BDW - editie 1344 by brusselnieuws.be

REEKS DE SLAG OM DE KIEZER (1)

FC BERGMAN: OPENLUCHTTHEATER BIJ THURN & TAXIS En ook: Bozar Electronic Arts en Quentin ‘Mr. Oizo’ Dupieux.

TURKEN STEMMEN TURKS

13 09 12

P. 4-5

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

Chaos in Gesùklooster

ierre Buyssens, met zijn Zwitserse vastgoedbedrijf Rosebud Heritage eigenaar van de Gesù-site op de hoek van de Konings- en Dwarsstraat aan de Kruidtuin, maakt zich sterk dat de bouw volgende zomer van start zal gaan. “In november zullen we de definitieve bouwaanvraag indienen.” Er komt een luxehotel met 74 kamers. Daarnaast, op de plek van het voormalige klooster en het huidige kraakpand, komen 75 appartementen. De appartementen stonden oorspronkelijk niet in de plannen, wat voor de Raad van State een reden was om de vorige bouwaanvraag te weigeren: in het Gewestelijk Bestemmingsplan staat dat het voormalige klooster woonzone is. Als compromis zijn er nu plannen om een woonfunctie aan het geplande hotel te koppelen. De bouw zal drie jaar duren. Volgens Buyssens brengt dat ongeveer

honderdtwintig banen met zich mee. “Ik heb aan de burgemeester mijn woord gegeven dat ik me wil engageren om deze nieuwe jobs zoveel mogelijk naar de bewoners van

“Er komt een systeem van onthaal en bewaking de klok rond”

Sint-Joost te doen vloeien, waar een hoog percentage van de bevolking werkloos is. De drie jaar bouwtijd kunnen we aangrijpen om mensen op te leiden.” Burgemeester Jean Demannez (PS)

is al langer voorstander van een groot vastgoedproject op deze plek en is vrij optimistisch. “Het zou me verbazen mochten ze deze bouwvergunning weigeren. Deze grote investering in onze gemeente gaat om meer dan alleen een groot bouwproject. Meer dan honderd jongeren uit Sint-Joost zouden doelgericht opgeleid kunnen worden in de verschillende specialiteiten binnen de hotellerie, en dus zeker niet enkel als kamermeisje.” Daarnaast zal het Gesù-project de gemeente ook heel wat extra hotelbelastingen opleveren. Sinds drie jaar wordt het leegstaande pand bezet door krakers en mensen zonder papieren. In de beginperiode heerste er een libertaire sfeer en werden er regelmatig filmavonden, workshops en barbecues georganiseerd. Veel geëngageerde burgers maakten het tot een levendige plek. Daar schiet nu niet veel

meer van over. Het laatste jaar is de situatie er fel op achteruitgegaan in dit kraakpand met om en bij de honderdzestig bewoners, wat het meteen ook tot het grootste van Europa maakt. Voor de eigenaar mogen de officiële bewoners – want dat zijn ze sinds de conventie van 26 oktober 2011 – nog een jaar blijven. Demannez bevestigt noch ontkent de geruchten dat een deel van de mensen die zich deze zomer – soms met geweld – een plek toe-eigenden en de broze orde onder de krakers verstoorden, zullen worden buitengezet. “Ik zal hierover te gepasten tijde communiceren, maar in eerste instantie moet de leefbaarheid op de site nu gegarandeerd worden. Zo zullen we de klok rond een systeem van onthaal en bewaking installeren. Dat gebeurt in overleg met

politie en preventie. Volgende week staat daarover een vergadering gepland.” Buyssens hoopt dat de publieke instanties en de betrokken vzw’s zich het komende jaar samen inspannen om het kraakpand leefbaar te maken. Momenteel worden er beveiligingsmaatregelen genomen, en dit najaar zullen de kapotte ramen worden vervangen door plexiglas. “Ik geloof in deze formule, in een stad waar onnoemelijk veel kantoren leeg staan,” verklaart Buyssens. Verderop in deze krant brengen we verslag uit over de precaire situatie in het kraakpand. Bijna niemand heeft er een inkomen. Tuur De Moor Lees ook de reportage op p. 10

ADVERTENTIE

ADVERTENTIE DB14/310411I2

SINT-JOOST-TEN-NODE – De situatie in het Gesùklooster, het grootste kraakpand van Europa, gaat van kwaad naar erger. Over een jaar begint de eigenaar met de bouw van een vijfsterrenhotel en 75 appartementen. De huidige bewoners, van kunstenaars tot mensen zonder papieren, kunnen tot dan blijven.

Lees de Gazet v/d Vrijwilliger

Zie p. 35

Das Auto. Da

in het midden van deze krant.

N° 1344 VAN 13 TOT 20 SEPTEMBER 2012 ¦ WEEK 37: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, E-MAIL: INFO@BDW.BE, WWW.BDW.BE

BDW 1344 PAGINA 2 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

OPMERKELIJK © VGC

Uitgelicht > Vakbond zegt burgemeester Demannez de wacht aan

GROOTSTE CULTUURCENTRUM VAN HET LAND BRUSSEL – Dinsdag werd Cultuurcentrum Brussel XXL gelanceerd, het nieuwe samenwerkingsverband tussen de 22 gemeenschapscentra. Staatssecretaris Bruno De Lille (Groen) wil meer volk naar de centra krijgen.

SINT-JOOST-TEN-NODE – De socialistische vakbond ACOD dreigt met een staking als burgemeester Jean Demannez (PS) niet vlug een einde maakt aan het ‘nepotisme’ en de ‘willekeur’ binnen de preventiedienst. Demannez zegt richtlijnen van hogerhand uit te voeren.

olgens vakbondssecretaris Patrick Delmarquette heerst er grote malaise binnen de preventiedienst, de grootste gemeentelijke administratie. De vakbond schreef zopas een brief aan het schepencollege waarin ze haar pijlen vooral richt op Carol Etienne, die de dienst sinds een jaar leidt. Haar wordt verweten dat ze een politiek van ‘twee maten, twee gewichten’ voert, waarbij stelselmatig pogingen worden ondernomen om de sociale dienstverlening aan de zwaksten af te schaffen. Delmarquette: “Het gaat mis sinds de burgemeester vorig jaar besloot om het accent van de dienst te verleggen van preventie en sociale actie naar repressie en veiligheid; toen

kwam mevrouw Etienne aan het hoofd van de dienst. Heel wat medewerkers moesten van de ene dag op de andere iets anders gaan doen, zonder enige uitleg. Ze voelen zich opzijgeschoven en hebben de indruk dat hun zorgvuldig verworven expertise niet gerespecteerd wordt. Jarenlang hebben ze gewerkt aan een uitgebreid netwerk van contacten. Juist op die manier werd vaak vermeden dat een gewelddadige situatie verder escaleerde.” Een preventiemedewerker die voor de zomer al getuigde, maar niet met naam in de krant wil, bevestigt dat de competenties en ervaring van het personeel systematisch worden uitgehold. “We worden nu constant gecontroleerd, opgebeld, gedwongen

in ons kantoor te blijven. Maar ons terrein is de straat, niet de administratie. Tijdens vakantieperiodes mag ik mij niet op het grondgebied van Sint-Joost begeven, terwijl ik er een heel sociaal netwerk en veel vrienden heb. Dat is toch absurd.” Etienne wordt in de brief ook vriendjespolitiek verweten. “Ze heeft een nieuwe ploeg om zich heen verzameld. Daarbij heeft ze banen ‘gecreëerd’ die al bestonden, en functies die volgens sommigen totaal overbodig zijn. Dat kan als copinage geïnterpreteerd worden,” staat in de vakbondsbrief. Delmarquette: “De mensen van de dienst zien dat er personen op bepaalde functies gebombardeerd worden zonder dat er vooraf enige interne of externe vacature werd uitgeschreven.” Volgens de anonieme preventie medewerker tracht het nieuwe diensthoofd het college, en met name de schepen van Preventie Hava Ardiçlik (PS), stelselmatig te passeren. “Ze herstructureert

zonder te overleggen en zet haar pionnen waar ze wil. Hier in SintJoost worden mensen die een visie

“Ze heeft een nieuwe ploeg om zich heen verzameld. Daarbij heeft ze banen ‘gecreëerd’ die al bestonden, en totaal overbodige functies”

hebben en echt de handen uit de mouwen steken, als vervelend er-

DE WEEK IN BEELD DOOR SANDER DE WILDE © SANDER DE WILDE

“Veel mensen hebben nog altijd de neiging om het gemeenschapscentrum in hun buurt als hun gemeenschapscentrum te zien. Ze kennen vaak het aanbod van de andere centra niet,” zegt De Lille. Daarom is er nu Cultuurcentrum BXXL. Onder die noemer wordt voortaan het ‘bovenlokale’ programma van alle gemeenschapscentra gepromoot, het aanbod dat ook mensen uit andere gemeenten kan interesseren. Op die manier moeten de zalen beter vol lopen. De Lille verzekert dat het programma van Cultuurcentrum BXXL niet ‘van boven af’ zal worden opgelegd. “De programmasamenstellers van de centra zullen nauw moeten samenwerken en zelf bepalen welke voorstellingen onder de nieuwe noemer vallen en waar ze het best getoond worden.” In een volgende fase wil De Lille ook de blinde vlekken in de Brusselse programma’s wegwerken. “Er zijn nog altijd muziek-, theater- en andere voorstellingen die overal in Vlaanderen rondtoeren, maar de Brusselse podia niet halen. Om verschillende redenen: te duur, niet de juiste infrastructuur... Die voorstellingen willen we ook naar Brussel halen. De VGC zal hiervoor extra geld vrijmaken, 30.000 euro om te beginnen.” In een nog later stadium wil de staatssecretaris een financiële stimulans geven aan Brusselaars die ‘over het muurtje’ kijken. “Ik denk daarbij aan een abonnementsformule of aan de vrijetijdspas, die eraan komt.” De Lille benadrukt dat het niet de bedoeling is om de 22 gemeenschapscentra te laten fuseren. “De gemeenschapscentra hebben twee opdrachten. Enerzijds heb je de bovenlokale artistieke programmering; anderzijds is er – zeker zo belangrijk – de omgevingsgerichte poot, dat is het lokale educatieve en sociaalculturele werk.” Voor die tweede opdracht is het volgens De Lille absoluut noodzakelijk dat elk van de 22 centra een eigen vestiging behoudt. “Een plaatselijke vereniging moet in de buurt kunnen vergaderen.” HUB

‘Vriendjespolitiek en willekeur rond Madou’

Zaterdag trok de Balloon’s Day Parade van het Brusselse Stripfeest door de straten. Er kwamen zo’n veertigduizend mensen op af, en Betty Boop paradeerde mee.

WEEKOVERZICHT

BDW 1344 PAGINA 3 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

WOENSDAG 5 SEPTEMBER CHARLES PICQUÉ LIEVER BURGEMEESTER. Minister-president Charles Picqué (PS) herhaalt nog eens dat hij mogelijk nog voor het jaar 2014 (dan zijn er gewestverkiezingen) al stopt als ministerpresident. Ten laatste in 2014 wil hij opnieuw burgemeester worden. EERSTE STEEN VAN GROOTSTE HOTEL. In de Koningsstraat wordt de eerste steen gelegd van wat het grootste hotel in Brussel moet worden: 492 kamers. Motel One, de groep die de mastodont vanaf de lente van 2014 zal uitbaten, mikt op twee sterren.

DONDERDAG 6 SEPTEMBER tegen BURGEMEESTER draps. In Sint-Pieters-Woluwe heeft oud-minister en OCMW-voorzitter Dominique Harmel (MR) een lijst klaar waarmee hij de strijd aanbindt tegen zittend MR-burgemeester Willem Draps. Op Harmels lijst Gestion Communale staan ook oudburgemeester Jacques Vandenhaute, schepen Philippe van Cranem, Elizabeth Villalba Martinez en Henri Van Poucke.

Het rommelt in het gemeentehuis. De preventiedienst zou met twee maten en twee gewichten werken, en stelselmatig wordt de sociale dienstverlening aan de zwaksten uitgehold.

NIEUWE campus KASTERLINDEN voorgesteld. Brussels minister van Onderwijs Guy Vanhengel (Open VLD) informeert schoolteam en ouders van Kasterlinden in Sint-Agatha-Berchem over de nieuwbouwcampus die er tegen 2014 komt. Het buitengewoon basis- en secundair onderwijs met internaat voor kinderen met gehoor- of gezichtsproblemen, taal- en spraakmoeilijkheden en autismespectrumstoornissen wordt een publiek-private instelling. De Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC) is hoofdpartner.

VRIJDAG 7 SEPTEMBER varen. Wie kritiek spuit, kan worden overgeplaatst naar een andere post. De flexibele contracten laten dat ook toe: ze zijn zo opgesteld dat je de functieomschrijvingen op wel honderd manieren kunt interpreteren.” Etiennes voorgangster, die de dienst tussen 2000 en 2011 leidde, werd vorige zomer zonder enige aanleiding of reden aan de kant geschoven. “In zeer twijfelachtige omstandigheden,” preciseert Delmarquette. De ontslagen werkneemster stapte naar de rechter en won twee zaken tegen de gemeente. Maandelijks moet die

“ “ HET WOORD

haar nu een fikse schadevergoeding betalen. Etienne, die al enkele jaren als évaluatrice interne aan het werk was, kwam op haar stoel. Om een uitweg te vinden uit het ‘verdorven klimaat’ probeerden de vakbondsafgevaardigden al een tijd in gesprek te treden met de burgemeester. Omdat die tot nu toe niet inging op het verzoek, is er nu de brief met een stakingsdreiging. Als het college niet afdoende reageert, wordt zaterdag een stakingsaanzegging ingediend. In een reactie verwijst Etienne naar Demannez. Die zegt een brief te

hebben verstuurd naar de vakbond. “Deze week heeft de preventiedienst een onderhoud met de vakbond. Het college kan zich niet overal mee bezighouden. Ik hecht niet te veel belang aan deze brief.” Demannez zegt ook dat de veranderingen in de oriëntatie en organisatie van de preventiedienst er zijn gekomen op aansturen van het ministerie van Binnenlandse Zaken. “We moeten de nieuwe richtlijnen binnen de drie jaar uitvoeren, zo niet zullen we op deze dienst mensen moeten ontslaan.” Tuur De Moor

Als de verkiezingen eraan komen, bedienen politici zich schaamteloos van de islam. Met medeplichtigheid van sommige imams, die zeggen welke partij goed is voor de moslims. Schandalig.” PS-schepen Béa Diallo, zelf praktiserend moslim, ergert zich aan de stemmenronselarij in de Brusselse moskeeën (in La Dernière Heure).

Ik zit liever in een mooi restaurant. Picknicken doe ik in de bossen.”

GEMEENTEPERSONEEL SINT-JOOST WIL STAKEN. Bij onze krant raakt bekend dat de overheidsvakbond ACOD de burgemeester en het schepencollege van Sint-Joost-ten-Node een ultimatum van 15 september voorhoudt. Vriendjespolitiek bij het gemeente personeel zou voor ‘twee maten, twee gewichten’ zorgen binnen de administratie; diverse plotse overplaatsingen schoten de vakbondsleden in het verkeerde keelgat. Er komt een algemene staking als het overleg uitblijft.

ZATERDAG 8 SEPTEMBER JEUGDHUIS ’T MUTSKE ONTRUIMD. Na drie passages eerder vannacht laat de politie rond twee uur in de ochtend jeugdhuis ’t Mutske in Laken ontruimen, nadat er klachten voor geluidsoverlast tijdens de fuif zijn binnengelopen. De politie gebruikt pepperspray; enkele jongeren dienen een klacht in bij het Comité P.

ZONDAG 9 SEPTEMBER TWEEDE GROTE Picnic THE STREETS. Bij de Beurs komen een vijfhonderdtal zonnekloppers samen voor de protestactie die het Beursplein autovrij wil maken. Bij de vorige editie, op 10 juni, daagden er nog tweeduizend picknickers op. De politie laat begaan, ook al was er maar toelating gegeven tot 14 uur.

MAANDAG 10 SEPTEMBER PETITIE VANUIT DE GEVANGENIS. Vertegenwoordigers van organisaties die hulp- en dienstverlening verschaffen aan gedetineerden in de gevangenis van Vorst, overhandigen een petitie met 1.600 handtekeningen aan minister van Justitie Annemie Turtelboom (Open VLD). Ze klagen de tekorten in het detentiebeleid aan. Zes maanden lang kon niemand terecht bij de sociale en psychologische hulpverlening, bij vorming en scholing, beroepsherinschakeling, verslavingszorg, herstelbemiddeling en socioculturele activiteiten. De vertraging in de dienstverlening valt niet bij te benen.

DINSDAG 11 SEPTEMBER PS-burgemeester Freddy Thielemans begrijpt niet waarom de actievoerders per se buiten de toegestane uren willen picknicken (in Reyers laat op Canvas).

Luca

Luca School of Arts, dat is de nieuwe naam van de Hogeschool voor Wetenschap & Kunst. Die overkoepelde tot voor kort vier kunstscholen: Sint-Lucas Architectuur, Sint-Lucas Beeldende Kunst Gent, het Leuvense Lemmensinstituut en de filmschool Narafi in Vorst. Sinds dit academiejaar hoort ook de Brusselse kunsthogeschool Sint-Lukas tot de koepel.

Luca maakt deel uit van de Leuvense Associatie en biedt dertig kunsten architectuuropleidingen aan op zes campussen in Brussel, Gent en Leuven. Het is een mix van academische opleidingen en professionele bachelors, gaande van interieur en drama over fotografie en audiovisuele kunsten tot muziek, architectuur en beelHUB dende kunsten.

NIEUWE METRO IN 2023. Een automatische metro van het Noordstation naar het station van Haren is de beste oplossing voor de mobiliteitsproblemen in het noorden van de stad (Schaarbeek/ Evere). Dat blijkt uit een studie van Beliris. Daar kwam ook een ideaal traject uit. Dat loopt door de dichtstbevolkte wijken van beide gemeenten. Als de politieke wil er is, kan de metro in 2023 rijden. ALLENDE KRIJGT PLEINTJE. Naast het skatepark en Recyclart doopt de Stad Brussel het naamloze plein om tot Salvador Allendeplein. De naam herdenkt de socialistische Chileense president Allende, die op 11 september 1973 het leven liet bij de staatsgreep van generaal-dictator Augusto Pinochet. Samengesteld door Jean-Marie Binst

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF

BDW 1344 PAGINA 4 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

Reeks > De slag om de kiezer (1): Turken stemmen Turks

‘Iedereen is bang voor Emir Kir’ BRUSSEL – De jacht op de kiezer is open. Vier weken lang gaan we op zoek naar wie die kiezer is. In Schaarbeek en Sint-Joost is hij/zij van Turkse origine.

ie de verkiezingskoorts in Brussel aan den lijve wil ondervinden, moet in de centrumgemeenten zijn: laagMolenbeek, laag-Vorst, Sint-Gillis, Kuregem, Sint-Joost, Schaarbeek. Sinds het einde van de ramadan hangen in zowat elk winkeltje verkiezingsaffiches. Het is een bonte mengeling van overwegend etnische kandidaten: Maghrebijnen, Turken, hier en daar een Congolees en een Roemeen. Veel PS en CDH, in mindere mate MR en FDF. Nieuw is dat niet. Na de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 raakten maar liefst 138 allochtone gemeenteraadsleden verkozen; dat is twintig procent van alle Brusselse raadsleden. Tal van hen werden schepen. Vreemd genoeg gaat het overwegend om politici van Marokkaanse origine. De lokale vertegenwoordiging van Belgen van Turkse origine is klein, zeker vergeleken met de omvang van de Turkse populatie. In Schaarbeek zijn er weliswaar tien gekozenen van Turkse origine, en in Sint-Joost zeven, maar in andere centrumgemeenten zijn het er maar enkelen. Het aantal Turkse politici met bestuursverantwoordelijkheid

ligt ook laag: er zijn in Brussel maar drie schepenen met Turkse roots. ULB-socioloog Dirk Jacobs heeft proberen te achterhalen hoe dat komt. Uit eerder onderzoek in Nederland bleek er een samenhang tussen politiek engagement en de mate waarin een etnische gemeenschap over een cultureel verenigingsleven beschikt. Hoe groter het culturele netwerk, des te sterker het politieke engagement. Dat blijkt in Brussel alvast niet te kloppen. De Turken vormen, meer dan de Marokkanen, een hechte gemeenschap, met een rijk verenigingsleven. En toch is de politieke outcome beperkt. Professor Jacobs schuift een aantal verklaringen naar voren. Zo spreken Turken doorgaans minder goed Frans dan Marokkanen, een niet te onderschatten handicap in de door Franstaligen gedomineerde Brusselse lokale politiek. Maar vooral het systeem van voorkeurstemmen blijkt voor de Turken nadelig. Marokkanen zijn in Brussel numeriek de grootste groep niet-EU-allochtonen. Politieke partijen hebben er belang bij die grootste groep te privilegiëren.

