BDW - editie 1369 by brusselnieuws.be

8 SOCIAAL VERVOER

IN MOLENBEEK

STRIPREPORTAGE KICKBOKSEN MET EVA EN WAUTER OP P.20

BRUG GELAND AAN FRANSMAN  LAKEN – Donderdagnacht werd de romp van de

JÉRÉMIE RENIER: VAN CLOCLO TOT PRIESTER IN ELEFANTE BLANCO En ook: Jamie Lidell, Judith Vindevogel en Raven Ruëll.

14 03 13

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153 FOTO: © SASKIA VANDERSTICHELE

nieuwe voetgangers- en fietsersbrug aan Fransman geleverd, een modern, stalen gevaarte van 37 ton. Op de sokkels en afwerking is het nog even wachten. Pas in oktober zal de nieuwe brug gebruiksklaar zijn. De oude passerelle was versleten en onveilig en werd in februari afgebroken. HUB

compromis. Zo krijgt de Leuvensesteenweg ruime voetpaden. Parkeren is er niet toegestaan. Er komen laad- en loskades en verkeersdrempels. In totaal gaat het autoverkeer van vier naar twee baanvakken, krijgen bussen en taxi’s vrije baan en voetgangers meer ruimte. “Het Stappen,

Trappen, Openbaar Vervoer en Personenwagen-principe is dus gerespecteerd,” zegt Grouwels. Volgens Grouwels was er te veel ongenoegen bij de bevolking over de testfase. De overlast in de Scalquinstraat, het tekort aan visibiliteit voor winkels en de te lage sociale controle waren de meest gehoorde argumenten. Volgens Grouwels kan nu met het nieuwe plan ingezet worden op een verbetering van de openbare ruimte en een vlot verkeer aan deze stadspoort. De plannen voor de heraanleg gaan in de herfst in openbaar onderzoek, maar de regeling voor het auto- en busverkeer start dus al over twee weken. Steven Van Garsse

ADVERTENTIE

Mobiliteit > Leuvensesteenweg blijft geen winkelwandelstraat

Auto wint SINT-JOOST-TEN-NODE – Het plan om van de Leuvensesteenweg aan het Madouplein een autovrije winkelstraat te maken is mislukt. Over twee weken mogen de auto’s er opnieuw door.

at is minister van Vervoer Brigitte Grouwels (CD&V) overeengekomen met burgemeester Emir Kir (PS). Het Brussels Gewest wou aan het Madouplein een voorbeeld stellen van hoe een autoluw Brussel er kan uitzien. Bij wijze van test werden de auto’s gebannen uit het winkelgedeelte van de Leuvensesteenweg. Tegelijk werd de inkomende autocapaciteit aan Madou een tik aangeschroefd. Brussel is dat aan zichzelf verplicht: over

zeven jaar moet er twintig procent minder auto’s door Brussel rijden. Maar de verkiezing van Emir Kir tot burgemeester van Sint-Joost gooide roet in het eten. Hij maakte van de Leuvensesteenweg, nochtans een gewestweg, zijn kiesthema. Een autovrije winkelwandelstraat was aan hem niet besteed. Zijn kiezers volgden hem massaal. Minister Grouwels stelde dinsdag een principeakkoord voor, samen met burgemeester Kir. Vanaf 26

maart mogen de auto’s opnieuw door de Leuvensesteenweg naar het Sint-Joostplein rijden. De bussen blijven in de parallelle Scalquinstraat. De neergaande bussen krijgen een eigen busbaan, de opgaande bussen krijgen voor de helft een busbaan. De auto’s die langs Madou de stad willen binnenrijden, krijgen één rijstrook. Om genoeg plaats te maken zal het benzinestation verdwijnen. Volgens Grouwels is het een eerbaar

KNIP DIT WEEKEND DE BON UIT DE ZONDAG EN WIN EEN JAAR LANG VAKANTIE.

Lees over vrijwilligerswerk op pagina 10 in deze krant.

N° 1369 VAN 14 TOT 21 MAART 2013 ¦ WEEK 11: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, E-MAIL: INFO@BDW.BE, WWW.BDW.BE

BDW 1369 PAGINA 2 - DONDERDAG 14 MAART 2013

OPMERKELIJK © HERMAN RICOUR

Uitgelicht > VUB-behoefteonderzoek over Turks-Brusselse senioren SP.A-PARLEMENTSLID STEUNT EXTREME STRIJD BRUSSEL – In een opiniestuk in De Standaard en De Morgen dicht VUB-politoloog Bilal Benyaich SP.A-parlementslid Fouad Ahidar sympathie voor een moslimextremist toe. Ahidar ontkent dat het om een extremist gaat.

ETTERBEEK – Het aantal Turkse senioren zal tegen 2015 in Brussel met 314 procent toenemen. Hoe zij nu wonen, hoe zij hun ‘oude dag’ hier willen afronden, en of de residentiële- en thuiszorg op hun behoeften zijn afgestemd, zijn vragen waarop Tine Buffel van de VUB een antwoord zocht. Haar bevraging bij Turks-Brusselse 60-plussers bevestigt de gekende noden.

orige week legde dr. Tine Buffel van de VUB-vakgroep E duc at i e w e t en s c h app en tijdens een studiedag van de VUBdienst Uitstraling Permanente Vorming haar onderzoek ‘Ouder worden in Brussel’ ter publieke discussie voor. Haar studie deed ze samen met gastprofessor Seval Güven van de Hacettepe University van Ankara. Het rapport is nog niet beschikbaar. Als Turkse vrouw was de drempel voor Güven lager om 23 individuele interviews af te nemen van Turkse senioren - 11 vrouwen en 11 mannen boven 55 - in Brussel. De ouderen werden gerekruteerd via de ambassade en het consulaat, zelforganisaties, religieuze en culturele instellingen en sleutel-

figuren. Veel cijfers over senioren van allochtone origine zijn er niet. Slechts één procent van de bewoners van de zorgwooncentra zoals rusthuizen zijn van vreemde origine. Het Centraal meldpunt voor ouderenmishandeling krijgt weinig meldingen van allochtone senioren, dus heeft het geen zicht op hun situatie. En de Belgian Ageing Studies deed in 160 Vlaamse gemeenten, in Brussel en in twee Waalse gemeenten wel een behoefteonderzoek bij 70.000 zestigplussers, maar het aantal allochtonen was niet representatief. Turken vielen hierdoor grotendeels uit de boot.

Sneller oud Buffel rakelde samen wat kon. Volgens Statbel (2011) wonen in Brus-

sel 10.116 mensen van Turkse nationaliteit (de Belgische Turken niet meegerekend), waarvan 5.655 ouder zijn dan 60 jaar. De Turken wonen

“Om zich goed te nestelen kiezen Turken eerst hun buren, en dan pas hun huis” geconcentreerd in Sint-Joost, het Westen van Schaarbeek, Laken en langs de Haachtsesteenweg. “Naar schatting zijn hier bijna 220.000 inwoners van Turkse afkomst,”

stelt Buffel. “Alhoewel Brussel een vrij jonge stad is (18,44% zestigplussers, tegenover 22,99% in België) ligt het aantal tachtigplussers (32,81% van de senioren) hier het hoogst. Tegen 2020 zal een op de drie Brusselse senioren van vreemde origine zijn. Tegen 2015 zal het aantal Turkse senioren met 314% toenemen. Ter vergelijking: het aantal Italiaanse senioren, onze allereerste gastarbeiders, neemt met 227% toe. Typisch voor allochtonen is de snellere veroudering, door hun zwaar arbeidsverleden. Hun ouderdomskwalen (ook depressie) beginnen vroeger. Ook is het risico op sociale uitsluiting en armoede groot.” Uit de bevraging blijkt dat de behoefte aan mantelzorg groter wordt voor die senioren, terwijl de integratiezorg door familieleden (hun kinderen) een mythe is. Oudere Turken willen net als anderen wel zo lang mogelijk thuis wonen, en door hun kinderen verzorgd worden, maar hun kinderen durven al eens stellen dat hun ingeweken ouders zelf nooit

DE WEEK IN BEELD DOOR BART DEWAELE © BART DEWAELE

Pas op jezelf, lieve Abderahman. Iemand moet het jammer genoeg doen. Onze gebeden zijn met jou. Assad valt vroeg of laat. Deze tekst heeft Brussels parlementslid Fouad Ahidar vorige zomer in het Frans op het Facebookprofiel van Abderahman Ayachi geplaatst onder een foto van een gewapende Syrische strijder. Ayachi is de zoon van Bassam Ayachi, ‘Sjeik Bassam’, een inwoner van Molenbeek van Frans-Syrische origine die bekendstaat om extreme opvattingen over zijn geloof en die banden heeft gehad met de moordenaars van de Afghaanse commandant Massoud en de extreme Brusselse moslimblogster Malika El Aroud. De Ayachi’s waren jarenlang ook hoofd van het ‘Centre Islamique Belge’, waar een extreme vorm van de godsdienst werd gepropageerd en jongeren werden aangespoord om een heilige oorlog uit te vechten. Ayachi junior zelf werd in Brussel bij verstek veroordeeld voor terrorisme. Hij vecht nu in de Syrische burgeroorlog aan de kant van de opstandelingen, die het seculiere regime van Bashar AlAssad willen omverwerpen. Het is voor die strijd dat Ahidar zijn steun uitsprak op Facebook. Ahidar ontkent dat Facebookbericht niet. “Ik hoop dat Assad valt, ja. Is het verkeerd dat mensen wier familie in Syrië bedreigd wordt ginder gaan vechten? Het is normaal dat mensen van Syrische afkomst vechten voor hun vrijheid. Bovendien roept een groot deel van de wereld ook op om te interveniëren in Syrië. Het is dus hypocriet om daar nu tegen te zijn.” Ahidar zegt dat de Ayachi’s die hij heeft gekend geen extremisten waren. De SP.A-politicus kwam hen vroeger in Molenbeek geregeld tegen. “Vader Ayachi loopt hier nu opnieuw vrij rond, dus als hij iets verkeerds doet dan zal hij wel snel door de Staatsveiligheid aangehouden worden.” Hij geeft wel aan dat hij de jonge Ayachi al enkele jaren niet meer heeft gezien. “Men kan mij niet verwijten extremisten te steunen. Dat zou ingaan tegen de boodschap die ik in Molenbeek aan jongeren vertel.” Benyaich publiceert binnenkort een boek over islam en radicaCD lisme in Brussel.

Turken worden vroeger oud en zorgbehoevend

Zaterdag 9 maart speelde de Brussels Philharmonic Stravinsky in het kader van Ars Musica in Flagey. Tijdens het eerste deel van het concert was er een atelier voor kinderen waar ze sleutels aangereikt kregen om het universum van Stravinsky en zijn Le Sacre du printemps binnen te dringen. Als bisnummer mocht Olivia (10), die een spelletje gewonnen had tijdens het atelier, het dirigeerstokje van dirigent Michel Tabachnik overnemen.

WEEKOVERZICHT

BDW 1369 PAGINA 3 - DONDERDAG 14 MAART 2013

WOENSDAG 6 MAART 2013 parkeren brengt weinig op. De gemeenteraad van SintJoost-ten-Node keurt de rekeningen van 2011 goed. Opvallende tegenvaller zijn de inkomsten uit parkeren. Er kwam maar 365.000 euro in kas terwijl de gemeente op één miljoen had gerekend. ONDERZOEK OVER TURKSE SENIOREN. De VUB-vakgroep Educatiewetenschappen stelt een studie voor over Turkse senioren in Brussel en hun behoeften. Het aantal Turkse senioren zal tegen 2015 in Brussel met 314 procent toenemen.

DONDERDAG 7 MAART 2013 bluub leeggeroofd. Het mobiele kindermuseum Bluub op het Blyckaertsplein is leeggeroofd. De dieven namen onder andere een projector en een geluidsinstallatie mee. De schade loopt op tot 10.000 euro. Bluub lanceert een publieke oproep voor giften. Zonder centen van het publiek moet Bluub worden opgedoekt.

Tine Buffel: ”Ingeweken Turken krijgen van hun kinderen te horen dat zij nooit voor hun achtergelaten ouders hebben gezorgd, terwijl die dat nu wel van hen verwachten.”

voor hun achtergelaten ouders in Turkije zorgden. Waarom zouden die dat dan van hen mogen verwachten?

Buren eerst Sowieso bleek het behoefteonderzoek moeilijk omdat de Brusselse Turken een verschillend onderwijsniveau en behoeftepatroon vertoonden. Buffel: “Er is een grote heterogeniteit op het vlak van de sociaal-economische situatie, educatie en gezinsplanning. Vaak genieten Turkse senioren van een klein pensioen, ze moeten per koppel rondkomen met 500 à 600 euro

“ “ HET WOORD

per maand. De achterstelling is opgebouwd doorheen de levensloop, en deels ook door de taalbarrières.” Bij de bevraging rond ‘thuisgevoel’ in Brussel bleken de participanten vrij enthousiast. Leven in een Turkse wijk, veel cultuureigen voorzieningen, de Turkse tv, de moskee en de verstaanbaarheid bij de apotheek om de hoek, maken dat ze enkel nog ‘dromen van de bergen van hun geboortedorp’ maar dat ze niet meer teruggaan. Hun (klein) kinderen leven nu eenmaal hier. Buffel: “Hun buren kiezen, voor ze hun huis kiezen blijkt een terugke-

rende tactiek om zich goed te nestelen. De belangrijkste redenen om hier te blijven zijn echter de goede gezondheidszorg en sociale rechten. Wel vragen ze om aangepaste thuiszorg, zitbanken (ontmoetingsruimten buiten) en rustige straten zonder verkeer. Te kleine woningen, verouderde (gekochte) huizen, trappen en de afwezigheid van douches (een bad is er vaak wel) maken het thuiswonen er voor oude Turken niet makkelijker op. Ze planden hun oude dag niet.”

Jean-Marie Binst

Is het fout om te geloven dat homoseksualiteit een ziekte is?” Julien Coppens van Spullenhulp wil in het editoriaal het recht op vrije meningsuiting aankaarten, maar kiest daarbij een wel bijzonder controversieel onderwerp (Le Journal Des Petits Riens).

De lokale politici mogen regelmatig meevliegen naar Europese wedstrijden, maar een extra inspanning voor de gemeentekas of onze achtergestelde jongeren is altijd teveel gevraagd.” Philippe Lamberts, europarlementslid voor Ecolo en Anderlechtenaar, legt uit waarom hij geen fan is van RSCA Anderlecht (De Standaard).

Br(ikBike

Met het actieplan Br(ikBike wil studentendienst Br(ik de Brusselse studenten aanmoedigen om vaker de fiets te nemen. Brussel heeft een belangrijke achterstand ten opzichte van andere studentensteden, stelde Vlaams minister voor Brussel Pascal Smet (SP.A) afgelopen week bij de lancering. Het plan omvat enkele kortingen en concrete fietstips. Studenten kunnen bijvoorbeeld kiezen tussen een half jaar gratis Villo of een mooie korting op fietsreparaties. In de Br(ikBrike Manual, een

echtgenote van oppositieleider ontslagen. Hafida Mimoun El-Kheir is ontslagen. El-Kheir was directeur van het Molenbeeks Huis van de Vrouw en van zes wijkhuizen. El-Kheir is de echtgenote van Jamal Ikazban, de leider van de socialistische oppositie in de gemeenteraad. De PS spreekt van een heksenjacht, bevoegd schepen Sarah Turine (Ecolo) ontkent. euroferia geeft er de brui aan. Schepen Marion Lemesre (MR) houdt niet van Euroferia. Te veel alcohol en te weinig gezinsvriendelijk, vindt ze. Ze legde de Spaanse feesten dan ook strikte beperkingen op. Maar die zien dat niet zitten. Zij vragen daarentegen meer veiligheidsmaatregelen. Gevolg: geen Spaanse feesten onder de bollen van het Atomium. Euroferia denkt eraan om naar Vlaanderen te verhuizen.

VRIJDAG 8 MAART 2013 honderd banen bedreigd bij tp belgium. Het callcenter Teleperformance Belgium wordt volgens de socialistische vakbond BBTK met sluiting bedreigd. Er werken 70 vaste medewerkers en 30 interimkrachten. Het bedrijf zit al sinds vorig jaar in slechte papieren.

ZATERDAG 9 MAART 2013 steeds meer brusselse joden terug naar israel. Het groeiende antisemitisme zet ook Brusselse Joden ertoe aan om naar Israël te verhuizen. Dat blijkt uit een reportage over een vastgoedbeurs op tvbrussel. Goedkoop is het er alvast niet. Een flatje van 50 m2 in Tel Aviv kost 450.000 euro.

ZONDAG 10 MAART 2013 steunbetoging voor tibet. Zo’n 4.000 betogers uit verschillende Europese landen trekken van het Noordstation naar de Kunstberg. Ze herdenken de opstand van 10 maart 1959 in Lhasa die door de Chinese autoriteiten werd neergeslagen. Ze eisen zelfbeschikkingsrecht voor de Tibetanen en de terugkeer van de Dalai Lama die sinds 1959 in ballingschap leeft.

MAANDAG 11 MAART 2013 actiris zet samenwerking met spullenhulp on hold. Is het fout om homoseksualiteit een ziekte te noemen? Directeur Julien Coppens van Spullenhulp heeft met zijn editoriaal over het Franse homohuwelijk staatssecretaris Bruno De Lille (Groen) boos gemaakt. Ook Actiris-directeur Gregoir Chapelle reageert ontzet en zet de samenwerking met Spullenhulp on hold. Coppens spreekt van een misverstand en biedt zijn excuses aan. AKKOORD OVER HERVORMING BRUSSEL. De acht partijen betrokken bij de zesde staatshervorming hebben een akkoord bereikt over de interne Brusselse hervorming. CD&V, Open VLD, SP.A, Groen, PS, MR, Ecolo en CDH hebben een reeks praktische modaliteiten besproken op het gebied van wonen, stedenbeleid en mobiliteit. Het akkoord moet leiden tot een rationalisering van de uitoefening van verschillende bevoegdheden in Brussel.

DINSDAG 12 MAART 2013

kleine fietshandleiding, stippelt Br(ik routes uit om de Brusselse hellingen te omzeilen. Aan het actieplan ging een enquête vooraf waaruit bleek dat zo’n veertig procent van de studenten wel een hart heeft voor fietsen, maar om allerlei redenen - verkeersdrukte, te veel hellingen - uiteindelijk niet zo vaak fietst. Houda Ben Azzouz www.brik.be/brikbike

in jette wordt jef mennekens begraven. Mennekens overleed op 81-jarige leeftijd aan een hartinfarct. Hij begon zijn carrière als acteur bij de KVS en ging later voor de BRT werken. Meer dan vijftig jaar was hij voorzitter van de Jetse Koninklijke Toneelkring De Violier, die door zijn grootvader, de dichter Jef Mennekens, gesticht werd. In 2009 kregen hij en zijn vrouw Mimi, die vorig jaar overleed, een Gouden Ketje voor hun inzet voor het amateurtheater in Brussel. Als overtuigd liberaal richtte hij destijds de Vlaamse PVV-afdeling in Jette op. Samengesteld door Arno Deflorenne, Houda Ben Azzouz, Bettina Hubo en Danny Vileyn

BDW 1369 PAGINA 4 - DONDERDAG 14 MAART 2013

Politiek > Brigitte Grouwels blikt terug en kijkt vooruit

‘Soms heeft men te vroeg gelijk’ BRUSSEL – Minister Brigitte Grouwels (CD&V) heeft er bijna negen jaar op zitten in de Brusselse regering. Een gesprek over de onwillige stad, het confederalisme van CD&V en mobiel internet. “De impasse rond 4G is dodelijk voor het internationale imago van Brussel.”

andaag tekenen de Brusselse regering en de MIVB, na twee jaar discussie, het beheerscontract. Het is maar een van de vele dossiers die minister Brigitte Grouwels de jongste weken tot een goed einde heeft gebracht. Het parkeerbeleidsplan, het tracé voor de nieuwe metrolijn, het akkoord over de trams van De Lijn, de plannen voor het Meiserplein, tram 9 naar het UZ Brussel maar ook kleinere niettemin belangrijke projecten als de tramtunnel onder het Grondwetplein. Al weken lang valt er met de regelmaat van de klok een nieuwe beslissing waar veel geld aan vasthangt. En de woordvoerder belooft dat het einde nog niet in zicht is. Toch gaat het tergend traag in Brussel. Dat bleek onlangs tijdens een voorstelling van stedenbouwkundige Benoît Moritz die luchtfoto’s uit 2004 vergelijkt met foto’s van vandaag. Voor tal van grote projecten is in tien jaar tijd geen steen verlegd. Grouwels beaamt: “In een stad waar veel mensen wonen met veel meningen en een sterk nimby-gevoel wordt het steeds moeilijker om projecten snel te finaliseren. We hebben de goede traditie van inspraak, maar dat maakt wel dat de procedures hier ongewoon lang duren. Als minister krijg je vijf jaar om een beleid te voeren. Het is bijna onmogelijk om een dossier aan te snijden en het binnen de regeerperiode af te werken. Dat is bijzonder frustrerend. Vandaag werk ik aan projecten die drie legislaturen geleden al op tafel lagen.” Zijn er oplossingen? Brigitte Grouwels: “De regering denkt daar wel over na. Voor grote projecten moeten we vanaf de conceptfase inspraak geven zodat het project niet struikelt tijdens de uitvoering. Het typevoorbeeld van hoe het mis kan lopen, is dat van de Havenlaan. De administratie heeft daar maar liefst tien jaar aan gewerkt. Er is een overlegcommissie geweest. En als de werken aanvatten worden ze getorpedeerd door een kleine groep van de bevolking.”

