BDW - editie 1254 by brusselnieuws.be

EINSTÜRZENDE NEUBAUTEN BOUWEN FEESTJE IN AB En ook: François Ozon, Brad Mehldau en Peter Sellars

Week van de Smaak

11 11 10

Lees p. 14-15 en Klas in de Media, p. 24-25

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

FLANEREN AAN ZUIDSTATION SINT-GILLIS – Behalve tijdens de zondagse markt is het niet bepaald aangenaam toeven tussen Zuidstation en Kleine Ring. Over enkele jaren komt daar verandering in. De NMBS ziet in de ruimte onder de sporen – zo’n 20.000 vierkante meter – winkels en horeca ontstaan.

Geen schaap, geen feest

Met het masterplan voor Brussel-Zuid wil de NMBS komaf maken met het onveiligheidsgevoel en de urinegeur in de buurt van de spoorwegbrug tussen het station en het centrum. De spoormaatschappij wil daartoe de ongebruikte ruimte onder de sporen commercialiseren. “We willen een mix aantrekken van allerhande winkels tot horeca,” zegt Gwenn Nevelsteen, woordvoerster van NMBS-dochter Eurostation. “Zo willen we een link leggen tussen de wijken aan beide kanten van de brug en tussen het station en de Vijfhoek. De handelszaken

➜ LEES MEER OP PAGINA 6-7

LONDERZEEL – Op dinsdag 16 november worden er in de hoofdstad tussen de tien- en de twintigduizend schapen geslacht voor het islamitische Offerfeest. De Brusselse moslims willen de dieren graag zelf kiezen voor ze naar de slachtbank worden gebracht. Ze gaan bij voorkeur op zoek in de groene rand rond Brussel. Wij gingen er schapen SVG spotten en ontmoetten er enkele schapenboeren en een Marokkaans gezin.

moeten ook voor meer passage zorgen, zodat het onveiligheidsgevoel verdwijnt.” Met 20.000 vierkante meter is de beschikbare ruimte niet min. Behalve de ruimte onder de sporen wil de NMBS ook de Overdekte Straat aanpakken. Daar stoppen vandaag de bussen van de MIVB en bevindt zich ook de bovengrondse tramhalte. Het masterplan stelt voor om alle verkeer uit de Overdekte Straat te weren en alle bushaltes te concentreren bij de Zuidertoren. De bovengrondse trams zouden dan langs de Argonnestraat rijden. De MIVB ziet dat niet meteen zitten. “Een halte in de Argonnestraat ligt te ver van het station en de metrohalte,” zegt woordvoerster An Van hamme. De MIVB heeft haar opmerkingen doorgegeven aan de NMBS. Het is nu wachten op de definitieve plannen en de timing. Laurent Vermeersch/ brusselnieuws.be

Onderwijs > Aantal geteste kleuters ligt ver onder de verwachtingen

Taaltest is slag in het water BRUSSEL – De verplichte taaltest voor kleuters om naar het eerste leerjaar te mogen, is een slag in het water. De drie netten in Brussel hebben elk minder dan tien kleuters getest. De meeste kinderen zijn ook geslaagd.

m de kwaliteit in het Nederlandstalige basisonderwijs te garanderen vraagt de Vlaamse Gemeenschap een minimale taalbeheersing van de kinderen. Kinderen die minder dan 220 halve dagen in het Nederlandstalige kleuteronderwijs hebben gezeten, moeten daarom sinds dit schooljaar een taaltest afleggen voor ze naar de basisschool mogen. Ze worden gevraagd om aan de hand van plaatjes zaken te benoemen, ze moeten ook abstracte begrippen als meer en minder begrijpen en eenvoudige zinnen verstaan.

De taaltest lijkt een slag in het water. Bij de Centra voor Leerlingenbegeleiding (CLB) van het vrije net kwamen maar negen kinderen langs voor de taaltest. “Dat ligt ver onder de verwachtingen,” zegt directeur Jean-Pierre Tavernier. Ook bij het Brusselse gemeenschaps- en gemeentelijk onderwijs zijn er slechts een handvol Brusselse kleuters getest. Voor heel Vlaanderen had men vijftienhonderd kleuters verwacht, van wie een aanzienlijk deel in het meertalige Brussel. De taaltest is er overigens gekomen om de toevloed aan anderstalige kinderen in het

Nederlandstalig onderwijs in Brussel in te dijken. Het valt op dat de weinige kleuters die deelnamen, meestal ook geslaagd zijn. Dat heeft ook met hun profiel te maken, zegt Tavernier. “Het ging vooral om kinderen van ouders die in het buitenland hebben gewoond. En die waren meestal Nederlandstalig. De kinderen hadden dan ook geen enkel probleem bij de test.” Naar de reden van de lage opkomst is het raden. De Vlaamse Gemeenschap verzamelt nu de gegevens om ze verder te analyseren. Misschien heeft de taaltest anderstalige ouders afgeschrikt en zijn die kinderen nu in het Franstalig onderwijs ingeschreven, maar het kan ook zijn dat er minder kinderen dan gedacht geen kleuteronderwijs hebben ge-

volgd. De Vlaamse Gemeenschap probeert al een tijdje anderstalige ouders bewust te maken rond het

Je kunt je afvragen of het sop de kool waard is belang van het kleuteronderwijs. Nog een mogelijkheid is een slechte registratie bij de kleuterscholen. Tot slot kan het ook zijn dat de scholen het niet zo nauw nemen met de regel en kinderen toch inschrijven, al zijn ze niet getest of waren ze onvoldoende dagen ingeschreven. In

dat geval riskeren de scholen bij verificatie door de Vlaamse Gemeenschap de financiering voor het ingeschreven kind te verliezen. Toch blijven er ook over de grond van de taaltoets nog vragen. De CLB’s van het vrije net hadden zich in maart van dit jaar zelfs tegen de verplichte taaltest verzet. Tavernier vindt het sop de kool niet waard. “Die test ontwikkelen heeft handenvol geld gekost. En wat levert het op? Bovendien geloven we meer in een integratieve aanpak. We hebben vaak genoeg gezien hoe jonge kinderen van bijvoorbeeld vluchtelingen in enkele maanden tijd het Nederlands volledig onder de knie krijgen.” Die kinderen dreigen met deze test uit de boot te vallen. Steven Van Garsse

N° 1254 VAN 11 TOT 18 NOVEMBER 2010 ¦ WEEK 45: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, FAX: 02-226.45.69, E-MAIL: INFO@BDW.BE

BDW 1254 PAGINA 2 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010 © SASKIA VANDERSTICHELE

OPMERKELIJK

Rusthuisbewoner met handicap in actie BRUSSEL – Vanaf december krijgen min-65’ers met een handicap in het bejaardencentrum Arcus meer (aangepaste) dagactiviteiten. In Arcus in Sint-Agatha-Berchem gaat begin december een ‘experimenteel’ project van start. Omdat het Brussels Gewest over onvoldoende opvang voor mensen met een handicap beschikt, belanden deze (nietbejaarde) hulpbehoevenden onder meer in bejaardentehuizen, zoals bij Arcus. Hoeveel bewoners met een fysieke of psychische beperking zijn instelling telt, kan directeur Paul Matton niet zeggen. In het bejaardencentrum zouden deze volwassenen wel de juiste zorg krijgen, maar bijvoorbeeld voor dagactiviteiten en vrijetijdsbesteding dringt een aangepast aanbod zich op. “Zo kan onbezoldigd begeleid werken in een restaurant of cultureel centrum een interessante activiteit zijn,” zegt projectverantwoordelijke Anna Van Hoegaerden, die bij Zonnelied werkt. Zonnelied, een instelling uit Borchtlombeek die mensen met een mentale handicap en met niet-aangeboren hersenletsel opvangt, onder meer in het Brussels Gewest, trekt het project. Een derde partner is het Koninklijk Instituut Woluwe, dat mensen met een auditieve of visuele handicap begeleidt. Het twee jaar durende project beperkt zich het eerste jaar tot Arcus, nadien komen andere rusthuizen aan bod. Zonnelied kreeg hiervoor 120.000 euro subsidie van Vlaams minister van Welzijn Jo Vandeurzen (CD&V). Op dit ogenblik werft Zonnelied drie werkkrachten aan. Het project is een uitloper van de analyse die de Brusselse Welzijns- en Gezondheidsraad en het Brussels Regionaal Overleg Gehandicaptenzorg in mei 2008 publiceerden. Beide noemden het voorzieningenaanbod voor volwassenen met een handicap “ronduit problematisch”. Uit hun rondvraag bij tientallen rusthuizen kwamen ze tot het vermoeden dat er op dat ogenblik “minstens 600 personen jonger dan 65 jaar met een handicap in Brussel in een rusthuis opgenomen SVdb zijn.”

De technologiefederatie Agoria wil een intelligente kilometerheffing in de hele GEN-zone, maar het Gewestelijk Expresnet is pas volledig klaar tegen 2018.

Uitgelicht > Agoria pleit voor dynamische verkeerscontrole

Ontwar die verkeersknoop BRUSSEL – Technologiefederatie Agoria wil van Brussel een ICT-hoofdstad maken waarin technologiebedrijven willen investeren. Maar dan dient er wel werk gemaakt te worden van een mobiliteitsbeleid dat de problemen écht aanpakt, klinkt het. Brussel moet technologie aantrekken, is het logische standpunt van Agoria Brussel, en daarvoor stelt de federatie een aantal concrete

beleidsacties voor: er moet vooral ingezet worden op beter ICT-onderwijs; Brussel moet zijn imago als technologievriendelijke stad

oppoetsen, en om echt mee te zijn met de tijd moet er een deugdelijk systeem van e-government op poten worden gezet. E-government houdt

in dat burgers en bedrijven niet meer in het stadhuis in de rij hoeven te staan, maar heel wat praktische zaken online kunnen afhandelen. Voor bedrijven moet het volgens Agoria mogelijk zijn om bepaalde procedures met de lokale overheid af te handelen via de digitale weg. Maar wat veruit het meest in het oog

DE WEEK IN BEELD DOOR JO VOETS

West Station Subway Blues.

BDW 1254 PAGINA 3 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

gedetecteerd en herkend, en dat verkeersborden kunnen veranderen naargelang van de verkeerssituatie. Daarvoor is een dispatchcentrum

“Dynamisch verkeer betekent dat iedereen actief moet meedenken over mobiliteit”

springt, is het voorstel van Agoria, ondersteund door technologieproducent Siemens, om de stokkende verkeersstromen in en om Brussel eindelijk echt aan te pakken. “Dat moet echt wel, want we zitten haast muurvast,” klinkt het in de wandelgangen. De voorstellen van Agoria en Siemens werpen een blik op hoe mobiliteit in de niet zo verre toekomst grondig geregeld kan worden.

Volg de auto Allereerst moet het Brussels Gewest een masterplan opstellen dat het frame voor een systeem van dynamisch verkeersmanagement uittekent. Dynamisch verkeersmanagement wil zeggen dat in de stad verkeerslichten op elkaar worden afgesteld, dat auto’s en ongevallen door camera’s kunnen worden

nodig dat het hele stadsverkeer in de gaten houdt en waar nodig ingrijpt in verkeersstromen, wat dan weer snelle informatie vereist. Een voorbeeld: een automobilist op de Kortenberglaan krijgt via de gps in zijn wagen de informatie dat er in de Wetstraat een ongeval is gebeurd, en dat een ziekenwagen binnen enkele minuten door zal moeten. De automobilist krijgt het advies om om te rijden. Geholpen door directe informatie gidst zijn gps hem om; het systeem zegt hem ook waar hij eventueel kan parkeren. Optioneel kan de bestuurder op dat moment ook nog metro-rittijden krijgen – via een iPhone of dergelijke – en ervoor kiezen om over te stappen op het openbaar vervoer. “Dynamisch verkeer betekent ook dat mensen actief moeten meedenken over mobiliteit, op welk moment en hoe ze zich het best verplaatsen naar en in de stad,” zegt André Bouffioux, de presidentdirecteur van Siemens België. Een

dergelijk masterplan om het bovenstaande mogelijk te maken, kan in twee jaar tijd worden uitgevoerd, meent men. Een ander voorstel dat binnen dynamisch verkeersmanagement past, is intelligent rekeningrijden in de hele GEN-zone (het GEN is het Gewestelijk Expresnet van de NMBS). Dat wil zeggen dat automobilisten gaan betalen voor het gebruik naargelang van tijd, plaats en type wagen, en niet voor het bezit van een wagen. Waarom in de hele GEN-zone (van Dendermonde tot Leuven met Brussel ertussenin), vraagt u zich af? Agoria bekijkt stadsverkeer niet als het verkeer dat zich binnen het Brussels gewest bevindt, maar alle verkeer dat ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds ergens in die zone moet zijn. Slimme kilometerheffing is mogelijk door satelliettechnologie. Een puntje van kritiek wel: het GEN zal pas aan het einde van het komende decennium volledig operationeel zijn, en wordt dus pas rond die tijd een volwaardig alternatief voor de auto. “Maar dat mag geen argument zijn om niets te doen,” zegt Agoriavoorzitter Paul Soete. Een dergelijk dynamisch verkeerssysteem betekent volgens de technologiefederatie vijftien tot twintig procent minder file op de korte termijn. Volgens Agoria zijn er al contacten gelegd met de drie bevoegde gewesten. In de toekomst wordt het dus mogelijk een wagen over zijn hele traject te volgen, te gidsen, alternatieven te bieden en te belasten. Tol- en detectiesystemen bestaan al in steden als Stockholm en Santiago de Chile. Christophe Degreef

WEEKOVERZICHT WOENSDAG 3 NOVEMBER BRAND IN STUDENTENCAFÉ. Rond drie uur ’s ochtends breekt brand uit in studentencafé ’t Groot Gevaar in Koekelberg. Zeven mensen worden naar het ziekenhuis overgebracht, maar zijn niet zwaargewond. Het café moet waarschijnlijk afgebroken worden. NEPBOM ZORGT VOOR OPSCHUDDING. In het metrostation Hallepoort merkt een reiziger een verdacht pakje op. De ontmijningsdienst van het leger wordt er meteen bijgehaald en het metrostation wordt even gesloten. Het blijkt een nepbom te zijn. GOED NIEUWS UIT VORST. De Duitse autofabrikant Audi investeert 270 miljoen euro extra in de Brusselse fabriek. Het extra kapitaal is bedoeld om de productiecapaciteit op te drijven. Er zouden honderd nieuwe banen komen. Net vandaag rolt de zeven miljoenste auto in Vorst van de band.

DONDERDAG 4 NOVEMBER ‘ICT-HOOFDSTAD’. De federatie van de technologische industrie, Agoria, heeft het ICT-plan Digital Brussels klaar. Ze wil Brussel laten uitgroeien tot een toonaangevend ICT-centrum door administratie en infrastructuur te moderniseren en de verkeersknoop te ontwarren. ONDERHANDELINGEN BIJ BRINK’S. In Laken onderhandelen directie en vakbonden van geldtransportbedrijf Brink’s met een sociaal bemiddelaar. Sinds vorige woensdag wordt er gestaakt. De effecten van de staking zijn ondertussen voelbaar in de geldautomaten. WILDE RIT LOOPT FATAAL AF. Een 17-jarig meisje overlijdt na een verkeersongeval in Schaarbeek. Het meisje zit in amazonezit op de deur van een auto die met hoge snelheid door de straten raast. Een patrouille merkt de wagen op, maar besluit niet te achtervolgen om een ongeval te vermijden. In de Koninginnelaan rijdt de wagen in op drie geparkeerde wagens en wordt het meisje uit de auto gekatapulteerd.

VRIJDAG 5 NOVEMBER DIEVEN AAN DE HAAL MET ZAND. Ongeveer 1.000 ton zand ter waarde van zo’n 100.000 euro, bedoeld voor de internationale Jumping op de Heizel, wordt gestolen. Het zand lag opgeslagen in de Tentoonstellingspaleizen. Het paardenevenement zelf komt niet in gevaar, de organisatie gaat op zoek naar nieuw zand.

ZATERDAG 6 NOVEMBER

“

Brussel zal niet meekunnen in de race to the bottom, de trip naar de dieperik, met ook heel wat stadsvlucht tot gevolg. Waar zullen die mensen terechtkomen, denk je, en wie zal ze opvangen?” ACV-voorzitter Luc Cortebeeck stelt zich vragen bij het gemak waarmee de sociale zekerheid wordt uiteengerafeld in de plannen voor de staatshervorming (op deredactie.be).

“ HET GETAL

De 3.500 euro die maandelijks in de bus vallen, zijn helemaal gerechtvaardigd.” De Anderlechtse schepen Willy Raes (MR) is veroordeeld voor valsheid in geschrifte en zit zonder bevoegdheden in het college, maar weigert op te stappen (in La Dernière Heure).

3.624

Eind oktober telde het Brussels Gewest 3.624 werklozen minder dan de maand voordien. In september had de werkloosheidsgraad met 111.267 werklozen nog een historisch hoogtepunt bereikt. De werkloosheidsgraad daalt nu van 21,8 procent naar 21,1 procent. “Ondanks

een sombere conjunctuur zijn er de afgelopen maand 14.000 mensen uit de werkloosheid geraakt, dat zijn er 3.000 meer dan in september,” verklaart Benoît Cerexhe (CDH), de Brusselse minister van Werk. De daling in het aantal werklozen kwam er omdat er afgelopen maand opvallend meer werkaanbiedingen waren, zegt Cerexhe. Actiris ontving 2.158 openstaande vacatures; in vergelijking met dezelfde maand vorig jaar BD is dat een stijging van 10,9 procent.

PRINCE VERRAST FANS. Popidool Prince geeft een verrassingsoptreden in Viage, de feestzaal bij het casino aan de Anspachlaan. Het optreden lokt ongeveer zeshonderd fans. Het is de tweede keer dat Prince zijn Brusselse fans verrast terwijl hij in het land is. Maandag geeft hij een optreden in het Antwerpse Sportpaleis. KAARTEN ONTAARDT IN SCHIETEN. Een kaartspel in een Turks café aan de Leuvensesteenweg in Sint-Joost-ten-Node resulteert in een schietpartij. Omstreeks 2.30 uur vuurt de 38-jarige dader een kogel af met een pistool in de vorm van een balpen. Het 30-jarige slachtoffer krijgt de kogel in zijn wang, maar verkeert niet in levensgevaar.

ZONDAG 7 NOVEMBER BRUSSELS PROTEST. Op het Muntplein manifesteert een honderdtal mensen. Ze vinden dat Brussel niet langer de hoofdstad van Vlaanderen kan zijn, omdat het al een Gewest op zich is. De actie was normaal gezien gepland op het Martelaarsplein, voor het kabinet van Vlaams minister-president Kris Peeters (CD&V). THEATER IN DE PRIJZEN. Het Brusselse theatergezelschap D°eFFeKt wint de 74ste editie van het Landjuweel. De belangrijkste onderscheiding voor het amateurtoneel in Vlaanderen en Brussel wordt dit jaar voor het laatst uitgereikt, in Gent. D°eFFeKt overtuigde de jury met een opvoering van de Griekse tragedie Agamemnon.

MAANDAG 8 NOVEMBER SLECHT RAPPORT VOOR SCHAARBEEK. In Schaarbeek voert het personeel van de gemeentescholen en van het OCMW actie op het Colignonplein, vlak voor het gemeentehuis. Ze vinden het niet kunnen dat ze sinds 2003 geen eindejaarspremie meer ontvangen. Ze klagen ook over moeilijke werkomstandigheden en een gebrek aan hygiëne en veiligheid. Samengesteld door Benoît Demeester

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

BDW 1254 PAGINA 4 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

Wetenschap > Francis Heylighen (VUB) ziet de stad van de toekomst vasthangen aan een globaal brein

Nieuwe hersenen voor de mens, internet voor de bus BRUSSEL – Is het filosofie, is het technologie? Francis Heylighen is systeemtheoreticus. Hij onderzoekt systemen en denkt na over hoe technologie in de toekomst ons leven kan bepalen. Vrij verregaand, als we hem mogen geloven: Heylighen is ervan overtuigd dat een groot computersysteem ons later kan helpen; het globale brein, noemt hij dat.

aast het onderzoeken van systemen en nadenken over technologie heeft Heylighen ook een zwak voor evolutieleer en biologie. Dat heet dan interdisciplinair te werk gaan – en het maakt dat wij onze openingsvraag minder ver hoeven te zoeken.