ADVERTENTIE

Proef ! infodag 2012

Zaterdag 22 september 2012, 14-18u in alle ateliers

Toch is de slag om de Turkse kiezer er niet minder hevig om. Zeker niet in Sint-Joost, waar veertig procent van de kiezers een Turkse achtergrond heeft. Dat blijkt ook dit jaar. Er is het verhaal van Canan Kir, de nicht van huidig staatssecretaris Emir Kir (PS). Zij was op een haar na kandidate voor N-VA, haakte af en werd vervolgens binnengehaald door de MR. Ze krijgt de derde plaats op de liberale lijst.

Campagne in Turkije Ook bij CDH sloeg de verkiezingskoorts toe. Marokkaanse gemeenteraadsleden, echte stemmentrek kers, zagen zich verplicht hun goede plaats op te geven voor enkele Turkse kandidaten. De Marokkanen sloegen de deur achter zich dicht.

14.10

2012

stemmen het liefst voor families die ze kennen. Ze zullen hoe dan ook niet snel voor een niet-Turk stemmen.” Koksal ziet bij deze verkiezingen één nieuwe tendens: hoogopgeleide Turken, met een ULB-diploma op zak, die doelbewust voor de lokale politiek kiezen. “Ze doen dat uit carrièreoverwegingen. De politiek zien ze als een beroep. Ze merken hoe kandidaten als Emin Özkara met een relatief groot gemak gemeenteraads- of parlementslid kunnen

“Turken willen een politiek aanspreekpunt in het lokaal bestuur. Het maakt niet uit van welke partij, als het maar een Turk is” Vorige week lekte dan weer uit dat lokale MR-boegbeelden uit Schaarbeek en Elsene met het vliegtuig naar Emirdağ vlogen, vanwaar het gros van de Turken in België afkomstig is, om hun verkiezingscampagne kracht bij te zetten. Een en ander toont aan dat de jacht op allochtone kandidaten, enkel en alleen om veel stemmen binnen te halen, niets aan kracht heeft ingeboet. Al in 2006 bracht de onafhankelijke journalist Mehmet Koksal dat zogenaamde communautarisme onder de aandacht. Het verwondert Koksal niet dat er niets is veranderd. “Het gaat zó ver,” zegt hij, “dat je als politieke partij niet zomaar een Turk op de lijst zet, maar het liefst een Turk afkomstig uit Emirdağ. Turken

worden. ‘Als hij dat kan, moeten wij het ook kunnen,’ zo redeneren ze.” Een nieuwe kandidaat in Sint-Joost is Mustafa Alparen Özdemir, de broer van parlementslid Mahinur Özdemir. Hij is kandidaat voor de CDH. Özdemir komt uit de entourage van Seydi Sağ, een handelsingenieur met Solvay-diploma. Beiden waren al politiek actief aan de ULB. Sağ zelf staat op de CDH-lijst in Schaarbeek. “Het is geen toeval dat ze voor CDH kiezen,” zegt Koksal. “Ze verkiezen machtspartijen als CDH en PS omdat ze weten dat ze daar carrière kunnen maken en dat politiek dienstbetoon er niet per se scheef bekeken wordt.” Het verklaart volgens Koksal ook

UNLOCKED ADVERTENTIE

VEERTIG JAAR ACADEMIE BEELDENDE KUNSTEN ANDERLECHT

VRIJDAG 14 SEPTEMBER TOT ZATERDAG 13 OKTOBER 2012 DE LOKETTEN – VLAAMS PARLEMENT IJZERENKRUISSTRAAT 99 – 1000 BRUSSEL OPEN VAN MAANDAG TOT ZATERDAG VAN 10 TOT 17 UUR 1040 Etterbeek | Edouard de Thibaultlaan 2 | 02 7334551 1150 Sint-Pieters-Woluwe | Kleine Kerkstraat 12 | 02 7700624 info@rhok-academie.be | www.rhok-academie.be

academie beeldende kunsten anderlecht

Met steun van de Vlaamse minister bevoegd voor Brussel

waarom Ecolo de grootste moeite heeft om Turkse kandidaten te vinden. “Bij Ecolo staat toch meer de inhoud voorop. Cumul is er verboden, dienstbetoon hoort er niet tot de politieke usances. Daarnaast is Ecolo natuurlijk ook een partij die bepaalde minderheden in Turkije verdedigt. Dat ligt niet goed bij de doorsnee Turk.”

BV en populaire Turk Niet alleen de Turkse kandidaten zien politiek veelal als een opportunistisch project. Ook de kiezers zien het vooral als iets waarbij ze hun voordeel kunnen doen. Koksal: “Turken willen een aanspreekpunt hebben in het bestuur. Het maakt niet uit van welke partij, als het maar een Turk is. Ze hopen dat die hen kan helpen bij een bouwvergunning, of bij verblijfspapieren.” Mevlüt Akgüngör is directeur van Fedactio, een koepel van Turkse socioculturele verenigingen. Hij was zelf kandidaat voor de SP.A voor de gewestverkiezingen in 2009. Hij woont intussen niet meer in Brussel en is niet meer politiek actief. Ook hij zegt dat Turkse kiezers grote verwachtingen van ‘hun’ vertegenwoordigers koesteren. “De druk ligt inderdaad hoog, maar een probleem hoeft dat niet te zijn.” Hij vindt het op zich niet fout dat Turkse kiezers op Turkse kandidaten stemmen. “In Vlaanderen heerst een BV-cultus tijdens de lokale verkiezingen. Is dat dan zoveel beter?” De jacht op de populaire Turk heeft inderdaad veel weg van de vedettencultuur die ook in de Vlaamse politiek – met wisselend succes – heerst. Toch is er een belangrijk verschil. Wetenschappers zien in stijgende mate het fenomeen van de transnationale gemeenschappen opduiken: gemeenschappen die, over de landsgrenzen, toch hecht blijken te zijn. De Turkse gemeenschap is zo’n voorbeeld. De meeste Brusselse Turken hebben nog steeds de Turkse nationaliteit. De band met het thuisland wordt in stand gehouden: in Schaarbeek verwijzen talrijke cafés en snackbars naar Emirdağ. Als dat transnationale fenomeen zich ent op de lokale politiek, dan zou dat in de toekomst wél een probleem kunnen vormen. De democratie is immers gestoeld op de politieke vertegenwoordiging die de emanatie is van de demos, van het volk. Maar welk volk vertegenwoordigt Emir Kir als hij dra burgemeester zal worden in Sint-Joost? Het Turkse uit Turkije, waarmee hij nog sterke banden heeft, of het Belgische, dat hem verkozen heeft?

BDW 1344 PAGINA 5 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

De Josaphatstraat in Schaarbeek. Volgens Mehmet Koksal wordt een groot deel van de campagne in het Turks gevoerd, in lokale kranten en in toenemende mate ook via de sociale media. “Dat mediagebeuren ontsnapt helemaal aan de democratische controle.”

Sterker nog: als er in zijn gemeente rellen uitbreken tussen Koerden en Turken, hoe kan Kir dan een geloofwaardig scheidsrechter zijn? Akgüngör noch Koksal ziet hier een groot probleem in. Akgüngör: “De kans op rellen met Koerden en Turken wordt fel overschat. Ze leven vreedzaam samen, in Turkije

en in Brussel. Conflicten zijn er alleen tussen de PKK en de Turkse staat. We zullen Emir Kir moeten beoordelen op zijn verdiensten als burgervader, niet op zijn Turkse nationaliteit.” Ook Koksal gelooft niet dat Kir in de val van de partijdigheid zal trappen. “Hij zal wel voorzichtig genoeg zijn.

Hij heeft nu ook de indruk gegeven het algemeen belang te dienen, terwijl hij er intussen in slaagt zijn Turkse electoraat tevreden te houden.” Toch is er in de achtergrond meer aan de hand, zegt Koksal. Kir is zo zachtjesaan incontournable geworden in de Brusselse PS. Koksal: “Ie-

dereen heeft schrik voor Emir Kir. Ook binnen de PS laten ze hem betijen. Precies omdat hij zoveel stemmen aanbrengt.” Mehmet Koksal is ervan overtuigd dat het communautarisme de democratie meer kwaad dan goed doet. “Neem nu Emin Özkara. Die zou nooit verkozen raken als hij zich

kandidaat zou stellen in Woluwe. Dat is toch het beste bewijs dat het communautarisme nog altijd springlevend is.” Steven Van Garsse Volgende week in ‘De slag om de kiezer’: de expats

ADVERTENTIE

Herteken Brussel... 19% sociale woningen in de 19 gemeenten Meer levenskwaliteit per m 2 dankzij cohousing Betaalbaar wonen in leegstaande kantoren

SAMEN WERKEN AAN EEN BETER BRUSSEL www.groenbrussel.be

Katia VAN DEN BROUCKE 3de plaats - Sint-Agatha-Berchem

Klaas LAGROU 5de plaats - Sint-Gillis

Annemie VERMEYLEN Lijstduwer - Watermaal-Bosvoorde

BDW 1344 PAGINA 6 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

Stedenbouw > Fiat voor hoteluitbreiding Aux Arcades

Parijs lonkt naar Koningsgalerij BRUSSEL – Na anderhalf jaar zal de bouwvergunning voor een hotel van drieduizend vierkante meter naast en in de Koningsgalerij dan toch de deur uit gaan. Het voormalige hotel Aux Arcades in de Beenhouwersstraat mag verbouwd worden met complexe uitbreidingen in de eerste huisnummers van de Koningsgalerij. Dat heeft de Directie Monumenten en Landschappen van het Brussels Gewest beslist, nadat ze het negatieve advies van de Commissie voor Monumenten en Landschappen naast zich heeft neergelegd.

e Parijse familie Flammarion, erfgename van de gelijknamige uitgeverij, is geïnteresseerd in de inrichting tot hotel en restaurant van het pand Aux Arcades, Beenhouwersstraat 36-40, met achtergebouwen, een binnenpleintje en vertakkingen in de Koningsgalerij. “Pas als we in oktober de bouwvergunning onder ogen krijgen, gaat onze interieurarchitect aan het werk,” zegt Nadine Flammarion. “We hopen in de lente 2014 open te gaan. Het hotel zal 22 tot 24 kamers tellen, de sfeer en het karakter moeten nog worden bepaald. We mikken op een trois étoiles plus, naar Parijse normen.” Het hotel Aux Arcades werd door de Brusselse rechtbank in 2005 failliet verklaard. Het pand, grotendeels uit de zeventiende eeuw, hoort bij de hele beschermde zone van de Sint-Hubertusgalerijen, en heeft handelspotentieel. “Rekening houdend met de nieuwe normen voor hotels hebben we in december 2010 een bouwaanvraag ingediend,” zegt Alexandre Grosjean, voorzitter van de vennootschap Galeries Royales Saint-Hubert, die het volledig private galerijencomplex exploiteert. De bouwaanvraag overkoepelde een ensemble van drieduizend vierkante meter, achterpanden en een te overkappen patio, langs de achtermuren van de Koningsgalerij met huisnummers 2 (Librairie Saint-Hubert, ook in handen van Flammarion), 4 (jeugdboekhandel Tropismes), 6 (Champagnothèque) en verder. “Het is de bedoeling om sommige verdiepingen in de Koningsgalerij en een achterliggende maisonette, daterend van vóór de bouw van de galerijen in 1847, mee te restaureren,” legt Grosjean uit. “Galeries Royales Saint-Hubert financiert de grootste restauratiekosten. Voor de exploitatie en de binneninrichting zal Flammarion instaan.” De bouwaanvraag liep oorspronkelijk zijn gangetje, maar toen gaf de Commissie voor Monumenten en Landschappen een negatief advies. “Volgens ons is de bouwaanvraag slecht geïnterpreteerd,” meent Grosjean, “maar we leven op hoop. Na anderhalf jaar van openbaar onderzoek, gemeentelijke en gewestelijke adviezen en controle door de brandweer komt de toelating in zicht,” wist hij vorige week. Het vermoeden wordt ons bevestigd. De gewestelijke bouwvergunning van Stedenbouw zou volgens architect Guy Conde-Reis inderdaad, ‘met een paar kleine aanpassingen’,

over luttele weken in de bus vallen. Conde-Reis: “De lange onderzoeksfase heeft te maken met interne onenigheid over de aanvraag. Er ontstonden misverstanden tussen de administratie en de Commissie Monumenten en Landschappen, die een negatief advies gaf. De administratie

vond dat de argumenten geen steek hielden. Uiteindelijk besliste ze om het advies naast zich neer te leggen.” Waar het zoal om draaide? Het behoud van een deel van het zeventiende-eeuwse parket in het voorhuis van de Beenhouwersstraat was belangrijk voor de Commissie.

De administratie daarentegen vond dat zulke details in het dossier geen bijkomende patrimoniale waarde hadden. Ook had de Commissie het moeilijk met de bestemmingswijziging van een stuk woongelegenheid tot handelsruimte (hotel). Boven de boekhandel Tropismes pour

Enfants & BD in de Koningsgalerij werd de tweede verdieping al eerder teruggegeven aan de Galeries Royales Saint-Hubert. “De eigenaar wou de verdieping terug; wij wilden ervan af,” bevestigt Brigitte de Meeûs van Tropismes. “We hadden allang door dat de klant geen twee verdiepingen met de trap wou doen om de stripafdeling te bezoeken.”

Penningenpers blijft Het enige ‘slachtoffer’ van de hoteluitbreiding wordt mogelijk de Champagnothèque. Meer dan de helft van het achterhuis – de proefzaal en de stockageverdieping – ligt in de uitbreidingszone voor het hotel. “Ik kan in twee maanden op straat staan,” weet Eric Vaultier. “Misschien wil het hotel mijn Champagnothèque integreren – zou mooi zijn; anders moet ik uitkijken naar een andere locatie, bij de Zavel of anders in Antwerpen. Aan vierhonderd vierkante meter heb ik niet genoeg.” Bijzonder én erfgoedwaardig is vooral de reuzegrote penningenpers of balancier de médailles van Laurent-Joseph Hart (1810-1860), die in

Een achterinliggende maisonette, daterend van vóór de bouw van de galerijen in 1847, wordt mee gerestaureerd

De ‘penningenpers’ of balancier de médailles van Hart kan door zijn omvang niet verhuizen en moet geïntegreerd worden in het nieuwe hotel.

de gelagzaal van de Champagnothèque staat. Nog voor de Sint-Hubertusgalerijen gebouwd werden, had Hart in de Beenhouwersstraat 36 een winkel (voor zijn vrouw): het hotel Aux Arcades van nu. Zijn atelier, een van de meest vermaarde van het land, zat sinds 1846 in een achterhuis. Hart ontwierp voor staat, kerk en vrijmetselaarsloges ruim tweehonderd medailles, insignes, erepenningen en decoraties. Cécile Arnould van het Musée National d’Histoire et d’Art van Luxemburg heeft over Hart en zijn atelier uitvoerig gepubliceerd. “De erfgoedwaarde van dit semi-industriële atelier is uniek,” zegt ze, “en het toestel kan zonder slopen van muren niet verplaatst worden.” Maar architect Conde-Reis stelt gerust: “Bij de bouwvergunning is het toestel opgenomen als ‘verplicht te integreren in de nieuwe bestemming’.” Jean-Marie Binst

BDW 1344 PAGINA 7 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

Samenleving > Creatief besparen in meer dan honderd tips

Zuinig leven met Femma De vrouwenbeweging Femma geeft in haar Gids zuinig leven meer dan honderd concrete en praktische tips om op een eenvoudige en milieubewuste manier te besparen. De Gids zuinig leven is beschikbaar in vijf talen: behalve het Nederlands en het Frans zijn dat het Engels, het Arabisch en het Turks. Zo wil Femma – de vroegere Katholieke Arbeidersvrouwen of KAV – ook mensen bereiken die niet direct tot haar doelpubliek behoren. De gids toont in meer dan honderd tips hoe je zuiniger kunt leven en budgetteren, zonder aan levenskwaliteit in te boeten. “De ene tip vergt uiteraard iets meer inspanning dan de andere,” zegt directrice Eva Brumagne. Sommige tips zijn echt heel laagdrempelig. Zo bespaar je al vlug zeventig euro als je elke dag een douche neemt in plaats van een bad. ’s Nachts de gordijnen of rolluiken sluiten zorgt voor dertig tot vijftig procent minder energieverlies, en generische geneesmiddelen zijn dertig procent goedkoper. Andere tips

vragen iets meer inspanning: “Installeer een spaardouchekop en bespaar tot vijftig procent water”, of: “Wil je van energieleverancier veranderen, maar weet of durf je het niet goed? Laat je dan gratis bijstaan door de vzw Infor Gas Elek.” In tijden van crisis spreekt dit soort tips extra aan, maar vooral mensen die het moeilijk hebben om de eindjes aan elkaar te knopen (en dat geldt voor vier Brusselaars op de tien, vaak alleenstaanden), kunnen met deze tips hun voordeel doen en meer financiële ademruimte ‘kopen’. Anders consumeren, of niet consumeren. De gids toont dat een zuinig leven ook heel leerrijk kan zijn en de creativiteit ten goede kan komen. Bovendien is het milieu erbij gebaat. De Gids zuinig leven is gratis en werd gerealiseerd met de steun van de Koning Boudewijnstichting en de Nationale Loterij. Tuur De Moor www.femma.be

P-PRAAT De verkiezingsdag nadert en de gelijknamige koorts stijgt. Wat betekent dat u door politici allerhande gebombardeerd wordt met ideetjes en proefballonnetjes. Want een politicus die niet zijn geheel eigen, al dan niet uitvoerbaar conceptje lanceert, die geraakt toch nooit verkozen, juist? Bij dezen een stappenplan voor het campagnebeest in spe. Stap 1: rommel even in de begrippentrommel, autovrij en ondertunnelen zijn in de mode. Stap 2: laat uw fantasie de vrije loop en werk een voorstel uit. Recente voorbeelden? Een tunnel onder het Beursplein (Els Ampe, Open VLD), een autovrije Gentsesteenweg (Jef Van Damme, SP.A) of een overkapping tussen Troon en Louiza (Brigitte Grouwels, CD&V). Stap 3: stel een persbericht op, of organiseer een ludieke actie. Stap 4: meet ’s anderdaags de schade op in de media en klop uzelf op de borst. We moeten op onze woorden letten. In het onvolprezen dagblad Metro mochten de rood-enblauwe kopstukken Ans Persoons en Els Ampe een dubbelinterview geven. Blijkt toch wel dat Persoons kickbokst en dat Ampe vroeger nog aan karate gedaan heeft. Dat belooft een leuke showdown in de Brusselse gemeenteraad te worden. Nieuws uit het buitenland. Antwerpen had een verbod op aanplakborden. Had, want de Raad van State heeft daar een stokje voor gestoken. En dat is spijtig, Brussel kan hier een voorbeeld nemen aan het vissersdorp aan de Schelde. Kijk, zo’n beslissing dient namelijk niet om kleine partijen te hinderen. Neen, de redenen zijn esthetisch van aard. Wij zouden zelfs verder gaan: verbied verkiezingsaffiches gewoon. Graffitispuiten, taggen, wildplakken en ander vandalisme zijn verboden. Waarom laten we dan eens om de zoveel jaar ons straatbeeld legaal bezoedelen door massa’s grijnzende koppen? Nog niet zo gek, daar in Antwerpen.

