BDW - editie 1517

Z azie -5

A bigger splash: Matthias schoenaerts duikt in het diepe En ook: Ramsey Nasr, Sharko en Damien Jurado.

07 04 16

ZIN PA

DE NIEUWE ZAZIE MIDDENIN DEZE KRANT

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

EUROPAWIJK OPNIEUW MOBIEL

>

SCHUMAN-JOSAPHAT IN GEBRUIK

BRUSSEL – De Schuman-Josaphattunnel is in gebruik genomen.

Vier maanden nadat de opening werd uitgesteld door de terreurdreiging kan het treinverkeer door de nieuwe tunnel. De tunnel moet een oplossing bieden voor het verzadigde spoorwegnet in onze hoofdstad. Ook komt er een rechtstreekse verbinding tussen de steden Dinant, Namen, Ottignies, Charleroi en Nijvel naar Brussels Airport. De reistijd vanuit Schuman naar de luchthaven halveert dan weer, van 32 naar 16 minuten.

Na heel wat gepalaver startte Beliris in 2008 met de constructie van de tunnel die 1,25 kilometer lang is. De totale kostprijs bedraagt zo’n 365 miljoen euro.

Er heerst intussen ook kritiek.

Zo blijft de tunnel ongebruikt in

© DRIES VAN DEN BRANDE

het weekend. Voorlopig rijden de voorstadstreinen op de lijnen S5 (Halle-Mechelen) en S9 (Eigenbrakel-Landen, enkel in de spits) door de tunnel. De IC-treinen worden afgeleid naar het station van Schaarbeek. Dit zal duren tot de heropening van het station Brussels Airport.

Ook bij de MIVB-gebruikers klinkt ergernis over de beperkte dienstverlening. Heel wat stations van het metronet zijn gesloten en de metro rijdt maar tot 19 uur.

De MIVB heeft geen keuze: het is de Nationale veiligheidsraad die hierover gaat. Het aantal reizigers is wel gekelderd in vergelijking met de paasvakantie vorig jaar. De MIVB verwacht dat die grote terugval zich geleidelijk zal herstellen.

Michaël Michiels

BRUSSEL VERKENT KINDEROPVANG IN KOPENHAGEN

Paradijselijk maar niet perfect LEES PAGINA‘S 6-7

WINTEROPVANG DAKLOZEN LOOPT AF

Uit het niets op straat

LEES PAGINA‘S 8-9

N° 1517 VAN 7 APRIL TOT 14 APRIL 2016 ¦ WEEK 14: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-650.10.96, ABONNEMENTEN: 02-650.10.80, E-MAIL: INFO@BDW.BE, WWW.BDW.BE

BDW 1517 PAGINA 2 - DONDERDAG 7 APRIL 2016

door Christophe Degreef

BDWVOORGROND

VAN DE REDACTIE

Nieuwe breuklijnen Vertrouwen is goed, controle is beter, zou Lenin gezegd hebben, een eeuw geleden.

En dus hebben de Brusselse minister-president Vervoort en burgemeester Yvan Mayeur (beide PS) afgelopen zaterdag het voorbeeld gegeven: het als extreemrechts geboekstaafde Franse Génération Identitaire wilde in Brussel demonstreren tegen de islam, en daarop besloten beide socialisten er niet op te vertrouwen dat zulks niet tot geweld zou leiden.

Dus: een besluit dat extreemrechtse en extreemlinkse tegenbetogingen verbood.

Over wat extreemrechts is en wat extreemlinks zouden we een boom kunnen opzetten. Dezer dagen zijn er nieuwe breuklijnen die onze samenleving verdelen, en die zijn eerder identitair van aard, en in grote mate religieus of mythisch: zowel Génération Identitaire als de Molenbeekse moslimjongeren smachten naar een nieuw verhaal, waarbij de maatstaf er eerder een is van ‘wat verbindt ons als morele kerngroep’ dan hoe de samenleving economisch ingedeeld moet worden.

Voor zulke analyses was zaterdag echter geen tijd.

Hoewel het recht op demonstreren ook na 22 maart fundamenteel moet blijven, kunnen we aannemen

dat geweld vorig weekend op til was. Daarom kan het recht op vrije meningsuiting op straat ook tijdelijk ingeperkt worden.

In dezelfde stad vond tegelijkertijd een ‘herdenking’ plaats van terreurslachtoffers. Turken maakten van de gelegenheid gebruik om te zeggen dat de Koerdische PKK even terroristisch is als Islamitische Staat.

Daarvoor werd een soort privémilitie ingeschakeld.

Burgemeester Emir Kir - eveneens PS - wil het niet geweten hebben.

Brussel heeft een groot probleem. Deze met moedwil geglobaliseerde stad kent diepgaande conflicten die Vervoort en Mayeur niet (willen) begrijpen. Als oplossing zou er wel eens uit de bus kunnen komen dat een verbod op demonstreren lange tijd permanent wordt, en dat vrijheid van meningsuiting uit den boze is. Geen enkele staat in het Midden-Oosten met de minderheden die ook in Brussel talrijk aanwezig zijn bestaat zonder een grote mate van zulke autoriteit en controle. Zonder die autoriteit barst immers een wereld los waarin de vrijheid van meningsuiting kort gebruikt wordt om religieuze en tribale twisten uit te vechten. Waarna ze ophoudt te bestaan.

Vooral de gematigden te goeder trouw moeten dit beseffen, en opletten. Want Mayeur en Vervoort gaan het niet voor ons zeggen. Beide wilden zelfs nog niet in een democratischere tijd de Brusselse politie laten samenwerken om te weten wat er echt broeide in de stad.

WAUTER MANNAERT © BART DEWAELE

Gerrit Six

STEDENBOUW > DE CLIPPELE VOOR VERJARINGSTERMIJN VAN TIEN JAAR

‘VERJARING BOUWMISDRIJVEN GAAT DE GOEDE KANT OP’ BRUSSEL – Minister-president Rudi Vervoort (PS) werkt aan een herziening van het Brussels Wetboek Ruimtelijke Ordening (BWRO). Een van de onderdelen is de strafrechtelijke verjaring van bouwmisdrijven. Een goede zaak, vindt parlementslid Olivier de Clippele (MR). “De verjaring van bouwmisdrijven gaat gewone mensen aan die een huis of flat kopen of verkopen. De huidige wetgeving kan de verkoop van een pand tot twee jaar vertragen, dat kan dramatisch zijn.”

Minister-president Rudi Vervoort (PS) heeft in La Libre Belgique gezegd dat hij hoopt dat het hernieuwde Brussels Wetboek Ruimtelijke Ordening (BWRO) begin juli in het parlement kan goedgekeurd worden. Olivier de Clippele, niet alleen parlementslid maar ook notaris, vecht al lang tegen wat hij een kafkaiaanse wetgeving noemt.

“Als iemand zijn oog heeft laten vallen op een huis of flat, raadt de

notaris vaak aan om eens langs te gaan bij de gemeente om te zien of het pand nog aan de plannen beantwoordt, met andere woorden of er geen stedenbouwkundige overtredingen begaan zijn. Maar meer dan 80 procent van de panden beantwoordt niet aan de plannen.

Dat kan ook niet anders. Soms zijn er een paar decennia geleden nieuwe ramen geplaatst, maar het valt ook voor dat het pand nooit gebouwd

BDW 1517 PAGINA 3 - DONDERDAG 7 APRIL 2016

POLITIEK > PETITIE VOOR EENMAKING POLITIEZONES TELT AL 4.400 HANDTEKENINGEN

‘HEEL DE WERELD KIJKT TOE’ UKKEL – Niet weinigen vinden hem een aansteller. Zelf houdt Gerrit Six het bij ‘provocateur’, maar ook een goede ziel die dingen in beweging wil brengen. Zijn petitie voor een eengemaakte politiezone haalde in een week meer dan 4.000 handtekeningen. Maar politieke ambities heeft hij niet: “God beware me.”

N

a de aanslagen die 32 mensen het leven hebben gekost en honderden gewonden die naar ziekenhuizen verwezen zijn, klinkt de roep om een eengemaakte politiezone luid. Langs Vlaamse kant. De Franstaligen houden de boot af. Maar de muur van Franstalige partijen is niet van beton, maar van rubber, vindt Gerrit Six.

Plenaire zitting “Het is een muur van drogredenen die MR en PS optrekken, maar wat ik goor vind is dat we uit respect voor de slachtoffers geen eisen zouden mogen stellen. In The Guardian werd dat duidelijk geformuleerd: het gaat niet alleen over wat gebeurd is, maar ook over wat er nadien niet gebeurt. Of zoals Jo Struyven, de man die tegen de ongebreidelde uitbreiding van Winterpret ageerde, op sixlog.net schrijft: “Net omwille van de slachtoffers moeten we eisen durven te stellen.”

De petitie is Gerrit Six wat overvallen. Op paasmaandag zat hij met een goede vriend, een Nederlander die al twintig jaar in Brussel woont, te dineren. Six: “Die vriend zei: ‘Zeg Gerrit, die politiezones’. Ik kom thuis en ik denk heel naïef: daar moet ik iets aan doen. Kris Smet, echtgenoot van journalist Walter Zinzen, suggereerde een petitie. Zo is het gegaan. Ik vind niet alles zelf uit, vaak ben ik maar de uitvoerder. Er is een mogelijkheid om met meer dan 5.000 handteke-

ningen een plenaire zitting te vragen in het Brussels parlement. De kaap van de 5.000 moeten we halen. De petitie hebben we aan voormalig minister-president Charles Picqué (PS) te danken, we moeten die man dringend nog eens uitgebreid aan het

Six: “Het is me trouwens opgevallen dat Gwendolyn (Rutten, DV) het met me eens is, maar hoe lager je zakt in de Open VLDhiërarchie hoe meer mensen het niet eens zijn. Dan krijg je te horen dat je de context niet begrijpt, wat meestal betekent dat de

“De strijd voor een eengemaakte politiezone mag niet communautair worden” GERRIT SIX OPSTARTER PETITIE EENMAKING POLITIEZONES

woord laten.” Dat er ook tientallen Parijzenaars de drietalige petitie BRUPOL NoW/ TOuT DE SUITE/ Nu hebben getekend, doet Six veel genoegen: “Dat moet toch steken bij de MR.”

Anderhalve minister Dat een eengemaakt politiezone niet alles gaat oplossen, daar is Six zich maar al te zeer van bewust. Maar politici en opiniemakers die dat zeggen, zoeken volgens hem alleen maar naar drogredenen. Om van het safehouse in Molenbeek naar het safehouse in Schaarbeek te gaan moest de politie wel Brussel passeren. Dat zijn in totaal drie politiezones.

partij lokaal in een coalitie zit met de MR. Het komt er eigenlijk op neer dat we blij moeten zijn met anderhalve minister in de Brusselse regering.”

“Ik leef ook in de twee werelden, ik geef les in het Nederlandstalig en in het Franstalig onderwijs. De strijd voor een eengemaakte politiezone mag niet communautair worden. Heel de wereld kijkt naar ons. Als veiligheid communautair wordt gespeeld, zal het buitenland ons niet alleen zien als een failed state, maar ook als een failed city.

Dat kunnen we missen als kiespijn.”

De eengemaakte politiezone moet een symbooldossier worden, zegt Six. Hij hoopt op een opflakkering van het demo-

cratisch debat. De kiezer moet na de stembusslag zijn stem terugkrijgen. Internet kan in deze een schitterend instrument zijn. Maar dat gaat niet vanzelf: “Het gaat over delen op sociale media zoals Facebook en Twitter. De eerste dag waren er maar 170 handtekeningen. Toen heb ik Luckas (Vander Taelen, DV) gebeld. Er waren er direct 500 extra. Daarna waren er 600, 700 en ook eens duizend per dag.”

Catering-guerilla “Veiligheid is echter maar één thema, zeer belangrijk, maar natuurlijk gaat het om veel meer. We hebben negentien burgemeesters en een 160-tal schepenen om negentien zakdoeken te besturen. De modale Brusselaar begrijpt niets van alle koterijen, politiek moet een glazen huis zijn. Er is iets niet in de haak met Brussel. Wie het debat weigert, vergeef ik dat nooit.”

Six ontkent dat hij politieke ambities heeft: “Ooit ben ik bij ProBruxsel geweest. Dat was een grote stommiteit. Ik wou een catering-guerilla in Brussel organiseren, maar binnen de kortste keren zat ik naar een voorzitter en een penningmeester te luisteren. Ik vond dat de benjamin de lijst moest trekken, maar het werd de voorzitter. We hebben geen behoefte aan nog maar eens een partij. Ik ben geen voorzitter van de petitie, alleen de instigator. Ik sta in Californië gemapt als iemand die interessante content heeft en in Google kom ik heel snel op de eerste pagina.” En dan: “Ik vind het erg dat iemand van 61 het moet doen. Ik had me met plezier laten voorbijsteken door jonge gasten, maar het zij zo.”

Six is sinds een aantal jaren leraar, vroeger schreef hij voor Knack en De Financieel Economische Tijd en had hij een column in deze krant. “Ik ben de vader van twee schitterende kinderen, ik ben gelukkig gescheiden van de vrouw die nog altijd mijn beste vriendin is. Ik koester een zekere flamboyantie die niet bij iedereen aanslaat. Ik heb ooit België op eBay verkocht, maar dat wil ik niet in mijn grafzerk gebeiteld zien. ‘De man die Brussel leerde petitioneren’ daarentegen zou me wel bevallen.”

Danny Vileyn

© ID/MAITRISE

werd zoals het getekend was.”

“Ik had het twee weken geleden nog voor: op de plannen van een pand dat één van mijn cliënten verkocht stonden balkonnetjes van tien centimeter diep getekend. Gelukkig kon ik bewijzen dat die nooit gerealiseerd werden, want de wetgeving op de bouwmisdrijven kan de verkoop van een pand tot twee jaar laten vertragen. Dat kan de verkoper voor het blok zetten: misschien heeft hij al een lening aangegaan voor een nieuw pand maar heeft hij ook de opbrengst van zijn huidige woning nodig.”

Dat er nu schot komt in een versoepeling heeft volgens de Clippele zo zijn redenen: “Iedere Brusselse politicus heeft wel een zoon of dochter, broer of zus, vriend of kennis die met de kafkaiaanse wetgeving heeft te maken gehad. Rudi Vervoort geeft eindelijk toe dat de bouwmisdrijven van voor 1962 geregulariseerd zijn. De wet van 1962 die zegt dat bouwmisdrijven niet verjaren, is met andere woorden achter de rug, wat al een hele opluchting is. De gemeente Sint-Gillis past bijvoorbeeld nog altijd stedenbouwkundige voor-

schriften uit 1903 toe. Maar ik zeg: als een bouwmisdrijf een eeuw lang geen probleem was, dan is ze geen probleem. Punt aan de lijn.”

Een tweede wijziging is de verjaringstermijn die artikel 330 uit de wet van 1992 voorziet. Bouwmisdrijven van voor 1992 die aan de toen geldende of huidige wetten beantwoorden, kunnen eenvoudig en snel geregulariseerd worden. Die scharnierdatum wordt verplaatst naar 2000. De Clippele vraagt zich af of de eigenaar toch een beroep moet doen op een architect voor de regularisatie.

Sinds 1 november 2014 is er ook een stedenbouwkundige wet die zegt dat de gemeenten een diepgaand onderzoek moeten voeren bij een verkoop.

De Stad Brussel is een van die gemeenten die dat doet. De Clippele: “Het kan tot zes maanden duren voor het opzoekingswerk rond is, wat waanzin is. De normale periode is 30 dagen.” De Clippele geeft het voorbeeld van een pand dat recent in de Vijfhoek verkocht werd. Het pand werd opgetrokken in 1836 met verbouwingen in 1854, 1913 en 1920, 1922 en 1928. De Clippele: “Dat is

toch onzin? Natuurlijk bevindt het toilet zich niet meer achteraan in de tuin en is de keuken niet langer in de kelder,” zegt de Clippele.

De Clippele pleit voor een algemene verjaring tien jaar na de bouwovertreding, dus niet alleen strafrechterlijk, ook administratief. De eigenaar moet geen regularisatieaanvraag

meer indienen. Maar er zijn uitzonderingen: beschermde gebouwen, panden in een perimeter rond beschermde gebouwen, panden in natuurgebieden en panden die in meerdere wooneenheden worden ingedeeld. Die bouwmisdrijven mogen ook voor de Clippele niet verjaren.

Danny Vileyn

Een overtreding die tien jaar lang niemand stoort, moet verjaard zijn, zegt Olivier de Clippele (MR).

BDW 1517 PAGINA 4 - DONDERDAG 7 AVRIL 2016

UITGELICHT > POLITIEKE EXTREMEN SLAGEN ER IN OPENBARE ORDE TE VERSTOREN

HET VERBOD DAT ER GEEN WAS BRUSSEL – Demonstreren als extreemrechts of extreemlinks was afgelopen weekend verboden in het Brussels gewest. Toch kwamen in Molenbeek moslims op straat, in het centrum extreemlinks en in Sint-Joost nationalistische Turken.

H

elderder kon het niet zijn: voor het eerst in de geschiedenis van het Brusselse minister-presidentschap vaardigde Rudi Vervoort (PS) op 1 april een gewestelijk besluit uit dat extreemrechtse én tegenbetogingen afgelopen zaterdag verbood op het hele Brusselse grondgebied. Dat kan sinds Brussel bevoegd werd voor de coördinatie van veiligheid na de zesde staatshervorming.

Het gewestelijke besluit moest uitgevoerd worden door de Brusselse politiezones. Brussels burgemeester Yvan Mayeur (PS) vaardigde op dezelfde dag dan ook eenzelfde besluit uit: extreemrechtse betogingen waren uit den boze, antiracistische tegenbetogingen ook.

