BDW - editie 1366 by brusselnieuws.be

AN PIERLÉ, NA VEERTIEN JAAR OPNIEUW SOLO AAN DE PIANO En ook: Neo Rauch, Jean-Louis Trintignant en Operatie Charlie

21 02 13

Volkskeuken in de Vooruitgangsstraat

LEES P.8

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

PANNENHUISJE

Cultuur > Vlaamse regering halveert bijdrage aan Vlaams-Marokkaans Huis

Strop voor Daarkom BRUSSEL – De Vlaamse regering vermindert haar subsidie aan het Vlaams-Marokkaans Culturenhuis Daarkom van 515.000 naar 250.000 euro. Hierdoor komt de doorstart van Daarkom zwaar onder druk te staan.

aarkom, geesteskind van Bert Anciaux, ging in september 2011 open in het vroegere La Gaîté-theater aan de Wolvengracht. De woelige verbouwings- en opstartfase had vijf jaar aangesleept, en de Vlaamse overheid bijna zes miljoen euro gekost. Amper acht maanden na de opening ging het opnieuw mis. De financiën bleken een zootje en het prachtige Marokkaanse houtwerk was aangetast door houtworm. Het bestuur ontsloeg de directeur, de vierde al,

en vroeg crisismanager Marc Van den Broeke het huis financieel gezond te maken met het oog op een doorstart. De interim-directeur betaalde de schulden, liet bijna al het personeel ontslagen en tekende een nieuwe structuur uit. Hij berekende ook het minimale budget voor een goede werking: 750.000 euro, waarvan dik 500.000 euro van Vlaanderen en 250.000 euro van Marokko. Daarkom is jaarlijks immers al 314.000 euro kwijt aan huurlasten. De financiële voor-

waarden werden overgenomen door het bestuur en het stuurcomité van hoge ambtenaren. Marokko, dat altijd ad hoc geld had toegestoken, engageerde zich prompt tot een jaarlijkse subsidie van 250.000 euro. Vlaams minister van Cultuur Joke Schauvliege (CD&V), die de jongste jaren telkens 515.000 euro gaf, liet weten daarmee door te willen gaan, maar alleen als Marokko een “gelijkwaardig financieel engagement” aanging. De doorstart van Daarkom zou daarvan afhangen. Marokko ging niet in op de Vlaamse wens. Daarom heeft de Vlaamse regering nu beslist haar bijdrage te verminderen tot 250.000 euro. Aan Daarkom is gevraagd een meerjarenplan op te stellen met een

totaalbudget van 500.000 euro. Is de doorstart van Daarkom nu zwaar gehypothekeerd? “Die doorstart was altijd al gehypothekeerd,” zegt voorzitter Larbi Khetouta. “Het is jammer, we waren er zo dicht bij. Maar 500.000 euro is niet realistisch.” Aan opgeven wil hij voorlopig niet denken. “Dat zou pas verspilling zijn. Dan zijn alle uitgaven voor niets geweest.” Daarkom ging half december dicht voor renovatie, maar de werken aan het hout kunnen door juridische procedures niet beginnen. Sinds 1 februari is het huis ook onbemand: Van den Broeke stopte, en de laatste werknemer zit ziek thuis.

Al meer dan een jaar overleven enkele daklozen in een uit zeildoek opgetrokken hutje op de spoorberm bij Pannenhuis. Ze worden nog nauwelijks opgemerkt door de duizenden treinen metroreizigers die er dagelijks langsrijden. Hoofdbewoners zijn twee Roemenen. Ze hebben een compleet huishouden opgezet, met openluchtkeuken, scheerplek-metspiegel en afvalbak met echte Brusselse vuilniszakken. Overdag krijgen ze vaak het gezelschap van Frank, een 42-jarige dakloze die een jaar geleden vanuit Charleroi naar Brussel kwam. Eerst sliep hij ook in het tentenhuisje, maar dat was hem te koud en te nat. Nu overnacht hij in een lege drukkerij, honderd meter verderop. Af en toe passeert de politie, die hen aanmaant om te vertrekken. “Ze hebben er al mee gedreigd het huisje af te breken,” zegt Frank. Maar voorlopig blijft het bij dreigementen. “Ze weten ook dat we nergens heen kunnen.” HUB

Bettina Hubo

N° 1366 VAN 21 TOT 28 FEBRUARI 2013 ¦ WEEK 8: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, E-MAIL: INFO@BDW.BE, WWW.BDW.BE

BDW 1366 PAGINA 2 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

OPMERKELIJK © BRUCIEL

1930

Uitgelicht > Minister Huytebroeck akkoord met tijdelijke verhoging blootstellingsnorm

2012

OUDE LUCHTFOTO’S GEVEN GEHEIMEN PRIJS Nu dankzij Google Earth zowat iedereen vertrouwd is met de stad vanuit de lucht, is het tijd voor de historische luchtfoto. ‘Hemels Brussel’ is een website van het Brussels Gewest, en waarschijnlijk uniek in de wereld.

gis.irisnet.be/bruciel

BRUSSEL – Wie sneller mobiel internet wil in de stad zal, alvast tijdelijk, hogere straling moeten aanvaarden. Brussels minister voor Leefmilieu Evelyne Huytebroeck (Ecolo) heeft een oplossing klaar. Maar daarvoor is een wetswijziging nodig.

inister Huytebroeck kwam maandag met een voorstel op de proppen voor de uitbouw van 4G, het snelle mobiele internet, in het Brussels Gewest. Ze kon moeilijk anders. Belgacom heeft het Brussels Gewest in harde bewoordingen aangepakt, de regeringspartners CDH en Open VLD dreigen met een alternatieve meerderheid. Op de koop toe verscheen afgelopen weekend een striemend rapport van de federale telecomwaakhond BIPT over de Brusselse stralingsnorm. Die is excessief en moet dringend worden aangepast, aldus het BIPT. De problemen met de uitbouw van mobiele communicatie in Brussel door de strenge stralingsnorm slepen al enkele jaren aan. Een oplossing ligt niet zo voor de hand. Dat heeft te maken met de originele vorm waarvoor het Brussels Gewest in 2009 heeft gekozen. Niet de uitgaande straling van de antenne wordt gemeten (emissie), wel

de impact van de straling in de stad zelf (immissie). Volgens experten, zoals VUB-prof Yves Rolain, is dat alvast voor de biologie van de mens de meest correcte. Elke Brusselaar weet op elk moment aan welke straling hij maximaal is blootgesteld,

gunnningen te verkrijgen. Volgens oppositielid Vincent De Wolf (MR), die goede contacten heeft met de operatoren, is nog maar tien procent van de bestaande antennes vergund. Dat de bevolking protesteert tegen de kleinste antenne maakt het allemaal nog een stuk moeilijker. Een en ander maakt dat de operatoren er tot nu toe niet in geslaagd zijn de 3V/m-norm toe te passen die in 2009 door de Brusselse parlementsleden is beslist. Ze kregen daarvoor tijd tot in oktober dit jaar, maar nu

Voor 2G en 3G zal de 3V/m-norm behouden blijven, de straling voor 4G zal apart gemeten worden namelijk drie volt per meter (3V/m). Voor de gsm-operatoren zorgt die norm evenwel voor hoofdbrekens. Zij moeten het aantal antennes vermenigvuldigen, en die liefst zo hoog mogelijk plaatsen. De beschikbare plaatsen zijn beperkt, maar meer antennes zorgen voor grotere investeringen. En vooral, het is een administratieve martelgang om ver-

al is zeker dat ze die termijn nooit zullen halen. Ze moeten tegen dan immers driehonderd bijkomende antennes plaatsen. En dat alleen om de 2G- en 3G-technologie binnen de Brusselse norm te laten vallen. Intussen komt 4G eraan als een paard in galop. Met 4G zal de bandbreedte van het mobiel internet spectaculair stijgen. De operatoren

willen die daarom zo snel mogelijk ‘uitrollen’ in Brussel. Maar als het al niet lukt om 2G en 3G aan de norm te laten beantwoorden, zien ze niet in hoe ze daar 4G aan kunnen toevoegen. De extra straling zal immers bij de bestaande worden opgeteld en die mag niet meer dan 3V/m bedragen, gelijk waar in de stad. Dat is technisch mogelijk, maar daar zijn nog eens honderden nieuwe antennes voor nodig.

Uitdoofscenario Leefmilieu Brussel heeft de afgelopen zes maanden gewerkt aan een oplossing voor dit pregnant probleem dat Brussel internationaal veel imagoschade kan berokkenen. Een voorstel tot compromis werd dinsdag door minister Huytebroeck in het parlement voorgesteld. Voor 2G en 3G wordt de 3V/m-blootstellingsnorm behouden. De straling voor 4G zal apart gemeten worden, en krijgt ook 3V/m ter beschikking, te verdelen onder de drie operatoren. Minister Huytebroeck maakt zich sterk dat beide normen apart de verhoging van de totale immissienorm beperkt tot 4,2V/m “in het slechtste geval”. Daarnaast stelt ze een bijkomend uitstel voor de toepassing van de 3V/m-norm voor 2G en 3G voor.

DE WEEK IN BEELD DOOR SASKIA VANDERSTICHELE © SASKIA VANDERSTICHELE

Al voor zijn licentiaatsthesis in de jaren zeventig kwam Michel De Beule, ambtenaar bij Ruimtelijke Ordening, in contact met unieke luchtfoto’s uit 1930. Hij zou ze in 2008 nogmaals gebruiken voor een tentoonstelling, “maar daarna bleken ze spoorloos verdwenen,” zegt De Beule. “Tot ik ze terugvond in de kelders van een ministerie, naast de vuilnisbakken.” Het ging om negatieven en afdrukken uit de jaren dertig gemaakt door Openbare Werken, ten behoeve van de aanleg van wegen. De Beule kon over de foto’s beschikken, en begon ze aan elkaar te puzzelen. Een titanenwerk. “Ik moest alle vluchtroutes van het vliegtuig reconstrueren, maar had weinig indicaties. Soms kan je gebouwen herkennen op de foto’s, vaak was dat verre van evident.” De foto’s zijn nadien gedigitaliseerd, en prijken nu op een website waarbij met de muis over Brussel kan worden gevlogen en waarbij die simultaan met luchtfoto’s uit 1953, 1971, 2004 en 2012 kunnen worden vergeleken (zie foto: de Noordwijk in 1930 en 2012). De Beule heeft aan ‘Hemels Brussel’ nog een heleboel kaarten toegevoegd, waardoor de historische ontwikkeling van de stad in een oogopslag zichtbaar is. “Het is bijzonder leerzaam, en niet alleen voor specialisten,” zegt De Beule. “Zo kan je bijvoorbeeld ontdekken dat men in 1953 aan het Zuidstation begonnen was met de aanleg van een autosnelweg.” Volgens De Beule is dit maar het prille begin. “We kunnen nog veel meer. Over enkele maanden zullen we er historische postkaartjes aan toevoegen zodat je de stad ook kan bekijken zoals we ze meer gewend zijn.” SVG

‘4G is gezonder’

Sinds Valentijnsdag sieren rode hartjes met daarop ‘Love you’ de Brusselse tunnels, en andere openbare plaatsen. Aan de Hallepoorttunnel krijgt die boodschap in combinatie met de andere borden een wel heel speciale betekenis. Een charmeoffensief van de politie, of toch niet?

WEEKOVERZICHT

BDW 1366 PAGINA 3 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

WOENSDAG 13 FEBRUARI ING sluit achttien kantoren in Brussel. De bank ING België sluit tegen 2015 38 kantoren in België, waarvan achttien in Brussel. Dat moet voor een besparing van 150 miljoen zorgen. Duizend mensen verliezen hun werk. Hoeveel banen er in Brussel verloren gaan, wil de bank nog niet zeggen. De oorzaak van de besparingen is, volgens ING, het toenemende gebruik van onlinebanking. De bank zegt wel dat de banen geschrapt worden via natuurlijke afvloeiingen, en dat het dus niet om collectief ontslag gaat. Nieuwe bouwaanvraag Woluwe Shopping. De eigenaar van het Woluwe Shopping Center dient een nieuwe bouwaanvraag in om het koopcentrum uit te breiden. De vorige aanvraag botste op veel verzet, vooral bij de gemeente en het Gewest. De nieuwe bouwaanvraag zou zoveel mogelijk tegemoet komen aan de vele bezwaren. Nieuwe brug in Laken. De honderd jaar oude brug in de Fransmanstraat in Laken wordt afgebroken. “Ze was versleten en moest sowieso vervangen worden voor de aanleg van het Gewestelijk Expresnet,” zegt schepen van Wijkcontracten Ans Persoons (SP.A). De moderne constructie die in de plaats komt, zal ongeveer 101 ton wegen.

DONDERDAG 14 FEBRUARI Snel mobiel internet is in Brussel nog niet voor morgen.

Volgens Huytebroeck moet de problematiek zich op termijn vanzelf oplossen en zal over afzienbare tijd naar de 3V/m kunnen worden teruggekeerd. Dat zit zo: 3G en zeker 4G zijn een veel efficiëntere technologie. Er kunnen veel meer data verstuurd worden met een lager vermogen, en dus met minder straling. Huytebroeck is dan ook een echte voorstander van 4G: “Het is gezonder dan 3G, en zeker dan 2G.” Verwacht wordt dat 2G op termijn zal uitdoven. De stralingscapaciteit die daarmee vrijkomt kan dan overgaan naar de veel efficiëntere 3G en

“ “

4G. Alleen ligt het niet zo simpel. Vandaag gebeurt 85 procent van het mobiel verkeer in Brussel nog met 2G. Het Brussels Gewest kan de operatoren niet verplichten om 2G versneld af te bouwen. Daarmee zouden ze hun klanten die nog geen smartphone hebben tekortdoen, en zouden ze in hun eigen vel snijden: 2G is voor hen vandaag de meest rendabele technologie. En er duikt een tweede probleem op. De strenge stralingsnormen in Brussel zijn wettelijk gebetonneerd. Voor 4G een aparte norm instellen, vereist een ordonnantiewijziging.

Minister Huytebroeck heeft een ontwerp van ordonnantie klaar. Die moet echter door het parlement worden goedgekeurd, en nadien door de Raad van State. Dat parlementair werk zou ten vroegste in oktober klaar kunnen zijn. Temeer daar de Brusselse parlementsleden er hun tijd voor willen nemen, met hoorzittingen incluis. “We mogen ons niet onder druk laten zetten,” aldus parlementslid Olivia P’tito (PS). De operatoren zullen dus nog even geduld moeten oefenen.

Steven Van Garsse

Ik vertrek, jij vertrekt, wij vertrekken, zij vertrekken allemaal...” Olivier Willocx van ondernemersfederatie BECI steekt de draak met de Brusselse regering waarin de ministers “er vooral van dromen om burgemeester te worden”. (BECI-nieuwsbrief)

Frédéric Nicolay? Dat is geen horecaman, dat is een makelaar.” Volgens Jean-Marie Dewandeleer van Horeca Brussel kunnen cafés in Brussel alleen overleven als de eigenaar van het café tevens de eigenaar is van het pand. (Brusselnieuws.be)

Unicef klaagt ongelijkheid op school aan. Maatschappelijk kwetsbare jongeren hebben het op school in Brussel moeilijk. Dat blijkt uit een onderzoek van Unicef. De kinderrechtenorganisatie van de Verenigde Naties heeft daarvoor duizend kinderen geïnterviewd. Met dit onderzoek wil Unicef het woord aan de kinderen zelf laten binnen het onderwijsdebat dat in Brussel momenteel aan de gang is. Het wordt ook dringend tijd voor actie, vindt de organisatie.

VRIJDAG 15 FEBRUARI Toekomst nieuw Mini-Europa onzeker. Kortrijk zal Mini-Europa niet kunnen huisvesten. De opbouw van een nieuw miniatuurpark kost minstens tien miljoen euro, een te hoge kostprijs voor de West-Vlaamse stad. Hierdoor blijft Eigenbrakel de grootste kanshebber om zich eigenaar te noemen van Mini-Europa. Het themapark moet verhuizen voor het Neo-project van de Stad Brussel. Recordaantal dienstencheques in Brussel. In Brussel zijn er in 2012 meer dan 14,5 miljoen dienstencheques aangekocht. Sinds de invoering van de cheques is dit aantal nooit zo hoog geweest. De maand december was daarmee ook een recordmaand met 1.665.466 aangekochte cheques. Dit is bijna twintig procent meer dan in november 2012. 63.000 euro voor jeugdparticipatie. Vlaams minister voor Brussel Pascal Smet (SP.A) geeft aan vzw Karuur een subsidie ter waarde van 63.000 euro. De vzw moet de jongerenparticipatie in Brussel verbeteren en een aanspreekpunt worden voor jongeren en jeugdwerkers. Karuur zet ook een traject op om een eisenbundel van de Brusselse jeugd samen te stellen tegen de verkiezingen van 2014.

MAANDAG 18 FEBRUARI Compromis voor 4G-netwerk. Brussels minister van Leefmilieu Evelyne Huytebroeck (Ecolo) stelt een compromis voor om 4Gantennes toe te laten. Ze wil de stralingsnormen voorlopig versoepelen, waardoor 4G bereikbaar zal zijn in Brussel. Het 2G-netwerk zal dan verdwijnen om plaats te maken voor 4G. Het nieuwe mobiel netwerk moet in de herfst van dit jaar beschikbaar zijn. Diamantrovers als politieagenten. Op de luchthaven van Zaventem bestormen acht gewapende mannen een vliegtuig van de Zwitserse luchtvaartmaatschappij Swiss. De groep, verkleed als agenten, maakt voor vijftig miljoen dollar aan diamanten en goud buit. De hele raid duurt hooguit vijf minuten. In januari klaagden de politievakbonden al dat de beveiliging niet streng genoeg was, en dat de luchtvaartpolitie onderbemand is.

