ՓՈՐՁՈՒԹՅԱՆ ՀՆՈՑՈՒՄ ՔՐԻՍՏՈՍԻ ՀԵՏ

ԱՍՏՎԱԾԱՇՆՉԻ ՈՒՍՈՒՄՆԱՍԻՐՈՒԹՅԱՆ ՁԵՌՆԱՐԿ ՇԱԲԱԹՕՐՅԱ ԴՊՐՈՑԻ ՀԱՄԱՐ Հուլիս, օգոստոս, սեպտեմբեր 2022թ.

ՓՈՐՁՈՒԹՅԱՆ ՀՆՈՑՈՒՄ ՔՐԻՍՏՈՍԻ ՀԵՏ Գևին Էնթոնի

Բովանդակություն Դաս 1. Հովվի փորձությունները . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6 Դաս 2. Հնոցներ, որ դեռ գալու են. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15 Դաս 3. Թռչնավանդակը. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 25 Դաս 4. Տեսնելով ոսկերչի դեմքը. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 34 Դաս 5. Ծայրահեղ շոգ. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43 Դաս 6. Ողջ ուժով պայքարելով. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 53 Դաս 7. Անխորտակելի հույս . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62 Դաս 8. Տեսնելով Անտեսանելիին. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 71 Դաս 9. Փառաբանության կյանք. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 80 Դաս 10. Հեզություն փորձության հնոցում . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89 Դաս 11. Սպասելով փորձության հնոցում. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98 Դաս 12. Մահանալով ինչպես սերմը. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107 Դաս 13. Քրիստոսը փորձության հնոցում. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 116

ԽԱՉՎԱԾ ԱՐԱՐԻՉԸ «Ա­մեն ինչ Նրա­նով ե­ղավ, և ա­ռանց Նրա ո­չինչ չե­ղավ, ինչ որ ե­ղավ» (Հով­հան­նես 1.3)։ «Ա­մեն ինչ» Նրա­նով՝ Հի­սու­սով ե­ղավ, և այ­դու­հան­դերձ, հա­մա­ ձայն Սուրբ Գր­քի՝ «Հի­սուսն ար­տաս­վեց» (Հով­հան­նես 11.35)։ Ա­րա­ րիչն ար­տաս­վե՞ց։ Ա­վե­լին, «ա­նարգ­ված և մարդ­կան­ցից մերժ­ված»՝ Հի­սու­սը «վշտե­րի մարդ էր ու ցա­վե­րի ծա­նոթ» (Ե­սա­յի 53.3)։ Ա­րա­ րի­չը վշտե­րի մա՞րդ, ա­նարգ­ված և մերժ­վա՞ծ։ Նա նաև մի ա­ռի­թով ա­ղա­ղա­կեց. «Աստ­վա՛ծ Իմ, Աստ­վա՛ծ Իմ, ին­չո՞ւ լքե­ցիր Ինձ» (Մատ­ թեոս 27.46)։ Ինչ­պե՞ս է այս ա­մե­նը հնա­րա­վոր։ Այն պատ­ճա­ռով, որ Հի­սու­ սը՝ մեր Ա­րա­րի­չը, նաև մեր Փր­կագ­նողն է, և որ­պես այդ­պի­սին՝ Նա խաչ­ված Աստ­վածն էր՝ Ա­րա­րի­չը, Ով մար­դե­ղու­թյուն հա­գավ ու այդ մար­դե­ղու­թյան մեջ ապ­րեց տա­ռա­պա­լից, զրկանք­նե­րով և ծանր աշ­խա­տան­քով լի կյանք և ի վեր­ջո կախ­վեց հռո­մեա­կան խա­չի վրա։ Այս­պի­սով, մեր Ա­րա­րի­չը, Նա, Ու­մով մենք ապ­րում ենք, շարժ­վում և կանք (Գործք ա­ռա­քե­լոց 17.28), Իր մար­դե­ղու­թյան մեջ տա­ռա­պեց այն­պես, ինչ­պես մեզ­նից ոչ ոք եր­բեք չէր կա­րող տա­ռա­պել։ Մենք կրում ենք միայն մեր սե­փա­կան ցա­վերն ու վշտե­րը, խա­չի վրա Նա վերց­րեց և կ­րեց բո­լոր մարդ­կանց ցա­վերն ու վշտե­րը (Ե­սա­յի 53.4)։ Սա ա­մե­նաապ­շե­ցու­ցիչ ա­րարքն է տիե­զեր­քի ողջ պատ­մու­թյան ըն­ թաց­քում։ Մեր մտքում ու­նե­նա­լով խաչ­ված Աստ­ծո պատ­կե­րը՝ հե­տա­գա մի քա­նի ա­միս­նե­րի ըն­թաց­քում կփոր­ձենք հաս­կա­նալ ան­հաս­կա­նա­լին՝ մեր սե­փա­կան տա­ռա­պանք­նե­րը, քրիս­տոն­յա­նե­րի՝ այն մարդ­կանց տա­ռա­պանք­նե­րը, ո­րոնք ի­րենց կյան­քը նվի­րել են Քրիս­տո­սին։ Մենք չենք հայ­տա­րա­րում, թե ու­նենք բո­լոր պա­տաս­խան­նե­րը կամ գո­նե շատ պա­տաս­խան­ներ։ Մենք հայ­տա­րա­րում ենք միայն, որ «Աստ­ ված սեր է» (Ա Հով­հան­նես 4.8), և նույ­նիսկ ե­թե այս բա­նե­րը կա­ տար­վել են, այ­դու­հան­դերձ, մենք կա­րող ենք վստա­հել Աստ­ծուն և կա­տար­ված­նե­րի մի­ջո­ցով իս­կա­պես ա­ճել շնոր­հում՝ ան­կախ նրա­ նից, թե որ­քան ցա­վոտ է այդ գոր­ծըն­թա­ցը։ Այս ե­ռամս­յա­կի ըն­թաց­քում կու­սում­նա­սի­րենք Աստ­ծո Խոսքն ու կտես­նենք, թե ինչ­պես միս ու ար­յու­նից կազմ­ված այլ մար­դիկ, թեև շո­ղա­լով հա­վա­տով, սա­կայն բախ­վում են հու­սալ­քու­թյան, դա­վա­ճա­ նու­թյան, հիաս­թա­փու­թյան, կորս­տի, ա­նար­դա­րու­թյան և դա­ժան վե­րա­բեր­մուն­քի (որ­քան նման է ձեր ի­րա­վի­ճա­կին, այն­պես չէ՞)։ Ինչ­ 

3

պե՞ս էին նրանք դուրս գա­լիս այդ ի­րա­վի­ճակ­նե­րից։ Ի՞նչ դա­սեր էին քա­ղում։ Ի՞նչ կա­րող է մեզ սո­վո­րեց­նել նրանց փոր­ձա­ռու­թյու­նը։ Նա­յե­լով այս մարդ­կանց, նրանց փոր­ձին, մա­քա­ռում­նե­րին, պայ­ քա­րին և հա­վա­տի փոր­ձու­թյուն­նե­րին (ո­րոնք կա­րող են շատ նման լի­նել մե­րին)՝ պետք է նրանց մշտա­պես տես­նենք Խա­չի ֆո­նին։ Մեզ անհ­րա­ժեշտ է միշտ հի­շել, որ ին­չի մի­ջով էլ մարդն անց­նե­լու լի­նի, Հի­սուս Քրիս­տո­սը՝ մեր Ա­րա­րիչն ու Փր­կի­չը, ան­ցել է շատ ա­վե­լի վատ փոր­ձու­թյան մի­ջով։ Մեր Աստ­վա­ծը տա­ռա­պող Աստ­ված է։ Նույ­նիսկ Ալ­բեր Կամ­յուն1, ում հա­զիվ թե քրիս­տոն­յա ան­վա­նես, ո­րոշ չա­փով հաս­կա­ցել էր Խա­ չի ու դրա վրա Աստ­ծո տա­ռա­պան­քի նշա­նա­կու­թյու­նը. «Գող­գո­թա­ յի գի­շե­րը մարդ­կու­թյան պատ­մու­թյան հա­մար այդ­քան կարևոր է միայն այն պատ­ճա­ռով, որ դրա ստվե­րում աստ­վա­ծու­թյու­նը դեն նե­ տեց իր ա­վան­դա­կան ա­ռա­վե­լու­թյուն­ներն ու մինչև վեր­ջին կա­թի­լը խմեց մահ­վան հո­գե­վար­քը՝ նե­րառ­յալ հու­սա­հա­տու­թյու­նը»։ Ալ­բեր Կամ­յու, Ընդվ­զող մար­դը (Նյու Յորք, Վին­տաժ Ին­թեր­նեյշնլ, 1991), էջ 33։ Է­լեն Ուայթն այդ միտքն ար­տա­հայ­տել է հետև­յալ կերպ. «Խա­ չը մեր բթա­ցած զգա­յա­րան­նե­րին բա­ցա­հայ­տում է այն ցա­վը, որ իր ծագ­ման ա­ռա­ջին իսկ ակն­թար­թից մեղ­քը պատ­ճա­ռեց Աստ­ծո սրտին»։ Կր­թու­թյուն, էջ 263։ Մեր դա­սե­րը չեն կրում թեո­դի­ցիա­յի2 գա­ղա­փար, դրանք չեն ար­ դա­րաց­նում Աստ­ծուն չա­րի­քի ա­ռաջ։ Ընդ­հա­կա­ռա­կը, դրանք փոր­ ձե­լու են օգ­նել մեզ դի­մադ­րել ան­խու­սա­փե­լի տա­ռա­պան­քին, ո­րին բո­լորս բախ­վում ենք այս աշ­խար­հում, որ­տեղ մեղք գոր­ծե­լը նույն­քան հեշտ է, որ­քան շնչե­լը։ Մենք կփոր­ձենք ցույց տալ, որ մեր կյան­քում տե­ղի ու­նե­ցող ցա­վը, տա­ռա­պանքն ու կո­րուս­տը բնավ չեն նշա­նա­ կում, որ Աստ­ված լքել է մեզ, դրանք միայն ու միայն նշա­նա­կում են, որ նույ­նիսկ որ­պես հա­վա­տաց­յալ­ներ մենք այժմ կի­սում ենք ըն­կած մարդ­կու­թյան ճա­կա­տա­գի­րը։ Տար­բե­րու­թյունն այն է, որ Հի­սու­սի ու Նրա ա­ռա­ջար­կած հույ­սի մի­ջո­ցով մենք ի­մաստ ու նպա­տակ կա­րող ենք տես­նել այն ա­մե­նում, ինչն ա­նի­մաստ ու անն­պա­տակ կա­րող է թվալ, և ինչ-որ կերպ, նույ­նիսկ ե­թե չենք էլ պատ­կե­րաց­նում՝ ինչ­պես, կա­րող ենք վստա­հել «ա­մեն ինչ գոր­ծա­կից է լի­նում նրանց բա­րի­քի հա­մար, ով­քեր սի­րում են Աստ­ծուն» (Հռո­մեա­ցի­նե­րին 8.28) խոստ­ 1 Ալբեր Կամյու, ֆրանսիացի փիլիսոփա, գրող և լրագրող։ Նրա հայացքները զարկ տվեցին փիլիսոփայական այն ուղղությանը, որ հայտնի է աբսուրդիզմ անունով։ 2 Թեոդիցիա (հունարեն՝ theodicy, theos՝ «աստված», dikē՝ «արդարություն»), տեսություն, որը փորձում է պատասխանել այն հարցին, թե ինչու է բարի Աստված թույլատրում չարիքի առկայություն։

4

մա­նը, ով­քեր սի­րում են այն Աստ­ծուն, որ թեև ան­ձամբ ա­մեն ինչ ստեղ­ծեց, ան­ձամբ էլ տա­ռա­պեց (և հե՛նց դրա հա­մար է, որ սի­րում ենք Նրան)։



Գևին Էն­թո­նին՝ այս ե­ռամս­յա­կի դա­սագր­քի հե­ղի­նա­կը, մե­ծա­ցել է Շ­րի Լան­կա­յում՝ ա­վե­տա­րա­նիչ­նե­րի ըն­տա­նի­քում։ Անգ­լիա­յում աշ­խա­տել է որ­պես հո­վիվ, իսկ այս դա­սագր­քում նե­րառ­ված դա­սե­րը գրե­լիս նա­խա­գա­հում էր Իս­լան­դիա­յի կոն­ ֆե­րան­սը։

5

ԴԱՍ1 ՀՈՒՆԻՍԻ 25–ՀՈՒԼԻՍԻ 1

ՀՈՎՎԻ ՓՈՐՁՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Սաղ­մոս­ներ 23, Հռո­մեա­ցի­նե­րին 12.18-21։ Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Նա վե­րա­նո­րո­գում է իմ հո­գին, ա­ռաջ­նոր­դում է ինձ ար­դա­ րու­թյան շա­վիղ­նե­րի մեջ՝ Իր ան­վան հա­մար» (Սաղ­մոս­ներ 23.3)։ Սո­ֆին մեջ­քով հեն­վեց իր ննջա­սեն­յա­կի դռանն ու նստեց գետ­ նին։ Աչ­քե­րում ար­ցունք­ներ երևա­ցին, ու մի ակն­թարթ անց նա ար­ դեն հե­կե­կում էր։ «Ինչ­պե՞ս կա­րող էր։ Ինչ­պե՛ս կա­րող էր»։ Սո­ֆին հենց նոր իր սիր­տը կոտ­րող լուր էր ստա­ցել։ Մե­կը, ում նա իր ըն­կերն էր հա­մա­րում, ում հար­գում ու վստա­հում էր, իր մա­սին սար­սա­փե­ լի ա­սե­կո­սե­ներ էր տա­րա­ծում՝ իր բա­րի վարքն ա­րա­տա­վո­րե­լու և կա­տա­րած աշ­խա­տան­քը կոր­ծա­նե­լու հա­մար։ Աստ­վա­ծա­շունչն ան­ կող­նուց ջղաձ­գո­րեն վերց­նե­լով՝ նա հան­կարծ հաս­կա­ցավ, որ շատ ծա­նոթ բա­ռե­րի է նա­յում. «Նա վե­րա­նո­րո­գում է իմ հո­գին, ա­ռաջ­նոր­ դում է ինձ ար­դա­րու­թյան շա­վիղ­նե­րի մեջ՝ Իր ան­վան հա­մար։ Ե­թե մահ­վան ստվե­րի ձո­րի մեջ էլ քայ­լեմ, չար բա­նից չեմ վա­խե­նա, ո­րով­ հետև Դու ինձ հետ ես, Քո գա­վա­զանն ու ցու­պը մխի­թա­րում են ինձ» (Սաղ­մոս­ներ 23.3, 4)։ «Չի՛ կա­րող պա­տա­հել», - հան­կար­ծա­կի ա­սաց նա։ Սա­կայն տրա­ մա­բա­նա­կան հան­գումն ան­խու­սա­փե­լի էր։ Սաղ­մո­սում Հո­վիվն Իր հոտն ա­ռաջ­նոր­դում է ար­դա­րու­թյան շա­վիղ­նե­րով, թեև այդ շա­վիղ­ նե­րը ևս­եր­բեմն խառն­վում են մահ­վան ստվե­րի ճա­նա­պար­հի հետ։ Մի՞­թե հնա­րա­վոր է, որ նույ­նիսկ ըն­կե­րոջ կող­մից այս դառ­նա­գին դա­վա­ճա­նու­թյու­նը, մահ­վան ստվե­րի այս ձորն Աստ­ված օգ­տա­գոր­ ծի ի­րեն ար­դա­րու­թյան մեջ դաս­տիա­րա­կե­լու հա­մար։ Շա­բաթ­վա ամ­փո­փու­մը. Ե՞րբ եք հոգևո­րա­պես ա­վե­լի ա­ճել՝ հե՞շտ, թե՞ դժվա­րին ժա­ մա­նակ­նե­րում։ 6

Դաս1

ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ՆԻ­ՍԻ 26

Հովիվը՝ ճանապարհի ուղեցույց «Տերն է իմ հո­վի­վը, և կա­րիք չեմ ու­նե­նա­լու» (Սաղ­մոս­ներ 23.1)։ Մի խումբ ե­րե­խա­նե­րի հանձ­նա­րա­րե­ցին նկա­րել Աստ­ծո պատ­ կե­րը։ Եվ ա­ռանց բա­ցա­ռու­թյան բո­լո­րի նկար­նե­րում ինչ-որ մի տեղ սիրտ էր պատ­կեր­ված։ Երբ նրանց հարց­րին, թե ին­չու են սիրտ նկա­ րել պատ­կե­րի մեջ, բո­լո­րը միա­ձայն ա­սա­ցին, որ Աստ­ված սեր է։ Որ­ քան պարզ է, այն­պես չէ՞։ Աստ­ծո և Նրա նպա­տակ­նե­րի մա­սին լավ կար­ծիք ու­նե­նա­լը հեշտ է, երբ մեր կյան­քում ա­մեն ինչ լավ է։ Սա­կայն երբ մե­ծա­նում ենք, կյան­քը բար­դա­նում է, մեր կար­ծիքն Աստ­ծո մա­սին հա­ճախ փոխ­ վում է։ Աստ­ված, բնա­կա­նա­բար, չի փոխ­վում (Եբ­րա­յե­ցի­նե­րին 13.8, Հա­կո­բոս 1.17). այդ մե՛նք ենք փոխ­վում։ Քա­նի որ հինկ­տա­կա­րան­յան ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նում մարդ­կանց հիմ­նա­կան զբաղ­մունքն ա­նաս­նա­պա­հու­թյունն էր, Սաղ­մոս­ներ 23ում օգ­տա­գործ­վում է հով­վի կեր­պա­րը՝ նկա­րագ­րե­լու, թե ինչ­պես է Աստ­ված հոգ տա­նում նրանց մա­սին։ Հով­վի կեր­պարն Աստ­ծո հա­ մար օգ­տա­գործ­վում է ինչ­պես Հին, այն­պես էլ Նոր Կ­տա­կա­րա­նում։ Սա շատ գե­ղե­ցիկ նկա­րագ­րու­թյուն է, ընդ ո­րում Նա ներ­կա­յաց­վում է նաև որ­պես ան­փո­փոխ Հո­վիվ։ Մինչ Սաղ­մոս­ներ 23-ն ու­սում­նա­սի­ րե­լը՝ ե­կե՛ք տես­նենք, թե ինչ­պես էին Աստ­վա­ծաշն­չի տար­բեր գրող­ ներ ըն­կա­լում Հով­վի աշ­խա­տանքն ու բնա­վո­րու­թյու­նը։ Ի՞նչ եք սո­վո­րում Հով­վի մա­սին հետև­յալ տեքս­տե­րից յու­րա­քանչ­ յու­րից։ Ե­սա­յի 40.11 __________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ե­րե­միա 23.3, 4 ________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ե­զե­կիել 34.12 ________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Հով­հան­նես 10.14-16 _________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ա Պետ­րոս 2.25 ______________________________________________________ ________________________________________________________________________ Այժմ անց­նենք Սաղ­մոս­ներ 23-ին։ Ի՞նչ է ա­նում Հո­վիվն Իր ոչ­ խար­նե­րի մա­սին հոգ տա­նե­լու հա­մար։ Դաս1

7

Սաղ­մոս­ներ 23.2 ______________________________________________________ ________________________________________________________________________ Սաղ­մոս­ներ 23.3 ______________________________________________________ ________________________________________________________________________ Սաղ­մոս­ներ 23.4 ______________________________________________________ ________________________________________________________________________ Սաղ­մոս­ներ 23.5 ______________________________________________________ ________________________________________________________________________ Սաղ­մոս­ներ 23.6 ______________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ի՞նչ է նշա­նա­կում ձեզ հա­մար այն գի­տակ­ցու­մը, որ կա նման Մե­ կը, Ով հոգ է տա­նում ձեր մա­սին։ Ինչ­պե՞ս կա­րող եք այս պատ­ կերն օգ­տա­գոր­ծե­լով քա­ջա­լե­րել մե­կին, ում պատ­կե­րա­ցում­ներն Աստ­ծո մա­սին խամ­րել են կյան­քի տա­ռա­պա­լից մա­քա­ռում­նե­րի ու պայ­քա­րի արդ­յուն­քում։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ՆԻ­ՍԻ 27

Ճամփորդության վայրերը «Նա … ա­ռաջ­նոր­դում է ինձ ար­դա­րու­թյան շա­վիղ­նե­րի մեջ՝ Իր ան­վան հա­մար» (Սաղ­մոս­ներ 23.3)։ Պատ­կե­րաց­րեք, որ ձեր առջև տա­րած­վում են ան­ծայ­րա­ծիր «ար­ դա­րու­թյան շա­վիղ­նե­րը» (Սաղ­մոս­ներ 23.3)։ Դուք չեք տես­նում վեր­ ջը, սա­կայն գի­տեք, որ ճա­նա­պար­հի վեր­ջում տունն է՝ Աստ­ծո տու­նը։ Ինք­ներդ ձեզ փոքր-ինչ ա­վե­լի ու­շա­դիր նա­յե­լիս (օ­րի­նակ՝ ձեր ոտ­ քե­րին կամ ձեռ­քե­րին) տես­նո՞ւմ եք արդ­յոք, թե ուր են տա­նում այդ շա­վիղ­նե­րը։ Ո­րոշ վայ­րեր հստա­կո­րեն տե­սա­նե­լի են, սա­կայն մյուս­ նե­րը հիմ­նա­վո­րա­պես փակ­ված են տե­սա­դաշ­տից մե­ծա­ծա­վալ ու վտան­գա­վոր խո­չըն­դոտ­նե­րով։ Եր­բեմն այդ շա­վիղն ան­հե­տա­նում է լեռ­նաշղ­թա­յի հետևում։ Շա­վի­ղի ո­րոշ հատ­ված­նե­րով ա­ռաջ գնա­լը հեշտ է, մյուս­նե­րով՝ դժվար։ Հենց այս կերպ էր Իս­րա­յե­լը Ե­գիպ­տո­սից գնում դե­պի խոս­տաց­ված եր­կիր, և Սաղ­մոս­նե­րում այն նկա­րագր­ ված է միև­նույն կերպ։ Սաղ­մոս­ներ 23-րդ գլ­խում գտե՛ք այն վայ­րե­րը, ո­րոն­ցով դե­պի Տի­րոջ տուն ուղևոր­վե­լիս գառ­ներն ա­ռաջ են շարժ­վում՝ հետևե­ լով ար­դա­րու­թյան շա­վիղ­նե­րին։ ________________________________________________________________________ 8

Դաս1

Սա­կայն ին­չո՞ւ են այս շա­վիղ­նե­րը կոչ­վում «ար­դա­րու­թյան շա­վիղ­ ներ» (այլ թարգ­մա­նու­թյուն­նե­րում՝ «ճիշտ շա­վիղ­ներ»)։ Ներ­կա­յաց­ նենք չորս կարևոր պատ­ճառ­ներ։ Ա­ռա­ջին, դրանք ճիշտ շա­վիղ­ներ են, քա­նի որ ա­ռաջ­նոր­դում են ճիշտ ուղ­ղու­թյամբ՝ դե­պի Հով­վի տուն։ Երկ­րորդ, ճիշտ շա­վիղ­ներ են, քա­նի որ մեզ ներ­դաշ­նա­կու­թյան մեջ են պա­հում ճիշտ անձ­նա­վո­րու­թյան՝ Հով­վի հետ։ Եր­րորդ պատ­ճառն այն է, որ դրանք մեզ սո­վո­րեց­նում են լի­նել ճիշտ ժո­ղո­վուրդ, ինչ­պես Ին­քը՝ Հո­վիվն է։ Եվ չոր­րորդն այն է, որ մեզ ճիշտ վկա­յու­թյուն են տա­լիս. դառ­նա­լով ճիշտ ժո­ղո­վուրդ՝ մենք փառք են տա­լիս Տի­րո­ջը։ Դրանք «ճիշտ» կամ «ար­դա­րու­թյան» շա­վիղ­ներ են՝ ան­կախ այն բա­ նից՝ դրան­ցով քայ­լե­լը հե՞շտ է, թե՞ դժվար։ Կարևոր է գի­տակ­ցել, որ Աստ­ծո ա­ռաջ­նոր­դու­թյու­նը ոչ մի ընդ­ հա­նուր բան չու­նի փա­թե­թը ճիշտ հաս­ցե հասց­նե­լու հետ։ Դա շատ ա­վե­լին է, քան ա­ռաջ­նոր­դու­թյունն ու պաշտ­պա­նու­թյու­նը։ Ինչ­պես Աստ­վա­ծաշն­չում ներ­կա­յաց­ված շատ օ­րի­նակ­ներ, որ­տեղ Աստ­ված ա­ռաջ­նոր­դում է Իր ժո­ղովր­դին (լի­նի դա Իր խոս­տում­նե­րով Աբ­րա­հա­ մին, թե կրա­կի ու ամ­պի սյու­նով Իս­րա­յե­լին ա­ռաջ­նոր­դե­լը), այդ գոր­ ծըն­թա­ցում Նա միշտ Իր ժո­ղովր­դին վար­ժեց­նում է ար­դա­րու­թյան։ Որ­քա՞ն լավ եք գի­տակ­ցում այն փաս­տը, որ ար­դա­րու­թյու­նը ձեր կյան­քում Հով­վի հա­մար ա­ռա­ջին նա­խընտ­րու­թյունն է։ Ինչ­պե՞ս կա­րող են փոր­ձու­թյուն­նե­րը փո­խել ձեր կյանքն այն­պես, որ դուք ա­վե­լի լավ ար­տա­ցո­լեք Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյու­նը։ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ՆԻ­ՍԻ 28

Մահվան ստվերի ձորում «Ե­թե մահ­վան ստվե­րի ձո­րի մեջ էլ քայ­լեմ, չար բա­նից չեմ վա­խե­ նա, ո­րով­հետև Դու ինձ հետ ես, Քո գա­վա­զանն ու ցու­պը մխի­ թա­րում են ինձ» (Սաղ­մոս­ներ 23.4)։ Հրա­շա­լի կլի­ներ, ե­թե ար­դա­րու­թյան շա­վիղ­ներն ի­րենց ճա­նա­ պար­հը հար­թեին միայն կա­նա­չա­պատ զով հո­սանք­նե­րի եր­կայն­քով։ Սա­կայն Դա­վի­թը բնավ այդ­պես չի նկա­րագ­րում ար­դա­րու­թյան շա­ վիղ­նե­րը։ Այս շա­վիղ­նե­րում հան­դի­պում է նաև մահ­վան ստվե­րի ձո­ րը. սա հաս­տա­տա­պես այն վայ­րե­րից չէ, ուր մենք փա­փա­գում ենք այ­ցե­լել։ Տար­վա ո­րո­շա­կի ժա­մա­նա­կա­հատ­ված­նե­րում Իս­րա­յե­լի տա­ րած­քում հան­դի­պող ճա­հիճ­ներն ու խո­րը կիր­ճե­րը հակ­ված են հան­ կար­ծա­կի հե­ղեղ­նե­րի, ո­րոնք կա­րող են անս­պա­սե­լիո­րեն վրա հաս­նել Դաս1

9

և կոր­ծա­նիչ ազ­դե­ցու­թյուն ու­նե­նալ: Սո­վո­րա­բար դրանք նաև շատ նեղ հատ­ված­ներ են լի­նում, որտեղ մեծ ժայռերը փակում են լույսը։ Ուս­տի և «մահ­վան ստվե­րը» «շատ խո­րը ստվե­րի» կամ «խո­րը մթի» խորհր­դա­նիշ է։ Խոր­հե՛ք այն պա­հե­րի մա­սին, երբ անց­նե­լիս եք ե­ղել «մահ­վան ստվե­րի» ձեր սե­փա­կան ձո­րով։ Ին­չի՞ է դա նման ե­ղել։ Վա­խե­ ցե՞լ եք՝ նույ­նիսկ գի­տակ­ցե­լով, որ Հո­վի­վը ձեր կող­քին է։ Աստ­վա­ ծաշնչ­յան հատ­կա­պես ո՞ր հա­մար­ներն են ա­մե­նա­թան­կը ե­ղել ձեզ հա­մար այդ պա­հե­րին և ին­չո՞ւ։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ըստ ձեզ՝ ինչ­պե՞ս ա­վարտ­վեց ոչ­խա­րի ըն­թաց­քը ձո­րում։ Ի՞նչ եք կար­ծում, ոչ­խարն ինք­նու­րո՞ւյն էր այն­տեղ հայտն­վել, թե՞ Հո­ վիվն Ինքն էր ոչ­խա­րին այդ ու­ղով ա­ռաջ­նոր­դել։ Հիմ­նա­վո­րե՛ք ձեր պա­տաս­խա­նը։ Է­լի­զա­բեթ Է­լիո­թը գրում է. «Մահ­վան ստվե­րի ձո­րում հայտն­ված գա­ռը կա­րող է եզ­րա­կաց­նել, որ սխալ ճա­նա­պար­հով է գնում։ Սա­ կայն անհ­րա­ժեշտ է, որ նա անց­նի այդ խա­վա­րի մի­ջով, որ­պես­ զի սո­վո­րի չվա­խե­նալ։ Հո­վի­վը մշտա­պես նրա հետ է»։ Է­լի­զա­բեթ Է­լիոթ, Սի­րո ո­րո­նում­ներ, (Գրանդ Ռա­փիդս, Մի­չի­գան, Ռա­վել Բուքս, 1996), էջ 218։ Երբևէ կար­ծե՞լ եք, թե «սխալ­մամբ» եք հայտն­վել ձո­րում։ Ինչ­ պե՞ս եք ար­ձա­գան­քել Աստ­ծո կան­չին այդ ըն­թաց­քում։ Ըստ ձեզ՝ ին­չո՞ւ է Հո­վի­վը գնում մեր կող­մից սխալ հաս­կաց­վե­լու ռիս­կին՝ մեզ թույլ տա­լով ստվե­րի ձոր մտնել։ ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ՆԻ­ՍԻ 29

Ընթրիք «Դու սե­ղան ես պատ­րաս­տում իմ առջև՝ իմ թշնա­մի­նե­րի դի­մաց. Դու իմ գլուխն օ­ծում ես յու­ղով, իմ բա­ժա­կը լեփ-լե­ցուն է» (Սաղ­ մոս­ներ 23.5)։ Մեր կյան­քի ըն­թաց­քում մենք ան­խու­սա­փե­լիո­րեն կհան­դի­պենք թշնա­մի­նե­րի։ Ինչ­պե՞ս եք վար­վում նրանց հետ։ Ձեր կյան­քում երբևէ ե­ղե՞լ են ան­քուն գի­շեր­ներ, երբ այ­սուայն­կողմ եք շրջվում՝ ճա­նա­ պարհ­ներ մտա­ծե­լով, թե ինչ­պես վրեժ լու­ծեք նրան­ցից, ով­քեր փոր­ 10

Դաս1

ձում են վնա­սել ձեզ կամ կոր­ծա­նել ձեր աշ­խա­տան­քը։ Քրիս­տոն­յա­յի հա­մար կա­րող է բարդ լի­նել թշնա­մու հետ ճիշտ վար­վե­լը։ Ի՞նչ թշնա­մի­ներ եք ու­նե­ցել ձեր կյան­քում։ Ինչ­պե՞ս եք պա­ տաս­խա­նել նրանց, ով­քեր փոր­ձել են վնա­սել ձեզ կամ ձեր սի­ րե­լի­նե­րին։ Որ­քա՞ն լավ եք հետևել Մատ­թեոս 5.44 հա­մա­րում Քրիս­տո­սի կամ Հռո­մեա­ցի­նե­րին 12.18-21 հա­մար­նե­րում Պո­ղո­ սի՝ մեզ ուղղ­ված խոս­քե­րին։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Սաղ­մոս­ներ 23.5 հա­մա­րում Դա­վի­թը թշնա­մի­նե­րի հետ վար­վե­լու հե­տաքր­քիր ձև­է մեզ ցույց տա­լիս։ Նա ան­տե­սում է նրանց ներ­կա­յու­ թյու­նը՝ նա­յե­լով նրան, թե ինչ է ա­նում Աստ­ված իր հա­մար։ Իսկ Աստ­ ված այդ ըն­թաց­քում իր հա­մար խնջույ­քի սե­ղան է պատ­րաս­տում։ Դավ­թի մշա­կույ­թում տան­տե­րը յու­ղով օ­ծում էր պատ­վա­վոր հյու­ րի գլու­խը վեր­ջի­նիս` խնջույ­քի սրահ մտնե­լուց ա­ռաջ։ Սո­վո­րա­բար յուղն օ­ծա­նե­լի­քի ու ձի­թապտ­ղի յու­ղի խառ­նուրդ էր լի­նում։ Ա­պա հյու­ րը սե­ղան էր նստում, որ­տեղ իր հա­մար դրված էր լի­նում ան­հա­մե­ մատ ա­վե­լի շատ ու­տե­լիք, քան որևէ մարդ երբևէ կա­րող էր ու­տել։ Ինչ­պե՞ս կա­րող են Սաղ­մոս­ներ 23.5 հա­մա­րում հան­դի­պող ե­րեք ա­ռար­կա­նե­րը (սե­ղան, յուղ, բա­ժակ) օգ­նել մեզ հի­շել, թե ինչ­պես է Աստ­ված հո­գում մեր կա­րիք­նե­րը, նույ­նիսկ երբ մենք ստվե­րի ձո­րում ենք։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ինչ­պես Պո­ղո­սը մեզ հի­շեց­նում է. «մեր պա­տե­րազմն ար­յան և մարմ­նի դեմ չէ, այլ իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի և պե­տու­թյուն­նե­րի դեմ, այս խա­վար աշ­խար­հի տի­րա­կալ­նե­րի դեմ, երկն­քում գտնվող չար ո­գի­ նե­րի դեմ» (Ե­փե­սա­ցի­նե­րին 6.12)։ Մեր թշնա­մի­նե­րը նրանք են, ում մենք տես­նում ենք, ինչ­պես նաև նրանք, ում չենք տես­նում։ Ու­զենք թե չու­զենք, մենք շրջա­պատ­ված ենք։ Սա­կայն, երբ Հով­վի հետ ենք, ոչ մի թշնա­մի՝ տե­սա­նե­լի թե ան­տե­սա­նե­լի, չի կա­րող գո­ղա­նալ այն, ինչ Նա տվել է մեզ։ Խոր­հե՛ք այն մա­սին, թե ինչ­պես է Հո­վի­վը վե­րա­բեր­վել ձեզ այն ժա­մա­նակ, երբ թշնա­մի­նե­րով շրջա­պատ­ված եք ե­ղել։ Ի՞նչ եք տես­նում նման ի­րա­վի­ճակ­նե­րում, ին­չը ձեզ դրդում է շնոր­հա­կալ լի­նել Տի­րո­ջը նույ­նիսկ դժվա­րու­թյուն­նե­րի մեջ։ Դաս1

11

ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ՆԻ­ՍԻ 30

Ճամփորդության հաստատ խոստում «Այս­պես բա­րի­քը և ո­ղոր­մու­թյու­նը կգան իմ հետևից իմ կյան­քի բո­լոր օ­րե­րին, և Տի­րոջ տա­նը կբնակ­վեմ ամ­բողջ կյան­քիս ըն­ թաց­քում» (Սաղ­մոս­ներ 23.6)։ Երբ մենք ստվե­րի ձո­րում ենք կամ շրջա­պատ­ված թշնա­մի­նե­րով, եր­բեմն գայ­թակ­ղու­թյուն ենք ու­նե­նում կար­ծե­լու, թե միայ­նակ ենք մնա­ցել։ Միշտ չէ, որ մենք զգում ենք, որ Աստ­ված մե­ծա­մեծ բա­ներ է գոր­ծում, ու կար­ծում ենք, որ ե­թե Նա մեզ օգ­նե­լիս լի­ներ, ա­պա ընդ­ հան­րա­պես չէինք հայտն­վի նման ի­րա­վի­ճա­կում։ Սա­կայն ակն­հայ­ տո­րեն Դա­վիթն այս ա­մե­նին ընդ­հան­րա­պես այլ կերպ է նա­յում։ Հա­կա­ռակ իր փոր­ձու­թյուն­նե­րի՝ ի՞նչ եր­կու բան է Դա­վիթն ա­սում Սաղ­մոս­ներ 23.6 հա­մա­րում, ո­րոնց վրա նա այդ­քան վստահ է (տե՛ս նաև Ե­փե­սա­ցի­նե­րին 1.4, Բ Պետ­րոս 1.10, Եբ­րա­յե­ցի­նե­րին 11.13-15)։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ո­րոշ թարգ­մա­նու­թյուն­նե­րում աս­վում է. «Բա­րու­թյունն ու ան­ սահ­ման սե­րը (ուխ­տի շրջա­նակ­նե­րում Աստ­ծո հանձ­նա­ռու­թյու­նը) «կհետևեն» ինձ իմ կյան­քի բո­լոր օ­րե­րում»։ Այ­դու­հան­դերձ, բնօ­ րի­նա­կում բայն ա­վե­լի ուժ­գին շեշտ է պա­րու­նա­կում և հա­մա­պա­ տաս­խա­նա­բար թարգ­ման­վում «բա­րու­թյունն ու ան­սահ­ման սե­րը «կհե­տապն­դեն» ինձ իմ կյան­քի բո­լոր օ­րե­րում» (ի­րա­կա­նում, այս նույն եբ­րա­յե­րեն բայն օգ­տա­գործ­վում է այն­պի­սի տեքս­տե­րում, ինչ­պի­սիք են Ծնն­դոց 14.14, Հե­սու 10.19 և Ա Թա­գա­վոր­նե­րի 25.29 տեքս­տե­րը, որ­տեղ «հե­տապնդ­ման» գա­ղա­փա­րը շատ հստա­կո­րեն է ընդգծ­վում)։ Ինչ­պե՞ս եք պատ­կե­րաց­նում բա­րու­թյունն ու ան­սահ­ման սե­րը ձեզ «հե­տապն­դե­լիս»։ Ըստ ձեզ՝ Դա­վիթն ի՞նչ էր ու­զում մեզ ա­սել Աստ­ծո մա­սին, երբ մեր նկատ­մամբ Նրա հո­գա­տա­րու­թյունն այս կերպ էր նկա­րագ­րում։ Կարևոր չէ՝ որ­քան խորն է ձո­րը, և որ­քան հա­մառ են թշնա­մի­ նե­րը, Աստ­ծո բա­րու­թյան ու ան­սահ­ման սի­րո և ընդ­հուպ մինչև մեր ճամ­փոր­դու­թյան ա­վար­տը Նրա ա­ռաջ­նոր­դու­թյան հա­վաս­տիա­ցու­ մը կաս­կա­ծի տակ դրվել չեն կա­րող։ Ե­թե այս մտքերն ուժ տվե­ցին 12

Դաս1

Հի­սու­սին Գող­գո­թա­յի վրա, մենք ևս պետք է վստա­հու­թյուն ձեռք բե­ րենք դրան­ցից։ Սա­կայն լի­նում են դեպ­քեր, երբ մեր հա­րա­զատ­ներն ու­նե­նում են ան­թիվ-ան­հա­մար հար­ցեր։ Ինչ­պես Դավ­թի դեպ­քում, եր­բեմն այս հար­ցե­րին անդ­րա­դառ­նա­լու լա­վա­գույն ձևն Աստ­ծո կա­րո­ղու­թյուն­նե­ րի աստ­վա­ծա­բա­նա­կան նկա­րագ­րու­թյու­նը չէ։ Ա­վե­լի լավ է, ինչ­պես Դա­վի­թը ցույց է տա­լիս Սաղ­մոս­ներ 23.6 հա­մա­րում, այդ հար­ցե­րին պա­տաս­խա­նել՝ Աստ­ծո մա­սին ճշմար­տու­թյան հա­վաս­տիա­ցու­մը և մեր անձ­նա­կան հա­մոզ­մուն­քը նրանց հետ կի­սե­լով։ Աստ­ծո մա­սին ձեր գի­տու­թյան մեջ ի՞նչ ա­պա­ցույց կա, ին­չը կա­ րող է պատ­կե­րել այն հաս­տատ փաս­տը, որ Աստ­ծո բա­րու­թյունն ու ան­մար սե­րը «հե­տապն­դում» են մեզ։ Իսկ ի՞նչ ա­պա­ցույց­ներ կա­րող եք ա­վե­լաց­նել Աստ­վա­ծաշն­չից։ Ինչ­պե՞ս կա­րող եք դրանք փո­խան­ցել այն մարդ­կանց, ով­քեր, մի­գու­ցե, կաս­կա­ծի տակ են առ­նում մեր նկատ­մամբ Աստ­ծո հո­գա­տա­րու­թյան փաս­տը։ Ինչ­ պե՞ս է Խա­չը հան­դի­սա­նում այս «հե­տապնդ­ման» մե­ծա­գույն օ­րի­նա­կը։ ՈՒՐ­ԲԱԹ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 1

Հետագա ուսումնասիրության համար Կար­դա­ցե՛ք Է­լեն Ուայ­թի Վ­կա­յու­թյուն­ներ ե­կե­ղե­ցու հա­մար գրքի 4-րդ հա­տո­րի 143 է­ջը և Դա­րե­րի փա­փա­գը գրքի 476-484 է­ջե­րի «Աստ­վա­ծա­յին հո­վի­վը» գլուխ­նե­րը։ «Վերջ­նա­կան հաղ­թա­նա­կի նա­խա­պատ­րաստ­վող­ներն ի­րենց հոգևոր կյան­քում կու­նե­նան սար­սա­փե­լի դժվա­րու­թյուն­նե­րի ու փոր­ձու­թյուն­նե­րի ժա­մա­նա­կաշր­ջան, սա­կայն չեն թող­նի ի­րենց հա­ մոզ­մունք­նե­րը, քա­նի որ սա Քրիս­տո­սի դպրո­ցում նրանց սո­վո­րած ուս­մուն­քի մի մասն է, և դա անհ­րա­ժեշտ է, որ­պես­զի ողջ մա­ղուց­ քը մաքր­վի։ Աստ­ծո ծա­ռան պետք է հաս­տա­տուն կեր­պով դի­մադ­րի թշնա­մու հար­ձա­կում­նե­րին, նրա դա­ժան ծաղ­րանք­նե­րին և պետք է հաղ­թա­հա­րի բո­լոր խո­չըն­դոդ­նե­րը, ո­րոնք սա­տա­նան կդնի նրա ճա­ նա­պար­հին։ Սա­կայն ե­թե դուք շա­րու­նա­կեք նա­յել վեր և ոչ թե վար՝ ձեր դժվա­րու­թյուն­նե­րին, ու­ժաս­պառ չեք լի­նի ճա­նա­պար­հին և շու­տով կտես­նեք օգ­նու­թյան հա­մար Իր ձեռ­քը դե­պի ձեզ մեկ­նած Հի­սու­ սին։ Ձե­զա­նից կպա­հանջ­վի ըն­դա­մե­նը հա­վա­տով ու վստա­հու­թյամբ Դաս1

13

Նրան մեկ­նել ձեր ձեռ­քը և թույլ տալ Նրան ա­ռաջ­նոր­դել ձեզ։ Երբ ա­վե­լա­նա ձեր վստա­հու­թյու­նը, կա­վե­լա­նա նաև հույ­սը։ Քրիս­տո­սը կօգ­նի ձեզ ձևա­վո­րել ու­ժեղ ու գե­ղե­ցիկ բնա­վո­րու­թյուն։ Սա­տա­նան չի կա­րող առ ո­չինչ դարձ­նել այն լույ­սը, ո­րը շո­ղում է նման բնա­վո­րու­թյու­նից։ … Աստ­ված մեզ տվել է լա­վա­գույն պարգևը՝ Իր միա­ծին Որ­դուն, որ­պես­զի մեզ վրա դնե­լով Իր սե­փա­կան բնա­վո­ րու­թյան կա­տա­րե­լու­թյու­նը՝ մեզ բարձ­րաց­նի, վե­հաց­նի և ար­ժա­նի դարձ­նի Իր թա­գա­վո­րու­թան մեջ ե­ղած տնե­րին»։ Է­լեն Ուայթ, Լու­րեր ե­րի­տա­սարդ­նե­րին, էջ 63, 64։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար

1. Որ­քա՞ն լավ եք պատ­կե­րաց­րել, որ ձեր կյան­քում հան­դի­պող «սար­սա­փե­լի դժվա­րու­թյուն­ներն ու փոր­ձու­թյուն­նե­րը» կա­րող են ի­րա­կա­նում լի­նել «Քրիս­տո­սի դպրո­ցում սո­վո­րած ուս­մուն­քի» մի մա­սը։ 2. Ինչ­պե՞ս կա­րող են ստվե­րի ձո­րում գտնվող­նե­րին տրվող մեր օգ­ նու­թյու­նը, մխի­թա­րու­թյան ու քա­ջա­լե­րան­քի խոս­քե­րը լի­նել այդ նույն մարդ­կանց ի­րենց ճգնա­ժա­մից հա­նե­լու Հով­վի ծրագ­րի մի մաս։ Ի՞նչ կա­րող ենք մենք ա­նել որ­պես ե­կե­ղե­ցի՝ Աստ­ծո կող­մից ա­վե­լի լավ օգ­տա­գործ­վե­լու և այդ մարդ­կանց օգ­նե­լու հա­մար։ 3. Դա­սա­րա­նում թո՛ղ յու­րա­քանչ­յու­րը պատ­մի, թե ինչ­պես են բա­ րու­թյունն ու ո­ղոր­մու­թյու­նը «հե­տապն­դում» ի­րեն։ Ի՞նչ կա­րող եք սո­վո­րել միմ­յանց փոր­ձա­ռու­թյուն­նե­րից։ 4. Խոր­հե՛ք Քրիս­տո­սի կյան­քի վեր­ջին ժա­մե­րի մա­սին, երբ Նա մտավ փոր­ձու­թյան հնոց։ Հղում կա­տա­րե­լով Աստ­վա­ծաշն­չին կամ Է­լեն Ուայ­թի գոր­ծե­րին՝ (Դա­րե­րի փա­փա­գը հիա­նա­լի աղբ­ յուր է) ին­չի՞ց կա­րող եք են­թադ­րել, որ Հի­սուսն Իր մար­դե­ղու­ թյամբ կա­րո­ղա­ցավ դի­մադ­րել։ Ի՞նչ կա­րող ենք վերց­նել Նրա օ­րի­ նա­կից մեզ հա­մար՝ ան­կախ այն փաս­տից, թե ինչ փոր­ձու­թյան մեջ ենք հայտն­վու­մ։­

14

Դաս1

ԴԱՍ 2 ՀՈՒԼԻՍԻ 2-8

ՀՆՈՑՆԵՐ, ՈՐ ԴԵՌ ԳԱԼՈՒ ԵՆ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Ա Պետ­րոս 4.12-19, Ա Պետ­րոս 5.8-11, Հռո­մեա­ցի­նե­րին 1.2132, Ե­րե­միա 9.7-16, Բ Կորն­թա­ցի­նե­րին 12.7-10։ Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Սի­րե­լի­նե՛ր, տա­րօ­րի­նակ մի՛ հա­մա­րեք այն այ­րող նե­ղու­ թյու­նը, որ ձեզ փոր­ձե­լու հա­մար է, իբրև թե մի տա­րօ­րի­նակ բան է ձեզ պա­տա­հել։ Այլ ու­րա՛խ ե­ղեք որ­պես Քրիս­տո­սի չար­չա­րան­քին մաս­նա­կից­ներ, որ­պես­զի Նրա փառ­քի հայտ­ նու­թյան ժա­մա­նակ էլ ցնծա­լով ու­րա­խա­նաք» (Ա Պետ­րոս 4.12, 13)։ Քի­միա­յի լա­բո­րա­տո­րիա­նե­րում հա­ճախ տա­րա­տե­սակ նյու­թեր են լցվում փոք­րիկ տա­րա­յի մեջ և տա­քաց­վում մինչև ծայ­րա­հեղ ջեր­ մաս­տի­ճա­նի։ Երբ տա­րան սկսում է տա­քա­նալ, նյու­թե­րը կա՛մ հալ­ վում են, թշշում ու դուրս թռչում ա­նո­թից, կա՛մ բո­ցա­վառ­վում են՝ կախ­ված այն հան­գա­ման­քից, թե ին­չից են պատ­րաստ­ված։ Այս տա­ րան կոչ­վում է թո­րա­նոթ կամ հա­լոց։ Անգ­լե­րեն crucible (քրու­սը­բըլ) բա­ռը, ո­րը թարգ­ման­վում է ինչ­ պես «թո­րա­նոթ», այն­պես էլ «հնոց», բա­ցատ­րա­կան բա­ռա­րա­նում ու­նի հետև­յալ ի­մաստ­նե­րը՝ (1) ա­նոթ, որն օգ­տա­գործ­վում է բարձր ջեր­մաս­տի­ճա­նում հալ­վող նյու­թեր հա­լեց­նե­լու հա­մար, (2) դա­ժան փոր­ձու­թյուն, (3) վայր կամ ի­րա­վի­ճակ, որ­տեղ փոխ­ներ­գոր­ծում են կենտ­րո­նա­ցած ու­ժեր՝ փո­փո­խու­թյան կամ զար­գաց­ման դրդե­լու հա­մար։ Այս բա­ցատ­րու­թյուն­նե­րը մեզ օգ­տա­կար տե­ղե­կու­թյուն են տա­լիս այն մա­սին, թե ինչ է կա­տար­վում մեր հոգևոր կյան­քում։ Այս շա­բաթ կշեշ­տադ­րենք ո­րոշ պատ­ճառ­ներ, թե ին­չու հան­կարծ կա­րող ենք հայտն­վել ճնշման տակ կամ փոր­ձու­թյան մեջ այն­պի­սի վայ­րում, որ­ տեղ հան­գա­մանք­նե­րը մեզ ստի­պում են վե­րա­փոխ­վել, ա­վե­լի լա­վը դառ­նալ ու ա­ճել բնա­վո­րու­թյան կա­տա­րե­լու­թյան մեջ։ Սա կօգ­նի մեզ տե­ղե­կա­նալ այն մա­սին, թե ինչ է Աստ­ված ա­նում մեր կյան­քում, որ­ Դաս 2

15

պես­զի, երբ հնոց մտնե­լիս լի­նենք, փոքր-ինչ գա­ղա­փար ու­նե­նանք, թե ինչ­պես ար­ձա­գան­քել։ Շա­բաթ­վա ամ­փո­փու­մը. Ո­րո՞նք են մեր կյան­քում հան­դի­պող դժվար ժա­մա­նակ­նե­րի պատ­ճառ­նե­րը։ ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 3

Անակնկալներ «Սի­րե­լի­նե՛ր, տա­րօ­րի­նակ մի՛ հա­մա­րեք այն այ­րող նե­ղու­թյու­նը, որ ձեզ փոր­ձե­լու հա­մար է, իբրև թե մի տա­րօ­րի­նակ բան է ձեզ պա­ տա­հել» (Ա Պետ­րոս 4.12)։ Ա­նակն­կալ­նե­րը, ցա­վոտ ի­րադ­րու­թյուն­նե­րը կա­րող են վրա հաս­ նել տար­բեր ձևե­րով։ Ճա­նա­պար­հով ըն­թա­ցող մե­քե­նան թեք­վում է և հայտն­վում ու­ղիղ ձեր ա­րա­հե­տին։ Աշ­խա­տան­քը կորց­նե­լու մա­սին ա­ռանց նա­խազ­գու­շաց­ման ու­ղարկ­ված ծա­նու­ցում եք ստա­նում, բժշկա­կան ա­նա­լիզ, ո­րը ձեզ անս­պա­սե­լի վատ լուր է հայտ­նում, ան­ հա­վա­տար­մու­թյուն մե­կի կող­մից, ում սի­րում էիք և կար­ծում էիք, որ սիր­ված եք նրա­նից։ Ցավն ինք­նին վատ բան է և ա­վե­լի է ծան­րա­նում հան­կար­ծա­կիու­թյան գոր­ծո­նով։ Այս շա­բաթ կու­սում­նա­սի­րենք ցա­վա­լի ի­րա­վի­ճակ­նե­րի կամ հնոց­ նե­րի մի քա­նի յու­րա­հա­տուկ տե­սակ­ներ, ո­րոնք չպետք է մեզ զար­ մանք պատ­ճա­ռեն։ Սկ­սե­լու հա­մար ե­կե՛ք անդ­րա­դառ­նանք Ա Պետ­րոս 4.12 հա­մա­րին։ Այս հա­մա­րում տեղ գտած «տա­րօ­րի­նակ» (հա­մա­րել) բա­ռը հու­նա­րե­ նում նշա­նա­կում է լի­նել «խորթ» կամ «օ­տար»։ Պետ­րո­սը կոչ է ա­նում իր ըն­թեր­ցող­նե­րին չընկ­նել մո­լո­րու­թյան ծու­ղա­կը և չ­կար­ծել, թե այ­րող փոր­ձու­թյուն­նե­րը խորթ են քրիս­տո­նեա­կան փոր­ձա­ռու­թյա­ նը։ Ընդ­հա­կա­ռա­կը, դրանք հար­կա­վոր է նոր­մալ երևույթ հա­մա­րել, դրանք կա­րող են և պետք է ակն­կալ­վեն։ «Այ­րող փոր­ձու­թյուն­ներ» բա­ռը գա­լիս է հու­նա­րեն մեկ այլ բա­ռից և նշա­նա­կում է «վա­ռող»։ Այլ տե­ղե­րում այն թարգ­ման­վում է «հնոց»։ Մեր հա­վա­տի հա­մար տա­ռա­պան­քի այս ըն­թաց­քը կա­րե­լի է հա­մա­ րել «հալ­ման գոր­ծըն­թաց», հնո­ցի գոր­ծըն­թաց։

16

Դաս 2

Կար­դա­ցե՛ք Ա Պետ­րոս 4.12-19 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ է մեզ հայտ­ նում այս­տեղ Պետ­րո­սը։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Մեզ­նից շա­տե­րը զար­մա­նում են տա­ռա­պան­քի առ­կա­յու­թյու­նից, քա­նի որ հա­ճախ քրիս­տո­նեա­կան կյան­քի խիստ պար­զեց­ված ըն­ կա­լում ու­նենք։ Գի­տենք, որ կան եր­կու կող­մեր՝ բա­րի Աստ­ված և չար սա­տա­նա։ Հե­տո, մե­քե­նա­բար, այն ա­մե­նը, ինչ բա­րի ենք հա­մա­ րում, դնում ենք Աստ­ծո կող­մը, ին­չը չար՝ սա­տա­նա­յի կող­մը։ Սա­կայն կյանքն այդ­քան պարզ ու հա­սա­րակ չէ։ Մենք չենք կա­րող հիմն­վել մեր զգա­յա­րան­նե­րի վրա՝ ո­րո­շե­լու, թե ինչն է Աստ­ծո կող­մում, ին­չը՝ սա­տա­նա­յի։ Եր­բեմն Աստ­ծո հետ քայ­լե­լը կա­րող է լի­նել մեծ ու շատ բարդ մար­տահ­րա­վեր, իսկ սա­տա­նա­յին հետևե­լը կա­րող է մե­ծա­մեծ պարգև­ներ բե­րել։ Հո­բը, որ ար­դար մարդ էր, սա­կայն տա­ռա­պանք էր կրում, նկա­րագ­րում է այս գա­ղա­փա­րը, երբ Աստ­ծուն հարց­նում է. «Ամ­բա­րիշտ­ներն ին­չո՞ւ են ապ­րում, ծե­րա­նում, նաև ու­ժով զո­րա­ նում են» (Հոբ 21.7)։ Պետ­րո­սը խո­սում է այն փոր­ձու­թյուն­նե­րի մա­սին, ո­րոնք առ Քրիս­տոսն ու­նե­ցած մեր հա­վա­տում ա­մուր մնա­լու պատ­ճա­ռով են վրա հաս­նում։ Սա­կայն կան փոր­ձու­թյուն­նե­րի մեջ ընկ­նե­լու այլ պատ­ճառ­ներ ևս։ Ինչ­պե՞ս կա­րող են Ա Պետ­րոս 4.12-19 հա­ մար­ներն օգ­նել ձեզ նրբան­կա­տո­րեն բա­ցատ­րել ըն­կե­րո­ջը, թե ին­չու չպետք է զար­մա­նալ այն ցա­վա­լի փոր­ձու­թյուն­նե­րի վրա, ո­րոնց նա կա­րող է հան­դի­պել։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 4

Սատանայի հնոցը «Զ­գո՛ն ե­ղեք, ար­թո՛ւն ե­ղեք, ո­րով­հետև ձեր թշնա­մին՝ սա­տա­ նան, մռնչա­ցող առ­յու­ծի պես շրջում է և փնտ­րում, թե ո՛ւմ կուլ տա» (Ա Պետ­րոս 5.8)։ Կար­դա­ցե՛ք վե­րը նշված տեքս­տը։ Դրա­նում ի՞նչ լուր է պա­րու­ նակ­վում մեզ հա­մար։ Ինք­ներդ ձեզ հա՛րց տվեք. «Որ­քա՞ն լուրջ եմ ես վե­րա­բեր­վում այս խոս­քե­րին»։ Ի՞նչ եք ա­նում ձեր կյան­քում, ինչն ա­պա­ցու­ցում է, որ այդ խոս­քե­րին լուրջ եք վե­րա­բեր­վում։ Երբևէ քաղ­ցած առ­յուծ տե­սե՞լ եք։ Դա սար­սա­փեց­նող է, ո­րով­ հետև գի­տեք, որ նա կա­րող է բռնել և ու­տել հա­մար­յա թե այն ա­մե­նը, Դաս 2

