BDW - editie 1475 by brusselnieuws.be

21 05 15

JAN VANDERVEKEN: ILLUSTRATOR OP ATOOMENERGIE En ook: Brussels Jazz Marathon, Roisin Murphy en Shamir. AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

LEES P. 20 Nicole Mary Kelby treedt in de voetsporen van Magritte

Strijd om toekomst Heyvaertwijk © SASKIA VANDERSTICHELE

Hoe verontwaardigd zijn Spanjaarden in Brussel?

DE GRAUWE JAREN

1980

Podemos gaat ook hier over de tongen LEES P. 8-9

WAAROM ARNO NAAR BRUSSEL KWAM De geest van Joy Division, eclecticisme en jeugdige arrogantie LEES P. 16-17

Interview met VGC-voorzitter Guy Vanhengel (Open VLD)

‘GEEN NOOD AAN EXTRA TSO- EN BSO-SCHOLEN’

De toekomst van de Heyvaertwijk staat op het spel. Dat zegt Olivier Mahy (MR), schepen voor Stedenbouw in Sint-Jans-Molenbeek. De gemeente gaat systematisch in beroep tegen nieuwe vergunningen voor autohandelaars in de wijk, maar zegt dat de strijd tegen de handel en de bijhorende overlast niet te winnen is met de bestaande wetgeving. Het Gewest moet dringend werk maken van een nieuwe regelgeving, klinkt het. Zoniet dreigen veelbelovende projecten in het water te vallen. De schepen betwijfelt of de geplande autoterminal in de Voorhaven de sector kan overtuigen. “Als we ze niet verplichten, zullen de autohandelaars nooit vertrekken.” LV LEES MEER P. 3

LEES P. 6-7

N° 1475 VAN 21 MEI TOT 28 MEI 2015 ¦ WEEK 21: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, E-MAIL: INFO@BDW.BE, WWW.BDW.BE

BDW 1475 PAGINA 2 - DONDERDAG 21 MEI 2015

Weet u nog waar u bijna een jaar geleden precies was toen u het nieuws hoorde over de aanslag op het Joods Museum in de Miniemenstraat? Er zijn maar een paar gebeurtenissen waarvan ik me dat herinner, zoals de dood van Koning Boudewijn. Ook de gruwelijke aanslag van vorig jaar zal wellicht zo’n gebeurtenis blijken te zijn die in het geheugen gegrift zal blijven. Het was allemaal zo onwezenlijk: een terreuraanslag zo dichtbij, en middenin een feestende stad – de jazzmarathon vond dat weekend plaats. En dat er nog veel meer doden hadden kunnen vallen, als meer mensen zich op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plaats hadden bevonden. Wat we toen nog niet wisten, maar vandaag helaas wel, is dat de aanslag in Brussel een voorbode van nog veel meer onheil was, in het Midden-Oosten, in Parijs en Kopenhagen. Het vreemde is dat niet alleen de aanslag in Brussel, maar ook die in Parijs en Kopenhagen, alweer ver weg blijken te zijn. Ook al dateren die laatste twee nog maar van een paar maanden geleden. Het heeft wellicht te maken met het vele nieuws dat ons dag in dag uit langs zovele kanalen bereikt. Mij stemt het een beetje treurig dat het nieuws over

WAUTER MANNAERT

Charlie Hebdo er dezer dagen over gaat dat er bij het blad interne ruzies zijn. Dat het daar nadat de redactie werd uitgemoord niet business as usual is, is immers redelijk normaal. Een tikkeltje misplaatst zijn ook de commentaren van zovelen die nu vinden ‘dat de humor van Charlie Hebdo toch niet de hunne was’. Omdat die opmerking eigenlijk niet echt ter zake is. Mag ik daarom voor een keer naar een heel mooi stuk in een ander medium verwijzen? Naar dat van stadsgenoot Marc Didden in De Morgen van afgelopen weekend. Ze lachten met diverse goden, ja, maar ook en vooral met zichzelf, zegt hij over Charlie Hebdo. Wat een mooie hommage aan alle slachtoffers van het afgelopen jaar was die column! Nu zondag, exact één jaar na de feiten, zal het Joods Museum een dag gesloten blijven, om de slachtoffers te herdenken. In de straten rondom zal het opnieuw jazzmarathon zijn. Elk jaar opnieuw zal er in mei tussen al de feestelijkheden door – Irisfeest, Feest van Europa, de jazzmarathon, de 20 kilometer, de Belgian Pride – weer even een stilte vallen. Over de Belgian Pride gesproken: De Stad Brussel en bij uitbreiding het gewest mogen best fier zijn op de voortrekkersrol die ze al jaren spelen op het vlak van holebi-rechten. Het zou heel mooi zijn als Brussel zich nog meer dan vandaag ook zou profileren als de stad die er alles voor doet om religies en filosofische gezindten harmonieus te laten samenleven.

Administratie > Dicht om veiligheidsredenen

Vreemdelingenbureau Laken opgedoekt © ELKE VAN OOST

Een jaar geleden

BDWVOORGROND

VAN DE REDACTIE

door Anne Brumagne

LAKEN – Het vreemdelingenbureau dat vier jaar geleden openging in het oude, gerenoveerde Lakense gemeentehuis aan het Bockstaelplein gaat volgende week dicht. In 2011 lanceerde Stad Brussel een grote decentralisatieoperatie. Om de burger beter te bedienen en de druk op het administratief centrum aan de Anspachlaan te verlichten werden de vijf verbindingsbureau’s – Laken, Heembeek, Haren, Louiza en Ambiorix, – opgewaardeerd tot mini-gemeentehuizen. In Louiza en Laken kwam ook een vreemdelingenbureau. Het vreemdelingenloket in Laken zorgde al snel voor lange wachtrijen. Af en toe liep het danig uit de hand, met vechtpartijen tot gevolg. Begin dit jaar kwam er een strenge beveiliging aan de ingang van het verbindingsbureau. Iedereen moet door een detectiepoortje

en tassen worden gecontroleerd. Die maatregel is een gevolg van de recente molotovcocktails op het politiekantoor Bockstael, dat in hetzelfde gebouw is gevestigd. Nu heeft schepen Alain Courtois (MR) beslist om het vreemdelingenbureau op te doeken. “Er is maar één ingang zowel voor het verbindingsbureau, het politiekantoor en de Franstalige bib.” Hierdoor kwam de veiligheid in het gedrang. “Door de toeloop van vreemdelingen moesten de andere burgers ook uren in de file staan.” Op 28 mei gaat het loket dicht en moeten nieuwkomers naar de Anspachlaan, waar het ook een dagelijkse overrompeling is. Het vreemdelingenbureau Louiza blijft wel open. Courtois: “Dat is voor buitenlanders die snel iets voor hun diploma of werk moeten regelen. Daar is het op afspraak.” HUB

Vakantie > Dubbel zoveel plek door nieuwe aanpak

Van acht naar achttien speelpleinen BRUSSEL – Door de nieuwe aanpak van de VGC zijn er deze zomer veel meer speelpleinen. “We gaan van acht naar achttien,” zegt collegevoorzitter Guy Vanhengel (Open VLD) in een interview. Het aantal speelpleinen en daardoor ook het aantal opgevangen kinderen ging de afgelopen jaren alsmaar achteruit. “Steeds minder schooldirecties wilden hun scholen ter beschikking stellen uit angst voor beschadigingen. Vorig jaar waren er nog acht, die minder lang open waren. Ook kreeg ik klachten over de kwaliteit,” zegt Vanhengel. Hij besloot in te grijpen en de band met de scholen te versterken. Na de verkiezingen verhuisden de speelpleinen van Jeugd naar On-

derwijs en werden ze op een nieuwe leest geschoeid: de school is organisator, een van de leerkrachten hoofdanimator, de scholen mogen de eigen leerlingen eerst inschrijven en er is meer aandacht voor taal op het speelplein. Het kwam Vanhengel vorige maand op flinke kritiek te staan van de Vlaamse Dienst Speelpleinwerk. Blijkt intussen dat de nieuwe aanpak tot een flinke uitbreiding heeft geleid. Deze zomer zijn er achttien speelpleinen, in elf gemeenten. In de topweken is er plek voor 1.060 kinderen, tegen 560 vorige zomer. De voorinschrijvingen zijn ondertussen afgelopen. Sinds begin deze week kunnen alle kinderen inschrijven. SVG/HUB Lees ook interview p.6-7

BDWVOORGROND

BDW 1475 PAGINA 3 - DONDERDAG 21 MEI 2015

Stedenbouw > Heyvaertwijk staat op een tweesprong, Molenbeek slaat alarm

‘We krijgen

autohandel

niet weg’ “De regering is vergeten dat we in een rechtsstaat leven waarin we werken met teksten”

eenweg Ninoofse st

oof se s tee nwe g

NINOOFSE POORT

at ra st m a gh in rm Bi

U BR

n uislaa Slachth

Een pak woningen, een nieuwe immersieschool en straks ook een overdekte stadstuin en een autovrije kanaalkade. Het ontbreekt niet aan plannen en projecten om de Heyvaertwijk een nieuwe toekomst te geven. De vele initiatieven staan of vallen echter met het vertrek van de autohandel die de wijk nu domineert.

Nin HERTOGIN VAN BRABANTPLAATS

He yv ae rt st ra at

SINT-JANS-MOLENBEEK/ANDERLECHT – Wordt de kanaalbuurt tussen de Ninoofsepoort en Abattoir straks een aangename woonwijk, of blijft het een Europese draaischijf voor de handel in afgedankte auto’s? Met allerlei plannen en wijkcontracten kiest het Gewest in principe voor het eerste. Maar de mooie intenties dreigen stuk te lopen de juridische realiteit. “Met de huidige wetgeving krijgen we de autohandel niet weg”, zegt Molenbeeks schepen van Stedenbouw Olivier Mahy (MR).

Wetswijziging En daar wringt het schoentje, meent Mahy. “Als gemeente hebben wij beslist om systematisch in beroep te gaan tegen nieuwe milieuvergunningen voor autohandelaars”, zegt de schepen. “Dat is echter vooral een politiek statement want er is te weinig juridische argumentatie om de vergunningen te weigeren. Met de huidige wetgeving krijgen we de autohandel niet weg.” Zes beroepsprocedures liggen momenteel bij de Brusselse regering. “Die kan de vergunning opnieuw

met een politieke beslissing.” Het kabinet van minister van Leefmilieu Céline Fremault (CDH) bevestigt dat de dossiers op de tafel van de regering liggen, maar wil niet vooruitlopen op een beslissing. Volgens de gemeente is de regelgeving inzake milieuvergunningen onvoldoende streng omdat ze geen rekening houden met de overlast in de hele wijk. “De naam milieuvergunning dekt de lading niet, het is eigenlijk louter een exploitatievergunning”, klinkt het. “We moeten

ANDERLECHTSE POORT

SLACHTHUIZEN ANDERLECHT

g we en ste e s en erg

Deze kaart toont de omvang van de autohandel (de bruine percelen) op de Heyvaertwijk, de buurt tussen de sl Ninoofsepoort. ken”, zegt hij. “Ze zijn hier eigenaar van heel veel panden en die zijn al lang afbetaald. Het is niet in hun belang om elders te investeren.”

Nieuwe activiteiten

weigeren, maar dan trekken de handelaars waarschijnlijk naar de Raad van State en zullen ze gelijk krijgen”, vreest Mahy. “De regering heeft goede intenties voor de wijk, maar zet niet de middelen in om de plannen te realiseren. Ze is vergeten dat we in een rechtsstaat leven waarin we werken met teksten, niet

snel werk maken van een wetswijziging. Er komen nog vergunningaanvragen aan. Er staat veel op het spel.” Met de nodige politieke wil zou de gevraagde wijziging op zes maanden kunnen rond zijn, denkt de schepen. Nieuwe vergunningen zijn vijftien jaar geldig. Als de handelaars gelijk

krijgen, dreigen heel wat toekomstplannen dus in het water te vallen. In het wijkcontract Zinneke zitten bijvoorbeeld heel wat projecten die een plaats zouden krijgen in gebouwen en ateliers die vandaag nog in handen van de autohandelaars zijn. Mogelijk kiezen sommige handelaars over enkele jaren vrijwillig

om te verhuizen naar de nieuwe rollon/roll-offterminal die de Haven plant in de buurt van SchaarbeekVorming. Dat is althans wat het Gewest beoogt. De verhuizing zou gebeuren “in overleg met de sector.” Maar Mahy heeft er geen goed oog in. “Als we ze niet verplichten, zullen de autohandelaars nooit vertrek-

De vele tientallen autohandelaars van “de Louizalaan voor de tweedehandsauto” verkopen jaarlijks tot 150.000 auto’s en zijn volgens de sector goed voor 1.200 jobs, meestal voor laag- of ongeschoolden. Voor de gemeenten weegt dat laatste echter niet op tegen de overlast. “De laatste jaren zijn veel mensen in de wijk gaan wonen”, zegt Mahy. “Met zoveel auto’s en vrachtwagens die af en aan rijden is het logisch dat zij klagen over lawaai en vervuiling. De reconversie van de wijk kan potentieel overigens voor veel meer jobs zorgen, via de bouw van woningen en de komst van nieuwe diensten. In de ateliers is plaats voor nieuwe productieve activiteiten.” Laurent Vermeersch

BDW 1475 PAGINA 4 - DONDERDAG 21 MEI 2015

Uitgelicht > Marokkaanse en Turkse middenklasse groeit gestaag

Homoseksualiteit en euthanasie verdelen BRUSSEL – Het inkomen van een pak Belgen van Turkse en Marokkaanse origine is de jongste jaren flink gestegen. Dat blijkt uit een studie van de Koning Boudewijnstichting naar het (zelf)portret van de Turkse en Marokkaanse Belgen in de drie gewesten. Maar er is niet alleen goed nieuws, er is ook een grote groep achterblijvers. Ook bij de allochtonen slaat de dualisering toe. Meer dan negen op tien van de 700 ondervraagden heeft de Belgische nationaliteit, wat veel meer is dan uit studies uit 2007 en 2009 is gebleken. De meerderheid voelt zich evenzeer Belg als Turk of Marokkaan, maar één op de twee voelt zich niet als Belg erkend door de Belgo-Belgen. Dat is vooral het geval voor de tweede generatie Belgo-Marokkanen. Dat heeft volgens VUBonderzoekster Ilke Adam te maken met de verwachtingen van die tweede generatie die wil behandeld worden zoals de Belgo-Belgen en niet zoals immigranten. Dat gevoelen van discriminatie is er niet bij de Belgo-Turken van de tweede generatie. De verklaring hiervoor is niet eenduidig. De resultaten kunnen aan de steekproef liggen. Maar ook: niet iedere gemeenschap volgt hetzelfde traject, een van de verklarin-

gen zou kunnen zijn dat de Turkse gemeenschap meer kansen biedt om binnen de groep carrière te maken. Het goede nieuws is dat de Belgo-

Belgen heeft een gezinsinkomen van meer dan 3.000 euro per maand, in 2009 was dat slechts 2,2 procent. Het aandeel van gezinnen die het met minder dan 1.500 euro moeten doen is in dezelfde periode – met een financiële crisis er bovenop – gedaald van 46 naar 25 procent. Het aantal inactieven blijft hoog, zeker in Brussel en Wallonië. De vrouwen van Marokkaanse oorsprong hebben vaker een diploma hoger onderwijs dan de mannen,

Discriminatie is meer gebaseerd op herkomst en huidskleur dan op geloof en kleding

Turken en de Belgo-Marokkanen er financieel-economisch flink op vooruitgegaan zijn sinds 20072009. Hun inkomen is verhoogd en ze zijn vaker huiseigenaar en hoogopgeleid. Er is met andere woorden een groeiende middenklasse. Goed 20 procent van de Marokkaanse

toch zijn ze minder actief op de arbeidsmarkt. In die zin verschillen ze niet van de Belgo-Belgische vrouwen. Dat meisjes succesvoller zijn op school, heeft volgens de onderzoekers te maken met het schoolmilieu dat meisjes beter ligt. Maar er is ook ongelijke behandeling op

school van jongens en meisjes. Bij meisjes wordt grensoverschrijdend gedrag vaker positief geëvalueerd, bij jongens negatief. “Meisjes zijn in de perceptie van de leerkrachten de onderdrukten die moeten gered worden, jongens moeten behoed worden om niet op het slechte pad te geraken.”

Racisme Maar de studie peilt niet alleen naar inkomen en opleiding. De ondervraagden worden nog altijd geplaagd door discriminatie en racisme, al worden armoede en werkloosheid als erger aangevoeld. De drie samen treffen 80 procent van de ondervraagden. Herkomst en huidskleur worden veel meer dan geloof en kledij als oorzaken van discriminatie en racisme aangevoeld. “Dat is verrassend, zeker als je de maatschappelijke debatten volgt,” zegt ULBonderzoekster Corinne Torrekens. Het debat gaat inderdaad meer over islamofobie dan over etnie. De Belgo-Marokkanen en BelgoTurken staan op hun moslim-identiteit, maar die heeft weinig of geen invloed op de activiteiten op de arbeidsmarkt, het behalen van een

diploma of het zich meer of minder Belg voelen en het aanhangen van democratische waarden. Volgens de onderzoekers duidt dat erop dat de religieuze praktijk zich aan de Belgische context aanpast, de godsdienstbeleving speelt zich in de privésfeer af. De onderzoekers zien er

DE WEEK IN BEELD DOOR SASKIA VANDERSTICHELE Pas toen de kleurrijke stoet was afgelopen, dook er vorige zaterdag een waterig zonnetje op. Maar deelnemers en toeschouwers van de twintigste Belgian Pride lieten zich niet afschrikken door het miezerige weer. Er was natuurlijk de nodige portie extravagantie en luide muziek, maar in de stoet en bij de toeschouwers waren er mensen van alle rangen en standen, kleuren en leeftijden. En zo hoort het. België mag dan een liberale wetgeving hebben, gaybashing en homofobie laten zien dat de jaarlijkse stoet nog altijd nodig is.

WEEKOVERZICHT

BDW 1475 PAGINA 5 - DONDERDAG 21 MEI 2015

WOENSDAG 13 MEI AB produceert eigen honing. De Ancienne Belgique gaat zijn eigen honing produceren en die dan verwerken in maaltijden van het AB-café en restaurant. Twee bijenkorven met zo’n 80.000 bijen zullen de honing aanmaken. De AB wil zo ook zijn steentje bijdragen aan de instandhouding van de stedelijke biodiversiteit. Le Palace als tweetalig filmcentrum. De oude filmtempel op de Anspachlaan wordt na jaren van communautair getouwtrek een tweetalige of meertalige bioscoop. Er zullen subsidies van de twee cultuurgemeenschappen komen. De grootste investeringen komen van Le Palace zelf en van Beliris. Het project zal vier bioscoopzalen en een restaurant huisvesten.

DONDERDAG 14 MEI Groep Roma uit Elsens gebouw gezet. Zo’n 25 Roma, waaronder een tiental kinderen, zijn uit het gebouw in Elsene gezet waarin ze sinds december verbleven. De groep kon in het gebouw blijven na een akkoord tussen Fedasil en Samusocial. De groep is naar het Maximiliaanpark verhuisd. Positief advies MIVB-project Buyllaan. De MIVB heeft een positief advies gekregen van de overlegcommissie in Elsene voor de heraanleg van de haltes op Buyllaan, de Renbaanlaan en op het Generaal Jacqueskruispunt. Met het project zal het verkeer weer in twee richtingen kunnen rijden op voorwaarde dat de tramhaltes op de laan komen te staan en de halte voor Lijn 71 op de Renbaanlaan.