De situatie was zaterdag echt gespannen. In Sint-Jans-Molenbeek

kwamen lokale moslimjongeren op straat om de eerder aangekondigde betoging van het Franse Génération Identitaire op te wachten. Die Franse organisatie wordt in verband

straathoekwerkers aan te pas, maar ook een heus cordon agenten om te beletten dat de Molenbeekse jeugd naar het Beursplein zou afzakken.

Daar zou volgens de Molenbeekse

Vervoort noch Mayeur wensten of konden reageren of zeggen op welke manier de besluiten gelezen dienen te worden gebracht met extreemrechts, en had aangekondigd in Molenbeek tegen de islam te protesteren.

De lokale politie in Molenbeek slaagde er met veel moeite in om de gemoederen te bedaren. Er kwamen

geruchten extreemrechts samenkomen.

In het tumult werd een moslimvrouw aangereden door twee gedrogeerde Molenbeekse jongeren die met een blitse Audi door een

politiebarrière waren gereden. Op het internet zijn beelden te zien hoe agenten met getrokken pistool de bestuurder tot bedaren proberen brengen, zonder succes. Momenten later zou de vrouw aangereden worden.

Molenbeeks burgemeester Françoise Schepmans (MR) slaagde er met moeite in erger geweld te voorkomen. Voor haar was de interpretatie van het gewestelijke besluit duidelijk: elke met Génération Identitaire in verband te brengen demonstratie is verboden, dus ook die van mijn bevolking.

Aan het Beursplein troepten ondertussen heel wat mensen samen.

Volgens de politiezone Brusselhoofdstad bevonden zich onder hen heel wat ‘extreemlinkse betogers’, zoals advocaat Alexis Deswaef. Volgens de politie was zestig procent van de meer dan negentig gearresteerden in verband te brengen met extreemlinks, en zondigden zij dus tegen zowel het gewestelijke als het gemeentelijk-Brusselse besluit.

Burgemeester Yvan Mayeur reageerde met veel misbaar op de arrestatie van de extreemlinkse sympathisanten, en distantieerde zich zo van zijn politie. Volgens hem waren de betogers niet extreemlinks, maar gewone burgers. De politie reageerde daarop woedend, en zei dat ze informatie hadden die wezen in de richting van een extreemlinkse samenkomst aan de Beurs.

Vervoort noch Mayeur wensten of konden bij deze krant reageren.

Wel zei dienstdoend Brussels burgemeester Karine Lalieux (PS) dat “Yvan Mayeur zijn politie zowel om een evaluatie heeft gevraagd van de gebeurtenissen met de voetbalsupporters en de infiltratie daar door

fascisten een week eerder, als om de redenen waarom de politie extreemlinkse betogers heeft aangehouden.” Niemand van de door ons gecontacteerde excellenties wilde echter zeggen op welke manier de besluiten gelezen moeten worden.

Tezelfdertijd vond er in Sint-Joostten-Node een ‘terreurslachtoffer-

DE WEEK IN BEELD DOOR IVAN PUT Op de eerste dag dat de temperatuur de kaap van de 20 graden Celsius haalt, zijn er opnieuw veel mensen in de stad. De eerste terrasjes van het jaar laten duidelijk hun sporen na.

WEEKOVERZICHT

BDW 1517 PAGINA 5 - DONDERDAG 7 AVRIL 2016 7 AVRIL 2016

© BELGA

WOENSDAG 30 MAART Vriendschapsbankjes in Jette. In Jette kunnen leerlingen van 14 basisscholen voortaan gebruik maken van vriendschapsbankjes. Jette heeft meerdere symbolische initiatieven zoals de kusbomen, de regenboogzones en dus vanaf nu ook de vriendschapsbankjes. De bedoeling is dat leerlingen die zich eenzaam voelen en die wat gezelschap willen hebben terecht kunnen op zo’n bankjes. Daarnaast kunnen ze ook gebruikt worden om conflicten op te lossen.

GEEN ‘Génération Identitaire’ in Molenbeek. De betoging van ‘Génération Identitaire’ op zaterdag 2 april in Molenbeek mag niet doorgaan. Dat beslist de Molenbeekse burgemeester Françoise Schepmans (MR). De organisatie vindt de beslissing van Schepmans laf. De organisatie roept haar militanten en sympathisanten via Facebook op om zaterdag weg te blijven uit Molenbeek.

DONDERDAG 31 MAART Gsm’en achter het stuur bij de MIVB. Afgelopen jaar hebben 30 buschauffeurs bij vervoersmaatschappij MIVB een boete gekregen voor het gebruik van hun gsm achter het stuur. Dat zijn er 17 minder dan het jaar voordien. Toch geeft dit cijfer geen reële weergave van het gsm-gebruik van buschauffeurs. Via een eigen kliklijn kreeg de MIVB het afgelopen jaar 253 meldingen, een toename van 21 meldingen ten opzichte van het jaar voordien.

VRIJDAG 1 APRIL

De grens tussen Molenbeek en de Dansaertstraat, afgelopen zaterdag.

herdenking’ plaats van Turken.

Daar wilde men benadrukken dat de wereld samen tegen terrorisme moest vechten, maar toch vooral dat de Koerdische extreemlinkse politie organisatie PKK terroristisch was. “Even terroristisch als Islamitische Staat.”

Op het einde van die demonstratie

“ “

verschenen er statiefoto’s van de nationalistische Turkse president Recep Tayyip Erdogan, wiens beleid naar Europese normen politiek toch meer dan extreem is. Sint-Joostse burgemeester Emir Kir (PS) haastte zich te zeggen dat de organisator van die betoging daar niets mee te maken heeft.

Wie goed naar de foto’s van het evenement kijkt, die merkt op dat er in Sint-Joost een kliek aanwezig was van Turken in combatkleding die zowel voor als na de verschijning van Erdoganfoto’s aanwezig waren.

Christophe Degreef

Ik zet er mijn geld op in dat we hier weer niets uit zullen leren. En dat maakt me bitter, ja” Onderzoeksjournaliste Hind Fraihi maakte in 2005 al een reportagereeks over moslimextremisme in Sint-Jans-Molenbeek (in De Tijd).

Salah Abdeslam mag uitgeleverd worden. Salah Abdeslam mag aan Frankrijk uitgeleverd worden. Dat heeft de raadkamer van de Brusselse rechtbank beslist. Frankrijk had al om de uitlevering van de terreurverdachte gevraagd na zijn aanhouding in Molenbeek op 18 maart. Abdeslam gaat niet alleen akkoord met een uitlevering, maar ook met een verkorte procedure die voorzien is in de wet op het Europees aanhoudingsbevel. Aanvankelijk verzette Abdeslam zich nog tegen een uitlevering, maar sinds de aanslagen in Brussel wil hij wel naar Frankrijk.

Mayeur onder vuur. Yvan Mayeur ligt onder voor na zijn uitspraken over de hooligans die het Beursplein innamen afgelopen zondag. Unia, het vroegere Gelijkekansencentrum, krijgt ook meldingen binnen over de uitlatingen van de Brusselse burgemeester. De organisatie veroordeelt de uitspraken van Mayeur niet, maar vindt wel dat gezagvoerders een grote verantwoordelijkheid hebben.

ZATERDAG 2 APRIL Onrust in Molenbeek. De verwachte drieduizend extreemrechtse manifestanten uit ons land, Nederland, Duitsland en Frankrijk komen uiteindelijk niet opdagen in Sint-Jans-Molenbeek. De Molenbeekse jongeren veroorzaken wel weer rellen. Ze bekogelen politieagenten met stenen en stoelen. Voorts wordt een vrouw aangereden door twee jongemannen nadat zij door een wegversperring reden. Het slachtoffer heeft een schedelbreuk opgelopen.

ZONDAG 3 APRIL Brussels Airport herneemt activiteiten. De luchthaven van Zaventem herneemt gestaag haar activiteiten. Zo vertrekken de eerste vluchten met passagiers sinds de aanslagen van 22 maart. De eerste vlucht van Brussels Airlines heeft als bestemming het Portugese Faro en wordt uitgevoerd met het Magritte-vliegtuig.

Voor maandag staan een twintigtal vluchten gepland. De veiligheidsmaatregelen zijn stevig aangeschroefd.

MAANDAG 4 APRIL

De obsessie om één oorzaak van de aanslagen aan te wijzen, vind ik heilloos. Dat is wat ik Luckas Vander Taelen verwijt” Auteur David Van Reybrouck verzet zich tegen het monocausale verklaringsmodel van de aanslagen in Brussel (in De Standaard).

Spoortunnel Schuman-Josaphat in gebruik genomen. De spoortunnel Schuman-Josaphat is in gebruik genomen.

Voorlopig kent het treinverkeer ook geen problemen en loopt het vlot.

Toch rijden niet alle geplande treinen door de tunnel omdat het station Brussel-Nationaal-Luchthaven nog dicht is. De nieuwe perrons in het station Schuman liggen boven de metrosporen. De opening van de nieuwe tunnel was normaal gezien gepland voor december 2015, maar werd met vier maanden uitgesteld door de terreurdreiging.

DINSDAG 5 APRIL

HET GETAL

Daarna

Daarkom zal voortaan door het leven gaan als Daarna en neemt zijn intrek in het vroegere Muziekcentrum naast de Ancienne Belgique. Dat komt omdat de Vlaamse Gemeenschap het huurcontract van La Gaîté nog dit jaar wil stopzetten. Het pand waar Vlaams-Marokkaans cultuurhuis Daarkom is gevestigd wordt nog gehuurd tot 2021, maar Minister van Cultuur Sven Gatz (Open

VLD) zal nu met de eigenaar van La Gaîté onderhandelen om een deel van de verschuldigde huur (1,3 miljoen euro) te recupereren. Volgens Bert Anciaux (SP.A) die Cultuurminister was bij de opstart van Daarkom is niet het dure huurcontract van 250.000 euro per jaar, maar de subsidievermindering onder huidig Cultuurminister Joke Schauvliege (CD&V) de oorzaak van alles. Ook de beloofde steun van de Marokkaanse minister van Cultuur bleef uit. Het cultuurhuis zal door plaatsgebrek zijn activiteiten spreiden over Brussel en Vlaanderen.

Michaël Michiels

Nieuwe tekeningen in metrostation Maalbeek.

Benoît Van Innis, de man achter de tekeningen in het metrostation van Maalbeek, zal een nieuwe tekening maken in het metrostation.

De tekeningen op het perron zijn intact gebleven, maar de mezzanine aan de Etterbeeksesteenweg is helemaal afgebroken. Daarom hebben de MIVB en het Brussels Gewest hem voorgesteld om een nieuwe tekening te maken ter herdenking van de aanslagen.

Samengesteld door Michaël Michiels

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF

BDW 1517 PAGINA 6 - DONDERDAG 7 APRIL 2016

WELZIJN > BRUSSELSE DELEGATIE VERKENT KINDEROPVANG IN KOPENHAGEN

PARADIJSELIJK MAAR NIET PERFECT

KOPENHAGEN - In Denemarken, het gelukkigste land ter wereld, is de kinderopvang erop gericht peuters en kleuters de beste tijd van hun leven te bezorgen. Een Brusselse delegatie onder leiding van staatssecretaris Bianca Debaets (CD&V) keek zich vorige week de ogen uit.

D

© CAROLINE BOUDRY

e delegatie - vooral mensen uit de kinderopvangsector, aangevuld met enkele vertegenwoordigers van het onderwijsveld - was naar Kopenhagen afgereisd voor het Brusselse Educare-project (zie kader). Dat initiatief wil de moeilijke overgang van crèche naar kleuterklas versoepelen.

In Denemarken, waar de leerplicht op zes jaar ligt, begon men vijftig jaar geleden al met het integreren van de nursery in de kindergarten.

Vandaag verblijven de meeste Deense baby’s, peuters en kleuters van hun eerste tot hun zesde jaar in børnehuse oftewel kinderhuizen, doorgaans mooie, lichte en ruim opgezette gebouwen met een riante buitenspeelruimte.

Voor zuigelingen is er geen opvang nodig om-

Wat meteen opvalt: de rust en onverstoorbaarheid van de kinderen. dat Deense ouders na de geboorte ongeveer een jaar betaald verlof krijgen.

In het børnehus van Gladsaxe, even buiten Kopenhagen, leven de kinderen in leeftijdsgemengde groepen, de 1- tot 4-jarigen samen en de oudsten samen. In een van de leefruimtes wriemelen acht peuters en kleuters op een dikke mat. De jongste is net een jaar. Ze mogen elkaars voetjes en nekjes masseren en hebben daarvoor zalf en massageballetjes.

“Zo leren ze voelen,” vertellen de twee begeleidsters, die ook meedoen.

Wat verderop werkt een groepje oudere kleuters heel geconcentreerd aan een tekening in

ecoline. Wat de Vlaams-Brusselse delegatie meteen opvalt: de rust en de onverstoorbaarheid van de kinderen. Er valt geen gehuil of geruzie te horen. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de ruime omkadering. Terwijl er in Vlaanderen één kindbegeleider voor acht of negen kindjes is, is de Deense verhouding één op vier bij de jongsten en één op zes bij de oudste kleuters. En dan is er in elk centrum nog een kinesist, een logopedist en soms nog een sociale coach.

Goed betaald Het gros van de begeleiders zijn pedagogs, een zeer populair beroep in Denemarken. Pedagogs hebben een stevige hogeschoolopleiding van 3,5 jaar achter de rug en worden behoorlijk goed betaald, zo’n 3.500 à 4.000 euro bruto per maand. Niet te vergelijken dus met onze Vlaamse kinderverzorgsters die meestal alleen een diploma beroeps hebben. “Enkele jaren geleden werd ook in Vlaanderen en Brussel de bacheloropleiding Pedagogie van het Jonge Kind opgericht,” vertelt Jan Peeters, directeur van het Gentse innovatiecentrum voor het Jonge Kind VBJK. “We hadden gehoopt dat de studenten als kindbegeleiders in crèches aan de slag zouden gaan. Maar de crisis brak uit en er bleek geen geld te zijn om kindbegeleiders op bachelorniveau te betalen.

Ze werken nu meestal als coach of in ondersteunende diensten voor onthaalouders.”

Elk kinderhuis heeft eigen accenten maar de core values zijn grosso modo dezelfde: de kinderen staan centraal en krijgen veel vrijheid en vertrouwen. Voorts is de groep belangrijk en is er veel aandacht voor creativiteit, fysieke beweging en het buitenleven. Ook als het koud is spelen de kinderen buiten, goed ingeduffeld in hun skipak.

Ook typisch Deens: baby’s worden ‘s zomers en ‘s winters te slapen gelegd in de gezonde buitenlucht, onder een afdakje. “In een van onze crèches sliepen de kinderen ook buiten,” vertelt Anne Moisson, coördinator van de crèches van Scholengroep Brussel. “Tot er een klacht kwam van een ouder.”

Er zijn nog meer verschillen. In elke børnehus is ‘s morgens vroeg al een kok in de weer met het ontbijt. Als de kinderen aankomen geurt het in de open keuken naar vers brood en koekjes. De kok is intussen bezig met de voorbereidingen voor het middageten, alles grotendeels organisch of bio-dynamisch.

“Een kok in een kinderhuis is verplicht,” zegt Christina Welsien, die in de Kopenhaagse voorstad Brøndby de daycare coördineert. “Zo ontdekken de kinderen geuren en smaken. En leren ze helpen in de keuken.”

Hoe komt Denemarken aan zo’n paradijselijk

systeem van kinderopvang? “Het is een lange traditie die te maken heeft met onze opvatting dat jonge kinderen de beste tijd van hun leven moeten hebben,” legt Welsien uit. “De Denen vinden het dan ook normaal dat ze veel belasting betalen, 50 tot 55 procent. De kinderopvang is grotendeels gesubsidieerd door de overheid. Zelf betalen de meeste ouders zo’n 450 euro per maand.”

Een open keuken waar gekookt wordt met de kinderen, daar kunnen ze in de Vlaams-Brusselse kinderdagverblijven alleen van dromen.

Als gevolg van alle regels rond voedselveiligheid in ons land koken veel crèches niet meer zelf. De maaltijden worden vacuüm verpakt aangeleverd. In de crèches van Elmer wordt wel nog elke dag vers gekookt, zegt coördinator Anne Lambrechts. “Maar alles moet achter gesloten deur, een open keuken zou veel huiselijker zijn.”

In Strandbo, een kinderhuis in Brøndby dat helemaal gericht is op het buitenleven, helpen de kinderen ook mee de vogels, konijnen en kippen te verzorgen. Een peuter heeft net een ei gevonden tussen het stro en loopt er fier mee rond. “Ondenkbaar bij ons,” zegt Lambrechts.

“De kinderen mogen geen ei aanraken. En als wij een ei willen breken, moeten we ellenlange instructies volgen.” De kinderen vlees laten vermalen voor gehaktballetjes, zoals de delegatie in een kinderhuis in het centrum van Kopenhagen zag, is bij ons helemaal uit den boze.

Idem met de fysieke beweging. De Deense peuters kruipen via een laddertje zelf in hun bedjes en mogen in hun leefruimte af en toe een parcours doen waarbij ze op de eettafel kruipen en onder de stoelen. In Elmer hebben

ze daarvoor een speciale motoriekkamer. “Bij ons is het doorgeslagen met alle regeltjes van veiligheid en hygiëne. Op den duur zie je alleen nog maar gevaren,” zegt Lambrechts.

