BDW - editie 1370

Page 1

passa porta festival: tien auteurs prikkelen verbeelding En ook: Harmony Korine, Freaky Age en Wassily Kandinsky.

21 03 13

BRUG OVER BERENKUIL LEES MEER OP P.11

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

© SASKIA VANDERSTICHELE

1 + 1 = 3

SINT-JANS-MOLENBEEK – Beliris nam zopas de ruimte voor metrostation Ossegem onder handen en maakte er een heus pleintje van. Dankzij dit project van het wijkcontract Westoevers is de metro-omgeving voortaan een stuk veiliger voor voetgangers. Op het pleintje verrees ook een kunstwerk van Yolanda & H, het Brusselse kunstenaarsduo Yolanda Sanchez y de Vera en Hubert Roland. Hun boodschap is duidelijk: wie samenwerkt, kan meer. Oftewel: 1+1=3. HUB

Samenleving > Taalbarometer toont enorme diversiteit aan talen in hoofdstad

Brussel meer dan ooit Babel Tien procent van de Brusselaars heeft weinig tot geen kennis van de drie contacttalen Frans, Engels en Nederlands. Vroeger werden die mensen verfranst, maar dat is vandaag niet meer de regel. Alhoewel nog altijd 88,5 procent van de Brusselaars zegt goed tot uitstekend Frans te spreken, boert de taal ach-

teruit. Ook de kennis van het Nederlands en het Engels gaat achteruit, maar beide talen worden wel meer gesproken. Iets meer dan 23 procent van de Brusselaars zegt goed tot uitstekend Nederlands te spreken. De kennis van het Nederlands bij anderstaligen is te danken aan het Nederlandstalig onderwijs. Wie

in het Franstalig onderwijs schoolliep, kent steeds minder Nederlands en Engels. Het Brussels Gewest heeft het voorbije decennium een kleine revolutie doorgemaakt. In 2006 was nog meer dan de helft van de Brusselaars opgegroeid in een gezin met als enige thuistaal het Frans. Van-

daag is dat maar een op drie meer. In 2006 had meer dan 60 procent van de Brusselaars het Frans als enige thuistaal, in 2012 is dat aantal gekrompen tot 38 procent. Het exclusieve gebruik van het Nederlands stagneert. In slechts 5,2 procent van de gezinnen is het Nederlands de enige thuistaal. Het gebruik van het Nederlands stijgt wel fors in combinatie met het Frans: van zeven procent van de gezinnen in 2006 tot zeventien in 2012. “Dat is het effect van het Nederlandstalig onderwijs,” zegt Smet. “Toch studeren daar ook

nog leerlingen af die enkel functioneel Nederlands spreken.” Danny Vileyn en Goele De Cort Lees p. 4-5: ‘Nederlands houdt stand, Engels rukt op’ ADVERTENTIE

Laat de zon binnen

zie blz. 27

DB26/414247C3

BRUSSEL – Het Frans verliest aan belang en tien procent van de Brusselaars spreekt geen Nederlands, Frans of Engels. Dat blijkt uit de derde Taalbarometer van VUBonderzoeker Rudi Janssens. Vlaams minister van Onderwijs en Brussel Pascal Smet (SP.A) reageert: “Eentaligheid leidt tot uitsluiting. Inburgering is nodig.”

N° 1370 VAN 21 TOT 28 MAART 2013 ¦ WEEK 12: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, E-MAIL: INFO@BDW.BE, WWW.BDW.BE


OPMERKELIJK

BDW 1370 PAGINA 2 - DONDERDAG 21 MAART 2013

CULTUURBON OP DE SCHOP BRUSSEL - Schaf de cultuurwaardebon af en vervang hem door een Brusselpas voor kansarmen. Dat staat in een studie die door VGC-collegelid Bruno De Lille (Groen) is besteld. Hoewel de studie een jaar oud is, houdt De Lille ze angstvallig geheim. BDW kon de studie inkijken. Volgens het studiebureau deugt de cultuurwaardebon van de Vlaamse Gemeenschapscommissie niet. De bon is bedoeld om de cultuurparticipatie te bevorderen. Lees: mensen die weinig naar theater of muziek gaan toch de kans bieden om dat op een goedkope manier te doen. De bon van 6,20 euro, waarvan u er per jaar drie kan aanvragen, komt echter vooral terecht bij Brusselaars die al veel cultuur consumeren. De theaterzalen zijn dan weer blij dat zo hun zalen gevuld raken. En socio-culturele verenigingen gebruiken de bon vooral om (goedkope) activiteiten te organiseren. Het positieve effect op de cultuurparticipatie is miniem, stelt Link Inc in de studie. Zeker omdat de cultuurwaardebon te weinig gekend is. Tegelijk zou er veel meer geld nodig zijn als de bon beter gekend zou zijn. Het studiebureau stelt daarom voor om de cultuurwaardebon af te schaffen en te vervangen door een Brusselkaart. Die kortingskaart voor kansarmen geeft mensen die echt financiële problemen hebben de kans om goedkoop naar theater, dans, opera of expo te gaan. Tegelijk moet met een doelgroepenbeleid worden gewerkt. Link Inc verwijst hiervoor naar Art 27, een Franstalig initiatief dat écht probeert om kansarmen naar de cultuurhuizen te leiden. Voor de cultuurminnende middenklasse zou er geen tegemoetkoming meer zijn. De studie is bijna een jaar oud. Vreemd genoeg wil bevoegd collegelid Bruno De Lille er niet over communiceren. Eind december zei hij zelfs dat de studie nog niet klaar is. De Lille bestelde de studie niet zomaar. In het VGC-bestuursakkoord uit 2009 staat dat de cultuurwaardebon zal worden omgevormd tot vrijetijdswaardebon zodat bijvoorbeeld ook goedkoop aan sport kan worden gedaan. Maar ook daar ziet de studie niet veel heil in. Voor een sportbeoefenaar is een korting van 6,20 euro een druppel op een hete plaat. Het participatie-effect zal nihil zijn, zegt de studie. Raadslid Jef Van Damme (SP.A) vindt het onbegrijpelijk dat De Lille de studie in de schuif laat zitten, “zeker nu steeds meer duidelijk wordt dat de omvorming van een cultuur- tot een vrijetijdswaardebon een slecht idee is.” Steven Van Garsse

Uitgelicht > Valida wordt grootste revalidatiecentrum van gewest

Zelfstandig wonen aftoetsen in de therapieflat SINT-AGATHA-BERCHEM - De renovatiewerken van het publiek-private ziekenhuis Valida zitten op bouwschema. Vorige week ging de eerste vernieuwde verzorgingseenheid open en verhuisde het plateau ergo- en kinesitherapie. Tegen juni 2014 zal Valida het grootste geriatrische, neurologische en locomotorische revalidatiecentrum van Brussel zijn.

I

n 2008 nam het revalidatieziekenhuis annex polikliniek Valida het falende Hôpital Français en het gemeentelijke ziekenhuiscentrum Albert Laurent over. Sindsdien maakt de instelling, die al 350 personeelsleden telt, ieder jaar één à twee procent winst. Daarmee kan de publiek-private instelling, ontstaan uit een partnership tussen het UZBrussel, het Sint-Jansziekenhuis, de Cliniques universitaires SaintLuc en de gemeente, budgetzeker vooruitblikken naar de geplande investeringen. Valida moet namelijk 27 procent van de totaalrenovatie

van de ziekenhuissite dragen. De volledige renovatie (2011-2014) is geschat op 18,4 miljoen euro voor 11.000 vierkante meter. Een budget dat verder opgehoest wordt door de federale overheid (38%), het Brussels Gewest (de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie, 32%) en de partners (3%).

Onthaalcontainer De volledige renovatie wordt georganiseerd door telkens honderd bouwdagen per verdieping te voorzien. Ondertussen blijven alle diensten in gebruik. Tegen de zomer van

2014 zullen zo zeven eenheden vernieuwd zijn. In november 2011 ging het autodialysecentrum open. Vorige maand kwam daar op de tweede verdieping de eerste volledig heringerichte verzorgingseenheid bij, de derde verdieping gaat midden april open, de vierde in augustus. De werf zit perfect op schema. Boven werkt alles zonder hinder, al geeft de toegang met onthaalcontainer een misleidende indruk. Iedere zorgeenheid zal in de toekomst slechts 24 bedden tellen. Voor geriatrie, dat nu 30 bedden telt, betekent dit wel een uitbreiding naar vier eenheden of 96 bedden. Valida specialiseert zich namelijk in revalidatie zonder maximum aantal hersteldagen. De gemiddelde verblijfsduur van een patiënt is vijftig dagen.

Ouderdomsproblemen Vorige week werd de eerste verdieping volledig operationeel: een tech-

nisch plateau met kinesitherapie en ergotherapiezaal. “In 2012 werden 43.563 consultaties geregistreerd, in 2010 waren er dat nog 23.000,” stelt gedelegeerd bestuurder Fré-

“Patiënten kunnen hun motoriek testen in de therapieflat” déric Deveen. “De consultatie volgt doorgaans op een ongeval of is een gevolg van ouderdomsproblemen. Patiënten komen af op de knowhow die Valida als referentiecentrum in fysische geneeskunde en geriatrie heeft opgebouwd. Of ze worden doorverwezen door de partnerziekenhuizen, maar ook door zieken-

DE WEEK IN BEELD DOOR SASKIA VANDERSTICHELE

Deze mobiele stadsadvocaat kunt u dagelijks aantreffen tussen de Grote Markt en Manneke Pis. Zijn bureau is opgeslagen in witte zakken. Vraag gerust advies, hij zal u vrolijk antwoord bieden.