Hoe kun je een stad evolutionair verklaren? Wat is het voordeel van mensen die samenwonen en ergens blijven? En hoe bekijkt u dat als een systeem? Francis Heylighen: “Daar zijn twee basismechanismen aan verbonden. Allereerst heb je infrastructuur: het is efficiënter als je wegen of nutsvoorzieningen op één plaats concentreert. Zodra er op een bepaalde plaats een beetje infrastructuur is, worden er gemakkelijker mensen aangetrokken om ergens te wonen. En zodra er ergens veel mensen wonen, wordt het nog interessanter om steeds meer infrastructuur aan te leggen. Dat is een zelfversterkend proces.” “Het tweede zelfversterkende proces: hoe meer mensen ergens wonen, hoe meer de mens de neiging vertoont zich te specialiseren. In een dorp heb je één winkel die een beetje van alles aanbiedt, basisproducten vaak, maar weinig specifieke

producten, zoals enkel bontmantels of hamers. Alleen in een stad is een voldoende grote populatie om die specifieke producten af te nemen. In een stad krijg je dus een werkverde-

“Bewustzijn is een groot woord voor het brein. Noem het eerder een verlengstuk van onze kennis en intelligentie” ling. En hoe meer iemand ergens gespecialiseerd in is, hoe meer hij ook anderen nodig heeft. Hoe groter een groep mensen binnen een stad dus wordt, hoe breder de specialisatie, en hoe groter ook de onderlinge afhankelijkheid.” Dat zijn economische principes. Heylighen: “Die economische principes maken net deel uit van dat systeem. Systemen evolueren naar complexiteit door een combinatie

van differentiatie en integratie. Differentiatie betekent specialisatie, mensen die steeds meer van elkaar verschillen in hun kennis en bekwaamheid; integratie is dan weer de onderlinge afhankelijkheid, mensen die deel uitmaken van een groter systeem. Maar integratie in mensentaal vereist communicatie en interactie. Mensen raken verbonden. En dat lukt aardig in een stad.”

Francis Heylighen Francis Heylighen (1960), doctor in de Fysica, is verbonden aan het Centrum Leo Apostel van de Vrije Universiteit Brussel (VUB). Daar verricht hij interdisciplinair onderzoek in de werkgroep Evolutie, Complexiteit en Cognitie, die de menselijke evolutie, wiskunde en psychologie verenigt. Het Centrum Leo Apostel verenigt onderzoekers van universiteiten over heel Vlaanderen uit verschillende vakgebieden. Het is vernoemd naar de filosoof Leo Apostel (1925-1995). CD

Maar steden betekenen ook stress. En die stress staat creativiteit in de weg, daarover zijn vele wetenschappers het eens. Dat komt de stadsmaatschappij en de mens niet echt ten goede. Heylighen: “Differentiatie en integratie bestaan al duizenden jaren als maatschappelijk proces. Bekijk je het biologisch, dan bestaat het proces zelfs al miljarden jaren, want ook binnen ecosystemen is het aanwezig.” “Onze afname van creativiteit – een indruk die ik ook deel – kan differentiatie afremmen. Mensen beginnen bestaande trends na te bootsen, eerder dan ideeën te ontwikkelen. Anderzijds lijkt het waarschijnlijk dat integratie in de toekomst steeds sneller zal verlopen. Wij hebben internet, en dus is de kans om met elkaar in contact te komen, veel groter, waardoor de kans op botsende ideeën, en dus op gezamenlijke creat iviteit, groter wordt. Dat zal het proces van differentiatie en integratie weer bevorderen. In de toekomst, en met dank aan internet, kan daaruit een gemeenschappelijk interactief brein op wereldschaal ontstaan. Mensen kunnen er onderdeel van

worden, net als steden en stadsgebieden. Het wordt een systeem dat op een collectieve manier problemen zal oplossen. Collectief, in die zin dat niemand alleen een beslissing neemt en niemand dus direct verantwoordelijk is. Individuele keuzes zullen complexere collectieve gevolgen hebben.” Betekent dat dat we ook meer met de keuzes van anderen rekening moeten houden? Heylighen: “Keuzevrijheid is een tweesnijdend zwaard. Het is voordelig in bepaalde opzichten, maar

DOCUMENTAIRE OVER LEVEN MET HANDICAP IN BRUSSEL BRUSSEL - De Vereniging voor Personen met een Handicap VFG klaagt ontoegankelijke gebouwen, bussen en stoepen aan. Ze vraagt een mentaliteitswijziging. Acht mensen met diverse beperkingen hebben de documentaire Overleven met een beperking in de stad

in elkaar gestoken. Onder meer een blinde, iemand met een spierziekte en een deelnemer met een mentale beperking tonen welke obstakels het centrum van Brussel met zich meebrengt. Enkele voorbeelden: een bankautomaat die voor rolstoelgebruikers te hoog in de muur is bevestigd, een postkantoor dat

De deelnemers vragen beter toegankelijke infrastructuur. moeilijk te betreden is en een parkeerplaats voor mensen met een beperking die ingepikt wordt. Even-

goed oefenen automobilisten weinig geduld wanneer iemand met een beperking meer tijd nodig heeft om te parkeren. “Veel mensen met een beperking willen hetzelfde als andere mensen, maar de overheid moet dit mogelijk maken,” zegt Greet Vandewynckele, educatief medewerkster bij VFG. Het scenario van de twintig minuten durende documentaire komt van de deelnemers. De bedoeling is burgers bewust te maken en beperkingen bespreekbaar te maken. Het project kreeg 7.800 euro subsidie van

ook nogal stresserend. Er is nu al zoveel keuze dat we veel tijd verliezen met al die mogelijkheden te overlopen. Ga maar eens naar een gsm-winkel. Je hebt honderden telefoons die allemaal een heel klein beetje verschillen. Dus is het moeilijk om rationeel te kiezen. De kans bestaat dat mensen wel een keuze zullen maken, maar met een onvoldaan gevoel naar huis gaan. Want de gemaakte keuze zal altijd slechter zijn dan de nieuwigheid van een andere gsm. Dat zorgt voor frustratie. En dat doet meer met ons dan we denken.” “Ik stel dus voor dat we, om mensen volwaardige keuzes te laten maken, keuzedwang verlichten door het zogenaamde libertaire paternalisme. Libertair, in die zin dat het individu de vrijheid heeft om de beslissingen te nemen die hij wil; paternalistisch in die zin dat de overheid de burger zoveel mogelijk in de goede richting stuurt, door aanbevelingen te geven. Je kunt in de supermarkt, waar je veel keuzevrijheid hebt, mensen adviseren. Niet door te zeggen dat ze geen junkfood meer mogen kopen, maar door hen indirect aan te moedigen om bepaalde keuzes te maken. Het zou beter zijn als de overheid mensen zou adviseren bijvoorbeeld geen sigaretten te kopen, of snoep, of chips. Niet door het te verbieden, maar door die keuze te bemoeilijken. Door die producten ergens te zetten waar ze niet opvallen. Terwijl de gezonde dingen goed zichtbaar uitgestald kunnen worden. Dat heeft twee voordelen: de overheid kan op een wetenschappelijk verantwoorde manier de gezondheid van de burgers vrijwaren,

staatssecretaris voor Gelijke Kansen Bruno De Lille (Groen!) en kadert binnen de veertiendaagse van de Gelijke Kansen en de Diversiteit. SVdb Lees meer op pagina 18-19: ‘Smeer voor een weinig gehoorde stem’ Documentaire en debat op 24 november om 13.30 uur in de Spiegelzaal van gemeenschapscentrum De Markten, Oude Graanmarkt 5

BDW 1254 PAGINA 5 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

Francis Heylighen: “Een modern systeem gekoppeld aan een globaal brein laat mensen vrij, maar denkt collectief.”

en door burgers te gidsen bij hun keuze, zullen mensen ook minder stress hebben en rustiger zijn, en meer tijd hebben om over belangrijke dingen na te denken. Enerzijds heb je dus het grote globale netwerk, dat collectieve beslissingen neemt, en anderzijds heb je het libertaire

paternalisme dat mensen aanmoedigt goede individuele keuzes te maken. Het systeem laat mensen vrij, maar denkt collectief.” Dat wil zeggen dat de overheid zich meer met moraal moet gaan bezighouden: dit product

is wenselijk, dat product niet. Maar de maatschappij die u net geschetst hebt, zal mogelijk worden opgebouwd vanuit de steden. Hoe zal dat globale brein dan van toepassing zijn in die steden zelf? Geef eens een specifiek voorbeeld.

Heylighen: “Een concreet voorbeeld is dat mensen zich niet alleen aanpassen aan het openbaar vervoer, maar dat het openbaar vervoer zich ook aanpast aan hen. Een globaal brein heeft kennis van alle mogelijke rittijden en vervoers mogelijkheden die je kunt nemen, maar ook van wie er in welke tram zit of zich op welke plaats bevindt. Dus kan het systeem niet alleen individuen door de stad gidsen, maar ook het hele openbaar vervoer. Als de database weet dat er x aantal mensen van Vorst naar Laken willen op een bepaald ogenblik, dan is het makkelijker om een nieuwe directe bus voor deze mensen in te leggen in plaats van hen drie keer te laten overstappen. Stel dat er in Vorst een feestje afgelopen is, en er plots vijftig mensen naar huis moeten, overal in Brussel. Dan kunnen zij als gebruikers van het systeem te kennen geven dat ze ergens naartoe moeten. Het systeem weet dat dan op zijn beurt en kan aan de MIVB doorgeven dat de dichtstbijzijnde bus even een ommetje kan maken om die mensen op te pikken. Op die manier kan het dagelijks bestuur van een stad veel intelligenter georganiseerd worden.” “Een ander voorbeeld: auto’s. Het is altijd beter om meer dan een persoon in een wagen te hebben. Carpooling is zo georganiseerd dat een bepaald aantal mensen op een bepaalde plaats afspreken om samen naar het werk te rijden. Maar dat systeem is weinig flexibel. Stel dat je van een vergadering komt en aan de andere kant van Brussel moet zijn. Er zijn ongetwijfeld auto’s die dezelfde kant op moeten, maar die weten natuurlijk niet dat jij die richting uit moet. En zelfs al zouden ze het weten, dan nog zouden ze om veiligheidsredenen niet zomaar wildvreemden meenemen of wil jij niet zomaar met wildvreemden mee. Als iedereen nu op een globaal brein is aangesloten, via een iPhone of iets soortgelijks, dan kent dat systeem beide identiteiten: van de bestuurder én van de potentiële passagier. Als er dan iets zou gebeuren, is ook direct bekend wie mogelijk schuldig is. Het systeem creëert met andere woorden vanzelf een vertrouwensband. Ook kan de automobilist bijvoorbeeld aangeven dat hij de passagier wel wil oppikken, maar dat daar een vergoeding tegenover staat. De passagier weet dan dat hij meekan, maar alleen als hij digitaal twee euro betaalt. Dat kan allemaal snel en elektronisch geregeld worden, nog voor je een stap in een

wagen zet. Beide partijen winnen erbij.” Daar staat tegenover dat dat systeem ons makkelijk kan controleren en altijd weet waar we zijn. Heylighen: “Dat kan opgelost worden. Het systeem hoeft niet te onthouden wat elk individu heeft gedaan. Het hoeft maar te weten hoeveel personen bijvoorbeeld op dinsdagavond van Laken naar Vorst moeten, zonder echt te weten wie die individuen allemaal zijn. In het geval van de transactie tussen passagier en bestuurder – er wordt twee euro betaald – is het wel nuttig om de identiteit te kennen. Maar zodra de transactie beklonken is, kan die informatie gewist worden.” Maar de automobilist kan evengoed het strafblad van de passagier willen natrekken, als dat beschikbaar is in dat intelligente systeem. Heylighen: “Dat zijn afspraken die je vooraf moet maken. Vooraf kan de automobilist bijvoorbeeld aangeven dat hij enkel vrouwen of kinderen wil oppikken, of mannen ouder dan zeventig. Daarvoor moet je inderdaad bepaalde gegevens over iemand hebben, maar je hoeft niet te weten hoe oud die is. Het systeem weet dat wel, en geeft gewoon aan dat iemand binnen jouw categorie meegenomen wil worden. Het globale brein kan natuurlijk ook door Justitie gebruikt worden om misdadigers op te sporen, al moet ik toegeven dat er daarover nog veel denkwerk zal moeten worden verricht. Ook door mij.” Het is een bijzonder bewust systeem. Een bewustzijn? Heylighen: “Bewustzijn is een groot woord. Noem het eerder een verlengstuk van onze kennis en intelligentie. We hebben allemaal ervaring met de wereld, en die ervaringen worden opgeslagen in de vorm van kennis. Maar ieders ervaring is natuurlijk maar een heel klein stukje van wat er allemaal in de wereld gebeurt. Als je alle ervaringen en kennis van iedereen zou kunnen integreren in één groot geheel, de collectieve intelligentie, dan krijg je een systeem dat veel beter beslissingen kan nemen omdat het beschikt over veel meer kennis en ervaringen. Dat is wat het globale brein doet: ervaringen en informatie van alle gebruikers samenbrengen tot één groot netwerk. Een brein.”

ADVERTENTIE

NIEUW OP TV: ONDER DE STERREN MET THUISLOZEN BRUSSEL – De regionale zender tvbrussel en Eén maken van 13 tot en met 17 december opnames voor de kerst-tv-reeks Onder de sterren, een armoede-/kook-/ontmoetingsdocumentaire over thuislozen en Brusselse chef-koks. De productie is in handen van Julien Vrebos. Hij opent aan de Ieperkaai het tijdelijke

restaurant Zazou. Daar kunnen dagelijks veertig thuislozen (tegen 1 euro) en veertig andere burgers (tegen 25 euro) van 13 tot en met 17 december komen eten (reserveren vanaf 12 november op 02-702.87.60 of www.tvbrussel.be). De camera zoomt in op de kokende thuislozen en de chefs (van La Marée, Resto

Henri, Switch, Le Grain de Sel en La Cantina). Al is het echte ‘kookpunt’ van Onder de sterren de eigenzinnige samenwerking tussen iedereen, de confrontatie tussen arm en rijk, en begrippen als hoop, Kerstmis en Brussel. Ook de hotelschool Elishout, de Lions Club en het inloopcentrum Chez Nous/Bij Ons doen mee, naast het thuislozenpubliek van daklozen, krakers, mensen met een laag inkomen, mensen zonder papieren,... Vanaf vrijdag zijn wekelijks aankondigende reportages op JMB tvbrussel te zien.

Christophe Degreef

BDW 1254 PAGINA 6 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

Boer Jan Vander Perre met enkele klanten. Moslims kiezen hun schaap graag zelf voor het naar de offerplaats wordt gebracht.

Maatschappij > Brusselse moslims op zoek naar slachtdieren van Londerzeel tot Pajottenland

Schapen spotten in de Rand BRUSSEL/LONDERZEEL – Dinsdag is het zo ver. Dan worden in de hoofdstad zo’n twintigduizend schapen geslacht voor het Offerfeest. Maar waar halen moslims al die schapen vandaan? Ze trekken door de Vlaamse Rand op zoek naar een slachtdier voor het Feest van het Schaap. Al hoeft het niet altijd een schaap te zijn...

‘H

et ritueel begint met de keuze van het dier. Het offerdier is vaak een schaap of geit, als verwijzing naar het offer van Abraham. Maar ook grotere dieren, zoals koeien en stieren, zijn toegestaan. De dieren moeten valide en gezond zijn.” “De dag van het feest moet het offer gebracht worden na het ochtendgebed en vóór het begin van het namiddaggebed.” “Het slachten gebeurt door het doorsnijden van de luchtpijp en de bloedvaten van de hals van het slachtdier. Op het moment van het offeren wordt het dier op zijn linkerzij gelegd en gedraaid naar de Qibla (Mekka).” “De voorschriften bepalen dat het dier met zachtheid behandeld moet worden en het mes niet te zien mag krijgen. De keelsnede moet in één enkele beweging gebeuren. De slachter moet de naam van God inroepen

alvorens snel en behendig de keel, de slokdarm en de bloedvaten van de hals van het dier over te snijden.” Zo staat het te lezen in de officiële Handleiding voor de organisatie van het islamitisch offerfeest dat door de federale overheid wordt verspreid om de gemeentelijke overheden in te lichten over een van de belangrijkste feestdagen van de moslimgemeenschap: het Feest van het Schaap. Volgens het federaal voedselagentschap (FAVV) zijn er in België vorig jaar bijna 50.000 schapen geofferd, waarvan een kleine helft in het Brusselse. Allemaal in één dag. Die dieren moeten érgens vandaan komen. Net na de ramadan al, goed twee maanden voor het Feest van het Schaap, beginnen Brusselse moslims aan hun zoektocht. Ze rijden rond in de groene rand van Brussel, van Merchtem over Wem-

mel tot in het Pajottenland op zoek naar schapen. Zien ze er grazen, dan bellen ze aan bij de vermoedelijke eigenaar. Het gros van de schapen komt van hobbykwekers. Omheiningsspecialist Eddy Balcaen uit Wemmel is zo iemand. Hij levert al enkele jaren schapen aan Marokkanen. “Zeer vriendelijke en respectvolle mensen,” zegt hij. “Ze kiezen hun schapen tegenwoordig nog voor ze geboren zijn! De vraag is immers groter dan het aanbod. Dat valt ook te merken aan de prijs. Maar nieuw is dit fenomeen zeker niet. Dertig jaar geleden werden er ook schapen geofferd. Alleen zijn er vandaag meer moslims.” Soms worden de schapen door de moslims meegenomen, in de koffer naar Brussel, “maar het liefst slachten ze het dier ter plekke,” zegt Balcaen. Hij maakte zelf mee hoe

een vader met zijn twee zonen het schaap ritueel slachtte en hoe ze het nadien professioneel ontbeenden. “Ze vroegen me of ze de ingewanden mochten begraven. Maar dat zag ik toch niet zitten,” zegt Balcaen, “Het terrein was net verkocht als bouwgrond (lacht).”

Tanende traditie Toch denkt Balcaen dat dit soort praktijken stilaan tot het verleden gaan behoren. “De schoonzonen waren er ook bij. Maar die hadden mocassins aan, mooi gekleed ook, net bankbedienden. Aan het eind van het ritueel lagen ze zowat te slapen in de auto. Om maar te zeggen: het slachten is een familietraditie op zijn retour. Vandaag zijn het vooral de allochtonen van de eerste generatie die nog zelf de slachting uitvoeren.” Eenzelfde verhaal valt te horen bij Jan Vander Perre uit Londerzeel. Het ambachtelijk slachten van schapen door de pater familias is verleden tijd. De jongeren kunnen het zelf niet meer. Ze laten het liever aan anderen over. Dat strookt met de gene-

ratiewissel die Vander Perre zelf ook heeft zien gebeuren. “Vroeger zag ik ze in hun camionnetje met gordijntjes en met hun gebroken Frans. Maar vandaag komen ze in een chique Mercedes en spreken ze Nederlands, of proberen ze toch. Het zijn Belgen, hé.” Vander Perre is geen hobbyfokker. Hij is melkboer en veehandelaar en heeft tien jaar geleden zijn activiteiten uitgebreid met de kweek van schapen. Hij heeft tweehonderd ooien staan die elk jaar de nodige lammetjes werpen. Het gros van die schapen gaat zes maanden later naar de moslimgemeenschap, in Brussel en deels ook in Antwerpen. “Rammen voor de Marokkanen, ongedekte ooien voor de Turken,” legt Vander Perre uit. Hij toont ons de stallen met honderden schapen, netjes opgedeeld per grootte en soort. Goedkope kleinere schapen gaan weg voor 125 euro. Duurdere, forse types kosten al gauw 180 euro. Vander Perre is fier op de kudde. “Ze zijn van eigen kweek, niet getransporteerd uit Nederland of Ierland. Ze

ADVERTENTIE

BDW 1254 PAGINA 7 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

hoesten niet. Ze zijn kerngezond.” De boer uit Londerzeel heeft ook stieren staan. “Die doen het de laatste tijd wat beter,” vertrouwt hij ons toe, “omdat het vlees minder vet is en er onder de moslims nogal wat diabetespatiënten zijn. Die mijden schapenvlees.” Is het een dure zaak voor de moslim? “Niet noodzakelijk. Als ze de stier aankopen met zeven gezinnen, komt het hun zelfs goedkoper uit.” Wie weinig geld heeft, koopt een geit. Voor 50 euro is dat al mogelijk, maar populair is dat niet. Vorig jaar werden er voor het Offerfeest in heel België amper veertien geiten geslacht.

