Jonas K. Sævereide

Jonas K. Sævereide

Tre dikt

1620 Treet står der på toppen av horisonten og ventar på nokon.

Ventar på den neste dagen, på ljoset, på å veksa vidare. Treet står der, høgt der oppe på haugen og kikar ut. Ser andre toppar, andre tre, heilt ut til havet.

Trea der ute med havet, på kanten av horisonten der. Kva finst i der blant det grøne, brune som grensar mot det kvite og blå Kva finst det i desse formane når Dagen går mot natt.

Kva finst det eigentleg i den silhuetten som i kveldssol kjem fram kva finst det i den mørke skugga som greinene nå er blitt. Sola drep dagens grøne, alle blad blir små stikk, som er sort og frykt for dauden vil ljoset gjera slikt?

1927 Amerikanske motorar durar frå sola. Dei kjem med kveld og natt og skal inn i det mørke, bak fjella. Her stoppar dei, mellom det grøne, raude og så blåe, svarte. Dei talar annleis i øyrene på kvarandre om oss og om bølgja bak fjellet. «It´s coming, don´t worry. they´re coming.” Ingen kan sjå havet. Det kjem til å stige, me må berre vente. Vente. Når som helst, står det i svarte klattar, me ventar, medan Amerikanske motorar durar, ventar me.

Og kveld blir til natt. Og lysa frå byen tek tak i skyene. Konturane og forma av skyene kjem fram i ljoset. Gir den ubestemmeleg lette massen i grått, ei aning av liv. Av menneskje, og frå dei der oppe fell det ned og igjennom byen. Vatnet trekk seg over folk og bygningar og ned i botnen av gata, mellom brotsteinane renn sakte, skjulte elver renn under solene våre medan me gjeng i gatene og inn i bygga og pratar -uvisst- om alt som kan overdøyva motorane.

1935 Dei amerikanske motorane fell stille bak fjella. Me finn foajeen i sentrum av byen, går ned i kjellaren. Baren er open, men berre i tretti minutt, går bort og ei heller to glas. Ein gyllen sylinder og ein ball raudt. Finn nummererte posisjonar i rommet. Noko skjer og skal skje framføre oss. Det skal vera sant og viktig og det dundrar ikkje motorar no. Det dundrar ikkje i kjellaren. Ho er isolert. Det gjeng nokon der på scenen og talar ikkje om motorane. Veit ikkje om motorane, kjem kanskje aldri til å vite medan dei står der, eg snur meg mot Y, ho ensar det ikkje og det smell! I ei dør eller lampe eller noko -skummelt, ja- men no veit eg at dei veit. Eg kan sjå i blikka deira at dei veit. Dei veit om motorane, og det er derfor dei står der.

Det er derfor dei spring fram og tilbake og talar om ting som aldri har skjedd med folk som ikkje finst. Og det er ikkje for å få oss til å senke blikket dei står der. Det er for å få oss til å ta eit skritt tilbake, ikkje skjelve under lyden av motorar, eller smile etter lyden av skot.

Kva dei vil, spesifikt på individnivå, kan eg ikkje vite, dei veit det kanskje ikkje sjølv.

Y dunkar i meg. Ho merkar at eg er ein heilt anna stad. Senkar augebryna og nikker mot scenekanten i ei rørsle. Dei finn ein kniv, nokon kjem til å døy. Nokon må døy dersom det er ein kniv på scenen.