Sociale mix Ze heeft nochtans ook vragen bij het Deense model. Hoe zit het met de sociale mix? In Strandbo lopen bijna allemaal witte, autochtone kindjes rond, hoewel de buurt erg multicultureel is. In tegenstelling tot bij ons hoeven de Deense kinderhuizen geen sociale mix na te streven. Voor de mooiste kinderhuizen is er een wachtlijst. Alleen de rijkeren kunnen het zich permitteren de wachttijd te overbruggen

EDUCARE MOET OVERSTAP NAAR BRUSSEL – Voor vele peutertjes is de overgang van crèche naar kleuterklas een moeilijke, stressvolle periode die soms negatieve gevolgen heeft op de ontwikkeling. Met het project Educare wil de Vlaamse Gemeenschapscommissie die overstap vlotter of ‘warmer’ maken.

In Vlaanderen zijn kinderopvang en kleuteronderwijs altijd gescheiden geweest. De crèches vallen onder Welzijn, de kleuterklassen onder Onderwijs. Dit in tegenstelling tot landen als Denemarken, Zweden, Spanje en Slovenië waar de kinderen van nul tot zes jaar naar geïn-

tegreerde voorzieningen voor kinderopvang en kleuteronderwijs gaan.

“Bij ons is er dus een extra transitie,” zegt Jan Peeters, directeur van het VBJK (Vernieuwingen in de Basisvoorzieningen voor Jonge Kinderen), een studiecentrum van de UGent. “Zo’n transitie is altijd een delicaat moment en kan behoorlijk wat stress opleveren. Toch luidt de redenering meestal dat het kind zich maar moet aanpassen. Dat hebben we immers allemaal moeten doen.”

Probleem volgens Peeters is dat de Vlaamse kinderopvang te veel gericht is op zorg en welbevinden en te weinig op educatie terwijl het kleuteronderwijs

BDW 1517 PAGINA 7 - DONDERDAG 7 APRIL 2016

© CAROLINE BOUDRY

‘Deens model is voor ons een beetje dromen’

© CAROLINE BOUDRY

KOPENHAGEN – “Wat we hier zien, is voor ons een beetje dromen, het is een ander concept, een ander budget ook,” zegt VGC-collegelid voor Welzijn Bianca Debaets (CD&V) tijdens de studiereis langs enkele kinderhuizen in Kopenhagen.

Het Deense model: kinderen krijgen veel aandacht, vrijheid en vertrouwen. Voorts staan creativiteit, beweging en het buitenleven centraal.

Baby’s slapen altijd in de openlucht.

© CAROLINE BOUDRY

door langer thuis te blijven of een au-pair te nemen.

Niet dat de allochtone kindjes niet naar kinderhuizen gaan. Elk kind heeft in Denemarken recht op een plek in de kinderopvang. En wie op driejarige leeftijd onvoldoende scoort op de algemene taaltest, is zelfs verplicht om te gaan. Maar wat blijkt? De gedegen Deense kinderopvang kan het gat tussen kansarme en middenklasse-leerlingen niet overbruggen.

Dat komt ook tot uiting in de PISA-test. Momenteel loopt er een project waarmee de overheid hoopt die kloof op termijn te verkleinen.

Niet alles is dus ideaal, ook niet in Denemarken.

Bettina Hubo

KLEUTERKLAS VERZACHTEN te veel op leren focust en te weinig op zorg.

“Nochtans staat vast dat hoe groter het welbevinden van een kind, hoe positiever zijn houding tegenover leren. Er is zelfs een Europese studie die aantoont dat een moeilijke overgang tot vroegtijdige schooluitval kan leiden.”

In 2011 bepaalde de Europese Commissie dat het wenselijk zou zijn dat care en education in alle lidstaten geïntegreerd zouden worden. De Vlaamse Onderwijsraad (VLOR) wilde echter zover niet gaan. Peeters: “In Vlaanderen is het momenteel ondenkbaar dat het departement Welzijn het kleuteronderwijs zou overnemen of vice versa.” De Vlor riep wel op tot een betere aansluiting

tussen opvang en onderwijs.

De afdeling Welzijn en Gezin van de VGC ging hierop in en lanceerde het project Educare.

Het VBJK kreeg de opdracht te onderzoeken hoe Brusselse kinderen de overgang naar de kleuterklas ervaren. “We hebben onder meer kindjes gefilmd in de eerste periode in de instapklas,” zegt Katrien Van Laere, onderzoekster bij het VBJK. Algemene conclusie is dat de overgang behoorlijk hard kan aankomen. Van Laere: “De kinderen komen plots in een schoolse omgeving terecht, met één juf voor 24 kleuters.

Meteen gelden er bepaalde normen, dat de kinderen zelfstandig moeten kunnen eten en naar het toilet gaan.”

Bovendien blijkt dat kinderen die voorheen nooit naar de kinderopvang zijn geweest en geen Nederlands spreken, nog meer moeite hebben met de overgang naar de kleuterklas. “Hun welbevinden ligt duidelijk lager,” zegt Van Laere. “Ze zijn immers niet gewend aan een collectieve omgeving. Bovendien speelt de taal hen parten.”

Volgende stap in het Educare-project is nu om innoverende methodes te ontwikkelen om de transitie vlotter te doen verlopen.

Buitenlandse voorbeelden, zoals het Deense, moeten daarbij inspireren. Volgend jaar wil VGC-collegelid Bianca Debaets (CD&V) beginnen met twee proeftuinen in Brussel.

HUB

In de Deens kinderhuizen leven kinderen tussen negen maanden en zes jaar samen in leeftijdsgemengde groepen.

Debaets is een groot voorstander van deze ‘doorgaande lijn’. “Bij ons is er te veel een breuk tussen kinderopvang en kleuteronderwijs.”

Maar kan de Deense formule overgenomen worden?

Debaets: “Laten we realistisch blijven. Bij ons is het anders gegroeid. Op korte termijn zullen we in Vlaanderen nooit naar een geïntegreerd systeem gaan. Belangrijk is wel dat er schotten worden weggenomen en dat we werken aan een warme overgang.”

In 2014 vroeg Debaets aan het VBJK, het Gentse innovatiecentrum voor het Jonge Kind, om te onderzoeken hoe de kloof tussen crèche en kleuterschool gedicht zou kunnen worden. Het onderzoek is bijna ten einde en volgend jaar wil Debaets die warme overgang in twee proeftuinen in de praktijk brengen. “Het gaat erom de overgang wat minder abrupt te maken. De crèches leggen nu te veel het accent op zorg en opvang, de kleuterschool op leren. Waarom niet, bovenop de schone luiers en de puddinkjes, wat meer educatieve prikkels in de crèches? En waarom niet wat meer aandacht voor zorg in de instapklas?”

Zaak is dus om ook Onderwijs helemaal mee te krijgen met dit initiatief van Welzijn.

Debaets heeft goede hoop dat dit zal lukken. “Onderwijs volgt het project. Minister Vanhengel is positief.”

HUB

BDW 1517 PAGINA 8 - DONDERDAG 7 APRIL 2016

W

e spreken met Michel af aan de bushalte in de Guillaume Kennisstraat.

Hij zit er op het bankje in het bushok omringd door drie goed gevulde plastieken zakken. “Dit zijn al mijn spullen,” zegt hij. “Ik heb nog het geluk dat ik een deel van mijn spullen al bij een vriend heb kunnen zetten, anders was ik ze allemaal kwijt.”

In de verte zien we hoe medewerkers van SamuSocial het gebouw leeghalen. “Alle spullen die zijn achtergebleven belanden in een container,” zegt hij gelaten terwijl we iets warmere oorden opzoeken.

Michel heeft het moeilijk met de manier waarop ze zijn buitengezet. Verleden week had hij opgevangen dat de opvang vroeger ging sluiten. “Maandag pas hebben ze een papiertje opgehangen waarop stond dat we donderdag weg moesten. Normaal gezien duurt de winteropvang nog tot het einde van de maand, maar hier zetten ze ons zonder reden buiten.

Ze laten ons aan ons lot over,” zegt Michel.

om 2 uur ’s nachts gewekt wordt omdat het Zuidstation dan sluit tot 4 uur. Om 4 uur mag je dan wel weer binnen, maar dan komen ze je om 6 uur opnieuw wekken omdat dan de eerste reizigers toekomen. Je mag dan wel ergens gaan zitten en verder slapen,” zegt hij.

Broer Michel heeft al enkele donkere jaren achter zich. “Het begon allemaal na de dood van mijn vriendin. Zij is op 39-jarige leeftijd gestorven aan kanker. Anderhalf jaar later ben ik door de huisbaas uit mijn appartement gezet. Ik ben toen opnieuw bij mijn ouders ingetrokken. Toen werd mijn moeder ziek en heb ik be-

Koude nachten Toch blijft Michel niet bij de pakken zitten.

Hij heeft zelfs al mogelijk onderdak gevonden voor vannacht. “Om 18 uur moeten we naar SamuSocial bellen om te bekijken of we kunnen overnachten in het opvangcentrum in de Botanique of in de Point Carré. Als dat niet lukt kan ik misschien bij een vriend overnachten. Die sliep vroeger ook in Kennis, maar hij werkt ondertussen bij Infrabel en woont in een tijdelijk appartement van het OCMW. Ik wil net als hem mijn leven opnieuw op de rails krijgen.”

Hij heeft nog geluk dat zijn vriend hem een slaapplaats aanbiedt, anders moet Michel overnachten in het Zuidstation en dat is blijkbaar geen pretje. “Het tocht er wel, maar je zit toch in de warmte. Het enige nadeel is dat je

sloten om voor mijn vader te zorgen, maar ik kon dat niet combineren met mijn job. Nadien is mijn vader overleden na een trombose. Mijn twee jongste zussen hebben mijn moeder in een rusthuis geplaatst en het ouderlijke huis openbaar verkocht. Enkele maanden later stonden mijn broer en ik op straat.”

Momenteel praat Michel niet meer tegen zijn broer. “Hij is 52 jaar oud, een jaar ouder dus dan mij”, zegt hij. “Ik wil nog iets doen met mijn leven, niet zoals dieje me zijn grijze vest buiten (verwijzend naar zijn broer). Ik heb het hem al vaak genoeg gezegd dat hij nog iets van zijn leven moet maken. Hij leeft net als ik van het OCMW, maar hij drinkt al-

les op. Zijn vriend waarmee hij voortdurend optrekt is net hetzelfde. Hij trekt pensioen, maar na twee weken is dat opgedronken en opgegokt.”

Leeggoed verzamelen Het algemene beeld dat wij hebben van daklozen is dat ze de hele dag door drinken en dat het voornamelijk Franstaligen en buitenlanders zijn. Voor een deel klopt dat, al weerlegt Michel die stereotypering. “De drank maakt veel kapot. Ik zie dat met de Polen die elke dag zat aankomen. Het is ook door de drank dat mijn broer en ik nu niet meer overeenkomen.”

SAMENLEVING > SAMUSOCIAL STOPT DAKLOZENOPVANG IN KENNIS VROEGER DAN VOORZIEN

UIT HET NIETS OP STRAAT BRUSSEL – Michel Tistaert is niet de enige. Hij en honderd anderen kregen deze week slecht nieuws: de winteropvang van SamuSocial in de Guillaume Kennisstraat in Schaarbeek stopt vroeger dan verwacht. Michel wil zijn verhaal kwijt.

‘Dakloosheid is niet seizoensgebonden’ BRUSSEL – Het eten is slecht en de winteropvang in de Kennisstraat sloot vroeger dan verwacht, vertelt dakloze Michel Tistaert. Christophe Thielens, woordvoerder van SamuSocial, reageert op de kritiek.

“Er zijn altijd personen die ontevreden zijn,” zegt Thielens, “Sommigen klagen over het lawaai op de kamers, anderen vinden dat de toiletten niet proper zijn, terwijl die twee keer per dag worden schoongemaakt. Ook over het eten krijgen we soms klachten, maar die kritiek is niet terecht.

Het eten dat de Brusselse Keukens aanlevert voldoet aan alle normen. Hetzelfde voedsel wordt elke dag gegeten op scholen en in rusthuizen.”

Eet u zelf weleens in de opvangcentra?

Thielens: “Jazeker, en ik kan niet zeggen dat het een culinaire ervaring is, maar de maaltijden voldoen aan de normen. De kwaliteit is acceptabel. We hebben in het verleden wel aan de Brusselse Keukens gevraagd of er meer variatie mogelijk was, omdat we soms twee dagen na elkaar hetzelfde gerecht kregen.”

Een dakloze vertelde ons dat hij eerder op straat stond dan verwacht. De opvang in de Kennisstraat sloot op 24 maart in plaats van eind maart.

Thielens: “Sinds weken, of zelfs maanden, communiceren de medewerkers in de Kennisstraat op een informele manier naar de mensen dat de opvang vòor eind maart sluit.”

Hoe kan het dan dat die meneer niet op de hoogte was?

Thielens: “Er kunnen duizend redenen zijn waarom hij de informatie niet heeft doorgekregen. Niet iedereen komt elke dag in ons centrum slapen, sommige mensen zijn verstrooid, anderen zijn onder de invloed van alcohol, of

hebben weinig contact met de medewerkers en de sociale diensten. “ Wanneer is de beslissing genomen om op 24 maart te sluiten?

Thielens: “Half maart hebben de kabinetten, in overleg met het Coördinatiecomité van het Winterplan, besloten om de opvang in de Kennisstraat op 24 maart te sluiten.

Die beslissing heeft SamuSocial op 18 maart aan alle betrokken organisaties gecommuniceerd, met de vraag om die informatie door te spelen aan de daklozen.”

‘Ik kan niet zeggen dat het eten een culinaire ervaring is’ CHRISTOPHE THIELENS woordvoerder van SamuSocial Waar kunnen de 300 mensen die in de Kennisstraat sliepen, nu terecht?

Thielens: “De 120 vrouwen die in de Kennisstraat sliepen, zijn allemaal overgeplaatst naar ons nieuwe centrum in de Poincarélaan in Anderlecht. Van de 180 mannen die we opvingen, beschouwen we 90 als kwetsbaar. Zij krijgen een gereserveerde plek in een ander opvangcentrum.”

“We geven voorrang aan de meest kwetsbare mensen, want nu we 300 plekken minder hebben kunnen we helaas niet meer aan iedereen onderdak bieden. Op 25 maart

hebben we tussen de 50 en 60 personen moeten weigeren die om 23 uur s’ avonds nog steeds op zoek waren naar een slaapplek. Sommigen kunnen overnachten bij vrienden of familie, maar lang niet iedereen heeft dat geluk.

Sommige daklozen willen niet naar de opvang komen.

Waarom?

Thielens: “Daar zijn meerdere redenen voor. Sommige daklozen zijn compleet gedesocialiseerd. Zij willen geen enkel contact meer met andere mensen. Anderen hebben moeite met onze huisregels. Je mag in onze centra geen drugs gebruiken of alcohol drinken en op de kamers is roken niet toegestaan. Ook zijn sommige mensen bang om hun ‘spot’ op straat of in een kraakpand te verliezen.”

Afgelopen winter voorzag de overheid meer plek in de winteropvang dan vorige jaren. Zijn jullie tevreden?

Thielens: “Voor het eerst sinds ons bestaan hebben we tijdens de winteropvang geen enkele persoon moeten weigeren. Dat is echt historisch. Er zijn dus goede stappen gezet en deze regering toont politieke wil.”

“Toch blijven wij pleiten voor meer structurele opvangplaatsen het hele jaar door. Dakloosheid is niet seizoensgebonden. Het probleem is niet alleen dat deze mensen terug op straat moeten slapen, maar ook dat hun psychosociale begeleiding vaak abrupt onderbroken wordt.”

“In de maanden dat de daklozen regelmatig bij ons overnachten bouwen we vertrouwen op en helpen hen met hun heroriëntatieproces. Wat we tijdens de winter opbouwen, dreigt verloren te gaan zodra de winteropvang sluit. Vanaf dat moment is het voor een dakloze prioriteit om een slaapplek te vinden en is het voor ons veel moeilijker om hen met onze hulpverlening te bereiken.”

Maria Groot

BDW 1517 PAGINA 9 - DONDERDAG 7 APRIL 2016

Michel gaat in tegenstelling tot zijn broer wel goed om met alcohol en drinkt zoals elke goede Belg af en toe een pintje. “Ik vul mijn dagen door ’s ochtends naar de Zusterkens der Armen te gaan in de Hoogstraat. Daar haal ik tussen 9 uur en 10 uur mijn boterhammen.

We hebben daar de keuze tussen vlees, vis, confituur en kaas. Soms krijgen we daar ook nog maaltijden mee. Zo heb ik bijvoorbeeld eens lasagne meegekregen. Verder verzamel ik leeggoed in Drogenbos, Linkebeek en Beersel, maar je zal me nooit zien bedelen. Daar ben ik te fier voor.”

Wie aan daklozen in Brussel denkt, verwacht niet dat er veel Nederlandstaligen dakloos

zijn en dat klopt ook zegt Michel. “Het zijn er niet veel. Zelfs Belgen zijn er niet veel. Ik denk bij de mannen dat zo’n 5 procent Vlaming is.

Bij de vrouwen ligt dat iets hoger, maar dat verschil is verwaarloosbaar. Toch trekken de weinige Vlaamse daklozen in Brussel niet echt samen op. “Je ziet wel dat er zich groepjes vormen, maar dat is niet vergelijkbaar met andere nationaliteiten. Ik trok vroeger ook op met mijn broer.”

SamuSocial Ondanks het einde van de winteropvang kan Michel nog terecht bij de organisatie La Fontaine voor een wekelijkse douche. “Die

is opgericht voor daklozen en één keer per week mag je daar gaan douchen en ondertussen wassen ze je kleren. Je mag daar ook iets blijven eten zoals warme soep en je kan langsgaan bij de pédicure en een dokter. Dat is volledig gratis en blijft het hele jaar doorlopen.”