Dierenarts Rond de middag draait een auto het erf op van de schapenboerderij van boer Vander Perre. Een oude Marokkaanse man en zijn vrouw, zijn zoon, en nog een tweede vrouw stappen uit. Zoon Talbi komt uit Molenbeek. Hij heeft al een schaap

Moslims kiezen hun schaap zoals westerlingen hun kerstboom kiezen gekocht bij de Londerzeelse boer. Maar de vader, hoewel slecht te been, wil zelf nog een mooi schaap kiezen. Zoals hij het vroeger ook altijd deed. Hij gaat voor een Texels schaap. Hij keurt, voelt door de vacht aan het vlees en geeft met een korte knik zijn fiat. Het schaap wordt geoormerkt. Nummers worden opgeschreven zodat er later geen discussie mogelijk is. Moslims kiezen hun schaap zoals westerlingen hun kerstboom kiezen. Bij boer Vander Perre krijgen moslims, als ze dat willen, de volledige dienstverlening. De boerderij is helemaal ingericht om de schapen ritueel te laten slachten. Elk jaar komen op die ene dag, ver van de Brusselse moslimwijken in het landelijke Londerzeel, honderden vooraf gekozen schapen een voor een via een deurtje binnen in de slachtplaats. Ze worden per drie op een draagbaar gelegd, vastgehouden bij de poten en na een kort gebed met een snelle snee gekeeld. Er is een dierenarts aanwezig, iemand van de Moslimexecutieve ook. Blijkt een schaap niet geheel gezond, bijvoorbeeld door een longontsteking, dan krijgen de moslims een nieuw schaap. Moslims die dat willen, mogen het geofferde schaap ter plekke villen. Anderen kunnen ermee naar een schuur wat verderop waar een vilmachine ter beschikking staat. Boer Vander Perre zorgt dat het slachtafval een dag later wordt opgehaald. “De vrouwen komen vaak meekiezen, zoals vandaag,” zegt hij. “Maar het slachtfeest hier ter plekke is toch vooral een zaak van mannen. Op dat moment staan de vrouwen thuis in de potten te roeren. Op die dag speel ik een beetje ceremoniemeester, maar zonder tussen te komen, hoor. Het is hun feest, hé.”

Steven Van Garsse

P-PRAAT Steve Coeymans is een behoorlijk Nederlands klinkende naam, en dat zal de naamdrager niet echt leuk vinden. Mijnheer Coeymans is de stichter van de vzw SOS Bruxelles, een beweging die ijvert voor een volwaardig (Franstalig) Gewest “waarin Brusselaars dezelfde rechten hebben als Vlamingen, Walen en Duitstaligen” en die Vlaanderen oproept Brussel niet meer te claimen als hoofdstad “omdat het een afzonderlijk Gewest is.” Grappig dat Coeymans dat zegt, want dan mag Brussel ook de hoofdstad van België niet zijn omdat het een afzonderlijk Gewest is. Trouwens, het Brussels Gewest is nergens de hoofdstad van, dat is de Stad Brussel. Blijkbaar leren ze de basis van het Belgische staatsbestel niet echt bij het FDF (‘Franstalige Democratische Federalisten’). FDF? Jep, mijnheer Coeymans stond bij de gewestverkiezingen van 2009 op de veertigste plaats op de MR/FDF-lijst. SOS Bruxelles betoogde afgelopen weekend op het Muntplein. Honderd mensen kwamen erop af. Guy Vanhengel heeft nog eens van zich laten horen. Volgens de ontslagnemende federale minister van Begroting (Open VLD) moet Bart De Wever (N-VA) eerste minister worden omdat hij vanuit die positie makkelijker staatshervormingen kan doorvoeren. Een zekere Yves Leterme had die ambitie ook, nog niet zo heel lang geleden, en kijk: drie jaar zijn we verder en er is nog steeds niets hervormd, maar Leterme is wel premier. Vanhengel voegde er in De zevende dag nog fijntjes aan toe dat onze staatsfinanciën op orde zijn, zelfs beter dan die van Frankrijk, Nederland of Groot-Brittannië. Honderd procent staatsschuld ten opzichte van het bruto binnenlands product? Op orde? Er zijn in de westerse wereld maar enkele landen waar de staatsschuld hoger is dan het bbp: Italië, Griekenland, IJsland. En België, dus.

CHIEN ÉCRASÉ

open geest open hart open toekomst

opendeurdag Maria-BoodschaplyceuM zaterdag 27 novemBer 14-18u InschrIjvIngen: Info op de opendeurdag en daarna op onze weBsIte

moutstraat 22 1000 Brussel

02 506 89 20

mabo@skynet.be

www.mabobrussel.be

ADVERTENTIE

OPSPORING VERZOCHT vrouw, apotheker, Jette, Nederlandskundig

LAKEN – Men gaat tegenwoordig al naar de Heizel om zand te stelen. Eind november vinden de Audi Masters plaats op de Heizel, een internationale jumpingwedstrijd, en het al-lang-aanwezige-zand is door onbekenden gestolen, zo blijkt. Het gaat om een kleine 1.000 ton ter waarde van 100.000 euro, ofte veertig vrachtwagens vol. Volgens de organisatoren gaat het om professionals, want niemand heeft iets gemerkt. Dat lijkt ons inderdaad zeer sterk, veertig vrachtwagens zand ongezien buiten smokkelen. LAKEN – Volgens de organisatoren komt de jumpingwedstrijd niet in het gedrang. Zij gaan elders nieuw zand zoeken. Misschien een tip voor de dieven. ELSENE – Terug van weggeweest: het Flageyplein! Sinds de invoering van de robuuste granieten banken zijn er inderdaad nog maar weinig banken uit hun hengsels gelicht, dat is waar. Maar sinds vorige week prijkt er toch een tag op een van de banken. Tijd om ze uit haar hengels te lichten, kortom. À propos: het begint al langzaam te kriebelen, maar midden november zou de parkeergarage onder het plein moeten opengaan. Stel je voor dat Moeder Natuur dat heuglijke feit viert door te trakteren op een stevige stortbui. Wouldn’t that be a surprise? BRUSSEL – Als toetje: Brussels minister van Economie Benoît Cerexhe (CDH) rakelt het idee van een overdekte Nieuwstraat weer op. Hij stelt het idee middels een maquette volgende week voor op een handelsbeurs in Cannes. Benieuwd.

Zorgzoeker: opsporing geslaagd

Alle Nederlandskundige zorgverleners op één plek

BDW REGIO

BDW 1254 PAGINA 8 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

Deze week aan de Munt > Heraanleg van start, einde gepland voor 2012

Muntplein in het nieuw, kiosken moeten wijken euro kosten, verlopen in vier fasen. Wat valt het meest op aan de plannen? In plaats van kasseien krijgt het Muntplein grijze steen als ondergrond. De centrale fontein en de grote roosters in het midden van het plein verdwijnen. Het plein wordt een grote, open ruimte met enkele zitbanken, kleine fonteinen en bomen. Voor de toekomstige Nederlandstalige bibliotheek /’communicatiehuis’ Muntpunt komt een paviljoen, dat zal fungeren als drankenverkoop, fietsenstalling en ventilatieschacht voor de elektriciteitscabine onder het plein.

Onzekerheid

De drie kioskhouders op het Muntplein, dat de komende twee jaar opgebroken wordt, moeten tijdelijk weg.

BRUSSEL – De heraanleg van het Muntplein heeft jaren vertraging opgelopen, maar is zopas toch van start gegaan. Tijdens de bijna twee jaar durende werkzaamheden moeten de drie kioskhouders tijdelijk verhuizen. Nougatverkoper Norbert (64) verlaat voor de eerste keer in 26 jaar zijn stek – en maakt zich zorgen.

kioskhouders opzien tegen een verhuizing en het verlies van (potentië le) klanten. In 2009 verwerkte de Nieuwstraat dagelijks gemiddeld 52.712 voetgangers, de Kleerkopersstraat 25.768. Volgens nougatverkoper Norbert is december traditioneel de beste maand.

p een wandelpad na is de Koninginnestraat, tussen de Leopoldstraat en het Muntplein, een openbare werf. Samen met de geel-blauwe borden op het Muntplein zijn het de eerste zichtbare tekenen van de heraanleg van het verkeersvrije plein in het centrum van Brussel. Norbert, verkoper van nougat, gepralineerde pindanoten en suikeramandelen in een grijze kiosk op het plein, is ongerust. Naar eigen zeggen kreeg de 64-jarige onlangs tijdens een buurtvergadering te horen dat zijn kiosk, Nougat Leonor, tijdelijk moet verkassen. Wanneer, waar naartoe en hoe lang weet hij niet. Hij hoopt zijn activiteit wel “rond het Muntcentrum” verder te zetten. Norbert, al 26 jaar een vaste waarde op het Muntplein, biedt zijn zoetigheden zes dagen per week tussen 13 en 19 uur aan. Op zondag rust

hij meestal, en ook wanneer het te koud of te winderig is. Toen hij nog samen met zijn vader in de kiosk stond, klopte hij langere dagen. Zijn ouders begonnen al met de zaak in 1958, toen nog op de Anspachlaan. Volgens Norbert brengt de verkoop momenteel voldoende op, “maar niet meer zoveel als vroeger.” In euro’s zet hij dat liever niet om. Maar dat de man hoogstwaarschijnlijk na zijn pensioen aan de slag moet blijven, steekt hij niet weg.

Veel vragen De Vietnamese krantenverkoopster recht tegenover Norbert kent evenmin de verhuisplannen voor haar kiosk. De bezorgde dame zit wel met een hoop vragen over data, nieuwe locatie en inkomen. Honderd meter verder op het plein staan nog twee andere kiosken. De eerste is een krantenkiosk die sinds maart leeg

staat na het overlijden van de uitbater. Vlak ernaast, in het wafelkraam dat al 25 jaar in handen is van Paula Dotremont (69) en haar dochter Veronique (37), weten ze ook niet wat er precies te gebeuren staat. “Blijkbaar moeten we deze plek in november verlaten. Hopelijk duurt het niet

Open plein De heraanleg van het Muntplein, die al jaren geleden aangekondigd werd, is van de hand van Technum/MSA. Die tijdelijke vereni-

Kioskhoudster:

“Blijkbaar moeten we het Muntplein in november verlaten. Hopelijk duurt dat niet te lang. Meer informatie hebben we niet” te lang. Meer informatie hebben we niet.” Cijfers van Atrium, de organisatie die de lokale handel moet stimuleren, geven mede aan waarom de

ging bestaat uit de studiebureaus Technum en Moritz & Simon Architects (MSA). De werkzaamheden, die tegen de zomer van 2012 klaar zouden zijn en 3,5 miljoen

Intussen staat de kioskhouders nog een en ander te wachten. Zowel de administratie als het kabinet van Handel, een bevoegdheid van schepen Jean De Hertog (CD&V), zegt dat de wafelverkoopsters en de nougatverkoper “in principe” naar het De Brouckèreplein verhuizen. Het is wel nog wachten op het college van burgemeester en schepenen, dat zich moet uitspreken over de vergunning om op die plek te staan. Wat de krantenkiosken betreft: voor de gesloten kiosk heeft eigenaar AMP het contract met de Stad Brussel niet vernieuwd, zo meldt de dienst Handel. Ook zou AMP een andere plaats voor de Vietnamese krantenverkoopster moeten vinden. Aangezien deze dame hiervan naar eigen zeggen niet op de hoogte is, belooft dat weinig goeds voor het al slinkende aantal (kranten)kiosken. In een vorig interview met deze krant gaf AMP te kennen weinig te verdienen aan de verhuur van kiosken. AMP was nu niet bereikbaar voor een reactie. Hoe dan ook, de vier kiosken moeten ten laatste eind februari 2011 van het Muntplein. Wat gebeurt er nadien? In de plannen zouden er tegen het einde van de heraanleg twee kiosken komen. Wie van de drie kioskhouders hierin terecht komt, is nog niet bekend. De concrete invulling wordt later bekeken, zo luidt het officieel. Dat de Stad Brussel hiermee haar handelaars geen duidelijkheid biedt, beseffen ze naar eigen zeggen wel degelijk. Een idee zou zijn om de oppervlakte van de kiosken te vergroten zodat alle kioskhouders er samen in kunnen, maar zeker is dat nog niet. Volgens het kabinet-De Hertog is het wel “de bedoeling een oplossing te vinden voor alle handelaars”. Steven Vandenbergh

Woluwe doet villa rucqUoy van de hand

Etterbeek / Brussel > Intergemeentelijk overleg

Fietsen rond het Jubelpark

SINT-LAMBRECHTS-WOLUWE – De gemeente verkoopt Villa Rucquoy, een mooi, vrijstaand huis uit het begin van de twintigste eeuw. De villa ligt in het beschermde landschap van Lindekemalemolen. De gemeente kocht het optrekje in 1976 ten behoeve van het gemeentelijk onderwijs, maar om de kas te spekken wordt het nu verkocht. In 2008 werd het al te koop gesteld voor 2,3 miljoen euro, zonder succes. De SVG gemeente verkoopt het nu, met 40 are minder tuin, voor 830.000 euro.

TELEXREGIO

BDW 1254 PAGINA 9 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

Senioren rollen en bollen BRUSSEL – In de Ouderenweek (15-20 november) wil het Seniorencentrum onbekende hoekjes van de stad laten ontdekken. Senioren mogen vrij kiezen uit een bestemming en kunnen de pendelbus nemen aan een van de negen deelnemende gemeenschapscentra (tussen Sint-Agatha-Berchem, Haren en Oudergem). De busreis doet onder meer het federaal parlement aan, het paleis van Keizer Karel onder het Koningsplein en de likeur- en jeneverstokerij Fovel. Meer op 02-210.04.77. JMB

Sint-Gillis > Bij oude postgebouwen aan Fonsnylaan

Eindelijk fietspunt voor Zuid Na de stations Noord, Centraal en Luxemburg krijgt nu ook het Zuidstation een eigen fietspunt. In zo’n fietspunt kun je terecht voor een kleine herstelling, maar je kunt er ook een fiets huren of hem simpelweg veilig stallen De exploitant, de vzw Cyclo, hoopt het fietspunt ten laatste op 5 december te openen. Het fietspunt was al een aantal jaar beloofd, maar liet lang op zich wachten omdat de NMBS en De Post het niet eens raakten over

In afwachting van de renovatie worden er rond het Jubelpark al fietspaden (her)aangelegd.

de overdracht van de oude postgebouwen langs de Fonsnylaan, waar het fietspunt zal komen. “We zijn heel tevreden dat het fietspunt er is, maar we hadden het graag aan de andere kant van het station gehad, want de Fonsny laan is een rotbaan voor fietsers,” vertelt Liesbeth Driesen van Cyclo aan brusselnieuws.be. Benoît Demeester

Nog tot en met 27 november loopt er een openbaar onderzoek naar de aanleg van fietspaden rond het Jubelpark. Het is de bedoeling in de Oudergem-, Gal liërs-, Nerviërs-, IJzer-, Renaissance-, Kortenberg- en Ridderschapslaan fietspaden aan te leggen. Tijdens het openbaar onderzoek kunt u het dossier op weekdagen inkijken op het gemeentehuis van Etterbeek van 9 tot 12 uur. Ook kunt u zich met eventuele bezwa-

ren richten tot het college van burgemeester en schepenen of tot een ambtenaar op de dienst Ruimtelijke Ordening. Op 8 december vindt de overlegcommissie plaats in het administ ratief centrum van de Stad Brussel. De heraanleg gebeurt in samenspraak: de Kortenberg- en Renaissancelaan liggen in CD Brussel-stad. Meer bij de Etterbeekse dienst Ruimtelijke Ordening, 02-627.27.18

ADVERTENTIE

EUROPESE WEEK VAN DE

AFVALVERMINDERING

8 TOT 2 0 2 VAN 2010 R E B M NOVE

Bijna 400 kg afval per persoon en per jaar, da’s veel. En als we nu eens minder afval produceerden? Hoe zetten we onze vuilnisbakken op dieet? Welk gedrag moeten we aannemen? Welke initiatieven voor afvalbeperking bestaan er al? Van 20 tot 28 november nemen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, zijn gemeenten, ondernemingen, verenigingen en burgers deel aan de Europese Week van de Afvalvermindering.

Met de ﬁnanciële steun van de Europese Commissie

Doe mee en stel een handeling « zonder afval ». Geen ideeën ? Maak kennis met het programma en breng een bezoek aan actieve Brusselse actoren en bestel de brochure «Minder afval produceren – 100 tips om duurzaam te consumeren»

Alle beetjes helpen, want we zijn met meer dan een miljoen Brusselaars.

Meer info ? www.leefmilieubrussel.be of 02/ 775 75 75

BDW 1254 PAGINA 10 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

BDW REGIO

Brussel > Anderstalige werkzoekenden zijn doelgroep

Gloednieuwe werkwinkel aan het Rouppeplein De buurt rond het Rouppeplein wordt zo’n beetje de plek voor anderstaligen die, bij het zoeken naar een baan, een beroep willen doen op Nederlandstalige diensten.

Brussel > Stormtrooper in de Marollen

Een klein mysterie in de Blaesstraat Geen hard regionieuws, maar een verdwaalde blik van onze fotograaf. En een al even verdwaald ukje dat er niets beters op had gevonden dan een Stormtrooper-achtig masker op te zetten in een bushokje in de Blaesstraat. Misschien had het ukje zijn eerste zware nacht in de Fuse achter de rug en wilde hij daarom niet herkend

worden. Of misschien was de kater te groot om met uitgestreken gezicht op de bus te zitten wachten. Wij weten het niet, en de fotograaf al evenmin. Een ding is zeker: als hij zou spreken met zijn kater, zijn stem zou eerder die van Darth Vader zijn.

Om de hoek is er al het Huis van het Nederlands, vlakbij de talenschool Lethas. En sinds kort zit op het Rouppeplein het nieuwe kantoor van de werkwinkel van Brussel-stad. De Vlaamse arbeidsbemiddelingsdienst VDAB, zijn Brusselse collega Actiris en de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC) slaan de handen in elkaar om werklozen aan een baan te helpen. Consulenten bekijken Actiris- en VDAB-aanbiedingen en proberen die op basis van opleiding en vaardigheden te matchen met de werkzoekenden. Zijn die onvoldoende gekwalificeerd, dan kunnen de consulenten hun een beroeps- of een talenopleiding aanbieden. Institutioneel gezien is de werkwinkel er vooral voor de Nederlandstalige werklozen in Brussel. Maar die zijn er nauwelijks, zegt

Marc Deleye van VDAB Brussel. “Er zijn er enkele duizenden, of drie à vier procent van het totale aantal werkzoekenden in Brussel. Maar ze zijn, om uiteenlopende redenen, niet altijd makkelijk in te schakelen op de arbeidsmarkt.” De werkwinkel richt zich daarom ook en vooral op anderstaligen. Zij krijgen dan eerst een degelijke opleiding Nederlands. Het kantoor aan het Rouppeplein is een van de drie werkwinkels in Brussel. Er zijn er ook nog in Anderlecht en in Schaarbeek. De werkwinkels kwamen er na een akkoord tussen Vlaanderen en het Brussels Gewest. De werkwinkels zorgen ervoor dat er meer Brusselaars in Vlaanderen gaan werken. Brussels minister van Werk Benoît Cerexhe (CDH) gaf onlangs de cijfers vrij. De voorbije drie jaar hebben 7.000 Brusselse werklozen een baan gevonden in Vlaanderen, vooral in de Rand. Het gaat bijvoorbeeld om chauffeurs en magazijniers. Ze komen vooral terecht bij kleinere werkgevers.

