գի­նե­րի փրկու­թյու­նը։ Որ այն փրկու­թյան հա­մար ո­րո­ նե­ցին և քն­նե­ցին մար­գա­րե­նե­րը, որ մար­գա­րեա­նում էին այն շնոր­հի հա­մար, որ լի­նե­լու էր ձե­զա­նում» (Ա Պետ­րոս 1.8-10): Մեր կրո­նի պայ­ծառ ու ու­րախ տե­սանկ­յու­նը կդրսևոր­վի բո­լոր այն մարդ­կանց կող­մից, ով­քեր ա­մեն օր ի­րենց նվի­րա­բե­րում են Աստ­ծուն։ Մենք չենք ու­զում ա­նար­ գել Աստ­ծուն վշտա­լի վե­րա­բեր­մուն­քով փոր­ձու­թյուն­նե­րի նկատ­մամբ, ո­րոնք մեզ սար­սա­փե­լի են թվում։ Բո­լոր փոր­ձու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք կըն­դուն­վեն որ­պես դաս­ տիա­րակ­ներ, ու­րա­խու­թյուն կբե­րեն։ Ողջ կրո­նա­կան կյան­քում վե­հա­ցում, բարձ­րա­ ցում, ազն­վա­ցում, բա­րի բա­ռե­րի ու գոր­ծե­րի ա­նու­շա­բու­րու­թյուն կդիտ­վի։ Թշ­նա­մին եր­ջան­կա­նում է, երբ մար­դիկ տրտնջում ու սայ­թա­քում են ի­րենց ճա­նա­պար­հին, ընկճ­վում, հու­սալք­վում, սգում և հա­ռա­չում են, ո­րով­հետև սա­տա­նան ու­զում է, որ մեր հա­վա­տը հենց այս­պի­սի տպա­վո­րու­թյուն գոր­ծի։ Աստ­ված նա­խա­տե­սել է, որ միտ­քը ցածր մա­կար­դա­կում չլի­նի։ Ձե­ռա­գիր 70, 1897թ. նո­յեմ­բե­րի 6, «Օ­րա­գիր»։ 327

նոյեմբեր

7

Խոս­տում հաղ­թո­ղին

Ձեզ ու­րիշ փոր­ձու­թյուն չի պա­տա­հել, բա­ցի մարդ­կա­յին փոր­ձու­թյու­նից, բայց Աստ­ված հա­վա­տա­րիմ է, որ չի թող­նի ձեզ ձեր կա­րո­ղու­թյու­նից վեր փորձ­վե­լու, այլ փոր­ձու­թյան հետ ելքն էլ կպատ­րաս­տի, որ կա­րո­ղա­նաք համ­բե­րել։ Ա Կորն­ թա­ցիս 10.13: Մենք չպետք է կար­ծենք, թե հնա­զան­դու­թյան ճա­նա­պար­հով քայ­լե­լիս կխու­սա­ փենք փոր­ձու­թյուն­նե­րից, ո­րով­հետև թշնա­մին կա­նի իր ու­ժե­րի սահ­ման­նե­րում ա­մեն ինչ, որ­պես­զի խո­չըն­դո­տի դե­պի եր­կինք տա­նող մեր ճա­նա­պար­հը։ Բայց Փր­կի­չը խոս­տա­ցել է օգ­նել մեզ։ Դուք փոր­ձու­թյուն­նե՞ր եք ու­նե­նում։ Քրիս­տոսն էլ ու­ներ։ Դուք գայ­թակ­ղու­թյուն­նե՞ր եք ու­նե­նում։ Նա ևս­ ու­նե­ցավ. Նա ա­մեն բա­նով փորձ­վեց մեր նմա­նու­թյամբ։ «Աշ­խար­հում էր, և­ աշ­խար­հը Նրա­նով ե­ղավ, և­ աշ­ խար­հը Նրան չճա­նա­չեց։ Ի­րեն­նե­րի մեջ ե­կավ, և­ ի­րեն­նե­րը Նրան չըն­դու­նե­ցին։ Բայց ո­րոնք որ Նրան ըն­դու­նե­ցին, իշ­խա­նու­թյուն տվեց նրանց Աստ­ծո որ­դի­ներ լի­նե­լու» (­Հով­հան­նես 1.10-12): Երբ Քրիս­տոսն այս երկ­րի վրա էր, ամ­բոխ­նե­րը հա­վաք­վում էին Նրան լսե­լու։ Նրա խոս­քերն այն­քան պարզ ու հստակ էին, որ հաս­կա­նում էին նաև ա­մե­նաա­նուս­ նե­րը. ժո­ղո­վուր­դը լսում էր Նրան ա­սես կա­խարդ­ված։ Սա զայ­րաց­նում էր փա­րի­ սե­ցի­նե­րին ու դպիր­նե­րին։ Նրանք նա­խան­ձով էին լցվում, ո­րով­հետև ժո­ղո­վուրդն այն­քան մեծ ու­շադ­րու­թյամբ էր լսում այս նոր Ու­սուց­չի խոս­քե­րը։ Նրանք ո­րո­շե­ցին կոր­ծա­նել բազ­մու­թյուն­նե­րի վրա ու­նե­ցած Նրա իշ­խա­նու­թյու­նը։ Դպիր­ներն ու փա­ րի­սե­ցի­ներն սկսե­ցին հար­ձա­կում­ներ գոր­ծել Նրա բնա­վո­րու­թյան վրա՝ ա­սե­լով, թե Նա ծնվել է մեղ­քի մեջ, թե դևեր է հա­նում դևե­րի իշ­խա­նի օգ­նու­թյամբ։ Այս­պի­սով ի­րա­կա­նա­ցան հետև­յալ բա­ռե­րը. «­Զուր տեղն ա­տե­ցին Ինձ» (­Հով­հան­նես 15.25, հա­մե­մա­տե՛ք Սաղ­մոս 69.4-ի հետ)։ Հրեա ա­ռաջ­նորդ­նե­րը զրպար­տե­ցին և հա­լա­ ծե­ցին այն Մե­կին, Ով «բյու­րե­րից գե­րա­զանց է» և «բո­լո­րո­վին ցան­կա­լիք»։ Երբ ա­ռանձ­նա­նում ենք աշ­խար­հից ու դրա սո­վո­րույթ­նե­րից, կհան­դի­պենք մեր նկատ­մամբ դրսևո­րած աշ­խար­հա­յին­նե­րի տհա­ճու­թյա­նը։ Աշ­խարհն ա­տեց Նրան, Ով ա­ռա­քի­նու­թյան մարմ­նա­ցում էր, ո­րով­հետև Նա ի­րեն­ցից լավն էր։ Ծա­ռան իր տի­րո­ջից մեծ չէ։ Ե­թե մեր ճա­նա­պարհ­նե­րը հա­ճո են Աստ­ծուն, ա­պա աշ­խար­հը կա­ տի մեզ։ Ե­թե երկն­քի Վե­հա­փա­ռու­թյու­նը ե­կավ այս աշ­խարհ և կ­րեց ստո­րաց­ման կյանք ու ա­մո­թա­լի մահ, ա­պա ին­չո՞ւ մենք պետք է հետ քաշ­վենք, երբ գի­տակ­ցում ենք, որ հնա­զան­դու­թյու­նը նե­րա­ռում է նաև խա­չը։ Ե­թե Նրան հա­լա­ծե­ցին, կա­ րո՞ղ ենք մենք արդ­յոք ա­վե­լի լավ վե­րա­բեր­մունք ակն­կա­լել։ Ես ձեզ մատ­նա­ցույց եմ ա­նում Աստ­ծո Գա­ռին, Ով վեր ա­ռավ աշ­խար­հի մեղ­քը։ Նա կմխի­թա­րի ու կա­ջակ­ցի բո­լոր նրանց, ով­քեր գա­լիս են Իր մոտ օգ­նու­թյուն խնդրե­լու։ Հա­վի­տե­նա­կան փառ­քի մե­ծու­թյուն և Աստ­ծո կյան­քի հետ հա­մե­մատ­վող կյանք է սպաս­վում հաղ­թո­ղին։ Մենք պետք է մշտա­պես խոր­հենք Աստ­ծո բա­րու­թյան և սուր­բե­րի ա­պա­գա տան մա­սին և մշ­տա­պես ջանք ա­նենք մեր բնա­վո­րու­թյուն­նե­րի կա­տա­րե­լա­գործ­ման հա­մար, որ­պես­զի վեր­ջում մեզ թույլ տրվի մտնել Աստ­ծո Քա­ ղաք։ Ձե­ռա­գիր 30, 1886թ. նո­յեմ­բե­րի 7, «Քրիս­տո­նեա­կան ու­ղին»։

328

Մեծ ԵՍ ԵՄ-ը

նոյեմբեր

8

Դեռ որ սա­րե­րը չէին ծնված, և­եր­կիրս ու աշ­խարհս չէիր ստեղ­ծել, հա­վի­տե­նից մինչև հա­վիտ­յան Դու ես Աստ­ված։ Սաղ­մոս 90.2: Աստ­ծո Խոսքն ու Նրա գոր­ծերն ի­րենց մեջ կրում են Նրա մա­սին գի­տու­թյուն, ո­րը Նա հար­մար է հա­մա­րել բա­ցա­հայ­տել մեզ։ Մենք կա­րող ենք հաս­կա­նալ այն հայտ­նու­թյու­նը, ո­րը Նա տվել է Իր մա­սին։ Սա­կայն ա­հով ու դո­ղով և մեր սե­փա­ կան մե­ղա­վո­րու­թյան զգա­ցու­մով պետք է սկսենք այս ու­սում­նա­սի­րու­թյու­նը. ոչ թե Աստ­ծուն բա­ցատ­րել փոր­ձե­լու ցան­կու­թյամբ, այլ այն գի­տու­թյունն ստա­նա­լու փա­ փա­գով, ո­րը մեզ ի­րա­վունք կտա ծա­ռա­յել Նրան ա­վե­լի ըն­դու­նե­լի ձևով։ Թող ոչ ոք չխի­զա­խի բա­ցատ­րել Աստ­ծուն։ Մարդ ա­րա­րա­ծը չի կա­րող նույ­նիսկ բա­ցատ­րել ինքն ի­րեն, ա­պա ինչ­պե՞ս է հա­մար­ձակ­վում բա­ցատ­րել Ա­մե­նա­գե­տին։ Ես ու­նեմ լուր՝ ուղղ­ված հե­տաքրք­րա­սեր­նե­րին. Աստ­ված ինձ հրա­հան­գել է չփոր­ ձել պա­տաս­խա­նել այն մարդ­կանց հար­ցե­րին, ում հե­տաքրք­րում են այն­պի­սի բա­ ներ, ո­րոնք չեն բա­ցա­հայտ­վել։ Այն բա­նե­րը, ո­րոնք բա­ցա­հայտ­վել են, պատ­կա­նում են մեզ ու մեր ե­րե­խա­նե­րին։ Դրա­նից այն կողմ մարդ ա­րա­րա­ծը չպետք է փորձ ա­նի գնա­լու։ Մենք չպետք է փորձ ան­գամ կա­տա­րենք բա­ցատ­րե­լու այն, ինչն Աստ­ ված չի բա­ցա­հայ­տել։ Մենք պետք է ու­սում­նա­սի­րենք հայտ­նու­թյու­նը, որ Քրիս­տո­ սը՝ Մեծ Ու­սու­ցիչն է տվել Աստ­ծո բնա­վո­րու­թյան մա­սին, որ­պես­զի հո­գով, խոս­քով ու ա­րարք­նե­րով ներ­կա­յաց­նենք Նրան այն մարդ­կանց, ով­քեր Նրան չեն ճա­նա­չում։ Ինչ վե­րա­բե­րում է Աստ­ծո ան­ձին ու բա­ցար­ձակ ի­րա­վունք­նե­րին՝ թե Որ­տեղ է Նա, և­ ինչ է Նա, սրանք թե­մա­ներ են, ո­րոնք բարձ­րաց­նել ան­գամ չպետք է հա­ մար­ձակ­վենք։ Այս թե­մա­նե­րի շուրջ լռու­թյունն ա­մե­նա­պեր­ճա­խոսն է։ Այն մար­դիկ են միայն հանդգ­նում շա­հար­կել Աստ­ծո ա­նու­նը, ով­քեր չու­նեն փոր­ձա­ռու­թյամբ հաս­տատ­ված գի­տու­թյուն Աստ­ծո մա­սին։ Ե­թե նրանք ա­վե­լի լավ ճա­նա­չեին Նրան, ա­վե­լի քիչ ա­սե­լիք կու­նե­նա­յին այն մա­սին, թե ինչ է Նա։ Այն մար­դը, ով իր ա­ռօր­յա կյան­քում մտե­րիմ շփում ու­նի Աստ­ծո հետ և խո­րա­պես ճա­նա­չում է Նրան, ա­մե­ նայն խո­րա­թա­փան­ցու­թյամբ գի­տակ­ցում է Ա­րար­չին բա­ցատ­րե­լու մարդ ա­րա­րա­ ծի բա­ցար­ձակ ան­կա­րո­ղու­թյու­նը։ Աստ­ված միշտ ե­ղել է։ Նա մեծ ԵՍ ԵՄ-ն­է։ Նա ան­սահ­ման ու ա­մե­նա­հաս է։ Մեր բա­ռե­րից և­ոչ մե­կը չի կա­րող նկա­րագ­րել Նրա մե­ծու­թյունն ու վե­հա­փա­ռու­թյու­նը։ Աստ­ծո մա­սին Աստ­վա­ծաշն­չի ու­սու­ցու­մը միակ ա­պա­հով ու­սու­ցումն է մար­դու հա­մար։ Մենք մեր հա­վա­տը պետք է կար­գա­վո­րենք հստակ «Այս­պես է ա­սում Տե­ րը» ար­տա­հայ­տու­թյամբ։ Աստ­ծո մա­սին գի­տու­թյու­նը, ո­րը Նա փա­փա­գում է, որ մենք ստա­նանք Իր Խոս­քից, ա­ռօր­յա կյանք տե­ղա­փոխ­վե­լով, մարդ­կանց ուժ կտա չա­րին դի­մա­կա­յե­լու հա­մար, ինչ­պես նաև նրանց կդարձ­նի հար­մար՝ ներ­կա­յաց­ նե­լու Աստ­ծուն։ Մենք պետք է ու­սում­նա­սի­րենք Քրիս­տո­սի դա­սե­րի պար­զու­թյու­նը։ Նա հոր­դո­ րում է ա­ղոթք ա­նել և խո­նարհ լի­նել։ Ս­րանք են մեր պաշտ­պան­նե­րը սխալ դա­ տո­ղու­թյուն­նե­րից, ո­րոնց մի­ջո­ցով սա­տա­նան փոր­ձում է ա­ռաջ­նոր­դել մեզ դե­պի այլ աստ­ված­ներ և­ըն­դու­նել կեղծ տե­սու­թյուն­ներ, ո­րոնք նա ին­քը պա­տել է լույ­սի հան­դերձ­նե­րով։ Ձե­ռա­գիր 132, 1903թ. նո­յեմ­բե­րի 8, «Աստ­ծո ընտր­յալ ժո­ղո­վուր­ դը», Գր­ված է պան­թեիզ­մի ճգնա­ժա­մի օ­րե­րին։ 329

նոյեմբեր

9

Երկր­պա­գե՛ք բնու­թյան Աստ­ծուն

Տի­րոջն է եր­կի­րը և նրա լիու­թյու­նը, աշ­խար­հը և նրա բնա­կիչ­նե­րը։ Սաղ­մոս 24.1: Աստ­ված խո­սում է մեզ հետ բնու­թյան մեջ։ Նրա ձայնն ենք մենք լսում, երբ նա­յում ենք բնու­թյան գե­ղեց­կու­թյանն ու հարս­տու­թյա­նը։ Մենք տես­նում ենք Նրա փառքն այն ա­մեն գե­ղե­ցի­կի մեջ, որ Նրա ձեռքն ստեղ­ծել է։ Մենք կանգ­նում ու նա­յում ենք Նրա գոր­ծե­րին ա­ռանց մեզ­նից այդ ա­մե­նը թաքց­նող վա­րա­գույ­րի։ Աստ­ված այս բա­նե­րը մեզ տվել է, որ­պես­զի Նրա ձեռ­քի գոր­ծը դի­տե­լիս մենք սո­վո­րենք Նրա­նից։ Աստ­ված տվել է մեզ այս թան­կա­գին բա­նե­րը որ­պես Իր սի­րո ար­տա­հայ­տում։ Տե­րը գե­ղե­ցի­կի սի­րա­հար է և մեզ ու­րա­խաց­նե­լու ու գո­հաց­նե­լու հա­մար մեր ա­ռաջ սփռել է բնու­թյան գե­ղեց­կու­թյու­նը, այն­պես, ինչ­պես երկ­րա­յին ծնողն է փոր­ձում գե­ղե­ցիկ բա­նե­րով շրջա­պա­տել իր սի­րե­լի ե­րե­խա­նե­րին։ Տե­րը միշտ ու­րա­խա­նում է, երբ մեզ եր­ջա­նիկ է տես­նում։ Որ­քան էլ որ մե­ղա­վոր ու ան­կա­տար է այս եր­կի­րը, Տերն այն շռայ­լել է օգ­տա­կա­րով ու գե­ղե­ցի­կով։ Գե­ղե­ցիկ ու գույնզ­գույն ծա­ղիկ­նե­րը պատ­մում են Նրա քնքշու­թյան և սի­րո մա­սին։ Նրանք խո­սում են ի­րենց սե­փա­կան լեզ­վով և մեզ հի­շեց­նում Պարգևո­ղի մա­սին։ Մենք պետք է վեր հա­ռենք մեր հա­յաց­քը բնու­թյու­նից դե­պի բնու­թյան Աստ­վա­ծը։ Վիթ­խա­րի բարձր ծա­ռե­րի, թփե­րի ու ծա­ղիկ­նե­րի մեջ Աստ­ված բա­ցա­հայ­տում է Իր բնա­վո­րու­թյու­նը։ Նա պետք է հա­մե­մատ­վի ա­մե­նա­գե­ղե­ցիկ շու­շան­նե­րի, վար­ դե­րի ու մե­խակ­նե­րի հետ։ Ինձ դուր է գա­լիս նա­յել Աստ­ծո գոր­ծե­րին բնու­թյան մեջ, ո­րով­հետև Աստ­ված դրանց վրա դրել է Իր բնա­վո­րու­թյու­նը։ Նա դրանք մեզ է տվել սի­րով և­ ու­զում է, որ մենք գո­հա­նանք դրան­ցով։ Այդ իսկ պատ­ճա­ռով ե­կե՛ք չերկր­պա­գենք բնու­թյան գե­ղե­ցիկ զար­դե­րը, այլ ե­կե՛ք դրան­ցից վեր հա­նենք մեր հա­յաց­քը դե­պի այդ բնու­թյան Աստ­վածն ու երկր­պա­գենք Պարգևո­ղին։ Թող սի­րո այս գե­ղե­ցիկ ծա­ռա­յու­թյուն­ներն ար­դա­րաց­նեն Աստ­ծո նպա­տա­կը և մեր սրտե­րը Նրան մո­տեց­նեն, որ­պես­զի մենք հա­մակ­վենք Նրա բնա­վո­րու­թյան գե­ղեց­կու­թյամբ և պաշ­տենք Նրա բա­րու­թյու­նը, կա­րեկ­ցանքն ու ան­բա­ցատ­րե­լի սե­րը։ Աստ­ված բա­րի է և մե­ծա­պես պետք է փա­ռա­վոր­վի։ Նրա ո­ղոր­մու­թյուն­ներն անվ­ ճար հեղ­վել են մեզ վրա։ Նա շրջա­պա­տել է մեզ Իր սի­րո նշան­նե­րով։ Հե­թա­նոս­նե­րը կա­րող են խռո­վու­թյուն ա­նել և­ու­նայն մտա­ծել, սա­կայն Աստ­ված չի փոխ­վում։ Նա ա­րա­րել է հա­վի­տե­նա­կան բլուր­նե­րի ու­ժը, որ­պես­զի դրանք ա­պաս­տան լի­նեն Իր ժո­ղովր­դի հա­մար։ Նա պատ­րաս­տել է սա­րերն ու քա­րան­ձավ­ներն Իր ճնշված ու հա­լած­յալ ժո­ղովր­դի հա­մար։ Մենք պետք է եր­գենք՝ Աստ­ված մեզ հա­մար ա­պա­վեն է և զո­րու­թյուն նե­ղու­թյան ժա­մա­նակ։ Նա, Ով ա­րա­րել է բարձ­րա­բերձ սա­րե­րը, հա­ վի­տե­նա­կան բլուր­նե­րը, Նրա՛ն մենք պետք է նա­յենք։ Իսկ Նա Իր բարձր ու սուրբ տե­ղից կնա­յի նրանց վրա, ով­քեր սի­րում են Ի­րեն ու վա­խե­նում են Ի­րե­նից։ Բնու­թյան մեջ մեզ տրված են երկ­նա­յին ար­քա­յու­թյան խորհր­դա­նիշ­ներ։ Փառք Աստ­ծուն, որ մենք ու­նենք մի քա­ղաք, ո­րը մա­քուր է, ո­րի Ճար­տա­րա­պե­տը և Ա­րա­ րիչն Աստ­ված է։ Այս քա­ղա­քը չի կա­րող շարժ­վել։ Այն նույն­քան ա­մուր է, որ­քան Աստ­ծո գա­հը։ Ձե­ռա­գիր 153, 1903թ. նո­յեմ­բե­րի 9, «Բնու­թյան մի­ջո­ցով դե­պի բնու­ թյան Աստ­ված»։

330

Վերց­րե՛ք փրկու­թյան գա­վա­թը

նոյեմբեր

10

Ա­հա Աստ­ված է իմ փրկու­թյու­նը։ Ես հույս ու­նեմ և չեմ վա­խե­նա, ո­րով­հետև իմ զո­րու­թյունն ու գո­վա­սան­քը Տեր Ե­հո­վան է, և Նա ինձ փրկու­թյուն ե­ղավ։ Ե­սա­ յիա 12.2: Դուք Ձեր նա­մա­կում խո­սում եք վհա­տու­թյան մա­սին։ Ես կա­րեկ­ցանք զգա­ցի Ձեր հան­դեպ և­ու­զում եմ Ձեզ ցույց տալ թան­կա­գին Փրկ­չին՝ Բեռ­ներ Կ­րո­ղին։ Նա Ձեզ կըն­դու­նի, ե­թե ո­րո­նեք Նրան։ «Խնդ­րեք, և կտր­վի ձեզ»,- սրանք են այն բա­ռե­ րը, ո­րոնք դուրս ե­կան Նրա աստ­վա­ծա­յին շուր­թե­րից,- «ո­րո­նեք, և կգտ­նեք, դու­ռը թա­կեք, և կ­բաց­վի ձեզ» (­Մատ­թեոս 7.7): Պա­հան­ջե՛ք այս խոս­տում­նե­րը որ­պես Ձե­րը։ Մի՛ փոր­ձեք Ձեզ ա­վե­լի լա­վը դարձ­նել և Ձեր հա­յաց­քը մի՛ ուղ­ղեք Ձեզ վրա՝ ան­հանգս­տա­նա­լով ու կաս­կա­ծե­լով Աստ­ծո բա­րու­թյանն ու ո­ղոր­մու­թյա­նը։ Ե­կե՛ք Նրա մոտ հենց այն­պի­սին, ինչ­պի­սին կաք, և հանձ­նե՛ք Ձեզ Նրա ձեռ­քը։ Հա­վա­տա­ցե՛ք, որ Նա ըն­դու­նում է Ձեզ, ինչ­պես և խոս­տա­ցել է։ Մի՛ փոր­ձեք որևէ մեծ ա­րարք կա­տա­րել՝ ե­րաշ­խա­վո­րու­թյուն ստա­նա­լու Աստ­ծո ա­ռաջ, այլ վստա­ հե՛ք Նրան հի­մա, հենց հի­մա։ Խո­նարհ հա­վա­տով ե­կե՛ք Նրա մոտ, Ով եր­բեք տա­ ռապ­յալ­նե­րին ու կա­րի­քա­վոր­նե­րին չի ա­սել. «­Զուր տե­ղը ո­րո­նե­ցեք Ինձ»։ Մենք գի­ տենք, որ մե­ղա­վոր­ներ ենք, որ հա­ճախ ենք սխալ­վում և պար­տու­թյան մատն­վում փոր­ձու­թյուն­նե­րից, սա­կայն սա չպետք է մեզ ստի­պի մեր մե­ծա­գույն կա­րի­քի պա­ հին հե­ռու մնալ այն Մե­կից, Ով միակն է, Ով կա­րող է օգ­նել և փր­կել մեզ սա­տա­նա­յի իշ­խա­նու­թյու­նից։ Թշ­նա­մու գոր­ծը մեզ հու­սալ­քել ու հու­սա­հա­տու­թյան մատ­նելն է։ Ինչ­պի­սի՜ ա­պա­ցույց է մեզ տրված Հի­սու­սի ան­նա­խա­դեպ սի­րո մա­սին այն փաս­տում, որ Նա թո­ղեց եր­կին­քը և­ե­կավ եր­կիր՝ օգ­նե­լու մեզ։ Նա ա­սել է. «Ինձ մոտ ե­կեք, ա­մեն վաս­տա­կած­ներ և բեռ­նա­վոր­ված­ներ, և Ես հան­գիստ կտամ ձեզ։ Ձեզ վրա ա­ռեք Իմ լու­ծը և Ին­ձա­նից սո­վո­րեք, ո­րով­հետև Ես հեզ եմ և սր­տով խո­նարհ, և ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տու­թյուն կգտնեք։ Ո­րով­հետև Իմ լու­ծը քաղցր է, և Իմ բե­ռը՝ թեթև» (գլուխ 11.28-30): Ին­չու, ի՛մ թան­կա­գին եղ­բայր, Հի­սուսն ապ­րում է, որ­պես­զի բա­րե­խո­սի Ձեզ հա­ մար։ Երբ մենք մեղք ենք գոր­ծում, «­Բա­րե­խոս ու­նենք Հոր մոտ Հի­սուս Քրիս­տոս Ար­դա­րին» (Ա Հով­հան­նես 2.1): Աստ­ծո գթա­ռատ սե­րը տա­րած­վում է մեզ վրա՝ մեր բո­լոր պա­կա­սու­թյուն­նե­րի ու բո­լոր ան­կա­տա­րու­թյուն­նե­րի վրա։ Հի­սու­սը սի­րում է Ձեզ։ Ար­ձա­գան­քե՛ք այդ սի­րուն՝ ու­րա­խու­թյամբ վստա­հե­լով Նրան։ Ձե­զա­նից հե­ ռաց­րե՛ք բո­լոր մեղ­քե­րը, ո­րոնք վշտաց­նում ու վի­րա­վո­րում են Փրկ­չին։ Փոր­ձե՛ք ըն­ դօ­րի­նա­կել Նրա սուրբ կյանքն ու ան­բիծ բնա­վո­րու­թյու­նը։ Ա­ռատ պա­շար­ներն են տրա­մադր­վել թան­կա­գին Փրկ­չի կող­մից մեզ բո­լոր մեղ­քե­րից մաք­րե­լու ու ա­զա­տե­ լու, ինչ­պես նաև Նրա շնոր­հով մեր բնա­վո­րու­թյան բո­լոր թե­րու­թյուն­նե­րը շտկե­լու հա­մար՝ Նրա ար­դա­րու­թյու­նը մեզ վրա դնե­լով։ Սա­կայն մենք ինք­ներս պետք է հա­վա­տի մեջ վարժ­վենք։ Մենք պետք է հա­վա­ տանք, «թե Նա կա և թե Ի­րեն խնդրող­նե­րին վար­ձա­հա­տույց կլի­նի» (Եբ­րա­յե­ցիս 11.6)։ Հա­վա­տա­ցե՛ք, եղ­բա՛յր իմ, հա­վա­տա­ցե՛ք։ Իմ հո­գին ա­սում է՝ հա­վա­տա­ցե՛ք։ Հա­վա­տով կառ­չե՛ք Աստ­ծո խոս­տում­նե­րին և դարձ­րե՛ք դրանք Ձե­րը։ Մե­ծա­գույն սի­րով՝ Ձեր քույր Քրիս­տո­սով՝ Է­լեն Գ. Ուայթ: Նա­մակ 36, 1875թ. նո­յեմ­բե­րի 10, Հու­ սալք­ված աշ­խար­հիկ մար­դու։ 331

նոյեմբեր

11 Նա­յե՛ք Հի­սու­սին, ոչ թե ու­րիշ­նե­րին

Մ­տիկ տանք հա­վա­տի զո­րագլ­խին և կա­տա­րո­ղին՝ Հի­սու­սին, որ Իր ա­ռաջ դրված ու­րա­խու­թյան փո­խա­նակ խա­չը հանձն ա­ռավ, և­ ա­մոթն ար­հա­մար­հե­ լով՝ Աստ­ծո ա­թո­ռի աջ կող­մը նստեց։ Եբ­րա­յե­ցիս 12.2: Նրանք, ով­քեր դա­վա­նում են, թե հա­վա­տում են ճշմար­տու­թյա­նը, թող ա­մե­նաե­ ռան­դուն կեր­պով փոր­ձեն հետևել Վար­պե­տի ոտ­նա­հետ­քե­րին՝ ծա­ռա­յե­լով բո­լոր այն մարդ­կանց, ով­քեր Փրկ­չի կա­րիքն ու­նեն։ Քրիս­տո­սը պար­զո­րոշ ներ­կա­յաց­րեց այն պայ­ման­նե­րը, ո­րոն­ցից կախ­ված է փրկու­թյու­նը։ «Ե­թե մե­կը կա­մե­նում է Իմ հետևից գալ»,- Նա ա­սաց,- «թող իր անձն ու­րա­նա և­իր խաչն առ­նի և Իմ հետևից գա» (­Մատ­թեոս 16.24): Ա­յո՛, հետևե՛ք Քրիս­տո­սին։ Յու­րա­քանչ­յուր թան­կա­գին հո­ գի, ով փա­փա­գում է հնա­զանդ­վել Աստ­ծուն, թող քայ­լի Փր­կագ­նո­ղի ոտ­նա­հետ­քե­ րով։ Մենք պետք է լի­նենք հեզ և սր­տով խո­նարհ։ Մենք պետք է ար­դա­րու­թյան պտուղ բե­րենք այն ու­նա­կու­թյուն­նե­րին հա­մա­պա­տաս­խան, ո­րոնք Աստ­ված տվել է մեզ։ Քո՛ւյր իմ, մեզ հար­կա­վոր է շա­հել եր­կին­քը։ Մենք չպետք է թույլ տանք, որ որևէ բան մեզ հետ պա­հի հա­վի­տե­նա­կան կյան­քը ձեռք բե­րե­լուց։ Ե­ղե՛ք հա­մեստ, հեզ, խո­նարհ, բա­րի, գթա­ռատ և քնք­շա­սիրտ։ Մի՛ նա­յեք ու­րիշ­նե­րի ձա­խո­ղում­նե­րին և մի՛ խո­սեք դրան­ցից։ Հի­շե՛ք, որ նման­վում եք նրան, ում նա­յում եք։ Հա­վի­տե­նա­ կան կյան­քը մեզ հա­մար ար­ժե ա­մեն ինչ։ Ե­կե՛ք խո­սենք Քրիս­տո­սի բա­րու­թյան, զո­րու­թյան ու փառ­քի մա­սին։ Դուք կա­րող եք օրհ­նու­թյուն լի­նել ե­կե­ղե­ցու հա­մար, ե­թե թույլ տաք, որ Ձեր լույ­ սը շո­ղա։ Ձեր օ­րի­նա­կով կա­րող եք սո­վո­րեց­նել ու­րիշ­նե­րին շո­ղալ։ Ներս մի՛ բե­րեք խա­վա­րը՝ թշնա­մու ու­ժը Տեր Հի­սու­սի ու­ժից վեր դա­սե­լով։ Այն ա­մե­նը, ինչ Ձեզ­ նից պա­հանջ­վում է, Քրիս­տո­սի շնոր­հի ու փառ­քի լույ­սի պայ­ծառ ճա­ռա­գայթ­նե­րի ա­ռաջ Ձեր սիր­տը բա­ցելն է։ Խո­սե՛ք հա­վա­տի, մա­քուր, սուրբ ու սրբա­գործ­ված հա­վա­տի մա­սին։ Ոչ մի հու­սալ­քող վկա­յու­թյուն մի՛ տվեք, քա­նի որ դա ու­րա­խաց­ նում է թշնա­մուն։ Խո­սե՛ք Աստ­ծո բա­րու­թյան մա­սին։ Ա­մեն քայ­լա­փո­խի բա­վա­րար ա­ռիթ չու­նե՞նք ար­դյոք Նրան փա­ռա­բա­նե­լու­հա­մար։ Քրիս­տոսն ա­սում է. «Ա­հա քո ա­ռաջ մի բաց­ված դուռ դրի, և նրան ոչ ոք չի կա­ րող փա­կել» (­Հայտ­նու­թյուն 3.8)։ Ուս­տի ե­կե՛ք չհու­սալ­քենք ու­րիշ­նե­րին բնա­վո­րու­ թյան թե­րու­թյուն­նե­րի մա­սին խո­սե­լով։ Խո­սե՛ք լույ­սի մա­սին։ Եր­կին­քը լի է լույ­սով։ Քրիս­տոսն աշ­խար­հի լույսն է։ Խո­սե՛ք հույ­սով լցված, ու­ժեղ ու մխի­թա­րիչ բա­ռեր։ Մի՛ նա­յեք ու­րիշ­նե­րի ան­կա­տա­րու­թյուն­նե­րին, այլ Ձեր գործ­նա­կան բա­րե­պաշ­տու­ թյամբ Ձեր շրջա­պա­տին ցո՛ւյց տվեք ա­վե­լի լավ օ­րի­նակ։ Ես ու­զում եմ, որ­պես­զի Դուք վե­րագտ­նեք այն ա­մե­նը, ինչ կորց­րել եք։ Գոր­ծի մի՛ դրեք Ձեր սե­փա­կան գրգռված զգաց­մունք­ներն ինչ-որ մե­կին վի­րա­վո­րե­լու հա­մար։ Տա­նը Ձեր ե­րե­խա­նե­րին ցո՛ւյց տվեք դե­պի Քրիս­տոս տա­նող ճա­նա­պար­հը։ Մենք պետք է ա­վե­լի շատ գնա­հա­տենք տա­նը տրվող դաս­տիա­րա­կու­թյունն ու կրթու­ թյու­նը. սի­րով ու քնքշու­թյամբ աս­ված մի փոք­րիկ բան այս­տեղ, մի փոք­րիկ բան՝ մեկ այլ տեղ, քայլ առ քայլ կա­ռու­ցում են մեծ սեր։ Հա­ճե­լի բա­ռե­րը հրաշք­ներ կգոր­ ծեն։ Թող որ իմ Աստ­վածն օգ­նի քեզ, ի՛մ թան­կա­գին քույր, սա է իմ ա­ղոթ­քը։ Նա­մակ 148, 1900թ. նո­յեմ­բե­րի 11, բար­գա­վաճ, բայց ան­հա­վատ գոր­ծա­րա­րի՝ Յո­թե­րորդ օր­վա ադ­վեն­տիստ կնո­ջը։ 332

Մեր Հոր գոր­ծը

նոյեմբեր

12

Եվ Նրա համ­բա­վը դուրս ե­կավ բո­լոր Սի­րիա, և Նրա մոտ բե­րին ա­մեն հի­վանդ­ նե­րին, որ կերպ-կերպ ցա­վե­րով և տան­ջանք­նե­րով նեղ­վում էին, և դի­վա­հար­ներ և լուս­նոտ­ներ և­ան­դա­մա­լույծ­ներ, և Նա նրանց բժշկեց։ Մատ­թեոս 4.24: Քրիս­տո­սի կյան­քը մշտա­կան ինք­նա­զո­հու­թյուն էր։ Նրա գոր­ծը չէր սա­հ­մա­նա­ փակ­վում ո՛չ ժա­մա­նա­կով, ո՛չ տե­ղով։ Այն սահ­մա­նա­փակ­ված էր միայն Նրա սի­րով ու կա­րեկ­ցան­քով այն մարդ­կանց նկատ­մամբ, ում հա­մար Նա շու­տով տա­լու էր Իր կյան­քը։ Նրա կա­րեկ­ցան­քը սահ­ման­ներ չէր ճա­նա­չում։ Այն­քան մեծ ծա­վալ­նե­րով էր Նա ի­րա­կա­նաց­նում բժշկու­թյան և­ու­սուց­ման Իր գոր­ծը, որ Պա­ղես­տի­նում չկար մի շի­նու­թյուն, ո­րը կա­րո­ղա­նար տե­ղա­վո­րել Նրա շուրջ հա­վաք­ված բազ­մու­թյուն­ նե­րին։ Նրա հի­վան­դա­նոցն այն քա­ղաք­ներն ու գյու­ղերն էին, ո­րոն­ցով Նա ան­ցնում էր։ Գա­լի­լեա­յի լեռ­նա­լան­ջե­րին, լայ­նար­ձակ ճա­նա­պարհ­նե­րին, ծո­վեզ­րին, ժո­ղո­վա­ րան­նե­րում և­ այն բո­լոր վայ­րե­րում, որ­տեղ կա­յին Նրա լու­րը լսե­լու պատ­րաստ սրտեր, Հի­սու­սը բժշկում էր մարդ­կանց և նրանց հա­յացք­ներն ուղ­ղում դե­պի ի­րենց երկ­նա­յին Հայ­րը։ Ե­րե­կո­յան, երբ աշ­խա­տան­քի ժա­մերն ար­դեն ա­վարտ­ված էին, Նա խո­սում էր նրանց հետ, ով­քեր օր­վա ըն­թաց­քում պետք է աշ­խա­տեին՝ ի­րենց ըն­տա­նիք­նե­րը կե­րակ­րե­լու հա­մար մի փոքր գու­մար վաս­տա­կե­լու ակն­կա­լի­քով։ Ե­թե մենք միայն գի­տակ­ցեինք, թե որ­քա՛ն ջա­նա­սի­րա­բար էր Հի­սուսն աշ­խա­ տում, որ­պես­զի աշ­խար­հում ցա­նի բա­րի լու­րի սեր­մը, ա­պա մենք ան­խոնջ կեր­պով կաշ­խա­տեինք, կոր­ծան­վող մարդ­կանց հասց­նե­լու կյան­քի հա­ցը։ Վերց­րե՛ք մեծ Վար­պե­տի հո­գին։ Մե­ղա­վոր­նե­րի Ըն­կե­րո­ջից սո­վո­րե՛ք՝ ինչ­պես աշ­խա­տել մեղ­քով վա­րակ­ված մարդ­կանց հետ։ Նրա սիր­տը մշտա­պես հուզ­վում էր մարդ­կանց դժբախ­տու­թյուն­նե­րից։ Ա­պա ին­չո՞ւ ենք մենք այս­քան սառն ու ան­ տար­բեր։ Ին­չո՞ւ են մեր սրտերն այս­քան անզ­գա։ Քրիս­տոսն Ի­րեն դրեց ծա­ռա­ յու­թյան զո­հա­սե­ղա­նին, դար­ձավ կեն­դա­նի պա­տա­րագ։ Ին­չո՞ւ ենք մենք այս­քան դժկա­մու­թյամբ նվիր­վել այն գոր­ծին, ո­րին Նա նվի­րա­բե­րեց Իր ողջ կյան­քը։ Մի բան պետք է ար­վի՝ բժշկե­լու մեզ պա­տած այս սար­սա­փե­լի ան­տար­բե­րու­թյու­նը։ Ե­կե՛ք հե­զու­թյամբ խո­նար­հենք մեր գլուխ­նե­րը, երբ տես­նում ենք, թե պա­հանջ­վա­ծից որ­ քան քիչ ենք ա­րել՝ ճշմար­տու­թյան սեր­մը ցա­նե­լու մարդ­կանց սրտե­րում։ Երբ մենք դար­ձի գանք, հանգս­տի ու վա­յել­չու­թյան մեր փա­փա­գը կփո­փոխ­վի։ Քրիս­տոսն Իր ցան­կու­թյուն­ներն ու փա­փագ­նե­րը խստիվ կեր­պով հնա­զան­դեց­ նում էր Իր ա­ռա­քե­լու­թյա­նը, այն ա­ռա­քե­լու­թյա­նը, ո­րը կրում էր երկն­քի նշա­նը։ Նա ա­մեն ինչ ստո­րա­դա­սում էր այն մեծ գոր­ծին, ո­րը հա­նուն ըն­կած մարդ­կու­թյան ի­րա­կա­նաց­նե­լու հա­մար ե­կել էր այս աշ­խարհ։ Երբ դեռ ե­րի­տա­սարդ տա­րի­քում Նրա մայ­րը գտավ Նրան ռաբ­բի­նե­րի դպրո­ցում և­ ա­սաց. «Որդ­յակ, ին­չո՞ւ հա­մար մեզ այս­պես ա­րիր. ա­հա, հայրդ և­ ես ցա­վե­լով ո­րո­նում էինք քեզ», Նա պա­տաս­ խա­նեց. «Ին­չո՞ւ հա­մար էիք ինձ ո­րո­նում, դուք չգի­տեի՞ք, թե պետք է, որ ես իմ Հոր տա­նը լի­նեմ» (­Ղու­կաս 2.48, 49): Ձե­ռա­գիր 147, 1902թ. նո­յեմ­բե­րի 12, «Ա­վե­լի մեծ ջան­քեր գոր­ծադ­րե­լու կոչ»։