CHIEN ÉCRASÉ PICKNICK 1 – Freddy Thielemans (PS): “Picknicken doe ik in het bos, niet op kasseien.” Wel, veel Brusselaars zijn het niet eens met hun burgervader. Afgelopen zondag blies honderdvijftig man verzamelen op de Havenlaan. Een jaar geleden verhinderden de actievoerders al dat de Havenlaan in beton zou worden gegoten. Nu was het protest gericht tegen de betonnen fietspaden die er dan bij wijze van schaamlapje zouden komen. Beton is slecht voor de platanen op de laan, dus werd er gepicknickt. PICKNICK 2 – Alsof één picknick niet genoeg was, verzamelden op het Beursplein vijfhonderd wereldverbeteraars om dat plein kortstondig autovrij te maken. Het weer was goed en de sfeer zat erin, dus werd er gepicknickt. YOGA – Trok echter nog meer volk zondag: een megayogasessie in het Ter Kamerenbos. Tweeduizend man, alstublieft. Of er achteraf gepicknickt werd, kunnen we niet bevestigen. UCCLE – Ukkel heeft er een nieuwbakken inwoner bij, eentje die waarschijnlijk niet picknickt. Het gaat om Bernard Arnault, vier miljard euro waard en rijkste Fransman. Hij wil Belg worden en heeft daarom een appartementje gekocht in de meest bescheiden gemeente van Brussel. Kwatongen schreeuwen dat hij alleen verhuist om belastingen te ontduiken, iets wat Arnault zelf ontkent. De zaak veroorzaakte ophef in Frankrijk. De krant Libération kopte zelfs ‘Casse-toi riche con’. Aan de Ukkelaars om hun beste bienvenue boven te halen.

ADVERTENTIE

BDW 1344 PAGINA 8 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

Gezondheid > UZ Brussel opent polikliniek met avondconsultatie aan Meiserplein

Na het werk even naar de dokter SCHAARBEEK – De Nederlandstaligen in Brussel krijgen op 1 oktober een nieuwe polikliniek. Het UZ Brussel opent vlak bij Meiser een kabinet waar een tiental specialisten consultatie houden. Opmerkelijk: je kunt er alleen ’s avonds terecht. De avondconsultatie is al een succes in Dilbeek, waar het UZ Brussel vier jaar geleden een polikliniek opende. Vandaag staan daar twintig specialisten paraat van 17 tot 22 uur. Dat is handig voor patiënten die zich overdag niet kunnen vrijmaken. Omdat de formule aanslaat, opent het UZ een tweede polikliniek, aan de Plaskylaan. “We beginnen bescheiden, om dan te kunnen groeien,” zegt dokter Kristel De Vogelaere. “Op de benedenverdieping van een appartement komen er een wachtzaal en vier consultatieruimtes waar een tiental cardiologen, gastro-enterologen, chirurgen enzoverder na 17 uur patiënten kunnen ontvangen.” De komst van de polikliniek is goed nieuws voor de Vlamingen in het noorden van Brussel. Er is maar een beperkt aanbod aan gezondheidszorg in het Nederlands. Het UZ

Brussel mikt ook op personeel van de VRT, van omliggende bedrijven en van de eigen VUB-campus in Etterbeek. Dokter De Vogelaere wijst ook op de laagdrempeligheid van het initiatief, en op de goede samenwerking met de huisartsen. De Vlaamse regering voerde enkele jaren geleden een haalbaarheidsstudie uit voor een tweede nevenvestiging van het UZ Brussel. Daar is nooit iets van in huis gekomen, onder meer omdat artsen van het UZ het niet zagen zitten om consultatie te houden op verschillende plekken in de stad. Met de avondconsultatie is een deel van het probleem opgelost. Overdag werken de artsen in Jette; ’s avonds, voor ze huiswaarts rijden, kunnen ze in Dilbeek of Schaarbeek consultatie houden.

Steven Van Garsse

Het UZ-‘moederhuis’ in Jette (foto) opent een polikliniek in Schaarbeek.

ADVERTENTIE

VOORRANGSBELEID BRUSSEL VZW IS OP ZOEK NAAR EEN

VOLTIJDSE ONDERWIJSONDERSTEUNER (M/V) Voorrangsbeleid Brussel vzw is een organisatie, gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie, die Nederlandstalige basisscholen in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest ondersteunt op het vlak van taalbeleid, taalvaardigheidsonderwijs, omgaan met diversiteit en ouderen buurtbetrokkenheid met het oog op het verhogen van leerkansen en Functieomschrijving Je bent een extra Brusselse ondersteuner voor een aantal scholen: je ondersteunt en adviseert hen op het vlak van taalbeleid, taalvaardigheidsonderwijs, diversiteit en samenwerking met ouders. ■ Je legt contacten met directies, zorgteams en leerkrachten, en schrijft, samen met de school, een trajectbegeleiding uit die beantwoordt aan de specifieke noden van de school met betrekking tot taalvaardigheidsonderwijs. ■ Je helpt invulling te geven aan dit traject door visie (inhouden) en goede praktijk (concrete uitvoering) aan elkaar te koppelen. ■ Je werkt mee aan schooloverstijgende vormingen, visieontwikkeling. ■ Je rapporteert aan de directeur. ■

Profiel Je bent bachelor of master in een pedagogisch-didactische richting. ■ Je hebt ervaring in de pedagogisch-didactische sector. ■ Je bent communicatief en vaardig in de omgang. ■ Je kan zelfstandig en in teamverband werken. ■ Je kan goed mensen coachen en motiveren. ■ Je hebt een analytische geest met zin voor creativiteit. ■

resultaten bij leerlingen. 12 jaar zijn wij werkzaam in Brussel. Ons team van 17 mensen zet zich elke dag in om samen met de leerkrachten de mogelijkheden die de schoolomgeving biedt aan te grijpen in functie van verhoogde leerkansen en leerlingenresultaten. ■ ■ ■ ■

Je bent goed in plannen en organiseren. Je bent bereid tot bijscholing. Je neemt initiatief en bent flexibel. Wij bieden

Een contract van onbepaalde duur met een proeftijd van 6 maanden in contractueel verband of als gedetacheerde. ■ Aantrekkelijk loon op jouw studieniveau en anciënniteit. ■ Je komt in een dynamische en professionele werkomgeving terecht en krijgt ruim kansen tot zelfontplooiing en groei. ■

Praktisch Stuur je motivatiebrief en CV vóór 19.09.2012 naar Voorrangsbeleid Brussel vzw, Consciencegebouw – lokaal 4M09, Koning Albert II-laan 15, 1210 Brussel of e-mail naar vbb@ond.vlaanderen.be.

VZW

VOORRANGSBELEID BRUSSEL

BDW 1344 PAGINA 9 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

Erfgoed > ‘We zijn ons bewust van de waarde’

Citroën-garage blijft (beroeren) BRUSSEL – Van de gebouwen die André Citroën in 1933-’34 aan het Saincteletteplein liet optrekken, komt geen enkel leeg te staan. Onder fans van het strakke autopaleis was beroering ontstaan omdat de invoerder Citroën Belux op 1 oktober Brussel verlaat. Maar de showroom én de eigenlijke garage die het kanaalzicht beheerst, behouden voorlopig hun functie. Net als het Lunatheater (nu Kaaitheater) en de IJzerbuilding (een groothandel) stond het pand dat verlaten wordt, er al voor de auto fabrikant beslag kon laten leggen op die terreinen. Je kunt de frustratie bijna aflezen aan het smalle keukengebouwtje uit 1933-’34 dat nog net tussen die oudere gebouwen kon worden gewurmd. Citroën Belux betrekt al sinds 1978 het gebouw dat je vandaag herkent aan de gevel in bruingetint glas. Het zit links van de hoofdingang van de grote garage (het Atelier), verwarrend genoeg aan de Willebroekkaai, die al sinds het verleggen van het tracé van het kanaal in 1910 niet meer langs het kanaal ligt. “Door een reorganisatie van PSA PeugeotCitroën verhuist Citroën Belux naar het bedrijventerrein Parc de l’Alliance in Eigenbrakel,” zegt woordvoerder Francis Franckx. “Er zijn geen afvloeiingen, maar waarschijnlijk zal niet iedereen blijven, het is toch een eindje hiervandaan. Ook het personeel van Peugeot in Nijvel verhuist daarheen; voor de twee merken samen gaat het over driehonderd werknemers.” Door het nieuws was de bezorgdheid voor de échte Citroën-gebouwen weer opgelaaid. Ondanks de vraag van erfgoedorganisaties is Emir Kir de voorbije jaren nooit tot een bescherming willen overgaan. Bij Charles Picqué, die sinds 2009 bevoegd is voor Monumenten en Landschappen, geeft men alvast te kennen de gebouwen genegen te zijn. “We zijn ons bewust van de erfgoedwaarde,” zegt woordvoerster France Marage. “In elk geval zal in het bijzonder bestemmingsplan staan dat ze bewaard worden. Maar we moeten

daarover nog een analyse maken, hoeveel een en ander zal kosten, er zijn natuurlijk voorschriften bij een bescherming. Zeker over de werkplaatsen zou er binnen een redelijke termijn nagedacht moeten worden.” Voor Patrick Viaene van het Steunpunt Industrieel Wetenschappelijk Erfgoed (Siwe) duurt het allemaal veel te lang. De Citroëngarage is een unieke getuige van het Parijse moederbedrijf, maar dat is de ei zo na gesloopte Godinfabriek in Laken van het moederbedrijf in Guise ook. Ever Meulen liet op de cover van Monumenten en Landschappen (jg. 13, nr. 4, 1994) de lijnen van zeppelins, vliegen voertuigen overlopen in die van de architectuur. In een bijdrage over de Brusselse Citroën-garage schrijft Viaene daarin hoe de vorm en de materiaalkeuze van de gebouwen een uitdrukking waren van de avant-gardistische technieken die Citroën als eerste toepaste, zoals voorwielaandrijving (traction-avant), aerodynamiek en zelfdragend koetswerk in staal. André Citroën (1878-1935), de uitvinder van het tandwiel in omgekeerde V (double chevrons), had voor zijn autofabrieken een eigen bouwbedrijf opgericht. Hoewel de hoofdarchitect Maurice Ravazé zijn stempel zou drukken op alle gebouwen, hadden de Brusselse architecten Alexis Dumont (van onder meer de Shellbuilding) en de latere adjunctarchitect van Expo 58 Marcel Van Goethem hun inbreng. Ondanks de bewogen geschiedenis, waarbij er Engelse pantservoertuigen over de vloer rolden, waarbij er extra verdiepingen in showroom en garage bijkwamen en de betonnen luifels werden ingeperkt, blijven de gebouwen uit glas en ijzer herkenbaar. Sinds de verhuizing van het viaduct uit de Expo-tijd naar Bangkok (nu de Thai-Belgian Bridge) in de jaren 1980 is er aan het IJzerplein ook weer een onbelemmerd uitzicht op de showroom. Vandaag rijden de nieuwe wagens nog altijd langs de ingang aan de Ruimingskaai het hele blok door naar de showroom. An Devroe

Actie > Stralende zomerdag voor Picnic the Streets

Een vriendelijke middelvinger BRUSSEL – Zo’n vijfhonderd picknickers staken zondag een vriendelijke middelvinger op naar het Brusselse stadsbestuur. Picnic the Streets ijvert sedert de maand mei voor een verkeersvrij Beursplein. Aanvankelijk was de opkomst massaal, en daarom gaf burgemeester Freddy Thielemans (PS) toestemming om van 12 tot 14 uur te picknicken. Maar omdat de actievoerders als de dood zijn voor politieke recuperatie, willen ze hun ding doen buiten de toegestane uren. Een vriendelijke middelvinger, en de politie

ADVERTENTIE

Op de voorgrond de werkplaatsen (Atelier), en dan achtereenvolgens het Citroën Belux-gebouw met getint glas (dat verlaten wordt), de (lage) keuken van Citroën en de IJzerbuilding. Helemaal links is nog de betonnen luifel van de showroom te zien.

liet – terecht – begaan. De oproep van de automobilistenvereniging Touring om streng op te treden tegen de actievoerders, viel in dovemansoren. De strijd om de openbare ruimte woedt echter niet alleen in de Vijfhoek. Staatssecretaris Emir Kir (PS), gedoodverfd opvolger van burgemeester Jean Demannez in Sint-Joost, is mordicus tegen het stuk autovrije winkelwandelstraat tussen Madou en het Sint-Joostplein. Demannez is voor. Danny Vileyn

BDW REGIO

BDW 1344 PAGINA 10 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

de dag op mijn kamer.” Het vruchteloze van de vele inspanningen heeft hem moedeloos gemaakt. Een vriend van Victor komt langs en vertelt wat hij hier ziet en hoort. “Op een dag werd hier twintig liter olie gebracht. Eén iemand sleurde het vat mee naar zijn kamer. De volgende dag vonden we 19,5 liter terug in de vuilnisbak. De mechanismen die je hier aan het werk ziet, zijn niet anders dan in Noord-Kivu.” Binnenkort wordt een nieuwe bewonerslijst opgesteld. Het gerucht gaat dat de amokmakers zullen worden buitengezet, maar niemand in Gesù heeft concrete informatie. Dat zorgt voor angst en onrust. De sfeer wordt steeds grimmiger. ’s Nachts is er vaak heibel. Alles van enige waarde in dit gebouw werd de voorbije jaren losgeschroefd of -gerukt, en verkocht. Douche-

Deze week bij Gesù > Europa’s grootste kraakpand stilaan onleefbaar

‘Het is hier ieder voor zich’

“Veel mensen hier zijn analfabeet, spreken geen Frans, en dat komt sommige anderen niet slecht uit”

Het totale aantal bewoners moet ondertussen boven de honderdzestig liggen, van wie bijna de helft kinderen, maar niemand die het precies weet.

SINT-JOOST-TEN-NODE – Een bezoek aan het kraakpand Gesù in de Koningsstraat is confronterend. Er is vrijwel geen structuur, bijna niemand kijkt er nog naar om. Een kraakpand kun je dit nog moeilijk noemen.

chter de ontwijde Gesùkerk in de Koningsstraat aan de Kruidtuin, waar tot voor kort regelmatig feestjes werden georganiseerd, ligt met het Gesùklooster het grootste kraakpand van Europa. Langs de aanpalende Dwarsstraat komen we bij de ingang. Door de grote blauwe poort, die dag en nacht open staat, is het een komen en gaan. Op het middaguur is het nog vrij rustig op de binnenplaats. Enkele kinderen rijden met hun fietsjes af en aan. Victor, een Fransman van Afrikaanse origine, is druk in gesprek. Hij woont hier met zijn vrouw en twee zonen. “Twee jaar geleden woonden we nog in Parijs. Toen ik op een dag twee uur lang werd opgehouden door politiecontroles, was de maat voor mij vol en besloten we naar Brussel te verhuizen.” Zijn baan als handelsingenieur had hij al eerder opgezegd: dat had hem wat spaarcenten opgeleverd. Daarmee betaalde het gezin vijf maan-

den lang een hotelkamer. “We kregen maar geen huurcontract, omdat mijn vrouw noch ik op dat moment werk had. Langs enkele omwegen zijn we hier terechtgekomen.”

Gewelddadig De laatste maanden kwamen er heel wat mensen bij, ook amokmakers. Sommigen slapen volgens Victor op de gang of in de ex-doucheruimte. Anderen eigenden zich met geweld de mooiste kamer van het pand toe. Ondertussen zouden ze er met elf wonen. Het totale aantal bewoners moet ondertussen boven de honderdzestig liggen, van wie bijna de helft kinderen, maar niemand die het precies weet. De Union des Locataires des Marolles (ULM), een vzw die leegstaande panden betrekt en kraakpanden beheert, bemiddelt tussen de eigenaar en de bewoners, maar kan binnen de muren van Gesù niet bij iedereen op evenveel sym pathie rekenen.

Nathalie Meyer, sociaal werkster bij de ULM, zegt bijna dagelijks op het terrein aanwezig te zijn. “We brengen papieren in orde, schrijven de mensen die op de officiële bewonerslijst staan, in bij de gemeente en zo mogelijk ook bij het OCMW.” Daarnaast probeert de ULM ook Franse les te organiseren en legt ze contacten met andere vzw’s. “Veel verenigingen hebben het de laatste jaren wel opgegeven.” Wie wel nog actief is, is Serve the City. Medewerker Niels Vandereyken komt rond twee uur samen met zijn zoon, dochter en vrijwilliger Andreas binnengewandeld. Enkele kinderen scharen zich meteen rond hen. “Het is woensdagmiddag, we gaan met een aantal kinderen spelen in het Liedekerkepark. Deze kinderen groeien op in een gewelddadige omgeving.” Desondanks merkt Vandereyken een sterke drang om te (over)leven op, een grote solidariteit tussen de gemeenschappen ook. Ook de vzw La Ruelle is actief in

Gesù. Op donderdagochtend komen ze wekelijks langs met koffie en koeken, luisteren naar de bewoners en trachten zo goed mogelijk een antwoord te bieden op hun vragen. Benjamin Ntabundi van La Ruelle: “Er is niks te doen in Gesù, bijna niemand hier heeft een inkomen. De kinderen leven er zonder structuur. Ik vrees dat de psychologische impact immens is.” De Slovaakse Sonia vertelt met een van haar zes kinderen op de arm hoe ze in haar zoektocht naar werk telkens op een njet stuit. Zonder inkomen heeft ze het heel moeilijk. Het doet haar zichtbaar deugd even gehoord te worden. Victor schuwt de harde taal niet. Het frustreert hem dat iedereen maar laat betijen. “Veel mensen hier zijn analfabeet, spreken geen Frans, en dat komt sommige mensen niet slecht uit.” Toen de eersten – voornamelijk kunstenaars – ongeveer drie jaar geleden neerstreken in Gesù, heerste hier een echte krakerssfeer. Een bewoner van het eerste uur getuigt: “We hebben er in dat eerste jaar echt iets van gemaakt, maar nu trek ik me er vrijwel niks meer van aan en blijf ik het grootste deel van

knoppen, radiatoronderdelen, noem maar op. Afgelopen winter vroor het hier de stenen uit de grond. Cynthia, een jonge Belgische die door haar ouders aan de deur is gezet, noemt de hygiënische omstandigheden erbarmelijk. Volgens Meyer doen sommigen hun gevoeg gewoon naast de bril, en bedekken ze dat dan met papier. Het afgelopen jaar heeft Victor de rol van conciërge op zich genomen, allemaal vrij informeel. “Ik probeer er hier toch een beetje structuur in te brengen. Ik ga zelden nog de stad in, want elke twee uur gebeurt er wel wat. Hier is mijn plek. We zouden hier in theorie makkelijk kunnen vertrekken, maar we voelen ons te zeer betrokken.” Die betrokkenheid wordt hem niet door iedereen in dank afgenomen. Hij weet veel en zwijgt niet. Terwijl we staan te praten, krijgt hij een bericht. Hij laat het lezen: ‘Sort du Gésu é vite.’ Victors hoogopgeleide profiel is niet representatief voor de gemiddelde Gesù-bewoner. Slowaakse Roma en Maghrebijnen maken de twee grootste groepen uit, en de spanningen tussen de twee lopen soms hoog op. Meyer: “De Romabevolking eigent zich een bepaalde ruimte toe en zou hier makkelijk tot het eind van haar dagen kunnen blijven, terwijl de Maghrebijnse bewoners eerder in een doorgangssituatie zitten.” Ntabundi heeft het over verschillende zelfmoordpogingen, “onlangs nog een door een adolescent.” Meyer bevestigt enkel het laatste geval, en zegt dat het al van zes maanden geleden dateert. Bij het buitenwandelen lijken de hoge sluierwolken nog geen duimbreed opgeschoven.

Tuur De Moor

ADVERTENTIE

BDW 1344 PAGINA 11 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

Sint-Agatha-Berchem > Nieuwe regels basisschool

Schoolvoorrang voor kinderen eigen personeel © GEMEENTE SINT-AGATHA-BERCHEM

Bianca Debaets: ‘Investeren in onderwijs is investeren in de toekomst’ Elk Brussels kind moet een plaats krijgen in een school naar keuze. Alle besturen, ook de lokale, moeten de nodige inspanningen leveren om extra schoolplaatsen bij te creëren.