DINSDAG 19 FEBRUARI

HET GETAL

300

Driehonderd leerkrachten bij de Franstalige scholen in Wallonië en Brussel zijn in 2012 arbeidsongeschikt geraakt na een verbale of fysieke agressie. Het cijfer betreft het aantal dossiers dat ingediend werd bij de cel voor arbeidsongevallen van de Franse Gemeenschap. Dit betekent een stijging van dertig procent ten opzichte van 2007. Hoeveel leerkrachten er specifiek in Brussel arbeidsongeschikt waren, wil de Franse Gemeenschap

niet meedelen. Pascal Chardome van de Algemene Centrale der Openbare Diensten is niet verrast door het cijfer want “we pushen onze leden om een klacht in te dienen”. Bij de Franse Gemeenschap relativeert men het cijfer door te zeggen dat er 800.000 leerlingen zijn, en dat er voldoende initiatieven zijn om leerkrachten te ondersteunen. HBA

meer nieuwe cafés . Het aantal cafés zit in de lift in Brussel. Dat blijkt uit cijfers die brusselnieuws.be opgevraagd heeft. De FOD Economie registreerde 1.684 nieuwe zaken, een dertigtal meer dan het jaar voordien. Het aantal cafés gaat al een tijdje in stijgende lijn. Dat wil zeggen dat er heel wat starters zijn in de sector. Toch blijft het aantal faillissementen hoog. Samengesteld door Houda Ben Azzouz en Arno Deflorenne

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF

BDW 1366 PAGINA 4 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

Politiek > Leidend ambtenaar Alain Joris over 25 jaar GGC

‘Tweetalig onderwijs is de enige oplossing’ BRUSSEL – Met de zesde staatshervorming komt de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie in het middelpunt van de belangstelling te staan. Een gesprek met Alain Joris, leidend ambtenaar van de kleine maar veelgeplaagde instelling. “Ik ken het klappen van de zweep. Ik heb drie staatshervormingen van zeer dichtbij meegemaakt.”

e GGC, bevoegd voor de tweetalige gemeenschapsvoorzieningen in Brussel, huist in een statig hôtel de maître op de Louizalaan maar echt vaak komt de instelling niet in het nieuws. In het parlement is de interesse pover, bij het grote publiek is de GGC helemaal onbekend. “Nochtans zijn we de grootste instelling op vlak van persoonsgebonden voorzieningen,” zegt leidend ambtenaar Alain Joris. “De GGC is goed voor 4.400 ziekenhuisbedden, 800 psychiatrische bedden, 600 geriatrische en revalidatiebedden en 10.000 rusthuisbedden. De Vlaamse gemeenschap, de Franse en de Cocof zijn hierbij vergeleken maar kleine spelers in de hoofdstad.”

De zesde staatshervorming kent een pak nieuwe bevoegdheden toe aan de GGC. Alain Joris: “De GGC wordt bevoegd voor kinderbijslag, en krijgt ook in de gezondheidszorg en het bejaardenbeleid een nieuw takenpakket, zowel qua financiering en investeringen als qua normering. De GGC wordt ook bevoegd voor het jeugdsanctierecht en de justitiehuizen. Alles bij elkaar zal het aantal ambtenaren van de GGC verdrievoudigen. Ons budget gaat van negentig miljoen naar mogelijk een miljard euro.” Hoe zal die transfer gebeuren? Joris: “Daar is nog niet de minste duidelijkheid over. Wij hebben ons met werkgroepen en fiches goed voorbereid, met het Vlinderakkoord als enige basis. Er was namelijk

geen mogelijkheid om contact te hebben met de federale diensten die de bevoegdheden zullen afstoten. De komende weken zullen we voor het eerst samenzitten met het ministerie van Volksgezondheid in het kader van de overdracht van de bevoegdheid rond de ligdagprijs.” De overdracht van de kinderbijslag springt het meest in het oog. Joris: “Ook daar moet de politiek nog knopen doorhakken. We moeten bijvoorbeeld weten of de kinderbijslag zal worden beheerd door

“Ons aantal ambtenaren verdrievoudigt, ons budget gaat maal tien”

de GGC zelf, via een pararegionale die onder het toezicht staat van het Verenigd College, de zogenaamde parastatale A, of door een para-GGC van categorie B met een beheerraad, zoals nu federaal het geval is.” “Dat verschil is niet onbelangrijk. Voor de kinderbijslag is de beheerraad paritair samengesteld. Ook de werkgevers maken er deel van uit. Logisch: zij betalen een deel van de bijdrage. Maar de kinderbijslag wordt toegekend aan kinderen die

in het tweetalige gebied BrusselHoofdstad wonen. Dat zegt niets over waar de ouders werken. Vraag is dus welke werkgeverskoepel hierbij betrokken moet worden.”

Anderlecht. Woont sinds 1979 in Sint-AgathaBerchem. n Licentiaat in de rechten

(KU Leuven) n Ereluitenant-ter-zee n Sinds 1976: werkzaam

bij het Ministerie van Volksgezondheid n Sinds 1986: directeur

belast met de Brusselse ziekenhuizen, die in 1990 overgedragen zijn naar de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie n Sinds 1994: leidend

ambtenaar van de GGC.

Op vlak van bejaardenbeleid blijven in Brussel de Vlaamse gemeenschap en Cocof bevoegd, naast de GGC. Schept dat geen problemen? Joris: “Volgens een recente ordonnantie, en de Raad van State geeft ons hierin gelijk, zijn wij bevoegd voor de coördinatie van de programmering. Met name de vraag hoeveel rusthuizen, serviceflats e.d. er gebouwd moeten worden. Dat kan alleen als we zicht krijgen op de programmering van de twee andere gemeenschappen. Maar wij zijn er tot nu toe niet in geslaagd om tot een akkoord te komen. Dat zal hopelijk dit jaar wel lukken.”

als vroeger. Ik kom zelf uit die periode. Dat heeft mij tweetalig gemaakt. Bovendien biedt de grondwetgever de mogelijkheid aan de GGC om onderwijs te organiseren.” Maakt u dat nog mee, zolang u hier zit? Joris: “Dat denk ik niet. Er is geen politiek draagvlak voor. Tweetalig onderwijs is nochtans de enige oplossing. Ik heb van de kleuterschool tot de universiteit in tweetalig onderwijs gestudeerd. Zelfs in Leuven, waar ik in het Frans rechten heb gevolgd. Als Brusselaar stoorde me dat hoegenaamd niet.” “Ik ben opgevoed in het Brusselse dialect. In feite is dat mijn moedertaal. Dat heeft me nog geholpen toen ik leidend ambtenaar werd bij de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie, en dus verantwoordelijk werd over de Brusselse rusthuizen. Sommige oudjes spraken noch Frans noch Nederlands. Met hen

Dat doet denken aan de discussie over de coördinatie van de scholenbouw. Joris: “Inderdaad. Als leidend ambtenaar kan ik geen politieke standpunten innemen, maar als echte Brusselaar zou ik het logisch vinden indien er tweetalig onderwijs zou worden aangeboden in Brussel, zo-

van schriftelijke bezwaren af. Maar dat zou, net als de hoorzitting voor de wijk, geen stokken in de wielen meer mogen steken. In 2011 maakte Vlaams minister van Toerisme Geert Bourgeois (N-VA) bekend dat hij 4,26 miljoen investeert in de modernisering en de uitbreiding tot bijna 200 bedden. Zijn collega Pascal Smet (SP.A) legt nog wat bij.

n Geboren in 1950 in

Vraag is ook: zal de GGC een ander beleid voeren op vlak van kinderbijslag dan de Vlaamse en Franse gemeenschap? Joris: “Ook dat is een politieke beslissing. Het is perfect mogelijk dat de kinderbijslag verschilt naargelang de gemeenschap waartoe de kinderen behoren, Vlaanderen, Wallonië of Brussel. Maar we kunnen toch best streven naar een zekere gelijkvormigheid. Ook daar zit een logica in. Als Vlaanderen beslist om de kinderbijslag fors te verhogen, kan dat een verhuisbeweging op gang brengen. Kleine verschillen tussen de gemeenschappen moeten wel mogelijk zijn.”

BOUW JEUGDHERBERG BRUEGEL KAN VOOR ZOMER STARTEN BRUSSEL - De bouwvergunning van jeugdherberg Bruegel naast de Kapellekerk is eindelijk rond. Het bouwdossier werd in december 2011 ingediend. Bijna tien maanden liet Stedenbouw niets van zich horen. Maar nu kregen BDW en Toerisme Vlaanderen te horen dat op 5 maart een overlegcommissie zal plaatsvinden. Deze maand loopt de termijn

Alain Joris

Een afgeleefde Bruegel, de schaamte voorbij.

Pas in oktober 2012 kreeg Toerisme Vlaanderen een eerste bericht met de vraag naar bijkomende documenten. “Zelfs op aangetekende brieven met de vraag of het bouwdossier wel aangekomen was, werd niet gereageerd,” stelt het team van Bruegel. “In november 2012 is nog een bijkomend bodemonderzoek gevraagd voor het terrein waar ooit een wassalon zat. Geen probleem, zo bleek. Maar de Vlaamse norm voor deurbreedte voor mensen met een handicap bleek niet door de beugel te kunnen: de Brusselse norm ver-

kon ik Brussels praten. Je kon zo de opluchting in hun ogen lezen.” U heeft de oprichting van de GGC van dichtbij meegemaakt. Joris: “Meer nog. Ik sta mee aan de wieg van de GGC. In 1983 - ik werkte toen nog voor de federale overheid - kwamen de bevoegdheden van Volksgezondheid in handen van de Vlaamse en Franse gemeenschap. Wat later, toen ik directeur werd, stelde ik vast dat Brussel volledig in de kou bleef staan. Vlaanderen en Wallonië kregen alle voordelen, Brussel kreeg niets.” “Dat zorgde voor drama’s. De psychiatrische instelling Titeca stond op instorten. Fond’Roy in Ukkel was niet om aan te zien. Het Sint-Annaziekenhuis in Anderlecht moest van de brandweer dicht omwille van de houten trappen. De Brusselse gezondheidsinstellingen voldeden aan geen enkele norm. Dat vond ik niet aanvaardbaar. Ik heb toen als directeur mijn beklag gedaan bij de ziekenhuisraad. En kreeg ei zo na een tuchtstraf!” Niet veel later werd de GGC opgericht. Joris: “Ik ben naar toenmalig minister van Sociale Zaken Jean-Luc Dehaene (CD&V) gestapt, en heb hem het Brusselse ziekenhuisdebacle uit de doeken gedaan, en gezegd dat het niet langer houdbaar was. Toen vroeg Dehaene: wat stelt u voor? Dat Brussel zijn eigen gemeenschapsbeleid kan voeren, antwoordde ik. Voor de Duitse gemeenschap was in 1983 ook een oplossing gevonden.” “Toen vroeg Dehaene om dat op papier te zetten. Ik stelde een Brusselse gemeenschap voor. Dat vond zijn kabinet niet kunnen. Minister Philippe Moureaux (PS), ook bevoegd voor de institutionele zaken, stelde daarop een Franstalige instelling voor, waarop Dehaene zei: dan moet er ook een Nederlandstalige komen. Waarop ik zei:

langt bredere deuren. Alles moest hertekend, alsof Brusselaars dikker zijn.” Toerisme Vlaanderen zal na de bouwvergunning overgaan tot de aanstelling van de aannemers. “Er zal geen nieuwe aanbesteding plaatsvinden, waar termijnen verstreken zijn wordt om prijshandhaving gevraagd,” stelt woordvoerder Stef Gits. Hopelijk kan de werf nog voor het bouwverlof starten. Want de jeugdherberg uit 1981 is compleet afgeleefd, blijkt uit de reacties op Facebook en Tripadvisor. JMB

BDW 1366 PAGINA 5 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013 © SASKIA VANDERSTICHELE

P-PRAAT Jamal Ikazban doet het weer. Op Twitter, waar anders? Volgens het Molenbeekse PS-gemeenteraadslid is terrorisme-expert Claude Moniquet een “vuile zionist”. Moniquet had Egypte een grote open vuilnisbelt genoemd - niet bepaald fijnzinnig, maar kom - en Jamal from the block zag daar naast de traditionele kapitalistische anti-PS-samenzwering ook een zionistische samenzwering in. Een mens zou er nog door beginnen treuren dat Philippe Moureaux zich uit de politiek heeft teruggetrokken. Die hield Ikazban nog af en toe in toom. Nu, niet dat Moureaux helemaal niet meer actief is. Vorige week trok hij op Twitter nog dapper ten strijde tegen de Staatsveiligheid. Over Ikazbans misser zweeg hij dan weer. Dan past de luwte beter. Madame Schep reageerde echter zoals een wijze dame reageren moet. Op Twitter: “Bonne fête à tous les amoureux”. En wij vielen in katzwijm. Hebt u die hele discussie over 4G gevolgd? Wij hebben het geprobeerd, maar zijn het spoor onderweg ergens kwijtgeraakt. 4G zou er dus voor moeten zorgen dat een select clubje van mensen overal snelsnel met een gsm op het internet kan. Met een gsm. Op het internet. Heeft iemand zich eigenlijk ooit afgevraagd waarom we in godsnaam met een gsm op het internet moeten? Daar bestaan immers computers voor. Wij raken dan nog eens extra in verwarring wanneer Brussels Staatssecretaris voor 4G-uitleg Bruno De Lille (Groen) een Radio 1-gesprek besluit met “binnenkort bellen we allemaal met 4G”. Wat? Bellen? Maar het ging toch over internet? Een andere breinbreker van de staatssecretaris: “Je hebt beter veel antennes met lage stralingsnormen dan een paar antennes waar er heel veel straling op zit.” Vreemd, want onze juf fysica claimde altijd dat tegengestelden elkaar opheffen. Zij heeft gelogen.

CHIEN ÉCRASÉ VERWARRING – Het is de periode van de ultieme verwarring, want ook de MIVB pijnigt onze arme hersenen aanhoudend en niet-aflatend. Een journaliste van een Franstalig blad nam onlangs de tram van Watermaal-Bosvoorde naar Sint-Agatha-Berchem. Die rit duurde langer dan een uur, en toen zij in Sint-Agatha-Berchem gecontroleerd werd want daar controleert de MIVB - vloog ze op de bon omdat ze er langer dan een uur over gedaan had en haar overstap niet had aangegeven aan het rode biepmachien. Nu ja, journalisten zijn niet al te snugger, dus waarschijnlijk had de MIVB in dezen gelijk. Maar, beste lezer, wat doet u wanneer u netjes biept aan de ingang van een metrostation maar onderweg overstapt van metro op ondergrondse tram en niet biept? Want in welke andere stad biept u nu als u onder de grond rijdt, en onder de grond moet overstappen? Ziet u het in Londen al gebeuren? U moet van zone één naar zone vier, en u moet drie keer overstappen. Biep biep biep. Neen, dat bestaat dus niet. Volgens ons is dat hele gebiep een of ander marketingconcept om uw saaie reis doorheen de stad aangenamer te maken. Een ervaring ofzo. Biep biep biep, en u bent weer uiterst klaar tegen de verzuring. Eigenlijk geven we die journaliste gelijk dat ze niet aan die onzin meedoet. Snugger of niet.

Alain Joris: “Ik zag in 1986 hoe Brussel volledig in de kou bleef staan. Vlaanderen en Wallonië kregen alle voordelen, Brussel kreeg niets. Dat vond ik als echte Brusselaar niet langer aanvaardbaar.”

de openbare sector is tweetalig. En zo zijn de drie gemeenschapscommissies geboren: de Vlaamse, de Franse en de Gemeenschappelijke.” De federale ambtenaren zijn toen naar de GGC overgegaan, onder wie uzelf. Brussel kreeg de allerslechtste ambtenaren, zo wil het verhaal. Joris: “De federale dienst voor Welzijnszorg liet de Brusselse dossiers inderdaad beheren door ‘slechte’ ambtenaren, ambtenaren die ziek waren, of vaak afwezig, of recalcitrant. Die ambtenaren zijn naar de

GGC gekomen. Dat heeft me tien jaar lang hoofdbrekens bezorgd. Maar het klopt niet dat ambtenaren niet voor Brussel wilden kiezen, en dat Brussel daardoor met de overschot achterbleef.” Sommigen vrezen nu een gelijkaardig scenario. Joris: “Alles hangt er vanaf hoe de ambtenaren worden overgedragen. Is het zoals in 1995? Toen kreeg de GGC een deel van de ambtenaren van de gesplitste provincie Brabant. Die mochten zelf kiezen. Hoe hoger de anciënniteit, hoe groter hun keu-

zevrijheid. Zo kregen we een tuinman! Wat konden wij daar als GGC mee aanvangen? We kregen ook twee ambtenaren die zich bij de provincie Brabant met folklore hadden beziggehouden. Ik heb die moeten integreren in de GGC.” “Ik verwacht dus dat de federale ambtenaren die Brusselse dossiers beheren, en al een zekere expertise hebben, naar de GGC zullen overkomen. De arbeidsvoorwaarden en verloning zijn hier zeker niet slechter dan bij de federale. Eerder integendeel.” Steven Van Garsse

5 MILJOEN EURO VOOR GROENE VOORBEELDGEBOUWEN SINT-JANS-MOLENBEEK - 39 bouwprojecten die voor 85 procent aan de passiefnorm voldoen, krijgen van de Brusselse regering een steun van honderd euro per vierkante meter. De laureaten tonen volgens minister van Leefmilieu Evelyne Huytebroeck (Ecolo) aan dat de toekomst van de bouwsector groen is. In totaal werd vijf miljoen euro vrijgemaakt.

De laureaten van de vijfde editie van de projectoproep ‘voorbeeldgebouwen’ werden bekendgemaakt in de Brussels Event Brewery in hartje Molenbeek. Daar waren de plannen voor de 39 projecten tentoongesteld. De klassieke bouw- of renovatieprojecten maken dit jaar plaats voor primeurs zoals de renovatie van de huisvesting voor de politiediensten

TBILISI – Ooit nam een lid van onze redactie de metro in Tbilisi. Tbilisi, dames en heren, is de hoofdstad van Georgië. Was vroeger van de Sovjetunie, en die konden nog eens metro’s aanleggen en managen. Die oude Sovjettraditie blijft in ere, en een metro nemen gaat er ook nu nog als volgt: eerst begeeft u zich naar een loket waar een zuur kijkende veertigjarige dame u een jeton toewerpt. U neemt de jeton, steekt dat ding in een gleuf en daaruit komt een elektronische reutel. Dan gaat u honderd meter naar beneden. U neemt de metro, en drie haltes verder hebt u zeven kilometer afgelegd. Zeven. Dan neemt u een roltrap honderd meter naar boven en wandelt u gewoon rustig naar buiten. Nergens moest u biepen, en u bent voorwaar een ervaring rijker. Een echte.

Dit kinderdagverblijf in Sint-Joost kreeg speciale juryaandacht.

van Watermaal-Bosvoorde en Oudergem, of van een kantoortoren van 28 meter. Naast grote bedrijven vallen ook kleine vzw’s in de prijzen, zoals de vzw L’Arche die woningen bouwt voor andersvalide volwassenen. Een woning wordt gerenoveerd, en zal daardoor dubbel zoveel mensen onderdak kunnen geven. Vier projecten kregen speciale aandacht van de jury: de passiefrenovatie van sociale woningen en een kinderdagverblijf in Sint-Joost-tenNode, een crèche die gebouwd wordt in een basisschool, de passiefreno-

vatie van de toren in de Noordwijk en een loft in Schaarbeek die geen verwarmingsketel nodig heeft. De verschillende projecten moeten vaak nog op zoek naar extra geldschieters die de gebouwen verder kunnen financieren. Tijdens de vijf edities is er in totaal 29 miljoen euro geïnvesteerd voor 193 voorbeeldgebouwen. De inschrijvingen voor de zesde editie zijn intussen al begonnen.