333

նոյեմբեր

13

Դուք ինչ­պե՞ս կպա­տաս­խա­նեիք

Եվ նրան տես­նում էին մար­գա­րե­նե­րի որ­դի­քը, որ դի­մա­ցը՝ Ե­րի­քո­վում էին, և­ ա­սում էին. Ե­ղիա­յի ո­գին հանգ­չել է Ե­ղի­սեի վրա։ Դ Թա­գա­վո­րաց 2.15: Աստ­ծո ծա­ռա­նե­րը պետք է գոր­ծեն բարձր դա­սե­րի հա­մար, սա­կայն սա չի նշա­ նա­կում, որ նրանք պետք է կենտ­րո­նա­նան բա­ցա­ռա­պես այս երկ­րի պատ­վա­ վոր­նե­րի վրա՝ նրան­ցից կա­խում ու­նե­նա­լով ու­ժի, ազ­դե­ցու­թյան և հա­ջո­ղու­թյան հա­մար։ Տե­րը հա­ճախ կփափ­կեց­նի մեծ պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան դիր­քեր զբա­ ղեց­նող­նե­րի սրտե­րը և շ­նորհ կդնի նրանց մեջ պատ­վի­րան­ներ պա­հող Իր ժո­ղովր­ դի նկատ­մամբ։ Սա­կայն ե­թե Աստ­ծո ծա­ռան լքում է Նրան, որ­պես­զի ճա­նա­չում ա­ղեր­սի աշ­խար­հի մարդ­կան­ցից, նա փո­խում է զո­րու­թյու­նը թու­լու­թյան հետ։ Մեր առջև դրված է ա­մե­նա­հան­դի­սա­վոր գոր­ծը, ո­րի կարևո­րու­թյու­նը կա­րող ենք հաս­կա­նալ միայն անց­յա­լի և ներ­կա­յի վրա Աստ­ծո Խոս­քից շո­ղա­ցող լույ­սի ներ­քո։ Ո՞վ է ա­մուր պա­հում այն հա­վա­տը, ո­րը ժա­մա­նա­կին տրվել է սուր­բե­րին։ Ով է, որ «ա­հա այս­տեղ է» և «ա­հա այն­տեղ է» ա­ղա­ղակ­նե­րի մեջ ցույց է տա­լիս Աստ­ծո Խոս­քի նկատ­մամբ ու­նե­ցած իր ան­սա­սան վստա­հու­թյու­նը։ Ներ­կա­յիս հա­ վա­տը կա­պում է մեզ անց­յա­լի հետ և ցույց է տա­լիս մեզ ա­պա­գան։ Ե­ղի­սե մար­գա­րեի փոր­ձա­ռու­թյու­նից թան­կա­գին դա­սեր կա­րող ենք քա­ղել։ Տերն ընտ­րեց Ե­ղի­սեին որ­պես Ե­ղիա­յի օգ­նա­կան, և փոր­ձու­թյուն­նե­րի մի­ջով անց­նե­լով՝ նա ար­դա­րաց­րեց իր նկատ­մամբ դրսևոր­ված վստա­հու­թյու­նը։ Նա պատ­րաս­տա­ կամ էր լի­նել և­ ա­նել այն ա­մե­նը, ինչ Տե­րը կա­սեր։ Նա չէր խու­սա­փում խո­նարհ ծա­ռա­յու­թյու­նից, այլ փոքր պար­տա­կա­նու­թյուն­ներն ի­րա­կա­նաց­նում էր նույն­քան հա­վա­տար­մո­րեն, որ­քան մե­ծե­րը։ Նա միշտ պատ­րաս­տա­կամ էր ծա­ռա­յել ցան­ կա­ցած տե­ղում, ուր Տերն ի­րեն կդներ, որ­քան էլ որ տհաճ դա լի­ներ իր բնա­կան հա­կում­նե­րին։ Եվ ա­մեն քայ­լա­փո­խի նա սո­վո­րում էր խո­նար­հու­թյան և ծա­ռա­յու­ թյան դա­սեր։ «Եվ ե­ղավ, երբ որ նրանք անց­նում էին, Ե­ղիան ա­սաց Ե­ղի­սեին. խնդրիր՝ ինչ ա­նեմ քեզ, քա­նի որ քե­զա­նից չեմ վեր առն­ված։ Եվ Ե­ղի­սեն ա­սաց. թող քո ո­գին կրկնա­պա­տիկ լի­նի ինձ վրա» (Դ Թա­գա­վո­րաց 2.9)։ Նա չխնդրեց աշ­խար­հիկ պա­ տիվ, բարձր դիրք երկ­րի մե­ծա­մեծ­նե­րի մեջ։ Այն, ին­չը նա փա­փա­գում էր, կրկնա­ պա­տիկն էր այն մար­դու հո­գու, ում Աստ­ված ուր որ է պետք է պատ­վեր համ­բարձ­ մամբ։ Նա գի­տեր, որ ոչ այլ ինչ, քան Ե­ղիա­յի վրա հանգ­չող Հո­գու կրկնա­պա­տիկն ի­րեն ի­րա­վա­սու կդարձ­նի փո­խա­րի­նել Ե­ղիա­յին, ո­րով­հետև Ե­ղիան ու­ներ տա­րի­ քից բխող փոր­ձա­ռու­թյուն և­ի­մաս­տու­թյուն, ո­րը ոչ մի կերպ չի կա­րող փո­խանց­վել ե­րի­տա­սարդ­նե­րին։ Ե­թե ձեզ տրվեր այս հար­ցը, ի՞նչ կպա­տաս­խա­նեիք։ Ո՞րն է ձեր սրտի մե­ծա­գույն փա­փա­գը, երբ դուք ի­րա­կա­նաց­նում եք Աստ­ծո ծա­ռա­յու­թյու­նը։ Ձե­ռա­գիր 114, 1901թ. նո­յեմ­բե­րի 13, «­Դա­սեր Ե­ղի­սեի փոր­ձա­ռու­թյու­նից»։

334

Կա­տար­յալ ոտ­նա­հետ­քեր

նոյեմբեր

14

Ո­րով­հետև դուք հենց այդ բա­նի մեջ կանչ­վե­ցիք, որ Քրիս­տոսն էլ չար­չար­վեց և ձեզ էլ օ­րի­նակ թո­ղեց, որ Նրա հետ­քե­րին հետևեք։ Ա Պետ­րոս 2.21: Մեզ սպառ­նում է մեր հոգևոր փոր­ձա­ռու­թյու­նը հարս­տաց­նող այն­քան շատ բան կորց­նե­լու վտանգն այն պատ­ճա­ռով, որ ան­տե­սում ենք Աստ­ծո խոս­քե­րը, ո­րոնք Նա մեզ է ուղ­ղում։ Նա խո­սում է մի սրտի հետ, խո­սում՝ մյու­սի հետ, նրանք լսում են, հե­տո գնում ու այս խոս­քե­րին վե­րա­բեր­վում կար­ծես մի հա­սա­րակ բա­նի, և դ­րանք չեն տպա­վո­րում միտ­քը։ Աստ­ված կա­մե­նում է, որ մենք այդ բա­ռե­րը տա­նենք ու հասց­նենք յու­րա­քանչ­յուր սրտի։ «Ո­րով­հետև ե­թե հրեշ­տակ­նե­րի ձեռ­քով խոս­ված բա­նը հաս­տատ ե­ղավ, և­ա­մեն հան­ցանք և­ անհ­նա­զան­դու­թյուն ըն­դու­նեց իր ար­դար պա­տի­ժը, ա­պա մենք ինչ­ պե՞ս կպրծնենք, ե­թե ան­հոգ լի­նենք այս­պի­սի մեծ փրկու­թյան հա­մար, որ սկիզբ ա­ռավ խոս­վե­լու Տե­րից, և լ­սող­նե­րի ձեռ­քով մեր մեջ հաս­տատ­վեց» (Եբ­րա­յե­ցիս 2.2, 3)։ Այս­տեղ մեզ ներ­կա­յաց­ված է մեր խոս­քի կարևո­րու­թյու­նը։ Աստ­ված կա­ մե­նում է, որ մենք հա­ղոր­դակց­վենք։ Սր­տի գան­ձա­րա­նը լի­քը պա­հեք, լի­քը՝ Սուրբ Գր­քի թան­կար­ժեք խոս­քե­րով։ Հարկ ե­ղած դեպ­քում տվե՛ք, այն նրանց ուղղ­ված Աստ­ծո թան­կա­գին լուրն է։ Շա­տե­րը խո­սում և գոր­ծում են այն­պես, կար­ծես ա­մա­չում են Հի­սու­սից։ Նրանք չեն խոր­հում Նրա մա­սին, չեն ներ­կա­յաց­նում Նրան ի­րենց ըն­կեր­նե­րին։ Նրանք չեն ապ­րում Նրան փա­ռա­բա­նե­լու հա­մար, ա­մա­չում են այն Հի­սու­սից, Ով մարդ դար­ ձավ, որ­պես­զի ի­րենց կյանք պարգևի։ Դուք չեք կա­րող ա­նել մեկ ու­րի­շի գոր­ծը։ Յու­րա­քանչ­յուրն ու­նի ի­րեն հա­տուկ խառն­վածք։ Մենք չպետք է ակն­կա­լենք, որ բո­լո­րը քայ­լեն մեր ան­ցած ու­ղով, ո՛չ, նրանք պետք է քայ­լեն մեր ինք­նու­րաց Փր­կագ­նո­ղի ու­ղով։ Վերց­րե՛ք խաչն ու հետևե՛ք Նրան։ Նա է մեր Ա­ռաջ­նոր­դը։ Կան կա­տար­յալ ոտ­նա­հետ­քեր, կա կա­ տար­յալ ու­ղի. այդ Նա է բա­ցել։ Քրիս­տո­սին հետևե­լով՝ մենք ա­պա­հով ենք։ Սա­ կայն, երբ փոր­ձում ենք մարդ­կանց ստի­պել հետևել ինչ-որ մե­կի ու­ղուն, սխալ ենք գոր­ծում, այս­տեղ գլուխ են բարձ­րաց­նում մեր տար­բե­րու­թյուն­նե­րը, բայց մենք չպետք է եր­բեք տար­բե­րու­թյուն­ներ ու­նե­նանք։ Մենք պետք է հա­վա­տանք, որ ու­ րիշ­ներն Աստ­ծո ա­ռաջ նույն­քան ազ­նիվ են, որ­քան և մենք։ «Ո­րով­հետև վա­յե­լում էր Նրան, ո­րի հա­մար է ա­մեն բան և­ ո­րով ա­մեն բան, որ շատ որ­դիք փառ­քի մեջ տա­նե­լիս՝ նրանց փրկու­թյան ա­ռաջ­նոր­դին չար­չա­րան­քով կա­տա­րի» (Եբ­րա­յե­ցիս 2.10)։ Նա պետք է հաս­կա­նար մարդ­կանց թու­լու­թյուն­նե­ րը, սա­տա­նա­յի գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րի ու­ժը։ Նա Իր վրա ա­ռավ մար­դե­ղու­թյու­նը և կ­րեց սա­տա­նա­յի բո­լոր գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րը և գի­տի, թե ին­չի մի­ջով է անց­նում յու­րա­քանչ­յուր մարդ։ Խոր­հե՛ք մարդ­կանց նկատ­մամբ ու­նե­ցած Քրիս­տո­սի գու­թի մա­սին։ Նա գի­տի, թե ինչ­պես են նրանք ծնվել, ին­չով են շրջա­պատ­ված ե­ղել ման­ կու­թյան տա­րի­նե­րին։ Դուք չգի­տեք, թե ինչ գայ­թակ­ղու­թյուն­ներ են ի հայտ գա­լիս նրանց ծնուն­դով, չգի­տեք նրանց ծնող­նե­րի կար­գա­վի­ճա­կը։ Դրե՛ք մի կողմ դա­տե­ լը։ Դա­տը պատ­կա­նում է Աստ­ծո Որ­դուն։ Նա է, Ով պետք է դա­տի աշ­խար­հը։ Ձե­ ռա­գիր 174, 1901թ. նո­յեմ­բե­րի 14, «Ա­ռա­վոտ­յան դա­սեր Եբ­րա­յե­ցիս գրքի երկ­րորդ գլխից»։ 335

նոյեմբեր

15

Հա­վա­տի լրու­թյամբ

Ա­պա թող մո­տե­նանք Նրան ճշմա­րիտ սրտով, հա­վա­տի լրու­թյամբ, մեր սրտե­րը մաքր­ված չար խղճմտան­քից, և մեր մար­մի­նը լվաց­ված սուրբ ջրով։ Եբ­րա­յե­ցիս 10.22: Մեզ անհ­րա­ժեշտ է մշտա­կան, ան­կեղծ կախ­վա­ծու­թյուն Աստ­ծո Որ­դուց փրկու­ թյան, ինչ­պես նաև ի­մաս­տու­թյան ու հոգևոր ազ­դե­ցու­թյան հա­մար։ Մինչև ա­վե­լի շատ չսի­րենք Աստ­ծուն ու մարդ­կանց և մշ­տա­պես կախ­ված չլի­նենք Քրիս­տո­սի վե­րա­փո­խող ու սրբա­գոր­ծող շնոր­հից, ո­րը կվե­րա­փո­խի բնա­վո­րու­թյու­նը սրտում կա­տար­ված աստ­վա­ծա­յին փո­փո­խու­թյամբ՝ ի ցույց դրվե­լով խոս­քե­րում, հո­գում և­ ա­րարք­նե­րում, մենք չենք կա­րող հա­ջո­ղու­թյամբ ի­րա­կա­նաց­նել մեր գոր­ծը։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է հա­վա­տի աճ, ան­հա­մե­մատ ա­վե­լի քիչ վստա­հու­թյուն ու հաս­ տա­տա­կա­մու­թյուն նրան, թե ինչ մե՛նք կա­րող ենք ա­նել, և­ ան­հա­մե­մատ ա­վե­լի մեծ վստա­հու­թյուն նրան, թե ինչ է Տե՛­րը փա­փա­գում ա­նել ան­ձամբ մեզ հա­մար, ե­թե մենք ճա­նա­պարհ պատ­րաս­տենք Նրա հա­մար։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է Աստ­ծո հետ հա­ղոր­դակ­ցու­թյան ան­հա­մե­մատ ա­վե­լի շատ հո­գու փա­փագ, քան այժմ ու­ նենք։ Մենք պետք է ա­մե­նայն ե­ռան­դով ա­ղեր­սենք Նրան։ Ե­թե ո­րո­նես քո Ե­հո­վա Աստ­ծուն, կգտնես, ե­թե բո­լոր սրտովդ և բո­լոր հո­գովդ Նրան խնդրես։ Պետք է փայ­փա­յել մեծ օրհ­նու­թյուն­նե­րի և խո­րը լիա­կա­տա­րու­թյան մեծ փա­ փագ։ Սա­կայն դրանք մեզ եր­բեք չեն տրվի, քա­նի դեռ մենք մեզ զգում ենք այս­քան ինք­նավս­տահ, երբ մեր սերն Աստ­ծո նկատ­մամբ այս­քան ձանձ­րա­լի է, իսկ մեր եղ­բայր­նե­րի նկատ­մամբ՝ այս­քան ոչ քրիս­տո­սան­ման։ Երբ ես-ը դուրս է հան­վում սրտից, տե­ղը լցվում է Քրիս­տո­սի լիու­թյու­նը։ Ե­կե՛ք ա­վե­լի քիչ տար­վենք գործ­նա­ կան բնույ­թի հար­ցե­րով։ Ե­կե՛ք ա­վե­լի քիչ վստա­հենք այն ի­մաս­տու­թյա­նը, որն ա­վե­ լի շատ մարդ­կա­յին է, քան աստ­վա­ծա­յին։ Ցան­կա­ցած մարդ ա­րա­րա­ծի տրված փառ­քը՝ խոս­քե­րով թե բա­ռե­րով, վի­րա­վո­րա­կան է Աստ­ծո հա­մար։ Սա­կայն Աստ­ ված Ին­քը կփա­ռա­վո­րի այն մե­կին, ով պա­հում է Իր պատ­վի­րան­նե­րը ճշմար­տա­ պես և­ար­դա­րու­թյամբ։ Մար­դուն բնո­րոշ է վստա­հել և­ա­պա­վի­նել մար­դու, սա­կայն այս նույն ան­ձինք նույն­քան պատ­րաս­տա­կա­մո­րեն չեն ա­նում այդ նույ­նը, երբ տես­ նում են Ան­տե­սա­նե­լիին։ Աստ­ված գի­տակ­ցում է հո­գու կա­րիք­նե­րը։ Բայց մեր ժո­ղո­վուր­դը, ում առջև բաց­ ված են Աստ­ծո Խոս­քի մե­ծա­գույն գան­ձե­րը, չի գի­տակ­ցում դա։ Ինք­նագ­նա­հա­ տա­կա­նը և­ ինք­նավս­տա­հու­թյունն այն­պես են վա­րա­կում հո­գին երկ­րայ­նու­թյան տիղ­մով ու ե­սա­սի­րու­թյամբ, որ հա­վի­տե­նա­կան նշա­նա­կու­թյան ար­ժեք­նե­րի գե­րա­ զան­ցու­թյու­նը հա­զիվ թե ըն­կա­լե­լի դառ­նա մար­դու սրտի հա­մար։ Պետք է ձգտենք դե­պի Աստ­ված ոչ թե ժա­մա­նակ առ ժա­մա­նակ, այլ մշտա­կան ջան­քե­րի գոր­ծադր­մամբ, սրտա­գին խոս­տո­վա­նու­թյամբ ու Նրա ա­ռաջ հո­գին խո­ նար­հեց­նե­լով։ Աստ­ծո ժո­ղո­վուր­դը պետք է մտնի Բարձր­յա­լի ըն­դու­նա­րան։ Աստ­ ված հաս­կա­նում է, որ դուք Իր կա­րիքն ու­նեք, և­ե­թե խնդրեք, օգ­նու­թյուն կստա­նաք փոր­ձու­թյան ու գայ­թակ­ղու­թյան ժա­մա­նակ։ Ձեր ա­ղեր­սանք­նե­րը, ո­րոնք հայտ­նի են միայն Աստ­ծուն, Ով քննում է սիր­տը, Նա կլսի և կ­պա­տաս­խա­նի դրանց։ Նա­ մակ 45, 1897թ. նո­յեմ­բե­րի 15, Ա. Գ. Դա­նիել­սին և «իմ ծա­ռա­յող եղ­բայր­նե­րին ու Մել­բուր­նի ե­կե­ղե­ցուն»։ 336

նոյեմբեր

Ան­տե­սա­նե­լի հա­կա­մար­տու­թյան ա­ռաջ­նորդ­նե­րը

16

Ա­մեն բան տրվեց Ինձ Իմ Հո­րից, և­ոչ ոք չգի­տի, թե ով է Որ­դին, բայց միայն Հայ­ րը, և­ով է Հայ­րը՝ բայց միայն Որ­դին և­ում որ Որ­դին կա­մե­նա հայտ­նել։ Ղու­կաս 10.22: Ոչ ոք չի կա­րող բա­ցատ­րել Աստ­ծո ա­ռեղծ­ված­նե­րը։ Նրա փառ­քը թաքց­ված է աշ­խար­հից։ Ի՜նչ ար­ժեք ու­նեն մարդ­կանց են­թադ­րու­թյուն­ներն ու շա­հար­կում­նե­րը Նրա ան­ձի վե­րա­բեր­յալ։ Քրիս­տո­սը Հոր ներ­կա­յա­ցու­ցիչն է, «Նրա էու­թյան նկա­ րա­գի­րը»։ Ա­րար­չա­գոր­ծու­թյու­նը մեզ պատ­մում է Աստ­ծո հմտու­թյան և զո­րու­թյան մա­սին։ Իր բա­րու­թյան հա­մե­մատ Աստ­ված երկ­րի ե­րե­սին ա­ճեց­րել է գե­ղե­ցիկ ծա­ղիկ­ներ և ծա­ռեր, ո­րոնք հրա­շա­լի կեր­պով հար­մար­ված են այն երկ­րի կլի­մա­յին, որ­տեղ ա­ճում են։ Ու թեև մեղքն ա­պա­կա­նել է բնաշ­խար­հի ձևն­ ու գե­ղեց­կու­թյու­նը, թեև դրա վրա երևում են օ­դի իշ­խա­նի աշ­խա­տան­քի հետ­քե­րը, միև­նույնն է, այն շա­ րու­նա­կում է պատ­մել Աստ­ծո մա­սին և շա­րու­նա­կում է ո­րոշ չա­փով բա­ցա­հայ­տել Ե­դե­մի պար­տե­զի եր­բեմ­նի գե­ղեց­կու­թյու­նը։ Վե­րը՝ երկն­քում, ցա­ծը՝ երկ­րի վրա, օվ­կիա­նո­սի ան­ծայ­րա­ծիր ջրե­րում մենք տես­ նում ենք Աստ­ծո ձեռ­քի աշ­խա­տան­քը։ Ողջ ա­րար­չա­գոր­ծու­թյու­նը վկա­յում է Նրա զո­րու­թյան, ի­մաս­տու­թյան և սի­րո մա­սին։ Սա­կայն ո՛չ աստ­ղե­րից, ո՛չ օվ­կիա­նո­սից, ո՛չ էլ հոր­դա­ռատ անձրև­նե­րից մենք չենք կա­րող տե­ղե­կա­նալ Աստ­ծո ան­ձի մա­սին։ Սա բա­ցա­հայ­տե­լու հա­մար ե­կավ Քրիս­տո­սը։ Քրիս­տո­սը ե­կավ ըն­կած մարդ­կա­յին ցե­ղին բա­ցա­հայ­տե­լու Աստ­ծո սե­րը։ Նա՝ աշ­խար­հի Լույ­սը, քո­ղար­կեց Իր աստ­վա­ծու­թյան պայ­ծա­ռու­թյան շլա­ցու­ցիչ շքե­ ղու­թյու­նը և­ե­կավ եր­կիր՝ ապ­րե­լու որ­պես մարդ մարդ­կանց մեջ, որ­պես­զի մար­դիկ ա­ռանց ի­րենց կյան­քը վտան­գե­լու կա­րո­ղա­նան ծա­նո­թա­նալ ի­րենց Ա­րար­չի հետ։ Ոչ ոք Աստ­ծուն եր­բեք չի տե­սել, բա­ցի այն դեպ­քե­րից, երբ Նա բա­ցա­հայտ­ված է ե­ղել Քրիս­տո­սի մի­ջո­ցով։ Իր հա­ճա­խա­կի հաղ­թա­նակ­նե­րի պատ­ճա­ռով սա­տա­նան ա­վե­լի հա­մար­ձակ ու հան­դուգն է դառ­նում Աստ­ծո դեմ իր ապս­տամ­բու­թյան մեջ։ Չա­րի ա­րա­գըն­թաց զար­գա­ցու­մը, աշ­խա­տա­վոր դա­սա­կար­գե­րի մեջ տա­րած­վող շփոթ­մուն­քը ցույց են տա­լիս, որ մար­դիկ ա­րա­գո­րեն դիր­քեր են գրա­վում։ Նրանք ի­րենց կա­պում են հան­ գույց­նե­րով այր­վե­լու հա­մար։ Ար­հես­տակ­ցա­կան միու­թյուն­ներն ա­րագ բռնու­թյան են դի­մում, ե­թե ի­րենց պա­հանջ­ներն ի կա­տար չեն ած­վում։ Ա­վե­լի ու ա­վե­լի պարզ է երևում, որ աշ­խար­հի բնա­կիչ­ներն Աստ­ծո հետ ներ­դաշ­նա­կու­թյան մեջ չեն։ Ոչ մի գի­տա­կան տե­սու­թյուն չի կա­րող բա­ցատ­րել չա­րա­գործ­նե­րի հաս­տա­տուն եր­թը սա­տա­նա­յի հրա­մա­նա­տա­րու­թյան ներ­քո։ Չար հրեշ­տակ­նե­րը գոր­ծում են ամ­բոխ­նե­րի մեջ՝ դրդե­լով մարդ­կանց բռնու­թյուն գոր­ծել։ Մար­դու բա­րո­յա­կան ան­ կումն ու դա­ժա­նու­թյունն այն­պի­սի մա­կար­դա­կի կհաս­նի, որ Աստ­ված կհայտ­նի Ի­րեն Իր վե­հա­փա­ռու­թյան մեջ։ Շատ շու­տով աշ­խար­հի չա­րու­թյու­նը կանց­նի իր սահ­ման­նե­րը, և­ինչ­պես Նո­յի օ­րե­րում, Աստ­ված կթա­փի Իր դա­տաս­տա­նը։ Սա­կայն նույ­նիսկ երբ չա­րու­թյունն իր գա­գաթ­նա­կե­տին է հա­սել, մենք պետք է ի­մա­նանք, որ մեր Օգ­նա­կա­նը մեր կող­քին կանգ­նած է։ Նա­մակ 250, 1903թ. նո­յեմ­ բե­րի 16, Ջ. Է. Ուայ­թին՝ իր որ­դուն, ով աշ­խա­տում էր հա­րա­վա­յին նա­հանգ­նե­րի սևա­մորթ­նե­րի շրջա­նում։ 337

նոյեմբեր

17

Գցե՛ք ձեր հոգ­սը Հի­սու­սի վրա

Խո­նարհ­վեք Աստ­ծո հզոր ձեռ­քի տակ, որ ձեզ բարձ­րաց­նի ժա­մա­նա­կով։ Ձեր բո­ լոր հոգ­սը Նրա վրա գցեք, ո­րով­հետև Նա հոգս է ա­նում ձեզ հա­մար։ Ա Պետ­րոս 5.6, 7: Ձեր միտ­քը կա­րող է հա­ճախ մթագ­նել ցա­վից։ Այդ ժա­մա­նակ մի՛ փոր­ձեք մտա­ ծել, պար­զա­պես հանգս­տա­ցե՛ք և ցո՛ւյց տվեք, որ հանձ­նել եք Ձեզ Աստ­ծուն որ­պես հա­վա­տա­րիմ Ա­րար­չի։ Ձեր ա­ռա­վե­լու­թյունն է Ձեր թու­լու­թյան ու տա­ռա­պան­քի մեջ ցույց տալ, որ չեք կաս­կա­ծում Ձեր նկատ­մամբ Աստ­ծո սի­րուն, և գի­տեք, որ հա­վա­տա­րիմ է Խոս­տա­ցո­ղը, և­ որ Ձեր հո­գին ու մար­մի­նը Նրա ձեռքն եք հանձ­ նում, ու Նա կպա­հի այն, ինչն Իր պահ­պա­նու­թյանն է հանձն­վել։ Թող Ձեր միտ­քը խոր­հի Աստ­ծո բա­րու­թյան և­ այն մեծ սի­րո մա­սին, ո­րով Նա սի­րեց մեզ, ին­չի մա­սին վկա­յում է փրկագն­ման ծրա­գի­րը։ Ե­թե Նա մեզ չսի­րեր և մեզ ար­ժե­քա­վոր չհա­մա­րեր, չէր կա­տար­վի այս մե­ծա­գույն զո­հը։ Նա բա­րե­րար է ո­ղոր­մու­թյան ու շնոր­հի մեջ։ Թող Ձեր սիրտն ու միտ­քը հան­գիստ առ­նեն, ինչ­պես հոգ­նած ե­րե­խան է հան­գիստ առ­նում իր մոր գրկում։ Նրա հա­վի­տե­նա­պես ապ­րող թևե­րը գրկել են Ձեզ։ Հի­սու­սը տա­ռա­պում է Ձեր բո­լոր տա­ռա­պանք­նե­րով։ Ինչ­պի­ սի՜ ա­ռա­վե­լու­թյուն է Ձեզ՝ տա­ռա­պող­նե­րիդ հա­մար, ա­պա­վեն գտնել Հի­սու­սի մեջ։ Ա­վե­տա­րա­նի սպա­ռա­զի­նու­թյու­նը չա­փա­զանց ծանր է թվում կրե­լու հա­մար։ Հի­ սուս Քրիս­տոսն է Ձեր սպա­ռա­զի­նու­թյու­նը։ Թաքն­վե՛ք Նրա­նում, և չա­րը չի հար­ ձակ­վի ձեր հա­վա­տի վրա և չի շփո­թեց­նի ձեզ։ Հի­սուսն Իր խա­ղա­ղու­թյու­նը ժա­ ռան­գել է Ձեզ։ Փառք Աստ­ծուն, որ Դուք զգա­ցել եք Փրկ­չի ար­յան մաք­րա­գոր­ծող զո­րու­թյու­նը։ Ձեր հո­գու վրա ծա­գել է Ար­դա­րու­թյան Ա­րե­գա­կը՝ բժշկու­թյու­նը Իր թևե­րի վրա։ Որ­ քան դա­տարկ ու չբա­վա­րա­րող է ցան­կա­ցած երկ­րա­յին բան։ Բայց Հի­սու­սը՝ թան­ կա­գին Փր­կի­չը, Ձեր հոգևոր սնունդն է։ Նա կա­պել է Ձեր կյանքն Իր կյան­քի հետ։ Նրա շնոր­հի Խոս­քը մա­նա­նա է հա­վա­տա­ցող հո­գու հա­մար։ Խոս­քի թան­կա­գին խոս­տում­ներն են կյան­քը, մե­ծու­թյու­նը և խա­ղա­ղու­թյու­նը։ Մի՛ ան­հանգս­տա­ցեք։ Հի­սու­սը սի­րում է Ձեզ, Նա հոգ կտա­նի Ձեր մա­սին և կօրհ­ նի Ձեզ։ Դուք այլևս չեք կա­րող ե­ռան­դով ու ջա­նա­սի­րա­բար պայ­քա­րել, սա­կայն կա­րող եք թույլ տալ, որ Հի­սու­սը Ձեր փո­խա­րեն պայ­քա­րի։ Նա Ձեզ ա­սում է. «­Քո գործն ամ­բող­ջու­թյամբ հանձ­նի՛ր Իմ ձեռ­քը։ Դա­դա­րի՛ր և ճա­նա­չի՛ր, որ Ես եմ Աստ­ ված»։ Թան­կա­գի՛ն քույր , մենք հույս ենք փայ­փա­յում և­ա­ղո­թում ենք, որ Տե­րը Ձեզ օգ­նի և­ուժ տա այս խիստ հար­կե­րի դեմ, ո­րի ազ­դե­ցու­թյան ներ­քո եք։ Այն Աստ­վա­ծը, Ով տե­սավ Նա­թա­նա­յե­լին թզե­նու տակ, տես­նում է Ձեզ և հաս­կա­ նում է Ձեր բո­լոր վշտերն ու ցա­վե­րը։ Տեր Հի­սու­սը կլի­նի Ձեր ու­ժը նե­ղու­թյան այս օ­րե­րին։ Աստ­ծո Խոս­քը կեն­դա­նի հացն է։ Ա­մեն օր կե­րե՛ք այն։ Այն ա­ջակ­ցող ուժ կլի­նի Ձեզ հա­մար, որ­պես­զի ա­նեք այն ա­մե­նը, ինչ պետք է ա­նեք։ Այն անս­պառ ուժ կներշն­չի Ձեր հո­գուն, կկա­տա­րե­լա­գոր­ծի Ձեր փոր­ձա­ռու­թյու­նը և կ­տա այն ու­րա­խու­թյու­նը, որն ի­րա­կան է և­ա­նանց։ Նա­մակ 16, 1896թ. նո­յեմ­բե­րի 17, Տա­րեց քրոջ։ 338

նոյեմբեր

Բնու­թյու­նը բա­ցա­հայ­տում է Աստ­ծուն

18

Վեր բարձ­րաց­րեք ձեր աչ­քե­րը և նա­յեք, ո՞վ է ստեղ­ծել սրանց. նրանց զոր­քե­րը թվով հա­նո­ղը, որ նրանց ա­մե­նին կան­չում է ա­նու­նով՝ մեծ իշ­խա­նու­թյամբ և սաս­տիկ զո­րու­թյամբ. մե­կը չի կոր­չի։ Ե­սա­յիա 40.26: Աստ­ծուն վե­րա­բե­րող պան­թեիս­տա­կան գա­ղա­փար­ներն ստեղծ­վել են Ա­րուս­յա­ կի՝ ըն­կած հրեշ­տա­կի կող­մից։ Այս հար­ցի տա­րօ­րի­նակ տե­սանկ­յունն այն է, որ այն­ քա՜ն շա­տերն են այդ գա­ղա­փար­ներն ըն­դու­նել որ­պես գե­ղե­ցիկ ճշմար­տու­թյուն։ Սա­կայն այն, ին­չը նրանց կար­ծի­քով լույս է, կա­ռաջ­նոր­դի ի­րենց խիտ խա­վա­րի մեջ։ Յո­թե­րորդ օր­վա ադ­վեն­տիստ­նե­րի փոր­ձա­ռու­թյան տար­բե­րա­կիչ հատ­կա­նի­ շը փառքն Աստ­ծուն տալն է։ Երբ մենք փառ­քը տա­լիս ենք մարդ­կանց, երբ ան­ սահ­ման վստա­հու­թյուն ենք ցու­ցա­բե­րում մարդ­կանց նկատ­մամբ՝ խո­սե­լով այն գե­րա­զան­ցու­թյան մա­սին, որ մեր կար­ծի­քով այդ մար­դիկ ու­նեն, մենք ինք­ներս էլ չգի­տենք, թե ինչ կամ ում ենք երկր­պա­գում։ Թող որ Աստ­ված մե­ծար­վի։ Թող թույլ ու սխա­լա­կան մարդ ա­րա­րա­ծը խո­նար­հեց­նի ի­րեն Նրա ա­ռաջ։ Ես միշտ շատ բան եմ ու­նե­ցել ա­սե­լու Աստ­ծո փառ­քի մա­սին, ո­րը երևում է Նրա ա­րա­րած գոր­ծե­րում, սա­կայն եր­բեք չեմ կար­ծել, որ մեր Ա­մե­նա­հաս Աստ­ծուն, Ով ղե­կա­վա­րում է տիե­զերքն ու լցնում այն, հար­կա­վոր է ո­րո­նել ծաղ­կի, տերևի կամ ծա­ռի մեջ։ Այն, ինչ ես ա­սել եմ բնու­թյան մեջ Աստ­ծո գոր­ծե­րի մա­սին, նպա­տա­կը ե­ղել է մարդ­կանց միտ­քը բնու­թյու­նից ուղ­ղելն այդ բնու­թյան Աստ­ծուն, ցույց տա­լը, որ ողջ փառ­քը պետք է տրվի Նրան, Ով տիե­զեր­քի ղե­կա­վարն է։ Մար­դիկ պար­տա­վոր են կա­տա­րել Աստ­ծո առջև ի­րենց պար­տա­կա­նու­թյու­նը: Նրանք պետք է ան­ձամբ ճա­նա­չեն Աստ­ծուն և­ երկ­յու­ղեն Նրա­նից։ Նրանք պետք է գո­վեն ու փա­ռա­բա­նեն Նրա ա­նու­նը որ­պես Մե­կը, Ով բա­զում գե­ղե­ցիկ բա­ներ է դրել այս՝ մեղ­քից ա­պա­կան­ված երկ­րում, որ­պես­զի ե­րե­խա­նե­րից մինչև հա­սուն մար­դիկ, բո­լո­րը կա­րո­ղա­նան տես­նել, որ Աստ­ված սի­րում է այս­տեղ՝ ներքևում ապ­րող Իր ըն­տա­նի­քը։ Նա այն­պես է սի­րում մեզ, որ Իր սի­րո շո­շա­փե­լի ա­պա­ցույց տվեց մեզ՝ ու­ղար­կե­լով Իր միա­ծին Որ­դուն կրե­լու աշ­խար­հի մեղ­քը, որ ա­մեն Նրան հա­վա­տա­ցո­ղը չկոր­չի, այլ հա­վի­տե­նա­կան կյանքն ու­նե­նա։ Աստ­ված փա­փա­գում է, որ մենք խոր­հենք Իր ան­սահ­ման սի­րո բարձ­րու­թյան, խո­րու­թյան ու լայ­նու­թյան մա­սին, որն ի­րեն հա­վա­սա­րը չու­նի, և հի­շենք, որ մենք Իր փրկագն­ված սե­փա­կա­նու­թյունն ենք։ «Եվ ձե­րը չեք։ Ո­րով­հետև մեծ գնով գնվե­ ցիք, ուս­տի փա­ռա­վո­րեք Աստ­ծուն ձեր մարմ­նում և ձեր հո­գում, որ Աստ­ծունն են» (տե՛ս Ա Կորն­թա­ցիս 6.19, 20): Մենք պետք է գոր­ծենք, ա­սես ողջ տիե­զեր­քին ի տես՝ բա­րեխղ­ճո­րեն ի­րա­կա­նաց­նե­լով մեր պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րը մեր Ա­րար­չի ա­ռաջ։ Աշ­խար­հը գե­րի կդառ­նա սա­տա­նա­յի մո­լո­րեց­նող ներ­կա­յա­ցում­նե­րին։ Ա­պա որ­ տե՞ղ է մեր ա­պա­հո­վու­թյու­նը։ Ինչ­պե՞ս պաշտ­պան­վենք սա­տա­նա­յի կա­խար­դիչ հնարք­նե­րից. կար­դա­լով Աստ­ծո Խոս­քը՝ մեծ փա­փա­գով ճա­նա­չել Նրան այն հայտ­ նու­թյան լույ­սի ներ­քո, ո­րը Նա թո­ղել է Իր մա­սին։ Նա­մակ 253ա, 1903թ. նո­յեմ­բե­րի 18, դոկ­տոր Ջ. Հ. Քե­լո­գին, ով հրա­պուր­վում էր պան­թեիս­տա­կան գա­ղա­փար­նե­ րով։

339

նոյեմբեր

19 Քայ­լե՛ք հա­վա­տով, ոչ թե տե­սո­ղու­թյամբ

Ա­հա նա գո­ռո­զա­ցել է, նրա հո­գին ու­ղիղ չէ ի­րե­նում, բայց ար­դարն իր հա­վա­տով պի­տի ապ­րի։ Ամ­բա­կում 2.4: Թան­կա­գի՛ն եղ­բայր, ես ստա­ցա Ձեր նա­մակն ու կար­դա­ցի։ Ես ու­զում եմ քա­ ջա­լե­րել Ձեզ, թան­կա­գի՛ն եղ­բայր՝ հի­շեց­նե­լով, որ Հի­սուս Քրիս­տոսն Իր թան­կա­ գին կյան­քը տվեց Ձեզ հա­մար։ Նա կլի­նի Ձեր Օգ­նա­կա­նը, ե­թե վստա­հեք Նրան։ Ձեր հո­գու պաշտ­պա­նու­թյու­նը հանձ­նե՛ք Նրան, Ով Իր սե­փա­կան կյան­քը մատ­նեց դա­ժան ու ա­մո­թա­լի մահ­վան, որ­պես­զի փրկագ­նի Ի­րեն հա­վա­տա­ցող ա­մեն մի մար­դու։ Այժմ, եղ­բա՛յր իմ, մենք հան­դի­պել ենք բազ­մա­թիվ մարդ­կանց, ով­քեր ի­րենց քրիս­ տո­նեա­կան փոր­ձա­ռու­թյան շրջա­նակ­նե­րում ան­ցել են նմա­նա­տիպ հան­գա­մանք­ նե­րի մի­ջով, ո­րոնց մա­սին Դուք նշել էիք Ձեր նա­մա­կում։ Դուք չպետք է վստա­հեք ան­հա­վա­տու­թյան Ձեր տպա­վո­րու­թյուն­նե­րին։ Դուք պետք է ա­պա­վի­նեք այն Մե­ կին, Ով Իր կյանքն է տվել Ձեզ հա­մար։ Այդ ժա­մա­նակ կհա­մար­վեք ըն­դու­նող, մե­կը, ով հա­վա­տում և­ ըն­դու­նում է Նրա Խոս­քը և չի քայ­լում զգաց­մունք­նե­րով ա­ռաջ­ նորդ­վե­լով, այլ քայ­լում է հա­վա­տով։ Աստ­ծո Խոս­քը ճշմա­րիտ է։ Հա­վա­տը կառ­չում է աստ­վա­ծա­յին Խոս­քին, մինչ­դեռ զգաց­մունք­նե­րը ոչ այլ ինչ են, քան մի բան, ո­րը մթագ­նում է հա­վատն առ «Այս­պես է ա­սում կեն­դա­նի Աստ­ծո Խոս­քը» սկզբուն­քը։ Հրա­շա­լի է այն գոր­ծը, որն Աստ­ված նա­խա­տե­սել է ի­րա­կա­նաց­նել Իր ծա­ռա­նե­րի մի­ջո­ցով, որ­պես­զի Իր ա­նու­նը փա­ ռա­վոր­վի։ Եղ­բա՛յր իմ, Դուք չպետք է խո­րա­սուզ­վեք հու­սալ­քու­թյան մեջ։ Ա­պա­վի­ նե՛ք Աստ­ծո խոս­տում­նե­րին փոքր ե­րե­խա­յի հա­վա­տով։ Եղ­բա՛յր իմ, ես ա­ղա­չում եմ Ձեզ, հե­ռաց­րե՛ք Ձեր հա­յաց­քը Ձե­զա­նից և նա­յե՛ք Քրիս­տո­սին ու ապ­րե՛ք։ Վս­տա­հե՛ք Նրան, Ով սի­րում է մար­դուն։ Ամ­բող­ջու­թյամբ կախ­վա՛ծ ե­ղեք Քրիս­տո­սից։ Նա կա­րող է բո­լո­րո­վին փրկել բո­լոր նրանց, ով­քեր գա­լիս են Իր մոտ։ Հա­վա­տա­ցե՛ք, հա­վա­տա­ցե՛ք, որ Քրիս­տո­սը կնե­րի Ձեր բո­լոր օ­րի­նա­զան­ցու­թյուն­ներն ու բո­լոր մեղ­քե­րը։ Խո­նարհ­վե՛ք փոք­րիկ ե­րե­խա­յի նման, և Քրիս­տո­սը կըն­դու­նի, կօրհ­նի և կու­ժե­ղաց­նի Ձեզ։ Մի՛ մտա­ծեք ան­հա­վա­տու­ թյան մա­սին, մի՛ խո­սեք ան­հա­վա­տու­թյու­նից, այլ հա­վա­տա­ցե՛ք Աստ­ծո խոս­քին և հանձ­նե՛ք Ձեզ Նրա ձեռ­քը, որ­պես­զի Նա սո­վո­րեց­նի և­ա­ռաջ­նոր­դի Ձեզ։ Եղ­բա՛յր իմ, մխի­թա­րու­թյո՛ւն գտեք Ձեր սրտի հա­մար՝ հա­վա­տա­լով, որ Տե­րը կա­ մե­նում է, որ Դուք փրկվեք, և­որ Դուք Նրա զա­վակն եք։ Մի՛ կար­ծեք, թե Ձեր միտ­քը պետք է լի­նի ո­րո­շա­կի զգա­յա­կան վի­ճա­կում, այ­լա­պես չեք ըն­դուն­վի Աստ­ծո կող­ մից։ Ձեր հա­վա­տը պետք է ա­պա­վի­նի ոչ թե զգաց­մուն­քին, այլ Աստ­ծո խոս­տում­ նե­րին։ Հա­վա­տո՛վ քայ­լեք «Այս­պես է ա­սում Տե­րը» սկզբուն­քի մեջ։ Հանձ­նե՛ք Ձեր գոր­ծը Տի­րո­ջը և հա­վա­տա­ցե՛ք Նրա Խոս­քին։ Հա­վա­տա­ցե՛ք, ո՜հ, հա­վա­տա­ցե՛ք Տի­ րոջ Խոս­քին և քայ­լե՛ք հա­վա­տով, ոչ թե տե­սո­ղու­թյամբ։ Նո­րո­վի նվի­րա­բե­րե՛ք Ձեզ Աստ­ծուն։ Ե­ղե՛ք հա­վա­տա­րիմ և ճշ­մա­րիտ «Այս­պես է ա­սում Տե­րը» սկզբուն­քին և­ ա­մուր կանգ­նե՛ք այն ա­զա­տու­թյան մեջ, ո­րով Քրիս­տո­սը Ձեզ ա­զա­տեց։ Նա­մակ 388, 1907թ. նո­յեմ­բե­րի 19, Մա­սա­չու­սեթ­սի Հա­րա­վա­յին Լան­կաս­տե­րի ե­կե­ղե­ցու մի ան­դա­մի։ 340