Bianca Debaets Brussels Volksvertegenwoordiger CD&V Brussel

Marina Dehing-Van Den Broeck: ‘Capaciteit onderwijsplaatsen dringend verhogen’

De nieuwste klasjes van de Openveldschool.

Vanaf dit schooljaar geldt een nieuw schoolreglement voor het Nederlandstalig basisonderwijs in de gemeente. Daartoe zette de gemeenteraad in zijn laatste zitting voor de verkiezingen het licht op groen, na toelichting door schepen Peter Decabooter (CD&V), bevoegd voor Nederlandstalig Onderwijs. Vier belangrijke wijzigingen leggen nieuwe accenten. Kinderen van het schoolpersoneel krijgen ‘in tweede instantie’ voorrang om ingeschreven te worden in het basisonderwijs – dus na de voorrang voor broertjes en zusjes van al ingeschreven leerlingen. Voorts wordt de capaciteit van de klassen aangepast per geboortejaar van de kinderen, en niet langer per klassegraad. Dat zorgt ervoor dat instap- en eerste kleuterklasjes, waar maximaal zestien kleuters kunnen zitten, niet zomaar leegstromen naar een volgend klasje als het jaar uit is. De doorstroming wordt nu geoptimaliseerd. Ook werd het schoolgeld geïndexeerd (alge-

mene overheidsregel), waardoor de maximumfactuur voor een kleuter nu respectievelijk 25, 35 of 40 euro per jaar bedraagt, en 70 euro voor leerlingen van het lager onderwijs. Tot slot omschrijft het reglement voortaan duidelijker wat er bijvoorbeeld gedaan kan worden als ouders de schoolmaaltijden niet betalen; tot vandaag ontbrak een retributiereglement, waardoor de school amper verweer had tegen wanbetalers. Niet dat het een opvallend probleem betrof, wat het bij de Franstalige scholen wél is. Maar het reglement maakt nu de stappen duidelijk die kunnen worden ondernomen als ouders hun kinderen zomaar laten mee-eten zonder te betalen. Na een eerste kennisgeving en tweede aanmaning kunnen procedures als een deurwaarder opgestart worden. Maar, nuanceert Decabooter de regel, “uiteraard blijft kwijtschelding mogelijk, als daar reden toe bestaat.”

Wegens de aanzienlijke toename van de geboorten is er in onze gemeente plaats tekort in de scholen. We hebben dringend nood aan uitbreiding van het aantal klassen en/of de oprichting van een nieuwe school met kwaliteitsvol onderwijs. Na de oprichting van twee vestigingsplaatsen voor buitenschoolse opvang (IBO), werken we nu aan een nieuw project “de brede school”. De school is immers geen eiland en leren doe je niet Marina Dehing-Van alleen op school, maar in een brede leeromgev- Den Broeck ing: de academie, de bib, de jeugdbeweging, Schepen in Ganshoren de sportclub, het gemeenschapscentrum…

Fabian Dominguez: ‘Betere ondersteuning voor kinderen met een taalachterstand’

Jean-Marie Binst

Vorst > ‘Bredeschoolcoördinator en financieel overschot’

Meevallers uit belastingen Tussen de P-praat in de voorlaatste gemeenteraad voor de verkiezingen door kwamen we toch nog het volgende te weten: er komt een bredeschoolcoördinator in Vorst, en de gemeente boekt op het begrotingsjaar 2011 een overschot. Kinderen leren niet alleen binnen de schoolmuren, maar ook (ver) daarbuiten: vanuit dat idee werft Vorst een bredeschoolcoördinator aan, die de samenwerking tussen scholen en verenigingen moet stimuleren. GC Ten Weyngaert, de bibliotheek Bli:b, Mus-e, Mooss, Wiels: er zijn heel wat verenigingen in Vorst die activiteiten voor kinderen organiseren. Alleen zijn die niet altijd bekend bij kinderen en scholen. Dat is een gemiste kans, vooral in de stedelijke context van Vorst, waar buitenschoolse activiteiten de kans bieden om de schooltaal ook buiten de schoolmuren te oefenen. “Het is niet zo dat er nog helemaal geen sa-

Daarom moeten ook de gemeentes hun verantwoordelijkheid opnemen en Nederlandstalig onderwijs aanbieden. Want investeren in onderwijs is investeren in de toekomst van onze stad.

menwerking is tussen scholen en verenigingen in Vorst,” zegt schepen van Nederlandstalige Aangelegenheden Jutta Buyse (SP.A), “maar we missen een drijvende kracht om de samenwerking te stimuleren.” Dankzij subsidies van de Vlaamse Gemeenschap komt er geld vrij om iemand voltijds aan te werven. Het voordeel is dat er netoverschrijdend kan worden gewerkt. Ander goed nieuws komt uit financiële hoek. Vorst boekte vorig jaar zowaar een overschot op de begroting. Er was gerekend op een deficit van 4 miljoen, maar door allerlei financiële meevallers en besparingsmaatregelen (“een dertigtal”) heeft de gemeente zowat 5 miljoen kunnen besparen. “Zo hebben we op de personeelkosten bespaard en hebben we meer opbrengsten uit de gemeentebelasting,” geeft schepen van Begroting Francis Résimont (PS) mee. Bruno Schols

Fabian Dominguez CD&V Sint-Joost-ten-Node

Bijna 90% van de 18-jarigen in Sint-Joostten-Node heeft minstens één jaar leerachterstand. Armoede en anderstaligheid spelen hierbij een rol. Om de kinderen van Sint-Joost alle kansen te geven, moeten we maatregelen nemen inzake onderwijs. Kinderen met een taalachterstand hebben een betere ondersteuning nodig; we pleiten dan ook voor coteaching in het basisonderwijs: een leerkracht wordt bijgestaan door een assistent waardoor elk kind beter begeleid wordt. De uitval van leerlingen in het secundair moet beperkt worden; deeltijds leren en werken moet beter worden uitgewerkt.

Helmut De Vos: ‘Veilige schoolomgeving = topprioriteit !’

Als kersverse papa wil ik graag dat mijn kindje later veilig naar school kan gaan, met veilige fietspaden, voldoende verkeerslichten en - borden, verkeersremmers, voetpaden,… in de buurt van elke school. Daarnaast moeten we een goede verkeersopvoeding voorzien voor onze kinderen. Sint-Pieters-Woluwe telt veel scholen op haar grondgebied. Een goede zaak ! Het gemeentebestuur moet de komende jaren dan ook verder werken aan de verkeersveiligheid rond de scholen. Dit is voor CD&V een topprioriteit !

Helmut De Vos CD&V Sint-Pieters-Woluwe

CD&V Brussel – Wetstraat 89 – 1040 Brussel l hab@cdenv.be www.visieopbrussel.be www.cdenv-brusselsparlement.be

ADVERTENTIE

Je schoolabonnement kopen begint gewoon online.

www.mivb.be

ADVERTENTIE

Tijdens een woontour verkennen we alle wijken van Brussel met een woonbril. U verneemt alles over huren en kopen in de hoofdstad. U krijgt er een heleboel praktische informatie over de buurten bovenop: de bereikbaarheid met het openbaar vervoer, de aanwezigheid van scholen en groen, de sfeer â&#x20AC;Ś Info en inschrijving via 0800 20 400 of www.woneninbrussel.be.

ADVERTENTIE

STARTDAG VGC-SPORT

13/09/11 11:47

Sportgids 2012-2013

WIB_ADV_BDW_2011.indd 2

De nieuwe sportgids is er! Op zaterdag 15 september 2012 gooit de sportdienst van de Vlaamse Gemeenschapscommissie tussen 10.00 u. en 13.00 u. de deuren open van sportzaal E. Hiel in Schaarbeek en de VGCsporthal in Koekelberg. Kom langs en maak kennis met het uitgebreide aanbod sportlessen van de VGC-sportdienst, ontmoet lesgevers en sportclubs, doe mee aan initiaties en demonstraties, geniet van randanimatie en een drankje, enâ&#x20AC;Ś schrijf je ter plaatse meteen in voor het nieuwe sportseizoen. Meer info op www.vgc.be/sport.

Vraag hem aan: 02 563 05 14 - www.vgc.be/sport

BDW 1344 PAGINA 14 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

ADVERTENTIE

Brussel Deze Week vzw is uitgever van de weekbladen Brussel Deze Week en Agenda en van de nieuwssite brusselnieuws.be. De bladen kennen een ruime verspreiding in en om Brussel en in de grote Vlaamse steden.

Brussel Deze Week zoekt een

Marketing- en communicatiemedewerker (m/v) om de positie van de verschillende publicaties te versterken naar lezers én adverteerders. TAKEN

n Je ontwikkelt mee het promotie-,

marketing- en communicatiebeleid n Je vertaalt de strategie in een concreet activiteitenplan

Met argusogen kijkt de buurt naar dit hoekpand: “Blijkbaar kan een bestemmingswijziging zomaar.”

en staat in voor de uitvoering ervan n Je stuurt alle externe communicatie aan: marketing

en promotie, social media, zowel naar lezers als naar adverteerders n Je volgt de afspraken met de (media)partners op PROFIEL

n Je bent vertrouwd met marketing en (digitale) communicatie

door opleiding en/of ervaring n Je bent een teamspeler, maar ook een leider

Brussel > Omwonenden boos over nieuwe horecazaak

Gulden Leeuw klauwt naar ‘degustatiesalon’

met een proactieve en resultaatgerichte instelling n Je hebt een open visie, commerciële feeling en zin

voor initiatief en organisatie n Je bent een geboren netwerker n Je bent tweetalig Nederlands/Frans

met een goede kennis van het Engels n Je hebt affiniteit met en woont bij voorkeur in Brussel WIJ BIEDEN

n een voltijds contract van onbepaalde duur,

met zes maanden proefperiode n een boeiende, veelzijdige functie in een dynamische ploeg n een goed salaris en voordelenpakket

GEÏNTERESSEERD? Stuur voor 17 september 2012 een brief met motivatie en cv naar Brussel Deze Week vzw, algemeen directeur Marijke Vandebuerie, E. Flageyplein 18, 1050 Brussel, of mail naar marijke.vandebuerie@bdw.be.

ADVERTENTIE

S OCIALE V ERHUURKANTOREN

Verhuur uw woning zorgeloos Gegarandeerde huur elke maand Verzekerd verhuurbeheer Onderhoud van uw woning Steun voor de renovatie Fiscale voordelen

www.fedsvk.be 02 412 72 44

M�� B�� H�� G��

De bewoners van de Gulden Leeuw, een rustig binnenpleintje bij Sint-Goriks, zijn misnoegd over de komst van een nieuwe horecazaak. Ze klagen over een gebrek aan informatie en illegaal gestarte werkzaamheden. ‘Guarana. Opening soon.’ Het bericht aan het hoekpand van het Sint-Goriksplein en de Pletinckxstraat verontrust buurtbewoners. Komt er – alweer – een bar bij aan de Sint-Gorikshallen? Minstens vijftien bewoners van de Gulden Leeuw, een binnenplein waar ook bezoekers in alle rust de Zenne kunnen bekijken, hebben zich verenigd in het Gulden Leeuw-comité. Terzijde: er bestaat ook een Sint-Gorikscomité, maar dat hekelt álle overlast in de wijk. Op 21 augustus schreef het Gulden Leeuw-comité een brief aan het stadsbestuur en de Grondregie, eigenaar van het hoekpand. De bewoners melden dat de voormalige kledingwinkel op de hoek omgevormd wordt tot een bar. Bovendien zou de barverantwoordelijke een terras aan de achterkant van het pand, dus met zicht op het rustige binnenpleintje, willen installeren. In de brief verbazen de bewoners zich erover dat er geen rondvraag in de buurt is geweest en dat er al zwaar werk is uitgevoerd, zonder dat de bewoners informatie kregen. “Handelszaken kunnen blijkbaar zomaar tot horeca omgevormd worden,” zegt woord-

voerder Ben Coel. “Wij hebben geen probleem met het uitgaansleven, maar een gezond evenwicht met bewoning is nodig.” Frans Lefever, lid van het bewonerscomité, sluit zich hierbij aan. “Mijn slaapkamer is boven die horecazaak. Tegen een rustige zaak heb ik niets, maar voorlopig is het project onduidelijk en worden wij niet betrokken.” Marc Libens, directeur-generaal van de Grondregie, zegt dat er “een contract is toegekend voor uitbating van een degustatiesalon (thema: fruit en salades) zonder warme keuken.” Maar voor de Grondregie is een terras aan de achterzijde, “gelet op de specifieke configuratie en de mogelijke impact op de buurt”, uitgesloten. Volgens Brian Booth, kabinetschef van schepen van Stadseigendommen Mohamed Ouriaghli (PS), gaat het om “een cocktailbar die hoogstens tot 22 uur open zal zijn en geen luid publiek aantrekt.” En: “Overleg met het comité staat gepland.” Virginie Marsigny, woordvoerster van schepen van Stedenbouw Christian Ceux (CDH), bevestigt dan weer dat er een vergunning voor ‘een keuken en bar’ én voor een ‘terras met zicht op de binnenplaats’ is aangevraagd, maar nog niet toegekend. Ze benadrukt dat het dossier onvolledig is. “Het werk, waarmee zonder vergunning begonnen was, is na controle stilgelegd.” Steven Vandenbergh

Sint-Agatha-Berchem > Overleg met buurgemeenten is essentieel

Dirk Moors solo voor SP.A op PS-lijst De 27-koppige lijst PS-SP.A gaat naar de verkiezingen met lijsttrekker (en huidig gemeenteraadslid) Marc Ghilbert, en met de 48-jarige Dirk Moors als enige kandidaat voor SP.A. Moors, adjunct-kabinetschef van minister Pascal Smet, krijgt de vijfde plaats op de tweetalige lijst. “Zes zetels halen met PS-SP.A is een realistische inschatting,” beweert hij. “De relatie SP.A-PS is de laatste maanden sterk verbeterd (was bekoeld door het collectief af haken van SP.A in 2006, red.). Onze punten, zoals een tweetalige administratie, de uitwisseling van taalleerkrachten tussen Nederlands- en Franstalige scholen en een

tweetalige cultuurprogrammering, vonden gehoor.” Moors wil timmeren aan overleg en samenwerking met naburige gemeenten. Hij zet zich schrap ‘tegen een plat beleid om de Molenbeekse instroom zonder meer tegen te houden’. “Samen met de buurgemeenten moeten we de problemen aanpakken en oplossingen aanreiken. Of het nu over het gebruik van het zwembad van Ganshoren is, in plaats van een eigen zwembad, of de fout die is begaan door de heraanleg van de Goffinlaan te laten stoppen aan de grens met Koekelberg. Twintig procent van de schoolkinderen komt uit Molenbeek; de capaciteitsuitbreiding voor het onderwijs in onze gemeente is JMB ontoereikend geweest.”

BDW 1344 PAGINA 15 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

ADVERTENTIE

Anderlecht > Tiendaagse millenniumfeesten Sint-Guido ingezet

Middeleeuws dorp stal alle harten © BART DEWAELE

Vorig weekend gingen in Anderlecht de herdenkingsfeesten rond de duizendste sterfdag van patroonheilige Guido van start. De weergoden waren de heilige goedgezind en brachten veel volk op de been. Middeleeuwse zwaardvechters, troubadours en ketelmakers hadden op en om het Dapperheidsplein een groot kamp opgezet. Bij de kerk trokken Nederlandstalige kinderen de aandacht met hun wagenspel over de lotgevallen van Sint-Guido.

Ook de lokale politici hadden zich strategisch geposteerd waar het meeste volk passeerde, zoals bij de kerkportaal. De jongen op de foto lag daar ook, maar duidelijk in andere sferen. Nu zaterdag is er nog een speciale editie van de Sint-Guidoprocessie. Het feestgedruis eindigt op dinsdag 18 september met de jaar- en paardenmarkt, die sinds 1825 georganiseerd wordt. Jean-Marie Binst ADVERTENTIE

Toekomstgericht en gezond Brussel Sterke kandidaten met een visie: Frederik Van Gucht

6de plaats op de lijst ProGanshoren, Ganshoren.

“Vele nieuwe inwoners in Ganshoren zijn jonge gezinnen, daarom wil ik me inzetten voor een gemeente , die nauw samenwerkt met de vele jeugd- en sportverenigingen en die volle aandacht besteedt aan onze scholen en hun opvang.”

We dienen meer te investeren in propere straten, pleinen en parken (bijvoorbeeld aan-

Een gezonde, aangename stad met gezonde inwoners is ons doel. Een preventieve

pak zwerfvuil en hondenpoep): zij vergroten het

gezondheidszorg is daarom noodzakelijk (denk

veiligheidsgevoel en de levenskwaliteit in de stad.

aan de campagnes rond borst- en baarmoeder-

Een zuinig energieverbruik, een doorgedreven wa-

halskanker). Mensen sensibiliseren in buurten waar

terzuivering, een verstandig natuurbeheer en min-

mensen het iets moeilijker hebben is voor CD&V

der schadelijk afval… Een betere wereld voor onze

prioritair… Voldoende sportmogelijkheden (meer

kinderen, maken we vandaag.

openbare zwembaden, looppistes,…) en meer re-

Diana Degreef-Deneef

creatiemogelijkheden (fuif- en repetitieruimtes,…)

11de plaats op de lijst ProGanshoren, Ganshoren.

zijn een must.

“Ik ijver voor een veilig (politie meer zichtbaar en aanspreekbaar) en een proper ( mensen sensibiliseren en waar nodig verbaliseren) Ganshoren. Ook wil ik werken aan meer oudervoorzieningen, zodat seniors zo lang mogelijk thuis en comfortabel kunnen wonen.”

➜ Volgende week: Kinderen en zorg inbegrepen

Marguerite-Marie André-Dumont

18de plaats op de Lijst van de Burgemeester, Koekelberg.

“Als de jongste kandidaat op de Lijst van de burgemeester in Koekelberg heb ik 3 prioriteiten voor ogen: sport, netheid en een goede interactie en samenwerking tussen de verschillende generaties.”

André Beeckman

17de plaats op de lijst van de Burgemeester Riguelle (RBL), St-Agatha-Berchem. “Goed onderhouden voetpaden, meer fietspaden, bijkomende speelruimtes voor kinderen en groene zones zullen de leefbaarheid, het sociaal contact en het veiligheidsgevoel in onze gemeente zeker ten goede komen”

Lieve Lippens

11de plaats op de CDH-lijst, Sint-LambrechtsWoluwe.

“doelbewust, doelgericht en doeltreffend voor het welzijn van jong en oud in mijn gemeente”

www.visieopbrussel.be

CD&V Brussel – Wetstraat 89, 1040 Brussel – hab@cdenv.be

BDW 1344 PAGINA 16 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

Boontjes uit Marokko of Kenia, maïs uit de VS, krieltjes uit Israël... Alleen de Chinese kool (foto), die komt gelukkig gewoon uit Nederland.

Economie > ‘Sta stil bij uw consumptiegedrag en leer de supermarkt mores’

Boontjesloos verzet tegen Navo-pasta BRUSSEL – De organisatie Karikol roept de week van 17 september uit tot Week van de Slow Food. Tientallen Brusselse restaurants en handelaren doen mee: onder het motto ‘Proef Brussel’ bieden ze dagelijks verse en kwaliteitsvolle streekproducten aan. “Die zijn niet alleen veel smakelijker dan hun industrieel geproduceerde tegenhangers, maar ook milieuvriendelijker omdat ze kleinschaliger, soms zelfs op biologische wijze werden geteeld en niet helemaal uit een ander continent komen overgevlogen.” En toch, constateert Karolien Merchiers, “steekt de filosofie achter dit nobele initiatief schril af tegen de realiteit in de grote supermarkten, waar u en ik uiteindelijk toch het gros van onze inkopen doen.”