U spreekt over de bevolking. Is er niet vaak sprake van politieke bloccage? Grouwels: “Dat is het normale spel. Deals sluiten moet je op alle bestuursniveau’s. Zo werkt de politiek nu eenmaal. Dat neemt niet weg dat ik een grote bewondering koester voor het geduld van sommige investeerders. Neem nu de projectontwikkelaars van Thurn

“Als Brussel het ouderenbeleid afstemt op de Franstaligen in Wallonië, zal ik de vraag stellen: waarom niet op Vlaanderen?” & Taxis. Ze hebben veel geld op tafel gelegd en hebben tien jaar lang moeten wachten op groen licht. Eindelijk zijn de eerste bouwvergunningen afgeleverd.” U kreeg de laatste tijd heel wat projecten via de regering. Wat is het recept? Grouwels: “Het is belangrijk dat je goed begrijpt wat de gevoeligheden zijn bij de andere partijen rond de regeringstafel. Het verklaart waarom ik nooit met extreme voorstellen naar de regering ga. In mijn voorstellen zitten meestal de kapstokken vervat voor het finale compromis.” “Verder wil ik tijd nemen om dossiers door te praten om dan in de ultieme fase de discussie te beperken tot de allerlaatste knelpunten. Dat zijn vaak bikkelharde discussies maar mét resultaat. Dat is in een notendop de methode die ik hanteer.” Is uw methode niet die van het doorzettingsvermogen, om niet te zeggen de Limburgse koppigheid?

Grouwels: “Dat klopt, en er is nog een derde ‘methode’. Die van het incasseringsvermogen. Ik heb heel wat over mij heen gekregen, maar ik heb dat doorgeslikt. Je moet het doel voor ogen houden. Ik vind het belangrijk om stappen vooruit te zetten. We blijven elkaar toch tegenkomen in politiek Brussel. Rancune helpt niet, en de handdoek in de ring gooien zeker niet.” Het Gewest moet ook vaak met de gemeenten een robbertje vechten. De Elsensesteenweg en de Leuvensesteenweg zijn maar enkele voorbeelden waar de toekomst van de gewestwegen gedicteerd wordt door de lokale burgemeesters. Brengt de nieuwe mobiliteitsordonnantie in het kader van de stadshervorming soelaas? Grouwels: “De ordonnantie komt binnenkort in het parlement. Het mobiliteitsplan van het Gewest krijgt dan kracht van wet. De lokale overheden moeten hun mobiliteitsplan daaraan aanpassen. Doen ze dat niet, dan kan het Gewest zich in hun plaats stellen.” Maar voor tram 71, een project van de Brusselse regering, lost dat niet veel op? Grouwels: “Wie echt van slechte wil is, kan elk dossier tegenhouden. Obstructie is altijd mogelijk. Een politiebevel volstaat. Maar ik wil er aan herinneren dat de PS tram 71 in de regering heeft goedgekeurd. Dat is de partij van de burgemeester.” “Daarnaast krijgen de gemeenten heel veel middelen van het Gewest, ook om de openbare ruimte aan te leggen. Ik zie niet in waarom we die middelen nog zouden toekennen als de gemeenten zich niet houden aan het gewestelijke mobiliteitsplan. Dat is niet nieuw. Nu al maakt de Brusselse regering de investeringsmiddelen voor de gemeenten afhankelijk van de doelstellingen van het gewestelijk beleid.” De handelaars van de Elsensesteenweg vrezen een

MIVB-BEHEERSCONTRACT (2013-2017) n Een investering van 4,4

miljard tussen nu en 2022 (Brussels Gewest, Beliris) n Automatisering van de

metrolijnen 1 en 5 (Pulsar, ingebruikname in 2019) n De bouw van een nieuwe

metrolijn van het Noordstation richting Schaarbeek (ingebruikname in 2022) n Een dubbele tram- en

metrotunnel onder het Grondwetplein. Die is nodig om de premetro om te vormen tot een metro (ingebruikname in 2019) n De verdere vertramming

van Brussel: de huidige buslijn 71 wordt vervroegd en versneld omgevormd tot tram (Naamsepoort-Delta, ingebruikname 2018). Verder zijn er nog plannen voor de aanleg van een tramlijn van het Rogierplein naar Thurn & Taxis (werken starten in 2017), de vertramming van bus 95 (Kroonlaan) en de verlenging van tram 62 tot aan de Navo en tram 94 tot Marcel Thiry (zie verder in deze krant) n Renovatie van de metro-

stations (250 miljoen euro) n Verhoging van de com-

merciële snelheid van het openbaar vervoer (Avantiprogramma, 211 miljoen euro) n Nieuwe bussen, trams en

metrostellen: 676 miljoen euro verspreid over 10 jaar n Nieuwe stelplaatsen (237

miljoen euro), en de bouw van een metro-, bus- en tramstelplaats op de Heizel in het kader van het Neoproject SVG

leegloop door een jarenlange werf. Grouwels: “Hun bezorgdheid neem ik ter harte. Mobiel Brussel is zich aan het specialiseren in de goede organisatie van werven, met een uitgekiende fasering, slimme oplossingen voor de bereikbaarheid en andere begeleidende maatregelen. Het is altijd de bedoeling om de werken zo kort mogelijk te houden.” “Dit is niet nieuw voor ons. Voor de heraanleg van de Britse Tweedelegerlaan in Vorst, waar Audi gevestigd is, zullen we het nodige doen om de fabriek 24 uur op 24 bereikbaar te houden. We willen daar een mooi voorbeeld stellen, al is dat een grote uitdaging.” U behoort tot de Vlaamsgezinde strekking van CD&V. Bekijkt u het Gewest anders nu u zelf mee aan het roer staat? Het Brussels Gewest is altijd een doorn in het oog geweest van de Vlaamse beweging. Grouwels: “Neen. Dat maakt geen enkel verschil. Ik ben hierover nooit van mening veranderd. Brussel is het bindmiddel tussen de Franstaligen en Nederlandstaligen in dit land. We hebben altijd geloofd in de staatshervorming zoals die door Jean-Luc Dehaene is uitgetekend. De Brusselaars hebben het recht om hun eigen stad te bouwen en vorm te geven, net zoals de Antwerpenaar dat recht heeft.” “We hebben tegelijk de band met Vlaanderen en Franstalig België altijd verdedigd. En we zullen dat blijven doen. Brussel is een klein gewest. Voor onze gemeenschapsbevoegdheden zijn we aangewezen op Vlaanderen. Omdat we dat willen, én omdat het financieel niet anders kan. Vlaanderen investeert enorm in Brussel: in kwaliteitsvol onderwijs, cultuur en welzijn.” Staat dat tweeledig model niet onder druk met de zesde staatshervorming? Heel wat federale bevoegdheden gaan naar het Gewest. Grouwels: “Het is geen geheim dat CD&V tot op het allerlaatste moment weerstand heeft geboden tegen de overheveling van de kinderbijslag naar Brussel. Daar had de N-VA op dat moment al op toegegeven (sic).” “Andere voorstellen die nadelig wa-

BDW 1369 PAGINA 5 - DONDERDAG 14 MAART 2013

ren voor de Vlamingen in Brussel hebben we wel kunnen afwenden. De Brusselse kinderbijslag is deel van het compromis. We zullen dat dan ook loyaal uitvoeren. De ironie is, dat ik er samen met minister Huytebroeck bevoegd voor word.” Krijgt u het aan de Vlamingen in Brussel verkocht dat zij mogelijks een andere kinderbijslag zullen krijgen dan die in Vlaanderen? Grouwels: “Zover zijn we nog niet. Veel hangt ook af van wat aan Franstalige kant gebeurt. Daar is momenteel een geheime discussie ontstaan over de overheveling van federale bevoegdheden in de gezondheidsen welzijnssector. Franstalige Brusselaars vrezen dat de middelen niet zullen volstaan. En dus kijken ze naar de Walen. Op dat moment is het aan ons, de Vlamingen, om te zeggen wanneer dat BrusselsWaals onderonsje te ver gaat. Als Brussel het ouderenbeleid afstemt op de Franstaligen in Wallonië, zal ik de vraag stellen: waarom niet op Vlaanderen?” “Voor dit soort scenario’s heeft CD&V trouwens gewaarschuwd. Zonder een versterking van de GGC, hadden de Vlaamse en Franse gemeenschap een sterkere rol kunnen spelen in Brussel. Soms heeft men te vroeg gelijk.” De Vlaamse welzijnsbevoegdheden in Brussel zijn niet meteen een groot succes. Er komen amper crèches bij, en een van de twee Vlaamse rusthuizen wil zo snel mogelijk naar de bicommunautaire sector. Grouwels: “Er zitten tal van Vlaamse woonzorgprojecten in de pijplijn, en ik concentreer het beleid op de uitbouw van de lokale dienstencentra, waar senioren op hoge leeftijd hun dag op een aangename manier kunnen doorbrengen. Dat strookt met onze wens om de bejaarden zo lang mogelijk thuis te laten wonen. Wat de crèches betreft: alle steden trekken aan de mouw van de Vlaamse minister van Welzijn Vandeurzen (CD&V). Wij ook. Ons verlanglijstje is lang.” Overleeft de Brusselse regering het debacle rond 4G? Europees commissaris Neelie Kroes heeft Brussel op de vingers getikt. Grouwels: “De voorstellen van minister Huytebroeck (Ecolo) voldoen niet. Ik ben niet de enige binnen de regering die dat zegt. Als minister bevoegd voor het informaticabeleid in het Brussels Gewest, word ik er de hele tijd mee geconfronteerd. Het 4G-verhaal is dodelijk voor het internationale imago van Brussel. Langs alle kanten werken we aan dat imago, in een klap kan al die moeite van de kaart worden geveegd.” “We moeten dit dossier zo snel mogelijk ontmijnen. CD&V heeft in 2009 de stralingsnormen mee goedgekeurd. We moeten vandaag de eerlijkheid hebben om toe te geven dat die normen te streng zijn, en dat ze dus herbekeken moeten worden.” Grouwels: “Het is bijna onmogelijk om een dossier aan te snijden en het binnen de regeerperiode af te werken. Dat is bijzonder frustrerend. Vandaag werk ik aan projecten die drie legislaturen geleden al op tafel lagen.”

Steven Van Garsse

BDW 1369 PAGINA 6 - DONDERDAG 14 MAART 2013

Politiek > Christian Laporte (La Libre Belgique) leidt boek N-VA-voorzitter in

De Wever nu ook in het Frans

Laporte: “De opsplitsing van België zou een catastrofe zijn, een soort apocalyps.”

BRUSSEL – Met de krant Le Soir leeft N-VA-voorzitter Bart De Wever op ramkoers. Maar in Franstalig België zijn er ook andere stemmen. Die van Christian Laporte bijvoorbeeld, ‘Belgicist’ en journalist bij La Libre Belgique. En dan is er de Cercle de Lorraine, die als goede Belgische eliteclub de ‘vijand’ een forum geeft.

‘A

ls we de Franstaligen zouden kunnen overhalen om rechts te stemmen, zou u dan een autonoom ik-Vlaanderen laten vallen?” N-VA-voorzitter Bart De Wever kijkt strak voor zich uit. De vraag verrast hem duidelijk niet, maar toch luidt het antwoord ‘neen’. De Wever wil structurele ingrepen, met een conjuncturele meevaller zou hij niet tevreden zijn. De Wever zou in 2014 - in de veronderstelling dat de peilingen bewaarheid wor-

den - het liefst een federale regering vormen met zijn ‘goede vriend’ Didier Reynders van de MR. “Spreidt u met uw stemadvies voor Reynders niet het bedje voor de PS?,” luidt een andere vraag. De Wever zucht. Alles wat de N-VA-voorzitter zegt is voorwerp van controverse. MR-voorzitter Charles Michel (MR) brandt de dag na de bijeenkomst in de Cercle De Wever af. En VUB-politoloog Dave Sinardet twittert: “De Wever, te gast bij de Belgicistische Brus-

selse ‘businesselite’, roept op MR te stemmen. Op het PS-hoofdkwartier wordt de champagne ontkurkt.” Slecht wordt De Wever alvast niet onthaald bij de leden van de Cercle de Lorraine. Eerder werd hij ook al goed onthaald bij zakenclubs als de Cercle Saint-Anne en de Cercle de la Wallonie. De Wever wordt in Franstalige media steevast aangevallen op zijn nationalistische agenda. Niet onbegrijpelijk. Maar ook in media die als links geboekstaafd

“We moeten luisteren naar wat De Wever echt zegt. Er is nog ruimte voor debat”

staan wordt zelden geschreven over zijn rechts sociaal-economisch programma. Minder begrijpelijk.

de Foire du Livre die hem van de boekenbeurs hebben geweerd. De Cercle de Lorraine heeft dan maar besloten om hem uit te nodigen ter gelegenheid van de vertaling van zijn columns in het Frans. Christian Laporte, die het voorwoord geschreven heeft, nam zelfs boos ontslag uit de raad van bestuur van de Foire du Livre. Hij vindt dat die censuur pleegde. Laporte: “Het is niet de eerste keer dat De Wever van een Franstalig publiek positieve reacties krijgt. Dat laat zien dat er nog ruimte is om samen te debatteren, zelfs met een zeker enthousiasme. De Franstaligen moeten veel beter luisteren naar wat de Vlamingen - ook De Wever - écht zeggen. De opsplitsing van België zou een catastrofe zijn, een soort apocalyps. We moeten kijken naar wat we gemeenschappelijk hebben.” Laporte is zowat de tegenpool van Bart De Wever. Hij is Belgicist, royalist en katholiek. Maar terug naar la Belgique à papa wil hij niet. “Ik ben voor een samenwerkingsfederalisme,” zegt hij. De journalist ziet ook positieve tendenzen, ook in de Vlaamse Rand rond Brussel: internationalisering en pacificatie. Het grootste probleem van de Rand noemt hij de drie burgemeesters die weigeren de wet toe te passen. Vertaalster Céline Préaux beëindigt de analyse van het fenomeen De Wever met: “Voor de voorstanders van een onafhankelijk Vlaanderen is De Wever de ideale vaandeldrager. Voor zijn tegenstanders vormt hij een enorme uitdaging, de kwaliteit van De Wever dwingt hen tot intellectuele herbronning.” Natuurlijk hoopt De Wever dat het boek zijn imago in Franstalig België zal bijstellen, maar het initiatief kwam van uitgever Le Cri. Maar zelfs van dat laatste leken niet alle journalisten bij de boekvoorstelling overtuigd.

Danny Vileyn

Censuur Dat De Wever in de Cercle de Lorraine was uitgenodigd, heeft hij te danken aan de bestuurders van

Derrière le miroir van Bart De Wever is uitgegeven bij Le Cri, is 257 blz. dik en kost 19 euro.

Politiek > ‘Wat met Brussel?’ bij de N-VA, ook voor 2014

Twee gemeenschappen, derde gratis BRUSSEL – De N-VA wil pas in 2014 kwijt wat ze voor Brussel wil, maar intern is de ideeënbus geopend. Tijdens een debat over de hoofdstad in café Kafka georganiseerd door de Brusselse jongerenafdeling van de partij heeft senator Karl Vanlouwe laten verstaan dat “de gemeenschapskeuze een voorrecht kan zijn

voor de Brusselaar”. Dat wil zeggen dat de Vlaams-nationalisten vasthouden aan een stelsel van zogenaamde ‘subnationaliteit’, al hoort Vanlouwe liever ‘gemeenschapskeuze’, waarbij de inwoner van de hoofdstad kan kiezen tussen een Vlaamse, Franstalige, of eventueel en dat is een nieuwigheid - internationale gemeenschap. De Brusselse flamingant geeft wel aan dat het

om een persoonlijk standpunt gaat. Die derde, internationale gemeenschap zou een manier kunnen zijn voor de N-VA om te benadrukken dat Brussel én een hoofdstedelijk gewest is, met twee klassieke taalgemeenschappen, maar tegelijkertijd ook een dynamiek heeft eigen aan een grootstad, met een (grote) internationale gemeenschap. Vandaar ook Vanlouwe: “Als je het Brussels

Gewest wil vergelijken met Vlaanderen en Wallonië (wat Franstaligen doorgaans doen in hun pleidooi voor drie gewesten, red.), dat men het dan een ‘stadsgewest’ noemt.” Dat de grootste Vlaamse partij een voorstander is van ‘efficiëntie’, is geen geheim. Dus ook voor Brussel, waar ze van een vereenvoudiging van de politieke structuren een speerpunt wil maken. Lees: de ge-

meenten moeten afgeschaft, eventueel ten voordele van districten. Daarom ook dat Antwerps N-VAdistrictsburgemeester Zuhal Demir te gast was op het debat in Kafka. In hoeverre Vanlouwe zijn idee een optie is voor de partij, moet nog blijken. Het impliceert dat de partij in de toekomst misschien in andere talen dan het Nederlands de boer op CD zal moeten gaan.

BDW 1369 PAGINA 7 - DONDERDAG 14 MAART 2013

Politiek > Brussels Gewest wil 263 miljoen euro kasgeld beheren

Vanhengel aast op thesaurie van Woningfonds BRUSSEL - Minister van Financiën Guy Vanhengel (Open VLD) wil graag het kasgeld van het Brussels Woningfonds beheren. Dat onderzoekt de vraag. Als het Brussels Gewest ergens goede punten mee scoort, dan is dat met het centraal thesauriebeheer. De afgelopen jaren heeft minister Vanhengel bij tal van pararegionale instellingen de ‘oorlogskassen’ laten doorlichten: van de Gomb, Actiris, etc. Hij overtuigde hen dat het beter is om die middelen centraal te beheren. Dat levert betere voorwaarden bij de banken op. Dat is winwin voor iedereen. De operatie vergde wat overtuigingskracht. De instellingen staan niet graag hun reservemiddelen af, zelfs al kunnen ze er elk moment over beschikken. Uiteindelijk gingen er vijftien pararegionale instellingen mee akkoord. Minister Vanhengel heeft nu zijn oog laten vallen op het Brussels Woningfonds. Dat heeft maar liefst 263 miljoen euro in kas. Dat het Woningfonds dergelijke enorme bedragen hanteert, is niet zo vreemd. Het Woningfonds fungeert als een bank, die goedkope leningen verstrekt aan gezinnen die een woning willen kopen. Daarnaast zijn er liquide middelen nodig om huizen te kopen,

te verbouwen en te verkopen, een andere kerntaak van het Woningfonds. Voor Vanhengel is het een uitgemaakte zaak dat het Gewest dat ‘liggend geld’ voortaan moet beheren. Op de website van Open VLD zei Vanhengel hierover in november vorig jaar: “We besparen op de intrestlast door de verdere modernisering van het schuldbe-

Dat de band met het Brussels Gewest close is, komt omdat het Woningfonds in opdracht van het Brussels Gewest woningen bouwt en goedkope leningen verstrekt. De Brusselse regering zorgt ook voor de staatswaarborgen voor de leningen, maar as such is het Woningfonds een instelling die autonoom kan functioneren. De directie bekijkt nu of het Woningfonds haar voordeel kan doen bij het aanbod van het Brussels Gewest. Concreet betekent dat dat het Agentschap voor de Schuld de 263 miljoen euro zal beheren en met dat geld investeringen van het Brussels Gewest zal financieren. In ruil krijgt het Woningfonds voordelige interesten. Als die beter zijn dan wat het Woningfonds op de privémarkt kan verkrijgen, dan zou de zaak snel beklonken moeten zijn. Sommigen geloven echter dat Vanhengel hiermee vooral de eigen begrotingscijfers wil opsmukken. Een kwart miljard euro is niet niets. Het vertegenwoordigt maar liefst tien procent van de Brusselse begroting. Als dat de enige bedoeling zou zijn, en dat lijkt erop voor wie de uitspraak uit november goed leest, dan riskeert hij bij het Woningfonds op een njet te stoten. Steven Van Garsse

Sommigen geloven dat Vanhengel vooral de eigen begroting wil opsmukken heer, omdat nu ook het Woningfonds deze thesaurie gaat vervoegen.” De uitspraak van Vanhengel is op zijn minst voorbarig. Het Brussels Gewest heeft de vraag inderdaad officieel gesteld, meer bepaald in februari, maar bij de raad van bestuur heet het dat de “vraag onderzocht wordt”. De zaak is niet zo simpel. Het Woningfonds is geen pararegionale. Het is in handen van de Ligue des Familles en de Gezinsbond. Die maken de meerderheid uit in de raad van bestuur.