Ար­թո՛ւն ե­ղեք

նոյեմբեր

20

Եվ այս ա­րեք ի­մա­նա­լով ժա­մա­նա­կը, որ ժամ է ար­դեն քնից զարթ­նել, ո­րով­հետև հի­մա մեզ ա­վե­լի մոտ է փրկու­թյու­նը, քան թե այն ժա­մա­նակ, որ հա­վա­տա­ցինք։ Հռո­մեա­ցիս 13.11: Սա­տա­նան մշտա­պես փոր­ձել է խել­քա­հան ա­նել մարդ­կանց նրբին ա­ռեղծ­ված­ նե­րով։ Այդ կերպ նա հրա­պու­րեց Ե­վա­յին և­ այդ կերպ նա փոր­ձում է գայ­թակ­ղել մարդ­կանց այ­սօր։ Այն մար­դիկ, ով­քեր սխալ են մեկ­նա­բա­նում Աստ­ծո Խոս­քը՝ փոր­ ձե­լով հիմ­նա­վո­րել սխա­լը, հետևում են նրա օ­րի­նա­կին, ով հրա­պու­րեց Ե­վա­յին, և­ ով փոր­ձեց Քրիս­տո­սին ա­նա­պա­տում։ Թշ­նա­մին փո­խա­րի­նեց Աստ­ծո Խոսքն իր սե­փա­կան մո­լո­րեց­նող պնդում­նե­րով։ Նույն մո­լո­րեց­նո­ղը, ով խա­բեց երկ­նա­յին հրեշ­տակ­նե­րին, այ­սօր նույն ո­ճով աշ­խա­տում է մարդ­կանց մտքե­րի հետ։ Իր գայ­թակ­ղիչ պնդում­նե­րի շնոր­հիվ նա շա­հեց շատ հրեշ­տակ­նե­րի վստա­հու­թյու­նը, և­ երկն­քում մեծ պա­տե­րազմ ե­ղավ։ Մի­քա­յելն ու Նրա հրեշ­տակ­նե­րը պա­տե­րազ­մե­ցին սա­տա­նա­յի ու նրա խաբ­ված հետևորդ­նե­րի դեմ։ Կան մար­դիկ, ով­քեր Աստ­ծուց նա­խազ­գու­շա­ցում­ներ ու հրա­հանգ­ներ են ստա­ ցել, սա­կայն դի­տա­վոր­յալ ե­րես են թե­քել ի­րենց տրված լու­րից։ Նրանք քայ­լում էին ա­սես կապ­ված աչ­քե­րով սա­տա­նա­յի պատ­րաս­տած ծու­ղակ­նե­րում։ Սա­տա­նան նրանց հո­գի­նե­րի հետ կե­նաց-մա­հու խաղ է խա­ղում։ Նրան­ցից ո­մանք այն­պի­սի դիր­քում են, որ պետք է օգ­նեն նման ծու­ղա­կում հայտն­ված­նե­րին, սա­կայն ի­րենք այժմ գտնվում են մե­ծա­գույն մո­լո­րեց­նո­ղի գե­րու­թյան մեջ։ Աստ­ծո սերն Իր ե­կե­ղե­ցու նկատ­մամբ ան­սահ­ման է։ Նա ա­րել է ա­մեն բան դրա ա­ճի ու ըն­դար­ձակ­ման հա­մար։ Նա ան­դուլ հո­գա­ծու­թյուն է դրսևո­րում Իր ժո­ղովր­ դի նկատ­մամբ։ Աստ­ված ցու­ցում­ներ է տվել մեծ մո­լո­րեց­նո­ղի կեղծ տե­սու­թյուն­ նե­րի և նր­բին դա­տո­ղու­թյուն­նե­րի վտան­գի մա­սին։ Նա ու­ղար­կել է նա­խազ­գու­ շա­ցում­ներ, հան­դի­մա­նու­թյուն­ներ և լու­րեր՝ փրկե­լու Իր ժո­ղովր­դին։ Բայց շատ մար­դիկ, ինչ­պես Քրիս­տո­սի ա­շա­կերտ­նե­րից ո­մանք, վնաս են հասց­նում գոր­ծին, ո­րով­հետև սխալ են մեկ­նա­բա­նում Աստ­ծո ու­ղար­կած լու­րե­րը։ Երբ փոր­ձու­թյուն­ներն անհ­րա­ժեշտ են դառ­նում ե­կե­ղե­ցու մաք­րա­գործ­ման հա­ մար, դրանք թույլ են տրվում։ Այս փոր­ձու­թյուն­նե­րի բե­ռի տակ ո­մանք ի­րենց վի­րա­ վոր­ված են հա­մա­րում և­ի­րենց սրտե­րը խո­նար­հեց­նե­լու փո­խա­րեն՝ վրդով­մուն­քով գլուխ են բարձ­րաց­նում։ Սա­տա­նան ու­շի-ու­շով հետևում է իր հնա­րա­վո­րու­թյա­նը, որ­պես­զի մի հա­ճե­լի սո­փես­տու­թյուն ներ­կա­յաց­նի, ո­րը կգայ­թակ­ղի փորձ­վող­նե­րի մտքե­րը և կս­տի­պի նրանց ըն­դու­նել իր ա­ռաս­պել­նե­րը։ Այն մար­դիկ, ով­քեր այս կերպ մո­լո­րեց­վում են, դառ­նում են ու­ղի, ո­րի մի­ջո­ցով ու­րիշ մար­դիկ են գայ­թակղ­ վում մո­լո­րեց­նող զգաց­մունք­նե­րով։ Աստ­ծուն հա­ճե­լի չէ ամ­բա­րիշ­տի մա­հը։ Նա եր­կայ­նա­միտ է հա­մառ ու խստա­ ցած սրտե­րի հետ։ Նա, Ով Քրիս­տո­սին նվի­րեց աշ­խար­հին, նա­խազ­գու­շաց­ման լու­րեր է ու­ղար­կել, սա­կայն շա­տերն են մեր­ժել ա­կան­ջա­լուր լի­նել։ Եր­կար է Նա համ­բե­րել այն մարդ­կանց, ով­քեր չեն փա­ռա­վո­րել Իր ա­նու­նը։ Այժմ Նա կոչ է ա­նում Իր ժո­ղովր­դին ման­րակր­կիտ աշ­խա­տանք տա­նել և հե­ռաց­նել ա­մեն մի գայ­թակ­ ղու­թյուն։ Ե­կե՛ք մաք­րենք ճա­նա­պար­հը մեր Աստ­ծո հա­մար։ Ձե­ռա­գիր 106, 1905թ. նո­յեմ­բե­րի 20, «­Հա­վա­տար­մու­թյան կոչ»։ 341

նոյեմբեր

21 ­Թո՛ւյլ տվեք Աստ­ծուն ա­ռաջ­նոր­դել

Քո բո­լոր ճա­նա­պարհ­նե­րում ճա­նա­չիր Նրան, և Նա կուղ­ղի քո ճա­նա­պարհ­նե­րը։ Ա­ռա­կաց 3.6: Գի­շեր­վա ըն­թաց­քում Աստ­ծո Հո­գին ինձ ա­ռանձ­նա­հա­տուկ կեր­պով դի­պավ։ Իմ հո­գին սրտանց ա­ղա­չանք էր ա­նում Աստ­ծուն։ Ես տխուր էի Նրա ժո­ղովր­դի հա­վա­ տու­րա­ցու­թյան պատ­ճա­ռով։ Ան­կող­նում պառ­կած, սա­կայն ան­կա­րող քնել իմ վրա հանգ­չող բե­ռի պատ­ճա­ռով, ես ա­ղա­չում էի Աստ­ծուն։ Ես քնե­ցի, և գի­շեր­վա մեջ Աստ­ված ինձ դաս տվեց։ Իմ ու­ ղե­կիցն ա­սաց. «Ես քեզ հանձ­նա­րա­րե­լու գործ ու­նեմ։ Դու պետք է բարձ­րա­ձայ­նես Տի­րոջ՝ քեզ տրված խոս­քե­րը։ Այս խոս­քերն ա­սե­լուց հե­տո քո պար­տա­կա­նու­թյունն ա­վարտ­վում է։ Դու չպետք է ան­հատ­նե­րի հա­մար ման­րա­մաս­նու­թյուն­ներ տրա­ մադ­րես, ինչ էլ որ լի­նի նրանց դիր­քը կամ գոր­ծը, ե­թե նրանք չեն տար­բե­րա­կում Աստ­ծո ձայ­նը այն լու­րի մեջ, ո­րը Նա քեզ է տա­լիս կրե­լու Իր ա­նու­նով։ Նրանց կաս­ կած­նե­րը փա­րա­տե­լու քո բո­լոր ջան­քերն ա­պարդ­յուն կլի­նեն, ե­թե նրանք խա­վա­րի ամ­պեր հա­վա­քեն ի­րենց հո­գի­նե­րի վրա։ Ե­թե սկսես ման­րա­մաս­նել, կթու­լաց­նես լու­րի ազ­դե­ցու­թյու­նը։ Խո­սո­ղը դու չես, այլ Տե­րը՝ քո մի­ջո­ցով։ Այն մար­դիկ, ով­քեր կա­մե­նում են ճա­նա­չել Աստ­ծո կամ­քը, ով­քեր չեն փա­փա­գում հետևել ի­րենց սե­փա­ կան կամ­քին ու դա­տո­ղու­թյա­նը, հեշ­տու­թյամբ կհա­մոզ­վեն։ Նրանք պատ­րաստ կլի­նեն ճիշտ ճա­նա­պար­հը տես­նել։ «Ին­չու­ներն» ու «Ո­րով­հետև­նե­րը» ծածկ­ված են քե­զա­նից. պար­զա­պես փո­ խան­ցի՛ր այն, ինչ ես քեզ ա­սում եմ, որ­քան էլ որ դա քեզ հա­մար ցա­վոտ լի­նի։ Այն ճա­նա­պարհ­նե­րը, ո­րոն­ցով Աստ­ված ա­ռաջ­նոր­դում է Իր ժո­ղովր­դին, ընդ­հա­նուր առ­մամբ ա­ռեղծ­վա­ծա­յին են։ Դու Աստ­ծո ճա­նա­պարհ­ներն ի­մա­նա­լու խնդրանք ես ար­տա­հայ­տել։ Քո ա­ղեր­սանք­նե­րը պա­տաս­խան են գտել։ Աստ­ված քե­զա­նից լավ գի­տի, թե ինչն է լավ ու կարևոր Իր զա­վակ­նե­րի հա­մար։ Նա եր­բեք չի ա­ռաջ­ նոր­դում նրանց ի­րենց կամ­քին հա­կա­ռակ, ե­թե նրանք ի վի­ճա­կի լի­նեին տես­նե­լու նույն­քան պարզ, որ­քան Նա է տես­նում, թե ինչ պետք է ա­նեն՝ կեր­տե­լու այն­պի­սի բնա­վո­րու­թյուն, որն ի­րենց պի­տա­նի կդարձ­նի երկ­նա­յին պա­լատ­նե­րի հա­մար»։ Այն ժո­ղո­վուր­դը, ում Աստ­ված ա­ռաջ­նոր­դում է, պետք է ռիս­կի գնա Նրա խոսքն ըն­դու­նե­լու։ Նա պետք է ա­ռաջ շարժ­վի հա­վա­տով։ Նրան տրվել են ճշմար­տու­թյուն­ ներ, ո­րոնց նա պետք է հնա­զանդ­վի։ Աստ­ծո գոր­ծը ե­ռանդ է պա­հան­ջում։ Ոչ ոք չի կա­րող չե­զոք դիրք գրա­վել և սա­կայն լի­նել զին­վոր Աստ­ծո բա­նա­կում։ Աստ­ված հրա­հանգ­ներ ու­նի Իր ժո­ղովր­դի հա­մար, և­ե­թե նրանք Աստ­ծո հետ մտե­րիմ կա­պի մեջ լի­նեն, կլսեն Աստ­ծո ձայ­նը և­ի­րենց Հրա­մա­նա­տա­րի հետ կողք-կող­քի կքայ­լեն։ Նրանք հա­մար­ձա­կո­րեն կմտնեն հա­կա­մար­տու­թյան մեջ՝ մղե­լու Տի­րոջ պայ­քա­րը։ Բայց այն մար­դիկ, ով­քեր ի­րենց դնում են ան­տար­բեր ու խու­սա­փո­ղա­կան դիր­ քում, ոչ մի հաղ­թա­նակ չեն ու­նե­նա։ Ձե­ռա­գիր 29, 1890թ. նո­յեմ­բե­րի 21, «Օ­րա­գիր»։

342

նոյեմբեր

Աստ­ված եվ Նրա ա­րար­չա­գոր­ծու­թյու­նը

22

Տի­րոջ խոս­քով եր­կինքն ստեղծ­վեց, և Նրա բե­րա­նի հո­գով նրա բո­լոր զոր­քե­ րը: … Ո­րով­հետև Նա ա­սաց, և­ե­ղավ, Նա հրա­մա­յեց, և հաս­տատ­վեց։ Սաղ­մոս 33.6-9: Մեզ անհ­րա­ժեշտ է ա­վե­լի եր­կար փակ­վել Աստ­ծո լսա­րա­նում։ Մեր սե­փա­կան մտքերն ա­ռաջ­նոր­դե­լու կա­րիք կա։ Մենք ան­կաս­կած ապ­րում ենք վեր­ջին օ­րե­րի վտանգ­նե­րի մեջ և պետք է Աստ­ծո ա­ռաջ քայ­լենք խո­նար­հա­բար և­ ան­սահ­ման հե­զու­թյամբ, ո­րով­հետև միայն այդ­պի­սի­նե­րը կբարձ­րաց­վեն։ Ո՜հ, որ­քան քիչ բան կա­րող է մարդն ըն­կա­լել Աստ­ծո կա­տա­րե­լու­թյան, Նրա ա­մե­նա­կա­րող զո­րու­թյան հետ միա­ցած Նրա ա­մե­նա­հա­սու­թյան մա­սին։ Ար­վես­ տա­գետն իր միտքն ստա­նում է Աստ­ծուց։ Նա կա­րող է միայն ստեղ­ծա­գոր­ծել ցան­ կա­ցած մա­կար­դա­կում այն նյու­թե­րից, ո­րոնք ար­դեն պատ­րաստ­վել են իր գոր­ծի հա­մար։ Իր սահ­մա­նա­փակ զո­րու­թյամբ նա չի կա­րող ստեղ­ծել այդ նյու­թե­րը, ո­րոնք կծա­ռա­յեն իր նպա­տա­կին, ե­թե Մեծ Վար­պե­տը մինչև ի­րեն ար­դեն ստեղ­ծած չլի­ ներ՝ նախ տա­լով նրան նրա երևա­կա­յու­թյան մեջ ծնված մտքի բա­րե­լա­վում­նե­րը։ Տեր Աստ­վածն ի­րե­րը կյան­քի է կո­չում։ Նա էր ա­ռա­ջին Վար­պե­տը։ Նա կա­խում չու­նի մար­դուց, սա­կայն ո­ղոր­մա­ծա­բար հրա­վի­րում է մար­դու ու­շադ­րու­թյու­նը և հա­մա­գոր­ծակ­ցում է նրա հետ զար­գա­ցող ու ա­ռա­վել բարձր մա­կար­դակ­նե­րում։ Հե­տո մար­դը ողջ փառքն ի­րեն է վե­րագ­րում և­իր ըն­կեր­նե­րի կող­մից փա­ռա­բան­ վում է որ­պես ա­կա­նա­վոր հան­ճար։ Նա ա­վե­լի բարձր չի տես­նում, քան մար­դը կա­րող է։ Այն Ա­ռա­ջին Պատ­ճա­ռը մո­ռաց­վում է։ Ես վա­խե­նում եմ, որ մեր գա­ղա­փար­նե­րը չա­փա­զանց է­ժան ու հա­սա­րակ են։ «Ա­հա եր­կին­քը և­ եր­կինք­նե­րի եր­կին­քը չեն կա­րող քեզ պա­րու­նա­կել» (Գ Թա­գա­ վո­րաց 8.27): Թող ոչ ոք չխի­զա­խի սահ­մա­նա­փա­կել Իս­րա­յե­լի Սուր­բի զո­րու­թյու­նը։ Աստ­ծո գոր­ծի վե­րա­բեր­յալ կան են­թադ­րու­թյուն­ներ և հար­ցեր՝ «կո­շիկ­ներդ հա­նիր ոտ­քե­րիցդ, ո­րով­հետև այն տե­ղը, ո­րի վրա դու կանգ­նել ես, սուրբ եր­կիր է» (Ե­լից 3.5)։ Մեր աշ­խար­հի ա­րար­ման հա­մար Աստ­ված պար­տա­կան չէ նա­խա­պես գո­ յու­թյուն ու­նե­ցող որևէ նյու­թի կամ մա­տե­րիա­յի։ Ո­րով­հետև «չերևող­նե­րիցն այս տեսն­վող­ներս ե­ղած են» (Եբ­րա­յե­ցիս 11.3)։ Ընդ­հա­կա­ռա­կը, ա­մեն բան՝ նյու­թա­ կան թե հոգևոր, Տեր Ե­հո­վա­յի ա­ռաջ կանգ­նե­ցին Նրա խոս­քով և ս­տեղծ­վե­ցին Նրա սե­փա­կան նպա­տակ­նե­րի հա­մար։ Եր­կինքն ու դրա ողջ զոր­քը, եր­կիրն ու դրա­նում ե­ղած ա­մեն ինչ ոչ միայն Նրա ձեռ­քի գործն են, այլ նաև գո­յու­թյուն են ստա­ցել Նրա բե­րա­նի հո­գով։ Տերն ա­պա­ցույց է տվել, որ Իր զո­րու­թյամբ կա­րող էր մի կարճ ժա­մում կոր­ծա­ նել բնու­թյան ողջ հա­մա­կար­գը։ Կա­րող է ի­րե­րը գլխի­վայր շրջել և կոր­ծա­նել այն ա­մե­նը, ինչ մարդ կա­ռու­ցել է ա­մե­նաան­սա­սան ու հաս­տա­տուն ձևով։ Հր­դեհ­նե­րի, ջրհե­ղեղ­նե­րի, երկ­րա­շար­ժե­րի, խոր­քե­րի ցաս­ման և ծո­վե­րի ու երկ­րի ա­ղետ­նե­րի մի­ջո­ցով տրվում է նա­խազ­գու­շա­ցում, որ Աստ­ծո Հո­գին հա­վեր­ժո­րեն չի համ­բե­րի մար­դուն։ Ձե­ռա­գիր 127, 1897թ. նո­յեմ­բե­րի 22, Ան­վեր­նա­գիր ձե­ռա­գիր։

343

նոյեմբեր

23

Աստ­ծո կամ­քի հայտ­նու­թյուն­ներ

Հի­սու­սը պա­տաս­խա­նեց և­ա­սաց նրանց. Ճշ­մա­րիտ ճշմա­րիտ ա­սում եմ ձեզ, թե Որ­դին Ի­րե­նից չի կա­րող ո­չինչ ա­նել, թե որ չտես­նի Հորն ա­նե­լիս, ո­րով­հետև ինչ որ Նա ա­նում է, հենց Որ­դին էլ այն բա­նը նրա նման է ա­նում։ Հով­հան­նես 5.19: Մենք ա­պա­հով ենք, ե­թե ա­նում ենք մեր երկ­նա­յին Հոր կամ­քը։ Տե­սե՛ք, թե ինչ­ պես է Որ­դու ամ­բողջ կախ­վա­ծու­թյու­նը Հո­րից ցու­ցադր­ված հետև­յալ բա­ռե­րում. «­Թե Որ­դին Ի­րե­նից չի կա­րող ո­չինչ ա­նել, թե որ չտես­նի Հորն ա­նե­լիս»։ Նկա­տե՛ք այս բա­ռե­րում ներ­կա­յաց­ված ան­վե­րա­պահ հնա­զան­դու­թյու­նը. «ո­րով­հետև ինչ որ Նա ա­նում է, հենց Որ­դին էլ այն բա­նը Նրա նման է ա­նում» (­Հով­հան­նես 5.19): Ոչ պա­կաս ամ­բող­ջա­կան պետք է լի­նի մեր կախ­վա­ծու­թյու­նը Քրիս­տո­սից և­ ոչ պա­ կաս ան­վե­րա­պահ՝ մեր հնա­զան­դու­թյու­նը։ Այս հար­ցին վե­րա­բե­րող Քրիս­տո­սի խոս­քե­րը հստակ են։ «Ո­րով­հետև Հայ­րը սի­րում է Որ­դուն և­ա­մեն բան ցույց է տա­լիս Նրան, որ Ինքն ա­նում է» (հա­մար 20)։ Հա­նուն մեզ էր, որ Քրիս­տո­սը ե­կավ այս աշ­խարհ՝ մեզ ի­մաց­նե­լու Իր Հոր կամ­քը և մարդ­կանց ցույց տա­լու, թե ինչ­պի­սին պետք է լի­նեն, նախ­քան կկա­րո­ղա­նան կանգ­նել Աստ­ծո ա­ռաջ երկ­նա­յին պա­լատ­նե­րում։ Մեր գործն Աստ­ծուն հնա­զանդ­վելն է, Նրա թա­գա­վո­րու­թյան օ­րենք­նե­րը սո­վո­րելն ու դրանց հնա­զանդ­վե­լը։ Աստ­ված ընտ­րեց Իս­րա­յելն Իր ժո­ղո­վուր­դը լի­նե­լու հա­մար և Իր զո­րա­վոր ձեռ­քով ա­զա­տեց նրան ե­գիպ­տա­կան ստրկու­թյու­նից։ Ե­գիպ­տա­ցի­նե­րը տե­սան ու զգա­ցին Աստ­ծո մտրա­կը։ Ողջ եր­կի­րը կրում էր այն Մե­կի զո­րու­թյան ա­պա­ցույ­ցը, Ով ղե­կա­ վա­րում է տիե­զեր­քը։ Ողջ Ե­գիպ­տոսն ա­մա­յա­ցավ, մինչև որ փա­րա­վո­նը հանձն­վեց Աստ­ծո կամ­քին։ Այս­պես գոր­ծեց Աստ­ված ա­ռաջ­նոր­դե­լու Իր ժո­ղովր­դին հե­տա­ գա բո­լոր դա­րե­րում, որ­պես­զի նրանք ի ցույց դնեն Նրա մե­ծա­գույն զո­րու­թյունն ու Նրան ըն­դու­նեն որ­պես գե­րա­գույն Կա­ռա­վա­րիչ։ Աստ­ծո Որ­դին, պա­րուր­ված ամ­պի սյու­նով, ա­ռաջ­նոր­դում էր Իս­րա­յե­լի որ­դի­նե­ րին՝ վե­րահս­կե­լով նրանց փոր­ձա­ռու­թյան յու­րա­քանչ­յուր փուլ։ Նա կրթում ու կար­ գու­կա­նո­նի էր դրդում նրանց՝ հա­ճախ փոր­ձե­լով նրանց հա­վա­տը։ Փախ­չե­լով փա­ րա­վո­նի զոր­քե­րից՝ նրանք ի­րենց գտան ան­հա­սա­նե­լի սա­րե­րով շրջա­պատ­ված՝ դի­մա­ցը՝ Կար­միր ծո­վը, իսկ հետևից՝ թշնա­մու զոր­քե­րը։ Հն­չեց հրա­մա­նը. «Ա­ռա՛ջ գնա­ցեք», և­երբ նրանք հնա­զանդ­վե­ցին, ջրե­րը եր­կու մա­սին բա­ժան­վե­ցին նրանց ա­ռաջ։ Ա­նա­պա­տի ի­րենց ճամ­փոր­դու­թյան ըն­թաց­քում իս­րա­յե­լա­ցի­նե­րին ա­ռաջ­ նոր­դում ու պաշտ­պա­նում էր ամ­պի սյու­նը՝ ցե­րե­կը և կ­րա­կի սյու­նը՝ գի­շե­րը։ Մով­սե­սին՝ իս­րա­յե­լա­ցի­նե­րի տե­սա­նե­լի ա­ռաջ­նոր­դին, ի­րա­վունք տրվեց ի­մա­նա­ լու Բարձր­յա­լի գաղտ­նի խոր­հուրդ­նե­րը։ Մարդ­կանց տրվեց ա­պա­ցույց, որ Մով­սեսն իս­կա­պես խո­սել է Աստ­ծո հետ, Ու­մից և ս­տա­ցել է ի­րենց փո­խանց­վող ցու­ցում­ նե­րը։ Ա­րար­չի աստ­վա­ծա­յին փի­լի­սո­փա­յու­թյունն է բա­ցա­հայտ­ված իս­րա­յե­լա­ցի­ նե­րի փոր­ձա­ռու­թյան մեջ, ում Նա բո­լոր ազ­գե­րից ընտ­րեց լի­նե­լու Իր սե­փա­կան ժո­ղո­վուր­դը։ Իս­րա­յե­լա­ցի­նե­րի հետ կապ­ված Աստ­ծո գոր­ծե­րից մենք հաս­կա­նում ենք, որ Նրան հար­կա­վոր է հնա­զանդ­վել, որ այն մար­դիկ, ով­քեր վճռել են մե­ծա­րել ի­րենք ի­րենց, կկոր­ծան­վեն։ Նա­մակ 259, 1903թ. նո­յեմ­բե­րի 23, «­Թան­կա­գին քույր Հո­լին»։ 344

նոյեմբեր

Ինչ­պես վկա­յել ձեր հա­վա­տի մա­սին

24

Որ խրա­տում է մեզ, որ ու­րա­նանք ամ­բարշ­տու­թյու­նը և­ աշ­խար­հա­կան ցան­ կու­թյուն­նե­րը։ Եվ խո­հե­մու­թյամբ և­ ար­դա­րու­թյամբ և­ աստ­ված­պաշ­տու­թյամբ ապ­րենք այս աշ­խար­հում։ Տի­տոս 2.12: Ան­փու­թո­րեն մի՛ վե­րա­բեր­վեք ձեր բա­ռե­րին, երբ ան­հա­վատ­նե­րի մեջ եք, ո­րով­ հետև նրանք գնա­հա­տա­կան են տա­լիս ձեզ։ Ե­թե նրանց մոտ հյուր եք, սե­ղա­նից օգտ­վեք զսպվա­ծու­թյամբ, այն էլ միայն այն ու­տեստ­նե­րից, ո­րոնք չեն մթագ­նում միտ­քը։ Հե­ռո՛ւ պա­հեք ձեզ ան­ժուժ­կա­լու­թյու­նից։ Դար­ձե՛ք տե­սա­նե­լի դաս, որն ի ցույց է դնում ճշմա­րիտ սկզբունք­նե­րը։ Ե­թե նրանք ձեզ թեյ են ա­ռա­ջար­կում, պարզ բա­ռե­րով տե­ղե­կաց­րեք նրանց դրա վնա­սա­կար ազ­դե­ցու­թյան մա­սին։ Տե­ղե­կաց­ րեք նրանց նաև, որ չեք օգ­տա­գոր­ծում ոչ մի տե­սա­կի ալ­կո­հո­լա­յին խմիչք, ո­րով­ հետև ու­զում եք ձեր միտ­քը պա­հել այն­պի­սի վի­ճա­կում, որ Աստ­ված կա­րո­ղա­նա դրան հասց­նել Իր Խոս­քի սրբա­գույն ճշմար­տու­թյուն­նե­րը, և­որ չեք կա­րող ձեզ թույլ տալ թու­լաց­նել ձեր մտա­վոր կամ ֆի­զի­կա­կան որևէ ուժ, որ հան­կարծ ու­նակ չլի­ նեք հաս­կա­նա­լու սուրբ բա­նե­րը։ Այդ­պես դուք ի զո­րու կլի­նեք ցա­նել ճշմար­տու­ թյան սեր­մե­րը և խո­սել հո­գին, միտ­քը և մար­մինն այն­պի­սի վի­ճա­կում պա­հե­լու մա­սին, որ կա­րո­ղա­նաք հաս­կա­նալ հա­վի­տե­նա­կան ար­ժեք­նե­րը։ Ու­սում­նա­սի­րե՛ք Նա­դա­բին ու Ա­բիու­դին՝ Ա­հա­րո­նի որ­դի­նե­րին տրված հրա­ հանգ­նե­րը։ Նրանք «Ե­հո­վա­յի ա­ռաջ օ­տար կրակ մա­տու­ցե­ցին, որ Ին­քը չէր պատ­ վի­րել նրանց»։ Վերց­նե­լով հա­սա­րակ կրա­կը՝ դրե­ցին ի­րենց բուր­վառ­նե­րի մեջ, «և Ե­հո­վա­յի ա­ռա­ջից կրակ ե­լավ և ս­պա­ռեց նրանց», և նրանք մե­ռան Ե­հո­վա­յի ա­ռաջ։ «Եվ Մով­սեսն ա­սաց Ա­հա­րո­նին. սա այն է, որ Ե­հո­վան խո­սեց ա­սե­լով. Ինձ մո­տե­ ցող­նե­րով պի­տի սրբվեմ, և բո­լոր ժո­ղովր­դի ա­ռաջ պի­տի փա­ռա­վոր­վեմ» (Ղև­տա­ ցոց 10.1-3)։ Աստ­ված փա­փա­գում է, որ դուք մարդ­կանց շա­հեք։ Մի՛ փոր­ձեք ցու­ցադ­րել ձեր խելքն աստ­վա­ծա­բա­նա­կան հար­ցե­րում, նույ­նիսկ Աստ­վա­ծաշն­չի ճշմար­տու­թյուն­ նե­րի դեպ­քում, ո­րով­հետև ստիպ­ված կլի­նեք ա­սել այն­քան շատ բա­ներ, ո­րոնք այն­քան ան­հաս­կա­նա­լի կլի­նեն նրանց հա­մար, որ­քան հու­նա­րե­նը։ Ա­մուր կապ­ վե՛ք Քրիս­տո­սին և ներ­կա­յաց­րե՛ք ճշմար­տու­թյունն այն­պես, ինչ­պես Նրա­նում է։ Աշ­խա­տե՛ք այն­պես, ինչ­պես Պո­ղոսն աշ­խա­տեց։ Որ­տեղ որ նա գտնվում էր, լի­ներ խո­ժոռ­ված փա­րի­սե­ցի­նե­րի թե հռո­մեա­կան իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի, հա­րուստ­նե­րի թե աղ­քատ­նե­րի, ուս­յալ­նե­րի թե ա­նուս­նե­րի ա­ռաջ, Լ­յուստ­րա­յի հաշ­ման­դամ­նե­րի մոտ թե Մա­կե­դո­նիա­յի դա­տա­պարտ­ված մե­ղա­վոր­նե­րի զնդա­նում, նա բարձ­րաց­նում էր Քրիս­տո­սին որ­պես Մե­կը, Ով ա­տում է մեղ­քը, բայց սի­րում մե­ղա­վո­րին, Մե­կը, Ով կրեց մեր մեղ­քե­րը, որ­պես­զի լիա­կա­տար իշ­խա­նու­թյուն ու զո­րու­թյուն ու­նե­նար հե­ղե­լու Իր ար­դա­րու­թյու­նը մեզ վրա։ Սր­տե­րը չեն կա­րող չհուզ­վել քա­վու­թյան պատ­մու­թյու­նից։ Այն մար­դիկ, ով­քեր գի­տակ­ցում են ի­րենց սիր­տը Սուրբ Հո­գու վե­րահս­կո­ղու­թյան տակ պա­հե­լու անհ­ րա­ժեշ­տու­թյու­նը, ի­րա­վունք կստա­նան ցա­նե­լու այն սեր­մը, որ կբխի հա­վի­տե­նա­ կան կյան­քի հա­մար։ Ձե­ռա­գիր 23, 1890թ. նո­յեմ­բե­րի 24, «Օ­րա­գիր»։

345

25 Օգտ­ ա­գոր­ծե՛ք ձեզ վստահ­ված տա­ղանդ­նե­րը

նոյեմբեր

Ո­րով­հետև ա­մեն ով որ ու­նի, նրան կտրվի և կա­վե­լա­նա, բայց նա, որ չու­նի, նրա­նից այն ու­նե­ցածն էլ վեր կառն­վի։ Մատ­թեոս 25.29: Եղ­բա՛յր իմ, կաս­կա­ծի տակ մի՛ ա­ռեք Աստ­ծո ի­մաս­տուն նա­խա­պատ­րաս­ տու­թյուն­նե­րը, ո­րով­հետև Աստ­ված ա­սել է, որ Իր ու­ժը կա­տար­յալ կդարձ­նի Ձեր թու­լու­թյան մեջ։ Միշտ ու­նե­ցե՛ք խո­նարհ ու զղջա­ցող սիրտ, այդ­պի­սով Աստ­ծուն հնա­րա­վո­րու­թյուն կտաք ի ցույց դնել Իր սերն ու շնորհն Իր փխրուն գոր­ծիք­նե­րի նկատ­մամբ։ Մի՛ վատ­նեք և­ոչ մի վայրկ­յան՝ բո­ղո­քե­լով Ձեզ եր­բեք բա­ժին չհա­սած հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րից։ Դուք հա­ճախ եք մտա­ծել. «Ե­թե ու­րիշ դիրք զբա­ղեց­նեի կյան­քում և­ ու­նե­նա­յի այն ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րը, որ շատ ու­րիշ­ներ են ու­նե­ցել, ա­վե­լի մեծ կա­րո­ղու­թյուն կու­նե­նա­յի իմ Տի­րոջ գոր­ծի մեջ ներդ­նե­լու հա­մար»։ Տե­րը գի­տեր ա­մեն ինչ այս հար­ցի հետ կապ­ված, երբ Նա ընտ­րում էր Ձեզ այս գոր­ծի հա­մար։ Աստ­ծո գե­ղե­ ցիկ նա­խա­պատ­րաստ­մամբ մեկ տա­ղան­դը կա­րող է ա­ճել, ե­թե օգ­տա­գործ­վի, և հաս­նել ընդ­հուպ մինչև տա­սի։ Եվ միշտ հի­շե՛ք, որ Աստ­ված ըն­դու­նում է մար­դու ու­նե­ցա­ծի, ոչ թե չու­նե­ցա­ծի չա­փով (տե՛ս Բ Կորն­թա­ցիս 8.12): Աստ­ված տվել է Ձեզ Ձեր տա­ղանդ­նե­րը։ Նա Ձեզ ընտ­րել է կրե­լու պա­տաս­ խա­նատ­վու­թյուն­ներ ոչ թե որ հրա­շա­լի կրթու­թյուն ու­նեք, ոչ թե ո­րով­հետև մեծ հռե­տոր եք կամ կար­կա­ռուն մտքի տեր մարդ, Նա Ձեզ ընտ­րել է, ո­րով­հետև Իր շնոր­հով Դուք Նրա ա­ռաջ քայ­լել եք խոնար­հու­թյամբ և հա­վա­տար­մու­թյուն եք ցու­ ցա­բե­րել նույ­նիսկ ա­մե­նա­փոքր բա­նե­րում։ Հի­սուսն Իր ծա­ռա­նե­րին Իր բա­րիք­ներն է մա­տա­կա­րա­րել դա­րե­դար։ Սե­րունդ սերն­դի հետևից հա­վա­քել է ժա­ռան­գա­բար ի­րեն անց­նող գան­ձե­րը. տա­ղանդ­նե­րը մե­ծա­պես ա­ճել են օգ­տա­գործ­վե­լով և հա­սել են մեզ։ Մենք Նրա վար­ձու ծա­ռա­ներն ենք։ Նա մեզ գնել է, վճա­րել է փրկա­գինն Իր սե­փա­կան ար­յամբ՝ ա­պա­հո­վե­լու մեր կա­մա­վոր ծա­ռա­յու­թյու­նը։ Ձեզ նման ո­րոշ մար­դիկ ի­րենց հանձն­ված երկ­նա­յին բա­րիք­նե­րից օ­գուտ քա­ ղե­լու պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն են զգում։ Դուք փա­փա­գում եք ա­վե­լի մեծ ե­կա­ մուտ ա­պա­հո­վել Ձեր Տի­րոջ հա­մար։ Դուք ան­հաշտ եք մե­ծա­գույն պարգև­նե­րից ա­մե­նա­փոք­րի հետ, ո­րոնք կա­րող եք դնել զո­հա­սե­ղա­նին Քրիս­տո­սի հա­մար. այն ողջ ժա­մա­նակն ու ջան­քե­րը, որ կա­րող եք նվի­րա­բե­րել Վար­պե­տին, շատ փոքր են թվում, և Դուք ող­բում եք Ձեր ան­կա­տար ծա­ռա­յու­թյան հա­մար։ Նա­յե՛ք բարձ­րաց­ ված Փրկ­չին։ Նա մե­ռած չէ և պառ­կած չէ մեծ քա­րով մուտ­քը փակ­ված Հով­սե­փի նոր գե­րեզ­մա­նում։ Նա հա­րու­թյուն է ա­ռել։ Նա կանգ­նած է որ­պես մեր մե­ծա­գույն Քա­հա­նա­յա­պետ։ Նա բա­րե­խո­սում է Ձեզ հա­մար։ Այն ա­մե­նը, ինչ Նա Ձե­զա­նից խնդրում է, Ձեզ վստահ­ված տա­ղանդ­ներն օգ­տա­ գոր­ծելն է։ Ե­թե կար­ծում եք, որ Աստ­ված Ձեզ հինգ տա­ղանդ է տվել, ա­պա սփոփ­ վե՛ք այն մտքով, որ Նա Ձե­զա­նից տա­սը տա­ղան­դի չա­փով չի պա­հան­ջի։ Նա­ զով­րե­ցի Հի­սու­սի ա­նու­նով ես Ձեզ կոչ եմ ա­նում վեր նա­յել։ Խոստ­ման ծիա­ծա­նը շրջա­պա­տել է գա­հը։ Ձե­ռա­գիր 8, 1892թ. նո­յեմ­բե­րի 25, Վե­հա­ժո­ղո­վի ա­ռաջ­նոր­դի։

346

Մինչ Սր­բա­րա­նը մաքր­վում է

նոյեմբեր

26

Դուք եք Իմ վկա­նե­րը, ա­սում է Տե­րը. և Իմ ծա­ռան, ո­րին Ես ընտ­րել եմ, որ­պես­զի գի­տե­նաք և հա­վա­տաք Ինձ, և հաս­կա­նաք, որ Ես եմ։ Ին­ձա­նից ա­ռաջ մի աստ­ ված չկազմ­վեց և Ին­ձա­նից հե­տո չի լի­նե­լու։ Ե­սա­յիա 43.10: Սա­տա­նան մշտա­պես գայ­թակ­ղե­լով հե­ռաց­նում է մարդ­կանց հա­վա­տար­մո­ րեն ու ման­րակր­կիտ կեր­պով այն մեծ ի­րա­դար­ձու­թյա­նը նա­խա­պատ­րաստ­վե­լու կարևոր գոր­ծից, ո­րը փոր­ձե­լու է բո­լո­րին։ Երկ­նա­յին սրբա­րա­նի գործն ա­ռաջ է գնում։ Հի­սու­սը մաք­րա­գոր­ծում է սրբա­րա­նը։ Գոր­ծը երկ­րի վրա հա­մա­պա­տաս­ խա­նում է երկն­քում կա­տար­վող գոր­ծին։ Երկ­նա­յին հրեշ­տակ­նե­րը մշտա­պես աշ­խա­տում են մար­դուն դրդել նա­յել Հի­սու­սին, խորհր­դա­ծել ու մտո­րել Հի­սու­սի մա­սին, որ­պես­զի նա կա­րո­ղա­նա, Քրիս­տո­սի կա­տա­րե­լու­թյու­նը տես­նե­լով, տպա­ վոր­վել իր սե­փա­կան բնա­վո­րու­թյան ան­կա­տա­րու­թյուն­նե­րով։ Խոս­տաց­ված Մ­խի­ թա­րի­չը, հայ­տա­րա­րեց Քրիս­տո­սը, «կվկա­յի Ինձ հա­մար»։ Սա է այս ժա­մա­նակ­նե­ րի լու­րի էու­թյու­նը։ Խո­սե՛ք այն­պես, ինչ­պես Քրիս­տո­սը խո­սեց։ Աշ­խա­տե՛ք այն­պես, ինչ­պես Քրիս­ տոսն աշ­խա­տեց։ Մենք պետք է նա­յենք Քրիս­տո­սին ու ապ­րենք։ Տես­նե­լով Նրա գե­ղեց­կու­թյու­նը՝ մենք փա­փա­գում ենք կի­րա­ռել Քրիս­տո­սի ա­ռա­քի­նու­թյուն­ներն ու ար­դա­րու­թյու­նը։ Քրիս­տո­սին նա­յե­լով ենք միայն մենք փոխ­վում Նրա պատ­կե­րի նմա­նու­թյամբ, և հ­րա­ժար­վե­լով ես-ից, մեր սիրտն ամ­բող­ջո­վին Հի­սու­սին հանձ­ նե­լով, որ­պես­զի Նրա Հո­գին մաք­րա­գոր­ծի, ազն­վաց­նի ու բարձ­րաց­նի այն, մենք սերտ կա­պի մեջ կլի­նենք ա­պա­գա աշ­խար­հի հետ՝ լո­ղա­լով Ար­դա­րու­թյան Ա­րե­գա­ կի պայ­ծառ շո­ղե­րի մեջ։ Մենք ու­րա­խա­նում ենք ան­պատ­մե­լի և լիա­կա­տար փառ­ քով։ Հե­տո հրա­հանգ ենք ստա­նում գնալ մեր քա­ղաք­ներն ու գյու­ղե­րը՝ պատ­մե­լու նրանց բա­րի լուրն աստ­վա­ծա­յին սի­րով բո­ցա­վառ­վող սրտե­րով, պատ­մել նրանց, ով­քեր հե­ռու են, նրանց, ում ձեր Տեր Աստ­վա­ծը կկան­չի։ Պատ­մե՛ք ու­րիշ­նե­րին Նրա Խոս­քի ե­րա­նե­լի ճշմար­տու­թյուն­նե­րը, և Քրիս­տո­սի խոս­քե­րին հնա­զանդ­վե­լով՝ շա­րու­նա­կե՛ք Նրա սի­րով։ Նա հոր­դո­րում է մեզ պա­հել Իր պատ­վի­րան­ներն այն սի­րով, ո­րը տա­ծում ենք Իր հան­դեպ։ Նա դա ա­նում է ոչ թե մեզ ստի­պե­լու ա­նել անհ­նա­րի­նը, այլ ո­րով­հետև գի­տի, թե ինչ ա­սել է պա­հել Իր Հոր պատ­վի­րան­նե­րը։ Նա կա­մե­նում է, որ ա­մեն մարդ, ով լսում է Նրա հրա­վե­րը, նույ­նը փո­խան­ցի ու­րիշ­նե­րին և­ ըն­դու­նի Նրա ա­ռա­տա­գույն պարգևը, ո­րով­հետև Նա գի­տի, որ Աստ­ծո պատ­վի­րան­նե­րը պա­հե­լով՝ մենք չենք կապ­վում ստրկա­կան ա­նա­զա­տու­թյան մեջ, այլ ա­զատ ենք դառ­նում Հի­սուս Քրիս­տո­սի ար­յամբ։ «Նրանց (Նրա պատ­վի­րան­նե­րի) պահ­պա­նու­թյու­նում շատ հա­տու­ցում կա» (­Սաղ­մոս 19.11)։ Փո­խան­ցե՛ք դա ու­րիշ­նե­րին գրչով ու ձայ­նով, բա­րե­պաշ­տու­թյամբ, խո­նար­հու­ թյամբ և սի­րով՝ ներ­կա­յաց­նե­լով Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյու­նը։ «Եվ Հո­գին և հարսն ա­սում են. Ե՛կ։ Եվ լսողն ա­սի. Ե՛կ։ Եվ նա, որ ծա­րավ է, թող գա, և նա, որ կա­մե­ նում է, թող առ­նի կյան­քի ջու­րը ձրի» (­Հայտ­նու­թյուն 22.17): Ձե­ռա­գիր 48, 1890թ., «­Խո­հեր Բրուք­լի­նի աշ­խա­տանք­նե­րի վե­րա­բեր­յալ»։

347

նոյեմբեր

27

Ո­րո­նե՛ք Տի­րո­ջը

Եվ հի­շիր քո Ս­տեղ­ծո­ղին քո ե­րի­տա­սար­դու­թյան օ­րե­րում։ Ժո­ղո­վող 12.1: Իմ թան­կա­գի՛ն ե­րի­տա­սարդ ըն­կեր, ես քո նկատ­մամբ զգում եմ այն­պի­սի հե­ տաքրքր­վա­ծու­թյուն, ինչ­պի­սին մայրն է զգում իր զա­վա­կի նկատ­մամբ։ Թույլ կտա՞ս ինձ լի­նել քո ըն­կե­րը։ Ես ու­րա­խու­թյամբ կօգ­նեմ քեզ պատ­վա­վոր ու վստա­ հե­լի մարդ դառ­նա­լու քո ջան­քե­րում։ Դու կա­րիք ու­նես մի Ըն­կե­րոջ, Ով կօգ­նի քեզ բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րում, և­ ես քեզ մատ­նա­ցույց եմ ա­նում Հի­սու­սին որ­պես մեր Ըն­կեր և Օգ­նա­կան։ Ես չեմ հարց­նում, թե որ­քան է հե­ռա­ցել քո հո­գին Աստ­ծուց քո փոր­ձու­թյան օ­րե­րին։ Ես չեմ փոր­ձում մի կողմ տա­նել անց­յա­լը քո­ղար­կող վա­րա­ գույ­րը։ Սա­կայն ո­րոշ բա­ներ, ո­րոնք բաց­վե­ցին իմ ա­ռաջ քո անց­յա­լից, ստի­պե­ցին ինձ մեծ փա­փագ զգալ պաշտ­պա­նել քեզ այն ըն­կե­րակ­ցու­թյուն­նե­րից, ո­րոնք քեզ օգ­նու­թյուն չեն բե­րի, ո­րոնք քեզ չեն բարձ­րաց­նի, այլ կքա­շեն ներքև։ Քո միակ ա­պա­հո­վու­թյու­նը ճիշտ ուղ­ղու­թյամբ վճռա­կան քայ­լեր ա­նելն է։ Ես չեմ կա­րող քո փո­խա­րեն ընտ­րու­թյուն ա­նել։ Ե­թե կա­րո­ղա­նա­յի, մեծ հա­ճույ­քով դա կա­ նեի։ Դու քեզ Քրիս­տո­սից հե­ռու ես պա­հել եր­կար ժա­մա­նակ, և սա­կայն քեզ փորձ­ նա­կան ժա­մա­նակ է ըն­ծայ­վել, դու լույս ու հնա­րա­վո­րու­թյուն ես ու­նե­ցել ի­մա­նա­լու, թե որն է ճշմար­տու­թյու­նը։ Ո­րո­շու­մը դո՛ւ պետք է կա­յաց­նես՝ ընտ­րել սա­տա­նա­յի՞, թե՞ այն Մե­կի ծա­ռա­յու­թյու­նը, Ով Իր կյան­քը տվեց քեզ հա­մար։ Ա­վե­լի ե­րի­տա­սարդ տա­րի­քում դու բա­րե­խիղճ հա­մոզ­մունք­ներ ու­նեիր, սա­կայն քո ըն­կե­րակ­ցու­թյուն­նե­րը պատ­շա­ճո­րեն չէին ընտր­վում, և հետևե­լով քո սե­փա­ կան ճա­նա­պարհ­նե­րին՝ ինքդ քեզ վրա վտանգ­ներ ու տա­ռա­պանք­ներ բե­րե­ցիր։ Դու կկրես այդ հետ­քերն այն­քան, ինչ­քան կյանքդ շա­րու­նակ­վի։ Ե­թե ի պա­տաս­ խան քեզ հա­մար եր­կինք բարձ­րա­ցած բազ­մա­թիվ ա­ղոթք­նե­րի՝ Աստ­ծո հրեշ­տա­կը չկանգ­ներ քո կող­քին վթա­րի ժա­մա­նակ, քո կյան­քը կա­վարտ­վեր այն­ժամ և հենց այն­տեղ։ Սա­կայն Տերն ա­սաց. «Ես կխնա­յեմ նրան ևս մեկ ան­գամ»։ Մենք եր­բեմն սխալ­վում ենք, սա­կայն երբ տես­նում ու խոս­տո­վա­նում ենք մեր սխալ­նե­րը, Աստ­ված ար­դար է մեր մեղ­քե­րը թող­նե­լու և մեզ ա­մեն ա­նար­դա­րու­թյու­ նից մաք­րե­լու։ Մեր ձա­խո­ղում­նե­րը չպետք է հու­սալ­քեն մեզ, այլ պետք է վե­րած­վեն հաղ­թա­նակ­նե­րի։ Մեր ա­ռա­վե­լու­թյունն է ընտ­րել այ­սօր, թե ում ծա­ռա­յել։ Դու քո տրա­մադ­րու­թյան տակ ու­նես ա­վե­լին, քան սահ­մա­նա­փակ հնա­րա­վո­րու­ թյուն­ներն են։ Ե­թե քեզ կա­պես Աստ­ծո հետ, Նրան դառ­նա­լով սրտի վճռա­կան ու լիա­կա­տար ո­րոշ­մամբ, Նա կըն­դու­նի ա­նա­ռակ որ­դուն։ Կա­յաց­րո՛ւ քո ո­րո­շու­մը հա­վի­տե­նու­թյան հա­մար։ Թող ոչ մի մարդ չխա­բի քեզ։ Ոչ ոք չի կա­րող փրկա­գին վճա­րել քո հո­գու հա­մար։ Դա ա­րել է Հի­սու­սը։ Ան­տար­բեր կմնա՞ս արդ­յոք այս սի­րո նկատ­մամբ։ Ես նո­րից ա­սում եմ. «Ե՛կ»։ Հի­սու­սը հրա­ վի­րում է քեզ, ամ­բողջ եր­կինքն ա­սում է. «Ե՛կ»։ Նա­մակ 33, 1896թ. նո­յեմ­բե­րի 27, Ավստ­րա­լա­ցի ե­րի­տա­սարդ ադ­վեն­տիս­տի։