BDWOPINIE Let maar eens goed op de productlabels in de supermarkt: u zult verbijsterd zijn te zien hoe weinig groenten er werkelijk nog uit eigen land (of een nabij buurland) komen. Toegegeven, voordat ze in Haren en Evere bananen, ananas, koffie of mango’s kunnen verbouwen, moet het wel heel erg de foute kant uit gaan met de klimaatopwarming. Dergelijke producten zullen we wellicht altijd uit exotische oorden moeten blijven aanvoeren. Maar een doodgewone krop sla of een handvol prinsessenboontjes, dat moet toch

nog wel lukken onder het Belgische zomerzonnetje? Kijk maar eens in de vele Brusselse moestuintjes, die zelfs onder niet-professioneel beheer bijna het hele jaar door een bonte rijkdom aan groenten en fruit leveren. Maar wat vinden we dan in de rekken van de plaatselijke supermarkt? Paddenstoelen uit Polen, maïs uit de Verenigde Staten, kropsla uit Spanje, groene boontjes uit Marokko, Egypte en zelfs helemaal uit Kenia, look uit Argentinië (dat hebben ze toch ook in Frankrijk?) en groene selder uit Italië. En kijk eens in het rek van de aardappelen – de krieltjes komen uit Israël, de ovenaardappelen uit Spanje, de zoete aardappelen uit de

Verenigde Staten... Tiens, was België geen aardappelland bij uitstek? Vers basilicum, tijm, peterselie en bieslook – die zelfs in een benepen potje vrolijk groeien op de gemiddelde Belgische vensterbank – komen tegenwoordig blijkbaar allemaal uit Israël. Alleen de Chinese kool, die komt gewoon uit Nederland.

Actie! Om een gewone groentepasta of stamppot te bereiden hebben we dus tegenwoordig de hulp van meer landen nodig dan voor de gemiddelde Navo-interventie in Afghanistan. Is het nu werkelijk goedkoper om een takje basilicum helemaal uit Israël over te vliegen dan hier in eigen land

Karolien Merchiers.

“Misschien moeten we maar eens beginnen met onze macht als consument beter te benutten”

zelf een plantje te kweken? Of produceren de Belgische landbouwers op een te kleine schaal om aan de vraag van grote supermarkten te voldoen? Wat kunnen wij hier zelf aan doen? Zelf een moestuin aanleggen, bijvoorbeeld. Hoe dat moet, kunt u volgende week leren tijdens de Week van de Slow Food. Maar niet iedereen heeft daar de nodige ruimte, tijd en groene vingers voor. We kunnen ook naar de plaatselijke biowinkel. Maar ook al zijn we fervente liefhebbers van biologische producten, onze portemonnee is dat iets minder – voor een gemiddeld gezin is het financieel eenvoudigweg niet haalbaar om wekelijks een winkelkarretje vol te laden bij de biowinkel. Op de wekelijkse markt in uw gemeente maakt u al een goede kans op lokale producten, maar is het helaas erg moeilijk om ze van de andere te onderscheiden omdat ze vaak niet gelabeld zijn. Een abonnement op een wekelijkse groentemand van landbouwers uit de buurt dan maar? Leuk idee, zo leert u allerlei vergeten groenten kennen en bereiden, krijgt u mooi verse producten en steunt u bovendien uw plaatselijke landbouwers. Maar u moet uw mandje wel iedere week op een vaste dag en plaats afhalen, ook al loopt die vergadering uit of moet u met de kleine naar de tandarts, en volgens sommigen die zo’n abonnement hebben, komen halfweg de winter de witte kool en de aardperen je de oren uit.

Boontjesloze revolte Misschien moeten we maar eens beginnen met onze macht als consument wat beter te benutten en halsstarrig te weigeren producten te kopen die van belachelijk ver worden aangesleept, terwijl ze ook gewoon in eigen land worden geteeld. Wij hebben alvast een persoonlijke minirevolutie ontketend: zo lopen we al de hele zomer koppig de Keniaanse en Egyptische prinsessenboontjes voorbij. Dan nog liever een boontjesloze zomer! Door wat meer stil te staan bij ons consumptiegedrag kunnen we een heel verschil maken. Wees nu eens eerlijk: hebben we werkelijk midden in de winter dat bakje frambozen nodig dat helemaal uit Zuid-Amerika is overgevlogen? Eigenlijk heeft het zelfs niet eens zoveel smaak meer, het laatste snuifje aroma is er vermoedelijk ergens halfweg boven van de Atlantische Oceaan uit gevlucht. Misschien moeten we gewoon weer eens leren wachten op onze eigen, heerlijke seizoensproducten in plaats van ze het hele jaar door in verwaterde versie te willen eten. Die eerste Belgische asperges van het jaar, de eerste Belgische aardbeitjes en de eerste mosselen, dat is het wachten toch waard? Ze smaken eens zo goed als je er al enkele maanden geen meer hebt geproefd. Doet u mee? Karolien Merchiers Karolien Merchiers is culinair recensente voor deze krant en Agenda. Meer over de Week van de Slow Food vindt u deze week in Agenda

BDW 1344 PAGINA 17 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

BRIEVEN VAN LEZERS lezersbrieven@bdw.be

Europese school In BDW 1343 van 6 september geeft Bettina Hubo uw lezers op pagina 5 verkeerde informatie betreffende de nieuwe Europese school. In de eerste alinea van de bijdrage wordt de nadruk uitvoerig gelegd op de prachtige ligging en uitrusting van de school. In de voorlaatste alinea volgt dan de bewering: “De verbouwing van de cadettenschool (...) heeft de Belgische overheid (...) bijna negentig miljoen gekost.” Dat is niet waar. De verbouwing van de school is door de Europese instellingen gefinancierd en niet door de Belgische overheid. Hetzelfde geldt voor de andere Europese scholen. De rol van de Belgische overheid bestaat erin gebouwen of bouwgrond ter beschikking te stellen. De aanwezigheid van internationale instellingen in Brussel en omgeving biedt België aanzienlijke voordelen. Ik vind het daarom een schande dat vele journalisten steeds weer de kans zien om, zo nodig met leugens en laster, een negatief beeld van de Europese instellingen te schetsen. Het valt me op dat er zelden een woord gerept wordt over de aanzienlijke voordelen die het personeel van andere instellingen, bijvoorbeeld van de Navo of van de talrijke buitenlandse vertegenwoordigingen, geniet en wier kinderen ook naar de Europese scholen gaan. Laster is volgens de Belgische wet een strafbaar feit. Het is dus nodig dat BDW in een volgend nummer een rechtzetting publiceert.

Chris Verbeeck, Sint-Pieters-Woluwe

Naschrift van Bettina Hubo De Regie der Gebouwen bevestigt dat het de Belgische overheid is die de verbouwing van de voormalige cadettenschool tot Europese school (kostprijs 88 miljoen euro) betaald heeft. “De Belgische overheid is verplicht om te investeren in de infrastructuur van de Europese scholen,” zegt de woordvoerder van de Regie. “Het gebouw blijft dan ook eigendom van de Belgische staat.” De Europese school heeft wel de meubels bekostigd en betaalt ook voor het dagelijks onderhoud.

Te Vlaams, of te Frantzen? Ook ik droom al jaren van een Bruegelmonument, en net als de nieuwe voorzitter van de Vlaamse Club in BDW 1343 van 6 september, p. 6-7, wil ik dat nu even hardop doen. In mijn concept staat de ingetogen figuur van Pieter Bruegel de Oude met de rug tegen de zijgevel van de Zavelkerk, en dwars over de Regentschapsstraat heen kijkt hij naar zijn grote tijdgenoten in dat verrukkelijk mooie plantsoen van de Kleine Zavel. Daar vormen tien figuren uit carraramarmer een erehaag rond de graven van Egmont en Hoorn. Enkelen (Mercator, Willem van Oranje, Dodoens misschien) zal ‘men’ nog wel kennen; anderen zijn zelfs voor de algemeen ontwikkelde mens van nu volslagen weggedeemsterd. (Of weet u nog wie Lodewijk van Bodegem was, en Jan van Locquenghien, en Hendrik van Brederode?) Wie in dat laat-negentiende-eeuwse pantheon van onze zestiende eeuw schrijnend ontbreekt, is dus Pieter Bruegel: iemand van het niveau van Leonardo, Michelangelo, Bach, Mozart, Shakespeare... De wereldwijde waardering voor zijn werk kwam pas in de loop van de twintigste eeuw. Dat lot deelde hij met bijvoorbeeld Vermeer of El Greco. Waarom Bruegel opstellen aan de overzijde van de straat, en niet in het plantsoen zelf? Om de welafgewo-

BDWOPINIE

gen orde daarvan niet te verstoren; om de visie van de makers intact te laten (en toch aan te vullen); om Bruegel ‘aan de overkant’ te laten verschijnen als de grote Buitenstaander die hij effectief is geweest. Wat de jarenlange ‘soap rond het Bruegelbeeld’ (Bettina Hubo in BDW van 10 februari 2006) betreft: enerzijds begrijp je Tom Frantzens ergernis: hij won toch de wedstrijd voor een Bruegelstandbeeld die de Vlaamse Gemeenschapscommissie in 2003 uitschreef? (Maar hoe representatief is zo’n prijs? Wie zetelt in zo’n jury? En door wie wordt die samengesteld?) Anderzijds mag men niet elke weerstand tegen het ‘Vlaamse geschenk’ herleiden tot iets louter communautairs. Dat heel het stadsgewest over de uitbeelding en plaatsing van Bruegel had moeten kunnen beslissen of althans nadenken, zou niet meer dan een normaal eerbetoon aan Bruegels universaliteit zijn geweest. En er staan al zoveel sculpturen (vaak hele beeldengroepen) van Frantzen: in de Vijfhoek, in het gewest, en in de vruchtbare sikkel daaromheen, van Steenokkerzeel over Wezembeek tot Tervuren. Een mens raakt stilaan een beetje gesatureerd. Hebben ze in Middelheim al een Bruegel? Die was toch ook Antwerpenaar, in de eerste helft van zijn carrière (zie Michaël Bellon in BDW 1335: ‘Pieter Bruegel de Antwerpenaar’). Beste Menno Meewis (directeur Middelheimmuseum, red.), is in jouw beeldenpark geen plaatsje meer vrij voor een Frantzen? Als Brussel het winnende Bruegelbeeld nu eens aan de stad Antwerpen schenkt, die als tegenprestatie een Bruegel laat maken door bijvoorbeeld Wilfried Pas, wel te verstaan nog steeds voor dat gedroomde plekje aan de Zavelkerk? Voor wie dit al te gek vindt, opper ik deze minimalistische, maar elegante mogelijkheden: Bruegel als levensgrote schaduw, geschilderd op de zijgevel van de Zavelkerk, of op de stoep aldaar, als uitgesneden frontaal silhouet van brons, met enkel zijn handtekening erop. Nog meer oningevuld dan het zelfportret van Vermeer, die ons in zijn ateliertafereel voor altijd de rug toekeert. Meer moet dat niet zijn.

Jan Struelens, Oudergem

Autoloos? Binnenkort kunnen we weer genieten van rust en goede lucht tijdens de jaarlijkse autoloze zondag. Het is die dag dan ook indrukwekkend stil in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, en wij kunnen daar enorm van genieten. Als de vliegtuigen ook nog aan de grond zouden blijven, dan zou het scenario perfect zijn. Wat mij toch wel wat ergert op die dag, is het aantal uitzonderingen die gemaakt worden voor automobilisten die zich toch met de auto willen verplaatsen. Uiteraard moeten minder mobiele mensen en anderen die de auto echt nodig hebben om de stad die dag te verlaten of in te rijden, niet gestraft worden. Maar elk jaar opnieuw wordt met een grote vanzelfsprekendheid aangekondigd dat wie naar de luchthaven moet, zonder probleem op een laissez passer kan rekenen. En dat begrijp ik nu niet. Het is immers dé dag om de reizigers aan te moedigen om gebruik te maken van de diverse mogelijkheden om de luchthaven in Zaventem te bereiken. Verschillende treinen per uur vanuit het centrum van Brussel, een aantal bussen van De Lijn vanuit verschillende uithoeken van de stad, de bussen van de MIVB die vanuit het centrum en de Europese wijk naar de luchthaven rijden. En als dat dan toch nog niet bevalt, is er uiteraard nog de taxi. Er is mijns inziens geen enkel excuus om op die dag voor die groep aanvragers een uitzondering te maken.

Edwin Hacken, Sint-Lambrechts-Woluwe

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

Aseksueel door Danny Vileyn Minister-president Charles Picqué (PS) was vorig weekeinde nog maar eens zijn eigen pessimistische zelve. Out of the blue diepte hij Plan B weer op, het Franstalige noodscenario voor het einde van België. Minister van Begroting Guy Vanhengel (Open VLD) repliceerde laconiek dat Picqué nog eens het einde van de wereld gaat voorspellen. Minister van Verkeer en Openbare Werken Brigitte Grouwels (CD&V) daarentegen neemt de woorden van Picqué wel serieus en ziet hem ‘voor de zoveelste keer’ tegen de meerderheid in dit land, tegen de Vlamingen, ingaan. Wij dachten dat we – de zesde staatshervorming is nog niet eens rond – voorlopig van Plan B en andere plannen verlost waren. Niet, dus. Waarop heel voorspelbaar N-VA-voorzitter Bart De Wever voorstelde om na de verkiezingen discreet over het confederalisme te onderhandelen. Maar daarover moet het nu niet gaan, niet bij Picqué en niet bij De Wever. Over vier weken gaan we naar de stembus om een nieuwe gemeenteraad te kiezen, een paar weken later treden dan de nieuwe schepencolleges aan. De politieke discussies moeten nu gaan over plaatselijke problemen en (gemeente)grensoverschrijdende oplossingen. De discussie moet gaan over veiligheid en netheid, betaalbaar wonen en openbare ruimte op mensenmaat, belastingen en armoedebestrijding, sport en cultuur, kinderen, jongeren en ouderen. Hierover wil ik de kandidaten horen. Maar niet met om het even welk voorstel; met haalbare voorstellen, technisch en budgettair. Natuurlijk weet Picqué dit ook wel. En ook zijn visie over de toekomst van Brussel op het terrein is niet rooskleurig. Picqué is – terecht – bang voor sociale segregatie, voor wijken waar alleen mensen van dezelfde etnie of religieuze overtuiging samenleven. Maar angst mag niet verlammen. De regering moet opnieuw middeninkomens stimuleren om in de probleemwijken te gaan wonen. Dat is de enige remedie. En daar kan Picqué dus wel iets aan doen, als minister-president en als burgemeester. Brussel heeft als internationale hoofdstad enorme troeven, die nog altijd te weinig uitgespeeld worden. Het creëren van zoveel mogelijk welvaart voor zoveel mogelijk mensen is het allerbelangrijkste. En wat de toekomst van het land betreft: Picqué mag vinden dat België een illusie is, maar zolang België bestaat – en de kans is groot dat dat nog heel lang het geval zal zijn –, is Brussel een Hoofdstedelijk Gewest en moet de minister-president zijn taalkundig aseksuele status au sérieux nemen.

EVA HILHORST

MUSEUMPJE DOEN NA SLUITINGSTIJD BRUSSEL – Alsof het niet mag, zo spannend kan het zijn om na sluitingstijd in een museum rond te waren. Van 20 september tot en met 13 december blijven op donderdag telkens enkele van de 55 deelnemende musea tot 22 uur open. Voor het gastronomische themajaar Brusselicious 2012 zijn er dit jaar nog meer dan anders proeverijen en kookateliers in de Brusselse Mmmmusea, zoals ze voor de gelegenheid heten. De opening van Nocturnes 2012, een initiatief van de Brusselse Museumraad, wordt gevierd in het Parlamentarium en het Museum voor Natuurwetenschappen. In dat eerste museum, het bezoekerscentrum van het Europees parlement, kun je deelnemen aan een actualiteitsquiz over Europa en milieu, terwijl je als natuurwetenschapper leert vuur te maken met silex (vuursteen) en speerwerpen zoals in de prehistorie. De majoretten van Majoretteketet begeleiden je van het ene museum naar het andere. Het hypermoderne Parlamentarium, waar je uitleg krijgt in de 23 officiële talen van de Europese Unie, doet voor het eerst mee, net als het Museum der Letteren en Manuscripten en het Belgisch Museum van de Vrijmetselarij. Met een gastronomische fotowedstrijd kun je meedingen naar kookcursussen bij Mmmmh! Je kunt zelf een middeleeuwse groentetaart bakken in het Brusselse Museum van de Molen en de Voeding, marsepein maken in het Charlier Museum, mede (honingwijn) proeven of ingeleid worden in de moleculaire keuken of de pillendraaierij in de Farmaceutische Collectie Albert Couvreur. In het Librarium leer je papier maken, in La Fonderie kun je een oud ambacht beoefenen, en in het Museum voor Midden-Afrika maak je kennis met gezelschapsspellen uit Afrika en oefen je op djembé, spleettrom of dumdum. Van 7 tot 77 jaar. De Nocturnes worden op 13 december afgesloten in het Muziekinstrumentenmuseum en het Paleis van Karel van Lotharingen met een gekostumeerd bal. Wie waagt een barokdansje? An Devroe brusselsmuseumsnocturnes.be ADVERTENTIE

Handicap & informatie Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor personen met een handicap

✆ 0800-15045

alle werkdagen van 9 tot 12u30, maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Bezoeken enkel op afspraak Informatie@handicap-ambulant.be

BDW 1344 PAGINA 18 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

VADROUILLE DE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

Literatuur > Xavier Queipo belicht ‘een geval van stedelijke antropologie’

De kapperszaak van de twee werelden BRUSSEL – De Galicische schrijver-bioloog Xavier Queipo werd uitgenodigd om voor Passa Porta en Festival Kanal een tekst te schrijven. “Als bestemming,” vertelt hij, “kreeg ik een kapperszaak toegewezen in het laatste deel van de Dansaertstraat. De straat mondt als een zijrivier uit in het Kanaal van Willebroek en verbindt ten slotte Brussel met de zee. De uitnodiging bevatte geen andere aanwijzingen dan dat ik moest opschrijven wat me overkwam nadat ik een vaste klant in de kapperszaak was geworden. Ik noem haar de ‘Kapperszaak van de twee werelden’, want toen ik haar uitkoos, besefte ik dat ik me in een onbekende wereld begaf.”

l heel wat jaren geleden ben ik kapperszaken ontgroeid. Thuis had ik altijd iemand die mijn haren knipte. Mijn moeder toen ik nog een kind was, een nicht die kapster was toen ik als jongeling verkoos om in de wereld te overwinnen en, sindsdien, degene die al 26 jaar mijn partner is en genoeg ervaring heeft om moeilijke hoofden als het mijne de baas te kunnen. Geconfronteerd met zulke opdracht wilde ik het realisme afwijzen, het ‘costumbrisme’ dat alleen een beschrijving van de waargenomen werkelijkheid is. Ik begaf me op het terrein van de fictie en stelde mij voor dat de kapperszaak niet in Brussel lag, maar in Ormus, en dat ik niemand anders was dan Sinbad de Zeeman die, zonder ooit gevaren te hebben, alle geschiedenissen kende die men vertelde over de zee tussen de Perzische Golf en de Kust van Malabar, tussen de Rode Zee en het eiland Zanzibar, en die hij naar eigen inzicht verfraaide. Gewoon door analogie benutte ik de samenloop van beelden: a) de kapperszaak als een nationale plek om verhalen te vertellen; b) Ali, Ibrahim, Mahmoud, die uit Klein-Azië komen; c) het kanaal dat me vanuit Brussel bracht naar de zee waarvan ik nu de bries en de zoutgeur voel, en d) mijn toestand van oude matroos, die al haast twintig jaar op het land is geankerd en meer ervaring heeft met vertelde dan met beleefde verhalen.