Samenleving > Op zoek naar een zinvolle vrijetijdsbesteding

Januari is de maand van de goede voornemens, februari de maand waarin mensen beseffen dat het toch niet gelukt is en maart de maand waarin ze opnieuw proberen. Mijn voornemen was dat ik mijn vrije tijd beter moest besteden met vrijwilligerswerk. Zodra mijn besluit vaststond, begon het moeilijke werk. Een activiteit vinden. Blijkbaar hebben veel mensen tegelijkertijd hetzelfde idee gehad ofwel ben ik een slechte zoeker, want ik vond maar geen bezigheid die mijn interesse kon wegdragen. Daarom besliste ik om mij tot grote organisaties zoals La Croix Rouge te richten. Na het aanvinken van ‘Devenez bénévole!’ op de site van La Croix Rouge, werd ik vrij snel uitgenodigd op een infoavond voor toekomstige vrijwilligers. Wel moest ik een paar weken geduld oefenen. Om de tijd te doden ben ik nog extra informatie gaan zoeken. Het grote aanbod was voor mij het begin van een enorm dilemma: wat ga ik in godsnaam doen? Alles leek voor mij boeiend: senioren gezelschap houden, jonge kinderen naar hun ouders in de gevangenis brengen, asielzoekers hun weg helpen vin-

Via uitgebreide gesprekken peilt La Croix Rouge naar de motivatie van de kandidaten.

den, kinderen EHBO leren of zelf ambulancier worden. Tijdens de infoavond zelf kreeg ik aanvankelijk weinig extra informatie tot mijn oog op de opleidingen viel: je wordt niet zomaar vrijwilliger. Elke vrijwilliger moet een specifieke opleiding volgen. Het aantal te volgen uren is niet identiek: een secourist of EHBO’er moet bijvoorbeeld meer uren

Het gaat slecht met Europa. En ook met MiniEuropa. De tijd dat het nog goed ging met het kleine Europa dateert al van de tijd dat huidig Brussels schepen Els Ampe (Open VLD) nog volop van leer trok tegen de megalomane en grootkapitalistische plannen (terecht, dat wel) van de PS om op de Heizel het Neo-pretpark te bouwen. Eerst gebeurde er een hele tijd heel weinig, dan weer een beetje meer. Dan wisselde de coalitie te Brussel (‘Alain’ en ‘Freddy’ werden vrienden, weet u nog?). En toen werd Ampe schepen, en drie maanden later was het definitief gedaan met Mini-Europa. Nu ja, eigenlijk gaat het niet zo slecht met MiniEuropa. Het Europa op kleine schaal maakt al jaren winst. In tegenstelling tot het grote Europa, dat al jaren verlies lijdt. We zouden hier nog iets intelligents aan willen toevoegen, maar de parabel is op zich al voldragen genoeg. Er was wat loos de voorbije week met vrouwelijke parlementsleden van het Brusselse halfrond en toiletten. Eerst opperde Groen-lid Annemie Maes dat er best een app komt waarop alle openbare toiletten in Brussel in kaart worden gebracht, zodat iemand via een smartphone kan weten waar er overal toiletten zijn. Natuurlijk moet er dan wel eerst 4G in Brussel komen, anders kan je lang zoeken en is het te laat. Naar verluidt vond de bevoegde staatssecretaris - niet die van de vele masten en de weinige antennes, of zoiets - het “een excellent idee”. En later kwam ook een CD&V-politica op de proppen met ‘Bianca Debaets: nog steeds op zoek naar eerste toilet voor vrouwen’. Verstandig was dat tenminste Annemie Maes ook pleitte voor een papieren kaart. Want ja, als er geen toiletpapier is dan is zo’n smartphone, euhm, ronduit onhandig. Nee, dan heb je niks aan een app.

Vrijwilliger bij het Rode Kruis UKKEL - Tussen de Week van de Vrijwilliger en de Vlaamse Zorgdag in ging onze stagiaire Houda Ben Azzouz op zoek naar een stuk engagement in de hoofdstad waar ze ook woont. Ze is bij La Croix Rouge, de Franstalige evenknie van het Rode Kruis, beland.

P-PRAAT

afleggen dan een begeleider. Voor mij was het dan veel leuker om tijdens mijn vrijwilligerswerk ook een en ander te leren. Ik heb gezondheidszorg altijd al interessant gevonden en het leek me een uitgelezen kans om mijn vaardigheden terzake uit te testen. De keuze voor secourist of ambulancier lag voor de hand. Na het infomoment konden we in kleine groepen bij verschillende vrijwilligers te rade gaan. Tijdens dat gesprek ben ik helemaal overtuigd geraakt, want die vrijwilliger was de meest gemotiveerde persoon die ik ooit heb ontmoet. Hij legde mij nauwgezet en geduldig uit dat ik, na een EHBOcursus, 120 uur les en verschillende dagen stage moet volgen, eer ik een echte EHBO’er kan worden. De lange opleiding demotiveert niet weinigen, en ook ik vind de opleiding lang, maar de lessen zijn een noodzaak en vermits La Croix Rouge alles betaalt is het normaal dat de organisatie peilt naar de motivatie. De discussie eindigde met de vraag “En, overtuigd?”. De meerderheid van de tafel (zes van de zeven) had een brede glimlach op het gezicht en heeft zich daarna ingeschreven als secourist. Ik was een van de zes personen en kan binnenkort aan mijn eerste EHBO-lessen beginnen. Ik ben nog steeds ongeduldig, maar binnen afzienbare tijd kan ik echt aan de slag als vrijwilliger. Houda Ben Azzouz

CHIEN ÉCRASÉ ZIJ DIE WILLEN HET WOORD VOEREN – Moeten mannen/vrouwen met een fluweelzachte stem zijn, vriendelijk jegens de journalist. Zij zullen niet te veel Engels in hun taaltje bezigen, zoals ‘Dat dossier zit in de pipeline’, want een pijplijn vervoert olie en olie spreekt geen Engels, of zoals ‘welkom in onze experiencebibliotheek’, want een bibliotheek is een zaal met boeken en een zaal met boeken heeft geen gevoelens. Ook mogen woordvoerders nooit zeggen wanneer een werf klaar zal zijn, want de ervaring (ja, ervaring) leert dat er per uitspraak à la ‘nieuwe X tegen 20XX’ gemiddeld een jaar bijkomt in Brussel. En een goede woordvoerder zal ook nooit, maar dan ook nooit, kortaf zijn tegen de journalist, of onvriendelijk, want dan zijn wij niet verantwoordelijk voor wat er in de krant verschijnt. Tot slot: de goede woordvoerder zal ook nooit laten blijken dat wat hij/zij zonet heeft uitgelegd te moeilijk is voor een journalist, ook niet door zinnetjes als ‘de waarheid is genuanceerd’. TE MOEILIJK – Toegegeven, sommige dingen zijn ook te moeilijk voor journalisten. Veel eigenlijk. Jazeker, beste lezer, ook in deze kwaliteitskrant zijn er stukken gepubliceerd over zaken waarvan de journalist niet echt wist waarover het ging. Zulke evenementen worden jaarlijks herdacht op JLV-dag. JLV-dag is vernoemd naar een van de meest onbegrijpelijke stukken die ooit in dit blad hebben gestaan. Naar de persoon die de eer heeft twee redacteurs van dit blad een stuk te doen uitschrijven over... Ja, over wat ging dat nu eigenlijk weer?

BDW REGIO

BDW 1369 PAGINA 8 - DONDERDAG 14 MAART 2013

Deze Week onderweg > Sociaal vervoer in Sint-Jans-Molenbeek

Na welvaart komt vervoer dokters. Elodie weet dat een goede dokter goud waard is. “D’ailleurs, ze nemen toch geen nieuwe patiënten meer aan.” Beide dames zijn onderweg naar hun middagmaal in De Vaartkapoen, een andere dienst waar ze enkele keren per week gebruik van maken. Voor een gunstig tarief kan je er namelijk eten. Lekker eten. “Een keer hebben ze ons iets vegetarisch voorgeschoteld, degoutant was dat,” zegt een andere dame later tijdens het middagmaal.

Don Juan

Mevrouw Jeanne, hier geholpen door begeleidster Zineb en chauffeur Hicham. Om mensen te kunnen ophalen en kort te parkeren gebruikt de vzw een officieus rolstoelembleem, met af en toe een boete tot gevolg.

SINT-JANS-MOLENBEEK – Terwijl aandacht voor senioren een onderdeel is van het nieuwe beleidsplan van de gemeente, vervoert de Vlaams-Molenbeekse vzw De Welvaartkapoen al twaalf jaar mensen die slecht te been zijn. Dat zo’n dienst meer is dan gewoon transport, bewijst een dag meerijden. “Deze dienst betekent alles voor mij.”

onderdag, markt in Molenbeek. In een zijstraat wacht chauffeur Hicham op begeleidster Zineb, een Antwerpse die al een jaar voor welvaartvervoer werkt. Het gaat richting Ganshoren, waar Alzheimerpatiënt Eugène van zijn huis naar de dagopvang gebracht moet worden. Zijn vrouw staat al op wacht. “Het ging nog goed met hem tot hij thuis viel,” zegt ze. “Daarvoor kon hij in de dagopvang nog mee met de quizzen. C’était un homme cultivé. Maar nu gaat het niet meer zo goed. Zelf kan ik niet altijd voor mijn man zorgen. Ik wil ook wel eens een dagje zonder zorgen.” De dame houdt zich kranig. Hicham en Zineb zetten Eugène met vereende krachten in de chauffeurszetel. Eugène kan alleen rondom zich kijken. Hij is niet meer te been, en bijna verlamd. Beseffen wat er

echt gebeurt, doet hij niet goed. De vzw De Welvaartkapoen hoort bij De Vaartkapoen, het Vlaamse gemeenschapscentrum in Sint-JansMolenbeek, en vervoert al twaalf jaar mensen die slecht te been zijn. Ook leveren ze maaltijden aan huis, een dienst die vaak gebruikt wordt. Daarnaast zijn de rode wagentjes ook een baken voor ouderen die alleen in de stad wonen. Een baken met bekwame chauffeurs. Zoals Hicham, die de lieveling blijkt “omdat hij zo rustig rijdt”. In een vorig leven was hij koerier van voedingswaren. De dienst welvaartvervoer is trouwens een erg lokale dienstverlener: alle chauffeurs, van waar ook ter wereld, wonen in Molenbeek zelf. Na de ochtendshift is er een chauffeurswissel. Wij maken kennis met Samvel, een in Brussel gestrande Armeniër die beter Nederlands dan Frans spreekt. De radio speelt klas-

siek. “Ah, Brahms,” leest hij onze vraag, “daar rij ik graag mee.” In een vorig leven was hij klassiek musicus en componist. “Of ik Brussel Deze

jongeren, en naar de postcode. Samvel belt mevrouw Jeanne op. Mevrouw Jeanne is afkomstig uit Scherpenheuvel, en woont al sinds de jaren zeventig in Brussel. Zij sukkelt met het been, maar is kwiek van geest. “Vertel eens Samvel, ben je genezen? Je praat nog een beetje door je neus, hoor ik.” Door een speling van het lot waren een

“Vroeger kon mijn man mee quizzen in de dagopvang. C’était un homme cultivé, maar nu gaat het niet meer”

Week ken? Natuurlijk, door een vacature in die krant heb ik deze job gevonden,” antwoordt hij. Het gaat richting centrum Molenbeek. In een sociale woonwijk met hoogbouw verwelkomt de bekende Molem 1080-graffiti ons, een verwijzing naar de populaire afkorting van de gemeente bij Marokkaanse

week eerder alle chauffeurs ziek. We blijven in Molenbeek. De volgende halte is Elodie, een dame afkomstig uit Diksmuide die ooit als dienstmeisje bij een notaris in Brussel terechtkwam. “Ik moet op tijd terug zijn, want de dokter komt in de namiddag langs,” zegt ze. Er ontvouwt zich een gesprek over

Wat er tijdens dat middagmaal allemaal gezegd wordt, dat is eigenlijk privé. Het gaat over het leven, over het aantal keren dat iedereen overvallen is, over vroeger, en over de gezondheid. Ondertussen vermaken Samvel en Manuel, een hulpje, zich met het rondrijden van de kant-en-klaarmaaltijden-aan-huis. Brahms heeft plaatsgemaakt voor Strauss. Samvel vertelt over het verhaal van Don Juan. Ondertussen stopt hij her en der zodat Manuel de grote grijze dozen met eten kan leveren. De mannen kennen hun klanten. “Ah, die, daar zou je eens binnen moeten gaan. Roken! Daar is geen leven mogelijk. En dan die andere mevrouw. Daarbij bellen we aan, en wachten even. De deur gaat open, mevrouw zegt hallo, neemt haar doos met eten en doet de deur opnieuw dicht.” Even later ontvouwt het tafereel zich zoals Samvel voorspeld had. Nog ergens in hoog-Molenbeek, zegt Samvel: “Deze dame wacht altijd achter haar venster op het geluk.” Nog ergens anders vragen we aan een Nederlandstalige dame of ze de maaltijden goed vindt. “Goed? Neen, meneer. En de patatten gooi ik altijd weg.” Sommige namen op zijn lijstje streept de chauffeur door. Die zijn overleden, of verblijven in het ziekenhuis. “Alles,” antwoordt mevrouw Jeanne, op de vraag wat de sociale vervoerdienst voor haar betekent. Op het einde van de dag gaan we Eugène ophalen in de opvang. Opnieuw met een andere chauffeur, William, van Congolese origine. De vrouw van Eugène komt naar beneden, bedankt ons, en rijdt haar man naar binnen. Christophe Degreef

* Sommige namen in dit stuk zijn om privacyredenen veranderd.

BDW 1369 PAGINA 9 - DONDERDAG 14 MAART 2013

Sint-Lambrechts-Woluwe > Tram 94 verlengd tot Marcel Thiry

Facelift voor Woluwelaan

Tram 94 biedt vandaag al een snelle verbinding in de groene zuid-oostelijke rand van Brussel dankzij de recente aanleg van de tramlijn langs de Vorstlaan. De MIVB heeft altijd de bedoeling gehad om de lijn, die stopt aan het trammuseum, door te trekken langs de Woluwelaan tot de kantoorwijk Marcel Thiry. Dat is ook voorzien in het net goedgekeurde beheerscontract. De MIVB-lijn kan er aansluiten op de tangentiële tramlijn die De Lijn in de rand rond Brussel wil aanleggen. Zopas heeft Mobiel Brussel de bouwaanvraag ingediend voor het stuk tussen het trammuseum en metro Roodebeek. Daarvoor heeft Sum Projects in 2007 het voorontwerp getekend. Vooraf was er discussie over waar de tramlijn zelf moest komen. Aan de kant van de woonwijken lijkt ideaal. Niet alleen wonen daar de meeste mensen, er zijn ook tal van scholen, bedrijven, luxesuper-

markt ROB en Woluweshopping. Maar lokale politici als burgemeester Willem Draps (MR) zagen dat niet zitten. Ook het midden van de Woluwelaan behoorde tot de mogelijkheden. Maar dan moest de Woluwetunnel dicht. De MIVB en het Brussels Gewest kozen uiteindelijk voor de weg van de minste weerstand. De tramlijn komt langs de kant van Woluwe, en het bijbehorend park- en natuurgebied. Dat biedt de mogelijkheid om de tramlijn aan te vullen met groene wandelen fietspaden. En veel buurtprotest valt er niet te verwachten. Maar voor de meeste tramreizigers is het sneu. Die zullen nu de drukke Woluwelaan moeten oversteken. De tram buigt wel af aan de Paul Hymanslaan zodat wie naar Woluweshopping wil, of naar het metrostation Roodebeek, aan de ‘goede kant’ van de boulevard zit. Ook de Woluwelaan zelf wordt aangepakt. Om genoeg plaats te maken voor tram, fietsers en voetgangers, en om het snelle autoverkeer te milderen zullen de autovakken een tik versmald worden.

Gisteren (nog) een apotheek, vandaag een nachtwinkel Het is de paarse meerderheid van de stad Brussel menens om stedenbouwkundige en andere uitwassen in de Vijfhoek aan te pakken. De wildgroei aan nachtwinkels een halt toeroepen is slechts een begin. Schepen van Stedenbouw Geoffroy Coomans de Brachène (MR) heeft vijf nachtwinkels laten verzegelen. Voortaan moet er ook minstens 400 meter afstand zijn tussen twee nachtwinkels. Daardoor kunnen er in de Unesco-zone de komende jaren geen meer bijkomen.

Een tram in een groene omgeving leidt tot minder protest van de buurt.

Mobiel Brussel heeft de bouwaanvraag ingediend voor de verlenging van tram 94 tot aan metro Roodebeek. Een uitstekende gelegenheid om de Woluwelaan over de volledige breedte aan te pakken.

Brussel > Paars wil problematiek nachtwinkels aanpakken

Steven Van Garsse

De eerste nachtwinkel die vorige week verzegeld werd, ligt aan de Ducquesnoystraat. Tot 2009 was het een bloemenzaak. Op de hoek van de Spoormakersstraat was er tot 2005 een apotheek, tot woensdag was er een nachtwinkel. De derde nachtwinkel met zegels ligt aan de Kolenmarkt, en herbergde tot 2007 een kledingzaak. En tegen de tijd dat deze krant in uw bus valt, moeten er nog twee dicht. “We hebben niets tegen bonafide nachtwinkels, wel tegen malafide,” zegt schepen van Handel Marion Lemesre (MR). Lemesre acht de malafide nachtwinkels mee verantwoordelijk voor nachtelijke vechtpartijen en overlast. Meer dan vijftig procent van de criminele feiten in het historische

Zeer rendabel De Unesco-zone - Grote Markt en omgeving - telt meer dan vijftig giften nightshops, het onderscheid tussen beide is niet altijd duidelijk. “Een winkel begint met een paar cadeautjes in de etalage, maar binnen de kortste keren wordt het een nachtwinkel,” zegt Lemesre. Van de 50 verkopen er 30 alcohol: sinds 2009 zijn er 23 night- en giftshops bijgekomen. Ook schepen van Financiën Philippe Close (PS) springt mee op de kar. Close wil ook de eigenaars responsabiliseren. Om een nachtwinkel te beginnen moet de uitbater 12.500 euro neertellen, jaarlijks geldt er een belasting van 2.000 euro. Als de uitbater niet betaalt, wil Close de eigenaar laten opdraaien voor de tax. Met de verhuur van nachtwinkels is grof geld te verdienen, zeggen Lemesre en Coomans de Brachène. Huurders zouden bereid zijn om het dubbele neer te tellen van dagwinkels. Nachtwinkels moeten wel zeer rendabel zijn. Danny Vileyn

DON BOSCO KRIJGT ECOLOKAAL SINT-PIETERS-WOLUWE - De Don Boscoschool heeft een nieuw ecolokaal ingericht met de nieuwste snufjes, zoals eigen zonnepanelen, een water- en warmte-installatie en een windturbine. Uniek is dat dit niet enkel voor de leerlingen Elektrische Installatietechnieken en Koel- en Warmtetechnieken van Don Bosco gebouwd is, maar ook voor andere TSO- en ASO-scholen uit Brussel. “Er is veel vraag naar ‘groene installateurs’ op de markt,” zegt Geert Schoonejans,

ADVERTENTIE

Loop Mee Met De VGC LoopCaMpaGne BeGin Met Lopen: Start to run, 0 > 5 kM

BLijf Lopen: keep runninG, 5 > 10 kM

elsene: atletiekpiste VUB, Pleinlaan 2, elke woensdag en vrijdag van 19.00 u. tot 20.00 u. vanaf 27/03/2013

jette: Boudewijnpark, ingang H.Hartlaan, elke woensdag en vrijdag van 18.00 u. tot 19.00 u. vanaf 27/03/2013

koekelberg: Elisabethpark, elke dinsdag en vrijdag van 19.00 u. tot 20.00 u. vanaf 26/03/2013

Schaarbeek: Atletiekpiste Terdelt, Terdeltplein 1, elke dinsdag en donderdag van 18.30 u. tot 19.30 u. en zaterdag van 10.00 u. tot 11.00 u. vanaf 26/03/2013

centrum van Brussel gebeurt tussen middernacht en negen uur ‘s ochtends.

Feestelijke lancering van Brussel Loopt op donderdag 14/03/2013 om 19.00 u. in het Renaissancegebouw (Administratiehuis VGC), Emile Jacqmainlaan 135, 1000 Brussel. Meer info: VGC-sportdienst, sportdienst@vgc.be, 02 563 05 14, www.vgc.be/sport, www.facebook.com/VGCsportdienst

Leerkracht Verwarming. “Om onze studenten voor te bereiden op het gebruik van duurzame technieken, hebben we dit project gestart. Zo willen we hen klaarstomen voor de arbeidsmarkt.” Voor het project maakte het Brussels Gewest 94.800 euro vrij. Andere scholen kunnen het lokaal reserveren op afspraak. Afgelopen dinsdag kwamen zelfs de koning en de koningin het nieuwe ecolokaal bewonderen. ADE

ADVERTENTIE

Uitgave nr 14 - verschijningsdatum 14 maart 2013 - hetpuntbrussel@gmail.com

Vrijwilligen in Brussel Deze maand staat het buitenland centraal. Ben je jong en heb je zin in avontuur? Wil jouw organisatie jongeren de wijde wereld insturen of wil je buitenlandse jongeren in jouw vereniging een topervaring laten opdoen in België? Youth in Action helpt je verder!

WWW.DASMIJNVERENIGING.BE

Verruim jouw wereld en die van anderen! Een uitwisseling is leerrijk voor de jongere maar zeker ook voor de organisatie: de organisaties smeedden tijdens het project banden met andere organisaties die ze voorheen nooit bereikten! Zo ontstonden op hun beurt heel wat nieuwe initiatieven. De EVS-projecten van Youth in Action waren voor sommigen zelfs een voorproef voor de uitbouw van een nieuwe dienstverlening van de organisatie in België of het buitenland!

ia Youth in Action kan je je als individu of als groep engageren voor Europees Vrijwilligerswerk (EVS, of European Voluntary Service). Youth in Action is een subsidieprogramma van de Europese Commissie waarbij jongeren tussen 18 en 30 jaar voor 2 tot 12 maanden in het buitenland ervaring kunnen opdoen. Het is een gesubsidieerd project. Daardoor worden heel wat zaken financieel voor jou voorzien: Reiskosten worden voor 90% vergoed, ook voor je verblijfskosten wordt deels gezorgd (huisvesting, taaltraining, eten en andere onkosten). De vrijwilliger krijgt zelfs ook wat zakgeld… IEDEREEN die zin heeft en bruist van energie kan zich dus kandidaat stellen om mee te gaan! Je opleiding, ervaring of achtergrond speelt daarin geen rol. De keuze ligt bij JOU. Wil je met dieren werken of met kinderen? Heb je zin in een culinair avontuur of loop je over van creatieve ideeën? Er is voor elk wat wils! Samen met een adviseur van Youth in Action zoek je een bestemming uit op maat, en ter plaatse word je begeleid door een persoonlijke mentor. Als jongere heb je wel altijd een zendorganisatie in Vlaanderen nodig om op buitenlands avontuur te gaan. Om te zien wie jou kan zenden, kan je een kijkje nemen op de EVS database, www.evsdatabse.eu. Jongeren die nog wat drempels ervaren om in hun eentje naar het buitenland te trekken, kunnen eveneens een aanvraag als groep indienen.