348

Դրե՛ք ես-ն Աստ­ծո ձեռ­քում

նոյեմբեր

28

Իմ Հայ­րը, որ նրանց տվեց Ինձ, ա­մե­նից մեծ է, և­ոչ ոք չի կա­րող Իմ Հոր ձեռ­քից հափշ­տա­կել նրանց։ Հով­հան­նես 10.29: Հա­վա­տի հար­ցում մենք պետք է ա­վե­լի մեծ բար­ձունք­նե­րի հաս­նենք։ Մենք չա­ փա­զանց փոքր հա­վատ ու­նենք։ Աստ­ծո Խոս­քը մեր ա­ջակ­ցումն է։ Մենք պետք է ըն­դու­նենք այն և պար­զա­պես հա­վա­տանք ա­մեն մի բա­ռի։ Այս հա­վաս­տիաց­մամբ մենք կա­րող ենք մե­ծա­մեծ բա­ներ պա­հան­ջել, և մեր հա­վա­տի չա­փով կտրվի մեզ։ Ե­թե խո­նար­հեց­նենք մեր սիրտն Աստ­ծո ա­ռաջ, ե­թե փոր­ձենք կե­նալ Քրիս­տո­սում, կու­նե­նանք ա­վե­լի բարձր ու ա­վե­լի սուրբ փոր­ձա­ռու­թյուն։ Ճշ­մա­րիտ հա­վա­տը Քրիս­տո­սի հրա­հանգ­ներն ա­նելն է, ոչ թե այն, ինչ Նա չի հրա­հան­գել։ Ար­դա­րու­թյու­նը, ճշմար­տու­թյու­նը, ո­ղոր­մու­թյու­նը հա­վա­տի պտուղն են։ Մենք պետք է քայ­լենք Աստ­ծո օ­րեն­քի լույ­սի ներ­քո, այդ դեպ­քում բա­րի գոր­ծե­րը կլի­նեն մեր հա­վա­տի պտու­ղը, ա­մեն օր վե­րա­փոխ­վող սրտի արդ­յուն­քը։ Ոչ մի դեպ­քում չպետք է ես-ը դարձ­նենք մեր աստ­վա­ծը։ Աստ­ված Ի­րեն մահ­ վան մատ­նեց մեզ հա­մար, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նա մաք­րա­գոր­ծել մեզ ա­մեն ա­նի­րա­ վու­թյու­նից։ Աստ­ված կշա­րու­նա­կի մեր կա­տա­րե­լա­գործ­ման այս գոր­ծը, ե­թե թույլ տանք, որ Նա վե­րահս­կի մեզ։ Ար­դա­րու­թյան գոր­ծը չի կա­րող ա­ռաջ ըն­թա­նալ, քա­նի դեռ ան­վե­րա­պահ հա­ վատ չու­նենք։ Ա­մեն օր ա­ռաջ շարժ­վեք Աստ­ծո զո­րեղ գոր­ծող ու­ժի ներ­քո։ Ար­դա­ րու­թյան պտու­ղը հա­վի­տե­նա­կան ան­դորրն ու վստա­հու­թյունն է։ Ե­թե ա­վե­լի շատ հա­վատ ու­նե­նա­յինք առ Աստ­ված և­ա­վե­լի քիչ վստա­հեինք մեր սե­փա­կան գա­ղա­ փար­նե­րին ու ի­մաս­տու­թյա­նը, Աստ­ված մարդ­կանց սրտե­րում ի ցույց կդներ Իր զո­րու­թյունն ակ­նա­ռու կեր­պով։ Նրա հետ միա­բա­նու­թյամբ և կեն­դա­նի հա­վա­տով մենք ար­տո­նու­թյուն ենք ստա­նում վա­յե­լե­լու Նրա միջ­նոր­դու­թյան ա­ռա­վե­լու­թյունն ու արդ­յու­նա­վե­տու­թյու­նը։ Այս­պի­սով մենք խաչ­վում, մա­հա­նում և հա­րու­թյուն ենք առ­նում Քրիս­տո­սի հետ՝ քայ­լե­լու Նրա հետ կյան­քի նո­րո­գու­թյան մեջ։ Մենք չպետք է ինք­ներս մեզ պա­հենք մեր ձեռ­քե­րում։ Մենք պետք է մեր ես-ը հանձ­նենք Աստ­ծո ձեռ­քը։ Մեր հա­վա­տի պա­կասն է պատ­ճա­ռը, որ Աստ­ծո մեծ զո­ րու­թյու­նը չենք տես­նում։ Մենք ա­վե­լի շատ ենք հա­վա­տում մեր սե­փա­կան գոր­ծին, քան մեզ հա­մար ար­վող Աստ­ծո գոր­ծին։ Աստ­ված նա­խա­տե­սել է, որ ա­մեն հնա­րա­ վո­րինն ար­վի, որ մեզ մի­ջոց տրվի կանգ­նե­լու սիրտ սրտի, միտք մտքի և­ուս ու­սի հե­նած։ Միմ­յանց նկատ­մամբ մեր սի­րո և վս­տա­հու­թյան այս պա­կա­սը թու­լաց­նում է մեր հա­վատն առ Աստ­ված։ Մենք պետք է Սուրբ Հո­գու մկրտու­թյան հա­մար ա­ղո­թենք այն­պես, ինչ­պես նախ­ կի­նում եր­բեք չենք ա­ղո­թել, ո­րով­հետև ե­թե երբևէ մենք այդ մկրտու­թյան կա­րիքն ու­նե­ցել ենք, ա­պա դա հի­մա է։ Չ­կա ու­րիշ ո­չինչ, որ Տերն ա­վե­լի հա­ճախ ա­սած լի­նի, որ կհե­ղի մեզ վրա, և­ո­չինչ, ին­չի հեղ­մամբ Նրա ա­նունն ա­վե­լի շատ կփա­ռա­ վոր­վի, քան Սուրբ Հո­գին է։ Երբ մենք դառ­նում ենք այս Հո­գու հա­ղոր­դա­կից­ներ, վերս­տին ծնվում ենք։ Եր­բեմ­նի կո­րած մար­դիկ կգտնվեն և հետ կբեր­վեն։ Նա­մակ 105, 1898թ. նո­յեմ­բե­րի 28, Ե­րեց և տի­կին Ս. Ն. Հաս­կե­լին։

349

նոյեմբեր

29

Աստ­ված ոչ թե բնու­թյուն է, այլ այդ բնու­թյան Աստ­վա­ծը

Ար­ժա­նի ես, Տեր, որ առ­նես փառ­քը և պա­տի­վը և զո­րու­թյու­նը, որ Դու ստեղ­ծե­ ցիր ա­մեն բա­նե­րը, և Քո կա­մե­նա­լով կան և ս­տեղծ­վե­ցին։ Հայտ­նու­թյուն 4.11: Սիրտն իր տե­ղում է, և ճշ­մար­տու­թյու­նը կա­րող է սկսել իր գոր­ծը։ Ճշ­մար­տու­ թյու­նը պետք է զո­րու­թյամբ դրսևոր­վի կյան­քում ու բնա­վո­րու­թյան մեջ։ Ե­թե այն ըն­դուն­վում ու փայ­փայ­վում է սրտում, կաշ­խա­տի ինչ­պես կեն­սա­տու սկզբուն­քի խմո­րիչ՝ փո­խե­լով ամ­բողջ էու­թյու­նը։ Ճշ­մար­տու­թյունն ու­նի Քրիս­տո­սի ա­սած­նե­րին հո­գի ու կյանք հա­ղոր­դե­լու զո­ րու­թյուն։ Ե­թե այն փայ­փայ­վում ու հար­գան­քի է ար­ժա­նա­նում, ստի­պում է մար­ դուն հետ դառ­նալ իր չար ճա­նա­պար­հից։ Ճշ­մար­տու­թյունն ու սխա­լը չեն կա­րող բնակ­վել միև­նույն սրտում։ «Ով որ Ինձ հետ չէ, Ինձ հա­կա­ռակ է»,- հայ­տա­րա­րում է Քրիս­տո­սը,- «և­ով որ Ինձ հետ չի ժո­ղո­վում՝ ցրում է» (­Մատ­թեոս 12.30): Ի­մաս­տու­թյուն, խելք, զո­րու­թյուն. այս բա­ներն Աստ­ված չեն։ Բայց Աստ­ված է ողջ ի­մաս­տու­թյան, շնոր­հի ու զո­րու­թյան Հե­ղի­նա­կը։ Աստ­ված Իր զո­րու­թյունն ու ի­մաս­ տու­թյու­նը տվեց Ա­րուս­յա­կին, սա­կայն այդ խե­լա­ցի ա­րա­րա­ծը Աստ­ված չէր։ Մենք պետք է ճա­նա­չենք Աստ­ծուն այն­պես, ինչ­պես Նա բա­ցա­հայտ­ված է Իր հրա­շա­լի գոր­ծե­րում։ Ո՞վ կա­րող է գտնել Աստ­ծո խոր­հուր­դը։ Սա մեր գոր­ծի բաղ­կա­ցու­ցի­չը չէ։ Աստ­ծո բնա­վո­րու­թյունն ար­տա­հայտ­ված է Տա­սը պատ­վի­րան­նե­րում։ Ճա­նա­չել Աստ­ծուն ինչ­պի­սին Նա կա. սա է ա­մեն բա­րու­թյան, ճշմար­տու­թյան և­ ար­դա­րու­ թյան գի­տու­թյու­նը։ Մենք պետք է հնա­զանդ­վենք Նրա բնա­վո­րու­թյան յու­րա­քանչ­ յուր ար­տա­հայտ­ման, ո­րը բա­ցա­հայտ­վում է Նրա օ­րեն­քում։ Աստ­ված հնա­զան­դու­թյուն է պա­հան­ջում ոչ թե որ ցույց տա Իր իշ­խա­նու­թյու­նը, այլ որ­պես­զի մենք կա­րո­ղա­նանք բնա­վո­րու­թյամբ մեկ լի­նել Նրա հետ։ Աստ­ծո մեջ մենք կգտնենք բնա­վո­րու­թյան այն­պի­սի հատ­կու­թյուն­ներ, ո­րոնք անհ­րա­ժեշտ են Նրա նմա­նու­թյամբ բնա­վո­րու­թյուն ձևա­վո­րե­լու հա­մար։ Մենք պետք է կեր­տենք այն­պի­սի բնա­վո­րու­թյուն, ո­րը ներ­դաշ­նա­կու­թյան մեջ կլի­նի Աստ­վա­ծու­թյան հետ։ Այս­պես մեր բնույթ­նե­րը դառ­նում են հոգևոր մեր բո­լոր ձիր­քե­րում։ Աստ­ծո փառ­քի ու վե­հա­փա­ռու­թյան ճշգրիտ նկա­րագ­րու­թյուն բա­ռե­րով մենք չենք կա­րող տալ։ Այն վեր է մեր ար­տա­հայտ­ման ու­նա­կու­թյու­նից։ Սա­կայն կա­րող ենք վա­յե­լել Աստ­ծո մա­սին մտո­րելն ու Նրա ներ­կա­յու­թյան զգա­ցո­ղու­թյու­նը։ Մենք կա­րող ենք ի­մա­նալ Նրա մա­սին այն ա­մե­նը, ինչ որ մարդ ա­րա­րա­ծը կա­րող է տա­ նել։ Մենք կա­րող ենք խո­սել Նրա հետ ա­ղոթ­քում։ Ժա­մա­նակ առ ժա­մա­նակ, երբ մեր հա­վա­տը լիար­ժե­քու­թյամբ Նրան է դառ­նում, մենք զրու­ցում ենք Նրա հետ և հա­վա­տով տես­նում ենք Ան­տե­սա­նե­լիին։ Հա­վա­ տը բա­ցա­հայ­տում է Նրան, և մենք տես­նում ենք այն ա­մե­նը, ին­չին կա­րող ենք դի­մա­նալ։ Երբ նե­ղու­թյան ու դժվա­րու­թյան պա­հին լիո­վին վստա­հում ենք Նրան, Նրա ու­րախ, հա­մա­տա­րած ներ­կա­յու­թյան ու զո­րու­թյան կեն­դա­նի զգա­ցո­ղու­թյուն ենք ու­նե­նում։ Մենք գի­տակ­ցում ենք, որ Տերն իս­կա­պես հա­վիտ­յան մեր ուժն ու մեր բա­ժինն է։ Մենք կա­րող ենք մեկ լի­նել Քրիս­տո­սի հետ Աստ­ծո մեջ։ Բայց ե­կե՛ք եր­բեք չփոր­ձենք բնո­րո­շել Աստ­ծուն որ­պես էու­թյուն։ Եր­բե՛ք, եր­բե՛ք մի՛ հա­մար­ ձակ­վեք քայլ ա­նել Աստ­ծուն Իր ա­րար­չա­գոր­ծու­թյան դրսևո­րում­նե­րի տե­ղը դնե­լու ճա­նա­պար­հով։ Ձե­ռա­գիր 126, 1905թ. նո­յեմ­բե­րի 29, «­Նա­խազ­գու­շա­ցում ներ­կա­ յիս վտանգ­նե­րի դեմ»։ 350

նոյեմբեր

Նա­յե՛ք Աստ­ծուն օգ­նու­թյան հա­մար

30

Դու ինձ ճա­նա­չեց­նում ես կյան­քի ճա­նա­պար­հը. Քո ե­րե­սի ա­ռա­ջին ու­րա­խու­ թյուն­նե­րի լիու­թյուն կա, և քո աջ կող­մը՝ քաղց­րու­թյուն­ներ՝ հա­վիտ­յան։ Սաղ­մոս 16.11: Աստ­վա­ծա­շուն­չը պետք է լի­նի Ձեր կյան­քի կա­նո­նը, ո­րով­հետև դրա դա­սե­րին հետևող ա­մեն ոք ի­մաս­տուն է ար­վում փրկու­թյան հա­մար։ Դուք չեք կա­րող կա­խում ու­նե­նալ Ձեր սե­փա­կան ար­դա­րու­թյու­նից։ Ե­թե մշտա­ պես վստա­հեք Աստ­ծուն, շփո­թու­թյան մեջ չեք հայտն­վի։ Զո­րու­թյու­նը պա­հե­լու հա­ մար ամ­բող­ջու­թյամբ վստա­հե՛ք այն Մե­կին, Ով հաս­կա­նում է Ձեր բո­լոր հոգևոր կա­րիք­նե­րը։ Աստ­ված ան­սահ­մա­նո­րեն գթա­ռատ է։ Կախ­ված ե­ղե՛ք բա­ցա­ռա­պես Նրա­նից։ Քրիս­տո­սի ար­դա­րու­թյու­նը քա­վում է Ձեր մեղ­քե­րը։ Նա բա­րե­խո­սում է Ձեզ հա­մար։ Փոր­ձե՛ք հա­ճո լի­նել Նրան՝ պա­հե­լով Նրա բո­լոր պատ­վի­րան­նե­րը։ Որ­քան շատ ենք մենք ան­հա­տա­պես ծա­նո­թա­նում Աստ­վա­ծաշն­չի հետ, որ­քան ե­ռան­դուն ու նա­խան­ձախնդ­րո­րեն ենք քննա­դա­տում ինք­ներս մեզ՝ հա­մե­մա­տե­լով մեր սիրտն ու կյանքն Աստ­ծո պա­հանջ­նե­րի չա­փա­նիշ­նե­րի հետ, այն­քան ա­վե­լի լիար­ժե­քո­րեն կվստա­հենք այն Ի­մաս­տու­թյա­նը, ո­րը եր­բեք չի սխալ­վում։ Հա­վա­ տով մենք կըն­դու­նենք այն խոս­տու­մը, ո­րը տրվել է նրանց, ով­քեր ըն­դու­նում են Քրիս­տո­սին որ­պես ի­րենց անձ­նա­կան Փր­կիչ, խոս­տու­մը, որ ի­րենց Նա կտա իշ­ խա­նու­թյուն լի­նե­լու Աստ­ծո որ­դի­ներ։ Եղ­բա՛յր իմ, Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյան կա­տա­րե­լու­թյու­նը մշտա­պես պա­հե՛ք Ձեր առջև։ Ինչ էլ որ ա­սի մարդ­կա­յին դա­տո­ղու­թյու­նը Ձեր գոր­ծի վե­րա­բեր­յալ, հի­ շե՛ք, որ Աստ­ված ոչ մի մար­դու իշ­խա­նու­թյուն չի տվել լի­նել իր եղ­բոր դա­տա­վո­րը։ Ա­մեն ժա­մա­նակ Ձեր վստա­հու­թյու­նը դրե՛ք Աստ­ծո վրա և կ­տես­նեք, որ Նա կա­րող է պա­հել Ձեզ Իր ա­մե­նա­կա­րող զո­րու­թյամբ։ Նա կլի­նի մշտա­պես ներ­կա և բա­վա­ րար պաշտ­պա­նու­թյուն այն լե­զու­նե­րի դեմ, ո­րոնց սա­տա­նան ո­գեշն­չում է շփո­թեց­ նել, թու­լաց­նել և հու­սալ­քել։ Մե­ղա­վոր­նե­րի Ըն­կե­րը գի­տի՝ ինչ­պես օգ­նել, ու­ժե­ղաց­նել և­օրհ­նել նրանց, ով­քեր մեղք գոր­ծե­լուց հե­տո նո­րից դառ­նում են դե­պի Տե­րը։ Այն մար­դիկ, ով­քեր ամ­բողջ հո­գով ո­րո­նում են Աստ­ծուն, կգտնեն Նրան որ­պես ներ­կա օգ­նու­թյուն նե­ղու­թյան պա­հին։ Մե­ղա­վո­րին դա­տա­պար­տե­լու ու ջախ­ջա­խե­լու փո­խա­րեն՝ Նա կբժշկի նրան: Նա կլսի ա­պաշ­խա­րա­կան ա­ղոթք­նե­րը և կ­նե­րի զղջա­ցող­նե­րին՝ բա­րին ա­նե­լով նրանց Իր շնոր­հի մե­ծա­գույն հարս­տու­թյուն­նե­րի հա­մե­մատ։ Բարձ­րաց­րե՛ք Ձեր հո­գին ու սիրտն Աստ­ծո փա­ռա­բա­նու­թյամբ, ո­րով­հետև Նա ըն­դու­նել է Ձեզ որ­պես Իր զա­վակ։ Նա Ձեզ կդարձ­նի Իր օգ­նա­կա­նը և կօրհ­նի Ձեզ ու­րիշ մարդ­կանց օգ­նե­լուն ուղղ­ված Ձեր գոր­ծում։ Սուրբ Հո­գին կաշ­խա­տի այն բո­ լոր սրտե­րի հետ, ո­րոնք պատ­րաս­տա­կամ են ըն­դու­նել Նրա ազ­դե­ցու­թյու­նը։ Քրիս­ տո­սի ար­դա­րու­թյու­նը կգնա այս­պի­սի մար­դու առջևից, և Տի­րոջ փառ­քը կլի­նի նրա պարգևը։ Նա­մակ 192, 1902թ. նո­յեմ­բե­րի 30, Ու. Օ. Փալ­մե­րին՝ հա­րա­վա­յին նա­ հանգ­նե­րի սևա­մորթ­նե­րի հետ աշ­խա­տե­լիս Ջ. Է. Ուայ­թի օգ­նա­կան­նե­րից մե­կին։

351

ԴԵԿ­ ­ ՏԵՄ­ ԲԵՐ

դեկտեմբեր

1

Ան­տե­սա­նե­լի հա­կա­մար­տու­թյուն

Արդ հաս­տատ կանգ­նեք ձեր մեջ­քե­րը ճշմար­տու­թյամբ գոտևոր­ված, և­ ար­դա­ րու­թյան զրա­հը հա­գած։ Ե­փե­սա­ցիս 6.14: Թշ­նա­մին հե­տապն­դում է մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րին, և­ե­թե մենք ու­զում ենք դի­ մա­կա­յել դրսից ու ներ­սից վրա հաս­նող փոր­ձու­թյուն­նե­րին, պետք է վստահ լի­նենք, որ Տի­րոջ կող­մում ենք, որ Նրա ճշմար­տու­թյու­նը մեր սրտե­րում է՝ պատ­րաստ ա­հա­զան­գել և մեզ գոր­ծո­ղու­թյան կան­չել ցան­կա­ցած թշնա­մու դեմ։ Ան­տե­սա­նե­լի թշնա­մի­նե­րի մեջ ա­ռանց այս պաշտ­պա­նու­թյան մենք կլի­նենք ինչ­պես ու­ժեղ քա­ մուց կռա­ցած, տա­րու­բեր­վող ու ցնցվող ու­ռե­նի։ Սա­կայն ե­թե Քրիս­տո­սը բնակ­վում է մեր մեջ, մենք կա­րող ենք ու­ժեղ լի­նել Տե­րով և Նրա զո­րու­թյան ու­ժով։ Միտ­քը կա­րող է զար­գա­նալ և­ ազն­վա­նալ և կսկ­սի խոր­հել երկ­նա­յին բա­նե­րի մա­սին։ Մեր կա­րո­ղու­թյուն­նե­րը պետք է ա­ռա­վե­լա­գույնս մշակ­վեն, այ­լա­պես մենք կձա­խո­ղենք Աստ­ծո չա­փա­նիշ­նե­րին հաս­նե­լը։ Մինչև միտ­քը չուղղ­վի դե­պի եր­կինք, այն կշա­րու­նա­կի լի­նել հեշտ թի­րախ սա­տա­նա­յի գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րի հա­մար և կ­ներ­քաշ­վի երկ­րա­յին ծրագ­րե­րի ու նա­խա­ձեռ­նու­թյուն­նե­րի մեջ, ո­րոնք ոչ մի կապ չու­նեն Աստ­ծո հետ։ Ողջ ե­ռան­դը, նվի­րու­մը, ան­դադ­րում է­ներ­գիան ու բուռն փա­ փա­գը ներդր­վում են այս գոր­ծի մեջ, իսկ սա­տա­նան կանգ­նած ծի­ծա­ղում է՝ տես­ նե­լով մար­դուն ջանք գոր­ծադ­րե­լիս և­ այդ­քան հա­մա­ռո­րեն պայ­քա­րե­լիս մի բա­նի հա­մար, ո­րը եր­բեք չի ստա­նա­լու, և­ո­րը պար­զա­պես վրի­պում է նրա ըն­կա­լու­մից։ Լի­նել ան­կախ ու ինք­նավս­տահ ո­րոշ հար­ցե­րում՝ մեր պար­տա­կա­նու­թյունն է։ Սա­կայն այս­տեղ, ուր թշնա­մին կներ­խու­ժի իր մո­լո­րեց­նող ծու­ղակ­նե­րով, հպար­ տու­թյու­նը կզբա­ղեց­նի խո­նար­հու­թյան տե­ղը։ Եվ երբ դու կամ ես վստա­հում ենք մեր սե­փա­կան մի­ջոց­նե­րին, մեր ի­մաս­տու­թյա­նը և­ ո­րո­նում ենք մեր սե­փա­կան սրտի խոր­հուրդ­նե­րը, մեր բա­ժի­նը կլի­նեն ան­խու­սա­փե­լի հիաս­թա­փու­թյու­նը, ա­մո­թը և շ­փոթ­մուն­քը։ Մենք վստա­հա­բար դե­պի հաղ­թա­նակ տա­նող ան­շեղ ճա­ նա­պար­հին ենք, ե­թե միայն սերտ կա­պի մեջ ենք Աստ­ծո հետ և կ­րում ենք ար­դա­ րու­թյան սպա­ռա­զի­նու­թյու­նը։ Կարևոր է, որ զգաս ճշմար­տու­թյան զո­րու­թյու­նը, ինչ­պես նաև հա­վա­տաս դրան։ Այն պետք է ու­նե­նա հաս­տա­տուն ու ան­փո­փոխ ազ­դե­ցու­թյուն մտքի վրա։ Բայց մար­դիկ նա­խա­պատ­վու­թյուն են տա­լիս պատ­րանք­նե­րին, ո­րոնք խո­չըն­դո­ տում են երկ­նա­յին խո­րը և հիմ­նա­վոր սկզբունք­նե­րին տա­նող ճա­նա­պար­հը։ Այս կյան­քի բա­նե­րը նա­խոր­դում են այն հե­տաքրք­րու­թյուն­նե­րին, ո­րոնք հաս­նում են ա­պա­գա՝ հա­վի­տե­նա­կան կյանք։ Հա­սա­րակ ու երկ­րա­յին ար­ժեք­նե­րը մեռց­նում են հա­վի­տե­նու­թյան զգա­ցո­ղու­թյու­նը։ Կա ըն­դա­մե­նը մեկ պաշտ­պա­նու­թյուն սա­տա­նա­յի մո­լո­րու­թյուն­նե­րից ու ծու­ ղակ­նե­րից՝ ճշմար­տու­թյու­նը, ինչ­պես այն Հի­սու­սում է։ Սր­տում ցան­ված, Քրիս­տո­ սի շնոր­հով սնուց­ված ճշմար­տու­թյու­նը մեզ խո­րա­թա­փան­ցու­թյուն կտա։ Ճշ­մար­ տու­թյու­նը պետք է բնակ­վի սրտում, դրա զո­րու­թյու­նը պետք է զգաց­վի՝ հա­կա­ռակ սա­տա­նա­յի բո­լոր դյու­թիչ հի­մա­րու­թյուն­նե­րի, և­ես ու դու անձ­նա­կան փոր­ձա­ռու­ թյամբ պետք է զգանք, որ ճշմար­տու­թյու­նը կա­րող է մաք­րա­գոր­ծել, ա­ռաջ­նոր­դել ու օրհ­նել հո­գին։ Նա­մակ 17, 1886թ. դեկ­տեմ­բե­րի 1, «Իմ թան­կա­գին ______» (ան­հայտ հաս­ցեա­տեր)։ 354

Գի­շե­րա­յին ա­ղոթք­ներ

դեկտեմբեր

2

Դու փոր­ձե­ցիր իմ սիր­տը և գի­շե­րը քննե­ցիր, Դու կրա­կով հա­լեց­րիր ինձ և­ա­նի­ րա­վու­թյուն չգտար ին­ձա­նում։ Ես միտքս դրել եմ, որ իմ բե­րա­նը պատ­վի­րա­նա­ զանց չլի­նի։ Սաղ­մոս 17.3: Ան­ցած գի­շեր (դեկ­տեմ­բե­րի 1) տե­ղի ու­նե­ցավ իմ ա­մե­նա­մեծ փոր­ձա­ռու­թյուն­նե­ րից մե­կը։ Ես կար­ծես ներ­կա էի մի հան­դիպ­ման, որ­տեղ մեծ բազ­մու­թյուն էր հա­ վաք­ված՝ շատ հա­վա­տաց­յալ­ներ և նաև ո­րոշ ան­հա­վատ­ներ։ Ինչ-որ ա­ռի­թով այս խում­բը բա­ժան­վեց մի քա­նի ա­վե­լի փոքր խմբե­րի։ Ես հա­տուկ պար­տա­կա­նու­թյուն ու­նեի և­իմ հան­դի­մա­նու­թյուն­ներն ուղ­ղե­ցի մի քա­նի մարդ­կանց, ով­քեր հայտն­վել էին թշնա­մու գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րի ծու­ղա­կում։ Նրանք հրա­պուր­վել էին ո­րոշ ա­նա­ ռողջ գա­ղա­փար­նե­րով, ո­րոնք ի­րենց տա­նե­լու էին ճշմար­տու­թյան մերժ­մա­նը։ Այս ժա­մա­նա­կը, ո­րում մենք ապ­րում ենք, գայ­թակ­ղող հո­գի­նե­րի սխալ կար­ծիք­նե­րին ու ա­ռա­ջար­կու­թյուն­նե­րին ա­կան­ջա­լուր լի­նե­լու, չար հրեշ­տակ­նե­րի հետ միա­նա­լու և­ այդ ա­մե­նը որ­պես ճշմար­տու­թյուն ներ­կա­յաց­նե­լու մե­ծա­գույն գայ­թակ­ղու­թյան ժա­մա­նա­կաշր­ջան է։ Սուրբ Գր­քի ու­սում­նա­սի­րու­թյան հան­դեպ խո­րը հե­տաքրք­ րու­թյուն էր դրսևոր­ված։ Ա­ռանձ­նա­հա­տուկ ա­ղոթ­քի կա­րիք կար, և հո­գի­նե­րին սպառ­նա­ցող վտանգն ինձ այն­քա՜ն մեծ էր թվում։ Ես թա­փե­ցի իմ հո­գու վրա ծան­րա­ցած բե­ռը Տի­րոջ ա­ռաջ։ Ես նա­խան­ձախնդ­րո­րեն ա­ղեր­սում էի Տի­րո­ջը կոտ­րել թշնա­մու զո­րու­թյունն ու ա­զա­տել մեզ, ա­զա­տել Իր գայ­թակղ­վող սի­րե­լի­նե­րին և փայ­լեց­նել թան­կա­գին ճշմար­տու­թյու­նը բա­րո­յա­կան խա­վա­րի մեջ։ Ես իմ ա­ղոթ­քը ներ­կա­յաց­րե­ցի Տի­րոջ ա­ռաջ, որ­պես­զի Նա գա և­օգ­նի Իր ժո­ղովր­դին, մե­ծա­րի ճշմար­տու­թյու­նը, որ­պես­ զի ան­տեղ­յակ մար­դիկ չմո­լոր­վեն այս մե­ծա­գույն վտան­գի ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նում։ Ես Տի­րո­ջը ներ­կա­յաց­րե­ցի հա­տուկ օգ­նու­թյան մեր մե­ծա­գույն կա­րի­քը, ո­րը Նա պետք է տար Իր ժո­ղովրդին, և­ո­րը պետք է հա­մա­պա­տաս­խա­ներ Իր ա­նու­նը փա­ ռա­վո­րե­լու հա­մար մեր օգ­տին գոր­ծե­լու և մեր ա­ղոթք­նե­րին պա­տաս­խա­նե­լու Նրա հատ­կա­նիշ­նե­րին։ Ես բարձ­րա­նում էի ա­վե­լի ու ա­վե­լի վեր՝ ա­ղա­չե­լով Աստ­ծուն լսել մեր սրտանց ա­ղեր­սանք­նե­րը և թույլ տալ, որ այս ժա­մա­նա­կի Իր ճշմար­տու­թյու­նը հայտն­վի իր ողջ ար­ժա­նա­պատ­վու­թյամբ, գե­ղեց­կու­թյամբ և փր­կա­րար շնոր­հով։ Քա­նի որ Նա հա­ճախ է ի­մաց­րել Իր յու­րա­հա­տուկ սերն ու Իր յու­րա­հա­տուկ զո­րու­թյու­նը և քա­նի որ ճշմար­տու­թյու­նը հայտ­նել է դրա ողջ ու­ժով ու հե­ղի­նա­կու­թյամբ, ես ա­ղա­չում էի Նրան նո­րից հայտ­նել Իր մա­քուր ու սուրբ ճշմար­տու­թյու­նը, ո­րը խառն­ված չէ ո­րո­ մի հետ, և­ես զգա­ցի, որ Տերն Ինքն է հայտն­վել։ Հաղ­թա­նա­կը տե­ղի ու­նե­ցավ, և­ես արթ­նա­ցա ու­րա­խու­թյու­նից բարձ­րա­ձայն լաց լի­նե­լով, որ Տե­րը մեզ ցույց տվեց Իր շնոր­հը, Իր ճշմար­տու­թյու­նը և Իր փրկու­թյու­նը։ Հե­տո ըն­տա­նի­քիս ան­դամ­նե­րից ի­մա­ցա, որ քնիս մեջ բարձ­րա­ձայն էի ա­ղո­թում։ Իմ հան­դեպ դրսևոր­ված Աստ­ծո թան­կա­գին բա­րու­թյունն ու սերն ինձ մխի­թա­ րու­թյուն, ուժ և­ ու­րա­խու­թյուն տվե­ցին։ Ես զգա­ցի, որ հույ­սի ու քա­ջա­լե­րու­թյան նոր աղբ­յուր ու­նեմ, որ մեզ հա­մար ա­զա­տագ­րում է պատ­րաստ։ Աստ­ծո Խոս­քը հաս­տատ պի­տի մնա մինչև հա­վիտ­յան։ Ձե­ռա­գիր 177, 1903թ. դեկ­տեմ­բե­րի 2, «Օ­րա­գիր, 1903թ. դեկ­տեմ­բեր»։ 355

դեկտեմբեր

3

Բա­րի գոր­ծե­րում ա­ռա՛ջ ան­ցեք

Ի՞նչ է օ­գու­տը, եղ­բարքս, ե­թե մեկն ա­սի, թե հա­վատ ու­նի և գործ չու­նե­նա։ Մի՞­ թե հա­վա­տը կա­րող է ապ­րեց­նել նրան։ Հա­կո­բոս 2.14: Պա­րուր­ված ամ­պի սյու­նով՝ Քրիս­տոսն Իր ժո­ղովր­դի ա­ռաջ­նորդն էր։ Նա նրանց տա­լիս էր կա­նոն­ներ ու օ­րենք­ներ, որ­պես­զի Իր պա­հանջ­նե­րին հնա­զանդ­վե­լով՝ նրանք լի­նեին Իր հա­տուկ ժո­ղո­վուր­դը։ Նա նրանց վրա հե­ղեց երկն­քի ա­ռա­տու­ թյու­նը, սա­կայն ակն­կա­լում էր, որ նրանք էլ ի­րենց հեր­թին կկի­սեն այդ օրհ­նու­թյուն­ նե­րը ու­րիշ­նե­րի՝ ա­վե­լի քիչ օրհն­ված­նե­րի հետ։ Նույն կերպ Նա վե­րա­բեր­վում է Իր ընտր­յալ ժո­ղովր­դի հետ այ­սօր։ Ո­չինչ այդ­քան չի գո­հաց­նում թշնա­մուն, քան տես­նել Աստ­ծո ժո­ղովր­դին միմ­յանց հետ վի­ճե­լիս։ Մեզ բո­լո­րիս ա­մեն օր անհ­րա­ժեշտ է Աստ­ծո շնոր­հի դար­ձի բե­րող զո­րու­թյու­նը, քա­նի որ մեր ե­կե­ղե­ցի­նե­րից շա­տերն ու­րա­ցած են։ Դրան­ցում ի հայտ չեն գա­լիս ի­րա­կան քրիս­տո­նեա­կան կյան­քի սկզբունք­նե­րը և Վար­պե­տի հո­գին։ Հար­յու­րա­պա­տիկ ան­գամ շատ բան կա­րող էր ար­վել բա­րի լուրն աշ­խար­հի ծայ­ րե­րը հասց­նե­լու հա­մար, քան հի­մա ար­վում է։ Ես մեր ե­կե­ղե­ցի­նե­րի հա­մար լուր ու­նեմ։ Ա­վե­լի խո­րը նվիր­վա­ծու­թյուն պետք է լի­նի, քան մինչև հի­մա ե­ղել է, այ­լա­պես շա­տերն ան­պատ­րաստ կլի­նեն Սուրբ Քա­ ղա­քը մտնե­լուն։ Ո­րոշ մար­դիկ ու­նեն ա­ռա­ջի­նը լի­նե­լու, ղե­կա­վա­րե­լու փա­փագ։ Ճիշտ կլի­նի փա­փա­գել լի­նել ա­ռա­ջի­նը բա­րի գոր­ծե­րում, քրիս­տո­նեա­կան շնորհ­ ներ ձեռք բե­րե­լու ջան­քե­րում, սա­կայն այ­սօր շա­տե­րի հա­մար կի­րա­ռե­լի են Մատ­ թեո­սի ա­վե­տա­րա­նի յո­թե­րորդ գլխում աս­ված Քրիս­տո­սի խոս­քե­րը։ Կար­դա­ցե՛ք և­ ու­շադ­րու­թյամբ ու­սում­նա­սի­րե՛ք այս գլու­խը։ Դրանք Քրիս­տո­սի խոս­քերն են, և յու­րա­քանչ­յուր ան­հա­տի պարտքն է իր սե­փա­կան փրկու­թյան հա­մար ե­ռան­դուն աշ­խա­տանք ա­նե­լը։ Մենք պետք է միա­բան­ված ու­ժե­րով ա­ռաջ տա­նենք Տի­րոջ գոր­ծը։ Հաս­տա­տուն ու վճռա­կան կեր­պով պետք է հռչա­կենք Աստ­ծո խոս­քե­րը։ Սա­կայն պետք է զգու­ շա­նանք ա­վե­լորդ նա­խա­պա­շար­մունք­ներ ստեղ­ծե­լուց։ Թող ոչ ոք խո­սե­լիս կտրուկ պա­տաս­խան­ներ չտա, ո­րով­հետև այս կերպ կփակ­վեն դռներն, ու կկորս­վեն հնա­ րա­վո­րու­թյուն­նե­րը։ Ե­թե մեր բո­լոր ե­կե­ղե­ցի­ներն ար­թուն լի­նեին, մենք այս­պի­սի մա­հա­բեր ազ­դե­ ցու­թյուն­նե­րի ա­կա­նա­տե­սը չէինք լի­նի, և շա­տե­րը, ով­քեր պետք է որ հաս­կա­նա­ յին ճշմար­տու­թյու­նը, սա­տա­նա­յի սո­փես­տու­թյուն­նե­րի ծու­ղակ­նե­րում գե­րի ըն­կած չէին լի­նի։ Սա­տա­նան աշ­խա­տում է Աստ­ծո ժո­ղովր­դի մեջ, ճիշտ այն­պես, ինչ­պես գոր­ծեց երկ­նա­յին հրեշ­տակ­նե­րի մեջ, և շա­տե­րին իր ծու­ղակն է գցում։ Աստ­ծո դա­տաս­տան­նե­րը երկ­րի վրա են, և մեր վկա­յու­թյուն­նե­րը պետք է տրվեն Սուրբ Հո­գու ազ­դե­ցու­թյան ներ­քո։ Հի­մա՛, հենց հի­մա՛ է Սուրբ Հո­գու սրբա­գոր­ ծող ազ­դե­ցու­թյան ներ­քո մեր աշ­խա­տե­լու ժա­մա­նա­կը։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է լուրն ա­րագ տեղ հասց­նել, ընդ ո­րում՝ տող առ տող։ Մար­դիկ ստիպ­ված կլի­նեն ո­րո­շում կա­յաց­նել, և մեր պար­տա­կա­նու­թյունն է տալ նրանց ճշմար­տու­թյու­նը հաս­կա­նա­ լու հնա­րա­վո­րու­թյուն, որ­պես­զի նրանք խե­լամ­տո­րեն ընտ­րու­թյուն կա­տա­րեն և կանգ­նեն ճիշտ կող­մում։ Ձե­ռա­գիր 101, 1906թ. դեկ­տեմ­բե­րի 3, «­Տե­րը սի­րում է ու­րախ տվո­ղին»։ 356