Houda Ben Azzouz

BDW 1366 PAGINA 6 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

Zorgsector > Brusselaars met een handicap getuigen in film over inclusief samenleven

‘Deze film maakt mijn droom waar’ BRUSSEL/MECHELEN – “En denken de Brusselse politici of media er al aan om iemand met een stoornis in te schakelen op de werkvloer, of mee te nemen naar de sportclub?” Die vraag krijgen we voorgeschoteld van de documentairemakers, die een inclusiefilm draaien voor Mediander. Daarvoor lieten zes Brusselaars met een beperking zich een half jaar volgen, en getuigen ze over hun frustraties en dromen.

ediander, een koepel van elf Vlaamse en Brusselse organisaties die werken met mensen met een beperking, bestaat vijf jaar. Dat wordt gevierd met een congres in Mechelen door, en vooral voor, mensen met een handicap, ondersteund door deelnemers uit de zorgsector. In kleine groepen zal er getuigd en overlegd worden over vier thema’s: de woonplek, de vrijetijdsinvulling, het werk en het maken van eigen keuzes in de samenleving. Onvervulbare levensdromen horen daarbij. De dag draait volledig rond de term ‘inclusie’. Tine Luyten, die het scenario van de introductiedocumentaire schreef en educatief medewerkster is van Het grote plein (een vzw die vorming geeft aan gehandicapten in Ternat, Brussel, Geel en Mechelen, red.) nam ons mee op een van de laatste opnamedagen eind december 2012. “Er kan op drie manieren omgegaan worden met mensen met een beperking: door uitsluiting, integratie (ze moeten zich aanpassen) of inclusie. Een inclusieve samenleving houdt in dat de maatschappij moeite doet - en de reflex inbouwt - om iedereen erbij te laten horen. De persoon met een stoornis kan dan deelnemen aan de reguliere vrijetijdsbeleving, en krijgt kansen op de werkvloer. Al is dat laatste tot nu toe nog weinig in de praktijk gebracht. De overheid en haar gesubsidieerde veld doet wel moeite om bijvoorbeeld een blinde bij de telefooncentrale, en een man of vrouw in een rolstoel aan het onthaal in te zetten. Maar mensen met een mentale handicap blijven witte raven op de werkvloer. Wij willen hen hierover aan het woord laten. Omdat beeld drempelverlagend werkt, maken we een film met hun levensverhalen. Het is meteen de insteek voor het congres.”

koffie op café drinken, maar openbaar vervoer nemen lukt hem niet. Daardoor kan hij zijn vriendin uit Zonnelied zelden bezoeken. Hij wil met haar trouwen, maar de wet laat dat niet toe en dat vindt hij ‘stom’. En zo heeft ieder personage zijn leefwereldbeperkingen. D’Hose, die veel ervaring heeft met films voor de socioculturele- en welzijnssec-

tor voelt de hiaten in het inclusieve samenlevingsmodel goed aan. “De overheid en organisaties hebben de mond vol over inclusie, maar in de praktijk krijgen mensen met een handicap zelden de kans om mee te functioneren tussen de rest van de burgers,” stelt D’Hose. “Die mensen gaan wel winkelen, sporten, een atelier volgen, of op uitstap, maar

altijd onder gelijkgezinden. Kunnen zwemmen in een gewone zwemclub is eerder uitzonderlijk. (Hélène Sacré bijvoorbeeld ervaart dat ze uitgelachen wordt om haar zwembandjes, red.). Daar waar inclusie bestaat valt de meerwaarde op, zo luidt de reactie in clubs. In de sportclub waar Hélène (foto) badmintont, wordt nu ook aan vrouwenvoetbal gedaan. Dat Hélène liet weten dat ze graag voetbalt, en dat ze over een portie aanstekelijk enthousiasme beschikt, vormde de aanleiding. Haar positivisme is een extra sociale drijfkracht voor de club. Spijtig genoeg is de cultuur van openheid in

Succesverhaal De 50-jarige Hélène uit Molenbeek zorgt voor het sterkste succesverhaal. Sinds ze enkele jaren geleden ‘anders’ kon gaan wonen, in De Lork, is ze opengebloeid. Iedere vrijdag helpt ze in het sociaal restaurant van Het Anker (Begijnhofwijk). “Omdat ik begon te wenen van het uien schillen voor de soep, hebben ze me nu even aan de koffiedienst gezet,” glundert ze. “Straks mag ik nog helpen afwassen.” Helemaal zelfstandig volgt ze het traject van thuis tot in het centrum, de begeleiders leerden haar hoe ze de metro moet gebruiken. Door de signalisatie en kleuren van metroen buslijnen blijkt dit voor mensen met een stoornis makkelijker dan de trein. Daar zijn de digitale panelen te klein, en het afroepen van spoorveranderingen blijkt te chaotisch. “Architecten zouden van bij de con-

“De overheid heeft de mond vol over inclusie, maar in de praktijk krijgen mensen met een mentale handicap zelden een kans”

structie van openbare gebouwen rekening moeten houden met het gebruikscomfort voor deze mensen, nu blijft dat beperkt tot voorzieningen voor rolstoelgebruikers,” geeft Luyten mee. Of dit vrijwilligerswerk nu makkelijk is voor Hélène, vragen we haar nog. “Ik doe alles graag, behalve zagen tegen mensen dat ze eerst moeten betalen en dan pas koffie krijgen (zucht). Maar dankzij de film zal mijn levensdroom wel uitkomen: ik mag in een kleuterklas gaan werken.” Tine Luyten heeft ervoor gezorgd dat Hélène een cursus co-begeleider voor een kleuterleidster mag volgen. En dat na een half leven van dromen over werk.

Positivisme In de documentaire van de Brusselse videast Olivier D’Hose getuigen zes Brusselaars met een verstandelijke beperking: Hélène Sacré, Kathy Verspecht, Christiaan Heyvaert, Gregory Vervaet, Bart Casteels en Jean Claude Vanderheyden. Ze zijn allemaal verbonden aan een van de drie Brusselse vzw’s, De Boei, De Lork en Zonnelied. Gedurende zes maanden werden ze gevolgd in hun doen en laten. Zo doet Christiaan bijvoorbeeld enkel activiteiten met andere mensen met een handicap. Of speelt Kathy bij Theater Tartaar, maar ook daar ‘hervalt’ ze in haar milieu. Bart uit De Lork gaat dagelijks een

die richting niet ingeburgerd. Het onbekende zorgt voor angsten, en vraagt ogenschijnlijk te veel organisatorische aanleg en inzet.”

Documentairemaker Olivier D’Hose stelt Hélène Sacré (links) op haar gemak als op haar leven wordt ingezoomd.

Jean-Marie Binst

Inclusiecongres voor en door mensen met een handicap, en voor hun begeleiders, op 26 februari in Mechelen, Varkensstraat 6. Inschrijvingen via 015-29.84.42 en www.mediander.be. De film is vanaf die dag te zien op www.misterbox.be.

BDW 1366 PAGINA 7 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

Cultuur > Kuumba organiseert specifieke activiteiten voor Vlamingen en andere Afrikanen

Alleen Congolezen zijn al vaste klant ELSENE – Kuumba, het Vlaams-Afrikaans Huis in Matonge, wordt deze lente vijf jaar. De Congolese gemeenschap is er inmiddels kind aan huis. Een stuk moeilijker is het om ook Vlamingen en andere Afrikanen over de vloer te krijgen, zegt coördinator Jeroen Marckelbach. De start van Kuumba – eind 2007, begin 2008 – was chaotisch. Maar eenmaal Marckelbach eind 2008 de leiding nam, kwam het huis, dat de Vlaamse en Afrikaanse cultuur dichter bijeen moet brengen, in rustiger vaarwater terecht. Inmiddels lijkt Kuumba een evenwicht te hebben gevonden tussen café-eettent en organisator van workshops, concertjes en andere culturele evenementen. “Ons zaaltje achterin is bijna altijd in gebruik,” zegt Marckelbach. “We hebben onze eigen activiteiten, maar ook andere organisaties huren het af.” Voor de eigen initiatieven werkt Kuumba ‘vraaggericht’. “We willen vooral niet paternalistisch overkomen,” zegt Marckelbach. “Op dit moment is er bijvoorbeeld minder belangstelling voor het Lingala dan voor het Swahili. Dus geven wij nu Swahili.” Daarnaast zijn er cursussen Nederlands en worden er, telkens als er genoeg deelnemers zijn, workshops Afrikaans koken, dans en percussie ingericht. Ook doen sommige gemeenten een beroep op de expertise van het Vlaams-Afrikaans Huis. Kuumba werkte al samen met SintJoost-ten-Node en Anderlecht. En op dit moment loopt er in Molenbeek een reeks discussieavonden over het Congolese voetbal. Marckelbach: “Molenbeek is de gemeente met de meeste Congolezen. Iedereen denkt dat alle Congolezen in Matonge wonen, maar dat klopt niet. Ze komen hier voor hun boodschappen, om vrienden te zien of een lief te zoeken. Wonen doen ze in de goedkopere delen van Brussel, Anderlecht en Molenbeek.” De bezoekersstroom – Kuumba zegt jaarlijks ongeveer 7.000 mensen te bereiken verloopt in golven. “Tijdens de Africa Cup, die op groot scherm werd uitgezonden, zat het hier vaak bomvol. Dan kom je mensen van overal tegen: Congolezen, Nigerianen, Burkinezen, Sierra Leoners, Vlamingen, Europeanen.” Die variëteit aan nationaliteiten is eerder uitzonderlijk. Op een doordeweekse avond zitten er in het Kuumba-café alleen Congolezen. Maurice Beya, lid van de raad van bestuur van Kuumba, legt uit waarom. “Wij Congolezen staan zelf niet erg open voor andere Afrikaanse culturen. Onze muziek en cultuur zijn erg dominant. Van de rest van Afrika ken ik nauwelijks iets. Het enige wat ik over de Nigeriaanse cultuur weet, heb ik via tv geleerd.” Maar er is meer. “De andere Afrikanen, Angolezen bijvoorbeeld, houden niet van ons,” aldus Beya. Dat maakt dat Angolezen, Senegalezen, Burundezen of Nigerianen niet spontaan binnenstappen in Kuumba, zegt Marckelbach. “Daarom organiseren wij regelmatig een landenfestival, zo hadden we al Mozambi-

Om spanningen tijdens de wijkbezoeken te vermijden heeft Kuumba zelf gidsen, mensen uit Matonge, opgeleid.

“Wij Congolezen staan zelf niet erg open voor andere Afrikaanse culturen. Onze muziek en cultuur zijn erg dominant”

kaanse en Togolese dagen, binnenkort zetten we Senegal in de kijker. Want in groep komen ze wel.” Hoewel de verhouding Congolezen-Rwandezen heel gespannen is, gaat Marckelbach ook in op voorstellen van de Rwandese gemeenschap. “Wij kunnen het niet maken om hen hier niet te verwelkomen. Maar ik krijg er wel commentaar op van mijn vaste klanten.”

Financiering Ook de Vlamingen komen vooral in georganiseerd verband naar Kuumba. Heel wat Vlaamse verenigingen organiseren voor hun leden een dagje Matonge, waarbij ze in de

BARLY BARUTI EN EEN REIS NAAR CONGO Dinsdag opent in het Vlaams-Afrikaans Huis de expo Barly Baruti’s back, met werk van de Congolese stripauteur en muzikant Barly Baruti, bekend onder meer van de stripreeks Mandrill. In Kinshasa richtte hij een centrum voor het stripverhaal op, New Espace, waar jongeren het vak konden leren. Vier jaar geleden werd het met de grond gelijkgemaakt door de Congolese overheid, een grote tegenslag voor Baruti. “Met deze tentoonstelling willen we Baruti opnieuw lanceren,” zegt Marckelbach. Van 5 tot 23 juli richt Kuumba ook een reis naar Congo in. Volgens Marckelbach is het een reactie op de ‘dure’ Davidsfondsreis. Die kost 4.000 euro voor vijf dagen. “Wij gaan bijna drie weken voor 3.100 euro all-in, zelfs een spoedcursusje Lingala is inbegrepen. De reis gaat van Kinshasa naar Matadi en Boma in Bas-Congo. Op het programma staan onder meer een tocht in een piroque op de Congostroom en een concert van het symfonisch orkest van de Kimbangisten. Er wordt geslapen in kloosters en bij mensen thuis. Ook het avondeten wordt genuttigd bij Congolese families. “Grote luxe moet je niet verwachten, HUB maar je ziet wel het echte Congo,” zegt Marckelbach.

Vredestraat passeren langs het Vlaams-Afrikaans Huis. Die wijkbezoeken veroorzaakten in het verleden soms spanningen, vertelt Marckelbach. “Twintig blanken met een blanke gids die de buurt als een curiosum beschouwen: niet iedereen vindt dat even fijn. Daarom hebben wij zelf gidsen opgeleid, mensen uit Matonge. En we hebben de meeste verenigingen ervan kunnen overtuigen om met onze gidsen te werken. Dat maakt een enorm verschil.” Tussen het Vlaams-Afrikaans Huis en de naburige Europese wijk is er vooralsnog weinig contact. “Het zijn twee aparte werelden. En de ene, de Europese, wint steeds meer terrein op de andere.” Om de twee wijken te vermengen organiseert Kuumba in juni voor het eerst een Europa-Matonge festival. Zes dagen lang zijn er allerlei evenementen, zoals een voetbalwedstrijd op de esplanade voor het Europees Parlement. Kuumba draait vooral op vrijwilligers - Marckelbach is de enige vaste kracht. Tot nu toe kreeg de vzw een jaarlijkse subsidie van dik 100.000 euro uit het Vlaamse Brusselfonds. Dit zal vanaf volgend seizoen wellicht veranderen. Het Brusselfonds is vooral bedoeld om projecten te lanceren. Vlaams minister voor Brussel Pascal Smet (SP.A) wil de financiering van Kuumba structureler maken, en kijkt hiervoor naar de Vlaamse Gemeenschapscommissie. Die speelt via gemeenschapscentrum Elzenhof immers ook een rol in Matonge. Volgens Brussels staatssecretaris Bruno De Lille (Groen) heeft de minister hierover nog geen contact opgenomen. Smet laat weten dat de gesprekken ‘eerstdaags’ beginnen. Bettina Hubo

BDW REGIO

BDW 1366 PAGINA 8 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

Deze week in de Vooruitgangsstraat > Bezetters bewonen leegstaande panden

Geen vis in de volkskeuken

Gegijzeld

Om te verbroederen bereiden bewoners en gasten elke donderdagavond een gemeenschapsmaaltijd voor in de keuken van de verlaten viswinkel.

SCHAARBEEK – Gekweld door de jarenlange onduidelijkheid over hun woningonteigening verlaten steeds meer eigenaars en huurders de Vooruitgangsstraat. In de vrijgekomen woningen verblijven al meer dan vijftig tijdelijke bezetters. De vroegere vishandel doet dienst als ontmoetingsplaats.

beheerder van Woningen 123. Volgens Deman gaat het om grote gezinnen met een laag inkomen en mensen die op straat, in een instelling of onbewoonbaar appartement leefden. Maar ook om artiesten, studenten met beperkte middelen of mensen die het vanuit filosofische overweging doen. Ten slotte huizen enkele oorspronkelijke bewoners er nu als tijdelijk bezetter. “Woningen 123 betaalt aan Infra-

n de toonbanken van de voormalige viswinkel Verbist, op de hoek van de Koninginnelaan en de Vooruitgangsstraat, liggen een krat sinaasappels, enkele boeken en tientallen dozen tomatenroomsoep. Op de toonbanken treft de bezoeker kartonnen dozen en speelgoed aan, ervoor huisraad en erachter kledij en kleerhangers. Alles in deze doorgeefwinkel, waar minder kapitaalkrachtige buurtbewoners tegen een vrije bijdrage terechtkunnen, is gerecupereerd. In de nabijgelegen keuken bereiden bewoners en gasten elke donderdagavond een gemeenschapsmaaltijd. Op de derde donderdag van de maand staat tijdens de volkskeuken ook muziek, theater of poëzie op het programma. Op die manier verbroedert de buurt.

De bovengelegen verdiepingen van het hoekpand herbergen elf bewoners. Jan Slangen, een 29-jarige informaticus van opleiding, woont hier al maanden via een conventie van tijdelijke bezetting. Door de overeenkomst heeft Slangen een dak boven het hoofd tot de eigenaar, spoorinfrastructuurbeheerder Infrabel, het gebouw opeist. Infrabel meldde in 2005 aan de bewoners van de Vooruitgangsstraat de uitbreiding van het spoor aan de ‘vierhoek’ van Brussel-Noord, een druk knooppunt van de Belgische spoorwegen. Voor de bouw van een spoorviaduct wil Infrabel 26 huizen met de grond gelijkmaken. Negen eigenaars verkochten al aan Infrabel, anderen onderhandelen en een minderheid wacht af. Om tegemoet te komen aan de huurders is

er een schadeloosstelling voorzien.