17

ինչ ցան­կա­նա։ Պետ­րոսն ա­սում է, որ սա­տա­նան ևս նույն կերպ է շրջում։ Երբ նա­յում ենք մեր շուր­ջը, տես­նում ենք սպա­նե­լու նրա փա­ փա­գի հետևանք­նե­րը։ Ա­մե­նուր տի­րում է մահ, տա­ռա­պանք, բա­րո­ յա­կա­նու­թյան և ար­ժե­հա­մա­կար­գե­րի խե­ղա­թյու­րում։ Մենք ուղ­ղա­կի չենք կա­րող չնկա­տել սա­տա­նա­յի գոր­ծե­րը։ Կար­դա­ցե՛ք Ա Պետ­րոս 5.8-11 հա­մար­նե­րը։ Քրիս­տոն­յա­ներն ինչ­ պե՞ս պետք է ար­ձա­գան­քեն սա­տա­նա­յի շրջե­լուն։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ի՞նչ է Աստ­ված խոս­տա­նում ա­նել նրանց հա­մար, ով­քեր տա­ռա­ պում են (Ա Պետ­րոս 5.10)։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Պետ­րոսն այս խոս­քե­րը գրում է մեր քրիս­տո­նեա­կան հա­վա­տի վրա սա­տա­նա­յի հար­ձակ­մա­նը պա­տաս­խա­նե­լու հա­մա­տեքս­տում։ Սա­կայն ինչ­պես նշե­ցինք, սա­տա­նան աշ­խա­տում է շատ տար­բեր ե­ղա­նակ­նե­րով։ Ու թեև մենք պետք է տեղ­յակ լի­նենք թշնա­մու ի­րո­ղու­ թյան ու ու­ժի մա­սին, սա­կայն եր­բեք չպետք է հու­սա­հատ­վենք, քա­նի որ պետք է միշտ հի­շենք, որ Հի­սու­սը հաղ­թել է սա­տա­նա­յին, որ սա­ տա­նան ՊԱՐՏՎԱԾ թշնա­մի է, և քա­նի դեռ մենք մնում ենք Հի­սու­սի հետ, քա­նի դեռ կառ­չում ենք Նրան հա­վա­տով, մենք ևս­ եր­բեք չենք պարտ­վի։ Խա­չը Քրիս­տո­սի հաղ­թա­նա­կը մեր հաղ­թա­նա­կը դարձ­րեց։ Խոր­հե՛ք այլ ճա­նա­պարհ­նե­րի մա­սին, ո­րոնց մի­ջո­ցով սա­տա­նան ցավ է պատ­ճա­ռում մարդ­կանց։ Ինչ­պե՞ս կա­րող է Ա Պետ­րոս 5.811 հա­մար­նե­րի ըն­թեր­ցումն օգ­նել մեզ հաղ­թա­հա­րել այն տա­ ռա­պան­քը, ո­րը մեզ վրա է հաս­նում մեր հա­վա­տի պատ­ճա­ռով, քա­նի որ ապ­րում ենք մե­ղա­վոր աշ­խար­հում, որ­տեղ սա­տա­նան կոր­ծա­նում է տա­րա­ծում։ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 5

Մեղքի հնոցը «Ո­րով­հետև Աստ­ծու բար­կու­թյու­նը երկն­քից հայտն­վում է մարդ­ կանց ա­մեն ամ­բարշ­տու­թյան և ա­նի­րա­վու­թյան վրա, որ ճշմար­ տու­թյու­նը ճնշում են ա­նի­րա­վու­թյամբ» (Հռո­մեա­ցի­նե­րին 1.18)։ Մեր ա­րած ա­մեն քայլ հետևանք ու­նի։ Ե­թե կի­զիչ արևի տակ կանգ­նեք՝ պաղ­պա­ղա­կը ձեռք­նե­րիդ, այն ան­կաս­կած կհալ­վի։ Պատ­ 18

Դաս 2

ճառն ու հետևան­քը մշտա­պես քայ­լում են կողք կող­քի։ Եվ կարևոր չէ, թե որ­քան շատ ենք մենք ցան­կա­նում, որ ա­մեն ինչ այլ կերպ լի­ներ։ Նույ­նը նաև մեղ­քի դեպ­քում է։ Այն միշտ քա­ղում է հետևանք­նե­րը։ Եվ Աստ­ված բնավ երկն­քում նստած չի մտա­ծում, թե ինչ չա­րիք ա­նի մեղք գոր­ծող մարդ­կանց, ո՛չ, մեղքն իր հետ բե­րում է ի­րեն կցված հետևանք­նե­րը։ Խն­դիրն այն է, որ մենք հա­ճախ կար­ծում ենք, թե կա­րող ենք խո­ րա­ման­կո­րեն վար­վել Աստ­ծո հետ՝ մեղք գոր­ծել ու չբախ­վել դրա հետևանք­նե­րին։ Եր­բեք այդ­պես չի լի­նի։ Պո­ղո­սը շատ հստակ կեր­ պով նշում է, որ մեղք գոր­ծե­լը հետևանք­ներ ու­նի ոչ միայն հա­վեր­ ժու­թյան հա­մար. այն ցա­վա­լի ու վշտա­բեկ հետևանք­ներ ու­նի հենց ներ­կա կյան­քի հա­մար։ Հռո­մեա­ցի­նե­րին 1.21-32 հա­մար­նե­րում Պո­ղո­սը նկա­րագ­րում է մարդ­կանց՝ մեղ­քի մեջ ընկ­նե­լու գոր­ծըն­թացն ու այդ մեղ­քե­ րի հետևանք­նե­րը։ Ա­ղոթ­քով և ու­շադ­րու­թյամբ կար­դա­ցե՛ք այդ տեքս­տե­րը և ամ­փո­փե՛ք Պո­ղո­սի ա­սած­նե­րի գլխա­վոր ի­մաս­ տը՝ հատ­կա­պես ու­շադ­րու­թյուն դարձ­նե­լով մեղ­քի փու­լե­րին ու հետևանք­նե­րին։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________

Նա­խորդ տեքս­տե­րում Պո­ղոսն այս հետևանք­նե­րը նկա­րագ­րում է որ­պես «Աստ­ծու բար­կու­թյու­նը» (Հռո­մեա­ցի­նե­րին 1.18)։ Այս հատ­վա­ ծում Աստ­ծո բար­կու­թյունն ըն­դա­մենն Աստ­ծո թույլտ­վու­թյունն է, որ­ պես­զի մար­դը հնձի իր ցա­նա­ծը։ Նույ­նիսկ քրիս­տոն­յա­նե­րի կյան­քում Աստ­ված միշտ չէ, որ ան­մի­ջա­պես մի­ջամ­տում է՝ հե­ռաց­նե­լու այն ցա­ վը, ո­րը մեր սե­փա­կան ա­րարք­նե­րի արդ­յունքն է։ Շատ ան­գամ­ներ, Նա թույլ է տա­լիս, որ մենք կրենք մեր ա­րարք­նե­րի հետևանք­նե­րը, որ­պես­զի հաս­կա­նանք, թե որ­քան խո­րա­պես կոր­ծա­նիչ ու վի­րա­վո­ րա­կան է մեր մեղ­քը։ Մենք դի­տար­կե­ցինք Աստ­ծո բա­րո­յա­կան օ­րեն­քը խախ­տե­լու հետևանք­նե­րը։ Իսկ ի՞նչ կա­սեք Աստ­ծո ա­ռող­ջա­պա­հա­կան օ­րեն­քի խախտ­ման մա­սին։ Մեր մար­մին­ներն Աստ­ծո տունն են։ Ե­թե մենք չենք հետևում մեր օր­գա­նիզ­մին, սնվում ենք ա­նա­ռողջ կեր­պով, չենք մարզ­վում, ե­թե կա­նո­նա­վո­րա­պես գեր­հոգ­նում ենք, սրանք ևս մեղ­ քեր են Աստ­ծո ա­ռաջ։ Եվ դրանց հետևանք­նե­րը կա­րող են հնո­ցի պայ­ման­ներ ստեղ­ծել։ Դաս 2

19

Ինչ­պե՞ս եք ձեր կյան­քում քա­ղել ձեր մեղ­քե­րի ան­մի­ջա­կան հետևանք­նե­րը։ Ի՞նչ դա­սեր եք քա­ղել դրա­նից։ Ի՞նչ փո­փո­խու­ թյուն­ներ պետք է ա­նեք, որ­պես­զի նման ի­րա­վի­ճա­կում նո­րից չհայտն­վեք։ ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 6

Մաքրագործման հնոց «Ուս­տի Զո­րու­թյուն­նե­րի Տերն այս­պես է ա­սում. «Ա­հա Ես նրանց պի­տի զտեմ և փոր­ձար­կեմ, ո­րով­հետև Ես էլ ի՞նչ ա­նեմ Իմ ժո­ ղովր­դի դստեր մեղ­քի պատ­ճա­ռով»» (Ե­րե­միա 9.7)։ «Ե­թե Աստ­ծո Հո­գին ձեր մտքին հու­շում է Տի­րոջ խոս­քը, ո­րը ձեզ ցավ է պատ­ճա­ռում, կա­րող եք վստահ լի­նել, որ ձեր մեջ կա մի բան, ո­րը Նա ցան­կա­նում է ցա­վեց­նել մինչև դրա մա­հը»։ Օս­վալդ Չամ­ բերս, Իմ ա­մե­նա­վեհ նպա­տակ­նե­րը (Ու­րիչս­վիլլ, Օ­հա­յո, Բար­բըր ընդ քոմ­փա­նի Ինք., 1963), էջ 271։ Ինչ­պե՞ս եք հաս­կա­նում վերևում բեր­ված աստ­վա­ծաշնչ­յան տեքստն ու գրքից մեջ­բե­րու­մը։ Մաք­րա­գործ­ման գոր­ծըն­թա­ցում առ­կա ցա­վե­րի ի՞նչ անձ­նա­կան փոր­ձա­ռու­թյուն եք ու­նե­ցել։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Կար­դա­ցե՛ք Ե­րե­միա 9.7-16 հա­մար­նե­րը։ Աստ­ված ա­սում է, որ պի­տի «զտի ու փոր­ձար­կի» կամ «հա­լեց­նի» (այլ թարգ­մա­նու­ թյամբ) Հու­դան և Ե­րու­սա­ղե­մը (Ե­րե­միա 9.7)։ Ի՞նչ եր­կու պատ­ ճառ­ներ է բե­րում Աստ­ված սրա հա­մար (Ե­րե­միա 9.13, 14)։ Ինչ­պե՞ս է տե­ղի ու­նե­նա­լու զտու­մը (Ե­րե­միա 9.15, 16)։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Աստ­ծո կող­մից զտման ու փոր­ձարկ­ման գոր­ծըն­թա­ցը պա­րու­նա­ կում է կտրուկ քայ­լեր։ Կա թերևս ե­րեք պատ­ճառ, թե ին­չու զտումն ու փոր­ձար­կու­մը կա­րող են հնո­ցի նման լի­նել։ Ա­ռա­ջի­նը, մենք ցավ ենք զգում, քա­նի որ Աստ­ված թույլ է տա­լիս, որ հան­գա­մանք­նե­ րը մեր ու­շադ­րու­թյու­նը հրա­վի­րեն մեր մեղ­քի վրա։ Մի փոքր ա­վե­լի վաղ Ե­րե­միան տրտում կեր­պով գրել է. «Փուք­սը հրա­բոր­բոք ե­ղավ, կա­պա­րը կրա­կից հալ­վեց, հա­լեց­նո­ղը զուր է հա­լեց­նում, ո­րով­հետև չա­րե­րը չա­ռանձ­նա­ցան» (Ե­րե­միա 6.29)։ Ուս­տի եր­բեմն կտրուկ գոր­ 20

Դաս 2

ծո­ղու­թյուն­նե­րի կա­րիք է լի­նում՝ մեր ու­շադ­րու­թյու­նը հրա­վի­րե­լու հա­մար։ Երկ­րորդ, մենք ցավ ենք ապ­րում, քա­նի որ վշտա­նում ենք կա­տար­ված այն մեղ­քի հա­մար, որն այժմ հստա­կո­րեն տես­նում ենք։ Եր­րորդ, հիաս­թա­փու­թյուն ենք ապ­րում, երբ փոր­ձում ենք այլ կյան­ քով ապ­րել։ Կա­րող է ան­հար­մա­րա­վետ ու դժվար լի­նել այն բա­նե­րից հրա­ժար­վե­լը, ո­րոնք այդ­քան եր­կար ժա­մա­նակ մեր էու­թյան մասն են կազ­մել։ Խոր­հե՛ք այն մեղ­քե­րի մա­սին, ո­րոնց դեմ պայ­քա­րում եք։ Ե­թե Աստ­ված զտեր ու փոր­ձար­կեր ձեզ այ­սօր, ինչ­պե՞ս դա կա­ներ։ Ի՞նչ քայ­լեր կա­րող եք ա­նել այժմ՝ այդ մեղ­քե­րից ա­զատ­վե­լու հա­ մար, նախ­քան Աստ­ված կկա­մե­նա կտրուկ քայ­լե­րի դի­մել ձեր դեպ­քում, ինչ­պես դա ա­րեց Իս­րա­յե­լի պա­րա­գա­յում։ ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 7

Հասունացման հնոց «Եվ որ­պես­զի հայտ­նու­թյուն­նե­րի ա­ռա­վե­լու­թյամբ չհպար­տա­ նամ, մարմ­նի հա­մար ինձ խայթ տրվեց՝ սա­տա­նա­յի հրեշ­տակ, որ ինձ բռնցքա­հա­րի, որ­պես­զի չգո­ռո­զա­նամ» (Բ Կորն­թա­ցի­նե­ րին 12.7)։ Կտր­ման և էտ­ման միջև մեծ տար­բե­րու­թյուն կա։ Մենք կտրում ենք այն ծա­ռե­րը, ո­րոնք մեզ այլևս հար­կա­վոր չեն, իսկ է­տում՝ նրանք, ո­րոնք ու­զում ենք, որ ա­վե­լի շատ բերք տան։ Սա­կայն այս եր­կու գոր­ ծըն­թաց­նե­րի ան­քակ­տե­լի մաս է կազ­մում սուր շեղ­բը։ Եվ իս­կա­պես, է­տը են­թադ­րում է ծա­ռի ճյու­ղե­րի կտրում, ին­չը սկսնակ այ­գե­պա­ նին կա­րող է կոր­ծա­նա­րար թվալ։ Հոգևոր հա­մա­տեքս­տում Բր­յուս Ուիլ­կին­սո­նը գրում է. «Դուք ա­ղո­թո՞ւմ եք Աստ­ծո գե­րա­ռատ օրհ­նու­ թյուն­ներն ստա­նա­լու հա­մար, և որ Նա ձեզ ա­վե­լի ու ա­վե­լի նման դարձ­նի Իր Որ­դուն։ Ե­թե ձեր պա­տաս­խանն է՝ ա­յո, ա­պա դուք էտ եք խնդրում»։ Բր­յուս Ուիլ­կին­սոն, Որ­թա­տուն­կի գաղտ­նի­քը (Սիս­տերս, Օ­րե­գոն, Մալթ­նո­մահ փա­բիլ­շերս Ինք., 2001), էջ 60։ Մարդ­կանց միշտ հե­տաքրք­րել է, թե ինչ նկա­տի ու­ներ Պո­ղոսն ի­րա­կա­նում «մարմ­նի հա­մար ինձ խայթ տրվեց» (Բ Կորն­թա­ցի­նե­ րին 12.7) ա­սե­լով։ Մեկ­նա­բա­նու­թյուն­նե­րը տար­բեր են՝ Պո­ղո­սի վրա շա­րու­նա­կա­բար հար­ձակ­վող թշնա­մի­նե­րից մինչև խոս­քի դժվա­ րու­թյուն­նե­րը։ Պարզ­վում է, որ ի­րա­կա­նում դա տե­սո­ղու­թյան հետ կապ­ված խնդիր է (տե՛ս Է­լեն Ուայ­թի մեկ­նա­բա­նու­թյուն­ներ, ՅՕԱ Դաս 2

21

աստ­վա­ծաշնչ­յան մեկ­նա­բա­նու­թյուն­ներ, հա­տոր 6, էջ 1107)։ Զա­րա­ մա­նա­լիո­րեն, Պո­ղո­սը հա­վա­տում էր, որ այդ խայթն ի­րեն տրվել էր։ Ըստ ձեզ՝ Պո­ղոսն ի՞նչ նկա­տի ու­նի «ինձ տրվեց» ա­սե­լով։ Ո՞վ է նրան դա տվել։ Ինչ­պե՞ս է Աստ­ված դա օգ­տա­գոր­ծել Պո­ղո­սի բա­ րօ­րու­թյան հա­մար։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ու­շադ­րու­թյո՛ւն դարձ­րեք, որ այս «խայ­թը» Պո­ղո­սի կյան­քում ո­րո­ շա­կի նպա­տակ ու­նի. «որ­պես­զի չգո­ռո­զա­նամ» (Բ Կորն­թա­ցի­նե­րին 12.7)։ Դա նրա գոր­ծած որևէ հա­տուկ մեղ­քի հա­մար չէր, այլ ա­պա­ գա­յում մեղք գոր­ծե­լուց պաշտ­պա­նե­լու հա­մար։ Պո­ղո­սը գի­տակ­ցում է, որ իր բնույ­թում կա մեղք գոր­ծե­լու թու­լու­թյուն, և որ այս «խայ­թը» կա­րող էր զերծ պա­հել դրա­նից։ Կար­դա­ցե՛ք Բ Կորն­թա­ցի­նե­րին 12.7-10 հա­մար­նե­րը։ Ինչ­պե՞ս է Պո­ղո­սը դի­մադ­րում այս «խայ­թին»։ Ի՞նչ եք կար­ծում, Պո­ղո­սի թու­լու­թյունն իր հա­մար հոգևոր ա­ռա­վե­լու­թյուն ու­նե՞ր։ Ինչ­պե՞ս կա­րող է Պո­ղո­սի՝ այդ խայ­թին ար­ձա­գան­քե­լու ձևն օգ­նել մեզ դի­ մադ­րել այն «խայ­թե­րին», ո­րոնք մենք ստիպ­ված ենք կրել։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ինչ­պե՞ս կա­րող են ձեր հոգևոր ա­ճի վե­րա­բեր­յալ Աստ­ծո գա­ղա­ փար­ներն ար­մա­տա­պես տար­բեր լի­նել ձեր սե­փա­կան գա­ղա­ փար­նե­րից։ Խոր­հե՛ք ձեր կյան­քի այն ո­լորտ­նե­րի մա­սին, որ­տեղ պետք է ա­վե­լի շատ ար­դա­րու­թյան պտուղ­ներ բե­րենք։ Ձեր ո՞ր հոգևոր հատ­կա­նիշ­նե­րը կխնդրեիք, որ Աստ­ված ա­ճեց­ներ Իր «էտ­ման» մի­ջո­ցով։ ՈՒՐ­ԲԱԹ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 8

Հետագա ուսումնասիրության համար Կար­դա­ցե՛ք ՅՕԱ աստ­վա­ծաշնչ­յան մեկ­նա­բա­նու­թյուն­ներ, հա­ տոր 4, էջ 1182, ինչ­պես նաև Է­լեն Ուայ­թի Իմ կյանքն այ­սօր գրքի 92 է­ջի «Աստ­ված թույլ է տա­լիս փոր­ձու­թյուն­ներ և նե­ղու­թյուն­ներ՝ ինձ մաք­րա­գոր­ծե­լու հա­մար» գլու­խը։ «Նա, Ով կար­դում է մարդ­կանց սրտե­րը, գի­տի նրանց բնա­վո­րու­ թյուն­ներն ա­վե­լի լավ, քան ի­րենք՝ մար­դիկ։ Նա տես­նում է, որ ո­մանք 22

Դաս 2

ու­նեն ու­ժեր և զ­գա­յու­նու­թյուն, ո­րոնք ճիշտ ուղ­ղորդ­վե­լու դեպ­քում կա­րող են ծա­ռա­յել Իր գոր­ծի ա­ռաջ­խա­ղաց­մա­նը։ Իր կան­խա­տե­սու­ թյամբ Նա այդ մարդ­կանց դնում է տար­բեր տե­ղե­րում ու տա­րա­տե­ սակ հան­գա­մանք­նե­րում, որ­պես­զի նրանք ի­րենց բնա­վո­րու­թյուն­նե­րի մեջ բա­ցա­հայ­տեն այն թե­րու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք թաքց­ված են ե­ղել ի­րենց սե­փա­կան գի­տու­թյու­նից։ Նա նրանց այդ թե­րու­թյուն­ներն ուղ­ ղե­լու և Իր ծա­ռա­յու­թյա­նը հա­մա­պա­տաս­խա­նե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն է տա­լիս։ Աստ­ված հա­ճախ թույլ է տա­լիս, որ նե­ղու­թյան կրա­կի բո­ցե­ րը հաս­նեն այդ մարդ­կանց, որ­պես­զի նրանք մաք­րա­գործ­վեն»։ Է­լեն Ուայթ, Ա­ռող­ջու­թյան ծա­ռա­յու­թյուն, էջ 471։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար

1. Մեր մեղ­քե­րի հետևանք­նե­րը հնձե­լը կա­րող է իս­կա­պես բարդ լի­ նել։ Եվ մեզ մոտ հարց է ծա­գում. «Կա­րո՞ղ եմ երբևէ կրկին հաշտ­ վել Աստ­ծո հետ»։ Ի՞նչ խոս­տում­ներ է Աստ­ված տա­լիս, ո­րոնք կա­ րող են օգ­նել մեզ դի­մադ­րել նման ի­րա­վի­ճակ­նե­րում և չ­հանձն­վել (տե­սե՛ք, թե ինչ է գրում Պո­ղո­սը Հռո­մեա­ցի­նե­րին 5.1-11 հա­մար­ նե­րում)։ Ի՞նչ կա­րող եք ա­սել այն մարդ­կանց, ով­քեր տա­լիս են միև­նույն հար­ցը։ 2. Ի՞նչ նկա­տի ու­նի Է­լեն Ուայթն «Իր կան­խա­տե­սու­թյամբ» ա­սե­լով։ Ինչ­պե՞ս է այդ կան­խա­տե­սու­թյու­նը գոր­ծում։ Ինչ­պե՞ս եք ի­մա­ նում, որ այս կամ այն կա­տար­վածն Աստ­ծո կան­խա­տե­սու­թյամբ էր։ Աստ­ծո «կան­խա­տե­սու­թյան» ի՞նչ գոր­ծո­ղու­թյուն­ներ են ձեզ փոր­ձու­թյուն­նե­րի ա­ռաջ­նոր­դել։ Դա­սա­րա­նում քննար­կե՛ք, թե ի՞նչ եք սո­վո­րել նման ի­րա­վի­ճակ­նե­րում։ Ինչ­պե՞ս կա­րող եք օգ­ նել մե­կին, ում իս­կա­պես հե­տաքրք­րում է, թե արդ­յո՞ք այս կամ այն ի­րա­դար­ձու­թյունն իս­կա­պես «Նրա կան­խա­տե­սու­թյամբ» է։ 3. Ե­թե ճա­նա­չում եք ինչ-որ մե­կին, ով այս պա­հին անց­նում է հնո­ցի փոր­ձա­ռու­թյան մի­ջով, կարևո՞ր է արդ­յոք, կամ կարևոր պե՞տք է լի­նի, թե ին­չի պատ­ճա­ռով է վրա հա­սել այդ փոր­ձա­ռու­թյու­նը։ Այ­ սինքն, ինչ­պե՞ս պետք է դուք ար­ձա­գան­քեք այդ մար­դուն ու նրա տա­ռա­պանք­նե­րին՝ ան­կախ այն փաս­տից, թե ին­չի պատ­ճա­ռով է նա այժմ այդ վի­ճա­կում։ 4. Հա­րա­վաֆ­րիկ­յան Հան­րա­պե­տու­թյու­նում ապ­րող մի ե­րի­տա­ սարդ քրիս­տոն­յա անց­նում էր դառ­նա­գույն փոր­ձու­թյուն­նե­րի մի­ջով։ Դրանց ա­վար­տից հե­տո նա տե­ղա­փոխ­վեց Եվ­րո­պա և հե­տա­գա­յում գրեց մե­կին. «Ես թո­ղե­ցի իմ դին Հա­րա­վաֆ­րիկ­յան Հան­րա­պե­տու­թյու­նում»։ Ի՞նչ է դա նշա­նա­կում։ Ին­չո՞ւ պետք է Դաս 2

23

մենք բո­լորս ինչ-որ ի­մաս­տով մեր դին ինչ-որ տեղ թող­նենք։ Ի՞նչ դեր ու­նեն փոր­ձու­թյուն­ներն այդ գոր­ծըն­թա­ցում։ 5. Դա­սա­րա­նի կազ­մով կազ­մա­կեր­պե՛ք այ­ցե­լու­թյուն հի­վան­դա­նոց կամ որևէ այլ վայր, որ­տեղ կա­րող եք օգ­նել, մխի­թա­րել և հու­սադ­ րել նրանց, ով­քեր այս կամ այն պատ­ճա­ռով հայտն­վել են փոր­ ձու­թյուն­նե­րի հնո­ցում։

24

Դաս 2

ԴԱՍ 3 ՀՈՒԼԻՍԻ 9-15

ԹՌՉՆԱՎԱՆԴԱԿԸ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Ելք 14, Ելք 15.22-27, Ելք 17.1-7, Ա­ռակ­ներ 3, Ղու­կաս 4.1-13, Ա Պետ­րոս 1.6-9։ Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Նրա­նով կու­րա­խա­նաք, թեև հի­մա պետք է որ տա­րա­տե­ սակ փոր­ձու­թյուն­նե­րից փոքր-ինչ տրտմած լի­նեք» (Ա Պետ­ րոս 1.6)։

«Օր­վա պայ­ծառ լույ­սի ներ­քո այլ թռչուն­նե­րի եր­գի ձայ­նը լսե­լով՝ վան­դա­կում փակ­ված թռչու­նը չի եր­գի այն եր­գը, որն իր տե­րը փոր­ ձում է սո­վո­րեց­նել ի­րեն։ Նա սո­վո­րում է այս կամ այն գեղ­գե­ղանքն ու դայ­լայ­լը, սա­կայն եր­բեք չի յու­րաց­նում ամ­բող­ջա­կան մե­ղե­դին։ Բայց տե­րը ծած­կում է վան­դակն ու այն դնում այն­պի­սի վայ­րում, որ­տեղ թռչու­նը կլսի միայն այն ե­ղա­նա­կը, որն ին­քը պատ­րաստ­վում է եր­գել։ Մ­թու­թյան մեջ նա նո­րից ու նո­րից փոր­ձում է եր­գել այդ ե­ղա­նա­կը, մինչև սո­վո­րում է, և ա­հա լսվում է կա­տար­յալ մե­ղե­դին։ Այ­նու­հետև թռչունն է փոր­ձում, և դ­րա­նից հե­տո նա կա­րո­ղա­նում է եր­գել այդ մե­ ղե­դին ան­գամ լու­սա­վոր սեն­յա­կում։ Այս­պես է վար­վում Աստ­ված Իր զա­վակ­նե­րի հետ։ Կա մի երգ, ո­րը Նա կա­մե­նում է սո­վո­րեց­նել մեզ, և երբ մենք կա­րո­ղա­նանք այն սո­վո­րել փոր­ձու­թյուն­նե­րի ստվե­րում, դրա­նից հե­տո մշտա­պես կա­րող ենք եր­գել այն»։ Է­լեն Ուայթ, Ա­ռող­ ջու­թյան ծա­ռա­յու­թյուն, էջ 472։ Ու­շադ­րու­թյո՛ւն դարձ­րեք, որ թռչու­նին մթու­թյան մեջ տա­նո­ղը հենց նրա տերն է։ Հեշտ է հաս­կա­նալ, որ սա­տա­նան ցավ է պատ­ճա­ռում, սա­կայն Ին­քը՝ Աստ­ված, ակ­տի­վո­րեն կմաս­նակ­ցի՞ արդ­յոք մեզ փոր­ձու­թյուն­ նե­րի հնոց ա­ռաջ­նոր­դե­լու մեջ, որ­տեղ մեզ սպաս­վում են շփո­թու­ թյունն ու ցա­վը։ Շա­բաթ­վա ամ­փո­փու­մը. Աստ­վա­ծաշն­չում ի՞նչ օ­րի­նակ­ներ կա­րող եք գտնել, երբ Աստ­ված Ինքն է ա­ռաջ­նոր­դում մարդ­կանց այն­պի­սի փոր­ ձու­թյուն­նե­րի, ո­րոնք Նա տեղ­յակ է, որ նե­րա­ռում են նաև Դաս 3

25

տա­ռա­պանք­ներ։ Ըստ ձեզ՝ ի՞նչ նոր երգ էր Աստ­ված կա­մե­ նում, որ այդ մար­դիկ սո­վո­րեին եր­գել։ ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 10

Դեպի խոստացված երկիր՝ փակուղու միջով «Փա­րա­վո­նը մո­տե­ցավ, և Իս­րա­յե­լի որ­դի­նե­րը բարձ­րաց­րին ի­րենց աչ­քերն ու տե­սան, որ ե­գիպ­տա­ցի­նե­րը գա­լիս էին ի­րենց ետևից։ Իս­րա­յե­լի որ­դի­նե­րը շատ վա­խե­ցան և ա­ղա­ղա­կե­ցին Տի­ րո­ջը» (Ելք 14.10)։ Ձեր նկատ­մամբ երբևէ դա­վեր նյու­թե՞լ են, երբևէ հայտն­վե՞լ եք ծու­ղա­կում կամ փա­կու­ղում։ Եր­բեմն այդ ա­նակն­կա­լը կա­րող է շատ հա­ճե­լի լի­նել, երբ, օ­րի­նակ, քայ­լում ես դե­պի թվաց­յալ դա­տարկ սեն­ յակ, իսկ այն­տեղ քեզ են սպա­սում ըն­կեր­ներդ ու քեզ տես­նե­լուն պես ու­րախ գո­ռում. «Ա­նակն­կա՛լ։ Ծ­նունդդ շնոր­հա­վո՛ր»։ Այլ դեպ­քե­րում կա­րող է շոկ հա­րու­ցել, լի­նել ծայ­րա­հեղ տհաճ։ Այդ տհաճ ա­նակն­կա­ լը կա­րող են լի­նել կռվա­սեր տղա­նե­րը դպրո­ցում կամ էլ գոր­ծըն­կե­րը, ով անս­պա­սե­լի կեր­պով ջանք չի խնա­յում՝ ձեզ վատ լույ­սի ներ­քո ներ­ կա­յաց­նե­լու հա­մար։ Այն օ­րից, երբ Իս­րա­յե­լը լքեց Ե­գիպ­տո­սը և հա­սավ խոս­տաց­ ված եր­կիր, «Տե­րը գնում էր նրանց առջևից՝ ցե­րե­կը ամ­պի սյու­նով ճա­նա­պարհ ցույց տա­լու նրանց, իսկ գի­շե­րը՝ կրա­կի սյու­նով, որ նրանց լույս տա, որ­պես­զի գի­շեր-ցե­րեկ գնան» (Ելք 13.21)։ Նրանց ճամ­փոր­դու­թյան յու­րա­քանչ­յուր մետր ա­ռաջ­նոր­դում էր Ին­քը՝ Աստ­ված։ Սա­կայն տե­սե՛ք, թե նախ Նա նրանց ուր ա­ռաջ­նոր­դեց. մի վայր, որ­տեղ նրանց առջև տա­րած­վում էր ծո­վը, կող­քե­րը շրջա­ փակ­ված էին լեռ­նե­րով, իսկ հետևում ա­հա մո­տե­նում էր փա­րա­վո­ նի զոր­քը։ Կար­դա­ցե՛ք Ելք 14-րդ գ­լու­խը։ Ին­չո՞ւ Աստ­ված իս­րա­յե­լա­ցի­նե­ րին բե­րեց մի վայր, որ­տեղ Նա հաս­տատ գի­տեր, որ նրանք սար­ սա­փե­լու էին։ «Ս­յու­նին» հետևե­լը մեզ ա­մեն ժա­մա­նակ եր­ջան­կու­թյուն չի ե­րաշ­խա­վո­րում։ Այն կա­րող է լի­նել նաև բարդ փոր­ձա­ռու­թյուն, ո­րով­հետև ար­դա­րու­թյան մեջ վար­ժե­ցու­մը մեզ տա­նում է այն­պի­սի վայ­րեր, որ­տեղ փորձ­վում են մեր սրտե­րը, ո­րոնք ի­րենց բնույ­թով այդ­քան խա­բե­բա են (Ե­րե­միա 17.9)։ Այս դժվա­րու­թյուն­նե­րի ըն­թաց­ քում Աստ­ծուն իս­կա­պես հետևե­լու մեջ վստահ լի­նե­լու բա­նա­լին ոչ 26

Դաս 3

թե այն է, որ մեր կյան­քում պետք է բա­ցա­կա­յեն փոր­ձու­թյուն­ներն ու ցա­վը, այլ այն, որ մենք բաց ենք՝ ըն­դու­նե­լու Աստ­ծո ցու­ցում­նե­րը և մեր միտքն ու սիր­տը մշտա­պես հնա­զան­դեց­նում ենք Նրա ա­ռաջ­ նոր­դու­թյա­նը։ Ի՞նչ դաս քա­ղե­ցին իս­րա­յե­լա­ցի­ներն այս փոր­ձա­ռու­թյու­նից (Ելք 14.31)։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ին­չո՞ւ է եր­բեմն այդ­քան բարդ Աստ­ծուն վստա­հե­լը, նույ­նիսկ ե­թե մենք տեղ­յակ ենք այն հիաս­քանչ խոս­տում­նե­րին, ո­րոնք Նա ու­նի մեզ հա­մար։ Պատ­մե՛ք ձեր կյան­քից մի բարդ ի­րա­վի­ճա­կի մա­սին, ո­րին, ըստ ձեզ, Աստ­ված է ձեզ ա­ռաջ­նոր­դել, որ­պես­զի սո­վո­րեց­նի «հա­վա­տալ» Ի­րեն և «վա­խե­նալ» Ի­րե­նից։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 11

Դառը ջրեր «Իս­րա­յե­լի որ­դի­նե­րի ամ­բողջ բազ­մու­թյու­նը, Տի­րոջ խոս­քի հա­ մա­ձայն, իր ճա­նա­պար­հով մեկ­նեց Սին ա­նա­պա­տից ու բնա­ կու­թյուն հաս­տա­տեց Ռա­փի­դի­մում, որ­տեղ ժո­ղովր­դի հա­մար խմե­լու ջուր չկար» (Ելք 17.1)։ Մի­գու­ցե մենք Աստ­ծուց չստա­նանք այն ա­մե­նը, ինչ ու­զում ենք, սա­կայն չպե՞տք է արդ­յոք ակն­կա­լենք ստա­նալ այն ա­մե­նը, ին­չի կա­ րիքն ու­նենք։ Ոչ թե այն ա­մե­նը, ին­չի կա­րի­քը կար­ծում ենք, թե ու­ նենք, այլ այն ա­մե­նը, ին­չի կա­րիքն իս­կա­պես ու­նենք։ Կար մի բան, ին­չի կա­րիքն իս­րա­յե­լա­ցի­ներն ան­կաս­կած ու­նեին, և դա ջուրն էր։ Այն բա­նից հե­տո, երբ Աստ­ված ամ­պի սյու­նի մի­ջո­ցով նրանց ա­ռաջ­նոր­դեց Կար­միր ծո­վի մի­ջով, նրանք ե­րեք օր հետևե­ցին Նրան ան­ջուր ա­նա­պա­տով, կի­զիչ արևի ներ­քո։ Եվ նրանց հու­սա­ հա­տու­թյու­նը հաս­կա­նա­լի է հատ­կա­պես ա­նա­պա­տում, որ­տեղ ջուր գտնելն այդ­քան կարևոր է։ Ե՞րբ են նրանք ստա­նա­լու ջուր, ին­չի կա­ րիքն այդ­քան շատ ու­նեն։ Այս­պի­սով, ո՞ւր ա­ռաջ­նոր­դեց նրանց Աստ­ված։ Ս­յու­նը շարժ­վում է դե­պի Մե­ռա, որ­տեղ վեր­ջա­պես ջուր է գտնվում։ Ժո­ղո­վուր­դը պետք է որ շատ ու­րա­խա­ցած լի­ներ։ Սա­կայն ջու­րը համ­տե­սե­լուն պես նրանք ան­մի­ջա­պես թքե­ցին այն, քա­նի որ դառն էր։ «Ժո­ղո­վուր­դը տրտնջաց Մով­սե­սի դեմ՝ ա­սե­լով. «Ի՞նչ խմենք»» (Ելք 15.24)։ Դաս 3

27

Հե­տո, մի քա­նի օր անց, Աստ­ված նո­րից է կրկնում այս ի­րա­վի­ճա­ կը։ Այս ան­գամ սյու­նը կանգ է առ­նում այն­տեղ, որ­տեղ ընդ­հան­րա­ պես ջուր չկա (Ելք 17.1)։ Կար­դա­ցե՛ք Ելք 15.22-27 և Ելք 17.1-7 հա­մար­նե­րը։ Աստ­ված Իր մա­սին ի՞նչ բա­ցա­հայ­տեց Իս­րա­յե­լի ժո­ղովր­դին Մե­ռա­յում և Ռա­ փի­դի­մում։ Ի՞նչ դա­սեր նրանք պետք է քա­ղեին։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ի՞նչ հարց բարձ­րաց­րին Իս­րա­յե­լի որ­դի­նե­րը Ռա­փի­դի­մում (Ելք 17.7)։ Երբևէ ինք­ներդ ձեզ տվե՞լ եք այդ նույն հար­ցը։ Ե­թե ա­յո՝ ին­չո՞ւ։ Դրան պա­տաս­խա­նե­լուց հե­տո ինչ­պե՞ս եք ձեզ զգա­ցել և ի՞նչ դա­սեր եք քա­ղել։ Քա­նի՞ ան­գամ պետք է այդ հար­ցին պա­ տաս­խա­նենք, որ­պես­զի բա­վա­րար լի­նի այլևս այն ընդ­հան­րա­ պես չբարձ­րաց­նե­լու հա­մար։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 12

Մեծ պայքարն անապատում «Հի­սու­սը, Սուրբ Հո­գով լցված, Հոր­դա­նա­նից վե­րա­դար­ձավ և Հո­գով ա­նա­պատ ա­ռաջ­նորդ­վեց։ Սա­տա­նա­յի կող­մից քա­ռա­սուն օր փորձ­վեց» (Ղու­կաս 4.1, 2)։ Կար­դա­ցե՛ք Ղու­կաս 4.1-13 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ դա­սեր կա­րող եք քա­ղել այս պատ­մու­թյու­նից այն մա­սին, թե ինչ­պես հաղ­թա­հա­րել գայ­թակ­ղու­թյու­նը և չ­հանձն­վել մեղ­քին։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րը կա­րող են լի­նել շատ բարդ, քա­նի որ վե­րա­ բե­րում են այն բա­նե­րին, ո­րոնք մենք իս­կա­պես ցան­կա­նում ենք, և մշ­տա­պես հայտն­վում են ա­սես մեր ա­մե­նա­թույլ պա­հե­րին։ Ղու­կաս 4-րդ գլ­խում ներ­կա­յաց­ված է սա­տա­նա­յի կող­մից Հի­ սու­սի փորձ­վե­լու պատ­մու­թյան սկիզ­բը. այն մեր ու­շադ­րու­թյանն է ներ­կա­յաց­նում ո­րոշ բարդ հար­ցեր։ Ա­ռա­ջին հա­յաց­քից թվում է, թե Հի­սու­սին գայ­թակ­ղու­թյան ա­ռաջ­նոր­դում է Սուրբ Հո­գին։ Սա­կայն Աստ­ված մեզ եր­բեք չի փոր­ձում (Հա­կո­բոս 1.13)։ Ա­վե­լի շուտ, ինչ­պես մենք տե­սանք, Աստ­ված մեզ ա­ռաջ­նոր­դում է փոր­ձարկ­ման հնոց։ 28

Դաս 3

Ղու­կաս 4-րդ գլ­խում ցնցող է այն փաս­տը, որ Սուրբ Հո­գին կա­րող է մեզ ա­ռաջ­նոր­դել փոր­ձու­թյուն­նե­րի, ինչն իր մեջ կա­րող է նե­րա­ ռել սա­տա­նա­յի կա­տա­ղի փոր­ձու­թյուն­նե­րին են­թարկ­վե­լը։ Նման ժա­մա­նակ­նե­րում, երբ մենք այդ­քան ուժ­գին կեր­պով զգում ենք այդ փոր­ձու­թյուն­նե­րը, կա­րող ենք սխալ­մամբ կար­ծել, թե Աստ­ծուն չենք հետևել կամ ճիշտ չենք հետևել։ Սա­կայն միշտ չէ, որ դա ճիշտ է։ «Հա­ճախ, երբ փոր­ձան­քի մեջ ենք ընկ­նում, սկսում ենք կաս­կա­ծել, թե արդ­յո՞ք Աստ­ծո Հո­գին է ա­ռաջ­նոր­դել մեզ: Բայց չէ՞ որ հենց Հո­ գին էր, որ Հի­սու­սին ա­նա­պատ տա­րավ` սա­տա­նա­յից փորձ­վե­լու: Մեզ փոր­ձու­թյան տա­նե­լով` Աստ­ված մեր բա­րին է կա­մե­նում: Հի­ սու­սը չէր չա­րա­շա­հում Աստ­ծո խոս­տում­նե­րը` հո­ժա­րա­կամ ընկ­նե­ լով փոր­ձու­թյան մեջ, բայց չէր էլ հու­սալք­վում, երբ, այ­նուա­մե­նայ­նիվ, փոր­ձու­թյու­նը գա­լիս էր: Այդ­պես պի­տի վար­վենք նաև մենք»։ Է­լեն Ուայթ, Դա­րե­րի փա­փա­գը, էջ 126, 129։ Եր­բեմն հնո­ցում մենք ա­վե­լի շատ վառ­վում ենք, քան մաք­րա­գործ­ վում։ Եվ շատ մխի­թա­րիչ է այն միտ­քը, որ երբ մենք տե­ղի ենք տա­ լիս գայ­թակ­ղու­թյանն ու կքվում, միև­նույն է, կա­րող ենք շա­րու­նա­կել հույս ու­նե­նալ, ո­րով­հետև Հի­սուսն ա­մուր մնաց։ Բա­րի լուրն այն է, որ քա­նի որ Հի­սու­սը մեր մեղ­քե­րը Կ­րողն է, քա­նի որ Նա վճա­րել է մեր ձա­խո­ղում­նե­րի գի­նը (ինչ էլ որ լի­նեն այդ ձա­խո­ղում­նե­րը), քա­նի որ Նա ան­ցավ ա­վե­լի ծանր հնո­ցի մի­ջով, քան մեզ­նից որևէ մե­կը երբևէ կանց­նի, Աստ­ված մեզ չի լքում ու դեն չի նե­տում։ Հույս կա նաև մե­ ղա­վոր­նե­րից ա­ռա­ջի­նի հա­մար (Ա Տի­մո­թեո­սին 1.15)։ Ի՞նչ գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րի եք բախ­վում այժմ։ Ո­րոշ ժա­մա­նակ անց­կաց­րեք ա­ղոթ­քում՝ խնդրե­լով Աստ­ծուն սո­վո­րեց­նել ձեզ, թե ինչ­պես Հի­սու­սի պատ­մու­թյու­նից քա­ղած դա­սե­րը կի­րա­ռել ձեր կյան­քում։ Հի­շե՛ք, եր­բեք չպետք է տե­ղի տաք գայ­թակ­ղու­թյա­նը։ Հի­շե՛ք նաև, որ ե­թե նույ­նիսկ տե­ղի տաք, Փր­կիչ ու­նեք։ ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 13

Անանց ժառանգություն Կար­դա­ցե՛ք Ա Պետ­րոս 1.6, 7 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ է ա­սում Պետ­րո­սը։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Պետ­րո­սը գրում է այն մարդ­կանց, ով­քեր պայ­քա­րում են դժվա­ րու­թյուն­նե­րի դեմ և հա­ճախ ի­րենց խիստ միայ­նակ են զգում։ Նա Դաս 3

29

գրում էր ընտր­յալ պան­դուխտ­նե­րին, որ ապ­րում էին «սփյուռ­քում՝ Պոն­տո­սում, Գա­ղա­տիա­յում, Կա­պա­դով­կիա­յում, Ա­սիա­յում և Բյու­ թա­նիա­յում» (Ա Պետ­րոս 1.1)։ Այս տա­րած­քը մեզ այժմ հայտ­նի է որ­ պես Արևմտ­յան Թուր­քիա։ Մի քա­նի տեքստ հե­տո Պետ­րոսն ա­սում է՝ գի­տի, որ հի­մա նրանք «տա­րա­տե­սակ փոր­ձու­թյուն­նե­րից փոքր-ինչ տրտմած» են (Ա Պետ­րոս 1.6)։ Ի՞նչ նկա­տի ու­նի Պետ­րո­սը, երբ ա­սում է, որ նրանք «պան­ դուխտ» են և «ապ­րում» են (ցրված են) սփյուռ­քում։ Ինչ­պե՞ս կա­րող է այդ հան­գա­մանքն ա­վե­լի բար­դաց­նել նրանց փոր­ձու­ թյուն­նե­րը։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Այն ժա­մա­նակ­նե­րում քրիս­տո­նեու­թյու­նը նոր էր, հա­վա­տաց­յալ­ նե­րը սա­կա­վա­թիվ էին և սփռ­ված էին տար­բեր վայ­րե­րում, որ­տեղ նրանք ակն­հայտ փոք­րա­մաս­նու­թյուն էին կազ­մում, լա­վա­գույն դեպ­ քում նրանց սխալ էին հաս­կա­նում, իսկ վա­տա­գույն դեպ­քում՝ հա­լա­ ծում։ Այ­դու­հան­դերձ, Պետ­րո­սը նրանց հա­վաս­տիաց­նում է, որ այս փոր­ձու­թյուն­նե­րը պա­տա­հա­կան կամ քաո­սա­յին չեն (Ա Պետ­րոս 1.6, 7)։ Ի­րա­կան հա­վատն այն մարդ­կանց նպա­տակն է, ո­րոնք դի­մա­նում են «տա­րա­տե­սակ փոր­ձու­թյուն­նե­րի»։ Կար­դա­ցե՛ք Ա Պետ­րոս 1.6-9 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ վերջ­նա­կան հա­ վաս­տիա­ցում է Պետ­րո­սը փոր­ձում տալ այս մարդ­կանց ի­րենց փոր­ձու­թյուն­նե­րի մեջ։ Ի՞նչ նշա­նա­կու­թյուն ու­նի այդ հույ­սը նաև մեզ հա­մար։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ինչ փոր­ձու­թյուն­նե­րով էլ որ անց­նեն այս մար­դիկ, ինչ տա­ռա­պանք­ ներ էլ որ կրեն, ինչ­պե՞ս կա­րող է այդ ա­մե­նը հա­մե­մատ­վել հա­վի­տե­ նու­թյան հետ, որն սպա­սում է նրանց Քրիս­տո­սի վե­րա­դար­ձին։ Նրանց ուղղ­ված Պետ­րո­սի խոս­քե­րը մեզ ուղղ­ված Աստ­ծո խոս­քերն են՝ ան­ կախ այն բա­նից, թե ին­չի մի­ջով ենք անց­նում։ Ինչ­քան էլ բարդ ու ցա­ վոտ լի­նեն մեր փոր­ձու­թյուն­նե­րը, մենք եր­բեք չպետք է տե­սա­դաշ­տից կորց­նենք վեր­ջը՝ նոր երկն­քում ու նոր երկ­րում մեզ սպաս­վող հա­վի­ տե­նա­կան կյան­քը, որ­տեղ չի լի­նի ո՛չ ցավ, ո՛չ տա­ռա­պանք, ո՛չ էլ մահ։ Մեր առջև ու­նե­նա­լով նման խոս­տում, ո­րը ե­րաշ­խա­վոր­ված է Հի­սու­սի մահ­վամբ՝ որ­քա՜ն կարևոր է, որ մենք չկորց­նենք մեր հա­վա­տը, այլ իս­ կա­պես ան­գամ մեր փոր­ձու­թյուն­նե­րի մեջ խնդրենք Աստ­ծուն մաք­րել մեզ այն ա­մե­նից, ին­չը կանգ­նած է մեր ու մեր հա­վա­տի միջև։ 30

Դաս 3

ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 14

Փորձություն՝ կրակով Ա­լեքս ա­նու­նով մի ե­րի­տա­սարդ տղա­մարդ կար։ Նա շատ ծանր պա­տա­նե­կու­թյուն էր ու­նե­ցել՝ թմրան­յու­թեր, բռնու­թյուն­ներ, նույ­նիսկ բան­տար­կու­թյուն։ Սա­կայն տե­ղի ե­կե­ղե­ցու ան­դամ­նե­րից մե­կի բա­ րի վե­րա­բեր­մուն­քի շնոր­հիվ (ու­մից Ա­լեք­սը գո­ղու­թյուն էր կա­տա­րել) Ա­լեքսն ի­մա­ցավ Աստ­ծո մա­սին և իր սիր­տը նվի­րեց Հի­սու­սին։ Ու թեև նա դեռևս ու­ներ խնդիր­ներ ու մա­քա­ռում­ներ, և անց­յա­լից ո­րոշ տար­ րեր դեռ պահ­պան­վում էին, Ա­լեք­սը նոր մարդ էր Հի­սու­սի մեջ։ Նա սի­րում էր Աստ­ծուն և փոր­ձում այդ սերն ար­տա­հայ­տել Նրա պատ­ վի­րան­նե­րին հնա­զանդ­վե­լու մի­ջո­ցով (Ա Հով­հան­նես 5.1, 2)։ Ա­լեք­սի կյան­քում ե­ղավ մի փուլ, երբ նա զգաց, որ պետք է ծա­ռա­յող դառ­նա։ Ա­մեն ինչ դրան էր տա­նում։ Նա պա­տաս­խա­նում էր Աստ­ծո կան­չին. դրա­նում կաս­կած չկար։ Քո­լե­ջում սկզբում ա­մեն ինչ լավ էր։ Հե­տո ի­րե­րը մե­կը մյու­սի հետևից սկսե­ցին շեղ­վել, և նրա կյան­քը սկսեց քայ­քայ­վել։ Նրա գու­ մա­րի աղբ­յու­րը կա­մաց-կա­մաց ցա­մա­քեց, մտե­րիմ ըն­կե­րը Ա­լեք­սի դեմ դուրս ե­կավ՝ նրան մե­ղադ­րանք­ներ ա­ռա­ջադ­րե­լով, ո­րոնք թեև կեղծ էին, սա­կայն ա­պա­կա­նե­ցին նրա վար­քա­գի­ծը։ Հե­տո նա սկսեց հա­ճա­խա­կի հի­վան­դա­նալ: Ոչ ոք չէր հաս­կա­նում այդ հի­վան­դու­թյան պատ­ճա­ռը, սա­կայն դրանք այն­քան ազ­դե­ցին ուս­ման վրա, որ նա սկսեց վա­խե­նալ, որ ինչ-որ պա­հի ի­րեն պար­զա­պես կհե­ռաց­նեն քո­ լե­ջից։ Այս ա­մե­նը դեռ բա­վա­կան չէր, նա պայ­քա­րում էր նաև կա­ տա­ղի փոր­ձու­թյուն­նե­րի դեմ՝ կապ­ված թմրան­յու­թե­րի հետ, ո­րոնք այն­քան հեշ­տու­թյամբ կա­րե­լի էր ձեռք բե­րել տե­ղա­կան հա­մայն­քում։ Իր կյան­քի ինչ-որ փու­լում նա նույ­նիսկ հայտն­վեց այդ ո­լոր­տում։ Ա­լեք­սը չէր հաս­կա­նում, թե ին­չու է այս ա­մե­նը կա­տար­վում, հատ­կա­ պես, երբ վստահ էր, որ հենց սկզբից Տերն էր ի­րեն ա­ռաջ­նոր­դել այս քո­լեջ։ Մի՞­թե Ա­լեք­սը սխալ­վում էր այս հար­ցում։ Ե­թե ա­յո, ա­պա մի՞­թե նրա ողջ փոր­ձա­ռու­թյունն Աստ­ծո հետ սխալ­մունք էր։ Նրա հա­վա­տի նույ­նիսկ ա­մե­նա­հիմ­նա­կան տար­րերն էին կաս­կա­ծի տակ հայտն­վել։ Պատ­կե­րաց­րե՛ք, որ այս ճգնա­ժա­մի մեջ Ա­լեք­սը գա­լիս է ձեզ մոտ և խոր­հուրդ հարց­նում։ Ի՞նչ կա­սեիք նրան։ Ի՞նչ անձ­նա­ կան փոր­ձա­ռու­թյուն­ներ եք ու­նե­ցել, ո­րոնք կա­րող են օգ­նել Ա­լեք­ սի ի­րա­վի­ճա­կում հայտն­ված մարդ­կանց։ Աստ­վա­ծաշնչ­յան ի՞նչ տեքս­տեր օ­րի­նակ կբե­րեիք։ Որ­քա՞ն օգ­տա­կար կա­րող են լի­նել Դաս 3

31

հետև­յալ տեքս­տե­րը նման ի­րա­վի­ճակ­նե­րում՝ Ա­ռակ­ներ 3, Ե­րե­ միա 29.13, Հռո­մեա­ցի­նե­րին 8.28, Բ Կորն­թա­ցի­նե­րին 12.9, Եբ­ րա­յե­ցի­նե­րին 13.5։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Տի­րո­ջը հետևող հա­մար­յա բո­լոր մար­դիկ ու­նե­ցել են ճգնա­ժամ, ո­րի ըն­թաց­քում գայ­թակ­ղու­թյուն են ու­նե­ցել կաս­կա­ծե­լու Աստ­ծո ա­ռաջ­նոր­դու­թյա­նը։ Նման ի­րա­վի­ճակ­նե­րում կարևոր է կառ­չել խոս­տում­նե­րին, վեր­հի­շել Աստ­ծո ա­ռաջ­նոր­դու­թյունն անց­յա­լում և ա­ղո­թել հա­վա­տի ու տո­կու­նու­թյան հա­մար։ Տե­րը մեզ եր­բեք չի լքի։ Մեզ հա­մար ծա­ռա­նում է հետև­յալ հար­ցը՝ ինչ­պե՞ս ենք մենք հաղ­թա­հա­րում Նրան լքե­լու գայ­թակ­ղու­թյու­նը։ ՈՒՐ­ԲԱԹ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 15

Հետագա ուսումնասիրության համար Կար­դա­ցե՛ք Է­լեն Ուայ­թի Նա­հա­պետ­ներ և մար­գա­րե­ներ գրքի 281–290 է­ջե­րի «Ելք» և 291-302 է­ջե­րի «Կար­միր ծո­վից Սի­նա» գլուխ­ նե­րը, ինչ­պես նաև Դա­րե­րի փա­փա­գը գրքի 114–123 է­ջե­րի «Փոր­ձու­ թյու­նը» գլու­խը։ «Սա­կայն նախ Տերն Իր ժո­ղովր­դին ա­ռաջ­նոր­դեց դե­պի Ռա­փի­ դիմ, և կա­րող է ո­րո­շել մեզ ևս­ ա­ռաջ­նոր­դել այն­տեղ՝ ստու­գե­լու մեր հա­վա­տար­մու­թյու­նը։ Նա միշտ չէ, որ մեզ հա­ճե­լի վայ­րեր է ա­ռաջ­նոր­ դում։ Ե­թե Նա այդ­պես ա­ներ, մենք մեր ինք­նա­բա­վու­թյան մեջ կմո­ռա­ նա­յինք, որ Տե­րը մեր Օգ­նա­կանն է։ Նա փա­փա­գում է Ի­րեն մեզ ցույց տալ և մեր տրա­մադ­րու­թյա­նը հանձ­նել ա­ռատ պարգև­նե­րը, և թույլ է տա­լիս, որ մեր կյան­քում փոր­ձու­թյուն­ներ ու հիաս­թա­փու­թյուն­ներ լի­նեն, որ­պես­զի մենք գի­տակց­նենք մեր ա­նօգ­նա­կա­նու­թյու­նը և սո­ վո­րենք Նրան դի­մել օգ­նու­թյան հա­մար։ Նա կա­րող է ստի­պել, որ ամ­ րա­կուռ ա­պա­ռա­ժից զո­վաց­նող զեփ­յուռ փչի։ Մինչև որ Աստ­ծո հետ դեմ առ դեմ չհան­դի­պենք, երբ տես­նենք այն­պես, ինչ­պես տեսն­վում ենք և լ­սենք այն­պես, ինչ­պես լսվում ենք, մենք եր­բեք չենք ի­մա­նա, թե որ­քան բեռ է Նա կրել մեր փո­խա­րեն և դեռ որ­քան բեռ­ներ ու­ րախ կլի­ներ կրել, ե­թե ե­րե­խա­յի հա­վա­տով դրանք Նրան հանձ­նած լի­նեինք»։ Է­լեն Ուայթ, «Ռա­փի­դիմ», Ադ­վենտ ռևյու և Սա­բաթ հե­րալդ, 1903, ապ­րի­լի 7։ 32

Դաս 3

Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար 1. Մենք հա­ճախ ենք խո­սում գայ­թակ­ղու­թյուն­նե­րի մա­սին՝ որ­պես ան­հա­տա­կան երևույ­թի, ին­չը, ան­կաս­կած, այդ­պես էլ կա։ Սա­ կայն, միև­նույն ժա­մա­նակ, կա՞ն արդ­յոք ո­րո­շա­կի խմբա­կա­յին գայ­թակ­ղու­թյուն­ներ, այն­պի­սի բա­ներ, ո­րոն­ցից մենք՝ որ­պես ե­կե­ղե­ցի կամ որ­պես տե­ղա­կան ե­կե­ղե­ցա­կան հա­մայնք, պետք է զգույշ լի­նենք։ Ե­թե կան, ա­պա ի՞նչ գայ­թակ­ղու­թյուն­ներ են դրանք։ 2. Հարց­րե՛ք այն մարդ­կանց, ով­քեր պատ­րաս­տա­կամ են խո­սե­լու այն «տհաճ վայ­րե­րի» մա­սին, ուր նրանք տար­վել են։ Ին­չո՞ւ են այդ վայ­րե­րը ե­ղել տհաճ։ Ե­թե նրանք կրկին այ­ցե­լե­լու լի­նեին այդ վայ­րերն այ­սօր, դրանց այլ կերպ կնա­յեի՞ն։ 3. Մենք բո­լորս հաս­կա­նում ենք փոր­ձու­թյուն­նե­րի մի­ջո­ցով մեր զտումն ու մաք­րա­գոր­ծու­մը թույլ տա­լու Աստ­ծո սկզբուն­քը։ Ինչ­ պե՞ս ենք, այ­դու­հան­դերձ, հաս­կա­նում այն ի­րա­վի­ճակ­նե­րը, ո­րոն­ցում փոր­ձու­թյուն­ներն ա­սես ոչ մի ար­ժեք չու­նեն. օ­րի­նակ՝ ինչ-որ մե­կը ակն­թար­թո­րեն մա­հա­նում է ավ­տով­թա­րից։ Դա­սա­ րա­նում քննար­կե՛ք հա­վա­նա­կան պա­տաս­խան­նե­րը։ 4. Որ­պես դա­սա­րան՝ ա­ղո­թեք միմ­յանց հա­մար, որ­պես­զի ձեզ­նից յու­րա­քանչ­յու­րը ուժ ստա­նա՝ փոր­ձու­թյուն­նե­րին դի­մա­կա­յե­լու և հա­վա­տա­րիմ մնա­լու հա­մար։ 5. Ձեր դա­սա­րա­նի ան­դամ­նե­րը ճա­նա­չո՞ւմ են արդ­յոք ինչ-որ մե­ կին, ով շեղ­վել է ճա­նա­պար­հից փոր­ձու­թյուն­նե­րի պատ­ճա­ռով։ Ե­թե ա­յո, ա­պա որ­պես դա­սա­րան՝ ի՞նչ կա­րող եք ա­նել ա­մե­նա­շո­ շա­փե­լի կեր­պով՝ օգ­նե­լու այդ մար­դուն վե­րա­դառ­նալ։