© SASKIA VANDERSTICHELE


WEEKOVERZICHT

BDW 1370 PAGINA 3 - DONDERDAG 21 MAART 2013

© IVAN PUT

WOENSDAG 13 MAART opgelet VOOR VALSE BETALINGSINSTELLING. De FSMA, de Autoriteit voor Financiële diensten en Markten, waarschuwt consumenten voor de diensten van Rwanda Cash vzw. De zogenaamde financiële instelling heeft in België geen vergunning als betalingsinstelling of kredietinstelling. De FSMA raadt aan om niet in te gaan op een dienstverlening en om geen geld te storten op een rekeningnummer dat het bedrijf opgeeft.

DONDERDAG 14 MAART STEUNBETOGING VOOR VROUW IKAZBAN. In Molenbeek komen een tweehonderdtal vrouwen op straat om hun steun te betuigen aan Hafida Mimoun El Kheir. El Kheir is de vrouw van oppositieleider Jamal Ikazban (PS) en werd onlangs door de nieuwe schepen Sarah Turine (Ecolo) ontslagen. De betogers beschouwen het ontslag als een politieke afrekening. vilvoorde slaakt noodkreet. Vilvoords burgemeester Hans Bonte (SP.A) zegt in een interview met De Standaard dat zijn stad meer en meer kenmerken van een grootstad krijgt, met alle problemen die daarbij horen. Bonte stelt echter dat de Vlaamse Regering het beleid voor de Vlaamse Rand daar niet op afstemt. “Brussel loopt over en Vilvoorde is het bruggenhoofd,” meent de socialist.

VRIJDAG 15 MAART Kleuren in de kiné- en ergotherapiezaal maken alles herkenbaar, zelfs het personeel.

huizen uit Halle en Aalst. Eigenlijk bestrijken we heel het Westen van Brussel en de ruime Rand. Het kanaal in het stadscentrum blijft een fysische en mentale grens.” Valida speelt met de verbouwing in op de vraag naar eenpersoonskamers. De nieuwe eenheid die opende, telt tweemaal zoveel eenpersoons- als tweepersoonskamers. Alle oude kamers van vier personen werden afgebouwd. “Er zijn geen hogere dokterskosten voor iemand die een eenpersoonskamer gebruikt,” zegt Deveen. “Er is wel een meerprijs (65 euro), maar daarvoor wordt extra service geleverd

“ “ HET WOORD

zoals een fruitmandje op de eerste ligdag. In de tweepersoonkamers staan de bedden tegenover elkaar. Op die manier ligt elke patiënt aan het raam en kan iedereen apart naar een tv-scherm kijken.” De moderne look wordt doorgetrokken in de kleurige kinesitherapieen ergotherapiezaal. Het personeel (zestig kinesisten en twintig ergotherapeuten) is herkenbaar aan de kleur van de kledij: een student draagt wit, een verpleger lichtblauw, een kinesitherapeut oranje, een hulp-zorgverstrekker lichtgroen. De herkenbaarheid vergemakkelijkt het leven van de patiënten. Ook is

er een echte keuken geïnstalleerd, waar patiënten hun motoriek kunnen testen voor ze naar huis gaan. De groentenschuif van de koelkast zit laag. Wie wil, kan voor de ontslagdatum een weekend in een therapeutische flat wonen met de partner. Die lijkt op een huis, met alle hinderpalen vandien: een douche met opstaprand, smalle deuren en de klassieke hoogte van een dubbelbed. Autonoom kunnen wonen, thuis of in een zorgtehuis, is het doel van de revalidatie. Dat dit niet abrupt kan, laat Valida goed beseffen. Jean-Marie Binst

TEST-AANKOOP ORGANISEERT DECODERWERPEN. Met deze wedstrijd, in de buurt van Brussel-Zuid, wil Test-Aankoop het nut van dure en slechtwerkende decoders aankaarten. Volgens de consumentenorganisatie is het gebruik van de decoder, een elektronisch apparaat dat gecodeerde signalen omzet in bruikbare signalen, achterhaald en te duur. Test-Aankoop pleit voor andere, goedkopere alternatieven. Het kampioenschap lokt een vijftigtal deelnemers. VLAAMSE OVERHEID VERLAAT BOUDEWIJN- EN PHOENIXGEBOUW. De Vlaamse Gemeenschap is op zoek naar 50.000 vierkante meter kantoorruimte omdat de huurcontracten van de Boudewijn- en Phoenixgebouwen in de Noordwijk aflopen in 2017. Op tvbrussel zegt Vlaams minister van Ambtenarenzaken Geert Bourgeois (N-VA) dat beide gebouwen afgeleefd zijn en niet meer in aanmerking komen voor renovatie. De Vlaamse administratie huist al sinds 1990 in het Boudewijncomplex.

ZATERDAG 16 MAART BOURGEOIS: ‘VLAANDEREN AUTONOOM IN 2014’. In De Standaard verklaart Geert Bourgeois dat Vlaanderen na de verkiezingen van 2014 autonoom moet worden. De Vlaamse minister zegt ook dat de Franstaligen Brussel niet zullen krijgen.

ZONDAG 17 MAART

Ik ben zeer ongerust voor de PS.” Voormalig PS-bons Merry Hermanus zegt dat zijn partij de socialistische waarden niet goed heeft doorgegeven, naar aanleiding van de publicatie van een antisemitische tekening door de Molenbeekse PS-afdeling. (in Le Vif)

Mijnheer Bourgeois wil alles binnenhalen, inclusief de glimlach van de Brusselaars. Die kijken eerder vies. Meer nog: ik geloof dat ze zin hebben om hun tong naar hem uit te steken.” cdH-coryfee Francis Delpérée over het interview in De Standaard waarin Geert Bourgeois de puntjes op de i zet over de toekomst van België en het co-bestuur van Brussel. (op Bel-RTL)

ObsPOL

ObsPOL is een website tegen politiegeweld, gelanceerd door de Franstalige Liga voor Mensenrechten. De Liga deed dit naar aanleiding van de Internationale Dag Tegen Politiegeweld op 15 maart. Slachtoffers van politiegeweld kunnen op de site informatie terugvinden en een klacht indienen. Ze vinden er ook een formulier dat

online ingevuld kan worden door zowel de slachtoffers zelf als door getuigen van politiegeweld. Uit de reacties hoopt de Liga statistische informatie te kunnen halen om zich niet meer alleen op de gegevens van de politie zelf of van het Comité P te moeten baseren. De Liga zegt dat men waarschijnlijk niet elk apart geval zal kunnen behandelen , maar vraagt wel om een zo eerlijk mogelijke getuigenis met veel details te geven, zodat de cijfers an de mensenrechtenbeweging betrouwbaar blijven. HBA www.obspol.be

ANDERLECHT NIET VERDER DAN GELIJKSPEL. RSC Anderlecht haalt met veel moeite een punt bij KAA Gent. Paars-wit komt op voorsprong via Jovanovic maar invaller Kola legt de eindstand vast met een betwistbaar doelpunt. In de slotfase krijgt Olivier Deschacht nog een rode kaart. Anderlecht start zo met een schamele twee punten voorsprong op Zulte-Waregem aan de play-offs.

MAANDAG 18 MAART ‘taxisector is verziekt’. De Brusselse transportvakbond BTB zegt dat illegale praktijken in de Brusselse taxisector schering en inslag zijn. De bond doet dat na een undercoverreportage van tvbrussel, waarbij journalist Eric Laureys illegaal van Brussel naar Parijs kon rijden voor 25 euro. De bond beroept zich ook op een massa klachtendossiers. De meeste klachten gaan over illegale huursystemen, waarmee veel werkgevers profiteren van hun chauffeurs.

DINSDAG 19 MAART vorst zet gevangenisprocedure stop. Marc-Jean Ghyssels (PS), de burgemeester van Vorst, zet de procedure stop die de gemeente was gestart voor een gedeeltelijke sluiting van de gevangenis. De gemeente Vorst wilde op die manier de overbevolking van de gevangenis tegengaan. Volgens de autoriteiten wordt er aan dat probleem nu iets gedaan. valida opent eerste gerenoveerde verdieping. De eerste gerenoveerde verzorgingseenheid van het publiek-private ziekenhuis Valida opent de deuren: een technisch plateau met kinesitherapieen ergotherapiezaal. Tegen 2014 wordt Valida het grootste geriatrische, neurologische en locomotorische revalidatiecentrum van Brussel. Samengesteld door Jonas Gilles en Christophe Degreef

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP


BDW 1370 PAGINA 4 - DONDERDAG 21 MAART 2013

dere talen verdringt. Er ontwikkelt zich een eigen, niet strikt omlijnde omgangstaal met het Frans als basis, maar met invloeden van andere talen. Die kan in elke buurt verschillen. Dat noemen sociale wetenschappers ‘glocalisering’. Je krijgt dan verschillende soorten Frans, net zoals je in Londen ook niet een Engels, maar meerdere Englishes hebt.”

