Wstęp Na temat Wyszyńskiego napisano już bardzo wiele i pisze się nadal. Niniejsza pozycja nie jest więc ani pierwszą, ani ostatnią. Nie jest zwieńczeniem tego, co zostało już powiedziane, ani też początkiem czegoś nowego na temat Prymasa. Moim pragnieniem było jedynie „wejrzeć” w jego duszę, czego – jak sądzę – nie zrobił dotąd nikt. Mało interesuje mnie jego hieratyczność czy monumentalność, jaka go otacza. Chcę wydobyć na światło dzienne jego duchowe piękno, estetyczną wrażliwość, jego pragnienia i lęki, ale również jego odwagę i tęsknotę za miłością iście samarytańską. Z tej racji opieram się głównie, albo prawie wyłącznie, na tekstach Wyszyńskiego. Nie interesują mnie, a jeżeli już, to tylko marginalnie, opracowania jego postaci czy jego myśli. Jest to zatem pozycja źródłowa. Pozwalam Prymasowi, na ile to możliwe i konieczne, przemawiać jego własnym językiem, często dla nas już nieznanym, obcym lub nigdy dotąd niesłyszanym. Nie pisałem niniejszej pozycji dla konkretnego czytelnika. Był to zabieg świadomy. Chciałem bowiem zwrócić się do wszystkich, wszak wszystkim – młodym i dorosłym – służył Prymas. Moim szczerym pragnieniem było, aby każdy mógł poznać wewnętrzne bogactwo kard. Wyszyńskiego i niejako w nie „wejść”, aby zrozumiał jego wewnętrzne piękno, głębokie pragnienia, jego troski o dobro kraju i ducha
11