VRIJDAG 15 MEI Ophef rond kikkers in Ukkel. Buurtbewoners van de gemeenteschool Messidor in Ukkel zijn niet opgezet met de aanwezigheid van luidruchtige kikkers. De amfibieën maken deel uit van een pedagogisch project van de school. Buurtbewoners willen er echter niets van weten en zien de kikkers liever vertrekken. De kikkers verplaatsen gaat niet omdat het een beschermde soort is. 165 verbodsborden voor quads aan Brusselse grens. Er komen in totaal 165 verbodsborden voor quads in alle Brusselse gemeenten die grenzen aan Vlaanderen of Ukkel (omdat Ukkel als enige Brusselse gemeente quads toelaat). Iets meer dan 100 borden zijn ondertussen geplaatst.

De meerderheid van de ondervraagden voelt zich evenzeer Belg als Turk of Marokkaan.

een aanzet tot secularisering in. De religieuze identiteit is de voorbije tien jaar bij de helft van de ondervraagden versterkt, bij de andere kleine helft gelijk gebleven. Ze is bij minder dan tien procent verzwakt. Overigens blijkt ook dat de invloed van de moskee en de islam erop ach-

“ “ HET GETAL

teruitgaan. Ouders, boeken en collega’s – vrienden zijn belangrijker. Dat zorgt voor een grote verscheidenheid aan gebruiken en praktijken. Tot slot: de grote clash tussen BelgoBelgen en Belgen van Marokkaanse en Turkse afkomst gaat niet over waarden als scheiding kerk-staat,

democratie en vrije meningsuiting, maar over homoseksualiteit en euthanasie. Niet minder dan 60 procent vindt homoseksualiteit onaanvaardbaar. Vergelijkbare cijfers zijn er voor euthanasie,

Danny Vileyn

ZATERDAG 16 MEI Stadsvlucht kost Brussel 261 miljoen euro. Jaarlijks trekken zo’n 30.000 inwoners weg uit Brussel. Daartegenover staat dat het geboortecijfer hoger ligt dan het sterftecijfer en dat er elk jaar heel wat nieuwkomers hun weg naar de hoofdstad vinden. De nieuwe inwoners zorgen echter niet voor extra inkomsten bij de lokale overheden. Door het inkrimpen van de middenklasse lopen de Brusselse overheden op die manier 261 miljoen euro per jaar mis.

MAANDAG 18 MEI

Denkt u dat in Ukkel of in Woluwe de meeste taxi’s worden gevraagd? Neen. Dat is in Molenbeek” Volgens Michel Petre van Taxi Verts heeft het taxi-vervoer ook een sociale functie en worden taxi’s ook veel gebruikt door weinig bemiddelde mensen zonder auto (in La Libre).

Een gehandicaptenplaats is voor iedereen als er geen verkeersbord bij staat” Marie Verbeke, woordvoerster van de politie Zuid, over de politieagent die op een geschilderde gehandicaptenplaats ging staan in Westland Shopping terwijl hij een broodje ging halen (in Het Laatste Nieuws).

Operatie Rozet

“Blijf uit mijn huis!” was dit jaar het motto van Operatie Rozet, een anti-inbraakinitiatief van de preventiedienst van Stad Brussel. Van 11 tot 20 mei trokken de diefstalpreventieadviseur en de gemeenschapswachten door de straten van vier Brusselse wijken (de Versailleswijk en de Modelwijk in Laken, de Leopoldswijk

in Neder-Over-Heembeek en de Pantsertroepenwijk in het centrum) om de veiligheid van zoveel mogelijk voordeuren te evalueren. Hun bevindingen schreven ze neer in een tweetalig document, waarin ook beveiligingsmaatregelen voor woningen en de contactgegevens van de diefstalpreventieadviseur stonden. Dit document werd in de brievenbussen van de wijkbewoners gestopt. Jilan Berroho

Nieuwe taxi-app Pick Me Up. In juni komt er een nieuwe applicatie op de markt. Pick Me Up is volgens de initiatiefnemers een legaal alternatief voor Uber. Met de app is het mogelijk om een erkende taxichauffeur te bestellen. Een driehonderdtal taxichauffeurs hebben zich al aangesloten. Ze zullen te herkennen zijn aan een stickertje achteraan de wagen. Huis Vervoort beklad. Het huis van minister-president Rudi Vervoort (PS) is het slachtoffer geworden van vandalisme. Tegenstanders van de geplande megagevangenis van Haren spoten woorden als ‘prison’ en ‘collabo’ op de gevel van de privéwoning. De minister-president heeft klacht ingediend bij de politie.

DINSDAG 19 MEI Marokkaanse middenklasse in opmars. Het inkomen van veel Belgen met Marokkaanse of Turkse origine is flink gestegen de afgelopen jaren. 21 procent van de Marokkaanse Belgen verdient meer dan 3.000 euro per maand. In 2009 was dat nog maar 2,1 procent. In Brussel en Wallonië blijft het deel inactieven wel relatief hoog. Dat blijkt uit een studie in opdracht van de Koning Boudewijnstichting. Brik voorziet 100 studieplaatsen. Nabij het Centraal Station opent studentenservice Brik 100 studieplaatsen voor de blok. Ontspanning is ook mogelijk. Er wordt een pingpongtafel en een barista voorzien. De ruimte is ingericht in de Voorlopig Bewindstraat 10. Samengesteld door Jilan Berroho en Cyril van der Esch

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF

BDW 1475 PAGINA 6 - DONDERDAG 21 MEI 2015

Interview > VGC-collegevoorzitter Guy Vanhengel (Open VLD) over onderwijs in de hoofdstad

‘Ik heb niet de macht om in te grijpen in een school’ BRUSSEL – Enkele weken geleden bracht de Vlaamse inspectie een bikkelhard rapport uit over het Nederlandstalig onderwijs in Brussel. Ook nu het stof wat is gaan liggen, blijft VGC-collegevoorzitter Guy Vanhengel (Open VLD) erbij dat het document selectief gelezen wordt. “Zeggen, op basis van dit rapport, dat het onderwijs in Brussel niet deugt, is totaal fout.”

e Onderwijsspiegel, het rapport van de Vlaamse inspectie, is ongenadig kritisch voor het Nederlandstalig onderwijs in de hoofdstad: weinig stabiel lerarenkorps, minder kans op slagen in het hoger onderwijs, leerdoelen die onvoldoende gehaald worden, een onevenwichtig onderwijsaanbod met te weinig TSO en BSO, te veel zittenblijvers, slechte evaluatiepraktijk, krakkemikkige gebouwen, een talenbeleid dat te weinig effect sorteert en ga zo maar door. In vergelijking met het onderwijs in stedelijke gebieden in Vlaanderen scoort het Brussels Nederlandstalig onderwijs beduidend slechter. Het staat er allemaal. Guy Vanhengel, bevoegd voor het Brussels Nederlandstalig onderwijs, haalde vlak na de presentatie hard uit naar de communicatie rond het rapport waarin hij, naar eigen zeggen, weinig nieuwe elementen had ontdekt. Ruim een maand later is hij nog steeds niet onder de indruk van de inhoud. “De Onderwijsspiegel gaat niet over Brussel alleen. Het is een beeld van het Nederlandstalig onderwijs in heel Vlaanderen. Het is merkwaardig dat Brussel daarin een apart hoofdstuk toebedeeld krijgt. Ook vreemd: op minder dan tien jaar hebben we twee volledige doorlichtingen gekregen.”

Ziet u in dit rapport een politiek manoeuvre? Guy Vanhengel: “Helemaal niet. Wel bij de mensen die het rapport selectief lezen. Wat is de finaliteit

van een inspectierapport? Het is geen evaluatie zoals een schoolrapport. De bedoeling is om punten te vinden die verbeterd kunnen worden. Maar zo is de Onderwijsspiegel niet in de pers gekomen.” “Eén voorbeeld. Een uitstekende school kreeg geen onvoorwaardelijke goedkeuring op vlak van infrastructuur omdat er een brandblusapparaat ontbrak (SintJoost-aan-Zee). Dat is een terecht verbeterpunt, maar dat doet geen afbreuk aan de kwaliteit van die school.” U hebt het nu over een mankement aan de gebouwen. Maar op het vlak van onderwijskwaliteit scoort Brussel eveneens minder goed dan Vlaanderen. Vanhengel: “Ook daar gaat het over tekortkomingen die soms ernstig zijn maar vaak vrij snel opgelost kunnen worden. Nu is alles op een hoopje gegooid.” Maar het moet toch hard aankomen. Open VLD is binnen de Vlaamse Gemeenschapscommissie sinds 1999 verantwoordelijk voor het Nederlandstalig onderwijs in Brussel. Een ongelooflijk succesverhaal, zo klinkt het altijd. En dat klopt ook. Is zo’n rapport dan geen koude douche? Vanhengel: “Wat is het probleem? Doet dit rapport enige afbreuk aan ons werk?”

Wel, als men dìt leest... Vanhengel: “Dan leest u dat verkeerd. Dan heeft u het misschien niet gelezen.” We hebben het gelezen, van a tot z. Vanhengel: “Dan bent u misschien kwaadwillig.” Helemaal niet. We vragen ons gewoon af of de Vlaamse Brusselaars zich geen zorgen moeten maken over het onderwijsniveau... Vanhengel: “U weet dat Brussel de stad is met de grootste kansarmoede van het land. Zelfs met het

“Het gekke is dat ik in die beoordeling niet alleen sta. De Brusselaar oordeelt ook zo. Anders zou die niet zo massaal voor het Nederlandstalig onderwijs kiezen.” “De Brusselaar maakt namelijk een heel andere afweging: wat heeft het Nederlandstalig onderwijs te bieden in vergelijking met die veel grotere speler, het Franstalig onderwijs?” Het rapport vergelijkt met Vlaanderen en komt tot andere conclusies. Vanhengel: “Het rapport zegt meer over de moeilijkheden waar we voor staan dan over de kwaliteit van het onderwijs. We vertrekken van

“Mag ik een kleine voorspelling doen? In de volgende legislatuur zal u me opnieuw vragen waarom het onderwijsniveau erop is achteruitgegaan”

meest gedegen onderwijs is de kans op doorstroming naar het hoger onderwijs voor kansarmen veel kleiner dan bij de middenklasse.” “Daaruit afleiden dat de Nederlandstalige middenklasse benadeeld wordt, is te kort door de bocht.” Hoe beoordeelt u dan de onderwijskwaliteit anno 2015? Vanhengel: “Als behoorlijk goed voor het overgrote deel van de scholen. Op een aantal punten zelfs beter dan in de rest van het land. Met zeer gedreven, jonge teams, die absolute kwaliteit afleveren.”

een andere omgeving: meertalig, veel kansarmoede, een grote stad, enzovoort. Ook dàt staat in het rapport. Alleen heeft niemand dat willen lezen.” “Hoe moeilijker de context, hoe moeilijker om te scoren. Dat is ook binnen Brussel zo. Witte scholen doen het hier beter dan concentratiescholen. Dus zeggen, op basis van dit rapport, dat het onderwijs in Brussel niet deugt, is totaal fout.” Het doel van het onderwijs is juist die kloof tussen kansarmen en middenklasse te

dichten... Vanhengel: “De vraag is: maken we die kloof kleiner? Wat is het antwoord daarop?” Wellicht. Maar die afweging maakt het rapport niet. Vanhengel: “Het is een rapport voor onderwijsdeskundigen. De belangrijkste conclusie voor mij is de volgende. Als flankerende overheid werken wij vraaggestuurd. We gaan naar scholen die om ondersteuning vragen, zowel infrastructureel als pedagogisch. Dat moet anders. We zouden naar de scholen moeten stappen waar het fout loopt. Proactief.” “Alleen stuit ik tussen wil en daad op praktische bezwaren. Ik kan vaststellen dat het misloopt in een school, en vriendelijk een aanbod doen. Dat heb ik bijvoorbeeld al herhaaldelijk gedaan bij Anneessens-Funck, een probleemschool. Maar als de inrichtende macht, Stad Brussel dus, niet openstaat voor hulp, kan ik niets doen. Om echt in te grijpen heb ik geen enkele macht. Alleen Vlaanderen kan ingrijpen.” In de Onderwijsspiegel van 2007 stond dat er dringend BSO en TSO-scholen moesten bij komen. Vandaag zitten nog evenveel leerlingen in het ASO als toen. Ook daar is het rapport erg kritisch over. Vanhengel: “Het rapport zegt iets anders. We moeten meer leiden naar TSO en BSO. Ik probeer dat te doen door elk jaar een studiekeuzebeurs te organiseren. Maar driekwart van de ouders wil nog steeds dat hun kinderen start met ASO. Dat is een probleem in heel Vlaanderen. Met de bekende waterval tot gevolg.” Uit een studie van VUBprofessor Mark Elchardus

BDW 1475 PAGINA 7 - DONDERDAG 21 MEI 2015

Guy Vanhengel: “De tweetalige lerarenopleiding wordt de Champions League van het bachelors-onderwijs.”

uit 2003 bleek dat in WestVlaanderen de studiekeuze juister werd gemaakt. Brussel en Vlaams-Brabant scoorden hier het slechtst in. Te veel kinderen kiezen voor ASO, waardoor er meer schooluitval is. Vanhengel: “(Blaast) Die studie ken ik niet.” Vraag is waarom Brussel het slechter doet? Volgens de Onderwijsspiegel is er onvoldoende aanbod. Vanhengel: “Er is onvoldoende vraag. Ouders willen blijkbaar geen TSO en BSO. Ons technisch en beroepsonderwijs zit niet vol. Ik heb dus niet meer TSO en BSO nodig.” Christel Verhasselt (kabinetschef): “De nieuwe beroepsschool Spoor West heeft slechts 47 nieuwe leerlingen, terwijl er plaats is voor vierhonderd.” De twee nieuwe secundaire scholen die de VGC plant in Schaarbeek en Koekelberg krijgen dus geen TS0- en BSOrichtingen? Vanhengel: “Daar beslist de inrichtende macht over. Ik zou pleiten voor een zo breed mogelijk onderwijs: ASO, TSO en BSO op één campus.” Er komen ook weer een aantal nieuwe basisscholen bij. Vanhengel: “Pas op! Als ik de sta-

tistieken van de onderwijskwaliteit wil opkrikken, waar moet ik die scholen dan bouwen? In de rijke gemeentes! Geen probleem, ze lopen toch vol. Maar waar zijn die scholen het nuttigst? In de wijken waar plaatstekort is. Dat zijn dezelfde wijken waar de kansarmoede groot is. Mag ik een kleine voorspelling doen? In de volgende legislatuur zal u me opnieuw vragen waarom het onderwijsniveau erop is achteruitgegaan?” Dat is inderdaad het spanningsveld. Moet Vlaanderen nog massaal scholen bijbouwen als het de kwaliteit moeilijk onder controle kan houden? Vanhengel: “Moeten die kinderen niet naar school, of zo?” Het is maar een vraag. Vanhengel: “Alleen de vraag stellen vind ik...” Toch hadden wij de indruk dat u iets minder enthousiast pleit voor meer scholen, nu Open VLD zelf deel uitmaakt van de Vlaamse regering, die het geld op tafel moet leggen. Vanhengel: “Ik ben niet van gedacht veranderd. Ik ben mezelf alleen een beetje beu gehoord. En ik stuit ook op de limieten van wat haalbaar is. Je moet het allemaal kunnen behappen, zowel ambtelijk, bouwfysisch als financieel. Maar

deze legislatuur vliegen we er weer in voor 100 miljoen euro, hé. Dat is bovenop de reeds bestemde middelen.” “Ik besef wel dat er een zekere fataliteit aan ons verhaal zit: we zullen altijd met een plaatstekort zitten. Zolang het verschil in kwaliteit tussen Franstalig en Nederlandstalig onderwijs groot blijft, gaan steeds meer Brusselaars voor het Nederlandstalig onderwijs kiezen.” Dus blijft het nodig om scholen te bouwen. Vanhengel: “Dat is de keuze van de huidige Vlaamse regering. Die staat, meer dan de vorige (met onderwijsminister Pascal Smet, SP.A, SVG/ HUB), open voor capaciteitsuitbreiding. Zowel minister voor Brussel Sven Gatz (Open VLD) als onderwijsminister Hilde Crevits (CD&V)

het bachelors-onderwijs. Het is voor studenten die zeggen: ik wil straffer dan straf doen, ik wil als perfect tweetalige les kunnen geven in het Franstalig en Nederlandstalig onderwijs. Ik denk dat de tijd hier nu rijp voor is. Ik voel ook dat er vraag naar is.” Wanneer en hoe kreeg u dat inzicht? Vroeger stond u eerder afkerig tegenover tweetalig onderwijs. Vanhengel: “Ik kreeg vroeger vaak vragen van ouders naar tweetalig onderwijs. Vele van die ouders willen voor hun kinderen wat ze zelf niet hebben: doorleefde tweetaligheid. Dat is een gevaarlijk uitgangspunt. Dat wil zeggen dan je meer verwacht van je kinderen dan jezelf kan. Meer ook dan wat de leerkrachten kunnen. Wat is er dus eerst no-

“Er zijn geen extra TSOen BSO-scholen nodig” zitten op dezelfde lijn als ik.” Crevits heeft zopas groen licht gegeven voor de tweetalige normaalschool, die u wil laten starten in september 2016. Vanhengel: “De tweetalige opleiding wordt de Champions League van

dig? Een onderwijssysteem met perfect tweetalige onderwijzers.” U moet voor die tweetalige normaalschool wel samenwerken met de Franstalige overheid. Geen evidentie.

Vanhengel: “Het volstaat dat twee normaalscholen samenwerken en via bidiplomering, een tweetalige lerarenopleiding organiseren. Er is zelfs geen wetswijziging nodig.” De N-VA, uw coalitiepartner in Vlaanderen, ziet het nochtans niet zitten. Vanhengel: “Het mag wettelijk. En als de wil er is op het terrein, wat houdt ons dan tegen? Ik ben een liberaal, hé” De volgende stap is tweetalig basisonderwijs? Vanhengel: “Pas als er voldoende tweetalige onderwijzers zijn. Ten vroegste over vijf à tien jaar dus.” “Weet u, deze stad is de laatste tien jaar in een razend tempo gewijzigd. Het gaat bijna zo snel als de evolutie van de informatietechnologie.” En de politiek kan nauwelijks bijbenen. Vanhengel: “De politiek is altijd de laatste, hé? De eersten in de samenleving die bijbenen zijn de mensen uit de cultuursector. (Snuift) Ze ruiken perfect wat er leeft. Dan komt de business. Die voelt aan waar er geld te verdienen valt. Pas dan komt de politiek. Die verandert pas als er draagvlak is. En het draagvlak is er maar bij gratie van de eerste twee.”

Steven Van Garsse en Bettina Hubo

BDW 1475 PAGINA 8 - DONDERDAG 21 MEI 2015

15M Bruselas, de Brusselse tak van de Indignadosbeweging, komt nog altijd twee keer per maand bijeen. Ze debatteren over hete politieke hangijzers in Spanje en daarbuiten, maar strijden ook voor rechten voor Spaanse migranten, zoals het recht op stemmen dat volgens hen bemoeilijkt wordt.