Steven Van Garsse

ADVERTENTIE

ZENITH

beurs voor actieve levensgenieters vanaf 50 jaar

VVAN DINSDAG 16 NOVEMBER TEM ZATERDAG 20 NOVEMBER

JJe vindt de Unie Vrijzinnige Verenigingen op stand 3258 paleis 3, Brussels Expo TTijdens deze Zenithbeurs kan je gratis op de stand van de Unie Vrijzinnige Verenigingen een unieke katoenen draagtas krijgen. H enige wat je daarvoor moet doen, is de bon van de Unie Vrijzinnige Verenigingen inruilen voor de draagtas aan de stand, voormiddag tussen Het 111 en 12u en namiddag tussen 14 en 15u (zolang de voorraad strekt, 1 bon per persoon). Deze bon krijg je aan de ingang van de Zenithbeurs. Voor meer info: PCMD Brussel, Stalingradlaan 18-20, 1000 Brussel • tel. 02 242 36 02 CMD Jette, Jetse laan 362, 1090 Jette • tel. 02 513 16 33

BDW 1254 PAGINA 11 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

Nieuwbouw De Kroon sleurt zich weer op gang

11.11.11 en de uitdagingen voor Centraal-Afrika

Er komt stilaan schot in de zaak van het verbouwingsdossier van gemeenschapscentrum De Kroon. Al in oktober 2006 stelde de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC) het Jetse bureau Este Architects en tuinarchitect Erik Dhont aan na goedkeuring van hun ontwerp. Maar er trad vertraging op, te wijten aan het langdurig wachten op de aanduiding van een aannemer. In de zomer van 2009 werd door de VGC een openbare aanbesteding uitgeschreven. Slechts één aannemersbedrijf schreef zich in en die werd niet gekozen. Dus moest de procedure worden overgedaan.

Daar ging weer een jaar over omdat het Gewest andermaal zijn fiat moest geven. Tot 8 november 2010 konden de aannemers zich opnieuw inschrijven. Er bleek ditmaal meer interesse. De dienst Gebouwen van de VGC opende maandag de omslagen. Een voorstel van aannemer komt in december op de agenda van het College van de VGC. Nadien is het zaak om het bouwdossier op de sporen te zetten tegen het voorjaar van 2011. De Kroon hoopt zijn nieuwe stek tegen eind 2012, begin 2013 in gebruik te kunnen nemen. Jean-Marie Binst

Elsene > Solidariteitsactie in gemeenschapscentrum Elzenhof

Sint-Lambrechts-Woluwe > Maingain geviseerd

Bouwvergunningen blijven teer punt In Woluwe heeft Emmanuel Lothaire een open brief geschreven aan burgemeester Olivier Maingain (FDF), waarin hij oude en nieuwe grieven op een rijtje zet. Lothaire wordt omschreven als een gedreven man, soms een tikkeltje té. Het CDH-lid is actief op gemeentelijk vlak, onder meer in het bewonerscomité van de wijk. Sommige verg unningen in de buurt van Maingains optrekje in de Stationsstraat werden volgens Lothaire afgeleverd zonder dat de omwonenden werden geraadpleegd. Bovendien zouden er werkzaamheden uitgevoerd zijn zonder vergunning, die schade bij buren veroorzaakten. De dienst Stedenbouw houdt de lippen stijf op elkaar, maar volgens

Lothaire werd er achteraf “geregulariseerd met een toverstokje dat gehanteerd werd door het college van burgemeester en schepenen”. Als de omerta zo welig tiert, is het in dit stadium onmogelijk uit te maken wat er precies aan de hand is. Bernard Ide, gemeenteraadslid voor Ecolo, zegt droogjes: “Ik vind dat er hier soms te vlug vergunningen worden afgeleverd, maar ik heb niet de indruk dat het er in SintLambrechts-Woluwe erger toe gaat dan in andere gemeentes.” Georges De Smul (CD&V) is nooit bang om zijn mening te uiten, maar beweert niet op de hoogte te zijn van misstanden. Tijdens de laatste gemeenteraad kwam het onderwerp niet ter sprake. Lieven Bulckaert

Het 11.11.11-comité in Elsene voert al een dertigtal jaar actief campagne. Op 11 november houden de mensen van het comité een actiedag in gemeenschapscentrum Elzenhof, met speciale aandacht voor de landbouw in Centraal-Afrika. Naar jaarlijkse traditie staat er een solidariteitsmaaltijd op het menu, dit keer uit Congo. 11.11.11-Elsene bestaat ongeveer dertig jaar en is een van de actiefste comités in het Brusselse gewest. Elk jaar op 11 november wil het op een gezellige manier actievoeren rond een bepaald probleem in de derde wereld. Dit jaar staat de ontwikkeling van de landbouw in Congo, Burundi en Rwanda centraal, net als in de natio nale 11.11.11-campagne. “De opbrengst van onze actie is van ondergeschikt belang. Ik ben ervan overtuigd dat bewustmaking onder de inwoners van groot belang is om doelen te bereiken,” vertelt Stefan Martens, de voorzitter van het 11.11.11-comité Elsene. En net dat onderscheidt volgens hem het comité in Elsene van andere in Brussel en België. “In Vlaanderen gaan vrijwilligers van deur tot deur

Slachthuizen, Anderlecht, circa 1908.

om geld in het laatje te brengen. Op die manier actie voeren zou bij ons gewoonweg niet werken.” Ook de collega-vrijwilligers uit Watermaal-Bosvoorde voeren op een andere manier campagne. “Hun opbrengst is gemiddeld drie keer zo groot als de onze,” vertelt Martens. Bewustmaking is bij hen van ondergeschikt belang. Een verschil in aanpak bij de verschillende Brusselse 11.11.11-comités is meteen ook de reden waarom er voorlopig nog geen grootschalige Brusselse actie is, “al moet dat in de toekomst wel kunnen.” Op het programma donderdag staat ook een getuigenis van Geert Bossaerts. Zij verbleef enkele jaren in verschillende landen in Centraal-Afrika voor ontwikkelingshulp. In Togo leerde ze haar man kennen, met wie ze twee kinderen heeft. “Van haar verwachten we een schrijnende, maar hoopvolle getuigenis,” vertelt Stefan Martens. Er worden zo’n tachtig mensen verwacht voor de actiedag in het Elzenhof. Benoît Demeester Actiedag 11.11.11-Elsene, 11 november van 11 tot 16 uur in GC Elzenhof, Kroonlaan 12. Kaartjes kosten 12 euro

Correspondentie, honderd gedateerde Brusselse prentbriefkaarten en corresponderende foto’s van Gilbert Fastenaekens, nog tot en met 24 december in het Archief van de Stad Brussel (Huidevettersstraat 65), op www.arpeditions.org en op www.brusselnieuws.be/fastenaekens.

FASTENAEKENS

De jaarlijkse actiedag van 11.11.11-Elsene (foto 2008) is ook voor kinderen leerrijk én gezellig.

Slachthuizen, Anderlecht, 26 augustus 2009, 11.41 uur.

BDW REGIO

Sint-Agatha-Berchem > Slakkengangetje sinds 2006

BDW 1254 PAGINA 12 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

Maatschappij > Katleen De Ridder (Minderhedenforum) over de ‘witte media’

Wachten tot les barons op televisie komen

BDWOPINIE De interculturele verhalen van inwoners van Baltimore, Amsterdam en Bristol kwamen al tot hun recht in tv-series als The wire, Dunya & Desie en Skins. Stuk voor stuk worden er personages en plots in opgevoerd die de etnisch-culturele diversiteit van die steden goed weergeven. In België is Brussel de stad bij uitstek als decor voor soortgelijke series. Maar de diversiteit van de hoofdstad haalde nog nooit het kleine scherm. Begin 2009 had daarin verandering kunnen komen. Toen zond VTM, de grootste commerciële zender van Vlaanderen, Jes uit, een serie over het leven van jonge vrouwen in Brussel. Maar wat bleek? Voor de hoofdstad zelf was geen rol weggelegd. Meer dan één Ketje moest erkennen: Jes was er niet in geslaagd de ziel van Brussel te vatten. Weinig hoofdstedelingen hadden het gevoel dat de serie over hén ging. De reeks had zich net zo goed kunnen afspelen in Leuven, Gent of Hasselt – en dat terwijl Jes er nota bene prat op ging ‘Brussel een beter imago te bezorgen’. Als je het eindproduct bekijkt, lijkt het wel of dat ‘betere’ imago geïnterpreteerd werd als het weren van elke interculturele referentie. Een hoofdrol was weliswaar weggelegd voor de Vlaamse actrice met Turkse roots, Kadèr Gürbüz, maar haar afkomst was geen onderdeel van het personage dat ze speelde. Allochtone personages moest je met een vergrootglas zoeken. Ook de verhaallijnen waren een erg witte bedoening. Diversiteit verhield zich dus tot Jes zoals spek tot een slechte spaghetti carbonara: het zat er misschien wel in, maar je moest er verdomd goed naar zoeken. Je moet het maar doen: verhalen vertellen die zich afspelen in een multiculturele smeltkroes als Brussel en erin slagen dat aspect volledig buiten beeld te houden. Dit afdoen als een accident de parcours is te gemakkelijk. Het verhaal van Jes illustreert de witte bril die mediamakers nog te dikwijls opzetten wanneer ze achter de schrijfmachine

BRUSSEL – De school van Lukaku slaagde waar alle prestigieuze fictiereeksen op tv totnogtoe faalden: in die reality-reeks kwam Brussel ineens wél jong, multi cultureel en divers in beeld. Katleen De Ridder van het Minderhedenforum heeft op zich geen probleem met ‘de hang naar de heimat’, maar “waarom blijft het daar bij? En ook: waarom is dit perspectief zo dominant?” kruipen. Hoewel interculturele verhalen vaak gewoon voor het oprapen liggen, maakt de witte bril hen blind voor de rijkdom aan plots en personages. En dus blijven de verhalen, invalshoeken en perspectieven van de verschillende generaties migranten onverteld.

Slagers en West-Vlamingen Die lacune beperkt zich niet tot Brussel. Zo is het opvallend dat alle Vlaams prestigedrama’s van de afgelopen jaren bijna letterlijk uit de Vlaamse klei getrokken lijken te zijn: Van vlees en bloed (VRT), Katarakt (VRT), De smaak van De Keyser (VRT), De Kavijaks (VTM). De series zoeken de ‘veiligheid’ op van de slager om de hoek of West-Vlamingen in de oorlog. Met die hang naar de heimat is op zich niets mis. Maar waarom blijft het daarbij? En ook: waarom is dit perspectief zo dominant? De vraag stellen is ze beantwoorden. Veel mediamakers staan er blijkbaar niet bij stil dat het publiek waarvoor ze werken, erg divers is. Zeker in Brussel, waar Mohamed de eerste naam in het geboorteregister is, is dat vreemd. Ook de Brusselse media hebben boter op het hoofd. Bij hen is er ook ruimte voor verbetering: in personeelsbeleid én in programmering. Gelukkig zijn er ook tegenvoorbeelden. De school van Lukaku (VRT) is er één van. Dit programma hanteert verschillende invalshoeken: jong, Brussel en multicultureel. Dat die invalshoeken uniek zijn, wordt bewezen door de media-aandacht die sommige protagonisten te beurt viel, ook als ze niet Romelu Lukaku heten. Dit soort programma’s is de toekomst van de interculturele televisie. Goede diversiteitsverhalen hoeven overigens niet per definitie over interculturaliteit te gaan. Neem nu het programma So you think you can dance (VTM). De show brengt mensen in beeld omwille van hun talent, niet omwille van hun achtergrond. Bovendien vat de show de tijdsgeest van de steden van nu, waar jongeren zich verzamelen rond urban music & dance. In Amsterdam, Londen en

“Diversiteit verhield zich tot Jes (VTM) als spek tot een slechte spa ghetti carbonara: het zat erin, maar je moest verdomd goed zoeken.”

Katleen De Ridder:

“Ook bij de Brusselse media is er ruimte voor verbetering: in personeelsbeleid én programmering”

Berlijn bestaan zelfs heuse urban music-radiozenders, met succes. Dat Brussel in dit rijtje niet voorkomt, verbaast enigszins. En dan is er die andere blinde vlek: etnische media. In Brussel zijn talrijke etnische media actief. Ze zijn kleinschalig, zelfbedruipend, en dikwijls (maar niet altijd) verbonden aan het verenigingsleven. En ze zijn meertalig. Vooral de Turkse Brusselaars laten zich niet onbetuigd. Zij stampten bijvoorbeeld GoldFM uit de grond. Oorspronkelijk was GoldFM een muziekbedrijf dat zich toelegde op de distributie van traditionele en hedendaagse muziek en film uit Turkije. Vandaag is het een volwaardige zender met huis-dj’s, presentatoren en programma’s. Initiatieven als GoldFM zuigen letterlijk diversiteit in het Brusselse medialandschap. Jammer genoeg zijn ze nog weinig zichtbaar. Hier kan een taak weggelegd zijn voor de Brusselse (Nederlandstalige) media. Samenwerking met etnische media kan namelijk unieke programmaformules opleveren en een uitbreiding en diversifiëring van het luisterpubliek in de hand werken. Deze en andere voorbeelden komen uit het boek De witte media, of waarom ‘allochtonen’ altijd slecht nieuws zijn. Dit is een publicatie van het Minderhedenforum, dat de stem van de etnisch-culturele minderheden in Vlaanderen en Brussel vertolkt. De ondertitel is bewust gekozen en slaat niet zozeer op fictie of interculturele programma’s of initiatieven, maar wel op de journalistiek. Zo is ook berichtgeving over intercultureel samenleven in Brussel geneigd tot doemdenken. Om dit te veranderen, schuift De witte media oplossingen naar voren. Zoals meer journalistieke deskundigheid om verhalen te vertellen die relevant zijn voor iedereen. En zo is de cirkel rond: wanneer mag het interculturele Brussel nu eens meespelen in een tv-serie of film? Les barons op televisie, dat hebben we nodig!

Katleen De Ridder

Katleen De Ridder is beleidmedewerkster bij het Minderhedenforum. Ze schreef De witte media, of waarom ‘allochtonen’ altijd slecht nieuws zijn (uitg. Lannoo Campus, 184 blz., 19,95 euro). Op 14 november neemt De Ridder deel aan het panelgesprek Media & racisme (in de reeks Voorbij wij & zij van De Pianofabriek en Kif Kif; meer op www.pianofabriek.be)

BDW 1254 PAGINA 13 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

BRIEVEN VAN LEZERS lezersbrieven@bdw.be

Zin voor nuance Met veel verbazing lees ik in BDW 1253 van 4 november de bedenkingen van Roel Jacobs in de bijdrage ‘Vlaamse bewegers in het Frans’ (blz. 5). Daarin is er sprake van “het nationalisme zoals het vandaag door de drie D’s – De Wever, Dedecker en Dewinter – beleden wordt”. Volgens mij geeft Roel Jacobs hier blijk van een volkomen ongenuanceerde zin voor veralgemening. Elke waarnemer die een minimale poging tot afstandelijke en objectieve observering van de politiek in België nastreeft, zal beamen dat dit geen correcte analyse is. Het is gewoon sloganesk alles op een hoop gooien. Links tegen rechts, goed tegen kwaad, enzovoorts. Was het maar zo simpel. Ik respecteer deze mening. Maar ik stoor me eraan, omdat ze uitgaat van een historicus die op deze manier zijn eigen wetenschappelijkheid ondergraaft. En dus twijfel ik als kritische geest ook aan de rest van zijn verhaal (dat dus naar zijn zeggen een antithese is van het nationalisme zoals het vandaag beleden wordt door de genoemde drie D’s). Helaas, een politicus mag veralgemenen en slogans gebruiken, een historicus moet nuanceren en bewijzen aandragen. Roger Swalens, Alsemberg

Zware afdruk Nick Trachet heeft een zware afdruk in uw tijdschrift. Twee volle kolommen. Een ervan gebruikt hij om ons mee te delen ‘wat er door zijn hoofd schiet’ als hij plots in een kraampje bio-kurkuma ziet liggen. En dat is een zeer kort door de bocht gaande opeenstapeling van biolandbouw, fair trade, traceerbaarheid. Met weinig nuance of bronnenduiding stapelt Trachet in een ‘vrije associatie’ gedachten, opinies en conclusies op elkaar. En die conclusies zijn oninteressant omdat ze zo sloganesk en ‘anti’ zijn. Meneer Trachet: vermijd de biologische marktstalletjes; Proust mocht dan wel, getriggerd door een madeleinekoekje, een meesterwerk plegen, u gaat onversneden aan het schelden en dan is zo’n kolom vlug gevuld. Er vallen mijns inziens veel kanttekeningen te maken bij de thema’s die u aankaart, en er zouden interesante discussies uit kunnen voortkomen. Voorlopig misschien toch eens een abonnementje op Velt nemen (waar u kunt leren over combinatieteelt, compost maken en dies meer), toch eens, al is het kokhalzend, binnenlopen bij de groenteafdeling van Den Teepot of het depot bij de Marollen, waar hoofdzakelijk minder opgefokte seizoensgroenten uit de buurt de toon aangeven. En dat kan gerust gecombineerd met niet-bio van onze boeren op de markt, een blik uit de buurtwinkel en fairtradekoffie van Oxfam of Max Havelaar-bananen uit de Delhaize. Die laatste producten moeten van ver komen en dat heeft inderdaad veel nadelen. En dan weet een beetje geïnformeerd mens wat te kiezen... Maar misschien drinkt u alleen leidingwater en eet u geen bananen. Men moet geen enkele ‘aanpak’ zonder meer for granted nemen, maar veel, zeer veel mensen, zullen u bevestigen dat een vleugje bio-bewustzijn een mens vooral eenvoudiger en verser doet eten en... helpt na te denken over de moeilijke basics van het produceren, circuleren en consumeren van voedsel hier en wereldwijd.

Lieve Dehasque, Vorst

Pendelleed Het nijpende tekort aan parkeerplaatsen, dus ook aan metrostations, is welbekend, maar is naar mijn oordeel een ‘vals’ probleem. Nochtans denk ik dat er een oplos-

BDWOPINIE

sing is. Ik ben in verschillende steden in het Verenigd Koninkrijk geweest, en die hebben het ‘Park & Ride’-sys teem. Betaald parkeren, in de openlucht, ondergronds of in bovengrondse multistorey-gebouwen. Betaald, maar het ticket geeft recht op ‘inclusief’ transport met het openbaar vervoer, heen en terug. Deze gebouwen zouden heel wat parkeeroverlast kunnen vermijden, en de omwonenden kunnen dan weer zonder probleem in hun straat parkeren. Persoonlijk heb ik moeilijkheden om te parkeren omdat de straat de hele dag bezet wordt door sluikparkeerders. Ik ben slecht ter been, en moet regelmatig een parkeerplaats zoeken in de omgeving, soms vier of vijf straten verder. En dat is ook lastig, met die blauwe zones overal. Er zijn genoeg braakliggende gronden en/of verkrotte en leegstaande woningen om zulke parkeergebouwen neer te poten. En de gemeenten kunnen er ‘belasting’ van opstrijken. Stof tot nadenken, dunkt me!