Hier vind je een greep uit de Brusselse vrijwilligersvacatures. Surf voor nog meer vacatures naar

www.hetpuntbrussel.be Het Punt vzw, Steenkoolkaai 9B, 1000 Brussel. 02/ 218 55 16

1000 BRUSSEL

u Babbelgrage onthaalvrijwilligers

Ben je een enthousiaste persoon die graag mensen ontmoet en informeert over vrijwilligerswerk? Aan ons onthaal kom je uiteenlopende leeftijden, nationaliteiten en opleidingen tegen. Je kan ervaring opdoen bij collega’s en na een vorming kan je 1 of meerdere keren per week bij ons aan de slag. Bij Het Punt, Steenkoolkaai 9B, 1000 Brussel. 02/218 55 16. www.hetpuntbrussel.be. Talenkennis:

u Maak deel uit van het Kaaitheater flyerteam! Het Kaaitheater zoekt enthousiaste vrijwilligers die vooraf aan een cultuurbezoek flyers van voorstellingen kunnen verdelen. In ruil voor een kleine vergoeding of een gratis ticket! Bij Kaaitheater, Karen De Cooman, 02 274 03 88, kdc@kaaitheater.be. Talenkennis:

u HR-ondersteuning

Administratief talent voor onze HR-opdracht. Taken: beheer van vacature- en sollicitatieberichten, agenda’s opstellen, versturen van uitnodigingen voor intake- en selectiegesprekken, kandidaten bellen om afspraken te maken en inlichtingen te verschaffen, organiseren van de praktische omkadering van opleidingen en selectiegesprekken etc. Bij www.muntpunt.be of neem contact op met Kristien Verheyen tel. 02 227 18 04. Talenkennis:

1020 LAKEN

u Kriebelt het om met kinderen te spelen op familiekamp?

Op familiekamp in april bedenk je activiteiten, speel, wandel, sport je met kinderen. Je zorgt verantwoordelijk en plezierig voor de kinderen. Bij A Place To Live vzw, Jeroen Leysen, 02/4242101, annelies@aplacetolive.be. Talenkennis:

Youth pass, ticket voor je toekomst

Sla je vleugels uit en doorspek je jong leven met nieuwe indrukken. Een nieuwe omgeving daagt je uit om je aan te passen: je leert zelfstandig zijn, je flexibel op te stellen en de confrontatie met jezelf en anderen aan te gaan. Daarom krijg je na deze boeiende interculturele ervaring een ‘Youth pass’ om je CV te versterken met deze nieuw verworven competenties. Jouw optimisme, inzet en doorzettingsvermogen heb je nodig onderweg… Youth in action zorgt voor al de rest!

De wereld bij je thuis

Omgekeerd kan elke vereniging in Vlaanderen en Brussel zich kandidaat stellen voor het verwelkomen van jongeren uit het buitenland. Als gastorganisatie krijg je dan een subsidie per ontvangen deelnemer. Reeds een 60-tal organisaties in Brussel en Vlaanderen ontvingen al jonge vrijwilligers en zijn helemaal overtuigd van de meerwaarde! De uitwisseling van culturen en diverse achtergronden verrijkte immers hun werking. Ze kregen er niet enkel extra handen bij, maar door het internationale aspect, verruimde de blik van hun medewerkers hier in België.

11030 SCHAARBEEK

u Doe je ding in Schaarbeek!

Wij zijn op zoek naar vrijwilligers die een team willen vormen om samen culturele activiteiten te organiseren voor inwoners van Schaarbeek en omgeving. Bij vtbKultuur vzw, Eef Verschueren, 0478/79.13.74, eef.verschueren@vtbkultuur.be. Talenkennis:

u Barvrijwilliger gezocht!

Kan je tijd vrij maken één dag of meerdere dagen per week tussen 09u - 16u dan is dit misschien iets voor jou: bezoekers warm onthalen, koffie en thee zetten, drank en soep serveren. Bij Lokaal dienstencentrum Aksent in Schaarbeek, Kim De Bock en Lien Raes, 02 240 71 90. kim@aksentvzw.be. Talenkennis:

1040 ETTERBEEK

u Vertaler

Jong VZW zoekt een Nederlandstalige vertaler om zijn site www.learntobe.be te vertalen van het Frans naar het Nederlands. Contact: michel.wery@learntobe.be of 0488 563 555. Tervurenlaan 81, 1040 Brussel. Talenkennis:

1050 ELSENE

u Buddynamic zoekt Buddy

Ben je sociaal voelend? Wil je een deugddoend contact aanbieden door een babbel of samen op stap te gaan? Kan je je enkele uren per wk of per 2 wkn vrij maken volgens je eigen planning? Buddynamic organiseert contacten tussen vrijwilligers en mensen met een psychische kwetsbaarheid die het moeilijker hebben om aansluiting te vinden in de samenleving. Vrijwilligers kunnen rekenen op ondersteuning vanuit de organisatie. Bij CGG Brussel vzw Project Buddynamic, Ellen Van Ighem, 0474/97 58 99, brussel.buddynamic@buddywerking.be. Talenkennis:

1070 ANDERLECHT

u Vrijwilliger communicatie

Oikos is op zoek naar een ecologisch geëngageerde vrijwilliger (m/v) die op regelmatige basis de algemene werking, promotie en communicatie mee kan ondersteunen. Bij Oikos vzw, Evelyn Wymeersch, 0485865929, evelyn.wymeersch@oikos.be. Talenkennis:

u Ecologisch stagiair boekhouder Met steun van de Vlaamse minister bevoegd voor Brussel

Olv de afgevaardigd bestuurder en de administratief en financieel verantwoordelijke zal je helpen het coderen van de boekhouding op punt te stellen en de algemene administratie van de organisatie te ondersteunen.

Omgekeerd kregen een aantal vrijwilligers de kans om nadien als vaste werkkracht aan de slag te gaan in de organisatie. Het is duidelijk: eenmaal organisaties van een EVS-project geproefd hebben, zijn ze overtuigd en gaan ze voor een vervolg!Het is trouwens echt niet moeilijk om je voor een project in te schrijven. JINT ondersteunt de organisaties en de jongeren tijdens het hele traject. Zo organiseert ze 2 trainingen voor de buitenlandse jongeren en blijft ze beschikbaar voor vragen. Organisaties in Brussel en Vlaanderen die een buitenlandse vrijwilliger willen ontvangen, kunnen zich laten accrediteren waarbij er o.a. gekeken wordt naar de mogelijkheden die de organisatie biedt om een jongere gedurende 2 tot 12 maanden te begeleiden, onderdak te geven en een gevarieerd takenpakket aan te bieden… Begint het al te kriebelen? • Ilse Verhamme

EVS-INFOSESSIES OP JINT: 27 maart en 15 mei, telkens om 14.00u. (Andere volgen nog op andere locaties in Brussel en Vlaanderen.) JINT vzw is in Vlaanderen het Nationaal Agentschap voor Youth in Action. Contacteer Jint voor meer info: Grétrystraat 26, 1000 BRUSSEL, maandag tot en met vrijdag tussen 9u en 17u. (tel) 02 209 07 20 (fax) 02 209 07 49

jint@jint.be - www.youthinaction.be

Voltijdse stage van 6 mdn (exacte duur overeen te komen, evolutieperspectieven mogelijk). Bij Eco Innovation, Frédéric Morand,02 527 20 28, jobs@eco-innovation.net. Talenkennis:

u Uitvoerend assistent stadslandbouw

Links met verschillende initiatieven in de duurzame stadsontwikkeling creëren en onderhouden. Identificeren van mogelijke subsidiebronnen en alternatieve financieringsinitiatieven. Bij Eco Innovation, Frédéric Morand, 02 527 20 28, jobs@eco-innovation.net.. Talenkennis:

1082 SINT-AGATHA-BERCHEM

u Sympathieke medewerker sociaal restaurant

Je werkt in ons sociaal restaurant waarin senioren dagelijks hun middagmaal nuttigen. Je weet wat opdienen is of je bent bereid het te leren. Het is alleszins niet moeilijk. Bij vzw Lokaal Dienstencentrum Ellips, Mark Peters, 0497 91 66 59, mark.peters@ldc-ellips.be.. Talenkennis:

u Instructeur functioneren GSM voor senioren Je komt in de juni gedurende 3 dagen 3 uur instructies geven aan senioren over het functioneren van hun GSM’s. Rooster in overleg. Belangrijk is dat je goed Nederlands spreekt. Bij vzw Lokaal Dienstencentrum Ellips, Mark Peters, 0497 91 66 59, mark.peters@ldc-ellips.be. Talenkennis:

1083 GANSHOREN

u ‘Mensen’ mens met de glimlach!

U staat open voor de leefwereld van senioren? Wij zijn op zoek naar helpers voor de cafetaria, de maaltijden, de activiteiten, de boodschappendienst, vervoer van personen en voor de administratie! Bij Lokaal dienstencentrum De Zeyp vzw, Ilse Diddens, 02/422 00 50, ilse.diddens@dezeyp.be. Talenkennis:

Das mijn vereniging! De eerste week van MAART 2013 vindt opnieuw de Week van de Vrijwilliger plaats. Trek met GRATIS PROMOTIEMATERIAAL nieuwe vrijwilligers aan en BEDANK je actieve medewerkers. www.dasmijnvereniging.be BELONING VOOR DE MEESTE STEMMEN:

1. Gegidste groepsuitstap in de stad en per boot, aangeboden door Brussels by Water én gratis afgedrukte campagnemateriaal van je vereniging! De comfortabele Brusselse waterbus pendelt van mei t/m oktober elke di en do verschillende keren per dag van Brussel naar Vilvoorde en terug. www.waterbus.eu

1150 SINT-PIETERS WOLUWE

u Voetenspeler met talent voor administratie

Eén dag per maand onthaal je de gebruikers van onze pedicuredienst. Je onthaalt hen met koffie, rekent hun diensten af en bent verantwoordelijk voor nieuwe afspraken. Bij Zoniënzorg vzw, Saskia Glorieux, 0471/79.19.77, info@zonienzorg.be. Talenkennis:

3080 TERVUREN / VLAAMS BRABANT

u English teacher

English teacher for sick teenager, unable to go to school. 1 hour 1-2/week, for a few months, cost of transportation paid. Info at S&Z, School & Ziekzijn vzw, Catheline Luyten, 02 731 43 96, brussel@s-z.be. Talenkennis:

2. Gratis afgedrukte campagnemateriaal van je vereniging. extra prijs: Het Punt vzw maakt GRATIS reclame in de Steenkoolkaai voor alle lidorganisaties die promotiemateriaal laten drukken bij onze partner AB-Copie.

VU: Veerle Leroy, Steenkoolkaai 9, 1000 Brussel

Je zit boordevol energie, je bent creatief, sportief, muzikaal of je hebt andere talenten? Wil je je horizonten verruimen en op een informele wijze bijleren? Een grensverleggend avontuur via Youth in Action, een deelwerking van JINT, is jouw uitdaging voor 2013! Ook organisaties die buitenlandse vrijwilligers willen aantrekken in hun Brusselse of Vlaamse vereniging zijn op het juiste adres bij JINT. Avontuur, plezier en succes verrassend verzekerd!

BDW 1369 PAGINA 11 - DONDERDAG 14 MAART 2013

Vlaanderen heeft de reputatie dat de rotondes er vol staan met bespottelijke beelden. Maar hoe zit het in Brussel? Voor BDW onderneemt de Nederlandse rotondoloog Tijs van den Boomen de komende maanden een zoektocht naar de rotondes van de negentien Brusselse gemeenten. Welke spiegel houden ze ons voor?

Net als mensen hebben landschappen een karakter: ze kunnen lieflijk zijn, maar ook grimmig, avontuurlijk en volgens de Nederlandse kunstenaar Armando zelfs schuldig. Maar hier in Laken realiseer ik me voor het eerst dat een landschap ook het karakter van een dag van de week kan hebben, in dit geval dat van zondagmiddag. Zullen we een ommetje maken? Weet u wat, dan nemen we de metro naar de Heizel, drinken we een koffie bij Mini-Europa, lopen we even langs het Atomium en struinen we daarna lekker door het glooiende Ossegempark. Zo ongeveer moet het met deze wandelaars gegaan zijn. Tot ze op de Dikkelindenlaan ineens op een

ROND BRUSSEL (18): LAKEN duizend jongemannen van veertien nationaliteiten om bij de succesvolle verdediging van Engeland tegen de Duitse bombardementen. “Nog nooit in de geschiedenis van de oorlogvoering hebben zovelen zoveel te danken gehad aan zo weinigen,” zei Churchill over hen. Geestelijk gesterkt hervatten de wandelaars hun tocht. Ze weten nog niet dat ze het mooiste ronde punt dan nog te goed hebben. Rechts van het pilotenmonument ligt op nog geen halve kilometer afstand namelijk het monument ter ere van Leopold I, een soort gotische kerktoren die voor zichzelf is begonnen. Een echte rotonde is het niet, omdat het blauwe bord met de drie witte pijlen ontbreekt. Voor serieuze rotondologen is dat een bezwaar – dan zou u namelijk het Atomium, dat op een rond middeneiland ligt, ook als een rotondekunstwerk mogen beschouwen –, maar op een zondagmiddag is dat muggenzifterij. Gaat heen en amuseert u.

De piramide ter ere van de RAF-piloten die omkwamen tijdens de Battle of Britain.

rotonde botsen. Verkeer is er niet, dus ze hebben alle gelegenheid om eens rustig te kijken waarom die piramide daar staat. En zoals alle mensen die in een landerige bui letters voorgeschoteld

krijgen, beginnen ze de namen te lezen van de 29 Belgische piloten die in dienst van de RAF omkwamen bij de Battle of Britain. Onder hen nogal wat adellijke lieden als Rodolphe de Hemricourt de Grunne en Albert

Emmanuel Dieudonne Jean Ghislain Van Den Hove d’Ertsenryck. In totaal kwamen iets meer dan drie-

Tijs van den Boomen

www.brusselnieuws.be/rondbrussel

ADVERTENTIE

Wordt de Brusselse Kleine Ring een park? Het toenemend aantal auto’s verstikt de stad. Wordt de Kleine Ring gesloten en komt er een enorm park in de plaats? Wat er ook beweegt in de hoofdstad, u leest de actualiteit meteen op brusselnieuws.be

Nieuws

Cultuur

Eten & Drinken

Opinie

BDW 1369 PAGINA 12 - DONDERDAG 14 MAART 2013

Elsene > Overeenkomst Vinci Park onder druk

‘Gemeente zal zeg blijven doen’ De overeenkomst die de gemeente Elsene heeft met het parkeerbedrijf Vinci Park staat onder druk. In 2014 doven de gemeentelijke concessiecontracten uit ten bate van het gewestelijk parkeerbeleidsplan. De topman van het parkeerbedrijf vreest een vacuüm. Sinds 2009 heeft de gemeente Elsene een concessieovereenkomst met het privébedrijf Vinci Park, dat het parkeerbeleid in de gemeente uitvoert door onder meer parkeerretributies te innen. De Elsense burgemeester Willy Decourty (PS) zag de uitvoering van zijn beleid bij het opstellen van een eigen gemeentelijk parkeerplan liever uitbesteed. In 2014 wordt in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest het gewestelijk parkeerbeleidsplan van kracht. Dat plan werd eind vorig jaar door de Brusselse regering goedgekeurd, en moet alle verschillende parkeersituaties en tarieven in de negentien Brusselse gemeenten harmoniseren. Alle gemeenten zullen wel een eigen parkeeractieplan kunnen opstellen, een soort lokale wensenlijst, die wel door het Gewest kan aangepast worden. Daarmee heeft het Gewest hoe dan ook het laatste woord. Thomas Bimson, de directeur van Vinci Park, zegt echter dat de gemeenten nog hun zeg zullen blijven doen, ook na 2014. “Ik ben voorstander van een centralisering en een harmonisering, maar mensen die hun auto parkeren denken nog altijd lokaal: zij hebben een lokaal agentschap nodig waarbij zij zo nodig verhaal kunnen halen.” Bimson vreest voor een vacuüm in

de periode dat de overeenkomst met Elsene stopt, en het gewestelijke beleid zich zal manifesteren. “Nogmaals: ik ben geen tegenstander van het gewestelijke beleid, dat is een politieke beslissing, maar als er ook maar een spatje juridische onzekerheid is dan gaat de gebruiker nog individueler denken wanneer hij een bonnetje krijgt.” Verder vreest de directeur dat de veertig mensen die nu bij hem in dienst zijn in Elsene zonder job zullen vallen. “Ik hoop dat zij vanaf 2014 ten dienste kunnen staan van het Gewest. Die mensen - vaak met een niet al te hoge opleiding - worden door lokale arbeidsdiensten aan werk geholpen, het zou dan ook erg zijn dat ze in tijden van crisis hun werk verliezen.”

Transitie Bimson pleit dan ook voor transitiemaatregelen. Anders zou het wel eens tot schadevergoedingen kunnen komen wanneer het contract verplicht verbroken wordt. Tegen volgende week hebben burgers de mogelijkheid om hun opmerkingen bij het gewestelijke parkeerbeleidsplan te formuleren. Daarna krijgen de gemeenten twee maanden de tijd om hun opmerkingen te formuleren. Dan moet de Brusselse regering het plan in een tweede lezing goedkeuren. Decourty betwijfelt dat het parkeerbeleidsplan in 2014 al in werking zal zijn, en zegt dat de gemeente de concessie tot nader order behoudt.

Christophe Degreef

ADVERTENTIE

S OCIALE V ERHUURKANTOREN

zorgeloos Gegarandeerde huur elke maand Verzekerd verhuurbeheer Onderhoud van uw woning Steun voor de renovatie Fiscale voordelen

www.fedsvk.be 02 412 72 44

Sint-Gillis > Contactenfabriek La Tricoterie opent de deuren

‘Na de indignados, de tricoteurs’ La Tricoterie - Contactenfabriek is een nieuwe speler in het Brusselse culturele landschap. “We willen geen luchtbel van bobo’s of culturo’s binnen Laag-Sint-Gillis zijn, maar tricoteurs (breiers) die banden aanknopen met de buurt en ver daarbuiten.” Nog nooit van een persvoorstelling teruggekeerd met een bussel prei, biologisch en geleverd met de fiets. De oprichters van de nieuwe ontmoetingsruimte schuwen begrippen als duurzaamheid, zingeving en een poëtische verhouding tot de wereld (geleend van socioloog Edgar Morin) niet. La Tricoterie in de Théodore Verhaegenstraat 158 wil een plek zijn voor alle generaties, sociale en culturele lagen en artistieke disciplines. Met de extra naam Fabrique de liens/Contactenfabriek/Link Factory wordt verwezen naar de voormalige pasta- en later zetelfabriek. Je loopt onder een gewoon huis - volg de rode (wol)draad - door een gang van twintig meter, die prima geschikt is voor expo’s, langs een binnenkoer tot aan de foyer. Er is een kleine polyvalente zaal met een kitchenette die ook als loge kan dienen. Maar de grote troef is de ‘bogenzaal’ van 330 vierkante meter, waar tot 400 man in kan tijdens een walking dinner. Zodra ook de kelderverdieping is aangepakt, zal La Tricoterie over een oppervlakte van 1.200 vierkante meter beschikken. Visueel is La Tricoterie alvast in de buurt verankerd, want van alle zalen heb je een Rear Window-achtig uitzicht. Initiatiefnemers zijn Joëlle Yana en Xavier Campion van o.a. webdesign Vertige en Y-Media en de interactieve sites Demandezleprogramme.be en Comedien.be. “Na al die jaren wilden we vanachter onze schermen komen,” legt Yana uit. “Rent-an-actor, een agentschap dat bruggen slaat tussen performers en bedrijven, was een begin, maar we wilden graag alle kunsten betrekken en op een plek samenbrengen.” Daarbij worden ze bijgestaan door een groep vrienden en ook vijf peters van diverse pluimage zoals de geëngageerde columnist Paul Hermant, artiest Claude Semal, economen Olivier Lefebvre en Philippe Van Parijs, en de architect Luc Schuiten - “hij is mogelijk nog idealistischer dan wij.”

patroon van cultuurconsumptie in je dooie eentje vermijden,” zegt Campion. “La Tricoterie verwijst ook naar de noodzaak om de draad van het gezond verstand terug op te pikken, na de excessen van de ultraliberale markteconomie. Dat ligt in het verlengde van de indignados, maar we zien het ook in het ruime kader van duurzame ontwikkeling.” Daarom kiest La Tricoterie voor tweedehandsmeubilair, traiteurs als Biorganic factory, een ventilatiesysteem waardoor de helft van de gebruikte lucht gerecycleerd wordt (naast doorgedreven akoestische isolatie in de dichtbevolkte buurt) en een bonussysteem voor klanten die het openbaar vervoer nemen, want het Zuidstation is om de hoek en tramlijn 81 ligt - bijna - voor de deur. Benoît Herssens, in het dagelijks leven ICT-ontwikkelaar bij Carrefour Belgium, helpt het project financieel gezond te houden: “Om niet helemaal afhankelijk te zijn van subsidies, trachten we een evenwicht te zoeken tussen de rendabeler bedrijfsevents en activiteiten die louter sociale doelen dienen. Een fruitsapje van La Ferme Nos Pilifs? De ecologische boerderij en beschutte werkplaats in Neder-Over-Heembeek is een van onze partners. Maar naar een cola zal je hier vergeefs zoeken.” An Devroe www.latricoterie.be © LA TRICOTERIE

Verhuur uw woning

Na de ultraliberale markteconomie wil La Tricoterie inspelen op de noodzaak om de draad van het gezond verstand terug op te pikken.