Politiek > Brusselse Spanjaarden volgen met aandacht de verkiezingen in hun land

Hoe verontwaardigd zijn Spaanse Brusselaars? BRUSSEL – Vorige vrijdag was het vier jaar geleden dat ‘15M’, beter gekend als de ‘Indignados’, haar tenten opsloeg, ook in Brussel. Komende zondag 24 mei kan de protestbeweging via haar politieke nazaat ‘Podemos’ haar ongenoegen politiek verzilveren in de Spaanse regionale verkiezingen, als voorproefje voor de landelijke stembusslag later op het jaar. BDW nam poolshoogte bij Brusselse Spanjaarden.

e spoelen twee weken terug. Op de trappen van de Beurs klinkt protest. Het gejoel clasht met blije gezichten van actievoerders. Dit is een re-enactment van vijfentwintig verzetsacties die plaatsvonden van 1963 tot vandaag, voor het Kunstenfestivaldesarts. De mensen van 15M Bruselas, de Brusselse tak van de Indignados (Verontwaardigden), zijn ook uitgenodigd. De afgelopen jaren richtten ze met hun tentenkampen en volksraadplegingen hun pijlen op het Europese besparingsbeleid. Vandaag blijft in Brussel een kern actief, vooral Spanjaarden. Tweemaal per maand komen ze samen om te de-

batteren over politieke kwesties, en vorig jaar richtten ze een circulo (afdeling) van Podemos in Brussel op. Dat er op hun verontwaardiging na vier jaar geen dikke laag stof ligt, valt op te maken uit hun spandoek. Het keurt de ‘Ley Mordaza’ af, een prangende kwestie in Spanje. Het is de volksterm voor een nieuwe wet – Ley de Seguridad Ciudadana – die de aan de macht zijnde Partido Popular (PP) invoerde waardoor vanaf 1 juli boetes tot 600.000 euro kunnen gelden voor wie deelneemt aan niet vooraf gemeld protest. “Dat is toch ongelofelijk,” schudt David (33) het hoofd, terwijl hij zijn blauwe mondlap naar beneden trekt. Zoals de meeste 15M-leden wil hij liever niet

met zijn volledige naam in de krant. Hij is zeven jaar geleden uit Asturias vertrokken als pas afgestudeerde binnenhuisarchitect. “Het was net voor de crisis uitbrak, maar je kon al zien dat het de verkeerde kant opging.” David gaat ook tekeer tegen de controversiële abortuswet, die de conservatieve Spaanse premier Mariano Rajoy in het najaar van 2014 als ontwerp weer moest intrekken. “Er is een terugval bezig in Spanje. Niet iedereen is zich daarvan bewust. De nationale media zijn sterk gepolitiseerd en verzwijgen veel.”

Historisch verkiezingsjaar Spanje loopt dit jaar een verkiezingsmarathon. Op 22 maart konden in-

woners van Andalusië al stemmen voor een nieuw regionaal parlement en nieuwe gemeentebesturen. Straks, op 24 mei, gebeurt in dertien van de zeventien Spaanse autonome regio’s hetzelfde. In het najaar volgen dan nationale verkiezingen. Vele ogen zijn gericht op Podemos (Wij kunnen), de linkse partij van redenaarswonder Pablo Iglesias, en op Ciudadanos (Burgers), de eurofiele en anti-nationalistische centrumpartij van de 35-jarige Albert Rivera. Die twee partijen, samen met enkele kleine politieke formaties zoals het communistische Izquierda Unida, het groene Equo, en Partido X, bieden de Spaanse kiezer een alternatief voor de twee traditionele partijen (PP en PSOE) die sinds het einde van het Francotijdperk een hegemonie vormen en die allebei verwikkeld zijn in corruptieschandalen. “Vandaag leeft onder Spanjaarden een groot gebrek aan vertrouwen in politieke partijen,” weet Alba,

15M’er die al vier jaar in Brussel woont. “Als kiezers hun toevlucht zullen nemen tot die relatief nieuwe partijen, kiezen ze voor verandering.” Maar het is niet omdat Alba zich bij de Indignados rekent, dat ze bijvoorbeeld ook voor Podemos gaat stemmen. “Nieuwe politieke fenomenen zijn niet per se de oplossing.” Hun wens tot verandering moet zich ook nog vertalen in een stevig en realistisch plan, vindt ze.

Brusselse indignados We gaan vier jaar terug in de tijd. Aan de Spaanse ambassade in de Wetenschapsstraat komen een dertigtal mensen samen. Jóse Criado García was erbij. “Ik was pas in Brussel. We wisten van de spontane kampementen in Madrid en wilden hier hetzelfde,” zegt de politoloog die werkt voor de Europese delegatie van Izquierda Unida. De 15M-beweging kende vanaf de start een sterke libertaire component, legt hij uit.

BDW 1475 PAGINA 9 - DONDERDAG 21 MEI 2015

“Mocht stemmen vanuit het buitenland simpel zijn, zouden we de eersten zijn om het te doen” lijst Barcelona en Comú van Ada Colao, de dame die met haar Platform voor de Getroffenen van de Hypotheken (PAH) streed tegen de uithuiszettingen. Ook Podemos maakt deel uit van dat progressief burgerplatform. “Het is nu dat de Indignados de kans hebben om de parlementen binnen te treden. Op straat kan je wel sensibiliseren, maar het is veel nuttiger om deel uit te maken van de beslissingsorganen.”

Stemprocedure

Guy Vanhengel, onze favoriete Brusselse Open VLD-minister, wordt dezer dagen gekastijd door Vlaams-Nationalisten van allerlei denominaties. Onze vrienden van het Taal Aktie Komitee, die bekend staan om hun fijnbesnaarde gevoel voor humor, bestempelden Vanhengel in een fictieve doodsbrief voor de gemeente Grimbergen als een doodgraver.

Elena en Ruth zijn niet politiek geëngageerd, maar zouden dit jaar wel zeker stemmen mocht het makkelijker zijn.

‘voto rogado’ een bewuste strategie om de progressieve stem te weren. Elena Urizar Mayora (30) en Ruth García Palafox (28) zullen zich de moeite besparen. “Mocht stemmen simpel zijn, zouden we de eersten zijn om het te doen.” De vriendinnen noemen zichzelf nochtans niet politiek geëngageerd. Elena stapte een enkele keer mee in een Indignados-optocht in Brussel, Ruth liet het allemaal aan zich voorbijgaan. Allebei zijn ze in Brussel beland voor een job. “Het idee was om hier maar even te blijven, maar ik zit hier al vier jaar,” zegt Elena, die in haar geboortestreek Baskenland weinig kansen zag om te werken in de ngo-wereld. Ruth is drie jaar geleden naar hier uitgestuurd voor een onbetaalde stage voor Garrigos Abogados, het grootste advocatenkantoor in Spanje. Uitzicht op een vast contract in Madrid zag ze aan haar neus voorbijgaan. Dus bleef ze in Brussel. De meisjes zijn een van de zovele Spaanse jongeren die met een diploma op zak hun heil buiten Spanje zoeken. Dat de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) voorspelt dat de werkloosheid in Spanje tot 2020 boven de 20 procent zal uittorenen, belooft weinig goeds. Sinds het crisisjaar 2008 is het aantal Spanjaarden in Brussel sterk toegenomen, met 30 procent. Het aandeel van de min 35-jarigen Spanjaarden in Brussel bedroeg in 2008 33,5 procent. Op 1 januari 2014 was dat al 41,3 procent, zo leren cijfers van het Brussels Instituut voor Statistiek (BISA). Denken deze jonge vrouwen dat Podemos potten zal breken? Elena twijfelt. “Spanjaarden zijn trouwe dieren. Ondanks de politieke schandalen, blijven velen stemmen op de traditionele partijen. Ik denk dat het Spanjaarden soms ontbreekt aan een kriti-

sche geest. Ik merk het bij mijn internationale vrienden. Zij hebben vaak een mening die meer gefundeerd is.”

Jong versus oud In het restaurant Turon, in de Zuidbuurt, drinkt José Luís Varela Pinin een glas met kennissen. Hij woonde 30 jaar in Brussel, maar is sinds 1993 teruggekeerd naar Galicië. Staat ook de oudere generatie achter Podemos, willen we weten. “In Spanje ga ik naar alle betogingen van 15M, niet voor mezelf, maar voor de jongeren.” Hij wijst naar zijn makkers. “Zij zien niet wat er in de Spaanse straten aan het gebeuren is, armoede, daklozen. De hardvochtigheid van de regering, dat zie je niet als je afstemt op de Spaanse televisie.” Volgens 15M’er Jóse hebben de Indignados meermaals geprobeerd om contact te leggen met de ‘oude’ immigranten. “Maar we delen geen circuit noch activiteiten. Alle sociaal-culturele centra van toen zijn nu lege dozen. Bij mijn leeftijdsgenoten leeft sterk de hoop om terug te keren.” In de Zuidlaan horen we hetzelfde bij Javier Gonzalez Concha (56), uitbater van het Centro Asturiano de Bruselas. Van de onthaalfunctie voor Spaanse migranten uit de jaren 1950 schiet inderdaad niet veel over. “Iedereen zoekt tegenwoordig individueel zijn weg.” Javier stelt zijn zaal wel open voor de vergaderingen van Podemos in Brussel. Hij mag dan sympathie hebben voor de politieke groep, erop stemmen zal hij niet doen. Hij gelooft niet dat ze al volgroeid zijn als politieke partij. En bovendien, hij kiest al zijn hele leven voor de socialisten van de PSOE. “De corruptie onder de PP is ongezien, en onder de PSOE is het minder erg.” Kim Verthé

Er is weinig contact tussen ‘oude’ en ‘nieuwe’ Spaanse migranten in Brussel.

Als u terug op uw stoel bent gekropen: de gemeente Grimbergen is volgens het TAK wel degelijk ten dode opgeschreven. De komst van het nieuwe Nationale Stadion op Parking C zal de gemeente “na een jarenlange strijd tegen de verfransing en de verstedelijking” de doodsteek geven, zeggen de Komiteeleden. Einde van het Vlaams karakter van Grimbergen dus, wat voor het TAK uiteraard gelijkstaat aan een overlijden. Vorige week kreeg Vanhengel er van de N-VA al van langs op deze gewijde pagina’s. “Minister Vanhengel blijft hardnekkig de verfransing, nu onder de vlag van tweetaligheid, van de Nederlandstalige scholen verdedigen”, klonk het toen. Minister Guy echter zet door/volhardt in de boosheid (schrap wat niet past, naargelang uw overtuiging). Zoals u enkele pagina’s geleden kon lezen, komt er een tweetalige lerarenopleiding. De “Champions League van de bachelorrichtingen” moet het worden. En zo is de cirkel met dat nieuwe stadion ook meteen rond.

CHIEN ÉCRASÉ Dat de zaken vooruitgaan in het Brussels Gewest, het is een onbetwistbaar feit. Amper 4 jaar nadat er voor het eerst sprake van was is er eindelijk een quadverbod in Brussel. Een quad is zoals u weet een zeer luide brommer met vier wielen voor mensen met te veel geld en vrije tijd. De verkeersborden die het verbod mogelijk maken zijn nu geplaatst op de grens met Vlaanderen, waardoor Brussel nu zijn eigen quadmuur heeft. Behalve in Ukkel uiteraard, want die gemeente doet niet mee. De redenen daarvoor zijn even helder als het water in het kanaal, maar non is non in Uccle. Daarom maakt de quadmuur dus een insprong ter hoogte van de gemeente waardoor Ukkel, voor quadeigenaars althans, nu eigenlijk bij Vlaanderen hoort. Soms schrijft deze rubriek zichzelf. Haren, de parel van het Brussels Gewest, is niet uit het nieuws te slaan. We hebben het dan niet over het dorp en zijn inwoners zelf, maar over de hippiekolonie die er is neergestreken om te protesteren tegen de megagevangenis. Van op een afstand ziet er allemaal zeer lieflijk uit: moestuin, kleine boerderijdieren, circustentje, djembegeroffel, alles erop en eraan. Op een van de tentjes staat zelfs de slogan ‘A Coeur Vaillant Rien d’Impossible’, ‘voor wie moedig is, is alles mogelijk’, vrij vertaald. Zeg nu zelf, wie kan daar tegen zijn, zo’n schattig protesteerderskamp?

Van de 19 miljoen stemgerechtigde Spanjaarden voor de verkiezingen van 13 van de 17 autónomas (regio’s) komende zondag, leven er een miljoen in het buitenland, leren cijfers van het INE, het Spaanse nationaal statistiekbureau. In maart heeft Podemos in Andalusië minder goed gepresteerd dan verwacht, maar de partij heeft wel de meeste stemmen gehaald bij wie vanuit het buitenland stemde, weet Alejandro. Anders dan het strakke pak van de Europese ambtenaar doet vermoeden, maakte de Andalusiër ook deel uit van 15M Bruselas. Stemmen vanuit het buitenland wordt de kiezer niet makkelijk gemaakt, legt hij uit. Want sinds de Spaanse kieswet hervormd werd in 2011, is de ‘voto rogado’ (de ‘gevraagde’ stem) ingevoerd. Spanje kent geen stemplicht. Wie op 24 mei als tijdelijke migrant wil stemmen vanuit het buitenland, kan niet zomaar stemmen via de ambassade. Een kiezer moet tot enkele maanden op voorhand stemformulieren aanvragen en zich opgeven als ‘tijdelijke inwoner in het buitenland’ bij zijn kieskantoor. Eenmaal de documenten per post toegestuurd, moeten ze vervolgens per post of per fax weer doorgestuurd worden naar de bevoegde administratie in Spanje. Ook moet je ingeschreven zijn bij het Spaanse consulaat. “Je moet verschillende keren actief handelen. Dat het niet elektronisch kan, is absurd. Wie heeft vandaag nog een fax?”, vraagt Alejandro zich af. Hij ziet in de

P-PRAAT

“We verenigden ons in onze strijd voor directe democratie. Veel mensen met linkse overtuigingen, maar ook zij die zich niet op een politieke kleur willen vastpinnen.” “15M was een gezamenlijk, geduldig leerproces,” zegt Alba. “We hadden begrepen dat we de schotten moesten weghalen tussen links en rechts, dat we het politieke debat terug naar de straat wilden brengen.” Hebben ze het gevoel dat hun straatprotest iets heeft opgeleverd? “15M heeft sowieso impact gehad,” zegt Alba. “Velen onder ons zijn politiek actief geworden. We hebben sterke banden gesmeed tussen mensen van verschillende nationaliteiten. En als ik nu terugga naar Spanje, merk ik dat zowel de bakker, de leraar, de groentenverkoper en mijn familie op een gelijkaardige manier onze problemen kunnen benoemen en een aantal oplossingen kunnen aanduiden.” Ook Aida Martinez i Prat, tolk voor de Europese instellingen, denkt dat de passage van de Indignados onomkeerbaar zal blijken. Ze gelooft dat de anti-establishmentpartijen dit jaar gaan doorbreken. “Maar we krijgen geen revolutie,” voegt ze eraan toe. Aida heeft nooit mee gemanifesteerd of gekampeerd, maar heeft de Indignados wel steeds aangemoedigd. Komende zondag zal de Catalaanse overtuigd stemmen voor de

Wel, there’s trouble in paradise, want het verzet tegen de gevangenis heeft een gewelddadig trekje gekregen. Enkele maanden terug was er al brandstichting aan het kantoor van de architect van de gevangenis. Nu is ook de woning van minister-president Rudi Vervoort (PS) is volledig beklad met graffiti. ‘Prison’ en ‘Collabo’ zijn terugkerende tags. Waar de ‘collabo’ op de muur op moet slaan, is ons wel een raadsel. Maar ja, de Wet van Godwin geldt niet alleen op het internet. “Naarmate een discussie voortduurt, wordt een vergelijking met de nazi’s of Hitler bijna een certitude”, het blijft een waarheid als een koe.

BDW REGIO

BDW 1475 PAGINA 10 - DONDERDAG 21 MEI 2015

Deze Week bij de sociale kruidenier > B@bel Hut Market inspireert iedereen

‘Om de veertien dagen wil iemand dit model kopiëren’ zijn voor baby’s. “Ah ja, en maquillage vind ik hier ook niet.” Heb je niet nodig, zwaai ik nog. Ze bloost. “Merci, monsieur, merci.” Andere dames willen ook hun boodschappentas tonen. “Ik koop vooral frituurolie, suiker, melk en kazen, die hier echt lekker zijn,” zegt eentje, waarmee ze de grootste interesse van iedereen deelt. Ze heeft vier kinderen thuis en winkelt hier met haar gesluierde moeder en tante. Dat er niet altijd dezelfde producten in voorraad zijn, heeft te maken met de aankoopmogelijkheden en de giften. ”Alles van Colruyt krijg ik aan 50 procent en al het ‘onverkochte’ bij Lidl tegen 90 procent van hun winkelprijs,” geeft Van Daele mee. “Verder zijn er nog giften, maar conserven sla ik meestal af. Op rode bonen na, want daar vragen ZuidAmerikanen naar. Dat we niet verlieslatend zijn, komt doordat wes op sommige producten iets winnen. En verder bieden we in de cafetaria met softdrinks informaticalessen aan. Kopietjes van administratieve documenten zijn er gratis.”

Voedzame granenkoekjes

Wie eerst komt heeft de eerste keuze: “De graankoekjes zijn supergezond: die geef ik de schoolkinderen mee.”