Դաս 3

33

ԴԱՍ 4 ՀՈՒԼԻՍԻ 16-22

ՏԵՍՆԵԼՈՎ ՈՍԿԵՐՉԻ ԴԵՄՔԸ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Մատ­թեոս 5.16, Ա Կորն­թա­ցի­նե­րին 4.9, Ե­փե­սա­ցի­նե­րին 3.10, Հոբ 23.1-10, Մատ­թեոս 25.1-12, Դա­նիել 12.1-10, Ե­փե­ սա­ցի­նե­րին 4.11-16։ Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Սա­կայն մենք բո­լորս, բաց ե­րե­սով Տի­րոջ փառ­քը ինչ­պես հա­յե­լու մեջ տես­նե­լով, նույն պատ­կե­րով կեր­պա­րա­նա­փոխ­ վում ենք փառ­քի մի աս­տի­ճա­նից դե­պի մյու­սը՝ ա­ռաջ­նորդ­ վե­լով Տի­րոջ կող­մից, որ է Հո­գին» (Բ Կորն­թա­ցի­նե­րին 3.18)։

Է­մի Քար­մայք­լը մի խումբ ե­րե­խա­նե­րի տա­րավ Հնդ­կաս­տան՝ ա­վան­դա­կան ոս­կեր­չա­կան ար­հես­տա­նոց ցույց տա­լու հա­մար։ Փայ­ տա­ծու­խե խա­րույ­կի մեջ­տե­ղում երևում էր կոր կղմինդ­րը։ Կղ­մինդ­րի վրա ա­ղի, տա­մա­րին­դի պտղի ու աղ­յու­սի փո­շու խառ­նուրդ էր։ Այս խառ­նուր­դում գտնվում էր ոս­կին։ Երբ կրակն սկսեց այ­րել խառ­նուր­ դը, ոս­կին ա­վե­լի ու ա­վե­լի մաքր­վեց։ Ոս­կե­րիչն ու­նե­լիով դուրս է բե­րում ոս­կին, և ե­թե այն բա­վա­րար չա­փով մա­քուր չէ, մի նոր խառ­նուր­դով նո­րից կրա­կի մեջ է դնում։ Սա­կայն ա­մեն ան­գամ, երբ ոս­կին նո­րից էր դրվում կրա­կի մեջ, կրակն ուժգ­նաց­վում էր։ Խմ­բի ե­րե­խա­նե­րը հարց­րին ոս­կեր­չին. «Ինչ­պե՞ս եք ի­մա­նում, թե երբ է ոս­կին վերջ­նա­ կա­նա­պես մաքր­ված»։ Նա պա­տաս­խա­նեց. «Երբ կա­րո­ղա­նամ դեմքս տես­նել դրա­նում»։ Է­մի Քար­մայքլ, Սո­վո­րե­լով Աստ­ծո մա­սին (Ֆորթ Վա­շինգ­թոն, Փեն­սիլ­վա­նիա, Քրիսչն լիթ­րի­չը քրու­սեյդ, 1989), էջ 50։ Աստ­ված փոր­ձում է մաք­րա­գոր­ծել մեզ, զտել մեզ ինչ­պես ոս­կին, վե­րա­փո­խել մեզ Իր պատ­կե­րի պես։ Դա ապ­շե­ցու­ցիչ նպա­տակ է, և է՛լ ա­վե­լի ապ­շե­ցու­ցիչ է, երբ մեր մեջ Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյունն է զար­գա­նում, միայն երբ մենք անց­նում ենք կյան­քի փոր­ձու­թյուն­նե­րի հնո­ցով։

Շա­բաթ­վա ամ­փո­փու­մը. ի՞նչ դեր ու­նի տա­ռա­պան­քը մաք­րա­գործ­ման գոր­ծըն­թա­ ցում։ Ինչ­պե՞ս ենք հաս­կա­նում այս ա­մե­նը մեծ պայ­քա­րի հա­մա­տեքստում։ 34

Դաս 4

ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 17

«Նրա պատկերով» «Ո­րով­հետև նրանց, ում սկզբում ճա­նա­չեց, նա­խա­սահ­մա­նեց կեր­պա­րա­նա­կից լի­նել Իր Որ­դու պատ­կե­րին, որ­պես­զի Նա անդ­ րա­նի­կը լի­նի բա­զում եղ­բայր­նե­րի մեջ» (Հռո­մեա­ցի­նե­րին 8.29)։ Սկզ­բում Աստ­ված մեզ ա­րա­րեց Իր պատ­կե­րով (Ծնն­դոց 1.27), սա­ կայն մեղքն ա­պա­կա­նեց այդ պատ­կե­րը։ Ինչ­պե ՞ս ենք տես­նում Աստ­ծո պատ­կե­րի այս խե­ղա­թյու­րու­մը մարդ­կու­թյան մեջ։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ակն­հայտ է, որ մենք բո­լորս էլ ա­պա­կան­վել ենք մեղ­քով(Հռո­մեա­ ցի­նե­րին 3.10-19)։ Սա­կայն Աստ­ված փա­փա­գում է վե­րա­կանգ­նել մեզ այն վի­ճա­կին, ինչ­պի­սին նա­խա­սահ­ման­վել էր, որ լի­նեինք։ Ա­հա թե որ­տեղ էր պետք մեր այ­սօր­վա հի­շե­լու հա­մա­րը։ Այն բա­ցա­հայ­տում է Աստ­ծո այն ծրա­գի­րը, որ նրանք, ով­քեր հանձ­նում են ի­րենց կյան­քը Սուրբ Հո­գուն, «կեր­պա­րա­նա­կից լի­նեն Իր Որ­դու պատ­կե­րին» (Հռո­ մեա­ցի­նե­րին 8.29)։ Սա­կայն կա այս հար­ցի ևս մեկ տե­սանկ­յուն։ «Աստ­ծո պատ­կե­րը պի­տի վե­րա­կանգն­վեր մարդ­կու­թյան մեջ: Աստ­ծո ժո­ղովր­դի բնա­վո­ րու­թյան կա­տա­րե­լու­թյունն է, որ պա­տիվ է բե­րում Քրիս­տո­սին»։ Է­լեն Ուայթ, Դա­րե­րի փա­փա­գը, էջ 671 Ի՞նչ է ա­սում Է­լեն Ուայ­թը վե­րը ներ­կա­յաց­ված մեջ­բեր­ման մեջ (տե՛ս նաև Հոբ 1, Մատ­թեոս 5.16, Ա Կորն­թա­ցի­նե­րին 4.9, Ե­փե­ սա­ցի­նե­րին 3.10)։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Որ­պես քրիս­տոն­յա­ներ՝ մենք եր­բեք չպետք է մո­ռա­նանք, որ գտնվում ենք տիե­զե­րա­կան դրա­մա­յի է­պի­կենտ­րո­նում։ Քրիս­տո­սի ու սա­տա­նա­յի միջև տե­ղի ու­նե­ցող մեծ պայ­քա­րը ծա­վալ­վում է հենց մեր շուրջ­բո­լո­րը։ Այս ճա­կա­տա­մար­տը տա­րա­տե­սակ շեր­տեր ու­նի և ներ­կա­յա­նում է ա­մե­նա­տար­բեր ձևե­րով։ Ու թեև շատ բան թաքց­ված է, մենք կա­րող ենք հաս­կա­նալ, որ որ­պես Քրիս­տո­սի հետևորդ­ներ՝ այս դրա­մա­յում դեր ու­նենք խա­ղա­լու և մեր կյան­քով Քրիս­տո­սին պա­տիվ կա­րող ենք բե­րել։ Դաս 4

35

Պատ­կե­րաց­րե՛ք, թե կանգ­նած եք մի ահ­ռե­լի մար­զա­դաշ­տի մեջ­ տե­ղում։ Տ­րի­բու­նա­յի մի կող­մում նստած են Աստ­ծուն հա­վա­ տա­րիմ երկ­նա­յին էակ­ներ, իսկ մյուս կող­մում՝ Ա­րուս­յա­կի հետ ըն­կած­նե­րը։ Ե­թե վեր­ջին 24 ժամ­վա ըն­թաց­քում ձեր կյան­քում տե­ղի ու­նե­ցած ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րը ցու­ցադր­վեին մեծ էկ­րա­ նին, ո՞ր կողմն ա­վե­լի շատ ու­րա­խա­նա­լու ա­ռիթ կու­նե­նար։ Ձեր պա­տաս­խանն ի՞նչ է ձեզ ա­սում ձեր վի­ճա­կի մա­սին։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 18

Հավատը՝ զտիչ կրակի պայմաններում Մի բան է լի­նել ճա­կա­տա­մար­տում, մեկ այլ բան է նույ­նիսկ չտես­ նել այդ ճա­կա­տա­մար­տում դա­սա­վոր­ված ու­ժե­րը։ Ինչ-որ ի­մաս­տով մենք՝ որ­պես քրիս­տոն­յա­ներ, բախ­վում ենք հենց այս­պի­սի ի­րա­վի­ ճա­կի հետ։ Գի­տենք, որ հա­կա­ռա­կորդ ու­ժե­րը մեր շուրջ­բո­լորն են, զգում ենք դրանց ներ­կա­յու­թյու­նը մեր կյան­քում, սա­կայն պետք է ա­ռաջ ըն­թա­նանք հա­վա­տով՝ վստա­հե­լով «Ան­տե­սա­նե­լիին» (Եբ­րա­ յե­ցի­նե­րին 11.27)։ Կար­դա­ցե՛ք Հոբ 23.1-10 հա­մար­նե­րը։ Ո՞րն է Հո­բի պայ­քա­րի էու­ թյու­նը։ Ի՞ն­չը նա չի տես­նում։ Միև­նույն ժա­մա­նակ, ի՞նչն է նա ըն­դու­նում հա­վա­տով՝ հա­կա­ռակ իր բո­լոր փոր­ձու­թյուն­նե­րին։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Նույ­նիսկ իր սար­սա­փե­լի փոր­ձու­թյուն­նե­րի մեջ, Հո­բը վստա­հում էր Աստ­ծուն։ Հա­կա­ռակ ա­մեն ին­չի՝ Հո­բը վճռել էր դի­մա­նալ։ Եվ նրան դի­մա­նալ օգ­նող բա­նե­րից մե­կը ոս­կին էր։ Ոս­կե մե­դա­լը չէ, ո՛չ։ Նա ա­վե­լի շուտ նա­յում էր ա­պա­գա­յին ու գի­տակ­ցում, որ ե­թե կառ­չի Աստ­ծուն, փոր­ձու­թյուն­նե­րից դուրս կգա ա­վե­լի լավ մարդ, այդ հնո­ ցից դուրս կգա ինչ­պես մաքր­ված ոս­կի։ Թե որ­քա­նով էր Հո­բը տեղ­ յակ, թե ինչ էր կա­տար­վում ի­րեն բաց­ված տե­սա­րան­նե­րի հետևում, մենք չգի­տենք։ Ան­կախ այն փաս­տից, թե ի­րե­նից ինչ­քան տե­ղե­կու­ թյուն էր թաքց­ված, նա, այ­նու­հան­դերձ, դի­մա­ցավ զտիչ կրա­կին։ Դուք վա­խե­նո՞ւմ եք կրա­կից։ Դուք ան­հանգս­տա­նո՞ւմ եք այն տա­ պի մա­սին, ո­րը ծնում են հան­գա­մանք­նե­րը։ Մի­գու­ցե, ինչ­պես Հո­բի դեպ­քում, Աստ­ծո կրակն ան­բա­ցատ­րե­լի է թվում։ Դա կա­րող է ար­ տա­հայտ­վել նոր աշ­խա­տան­քին կամ նոր բնա­կա­վայ­րին հար­մար­վե­ 36

Դաս 4

լու դժվա­րու­թյամբ, կամ աշ­խա­տան­քի վայ­րում և նույ­նիսկ սե­փա­կան ըն­տա­նի­քում վատ վե­րա­բեր­մուն­քին դի­մա­նա­լու տես­քով։ Դա կա­րող է լի­նել հի­վան­դու­թյուն կամ նյու­թա­կան կո­րուստ։ Որ­քան էլ որ դժվար լի­նի հաս­կա­նալ, Աստ­ված կա­րող է օգ­տա­գոր­ծել այս փոր­ձու­թյուն­ նե­րը՝ ձեզ զտե­լու, մաք­րա­գոր­ծե­լու, ինչ­պես նաև Իր պատ­կե­րը ձեր բնա­վո­րու­թյան մեջ դա­ջե­լու հա­մար։ Ոս­կի լի­նե­լու ա­պա­ցույ­ցը Հո­բի հա­մար շար­ժիչ ուժ է այս­տեղ, մի բան, ո­րին նա կա­րող է հա­ռել իր աչ­քե­րը, և մի բան, ին­չը նրան դուրս է քա­շում իր խնդիր­նե­րից։ Ուժ­գին վկա­յու­թյուն է նրա բնա­վո­ րու­թյան մա­սին ար­դեն այն, որ այս ողջ ցա­վի ու տա­ռա­պան­քի մեջ նա ի վի­ճա­կի էր զգա­լու մաք­րա­գործ­ման գոր­ծըն­թա­ցի ի­րո­ղու­թյու­նը։ Կարևոր չէ՝ որ­քան շատ բան նա չէր հաս­կա­նում, նա վստահ էր, որ այդ փոր­ձու­թյուն­նե­րը զտե­լու են ի­րեն։ Ձեր սե­փա­կան փոր­ձա­ռու­թյան մեջ հան­դի­պող փոր­ձու­թյուն­ներն ինչ­պե՞ս են զտում ու մաք­րա­գոր­ծում ձեզ։ Բա­ցի տա­ռա­պան­քից, ու­րիշ ի՞նչ կերպ դուք կա­րող էիք զտվել ու մաք­րա­գործ­վել։ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 19

Հիսուսի վերջին խոսքերը Հի­սու­սը Ե­րու­սա­ղե­մում էր, մոտ էր Նրա մահ­վան ժա­մը։ Մատ­թեո­ սի Ա­վե­տա­րա­նը մեզ տե­ղե­կաց­նում է, որ Զա­տի­կից ա­ռաջ վեր­ջին ժա­մը ևս Հի­սուսն անց­կաց­նում է ու­սու­ցա­նե­լով և Իր ա­շա­կերտ­նե­ րին ա­ռակ­ներ է պատ­մում, նե­րառ­յալ տա­սը կույ­սե­րի և այ­ծե­րի ու ոչ­խար­նե­րի ա­ռակ­նե­րը։ Այս պատ­մու­թյուն­նե­րը մեզ ցույց են տա­լիս, թե ինչ­պես մենք պետք է ապ­րենք՝ Հի­սու­սի գա­լուս­տին սպա­սե­լով։ Ուս­տի և դ­րանց ար­դիա­կա­նու­թյու­նը եր­բեք ա­վե­լի նշա­նա­կա­լից չի ե­ղել, քա­նի որ մեր շուրջ­բո­լո­րը տես­նում ենք Հի­սու­սի մո­տա­լուտ վե­ րա­դար­ձի նշան­նե­րը։ Տա­սը կույ­սե­րի ա­ռա­կում (Մատ­թեոս 25.1-12) ներ­կա­յաց­ված յու­ղը շատ մեկ­նա­բան­ներ հա­մա­րում են Սուրբ Հո­գու խորհր­դա­նի­շը։ Է­լեն Ուայ­թը հա­մա­ձայ­նում է այս մեկ­նա­բա­նու­թյան հետ, նաև ա­սում, որ այդ յու­ղը նաև մեր բնա­վո­րու­թյան խորհր­դա­նիշն է և մի բան է, որ ոչ ոք մեր փո­խա­րեն մեզ հա­մար ձեռք բե­րել չի կա­րող։ Կար­դա­ցե՛ք այդ ա­ռա­կը։ Ի՞նչ կերպ է ա­ռա­կի ի­մաս­տը փոխ­վում՝ կախ­ված այն փաս­տից, որ յու­ղը դի­տար­կում ենք որ­պես Սուրբ Հո­գու կամ քրիս­տո­նեա­կան բնա­վո­րու­թյան խորհր­դա­նիշ։ Ի՞նչ Դաս 4

37

ի­մաստ կու­նե­նա այս պատ­մու­թյու­նը ձե՛զ հա­մար, ե­թե յու­ղը դի­ տարկ­վի որ­պես Սուրբ Հո­գու, իսկ մյուս դեպ­քում՝ որ­պես քրիս­ տո­սան­ման բնա­վո­րու­թյան խորհր­դա­նիշ։ Սուրբ Հո­գի՝ __________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Բնա­վո­րու­թյուն՝ ______________________________________________________ ________________________________________________________________________ Կար­դա­ցե՛ք ոչ­խար­նե­րի ու այ­ծե­րի ա­ռա­կը Մատ­թեոս 25.31-46 հա­մար­նե­րում։ Ի՞նչ չա­փա­նիշ­ներ են օգ­տա­գործ­վում ոչ­խար­նե­ րին ու այ­ծե­րին բա­ժա­նե­լիս։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ու­շադ­րու­թյո՛ւն դարձ­րեք, որ թա­գա­վո­րը ոչ­խար­նե­րին ու այ­ծե­րին բա­ժա­նում է ըստ նրանց գոր­ծե­րի, նրանց բնա­վո­րու­թյան։ Ու թեև այս­տեղ Հի­սու­սը բնավ չի քա­րո­զում գոր­ծե­րով փրկու­թյուն, սա­կայն մենք տես­նում ենք, թե փրկու­թյան ծրագ­րում որ­քան կարևոր է բնա­ վո­րու­թյան զար­գա­ցու­մը, և ինչ­պես նրանք, ով­քեր իս­կա­պես փրկված են Քրիս­տո­սի կող­մից, կար­տա­ցո­լեն այդ փրկու­թյունն ի­րենց կյան­քի ու բնա­վո­րու­թյան մի­ջո­ցով։ Ա­սում են, թե «բնա­վո­րու­թյունն այն է, ինչ­պի­սին մարդն ի­րեն դրսևո­րում է մթու­թյան մեջ»։ Ինչ­պի­սի՞ մարդ եք դուք, երբ ոչ ոք ձեզ չի տես­նում։ Ձեր պա­տաս­խանն ի՞նչ է ձեզ հու­շում այն մա­ սին, թե ինչ փո­փո­խու­թյուն­ներ պետք է ա­նեք։ ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 20

«Իմաստունները» Ե­րեկ մենք անդ­րա­դար­ձանք Քրիս­տո­սի երկ­րորդ գա­լուս­տին սպա­սող­նե­րի բնա­վո­րու­թյան կարևո­րու­թյա­նը։ Այ­սօր կդի­տար­ կենք հատ­կա­պես այն մարդ­կանց բնա­վո­րու­թյան կարևո­րու­ թյու­նը, ո­րոնք կեն­դա­նի են լի­նե­լու Հի­սու­սի երկ­րորդ գալստ­յան ժա­մա­նակ։ Կար­դա­ցե՛ք Դա­նիել 12.1-10 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ հա­մա­տեքստ է ներ­կա­յաց­ված այս­տեղ։ Երկ­րագն­դի պատ­մու­թյան ո՞ր շրջանն է ներ­կա­յաց­վում։ Եվ ա­մե­նա­կարևո­րը, այս տեքս­տե­րը մեզ ի՞նչ են ա­սում այս ժա­մա­նակ­նե­րում ապ­րող Աստ­ծո ժո­ղովր­դի բնա­վո­ 38

Դաս 4

րու­թյան մա­սին։ Ինչ­պե՞ս են բնու­թագր­վում նրանք՝ հա­կա­ռակ ամ­բա­րիշտ­նե­րի (տե՛ս նաև Հայտ­նու­թյուն 22.11)։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Դա­նիե­լին աս­վում է, որ Հի­սու­սի գա­լուս­տից ան­մի­ջա­պես ա­ռաջ լի­ նե­լու է այն­պի­սի նե­ղու­թյան ժա­մա­նակ, ինչ­պի­սին եր­բեք չի ե­ղել երկ­ րագն­դի պատ­մու­թյան ըն­թաց­քում։ Դա­նիել 12.3, 10 հա­մար­նե­րում մեզ տրվում է այս ժա­մա­նակ ապ­րող ար­դար­նե­րի և ամ­բա­րիշտ­նե­ րի նկա­րագ­րու­թյու­նը։ Ու­շադ­րու­թյո՛ւն դարձ­րեք, որ «ամ­բա­րիշտ­նե­ րը պի­տի ամ­բարշ­տա­նան» (Դա­նիել 12.10)՝ հա­կա­ռակ ար­դար­նե­րի, ո­րոնք 3-րդ տեքս­տում պայ­ծա­ռո­րեն փայ­լում են, հա­վա­նա­բար այն պատ­ճա­ռով, որ մաքր­վել, սպի­տա­կա­ցել ու զտվել են (Դա­նիել 12.10) այս տագ­նա­պի ժա­մա­նակ, «որ­պի­սին չի ե­ղել ազ­գի գո­յա­նա­լուց մինչ այդ ժա­մա­նա­կը» (Դա­նիել 12.1)։ Եվս մեկ հա­կա­սու­թյուն. ամ­բա­ րիշտ­նե­րը չեն հաս­կա­նում, սա­կայն ար­դար­ներն «ի­մաս­տուն» են և հաս­կա­նում են։ Հաս­կա­նալ ի՞ն­չը։ Մա­թե­մա­տի­կա՞, բնա­կան գի­տու­թյուն­նե՞ր, աստ­վա­ծաշնչ­յան տեքս­տե­րի մեկ­նա­բա­նու­թյո՞ւն։ Ա­ռակ­նե­րի գիրքն ա­սում է, որ «ի­մաս­տու­թյան սկիզ­բը Տի­րոջ երկ­յուղն է» (Ա­ռակ­ներ 1.7): Մի­գու­ցե այս հա­մա­տեքս­տում «ի­մաս­տուն­ներն» ի­մաս­տուն են, ո­րով­հետև հաս­կա­նում են այս վեր­ջին ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րի՝ տագ­ նա­պի ժա­մա­նա­կի ի­մաս­տը, երբ դրանք բա­ցա­հայտ­վում են։ Նրանք հան­կար­ծա­կիի չեն գա­լիս. Աստ­ծո Խոս­քի ու­սում­նա­սի­րու­թյուն­նե­րից նրանք գի­տեն, որ այդ ա­մե­նը տե­ղի է ու­նե­նա­լու։ Եվ, ինչն ա­մե­նա­ կարևորն է, նրանք գի­տեն բա­վա­կա­նին շատ, որ­պես­զի թույլ տան, որ տագ­նա­պի այս ժա­մա­նա­կը զտի ու մաք­րա­գոր­ծի ի­րենց։ Իսկ մյուս կող­մից ամ­բա­րիշտ­ներն ա­վե­լի մեծ հա­մա­ռու­թյուն են ցու­ցա­բե­րում ի­րենց ապս­տամ­բու­թյան մեջ ու շա­րու­նա­կում ի­րենց ամ­բարշ­տու­ թյու­նը։ Կարևո­րա­գույն ի­մաստն այն է, որ այս­տեղ մեզ տրվում է այն մարդ­կանց նկա­րագ­րու­թյու­նը, ո­րոնք անց­նում են զտման ու մաք­րա­ գործ­ման գոր­ծըն­թաց։ Թեև մենք այս տեքս­տե­րը դի­տար­կել ենք վեր­ջին օ­րե­րի ի­րա­ դար­ձու­թյուն­նե­րի լույ­սի ներ­քո, ի՞նչ սկզբունք­ներ ենք տես­նում այս­տեղ, ո­րոնք կա­րող են օգ­նել մեզ այժմ հաս­կա­նալ, թե ինչ է ի­րե­նից ներ­կա­յաց­նում զտման ու մաք­րա­գործ­ման գոր­ծըն­թա­ցը նույ­նիսկ մեզ հա­մար այ­սօր։ Դաս 4

39

ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 21

Բնավորություն ու համայնք Կա մի երգ1, ո­րը հնչում է հետև­յալ կերպ. «Ես ա­պա­ռաժ եմ, ես կղզի եմ»։ Երբևէ նման զգա­ցո­ղու­թյուն ու­նե­ցե՞լ եք, փա­փա­գե՞լ եք մե­ նակ լի­նել։ Մի­գու­ցե նաև լսել եք մարդ­կանց, ով­քեր ա­սում են. «Աստ­ ծո հետ իմ հա­րա­բե­րու­թյուն­ներն անձ­նա­կան են, ես դրանց մա­սին խո­սել չեմ ցան­կա­նում»։ Կար­դա­ցե՛ք Ե­փե­սա­ցի­նե­րին 4.11-16 հա­մա­րը։ Ի՞նչ է ու­զում ա­սել այս­տեղ Պո­ղո­սը։ Ի՞նչ դեր է նա հատ­կաց­նում հա­մայն­քին այս տեքս­տե­րում։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Երբ Պո­ղո­սը գրում է ե­փե­սա­ցի­նե­րին, ե­կե­ղե­ցին նկա­րագ­րում է որ­ պես մար­մին։ Հի­սու­սը գլուխն է, իսկ Նրա ժո­ղո­վուր­դը կազ­մում են մարմ­նի մյուս մա­սե­րը։ Ե­թե ու­շադ­րու­թյուն դարձ­նեք Ե­փե­սա­ցի­նե­րին 4.13 հա­մա­րին, կնկա­տեք նման հա­մայն­քում ապ­րե­լու նպա­տա­կը, ո­րը «կա­տար­յալ մարդ» դառ­նալն է՝ «Քրիս­տո­սին չա­փա­նիշ ու­նե­նա­ լով»։ Եվ դրա հա­մար մենք անհ­րա­ժե՛շտ ենք միմ­յանց։ Ան­կաս­կած հնա­րա­վոր է քրիս­տոն­յա լի­նել մեն-մե­նակ։ Եվ իս­կա­ պես, ինչ­պես դա­րե­րի ըն­թաց­քում շատ մարդ­կանց հա­մար, ում ծաղ­ րել ու հա­լա­ծել են, հա­ճախ մե­նակ մնալն ան­խու­սա­փե­լի է։ Աստ­ծո զո­րու­թյան մա­սին հզոր վկա­յու­թյուն է այն, որ տղա­մար­դիկ ու կա­ նայք չեն կքվում ի­րենց շրջա­պա­տող ճնշման տակ։ Ու որ­քան էլ ճիշտ է այս ի­րո­ղու­թյու­նը, Պո­ղոսն ու­զում է շեշ­տադ­րել կարևո­րա­գույն ճշմար­տու­թյուն՝ վեր­ջին հաշ­վով մենք ինք­ներս զգում և ու­րիշ­նե­րին բա­ցա­հայ­տում ենք Քրիս­տո­սի լիու­թյու­նը, երբ հա­մա­գոր­ծակ­ցում ենք մեկս մյու­սի հետ։ Ե­փե­սա­ցի­նե­րին 4.11-16 հա­մար­նե­րում ի՞նչ է ա­սում Պո­ղոսն այն մա­սին, ինչ որ պետք է տե­ղի ու­նե­նա, նախ­քան Քրիս­տո­սի լիու­ թյու­նը կբա­ցա­հայտ­վի մեր քրիս­տո­նեա­կան հա­մայն­քում։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Քրիս­տո­սի լիու­թյունն ար­տա­հայ­տող հա­մայն­քի վկա­յու­թյունն ի՞նչ կերպ է տար­բեր­վում Քրիս­տո­սի լիու­թյունն ար­տա­հայ­տող 1 Simon & Garfunkel “I Am a Rock”

40

Դաս 4

ան­հա­տի վկա­յու­թյու­նից։ Ի՞նչ հետևանք­ներ ու­նի սա մեծ պայ­ քա­րի հա­մա­տեքս­տում։ Տե՛ս Ե­փե­սա­ցի­նե­րին 3.10։ Շատ հեշտ է բա­րի ու լավ մարդ լի­նել, երբ մե­նակ եք կամ գտնվում եք ան­ծա­նոթ մարդ­կանց շրջա­պա­տում։ Սա­կայն շատ ա­վե­լի բարդ է բա­րի գտնվել այն մարդ­կանց նկատ­մամբ, ում չա­փից լավ եք ճա­նա­չում կամ պար­զա­պես չեք սի­րում։ Երբ այս մարդ­ կանց նկատ­մամբ շնորհ ու բա­րու­թյուն ենք ցու­ցա­բե­րում, Աստ­ծո մա­սին ճշմար­տու­թյան վե­րա­բեր­յալ ան­հեր­քե­լի վկա­յու­թյուն ենք տա­լիս։ ՈՒՐ­ԲԱԹ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 22

Հետագա ուսումնասիրության համար Կար­դա­ցե՛ք Է­լեն Ուայ­թի Աստ­ծո որ­դի­ներ և դուստ­րեր գրքի 100 է­ջի «Աստ­ված մեզ նոր՝ մարմ­նե­ղեն սիրտ է խոս­տա­նում», Քրիս­տո­սի տե­սա­նե­լի դա­սեր գրքի 405–421 է­ջե­րի «Փե­սա­յին դի­մա­վո­րե­լով» և Մեծ պայ­քար գրքի 613–634 է­ջե­րի «Նե­ղու­թյան ժա­մա­նա­կը» գլուխ­ նե­րը։ «Բնա­վո­րու­թյան կա­ռու­ցու­մը մարդ ա­րա­րա­ծին երբևէ վստահ­ ված ա­մե­նա­կարևոր գործն է, և դ­րա լուրջ ու­սում­նա­սի­րու­թյու­նը եր­ բեք այդ­քան կարևոր չի ե­ղել, որ­քան այժմ։ Ոչ մի նա­խորդ սե­րունդ կանչ­ված չի ե­ղել այս­քան կարևոր խնդիր­ներ լու­ծե­լու, եր­բեք ե­րի­տա­ սարդ տղա­մար­դիկ ու կա­նայք այդ­քան մեծ վտանգ­նե­րի չեն բախ­վել, որ­քան այժմ»։ Է­լեն Ուայթ, Կր­թու­թյուն, էջ 225։ «Ա­ռա­կում հի­մար կույ­սե­րը ներ­կա­յաց­վում են որ­պես յուղ մու­րա­ ցող­ներ, ում չի հա­ջող­վում այն ստա­նալ։ Այս խումբն այն մարդ­կանց խորհր­դա­նիշն է, ով­քեր չեն զար­գաց­րել այն­պի­սի բնա­վո­րու­թյուն, ո­րը նրանց ճգնա­ժա­մին դի­մա­նա­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն կըն­ձե­ռի։ Դա նման է նրան, որ գնան ու ի­րենց հարևա­նին ա­սեն՝ տո՛ւր ինձ քո բնա­ վո­րու­թյու­նը, այ­լա­պես ես կկոր­չեմ։ Ի­մաս­տուն­նե­րը չեն կա­րող ի­րենց յու­ղը փո­խան­ցել հի­մար կույ­սե­րի թրթռա­ցող լամ­պե­րին։ Բնա­վո­րու­ թյու­նը փո­խանց­ման են­թա­կա չէ։ Այն հնա­րա­վոր չէ գնել կամ վա­ճա­ ռել, հնա­րա­վոր չէ ձեռք բե­րել։ Տե­րը յու­րա­քանչ­յուր մար­դու տվել է փոր­ձու­թյան մի­ջո­ցով ար­դար բնա­վո­րու­թյուն ու­նե­նա­լու հնա­րա­վո­ րու­թյուն, սա­կայն չի տվել մի­ջոց, ո­րով մի մարդ կա­րող է մեկ ու­րի­շին փո­խան­ցել այն բնա­վո­րու­թյու­նը, ո­րը նա կեր­տել է՝ անց­նե­լով բարդ փոր­ձու­թյուն­նե­րի մի­ջով, մեծ Ու­սուց­չից դա­սեր սո­վո­րե­լով, որ­պես­զի Դաս 4

41

կա­րո­ղա­նա դրսևո­րել համ­բե­րու­թյուն փոր­ձու­թյան ժա­մա­նակ և այն­ պի­սի հա­վատ, ո­րը կա­րող է անհ­նա­րի­նու­թյան սա­րե­րը տե­ղա­շար­ ժել»։ Է­լեն Ուայթ, Ե­րի­տա­սարդ­նե­րի ու­սու­ցի­չը, 1896, հուն­վա­րի 16։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար

1. Ի՞նչ է նշա­նա­կում «բնա­վո­րու­թյան կա­ռու­ցու­մը»։ Ինչ­պե՞ս կա­րող եք դա ա­նել։ Որ­քա՞ն ակն­հայտ ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թյուն է բնա­վո­ րու­թյան կա­ռու­ցու­մը ձեր անձ­նա­կան կյան­քում և ձեր ե­կե­ղե­ցա­ կան հա­մայն­քում։ 2. Հինգ­շաբ­թի օր­վա դա­սը խո­սում էր քրիս­տոն­յա­յի կյան­քում հա­ մայն­քի ու­նե­ցած կարևոր դե­րի մա­սին։ Որ­քա՞ն լավ է ձեր տե­ ղա­կան ե­կե­ղե­ցին գոր­ծում որ­պես Քրիս­տո­սի մար­մին։ Որ­պես հա­մայնք՝ որ­քա՞ն լավ եք ներ­կա­յաց­նում Տի­րո­ջը։ Դա­սա­րա­նում քննար­կե՛ք, թե ի՞նչ կա­րող եք ա­նել բա­րե­լավ­ման ուղ­ղու­թյամբ։ 3. Դա­սա­րա­նում քննար­կե՛ք, թե ին­չո՞ւ է բնա­վո­րու­թյան կա­ռու­ցու­ մը կարևոր, ե­թե մենք փրկվում ենք բա­ցա­ռա­պես առ Հի­սուսն ու­ նե­ցած մեր հա­վա­տով։ Ե­թե մեզ փրկում են Նրա ար­դա­րու­թյունն ու կա­տար­յալ բնա­վո­րու­թյու­նը, ա­պա ին­չո՞ւ է հար­կա­վոր, որ մենք բնա­վո­րու­թյուն զար­գաց­նենք։ 4. Հել­լեն Քել­լե­րը, ով մա­նուկ հա­սա­կից խուլ և կույր էր, գրել է. «Բնա­ վո­րու­թյու­նը չի կա­րող զար­գա­նալ հեշ­տու­թյան ու խա­ղա­ղու­թյան պայ­ման­նե­րում։ Բա­ցա­ռա­պես փոր­ձու­թյան ու տա­ռա­պան­քի մի­ջո­ցով կա­րող է հո­գին ուժ ստա­նալ, հոգևոր տե­սո­ղու­թյու­նը՝ սրվել, միայն այդ ճա­նա­պար­հով կա­րող են ձգտում­նե­րը ո­գեշնչ­ վել ու հա­ջո­ղու­թյուն ա­պա­հո­վել»։ Ա­ռաջ­նոր­դու­թյուն, հա­տոր 17, հա­մար 4։ Հա­մա­ձա՞յն եք այս պնդման հետ։ Քն­նար­կե՛ք բնա­վո­ րու­թյան, տա­ռա­պան­քի և մեծ պայ­քա­րի միջև ե­ղած կա­պը։

42

Դաս 4

ԴԱՍ 5 ՀՈՒԼԻՍԻ 23-29

ԾԱՅՐԱՀԵՂ ՇՈԳ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Ծնն­դոց 22, Ով­սեե 2.1-12, Հոբ 1.6-2.10, Բ Կորն­թա­ցի­նե­րին 11.23-29, Ե­սա­յի 43.1-7։ Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Բայց Տի­րոջ կամքն էր Նրան ճզմել, տա­ռա­պանք պատ­ճա­ ռել. երբ Նա Իր ան­ձը մեղ­քի ըն­ծա դարձ­նի, սե­րունդ կու­նե­ նա, կեր­կա­րաց­նի Իր օ­րե­րը, և Տի­րոջ կամ­քը Նրա ձեռ­քով կհա­ջող­վի» (Ե­սա­յի 53.10)։ Երբ հայտ­նի քրիս­տոն­յա գրող Քլայվ Ս­թեյփլս Լ­յուի­սի կի­նը մա­ հա­նում էր, նա գրեց. «Հարցն այն չէ, որ ես (կար­ծում եմ) Աստ­ծուն հա­վա­տալ դա­դա­րե­լու մեծ վտան­գի մեջ եմ։ Ի­րա­կան վտան­գը Նրա մա­սին այս սար­սա­փե­լի բա­նե­րին հա­վա­տալ սկսելն է։ Ես վա­խե­նում եմ ոչ թե «Ու­րեմն ընդ­հան­րա­պես Աստ­ված գո­յու­թյուն չու­նի», այլ «Ու­րեմն սա այն է, ինչ Նրան իս­կա­պես դուր է գա­լիս» եզ­րա­կա­ցու­ թյու­նից»։ Դի­տարկ­վող վիշտ (Նյու Յորք, Հար­փեր Քո­լինս Փաբ­լի­շերս, Ինք., 1961), էջ 6, 7։ Երբ ի­րա­վի­ճակն իս­կա­պես ցա­վոտ է դառ­նում, մեզ­նից ո­մանք հիմ­նո­վին մեր­ժում են Աստ­ծուն։ Մ­յուս­նե­րը, ինչ­պես Լ­յու­սիը, հանձն­ վում են Աստ­ծո մա­սին ի­րենց տե­սա­կե­տը փո­խե­լու գայ­թակ­ղու­թյա­նը և Նրա մա­սին մտա­ծում են շատ վատ բա­ներ։ Հարց է ծա­գում՝ դեռ ինչ­քա՞ն կա­րող է ջեր­մաս­տի­ճա­նը բարձ­րա­նալ։ Որ­քա՞ն ծայ­րա­հեղ տա­պի մեջ է Աստ­ված պատ­րաստ ռիս­կի դի­մել թույլ տա­լու, որ Իր ժո­ղո­վուր­դը հայտն­վի, որ­պես­զի ի­րա­կա­նաց­նի մեզ «Իր Որ­դու պատ­ կե­րով» կեր­տե­լու Իր վերջ­նա­կան նպա­տա­կը (Հռո­մեա­ցի­նե­րին 8.29)։ Շա­բաթ­վա ամ­փո­փու­մը. Ըստ ձեզ՝ ին­չո՞ւ է Աստ­ված դի­մում այն մարդ­կան­ցից սխալ հաս­կաց­ված լի­նե­լու ռիս­կին, ո­րոնց կող­մից ու­զում է ճա­ նաչ­ված և սիր­ված լի­նել։ Ըստ ձեզ՝ մինչև ի՞նչ աս­տի­ճա­նի է Աստ­ված պատ­րաստ սխալ հաս­կաց­վել, մինչև որ կեր­տի ձեզ «Իր Որ­դու պատ­կե­րով»։ Դաս 5

43

ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 24

Աբրահամը փորձության հնոցում Կար­դա­ցե՛ք Ծնն­դոց 22-րդ գ­լու­խը։ Կար­ծես թե հենց այն­պես, ա­ռանց բա­ցատ­րու­թյան Աստ­ված հան­կարծ կոչ է ա­նում Աբ­րա­հա­ մին իր սե­փա­կան որ­դուն ող­ջա­կեզ զոհ մա­տու­ցել։ Կա­րո՞ղ եք պատ­ կե­րաց­նել Աբ­րա­հա­մի զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­րը։ Միան­գա­մայն գար­շե­լի էր պատ­կե­րաց­նել, որ սուրբ Աստ­վա­ծը պա­հան­ջում է զո­հա­բե­րել սե­փա­ կան որ­դուդ։ Նույ­նիսկ ե­թե Աբ­րա­հա­մը սա հնա­րա­վոր էր հա­մա­րում, ա­պա ո՞ւր մնա­ցին ժա­ռան­գու­թյան մա­սին Աստ­ծո տված խոս­տում­ նե­րը։ Ա­ռանց որ­դու խստումն ի­մաս­տը կորց­նում էր։ Ին­չո՞ւ Աստ­ված Աբ­րա­հա­մին պատ­վի­րեց բե­րել այս զո­հը։ Աստ­ ված ա­մեն ինչ գի­տի, ի­մաս­տը ո՞րն էր։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Աստ­ծո պա­հանջն ու դրա ժա­մա­նա­կը պա­տա­հա­կան չէին։ Ի­րա­ կա­նում դրանք հաշ­վարկ­ված էին հնա­րա­վոր ա­մե­նա­մեծ տա­ռա­ պան­քը հա­րու­ցե­լու հա­մար, քա­նի որ «Աստ­ված Աբ­րա­հա­մի հա­մար պա­հել էր վեր­ջին ու ա­մե­նա­ծանր փոր­ձու­թյու­նը, երբ տա­րի­նե­րի բե­ ռը ծան­րա­ցել էր նրա ու­սե­րին, և նա հան­գիստ էր փա­փա­գում»։ Է­լեն Ուայթ, Նա­հա­պետ­ներ և մար­գա­րե­ներ, էջ 147։ Սա խե­լա­գար Աստ­ծո ստու­գա՞րք էր։ Բնավ ոչ, քա­նի որ «այն հո­գե­վար­քը, որ Աբ­րա­հա­մը վե­րապ­րեց այդ սար­սա­փե­լի փոր­ձու­թյան սև­օ­րե­րի ըն­թաց­քում, թույլ տվեց, որ նա սե­փա­կան փոր­ձով փոքր-ինչ հաս­կա­նար մարդ­կու­թյան փրկագն­ման հա­մար ան­սահ­ման Աստ­ծո կող­մից ար­ված զո­հի մե­ծու­ թյու­նը»։ Նա­հա­պետ­ներ և մար­գա­րե­ներ, էջ 154։ Սա պար­զա­պես ստու­գարք էր. Աստ­ված եր­բեք չէր նա­խա­տե­սել, որ Աբ­րա­համն սպա­նի իր որ­դուն։ Այս դեպ­քը շատ կարևոր շեշ­տադ­ րում է այն մա­սին, թե եր­բեմն ինչ­պես է Աստ­ված գոր­ծում։ Աստ­ված կա­րող է մեզ­նից պա­հան­ջել ա­նել մի բան, ո­րը Նա եր­բեք չի նա­խա­ տե­սել, որ մենք ի­րա­կա­նում ա­նենք։ Կա­րող է պա­հան­ջել մեզ­նից գնալ մի տեղ, ուր Նա ե­րեբք չի նա­խա­տե­սել, որ մենք հաս­նենք։ Աստ­ծո հա­մար կարևոր է ոչ այն­քան վեր­ջը, որ­քան այն, թե ինչ ենք մենք սո­ վո­րում գոր­ծըն­թա­ցի ժա­մա­նա­կա­մի­ջո­ցում վե­րա­կերտ­վե­լիս։ Հա­վա­նա­բար Հի­սու­սը հենց Աբ­րա­հա­մի փոր­ձա­ռու­թյու­նը նկա­ տի ու­ներ, երբ հրեա­նե­րին ա­սաց. «Աբ­րա­հա­մը՝ ձեր հայ­րը, ցնծում էր այն մտքից, որ կա­րող է Իմ օ­րե­րը տես­նել. նա տե­սավ և ու­րա­ 44

Դաս 5

խա­ցավ» (Հով­հան­նես 8.56)։ Աբ­րա­հա­մը կա­րող էր բաց թող­նել այս գա­ղա­փարն ըն­կա­լե­լու հնա­րա­վո­րու­թյու­նը, ե­թե հրա­ժար­վեր հետևել ցու­ցում­նե­րի՝ հա­մա­րե­լով դրանք սա­տա­նա­յա­կան։ Այս ողջ ըն­թաց­ քում Աբ­րա­հա­մի գո­յատև­ման ու սո­վո­րե­լու բա­նա­լին ե­ղել է իր կող­մից Աստ­ծո ձայ­նի հստակ ճա­նա­չու­մը։ Ինչ­պե՞ս եք ճա­նա­չում Աստ­ծո ձայ­նը։ Ինչ­պե՞ս եք ի­մա­նում՝ երբ է Աստ­ված խո­սում ձեզ հետ։ Ի՞նչ ճա­նա­պարհ­նե­րով է Նա ձեզ հա­ ղոր­դում Իր կամ­քը։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 25

Քմահաճ Իսրայելը Ով­սեեի օ­րի­նա­կը հզոր դա­սեր ու­նի մեզ ու­սու­ցա­նե­լու։ Ով­սեեի ի­րա­վի­ճակն ու­շագ­րավ է։ Նրա կին Գո­մե­րը փախ­չում է և մեկ ու­րիշ տղա­մար­դուց ե­րե­խա­ներ է ու­նե­նում։ Ու թեև այդ կի­նը հա­վա­տա­րիմ չէ, Աստ­ված կոչ է ա­նում Ով­սեեին հետ ըն­դու­նել կնոջն ու նո­րից սի­րել նրան։ Այս պատ­մու­թյու­նը կրում է Աստ­ծո և Իս­րա­յե­լի հա­րա­բե­րու­ թյուն­նե­րը նկա­րագ­րող ա­ռա­կի բնույթ։ Իս­րա­յե­լա­ցի­նե­րը թո­ղել էին Աստ­ծուն և հոգևոր պոռն­կու­թյամբ էին զբաղ­ված այլ աստ­ված­նե­րի հետ: Բայց այդ­քա­նով հան­դերձ՝ Աստ­ված սի­րում էր իս­րա­յե­լա­ցի­նե­ րին ու կա­մե­նում էր Իր սե­րը ցույց տալ նրանց։ Սա­կայն տե­սե՛ք, թե ինչ մե­թոդ­նե­րով։ Կար­դա­ցե՛ք Ով­սեե 2.1-12 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ մե­թոդ­ներ է Աստ­ ված խոս­տա­նում կիա­ռել՝ Իս­րա­յե­լին կրկին դե­պի Ի­րեն քա­շե­լու հա­մար։ Ըստ ձեզ՝ ի՞նչ է նշա­նա­կում անց­նել այդ փոր­ձա­ռու­թյուն­ նե­րի մի­ջով։ Ով­սեե 2.2, 3 __________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ով­սեե 2.5-7 __________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ով­սեե 2.8, 9 __________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ով­սեե 2.10 ___________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Այս պատ­մու­թյու­նը բարձ­րաց­նում է եր­կու կարևոր հարց այն մա­ սին, թե ինչ­պես ենք մենք զգում Աստ­ծուն, երբ Նա մեզ ա­պաշ­խա­րու­ թյան է տա­նում։ Դաս 5

45

Ա­ռա­ջին, մենք գտնվում ենք վտան­գի մեջ, երբ չենք գի­տակ­ցում, որ Աստ­ված գոր­ծում է։ Երբ Իս­րա­յելն անց­նում էր նման բարդ ու ցա­ վա­լի փոր­ձա­ռու­թյուն­նե­րի մի­ջով, հա­վա­նա­բար ժո­ղովր­դի հա­մար բարդ էր գի­տակ­ցել, որ ի­րենց Աստ­վա­ծը գոր­ծում է ի­րենց իսկ փրկու­ թյան հա­մար։ Երբ մեր ու­ղին ցան­կա­պատ­վում է սուր փշե­րով կամ պատ­վում է պա­տով ու չենք հաս­կա­նում, թե ուր ենք գնում (Ով­սեե 2.6), մի՞­թե սա Աստ­ված է ա­նում։ Երբ ան­հե­տա­նում են մեր հիմ­ նա­կան կա­րիք­նե­րը հո­գա­լու մի­ջոց­նե­րը կամ շփո­թու­թյան մեջ ենք հայտն­վում (Ով­սեե 2.9, 10), կա­րո՞ղ է արդ­յոք այս ա­մե­նի հետևում կանգ­նած լի­նել մեր Հայ­րը։ Ճշ­մար­տու­թյունն այն է, որ ան­կախ այն փաս­տից, թե ինչ ենք մենք զգում, Աստ­ված մշտա­պես գոր­ծում է մեզ ա­պաշ­խա­րու­թյան բե­րե­լու հա­մար, ո­րով­հետև Նա մեզ ան­սահ­մա­նո­ րեն սի­րում է։ Երկ­րորդ, մենք գտնվում ենք Աստ­ծուն սխալ հաս­կա­նա­լու վտան­ գի մեջ, երբ Նա գոր­ծում է։ Մենք կա­րող ենք հաս­կա­նալ, որ Աստ­ված գոր­ծում է, սա­կայն մեզ կա­րող է դուր չգալ այն, ինչ Նա ա­նում է։ Երբ մենք մեզ վի­րա­վոր­ված ու շփոթ­ված ենք զգում, շատ հեշտ է մե­ղադ­ րել Աստ­ծուն դա­ժան լի­նե­լու, չմի­ջամ­տե­լու կամ հոգ չտա­նե­լու մեջ։ Սա­կայն Աստ­ված մշտա­պես գոր­ծում է՝ Իր սի­րո ուխ­տի մի­ջո­ցով մեզ վե­րա­փո­խե­լու հա­մար։ Կար­դա­ցե՛ք Ով­սեե 2.14-23 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ է բա­ցա­հայ­տում Աստ­ծո մա­սին այս հատ­վա­ծը։ Սուբ Հո­գուն խնդրե՛ք ձեզ ցույց տալ, թե արդ­յո՞ք ձեր կյան­քի որևէ ո­լոր­տում փա­խել եք Աստ­ծուց։ Ե­թե հա­մոզ­ված եք, որ փա­խել եք, ա­պա ին­չո՞ւ սպա­սել փոր­ձու­ թյան հնո­ցում հայտն­վե­լուն։ Ի՞նչն է ձեզ խան­գա­րում հենց հի­մա ամ­բող­ջու­թյամբ հանձն­վել Աստ­ծուն։ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 26

Գոյատևել երկրպագության միջոցով Կար­դա­ցե՛ք Հոբ 1.6–2.10 հա­մար­նե­րը։ Ի՞ն­չը դար­ձավ Հո­բի տա­ ռա­պանք­նե­րի պատ­ճա­ռը։ Այս­տեղ ապ­շե­ցու­ցիչ մի բան կա։ Հրեշ­տակ­նե­րը գա­լիս են Աստ­ ծուն տես­նե­լու, սա­տա­նան գա­լիս է նրանց հետ։ Աստ­ված հարց­ նում է սա­տա­նա­յին, թե որ­տեղ էր նա, վեր­ջինս պա­տաս­խա­նում է, որ «երկ­րի վրա շրջե­լուց և նրա մեջ ման գա­լուց» է գա­լիս (Հոբ 1.7)։ Հե­տո Աստ­ված հետև­յալ հար­ցադ­րումն է ա­նում. «Իմ ծա­ռա Հո­բին 46

Դաս 5

ու­շադ­րու­թյուն դարձ­րի՞ր» (Հոբ 1.8)։ Ու­շագ­րա­վը ոչ թե հենց հարցն է, այլ թե Ով է այդ հար­ցը տա­լիս։ Հո­բին՝ որ­պես ու­սում­նա­սի­րու­թյան ա­ռար­կա, մատ­նան­շում է ոչ թե սա­տա­նան, այլ Աստ­ված։ Ման­րակր­ կիտ կեր­պով ի­մա­նա­լով, թե ինչ է հետևե­լու՝ Աստ­ված սա­տա­նա­յի ու­ շադ­րու­թյու­նը հրա­վի­րում է Հո­բի վրա։ Երկ­րի վրա հան­գիստ ապ­րող Հո­բը գա­ղա­փար ան­գամ չու­նի, թե ինչ կի­զիչ տապ է լի­նե­լու իր փոր­ ձու­թյան հնո­ցում։ Ու թեև պար­զից էլ պարզ է, որ Հո­բին տա­ռա­պանք­ ներ պատ­ճա­ռում է ոչ թե Աստ­ված, այլ սա­տա­նան, պարզ է նաև, որ հենց Աստ­ված է հստակ թույլտ­վու­թյուն տա­լիս սա­տա­նա­յին՝ կոր­ծա­ նել Հո­բի ու­նեց­ված­քը, ե­րե­խա­նե­րին և նրա ֆի­զի­կա­կան ա­ռող­ջու­ թյու­նը։ Ե­թե Աստ­ված թույլ է տա­լիս, որ Հո­բը տա­ռա­պի, ա­պա ի՞նչ տար­բե­րու­թյուն, թե ով է անձ­նա­պես հասց­նում այդ տա­ռա­պան­քը՝ Աստ­վա՞ծ, թե՞ սա­տա­նան։ Ինչ­պե՞ս Աստ­ված կա­րող է լի­նել ար­դար և սուրբ, երբ թույլ է տա­լիս սա­տա­նա­յին Հո­բին նման տա­ռա­պանք հասց­նել։ Արդ­յո՞ք հար­կա­վոր է այս ի­րա­վի­ճա­կը որ­պես հա­տուկ դեպք դի­տար­կել, թե՞ այս ճա­նա­պար­հը բնու­թագ­րա­կան է Աստ­ծո հա­մար, և նա մինչև հի­մա էլ շա­րու­նա­կում է այդ կերպ գոր­ծել մեզ հետ։ Հոբ 1.20, 21 հա­մար­նե­րում ինչ­պե՞ս է Հոբն ար­ձա­գան­քում այս փոր­ձու­թյուն­նե­րին։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Նման տա­ռա­պանք­նե­րին հնա­րա­վոր է ար­ձա­գան­քել եր­կու կերպ։ Կա­րո՞ղ ենք դառ­նա­նալ և բար­կա­նալ՝ մեջ­քով շրջվե­լով Աստ­ծուն, Ում հա­մա­րում ենք դա­ժան կամ ընդ­հան­րա­պես հեր­քում ենք Նրա գո­յու­ թյու­նը, կամ էլ կա­րող ենք ա­վե­լի ուժ­գին կառ­չել Աստ­ծուն։ Իր ա­ղե­տի դեմ Հո­բը պայ­քա­րում է՝ Աստ­ծո ներ­կա­յու­թյան մեջ մնա­լով ու Նրան երկր­պա­գե­լով։ Հոբ 1.20, 21 հա­մար­նե­րում տես­նում ենք երկր­պա­գու­թյան ե­րեք աս­պեկտ, ո­րոնք կա­րող են օգ­նել տա­ռա­պան­քի մեջ։ Ա­ռա­ջին, Հոբն ըն­դու­նում է իր ա­նօգ­նա­կա­նու­թյու­նը և ոչ մի պա­հանջ չի ներ­կա­յաց­ նում. «Իմ մոր ար­գան­դից մերկ եմ դուրս ե­կել, մերկ էլ այն­տեղ պի­տի վե­րա­դառ­նամ» (Հոբ 1.21)։ Երկ­րորդ, Հո­բը գի­տակ­ցում է, որ Տերն ու­նի ի­րա­վի­ճա­կի լիար­ժեք վե­րահս­կո­ղու­թյուն. «Տե­րը տվեց, Տերն էլ ա­ռավ» (Հոբ 1.21)։ Եր­րորդ, Հո­բը եզ­րա­փա­կում է՝ հաս­տա­տե­լով իր հա­վատն առ Աստ­ծո ար­դա­րու­թյու­նը. «Տի­րոջ ա­նու­նը թող օրհն­յալ լի­նի» (Հոբ 1.21)։ Փոր­ձու­թյան մե՞ջ եք։ Հետևե՛ք Հո­բի քայ­լե­րին։ Ինչ­պե՞ս կա­րող են դրանք ձեզ ևս­օգ­նել։ Դաս 5

47

ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 27

Գոյատևել հույսի միջոցով «Այն (նե­ղու­թյու­նը) մեր կա­րո­ղու­թյու­նից այն­քան ծանր էր, որ նույ­նիսկ մեր ապ­րե­լու հույսն էինք կորց­րել։ Մենք ինք­ներս ըն­ դու­նել էինք մեր մահ­վան վճի­ռը, որ­պես­զի հույ­սը ոչ թե մեզ վրա դնեինք, այլ Աստ­ծու, որ հա­րու­թյուն է տա­լիս մե­ռել­նե­րին» (Բ Կորն­թա­ցի­նե­րին 1.8, 9)։ Որ­պես Աստ­ծո ընտր­յալ ա­ռաք­յալ՝ Պո­ղոսն ա­վե­լի շատ փոր­ձու­ թյուն­նե­րի է դի­մա­ցել, քան շատ այլ մար­դիկ։ Սա­կայն նա չվհատ­ վեց։ Ընդ­հա­կա­ռա­կը, նա ա­վե­լի ու ա­վե­լի էր փա­ռա­բա­նում Աստ­ծուն։ Կար­դա­ցե՛ք Բ Կորն­թա­ցի­նե­րին 11.23-29 հա­մար­նե­րում նկա­րագր­ ված նրա դժվա­րու­թյուն­նե­րի ցան­կը։ Այժմ կար­դա­ցե՛ք Բ Կրն­թա­ցի­նե­ րին 1.3-11 հա­մար­նե­րը։ Բ Կորն­թա­ցի­նե­րին 1.4 հա­մա­րում Պո­ղո­սը պնդում է, որ Աստ­ծո կա­րեկ­ցանքն ու մխի­թա­րու­թյունն ստա­նա­լու պատ­ճառն այն է, «որ­պես­զի մենք էլ կա­րո­ղա­նանք մխի­թա­րել նրանց, ով­քեր ա­մեն տե­սակ նե­ղու­թյան մեջ են, ա՛յն մխի­թա­րու­թյամբ, ո­րով մենք մխի­թար­վում ենք Աստ­ծուց»։ Որ­քա­նո՞վ կա­րող է տա­ռա­պան­քը ծա­ռա­յու­թյան կոչ լի­նել: Ինչ­պե՞ս կա­րող ենք ա­վե­լի զգոն լի­նել այս հնա­րա­վո­րու­թյան նկատ­մամբ: ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Աստ­ված կա­մե­նում է մեր մի­ջո­ցով ծա­ռա­յել տա­ռա­պող մարդ­ կանց։ Սա նշա­նա­կում է, որ Նա կա­րող է նախ թույլ տալ, որ մենք անց­նենք նմա­նա­տիպ տա­ռա­պան­քի մի­ջով։ Հե­տո մենք ի վի­ճա­կի կլի­նենք այդ մարդ­կանց քա­ջա­լե­րել՝ հին­վե­լով ոչ թե տե­սու­թյուն­նե­րի, այլ Աստ­ծո կա­րեկ­ցանքն ու մխի­թա­րու­թյունն ստա­նա­լու մեր սե­փա­ կան փոր­ձի վրա։ Սա նաև Հի­սու­սի կյան­քի սկզբունքն է (տե՛ս Եբ­րա­ յե­ցի­նե­րին 4.15)։ Պո­ղոսն իր դժվա­րու­թյունն այս­քան վառ կեր­պով նկա­րագ­րում է ոչ իր հան­դեպ խղճա­հա­րու­թյուն հա­րու­ցե­լու նպա­տա­կով։ Դրանք մեզ պատմ­վում են նրա հա­մար, որ­պես­զի մենք ի­մա­նանք՝ նույ­նիսկ ե­թե ան­դուն­դի հա­տա­կում ենք, մեր Հայ­րը կա­րող է մի­ջամ­տել և մեզ բե­ րել Իր կա­րեկ­ցանքն ու մխի­թա­րու­թյու­նը։ Մենք կա­րող ենք կորց­նել նույ­նիսկ մեր ապ­րե­լու հույ­սը, կա­րող ենք ան­գամ սպան­վել, սա­կայն 48