MIGRANTENTALEN WORDEN VITALER

Rudi Janssens laat met de taalbarometer zien dat Brussel het jongste decennium een demografische en taalkundige omwenteling heeft doorgemaakt.

© BART DEWAELE

Samenleving > Taalbarometer laat kosmopolitische kant van hoofdstad zien

Nederlands houdt stand, Engels rukt op BRUSSEL – Migranten verfransen niet zoals de Vlamingen indertijd verfransten. Dat blijkt uit de derde Taalbarometer van VUB-onderzoeker Rudi Janssens. In plaats van een dominante taal die de andere talen verdringt, is er meer en meer sprake van een enorme diversiteit aan talen. “Het model van twee taalgemeenschappen komt sterk onder druk te staan.”

D

e Taalbarometer onderzocht opnieuw de taalsituatie in Brussel. We selecteerden enkele opvallende bevindingen.

NEDERLANDS HOUDT STAND Slechts 5,2 procent van de Brusselaars leeft in een eentalig Nederlandstalig gezin. Twaalf jaar geleden was dat nog 6,4 procent. Daartegenover staat dat het aandeel gezinnen waar het Nederlands samen met het Frans gesproken wordt, sterk gestegen is. In totaal wordt nu in goed 22 procent van de gezinnen Nederlands gesproken. Nederlandstaligen geven nu bijna altijd hun taal door aan de volgende generatie. De algemene kennis van het Nederlands is er wel opnieuw op achteruitgegaan. In 2000 sprak nog 33 procent goed tot uitstekend Neder-

lands, vijf jaar geleden 28 procent en vandaag nog 23 procent. Janssens: “Wat daar opvalt, is dat de groep die het Nederlands als taalvak op school heeft geleerd, sterk krimpt. De jongeren uit het Franstalig onderwijs spreken steeds minder behoorlijk Nederlands en Engels, met een hoge jeugdwerkloosheid als gevolg. De groep die de taal leerde in het Nederlandstalig onderwijs, stijgt wel.”

FRANS MOET HET PODIUM DELEN De kennis van het Frans is opvallend afgenomen. Zes jaar geleden sprak 95,5 procent van de Brusselaars goed tot uitstekend Frans. Dat cijfer is nu gezakt naar 88,5 procent. Slechts een derde is nog eentalig in het Frans opgevoed, evenveel als het aantal dat noch met Frans,

Twee groepen tekenen zich steeds duidelijker af: de eentalig Franstaligen versus de meertalige wereldburgers

noch met Nederlands opgroeide. Janssens: “Binnen Brussel tekenen zich steeds duidelijker twee groepen af. Enerzijds heb je een vrij homogene Franstalige groep. Zij spreken thuis Frans, lopen school en werken

in het Frans, consulteren uitsluitend Franstalige media. Zij identificeren zich ook het sterkst met de Franstalige gemeenschap en hebben een eerder negatief beeld van Vlamingen. Aan de andere kant heb je een diverse groep, die verschillende talen spreekt in verschillende situaties, en media in verschillende talen volgt.”

ENGELS GLOCALISEERT DE BUURT Zes jaar geleden al had het Engels - wat de kennis betreft - het Nederlands van de tweede plaats verdrongen, maar dat vertaalde zich niet in het taalgebruik. Mensen kenden wel Engels, maar gebruikten het zelden, behalve op de werkvloer. Dat is de laatste jaren sterk veranderd. Een kwart van de Brusselaars spreekt wel eens Engels met de buren, meestal in combinatie met andere talen. Janssens: “Er wordt vaak een beetje Engels, een beetje Nederlands en een beetje Frans gesproken. Pas op, het Frans domineert nog altijd, maar het is geen monoliet die de an-

Zes jaar geleden sprak 6,6 procent van de Brusselaars goed tot uitstekend Arabisch, nu is dat al 18 procent. De helft van die mensen is in het buitenland geboren. Zij blijven significant vaker dan vroeger Arabisch als enige thuistaal gebruiken, maar ook wie in Brussel geboren is, spreekt vaker dan vroeger uitsluitend Arabisch binnen het gezin. Janssens: “Dat wil niet zeggen dat ze geen andere talen kennen. Maar sommige migrantentalen herwinnen duidelijk aan vitaliteit binnen de jongste generatie. Iedereen wil zijn moedertaal doorgeven aan zijn kinderen. Het is dus niet zo dat migranten in Brussel verfransen, zoals dat tot halfweg de vorige eeuw gebeurde met de Nederlandstaligen. We evolueren niet naar assimilatie, maar naar meertalige gezinnen.” Nog opvallend: zowat 10 procent van de Brusselaars spreekt noch Frans, noch Nederlands, noch Engels. “Dat zijn vooral nieuwe migranten, die nog niet lang in de stad wonen,” aldus Janssens.

GEEN IDENTITEIT MAAR IDENTIFICATIE Rudi Janssens: “Als tien jaar onderzoek een ding duidelijk maakt, dan is het wel dat de taaldiversiteit steeds groter wordt en het model van twee taalgemeenschappen onder druk zet. Een meerderheid van de mensen ziet zichzelf allereerst als Brusselaar, Belg en inwoner van zijn buurt, een minderheid identificeert zich vooral met een taalgemeenschap of met een ander gewest.” “De link met de taalgemeenschappen wordt vooral gelegd door de media. Brusselaars die veelvuldig de Franstalige media consulteren, benadrukken de link met de Franse Gemeenschap en de kloof met de Vlaamse. Bij Nederlandstaligen zijn het vooral mensen die in Vlaanderen geboren zijn, die zich als Vlaming identificeren. De rest verkiest ‘Nederlandstalig’. Daar zijn ook mensen bij die de taal van thuis uit niet spreken.” Voor Janssens wijzen de cijfers ook op een dringende nood aan onderwijs gericht op meertaligheid. “Dat is niet hetzelfde als meertalig onderwijs. Want stel je voor dat het Nederlandstalig onderwijs nu tweetalig zou worden, dan heeft dat geen effect, met al die anderstalige leerlingen. Het is moeilijk om te zeggen hoe het dan wel moet, want er zijn geen voorbeelden. Geen enkele buitenlandse situatie is te vergelijken met Brussel. Maar dat er iets moet veranderen, is duidelijk.” Danny Vileyn en Goele De Cort


BRON: VUB, RUDI JANSSENS, TAALBAROMETER

BDW 1370 PAGINA 5 - DONDERDAG 21 MAART 2013

MINISTER PASCAL SMET REAGEERT

‘Brussel zal internationaal zijn of niet zijn’ BRUSSEL - De Taalbarometer legt opvallende evoluties bloot, vindt ook Vlaams minister bevoegd voor Brussel Pascal Smet (SP.A). “De barometer toont nog maar eens hoe taaldivers Brussel is. Uniek is dat volgens mij niet, je merkt gelijkaardige evoluties in Antwerpen en in andere grote steden. De meertaligheid is een realiteit.” De kennis van het Nederlands gaat opnieuw achteruit. Wat kan u daaraan verhelpen? Smet: “De stijging van het aantal tweetalige gezinnen NederlandsFrans is positief en laat het succes van het Nederlandstalig onderwijs zien. Maar met de algemene kennis van het Nederlands gaat het inderdaad niet goed. We moeten toegeven dat er in het Nederlandstalig onderwijs nog afgestudeerden zijn die niet meer dan functioneel Nederlands spreken. Daarom willen we leerlingen screenen op hun talenkennis wanneer ze zes en twaalf jaar oud zijn, zodat we kunnen ingrijpen wanneer het nodig is.” “De cijfers tonen ook aan dat er in het Franstalig onderwijs een groeiend probleem is van scholen die er niet in slagen om hun leerlingen Engels en Nederlands te leren. Daar kan ik natuurlijk weinig aan doen. Wel wil ik het eenvoudiger maken om Nederlandstalige leerkrachten ter beschikking te stellen van het Franstalig onderwijs, op voorwaarde dat zij ook Franstalige leerkrachten naar ons stu-

“Engels moet opgewaardeerd worden, en dat zeg ik niet om de Franstaligen te koeioneren”

ren om ons tekort op te vangen.” Wat denkt u van de toename van gezinnen waar alleen Arabisch gesproken wordt? Smet: “Dat is een verontrustende evolutie. Als mensen thuis Arabisch willen spreken, is dat geen probleem, behalve als dat ten koste gaat van de contacttalen. Welke contacttaal er gesproken wordt, doet er minder toe. Maar het is vreemd dat migranten die hun toekomst hier zien, enkel Arabisch blijven spreken. Het anker moet in de nieuwe samenleving liggen. Zeker in een meertalige stad moet er een gemeenschappelijk doel zijn, en dat kan alleen als communicatie in een van de drie contacttalen mogelijk is. “Eentaligheid kan leiden tot uitsluiting. Volgens mij is er daarom in Brussel absoluut nood aan een open

inburgeringsbeleid. Brussel laat te veel mensen aan hun lot over.” Engels wordt minder beheerst maar steeds meer gebruikt. Moet de overheid daar geen conclusies uit trekken? Smet: “Ik denk dat het Engels moet opgewaardeerd worden, en dat zeg ik niet om de Franstaligen te koeioneren. Maar Brussel zal internationaal zijn of zal niet zijn, dus moet er een ernstig debat komen over het Engels als officiële taal, zeker als werktaal bij de overheid.” “Het verwondert me wel dat de kennis van het Engels achteruitboert. Dat vraagt om meer onderzoek, me dunkt.”

had als enige thuistaal het Frans in 2006

had als enige thuistaal het Frans in 2012

53%

van de jonge Brusselaars (18-25 jaar) groeide op in een twee- of meertalig gezin

Zet de meertaligheid de rol van de gemeenschappen onder druk? Smet: “Het merk ‘Nederlandstalig’ moet behouden blijven. De gemeenschappen kunnen meer inspelen op meertaligheid. Wij gaan dat binnenkort doen via Muntpunt. We gaan uiteraard communiceren in het Nederlands, maar ook in het Frans en in het Engels. Ook op politiek vlak moeten we zorgen dat de meertalige gemeenschap bediend wordt. Identiteit is geen exclusief begrip. Je kan Brusselaar en Vlaming zijn, of Brusselaar en Marokkaan. De identiteit van de burger van de toekomst is meerlagig.”