SINT-AGATHA-BERCHEM – Het loopt storm in de B@bel Hut Market, de sociale kruidenier achter het OCMW van Berchem. Een kilo Belgische aardbeien tegen 40 eurocent, een bakje krabsalade voor hetzelfde bedrag en een groot pak toiletpapier voor 1,70 euro: waar vind je dat elders? Sinds de formule in 2013 opgestart werd, willen gemeenten als Etterbeek, Sint-Gillis en Jette dit ook. Tientallen andere steden en OCMW’s volgen het model. “Met vier schoollopende kinderen en een peuter van zeventien maanden heb ik wel wat nodig,” bekent een zwart-Afrikaanse moeder (foto). Ze vult haar boodschappentrolley met fruit en groenten, om een week lang toe te komen.”De melk die deze week te koop is, lust de kleinste niet. Maar de granenkoekjes zijn supergezond: die geef ik de schooljongeren mee.” De dame doet goedlachs haar boodschappen. Keuvelt even met een andere moeder en kijkt goed rond. Haar lijstje is vlug geklaard. Een halfuur vóór openingsuur van B@bel Hut Market, op een steenworp van hoevetje Pie Konijn, komen de eerste kooplustigen al postvatten. Het zijn twee moslima’s met een kinderwagen en een man, die beslist. “Je moet op tijd zijn om keuze te hebben, vooral voor de verse groenten,” tipt de man. Ze leggen

graag uit hoe het in zijn werk gaat. Je mag maximaal voor tien euro per volwassene en vijf euro per kind aankopen, per week. Daar heb je een tas vol voor die elders tot 40 euro kan kosten.

stelt Van Daele. “Met vooral aandacht voor gezonde producten, dus veel verse etenswaren en weinig conserven. Leefmilieu Brussel (BIM) steunt ons hierin, door te focussen op vleesvervangen-

en dat voelen de gebruikers wel,” stellen ze. Al 160 gezinnen, goed voor een 350-tal burgers, maken gebruik van B@bel Hut Market. De schaamte van het arm zijn is inderdaad opvallend ver weg. Al wil amper iemand op de foto. Begrijpelijk. ”Ik móet wel iedere week hier inkopen doen, anders lukt het me niet,” zegt een moslima van 23 jaar. “Ik heb een baby van anderhalve maand die aan veel allergisch is, ook aan kraantjeswater. In een warenhuis betaal ik acht euro voor acht flessen

‘Respect voor de mens’ Enkel Berchemnaren met een sociale uitkering of werkloosheidssteun, een laag pensioen of OCMW-steuntrekkers mogen gebruikmaken van de winkel. Die werd door Sébastien Van Daele, coördinator van het project, opgestart met steun van de Nationale Loterij, het lokale OCMW en private sponsors als Colruyt, Carrefour, Goods to Give (hygiëneproducten tegen 90 procent van de prijs), Voedselbank Brussel-Brabant en Mia Trading (Afrikaanse producten). “Ik probeer een zeer gevarieerd aanbod te etaleren, week na week,”

“Conserven sla ik meestal af. Op rode bonen na, want daar vragen Zuid-Amerikanen naar” de producten als linzen en bulgur. Vlees verkopen we enkel als we het gratis krijgen.” Van Daele en zijn medewerkers, waaronder een oudere vrijwilligster, houden de zaak levendig. “Het respect voor de mens primeert hier,

Spa, dat is onhoudbaar. Luiers van het merk Pampers vind ik hier nooit, en Spa evenmin. Maar groenten, ja, gelukkig heb ik hier genoeg keuze.” Ze heeft het al enkele malen aan Van Daele gezegd, maar die herbevestigt dat andere luiermerken even goed

Inmiddels heeft een man zich te goed gedaan aan vijf grote kroppen sla: 40 eurocent per stuk. En een bakje aardbeien, kraakvers. We proeven er enkele. “Als er al eens eentje met een bruin vlekje in de doos zit, halen we die eruit,” geeft Van Daele mee. “Je begrijpt niet dat dit wegwerpfruit is.” Bij het begin van het project hebben vijftien gebruikers een tijdlang hun mening gegeven: dit is nuttig, dat is luxe. Zo werd mondjesmaat rekening gehouden met diverse gemeenschappen en eetculturen. De gele Ras El Hanout deed zo zijn intrede in het productengamma. Met flyers van recepten (tzatziki, houmous, geitenkaastoast met honing), waarvan de ingrediënten hier te vinden zijn, wordt de arme burger bijgeschoold richting gezond koken. “Als we opengaan, staat wie thuis kookt (78 procent) aan de deur. Later op de dag komen de celibatairen, die enkel voorbereide schotels en blikken kopen,” horen we nog. Een chique jong Centraal-Afrikaans gezin heeft alvast zijn weekvoorraad mee: Olvarit-melkpoeder, voedzame granenkoekjes en veel fruit. Zullen de kinderen zeker van groeien. Jean-Marie Binst B@bel Hut Market, De Selliers de Moranvillelaan 91, www.ocmwberchem.irisnet.be/nl/socialekruidenier

* Waarde € 5. Tot 30/06 gratis op vertoon van uw 5- of 10-rittenkaart. Tot uitputting van de voorraad. **Met uitzondering van de vervoersbewijzen Airport Line die enkel geldig zijn op het netwerk van de MIVB, met inbegrip van het gedeelte Bourget - Brussels Airport.

ADVERTENTIE

VANAF 01/07 5 EN 10 RITTEN ENKEL VERKRIJGBAAR OP MOBIB GRATIS MOBIB

IN KIOS K & BOO TIK

De vele voordelen van uw MOBIB Basic-kaart: • Geldig in de hele Jump-zone** (op alle voertuigen van de NMBS, De Lijn en TEC in Brussel) • Niet op naam en kan dus gedeeld worden • Herlaadbaar • 5 jaar lang bruikbaar

Meer info op mivb.be

BDW REGIO

BDW 1475 PAGINA 12 - DONDERDAG 21 MEI 2015

Sint-Jans-Molenbeek > IJzer en Vuur! wil nieuw metaalatelier

Smeden in voormalige smidse De Taal van Metaal! Dat is de naam van het project van de vzw IJzer en Vuur!, dat de oprichting van een participatief metaalatelier in Molenbeek voor ogen heeft.

Bronzes, waar vroeger trouwens een smidse was. Ideaal dus voor een nieuw atelier.” Voor de bouw heeft de vzw echter nog geld nodig. Dat hoopt ze te vinden door de Bruocsella Prijs te winnen. De mecenaatondernemingen van Prométhéa kiezen voor deze prijs, waar 25.000 euro aan vasthangt, één winnaar uit een aantal projecten in Brussel. De prijs zou als financiële ruggensteun gebruikt worden voor het project, maar volgens Januarius heeft de vzw de ambitie om het atelier sowieso te realiseren. “Tegen het voorjaar van 2016 hopen we onze intrek te nemen en het atelier officieel te openen. De bouw wordt voorzien op een periode van drie maanden.” In samenwerking met architect Timothée Claessens werd gekozen voor een ecologisch ontwerp. Deels bestaande uit recuperatiemateriaal vanop de museumsite zelf. De vzw zal zelf instaan voor het onderhoud van het atelier, gefinancierd door inkomsten uit workshops, stages en initiaties. IJzer en Vuur! vzw organiseert workshops overal in België en nodigt daarnaast ook regelmatig gerenommeerde namen uit de Europese smeedkunst uit, zoals de Tsjech Pavel Tasovsky en de Italiaan Claudio Bottero.

De tweetalige vzw werd in 2005 opgericht en ijvert voor het voortbestaan van de ‘bedreigde’ ambachten van ijzer en vuur, zoals smeden, bronsgieten en koperdrijven. Met een nieuw metaalatelier in Brussel wil ze onder meer gespecialiseerde opleidingen bieden aan jongeren. “We willen jongeren die met een opleiding bezig zijn of net een opleiding achter de rug hebben, helpen met het verder opbouwen van hun kennis. Via deze weg moeten ze op een hoger niveau leren werken,” vertelt Joeri Januarius van IJzer en Vuur! vzw. “Volgend jaar bijvoorbeeld komen twee experts uit Italië en Tsjechië onze nieuwe meesteropleiding in het kunstsmeden verzorgen.”

Ecologisch ontwerp Het nieuwe atelier wordt gebouwd in het Museum van Arbeid en Industrie La Fonderie in Molenbeek, waar ook de vzw haar uitvalsbasis heeft voor workshops en initiaties. “We zijn al acht of negen jaar in Molenbeek aanwezig. Het is een prachtige site, op het voormalige terrein van de Compagnie des

Vzw Ijzer en Vuur! wil verloren ambachten nieuw leven inblazen.

ADVERTENTIE

donderdag 11 juni 2015, 10u - 16u

opleidingsbeurs 2015 Uw schakel naar werk

jeudi 11 juin 2015, 10h - 16h

bourse de la formation 2015 En route vers l’emploi

Gratis toegang Entrée gratuite

Ancienne Belgique Boulevard Anspachlaan 110 1000 Brussel/Bruxelles Nederlandstalige opleidingstrajecten naar werk in Brussel Parcours de formation en néerlandais vers l’emploi à Bruxelles www.schakelsnaarwerk.be Georganiseerd door / Organisée par:

Met de steun van / Avec le soutien de:

Jilan Berroho

Brussel-Stad > Ophef over nieuwe voetbaltempel

‘Stadion niet klaar voor start EK’ “Er zal veel publiek geld nodig zijn voor de bouw van het nieuw stadion en een renovatie van het Boudewijnstadion is wèl mogelijk. De bevolking is tweemaal beetgenomen.” Een verklaring van Johan Van den Driessche (N-VA) over het nieuw voetbalstadion op de Brusselse gemeenteraad heeft afgelopen maandag een vurig debat veroorzaakt tussen de meerderheid en de oppositie. Van den Driessche stelde een renovatie van het Boudewijnstadion voor als alternatief voor het voetbalstadion. Volgens hem zou dit goedkoper zijn en ook ecologischer. “Door te renoveren zijn we zeker dat het stadion afgeraakt tegen het Europees Kampioenschap. Staatssteun is hiervoor mogelijk volgens de Europese regelgeving.” Die conclusies haalt hij uit een studie van architectenbureau Goedefroo & Goedefroo. Volgens die studie is een renovatie van het Boudewijnstadion perfect mogelijk. “Er is ons altijd gezegd dat er geen alternatief is, dat het Boudewijnstadion niet te renoveren is, maar dit blijkt niet juist,” verklaarde de N-VA’er. Schepen van Sport Alain Courtois (MR) trekt de onafhankelijkheid van die studie in twijfel. “Die informatie komt van een bepaalde groep, waar onder meer de architecten van Up-

lace en CEO van Club Brugge Vincent Mannaert achter zitten.” Dat de studie gepubliceerd is op 15 mei, is volgens hem ook geen toeval. “Op 12 mei is er beslist om de onderhandelingen met Ghelamco verder te zetten. U stuurde mij echter al een mail met vragen op 8 mei, voor die studie verschenen was,” sneerde hij naar Van den Driessche. Volgens die laatste, bijgestaan door oppositieleden Marie Nagy (Ecolo) en Bertin Mampaka (CDH), is ook de financiering van het nieuw stadion misleidend. Courtois had eerder verklaard dat er geen overheidsgeld voor de bouw gebruikt zou worden, maar volgens de oppositie is er met geen woord gerept over de werken in de omgeving van het stadion. “Die zouden 200 à 300 miljoen euro kosten. Op een indirecte manier kost het dus veel geld,” aldus Van den Driessche. “Het stadion is ook niet bereikbaar met de metro. En voor de bouw van een metrolijn is snel 10 tot 15 jaar nodig, om maar te zwijgen over de kosten. Bij de start van het EK zal het stadion niet klaar zijn.” Het bestuur repliceerde dat ze de concrete cijfers pas na een akkoord bekendmaken. Volgens Van den Driessche heeft de voetbalbond ondertussen de technische plannen van de studie opgevraagd. Jilan Berroho

BDW 1475 PAGINA 13 - DONDERDAG 21 MEI 2015

Eerste ‘Honing van Brussel’ tegen nationale feestdag te koop

©Tuinen Laurens Coenen

UIT DE LUCHT GEGREPEN

De camera die inzoemt op de bijenijver krijgt weldra een weblink, zodat u alles kunt volgen.

Op het groendak van de Senaat werd een eerste bijenkorf geplaatst. Vorig jaar in april werd de modeldaktuin om energiebesparende en ecologische redenen aangelegd. Vorige week is ook de eerste daktuinonderhoudsbeurt gebeurd. Elk jaar koopt het Nationaal Geografisch Instituut (NGI) luchtfoto’s aan om zijn databank met geografische gegevens aan te passen. Overlappende luchtfoto’s worden daarop op elkaar gelegd, waardoor een 3D-model ontstaat, dat op zijn beurt vergeleken wordt met de gegevens die het NGI al heeft van plaatsnamen, rivieren, bossen en gebouwen. Zo wordt duidelijk of plaatsen nog overeenkomen met de kaarten die het NGI heeft. Indien nodig past het NGI de gegevens aan. Het NGI beschikt ondertussen al over een indrukwekkend archief luchtfoto’s. Een selectie hiervan vindt u week na week terug in deze rubriek ‘Uit de lucht gegrepen’. Het gaat steeds om (oude) foto’s uit een van de negentien Brusselse gemeenten. Raden waar we zijn, en bij uitbreiding, wanneer een foto is genomen, is een bezigheid die de geest van kaartliefhebbers, geografen, maar ook ‘gewone’ Brusselliefhebbers, scherp houdt. Vorige week zag u een deel van het klein Kasteeltje en de Diksmuide- en IJzerlaan in de jaren 1950. Deze week zoeken we een stadsuitbreiding op, hierboven gefotografeerd in de jaren 1980. Inderdaad, zoals u het op bovenstaande foto ziet, lijkt het wel een beetje vreemd om op die plaats te bouwen. Waar zijn we?

Naast een beplanting met sedum en schaduwplanten valt vooral de variatie aan bloeiende planten op: dwerganjer, kruipgeranium, duizendschoon, baardiris, dropplant, wolfsmelk, bies- en huislook, lijmkruid, brandkruid en andere winterharde, aromatische en Alpijnse bloeiers. De daktuin van 400 vierkante meter werd ontworpen om de energieprestatie te verbeteren, dankzij 24 centimeter isolatie. Daarop ligt het substraat waarin de planten staan. De Senaat sloot echter ook een overeenkomst af met de vzw Société Royale d’Apiculture de Bruxelles et ses Environs (SRABE). Deze imkervereniging heeft een imker wonen in de Koningsstraat, die de bijenpopulatie op het dak van de Senaat van nabij opvolgt. Na de eerste bijenkorf volgt eerstdaags een tweede. Uiteraard – voor de goede herkenbaarheid van het bijennest – in een andere kleur. De eerste bijenkorf kreeg een niet onaardige ‘tricolore’ verflaag. Met twee bijenkorven hoopt de Senaat, via de medewerking van de SRABE, voldoende eigen honing te kunnen oogsten. De bijen maken duidelijk al honinggraten aan; achteraan de kast is een kijkvenster. En of er voedsel genoeg is? Naast de daktuin vinden de bijen nectar in de lindebomen van het Warandepark. Ook de Kruidtuin, met een grote variatie aan bloeiende planten, ligt nog net binnen hun vliegcirkel. Wel moeten de bijen ‘concurrentie’ ondergaan van andere daktuinen in de Koningsstraat, privaat en bij Le Soir. Binnenkort

richt de Regie op het naburige dak van Binnenlandse Zaken ook een kleinere, ecologische daktuin in. Daar komt (voorlopig) geen bijenkast op te staan. Wel mag de SRABE voor eigen honingoogst later een derde bijenkast op het senaatsdak installeren.

Met twee bijenkorven op haar ecologische daktuin zou de Senaat genoeg honing kunnen oogsten voor verkoop in de parlementsboetiek. Om een en ander van de bijenijver te kunnen volgen houdt een camera (zie links op de foto) de bijenkastingang in het oog. Op dit moment is die ‘senaatsbijencamera’ enkel verbonden met de technische dienst. Binnenkort volgt een weblink, zodat naar analogie met de camera gericht op het slechtvalkennest in de kathedraal, alles vanop afstand gevolgd kan worden. Tegen half juli of de nationale feestdag, hoopt de Senaat haar eerste ‘Honing van Brussel/Miel de Bruxelles’ te kunnen verkopen. De potjes zullen in de parlementswinkel te vinden zijn en ook als (ecologisch verantwoord) relatiegeschenk voor parlementairen, ministers en andere zoetekauwen dienen.

Jean-Marie Binst

Brussel-Stad > Nieuw elan voor iconische straat

Heraanleg voor Beenhouwersstraat De Stad Brussel wil de Beenhouwersstraat een grondige opfrisbeurt geven met een heraanleg van gevel tot gevel. Belangrijke voorwaarde is dat de handelaars hun ontelbare stedenbouwkundige overtredingen in regel brengen en de straat mee helpen op te knappen. De Beenhouwersstraat staat nu bekend als een toeristenval vol middelmatige restaurants. Schepen van Stedenbouw Geoffroy Coomans de Brachène (MR) wil de straat echter een nieuw elan geven. Momenteel loopt er een openbaar onderzoek

naar een volledige heraanleg van de straat, samen met de omringende straatjes. “De laatste heraanleg dateert al van de jaren 1960”, zegt Coomans. “En die is gebeurd met overtollige stenen van andere werven. Niet bepaald geschikt voor de Unesco-zone.” De Stad wil de straat opfrissen, maar stelt wel een belangrijke voorwaarde. “Er moet een einde komen aan de inbreuken op de stedenbouwkundige regels”, aldus Coomans. “Nu heeft geen enkele luifel een vergunning. Ook bij de terrassen en hun verwarmingselementen zijn er veel inbreuken. Ten slotte zijn veel gevels in slechte staat.”

De handelaars in de Beenhouwersstraat aan boord krijgen wordt een uitdaging, maar Coomans is er gerust op. “Op de Kaasmarkt is iets gelijkaardigs gedaan”, zegt hij. “Daar hebben de handelaars hun winst met een derde zien stijgen. Een aangename omgeving trekt meer volk.” Coomans wil enerzijds overleggen met de handelaars, maar ook de druk opvoeren, bijvoorbeeld door pv’s te laten opstellen. Hij werkt daarvoor samen met zijn collega van Handel Marion Lemesre (MR). “Het kan niet dat mensen die de regels niet naleven meer zichtbaarheid krijgen dan de mensen die ze wel volgen.” Jelle Couder

ADVERTENTIE

Puzzel Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor personen met een handicap

✆ 0800-15045

alle werkdagen van 9 tot 12u30, maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Bezoeken enkel op afspraak

puzzel@resonansvzw.be

BDW REGIO

Brussel-Stad > Bijenkorf met camera op daktuin Senaat

BDW 1475 PAGINA 14 - DONDERDAG 21 MEI 2015

BDWOPINIE En, wat vindt u ervan? Niet slecht hé, voor zo 75 Brusselse ketjes. In 2015 is het reeds de tiende keer dat Brusselse jongeren aanbevelingen geven aan het Brussels parlement over ons Leefmilieu. En toch zal deze tiende keer waarschijnlijk de laatste zijn. Want 75 jongeren per jaar bereiken is blijkbaar te weinig impact en te weinig kwantiteit. En wat met kwaliteit en impact op lange termijn? Wat met Fatimah die na haar deelname in 2013 in Reyers Laat kwam spreken over jongerenwerkloosheid en daarna door federaal minister Alexander De Croo (Open VLD) persoonlijk uitgenodigd werd om binnenkort op

“Jongeren zien een duidelijke link tussen een duurzame stad, duurzame consumptie en de kansen die groene jobs opleveren”

Op de slotzitting van het Brussels Jongerenparlement voor het Leefmilieu zochten vijfenzeventig jonge Brusselaars naar goede manieren om duurzaam te consumeren.

Ecologie > Brusselse jongeren brainstormen over duurzaam consumeren

Duurzame jobs voor een

‘GOODPLANET’ BRUSSEL – Op woensdag 13 mei hield het Brussels Jongerenparlement voor het Leefmilieu zijn tiende parlementaire slotzitting. Wellicht voor de laatste keer brainstormden vijfenzeventig jongeren over duurzame alternatieven voor de consumptiemaatschappij. Conclusie: duurzame jobs zijn de motor om van deze planeet een duurzame plek te maken. Kunnen we met alle Brusselaars zo consumeren dat onze stad er beter van wordt? Duurzaam consumeren dus, in een duurzame stad. En hoe zouden jonge Brusselaars dat aanpakken? Dat was de centrale vraag van het Brussels Jongerenparlement voor het Leefmilieu (BJPL) 2015. Vijfenzeventig enthousiaste Brusselse jongeren zetten er hun tanden in.