Դաս 5

մի՛ վա­խե­ցեք, Աստ­ված մեզ սո­վո­րեց­նում է ա­պա­վի­նել Ի­րեն։ Կա­րող ենք վստա­հել Նրան, քա­նի որ մեր Աստ­վա­ծը «հա­րու­թյուն է տա­լիս մե­ռել­նե­րին» (Բ Կորն­թա­ցի­նե­րին 1.9)։ Շա­րու­նա­կե­լով հռչա­կել Ա­վե­տա­րա­նը՝ Պո­ղո­սը գի­տի, որ Աստ­ված ի­րեն ևս կփր­կի ա­պա­գա­յում։ Պո­ղո­սի՝ ա­մուր մնա­լու ու­նա­կու­թյու­նը սնվում է ե­րեք աղբ­յու­րից, ո­րոնք ներ­կա­յաց­ված են Բ Կորն­թա­ցի­նե­ րին 1.10, 11 հա­մար­նե­րում։ Ա­ռա­ջին, հա­ջո­ղու­թյամբ պսակ­ված Աստ­ ծո գոր­ծը. «Նա է, որ այն­պի­սի՜ մա­հից փրկեց մեզ ու դեռ փրկե­լու է» (Բ Կորն­թա­ցի­նե­րին 1.10)։ Երկ­րորդ, իր ու­շադ­րու­թյու­նը բա­ցա­ռա­պես Աստ­ծո վրա կենտ­րո­նաց­նե­լու Պո­ղո­սի վճռա­կա­նու­թյու­նը. «Նրա վրա հույս ու­նենք, որ տա­կա­վին փրկե­լու է» (Բ Կորն­թա­ցի­նե­րին 1.11)։ Եր­ րորդ, սուր­բե­րի շա­րու­նա­կա­կան միջ­նոր­դու­թյու­նը. «Մեզ հա­մար ձեր ա­րած ա­ղոթ­քի օգ­նու­թյամբ» (Բ Կորն­թա­ցի­նե­րին 1.11)։ Ի՞նչ կա­րող եք սո­վո­րել Պո­ղո­սից, ին­չը կա­րող է օգ­նել ձեզ, որ­ պես­զի ձեր պայ­քա­րի ու մա­քա­ռում­նե­րի մեջ չսկսեք խղճա­հա­րու­ թյամբ լցվել ինք­ներդ ձեր նկատ­մամբ։ ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 28

Ծայրահեղ շոգ Այս ե­ռամս­յա­կի ըն­թաց­քում մենք անդ­րա­դար­ձանք փոր­ձու­թյան հնո­ցի շատ օ­րի­նակ­նե­րի, ո­րոնք Աստ­ված օգ­տա­գոր­ծում է՝ մեր կյանք բե­րե­լու մաք­րու­թյուն և Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյու­նը։ Այ­դու­հան­ դերձ, ո­մանք կա­րող են դի­տար­կել այս օ­րի­նակ­նե­րը և եզ­րա­կաց­նել, որ Աստ­ված խիստ և պա­հանջ­կոտ վե­րա­կա­ցու է։ Ի­հար­կե, ո­մանք կա­րող են ա­սել. «Մենք գի­տենք, որ Աստ­ված մեզ հա­մար բա­րին է ցան­կա­նում, սա­կայն այս օ­րի­նակ­նե­րը չեն խո­սում մեծ սի­րո և հո­գա­ տա­րու­թյան մա­սին։ Ընդ­հա­կա­ռա­կը, Աստ­ված ա­վե­լի շուտ կռվա­սե­ րի տպա­վո­րու­թյուն է թող­նում։ Նա նպա­տակ­ներ է դնում, ո­րոնք մեզ զգա­լիո­րեն մեծ բար­դու­թյուն­նե­րի ա­ռաջ են կանգ­նեց­նում, և մենք ո­չինչ ա­նել չենք կա­րող այդ ա­մե­նի հետ»։ Ճիշտ է, որ մեղ­քով լցված այս աշ­խար­հում ապ­րե­լու ըն­թաց­քում մենք շատ քիչ բան կհաս­կա­նանք այն ա­մե­նից, ինչ տե­ղի է ու­նե­նում։ Երկն­քում մենք ան­հա­մե­մատ ա­վե­լին կհաս­կա­նանք (Ա Կորն­թա­ցի­ նե­րին 4.5, Ա Կորն­թա­ցի­նե­րին 13.12), սա­կայն այժմ, որ­քան էլ որ դա ու­ժե­րի մեծ լա­րում պա­հան­ջի, մենք պետք է ապ­րենք հա­վա­տա­լով, որ Աստ­ված ներ­կա է և հոգ է տա­նում մեր մա­սին, նույ­նիսկ ե­թե հան­ Դաս 5

49

գա­մանք­նե­րը ոչ միշտ են այդ մա­սին վկա­յում։ Ե­սա­յին այս լա­րու­մը շատ լավ է նկա­րագ­րում։ Կար­դա­ցե՛ք Ե­սա­յի 43.1-7 հա­մար­նե­րը։ 2-րդ հա­մա­րում Աստ­ված ա­սում է, որ Իր ժո­ղո­վուր­դը կանց­նի ջրե­րի ու կրա­կի մի­ջով։ Ս­րանք փո­խա­բե­րա­կան ի­մաս­տով ներ­կա­յաց­ված ծայ­րա­հեղ վտան­գա­վոր ի­րա­վի­ճակ­ներ են, սա­կայն մի­գու­ցե դրանք ակ­նար­կում են Կար­ միր ծովն ու Հոր­դա­նան գետն անց­նե­լը, շատ ծանր ժա­մա­նակ­ներ, ո­րոնք, սա­կայն, ճա­նա­պարհ հար­թե­ցին նոր կյան­քի հա­մար։ Կա­րող եք ակն­կա­լել, որ Աստ­ված կա­սի, որ պաշտ­պա­նե­լու է Իր ժո­ղովր­դին այս վտանգ­նե­րից, որ նրանց ա­վե­լի հեշտ ճա­նա­պար­հով կա­ռաջ­նոր­ դի։ Սա­կայն ինչ­պես Հո­վի­վը Սաղ­մոս­ներ 23-ում, Նա ա­սում է, որ երբ բարդ ժա­մա­նակ­նե­րը վրա հաս­նեն, Աստ­ծո ժո­ղո­վուր­դը ճնշվե­լու կա­ րիք չու­նի, ո­րով­հետև Նա նրանց հետ է։ Նո­րից կար­դա­ցե՛ք Ե­սա­յի 43.1-7 հա­մար­նե­րը։ Գրի՛ ա­ռեք, թե ինչ­պես է Աստ­ված Իր ժո­ղովր­դին հա­վաս­տիաց­նում Իր մխի­թա­ րու­թյան մեջ կրա­կի ու ջրի ժա­մա­նակ­նե­րում։ Այս տեքս­տե­րը ձեր մտքում Աստ­ծո ինչ­պի­սի՞ պատ­կեր են կա­ռու­ցում։ Ո՞ր խոս­տում­ նե­րը կա­րող են ձեզ վե­րա­բե­րել։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Կա­րող ենք ամ­փո­փել, որ Աստ­ծո փոր­ձու­թյան հնո­ցի մա­սին սո­վո­ րել ենք ե­րեք ճա­նա­պարհ­նե­րով։ Ա­ռա­ջին, Աստ­ծո թույլ տված ծայ­րա­ հեղ շո­գը ոչ թե մեզ, այլ մեր մեղ­քը կոր­ծա­նե­լու հա­մար է։ Երկ­րորդ, այդ շո­գը մեզ ոչ թե թշվառ, այլ մա­քուր դարձ­նե­լու հա­մար է, ինչ­պի­սին որ մենք ստեղծ­վել ենք լի­նե­լու։ Եր­րորդ, Աստ­ծո հո­գա­տա­րու­թյու­նը մեր նկատ­մամբ այս ա­մե­նի մեջ հաս­տա­տուն ու քնքուշ է, Նա եր­բեք մեզ մե­նակ չի թող­նի՝ ան­կախ նրա­նից, թե մեզ հետ ինչ է կա­տար­վում։ Ի՞նչ են ձեզ սո­վո­րեց­նում այս տեքս­տերն Աստ­ծո գոր­ծե­լա­կեր­ պի ու բնա­վո­րու­թյան մա­սին՝ Սաղ­մոս­ներ 103.13, 14, Մատ­թեոս 28.20, Ա Կորն­թա­ցի­նե­րին 10.13, Ա Պետ­րոս 1.7։ Ինչ­պե՞ս եք զգա­ցել այս տեքս­տե­րի ի­րո­ղու­թյու­նը ձեր սե­փա­կան կյան­քում։ ՈՒՐ­ԲԱԹ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 29

Հետագա ուսումնասիրության համար Կար­դա­ցե՛ք Է­լեն Ուայ­թի Նա­հա­պետ­ներ և մար­գա­րե­ներ գրքի 145–155 է­ջե­րի «Հա­վա­տի ստու­գարք» և Վ­կա­յու­թյուն­ներ ե­կե­ղե­ցու 50

Դաս 5

հա­մար գրքի 5-րդ հա­տո­րի 315–319 է­ջե­րի «Փա­ռա­բա­նեք Աստ­ծուն» գլուխ­նե­րը։ «Աստ­ված միշտ փոր­ձել է Իր ժո­ղովր­դին վշտի ու դժբախ­տու­թյան հնո­ցում։ Հենց այդ հնո­ցի տա­պի շնոր­հիվ է, որ խա­րամն ան­ջատ­ վում է իս­կա­կան քրիս­տո­նեա­կան բնա­վո­րու­թյան ոս­կուց։ Հի­սու­սը հետևում է փոր­ձու­թյա­նը, Նա գի­տի, թե թան­կար­ժեք մե­տա­ղը մաք­ րա­գոր­ծե­լու հա­մար ինչ է հար­կա­վոր, որ­պես­զի այն անդ­րա­դարձ­նի Իր սի­րո ճա­ռա­գայթ­նե­րը։ Խո­րը փոր­ձու­թյուն­նե­րի մի­ջո­ցով է, որ Աստ­ ված ա­ճեց­նում է Իր ժո­ղովր­դին։ Նա տես­նում է, որ ո­մանք ու­նեն այն­ պի­սի ուժ, ո­րը կա­րող է օգ­տա­գործ­վել Իր գոր­ծի ա­ռա­ջըն­թա­ցի մեջ, և Նա այս մարդ­կանց փոր­ձու­թյուն­ներ է տա­լիս, Իր նա­խախ­նա­մու­ թյամբ Նա նրանց դնում է այն­պի­սի ի­րա­վի­ճակ­նե­րում, ո­րոնք փոր­ ձում են նրանց բնա­վո­րու­թյուն­նե­րը։ … Աստ­ված այս մարդ­կանց ցույց է տա­լիս ի­րենց թու­լու­թյուն­նե­րը և սո­վո­րեց­նում է նրանց ա­պա­վի­նել Ի­րեն։ … Նա Իր նպա­տա­կին հաս­նում է այդ կերպ։ Մար­դիկ կրթվում են, վարժ­վում և կար­գու­կա­նոն սո­վո­րում՝ պատ­րաստ­վե­լով ի­րա­կա­ նաց­նե­լու այն մեծ նպա­տա­կը, ո­րի հա­մար նրանց տրվել են ի­րենց ու­ժե­րը»։ Է­լեն Ուայթ, Նա­հա­պետ­ներ և մար­գա­րե­ներ, էջ 129, 130։ «Ե­թե Աստ­ծո նա­խախ­նա­մու­թյամբ մենք կանչ­ված ենք փոր­ձու­ թյուն­նե­րի դի­մա­նա­լու, ե­կե՛ք ըն­դու­նենք խա­չը, խմենք դա­ռը բա­ ժա­կը՝ հի­շե­լով, որ Հոր ձեռքն է դա բռնել մեր շուր­թե­րի մոտ։ Ե­կե՛ք խա­վա­րի մեջ վստա­հենք Նրան այն­պես, ինչ­պես վստա­հում ենք լույ­ սի մեջ։ Չե՞նք կա­րող արդ­յոք հա­վա­տալ, որ Նա կտա մեզ այն ա­մե­նը, ին­չը մեր բա­րօ­րու­թյան հա­մար է։ … Նույ­նիսկ տա­ռա­պան­քի գի­շե­րը ինչ­պե՞ս կա­րող ենք հրա­ժար­վել բարձ­րաց­նել մեր սրտերն ու ձայ­նե­ րը ե­րախ­տա­գետ փա­ռա­բա­նու­թյամբ, երբ հի­շում ենք Գող­գո­թա­յի խա­չով ար­տա­հայտ­ված սե­րը մեր նկատ­մամբ»։ Է­լեն Ուայթ, Վ­կա­յու­ թյուն­ներ ե­կե­ղե­ցու հա­մար, հա­տոր 5, էջ 316։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար

1. Թող դա­սա­րա­նի ան­դամ­նե­րից մե­կը պատ­մի իր հա­վա­տի փոր­ ձու­թյան մա­սին, ո­րը, հնա­րա­վոր է, Աբ­րա­հա­մի փոր­ձու­թյան պես խո­րը չի ե­ղել, սա­կայն, այ­դու­հան­դերձ, բա­վա­կա­նին բարդ է ե­ղել։ Ի՞նչ կա­րող եք սո­վո­րել այդ մար­դու փոր­ձա­ռու­թյու­նից, նրա հա­ ջո­ղու­թյուն­նե­րից կամ ձա­խո­ղում­նե­րից։ 2. Խոր­հե՛ք խա­չե­լու­թյու­նից ա­ռաջ Քրիս­տո­սի կյան­քի վեր­ջին 24 ժա­մե­րի մա­սին։ Ի՞նչ ծայ­րա­հե­ղու­թյուն­նե­րի Նա բախ­վեց։ Ինչ­ պե՞ս դի­մադ­րեց։ Ի՞նչ սկզբունք­ներ կա­րող ենք քա­ղել Նրա օ­րի­ Դաս 5

51

նա­կից և կի­րա­ռել դրանք մեր կյան­քում, երբ հայտն­վել ենք մեր սե­փա­կան հնո­ցում։ 3. Քն­նար­կե՛ք այս շա­բաթ­վա դա­սում ա­ռաջ քաշ­ված գա­ղա­փարն այն մա­սին, թե ինչ­պես մեր սե­փա­կան փոր­ձու­թյուն­նե­րի մի­ջո­ցով կա­րող ենք ծա­ռա­յել այլ տա­ռա­պող մարդ­կանց։ Ան­կախ նրա­նից, թե որ­քան ճշմա­րիտ է այս գա­ղա­փա­րը, ի՞նչ խնդիր­նե­րի կա­րող ենք հան­դի­պել դրան հետևե­լու պատ­ճա­ռով։ 4. Վերևում մեջ­բեր­ված է Է­լեն Ուայ­թի գրքից հատ­ված. «Ե­կե՛ք խա­ վա­րի մեջ վստա­հենք Նրան այն­պես, ինչ­պես վստա­հում ենք լույ­ սի մեջ»։ Սա ա­սելն ան­հա­մե­մատ ա­վե­լի հեշտ է, քան ա­նե­լը։ Ինչ­ պե՞ս կա­րող ենք օգ­նել միմ­յանց զար­գաց­նել այն­պի­սի հա­վատ, ո­րը հնա­րա­վո­րու­թյուն կտա մեզ հենց այդ­պես վար­վել։ Ին­չո՞ւ է կարևոր վստա­հել Աստ­ծուն ոչ բա­րեն­պաստ ժա­մա­նակ­նե­րում։

52

Դաս 5

ԴԱՍ 6 ՀՈՒԼԻՍԻ 30-ՕԳՈՍՏՈՍԻ 5

ՈՂՋ ՈՒԺՈՎ ՊԱՅՔԱՐԵԼՈՎ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Հով­հան­նես 16.5-15, Կո­ղո­սա­ցի­նե­րին 1.28, 29, Ա Պետ­րոս 1.13, Մատ­թեոս 5.29, Ծնն­դոց 32։ Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Դրա հա­մար էլ աշ­խա­տում եմ՝ պայ­քա­րե­լով Նրա ու­ժի չա­ փով, որ զո­րու­թյամբ գոր­ծում է իմ մեջ» (Կո­ղո­սա­ցի­նե­րին 1.29)։ Մի թոք-շոուի ներ­կա էին մի կին ու մի տղա­մարդ։ Եր­կուսն էլ ե­րե­ խա­յի սպա­նու­թյան կսկիծ էին վե­րապ­րել։ Կ­նոջ որ­դին սպան­վել էր 20 տա­րի ա­ռաջ, և նրա բար­կու­թյունն ու դառ­նու­թյու­նը նույն­քան մեծ էին, որ­քան դեպ­քը պա­տա­հե­լու ժա­մա­նակ։ Տ­ղա­մար­դու վե­րա­բեր­ մուն­քը կա­տար­վա­ծին միան­գա­մայն այլ էր։ Նրա դստե­րը սպա­նել էին ա­հա­բե­կիչ­նե­րը մի քա­նի տա­րի ա­վե­լի վաղ։ Նա խո­սում էր մար­դաս­ պան­նե­րին իր նե­րե­լու մա­սին, և թե ինչ­պես էր Աստ­ված վե­րա­փո­խել իր սիր­տը։ Որ­քան էլ որ սար­սա­փե­լի լի­նի ցա­վը, այս տղա­մար­դը ներ­ կա­յաց­նում է վառ օ­րի­նակ նրա, թե ինչ­պես Աստ­ված կա­րող է բժշկու­ թյուն բե­րել մեր սրտին մեր կյան­քի ա­մե­նադժ­վա­րին պա­հե­րին։ Ինչ­պե՞ս է հնա­րա­վոր, որ եր­կու մար­դիկ այս­քան տար­բեր կերպ ար­ձա­գան­քեն միև­նույն երևույ­թին։ Ինչ­պե՞ս է քրիս­տոն­յա­յի կյան­ քում հոգևոր փո­փո­խու­թյուն տե­ղի ու­նե­նում, ո­րը նրան հա­սու­նաց­ նում է կյան­քի փոր­ձու­թյուն­նե­րի հնո­ցում, ոչ թե թույլ տա­լիս, որ նա վերջ­նա­կա­նա­պես պարտ­վի այդ փոր­ձու­թյուն­նե­րին։ Շա­բաթ­վա ամ­փո­փու­մը. Ո՞րն է մեր կամ­քի ու կամ­քի ու­ժի դե­րը ես-ի ու մեղ­քի դեմ պայ­քա­րում։ Ինչ­պե՞ս կա­րող ենք խու­սա­փել մեր կա­յաց­րած ո­րո­շում­նե­րի վրա մեր զգաց­մունք­նե­րի գե­րիշ­խա­նու­թյու­նը թույլ տա­լու սխա­լից։ Հնո­ցում գտնվե­լիս ին­չո՞ւ պետք է հա­ մա­ռենք և չ­հանձն­վենք։ Դաս 6

53

ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 31

Ճշմարտության հոգին Երբևէ ա­ղո­թե՞լ եք «Տե՛ր Աստ­ված, խնդրում եմ, ինձ լա՛­վը դարձ­ րու» խոս­քե­րով, սա­կայն, մեծ հաշ­վով, ո­չինչ չի փոխ­վել։ Ինչ­պե՞ս է հնա­րա­վոր, որ ա­ղո­թենք, որ­պես­զի Աստ­ծո վե­րա­փո­խող մե­ծա­գույն ու­ժը գոր­ծի մեր մեջ, սա­կայն մեր կյան­քե­րը մնան նույ­նը։ Մենք գի­ տենք, որ Աստ­ված ու­նի ան­սահ­մա­նա­փակ գերբ­նա­կան ռե­սուրս­ներ, ո­րոնք այդ­քան մեծ ցան­կու­թյամբ ու անվ­ճար կեր­պով մեզ է ա­ռա­ ջար­կում։ Մենք իս­կա­պես ցան­կա­նում ենք օգտ­վել դրան­ցից, սա­կայն մեր կյան­քե­րը չեն վե­րա­փոխ­վում այն­պես, ին­չը կհա­մա­պա­տաս­խա­ ներ Աստ­ծո ա­ռա­ջար­կա­ծին։ Ին­չո՞ւ։ Պատ­ճառ­նե­րից մե­կը վա­խե­նա­լու աս­տի­ճան պարզ է. մինչ Սուրբ Հո­գին ու­նի մեզ վե­րա­փո­խե­լու ան­սահ­մա­նա­փակ իշ­խա­նու­ թյուն, այդ իշ­խա­նու­թյու­նը կա­րող ենք սահ­մա­նա­փա­կել մենք ինք­ ներս մեր իսկ ա­րած ընտ­րու­թյուն­նե­րով։ Կար­դա­ցե՛ք Հով­հան­նես 16.5-15 հա­մար­նե­րը։ Այս տեքս­տե­րում Հի­սու­սը Սուրբ Հո­գուն ան­վա­նում է «Ճշ­մար­տու­թյան Հո­գի» (Հով­հան­նես 16.13)։ Ըստ այս տեքս­տի՝ ի՞նչ է ա­նում մեզ հա­մար Սուրբ Հո­գին։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Սուրբ Հո­գին կա­րող է ցույց տալ մեզ մեր մե­ղա­վո­րու­թյան մա­ սին ճշմար­տու­թյու­նը, սա­կայն չի կա­րող ստի­պել մեզ ա­պաշ­խա­րել։ Կա­րող է նաև ցույց տալ Աստ­ծո մա­սին մե­ծա­գույն ճշմար­տու­թյու­ նը, սա­կայն չի կա­րող ստի­պել մեզ հա­վա­տալ կամ հնա­զանդ­վել դրան։ Ե­թե Աստ­ված մեզ նույ­նիսկ անն­շան որևէ բա­նում ստի­պեր, մենք կկորց­նեինք մեր ա­զատ կամ­քը, իսկ սա­տա­նան Աստ­ծուն կմե­ ղադ­րեր մեր մտքերն ու սրտե­րը մե­քե­նա­յու­թյուն­նե­րի են­թար­կե­լու հա­մար և հետևա­բար կկա­րո­ղա­նար մե­ղադ­րել Աստ­ծուն մեծ պայ­ քա­րում խար­դախ խաղ վա­րե­լու մեջ։ Երբ երկն­քում ծա­գեց մեծ պայ­քա­րը, մեր Հայ­րը չստի­պեց ո՛չ սա­տա­նա­յին, ո՛չ որևէ հրեշ­տա­ կի հա­վա­տալ, որ Ին­քը բա­րի ու ար­դար է, ոչ էլ ստի­պեց հրեշ­տակ­ նե­րին ա­պաշ­խա­րել։ Եվ Ե­դե­մի պար­տե­զում, երբ խա­ղա­սե­ղա­նին այդ­քան մեծ ար­ժեք էր դրված, Աստ­ված հստա­կո­րեն և պար­զո­րոշ կեր­պով ներ­կա­յաց­րեց պար­տե­զի մեջ­տե­ղում ա­ճող ծա­ռի վե­րա­ 54

Դաս 6

բեր­յալ ճշմար­տու­թյու­նը, սա­կայն չխան­գա­րեց Ա­դա­մին ու Ե­վա­յին ի­րենց ա­զատ կամ­քը դրսևո­րել, այս դեպ­քում՝ անհ­նա­զան­դու­թյան տես­քով։ Աստ­ված մեզ հետ այ­սօր վար­վում է միև­նույն կերպ։ Սուրբ Հո­գին մեզ ներ­կա­յաց­նում է Աստ­ծո և մեղ­քի մա­սին ճշմար­տու­թյուն­ նե­րը, այ­նու­հետև ա­սում. «Հաշ­վի առ­նե­լով այն ա­մե­նը, ինչ Ես քեզ ցույց տվե­ցի՝ ի՞նչ կա­նես դու այժմ»։ Միև­նույն բա­նը կա­տար­վում է, երբ մենք փոր­ձու­թյան հնո­ցում ենք։ Եր­բեմն հայտն­վում ենք դրա­նում, ո­րով­հետև չենք հնա­զանդ­վել Աստ­ծուն կամ չենք ա­պաշ­խա­րել։ Որ­պես­զի մեր Հայ­րը կա­րո­ղա­նա աշ­խա­տել նման դեպ­քե­րում, պետք է գի­տակ­ցա­բար բա­ցենք ա­պաշ­ խա­րու­թյան ու հնա­զան­դու­թյան դռնե­րը և թույլ տանք, որ Աստ­ծո զո­ րու­թյու­նը ներս գա ու վե­րա­փո­խի մեզ։ Վեր­ջին ժա­մա­նակ­նե­րում «ճշմար­տու­թյան Հո­գին» ի՞նչ հար­ցե­ րում է հա­մո­զել ձեզ։ Որ­քա՞ն լավ եք կա­րո­ղա­նում լսել Նրա ձայ­նը։ Եվ, ինչն ա­մե­նա­կարևորն է, ու­նե­նա­լով ա­զատ կամք, ի՞նչ ընտ­ րու­թյուն­ներ եք կա­տա­րում։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 1

Աստվածային-մարդկային համադրությունը Ո՞րն է երբևէ ձեր ու­նե­ցած ա­մե­նա­մեծ ձեռք­բե­րու­մը։ Ըստ ա­մե­ նայ­նի, այն, ին­չին հա­սել եք, տե­ղի չի ու­նե­ցել ան­կող­նում այ­սուայն­ կողմ պտտվե­լու արդ­յուն­քում։ Ե­թե մենք իս­կա­պես ցան­կա­նում ենք այս կյան­քում ար­ժե­քա­վեր ձեռք­բե­րում­ներ ու­նե­նալ, պետք է ժա­մա­ նակ ու ջան­քեր նվի­րա­բե­րենք։ Քրիս­տո­սի ա­շա­կերտ դառ­նա­լը ու­նի միև­նույն նա­խա­պայ­ման­նե­րը։ Կար­դա­ցե՛ք Կո­ղո­սա­ցի­նե­րին 1.28, 29 հա­մար­նե­րը։ Թեև Պո­ղո­ սը խո­սում է իր մեջ գոր­ծող Աստ­ծո մա­սին, ի՞նչ կերպ է նա ցույց տա­լիս, որ մարդ­կա­յին ջան­քե­րը ևս կարևոր են։ Տե՛ս նաև Բ Օ­րենք 4.4, Ղու­կաս 13.24, Ա Կորն­թա­ցի­նե­րին 9.25, Եբ­րա­յե­ ցի­նե­րին 12.4։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Կո­ղո­սա­ցի­նե­րին 1.29 հա­մա­րում հե­տաքր­քիր ըն­կա­լում կա նրա, թե ինչ­պես է Պո­ղո­սը տես­նում Աստ­ծո հետ իր հա­րա­բե­րու­թյունն այս գոր­ծում։ Նա ա­սում է, որ պայ­քա­րում է, սա­կայն Աստ­ծո զո­րու­թյամբ։ Դաս 6

55

«Աշ­խա­տել» բա­ռը նշա­նա­կում է «հոգ­նել», «աշ­խա­տել, մինչև ու­ ժաս­պառ լի­նե­լը»։ Այս բա­ռը հատ­կա­պես օգ­տա­գործ­վում էր մար­զիկ­ նե­րի վե­րա­բեր­յալ, երբ նրանք մարզ­վում էին։ Հա­ջոր­դող «պայ­քա­րել» բա­ռը ո­րոշ լե­զու­նե­րում կա­րող է նշա­նա­կել «տանջ­վել», «ցավ զգալ»։ Այս­պի­սով, մեր աչ­քի առջև հառ­նում է մար­զի­կի պատ­կե­րը, որն ու­ ժե­րի նե­րա­ծին չա­փով լար­վում է հաղ­թա­նա­կե­լու հույ­սով։ Սա­կայն Պո­ղո­սը հե­տաքր­քիր շրջա­դարձ է հա­ղոր­դում այս գա­ղա­փա­րին՝ ա­սե­լով, որ ին­քը լար­վում է ոչ թե իր, այլ Աստ­ծո տված ու­ժե­րի նե­րա­ ծին չա­փով։ Ուս­տի մեզ մնում է մի պարզ ու հա­սա­րակ եզ­րա­հան­գում Պո­ղո­սի ծա­ռա­յու­թյան վե­րա­բեր­յալ. այս ծա­ռա­յու­թյունն ար­վում էր անձ­նա­կան մեծ ջան­քե­րով ու կար­գա­պա­հու­թյամբ, սա­կայն Աստ­ծո զո­րու­թյամբ։ Այս հա­րա­բե­րու­թյունն աշ­խա­տում է ճիշտ նույն կերպ, երբ բռնում ենք մեր մեջ Քրիս­տո­սի բնա­վո­րու­թյու­նը զար­գաց­նե­լու ճա­նա­պար­հը։ Կարևոր է հի­շել այս փաս­տը, ո­րով­հետև մենք ապ­րում ենք մի աշ­խար­հում, ո­րից ա­վե­լի ու ա­վե­լի շատ բան ենք ցան­կա­նում ա­վե­ լի ու ա­վե­լի քիչ ջան­քե­րի դի­մաց։ Այս գա­ղա­փա­րը ներ­խու­ժել է նաև քրիս­տո­նեու­թյուն։ Ո­րոշ քրիս­տոն­յա ա­վե­տա­րա­նիչ­ներ խոս­տա­նում են, որ ե­թե ըն­դա­մե­նը հա­վա­տաք, Սուրբ Հո­գին կթափ­վի ձեզ վրա հիաս­քանչ գերբ­նա­կան զո­րու­թյամբ և մե­ծա­մեծ հրաշք­ներ կա­նի։ Սա­կայն սա վտան­գա­վոր կի­սաճշ­մար­տու­թյուն է, քա­նի որ այն կա­ րող է մարդ­կանց դրդել այն եզ­րա­հանգ­մա­նը, թե մենք պար­զա­պես պետք է սպա­սենք Աստ­ծո զո­րու­թյա­նը մեր հար­մա­րա­վետ բազ­մոց­ նե­րին նստած։ Ո՞րն է ձեր սե­փա­կան փոր­ձա­ռու­թյունն այն պայ­քա­րի, ո­րի մա­ սին խո­սում է Պո­ղո­սը։ Ի՞նչ է Աստ­ված դրել ձեր սրտում, ո­րի դեմ դուք պայ­քա­րում եք։ Ինչ­պե՞ս կա­րող եք սո­վո­րել հանձն­վել Աստ­ ծո կամ­քին։ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 2

Կարգապահ կամք Մեր կամ­քի ա­մե­նա­մեծ թշնա­մի­նե­րից մե­կը մեր սե­փա­կան զգաց­ մունք­ներն են։ Մենք ապ­րում ենք մի մշա­կույ­թում, ո­րը ռմբա­կոծ­վում է տե­սա­նե­լի ու լսե­լի տե­ղե­կու­թյուն­նե­րով, ո­րոնք ուղ­ղա­կիո­րեն ազ­ դում են մեր զգա­յա­րան­նե­րի վրա, գրգռում մեր հույ­զե­րը՝ հա­րու­ցե­ լով բար­կու­թյուն, վախ կամ ցան­կա­սի­րու­թյուն, իսկ մենք դա չենք էլ 56

Դաս 6

նկա­տում։ Որ­քան հա­ճախ ենք նման բա­ներ մտա­ծում. «Ի՞նչ ու­տեմ ընթ­րի­քին», «Ի՞նչ ա­նեմ այ­սօր», «Այս գնումն ինձ հա­ճույք կպատ­ճա­ ռի՞»։ Այս­պի­սով զգա­ցո­ղու­թյուն­ներն ան­մի­ջա­կա­նո­րեն ներգ­րավ­վել են մեր ո­րո­շում­նե­րի կա­յաց­ման գոր­ծում։ Զ­գա­ցո­ղու­թյուն­նե­րը վատ բան չեն, սա­կայն թե ինչ եմ ես զգում այս կամ այն երևույ­թի նկատ­ մամբ, շատ քիչ ընդ­հա­նուր բան կա­րող է ու­նե­նալ ճշտի կամ լա­վա­ գույ­նի հետ։ Եվ իս­կա­պես, մեր զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­րը կա­րող են ստել մեզ («Սիրտն ա­մե­նից ա­վե­լի խա­բե­բա է» (Ե­րե­միա 17.9) և կա­րող են ստեղ­ծել ի­րա­կա­նու­թյան կեղծ պատ­կեր, ո­րի հետևան­քով մենք սխալ ընտ­րու­թյուն­ներ կա­նենք և կ­հայտն­վենք մեր սե­փա­կան ձեռ­ քով պատ­րաս­տած հնո­ցում։ Ի՞նչ օ­րի­նակ­ներ կա­րող եք գտնել Աստ­վա­ծաշն­չում, որ­տեղ մար­ դիկ կա­տա­րե­ցին զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­րի, այլ ոչ թե Աստ­ծո Խոս­քի վրա հիմն­ված ընտ­րու­թյուն­ներ։ Ո­րո՞նք էին հետևանք­նե­րը։ Տե՛ս օ­րի­նակ՝ Ծնն­դոց 3.6, Բ Թա­գա­վոր­նո­րի 11.2-4, Գա­ղա­տա­ցի­նե­ րին 2.11, 12։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Կար­դա­ցե՛ք Ա Պետ­րոս 1.13 հա­մա­րը։ Ին­չի՞ մա­սին է ան­հանգս­ տա­նում Պետ­րո­սը և ի՞նչ է կա­մե­նում, որ իր ըն­թեր­ցող­ներն ա­նեն։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Պետ­րո­սը հաս­կա­նում էր, որ միտ­քը մարմ­նի ղեկն է, ո­րը մենք կա­ ռա­վա­րում ենք։ Ե­թե վեր առ­նենք մտքի կա­ռա­վա­րու­մը, ա­պա մեզ կկա­ռա­վա­րի մեր ճա­նա­պար­հին հայտն­ված ցան­կա­ցած զգա­ցո­ղու­ թյուն։ Պատ­կե­րաց­րե՛ք, որ քայ­լում եք դե­պի Հով­վի տուն տա­նող նեղ ա­րա­հե­տով։ Ճա­նա­պար­հին հան­դի­պում եք շատ ա­րա­հետ­նե­րի, ո­րոնք տա­նում են տար­բեր ուղ­ղու­թյուն­նե­րով։ Դրան­ցից մի քա­նի­ սը ա­ռաջ­նոր­դում են այն­պի­սի վայ­րեր, որ­տեղ մենք չէինք ցան­կա­ նա հայտն­վել։ Մ­յուս­նե­րը գրա­վիչ տեսք ու­նեն, դրանք ազ­դում են մեր զգա­յա­րան­նե­րի, հույ­զե­րի ու ցան­կու­թյուն­նե­րի վրա։ Եվ ե­թե մենք հետևենք այդ գրա­վիչ ա­րա­հետ­նե­րից մե­կին, ա­պա կշեղ­վենք ճիշտ ճա­նա­պար­հից և կ­հայտն­վենք այն­պի­սի ու­ղու վրա, ո­րից հետ դառ­ նա­լը շատ դժվար կլի­նի։ Ի՞նչ կարևոր ո­րոշ­ման ա­ռաջ եք կանգ­նած։ Ան­կեղ­ծո­րեն հարց տվեք ինք­ներդ ձեզ. «Ինչ­պե՞ս ի­մա­նամ՝ ո­րո­շումս կա­յաց­նում Դաս 6

57

եմ զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­րիս, հու­զե­րիս ու ցան­կու­թյուն­նե­րի՞ս, թե՞ Աստ­ծո Խոս­քի վրա հիմն­վե­լով»։ ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 3

Վճռական հանձնառություն «Ե­թե քո աջ աչ­քը քեզ գայ­թակ­ղեց­նում է, հա­նի՛ր այն ու քե­զա­նից դե՛ն գցիր, ո­րով­հետև քեզ հա­մար լավ է, որ ան­դամ­նե­րիցդ մե­կը կոր­չի, քան ամ­բողջ մար­մինդ գե­հեն ընկ­նի» (Մատ­թեոս 5.29)։ Խոր­հե՛ք վե­րը նշված տեքս­տում մեջ­բեր­ված Հի­սու­սի խոս­քե­րի շուրջ։ Նրա խոս­քե­րը վճռա­կա՞ն են հնչում։ Ե­թե ա­յո, ա­պա ին­չո՞ւ։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Վճ­ռա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­ներն անհ­րա­ժեշտ են ոչ այն պատ­ճա­ռով, որ Աստ­ված քրիս­տո­նեա­կան կյան­քը բար­դաց­րել է, այլ ո­րով­հետև մենք և մեր մշա­կույ­թը շատ ենք հե­ռա­ցել մեզ հա­մար նա­խա­տես­ ված Աստ­ծո նախ­նա­կան ծրագ­րե­րից։ Մար­դիկ հա­ճախ արթ­նա­նում և զար­մա­նում են՝ ինչ­պե՞ս կա­րող էի ես այս­քան հե­ռա­նալ Աստ­ծուց։ Պա­տաս­խա­նը միշտ նույնն է՝ ա­մեն ան­գամ ըն­դա­մե­նը մեկ քայլ։ Կար­դա­ցե՛ք Մատ­թեոս 5.29, 30 հա­մար­նե­րը։ Հի­սուսն այս­տեղ անդ­րա­դառ­նում է մարմ­նա­կան մեղ­քին։ Այ­դու­հան­դերձ, սկզբունք­նե­ րը կի­րա­ռե­լի են բո­լոր մնա­ցած մեղ­քե­րի դեպ­քում ևս։ Այս սկզբունք­նե­ րը իս­կա­պես որ կա­րող են նպաս­տել Քրիս­տո­սի մեջ մեր ընդ­հա­նուր ա­ճին։ Ի՞նչ կարևո­րա­գույն միտք է Հի­սու­սը մեզ փո­խան­ցում Մատ­թեոս 5.29, 30 հա­մար­նե­րում ար­ձա­նագր­ված Իր խոս­քե­րի մի­ջո­ցով։ Մի՞­թե Նա կոչ է ա­նում տա­ռա­ցիո­րեն խե­ղել մեր մար­մին­նե­րը։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Հի­սու­սի խոս­քե­րը մեր ֆի­զի­կա­կան մար­մին­նե­րը վնա­սե­լու կոչ չեն։ Ո՛չ մի դեպ­քում։ Ընդ­հա­կա­ռա­կը, Նա մեզ կոչ է ա­նում վե­րահս­ կել մեր միտ­քը, ուս­տի և մեր մար­մի­նը, ինչ գնով էլ որ դա ստաց­վի։ Ու­շադ­րու­թյո՛ւն դարձ­րեք, որ տեքս­տը բնավ չի ա­սում, որ մենք կա­ղո­ թենք, և Աստ­ված ակն­թար­թո­րեն մեր կյան­քից կվե­րաց­նի մեր մե­ղա­ վոր հա­կում­նե­րը։ Եր­բեմն Աստ­ված կա­րող է ո­ղոր­մա­ծա­բար դա ա­նել մեր կյան­քում, սա­կայն շատ հա­ճախ Նա մեզ կոչ է ա­նում վճռա­կան 58

Դաս 6

ո­րո­շում կա­յաց­նել ինչ-որ բա­նից հրա­ժար­վե­լու հար­ցում կամ սկսել ա­նել ինչ-որ մի բան, որն այն­քան էլ մեր սրտով չէ։ Ինչ­պի­սի՜ հնոց դա կա­րող է լի­նել։ Որ­քան հա­ճախ մենք ճիշտ ընտ­րու­թյուն­ներ ա­նենք, այն­քան ա­վե­լի ու­ժեղ կլի­նենք, և այն­քան ա­վե­լի կթու­լա­նա գայ­թակ­ ղու­թյան ու­ժը մեր կյան­քում։ Աստ­ված եր­բեմն օգ­տա­գոր­ծում է հնո­ցը՝ մեր ու­շադ­րու­թյու­նը գրա­վե­լու հա­մար, երբ մեզ այն­քա՜ն շատ կոր­ծա­նա­րար բա­ներ են շրջա­պա­տում։ Հնո­ցում ենք մենք գի­տակ­ցում, թե որ­քան ենք հե­ռա­ ցել Աստ­ծուց։ Հնո­ցը կա­րող է լի­նել մեզ հա­մար գծված մեր Հոր ծրագ­ րին վե­րա­դառ­նա­լու վճռա­կան ո­րո­շում կա­յաց­նե­լու Աստ­ծո կո­չը մեզ։ ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 4

Համառելու անհրաժեշտությունը Կար­դա­ցե՛ք Աստ­ծո հետ Հա­կո­բի մե­նա­մար­տի պատ­մու­թյու­ նը (Ծնն­դոց 32)։ Ի՞նչ է մեզ ա­սում այս պատ­մու­թյու­նը հա­մա­ ռու­թյան մա­սին, նույ­նիսկ այն ժա­մա­նակ, երբ հու­սալք­ված եք (պա­տաս­խա­նե­լուց ա­ռաջ հի­շե՛ք Հա­կո­բի ի­րա­վի­ճա­կի ամ­բողջ հա­մա­տեքս­տը)։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Մենք կա­րող ենք ի­մա­նալ, թե ինչն է ճիշտ, և վար­ժեց­նել մեր կամ­ քը ճիշտն ա­նե­լուն, սա­կայն երբ ճնշման տակ ենք, Աստ­ծուն և Նրա խոս­տում­նե­րին ա­մուր կառ­չած մնա­լը կա­րող է շատ բարդ լի­նել։ Ո­րով­հետև մենք թույլ և վա­խե­ցած ենք։ Ուս­տի քրիս­տոն­յա­յի կարևոր ու­ժեղ հատ­կա­նիշ­նե­րից մե­կը հա­մա­ռու­թյունն է՝ ճա­նա­պար­հը շա­ րու­նա­կե­լու ու­նա­կու­թյու­նը այն դեպ­քում, երբ հանձն­վե­լու գայ­թակ­ ղու­թյու­նը շատ մեծ է։ Աստ­վա­ծաշն­չում ներ­կա­յաց­ված հա­մա­ռու­թյան մե­ծա­գույն օ­րի­ նակ­նե­րից մե­կը Հա­կո­բի օ­րի­նակն է։ Շատ տա­րի­ներ ա­ռաջ Հա­կո­բը խա­բել էր իր եղ­բայր Ե­սա­վին և հո­րը՝ ա­ռաջ­նե­կու­թյունն ստա­նա­լու հա­մար (Ծնն­դոց 27) և այդ պա­հից ի վեր վա­խով լի սրտով փախ­չում էր Ե­սա­վից, քա­նի որ վեր­ջինս ցան­կա­նում էր սպա­նել ի­րեն։ Ու թեև նրան տրվել էին Աստ­ծո ա­ռաջ­նոր­դու­թյան և օրհ­նու­թյան հիաս­քանչ խոս­տում­նե­րը մինչև եր­կինք հաս­նող սան­դուղ­քի իր ե­րա­զում (Ծնն­ դոց 28), նա, միև­նույն է, վա­խե­նում էր։ Հա­կո­բին հու­սա­հատ կեր­պով Դաս 6

59

անհ­րա­ժեշտ էր Աստ­ծո հա­վաս­տիա­ցու­մը, որ ինքն ըն­դուն­ված է, և որ շատ տա­րի­ներ ա­ռաջ ի­րեն տրված խոս­տում­նե­րը դեռևս ու­ժի մեջ էին։ Երբ Հա­կո­բը մե­նա­մար­տում էր այդ անձ­նա­վո­րու­թյան հետ, ով ի­րա­կա­նում Հի­սուսն էր, տե­ղա­հան ա­րեց ազդ­րը։ Հենց այդ պա­հից ի վեր նրա հա­մար այլևս անհ­նար դար­ձավ պայ­քա­րը շա­րու­նա­կե­լը, քա­նի որ ցա­վը չա­փա­զանց տան­ջա­լից էր։ Տե­ղի ու­նե­ցավ պայ­քա­րից դե­պի հա­մա­ռում փոք­րիկ փո­փո­խու­թյուն։ Ան­տա­նե­լի ցա­վի մի­ջից Հա­կո­բը կառ­չում է Հի­սու­սին, մինչև որ ստա­նում է Նրա օրհ­նու­թյան հա­վաս­տիա­ցու­մը։ Դրա հա­մար էլ Հի­սու­սը նրան ա­սում է. «Թո՛ւյլ տուր Ինձ, ո­րով­հետև ար­շա­լույ­սը բաց­վեց» (Ծնն­դոց 32.26)։ Հա­կոբն օրհն­վեց, ո­րով­հետև ցա­վի մի­ջից էլ կառ­չեց Աստ­ծուն։ Նույ­նը գոր­ծում է նաև մեզ հա­մար։ Աստ­ված կա­րող է տե­ղա­հան ա­նել մեր «ազդ­րը» ևս և կոչ ա­նել կառ­չել Ի­րեն մեր ցա­վի մի­ջից։ Եվ իս­կա­ պես, Աստ­ված թույլ տվեց, որ ցա­վը շա­րու­նակ­վի. Հա­կո­բը դեռ կա­ ղում էր, երբ հան­դի­պեց իր եղ­բո­րը։ Կող­քից դա ըն­կալ­վում էր որ­պես թու­լու­թյուն, սա­կայն Հա­կո­բի հա­մար դա իր ու­ժի նշանն էր։ Ի՞նչ գործ­նա­կան ընտ­րու­թյուն­ներ կա­րող եք կա­տա­րել (ըն­կե­ րակ­ցու­թյուն­ներ, ապ­րե­լա­կերպ, ըն­թեր­ցա­նու­թյան նյու­թեր, ա­ռողջ ապ­րե­լա­կերպ, հոգևոր կյանք), ո­րոնք կօգ­նեն ձեզ ա­վե­լի հա­մա­ռո­րեն սպա­սել Տի­րո­ջը հու­սա­հա­տու­թյան և գայ­թակ­ղու­ թյան պայ­ման­նե­րում: ՈՒՐ­ԲԱԹ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 5

Հետագա ուսումնասիրության համար Կար­դա­ցե՛ք Է­լեն Ուայ­թի Նա­հա­պետ­ներ և մար­գա­րե­ներ գրքի 195–203 է­ջե­րի «Մե­նա­մար­տի գի­շե­րը» և Քայ­լեր դե­պի Քրիս­տոս գրքի 53-60 է­ջե­րի «Նվի­րում» գլուխ­նե­րը։ «Այս կամ­քը, ո­րը մար­դու բնա­վո­րու­թյան այդ­քան կարևոր գոր­ծոն է կազ­մում, մե­ղանչ­ման ժա­մա­նակ հանձն­վեց սա­տա­նա­յի վե­րահս­ կո­ղու­թյա­նը, և նա այդ պա­հից ի վեր աշ­խա­տում է մար­դու մեջ, որ­ պես­զի մար­դը կա­մե­նա և վար­վի իր ցան­կու­թյուն­նե­րի հա­մա­ձայն, ո­րոնք սա­կայն հան­գեց­նում են մար­դու կա­տար­յալ թշվա­ռու­թյանն ու կոր­ծան­մա­նը»։ Է­լեն Ուայթ, Վ­կա­յու­թյուն­ներ ե­կե­ղե­ցու հա­մար, հա­ տոր 5, էջ 515։ «Աստ­ծո օգ­նու­թյունն ստա­նա­լու հա­մար մար­դը պետք է գի­տակ­ ցի իր թու­լու­թյունն ու թե­րու­թյուն­նե­րը, պետք է գոր­ծադ­րի իր միտ­ 60

Դաս 6

քը՝ իր մեջ մեծ փո­փո­խու­թյուն­ներ գոր­ծե­լու հա­մար, պետք է սկսի ջա­նա­սի­րա­բար և հա­մա­ռո­րեն ա­ղո­թել և ջան­քեր գոր­ծադ­րել։ Հար­ կա­վոր է հրա­ժար­վել սխալ սո­վո­րու­թյուն­նե­րից ու ապ­րե­լա­կեր­պից, և միայն այս սխալ­ներն ուղ­ղե­լու և ճիշտ սկզբունք­նե­րին վե­րա­դառ­նա­ լու վճռա­կան ջան­քե­րի շնոր­հիվ է, որ հնա­րա­վոր է հաղ­թա­նակ տո­ նել։ Շա­տե­րը չեն հաս­նում այն դիր­քին, ո­րը կա­րող էին զբա­ղեց­նել, ո­րով­հետև սպա­սում են, որ Աստ­ված ի­րենց փո­խա­րեն ա­նի այն, ին­ չի հա­մար Աստ­ված ի­րենց ինք­նու­րույն գոր­ծե­լու ուժ և զո­րու­թյուն է տվել։ Բո­լոր նրանք, ով­քեր կա­րող են օգ­տա­կար լի­նել, պետք է վարժ­ վեն մտա­վոր և հոգևոր խստա­գույն կար­գա­պա­հու­թյան, և Աստ­ված նրանց կօգ­նի՝ միա­վո­րե­լով Աստ­վա­ծա­յին զո­րու­թյու­նը մարդ­կա­յին ջան­քե­րի հետ»։ Է­լեն Ուայթ, Նա­հա­պետ­ներ և մար­գա­րե­ներ, էջ 248։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար

1. Ըստ ձեզ՝ որ­քա՞ն լավ ենք ի­րա­կա­նում գի­տակ­ցում, որ մեր կամ­ քը «մե­ղանչ­ման ժա­մա­նակ հանձն­վեց սա­տա­նա­յի վե­րահս­կո­ղու­ թյա­նը»։ Հի­սու­սի բնա­վո­րու­թյան վրա ու­շադ­րու­թյուն դարձ­նե­լով՝ ինչ­պե՞ս կա­րող ենք ա­վե­լի լավ հաս­կա­նալ, թե որ­քան ըն­կած ենք մենք, և որ­քան մեծ է Աստ­ծո ո­ղոր­մու­թյու­նը մեր հան­դե­պ։ 2. Կար­դա­ցե՛ք Հի­սու­սի՝ Գեթ­սե­մա­նում գտնվե­լու պատ­մու­թյու­նը (Մատ­թեոս 26.36-42)։ Ո­րո՞նք էին Հի­սու­սի անձ­նա­կան զգա­ցո­ ղու­թյուն­ներն ու ցան­կու­թյուն­նե­րը՝ հա­կա­ռակ Աստ­ծո կամ­քի։ Ի՞նչ կա­րող ենք սո­վո­րել այս օ­րի­նա­կից։ 3. Դա­սա­րա­նում քննար­կե՛ք ձեր մշա­կույ­թում առ­կա տար­բե­րա­կիչ երևույթ­նե­րը, ո­րոնք կա­րող են կոտ­րել մեր պաշտ­պա­նու­թյունն ու ա­վե­լի խո­ցե­լի դարձ­նել մեզ սա­տա­նա­յի հար­ձա­կում­նե­րի նկատ­ մամբ։ Ի՞նչ կա­րող ենք ա­նել՝ օգ­նե­լու ե­կե­ղե­ցու մյուս ան­դամ­նե­ րին այս վտանգ­նե­րի մա­սին տե­ղե­կա­նա­լու հա­մար, ինչ­պես նաև նրանց, ով­քեր օգ­նու­թյան կա­րիք են զգում։ 4. Ճա­նա­չո՞ւմ եք արդ­յոք որևէ մե­կին ձեր ե­կե­ղե­ցում, ով եր­կար ժա­ մա­նակ է չի գա­լիս ե­կե­ղե­ցի, ով հանձն­վե­լու շե­մին է կանգ­նած կամ գու­ցե ար­դեն հանձն­վել է։ Ձեր դա­սա­րա­նը որ­պես խումբ ի՞նչ կա­րող է ա­նել՝ այդ մար­դուն քա­ջա­լե­րե­լու և օգ­նե­լու հա­մար, որ­պես­զի նա չհե­ռա­նա Հի­սու­սից։ Ի՞նչ գործ­նա­կան ճա­նա­պարհ­ նե­րով կա­րող եք օգ­նել։

Դաս 6

61

ԴԱՍ 7 ՕԳՈՍՏՈՍԻ 6-12

ԱՆԽՈՐՏԱԿԵԼԻ ՀՈՒՅՍ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Ամ­բա­կում 1.1-4, Հոբ 38-41, Ե­սա­յի 41.8-14, Ե­րե­միա 29.1-10, Եբ­րա­յե­ցի­նե­րին 12.1-13։ Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Իսկ հույ­սը չի ա­մա­չեց­նում, ո­րով­հետև Աստ­ծու սե­րը սփռված է մեր սրտե­րի մեջ Սուրբ Հո­գու մի­ջո­ցով, որ տրվեց մեզ» (Հռո­մեա­ցի­նե­րին 5.5)։ Երբ գտնվում ենք ե­կե­ղե­ցում՝ շրջա­պատ­ված ժպտե­րես մարդ­կան­ ցով, որ­քա՜ն հեշտ է խո­սել և եր­գել հույ­սի մա­սին։ Սա­կայն երբ հայտն­ վում ենք հնո­ցում, հու­սա­լը միշտ չէ, որ այդ­քան հեշտ է թվում։ Երբ հան­գա­մանք­ներն սկսում են մեզ նե­ղու­թյուն պատ­ճա­ռել, կաս­կա­ծի տակ ենք առ­նում ա­մեն ինչ, հատ­կա­պես Աստ­ծո ի­մաս­տու­թյու­նը։ Իր գրքե­րից մե­կում Կ. Ս. Լ­յուի­սը գրում է երևա­կա­յա­կան առ­յու­ծի մա­սին։ Այս առ­յու­ծին հան­դի­պել ցան­կա­ցող­նե­րից մե­կը հարց­նում է, թե արդ­յո՞ք նա անվ­նաս է։ Նրան պա­տաս­խա­նում են, որ առ­յուծն անվ­նաս չէ, սա­կայն «բա­րի է»։ Նույ­նիսկ ե­թե մենք միշտ չէ, որ հաս­կա­նում ենք Աստ­ծուն, և Նա ա­սես ան­կան­խա­տե­սե­լի բա­ներ է ա­նում, բնավ չի նշա­նա­կում, որ Աստ­ված մեզ դեմ է։ Սա պար­զա­պես նշա­նա­կում է, որ մենք դեռևս չենք տի­րա­պե­տում լիա­կա­տար պատ­կե­րին։ Սա­կայն մենք մշտա­ պես բախ­վում ենք հետևյալ գա­ղա­փա­րին` որ­պես­զի լի­նենք խա­ղաղ, վստահ և հու­սա­ռատ, Աստ­ված պետք է մեզ հա­մար լի­նի հաս­կա­ նա­լի ու կան­խա­տե­սե­լի։ Ըստ մեր մտա­ծե­լա­կեր­պի՝ Նա պետք է լի­նի «անվ­նաս»։ Այս մտա­ծե­լա­կեր­պով հան­դերձ՝ մենք հակ­ված ենք հու­ սա­հա­տու­թյան։ Շա­բաթ­վա ամ­փո­փու­մը. Աստ­ծո բնա­վո­րու­թյան մեր ըն­կա­լումն ինչ­պե՞ս է մեզ օգ­նում վառ պա­հել մեր հույ­սը հնո­ցում։ 62