63% 38%

7%

aandeel gezinnen waar Frans en Nederlands gesproken werd in 2006

Goele De Cort en Danny Vileyn

© BART DEWAELE

17%

aandeel gezinnen waar Frans en Nederlands gesproken werd in 2012

Pascal Smet wil het niveau van het Nederlands opkrikken: “Het niveau op achttien jaar verschilt erg van school tot school en van leerling tot leerling. Te vaak overstijgt het Nederlands het functionele niet.”

Nieuwe talen in 2012: n Mina n Sora n Laki n Pashtu n Ndebele n Bats n Twi n Tabari n Malagasi


BDW 1370 PAGINA 6 - DONDERDAG 21 MAART 2013 © MARC GYSENS

Op 31 maart wordt het voormalige RVA-gebouw aan de Charleroisesteenweg leeggemaakt en sluiten de deuren van de winteropvang. Iedere nacht verbleven hier tot 350 mensen. Veel mensen moeten op zoek naar een andere oplossing.

Samenleving > Opvangcentra van Samusocial sluiten op het einde van de maand

Het einde van het Winterplan BRUSSEL – Op het einde van de maand loopt het Winterplan af. Dan sluiten de opvangcentra van Samusocial de deuren en daalt het aantal plaatsen voor thuislozen drastisch. Waar gaan de vijfduizend mensen die er de winter doorbrachten, naartoe? “We moeten alleenstaande vrouwen de straat opsturen omdat er nog kwetsbaardere mensen zijn.”

O

m 19 uur is het nog rustig in het nachtopvangcentrum voor daklozen aan de Charleroisesteenweg. In tegenstelling tot het centrum in de Koningsstraat zijn hier ook vrouwen welkom, en zij zijn het eerst aan de beurt voor een maaltijd van soep met een rijstschotel. In de kale eetzaal verzamelt zich al snel een diverse groep, van jonge Afrikaanse meisjes met nepChanelhandtas tot grijzende, voor zich uit starende vrouwen met een trekkarretje. In totaal deden bijna 4.000 mannen, 500 vrouwen en 300 kinderen minstens een nacht beroep op de winteropvang. Hier aan de Charleroisesteenweg verbleven elke nacht tot 350 mensen. Maar op 31 maart wordt het voormalige RVA-gebouw leeggemaakt en sluiten de deuren van de winteropvang. Het totaal aantal plaatsen voor daklozen bij

Samusocial daalt dan drastisch, van 985 naar 110. Veel mensen moeten dus op zoek naar een andere oplossing.

Meer mogelijkheden “Daar breken we ons nu allemaal het hoofd over,” zegt Asma, een knappe en net geklede vrouw van rond de veertig. “Ik kan wel even bij vrienden terecht, maar dat is geen duurzame oplossing. En de huurprijzen beginnen overal bij 300 euro. Ik heb geen euro officiële inkomsten, dus dat wordt moeilijk.” Zoals veel mensen in het centrum heeft Asma geen papieren. “Eigenlijk kom ik uit Kortrijk,” zegt ze in voorzichtig Nederlands. “Toen ik jong was, ben ik van Algerije naar Ghana verhuisd en daar kreeg ik ook kinderen. Ik had goede redenen om er weg te gaan – racisme bestaat overal - , maar mijn asielaanvraag in België is

niet aanvaard. Ondertussen woonde ik al een tijd in West-Vlaanderen. Maar zonder OCMW-steun kon ik niet in mijn appartement blijven. Een paar maanden lang nam een bevriend Vlaams koppel mij in huis, tot ze wilden gaan reizen. Daarna ben ik naar Brussel getrokken. Hier zijn meer mogelijkheden voor iemand in mijn situatie. Spijtig, want ik hield van de rust en de vriendelijke mensen in West-Vlaanderen. Brussel is me veel te druk.”

veel oude dames die een inwonende poetshulp zoeken. Misschien is dat iets voor ons?” Safi lijkt zich minder zorgen te maken. De piepjonge Kameroense moet binnenkort bevallen van een jongentje. Ook zij woonde een tijdlang in Vlaanderen, bij Eeklo, maar trok naar Brussel toen ze uitgeprocedeerd was. Ze kent er bijna niemand. “De meeste Kameroeners hebben het hier zelf moeilijk. Het is niet evident voor hen om iemand te logeren te leggen. Waar ik naartoe ga als het hier sluit? O, dat weet ik nog niet,” zegt ze met een brede glimlach. “De straat op zeker, of een kraakpand? Misschien krijg ik toch wel ergens opvang, in mijn toestand.”

Romagezinnen Uitgeprocedeerd Nu wisselt ze zwartwerk en nachten op de sofa bij vrienden af met nachten in de Charleroisesteenweg. “Ik ben illegaal, maar ik voel me niet anders dan andere mensen. Ik droom van een dynamisch leven met een job.” Haar vriendin Sophie, een Belgische, komt erbij zitten. “Naar het schijnt zijn er in Brussel

Malika (23) hoopt op hetzelfde. Het is naar eigen zeggen al haar derde jaar in de winteropvang. “Ik ben uitgehuwelijkt uit Marokko toen ik negentien was, aan iemand van hier die ik niet kende. We zijn heel snel gescheiden. Ik heb dus geen papieren meer. Maar ik ga niet terug naar Marokko, ik neem het mijn ouders te zeer kwalijk.” Ze heeft nog geen

plan voor na 31 maart. “Dan kan ik hopelijk wel naar het familiecentrum Petit Rempart. We zien wel.” Maar volgens Stéphane Heymans van Dokters van de Wereld, die medische consultaties voor daklozen verzorgen, is dat geen optie. “Petit Rempart zit volledig vol. Al drie jaar zit de situatie er muurvast: het centrum huisvest een vijftiental grote Romagezinnen, die voordien aan het Noordstation of in kraakpanden zaten. Er komt maar geen duurzame oplossing uit de bus, de kinderen gaan niet naar school en de situatie is er rampzalig. Die plaatsen blijven voorlopig geblokkeerd.” Volgens Heymans is er een te groot verschil tussen het aantal plaatsen in de winter en in de zomer, en is er meer structurele opvang nodig. “Er zijn alleenstaande vrouwen en chronisch zieken die de volledige vier maanden naar de nachtopvang komen. Bij sommige meisjes heb ik twijfels over hun meerderjarigheid. De nachtopvang is echt niet de goede plaats voor hen.”

Terug naar Parijs Samusocial klopt al jaren op die-


ADVERTENTIE

BDW 1370 PAGINA 7 - DONDERDAG 21 MAART 2013

“Ik kan wel even bij vrienden terecht, maar dat is geen duurzame oplossing”

naar de slaapzalen verdwenen, de eetzaal en de consultatieruimtes stromen vol met mannen. Ook bij hen is het einde van de winteropvang een veelbesproken thema. “De overheid gaat schrikken dit jaar,” maakt Karim (27) zich sterk. “Al dat volk, plots op straat. Ik denk dat de mensen dat niet gaan pikken.” Zelf bekijkt hij de sluiting nogal filosofisch. “Ik ga gewoon terug naar Parijs. Mijn familie is daar, de stad is mooier, het vervoer is beter, de cafés zijn plezanter. Het enige nadeel is dat ze er strenger controleren op je papieren. Daar vlieg je meteen het land uit.”

Niet uit startblokken De medewerkers van Samusocial die de nachtopvang in goede banen leiden, voelen hoe de stemming naar het einde van de winter verandert. “Hoe dichter het komt, hoe meer gespannen de sfeer. Iedereen begint uit te kijken naar oplossingen, sommigen vinden niets en panikeren,” vertelt een maatschappelijk werker. “Al zijn er ook heel wat die pas de laatste dag beseffen dat we echt sluiten en dat ze op straat staan. Daarom sluiten we in fases, zodat de mensen aan het idee kunnen wennen en zien dat het menens is.” Asma zit ondertussen aan een bureautje in de gang bij een van de sociaal werksters, met een zorgelijk gezicht. Als ze de fotograaf ziet, loopt ze weg. “Vaak lukt het wel om voor de vrouwen ergens een plekje te vinden. Een groot deel heeft papieren maar raakt gewoon niet uit de startblokken,” zegt de sociaal werkster. “Maar als er geen papieren zijn en er geen inkomen is, dan wordt het moeilijk.” Goele De Cort/ brusselnieuws.be Om privacyredenen werden de namen in dit artikel veranderd.