Guy de Valk, Laken

Kleurenblind? Er werd al beweerd dat onze Franstalige landgenoten moeite hebben om het Nederlands te leren... Tijdens de voorstelling van de nieuwe outfit van de Brusselse taxi’s is gebleken dat Franstalige Brusselaars niet alleen kleurenblind zijn, maar klaarblijkelijk geobsedeerd zijn door bepaalde kleurcombinaties. Dat heeft minister Brigitte Grouwels tot haar grote ongenoegen én ongemak mogen ondervinden bij de voorstelling van een prototypemodel. De vorige bevoegde minister had al het idee gelanceerd om alle Brusselse taxi’s een identieke look te geven door een uniforme zwarte kleur met toegevoegd geel voor letters, cijfers en motieven. Maar dat was buiten de woede van een aantal aanwezige taxichauffeurs gerekend. Heiligschennis, want deze twee kleuren kunnen naar verluidt alleen maar een zoveelste poging zijn om de Vlaamse invloed in de hoofdstad op te drijven en te blijven opdringen. Waarom werd er dan geen compromis voorgesteld met toevoeging van een bepaalde hoeveelheid rood? Deze tricolore combinatie kan door geen enkele Brusselaar betwist worden, die traditioneel elk belgicistisch initiatief genegen is. Het tafereel was ongezien – een wereldprimeur: een minister die afgevoerd moet worden onder politiebegeleiding voor de abitraire betwisting van een kleurencombinatie! Zichtbaar surrealisme...

Jonas Wille, Oudergem

Cumuls Enfin, finalement heeft Ecolo de PS zover gekregen om politieke cumuls in Brussel te beperken. Het is wel nog wachten tot na 2014 vooraleer het prille akkoord in werking treedt. Als je het aantal cumulerende politici in onze hoofdstad ziet, ben ik toch enigszins benieuwd welke vaart het decumuleringsproces zal lopen. (...) Iemand moet mij eens uitleggen hoe je een zenuwslopend voorzitterschap van een partij op een correcte manier combineert met een zwaar mandaat als vicepremier. Als je voltijds burgemeester bent van een grote stad als Brussel, Luik of Antwerpen, dan lijdt je eveneens voltijdse baan als federaal of regionaal volksvertegenwoordiger daar toch onder? Mij lijkt het volstrekt onmogelijk om twee of meer volwaardige en voltijdse politieke mandaten goed genoeg te vervullen. Groen! en Ecolo hebben een gezonde visie op dit overdreven cumuleringsgedrag. Vandaar dat mijn links kloppende hart ook groen kleurt.

Wouter Hessels, Koekelberg

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

Stadsmuseum door Anne Brumagne Wie tijdens de herfstvakantie in Brussel bleef om al die interessante tentoonstellingen te bezoeken die hier op dit moment lopen, en nu het plan heeft opgevat om de komende weken ook in Vlaanderen ’s lands erfgoed te gaan bewonderen, die moet naar het pas geopende STAM, het Gentse stadsmuseum op de Bijloke-site. Het STAM wil een toegangspoort en introductie zijn voor wie de stad Gent zelf wil gaan bezoeken, maar biedt in de eerste plaats een prachtig overzicht van de stadsgeschiedenis, van de vroegste tijd tot de nieuwe stedenbouwkundige ontwikkelingen. Het gros van de tentoonstellingsruimten bevindt zich in de schitterend gerestaureerde ruimten van de oude Bijloke-abdij; enkele van die ruimten, zoals de refter met zijn prachtige oude schilderingen, werden gewoon in hun oude glorie hersteld, zonder tentoonstellingskasten of multimedia. Je kunt er luisteren naar polyfonie en je teruggeworpen voelen in de tijd. Maar het STAM heeft ook een hedendaagse vleugel, waar elke Gentenaar op een reuzenplattegrond van de stad zijn eigen huis kan gaan opzoeken, en informatie verzamelen over de geschiedenis van zijn buurt. Voor de realisatie van het STAM kon de stad Gent op ruime financiële middelen van de Vlaamse overheid rekenen. Net zoals Antwerpen dat kon voor de bouw van zijn stadsmuseum, het nog niet geopende MAS. Bij de opening van het STAM zo’n maand geleden verspreidde Brussels parlementslid Herman Mennekens (Open VLD) een kort persbericht om ervoor te pleiten dat ook Brussel werk zou maken van zo’n prestigieus hedendaags stadsmuseum. “Momenteel denkt men al hardop aan een Europamuseum voor Brussel. Ik stel voor dat we in de eerste plaats werk maken van een museum met een moderne blik op geschiedenis en inwoners van onze stad,” was toen zijn stelling. Gelijk heeft hij, dat Brussel met zijn rijke en diverse verleden zo’n plek verdient. Alleen zijn we in deze barre tijden toch een beetje pessimistisch over de kans dat zo’n museum er de eerste jaren zou kunnen komen. Want welke overheid zou het initiatief moeten nemen? En wie zou de centen leveren? Zo’n stadsmuseum voor Brussel overstijgt de stad van Freddy Thielemans. Het Gewest heeft dan weer geen culturele of toeristische bevoegdheden. De twee gemeenschappen samen? Ik hoor de discussies al over het taalgebruik in het verleden! Of moeten we hopen op zo’n idealistische, koppige en geduldige ‘privé’-equipe als die van het kunstencentrum Wiels? Vanuit het niets gegroeid, met (te weinig) subsidies her en der bijeengesprokkeld, en nu worden er daar in de oude brouwerij in Vorst toptentoonstellingen georganiseerd zoals die van Francis Alÿs.

EVA HILHORST

BDW 1254 PAGINA 14 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

VADROUILLE Paardje huppelt dek op en neer BRUSSEL – Nog zoveel keer slapen en de Sint klimt met zijn Pieten op je dak. Zolang staat de Goedheilig Man nog op het dek van zijn stoombootuit-Spanje, die op 17 november weer aankomt in Brussel. De Haven van Brussel is inmiddels groot genoeg om jaarlijks de pakjesboot van Sinterklaas te ontvangen. Zijn knechten hebben aan Brussels by Water, de organisator van kanaalrondvaarten, laten weten dat hun baas op 17 november rond drie uur aan de Akenkaai zal aanmeren. Vorig jaar kwam een tweeduizendtal kindjes hem daar samen met hun ouders, de fanfare en een heleboel ballonnen verwelkomen. Als die kinderen ook het afgelopen jaar weer braaf zijn geweest, mogen ze zich er gratis van komen vergewissen dat de Sint wel degelijk opnieuw van plan is om cadeautjes te komen uitdelen. Vanaf halftwee is er aan de kade animatie door de Brusselse Circusschool. Er wordt ook gezongen om de Pieten de juiste richting te laten uit varen. Kinderen kunnen zich laten schminken, spelletjes spelen of het ezeltje bezoeken dat al klaar staat voor de Sint. Het loont ook de moeite om deel te nemen aan de grote kleurwedstrijd, want de Sint en zijn Pieten kiezen zelf mee de tekeningen waarmee prijzen kunnen worden gewonnen. Om halfvijf trekt de Sint zich dan terug om de verdere feestelijkheden rond zijn verjaardag voor te bereiden. Het hele evenement aan de haven is gratis en wordt ook live uitgezonden door tvbrussel. MB Aankomst van de Sint, woensdag 17 november aan de Sainctelette square/Akenkaai; meer info bij Brussels by Water, 02-203.64.06 of www.brusselsbywater.be ADVERTENTIE

Handicap & informatie Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor personen met een handicap

 02/463.58.58 alle werkdagen van 9 tot 12u30 uitgezonderd donderdag van 14 tot 17u.

Bezoeken enkel op afspraak Informatie@handicap-ambulant.be

DE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

Culinair > Aardappelen van overal centraal tijdens Week van de Smaak

In elke pot past een patat BRUSSEL – Wie likt de lippen niet af bij een puntzak frieten, bij krokante kroketten, pureetoefjes, peterselieaardappelen, een geroosterde pellepatat of pommes dauphine? De bereidingswijze mag nog zo gevarieerd zijn, toch kun je de aardappel niet claimen als ‘typisch Belgisch’. Tijdens de Week van de Smaak moet je stellig eens proeven van het beste patatjesgerecht van verbrusselde Europeanen.

an thema’s geen gebrek tijdens de vijfde editie van de Week van de Smaak, die liefst 1.200 activiteiten in Brussel en Vlaanderen voorschotelt. Het is tijd voor duokooksessies van Spaanse en Vlaamse chefs en hobbykoks. Tijd ook voor tapas, en hun Vlaamse variant, de hoppas (met streekbieren). Je kunt de Europese gastronomie ontdekken (in het kader van het EU-voorzitterschap van België). Tips opsteken van moestuin experts. Rondneuzen in scholen die gezonde soep maken, en gaan eten bij burgemeesters en EU-commissarissen die de kookschort omsnoeren. Of (in wandelparcoursen) historische

weetjes opsteken over eetgewoonten. Opvallend is dat naast het thema ‘Spanje’ in Brussel wordt ingezoomd op ‘Europa’ en de rijke varia tie aan aardappelgerechten. Daarvoor gaan we in de leer bij de nieuwe en tijdelijke Belgen: de expats. En of ze nu uit Spanje, Zweden, Nederland, Hongarije, Bulgarije of Ierland komen, ze koesteren allen hun streekeigen schotel. Dat resulteerde in het project Expatatas, een samentrekking van expats en patatas. Want de liefde voor Europa gaat door de maag, dankzij onze gemeenschappelijke moederplant, de aardappel. Hoe de populaire eetknol in Europa belandde,

is genoegzaam bekend. De Inca’s kenden het schrift noch het wiel en evenmin het paard; toch waren zij de oudste (bekende) aardappeltelers. De plant met eetbare, meelachtige wortels werd door de Spanjaarden omstreeks 1536 ‘ontdekt’ in het huidige Peru en Chili. De lokale bevolking had handige bewaarsys temen bedacht. Ze lieten de aardappel, die voor tachtig procent uit water bestaat, in het gebergte bevriezen. (Vandaag waakt men er zorgvuldig over dat eet- en plantaardappelen bij 7 °C worden bewaard.) Eens ontdooid kon het vocht uit de patat worden gestampt en het voedzame meel gerecupereerd. Een andere bewaarwijze was de ontdooide knollen in de zon te drogen leggen. Pas in 1571 bereikte de aardappel Europa, en het duurde dan nog tweehonderd jaar vooraleer het het hoofdvoedsel werd in een groot deel van Europa. Waar de teelt van aardappelen populair was, groeide de bevolking sneller dan elders. Elzas-Lotharingen bleek zo’n re-

BDW 1254 PAGINA 15 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

EU-COMMISSARISSEN Karel de gucht en neelie kroes koken

WIN!

Met de nieuwe actie De commissaris kookt haalt de Week van de Smaak de EU-top naar het fornuis. In de Nederlandse ambassade in Brussel gaan Europees commissaris voor Handel Karel De Gucht en zijn Nederlandse collega Neelie Kroes (Digitale Agenda en vicevoorzitter) op donderdag 18 november om 20 uur samen een potje koken voor een select publiek. Vijf lezers van deze krant mogen live meemaken hoe beide EU-com-

missarisen hun Belgisch-Nederlandse menu samenstellen. Sterrenchef Roger van Damme helpt hen daarbij. Wilt u bij dit exclusieve gezelschap zijn? Stuur dan voor maandag 15 november (12 uur) uw contactgegevens naar win@bdw.be met referentie ‘Commissaris kookt’. De winnaars krijgen ’s namiddags antwoord.

(links) Valeria Teveli bereidt Hongaarse bogrâces, een aardappelpot met (veel) paprika’s, uien, spek en worst, gekruid met paprikapoeder en komijn.

(rechts) De Bulgaarse Diana Nedyalkova, chef van La Vieille Maison, bakt knapperige aardappelburgers met (Bulgaarse) fetakaas, ui en dille.

Met wat nootmuskaat Dat brengt ons bij de overlevering van aardappelbereidingen en de verspreiding van receptvarianten door Europa. In Brussel, waar 150.000 Europeanen wonen, zijn expats en restauranthouders de Parmentiers van de 21ste eeuw. Elke Spaanse vrouw zweert trouw aan haar eigen grootmoedersrecept van tortilla de patatas, de aardappelomelet met beetgare aardappelblokjes in een eierkoek. De Bulgaarse Diana Nedyalkova, chef van La Vieille Maison, leert ons tijdens de Week van de Smaak hoe Bulgaarse klassiekers smaken: een hartige aardappelsoep, aardappelballetjes in de pan, puree met gegrilde paprika’s, gepaneerde aardappelburgers met feta (Bulgaarse, uiteraard) en zelfs cake. “Wat voor elk land geldt, is dat aardappelen niet duur zijn. Voor grote populaties blijft het dagelijkse kost.

telstoofpot van patatten, paprika’s en worst – nu al meer Duits dan Hongaars –, bereid boven een open vuur. Toch vrees ik dat de jeugd tegenwoordig sneller naar een makkelijk pak friet grijpt.” Die balans tussen oude en nieuwe eetgewoonten wringt ook bij Yvonne Mulcahy, voorzitster van de Irish Club of Belgium (in Brussel). Zij is te vinden in The Old Oak in de Franklinstraat. “Kinderen eten nu liever pasta dan aardappelen, terwijl dit onze Ierse trots blijft, met koosnaampjes als spud, murphy en pratie.

Onze recepten zijn amper veranderd, of het nu stoemp is of peterselieaardappelen in een koude salade met prei, zonnebloemolie en wijnazijn. Na onze ‘Russische periode’ is de creativiteit in de Bulgaarse keuken opengebloeid, dankzij reizen door Europa. En toch blijft de traditionele keuken het goed doen.” Ook de Hongaarse traiteur Valeria Teveli, die achtereenvolgens in Sint-Agatha-Berchem en in Ukkel restaurants opende, blijft na achttien jaar Brussel trouw aan haar Hongaarse krumpli. “Ik blijf scoren met bogrâces, een ke-

gio: tussen 1700 en 1787 groeide de bevolking er aan met honderd procent. In andere Franse regio’s, waar minder aardappelen op het bord kwamen, was de bevolkingsaangroei beduidend lager. Maar het tij zou keren vanaf de dag dat apotheker Antoine-Auguste Parmentier de aardappel te boek ging aanprijzen (1789), en koning en boer overtuigde van de goedkope, levensreddende groente voor mens en dier. De Ieren werkten eind achttiende eeuw, begin negentiende eeuw zelfs een dagportie van 3,5 tot 5,5 kilo aardappelen per hoofd naar binnen (soms met wat melk erbij). Maar rond 1830 waaide de ‘aardappelziekte’, veroorzaakt door de Phytophthora infestans, uit Mexico over. Hongersnood door mislukte aardappeloog sten zou extreem in Ierland, en ook wel wat in Vlaanderen, voor grote ellende en zelfs massale emigratie zorgen.

Colcannon kennen alle Ieren als ‘aardappelstoemp’ met gehakte boerenkool of groene kool, hier bereid door de dames van de Irish Club.

’s Weekends nemen de Brusselse Ieren zeker de tijd om te koken ‘zoals vroeger thuis’. Of het nu roasted potatoes of colcannon – stoemp met boerenkool of groene kool – is, het blijft altijd very tasty! Al heb ik er hier nootmuskaat leren bijdoen, zoals in ‘Belgische’ puree.”

Jean-Marie Binst

Bulgaarse, Hongaarse, Ierse en andere activiteiten staan op www.weekvande smaak.be, onder ‘Expatatas’

BDW 1254 PAGINA 16 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

Maatschappij > City Mine(d) wisselt ervaringen uit met internationale gasten

Kleinschalige aanpak, globale thema’s City Mine(d) maakt als producent en aandrijfmotor van creatieve projecten in de openbare stedelijke ruimte deel uit van een internationaal vertakt netwerk dat het dagelijks leven in de stad aangenamer wil maken. Het wil dat doen met initiatieven die een kleinschalig en lokaal karakter hebben, maar wel in verband staan met globale thema’s als milieu, solidariteit en democratie. Denk daarbij aan koerierdiensten per fiets, stadstuinen op braakliggende terreinen, of marktjes die lokale economieën opzetten en ondersteunen. Met de kleinschaligheid van die burgerinitiatieven wordt ingespeeld op iets wat politici, onderzoekers en bedrijven intussen ook erkennen: dankzij de wet van de grote getallen kunnen deze initiatieven een brede impact hebben. Met het Stedelijk Platform rondt City Mine(d) een periode van vijf jaar af waarin onder de noemers Krax en Micronomics internationaal werd genetwerkt rond deze aanpak. Om de ideeën en connecties duurzaam te maken lanceerde City Mine(d) in januari 2010 al een

BRUSSEL – Het stadsplatform City Mine(d) nodigt vertegenwoordigers uit negentien Europese steden uit op een Stedelijk Platform in Brussel. Doel: ervaringen rond burgerinitiatieven uitwisselen.

“Het is een voortzetting van de idee dat mensen met een groot hart voor de stad veel invloed hebben op hoe die stedelijke realiteit eruitziet, van wat een stad ook echt een stad maakt,” zegt Sofie Van Bruystegem van City Mine(d). “Drie dagen lang brengen we een dertigtal initiatieven samen uit negentien Europese steden, van Istanboel tot Rouen en Ljubljana. De initiatiefnemers kunnen tonen hoe ze te werk gaan en aanzetten tot actie.” Op vrijdag 19 november om 19 uur heeft er in Studio 4 van Flagey een gratis publiek debat plaats. Daags nadien ontvangen Brusselaars een kleine workshopgroep thuis in hun huiskamer. En op zondag wordt in het Zenuwcentrum aan de Waversesteenweg 218 in Elsene de hele dag een Bazaar van initiatieven, voorstellen, meningen en activiteiten ter zake ingericht. Ook zal de basis gelanceerd worden van een online community. Michaël Bellon

De stadsmusketiers van City Mine(d) hebben met hun lokale initiatieven impact op het straatbeeld.

Lees meer op pagina 20-21: ‘Wat links en rechts opborrelt’

internationale samenwerking in Brussel met deelnemers uit dertien Europese steden. In de maanden die volgden, werd voortgewerkt aan een strategie om internationaal te kun-

Stedelijk Platform City Mine(d), op 19, 20 en 21 november, 02-779.59.00, info@citymined.org, www.citymined.org, http://urbanplatform.citymined.org

nen blijven samenwerken zonder te dure overheadkosten te genereren. Die strategie zal nu worden gestroomlijnd tijdens het Platform, dat drie dagen duurt.

ADVERTENTIE

Met je gezin ontbijtzwemmen of met vrienden deelnemen aan het aquatornooi? Of wil je liever proeven van een gratis duikles? Je uitleven met spectaculair zwemmateriaal of een sessie aquazumba meepikken? Of kan je nog niet goed zwemmen en wil je graag watergewenning volgen?

Kom dan naar de

BRUSSELSE ZWEMBADDAGEN op zaterdag 20 en zondag 21 november 2010! • op zaterdag in het gemeentelijk zwembad van Sint-Gillis en in het zwembad van Anderlecht (Coovi/Ceria)

We kunnen nog meer doen om afval te verminderen. Wist u dat u door een bezoekje te brengen aan bepaalde winkeliers u het leefmilieu beschermt ? U gaat bijvoorbeeld naar een schoenmaker en laat uw schoenen herstellen in plaats van ze weg te werpen en een nieuw paar te kopen. Resultaat: minder afval, maar ook een mooie besparing ! Herstellers, verhuurders, tweedehandswinkels, brocanteurs, retoucheerzaken, ruilbeurzen, ruilwebsites, bibliotheken, spelotheken, ... In Brussel bieden duizenden winkels en diensten u de mogelijkheid om uw hoeveelheid afval aanzienlijk te beperken. 3 info 02 775 75 75 - www.leefmilieubrussel.be A l'initiative de la Ministre bruxelloise de l'Environnement, de l'Energie et de la Rénovation urbaine.

ALLE BEETJES HELPEN, WANT WE ZIJN MET MEER DAN ÉÉN MILJOEN BRUSSELAARS. Een initiatief van de Brusselse Minister voor Leefmilieu, Energie en Stadsvernieuwing.