Wachtlijst Voelen eigenaars en huurders zich het mes op de keel gezet om te vertrekken, voor Woningen 123 is

“Door recycling heb ik niet veel geld nodig. Waarom ik zo leef? Ik vind het absurd om een huis te kopen” dit een buitenkansje. Telkens een woning vrijkomt, neemt de vereniging ze desgewenst in beheer. In de Vooruitgangsstraat huisvest de vzw meer dan vijftig tijdelijke bezetters, vertelt Chille Deman,

bovenop. Het is heel goedkoop, maar weinig comfortabel. Voor de meesten is dit een transitoplossing.” De sloop indachtig zijn de meeste woningen de voorbije jaren niet gerenoveerd. In de voormalige vishandel bijvoorbeeld lekt het plafond. Een dergelijke grote reparatie is voor rekening van Woningen 123, voor kleine herstellingen moeten de bezetters geld ophoesten. Ondanks de gedegradeerde staat van de woningen stromen kandidaatbezetters toe. De wachtlijst telt minstens vijftig geïnteresseerden.

bel 36 euro per appartement per maand. Voor een huis bedraagt dat 108 euro,” zegt Deman. “Een historische bewoner telt per appartement 153 euro huur neer aan Woningen 123, een nieuwe legt daar 25 euro

Geneviève Laurent kreeg zelfs al kandidaat-bezetters aan haar voordeur. Of ze geen woonruimte ter beschikking had? Het beviel de 67-jarige weduwe niet. Niet dat ze iets tegen bezetters heeft – ze is blij met de feestjes op donderdag –, maar sinds 1967 bezit ze een rijhuis in de Vooruitgangsstraat en ze hoopt dat dit zo blijft. “Veel oudere bewoners zijn met schrik vertrokken,” zegt Laurent, terwijl ze in de keuken een map met krantenknipsels over het spoorproject bovenhaalt. “Ik voel me gegijzeld. Toch blijf ik, want niets is zeker. Ik heb zelfs de indruk dat het project in het water zal vallen.” Infrabel houdt nochtans vast aan het sloopplan, antwoordt woordvoerder Thomas Baeken per e-mail. “Het zal de verbinding tussen Brussel-Noord en Zuid deels ontlasten. Tijdens de piekmomenten rijden er 96 treinen per uur langs. De Noord-Zuidverbinding zit momenteel aan het plafond van zijn capaciteit. Daarom zijn oplossingen zoals het viaduct nodig voor een beter beheer van het treinverkeer.” Een sloopdatum kan de woordvoerder niet geven. “Vanaf het moment dat we de stedenbouwkundige vergunning krijgen en alle mogelijke onteigeningsstappen en juridische procedures doorlopen hebben, hebben we ruim vijf jaar nodig om het viaduct te bouwen.” Op het kabinet van kersvers Brussels staatssecretaris voor Stedenbouw, Rachid Madrane (PS), valt te horen dat er “eerst een oplossing moet komen voor de herhuisvesting van de bewoners. Pas dan komt de bouwvergunning er.” Exact twee jaar geleden sprak de vorige staatssecretaris, Emir Kir (PS), dezelfde voorwaarde uit. “Maar momenteel is er geen enkele discussie om de bewoners opnieuw te huisvesten in de buurt,” zegt Claire Scohier van Inter-Environnement Bruxelles, dat ijvert voor de rechten van de bewoners. “Jaren gaan voorbij, en er beweegt niets. Het is aan het Gewest om actie te ondernemen.” Voor de tijdelijke bezetters is de aanslepende onduidelijkheid een meevaller. Jan Slangen, die het appartement boven de vroegere viswinkel bewoont: “Ik heb geen job of inkomen, en heb ook geen hulp bij het OCMW aangevraagd. Het is een bewuste keuze om te leven van mijn spaarcenten. Door recycling heb ik ook niet veel geld nodig. Waarom ik zo leef? Ik vind het absurd om een huis te kopen.”

Steven Vandenbergh

Elsene > Criminaliteit daalt in 2012 volgens gemeentebestuur

Wel stijging tussen 2005 en 2011 De criminaliteit daalt in Elsene, zegt burgemeester Willy Decourty (PS). Dat komt dankzij een interne herschikking van de politie op maat van de gemeente. Eerder steeg de criminaliteit sterk. Tussen 2011 en 2012 dalen de criminaliteitscijfers twaalf procent, zo staat er in een communiqué van het gemeentebestuur. De cijfers zouden voor alle vier de districten van de gemeente van toepassing zijn voor alle vormen van ‘traditionele’ stadscriminaliteit zoals diefstal, vandalisme en slagen en verwondingen. Dat komt volgens burgemeester Decourty door de oplossing die in 2009 werd bedacht voor de politie in Elsene, waarbij bepaalde inspecteurs alleen in postcode 1050 worden ingezet. Het was een manier om tegemoet te komen aan de eeuwige Elsense wens: een beleid op maat kunnen voeren voor de gemeente in de politiezone Brussel-Elsene, waarmee Elsene een moeilijke relatie heeft. Als model van het succes gebruikt de burgemeester het voorbeeld van de politieantenne in de Lang-Levenstraat, die het aantal drugsdeals fors zou verminderd hebben en de wijk ten goede zou komen. Bij het ter perse gaan was het niet mogelijk de volledige criminaliteitscijfers in te kijken. Die zouden meer inzicht kunnen geven in de gunstige evolutie van criminaliteit in de gemeente. Tot enkele maanden geleden was die nochtans een probleem in Elsene. In de zomer publiceerde Le Soir een rapport waarin staat dat de criminaliteit in Elsene met 39 procent is gestegen tussen 2005 en 2011. Dat nieuws werd overgenomen door andere media. Le Soir gebruikte wel een andere rekenmethode en gaf niet het absolute aantal feiten weer, maar het aantal feiten per honderd inwoners.

Volgens de krant een efficiëntere methode om criminaliteit te meten. Decourty weet dat toen aan een betere registratie van misdrijven. Kijken we naar de absolute cijfers, zoals traditioneel gepubliceerd op de website van de federale politie, dan merken we inderdaad een stijging op van het totale aantal geregistreerde misdrijven. In 2005 waren er in Elsene 12.198 misdrijven, in 2011 18.454. Tussen 2010 en 2011 was er ook een sterke stijging in absolute cijfers: 16.553 tegenover 18.454. Voor 2012 zijn er alleen cijfers voor het eerste semester, maar die geven, vergeleken met het eerste semester van 2011, ook een stijging aan: 9.465 misdrijven tegenover 8.766 in 2011. Vergeleken met het eerste semester van 2005 is de stijging zelfs heel sterk: toen waren er 6.224 geregistreerde misdrijven. De grafieken tonen aan dat een stijging van de semestercijfers nooit resulteert in lagere jaarcijfers. Mocht dat wel het geval zijn in 2012, dan geven de cijfers op de lange termijn een ander beeld: dat van een stijging. Dat betekent echter niet automatisch dat Elsene een stuk onveiliger is geworden. Decourty is wel degelijk een pleitbezorger van betere registratie. Dat heeft hij al eens duidelijk gezegd tijdens een gemeenteraad in de aanloop naar de verkiezingen. Als antwoord op een interpellatie van de Ecolo-oppositie over het succes van Elsene als uitgaansgemeente met de daarbij horende overlast en criminaliteit. Decourty gaf toen wel cijfers voor bepaalde categorieën overlast die gestegen waren, zoals nachtlawaai en diefstal. In de aanloop naar de verkiezingen profileerden wel meerdere partijen zich met de onveiligheid in bepaalde wijken, zoals toenmalig gemeenteraadslid Bianca Debaets (CD&V) Christophe Degreef over de Livornostraat.

Etterbeek > Een stoet voor jong en oud

Het panoramische uitzicht aan het RAC zou verdwijnen.

Brussel > Gewest spreekt zich uit over RAC

Buurtbewoners bang voor bouwwoede Bij het ter perse gaan moet het duidelijk worden hoe het Rijksadministratief centrum (RAC) er definitief zal uitzien. De omwonenden hebben hun voornaamste bezwaren nog eens opgelijst. Buurtbewoners van de Onze-LieveVrouw-ter-Sneeuwwijk (de wijk rond de Congreskolom) zijn ongerust dat het huidige herziene Bijzonder Bestemmingsplan (BBP) op maat van vastgoedontwikkelaars is geschreven, en niet tegemoet komt aan hun eisen. Ze vrezen onder meer dat het panoramische uitzicht zal verdwijnen, dat er geen enkele verplichting is dat er 35 procent woningen komen op de site, dat het geplande hoofdkwartier van de federale politie voor lawaaioverlast zal zorgen - onder meer door er het volledige wagenpark in onder te brengen, goed voor 620 wagens - en dat er te veel parkeerplaatsen zijn voorzien voor de nieuw te bouwen kantoor-

TELEXREGIO

Het carnaval der fabeldieren

BDW 1366 PAGINA 9 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

wijk. Volgens de bewoners zouden er maar liefst 2000 parkeerplaatsen gepland zijn. De voorziene kantoorgebouwen zouden de aanpalende Pechère-tuin ook in de schaduw werpen. Bovendien wordt er niet of nauwelijks geïnvesteerd in openbare ruimte zoals parken, pleinen en tuinen, nu al een schaars goed in de buurt. Conclusie: de projectontwikkelaars “zijn er niet in geslaagd met meer inventiviteit voor de dag te komen op het vlak van de integratie van residentiële, diensten- en kantoorfuncties in het hart van Brussel,” aldus de ongeruste bewoners. Wanneer u dit leest, zou de Brusselse regering zich moeten uitspreken over het herziene BBP. Dat BBP werd in september na een tumultueuze gemeenteraad goedgekeurd door de vorige politieke meerderheid nadat het Gewest niet akkoord ging met een vorige versie. De strijd tussen stad en Brussels Gewest over het CD RAC sleept al jaren aan.

straatnaamborden verdwijnen BRUSSEL - Enig pessimisme is de automobilistenvereniging Touring niet vreemd. En er is reden toe. Uit een steekproef in vijftig gemeenten blijkt dat de helft van de straatnaamborden verdwenen, slecht zichtbaar of onleesbaar geworden zijn. De stad Brussel schijnt te ontsnappen. Volgens schepen van Openbare Werken Els Ampe (Open VLD) verdwijnen er jaarlijks slechts 120 tot 140 naamborden, amper twee tot drie procent. Over het aantal onleesbare of slecht zichtbare DV bordjes rept Ampe niet. Toch nog maar eens de baan op?

Kakelbont gaat Gewoon anders LAKEN - De vzw Personen met een Handicap heeft samen met de Lakense basisschool Kakelbont het project Gewoon anders opgezet. Bedoeling is kinderen te laten kennismaken met personen met een handicap via uitstappen, inleefmomenten en gesprekken. Zo is er op 27 februari het Kakeljee: enkele blinden, doven en rolstoelgebruikers geven een demonstratie aangepast sporten en een initiatie gebarentaal. De leerlingen kunnen die dag ook een tocht door het donker of HUB een rolstoelparcours afleggen. Om carnaval te vieren, moest je afgelopen vrijdag in Etterbeek zijn. Het wijkhuis Chambéry organiseerde er een carnavalsstoet voor jong en oud, met als thema ‘De zoo van Etterbeek’ die bevolkt werd door uitgestorven en fantasierijke dieren. De stoet vertrok bij het wijkhuis Chambéry, en liep door de kleine straatjes van Etterbeek, met het GC De Maalbeek als eindhalte. Hoewel vooral de kinderen van Chambéry present te-

kenden, waren ook andere organisaties met hun eigen kostuums te zien: het dagcentrum Le Grain voor andersvaliden, de vzw voor kansarme gezinnen Le Pivot en vele anderen. “We doen dit al enkele jaren,” legt Betty D’Haenens, coördinator bij Chambéry, uit. “Al is dit de grootste editie sinds we begonnen, maar we hopen dat de stoet nog groter wordt.” Arno Deflorenne

voetgangersbrug niet voor morgen BRUSSEL/MOLENBEEK - De geplande voetgangersbrug over het kanaal ter hoogte van Graaf van Vlaanderen komt er allicht niet meer dit jaar. Door technische complicaties moesten de plannen worden aangepast, de studie laat volgens Beliris op zich wachten. LV

ADVERTENTIE

Brusselbazaar.be

Voor de Brusselse jeugd! Zoek je een jeugdhuis? Heb je een vraag waarmee je nergens terechtkunt? Of zit je boordevol energie die je kwijt wil? Op Brusselbazaar.be vind je info over Brusselse activiteiten, verenigingen, feestjes, musea en nog zoveel meer. In de vakanties of tijdens het schooljaar: er is altijd wel iets leuks te doen. Ontdek dus snel de laatste nieuwtjes voor kinderen en jongeren in Brussel!

BDW 1366 PAGINA 11 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

ROND BRUSSEL (15): HAREN

voor het Europese luchtruim. Op het hoofdkwartier aan de Raketstraat – nomen est omen – probeert het de Europese lappendeken van 67 luchtzones te vereenvoudigen. ‘Buil-

ding the single European sky’ heet dat, en dat vereist dossiers vreten en eindeloos vergaderen. En dat is precies de reden dat Eurocontrol voor Brussel koos.

Nu zit de organisatie nog eenzaam aan de gewestgrens, maar op het

www.brusselnieuws.be/rondbrussel

ADVERTENTIE

“Nee, u mag er niet in, dit is privéterrein,” zegt de bewaker die uit zijn wachthokje komt als ik me aan de poort meld. Dat ik rotondoloog ben, stemt hem niet milder: de slagboom blijft omlaag, zonder accreditatie is het parkeerterrein van Eurocontrol verboden terrein. Gelukkig kun je deze privérotonde vanaf de openbare weg ook zien liggen, en juist dan maakt ze een pronte indruk: het lijkt net alsof de witte vlaggenmasten in strenge slagorde op het middeneiland staan. In werkelijkheid staan ze erachter, maar zulke laag-bij-de-grondse pietluttigheden zijn niet besteed aan een organisatie die zijn blik naar boven richt. Of eigenlijk naar binnen. Eurocontrol is verantwoordelijk

naastgelegen bouwterrein verrijst het reusachtige nieuwe hoofdkwartier van de Navo, ook een club die ingenomen moet zijn met een adres aan de Raketstraat. De infrastructuur zelf gaat eveneens op de schop: de tunnel voor het doorgaande verkeer naar de luchthaven is al klaar, aan de trambaan en een dubbele rotonde voor de afritten naar de Navo en Eurocontrol wordt hard gewerkt. Op de ontwerptekeningen blijven deze rotondes grasvlaktes zonder versiering. Met twee grote bespelers van het luchtruim als buren moet dat toch beter kunnen. Als ze nu allebei een raket voor het middeneiland sponsoren, dan heeft Brussel een glorieuze entree voor de reizigers die van Zaventem komen. Te martiaal? Oké, twee gigantische parabolische radiotelescopen spreken ook tot de verbeelding. En als dat allemaal te duur wordt, zet dan op zijn minst de vlaggenmasten van Eurocontrol op de middeneilanden, die staan nu op privéterrein toch vrij misplaatst. Tijs van den Boomen

Vlaanderen heeft de reputatie dat de rotondes er vol staan met bespottelijke beelden. Maar hoe zit het in Brussel? Voor BDW onderneemt de Nederlandse rotondoloog Tijs van den Boomen de komende maanden een zoektocht naar de rotondes van de negentien Brusselse gemeenten. Welke spiegel houden ze ons voor?

BDW 1366 PAGINA 12 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

Zuidlaan (links) en Poincarélaan (rechts): zodra de avond valt, wordt het pas echt ongezellig. Soms lijkt het alsof onze beleidsmakers dit stadsdeel echt vergeten zijn.

Stadsplanning > Pleidooi voor masterplan voor centrale lanen Zuidwijk

‘Mooie plekjes met meerwaarde benutten’ BRUSSEL – Nu er plannen zijn om de centrale lanen van de Zuidwijk heraan te leggen, is het volgens buurtbewoner en nieuwbakken blogger Geert Vancauwenbergs tijd om ook de fysieke scheiding tussen de buurten weg te werken, door bijvoorbeeld een groot park te creëren in het midden van de Kleine Ring.

BDWOPINIE Van de Hallepoort tot de Ninoofsepoort wordt de Zuidwijk doorkliefd door enkele drukke verkeersassen. Diegenen die de buurt wat kennen, weten waarschijnlijk dat ik het heb over de Zuidlaan, de Hallepoortlaan, de Poincarélaan en de Slachthuislaan. Ze zijn ontstaan uit een vroegere stadsomwalling, en vormen nu een onderdeel van de Kleine Ring. Gezien de omvang van deze lanen durf ik ze gerust de ‘centrale lanen’ van de Zuidwijk noemen. Jammer genoeg geeft hun huidige aanblik helemaal niet die grootse indruk: twee keer drie rijvakken waarover de meerderheid van de wagens veel te snel rijdt, een middenberm die constant volstaat met au-

to’s en soms ook dient als ‘tijdelijke’ verblijfplaats voor zigeunerfamilies, zwerfvuil, gebrek aan verlichting... Zodra de avond valt, wordt het pas echt ongezellig. Soms lijkt het alsof onze beleidsmakers dit stadsdeel echt vergeten zijn.

Groene zone In november vorig jaar werd er een hoopvol bericht de wereld ingestuurd door het Brusselse ministerie van Mobiliteit: in de eerste helft van 2013 zouden er overal geschilderde fietspaden komen, en tussen het Zuidstation en de Ninoofsepoort zou er aan beide zijden een rijstrook afgaan. Eindelijk een eerste stap in de goede richting! Al is het maar een kleine. De minister beloofde ook dat er in deze legislatuur een studie komt naar gescheiden fietspaden. Beste Brusselse regering, mag ik

BLOGGER GEERT VANCAUWENBERGS:

“Waarom geen wedstrijd uitschrijven voor de heraanleg van de centrale lanen, zoals voor de Wetstraat of de Heizel is gebeurd?”

meteen een warme oproep doen om in één klap een globaal masterplan te ontwikkelen, om deze lanen in hun ganse lengte en breedte heraan te leggen. Waarom hiervoor geen wedstrijd uitschrijven, zoals voor de Heizel en de Wetstraat is gebeurd? Gezien hun centrale ligging en hun betekenis voor Brussel zijn ze dat toch echt wel waard, niet? Ik heb gehoord dat de stad Brussel ook een miniheraanleg plant van het stukje middenberm tussen de Poincarélaan en de Slachthuislaan. Dat zou een groene zone moeten worden, met speelruimte voor de kinderen. Op zich een mooi idee, maar dit zou volgens mij ook beter worden uitgevoerd in de ruimere context van een totale heraanleg. Hoe leuk kan je een dergelijke speelruimte noemen, als ze in het midden van een drukke, en zelfs gevaarlijke, verkeersweg ligt? Het verminderen van de Kleine Ring met een rijstrook alleen zal hier niet voldoende zijn. Enkele van mijn persoonlijke ideeën zijn het verlengen van het toekomstige park van de Ninoofsepoort tot aan het Zuidstation, aan de hand van een brede groene middenberm.

Een unieke kans om in dit stadsdeel veel meer groen te brengen. Laat wagens parkeren in bestaande, onderbenutte parkings, en eventueel in een nieuwe openbare parking onder deze lanen.