Michel is dankbaar dat er toch organisaties zijn waar hij gedurende het hele jaar op kan rekenen, in tegenstelling tot SamuSocial. “Ik heb een dubbel gevoel over SamuSocial. Natuurlijk ben ik tevreden dat ze me onderdak geboden hebben. In het begin was het eten hier goed, en werd je tamelijk goed behandeld, maar de laatste tijd was het eten echt slecht.

We werden bij momenten ook behandeld als beesten. Soms kapten ze ons eten echt op ons bord en wanneer je tegensprak werd je buitengezet voor één of meerdere nachten. De dag nadien mocht je dan wel weer binnen,” zegt hij.

Ook de overheid kan volgens hem meer doen voor de daklozen. “Ik denk dat daklozen nog beter geholpen kunnen worden. Er wordt heel weinig gedaan voor ons. Er is ook gewoon niet genoeg plaats om daklozen op te vangen, waardoor veel daklozen op straat belanden.

Als dakloze moet je gewoon vaak je plan trekken,” besluit Michel.

Michaël Michiels

© ALEX DEFORCE

“Ik denk dat daklozen nog beter geholpen kunnen worden.

Er wordt heel weinig gedaan voor ons” MICHEL TISTAERT

BDW 1517 PAGINA 10 - DONDERDAG 7 APRIL 2016

VORST > BUURT EN GEMEENTE ONEENS OVER HERAANLEG SPOORWEGOMGEVING WIELS

gebouwd. Zo kunnen we een groene ruimte behouden naast de school. Die groene ruimte is een van de voorwaarden van het wijkcontract. Het staat ook zo geschreven in de oorspronkelijke opdracht van de gemeenteraad”, zegt Buyse.

Buyse merkt ook op dat de Nederlandstaligen hiermee een gloednieuw schoolgebouw zullen krijgen. “Ik heb meteen de aanvragen voor financiering ingediend met het idee om basisschool De Puzzel naar hier te verhuizen. Op dit moment is het project begroot op een budget van 9,2 miljoen euro. Dat komt door de complexiteit van de bouw van de school, die we op een berm moeten bouwen.

Ik hoop dat De Puzzel hier kan intrekken in september 2018.”

‘HET IS DE SCHOOL ÒF DE FIETSTUNNEL’ VORST – De gemeente Vorst investeert in de toekomst met de bouw van een Vlaamse school aan Divercity. Maar die ligt helemaal afgesneden en is voor de zachte weggebruiker slecht bereikbaar. Sommige wijkbewoners vinden dat het beter kan. “De prioriteit is veilig verkeer voor voetgangers en fietsers,” zegt Geneviève Kinet van het buurtcomité.

Oplossing

“ Infrabel heeft ons duidelijk gemaakt dat het de tunnel wil sluiten” JUTTA BUYSE (SP.A) SCHEPEN VORST

© BART DEWAELE

D

e Blaton-site, naast Brass, gaat vandaag door het leven als Marais Wiels, een moeras waar binnenkort de bouw begint van enkele woonblokken. Met de wateroppervlakte ziet het er ook uit als een moeras. Aan de achterkant van Wiels liggen twee spoorwegen en tussen deze spoorwegen komt een park en een school.

Die plek heet Divercity. Divercity en de Marais Wiels worden gescheiden door een spoorweg. Er is wel een (ongebruikte) tunnel, eigendom van Infrabel, die de terreinen met elkaar verbinden.

Het is Geneviève Kinet (Quartier Wielswijk) om die tunnel te doen. Als de Nederlandstalige school er komt wordt de tunnel onbruikbaar, want de school komt pal voor de tunneluitgang. Nochtans zou die tunnel voor een veilige fiets- en wandelroute kunnen zorgen tussen de Wielswijk en SintDenijs. En de school zou ook voor de zachte weggebruiker goed bereikbaar zijn.

Kinet: “De verkeerssituatie op het kruispunt aan Wiels en het kruispunt aan de Luttrebruglaan met de Charroistraat is levensgevaarlijk. Daarom pleit ik ervoor om een kalme verbindingsweg te maken voor fietsers en voetgangers die start aan de Marais Wiels en onder de tunnel aan Divercity gaat om zo uit te komen aan de Sint-Denijsstraat, waarna mensen op een veilige ma-

Kinet begrijpt dat er niet veel plaats is om een weg te integreren door de school, al vindt ze het een gemiste kans. “De gemeente wil nu een kalme fiets- en voetgangersweg maken op een bestaande natuurlijke weg die langs de Marais Wiels loopt. Dat is wel een bizarre keuze omdat we dan aan de achterkant van Wiels uitkomen en dan onder de spoorwegbrug moeten, waar volgens mij niet genoeg plaats is om zowel fietsers als voetgangers te laten passeren. Deze oplossing ligt al zeer lang op tafel en zal veel geld kosten. Ik begrijp dat ze een school willen bouwen, maar ze hebben geen rekening gehouden met andere mogelijkheden.”

“Ik doe ook niet aan politiek. Ik ben hier enkel om aan de alarmbel te trekken. Voor mij is het fout om niet te profiteren van het bestaan van die tunnel om een eenvoudig fiets- en voetpad te maken. Er wordt ook wel gezegd dat zo’n tunnel criminaliteit aantrekt maar daar mag je als overheid toch nooit van uitgaan”, zegt Kinet.

“De aankoop en het onderhoud van zo’n tunnel kost gewoon veel geld en dat geld hebben we momenteel niet”, reageert schepen Buyse.

“Dat is gewoon een excuus omdat er geen wil is”, zegt Kinet. “Ik denk dat we geld kunnen vinden. Beliris heeft geïnvesteerd in de renovatie van Wiels, dus waarom kan Beliris niet investeren in veilig verkeer en het verbinden van verschillende wijken”, besluit ze.

Michael Michiels

nier hun weg kunnen vervolgen tot op het Sint-Denijsplein.”

De Puzzel Jutta Buyse (SP.A) is schepen van Nederlandstalige Aangelegenheden in Vorst en bevoegd voor het Nederlandstalige onderwijs in haar gemeente. De school is haar plan. Zelf woont ze aan het kruispunt Wielemans-Ceuppens en gebruikt ze dagelijks de fiets. Daarom begrijpt ze het standpunt van Kinet. “Waar iedereen in deze wijk behoefte aan heeft is een veilig fietspad. Er is een debat geweest in de gemeenteraad en er was toen een grote eensgezindheid dat we een alternatief moeten vinden voor de fietsers en voor hun veiligheid op dat kruispunt. Daarvoor moeten we nu ook aandringen bij het gewest.”

Maar een fiets- en wandelroute door de tuin van de school is volgens Buyse niet mogelijk. “Het is de tunnel of de school.

In de oorspronkelijke plannen werd even rekening gehouden met het gebruik van de tunnel, maar het gaat gewoon niet wegens plaatsgebrek. En Infrabel heeft ons duidelijk gemaakt dat ze de tunnel willen sluiten. We bouwen de school gedeeltelijk op de bermen van de spoorwegen, dus is het onmogelijk om dan nog een doorgang te maken. De school wordt tegen de tunnel

“Geen geld?

Dat is gewoon omdat er geen wil is” GENEVIÈVE KINET BUURTCOMITÉ

BDW 1517 PAGINA 11 - DONDERDAG 7 APRIL 2016

P-PRAAT

CHIEN ÉCRASÉ

Entschuldigung. Vorige week was uw favoriete commentator niet van de partij.

Op reis? Via wat er rest van Zaventem, zeker? Te laat op de redactie geraakt? Ook niet, de metro rijdt tegenwoordig zeer efficiënt, sommige stations worden gewoonweg niet bediend, en terecht, want zo een treinstel om de 500 meter stoppen dat is toch een Belgenmop om u tegen te zeggen? Trouwens, journalisten van uw geliefde krant gaan voor alles door het vuur, en zelfs te voet van Brussel-nationaal helemaal naar Elsene als er terroristen bommen leggen en zo alles wat rijdt, vliegt of kruipt lam legt. Dus, neen, ook dat heeft uw commentator er niet van weerhouden zijn column te schrijven. Een actietje à la Zaman, berufsverbot incluis?

Zijde zot, dit is België; hier ontslaan ze nooit niet kritische journalisten. Charlie en zo, weet u wel. Viel er wederom niets te lachen? Zou kunnen, gezien de omstandigheden, maar toch: neen, want er valt eigenlijk bijna altijd iets te lachen.

Zo zijn er die radicale sms’en die Molenbeekse jongeren hebben gekregen, recht-

streeks uit het Kalifaat zelfs, volgens PS-gemeenteraadslid Jamal Ikazban, en waaraan ze dus geen gehoor hebben gegeven in Molenbeek. Dat betekent twee dingen: ofwel zijn er geen sms’en en is Malle Ikazban fout, ofwel zijn er wel sms’en en valt het al bij al nogal mee met die Molenbeekse jeugd. Strijden voor het Kalifaat? ‘Kom nou, we hebben wel wat beters te doen.’

Dat er radicale elementen bij de Molenbeekse socialisten zijn, valt natuurlijk niet te ontkennen. Ook niet onlogisch, trouwens, want Molenbeek is dan ook radicaal failliet.

Nee. Dus, wij waren onze voorraad champagne aan het inslaan voor het grootse feest van binnenkort. Uw p-praat houdt namelijk bijna op te bestaan, en wij wilden om dat te vieren onszelf persoonlijk vergewissen dat de beste kwaliteit champagne werd ingekocht. Volgende week vindt u ook een interview met uw geliefde commentator terug, die terugblikt op enkele mooie jaren. En de week daarna...

Ook deze omvergereden hond houdt het voor bekeken, en muist er van tussenuit, een beetje zoals de Israëlische vlag aan het Beursplein: ze is er wel maar je ziet ze niet. Aan vlaggen en wimpels trouwens geen gebrek: florerende democratieën zoals Algerije, Albanië, Marokko en Turkije hangen er wel. Op het achterplan ook voorzichtigjes het Russische witblauw-rood, en boven, naast, op en onder het Beursgebouw ook allerhande min of meer filosofische beschouwingen over vrijheid en vrede.

Hulde toch aan de Afrikaan die wilde opvallen en A4’tjes ophing met politieke boodschappen à la ‘Leg uw godsdienst niet op aan een ander’ en ‘Democratische verkiezingen in Congo nu!’.

Het is wel niet zo schoon om te zien, die voorheen al vieze steen van het Beursgebouw gelardeerd met groene, roze en witte krijtboodschappen. Precies de Bronx in een niet-nader genoemd tijdvak, ergens van voor de citymarketing. Wat natuurlijk ook citymarketing is.

In dat economische verband wil uw commentator trouwens opmerken dat, gezien de wet van vraag en aanbod, de duurste suite in de Amigo nu aan dumpingprijzen verkocht dient te worden en de Comme chez Soi opendeurdag moet houden. Om nog een stapje verder te gaan: het zou slim zijn van de Brusselse bankfilialen om nu tien procent rente op uw spaargeld aan te bieden, geheid geen Panama meer nodig, en de Londense City kan het ook al schudden. Er is immers toch geen kat die nog naar Brussel komt - getuige de bevreemdende metroritjes van zeven tot zeven die uw commentator meemaakt - en weinig volk betekent immers prijzen omlaag en geldelijke trouw beloond. Wie?

En zo eindigt deze column toch als een zwart gat: een ster die niet fonkelt en waarvan het einde niet in zicht is, en eigenlijk nooit in zicht komt. U was desalniettemin een prachtig publiek, in een heerlijk lelijke stad. Vooruit, ga nu iets van uw leven maken.

ADVERTENTIE

Puzzel Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor personen met een handicap

✆ 0800-15045

alle werkdagen van 9 tot 12u30, maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Volgens het buurtcomité zou de tunnel voor een veilige fiets- en wandelroute kunnen zorgen tussen de Wielswijk en Sint-Denijs.

Bezoeken enkel op afspraak

© BART DEWAELE

puzzel@resonansvzw.be

Sociale Verhuurkantoren (SVK)

Verhuur uw woning zonder risico en zonder zorgen

a Gegarandeerde huur elke maand a

U zoekt een rusthuis of een andere woonvorm voor ouderen?

Vraag informatie en advies bij Home-Info.

Met de steun van de VGC en de GGC.

Verzekerd verhuurbeheer

a Onderhoud van uw woning

a Hulp bij renovatie a Fiscale voordelen

www.fedsvk.be 02 412 72 44

BDW 1517 PAGINA 12 - DONDERDAG 7 APRIL 2016

BDWOPINIE het even? Voor CD&V is het alvast duidelijk: aan de bestaande voorrangsregels ‘Nederlands’ wordt absoluut niet getornd. De voorrang voor anderstalige kinderen die uit het Nederlandstalig basisonderwijs komen, en die voorgesteld wordt in de VGC-resolutie, kan spelen nà de bestaande regels.

Voor CD&V is de term ‘Nederlandstalig gezin’ een zeer open begrip. Het verwijst naar alle Brusselse ouders die zich verantwoordelijk opstellen en moeite doen om de schooltaal van hun kinderen aan te leren. Dit moet sterk worden aangemoedigd.

Het is immers in het belang van de kinderen én de scholen.

ONDERWIJS > PAUL DELVA EN BRIGITTE GROUWELS (CD&V) PLEITEN VOOR NEDERLANDSTALIG KARAKTER

SCHAF DE VOORRANGSREGEL NIET AF (BIS) BRUSSEL – Voor CD&V is het duidelijk: aan de bestaande voorrangsregels voor Nederlandstalige kinderen in het secundair onderwijs wordt absoluut niet getornd, schrijven de Brusselse parlementsleden Paul Delva en Brigitte Grouwels (CD&V). Het Nederlandstalig karakter van onze scholen in Brussel is de oranje draad door ons hele verhaal, klinkt het.

Niet in gelijke mate

Het inschrijvingsbeleid moet garanderen dat Nederlandstalige kinderen in Nederlandstalige scholen ingeschreven kunnen worden, schrijven CD&V’ers Brigitte Grouwels en Paul Delva.

© ID / WOUTER VAN VOOREN

I

n het opiniestuk Schaf de voorrangsregel niet af van collega Dhaene staan heel wat lezenswaardige elementen. Helaas gaat ze volledig de mist in als ze stelt dat CD&V, via een resolutie met een aantal andere partijen, zou pleiten voor de afschaffing van de voorrangsregel voor Nederlandstalige kinderen in het secundair onderwijs. Niets is minder waar.

onderwijs komen, ook een streepje voor moeten hebben wanneer ze zich willen inschrijven in een Nederlandstalige Brusselse secundaire school.

De resolutie van de VGC spreekt zich overigens helemaal niet uit over de verhouding van de (i) reeds bestaande voorrangsregels voor kinderen uit Nederlandstalige gezinnen en (ii)

“ Voor CD&V is de term ‘Nederlandstalig gezin’ een zeer open begrip”

Open begrip De resolutie van de VGC, waar Dhaene haar volledige betoog aan vasthaakt, zegt enkel dat er in de voorrangsregels voor secundaire scholen in Brussel óók rekening gehouden moet worden met de schoolloopbaan van de kinderen. De partijen die deze resolutie indienden (CD&V, Open VLD, SP.A en Groen), vinden namelijk dat kinderen die hun lagere schoolopleiding al in het Nederlands volgden, en dus niet uit bijvoorbeeld het Franstalig basis-

weken, uitstappen, schoolfeesten, toetsen en ga zo maar door heeft meegemaakt in het Nederlands: dat is niet niets. En dat mogen we deze leerlingen niet zomaar afne-

BRIGITTE GROUWELS EN PAUL DELVA (CD&V) BRUSSELS PARLEMENTSLEDEN

CD&V gelooft immers dat op een leeftijd van gemiddeld 12 jaar niet enkel de talenkennis of het taaltraject van de ouders gevaloriseerd moet worden, maar ook dat van de leerling. Een leerling die dag in dag uit lessen, groepswerken, project-

men. Als collega Dhaene zegt dat ze het jammer vindt dat leerlingen uit het Nederlandstalig basisonderwijs geen plaats vinden in het Nederlandstalig secundair onderwijs, dan kan ze het trouwens hierover moeilijk met ons oneens zijn.

deze voor (anderstalige) kinderen uit het Nederlandstalig basisonderwijs (zoals vervat in de VGC-resolutie).

Waarschijnlijk hebben de verschillende politieke partijen die deze resolutie indienden hierover trouwens niet dezelfde mening. Mag

Deze visie op de voorrangsregels sluit aan bij de visie die ik (Paul Delva) eerder al neerschreef in het boek Een Brusselse luis in de Vlaamse pels.

Hierin worden de uitdagingen van het Nederlandstalig onderwijs in Brussel duidelijk omschreven. De 4 belangrijkste uitdagingen luiden: (i) een blijvende zorg voor de hoge kwaliteit die onze scholen aanbieden via voldoende omkadering en ondersteuning, (ii) capaciteitsuitbreiding en -inbreiding, (iii) een aangepast inschrijvingsbeleid en (iv) de nood aan voldoende en sterke leerkrachten.

Het Nederlandstalig karakter van onze scholen in Brussel is een oranje draad door het hele verhaal.

Dit moet absoluut behouden en versterkt worden. De voorrangsregel voor kinderen uit Nederlandstalige gezinnen is hierbij een cruciaal instrument.