Draad oppikken

M�� B�� H�� G��

Met computerlessen of theeateliers voor vrouwen, biomarkten met aansluitend een brunch of vertellingen, en deelname aan het wijkcontract Bosnië wil La Tricoterie ook een emancipatorische rol spelen. “Inbegrepen in het ticket voor een vertoning zit bijvoorbeeld een drankje in de foyer. Zo willen we het

Van pasta- en zetelfabriek tot ‘Contactenfabriek’.

BDW 1369 PAGINA 13 - DONDERDAG 14 MAART 2013

(of derde) taal. Leerlingen krijgen nu al vele uren Frans per week. In de talennota van de Vlaamse regering wordt bovendien aan lagere scholen in Brussel de mogelijkheid gegeven om al vanaf het eerste studiejaar Frans te geven. Een goede zaak. Toch blijkt de kennis van het Frans op het einde van de schoolloopbaan soms onvoldoende. Dit is vreemd, want in internationale onderzoeken doen de leerlingen in Vlaanderen het wél goed voor wiskunde en andere vakken. Een logische vraag is dus: hoe zit het met de gebruikte pedagogische methoden? En: wordt door de overheden voldoende ingezet op de uitwisseling van leerkrachten tussen Nederlandstalige en Franstalige scholen, zodat meer native speakers voor de klas kunnen staan?

De aanwezigheid van voldoende Nederlandstalige kinderen in de klas kan ook nuttig zijn voor de anderstalige kinderen.

Onderwijs > Plaats gezocht voor alle Nederlandstalige kinderen

Scholen vormen de stad van morgen BRUSSEL – We moeten niet alleen voldoende scholen bouwen en financieren, en er de verschillende landstalen onderwijzen, maar ook het huidige inschrijvingsbeleid herbekijken. Want het kan niet dat ook Nederlandstalige kinderen nog steeds uit de boot vallen, stellen Bianca Debaets en Paul Delva.

BDWOPINIE De leidend ambtenaar van de GGC, de heer Alain Joris, wijst in zijn interview met Brussel Deze Week (BDW, 20/2/13) op het belang van onderwijs. Volledig terecht: de scholen in onze stad, en de kinderen die er les volgen, vormen de stad van morgen. De uitdagingen waar de Brusselse scholen voor staan, zijn o.a. als gevolg van de sterke demografische groei niet min. Meer scholen (en dus ook meer leerkrachten) is de boodschap. De heer Joris pleit er in hetzelfde artikel o.a. voor om de onderwijsbevoegdheid naar de GGC over te dragen. CD&V volgt hem daar niet in. De overdracht van onderwijs naar de GGC houdt de facto een ‘vergewestelijking’ van deze bevoegdheid in. En dat is niet de lijn die we willen volgen. Brussel, grootstad en vele malen

hoofdstad, moet alle kansen tot ontplooiing krijgen. We pleiten dus voor een sterk Brussels Hoofdstedelijk Gewest, met een sterke aanwezigheid van de Vlaamse en Franse gemeenschap. Ook zij moeten dus hun verantwoordelijkheid maximaal opnemen voor de inwoners, in dialoog en in nauw overleg met elkaar. Het is aan beide gemeenschappen samen om in Brussel voor goede én voldoende scholen te zorgen. Vandaag investeren de gemeenschappen inderdaad in bijkomende scholen en plaatsen in Brussel. Maar zijn ze hierin voldoende ambitieus? Wij hebben alvast de indruk dat dit niet altijd in een globaal kader gebeurt. De Brusselse taskforce ‘Onderwijs’, waarin zowel het Brussels Hoofdstedelijk Gewest als de beide gemeenschappen zetelen, zou volgens ons pro-actiever moeten optreden. De heer Joris legt ook de nadruk op het belang van de talenkennis van de leerlingen. Terecht natuurlijk.

Bianca Debaets en Paul Delva (CD&V).

“Durven we scholen opnieuw autonomie geven om zelf een beleid te voeren voor hun inschrijvingen?” Brussel is de informele hoofdstad van de talen, en wie er talen kent, speelt troef. Talenkennis is cruciaal om aan een job te geraken. Hij pleit verder voor ‘tweetalig onderwijs’. Dat kan natuurlijk heel wat vormen en gradaties aannemen. Voor sommige leerlingen zal tweetalig onderwijs- in deze of gene vorm- inderdaad interessant zijn. Belangrijk is

om altijd het onderscheid voor ogen te houden tussen de doelstelling en het instrument. De doelstelling is duidelijk, en wordt door heel veel Brusselaars gedeeld: scholen moeten twee- of meertalige leerlingen vormen. Over het meest geschikte instrument om deze doelstelling te bereiken, lopen de meningen uiteen. Twee elementen lijken ons in dit debat centraal te staan: 1. Een goede kennis van de instructietaal, het Nederlands. Onze Nederlandstalige scholen verwelkomen vandaag heel wat anderstalige leerlingen. Deze hebben er alle belang bij dat ze – liefst zo snel als mogelijk – het Nederlands onder de knie krijgen, om de leerstof goed te begrijpen. In Brussel werd op dit vlak al heel wat expertise ontwikkeld, o.a. via het Onderwijscentrum Brussel (OCB) en Voorrangsbeleid Brussel (VBB). Maar bijkomende incentives, zoals intensieve ‘taalbaden’ (what’s in a name?) die onlangs door de minister van Onderwijs werden voorgesteld, verdienen onze steun. Natuurlijk moeten zo’n vernieuwende instrumenten pedagogisch op punt staan. 2. Een grondige screening van de methodieken die aangewend worden voor het aanleren van de tweede

Inschrijvingsbeleid Maar naast het bouwen en financieren van voldoende scholen, met veel aandacht voor het aanleren van de instructietaal en de tweede taal, is er nog een cruciaal element: het huidige inschrijvingsbeleid in de scholen. Een dikke tien jaar geleden werd het eerste Vlaamse GOK-decreet aangenomen, met stringente inschrijvingsregels. De scholen verloren de mogelijkheid om zelf een beleid ter zake te voeren. En waar staan we vandaag? Worden de doelstellingen bereikt? De inschrijvingsregels in Brussel zijn zeer complex en vereisen dure IT-toepassingen, maar zelfs de doelgroepen die de Vlaamse gemeenschap zélf naar voren schuift (Nederlandstalige leerlingen, GOKleerlingen) vinden soms geen plaats. Zo vallen - na de recente aanmeldingsperiode - ook Nederlandstalige kinderen nog steeds uit de boot. Dit kan en mag niet gebeuren. De minister van Onderwijs antwoordde trouwens verleden jaar na een parlementaire vraag: “We moeten duidelijk maken dat Nederlandstalige kinderen een plaats moeten hebben in Nederlandstalige scholen in Brussel...”. Omdat deze kinderen het eerste doelpubliek zijn van deze scholen. Maar ook omdat de aanwezigheid van voldoende Nederlandstalige kinderen in de klas nuttig is voor de anderstalige. Wat nu met dit inschrijvingsbeleid? Hoe kunnen we bijvoorbeeld aan Nederlandstalige ouders de zekerheid bieden dat hun kinderen terechtkunnen in deze scholen? En dat ze hierbij ook een bepaalde keuzevrijheid behouden? Alleen scholen bijbouwen biedt volgens ons geen oplossing. Sleutelen we dus opnieuw aan de inschrijvingsregels die vandaag al heel complex (maar nog steeds niet afdoende) zijn? Of durven we naar een andere horizon kijken, waarbij we schooldirecties en -besturen opnieuw (een grotere) autonomie geven om zélf een inschrijvingsbeleid uit te stippelen? Duidelijke prioriteiten, goede wil, gezond verstand en een goede kennis van het terrein zijn soms meer waard dan talloze regels en nog veel meer uitzonderingen. Bianca Debaets, volksvertegenwoordiger Brussels parlement, en Paul Delva, Vlaams parlementslid

BDW 1369 PAGINA 14 - DONDERDAG 14 MAART 2013

bantstraat,” kreeg ik te horen. Uiteindelijk vond ik op eigen houtje een leegstaande winkel. De eigenaar wou geen Marokkanen in zijn pand. Hij wou een blanke Vlaming waar prinses Mathilde kleren kon komen kopen. Ik heb een truc – een vriend met blond haar en een Vlaamse naam opnemen in de statuten - moeten uithalen om de winkel te kunnen huren. Vorig jaar kwam prinses Mathilde op bezoek. De eigenaar werd door de politie op een afstand gehouden. Een dag later kwam hij voor het eerst langs in de winkel. Ik hou er nog altijd binnenpretjes en een plezante anekdote aan over. Vervolgens wil je als ondernemer ook gebruikmaken van de klassieke netwerken. Ik werd systematisch uitgesloten. Ondernemers als ik komen dan aanvankelijk terecht bij nieuwe netwerken: Association Belge des Professionnels Musulmans (ABPM) of Ethno Tendance, Brussels Fashion Week-End. Dat zijn netwerken opgebouwd door individuen die op dezelfde hindernissen botsten, en die met heel veel doorzettingsvermogen en energie hun eigen organisaties opbouwen.

Emancipatie Aziz: “Ook naar mij stonden de investeerders in Dubai al met dollars te zwaaien. Maar ik heb die afgewezen, omdat ik blijf geloven in Brussel.”

Samenleving > Hindernissenparcours voor allochtone ondernemers

‘Concrete maatregelen nodig om talent drain te stoppen’ BRUSSEL – Als jonge ondernemer een eigen zaak opstarten is sowieso niet eenvoudig. Maar volgens Rachida Aziz, die zelf de modezaak Azira in de Dansaertstraat uitbaat, kampen allochtone ondernemers met te veel extra struikelblokken. En daardoor dreigt Brussel enorm veel talent te verliezen.

BDWOPINIE Hoeveel allochtone ondernemers er zijn in Brussel? Niemand die het weet. De laatste wetenschappelijke studie dateert al van 2001. Dat zegt ook al iets. Over de interesse in het onderwerp, bedoel ik. In Brussel was toen 17.857 van de 49.186 ondernemers allochtoon. Recent bleek wel nog dat 53 procent van de nieuwe ondernemers in 2006 een nietBelgische origine had. Bij gebrek aan studies zal ik mijn buikgevoel maar laten spreken: er is ontzettend veel talent aanwezig. Dat zie ik toch bij mijn vrienden, mijn familie, op Facebook of op al die avonden dat ik hen aan het werk zie op een podium of terwijl ze met ingrediënten toveren achter een for-

nuis. Alleen wordt dat talent veel te weinig aangeboord. Normaal begint men op dit punt over gebrekkige talenkennis en mislukte schoolloopbanen. Maar laten we het voor de verandering eens hebben over de jonge mensen die perfect Nederlands of Frans - en heel vaak beide - praten, een opleiding genoten of door zelfstudie en volharding een evenwaardig niveau bereikten. Ook die mensen botsen op muren en hindernissen. Opnieuw moet ik mij baseren op mijn buikgevoel, en eigen ervaringen. In 2009 opende ik een modewinkel in de Dansaertwijk, symbolisch dicht bij Molenbeek. Ik verkoop er mijn eigen merk Azira. Met Azira wil ik moslima’s de kans geven om modebewuste en kwaliteitsvolle kleren te dragen. Het zijn kleren voor alle vrouwen die om een of andere reden

op een bepaald moment sommige delen van hun lichaam willen bedekken of laten zien. De kleren worden gemaakt in fair trade-ateliers in Marokko en Brussel. In mijn project probeer ik zoveel mogelijk samen te werken met mensen en organisaties die dezelfde waarden delen: gelijke

inschrijven bij de grote modescholen, werd ik overal geweigerd. Een directeur vertelde vlakaf: “Kunst en religiositeit gaan niet samen.” Ik droeg toen nog een hoofddoek en van Michelangelo, Rogier van der Weyden of Bach had die directeur blijkbaar nooit gehoord. Ondertus-

“Een directeur van een kunstopleiding vertelde me vlakaf: ‘Kunst en religiositeit gaan niet samen.’ Nu sturen ze hun stagiairs naar mij.” rechten, fair trade en respect voor diversiteit en individuele keuzes.

Prinses Mathilde Voor een startende ondernemer of zelfstandige is het heel belangrijk snel de juiste opleidingen te vinden. Ik wou kleren ontwerpen. Ik deed het al twintig jaar, maar ik wou wel nog enkele technische aspecten onder de knie krijgen. Toen ik mij wou

sen sturen die scholen wel stagiairs naar mij. Wie een winkel wil openen, moet een pand vinden. En waar zit je met een modezaak beter dan in de Dansaertwijk? De gesubsidieerde organisaties die modeontwerpers naar de wijk moeten lokken, stuurden mij wandelen. “Zo’n winkel met jouw doelpubliek hoort in de Gentsesteenweg of in de Bra-

Dan komt de grootste moeilijkheid voor alle ondernemers: investeerders vinden. Zeker op een moment dat banken een GAS-boete verdienen voor hun inciviek gedrag is dat heel nijpend. Maar opnieuw is het voor allochtonen nog net iets moeilijker. Mijn businessmodel won de Prijs van het Gewest van het Microsoft Innovation Center Brussels uitgereikt door minister van Economie Benoît Cerexhe. Toch haakte een belangrijke investeerder na lang aarzelen op het laatste moment af omdat hij bang was dat “de jongens van Sharia4Belgium aan zijn deur zouden staan omdat Azira pleit voor de emancipatie van de moslimvrouwen”. Gelukkig zijn er nog organisaties als de microkredietverlener Microstart, Brusoc en St’art die helpen waar de privésector het laat afweten. Ik heb voorlopig het geluk gehad dat ik net over die hindernissen geraakte. Sommige van mijn vrienden beginnen er niet eens aan. Ze trekken naar Chicago, New York of Dubai. In dat laatste land stonden investeerders ook al te zwaaien met dollars. Ik heb die afgewezen omdat ik blijf geloven in Brussel. Maar het moet wel veranderen. Brussel ondergaat een talent drain. Er zijn concrete maatregelen nodig om die te stoppen. Wie trouwens dat talent aan het werk wil zien, moet maar eens langskomen op een van de Art@Azira-evenementen in mijn winkel. De tekening van Angela Davis – één van mijn inspiratiebronnen – in de foto bij dit stuk is trouwens het resultaat van een van die Art@ Azira-avonden. De tekenaar Fouad maakt nu carrière in... Casablanca. Rachida Aziz, eigenares van de modezaak Azira in de Dansaertbuurt. Ze schreef deze opinie naar aanleiding van Cultural Mindfood 2, een initiatief van Yamila Idrissi (SP.A).

BDW 1369 PAGINA 15 - DONDERDAG 14 MAART 2013

BRIEVEN VAN LEZERS lezersbrieven@bdw.be

Hoe relatief ‘precies’ kan zijn Is Hoogte Honderd nu precies 100 meter of toch niet? (BDW van 21 februari) Links van het zuidportaal van de Sint-Augustinuskerk in Vorst bevindt zich een gietijzeren merkteken waarvan de hoogte overeenkomt met 102,388 meter (zie website van het NGI). Ten opzichte waarvan? Uiteraard ten opzichte van de zeespiegel. Maar ten gevolge van eb en vloed verandert het zeeniveau constant: er moet dus een keuze gemaakt worden qua referentievlak. Voor ons land komt het nulpeil overeen met het gemiddeld zeeniveau bij eb in Oostende (dit is TAW, de Tweede Algemene Waterpassing). Voor Nederland bijvoorbeeld is het referentievlak de gemiddelde zeespiegel tussen eb en vloed (dit is het NAP, het Normaal Amsterdams Peil). Er is tussen beide landen dus een hoogteverschil van 2,33 meter qua referentievlak. Mocht België het NAP hanteren, dan zou Hoogte Honderd op 100,058 meter boven het zeeniveau liggen... wat ook precies is. Andre De Smet, Sint-Gillis

Sorteren is te ingewikkeld In het artikel ‘Blauwe zak flopt’ (BDW van 28 februari) wordt helemaal niet over de klant gesproken en hoe de service naar de klant georiënteerd kan zijn. Ik ben groen, en heb zin om te sorteren. Maar om te beginnen gebruik ik weinig PMD. Enkele keren werd mijn blauwe zak niet meegenomen, omdat er iets fout inzat. Ik kreeg er dus een plakker op, en de zak bleef op straat. De week nadien was hij wel weg, in een witte zak dus! Het systeem is té gecompliceerd. Voor mensen is plastic plastic, punt. Maar toch moeten wij sorteren tussen de goede en slechte plastic, en dat is echt stom: de meeste mensen weten helemaal niet wat in de blauwe zak moet, en wat niet. Daarenboven worden de zakken nu maar om de twee weken opgehaald. Ik heb de blauwe zak helemaal opgegeven: ik sorteer niet meer. En ik ben echt groen georiënteerd, want ik probeer sowieso in eerste instantie al geen plastic te gebruiken. Zo heb ik nooit water in plastic flessen gekocht, maar wil ik graag de enkele plastic zakken die ik krijg zonder na te denken in de blauwe zak gooien. Idem voor fruitboxen, yoghurtpotjes, de verpakking van een taart uit Delhaize, etc.. Papier is papier, dat is gemakkelijk. Ook plastic moet dus plastic zijn. De service moet op de klant afgestemd zijn, anders zal het nooit lukken. Zelfs niet met dure witte zakken. Ulric Schollaert, Sint-Gillis

Een primaire plicht Ik lees in BDW 1367 van 28 februari 2013 een bijdrage over het gemeentelijk onderwijs van Guido Ghekiere. Terecht wijst de heer Ghekiere erop dat redelijkerwijze de Brusselse gemeenten verplicht zouden moeten worden een groter aantal Nederlandstalige gemeentescholen op te richten en correct te subsidiëren. Hoe hij dit gaat afdwingen, vertelt hij er helaas niet bij. Wel meent hij dat dit eerst moet worden afgedwongen (maar hoe?) vooraleer men aan de Vlaamse Gemeenschap vraagt in Brussel te investeren. En daar heeft de heer Ghekiere het verkeerd voor: het is voor de Vlaamse Gemeenschap een verdomde plicht om te investeren in Brusselse scholen, nu deze Vlaamse Brusselse scholen inderdaad een duidelijk succes boeken. Men zou ze ook

BDWOPINIE

van een betere infrastructuur kunnen voorzien, want de eerder afstotende interne bouwstructuur houdt misschien nog heel wat gegadigden tegen. Maar indien er één primaire plicht is voor de Vlaamse regering met haar huidige bevoegdheden, dan is het toch te zorgen dat elkeen overal, en niet in het minst in de hoofdstad, aan Vlaams onderwijs kan komen wanneer hij dat wenst, en liefst op wandelafstand. En spelletjes spelen tussen de gemeenten en de Vlaamse overheid zodat uiteindelijk niemand eender wat doet, is duidelijk uit den boze. Ik hoop dus dat de Vlaamse Gemeenschap snel initiatieven neemt om het onderwijsaanbod in Brussel te verbeteren en uit te breiden. Daarna kunnen we nog procedures voeren om de gemeenten te verplichten hetzelfde te doen – tot ze hopelijk verdwijnen. Prof. Dr. Joost Rampelberg Voorzitter Vlaams Komitee Brussel, Ganshoren

‘Onbereikbaar’ UZ-VUB Voortdurend wordt gezegd dat het UZ-VUB met het Brussels openbaar vervoer onbereikbaar zou zijn. De huidige mogelijkheden waarvan het aantal en de verscheidenheid helaas doodgezwegen wordt, zijn de volgende buslijnen van de MIVB: bus 13, van Simonis met als eindpunt het UZ; bus 14, van het Noordstation naar het UZ; avondbus 15, die bus 14 met een licht gewijzigde reisweg vervangt; bus 53 van het Militair Hospitaal naar het UZ (deze bus rijdt langs het station in Jette); bus 84, van Beekkant tot Koning Boudewijn (deze bus rijdt en stopt op aanvraag aan de hoofdingang van het UZ). Volledigheidshalve vermelden we dat er ook bussen zijn die enkel de reisweg tussen de Eeuwfeestsquare en Koning Boudewijn bedienen. Voor treinreizigers die respectievelijk in St.-Agatha-Berchem, Jette, Simonis of het Noordstation afstappen en zich zo spoedig mogelijk naar het UZ willen begeven, betekent dit dat ze respectievelijk bus 84, 53, 13, 14 of 15 kunnen nemen. De huidige vervoersmogelijkheden zijn dus legio en gevarieerd, bovendien zijn ze omwille van hun flexibiliteit vatbaar voor eventuele omwegen op korte afstand, zoals in een recent verleden vaak gebleken is, alsook iedere zondag tot 14 uur tijdens de markt in Jette. Toch is tram 9 onlangs opgedoken. Die zou vertrekken aan Simonis, via de Jetselaan, de Eeuwfeestsquare, de Wereldtentoonstellingslaan, de Tentoonstelingslaan, de Laarbeeklaan, de Dikke Beuklaan en zou eindigen ter hoogte van de halte Heymbosch. Jarenlang was er onder meer vanwege de omwonenden hevig protest tegen dat plan en wel om een aantal duidelijke redenen. In de eerste plaats het onmogelijk maken van de zondagsmarkt in Jette (de bussen kunnen kort omgeleid worden), maar ook omwille van de koppige, principiële afwijzing van iedere andere mogelijke oplossing, zoals de aanpassing van de frequentie of de reisweg van het huidige busvervoer. Daarnaast is er weinig bekend over de hoge kosten verbonden aan de oprichting van een nieuwe tramlijn, en het verlies van de gronden waarop de nieuwe tramlijn moet rijden, voor ieder ander gebruik zoals parking, verkeer of landschapsrust. Ook zal de tram extra hinder veroorzaken voor al het andere verkeer (bussen, auto, fiets, voetganger). Ook de langdurige hinder van de werken zal een last zijn die opgelegd wordt aan het normale verkeer dat - als dat al mogelijk is - naar elders wordt gedreven. Odon De Leye, Ganshoren