Աստ­ծո Խոս­քը ճշմա­րիտ է

դեկտեմբեր

4

Բո­լոր քեզ դեմ շին­ված գոր­ծի­քը պի­տի չհա­ջող­վի, և­ ա­մեն լե­զու, որ վեր կե­նա քեզ դեմ դա­տաս­տա­նի, պի­տի դա­տա­պարտ­վի։ Սա է Տի­րոջ ծա­ռա­նե­րի ժա­ռան­ գու­թյու­նը, և նրանց ար­դա­րու­թյունն Ին­ձա­նից է, ա­սում է Տե­րը։ Ե­սա­յիա 54.17: Մե­ծա­գույն հա­վա­տու­րա­ցու­թյու­նը, ո­րը զար­գա­նում, ա­ճում ու ուժգ­նա­նում է, կշա­րու­նա­կի իր եր­թը, մինչև Տե­րը կիջ­նի երկն­քից մեծ գոչ­յու­նով։ Մենք պետք է ա­մուր պա­հենք մեր դա­վա­նան­քի հա­վա­տի ա­ռա­ջին սկզբունք­նե­րը և­ ա­ռաջ գնանք ու­ժից դե­պի ա­ճող հա­վատ։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է մշտա­պես պա­հել այն հա­ վա­տը, ո­րը հիմ­նա­վոր­վել է Աստ­ծո Սուրբ Հո­գու կող­մից մեր փոր­ձա­ռու­թյան ա­մե­ նա­վաղ ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րից մինչև ներ­կա ժա­մա­նակ­նե­րը։ Մենք այժմ կա­րիք ու­նենք ա­վե­լի լայն, խո­րը, ե­ռան­դուն, ան­սա­սան հա­վա­տի Սուրբ Հո­գու ա­ռաջ­նոր­ դու­թյուն­նե­րում։ Ե­թե սկզբում մեզ անհ­րա­ժեշտ էր ճշմար­տու­թյան հաս­տատ­ման Սուրբ Հո­գու զո­րու­թյան ակն­հայտ ա­պա­ցույ­ցը, ժա­մա­նա­կի անց­նե­լու հետ մեզ այժմ անհ­րա­ժեշտ է ճշմար­տու­թյան հաս­տատ­ման ողջ ա­պա­ցույ­ցը, երբ մար­դիկ հե­ռա­նում են հա­վա­տից ու ա­կանջ դնում գայ­թակ­ղիչ հո­գի­նե­րին ու դևե­րի վար­դա­ պե­տու­թյա­նը։ Հո­գին չպետք է տկա­րա­նա։ Ե­թե երբևէ ե­ղել է այն­պի­սի ժա­մա­նա­կաշր­ջան, երբ մեզ անհ­րա­ժեշտ է ե­ղել Սուրբ Հո­գու զո­րու­թյու­նը մեր խո­սակ­ցու­թյուն­նե­րում, ա­ղոթք­նե­րում, յու­րա­քանչ­ յուր ա­րար­քում, ա­պա դա հի­մա է։ Մենք չպետք է կանգ առ­նենք մեր ա­ռա­ջին փոր­ ձա­ռու­թյու­նից հե­տո, այլ մարդ­կանց միև­նույն լու­րը տա­նե­լիս պետք է այդ լու­րը ուժգ­նաց­նենք ու ա­վե­լի լայ­նա­հուն դարձ­նենք։ Մենք պետք է տես­նենք ու գի­տակ­ ցենք այն լու­րի կարևո­րու­թյու­նը, ո­րը հաս­տատ­վել է իր աստ­վա­ծա­յին ծագ­մամբ։ Եվ ու­րեմն, շա­րու­նա­կենք ճա­նա­չել Տի­րո­ջը՝ հաս­կա­նա­լու հա­մար, որ ար­շա­լույ­սի պես պատ­րաստ է Նրա ել­քը։ Մեր մտքերն ու հո­գի­նե­րը հա­մայն զո­րու­թյան Աղբ­ յու­րի արթ­նու­թյան կա­րիքն ու­նեն։ Մենք կա­րող ենք ու­ժե­ղա­ցած ու հաս­տատ­ ված լի­նել անց­յա­լի փոր­ձա­ռու­թյուն­նե­րով, ո­րոնք մեզ պա­հում են ճշմար­տու­թյան կարևո­րա­գույն կե­տե­րին հա­վա­տա­րիմ, որն էլ մեզ դարձ­նում է այն, ինչ մենք կանք՝ Յո­թե­րորդ օր­վա ադ­վեն­տիստ­ներ։ Վեր­ջին հի­սուն տա­րի­նե­րը ոչ մի կե­տում և­ոչ մի սկզբուն­քի մեջ չեն խամ­րեց­րել մեր հա­վա­տը, քա­նի որ մենք ստա­ցանք մեծ և հ­րա­շա­լի ա­պա­ցույց­ներ, ո­րոնք հաս­ տատ­վե­ցին 1844թ.-ին։ Տ­կա­րա­ցած հո­գի­նե­րը պետք է զո­րա­նան ու արթ­նա­նան՝ հա­մա­ձայն Նրա Խոս­քի։ Ոչ մի խոսք չի փո­փոխ­վել կամ մերժ­վել։ Այն, ին­չը մեր մեծ հիաս­թա­փու­թյան մեջ Սուրբ Հո­գին վկա­յեց որ­պես ճշմար­տու­թյուն ո­րո­շա­կի ժա­ մա­նակ անց, հա­վա­տի ա­մուր հիմքն է։ Տր­վե­ցին ճշմար­տու­թյան անկ­յու­նա­քա­րե­րը, և մենք ըն­դու­նե­ցինք այն հի­մնա­քա­րա­յին սկզբունք­նե­րը, ո­րոնք մեզ դարձ­րե­ցին այն, ինչ մենք կանք՝ Յո­թե­րորդ օր­վա ադ­վեն­տիստ­ներ, ով­քեր պա­հում են Աստ­ծո պատ­վի­րան­նե­րը և­ու­նեն Հի­սու­սի հա­վա­տը։ Մի՞­թե Քրիս­տո­սի ա­շա­կերտ­նե­րի սրտերն ի­րենց մեջ չբո­ցա­վառ­վե­ցին, երբ Նա սկսեց խո­սել նրանց հետ և բա­ցել Սուրբ գիր­քը։ Մի՞­թե Տեր Հի­սու­սը մեր առջև չի բա­ցել Սուրբ Գիր­քը և մեզ ներ­կա­յաց­րել այն­պի­սի բա­ներ, ո­րոնք գաղտ­նի էին աշ­ խար­հի ստեղծ­վե­լուց ի վեր։ Նա­մակ 326, 1905թ. դեկ­տեմ­բե­րի 4, Ու. Կ. Ուայ­թին։ 357

5 Քրիս­տո­նեա­կան կա­տա­րե­լու­թյան ի­մաս­տը

դեկտեմբեր

Ա­մեն բան կա­րող եմ ինձ զո­րաց­նող Քրիս­տո­սով։ Փի­լիպ­պե­ցիս 4.13: Ի՞նչ է պա­հան­ջում Աստ­ված։ Կա­տա­րե­լու­թյուն՝ և­ոչ մի կա­թիլ պա­կաս։ Բայց ե­թե մենք ու­զում ենք կա­տար­յալ լի­նել, չպետք է վստա­հենք մեր ես-ին։ Ա­մեն օր պետք է գի­տակ­ցենք ու հաս­կա­նանք, որ ես-ին չի կա­րե­լի վստա­հել։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է կառ­չել Աստ­ծո խոս­տում­նե­րին ա­մուր հա­վա­տով։ Պետք է Սուրբ Հո­գին խնդրենք մեր սե­փա­կան ա­նօգ­նա­կա­նու­թյան լիա­կա­տար գի­տակց­մամբ։ Այ­նու­հետև, երբ Սուրբ Հո­գին աշ­խա­տի, չպետք է փառ­քը մեր ես-ին վե­րագ­րենք։ Սուրբ Հո­գին շնոր­ հա­շա­տո­րեն մեր սիրտն Իր պահ­պա­նու­թյան ներ­քո կվերց­նի՝ դրա վրա սփռե­լով Ար­դա­րու­թյան Ա­րե­գա­կի պայ­ծառ շո­ղե­րը։ Մենք պետք է պահ­պան­վենք Աստ­ծո զո­ րու­թյամբ մեր հա­վա­տի մի­ջո­ցով։ Երբ ա­մեն օր Աստ­ծո Հո­գու վե­րահս­կո­ղու­թյան ներ­քո լի­նենք, կդառ­նանք պատ­ վի­րան­ներ պա­հող ժո­ղո­վուրդ։ Մենք կկա­րո­ղա­նանք աշ­խար­հին ցույց տալ, որ Աստ­ծո պատ­վի­րան­նե­րը պա­հե­լը բե­րում է իր պարգևատ­րու­մը նույ­նիսկ հենց այս կյան­քում, իսկ ա­պա­գա կյան­քում՝ հա­վի­տե­նա­կան օրհ­նու­թյուն։ Չ­նա­յած հա­վա­ տի մեր դա­վա­նու­թյա­նը՝ Տե­րը, Ով կշռում է մեր բո­լոր ա­րարք­նե­րը, տես­նում է ոչ այլ ինչ, քան Քրիս­տո­սին ներ­կա­յաց­նե­լու ան­կա­տար փորձ։ Նա հայ­տա­րա­րել է, որ նման ի­րա­վի­ճա­կը չի կա­րող փառք բե­րել Ի­րեն։ Հո­գին Աստ­ծո պահ­պա­նու­թյա­նը հանձ­նելն իր մեջ շատ բան է նե­րա­ռում։ Դա նշա­նա­կում է, որ մենք պետք է ապ­րենք ու քայ­լենք հա­վա­տով, չվստա­հենք կամ չփա­ռա­բա­նենք մեր ես-ը, այլ նա­յենք Հի­սու­սին՝ մեր Բա­րե­խո­սին՝ որ­պես մեր հա­ վա­տի Զո­րագ­լուխ և Կա­տա­րող։ Սուրբ Հո­գին կաշ­խա­տի զղջա­ցող սրտի հետ, սա­ կայն Նա եր­բեք չի կա­րո­ղա­նա աշ­խա­տել ինք­նա­մե­ծար ու ինքն ի­րեն ար­դա­րաց­ նող մար­դու հետ։ Իր ի­մաս­տու­թյան մեջ նման մար­դը կուղ­ղի ի­րեն։ Նա կանգ­նում է իր հո­գու և Սուրբ Հո­գու միջև։ Սուրբ Հո­գին կաշ­խա­տի միայն այն դեպ­քում, երբ ես-ը չմի­ջամ­տի։ Սուրբ Հո­գին պատ­րաստ է հա­մա­գոր­ծակ­ցել բո­լոր այն մարդ­կանց հետ, ով­քեր կըն­դու­նեն Ի­րեն և կու­սու­ցան­վեն Իր կող­մից։ Բո­լոր այն մար­դիկ, ով­քեր կառ­չում են ճշմար­տու­թյա­նը և սր­բա­գործ­վում են ճշմար­տու­թյան մի­ջո­ցով, այն­պես են միա­ բան­վում Քրիս­տո­սի հետ, որ կա­րող են Նրան ներ­կա­յաց­նել ի­րենց խոս­քե­րում և­ ա­րարք­նե­րում։ Թող որ Սուրբ Հո­գին խո­սի Աստ­ծո ընտր­յալ ժո­ղովր­դի սրտե­րի հետ, որ­պես­զի նրանց խոս­քե­րը լի­նեն ոս­կու պես թան­կար­ժեք, երբ նրանք կյան­քի հա­ցը փո­խան­ցեն օ­րի­նա­զան­ցու­թյան ու մեղ­քի մեջ հայտն­ված­նե­րին։ Աստ­ծո կամքն է և Նրան հա­ճե­լի է, որ մարդ­կանց վրա հեղ­ված օրհ­նու­թյուն­նե­րը տրվեն կա­տար­յալ լիար­ժե­քու­թյամբ։ Նա օգ­նու­թյուն է տրա­մադ­րում ա­մեն մի դժվա­ րու­թյան ժա­մա­նակ, որ­պես­զի այն հաղ­թա­հար­վի, Սուրբ Հո­գու մի­ջո­ցով հոգ է տար­ վում յու­րա­քանչ­յուր կա­րի­քի հա­մար։ Նա նա­խա­տե­սել է, որ այս կերպ մար­դը զար­ գաց­նի քրիս­տո­նեա­կան բնա­վո­րու­թյուն։ Աստ­ված կա­մե­նում է, որ մենք մտո­րենք Նրա սի­րո ու խոս­տում­նե­րի մա­սին, ո­րոնք տրվում են անվ­ճար այն մարդ­կանց, ով­ քեր ոչ մի ար­ժա­նիք չու­նեն, և նաև՝ որ­պես­զի մենք լիար­ժե­քո­րեն և­ե­րախ­տա­գի­տու­ թյամբ խո­րա­սուզ­վենք այն ար­դա­րու­թյան մեջ, ո­րը տրա­մադր­վել է մեզ Քրիս­տո­սով։ Աստ­ված լսում է բո­լոր մարդ­կանց, ով­քեր Իր մոտ են գա­լիս Իր նա­խան­շած ճա­նա­ պար­հով։ Ձե­ռա­գիր 148, 1897թ. դեկ­տեմ­բե­րի 5, «Քրիս­տո­նեա­կան կյանք»։ 358

դեկտեմբեր

Աստ­վա­ծա­յին գթու­թյու­նը շա­րու­նա­կում է հոր­դել

6

Տի­րոջ ո­ղոր­մու­թյուն­ներն են, որ չվեր­ջա­ցանք, ո­րով­հետև չպա­կա­սե­ցին Նրա գթու­թյուն­նե­րը։ Նրանք ա­մեն ա­ռա­վոտ նո­րա­նոր են։ Մեծ է Քո հա­վա­տար­մու­ թյու­նը։ Ե­րե­միա­յի ող­բե­րը 3.22, 23: Ես շատ լուրջ զգա­ցո­ղու­թյուն­ներ եմ ու­նե­նում, երբ գի­տակ­ցում եմ, թե ինչ վի­ճա­ կում է գտնվում աշ­խար­հը։ Ո՜հ, որ­քա՜ն ան­փույթ, հան­ցանք­նե­րով, անհ­նա­զան­դու­ թյամբ ու մեղ­քով լի, որ­քա՜ն սար­սա­փե­լիո­րեն տխուր է այն փաս­տը, որ աշ­խար­հը չի գի­տակ­ցում Աստ­ծո սե­րը Հի­սուս Քրիս­տո­սին որ­պես մեր Փր­կագ­նող տա­լու մեջ, Հի­սուս Քրիս­տո­սին, Ով հա­վա­սար է Աստ­ծո հետ։ «Աստ­ված այն­պես սի­րեց աշ­ խար­հը, որ Իր միա­ծին Որ­դուն տվեց, որ ա­մեն Նրան հա­վա­տա­ցո­ղը չկոր­չի, այլ հա­վի­տե­նա­կան կյանքն ու­նե­նա» (­Հով­հան­նես 3.16): Մեղ­քը դա­րեր շա­րու­նակ խան­գա­րել, ես կա­սեի, խո­չըն­դո­տել է աստ­վա­ծա­յին բա­րու­թյան մե­ծա­գույն գոր­ ծը՝ ար­գե­լա­փա­կե­լով դրա ու­ղին այն մարդ­կանց մի­ջո­ցով, ով­քեր հրա­ժար­վում են ստա­նալ երկ­նա­յին պարգևը, ուս­տիև չեն կա­րող տա­րա­ծել այն։ Աստ­ված կոչ է ա­նում մարդ­կանց նվի­րա­բե­րել ի­րենց որ­պես Հի­սուս Քրիս­տո­ սի գոր­ծա­կից­ներ։ Թեև մեղքն ու չա­րու­թյու­նը դա­րեր շա­րու­նակ խո­չըն­դո­տել են ա­ռատ շնոր­հի հեղ­մա­նը, այ­դու­հան­դերձ, եր­կի­րը վերջ­նա­կա­նա­պես չի զրկվել այս հոս­քից։ Այն բռնել է դե­պի եր­կիր տա­նող ուղ­ղու­թյու­նը, և­ ե­թե մար­դիկ հա­մա­գոր­ ծակ­ցեն Աստ­ծո հետ, ե­թե աշ­խար­հի հետ հա­ղոր­դակ­ցու­թյան ու­ղին բաց ու ան­ սահ­մա­նա­փակ պահ­վի, երկն­քի լույ­սը կփայ­լա­տա­կի աշ­խար­հի բո­լոր կե­տե­րում՝ ցրե­լով բա­րո­յա­կան խա­վա­րը։ Ես հա­մոզ­ված եմ, որ մենք պետք է ե­ռան­դուն կեր­պով աշ­խա­տենք։ Ծա­ռա­յող­ նե­րը միակ մար­դիկ չեն, ով­քեր պետք է շո­ղան, այլ բո­լոր ե­կե­ղե­ցի­նե­րում պետք է վեր հառ­նեն գոր­ծիչ­ներ, և­ ե­թե ճշմար­տու­թյունն ստա­ցող­նե­րը լի­նեն խո­նարհ ու զղջա­ցող, կդառ­նան հենց այն մար­դիկ, ով­քեր կա­նեն ա­մեն ինչ ի­րենց են­թադր­յալ հա­մեստ ու­նա­կու­թյուն­նե­րի սահ­ման­նե­րում, և­ում Աստ­ված կօգ­տա­գոր­ծի՝ օրհ­նե­ լու նրանց ըն­կեր­նե­րին։ Մարդ­կա­յին ըն­տա­նի­քի ա­մե­նաուս­յալ­նե­րի ու ա­մե­նա­պեր­ճա­խոս­նե­րի մի­ջո­ ցով չէ, որ Աստ­ված կբա­ցա­հայ­տի Ի­րեն։ «Ո­րով­հետև այս­պես է ա­սում բարձ­րը և Բարձր­յա­լը, հա­վի­տե­նա­կա­նու­թյան մեջ բնա­կո­ղը, և­ո­րի ա­նու­նը Սուրբ է. Ես բնակ­ վում եմ բարձ­րու­մը և սուրբ տե­ղը, բայց լի­նում եմ կոտ­րած և խո­նարհ հո­գի ու­նե­ ցո­ղի հետ, որ խո­նարհ­նե­րի հո­գին կեն­դա­նաց­նեմ, և կեն­դա­նաց­նեմ սրտով կոտր­ ված­նե­րին» (Ե­սա­յիա 57.15)։ «Եվ Ես սրան եմ մտիկ տա­լիս՝ խո­նար­հին և կոտ­րած հո­գի ու­նե­ցո­ղին և Իմ խոս­քից դո­ղա­ցո­ղին» (գլուխ 66.2): Աստ­ված կոչ է ա­նում Ի­րեն վե­րա­դարձ­նել այն պարգև­նե­րը, ո­րոն­ցով Նա օժ­տել է մար­դուն՝ ի­րենց մտքի ողջ զո­րու­թյու­նը, ֆի­զի­կա­կան ու բա­րո­յա­կան ուժն Իր ծա­ ռա­յու­թյան մեջ օգ­տա­գոր­ծե­լով և­ ու­րիշ­նե­րին բա­րին ա­նե­լով ու օրհ­նե­լով։ Երկ­րի վրա Աստ­ծո կա­ռա­վար­ման վրա ճգնա­ժամ է հա­սել։ Աստ­վա­ծա­յին կա­րեկ­ցան­ քը հոր­դում է դե­պի մար­դիկ, չնա­յած այն փաս­տին, որ երկ­նա­յին հո­սան­քը հետ է դարձ­վում հա­մառ ու խստաց­ված սրտե­րի կող­մից։ Նա­մակ 52, 1895թ. դեկ­տեմ­բե­ րի 6, Ավստ­րա­լիա­յում աշ­խա­տող մի ծա­ռա­յո­ղի։ 359

դեկտեմբեր

7

Որ­տե՞ղ է քո գան­ձը

Ձեր սրտե­րը թող չխռով­վեն, Աստ­ծուն հա­վա­տա­ցեք, և Ինձ հա­վա­տա­ցեք։ Իմ Հոր տա­նը շատ բնա­կա­րան­ներ կան, ա­պա թե ոչ, Ես ձեզ կա­սեի՝ գնում եմ ձեզ հա­մար տեղ պատ­րաս­տե­լու։ Հով­հան­նես 14.1, 2: Որ­քա՜ն թանկ է այն գի­տակ­ցու­մը, որ մենք հա­վա­տա­րիմ Ըն­կեր ու­նենք, Ով մեզ վրա կհե­ղի ազ­նիվ ու վեհ բնա­վո­րու­թյուն, ին­չը մեզ պի­տա­նի կդարձ­նի երկն­քի պա­ լատ­նե­րում հրեշ­տակ­նե­րի ըն­կե­րակ­ցու­թյա­նը։ Նրա հո­գա­տա­րու­թյու­նը դրսևոր­վում է Իր բո­լոր զա­վակ­նե­րի հան­դեպ։ Նրանք ու­նեն մի այն­պի­սի խա­ղա­ղու­թյուն, որն աշ­ խար­հը ո՛չ կա­րող է տալ նրանց, ո՛չ էլ խլել նրան­ցից։ Երկ­րա­յին գան­ձե­րի կո­րուս­տը նրանց ան­հույս կամ ան­տուն չի դարձ­նում։ Քրիս­տո­սը դի­տում է, թե երկ­րա­յին գան­ձե­րի ինչ ե­ռան­դուն ո­րո­նում­նե­րում է հայտն­վել աշ­խար­հը։ Նա տես­նում է շա­տե­րին ըն­չա­քաղ­ցա­բար փոր­ձե­լիս մի բան, հե­տո՝ երկ­րոր­դը՝ ձեռք բե­րե­լու այդ­քան փա­փա­գե­լի երկ­րա­յին գան­ձե­րը, ո­րոնք, ըստ ի­րենց, կբա­վա­րա­րեն ի­րենց շա­հախն­դիր ա­գա­հու­թյու­նը, մինչ­դեռ ինք­նա­մո­ռաց հե­ տապն­դում­նե­րի մեջ նրանք անց­նում են այն միակ ճա­նա­պար­հի կող­քով, ո­րը տա­ նում է դե­պի ի­րա­կան հարս­տու­թյու­նը։ Որ­պես իշ­խա­նու­թյուն ու­նե­ցող Մե­կը՝ Քրիս­տո­սը խո­սում է այս­պի­սի մարդ­կանց հետ՝ հրա­վի­րե­լով նրանց հետևել Ի­րեն։ Նա ա­ռա­ջար­կում է նրանց ա­ռաջ­նոր­դել դե­ պի այն հարս­տու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք նույն­քան գրա­վիչ են, որ­քան հա­վի­տե­նու­թյու­նը։ Նա նրանց ցույց է տա­լիս ինք­նա­մերժ­ման ու ինք­նա­զո­հու­թյան նեղ ճա­նա­պար­հը։ Այն մար­դիկ, ով­քեր հա­մա­ռո­րեն ա­ռաջ են շարժ­վում այս ու­ղով, հաղ­թա­հա­րե­լով յու­րա­ քանչ­յուր խո­չըն­դոտ, կհաս­նեն փառ­քի եր­կիր։ Խա­չը բարձ­րաց­նե­լով՝ նրանք բա­ցա­ հայ­տում են, որ խաչն ի­րենց բարձ­րաց­նում է, և­ ի­րենք վեր­ջում կստա­նան ա­նանց գան­ձե­րը։ Շատ մար­դիկ կար­ծում են, թե ա­պա­հո­վու­թյուն են գտնում երկ­րա­յին հարս­տու­թյան մեջ։ Բայց Քրիս­տո­սը փոր­ձում է նրանց աչ­քե­րից հե­ռաց­նել տե­սո­ղու­թյա­նը խո­չըն­դո­ տող քո­ղը և ս­տի­պել տես­նել փառ­քի ան­հա­մե­մատ ա­վե­լի մեծ ու հա­վեր­ժա­կան կշի­ռը։ Նրանք շփո­թում են պատ­րանք­ներն ի­րա­կա­նու­թյան հետ և տե­սա­դաշ­տից կորց­րել են հա­վի­տե­նա­կան աշ­խար­հի փառ­քը։ Քրիս­տո­սը նրանց կոչ է ա­նում տա­րա­ծել ի­րենց տե­սա­հո­րի­զո­նը ներ­կա ի­րե­րից ան­դին և տես­նել հա­վի­տե­նու­թյու­նը։ Նա­մակ 264, 1903թ. դեկ­տեմ­բե­րի 7, Ո­րո­շա­կի մի­ջոց­նե­րի տի­րա­պե­տող գոր­ծա­րա­րի, 1-6։ Երկ­րի վրա չկա այն­պի­սի վայր, որ­տեղ գան­ձերն ա­պա­հով են։ Սա­կայն կա մի քա­ ղաք, ո­րը հաս­տա­տու­թյուն ու­նի, ո­րի Ճար­տա­րա­պետն ու Ա­րա­րիչն Աստ­ված է։ Քրիս­ տո­սը փոր­ձում է կոր­ծան­վող գան­ձեր ձեռք բե­րե­լու ա­նող­ջա­միտ ներդ­րում­նե­րից հե­ ռու պա­հել մարդ­կանց՝ հոր­դո­րե­լով նրանց գան­ձեր դի­զել երկն­քում։ Նույն տե­ղում, 8: Այն ան­հատ­նե­րը, ով­քեր շռայ­լել են ի­րենց ե­ռան­դը երկ­րա­յին գան­ձե­րի վրա՝ ար­ հա­մար­հե­լով երկ­նա­յի­նը, շու­տով կստա­նան ի­րենց հա­սա­նե­լի­քը։ Նրանք կկորց­նեն երկ­րա­յին գան­ձե­րը՝ ձեռք բե­րե­լու այն, ին­չի հա­մար ի­րենց հո­գին սա­տա­նա­յին են վա­ճա­ռել։ Այն մար­դիկ, ով­քեր դեռևս ամ­բող­ջա­պես ի­րենց չեն հանձ­նել մեծ ապս­տամ­բին, կկանգ­նե՞ն արդ­յոք այժմ Տի­րոջ կող­մում։ Քա­նի դեռ հա­վի­տե­նա­պես ուշ չէ, կթող­նե՞ն արդ­յոք նրանք չար գոր­ծերն ու կկանգ­նե՞ն Էմ­մա­նուել Իշ­խա­նի ար­յու­նոտ դրո­շի ներ­ քո։ Նույն տե­ղում, 6, 7։ 360

Ձեր փրկու­թյու­նը մոտ է

դեկտեմբեր

8

Եվ երբ որ այս բա­նե­րը կսկսեն լի­նել, վե՛ր նա­յեք և բարձ­րաց­րե՛ք ձեր գլուխ­նե­րը, որ ձեր փրկու­թյու­նը մոտ է։ Ղու­կաս 21.28: Մեզ անհ­րա­ժեշտ է Աստ­ծուն շատ մոտ լի­նել։ Մեր ա­ռօր­յա կյան­քում պետք է ան­ հա­մե­մատ ա­վե­լի քիչ տեղ ու­նե­նա մեր ես-ը, և­ան­հա­մե­մատ ա­վե­լի շատ տեղ՝ Հի­ սուս Քրիս­տոսն ու Նրա շնոր­հը։ Մենք ապ­րում ենք այս աշ­խար­հի կարևոր ժա­մա­ նա­կաշր­ջա­նում։ Ա­մեն ին­չի վեր­ջը շատ մոտ է, ժա­մա­ցույ­ցի ա­վա­զա­հա­տիկ­նե­րը շատ ա­րագ են ցած գլոր­վում, և շու­տով երկն­քում կաս­վի. «­Կա­տար­վեց»։ «­Սուր­բը թող է՛լ սրբվի», «կեղ­տո­տը թող է՛լ կեղ­տոտ­վի» (­Հայտ­նու­թյուն 21.6, 22.11): Ե­կե՛ք, որ­պես ժո­ղո­վուրդ, որ­քան հնա­րա­վոր է, մաք­րենք ճամ­բա­րը բա­րո­յա­կան պղծու­թյու­նից ու ծան­րաց­նող մեղ­քից։ Երբ մեղքն իր երթն է կա­տա­րում այն մարդ­ կանց վրա, ով­քեր հայ­տա­րա­րում են, թե բարձր են պա­հում ար­դա­րու­թյան բա­րո­ յա­կան չա­փա­նիշ­նե­րը, ինչ­պե՞ս կա­րող ենք ակն­կա­լել, թե Աստ­ված Իր զո­րու­թյու­նը կաշ­խա­տեց­նի մեր օգ­տին և կփր­կի մեզ որ­պես ար­դա­րու­թյուն գոր­ծող ժո­ղո­վուրդ։ Աշ­խար­հի ողջ քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը չի կա­րող փրկել մեզ սար­սա­փե­լի դա­տաս­ տա­նից, և բարձր պաշ­տոն­յա­նե­րի ու իշ­խա­նա­վոր­նե­րի օգ­նու­թյամբ ար­ված մեր բո­լոր ջան­քե­րը չեն կա­րող մեր վրա­յից վեր առ­նել Աստ­ծո պա­տի­ժը, և դա՝ այն պատ­ճա­ռով, որ մենք փայ­փա­յում ենք մեղ­քը։ Ե­թե որ­պես ժո­ղո­վուրդ չմնանք հա­ վա­տի մեջ և գր­չով ու ձայ­նով չպաշտ­պա­նենք Աստ­ծո պատ­վի­րան­նե­րը, ա­պա թու­ լու­թյուն ու կոր­ծա­նում կգա մեզ վրա. մեզ պետք է պա­հել դրան­ցից յու­րա­քանչ­յու­րը՝ գի­տակ­ցա­բար չխախ­տե­լով որևէ պատ­վի­րան: Սա մի գործ է, ո­րը մենք պետք է ի­րա­կա­նաց­նենք մեր բո­լոր ե­կե­ղե­ցի­նե­րում։ Սա­տա­նան հրաշք­ներ կգոր­ծի, որ­պես­զի մո­լո­րեց­նի, նա իր իշ­խա­նու­թյու­նը կներ­ կա­յաց­նի որ­պես գե­րա­գույն իշ­խա­նու­թյուն։ Կթ­վա, թե ե­կե­ղե­ցին ուր որ է ան­կում կապ­րի, սա­կայն այն ան­կում չի ապ­րի։ Ե­կե­ղե­ցին կան­գուն կմնա, մինչ­դեռ Սիո­ նի մե­ղա­վոր­նե­րը կմաղ­վեն, ո­րո­մը կա­ռանձ­նաց­վի թան­կա­գին ցո­րե­նից։ Սա ծանր փոր­ձու­թյուն է, սա­կայն այն պետք է տե­ղի ու­նե­նա։ Մի­միայն այն մար­դիկ, ով­քեր հաղ­թա­նակ­ներ են տա­րել Գա­ռի ար­յամբ և­ ի­րենց վկա­յու­թյան խոս­քով, կհա­մար­ վեն հա­վա­տա­րիմ և ճշ­մա­րիտ, ա­ռանց մեղ­քի բծի ու ա­րա­տի, ա­ռանց նեն­գու­թյան ի­րենց բե­րա­նում։ Մ­նա­ցոր­դը, որ մաք­րա­գոր­ծում է իր սիր­տը ճշմար­տու­թյա­նը հնա­զանդ­վե­լով՝ ուժ է հա­վա­քում փոր­ձու­թյուն­նե­րից՝ ի ցույց դնե­լով սրբու­թյան գե­ղեց­կու­թյու­նը շրջա­ պա­տող հա­վա­տու­րա­ցու­թյան մեջ։ Բո­լոր այս մարդ­կանց Նա ա­սում է. «Ես Իմ ձեռ­քի մեջ եմ նկա­րագ­րել» (Ե­սա­յիա 49.16)։ Նրանք պահ­վում են հա­վի­տե­նա­կան, ա­նանց հի­շո­ղու­թյան մեջ։ Մեզ հի­մա հա­վատ է պա­կա­սում, կեն­դա­նի հա­վատ։ Թան­կա­գի՛ն եղ­բայր­ներ, Տե­րը գա­լիս է։ Բարձ­րաց­րե՛ք ձեր մտքե­րը և գ­լուխ­նե­րը և­ու­րա­խա­ցե՛ք։ Ո՜հ, մենք կար­ծում ենք, որ այն մար­դիկ, ով­քեր կլսեն ու­րախ լու­րը, ով­քեր ա­սում են, թե սի­րում են Հի­սու­սին, կլցվեն ան­պատ­մե­լի ու փառ­քով լի ու­ րա­խու­թյամբ։ Սա է ու­րախ ու եր­ջա­նիկ լու­րը, ո­րը պետք է շար­ժիչ ուժ լի­նի յու­րա­ քանչ­յուր մար­դու հա­մար, ո­րը պետք է պատմ­վի մեր տնե­րում և­ այն մարդ­կանց, ում հան­դի­պում ենք փո­ղո­ցում։ Նա­մակ 55, 1886թ. դեկ­տեմ­բե­րի 8, Վե­հա­ժո­ղո­վի նա­խա­գահ Ջ. Ի. Բաթ­լե­րին և­ա­ռա­ջա­տար գոր­ծիչ Ս. Ն. Հաս­կե­լին։ 361

դեկտեմբեր

9

Մեր փրկու­թյան Իշ­խա­նը

Բայց մեր քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը երկն­քումն է, որ այն­տե­ղից սպա­սում ենք Փրկ­ չին՝ Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սին։ Փի­լիպ­պե­ցիս 3.20: Համ­բարձ­վե­լիս Քրիս­տո­սը ձեռ­քե­րը պար­զեց և­ օրհ­նեց Իր ա­շա­կերտ­նե­րին, և հ­րեշ­տակ­նե­րից բաղ­կա­ցած մի ամպ ըն­դու­նեց Նրան և թաքց­րեց ա­շա­կերտ­նե­րի տե­սա­դաշ­տից։ Երբ ա­շա­կերտ­նե­րը լար­ված նա­յում էին ի­րենց համ­բարձ­վող Տի­ րո­ջը վեր­ջին ան­գամ տես­նե­լու, եր­կու հրեշ­տակ դուրս ե­կան ցնծա­ցող ամ­բո­խից, կանգ­նե­ցին նրանց կող­քին ու ա­սա­ցին. «Ո՛վ Գա­լի­լեա­ցի մար­դիկ, ի՞նչ եք կանգ­նել և մ­տիկ եք ա­նում դե­պի եր­կին­քը։ Այս Հի­սու­սը, որ ձե­զա­նից վե­րա­ցավ եր­կին­քը, այս­պես կգա ինչ­պես Նրան տե­սաք եր­կինք գնա­լիս» (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 1.11)։ Ա­շա­կերտ­նե­րը մեծ ու­րա­խու­թյամբ լցվե­ցին։ Նո­րից ու նո­րից նրանք կրկնում էին այն խոս­քե­րը, ո­րոնք Քրիս­տոսն ա­սել էր ի­րենց Իր վեր­ջին դա­սի ժա­մա­նակ, ո­րոնք տեղ են գտել Հով­հան­նե­սի ա­վե­տա­րա­նի տասն­չոր­սե­րորդ, տասն­հին­գե­րորդ, տասն­վե­ցե­րորդ և տասն­յո­թե­րորդ գլուխ­նե­րում։ Դրան­ցից յու­րա­քանչ­յուրն ա­սե­լիք ու­ներ հրա­հանգ­նե­րի վե­րա­բեր­յալ. հատ­կան­շա­կան են ա­ռանձ­նա­պես տասն­չոր­ սե­րորդ գլխի բա­ռե­րը (հա­մար­ներ 1-3)։ Կր­կին վե­րա­դառ­նա­լու Նրա խոս­տու­մը, ինչ­պես նաև այն միտ­քը, որ Նա ի­րենց թող­նում էր Իր խա­ղա­ղու­թյու­նը, նրանց սրտե­րը լցնում էին ու­րա­խու­թյամբ։ Սա­տա­նան մարդ­կանց դարձ­րել է իր բան­տարկ­յալ­նե­րը և հայ­տա­րա­րում է, որ նրանք իր հպա­տակ­ներն են։ Երբ Քրիս­տո­սը տե­սավ, որ չկա այն­պի­սի մարդ ա­րա­ րած, ով կկա­րո­ղա­նա դառ­նալ մարդ­կա­յին ցե­ղի բա­րե­խո­սը, Նա Ին­քը դուրս ե­կավ սա­տա­նա­յի հետ կա­տա­ղի պայ­քա­րի մար­տա­դաշտ։ Աստ­ծո միա­ծին Որ­դին Միակն էր, Ով կա­րող էր ա­զա­տել նրանց, ով­քեր Ա­դա­մի մեղ­քի պատ­ճա­ռով ըն­կել էին սա­ տա­նա­յի տի­րա­պե­տու­թյան տակ։ Աստ­ծո Որ­դին սա­տա­նա­յին տվեց բո­լոր հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներն Իր վրա կի­րա­ ռե­լու իր բո­լոր հնա­րամ­տու­թյուն­նե­րը։ Թշ­նա­մին գայ­թակ­ղել էր երկն­քի հրեշ­տակ­ նե­րին, իսկ հե­տո՝ ա­ռա­ջին Ա­դա­մին։ Ա­դա­մը մե­ղան­չեց, և սա­տա­նան կար­ծեց, թե կկա­րո­ղա­նա ծու­ղա­կը գցել նաև Քրիս­տո­սին, երբ Նա մար­դե­ղու­թյուն էր հա­գել։ Ըն­կած հրեշ­տակ­նե­րի ողջ բա­նակն սպա­սում էր այս ընդ­հար­մա­նը որ­պես Քրիս­ տո­սի վրա գե­րիշ­խա­նու­թյուն ձեռք բե­րե­լու հնա­րա­վո­րու­թյան։ Նրանք փա­փա­գում էին ցույց տալ ի­րենց թշնա­մանքն Աստ­ծո նկատ­մամբ։ Երբ Քրիս­տո­սի շուր­թե­րը լռե­ցին մահ­վան ճի­րան­նե­րում, սա­տա­նան ու նրա հրեշ­տակ­նե­րը կար­ծե­ցին, թե հաղ­թա­նակ են տա­րել։ Ողջ աշ­խար­հի մեղ­քի բե­ռան տակ կանգ­նե­լու միտքն էր, որ Քրիս­տո­սին ան­ պատ­մե­լի տա­ռա­պանք էր պատ­ճա­ռում։ Կե­նաց-մա­հու պայ­քա­րում Աստ­ծո Որ­ դին կա­րող էր ա­պա­վի­նել մի­միայն Իր երկ­նա­յին Հո­րը. ա­մեն ինչ հա­վա­տով էր։ Նա Ինքն էր փրկա­գի­նը, պարգև՝ տրված գե­րի­նե­րին ա­զա­տագ­րե­լու հա­մար։ Իր սե­փա­կան բազ­կով Նա փրկու­թյուն բե­րեց մարդ­կանց զա­վակ­նե­րին, սա­կայն ի՜նչ ար­ժե­ցավ դա Նրա հա­մար։ Ինչ­պի­սի՜ տե­սա­րան էր այս հա­կա­մար­տու­թյու­նը։ Դրա արդ­յուն­քում հա­մայն տիե­զեր­քին ի ցույց դրվեց Աստ­ծո ար­դա­րու­թյու­նը։ Ձե­ռա­գիր 125, 1901թ. դեկ­տեմ­ բե­րի 9, «Աստ­ծո ան­փո­փոխ օ­րեն­քը»։ 362

Խառն­վե՛ք միաս­նու­թյան մեջ

դեկտեմբեր

10

Սի­րե­լի­ներ, ե­թե Աստ­ված այս­պես սի­րեց մեզ, ա­պա մենք էլ պետք է ի­րար սի­ րենք։ Ա Հով­հան­նես 4.11: Աշ­խար­հը մեծ գո­հու­նա­կու­թյամբ է նա­յում քրիս­տոն­յա­նե­րի մեջ ի հայտ ե­կող պա­ռակտ­մա­նը։ Ան­հա­վա­տու­թյունն ու­րա­խաց­նում է։ Աստ­ված Իր ժո­ղովր­դի շար­ քե­րում փո­փո­խու­թյան կոչ է ա­նում։ Միա­բա­նու­թյու­նը Քրիս­տո­սի և միմ­յանց հետ մեր միակ ա­պա­հո­վու­թյունն է այս վեր­ջին օ­րե­րում։ Ե­կե՛ք հնա­րա­վո­րու­թյուն չտանք սա­տա­նա­յին մատ­նա­ցույց ա­նել մեր ե­կե­ղե­ցու ան­դամ­նե­րին ու ա­սել. «­Նա­յե՛ք, թե Քրիս­տո­սի դրո­շի ներ­քո կանգ­նած այս ժո­ղո­վուրդն ինչ­պես է ա­տում միմ­յանց։ Մենք նրան­ցից վա­խե­նա­լու ո­չինչ չու­նենք, ո­րով­հետև ա­վե­լի շատ ժա­մա­նակ ծախ­ սում են ի­րար, քան իմ ու­ժե­րի դեմ պայ­քա­րե­լու վրա»։ Սուրբ Հո­գու իջ­նե­լուց հե­տո ա­շա­կերտ­նե­րը գնա­ցին հռչա­կե­լու և՛ հա­րու­թյուն ա­ռած Փրկ­չի լու­րը, և՛ ի­րենց միակ փա­փա­գը՝ հո­գի­նե­րի փրկու­թյու­նը։ Նրանք ու­ րա­խա­նում էին սուր­բե­րի հետ հա­ղոր­դակ­ցու­թյան քաղց­րու­թյու­նից։ Նրանք քնքուշ էին, հո­գա­տար, անձ­նա­զոհ և պատ­րաստ ցան­կա­ցած զո­հո­ղու­թյան հա­նուն ճշմար­ տու­թյան։ Միմ­յանց հետ ա­մե­նօր­յա շփման մեջ նրանք բա­ցա­հայ­տում էին այն սե­րը, ո­րը Քրիս­տո­սը նրանց հրա­հան­գել էր բա­ցա­հայ­տել։ Ան­շա­հախն­դիր ա­րարք­նե­րով ու բա­ռե­րով նրանք փոր­ձում էին վա­ռել այս սերն ու­րիշ­նե­րի սրտե­րում։ Սա­կայն վաղ քրիս­տոն­յա­ներն սկսե­ցին թե­րու­թյուն­ներ փնտրել միմ­յանց մեջ։ Կենտ­րո­նա­նա­լով սխալ­նե­րի վրա, տե­ղի տա­լով կաս­կած­նե­րին, անվս­տա­հու­թյանն ու չար քննա­դա­տու­թյա­նը՝ նրանք տե­սա­դաշ­տից կորց­րե­ցին Փրկ­չին և­ այն մեծ սե­րը, ո­րը Նա ի ցույց էր դրել մե­ղա­վոր­նե­րի նկատ­մամբ։ Նրանք ա­վե­լի հետևո­ ղա­կան դար­ձան ար­տա­քին ծի­սա­կան ա­րա­րո­ղա­կար­գե­րի, ա­վե­լի ման­րախն­դիր հա­վա­տի տե­սու­թյան նկատ­մամբ և­ա­վե­լի խիստ՝ ի­րենց քննա­դա­տու­թյուն­նե­րում։ Ե­ռան­դուն կեր­պով ու­րիշ­նե­րին դա­տա­պար­տե­լով՝ ի­րենք էին մեղք գոր­ծում։ Նրանք մո­ռա­ցան Քրիս­տո­սի դա­սը եղ­բայ­րա­կան սի­րո մա­սին։ Եվ ինչն ա­մե­նատ­խուրն է, նրանք չէին գի­տակ­ցում ի­րենց կո­րուս­տը, չէին գի­տակ­ցում, որ եր­ջան­կու­թյունն ու ու­րա­խու­թյու­նը հե­ռա­նում են ի­րենց կյան­քից, որ շու­տով ի­րենք քայ­լե­լու էին խա­ վա­րում՝ ի­րենց սրտե­րը փա­կե­լով Աստ­ծո սի­րո ա­ռաջ։ Հով­հան­նես ա­ռաք­յա­լը գի­տակ­ցեց, որ եղ­բայ­րա­կան սե­րը ե­կե­ղե­ցում պա­կա­սում է, և­անդ­րա­դար­ձավ հատ­կա­պես այս հար­ցին։ Մինչև իր մահ­վան օ­րը նա հա­վա­ տաց­յալ­նե­րին հոր­դո­րում էր մշտա­պես վար­ժեց­նել միմ­յանց նկատ­մամբ սե­րը։ Այ­սօր Աստ­ծո ե­կե­ղե­ցում եղ­բայ­րա­կան սի­րո մեծ պա­կաս կա։ Այն մարդ­կան­ցից շա­տե­րը, ով­քեր ա­սում են, թե սի­րում են Փրկ­չին, հրա­ժար­վում են սի­րել նրանց, ով­քեր ի­րենց հետ միա­բան­ված են քրիս­տո­նեա­կան ըն­կե­րակ­ցու­թյամբ։ Տար­բեր բնա­վո­րու­թյուն ու­նե­ցող մարդ­կանց մեջ գո­յու­թյուն ու­նե­ցող ներ­դաշ­նա­կու­թյունն ու միա­բա­նու­թյու­նը մե­ծա­գույն վկա­յու­թյունն է այն մա­սին, որ Աստ­ված ու­ղար­կեց Իր Որ­դուն աշ­խարհ՝ փրկե­լու մե­ղա­վոր­նե­րին։ Մեր ա­ռա­վե­լու­թյունն է կրել այս վկա­յու­թյու­նը։ Սա­կայն դա ա­նե­լու հա­մար մենք պետք է մեզ դնենք Քրիս­տո­սի հրա­մա­նա­տա­րու­թյան ներ­քո։ Մեր բնա­վո­րու­թյուն­ նե­րը պետք է ձևա­վոր­վեն Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյա­նը ներ­դաշ­նակ կեր­պով, մեր կամ­քը պետք է հանձն­վի Նրա կամ­քին»։ Ձե­ռա­գիր 143, 1903թ. դեկ­տեմ­բե­րի 10, «­Միա­բա­նու­թյուն»։ 363