Դաս 7

ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 7

Մեծ պատկերը Երբ մենք ցավ ենք ապ­րում, շատ հեշտ է են­թադ­րել, որ այն, ինչ կա­տար­վում է մեզ հետ, միակ կարևոր բանն է։ Սա­կայն պատ­կե­րը փոքր-ինչ ա­վե­լի լայն է, քան պար­զա­պես «ես»-ը (տե՛ս Հայտ­նու­թյուն 12.7, Հռո­մեա­ցի­նե­րին 8.22)։ Կար­դա­ցե՛ք Ամ­բա­կում 1.1-4 հա­մար­նե­րը։ Ին­չի՞ բախ­վեց Ամ­բա­ կու­մը։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Մի­գու­ցե ակն­կա­լում եք, որ Աստ­ված Ամ­բա­կու­մին պետք է ա­սեր. «Ճիշտ ես, Ամ­բա­կում, դա իս­կա­պես սար­սա­փե­լի է, ան­մի­ջա­պես կգամ քեզ օգ­նու­թյան»։ Սա­կայն Աստ­ծո պա­տաս­խա­նը լրիվ այլ է։ Նա Ամ­բա­կու­մին ա­սում է, որ ի­րա­վի­ճակն ա­վե­լի է վատ­թա­րա­նա­լու։ Ս­րա մա­սին կար­դա­ցե՛ք Ամ­բա­կում 1.5-11 հա­մար­նե­րում։ Իս­րա­յե­լը գե­րի էր Ա­սո­րես­տա­նում, սա­կայն Աստ­ված խոս­տա­նում է, որ ա­մե­նա­վա­տը դեռևս գա­լու է. այժմ Հու­դա­յի ժո­ղովր­դին գե­րե­վա­ րե­լու է Բա­բե­լո­նը։ Ամ­բա­կու­մը նո­րից է ա­ղա­ղա­կում 12-17 հա­մար­նե­ րում, այ­նու­հետև սպա­սում է՝ տես­նե­լու, թե Աստ­ված ինչ կա­սի։ Ամ­բա­կում 2.2, 3 հա­մար­նե­րում Բա­բե­լո­նի կոր­ծան­ման մա­սին Աստ­ծո տված խոս­տումն ինչպ­ե՞ս է հույս բե­րում։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ամ­բա­կում 2-րդ գ­լու­խը Բա­բե­լո­նի կոր­ծան­ման վե­րա­բեր­յալ Աստ­ ծո խոս­տումն է։ Եբ­րա­յե­ցի­նե­րին 10.37 հա­մա­րում մեջ­բեր­վում է Ամ­բա­կում 2.3 հա­մա­րը՝ ակ­նար­կե­լով ա­պա­գա­յում այս խոստ­ման մե­սիա­կան կի­րառ­ման մա­սին։ Միև­նույն վստա­հու­թյամբ, ո­րով խոս­ տաց­վեց բա­բե­լո­նա­ցի­նե­րի կոր­ծա­նու­մը, տրվում է նաև «Մեծ Բա­բե­ լո­նի» (Հայտ­նու­թյուն 18.2) կոր­ծան­ման խոս­տու­մը: Ամ­բա­կու­մը գտնվում էր ի­րեն շրջա­պա­տող մե­ծա­գույն չա­րի­քի և գա­լիք ա­վե­լի վա­տի վե­րա­բեր­յալ Աստ­ծո խոստ­ման միջև։ Այ­դու­ հան­դերձ, սա հենց այն վայրն է, որ­տեղ մենք գտնվում ենք փրկու­ թյան պատ­մու­թյան ըն­թաց­քում։ Մեր շուրջ­բո­լո­րը մե­ծա­գույն չա­րիք է, սա­կայն Աստ­վա­ծա­շուն­չը կան­խա­տե­սում է, որ դեռ ա­վե­լի վատն է գա­լու։ Ամ­բա­կու­մին օգ­նեց ապ­րել այն, որ նրան թույլ տրվեց տես­նել ամ­բող­ջա­կան պատ­կե­րը։ Ուս­տի և եր­րորդ գլխում նա փա­ռա­բա­նու­ Դաս 7

63

թյան ան­հա­վա­նա­կան մի ա­ղոթք է բարձ­րաց­նում առ Աստ­ված նրա հա­մար, ինչ որ Աստ­ված ա­նե­լու է ա­պա­գա­յում։ Կար­դա­ցե՛ք Ամ­բա­կում 3.16-19 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչն է Ամ­բա­կու­մը նշում որ­պես հույ­սի պատ­ճառ։ ________________________________________________________________________ Ո՞րն է Աստ­ծո ժո­ղովր­դի հույ­սը մար­գա­րեա­կան վեր­ջին ի­րա­ դար­ձու­թյուն­նե­րի ի­րա­կա­նաց­մա­նը սպա­սե­լիս։ Ինչ­պե՞ս կա­րող եք այս հույ­սը ձեր սե­փա­կա­նը դարձնել։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 8

Ով է մեր Հայրը Օս­վալդ Չամ­բեր­սը գրում է. «Հարց­րե՞լ եք արդ­յոք Աստ­ծուն, թե ինչ է Նա պատ­րաստ­վում ա­նել։ Նա եր­բեք ձեզ չի ա­սի։ Աստ­ված ձեզ եր­բեք չի ա­սի, թե ինչ է պատ­րաստ­վում ա­նել, Նա ձեզ բա­ցա­հայ­տում է, թե ով է Ին­քը»։ Իմ ա­մե­նա­վեհ նպա­տակ­նե­րը (Ու­րիչս­վիլ, Օ­հա­յո, Բառ­բըր ընդ քոմ­պա­նի ինք., 1963), հուն­վա­րի 2։ Ըստ ձեզ՝ սրա­նով Չամ­բերսն ի՞նչ է ու­զում ա­սել։ ________________________________________________________________________ Ինչ­պես գի­տենք, Հո­բի գիրքն սկսվում է Հո­բի կյան­քում տե­ղի ու­ նե­ցող մե­ծա­գույն անձ­նա­կան ող­բեր­գու­թյամբ։ Նա կորց­նում է ա­մեն ինչ, բա­ցի իր կյան­քից ու կնո­ջից, իսկ կի­նը նրան ա­ռա­ջար­կում է ա­նի­ծել Աստ­ծուն ու մեռ­նել (Հոբ 2.9)։ Հետևում է Հո­բի ու նրա ըն­ կեր­նե­րի խո­սակ­ցու­թյու­նը, ո­րի ժա­մա­նակ ըն­կեր­նե­րը փոր­ձում են պար­զել, թե ին­չու է այդ ա­մե­նը պա­տա­հել։ Այս ողջ խո­սակ­ցու­թյան ըն­թաց­քում Աստ­ված լռում է։ Հե­տո անս­պա­սե­լիո­րեն Հոբ 38-րդ գլ­խում Աստ­ված հայտն­վում ու խո­սում է. «Ո՞վ է դա, որ խոր­հուր­դը նսե­մաց­նում է ա­նի­մաստ խոս­քե­ րով» (Հոբ 38.2)։ Ա­ռանց դա­դա­րի Աստ­ված Հո­բին մոտ 60 ան­հա­վա­ նա­կան հարց է տա­լիս։ Բա­ցե՛ք ձեր Աստ­վա­ծա­շունչն ու կար­դա­ցե՛ք այս հար­ցե­րը Հոբ 38-րդ և 39-րդ գ­լուխ­նե­րում։ Վեր­ջին հար­ցից հե­տո Հո­բը պա­տաս­խա­նում է. «Ա­հա ես նվաստ եմ։ Ի՞նչ պա­տաս­խա­նեմ. ձեռքս բե­րա­նիս եմ դնում։ Մեկ ան­գամ խո­ սել եմ, այլևս չեմ պա­տաս­խա­նի և երկ­րորդ ան­գամ չեմ կրկնի» (Հոբ 40.4, 5)։ Սա­կայն Աստ­ված դեռ չի ա­վար­տել։ Նա նո­րից է սկսում և տե­ղում է «մեծ» հար­ցե­րի մեկ այլ տա­րափ։ 64

Դաս 7

Կար­դա­ցե՛ք Հո­բի վերջ­նա­կան պա­տաս­խա­նը Հոբ 42.1-6 հա­մար­ նե­րում։ Ի՞նչ էր Աստ­ված փոր­ձում ա­սել Հո­բին, և ի՞նչ ազ­դե­ցու­ թյուն դա ու­նե­ցավ նրա վրա։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Աստ­ված այդ­պես էլ պա­տաս­խա­նի չար­ժա­նաց­րեց Հո­բի ըն­կեր­նե­ րի՝ «Ին­չո՞ւ» բա­ռով սկսվող և ոչ մի հար­ցի։ Փո­խա­րե­նը Նա ներ­կա­ յաց­նում է Իր ան­զու­գա­կան մե­ծու­թյան պատ­կե­րը, ո­րը դրսևոր­վում է ա­րար­չա­գոր­ծու­թյան հիաս­քանչ գոր­ծե­րով։ Այս ա­մե­նից հե­տո Հո­բին, բնա­կա­նա­բար, պա­տաս­խան այլևս հար­կա­վոր չէ։ Բա­ցատ­րու­թյուն ստա­նա­լու պա­հան­ջը խամ­րում է Աստ­ծո վե­հա­փա­ռու­թյան պատ­կե­ րի առջև։ Այս պատ­մու­թյան մեջ զար­մա­նահ­րաշ տա­րի­մաս­տու­թյուն է տեղ գտել։ Հույս ու քա­ջա­լե­րանք կա­րող է ծնել այն գի­տակ­ցու­մը, որ մենք շատ քիչ բան գի­տենք։ Բնազ­դա­բար մենք փոր­ձում ենք մխի­թա­րու­ թյուն գտնել ա­մեն ինչ ի­մա­նա­լու փոր­ձե­րի մեջ և հու­սալք­վում ենք, երբ չենք կա­րո­ղա­նում ի­մա­նալ։ Սա­կայն եր­բեմն Աստ­ված մեր տգի­ տու­թյունն ընդգ­ծում է այն­պես, որ մենք հստա­կո­րեն գի­տակ­ցենք հետև­յալ ճշմար­տու­թյու­նը՝ մար­դը հույս կա­րող է գտնել միայն այն Էա­կի մեջ, Ով ան­հա­մե­մատ ա­վե­լի մեծ է, քան մենք ինք­ներս։ Կա­տար­վո՞ւմ են արդ­յոք բա­ներ, ո­րոնք դուք չեք հաս­կա­նում։ Ե­թե ա­յո, ա­պա կենտ­րո­նա­ցե՛ք Աստ­ծո բնա­վո­րու­թյան վրա։ Ինչ­ պե՞ս կա­րող է դա ձեզ տալ անհ­րա­ժեշտ հույ­սը, որ­պես­զի տո­կաք նրան, ինչն այժմ ան­հաս­կա­նա­լի է թվում։ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 9

Մեր Հոր ներկայությունը «Ո­րով­հետև Ես՝ Տե­րը՝ քո Աստ­վա­ծը, բռնում եմ քո աջ ձեռ­քը. Ե՛ս եմ ա­սում քեզ. «Մի՛ վա­խե­ցիր, Ես կօգ­նեմ քեզ»» (Ե­սա­յի 41.13)։ Ինչ-որ մե­կը մի օր ա­սել է. «Երբ Աստ­ված հե­ռու է թվում, ո՞վ է ե­ղել հե­ռա­ցո­ղը»։ Երբ խնդիր­ներ են ի հայտ գա­լիս, մենք կար­ծում ենք, թե Աստ­ված մեզ թո­ղել է։ Սա­կայն ճշմար­տու­թյունն այն է, որ Նա ոչ մի տեղ չի գնա­ցել։ Երբ հրեա­նե­րը գե­րու­թյան մեջ էին, Աստ­ծո ներ­կա­յու­թյու­նը նրանց շատ հե­ռու էր թվում։ Այ­դու­հան­դերձ, Ե­սա­յի մար­գա­րեի մի­ ջո­ցով Աստ­ված նրանց հա­վաս­տիաց­նում է, որ ի­րենց ա­զա­տագ­րում Դաս 7

65

է սպաս­վում։ Ու քա­նի դեռ Ե­րու­սա­ղեմ փաս­տա­ցի վե­րա­դար­ձը դեռ շատ տա­րի­ներ անց պետք է տե­ղի ու­նե­նար, Աստ­ված կա­մե­նում էր, որ Իր ժո­ղո­վուրդն ի­մա­նա՝ Ին­քը նրան­ցից չի հե­ռա­ցել, և նրանք հույս ու­նե­նա­լու բո­լոր հիմ­քերն ու­նեն։ Կար­դա­ցե՛ք Ե­սա­յի 41.8-14 հա­մար­նե­րը։ Ա­պա­գա ա­զա­տագր­մանն ան­համ­բե­րու­թյամբ սպա­սող ժո­ղովր­դի հա­մար հույ­սի ի՞նչ հիմ­քեր կա­րող եք գտնել այս տեքս­տե­րում։ Ինչ­պե՞ս է այս խոս­տումն օգ­նում մեզ, երբ մենք սպա­սում ենք երկ­րի վրա մեր գե­րու­թյան ա­վար­տին։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Այս տեքս­տե­րի ա­մե­նաու­ժեղ պատ­կեր­նե­րից մե­կին հան­դի­պում ենք 13-րդ հա­մա­րում։ Տիե­զեր­քի գե­րիշ­խան Աստ­վածն ա­սում է, որ Իր ժո­ղո­վուր­դը վա­խե­նա­լու կա­րիք չու­նի, քա­նի որ Ին­քը բռնում է նրա աջ ձեռ­քը։ Մի բան է, երբ մենք գի­տենք, որ Աստ­ված մեզ­նից լու­սա­ տա­րի­ներ հե­ռու գտնվող Իր մեծ գա­հից կա­ռա­վա­րում է երկ­րի վրա կա­տար­վող ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րը, սա­կայն միան­գա­մայն այլ բան է գի­տակ­ցել, որ Նա այն­քան մոտ է, որ բռնում է Իր սի­րե­լի ժո­ղովր­դի ձեռ­քը։ Երբ մենք զբաղ­ված ենք, դժվար է հի­շել, որ Աստ­ված այդ­քան մոտ է մեզ։ Սա­կայն երբ հի­շում ենք, որ Նա Էմ­մա­նուելն է՝ «Աստ­ված մեզ հետ», ա­մեն բան փոխ­վում է։ Երբ Աստ­ծո ներ­կա­յու­թյու­նը մեզ հետ է, մեզ հետ են լի­նում նաև Նրա նպա­տակ­նե­րը, Նրա խոս­տում­ներն ու Նրա վե­րա­փո­խող զո­րու­թյու­նը։ Հա­ջորդ մի քա­նի օ­րե­րի ըն­թաց­քում ա­րե՛ք հետև­յալ փոր­ձար­ կու­մը։ Ա­մեն հնա­րա­վոր պա­հի փոր­ձե՛ք հի­շեց­նել ինք­ներդ ձեզ, որ տիե­զե­ր­քի Աստ­վա­ծը ձեզ այն­քան մոտ է, որ կա­րող է բռնել ձեր ձեռ­քը և որ ձեզ ան­ձամբ օգ­նու­թյուն է խոս­տա­նում։ Ար­ձա­ նագ­րե՛ք ձեր կյան­քում տե­ղի ու­նե­ցող այն փո­փո­խու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք ծնում է այս փոր­ձար­կու­մը։ Պատ­րաստ­վե՛ք քննար­կել ձեր փոր­ձա­ռու­թյու­նը շա­բաթ օ­րը դա­սա­րա­նում։ ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 10

Մեր Հոր ծրագրերը մեզ համար Յու­րա­քանչ­յուր ոք հույս է ո­րո­նում։ Սա­կայն որ­տե՞ղ կա­րե­լի է այն գտնել։ Ո­րոշ մար­դիկ հույս են գտնում ի­րենց ըն­կեր­նե­րի ժպի­ 66

Դաս 7

տում, մյուս­նե­րը դա տես­նում են ֆի­նան­սա­կան կա­յու­նու­թյան կամ հա­ջո­ղակ ա­մուս­նու­թյան մեջ։ Իսկ դուք սո­վո­րա­բար որ­տե՞ղ եք հույս ու քա­ջա­լե­րանք ո­րո­նում։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ե­րե­միա մար­գա­րեն գրում է մի ժո­ղովր­դի, ով կորց­րել է հույ­սը՝ գտնվե­լով գե­րու­թյան մեջ։ «Բա­բե­լո­նի գե­տե­րի մոտ նստում էինք և լաց լի­նում Սիո­նը հի­շե­լիս» (Սաղ­մոս­ներ 137.1)։ Ու թեև նրանք ընկճ­ ված ու հու­սալք­ված են, Ե­րե­միան ներ­կա­յաց­նում է պատ­ճառ­ներ, թե ին­չու նրանք չպետք է դա­դա­րեն հու­սալ։ Հույ­սի ի՞նչ պատ­ճառ­ներ են տրված Ե­րե­միա 29.1-10 հա­մար­նե­ րում։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Այս հատ­վա­ծում կան հույ­սի ե­րեք կարևո­րա­գույն պատ­ճառ­ներ, ո­րոնք հար­կա­վոր է ընդգ­ծել։ Ա­ռա­ջին, Աստ­ված Իր ժո­ղովր­դին ա­սում է, որ նրանք չպետք է կորց­նեն ի­րենց հույ­սը, ո­րով­հետև այդ ի­րա­վի­ճա­կում հայտն­վել են ո՛չ պա­տա­հա­բար, ո՛չ էլ ան­կան­խա­տե­սե­լի չա­րի­քի հետևան­քով։ Քա­նի որ Ինքն Աստ­ված է ա­սում. «Ո­րոնց (Հու­դա­յին) Ես Ե­րու­սա­ղե­մից տա­ րագ­րե­ցի Բա­բե­լոն» (Ե­րե­միա 29.4)։ Ու թեև թվում է՝ չա­րը շրջա­պա­ տում է նրանց, Հու­դան միշտ ե­ղել է Աստ­ծո ձեռ­քե­րի մեջ։ Երկ­րորդ, Աստ­ված Իր ժո­ղովր­դին ա­սում է, որ նրանք չպետք է կորց­նեն ի­րենց հույ­սը, ո­րով­հետև Ին­քը կա­րող է աշ­խա­տել նույ­նիսկ ի­րենց ներ­կա բարդ ի­րա­վի­ճա­կում։ «Եվ այն քա­ղա­քի խա­ղա­ղու­թյո՛ւ­ նը ցան­կա­ցեք, ուր որ Ես ձեզ տա­րագ­րել եմ, և նրա հա­մար Տի­րոջն ա­ղո­թե՛ք, ո­րով­հետև նրա խա­ղա­ղու­թյամբ ձեզ խա­ղա­ղու­թյուն կլի­ նի» (Ե­րե­միա 29.7)։ Երկ­րորդ, Աստ­ված Իր ժո­ղովր­դին ա­սում է, որ նրանք չպետք է կորց­նեն ի­րենց հույ­սը, ո­րով­հետև Ին­քը պատ­րաստ­վում է վերջ դնել նրանց գե­րու­թյա­նը ո­րո­շա­կի ժա­մա­նա­կի. «Ո­րով­հետև այս­պես է ա­սում Տե­րը. «Երբ լրա­նա Բա­բե­լո­նի հա­մար յո­թա­նա­սուն տա­րին, Ես կայ­ցե­լեմ ձեզ և կ­կա­տա­րեմ ձեզ հա­մար Իմ բա­րի խոս­քը, որ­պես­զի ձեզ վե­րա­դարձ­նեմ այս­տեղ» (Ե­րե­միա 29.10)։ Աստ­ված հա­վաս­տիաց­նում է ժո­ղովր­դին, որ հոգ էր տա­նում նրանց անց­յա­լի, հոգ է տա­նում նրանց ներ­կա­յի և հոգ է տա­նե­լու նրանց ա­պա­գա­յի մա­սին, այ­նու­հետև գե­ղե­ցիկ կեր­պով փո­խան­ցում է Իր քնքուշ սերն Իր ժո­ղովր­դի նկատ­մամբ (տե՛ս Ե­րե­միա 29.11-14)։ Դաս 7

67

Կար­դա­ցե՛ք Ե­րե­միա 29.11-14 հա­մար­նե­րը՝ ձեր/ձեզ բա­ռի փո­ խա­րեն կար­դա­լով ձեր ա­նու­նը, ա­սես Աստ­ված այս խոս­տում­ ներն ան­ձամբ ձեզ է տալիս։ Կի­րա­ռե՛ք այս խոս­տում­նե­րը ձեզ հա­մար՝ ան­կախ նրա­նից, թե ինչ պայ­քա­րի ու մա­քա­ռում­նե­րի մի­ջով եք այժմ անց­նում։ ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 11

Մեր Հոր կարգապահությունը Կար­դա­ցե՛ք Եբ­րա­յե­ցի­նե­րին 12.5-13 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ լուր է մեզ տրվում այս տեքս­տե­րում, և ինչ­պե՞ս է այն հա­մա­պա­տաս­խա­ նում նրան, ինչ մենք սո­վո­րում ենք այս ե­ռամս­յա­կի ըն­թաց­քում։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Եբ­րա­յե­ցի­նե­րին 12.5-13 հա­մար­նե­րում Պո­ղո­սը նկա­րագ­րում է փոր­ձու­թյուն­նե­րը կար­գա­պա­հու­թյան հա­մա­տեքս­տում։ Այս հատ­վա­ ծի՝ Աստ­վա­ծաշն­չի «Նոր մի­ջազ­գա­յին թարգ­մա­նու­թյան» տար­բե­րա­ կում կար­գա­պա­հու­թյուն բա­ռի տար­բեր հո­մա­նիշ­ներ հան­դի­պում են տասն ան­գամ։ Հու­նա­կան ի­րա­կա­նու­թյան մեջ այս բառն օգ­տա­գործ­ վում էր «կրթու­թյան» ի­մաս­տով։ Ուս­տի «կար­գա­պա­հու­թյու­նը» հաս­ կա­նա­լու հա­մար հար­կա­վոր է ըմբռ­նել, թե ինչ­պես է Աստ­ված կրթում մեզ հա­վա­տի դպրո­ցում, ո­րը Պո­ղո­սը նկա­րագ­րում է Եբ­րա­յե­ցի­նե­րին 11-րդ գլ­խում։ Եբ­րա­յե­ցի­նե­րին ուղղ­ված իր նա­մա­կի ողջ 11-րդ գլ­խում Պո­ղո­սը բե­րում է հա­վա­տի հե­րոս կա­նանց և տ­ղա­մարդ­կանց օ­րի­նակ­ներ։ Հենց հա­վատն էր, որ նրանց ուժ էր տա­լիս շա­րու­նա­կել ըն­թաց­քը, երբ հան­դի­պում էին տա­րա­տե­սակ փոր­ձու­թյուն­նե­րի։ Երբ անց­նում ենք 12-րդ գլ­խին, Պո­ղո­սը դի­մում է մեզ՝ ըն­թեր­ցող­նե­րիս, և ա­սում, որ քա­նի որ մեր աչ­քի ա­ռաջ այս­քան մար­դիկ են դի­մա­կա­յել ան­հա­վա­ տա­լի փոր­ձու­թյուն­նե­րի, մենք ևս կա­րող ենք ապ­րել հա­վա­տի կյան­ քով և նն­ջել հա­վա­տով։ Եվ դա ա­նե­լու բա­նա­լին աչ­քե­րը Հի­սու­սին հա­ռելն է (Եբ­րա­յե­ցի­նե­րին 12.2), որ­պես­զի Նա լի­նի մեր օ­րի­նա­կը, երբ վրա են հաս­նում դժվա­րին ժա­մա­նակ­ներ (Եբ­րա­յե­ցի­նե­րին 12.3)։ 12րդ գլ­խի ըն­թեր­ցա­նու­թյու­նը նման է ըն­թեր­ցա­նու­թյան հա­մար ակ­նոց ստա­նա­լուն։ Ա­ռանց այս ակ­նո­ցի բար­դու­թյուն­նե­րի վե­րա­բեր­յալ մեր տես­լա­կանն ու ըն­կա­լու­մը միշտ ա­ղոտ կլի­նեն։ Սա­կայն այս ակ­նո­ցը կուղ­ղի տա­ռա­պան­քի մա­սին մեր ա­ղոտ ու անճշգ­րիտ պատ­կե­րա­ 68

Դաս 7

ցու­մը, ո­րը մեր մշա­կույ­թը ստի­պում է մեզ։ Այդ ժա­մա­նակ ի վի­ճա­ կի կլի­նենք հստա­կո­րեն հաս­կա­նալ և ի­մաս­տու­թյամբ ար­ձա­գան­քել փոր­ձու­թյուն­նե­րին։ «Ակ­նո­ցի» օգ­նու­թյամբ կար­դա­ցե՛ք Եբ­րա­յե­ցի­նե­րին 12.1-13 հա­ մար­նե­րը։ Իսկ այժմ 5-13 հա­մար­նե­րի հի­ման վրա պա­տաս­խա­ նե՛ք հետև­յալ հար­ցե­րին՝ Ո՞րն է կար­գա­պա­հու­թյան աղբ­յու­րը։ _______________________________ ________________________________________________________________________ Ո՞րն է մեր ար­ձա­գան­քը կար­գա­պա­հու­թյա­նը։ _______________________ ________________________________________________________________________ Ո՞րն է կար­գա­պա­հու­թյան նպա­տա­կը։ _____________________________ ________________________________________________________________________ Կր­կին կար­դա­ցե՛ք Եբ­րա­յե­ցի­նե­րին 12.1-13 հա­մար­նե­րը։ Կազ­ մե՛ք այն բո­լոր պատ­ճառ­նե­րի ցան­կը, ո­րոնք կա­րող եք ո­րա­կել որ­պես հույ­սի հիմք։ Ինչ­պե՞ս եք վե­րապ­րել այդ հույ­սը ձեր սե­փա­ կան հոգևոր «կրթու­թյան» ժա­մա­նակ­նե­րում։ ՈՒՐ­ԲԱԹ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 12

Հետագա ուսումնասիրության համար Կար­դա­ցե՛ք Է­լեն Ուայ­թի Կր­թու­թյուն գրքի 301–309 է­ջե­րի «Հե­ տա­գա­յի դպրո­ցը» և Բժշ­կու­թյան ծա­ռա­յու­թյուն գրքի 470, 471 է­ջե­րի «Օգ­նու­թյուն ա­ռօր­յա կյան­քում» գլուխ­նե­րը։ «Բո­լո­րի կյան­քում էլ գա­լիս են սուր հիաս­թա­փու­թյան և ծայ­րա­հեղ վհա­տու­թյան ժա­մա­նակ­ներ, երբ վիշտն է մեր բա­ժի­նը, և դժ­վա­րա­ նում ենք հա­վա­տալ, որ Աստ­ված դեռևս Իր երկ­րած­նունդ զա­վակ­նե­ րի բա­րե­սիրտ բա­րե­րարն է, երբ հո­գիդ խռով­ված է տագ­նապ­նե­րից ու ան­հանգս­տու­թյու­նից, երբ մա­հը կյան­քից գե­րա­դա­սե­լի է թվում: Այդ դեպ­քում է, որ շատ մար­դիկ կորց­նում են հույսն Աստ­ծո նկատ­ մամբ և հայտն­վում կաս­կած­նե­րի ու ան­հա­վա­տու­թյան գե­րու­թյան մեջ: Ե­թե միայն այդ պա­հե­րին կա­րո­ղա­նա­յինք հոգևոր հա­յաց­քով ներ­թա­փան­ցել Աստ­ծո նա­խախ­նա­մու­թյուն­նե­րի նպա­տա­կի մեջ, ա­պա կտես­նեինք հրեշ­տակ­նե­րին, ո­րոնք ցան­կա­նում են փրկել մեզ հենց մեզ­նից՝ ձգտե­լով մեր ոտ­քե­րը կանգ­նեց­նել հա­վի­տե­նա­կան բլուր­նե­րից ա­վե­լի ա­մուր հիմ­քի վրա և մեր էու­թյու­նը լցնել նոր հա­ վա­տով ու նոր կյան­քով»։ Է­լեն Ուայթ, Մար­գա­րե­ներ և թա­գա­վոր­ներ, էջ 162։ Դաս 7

69

Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար 1. Է­լեն Ուայթն ա­սում է, որ «բո­լորս» ու­նե­նում ենք «սուր հիաս­թա­ փու­թյան և ծայ­րա­հեղ վհա­տու­թյան ժա­մա­նակ­ներ»։ Նկա­տո՞ւմ ենք արդ­յոք, երբ մեր կող­քին ինչ-որ մե­կը նման ժա­մա­նակ­ներ է վե­րապ­րում։ Ինչ­պե՞ս կա­րող ենք լի­նել հույ­սի ու­ղի միմ­յանց հա­ մար, երբ անց­նում ենք դառ­նա­գին հիաս­թա­փու­թյուն­նե­րի փու­լով։ 2. Դա­սա­րա­նում քննար­կե՛ք ե­րեք­շաբ­թի օր­վա դա­սի վեր­ջում բեր­ ված հար­ցին տված ձեր պա­տաս­խան­նե­րը։ Ինչ­պե՞ս է փոխ­վել ձեր կյան­քը, երբ Աստ­ծո մոտ լի­նե­լու ի­րո­ղու­թյունն ա­նընդ­հատ ձեր աչ­քի ա­ռաջ եք պա­հում։ 3. Դա­սա­րա­նում բարձ­րա­ձայն կար­դա­ցե՛ք Հոբ 38–41-րդ գ­լուխ­նե­ րի դա­սում տրված հա­մար­նե­րը։ Աստ­ծո ինչ­պի­սի՞ պատ­կեր են դրանք ներ­կա­յաց­նում։ Ի՞նչ եք սո­վո­րում, ին­չը ձեզ հույս ու խրա­ խու­սանք է հա­ղոր­դում։ Ինչ­պե՞ս է շա­բա­թը տե­ղա­վոր­վում այս պատ­կե­րում։ Ինչ­պե՞ս է դա օգ­նում մեր առջև պա­հել Աստ­ծո բնույթն ու բնա­վո­րու­թյու­նը։ 4. Վե­րա­փո­խող հույ­սը գա­լիս է երկն­քից։ Սա նշա­նա­կում է, որ մենք կա­րող ենք ա­ղո­թել մեկս մյու­սի հա­մար, որ­պես­զի հույսն այ­ցե­լի մեր կյանք։ Ո­րո­շա­կի ժա­մա­նա՛կ նվի­րեք ա­ղոթ­քին այն մարդ­կանց հա­մար, ում հույ­սը վեր­ջին ժա­մա­նակ­նե­րում ե­րե­րում է, որ­պես­զի այն վե­րածն­վի։ Ա­վե­լին, ի՞նչ կա­րող եք ա­նել այն մարդ­կանց հա­ մար, ո­րոնք հույս ձեռք բե­րե­լու հու­սա­հատ փոր­ձեր են ա­նում։ 5. Ե­թե որևէ մե­կը կա­մե­նում է, թող պատ­մի այն ժա­մա­նակ­նե­րի մա­սին, երբ հու­սա­հա­տու­թյունն ու փոր­ձու­թյուն­նե­րը ստի­պե­ ցին ի­րեն կորց­նել հույսն ու հա­վա­տը։ Ի՞նչն է հետ դարձ­րել այդ մար­դուն։ Ին­չո՞վ կա­րող ենք կիս­վել միմ­յանց հետ, ին­չը կա­րող է օգ­տա­կար լի­նել, երբ հայտն­վում ենք կաս­կած­նե­րի ու հու­սալ­քու­ թյան մեջ։

70

Դաս 7

ԴԱՍ 8 ՕԳՈՍՏՈՍԻ 13-19

ՏԵՍՆԵԼՈՎ ԱՆՏԵՍԱՆԵԼԻԻՆ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Հռո­մեա­ցի­նե­րին 8.28-39, Հով­հան­նես 14.1-14, Ե­փե­սա­ցի­նե­ րին 1.18-23, Ե­սա­յի 40.27-31։ Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Հա­վա­տով նա թո­ղեց Ե­գիպ­տո­սը՝ թա­գա­վո­րի բար­կու­թյու­ նից չվա­խե­նա­լով, ո­րով­հետև համ­բե­րեց, իբրև թե տես­նում էր Ան­տե­սա­նե­լիին» (Եբ­րա­յե­ցի­նե­րին 11.27)։ Եբ­րա­յե­ցի­նե­րին գրքում հա­վա­տի սահ­մա­նու­մը միշտ էլ բարդ է ե­ղել։ «Հա­վա­տը հու­սաց­ված բա­նե­րի հաս­տա­տումն ու ա­ներևույթ բա­նե­րի ա­պա­ցույցն է» (Եբ­րա­յե­ցի­նե­րին 11.1)։ Ինչ­պե՞ս կա­րող ենք ա­ներևույթ բա­նե­րի վրա վստահ լի­նել։ Ա­յո՛, դա հենց այն է, ինչ Մով­ սե­սը նկա­րագ­րում է հի­շե­լու հա­մա­րում. «Համ­բե­րեց, իբրև թե տես­ նում էր Ան­տե­սա­նե­լիին» (Եբ­րա­յե­ցի­նե­րին 11.27)։ Շատ ա­վե­լի բարդ է գի­տակ­ցել, որ մենք կանչ­ված ենք տես­նե­լու «Ան­տե­սա­նե­լիին» ոչ միայն այն ժա­մա­նակ, երբ ա­մեն ինչ լավ է, այլ, հատ­կա­պես, երբ ա­մեն ինչ վատ է։ Ս­րա հա­մար մեզ անհ­րա­ժեշտ է հա­վատ, Քրիս­տո­սի հա­վա­տի նման հա­վատ, ո­րը պետք է ձևա­ վոր­վի Աստ­ծո և Աստ­ծո ար­քա­յու­թյան մա­սին ճշմար­տու­թյուն­նե­րով։ Մեր Հոր բա­րու­թյան մա­սին ճշմար­տու­թյու­նը, Հի­սու­սի ա­նու­նով զո­ րու­թյու­նը, հա­րու­թյան զո­րու­թյու­նը և Աստ­ծո կա­րեկ­ցան­քը կարևո­ րա­գույն ճշմար­տու­թյուն­ներ են, ո­րոնք մեզ հնա­րա­վո­րու­թյուն կտան ա­մուր կանգ­նել, երբ մենք հնո­ցում լի­նենք և են­թարկ­վենք ա­մեն ին­ չին կաս­կա­ծե­լու գայ­թակ­ղու­թյա­նը։ Շա­բաթ­վա ամ­փո­փու­մը. Աստ­ծո մա­սին ի՞նչ ճշմար­տու­թյուն­ներ կա­րող են օգ­նել մեզ, երբ մենք անց­նե­լիս լի­նենք նույ­նիսկ ա­մե­նա­բարդ ի­րա­վի­ ճակ­նե­րի մի­ջով։

Դաս 8

71

ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 14

Մեր Հոր շռայլությունը «Ե­թե Աստ­ված իս­կա­պես սի­րեր ինձ, Նա հաս­տատ կա­ներ _______ __________________________________________ ինձ հա­մար»։ Հե­տաքր­քիր է՝ քա­նի ան­գամ է այս գա­ղա­փա­րը ներ­խու­ժել մեր միտք։ Մենք նա­յում ենք մեզ շրջա­պա­տող հան­գա­մանք­նե­րին և սկ­սում կաս­կա­ծել, թե արդ­յոք Աստ­ված իս­կա­պես սի­րո՞ւմ է մեզ, ո­րով­հետև ե­թե Նա իս­կա­ պես մեզ սի­րեր, ա­մեն ինչ այլ կլի­ներ մեր կյան­քում։ Հիմ­նա­կա­նում եր­կու տրա­մա­բա­նա­կան եզ­րա­հան­գում­ներ կան, ո­րոնք ստի­պում են մեզ կաս­կա­ծել Աստ­ծո բա­րու­թյա­նը։ Ա­ռա­ջի­նը, երբ մեր միտքն ու սիր­տը պա­շա­րում է այր­վող ցան­կու­թյուն ինչ-որ բա­նի նկատ­մամբ, ին­չը մենք բա­րի ենք հա­մա­րում, այն գա­ղա­փա­րը, որ Աստ­ծո կամ­քը կա­րող է մեկ այլ բան լի­նել, մեզ կա­րող է պար­զա­ պես ծի­ծա­ղե­լի թվալ։ Երկ­րորդ, մենք կա­րող ենք կաս­կա­ծել Աստ­ծո բա­րու­թյա­նը, քա­նի որ այն, ին­չը վե­րապ­րում ենք, կա­րող է հա­կա­սել նրան, ին­չին հա­վա­տում ենք։ Ե­թե ինչ-որ մի բան լավ տեսք կամ համ ու­նի, կամ էլ լավն է թվում, ա­պա կար­ծում ենք, որ այն ան­պայ­մա­նո­ րեն պետք է լա­վը լի­նի։ Այդ պատ­ճա­ռով բար­կա­նում ենք Աստ­ծո վրա, ե­թե Նա մեզ դա ու­նե­նա­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն չի տա­լիս։ Ա­հա այս­տեղ է, որ հա­վատն է մտնում խա­ղի մեջ։ Հա­վատն սկսում է գոր­ծել ճիշտ նման ժա­մա­նակ­նե­րում, երբ մենք ու­նե­նում ենք Աստ­ ծուն ու Նրա բա­րու­թյա­նը կաս­կա­ծե­լու գայ­թակ­ղու­թյուն։ Հռո­մեա­ցի­նե­րին 8.28-39 հա­մար­նե­րը հզոր տեքս­տեր են, ո­րոնք նկա­րագ­րում են մեր նկատ­մամբ դրսևոր­վող Աստ­ծո բա­րու­թյու­ նը։ Ի՞նչ կա­րող եք գտնել այս­տեղ, ինչն օգ­նում է զգու­շա­նալ Աստ­ ծո բա­րու­թյա­նը կաս­կա­ծե­լուց։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Հռո­մեա­ցի­նե­րին 8.32 հա­մա­րում ներ­կա­յաց­ված է հիա­նա­լի տրա­ մա­բա­նու­թյուն, ո­րը շատ է օգ­նում մեզ զգու­շա­նալ հան­գա­մանք­նե­ րի ճնշու­մից։ Այն ա­սում է հետև­յա­լը. «Աստ­ված վայրկ­յան ան­գամ չվա­րա­նեց խա­ղա­սե­ղա­նին դնել այն ա­մե­նը, ինչ ու­ներ: Ըն­դու­նե­լով մեր վի­ճա­կը և Ի­րեն են­թար­կե­լով վատ­թա­րա­գույ­նին՝ Նա ու­ղար­կեց Իր Որ­դուն: Եվ ու­րեմն, մի՞­թե կա որևէ այլ բան, որ Նա չի ա­նի մեզ հա­մար ու­րա­խու­թյամբ և բա­րի կամ­քով»։ Ինչ­պե՞ս կա­րող ենք մենք 72

Դաս 8

մտա­ծել, որ Աստ­ված կու­ղար­կեր Հի­սու­սին մեզ հա­մար մեռ­նե­լու, հե­ տո կդառ­նար ստոր ու ժլատ։ Սա նշա­նա­կում է, որ Աստ­ծո ա­ռա­տա­ձեռ­նու­թյան մա­սին ճշմար­ տու­թյու­նը, ո­րը դրսևոր­վում է Քրիս­տո­սի մահ­վամբ, մեր մտա­ծո­ղու­ թյան վրա ա­վե­լի ուժ­գին ազ­դե­ցու­թյուն պետք է ու­նե­նա, քան այն բո­լոր կաս­կած­նե­րը, ո­րոնք հնո­ցը կա­րող է ծնել մեր մեջ։ Ինչ­պե՞ս կա­րող է ճշմար­տու­թյու­նը (Աստ­ծո բա­րու­թյան մա­սին) ա­վե­լի զո­րա­վոր ազ­դե­ցու­թյուն ու­նե­նալ ձեզ վրա, քան ձեր կաս­ կած­նե­րը։ Խոր­հե՛ք այն մա­սին, որ Աստ­ված Հի­սու­սին տվեց մեռ­նե­լու ձեր փո­խա­րեն, և որ այս ան­հա­վա­նա­կան ա­ռա­տա­ձեռ­ նու­թյու­նը հա­զա­րա­վոր այլ դրսևո­րում­ներ է ստա­նում այ­սօր ձեզ հա­մար։ Ինչ­պե՞ս է դա օգ­նում ձեր հա­վա­տին։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 15

Հիսուսի անունով «Ե­թե Իմ ա­նու­նով որևէ բան խնդրեք, Ես այն կկա­տա­րեմ» (Հով­ հան­նես 14.14)։ Հի­սու­սը այլևս չէր լի­նե­լու ա­շա­կերտ­նե­րի հետ։ Այն Մե­կը, Ով ե­ղել էր ա­շա­կերտ­նե­րի ա­ջա­կիցն ու քա­ջա­լե­րո­ղը, այժմ համ­բարձ­վե­լու էր եր­կինք, և ա­շա­կերտ­ներն ի­րենց շփոթ­ված ու ան­զոր էին զգում։ Սա­ կայն թեև նրանք Հի­սու­սին ֆի­զի­կա­պես այլևս չէին տես­նե­լու, Հի­սու­ սը նրանց կարևոր խոս­տում տվեց։ Կար­դա­ցե՛ք Հով­հան­նես 14.1-14 հա­մար­նե­րը։ Հա­մա­ձայն 13-րդ և 14-րդ հա­մար­նե­րի՝ Հի­սու­սը մեզ խոս­տա­նում է ա­նել ա­մեն ինչ, ին­չը մենք կխնդրենք Իր ա­նու­նով։ Այս է պատ­ճա­ռը, որ մենք հա­մար­յա միշտ մեր ա­ղոթք­նե­րի վեր­ջում ա­վե­լաց­նում ենք «Հի­սու­սի ա­նու­նով, ա­մեն» ար­տա­հայ­տու­թյու­նը։ Երբ ար­տա­բե­րում ենք այս ար­տա­հայ­տու­թյու­նը, ըստ մեզ՝ ի՞նչ է դա նշա­նա­կում։ Ի՞նչ նկա­տի ու­նի Հի­սու­սը, երբ խրա­խու­սում է մեզ այդ կերպ ա­ղո­թել։ Ի՞նչ բա­նա­լի կա այս տեքս­տե­րում, որն օգ­նում է մեզ հաս­կա­նալ, թե ինչ նկա­տի ու­ներ Նա։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Երբ մեր խնդրան­քը «Հի­սու­սի ա­նու­նով» է, մենք կա­րող ենք վստահ լի­նել, որ ամ­բողջ եր­կինքն է աշ­խա­տում մեզ հա­մար։ Մենք Դաս 8

73

չենք տես­նում մեր շուրջն աշ­խա­տող հրեշ­տակ­նե­րին։ Բայց նրանք մեր շուրջն են ու աշ­խա­տում են, նրանք ու­ղարկ­ված են երկն­քի գա­ հից Հի­սու­սի ա­նու­նով՝ ի­րա­կա­նաց­նե­լու մեր խնդրան­քը։ Եր­բեմն, երբ ա­ղո­թում ենք Հի­սու­սի ա­նու­նով, ա­ղոթքն ա­վար­տե­ լուն պես բա­ցում ենք մեր աչ­քերն ու ակն­կա­լում, որ մեր շուրջն ա­մեն ինչ փոխ­ված պետք է լի­նի, սա­կայն ա­մեն ինչ նույնն է։ Այ­դու­հան­ դերձ, Աստ­ծո զո­րու­թյու­նը կա­րող է գալ ինչ­պես ուժ­գին ու տե­սա­նե­ լի դրսևոր­մամբ, օ­րի­նակ՝ երբ Հի­սու­սը հան­դար­տեց­րեց փո­թո­րի­կը, այն­պես էլ հան­դարտ, խա­ղաղ ու անն­կատ, օ­րի­նակ՝ երբ Աստ­ված ա­ջակ­ցում էր Հի­սու­սին Գեթ­սե­մա­նում։ Մի­գու­ցե միան­գա­մից ինչ-որ տե­սա­նե­լիո­րեն հզոր բան չկա­տար­վի, սա­կայն դա չի նշա­նա­կում, որ Աստ­ված չի գոր­ծում մեզ հա­մար։ Նո­րի՛ց կար­դա­ցեք Հով­հան­նես 14.1-14 հա­մար­նե­րը։ Ըն­թեր­ցե­լիս պատ­կե­րաց­րե՛ք, որ Հի­սու­սը խո­սում է ուղ­ղա­կիո­րեն ձեզ հետ՝ դեմ առ դեմ։ Ի՞նչ հույս ու քա­ջա­լե­րանք կա­րող եք քա­ղել այս խոս­տում­նե­րից։ Միև­նույն ժա­մա­նակ հա՛րց տվեք ինք­ներդ ձեզ. «Ի՞նչ կա իմ կյան­քում, ին­չը կա­րող է խան­գա­րել այս խոս­տում­նե­ րի ի­րա­կա­նաց­մանն ինձ հա­մար։ Ի՞նչ փո­փո­խու­թյուն­ներ պետք է իմ սրտում ո­րո­շեմ կա­տա­րել»։­ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 16

Հարության ուժը Հա­րու­թյու­նը մեր ու­շադ­րու­թյու­նը հրա­վի­րում է մարդ­կա­յին ան­զո­ րու­թյան խնդրի վրա։ Երբ մենք խոր­հում ենք Հի­սու­սի կյան­քի, մահ­ վան և հա­րու­թյան մա­սին, հա­ճախ ենք մտա­ծում, որ Հի­սու­սի մահն այն ի­րա­դար­ձու­թյունն էր, որն ի­րա­վա­բա­նո­րեն ար­դա­րաց­րեց մեզ Աստ­ծո ա­ռաջ։ Եվ դա ճշմար­տու­թյուն է։ Այ­դու­հան­դերձ, հա­րու­թյու­նը յու­րա­հա­տուկ հար­թու­թյուն է ա­վե­ լաց­նում փրկու­թյա­նը։ Հի­սու­սի հա­րու­թյու­նը մեծ ի­մաստ ու­նի ոչ միայն ո­րով­հետև այն մեզ ցույց է տա­լիս, որ մի օր մենք ևս հա­րու­ թյուն կառ­նենք, այն նաև Հի­սու­սին դրեց Հոր աջ կող­մում՝ զո­րու­թյան ու հե­ղի­նա­կու­թյան դիր­քում։ Հա­րու­թյան այս զո­րու­թյունն Աստ­ված այ­սօր հա­սա­նե­լի է դարձ­նում մեզ հա­մար։ Ե­փե­սա­ցի­նե­րին 1.18-23 հա­մար­նե­րում Պո­ղո­սը խո­սում է Աստ­ծո զո­րու­թյան մա­սին։ Ի՞նչ են մեզ սո­վո­րեց­նում այս տեքս­տե­րը հա­ 74

Դաս 8

րու­թյան զո­րու­թյան մա­սին։ Ի՞նչ հույս ու խոս­տում­ներ կա­րող եք գտնել այս տեքս­տե­րում ան­ձամբ ձեզ հա­մար։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Պո­ղոսն ա­ղո­թում է, որ ե­փե­սա­ցի­նե­րը հաս­կա­նան մի քա­նի բան, ո­րոնք պատ­շա­ճո­րեն հաս­կա­նալ հնա­րա­վոր է միայն Աստ­ծո օգ­նու­ թյամբ՝ (1) կա վե­րա­փոխ­ման և հա­վի­տե­նա­կան ա­պա­գա­յի հույս, ո­րին կան­չել է մեզ Հի­սու­սը, (2) մենք պետք է հաս­կա­նանք այն զո­րու­ թյու­նը, ո­րը դրսևոր­վում է մեզ հա­մար։ Այ­նու­հետև Պո­ղո­սը փոր­ձում է նկա­րագ­րել, թե որ­քան զար­մա­ նահ­րաշ է այս զո­րու­թյու­նը։ Այ­սօր մեզ հա­սա­նե­լի է այն միև­նույն զո­ րու­թյու­նը, ո­րը հա­րու­թյուն տվեց Հի­սու­սին և ոչ միայն պար­զա­պես հա­նեց Նրան գե­րեզ­մա­նից ու կյանք տվեց, այլև Նրան Հոր աջ կող­ մում նստե­լու զո­րու­թյուն ու ի­րա­վունք տվեց։ Սա­կայն Պո­ղոսն այս­տեղ կանգ չի առ­նում։ Հա­րու­թյու­նը Հի­սու­սին պար­զա­պես զո­րու­թյուն չտվեց, այլ տվեց ամ­բողջ հա­վի­տե­նու­թյան ըն­ թաց­քում Իր ժո­ղովր­դին ղե­կա­վա­րե­լու զո­րու­թյուն, ինչ­պես նաև զո­րու­ թյուն նրանց ա­պա­հո­վե­լու այն ա­մե­նով, ին­չի կա­րիք նրանք կու­նե­նան։ Կազ­մե՛ք ձեր կյան­քի այն ո­լորտ­նե­րի ցան­կը, որ­տեղ ու­նեք հա­ րու­թյուն ա­ռած Հի­սու­սի զո­րու­թյան կա­րի­քը։ Երբ այն կազ­մեք, ա­ղո­թե՛ք, որ այդ զո­րու­թյու­նը կի­րառ­վի ցան­կում տեղ գտած բո­լոր ո­լորտ­նե­րում։ Միև­նույն ժա­մա­նակ, ի՞նչ ընտ­րու­թյուն­ներ կա­րող եք ա­նել, ո­րոնք հնա­րա­վո­րու­թյուն կտան, որ­պես­զի այս զո­րու­թյունն ա­վե­լի ա­նար­գել գոր­ծի ձեր կյան­քում։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 17

Կրել մեր բոլոր անհանգստությունները Ո­րոշ մարդ­կանց տնե­րում կա­րե­լի է հան­դի­պել «Ին­չո՞ւ ա­ղո­թել, ե­թե կա­րե­լի է ան­հանգս­տա­նալ» գրված­քով հու­շա­տախ­տակ­ներ։ Դա մեզ մոտ ծի­ծաղ է ա­ռա­ջաց­նում, ո­րով­հետև մենք հաս­կա­նում ենք, թե որ­քան հա­ճախ ենք ան­հանգս­տա­նում՝ Աստ­ծո մոտ գա­լու և մեր բո­լոր ան­հանգս­տու­թյուն­ներն ու տագ­նապ­նե­րը Նրան հանձ­նե­ լու փո­խա­րեն։ Դաս 8

75

Մե­կը մի ան­գամ ա­սել է, որ երբ մեր կյանքն ամ­բող­ջո­վին խճճվում է, հանձ­նե՛ք այն Աստ­ծուն և թո՛ւյլ տվեք, որ Նա քան­դի խճճված կա­ պե­րը։ Որ­քա՜ն շատ է Աստ­ված կա­մե­նում ա­նել դա մեզ հա­մար։ Այ­ դու­հան­դերձ, զար­մա­նա­լիո­րեն մենք կախ­վում ենք մեր խնդիր­նե­րից, մինչև որ ուր որ է կխեղդ­վենք։ Ին­չո՞ւ ենք սպա­սում, որ նախ­քան Տի­ րոջ մոտ գնա­լը հու­սալ­քու­մը տի­րի մեզ։ Կար­դա­ցե՛ք Ա Պետ­րոս 5.7 հա­մա­րը։ Պետ­րո­սը մեջ­բե­րում է Սաղ­ մոս­ներ 55.22 հա­մա­րը։ Ո՞րն է կարևոր ու­ղերձն այս­տեղ մեզ հա­ մար։ Տե՛ս նաև Մատ­թեոս 6.25-33։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ա Պետ­րոս 5.7 հա­մա­րը շատ պարզ տեքստ է։ Դրա­նում թաքն­ված ոչ մի գաղտ­նիք չկա, և այն նշա­նա­կում է հենց այն, ինչ ա­սում է։ «Գցել» նշա­նա­կում է ա­նել հենց դա, մի կողմ նե­տել, հե­ռաց­նել, որ­պես­զի ցավ ու ան­հանգս­տու­թյուն պատ­ճա­ռող ո­չինչ այլևս ոչ մի կապ չու­նե­նա ձեզ հետ։ Եվ սա­կայն մեր բեռ­նե­րը ուղ­ղա­կի ինչ-որ տեղ չեն նետ­վում, մեր ան­հանգս­տու­թյուն­նե­րը պար­զա­պես չեն ան­հե­տա­նում դա­տար­ կու­թյան մեջ։ Դրանք տրվում են մեր երկ­նա­յին Հո­րը, Ով խոս­տա­նում է լու­ծել այդ հար­ցե­րը։ Դա հենց այն է, ինչ Հի­սու­սը մեզ ա­սում է Մատ­ թեո­սի Ա­վե­տա­րա­նում։ Այս ա­նե­լու խնդի­րը բնավ այն չէ, որ դա բարդ է ա­նել, խնդիրն ա­վե­լի շուտ այն է, որ այն թվում է չա­փա­զանց հեշտ, չա­փա­զանց լա­վը ի­րա­կան լի­նե­լու հա­մար։ Ան­հանգս­տու­թյուն կա­րող են պատ­ճա­ռել ցան­կա­ցած տե­սա­կի բա­ ներ։ Ճն­շումն աշ­խա­տան­քի վայ­րում, անս­պա­սե­լի քննա­դա­տու­թյուն, ան­ցան­կա­լի կամ ան­տես­ված լի­նե­լու զգա­ցո­ղու­թյուն, ա­ռող­ջա­կան կամ ֆի­նան­սա­կան խնդիր­ներ, զգա­ցո­ղու­թյուն, որ մենք բա­վա­կա­ նա­չափ լա­վը չենք Աստ­ծո հա­մար, կաս­կած, որ ներ­ված չենք։ Ինչ բնույ­թի էլ որ լի­նեն մեր խնդիր­նե­րը, դրանց կառ­չե­լու պատ­ ճառ­նե­րից մեկն այն է, որ մենք կար­ծում ենք, թե կա­րող ենք դրանք լու­ծել ա­վե­լի լավ, քան որևէ մե­կը։ Սա­կայն Պետ­րո­սը հոր­դո­րում է մեզ վե­րա­նա­յել մեր այդ­պի­սի դիր­քո­րո­շու­մը։ Մենք չպետք է ան­հանգս­ տա­նանք, քա­նի որ Աստ­ված հոգ է տա­նում։ Բայց արդ­յո՞ք Աստ­ված այն­քան շատ է հոգ տա­նում, որ կա­րող է մի­ջամ­տել, երբ ըն­տա­նի­ քի դու­ռը թա­կում է բա­ժա­նու­մը, կամ երբ մարդն ի­րեն ամ­բող­ջո­վին ան­պետք է զգում։ Աստ­վա­ծա­շուն­չը հա­վաս­տիաց­նում է, որ Աստ­ված հոգ է տա­նում բա­վա­կա­նա­չափ շատ, որ­պես­զի վե­րա­փո­խի ցան­կա­ ցած ի­րա­վի­ճակ։ 76

Դաս 8

Ի՞նչն է ձեզ այս պա­հին ան­հանգս­տու­թյուն պատ­ճա­ռում։ Որ­քան էլ որ օ­րի­նա­չափ ու ան­հանգս­տաց­նող լի­նի դա, մի՞­թե կա որևէ անհ­նար բան Աստ­ծո հա­մար։ Գու­ցե մեր մե­ծա­գույն խնդիրն այն է, որ որ­քան էլ մենք հա­վա­տում ենք, որ Աստ­ված տեղ­յակ է մեր խնդրին ու կա­րող է լու­ծել այն, այ­դու­հան­դերձ չենք հա­վա­տում, որ Նա այդ հար­ցը կլու­ծի այն­պես, ինչ­պես մենք կցան­կա­նա­յինք։ Խոր­հե՛ք այս վեր­ջին կե­տի շուրջ, և ինք­ներդ ձեզ հա՛րց տվեք, թե որ­քան ճշմա­րիտ է այն ձեր կյան­քում։ ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 18

Մնալ հավատարիմ, նույնիսկ երբ չենք տեսնում Աստծուն Մ­տա­ծել, որ ոչ ոք չի ան­հանգս­տա­նում այն մա­սին, թե ինչ է կա­ տար­վում մեզ հետ, շատ տհաճ զգա­ցո­ղու­թյուն է։ Սա­կայն կար­ծել, որ Աստ­ված չի ան­հանգս­տա­նում մեզ հետ կա­տար­վա­ծի հա­մար, կա­րող է խո­րա­պես վշտաց­նել։ Բա­բե­լո­նում գե­րի Հու­դա­յի ժո­ղովր­դին թվում էր, թե Աստ­ված այն­քան էլ չի ան­հանգս­տա­նում ի­րենց ի­րա­վի­ճա­կի հա­մար։ Նրանք մնում էին գե­րի, ի­րենց զգում էին լքված Աստ­ծուց ի­րենց իսկ մեղ­ քի պատ­ճա­ռով։ Սա­կայն Ե­սա­յի մար­գա­րեն նրանց մխի­թա­րու­թյան խոս­քեր է ա­սում։ Ե­սա­յի 40-րդ գ­լու­խը հիաս­քանչ մի հատ­ված է, որ­ տեղ մար­գա­րեն այն­քա՜ն քնքշա­բար է խո­սում ժո­ղովր­դի հետ նրանց Աստ­ծո մա­սին. «Հով­վի նման Նա հով­վե­լու է Իր հո­տը, Իր թևե­րի մեջ է հա­վա­քե­լու գառ­նե­րին, Իր գրկում է կրե­լու նրանց և հան­դար­տո­րեն քշե­լու է կաթ­նա­տու­նե­րին» (Ե­սա­յի 40.11)։ Սա­կայն գե­րու­թյան այդ­ քան եր­կար տա­րի­նե­րից հե­տո ժո­ղո­վուր­դը մտա­ծում էր՝ ո՞ւր ես, ո՛վ Աստ­ված։ Մենք չու­նենք ոչ մի ա­պա­ցույց, որ Դու այս­տեղ ես կամ հոգ ես տա­նում։ Կար­դա­ցե՛ք Ե­սա­յի 40.27-31 հա­մար­նե­րը։ Ինչ­պե՞ս է Ե­սա­յին նկա­րագ­րում Աստ­ծուն։ Աստ­ծո այս նկա­րագ­րու­թյունն ինչ­պե՞ս է պա­տաս­խա­նում նրանց հետև­յալ կար­ծի­քին. «Իմ ճա­նա­պար­ հը ծածկ­ված է Տի­րո­ջից, և իմ ի­րա­վուն­քը զանց է առն­ված Աստ­ ծուց» (Ե­սա­յի 40.27)։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Դաս 8

77

Ես­թեր գրքում նկա­րագր­ված է մարդ­կանց մեկ այլ խումբ, ո­րը կա­ րող է կար­ծել, թե իր ճա­նա­պարհ­նե­րը ծածկ­ված են Աստ­ծուց։ Այս գրքում Աստ­ված մեկ ան­գամ նույ­նիսկ չի մատ­նանշ­վում։ Այ­դու­հան­ դերձ, ամ­բողջ գիր­քը պատ­մում է Աստ­ծո մի­ջամ­տու­թյան մա­սին, որ­ պես­զի փրկի Իր ժո­ղովր­դին նրանց կոր­ծան­ման հա­մար ըն­դուն­ված ան­փո­փո­խե­լի օ­րեն­քից։ Այս պատ­մու­թյու­նը ոչ միայն նկա­րագ­րում է անց­յա­լի ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րը, այլև խորհր­դան­շում է ա­պա­գա­ յի ժա­մա­նակ­նե­րը, երբ Աստ­ծո ժո­ղո­վուր­դը նո­րից կսկսի հա­լած­վել, և նո­րից օ­րենք կըն­դուն­վի նրան կոր­ծա­նե­լու մա­սին (Հայտ­նու­թյուն 13.15)։ Պատ­կե­րաց­նո՞ւմ եք, թե որ­քան հեշտ կլի­նի եզ­րա­կաց­նել, որ ե­թե նման սար­սա­փե­լի հան­գա­մանք­ներ գո­յու­թյուն ու­նեն, Աստ­ված հաս­տա­տա­պես լքել է Իր ժո­ղովր­դին։ Սա­կայն մենք չպետք է վա­խե­ նանք։ Այն նույն Աստ­վա­ծը, Ով փրկեց Իր ընտր­յալ ժո­ղովր­դին Ես­թե­րի պատ­մու­թյան մեջ, նո­րից կփրկի Իր ընտր­յալ­նե­րին վեր­ջին ճգնա­ժա­ մի օ­րե­րին։ Մենք կար­դա­ցինք, թե ինչ­պես է Ե­սա­յին գեր­ված ժո­ղովր­դին նկա­ րագ­րում Աստ­ծուն։ Ինչ­պե՞ս կնկա­րագ­րեք Աստ­ծուն այն մարդ­ կանց, ով­քեր կար­ծում են, թե Աստ­ված ան­հե­տա­ցել է և թո­ղել է ի­րենց մե­նակ։ Ինչ­պե՞ս կսո­վո­րեց­նեիք նրանց տես­նել հա­վա­տի աչ­քե­րով և կախ­ված չլի­նել նրա­նից, ինչ տես­նում են ի­րենց շուր­ ջը մարդ­կա­յին աչ­քե­րով։ ՈՒՐ­ԲԱԹ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 19