Scheiding doorbreken Waar men volgens mij ook zeker iets aan zou moeten doen, is het wegwerken van de fysieke scheiding van de buurten rond deze lanen. Aan de hand van bepaalde ingrepen zou men deze buurten meer in elkaar kunnen laten overvloeien. Kijk bijvoorbeeld naar de Luchtvaartsquare, een plein met enkele pareltjes van gebouwen. Momenteel ligt dit plein volledig afgesneden door de Poincarélaan. Door dit te integreren, zou het zichtbaarder worden. Zonder een straat over te steken zou je hier vanuit de Vijfhoek naartoe moeten kunnen wandelen. Een ander voorbeeld is het Dauwpark. Dit kleine parkje is een wijkpark in een kansarme buurt van Anderlecht, en komt tot tegen de Poincarélaan. Ook dit parkje ligt afgesneden van de Vijfhoek. Terwijl het allemaal mooie plekjes zijn die een meerwaarde kunnen betekenen voor ons stadslandschap. Kom op, beste bouwmeester, architecten en stadsplanners (in spe), laat jullie alstublieft horen. Laten we samen een aanzet geven tot de start van de heraanleg van deze lanen. Geert Vancauwenbergs, buurtbewoner en blogger

brusselsmycity.com

BDW 1366 PAGINA 13 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

BRIEVEN VAN LEZERS lezersbrieven@bdw.be

De PS en de kleine man Rudi Vervoort is linkser dan Picqué, schrijft u in BDW (nr. 1365). Hij is zeker een groot achterhaald politiek denker. “Politiek is essentieel een confrontatie tussen links en rechts. Rechts is voor de rijken,” orakelt Rudi. De PS bestaat voor de armen, bedoelt hij. Ik hoop dat Laurette Onkelinx op de eerste rij de boodschap begrepen heeft en zich ondanks haar villa in het exclusieve Lasne en haar goedverdienende echtgenoot nog links voelt. Weet de PS dat in België de echte kleine man reeds belastingen betaalt vanaf 560 euro inkomen per maand, terwijl in Frankrijk de vrijgestelde som 1.110 euro is? Denkt de PS wel eens na over de belastingshel, die ze ook voor kleine inkomens uit arbeid hielp creëren en in stand houden? Ik verwijs naar de Belgische belastingsbarema’s op lagere inkomens. Ze beginnen aan 560 euro/maand en stijgen razendsnel in dit land. Vanaf 19.000 euro per jaar betaalt u al 45%, vanaf 35.000 euro 50%. In Frankrijk betaalt men 41% vanaf 70.000 euro, en 45% vanaf 150.000 euro. Daar bestaat geen 50%. De PS plundert de kleine man die werkt en de middenklasse om het geld dan zelf naar eigen voorkeur uit te delen aan vrienden en cliënten met de juiste kleur. En dat noemt zich een linkse partij! Om zich krom te lachen ware het niet zo tragisch voor de inkomens van de gewone mensen die werken. Jammer genoeg weten de werkenden niet dat hun zuur verdiende wedde afgetopt wordt om werklozen ad vitam een uitkering uit te betalen. Het past in de strategie van het cliëntelisme, die de PS in dit land in leven houdt. R.Horemans, Mol

Recto verso parkeren in Vorst

Graffiti is niet grappig Onmiddellijk na het verschijnen van BDW van 10 januari jl. heb ik laten weten niet in te stemmen met het artikel op pagina 2 en 3 van uw jongerenkrant Zazie, ‘Het verborgen leven van Bonom’. Daarin worden tags of graffiti als iets eerder grappig behandeld. Ook in het interview met Arnaud Kool in de krant van 31 januari gebeurt dit. Uw overigens gewaardeerde blad weet toch dat deze vorm van zuiver vandalisme de stad, dus ons allemaal, handenvol geld kost. Onze stadswijk, Brussel Noord-Oost, wordt herhaaldelijk besmeerd. Buurtbewoners zijn wanhopig, en uw ar-

tikel moedigt de spuiters aan. In onze wijkvergadering van vijf februari heb ik daar gewag van gemaakt. Van de aanwezige buurtbewoners had niemand een goed woord voor deze artikels over. We hopen dat U meer begrip zult tonen voor de slachtoffers van dit smeerwerk, wij bewoners van deze stad die toch ook veel voordelen heeft. Tags horen daar niet bij.

Uitdaging door Danny Vileyn

Cornelis van der Loo, Brussel Reactie Patrick Jordens, samensteller Zazie: het was zeker niet de bedoeling van het artikel ‘Het verborgen leven van Bonom’ om graffiti te ridiculiseren. Het artikel is een weergave van een interview met één straatkunstenaar, Bonom. Daarin wilden we plaatsmaken voor zijn opinie over streetart, bekeken vanuit het standpunt van een graffeur, natuurlijk. Bonom zegt overigens zelf in dat interview het volgende: “Natuurlijk moet je ergens grenzen trekken, want anders zou ik ook jouw huis kapot kunnen maken.” Wat er toch ook op wijst dat hij er vrij genuanceerd over denkt. Ik wil u er ook graag op wijzen dat we daarnaast het woord hebben gegeven aan een medewerker van de antitagdienst van Elsene. Daaruit blijkt dat de kosten voor het verwijderen van tags behoorlijk kunnen oplopen. En verder staat in dat interviewtje ook nog te lezen: “Tags, dat vind ik puur vandalisme.” Door verschillende opinies naast mekaar te plaatsen hopen we onder meer de discussie aan te wakkeren over dit complexe stadsfenomeen.

Sinjoren en Brusseleirs In de interessante reportage ‘Op zoek naar een Brusselaar’ in BDW (nr.1365) word ik enkele malen vernoemd. Een persoonlijke bedenking die ik me achteraf maak, is de volgende: - in Antwerpen zijn alle ‘Sinjoren’ Antwerpenaars, maar alle Antwerpenaars zijn geen ‘Sinjoren’ - in Brussel zijn alle ‘Brusseleirs’ Brusselaars, maar alle Brusselaars zijn geen ‘Brusseleirs’ Marcel de Schrijver, Jette

102,338 of 100 meter precies? © YELLOW BOOK

Met het nieuwe jaar heeft het nieuwe gemeentebestuur bijna alle Vorstse straten volgeplant met moderne parkeermeters. Ze waren reeds aangekondigd in december, en begin januari kregen alle Vorstenaren per post een groot plan met de nodige uitleg en een aanvraagformulier voor parkeer- en bewonerskaarten. Alles was netjes tweetalig. Intussen zijn er reeds her en der meters in bedrijf gesteld. Met een recto verso bedrukt A6-kaartje met uitleg achter het beschermvenster. Hier en daar vond ik al parkeermeters met de Nederlandstalige kaart, meerdere toonden de Franse uitleg. Als ik wil parkeren, sakker ik dus “verdomme, ‘t is weeral in ‘t Frans”, en versta de uitleg maar half-en-half. Uiteraard zal een Franstalige op zijn beurt “merde, ces sales Flamands” foeteren. Ik hoop dat men een aangepaste tweetalige kaart aan het voorbereiden is. Het venster kan twee A6-kaarten horizontaal naast elkaar bijna helemaal tonen. En wat is de compatibiliteit met reeds langer bestaande parkeermeters in andere Brusselse gemeenten? Herman A.O. Wilms, Vorst

BDWOPINIE De erfgoedvereniging Pétitions-Patrimoine wil dat (een deel van) de gebouwen van de gevangenissen van Vorst, Sint-Gillis en Berkendael beschermd wordt. Pétitions-Patrimoine lanceert daartoe een petitie. En dat is uitstekend nieuws. Volgende maand moet de federale regering immers beslissen wie de nieuwe supergevangenis in Haren mag bouwen, en de discussie over de toekomst van de huidige gevangenissite op de grens van Vorst, Sint-Gillis en Elsene mag nu toch wel losbarsten. Want: hoe belangrijk het behoud van het patrimonium ook, de snelle vertimmering van de gevangenis tot een nieuwe woonbuurt is even belangrijk. Hoeveel panden op de negen hectare grote site de moeite waard lonen om te behouden is moeilijk te zeggen. Een gevangenis loop je niet zomaar in en uit. Maar de boel zonder meer platgooien is geen optie. De gevel in neotudorstijl van de gevangenis van Sint-Gillis laat dat alvast zien. Bovendien heeft de private sector ondertussen de waarde van het erfgoed moeten erkennen. Het volstaat om af en toe op de vastgoedwebstek Immoweb te kijken. Dezer dagen staan er in de industriegemeente Boom bijvoorbeeld lofts te koop in de voormalige Paterskerk. De voorbije kwarteeuw heeft het Gewest nieuwe wijken laten optrekken op de sites van de kazernes en het voormalig Militair Hospitaal. Uit die ervaringen moeten het Gewest en de betrokken gemeenten lessen trekken. Eén: de herurbanisatie heeft veel te lang geduurd. Twee: er werd veel te veel afgebroken - het voormalig Militair Hospitaal is er een voorbeeld van. Drie: architecturaal zijn ze niet allemaal even geslaagd. En dat is een understatement. Nu Charles Picqué (PS) binnenkort minister-president af is, en hij als burgemeester van Sint-Gillis nauw wil samenwerken met buurgemeente Vorst, kan hij zich op de kwestie gooien. Een wijk met een mengeling van historische gebouwen - neotudor, neogotiek en Brabantse stijl - én hedendaagse architectuur. Een wijk met woningen, een of meerdere scholen, een zorgdorp en - waarom niet - kunstenaarsateliers en galerijen. We spreken immers over Sint-Gillis. En een duurzame wijk, want gebouwen renoveren in plaats van ze af te breken is een basisvoorbeeld van duurzaamheid. Zo komen jonge ambachtslui ook aan hun trekken. Naast een helder en ambitieus project moet ook een geloofwaardige financiële constructie op het getouw gezet worden. De overheid als bouwheer is geen optie, alles aan de privé overlaten is dat evenmin. Het woord is aan de creatievelingen. Community Land Trust - scheiden van eigendom grond en woning - is alvast een voorbeeld.

EVA HILHORST

Waar men van Hoogte Honderd of Altitude Cent een ‘symbolisch monument’ maakt, verwacht ik, en zeker in dit meetkundige geval, dan ook precisie. 1. In BDW van 16/08/2012 (nr. 1340) geeft men niet 100 meter boven de zeespiegel als hoogte, maar 102,338 meter om PRECIES te zijn. Men zegt er zelf precies bij. 2. In BDW van 20/12/2012 (nr. 1358) schrijft men dan weer PRECIES 100 meter boven zeeniveau. Het is (of begrijp ik het verkeerd) terzelfdertijd 102,338 meter precies en 100 meter precies.

Roger Gillyns, Sint-Pieters-Woluwe

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

BABETTES GÆSTEBUD

BDW 1366 PAGINA 14 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

VADROUILLE

Ganshoren in Deens Kleedje

DE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

Theater > Annelies Van Hullebusch brengt Sint-Joost in kaart

‘Ik wil de historiek tonen’ SINT-JOOST-TEN-NODE – Voor de tweede episode van het ambitieuze stadsproject Tok Toc Knock strijkt de KVS neer in Sint-Joost-ten-Node. Tal van projecten brengen de kleinste en armste gemeente van het gewest figuurlijk in kaart, maar beeldend theatermaakster Annelies Van Hullebusch doet het letterlijk.

nnelies Van Hullebusch heeft ondertussen een reputatie opgebouwd met haar theatervoorstellingen, waarin ze telkens een hele wereld openplooit aan de hand van kaarten, maquettes en schaalmo-

dellen waar verhalen bij verteld worden. In Dorp/het verhaal van een uitzicht (geselecteerd voor Het Theaterfestival 2012) stond haar geboortedorp centraal. Ook Borgerhout en Vlaanderen werden al in kaart ge-

Tussen de Oostzee en de Noordzee ligt een oud zwanennest, dat Denemarken wordt genoemd... Dat schreef Hans Christian Andersen. Van 1 tot 17 maart komt dat ‘zwanennest’ naar GC De Zeyp en CC La Villa in Ganshoren, met het festival Land in zicht: Denemarken. Zeventien dagen lang wordt de Deense cultuur er gevierd met concerten, lezingen, workshops en andere activiteiten. Het festival is een initiatief van het gemeenschapscentrum De Zeyp, het cultureel centrum La Villa en The Danish Cultural Institute. In het Nederlandstalige centrum De Zeyp brengt Træben een streepje muziek, maar wordt er tijdens een debat ook een maatschappelijk onderwerp aangesneden: de gelijkheid van vrouwen in Scandinavische en West-Europese landen. Kinderen kunnen komen luisteren naar de hedendaagse Deense sprookjes van actrice Valérie Mertens, of komen kijken naar de animatiefilm Orla de Kikkerslikker. Voor de ouders staan een workshop Deens koken en verscheidene filmpareltjes, zoals Babette’s feast en We shall overcome, op het programma. Wie wat meer van de Deense fjorden wil genieten, kan de reportage van Jean-Pierre en Mieke Demarsin bekijken. De dia’s zullen u doen dromen van een vakantie in de Deense natuur. In CC La Villa kan men dan weer genieten van de nachtfoto’s van de bekende Astrid Kruse Jensen uit Kopenhagen. Voor wie meer van objecten houdt, is er A modern royal household, een expo over de Deense architectuur in paleizen. De filmliefhebber kan dan weer genieten van de documentaire Armadillo of de thriller Deliver us from evil. Een ticket voor het hele festival bestaat niet, de meeste activiteiten zijn dan ook gratis. De prijs voor betalende voorstellingen varieert tussen drie en acht euro, en tickets daarvoor kunnen online besteld worden. ADE Programma en tickets: www.dezeyp.be en www.lavillaculture.be GC De Zeyp, Van Overbekelaan 164, en CC La Villa, Guido Gezelleplein 26, 1083 Ganshoren

ADVERTENTIE

Handicap & informatie Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor personen met een handicap

✆ 0800-15045

Mirakelwijn

alle werkdagen van 9 tot 12u30, maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Bezoeken enkel op afspraak Informatie@handicap-ambulant.be

bracht, en nu is Brussel dus aan de beurt. “Ik had al eens een jaar in Brussel gewoond. Ik vond dat fantastisch omdat het de enige wereldstad is in België, maar tegelijk was het erg heftig,” vertelt Van Hullebusch. “Voor mijn deur woonden bijvoorbeeld zwervers, en het viel me niet altijd makkelijk om me tot de harde realiteit van Brussel te verhouden. Toch vond ik het interessant om met die voorkennis terug te keren. Zeker naar Sint-Joost, waar de tegenstellingen tussen het lelijke en het mooie nog eens zijn uitvergroot. Alles is er op elkaar gepropt, alles loopt er door elkaar.” In de aanloop naar de voorstellingen van Brussel in kaart heeft Van Hullebusch een vitrine in Théâtre de la Vie, waar ze voorlopige resultaten van haar tocht presenteert. “Théâtre de la Vie is zo’n kleine plek waar fantastische mensen werken. Een andere is het theatertje van Compagnie de la Casquette, waar we de voorstelling spelen. Een zoldertje dat ergens verstopt zit achter een herenhuis, maar dat nog leeft. Het is ontroerend dat zoiets nog kan in Brussel.” In haar atelier werkt Van Hullebusch momenteel aan de kunstzinnige maquette van SintJoost die tijdens de voorstelling stelselmatig zal worden opgebouwd, en waar tal van verhalen bij verteld zullen worden. Maar waar komt eigenlijk die voorliefde vandaan om zaken in kaart te brengen? En wil het cliché niet dat vrouwen en kaarten niet samengaan? Van Hullebusch: “Ik ben grootgebracht door een rechercheur, dat zal er wel mee te maken hebben. Puzzeltjes in elkaar leggen, reconstructies maken van verhalen, dat is iets wat ik vaak gedaan heb. Mijn vader verzamelde oude kaarten, en organiseerde ook oriëntatietochten in de bossen voor mijn zus en mij. Ik heb zelf een gigantische fascinatie voor kaarten, en kan uren stadsplannen bestuderen. Het is een manier om vat te krijgen op de stad omdat je er van bovenuit op neerkijkt. Maar om de stad echt te leren kennen moet je natuurlijk de straat op. Dan heb ik zelfs liever geen kaart in handen.”

Van Hullebusch: “Het is ontroerend om de kleine theatertjes in Brussel te zien.”

De stedelijke realiteit is dus het vertrekpunt van Brussel in kaart. Van Hullebusch’ maquette geeft zelfs een impressie van de geografische hoogteverschillen. Maar de geschiedenis van de gemeente speelt eveneens een rol. De manier waarop Sint-Joost evolueerde tot wat

BDW 1366 PAGINA 15 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

Met houten drukletters, spoelen met garen en gereedschap beeldt Van Hullebosch de gebouwen waar zich tijdens de industrialisering de drukkerijen, textiel- en werktuigfabrieken vestigden, uit.

en het geheel wordt nog verrijkt met cameraprojecties.

“In Brussel wonen is fantastisch, maar tegelijk ook erg heftig”

oud-burgemeester Guy Cudell werken (voor de voorstelling On s’occupe de vous?, red.) krijg ik ook informatie mee. Maar ik ben geen historicus. Ik wil de geschiedenis laten zien zonder les te geven.” Dat doet Van Hullebusch onder meer door bij het opbouwen van haar maquette materialen te gebruiken die verband houden met haar verhaal. Houten drukletters, spoelen met garen

het nu is, helpt om een narratieve draad in de voorstelling te krijgen. Van Hullebusch heeft dus ook wat gestudeerd. “Ik ben op stap geweest met Stefan Moens (de Brukselbinnenstebuitengids die in het kader van Tok Toc Knock ook rondleidingen geeft, red.). Ik heb van hem ook een groot archief met oude stadsplannen mogen lenen. Hij heeft laten zien wat de stedenbouwkundige evoluties waren. Hoe de wijngaarden ooit minder smakelijke maar wel zogenaamd geneeskrachtige ‘mirakelwijn’ voortbrachten. Hoe de wijken rond de Louizalaan bij Brussel-Stad gingen behoren nadat ze waren ontwikkeld. Hoe de vijvers van de Maalbeek werden overwelfd net als de Zenne. Wat de invloed van de Noord-Zuidverbinding was. Ik wissel veel informatie uit met dramaturge Ruth Mariën, en van de mensen die rond

Ooit vormde de Leuvensesteenweg de belangrijkste handelsweg naar Keulen.

en gereedschap vormen de gebouwen waar zich tijdens de industrialisering de drukkerijen, textiel- en werktuigfabrieken vestigden. Met de Leuvensesteenweg wordt de belangrijke oude handelsweg naar Keulen uitgerold, en die krijgt later verlichting van de plaatselijke gasfabriek. Maar door al dat licht werden uiteindelijk de omstandigheden voor de oude sterrenwacht aan de Sterrenkundelaan minder ideaal, waardoor die verhuisde naar Ukkel. Daarbovenop worden ook nog eens actuele verhalen verteld. “De kastelen in Sint-Joost heetten vroeger lusthoven, maar nu heb je er heel andere lusthoven. Een van de hedendaagse verhalen gaat over een vrouw die de prostitutie ingaat als ze in Brussel aankomt, maar uiteindelijk in een café kan beginnen werken in de straat waar alle vrouwenrechtenorganisaties gevestigd zijn. En vlakbij ligt de Bergopstraat die haar uit het dal liet klimmen.” Verder liet Van Hullebusch het verhaal van een Europarlementariër in verschillende talen inspreken door kinderen uit de naschoolse opvang die die talen spraken, en vertelt Rachid El Ouaghli van het Maison des Sourds het verhaal van een zwerver in een soort universele, voor de gelegenheid uitgevonden ‘language de mains’. Contrabassist Arne Van Dongen zorgt voor de compositie die ook stadsgeluiden integreert,

Eerste etappe De derde aflevering van Tok Toc Knock vindt plaats in de Europawijk. Normaal zou Van Hullebusch ook die in kaart gaan brengen, maar ze heeft besloten om nog langer in SintJoost te blijven. “Ik ben hier nog niet klaar. Ik werk normaal drie maanden aan een voorstelling, maar dit keer heb ik het wat onderschat. Na de eerste indrukken had ik tijd nodig om uit te zoeken wat ik precies wilde doen. Ik heb nog heel veel verhalen, dus ik beschouw dit pas als de eerste etappe. Ook als Tok Toc Knock in de Europawijk loopt, blijf ik dus hier, want Sint-Joost en Europa raken toch aan elkaar.” Michaël Bellon

De resultaten van het atelier zijn nog tot 22 februari te zien in de vitrine van Théâtre de la Vie, Dwarsstraat 43, Sint-Joost. De voorstelling Brussel in kaart loopt van 23 februari tot 3 maart om 20 uur (op 2 en 3 maart om 18 uur) in Compagnie de la Casquette, Wijnheuvelenstraat 58, Sint-Joost, www.casquette.be Voor het complete programma van Toc Tok Knock in Sint-Joost: festivalcentrum Thé au Harem, Leuvensesteenweg 52-54, Sint-Joost en KVS, Arduinkaai 9, Brussel of 02-210.11.12, info@kvs.be en www.kvs.be.