Materiaal en methoden Uitgerust met het geduld van een slak besloot ik dichterbij te komen met mijn huis op mijn rug: een rugzak met daarin een fototoestel en een schriftje. Ik koos de conversatie als werkmethode. Aankomen, kijken, en praten met

de drie aanwezige kappers, Ali, Mahmoud en Ibrahim. Ali, een Syrische Koerd, woont in Antwerpen; Mahmoud is een in Jordanië geboren Palestijn die nu in Halle woont, en Ibrahim, eveneens Palestijn, is geboren in een vluchtelingenkamp in het zuiden van Libanon, en verblijft nu in Molenbeek, op de andere oever van het Kanaal. Ze zijn hier alle drie aangekomen, maar ze hebben geen land, geen nationaal

“Ik koos de conversatie als werkmethode. Aankomen, kijken, en praten met de drie aanwezige kappers, Ali, Mahmoud en Ibrahim” statuut, en wie weet geen andere uitweg dan geweld tegen hun buren. Ik ging meermaals bij hen langs, alles bij elkaar vier keer, en het ene bezoek was al langer dan het andere. Ik praatte afwisselend met degene die niet aan het werk was, in de schaarse momenten dat er nog geen klanten in de kappersstoel zaten. Het ononderbroken af en aan van klanten, van alle leeftijden en afkomst, maar overwegend moslims, was een constante die met de samenstelling van de buurt overeenkwam. In de laatste dagen van de ramadan kwamen er meer mensen over de vloer, alsof gelovigen er piekfijn moeten uit-

zien voor Eid al-Fitr, het feest aan het einde van de ramadan. Tijdens mijn bezoeken nam ik foto’s (weinig, want fotografie is niet mijn beste kunst), maar ik stelde vooral veel vragen. Zoveel vragen dat Mahmoud me eens vroeg of ik soms voor de politie werkte of van de Dienst Vreemdelingenzaken was. Zo leerde ik waar ze vandaan kwamen, het tijdstip van hun aankomst in België, hun werkuren en, natuurlijk, hun godsdienst, want, getuige de solidaire spaarpotten op het tafeltje dat vol lag met tijdschriften ter verstrooiing van de klanten, ze zamelden geld in voor de Palestijnse kinderen, voor een moskee en voor een islamitisch cultureel centrum. Ik leerde ook hun meertalige aard kennen, want naast het Arabisch (hun gezamenlijke taal) verdedigden ze zich ook in het Nederlands en in het Frans (hun taal met de klanten), en Ali sprak ook nog Turks en Koerdisch. Misschien spraken de anderen nog andere talen of dialecten, maar daarover kon ik niet meer informatie inwinnen. Van de klanten kwam ik nog minder te weten, omdat ze ten eerste weinig spraken, en zelfs niet eens onder elkaar, en ten tweede omdat ze op een of andere manier geïntimideerd waren door mijn aanwezigheid en ze maar een minimum aan informatie wilden overbrengen, alsof ze aanvoelden dat er iets slechts kon gebeuren als ze me hun volledige geschiedenis zouden vertellen. Daarvan uitgaande, uit de gesprekken en de foto’s, uit veel luisteren en weinig praten, uit het herkauwen van de antwoorden en door mij in te beelden wat ze niet vertelden, bouwde ik een wolk. Ja, een wolk van ideeën en feiten, en van daaruit zou ik proberen een fictietekst te maken. In het bezit van die elementen en met de kennis dat onze hersenen beter en vlugger functioneren als we sociale contacten opbouwen in een milieu vol stimulansen dan als we geïsoleerd blijven van de werkelijkheid, moest ik mijn tekst opbouwen.

Discussie over de resultaten Als schrijver houd ik van complexe werkelijkheden, van kruispunten waar wegen zich splitsen, van uitdagingen en obstakels. Ik was dus gelukkig. Ik zou dagenlang bezig zijn en gedurende onbepaalde tijd niet weten hoe te beginnen.

BDW 1344 PAGINA 19 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

Rumi, en voelde dat ik op verschillende plekken tegelijk bestond. Ik luisterde naar diverse zinnen die van het ene moment op het andere platgeslagen werden. Ik begreep en begreep hoegenaamd niets, want ik moest mijn ogen sluiten om uiteindelijk door het oog van de wijsheid te kijken. Volgens de Deense dichteres Louise Rosengreen zijn genieën een minderheid waartoe ik uiteraard nooit zal behoren. Al die verwarring smolt in mijn innerlijk en volgde daarbij een typische fractale verdeling van de chaotische beweging van vloeistoffen (en ideeën zijn alleen maar vloeistoffen). Vele stemmen eenstemmig, vele half vertelde verhalen in talen die ik helemaal niet begrijp of die ik maar voor de helft opneem. Het is moeilijk om op die manier een realistisch essay op te bouwen. Daarom koos ik wellicht voor de structuur van de wetenschappelijke voordracht, die vertrekkend van gegevens en van de summiere discussie ervan, tot conclusies kan komen.

Bij wijze van besluit: de tekst Hierbij dus de tekst als een verklarende woordenlijst en een conclusie die ik trok uit mijn bezoeken, uit de vragenlijsten, uit de gegevens en de citaten uit de geraadpleegde boeken. Alles werd zo ondergedompeld in een kolffles waarin extracten worden gemengd.

De kapperszaak van de twee werelden Verwoesting: Landen zonder grond, zonder eigen statuut, zonder bestaan. Vluchtelingenkampen: de ethische miserie en de doorzichtige deur. De stilte nu, en daarna een vlam, een schittering, nog één die ontvlamt zonder zeker te zijn van het waarom: “Per avviare verso la verità bisogna sradicarsi, andar via e lontano da casa, strapparsi da ogni legame immediato” (een uitspraak van Claudio Magris die ik in een schriftje optekende). Exodus: Kruispunt van wegen. Vertrekken, zonder nog langer te wachten, om het frisse en hernieuwde leven te voelen. De reis als verlangen, als frustratie ook, in een constellatie van doelstellingen, en, door spiralen in het zand te trekken, een andere geometrie verzinnen. Nostalgie: Aanwijzingen, resten van wat men eens was, van het Beloofde Land, van de Tuin van Eden. Elke afwezigheid roept de keerzijde van de zintuigen op. De nacht die versterft en de draad van een opborrelend licht volgt. Een atoom van tijd in zijn vreemde vloeien: de matheid van de diamant.

Xavier Queipo was al jaren de kappersstoel ontgroeid toen hij gevraagd werd om een literaire tekst te schrijven “met geen andere aanwijzingen dan dat ik moest opschrijven wat me overkwam nadat ik vaste klant bij de kapper was geworden.”

Mijn methode bestaat in het invoeren van overeenstemmende aanwijzingen, van resonanties die uit voorgaande lezingen ontstaan en de samenhang proberen bloot te leggen die zich onder een schijnbaar verwarde structuur aftekent. Orde scheppen in de wanorde, maar altijd vertrekken uit de wanorde, uit de veelvuldige verwijzingen, uit de zintuigen en door gesprekken. Daarom paste ik de methode toe van de toevallige selectie van mij begeleidende lectuur en koos ik acht boeken uit mijn bibliotheek die mij moesten bijstaan bij het experiment van de tekstopbouw. Ik sloeg ze op goed geluk open en gebruikte uit ieder boek een paragraaf. Met die acht paragrafen in mijn ach-

terhoofd (sommige gebruikte ik, andere niet, maar ze zijn allemaal een onderdeel van de aantekeningen en van de voorbereidende fase van de tekst) en met de resultaten van mijn gesprekken werkte ik een tekst uit die u hier als conclusie kunt lezen. Je kunt ontwaken terwijl je stapt. Dat overkwam mij enkele dagen geleden, toen ik door de Dansaertstraat wandelde. Ik had een tijdlang geslapen of bevond mij in een staat van half-waken, en ik zag niet dat om me heen een sociaal web werd geweven waarvan ik geen kennis had of wilde hebben. De oorzaak daarvan is wellicht dat ik zoals zovele sedentaire mensen niet meer luister naar wat er

om mij heen gebeurt. Ik loop met gesloten oren, alsof ik een ongevoelig wezen ben dat kijkt zonder te zien, hoort zonder te luisteren, ruikt zonder de geur waar te nemen, dat in zijn eentje praat en niet voor de anderen, dat bijna de ervaring van het voelen verloor, en ik zo in de meest nostalgische betekenis veranderd ben. Ik bevond mij dus in een streek van zoete verwarring, in navolging van de leer van de soefidichter Jeluddin Balkhi, beter bekend als

Ontmoeting: Ontwaken terwijl je stapt. Wegdromen in wakkere staat. Sinbad de Zeeman, voor anker aan de kade, die naar verhalen luistert om ze daarna te herhalen in de nacht van kou en ijzige storm. Verschillende talen die je eenstemmig uitspreekt. Zinnen die platgeslagen worden op een schuimgebak van waarnemingen, aanwijzingen en resonanties. Uitvloeisel: De kapperszaak van de twee werelden. Vijf coördinaten van het bestaan in ballingschap: kijken zonder te zien, horen zonder te luisteren, ruiken zonder de geur waar te nemen, in je eentje spreken, de tastzin herwinnen, de meest nostalgische betekenis. Ali, Mahmoud en Ibrahim, iedereen volgt zijn constante lijn in een labyrint van lichten en schaduwen. Xavier Queipo Vertaald door Bart Vonck

Tekst geschreven in opdracht van Passa Porta en Festival Kanal, voor het literaire project De habitués op 14 en 15 september: meer op www.festivalkanal.be

BDW 1344 PAGINA 20 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

Muziek > 2nd Civilization ‘supergemotiveerd na de afwijzing van twintig jaar geleden’

Een nieuw beschavingsoffensief BRUSSEL – De Belgische elektronische muziek uit de jaren 1980 is hipper dan ooit. Labels als Onderstroom en Sub Rosa releasen opnieuw, en met succes, werk uit die tijd. Het Brusselse trio 2nd Civilization doet het wel heel erg goed: hun cassettes werden ontdekt door een Italiaans label, dat nu voor een internationale distributie zorgt. Hun groepsnaam blijkt zowaar profetisch!

e spreken af met Patrick Dooms, al decennia lang Brusselaar in hart en nieren en meer dan twintig jaar geleden een van de oprichters van 2nd Civilization. De plaats van afspraak is het dakterras van het Shell-gebouw bij het Centraal Station. Hier bevinden zich de kantoren van zijn firma Raygun, gespecialiseerd in tv- en radioclips voor de meest uiteenlopende klanten. “Het is een bewuste keuze geweest om ons in hartje Brussel te vestigen en ons als Brusselse firma te profileren. We maken optimaal gebruik van dit voordeel. Het gebeurt regelmatig dat we gewoon de stad in trekken om spontane opnamen in onze clips te verwerken. Bovendien woon ik in een buurt in Laken waar je het beste van beide werelden hebt: de rust van het platteland en de nabijheid van de stad.” Wij zijn vooral benieuwd naar het verhaal achter die plotse heruitgave van opnamen die dateren uit de periode 1989-’91. Het begon allemaal in Aalst, toen nog de thuishaven van Dooms. “Je kon indertijd echt wel spreken van een Aalsterse muziekscene, maar dat is natuurlijk niet te vergelijken met wat er nu overal gebeurt. Tegenwoordig heeft

elke straat haar groepje. Zelf begon ik als gitarist met een meer singersongwriter-gericht repertoire, maar ik had ook een band onder de naam Zolang Er Mensheid Zijn. Dat was Nederlandstalige synthpop à la Arbeid Adelt. Toen ik Autobahn van Kraftwerk hoorde, schakelde ik volledig over op elektronische muziek.” “Mijn neef, Koen Dooms, was ook actief in de muziek en bracht in 1989 de cassette Eros & civilization uit, met covers van onder andere DAF en Kraftwerk, aangevuld met eigen materiaal. Regelmatig was hij gastmuzikant bij Zolang Er Mensheid Zijn, terwijl ik al eens bijdragen leverde voor zijn project. Een nogal dubbelzinnige situatie: ik speelde gitaar bij een electrogroepje terwijl hij elektronische elementen binnenbracht in mijn Nederlandstalige pop. Met Johan van Stichel erbij vormden we uiteindelijk 2nd Civilization en namen we Report op. Hierdoor kregen we enige faam in het Aalsterse. In 1991 zaten we in de preselectie van de Rock Rally in de Nijdrop. Een fantastisch optreden vonden we zelf, we hadden de hele zaal mee. Helaas werd elektronische muziek in rockkringen toen nog beschouwd als een aanhangsel van de new beat, dat thuishoorde

ADVERTENTIE

2nd Civilization, met (vlnr.) Koen Vanderpoorten, Patrick Dooms en Koen Dooms: zoete wraak?

in dancings, en de jury kraakte ons volledig af. Ondertussen worden Kraftwerk en de hele elektronische beweging door diezelfde mensen op handen gedragen en kan niemand zich nog een rockfestival inbeel-

den zonder het genre – maar dat is twintig jaar later. Door die negatieve kritiek was er bij ons de fut uit, en kort nadien stopten we ermee.” Twee decennia later komt alsnog de erkenning dankzij het Italiaanse

label Elektro Kommando. “Vraag me niet hoe ze aan onze cassettes geraakt zijn, maar een tijdje geleden kwamen ze met de vraag of ze de plaat officieel mochten uitbrengen op cd, en of ze daarvoor de

ADVERTENTIE

Littekens aan de oppervlakte BRUSSEL – De Stichting voor Morele Bijstand aan Gevangenen brengt deze week het boek Littekens aan de oppervlakte – Sporen naar diepgang uit. Een boek waarin 29 gevangenen elk het verhaal van hun litteken(s) vertellen, vergezeld van foto’s. De consulenten tekenden de verhalen de afgelopen maanden op. Nu eens in het Frans, dan weer in het Nederlands. Het project is ontstaan uit de gedachte dat achter elk litteken een verhaal schuilgaat. Het verhaal van de mens achter de gevangene. Tot en met 27 september loopt er ook een begeleidende tentoonstelling in het Justitiepaleis. Voor een exemplaar van het boek kunt u mailen naar admin@smbg-famd.be of schrijven naar SMBG, Stalingradlaan 54, 1000 Brussel. TDM

BDW 1344 PAGINA 21 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

mastertapes konden krijgen. Daar zaten we met een probleem, want die tapes waren verdwenen. De opnamen waren nochtans gemaakt in de professionele opnamestudio van de toenmalige ASLK hier vlakbij, aan de Wolvengracht. Daar werden

indertijd heel wat demo’s ingeblikt. Helaas waren onze tapes niet meer terug te vinden.” “Aangezien Koen en ik altijd op de een of andere manier zijn blijven musiceren, stelden we voor om alles opnieuw in te spelen en zo trouw mogelijk te blijven aan de originele nummers. De verantwoordelijken bij Elektro Kommando zagen dat gelukkig wel zitten.” “Johan van Stichel voelde zich niet meer geroepen om ons te vervoegen. Zo’n ramp was dat niet, want de meeste nummers waren toch van Koen en mij. Johan werd vervangen door Koen Vanderpoorten, die ooit nog bij Rumble Creep speelde, een groepje dat in diezelfde preselectie van de Rock Rally zat indertijd. Dat was een goede zet, want als buiten-

Georges Tonla Briquet

ADVERTENTIE

izenne plus Cit l een Vorming sse van Bru senen. maakt volwas r o o v in speeltu op clip.be o Alle inf

okt WORKSHOPS & EVENTS septlichaamsexpressie • 21/09 Braziliaanse stem- en ocht in Bxl • 22/09 Auditieve ontdekkingst ! • 23/09 Ontdek het Walckierspark locaties • 25/09 & 5/10 Tai Chi op unieke : hop orks • 25/09 3-delige theaterw de wereld, een spel ir • 26/09 Maak zelf straatmeubila .be’: • 30/09 ‘Parckdesign2012 wandeling met gids de straat • 04/10 ‘Paal en Perk’: groen in rust • 11, 18 & 25/10 Ontspanning en in de stad • 12 & 19/10 Spelletjesavond • 13/10 Street-art parcours

• 23/10 Clip lezing: kunstenaar Thomas Laureyssens je leven • 27/10 Workshop: ‘Maak van een speeltuin’

agin fe im

city li

play

Nick Trachet

“Net als vroeger lokken we opnieuw tegenstrijdige reacties uit”

staander had hij een objectievere kijk en bracht hij een aantal verbeteringen aan. En ziedaar, twintig jaar later staan we er weer.” En deze mannen maken verder plannen. De bonustrack op de cd heet niet toevallig ‘Report from the future’. “EK bood ons een contract aan waarin gestipuleerd staat dat er een vervolg komt. We werken aan nieuwe nummers en we willen er vooral ook live staan. De repetities zijn volop aan de gang. Aangezien we nooit gestopt zijn met muziek, lukt dat allemaal wel. Bovendien zijn we supergemotiveerd na de afwijzing van twintig jaar geleden. We betekenen maar een heel kleine voetnoot in die hele muziekgeschiedenis, het is dus geen zoete weerwraak, maar het voelt wel fijn.” Dooms is realistisch genoeg om te beseffen dat 2nd Civilization niet meteen een muzikale revolutie zal ontketenen. “Het publiek blijft beperkt, maar het ís er wel degelijk. En net als vroeger lokken we opnieuw tegenstrijdige reacties uit. Voor diehard fans van EBM (Electronic Body Music, met Front 242 als grote internationale kopgroep, red.) klinken we te melodisch of te episch. Voor anderen kan het dan weer niet dat er een gitaar in onze muziek verweven zit. Die tegenstrijdigheden vormen net onze sterkte.” Hopelijk is de volgende afspraak zeer binnenkort op de (inter)nationale podia, en niet binnen twintig jaar op een nieuwe geluidsdrager uit de toekomst.

BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Bot Ik wandel bij een van mijn visboeren binnen en vraag hem, naar gewoonte, wat ik die dag moet kopen. Hij wijst naar een stapeltje platvis en prevelt: “J’ai de belles plies.” Het is waar: september is dé maand van de pladijs. Maar daar liggen helemaal geen pladijzen. Daar ligt bot. De wereld van de platvissen is niet de eenvoudigste. Wie viskenner wil worden, moet studeren. Zeebaars en roodbaars uit elkaar halen is een makkie. Schelvis onderscheiden van wijting en pollak is al iets subtieler, maar bij de platvissen is het een plat zootje onverschil: schar, schartong, tongschar, tong, pladijs en bot, heilbot en tarbot. En dan zijn er nog visjes met lieve namen als griet en schurftvis, schol of hondstong. En ik vergeet er bewust nog een paar. Het zeer officiële boek uit 1947 Faune de Belgique – Poissons marins van Max Poll (KBIN) bevat een uitplooibare vergelijkende tabel met zestien soorten platvissen uit Belgische wateren. Voor alle andere vissoorten, die niet tot de orde der Heterosomata of platvissen behoren, vond de auteur zo’n tabel niet nodig. Na wat oefenen gaat het wel: platvissen zwemmen op hun zij. Er zijn links kijkende platvissen (tarbot, griet) en rechts kijkende (tong, pladijs, heilbot), er zijn er lange en brede, ruit- of ellipsvormige. Het verschil tussen pladijs (Pleuronectes platessa) en bot (Platichthys flesus) is voor de leek pas echt moeilijk. Mijn eigen visboer wist het dus ook niet (ik geloof in zijn eerlijkheid). Maar hij had een excuus. Hij verwierf zijn kennis over vis langs de kusten van de Zee van Alborán en de lagune van Nador, en daar komen pladijzen en botten niet of nauwelijks voor. Het zijn vissen ‘van hier’. Bij onze kust kennen ze hun belangrijkste paaigebied. De pladijs herkent men aan zijn oranje stippen. Dat is makkelijk. Maar de bot heeft ook stippen, zij het minder opvallend. Ze zijn bleek, zelden geel. De bot is meestal iets dikker dan de pladijs, en aan de basis van zijn vinnen zien we een rode schijn. Voorts is de staart van de bot recht afgesneden, terwijl die van de pladijs meer is afgerond. De andere vinnen, rond het lichaam, zijn bij de pladijs ongeveer even breed

aan alle kanten, terwijl die van de bot een accolade vormen. De bot staat ‘tussen haakjes’. Bot heet in het Frans flet, maar zeldzaam zijn de Franstaligen die die naam kennen. In het Engels heet hij flounder. Maar als die twee vissoorten dan toch zo sterk op elkaar lijken, waarom dan een onderscheid maken? Verse vis is toch verse vis? Wel, er is toch een zeker belang bij. Bot is in de vismijn merkelijk goedkoper dan pladijs. Dat heeft met de levenswijze te maken. En het is niet omdat ze op elkaar lijken, dat ze dezelfde smaak hebben. Zowel bot als pladijs wordt geboren op zee, langs de kust en bij de riviermondingen. Maar daar waar de pladijs bij het opgroeien de zee opzoekt, gaat de bot de andere kant uit, de rivieren op. Er is al bot gevangen in de Schelde bij Gent, in de Nete en zelfs in de Ourthe. In de Brusselse vaart bewoont hij zo goed als zeker de bodem, al ken ik geen visser die het in zijn hersens zou halen om daar naar bot te vissen. Biologen merkten al lang geleden op dat het diertje een voorliefde heeft voor zwarte modder. Bot smaakt dan ook zo goed als altijd naar moor en slijk. Hoe mooi en hoe vers het diertje er ook mag uitzien, de zwavelachtige moddersmaak is niet weg te krijgen. Dat zorgt dan ook voor een goedkope vis. Toch wordt er bot aangevoerd op de visveilingen, en geloof het of niet: die bot wordt altijd verkocht, al is het dan tegen de laagst mogelijke prijs. Waar die vis dan uiteindelijk naartoe gaat, is een van de mysteries van de voedingsindustrie. Naar Nederland, zo wordt gezegd. Wie verse bot wil zien, gaat nog het best een dagje naar ‘de Trap’ in Oostende. Daar wordt heel wat bot aangeboden. Niemand beweert dat het pladijs is, maar niemand schrijft op het prijskaartje dat het geen pladijs is. En de toerist, hij koopt. Iets vergelijkbaars gebeurt met tong. Tong is duur, maar eigenlijk bestaan er twee soorten tong, als we even geen rekening houden met de tropische, Atlantische en andere hondstongen uit de diepvriesvakken van de supermarkt. De ene tong heet voor de wetenschap Solea solea en is wat we denken, maar er bestaat ook nog een ‘zandtong’ of ‘Franse tong’, een sole pole zoals ze zeggen in de taal van Molière,

Bot heeft een voorliefde voor zwarte modder. Het diertje smaakt dan ook zo goed als altijd naar moor en slijk

of Pegusa lascaris voor de wetenschap. In de viswinkels, voor de gewone consument, zijn ze voor dezelfde prijs te krijgen. Een visser in Nieuwpoort toonde mij het verschil: iets dikker, met een andere tekening en een groter neusgat aan de witte onderkant. Deze Pegusa lascaris is anders, maar op een zeer subtiele manier. De visser vertelde me wel dat deze tong in de visveiling altijd een lagere prijs haalt dan de échte tong. Maar niet in het restaurant of in de modale viswinkel, uiteraard! Hebt u toch bot gekocht? Dat is geen drama: snij de grijze filets van het arme diertje, haal ze door de bloem en bak ze krokant in goede boter. Of bereid ze met een pikant currysausje. Het blijft uiteraard gezonde vis. Smakelijk. nick.trachet@bdw.be De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/trachet

BDW 1344 PAGINA 22 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

Eva Houdova, in de achtergrond: “De Tsjechoslowaakse nouvelle vague in de film van de jaren ’60 leverde pareltjes van subversief verzet op die mee hebben geleid tot de Praagse Lente in 1968.”

BRUSSEL/SINT-LAMBRECHTS-WOLUWE – “Ons festival, dat het puik wil tonen van films gedraaid door vrouwen, is gebouwd op het zweet van een handvol vrijwilligers. Het moet wel: ondanks de steun van een aantal trouwe partners is onze financiële marge klein. We krijgen niet genoeg geld omdat we niet zichtbaar genoeg zijn, we hebben niet genoeg geld om ons zichtbaarder te maken. Dat we toch volle zalen lokken in de Botanique, daar kunnen we alleen maar fier op zijn.” De Tsjechisch-Belgische cineaste-monteur Eva Houdova over het festival Dames draaien / Elles tournent, dat dit jaar aan zijn vijfde editie zit.

‘D

raai films, dames!” zei Alice GuyBlaché, de eerste filmregisseuse, in 1914. Dat deden ze toen, en dat doen ze nog. Op de affiche van Dames draaien / Elles tournent staat onder meer Eva Houdova’s jongste, Parler avec elles (2012), die ook al een drietal keer vertoond is op de RTBf en Arte. “Mijn film belicht drie generaties vrouwen binnen het immigratieverhaal. Gesprekken tussen grootmoeders, moeders en dochters. Vrouwen die tot het besef zijn gekomen dat hun verhaal van immigratie hun bewegingsvrijheid, hun zelfbeschikkingsrecht beperkt. Hun heden wordt mee bepaald door het verleden,” vertelt Houdova, die nu al vier jaar meedraait in de organisatie van het festival. “Ik sta met een tiental collega’s in voor de programmering. In zes maanden tijd beoordelen we vijf-, zeshonderd films. Onze maatstaven zijn actualiteit, gevoeligheid, originaliteit én positivisme. Positivisme, want aan almaar kommer en kwel hebben we geen boodschap.” “Een festival als het onze is geen overbodige luxe: vrouwelijke cineasten worden nog steeds onrechtvaardig behandeld in de filmwereld, ze zijn niet zo zichtbaar als mannelijke cineasten. De verhouding vrouw-man bij de afgestudeerde cineasten ligt ongeveer op 50-50, maar als je naar de subsidies kijkt, dan stel

je vast dat maar veertien procent van het geld naar projecten van vrouwen gaat. De discrepantie komt volgens mij doordat producenten bij fictie eerder geneigd zijn voor een regisseur te kiezen dan voor een regisseuse. Blijkbaar achten ze mannen om de een of andere reden beter in staat om het schip veilig de haven in te loodsen dan vrouwen. Het maakt dat vrouwen zich meer richten op documentaires. Misschien is dat een verklaring voor het lage percentage aan subsidies, want documentaires zijn nu eenmaal veel goedkoper dan langspeelfilms. Je kunt dus eigenlijk zeggen dat we een beetje aan zelfcensuur doen.”

Pater Pire Eva Houdova is een kind van de Praagse Lente. “Toen de tanks van het Warschaupact op 21 augustus 1968 onze hoofdstad binnenrolden en zo brutaal een einde maakten aan amper acht maanden vrijheidsgevoel, was ik 21. Ik wilde weg, ik wou niet meer opnieuw leven in een klimaat van communistische onderdrukking. Maar er was ook nog mijn vader, die vierkant tegen emigratie gekant was. ‘Eva, je roots liggen hier.’ Ik: ‘Papa, het kan jou misschien een troost zijn dat ik naar Frankrijk vertrek. En binnen een jaar of twee kom ik terug.’ Zo zijn we tot een compromis gekomen,

ook omdat vader een fervent francofiel was.” ‘Voor even’ werd voor altijd. En Frankrijk werd België. “President Pompidou wilde de Franse commerciële belangen in het Oostblok beschermen en was daarom officieel gekant tegen immigratie uit Tsjechië; aan verblijfspapieren geraken was een utopie. Ik zat vast, zocht links en rechts hulp. Zo ben ik via de coördinator van de Tsjechische emigratie terechtgekomen bij Dominique Pire, de Belgische domicaner pater die in 1958 de Nobelprijs voor de Vrede had gekregen, voor zijn inzet voor vluchtelingen tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Die inzet culmineerde in de organisatie Vredeseilanden, ook wel Europadorpen genoemd. Ik kreeg samen met enkele andere jonge Tsjechische emigranten een stipendium in België, en zo ben ik in Pater Pires Europadorp in Sint-Agatha-Berchem terechtgekomen. Teruggaan naar mijn geboortestreek was niet meer aan de orde, omdat de grenzen van Tsjechoslowakije ondertussen gesloten waren: niemand kon nog binnen of buiten.” Voor Houdova was de komst naar België een uitgelezen kans om zich op haar grote liefde te storten: film. “Die liefde heb ik meegekregen van mijn vader, die ondertussen helaas overleden is. Telkens als hij kon, nam hij me

Houdova stelt mee het programma samen van het Brusselse vrouwenfilmfestival.

mee naar de bioscoop. Met de bloei van de Tsjechoslowaakse nouvelle vague in de jaren ’60 heb ik ook het voorrecht gehad kennis te maken met de films van František Vláčil, Miloš Forman, Vĕra Chytilová en anderen: metaforische verhalen die de leugen en de hypocrisie van het communistische regime aan de kaak stelden, pareltjes van subversief verzet die mee hebben geleid tot de Praagse Lente in 1968.” “Het was mijn droom om aan de Filmschool van Praag te gaan studeren. Maar ik werd geweigerd vanwege de politieke overtuiging van mijn vader. In plaats daarvan werd het een studie elektronisch ingenieur.” “In Brussel zag ik, dankzij mijn studiebeurs,

BDW 1344 PAGINA 23 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

FREDDI SMEKENS “De verhouding vrouw-man bij de afgestudeerde cineasten ligt ongeveer op 50-50, maar toch gaat maar veertien procent van de subsidies naar filmprojecten van vrouwen”

Vuistelle

Eva Houdova, leven voor de zevende kunst

‘Draaien, dames, draaien!’ mijn kans schoon. Helaas was ik een nul in vakken als wiskunde, waardoor ik niet slaagde voor mijn toelatingsexamen Regie aan het Insas. Daarom koos ik voor de richting Scenario en Monteren.” “Monteren is een prachtig beroep: het is op de montagetafel dat films echt tot leven komen. Toch begon ik het op het eind van de jaren ’80 een beetje beu te worden om aldoor met werk van anderen bezig te zijn, en bovendien beleefde ik gaandeweg minder plezier aan het monteren, doordat er steeds maar nieuwe software kwam. Ik besloot me volledig toe te leggen op mijn eigen films, gecombineerd met lesgeven aan het Insas en het IAD.” “In mijn films staat het individu altijd centraal. Dat was al zo bij mijn eersteling uit 1977, Renée Pietrafesa, chef d’orchestre. Ik kan blijkbaar geen abstracte films maken, terwijl het experimentele me toch erg boeit. Maar die liefde voor het experimentele kon ik dan weer als monteur van de films van anderen uitleven. Jammer genoeg worden er minder en minder experimentele films gemaakt, bij gebrek aan subsidies.”

Emigratie In haar werk exploreerde Houdova ook haar eigen emigratieverhaal. “In 1986 heb ik Na Zapad, ou la fierté nationale d’un cristal de Bohême gedraaid, waarin ik zelf ook figureerde. Het was het integratieverhaal in België van jongeren die het toenmalige Tsjechoslowakije zijn ontvlucht na 21 augustus 1968. We zijn altijd contact blijven houden, en in 2001 is dan La parenthèse et le retour en Bohême gevolgd. Ik ben toen voor de opnamen met diezelfde mensen teruggekeerd naar wat de Tsjechische

Republiek was geworden. Om onze origine op te zoeken. Een mooi toeval wilde daarbij dat elk van ons van een verschillend deel van het land afkomstig is. Zo is het een veelomvattende film geworden.” “Aan definitief terugkeren heb ik nooit gedacht, neen. Ook niet in het begin. Ik was 21, jong en vol vuur, ik wilde de wereld veroveren. Dan spelen dingen als familie en roots veel minder. Mijn leven heeft zich hier gevormd. Ik heb hier carrière gemaakt, hier mijn liefdesgeluk gevonden. Op het moment dat de grenzen weer opengingen, was mijn leven dan ook in België, onomkeerbaar, al is er met ouder worden toch plaats gekomen voor enige melancholie. Het is natuurlijk ook een feit dat de Tsjechische Republiek op maatschappelijk vlak niet mooi geëvolueerd is na de onafhankelijkheid in 1994. De meeste mensen denken alleen maar aan geld, geld en nog eens geld, er is veel poujadisme. Tolerantie is een woord dat hier toch minder is uitgehold dan daar. Je hebt hier weliswaar extremisme, maar daartegenover staat toch een interessant publiek debat. Ik acht me ook gelukkig hier te zijn terechtgekomen. In Brussel. Een francofone stad waar toch de twee landstalen aanwezig zijn, een stad met een heel internationaal karakter. Het past goed bij wie ik ben.”

Karel Van der Auwera

Dames draaien / Elles tournent, van 20 tot en met 23 september in de Botanique, Koningsstraat 236 www.brusselnieuws.be/ingesprekmet

atuurlijk is vuistelle geen typisch Brussels woord, en toch ben ik er lang van uitgegaan dat de vraag “Kun d’a da vuistelle?” dat wel was. Met de jaren ben ik echter gaan beseffen dat het voorstellingsvermogen van de Brusselaar niet groter of kleiner is dan dat van wie dan ook. Gelukkig, waarde lezer, kunne we ons nuut e gedacht moeke van wa er kan komme of gebuire noe da we ons eet vuigesteld hemme. Sommigen zullen weliswaar beweren dat er nooit iets is (of iets zal gebeuren) zoals we er ons e gedacht van hemme gemokt. Persoonlijk vind ik dat een nogal droevig en pessimistisch uitgangspunt. Maar ook het tegenovergestelde behoort niet tot wat wij ‘de realiteit’ plegen te noemen. Gelukkig staat het iedereen vrij om op elk ogenblik en over welk onderwerp het feit van ons eet vui te stelle de vrije loop te laten. Zo komt het bijvoorbeeld niet zelden voor dat ik mij bij een wandeling door onze stad de vraag stel: “Hoo zou dat hee vreuger geweist zaain?” of “Hoo zou dad’er ooitgezeen hemme?” Ik ben waarschijnlijk ook niet de enige die zich dat afvraagt. Natuurlijk bestaan er oude prentbriefkaarten en de herinneringen van anderen om ons bij die vraag een preciezer idee te vormen. Uit ervaring weet ik echter dat men daarop af en toe het antwoord “Ge kunt a da ni vuistelle!” voorgeschoteld krijgt. Het is wel een heuglijke vaststelling dat juist die reactie ons ertoe aanzet (en ons zelfs de nodige inspiratie bezorgt) om ons wel eet vui te stelle. We blijven nog even in de stad, op verkenningstocht. Daarbij komt uiteraard niet alleen het verleden, maar ook de nabije en verre toekomst bij ons eet vuistelle van pas. Op dat ogenblik ontpoppen we ons tot architect, en onze stad krijgt er meteen een andere, nieuwe en soms hiel origineile dimeense mei. Dat we daarbij onze verbeelding de vrije loop laten en natuurlijk ook de noodzakelijke vrijheid gunnen, hoeft – althans volgens mij – verder geen betoog. Uiteraard komen bij dat alles niet alleen de structuur en het uitzicht aan bod. Ons eet vuistelle doen we eveneens over

haar bewoners van vroeger en nu. Dat het menselijke aspect van de stad bij die benadering centraal staat, mokt het allien mo plezanter. Een van de vragen die ik mij daarbij stel, is: “Hoo kloenk ons Brussels vreuger?” Het eerste antwoord dat mij dan te binnen schiet, is: “Ik kan ma gerust vuistelle dat het ni vuil anders geweist zal zaain as naa.” Maar dat is een nogal oppervlakkige inschatting, besef ik. Zolang onze prachtige streektaal leeft en geleefd heeft, zal haar ademhaling en haar hartslag het ritme van de verandering blijven volgen. Welnu, ik kan ma vuistelle, waarde lezer, dat ik bij die laatste analyse de opmerking krijg: “Awel menneke, we wiste da ge van taaid tot taaid neki serjuis kost zaain, mo lot ons zegge da g’er na toch e scheupke baa doot.” Die opmerking laat ik mij met veel plezier welgevallen, en uit respect voor die ene lezer die ze zou kunnen formuleren, leg ik ze niet zomaar naast mij neer. Maar even terug naar de vraag waarmee ik deze Brusselse Rubriek heb ingeleid: “Kun d’a da vuistelle?” Het kan wat eigenaardig klinken, waarde lezer, maar wie deze pertinente vraag stelt, verwacht er in feite geen antwoord op. En dat heeft volgens mij een duidelijke reden. Want een antwoord als “Hielemoe ni!” of “Nateurlaaik” zou de discussie geen greintje verder helpen. En dan is er ook nog het volgende. Men hoeft niet bepaald ijdel te zijn of aan grootheidswaanzin te lijden om onomwonden te kunnen beweren: “Ik kan ma alles vuistelle.” Natuurlijk zijn er dingen en omstandig heden waarvan w’ons gien gedacht kunne moeke. Maar die dingen komen in een gewoon gesprek gelukkig zelden of nooit voor. Uiteraard spreek ik in dat laatste voor mezelf. En om te besluiten toch nog even dit. Wanneer we het doemdenken even buiten beschouwing laten, kunnen we gerust stellen dat ons eet vuistelle alles te zeen heit mè ’n avonteur da we onze giest loete meimoeke. Laten we hopen, waarde lezer, dat zoals bij onze striphelden een blij vervolg nooit te lang op zich laat wachten.

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Elsene, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, info@bdw.be, www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels hoofdstedelijk gewest. Rest van België 15 euro per jaar; IBAN: BE07424552982266, BIC: KREDBEBB van vzw Brussel Deze Week. Buiten België 25 euro per jaar. DISTRIBUTIE EN PROMOTIE Ute Otten (ute.otten@bdw.be), Paul De Weerdt. RECLAME IN BDW Rika Braeckman (rika.braeckman@bdw.be), 02-226.45.41, 0477-97.21.27, fax 02-226.45.69. OPLAGE 70.490 exemplaren. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne (anne.brumagne@bdw.be). EINDREDACTIE Katrien Stroobants (katrien.stroobants@bdw.be). REDACTIE Jean-Marie Binst (jeanmarie.binst@bdw.be), Christophe Degreef (christophe.degreef@bdw.be), Tuur De Moor (tuur.demoor@bdw.be), Bettina Hubo (bettina.hubo@bdw.be), Patrick Jordens (patrick.jordens@bdw.be), Steven Van Garsse (steven.vangarsse@bdw.be), Danny Vileyn (danny.vileyn@bdw.be). REDACTIESECRETARIAAT Isabelle De Vestele (isabelle.devestele@bdw.be), Gerd Hendrickx (gerd.hendrickx@bdw. be). MEDEWERKERS Michaël Bellon, Lieven Bulckaert, An Devroe, Eva Hilhorst, Ilah, Wauter Mannaert, Francis Marissens, Karolien Merchiers, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, Freddi Smekens, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Steven Vandenbergh, Karel Van der Auwera, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Anja Galicia, Marc Gysens, Ivan Put, Herman Ricour, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. VORMGEVING Peter Dhondt (peter.dhondt@bdw.be). FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh (manu.dehertogh@bdw.be). VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Marijke Vandebuerie (marijke.vandebuerie@bdw.be). Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie. ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).

BDW 1344 PAGINA 24 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

Wielrennen > Patrick Demunter, een van de weinige Brusselaars in de wielerwereld

EVERE – Brusselaars in de wielerwereld: ze zijn op de vingers van een hand te tellen. Patrick Demunter (49) is een van die witte raven. De wedstrijdcommissaris is actief in binnen- en buitenland en was afgelopen weekend nog antidopingcommissaris tijdens de eendagswedstrijd Parijs-Brussel. “Iedereen kan wedstrijdcommissaris worden,” legt Patrick Demunter uit. “Je moet natuurlijk gebeten zijn door de wielersport en bereid zijn er veel tijd in te steken. Zowat al mijn vrije tijd en negentig procent van mijn vakantiedagen gaan naar het jureren van wedstrijden. Daartegenover staan wel mooie momenten tijdens klassiekers als de Ronde van Vlaanderen en Luik-Bastenaken-Luik.” De passie voor de tweewieler is altijd al groot geweest bij Demunter. In het peloton heeft hij nooit gezeten, maar hij begeleidde bevriende wielrenners in de jaren 1980 wel als verzorger en materiaalhulp. Door een kennis werd hij geïntroduceerd in de wereld van de wedstrijdcommissarissen bij de Belgische Wielerbond, en in het begin van de jaren negentig kwam daar, na een reeks examens, ook een functie als UCI-commissaris bij. (De UCI is de Internationale Wielerunie.) “Als commissaris moeten we alles in en om het peloton controleren. Daarvoor hanteren we een complexe reglementering. De bundel is een driehonderdtal bladzijdes dik. Daarnaast hebben andere disciplines als veldrijden en de

de CLUB

Wedstrijdcommissaris Patrick Demunter: “Ik ben altijd onpartijdig en als ik een beslissing moet nemen ten nadele van een landgenoot, dan doe ik het. Maar als Johan Museeuw voor je neus wereldkampioen wordt, dan zit je toch stiekem te glunderen.”