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

Ontluisterend door Danny Vileyn Om in 2020 55 procent van de actieve bevolking aan het werk te hebben, moeten er in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest tegen dan 75.000 nieuwe banen gecreëerd worden. Dat staat te lezen in een onderzoeksrapport van de ULB dat gelekt werd in de krant La Libre Belgique. De universiteit gaat uit van een bevolkingsaanwas van 142.500 tot 240.000 inwoners. Maar 55 procent is laag, wil het Gewest 61,6 procent halen - de tewerkstellingsgraad op Belgisch niveau in 2009 - dan moeten er niet minder dan 130.000 banen bijkomen. Op het eerste gezicht een schier onmogelijke zaak: de kans om in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest werkloos te zijn, is twee keer zo groot dan in vergelijkbare Europese steden. Toen Benoît Cerexhe (CDH) in 2004 minister van Economie en Tewerkstelling werd, waren de verwachtingen hoog. De vijf jaren voordien zat Cerexhe op de oppositiebanken en geselde hij week na week toenmalig minister Eric Tomas (PS) met diens ‘wanbeleid’. Tomas is sinds december burgemeester van Anderlecht. Cerexhe is sinds vorige week burgemeester van Sint-Pieters-Woluwe. Een balans van twee legislaturen Cerexhe zullen we dus niet kunnen maken. Wel ligt de werkloosheid vandaag hoger dan toen Cerexhe in 2004 de fakkel overnam. Dat zijn de feiten, daar kan niemand omheen. De context dan: een financieel-economische crisis. Die kan Cerexhe niet ten kwade geduid worden. Brussel is ook de eerste stop voor migranten allerhande. Ook laaggeschoolden. Het gebrek aan migratiebeleid gedurende decennia kan Cerexhe niet persoonlijk aangewreven worden. Wel zijn partij. De regering Di Rupo I is de eerste regering met een migratiebeleid. Maar de resultaten van Maggie De Block (Open VLD) haar beleid mogen we pas over een paar jaar verwachten. En dan is er het Franstalig onderwijs dat er niet in slaagt om jonge mensen afdoende klaar te stomen voor de arbeidsmarkt. Met andere woorden: er zijn veel schuldigen. Maar dat helpt ons geen meter vooruit. De opvolger van Cerexhe, Céline Frémault, gaat het komende jaar niet veel meer kunnen rechttrekken, maar de volgende regering weet waarmee te beginnen. Er moeten om te beginnen 10.000 bijkomende leraars, kinderverzorg(st)ers en bejaardenhelp(st)ers opgeleid worden. Dat zijn overheidsbanen. Maar ook in de privé moeten er veel banen gecreëerd worden: in Brussel moet er bijvoorbeeld ontzettend veel gerenoveerd én gebouwd worden. Combineer dat met de ecologische uitdagingen waarvoor we staan en het is duidelijk dat er in die sector alvast werk op de plank ligt.

EVA HILHORST

BDW 1369 PAGINA 16 - DONDERDAG 14 MAART 2013

VADROUILLE DE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

EURANTICA FOCUST OP JONG TALENT BRUSSEL – Van vrijdag 15 tot zondag 24 maart vindt in Paleis 1 van Brussels Expo de antiekbeurs Eurantica plaats. De organisatie van deze 32ste editie is in handen van Artexis. Deze ontmoetingsplek voor liefhebbers van kunst en antiek heeft dit jaar 130 galeriehouders en antiquairs uit heel Europa uitgenodigd om hun beste stukken te laten zien. De bezoekers zullen qua stijlen vooral classic antiques, XXth century en extra European art & archeology kunnen ontdekken. Als thema koos Eurantica voor ‘Jong Talent’. Zo wordt het comité van Eurantica uitgebreid met twee jonge experts, en worden de spots ook gericht op jonge kunstondernemers en galeriehouders, zoals de drie oprichters van La Galerie Belge. Tickets zijn online beschikbaar op www.eurantica.be, en kosten vijftien euro. ADE

audities voor straatartiesten

‘Je moet de wereld in’ BRUSSEL – In tijden van downloaden en steeds kleiner wordende geluidsdragers slaagt een bigband als het Brussels Jazz Orchestra er toch maar mooi in om ook na twintig jaar nog succes te oogsten. Met twee nieuwe cd’s en een reeks internationale verjaardagsconcerten in het verschiet lijken ze bijzonder goed op dreef.

et zijn drukke dagen voor Frank Vaganée, artistiek leider van het BJO. Maar tussen een optreden in Frankrijk en een interview in Hilversum door lukt het dan toch om af te spreken.

Jullie begonnen twintig jaar geleden meteen aan de top onder de vleugels van Jazz Middelheim. Frank Vaganée: “Inderdaad. Weliswaar niet op het podium van het festival zelf, maar wel in samenwerking met hen naar aanleiding van Antwerpen Culturele Hoofdstad. Dat concert op de Groenplaats was onze eerste stap buiten The Sounds (Brusselse jazzclub, red.) waar het allemaal begon. In 1995 stonden we voor het eerst echt op het podium van Middelheim.” Wat waren jullie verwachtingen? Vaganée: “We begonnen heel naïef en idealistisch. We waren gewoon gelijkgestemde zielen van eenzelfde generatie die zin hadden om in

een bigband te spelen met een eigen repertoire. Eerlijk gezegd was het in het begin zwoegen en trekken om iedereen gemotiveerd te houden. Vergeet niet dat het allemaal vrijblijvend was. De club had sowieso geen geld om ons te betalen. We deden het niet voor het geld, maar als iemand een betaalde job kreeg op een repetitieavond was de keuze vlug gemaakt.” Kenmerkend zijn de talrijke samenwerkingen. Hoe bepalen jullie met wie jullie in zee gaan? Vaganée: “In het begin was er geen budget voor dergelijke avonturen, ook al droomden we ervan te werken met gekende arrangeurs, dirigenten en componisten. Toen we in 1999 structureel gesubsidieerd werden, raakte alles in een stroomversnelling en konden we uitkijken naar namen die op ons verlanglijstje stonden. Ondertussen kunnen we al een mooi palmares van genodigden voorleggen met artiesten als Maria Schneider, Lee Konitz en

“Samenwerken met de Amerikaanse saxofonist Joe Lovano is voor mij een ultieme droom die uitkomt. Hij is een muzikant van een andere planeet” Dave Liebman. Het waren voor ons telkens heel leerrijke ervaringen. En doordat we geen mal figuur sloegen in dergelijk gezelschap krikte dat onze internationale reputatie op.” Met de volgende gast, de Amerikaanse saxofonist Joe Lovano, halen jullie echt een internationale topper binnen. Vaganée: “Voor mij is dat een ultieme droom die uitkomt. Hij is een muzikant van een an© SVEN DULLAERT

BRUSSEL – Elke dag horen we ergens in het centrum wel een straatartiest spelen, slechts zelden staan we erbij stil dat die artiest gediplomeerd moet zijn of een auditie heeft moeten doen. Net zoals bij de MIVB voor de metrostations moeten artiesten voor het grondgebied van de stad Brussel een vergunning hebben, die men kan aanvragen bij de dienst Cultuur. Voorwaarde is wel een artistiek diploma, of een positief advies van een jury tijdens een auditie. Die jury is samengesteld uit drie personen uit de artistieke sector, en geeft zijn advies aan de stad. Binnenkort zijn er opnieuw audities, meer bepaald op 19 maart en 23 april, telkens om 11 uur aan de Sint-Katelijnestraat 11. HBA Info op www.brussel.be.

Muziek > Brussels Jazz Orchestra viert twintigste verjaardag

ADVERTENTIE

Handicap & informatie Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor personen met een handicap

✆ 0800-15045

alle werkdagen van 9 tot 12u30, maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Bezoeken enkel op afspraak Informatie@handicap-ambulant.be

BJO werkt niet alleen samen met muzikanten, maar ook bijvoorbeeld met tekenaar Philip Paquet.

BDW 1369 PAGINA 17 - DONDERDAG 14 MAART 2013

Frank Vaganée (links): “We begonnen heel naïef en idealistisch. We waren gewoon gelijkgestemde zielen van eenzelfde generatie die zin hadden om in een bigbang te spelen.”

dere planeet. We hebben er twee jaar aan gewerkt om hem te kunnen strikken. Niet dat hij niet wilde maar je moet alles regelen via het management en boekingskantoren. Want artistiek klikte het meteen. Niet moeilijk eigenlijk want de meesten onder ons volgden indertijd les bij hem toen hij in België verbleef, en nog zo goed als onbekend was. Toen Kenny Werner hem tijdens Dinant Jazz uitnodigde in 2011 kregen we al eens de kans om met hem het podium te delen. De opnamen in De Bijloke voor de cd die deze zomer uitkomt, verliepen dan ook uiterst vlot.”

Vaganée: “Het belangrijkste effect is dat de naam van het orkest bij een veel breder publiek gekend is. Als ze horen dat je bij het BJO speelt, maken ze meteen de connectie met die film. Organisatoren komen ook sneller over de streep omdat ze weten dat er een groter potentieel is. We maken wel steeds duidelijk dat ons standaardrepertoire verschilt van de filmmuziek. Anders schep je foute verwachtingen.” Typerend is jullie steun aan de jongeren via het Brussels Youth Jazz Orchestra.

Vaganée: “De nieuwe generatie staat klaar. Als je verder wil, moet je die hebben. Vandaar die samenwerking met Jeugd en Muziek Brussel voor het BYJO. Het is een win-winsituatie. Wij hebben een aanbod van vervangers, en zij doen ervaring op in een professioneel kader.”

ten dienste van het geheel maar krijgt ook de kans eigen aspiraties waar te maken. Daardoor krijg je een uitzonderlijke samenhorigheid, en blijft de honger om verder te gaan en beter te doen tegelijk bestaan.”

Wat is volgens jou jullie sterkste punt? Vaganée: “We proberen steeds een kwalitatief programma aan te bieden waarbij elke muzikant de ruimte krijgt voor datgene waar hij het sterkst in is. Iedereen heeft een plaats

Jullie waren met het BJO al een paar keer te gast in New York voor een residentie. Blijft Amerika de ultieme droom voor elke jazzmuzikant? Vaganée: “Dat weet ik niet, maar het is wel zo dat een jazzmuzikant minstens een keer ginder moet spelen, zeker in New York. Je moet voelen hoe het eraan toegaat, die intensiteit van kortbij meemaken. Voor een bigband is dat niet evident omdat het een dure zaak is. Het gaat telkens om een kleine volksverhuizing van zo’n twintig mensen. Maar je moet de wereld in, anders blijf je thuis bij de pakken zitten en dat is zeker niet de bedoeling. Hier bij ons komen we weliswaar regelmatig aan de bak omdat we op tijd en stond iets nieuws presenteren zodat het interessant blijft voor het publiek maar ook voor de muzikanten. Dit jaar trekken we trouwens richting Azië.”

Deze maand stellen jullie BJO’s FinestLive! voor. Vaganée: “Dat is een cd van, voor en door het BJO. Dat wil zeggen dat verschillende muzikanten uit het orkest aan het componeren en arrangeren gingen, en dat we die nummers opnamen tijdens een concert eind vorig jaar. Authentieker kan je moeilijk gaan. We onderstrepen hiermee dat onze eigen mensen uiteindelijk prioritair blijven, en dat het niet telkens een grote naam betreft met het BJO als begeleidingsorkest. Dat willen we met deze cd in de verf zetten.” Het concert in Flagey wordt, durven we hopen, een heus feest aangezien jullie er als artist in residence min of meer het huisorkest zijn. Vaganée: “Reken daar maar op. We zullen niet alleen onszelf in de kijker spelen maar nodigen voor de gelegenheid een resem gasten uit die de voorbije twintig jaar op een bepaalde manier belangrijk waren in ons parcours door hun uitstraling en hun talent. Tutu Puoane, Bert Joris, Philip Catherine, David Linx en Michel Herr zullen er alleszins bij zijn.”

Ondertussen reikt jullie faam tot in Hollywood dankzij de onderscheiding voor de filmmuziek van The artist. Is daar iets concreet uit voortgevloeid?

“Een jazzmuzikant moet minstens een keer in Amerika spelen, zeker in New York.”

Georges Tonla Briquet

BJO, op 21 maart om 20.15 uur in Flagey, Heilig Kruisplein, Elsene. Info: 02/641.10.20 en www.flagey.be

BDW 1369 PAGINA 18 - DONDERDAG 14 MAART 2013

Tentoonstelling > Modeontwerper Christophe Coppens herrijst als kunstenaar

Kleren, schetsboeken en huisgerei, maar ook nieuw werk uit keramiek (rechts), vormen samen de installatie Landscape 1.

ROTTERDAM – Drie maanden na de opening van zijn luxe-atelier in de Magasins Merchie-Pède in februari 2012 sloot Christophe Coppens - 21 jaar lang mode-, accessoire- en hoedenontwerper - de boeken. Een radicale archief- en huisraadvernietiging, gevolgd door een verhuis naar Los Angeles, hielp hem met alles te breken wat aan Brussel deed denken. Met een expositie in Rotterdam herrijst hij als een feniks uit zijn as. Met zijn recyclagekunstinstallatie Everything is local - Landscape 1, een kansenopdracht van Han Nefkens, en te zien in het Museum Boijmans Van Beuningen wil Coppens getuigen van de ‘verbranding’ van zijn voormalige identiteit. Daarvoor heeft hij al zijn zelfgedragen kleren

verknipt, en schetsboeken en modedocumentatie verlijmd. Al wat hem restte aan huisraad heeft hij in scherven tot keramiek verwerkt. Alles samen leidt dit tot een groot surrealistisch landschap van afvalbergen uit zijn huis en atelier. Van alles wat hij in Brussel beroepsma-

tig opbouwde, blijft enkel dit over: zijn kaartenspel-T-shirt is tot een puntzak gewrongen, zijn referentiebibliotheek is als papierafval gedumpt. Waarom zo categoriek het verleden ontkennen, een ander beroep kiezen, en uit Brussel vluchten, vragen ADVERTENTIE

we hem. “In mijn interview in De Standaard werd verkeerdelijk gequoot ‘trots en eendracht zijn ver zoek in Brussel’. Dat heb ik nooit zo gezegd, het ging om België. Als kleine versie van een grootstad, met een zekere neutraliteit, viel ik graag terug op Brussel. Deze stad beïnvloedde mijn werk niet, wat als canvas goed voor me was. Maar de laatste vijf jaar ging de stad erop achteruit. De onderhuidse spanningen en de problematieken ervoer ik

als ondraaglijk. Ik heb zeven jaar op het De Brouckère-plein gewoond, en zag het dag na dag degraderen. Het was als in een spookhuis lopen, vol indrukken van broeihaarden, onrust en ontevredenheid van pendelaars met een agressiviteit die ik niet kon plaatsen. Als bewoner en deel van een geheel ben ik een spons die alles opneemt. Wij zijn als Belgen heel bedreven in het proberen er het beste van te maken, we maken van de nood een deugd. En dat kan je ook met je leven. Vandaar dat ik nu voluit wil gaan als kunstenaar. Voordien heb ik dat afgeweerd omdat ik in een commerciële context als ontwerper zat. Mijn status, geld, atelier en identiteit nam de curator me op één dag af. Alles werd behandeld alsof het geen waarde had. Met dit kunstwerk heb ik dat laatste nu zelf weggegooid. Het afbreken van mijn hele identiteit is de enige manier om op de fundamenten iets nieuw op te bouwen.” Begrijpe wie begrijpen kan, want vorig jaar bekende Coppens als modeontwerper in deze krant nog: “Doordat ik geen band heb met materiële zaken, hoort het verleden bij het verleden.” Wie Coppens’ restlandschap wil zien, rept zich naar Rotterdam. Al is het wellicht wachten tot zijn volgende expo voor zijn eerste echt nieuwe werk. In Bozar zou mooi Jean-Marie Binst zijn. Everything is local - Landscape 1, tot 2 juni in Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam, www.boijmans.nl.

BDW 1369 PAGINA 19 - DONDERDAG 14 MAART 2013

TELEX VADROUILLE OP ZOEK NAAR HET GELUK IN BOZAR

Ook deze Animal dances stelt de relatie mens-dier centraal.

Praat

Wolven met een schaapsvachtje achteraf

Gezien: de lezing Que diraient les animaux si... on leur posait les bonnes questions? van Vinciane Despret + uittreksels uit de video’s Non sheepish sheep – Thelma Rowell en The enclosure - Wolves as individuals van Didier Demorcy, voorproefjes van Burning Ice dat van 25 tot 29 maart in het Kaaitheater loopt.

Het ecologische Kaaitheaterfestival Burning Ice is aan zijn zesde editie toe, maar nog altijd smelten de ijskappen, slinken de natuurlijke rijkdommen en worden dieren mishandeld en om dwaze redenen vermoord. Dit jaar zijn het die dieren die op het festival alle aandacht krijgen. Filosofe Vinciane Despret (universiteit Luik) zorgde alvast voor de vooropening van Burning Ice #6, met een lezing op basis van haar boek Que diraient les animaux si... on leur posait les bonnes questions?, waarin zij 26 vragen stelt over wat dieren doen, willen en ‘denken’. Voor dat boek sprak ze met wetenschappers, dierentemmers, verzorgers in dierentuinen enzovoort. Ze toonde ook fragmenten uit twee documentaires van filmmaker en activist Didier Demorcy waaraan ze zelf meewerkte. Laat ons met die filmpjes beginnen, want het was schaapjes en boze wolven tellen geblazen in de Kaaitheaterstudio’s. Meer dan tien minuten lang mochten we een roedel wolven observeren. De beestjes, die sinds Roodkapje meestal als een bende huilende hooligans worden neergezet, bleken ook sympathieke trekken te vertonen. Ze kwamen op voor elkaar, legden ruzies bij en toonden dus dat wolven met een schaapsvachtje echt bestaan. Het zou één van de kernpunten van Desprets betoog worden dat het zonde is dat over zoiets twijfel zou moeten bestaan. Maar eerst zijn er nog de échte schapen, die opdraafden in het tweede filmpje. Ze behoorden toe aan ethologe (gedragwetenschapster voor dieren, red.) Thelma Rowell, die ooit gold als een autoriteit in de primatologie, zich daarna ook even bezighield met de goudhamster, en nu op een boerderij haar 22 schapen bestudeert. Ze doet dat laatste onder het motto: ‘Als we denken dat schapen dom en schaapachtig zijn, zijn wij dan misschien niet te dom om hen de vragen te stellen die er (voor hen) toe doen?’ Rowell, en Despret met haar, wil met andere woorden dat we ook als het om wetenschappelijk onderzoek gaat, oog hebben voor het

belang van het dier. Als wetenschappers erin zouden slagen de voorwaarden te creëren om de dieren zelf hun interesse of desinteresse te laten uitdrukken, dan is de kans groter dat die dieren hen effectief interessant studiemateriaal zullen aandragen. Dan zou bijvoorbeeld sneller zijn gebleken dat schapen niet zo schaapachtig en wolven niet zo moorddadig zijn. Dat ze ook andere eigenschappen en bezigheden hebben die als ‘typisch schaap’ of ‘typisch wolf’ kunnen gelden, ook al passen ze totaal niet bij de heersende inzichten, en corrigeren ze het beeld van het dier als vretend, parend, en/of wedijverend wezen. Rowell zorgt er in haar boerderij bijvoorbeeld voor dat er voor de 22 schapen telkens 23 eetbakjes klaarstaan, zodat er tijdens de maaltijd alvast geen onderlinge competitiviteit hoeft te zijn. Dat eetbakje teveel is dan een half symbolische demarche, die de schapen moet toelaten verrassend en creatief uit de hoek te komen. Die visie van Rowell kan misschien daadwerkelijk bijdragen tot een wetenschappelijke paradigmawissel, maar zo revolutionair is ze nu hopelijk ook weet niet, dacht ik bescheiden toen Despret haar betoog verderzette. Waarom was het beeld dat Despret van de ethologen en hun vakgebied neerzette toch zo weinig fraai? Is het echt nog zo dat ethologen in hun discours al te menselijke en bovendien geladen termen als ‘harem’ gebruiken? Moeten we echt vrezen dat ze zo kortzichtig zijn om op basis van een onderzoek van twee maanden bij een snel bij elkaar gekochte kudde schapen te besluiten dat schapen geen langetermijnrelaties met elkaar aangaan? Zijn ze echt alleen maar met het vreet- en vrijgedrag van dieren bezig? Staat Desprets waarschuwing dat observatie en interpretatie van dierengedrag gestuurd en gekleurd kan zijn door ideologische voorkeuren en wetenschappelijke vooroordelen dan niet ook in elke basiscursus wetenschapsfilosofie? Dierenpraatjes zijn meestal leuk en leerrijk voor leken zoals wij, maar Despret had nogal veel woorden, vergelijkingen en citaten nodig om evidente dingen te zeggen. Dat neemt niet weg - paardenvleesschandalen en neushoornleed zijn daarvoor als bewijs niet eens nodig - dat de relatie tussen mens en dier inderdaad aan herziening toe is, en dat Burning Ice in dat opzicht een ultrarelevant festival wordt. Michaël Bellon

BRUSSEL – Op 20 maart is het de Internationale Dag van het Geluk. Het idee voor die dag werd gelanceerd door Lyonchhen Jigmi Y. Thinley, de eerste minister van Bhutan, en werd overgenomen door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in 2012. Thinley vond dat de rijkdom van een land niet moest worden afgemeten aan het bruto nationaal product (bnp), maar aan het geluk dat de mensen er ervaren. In Bhutan is het officiële cijfer van het bnp dan ook vervangen door het bruto nationaal geluk (bng). Bozar viert geluksdag volgende woensdag met een vertoning van 7 milliards d’autres van Yann Arthus-Bertrand, een Franse journalist, fotograaf en ecoloog. Daarna volgt er

een debat tussen Leo Bormans (auteur van de bestseller The World Book of Happiness), Peter Van Rompuy (politicus), Koen Vanmechelen (kunstenaar), Jan-Emmanuel De Neve (docent Gedragswetenschappen) en Sonam Tshong (ambassadeur van Bhutan). Samen zullen ze discussiëren over de zoektocht naar geluk, en waarom dit fundamenteel is voor de mens. De inleiding wordt gegeven door Afsané BassirPour, voorzitter van de United Nations Regional Information Centre. ADE Internationale Dag van het Geluk, op 20 maart om 19.30 uur, tickets kosten 4/6 euro. Info via 02/507.82.00 en www.bozar.be.