• op zondag in de gemeentelijke zwembaden van Laken, Neder-over-Heembeek en Sint-PietersWoluwe (in dit laatste zwembad een hele reeks extra activiteiten, zoals een aquavolleybaltornooi!) sp ort EN BrUssEL

Iedereen is welkom: jong en oud kunnen meedoen, ook personen met een handicap. Met de steun van de Vlaamse overheid

Voor folders en info: sportdienst van de Vlaamse Gemeenschapscommissie 02 413 04 38 - sportdienst@vgc.be – www.vgc.be/sport

BDW 1254 PAGINA 17 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

Zo van die mooie dagen

TELEX VADROUILLE PARIJS lanceert gastronomiebeurs op heizel

BRUSSEL – Uit de zesmaandelijkse beurs Salon Saveurs des Plaisirs Gourmands in Parijs is een nieuwe beurs voor ‘Europese gastronomie’ ontstaan: Gourmets & Vins. In één maand tijd reist de beurs van SaintMalo naar Brussel en Lyon. In Brussels Expo strijkt ze neer van 26 tot en met 28 november. Het nieuwe culinaire walhalla gaat in hoofdzaak de haut de gamme-gastronomie promoten. De beurs is er gekomen op vraag van Franse producenten die naar de Belgische markt lonken. Ruim 150 Franse exposanten hebben al toegezegd. Onder hen La Maison de la Violette

uit Toulouse, dat kir, tapas en zelfs leverpastei aromatiseert met de smaak van viooltjes, of het huis Farine Marlette uit Île de Ré, dat biobrood met algen of crumble met biohavervlokken maakt. “Dit wordt geen beurs van streekproducten, maar van Europese topkwaliteitsproducten,” verduidelijkt de organisator. “Brussel is de derde rijkste regio in Europa, na Parijs en Londen. Ze telt één miljoen inwoners, van wie negentig procent Franstalig,” stelt de publiciteitsfolder bestemd voor standhouders. Er is ook plaats voor receptenboeken en voor een gang met street food. JMB

Collon-orgel viert 25 Jaar

Praat

Johan Verminnen 60: de titel ‘charmezanger’ krijgt weer betekenis.

Gehoord: Johan Verminnen 60, cd-compilatiebox met 60 liedjes (uit bij Sony Music). Meer op www.johanverminnen.be.

achteraf

Ik beleefde een tiental dagen geleden een André Hazes-moment. Toen de Amsterdamse charmezanger zes jaar geleden stierf, bleek niet alleen heel Nederland, maar ook half Vlaanderen plots fan te zijn van ’s mans smartlappen. Ik niet. Wat mij betreft is Hazes helaas voor niets gestorven. Zijn dood heeft me niet bekeerd tot muziek waarmee ik van nature geen affiniteit meen te hebben. Tot ik een tiental dagen geleden toch een barst in mijn pantser constateerde. Het was 1 november en het mistte, zoals het hoort op die dag. Op de A12 van en naar Brussel beluisterde ik beroepshalve de eerste cd van het drieluik dat werd uitgebracht naar aanleiding van de zestigste verjaardag van Johan Verminnen. Voor halfweg schrapte ik die ‘beroepshalve’. Verminnen is niet echt te vergelijken met Hazes (Hazes zit tussen het levenslied en de schlager, Verminnen tussen het levenslied en het chanson, heb ik dat goed?), maar ook aan Verminnens muziek had ik nooit echt een boodschap. Net als ontelbare anderen denk ik wel altijd minstens een fractie van een seconde aan Johan Verminnen als de rue des Bouchers in het vizier komt (op zich natuurlijk al heel wat), en als ‘Mooie dagen’ of ‘’k Voel me goed’ toevallig op andermans radio passeren, erken ik die nummers al neuriënd als een muzikale vertaling van het devies dat optimisme een morele plicht is. Maar meer hoefde dat echt niet te zijn. Toen ik eind jaren 1990 mee in de binnenzak van Brussel kroop, behoorde Verminnen al lang tot het stadsmeubilair. Hij leek me iemand die ondanks zijn nieuwe werk veroordeeld was tot het heropvoeren van zijn oude hits, en sinds kort ook tot het verdedigen van de praktijken van de auteursvereniging Sabam waarvan hij gedelegeerd bestuurder is. Zijn rol als sympathieke ambassadeur voor Brussel in de rest van Vlaanderen leek me ook al uitgespeeld, omdat het Brussel waarvan Vlaanderen eventueel nog ambassadeurs zou wil-

len ontvangen, blijkbaar niet meer bestaat. Na die ene luisterbeurt van die ene cd, vond ik het al spijtig dat ik er zo lang zo over heb gedacht. Verminnen is niet vies van clichés als vergeeld papier, bruine kroegen, een traan en een glimlach, de zon en de maan. Zijn poëzie blijft ook altijd voorzichtig, hoewel hij me in ‘Dertig jaar later’ toch waarschuwde: “Een criticus die mijn verzen las / wenste me diep onder het gras / ontrouwe minnaar vol kritiek / laat het oordeel maar aan ’t publiek / in het archief van groot verdriet / ben jij een traan die niemand ziet”. Maar Verminnen vertelt al eens een verhaal, neemt je al eens mee naar een gezellige plek, en laat verschillende muzikale invloeden toe. Als de tekst hapert, zijn de compositie en het arrangement wel goed, of omgekeerd. En de liedjes waarin alles goed zit – de hits lijken me niet voor niets zijn hits te zijn –, zijn om te koesteren. Als ik de credits erop nasla, dan zie ik dat Verminnen in al zijn nummers de hand heeft, en zingen doet hij als de beste. Verminnen heeft een heel mooie stem (die wel iets hoger was en minder korrel had in de jaren 1970, valt me op) en zingt een mooi Nederlands. Bij hem krijgt de titel ‘charmezanger’ weer betekenis. Ik vermoed dat het roezen in de charme van de liedjes van Verminnen ook wel met een zekere berusting te maken heeft. Met het verzuimen aan de plicht om weer maar eens onbekend terrein te gaan verkennen. Wellicht was 1 november een voor de hand liggende dag om gewoon te luisteren naar liedjes die aangenaam in het oor liggen en die gaan over zaken die je meteen herkent: Brussel en de wereld, vreugde en verdriet, heden en verleden – de thema’s waarin de drie cd’s met in totaal zestig liedjes geordend zijn. Toch zou het goed zijn nog eens een nieuw plekje voor dit pronkstuk van ons stadsmeubilair te verzinnen. Een hommageplaat met covers hebben ze al aan Will Tura cadeau gedaan, maar ik zou het graag beleven dat de jongen van zestig in ruil voor levenslang gratis drank en eeuwige roem af en toe eens onverwachts een nummer zou zingen in mijn Brusselse café. Michaël Bellon

SINT-LAMBRECHTS-WOLUWE – De SintLambertuskerk viert het 25-jarige bestaan van haar Patrick Collon-orgel met een concert van Spaanse en Italiaanse muziek. Het orgel kwam er op vraag van de vzw Val d’Orgue (Orgeldal), die mecenassen vond om een orgel te laten bouwen door de Lakenaar Patrick Collon. In Drongen en Brussel (koninklijke kapel, Karmelietenkerk, O-L-V van Blankedelle, kathedraal) en zelfs Malmö, Hannover en Munster vind je orgels van zijn hand. Voor de Sint-Lambertuskerk maakte Collon een variant van het oude Spaanse orgel.

Het bezit horizontale trompetten (zoals het orgel van de kathedraal), wat bijdraagt tot de specifieke sonoriteit die past bij 16de- en 17de-eeuwse muziek uit Zuid-Europa. Xavier Deprez (organist van de kathedraal), Guy van Waas (Karmelietenkerk), Yves Charlier (SintLambertuskerk) en Jan Willems (vzw Val d’Orgue) spelen op zondag 21 november om halfacht werk van Aguilera de Heredia, Correa de Arauxo, Frescobaldi en Cabanilles. JMB Meer op 02-762.22.88

ADVERTENTIE

UITZONDERLIJKE OPENING OP ZONDAG 14 NOVEMBER

Noteer, noteer, noteer de datum!

BDW 1254 PAGINA 18 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

Evenement > Veertiendaagse van de Gelijke Kansen en de Diversiteit

Smeer voor een weinig gehoorde stem BRUSSEL - ‘Leve de verschilligheid!’ Met deze slogan lanceert het Brussels Gewest de eerste veertiendaagse van de Gelijke Kansen en de Diversiteit. Bijleren én je amuseren met de Brusselse organisaties die een stem geven aan etnisch-culturele minderheden, mensen met een handicap, LGBT’s (lesbian, gay, bisexual, transgender) en alle anderen in een kwetsbare positie.

mbassadrice van de veertiendaagse is Öznur Karaca, een Vlaamse stand-up comedian van Turkse afkomst. Ze nam die opdracht met plezier aan omdat de veertiendaagse in het teken van optimisme staat. “Men mag niet klagen over de energie die men in België steekt in diversiteit en gelijke kansen, maar verandering heeft tijd nodig. Ik beschouw deze veertiendaagse als een toonmoment. Overigens vind ik het fijn dat alle minderheden aan bod komen.”

Zal u zelf comedy brengen? Karaca: “Ik zal normaal gezien niet optreden, tenzij in geval van een onweerstaanbare drang. Ik heb ook een ernstige kant, met ernstige inzichten en doelen in het leven.” “Tijdens het openings- en slotevenement zullen mijn collega-ambassadeur Sam Touzani en ikzelf onze opvattingen bekendmaken. Op plechtige wijze. Zonder clownspak.”

Karaca: “Een juiste houding is belangrijk. Vrouwen zouden in bepaalde functies minder verdienen dan hun mannelijke collega’s omdat ze niet durven onderhandelen over hun loon. Ze denken dat ze minder

“Hoe minder je zelf stilstaat bij die zogenaamde achterstellende verschillen, hoe minder die verschillen een rol gaan spelen”

PERSBERICHT | OKTOBER 2010

De opening vindt plaats op de vooravond van de Nationale Vrouwendag. Wat moet er op dat vlak nog gebeuren?

beschikbaar zullen zijn dan mannelijke collega’s, maar dat zou hen niet mogen tegenhouden om te onderhandelen. Zelf doe ik gewoon, en ik

sta tegenwoordig eigenlijk zelden stil bij mogelijke barrières.” Welke activiteiten staan zeker op uw lijstje? Karaca: “Alle activiteiten waarop hapjes en drank voorhanden zijn! De initiatieven van ChanGements pour l’Egalité wil ik bezoeken. Het onderwijs is een cruciaal element bij het vormen van meningen en visies bij kinderen. De theatervoorstelling van Ras El Hanout en de documentaire van de Vereniging Personen met een Handicap staan ook op mijn lijstje.” Eén van de initiatieven heet ‘Wat is jouw droom?’ Karaca: “Ik hoop dat iedereen zich goed mag voelen in zijn anders-zijn en dat het hem of haar niet belet om iets te ondernemen. Ik spreek uit ervaring wanneer ik zeg: hoe minder je zelf stilstaat bij die zogenaamde achterstellende verschillen, hoe minder die verschillen een rol gaan spelen. En ook al heb ik weleens te maken gehad met vooroordelen, ik sta daar nooit te lang bij stil. Als je bijvoorbeeld een job niet krijgt omdat een potentiële toekomstige werkgever het ‘moeilijk te geloven’ vindt dat je daadwerkelijk verwe-

Öznur Karaca: “We mogen niet klagen over de energie die België steekt in gelijke kansen, maar verandering heeft tijd nodig.”

ADVERTENTIE

Podium voor gelijke kansen

eerste ‘veertiendaagse van de gelijke kansen en de diversiteit’ in Brussel, van 10 tot 25 november Een theaterstuk met jongeren uit achtergestelde buurten. Een documentaire over leven met een handicap in Brussel. Een holebifestival. Een denkdag rond geweld op vrouwen. Het is maar een greep uit de vele projecten van de eerste ‘Veertiendaagse van de Gelijke Kansen en de Diversiteit’, van 10 tot 25 november in Brussel. Met dit initiatief wil Brussels Staatssecretaris voor Gelijke Kansen, Bruno De Lille, mensen laten nadenken over gelijke kansen en de rijkdom van diversiteit laten zien. Het thema sluit aan bij het Europees Jaar tegen Armoede en Sociale uitsluiting, een problematiek die in het Brussels Gewest meer dan de nodige aandacht verdient.

BDW 1254 PAGINA 19 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

zenlijkt hebt wat er in je cv staat, dan raakt me dat wel. Maar ik maak me vervolgens de bedenking: liever een andere job dan een werkvloer waarop ik mezelf te allen tijde

zal moeten verantwoorden, of waar men wil geloven dat ik een naarstige kabouter in mijn sacoche heb zitten die alles voor mij doet.” An Devroe

Regenboog van activiteiten Tussen het openingscongres voor professionelen in het Brussels parlement tot aan het slotevenement voor iedereen in La Tentation (met onder meer zumba, capoeira, Boombal/Balbrozijn en infostandjes) zijn er nog veel activiteiten. Een greep uit het veelkleurige aanbod van de 25 Brusselse organisaties. ■ Rond het thema gendergelijkheid

(gelijke behandeling van mannen en vrouwen) organiseert Amazone een rondetafelgesprek tussen politici en migrantenvrouwen. De Nederlandstalige Vrouwenraad van België debatteert rond de moedige vraag: ‘Wat is jouw droom?’ Een conferentie van de Regionale Coördinatie van Partner- en Intrafamiliaal Geweld en Intact gaat over de bescherming van slachtoffers van vrouwelijke genitale verminking, gedwongen huwelijken en geweld om de ‘eer’. ■ Om de bedrijfswereld te sensibiliseren rond personen met een handicap biedt de Brailleliga een jobontbijt ‘Open de ogen voor hun capaciteiten’ aan. En hoe ervaar je Brussel als je een beperking hebt? De Vereniging Personen met een Handicap maakte er een documentaire over. ■ Etnisch-culturele minderheden worden onder meer gehoord door het Internationaal Comité dat de

Vijf hoeken van de wereld laat zien: muziek, mode en poëzie uit Rusland, Brazilië, Koerdistan, Iran en Afrika ten zuiden van de Sahara. Het Biloba Huis houdt een reflectiedag over een solidaire leefomgeving voor senioren van diverse origine. De Organisatie van Clandestiene Arbeidsmigranten brengt de expo Een stem voor buitenlands huishoudpersoneel in Brussel. ■ Over LGBT heeft de allochtone holebi-vereniging Merhaba een geanimeerde talkshow in elkaar gestoken waaraan u vanuit de zaal kunt participeren. Genres Pluriels houdt op 20 november een manifestatie ter gelegenheid van de Transgender Day of Remembrance. Bij de koepelvereniging Rainbow House is er een ontmoetingsdag rond de vraag ‘Lesbofobie, simpelweg een variant van homofobie?’, een rondetafelgesprek over lesbiennes en armoede, en op de bovenste verdieping van de Beursschouwburg is er de vrouwenparty Souk del Mundo. AD

Volledig programma op www.gelijkekansenbrussel.irisnet.be (via nieuws doorklikken op programmabrochure)

Kunst > MuseumTalks Deluxe verklaart twintig werken

Insiders geven tekst en uitleg bij topstukken BRUSSEL – “Om een mogelijke aanval te verijdelen, schrijft koning Albert op 1 augustus 1914 aan de Duitse keizer Willem II een brief waarin hij wijst op de goede verstandhouding die er altijd tussen hun families bestaan heeft. Het is een persoonlijke brief, eigenhandig geschreven, in het Duits, gecorrigeerd door koningin Elisabeth.” U hoort Gustaaf Janssens, archivaris van het koninklijk paleis, bij een brief in het BELvue Museum. Het is een van de twintig becommentarieerde topstukken van de Brusselse musea, te beluisteren op www.museumtalks.be/deluxe. De Brusselse Museumraad voegt hiermee een nieuwe rubriek ‘Deluxe’ toe aan zijn MuseumTalks. Bovenop de intussen 150 commentaren van bezoekers en artiesten uit

heel de wereld bij hun uitverkoren museumstuk, komen nu de commentaren van insiders bij twintig meesterwerken. Zo vertelt de man die de iguanodonten van Bernissart heropbouwde, over de schat die verborgen is voor wie over honderd jaar zijn werk nog eens overdoet. Conservatoren mijmeren over de paradeharnassen van aartshertog Albrecht of over de ‘kleuren van de vreemdeling’ waarmee de Chinezen dankzij innovaties uit het Westen hun porselein konden kleuren. Bruegels ‘De val van de opstandige engelen’, Khnopffs ‘Liefkozingen’, de zelfontworpen meubels van Magritte, een tank uit de Eerste Wereldoorlog. Als u ze ooit in het echt ziet, loopt u misschien een oude bekende tegen het lijf... AD

Nick Trachet BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Wetsteen U had het allicht al zien aankomen. Wie het over scherpe messen heeft, moet het over het wetten hebben, een liefhebberij op zich. En ik stel er graag een unieke Belgische specialiteit bij voor. Vorige week bezong ik het plezier van het eigen mes op zak. Maar dat is alleen maar een plezier als het mes in kwestie ook echt scherp is. Veel mensen hebben schrik van scherpe messen. Zeker in de buurt van kinderen. Dat is niet zo verstandig. Het is belangrijk dat kinderen reeds vroeg leren hoe een mes gebruikt dient te worden. Snijden leert men niet vanzelf. Hoeveel volwassenen zie ik nog groente in stukken pletten met een bot stuk staal, in plaats van ze met lange halen mooi te snijden. Met lange halen en een scherp mes kan men ook veel dunner snijden. Verwondingen komen voor wanneer een mes uitschiet. Dat uitschieten gebeurt vaker met een slecht geslepen mes dan met een vlijmend scherp. En de wonde die gemaakt wordt met een bot mes, geneest slechter en doet meer pijn. Natuurlijk moet men ook leren dat een mes geen speelgoed is en ook geen bron van snoeverij. Een goed gebruikt mes moet meestal slechts eenmaal per jaar worden geslepen. Dat doen we met een steen en met water. Een platte carborundumsteen (niet te grof ) kost een schijntje. Gooi de wetsteen een tijdje in een bak water en leg hem dan plat op het aanrecht, bovenop een doek (tegen het wegschuiven en het krassen). Hou het lemmet van het mes vast en schuif dat over de steen, alsof u er een laag van zou willen afsteken. De hoek die men dient aan te houden, hangt af van het gebruik, maar een producent van Laguiole-messen raadt 23 graden aan, zeg maar de helft van de hoek van 45 graden, als dat makkelijker voor te stellen valt. Schuur het mes rustig een tiental keer aan één kant, dan tien keer aan de andere, enzovoort. U zult op het vel van uw duim voelen dat de snee steeds scherper wordt. Probeer het ook symmetrisch te houden, door evenveel aan de ene als aan de andere kant te schuren. Na een tijdje, wanneer u denkt dat de snee bijna perfect is, wordt die plots weer bot. Vreemd? Neen. De snee is nu zo dun dat hij op de steen is omgekruld en een ‘braam’ vormt. U kunt die met de vingernagel voelen zitten. Stop dan met slijpen en neem een aanzetstaal (een fusille). Recht

daarmee de snee tot hij weer mooi scherp staat. Laat de snee over uw vingernagel glijden. U mag geen haperingen voelen. Vaak ziet u slagers hun mes snel heen en weer halen langs zo’n aanzetstaal. Die pro’s wetten hun mes niet, het is namelijk al scherp, maar ze ‘zetten’ de snee van hun mes terug. Dat moet vaker gebeuren dan slijpen. Met een aanzetstaal alleen is het onmogelijk een bot mes te slijpen. Wie niet graag krasjes ziet op zijn mes, begint met een grovere steen, daarna een fijnere. Als afwerking kan hij zijn mes daarna nog polijsten, met wat witte tandpasta (bevat puimsteen) op een oude leren riem die aan de deurklink wordt bevestigd. Maar dat laatste is voor de echte freaks. De wetsteen op de foto is niet de eerste de beste, het is bovendien een uniek Belgisch product. In de buurt van Vielsalm in de Ardennen wordt een hoogst zeldzame steensoort gewonnen, die ze daar le coticule noemen, of ook wel pierre à rasoir belge (Belgische scheermessensteen). Het gaat om een geelwitte leisteen, rijk aan mica (een glasachtig mineraal), die ook nog eens voor 35 à 40 procent bestaat uit nauwelijks zichtbare granaatkristalletjes. Granaat is een rode halfedelsteen die maar iets minder hard is dan diamant. Wanneer de steen wordt bevochtigd en men er een mes over schuurt, komen er kristalletjes los en vormen ze een schuurpapje dat het staal zal slijpen. Zo’n coticule is de trots van de ware messenliefhebber. Vaak (zoals hier) wordt zo’n stuk steen geplakt op een dikker stuk paarsblauwe leisteen uit dezelfde buurt, de zogenaamde ‘Belgian Blue Whetstone’. Die bevat iets minder granaat, maar blijft een handige, natuurlijke wetsteen. Nieuw lopen de prijzen op tot 200 euro. Ik vond er één voor een paar munten in de uitverkoop van een werkplaats. Zulke dingen gaan generaties mee. Zodra het geslepen is, wordt het mes getest. Een mop onder woudlopers (bushcrafters) wil dat men een liefhebber van scherpe messen kan herkennen aan het gebrek aan haar op zijn linkerarm. Veel mensen testen hun mes immers door de haartjes

Veel mensen testen hun mes door de haartjes van hun arm te scheren. In de keuken is de tomaat het aangewezen proefobject van hun arm te scheren. In de keuken is de tomaat echter het aangewezen proefobject. Tomaten kunnen enkel met een echt scherp mes worden gesneden zonder ze te pletten. Berg uw scherpe mes ook altijd op in een leren of desnoods plastic foedraal. Een zakmes moet natuurlijk gewoon worden dichtgeplooid. Hoe vaak ik me al gesneden heb door gewoon mijn hand in de messenlade te steken… Na het slijpen vált de worst ineens uiteen in echt flinterdunne schijfjes. En plots moet u niet meer huilen bij het snipperen van ajuin. Allemaal dankzij een scherp mes. Smakelijk. (Van 12 tot en met 14 november vindt, zoals elk jaar, in Gembloers een merkwaardige beurs voor messenmakers plaats. Gedurende drie dagen zijn er tientallen verkopers uit heel de wereld die er hun waar aanprijzen. Men vindt er sublieme over praktische tot ronduit belachelijke snijdinges. Voor de geïnteresseerden zijn er ook workshops over alle aspecten van het messen maken. Een aanrader.)

nick.trachet@bdw.be De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/trachet

BDW 1254 PAGINA 20 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

“Creatieve volhouders worden maar al te vaak in marginaliteit geduwd omdat hun activiteit geen jobomschrijving heeft,” zegt Jim Segers van City Mine(d), in het gezelschap van de Française Fanny Courieult (l.) en Sofie Van Bruystegem (m.).