BDW 1366 PAGINA 16 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

Fotografie > Visie op Brusselse mobiliteit tentoon in metro Kruidtuin

Stilstaan bij beweging BRUSSEL – Bijna twintig amateurfotografen van het volwassenenonderwijs CVO Elishout mochten de voetgangerstunnel tussen de Financiëntoren en metrostation Kruidtuin met eigen werk decoreren. De tijdelijke tentoonstelling heet ‘n Kijk op mobiliteit en laat passanten even stilstaan. Het tentoonstellingsproject is een werkopdracht van de verschillende opleidingsjaren Fotografie van het Centrum voor Volwassenenonderwijs (CVO) Elishout in Anderlecht. De cursisten gingen inventief aan de slag met het thema ‘beweging, verplaatsing en mobiliteit in Brussel’. Een moeilijke klus, aangezien beweging vastleggen in een statisch beeld heel wat technische uitdagingen kent. Het resultaat mag gezien worden, maar de referentie naar de MIVB is voor de helft van de achttien uitvergrote foto’s te opvallend. Al danken de fotografen aan die MIVB natuurlijk wel hun vitrine in een veelgebruikte publieke ruimte: een metrostation. Over de veelzijdige, fotografische invulling van het begrip mobiliteit kan ieder zijn mening hebben. Vast staat dat goede fotografie uit zichzelf spreekt, zonder verwijzing

naar stationsnamen, bushokjes of tramnummers. Iedere fotograaf interpreteerde het onderwerp ’n Kijk op mobiliteit zeer persoonlijk, naar stijl, fototechniek en kunstzinnigheid. In dat opzicht is het project alvast geslaagd.

Glimwormen Halim Kaghat kroop op een dak aan het Rogierplein om van daaruit de hele Leopold II-laan, met de basiliek op de achtergrond, in te blikken bij zonsondergang. Het resultaat is een herkenbaar Brussels verkeersbeeld met slierten lichten van auto’s en bussen in een gloed van warme kleuren. Ann Cornelis toont een momentopname van de lange voetgan-

gerstunnel die het Centraal Station met de metro verbindt. Zij belicht de mozaïekvloer vol passanten op een manier dat de schoonheid van het bouwmateriaal opvalt. De foto is nu al ‘historisch’ te noemen, aangezien deze gang volop gerenoveerd wordt. Andere fotografen zoemen in op details van het openbaar vervoer: onderdelen van de Villo-fiets, het dak van tram 92 die voorbij het Rekenhof raast, of een gouden metrostel in Weststation. Uit de boot van de evidentie valt één beeld: een zeer minimalistische zwarte foto met glimwormachtige kleurstrepen van ‘verkeer’ van Els Rimez. De fotocollectie hangt aan de ene zijde van de drukbelopen voetgangerstunnel, aan de overkant hangt klassieke publiciteit. Het stilstaan bij de foto’s dient dus onrechtstreeks ook de reclamewereld. Jean-Marie Binst

‘n Kijk op mobiliteit, tot 1 april in metrostation Kruidtuin, in de voetgangerstunnel tussen het Infopunt FOD Financiën en de metrohal, onder de Kruidtuinlaan. ADVERTENTIE

Halim Kaghat kroop op een dak aan het Rogierplein om de hele Leopold II-laan, met de basiliek, in te blikken bij zonsondergang.

BDW 1366 PAGINA 17 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

Meer dansers op muziekpodia graag

TELEX VADROUILLE FABLAB STUWT DIGITALE FABRICATIE © DANNY WILLEMS

SINT-JANS-MOLENBEEK – Vorige herfst startte een atelier waar designers, kunstenaars, ontwikkelaars, ingenieurs, studenten en doe-het-zelvers ongeacht hun vooropleiding kunnen experimenteren met CAD-CAMsystemen en digitaal gestuurde 3D-printers, lasers en freesmachines. Dankzij tussenkomst van Brussels minister voor Wetenschappelijk Onderzoek Benoît Cerexhe (CDH)

krijgt FabLab de kans allerhande objecten te fabriceren die innovatief kunnen zijn voor ondernemingen. Bedoeling is dat FabLab prototypes aanreikt om in productie te brengen. Het collectief Studio with a view zal de nieuwe technologieën en prototypes later dit jaar in het mode- en designcentrum MAD Brussel etaleren. JMB

DING MEE NAAR bruocsellaprijs

Praat

Vandekeybus en de zijnen dansten op livemuziek van Mauro Pawlowski.

achteraf

Gezien: aflevering twee van Fear not, het muziek- en dansproject van Wim Vandekeybus en Ultima Vez met Mauro Pawlowski, op 14 februari in AB, met ook Spookhuisje en Dans Dans.

Is het niet een beetje vreemd dat het alleen in de populaire muziek enigszins gebruikelijk is dat er naast de muzikanten en de zanger(es) ook dansers mee op het podium of in de videoclip kruipen? Madonna, Michael Jackson en al hun hedendaagse navolgers kunnen we ons bijna niet voorstellen zonder strak en synchroon bewegende lijven naast zich. Dat is ook niet zo onlogisch. Die choreografieën maken de muziek meestal beter, en vice versa. Zo’n troep dansers ziet er goed uit, en produceert de lichamelijke reacties die horen bij de muzikale prikkels waar het samengepakte, stilstaande publiek noodgedwongen geen uitgebreid gevolg aan kan geven. De plaatsvervangende uitgelatenheid van de dansers geeft het publiek de visuele kick die bij de auditieve hoort. Toch zie je het in het alternatieve muziekcircuit zelden dat professionele dansers de geproduceerde vibes op het podium komen valoriseren. Tussen 1997 en 2000 stond dEUS tijdens zijn liveshows geregeld met de dansers van Les Ballets C. de la B. op het podium. Een hip en geslaagd voorbeeld dat spijtig genoeg weinig navolging kreeg. Dat is natuurlijk in grote mate het gevolg van een gebrek aan middelen: meer personeel op het podium kost meer geld. En om aan dat geld (subsidies) te geraken zit je best in het juiste vakje: het komt dus veel vaker voor dat (gesubsidieerde) dansgezelschappen (nietgesubsidieerde) muziekgezelschappen uitnodigen om samen aan een project te werken, dan omgekeerd. Maar in die constructie is het toch eerder de muzikant die als componist ten dienste staat van de choreograaf, en niet omgekeerd. De keren dat het initiatief uitgaat van de muziekgroep zijn zeldzaam. Zita Swoon (later Zita Swoon Group) heeft het al een paar keer gedaan met het project Plage tattoo, en onlangs met Dancing with the sound hobbyist, waarvoor Rosas-danser Simon Mayer tussen de muzikanten optrad. Het moet dus van de dansgezelschappen komen. Wim Vandekeybus en Ultima Vez hebben een lange traditie waarin muzikanten en componisten een prominente plaats krijgen,

soms zelfs op het podium. Maar ook dat is niet zo evident. Voor Vandekeybus’ debuut What the body does not remember 25 jaar geleden had de legendarische Brusselse groep Maximalist! wel de muziek geschreven, maar ze konden niet mee op het podium. Pas binnenkort is What the body voor het allereerst te zien met livemuzikanten van Ictus als het in Brugge wordt hernomen tijdens December Dance. De samenwerking met Maximalist! leidde er destijds wel toe dat Vandekeybus als choreograaf debuteerde in muziektempel AB. Daar was hij vorige week opnieuw te zien in het kader van Fear not, een gezamenlijk programma van AB, Beursschouwburg, Vk en Les Ateliers Claus. Tussen een aantal muziekgroepen door, dansten Vandekeybus en de zijnen op livemuziek van Mauro Pawlowski. Hun act bevestigde nog eens wat voor een goed idee het kan zijn om dansers het muziekpodium te laten innemen. Mauro moest een beetje aan de kant gaan staan om de danser ruimte te laten, maar de symbiose van klank en beeld was totaal, subliem, en ook dynamisch, virtuoos, ruw, stoer en sexy. Rock-‘n-roll quoi, want hoewel de dansers niet zomaar wat improviseerden, had het geheel iets vanzelfsprekends. Het toonde dat ook dans erbij gebaat kan zijn om eens aan die geformaliseerde omgeving van het theater te ontsnappen. Het optreden was wat mij betreft het hoogtepunt van de avond, hoewel de twee flankerende muziekacts ook iets in huis hadden. Opener Spookhuisje, het Brusselse eenmansproject van Raphaël Absolonne, bracht met arafatsjaal en oriëntaals omwikkelde gitaar songs die vaak boeiden, maar met iets minder nonchalance en iets meer vakmanschap meer impact zouden gehad hebben. De excessieve rockjazz van Dans Dans was nog iets indrukwekkender, al kon of wilde ik de stemmen in het hoofd van hun hyperkinetische frontman-gitarist Bert Dockx niet altijd blijven volgen. Beide acts zouden nog wat toegevoegde waarde kunnen gebruiken. Het is misschien een idee voor de subsidiërende overheid als die de muzieksector (commercieel nog altijd interessanter dan de danssector, maar toch noodlijdend) onrechtstreeks zou willen steunen: reserveer wat geld voor de combinatie muziek en dans. We hebben in beide categorieën talent zat dat samen tot grootse dingen in staat zou moeten zijn. Michaël Bellon

BRUSSEL – Jaarlijks reikt Prométhéa namens de Bruocsella Club, die 22 grote ondernemingen groepeert, tot 25.000 euro uit aan een of meerdere hoofdstedelijke projecten van burgers, buurtcomités of verenigingen. De projecten moeten te maken hebben met renovatie, herinrichting van patrimonium, vergroening en publieke kunst in het gewest, en moeten

zichtbaar zijn voor het grote publiek. Een geklasseerd monument komt niet in aanmerking. De oproep tot deelname wordt gelanceerd via www.promethea.be, en loopt tot 29 maart. Bij het opstellen van hun dossier kunnen de projectindieners beroep doen op hulp. Op 31 mei wordt de winnaar bekendgemaakt JMB in Hôtel Métropole.

Beurs > Affordable Art Fair brengt kunst met faire prijs

Kunst die u doet glimlachen BRUSSEL – Weinig kans dat u een foto van Andreas Gursky zult vinden op de betaalbare kunstbeurs, wel kunst die u elke dag weer blij maakt. Dat is toch de aankooptip die de website van Affordable Art Fair meegeeft. Koop iets voor aan de muur waar u instinctief van weet dat u ervan gaat glimlachen. Ook al omdat het geen pijn hoeft te doen in de portemonnee, een werk vindt u er al vanaf vijftig euro, en met de gratis inpakdienst van Art on the move krijgt u uw aankoop verantwoord mee naar huis. En bovendien blijft kijken nog altijd gratis, op een toegangsticket voor 16+ers na. De beurs wil dat families het fijn vinden om naar het werk van jonge, beginnende kunstenaars - en af en toe een gekende naam - te komen kijken. Daarom kan uw kroost in het weekend aan de slag met kunst, en kan iedereen leren graveren dankzij het Centrum voor grafische kunst en het gedrukte beeld uit La Louvière. Tijdens deze vijfde editie van de kunstbeurs in Brussel helpen 90 internationale galerijen de meer dan 500 kunstenaars om een publiek te vinden voor hun schilderijen, foto’s en sculpturen. Manifold Editions uit Londen is met een grote selectie aanwezig, zoals gravures uit de Spot-reeks van Damien Hirst en Marc Quinn die minder dan 3.000 euro kosten. Belgen in de kijker zijn de multidisciplinaire kunstenaar Denis Meyers met werk waarin je het hart van de stad voelt kloppen, en een tiental jonge fotografen zoals Sarah Eechaut, Grégoire Pleynet en Julie Calbert. Beslissen op een lege maag is niet verstandig, en daarom is er een pop-uprestaurant van Atelier Yves Mattagne. En voor wie toch zijn gading niet vindt,

The human body van Denis Meyers. en het zich kan veroorloven, zijn er van 7 tot 10 maart al opnieuw Affordable Art Fairs in Battersea (Londen) en Milaan. An Devroe

Affordable Art Fair Brussels, van 21 tot 24 februari, Thurn & Taxis, Havenlaan 86c, 1000 Brussel, affordableartfair.com/brussels

BDW 1366 PAGINA 18 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

Erfgoed > Op zoek naar de geheimen van de Lambikstoemper

Van medicijnenlepel tot bierattribuut WATERMAAL-BOSVOORDE – Vooral de oudere Brusselaars zullen misschien wel weten wat een lambikstoemper is. Toch is er al bij al weinig geweten over dit typisch Brabantse bierkleinood. Verzamelaar Philippe Baeyens doet een oproep om meer informatie.

‘W

at Fort Knox is voor goud, is mijn huis voor lambikstoempers,” aldus Philippe Baeyens. De Brusselaar, die ook de oprichter is van de gidsenorganisatie De Babbelbus/Bus Bavard, beschikt over de relativerende humor die bij andere verzamelaars wel eens ver te zoeken is, maar is toch blij dat we bij hem langskomen. “Voor iemand die ze al twintig jaar verzamelt, blijft het frustrerend dat bijna niemand in lambikstoempers geïnteresseerd lijkt te zijn. Alleen het Schaarbeekse biermuseum, café La Bécasse, het café van theater Toone en brouwerij Cantillon hebben nog een kleine verzameling. Een vriend uit de buurt heeft er ook een stuk of twintig. Twee jaar geleden hebben we met ons twee het eerste congres van lambikstoemperverzamelaars gehouden in mijn keuken.” Strikt genomen zou een ‘lambikstoemper’ eigenlijk ‘geuzestoemper’ moeten heten. Het instrument werd namelijk gebruikt om in een glas ambachtelijke geuze (dat is een op fles nagistende vermenging van lambikbieren van verschillende ouderdom, red.) een suikerklontje

te verbrokkelen en om te roeren, zodat het zure bier een wat zoetere smaak kreeg. Misschien werden ze ook wel eens gebruikt voor bruine en roodbruine bieren als Rodenbach en Liefmans, maar eigenlijk is de lambikstoemper een typisch instrument uit Brussel en het Pajottenland, de streek van de geuze. Dat het nu een vergeten instrument is, heeft enerzijds te maken met het feit dat zich industriële geuzebieren ontwikkelden, die in de brouwerij al werden aangezoet. Anderzijds willen de overgebleven ambachtelijke brouwers, zoals Cantillon, hun bier niet meer ‘verknoeien’, nu de consument aangeeft dat hij zijn smakenpalet wil uitbreiden of in naam van de traditie best eens wil verzaken aan die eeuwige zoetigheid.

Eigen classificatie Baeyens heeft zelf nog net de laatste dagen van de lambikstoemper meegemaakt. “Toen ik De Babbelbus in 1983 oprichtte, waren we een van de eerste gidsenverenigingen die ook activiteiten rond bier organiseerden. Daarbij serveerden we ook geuze van Cantillon, die voor veel buitenlanders te zuur was. Britten kunnen

daar nog het best tegen, omdat ze ook de zure cider kennen. Duitsers hebben er meer problemen mee. We kregen zelfs eens een klachtenbrief omdat we slecht bier zouden hebben geserveerd. We hebben dus ook stoempers gebruikt om te verzoeten, en sindsdien koop ik op rommelmarkten elke stoemper die ik vind. De meeste heb ik voor minder

“Na 1985 overheerste de zoete geuze van Belle-Vue de markt zodanig, dat er geen stoempers meer nodig waren” dan twee euro gekocht, want zelfs de verkopers beschouwen ze als oud ijzer.” Baeyens heeft ondertussen 95 soorten verzameld. Van verschillende types heeft hij meerdere exemplaren. Voorlopig hangen ze op een houten plaat en liggen ze in blikken dozen. De classificatie maakte hij zelf, op basis van de vorm van dit nochtans eenvoudige voorwerp. Bovenaan zit een ring die open kan zijn bij de

ADVERTENTIE

Proef !

the sequel .