Հետագա ուսումնասիրության համար Կար­դա­ցե՛ք Է­լեն Ուայ­թի Մար­գա­րե­ներ և թա­գա­վոր­ներ գրքի 598– 606 է­ջե­րի «Ես­թեր թա­գու­հու օ­րե­րին» գլու­խը։ «Մի՞­թե Աստ­ված չի խոս­տա­ցել, որ Սուրբ Հո­գի կտա բո­լոր նրանց, ով­քեր խնդրում են։ Եվ մի՞­թե այդ Հո­գին իս­կա­կան ու ճշմա­րիտ ա­ռաջ­նորդ չէ։ Ո­րոշ մար­դիկ կար­ծես թե վա­խե­նում են հա­վա­տալ Աստ­ծո խոստ­մա­նը, ա­սես դա ինք­նավս­տա­հու­թյուն կհա­մար­վի։ Նրանք ա­ղո­թում են Աստ­ծուն սո­վո­րեց­նել ի­րենց Իր Խոս­քով, այ­դու­ հան­դերձ վա­խե­նում են վստա­հել Աստ­ծո խոստ­մա­նը և հա­վա­տալ, որ Նա է մեզ Իր Խոս­քով սո­վո­րեց­նում։ Ե­թե մենք մեր երկ­նա­յին Հոր մոտ ենք գա­լիս խո­նար­հու­թյամբ և սո­վո­րե­լու ցան­կու­թյամբ ու հո­ գով, ին­չո՞ւ պետք է կաս­կա­ծենք Աստ­ծո խոստ­ման ի­րա­կա­նաց­մա­ նը։ Դուք չպետք է ոչ մի ակն­թարթ կաս­կա­ծեք Աստ­ծուն ու դրա­նով 78

Դաս 8

ան­պատ­վեք Նրան։ Երբ փնտրում եք Նրա կամ­քը, այդ դեպ­քում ձեր պար­տա­կա­նու­թյունն է հա­վա­տալ, որ դուք կա­ռաջ­նորդ­վեք ու կօրհն­ վեք Նրա կամ­քը կա­տա­րե­լիս։ Կա­րող ենք չվստա­հել ինք­ներս մեզ, որ հան­կարծ չխե­ղա­թյու­րենք Նրա ուս­մուն­քը, և կա­րող ենք հենց սա էլ ա­ղոթ­քի կա­րիք դարձ­նել և վս­տա­հել Նրան, վստա­հել Նրան ան­վե­րա­ պա­հո­րեն, որ Նրա Սուրբ Հո­գին կա­ռաջ­նոր­դի մեզ ճիշտ վեր­ծա­նել Նրա ծրագ­րե­րը և Նրա նա­խախ­նա­մու­թյան գոր­ծե­րը»։ Է­լեն Ուայթ, Ձե­ռագ­րեր, հա­տոր 6, էջ 225։ «Հա­վատն ա­ճում է՝ բախ­վե­լով կաս­կած­նե­րի և հա­կա­դիր ազ­դե­ ցու­թյուն­նե­րի։ Այս փոր­ձու­թյուն­նե­րի շնոր­հիվ ձեռք բեր­ված փոր­ձը ա­մե­նա­թան­կար­ժեք քա­րե­րից ար­ժե­քա­վոր է»։ Է­լեն Ուայթ, Վ­կա­յու­ թյուն­ներ ե­կե­ղե­ցու հա­մար, 3, էջ 555։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար

1. Դա­սա­րա­նում քննար­կե՛ք այն բա­նե­րը, ո­րոնց մենք հա­վա­տում ենք, սա­կայն ո­րոնք չենք տես­նում, բա­ներ, ո­րոնք մենք գի­տենք, որ ի­րա­կան են, սա­կայն մեր տե­սա­դաշ­տի սահ­ման­նե­րից դուրս են։ Ինչ­պե՞ս կա­րող է սա մեզ օգ­նել հաս­կա­նալ, թե ինչ ա­սել է տես­նել «Ան­տե­սա­նե­լիին»։ 2. Քն­նար­կե՛ք չո­րեք­շաբ­թի օր­վա դա­սի վեր­ջում տրված հար­ցը։ Որ­ քա՞ն հա­ճախ ենք հայտն­վում նման ի­րա­վի­ճա­կում։ Ի՞նչ կա­րող ենք ա­նել, ին­չը մեզ հնա­րա­վո­րու­թյուն կտա ա­վե­լի լավ վստա­հել այն փաս­տին, որ Տի­րոջ ճա­նա­պարհն ա­մե­նա­լավն է, նույ­նիսկ ե­թե դա այն չէ, ինչ մենք ենք ու­զում։ 3. Ե­թե «հա­վատն ա­ճում է՝ բախ­վե­լով կաս­կած­նե­րի և հա­կա­դիր ազ­դե­ցու­թյուն­նե­րի», և սա հան­գեց­նում է չա­փա­զանց ար­ժե­քա­ վոր վի­ճա­կի, որն «ա­մե­նա­թան­կար­ժեք քա­րե­րից ար­ժե­քա­վոր է», ա­պա ինչ­պե՞ս պի­տի այս փաս­տը վե­րա­փո­խի մեր դիր­քո­րո­շու­մը նման բա­խում­նե­րի վե­րա­բեր­յալ։ 4. Մեզ­նից շա­տե­րը տե­սել են մարդ­կանց, նույ­նիսկ հա­մայն­քի քրիս­ տոն­յա­նե­րին կյան­քի այն­պի­սի ի­րա­վի­ճակ­նե­րում, ո­րոն­ցում, առն­վազն ըստ մեզ, ել­քը սար­սա­փե­լի է ե­ղել։ Հա­կա­ռակ ար­ված ա­ղոթք­նե­րի ու գոր­ծադր­վող ջան­քե­րի՝ տե­ղի է ու­նե­ցել մեր պատ­ կե­րաց­րած ա­մե­նա­վատ բա­նը։ Ինչ­պե՞ս ենք հաս­կա­նում սա մեր ու­սում­նա­սի­րած դա­սե­րի լույ­սի ներ­քո։

Դաս 8

79

ԴԱՍ 9 ՕԳՈՍՏՈՍԻ 20-26

ՓԱՌԱԲԱՆՈՒԹՅԱՆ ԿՅԱՆՔ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Փի­լիպ­պե­ցի­նե­րին 4.4-7, Հե­սու 5.13–6.20, Սաղ­մոս­ներ 145, Գործք ա­ռա­քե­լոց 16.16-34, Բ Մ­նա­ցոր­դաց 20.1-30։ Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Միշտ Տի­րո­ջով ու­րա՛խ ե­ղեք. դարձ­յալ ա­սում եմ՝ ու­րա՛խ ե­ղեք» (Փի­լիպ­պե­ցի­նե­րին 4.4)։ Միշտ էլ հեշտ է ու­րա­խու­թյամբ ա­ղա­ղա­կել Տի­րո­ջը, երբ մենք ու­ րա­խու­թյուն ենք զգում։ Սա­կայն այդ­քան էլ հեշտ չէ դա ա­նել, երբ ա­մեն ինչ այն­քան էլ լավ չէ, երբ հայտն­վում ենք վատ­թա­րա­գույն ի­րա­վի­ճա­կում, երբ հնո­ցը թե­ժա­նում է։ Այ­դու­հան­դերձ, դա հենց այն է, ինչ մենք պետք է ա­նենք, մի­գու­ցե ա­վե­լի, քան երբևէ, պետք է փա­ ռա­բա­նենք Աստ­ծուն, քա­նի որ փա­ռա­բա­նու­թյու­նը հա­վա­տը պահ­ պա­նե­լու մի­ջոց է։ Եվ իս­կա­պես, փա­ռա­բա­նու­թյու­նը կա­րող է վե­րա­փո­խել նույ­ նիսկ մեր ա­մե­նադժ­վա­րին հան­գա­մանք­նե­րը. մի­գու­ցե այն չփո­խի մեզ շրջա­պա­տող ի­րա­կա­նու­թյու­նը, սա­կայն կա­րող է փո­խել մեզ և նրանց, ով­քեր շրջա­պա­տում են մեզ, և դա կա­րող է օգ­նել դի­մա­կա­յե­ լու մար­տահ­րա­վե­րին։ Փա­ռա­բա­նու­թյու­նը գոր­ծի դրված հա­վատն է։ Միշտ չէ, որ այն կա­ րող է բնա­կան թվալ մեզ, սա­կայն երբ մենք դա ա­նում ենք կա­նո­նա­ վո­րա­պես, և այն դառ­նում է մեր կյան­քի բնա­կան մի մաս, ու­նե­նում է ինչ­պես վե­րա­փո­խե­լու, այն­պես էլ հաղ­թա­հա­րե­լու զո­րու­թյուն։ Շա­բաթ­վա ամ­փո­փու­մը. Ի՞նչ է փա­ռա­բա­նու­թյու­նը։ Ինչ­պե՞ս կա­րող է փա­ռա­բա­նու­ թյու­նը լի­նել հզոր հոգևոր զենք բարդ հան­գա­մանք­նե­րում։ Ինչ­պե՞ս կա­րող է փա­ռա­բա­նու­թյու­նը վե­րա­փո­խել մեզ և մեզ շրջա­պա­տող ի­րա­վի­ճա­կը։

80

Դաս 9

ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 21

Փառաբանության շրջանակը Ռուս մեծ գրող Ֆ­յո­դոր Դոս­տոևս­կին մահ­վան էր դա­տա­պարտ­վել, սա­կայն վեր­ջին պա­հին դա­տավ­ճի­ռը մեղ­մաց­վեց, և մա­հա­պատ­ժի են­թարկ­վե­լու փո­խա­րեն գրո­ղը մի քա­նի տա­րի անց­կաց­րեց բան­ տում։ Խո­սե­լով բան­տում անց­կաց­ված տա­րի­նե­րի մա­սին՝ նա գրում է. «Հա­վա­տա­ցե՛ք մինչև վերջ, նույ­նիսկ ե­թե բո­լոր մար­դիկ շեղ­վել են ճա­նա­պար­հից, և դուք միակ հա­վա­տա­րիմն եք։ Նույ­նիսկ այդ ժա­մա­ նակ բե­րե՛ք ձեր ըն­ծան Աստ­ծուն և փա­ռա­բա­նե՛ք Նրան ձեր միայ­նու­ թյան մեջ»։ Նա­խորդ դա­սե­րում մենք տե­սանք, թե ինչ­պես էր Պո­ղո­սը դի­մա­ նում ան­հա­վա­նա­կան հա­կա­ռակ­ման ու հա­լա­ծան­քի։ Սա­կայն այժմ նա գտնվում է Հռո­մեա­կան բան­տում։ Եվ այ­դու­հան­դերձ նա հու­սալք­ ված չէ, ընդ­հա­կա­ռա­կը, ե­ռան­դուն կեր­պով գրում է՝ քա­ջա­լե­րե­լու Փի­ լիպ­պեի հա­վա­տաց­յալ­նե­րին։ Կար­դա­ցե՛ք Փի­լիպ­պե­ցի­նե­րին 4.4-7 հա­մար­նե­րը։ Ըստ ձեզ՝ ինչ­ պե՞ս Պո­ղո­սը կա­րող էր նման բա­ներ գրել, երբ ին­քը գտնվում էր բան­տում։ Ըստ այս տեքս­տի՝ ո՞րն է «Աստ­ծո խա­ղա­ղու­թյունն» ստա­նա­լու բա­նա­լին։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Մի բան է ու­րա­խա­նալ, երբ ա­մեն ինչ կար­գին է, սա­կայն Պո­ղո­ սը հոր­դո­րում է մարդ­կանց ու­րա­խա­նալ միշտ։ Գու­ցե և տա­րօ­րի­նակ հնչի։ Ե­թե Պո­ղո­սի ա­սա­ծը տա­ռա­ցիո­րեն ըն­դու­նենք, կա­րող ենք եր­ կու կարևոր հետևու­թյուն ա­նել։ Ա­ռա­ջին, ե­թե մենք պետք է ու­րախ լի­նենք միշտ, նշա­նա­կում է, որ պետք է ու­րախ լի­նենք նույ­նիսկ այն ժա­մա­նակ, երբ հան­գա­մանք­նե­ րը ոչ մի նպաս­տա­վոր հող չեն տրա­մադ­րում ու­րա­խա­նա­լու հա­մար։ Երկ­րորդ, ե­թե մենք պետք է ու­րախ լի­նենք միշտ, դա կա­րող է նաև նշա­նա­կել, որ պետք է սո­վո­րենք ու­րա­խա­նալ այն­պի­սի ժա­մա­նակ­ նե­րում, երբ այն­քան էլ ու­րա­խա­նա­լու ա­ռիթ չու­նենք։ Պո­ղո­սը մեզ կոչ է ա­նում Աստ­ծուն փա­ռա­բա­նել, նույ­նիսկ ե­թե շատ ան­գամ­ներ դա մեզ միան­գա­մայն անբ­նա­կան և անտ­րա­մա­բա­նա­ կան թվա։ Սա­կայն ինչ­պես կտես­նենք, հենց այն պա­հե­րին է մեզ կոչ ար­վում ու­րա­խա­նալ, երբ դա անտ­րա­մա­բա­նա­կան է թվում։ Այլ խոս­ Դաս 9

81

քե­րով, փա­ռա­բա­նու­թյու­նը հա­վա­տի դրսևո­րում է։ Ճիշտ այն­պես, ինչ­պես հա­վա­տը հիմն­ված է ոչ թե մեր հան­գա­մանք­նե­րի, այլ Աստ­ծո մա­սին ճշմար­տու­թյան վրա, այն­պես էլ մենք փա­ռա­բա­նում ենք ոչ թե ո­րով­հետև լավ ենք զգում, այլ այն ճշմար­տու­թյան պատ­ճա­ռով, թե Ով է Աստ­ված, և ինչ է Նա մեզ խոս­տա­ցել։ Եվ զար­մա­նա­լիո­րեն հենց այս­պի­սի հա­վատն է սկսում կեր­տել մեր մտքե­րը, զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­ րը և հան­գա­մանք­նե­րը։ Ո՞րն է Աստ­ծո մա­սին այն ճշմար­տու­թյու­նը, ո­րը Պո­ղո­սը նշում է այ­սօր­վա հատ­վա­ծում, ճշմար­տու­թյուն, ո­րը նրան հնա­րա­վո­րու­ թյուն է տա­լիս ու­րա­խա­նա­լու նույ­նիսկ բան­տում։ Կազ­մե՛ք փոք­րիկ ցանկ այն փաս­տե­րի, ո­րոնք ըստ ձեզ Աստ­ծո մա­սին ճշմար­տու­ թյուն­ներ են։ Աչ­քի՛ անց­կաց­րեք ցան­կը և փա­ռա­բա­նե՛ք Աստ­ծուն յու­րա­քանչ­յուր կե­տի հա­մար։ Ինչ­պե՞ս է սա փո­խում ձեր դիր­քո­րո­ շու­մը ձեր զգա­ցո­ղու­թյան ու ի­րա­վի­ճա­կի նկատ­մամբ։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 22

Պատեր կոտրող աղոթք Անգ­լե­րե­նում կա մի ար­տա­հայ­տու­թյուն. «Ներ­կով փակ­վել անկ­յու­ նում»։ Պատ­կե­րաց­րե՛ք, որ ներ­կում եք սեն­յա­կի հա­տա­կը և մի պահ գի­տակ­ցում, որ մնա­ցել եք անկ­յու­նում ու չեք կա­րող ա­ռանց թարմ ներ­կը տրո­րե­լու դուրս գալ։ Եվ ստիպ­ված եք մնալ այդ անկ­յու­նում մինչև ներ­կի չո­րա­նա­լը։ Եր­բեմն մեր հա­վատն ա­սես նման ի­րա­վի­ճա­կում հայտն­ված լի­նի։ Մենք հաս­նում ենք մի ի­րա­վի­ճա­կի, և ինչ­պես հա­տա­կի թաց ներ­կը, մեր հա­վա­տը մեզ «ծու­ղակն» է գցում։ Եվ այս ի­րա­վի­ճա­կից ու­նենք եր­կու ելք. կա՛մ պետք է մեր­ժենք Աստ­ծուն, մեր հա­վա­տը և այն ա­մե­ նը, ին­չին հա­վա­տա­ցել ենք, կա՛մ մեր հա­վա­տը ստի­պում է մեզ հա­ վա­տալ անհ­նա­րի­նին։ Աստ­ված իս­րա­յե­լա­ցի­նե­րին անկ­յու­նի ա­ռաջ կանգ­նեց­րեց։ Իս­ րա­յե­լի՝ քա­ռա­սուն տա­րի ա­նա­պա­տում դե­գե­րե­լուց հե­տո Աստ­ված Իր ժո­ղովր­դին չա­ռաջ­նոր­դեց դե­պի խա­ղաղ ու հան­գիստ ա­րո­տա­ վայ­րեր։ Նա նրանց ա­ռաջ­նոր­դեց տա­րած­քում ա­մե­նաու­ժեղ պաշտ­ պա­նու­թյունն ու­նե­ցող քա­ղաք­նե­րից մե­կը։ Նրանք պետք է վեց օր Ե­րի­քո­վի շուր­ջը լուռ քայ­լեին։ Յո­թե­րորդ օրն Աստ­ված նրանց հրա­ հան­գեց ա­ղա­ղա­կել, և այդ ա­ղա­ղա­կը փո­ղե­րի ձայ­նի հետ մեկ­տեղ պետք է հաղ­թա­նակ բե­րեր։ 82

Դաս 9

Կար­դա­ցե՛ք Հե­սու 5.13–6.20 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ է Աստ­ված փոր­ ձում սո­վո­րեց­նել իս­րա­յե­լա­ցի­նե­րին։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ա­ղա­ղա­կը չէր ա­պա­հո­վե­լու այն­պի­սի վիբ­րա­ցիա, ո­րը կնպաս­ տեր պա­տե­րի փլուզ­մա­նը։ Երբ Աստ­ված կոչ ա­րեց իս­րա­յե­լա­ցի­նե­րին «ա­ղա­ղա­կել», դա այն նույն տե­սա­կի ա­ղա­ղա­կից էր, ո­րի մա­սին Դա­ վի­թը գրում է Սաղ­մոս­ներ 66-րդ գլ­խում. «Ցն­ծու­թյամբ ա­ղա­ղա­կե՛ք Աստ­ծուն, ո՛վ բո­լոր երկր­ներ։ Սաղ­մո՛ս ա­սա­ցեք Նրա ան­վան փառ­ քին, փա­ռա­վո՛ր ա­րեք Նրա գո­վու­թյու­նը» (Սաղ­մոս­ներ 66.1, 2)։ Այս ա­ղա­ղա­կը փա­ռա­բա­նու­թյուն էր։ Վեց օր հսկա­յա­կան պա­տե­րին նա­ յե­լուց հե­տո նրանք պետք է որ ար­դեն եզ­րա­կաց­րած լի­նեին, որ այդ պա­տերն ա­ռանց մի­ջամ­տու­թյան ոչ մի կերպ չէին փլուզ­վի։ Ինչ­պե՞ս է այս գա­ղա­փարն օգ­նում մեզ հաս­կա­նալ Եբ­րա­յե­ցի­նե­ րին 11.30 հա­մա­րի ի­մաս­տը։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Երբ Աստ­ված մոտ է մեր կյան­քում ինչ-որ նոր բան ա­նե­լուն, Նա կա­րող է տա­նել մեզ Ե­րի­քով, ո­րով­հետև Նա կա­մե­նում է սո­վո­ րեց­նել մեզ, որ հաղ­թա­նա­կը չի բխում մեր սե­փա­կան ու­ժի ու ռազ­մա­վա­րու­թյան շնոր­հիվ։ Այն ա­մե­նը, ինչ մեզ անհ­րա­ժեշտ է, գա­լիս է մեզ­նից դուրս գտնվող ու­ժից։ Ուս­տի և կարևոր չէ, թե ինչ է մեր առջև, որ­քան ան­հաղ­թա­հա­րե­լի այն կա­րող է թվալ, մե­զա­նից պա­հանջ­վում է փա­ռա­բա­նել Աստ­ծուն՝ մեզ անհ­րա­ ժեշտ ա­մեն ին­չի Աղբ­յու­րին։ Սա ի­րա­կա­նում հենց գոր­ծուն հա­ վատն է։ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 23

Փառաբանության կյանք Աստ­ծուն փա­ռա­բա­նե­լը կա­րող է մեզ բնա­կան չթվալ նույ­նիսկ բա­ րեն­պաստ հան­գա­մանք­նե­րում։ Պատ­կե­րաց­րե՛ք, թե որ­քան բարդ է դա ա­նել ոչ բա­րեն­պաստ հան­գա­մանք­նե­րում։ Այ­դու­հան­դերձ, դա հենց այն է, ին­չը մեզ կոչ է ար­վում ա­նել։ Մենք պետք է փա­ռա­բա­նենք այն­քան, մինչև որ այն ո­րո­շա­կի ժա­մա­նակ կա­տար­վող գոր­ծո­ղու­ Դաս 9

83

թյու­նից վե­րած­վի մթնո­լոր­տի, ո­րում մենք ապ­րում ենք։ Փա­ռա­բա­ նու­թյու­նը պետք է լի­նի ոչ այն­քան գոր­ծո­ղու­թյուն, որ­քան ո­րո­շա­կի կեն­սա­կերպ։ Կար­դա­ցե՛ք Սաղ­մոս­ներ 145-րդ գ­լու­խը։ Ի՞նչ պատ­ճառ­ներ է Դա­ վի­թը բե­րում Աստ­ծուն փա­ռա­բա­նե­լու հա­մար։ Ինչ­պե՞ս պետք է այս սաղ­մո­սի բա­ռե­րը դառ­նան ձեր սե­փա­կա­նը։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Բրի­տա­նա­ցի մեծ քա­րո­զիչ Չարզ Հադ­դոն Ս­պեր­ջե­նը գրել է գիրք, ո­րը վեր­նագ­րել է Փա­ռա­բա­նու­թյան կի­րա­ռու­թյու­նը։ Այն հիմն­ված է այ­սօր­վա սաղ­մո­սի 7-րդ հա­մա­րի վրա։ Այս փոք­րիկ հա­մա­րում Ս­պեր­ ջե­նը մեր ու­շադ­րու­թյու­նը հրա­վի­րում է ե­րեք կարևոր բա­նե­րի վրա, ո­րոնք կա­րող են օգ­նել մեր կյան­քում փա­ռա­բա­նու­թյու­նը գործ­նա­կա­ նում զար­գաց­նե­լուն։ 1. Փա­ռա­բա­նում ենք, երբ նա­յում ենք մեր շուր­ջը։ Ե­թե Աստ­ծո մե­ծու­թյու­նը տես­նե­լու հա­մար չենք նա­յում մեր շուր­ջը, ա­պա Նրան փա­ռա­բա­նե­լու ոչ մի ա­ռիթ չենք ու­նե­նա։ Ա­րար­ված աշ­խար­հում փա­ռա­բա­նու­թյան ար­ժա­նի ի՞նչ կա­րող եք տես­նել. օ­րի­նակ՝ Աստ­ծո ա­րար­չա­գոր­ծու­թյան գե­ղեց­կու­թյու­նը։ Հոգևոր աշ­խար­հում փա­ռա­ բա­նու­թյան ար­ժա­նի ի՞նչ կա­րող եք տես­նել. օ­րի­նակ՝ ե­րի­տա­սարդ քրիս­տոն­յա­յի հա­վա­տի ա­ճը։ 2. Փա­ռա­բա­նում ենք, երբ հի­շում ենք, թե ինչ ենք տե­սել։ Ե­թե կա­մե­նում ենք ապ­րել փա­ռա­բա­նու­թյան մթնո­լոր­տում, պետք է ու­ նակ լի­նենք հի­շել դրա պատ­ճա­ռը։ Ինչ­պե՞ս կա­րող ենք հի­շել Աստ­ծո ա­րած մեծ բա­նե­րը (օ­րի­նակ՝ կա­րող ենք մշա­կել նոր սո­վո­րույթ­ներ կամ խորհր­դա­նի­շեր, ո­րոնք մեզ հի­շեց­նում են Նրա բա­րու­թյան մա­ սին), որ­պես­զի Նրա բա­րու­թյու­նը և Նրա մա­սին ճշմար­տու­թյուն­նե­րը չհե­ռա­նան մեր մտքե­րից։ 3. Փա­ռա­բա­նու­թյու­նը գոր­ծի մեջ է դրվում, ե­թե մենք խո­սում ենք դրա մա­սին։ Փա­ռա­բա­նու­թյու­նը մենք չենք ա­նում մեր գլխում։ Այն պետք է դուրս գա մեր բե­րա­նից և լ­սե­լի լի­նի մեզ շրջա­պա­տող մարդ­կանց կող­մից։ Ի՞նչ պատ­ճառ­ներ կա­րող եք թվար­կել՝ Աստ­ծուն բա­ռե­րով փա­ռա­բա­նե­լու հա­մար։ Ինչ­պի­սի՞ն կլի­նի նման փա­ռա­բա­ նու­թյան ազ­դե­ցու­թյու­նը, և ո՞ւմ վրա այն կտա­րած­վի։ Վերց­րե՛ք թուղթ ու գրիչ և ո­րո­շա­կի ժա­մա­նակ տրա­մադ­րե՛ք այս ե­րեք կե­տե­րի վրա աշ­խա­տե­լուն։ Ի՞նչ կա­րող եք ա­նել փա­ռա­բա­ նու­թյան սո­վո­րույ­թը ձեր կյան­քում զար­գաց­նե­լու հա­մար։ 84

Դաս 9

ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 24

Համոզիչ վկայություն Գործք ա­ռա­քե­լոց գրքում փա­ռա­բա­նու­թյու­նը զար­մա­նահ­րաշ ազ­ դե­ցու­թյուն է ու­նե­նում նրանց վրա, ով­քեր այն լսում են։ Կար­դա­ցե՛ք 16.16-34 հա­մար­նե­րը։ Պո­ղո­սին ու Շի­ղա­յին, զգեստ­նե­րը պատ­ռե­լուց հե­տո, դա­ժան ծե­ծի են են­թար­կում և բանտ նե­տում։ Եվ ոչ ոք չկար, որ­պես­զի յու­ղով մշա­կեր նրանց մեջ­քի դա­ժան վեր­քերն ու կապ­տուկ­ նե­րը։ Մեծ ֆի­զի­կա­կան ցա­վե­րի մեջ, ոտ­քե­րը կոճ­ղի մեջ ամ­րաց­ված՝ նրանց փա­կել էին խա­վար մե­կու­սա­րա­նում։ Սա­կայն նրանց ձայ­նը լսե­լի էր մյուս բան­տարկ­յալ­նե­րին, և Պո­ղոսն ու Շի­ղան սկսում են ա­ղո­թել ու եր­գել։ Ցն­ցու­մից հե­տո բան­տա­պե­տը բա­ցա­հայ­տեց, որ ո՛չ Պո­ղոսն ու Շի­ղան, ո՛չ էլ մյուս բան­տարկ­յալ­նե­րը չեն փա­խել. նա «դո­ղա­լով Պո­ ղո­սի ու Շի­ղա­յի ա­ռաջ ըն­կավ։ Նրանց դուրս բե­րե­լով՝ ա­սաց. «Տ­յա՛րք, ես ի՞նչ պետք է ա­նեմ, որ փրկվեմ»» (Գործք ա­ռա­քե­լոց 16.29, 30)։ Ին­չո՞ւ այս ի­րա­դար­ձու­թյու­նը բան­տա­պե­տի ու­շադ­րու­թյու­նը սևե­ռեց այն փաս­տին, որ ինքն ան­ձամբ փրկու­թյան կա­րիք ու­ նի։ Ըստ ձեզ՝ Պո­ղո­սի ու Շի­ղա­յի ա­ղոթք­ներն ու եր­գերն ի՞նչ դեր խա­ղա­ցին այն ի­րա­վի­ճա­կում, որ բան­տարկ­յալ­նե­րը չփա­խան, և ի՞նչ նշա­նա­կու­թյուն ու­նե­ցան այս մար­դու և նրա ողջ ըն­տա­նի­քի հետ խո­սակ­ցու­թյան մեջ։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Հրա­շա­լի է պատ­կե­րաց­նել, որ մեր փա­ռա­բա­նու­թյու­նը կա­րող է վե­րա­փո­խել մեզ շրջա­պա­տող­նե­րի ճա­կա­տագ­րե­րը դե­պի հա­վի­ տե­նու­թյուն։ Ե­թե Պո­ղոսն ու Շի­ղան նստեին խա­վա­րի մեջ և միայն փնթփնթա­յին ու բո­ղո­քեին, ինչ­պես սո­վո­րա­բար ա­նում են բան­ տարկ­յալ­նե­րը, ի՞նչ եք կար­ծում՝ այդ գի­շեր որևէ մե­կը կփրկվե՞ր։ Մենք չգի­տենք, թե հե­տո ինչ պա­տա­հեց բան­տա­պե­տի ու նրա ըն­տա­նի­քի հետ, բայց պատ­կե­րաց­նո՞ւմ եք, որ նրանք կար­դա­յին Պո­ղո­սի բա­ռե­րը, ո­րոնք նա հե­տա­գա­յում գրում է Հռո­մի մեկ այլ բան­ տից. «Եվ ձեզ Աստ­ծուց դա շնորհ տրվեց ոչ միայն Քրիս­տո­սին հա­ վա­տա­լու հա­մար, այլ նաև որ­պես­զի չար­չար­վեք Նրա հա­մար՝ նույն պա­տե­րազ­մը մղե­լով, որ ինձ­նով տե­սաք ու այժմ ինձ­նից լսում եք» (Փի­լիպ­պե­ցի­նե­րին 1.29, 30)։ Ե­թե նրանք կար­դա­ցել են այս խոս­քե­րը Դաս 9

85

և խոր­հել այն մա­սին, թե ինչ­պես է Պո­ղո­սի տա­ռա­պան­քը ի­րենց ու­ րա­խու­թյուն բե­րել, այս գի­տակ­ցումն ան­կաս­կած պետք է որ նրանց սրտե­րին երգ բե­րեր, ինչ­պես նաև թար­մաց­ներ հա­վա­տա­րիմ մնա­լու մար­տահ­րա­վե­րը՝ ան­կախ նրա­նից, թե դա ինչ կար­ժե­նար։ Ըստ ձեզ՝ ո՞ւմ վրա կա­րող է ազ­դե­ցու­թյուն գոր­ծել ձեր սրտի խոր­քից ե­կող եր­գը կամ փա­ռա­բա­նու­թյու­նը՝ ուղղ­ված առ Աստ­ ված։ Ջան­քե՛ր գոր­ծադ­րեք, որ­պես­զի ձեզ շրջա­պա­տող­նե­րին առ Աստ­ված բարձ­րաց­ված ձեր փա­ռա­բա­նու­թյունն ա­վե­լի բաց և ե­ռան­դուն թվա։ Դուք չեք կա­րող ի­մա­նալ, թե ինչ դրա­կան ազ­դե­ ցու­թյուն կա­րող է այն ու­նե­նալ։ ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 25

Հաղթանակ տանող զենք Կար­դա­ցե՛ք Բ Մ­նա­ցոր­դաց 20.1-30 հա­մար­նե­րը։ Ինչ­պես Հո­սա­ փա­տը բա­ցա­հայ­տեց, փա­ռա­բա­նու­թյու­նը հզոր զենք է։ Ս­տա­նա­լով «մեծ բազ­մու­թյան»՝ իր վրա գա­լու զե­կույ­ցը՝ Հո­սա­փա­տը ան­մի­ջա­պես չդի­մեց ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի, այլ «ե­րեսն ուղ­ղեց դե­պի Տե­ րը՝ փնտրե­լու Նրան» (Բ Մ­նա­ցոր­դաց 20.3)։ Երբ Հու­դա­յի ժո­ղո­վուր­դը ե­կավ Ե­րու­սա­ղեմ՝ ծոմ պա­հե­լու, Հո­սա­փատն ըն­դու­նեց առ­կա ի­րա­ վի­ճա­կը՝ ա­սե­լով. «Մենք զո­րու­թյուն չու­նենք դեմ կանգ­նե­լու այս մեծ բազ­մու­թյա­նը, որ ե­կել է մեզ վրա, և մենք չգի­տենք, թե ի՛նչ ա­նենք, ո­րով­հետև մեր աչ­քե­րը քեզ են ուղղ­ված» (Բ Մ­նա­ցոր­դաց 20.12)։ Երբ տես­նում եք, որ ձեզ վրա «մեծ բազ­մու­թյուն» է գա­լիս, ո՞րն է լի­նում ձեր բնազ­դա­յին ար­ձա­գան­քը։ Ճն­շող հա­կադ­րու­թյան հետ վար­վե­լու վե­րա­բեր­յալ ի՞նչ կա­րող եք սո­վո­րել Բ Մ­նա­ցոր­դաց 20.3-12 հա­մար­նե­րում ար­ձա­նագր­ված Հո­սա­փա­տի պա­տաս­ խա­նից։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Երբ Տի­րոջ Հո­գին ի­ջավ Հա­զիե­լի վրա, նա հա­մար­ձա­կո­րեն հայ­ տա­րա­րեց. «Դուք այս ան­գամ չեք պա­տե­րազ­մե­լու. դուք մնա­ցե՛ք ձեր տե­ղում, սպա­սե՛ք և կ­տես­նեք Տի­րոջ փրկու­թյու­նը ձեզ հա­մար։ Ո՛վ Հու­դա և Ե­րու­սա­ղեմ, մի՛ վա­խե­ցեք և մի՛ զար­հու­րեք. վա­ղը դո՛ւրս ե­կեք նրանց դի­մաց, և Տե­րը ձեզ հետ կլի­նի» (Բ Մ­նա­ցոր­դաց 20.17)։ Դրա­նից հե­տո ժո­ղո­վուր­դը երկր­պա­գեց և օրհ­նա­բա­նեց Աստ­ծուն 86

Դաս 9

«բարձր և ու­ժեղ ձայ­նով» (Բ Մ­նա­ցոր­դաց 20.19)։ Ան­գամ ե­թե Աստ­ ված էր մղե­լու ճա­կա­տա­մար­տը նրանց փո­խա­րեն, այ­դու­հան­դերձ, նրան­ցից պա­հանջ­վում էր դուրս գալ թշնա­մու դեմ։ Սա­կայն սա պա­տե­րազ­մին հա­տուկ սո­վո­րա­կան երթ չէր։ Հո­սա­ փա­տը երգ­չա­խումբ կազ­մեց, ո­րը եր­թի ըն­թաց­քում օրհ­նա­բա­նում էր Տի­րո­ջը։ «Երբ սկսվեց նրանց ցնծու­թյան երգն ու օրհ­նա­բա­նու­թյու­ նը, Տե­րը դա­րան դրեց ամ­մո­նա­ցի­նե­րի ու մո­վա­բա­ցի­նե­րի և Սեիր լե­ ռան բնա­կիչ­նե­րի դեմ, ո­րոնք ե­կել էին Հու­դա­յի վրա հար­ձակ­վե­լու, և նրանք կո­տոր­վե­ցին» (Բ Մ­նա­ցոր­դաց 20.22)։ Ըստ հե­ղի­նա­կի՝ Աստ­ ված մի­ջամ­տեց հենց այն ժա­մա­նակ, երբ նրանք կյան­քի կո­չե­ցին Նրա խոս­տում­նե­րին ուղղ­ված ի­րենց հա­վա­տը, երբ սկսե­ցին օրհ­նա­ բա­նել Նրա սուրբ փառ­քը (Բ Մ­նա­ցոր­դաց 20.21)։ Նո­րի՛ց կար­դա­ցեք Բ Մ­նա­ցոր­դաց 20.1–30 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ հոգևոր սկզբունք­ներ կա­րող եք գտնել այս­տեղ, ո­րոնք կա­րող են կի­րառ­վել Աստ­ծո հետ ձեր սե­փա­կան ըն­թաց­քի հա­մար, հատ­կա­ պես երբ ապ­րում եք փոր­ձու­թյուն­նե­րի ու սթրե­սի ժա­մա­նա­կաշր­ ջան։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ՈՒՐ­ԲԱԹ Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 26

Հետագա ուսումնասիրության համար Կար­դա­ցե՛ք Է­լեն Ուայ­թի Մար­գա­րե­ներ և թա­գա­վոր­ներ գրքի 190–203 է­ջե­րի «Հո­սա­փատ» և Նա­հա­պետ­ներ և մար­գա­րե­ներ գրքի 487–498 է­ջե­րի «Ե­րի­քո­վի ան­կու­մը» գլուխ­նե­րը։ «Ե­կե՛ք վար­ժեց­նենք մեր սրտերն ու շուր­թե­րը Աստ­ծուն փա­ռա­ բա­նե­լուն Նրա ան­զու­գա­կան սի­րո հա­մար։ Ե­կե՛ք վար­ժեց­նենք մեր հո­գի­նե­րը հույ­սով լցվե­լու և մ­նա­լու Գող­գո­թա­յի խա­չից ճա­ռա­գող լույ­սի մեջ։ Եր­բեք չպետք է մո­ռա­նանք, որ երկ­նա­յին Թա­գա­վո­րի զա­ վակ­ներն ենք, զոր­քե­րի Տի­րոջ որ­դի­ներն ու դուստ­րե­րը։ Մեզ տրված է Աստ­ծո մեջ խա­ղաղ հանգս­տու­թյուն պահ­պա­նե­լու ա­ռա­վե­լու­թյու­ նը»։ Է­լեն Ուայթ, Ա­ռող­ջու­թյան ծա­ռա­յու­թյուն, էջ 253։ «Ու երբ ես պաշ­տում ու բարձ­րաց­նում եմ Աստ­ծուն, ես ու­զում եմ, որ դուք դա ա­նեք ինձ հետ միա­սին։ Փա­ռա­բա­նե՛ք Աստ­ծուն, նույ­ նիսկ երբ խա­վա­րի մեջ եք, երբ փոր­ձու­թյուն­ներ են վրա հաս­նում։ Ա­ռաք­յալն ա­սում է. «Միշտ Տի­րո­ջով ու­րա՛խ ե­ղեք. դարձ­յալ ա­սում եմ՝ Դաս 9

87

ու­րա՛խ ե­ղեք» (Փի­լիպ­պե­ցի­նե­րին 4.4)։ Ի՞նչ եք կար­ծում՝ դա մռայ­լու­ թյուն ու խա­վա՞ր կբե­րի ձեր ըն­տա­նիք­ներ։ Ի­հա՛ր­կե, ոչ։ Այն արևի պայ­ծառ շո­ղեր ներս կթող­նի, և դուք կհա­վա­քեք հա­վի­տե­նա­կան լույ­ սի շո­ղեր փառ­քի գա­հից ու դրանք կսփռեք ձեր շուր­ջը։ Թո՛ւյլ տվեք հոր­դո­րել ձեզ ստանձ­նել այս գոր­ծը, սփռե՛ք այս լույսն ու կյան­քը ձեր շուր­ջը, ոչ միայն ձեր սե­փա­կան ճա­նա­պար­հին, այլև այն մարդ­կանց ճա­նա­պար­հին, ում ըն­կե­րակ­ցում եք։ Թող որ ձեզ շրջա­պա­տող­նե­րին ա­վե­լի լա­վը դարձ­նե­լը, նրանց վե­հաց­նե­լը, նրանց եր­կինքն ու այն­տե­ ղի փառ­քը ցույց տա­լը դառ­նա ձեր նպա­տա­կը։ Ա­ռաջ­նոր­դե՛ք նրանց երկ­րա­յին հարս­տու­թյուն­նե­րից ա­ռա­վել ո­րո­նե­լու հա­վի­տե­նու­թյու­նը, ան­մահ ժա­ռան­գու­թյու­նը, ա­նանց հարս­տու­թյուն­նե­րը»։ Է­լեն Ուայթ, Վ­կա­յու­թյուն­ներ ե­կե­ղե­ցու հա­մար, հա­տոր 2, էջ 593, 594։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար

1. Քրիս­տոն­յա­յի կյան­քում ի՞նչ դեր ու­նի հա­մայն­քի կող­մից առ Աստ­ ված բարձ­րաց­վող փա­ռա­բա­նու­թյու­նը։ Ինչ­պե՞ս կնկա­րագ­րեք ձեր շա­բա­թօր­յա ծա­ռա­յու­թյան ըն­թաց­քում կա­տար­վող փա­ռա­ բա­նու­թյու­նը։ Այն ո­գեշն­չո՞ղ է։ Այն քա­ջա­լե­րո՞ւմ է ան­դամ­նե­րին մնալ հա­վա­տա­րիմ փոր­ձու­թյուն­նե­րի ու ցա­վե­րի մեջ։ Ե­թե ոչ, ի՞նչ է հար­կա­վոր ա­նել։ 2. Ի՞նչ է նշա­նա­կում «փա­ռա­բա­նել Աստ­ծուն, նույ­նիսկ երբ խա­վա­ րի մեջ եք» կամ «փա­ռա­բա­նել Նրան ան­գամ փոր­ձու­թյան մեջ»։ Ինչ­պե՞ս կա­րող է փա­ռա­բա­նու­թյունն օգ­նել մեզ դուրս գալ այս ի­րա­վի­ճա­կից։ 3. Թող ան­դամ­նե­րը վկա­յեն այն մա­սին, թե ինչ­պես է փա­ռա­բա­նու­ թյունն ազ­դել ի­րենց կյան­քի վրա։ Ի՞նչ կա­րող եք սո­վո­րել միմ­յանց փոր­ձա­ռու­թյուն­նե­րից։ 4. Դա­սա­րա­նում ընտ­րե՛ք փա­ռա­բա­նու­թյան որևէ սաղ­մոս և կար­ դա­ցե՛ք այն։ Ի՞նչ է այն ձեզ սո­վո­րեց­նում փա­ռա­բա­նու­թյան մա­ սին։ Ի՞նչ ազ­դե­ցու­թյուն ու­նի փա­ռա­բա­նու­թյու­նը ձեր հա­վա­տի վրա։

88

Դաս 9

ԴԱՍ 10 ՕԳՈՍՏՈՍԻ 27-ՍԵՊՏԵՄԲԵՐԻ 2

ՀԵԶՈՒԹՅՈՒՆ ՓՈՐՁՈՒԹՅԱՆ ՀՆՈՑՈՒՄ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Ե­զե­կիել 24.15-27, Ելք 32.1-14, Մատ­թեոս 5.43-48, Ա Պետ­ րոս 2.18-25, Սաղ­մոս­ներ 62.1-8։ Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Ե­րա­նի՜ հե­զե­րին, ո­րով­հետև նրանք կժա­ռան­գեն եր­կի­րը» (Մատ­թեոս 5.5)։ Հեզ բա­ռը հա­ճախ չէ, որ լսում ենք։ Այն հան­դի­պում է թերևս միայն Մով­սե­սի մա­սին, ինչ­պես նաև Հի­սու­սի լե­ռան քա­րո­զում ե­րա­ նե­լի լի­նե­լու մա­սին կար­դա­լիս։ Եվ բնավ բարդ չէ հաս­կա­նալ, թե ին­չու։ Հե­զու­թյու­նը սահ­ման­վում է որ­պես «վի­րա­վո­րան­քին համ­բե­ րա­տա­րու­թյամբ ու ա­ռանց վրդով­մուն­քի դի­մա­նալ»։ Դրա հա­մար էլ զար­մա­նա­լի չէ, որ այդ մա­սին այդ­քան շատ չենք լսում։ Հա­զիվ թե մարդ­կա­յին այդ հատ­կա­նի­շը մեծ հար­գան­քի ար­ժա­նա­նա այ­սօր­վա մշա­կույ­թում։ Աստ­վա­ծա­շուն­չը հա­ճախ այս բա­ռը թարգ­մա­նում է որ­ պես «խո­նարհ» կամ «հա­մեստ»։ Հա­մես­տու­թյունն ու հնա­զան­դու­ թյու­նը ևս շատ մշա­կույթ­նե­րում բնա­վո­րու­թյան ցան­կա­լի գիծ չէ։ Սա­կայն հե­զու­թյու­նը՝ վի­րա­վո­րան­քին համ­բե­րա­տա­րու­թյամբ ու ա­ռանց վրդով­մուն­քի դի­մա­նա­լը, Հի­սու­սի ու Նրա հետևորդ­նե­ րի ա­մե­նահ­զոր բնու­թագ­րիչ գծե­րից մեկն է։ Եվ այ­դու­հան­դերձ, դա ինք­նան­պա­տակ չէ։ Հո­գու հե­զու­թյու­նը կա­րող է հզոր զենք լի­նել այն մարդ­կանց ձեռ­քե­րում, ով­քեր ցա­վի ու տա­ռա­պան­քի մեջ են։ Իս­կա­ պես որ հնո­ցը հիա­նա­լի վայր է՝ հո­գու հե­զու­թյուն սո­վո­րե­լու հա­մար, քա­նի որ մեր սե­փա­կան հե­զու­թյան ու կոտր­ված սրտի միո­ջո­ցով կա­ րող ենք Աստ­ծո հզոր վկա­նե­րը դառ­նալ։ Շա­բաթ­վա ամ­փո­փու­մը. ի՞նչ կապ կա տա­ռա­պան­քի ու հե­զու­թյան միջև։ Ինչ­պե՞ս կա­րող ենք մեր սե­փա­կան հե­զու­թյան ու կոտր­ված սրտի Դաս 10

89

մի­ջո­ցով վկա­ներ լի­նել ու­րիշ­նե­րի հա­մար։ Ինչ­պե՞ս կա­րող է հե­զու­թյու­նը քրիս­տոն­յա­յի հա­մար իս­կա­կան ուժ, և ոչ թե թու­լու­թյուն լի­նել։ ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 28

Կտրված հաց և լցված գինի Օս­վալդ Չամ­բերսն ա­սել է, որ մենք պետք է «կտրված հաց և լց­ ված գի­նի» դառ­նանք ու­րիշ­նե­րի հա­մար։ Ըստ ձեզ՝ ի՞նչ նկա­տի ու­ներ նա այս ա­սե­լով։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ամ­բողջ Աստ­վա­ծաշն­չում ներ­կա­յաց­վում են մարդ­կանց օ­րի­ նակ­ներ, ով­քեր «կոտր­ված» էին և ծա­ռա­յում էին ու­րիշ­նե­րին։ Մով­ սե­սը կոչ­ված էր դի­մա­նա­լու բամ­բա­սան­քի ու քննա­դա­տու­թյան ան­վեր­ջա­նա­լի հե­ղե­ղի ժո­ղովր­դին խոս­տաց­ված եր­կիր ա­ռաջ­նոր­դե­ լու ճա­նա­պար­հին։ Հով­սե­փին բա­ժին հա­սավ ճամ­փոր­դու­թյուն, ո­րի ըն­թաց­քում ե­ղավ և՛ դա­վա­ճա­նու­թյուն, և՛ բան­տար­կու­թյուն, մինչև որ Ե­գիպ­տո­սում բարձ­րաց­վեց ժո­ղովր­դի ծա­ռա­յի աս­տի­ճա­նի։ Բո­լոր դեպ­քե­րում, Աստ­ված նման ի­րա­վի­ճակ­ներ թույլ էր տա­լիս, որ­պես­ զի Իր ժո­ղովր­դի կյան­քը վե­րած­վեր Իր ո­ղոր­մա­ծու­թյան ու հո­գա­տա­ րու­թյան թա­տե­րա­բե­մի ոչ միայն հենց այդ ժո­ղովր­դի, այլև մյուս­նե­րի բա­րօ­րու­թյան հա­մար։ Աստ­ված մեզ էլ կա­րող է նույն կերպ օգ­տա­ գոր­ծել։ Հեշտ է նման ի­րա­վի­ճակ­նե­րում բար­կա­նալ կամ վի­րա­վոր­վել։ Սա­կայն ինչ­պես նկա­տե­ցինք նա­խորդ դա­սում, հե­զու­թյու­նը աստ­վա­ ծա­տուր ու­նա­կու­թյուն է՝ նման ի­րա­վի­ճակ­նե­րին «համ­բե­րա­տա­րու­ թյամբ ու ա­ռանց վրդով­մուն­քի» դի­մա­նա­լու հա­մար։ Կար­դա­ցե՛ք Ե­զե­կիել 24.15-27 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ է կա­տար­վում այս­տեղ։ Ին­չո՞ւ Ե­զե­կիե­լին բա­ժին ըն­կավ այս հնո­ցը։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ե­զե­կիել 24.24 հա­մա­րում Աստ­ված ա­սում է. «Եվ Ե­զե­կիե­լը ձեզ հա­ մար նշան կլի­նի. նրա բո­լոր ա­րած­նե­րի պես պի­տի ա­նեք։ Ս­րա լի­նե­լու ժա­մա­նակ կի­մա­նաք, որ Ես եմ Տեր Աստ­ված»։ Ե­զե­կիե­լի օ­րի­նա­կով Իս­րա­յե­լի ժո­ղո­վուր­դը պետք է հա­մոզ­վեր Աստ­ծո Ով լի­նե­լու ճշմար­ 90

Դաս 10

տու­թյան մեջ, այն ճշմար­տու­թյան, որ Նա Տեր Աստ­վածն է: Եվ նրանք այս ճշմար­տու­թյու­նը հաս­կա­նա­լու էին, երբ տես­նեին այն մար­գա­ րեու­թյան ի­րա­կա­նա­ցու­մը, ո­րի խորհր­դա­նի­շը Ե­զե­կիե­լի կյանքն ու նրա ան­ցած տա­ռա­պանքն էր։ Ո՜վ ի­մա­նա, քա­նի մարդ մեր կոտր­ ված սրտե­րի մի­ջո­ցով կտես­նի, որ «Աստ­վածն է Տե­րը»։ Վաղ թե ուշ կյանքն ինքն է բո­լո­րիս կոտ­րում։ Ո՞րն է ե­ղել կոտր­ վե­լու ձեր սե­փա­կան փոր­ձա­ռու­թյու­նը։ Ի՞նչ դա­սեր եք քա­ղել։ Ինչ­պե՞ս կա­րող է ձեր կոտր­ված սիրտն օգ­տա­գործ­վել Աստ­ծո կող­մից՝ օգ­նե­լու ու­րիշ­նե­րին։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 29

Միջնորդություն շնորհի համար Կար­դա­ցե՛ք Ելք 32.1-14 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ դեր է խա­ղում այս­տեղ Մով­սե­սը։

________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Երբ ժո­ղո­վուրդն սկսեց երկր­պա­գել ոս­կե հոր­թին, Աստ­ված ո­րո­ շեց, որ ժո­ղո­վուր­դը շատ հե­ռուն է գնա­ցել և հայ­տա­րա­րեց, որ կկոր­ ծա­նի նրանց, իսկ Մով­սե­սին շատ մեծ ազգ կդարձ­նի։ Սա­կայն Աստ­ծո ա­ռա­ջար­կին իր հա­մա­ձայ­նու­թյու­նը տա­լու փո­խա­րեն՝ Մով­սեսն ա­ղա­չում է Աստ­ծուն ո­ղոր­մու­թյուն ցու­ցա­բե­րել Իր ժո­ղովր­դի նկատ­ մամբ, և Աստ­ված զի­ջում է։ Ելք 32.1-14 հա­մար­նե­րը եր­կու կարևոր հարց են բարձ­րաց­նում։ Ա­ռա­ջի­նը, ապս­տամբ ժո­ղովր­դին կոր­ծա­նե­լու և Մով­սե­սին օրհ­նե­լու Աստ­ծո ա­ռա­ջար­կը ստու­գարք էր Մով­սե­սի հա­մար։ Աստ­ված կա­մե­ նում էր, որ Մով­սեսն ի ցույց դնի, թե ի­րա­կա­նում որ­քան խո­րը կա­ րեկ­ցանք էր նա զգում այս ան­հու­սա­լիո­րեն անհ­նա­զանդ ժո­ղովր­դի նկատ­մամբ։ Եվ Մով­սե­սը հա­ջո­ղու­թյամբ հանձ­նեց ստու­գար­քը։ Ինչ­ պես Հի­սու­սը, նա ևս­ա­ղա­չում էր մե­ղա­վոր­նե­րի ներ­ման հա­մար։ Սա շատ հե­տաքր­քիր մի բան է բա­ցա­հայ­տում. Աստ­ված մեզ ևս­եր­բեմն կա­րող է թույլ տալ հա­կադ­րու­թյան հան­դի­պել, կա­րող է թույլ տալ, որ հայտն­վենք հնո­ցում, որ­պես­զի Ին­քը, մենք և ողջ տիե­զեր­քը տես­նի, թե ինչ­քան կա­րեկ­ցանք կա մեր կա­մա­կոր­նե­րի նկատ­մամբ։ Ի՞նչ պատ­ճառ­ներ բե­րեց Մով­սե­սը, երբ խնդրում էր Տի­րո­ջը չկոր­ ծա­նել Իս­րա­յե­լը։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Դաս 10

91

Երկ­րորդ, այս հատ­վա­ծը ցույց է տա­լիս, որ հա­կա­ռա­կու­թյունն ու անհ­նա­զան­դու­թյու­նը շնորհ ի ցույց դնե­լու կոչ է։ Շ­նորն անհ­րա­ժեշտ է այն ժա­մա­նակ, երբ մար­դիկ ա­մե­նա­քիչն են դրան ար­ժա­նի։ Բայց այն ժա­մա­նա­կը, երբ մար­դը շնոր­հին ա­մե­նա­քիչն է ար­ժա­նի, հենց նույն այն ժա­մա­նակն է, երբ մենք ա­մե­նա­քիչն ենք կա­մե­նում այդ շնոր­հը ցու­ցա­բե­րել։ Սա­կայն երբ Մով­սե­սի քույր Մա­րիա­մը քննա­դա­ տում էր նրան, Մով­սեսն ա­ղա­ղա­կեց Աստ­ծուն, որ­պես­զի Նա բժշկեր Մա­րիա­մին բո­րո­տու­թյու­նից (Թվեր 12)։ Երբ Աստ­ված բար­կա­ցավ Կոր­խի ու նրա հետևորդ­նե­րի վրա և ս­պառ­նաց նրանց բո­լո­րին կոր­ծա­նել, Մով­սեսն իր ե­րե­սի վրա ըն­կավ և ա­ղեր­սեց նրանց կյան­ քի հա­մար։ Հա­ջորդ օ­րը, երբ Իս­րա­յե­լը բո­ղո­քեց Մով­սե­սի դեմ ապս­ տամբ­նե­րի մահ­վան հա­մար, և Աստ­ված կրկին սպառ­նաց ոչն­չաց­նել նրանց բո­լո­րին, Մով­սե­սը ե­րես­նի­վայր ըն­կավ և հ­րա­հան­գեց Ա­հա­րո­ նին ան­հա­պաղ նրանց բո­լո­րի հա­մար քա­վու­թյուն ա­նել (Թվեր 16)։ Իր սե­փա­կան հե­զու­թյամբ ու անձն­վի­րու­թյամբ, հնո­ցի թեժ կրակ­նե­ րի մեջ՝ Մով­սե­սը շնորհ էր ո­րո­նում նրանց հա­մար, ով­քեր իս­կա­պես որ դրան ար­ժա­նի չէին։ Խոր­հե՛ք ձեզ շրջա­պա­տող այն մարդ­կանց մա­սին, ով­քեր, ըստ ձեզ, ա­մե­նա­քիչն են ար­ժա­նի շնոր­հի։ Ինչ­պե՞ս կա­րող եք ձեր հե­զու­թյամբ ու անձն­վեր խո­նար­հու­թյամբ լի­նել Աստ­ծո շնոր­հի դրսևո­րու­մը նրանց նկատ­մամբ։ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 30

Սիրել մեզ վիրավորողներին Ինչ-որ մեկն ա­սել է. «Սի­րել մեր թշնա­մի­նե­րին չի նշա­նա­կում սի­ րել այն կեղ­տը, ո­րի մեջ թաղ­ված է մար­գա­րի­տը, այլ ընդ­հա­կա­ռա­կը, սի­րել մար­գա­րի­տը, ո­րը գտնվում է կեղ­տի մեջ։ … Աստ­ված մեզ չի սի­րում այն պատ­ճա­ռով, որ մեր բնույ­թը սի­րե­լի է։ Մենք դառ­նում ենք սի­րե­լի, ո­րով­հետև Նա սի­րում է մեզ»։ Երբ նա­յում եք ձեր «թշնա­մի­նե­րին», ի՞նչ եք սո­վո­րա­բար տես­ նում՝ մար­գա­րի՞­տը, թե՞ դրան շրջա­պա­տող կեղ­տը։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Կար­դա­ցե՛ք Մատ­թեոս 5.43-48 հա­մար­նե­րը։ Հի­սու­սը մեզ կոչ է ա­նում սի­րել մեր թշնա­մի­նե­րին և ա­ղո­թել նրանց հա­մար։ Բնու­ թյու­նից վերց­րած ի՞նչ օ­րի­նակ է բե­րում Հի­սու­սը, ինչն օգ­նում է 92