դեկտեմբեր

11

Ե­ղե՛ք շո­ղա­ցող քրիս­տոն­յա­ներ

Ես խնդրե­ցի Տի­րո­ջը, և Նա պա­տաս­խան տվեց ինձ, և­ իմ ա­մեն ահ ու վա­խից ա­զա­տեց ինձ։ Սաղ­մոս 34.4: Մի՛ խո­սեք ու­րիշ­նե­րի սխալ­նե­րից։ Հո՛գ տա­րեք ձեր սե­փա­կան պար­տե­զի մա­ սին։ Հետևե՛ք, որ ձեր սե­փա­կան սիր­տը մաքր­վի Աստ­ծո զո­րու­թյամբ։ Երբ դժվա­ րու­թյուն­նե­րը գա­լիս են, համ­բե­րու­թյու­նից դուրս գա­լու, վշտա­նա­լու ու ան­հանգս­ տա­նա­լու փո­խա­րեն, գնա­ցե՛ք Աստ­ծո մոտ և Նրան պատ­մեք այդ ա­մե­նը։ Մի՛ գնա­ցեք ըն­կեր­նե­րի մոտ, ո­րով­հետև նրանք հա­զիվ­հազ ի­րենց բեռ­ներն են կրում։ Մի՛ կար­ծեք, թե ձեր բեռն ու­րիշ­նե­րի վրա դնե­լով, դուք հանգս­տու­թյուն կգտնեք։ Ե­կե՛ք ու­ղիղ Բեռ­նե­րը Կ­րո­ղի մոտ և պատ­մեք Նրան դրանց մա­սին։ Հա­վա­տա­ցե՛ք, որ Նա կա­րող է և պատ­րաս­տա­կամ է ձեր խնդիր­նե­րը լու­ծել։ Երբ զղջու­մով գաք խա­չի ա­ռաջ, երբ հա­վա­տաք խաչ­ված և հա­րու­թյուն ա­ռած Փրկ­չի ար­ժա­նիք­նե­ րին, դուք Նրա մի­ջո­ցով զո­րու­թյուն կստա­նաք։ Երբ ձեր ա­նօգ­նա­կան հո­գին գցում եք Նրա վրա, Նա ձեզ խա­ղա­ղու­թյուն, ու­րա­խու­թյուն, ուժ ու քա­ջու­թյուն է տա­լիս։ Դրա­նից հե­տո դուք կա­րող եք մեկ ու­րի­շին ա­սել, թե որ­քա՜ն թանկ է Քրիս­տո­սը ձեզ հա­մար։ Դուք կա­րող եք ա­սել. «Ես ո­րո­նե­ցի Նրան, և Նա շատ թանկ է իմ հո­գու հա­մար»։ «­Խա­ղա­ղու­թյուն կգտնեք»։ Ինչ­պե՞ս։ Կեն­դա­նի փոր­ձա­ռու­թյամբ, ո­րով­հետև Քրիս­տո­սի լու­ծը համ­բե­րու­թյան, բա­րու­թյան ու եր­կայ­նամ­տու­թյան լուծ է։ Նրանք, ով­քեր Նրա­նից հե­զու­թյուն ու խո­նար­հու­թյուն են սո­վո­րում, սո­վո­րում են նաև, թե ինչ­պես սի­րել միմ­յանց այն­պես, ինչ­պես Նա սի­րեց։ Նրանք հաս­նում են այն մա­ կար­դա­կին, որ­տեղ հրա­ժար­վում են քննա­դա­տել ու դա­տա­պար­տել ու­րիշ­նե­րին։ Նրանք գի­տակ­ցում են, որ ի­րենց հանձ­նա­րար­ված է մի գործ, որն ի­րենց փո­խա­ րեն ոչ ոք չի կա­րող ա­նել՝ Քրիս­տո­սից սո­վո­րե­լու գոր­ծը։ Երբ մենք մեզ Նրա ձեռքն ենք հանձ­նում, Նա մեզ ցույց է տա­լիս մեր առջև դրված հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներն ու հա­վա­նա­կա­նու­թյուն­նե­րը և հոր­դո­րում է օգ­նու­թյան հա­մար սխա­լա­կան մարդ ա­րա­րա­ծից դառ­նալ դե­պի ան­սահ­մա­նո­րեն Մե­ծը։ Քրիս­տո­սը մեր կա­րո­ղու­թյունն է։ Ինչ­պե՞ս կա­րող եմ սա հաս­կա­նալ։ Ես դա գի­ տեմ անձ­նա­կան փոր­ձա­ռու­թյամբ։ Շատ-շատ տա­րի­ներ ա­ռաջ, մի շրջան ես հու­ սա­հա­տու­թյան մեջ էի։ Ես ինձ հանձ­նե­ցի Փրկ­չի ո­ղոր­մու­թյանն ու սի­րուն, և Նրա զո­րու­թյու­նը ե­կավ ինձ վրա։ Հրա­տա­րակ­չու­թյան աշ­խա­տա­կից­նե­րը մի պահ կար­ ծե­ցին, թե ես մա­հա­ցել եմ։ Սա­կայն միա­ժա­մա­նակ ես սկսե­ցի բարձ­րա­ձայն ա­ղո­ թել։ Աստ­ծո զո­րու­թյունն իմ վրա էր ամ­բողջ գի­շե­րը, և­ այդ պա­հից ի վեր ես հաս­ կա­ցա, որ պետք է վստա­հեմ Քրիս­տո­սին։ Ես շա­րու­նակ ա­ղո­թում էի օգ­նու­թյան հա­մար, և­այդ ողջ ըն­թաց­քում իմ Փր­կիչն իմ կող­քին կանգ­նած էր և ս­պա­սում էր, որ ես ճա­նա­չեմ Ի­րեն որ­պես իմ կա­րո­ղու­թյուն, ուժ և շ­նորհ։ Ես դաս քա­ղե­ցի և դ­րա­նից հե­տո, երբ ծնկի էի գա­լիս ա­ղո­թե­լու, հա­վա­տում էի, որ պա­տաս­խան եմ ստա­նա­լու, ան­կախ այն փաս­տից՝ ես դա զգո՞ւմ էի, թե՞ ոչ։ Ո՜հ, որ­քա՜ն եմ փա­փա­գում, որ մենք պատ­վենք Քրիս­տո­սին՝ գի­տակ­ցե­լով այն ա­մե­նը, ինչ Նա կա­մե­նում է ա­նել մեզ հա­մար, և հա­վա­տա­լով Նրա խոս­քին։ Ե­թե դա ա­նենք, շո­ղա­ցող քրիս­տոն­յա­ներ կլի­նենք։ Նա­յե­լով Քրիս­տո­սին՝ մենք կփո­փոխ­ վենք Նրա նմա­նու­թյամբ։ Ձե­ռա­գիր 118, 1904թ. դեկ­տեմ­բե­րի 11, «­Միա­բա­նու­թյուն Քրիս­տո­սի հետ»։ 364

Վե­րա­դարձ­րե՛ք Աստ­ծուն

դեկտեմբեր

12

Քոնն են եր­կին­քը, քոնն է նաև եր­կի­րը։ Դու հիմ­նե­ցիր աշ­խար­հը և նրա լիու­թյու­ նը։ Սաղ­մոս 89.11: Շատ մար­դիկ այս աշ­խար­հում ա­նազն­վո­րեն են վար­վում Աստ­ծո սե­փա­կա­նու­ թյան հետ գոր­ծարք­նե­րում։ Նրանք չեն սի­րում ճշմար­տու­թյու­նը։ Նրանք Քրիս­տո­սի ար­դա­րու­թյու­նից հետ են դառ­նում դե­պի աշ­խար­հի տկար և­աղ­քատ սկզբունք­նե­ րը։ Նրանք ոտ­նա­կոխ են ա­նում Աստ­ծո օ­րեն­քը, հատ­կա­պես՝ շա­բա­թի պատ­վի­րա­ նը։ Նրանց վար­քա­գի­ծը վշտաց­նում է Փրկ­չի սիր­տը։ Նա փա­փա­գում է փրկել Իր փրկագ­նած յու­րա­քանչ­յուր մար­դու։ Ո՜հ, ե­թե միայն մար­դիկ հաս­կա­նա­յին սա և կապ­վեին մեծ Վար­պե­տի հետ։ Շու­տով Տե­րը գա­լու է այս եր­կիր զո­րու­թյամբ և մեծ փառ­քով, և թե ինչ գործ մենք պետք է ա­նենք հի­մա, ընդգծ­ված է Ե­սա­յիա­յի մար­գա­րեու­թյան հի­սու­նու­թե­րորդ գլխում։ Ո՞վ է ա­նում այս գոր­ծը։ Ո՞վ է կա­ռու­ցում Տի­րոջ զո­հա­սե­ղան­նե­րը։ Ո՞վ է պատ­րաս­տում մարդ­կանց Տի­րոջ մեծ օր­վան։ Հի­մա, հենց հի­մա, յու­րա­քանչ­յուր ոք, ով դա­վա­նում է Աստ­ծո զա­վակ լի­նե­լու փաս­տը, պետք է իր մի­ջոց­նե­րից բե­ րի Աստ­ծո գան­ձա­տուն, որ­պես­զի այն­տեղ պա­շար լի­նի, ո­րից կա­րե­լի կլի­նի աշ­ խա­տող­նե­րին հար­մա­րու­թյուն­ներ տրա­մադ­րել նոր վայ­րե­րում բնակ­վե­լու հա­մար. չէ՞ որ նրանք այդ վայ­րերն են գնա­ցել ճշմար­տու­թյու­նը ներ­կա­յաց­նե­լու այն մարդ­ կանց, ով­քեր եր­բեք չեն լսել դրա մա­սին։ Թող Տի­րոջ գան­ձա­րա­նում պա­կա­սու­թյուն չլի­նի։ Իր գան­ձե­րից Աստ­ված հո­գում է մեր բո­լոր կա­րիք­նե­րը։ Արդ­յո՞ք մենք պետք է միայն սպա­ռող­ներ լի­նենք։ Արդ­յո՞ք չպետք է լի­նենք նաև տվող­ներ, որ մեր տրա­ մադ­րած մի­ջոց­ներն օգ­նեն ճշմար­տու­թյան ներ­կա­յաց­ման գոր­ծին այն բազ­մա­թիվ մարդ­կանց, ով­քեր կճա­նա­չեն և կըն­դու­նեն լու­րը և­ի­րենց հեր­թին Աստ­ծուն կվե­րա­ դարձ­նեն Նրան պատ­կա­նե­լիքն ու ի­րենք էլ կդաս­վեն տվող­նե­րի շար­քե­րում։ Մենք չպետք է միայն ըն­դու­նենք Աստ­ծո պարգև­նե­րը։ Մեր հաշ­վե­տու լի­նե­լու փաս­տի լիա­կա­տար գի­տակց­մամբ պետք է նաև վե­րա­դարձ­նենք Նրան, որ­պես­զի Նրա գոր­ծի ա­ռաջ­խա­ղաց­ման հա­մար Նրա գան­ձա­րա­նում ա­ռատ պա­շար լի­նի, ո­րից աշ­խա­տող­նե­րը կօգտ­վեն բա­րի լու­րը քա­ղա­քից քա­ղաք, երկ­րից եր­կիր տա­ նե­լու ի­րենց գոր­ծի ըն­թաց­քում։ Աստ­ծո ինք­նա­զոհ աշ­խա­տող­նե­րին հար­կա­վոր է տրա­մադ­րել բա­վա­րար պայ­ման­ներ՝ հա­ջո­ղու­թյամբ պսա­կե­լու նրանց գոր­ծը։ «­Տի­րոջն է եր­կի­րը և նրա լիու­թյու­նը» (­Սաղ­մոս 24.1): Այս աշ­խար­հը Տի­րոջ գան­ ձա­տունն է, ո­րից մենք մշտա­պես ստա­նում ենք մեր պա­շար­նե­րը։ Նա տրա­մադ­րել է մրգեր, հա­ցա­հա­տիկ և բան­ջա­րե­ղեն մեր գո­յու­թյան հա­մար։ Մեզ հա­մար Նա ստի­պում է արևին շո­ղալ և­ անձրևին՝ թափ­վել։ Մարդ­կա­յին ողջ ցե­ղը՝ բա­րի թե չար, մշտա­պես օգտ­վում է Տի­րոջ գան­ձատ­նից։ Այն մարդ­կանց հա­մար, ով­քեր այդ­քան ար­տոն­յալ են, շատ կարևոր է, թե ինչ­պես են նրանք ըն­դու­նում Աստ­ծո պարգև­նե­րը և­ ինչ­պես են վե­րա­բեր­վում այն հա­մա­ձայ­նու­թյա­նը, ո­րը Տե­րը կնքել է ի­րենց հետ։ Նա նրանց Իր ո­ղոր­մու­թյուն բա­ժա­նող­ներն է դարձ­րել՝ ուղ­ղոր­դե­լով նրանց ստա­նալ Իր գան­ձատ­նից և վե­րա­դարձ­նել Ի­րեն ըն­ծա­նե­րի և զո­հա­բե­րու­ թյուն­նե­րի տես­քով, «որ Իմ տա­նը պա­շար լի­նի»։ Ձե­ռա­գիր 73, 1900թ. դեկ­տեմ­բե­րի 12, «Ըն­ծա­ներ բե­րեք Տի­րո­ջը»։ 365

դեկտեմբեր

13

Աստ­ծո զար­մա­նահ­րաշ սե­րը

Բայց ե­թե մե­կը ձե­զա­նից ի­մաս­տու­թյան պա­կա­սու­թյուն ու­նի, թող խնդրի Աստ­ վա­ծա­նից, որ ա­մե­նին տա­լիս է ա­ռա­տու­թյամբ և չի նա­խա­տում, և կտր­վի նրան։ Միայն թե թող հա­վա­տով խնդրի ա­ռանց երկմ­տե­լու, ո­րով­հետև երկմ­տո­ղը նման է ծո­վի հող­մա­կոծ­ված և տա­տան­ված ա­լի­քին։ Հա­կո­բոս 1.5, 6: Ե­թե կա­մե­նում եք ու­սա­նել Քրիս­տո­սի դպրո­ցում, հանձ­նե՛ք Ձեր կամ­քը Նրան և մ­տե՛ք Նրա կար­գա­պա­հու­թյան տակ, այդ դեպ­քում ու­նակ կլի­նեք քայ­լե­լու Նրա ճա­ նա­պարհ­նե­րում և Հի­սու­սի հետ կեն­դա­նի ու մշտա­կան կապ ու­նե­նա­լով՝ կդառ­նաք լույ­սի ու­ղի ու­րիշ­նե­րի հա­մար։ Դուք և­ես պետք է զգանք մեր լիա­կա­տար կախ­վա­ ծու­թյունն Աստ­ծուց Նրա շնոր­հի ու ա­ռաջ­նոր­դու­թյան հա­մար։ Աստ­ված կա­մե­նում է, որ Իր ծրագ­րե­րի հետ միա­բա­նու­թյան ու ներ­դաշ­նա­կու­թյան մեջ մտնեք։ Քրիս­ տո­սի հե­ղի­նա­կու­թյա­նը հանձն­վե­լը, ո­րը կարևոր հատ­կա­նիշ է ձևա­վո­րում Նրա ա­շա­կերտ­նե­րի մեջ, հա­կադր­վում է հպար­տու­թյա­նը, ո­րը վի­րա­վոր­վում է, երբ մենք խոր­հուրդ­ներ ու ցու­ցում­ներ ենք ստա­նում: Բա­ցի այդ, այն մար­դիկ, ով­քեր ու­նեն այդ հատ­կա­նի­շը, կընտ­րեն մե­կը մյու­սին են­թա­կա լի­նել։ Մեր հո­գի­նե­րին պա­տել են ճա­կա­տագ­րա­կան մո­լո­րու­թյուն­ներ։ Դրանք հաս­տա­ տուն վստա­հու­թյուն ու­նեն։ Նրանք կար­ծում են, թե քրիս­տոն­յա են, պար­զա­պես ո­րով­հետև հա­մա­ձայ­նում են ճշմար­տու­թյան հետ, և­ այս­պես այս մո­լո­րու­թյունն ամ­բող­ջա­պես պա­տում ու պա­րու­րում է սիր­տը: Սա է պատ­ճա­ռը, որ Տի­րոջ նե­տե­ րը ճա­նա­պարհ չեն գտնում դե­պի այդ սիր­տը, և­ այն խո­րը ճշմար­տու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք պար­զո­րոշ ի ցույց են դնում այս մո­լո­րու­թյու­նը, լսվում են ա­ռանց ու­շադ­ րու­թյան, ա­ռանց մտա­ծե­լու ան­գամ, որ դա վե­րա­բե­րում է հե՛նց ի­րենց։ Ո՜հ, սրտի նա­խա­պատ­րաս­տու­թյու­նը ո­րո­նեք շնոր­հի գա­հի մոտ, որ­պես­զի, երբ զգաք ձեր ան­կա­րո­ղու­թյու­նը, կա­րո­ղա­նաք հստակ կեր­պով տես­նել Քրիս­տո­սի զո­րու­թյունն ու ար­ժա­նա­պատ­վու­թյու­նը, խոս­տում­նե­րին կառ­չեք հա­վա­տով և Աստ­ծո հետ կեն­ դա­նի կապ կու­նե­նաք։ «Աստ­ված այն­պես սի­րեց աշ­խար­հը, որ Իր միա­ծին Որ­դուն տվեց, որ ա­մեն Նրան հա­վա­տա­ցո­ղը չկոր­չի, այլ հա­վի­տե­նա­կան կյանքն ու­նե­նա» (­Հով­հան­նես 3.16): Ո՜հ, ինչ­պի­սի՜ սեր։ Ինչ­պի­սի՜ զար­մա­նահ­րաշ սեր։ Եվ որ­քա՜ն քիչ մարդ է այն գնա­հա­տում։ Որ­քա՜ն քչերն են դառ­նում աստ­վա­ծա­յին բնու­թյան հա­ղոր­դա­կից­ ներ։ Ս­տանձ­նե­լով փրկագն­ման զար­մա­նահ­րաշ գոր­ծը՝ Նա ո­րո­շեց, որ չի հրա­ժար­ վի այդ ծրագ­րից, որ չի խնա­յի ոչ մի բան, որ­քան էլ այն թան­կար­ժեք լի­նի, չի պա­հի ո­չինչ, որ­քան էլ այն թանկ լի­նի, ին­չը կարևոր էր մար­դու վրա պարգև պարգևի հետևից հե­ղե­լու Նրա ծրագ­րի կա­տար­ման հա­մար, մինչև որ Նա նրա առջև բա­ ցեց երկն­քի բո­լոր գան­ձե­րը։ Աստ­ծո փրկա­րար շնոր­հը մեզ վրա, Նրա մե­ծու­թյան, ար­դա­րու­թյան, ո­ղոր­մու­ թյան և սի­րո հա­րա­ճուն ըն­կա­լու­մը մեր սրտերն ա­ռանց նպա­տա­կի չեն թող­նի։ Աստ­ծո այն ճա­նա­չո­ղու­թյան հետ, ո­րը Հի­սու­սը երկն­քից ե­կավ մեզ տա­լու, չպետք է խաղ ա­նել։ Աստ­ծո սե­րը չի կա­րող լի­նել մեր տրա­մադ­րու­թյան տակ, քա­նի դեռ այն չի ար­տա­հայտ­վում։ Նա­մակ 48, 1888թ. դեկ­տեմ­բե­րի 13, Վե­հա­ժո­ղո­վի ա­վե­տա­րա­ նիչ և վար­չա­կան աշ­խա­տող Դա­վիթ Հ. Լեմ­սո­նին։ 366

Շարժ­վե՛ք ա­ռաջ

դեկտեմբեր

14

Հե­րիք է ձեզ այդ սա­րի շուր­ջը պտույտ տա­լը, դա­ռեք դե­պի հյու­սի­սա­յին կող­մը։ Երկ­րորդ Օ­րի­նաց 2.3: «Ա­ռա՛ջ գնա­ցեք». սա էր Տի­րոջ խոսքն Իս­րա­յե­լի որ­դի­նե­րին, երբ նրանք կանգ­ նած էին Կար­միր ծո­վի ա­ռաջ, իսկ փա­րա­վո­նի զոր­քե­րը հե­տապն­դում էին նրանց։ Նրանք հնա­զանդ­վե­ցին, և­երբ Մով­սեսն իր գա­վա­զա­նով հար­վա­ծեց ջրե­րին, ա­հա դրանք բա­ժան­վե­ցին և կանգ­նած մնա­ցին եր­կու կող­մե­րում ինչ­պես պատ՝ ճա­նա­ պարհ բա­ցե­լով, ո­րով ժո­ղո­վուրդն ա­պա­հով ան­ցավ։ Հա­վա­տով ու վստա­հու­թյամբ ե­կե՛ք ա­ռաջ գնանք այն խոս­քով, ո­րը Տե­րը տվել է մեզ, և վս­տահ լի­նենք, որ Նա կլի­նի մեզ հետ որ­պես Օգ­նա­կան ու Պաշտ­պան։ Ա­ռա՛ջ գնա­ցեք ոչ թե ինք­նավս­տա­հու­թյամբ ու ինք­նա­մե­ծար­մամբ, այլ լցված հա­վա­տով, հույ­սով ու քա­ջու­թյամբ։ Աստ­ծո հրեշ­տակ­նե­րը պաշտ­պա­նում են Նրա հա­վա­տա­րիմ­նե­րին։ Ե­թե մար­դիկ պա­հեն Տի­րոջ ճա­նա­պար­հը, կստա­նան ողջ անհ­րա­ժեշտ օգ­նու­թյու­նը։ Սկզ­բում Տի­րոջ գոր­ծի մեծ մա­սը փոքր է ե­ղել, ար­հա­ մարհ­ված այն մարդ­կանց կող­մից, ով­քեր փա­փա­գել են տես­նել այն հենց սկզբից ա­ռաջ գնա­լիս զո­րու­թյամբ ու կարևո­րու­թյամբ։ Բայց Տե­րը պետք է փոր­ձի Իր աշ­ խա­տող­նե­րին, ո­րոն­ցից շա­տե­րը չեն կա­րո­ղա­նում հա­ջո­ղու­թյան հաս­նել. ե­թե նրանք հա­ջո­ղու­թյան հաս­նեն, կմե­ծա­րեն ի­րենց ես-ը։ Թող Տե­րը փա­ռա­բան­վի ու բարձ­րաց­վի։ Թող մար­դիկ Նրա ա­ռաջ քայ­լեն խո­նար­ հու­թյամբ՝ փա­ռա­վո­րե­լով Նրան, ոչ թե ի­րենց։ Նրանք, ով­քեր ա­մե­նա­հա­ջող աշ­խա­ տանքն են ի­րա­կա­նաց­նում Աստ­ծո հա­մար, այն մար­դիկ են, ով­քեր ա­նընդ­հատ ա­ղո­թում են և­ի­րենց լիա­կա­տար կախ­վա­ծու­թյու­նը դնում են Աստ­ծո վրա։ Շատ դեպ­քե­րում ի­րեն զգաց­նել տվող մի­ջոց­նե­րի պա­կա­սու­թյու­նը հա­մա­պա­ տաս­խա­նում է Աստ­ծո ծրագ­րին, որ­պես­զի Նրա գործն ա­ռաջ տար­վի այն­պես, ինչ­պես երկն­քի Մե­ծա­փա­ռու­թյունն էր այն ա­ռաջ տա­նում։ Խնա­յո­ղու­թյու­նը, ինք­ նա­մեր­ժու­մը և­ ինք­նա­զո­հու­թյու­նը մշտա­պես պետք է ի ցույց դրվեն։ Մինչև ժա­ մա­նակ­նե­րի վեր­ջը ե­կե­ղե­ցին պետք է պայ­քա­րի դժվա­րու­թյուն­նե­րի դեմ, որ­պես­զի Աստ­ծո գոր­ծը մնա մա­քուր ու ա­նա­րատ՝ զերծ խար­դա­խու­թյուն­նե­րից ու բան­սար­ կու­թյուն­նե­րից։ Աստ­ված կմաք­րի յու­րա­քանչ­յուր հաս­տա­տու­թյուն՝ հե­ռաց­նե­լով ա­ռու­ծախ ա­նող­նե­րին։ Հա­վա­տա­ցե՛ք Աստ­ծուն և քայ­լե՛ք Նրա խոր­հուրդ­նե­րում։ Ձեզ թույլ կտրվի պայ­ քա­րել դժվա­րու­թյուն­նե­րի դեմ, և Տե­րը կբա­ցա­հայ­տի Իր զո­րու­թյունն ու ի­մաս­ տու­թյունն ի պա­տաս­խան խո­նարհ ա­ղոթ­քի։ Վս­տա­հե՛ք Նրան որ­պես ա­ղոթք­ներ լսող և­ա­ղոթք­նե­րին պա­տաս­խա­նող Աստ­ված։ Նա կբա­ցա­հայ­տի Ի­րեն ձեզ որ­պես Աստ­ված, Ով կա­րող է օգ­նել ցան­կա­ցած ար­տա­կարգ ի­րա­վի­ճա­կում։ Խոս­քի ծա­ռա­յու­թյու­նը դրված չէ բա­ցա­ռա­պես այն մարդ­կանց վրա, ով­քեր քա­ րո­զում են Խոս­քը, այլ բո­լոր նրանց, ով­քեր կար­դում և լ­սում են Խոս­քը։ Աստ­ծո ժո­ ղովր­դի սրտե­րը պետք է այն­պես լցվեն Քրիս­տո­սի նկատ­մամբ սի­րով, որ նրանց ե­րախ­տա­գի­տու­թյան ու փա­ռա­բա­նու­թյան խոս­քե­րը ջեր­մաց­նեն օգ­նու­թյան կա­ րիք զգա­ցող այլ սրտեր։ Սա ծա­ռա­յու­թյուն է, որ բո­լո­րը կա­րող են ի­րա­կա­նաց­նել, և Աստ­ված ըն­դու­նում է դա այն­պես, ինչ­պես մա­տու­ցում են Ի­րեն։ Նա այն դարձ­նում է արդ­յու­նա­վետ՝ ե­ռան­դուն աշ­խա­տո­ղի վրա հե­ղե­լով այն շնոր­հը, ո­րը հաշ­տեց­նում է մար­դուն Աստ­ծո հետ։ Ձե­ռա­գիր 158, 1902թ. դեկ­տեմ­բե­րի 14, «­Հատ­ված­ներ»։ 367

դեկտեմբեր

15 Հնա­զան­դու­թյուն երկ­նա­յին տե­սիլ­քին

Եվ հենց ես ինքս հար­կա­վոր էի հա­մա­րում, որ Հի­սուս Նա­զով­րե­ցու ա­նու­նի հա­ կա­ռակ շատ բա­ներ գոր­ծեմ։ Գործք ա­ռա­քե­լոց 26.9: Շա­տերն ի­րենց դնում են այն­պի­սի ի­րա­վի­ճա­կում, որ­տեղ դժվար է լի­նել շի­տակ և պահ­պա­նել մաք­րու­թյուն։ Աստ­ված նրանց նա­խազ­գու­շաց­նում է հե­ռա­նալ Սո­ դո­մից։ Սա­կայն նրանք կառ­չում են ի­րենց սե­փա­կան գա­ղա­փար­նե­րին և կար­ծում են, թե ա­մեն ինչ գի­տեն, և­այն գոր­ծը, ո­րը կա­րող էին ի­րա­կա­նաց­նել քա­ղաք­նե­րից դուրս, հա­նուն հար­մա­րա­վե­տու­թյան ի­րա­կա­նաց­նում են քա­ղաք­նե­րում։ Նրանք ի­րենց շուրջն են հա­վա­քում աշ­խա­տող­նե­րի, ով­քեր պետք է լի­նեին քա­ղաք­նե­րից դուրս։ Այս աշ­խա­տող­նե­րից ո­մանք կա­րող են լի­նել ան­հա­վատ­ներ, սա­կայն նրանք պետք է դար­ձի ե­կած լի­նեին, ե­թե ա­ռաջ­նայ­նու­թյուն տա­յին կրո­նա­կան հե­տաքրք­ րու­թյուն­նե­րին։ Աստ­ված կոչ է ա­նում Իր գոր­ծում պա­տաս­խա­նա­տու դիր­քեր զբա­ղեց­նող աշ­ խա­տող­նե­րին ի­րենց կենտ­րոն­նե­րը հիմ­նել քա­ղաք­նե­րից դուրս, որ­պես­զի ի­րենց շուր­ջը հա­վա­քեն հա­վա­տաց­յալ­նե­րի ու ան­հա­վատ­նե­րի և­ ա­նեն ա­մեն ինչ նրանց կրո­նա­կան ա­ռա­վե­լու­թյուն­ներ տա­լու հա­մար։ Քրիս­տոն­յա­նե­րը կփորձ­վեն ու կստուգ­վեն։ Բայց ե­թե ան­կեղ­ծո­րեն փոր­ձում են ծա­ռա­յել Աստ­ծուն, նրանց ուժ կտրվի ցան­կա­ցած խնդիր հաղ­թա­հա­րե­լու հա­մար։ Նրանք չպետք է ա­կան­ջա­լուր լի­նեն այն կեղծ լու­րե­րին, ո­րոնք հաս­նում են ի­րենց, այլ պետք է ու­ղիղ ա­ռաջ ըն­թա­նան ի­րենց պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րի ճա­նա­պար­ հով։ Նրանք պետք է սո­վո­րեն մտա­ծել ինք­նու­րույն, և նրանց գոր­ծե­րը պետք է մշտա­պես հա­մա­պա­տաս­խա­նեն Աստ­ծո Խոս­քին։ Մի՛ շեղ­վեք ձեր ճա­նա­պար­հից թշնա­մուն պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան կան­չե­լու հա­մար։ Նրա քննա­դա­տա­կան ու չար խոս­քե­րը նման են կայ­ծե­րի, ո­րոնք ե­թե չեն սնուց­վում, շու­տով մա­րում են։ Դե՛ն նե­տեք չար հա­ղոր­դում­ներն այն մարդ­կանց, ում լե­զու­նե­րը վառ­վե­լու են դժոխ­քի կրակ­նե­րում։ Ե­թե չդա­դա­րեք վի­ճել, ճա­նա­ պարհ կբա­ցեք հե­տա­գա չա­րա­շահ­ման հա­մար։ Հա­ճախ դժվա­րու­թյուն­նե­րը հարթ­վում են լռու­թյամբ։ Հան­գի՛ստ թո­ղեք չա­րա­ խո­սին։ Գնա­ցե՛ք ձեր գոր­ծին որ­պես մե­կը, ով շտա­պում է ար­դա­րաց­նել իր նկատ­ մամբ ի ցույց դրված սրբա­գույն վստա­հու­թյու­նը։ Երբ ձեզ քննա­դա­տում են, ա­ռա՛ջ շարժ­վեք, կար­ծես չեք էլ լսում։ Ձեր սիր­տը կա­րող է վի­րա­վոր­վել, այ­նուա­մե­նայ­նիվ, թույլ մի՛ տվեք ինք­ներդ ձեզ հե­ռա­նալ ձեր աշ­խա­տան­քից։ Ձեր ժա­մա­նակն ու ու­ շադ­րու­թյու­նը նվի­րե՛ք հա­վի­տե­նա­կան ար­ժեք­նե­րին։ Քրիս­տո­սը ձեր օ­րի­նակն է։ Նա ե­կավ այս աշ­խարհ և­ ապ­րեց այն­պի­սի կյանք, ո­րը կա­մե­նում է, որ դուք ապ­րեք։ Նա­յե՛ք Նրան։ Ու­սում­նա­սի­րե՛ք Նրա ծրագ­րե­րը, նպա­տակ­ներն ու մե­թոդ­նե­րը։ Նրա կյան­քը մեր դա­սա­գիրքն է։ Մարդ-Աստ­ված Փր­ կի­չը կանգ­նած է մեր առջև հետև­յալ հրա­վե­րով. «Ինձ մոտ ե­կեք … և Ես հան­գիստ կտամ ձեզ։ … Իմ լու­ծը քաղցր է, և Իմ բե­ռը՝ թեթև» (­Մատ­թեոս 11.28-30): Քրիս­տո­սի կյանքն Աստ­ծո բնա­վո­րու­թյան կա­տար­յալ բա­ցա­հայ­տում է։ Ո՞րն է այդ դեպ­քում մեր պար­տա­կա­նու­թյու­նը։ Պո­ղո­սը մեզ ա­սում է։ Քրիս­տոսն Ի­րեն հայտ­նեց Պո­ղո­սին, երբ վեր­ջինս հա­լա­ծում էր սուր­բե­րին, և նա այդ կա­պակ­ցու­ թյամբ հայ­տա­րա­րեց. «Ես անհ­նա­զանդ չե­ղա այն երկ­նա­յին տե­սիլ­քին» (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 26.19)։ Ձե­ռա­գիր 159, 1902թ. դեկ­տեմ­բե­րի 15, «­Հատ­ված­ներ»։ 368

դեկտեմբեր

Աստ­ծո մտա­հո­գու­թյունն Իր ժո­ղովր­դի նկատ­մամբ

16

Ո­րով­հետև Տե­րը ե­րե­սից չի գցում Իր ժո­ղո­վուր­դը և չի թող­նում Իր ժա­ռան­գու­ թյու­նը։ Սաղ­մոս 94.14: Երկն­քի Տեր Աստ­վա­ծը հա­ղոր­դակց­վում է այս երկ­րի ըն­կած բնա­կիչ­նե­րի հետ։ Նա ան­տար­բեր չէ մեր աշ­խար­հի ու դրա բազ­մա­զան խնդիր­նե­րի նկատ­մամբ։ Տերն Իր Խոս­քում ներ­կա­յաց­ված է որ­պես Մե­կը, Ով կռա­ցած է դե­պի եր­կի­րը և դ­րա բնա­կիչ­նե­րը, ում մո­լո­րեց­նում, ան­հանգս­տաց­նում և հու­սա­հա­տեց­նում են սա­տա­ նա­յա­կան գոր­ծա­կալ­նե­րը։ Նա լսում է բարձ­րա­ձայն­ված յու­րա­քանչ­յուր բառ։ Երբ Մով­սե­սը հա­յաց­քը թաքց­րեց վառ­վող, բայց չսպառ­վող մո­րե­նու տես­քից, Տե­ րը կան­չեց. «­Մով­սես, Մով­սես։ Եվ նա ա­սաց. Ա­հա ես։ Եվ ա­սաց. Այս տե­ղին մի՛ մո­ տե­ցիր, կո­շիկ­ներդ հա­նիր ոտ­քե­րիցդ, ո­րով­հետև այն տե­ղը, ո­րի վրա դու կանգ­նել ես, սուրբ եր­կիր է։ Նաև ա­սաց. Ես եմ քո հոր Աստ­վա­ծը՝ Աբ­րա­հա­մի Աստ­վա­ծը, Ի­սա­հա­կի Աստ­վա­ծը և Հա­կո­բի Աստ­վա­ծը։ Եվ Մով­սեսն իր ե­րե­սը ծած­կեց, ո­րով­ հետև վա­խեց Աստ­ծուն մտիկ տալ» (Ե­լից 3.4-6): Հի­մա ու­շադ­րու­թյո՛ւն դարձ­րեք Աստ­ծո բա­ռե­րի վրա. «Ի­րավ տե­սա Իմ ժո­ղովր­դի չար­չա­րան­քը, որ Ե­գիպ­տո­սումն է, և գոր­ծա­վար­նե­րի պատ­ճա­ռով նրանց ա­ղա­ղա­ կը լսե­ցի, ո­րով­հետև նրանց նե­ղու­թյուն­ներն ի­մա­ցա և­ի­ջա նրանց Ե­գիպ­տա­ցի­նե­ րի ձեռ­քից ա­զա­տե­լու» (հա­մար­ներ 7, 8)։ Տերն ան­տար­բեր չէ Իր ժո­ղովր­դի նկատ­մամբ, և Նա կպատ­ժի ու կհան­դի­մա­նի բո­լո­րին, ով­քեր ճնշում են նրանց։ Նա լսում է յու­րա­քանչ­յուր հա­ռա­չանք, Նա լսում է յու­րա­քանչ­յուր ա­ղոթք, Նա հետևում է յու­րա­քանչ­յու­րի ա­րարք­նե­րին, Նա հա­վա­ նու­թյուն է տա­լիս կամ դա­տա­պար­տում յու­րա­քանչ­յուր գոր­ծո­ղու­թյուն։ Երկն­քի Տե­ րը ներ­կա­յաց­վում է որ­պես ըն­կած­նե­րին բարձ­րաց­նող Աստ­ված։ Նա բո­լոր Ի­րեն սի­րող­նե­րի և Ի­րե­նից վա­խե­ցող­նե­րի ըն­կերն է և կ­պատ­ժի բո­լոր նրանց, ով­քեր կհանդգ­նեն հե­ռաց­նել նրանց ա­պա­հով ճա­նա­պար­հից՝ նրանց դնե­լով նե­ղու­թյան մեջ, մինչ­դեռ նրանք բա­րեխղ­ճո­րեն ձգտում են պա­հել Տի­րոջ ճա­նա­պար­հը և հաս­ նել ար­դար­նե­րի բնա­կա­վայր։ Ճնճ­ղուկն ան­գամ գետ­նին չի ընկ­նում ա­ռանց Ձեր երկ­նա­յին Հոր գի­տու­թյան։ Ուս­տի թող մար­դիկ զգույշ լի­նեն, որ բա­ռե­րով կամ ա­րար­քով Աստ­ծո ա­մե­նա­փոք­ րե­րից մե­կին ան­գամ չնե­ղաց­նեն ու չվշտաց­նեն։ Ե­թե փոք­րիկ ճնճղու­կը, ո­րում մարդ­կա­յին հո­գի չկա, չի ըն­կնում գետ­նին ա­ռանց մեր երկ­նա­յին Հոր թույլտ­վու­ թյան, ա­պա որ­քա՜ն կարևոր են մար­դիկ, ում հա­մար Քրիս­տո­սը մա­հա­ցավ, և չի՞ դա­տի արդ­յոք Աստ­ված նրանց, ով­քեր ցավ ու հիաս­թա­փու­թյուն են պատ­ճա­ռում այն մարդ­կանց սրտե­րին, ում հա­մար Քրիս­տո­սը տվեց Իր կյան­քը։ Ո՞վ կա­րող է չա­փել կամ կան­խա­տե­սել Աստ­ծո պարգևը։ Դա­րեր շա­րու­նակ մեղ­քը խո­չըն­դո­տել է Աստ­ծո բա­րու­թյան հե­ղու­մը մարդ­կանց վրա, սա­կայն այդ ո­ղոր­մու­թյունն ու մեծ սե­րը՝ գնված ըն­կած մարդ­կա­յին ցե­ղի հա­մար, չի դա­դա­րել կու­տակ­վել, այն չի կորց­րել դե­պի եր­կիր իր ուղղ­վա­ծու­թյու­նը։ Աստ­ված ապ­րում ու թա­գա­վո­րում է, և Քրիս­տո­սով Նա աշ­խար­հի վրա թա­փել է բու­ժիչ հե­ղեղ։ Մեր Փր­կիչն ա­մեն ինչ նա­խա­պատ­րաս­տել է մար­դու հա­մար։ Ձե­ռա­գիր 142, 1897թ. դեկ­տեմ­բե­րի 16, «Աստ­ծո հո­գա­տա­րու­թյունն Իր աշ­խա­տող­նե­րի նկատ­մամբ»։ 369

դեկտեմբեր

17

Ինչ­պես գի­շեր­վա գող

Բայց այն ժա­մե­րի և ժա­մա­նակ­նե­րի հա­մար, եղ­բարք, պետք չու­նեք գրել ձեզ։ Ո­րով­հետև դուք ինք­ներդ հաս­տատ գի­տեք, թե Տի­րոջ օ­րը ինչ­պես գի­շեր­վա գող՝ այն­պես կհաս­նի։ Ա Թե­սա­ղո­նի­կե­ցիս 5.1, 2: Մենք չգի­տենք մեր Տի­րոջ գա­լուս­տի ճշգրիտ ժա­մա­նա­կը։ Սա­կայն լի­նի դա այս տա­րի, հա­ջորդ տա­րի կամ մի քա­նի տա­րի հե­տո, Քրիս­տո­սը մեզ ա­սել է, որ Ին­քը գա­լու է ինչ­պես գի­շեր­վա գող։ Նա բո­լո­րին ա­սում է. «Ար­թո՛ւն կա­ցեք»։ Շատ շա­ տե­րի հա­մար Նա կգա անս­պա­սե­լի մի պա­հի։ Նրա գա­լուս­տի ժա­մա­նակ մար­դիկ կհարց­նեն. «Ո՞ւր է Նրա գա­լուս­տի խոս­տու­մը»։ Սա­տա­նան՝ չա­րի ստեղ­ծո­ղը, այժմ բա­ցա­հայ­տում է իր զո­րու­թյու­նը մարդ­կանց որ­դի­նե­րի մեջ։ Սա նրա աս­տե­ղա­յին ժամն է և խա­վա­րի իշ­խա­նու­թյու­նը։ Նա ակն­ հայ­տո­րեն վե­րահս­կում է աշ­խար­հը։ Ա­վե­տա­րա­նի լրա­բե­րը կտես­նի, որ կա մի ուժ, որն աշ­խար­հը դրդում է ա­վե­լի ու ա­վե­լի մեծ ընդ­դի­մու­թյան Քրիս­տո­սի ու Նրա լու­ րի դեմ։ Բա­րու և չա­րի ու­ժե­րի միջև վեր­ջին մեծ պայ­քա­րի մա­սին աս­վում է որ­պես այն­պի­սի նե­ղու­թյան ժա­մա­նակ, ո­րը ե­ղած չէ։ Աշ­խար­հը լցնող բռնու­թյու­նը կանց­ նի այն չա­րի­քի սահ­ման­նե­րը, ո­րը հին աշ­խար­հի կոր­ծա­նու­մից ա­ռաջ էր։ Սա­տա­նան իր ողջ ու­ժով աշ­խա­տում է Աստ­ծո գոր­ծը խո­չըն­դո­տե­լու ուղ­ղու­ թյամբ։ Երբ Աստ­ծո ժո­ղո­վուրդն իր ժա­մա­նա­կի մի մա­սը տրա­մադ­րում է սա­տա­ նա­յի մո­լո­րեց­նող վար­դա­պե­տու­թյուն­նե­րը սո­վո­րեց­նե­լուն, չա­րի թա­գա­վո­րու­թյունն ու­րա­խա­նում է։ Երբ մար­դիկ, ով­քեր գի­տեն այն ճա­նա­պար­հի մա­սին, դե­պի որն Աստ­ված մեզ ա­ռաջ­նոր­դել է, ա­կանջ են դնում գայ­թակ­ղիչ հո­գի­նե­րին ու հե­ռա­ նում են ճշմար­տու­թյու­նից, դրան հա­ջոր­դած չա­րի­քը շտկե­լու վրա ծախս­ված ժա­ մա­նակն ու ջան­քե­րը պա­կա­սում են բա­րի լու­րը հռչա­կե­լու գոր­ծի ժա­մա­նա­կից ու ջան­քե­րից։ Մենք պետք է նա­խազ­գու­շաց­նենք մեր եղ­բայր­նե­րին ու քույ­րե­րին ա­կանջ չդնել կեղծ տե­սու­թյու­ննե­րին և զ­գու­շա­նալ նրան­ցից, ով­քեր թույլ են տվել ի­րենց ծու­ղակն ընկ­նել։ Ե­թե երբևէ Աստ­ծո դե­տե­րը պետք է ի­րենց տե­ղում լի­նեն, ա­պա դա հենց հի­մա է։ Փո­ղը հստակ հնչյուն կար­ձա­կի։ Կ­լի­նի ճշմար­տու­թյան հա­մընդ­հա­նուր հռչա­կում, ողջ աշ­խար­հը կլու­սա­վոր­վի Աստ­ծո փառ­քով, սա­կայն այդ լույ­սը կճա­նա­չեն միայն նրանք, ով­քեր ձգտել են ճա­նա­չել սրբու­թյան և մեղ­քի միջև ե­ղած տար­բե­րու­թյուն­ նե­րը։ Երբ սա­տա­նան ա­վար­տի այն բո­լոր մարդ­կանց ծու­ղա­կը գցե­լու գոր­ծը, ով­քեր ի­րենց կեն­թար­կեց­նեն նրա մո­լո­րեց­նող ազ­դե­ցու­թյա­նը, երբ նա ա­վար­տի ցի­րու­ ցան ա­նե­լու իր գոր­ծը, Քրիս­տո­սը վեր կկե­նա և­ա­զա­տագ­րում կբե­րի բո­լոր նրանց, ում ա­նու­նը գրված է կյան­քի գրքում։ Սա­տա­նան ու նրա հետևորդ­նե­րը կկոր­ծան­ վեն։ Հե­տո «ի­մաս­տուն­նե­րը պի­տի փայ­լեն երկն­քի հաս­տա­տու­թյան լույ­սի պես և շա­տե­րին ար­դա­րու­թյան ա­ռաջ­նոր­դող­նե­րը՝ աստ­ղե­րի պես հա­վիտ­յանս հա­վի­տե­ նից»։ Նա­մակ 268, 1903թ. դեկ­տեմ­բե­րի 17, դոկ­տոր Դա­վիթ Փոլ­սո­նին՝ Չի­կա­գո­յի Ա­մե­րիկ­յան բժշկա­կան ա­վե­տա­րան­չա­կան քո­լե­ջի այն ժա­մա­նակ­վա տնօ­րե­նին ու «Փր­կա­մա­կույ­կը» թեր­թի խմբագ­րին։