KUNSTBENDE JAAGT OP BRUSSELS TALENT

pl a a ts : i n Kom R H o K , Wo luWE Kleine kerkstraat 2 | 1150 Sint-Pieters-Woluwe

infodag

the prequel . 2012 Patrick Couder is Belfius-Art-winnaar editie 2012

BRUSSEL– Nu zaterdag is het weer zover: Kunstbende, de artistieke wedstrijd voor jongeren van dertien tot negentien jaar, houdt een voorronde in de Brusselse Beursschouwburg. De wedstrijd is al aan zijn veertiende editie toe. Sinds zijn ontstaan passeerden er vele sterren in spe op de podia van Kunstbende: Brahim, Geppetto & The Whales en Compact Disk Dummies toonden hun talenten tijdens de wedstrijd. Er is een voorronde in elke Vlaamse provincie, en dus ook eentje in Brussel. De finale zal tijdens het tweede weekend van mei plaatsvinden, in de kuststad Oostende. Zowel foto, theater, dans als muziek, mode en beeldende kunst komen aan bod. Inschrijven kan online tot vrijdag 22 februari. ADE

grafisch werk van patrick couder 27 februari – 27 maart 2013 Opening : woensdag 27 februari 2013 , 19.30 uur

grafisch werk van patrick couder Zaterdag 22 september 2012, 14-18u 27 februari – 16 maart 2013 Finissage : zaterdagin 16 alle maartateliers 2013 , 11 uur

pl a a ts : ga l ER i E R H oK , E T TE R BE E K Edouard de Thibaultlaan 2 | 1040 Etterbeek

jonge exemplaren, of gesloten bij de oudere. Dan komt het staafje dat verschillende lengtes kan hebben, van 15 tot 22 cm. Meestal is het staafje cilindrisch, maar soms is het ook gedraaid, en heel af en toe staat het keurmerk van de smid of de gieterij erop. Op het staafje zitten soms ook knobbeltjes of ‘korrels’, maar of die een andere dan een decoratieve functie hebben, is onbekend. De voet van de lambikstoemper tenslotte, kan plat en rond zijn of iets dikker en hoekig. Literatuur over de lambikstoemper bestaat er nauwelijks, maar Baeyens heeft wel weten te achterhalen dat dit soort ‘bestek’ al bestond voor het in en rond Brussel een functie kreeg bij het bierverbruik. “Er bestaan ook stoempers die bovenaan in plaats van een ring een lepel hebben. Die dienden oorspronkelijk om oplosbare medicijnen in een glas water eerst te verbrijzelen met de stoemper, en dan om te roeren met de lepel. Iets gelijkaardigs werd ook gebruikt om ‘s nachts op het nachtkastje drankjes te bereiden. In een catalogus van een Franse fabrikant uit 1900 vind je zo’n instrument, dat een ‘pilon a sucre’ (suikerstoemper) genoemd werd. Ten derde werden ook voor de bereiding van cock-

tails zulke instrumenten gebruikt.” Voor bier zouden de stoempers na de Eerste Wereldoorlog voor het eerst verschenen zijn, denkt Baeyens. “Omdat de stocks geuze toen leeg waren, en de nieuwe geuze die op de markt kwam nog met zeer jonge en dus zure lambiek gemaakt was. De firma Eternum uit Gembloux heeft als laatste Belgisch bedrijf stoempers gemaakt tot ongeveer 1985. Daarna overheerste de zoete geuze van Belle-Vue de markt zodanig, dat er geen stoempers meer nodig waren.” “De stoempers werden trouwens ook veel gestolen. De brouwers gaven ze aan de cafébazen, maar veel klanten namen ze mee. Brouwer Jean-Pierre Van Roy zegt dat er in de jaren zestig zelfs even plastic stoempers uit Italië werden gebruikt.” Baeyens heeft zijn oor al te luisteren gelegd bij de Pajotse biervereniging De Lambikstoempers, bij de federatie van ambachtelijke lambikbrouwers Horal, en bij het museum voor industrieel erfgoed La Fonderie, maar er hangt nog veel mysterie rond het Brusselse biererfgoed in het algemeen en de lambikstoempers in het bijzonder.

Michaël Bellon

Al wie meer informatie heeft over lambikstoempers en het gebruik ervan, kan Philippe Baeyens contacteren via 0472/472.219 of philstoemper@gmail.com. ADVERTENTIE

BDW 1366 PAGINA 19 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

Nick Trachet BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Blauw Blauwe kazen zijn vaak eerder groen en grijs, en smaken sterk. Dit is het verhaal over hoe slecht bewaarde kazen een kwaliteitsproduct werden.

De lambikstoemper is een typisch instrument uit Brussel en het Pajottenland, de streek van de geuze. ADVERTENTIE

S OCIALE V ERHUURKANTOREN

Verhuur uw woning zorgeloos Gegarandeerde huur elke maand Verzekerd verhuurbeheer Onderhoud van uw woning Steun voor de renovatie Fiscale voordelen

www.fedsvk.be 02 412 72 44

M�� B�� H�� G��

Er bestaat geen blauw voedsel, zo zegt men. En er rust een taboe op restaurants met een blauw interieur. Die zouden sneller failliet gaan dan andere. Vreemd hé? Voedsel is ook lelijk onder blauw licht. Of rasp rodekool en laat die soppen in Brussels stadswater, dat basisch is. De rode groente wordt blauw... en ziet er meteen een stuk minder smakelijk uit. Blauw is de kleur van dood en bederf. Schimmels zijn blauw. En hoe! Al kunnen ze, naargelang de soort, alle kleuren van de regenboog hebben. Het moet dus een pauper of een vrek zijn geweest die als eerste blauw beschimmelde kaas ging eten. Het verhaal doet de ronde van een herder die zijn kaas en brood vergat in een spleet in de rotsen van de Combalou bij het dorpje Roquefort. Weken later vond hij ze blauw beschimmeld terug. Had hij al die tijd dan geen honger gehad? De kaas van Roquefort wordt voor de eerste keer vermeld in een geschrift in 1070. Cocorico: blauwe kaas is Frans! Niente, zeggen de Italianen, zij bezingen vergelijkbare verhalen over het dorp Gorgonzola bij Milaan. De kaas werd daar geboren rond dezelfde periode. Flauwekul, natuurlijk. Kaas heeft op niemand gewacht om blauw te schimmelen, overal waar blauwschimmels leven (en dat is echt overal), kleurt voedsel blauw door bederf. Dat blauw was eeuwenlang een gebrek, een minpunt in de kwaliteitsbeoordeling van wat zonder schimmel ook uitstekende, maar wat zachte kaas was. En met uitstekend bedoelde men in die tijd: bewaar- en vervoerbaar. Zocht men naar blauwe kazen? Ik betwijfel het. Alexandre Dumas schrijft in zijn Dictionaire de cuisine (1869) over roquefort, maar vermeldt niet dat die blauw is. Stilton, de Britse blauwe oerkaas, bestaat overigens nog altijd in blauwe en niet-blauwe versie. Die blauwe dooradering is pas een kwaliteit geworden toen kazen uit verschillende regio’s met elkaar in concurrentie traden. Toen de transportmogelijkheden groeiden, in Frankrijk dus wanneer de spoorwegen naar Parijs er vanaf 1850 kwamen. Dan begon men te spreken over ‘terroir’ en ‘streekproduct’, terwijl voor de komst van de trein de wijsheid heerste: ‘hoe verder, hoe rotter’. Toen in Parijs

een overschot aan kaas op de markt kwam, gingen de producenten (of de affi neurs, de kaasrijpers) zich van elkaar onderscheiden: kazen kregen rare vormen (hartjes, piramides), een bijzondere kleur (rood, geel, groen), en daarbovenop vond iedereen een eigen verhaal of mythologie uit. Terroir is een marketingterm, een verkoopsargument. Op de foto prijkt een stilton. Het succes van deze Engelse blauwe zuivel heeft ook alles te maken met mobiliteit. De kaas wordt niet gemaakt in Stilton. Dat mag zelfs niet, want - raar maar waar - Stilton ligt buiten het appellationgebied van de kaas die naar het dorp is genoemd. Maar i n Stilton was een afspanning voor de postkoets, The Bell’s Inn. De waardin kwam uit een familie waar de kaas werd gemaakt. Haar man verkocht in het hotel dit uitstekend product aan de reizigers op de Noord-zuidroute dwars door Groot Brittannië. Dat was in de eerste jaren van de achttiende eeuw. Op den duur kocht iedereen die er langs kwam kaas en kreeg ‘stilton’ een prima reputatie in Londen. Het is bijna hetzelfde verhaal als dat van de nougat in Montélimar. Nog een detail: stilton is harder dan roquefort, en de ene dateert uit de tijd van de postkoets, de andere werd groot door de trein. Overal waar melkoverschotten zijn, wordt kaas gemaakt. En hoe meer variëteiten men maakt, hoe meer men verkoopt. Elk melkconcern heeft nu dus wel een ‘blauwe’ in het aanbod zitten. De Denen waren er al bij in het begin van de twintigste eeuw met hun Danablu, en ook de Belgen zijn aan de blauwe geslagen. Hoe wordt kaas blauw? Niet door de natuur te laten werken, natuurlijk, anders zou het gebeuren dat één kant van de kaas groen vergaan is, terwijl de andere kant nog onbezoedeld wit blijft. Om evenwichtig te verblauwen wordt technologie toegepast. De schimmels behoren tot Penicillium roqueforti of P. glaucum en worden in laboratoria gekweekt. De sporen van die schimmels worden dan door de wrongel vermengd. Schimmel moet lucht hebben, dus mag de kaasmassa niet te dicht zijn. Waar dat toch zo

Hoe kaas evenwichtig blauw wordt? Niet door de natuur te laten werken, maar door middel van technologie is, worden gaatjes geprikt in de kaas, om een evenwichtige verluchting en dooradering (persillage) te krijgen. Dat is te zien in het eindproduct. Blauwe kazen smaken eigenlijk te sterk voor rode wijn. Roquefort is ook duur. Daarom versnijdt men al heel lang de kaas met boter of gewone witte kaas. Verder is er de heerlijke, maar een beetje verloren gegane gewoonte om blauwekaasmengsel te serveren op rauwe bleekselder bij het aperitief. In Engeland wordt de kaas opgediend met crackers (neutrale koekjes) en noten. Stilton is er een savoury, een hapje dat wordt geserveerd na het dessert, als ondersteuning voor de porto of madera. Met de hartige stilton komt het moment van moppen aan tafel en klinken (klonken?) de verlossende woorden van de ceremoniemeester: “Gentlemen, you may smoke now.” Smakelijk. nick.trachet@bdw.be De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/trachet

BDW 1366 PAGINA 20 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

Nicole Vercouter, klinisch psychologe

‘Gevoel dat ik mijn steentje echt bijdraag’

Vercouter: “Telkens ik na een dagje in het centrum of Elsene huiswaarts keer, ben ik blij om terug in het rustige en groenere Ganshoren te zijn.”

GANSHOREN– “Heb ik privé de banden met Wallonië doorgesneden, professioneel heeft de regio me een tweede adem gegeven. Met dank aan het departement van Economische Ontwikkeling dat me een opleiding gaf in coachen, gecombineerd met structurele steun. En dat voor activiteiten als zelfstandige die ik in Brussel ontwikkel. Vreemd dat ik zo’n opleiding hier niet kon vinden,” stelt klinisch psychologe Nicole Vercouter. “Er is dus nog heel wat werk aan de winkel.”

lek van afspraak: Filigranes, aan de Kunstlaan. Een van de grootste boekhandels van het land, waar de Brusselaar ook op zondag al eens graag komt snuisteren. Voor Vercouter haar dochter, Lila, is het een paradijs: “Verzot op boeken is ze, een

beetje erfelijk belast door haar moeder. Toen ze amper drie maanden oud was, heb ik haar ingeschreven in de plaatselijke bibliotheek. Het jongste lid ooit. Of ze ook een fan van Brussel is? Niet echt, het platteland spreekt haar veel meer aan. Brussel is ook geen plek

om een kind alleen op straat los te laten. Maar ondertussen is ze er al veertien, het moment dat ze haar vrijheid in de stad kan beleven nadert. Het zal haar kijk op Brussel wellicht veranderen.” Meer dan twintig jaar is het intussen geleden

dat mama Nicole Vercouter voor haar studies neerstreek in Brussel. “Ik heb dan ook niet de beste herinneringen aan mijn jeugdjaren in Leuze, een klein stadje in de buurt van Doornik met een erg dorpse mentaliteit. Mijn moeder was een kind van de exodus van het arme Vlaanderen naar Wallonië. Ook mijn vader had Vlaamse roots. Thuis spraken we dus Nederlands, maar met de jaren is dat ondergesneeuwd geraakt. Wilden we aanvaard worden, dan moesten we Frans spreken. Want Nederlands werd min of meer taboe.” “Ik heb me er nooit echt geborgen gevoeld, en

BDW 1366 PAGINA 21 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

Dorpse sferen Met haar master in de klinische psychologie op zak is Vercouter in Brussel gebleven. “Ik had echt geen zin om terug te keren naar de streek van mijn jeugd. En omdat er niets beter aan de horizon verscheen, bleef ik in Brussel. Maar of ik hier de rest van mijn dagen ga slijten, weet ik nog niet. Het is nu eenmaal peperduur, alleen al de huur weegt zwaar op het maandelijkse budget. Zeker als je een beetje comfort wil.” “Ik woon nu in Ganshoren in de buurt van het Elisabethpark, en daar voel ik me eigenlijk goed bij. Zowel het Boudewijnpark als het

“Ik denk dat theater bejaarden een elan kan geven, een injectie” Laarbeekbos liggen op wandelafstand. Het is er best comfortabel. Telkens ik na een dagje in het centrum of pakweg Elsene — plekken die meer branché zijn — terugkeer, ben ik blij weer thuis te zijn in Ganshoren. Minder drukte, meer ruimte, meer groen. Aangenamer om te fietsen.” “Al is er niet veel leven in de brouwerij — ik heb me zelfs laten wijsmaken dat de gemiddelde leeftijd er hoger ligt dan in gelijk welke andere Brusselse gemeente. Gelukkig ligt het toch iets bruisender Jette vlakbij.” Het brengt ons bij wat Brussels grootste charme is in de ogen van Vercouter: de diversiteit. “Die weerspiegelt zich in mijn sociale contacten en mijn vrienden- en kennissenkring, die mensen van verschillende nationaliteiten en allooi omvat. Er zijn zoveel verschillende mogelijkheden, en zoveel verschillende werelden op een steenworp van elkaar. Op zondagoch-

tend kun je je op de markt op het Spiegelplein in Jette onderdompelen in een volkse sfeer, in de namiddag kun je hier even verdwalen tussen de boeken van Filigranes. En dan misschien nog een museumbezoek meepikken. Dat hoort natuurlijk bij de grootstad, maar in Brussel krijg je er nog dorpse sferen bovenop. Un coté un peu bon enfant.”

Confrontatie met sterfelijkheid Professioneel heeft Vercouter zich lang bewogen in de publieke sector, nu investeert ze haar knowhow als klinisch psychologe en haar levenservaring in de opleiding van mensen die in de geriatrische zorg actief zijn. In homes, bij mensen thuis, in dagcentra, en in een heel nabije toekomst ook in het ziekenhuismilieu. “Ik vertrek daarbij niet van het standpunt dat ik het allemaal beter weet vanuit mijn opleiding. Iets dicteren vanuit de hoogte is er bij mij niet bij. Het zou in mijn ogen van weinig respect getuigen, niet verstandig en ethisch niet gegrond zijn. Wat ik doe is vanuit mijn professionele vorming zaken aanreiken, waardoor de mensen die ik begeleid hun werk nog beter kunnen uitoefenen. In overleg wil ik ook oplossingen aanreiken voor hun vragen.” “Waarom ik voor de bejaardenzorg heb gekozen? Omdat het een sector is die nog steeds heel erg aan het evolueren is door de gestaag voortschrijdende vergrijzing van onze maatschappij. De noden zijn erg groot, het lijden is dikwijls navenant. Het is een sector die nogal denigrerend bekeken wordt, waar het werk van de betrokkenen door onze maatschappij niet voldoende naar waarde wordt geschat. Dat is volkomen onterecht. Want het is onvoorstelbaar veeleisend, zeker omdat het de mensen confronteert met hun eigen sterfelijkheid en fysiek of mentaal verval.” “Het is dus iets helemaal anders dan werken met kinderen, waar er - hoe moeilijk de situatie ook mag zijn - toekomstperspectief is. In de bejaardensector leeft de wetenschap dat het nooit meer echt beter zal worden. En dat is hard. Men kan dan ook alleen maar zijn hoed afdoen voor de zorgverleners die het werk met overgave doen.” “De erkenning die mijn werk met zich meebrengt, doet deugd. Het geeft me het gevoel dat ik echt mijn steentje bijdraag. Wellicht daarom ook dat ik ervoor gekozen heb mensen te begeleiden voor wie de erkenning van hun verdiensten te klein is. Voor mij gaat erkenning veel verder dan louter het salaris. Dat gebrek aan erkenning, het gevoel dat je geen plaats met betekenis hebt in de maatschappij is ook iets waar de meeste bejaarde mensen mee kampen. En dat steekt. Ongeacht wie je bent”. Vercouter volgt nu ook al een jaar theaterlessen aan de academie van Jette. “Ik wilde al heel lang acteren, om het een invulling te geven in mijn professioneel leven. Ik denk dat theater bejaarden een elan kan geven, een injectie.” “Het idee is ontstaan bij het zien van een ontroerende video van de Association France Alzheimer, dat patiënten meer wil bieden dan het bijna obligate ‘bezoekje’. In de video tonen Alzheimer-patiënten in een theatrale enscenering wat hun toestand inhoudt.” “Want tot nu toe blijft Alzheimer een aandoening waar de moderne mens, die voor alles onmiddellijk een pasklare oplossing wil, maar geen vat op kan krijgen. Met de jaren is de aandoening zelfs gediaboliseerd, terwijl ze eigenlijk deel uitmaakt van ons leven: studies hebben aangetoond dat vier volwassenen op tien er vroeg of laat het slachtoffer van dreigt te worden.”

Door haar onafhankelijke geest is Eva, haar grootmoeder langs vaders kant, steeds een grote inspiratiebron geweest voor Nicole Vercouter.

moest leven met een min of meer gespleten identiteit zoals de kinderen van de immigratie vandaag. Na mijn middelbare school heb ik dan ook besloten om aan de Brusselse ULB klinische psychologie te gaan studeren. Maar ook dat was niet makkelijk. Ik stond er alleen voor, moest mijn studies zelf betalen, en dus links en rechts bijklussen om de eindjes aan elkaar te knopen. Ik heb voor klinische psychologie gekozen uit interesse, maar ook omdat ik het me niet kon veroorloven om een zwaardere richting te kiezen. Vakantie of vrije weekends heb ik toen niet of amper gekend.”

Karel Van der Auwera

www.generationplus.org De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/ingesprekmet

Al-Haddad voor zijn onherkenbare, en zelfs mooie, beelden van schimmels.

Artistieke schimmels aan restaurantmuur Het Ethiopische restaurant Kokob is een van de vele plekken die de eer krijgt om d-composition tentoon te stellen. Samen met zijn broer Samir stelde Saïd Al-Haddad, reporter bij FM Brussel, de bijzondere foto-expo van vergrote schimmels samen.

lens van mijn broer, hij heeft namelijk redelijk goed fotomateriaal. We fotografeerden de schimmels van heel dichtbij, en vanuit verschillende hoeken. Ook vergrootten we de foto’s op doeken van een vierkante meter uit. Maar wat we nooit doen, is photoshop of andere computersoftware gebruiken.”

Hoe kwam u op het idee om schimmels te fotograferen? Saïd Al-Haddad: “Het begon allemaal heel toevallig. Ik had voedsel in mijn koelkast staan, dat ik al lang moest weggooien. Ik vond het wel grappig om er van dichtbij foto’s van te nemen. Mijn broer Samir vond ze geweldig. Het uitvergroten van de kiekjes leverde zeer abstracte beelden op: we zagen de schimmels niet meer, maar wel kunstige landschappen. Langs de ene kant vonden we het grappig, maar langs de andere kant ook heel mooi en soms vreemd. Vanaf dan begon ik allerlei voedsel wat langer in mijn frigo te bewaren (lacht). Samir kreeg het idee om de foto’s tentoon te stellen.”