P-PRAAT Brussel wordt hervormd. Als u dat niet gelooft, lees dan De Standaard, waar men Philippe Moureaux opvoert als ‘architect van het compromis’. Welk compromis? Dat van de interne Brusselse staatshervorming. Wat verandert er? Wij weten het niet. Een beetje meer macht naar het Gewest wat betreft mobiliteit en ruimtelijke ordening, en verder nog iets met straatvegers, als we het ons goed herinneren. Maar goed, Moureaux. Eigenlijk kan de hele operatie samengevat worden als volgt: A. Moureaux is geen burgemeester meer. B. In 2014 dreigt de MR ook sterk te staan. U mag beide punten verbinden. Brussel, Brussel. Brussel. U kan geen krant meer openslaan of er staat in wie wat met Brussel wil, wat Brussel moet worden, en waar Brussel naartoe gaat. Zelfs de N-VA begint zich in het Grote Brussel-debat te roeren. En dan was er vorige week ook die fameuze Panoramareportage waarin wij schepen Els Ampe vaak in de file zagen staan, waarin Luckas Vander Taelen vaak grapjes probeerde te maken en waarin de eeuwige Eric Corijn zichzelf ervan probeerde te overtuigen dat hij ook na zijn pensioen van pas kan komen. Opvallend was de afwezigheid van Brigitte Mädchen Grouwels, de Brusselse mobilitätskanzlerin, nochtans mede verantwoordelijk voor het feit dat Els Ampe vaak in de file staat. Misschien waren ze bij de VRT vergeten dat er een Vlaamse christendemocrate in de Brusselse regering zit, een die zelfs meer macht krijgt in de toekomst. Opmerkelijk is ook de afwezigheid van staatssecretaris Bruno ‘Bel me dan als je kan’ De Lille. Misschien zat die ook in de reportage, maar zijn ze er aan de Reyerslaan nog altijd niet uit wat De Lille bedoelt met ‘weinig masten en vele antennes’ als antwoord op de vraag hoe Brussel het 4G-netwerk zal binnenhalen.

DO 21.03

Writers for Peace

La Bellone

Boualem Sansal & Liao Yiwu

VR 22.03

Arab Spring: Writers in Revolution

Halles de Schaerbeek

Khaled Al Khamissi / Ibrahim Al-Koni / Raja Ben Slama / Khaled Khalifa / Boualem Sansal

ZA 23.03

Lange nacht van het korte verhaal

Flagey

Tahar Ben Jelloun / Lydia Davis / Gerard Donovan / Anne Enright / Arnon Grunberg / Kristien Hemmerechts / Pierre Mertens / Enrique Vila-Matas

ZO 24.03

Parcours op 30 plekken in de binnenstad:

11:00>19:00

Karl Ove Knausgård / Geert Mak / Cees Nooteboom / A.S. Byatt / Laurent Binet / Peter Terrin / Adam Zagajewski … Julian Barnes sluit af in BOZAR

passaporta.be 02 226 04 54 Brussel Deze Week

ADVERTENTIE

Maar, onthoud dus: Brussel wordt hervormd.

CHIEN ÉCRASÉ

Ontdek de alternatieven voor pesticiden overal in Wallonië en Brussel

ZO MOET HET NIET – Onderstaand gesprek had een redacteur van deze krant ooit min of meer met een woordvoerder. U begrijpt dat dit niet de manier is waarop men het woord voert. En als u het niet begrijpt dan bent u zelf een woordvoerder, of wil u er graag een worden.

20 > 30 Maart 2013

WIJ: Hallo, met Brussel Deze Week. Zouden wij alstublieft de statistieken van XXX voor het jaar XXX eens mogen inkijken? WOORDVOERDER: Dat weet ik niet. WIJ: Hoezo, dat weet u niet? WOORDVOERDER: Dat moet ik aan mijn statistiekers [sic] vragen. WIJ: En wanneer kan u dat aan uw statistiekers vragen? WOORDVOERDER: Als ze terug zijn van vakantie. WIJ: En wanneer zijn ze terug uit vakantie? WOORDVOERDER: Dat weet ik niet. WIJ: Wanneer weet u dat dan wel? WOORDVOERDER: Binnenkort. GELUK – Toen hadden we nog geluk, want normaal neemt de woordvoerder in kwestie nooit zijn/haar gsm op.

Randanimatie • Debatten • Demonstraties • Conferenties Infos en programma’s op

www.weekzonderpesticiden.be N° 02 775 75 75

visible.be - fotos : shutterstock.com

zelfde nagel. “Er is steeds meer uitsluiting, en toch blijft het aantal structurele bedden ongewijzigd,” zegt Christophe Thielens. “Nu zijn er 110 permanente plaatsen, terwijl we minstens 330 zeer kwetsbare daklozen hebben geïdentificeerd, waaronder gezinnen met kinderen, zwangere vrouwen, ernstig zieken en psychiatrische patiënten. Onze maatschappelijk werkers moeten soms aan alleenstaande vrouwen uitleggen dat ze buiten moeten slapen, omdat alle plaatsen al bezet zijn door nog kwetsbaardere personen. Met meer plaatsen zouden we de mensen ook veel beter kunnen begeleiden.” Ondertussen is het bijna negen uur in het centrum. De vrouwen zijn


BDW 1370 PAGINA 8 - DONDERDAG 21 MAART 2013

Samenleving > Brussels Academy wil academische kennis delen met middenveld

‘Kennis over stad is versplinterd’ H

et grote reservoir aan kennis dat in Brussel zit openbreken en verdelen onder hen die er nood aan hebben. Dat is de Brussels Academy, de open stadsuniversiteit van Corijn en collega’s, in een notendop. Het initiatief situeert zich in het vorig jaar opgerichte Brussels Studies Institute dat de drie Brusselse universiteiten samenbrengt. Kennis is in Brussel een gefragmenteerd goed, meent de professor emeritus. “Iedere instelling heeft zijn meet- en weetcel, maar er bestaat geen overkoepelend orgaan dat de informatie samenbrengt. Er is nochtans veel nood aan onderzoek vanuit de actoren die actief zijn in de culturele en maatschappelijke sector.” Dat onderzoek, en de kennis die daaruit voortkomt, wil de Academy leveren. “We richten ons tot allerlei groepen,” zegt medewerker Geert Cochez. “Van bewonersgroepen over ambtenaren tot onderwijzers. Vele actoren in de stad hebben vanwege de hoge kostprijs ervan geen toegang tot wetenschappelijk onderzoek. Wij bieden een soort light consultancy aan, bijvoorbeeld wanneer een wijkcomité een diepgaande analyse van zijn buurt wil.”

Babyboomer Kennis staat centraal in onze maat-

© SASKIA VANDERSTICHELE

BRUSSEL – Brussel barst van de kennis over de stad, maar ze geraakt vaak niet waar ze nodig is. Daarom begint sociaal geograaf Eric Corijn (VUB) de Brussels Academy: een school voor het middenveld, die de stad mee vorm moet geven. De recent gepensioneerde babyboomers van de Brusselse universiteiten leveren de grondstof. schappij en onze economie, meent Corijn. “In het samenlevingsmodel van een kosmopolitische stad als Brussel wordt verwacht dat mensen zelf veel kennis vergaren. En dat ze ook kennis over elkaar verzamelen.” Corijn ziet echter een probleem: instituten die zich bezighouden met kennis worden steeds meer aan

Stadscafé De aftrap wordt gegeven in het Huis van Culturen in Sint-Jans-Molenbeek. Daar zullen tussen 26 april en 28 juni elke vrijdagnamiddag drie activiteiten plaatsvinden. Op het programma staan een stadscafé als informeel lunchmoment met de mensen van de Academy, een lessenreeks over stedelijke onderwerpen en een werksessie rond concrete stadsdossiers. Het aanbod moet in de toekomst evolueren naar een reeks lessen, seminaries, conferenties en vormingen op maat. Het lesmateriaal zal ook zoveel mogelijk via sociale media verspreid worden. De Nacht van de Kennis, die in november vorig jaar voor de eerste keer werd gehouden, moet de hoogmis worden van de Academy. Op 22 november 2013 komt er alvast een nieuwe editie. Op termijn moet er een structurele werking op poten worden gezet, met een vaste verblijfplaats. “Al kan die wisselen naargelang het onderwerp,” zegt Cochez. Definitieve keuzes volgen pas in het najaar.

“Zij die kennis leveren staan steeds meer onder druk” een marktlogica onderworpen. “De nadruk ligt op het produceren van wetenschappelijke artikels in tijdschriften. De samenleving heeft meer nood aan kennis, terwijl diegenen die deze kennis moeten leveren steeds meer onder tijdsdruk staan.” Een andere belangrijke factor in de totstandkoming van de Academy is de pensioengolf die de universitaire wereld momenteel overspoelt. Ook Corijn ging begin dit jaar op emeritaat. “Maar het is niet omdat je met pensioen gaat, dat je ineens onbruikbaar wordt,” zegt hij. Die twee elementen brachten Corijn en zijn collega’s op het idee van de

riaal in hun computer zitten, die ze nog kunnen delen.” Vrijblijvend mag de Academy niet worden. “Het moet meer zijn dan de zoveelste lezingenreeks,” zegt Corijn. “We willen op een gestructureerde manier omgaan met kennis. Om samen Brussel te maken.”