370

դեկտեմբեր

Մ­շա­կե՛ք ձեր սե­փա­կան պար­տե­զը

18

Փոր­ձեք ձեր ան­ձե­րը, թե արդ­յոք հա­վատ­քո՞ւմ եք։ Քն­նեք ձեր ան­ձե­րը։ Կամ թե չգի­տե՞ք ձեր ան­ձե­րը՝ որ Հի­սուս Քրիս­տո­սը ձե­զա­նում է, միայն ե­թե ան­պի­տան լի­նեք։ Բ Կորն­թա­ցիս 13.5: Աստ­ծո Խոս­քը հա­վա­տար­մու­թյամբ խո­սե­լը շատ կարևոր գործ է։ Սա­կայն այն ար­մա­տա­պես տար­բեր­վում է ա­նընդ­հատ քննա­դա­տե­լուց, չա­րա­խո­սե­լուց և միմ­ յան­ցից հե­ռա­նա­լուց։ Դա­տելն ու հան­դի­մա­նե­լը եր­կու տար­բեր բա­ներ են։ Աստ­ ված Իր ծա­ռա­նե­րի վրա դրել է սխալ գոր­ծող­նե­րին սի­րով հան­դի­մա­նե­լու գոր­ծը, սա­կայն Նա ար­գե­լել ու դա­տա­պար­տել է ան­խո­հե­մա­բար դա­տե­լը, որն այդ­քան տա­րած­ված է ճշմար­տու­թյա­նը հա­վա­տա­ցող­նե­րի մեջ։ Մար­դիկ, ով­քեր աշ­խա­տում են Աստ­ծո հա­մար, պետք է մի կողմ դնեն չար քննա­ դա­տու­թյուն­ներն ու միա­բան­վեն։ Նրանց անհ­րա­ժեշտ է ու­սում­նա­սի­րել Տի­րոջ դա­ սերն այս հար­ցի վե­րա­բեր­յալ։ Քրիս­տո­սը փա­փա­գում է, որ Իր զին­վոր­նե­րը կանգ­ նեն ուս ու­սի՝ միա­վոր­ված խա­չի մար­տը պայ­քա­րե­լու գոր­ծում։ Նա փա­փա­գում է, որ Իր գործն ի­րա­կա­նաց­նող մարդ­կանց մեջ այն­քան սերտ միա­բա­նու­թյուն լի­նի, ինչ­պես Իր և Իր Հոր միա­բա­նու­թյունն է։ Նրանք, ով­քեր զգա­ցել են Սուրբ Հո­գու սրբա­գոր­ծող զո­րու­թյու­նը, ա­կանջ կդնեն աստ­վա­ծա­յին Հրա­հանգ­չի դա­սե­րին, ի ցույց կդնեն ի­րենց ազն­վու­թյու­նը և կա­նեն ի­րենց ու­ժե­րի սահ­ման­նե­րում ա­մեն բան ի­րենց եղ­բայր­նե­րի հետ ներ­դաշ­նակ աշ­խա­տե­լու հա­մար։ Մար­դիկ, ով­քեր պատ­ճա­ռա­բա­նու­թյուն­ներ են գտնում չվստա­հե­լու Նրա սկզբունք­նե­րին, խիստ ու­րա­խա­նում են ու­րիշ­նե­րի ձա­խո­ղում­նե­րից։ Ե­թե մեր անձ­ նա­կան փոր­ձա­ռու­թյու­նը թե­րի չլի­ներ, մենք այդ­քան կաս­կա­ծամ­տո­րեն չէինք վե­ րա­բեր­վի մեր եղ­բայր­նե­րին։ Այն մար­դը, ում խիղ­ճը տան­ջում է ի­րեն, այն­քա՜ն հեշ­ տու­թյամբ է ըն­դու­նում դա­տե­լը։ Թող յու­րա­քանչ­յուր մարդ դո­ղա ու վա­խե­նա հենց ի­րե­նից։ Թող նա հետևի, որ իր սե­փա­կան սիր­տը շի­տակ լի­նի Աստ­ծո ա­ռաջ։ Թող նա մշա­կի իր սե­փա­կան պար­տե­զը. նա բա­վա­կա­նին շատ ա­նե­լիք կգտնի այն­տեղ։ Ե­թե նա հա­վա­տար­մո­րեն ա­նի այս գոր­ծը, ա­պա ժա­մա­նակ չի ու­նե­նա նկա­տե­ լու ու­րիշ­նե­րի պար­տեզ­նե­րի անխ­նամ վի­ճա­կը։ Ու­րիշ­նե­րին դա­տե­լու փո­խա­րեն՝ ե­կե՛ք դա­տենք ին­քներս մեզ։ Ե­կե՛ք հա­մոզ­վենք, որ դաս­վում ենք այն մարդ­կանց շար­քին, ով­քեր ընտր­ված են «­Հոր Աստ­ծո կան­խա­գի­տու­թյան պես, Հո­գու սրբու­ թյու­նով, հնա­զան­դու­թյան և Հի­սուս Քրիս­տո­սի ար­յան սրսկե­լու հա­մար» (Ա Պետ­ րոս 1.2): «­Սուրբ Հո­գու մի­ջո­ցով ձեր ան­ձե­րը սրբե­լով ճշմար­տու­թյան հնա­զան­դու­ թյամբ, ան­կեղծ եղ­բայ­րա­սի­րու­թյան հա­մար, մա­քուր սրտով ի­րար սերտ սի­րեք» (հա­մար 22)։ Աստ­ված այս աշ­խար­հում մեզ դրել է միմ­յանց հետ ըն­կե­րակ­ցու­թյան մեջ։ Ե­կե՛ք սի­րով քայ­լենք միա­սին՝ միա­բա­նե­լով մեր ե­ռան­դը մարդ­կանց փրկե­լու գոր­ծի մեջ։ Ե­թե այս սուրբ ըն­կե­րակ­ցու­թյամբ ծա­ռա­յենք Աստ­ծուն, կա­պա­ցու­ցենք, որ Նրա գոր­ծա­կից­ներն ենք։ Ձե­ռա­գիր 75ա, 1900թ. դեկ­տեմ­բե­րի 18, «­Մի՛ դա­տեք»։

371

դեկտեմբեր

19

Այն պարգեվը, ո­րը փա­փա­գում է Քրիս­տո­սը

Արդ ա­ղա­չում եմ ձեզ, եղ­բարք, Աստ­ծո ո­ղոր­մու­թյու­նով, որ ձեր մար­մին­նե­րը ներ­կա­յաց­նեք կեն­դա­նի, սուրբ և Աստ­ծո ըն­դու­նե­լի պա­տա­րագ, որ է ձեր բա­նա­ վոր պաշ­տո­նը։ Հռո­մեա­ցիս 12.1: Արդ­յո՞ք մինչև հին տար­վա ա­վար­տը յու­րա­քանչ­յուր մարդ կթող­նի հին մար­դուն իր գոր­ծե­րի հետ միա­սին և կ­հագ­նի նոր մար­դուն՝ Քրիս­տոս Հի­սու­սին։ Թող որ մար­դիկ Նոր տար­վա ու Սուրբ Ծնն­դի նվեր­ներ գնե­լու փա­ռա­սի­րա­կան ան­ցու­դար­ ձի մեջ չընկ­նեն։ Ե­րե­խա­նե­րի հա­մար փոք­րիկ նվեր­նե­րը տե­ղին կա­րող են լի­նել, սա­կայն Աստ­ծո ժո­ղո­վուրդն իր գու­մար­նե­րը չպետք է ծախ­սի թան­կար­ժեք նվեր­ ներ գնե­լու վրա։ Քրիս­տոսն ա­մե­նա­մեծ նվե­րի՝ սրտի, մտքի, հո­գու ու զո­րու­թյան կոչն է ա­նում։ Աստ­ված պա­հան­ջում է ամ­բող­ջա­կան սրտի ծա­ռա­յու­թյու­նը։ Այն մար­դիկ, ով­քեր ճիշտ հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մեջ են Աստ­ծո հետ, կանց­նեն դա­տաս­տա­նի ստու­գար­ քը։ Ե­թե սիր­տը, միտ­քը, հո­գին ու զո­րու­թյու­նը դիտ­վում են որ­պես Տի­րոջ՝ ար­յամբ գնված ժա­ռան­գու­թյուն, Նա կօգ­տա­գոր­ծի դրանք Իր ծա­ռա­յու­թյան մեջ։ Եվ ով­քեր ստա­նում են հա­վի­տե­նա­կան կյան­քը, պետք է վկա­յեն աշ­խար­հին այն մա­սին, որ սի­րում են Աստ­ծուն ի­րենց ողջ կա­րո­ղու­թյուն­նե­րով, որ Նա է շնոր­հել։ Նրանք պետք է հնա­զանդ­վեն ողջ օ­րեն­քը մարմ­նա­վո­րող եր­կու գե­րա­գույն պատ­վի­րա­նի՝ ի­րենց կյան­քի ըն­թաց­քով ցույց տա­լով, որ ի­րենք օ­րեն­քը կա­տա­րող­ներ են։ Ակն­հայ­տո­րեն թույլ մար­դը, ով զղջա­ցող ու վստա­հող հո­գով հա­վա­տում է Աստ­ծո յու­րա­քանչ­յուր խոս­քին և սե­փա­կան ա­նար­ժե­քու­թյան զգա­ցո­ղու­թյամբ օգ­նու­թյուն է խնդրում, շնորհ կստա­նա հաղ­թա­նակ հաղ­թա­նա­կի հետևից տա­նե­լու և­ա­պա­գա կյան­քում հա­վի­տե­նա­կան փառ­քի մե­ծու­թյու­նը ձեռք բե­րե­լու հա­մար։ Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սը՝ Հոր միա­ծին Որ­դին, իս­կա­պես Աստ­ված է ան­սահ­մա­նու­թյան մեջ, բայց ոչ անձ­նա­պես։ Նա ի կա­տար ա­ծեց այն ար­դա­րու­թյու­նը, որն ի­րա­վունք է տա­լիս մարդ­կանց հաղ­թա­հա­րել սա­տա­նա­յի ցան­կա­ցած հար­ձա­կում։ Նա հա­վա­տա­ցող սրբի վրա կդնի Իր ար­դա­րու­թյու­նը, ով քայ­լում է Նրա երկ­րա­յին ճա­նա­պար­հով։ Երկն­քի Իշ­խա­նը՝ Քրիս­տո­սը, դար­ձավ ծա­ռա և­ ըն­դու­նում է մարդ­կանց որ­պես Իր գոր­ծա­կից­ներ։ Նա հայ­տա­րա­րում է. «Եվ ա­հա Ես ձեզ հետ եմ ա­մեն օր, մինչև աշ­խար­հի վեր­ջը» (­Մատ­թեոս 28.20)։ Մտ­քի խո­նար­հու­թյամբ քայ­լող և­ ոչ մե­կը չի ձա­խո­ղի, ով սո­վո­րում է Քրիս­տո­սի դա­սե­րը, ո­րոնք նա­խա­տես­ված են բո­լո­րի հա­ մար։ Մենք ա­պա­հով ենք, քա­նի դեռ պայ­քա­րում ենք հաղ­թո­ղի դիր­քի հա­մար Աստ­ ծո և միմ­յանց նկատ­մամբ դրսևոր­վող խորն ու սրտանց սի­րով։ Տե­րը կա­մե­նում է, որ Քրիս­տո­սին հա­վա­տա­ցող յու­րա­քանչ­յուր մարդ ձևա­վո­ րի այն­պի­սի բնա­վո­րու­թյուն, ո­րը նրան պի­տա­նի կդարձ­նի բնակ­վե­լու այն տնե­ րում, ո­րոնք Քրիս­տո­սը գնա­ցել է պատ­րաս­տե­լու այս կյան­քում Աստ­ծո պատ­վի­ րան­նե­րը պա­հող­նե­րի հա­մար։ Ա­վե­լի լավ թա­գա­վո­րու­թյուն է պատ­րաստ­ված բո­լոր նրանց հա­մար, ով­քեր հա­վա­տա­րիմ են, փորձ­ված ու սրբա­գործ­ված, ով­քեր մշտա­պես ապ­րում են ա­վե­լաց­ման ծրագ­րի հա­մա­ձայն՝ ա­վե­լաց­նե­լով ա­ռա­քի­նու­ թյուն ա­ռա­քի­նու­թյան և շ­նորհ շնոր­հի վրա։ Ձե­ռա­գիր 116, 1905թ. դեկ­տե­մբե­րի 19, «­Լիա­կա­տար նվի­րում»։ 372

Քն­նե՛ք Գր­քե­րը

դեկտեմբեր

20

Բայց սրանք ա­վե­լի ազ­նիվ էին, քան թե նրանք, որ Թե­սա­ղո­նի­կեում էին, որ խոս­ քը բո­լոր հո­ժա­րու­թյամբ ըն­դու­նե­ցին, ա­մեն օր Գր­քե­րը քննում էին, թե այս այս­ պե՞ս է։ Գործք ա­ռա­քե­լոց 17.11: Սուրբ Գր­քի նկատ­մամբ թռու­ցիկ ու մա­կե­րե­սա­յին մո­տե­ցումն օ­գուտ չի տա­լիս։ Ե­թե ու­զում ենք լիար­ժե­քո­րեն հաս­կա­նալ Քրիս­տո­սի խոս­քե­րը, ա­պա պետք է ու­ սում­նա­սի­րենք Սուրբ Գիր­քը։ Մենք այն պետք է բա­ցենք մեծ ակ­նա­ծան­քով, ոչ թե ան­փու­թա­ջան ու ծույլ ձևով։ Քրիս­տո­սի խոսքն ստա­ցո­ղի հա­մար հո­գի ու կյանք է։ Փա­րի­սե­ցի­նե­րին ուղղ­ված Քրիս­տո­սի խոս­քերն էին. «Քն­նե՛ք գրքե­րը, որ դուք կար­ ծում եք, թե նրան­ցով ու­նեք հա­վի­տե­նա­կան կյանք, և նրանք են, որ Ինձ հա­մար վկա­յում են» (­Հով­հան­նես 5.39): Նրանք ու­սում­նա­սի­րում էին Սուրբ Գիր­քը Քրիս­տո­ սի հայտ­նու­թյան ա­պա­ցույց­նե­րի հա­մար և հա­վա­քում յու­րա­քանչ­յուր վկա­յու­թյուն այն ձևի վե­րա­բեր­յալ, ո­րով ըստ ի­րենց Նա գա­լու էր, մինչ­դեռ Քրիս­տոսն ի­րենց մեջ էր, և նրանք Նրան չճա­նա­չե­ցին ի­րենց հա­վա­տի օգ­նու­թյամբ։ Մեր այս ժա­մա­նակ­նե­րում, ինչ­պես և Քրիս­տո­սի օ­րե­րում, կլի­նի Սուրբ Գր­քի խե­ ղա­թյուր­ված մեկ­նա­բա­նում։ Ե­թե հրեա­նե­րը Սուրբ Գիրքն ու­սում­նա­սի­րեին ե­ռան­ դով, ա­ղոթ­քով ու խո­նարհ սրտե­րով, նրանց ու­սում­նա­սի­րու­թյան պարգևատ­րու­մը կլի­ներ ճշգրիտ ժա­մա­նա­կի ի­մա­ցու­թյու­նը, և­ոչ միայն ժա­մա­նա­կի, այլև Քրիս­տո­սի ա­ռա­ջին հայտ­նու­թյան ձևի։ Նրանք Քրիս­տո­սի երկ­րորդ հայտ­նու­թյան փառ­քը չէին վե­րագ­րի Նրա ա­ռա­ջին գա­լուս­տին։ Նրանք ու­նեին Դա­նիե­լի, Ե­սա­յիա­յի և մ­յուս մար­գա­րե­նե­րի վկա­յու­թյուն­նե­րը, ու­նեին Մով­սե­սի դա­սե­րը, և­ա­հա Քրիս­տոսն Ին­ քը նրանց մեջ էր, սա­կայն նրանք շա­րու­նա­կում էին Աստ­վա­ծաշն­չում ո­րո­նել Նրա գա­լուս­տին վե­րա­բե­րող վկա­յու­թյուն­ներ։ Նրանք Քրիս­տո­սի նկատ­մամբ ա­նում էին այն բա­նե­րը, ո­րոնց մա­սին մար­գա­րեու­թյուն­նե­րում գրված էր։ Նրանք այն­քան էին կու­րա­ցել, որ չհաս­կա­ցան Նրա այ­ցի ժա­մա­նա­կը կամ թե ինչ են ա­նում։ Եվ այդ կերպ նրանք ի­րա­կա­նաց­նում էին Սուրբ Գր­քում գրված­նե­րը։ Շա­տերն ա­նում են միև­նույն բանն այ­սօր, ո­րով­հետև ստու­գող լու­րի փոր­ձա­ռու­ թյու­նը չեն ու­նե­ցել, ո­րը հաս­կաց­վում է որ­պես ա­ռա­ջին, երկ­րորդ և­ եր­րորդ հրեշ­ տակ­նե­րի լուր։ Կան մար­դիկ, ով­քեր ու­սում­նա­սի­րում են Աստ­վա­ծա­շուն­չը, որ­պես­ զի գտնեն ա­պա­ցույց­ներ, որ այս լու­րե­րը դեռևս ա­պա­գա­յում են։ Նրանք հա­վա­քում են լու­րի ճշմար­տա­ցիու­թյան խճան­կա­րը, սա­կայն ձա­խո­ղում են դրան հատ­կաց­նել իր պատ­շաճ տե­ղը մար­գա­րեա­կան պատ­մու­թյան մեջ։ Նման մար­դիկ լու­րե­րի ժա­ մա­նա­կա­հատ­վա­ծը ո­րո­շե­լու հար­ցում ու­րիշ­նե­րին սխալ ու­ղու վրա դնե­լու վտան­ գի մեջ են։ Նրանք չեն տես­նում և չեն հաս­կա­նում ժա­մա­նակ­նե­րի վեր­ջը, կամ թե որ ժա­մա­նա­կին վե­րագ­րել լու­րը։ Դե­տը պետք է ի­մա­նա, թե երբ է վրա հաս­նե­լու գի­շե­րը։ Այժմ ա­մեն ինչ պա­րուր­ված է հան­դի­սա­վո­րու­թյամբ, ո­րը ճշմար­տու­թյա­ նը հա­վա­տա­ցող բո­լո­րը պետք է տես­նեն ու զգան։ Կ­յան­քի բո­լոր փոք­րիկ բա­ներն ըն­դա­մե­նը մի ծեղ են հի­մա։ Իսկ նրանք, ո­րոնք վե­րա­բե­րում են հա­վեր­ժու­թյա­նը, մե­ծա­գույն հետևանք­ներ են կրում։ Ձե­ռա­գիր 41ա, 1896թ. դեկ­տեմ­բե­րի 20, Ան­վեր­ նա­գիր ձե­ռա­գիր։

373

դեկտեմբեր

21

Աստ­ված մեզ տա­լիս է այն, ին­չի կա­րիք մենք ու­նենք

Ո­րով­հետև Տեր Աստ­վածն արև և վա­հան է։ Տե­րը շնորհ և փառք է տա­լիս, Նա ոչ մի բա­րիք չի խնա­յում ա­նա­րա­տու­թյու­նով գնա­ցող­նե­րից։ Սաղ­մոս 84.11: Մենք ու­նենք ի­մաս­տուն, սի­րող երկ­նա­յին Հայր, Ով լսում է Իր զա­վակ­նե­րի ա­ղոթք­ նե­րը։ Բայց Նա միշտ չէ, որ նրանց տա­լիս է ի­րենց փա­փա­գա­ծը։ Նա նրանց հե­ռու է պա­հում այն ա­մե­նից, ին­չը չի ծա­ռա­յե­լու նրանց բա­րօ­րու­թյա­նը։ Սա­կայն նրանց վրա հե­ղում է այն ա­մե­նը, ին­չի կա­րիք նրանք ու­նեն, ին­չը նրանց անհ­րա­ժեշտ է շնոր­հում ա­ճե­լու հա­մար։ Երբ մենք ա­ղո­թում ենք, պետք է ա­սենք. «­Տեր, ե­թե այն, ին­չը խնդրում եմ, ծա­ռա­յե­լու է իմ բա­րօ­րու­թյա­նը, տուր ինձ, ե­թե ոչ՝ հե­ռու պա­հիր այն ին­ձա­նից և տուր ինձ Քո օրհ­նու­թյուն­նե­րը»։ Տե­րը լսում է մեր խնդրանք­նե­րը, Նա հաս­կա­նում է մեր ի­րա­վի­ճա­կը և կ­տա հենց այն բա­նե­րը, ո­րոնց կա­րի­քը մենք ու­նենք։ Նա կամ­րաց­նի մեր հա­վա­տը և կա­ճեց­նի մեր հոգևո­րու­թյու­նը։ Տե­րը բա­րի է և­ո­ղոր­մած, կա­տար­յալ՝ հաս­կա­նա­լու և­ան­սահ­ման՝ ի­մաս­տու­թյան մեջ։ Կան մար­դիկ, ով­քեր ա­ղո­թում են նյու­թա­կան օրհ­նու­թյուն­նե­րի հա­մար, ո­րոնք, ըստ ի­րենց, աշ­խար­հա­յին բար­գա­վա­ճում կբե­րեն։ Աստ­ված տես­նում է, որ նման օրհ­նու­թյուն­նե­րը կփչաց­նեն նրանց հոգևոր կյան­քը։ Նա նրանց տա­լիս է ըմբռ­նող միտք՝ ցույց տա­լով, որ ի­րենց հա­մար ա­մե­նա­լավ տար­բե­րա­կը չէ այդ հարս­տու­ թյուն­ներն ու­նե­նա­լը, և­որ ի­րենք պետք է բա­վա­րար­վեն Նրա շնոր­հով, խա­ղա­ղու­ թյամբ ու սի­րով։ Աստ­ված, Ով գի­տի վերջն ա­մե­նասկզ­բից, նա­խան­ձախնդ­րո­րեն հետևում է Իր զա­վակ­նե­րի բա­րե­կե­ցու­թյա­նը։ Նրանց ա­ղոթք­նե­րին ի պա­տաս­խան՝ Նա նրանց կտա այն, ին­չը շա­րու­նա­կա­բար կօգ­նի նրանց դառ­նալ աստ­վա­ծա­յին բնու­թյան հա­ղոր­դա­կից­ներ և հաղ­թա­հա­րել աշ­խար­հի մեջ ցան­կու­թյու­նից ե­ղած ա­պա­կա­ նու­թյու­նը։ Մենք պետք է մեր կամքն Աստ­ծո կամ­քին հանձ­նենք, պետք է վստա­ հենք Նրա սի­րուն, ի­մաս­տու­թյա­նը, հա­վա­տար­մու­թյանն ու պահ­պա­նող զո­րու­թյա­ նը։ Տերն ինձ հրա­հան­գել է, որ ե­կել է ժա­մա­նա­կը, երբ Իր ժո­ղովր­դի շար­քե­րում միա­ բա­նու­թյուն պետք է լի­նի։ Ե­թե կան մար­դիկ, ով­քեր չեն հա­վա­տում այն լու­րե­րին, ո­րոնք մեզ են հա­սել Աստ­ծո կող­մից Նրա Խոս­քով և Նրա Հո­գու վկա­յու­թյամբ, ա­պա այս մարդ­կանց անհ­րա­ժեշտ է ի­րենց հա­մար բա­ցա­հայ­տել, թե ինչ է նշա­նա­կում սուրբե­րին մի ան­գամ ա­վանդ­ված հա­վա­տը։ Ս­տաց­ված պատ­կե­րը ցույց է տա­լիս, որ կան մար­դիկ, ով­քեր կորց­րել են ի­րենց ըն­կա­լու­մը։ Քրիս­տո­սի ծա­ռա­յու­թյու­նը պետք է դառ­նա Նրա հետևորդ­նե­րի ծա­ռա­յու­թյու­ նը։ Ո­գեհ­մա­յու­թյան գա­ղա­փար­նե­րին տրվե­լը նշա­նա­կում է հե­ռա­նալ հա­վա­տից և­ ա­կան­ջա­լուր լի­նել մո­լո­րեց­նող վար­դա­պե­տու­թյուն­նե­րին։ Այն լու­րե­րը, ո­րոնք Աստ­ված փո­խան­ցել է Իր ծա­ռա Հով­հան­նե­սի մի­ջո­ցով, այժմ պետք է հռչակ­վեն որ­պես հա­տուկ կարևո­րու­թյուն ու­նե­ցող լու­րեր։ Մեր գործն է վերս­տին կյանք տալ սուրբ ճշմար­տու­թյուն­նե­րին, ո­րոնք մեզ կան­չե­ցին աշ­խար­ հից և դարձ­րե­ցին այն, ինչ կանք։ Մենք չպետք է զի­ջենք հա­վա­տի և­ոչ մի մաս­նիկ, այլ պետք է մեր վստա­հու­թյու­նը մինչև վերջ ա­մուր բռնենք։ Եվ ոչ մի պա­րա­գա­յում չպետք է տե­ղի տանք այն վար­դա­պե­տու­թյուն­նե­րին, ո­րոնք ներ­դաշ­նա­կու­թյան մեջ չեն այս ժա­մա­նա­կի ճշմար­տու­թյան հետ։ Նա­մակ 270, 1903թ. դեկ­տեմ­բե­րի 21, Էդ­սոն Ուայ­թին։ 374

Կա­ռու­ցե՛ք ա­մուր Վե­մի վրա

դեկտեմբեր

22

Ա­ռաք­յալ­նե­րի և մար­գա­րե­նե­րի հիմ­քի վրա շին­ված, ո­րի անկ­յու­նի գլու­խը Հի­ սուս Քրիս­տոսն է։ Ե­փե­սա­ցիս 2.20: Ոչ ոք չպետք է նվաս­տա­ցու­ցիչ հա­մա­րի շնոր­հի գա­հի մոտ ա­վե­լի շատ բա­րիք­ ներ խնդրե­լը։ Տա­ճա­րի դռնե­րը պետք է բաց­վեն։ Հո­գու տա­ճա­րը պետք է մաքր­վի բա­րո­յա­կան պղծու­թյու­նից, զո­հա­սե­ղան­նե­րը պետք է ուղղ­վեն, ե­սա­սի­րու­թյու­նը պետք է վտար­վի հո­գուց, կուռ­քե­րը՝ թողն­վեն։ Հա­ճախ ենք հան­դի­պում ե­րի­տա­սարդ­նե­րի, ով­քեր շփոթ­ված են այ­սօր­վա ե­կե­ ղե­ցի­նե­րի ու­սու­ցիչ­նե­րի և Խոս­քի ծա­ռա­յու­թյան պատ­ճա­ռով, ո­րով­հետև ու­սու­ցիչ­ ներն ա­նում են այն­պես, ինչ­պես հրեա ազգն էր ա­նում՝ «վար­դա­պե­տու­թյուն­ներ սո­վո­րեց­նե­լով, որ մարդ­կանց պատ­վեր­ներ են»։ Աստ­վա­ծա­շուն­չը նրանց կող­մից ընդ­հա­նուր առ­մամբ ըն­դուն­վում է որ­պես Աստ­ծո Խոսք, սա­կայն ոչ ամ­բող­ջո­վին Ներշնչ­ված Խոսք։ Խոս­քին քա­ջա­տեղ­յակ մի մարդ կաս­կա­ծի տակ է դնում դրա մի մա­սը, մեկ ու­րիշ քա­ջա­տեղ­յակ, են­թադր­յալ բա­րի մարդ՝ դրա մի ու­րիշ մա­սը, և­ ան­հա­վա­տար­մու­թյու­նը գաղ­տա­գո­ղի իր տեղն է ամ­րապն­դում ե­րի­տա­սարդ­նե­րի մտքե­րում։ Շու­տով ճշմար­տու­թյան գի­տու­թյու­նը թու­լա­նում է, և նրանց հա­վա­տը՝ խառ­նաշ­փոթ­վում։ Նրանք այլևս չգի­տեն՝ ին­չին հա­վա­տալ։ Երբ մարդն իր ոտ­քը դնում է ա­մուր Վե­մի՝ Հի­սուս Քրիս­տո­սի վրա որ­պես իր հիմք, նա իշ­խա­նու­թյամբ է օժտ­վում հա­մայն գի­տե­լի­քի, ի­մաս­տու­թյան և հոգևո­րու­թյան Աղբ­յու­րից, որ­պես­զի բո­լորն ի­մա­նան, թե նա որ կող­մին է պատ­կա­նում՝ պատ­վի­ րան­ներ պա­հող­նե­րի՞, թե՞ պատ­վի­րան­ներ խախ­տող­նե­րի։ Նրա գլխի վրա ծա­ծան­ վող Էմ­մա­նուել Իշ­խա­նի դրո­շը կհե­ռաց­նի ա­նո­րո­շու­թյունն ու բո­լո­րին հաս­կաց­նել կտա, որ մենք պա­հում ենք Աստ­ծո պատ­վի­րան­նե­րը և­ ու­նենք Հի­սուս Քրիս­տո­սի վկա­յու­թյու­նը։ Հի­սուս Քրիս­տո­սի սերն ու­նի պար­տադ­րող զո­րու­թյուն։ Աստ­վա­ծաշնչ­յան սկզբունք­նե­րով ապ­րե­լը տա­լիս է ուղ­ղա­կի և հ­զոր մի­տում դե­պի ընդ­լայ­նում և­ աճ։ Ա­մեն մի ա­ռա­քի­նու­թյուն լցվում է ե­ռան­դով, ո­րով­հետև օգ­տա­գործ­վում է։ Աշ­խար­հի մո­լո­րեց­նող ազ­դե­ցու­թյուն­նե­րից մեզ հե­ռու պա­հե­լը ծանր փոր­ձու­թյուն է։ Մեր ճա­նա­պար­հին ա­մեն քայ­լա­փո­խի հան­դի­պում ենք խո­ չըն­դոտ­նե­րի, ո­րոնք սա­տա­նան է ներ­կա­յաց­նում, և մենք ստիպ­ված ենք լի­նում պայ­քա­րել դժվա­րու­թյուն­նե­րի դեմ, սա­կայն այս պատ­նեշ­նե­րը հաղ­թա­հա­րե­լիս փոր­ձա­ռու­թյուն ենք ձեռք բե­րում, ո­րով­հետև դու­ռը բաց­վում է, և­ երկն­քից թարմ խթան ենք ստա­նում. մեր հա­վատն ամ­րա­նում է, երբ նա­յում ենք Քրիս­տո­սին։ Քրիս­տո­սի գրավ­չու­թյու­նը բա­վա­րար է բո­լո­րի հա­մար, և Քրիս­տոս Հի­սու­սի մի­ ջո­ցով մենք կար­դում ենք մեր ժա­ռան­գու­թյան հատ­կա­նիշ­նե­րը՝ ա­նեղծ, ա­նա­րատ և­ ան­թա­ռամ։ Նրա շնոր­հը բա­վա­րար է բո­լո­րի հա­մար։ Հի­սու­սի կա­րեկ­ցանքն ու սե­րը խնդրում, հա­մո­զում ու քա­շում են մեզ հետևե­լու Նրա ոտ­նա­հետ­քե­րին, ճա­ նա­չե­լու Տի­րո­ջը, մինչև որ կի­մա­նանք, որ ար­շա­լույ­սի պես պատ­րաստ է Նրա ել­քը։ Նա­մակ 128, 1895թ. դեկ­տեմ­բե­րի 22, Էդ­սոն և Էմ­մա Ուայթ­նե­րին։

375

դեկտեմբեր

23

Նա­յե՛ք միայն Աստ­ծուն

Հետևիր ար­դա­րու­թյան, հա­վա­տի, սի­րո, խա­ղա­ղու­թյան, Տի­րոջ ա­նու­նը սուրբ սրտանց ի­րենց վրա կան­չող­նե­րի հետ։ Բ Տի­մո­թեոս 2.22: Թող բո­լո­րը կրթվեն ու­սում­նա­սի­րել Սուրբ Գիր­քը, մշտա­պես նա­յել Հի­սու­սին որ­ պես ի­րենց ա­ռաջ­նորդ և­ ոչ թե մար­դուն։ Աստ­ծո Խոս­քը պետք է լի­նի մեր խորհր­ դա­կա­նը։ Այդ Խոսքն ան­սահ­ման է։ Հնա­զան­դու­թյան պա­րա­գա­յում այն մեզ կա­ ռաջ­նոր­դի դե­պի ա­պա­հով ու հաս­տատ ճա­նա­պարհ­ներ։ Սա­կայն մարդ­կա­յին մտքե­րով ու երևա­կա­յու­թյուն­նե­րով խառն­ված Խոսքն ա­պա­հով ա­ռաջ­նորդ չէ։ Աստ­ծո Խոսքն ըն­դու­նեք ան­հա­տա­պես։ Մենք պետք է սա­տա­նա­յին դի­մա­վո­ րենք «գրված է, թե Տի­րո­ջը՝ քո Աստ­ծուն երկր­պա­գիր և միայն Նրան պաշ­տիր» (­Մատ­թեոս 4.10) զեն­քով։ Աստ­վա­ծա­շուն­չը ճշմար­տու­թյան մե­ծա­գույն հանք է, որ­ տեղ մենք պետք է աշ­խա­տենք թաքն­ված գան­ձեր փնտրող­նե­րի ե­ռան­դով։ Ոչ մի դեպ­քում ու­շադ­րու­թյու­նը չպետք է շեղ­վի այդ Խոս­քից։ Այս ժա­մա­նակ­նե­րում ա­մեն ին­չից ա­ռա­վել յու­րա­քանչ­յուր մարդ պետք է դեղ դնի իր աչ­քե­րին, որ­պես­զի տես­նի։ Աստ­ված ոչ ո­քի չի տա­լիս այն­պի­սի ա­ռա­քե­լու­թյուն, ո­րը կնսե­մաց­նի և կէ­ժա­նաց­նի վեր­ջին օ­րե­րի Իր գոր­ծը։ Նա կոչ է ա­նում վեր հա­նել այն, բարձ­րաց­նել, ազն­վաց­նել, պատ­վել և­ա­ռաջ տա­նել Իր ճշմար­տու­թյու­նը՝ բա­ ցա­հայ­տե­լով Իր ի­մաս­տու­թյու­նը որ­պես գե­րա­գույն ի­մաս­տու­թյուն։ Խո­սե՛ք Աստ­ վա­ծաշն­չի ճշմար­տու­թյուն­նե­րի մա­սին և հա­նե՛ք գան­ձա­տան հին ու նոր գան­ձե­րը։ Խո­սե՛ք մեր հա­վա­տի սկզբունք­նե­րի մա­սին հաս­տա­տուն կեր­պով և­ ա­նընդ­հատ՝ միշտ նշե­լով՝ «Այս­պես է ա­սում Սուրբ Գիր­քը»։ Ճշ­մար­տու­թյունն ապ­րե­լը, Քրիս­տո­սի դա­սե­րը կի­րա­ռե­լը միշտ մաք­րա­գոր­ծում, ազն­վաց­նում և սր­բաց­նում են հո­գին։ Իմ հանձ­նա­ռու­թյունն է բարձ­րաց­նել մարդ­ կանց՝ նրանց ա­ռաջ բարձ­րաց­նե­լով Հի­սու­սին։ Երբ Աստ­ված ճա­նաչ­վում է որ­պես բո­լոր մտքե­րի գոր­ծող անձ, սի­րո, ակ­նա­ծան­քի ու պաշ­տա­մուն­քի ա­ռար­կա, երբ Տեր Հի­սու­սը՝ Օ­րի­նա­կը, մշտա­պես պահ­վում է մտքում, սիր­տը մաքր­վում է բա­րո­ յա­կան պղծու­թյու­նից։ Այդ ժա­մա­նակ սիր­տը դառ­նում է ա­րարք­նե­րի ար­դար դա­ տա­վոր. յու­րա­քանչ­յուր դիր­քո­րոշ­ման հիմ­քում շնորհն է։ Ա­մե­նա­տես ու անձ­նա­կան Աստ­ծուն հաշ­վե­տու լի­նե­լու զգա­ցո­ղու­թյու­նը յու­րա­ քանչ­յուր մար­դու բարձր հիմ­քի վրա է դնում, և խո­րը մտո­րում­ներ և­ի­րա­կան ինք­ նա­մեր­ժում է տե­ղի ու­նե­նում ա­մեն քայ­լա­փո­խի, ո­րով­հետև Աստ­ված աշ­խա­տում է Իր սի­րո զա­վակ­նե­րի սրտե­րի հետ, ով­քեր Նրա ժա­ռան­գու­թյունն են։ Աստ­ծո սե­րը միշտ դրդում է ու­նե­նա­լու Աստ­ծո երկ­յու­ղը, Նրան չվի­րա­վո­րե­լու երկ­յու­ղը։ Իս­կա­պես դար­ձի ե­կած մար­դիկ անմ­տո­րեն խաղ չեն ա­նի չա­րի հետ, որ­պես­զի չվշտաց­նեն Աստ­ծո Հո­գուն, որ­պես­զի մե­նակ չթողն­վեն ի­րենց սե­փա­կան ճա­նա­պարհ­նե­րում ի­րա­կա­նաց­նե­լու ի­րենց սե­փա­կան մտքե­րը։ Աստ­ծո Խոսքն Ու­ ղե­ցույցն է, մի՛ թեք­վեք դրա է­ջե­րից մար­դուց կա­խում ու­նե­նա­լու հա­մար։ Այդ Գիր­ քը պա­րու­նա­կում է Աստ­ծո նա­խազ­գու­շա­ցում­ներն ու հոր­դոր­նե­րը, ա­մե­նայն չա­րի հան­դի­մա­նու­թյու­նը, մեղ­քի հստակ սահ­մա­նու­մը որ­պես այն օ­րեն­քի խախ­տում, որն ա­ռա­քի­նու­թյան ու սրբու­թյան Աստ­ծո բարձ­րա­գույն չա­փա­նիշն է։ Ոչ ոք, ով ու­սում­նա­սի­րում է Աստ­ծո Խոսքն ու կի­րա­ռում դրա­նում տրված դա­սե­րը, չի շեղ­վի ճա­նա­պար­հից։ Նա­մակ 4, 1893թ. դեկ­տեմ­բե­րի 23, «­Թան­կա­գին եղ­բայր­նե­րին և քույ­րե­րին»։ 376

դեկտեմբեր

Շո­ղա­ցե՛ք կեն­դա­նի պայ­ծա­ռու­թյամբ

24

Եվ նրանք Ի­մը կլի­նեն, ա­սում է Զո­րաց Տե­րը, այն օ­րը, որ Ես կա­նեմ, Իմ սե­փա­ կա­նու­թյու­նը, և Ես նրանց կխնա­յեմ, ինչ­պես մի մարդ իր որ­դիին կխնա­յի, որ ծա­ռա­յում է ի­րեն։ Մա­ղա­քիա 3.17: Քրիս­տոն­յա­ներն ան­սահ­ման գնով գնված Քրիս­տո­սի զար­դերն են։ Նրանք պետք է Նրա հա­մար պայ­ծառ շո­ղան՝ տա­րա­ծե­լով Նրա գե­ղեց­կու­թյան լույ­սը։ Նրանք միշտ պետք է հի­շեն, որ այն ողջ շքե­ղու­թյու­նը, ո­րը հա­տուկ է քրիս­տո­նեա­կան բնա­վո­րու­թյա­նը, ստաց­վում է Ար­դա­րու­թյան Ա­րե­գա­կից։ Քրիս­տո­սի զար­դե­րի փայ­լը կախ­ված է նրանց ստա­ցած փայ­լե­ցու­մից։ Աստ­ված չի հար­կադ­րում, որ մենք փայ­լեց­ման փուլ անց­նենք։ Մեզ ա­զատ ընտ­րու­թյան ի­րա­ վունք է տրված՝ անց­նել թե չանց­նել այդ փայ­լեց­ման փու­լը։ Սա­կայն բո­լոր այն մար­ դիկ, ով­քեր ար­ժա­նի են հա­մար­վում տեղ ու­նե­նալ Տի­րոջ տա­ճա­րում, պետք է անց­ նեն փայ­լեց­ման գոր­ծըն­թա­ցը։ Մար­դը պետք է հա­մա­ձայ­նի, որ իր բնա­վո­րու­թյան սուր եզ­րե­րը հարթ­վեն, որ­պես­զի գե­ղե­ցիկ տեսք ստա­նան՝ պի­տա­նի Քրիս­տո­սի կա­տար­յալ բնա­վո­րու­թյու­նը ներ­կա­յաց­նե­լու հա­մար։ Աստ­վա­ծա­յին Վար­պե­տը ժա­մա­նակ չի վատ­նում ան­պի­տան նյու­թե­րի վրա։ Նա փայ­լեց­նում է միայն թան­կա­գին զար­դե­րը՝ պա­լատ­նե­րում տեղ զբա­ղեց­նե­լու հա­ մար։ Մուր­ճով և դու­րով Նա կտրում է կոշտ եզ­րե­րը՝ պատ­րաս­տե­լով մեզ Աստ­ծո տա­ճա­րում մեր տե­ղի հա­մար։ Այդ գոր­ծըն­թա­ցը ծանր ու բարդ է։ Այն վի­րա­վո­րում է մարդ­կա­յին հպար­տու­թյու­նը։ Քրիս­տո­սը խո­րա­պես ներ­թա­փան­ցում է այն փոր­ ձա­ռու­թյան մեջ, ո­րը մարդն ինք­նավս­տա­հո­րեն հա­մա­րում էր լիար­ժեք, և հե­ռաց­ նում է ինք­նա­մե­ծա­րու­մը բնա­վո­րու­թյու­նից։ Նա կտրում է ա­վե­լորդ մա­կե­րե­սը, և քա­րը փայ­լեց­նող գոր­ծի­քի մեջ դնե­լով՝ սեղ­մում է այն, որ­պես­զի ամ­բողջ ան­տա­շու­ թյու­նը վե­րա­նա։ Հե­տո զար­դը լույ­սի տակ պա­հե­լով՝ Վար­պե­տը տես­նում է դրա­ նում Իր սե­փա­կան պատ­կե­րի ար­տա­ցո­լու­մը և­այն ար­ժա­նի է հա­մար­վում Իր տա­ ճա­րում տեղ ստա­նա­լուն։ Թող օրհն­վի այն փոր­ձա­ռու­թյու­նը, որ­քան էլ որ ծանր լի­նի, ո­րը քա­րին նոր ար­ ժեք է հա­ղոր­դում, ի­րա­վա­սու դարձ­նում դրան փայ­լե­լու կեն­դա­նի պայ­ծա­ռու­թյամբ։ Տերն ու­նի աշ­խա­տող­ներ, ում Նա կկան­չի աղ­քա­տու­թյու­նից ու խա­վա­րից։ Զ­բաղ­ված կյան­քի ա­ռօ­րեա­կան գոր­ծե­րով և հա­գած կոշտ ու կո­պիտ հա­գուստ՝ նրանք մարդ­կանց կող­մից դիտ­վում են որ­պես ա­նար­ժան ան­ձինք։ Բայց Քրիս­տո­ սը նրանց մեջ ան­սահ­ման հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներ է տես­նում, և Նրա ձեռ­քում այդ մար­դիկ կդառ­նան ան­գին զար­դեր, ո­րոնք պայ­ծա­ռո­րեն կփայ­լեն Աստ­ծո ար­քա­յու­ թյու­նում։ «Եվ նրանք Ի­մը կլի­նեն, ա­սում է Զո­րաց Տե­րը, այն օ­րը, որ Ես կա­նեմ, Իմ սե­փա­կա­նու­թյու­նը» (­Մա­ղա­քիա 3.17): Մարդ­կա­յին բնա­վո­րու­թյան կա­տար­յալ ի­մա­ցու­թյու­նը հնա­րա­վո­րու­թյուն է տա­ լիս Քրիս­տո­սին աշ­խա­տել մարդ­կա­յին մտքե­րի հետ։ Աստ­ված գի­տի՝ ինչ­պես վար­ վել յու­րա­քանչ­յուր մար­դու հետ։ Նա մար­դու նման չի մտա­ծում։ Նա գի­տի այն նյու­թի ի­րա­կան ար­ժե­քը, ո­րի հետ աշ­խա­տում է և­ ո­րին պի­տա­նի է դարձ­նում վստա­հե­լի տե­ղեր զբա­ղեց­նե­լու հա­մար։ Ձե­ռա­գիր 168, 1902թ. դեկ­տեմ­բե­րի 24, «­Չա­րա­խո­սու­թյան մեղ­քը»։ 377