Fanny, Sofie en Jim van City Mine(d)

‘Wat links en rechts opborrelt’ BRUSSEL – “Positieve initiatieven van onderuit: opvallend hoeveel er zijn in Brussel. En in vergelijking met andere steden worden ze hier stevig ondersteund. Maar ze zijn als los zand: hen vangen in een institutioneel net is schier onmogelijk. De uitdaging is dan ook links te vinden om hun impact concreet te maken binnen de stedelijke en economische ontwikkeling.” Stadsmusketiers Sofie Van Bruystegem, Fanny Courieult en medeoprichter Jim Segers over de grote uitdaging van City Mine(d).

e spreken af in Le London, aan het Luxemburgplein. Hartje Europawijk, een ironische knipoog naar de kloof tussen de institutionele mastodont Europa en het bescheiden City Mine(d), een internationaal netwerk van individuen en collectieven begaan met stad en lokale actie. Het begon allemaal in Brussel, in 1997. Jim Segers: “We hebben City Mine(d) opgericht vanuit het idee om de creatieve activiteit te kanaliseren die links en rechts opborrelde in Brussel. Te beginnen met buurten als die

van de Brabantstraat en Kuregem. We willen mensen samenbrengen die anders niet zouden samenkomen. Dat maakte ons al snel betrekkelijk groot en zichtbaar. Maar zoals de stad ondertussen veranderd is, zijn ook wij veranderd: rond de eeuwwisseling hebben we ervoor gekozen zaadjes te strooien in andere steden. Zijn we beginnen te zoeken ook naar links tussen die steden in verschillende landen. Ik ben toen naar Londen verhuisd, terwijl Tom Deforce, die mee aan de wieg van City Mine(d) stond, naar Barcelona trok. Het wa-

stad een beetje eerlijker te maken? Een hele uitdaging: het gebeurt al te dikwijls dat mensen afhaken om noodgedwongen binnen het klassieke economische model mee te draaien. En de volhouders worden maar al te makkelijk in de marginaliteit gedrumd, omdat hun activiteit geen jobomschrijving heeft. Maar ren prille pogingen om een link tussen grote langzamerhand hebben we toch een discours Europese steden te exploreren en te ontwik- rond economie kunnen ontwikkelen dat steek begint te houden. Dat geeft de burger moed.” kelen.” “In een derde fase wilden we ons concentreren op een aantal heel specifieke dingen. Dat Paradox specifieke is sinds vier, vijf jaar stedelijke Sofie Van Bruystegem pikt in. “In Brussel zijn economie, zowel voor City Mine(d) Brussel we vertrokken vanuit de vaststelling dat de ecoals voor City Mine(d) Londen. Hoe kunnen nomie hier, zacht uitgedrukt, paradoxaal is. we die creatieve mensen die we altijd heb- De globale cijfers tonen een rijk gewest, maar ben ondersteund, helpen hun leven vorm te tegelijkertijd liegen de armoederapporten er geven binnen de economische realiteit? Hoe niet om. Eén Brusselaar op de vijf kan zelfs kunnen wij hun creativiteit gebruiken om de zijn doktersrekening niet meer betalen. Het is

BDW 1254 PAGINA 21 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

net op die snijvlakken van een aantal werkelijkheden – eigen aan elke grootstad – dat er initiatieven en nieuwe projecten kunnen ontstaan die goed zijn voor de stad. Fietsherstelprojecten, een eigen drukpers om affiches of een krant te drukken... Bescheiden initiatieven die wel degelijk iets te betekenen kunnen hebben binnen dat economische verhaal.” Segers: “Het meest frappante in het armoederapport was voor mij dat het verschil in levensverwachting maar liefst drie jaar bedraagt tussen iemand die leeft in de rijkste gemeente van het gewest en iemand die leeft in de armste gemeente. Daar kunnen we twee dingen mee doen. Ofwel maak je je daar boos over omdat het alleen maar erger wordt,

“De essentie van City Mine(d) is kleine initiatieven meer slagkracht geven. Op zich zijn die projecten misschien niet wereldschokkend, maar de som ervan is heel belangrijk”

omdat Brussel institutioneel zo rampzalig is georganiseerd. Ofwel ga je andere manieren het zoeken om het te verhelpen. Wat mij binnen die context altijd heeft beziggehouden, is zoeken naar plaatsen waar we over die dingen kunnen spreken op een niet-evidente manier. En dat is tot nader order nog steeds op de publieke plaatsen van de stad. Plaatsen waar mensen elkaar kunnen ontmoeten en elkaars overtuigingen in vraag kunnen stellen. Ik heb het in Brussel kunnen doen, nu probeer ik het in Londen.” “Spijtige vaststelling: de publieke plaats is in Brussel ondertussen al even problematisch geworden als in Londen. Omdat Brussel het voorbije decennium gestaag is geëvolueerd van probleem tot thema. De verfraaiing van de stad is daarvan een positieve uitloper, maar het is er wel een met weerhaakjes.” “Een voorbeeld dat ik graag aanhaal, is het Flageyplein. Daarin is heel veel geld geïnvesteerd, zelfs bijna op een manier waarvan

Combinatie van maaltijd en machine: het project ‘Soepmachine’ van City Mine(d).

we hadden gedroomd. In termen van participatie, betrokkenheid van bewoners en zo meer. Helaas met als resultaat dat het plein een cultureel centrum in de openlucht is geworden in zijn programmering. Je kunt tegenwoordig het Flageyplein enkel voor een activiteit gebruiken als je dat een aantal weken vooraf bij de gemeente aanvraagt. En dan nog op voorwaarde dat de plaats nog niet geprogrammeerd is voor iets anders. Het plein is dus verloren als plaats voor onverwachte ontmoetingen, voor ontmoetingen van ideeën. En laat dat nu net de essentie zijn van waar City Mine(d) mee bezig is: kleine initiatieven meer slagkracht te geven. Stadstuintjes bijvoorbeeld, mensen die hun fiets willen laten herstellen op publieke plaatsen, mensen die gewoon de tafels buitenzetten en met de buren iets willen organiseren.” Van Bruystegem: “Zulke projecten op zich zijn misschien niet wereldschokkend. Maar ik denk wel dat de som ervan heel belangrijk is. Juist omdat ze daar ontstaan waar ze moeten ontstaan, op de momenten dat het moet. Ze zijn belangrijk voor de mensen die het doen, maar ook voor de mensen die bezig zijn met het opstellen van de wetten en de regeltjes voor de stad én voor de mensen die in de toekomst in die stad moeten leven.”

Goede wil en wafels In dat verhaal is Fanny Courieult – afkomstig uit het Normandische Caen – vorig jaar beginnen mee te draaien. “Na mijn studie Culturele Projecten in de Openbare Ruimte, in Parijs, heb ik ervoor gekozen mij aan te sluiten bij City Mine(d) in Brussel. Ik wist heel weinig af van de stad, de eerste kennismaking was memorabel. Van bij mijn aankomst voelde ik dat ik in een biotoop was beland die heel anders in elkaar stak dan wat in Frankrijk gewend was. Een mozaïek van plekken met elk hun identiteit, verschillende nationaliteiten op een hoopje, een mengelmoes van talen. Tegelijkertijd ook een biotoop die een mens het gevoel geeft dat alles mogelijk is, dat niets vast ligt.” “Ik hou echt wel van deze stad. Ze heeft me gelokt door haar creatieve rijkdom, City Mine(d) heeft me de economische kijk erbovenop gegeven. Het is moeilijk uit te leggen aan iemand die het niet gevoeld of geroken heeft. De doorsnee Fransman gooit Brussel en Europa dan ook op één hoop. De hoofdstad van het Europa dat rijk is en die dus ook rijk moet zijn. Het is nog niet helemaal doorgedrongen over de grenzen dat Brussel zoveel meer is: een biotoop waar veel behoeftige mensen in armoede leven, waar het cultureel leven enorm divers en vruchtbaar is, waar stadcreativiteit geen ijdel woord is.” “Mijn vuurdoop was La Banque à Gaufres of De Wafelbank, een project met een theatrale mise-en-scène in de vorm van een bank. Die bank draaide rond rijkdom aan goede wil en/ of competentie van mensen, in plaats van rijkdom aan geld. Mensen met ideeën, mensen met engagement om die ideeën te helpen verwezenlijken. Ik ben daar vorig jaar mee begonnen, De Wafelbank was toen te gast bij kunstencentrum Recyclart ter gelegenheid van de opening van BRXLBRAVO en Nuit Blanche. ‘Bankiers’ voerden er inleidende gesprekken met de ‘klanten’ met de bedoeling de zo verkregen investeringen – lees: competenties – te verwerken en te ordenen. In ruil kreeg de klant een wafel. Ook hebben we gewerkt met affiches in de stad, onder meer bij de vzw 123 Logements, bij MicroMarché/ MicroMarkt, en bij The HUB in Elsene”. Het was een geslaagde vuurdoop, waarop Courieult samen met Segers en Van Bruys tegem de schouders heeft gezet onder het Stedelijk Platform op 18, 19 en 20 november. Meer daarover leest u op pagina 16 van deze krant. Karel Van der Auwera

FREDDI SMEKENS Spreike

f we nu in het Brussels spreike of ni, spreike zal altijd met de taal te maken hebben. Af en toe hoor ik hier en daar opmerken: “Ik huur de lesten taai gein Brussels neme spreike!” Veel meer dan: “En ik den?” kan ik daar niet op antwoorden. Maar toch maak ik van de gelegenheid gebruik om de Brusselaars dee nog Brussels spreike, hier even gerust te stellen. Zonder een taalkundige of socioloog te zijn, maak ik mij toch een bedenking wat ons Brussels betreft. Veel hangt af van woe en wannier we het huure spreike. Voor de ene zal het tijdens een familiebijeenkomst zijn, voor de andere tijdens een herbergbezoek of een toevallige ontmoeting met een stadsgenoot. Maar zowel trouwfeesten als begrafenissen komen natuurlijk ook in aanmerking. Wie zich echt zorgen maakt over ons Brussels, geef ik graag deze bedenking mee: “We zulle het spreike tot a me zwaaige.” En gelukkig begint dat zwaaige voor de meeste Brusselaars pas bij hun laatste snik. Bij dat alles ontgaat het mij niet dat ook de jongeren onder ons het Brussels nog hanteren. Zo word ik door hen niet zelden geconfronteerd met uitspraken als: “Ik goen a neki eet zegge” of “Leustert na neki no maa!” Op ons Brussels spreike staat stand noch leeftijd. Natuurlijk zijn er ogenblikken waarop ik mij aan een zekere zelfkritiek moet onderwerpen. Althans wat mijn Brussels spreike betreft. Zo betrap ik er mij bijvoorbeeld op de woorden ‘warempel’ of ‘uiteraard’ te gebruiken in plaats van ‘nateurlaaik’. En er is nog een ander syndroom dat mij af en toe zorgen baart, waarde lezer. Soms, wanneer ik door een rasechte Brusselaar in onze taal aangesproken word, duurt het enkele seconden alvorens ik zelf naar het Brussels overschakel. Gelukkig zou het mij niet verwonderen dat u af en toe ook met dat verschijnsel te maken heeft. Even over naar wat anders nu. Niet zelden heb ik de eer om van sommige lezers breeve in ’t Brussels te ontvangen. Handgeschreven nog wel! Het plezier dat mij dat doet, moot ik ni onder stoole of banke steike. Vooral omdat het mij sterkt in de overtui-

ging dat velen onder ons het Brussels en de waarde van onze taal nog liefhebben en koesteren. Maar genoeg daarover. Anders ga ik hier en daar moeten horen da ’k wei ne gruute smool opzet. Maar we hadden het over spreike. In ons Brussels kan spreike op verschillende manieren omschreven worden. Wat bijvoorbeeld gedacht van babbele, ooitlegge, lameire, feizele, boebele, of teutere? Maar ook onze woordjes zaaike en zievere kunnen in dat verband uiteraard van pas komen. Maar zoals hierboven al aangestipt, waarde lezer: “We zulle zwaaige as we duud zaain.” In de kist, dus. Want, zoals mijn WestVlaamse vrienden het zo mooi kunnen zeggen: “Zwijhen es zelver en spreken es hout.” Maar laten we nu even de surrealistische toer op gaan. Nog niet zo lang geleden droomde ik van een papegaai die Brussels sprak. Bij het ontwaken was mijn eerste gedachte: “Ik moot oek zu ne peroquet hemme!” Ondanks de nodige moed en goede wil durfde ik het amper aan om bij mijn vrienden te informeren hoe ik aan zo’n vogel kon geraken. Om mijn vraag enigszins te laten overkomen, pakte ik uit met: “Wa zou da koste, ne peroquet?” Iemand antwoordde mij: “Da kan a wel mier dan teendeuzend balle koste, zenne!”. Na een korte omrekening naar euro’s antwoordde ik ietwat stoïcijns: “Den goen ik mèrge keek eite...” Dat we over spreike moeilijk uitgepraat raken, mag ons zeker niet verwonderen. Een ander aspect van spreike heeft uiteraard te maken met de toonhoogte en het stemvolume van de persoon in kwestie. Wie alles wat hij of zij zegt, steeds weer onderstreept mè e gruut bakkes, komt meestal ongeloofwaardig over. Maar helemaal de fluistertoon aanslaan is uiteraard ook geen optie. Belangrijk bij wat voorafging, is uiteraard dat er nog Brussels gesprauke weut. Discussies of het nu gaat over Vloms Brussels of Frans Brussels, ga ik liever uit de weg. Dat kan misschien wat eigenaardig overkomen, maar het is nu eenmaal zo, waarde lezer. De uitleg is misschien dat een mengelmoes van twee talen zowel de ene als de andere taal alleen maar kan verrijken.

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Elsene, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, info@bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels hoofdstedelijk gewest. Rest van België 15 euro per jaar; rekeningnummer 424-5529822-66 van vzw Brussel Deze Week. Buiten België 25 euro per jaar. DISTRIBUTIE EN PROMOTIE Ute Otten (ute.otten@bdw.be), Ann Van Dievoort (ann.vandievoort@bdw.be), Paul De Weerdt. RECLAME IN BDW Rika Braeckman (rika.braeckman@bdw.be), 02-226.45.41, 0477-97.21.27, fax 02-226.45.69. OPLAGE 66.720 exemplaren. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne (anne.brumagne@ bdw.be). EINDREDACTIE Katrien Stroobants (katrien.stroobants@bdw.be). REDACTIE Jean-Marie Binst (jeanmarie.binst@bdw.be), Christophe Degreef (christophe.degreef@bdw.be), Bettina Hubo (bettina.hubo@bdw.be), Patrick Jordens (patrick.jordens@bdw.be), Freddi Smekens (freddi.smekens@ bdw.be), Steven Vandenbergh (steven.vandenbergh@bdw.be), Steven Van Garsse (steven.vangarsse@ bdw.be), Danny Vileyn (danny.vileyn@bdw.be). REDACTIESECRETARIAAT Isabelle De Vestele (isabelle. devestele@bdw.be), Ann Van Dievoort (ann.vandievoort@bdw.be), Gerd Hendrickx (gerd.hendrickx@ bdw.be). MEDEWERKERS Michaël Bellon, Lieven Bulckaert, An Devroe, Philip Ebels, Eva Hilhorst, Ilah, Francis Marissens, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Karel Van der Auwera, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Anja Galicia, Marc Gysens, Ivan Put, Herman Ricour, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. VORMGEVING Peter Dhondt (peter.dhondt@bdw.be). FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh (manu.dehertogh@bdw.be). VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Marijke Vandebuerie (marijke.vandebuerie@bdw. be). Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie. ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).

BDW 1254 PAGINA 22 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

Voetbal > Didier Laporte is stadionomroeper van RSCA en Rode Duivels

‘Je hebt het of je hebt het niet’ ANDERLECHT – Al meer dan vijftien jaar is Didier Laporte (43) de stem van RSC Anderlecht en de Rode Duivels. Een carrière vol kreten van vreugde, maar ook van diepe stiltes bij zware ontgoochelingen. Op 2 december zal hij aan zijn radio gekluisterd zitten: dan wordt bekendgemaakt waar het WK voetbal in 2018 wordt gespeeld. Laporte is er gerust op: “Als het wereldkam pioenschap 2018 naar België en Nederland komt, word ik waarschijnlijk gevraagd als sta dionomroeper. In 2000 was ik op het EK ook stadionomroeper tijdens al de wedstrijden in België. Een prachtige ervaring. Ik heb het er nu nog niet over gehad met Alain Courtois (ambassadeur Belgisch-Nederlandse kandidatuur, red.), maar hij is altijd zeer tevreden geweest over mij. Het zou alvast een droom zijn. Hoger kun je niet, of Anderlecht zou de finale van de Champions League moeten spelen.” Didier Laporte maakte in de jaren 1980 zijn debuut in de radiowereld. Na heel wat vrije tijd besteed te hebben aan vrije radio, tekende hij nog tijdens zijn studie communicatieweten schappen bij Radio Contact, waar hij uitein delijk twintig jaar heeft gewerkt. Hij ontdekte er ook een nieuwe passie. “De Belgische Voet balbond had in 1993 een evenementenbureau aangesteld voor de zoektocht naar een stadion omroeper. Toen ze langskwamen bij Contact, heb ik meteen toegehapt. Natuurlijk ben je wat nerveus voor je eerste match, je weet niet echt hoe het publiek gaat reageren. Maar alles liep van een leien dakje.”