Դաս 10

մեզ հաս­կա­նալ, թե ին­չու պետք է սի­րենք մեր թշնա­մի­նե­րին։ Ի՞նչ է Նա մեզ սո­վո­րեց­նում այս­տեղ։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Մատ­թեոս 5.45 հա­մա­րում Հի­սուսն օգ­տա­գոր­ծում է Իր երկ­նա­յին Հոր օ­րի­նա­կը՝ ցույց տա­լու, թե ինչ­պես պետք է վե­րա­բեր­վենք այն մարդ­ կանց, ով­քեր վի­րա­վո­րում են մեզ, ով­քեր, գու­ցե, դնում են մեզ ա­մե­նա­ թեժ հնո­ցի մեջ։ Հի­սուսն ա­սում է, որ Իր Հայրն անձրևի օրհ­նու­թյունն ու­ղար­կում է ինչ­պես ար­դար­նե­րին, այն­պես էլ ամ­բա­րիշտ­նե­րին, և ե­թե Աստ­ված այդ օրհ­նու­թյանն ար­ժա­նաց­նում է նույ­նիսկ ամ­բա­րիշտ­նե­ րին, ա­պա ինչ­պե՞ս պետք է մենք ևս վե­րա­բեր­վենք նրանց։ Հի­սու­սի ա­սա­ծը բնավ այն չէ, որ մենք պետք է միշտ շատ ջերմ վե­ րա­բեր­մունք ցու­ցա­բե­րենք բո­լոր նրանց հան­դեպ, ով­քեր մեզ ցավ են պատ­ճա­ռում, թեև սա էլ անհ­նա­րին չէ։ Ի­րա­կա­նում թշնա­մու նկատ­ մամբ սի­րո տակ բնավ չի հաս­կաց­վում զգաց­մունք, ո­րը մենք պետք է տա­ծենք նրա նկատ­մամբ. այդ սե­րը են­թադ­րում է գոր­ծո­ղու­թյուն­ ներ և ա­րարք­ներ, ո­րոնք կբա­ցա­հայ­տեն մեր հո­գա­տա­րու­թյունն ու ու­շադ­րու­թյու­նը նրանց հան­դեպ։ Հի­սուսն այս տեքս­տը եզ­րա­փա­կում է մի հա­մա­րով, ո­րը շատ վի­ ճա­բա­նու­թյուն­նե­րի ա­ռիթ է տա­լիս. «Արդ, դուք կա­տար­յա՛լ ե­ղեք, ինչ­ պես որ ձեր երկ­նա­վոր Հայրն է կա­տար­յալ» (Մատ­թեոս 5.48)։ Սա­կայն հա­մա­տեքս­տում ի­մաս­տը շատ պարզ է. այն մար­դիկ, ով­քեր ու­զում են Աստ­ծո պես կա­տար­յալ լի­նել, պետք է սեր ցու­ցա­բե­րեն ի­րենց թշնա­ մի­նե­րի նկատ­մամբ, ինչ­պես Աստ­ված է սեր ցու­ցա­բե­րում Իր թշնա­ մի­նե­րի հան­դեպ։ Կա­տա­րե­լու­թյունն Աստ­ծո աչ­քում ձեզ ա­տող­նե­րին սի­րելն է, և սա ա­նե­լու հա­մար հո­գու հե­զու­թյուն է պա­հանջ­վում, ո­րը միայն Աստ­ված կա­րող է տալ։ Մ­տա­պա­հե­լով հե­զու­թյան մեր սահ­մա­նու­մը («վի­րա­վո­րան­քին համ­բե­րա­տա­րու­թյամբ ու ա­ռանց վրդով­մուն­քի դի­մա­նա­լը»)՝ թվար­կե՛ք այն փո­փո­խու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք պետք է ա­նեք, որ­պես­ զի թույլ տաք Տի­րո­ջը տալ ձեզ սրտի այն հե­զու­թյու­նը, ո­րը կօգ­նի ճիշտ դիր­քո­րո­շում ձևա­վո­րել «թշնա­մի­նե­րի» նկատ­մամբ։ ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 31

Փակված բերան Հնո­ցում գտնվո­ղի հե­զու­թյան ա­մե­նահ­զոր օ­րի­նա­կը Հի­սուսն է։ Երբ Նա ա­սում է ե­կե՛ք և «Ին­ձա­նի՛ց սո­վո­րեք, ո­րով­հետև Ես հեզ եմ ու Դաս 10

93

սրտով խո­նարհ» (Մատ­թեոս 11.29), նկա­տի ու­նի այն­պես, ինչ­պես մենք թերևս չենք էլ կա­րող երևա­կա­յել։ Կար­դա­ցե՛ք Ա Պետ­րոս 2.18-25 հա­մար­նե­րը։ Պետ­րո­սը ծա­ռա­ նե­րին զար­մա­նա­լի խոր­հուրդ է տա­լիս։ Նա նկա­րագ­րում է, թե ինչ­պես Հի­սու­սը պա­տաս­խա­նեց ա­նար­դա­րա­ցի ու ցա­վոտ վե­րա­ բեր­մուն­քին, և ա­ռա­ջարկ է ա­նում՝ ա­սե­լով, որ Հի­սու­սը նրանց ու բո­լո­րիս հա­մար «օ­րի­նակ թո­ղեց, որ Իր հետ­քե­րով ըն­թա­նանք» (Ա Պետ­րոս 2.21)։ Հի­սու­սի օ­րի­նա­կից հնո­ցում գտնվե­լիս հե­զու­ թյան ու խո­նար­հու­թյան ի՞նչ սկզբունք­ներ կա­րող ենք սո­վո­րել, ո­րոնք Պետ­րո­սը ներ­կա­յաց­նում է այս տեքս­տե­րում։

________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Սար­սա­փե­լի է տես­նել, թե ինչ­պես է մե­կը մյու­սի նկատ­մամբ ա­նար­դար վար­վում։ Եվ ծայ­րա­հեղ ցա­վա­լի է, երբ նման վե­րա­բեր­ մունք ստա­ցո­ղի դե­րում մենք ինք­ներս ենք։ Ո­րով­հետև սո­վո­րա­բար մենք ար­դա­րու­թյան ու­ժեղ զգա­ցո­ղու­թուն ու­նենք, և երբ ա­նար­դա­ րու­թյուն է տե­ղի ու­նե­նում, բնազ­դա­բար փոր­ձում ենք «ա­մեն ինչ իր տե­ղը գցել»՝ միև­նույն ժա­մա­նակ դրսևո­րե­լով այն, ինչ ըստ մեզ ար­ դար ու տե­ղին բար­կու­թյուն է։ Բարդ է այս­պես ապ­րե­լը, կա­րե­լի է ա­սել ընդ­հուպ մինչև անհ­նար է, մինչև որ մենք գի­տակ­ցում ենք մի կարևո­րա­գույն ճշմար­տու­թյուն. պետք է հա­վա­տանք, որ մեր երկ­նա­յին Հայ­րը վե­րահս­կում է բո­լոր ա­նար­դար ի­րա­վի­ճակ­նե­րը և կ­գոր­ծի մեր ա­նու­նից, ե­թե դա լի­նի Իր կամ­քի հա­մա­ձայն։ Սա նաև նշա­նա­կում է, որ մենք պետք է բաց լի­ նենք այն հնա­րա­վո­րու­թյան առջև, որ, ինչ­պես Հի­սու­սը, մենք միշտ չէ, որ կփրկվենք ա­նար­դա­րու­թյու­նից։ Բայց պետք է միշտ հի­շենք, որ մեր երկ­նա­յին Հայ­րը մշտա­պես մեզ հետ է և ա­մեն ինչ վե­րահս­կում է։ Հի­սու­սի կյան­քի հի­ման վրա ար­ված Պետ­րո­սի խոր­հուր­դը զար­ մա­նա­լի է, քա­նի որ թվում է, թե ա­նար­դար տա­ռա­պան­քի առջև լռու­ թյունն Աստ­ծո փառ­քի ա­վե­լի մեծ վկա­յու­թյուն է, քան «մարդ­կանց ի­րենց տե­ղը դնե­լը»։ Երբ Կա­յա­փան ու Պի­ղա­տո­սը հար­ցաքն­նում էին Հի­սու­սին, Նա շատ բա­ներ կա­րող էր ա­սել՝ ի­րա­վի­ճա­կը շտկե­լու և Ի­րեն ար­դա­րաց­նե­լու հա­մար, սա­կայն չա­րեց։ Նրա լռու­թյու­նը վկա­ յում էր Իր հե­զու­թյան մա­սին։ Ինչ­պե՞ս եք վար­վում այն ի­րա­վի­ճակ­նե­րում, երբ ձեզ հետ ա­նար­ դար են վար­վում։ Ինչ­պե՞ս կա­րող եք ձեր իսկ կյան­քում ա­վե­լի լավ կի­րա­ռել այն սկզբունք­նե­րը, ո­րոնք մենք դի­տար­կե­ցինք այս­տեղ։ 94

Դաս 10

ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 1

Մեր վեմն ու ապավենը Շատ հա­ճախ ա­մե­նահ­պարտ, ա­մե­նա­գո­ռոզ և ա­մե­նալ­պիրշ մար­դիկ հենց նրանք ենք, ով­քեր տա­ռա­պում են ցածր ինք­նագ­նա­ հա­տա­կա­նով։ Նրանց գո­ռո­զու­թյունն ու հպար­տու­թյու­նը, հե­զու­թյան ու հա­մես­տու­թյան իս­պառ բա­ցա­կա­յու­թյու­նը ծած­կոց է, գու­ցե և չ­գի­ տակց­ված, ո­րը իբր թե լրաց­նում է այն, ինչ պա­կա­սում է ներ­սում։ Նրանց հար­կա­վոր է այն, ինչն անհ­րա­ժեշտ է բո­լո­րիս. ա­պա­հո­վու­ թյան, ար­ժե­քա­վո­րու­թյան և ըն­դուն­ված լի­նե­լու զգա­ցում, հատ­կա­ պես վշտի ու տա­ռա­պան­քի ժա­մա­նակ­նե­րում։ Դա մենք կա­րող ենք գտնել միայն Տի­րոջ մի­ջո­ցով։ Կարճ ա­սած, հե­զու­թյունն ու հա­մես­ տու­թյու­նը բնավ թու­լու­թյան նշան­ներ չեն, այլ հա­ճախ Վե­մի վրա ա­մուր կանգ­նած հո­գու ա­մե­նահ­զոր դրսևո­րու­մը։ Կար­դա­ցե՛ք Սաղ­մոս­ներ 62.1-8 հա­մար­նե­րը։ Ըստ ձեզ՝ ի՞նչն է այս սաղ­մո­սի հիմ­քը։ Ի՞նչ մտքեր է ա­ռաջ քա­շում Դա­վիթն այս­ տեղ։ Հոգևոր ի՞նչ սկզբունք­ներ կա­րող եք յու­րաց­նել նրա ա­սած­ նե­րից։ Եվ, ինչն ա­ռա­վել կարևոր է, ինչ­պե՞ս կա­րող եք փոր­ձել կի­րա­ռել այդ սկզբունք­նե­րը ձեր կյան­քում։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ «Մար­դիկ ա­ռանց որևէ պատ­ճա­ռի կդառ­նան մեր թշնա­մի­նե­րը։ Աստ­ծո մարդ­կանց դրդա­պատ­ճառ­նե­րը սխալ կներ­կա­յաց­վեն ոչ միայն աշ­խար­հի, այլև նրանց եղ­բայր­նե­րի կող­մից։ Աստ­ծո ծա­ռա­ նե­րը դժվա­րին ի­րա­վի­ճակ­նե­րում կհայտն­վեն։ Լուն ուղտ կդարձ­նեն՝ ար­դա­րաց­նե­լու ե­սա­սի­րա­կան ու ամ­բա­րիշտ կյան­քի ըն­թացք որ­ դեգ­րած մարդ­կանց։ … Այս մարդ­կանց սխալ ներ­կա­յաց­նե­լով՝ նրանց կհագց­նեն ան­պատ­վու­թյան մռայլ հան­դերձ­նե­րը, ո­րով­հետև նրանց վե­րահս­կո­ղու­թյու­նից դուրս գտնվող հան­գա­մանք­նե­րը բար­դաց­րել են նրանց գոր­ծը։ Նրանց մատ­նա­ցույց կա­նեն որ­պես մար­դիկ, ում չի կա­րե­լի վստա­հել։ Եվ սա կա­նեն ե­կե­ղե­ցու ան­դամ­նե­րը։ Աստ­ծո ծա­ ռա­նե­րը պետք է սպա­ռա­զին­վեն Քրիս­տո­սի մտքով։ Նրանք չպետք է ակն­կա­լեն, որ կխու­սա­փեն վի­րա­վո­րան­քից կամ քննա­դա­տու­թյու­ նից։ Նրանց կան­վա­նեն խան­դա­վառ­ված­ներ կամ մո­լե­ռանդ­ներ։ Սա­կայն թող նրանք չհու­սալք­վեն։ Աստ­ծո ձեռ­քը կա­ռա­վա­րում է նա­ խախ­նա­մու­թյան ա­նի­վը՝ ա­ռաջ­նոր­դե­լով Իր գործն Իր ա­նու­նը փա­ ռա­բա­նե­լուն»։ Է­լեն Ուայթ, Հա­յացք դե­պի վեր, էջ 177։ Դաս 10

95

Որ­քա՞ն ան­խո­ցե­լի եք ու­րիշ­նե­րի կշտամ­բանք­նե­րի ու խայ­թոց­ նե­րի նկատ­մամբ։ Ա­մե­նայն հա­վա­նա­կա­նու­թյամբ ոչ այն­քան ան­խո­ ցե­լի, այն­պես չէ՞։ Ինչ­պե՞ս կա­րող եք կառ­չել Տի­րո­ջը և հիմ­նել ձեր սե­փա­կան ար­ժա­նա­պատ­վու­թյան զգա­ցո­ղու­թյու­նը այն Մե­կի մեջ, Ով ձեզ այն­քան է սի­րում, որ մե­ռել է ձեր մեղ­քե­րի հա­մար, և այդ­պի­ սով պաշտ­պան­վել ու­րիշ­նե­րի ան­տար­բե­րու­թյու­նից ու ար­հա­մար­ հան­քից։ ՈՒՐ­ԲԱԹ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 2

Հետագա ուսումնասիրության համար Կար­դա­ցե՛ք Է­լեն Ուայ­թի Ա­ռող­ջու­թյան ծա­ռա­յու­թյուն գրքի 453, 454 է­ջե­րի «Ճշ­մա­րիտ գի­տու­թյուն ո­րո­նե­լու կարևո­րու­թյու­նը», Դա­ րե­րի փա­փա­գը գրքի 298-314 է­ջե­րի «Լե­ռան քա­րո­զը» և Ա­վե­տա­րան­ չու­թյուն գրքի 630 է­ջի «Մ­շակն ու նրա ո­րակ­նե­րը» գլուխ­նե­րը։ «Մենք շատ ա­վե­լի քիչ դժվա­րու­թյուն­նե­րի կհան­դի­պենք, ե­թե ձեռք բե­րենք Քրիս­տո­սի հե­զու­թյու­նը: Ե­թե ու­նե­նանք մեր Վար­դա­պե­ տի խո­նար­հու­թյու­նը, կա­րող ենք ար­հա­մար­հել վի­րա­վո­րան­քը, մեր հաս­ցեին աս­ված կտրուկ խոս­քե­րը, վրդով­մուն­քը, և դ­րանք այլևս չեն խռո­վի մեր հո­գին: Քրիս­տոն­յա­յի վե­հանձ­նու­թյան մե­ծա­գույն ա­պա­ցույցն ինք­նա­տի­րա­պե­տումն է: Նա, ով վի­րա­վո­րան­քից կամ դա­ժա­նու­թյու­նից վրդով­ված, չի կա­րո­ղա­նում պահ­պա­նել ներ­քին խա­ղա­ղու­թյու­նը, զրկում է Աստ­ծուն Իր բնա­վո­րու­թյան կա­տա­րե­լու­ թյու­նը նրա­նում ի հայտ բե­րե­լու ի­րա­վուն­քից: Սր­տի խո­նար­հու­թյունն այն ուժն է, որ հաղ­թա­նակ է բե­րում Քրիս­տո­սի հետևորդ­նե­րին. դա երկ­նա­յին ըն­տա­նի­քի ան­դա­մը լի­նե­լու նրանց գրա­վա­կանն է»։ Է­լեն Ուայթ, Դա­րե­րի փա­փա­գը, էջ 301։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար

1. Ինչ­պե՞ս է հա­մես­տու­թյու­նը թույլ տա­լիս մեզ «վեր լի­նել» վի­րա­ վո­րանք­նե­րից ու վրդով­մուն­քից։ Ըստ ձեզ՝ ո՞րն է հա­մես­տու­թյան ա­մե­նա­կարևոր բնու­թա­գի­րը, ո­րը մեզ սա ա­նե­լու հնա­րա­վո­րու­ թյուն է տա­լիս։ 2. Ձեր սե­փա­կան մշա­կույ­թում ինչ­պե՞ս են դիտ­վում խո­նար­հու­թյունն ու հա­մես­տու­թյու­նը։ Դրանք հարգ­վո՞ւմ են, ար­հա­մարհ­վո՞ւմ, թե՞ այլ կերպ ըն­կալ­վում։ Ի՞նչ ճնշման եք հան­դի­պում ձեր մշա­կույ­ թում, ո­րը խան­գա­րում է ձեզ զար­գաց­նել այս հատ­կա­նիշ­նե­րը։ 96

Դաս 10

3. Կա՞ն արդ­յոք հե­զու­թյան ու հա­մես­տու­թյան մե­ծա­գույն օ­րի­նակ­ ներ այ­սօր ապ­րող մարդ­կանց մեջ։ Ե­թե ա­յո, ա­պա ով­քե՞ր են նրանք, ինչ­պե՞ս են ար­տա­հայ­տել այդ գծե­րը, և ի՞նչ կա­րող եք սո­վո­րել նրան­ցից։ 4. Ին­չո՞ւ ենք մենք հե­զու­թյունն ու հա­մես­տու­թյու­նը հա­ճախ հա­վա­ սա­րեց­նում թու­լու­թյան։ 5. Մենք տե­սանք, թե ինչ­պես էր Դա­վի­թը ո­րո­նում Տի­րո­ջը որ­պես ա­պա­վեն։ Սա­կայն ինչ­պե՞ս է դա աշ­խա­տում։ Ինչ­պե՞ս է այդ ա­պա­վե­նը միշտ դրսևոր­վում։ Այլ խոս­քե­րով, ինչ­պե՞ս մենք կա­ րող ենք որ­պես ե­կե­ղե­ցի ա­պա­վեն լի­նել նրանց հա­մար, ով­քեր դրա կա­րիքն ու­նեն։ Ինչ­պի­սի՞ ա­պա­վեն է ձեր ե­կե­ղե­ցին տրա­ մադ­րում։ Ին՞չ կա­րող եք ա­նել դուք՝ օգ­նե­լու դարձ­նել այն ա­պա­ վեն նրանց հա­մար, ով­քեր դրա կա­րիքն ու­նեն։

Դաս 10

97

ԴԱՍ 11 ՍԵՊՏԵՄԲԵՐԻ 3-9

ՍՊԱՍԵԼՈՎ ՓՈՐՁՈՒԹՅԱՆ ՀՆՈՑՈՒՄ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Հռո­մեա­ցի­նե­րին 15.4, 5, Հռո­մեա­ցի­նե­րին 5.3-5, Ա Թա­գա­ վոր­նե­րի 26, Սաղ­մոս­ներ 37.1-11։ Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Հո­գու պտուղն այս է՝ … համ­բե­րա­տա­րու­թյուն» (Գա­ղա­ տա­ցի­նե­րին 5.22)։ Գիտ­նա­կան­նե­րը փորձ են կա­տա­րել չորս տա­րե­կան ե­րե­խա­նե­րի և զե­ֆի­րի հետ։ Գիտ­նա­կա­նը ե­րե­խա­նե­րին ա­սել է, որ նրանք կա­ րող են ու­տել ըն­դա­մե­նը մեկ զե­ֆիր, սա­կայն ե­թե սպա­սեն, մինչև ին­քը վե­րա­դառ­նա աշ­խա­տան­քի ա­վար­տին, ի­րենց կտա եր­կու­սը: Ե­րե­խա­նե­րից ո­մանք գիտ­նա­կա­նի հե­ռա­նա­լուն պես զե­ֆի­րը գցե­ցին ի­րենց բե­րա­նը, մինչ մյուս­նե­րը սպա­սե­ցին: Գիտ­նա­կան­նե­րը գրան­ ցե­ցին այս վար­քագ­ծա­յին տար­բե­րու­թյու­նը։ Այ­նու­հետև գիտ­նա­կան­նե­րը հետևել են այս ե­րե­խա­նե­րին մինչև նրանց պա­տա­նե­կու­թյան տա­րի­քը: Նրանք, ով­քեր սպա­սել էին, պարզ­վեց, որ ա­վե­լի լավ հար­մար­վող են, ա­վե­լի լավ ու­սա­նող­ներ և ա­վե­լի վստահ ու հա­մար­ձակ են, քան նրանք, ով­քեր չէին սպա­սել: Պարզ­վում է, որ համ­բե­րու­թյու­նը մար­դու բնա­վո­րու­թյան ա­վե­լի մեծ, կարևոր բնո­րոշ ցու­ցիչ է: Ուս­տի զար­մա­նա­լի չէ, որ Տե­րը հոր­դո­րում է մեզ զար­գաց­նել այն: Այս շա­բաթ մենք կբա­ցա­հայ­տենք, թե ինչ կա­րող է թաքն­ված լի­նել խստա­գույն փոր­ձա­ռու­թյուն­նե­րի հետևում՝ սպաս­ման փոր­ձա­ռու­ թյու­նը։ Շա­բաթ­վա ամ­փո­փու­մը. Ին­չու՞ մենք եր­բեմն ստիպ­ված ենք այն­քան եր­կար սպա­սել, որ­պես­զի ա­մեն ինչ լավ ըն­թա­նա: Ի՞նչ դա­սեր կա­րող ենք քա­ ղել համ­բե­րու­թյան մա­սին՝ հայտն­վե­լով փոր­ձու­թյան հնո­ցում: 98

Դաս 11

ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 4

Համբերության Աստվածը Կար­դա­ցե՛ք Հռո­մեա­ցի­նե­րին 15.4, 5 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ լուր են պա­րու­նա­կում այս տեքս­տե­րը մեզ հա­մար։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Մենք սո­վո­րա­բար ան­համ­բե­րու­թյուն ենք դրսևո­րում՝ սպա­սե­լով ստա­նալ այն ա­մե­նը, ինչ իս­կա­պես ցան­կա­նում ենք կամ մեզ խոս­ տա­ցել են, սա­կայն դեռ չեն ա­րել: Մենք հա­ճախ բա­վա­րար­վում ենք միայն այն ժա­մա­նակ, երբ ստա­նում ենք այն, ին­չը ցան­կա­նում ենք։ Եվ քա­նի որ մենք հազ­վա­դեպ ենք ստա­նում այն, ինչ ցան­կա­նում ենք, կամ երբ ցան­կա­նում ենք, նշա­նա­կում է, որ հա­ճախ մատն­վում ենք զայ­րույ­թի և ան­համ­բե­րու­թյան: Եվ երբ մենք այս վի­ճա­կում ենք, գրե­ թե անհ­նար է դառ­նում պահ­պա­նել խա­ղա­ղու­թյուն և վս­տա­հու­թյուն առ Աստ­ված: Ըստ էու­թյան, սպա­սե­լը ծանր է։ Եբ­րա­յե­րե­նում որ­պես «համ­բե­ րու­թյամբ սպա­սի՛ր» բա­ռե­րից մե­կը (Սաղ­մոս­ներ 37.7) սեր­վում է եբ­րա­յե­րեն բա­ռից, ո­րը կա­րող է թարգ­ման­վել «շատ ցա­վոտ լի­նել», «ցնցել», «դո­ղալ», «վի­րա­վոր­վել», «վշտա­նալ»: Համ­բե­րու­թյուն սո­վո­ րե­լը դյու­րին չէ, եր­բեմն դա է այն ա­մե­նի բուն էու­թյու­նը, թե ինչ է նշա­ նա­կում լի­նել փոր­ձա­ռու­թյան հնո­ցում: Կար­դա­ցե՛ք Սաղ­մոս­ներ 27.14, Սաղ­մոս­ներ 37.7 և Հռո­մեա­ցի­նե­ րին 5.3-5 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ են ա­սում այս տեքս­տե­րը մեզ։ Ին­չի՞ է հան­գեց­նում համ­բե­րու­թյու­նը։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Մինչ մենք սպա­սում ենք, կա­րող ենք կենտ­րո­նա­նալ մի քա­նի բա­ նե­րի վրա: Մենք կա­րող ենք կենտ­րո­նա­նալ այն ա­մե­նի վրա, ին­չին սպա­սում ենք, կամ Նրա վրա, Ով Իր ձեռ­քում է պա­հում այդ ա­մե­ նը: Երբ մենք սպա­սում ենք ինչ-որ բա­նի, կարևո­րը ոչ այն­քան այն է, թե որ­քան եր­կար պետք է սպա­սենք, այլ մեր վե­րա­բեր­մուն­քը: Ե­թե մենք վստա­հում ենք Տի­րո­ջը, ե­թե մեր կյան­քը հանձ­նել ենք Նրա ձեռ­ քը, ե­թե մենք հանձ­նել ենք մեր կամ­քը Նրան, այդ­ժամ միայն կա­րող ենք վստա­հել, որ Նա կա­նի լա­վա­գույ­նը մեզ հա­մար, և կա­նի այն ժա­ մա­նակ, ո­րը մեզ հա­մար լա­վա­գույնն է՝ ան­կախ նրա­նից, թե որ­քան դժվար է եր­բեմն հա­վա­տալ դրան: Դաս 11

99

Ին­չի՞ն եք դուք հու­սա­հա­տո­րեն սպա­սում: Ինչ­պե՞ս կա­րող եք սո­վո­րել ա­մեն ինչ հանձ­նել Աստ­ծուն և Նրա՝ ժա­մա­նա­կի ընտ­ րու­թյա­նը: Ա­ղո­թե՛ք, որ­պես­զի ձևա­վո­րեք Տի­րո­ջը ամ­բող­ջա­պես հանձն­վե­լու և հ­նա­զանդ­վե­լու վե­րա­բեր­մունք: ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 5

Աստծո նախասահմանած ժամանակին Կար­դա­ցե՛ք Հռո­մեա­ցի­նե­րին 5.6 և Գա­ղա­տա­ցի­նե­րին 4.4 հա­ մար­նե­րը։ Ի՞նչ են այս տեքս­տերն ա­սում Աստ­ծո ժա­մա­նա­կի ընտ­ րու­թյան մա­սին։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Այս հա­մար­նե­րում Պո­ղոսն ա­սում է, որ Հի­սու­սը ե­կավ մեզ հա­մար մեռ­նե­լու ճիշտ ժա­մա­նա­կին: Սա­կայն Պո­ղո­սը մեզ չի ա­սում, թե ին­չու դա էր ճիշտ ժա­մա­նա­կը։ Շատ հեշտ է կար­դալ այս հատ­ված­նե­րը և զար­մա­նալ. ին­չո՞ւ Հի­սու­սը սպա­սեց հա­զա­րա­վոր տա­րի­ներ, մինչև կգար այս եր­կիր՝ մեղ­քի դեմ պայ­քա­րե­լու հա­մար. մի՞­թե տիե­զեր­քը դրա­նից ա­ռաջ չէր հաս­կա­նում, որ մեղ­քը շատ վատ բան է։ Մենք կա­ րող ենք հարց­նել, թե ին­չու է Հի­սու­սը նաև հա­պա­ղում գալ երկ­րորդ ան­գամ: Կա­րող ենք նաև հարց­նել՝ ին­չո՞ւ Տերն այդ­քան եր­կար ժա­ մա­նակ հա­պա­ղում է իմ ա­ղոթ­քին պա­տաս­խա­նե­լու հա­մար: Խոր­հեք, օ­րի­նակ, Դա­նիել 9.24–27 հա­մար­նե­րում ներ­կա­յաց­վող 70-շա­բա­թյա մար­գա­րեու­թյան մա­սին, ո­րը մատ­նա­ցույց է ա­նում Հի­սու­սին որ­պես Մե­սիա (անհ­րա­ժեշ­տու­թյան դեպ­քում վե­րըն­թեր­ ցեք)։ Որ­քա՞ն է տևել այս ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծը: Ի՞նչ է դա ա­սում ձեզ այն մա­սին, թե ինչ­պես սո­վո­րել սպա­սել Աստ­ծո ժա­մա­նա­կին, նույ­նիսկ ե­թե թվում է, թե այն եր­կար ժա­մա­նակ է պա­հան­ջում: ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________

Կան բազ­մա­թիվ կարևոր հոգևոր պատ­ճառ­ներ, թե ին­չու ստիպ­ ված կլի­նենք սպա­սե­լու ժա­մա­նակ­նե­րին: Նախ, սպա­սե­լը կա­րող է հե­ ռաց­նել մեր ու­շադ­րու­թյու­նը «ի­րե­րից» և այն կենտ­րո­նաց­նել Աստ­ծո վրա: Երկ­րորդ, սպա­սե­լը հնա­րա­վո­րու­թյուն է տա­լիս ա­վե­լի հստակ պատ­կե­րա­ցում կազ­մել մեր սե­փա­կան շար­ժա­ռիթ­նե­րի և ցան­կու­ 100

Դաս 11

թյուն­նե­րի մա­սին: Եր­րորդ, սպա­սե­լը զար­գաց­նում է հաս­տա­տա­կա­ մու­թյուն՝ հոգևոր տո­կու­նու­թյուն: Չոր­րորդ, սպա­սե­լը դուռ է բա­ցում բա­զում հոգևոր ու­ժե­րի զար­գաց­ման հա­մար, ինչ­պի­սիք են հա­վա­տը և վս­տա­հու­թյու­նը: Հին­գե­րորդ, սպա­սե­լը հնա­րա­վո­րու­թյուն է տա­ լիս, որ Աստ­ված տե­ղադ­րի ա­վե­լի մեծ պատ­կե­րի գլուխ­կոտ­րու­կի այլ կտոր­նե­րը: Վե­ցե­րորդ, հնա­րա­վոր է, որ մենք եր­բեք էլ չի­մա­նանք, թե ին­չու պետք է սպա­սենք. այս­պես մենք սո­վո­րում ենք ապ­րել հա­վա­ տով: Կա­րո՞ղ եք ան­վա­նել սպա­սե­լու այլ պատ­ճառ­ներ: Ի՞նչ օ­րի­նակ­ներ կա­րող եք գտնել Աստ­վա­ծաշն­չում այն մա­սին, թե ինչ­պես է Աստ­ված գոր­ծում Իր ո­րո­շած ժա­մա­նա­կին, ո­րը կա­ րող է օգ­նել ձեզ սո­վո­րել նաև վստա­հել, որ Նա ձեզ հա­մար կա­նի այն, ինչ ճիշտ է Իր ժա­մա­նա­կին: (Խոր­հեք, օ­րի­նակ, Աբ­րա­հա­մի ու Սա­ռա­յի և որ­դի ու­նե­նա­լու խոստ­ման մա­սին)։ Միև­նույն ժա­ մա­նակ, հարց­րեք ինք­ներդ ձեզ՝ «Ի՞նչ եմ ես ա­նում, ո­րը, թերևս, հե­տաձ­գում է ա­ղոթ­քի պա­տաս­խա­նը, ո­րը կա­րող էր վա­ղուց պա­ տաս­խան­ված լի­նել»: Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 6

Դավիթ՝ սպասելու տեսանելի դաս Ա Թա­գա­վոր­նե­րի 16.1–13 հա­մար­նե­րում մենք տես­նում ենք, թե ինչ­պես է Սա­մուե­լը ե­րի­տա­սարդ Դավ­թին թա­գա­վոր օ­ծում։ Այ­դու­ հան­դերձ, իր հոր՝ Հես­սեի դաշ­տե­րից մինչև Ե­րու­սա­ղե­մի գա­հը եր­ կար ճա­նա­պարհ էր ըն­կած։ Նա, ան­կաս­կած, եր­բեմն զգում էր, թե գտնվում է փոր­ձու­թյան հնո­ցի մեջ: Սկզ­բում տղա­յին կան­չում են, որ­պես­զի քնար նվա­գի Սա­վու­ղի ան­հան­գիստ հո­գին խա­ղա­ղեց­նե­լու հա­մար (Ա Թա­գա­վոր­նե­րի 16): Հե­տա­գա­յում, երբ սպա­նում է Գո­ղիա­թին, նա դառ­նում է Իս­րա­յե­լի հե­րո­սը (Ա Թա­գա­վոր­նե­րի 17): Դրա­նից հե­տո շատ տա­րի­ներ Դա­վի­ թը փախ­չում է՝ կյան­քը փրկե­լու հա­մար։ Ե՛վ Սա­վու­ղը և՛ նրա որ­դի Հով­նա­թա­նը գի­տեն, որ Դավ­թին նա­խա­սահ­ման­ված է լի­նե­լու հա­ ջորդ թա­գա­վո­րը (Ա Թա­գա­վոր­նե­րի 23.17, Ա Թա­գա­վոր­նե­րի 24.20): Սա­կայն Դա­վի­թը ո­չինչ չի ձեռ­նար­կում իր՝ Աստ­ծո կող­մից տրված ճա­ կա­տա­գիրն ա­ռաջ տա­նե­լու հա­մար: Նա, կար­ծես, ի­րա­կա­նում հա­ կա­ռակն է ա­նում։ Նույ­նիսկ երբ Սա­վու­ղը փոր­ձեց սպա­նել նրան, և Դա­վի­թը թա­գա­վո­րի վե­րար­կուի ծայ­րը կտրեց, նա շատ կփա­փա­գեր, որ եր­բեք նման բան ա­րած չլի­ներ (Ա Թա­գա­վոր­նե­րի 24.5-7): Երբ Սա­ Դաս 11

101

վու­ղը դարձ­յալ փոր­ձում է սպա­նել Դավ­թին, վեր­ջինս հրա­ժար­վում է սպա­նել Սա­վու­ղին, երբ այդ­պի­սի հնա­րա­վո­րու­թյուն է ստեղծ­վում (Ա Թա­գա­վոր­նե­րի 26.7-11): Կար­դա­ցե՛ք Ա Թա­գա­վոր­նե­րի 26.1-11 հա­մար­նե­րը։ Ին­չո՞ւ է Դա­ վի­թը հրա­ժար­վում սպա­նել Սա­վու­ղին։ Ի՞նչ սկզբունք­ներ է սա մեզ սո­վո­րեց­նում այն մա­սին, թե ինչ­պես է Աստ­ված ի­րա­կա­նաց­ նում Իր ծրագ­րե­րը մեր կյան­քի հա­մար: ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Այժմ կար­դա­ցեք Ա Թա­գա­վոր­նե­րի 26.12–25 հա­մար­նե­րը։ Սա­ վու­ղին սպա­նե­լուց Դավ­թի հրա­ժար­վելն ի՞նչ ազ­դե­ցու­թյուն է թող­նում Սա­վու­ղի վրա։ Ի՞նչ է սա մեզ սո­վո­րեց­նում Աստ­ծուն սպա­սե­լու ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րի մա­սին: ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Նա­յե­լով Դավ­թի՝ դե­պի գա­հը տա­նող ողջ ճա­նա­պար­հի ըն­թաց­քին՝ մենք, թերևս, կա­րող ենք այն ամ­փո­փել կարճ նա­խա­դա­սու­թյամբ՝ մի՛ վերց­րեք այն, ինչ Աստ­ված դեռ չի տվել: Աստ­ծո պարգև­նե­րը միշտ լա­վա­գույնս ստաց­վում են Նրա ձեռ­քից և Նրա ժա­մա­նա­կին: Սա կա­ րող է պա­հան­ջել սպա­սել շատ եր­կար: Լո­բու ծի­լե­րը կա­րող են ա­ճել տա­ռա­ցիո­րեն մի քա­նի ժամ­վա ըն­թաց­քում, մինչ­դեռ կաղ­նու ծա­ռը եր­կար տա­րի­ներ է պա­հան­ջում: Սա­կայն հե­տո, երբ ու­ժեղ քա­մի­նե­րը գան, ծառն ար­մա­տա­խիլ չի լի­նի։ Խոր­հեք այն մա­սին, թե որ­քան հեշ­տու­թյամբ Դա­վի­թը կա­րող էր ար­դա­րաց­նել Սա­վու­ղի սպա­նու­թյու­նը։ (Ի վեր­ջո, Դավ­թին աս­վել էր, որ գահն ի­րեն է տրված, իսկ Սա­վուղն այն­քա՜ն չար է): Այ­դու­ հան­դերձ, Դավ­թի գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րը խո­սում են Աստ­ծո հան­ դեպ ճշմա­րիտ հա­վա­տի մա­սին: Ի՞նչ կա­րող եք այս օ­րի­նա­կից վերց­նել ձեզ հա­մար, ին­չին որ դուք հա­վա­նա­բար սպա­սում եք: ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 7

Եղիա. շտապելու խնդիրը Կար­մե­ղոս լե­ռան վրա առ­ճա­կա­տումն ա­վարտ­վել էր (Գ Թա­գա­ վոր­նե­րի 18): Երկն­քից կրակ էր ի­ջել, ամ­բողջ ժո­ղո­վուրդն ըն­դու­նել էր ճշմա­րիտ Աստ­ծուն, և կեղծ մար­գա­րե­նե­րը կո­տոր­վել էին։ Աստ­ված 102

Դաս 11

ար­դա­րաց­վել էր։ Դուք կա­րող եք մտա­ծել, որ Ե­ղիա­յի հոգևոր ու­ժերն ա­ճել էին օր­վա ըն­թաց­քում, սա­կայն հան­կարծ նա լսում է լուր, որն այն­քան է սար­սա­փեց­նում նրան, որ նա կա­մե­նում է մեռ­նել։ Կար­դա­ ցեք պատ­մու­թյան մնա­ցած մա­սը Գ Թա­գա­վոր­նե­րի 19.1–9 հա­մար­նե­ րում։ Տո­ղե­րի վեր­ջին խոս­քե­րը մտա­հո­գիչ են. «Եվ ա­հա Տե­րը խո­սեց ու ա­սաց նրան. «Ի՞նչ ու­նես այս­տեղ, Ե­ղիա՛» (Գ Թա­գա­վոր­նե­րի 19.9): Ակ­ներևա­բար, Ե­ղիա­յի վա­խը ստի­պել էր նրան շտա­պով փախ­չել, հե­ռա­նալ ու հայտն­վել սխալ տե­ղում։ Կար­մե­ղոս լե­ռան վրա Տի­րոջ նմա­նօ­րի­նակ զո­րեղ մի­ջամ­տու­թյու­ նից հե­տո Ե­ղիան պետք է որ լցված լի­ներ հա­վա­տով և վս­տա­ հու­թյամբ։ Փո­խա­րե­նը նա փախ­չում է՝ վա­խե­նա­լով իր կյան­քի հա­մար: Ի՞նչ դաս կա­րող ենք քա­ղել այս վատ օ­րի­նա­կից։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Այս պատ­մու­թյու­նը ցույց է տա­լիս մի կարևոր բան. երբ շտա­պում ենք, շատ հեշ­տու­թյամբ կա­րող ենք սխալ տե­ղում հայտն­վել: Ե­ղիա­ յի դեպ­քում նույն­պես վախն էր, որ ստի­պեց նրան ցնցվել և շ­տա­պել ա­նա­պատ՝ փա­փա­գե­լով, որ երբևէ ծնված չլի­ներ։ Սա­կայն կան այլ բա­ներ, ո­րոնք ստի­պում են մեզ շտա­պել դուրս գալ մեզ հա­մար Աստ­ ծո ծրագ­րից: Կար­դա­ցե՛ք հատև­յալ հա­մար­նե­րը՝ Ծնն­դոց 16.1–3, Թվեր 20.1012, Դա­տա­վոր­ներ 14.1-3, Մատ­թեոս 20.20, 21, Ղու­կաս 9.52-56, Գործք Ա­ռա­քե­լոց 9.1։ Ի՞ն­չը ստի­պեց այս տեքս­տե­րում նկա­րագր­ վող կեր­պար­նե­րին փախ­չել, հե­ռա­նալ Աստ­ծո կամ­քից: ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Որ­քան հեշտ է թույլ տալ, որ այն­պի­սի բա­ներ, ինչ­պի­սիք են փա­ ռա­սի­րու­թյու­նը, զայ­րույ­թը, կիր­քը, հա­վա­տի բա­ցա­կա­յու­թյու­նը կամ են­թադր­յալ «նա­խան­ձախնդ­րու­թյու­նը» Տի­րոջ հան­դեպ, ստի­պեն մեզ շտա­պել այն­տեղ, որ­տեղ չպետք է լի­նեինք: Ոչ ոք ա­պա­հո­վագր­ված չէ այս վտան­գից: Կարևո­րը Աստ­ծո բա­րու­թյան և ո­ղոր­մու­թյան հան­ դեպ վստա­հող հա­վատ զար­գաց­նելն է, Նրա, Ով, մենք գի­տենք, որ սի­րում է մեզ և մեզ հա­մար լա­վա­գույնն է կա­մե­նում: Սա ինք­նա­բե­րա­ բար չի լի­նում: Հա­վա­տը կա­րող է պարգև լի­նել, սա­կայն այն­պի­սին, ո­րը պետք է զար­գաց­նել, սնել և հո­գա­տա­րու­թյամբ պահ­պա­նել: Դաս 11

103

ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 8

Սովորել ուրախանալ Տիրոջով «Տի­րո­ջո՛վ ու­րա­խա­ցիր, և Նա քո սրտի ու­զա­ծը կտա քեզ» (Սաղ­ մոս­ներ 37.4)։ Սաղ­մոս­ներ 37.4-ը հրա­շա­լի խոս­տում է։ Պատ­կե­րաց­րեք՝ ստա­ նալ այն, ինչ միշտ ցան­կա­ցել եք։ Սա­կայն մեր սրտի ցան­կու­թյուն­ ներն ստա­նա­լը կախ­ված է Տի­րո­ջով ու­րա­խա­ցող սիրտ ու­նե­նա­լուց: Այդ­պի­սով, ի՞նչ է նշա­նա­կում Տի­րո­ջով ու­րա­խա­նալ։ Կար­դա­ցե՛ք Սաղ­մոս­ներ 37.1–11 հա­մար­նե­րը։ Սաղ­մոս­ներ 37.4 հա­մա­րի հա­մա­տեքս­տը գու­ցե մի փոքր զար­մա­նա­լի է հնչում։ Դա­ վի­թը գրում է այն մա­սին, որ ին­քը շրջա­պատ­ված է մարդ­կան­ցով, ո­րոնք Աստ­ծո և իր դեմ են աշ­խա­տում: Երբ մար­դիկ աշ­խա­տում են մեր դեմ, բնա­կան ար­ձա­գան­քը հա­ճախ բար­կա­նա­լը կամ ինք­ներս մեզ ար­դա­րաց­նե­լու նպա­տակ հե­տապն­դելն է: Սա­կայն Դա­վի­թը այլ բան է ա­ռա­ջար­կում։ Հետև­յալ հա­մար­նե­րում ի՞նչ խոր­հուրդ է տա­լիս Դա­վիթն Աստ­ծո ժո­ղովր­դին այս ի­րա­վի­ճա­կում։ Սաղ­մոս­ներ 37.1 _____________________________________________________ ________________________________________________________________________ Սաղ­մոս­ներ 37.5 _____________________________________________________ ________________________________________________________________________ Սաղ­մոս­ներ 37.7 _____________________________________________________ ________________________________________________________________________ Սաղ­մոս­ներ 37.8 _____________________________________________________ ________________________________________________________________________ Կր­կին կար­դա­ցեք Սաղ­մոս­ներ 37.4 հա­մա­րը։ Ի՞նչ է նշա­նա­կում ու­րա­խա­նալ Տի­րո­ջով Ձեր մեկ­նա­բա­նած հա­մար­նե­րի հա­մա­ տեքս­տում: Կր­կին ու կրկին Դա­վի­թը տար­բեր ձևե­րով կոչ է ա­նում՝ «Վս­տա­ հե՛ք Աստ­ծուն»։ Վս­տա­հե՛ք Նրան գոր­ծո­ղու­թյուն­ներ ձեռ­նար­կե­լիս: Մի՛ տխրեք, քա­նի որ Աստ­ված ձեր Աստ­վածն է, և Նա գոր­ծում է ձեզ հա­մար, նույ­նիսկ հենց հի­մա: Պետք չէ ոգևոր­վել և փոր­ձել ինք­նու­ րույն կար­գա­վո­րել ի­րե­րը: Ձեր երկ­նա­յին Հայրն է գոր­ծի գլուխ կանգ­ նած։ Վս­տա­հե՛ք Նրան: Լիո­վի՛ն վստա­հեք Նրան: Այս հա­մա­տեքս­տում է, որ Դա­վի­թը գրում է Տի­րո­ջով ու­րա­խա­նա­ լու մա­սին: Աստ­ծով ու­րա­խա­նալ նշա­նա­կում է, որ մենք ապ­րում ենք 104

Դաս 11

կա­տար­յալ վստա­հու­թյան վի­ճա­կում։ Ո­չինչ չի կա­րող խա­թա­րել մեր խա­ղա­ղու­թյու­նը, ո­րով­հետև Աստ­ված այս­տեղ է և գոր­ծում է: Մենք կա­րող ենք փա­ռա­բա­նել Նրան, մենք կա­րող ենք նույ­նիսկ ժպտալ, քա­նի որ ոչ ոք չի կա­րող գե­րա­զան­ցել մեր Աստ­ծուն: Երբ մենք կա­րո­ ղա­նանք սո­վո­րել դա ա­նել, իս­կա­պես կստա­նանք այն, ին­չին տեն­չում է մեր սիր­տը, ո­րով­հետև կստա­նանք այն, ինչ մեր սի­րա­ռատ Հայ­րը կա­մե­նում է տալ մեզ հենց այն ժա­մա­նակ, որն ա­ռա­վել շա­հա­վետ է մեզ հա­մար և Նրա թա­գա­վո­րու­թյան հա­մար: Ինչ­պե՞ս կա­րող եք սո­վո­րել ու­րա­խա­նալ Տի­րո­ջով։ Ժա­մա­նակ տրա­ մադ­րեք ա­ղոթ­քի հա­մար՝ փնտրե­լով Աստ­ծո ա­ռաջ­նոր­դու­թյու­նը, թե ինչ­պես դա կա­րող է ի­րա­կա­նու­թյուն դառ­նալ ձեր կյան­քում: ՈՒՐ­ԲԱԹ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 9

Հետագա ուսումնասիրության համար Կար­դա­ցե՛ք Է­լեն Ուայ­թի «Նա­հա­պետ­ներ և մար­գա­րե­ներ» գրքի «Դավ­թի օ­ծու­մը» գլու­խը, էջ 637–642: Մեզ հա­մար Աստ­ծո ծրա­գի­րը կա­րող է պա­հան­ջել, որ մենք շատ սպա­սենք, և դա իս­կա­պես կա­րող է թվալ ինչ­պես փոր­ձու­թյան հնո­ ցում։ Այդ ըն­թաց­քում համ­բե­րու­թյուն սո­վո­րել կա­րող է տե­ղի ու­նե­նալ, երբ մենք կենտ­րո­նա­նում ենք Աստ­ծո ան­ձի վրա և վս­տա­հում, որ Նա գոր­ծում է մեզ հա­մար: Ս­պա­սե­լու հա­մար շատ պատ­ճառ­ներ կան, սա­կայն բո­լո­րը վե­րա­բե­րում են մեզ և Իր թա­գա­վո­րու­թյան հա­մար Աստ­ծո ծրագ­րե­րին: Մենք շատ բան կա­րող ենք կորց­նել, ե­թե շտա­ պենք ա­ռաջ անց­նել Աստ­ծուց, սա­կայն կա­րող ենք շատ բան շա­հել՝ պահ­պա­նե­լով Նրա հան­դեպ վստա­հու­թյան և ու­րա­խու­թյան վե­րա­ բեր­մունք: Տե­րը կշռում և չա­փում է յու­րա­քանչ­յուր փոր­ձու­թյուն: «Ես չեմ կա­ րող հաս­կա­նալ Աստ­ծո նպա­տակն իմ նե­ղու­թյան մեջ, սա­կայն Նա գի­տի, թե որն է լա­վա­գույ­նը, և ես կհանձ­նեմ իմ շուն­չը, մար­մինն ու հո­գին Նրա՝ իմ հա­վա­տա­րիմ Ս­տեղ­ծո­ղի ձեռ­քը: «... ո­րով­հետև գի­ տեմ, թե Ո՛ւմ եմ հա­վա­տա­ցել, և հա­մոզ­ված եմ, որ Նա կա­րող է իմ ա­վան­դը պա­հել մինչև այն օ­րը» (Բ Տի­մա­թեո­սին 1.12)։ Ե­թե մենք կրթենք և վար­ժեց­նենք մեր ան­ձերն ա­վե­լի մեծ հա­վատ, սեր, համ­բե­ րու­թյուն և կա­տար­յալ վստա­հու­թյուն ու­նե­նա­լու մեր երկ­նա­յին Հոր հան­դեպ, ես վստահ եմ, որ մեր խա­ղա­ղու­թյու­նը և եր­ջան­կու­թյունն օ­րե­ցօր կա­ճեն, երբ մենք անց­նում ենք այս կյան­քի պայ­քա­րի մի­ջով: Դաս 11

105

«Տի­րո­ջը հա­ճե­լի չէ, երբ մենք ան­հանգս­տա­նում և սրտ­նե­ղում ենք՝ մեզ հե­ռաց­նե­լով Հի­սու­սի հո­գա­տար ձեռ­քե­րից: Հան­գիստ սպաս­ման և զ­գո­նու­թյան հա­մար ա­վե­լին է պա­հանջ­վում: Մեզ թվում է, թե ե­թե մենք վստա­հու­թյուն չենք զգում, ճիշտ ու­ղու վրա չենք, և սկ­սում ենք փնտրել տվյալ ի­րա­վի­ճա­կին հա­մա­պա­տաս­խա­նող ինչ-որ ներ­քին զգա­ցո­ղու­թյուն­ներ կամ նշան­ներ։ Սա­կայն Աստ­ծո դա­տաս­տա­նում նշա­նա­կու­թյուն կու­նե­նա հա­վա­տը, ոչ թե զգաց­մուն­քը» (Է­լեն Ուայթ, Ըն­տիր լու­րեր, գիրք 2, էջ 242։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար

1. Ի՞նչ է նշա­նա­կում այն, թե Հի­սու­սը «կշռում և չա­փում է» յու­րա­ քանչ­յուր փոր­ձու­թյուն։ Ինչ­պե՞ս կա­րող է դա ի­մա­նա­լը օգ­նել մեզ, մինչ մենք սպա­սում ենք: 2. Խնդ­րեք դա­սա­րա­նի ան­դամ­նե­րին պատ­մել անձ­նա­կան վկա­յու­ թյուն­ներ այն մա­սին, թե ինչ է նշա­նա­կում համ­բե­րու­թյամբ սպա­ սել: Ո­րո՞նք են ե­ղել նրանց վա­խե­րը, նրանց ու­րա­խու­թյուն­նե­րը: Ինչ­պե՞ս են նրանք հաղ­թա­հա­րել։ Ի՞նչ են նրանք սո­վո­րել։ Ի՞նչ խոս­տում­նե­րի են նրանք կառ­չել։ 3. Ի՞նչ կա­րող եք ա­նել որ­պես ե­կե­ղե­ցի կամ դա­սա­րան՝ օգ­նե­լու փոր­ձու­թյուն­նե­րի մեջ հայտն­ված մարդ­կանց, երբ նրանք սպա­ սում են Աստ­ծո ժա­մա­նա­կին ինչ-որ բա­նի հա­մար: 4. Ո՞րն է ա­ղոթ­քի դե­րը համ­բե­րու­թյան զար­գաց­ման գոր­ծում: Կա՞ն մար­դիկ, ո­րոնց հա­մար կա­րող եք ա­ղո­թել, որ­պես­զի Սուրբ Հո­գին համ­բե­րու­թյուն զար­գաց­նի նրանց կյան­քում:

106

Դաս 11

ԴԱՍ 12 ՍԵՊՏԵՄԲԵՐԻ 10-16

ՄԱՀԱՆԱԼՈՎ ԻՆՉՊԵՍ ՍԵՐՄԸ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Փի­լիպ­պե­ցի­նե­րին 2.5-9, Հռո­մեա­ցի­նե­րին 12.1, 2, Ա Թա­գա­ վոր­նե­րի 2.12–3.18, Ա Թա­գա­վոր­նե­րի 13.1-14, Զա­քա­րիա 4.1-14։ Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Ճշ­մա­րիտ, ճշմա­րիտ եմ ա­սում ձեզ. ե­թե ցո­րե­նի հա­տի­կը հո­ղի մեջ ընկ­նի ու չմեռ­նի, միայն հա­տիկն ին­քը կմնա, իսկ ե­թե մեռ­նի, շատ արդ­յունք կտա» (Հով­հան­նես 12.24)։ Ցո­րե­նի հա­տի­կի՝ հո­ղի մեջ հայտն­վե­լու և մեռ­նե­լու Հի­սու­սի նկա­ րագ­րու­թյունն Աստ­ծո կամ­քին հնա­զանդ­վե­լու հե­տաքրք­րիր նմա­ նու­թյուն է: Հա­տիկն սկզբում ընկ­նում է հո­ղի մեջ։ Ցո­ղու­նից ըն­կած հա­տի­կը չի կա­րող կա­ռա­վա­րել, թե որ­տեղ և ինչ­պես ընկ­նի հո­ղի մեջ: Այն չի կա­րող վե­րահս­կո­ղու­թյուն ի­րա­կա­նաց­նել նաև իր շուր­ջը տա­ րած­վող հո­ղի հան­դեպ, ո­րը հե­տա­գա­յում ճնշում և ազ­դում է իր վրա: Երկ­րորդ փու­լը սպա­սելն է։ Հայտն­վե­լով հո­ղում՝ հա­տի­կը չի կա­րող ի­մա­նալ, թե ինչ է ի­րեն սպաս­վում առջևում: Այն չի կա­րող պատ­կե­րաց­նել, թե ինչ­պի­սի կյանք է սպաս­վում ի­րեն ա­պա­գա­յում, ո­րով­հետև ինքն ըն­դա­մե­նը ցո­րե­նի հա­տիկ է։ Եր­րորդ փու­լը մեռ­նելն է։ Հա­տի­կը, ակ­ներև է, չի կա­րող ա­ճել ու վե­րած­վել ցո­ղու­նի, քա­նի դեռ չի հրա­ժար­վել հա­տի­կի իր ա­պա­հով ու հար­մա­րա­վետ վի­ճա­կից: Այն պետք է «մեռ­նի», այ­սինքն պետք է հրա­ժար­վի նրա­նից, ինչ նախ­կի­նում ե­ղել է, որ­պես­զի սեր­մից վե­րած­ վի պտղա­բեր բույ­սի։ Շա­բաթ­վա ամ­փո­փու­մը. Ե­թե մենք գի­տենք, որ Աստ­ծո կամ­քը լա­վա­գույնն է մեզ հա­ մար, ին­չո՞ւ ենք այդ­քան դժվա­րու­թյամբ ըն­դու­նում այն։ Հնա­զան­դու­թյան ի՞նչ օ­րի­նակ է Քրիս­տո­սը թո­ղել մեզ հա­ մար: Ցո­րե­նի հա­տի­կի նմա­նու­թյու­նը որ­քա­նո՞վ է վե­րա­բե­ րում ձեր սե­փա­կան կյան­քին: Դաս 12

107

ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 11

Հնազանդվել՝ ծառայելու համար Կար­դա­ցե՛ք Փի­լիպ­պե­ցի­նե­րին 2.5-9 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ կարևոր լուր է պա­րու­նա­կում այս հատ­վա­ծը մեզ հա­մար: ________________________________________________________________________ Ժա­մա­նա­կա­կից մշա­կույ­թը բո­լո­րիս կոչ է ա­նում պա­հան­ջել և պաշտ­պա­նել մեր ի­րա­վունք­նե­րը: Այդ ա­մե­նը լավ է, և հա­ճախ այդ­պես էլ պետք է լի­նի: Սա­կայն ինչ­պես Հի­սու­սի դեպ­քում, Աստ­ ծո կամ­քը կա­րող է պա­հան­ջել, որ մենք կա­մո­վի հրա­ժար­վենք մեր ի­րա­վունք­նե­րից, որ­պես­զի ծա­ռա­յենք Հորն այն­պի­սի ե­ղա­նակ­նե­րով, ո­րոնք հա­վի­տե­նա­կան ազ­դե­ցու­թյուն կգոր­ծեն հա­նուն Աստ­ծո ար­ քա­յու­թյան: Հրա­ժար­ման գոր­ծըն­թա­ցը կա­րող է ծանր ու ճնշող լի­նել՝ ստեղ­ծե­լով փոր­ձու­թյուն­նե­րի հնո­ցի պայ­ման­ներ: Տե­սեք, թե ինչ­պես Հի­սուսն ա­րեց դա (Փի­լիպ­պե­ցի­նե­րին 2.5-8): Այս հա­մար­նե­րում նկա­րագր­վում է ե­րեք քայլ, ո­րոնք Հի­սու­սը ձեռ­նար­ կեց՝ Հոր կամ­քին հնա­զանդ­վե­լու հա­մար: Սկզ­բում Պո­ղոսն ան­հանգս­ տա­ցած հի­շեց­նում է մեզ. «Թող ձեր մեջ լի­նի այն խո­հե­մու­թյու­նը, որ Քրիս­տոս Հի­սու­սի մեջ էր» (Փի­լիպ­պե­ցի­նե­րին 2.5): Մեզ փրկել կա­րո­ղա­նա­լու հա­մար Հի­սու­սը հրա­ժար­վեց Հոր հետ Իր հա­վա­սա­րու­թյու­նից և ե­կավ մեր եր­կիր մարդ ա­րա­րա­ծի կեր­պա­ րան­քով և սահ­մա­նա­փա­կում­նե­րով (Փի­լիպ­պե­ցի­նե­րին 2.6, 7): Հի­սու­սը չե­կավ որ­պես հզոր ու փա­ռա­հեղ մարդ, այլ որ­պես այլ մարդ­կանց ծա­ռա (Փի­լիպ­պե­ցի­նե­րին 2.7): Որ­պես մարդ­կանց ծա­ռա՝ Հի­սու­սը չապ­րեց խա­ղաղ ու եր­կար կյանք, այլ «հնա­զանդ ե­ղավ մինչև մահ»։ Սա­կայն Նա նույ­նիսկ վեհ և փա­ռա­հեղ ձևով չմա­հա­ցավ: Ո՛չ, այլ «հնա­զանդ ե­ղավ մինչև մահ, այն էլ՝ խա­չի մահ» (Փի­լիպ­պե­ցի­նե­րին 2.8 )։ Կ­յան­քի ո՞ր ո­լորտ­նե­րում Հի­սու­սի այս օ­րի­նա­կը կա­րող է մեզ հա­մար օ­րի­նակ լի­նել: Ե­թե ի­րա­վունք­ներն ու հա­վա­սա­րու­թյու­նը լավ են և պետք է պաշտ­պան­վեն, ինչ­պե՞ս կբա­ցատ­րեք դրան­ցից եր­բեմն հրա­ժար­վե­լու անհ­րա­ժեշ­տու­թյան տրա­մա­բա­նու­թյու­ նը: Այժմ կար­դա­ցեք Փի­լիպ­պե­ցի­նե­րին 2.9 հա­մա­րը։ Ինչ­պե՞ս է այս հա­մարն օգ­նում մեզ հաս­կա­նալ Հոր կամ­քին հնա­զանդ­վե­լու տրա­մա­բա­նու­թյու­նը։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ 108