Eric Corijn (l.) en Geert Cochez van Brussels Academy. Jelle Couder / brusselnieuws.be Brussels Academy als stadsuniversiteit. “Het moet een kennisproductiecentrum worden, maar eentje dat ADVERTENTIE

zich kan onttrekken aan de marktregels. Veel emeriti aan de universiteiten hebben een schat aan mate-

Meer informatie via www.brusselsacademy.be


BDW 1370 PAGINA 9 - DONDERDAG 21 MAART 2013

Sociale integratie > Ex-gedetineerden geven rondleidingen over gevangeniswezen

Een tweede kans, maar met een boodschap BRUSSEL – De actuele gevangenisproblematiek aankaarten door een ex-gedetineerde aan het woord te laten, dat is wat vzw Polymnia sinds kort doet. Zo krijgt het verhaal een menselijke toets, en tegelijk helpt het de gidsen zich opnieuw in de maatschappij te integreren. We gaan samen met gids Sonja De Smedt en co-gids George R. op pad om kennis te maken met hen en de wandeling. George R. werd zeven jaar geleden, door een opeenvolging van feiten, geïnterneerd in de gevangenis van Vorst. “Ik werd ontoerekeningsvatbaar verklaard, en zat dus in de psychiatrische afdeling. Het systeem is daar hetzelfde als voor andere gedetineerden: we zitten met drie personen 23 uur op 24 in een te kleine cel. Alleen krijgen wij medicatie om te slapen en te kalmeren. De juiste medicatie om mensen met bijvoorbeeld depressies te behandelen is daar niet te vinden, terwijl dat eigenlijk broodnodig is.” Nadat hij zijn straf had uitgezeten, wou hij onmiddellijk beginnen werken, maar daar wrong het schoentje. Gelukkig kende hij Sonja De Smedt, stichtster en organisatrice van vzw Polymnia, als oud-student al van voor zijn straf. Terwijl hij in Vorst zat, hield hij contact met haar. Als geschiedkundige zag zij in de gevangenisproblematiek al lang een interessant topic voor haar wandelingen. Na jaren onderzoekswerk heeft ze alle informatie tot een volwaardige rondleiding uitgewerkt, en moest ze enkel nog een menselijke toets aan het onderwerp geven. Dat heeft ze dan samen met George gedaan. “De meeste gidsen die met mij werken, zoals George, waren eerst vooral bang. Ik moest hen echt overtuigen van het nut van de wande-

evident was gezien mijn verleden.” Hoewel hij een universitair diploma heeft en verschillende talen spreekt, kon hij toch niet direct aan werk geraken. “Multinationals kunnen altijd, zelfs al staat er niets op je strafblad, op een of andere manier weten dat je geïnterneerd was.”

Win-winsituatie

George en Sonja op de trappen van het Justitiepaleis.

ling. Ze moesten begrijpen dat zij de meest geschikte personen zijn om erover te praten, en dat enkel zij de clichés kunnen doorbreken.”

Nieuw begin De rondleiding zelf passeert langs de Marollen waar er gesproken wordt over het gevangeniswezen en de problemen rond ex-gedetineerden, telkens doorspekt met George’s verhaal. Sonja vertelt ook een korte geschiedenis van het juridische systeem en de gevangenissen in België. Ondanks het moeilijke onderwerp gaat de wandeling er gemoedelijk aan toe, en vullen gids Sonja en co-gids George elkaar telkens aan. Eindigen doet de tocht aan het Justitiepaleis, het is meteen ook het einde van het verhaal van George. Hij maakt er ook een link met de actualiteit. “Iedereen hoort wel eens iets over ons justitiesysteem. Daarom proberen wij een actualiteitswaarde aan onze rondleidingen

Met haar project wil Sonja exgedetineerden helpen een fout begin te vermijden

te geven, en het systeem duidelijk uit te leggen. Veel jongeren maar ook volwassenen, begrijpen ons juridisch systeem niet en hebben er bedenkingen bij. Omdat het een ingewikkelde materie is, leggen we er de nadruk op,” verduidelijkt Sonja. George is al een tijdje co-gids van Sonja. Voor de wandeling gelanceerd werd, stelden ze alles op punt via try-outs, zodat ze de groepen

© HOUDA BEN AZZOUZ

een realistische en boeiende toer konden aanbieden. Na zijn jaar als geïnterneerde ging George begeleid wonen, en begon hij te zoeken naar werk. “Begeleid wonen is eigenlijk een soort overgangsperiode voor ex-gedetineerden, en vooral geïnterneerden, tussen de gevangenis en zelfstandig wonen. Je zit eigenlijk op kot, maar dan met mensen met een moeilijk verleden. Een keer per week komt er een assistent om je te begeleiden, en te helpen met wat moeilijk is.” Voor George was het dan ook niet gemakkelijk om de draad terug op te pikken. “Als je samen met andere exgedetineerden woont, moet je echt sterk staan. Die mensen zijn niet altijd in staat om hun leven te veranderen, ze zitten een beetje vast in het systeem. Gelukkig was ik toen sterk genoeg om te beslissen dat het tijd was om mij stilletjes te herpakken door mij bijvoorbeeld in te schrijven in een interimkantoor, wat niet

De rondleidingen hebben een speciale functie voor George. “Als je begint te gidsen, is het moeilijk om opnieuw in het openbaar te spreken. Maar Sonja hielp mij heel veel met gesprekstechnieken, en de rondleidingen werken ook therapeutisch. Dit heeft me geholpen om opnieuw onder de mensen te komen.” Het heeft jaren geduurd vooraleer Sonja George terug kon laten praten over zijn problematiek. “Een jaar na zijn ontslag uit de gevangenis was hij nog steeds een gebroken man. Hij reageerde heel raar. Ik moest hem maandenlang helpen op een normale en kalme manier te reageren om zich stilletjes aan beter te voelen. Hij ziet ook nog steeds een psychotherapeute die hem helpt zijn leven op een gewone manier te leven.” Voor Sonja is ex-gedetineerden helpen dan ook een manier om een fout beginparcours te doorbreken. Het is dus een win-winsituatie. George vindt er een boodschap en doel in, terwijl Sonja de ex-gedetineerden ermee helpt om opnieuw met mensen in contact te komen. Ze doet daarmee ook aan sociale integratie. En mensen die geïnteresseerd zijn in het topic kunnen er een heel plezante wandeling aan beleven.

Houda Ben Azzouz

Meer informatie op 0475/41.07.67 of via www.polymnia.be

Politiek > Zesde staatshervorming, vele percepties

‘Wallo-Brux is sociaal-economische constructie’ BRUSSEL - Tijdens een debat over de zesde staatshervorming bleek dat sommige Franstaligen andere percepties hebben over federalisme. Toegegeven: in een debat met als Franstalige gangmaker FDF-voorzitter Olivier Maingain dreigt zelfs een redelijke Franstalige grondwetspecialist als Francis Delpérée zich scherper op te stellen. Voeg daar nog eens een bomvolle en soms zelfs geagiteerde zaal aan toe en men begrijpt dat de Vlaamse debaters Brussels minister Brigitte Grouwels (CD&V) en Lieven De Rouck (N-VA) het niet onder de markt hadden,

vorige week woensdag in de grote zaal van de Facultés universitaires Saint-Louis. Delpérée liet verstaan dat “we sinds lang de dingen met twee doen in dit land.” Even later wees hij dan weer een federalisme met twee zonder Brussel af. “Er zijn akkoorden nodig tussen Wallonië en Brussel.”

Tweetaligheid Nochtans gebruikte cdH-senator Delpérée de sussende uitspraak “la liberté se paie” als antwoord op een vraag uit de zaal over de hoge kostprijs van het Belgische federale model. De man vertelde ook, toen hem werd gevraagd wat zijn bezwaren

waren tegen de volledige tweetaligheid van het Belgische grondgebied, dat er “zelfs binnen de Senaat verschillende gevoeligheden over bepaalde onderwerpen zijn tussen Vlamingen en Franstaligen.”

Certains droits Maar de toonzetter was Olivier Maingain, die verduidelijkte waarom zijn partij nog niet afgeschreven moet worden. “De Federatie Wallonië-Brussel is een federatie om sociaal-economische redenen. Alle mechanismen die een breuk bewerkstelligen tussen Wallonië en Brussel vermijden we.” Maingain haalde ook Europa aan om zijn

boodschap verkocht te krijgen. “De meertaligheid is het echte debat.” De FDF-voorzitter benadrukte dat hij als goede federalist steeds bereid is tot samenwerking. “Als de Vlamingen op een dag - en dat zal gebeuren - bepaalde rechten vragen in Jodoigne, dan moeten we hen die geven.” Door het luide applaus dat Maingain van het jonge volkje kreeg, verstomde de betekenis van zijn boodschap: “certains droits”.