Aarden, hechten, doorgeven ANDERLECHT - Een lezing in de bib van Anderlecht: dan moet het maandag zijn. Tijdens de lezingenreeks Opmerkelijke maandagen kan u er gratis gaan luisteren naar de raadgevingen van Nic Balthazar, Rika Ponnet en Dirk Van Den Haute. Op 18 maart legt klimaatactivist Nic Balthazar uit waarom hij zich zorgen maakt. Hij stelt een andere manier van werken en ondernemen, dus eigenlijk een andere manier van denken en leven voor. Rika Ponnet, relatie-experte en auteur van de

bestseller Blijf bij mij. Hoe we in relaties strijden voor macht en intimiteit, is op 27 mei te gast. Ze probeert ons inzicht te doen krijgen in onze gecompliceerde relaties, vanuit de verschillende hechtingsstijlen van de partners. Notaris Dirk Van Den Haute maakt ons op 18 november wegwijs in de wereld van erfenissen, schenkingen en successierechten. Reserveer tijdig via 02/523.02.33 of anderlecht@ bibliotheek.be. AD

ADVERTENTIE

Brusselbazaar.be

Voor de Brusselse jeugd! Zoek je een jeugdhuis? Heb je een vraag waarmee je nergens terechtkunt? Of zit je boordevol energie die je kwijt wil? Op Brusselbazaar.be vind je info over Brusselse activiteiten, verenigingen, feestjes, musea en nog zoveel meer. In de vakanties of tijdens het schooljaar: er is altijd wel iets leuks te doen. Ontdek dus snel de laatste nieuwtjes voor kinderen en jongeren in Brussel!

BDW 1369 PAGINA 20 - DONDERDAG 14 MAART 2013

BDW 1369 PAGINA 21 - DONDERDAG 14 MAART 2013

K NIC

Le Grand Bateau, een Vlaamse band die Franse chansons brengt.

Muziek > Tartine & Boterham bouwt bruggen via taal

‘Een culturele revolutie voor ons land’ BRUSSEL – Vlamingen, Walen en Brusselaars kennen elkaar niet meer, ze hebben een andere cultuur en een andere taal. Om voorbij de politieke impasse te geraken, moeten we volgens Tartine & Boterham bruggen bouwen tussen gewesten en gemeenschappen. Dat zal op 19 maart in De Markten gebeuren met een babbeltafel en een concert van Le Grand Bateau, een Vlaamse band die Franse chansons brengt. Het voornaamste doel van Tartine & Boterham is de tweetalige dialoog stimuleren. Het initiatief is ontstaan tijdens de lange periode van de regeringsformatie. Aanleiding was een opiniestuk van Claude Semal met als aanhef ‘BHV is wél belangrijk’. “Dat opiniestuk ging in tegen de oppervlakkige visie die stelt dat de politieke impasse een politiek circus is. Terwijl het samenleven van gemeenschappen en gewesten een ernstige zaak is,” vertelt Théo Mewis, die samen met Semal Tartine & Boterham (T&B) heeft opgestart. “De tweetaligheid van Belgen gaat er sterk op achteruit. En hoe kunnen burgers in dialoog gaan als ze elkaars taal niet kennen?” Tweetaligheid is volgens T&B een deel van de oplossing van het Belgische vraagstuk. “Het gaat er niet

om de taal volledig te beheersen. We zijn geen huis voor taallessen, het gaat hem om de inspanning om onze anderstalige lotgenoten te verstaan. We willen vooral veelgebruikte en nuttige woorden en begrippen aanreiken,” zegt Mewis. “In de huidige situatie van dit land waarbij media, cultuurbeleid en publieke opinies volledig gescheiden zijn, is dat een culturele revolutie.” Naast een babbeltafel is er een concert van Le Grand Bateau, een Gentse groep die Franse chansons zingt. “Nederlandstaligen krijgen de vertaling van de songs in een boekje zodat iedereen kan volgen. Het is echt de bedoeling dat mensen via de muziek de andere taal leren.” De naam is een knipoog naar Ca rime et ça rame comme tartine et boterham, een film van Isabelle Dierckx, een Franstalige Brusselse met Vlaamse roots. Met ampersand omdat die taalneutraal is. Er zijn reeds babbeltafels geweest in Linkebeek over het plaatselijk cultureel leven, in Gent en in Etterbeek. Benjamin Tollet Le Grand Bateau, op 19 maart in De Markten, Oude Graanmarkt 5 te Brussel. Het concert start om 20 uur. Meer info op 02/512.34.25 en www.demarkten.be.

Design > Publieksprijs Henry van de Velde Award bekend

Ecologisch, sociaal en multifunctioneel SCHAARBEEK – Industrieel ontwerper Alain Gilles (the Studio) heeft met zijn lamp Nomad de publiekprijs gewonnen die ieder jaar door Design Vlaanderen wordt uitgereikt in het kader van de Henry van de Velde Awards en Labels. Aan de prijs is een geldsom van 2.500 euro en een getuigschrift verbonden. De ‘Designer van het Jaar 2012’ ontwierp de ecologische wandellamp voor O’Sun, dat hiermee al de Gold Design for Asia Awards won.

Nomad is een herlaadbare binnenen vooral buitenlamp die werkt op zonne-energie. Ze is in eerste instantie gemaakt voor families in noodsituaties of zonder elektriciteitsvoorzieningen, zoals al uitgetest in een krottenwijk in Swaziland. Maar de draagbare lamp kan ook in het tuinhuis, op de camping of zelfs op de catwalk gebruikt worden: de Belg Jean-Paul Lespagnard liet zijn modellen er in Parijs mee defileren. JMB

Nick Trachet BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Bruine suiker Bruine suiker is een streekproduct, een volksvoedsel en ook een illusie. Over de historie van bruin geverfde suiker. Olivier de Serres (1539-1619) ontdekte heel lang geleden dat er in bieten een siroop zat die erg leek op suikerstroop. In die tijd kwam suiker enkel uit de tropen. Hij had gelijk: chemisch bevatten beide planten een identieke suiker, sucrose. Hij wist echter niet hoe hij die uit bieten kon zuiveren. Het zou duren tot de tijd van Napoleon en zijn blokkade eer dat recept werd ontwikkeld en ons land langzaam verdween onder de velden met suikerbieten. Europa is nu nog steeds de derde grootste suikerproducent ter wereld. Allemaal bietsuiker. Zo werd het goedje ook al snel goedkoop. Riet- en bietsuiker mogen dan identiek zijn, de resten van de plant waar de suiker wordt uitgehaald zijn dat niet. De oorspronkelijke rietsuiker leverde bruine korrels op die naar Europa werden verscheept, en vaak hier nog werden geraffineerd tot witte suiker. Dat ging in verschillende stadia: zo was er donkerbruine suiker, blekere suiker en tenslotte (bijna) witte suiker. Wat achterblijft heet molasse. Wat meer geraffineerd is, is natuurlijk duurder, dus ging witte suiker naar de rijken. De armen die het zich konden veroorloven kochten bruine suiker. Vreemd dat in die tijd alles wat zuiverder was, natuurlijker heette te zijn. Waar wij vandaag ruwe, ongeraffineerde producten ‘natuurlijk’ vinden, dachten onze voorouders dat ‘natuurlijk’ heette wat gezuiverd was, ontdaan van alle polluenten en bezoedelingen. Denk hierbij ook aan wit brood. Voer voor filosofen! Maar met de komst van de suikerbiet veranderde er een en ander. Bij het extraheren en drogen van de suiker uit de bietenpulp ontstaat er helemaal geen bruin tussenproduct vol molasse. De suiker uit de biet is van de eerste keer wit. Vreemd, toch is bruine suiker in ons landje nog steeds een volksvoedsel. Bruine suiker is niet alleen populair, sommige mensen denken zelfs dat hij gezonder is. Het is onbegrijpelijk: de Tiense suikerfabriek is niet te beroerd om het gewoon op hun website te zetten. Het voordeel van bruine suiker is, volgens hen, dat het “wordt beschouwd als ongeraffineerde suiker”.

Waaruit we mogen concluderen dat dat niet zo is. Inderdaad niet, en niemand heeft dat ooit beweerd. Bruine suiker is geen fraude en ook niet gezond, die suiker is gewoon... bruin. Maar laat dat de pret niet drukken. Kent u het verhaal van Rocco Granata en de bruine suiker? Ik las het met groeiend amusement in een magazine, enkele jaren geleden. Granata, zo weten we, was op tienjarige leeftijd gemigreerd naar Limburg, omdat zijn vader ging werken in de mijn van Waterschei. De Italiaantjes van de mijncité in Genk aten thuis Italiaans. De Belgische eetgewoontes kenden zij niet, en eten werd gekocht in een Italiaanse winkel van de cité. Van een integratieparcours was er nog geen sprake. Natuurlijk kwam de jonge Rocco op school Limburgse kinderen tegen, en werden er snel vriendschappen gesloten. “Wat heb jij van thuis meegekregen op de boterham?” Onze Italiaan zal kaas of mortadella gegeten hebben, maar tot zijn verbazing aten de Belgische kindjes een bruin poeder. Toegegeven, dat smaakte heel wat lekkerder dan die zoute vettigheid van worst. Thuis werd er dus gevraagd om in het vervolg ook bruin poeder mee te krijgen op de lunchboterham. Nu wist la mamma niet wat dat was en moest ze zich bij de lokale moeders informeren. Het bleek bruine suiker te zijn, te koop in zakken van een kilo bij de Belgische kruidenier (want supermarkten bestonden er nog niet in 1950). De Italianen kenden dat niet, maar ze pasten zich aan. Rocco kreeg boterhammen met bruine suiker mee, maar ook dat lukte niet, want alle suiker viel door de boterham. Italianen gebruiken namelijk geen boter op brood. Een nieuwe cultuurschok. Maar goed, bruine suiker is dus ons volksvoedsel. ‘Een streekproduct’, staat er zelfs op de verpakking. Hoe kan dat nu, gezien in dit geval eerst witte suiker wordt gemaakt, die dan bijgekleurd moet worden om bruin te zijn? Dat bijkleuren gebeurt soms met melasse van een rietsuikerproducent of gewoon met karamel, verbrande (witte) suiker. Een controle in de supermarkt leert mij dat bruin gekleurde suiker tweemaal zoveel kost als gewone witte uit dezelfde fabriek. Rietsuiker, vervuild met molasse, kost nog meer. Nu is een boterham met bruine suiker zonder twijfel een feest. Suiker is slecht voor ons, en zeker verborgen suikers zouden we uit onze voeding moeten

“‘Wat heb jij meegekregen op de boterham?’, vroegen de Limburgse kinderen. Rocco Granata at kaas of mortadella, maar tot zijn verbazing aten de Belgische kindjes een bruin poeder” verbannen. Maar dat betekent toch niet dat er geen plaats zou zijn voor een suikerfeest, zo een keer of vier per jaar? Op de pannenkoek, in de pap of yoghurt, of op een Rocco Granata-boterham. Het moeilijkste is nog goed brood te vinden, dat is uit grote delen van de stad verdwenen. Maar bruine suiker is er meer dan ooit tevoren. Besmeer een boterham dik met koude boter. En bestrooi gul met bruine suiker. Goed platdrukken. Het hoeft niet eens zoveel te zijn. Het belangrijkste is dat men tussen de smeuïge boter de krakende korrels van de suiker onder de tand voelt. Volkskeuken, juist ja. Smakelijk. nick.trachet@bdw.be De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/trachet

BDW 1369 PAGINA 22 - DONDERDAG 14 MAART 2013

De Hellaux: “Eén keer negen op de schaal van Richter en de wereld zal drastisch veranderen. En niemand die het zich aantrekt.”

Alain de Halleux: filmmaker en nucleair chemicus

Kruistocht tegen kernenergie SCHAARBEEK – Met Welcome to Fukushima heeft Alain de Halleux net zijn derde onheilsdocumentaire rond kernenergie afgewerkt. Daarom vindt hij het ook schandalig dat de reactivatie van Doel 3 en Tihange 2 overwogen wordt, net nu de mogelijkheid om het gebruik van kernenergie geleidelijk af te bouwen voor het grijpen ligt. “Bovendien zullen de mensen die de beslissing zouden nemen, allicht de eersten zijn om de biezen te pakken mocht er iets mislopen. Als ze me garanderen dat ze — in het geval van een rampscenario — als eersten klaarstaan om te helpen, dan mogen ze van mij heropstarten. Maar dat lijkt me een utopie, want mensen die hun verantwoordelijkheid opnemen zijn in onze wereld ver te zoeken.”

lain de Halleux, een geboren en getogen Brusselaar, weet waarover hij spreekt als hij het over kernenergie heeft: de filmmaker is ook gediplomeerd nucleair chemicus. “De zaadjes daarvoor zijn gestrooid toen ik nog een tiener was, meer bepaald door het zien van een tv-film waarin Sovjetwetenschappers om het leven komen door radioactieve straling. De notie dat mensen door onzichtbare stralen gedood kunnen worden, is zowel afschrikwekkend als fascinerend voor een elfjarige jongen. Geen oog heb ik die nacht dichtgedaan. Letterlijk geen oog. Pas later heb ik begrepen dat ik die stu-

dierichting gekozen heb om de straling eindelijk te kunnen begrijpen.” “Vervolgens ben ik echter een compleet andere richting ingeslagen, en heb ik me ingeschreven aan het INSAS. Waarna het maken van films — bedrijfsfilms en de fictiefilm Pleure pas germaine — me helemaal opslorpte. Zelfs de kernramp in Tsjernobyl ging aan mij voorbij. Tot ik in 2006, twintig jaar later, op de radio hoorde dat de kerncentrale in het Zweedse Forsmark op zeven minuten van de meltdown was gekomen. Wat? In een land dat staat voor oerdegelijkheid!? Alles kwam terug, en ik ben begonnen met het bestuderen van

dossiers rond kernenergie en —centrales.” “Alles wat ik vroeger had gedaan, begon steeds futieler te lijken voor mij gezien de omvang van het probleem, en het besef dat de toekomst van mijn vier zonen - en van de mensheid in het algemeen - op het spel staat. Daaruit is mijn eerste documentaire over kernenergie gegroeid: RAS nucléaire, rien à signaler. Een film die zich toespitste op arbeiders in kerncentrales. De verhalen die ze vertelden — dikwijls ’s nachts op café — rezen me de haren te berge. Ze deden me begrijpen dat ik in gevaar ben, en dat wij in gevaar zijn. Zo bleek overduidelijk dat de kerncentrales

heel slecht beheerd worden, en dat veiligheid pas op de tweede plaats komt. Na geldgewin.”

Hallucinante onwetendheid Eenmaal die weg ingeslagen, volgde Chernobyl 4 ever. “Ik wilde ontdekken hoe het daar gesteld was, zoveel jaar na de ramp. En of de toestand genormaliseerd was of niet. Tijdens verschillende reizen naar Oekraïne werd me overduidelijk dat dat niet het geval is. Het gebied oogt paradijselijk, maar is erg gevaarlijk. Het is onbewoonbaar voor de mens. Op de werf waar een koepel over de sarcofaag wordt gebouwd, mocht ik slechts twee dagen filmen. Toen ik daar de eerste dag met mijn gids Wladimir toekwam, was er geen kat te bespeuren. ‘Geen probleem,’ zei Wladimir. Waarop hij wat rondbelde om volk op te trommelen. Na een half uur kwamen arbeiders in beschermende kledij aangerend om te doen alsof ze werkten terwijl ik filmde. Een echt beeld kan je van de corruptie en het gesjoemel niet krijgen. Maar dat er niets is opgelost

BDW 1369 PAGINA 23 - DONDERDAG 14 MAART 2013

en het eigenlijk allemaal nog maar begint, is overduidelijk. Als er bij ons een ramp van die omvang gebeurt, wat best mogelijk is, zal dat vreselijke gevolgen hebben. Voor ons, en voor het nageslacht. En dan durft men spreken over het heropstarten van kerncentrales.” Na het afwerken van de film had De Halleux het wel even gehad met kernenergie. Kwestie van zijn zinnen te verzetten. “Maar nog geen twee maanden nadien was er de ramp in Fukushima. Niet met een, maar met vier reactors. Dus was ik het aan mezelf verplicht ook daar een film over te maken, en de stem van de mensen daar te laten horen. Makkelijk was

“In welke familie wordt een beslissing democratisch genomen? Daarvoor moet je toch knettergek zijn? En wat is een land? Een grote familie, toch?” dat niet, want anders dan voorheen kon ik niet op de steun van de VRT, RTBF en Arte Frankrijk rekenen. Ik moest alles zelf doen met mijn productiefirma L’Indien Productions, en heb alles ook zelf moeten bekostigen. Blijkbaar zijn de mensen al die onheilsverhalen beu, en zijn ze liever doof en blind om enkel met zichzelf bezig te kunnen zijn. Vraag naar Fukushima en onwetendheid is troef. Wat was dat nu weer juist? Hoe lang is dat nu weer geleden? Hallucinant is het.” “In vergelijking met Tsjernobyl is de toestand er op het eerste gezicht beter, en is er minder vervuiling. Maar tegelijkertijd is volgens mij de kans op een accident in de toekomst oneindig veel groter dan in Tsjernobyl, waar men het meer dan 25 jaar later nog steeds moeilijk heeft om de ontplofte reactor afdoend af te dekken. En dan gaat het slechts om één reactor. In Fukushima moet men zich zorgen maken over vier van die monsters bomvol brandstof. Bovendien is de kans op aardbevingen in die regio erg groot. En waar gaan ze, gezien de huidige economische toestand, het geld vinden om de reactoren af te dekken? Geld vinden om iets te doen dat geen geld opbrengt in een wereld die enkel om geld draait, met kernenergie als centrum. Als er een aardbeving komt, die zwaar genoeg is om de koeling te doen wegvallen, moeten er vijftig miljoen mensen geëvacueerd worden. Dan stort niet alleen de beurs van Tokio in, maar ook die van New York en Londen. Dan vallen de dominostenen, en komt er een eind aan het kapitalisme. Eén keer negen op de schaal van Richter en de we-

3 VRAGEN AAN MARC DIDDEN

reld zal drastisch veranderen. En niemand die het zich aantrekt.”

Hitler De Halleux vindt het dan ook schandalig dat er sprake is om de gesloten reactors Doel 3 en Tihange 2 eind maart terug te activeren. “De koningen waren nog kerels die hun verantwoordelijkheid opnamen. Die als eersten de strijd introkken. Ze riskeerden hun leven, tegenwoordig worden er beslissingen genomen die tot oorlogen en rampen kunnen leiden zonder dat die besluitnemers het beseffen of willen beseffen. Neem nu bijvoorbeeld Frankrijk dat voor 85 procent van zijn energie afhankelijk is van kerncentrales. Een manco aan flexibiliteit dat hen van de ene dag op de andere zonder elektriciteit en energie kan zetten. Als ze hun uraniummijnen in Niger verliezen, of als er een ernstig ongeval gebeurt met een van hun kernreactors. Duitsland daarentegen heeft de wijze beslissing genomen te diversifiëren. Dus zouden wij Duitsland moeten volgen, en research opstarten rond alternatieve energiebronnen. Die knowhow kunnen we later dan eventueel verkopen.” “Ik heb het ministerie van Energie gebeld met de vraag hoe ver in de toekomst hun energieplannen reiken. Drie jaar, was hun antwoord. Dat is dus niets. Er zou tenminste twintig jaar vooruit moeten worden gepland. Moest het niet zo schandalig zijn, het zou lachwekkend zijn. Maar het is onze eigen fout, we hebben de beleidsmakers die we zelf verdienen.” “De activiteiten in de kerncentrales gebeuren voor tachtig procent in onderaanneming, ook hier spelen de economische wetmatigheden. Zelfs de democratie is in onderaanneming. We stemmen, zijn vijf minuten actief en daarna kunnen we niets meer doen. Dan laten we het denken over politiek aan anderen over. En blijkbaar liefst van al aan imbecielen. Churchill heeft ooit gezegd dat de democratie niet goed is, maar dat we niets beter hebben. Ik kom daartegen in opstand. Niet alleen omdat de democratie de wereld in brand steekt in naam van haar grote gelijk, ook omdat ze aan de basis al verdeeld is. Want sommigen mogen stemmen, en anderen niet. Denk je dat de mensen die samenleefden in stammen dat deden? Het is gewoonweg debiel. Zo debiel dat het zelfs iemand als Hitler aan de macht heeft gebracht. Als alternatief kunnen er meer plaatselijke discussies komen tussen burgers. Discussies die niet eindigen op een stem, maar op eensgezindheid over een idee. In welke familie wordt een beslissing democratisch genomen, daarvoor moet je toch knettergek zijn? Wie wil er naar zee, en wie niet? En wat is een land, dat is toch een grote familie! Dus moeten we andere systemen zoeken.”