Դաս 12

Ա­ղո­թեք Սուրբ Հո­գուց ի­մաս­տու­թյուն ստա­նա­լու հա­մար՝ հարց­ նե­լով. «Ի՞նչ ի­րա­վունք­նե­րի եմ ես հի­մա կառ­չում, ո­րոնք ի­րա­ կա­նում կա­րող են խո­չըն­դոտ հան­դի­սա­նալ Հի­սու­սի կամ­քին հնա­զանդ­վե­լու հա­մար, որ­պես­զի ծա­ռա­յեմ իմ ըն­տա­նի­քին, ե­կե­ղե­ցուն և ինձ շրջա­պա­տող մարդ­կանց: Որ­քա­նո՞վ եմ ես պատ­րաստ դի­մա­նալ ան­հար­մա­րու­թյուն­նե­րին, որ­պես­զի ա­վե­լի արդ­յու­նա­վե­տո­րեն ծա­ռա­յեմ այլ մարդ­կանց»։­ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 12

Երբ մա­հը տե­ղի է ու­նե­նում Աստ­ծո կամքն ի­մա­նա­լուց ա­ռաջ Շատ քրիս­տոն­յա­ներ ան­կեղ­ծո­րեն կա­մե­նում են ի­մա­նալ Աստ­ծո կամքն ի­րենց կյան­քի հա­մար: «Ե­թե միայն ի­մա­նա­յի Աստ­ծո կամքն իմ կյան­քի հա­մար, ես ա­մեն ինչ կզո­հա­բե­րեի Նրա հա­մար»: Սա­ կայն նույ­նիսկ սա Աստ­ծուն խոս­տա­նա­լուց հե­տո մենք դեռ կա­րող ենք չկողմ­նո­րոշ­վել, թե որն է Նրա կամ­քը: Այս շփո­թու­թյան պատ­ճա­ ռը կա­րե­լի է գտնել Հռո­մեա­ցի­նե­րին 12.1, 2 հա­մար­նե­րում։ Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լը նկա­րագ­րում է, թե ինչ­պես կա­րող ենք ի­մա­նալ Աստ­ծո կամ­քը՝ նշե­լով մի կարևոր պայ­ման. ե­թե կա­մե­նում ես ի­մա­նալ, թե որն է Աստ­ծո կամ­քը, նախ պետք է զո­հա­բե­րես։ Կար­դա­ցե՛ք Հռո­մեա­ցի­նե­րին 12.1, 2 հա­մար­նե­րը։ Պո­ղո­սը գրում է, որ մենք կա­րող ենք քննել Աստ­ծո կամ­քը (Հռո­մեա­ցի­նե­րին 12.2), երբ մենք՝ 1. իս­կա­պես հաս­կա­նում ենք Աստ­ծո ո­ղոր­մու­թյու­նը մեզ հա­մար (Հռո­մեա­ցի­նե­րին 12.1), 2. մեզ որ­պես կեն­դա­նի զոհ ենք մա­տու­ցում Աստ­ծուն (Հռո­մեա­ցի­ նե­րին 12.1), 3. վե­րա­փոխ­վել ենք մեր «մտքի նո­րո­գու­թյամբ» (Հռո­մեա­ցի­նե­րին 12.2)։ Միայն նո­րոգ­ված միտքն է, որ իս­կա­պես կա­րող է հաս­կա­նալ Աստ­ ծո կամ­քը: Սա­կայն այս նո­րո­գու­թյու­նը կախ­ված է ա­ռա­ջին հեր­թին մեր ես-ի մա­հից: Բա­վա­կան չէր, որ Քրիս­տո­սը պար­զա­պես չար­չար­ վեց մեզ հա­մար. Նա պետք է մեռ­ներ: Խնդ­րեք Սուրբ Հո­գուն ցույց տալ ձեզ այն բո­լոր ո­լորտ­նե­րը, որ­ տեղ դուք դեռևս կա­տա­րե­լա­պես «մե­ռած» չեք: Սուրբ Հո­գին ի՞նչ Դաս 12

109

բա­նե­րի կա­րիք ու­նի, ո­րոն­ցից հարկ է, որ դուք հրա­ժար­վեք, որ­ պես­զի դառ­նաք «կեն­դա­նի զոհ» Աստ­ծո հա­մար: Երբ մեր կյան­քի ո­լորտ­նե­րը կա­տա­րե­լա­պես մե­ռած չեն սե­փա­ կան ես-ի հա­մար, Աստ­ված թույլ է տա­լիս, որ փոր­ձու­թյուն­նե­րի հնո­ցը դրանք մեր ու­շադ­րու­թյա­նը հրամց­նի: Այդ­պի­սով մեր տա­ ռա­պան­քը ոչ միայն օգ­նում է մեզ հա­կա­ռակ­վել մեր մեղ­քե­րին, այլ նաև պատ­կե­րա­ցում է տա­լիս այն մա­սին, որ Հի­սուսն Ի­րեն զո­հել է մեզ հա­մար: Է­լի­զա­բեթ Է­լիո­թը գրում է. «Մեր սրտի ա­մե­նա­բաղ­ ձա­լի տեն­չանք­նե­րից հրա­ժա­րու­մը թերևս այն­քան ա­վե­լի է հնա­րա­ վոր դառ­նում, որ­քան մենք մո­տե­նում ենք խա­չի ըմբռն­մա­նը: . . . Խա­չե­լու­թյան մեր սե­փա­կան փոր­ձա­ռու­թյու­նը, թեև մեր Փրկ­չի փոր­ ձա­ռու­թյու­նից ա­նա­սե­լի փոքր, սա­կայն հնա­րա­վո­րու­թյուն է տա­լիս մեզ սկսել ճա­նա­չել Նրան Իր տա­ռա­պանք­նե­րի ամ­բող­ջու­թյան մեջ: Մեր յու­րա­քանչ­յուր տա­ռա­պան­քի մի­ջո­ցով Նա կան­չում է մեզ այդ ամ­բող­ջու­թյան մեջ» (Է­լի­զա­բեթ Է­լիոթ, Սի­րո ո­րոն­ման մեջ, էջ 182, Գրանդ Ռա­փիդս, Մի­չի­գան, Ֆ­լե­մինգ Հ. Ռե­վելլ հրա­տա­րակ­չու­թյուն, 1996)։ Կար­դա­ցե՛ք Հռո­մեա­ցի­նե­րին 12.1,2 հա­մար­նե­րը և ա­ղո­թեք դրանց շուրջ: Խոր­հե՛ք այն մա­սին, թե ին­չե­րից պետք է հրա­ ժար­վեք, որ­պես­զի դառ­նաք զոհ: Ինչ­պե՞ս է դա օգ­նում ձեզ հաս­ կա­նալ այն տա­ռա­պանք­նե­րը, ո­րոնք Հի­սու­սը ձեզ հա­մար կրեց խա­չի վրա: Ինչ­պե՞ս կա­րող է սա ի­մա­նալն օգ­նել ձեզ միա­նալ Հի­ սու­սին և Նրա տա­ռա­պանք­նե­րին: Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 13

Լսելու ցանկություն «Եվ Տե­րը ե­կավ, կանգ­նեց ու նա­խորդ ան­գամ­նե­րի պես կան­չեց. «Սա­մուե՜լ, Սա­մուե՜լ»։ Եվ Սա­մուելն ա­սաց. «Խո­սի՛ր, Տե՛ր, ո­րով­ հետև Քո ծա­ռան լսում է» (Ա Թա­գա­վոր­նե­րի 3.10)։ Երբևէ լսե՞լ եք Սուրբ Հո­գու մեղմ, քնքուշ ձայ­նը, սա­կայն ան­տե­սել եք այն: Հետևան­քը ե­ղել է այն, որ ա­մեն ինչ թարս է ըն­թա­ցել, և դուք ա­վե­լի ուշ մտա­ծել եք՝ ո՜հ, ո՛չ, ին­չո՞ւ ես չլսե­ցի։ Սկզ­բում Սա­մուե­լը պատ­մում է մի ծե­րու­նու և Տի­րո­ջը չլսող եր­կու չար տղա­նե­րի և նաև մի փոք­րիկ տղա­յի պատ­մու­թյու­նը, ով լսում էր Նրան: Չ­նա­յած Աստ­ծո խիստ նա­խազ­գու­շա­ցում­նե­րին՝ նրանք, ով­ քեր պետք է փո­խեին ի­րենց ըն­թաց­քը, չփո­խե­ցին: 110

Դաս 12

Կար­դա­ցե՛ք նրանց պատ­մու­թյու­նը Ա Թա­գա­վոր­նե­րի 2.12–3.18 հա­մար­նե­րում: Ի՞նչ հա­կադ­րու­թյուն է ի հայտ գա­լիս այս­տեղ Աստ­ծուն լսող­նե­րի և չլ­սող­նե­րի միջև։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Հե­ղիի որ­դի­նե­րի միտ­քը տար­ված էր ոչ թե Աստ­ծով, այլ բո­լո­րո­վին այլ բա­նե­րով։ Եվ լսե­լով, թե ինչ է Աստ­ված կա­մե­նում, Հե­ղին, ե­թե նույ­ նիսկ խո­սում էր իր որ­դի­նե­րի հետ, բայց կար­ծես ու­րիշ ո­չինչ չէր ձեռ­ նար­կում: Եվ նրա որ­դի­ներն ակն­հայ­տո­րեն պատ­րաստ չէին Աստ­ծո կամ­քին են­թար­կել ի­րենց ամ­բողջ կյան­քը: Ինչ­պի­սի՜ տար­բե­րու­թյուն ե­րի­տա­սարդ Սա­մուե­լի հետ։ Քա­րո­զիչ Չարլզ Ս­թեն­լին նկա­րագ­րում է, թե որ­քան կարևոր է զար­գաց­նել Աստ­ծո ձայ­նը լսե­լու պատ­րաս­տա­կա­մու­թյուն, ին­չը ան­ վա­նում է «ան­ցում դե­պի չե­զո­քը»։ Նա ա­սում է. «Սուրբ Հո­գին . . . չի խո­սում տե­ղե­կու­թյուն փո­խան­ցե­լու հա­մար։ Նա խո­սում է ար­ ձա­գանք ստա­նա­լու հա­մար։ Եվ Նա գի­տի, թե երբ է մեր օ­րա­կար­ գը գրա­վում մեր ու­շադ­րու­թյան այն­պի­սի մեծ մա­սը, որ հա­կա­ռակն ա­ռա­ջար­կե­լը ժա­մա­նա­կի ան­տե­ղի կո­րուստ կլի­նի: Երբ դա այդ­պես է, Նա հա­ճախ լռում է: Նա սպա­սում է, որ մենք բա­վա­կա­նա­չափ չե­ զոք դառ­նանք, որ­պես­զի լսենք և ի վեր­ջո հնա­զանդ­վենք» (Չարլզ Ս­թեն­լի, Հո­գով լե­ցուն զար­մա­նահ­րաշ կյանք, էջ 179, 180, «Թո­մաս Նել­սոն» հրա­տա­րակ­չու­թյուն, Նաշ­վիլ, Թե­նե­սի, 1992): Ի՞նչ եք կար­ծում՝ ի՞նչ նկա­տի ու­նի Ս­թեն­լին «բա­վա­կա­նա­չափ չե­ զոք» դառ­նալ ա­սե­լով: Երբ մտա­ծում եք Աստ­ծո հան­դեպ ձեր բաց լի­նե­լու մա­սին, ի՞նչն է հա­ճախ խան­գա­րում ձեզ «բա­վա­կա­նա­ չափ չե­զոք լի­նել, որ­պես­զի լսեք և ի վեր­ջո հնա­զանդ­վեք»: Ի՞նչ պետք է ա­նեք ձեր կյան­քում Աստ­ծո ձայ­նի հան­դեպ բաց և Նրա ա­ռաջ­նոր­դու­թյա­նը հնա­զանդ լի­նե­լու վճռա­կա­նու­թյուն զար­գաց­ նե­լու հա­մար: ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 14

Ինքնապավինում Ե­վա­յի մե­ղան­չե­լը Ե­դե­մի պար­տե­զում պար­զա­պես այն պատ­ճա­ ռով տե­ղի չու­նե­ցավ, որ նա կաս­կա­ծում էր Աստ­ծո խոս­քին: Խնդ­ րի հիմ­քում ըն­կած էր այն հա­մոզ­մուն­քը, որ ին­քը բա­վա­կա­նա­չափ ի­մաս­տու­թյուն ու­նի, որ­պես­զի ինք­նու­րույն ո­րո­շի, թե որն է բա­րին ու Դաս 12

111

ճիշ­տը: Նա վստա­հեց իր սե­փա­կան դա­տո­ղու­թյա­նը: Երբ մենք ա­պա­ վի­նում ենք մեր սե­փա­կան դա­տո­ղու­թյա­նը, Աստ­ծո Խոս­քին վստա­հե­ լու փո­խա­րեն, բա­ցում ենք ինք­ներս մեզ բո­լոր տե­սա­կի խնդիր­նե­րի ա­ռաջ։ Սա­վու­ղի պատ­մու­թյու­նը նկա­րագ­րում է դե­պի ինք­նա­պա­վի­նու­մը տա­նող քայ­լե­րը և այն ող­բեր­գու­թյու­նը, ո­րը շատ ա­րագ հետևում է: Սա­մուե­լը Սա­վու­ղին օ­ծեց որ­պես Աստ­ծո թա­գա­վոր (Ա Թա­գա­վոր­նե­ րի 10.1)։ Ա­պա նա կոնկ­րետ հրա­հանգ­ներ տվեց Սա­վու­ղին (Ա Թա­ գա­վոր­նե­րի 10.8), սա­կայն վեր­ջինս չհնա­զանդ­վեց: Կար­դա­ցե՛ք պատ­մու­թյան հա­ջորդ մա­սը Ա Թա­գա­վոր­նե­րի 13.1– 14 հա­մար­նե­րում։ Ի՞նչ ա­րեց Սա­վու­ղը, ո­րը հան­գեց­րեց իր իսկ կոր­ծան­մա­նը։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ե­րեք քայ­լեր էին, ո­րոնք Սա­վու­ղին տա­րան ինք­նա­պա­վին­ման ճա­նա­պար­հով թա­գա­վոր նշա­նակ­վե­լուց կարճ ժա­մա­նակ անց: Խն­ դիրն այն է, որ քայ­լե­րից ոչ մեկն ինք­նին այդ­քան վատ չէր, սա­կայն դրան­ցից յու­րա­քանչ­յու­րը պա­րու­նա­կում էր ող­բեր­գու­թյան սեր­մեր, ո­րով­հետև կա­տար­վում էր Աստ­ծո կամ­քից ան­կախ: Ու­շադ­րու­թյուն դարձ­րեք Սա­վու­ղի կոր­ծան­ման հա­ջոր­դա­կա­նու­թյա­նը։ 1. Սա­վուղն ա­սաց. «Տե­սա» (իր զոր­քե­րի ցրվելն իր մո­տից ու Սա­ մուե­լի բա­ցա­կա­յու­թյու­նը) (Ա Թա­գա­վոր­նե­րի 13.11): Սա­վու­ղը ճնշման տակ էր, և նա իր աչ­քե­րով գնա­հա­տեց տե­ղի ու­նե­ցո­ղը։ 2. Սա­վու­ղը «տե­սա» բա­ռից անց­նում է «մտա­ծե­ցի» բա­ռին (որ փղշտա­ցի­նե­րը կհաղ­թեն ի­րենց) (Ա Թա­գա­վոր­նե­րի 13.12): Իր աչ­քե­ րով տե­սածն էր, որ ձևա­վո­րեց այն, ինչ նա ա­սաց կամ են­թադ­րեց ի­րա­վի­ճա­կի մա­սին: 3. Սա­վուղն «ա­սա­ցի»-ից ան­ցավ «մտա­ծե­ցի»-ին՝ հար­կադր­ված լի­նե­լու մա­տու­ցե­լու ող­ջա­կե­զը (Ա Թա­գա­վոր­նե­րի 13.12): Այն, ինչ մտա­ծում էր Սա­վու­ղը, այժմ ձևա­վո­րեց նրա զգաց­մունք­նե­րը։ Մենք բո­լորս ա­նում ենք սա. մենք ա­պա­վի­նում ենք մեր սե­փա­կան մարդ­կա­յին տե­սո­ղու­թյա­նը, ո­րը դրդում է ա­պա­վի­նել մեր սե­փա­կան մարդ­կա­յին մտա­ծո­ղու­թյա­նը, ինչն էլ իր հեր­թին ստի­պում է ա­պա­վի­ նել մեր սե­փա­կան մարդ­կա­յին զգաց­մունք­նե­րին: Եվ այդ ժա­մա­նակ մենք գոր­ծում ենք այդ զգաց­մունք­նե­րից ել­նե­լով: Ձեր կար­ծի­քով, ին­չո՞ւ էր Սա­վու­ղի հա­մար այդ­քան հեշտ հետևել իր սե­փա­կան դա­տո­ղու­թյա­նը, թեև նրա ա­կանջ­նե­րում դեռևս 112

Դաս 12

հնչում էին Աստ­ծո հստակ հրա­հանգ­նե­րը: Ե­թե մենք գի­տենք, որ այն­քա՜ն փխրուն ենք և ու­նենք այն­քա՜ն ան­կա­տար գի­տու­թյուն, ին­չո՞ւ ենք դեռ փոր­ձում հույս դնել ինք­ներս մեզ վրա: Ի՞նչ կա­րող ենք ա­նել, որ­պես­զի սո­վո­րենք ա­վե­լի շատ վստա­հել Տի­րոջ պատ­ վի­րան­նե­րին, քան ինք­ներս մեզ: ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 15

Փոխարինիչներ Ինչ­պես տե­սանք ե­րեկ, Աստ­ծո կամ­քին հնա­զանդ­վե­լը կա­րող է խա­թար­վել, քա­նի որ մենք ա­պա­վի­նում ենք մեր սե­փա­կան ու­ժե­րին: Հնա­րա­վոր է նաև Աստ­ծո տեղն ապավինել այլ փոխարինորդների կամ փոխարինիչների: Ընկճված զգալիս որոշ մարդիկ գնում են գնումներ կատարելու՝ գնելով մի բան, որն իրենց կարող է երջանկացնել։ Երբ ոմանք իրենց բավարարված չեն զգում, ձգտում են փառքի։ Ամուսնու կամ կնոջ հետ խնդիրներ ունենալիս ոմանք էլ փնտրում են մեկ ուրիշին, ով իրենց մտերմություն և ուրախություն կպարգևի։ Շատ բաներ, որոնք մենք կիրառում ենք, կարող են թուլացնել ճնշումը, սակայն դրանք անպայմանորեն չեն լուծում խնդիրը և չեն սովորեցնում մեզ, թե ինչպես ավելի լավ կառավարել իրավիճակը հաջորդ անգամ: Միայն Աստծո գերբնական օգնությունը կարող է դա անել: Խնդիրն այն է, որ շատ անգամ մենք կախված ենք Աստծուն փոխարինողներից, այլ ոչ թե Աստծուց: Ահա, օրինակ, երեք փոխարինիչներ, որոնք, հնարավոր է, կարող են օգտագործվել Աստծո փոխարեն. ⚫ մարդկային տրամաբանությունը կամ անցյալի փորձը, երբ մեզ անհրաժեշտ է նոր աստվածային հայտնություն, ⚫ արգելափակել խնդիրները մեր մտքից, երբ մենք աստվածային լուծումների կարիք ունենք, ⚫ իրականությունից փախչել ու Աստծուց խուսափել այն դեպքում, երբ մեզ անհրաժեշտ է հաղորդակցվել Աստծո հետ աստվածային զորության համար: Զաքարիան օգնում է մեզ մեր ուշադրությունը սևեռել այն ամենի վրա, ինչը իսկապես կարևոր է, երբ գայթակղություն ունենք փոխարինիչներ կիրառել: Հայրենիքից շատ տարիներ Դաս 12

113

հեռու գտնվելուց հետո աքսորյալները վերջապես վերադառնում են Բաբելոնից և անմիջապես նախաձեռնում վերակառուցել տաճարը։ Սակայն նրանք անհավանական մեծ դիմադրության են հանդիպում (որոշ նախապատմություն կարելի է գտնել Եզրաս 4–6րդ գլուխներում): Ուստի Զաքարիան քաջալերական ուղերձով է դիմում աշխատանքը ղեկավարող Զորաբաբելին։ Կարդացե՛ք այդ ուղերձը Զաքարիա 4-րդ գլխում: Ի՞նչ նկատի ունի Աստված Զաքարիա 4.6 համարում: Ինչպե՞ս կարող է Սուրբ Հոգին ազդեցություն գործել շինարարական ծրագրի ավարտի վրա: Ի՞նչ է սա մեզ սովորեցնում Սուրբ Հոգու և մեր գործնական հարցերի միջև փոխհարաբերությունների մասին: Աստված չարգելեց տաճարի կառուցման ընդդիմությունը և չազա­տեց Զորաբաբելին դրա հետ կապված սթրեսից: Եվ Աստված միշտ չէ, որ կպաշտպանի մեզ հակառակությունից: Սակայն երբ հակառակություն գա, Աստված կարող է օգտագործել այն որպես փորձությունների հնոց՝ սովորեցնելու մեզ կախված լինել Իրենից: Սթրես ապրելիս ո՞րն է ձեր առաջին արձագանքը՝ սնո՞ւնդը, հեռուստատեսությո՞ւնը, աղո՞թքը, Աստծուն հանձնվե՞լը։ Ի՞նչ է ասում ձեր պատասխանը ձեր և այն մասին, թե դուք ինչ սովորելու կամ ի՞նչը փոխելու կարիք ունեք: ՈՒՐԲԱԹ

ՍԵՊՏԵՄԲԵՐԻ 16

Հետագա ուսումնասիրության համար Կարդացե՛ք Էլեն Ուայթի Նահապետներ և մարգարեներ գրքի «Հեղին և նրա որդիները» (էջ 575-580) և «Սավուղի կանխավարկածը» (էջ 616–626) գլուխները։ Աստծո կամքին հնազանդվելը տեղի է ունենում այն ժամանակ, երբ մենք մահանում ենք մեր սեփական ցանկությունների և հավակնությունների համար: Սա ճանապարհ է բացում ուրիշ մարդկանց ճշմարիտ ծառայության համար: Մենք չենք կարող ապրել հանուն Աստծո՝ առանց զոհաբերվելու և առանց Աստծո ձայնի հանդեպ մշտապես բաց լինելու: Որպեսզի մենք իսկապես մեր կամքը ենթարկենք մեր Հոր կամքին, պետք է գիտակցենք ինքնապավինման և Աստծո Խոսքի ու զորության փոխարինիչներին վստահելու վտանգները: Քանի որ Աստծո կամքին հնազանդվելն ընկած է քրիստոսանման կյանքի հիմքում, Աստված կարող է թույլ 114

Դաս 12

տալ, որ փորձությունների հնոցը սովորեցնի մեզ կախվածություն ունենալ Իրենից: «Հեղիի անփութությունն ակնհայտորեն կանգնում է երկրի բոլոր հայրերի և մայրերի առաջ։ Չսրբագործված սիրո կամ տհաճ պարտականություն կատարելու չկամության հետևանքով նա անիրավության բերք հավաքեց իր այլասերված որդիների մեջ: Ե՛վ ծնողը, ով թույլ էր տալիս չարությունը, և՛ այն երեխաները, ովքեր դա անում էին, մեղավոր էին Աստծո առջև, և Նա չընդունեց իրենց անօրինության համար մատուցված որևէ զոհաբերություն կամ ընծա»: Էլեն Ուայթ, Երեխաների դաստիարակություն, էջ 276։ Հարցեր քննարկման համար

1. Դասարանում խոսեք Աստծո Որդու՝ որպես մարդ երկիր գալու և մեր մեղքերի համար զոհաբերվելու զարմանահրաշ բարեհաճության մասին։ Ի՞նչ է սովորեցնում այն մեզնից յուրաքանչյուրին այն մասին, թե ինչ է նշանակում ուրիշների բարօրության համար անձնազոհություն և ինքնահրաժարում: Թեև մենք, անշուշտ, չենք կարող վարվել այնպես, ինչպես Հիսուսը, սկզբունքը կա և միշտ պետք է լինի մեր առջև: Ինչպե՞ս կարող ենք մենք մեր սեփական ոլորտներում ընդօրինակել այնպիսի հնազանդություն և անձնազոհություն, որը Հիսուսը ցույց տվեց խաչի վրա: 2. Շատ մարդկանց համար Աստծուն հնազանդվելը, առանց իմանալու, թե ինչ է լինելու հետո, կարող է սարսափելի թվալ: Ի՞նչ խորհուրդ կտաք մարդկանց, ովքեր ապավինում են իրենք իրենց, այլ ոչ թե Աստծուն: Ի՞նչ կասեք, որպեսզի օգնեք նրանց հեռացնել վախերը՝ չիմանալով կամ անկարող լինելով վերահսկել ապագան: 3. Դասարանում ժամանակ տրամադրեք աղոթելու այն մարդկանց համար, ովքեր, ըստ ձեզ, դժվարանում են հնազանդվել Աստծո կամքին: Թող որ Տիրոջ կամոք նրանք կարողանան հասկանալ, որ Նրա կամքին վստահելը հարատև խաղաղության տանող միակ ճանապարհն է: Միևնույն ժամանակ, ի՞նչ գործնական քայլեր կարող եք ձեռնարկել՝ օգնելու այդ մարդկանց գիտակցել, որ կարող են հանձնվել Աստծուն, և որ Նրա ճանապարհը լավագույնն է: Այլ կերպ ասած, ինչպե՞ս կարող է Աստված օգտագործել ձեզ՝ օգնելու ուրիշներին ճանաչել Իր սերն ու տալու պատրաստակամությունը: Դաս 12

115

ԴԱՍ 13 ՍԵՊՏԵՄԲԵՐԻ 17-23

ՔՐԻՍՏՈՍԸ ՓՈՐՁՈՒԹՅԱՆ ՀՆՈՑՈՒՄ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րութ­յան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Ղու­կաս 2.7, 22-24, Մատ­թեոս 2.1-18, Հով­հան­նես 8.58, 59, Ղու­կաս 22.41-44, Մատ­թեոս 27.51, 52, Հ­ռո­մեա­ցի­նե­րին 6.23, Տի­տո­սին 1.2։ Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Իսկ ին­նե­րորդ ժա­մին մոտ Հի­սու­սը բարձ­րա­ձայն ա­ղա­ ղա­կեց ու ա­սաց. «Է­լի՛, Է­լի՛, լա՞­մա սա­բաք­թա­նի», այ­սինքն՝ «Աստ­վա՛ծ Իմ, Աստ­վա՛ծ Իմ, ին­չո՞ւ լքե­ցիր Ինձ»» (Մատ­թեոս 27.46)։ Տա­ռա­պան­քի խնդի­րը դի­տար­կե­լիս հարց է ծա­գում. ինչ­պե՞ս են ծա­գել մեղքն ու տա­ռա­պան­քը: Աստ­վա­ծա­յին հայտ­նութ­յու­նը պա­տաս­խա­նում է. դրանք ծա­գել են, ո­րով­հետև ա­զատ էակ­նե­րը չա­րա­շա­հել են Աստ­ծո շնոր­հած ա­զա­տութ­յու­նը: Սա հան­գեց­նում է մեկ այլ հար­ցի. Աստ­ված նա­խա­պես գի­տե՞ր, որ այդ էակ­նե­րը ընկ­ նե­լու են: Ա­յո՛, սա­կայն ակն­հայ­տո­րեն Նա մտա­ծում էր, որ, ինչ­պես Ք. Ս. Լ­յուիսն է գրում՝ «ար­ժեր ռիս­կի դի­մել»: Ար­ժե՞ր ռիս­կի դի­մել: Հա­նուն ո՞ւմ։ Հա­նուն մե՞զ, մինչ Աստ­ված նստած է երկն­քում Իր գա­հի վրա։ Բո­լո­րո­վին էլ այդ­պես չէ։ Իր բո­լոր բա­նա­կան ա­րա­րած­նե­րի ա­զա­տութ­յունն այն­քան սուրբ էր, որ մեզ ա­զա­տութ­յու­նից զրկե­լու փո­խա­րեն Աստ­ված ընտ­րեց Ի­րե­նում կրել ա­զա­տութ­յան չա­րա­շահ­ման հետ­ևան­քով ծա­գած տա­ռա­պան­քի հիմ­նա­կան ծան­րութ­յու­նը: Եվ մենք տես­նում ենք այդ տա­ռա­պան­քը Հի­սու­սի կյան­քի և մահ­վան մեջ, Ով մեր մարմ­նում կրած տա­ռա­պանք­ նե­րի մի­ջո­ցով ստեղ­ծել է հա­րատև կա­պեր երկն­քի ու երկ­րի միջև։ Շա­բաթ­վա ամ­փո­փու­մը. Ի՞նչ տա­ռա­պանք կրեց Ք­րիս­տո­սը մեզ հա­մար: Ի՞նչ կա­րող ենք սո­վո­րել Ն­րա տա­ռա­պան­քից: 116

Դաս 13

ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 18

Առաջին օրերը Սուրբ Գիր­քը մեզ սա­կավ տե­ղե­կութ­յուն­ներ է հայտ­նում Հի­սու­սի կյան­քի վաղ տա­րի­նե­րի մա­սին: Մի քա­նի հա­մար­ներ, սա­կայն, մեզ ո­րոշ տե­ղե­կութ­յուն տա­լիս են այն պայ­ման­նե­րի և այն աշ­խար­հի մա­ սին, ուր Փր­կի­չը ոտք դրեց: Կար­դա­ցե՛ք Ղու­կաս 2.7, 22-24 (տե՛ս նաև Ղև­տա­կան 12.6-8) և Մատ­թեոս 2.1-18 հա­մար­նե­րը: Ի՞նչ ենք մենք տես­նում այս տեքս­ տե­րում, ո­րը մեզ բա­ցա­հայ­տում է, թե ինչ­պի­սի կյանք է սպաս­վել Հի­սու­սին սկզբից ևեթ: ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Հի­սուսն, ի­հար­կե, ա­ռա­ջին մար­դը չէր, ով ապ­րեց աղ­քա­տութ­յան մեջ կամ բախ­վեց նրանց հետ, ով­քեր կա­մե­նում էին սպա­նել Ի­րեն՝ դեռևս նույ­նիսկ փոքր հա­սա­կում: Սա­կայն մեկ այլ բա­ղադ­րիչ օգ­նում է մեզ հաս­կա­նալ այն ա­ռանձ­նա­հատ­կութ­յու­նը, թե ինչ է կրել Ք­րիս­ տո­սը վաղ տա­րի­քից: Կար­դա­ցե՛ք Հով­հան­նես 1.46 հա­մա­րը։ Ի՞նչ բա­ղադ­րիչ է ա­վե­ լաց­նում այն՝ օգ­նե­լու մեզ հաս­կա­նալ, թե ինչ տա­ռա­պանք­ներ է կրել ե­րի­տա­սարդ Հի­սու­սը: ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Բա­ցա­ռութ­յամբ Ա­դա­մի և Ե­վա­յի՝ մինչ ան­կու­մը, Հի­սու­սը միակ ան­մեղ Մարդն էր, Ով երբ­ևէ ապ­րել է այս երկ­րի վրա: Իր մաք­րութ­ յամբ ու ան­մե­ղութ­յամբ Նա ընկղմ­վեց մեղ­քի աշ­խար­հի մեջ: Ինչ­պի­սի՜ տա­ռա­պանք պետք է լի­ներ, նույ­նիսկ մա­նուկ հա­սա­կում, երբ Ն­րա ա­նեղծ հո­գին ստիպ­ված էր մշտա­պես առնչ­վել մեղ­քի հետ: Ան­գամ մեղ­քի հետ­ևան­քով կարծ­րա­ցած սրտով՝ մենք ինք­ներս հա­ճախ խու­ սա­փում ենք մեղ­քի և չա­րի ազ­դե­ցութ­յու­նից, ո­րը գար­շե­լի ենք հա­ մա­րում: Պատ­կե­րաց­րեք, թե ինչ­պի­սին պետք է այն լի­ներ Ք­րիս­տո­սի հա­մար, Ում հո­գին մա­քուր էր, և Ով ա­մեն­ևին էլ մեղ­քով աղ­տոտ­ված չէր: Այդ ա­ռու­մով խոր­հե՛ք Ն­րա և Ն­րա շուր­ջը գտնվող մյուս մարդ­ կանց միջև սուր հա­կադ­րութ­յան մա­սին: Պետք է որ դա չա­փա­զանց ցա­վոտ լի­ներ Ն­րա հա­մար: Դաս 13

117

Հարց­րեք ինք­ներդ ձեզ. «Որ­քա­նո՞վ եմ ես զգա­յուն մեր շուր­ջը տա­րած­ված մեղ­քե­րի նկատ­մամբ: Դ­րանք ան­հանգս­տաց­նո՞ւմ են ինձ, թե՞ ես չեմ նկա­տում դրանք»։ Ե­թե չեք նկա­տում, մի­գու­ցե պատ­ճառն այն է, որ դուք կար­դում, դի­տում կամ նույ­նիսկ գոր­ ծո՞ւմ եք դրանք: Խոր­հե՛ք այդ մա­սին։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 19

Անարգված և մարդկանցից մերժված Կար­դա­ցե՛ք հետև­յալ հա­մար­նե­րը՝ մտքում ու­նե­նա­լով նաև այն փաս­տը, որ Հի­սուսն Աստ­ված էր, երկն­քի և երկ­րի Ա­րա­րի­չը, և որ Նա ե­կավ Ի­րեն որ­պես զոհ մա­տու­ցե­լու ամ­բողջ աշ­խար­հի մեղ­ քե­րի հա­մար (Մատ­թեոս 12.22-24, Ղու­կաս 4.21-30, Հով­հան­նես 8.58, 59): Ինչ­պե՞ս են այս տեքս­տերն օգ­նում մեզ հաս­կա­նալ այն տա­ռա­պան­քը, որ Հի­սու­սը կրեց երկ­րի վրա: ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Թե՛ ա­ռաջ­նորդ­նե­րի, թե՛ նույ­նիսկ հա­սա­րակ ժո­ղո­վուր­դի կող­մից Հի­սու­սի կյան­քը, գոր­ծո­ղութ­յուն­ներն ու ուս­մուն­քը մշտա­պես սխալ էին ըն­կալ­վում, ին­չը հան­գեց­նում էր մերժ­ման և ա­տե­լութ­յան մարդ­ կանց կող­մից, ո­րոնց Նա ե­կել էր փրկե­լու: Ո­րո­շա­կի ի­մաս­տով սա կա­րե­լի է նմա­նեց­նել ծնո­ղի վե­րա­բեր­մուն­քի, ով տես­նում է, որ իր կա­ մա­կոր ե­րե­խան օգ­նութ­յան կա­րիք ու­նի, և թեև ծնո­ղը պատ­րաստ է ա­մեն ինչ ա­նել նրա հա­մար, սա­կայն ե­րե­խան ե­րես է թե­քում ծնո­ղից՝ ար­հա­մար­հե­լով ու մեր­ժե­լով թերևս այն միակ մար­դուն, ով կա­րող է փրկել ի­րեն կա­տար­յալ կոր­ծա­նու­մից: Սա այն է, ին­չին բախ­վեց Հի­ սուսն այս երկ­րի վրա գտնվե­լիս: Որ­քա՜ն ցա­վա­լի պետք է լի­ներ դա Ն­րա հա­մար: Կար­դա­ցե՛ք Մատ­թեոս 23.37 հա­մա­րը։ Ի՞նչ է տեքս­տը մեզ ա­սում այն մա­սին, թե ինչ­պես է Ք­րիս­տո­սը վե­րա­բեր­վում մերժ­մա­նը: Կար­դա­լով՝ ինք­ներդ ձեզ նաև հարց­րեք. «Արդ­յո՞ք Նա Ի­րեն վատ էր զգում (ինչ­պես մենք ենք հա­ճախ զգում, երբ բախ­վում ենք մերժ­մա­նը), թե՞ այլ պատ­ճառ կար: Ե­թե կար մեկ այլ պատ­ճառ, ա­պա ո՞րն էր դա: ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ 118

Դաս 13

Մենք բո­լորս զգա­ցել ենք մերժ­ման խայ­թո­ցը, և, հնա­րա­վոր է, մեր ցա­վը նման է ե­ղել Ք­րիս­տո­սի ցա­վին, ո­րով­հետև ան­շա­հախն­դիր էր։ Մենք ցավ ենք ապ­րել ոչ թե այն պատ­ճա­ռով, որ մեզ մեր­ժել են, այլ թե մեր­ժումն ինչ նշա­նա­կութ­յուն էր ու­նե­նա­լու նրա հա­մար, ով մեզ մեր­ ժում է (հնա­րա­վոր է, նա մեկն է, ում մա­սին մենք հոգ ենք տա­նում, և ով հրա­ժար­վում է ըն­դու­նել Ք­րիս­տո­սի մեջ փրկութ­յու­նը): Պատ­ կե­րաց­րեք, սա­կայն, թե ինչ զգա­ցո­ղութ­յուն պետք է ու­նե­նար Հի­սու­ սը, Ով լիո­վին գի­տակ­ցում էր, թե ինչ է սպաս­վում Ի­րեն, որ­պես­զի փրկի նրանց, և միև­նույն ժա­մա­նակ լիո­վին գի­տակ­ցում էր նրանց մերժ­ման հետ­ևանք­նե­րը։ «Իր ան­մե­ղութ­յան պատ­ճա­ռով էր, որ Նա [Ք­րիս­տո­սը] այն­քան բուռն զգաց սա­տա­նա­յի հար­ձա­կում­նե­րը» (Է­լեն Ո­ւայթ, Ըն­տիր լու­րեր, հ.3, էջ 129)։ Ի՞նչ կա­րող եք սո­վո­րել Ք­րիս­տո­սից, ին­չը կա­րող է օգ­նել ձեզ ա­վե­ լի լավ հաղ­թա­հա­րել մերժ­ման ցա­վը: Ի՞նչ է Ն­րա օ­րի­նա­կը բա­ցա­ հայ­տում ձեզ: Ինչ­պե՞ս կա­րող եք դա կի­րա­ռել ձեր անձ­նա­կան կյան­քում: Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 20

Հիսուսը Գեթսեմանում «Հո­գիս մա­հու չափ տրտմած է. այս­տե՛ղ մնա­ցեք ու ար­թո՛ւն կա­ ցեք» (Մար­կոս 14.34)։ Ինչ որ Հի­սու­սը կրեց երկ­րի վրա անց­կաց­րած իր ե­րե­սու­նե­րեք տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում, ո­չինչ էր հա­մե­մա­տած այն ա­մե­նի հետ, ին­չին Նա դի­մա­կա­յեց խա­չե­լութ­յու­նից ա­ռաջ վեր­ջին ժա­մե­րին: Հա­վի­տե­ նա­կան ժա­մա­նակ­նե­րից ա­ռաջ (Ե­փե­սա­ցի­նե­րին 1.1-4, Բ Տի­մո­թեո­ սին 1.8, 9, Տի­տո­սին 1.1, 2) Հի­սու­սի զո­հա­բե­րութ­յու­նը ծրագր­ված էր որ­պես աշ­խար­հի մեղ­քի ըն­ծա, և այժմ այդ ա­մե­նը կա­տար­վում էր։ Ի՞նչ են մեզ ա­սում հետև­յալ հա­մար­նե­րը Գեթ­սե­մա­նում Ք­րիս­տո­ սի չար­չա­րանք­նե­րի մա­սին (Մատ­թեոս 26.39, Մար­կոս 14.33-36, Ղու­կաս 22.41-44): ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ «Նա մի փոքր հե­ռա­ցավ նրան­ցից, ոչ այն­քան հե­ռու, այլ որ նրանք կա­րո­ղա­նան և՛ տես­նել, և՛ լսել Ի­րեն, և ըն­կավ գետ­նին: Նա զգաց, որ մեղ­քի պատ­ճա­ռով բա­ժան­վում է Հո­րից: Ան­դունդն այն­քան լայն էր, Դաս 13

119

այն­քան սև­ու խոր, որ Ն­րա հո­գին սարս­ռաց դրա ա­ռաջ: Նա չպետք է գոր­ծադ­րեր Իր աստ­վա­ծա­յին զո­րութ­յու­նը՝ այս տա­ռա­պան­քից խու­ սա­փե­լու հա­մար: Որ­պես մարդ՝ Նա պետք է կրեր մարդ­կա­յին մեղ­քի հետ­ևանք­նե­րը: Որ­պես մարդ՝ Նա պետք է կրեր մեղ­քի դեմ Աստ­ծո բար­կութ­յու­նը: Նախ­կի­նում Ք­րիս­տո­սը եր­բեք չէր հայտն­վել այն­պի­սի ի­րադ­ րութ­յան մեջ, ինչ­պես հի­մա: Ն­րա տա­ռա­պան­քը լա­վա­գույն կեր­ պով կա­րող է նկա­րագր­վել մար­գա­րեի խոս­քե­րով. «Արթ­նա­ցի՛ր, ո՛վ սուր, Իմ հով­վի դեմ և մար­դու վրա, որ Իմ ըն­կերն է,- ա­սում է Զոր­քե­ րի Տե­րը» (Զա­քա­րիա 13.7): Որ­պես մե­ղա­վոր մար­դու փո­խա­նորդ և ե­րաշ­խա­վոր՝ Ք­րիս­տո­սը տա­ռա­պում էր Աստ­ծո ար­դա­րա­դա­տութ­ յան հա­մա­ձայն: Նա տե­սավ, թե ինչ էր նշա­նա­կում այդ ար­դա­րա­ դա­տութ­յու­նը: Մինչ այդ Նա էր բա­րե­խո­սել ու­րիշ­նե­րի հա­մար, իսկ հի­մա Ինքն էր բա­րե­խո­սի կա­րիք զգում» (Է­լեն Ո­ւայթ, Դա­րե­րի փա­ փա­գը, էջ 686): Խոր­հե՛ք այն մա­սին, թե ինչ էր կա­տար­վում Հի­սու­սի հետ Գեթ­ սե­մա­նում: Աշ­խար­հի մեղ­քերն ար­դեն սկսում էին թափ­վել Ն­րա վրա: Փոր­ձեք պատ­կե­րաց­նել, թե ին­չի նման պետք է լի­ներ դա։ Նախ­կի­նում կամ դրա­նից հե­տո մինչ օրս ոչ մի մարդ եր­բեք չի կանչ­վել անց­նե­լու նման բա­նե­րի մի­ջով: Ի՞նչ է սա մեզ ա­սում մեր հան­դեպ Աստ­ծո սի­րո մա­սին։ Ի՞նչ հույս կա­րող եք սրա­նից քա­ղել ձեզ հա­մար: ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 21

Խաչված Աստվածը Խա­չե­լութ­յամբ մա­հա­պա­տի­ժը հռո­մեա­ցի­նե­րի կող­մից կի­րառ­վող դա­ժա­նա­գույն պա­տիժ­նե­րից մեկն էր։ Այն հա­մար­վում էր մեռ­նե­լու վա­տա­գույն մի­ջո­ցը։ Ուս­տի որ­քա՜ն սար­սա­փե­լի է որ­ևէ մե­կի հա­մար այդ­կերպ սպան­վե­լը, հատ­կա­պես երբ խոս­քը Աստ­ծո Որ­դու մա­սին է: Մենք պետք է միշտ հի­շենք, որ Հի­սու­սը ե­կել է մեր մարմ­նի նման մարդ­կա­յին մարմ­նում: Ֆի­զի­կա­կան ցա­վը պետք է որ ան­տա­նե­լի լի­ ներ ծե­ծից, խա­րա­զա­նից, ձեռ­քե­րի ու ոտ­քե­րի մեջ մխրճված գա­մե­ րից, մարմ­նի սար­սա­փե­լի ծան­րութ­յու­նից պատռ­ված վեր­քե­րից : Սա դա­ժան վի­ճակ էր նույ­նիսկ ա­մե­նա­վատ հան­ցա­գործ­նե­րի հա­մար. ու­րեմն որ­քա՜ն ա­նար­դար է, որ Հի­սու­սը, Ով կա­տա­րե­լա­պես ան­մեղ էր, պետք է նման ճա­կա­տագ­րի բախ­վեր: 120

Դաս 13

Սա­կայն, ինչ­պես գի­տենք, Ք­րիս­տո­սի ֆի­զի­կա­կան տա­ռա­պանք­ նե­րը մեղմ էին նրա հա­մե­մատ, ինչ ի­րա­կա­նում տե­ղի էր ու­նե­նում։ Այն ա­վե­լին էր, քան պար­զա­պես ան­մեղ մար­դու սպա­նութ­յու­նը: Հի­սու­սի մահ­վան հետ կապ­ված ի՞նչ ի­րա­դար­ձութ­յուն­ներ ցույց տվե­ցին, որ տե­ղի էր ու­նե­նում ա­վե­լին, քան այն­տեղ հա­վաք­ված շատ մար­դիկ կա­րող էին հաս­կա­նալ այդ ժա­մա­նակ։ Ի՞նչ կար­ ևո­րութ­յուն կա­րող ենք գտնել այդ ի­րա­դար­ձութ­յուն­նե­րից յու­րա­ քանչ­յու­րում, ո­րը կա­րող է օգ­նել բա­ցա­հայ­տե­լու, թե ինչ էր տե­ղի ու­նե­ցել այն­տեղ: Մատ­թեոս 27.45 _____________________________________________________ ________________________________________________________________________ Մատ­թեոս 27.51, 52 _________________________________________________ ________________________________________________________________________ Մար­կոս 15.38 _______________________________________________________ ________________________________________________________________________ Ակն­հայտ է, որ այս­տեղ ա­վե­լին էր կա­տար­վում, քան պար­զա­ պես ան­մեղ Մար­դու մա­հը, և որ­քան էլ ա­նար­դա­րա­ցիո­րե՜ն: Սուրբ Գր­քի հա­մա­ձայն՝ Աստ­ծո բար­կութ­յունն ընդ­դեմ մեղ­քի, մեր մեղ­քե­ րի, թափ­վեց Հի­սու­սի վրա: Հի­սու­սը խա­չի վրա կրեց ար­դար Աստ­ծո ար­դա­րա­ցի ցա­սու­մը մեղ­քի՝ հա­մայն աշ­խար­հի մեղ­քե­րի դեմ: Որ­պես այդ­պի­սին՝ Հի­սու­սը կրեց ա­վե­լի խո­րը, ա­վե­լի մռայլ ու ցա­վա­լի բան, քան որ­ևէ մարդ երբ­ևէ կա­րող էր ի­մա­նալ կամ կրել: Ինչ­պի­սի դժվա­րութ­յուն­նե­րի մի­ջով էլ որ դուք անց­նում եք, ի՞նչ հույս և մ­խի­թա­րութ­յուն կա­րող եք քա­ղել այն ճշմար­տութ­յու­նից, որ խա­չի վրա Ք­րիս­տո­սը տա­ռա­պել է ձեզ հա­մար: ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 22

Տառապող Աստվածը Մենք կա­րող ենք նաև վարժ­վել սրան. քա­նի դեռ գտնվում ենք այս­տեղ՝ այս աշ­խար­հում, մենք տա­ռա­պե­լու ենք: Դա է մեր ճա­կա­ տա­գի­րը որ­պես ըն­կած ա­րա­րած­ներ: Աստ­վա­ծա­շուն­չը մեզ որ­ևէ այլ բան չի խոս­տա­նում: Ընդ­հա­կա­ռա­կը. . . Ի՞նչ պետք է մեզ սո­վո­րեց­նեն հետև­յալ հա­մար­նե­րը քննարկ­վող հար­ցի վե­րա­բեր­յալ՝ Գործք Ա­ռա­քե­լոց 14.22, Փի­լիպ­պե­ցի­նե­րին 1.29, Բ Տի­մո­թեո­սին 3.12։ ________________________________________________________________________ Դաս 13

121

Մեր տա­ռա­պանք­նե­րի մեջ մենք պետք է, սա­կայն, հի­շենք եր­կու բան։ Նախ, մեր Տեր Ք­րիս­տոսն ա­վե­լի ծանր տա­ռա­պանք­ներ է կրել, քան մե­զա­նից որ­ևէ մե­կը երբ­ևէ կա­րող է կրել: Խա­չի վրա «Նա մեր ցա­վե­րը վերց­րեց, մեր վշտե­րը կրեց» (Ե­սա­յի 53.4)։ Այն, ինչ մենք կրում ենք պար­զա­պես ան­հա­տա­պես, Նա կրեց հա­վա­քա­կան կեր­ պով՝ բո­լո­րիս հա­մար: Նա, Ով ան­մեղ էր, «մեզ հա­մար մե­ղա­վոր» դար­ձավ (Բ Կորն­թա­ցի­նե­րին 5.21)՝ չար­չար­վե­լով այն­պես, որ մենք՝ մե­ղա­վոր ա­րա­րած­ներս, չենք կա­րող ան­գամ եր­ևա­կա­յել: Սա­կայն երկ­րոր­դը, երբ մենք տա­ռա­պում ենք, պետք է հի­շենք Ք­րիս­տո­սի չար­չա­րանք­նե­րի արդ­յունք­նե­րը, այ­սինքն այն, ինչ մեզ խոս­տաց­վել է շնոր­հիվ այն ա­մե­նի, ինչ Ք­րիս­տոսն ա­րել է մեզ հա­մար: Կար­դա­ցե՛ք Հով­հան­նես 10.28, Հ­ռո­մեա­ցի­նե­րին 6.23, Տի­տո­սին 1.2 և Ա Հով­հան­նես 2.25 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ խոս­տում­ներ են մեզ տրված։ ________________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Չ­նա­յած երկ­րի վրա կրած մեր տա­ռա­պանք­նե­րին՝ շնոր­հիվ Հի­սու­ սի, Ն­րա՝ Իր մեջ մեր մեղ­քի պա­տի­ժը կրե­լու, Ա­վե­տա­րա­նի մե­ծա­գույն դրույ­թի, որն ա­սում է, որ հա­վա­տի մի­ջո­ցով մենք կա­րող ենք կա­ տար­յալ լի­նել Հի­սու­սի մեջ հենց հի­մա, մենք ու­նենք հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի խոս­տու­մը: Ու­նենք խոս­տում, որ այն ա­մե­նի շնոր­հիվ, ինչ Ք­րիս­տոսն ա­րեց, Ն­րա կա­տար­յալ կյան­քի և գե­րա­զանց զո­հի ամ­բող­ ջա­կան լիութ­յան շնոր­հիվ, ցա­վով, հիաս­թա­փութ­յամբ և կո­րուստ­ նե­րով լի մեր գո­յութ­յունն այս­տեղ ոչ այլ ինչ է, քան ժա­մա­նա­կի մի ակն­թարթ, հա­կա­ռակ մեզ սպաս­վող հա­վի­տե­նութ­յան, հա­վեր­ժութ­ յան նոր երկն­քում և նոր երկ­րի վրա, ուր չեն լի­նի ո՛չ մեղք և ո՛չ տա­ ռա­պանք ու մահ։ Եվ այս ա­մե­նը մեզ խոս­տաց­ված և հաս­տատ­ված է միայն Ք­րիս­տո­սի և այն փոր­ձութ­յան հնո­ցի շնոր­հիվ, ո­րի մի­ջով Նա ան­ցավ, որ­պես­զի մի օր, որ կգա շու­տով, Նա տես­նի «Իր ան­ձի տա­ ռա­պան­քը» և կշ­տա­նա (Ե­սա­յի 53.11): ՈՒՐ­ԲԱԹ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 23

Հետագա ուսումնասիրության համար Կար­դա­ցե՛ք Է­լեն Ո­ւայ­թի Դա­րե­րի փա­փա­գը գրքի «Գեթ­սե­ման» (էջ 685–697) և «Գող­գո­թա» (էջ 741–757) գլուխ­նե­րը: 122

Դաս 13

«Ե­րեք ան­գամ Նա ա­սաց այդ ա­ղոթ­քը: Ե­րեք ան­գամ Ն­րա մարդ­կա­ յին էութ­յունն ընկր­կեց վեր­ջին, եզ­րա­փա­կիչ զո­հա­բե­րութ­յան մտքից: Սա­կայն ա­հա մարդ­կա­յին ցե­ղի պատ­մութ­յունն անց­նում է աշ­խար­հի Փրկ­չի առջ­ևով: Նա տես­նում է, որ ե­թե մե­ղա­վոր­նե­րը թողն­վեն կրե­լու ի­րենց պա­տի­ժը, պետք է մեռ­նեն: Նա տես­նում է մար­դու ա­նօգ­նա­ կան վի­ճա­կը, տես­նում է մեղ­քի զո­րութ­յու­նը: Ն­րա առջև ծա­ռա­նում են դա­տա­պարտ­ված աշ­խար­հի ողբն ու դժբախ­տութ­յու­նը: Նա տես­ նում է դրա ան­խու­սա­փե­լի կոր­ծա­նու­մը, և Ն­րա ո­րո­շումն ըն­դուն­ ված է: Նա կփրկի մար­դուն, ինչ գնով էլ որ լի­նի: Նա կըն­դու­նի ար­յան մկրտութ­յու­նը, որ­պես­զի Իր շնոր­հիվ մի­լիո­նա­վոր կոր­չող­ներ ձեռք բե­րեն հա­վի­տե­նա­կան կյանք: Նա թո­ղեց երկ­նա­յին ա­պա­րանք­նե­րը, որ­տեղ կա­տար­յալ մաք­րութ­յուն է, եր­ջան­կութ­յուն և փառք, որ­պես­ զի փրկի մեկ կո­րած ոչ­խա­րին՝ մեկ աշ­խարհ, որն ըն­կել էր ա­նօ­րե­ նութ­յան մեջ: Եվ Նա հետ չի կանգ­նի Իր նպա­տա­կից: Նա քա­վութ­յուն կդառ­նա այն ցե­ղի հա­մար, որն ընտ­րել էր մեղ­քի ճա­նա­պար­հը: Ն­րա ա­ղոթ­քը հի­մա միայն հնա­զան­դութ­յուն է ար­տա­հայ­տում. «Ե­թե հնա­ րա­վոր չէ՝ այդ բա­ժակն Ին­ձա­նից հե­ռու անց­նի, որ այն չխմեմ, թող Քո կամ­քը լի­նի» (Է­լեն Ո­ւայթ, Դա­րե­րի փա­փա­գը, էջ 690, 693)։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար

1. Այն բա­նի ի­մա­ցութ­յու­նը, թե Աստ­ված Ին­քը՝ ի դեմս Ք­րիս­տո­սի, ա­վե­լի շատ չար­չար­վեց, քան մե­զա­նից որ­ևէ մե­կը երբ­ևէ կա­րող է, ինչ­պե՞ս է օգ­նում մեզ մեր սե­փա­կան չար­չա­րանք­նե­րում: Ի՞նչ պետք է մեզ հա­մար նշա­նա­կեն մեր փո­խա­րեն Ք­րիս­տո­սի կրած չար­չա­րանք­նե­րը: Ի՞նչ մխի­թա­րութ­յուն կա­րող ենք քա­ղել այս զար­մա­նա­լի ճշմար­տութ­յու­նից: Ձեր պա­տաս­խա­նի շուրջ խոր­ հե­լիս հի­շեք Է­լեն Ո­ւայ­թի հետև­յալ ար­տա­հայ­տութ­յու­նը. «Մեղ­քի հետ­ևանք հա­մար­վող ողջ տա­ռա­պան­քը հեղ­վեց Աստ­ծո ան­մեղ Որ­դու ծո­ցը» (Ըն­տիր լու­րեր, հ.3, էջ 129): 2. Դա­սա­րա­նում քննար­կեք այս շա­բաթ­վա դա­սի թե­ման՝ Ք­րիս­տո­սի չար­չա­րանք­նե­րը: Ո՞րն էր այն փոր­ձութ­յուն­նե­րի հնո­ցը, ո­րի մի­ջով ան­ցավ Ք­րիս­տո­սը: Ին­չո՞վ են այդ փոր­ձութ­յուն­նե­րը նման մեր սե­ փա­կա­նին և ին­չո՞վ են տար­բեր դրան­ցից: Ի՞նչ կա­րող ենք սո­վո­ րել նրա­նից, թե ինչ­պես Նա հաղ­թա­հա­րեց այդ մար­տահ­րա­վեր­ նե­րը, ո­րոնք կա­րող են օգ­նել մեզ մեր իսկ փոր­ձութ­յուն­նե­րի մեջ: 3. Ո­րո՞նք են ձեր սի­րե­լի աստ­վա­ծաշնչ­յան խոս­տում­նե­րը, ո­րոնց կա­րող եք կառ­չել վշտի ու ցա­վի մեջ: Գ­րի ա­ռեք դրանք, պա­հան­ ջեք դրանք ձեզ հա­մար և կիս­վեք դրան­ցով դա­սա­րա­նում: Դաս 13

123

4. Հա­մա­ռոտ շա­րադ­րեք այն մի քա­նի հիմ­նա­կան կե­տե­րը, ո­րոնք դուք սո­վո­րե­ցիք այս ե­ռամս­յա­կի դա­սե­րից: Ի՞նչ հար­ցե­րի լու­ ծում­ներ գտաք: Ի՞նչ հար­ցեր են դեռևս մնում ան­պա­տաս­խան։ Ինչ­պե՞ս կա­րող ենք օգ­նել միմ­յանց դի­մա­կա­յե­լու այն ա­մե­նին, ին­չը մեզ դեռևս մե­ծա­պես շփո­թեց­նում և ան­հանգս­տաց­նում է:

124

Դաս 13