Het resultaat van het inschrijvingsbeleid moet in ieder geval garanderen dat Nederlandstalige kinderen in Nederlandstalige scholen in Brussel ingeschreven kunnen worden. Dit lijkt de evidentie zelve: hoe kunnen we immers verwachten dat Vlamingen in hun hoofdstad zouden komen wonen, als we hun niet de garantie bieden dat ze hun kinderen in een Nederlandstalige school, liefst van hun keuze, kunnen inschrijven. Hier hebben we nog werk voor de boeg: nog steeds vinden een aantal Nederlandstalige kinderen in Brussel geen plaats in een Nederlandstalige school.

Verder stond al in het bovengenoemde boek te lezen dat “indien in de toekomst verder gesleuteld wordt aan het inschrijvingssysteem voor de scholen – bijvoorbeeld om het systeem te vereenvoudigen en/ of om een grotere autonomie aan de kinderen te geven – de voorrang voor Nederlandstalige kinderen steeds een onwrikbaar uitgangspunt moet blijven”. Dat lijkt ons duidelijk.

In essentie bevoordeelt de VGCresolutie dus álle kinderen die hun basisonderwijs in het Nederlands gevolgd hebben, maar daarom niet in gelijke mate. Vreemd dat de N-VA zich hierin niet kan vinden.

Paul Delva en Brigitte Grouwels CD&V-parlementsleden – Brussel

BDW 1517 PAGINA 13 - DONDERDAG 7 APRIL 2016

ADVERTENTIE

lezersbrieven@bdw.be

BRIEVEN VAN LEZERS

“Darling, you won’t believe this!”

Jihad Ondanks mijn droefheid en medeleven voel ik ook woede. De media (Radio 1) pleiten ervoor dat het normale leven zo vlug mogelijk weer op gang komt.

Maar het ontspannen leven van voor 22 maart komt niet meer terug.

De “minister van Marokkanen in het buitenland” ging ontvangen worden op het Heizelplateau door ministerpresident van het Brussels Gewest Rudi Vervoort (PS) en door premier Charles Michel (MR). Het is het momnet om hem voor te stellen dat in het vervolg de meest geradicaliseerde teruggekeerde Syriëstrijders met de Marokkaanse nationaliteit overgevlogen worden naar Marokko om daar definitief te blijven en daar hun gevangenisstraf uit te zitten.

Onze Belgische politiediensten kunnen de toevloed aan informatie betreffende terreurverdachten niet meer grondig aanpakken, hulp uit Marokko zou zeer welkom zijn, betreffende hun onderdanen.

Als de broers El Bakraoui in de gevangenis hadden gezeten, hier in Vorst of in hun thuisland, was er in metrostation Maalbeek geen aanslag gepleegd.

Waarom heeft de Brusselse strafuitvoeringsrechtbank zomaar het negatief advies van het gevangeniswezen genegeerd?

Patrick De Grouwe, Laken

Eigen schuld Het artikel over de verwarring van identiteit en de islam van Luckas Vander Taelen kon op geen beter moment verschijnen dan nu. Het afschuiven van verantwoordelijkheden op een ander blijkt hier een traditie te blijven. De buitenlandse pers haalt er ons land terecht voor door de modder.

Hoeveel Vander Taelens of Mia Doornaerts moesten er nog komen voordat onze politici eindelijk de moed zullen hebben om de problemen van dubbele en naast elkaar levende maatschappijdelen onder de ogen te zien? Wellicht is het daarom eigenlijk beter nu te spreken over een jarenlange politiek correcte leugen. Want al wie het probleem van de sinds jaren rechtsradicaliserende islam in ons land aanhaalde, werd steevast voor racist uitgescholden. Alsof de islam een ras zou zijn. Alsof katholicisme, protestantisme, hindoeïsme en boeddhisme een ras zouden zijn. Neen, het was er de politici van links, zeker de socialisten en groenen, om te doen om vooral geen kiezerskorps te verliezen. Ook al is de eerste gesluierde vrouw in het Brussels parlement er wel gekomen door de CDH. Die ze nota bene later tot haar eigen schaamte en schande uit de partij moesten zetten, omdat ze de Ar-

meense genocide niet wou erkennen.

Want ja, ook dat blinde laxisme weet de buitenlandse pers duidelijk te stellen. Wat natuurlijk geen wonder is, daar veel journalisten uit het buitenland hier leven en dus ook de verrotting met de jaren zagen aankomen.

Natuurlijk treft de Franstalige partijen meer schuld voor die blindheid dan de Nederlanstalige. Zij delen op gemeentelijk vlak immers de lakens uit. Vlamingen worden erbij betrokken als het hen past. Op gewestelijk vlak maakt de pariteit van het bestuur evenwel ook de Vlaamse partijen medeschuldig aan het verzuimbeleid. Ook op het vlak van de versnippering van bevoegdheden in gemeenten en politiezones dus. Want als je meedoet tref je automatisch schuld. Dus heren politici en andere academische instanties: voor jullie geldt ‘eigen schuld, dikke bult.’

Maar het zijn niet enkel die politici die alle schuld treft. Ook de islamitische gemeenschap zelf, die steevast de eigen betrokkenheid onder de mat wil schuiven, treft schuld met dooddoeners als “het zijn geen ware moslims die aanslagen pleegden”. Het waren en zijn nog steeds terroristen, die in naam van hun god, moord en verderf over de hele wereld zaaien. Alle andere gemeenschappen, horen dat dit in naam van hun godsdienst gebeurt. Negeren heeft geen zin. Integendeel, door het steevast van zich af te schuiven, maken de moslims zich belachelijk en zorgen ze er automatisch voor dat ze collectief schuldig worden als groep. Ze zouden er integendeel voor hun reputatie beter aan doen, om eerlijk te erkennen, dat ze binnen hun gemeenschap met een zwaar probleem zitten. Andere gemeenschappen van Aziatische en Afrikaanse herkomst nemen problemen die enkelingen onder hen veroorzaken, wel ter harte. Juist om te vermijden dat hun reputatie niet collectief om zeep gaat. Dan geldt logisch ook voor hen: ‘eigen schuld, dikke bult.’

Er zou zelfs door de Stad Brussel een vorming van allochtone politieagenten met Brusselse universiteiten op de sporen staan. Uitgedokterd met de twee van vrijzinnige en twee van christelijke strekking. Maar let wel: Joodse, vrouwelijke en gaysprekers zouden wel worden geweerd! Waar gaan we naartoe met zulke academici? Hopelijk is dit een miskraam.

Hopelijk zullen deze trieste dagen nu eindelijk, al was het alleen maar al uit respect voor de doden en gekwetsten van ons drama, de politici en de islamitische gemeenschap doen besluiten dat politiek correcte leugens hier geen plaats mogen hebben. En dat zoals Geert Bourgeois (N-VA) het juist stelde, voor wie onze waarden niet deelt hier geen toekomst met ons mogelijk is. Dat moet de echte politieke correctheid zijn.

Reginald Goossens, Sint-Pieters-Woluwe

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

Een exclusieve vastgoedinvestering in de Europese wijk.

Ook uw huurders zullen onder de indruk zijn.

Ernest. Een prestigieus vastgoedproject in de Europese wijk vlakbij de Louizalaan.

• • • • • • • • •

in de historische gebouwen van het Solvay hoofdkwartier op loopafstand van alle Europese instellingen unieke mix van patrimonium en eigentijdse architectuur duurzaam project met een hoog niveau van afwerking rustige binnentuinen midden in een levendige wijk perfect op maat van veeleisende expats eigen verhuurdienst gespecialiseerd in verhuur aan expats hogere huurprijzen, hoge rentabiliteit alle info vindt u op www.ernest-brussels.be of 02/201 00 01

BDW 1517 PAGINA 14 - DONDERDAG 7 APRIL 2016

VADROUILLE DE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

LITERATUUR > VERJAARDAGSFEEST CHARLOTTE BRONTË HERDENKT DE BRUSSELJAREN

Brussel, muze van Charlotte

Het meisjespensionaat Heger-Parent met tuin in de Isabellestraat, rechts de Belliardtrappen (vandaag minder steil) aan Cinematek.

BRUSSEL - Op 21 april zal het tweehonderd jaar geleden zijn dat de Engelse schrijfster Charlotte Brontë geboren werd. De High Tea Birthday Party in Hotel Métropole op 24 april is misschien de gelegenheid om (over) Brontë te lezen. In Brussel bloeide Charlotte Brontë open, als auteur, maar ook als vrouw, die hier haar schichtige vossenblik verloor: “Zij meent immers bemind te worden.”

L

ees Brontës Brusselroman Villette uit 1853 of de historische roman van Jolien Janzing De Meester: de geheime liefde van Charlotte Brontë in het negentiende-eeuwse Brussel uit 2013. Dat al haar romans eigenlijk Brusselromans kunnen genoemd worden, heeft alles te maken met de figuur van Constantin Heger, haar leraar Frans, echtge-

noot van de directrice van het meisjespensionaat in de Isabellestraat. Zelfs haar beroemdste roman Jane Eyre (1847). “Mr Rochester ís Constantin Heger,” zegt Janzing daarover.

Postuum verscheen The Professor (1857), dat Brontë schreef vlak na haar terugkeer uit Brussel. Het is het verhaal van een selfmade man die verliefd wordt op een leerlinge. En Lucy Snowe in Villette is wel zeker Charlotte

Brontë. Haar persoonlijkste roman speelt zich af in Brussel, Villette, de hoofdstad van het jonge koninkrijk Labassecour.

Charlotte en Emily Brontë waren in 1842 naar Brussel gekomen om er Frans te leren omdat ze thuis in Haworth (Yorkshire) een privéschool wilden oprichten. Emily keerde het tweede jaar niet meer terug naar Brussel - te veel heimwee - maar Charlotte wel. Ze gaf tot

eind 1843 Engelse les in het pensionaat in ruil voor kost en inwoon.

Overheerlijke zalen gewijd aan kunst of wetenschap, en er wordt gelijkheid gepraktiseerd – in het pensionaat zitten jonge gravinnen en burgervrouwen naast elkaar – maar daar houdt het positieve uit Brontës pen voor Brussel zowat op. De Brusselse meisjes zijn lui en liegen bij elke gelegenheid, wat met-

BDW 1517 PAGINA 15 - DONDERDAG 7 APRIL 2016

een de grote aanwezigheid van kloosters en biechtstoelen verklaart. Maar de grootste cultuurshock is hun gebrek aan hartstocht – Heger is de uitzondering – ze vermoedt dat dat het flegma van het moeras is. Wanneer er een storm opsteekt, een van de vele in Villette, gaat Lucy Snowe niet bidden zoals haar katholieke medeleerlingen, maar opent ze het raam en voelt ze zich “verplicht om te leven”.

Verfilming The Brussels Brontë Group werkt samen met beeldhouwer Tom Frantzen (van onder andere Zinneke) aan een standbeeld van de zussen Charlotte en Emily in Brussel. Een ideale locatie ervoor zou Bozar zijn, waar het Pensionnat de Demoiselles Heger-Parent stond. Van

lang op zich liet wachten. Misschien moest een Belgische auteur eerst de juiste beelden oproepen. Janzing baseerde zich voor haar roman op de correspondentie en de Brusselse schrijfoefeningen van de Brontës en liet een Brusselkaart uit de jaren 1840 uitvergroten om hun omzwervingen beter te kunnen inschatten: “De journalist in mij.”

Janzing hanteert een negentiende-eeuwse vertelstijl, met nevenverhalen, want ze verwerkte ook de liefdesgeschiedenis van Léopold I en Arcadie Claret. Wanneer twee koetsen met de protagonisten van het hoofd- en nevenverhaal elkaar kruisen, is dat geschreven als een kant-en-klare filmscène. En het dramatisch effect wanneer de Belliardtrappen tussen de Isabellestraat en het Warandepark bestegen worden, zou een regisseur ook niet mogen ontgaan.

Net zoals in Villette spreekt de verteller in De Meester de lezer rechtstreeks aan: “U werd vast haast opgezogen door al die oververhitte reflecties van een vrouw die sinds lang gehuwd had moeten zijn.” De zelfverklaarde onhuwbare Charlotte zou in Engeland toch nog huwen met Arthur Bell Nicholls, een huwelijk dat helaas maar negen maanden duurde. In 1855 overleed een zwangere Charlotte Brontë op 39-jarige leeftijd, net als haar vier zussen en haar broer overleefde ze haar vader niet.

Kruimels van Heger

“We zullen nooit weten hoe ver de relatie van Charlotte Brontë met Constantin Heger ging” JOLIEN JANZING AUTEUR ‘DE MEESTER’

de historische roman De Meester: de geheime liefde van Charlotte Brontë in het negentiendeeeuwse Brussel van Jolien Janzing verschenen na de Engelse vertaling recent de Duitse en Franse edities en ook een Japanse komt eraan.

Vorig jaar werden de filmrechten van De Meester verkocht aan David P. Kelly Films.

Het is bijna verwonderlijk dat de grote belangstelling voor de Brusseljaren van de Brontës zo

“Natuurlijk hadden we ook zonder Constantin Heger van Charlotte Brontë gehoord,” zegt Janzing. Lucy Snowe in Villette klinkt inderdaad vastberaden: “Wat mijn vermogens ook waren - vrouwelijke of het tegendeel daarvan - God had ze gegeven en ik was vastbesloten me voor geen enkele eigenschap die Hij me had toebedeeld te schamen.”

Schrijven, of ‘scribbling’ (krabbelen) zoals de Brontë-zussen en hun broer Branwell het noemden, was iets wat ze al heel hun leven deden. Aan uitgeven dachten ze voor het eerst toen Charlotte in oktober 1845 de gedichten van Emily las en getroffen werd door “a peculiar music”. In 1847 verschenen - onder de schuilnamen Currer, Ellis en Acton Bell - de vandaag wereldberoemde romans Jane Eyre, Wuthering Heights en Agnes Grey van Charlotte, Emily en Anne Brontë. Jane Eyre is “a heroine as small as myself ” volgens Charlotte, wat erg contrasteerde met de passieve, beeldschone vrouw die het Victoriaanse ideaal was.

De schrijfoefeningen van Heger hebben Charlottes taal wel geslepen. In The Belgian Essays (ed. Sue Lonoff ) staan ook de oorspronkelijke Franse teksten van Emily en Charlotte, met Hegers commentaar en correcties in de kantlijn, een schatkamer. Charlottes Lettre d’un pauvre Peintre à un grand Seigneur leest als een brief van de leerlinge aan haar meester.

De ‘schilder’ is tegelijk slaaf en meester van zijn gevoelens: “esclave, parce que j’en étais subjugué jusqu’à la prostration, seigneur parce que je savais en tirer à volonté des délices inexprimables”.

De onmogelijke liefde met zielsgenoot Heger heeft haar als schrijfster wellicht nog het meest gekneed. Terug in Haworth schreef ze aan haar vriendin Ellen Nussey: “Ik denk dat ik, hoe lang ik ook zal leven, nooit zal vergeten wat het afscheid van M. Heger me heeft gekost”.

Hartverscheurend zijn de brieven van Charlotte die ook echt verscheurd én opnieuw genaaid zijn teruggevonden bij de Hegers: “Monsieur, er is niet veel nodig om arme mensen in leven te houden - zij hebben genoeg aan de kruimels die van de tafel van de rijke man vallen. () Zo heb ik ook niet veel genegenheid nodig van de kant van degene van wie ik houd. () Maar ooit in voorbije tijden heeft U een beetje belangstelling voor mij getoond, toen ik een leerlinge van U was in Brussel, en aan dat kleine beetje belangstelling wil ik me

vastklampen - zoals ik me aan het leven wil vastklampen.”

Janzing verwerkte het beeld van de kruimels in De Meester waar Charlotte nu meer vrijgevochten klinkt: “Wat u mij voorstelt zijn de kruimels van uw tafel. Het koekenbrood is voor madame en ik kan krijgen wat er overblijft als zij zich te goed heeft gedaan.”

Met Villette heeft Brontë Heger uiteindelijk van zich afgeschreven. Door het succes kwam er al snel een Franse vertaling die ook Brussel bereikte. Hegers vrouw weigerde toen een tijdlang Engelse leerlingen in het pensionaat.

Brontëplekken De High Tea Birthday Party, een organisatie van The Brussels Brontë Group en Het Forum van Vlaamse Vrouwen, wordt opgeluisterd met lectuur van en over Charlotte Brontë.

Vooraf zijn er rondleidingen langs typische Brontëplekken door o.a. Janzing.

Vandaag kan je op literaire pelgrimage naar het Brontë Parsonage Museum in Haworth, maar al in de negentiende eeuw wilden Amerikaanse toeristen die Villette hadden gelezen de school van Lucy Snowe bezoeken.

Aan sommigen heeft Constantin Heger nog een rondleiding gegeven. In de jaren 1909-10 werden het pensionaat en de hele Isabellewijk gesloopt om plaats te maken voor de Hofberg.

Toch kan je nog op stukjes Villa Hermosa- of Ter Arkenstraat lopen of de Protestantse Kapel op het Museumplein bezoeken, zoals de

Brontë-zussen. Of Lucy Snowe zien dwalen in het Warandepark nadat haar een slaapmiddel met opium was toegediend, destijds een legaal medicijn. In de Sint-Michiels- en Sint-Goedelekathedraal zie je haar in een biechtstoel - Charlotte Brontë ging er op 1 september 1843 effectief biechten - met een bezwaard hart. Helen MacEwan van The Brussels Brontë Group schrijft in haar geïllustreerde gids uit 2014 dat Charlottes gemoed in Brussel op het eind meer “sombre, broodingly Basse-Ville” dan “upbeat Haute-Ville” was.