Op 2 december weten we waar het WK 2018 wordt gespeeld. Wordt het België-Nederland, dan maakt Didier Laporte kans om dé stadionomroeper te worden: “Een droom.”

Zwemmen > Wateractiviteiten ontdekken tijdens Zwembaddagen

BRUSSEL – Vijf Brusselse zwembaden openen hun deuren voor de Brusselse Zwembaddagen. Het moet een waterfeest voor het hele gezin worden. De Brusselse zwembaden worden elk jaar in de kijker gezet. Na een zwemweek en een zwem baddag is dit jaar gekozen voor twee Brusselse Zwembaddagen. “Het concept is dit jaar wat veranderd,” vertelt Nele Arys (34), sportfunc tionaris bij de VGC en medeorganisator. “Het watersportaanbod wordt over twee dagen ver spreid in vijf deelnemende zwembaden. De editie van vorig jaar had iets minder succes, maar we verwachten voor deze editie heel wat waterratten. Het aanbod is de moeite waard.” “We willen met deze Zwembaddagen de men sen de weg naar het zwembad tonen,” legt Arys uit. “Ze kunnen er een leuke dag met het gezin beleven en allerhande wateractiviteiten ontdekken. Als de deelnemers met een glim lach naar buiten gaan en achteraf terugkomen, dan zijn deze Zwembaddagen geslaagd.” De zwembaden Victor Boin in Sint-Gillis en Coovi in Anderlecht geven op zaterdag 20 no

De Zwembaddagen: twee dagen, vijf zwembaden en talloze activiteiten.

vember om negen uur ’s ochtends het start sein. Ze bieden alle twee de hele dag gratis

evenementen aan, met daarbij aquagym en waterspelletjes voor kinderen. Maar er is

meer. Zo kun je in Sint-Gillis de watervariant van de fitnesshype zumba uitproberen. In Anderlecht kunnen kinderen ouder dan acht redderstechnieken leren of een duikinitiatie volgen. Op zondag zijn het zwembad van Laken, de vzw Brusselse Zwembaden in Neder-OverHeembeek en Sportcity in Sint-Pieters-Wo luwe aan de beurt. In elk zwembad betaalt u 2 euro voor een hele dag waterpret. In Sportcity zijn er onder meer duikinitiaties en een aquavolleybaltoernooi. In Laken kan van de glijbaan gegleden worden of op de watermat gedreven worden. In Neder-OverHeembeek springt dan weer de watertrampo line in het oog. Deelnemers moeten enkel een zwempak, de verplichte badmuts en een handdoek meebrengen. Voor de duikinitiaties mag u een duikbril, snorkel en zwemvliezen mee brengen. Kinderen jonger dan acht moeten wel vergezeld zijn van een volwassene. Ook mensen met een handicap zijn van harte wel kom. Mascotte van de Brusselse en Vlaamse Zwembaddagen is Karel de krokodil. Die staat ook centraal in een grote tekenwed strijd. Kinderen tussen drie en veertien kun nen voor 16 november hun tekening opstu ren naar de VGC-sportdienst (Leopold II-laan 178, 1080 Sint-Jans-Molenbeek t.a.v. Nele Arys) en maken kans op een prijs. TS www.zwembaddagen.be

BDW 1254 PAGINA 23 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

David Steegen Urko Rafael Pardo y Sevilla Toen Armand, de stadionomroeper van An derlecht, in 1996 plotseling overleed, gingen de Brusselaars op zoek naar een vervanger. Dankzij een kennis die bevriend is met toen malig manager Michel Verschueren, mocht Laporte langskomen. “De deal was snel be klonken. Ik ben Anderlecht-supporter en

“Alsof ik tegen een bende kameraden zit te babbelen”

dan is het natuurlijk geweldig als je alles van dichtbij kunt meemaken.” “Je hebt het of je hebt het niet. Het is moeilijk aan te leren. Je moet er aanleg voor hebben. De nervositeit van het begin is nu volledig weg. Zodra ik de microfoon vastheb, ben ik vertrokken. In het begin is dat wel indruk wekkend, zo’n vol Constant Vanden Stock stadion. Nu is het alsof ik tegen een bende kameraden zit te praten.” Op wedstrijddagen komt Laporte een tweetal uur voor de aftrap naar het sta dion. Na een korte meeting waar hij ge brieft wordt, vertaalt hij teksten naar het Frans en maakt hij zich klaar. Een half uur voor de aftrap treedt hij in actie. Na

het laatste fluitsignaal zit zijn werk erop. “Ik sta bij de neutrale zone, net naast de ban ken van beide ploegen. Ik kan de wedstrijd dus rustig volgen. Wel aandachtig, want als we scoren, moet ik weten welke naam ik moet afroepen. Ik zie de trainers aan het werk. Heel leuk.” Als stadionomroeper moet Laporte objec tief blijven. Uiteraard zal het enthousiasme groter zijn als Anderlecht scoort – maar toch liever niet té enthousiast, zoals vorig seizoen tijdens de met 6-0 gewonnen play-offwed strijd tegen Zulte-Waregem. “Wij? 5. Zij? 0,” riep de speaker toen bijvoorbeeld bij een 5-0. “In Duitsland gaat het meestal zo. De tegen stander wat jennen. Bij de supporters viel dat in goede aarde, de voorzitter was er niet zo blij mee. Hij vond het te denigrerend voor de tegenstander. Het idee is dus afgevoerd.” Laporte draait al een tijdje mee in het Belgi sche voetbalwereldje en maakte al heel wat schitterende momenten mee. Gewonnen Champions League-wedstrijden tegen Man chester United en Real Madrid, een paar ti tels, bekerwinst. Maar niet alles was peis en vree. “De testmatchen tegen Standard waren zuur. We hadden toen een heel feest uitge werkt, maar uiteindelijk werden zij kam pioen. Een van mijn moeilijkste momenten. Daarom is de titel van vorig seizoen ook de mooiste. De speaker van Standard is trou wens een vriend van mij. Het is een publiek geheim dat hij Anderlecht-supporter is.”

Tim Schoonjans

Topgymnastiek in Oudergem OUDERGEM – Vier Belgische gymnastiek clubs mogen volgend jaar naar de Wereld spelen in Lausanne. Maar eerst stellen ze zich in Brussel voor. De Gymnaestrada wordt om de vier jaar ge organiseerd. Voor de editie van 2011 in het Zwitserse Lausanne stuurt België vier ploe gen, waarvan twee uit Brussel. Op 13 november worden vanaf 16.30 uur de vier geselecteerde ploegen voorgesteld in het Sportcentrum van het Zoniënwoud. Het gaat om Gym RS uit Oudergem, GymnoRythmies uit Ukkel, Spirous uit het Luikse Antheit en KBBT uit Bree in Limburg. Elke ploeg zal de

demonstratie brengen waarmee ze naar de Gymnaestrada gaan. De toeschouwers krij gen zowat twee uur gymnastiek voorgescho teld. De openingsoefening wordt verzorgd door alle kinderen van organiserende club Gym RS. Kinderen tot twaalf jaar betalen 6 euro, ou dere bezoekers betalen 10 euro. Meer infor matie vindt u op www.gymrsauderghem.info. TS Zaterdag 13 november in het Sportcentrum Zoniënwoud, Waversesteenweg 2057, 1160 Oudergem

Sportdag voor mensen met handicap SINT-AGATHA-BERCHEM – Jongeren en vol wassenen met een lichte verstandelijke han dicap krijgen op 23 november een uitgebreide sportdag voorgeschoteld. Om halftien worden deelnemers vanaf twaalf jaar verwelkomd. Uit de aangeboden acti viteiten kunnen ze er vier kiezen. Het gaat onder meer om bewegen op muziek en sherborne (partneroefeningen). Alle activiteiten zijn toegankelijk voor rolstoelgebruikers en aangepast aan het niveau van de groep.

Deelnemen kost 3 euro, inschrijven moet ge beuren voor 5 november. In die prijs zijn ook de verzekering en een drankje inbegrepen. Deelnemers moeten alleen sportieve kleren en een lunchpakket meebrengen. Meer infor matie vindt u op www.vgc.be/sport. TS Dinsdag 23 november in het Sportcomplex, Lusthuizenstraat 1, 1082 Sint-AgathaBerchem

Een zachte zon in november. We landen in Athene, wereldstad. Geschiedenis wordt al tijd in steden geschreven. Het oude Athene was de bakermat van een van de eerste de mocratieën, zo niet de eerste. Athene is een kosmopolitische metropool. Een chaotische stad, waar eigengereide anarchisten, vakbonden, politieke strekkin gen van alle gezindten bijna dagelijks luid ruchtig van zich laten horen. Wij zijn gekomen om te voetballen. Een cru ciale wedstrijd. De stad gromt dag en nacht. Zwaar en permanent verkeer zorgt voor een ongeziene drukte. Het pershotel bevindt zich op hooguit twintig minuten van het indrukwekkende, maar kille olympische stadion waar AEK Athene zijn Europese thuiswedstrijden afwerkt. Aan stadions overigens geen gebrek in de chaos van Athe ne. We doen er meer dan anderhalf uur over om het te bereiken. De sporttempel is enorm. 76.000 plaatsen kijken uit op een groot veld, omgeven door een atletiekpiste. Als ik een speler in de kleedkamer moet gaan halen om interviews af te werken, dan doe ik er tien minuten over in de eindeloze catacomben. In de perszaal kun je gerust een zaalvoetbalwedstrijd or ganiseren. Het stadion is legendarisch. Alle atletiekcompetities en de voetbalfinale van de Olympische Spelen van 2004 vonden er plaats. De finale van de Uefa Champions League in 2007 was ook memorabel. AC Mi lan–Liverpool FC (2-1). AEK–RSCA wordt bijgewoond door amper zestienduizend toeschouwers, die voor een luidruchtige en goede sfeer zorgen, maar de lege zitjes doen afbreuk aan de tomeloze in spanningen van de trouwe supporters. Toch is de inzet voor beide teams hoog. Wie wint, behoudt alle kansen om te overwinteren in de Europa League. Het uiteindelijke gelijk spel biedt echter voldoende uitzicht op een

verderzetting van de campagne. Een aantal meegereisde Belgische journalisten gaan ’s ochtends, op de dag van de wedstrijd, Urko Rafael Pardo y Sevilla interviewen. De Brusselaar met Catalaanse roots is een van de zovele jonge talenten die op jonge leef tijd België de rug toekeerde om het bij een echt grote topclub te proberen. FC Barce lona. Pardo y Sevilla kreeg zijn opleiding groten deels in Neerpede, bij de jeugd van RSCA. De talentvolle doelwachter kon in 1999 de lokroep van Barça niet weerstaan. Más que un club. Van Frank Rijkaard mocht hij enkele keren op de bank zitten, maar Urko brak nooit echt helemaal door. Na omwegen via FC Cartagena, CE Sabadell, Rapid Boekarest en het Griekse Iraklis Saloniki belandde hij uiteindelijk bij Olympiakos, een van de drie Griekse topclubs van Athene. Pär Zetterberg heeft er ook gevoetbald. Voetbal is de nationale sport van Grieken land. Bij verlies kan een mens niet buiten komen, bij winst worden monumenten opgericht. Een middenweg bestaat niet. Maar Urko doet het goed op dit ogenblik. De jonge keeper is titularis van de Griekse grootheid. De dag voor de wedstrijd krijgt de RSCAdelegatie bezoek van de voormalige Griekse nummer 9 van RSCA, de immer populaire Yannis Anastasiou. Hij speelde maar één seizoen voor RSCA (1999–2000), maar de minzame spits mist ons nog elke dag. Hij volgt de trainersopleiding en wil ooit terug keren naar Anderlecht. Je moet een buitenlander zijn om de schoon heid van de hoofdstad in te zien. www.brusselnieuws.be/steegen David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht

ADVERTENTIE

BDW 1254 PAGINA 24 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

Aan ‘K af nu komt is overig las in de M ens de schoolvakanties) verbond ens ook een leu edia’ om de drie weken (behalve tijd en. Zit jij in he ke wedstrijd zesde l ool uitgebreid aan sch lse sse Bru een e t vierde uit e sje kla rjaar? V een , vijfde meeste r a r a ove g ten we te of s dan aa alle r om s n bod bij Zazie. Deze keer kom je a m j p e o e s ju n eren vo f of je met je verfluit’ in Sintor een k klasgen klasfoto het vijfde leerjaar uit ‘De To n o tsgek oten te . Stuur lijk’ project. dat kie ke en vooral or naar in Jans-Molenbeek en hun ‘smake k

! Van Hier is ‘Klas in de Media’ weer

media.b e.

TOT

9 N A

za Z

™

VO OR I

umami

AAR • B D J 3

. .. o z t k a a m s t e h , m m M

E ED

REPORTAGE

rfluit De vijfdeklassers uit de Tove n schaap en de smaakpapillen van ee

iginele fo @ je voor 5 maar jouw kla brusselnieu t 201 ws.b sd Meer in an wel een ge e. Misschien w 1 weldige fo en int het reg daguits l t e ap. men w w w.kl asinde t vind je op

R EE N V

DOOR PATRICK JORDEN

voor de afgesneden tong van een

e! goed, maar broccoli... Jakkes, ne Pizza scoort bij de meesten heel het Toverfluit-school lusten niet om de in s kla fde vij de n va ren de De kin zo zo zijn voorkeuren heeft, en we er ied t da t he mt ko e ho ar Ma even wat. n? Waar komt onze smaak ide he rsc de on en nn ku ut zo n va makkelijk zoet eigenlijk vandaan?

ie vraag stelt meester Bar t op een lingen. dinsdagochtend ook aan zijn leer pt meteen: Mehdi denkt het te weten en roe mige kids moeten “Dat zit in onze hersenen!”. Som de meester zeg t gniffelen om zijn reactie, maar

ant woord is. “Het dat dat helemaal niet zo’n dom zeg t Youssef. heeft te maken met onze tong,” een spier BINGO! Want onze tong is behalve beeld) ook een (om te kunnen babbelen bijvoor agt de kinderen smaakorgaan. Meester Bar t vra

arm schaap.

halen hun neus op Souad (links) en Mehdi (rechts)

en. Heel vlot om eens ferm hun tong uit te stek lijk niet alle dagen gaat dat, zoiets mogen ze nat uur naar de voorkant, doen. Er wordt grondig gekeken: pt: “Ik zie overal zijkant, achterkant. Jasmine roe stipjes!”. tjes, dat zijn onze “Klopt”, zeg t de meester, “die pun smaak papillen”.

Klinkt als... tsunami te bestuderen is Om die smaak papillen nog beter eweest om er de meester Bar t bij de slager langsg alen. tong van een schaap te gaan oph

BDW 1254 PAGINA 25 - DONDERDAG 11 NOVEMBER 2010

ATELIER

“Eeiiih!”, “Oooh!”, “Baaah!”, klinkt het in de klas als hij ze voorzichtig bovenhaalt. Het is een “smakelijk” rood-grijs stuk vlees, dat vooraan in een punt uitloopt. “Wie wil er eens een kusje op geven?”, plaagt de meester met een brede glimlach. De hele klas giert het uit. Intussen is iedereen er heel nieuwsgierig rond komen staan en zien ze de papillen nog beter liggen dan op hun eigen tongen. Wat bewijst dat ook dieren kunnen proeven! “Zodra je iets in je mond steekt, sturen die puntjes op de tong snel, nog sneller dan een seconde, een signaal naar onze hersenen,” legt Bart uit. “En daar beslissen we of we iets zuur, zoet, bitter of zout vinden. Dus ergens had Mehdi toch wel gelijk.” “En,” voegt hij eraan toe, “elke plaats van de tong is een beetje in een andere smaak gespecialiseerd. Vooraan zullen we eerder zoetigheid proeven, en achteraan op onze tong liggen de papillen die ons zeggen wanneer het bitter proeft.” “En umami?”, vraagt Julien. Umami is de vijfde smaak, die pas in 1996 door wetenschappers werd ontdekt. Het is een Japans woord dat je als ‘heerlijkheid’ kunt vertalen. Onder umami verstaat men een hartige smaak, een beetje wanneer je iets eet en je wil er meer van omdat het je honger goed stilt. “Op welk deel van de tong we iets als umami proeven? Dat hebben we helaas nog niet achterhaald,” antwoordt meester Bart. Tja, meesters kunnen niet altijd alles weten, hé.

n Proeft als... Hallowee

en de vijfdeklassers n, natuurlijk. Dus sloeg ete te er nd zo k aa sm Geen t ging het zesde tste dag van hun projec laa de Op n. ke ko t he t als ook vaak aan nu in drie gangen, me rant. Het werd een me tau res op n he nen bij oe ar mp leerja die po hijnlijk gemaak t van al rsc aa W p. oe ns oe mp po t: voorgerecht . Hier vind je hun recep als Halloween-griezels nd die ge en dd ha t ne die

beek: n e l o M Bar t r fluit’ in r e e t v s o T e e e ‘D s van m

kl a e d f j i v e d ju veel zijn Me t h o e “Met 22.”

llie? ren in kun je ho

deze kla

e t a l en chillend s r e v l e Hoeve isch).” der Perz n o r a a (w “Negen ? en s c h a p ig e e r e d on gen dat eest bijz t wil zeg a Jullie m d ’, s la ene k ren.” een ‘gro “Wij zijn rteren en recycle so we goed ek ? a n de w e v g a d l o ltijd e s c ho oen we a d g a Favoriet d id de nam , want in g a selen.” d ij r V “ als knut o z , n e g leuke din mst)? de toeko in ( p a t oomuits aan!” Jullie dr tsbaan g a a h c s e naar d “Samen

IDENTIKIT

Meer weten over dit project? Luister naar Klets, het kinderprogamma van FM Brussel (zaterdag van 11 tot 12 uur), kijk naar Brussel vandaag op tvbrussel (zondag om 18 uur) en surf naar www.klasindemedia.be. Nog tot 21 november loopt in Brussel en heel Vlaanderen ‘De week van de smaak’. Als je wil weten wat er zoal staat te gebeuren, surf dan naar www.weekvandesmaak.be.

Superbrooddoos! Heb je ook wel eens genoeg van die eeuwige smaak van boterhammen met kaas, salami of choco? De vijfdeklassers van De Toverfluit hebben daar iets op gevonden. Tijdens hun project gingen ze creatief aan de slag met bento’s. Een bento is een soort ‘superbrooddoos’ en komt overgewaaid uit Japan. Japanse kinderen en hun ouders zorgen ervoor dat ze rijst met vis of vlees en groenten in hun brooddoos stoppen, zodat ze gezond én met smaak kunnen lunchen. Er bestaan in Japan intussen ook heel wat bento-winkels, waar je zo’n smaakvol lunchpakket kan kopen, én er zijn zelfs echte bento-wedstrijden: het mag niet alleen lekker zijn, het moet er ook mooi en aantrekkelijk uitzien. Want proeven doe je ook altijd een beetje met je ogen! De kids van Molenbeek leven natuurlijk niet in Japan, en dus hebben ze zo hun eigen bento’s gemaakt: met groenten, fruit, gekookte eieren, zalm en pasta. Leuk om te doen, en het was ook “overheerlijk”, zo zeiden ze zelf. Probeer het thuis ook eens uit! Zoek je nog meer ideeën om je boterhammen met iets anders te beleggen dan een sneetje Hollandse kaas? In het kookboekje De Brooddoos staan maar liefst 130 originele recepten: bijvoorbeeld een broodje met Marrakechtapenade of chocopasta met smaak van zwarte thee... Er staan ook erg smakelijke foto’s bij. Surf naar www.minestrone.be. En ten slotte heeft jeugdtheater Bronks onlangs ook een knap toneelstuk gemaakt dat Brooddoos heet. Dat stuk (over pesten en gepest worden) kun je nu zaterdag 13 november gaan bekijken in het theater Montagne Magique, in de Franse versie. Op www.bronks.be vind je alle info.