Gemeenschapskeuze Aan Vlaamse kant was er vaak consensus tussen Brigitte Grouwels en Lieven De Rouck. Daarbij gaf Grouwels de toon aan. “Omdat het

te laat is,” antwoordde Grouwels, toen haar gevraagd werd wat haar bezwaren tegen een tweetalig België waren. Ze zei wel dat ze het model van gemeenschapskeuze in Brussel niet genegen is. Lieven De Rouck pareerde het verwijt dat een gemeenschapskeuze in Brussel zou neerkomen op apartheid. “Is het dan geen apartheid wanneer de procureur des Konings in Brussel na de zesde staatshervorming Franstalig moet zijn?” vroeg hij. Het debat ging dan nog nauwelijks over de gevolgen van het Vlinderakkoord van de regeringDi Rupo. Christophe Degreef


BDW REGIO

BDW 1370 PAGINA 10 - DONDERDAG 21 MAART 2013

Deze week in het herbouwde GC De Kroon > Lijm tussen culturen en regio’s

Nieuw ankerpunt tussen AB en Westrand

een ware metamorfose. Er is extra gebruiksruimte gecreëerd: vier polyvalente zalen voor veertig man, waaronder een spiegelzaal voor dans en theater, twee vergaderzalen voor de socio-culturele verenigingen, een keuken en een groot conciërge-appartement. Met daarnaast in de tuin ontmoetingsterrassen en café Den DK, en ondergronds een nieuwe zaal voor 160 gebruikers. Die multifunctionele zaal is vijftien meter breed en kan snel omgebouwd worden tot een geluidsarme podium- en concertzaal. Er werd een telescopische tribune geïntegreerd, met 120 zitjes die naadloos aansluiten op verlichte trappenpartijen.

Moeilijkheden

Thim Vandecauter en Mark Dubois: “In dit gebied is de leefbaarheid tussen anderstaligen heel groot en positief, het is een extra investering van de overheid waard.”

SINT-AGATHA-BERCHEM – Het vernieuwde gemeenschapscentrum De Kroon gaat met een podiumzaal van 160 man inzetten op wat een verstedelijkte regio BerchemDilbeek nodig heeft. “Al wat tussen AB en Westrand gemist wordt, moet bij ons een laagdrempelige plek krijgen: burgerparticipatie in het Repair Café, artiesten in residentie en co-creaties met Franstalige organisaties,” aldus de gebruiksbedenkers Mark Dubois en Thim Vandecauter.

D

e Kroon en het naburige tuinterrascafé Den DK gaan zaterdag officieel open. Met pakweg 4,2 miljoen euro is voor de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC) de grootste investering in (ver)nieuwbouw van een gemeenschapscentrum voor deze legislatuur rond. Het hedendaagse zalencomplex wordt het kloppende hart van de cultuurdorpskern Symbiose 1082, een grote infrastructuursite voor Nederlandstalige en Franstalige cultuurbeleving. Het gemeenschapscentrum kreeg een verdubbeling van zijn bruikbare oppervlakte. In totaal beschikt De Kroon nu over vijf verdiepingen, samen goed voor 1.535 vierkante meter, waarbij de ondergrondse nieuwbouwzaal met daglicht én een uitschuifbare tribune de parel aan de kroon is. Waarom de overheid in Berchemdorp investeert, legt directeur Mark Dubois uit: “De lokale gemeenschappen bewegen zich continu over de gewestgrens. De leefbaar-

heid tussen anderstaligen is heel groot en positief in dit gebied, en een extra investering van de overheid waard. De aanwezigheid van ons randstedelijk gemeenschapscentrum en de naburige Nederlandstalige bibliotheek wordt door (nieuwe) Brusselaars reeds als een motivatie gezien om hier te komen wonen. Bovendien willen we, eens het Centre culturel Le Fourquet ook af is, elkaars infrastructuur gratis gebruiken. Het personeel van De Kroon kreeg tijdens de verbouwing onderdak bij Le Fourquet, de samenwerking met de Franstalige partners loopt gesmeerd.”

Creatiehuis Bij een nieuw huis hoort ook een nieuwe programmering. En die wordt verdedigd vanuit een belangenbehartiging van de lokale cultuurgebruikers tussen Brusselcentrum en de Rand. Dubois heeft met programmator Thim Vandecauter de koers uitgezet: “De idee

van klassieke podiumprogrammering is achterhaald. We gaan eerst een publiek zoeken, en samen met professionals concepten en producties uitwerken. Zoals Kinderen

“We willen complementair werken tussen de Rand en de stad” Baas, een woensdagopvangproject met scholen, of een bosproject met gehoorgestoorden. In plaats van zelf een aanbod te voorzien zullen we vraaggericht werken.” “We willen ook een creatie- en ontmoetingsterrein zijn voor grote en kleine artiesten. Het heeft geen zin om cultuurfabrieksmatig te programmeren. Grote, en dus dure, namen vinden de weg naar de AB en Westrand. Een try-out van Jean

© IVAN PUT

Blaute zou bij ons wel nog kunnen, maar we willen eerder complementair werken als verbindingsculturenhuis tussen de Rand en de stad. Elk overgangsgebied is altijd al een ideaal laboratorium gebleken. We zien ons als facilitator voor professionele artiesten in residentie: regisseur Jordi Vidal maakt hier zijn nieuwe dans- en circusproductie, feelgoodregisseur Delphine maakt bewegingstheater, het Luxemburgse Traffik mag hier aan decorbouw doen. Alles in ruil voor (kinder)voorstellingen. We gaan 3.000 schoolkinderen laagdrempelig met creaties in contact brengen. Bij ons moet het goedkoper zijn dan in het centrum (Bronks, red.). Ook lokale spelers als de muziekacademie en theater ’t Meiklokje (dat de technisch verouderde gemeentelijke feestzaal beu was, red.) geven we iets terug. Onze nieuwe zaal is van een perfecte schaalgrootte om een nieuwe huiselijkheid in cultuur aan te bieden. Alles gebeurt vanuit een groot voluntarisme. Ook het Repair Café voor gratis hersteldiensten (elke derde zondag van de maand vanaf april, red.) draagt daartoe bij. Er hebben zich hiervoor al veertig vrijwilligers en handige Harry’s aangemeld.” Ondanks de vieze, oude buitengevel onderging De Kroon binnenin

De initiator van het project, intussen Vlaams minister voor Brussel Pascal Smet (SP.A), en de huidig bevoegde staatssecretaris Bruno De Lille (Groen) knippen zaterdag de lintjes door, samen met de lokale voortouwtrekkers. Daarbij mogen ereschepen Cornelis Marievoet en oud-schepen Peter Decabooter (beide CD&V), die de Nederlandstalige belangen het vorige decennium met zachte hand hard maakten, niet vergeten worden. Al in 2005 stond het punt op de agenda, met erfpachten. De grondwerken startten in mei 2011. Ondanks enkele tegenslagen, zoals bijkomende asbestproblemen, muggenziften door Monumenten en Landschappen en vandalisme, is de klus in ijltempo geklaard door aannemer Democo. Al moest het studiebureau Este Architects uit Jette continu het concept bijsturen. De bouwkost tikt af op ongeveer 3,4 miljoen euro. Voor meubilair en uitrusting komt daar ruim 800.000 euro bij. Een makkelijke klus bleek de bouw niet. Architect Peter Flamend van Este Architects: “Dit project is een schoolvoorbeeld van een verzameling van alle mogelijke moeilijkheden die je kan ondervinden bij een bouwproject: een ondergronds en waterdicht theater in stedelijk gebied concipiëren, verbonden aan een beschermd stadsgezicht, en dit voorafgegaan door een architectuurwedstrijd. Daarenboven vereiste de verbouwing van De Kroon - als monument - een diepgaande studie rond brandveiligheid, asbest en bescherming. Sinds 2006 waren er continu aanpassingen en toegevingen te doen.” Op de spijtige extra besparingen na, zoals een trieste gevelafwerking voor de oude De Kroon en geen tochtsas voor het café dat enkel via buiten toegankelijk is voor de zaalgebruikers, is het nieuwe gemeenschapscentrum klaar voor zijn ‘geleidende verbinding’ tussen de interculturele binnenstad en Dilbeek of verder. Zonder te veel overheidsinmenging moet de aarding Brussel-Rand goed lukken.