Een participatief proces Het BJPL is een tweetalig participatief proces dat jonge Brusselaars helpt ontplooien tot actieve en be-

wuste burgers door hen te betrekken bij het beleid in het Gewest. De jonge parlementairen praten over hun bekommernissen en bedenken positieve en duurzame alternatieven voor de consumptiemaatschappij. Ter voorbereiding van het jongerenparlement komen de afgevaardigden samen tijdens drie ontmoetingsdagen om zich te verdiepen in het centrale thema. Via informatieve en creatieve workshops, bezoeken, filmpjes, externe sprekers en dialogen met bedrijven komen ze tot concrete en soms verregaande voor-

een VN-top in New York de wereld toe te spreken? Wat met Coralie, die vorige paasvakantie België vertegenwoordigde op het World Youth Parliament for Water in Zuid-Korea en zich sindsdien engageert voor het recht op toegang tot water wereldwijd? Of de van Roemenië afkomstige Radu die op het BJPL voor het eerst het gevoel had dat er naar hem geluisterd werd, zich vervolgens verdiepte in duurzame ontwikkeling en inmiddels ontwikkelingswerk doet op de Dominicaanse Republiek? Zevenhonderd jongeren en jongvolwassenen herinneren zich nog hun deelname aan het jongerenparlement en hebben elk hun verhaal. Is dat dan geen impact?

stellen voor een groen, leefbaar en duurzamer Brussel. Op woensdag 13 mei hield het BJPL zijn tiende parlementaire slotzitting. Minister van Leefmilieu Céline Fremault, parlementsvoorzitter Charles Picqué en zeven Brusselse parlementairen (Annemie Maes Groen, Elke Roex en Jef Van Damme (SP.A), Mahinur Ozdemir (CDH), Fabian Maingain (FDF), Michael Verbauwhede (PTB/PVDA) en Arnaud Pinxteren - Ecolo), een vertegenwoordiger van CD&V en talrijke experts van onder andere VBO, Leefmilieu Brussel, Oxfam Wereldwinkels, enzovoort, luisteren met veel bewondering en interesse naar hun aanbevelingen.

tie. Sensibiliseer iedere Brusselaar. Zorg dat duurzame ontwikkeling een leerlijn wordt van de kleuterscholen tot en met de secundaire scholen en zorg zo voor een ‘ecoboost’ op school. Geef leerlingen een opleiding tot stadslandbouwer of fietsenmaker. Maak het als overheid makkelijker om duurzaam te consumeren. Verlaag de btw op duurzame producten en creëer een app om als consument je producten te kunnen scannen. Moedig tot slot duurzame productie aan. Bedrijven zullen volgen en het aantal jobs in duurzame sectoren zal automatisch stijgen.” Dat zijn slechts enkele van de voorstellen van de jongeren van het BJPL.

Groene jobs

Inspirerende ideeën

Meer duurzame consumptie = meer duurzame productie = meer duurzame jobs

GoodPlanet Belgium ontwikkelt en begeleidt projecten, vormingen en lespakketten rond alle duurzaamheidsthema’s

“Laten we beginnen met iedereen bewust te maken van het probleem en aan te zetten tot positieve ac-

Maar onthoud vooral dat jongeren een duidelijke link zien tussen een duurzame stad, duurzame consumptie en de kansen van groene jobs. Ze denken daarbij niet enkel aan jobs in de traditionele sectoren, maar ook aan jobs in het openbaar vervoer, ecotoerisme of scholen. Professionele activiteiten die bijdragen tot het verduurzamen van onze planeet. Brusselse jongeren zien duurzame jobs echt wel als de motor om van deze planeet een ‘GoodPlanet’ te maken. Jo Van Cauwenberge, directeur GoodPlanet Belgium www.goodplanet.be

lezersbrieven@bdw.be

BRIEVEN VAN LEZERS

BDW 1475 PAGINA 15 - DONDERDAG 21 MEI 2015

Els Ampe Blijkbaar proberen ze in elke grote stad van ons land een autovrije zone te maken (BDW 1474, p.6-7). Dat kan ik heel goed begrijpen, want het wordt onleefbaar, zeker voor diegene die er wonen. Langs de andere kant, en niet zo ver van de stad Brussel, met name op de Heizel, komen er duizend mensen naar het autosalon, (ze vragen dan wel om ernaartoe te gaan met het openbaar vervoer) om er een nieuwe wagen te kopen. De vraag is: waar moet je er nadien mee rijden? Het verkeer zit nu al vast. Ze zeggen wel dat de auto een beetje vrijheid is, maar die vrijheid beperkt zich stilaan; als je ergens naartoe wilt, moet je je wagen achterlaten. Je moet kiezen: ofwel ver stappen, ofwel het openbaar vervoer nemen. Zijn de mensen wel bereid om dit te doen? Als je je eigen wagen gebruikt, is het omdat je het openbaar vervoer liever niet wilt gebruiken... Weet je nog, vrijheid? Bruno Vrancx, Wemmel

Burgerplicht Van kindsbeen af kom ik naar het Astridpark en ik weet dat parkeren wanneer er een voetbalwedstrijd plaatsheeft een ware ellende is. Maar wat doet men al niet om zijn team aan te kunnen moedigen? Mijn zus woont in de zone rond het Astridpark, waar twee parkeerstelsels van kracht zijn: een gewoon, zoals in andere Brusselse gemeentes en zelfs in andere wijken van Anderlecht, en een buitengewoon, van toepassing tijdens zogeheten ‘evenementen’. Voor alle duidelijkheid vallen hier geen kermissen of culturele manifestaties onder, maar thuiswedstrijden van Anderlecht. Mijn zus is, in tegenstelling tot mezelf, niet geïnteresseerd in voetbal. Ze parkeert die bewuste donderdagavond haar auto voor haar apparte-

ment en haalt een ticket uit de parkeerautomaat omdat het nog geen zes uur ‘s avonds is. Tot 18 uur is parkeren immers betalend. Ze denkt aldus haar burgerplicht te hebben gedaan. Tenminste, in het gewone parkeerstelsel. Want groot is haar verbazing wanneer ze de volgende ochtend op haar voorruit een aanmaning vindt om een boete van 60 euro te betalen. De vaststelling dat ze geen geldig parkeerticket had werd na acht uur ‘s avonds gedaan, toen de wedstrijd – een non-event voor mijn zus – al enige tijd van start was gegaan. Mijn zus maakt schriftelijk bezwaar. De gemeente, vertegenwoordigd door de schepen van Mobiliteit en het hoofd van de parkeercel, behandelt de klacht op vrijdag 8 mei jongstleden. Aangezien mijn zus op die dag in Portugal vertoeft, vaardigt ze mij af, die eveneens al meer dan twintig jaar in de fameuze Astridzone woon. Je zou denken dat onze verkozenen er zijn om de plooien glad te strijken en diegenen te beboeten die zich niet aan de regels houden maar wel begrip tonen voor hen wie geen schuld treft. Mijn hoofdargument is dat de gemeente de burger, of hij nu woonachtig is in Anderlecht of in een andere Belgische gemeente en geen voetbalfan is, correct moet informeren over wanneer precies en hoelang het buitengewoon tarief van toepassing is ingeval van evenement. Groot was mijn verbazing van de bevoegde autoriteit te vernemen dat een bewoner van de Astridzone geacht wordt deze informatie zelf actief op te zoeken: in de gemeentekrant, op de website van de gemeente, op het scherm van de parkeerautomaat. Dus geen bord op de openbare weg, zoals dat een wegbeheerder betaamt, maar via uiteindelijk in de praktijk confidentiële kanalen. Bovendien werd mijn zus verweten bewust geen derde bewonerskaart te hebben genomen, terwijl de eerste gratis is, de tweede 50 euro per jaar kost en de derde 200 euro per jaar. Bewust? Sedert wanneer is een betalende optie ook verplicht ?

Conclusie? Als je het ongeluk hebt in de Astridzone te wonen of er aan te belanden zonder interesse te hebben voor het voetbal, voelt de gemeente zich niet verplicht om je correct – volgens de regels van de kunst met een verkeersbord, een website is altijd maar optioneel – te informeren over een sporadisch en soms zelfs niet te voorspellen of gepland evenement. Het is geen kwestie van reglementering maar van tegenstelbaarheid. ‘Het zou veel te duur zijn,’ aldus de schepen van Mobiliteit, ‘om alle straten van de Astridzone te voorzien.’ Misschien. De gemeente wil de kassa doen rinkelen. Maar intussen zijn er blijkbaar wel genoeg middelen om argeloze foutparkeerders – die om welke reden ook niet op de hoogte konden zijn dat er een evenement plaatshad – te beboeten. En dat allemaal zogezegd om de gemeente leefbaarder te maken! Serge De Ryck, Anderlecht

Dendermonde Ik las met interesse het artikel Met de trein naar Dendermonde (BDW 1470, p.18) van Nick Trachet. Het leest vlot, maar is zeer onvolledig: waar blijft het onmiskenbare en alomgekende Jazz-merkteken van deze merkwaardige Vlaamse stad? Zonder de Honky Tonk-jazzclub (in één der vermelde bastions ingericht), de ettelijke jazzfestivals, onvergetelijke kroegentochten,... België en Vlaanderen zouden anders heel wat muziek-armer zijn. Sinds ettelijke jaren is er bovendien een echt jazzmuseum bijgekomen, uniek in Vlaanderen. Vlakbij de ‘bunker’ van de jazzclub. Een niet te missen heiligdom voor liefhebbers van het genre én absoluut aan te raden voor niet-ingewijde geïnteresseerden! Bij dezen is iedereen uitgenodigd op een ‘voorproevertje’ tijdens het jaarlijkse Openluchtfestival (gratis!) op onze nationale feestdag. Marcel Backaert, Dendermonde

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

PROTEST flits h

VRIJDAG 8 MEI, 14.25 UUR. Times They Are a-Changin. Vroeger werd geprotesteerd als woningen kantoren werden. Vandaag gebeurt het omgekeerde. De Gentse studentenhuisvester Upgrade Estate wil in het voormalige Artsen Zonder Grenzengebouw in de Dupréstraat in Jette een groot kotenproject met 180 kamers, strategisch gelegen tussen het UZ van de VUB en het Brugmann-ziekenhuis. Buurtbewoners van de rustige straat vrezen overlast, onder meer op vlak van mobiliteit, omdat steeds meer studenten over een auto beschikken. Op 5 juni hakt de gemeente Jette de knoop door. SVG

BDW 1475 PAGINA 16 - DONDERDAG 21 MEI 2015

VADROUILLE DE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK DE GRAUWE JAREN

Joy Division en schrijver William S. Burroughs deelden op 16 oktober 1979 het podium in de Manchesterstraat. Joy Division zou daarna nog optreden in Brussel.

1980 © ph ili pp e carly

Boven: Ian Curtis, frontman van Joy Division, speelde in 1979 in de voormalige suikerrafinaderij in de Manchesterstraat, ter gelegenheid van een optreden van schrijver William S. Burroughs. Onder: Echo & The Bunnymen.

Links: cover van het album van B9. Rechts: de eerste cassette-release van Crépuscule.

Muziek > Voedingsbodem voor onafhankelijk platenlabel

De geest van Joy Division,

eclecticisme en jeugdige arrogantie BRUSSEL – De grauwe jaren 1980 begonnen eigenlijk in de late jaren 1970. In het zog van de Britse punk- en new wave-invasie nam het aantal bandjes ook in Brussel zienderogen toe. Met wat geluk werden ze opgepikt door een handvol zalen en labels, die zich met branie en de nodige arrogantie een weg baanden in een braaklandschap.

Het moet die zestiende oktober 1979 een legendarische avond geweest zijn, daar in de voormalige suikerraffinaderij in de Manchesterstraat. Naar aanleiding van het bezoek van de Amerikaanse schrijver en cultfiguur William S. Burroughs had men de journalisten Michel Duval en wijlen Annik Honoré gevraagd om ook een

muzikaal luik te voorzien, en daarvoor hadden ze Joy Division uitgenodigd. Het was het begin van een vruchtbare samenwerking met de zaal, die na twintig jaar leegstand was overgenomen door theatergezelschap Plan K. en dé pleisterplaats zou worden voor de zich uitdijende Brusselse postpunkscene. Ja, ook de AB, de Beurs-

BDW 1475 PAGINA 17 - DONDERDAG 21 MEI 2015

schouwburg en Theatre 140, met in 1978 de eerste passage van Public Image Limited in de hoofdstad, afficheerden punk- en new waveconcerten, maar het was toch vooral in het vroegere gebouw van Raffinerie Graeffe, waar ooit bruine suiker gemaakt werd, dat de Brusselse tegencultuur op de breuklijn van de jaren 1970 en 1980 een gezicht kreeg, ook al omdat de programmatie er meer avant-garde was. Michel Duval werkt tegenwoordig als managing director op de Parijse hoofdzetel van Because Music, het label dat onder andere Charlotte Gainsbourg en Selah Sue onder contract heeft. Maar destijds was hij als jonge muziekjournalist aan de slag bij het tijdschrift En Attendant. “Naast rockmuzikanten interviewde ik ook andere persoonlijkheden, zoals Hergé en, in de namiddag van de bewuste concertavond, dus ook William Burroughs.” Het idee om new wave-klepper Joy Division, grote fans van de beatnik-schrijver, te programmeren, kwam van Honoré, die ook bevriend was met de andere journalisten van En Attendant, én dik was met Joy Division-zanger Ian Curtis. Hun iconische album Unknown Pleasures was net uit. “Ik kende de band niet zo goed, maar Annik zei dat ze goed waren. Als we hen opbelden in Manchester waren ze meteen enthousiast. Beetje bij beetje zijn we ook bevriend geraakt met hun bazen bij platenlabel Factory Records. Zij hebben me na een tijdje gevraagd waarom we geen Belgische afdeling van het label zouden opstarten: Factory Benelux. Zo is de bal aan het rollen gegaan.” “Voor Joy Division was het de eerste keer dat ze buiten Engeland speelden. Andere groepen zouden hun voorbeeld volgen.” Zo werden allianties gesmeed en verbonden voor de toekomst aangegaan. Via Factory Benelux werden singles uitgebracht van Engelse postpunkgezelschappen zoals A Certain Ratio en Section 25, maar omdat Duval en Honoré zich in hun creatieve expansiedrang niet wilden beperken tot import alleen richtten ze in 1980 Les Disques du Crépuscule op. De eerste release, een fraai vormgegeven (en door verzamelaars gegeerde) cassette annex boekuitgave, werd From Brussels With Love gedoopt. Met opnames van onder andere het Brusselse popstpunkgezelschap The Names en avantgardemuzikanten zoals Gavin Bryars en Harold Budd bood het een voorsmaakje van wat het label in 1981 zou uitbrengen. Het was begonnen met de punkexplosie, maar de weg die Crépuscule voor zichzelf had uitgestippeld was duidelijk eclectisch, met in hun eerste jaar ook nog uitgaves van Cabaret Voltaire, Tuxedomoon en Soft Verdict (Wim Mertens). “Dat was onze culturele achtergrond,” zegt Duval. “Annik en ik waren ook in poëzie en theater geïnteresseerd. Dat kosmopolitische perspectief weerspiegelde zich in het label.”

Existentialisme en enthousiasme Duval: “Veel mensen hebben zich herkend in het basisidee van de punk: do it yourself, iedereen kan het. Plots hadden we geen behoefte meer aan een major platenfirma om een plaat uit te brengen. Je moet beseffen dat die sclerose tussen grote platenfirma’s en kleine labels toen veel groter was dan nu. Wij hadden haast geen voorbeelden, maar we hebben het wel gedaan. We dreven op enthousiasme.” Crépuscule was niet het eerste Brusselse onafhankelijke label. Dezelfde DIY-filosofie werd simultaan belichaamd door andere ondernemende, jonge mensen. Marc Hollander richtte in 1981 Crammed Discs op, dat eveneens een kosmopolitische richting insloeg. Michel Lambot, die in de Gasthuisstraat de platenwinkel Casablanca Moon uitbaatte, legde een minder ‘kunstzinnig’ parcours af. “Op mijn vijftiende was ik onder invloed van de Londense punkscene, Albert Camus en het existentialisme met enkele vrienden een fanzine begonnen. “De arrogante tiener in mij zag

Arno in 1984 in de Lebeaustraat. Brussel werd plots een pleisterplaats van zwartjassen en innovatieve muziek.

wat er in Londen gebeurde en kon niet geloven dat zoiets in Brussel niet mogelijk was. Structuur, management, concertzalen: het was er allemaal amper of niet. Maar die mankementen counterden we met enthousiasme en creativiteit.” Zoals in mei 68 in Parijs de revolutie in de lucht hing, maakt Lambot de vergelijking, zo waarde tien jaar later de punkgeest rond in Brussel. “We zaten vol hormonen en energie. Er waren groepen genoeg. En op een bepaald moment waren er ineens ook een handvol labels. Ik richtte Sandwich Records op. Crépuscule en Crammed volgden. Parsley tekende TC Matic (en zou later pakweg ook het eerste mini-album van Lavvi Ebbel uitbrengen). Snowy Red richtte zijn eigen label op.” Het gebeurde allemaal met vallen en opstaan. “Tussen mijn eerste contract met de Brusselse new-waveband Polyphonic Size en hun debuut-ep met vier nummers zat een jaar,” illustreert Lambot de zoektocht in de pioniersjaren. “We wisten niets, niet hoe we toelating van Sabam moesten krijgen, niet hoe we hoezen moesten drukken,… Af en toe vroeg ik aan enkele journalisten die de punkbeweging in Engeland volgden hoe het dan wel moest, en hun antwoord was altijd: ‘Het is nog veel moeilijker dan je al dacht!’ Dat is zowat het slechtste antwoord dat je kan krijgen (lacht).”

Vallen en opstaan Een van de opvallendste releases van Sandwich was de onlangs heruitgegeven compilatie B9, een titel waaraan later Belgian Cold Wave 1979-1983 werd toegevoegd. “De B stond voor België, de 9 voor de (toen nog) negen provincies en negen verschillende stijlen van onafhankelijke muziek,” legt Lambot uit. “Omdat er te weinig geld was om van al die lokale groepen een apart album uit te brengen en te promoten, probeerden we met die compilatie de toenmalige Belgische new wave- en undergroundscene te schetsen.” Al die obscure groepjes klonken behoorlijk minimalistisch,

zowel in de postpunk- als in de elektronische variant, maar sommige muzikanten zouden later wel bij bekendere groepen opduiken. Prothese, de groep van Daniel Bressanutti, was in die zin de rechtstreekse voorloper van Front 242. Het einde van Sandwich zou in 1982 het begin van Play It Again Sam (PIAS) inluiden. “Ik heb de Casablanca Moon gesloten in juni 1982, het album van Polyphonic Size was voorzien voor september, maar ik had geen geld om de persing te betalen en de promotie te doen. Ik had Kenny (Gates, mede-oprichter Pias) ontmoet in mijn platenwinkel en het klikte met-

de taaltegenstellingen,” zei Jan Vanroelen ons al eerder. Samen met Marcel Vanthilt zou de drummer in 1981 Arbeid Adelt! oprichten. Volgens de overlevering was het na een ABconcert van Siouxsie and the Banshees en bleven de twee zowat als laatste over op de VUB zonder bandje. Geert Vanroelen, de broer van Jan, had met The Employees en Pick It Up toen zelfs al een hit te pakken. “De VUB was inderdaad een broeinest,” beaamt ook Luckas Vander Taelen, wiens eerste langspeler met Lavvi Ebbel trouwens verscheen op Crépuscule. “Het Kultuurkaffee bestond toen natuurlijk nog niet, maar er was wel een feestzaal waar regelmatig punkgroepjes speelden.”