Karel Van der Auwera

De Halleux: “Op het eerste gezicht is de toestand in Fukushima beter dan in Tsjernobyl, maar volgens mij is de kans op een accident in de toekomst er oneindig veel groter.”

‘Vervelende Brusselaar was voor Claus een pleonasme’ Schrijver, scenarist en regisseur Marc Didden speelde ooit een vrij stille maar desalniettemin opgemerkte rol in Het sacrament, Hugo Claus’ eigen filmadaptatie uit 1989 van zijn roman Omtrent Deedee. Bijna regisseerde Didden ook de nieuwe Canvas-documentaire Hugo Claus: dichter, minnaar, rebel die op 19 maart wordt uitgezonden. Maar omdat hij er zelf ook in geïnterviewd wordt, bedankte Didden voor die eer. Zo kon hij zich voluit concentreren op zijn 140 bladzijden tellende boek Hugo Claus. Een hommage, dat op 15 maart verschijnt bij De Bezige Bij Antwerpen. Aan het oeuvre van Claus is al een bibliotheek aan onderzoeksliteratuur toegevoegd. Wat was uw opzet? Marc Didden: “Het boek is een spontaan verlengstuk van een artikel dat ik ooit voor De Morgen schreef, waarin ik uitlegde waarom ik van Claus hield. Uitgever Robert Ammerlaan van De Bezige Bij was ervan overtuigd dat ik nog meer wist, en stelde voor om dit boek te maken. Omdat ik geen literair exegeet ben, is het een liefdesbrief geworden van een fan aan een idool. Bovendien vind ik dat een cultuur die zichzelf respecteert met zijn canon moet omgaan, en aan elke nieuwe generatie moet uitleggen wat in het verleden van waarde was.” U gaat in op het oeuvre, maar haalt vooral herinneringen op aan de keren dat uw pad het zijne kruiste. Didden: “Het verhaal van de Brusselse

boekenbeurs in 1960 in de kelders van het Centraal Station heb ik al vaker verteld. Ik greep er naar De Oostakkerse gedichten, maar de pater van het Sint-Jan Berchmanscollege zei dat ik er af moest blijven. In het atheneum van Etterbeek heb ik er later het gedicht ‘De zee’ uit voorgelezen, maar terwijl ik dat deed voelde ik zelf dat ik er niets van begreep. De leraar, dichter Erik Van Ruysbeek, gaf me daarin terstond gelijk.” “De eerste keer dat ik Claus in levende lijve zag, was toen ik in de befaamde Free Press Bookshop werkte. Plots zag ik zijn Romeinse kop voor het raam verschijnen. Ik was al fan en hoopte echt dat hij binnen zou komen, maar dat deed hij niet. Pas tijdens mijn stage in de Stadsschouwburg van Amsterdam, toen Claus daar De vossenjacht regisseerde, hadden we voor het eerst echt contact.” Er zit heel wat Brussel in het boek, maar we moeten eerlijk zijn: Claus hield niet van onze stad. Didden: “Ik heb het er met hem nooit echt over gehad, maar ik voelde het toen hij me belde voor Het sacrament. Voor mij was die rol een waar privilege. Maar hij had me wel gevraagd om een ‘vervelende Brusselaar’ te spelen, en voor hem was dat een pleonasme. Hij haatte Brussel niet, maar ik denk dat hij de stad niet begreep, en dat hij nostalgie had naar Brussel vóór de kaalslag. Dat hij zijn legerdienst in de Daillykazerne gedaan heeft, zal ook niet geholpen hebben.”

Michaël Bellon

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, info@bdw.be, www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 15 euro per jaar; IBAN: BE07424552982266, BIC: KREDBEBB van Brussel Deze Week vzw. Buiten België 25 euro per jaar. OPLAGE 70.490 exemplaren. PROMOTIE EN DISTRIBUTIE Ute Otten (ute.otten@bdw.be), Paul De Weerdt, Maurice Droogh. ADVERTISING MANAGER Rika Braeckman (rika.braeckman@bdw.be), 02-226.45.41, 0477-97.21.27, fax 02-226.45.69. MARKETING MANAGER Frederik Welslau (frederik.welslau@bdw.be). HOOFDREDACTIE Anne Brumagne (anne.brumagne@bdw.be). EINDREDACTIE Elien Haentjens (eindredactie@bdw.be). REDACTIE Jean-Marie Binst (jeanmarie. binst@bdw.be), Christophe Degreef (christophe.degreef@bdw.be), Bettina Hubo (bettina.hubo@bdw.be), Patrick Jordens (patrick.jordens@bdw.be), Steven Van Garsse (steven.vangarsse@bdw.be), Danny Vileyn (danny.vileyn@bdw.be). REDACTIESECRETARIAAT Isabelle De Vestele (isabelle.devestele@bdw.be), Gerd Hendrickx (gerd.hendrickx@bdw.be). MEDEWERKERS Michaël Bellon, Lieven Bulckaert, An Devroe, Eva Hilhorst, Ilah, Wauter Mannaert, Francis Marissens, Karolien Merchiers, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, Freddi Smekens, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Steven Vandenbergh, Tijs van den Boomen, Karel Van der Auwera, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Anja Galicia, Marc Gysens, Ivan Put, Herman Ricour, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. VORMGEVING Peter Dhondt (peter.dhondt@bdw.be). FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh (manu.dehertogh@bdw.be). VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Marijke Vandebuerie (marijke.vandebuerie@bdw.be). Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie. ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).

BDW 1369 PAGINA 24 - DONDERDAG 14 MAART 2013

Reynaert: “Ik voel me goed op de piste. Ik hou van snelheid, en binnen is het lekker warm.”

Wielrennen > Nuchtere Ganaëlle Reynaert over haar toekomst in het peloton

‘Jezelf steeds weer overtreffen’ BRUSSEL – Ganaëlle Reynaert (17) verzamelde bij de miniemen en aspiranten meer dan honderd overwinningen. Duizelingwekkende cijfers die terugvielen eenmaal ze met meisjes uit het hele land moest concurreren. Bij haar nieuwe ploeg neemt ze een frisse start, en hoopt ze hogerop te kunnen klimmen. “Eigenlijk moet je al die overwinningen relativeren omdat de meeste meisjes bij de miniemen en aspiran-

de CLUB

ten vooral in hun eigen regio blijven,” vertelt Reynaert. “Die zeges zijn zeges zonder meer, het is louter amusement. De meisjes rijden in die categorieën samen met de jongens, achteraf wordt er een afzonderlijk klassement opgesteld. Vanaf de debutanten komen al de meisjes dan samen, waardoor ik regelmatig in een peloton van tachtig wielrensters rijd.” De vonk sloeg bij Reynaert over toen ze als jong meisje een wielerwedstrijd bijwoonde. Op haar achtste

kreeg ze haar eerste Trek-fiets en begon ze bij Noord-West Brabant. Haar trainingen leidden haar in het wiel van haar vader van Ukkel naar het Pajottenland. Daar konden de jongens haar talent aan den lijve ondervinden. “Het was wel plezant om met de jongens te rijden, vooral als ik ze klopte (lacht). Het probleem is dat zij aanvallende meisjes altijd meteen willen terughalen om zelf aan te vallen. Ze willen tonen dat ze sterker zijn. Dames wringen dan weer meer in het peloton en tijdens de sprint.”

“Door tegen mensen sterker dan jezelf te vechten vorm je karakter. Die goesting om te vechten, tegen de anderen én tegen jezelf, is cruciaal. Door jezelf op training te overtreffen verlopen de wedstrijden vlotter.”

Levensschool op wielen Ondanks de vele overwinningen bij de miniemen en aspiranten werd Reynaert nooit echt aanzien als een toptalent. Toen ze op haar vijftiende bij de beginnelingen begon, werd het tijd voor de serieuze zaken.

Shinobis Riders

Rollen op eenzame hoogtes BRUSSEL – Voetbal een machosport? Dat is zeker niet het geval bij rollersoccer. De combinatie van voetbal en rolschaatsen mag met gemengde ploegen gespeeld worden, en heeft fairplay als belangrijkste waarde. De Shinobis Riders zijn wereldtop. “We dachten aanvankelijk dat we de sport hadden ontdekt en noemden ze rollerball,” vertelt speler Joël Ogunade (27). “Maar vrij snel ontdekten we via het internet dat de sport in Amerika al bestond onder de noemer rollersoccer. Drie maanden na ons begin in 2007 zijn we met een vriendengroep naar het wereldkampioenschap in Parijs getrokken, en we haalden er meteen de halve finale.” Rollersoccer is een jonge sport in volle ontwikkeling. Zo is het speelveld nog niet officieel vastgelegd, al wordt in het algemeen op een terrein van veertig op twintig meter gespeeld. De boarding wordt gebruikt en de spelers mogen achter de goals gaan. “Rollersoccer kenmerkt zich door een kort, technisch spel waarin de scores hoog kunnen oplopen. In die zin is het vergelijkbaar met minivoetbal. Je moet snel kunnen remmen om meteen de andere kant

uit te gaan. Het is vrij intens, maar contact en tackles zijn uitgesloten. Bovendien dragen we fairplay hoog in het vaandel. Mannen en vrouwen mogen samen in een ploeg spelen, zonder dat er minima of maxima worden gehanteerd. Elk team bestaat uit vijf spelers, en die mogen onbeperkt gewisseld worden met de reserves.” “Enkel scheenbeenbeschermers zijn momenteel verplicht. En eens je een roller tegen je schenen hebt gekregen, weet je ook waarom. Anders dan in Amerika is een helm dat hier dan weer niet.”

Nationale ploeg De Shinobis Riders – een naam die uit de mangacultuur stamt – zijn mede dankzij de steun van ADEPS en het Brussels Gewest zeer actief. Zo organiseerden ze in 2009 het wereldkampioenschap in Brussel en zetten ze regelmatig initiaties op, onder meer elke dinsdag en zaterdag in het Sportief Centrum van Sint-Gillis. “Onze eigen trainingen vinden op vrijdag en zaterdag plaats in het Vander Putten-stadion. Na de opwarming en wat oefeningen spelen we een onderlinge match. Intussen zijn we met een dertigtal regelmatige

spelers. Dat gaat van twaalfjarige prille pubers tot jonge dertigers.” “Omdat we de enige ploeg zijn, bestaat er geen Belgische competitie. We zijn dus ook meteen de nationale ploeg (lacht). Momenteel zijn er geen plannen voor een tweede ploeg. Al zou die zeer welkom zijn want om te groeien moet je je kunnen meten. Daarom trekken we regelmatig naar Frankrijk of Nederland.” Ondanks het gebrek aan wedstrijden zijn de Shinobis Riders wereldtop. Vorig jaar zijn ze vice-Europees kampioen geworden, en volgende maand doen ze opnieuw een gooi naar de Europese titel in het Franse Caen. “We hopen vooral dat er snel andere Belgische ploegen komen. Misschien richt een van onze spelers er wel eentje op, want de jongeren nemen een steeds belangrijkere plaats in binnen onze club. Al betekent dat absoluut niet dat de ‘ouderen’ van plan zijn om zich opzij te laten zetten. En dat kan rollersoccer alleen maar ten goede komen.” Tim Schoonjans

www.shinobisriders.be

Als de concurrentie sterker wordt, neemt het aantal overwinningen af. Al laat ze onder meer op de piste regelmatig haar snelle benen zien. “Ik kan mijn streng wel goed trekken in de sprint. Dit jaar heb ik op het Belgische kampioenschap op de piste onder meer een zilveren medaille in de puntenkoers gehaald en een bronzen medaille in de sprint. Ik voel me goed op de piste. Ik hou van snelheid, en binnen is het lekker warm. Maar volgend seizoen zal ik mijn pistewedstrijden wellicht

BDW 1369 PAGINA 25 - DONDERDAG 14 MAART 2013

“Ik wil slagen, zowel op als naast de fiets. Klassiekers winnen is belangrijker dan veel trofeeën verzamelen”

in functie van mijn wegseizoen plannen. De piste neemt namelijk veel tijd in beslag, en er is amper rusttijd tussen het weg- en pisteseizoen.” Reynaert wil dit seizoen regelmaat in haar prestaties leggen, liefst met hier en daar een uitschieter. Ze doet er alvast alles voor. Wekelijks rijdt ze om en bij de 130 kilometer, en tij-

dens het weekend een of twee wedstrijden. “Ik heb, in vergelijking met bijvoorbeeld de Vlamingen, moeilijkheden om in groep te trainen omdat hier minder wielrenners zijn. Toch spreek ik regelmatig af. Sowieso moet ik heel wat opofferingen doen. Zo moet ik echt op mijn voeding letten omdat ik nogal snel bijkom. Of valt het me tijdens de wintermaanden soms zwaar om na school in de kou te gaan rijden en in het donker thuis te komen. Je hebt karakter nodig. Wielrennen is een levensschool.” School loopt de wielrenster op het Sint-Vincent-de-Paul Instituut in Ukkel. Ze zou in de toekomst graag lerares lichamelijke opvoeding of sociaal assistent worden. Op sportief vlak heeft ze dit jaar met Team Wallonie een nieuwe ploeg gekozen. “Zij doen veel voor de dames. We trekken bijvoorbeeld regelmatig op stage. Bovendien zorgt deze verandering voor nieuwe ambities en extra motivatie.” “Ik zal altijd voluit voor mijn sport gaan, maar mijn studies laat ik niet vallen. Het is moeilijker om als meisje door te breken dan als jongen. Er is nu eenmaal veel minder media-aandacht voor ons. Maar dat demotiveert me niet omdat wielrennen mijn passie is. Ik zal het blijven doen, of ik nu doorbreek of niet.” Met de steun van haar vader, die haar trainingsprogramma’s uitschrijft en voor de mechanica zorgt, zou Reynaert graag in de voetsporen treden van topper Marianne Vos. Ze gelooft alvast, met enig voorbehoud, in haar kunnen. “Als ik van wielrennen kan leven, graag. Ik denk dat ik het potentieel heb, met veel werk kan ik er geraken. Al zijn er momenteel slechts een paar professionele wielrensters in België. Om een plaatsje te vinden in een ploeg moet je je echt tonen. Daar wil ik zeker en vast de nodige opofferingen voor doen. Je moet je ook in het buitenland tonen zodat ze over jou spreken.” “Ik wil slagen, zowel op als naast de fiets. Een volle trofeekamer is voor mij niet het belangrijkste, mooie wedstrijden en bekende klassiekers winnen is dat wel. Dat wil ik op mijn palmares zien staan.”

Tim Schoonjans

David Steegen Levenslust

Alsof hij nooit is weggeweest. Voor de thuiswedstrijd tegen KV Mechelen, tijdens de voorbeschouwende interviews, nam de ene journalist na de andere het woord crisis in de mond. Crisis? RSC Anderlecht heeft twee wedstrijden verloren. Twee onvergelijkbare matchen. Tegen de nummer twee, Zulte Waregem, was Anderlecht op een enkele vlijmscherpe counter gelopen. Het spel was wat stroef maar de match had net zo goed gewonnen kunnen worden. Drie dagen later moest paars-wit naar Genk om een 1-0-voorsprong te verdedigen in de halve finale van de beker van België. Na 130 minuten en zenuwslopende verlengingen verloor Anderlecht het pleit tijdens de strafschoppen. Een echt, beslissend cupduel volgde een doordeweekse competitietopper op. Alles kan snel veranderen in het voetbal. Gelukkig is dit niet de eerste tegenslag van de club. Tegen KV Mechelen moet Anderlecht er opnieuw staan. Maar de dagen voor de 29ste speeldag staat de trainer onder druk: niet door de resultaten, wel door het verlies van een van zijn allerbeste vrienden, Theo Bos. Ze voetbalden twaalf jaar samen in Arnhem. Bos heeft nooit voor een andere club gevoetbald dan Vitesse Arnhem, de vereniging waar John van den Brom het langst voor gespeeld heeft. Twee dagen voor RSCA – KV Mechelen wordt een herdenking georganiseerd in het stadion van Vitesse, het Gelredome. Zesduizend mensen brengen een laatste groet aan Theo Bos. Voor de gelegenheid wordt een tribune naar ‘Mister Vitesse’ vernoemd. Oud-spelers en vrienden brengen een laatste hulde door hun vriend en het publiek toe te spreken. John van den Brom is aangedaan. Dat merk je aan kleine dingen. Zijn ogen zijn rood omrand als hij erover praat. Van den Brom wilde Bos vorige week nog een laatste keer zien om afscheid te nemen, maar hij

kwam een half uur te laat. Bos, 47 jaar jong en zijn leeftijdsgenoot (ze schelen welgeteld een jaar), was net bezweken aan de slopende ziekte aalvlieskanker. Tot vorig seizoen was hij nog trainer van FC Dordrecht. Zo snel kan het gaan. Na zoveel emotie en leed moet een mens de titelkandidaat dan in een superbelangrijke wedstrijd van de Jupiler League leiden. De geschorste Mbokani ontbreekt. Tom De Sutter moet het weer doen. Maar de oerprof beschaamt het vertrouwen niet. Tijdens de afwezigheid van ‘Dieu’ tijdens de Africa Cup had hij zich wonderwel van taak als stand-in gekweten. De Sutter is de ultieme ploegspeler. De lange spits scoort een wondermooi doelpunt na een even mooie assist van de ingevallen Ronald Vargas. De opluchting is groot. De ontroering ook. De coach laat zich betrappen op een emotioneel moment. “Alles viel samen,” verklaart hij achteraf. De tactiek van Malinois, dat zich met minstens negen spelers achter de bal erg georganiseerd opstelt, zorgt ervoor dat de doelkansen gering zijn. RSCA heeft in de eerste helft zeventig procent balbezit. Na de 1-0-voorsprong brengt de trainer Matías Suárez in. De ranke Argentijnse spits heeft zware maanden achter de rug. Net als zijn revalidatie sleepte ook zijn transfersoap bijna een jaar aan. In de zeventigste minuut is het eindelijk zover. Hij valt in, het stadion schiet wakker. Tijdens de lange opwarming werd zijn naam al collectief bezongen. De levenslust rolt van de tribunes. Zijn eerste actie is al bijna meteen raak. Mati speelt de wedstrijd uit alsof hij nooit is weggeweest. www.brusselnieuws.be/steegen David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht

Strijd voor een rugnummer BRUSSEL – Vanaf zaterdag 23 maart zijn de dertigduizend rugnummers voor de twintig kilometer van Brussel te koop. Naar jaarlijkse gewoonte zal het opnieuw aanschuiven zijn voor de deur van de Kapellestraat 17 (1000 Brussel), waar de gegeerde rugnummers vanaf 9 uur ‘s ochtends aan twintig euro verkocht worden. Wie het liever vanuit zijn luie zetel probeert, kan terecht op www.20kmdoorbrussel.be. De loopwedstrijd is uitgegroeid tot een hype,

en daar lijkt voor deze 34e editie geen verandering in te komen. De rugnummers worden toegekend in functie van de prestaties van vorig jaar, of op basis van een referentietijd over een evenwaardige afstand in functie van de overblijvende nummers. Ook handbikers zijn welkom, en krijgen een bevoorrechte startplaats. Op zondag 26 mei om 10 uur zal het startschot luiden, lopers worden in zes golven gelost. Deelnemers krijgen de raad vooraf eens TS bij de dokter langs te gaan.

LOPEN OM TE HELPEN SINT-JANS-MOLENBEEK – De jogging van de vriendschap zet zowel valide als mindervalide mensen aan het lopen.

Ogunade: “We hopen dat er snel andere Belgische ploegen bijkomen.”

Voor het derde jaar op rij worden jong en oud, en valide en mindervalide mensen aangezet om te lopen voor het goede doel. De organisatie is in handen van de Molenbeekse jongerenbeweging Faucons Rouges. Zij storten de winst door aan de vzw La Chaine de l’Amitié die mindervalide mensen bijstaat. Het startschot wordt aan de Mariemontkaai

gegeven, waarna de lopers naargelang de gekozen afstand de omliggende buurt intrekken. Kinderen (6-12 jaar) kunnen vanaf 13.15 uur een afstand van 1,2 kilometer afleggen. De volwassenen hebben de keuze tussen vier, acht en twaalf kilometer, en beginnen allemaal om 14.15 uur. Inschrijven kan op 16 maart zelf en kost één euro (kinderen) en acht euro (volwassenen). Meer informatie vindt u op fauconsrougesmolenbeek.skynetblogs.be. TS