Janzing schendt het biechtgeheim niet in De Meester. “We zullen nooit weten hoe ver hun relatie ging,” zegt ze. Net dat spreekt tot de verbeelding, zoals Charlotte Brontë in een brief aan de criticus G.H. Lewes duidelijk maakte: “moeten we net doen of we het geschreeuw [van de fantasie] niet horen en de strijd ervan niet voelen? Wanneer zij ons heldere beelden toont, moeten we daar dan nooit naar kijken en ze nooit trachten weer te geven? En wanneer zij welsprekend is, en snel en dringend in ons oor spreekt, moeten we dan niet opschrijven wat zij ons dicteert?”

An Devroe

Programma en reservatie High Tea Birthday Party via > www.jolienjanzingnl.com

Het Brönteboek van Jolien Janzing wordt verfilmd. © DIETER BACQUAERT

ADVERTENTIE

DE MIVB

BRUSSEL #datzijnwijallemaal mivb.be

ADVERTENTIE

TIJD VOOR IETS NIEUWS

Op 20 april lanceren we het gloednieuwe BRUZZ. FM Brussel, tvbrussel, Brussel Deze Week, Agenda en brusselnieuws.be verdwijnen. In de plaats komt BRUZZ, één nieuwe merknaam op radio, TV, print en online.

Eén gemeenschappelijk merk, om je nog beter te kunnen informeren.

Een merk, dat draait om jou.

Vanaf 20.04 jouw nieuwe krant

BDW 1517 PAGINA 18 - DONDERDAG 7 APRIL 2016

Spring 1030 is een driedaags meertalig festival dat zich richt op gezinnen met kinderen tussen 0 en 14 jaar. Het initiatief komt van Gemeenschapscentrum De Kriekelaar. “Er zijn al veel gelijkaardige initiatieven”, vertelt Leen Rossignol, centrumverantwoordelijke van De Kriekelaar. “Maar in Schaarbeek, een gemeente waar zoveel gezinnen met jonge kinderen wonen, was dat er nog niet”.

Op 8, 9 en 10 april kunnen kinderen er genieten van workshops, ateliers en voorstellingen, ofwel in de Kriekelaar, ofwel op locatie. Voor de organisatie van Spring 1030 werkt De Kriekelaar namelijk samen met dertig andere socio-culturele organisaties uit Schaarbeek. “We hebben het doel om de samenwerking tussen de verschillende organisaties in Schaarbeek in de verf te zetten en te versterken”, aldus Leen. “Het is een erg dynamische gemeente en we willen al die jonge gezinnen tonen dat Schaarbeek leeft en dat er veel aan de gang is”.

CULTUUR > NIEUW FESTIVAL VOOR KLEIN EN GROOT

‘WE WILLEN JONGE GEZINNEN TONEN DAT SCHAARBEEK LEEFT’ SCHAARBEEK - Dit weekend wordt met Spring 1030 officieel het begin van de lente gevierd in Schaarbeek. Het nieuwe festival is gericht op jonge gezinnen en is het resultaat van een samenwerking tussen dertig sociaal-culturele organisaties uit Schaarbeek.

Inclusief en meertalig

Drie dagen lang kunnen kinderen genieten van workshops, ateliers en voorstellingen. © VILLA VERDRAAID

THEATER > MEIKLOKJE SPEELT ‘IN MIJN CARAVAN’

‘IS HET VOOR ‘T LACHEN, MENEER?’ SINT-AGATHA-BERCHEM - Het regioamateurgezelschap Meiklokje brengt de komedie ‘In mijn caravan’ van John Godber, na Shakespeare de meest gespeelde Engelse toneelschrijver.

De regie is in handen van Kris Vanden Driessche, die ten voordele van borstkankerbestrijding ook met een ander stuk van Godber toert.

Tweemaal per jaar speelt Meiklokje de pannen van het dak, doorgaans met een Engelse kaskraker in vertaling. Naar gewoonte - en op vraag van - hoort daar één dijenkletser bij.

“Een deel van het publiek dat ons trouw is stelt :‘Is het voor ‘t lachen, meneer, dan komen we zeker,’ ” getuigt Kris Vanden Driessche, regisseur en al twintig jaar acteur bij het Meiklokje.

“Al zien ook spelers van toneelkringen uit de ruime Rand ons graag spelen. Ook om wat op te steken van de acteer- en regieprestaties.”

Vanden Driessche koos voor de komedie In mijn caravan (Perfect Pitch), een werk van John Godber, in Groot-Brittannië bekend als de King of Comedy.

Van die lachbaron is ook de dialoog Pijpenstelen (September in the Rain), waarmee Vanden

Driessche sinds vorig jaar door Vlaanderen toert, ten voordele van borstkankerbestrijding.

Pijpenstelen gaat over twee mensen uit een arbeidersmilieu die elk jaar naar Blankenberge op vakantie gaan. En daar dan telkens in de regen zitten.

Godber maakt ook bij In mijn caravan een herkenbaar portret van mensen van vlees en bloed: vier figuren die naast jou en mij konden wonen. Vanden Driessche: “Godber slaagt er als geen ander in om de arbeidende klasse in beeld te brengen. Ook de twee koppels in In mijn caravan, die zich beide wat willen isoleren op een camping, zijn herkenbare figuren.

Het hoofdrolspelende koppel (Bernard Bosch en Vanessa Decuypere) speelt een bruggepensioneerde schooldirecteur met zijn iets jongere vrouw. Zij zoeken een rustige kustcamping op via internet om hun eerste caravan uit te

“ Onze reputatie is gestoeld op niet voor de hand liggende stukken.

Dat is zeker het geval voor onze komedies” KRIS VANDEN DRIESSCHE, REGISSEUR

V.L.N.R.: Bernard Bosch, Vanessa Decuypere, Lore Vantomme en André Mattheus in ‘Mijn caravan’

“Een eerste belangrijke pijler was dat het festival inclusief moest zijn”, zegt Leen. “Heel veel activiteiten zijn rolstoeltoegankelijk of zelfs specifiek gericht op kinderen met een beperking”. Zo is er op zaterdag bijvoorbeeld ‘Handiknap’, een workshop die bedacht werd door jongeren met een beperking.

“Daarnaast vonden we het ook belangrijk dat het festival meertalig zou zijn”, aldus Leen. Ook dit is makkelijk terug te vinden in het programma. Op zaterdag is er bijvoorbeeld een drietalig voorleesuurtje in de bibliotheek

testen. In het echt is dit koppel ook een koppel (een Berchemse verzekeringsmakelaar en zijn vrouw) – mensen dus die elkaar door en door kennen.

Spektakelwaarde Het caravankoppel houdt van de ‘edele kunsten’: ballet, operette, amateurtoneel,... Hij leest Vlaamse schrijvers. Zij is bezig met gezonde voeding en atletiek en traint voor een marathon. Op de camping krijgen ze, in plaats van rust en natuur, het gezelschap van een luidruchtig arbeiderskoppel (Lore Vantomme en André Mattheus) dat zich naast hen parkeert. De vakantie draait bijgevolg anders uit dan verwacht, vol contrasten. En het decor, met alles wat met kamperen te maken heeft, van het typische interieur en de voortent tot de obligate barbecue, draagt daar ook toe bij.”

Wie het Meiklokje zegt, kan wat verwachten van toneelspektakel. De groep heeft zich in jaren opgewerkt tot een hoog niveau. De reputatie is gestoeld op niet voor de hand liggende theaterstukken, zeker onder de komedies. Getuige: een Vlaamse wereldprimeur van werk van Pulitzer Prize-winnaar David Lindsay-Abaire (eerst Good People, nadien Rabbit Hole). Binnen de komedies wordt zeker niet voor het bekendere Vlaamse werk gegaan, zoals van Ruud de Ridder (Echt Antwaarps Theater). Meiklokje probeert comedy op te zoeken met een diepere betekenis en pittige humor, waarin het betere Engelse repertoire uitblinkt.

BDW 1517 PAGINA 19 - DONDERDAG 7 APRIL 2016

van Schaarbeek. Daarnaast zijn alle voorstellingen in De Kriekelaar woordloos en staat bij de rest steeds een taal vermeld. “Het is vooral de bedoeling dat iedereen zich welkom voelt”, vertelt Leen verder. “Daarom

“Veel activiteiten zijn rolstoeltoegankelijk of gericht op kinderen met een beperking” LEEN ROSSIGNOL DE KRIEKELAAR

hebben we ook een organisatie aangesproken die enkele vluchtelingen tot op het festival zal brengen”.

Gratis Opvallend is dat op zes activiteiten na, alles gratis is. “We hebben onze partners uitgelegd dat het de bedoeling is om de samenwerking in de

verf te zetten en de inwoners van Schaarbeek te tonen wat er allemaal te doen is. Daarna kostte het ons eigenlijk maar weinig moeite om hen te overtuigen zelf hun activiteit te financieren”, zegt Leen. Kinderen kunnen zich gratis laten schminken, spelen met verf, deelnemen aan Het Grote Weerwolvenspel en nog veel meer.

De organisatie hoopt op een goede opkomst. “We hebben voor deze datum gekozen omdat er al veel gelijkaardige evenementen zijn in de zomer. We beseffen echter wat er de afgelopen weken allemaal gaande was in Schaarbeek en welk effect dit heeft op het imago van de gemeente.

We hopen dat mensen zich hierdoor niet laten afschrikken”, zegt Leen.

Naast een workshop babymassage, een reuzenpicknick en een lesje jiujitsu, vindt er op zondag in de grote zaal een slaapconcert plaats.

“Persoonlijk kijk ik daar het meest naar uit”, vertelt Leen. “Er gaat een mooie vleugelpiano staan en allerlei kussens en donsdekens liggen, en het lijkt mij leuk om die kinderen, en wie weet ook de ouders, in slaap te zien dommelen”.

Margo Claeys

Spring 1030 vindt plaats op 8, 9 en 10 april in De Kriekelaar en op elf andere locaties in Schaarbeek. Meer informatie en het volledige programma kan u vinden op > www.spring1030.com.

Spelers ronselen Vanden Driessche: “Veel hebben we te danken aan de onvoorwaardelijke vriendschap binnen onze toneelkring, waarin het vijftiental spelers en de technici volwaardig op elkaar inspelen. Ook wie achter de tap zijn werk doet, hebben we nodig om tot een geslaagde voorstellingsavond te komen. Ik heb al bij veel gezelschappen gespeeld, maar bij Meiklokje is het altijd weer thuiskomen. Iedereen wordt er geaccepteerd zoals hij is, Er heerst op het vlak van theater een gezonde sociale controle, we proberen waar nodig ons spel te verbeteren. Sinds we Eén vloog over het koekoeksnest gespeeld hebben, voelen nieuwkomers bij de groep ook aan dat Meiklokje een ‘nest’ is.

Voor de vorige productie Zoals jij bent (van Martin Sherman), over homo’s in een nazikamp, hebben we twaalf personen moeten ronselen, wat niet evident was. Maar doorgaans komen we met ons klein twintigtal wel rond om een stuk in april en een stuk in november te brengen.

De regisseurs komen uit eigen kring (Claude Lammens, Jan Bastyns, Gertje Bryssinck, Kris Vanden Driessche), maar er worden evengoed mensen van buiten aangesproken zoals Bert De Munter. Alles valt of staat met een goede regie. De regisseur moet de totaalvisie over het stuk kunnen hanteren, en dit ook gefundeerd kunnen overbrengen aan iedere speler.”

Jean-Marie Binst

In mijn caravan, op vrijdag 15 en zaterdag 16 april om 20u. en op zondag 17 april om 15u., in GC De Kroon, Vandendrieschstraat 19, Sint-Agatha-Berchem. Voorverkoop 10 euro, > www.meiklokje.be

Gepascaliseerde producten kunt u herkennen aan dit logo.

Nick Trachet BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Pascalisatie Er waart een nieuw werkwoord door de Nederlandse Taal: pascaliseren. Het is een interessant fenomeen, maar niemand in ons land lijkt er op te letten.

Zodra er overschotten waren in de voedselvoorziening, probeerden mensen die te verduurzamen. ‘t Is te zeggen: ervoor te zorgen dat het voedsel niet onmiddellijk bederft, maar zo lang mogelijk meegaat.

Een wolharige mammoet geeft een hoop vlees. Een beetje Neanderthaler kan dat niet zomaar ineens op. De oudste manier om vlees te bewaren was allicht door het te drogen. Dat lukt het best in de kou op grote hoogte. Dichter bij de zee, waar het altijd vochtig is, moest men vlees roken. Niet de (giftige) chemicaliën in de rook bewaren het voedsel, die spelen slechts een beperkte rol, maar roken is vooral een geforceerde vorm van drogen. Vandaag spuit men water in gerookte producten, want men wil juist niet drogen, drogen geeft gewichtsverlies en dat maakt het eindproduct duurder! Gerookte producten bewaren tegenwoordig nauwelijks langer dan verse. Maar dit terzijde.

Door zout toe te voegen, kreeg men een gelijkaardig resultaat. Wat men eigenlijk doet bij drogen en zouten is ervoor zorgen dat bacteriën en schimmels, de belangrijkste daders van bederf, geen water krijgen om van te leven: in technische termen spreekt men van “het verminderen van de wateractiviteit”. Er mag wel water aanwezig zijn, maar dat is ontoegankelijk voor de bacteriën. Zout zorgt daarvoor.

Suiker ook, vandaar de confituren.

Iets ander is het voedsel onderdompelen in een (voor bacteriën en schimmels) giftig milieu: marinades van azijn, een vrij sterk zuur, of eieren die bewaard werden in waterglas (natriumsilicaat) en kalkwater (calciumhydroxide), sterke basen. Die laatste techniek is vandaag bijna volledig vergeten.

Koken steriliseert ons voedsel. Wanneer we er daarna voor zorgen dat er geen nieuwe bacteriën bij het voedsel kunnen komen, kan dat lang bewaren: onder vet bijvoorbeeld, zoals in de Franse confits.

Maar ook in het blikje of de weckpot.

Maar naast uitdrogen, vergiftigen of koken, kun je bacteriën ook laten ontploffen. Dat is de nieuwste vorm van voedingstechnologie. Nu ja, ontploffen,

het voedsel wordt onder zeer hoge druk gebracht. Dat is eigenlijk wat een ontploffing is, een stevige drukgolf.

Reeds in 1899 publiceerde de Amerikaan Bert Holmes Hite (1866-1921) een rapport over The effect of Pressure on the preservation of Milk (Het effect van druk op het bewaren van melk). Hogedruktechnologie (High Pressure Processing of HPP) werd toen al gebruikt in een militaire context, om bijvoorbeeld kanonnen te maken, maar Hite was de eerste die het voor voeding ging toepassen. Er werd behoorlijk wat geëxperimenteerd. Zo blijkt dat hoge druk niet alleen bacteriën doodt maar ook de eventuele sporen laat uitkomen. Als de druk dan wat langer gehandhaafd wordt, gaan ook die dood!

De beschikbaarheid van hogedrukapparatuur was eerst een probleem. Pas vanaf de jaren negentig van de vorige eeuw zou hier verandering in komen. De techniek heeft immers een aantal voordelen. Veel van de rijkere consumenten willen vandaag producten die minimaal zijn verwerkt. Pascalisatie is zo’n techniek. De temperatuur wordt niet verhoogd en er komen geen additieven aan te pas. Ook de energie die nodig is, is lager dan bij meer conventionele methodes.

In de Verenigde Staten zijn er al heel wat toepassingen en vooral in Japan wordt hogedruktechnologie in de voeding populairder. De naam pascalisatie verwijst uiteraard naar de Franse wiskundige en filosoof Blaise Pascal (1623-1662) die onder meer zijn naam gaf aan de natuurkundige wet: De druk die op een vloeistof wordt uitgeoefend, plant zich in alle richtingen met dezelfde grootte voort.

Hoe het werkt? Het voedsel wordt hermetisch verpakt, maar niet in blik of glas,want die houden de druk tegen. De verpakkingen worden in een drukvat gelegd dat gevuld wordt met water en dan (hydraulisch) op een druk gebracht wordt van zo’n 300 tot 600 Mpa (megapascal, dat is zo’n 3.000 à 6.000 atmosfeer) gedurende enkele minuten, dit alles bij kamertemperatuur. Die behandeling inactiveert alle micro-organismen en enzymen, terwijl kleine mo-

“Toen men kreeft ging pascaliseren, merkte men dat het vlees van de rauwe schaaldieren onder druk netjes van de schaal loskwam”

leculen onaangetast blijven. Dat verlengt de houdbaarheid van het voedsel met 4 à 8 weken. De smaak staat dichter bij het rauwe product dan na pasteurisatie.

Maar er zijn ook enkele opmerkelijke bijverschijnselen. Toen men kreeft ging pascaliseren, merkte men dat het vlees van de rauwe schaaldieren onder druk netjes van de schaal loskwam. En zo maakte ik er dan ook voor de eerste keer kennis mee tijdens de Seafoodbeurs in Brussel. Volledig uitgehaalde kreeft, tot in de kleinste details, en dan onder folie verpakt. Het product kreeg een prijs voor innovatie en wordt nu verkocht in België door een specialist van diepvriesvoedsel in Zeebrugge. Ook oesters en mosselen kunnen op deze manier hygiënisch worden geopend, al is het apparaat wat groter dan een oestermesje!

Ondertussen is het bij ons zoeken naar andere gepascaliseerde producten. Vooral sappen en drankjes. U zou ze moeten herkennen aan het logo boven deze column. Smakelijk. nick.trachet@bdw.be De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/trachet

BDW 1517 PAGINA 20 - DONDERDAG 7 APRIL 2016

TENTOONSTELLING > MAGNUMFOTOGRAAF CARL DE KEYZER IN ROBERTO POLO GALLERY © CARL DE KEYZER

Havana, de Schone Slaapster, na ruim een halve eeuw economische wurggreep door de VS.