“De VUB was een broeihaard. Er was een feestzaal waar regelmatig punkgroepjes speelden”

Hollandse subsidies

Luckas Vander Taelen een. We dreven op enthousiasme: op dat moment was ik nog altijd maar 22, en Kenny 19! Toen de punk- en new wavegolf ging liggen, kozen we bewust voor een andere insteek en een elektronischer geluid. Brussel en België waren volgens ons de perfecte go-between tussen de Duitse Krautrock en de Engelse new wave, en klaar voor zijn eigen scène.” Naast de centrale ligging en de internationale passage heeft ook de aanwezigheid van enkele universiteiten, als reservoir voor steeds nieuwe bandjes, ervoor gezorgd dat Brussel plots aangestoken werd door het punkvirus. “Precies omdat het over een gezamenlijke jeugdcultuur ging oversteeg die muzikale scène ook

Maar er was nog een andere, minder vaak belichte reden waarom Brussel zich kon opwerpen als een belangrijke halte van de punkbeweging, vult Lambot aan. “We profiteerden hier ook van het gesubsidieerde netwerk van muziekclubs dat in Nederland bestond. Het zorgde ervoor dat veel Britse bands op Europese tournee konden gaan zonder verlies te boeken. Vaak speelden ze dan eerst in De Melkweg in Amsterdam of in De Effenaar in Eindhoven, maar omdat hun kosten toch al betaald waren kwam er nog een extra tussenstop in Brussel alvorens terug naar Londen of Manchester af te zakken.” “Dat Brussel plots een pleisterplaats van zwartjassen maar ook van innovatieve muziek werd was een combinatie van al die factoren, én van toeval, én van noodzaak,” besluit Lambot. “Wij waren allemaal jeugdig arrogant, en hadden toch niets beter te doen. Er waren de contacten van Annik Honoré, die op de Belgische ambassade in Londen werkte en Factory Records binnenloodste. Er was veel nieuwsgierigheid. Het ene trok het andere aan. Waarom heeft de Oostendenaar Arno precies rond die tijd beslist om naar Brussel te gaan?” Tom Peeters

BDW 1475 PAGINA 18 - DONDERDAG 21 MEI 2015

Jazz > Interview met een van de stuwende krachten achter het evenement

20 jaar Brussels

Jazz Marathon

BRUSSEL – Met zowat zevenhonderd muzikanten verspreid over een tachtigtal podia, binnen en buiten, is de Brussels Jazz Marathon na twintig jaar uitgegroeid tot het beste uithangbord van de Belgische jazzscene.

programma samen te stellen, hebben we steeds bewaard. En door het gratis maken van het hele gebeuren trek je natuurlijk heel wat mensen aan die er anders misschien nooit aan zouden denken om te betalen voor een jazzconcert, omdat ze misschien eerder al saaie of ‘moeilijke’ jazz hebben meegemaakt. Velen herzien hun visie op jazz nadat ze eens naar de jazzmarathon geweest zijn want hier kan je kennismaken met de vele aspecten van het genre. Je hoort zowel postbop en funk als manouche en electrojazz.”

edurende drie dagen kan je zowel gerenommeerde en gevestigde waarden aan het werk zien als heel wat jonge muzikanten die momenteel furore maken. Jacobien Tamsma was van in het begin een van de stuwende krachten achter het evenement.

Herinner je je nog de eerste editie in 1996? Jacobien Tamsma: “Absoluut (lacht). Het was een van de meest stresserende periodes uit mijn leven. Voor de Brussels Jazz Marathon was er al de Jazz Rally maar daar liep een en ander mis op organisatorisch en financieel vlak. De Stad Brussel zag wel het potentieel in van dergelijk initiatief en schreef een nieuwe offerte uit. Er waren drie kandidaten. Het was uiteindelijk de ploeg achter het huidige boekingskantoor Jazztronaut die de opdracht toegewezen kreeg. Ondanks de voorgeschiedenis moesten we van nul beginnen. Net na nieuwjaar kregen we groen licht en alles moest vijf maanden later klaar zijn. Een ongelooflijke uitdaging want het ging hier niet enkel om de organisatie van enkele concerten. We hadden onder meer als taak om clubs en cafés te overtuigen mee in dit nieuwe verhaal te stappen. Samen met een stagiaire trok ik avonden en nachten door Brussel op zoek naar partners.” “Voor de openluchtpodia dook de vraag op hoe je volk trekt naar de Grote Markt. Een beetje naïef zetten we in op grote namen als Toots Thielemans en Maceo Parker. En dat betekende bijna meteen onze ondergang. We werden geconfronteerd met een enorme financiële kater, gezien de ticketprijzen voor de twee dagen erg laag waren.” Welk was het idee dat jullie er bovenop hielp? Tamsma: “Grote internationale namen waren voortaan uitgesloten, dus gingen we rond ons kijken,

“De belangrijkste evolutie? De verjonging en vernieuwing van de Belgische jazz de laatste vijftien jaar”

Jacobien Tansma: “Het stikt in België van het jazztalent.”

want het stikt in België van talent. En dus staan er vanaf de tweede editie hoofdzakelijk Belgische artiesten op de affiche. Op die manier maken we van de jazzmarathon een fantastisch uithangbord voor de Belgische jazz. Om die reden nodigen we regelmatig buitenlandse organisators en journalisten uit. Zo is het geen jazzbeurs enkel voor professionals, maar een heus volksfeest waar iedereen welkom is en op eigen ritme ontdekkingen kan doen. Met als ex-

tra troeven een aantal uitzonderlijke locaties. Welke artiest droomt er niet van om op te treden in een uniek kader als de Grote Markt? Zelfs wie geen fan is van muzikale rally’s of marathons zal moeten toegeven dat de Brussels Jazz Marathon toch wel iets aparts is.” Ondanks die financiële klap van de eerste editie, schakelden jullie na een aantal jaar over van betalende armbandjes naar

gratis toegang. Tamsma: “We stelden vast dat de kosten voor infrastructuur, organisatie en armbandjes opliepen tot tachtig procent van onze inkomsten. Een enorm bedrag dus. Vandaar dat we het systeem van betalende armbandjes lieten vallen en voor de overige twintig procent die wegvielen op zoek gingen naar sponsors en subsidiekanalen. Het blijft een dubbelzijdig verhaal, maar onze artistieke onafhankelijkheid om het

Wat waren voor jou de belangrijkste evoluties de voorbije twintig jaar? Tamsma: “De verjonging en vernieuwing van de Belgische jazz de laatste vijftien jaar. En dat in alle stijlen. Dat bracht tevens een verjonging van het publiek met zich mee, wat uiterst belangrijk is. Vroeger had je een jazzpubliek vanaf zowat veertig jaar. Die grens is nu duidelijk een paar decennia naar beneden gehaald. Het is het levende bewijs dat jazz zeker niet dood is of klaar om in een museum te plaatsen. Flagrant is wel dat die hele nieuwe evolutie tekenend is voor de Belgische jazzscène. In Nederland of Frankrijk merk je daar bijvoorbeeld iets minder van.” Dankzij de award van VisitBrussels als Best International Event lijkt de erkenning van jullie inspanningen nu toch een feit. Tamsma: “Dat doet deugd want we steken er heel veel tijd en energie in om resultaat te bekomen. Jazz is niet echt rendabel maar we blijven ons inzetten, vooral uit passie.”

Georges Tonla Briquet

BDW 1475 PAGINA 19 - DONDERDAG 21 MEI 2015

ADVERTENTIE

Nick Trachet BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Bananenbloem N ATIO G N

ING

NG RLE

- VE

LO PRO

Het eeuwenoude mysterie lijkt nu wel opgelost. Waarom bananen krom zijn, bedoel ik. Het antwoord komt uit deze vreemde bloem die regelmatig te koop is in de tropische supermarkt. Waarom zijn de banaantjes krom? Waarom, zeg mij waarom? Is dit feit nu uit te leggen omdat vele mensen zeggen Dat in vruchtjes zonder pit gewoonlijk er geen beentje zit? (Tony Corsari, 1962)

ADVERTENTIE

Sociale Verhuurkantoren (SVK)

Verhuur uw woning zonder risico en zonder zorgen

a Gegarandeerde huur elke maand a

Verzekerd verhuurbeheer

Onderhoud van uw woning

a Hulp bij renovatie a Fiscale voordelen

www.fedsvk.be 02 412 72 44

Bananen groeien niet aan bomen. Het is, tenzij voor een uk, onmogelijk om in een bananenboom te klimmen. Omdat “er geen beentje in zit.” Ze hebben geen hout. Het is alsof je in een reusachtige prei zou willen klimmen. Deze hoge planten behoren tot de Eenzaadlobbigen, en die staan dichter bij de grassprietjes en ajuin dan bij de appelboom of notelaar. Bananen (Musa spp., familie der Musaceae) zijn het levende bewijs dat de Natuur geen mooi geordend geheel is maar een evoluerende chaos van individuele planten die met elkaar verwant zijn, maar niet te vangen zijn in afgelijnde ‘soorten’ of ‘geslachten’. De man die de natuur systematisch indeelde, Karl von Linné, zag halverwege de achttiende eeuw zijn eerste bananenboom in de serres van een verzamelaar in Haarlem in Nederland. Hij noemde de banaan Musa sapientum en de kookbanaan (plantain) Musa paradisiaca. De volgende eeuwen hebben plantkundigen met die namen geworsteld, tot men zeventig jaar geleden achterhaalde dat het allemaal geen zin had. De biologische diversiteit van de gekweekte bananen maakt het onmogelijk ze formeel in te delen. De plant wordt ook al zo lang gekweekt en veredeld dat hij tot monsterachtige proporties uitgroeide. De tros met bloemen die bovenaan de bananelaar hoort te staan, wordt zo zwaar dat de plant knakt en de bloemtros gaat hangen. Die bloemen hangen daar trouwen nutteloos te wezen, want kweekbananen vormen al lang geen zaden meer. De ‘vruchtjes zonder pit’ van Tony Corsari zijn steriel, maar groeien toch flink uit. Wanneer ze nog klein zijn, zitten ze verscholen tussen de schutbladen van de bloemtros. Die duwen ze al in een kromme vorm. Wanneer ze groot worden, gaan ze door hun eigen

gewicht doorhangen. Zo worden ze helemaal krom. Wanneer de bloemtros langer wordt, stopt de plant met vruchten produceren maar de eindknop – die wij bananenbloem noemen – groeit door. In de tropen heb ik vaak gezien hoe de voorbijgangers die knop afhakken, “dat bevordert de ontwikkeling van de bananen”. Maar ik zag ze nooit die bloemknop gebruiken, noch in Zuid-Amerika, noch in de Stille Zuidzee. Bananenbloemen eten is iets van het Indische subcontinent. Ik kocht een purperen bloem, netjes verpakt in cellofaan. De bloem moet zoveel mogelijk ongeschonden zijn. Waar de stengel werd afgesneden, is ze zwart. Dat zwarte kan je wegsnijden, maar de verkleuring komt snel terug. Men raadt aan om ook de buitenste paarse bladeren te verwijderen tot men op witte schutbladen stuit. Ondertussen zien we tussen elk schutblad een twintigtal bloempjes zitten boven de piepkleine vruchtbeginsels van de bananen zelf. Op YouTube staan heel wat instructies voor het schoonmaken. De ene zegt dat men zijn handen met olie moet insmeren tegen vlekken, de ander dat je er citroen moet op doen tegen het verkleuren, een derde wil azijn. Dan moet de stamper uit elk bloempje, en een schubje onderaan elke bloem. Een volgend recept zwijgt daar dan weer over. Dan wordt alles klein gesneden en verwerkt in curries of in rauwe slaatjes. Merk op dat de buitenste schudbladen ook nog kunnen dienen als kommetjes om een slaatje of een sausje in te serveren. In dezelfde supermarkt zijn er overigens ook bananenbladeren te koop die als bord kunnen dienen. Allemaal erg verwarrend: hoe vat ik dit samen? Plant met plakkerig sap die ook rauw eetbaar is. Bloem die zwart kleurt tenzij je er citroen of azijn op smeert. Hooi dat uit de bloemen moet verwijderd worden. Waar heb ik dat nog gehoord? Het werd plots duidelijk dat ik oog in oog stond met de tropische versie van de artisjok! Het hooi in een echte artisjok kan vervelend zijn tussen de tanden. Maar hier zitten de bloempjes verspreid tussen de schutbladen. Ik beet op een artisjok

“Ik verwijderde de buitenste schutbladeren en legde de hele bloem in ziedend licht gezouten water. Een kwartier later kon mijn keukennaald er makkelijk door” en erg vervelend was dat niet. Wat er mis zou zijn met die bloemschubben, kon ik ook al niet vinden. Niet echt taai. Ik verwijderde de buitenste schutbladeren en legde de hele bloem in ziedend licht gezouten water (met een scheut azijn). Zo’n kwartier later kon mijn keukennaald er makkelijk door en beschouwde ik de banaanartisjok gaar. Ieder een bloem op zijn bord, warm, lauw of koud met een kerrieachtig dipsausje of desnoods met een oud-Franse vinaigrette. Schutbladen en bloemetjes één voor één uitpikken en oppeuzelen. Zelfs de smaak doet even denken aan artisjok. Ik sneed de bloem ook eens overlangs door, in kwartjes. Mooi als decoratie op een bord. Bananenbloemen zijn ook in blik te verkrijgen. Ik maakte zo’n blik open en vond wittere, maar net zo grote bloemen als die ik zelf had gekookt, eveneens in vier partjes gesneden. De smaak van mijn verse bereiding was zonder twijfel beter, de vergelijking met ingeblikte artisjokken was nog groter. Al bij al was dit een aangename ervaring. Smakelijk. nick.trachet@bdw.be De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/trachet

BDW 1475 PAGINA 20 - DONDERDAG 21 MEI 2015

Literatuur > Nicole Mary Kelby werkt in Passa Porta aan boek over René Magritte

‘Een schrijver is een hond in de auto’ BRUSSEL – De Amerikaanse Nicole Mary Kelby heeft de wind in de zeilen. Haar boek ‘The Pink Suit’, over de ontwerpsters van het befaamde mantelpakje van Jackie Kennedy, verschijnt binnenkort in Nederlandse vertaling bij Uitgeverij Karmijn. In tussentijd rondt ze een boek af over Mark Twain en als residente bij internationaal literatuurhuis Passa Porta doet ze research naar alweer een volgend boek, over René Magritte.

dat Magritte een jong meisje ontmoet tijdens zijn ballingschap. In Carcassonne schilderde hij Heimwee, waarop een man in de verte staart. Naast hem ligt een leeuw op de grond. Iedereen ziet er Magrittes vrouw in, maar misschien is het mijn moeder wel. Niet mijn echte, maar mijn fictieve moeder.” Bent u ook geïntrigeerd door de werken van Magritte? Kelby: “Ik houd erg van de schilderijen waarop hij zijn moeder met sluier afbeeldt (Magrittes moeder stortte zich met doek op het voorhoofd in de Sambre, KL). Mijn moeder was in

Nicole Mary Kelby is een globetrotter. “Ik zit vaak op een vliegtuig, ja (lacht). Ik heb een huis in Minnesota, behaalde vorig jaar een doctoraat aan de Bath Spa University in Engeland en ik verblijf vaak op schrijfresidenties in Ierland of elders in de wereld. Het leukste aan reizen? De weg verliezen. Als je de weg verliest, leer je jezelf beter kennen.”

“Mijn moeder was net als Magrittes moeder een gesluierde vrouw: wij hebben nooit beseft wat de oorlog voor haar heeft betekend”

‘The Pink Suit’ is een roman die gebaseerd is op historische feiten. Nicole Mary Kelby: “Non-fictie is vaak erg droog: gebeurtenis a ligt aan de oorzaak van gebeurtenis b, enzovoort. Door er een roman van te maken, wilde ik de mensen eren die het mantelpakje gemaakt hebben.” “Het boek gaat daarenboven niet over de moord op Kennedy, maar over de tijdsgeest. Over het effect dat presidentsvrouw Jackie Kennedy had op de wereld. Ze sprak Frans en Spaans en als voormalig journaliste wist ze hoe ze de camera moest bespelen. Niet onbelangrijk, met de opkomst van televisie. Ze droeg een boodschap uit: ‘laten we de wereld ontdekken’. Dat weerspiegelde zich in haar kleding.” Hoe belangrijk is goede research voor u? Kelby: “Heel belangrijk: als journalist heb ik jarenlang geprobeerd om de waarheid te achterhalen. In The Pink Suit kroop ontzettend veel research, ik behaalde zelfs een doctoraat met een kritische paper over de research die in dit boek kroop.” “Ik kwam toevallig op het verhaal. Omdat mijn moeder tijdens de oorlog even voor Chanel heeft gewerkt, googelde ik de woorden ‘Chanel’ en ‘Tweede Wereldoorlog’. Plots las ik dat het mantelpakje dat Jackie Kennedy droeg op de dag dat haar man vermoord werd, door Chanel ontworpen werd. Andere bronnen spraken dat tegen. Het onderwerp liet me niet meer los.” Het schrijven van ‘The Pink Suit’ bracht u op heel wat plaatsen. “Ik bezocht de buurt in New York waar Ierse immigranten in een hechte gemeenschap samenleefden in de sixties. Veel immigranten kwamen in die tijd naar de VS om geld te verdienen, maar keerden na hun pensioen terug naar Ierland, Polen, of elders.” “In Engeland bezocht ik een kledingfabriek. In Ierland, waar hoofdpersonage Kate vandaan kwam, luisterde ik aandachtig naar de verhalen van voormalige immigranten.” “Via een andere internetzoekopdracht kwam ik terecht bij een achterneefje van de echte Kate, die als ringmeester bij een circus werkt. Hij vertelde me dat zijn groottante Jackie Kennedy nooit heeft ontmoet in de jaren dat ze

zekere zin ook gesluierd: wij hebben nooit beseft wat de oorlog voor haar heeft betekend.” “Toen ik aan het bedenken was of ik dit boek wilde schrijven, verbleef ik in Venetië. Bij het bezoeken van het Peggy Guggenheim Museum stootte ik op een schilderij van Magritte, Het rijk der lichten. Ik hoefde niet meer te twijfelen: ik zou het boek schrijven.” “Ik bezocht het Magritte Museum, volgende week bezoek ik zijn huis, en ik probeer te wandelen in de buurten waar hij wandelde.”

De Amerikaanse Nicole Mary Kelby treedt in Brussel in de voetsporen van René Magritte.

voor haar werkte. Meisjes die in de achterkamer werkten, mochten zich nooit in de winkel vertonen. Maar toch betekende het veel voor haar om dat pakje te maken. Na de aanslag in Dallas verloor ze de interesse in haar werk.” Hoe zien uw Brusselse dagen eruit? Kelby: “In de voormiddag schrijf ik, in de namiddag probeer ik uit te zoeken hoe de stad in elkaar zit. Daarbij loop ik vaak verloren.” “Er heerst hier een rustige joie de vivre, mensen lijken tevreden met het leven dat ze leiden. Ze genieten op een manier die je elders niet vaak ziet, zeker niet in Amerika. In Amerika wordt alles geconsumeerd. Hier zitten mensen gewoon op café, ze praten en drinken bier.” “Ik houd veel van de Brusselse humor, bijvoorbeeld op de stripmuren. Ik begrijp eindelijk waar mijn liefde voor ironie vandaan komt.”