Hockeyclub Amicale, Anderlecht

ANDERLECHT – Hockeyclub Amicale Anderlecht kan eindelijk aan sport denken. Ze hebben moeten vechten voor hun infrastructuur en kunnen die nu opwaarderen. Het gaat ze weer voor de wind. Ook sportief. “In 2004 kregen we een brief van de gemeente waarin stond dat onze thuisbasis verplaatst zou worden,” legt voorzitter Jean-Jacques Degryse (62) uit. “We trainden in Neerpede, op velden naast Yeti Ski, waar ook onder meer tennisvelden lagen. Het hele terrein zou naar voetbalclub RSCA gaan; wij protesteerden natuurlijk. Na heel wat vergaderingen met de gemeente en RSCA zijn we tot een akkoord gekomen. De voetbalclub heeft haar velden, én wij mochten blijven. Sinds november vorig jaar hebben we een huurcontract, tot 2050. Nu kunnen we weer aan het werk.” Amicale Anderlecht heeft altijd al een band gehad met paars-wit. Zo is de hockeyclub een samensmelting van Amicale en RSCA Hockey, en trainden ze ook vroeger al in hetzelfde sportcentrum. De huidige secretaris-generaal van RSCA, Philippe Collin, heeft trouwens een

Amicale verloor vorig seizoen geen enkele match, weet voorzitter Jean-Jacques Degryse. verleden als hockeyspeler bij RSCA. “Op een bepaald moment was onze relatie zeer ingewikkeld. Dat versta ik wel: zij hadden hun project en zagen ons als de spelbrekers.”

“Sinds we ons huurcontract op zak hebben, kunnen we weer vooruitkijken. In acht jaar tijd waren we van vierhonderd leden naar driehonderd gezakt omdat we geen toekomstpro-

ject konden voorleggen. Er was te veel onduidelijkheid. Vandaag zitten we weer op de weg omhoog.” Het ultieme bewijs van de hausse is een gloednieuw blauw hockeyveld, waaraan momenteel de laatste hand wordt gelegd. Het vierhonderdduizend euro kostende sportveld is het tweede van zijn soort in België. Amicale Anderlecht is één grote familie die iedereen op gelijke voet plaatst. De resultaten zijn goed: de eerste ploeg heeft afgelopen seizoen de promotie naar eerste klasse, net onder de eredivisie, afgedwongen. “We hebben vorig seizoen zelfs geen enkele match verloren,” zegt Degryse. “We zouden ons nu graag in de hogere regionen van de eerste klasse vestigen, dat is vandaag het maximum voor ons. Het verschil met de eredivisie is ontzettend groot. Vergeet niet dat hockey sterk evolueert in België. We komen in een semiprofessionele situatie terecht, met buitenlanders die betaald moeten worden. En wij betalen onze spelers niet. Als je beslist om voor promotie naar de hoogste klasse te gaan, dan moet je een stevige structuur en financiële draagkracht hebben, met sponsors. Daar zijn wij vandaag niet mee bezig. Wel zouden we jaarlijks graag rond de vijf procent groeien qua ledenaantal. Sommige Brusselse clubs weigeren mensen en nemen alleen de goede spelers aan. Bij ons kan iedereen terecht, wij TS zetten niemand aan de deur.” www.amicale-anderlecht.com

BDW 1344 PAGINA 25 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

piste hun eigen reglementering. Dat vraagt toch regelmatig een opfrissing.” “We volgen de wedstrijd vanuit de wagen en zien erop toe dat de regels gevolgd worden. Dat is bijvoorbeeld zorgen dat er tijdens de eerste vijftig kilometer niet wordt bevoorraad. Maar je moet ook wat feeling hebben en je soepel kunnen opstellen. Als het 35 graden warm is, dan mag er wel sneller een bidon aangereikt worden.”

Stiekem glunderen Je zou de commissarissen kunnen vergelijken met de scheidsrechters in het voetbal. In plaats van kaarten of vrije trappen delen zij waarschuwingen of boetes uit. Daarvoor houden ze behalve de renners ook hun ploegleiders nauw in het oog, want sommigen durven het verkeersreglement aan hun laars te lappen. Af en toe moet Demunter ook psycholoog spelen. “In het heetst van de strijd zijn ren-

“Als iemand gepakt wordt op doping, dan doet dat toch altijd pijn. Die renner heeft dan de wielerfamilie bedrogen”

ners wel eens gefrustreerd, bijvoorbeeld bij een diskwalificatie. Maar in het algemeen krijgen we heel veel respect. Toch zien we de afgelopen jaren een kentering, vooral bij de jeugdcompetities. Mensen zijn veel mondiger, en als er een discussie is over een beslis-

sing, durven ze zich er sneller mee te moeien, soms om olie op het vuur te gooien.” Tijdens de wedstrijd is Demunter honderd procent geconcentreerd op de race. Genieten doet hij achteraf, want hij neemt steevast de wielerwedstrijden op. Maar soms kun je niet anders dan smullen. “Ik herinner me de Ronde van Vlaanderen uit 1995 nog goed. Museeuw, Baldato en Tchmil stonden na een fantastische wedstrijd op het podium. Ik zat toen met de auto in de vuurlinie en dan kan ik zeker genieten. Ook tijdens het wereldkampioenschap in 1996, in Lugano, was ik erbij toen Museeuw wereldkampioen werd. Ik ben altijd onpartijdig en als ik een beslissing moet nemen ten nadele van een landgenoot, dan doe ik het. Maar op zo’n moment zit je toch wel stiekem te glunderen.” Een paar jaar geleden kwam er voor Demunter de functie van antidopingcommissaris bij. Zijn werk beperkt zich daar tot het administratieve, terwijl een dokter de controles uitvoert. In 2014 moet er gekozen worden tussen de functie van wedstrijdcommissaris en die van antidopingcommissaris, en de Brusselaar kiest resoluut voor het eerste. “Al is dopingcontrole vrij belangrijk, ik verkies toch het werk als wedstrijdcommissaris of voorzitter.” “Uit cijfers van de Vlaamse Gemeenschap blijkt dat twee of drie procent van de positieve dopingstalen uit het profwielrennen komt. Ik heb het gevoel dat er cleaner wordt gereden. Dat zie je ook tijdens de grote rondes, waar de gemiddelden lager liggen en waar zelfs toppers af en toe stilvallen tijdens een aanval. In de epo-jaren zag je sommigen echt een berg op vliegen. Als iemand gepakt wordt op doping, dan doet dat toch altijd pijn aan het hart. Die renner heeft dan de wielerfamilie bedrogen.” Met het einde van het wegseizoen in zicht kon Demunter afgelopen weekend nog eens werken in eigen stad. “Maar mijn seizoen zit er nog niet op. Na een paar wegwedstrijden volgt het veldritseizoen. Ook daar treed ik op als wedstrijdcommissaris. Zoals ik eerder al zei: je moet echt gebeten zijn door de wielersport om dit te doen.”

Tim Schoonjans

David Steegen Wilfried Vorige vrijdag was een hoogdag voor Brussel, en niet alleen omwille van de mooie zomerse dag, of de heerlijke tonijn en witte wijn bij De Noordzee aan Sint-Katelijne (een aanrader). Het was ook een feestdag voor de topsport. Op wereldvlak. De jaarlijkse Memorial Van Damme verdient alle aandacht. Dit was de 33ste jaargang van een van de mooiste sportevenementen ter wereld, destijds opgestart door een journalist, Wilfried Meert, uit respect voor de verongelukte loper Ivo Van Damme. Meert heeft al die jaren de ene klasbak na de andere naar Brussel gehaald. Sponsors, atletiekliefhebbers, de overheden (lokaal en nationaal) en andere sportfans verdringen zich elk jaar om erbij te zijn op de hoogmis van de sport. De Memorial is te vergelijken met de mooiste avond van de Olympische Spelen, de avond van de finale van de 100 meter sprint. We mogen trots zijn op Wilfried Meert, zoals hij een sportevenement organiseert waar iedereen bij wil zijn. De jaarlijkse Memorial wordt door de hele wereld gevolgd. Geen kat die klaagt over belastinggeld dat naar de opgetrommelde (en broodnodige) politiemacht vloeit – het gaat uiteindelijk om een massamanifestatie –, geen gelul over subsidies (het Brussels Hoofdstedelijk Gewest steunt het topsportevenement om de juiste reden), en geen gejammer over duurbetaalde vedetten. De Memorial Van Damme verenigt mensen. De verdiensten van Wilfried Meert zijn grandioos. Sportleiders zouden zich aan hem moeten spiegelen. De nieuwe leading lady van het hoogspringen luistert naar de naam Anna Chicherova. Haar glimlach is even gezellig als haar achternaam. Haar lenden hebben al 37 keer de twee meter overtroffen. ‘La Chicherova’ is in staat om het 37 jaar oude record van

Gereserveerd voor vrouwen BRUSSEL – De Brussels Woman Race is een loopwedstrijd helemaal alleen voor vrouwen, en voor het goede doel. Op zaterdag 15 september, om 18.30 uur, wordt aan de Gespanhoek in het Ter Kamerenbos het startschot gegeven voor de eerste Brussels Woman Race. De loopsters kunnen kiezen tussen drie afstanden: drie, zes en negen kilometer.

Lopen doe je uiteraard voor het plezier, maar hier is er nog een extra stimulans: het verzamelde geld gaat naar een vereniging voor vrouwen die getroffen worden door borstkanker. Voorinschrijven kan bij loopwinkel Jogging+ in de Luxemburgstraat (tot en met 14 september) of op www.womanrace.be (tot en met 11 september) en kost zes euro. Ter plaatse kost de inschrijving (vanaf 16 uur) TS acht euro.

Lopen in trio SINT-PIETERS-WOLUWE – De loopwedstrijd Immorun trekt voor zijn vierde editie een recordaantal deelnemers. Lopers van alle niveaus komen aan hun trekken op de Immorun, en ze kunnen allemaal hopen op de zege. Er wordt namelijk in ploegen van drie gelopen, waarbij de eerste loper de drie rondjes van telkens drie kilometer aflegt. De tweede loper komt erbij na één ronde en de derde loopt met zijn maats het laatste rondje. Er worden prijzen uitgedeeld in drie categorieën: mannen, vrouwen en gemengd. Immorun is, zoals de naam al een beetje aangeeft, voornamelijk bedoeld voor lopers van

bedrijven die actief zijn in de wereld van het onroerend goed. De wedstrijd in het Woluwepark gaat op 20 september om 18 uur van start. Het afzien wordt achteraf ruimschoots goedgemaakt met een walking dinner (vanaf 20.15 uur) en een feest. De vierde editie van de Immorun is al op voorhand een succes: meer dan een maand voor het begin van de wedstrijd was het deelnemersrecord al gebroken. Er kunnen maximaal honderdvijftig teams deelnemen. Zijn er meer inschrijvingen, dan wordt er een TS wachtlijst aangelegd. www.immorun.be

2.09 meter te slopen. Haar aanwezigheid in Brussel is fantastisch. Alsof Robert De Niro voorzitter is van het Brussels Filmfestival. Alsof de voetbalwereld erin slaagt Cristiano Ronaldo en Lionel Messi elk jaar naar Brussel te halen voor een demonstratiewedstrijd. Anna Chicherova schuwt de media niet. Een diva is ze volstrekt niet. De Russin staat iedereen te woord. Ze was verbaasd toen ze in Londen olympisch goud pakte, hoewel ze de favoriete was. Nederig, heet dat. Chicherova is goed bevriend met Tia Hellebaut. Geen wonder – gewone meisjes die van hun sport houden. De beste hoogspringster van de wereld houdt van de Memorial, “de sfeer is er uniek,” beweert ze. We beseffen het niet altijd, maar sport brengt echt wel mensen samen. Topsportevenementen – van de 20 km door Brussel over Europese wedstrijden tot de nationale bekerfinale in het voetbal – zetten een stad op de kaart. Chicherova is niet de enige wereldster op de Memorial. Yohan Blake, ‘Het Beest’, liep vorig jaar zijn maatje, de intergalactische ster Usain Bolt – die er dit jaar ook bij is – de schaduw in. Of Marina Savinova uit Rusland op de 800 meter: zij won alles wat er te winnen valt. Indoor en outdoor. Of Aries Merritt op de 110 meter horden. De ex-gymnast werd ooit uitgedaagd door een medestudent om over een hek te springen. Een atletiektrainer was getuige van de lenigheid van Merritt en maakte van hem een topatleet. Nu liep hij een nieuw wereldrecord. Ach, Wilfried Meert is een godsgeschenk voor de topsport. Brussel moet hem eeuwig dankbaar zijn. www.brusselnieuws.be/steegen David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht

ADVERTENTIE

Discussieer met Brussel www.brusselnieuws.be

BDW 1344 PAGINA 26 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

zaIE Z

WELKOM IN DE BUURT VAN DE ZESDEKLASSERS VAN

Als ik een put zou graven

Geblinddoekt met je hand een muur betasten en vertellen hoe het voelt... Op een pleintje zitten en in twee minuten een verhaal verzinnen over wie daar toevallig voorbijkomt... Een droom bedenken voor je wijk als je er voor één dag baas was...

... Misschien krijg je wel zo’n opdracht mee als je nu zondag een bezoek brengt aan de buurt waar Imane (12), Zora (11), Kevin (11) en Thibo (12) wonen. Samen met hun klasgenoten en met kunstenares Inne Goris bereiden ze voor jou een spannende ‘ontdekkingstocht’ voor. Loop op autoloze zondag 16 september dus gerust de speelplaats op van de school Vier-Winden, hartje Molenbeek. Daar staat voor de gelegenheid van Festival Kanal een mooie houten muur opgesteld, als een grote blokkendoos. Aan de ene kant van de muur hangen de zelfportretten van alle zesdeklassers (zie ook ‘SorrySnorry?’, hiernaast rechts). En aan de andere kant zitten kastjes. In een van die kastjes ligt een zakje op jou te wachten. Daarin: een paar geheimzinnige voorwerpen, een stratenplan én... opdrachten dus. En dan ga je op pad! Imane, Thibo & co zijn heel benieuwd naar wat jij zoal meebrengt aan ontdekkingen, kleine schatten en (zelfbedachte) verhalen... uit hún buurt. Want misschien zie jij wel iets wat zij niet zien... En wij waren benieuwd naar hoe deze kids zelf over hun wijk denken, en naar wat zij met Inne hebben verzonnen en uitgespookt... Voor de vakantie al deden jullie met Inne Goris leuke activiteiten, vooral rond jullie wijk. Een van de vragen die ze stelde, was: “Wat zou je doen als je één dag de baas was?” En? Imane (I): Dan zou ik alles roze verven: de straten, de gevels, zelfs alle geparkeerde auto’s (lacht). Zora (Z): Ik zou een beetje meer orde brengen en alle vuile mensen wegsturen. Kevin (K): Ik zou ervoor zorgen dat er meer vriendschap is. Bijvoorbeeld door een groot feest in de straten. Thibo (T): Ik zou vlakbij een groot voetbalveld maken. En ik zou graag meer plek hebben voor de ﬁetsers, en minder auto’s op straat. Van mij mag het wel vaker autoloze zondag zijn. Zijn er nog zo van die dagen waarop je je meer thuis voelt in je eigen buurt? Zora (Z): (zonder nadenken) Ja, als het heel erg koud is en het heeft gesneeuwd! Dan kunnen we met sneeuw spelen en ziet alles er een beetje anders uit. Zo mooi wit...

Vorig jaar hebben jullie met heel de school een betoging gehouden en zijn jullie samen naar de burgemeester gestapt. Dat stond toen ook in deze krant. Wat was de reden voor die betoging? K: We wilden dat er minder geweld zou zijn, minder pesterijen. T: En dat het hier properder zou worden... En is het er intussen wat op verbeterd? I: (schudt van nee) Niet echt, allez, zo ergens tussen de twee. T: Ik vind eigenlijk dat het nog altijd even vuil is. Er is dus nog wat werk aan de winkel. Maar is het leuk om hier te wonen? K + Z + I: Ja, we hebben hier vlakbij het Bonneviepark, en daar zien we vaak onze vrienden. “Wat gebeurt er als jij voor jouw deur een

diepe put zou graven?”: dat was nog zo een van die leuke vragen van Inne tijdens jullie workshops. Dat lijkt me een spannend idee. Waar kwam je dan weer boven de grond?? I: In een roze wereld, natuurlijk! (lacht) Z: Ik in een dansvoorstelling, waarin ik op klassieke muziek dans, en met enorm veel mensen in de zaal!! K: Op het voetbalveld van Real Madrid. En daar krijg ik een handtekening van alle spelers. T: Ik in Hawaï, op een strand met een heel mooie zonsondergang... Leuk! Wat gaan jullie uiteindelijk doen met de verhalen, ideeën en indrukken die de bezoekers meebrengen van hun wandeling hier in jullie buurt? Z: We weten het nog niet helemaal zeker, misschien een dansvoorstelling maken? (glimlacht) Inne: Ik zou het leuk vinden om met die ideeën én met de ideeën van de kids zelf later in de buurt

een ‘theaterparcours’ te bedenken: bijvoorbeeld met Kevin die echt een put graaft in zijn straat, of Zora, die in een winkeletalage staat te dansen... (gelach) Dat zien we nog wel. Maar iedereen is nu al uitgenodigd om volgend jaar in mei, op het Kunstenfestivaldesarts, naar ons resultaat te komen kijken... Je hoeft trouwens niet tot dan te wachten om al eens langs te gaan. De ontdekkingstocht Ergens hier van Inne Goris en de dertien zesdeklassers van de Vier-Windenschool is op zondag 16 september, vanaf 14 uur (en tot 18 uur). Je beslist zelf hoe lang je onderweg bent. Afspraak op de speelplaats van de school, Merchtemsesteenweg 9 in Molenbeek. Zet al je zintuigen op scherp en zorg dat je je fantasie op zak hebt! (Over te veel uitlaatgassen hoef je je die dag alvast geen zorgen te maken...) Op Festival Kanal valt nog een en ander te beleven: surf zeker eens naar www.festivalkanal.be.

Van links naar rechts: Imane, Kevin, Thibo en Zora tonen op een kaart van hun wijk waar ze ‘hun put’ zouden graven...

Idulfania door Brecht Evens

‘Een hotdog als neus, een bos voor mijn haar en ogen als sterren’ De kinderen van de zesde klas van de VierWindenschool maakten samen met Inne Goris (zie ook hoofdartikel) een bizar zelfportret. We geven je een paar tips & tricks, zodat jij het thuis ook kan uitproberen. Waarschijnlijk sta je versteld van jezelf! “Tiens, zie ik er zó uit?”

DE VIER-WINDENSCHOOL!

[ SORRY ] SNORRY ?

BDW 1344 PAGINA 27 - DONDERDAG 13 SEPTEMBER 2012

1 Stel je voor dat je gezicht een gebouw was... Zou het dan een kasteel zijn, een villa, of...? Wat als je haar een plant was? En je wangen doen je denken aan...? (“Appelmoes!” zeiden een paar zesdeklassers.) Doe dat spelletje voor alle onderdelen van je gezicht.

Kijk in de spiegel en bestudeer je gezicht. Heb je een klein of een groot voorhoofd, dikke of dunne lippen...?

Neem een vel gekleurd papier en maak een schets in potlood.

Zoek in het oud papier naar tijdschriften en kranten. Scheur erop los en maak van je gezicht een gekke mozaïek.

Op de foto hierboven zie je het portret van Kevin: wat vind je van zijn zetelnek? Hoe het portret van bijvoorbeeld klasgenoot Anas eruitziet, moet je nu zondag zelf gaan bekijken. Anas lichtte al wel een tipje van de sluier: “Mijn neus is een hotdog, mijn haar een bos en ik heb ogen als fonkelende sterren.”