CUBA NOG NET VOOR DE COLA BRUSSEL - Dat Havana, als Schone Slaapster, na ruim een halve eeuw economische boycot door de VS snel zal wakker worden, staat in de sterren geschreven.

Magnumfotograaf Carl De Keyzer ging nog net op tijd zijn camera volladen. Met pakweg zestig uitvergrote foto’s heeft hij het driepand van galerij Roberto Polo gedecoreerd. Zijn expo heet Cuba, la lucha, genaamd naar de ‘overlevingsstrijd’ die de Cubanen moesten leveren na de val van de Muur.

het stilstaand plaatje van Cuba een boost geven richting ‘grootkapitaal versus grotere armoede’, net als in Rusland, zo schildert De Keyzer met zijn getuigenisfoto’s al vooruit.

Benzinestation Vandaag heeft de tijd roofbouw gepleegd op het karkas, dat Havana nog is. Een gebrek aan bouwmaterialen en geldnood bij het grootste deel van de bevolking maakt dat de prachtige residenties, paleizen, hotels en restaurants van voor de jaren 1950 nooit meer hersteld zijn.

De tentoonstelling laat zich lezen als een laatste hommage aan een tijdperk, gevat in een stilstaand beeld in de tijd. Het is ook een hommage aan de overlevingskracht van een populatie. Zij die, in de schaduw van het Amerikaanse elan, in de eerste helft van vorige eeuw zo goed als

nog bezoeken en zijn posters ingelijst achter hun bed hebben hangen.

Schroom Maar er is ook het jonge volkje. Een amalgaam van goed geschoolden die ‘van Amerika dromen’. Want het onderwijs is ‘ogenschijnlijk’ gratis, net als de medische en sociale zorgverstrekking. Jongeren krijgen echter niet de opleiding die ze wensen; die zit door inschrijvingssystemen te snel vol. Bovendien kost een artsenopleiding wél veel geld, want uniformen en materiaal moeten door de student bekostigd worden. Wat zoveel wil zeggen dat de meesten geen © KARL DE KEYSER

M

idden augustus vorig jaar ging de Ambassade van de Verenigde Staten in Havana open. In september mocht een beperkte vracht eerste Amerikaanse toeristen binnen. De afstand van Miami Beach tot het nagebootste, niet voor elke Cubaan toegankelijke, Varadero is zo ver als van Brussel naar Parijs.

Een nieuw tijdperk is ingezet. Na de Cuba Libre was er een halve eeuw geen Cola meer. De mentirita - het ‘leugendrankje’ zoals de Cubanen dit noemen, zal morgen terugkeren, als Coca-Cola haar voorlaatste markt in de wereld herovert. Samen met iPhones, modemerken, koelkasten, Ikeameubels en auto’s - “we zullen twee Chinese wagens tegen 1 dieselvretende Amerikaanse oldtimer krijgen,” luidt de hoop. Het zal

verder stonden dan de Europeanen.

Getuige de versnelde modernisering van het autopark in de fifties.

De Keyzer kan niet anders dan dit straatbeeld vol wrakken van leuke modellen in te blikken. Een dashbord van een taxi - dat niet laat vermoeden dat de taxichauffeur doorgaans een architect, ingenieur of andere geschoolde is. Een benzinestation dat als decor voor James Dean of Saturday Night Fever kon dienen, met de affichering dat de nieuwe ‘Ford’58 een automobiel is die bewondering afdwingt’. En dan de echte communisten, zij die het vrijheidsbeeld van Che Guevara

kansen hebben. De fotograaf laat die ontmoediging zien in een beeld van een meisje dat haar hoop haalt uit een laptop midden een nest van oude printtoestellen, die in Europa bij de schroothoop staan. Of het zich optrekken aan een trouwpartij, de enige kans om glitter en welstand te communiceren met de buitenwereld.

Het staat mooi bij die andere plaatjes, die van het verval van de grandeur. Een lik verf in Caraïbische kleuren op de gevel van instortende huizen, zoekt De Keyzer terug in kledij. Het is het enige wat naast de natuur, die enorme vervuiling moet verduren, wat pit geeft aan het eiland.

Slechts één ambiance overheerst het hele fotoparcours van zestig stuks: de schroom. Die van de Cubaan om de rem op zijn vooruitgangsdriften.

En onze schroom om het stilzwijgend akkoord om 50 jaar wurggreep.

Jean-Marie Binst ‘Cuba, la Lucha’ loopt nog tot 15 mei in Roberto Polo Gallery, Lebeaustraat 8, Brussel, www. robertopologallery.com, 02502.56.50. Open van dinsdag tot vrijdag van 14 tot 18u., zaterdag en zondag van 11 tot 18u. Publicatie Cuba, la Lucha, uitgeverij Lannoo, 176 blz., 49,99 euro.

BDW 1517 PAGINA 21 - DONDERDAG 7 APRIL 2016

PARTS DANSSCHOOL DONDERDAG 24 MAART, 14.30 UUR

één bezet is. Achter een deur zit een trap die naar beneden leidt. Ik zet me op de bovenste trede vlak onder het dansende sheddak. Onderaan staan de studenten en hun docent, die de vreemdeling minzaam verwelkomen.

Benodigdheden voor zo’n praktijkles bij PARTS zijn een vloer die de voetzolen op een aangename manier laten bonzen en waar met wat snippers tape de sporen van een danssessie uit een recent verleden gemarkeerd zijn. Op een tafel staat een laptop die voor muziek zorgt.

Aan de bakstenen muren hangt een klok. Voldoende instrumenten om tijd en ruimte op een ingenieuze manier te gaan verdelen.

Het zijn vijf meisjes en drie jongens die zich hebben verzameld voor één van hun laatste sessies met Mårten Spångberg. Ze wachten geduldig op het startsein, terwijl de Zweedse choreograaf nog wat met de laptop in de weer is. Eén jongen ligt - ik neem aan dat het ter opwarming is, maar het kan evengoed een goede gewoonte zijn - op zijn buik en met armen gespreid op de grond, terwijl zijn onderbenen door de lucht draaien. De anderen staan gewoon rechtop wat met elkaar te praten, maar één van hen steekt daarbij ook af en toe een been de hoogte in. Uiteraard kijkt niemand daar van op. Voor pampus op de grond liggen, of kwansuis een been tot ongekende hoogten strekken, is in deze contrei volstrekt normaal.

Ook wat betreft de dresscode – te omschrijven als de overtreffende trap van casual – heerst hier de totale vrijheid. Met een grijs-rozegroene trainingsvest die je halverwege de jaren 1990 al niet meer kwijt kon in de kringloopwinkel, baar je hier geen opzien. Een oversized

ELKE WEEK SCANT MICHAËL BELLON MET ZIJN LAPTOP EEN PLEK IN BRUSSEL DIE TOT DE VERBEELDING SPREEKT, EN GEEFT HIJ AAN WAT ER EVENTUEEL NOG AAN KAN VERBETEREN

LAPTOPIA

Dansschool PARTS in Vorst viert dit schooljaar haar twintigste verjaardag. Als ik er aankom realiseer ik me dat ik een cadeautje ben vergeten, maar het valt niet zo op, want het is erg kalm in de school. Er loopt in de gangen geen lange rij feestende studenten in polonaise achter een beschonken Anne Teresa De Keersmaeker aan. Een deel van de keurgroep dansers en choreografen in spe zit namelijk voor een project in Afrika, en een ander deel in India.

Met al die studenten en docenten afkomstig uit alle delen van de wereld is PARTS wellicht één van de meest internationale plekjes in Brussel.

Er wordt hier ook altijd van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat gewerkt. En toch is de school zelf een oase van rust. Een microcosmos die zich een twintigtal meter achter de rooilijn van die grote wereld heeft teruggetrokken achter een eenvoudige houten afsluiting die zich alleen opent voor wie de code kent. Aan het onthaal, waar een paar internationale kranten liggen die dezer dagen allemaal berichten over Brussel, vraag ik vriendelijk of ik misschien eens een repetitie mag bijwonen. Vriendelijk zijn kost in dit oord voelbaar minder moeite dan elders. Mijn vraag wordt ter harte genomen, en ik heb geluk: er zijn nog een paar studenten in de gebouwen achtergebleven die zo meteen beginnen aan een oefenstonde.

Een ingewijde verschaft me in stilte toegang tot een van de gebouwen, waarin zich langs weerszijden van een gang de studio’s bevinden. Vanop de centrale loopbrug heb je een bovenaanzicht op de eeuwige dansvloeren, waarvan er vandaag dus uitzonderlijk maar

Nike T-shirt dragen op de versleten groene flanellen pyjamabroek van je zus, of een rok op een joggingbroek met fluo-gele Adidastrepen kan ook. Dansers sorteren hun was niet wanneer die uit de droogtrommel komt. En ze volgen les op kousenvoeten. Ook Spångberg, die nu op zijn rode exemplaren en mankend als een oud-strijder naar het groepje toestapt. Er volgt een kort nagesprek over de vorige sessie.

Bijna stilzwijgend worden de conclusies getrokken en meegenomen naar de aanstaande sessie. De muziek begint en de dansers stellen zich op aan een zijkant van de dansvloer, om zich daarna één voor één uit het groepje los te maken en in cirkelvormige patronen de ruimte in te wandelen. Van die wandelaars begint er na een tijdje eentje te dansen. Daarna twee, dan drie, enzovoort. Regelmatig gaat het unisono - een duur woord voor het simultaan en op dezelfde manier bewegen van verschillende lichamen, dat elke cent waard is. Iets in onze hersenhelften maakt het aanschouwen van unisono dansende lichamen telkens weer tot een waar genot. Zeker als het gebeurt op een onweerstaanbare tune met een onderkoeld, hypnotiserend ritme, dat in een eindeloze loop is gemonteerd. Ik weet nu al dat ik later fantoomjeuk in mijn kop zal krijgen bij de herinnering aan deze melodie die ik dan niet meer zal kunnen reconstrueren. Ondertussen exploiteren de dansers met hun minimale bewegingen om beurten de gezapige bassen, in een volgens een duister algoritme geprogrammeerde estafette. Zittend met zijn rug tegen de muur ziet de langharige en bebrilde sjamaan Spångberg net zoals ik dat het goed is. Waar elders in deze stad zijn er op dit ogenblik mensen aan het bewegen op een manier als deze? Waar elders in deze stad mogen studenten op deze manier hun lesuren volbrengen? Ik wens PARTS nog vele jaren.

Michaël Bellon De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/laptopia

ADVERTENTIE

OVERIGE ACTIVITEITEN VOORJAAR 2016 OVERIGE ACTIVITEITEN VOORJAAR 2016 Uitstraling Permanente Vorming vzw

Uitstraling vzw inschrijvenPermanente en meer info Vorming via upv.vub.ac.be of upv@vub.ac.be inschrijven en meer info via upv.vub.ac.be of upv@vub.ac.be ma 11.4 ma 11.4 14:00 14:00

BLOOTSTELLING AAN FIJN STOF EN GEZONDHEIDSEFFECTEN BLOOTSTELLING FIJN 1090 STOFJette EN GEZONDHEIDSEFFECTEN Aud. Kiekens, UZAAN Brussel, | Nicolas Van Larebeke Aud. Kiekens, UZ Brussel, 1090 Jette | Nicolas Van Larebeke

di 12.4 di14:00 12.4 14:00

BEZOEK AAN BROUWERIJ CANTILLON BEZOEK AAN BROUWERIJ CANTILLON Gheudestraat 56, 1070 Brussel Gheudestraat 56, 1070 Brussel

di 19.4 di10:30 19.4 10:30

BEZOEK RIOOLWATERZUIVERINGSINSTALLATIE BRUSSEL-N BEZOEK RIOOLWATERZUIVERINGSINSTALLATIE BRUSSEL-N Vilvoordselaan 434, 1130 Haren | Gids Aquafin nv Vilvoordselaan 434, 1130 Haren | Gids Aquafin nv

di 20.4 di10:00 20.4 10:00

EEN BEELD ZEGT MEER DAN 1000 WOORDEN EEN BEELD ZEGT5MEER WOORDEN VUB, Pleinlaan , niv. 5,DAN 10501000 Brussel | Ann Dooms VUB, Pleinlaan 5 , niv. 5, 1050 Brussel | Ann Dooms

di 24.4 di14:00 24.4 14:00

VOGELS. AAN DE VEREN KENT MEN DE VOGEL VOGELS. AAN2,DE VEREN KENT MEN DE VOGEL Duboislaan 1560 Hoeilaart Duboislaan 2, 1560 Hoeilaart

ma 25.4 ma 25.4 14:00 14:00

HUIDAANDOENINGEN: URTICARIA EN MASTOCYTOSE HUIDAANDOENINGEN: URTICARIA EN MASTOCYTOSE Agora, Fac. Geneeskunde & Farmacie, 1090 Jette Agora, Fac. Geneeskunde & Farmacie, 1090 Jette Dr. M. Grosber Dr. M. Grosber

di 26.4 di10:00 26.4 10:00

ACHTER DE SCHERMEN VAN DE ZENNE ACHTER DE van SCHERMEN VAN DE ZENNE Overstort de Zenne, Aakaai, 1070 Anderlecht Overstort van de Zenne, Aakaai, 1070 Anderlecht

di 26.4 di14:00 26.4 14:00

BEZOEK BRUSSELS LABO VOOR INSPANNING EN TOPSPORT BEZOEK BRUSSELSMENSELIJKE LABO VOORFYSIOLOGIE INSPANNING EN TOPSPORT & DE VAKGROEP &U-Residence, DE VAKGROEP MENSELIJKE FYSIOLOGIE VUB campus Etterbeek U-Residence, VUB campus Etterbeek

wo 27.4 wo 27.4 10:00 10:00

WISKUNDE ALS CULTUURVERSCHIJNSEL WISKUNDE ALS CULTUURVERSCHIJNSEL VUB, Pleinlaan 5 , niv. 5, 1050 Brussel | Rik Verhulst VUB, Pleinlaan 5 , niv. 5, 1050 Brussel | Rik Verhulst

di 3.5 di14:00 3.5 14:00

ELEKTROMOBILITEIT, de transitie naar duurzamere mobiliteit ELEKTROMOBILITEIT, de5,transitie naar |duurzamere mobiliteit VUB, Pleinlaan 5 , niv.

1050 Brussel Prof. dr. J. Van Mierlo VUB, Pleinlaan 5 , niv. 5, 1050 Brussel | Prof. dr. J. Van Mierlo

wo 4.5 wo 4.5 14:00 14:00

CRIMINOSOFIE EN FISCALE FRAUDE: Ayn Rand CRIMINOSOFIE FRAUDE: Rand VUB, PleinlaanEN 5 , FISCALE niv. 5, 1050 BrusselAyn | Prof. dr. Marc Cools VUB, Pleinlaan 5 , niv. 5, 1050 Brussel | Prof. dr. Marc Cools

BDWSPORT

BDW 1517 PAGINA 22 - DONDERDAG 7 APRIL 2016

Jérôme Dekeyser in actie met de Red Lions. © BELGA

HOCKEY > JÉRÔME DEKEYSER KEERT VOLGEND SEIZOEN TERUG NAAR JEUGDLIEFDE ORÉE

‘NOG DRIE JAAR KNALLEN’ BRUSSEL – Jérôme Dekeyser (32) keert terug naar zijn roots. Bij Orée begon hij als vijfjarige ket en daar zal hij ook zijn spelerscarrière afsluiten. Hij kan terugkijken op een goedgevulde carrière, waarin vooral zijn prestaties bij de Red Lions hoogtepunten waren. Maar Dekeyser is nog niet van plan om uit te bollen. Daarvoor voelt hij zich nog veel te goed.

“M

ijn hockeycarrière is eigenlijk pas op mijn negentiende echt serieus geworden,” vertelt Dekeyser. “Tot dan toe stond ik wel steeds vast in de ploeg en trainde ik wekelijks twee à drie keer, maar ik was ook met andere zaken bezig.

Muziek, onder meer. Maar op mijn negentiende kreeg ik een brief in de bus met een uitnodiging om de nationale -21 te vervoegen en met hen naar een Europabeker in Lausanne te trekken.”

Dekeyser was dus een laatbloeier, zelfs al heeft hij altijd wel een degelijk niveau gehaald. Dat bewees hij van zijn vijfde tot zijn negentiende bij Orée, waar hij na een jaartje Nieuw-Zeeland nog één seizoen speelde. Toch heeft hij altijd hard zijn best moeten doen om zijn kans te krijgen. “Bij de nationale ploeg voelde ik dat jongens die alle nationale jeugdreeksen hadden doorlopen een voordeel hadden. Ik heb voor mijn plaats moeten vechten.”

“Dankzij doorzettingsvermogen en wilskracht ben ik beter geworden en heb ik mijn plaats afgedwongen.

Dat typeert me wel. Mentaal ben ik sterk, vooral in moeilijke momen-

ten. Dan sta ik klaar om de ploeg mee te trekken.”