Uw moeder verbleef ooit een tijdje in Brussel? Kelby: “Vlak voor de oorlog vluchtte ze naar Brussel. Voordat ze stierf, liet ze een tape na over haar leven. We noemen het al spottend weleens the exit interview. Daarop beschreef ze haar ontmoeting met de surrealistische schilder René Magritte. Ik begreep het niet, tot ik ontdekte dat hij tijdens de oorlog in Carcassonne verbleef.” “Samen met mijn grootvader, die in de diamantindustrie werkte, vluchtte mijn moeder ook van Brussel naar Carcassonne. Ze geraakten verwikkeld in een schietincident. Mijn moeder is dat nooit te boven gekomen. Altijd als ze iets vertelde, greep ze terug naar de oorlog, dus in zekere zin was ze een onbetrouwbare verteller.” “Maar wat een mooi verhaal voor fictie: het idee

Wat mij altijd verbaast over Magritte, is dat hij eigenlijk een heel normaal leven leidde. Kelby: “En toch weet hij in zijn schilderijen een grote schoonheid te brengen. Neem zijn schilderij Het rijk der lichten. Als je dat huis op straat ziet staan, is er niet veel bijzonders aan. Toch transformeert Magritte het tot iets moois: dat doen grote kunstenaars.” Tot slot: u geeft lessen creatief schrijven. Wat probeert u uw studenten bij te brengen? Kelby: “Dat ze niet bang moeten zijn, hun ogen moeten openen en moeten luisteren naar wat de wereld hun te vertellen heeft.” “Een schrijver kan je vergelijken met een hond die in de auto zit. Je moet gewoon je hoofd uit het raam leggen en de wind in je gezicht laten blazen, zodat je de wereld op een andere manier ervaart. Alles ligt het voor het oprapen, je moet het gewoon durven te zien en vervolgens op papier zetten.” Ken Lambeets The Pink Suit, Nicole Mary Kelby, Uitgeverij Karmijn (2015), 288 pagina’s, 18,95 euro

BDW 1475 PAGINA 21 - DONDERDAG 21 MEI 2015

Artists in residence Jafar Panahi in Teheran

Dieven in Iran

De passagiers in ‘Taxi Teheran’ zijn wel degelijk (amateur)acteurs. Realisme wordt in de film een problematisch begrip.

BRUSSEL – Als je als vreemde een stad wil leren kennen, sla dan een praatje met een plaatselijke taxichauffeur. Zo luidt althans het cliché. De vraag is of dat ook van toepassing is als de Iraanse regisseur Jafar Panahi achter het stuur zit. Taxi Teheran is momenteel nog in de zalen te zien. Toen hij op het filmfestival van Berlijn de Gouden Beer, kreeg, werd de prijs niet afgehaald door de regisseur maar door diens nichtje. Jafar Panahi (1960) mag namelijk zijn land niet verlaten, nadat hij in 2010 werd veroordeeld omwille van kritiek op het Iraanse regime. Sterker nog: Panahi mag om dezelfde reden eigenlijk helemaal geen films meer maken. Toch is Taxi Teheran al zijn derde film sinds het beroepsverbod. De eerste twee maakte hij nog in zijn appartement, maar nu waagt hij zich als taxichauffeur in de Iraanse hoofdstad om een film te maken met beelden van de zogezegde veiligheidscameraatjes in zijn wagen. De per-

sonages zijn de regisseur die zichzelf speelt, en de mensen die in zijn taxi meerijden. Dat is het soort truc waar totalitaire regimes nu eenmaal om vragen. Tegelijk klinkt het als een uitgangspunt voor een realistische film, een documentair portret van een stad waar we in het Westen weinig vat op krijgen. Sommigen noemen Taxi Teheran zelfs een portret van het hedendaagse Teheran. Toch liggen de zaken iets gecompliceerder. Om te beginnen kan de film alleen maar een portret van Teheran zijn in zoverre hij toont hoe het sociale en intieme leven zich daar achter gesloten deuren moet afspelen. Daarenboven zijn de passagiers in Taxi Teheran wel degelijk (amateur) acteurs. Over dat laatste laat Panahi ook weinig twijfel bestaan. De manier waarop hij met de glimlach zijn eigen maskerade ridiculiseert in het gezicht van de machthebbers is een deel van de dappere zwarte humor die over de film hangt. ‘Realisme’ wordt in Taxi Teheran dan ook een problematisch begrip, en daar gaat de

film ten dele over. Panahi’s film is duidelijk fictie, maar in tegenstelling tot veel van zijn lotgenoten die onder censuur moeten opereren, bedient Panahi zich niet van sprookjesachtige verhaaltjes en bloemrijke metaforen om zijn boodschap over te brengen. Zijn passagiers – Iraanse burgers – zijn op enkele (belangrijke) uitzonderingen na ook geen dappere opposanten, maar mensen van vlees en bloed die door de harde realiteit in hun land worden gecorrumpeerd: straatdieven, verkopers van illegale dvd’s, afpersers, … Zelfs het charmante kleine nichtje van Panahi dat in Berlijn de prijs ging afhalen krijgt in de film de rol van een schoolmeisje dat niet in staat is door de staatspropaganda heen te kijken. Ze doet heel hard haar best om in opdracht van haar schooljuf met haar fototoestelletje een filmpje te maken dat in overeenstemming is met de regels van de censuur. Een film zonder tekenen van Westerse invloed zoals stropdassen (tenzij voor de slechteriken),

met mensen die Islamitische namen hebben, conform de religieuze voorschriften gekleed zijn, en niet in ‚rauw realistische’ situaties terechtkomen.

Rauw realisme De ironie die Taxi Teheran blootlegt is natuurlijk dat het rauw realisme dat het regime wil uitgommen niet alleen alomtegenwoordig is, maar dat het ook voortdurend wordt gefilmd. Niet alleen door de veiligheidscamera’s in de taxi, maar ook door het fototoestel van het schoolmeisje, een videocamera, een gsm, een iPad … En al even ironisch is het feit dat de Iraanse leiders onrechtstreeks ook zelf figureren in het rauwe realisme dat ze veroordelen. Want door op het einde van de film te tonen hoe ook de camera’s uit zijn taxi worden gestolen, herinnert Pahani er aan hoe de leiders hem eerder van zijn camera hebben beroofd. Michaël Bellon www.brusselnieuws.be/inresidence

ADVERTENTIE

kultuurkaffee, pleinlaan 2, 1050 Brussel, Campus Vrije Universiteit Brussel - www.kultuurkaffee.be

BRUSSELS JAZZ MARAThON 2015

VRijdag 22 mei 2015 20u30 <<<<<<<<<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

zaterdag 23 mei 2015 20u30 <<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

the class of Vranken / Caporali / Giongrandi / Devoldere / Borkowska

the class of Vranken / Caporali / wallens / rens / debaisieux

21u30

Diederik Wissels

NORDMANN

@ Klein Mercelis Theater

Mercelisstraat 13, 1050 Brussel

FREE <<<<<<<<<

JEROEN VAN HERZEELE

YVES PEETERS GUMBO

BDW 1475 PAGINA 22 - DONDERDAG 21 MEI 2015

Giuseppe Mastrogiovanni: “Het restaurant is aan vernieuwing toe, het moet een modernere look krijgen.”

Giuseppe Mastrogiovanni leerde koken in het Vaticaan

Het lijden van een

restauranthouder BRUSSEL – Een gezonde onderneming die dreigt failliet te gaan door een opeenvolging van tegenslagen. Klinkt het u aannemelijk in de oren, maar toch te algemeen? Wij noteerden het verhaal van Giuseppe Mastrogiovanni. Een man met een restaurant aan de Louizalaan, een restaurant dat oneigentijds aandoet. Een man die opgroeide in een dorp waar bioboerderijen nog geen marketing waren, maar heel gewoon.

mezzanine zijn overigens ook zeer geschikt voor een verboden afspraakje. Welkom in de wereld van Giuseppe Mastrogiovanni, Pino voor de vrienden. Giuseppe heeft een levensverhaal om te filmen, maar helaas hoort daar ook een flinke portie tegenslag bij, veel te veel pech op een rij.

Toekomstige pastoor De dagschotel, risotto met sint-jacobsschelpen, smaakt overheerlijk. Een dagschotel voor een zeer democratische prijs. Nochtans bevinden we ons in Louise Barocco, een ‘Ita-

liaanse’ restaurant op de hoek van de Louizalaan en de Legrandlaan, een restaurant met een interieur dat uiterst geschikt is voor een nostalgische, barokke film, de tafeltjes op de

Hij is er inmiddels 62, heeft in zijn vorige drie restaurants meer dan honderdduizend klanten mogen bedienen en glundert als hij over zijn geboortedorp vertelt. Het Italiaans dorpje waar

hij vandaan komt, heet Oria, het is gelegen in een beschermd natuurgebied Cilento in de provincie Salerno, 170 kilometer ten zuiden van Napels. Mastrogiovanni: “Dat natuurgebied is van een nooit geziene pracht, mijn ouders baatten er een biologische boerderij uit in de jaren 1950. Wat men nu biologisch noemt, heeft niets te maken met de groenten die mijn ouders destijds kweekten. De boerderij was omringd door een grote moestuin en fruitbomen, een wijngaard en olijfbomen. We aten alles van het erf, ik herinner me dat we op zondag geit aten, klaargemaakt in de

BDW 1475 PAGINA 23 - DONDERDAG 21 MEI 2015

3 VRAGEN AAN MATHILDE OECHSNER

Blijven vechten negende trok hij naar het Vaticaan om les te volgen. Hij leerde er onder andere goed koken en nog veel meer: “Pastoors hebben verstand van lekker eten.”

Luis Vuitton Hij was verantwoordelijk voor de wekelijkse filmvoorstellingen, iedere donderdag nam hij de bus naar Cinécitta. Als hij er nog net geen zestien is, leert hij op de bus een meisje kennen, ze zitten hand in hand als iemand van het Vaticaan hen opmerkt. Mastrogiovanni heeft mooi praten dat ze het gehouden hebben bij handjes vasthouden, een toekomstige pastoor hoort zich te gedragen. Mastrogiovanni zwijgt wijselijk over zijn driften. Zijn – gratis – verblijf in het Vaticaan is voorbij, als hij een getuigschrift wil, moeten zijn ouders het peperdure verblijf van zes jaar betalen. Omdat ze er het geld niet voor hebben, staat hij op straat zonder diploma. Een klein jaar later wenkt Parijs, een stad die hem als kind al liet dromen: “Na een vermoeiende reis van 24 uur kom ik in Parijs aan, ik herinner me Parijs als een belegerde stad, we schrijven 1970, Parijs kampte met de naweeën van mei 1968. De ochtend van mijn aankomst ging ik onmiddellijk aan de slag in een Italiaans restaurant in de Rue des Ecoles, een restaurant dat me door een vriend aanbevolen was. En toen was het middernacht, de baas van het restaurant had geen bed voor me en alle hotels zaten vol. Met geld voor een hotel in mijn portefeuille ben ik bij de clochards in de Rue Pont Neuf gaan overnachten, tegenover het warenhuis La Samaritaine. Tegenwoordig verkopen ze er Louis Vuitton en Dior.” Vijf jaar later vond Mastriogiovanni het tijd om opnieuw zijn koffers te pakken: “De Franse keuken mag dan veel complexer zijn dan de streekkeuken van mijn dorpje Orria, toch vond ik dat ik de Franse keuken wel onder de knieën had. Ik besloot naar Brussel te trekken. Hier ontmoette ik mijn Vlaamse vrouw Anja die me twee dochters schonk.” Een andere vrouw, zijn medewerkster Maria die Portugese roots heeft, heeft hem dan weer baccala leren klaarmaken. Mastrogiovanni: “Ik sta open voor veel, koken kent geen grenzen. De enige grens die ik trek, is die tussen kwaliteitsproducten en industriële producten.”

In 2012 heeft Mastrogiovanni een gerechtelijke reorganisatie moeten aanvragen. “Intussen betaal ik maandelijks 1.280 euro aan de schuldeiser.” Omdat het bedrijf een gerechtelijke reorganisatie heeft moeten aanvragen, geven de banken voorlopig niet thuis als Mastrogiovanni aanklopt: “Het restaurant is aan vernieuwing toe, het moet een modernere look krijgen. Alhoewel mijn prijzen heel gematigd zijn, zie ik jonge mensen regelmatig weggaan nadat ze binnengegluurd hebben. Ze vinden het hier waarschijnlijk te chique.” Het restaurant moet ooit heel chique geweest zijn, nu is het een beetje een vergane glorie, een waar plezier voor wie ervan houdt. “Ik ben bezig met een systeem van crowdfunding op poten te zetten,” zegt hij. Reden: een opeenstapeling van pech dreigt een gezonde onderneming failliet te laten gaan, zegt Mastrogiovanni. Maar hij steekt ook de hand

“Ik ben een goede kok, maar goede koks zijn niet noodzakelijk goede boekhouders” in eigen boezem: “In 2010 is gebleken dat een factuur slecht opgesteld was. Ik ben een goede kok, maar goede koks zijn niet noodzakelijk goede boekhouders. Ik kreeg een rechtzetting van 30.000 euro. Ik heb een proces aangespannen tegen de fiscus, maar het ook dat proces heeft nog niet plaatsgevonden. De rekening is ondertussen opgelopen tot 70.000 euro.” Maar Mastrogivanni is niet van plan om het op te geven: “Statistieken zeggen dat 80 procent van de bedrijven in reorganisatie binnen de twee jaar failliet gaan. Dankzij het harde werk, zeven dagen op zeven, van mijn medewerkers en mezelf, sta ik er nog altijd. Ik blijf vechten.”

Danny Vileyn

Dikke pech Terwijl Mastrogiovanni zich met de klanten bezighoudt, bekijk ik het schitterende barokke

De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/ingesprekmet

‘Sinds 2005 is de maatschappij sterk veranderd’ BRUSSEL – In het BELvue Museum opent een tentoonstelling met nooit eerder getoonde Afrikaanse maskers. Deze unieke maskers werden gebruikt bij het mukanda-ritueel (mannelijke initiatie) van de Yaka en de Suku, twee Congolese volkeren. Opvallend is dat het een van de laatste tentoonstellingen is voordat de permanente tentoonstelling over de geschiedenis van België volledig vernieuwd wordt. Vanwaar komt de unieke collectie maskers? Mathilde Oechsner: “De maskers werden verzameld door jezuïetenpaters in Belgisch-Congo en maken deel uit van een groter etnografisch onderzoek. De paters waren echte verzamelaars en hebben voor een enorme collectie gezorgd. Ze hadden nauwe banden met het KMMA (Koninklijk Museum voor Midden-Afrika) dat de collectie goed bewaard heeft voor hen. Omdat het KKMA tijdelijk gesloten is, doen zij soms pop-uptentoonstellingen op andere plaatsen, zoals nu in het BELvue Museum. De maskers zijn zo uniek omdat ze uitzonderlijk groot zijn: sommigen zijn 1,40 meter groot.” Waarom sluit de permanente tentoonstelling? Oechsner: “Momenteel is de tentoonstelling over de geschiedenis van België een chronologische weergave van de belangrijke evenementen die plaatsvonden sinds 1830. We vinden echter dat een museum over de geschiedenis van België over de huidige maatschappij hoort te reflecteren. De tentoonstelling is daar al tien jaar en op maatschappelijk vlak is er veel veranderd sinds 2005. Daarom besloten we ze te sluiten en helemaal te vernieuwen. Het ontwerp van hoe het er zal uitzien is bijna af. 8 november is de laatste dag dat de tentoonstelling bezocht kan worden, de dagen die hieraan voorafgaan zullen er allerlei feestelijke evenementen gepland zijn. De heropening zal plaatsvinden op 21 juli 2016.”

“Wat men nu biologisch noemt, heeft niets te maken met de groenten die mijn ouders destijds kweekten”

plafond, een van de oorzaken van zijn geldzorgen. Het verhaal van het plafond is kafkaiaans. Mastrogiovanni: “In 2004 liet de eigenaar van het gebouw grote werken uitvoeren op de verdiepingen boven het restaurant. De werken veroorzaakten veel meer hinder dan verwacht, maar toch kon ik geen aanspraak maken op een schadevergoeding, ook niet als de werken langer duurden dan vier maanden. Dat stond in de kleine lettertjes van het huurcontract.” Zeven jaar later kreeg Mastrogiovanni de volle laag: de werken die de eigenaar had laten uitvoeren in 2004 veroorzaakten zoveel jaar later een waterlek dat het barokplafond deed instorten. “Ik kon niet anders dan de helft van het restaurant gedurende zes maanden sluiten en zelfs helemaal te sluiten gedurende twee maanden. Ik was verzekerd bij P&V, maar die vond dat het aan Axa was om mij te vergoeden. Ik was in 2004 verzekerd bij Axa. Maar die weigerden eveneens. Ik heb beide verzekeraars gedagvaard, maar er zit geen schot in de zaak. En als klap op de vuurpijl: nu is ook de verzekeraar van de eigenaar als derde partij betrokken. Brute pech dus. Tijdens de werken bleven de kosten doorlopen, in zeven maanden tot 140.000 euro.”

Mathilde Oechsner: “Jongeren zijn de belangrijkste doelgroep van het museum.”

Wat zal er dan allemaal veranderen aan de tentoonstelling? Oechsner: “We weten dat jongeren de belangrijkste doelgroep zijn van het museum en daar wilden we graag op inspelen. Daarom hebben we de BELvue bende gecreëerd: een diverse groep jongeren tussen 18 en 25 jaar die hun mening en suggesties geven over hoe het museum er zou moeten uitzien. Zij speelden een grote rol bij het kiezen van het nieuwe parcours van de permanente tentoonstelling. Er is besloten om de tentoonstelling thematisch in te richten in plaats van chronologisch. Elke zaal vertegenwoordigt een thema dat vandaag belangrijk is. Er wordt vertrokken vanuit het standpunt van vandaag en van daaruit wordt de geschiedenis geschetst.” Margo Claeys Reuzemaskers uit Congo van 13/5 tot 8/11 in het BELvue Museum (Paleizenplein 7, 1000 Brussel). Gratis toegang.