25 Կենդ ­ ա­նի քա­րեր երկ­նա­յին տա­ճա­րի հա­մար

դեկտեմբեր

Որ նրա­նում բո­լոր շին­ված­քը միա­սին հար­մար­ված ա­ճում է, որ լի­նի սուրբ տա­ ճար Տե­րով, որ Նրա­նում դուք էլ Նրա հետ շին­վում եք Աստ­ծո բնա­կա­րան Հո­գով։ Ե­փե­սա­ցիս 2.21, 22: Ե­թե մենք չենք ար­ձա­գան­քում մեզ տրված լույ­սին, չենք ցու­ցա­բե­րում հա­մա­պա­ տաս­խան հնա­զան­դու­թյուն, չենք պա­հում մեր հո­գի­ներն Աստ­ծո սի­րո մեջ, չենք կե­նում Քրիս­տո­սի մեջ, այն, ին­չը կա­րող էր մեզ հա­մար օրհ­նու­թյուն լի­նել, դառ­ նում է ա­նեծք։ Մո­լո­րեց­նողն է մեզ հա­մո­զում, ոչ թե ճշմար­տու­թյան Հո­գին, թե մենք չենք կա­րող լի­նել մա­քուր, սուրբ ու զո­րա­վոր ժո­ղո­վուրդ՝ ա­ռանձ­նա­ցած աշ­խար­ հից, կապ­ված միմ­յանց հետ սի­րով ու միա­բա­նու­թյամբ Քրիս­տո­սի մի­ջո­ցով։ Մենք չպետք է այլ բան ակն­կա­լենք, քան այն, ինչ բա­ժին հա­սավ մեր Տի­րո­ջը։ Աստ­ծուն մա­տուց­ված սրտանց ծա­ռա­յու­թյան հա­մա­պա­տաս­խան կլի­նի սա­տա­նա­յի թշնա­ մու­թյու­նը Հի­սու­սի հետևորդ­նե­րի նկատ­մամբ, իսկ Աստ­ծո զա­վակ­ներն ա­վե­լի ի­մաս­տուն ու զո­րա­վոր են, երբ աշ­խար­հի իմաս­տու­թյունն ու ազ­դե­ցու­թյունն ուղղ­ ված են նրանց դեմ, քան երբ նրանք վա­յե­լում են աշ­խար­հի գեր­հա­ճու­թյունն ու ըն­կե­րակ­ցու­թյու­նը։ Հրեա­նե­րի Տա­ճա­րը կա­ռուց­վեց տա­շած քա­րե­րից, և ժա­մա­նա­կի, գու­մա­րի և­ աշ­խա­տու­ժի մեծ ծախ­սե­րով այս քա­րե­րը կտրվում էին ժայ­ռից և հար­մա­րեց­վում կա­ռույ­ցում ի­րենց ճիշտ տե­ղին մինչև դրանք միա­սին հա­վա­քե­լը. արդ­յուն­քում տա­ճա­րը կա­ռու­ցե­լու ըն­թաց­քում չէր հնչում մուր­ճի կամ որևէ այլ գոր­ծի­քի ձայն։ Աստ­ծո սուրբ տա­ճա­րը կազ­մող քա­րե­րը հա­վաք­վել են ոչ թե Հու­դա­յի սա­րե­րից, այլ բո­լոր ազ­գե­րից, ցե­ղե­րից, լե­զու­նե­րից և ժո­ղո­վուրդ­նե­րից։ Դրանք ան­կեն­դան նյու­ թեր չեն, ո­րոնք պետք է մշակ­վեն մուր­ճով ու դու­րով, այլ լու­սար­ձա­կող կեն­դա­նի քա­րեր։ Ճշ­մար­տու­թյան մեծ կա­ցի­նը կտրել է նրանց աշ­խար­հի քար­հան­քից և դ­րել մե­ծա­գույն Վար­պետ Որմ­նա­դի­րի՝ տա­ճա­րի Տի­րոջ ձեռ­քում, և Նա հղկում է նրանց Իր ար­հես­տա­նո­ցում, ո­րը հենց այս աշ­խարհն է, որ­պես­զի կոշտ ու ծու­ռու­մուռ եզ­ րե­րը վե­րա­նան, և նրանք մշակ­վեն ու վերջ­նա­կան տես­քի գան Աստ­ծո ճշմար­տու­ թյու­նով, լի­նեն փայ­լեց­ված ու մաքր­ված՝ պատ­րաստ զբա­ղեց­նե­լու ի­րենց տեղն Աստ­ծո հոգևոր տա­ճա­րում, որ­պես­զի սուրբ տա­ճար դառ­նան Աստ­ծո հա­մար։ Հի­մա մենք Աստ­ծո ար­հես­տա­նո­ցում ենք, և փոր­ձու­թյան այս ժա­մե­րին մեզ փա­ ռա­հեղ տա­ճա­րի հա­մար պի­տա­նի դարձ­նե­լու գոր­ծըն­թացն է շա­րու­նակ­վում։ Մենք չենք կա­րող հի­մա լի­նել ան­տար­բեր, ան­փույթ ու անզ­գույշ, մեր­ժել թող­նել մեղ­քը, այլ պետք է մեռ­նենք մեր բնա­վո­րու­թյան թե­րու­թյուն­նե­րի հա­մար և­ ակն­կա­լենք դառ­նալ մա­քուր ու սուրբ, ձևա­վո­րենք երկ­նա­յին պա­լատ­նե­րին հա­մա­պա­տաս­ խա­նող բնա­վո­րու­թյուն։ Երբ Քրիս­տո­սը գա, այդ ժա­մա­նակ շատ ուշ կլի­նի սուրբ բնա­վո­րու­թյուն ձեռք բե­րե­լը։ Հի­մա է նա­խա­պատ­րաս­տու­թյան օ­րը, հի­մա է ժա­մա­ նա­կը, երբ կա­րող ենք հե­ռաց­նել մեր բնա­վո­րու­թյան թե­րու­թյուն­նե­րը, երբ մեր մեղ­ քե­րը պետք է դա­տաս­տա­նի ա­ռաջ կանգ­նեն, խոս­տո­վան­վեն, իսկ մեր ա­նուն­նե­րի ա­ռաջ գրվի նե­րում։ Նա­մակ 60, 1886թ. դեկ­տեմ­բե­րի 25, Ավստ­րա­լիա­յում աշ­խա­ տող ռահ­վի­րա­ներ Ջոն Քոր­լի­սին և նրա կնո­ջը։

378

Ա­մա­նո­րի ո­րո­շում­ներ

դեկտեմբեր

26

Մեկ բան կա, հետևի բա­նե­րը մո­ռա­նա­լով, դե­պի ա­ռա­ջի լի­նող­ներն եմ նկրտում։ Հետևում եմ դե­պի նպա­տա­կը՝ Աստ­ծո վե­րին կո­չու­մի մրցա­նա­կին Քրիս­տոս Հի­ սու­սում։ Արդ ո­րոնքս կա­տար­յալ ենք, այս մտա­ծենք, և­ե­թե մի բան ու­րիշ կեր­ պով մտա­ծեք, այն էլ Աստ­ված կհայտ­նի ձեզ։ Փի­լիպ­պե­ցիս 3.13-15: Ե­րեկ Սուրբ Ծ­նունդ էր։ Դուք վար­վե­ցի՞ք ի­մաս­տուն­նե­րի պես՝ ձեր նվեր­նե­րը Հի­ սու­սին ըն­ծա­յե­լով։ Թե՞ թշնա­մին փո­խել է ի­րե­րի հեր­թա­կա­նու­թյու­նը և­ուղ­ղել երկր­ պա­գու­թյու­նը դե­պի ի­րեն։ Այ­սօր մար­դիկ ի­րենց նվեր­նե­րը շռայ­լում են ըն­կեր­նե­րին՝ այն Մե­կին ըն­ծա­յե­լու փո­խա­րեն, Ով այդ­քան մեծ զո­հա­բե­րու­թյուն է ա­րել մեզ հա­ մար։ Բո­լոր ըն­ծա­նե­րը պետք է հոր­դեն դե­պի մեկ այլ ու­ղի, որ­տեղ դրանք կա­րող են օգ­տա­գործ­վել մարդ­կանց փրկու­թյան հա­մար։ Մի քա­նի օր հե­տո Նոր տա­րի է։ Արդ­յո՞ք ըն­ծա­նե­րը չպետք է ուղղ­վեն ա­վե­լի լավ տեղ, քան մինչև այժմ։ Չ­պե՞տք է արդ­յոք խոս­տո­վա­նենք և­ օ­գուտ քա­ղենք Քրիս­ տո­սի ար­յու­նից, Ով կա­մե­նում է և կա­րող է մաք­րել մեզ ա­մեն մի մեղ­քից։ Հա­նուն մեզ Քրիս­տոսն աղ­քա­տա­ցավ։ Վեր­ջին մեծ օ­րը մենք կդատ­վենք մեր ա­րարք­նե­րի հա­մե­մատ։ Քրիս­տո­սը կա­սի. «Ո­րով­հետև Ես սո­վե­ցի, և դուք չտվիք ինձ ու­տել, ծա­րա­վե­ցի, և­ ինձ չխմեց­րիք։ Օ­տար էի, և Ինձ ձեզ մոտ չա­ռաք, մերկ՝ և Ինձ չհագց­րիք, հի­վանդ և բան­տի մեջ՝ և Ինձ չայ­ցե­լե­ցիք։ Այն ժա­մա­նակ նրանք էլ կպա­տաս­խա­նեն և կա­սեն. Տե՛ր, Քեզ ե՞րբ տե­սանք սո­ված կամ ծա­րավ կամ օ­տար կամ մերկ կամ հի­վանդ կամ բան­տի մեջ և Քեզ ծա­ռա­յու­թյուն չա­րինք» (­Մատ­թեոս 25.42-44)։ Հե­տո Քրիս­տո­սը կա­սի. «Ո­րով­հետև այս փոքր­նե­րից մե­կին չա­րիք, Ինձ էլ չա­րիք» (հա­մար 45)։ Եվ Քրիս­տո­ սը կա­սի. «Ին­ձա­նից դեն գնա­ցեք, ով ա­նիծ­յալ­ներ, հա­վի­տե­նա­կան կրա­կի մեջ, որ պատ­րաստ­ված է սա­տա­նա­յի և նրա հրեշ­տակ­նե­րի հա­մար» (հա­մար 41)։ Քրիս­տո­սը ե­կավ և սահ­մա­նեց զո­հա­բե­րու­թյան օ­րի­նա­կը, և­ ե­թե մենք Քրիս­ տո­սինն ենք, ա­պա կա­նենք Նրա գոր­ծե­րը։ Մեր քմա­հա­ճույք­նե­րը բա­վա­րա­րե­լու փո­խա­րեն՝ կփոր­ձենք ու­րիշ­նե­րին բա­րին ա­նել և տա­ռապ­յալ մարդ­կու­թյան վրա բա­րիք­ներ տա­րա­ծել։ Եվ քա­նի դեռ այս ա­մե­նը չի ար­վել, չենք կա­րող ակն­կա­լել Քրիս­տո­սի հետ բա­ժին ու­նե­նալ։ Մեզ շրջա­պա­տում են մար­դիկ, ով­քեր փրկու­թյան կա­րիք ու­նեն, ո­րոն­ցից յու­րա­ քանչ­յու­րը Քրիս­տո­սի հետ հաշտ­վե­լու հա­մար աշ­խա­տանք պետք է ի­րա­կա­նաց­նի։ Սա հենց այն աշ­խա­տանքն է, ո­րը մենք պետք է ստանձ­նենք նոր տա­րում։ Մենք ապ­րում ենք ժա­մա­նա­կի և հա­վեր­ժու­թյան հա­մար և փա­փա­գում ենք, որ լույ­սը շո­ղա մեր ճա­նա­պար­հին, իսկ փո­խա­րենն ու­զում ենք դրա օրհ­նու­թյուն­նե­րը տա­ րա­ծել ու­րիշ­նե­րի վրա։ Թող յու­րա­քանչ­յուր մարդ ձգտի ա­վե­լի լավ կյան­քի պատ­մու­թյուն գրան­ցել նոր տա­րում և­ ապ­րի Աստ­ծուն այն­քան մոտ, որ շրջա­պատ­ված լի­նի երկ­նա­յին մթնո­ լոր­տով, և­ այդ­պի­սով դառ­նա Քրիս­տո­սի ներ­կա­յա­ցու­ցի­չը։ Ձե­ռա­գիր 60, 1886թ. դեկ­տեմ­բե­րի 26, Շ­վեյ­ցա­րիա­յի Տ­րամ­լա­նի քա­ղա­քա­պե­տա­րա­նում տրված քա­րոզ, ո­րը թարգ­մա­նում էր Ջոն Վուի­լոյ­միե­րը։

379

դեկտեմբեր

27 Ա­ղո­թեք՝ թող Քո կամ­քը կա­տար­վի

Ե­թե ձե­զա­նից մե­կը հի­վանդ է, թող ե­կե­ղե­ցու ե­րեց­նե­րին կան­չի, որ նրա վրա ա­ղոթք ա­նեն, նրան յու­ղով օ­ծեն Տի­րոջ ա­նու­նով, և հա­վա­տով ա­ղոթ­քը կփրկի այն հի­վան­դին, և Տե­րը վեր կկաց­նի նրան, և­ ե­թե մեղք գոր­ծած լի­նի, կթող­վի նրան։ Հա­կո­բոս 5.14, 15: Հի­վանդ­նե­րի հա­մար ա­ղո­թե­լիս մենք ան­հա­վա­տու­թյուն չենք դրսևո­րի, ե­թե ա­ղո­ թենք. «Ե­թե մեզ հա­մար դա ա­նե­լը կծա­ռա­յի Քո փառ­քին, մենք կփա­ռա­բա­նենք Քեզ և կ­մե­ծա­րենք Քո սուրբ ա­նու­նը»։ Քա­նի որ ոչ մի մարդ ա­րա­րա­ծի տրված չէ բժշկու­թյան զո­րու­թյուն, մենք պետք է վստա­հենք Աստ­ծուն, Ով սի­րում է մեզ, և Ով Ի­րեն մատ­նեց մեզ հա­մար։ Կ­մեռ­նենք մենք թե կապ­րենք, մենք Տի­րոջն ենք։ Դուք ու­նեք գթա­ռատ, սի­րող ու կա­րե­կից Փր­ կիչ, Ով սի­րում և­ օրհ­նում է ձեզ։ Նա ձեզ չի թող­նի և­ ե­րե­սից չի գցի։ Նա, Ով հաս­ կա­նում է մարդ­կու­թյան պատ­մու­թյան ներ­կան և­ ա­պա­գան, կա­նի այն, ին­չը լա­վա­ գույնն է մեր կյան­քի և Իր ան­վան փառ­քի հա­մար։ Հի­սու­սը սի­րում և­ օրհ­նում է ձեզ։ Նրա խոս­տու­մը հաս­տատ է։ Քրիս­տո­սը վե­րա­ կանգ­նողն է, սա­տա­նան՝ կոր­ծա­նո­ղը։ Այն ա­մե­նը, ինչ մահ­կա­նա­ցու­նե­րը կա­րող են ա­նել, ան­վե­րա­պա­հո­րեն Աստ­ծո Խոս­քին հետևելն է։ Այդ­քա­նով նրանք ի­րա­կա­նաց­ նում են ի­րենց մա­սը։ Ի՞նչ եք կար­ծում, կձա­խո­ղի՞ արդ­յոք Տերն Իր մասն ի­րա­կա­ նաց­նե­լը… Ներ­կա­յաց­րե՛ք ձեր ա­ղեր­սան­քը շնոր­հի գա­հի ա­ռաջ և ս­պա­սե՛ք վստա­ հու­թյամբ և հույ­սով։ Իմ բո­լոր ա­ղոթք­նե­րում ես ա­սում եմ. «Ոչ թե մեր, այլ Քո կամ­քը թող կա­տար­վի, Տե՛ր»։ Նա գի­տի, որ սա կաս­կա­ծի նշույլ ան­գամ չպա­րու­նա­կող և կա­տար­յալ վստա­ հու­թյան ա­ղոթք է, որ Աստ­ված գի­տի, թե որն է ա­մե­նա­լա­վը։ Մեր գործն է ա­ղո­թել, հա­վա­տալ և համ­բե­րա­տա­րու­թյամբ սպա­սել Նրան, Ով մեր Փր­կիչն է։ Ես ա­ղո­թում եմ. «Ո՜հ Տե՛ր, կեն­դա­նի՛ Տեր, հայտ­նի՛ր Քեզ։ Քո զո­րու­թյունն ի­մաց­րու Քո ժո­ղովր­դին, և թող այս հի­վան­դու­թյան արդ­յուն­քը լի­նի մեր բա­րօ­րու­թյունն ու Քո ան­վան փառ­քը»։ Ան­հա­վա­տու­թյան կա­թիլ ան­գամ չկա այս ա­ղոթ­քում, կա միայն Աստ­ծո կամ­քին կա­տար­յալ հանձ­նում, Ով զո­րա­վոր է այն­քան, որ բո­լո­րո­վին կա­րող է փրկել բո­լոր նրանց, ով­քեր հա­վա­տում են Ի­րեն։ Ինչ­պի­սի ան­բա­րեն­պաստ հան­գա­ մանք­ներ էլ ազ­դեն գոր­ծի վրա, մենք չպետք է ու­շադ­րու­թյուն դարձ­նենք ար­տա­քին դրսևո­րում­նե­րին։ Աստ­ված կա­մե­նում է, որ մենք ան­վե­րա­պա­հո­րեն վստա­հենք Ի­րեն, և­ ե­թե գործն ա­նե­լը կնպաս­տի մեր բա­րօ­րու­թյանն ու Իր ան­վան փառ­քին, այդ գործն ան­պայ­ման կար­վի։ Մենք պետք է սպա­սենք։ Տի­րոջ զո­րու­թյունն ան­սահ­ման է։ Մենք՝ խեղճ մահ­ կա­նա­ցու­ներս, պետք է մաք­րա­գոր­ծենք մեր սրտե­րը, որ երբ Տերն աշ­խա­տի մեզ հա­մար, այն մեզ չկոր­ծա­նի։ Սա է պատ­ճա­ռը, որ հի­վանդ­նե­րից այն­քա՜ն քչերն են բուժ­վում։ Ե­թե նրանք բժշկվեին, ա­պա կմե­ծամ­տա­նա­յին, նրանց ինք­նագ­նա­հա­տա­ կա­նը կբարձ­րա­նար։ Մենք պետք է Հի­սու­սից սո­վո­րենք լի­նել հեզ և սր­տով խո­նարհ, և հան­գիստ կգտնենք մեր հո­գի­նե­րի հա­մար։ Եր­բեք, վայրկ­յան ան­գամ մի՛ կաս­կա­ծեք, որ Աստ­ված սի­րում է ձեզ։ Նա իս­կա­ պես սի­րում է ձեզ, և­իս­կա­պես Իր սի­րո ա­պա­ցույց է տա­լիս ձեզ։ Շ­նոր­հա­կա­լու­թյո՛ւն հայտ­նեք երկ­նա­յին Հո­րը կա­րե­կից Փրկ­չի հա­մար, Ով բո­լո­րո­վին կա­րող է փրկել հո­ գին ու մար­մի­նը։ Նա­մակ 127, 1898թ. դեկ­տեմ­բե­րի 27, եղ­բայր և քույր Ուիլ­սոն­նե­րին։ 380

դեկտեմբեր

Դաս­տիա­րա­կե՛ք ինք­ներդ ձեզ հա­վա­տալ

28

Գցիր Տի­րոջ վրա քո գոր­ծե­րը, և կ­հաս­տատ­վեն քո խոր­հուրդ­նե­րը։ Ա­ռա­կաց 16.3: Եղ­բայր Ա______, Դուք պետք է դե՛ն նե­տեք Ձեր վա­խե­րը։ Հետևանք­նե­րը թո­ղեք Տի­րո­ջը և­ ա­ռաջ շարժ­վեք։ Դուք շատ եք ջանք թա­փում փրկվե­լու, ինք­նու­րույն մի մեծ գործ ա­նե­լու հա­մար, ո­րը Ձեզ Աստ­ծո աչ­քին ար­ժա­նի կդարձ­նի։ Թա­նկա­գին եղ­բայր, այն ա­մե­նը, ինչ Աստ­ված Ձե­զա­նից պա­հան­ջում է, Նրան ամ­բող­ջա­պես հանձն­վելն է այն բո­լոր հետևանք­նե­րով, որ ողջ ճշմար­տու­թյան ձեր ըն­դու­նու­մը նե­րա­ռում է։ Սա­տա­նան ա­սում է. «Իսկ ի՞նչ, ե­թե դա, այ­նուա­մե­նայ­նիվ, սխալ է։ Կա­րո՞ղ եք արդ­յոք ձեզ թույլ տալ սխալ­վել»։ Հի­սու­սը սի­րում է Ձեզ, և­ ե­թե Ձեզ և­ այն ա­մե­նը, ինչ սի­րում եք, նվի­րա­բե­րեք Նրան, Նա կըն­դու­նի Ձեզ և կ­լի­նի Ձեր Բեռ­ ներ Կ­րո­ղը, ան­դա­վա­ճան Ըն­կե­րը։ Դուք Քրիս­տո­սի խա­չին սար­սա­փով ու տագ­նա­պով եք նա­յել։ Լու­ծը Ձեզ ծանր է թվա­ցել։ Սա­տա­նան է այն այդ­պես ներ­կա­յաց­րել։ Հի­սու­սը Ձեզ հրա­վի­րել է Իր մոտ գալ. «Ինձ մոտ ե­կեք, ա­մեն վաս­տա­կած­ներ և բեռ­նա­վոր­ված­ներ, և Ես հան­գիստ կտամ ձեզ։ Ձեզ վրա ա­ռեք Իմ լու­ծը և Ին­ձա­նից սո­վո­րեք, ո­րով­հետև Ես հեզ եմ և սր­տով խո­նարհ, և ձեր ան­ձե­րի հա­մար հանգս­տու­թյուն կգտնեք։ Ո­րով­հետև Իմ լու­ծը քաղցր է, և Իմ բե­ռը՝ թեթև» (­Մատ­թեոս 11.28-30): Այս լու­ծը, ո­րը Դուք վա­խե­նում եք կրել, ո­րով­հետև կար­ծում եք, թե ծանր կլի­նի, Քրիս­տոսն ա­սում է, որ թեթև է։ Այն բե­ռը, ո­րին չեք հա­մար­ձակ­վում դիպ­չել, թեթև է։ Այն ա­մե­նը, ինչ Ձե­զա­նից պա­հանջ­վում է, վճռա­կան կեր­պով Նրան կառ­չելն է, և Դուք կտես­նեք, որ այն ա­վե­լի շատ ա­ջակ­ցու­թյուն է, քան տա­ռա­պյա­լի բեռ։ Այն խա­չը, ո­րը Ձեզ թվում է անհ­նար բարձ­րաց­նել, որով­հետև չա­փա­զանց ծանր է, երբ ու­րա­խու­թյամբ կառ­չում եք դրան և բարձ­րաց­նում այն, այն ին­քը կբարձ­րաց­նի Ձեզ և կ­լի­նի Ձեր ուժն ու օգ­նա­կա­նը։ Դուք պետք է դաս­տիա­րա­կեք Ձեզ հա­վա­տալ, կանգ­նել հա­վի­տե­նա­կան ճշմար­ տու­թյան վեհ հար­թա­կի վրա և­ող­ջու­նել հան­դի­մա­նու­թյուն­ներն ու փոր­ձու­թյուն­նե­ րը հա­նուն Քրիս­տո­սի։ Հի­սու­սը կօգ­նի Ձեզ, Աստ­ծո հրեշ­տակ­նե­րը կա­ջակ­ցեն Ձեզ դի­մա­կա­յե­լու սա­տա­նա­յին, և նա կփախ­չի Ձե­զա­նից։ Մո­տե­ցե՛ք Աստ­ծուն, և Նա կմո­տե­նա Ձեզ։ Հա­վա­տա­ցե՛ք, որ Հի­սու­սը սի­րում է Ձեզ, և­ե­թե ճշմար­տու­թյա­նը հնա­զանդ­վե­լու Ձեր ջան­քե­րում սխալ եք գոր­ծում, շա­րու­նակ մի՛ ան­հանգս­տա­ցեք, մի՛ դա­դա­րեք վստա­հել Աստ­ծուն, մի՛ կար­ծեք, թե Աստ­ված Ձեր թշնա­մին է։ Մենք սխա­լա­կան մահ­կա­նա­ցու­ներ ենք։ Ե­թե մենք մեղք ենք գոր­ծում, «­Բա­րե­խոս ու­նենք Հոր մոտ՝ Հի­սուս Քրիս­տոս ար­դա­րին» (Ա Հով­հան­նես 2.1)։ Դուք չեք կա­րող ինք­նու­րույն մաքր­վել ա­նօ­րե­նու­թյուն­նե­րից։ Բե­րե՛ք Ձեր բո­լոր բեռ­նե­րը Հի­սու­սի մոտ։ Նա կօգ­նի Ձեզ։ Նա կա­մե­նում է, որ Դուք չսպա­սեք ու չակն­կա­լեք, որ բա­րի գոր­ծե­րով կքա­վեք մեղ­քը կամ Ձեզ կար­դա­րաց­նեք։ Վս­տա­հե՛ք խաչ­ված ու հա­րու­թյուն ա­ռած Փրկ­չի ար­յան ար­ժա­նիք­նե­րին։ Նա­մակ 20, 1867թ. դեկ­տեմ­բե­րի 28, ե­կե­ղե­ցու հու­սալք­ ված ան­դա­մի։

381

դեկտեմբեր

29 Մենք ան­սահ­ման սի­րո ա­ռար­կա­ներ ենք

Բայց Աստ­ված, որ մեծ է ո­ղոր­մու­թյամբ, իր շատ սի­րո հա­մար, որ սի­րեց մեզ, երբ որ մե­ռած էինք հան­ցանք­նե­րում, մեզ կեն­դա­նի ա­րավ Քրիս­տո­սի հետ։ Ե­փե­սա­ ցիս 2.4, 5: Աստ­ծո ի­մաս­տուն կար­գա­պա­հու­թյա­նը հանձն­ված սիր­տը կվստա­հի Նրա նա­ խախ­նա­մու­թյու­նից բխող յու­րա­քանչ­յուր քայ­լի։ Փոր­ձու­թյուն­ներ կգան հու­սալ­քե­լու հա­մար, սա­կայն ի՞նչ օ­գուտ ենք ու­նե­նում նման փոր­ձու­թյուն­նե­րին տե­ղի տա­լով։ Արդ­յո՞ք մեր հո­գե­վի­ճակն ա­վե­լի է լա­վա­նում դրա ու­ժի միակ աղբ­յու­րից տրտնջա­ լով ու բո­ղո­քե­լով։ Արդ­յո՞ք խա­րիս­խը գցված է վա­րա­գույ­րի մեջ։ Կ­պա­հի՞ այն հի­ վան­դու­թյան ժա­մա­նակ։ Կ­լի­նի՞ դա կյան­քի եզ­րա­փա­կիչ տե­սա­րան­նե­րի վկա­յու­ թյու­նը, երբ մար­դու շուր­թերն ար­դեն դո­ղում են մահ­վան հպու­մից։ Խա­րիս­խը պա­հո՛ւմ է։ Ես գի­տեմ, որ Իմ Փր­կի­չը կեն­դա­նի է։ Ո՜հ, թան­կա­գին, սի­րող, համ­բե­րա­տար, եր­կայ­նա­միտ Հի­սուս, որ­քա՜ն է իմ սիր­տը պաշ­տում Քեզ։ Այս խեղճ, ա­նար­ժան, մեղ­քով աղ­տոտ­ված հո­գին կա­րող է կանգ­նել Սուրբ Աստ­ծո ա­ռաջ՝ կա­տար­յալ մեր Փո­խա­րի­նո­ղի ու Ե­րաշ­խա­վո­րի ար­դա­րու­թյամբ։ Զար­մա­ցի՛ր, ո՜հ Եր­կինք, ապ­շի՛ր, ո՜հ, եր­կիր, որ ըն­կած մար­դը Նրա ան­սահ­ման սի­րո և հիաց­մուն­քի ա­ռար­կան է։ Նա ու­րա­խա­նում է նրանց վրա երկ­նա­յին եր­գե­րով, և մեղ­քով ա­րա­տա­վոր­ված մար­դը, երբ մաքր­վում է Քրիս­տո­սի ար­դա­րու­թյամբ, նվի­րա­բեր­վում է Հո­րը՝ զերծ մեղ­քի յու­րա­քանչ­յուր բծից ու կեղ­ տից, և չու­նի մի ա­րատ կամ խոր­շո­մու­թյուն կամ ու­րիշ բա­ներ (Ե­փե­սա­ցիս 5.27)։ «Ո՞վ է որ Աստ­ծո ընտ­րած­նե­րի դեմ մե­ղա­դիր լի­նի. Աստ­ված է, որ ար­դա­րաց­նում է» (Հռո­մեա­ցիս 8.33)։ Թող ա­մեն մի թույլ, փո­թորկ­ված հո­գի ա­պաս­տան գտնի Հի­սուս Քրիս­տո­սի մեջ և չ­դառ­նա այն­քան ե­սա­կենտ­րոն, որ մտա­ծի մի­միայն իր փոքր հիաս­թա­փու­թյուն­ նե­րի և­իր ծրագ­րե­րի ու հույ­սե­րի խա­փան­ման մա­սին։ Մի՞­թե փրկու­թյան ծրա­գի­ րը չի նե­րա­ռում բո­լոր բո­լո­րին։ Ե­թե ան­սահ­ման Աստ­վածն ար­դա­րաց­նում է ինձ, «ո՞վ է, որ դա­տա­պար­տի. Քրիս­տո­սը, որ մե­ռավ և­ա­վե­լի, որ հա­րու­թյուն էլ ա­ռավ և Աստ­ծո աջ կողմն է, որ մեզ հա­մար բա­րե­խոս էլ է» (հա­մար 34)։ Մար­դու հա­մար մա­հա­նա­լով Նա բա­ցա­հայ­տեց, թե որ­քան է սի­րում մար­դուն, այն­քան, որ Իր կյան­ քը տվեց նրա հա­մար։ Օ­րեն­քը դա­տա­պար­տում է մե­ղա­վո­րին և նրան մղում դե­պի Քրիս­տո­սը։ Աստ­ված է, որ ար­դա­րաց­նում ու նե­րում է։ Սա­տա­նան կմե­ղադ­րի ու կփոր­ձի կոր­ծա­նե­լու թույլտ­վու­թյուն ստա­նալ, բայց Աստ­ված է, որ բա­ցում է ա­պաս­տա­նի դռնե­րը։ Աստ­ված է, որ ար­դա­րաց­նում է այդ դռնե­րով ներս մտնո­ղին։ Ա­պա ե­թե Աստ­ված մեր կողմն է, ո՞վ կա­րող է մեզ հա­կա­ ռակ լի­նել։ Ո՜հ, պայ­ծառ ու փա­ռա­վոր ճշմար­տու­թյուն։ Ին­չո՞ւ մար­դիկ չեն հաս­կա­ նում այն։ Ին­չո՞ւ չեն քայ­լում դրա պայ­ծառ շո­ղե­րի ներ­քո։ Ին­չո՞ւ բո­լոր հա­վա­տա­ ցող­նե­րը չէ, որ խո­սում են Քրիս­տո­սի ան­նա­խա­դեպ սի­րուց։ Աստ­ված կեն­դա­նի է և կա­ռա­վա­րում է։ Փրկ­ված­նե­րը պետք է հա­մար­ձա­կո­րեն պայ­քա­րեն որ­պես Հի­սուս Քրիս­տո­սի զին­վոր­ներ, այդ դեպ­քում նրանց ա­նուն­նե­րը կգրանց­վեն երկն­քի գրքե­րում որ­պես ճշմա­րիտ և հա­վա­տա­րիմ։ Նրանք պետք է գոր­ծեն Հի­սուս Քրիս­տո­սի գոր­ծե­րը՝ պա­տե­րազ­մե­լով հա­վա­տի բա­րի պա­տե­րազ­ մը։ Նա­մակ 2, 1889թ. դեկ­տեմ­բե­րի 29, Ու. Կ. Ուայ­թի ա­ռա­ջին կնո­ջը՝ Մե­րի Ուայ­ թին, ով մա­հա­նում էր տու­բեր­կուլ­յո­զից։ 382

դեկտեմբեր

Թզե­նու տերեվ­նե՞ր, թե՞ Քրիս­տո­սի հան­դեր­ձը

30

Եվ Ե­հո­վա Աստ­վածն Ա­դա­մի և նրա կնոջ հա­մար կաշ­վից հան­դերձ­ներ շի­նեց, և հագց­րեց նրանց։ Ծնն­դոց 3.21: Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սը զգեստ է պատ­րաս­տել՝ Իր ա­րդա­րու­թյան հան­դեր­ձը, ո­րը կհագց­նի ա­մեն մի զղջա­ցող ու հա­վա­տա­ցող մար­դու, ով հա­վա­տով կըն­դու­նի այն։ Հով­հան­նեսն ա­սաց. «Ա­հա Աստ­ծո Գա­ռը, որ վեր է առ­նում աշ­խար­հի մեղ­քը» (­Հով­հան­նես 1.29)։ Մեղքն օ­րեն­քի խախ­տումն է։ Քրիս­տո­սը մա­հա­ցավ, որ­պես­զի հնա­րա­վոր դարձ­նի մարդ­կանց մեղ­քե­րը վեր առ­նե­լը։ Թզե­նու տերև­նե­րից պատ­րաստ­ված ծած­կո­ցը եր­բեք չի ծած­կի ձեր մեր­կու­թյու­ նը։ Մեղ­քը պետք է վեր առն­վի, և Քրիս­տո­սի ար­դա­րու­թյան հան­դեր­ձը պետք է ծած­կի Աստ­ծո օ­րեն­քը խախ­տո­ղին։ Եվ երբ Աստ­ված նա­յում է հա­վա­տաց­յալ մե­ղա­ վո­րին, Նա տես­նում է ոչ թե նրա վրա­յի թզե­նու տերևը, այլ Քրիս­տո­սի ար­դա­րու­ թյան հան­դեր­ձը, որն ի­րե­նից ներ­կա­յաց­նում է կա­տար­յալ հնա­զան­դու­թյուն Ե­հո­ վա­յի օ­րեն­քին։ Մարդն իր մեր­կու­թյու­նը ծած­կում է ոչ թե թզե­նու տերև­նե­րով, այլ Քրիս­տո­սի ար­դա­րու­թյան հան­դեր­ձով։ Քրիս­տո­սը զո­հա­բե­րու­թյուն է ա­րել, որ­պես­զի բա­վա­րա­րի ար­դա­րու­թյան պա­ հանջ­նե­րը։ Ի՜նչ գին է վճա­րել Եր­կին­քը՝ փրկագ­նե­լու Ե­հո­վա­յի օ­րեն­քը խախ­տո­ղին։ Սա­կայն այդ օ­րեն­քը չէր կա­րող պահ­վել ա­վե­լի փոքր գնով։ Ըն­կած մար­դուն իր մե­ ղա­վոր վի­ճա­կում հաս­նե­լու հա­մար օ­րեն­քը չչե­ղարկ­վեց, այլ պահ­պան­վեց իր ողջ սուրբ ար­ժա­նա­պատ­վու­թյամբ։ Ի դեմս Իր Որ­դու Աստ­ված տվեց Ի­րեն, որ­պես­զի հա­վի­տե­նա­կան կոր­ծա­նու­մից փրկի բո­լոր Ի­րեն հա­վա­տա­ցող­նե­րին։ Մեղքն ան­հա­վա­տար­մու­թյուն է Աստ­ծուն և­ ար­ժա­նի է պատ­ժի։ Միմ­յանց կար­ ված թզե­նու տերև­նե­րի օգ­նու­թյա­նը մար­դը դի­մել է դեռևս Ա­դա­մի օ­րե­րից, սա­կայն մե­ղա­վո­րի հո­գու մեր­կու­թյու­նը դրա­նով չի ծածկ­վում։ Բո­լոր այն մարդ­կանց փաս­ տարկ­նե­րը, ով­քեր ի­րենց ծած­կել են այս խար­խուլ հա­գուս­տով, ի վեր­ջո առ ո­չինչ կհա­մար­վեն։ Մեղքն օ­րեն­քի խախ­տումն է։ Քրիս­տո­սը մեր աշ­խարհ ե­կավ, որ­պես­ զի վեր առ­նի օ­րի­նա­խախ­տու­թյունն ու մեղ­քը, իսկ թզե­նու տերև­նե­րը փո­խա­րի­ նի Իր ար­դա­րու­թյան մաք­րա­մա­քուր հան­դեր­ձով։ Աստ­ծո օ­րենքն ար­դա­րաց­ված կանգ­նած է ան­սահ­ման Աստ­ծո միա­ծին Որ­դու տա­ռա­պան­քի և մահ­վան հո­վա­նու ներ­քո։ Աստ­ծո օ­րեն­քի խախ­տու­մը մեղք է՝ նույ­նիսկ մեկ ան­գամ, նույ­նիսկ ա­մե­նա­փոքր չա­փա­բաժ­նով։ Եվ այդ մեղ­քի ան­պա­տիժ մնալն աստ­վա­ծա­յին կա­ռա­վար­ման մեջ կդիտ­վի որ­պես հան­ցանք։ Աստ­ված դա­տա­վոր է, ար­դա­րու­թյան Վ­րի­ժա­ռուն, ին­ չը Նրա գա­հի հաս­տա­տու­թյունն ու հիմքն է։ Նա չի կա­րող հրա­ժար­վել Իր օ­րեն­ քից, չի կա­րող ա­զատ­վել դրա նույ­նիսկ ա­մե­նա­փոքր կե­տից, որ­պես­զի նե­րի մեղ­քը։ Օ­րեն­քի շի­տա­կու­թյու­նը, ար­դա­րու­թյու­նը և բա­րո­յա­կան գե­րա­զան­ցու­թյու­նը պետք է պահ­պան­վեն և­ար­դա­րաց­վեն տիե­զեր­քի և չըն­կած աշ­խարհ­նե­րի ա­ռաջ։ Ձե­ռա­ գիր 145, 1897թ. դեկ­տեմ­բե­րի 30, «­Նո­թեր գոր­ծի մա­սին»։

383

դեկտեմբեր

31

Աստ­ծո շնոր­հի տնտես­ներ

Հի­վանդ­նե­րին բժշկեք, բո­րոտ­նե­րին սրբեք, մե­ռել­նե­րին հա­րու­ցեք, դևե­րը հա­ նեք. ձրի ա­ռել եք, ձրի տվեք։ Մատ­թեոս 10.8: Այն մար­դիկ, ով­քեր քայ­լում են նեղ ճա­նա­պար­հով, պետք է հետևեն Ու­ղե­ցույ­ցի խոր­հուրդ­նե­րին։ Միայն այդ­պես նրանք կա­րող են հաս­նել Աստ­ծո Քա­ղա­քի դար­ պաս­նե­րին։ Աստ­ված մարդ­կանց տի­րա­պե­տու­թյան տակ թան­կա­գին պարգև­ներ է դրել։ Տար­բեր մարդ­կանց տար­բեր պարգև­ներ են տրվել։ Բո­լո­րը չու­նեն բնա­վո­րու­թյան միև­նույն ուժն ու գի­տե­լի­քի միև­նույն խո­րու­թյու­նը։ Սա­կայն յու­րա­քանչ­յու­րը պար­ տա­վոր է իր պարգև­նե­րը Վար­պե­տի ծա­ռա­յու­թյան մեջ օգ­տա­գոր­ծել, որ­քան էլ որ այդ պարգև­նե­րը փոքր թվան։ Հա­վա­տա­րիմ տնտեսն ի­րեն վստահ­ված բա­րիք­նե­ րի հետ ի­մաստ­նա­բար է վար­վում։ Մտ­քի և մարմ­նի օժտ­վա­ծու­թյուն­ներն անհ­րա­ժեշտ է խնամ­քով պահ­պա­նել։ Մեր պարգև­նե­րը չպետք է թու­լա­նան մեր սե­փա­կան հա­ճույք­նե­րին տրվե­լու պատ­ճա­ ռով։ Ա­մեն մի զո­րու­թյուն պետք է խնամ­քով պահ­պան­վի՝ մշտա­պես պատ­րաստ օգ­տա­գործ­վե­լու։ Մեր ֆի­զի­կա­կան օր­գա­նիզ­մի ոչ մի մաս չպետք է թու­լա­նա չա­րա­ շահ­ման պատ­ճա­ռով։ Մեր մարմ­նի յու­րա­քանչ­յուր մաս, որ­քան էլ փոքր այն լի­նի, ազ­դե­ցու­թյուն ու­նի ողջ մարմ­նի վրա։ Մեկ նյար­դի կամ մկա­նի չա­րա­շա­հու­մը նվա­ զեց­նում է ամ­բողջ մարմ­նի օգ­տա­կա­րու­թյու­նը: Այն մար­դիկ, ում հա­մար Քրիս­տո­սը տվեց Իր կյան­քը, ի­րենց սո­վո­րու­թյուն­ներն ու հմտու­թյուն­նե­րը պետք է հա­մա­պա­ տաս­խա­նեց­նեն Նրա կամ­քին։ Աստ­ծո Խոս­քը հայ­տա­րա­րում է. «Այն ան­ձը, որ մե­ղան­չում է, նա պի­տի մեռ­նի» (Ե­զե­կիել 18.20): Սա­կայն Աստ­ված չի կա­մե­նում և­ ոչ մե­կի մա­հը։ Նա մար­դուն տրա­մադ­րում է ան­սահ­ման գնով ձեռք բեր­ված երկ­րորդ հնա­րա­վո­րու­թյու­նը։ Նա «այն­պես սի­րեց աշ­խար­հը, որ Իր միա­ծին Որ­դուն տվեց, որ ա­մեն Նրան հա­վա­տա­ ցո­ղը չկոր­չի, այլ հա­վի­տե­նա­կան կյանքն ու­նե­նա» (­Հով­հան­նես 3.16): Մի՞­թե նրանք, ում տրվել է ներ­կա ժա­մա­նա­կի ճշմար­տու­թյան լույ­սը, չպետք է ա­վե­լի մտեր­մա­նան Աստ­ծո հետ՝ օգ­տա­գոր­ծե­լով ի­րենց ու­նա­կու­թյուն­նե­րը մարդ­ կանց փրկու­թյան գործն ա­ռաջ տա­նե­լու հա­մար։ Մի՞­թե այն մար­դը, ով հաս­կա­նում է Սուրբ Գիր­քը, չպետք է ի­րեն տրված գի­տու­թյու­նը տա­րա­ծի նրանց վրա, ով­քեր չեն ճա­նա­չում ճշմար­տու­թյու­նը։ Ներ­կա ժա­մա­նակ­նե­րի ճշմար­տու­թյա­նը հա­վա­տա­ցող յու­րա­քանչ­յուր մար­դու վրա դրված է մե­ղա­վոր­նե­րի հա­մար աշ­խա­տե­լու պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը։ Աստ­ ված նրանց ցույց է տա­լիս ի­րենց յու­րա­հա­տուկ աշ­խա­տան­քը՝ եր­րորդ հրեշ­տա­կի լու­րի հռչա­կու­մը։ Նրանք պետք է ցույց տան Աստ­ծո մե­ծա­գույն պարգևի ի­րենց գնա­հա­տան­քը՝ ի­րենց նվի­րա­բե­րե­լով այն գոր­ծին, ո­րի հա­մար Քրիս­տո­սը տվեց Իր կյան­քը։ Նրանք պետք է լի­նեն Աստ­ծո շնոր­հի տնտես­ներ՝ ու­րիշ­նե­րին հասց­նե­լով ի­րենց վրա հեղ­ված օրհ­նու­թյուն­նե­րը։ Այն մար­դը, ով մխի­թա­րու­թյուն է գտել Աստ­ծո Խոս­քում, պետք է այդ մխի­թա­րու­ թյու­նը կի­սի ու­րիշ­նե­րի հետ։ Միայն այդ կերպ նա կշա­րու­նա­կի մխի­թա­րու­թյուն ստա­նալ։ Ձե­ռա­գիր 147, 1903թ. դեկ­տեմ­բե­րի 31, «­Նեղ ճա­նա­պար­հը»։ 384