Waarom koos u een restaurant als locatie? Al-Haddad: “We hebben het altijd plezant gevonden om in restaurants schimmels te tonen (lacht). Nee, serieus nu. Kokob heeft ons zelf gecontacteerd. Wat fijn is, want er passeert enorm veel volk. Tegelijk is het ironisch om in een restaurant grote foto’s van schimmels te tonen. Toch hebben we nog nooit klachten gehad van mensen die gedegouteerd zijn. Nog een teken dat een closeup van iets vuil een compleet onherkenbaar, en zelfs mooi, beeld kan opleveren.” Arno Deflorenne

Hoe ging u precies te werk? Al-Haddad: “We gebruikten een macro-

d-composition is nog te zien tot 2 maart in restaurant Kokob, Lievevrouwbroersstraat 10, 1000 Brussel.

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, info@bdw.be, www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 15 euro per jaar; IBAN: BE07424552982266, BIC: KREDBEBB van Brussel Deze Week vzw. Buiten België 25 euro per jaar. OPLAGE 70.490 exemplaren. PROMOTIE EN DISTRIBUTIE Ute Otten (ute.otten@bdw.be), Paul De Weerdt, Maurice Droogh. ADVERTISING MANAGER Rika Braeckman (rika.braeckman@bdw.be), 02-226.45.41, 0477-97.21.27, fax 02-226.45.69. MARKETING MANAGER Frederik Welslau (frederik.welslau@bdw.be). HOOFDREDACTIE Anne Brumagne (anne.brumagne@bdw.be). EINDREDACTIE Elien Haentjens (eindredactie@bdw.be). REDACTIE Jean-Marie Binst (jeanmarie. binst@bdw.be), Christophe Degreef (christophe.degreef@bdw.be), Bettina Hubo (bettina.hubo@bdw.be), Patrick Jordens (patrick.jordens@bdw.be), Steven Van Garsse (steven.vangarsse@bdw.be), Danny Vileyn (danny.vileyn@bdw.be). REDACTIESECRETARIAAT Isabelle De Vestele (isabelle.devestele@bdw.be), Gerd Hendrickx (gerd.hendrickx@bdw.be). MEDEWERKERS Michaël Bellon, Lieven Bulckaert, An Devroe, Eva Hilhorst, Ilah, Wauter Mannaert, Francis Marissens, Karolien Merchiers, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, Freddi Smekens, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Steven Vandenbergh, Tijs van den Boomen, Karel Van der Auwera, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Anja Galicia, Marc Gysens, Ivan Put, Herman Ricour, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. VORMGEVING Peter Dhondt (peter.dhondt@bdw.be). FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh (manu.dehertogh@bdw.be). VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Marijke Vandebuerie (marijke.vandebuerie@bdw.be). Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie. ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).

BDW 1366 PAGINA 22 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

Basketbal > Toptalent Hind Ben Abdelkader timmert aan grootse carrière

‘Sport kan veel deuren openen’ BRUSSEL – Hind Ben Abdelkader (17) is een van de rijzende sterren van het Belgische basketbal. De Brusselse spelmaakster is al van kindsbeen af een trainingsbeest, en plukt daar nu de vruchten van. Voorlopig maakt ze het mooie weer in onze competitie, maar een nakend vertrek naar het buitenland lijkt onafwendbaar.

‘B

asketbal is bij ons een familiezaak,” steekt het Brusselse talent van wal. “Onder meer mijn broer speelt al jarenlang basketbal, het was dus evident dat ik er op zesjarige leeftijd zelf ook mee begon. Samen met mijn broer trok ik naar Racing Jette. Dat ik tot mijn dertiende in jongensploegen speelde, helpt me vandaag nog steeds. Daardoor ben ik een fysiek sterke speelster.” Ben Abdelkader heeft een grote honger naar de bal. Al sinds haar elfde vult ze de groepstrainingen aan met individuele sessies in het park. Haar broer Bilal nam haar onder zijn vleugels, en speelt een belangrijke rol in haar carrière. “Om beter te worden ben ik met die individuele trainingen begonnen. Ik oefen vandaag nog steeds veel met hem. Een tijdje geleden is mijn broer gestopt met spelen om trainer te worden. Vandaag is hij zowat mijn persoonlijke coach, en het park hebben we ondertussen ingeruild voor een zaal in Vilvoorde. Tijdens die persoonlijke trainingen focussen we op zaken als dribbelen en shots.” “Ik voel dat mijn broer me beter maakt. Hij kent me zeer goed. Dat ik vandaag zo ver in mijn carrière sta, is deels zijn verdienste. Ik train ook regelmatig individueel met Manu Lecomte van Bergen. Hij is een sterke jongere die een mooie toekomst wacht.” De Brusselse diamant werd gepolijst tijdens

de CLUB

Ben Abdelkader: “Ik heb geen moeite met de aandacht die ik nu krijg, en besef dat ik nog veel kan bijleren op training en in de Belgische competitie.”

haar vele trainingen, en belandde via Ganshoren en Atomia in Frankrijk. Op haar dertiende werd ze opgemerkt op een van de buitenlandse tornooien waaraan ze deelnam, en kreeg

ze een plaatsje in het vormingscentrum van Villeneuve d’Ascq. “Omdat ik alleen tijdens de weekends naar Frankrijk moest, had ik geen schrik van die stap. Ik trainde mee op vrijdag

Kung Fu Chang

Motivatiebrief vereist BRUSSEL – Zelfontplooiing vloeit voort uit hard werk. Met deze gedachte komen de leden van Kung Fu Chang elke week samen om de Chinese krijgskunst te beoefenen. De club draait zodanig goed dat nieuwelingen een selectieprocedure moeten doorstaan. “Kungfu is een gevechtskunst die bestaat uit allerhande bewegingen die een gevecht voorstellen,” legt Drini Kelmendi (23) uit, die al bijna achttien jaar lid is van Kung Fu Chang. “Naast het slaggedeelte worden ook verdedigings- en immobilisatietechnieken aangeleerd. Al bestaat de filosofie van kungfu eruit dat je eerder moet verdedigen dan aanvallen. Veel meer dan zelfverdediging is het een levensfilosofie. Je moet de confrontatie altijd uit de weg proberen te gaan.” Kung Fu Chang viert in september zijn dertigjarige verjaardag in gemeenschapscentrum De Pianofabriek. De lessen zijn gebaseerd op de traditionele stijlen die meester Chang Dsu Yao invoerde in Europa. Dat betekent dat op maandag (19 tot 20 uur) en vrijdag (20 tot 21.30 uur) na een traditionele en intensieve opwarming

aan de Lu wordt begonnen. “Daarbij worden bewegingen uitgevoerd die een gevecht simuleren. Het zijn eigenlijk basisbewegingen die altijd terugkomen. Vergelijkbaar met de kata bij karate. De variaties op die basisbewegingen zijn eindeloos. Huiswerk wordt dus aangemoedigd, en is zelfs nodig als je echt wil groeien.” Gevechten komen bij Kung Fu Chang niet echt voor. Al bestaat met Sanda wel een variant die zich beter leent tot gevechten van man tot man. “Wij concentreren ons eerder op de technieken en het halen van de gordels. Al blijven we na de gewone training met een groepje zwarte gordels altijd wat langer om aan Sanda te doen,” stelt Kelmendi.

Rotte appels De lessen gaan in opperste concentratie door, in het begin is er weinig interactie. Bij het aanleren van de technieken worden koppeltjes gevormd, en dan valt toch wat geroezemoes te horen. Maar discipline is altijd vereist. “Kungfu leert discipline aan, net als mentale controle over jezelf. Iemand die ver geraakt in kungfu doet dat meestal ook in het leven. Bij onze

zwarte gordels zitten heel wat mensen die hoge studies hebben gedaan, of die succesvol zijn in andere levensdomeinen. De diversiteit onder onze leden is vrij groot. De club bestaat uit een vijftigtal volwassenen en een veertigtal jongeren onder zestien jaar.” Toetreden tot Kung Fu Chang is niet zo eenvoudig. De club geniet een goede naam, en trekt dus heel wat gegadigden aan. Zoveel dat een selectiesysteem is ingevoerd. “Mensen die zich willen inschrijven moeten een motivatiebrief en een foto opsturen, en komen daarna op gesprek bij de meester. Zo kunnen we inschatten of iemand de juiste instelling heeft.” In ruil krijgen de leden toegang tot een goeddraaiende club met een aardig niveau. In die richting willen ze in de Pianofabriek blijven evolueren. “We proberen het niveau van de lessen steeds op te voeren, en willen de club nog beter structureren. Via de selectieprocedure willen we de mogelijke rotte appels buitenhouden. Zodat we de goede sfeer kunnen behouTim Schoonjans den.” www.kungfuchang.be

en speelde op zaterdag een wedstrijd. Tijdens de week bleef ik gewoon in Brussel, en oefende ik met de ploeg van mijn broer. Omdat er in Brussel weinig mogelijkheden zijn in het da-

BDW 1366 PAGINA 23 - DONDERDAG 21 FEBRUARI 2013

mesbasketbal, was deze stap noodzakelijk.”

Ring aanvallen Ben Abdelkader ruilde Frankrijk al na een jaar in voor het vormingscentrum van de WaalsBrusselse basketbalvereniging in Namen. Daar stond ze op en ging ze slapen met basketbal, een omgeving die haar op het lijf geschreven was. Maar alsof dat nog niet genoeg was, ging ze in de loop van haar driejarige verblijf op het vormingscentrum ook bij eersteklasser Waregem spelen. “Ik had toen een dubbele aansluiting. Tijdens de week trainde ik in Namen en speelde ik matchen met het vormingscentrum, en één keer per week trainde ik met Waregem en speelde ik met hen een competitiematch. Dat kon wel tellen, maar toch vond ik het op fysiek vlak niet te zwaar. Ik houd van het spelletje, en rust als het kan. Elke dag opnieuw wil ik me voluit geven op het parket.” De sportieve beslommeringen van het Brusselse toptalent maakten haar op jonge leeftijd

“Ik voel dat mijn broer me beter maakt. Dat ik vandaag zo ver in mijn carrière sta, is mede zijn verdienste” volwassen. Ze kreeg vrij snel de nodige zelfstandigheid en verantwoordelijkheid. Op amper vijftienjarige leeftijd maakte ze haar debuut in onze eerste klasse bij Waregem. “Dat is de minimumleeftijd. Al is het niet uitzonderlijk dat jonge dames in de eerste ploeg worden gedropt. Dat gebeurt zelfs meer en meer.” “Mijn balbeheersing is mijn grootste wapen. Ik blijf ook rustig aan de bal, en heb een goed shot achter de driepuntslijn. Dat is er vooral gekomen door al die trainingen. Maar er is nog heel wat werk aan de winkel. Mijn benenspel en snelheid moeten beter. En ik moet de ring sneller durven aanvallen.”

Ben Abdelkader won met Waregem één Belgische titel en vertrok dan naar Namen, om begin dit seizoen bij Sint-Katelijne-Waver te tekenen. Het sportieve project trok haar aan, en de kortere verplaatsingen vanuit Nederover-Heembeek zijn mooi meegenomen. “Ik concentreer me nu voluit op Sint-KatelijneWaver. Dankzij mijn statuut van sportieve belofte kan ik de turnlessen inruilen voor individuele trainingen met mijn broer. Regelmatig train ik dus twee keer per dag, met daartussen nog een fitnesssessie.”

David Steegen Luka en Fredje De thuiswedstrijd tegen Sporting Charleroi wordt professioneel afgewerkt. Dankzij fris en fruitig voetbal winnen we met een droge 2-0. In oktober vorig jaar leed RSCA zijn laatste nederlaag in de Jupiler League. De ontketende Carolo’s hadden die avond met veel energie tegen een wat uitgeblust Anderlecht gevoetbald. De piepjonge Brusselaar Yannick Ferrera, 32 jaar oud en helemaal voetbalgek, was hun trainer. Ferrera stamt uit een echte voetbalfamilie. Zijn oom Manu is assistent-trainer bij KAA Gent, diens broer was ooit de assistent van Leo Beenhakker en is vandaag de rechterhand van Michel Preud’homme in Saoedi-Arabië. Daar was neefje Yannick ook actief in de trainerstaf van Al-Shabab. Ferrera werd er zeer goed betaald. Tegen alle verwachtingen in liet hij de lucratieve job schieten om voor een karig loon de gedoodverfde degradatiekandidaat en het immer onrustige Charleroi te leiden. Een week voor de komst naar het Astridpark lijkt het de Brusselaar te zijn gelukt. De Zebra’s hebben thuis de rechtstreekse concurrent Lierse SK geklopt. Die overwinning werd gevierd als een titel. Een dag voor de verplaatsing naar Anderlecht valt het nieuws in als een bom. De jonge Brusselaar houdt het voor bekeken bij Charleroi. “Ik mis respect,” stelt hij. Er wordt gegist. Hij zou een loonsverhoging verwacht hebben na de redding, al wordt dat ontkend door het bestuur. Ferrera heeft een paars verleden. Hij was jeugdtrainer in Neerpede. Wie hem gekend heeft, weet hoe ambitieus hij is. Dus komt Charleroi zonder trainer naar Brussel. Grootheid Luka Peruzović, technisch directeur van de Carolo’s, neemt tot het einde van het seizoen over. Peruzović is een van de grootste voetballers die ooit voor paars-wit gespeeld heeft. We ontvan-

Verenigde Staten Door haar steile ontwikkeling tijdens de afgelopen jaren krijgt de Brusselse basketbalspeelster de nodige aandacht van allerlei kenners. De knapste prestaties zette ze met de nationale ploeg op internationale tornooien neer. “Mijn mooiste herinnering is de gouden medaille op het Europees Jeugd Olympisch Festival (EJOF) in Trabzon met de U16. Datzelfde jaar zijn we ook vice-Europees kampioen geworden, en werd ik op het tornooi uitgeroepen tot MVP (Most Valuable Player, red.). Maar het belangrijkste was de ploegprestatie, dat komt voor het individuele. Eén speelster maakt het verschil niet. Basketbal is een ploegsport.” “Ik heb geen moeite met de aandacht die ik krijg. Ik besef dat ik nog veel vooruitgang moet maken, en houd de voetjes stevig op de grond. Ik kan nog veel bijleren op training en in de Belgische competitie.” Toch lonkt het buitenland. Er wordt hier en daar gewag gemaakt van een overstap naar een Amerikaanse universiteit, maar Ben Abdelkader wenst daar nog niet verder op in te gaan. Al steekt ze haar wens om in de toekomst nieuwe oorden op te zoeken niet onder stoelen of banken. “Ik wil een diploma hebben na het secundair, en zou mijn studies graag met basketbal combineren. Aangezien daarvoor in België niet veel mogelijkheden zijn, zou ik graag naar de Verenigde Staten trekken. Want sport kan veel deuren openen.” “Na mijn studies wil ik in grote competities spelen. Het maakt me niet uit of dat in Turkije, Rusland of de Verenigde Staten is. Alles draait rond de bal, de rest van mijn leven is bijzaak.”

Tim Schoonjans

www.brusselnieuws.be/steegen David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht

DERDE KEER, GOEDE KEER BRUSSEL – Voor hun derde thuismatch ontvangen onze Zwarte Duivels Roemenië in divisie 1A van de European Nations Cup. De Belgische rugbyploeg bevestigt zijn straffe resultaten van vorig seizoen. Toen promoveerden ze naar de eerste klasse van de European Nations Cup, en daarin lieten ze al mooie zaken zien. Thuis verloren ze tot nu toe tegen Georgië en speelden ze gelijk tegen de Spanjaarden, maar telkens maakten ze aanspraak op de zege. Straffe kost tegen landen die toch iets hoger worden ingeschat. Op zaterdag negen maart is het de beurt aan de Roemenen om de Belgen uit te dagen op

STUDENTEN ONTLADEN MET SPORT BRUSSEL – De komende weken kunnen de Brusselse studenten de examenstress ruimschoots van zich af sporten.

Drini Kelmendi is sinds zijn vijfde lid van de club: kungfu als levensfilosofie.

gen hem met de nodige eerbied. Als speler won hij drie kampioenstitels, en werd hij Europees kampioen in 1983 tegen Benfica. De voormalige verdediger is een mooie, waardige man met Joegoslavische grandeur van net geen 62. Voor de wedstrijd komt hij iedereen even groeten in de kantoren. Enkele dagen eerder had ik, dankzij de commercieel directeur van de club, het geluk te mogen lunchen met Olympisch kampioen Fred Deburghgraeve. De oud-zwemmer oefent een commerciële functie uit, en wil met RSC Anderlecht samenwerken. De West-Vlaming is supporter van paars-wit. “Ik heb op het einde van mijn loopbaan alleen van RSC Anderlecht een kaartje ontvangen om mij te bedanken voor mijn prestaties. Dat vergeet ik nooit,” vertrouwt de atleet ons toe. Ook de Anderlecht-huurlingen van Charleroi begroeten ons hartelijk. Ziguy Badibanga lacht zijn tanden bloot als hij zijn collega’s terugziet. “Wat is het hier veranderd,” zucht de interim-trainer van Sporting Charleroi. “Al is dat natuurlijk ook wel normaal.” Na de wedstrijd troon ik hem mee naar de gloednieuwe perszaal voor de traditionele persbabbel na de match. Ze is verhuisd naar de oude fitnesszaal waar hij in de jaren tachtig honderden uren gezwoegd heeft. Peruzović zucht bewonderend. Zijn analyse is kort en duidelijk. Charleroi heeft terecht verloren van de beste ploeg van België. Hij is een man van weinig woorden. Ik proef weemoed en nostalgie. Yannick Ferrera had misschien beter even gewacht met dat ontslag.

De HUB-futsal Cup is de ontmoetingsplek voor HUB-studenten met balgevoel. Op 7 maart begint de eerste van vijf voorrondes. En dat met één doel: winnen, en zich zo plaatsen voor de finaledag op de Br(ik

de kleine Heizel. Zoals we intussen al gewoon zijn, wordt de match omringd door festiviteiten. Met voor het eerst ook een festival area, waar DJ Dossch-Y vanaf 13 uur voor de muziek zorgt. Op datzelfde moment wordt de aftrap gegeven van de vrouwenmatch tussen België en Duitsland. Zoals het rugby betaamt, wordt de dag afgesloten met ambiance. Daar zorgt Blue Thrill met livemuziek voor. Ticketprijzen variëren van vijf euro voor de staantribune tot negentien euro voor de beste zitplaatsen. Meer informatie vindt u op www.rugbyevents.be.

Tim Schoonjans

Futsal Cup. Dan strijden de beste voetballers van het Brusselse hoger onderwijs om de eer. De komende weken vinden er verschillende edities van de Sporttrofee plaats. Dat zijn tornooien van een dag waar studententeams op een recreatieve manier sporten. Op 27 februari staat squash geprogrammeerd, op 13 maart een zwemmarathon en op 20 maart floorball. Voor studenten zonder competitiedrang is er op 13 maart de BXL-stadstrophy, waarbij op de mountainbike onbekende plekjes van de hoofdstad verkend worden. Onderweg wachten er een pak avontuurlijke opdrachten. TS www.studentensportbrussel.be