Het leverde hem een prachtcarrière op bij de nationale ploeg. Tijdens zijn vier jaar bij Dragons en de afgelopen zeven jaar bij Braxgata kon hij geen prijzen pakken, maar dat maakt de ervaringen die hij op clubniveau verzamelde niet minder mooi. “Ik

“Mijn kik haalde ik dan weer bij de nationale ploeg. Toen ik er in 2003 bij begon, was het helemaal niet zo professioneel als vandaag. Het is fantastisch om die evolutie te hebben meegemaakt. Onze prestaties gingen steeds in stijgende lijn. Na een kleine terugval doordat sommige jongens waren gestopt, zie ik dat

“MIJN KIK HAALDE IK BIJ DE NATIONALE PLOEG” JERÔME DEKEYSER HOCKEYSPELER heb altijd een evenwicht gehad tussen club en nationale ploeg. Ik denk dat ik al bij al het maximum uit mijn carrière heb gehaald. Op clubniveau heb ik zeer mooie momenten beleefd. Spijtig genoeg ben ik met Dragons twee keer in de halve finales van de play-offs gestrand. Bij Braxgata kwam ik in een club terecht die net was gepromoveerd en een ambitieus project had. We zijn gegroeid van een ploeg die streed om in eredivisie te blijven naar een ploeg die meedingt naar een plaats in de play-offs. ”

de ploeg nu terug aan het groeien is.

Volgens mij maken ze kans op een medaille in Rio.”

Beetje spijt Dekeyser behaalde onder meer een bronzen (in 2007) en een zilveren (in 2013) medaille met onze Red Lions op het Europees kampioenschap.

In 2009, toen de Belgen vijfde eindigden, werd hij gedeeld topschutter met negen doelpunten. Tijdens de Olympische Spelen in Peking en Londen liet hij zich opmerken door respectievelijk vijf en vier keer te

scoren. “Ik heb meestal gepiekt op het juiste moment. Op de Olympische Spelen heb ik altijd goed gepresteerd en dat zijn uiteraard uitstekende herinneringen. Maar er zijn er zoveel andere.”

“Ik herinner me nog zeer goed hoe we ons plaatsten voor de Olympische Spelen van Londen. We moesten de halve finales halen op het Europees kampioenschap van 2011 in Mönchengladbach. Ik had mijn enkel omgeslagen en had veel last van mijn ligamenten, maar toch wou ik de kwartfinale tegen Spanje spelen.

Met de nodige ontstekingsremmers kon ik op de bank plaatsnemen, en in de loop van de tweede helft mocht ik invallen. Toen ik de 3-2 maakte, beleefde ik een echt kippenvelmoment. Ik had mijn enkel nog nooit zo gezwollen gezien, maar door de euforie voelde ik even niets meer.”

In 2013 besloot Dekeyser de nationale ploeg vaarwel te zeggen.

Zes maanden daarvoor voelde hij zich nog in topvorm en had hij de ambitie om de weg naar de Spelen van Rio mee af te leggen, maar een heupoperatie gooide roet in het eten. “Ik had de jaren ervoor even rust moeten nemen om die heup te laten herstellen. Ik vind dat er te

weinig rekening werd gehouden met het feit dat ik ouder werd. Een paar maanden nadat ik was gestopt bij de Red Lions en de nodige rust had genomen, haalde ik zelfs een hoger niveau.”

“De maanden nadat ik was gestopt bij de nationale ploeg, waren top.

Je beseft op dat moment dat er veel andere zaken zijn buiten hockey.

Als je er in zit, besef je niet echt wat je allemaal opgeeft. Ik kon rustig op vakantie gaan, had een leuker sociaal leven … Het was eigenlijk een opluchting.”

Toch heeft Dekeyser een beetje spijt. Na zijn heupoperatie heeft hij teruggevochten en is hij terug gegroeid naar een uitstekend niveau.

Dat is zelfs zo goed dat hij vindt dat hij zijn plaats heeft bij de nationale ploeg. “Ik heb begin dit seizoen signalen aan de bondscoach gegeven dat ik er terug bij wou. Ik voelde me heel fit en was graag opgeroepen om te zien wat ik nog kon betekenen. Met een goede begeleiding, op maat, kan ik het hoogste niveau nog aan.“ “Bondscoach Jeroen Delmee zei nee, zijn opvolger Shane McLeod liet de deur open. We hebben elkaar daarover gebeld, maar daar is uiteindelijk geen gevolg aan gegeven.

Dat is jammer, maar het is nu zo.

Ik heb mooie momenten bij de nationale ploeg beleefd en zal die niet vergeten.”

Niet uitbollen Dekeyser trekt dus niet naar Rio, maar vanaf volgend seizoen wel naar Sint-Pieters-Woluwe. Orée trekt met hem niet alleen een ervaren spits aan, maar ook een leidersfiguur die zijn ploeg op en naast het veld op sleeptouw neemt. De club dwong dit seizoen de promotie af naar de eredivisie en zal dat dus goed kunnen gebruiken. “Ik heb altijd gezegd wat ik dacht en kom met zowat iedereen goed overeen. Als spits heb ik altijd getracht een leider te zijn.”

“De ambitie van de club is zijn plaats in de eredivisie te behouden, maar als speler mik je uiteraard altijd hoger. Met een paar versterkingen erbij kunnen we zeker hopen op meer. Het hangt natuurlijk af hoe snel de klik tussen de spelers er zal zijn. Dat kan snel gaan, maar ook een seizoen duren. Ik heb er alvast vertrouwen in. Het is een mooi en ambitieus project” Met zijn 32 lentes is Dekeyser dichter bij het einde van zijn spelerscarrière dan bij het begin, maar dat betekent niet dat hij het rustiger aan gaat doen. Doorzettingsvermogen en wilskracht blijven zijn sterktes.

“Ik kom zeker niet uitbollen. Ik ga drie jaar volop knallen. Zolang er rekening wordt gehouden met mijn lichaam, gaat dat zeker lukken.”

“Ik ben ondertussen ook actief als trainer. Ik coach graag. Vorig jaar heb ik bijvoorbeeld de dames van Wellington getraind. Op termijn zou ik graag in de eredivisie trainen, maar dat zal niet voor de komende vijf jaar zijn. Ik word binnenkort normaal gezien technisch directeur van een jeugdschool, dat is zo goed als rond. Maar voor de details daarvan is het nog even wachten …”

Tim Schoonjans

BDW 1517 PAGINA 23 - DONDERDAG 7 APRIL 2016

@bcroyal4 Top Division Men 2A: le Royal IV Brussels est champion #basketbelgium #basketbelgië Wat er al een tijdje zat aan te komen, werd afgelopen weekend gerealiseerd: basketbalclub Royal IV is opnieuw kampioen. Het versloeg Kortrijk Sport CB met 95-67 en zet zo de kroon op een swingend seizoen. De club zet in op Brusselse talenten en plukt daar de vruchten van, want onder de hoede van trainer Tom Poppe bloeien ze helemaal open. Volgend seizoen mogen de Brusselaars de strijd aangaan in Top Division Men 1.

TS

BRUSSELS PLAY FOR PEACE

DE KRACHT VAN SPORT BRUSSEL – Sport is een instrument voor vrede, dat is het uitgangspunt van Brussels Play For Peace. Het evenement zet in op de kracht van sport door dialoog en uitwisseling te bevorderen tijdens allerhande activiteiten.

en voor de kleinsten is er een dorp. Met Run 4 Peace zal er ook een aflossingsmarathon plaatsvinden, waarvan het startschot door Angela Melo (directrice van Unesco) zal gegeven worden. En er zal een fototentoonstelling te zien zijn van foto’s genomen in een vluchtelingenkamp in Jordanië. Dat allemaal volledig gratis.”

Het initiatief van Brussels Play For Peace is nog jong, maar krijgt nu al erkenning uit het buitenland. Ze hebben ook heel wat grote namen kunnen strikken die hen steunen als peters en meters. “We hebben de vzw Belgium Plays For Peace opgericht, waarmee we heel het jaar door het terrein op willen gaan om mensen aan te zetten om te delen en uit te wisselen via sport. Sport is een manier om elkaar te ontmoeten en niet in je hoek te blijven zitten. Weg van het geld waar het soms te veel rond draait in de sportwereld, maar echte waarden als respect voor de tegenstander en fairplay gebruiken.”

“We gaan ook een minuut stilte houden en ballonnen oplaten om de slachtoffers van de aanslagen in Brussel te herdenken. Ons evenement is de laatste weken spijtig genoeg zeer actueel geworden.”

De sportdienst van de Stad Brussel organiseert dit jaar opnieuw de STREET 100M. Op vijf verschillende data en locaties kan iedereen zich wagen aan een sprint van honderd meter, met startschot, startblokken en een professionele tijdwaarneming (met fotofinish). Naast de sprint staan ook hordelopen en speer- en discuswerpen op het programma. De finale van deelnemers in de categorie tot 14 jaar wordt gelopen op de Memorial Van Damme. De eerste manche van Street 100M vindt komende zondag plaats in het Ter Kamerenbos, van 14 tot 17 uur en is helemaal gratis. Zijn uw benen nog niet klaar voor het zwaardere loopwerk?

Dan is een START-TO-RUN sessie misschien iets voor u. Vanaf dinsdag twaalf april kunt u daar opnieuw voor terecht bij de Brusselse Atletiek Vereniging. Elke week organiseren zij een sessie van negentien tot twintig uur

in het Jesse Owensstadion (Anderlecht). Het vooropgestelde doel is om tegen eind juni 5 kilometer te kunnen lopen. Meer info op Komende zondag www.brusselseav.be. wordt er een START-TO-GOLF dag georganiseerd. De 39 deelnemende clubs bevinden zich grotendeels in Vlaanderen, op twee Brusselse clubs na: Brussel Droh!me Golf Club uit Ukkel en Royal Amicale Anderlecht Golf Club. Voor een volledig overzicht van de clubs en de mogelijkheid om in te schrijven kunt u op www.starttogolf.be terecht. Jongeren tussen zeven en zestien jaar met een licht verstandelijke en/of fysieke beperking of autismespectrumstoornis die aan GDANS willen doen, kunnen vanaf woensdag 13 april in de VGC-sporthal van Koekelberg (Félix Vande Sandestraat 15) terecht. Daar kunnen ze tot en met 25 mei hun gevoel voor ritme komen tonen, elke woensdag van 16 tot 17 uur.

TS

SPORT KORT

“We wijken dit jaar uit naar het Koning Boudewijnstadion omdat onze eerste editie zo’n succes was,” vertelt voorzitter Ayman Ramdani. “Die vond plaats in het ADEPS-centrum in Oudergem en trok 2.500 mensen, terwijl we er maar vijfhonderd hadden verwacht. Dit heeft gaat het evenement plaats onder de hoede van het Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité. Ook het Paralympisch comité speelt een belangrijke rol.”

Dat laatste is geen toeval. Brussels Play For Peace gaat namelijk over diversiteit, en dan niet enkel qua achtergrond. Mensen met een handicap, mensen van alle geaardheden, … Het evenement vergeet niemand. “Al die mensen moeten samenkomen op het sportveld en samen lachen, ervaringen uitwisselen, enzovoort. Vorig jaar hadden we bijvoorbeeld een voetbalwedstrijd waarbij moslimjongeren samen moesten spelen met jonge christenen en joden. Aanvankelijk deden sommigen wat lacherig tegenover elkaar, maar dankzij de sport zijn ze in dialoog getreden en zijn ze samen beginnen te spelen.

Dit jaar zullen er vluchtelingen deelnemen aan een initiatief van Pro Velo, waarbij ze tijdens een ritje kunnen uitwisselen met anderen.”

“Als er nu bijvoorbeeld vijftien mensen zich aanbieden om hockey te spelen, dan zullen we ervoor zorgen dat ze gemengd worden en met elkaar spelen en uitwisselen. Er worden meer dan twintig activiteiten aangeboden,

Tim Schoonjans

> www.brusselsplay4peace.be

ESTAFETTE > KEN LAMBEETS

Een laatste hulde aan Philippe Thys Op de eerste warme lentedag duik ik al vroeg metro Schuman in. De lange rit naar Erasmus verloopt vlotter dan anders, want het zo goed als lege metrostel stopt wegens de terreurdreiging slechts om de twee stations in plaats van overal.

Waarheen brengt dit ritje me op de dag van de Ronde van Vlaanderen? Naar kerkhof Vogelenzang in Anderlecht, voor een korte groet aan het graf van drievoudig Tour de France-winnaar Philippe Thys. Thys nam overigens ook vijf keer deel aan de Ronde van Vlaanderen, met als beste prestatie een vijfde plaats in 1922, maar dit geheel terzijde.

Ik heb het even nageteld: Philippe Thys figureerde in maar liefst zeven van de achtendertig columns die ik tot nog toe voor deze krant schreef. Omdat deze drievoudige winnaar van de Tour de France (in 1913, 1914 en 1920) slechts bij weinig Brusselaars een belletje doet rinkelen. Omdat hij net als de beroemde Eugène Christophe als leider in de Tour na materiaalpech zijn eigen voorvork moest braseren in een smidse, maar in tegenstelling tot de Fransman nog net genoeg tijd overhield om de grootste aller wielerwedstrijden te winnen. En omdat ik aan mijn eerste column over de ‘basset van Anderlecht’ een fijne correspondentie overhield, natuurlijk.

En toch, toch heb ik tot op heden nog geen bezoek gebracht aan de plek in Brussel waar ik het dichtst bij Philippe Thys kan komen.

Hoog tijd om daar verandering in te brengen.

Het is stom toeval, maar de dichtstbijzijnde metrohalte bij kerkhof Vogelenzang heet Eddy Merckx. Ook dat station is vandaag gesloten, maar bij het doorrijden vang ik nog net een glimp op van de fiets waarmee Merckx in 1972 het werelduurrecord verbrak in Mexico-Stad.

Aan ‘terminus’ Erasmus groet ik de militairen – wij dragen allemaal een pet, dat schept een band. Vanop de Villo zet ik koers naar het kerkhof, doorheen het groene Anderlecht. Het is bekend dat Philippe Thys des namiddags, na een lange ochtendtraining, graag grote wandelingen maakte in deze contreien richting Negenmanneke en Zuun, om zijn hoofd leeg te maken.

Aan de ingang van het kerkhof parkeer ik de fiets aan een fietsbeugel. Mijn oog valt meteen op twee prachtige bas-reliëfs van beeldhouwer Maurice De Korte. Ik begeef me naar de balie voor inlichtingen, waar zelfs

op zondagochtend een medewerker van de gemeente me vriendelijk te woord staat.

“Philippe Thys, de wielrenner?”, vraagt de man. “Een tijdje geleden is de presentator van Vive le Vélo, Karl Vannieuwkerke, zijn graf nog komen bezoeken.”

Op een plannetje wijst de man me de laatste rustplaats van Thys aan. “Het is een familiegraf, je zou er anders zo voorbij lopen.”

Zo begeef ik me naar een van de vele perken van het kerkhof. Het tweede graf is het familiegraf van de familie Thys - Van Keerberghen - Hazart. Een eenvoudige tombe op de mooie, groene begraafplaats waar de vogels daadwerkelijk zingen en waar je op zondagochtend aan het scheidsrechtersfluitje en de verre supporterskreten hoort dat er in de nabijheid enkele voetbalwedstrijden worden afgewerkt.

Slechts een stenen bordje op de tombe herinnert eraan dat Philippe Thys hier ook begraven ligt.

‘La société royale Les Bienfaiteurs, en hommage à son ancien président Ph. Thys 1964-1971,’ lees ik (zie foto, red.). Thys was tot op zijn overlijden op 81-jarige leeftijd immers voorzitter van een boogschuttersvereniging. Maar niets aan het graf herinnert aan zijn rijke wielerverleden, laat staan aan zijn exploten in de Tour de France.

Het contrast met de met wielerparafernalia bezaaide graven van martelaren Tom Simpson op de Mont Ventoux of Frank Vandenbroucke in Ploegsteert, is groot. Ook Laurent Fignon, die tweemaal de Tour de France won en enkele jaren geleden aan een tragische ziekte overleed, kreeg een laatste rustplaats op het Parijse Père Lachaise, waar hij dikwijls op verse bloemen mag rekenen.

Is dit een pleidooi om van het graf van Philippe Thys meteen ook een dergelijke bedevaartsoord te maken? Welneen, dat zou de minzame man wellicht niet gewild hebben.

Maar als er af en toe een wielertoerist een bloemetje neerlegt bij het graf of de drievoudige Tour-de-France-winnaar en zijn familie op een mooie zondagochtend gewoon enkele minuten in stilte gezelschap houdt, dan zou hem dat vast veel plezier gedaan hebben.

Wie een bezoekje wil brengen aan Philippe Thys, kan terecht op kerkhof Vogelenzang op perk 31, rij 1, graf 2.

Eindredacteur Ken Lambeets houdt van literatuur en van echte sporten

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-650.10.65, fax 02-650.10.38, info@bdw.be, www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-650.10.80, 02-650.10.38. Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE73 7340 3974 6060, BIC: KREDBEBB van Vlaams Brusselse Media vzw. Buiten België 30 euro per jaar.

OPLAGE 62.609 exemplaren. PROMOTIE EN DISTRIBUTIE Ute Otten, Maurice Droogh. MARKETING & SALES Frederik Welslau: 0474-52.02.84. ADVERTEREN? Melissa Giardina, 0479-30.60.62, melissa. giardina@brusselmedia.be. ALGEMENE HOOFDREDACTIE Jeroen Roppe. CHEF PRINT Steven Van Garsse.

EIND­REDACTIE Ken Lambeets (eindredactie@bdw.be). VORMGEVING Ruth Plaizier. REDACTIE Jean-Marie Binst, Christophe Degreef, Bettina Hubo, Danny Vileyn. ZAZIE Kim Verthé. MEDEWERKERS Michaël Bellon, An Devroe, Elien Haentjens, Wauter Mannaert, Bruno Schols, Tim Schoonjans, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Marc Gysens, Ivan Put, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. FINANCIËLE ADMINISTRATIE Marc Collin. VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Steven Van Garsse, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Jo Mariëns.

Brussel Deze Week en Agenda worden uitgegeven door de Vlaams Brusselse Media vzw en worden gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).