PLAZEY DUURT SLECHTS EEN WEEKEND. Voor de 23ste keer bezet Plazey eind juni het Brusselse Elisabethpark. Voorbije jaren duurde het festival drie weekends lang, dit jaar is dat slechts één weekend. De plek wordt volledig opgebouwd met recuperatiematerialen en opent de deuren voor concerten, films, workshops, kinderanimatie en andere gezelligheden. Dit jaar vindt Plazey plaats van 24 tot 28 juni in het Elisabethpark in Koekelberg. Gratis toegang. VIOOLBOUWATELIER OPENT IN HET MIM. In een glazen inkijkatelier op de zevende verdieping van het Muziekinstrumentenmuseum (MIM) opent een glazen vioolbouwatelier. Meestervioolbouwer Thomas Meuwissen zal in dit inkijkatelier de komende twee jaar een volledig strijkkwartet creëren in opdracht van de Muziekkapel Koningin Elisabeth. De opening vindt plaats op 28 mei om 18 uur in het MIM (Hofbergstraat 2, 1000 Brussel). Aanwezigheid bevestigen via info@beculture.be. Vanaf 29 mei is het atelier vrij en gratis te bezoeken tijdens de openingsuren van het mim. CHORUS ERASMUS IN CONCERT MET PHILHARMONIC ORCHESTRA. Op 5 juni vindt in Ukkel een groot koorconcert plaats ten voordele van de vzw C-Dienst, die minderbedeelden in België helpt met het inrichten van woningen. De koren Chorus Erasmus uit Anderlecht en Nuovo Marco uit Ukkel worden begeleid door het Brussels Philharmonic Orchestra. Het concert vindt plaats in de Sint-Marcuskerk (De Frélaan 74, 1180 Brussel). 15 euro Voorverkoop en 18 euro aan de kassa. Meer info op choruserasmus.be. Samengesteld door Margo Claeys

CULTUUR KORT

oven met tomaten, mijn moeder draaide verse pasta met baleinen van een oude paraplu.” Er komen nieuwe klanten binnen, Mastrogiovanni wijst ze een tafel aan. Ondertussen zijn de klanten van de tafel ernaast aan hun hoofdschotel toe. In de lagere school is Mastrogiovanni een goede leerling en zoals dat in die tijd in Italië ging – en niet alleen in Italië – zag de dorpspastoor in hem een toekomstige pastoor. Op z’n

BDW 1475 PAGINA 24 - DONDERDAG 21 MEI 2015

Rugby > Union Cup brengt 1.200 gay-friendly rugbyfanaten samen

Ambiance en spelen BDWSPORT

BRUSSEL – De Straffe Ketten maken hun naam helemaal waar. De momenteel enige gay-friendly rugbyclub van het land organiseert de komende dagen namelijk de zesde editie van de Union Cup: een gay rugbytornooi dat 24 ploegen en zowat 1.200 spelers en fans zal samenbrengen. Ambiance verzekerd, al zal ook het sportieve niveau niet van de poes zijn.

“

We hebben een jonge en sympathieke ploeg, beschikken over de nodige infrastructuur, bevinden ons in de Europese hoofdstad en kunnen iedereen in een goede sfeer ontvangen. Dat zijn de troeven waarmee we de Union Cup naar Brussel hebben gehaald,” vertelt Arnaud Grisard (35), die onder meer instaat voor het sociale en logistieke luik. “Die motivatie maakte deel uit van onze kandidatuur die we hebben moeten indienen. Dit is een project dat we serieus hebben moeten verdedigen.” Dat mag niet verbazen, want de Union Cup is sinds de eerste editie in 2005 uitgegroeid tot een belangrijk evenement. Sindsdien verzamelt het steeds meer geïnteresseerden en dat verhoogt uiteraard de inspanningen die de organisatoren moeten leveren. ”Toen we de organisatie in 2013 kregen toegewezen, zijn we maar rustig van start gegaan. Het is pas de laatste negen maanden zeer concreet en redelijk intensief geworden.” “Eerst en vooral moesten we uiteraard velden vinden. Niet zo evident, want we moeten drie velden hebben die naast elkaar liggen. Na een lange zoektocht zijn we bij het sportcomplex Bemt in Vorst terecht gekomen, waar we zelf drie velden zullen aanleggen. Dat is nodig omdat elke ploeg vijf à zes wedstrijden zal afwerken. Die gaan wellicht half zo lang duren als een volledige officiële wedstrijd (twee helften van veertig minuten, red.).” Op donderdag 21 mei zullen spelers uit tien verschillende landen in de loop van de dag toestromen. Onder hen heel wat Britten. Onder meer de oudste gay-friendly rugbyclub, de

King’s Cross Steelers uit Londen, zakt met een honderdtal spelers en een viertal ploegen af. “We verwachten ongeveer zevenhonderd spelers en coaches. Zij zullen de openingsceremonie bijwonen in het Square Meeting Centre op de Kunstberg. Het tornooi zal er voorgesteld worden in het bijzijn van sponsors en politici, de poules zullen geloot worden en uiteraard zal er een glaasje bubbels gedronken worden.”

“Tijdens onze vorige twee deelnames misten we een paar punten om aanspraak te maken op een van de bekers”

Kangaroo Court De hele bende trekt achteraf wellicht naar de

KETTEN ROND DE TAFEL De Straffe Ketten vieren dit jaar hun vijfde verjaardag en zijn sinds dag één een succes. Ze tellen ondertussen een zestigtal leden en spelen nu al twee jaar in de derde regionale divisie. Hun ambitie om competitie te spelen is dus waargemaakt, al zit momenteel niet iedereen op dezelfde lijn. “Het probleem van vele amateurclubs is dat je leden hebt die puur voor het plezier komen en al tevreden zijn met af en toe een vriendschappelijk match, maar ook anderen die zich in de competitie willen vastbijten,” aldus Straffe Ket Arnaud Grisard. “Het is niet zo evident om genoeg gasten te vinden die twee keer per week willen trainen en tijdens het weekend ook nog eens een match willen spelen.”

Arnaud Grisard: “We hopen alvast veel rugbyfans te mogen verwelkomen. Het beste moment om langs te komen is zaterdagnamiddag, wanneer de finales worden gespeeld.”

Om al de neuzen terug in dezelfde richting te krijgen, zullen de Ketten eens samenzitten en beslissen wat ze nu echt willen. Alles ligt op tafel. “We horen links en rechts dat sommigen zich minder amuseren. Dus gaan we de vraag stellen en zien waar we heen willen. We hebben nog heel wat plannen en ambitie, maar over nieuwe avonturen gaan we pas na de Union Cup serieus beginnen nadenken.”

buurt rond de Kolenmarkt, om iets te drinken maar ook om de wijk te betrekken bij het tornooi, een ambitie van de organisatoren. Maar te laat zal het toch niet mogen worden, want een dag erna moeten ze vroeg de shuttlebus op om op tijd in Vorst zijn. “Het tornooi wordt om negen uur op gang getrapt. We spelen heel de dag lang, tot 18 uur. Zowat alle niveaus zullen vertegenwoordigd zijn. Er zijn Britse ploegen bij die zeker het niveau van onze tweede divisie halen. Het is dus de moeite om eens te komen kijken. We hopen alvast veel rugbyfans te mogen verwelkomen. Het beste moment om langs te komen is zaterdagnamiddag, wanneer de finales worden gespeeld.” “Na de poulefase zullen de ploegen onderverdeeld worden volgens hun rangschikking. Er zijn namelijk vier bekers te winnen. In dalende lijn: de Cup, de Bowl, de Plate en de Shield. Dat zorgt ervoor dat iedereen tot het einde meespeelt en iedereen altijd een doel voor ogen heeft. Met de Straffe Ketten misten we tijdens onze vorige twee deelnames een paar punten om aanspraak te maken op een van de bekers. Dit jaar hopen we een prijs te pakken.” De Union Cup wordt zaterdagavond, hoe kan

het ook anders, feestelijk afgesloten. De hele bende zal terug samenkomen aan de Square en zal er na de prijsuitreiking een feest inzetten dat eveneens het Eurosongfestival (dat die avond doorgaat) als thema heeft. Vanaf elf uur is iedereen van buitenaf ook welkom. “Op zondag zullen we ook nog samenkomen, maar dat zal niet meer op het veld zijn. We gaan onder meer het stadscentrum intrekken om er een Kangaroo Court te houden. Er wordt dan een ‘tribunaal’ opgericht met rechters die de spelers voor allerhande domme redenen veroordeelt tot zotte uitdagingen. Vooral Engelse ploegen doen daar aan mee, maar de Straffe Ketten zullen er ook zeker bij zijn om aan deze oude rugbytraditie deel te nemen.”

Viriel en sexy Dat de Union Cup op vlak van aantal deelnemers top wordt, staat nu al vast. En gezien de reputatie die de Straffe Ketten hebben, zal de sfeer er ook goed in zitten. Het is een factor die meer dan bij andere sportevenementen doorweegt in het behaalde succes. “Die gemoedelijke sfeer onderscheidt ons, ja, maar we spelen uiteraard wel om te winnen. Zowel het sportieve als het sociale aspect zijn van belang. Je moet daar een evenwicht in vinden. Dat is ook de grote aantrekkingskracht van gay rugby. Dat en de viriele, sexy uitstraling van de sport.” “Ik hoop vooral dat het goede weer van de partij zal zijn. Plezier zullen we sowieso hebben, maar het is toch leuker als je in de zon kan spelen. Ik nodig alvast iedereen uit om mee te komen genieten van ambiance en rugby.” Tim Schoonjans Meer info op www.unioncup.com

BDW 1475 PAGINA 25 - DONDERDAG 21 MEI 2015

@BrusselsBeavers Off to the Finals! Time to collect some silverware... Let’s do this! #BLLChampionship

ESTAFETTE > BRAM VAN DE VELDE

De grijze jaren van de 20 kilometer

Brussel is nog niet zo lang vertegenwoordigd in het Belgische lacrossekampioenschap, maar dat neemt niet weg dat ze meer dan hun mannetje staan. De mannen van de Brussels Beavers stootten afgelopen weekend namelijk door tot de finale van het kampioenschap. In de halve finales waren ze te sterk voor de Buggenhout Brewers en in de finale versloegen ze de Gent Goblins zelfs met 6-2. Het harde werk heeft zijn vruchten afgeworpen. TS

BXLR Cup in Slachthuizen

ANDERLECHT – De BXLR Cup eindigt het seizoen in schoonheid. Het finaletornooi van de Brusselse competitie voor thuis- en daklozen palmt op dinsdag 26 en woensdag 27 mei de Anderlechtse Slachthuizen in. “Veertien Brusselse ploegen komen sinds oktober twee keer per maand samen voor een competitieavond,” vertelt Wouter Blockx (31), coördinator van de BXLR Cup. “De ploegen verzamelen punten, onder meer dankzij fair play, maar een kampioen wordt niet uitgeroepen. Het gaat ons namelijk vooral om samen plezier maken, voetbal als smeedmiddel om mensen samen te brengen.” De BXLR Cup is de eerste lokale divisie van de Belgian Homeless Cup. Alle ploegen van de Belgian Homeless Cup zijn verbonden aan sociale organisaties, de ploegen die deelnemen aan de nationale competitie zijn daarnaast ook verbonden aan voetbalploegen. De Brusselse vertegenwoordigers – Les Barons de Bruxelles – werken bijvoorbeeld samen met BX Brussels. Zij zullen uiteraard ook met een delegatie aanwezig zijn op het finaletornooi. “Op dinsdag nemen de ploegen van onze competitie het in de Social Cup op tegen gastploegen (van 13.30 tot 17.00 uur). Onder meer ploegen die volgend jaar aan de Cup willen deelnemen zullen er bij zijn (we willen naar zestien ploegen groeien), maar ook het nationale team van Luxemburg, Les

SPORT KORT

De hockeycompetitie zit erop, maar dat betekent niet dat de sticks al opgeborgen worden. Zo wordt vanaf donderdag 21 mei met de zevende editie van het ANNUAL TOURNAMENT CORPORATE HOCKEY begonnen. Op zeven verschillende data zullen 132 bedrijventeams het tegen elkaar opnemen. Gestart wordt op de velden van White Star en later trekken ze nog onder meer naar de clubs van Amicale Anderlecht en Racing. n Komend weekend sluiten verschillende hockeyclubs het seizoen af met JONGERENTORNOOIEN. Zaterdag organiseert hockeyclub Parc (www.parchockeyclub.be) van 9 tot 22 uur zijn tornooi voor de jeugd, dat voor de eerste keer zal plaatsvinden op hun twee nieuwe watervelden. Jongens- en meisjesploegen van de U7 tot de U18 tonen er hun kunnen. Royal Evere White Star Hockey Club organiseert al meer

Exotisch voetbalspektakel

Barons de Bruxelles, de teams van Abattoir en Cultureghem, enzovoort. Tussen 18.30 en 20.00 uur zijn er nog matchen tijdens de BXLR Cup late night edition.”

Iraakse international Woensdag wordt er gespeeld voor de cup. Op basis van de resultaten van afgelopen seizoen worden de ploegen van de BXLR Cup tegen elkaar uitgespeeld. Omstreeks half vijf zullen de winnaars van de beker en de fairplayprijs bekend zijn. “We verwachten elke dag zowat honderdvijftig mensen, spelers en toeschouwers opgeteld. Ik raad alle Brusselaars aan om eens te komen kijken. Er lopen een paar zeer goede spelers bij. Onder meer voormalige internationals van Irak en Mauritanië. Het wordt een kleurrijk voetbalspektakel.” “Toeschouwers kunnen ook zelf een balletje trappen, want de mannen van BX Brussels brengen onder meer twee pannakooien mee. Er zullen ook foto’s op groot formaat te zien zijn. De fotografen van Double Pass, een project van Tram 66 en de stadsbiografen van De Markten, hebben onze spelers en teams een heel seizoen gevolgd. Het knappe resultaat kunt u op 26 en 27 mei in de Slachthuizen bewonderen.” Tim Schoonjans Meer info op www.bxlrcup.be en www.facebook.com/BxlrCup

dan tien jaar een jongerentornooi. Op zaterdag 23 en maandag 25 mei nemen spelers uit de verschillende jeugdcategorieën het tegen elkaar op (www.letournoiduwhite.be). Uiteindelijk is er nog de Rusty Challenge van Ukkel Sport (www.ucclesport.be) voor jeugdspelers. Die vindt zowel op 23, 24 als 25 mei plaats. n Wie tijdens het weekend liever een potje danst, wordt op zijn wenken bediend door La Tentation (Lakensestraat 28 in 1000 Brussel). Zij organiseren vanaf zaterdag namelijk de BRUSSELS SWING DANCE MARATHON. Ploegen van acht dansers zullen vrijdagavond vanaf 22 uur beginnen aan 24 uur non-stop dans. Elke ploeg moet steeds twee dansers op de dansvloer hebben. Elk uur op de dansvloer levert punten op. Hoe meer punten een team heeft, hoe later het aan de finale mag starten. En dat is geen luxe, want die gaat door tot er nog maar één koppel op TS de dansvloer staat.

Over een kleine twee weken is het zover. Op 31 mei staan om tien uur ‘s morgens zo’n slordige 80.000 lopersbenen te trappelen om aan de twintig kilometer door Brussel te beginnen. Deze week is een belangrijke week voor de deelnemers. Het is nu dat je je lichaam een laatste fameuze trainingsprikkel kan geven. Je laatste lange duurloop. Of je laatste afmattende intervaltraining. Dan genieten van een weekje relatieve rust om te knallen op de laatste zondag van mei. Rust is nodig. Maar trop is te veel. Een ijzeren trainingswet zegt: stilstaan is achteruitgaan. Dat geldt zo voor atleten. Maar in vele gevallen ook voor de wedstrijden waaraan ze deelnemen. Evenementen die zichzelf niet vernieuwen zullen vroeg of laat ook roestvlekken vertonen. De geschiedenis van de 20 km door Brussel leest als een sprookje. Bij de eerste editie in 1980 stonden er meteen 4.659 lopers aan de start aan de Esplanade van de Heizel. Jaar na jaar veranderde het evenement. Omlopen werden hertekend. Tijden werden scherper gesteld. Deelnemersrecords sneuvelden jaar na jaar. Maar succes lijkt zijn verzadigingspunt te hebben bereikt. Waar is de tijd dat 35.000 borstnummers in enkele uren uitverkocht waren? Waar is de tijd dat de 20 km nog het grootste loopevenement van het land was? Voor het eerst in jaren kunnen late beslissers nog tot twee weken voor de wedstrijd inschrijven. En de titel van ‘de grootste’ verhuisde dit jaar van de parking naar ‘t stad. De 10 miles en de marathon verwelkomden in april meer dan 41.000 deelnemers aan de start. Zit er dan sleet op de magische formule van weleer? Het parcours van de 20 km door Brussel is al enkele jaren onaangeroerd. De laatste wapenfeiten waren de start vervroegen naar tien uur – om de middagzon te ontlopen – en het optrekken van het aantal deelnemers naar 40.000 om toch maar de grootste te blijven. Aftellen gebeurt al jaren met de Bolero van Ravel. De Tervurenlaan is sinds mensenheugenis scherprechter in de laatste rechte lijn. Maar vooral: de 20 km is al

jarenlang enkel de 20 kilometer. Eén wedstrijd en daarmee is de kous af. Lopers voor wie die afstand te hoog gegrepen is, hebben in Brussel niets te zoeken. Wie vijf of tien kilometer langs de mooiste monumenten van Brussel wil lopen moet er alleen op uit, of moeten we doorverwijzen naar het park van Laken voor de Ekiden of de 10 km van Brussel die onlangs voor het eerst georganiseerd werd. De 20 km door Brussel is en blijft een prestigieuze wedstrijd. Haar initiële doelstelling, het promoten van onze hoofdstad, haalt ze nog steeds met verve. Hotelkamers zitten vol en ook straks staan er hoogstwaarschijnlijk weer meer dan honderd verschillende nationaliteiten aan de start. Toch blijft een groot potentieel onbenut. België surft ondertussen al op loopgolf nummer drie. Lopers worden om de oren geslagen met Colorruns, UrbanTrails en Spartacusruns. Van een geoliede machine als het SIBP, inrichter van de 20 km en het nieuwjaarsvuurwerk, mogen we meer verwachten. Het draaiboek ligt klaar. Het netwerk is er. Nu nog de goesting om iets nieuws te proberen. Het SIPB verliest stilaan zijn greep op de Brusselse loper die haar ooit zo dierbaar was. De concullega’s van Golazo vernieuwen wel. Na de Brussels (half ) marathon kwamen de 10 km Gaston Roelants en Ekiden, de aflossingsmarathon. Later volgden de Colorrun op de site van Thurn & Taxis en onlangs tekenden 4.500 lopers present op de eerste 10 km van Brussel. Golazo denkt mee met de loper. En ik verwacht niet minder van SIBP. Zeker als het om sportevenementen in onze hoofdstad gaat. De 20 km door Brussel heeft een traditie om te beschermen. Maar traditie en vernieuwing kunnen perfect naast elkaar bestaan. Over twee weken weerklinkt hoogstwaarschijnlijk nog eens de Bolero uit de speakers in het Jubelpark. Maar kent 2016 misschien een nieuwe melodie? Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, info@bdw.be, www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE73 7340 3974 6060, BIC: KREDBEBB van Vlaams-Brusselse Media vzw. Buiten België 30 euro per jaar. OPLAGE 62.609 exemplaren. PROMOTIE EN DISTRIBUTIE Ute Otten, Anne Burger, Maurice Droogh. ADVERTISING MANAGER Lisa Decrick: 02-226.45.41, 0474-67.03.84, fax 02-226.45.69. MARKETING MANAGER Frederik Welslau. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne. COÖRDINATIE Kim Verthé. EINDREDACTIE Ken Lambeets (eindredactie@bdw.be). VORMGEVING Peter Dhondt. REDACTIE Jean-Marie Binst, Christophe Degreef, Bettina Hubo, Steven Van Garsse, Danny Vileyn. BRUSSELNIEUWS Kris Hendrickx (hoofdredacteur), Sandra Schreurs (projectcoördinator), Jelle Couder, Goele de Cort, Sara De Sloover, Eric Vancoppenolle, Laurent Vermeersch. MEDEWERKERS Nicky Aerts, Michaël Bellon, Alex Deforce, An Devroe, Elien Haentjens, Eva Hilhorst, Ilah, Toon Lambrechts, Wauter Mannaert, Tom Peeters, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Karel Van der Auwera, Bram Van de Velde, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Marc Gysens, Ivan Put, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh. VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Michel Tubbax. Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).