Jean-Marie Binst

Openingsfeest De Kroon en Den DK, J.B. Vandendrieschstraat 19, op zaterdag 23 maart, vanaf 14 uur met o.a. tentoonstellingen, concerten en een grote loopwedstrijd. Om 21 uur is er de zaalshow van ’t Schoon Vertier. www.dekroon.vgc.be


BDW 1370 PAGINA 11 - DONDERDAG 21 MAART 2013

Een ongewone vakantie op de camping

Schaarbeek > Twee helften Verboekhovenplein eindelijk verenigd

Berenkuil krijgt brug over spoor © SASKIA VANDERSTICHELE

Het  Eugène  Verboekhovenplein  is  een  ovaal  plein,  omringd  door  tramsporen  en  doormidden  gesneden door de spoorweg richting Namen. De lijn werd op het eind van de  negentiende  eeuw,  bovenop  de  gedempte Maalbeek, aangelegd. Lange  tijd  was  het  ronde  middendeel  van het plein ontoegankelijk. Er liep  een  ijzeren  hek  omheen  waardoor  alleen  een  naar  beneden  afl opend  grasperk met bomen te zien was. In  2001  werd  het  plein  gerenoveerd:  het  hek  werd  weggehaald  en  aan  weerszijden  van  het  spoor  kwam  een publiek parkje, met een fontein  en banken. Beide parkjes worden druk bezocht  door  mensen  van  alle  leeftijden  en  origines. De Berenkuil is een van de  meest  multiculturele  plekken  van  de stad. Om het plein nog aangenamer te maken komt er nu een stalen  brug  tussen  beide  delen.  Die  kost  600.000 euro en wordt in de nacht  van 12 op 13 juni geplaatst, en tegen het najaar afgewerkt. Eigenlijk is de brug een kunstwerk.  “Het  wijkcontract  Navez-Portaels  voorziet  in  een  kunstwerk  voor  de  Berenkuil.  Wij  hebben  een  brug  voorgesteld.  Op  die  manier  heeft  de  constructie  ook  een  functie,”  zegt  Matthieu  Mallié  van  het  ingenieursbureau  Ney,  dat  de  brug  ontwierp  samen  met  architectenbureau  MSA.  “Voetgangers  en  fi etsers  kunnen  oversteken.  Maar  de  brug  moet  ook  fungeren  als  plein,

© MSA-NEY&PARTNERS

De twee helften van het Verboekhovenplein, beter gekend als de Berenkuil, worden in juni verenigd door een brug. Die zal ook als pleintje dienen.

als  ontmoetingsplek.  Daarom  is  ze  breed en krijgt ze een zittribune.” Op die manier zal volgens Mallié de  centraliteit  van  het  Verboekhovenplein  hersteld  worden.  “Al  was  het  nog  beter  geweest  om  het  gapende  gat van de spoorlijn te bedekken met  beton en er groen op aan te leggen.”  Maar  dit  plan  is  te  duur  en  technisch  moeilijk  haalbaar  omdat  de  spoorlijn  niet  kan  zakken  vanwege  de onderliggende Maalbeek. Mallié:

In juni komt er een brug over de Berenkuil, die beide delen van het park verbindt.

“Onze brug is een tussenoplossing.”

Paaseiland J  ohan Basiliades (Open VLD), die al  tien jaar aan het plein woont, vindt  het vooruitzicht van een brug prachtig,  maar  heeft  ook  bedenkingen.  “Het parkje werd pas een goeie tien  jaar  geleden  opgeknapt  en  is  al  helemaal afgeleefd. Van het fonteintje  blijft  niet  veel  over,  de  bushokjes  zijn om de haverklap kapot, de ban-

ken werden rond Nieuwjaar in brand  gestoken, elke morgen is het een ravage van vuilnis en lege bierblikjes.  Ik vergelijk het met het Paaseiland:  de  bewoners  eten  hun  plein  op.  Prachtig  dus,  zo’n  brug,  maar  zou  het niet beter zijn dat de gebruikers  eerst respect wordt bijgebracht voor  er  opnieuw  overheidsgeld  geïnvesteerd wordt?” Bettina Hubo

ADVERTENTIE

Loop mee met De VGC LoopCampaGne BeGin met Lopen: Start to run, 0 > 5 km

BLijf Lopen: keep runninG, 5 > 10 km

elsene: atletiekpiste VUB, Pleinlaan 2, elke woensdag en vrijdag van 19.00 u. tot 20.00 u. vanaf 27/03/2013

jette: Boudewijnpark, ingang H.Hartlaan, elke woensdag en vrijdag van 18.00 u. tot 19.00 u. vanaf 27/03/2013

jette: Boudewijnpark, ingang H.Hartlaan, elke woensdag en vrijdag van 18.00 u. tot 19.00 u. vanaf 27/03/2013

koekelberg: Elisabethpark, elke dinsdag en vrijdag van 19.00 u. tot 20.00 u. vanaf 26/03/2013

koekelberg: Elisabethpark, elke dinsdag en vrijdag van 19.00 u. tot 20.00 u. vanaf 26/03/2013

Schaarbeek: Atletiekpiste Terdelt, Terdeltplein 1, elke dinsdag en donderdag van 18.30 u. tot 19.30 u. en zaterdag van 10.00 u. tot 11.00 u. vanaf 26/03/2013

Schaarbeek: Atletiekpiste Terdelt, Terdeltplein 1, elke dinsdag en donderdag van 18.30 u. tot 19.30 u. en zaterdag van 10.00 u. tot 11.00 u. vanaf 26/03/2013

Vraag jouw gratis exemplaar van de Brusselse Loopgids aan via de VGC-sportdienst: sportdienst@vgc.be, www.vgc.be/sport, www.facebook.com/VGCsportdienst, 02 563 05 14

NEDER-OVER-HEEMBEEK – Toneelkring Rust Roest brengt op vrijdag 22 en zaterdag 23 maart om 20 uur de komedie Volzet. Het stuk speelt zich af op een camping. De komedie gaat over een oud  koppel, Jaak en zijn vrouw Victorine. Zij brengen zoals gewoonlijk  hun vakantie door op een vaste  stek op de camping. Toch wordt al  snel duidelijk dat het geen gewone  vakantie zal worden. “Jaak heeft  er dit keer allesbehalve zin in,”  vertelt actrice Sandra Vanbeneden. “De camping staat overvol.  Martha, hun norse buurvrouw  en vooral bemoeial, zorgt voor de  nodige wrevel. Tot overmaat van  ramp probeert uitbaatster Frieda,  die ik vertolk, uit alles geld te  slaan. Gelukkig breken Pie en  Gerarda de sleur met een spelletje  petanque. Maar wanneer twee  jonge meisjes in de buurt hun  tentje opslaan, komt er pas echt  ambiance op de camping. Jaak  krijgt last van een ware opstoot  van zijn hormonen. En dat belooft  voor vuurwerk te zorgen.”  Het stuk is geschreven door Frans  Vlaskop, en wordt geregisseerd  door Guido Degrieck. De voorstelling vindt plaats in Zaal Familia,  Frans Vekemansstraat 131 in  Neder-Over-Heembeek. De toegangsprijs bedraagt 7/8,50 (VVK/ ADK) euro. Kinderen jonger dan  twaalf jaar kunnen gratis binnen. Reserveren kan via Sandra  Vanbeneden op 0486/18.15.91 of  rustroest@heembeek.be, en meer  info vindt u op  www.rustroest.heembeek.be.  Matthias Vanheerentals


Etterbeek > Leerlingen maken kennis met gemeente

Planking op Jourdanplein Op 27 maart zullen de leerlingen van het Koninklijk Atheneum van Etterbeek een demonstratie ‘planking’ geven op het Jourdanplein in Etterbeek. Planking is een internetfenomeen, waarbij mensen foto’s trekken van elkaar terwijl ze met een stijf lichaam doodstil blijven liggen op de meest opvallende plekken. De 150 leerlingen zullen dit in een flashmob doen. Aanleiding voor deze plan-

king is de Etterbeekdag, waarop jonge studenten Etterbeek dankzij verschillende sociale en culturele organisaties beter leren kennen. Diezelfde woensdagvoormiddag is er dan ook een rondleiding gepland in de Etterbeekse wijken. Het thema dit jaar is ‘Droom je stad’, waarbij de leerlingen hun mening mogen geven over de toekomst van Etterbeek. Om 12 uur zullen ze het Jourdanplein herinrichten met hun eigen lichaADE men.

ADVERTENTIE

ADVERTENTIE

1

18/03/13

12:51

Brussel > Heropening cinema linkt verleden en heden

Anneessens Palace projecteert herinneringen Waar spreken we af? In de Anneessenswijk kan dat vanaf november terug in een lokale cinema. De bewoners zelf gaan samen met de Brusselse organisatie BNA-BBOT (Bruxelles nous appartient-Brussel behoort ons toe) en Erfgoedcel Brussel het Anneessens Palace (re)construeren als geheugensteun voor de wijk. “In gesprekken met de buurtbewoners viel ons op dat rond de voormalige Cinema Star, die op het Anneessensplein 4-5 lag, bijna een geheimzinnig aura hangt,” zegt Maud Seuntjens van BBOT die een jaar lang het project Micro-Anneessens stuurt. “Niemand kon ons daar al een foto van tonen. Nu staan er woningen, maar de cinema leeft nog voort in de herinneringen van de bewoners.” Zeker is dat het er een met balkons was, zoals een bewoonster (“le moderne c’est bien, mais il tue l’ancien”) vertelt in een geluidsfragment van BBOT. Anneessens Palace bestaat al van 1909, heette in de loop der jaren ook Ciné Phénix, en vanaf eind de jaren 30 tot 67, met weduwe J.-R. Van Damme als uitbaatster, Cinema Star. Niet te verwarren met de bekende - en geklasseerde - Pathé Palace op de Anspachlaan nr. 85. In 1969 moet de Star nog enkele maanden door Spaanse migranten zijn uitgebaat, en de sluiting zou een gevolg geweest zijn van vandalisme tijdens een anti-Amerikabetoging. Er zijn nog veel losse eindjes! BBOT hoort de verhalen graag van u. “De bewoners zullen de cinema reconstrueren met recuperatiemateriaal uit de wijk zelf. De locatie ligt nog niet helemaal vast, maar Anneessens Palace krijgt een spectaculaire inhuldiging,” zegt Seuntjens. “Het wordt de verzamelplaats voor de mondelinge getuigenissen, expo’s en films over de buurt, zoals Mémoires vives van Buurthuis Washuis/Videp/Siréas, of de documentaire-in-de-maak van een bewoner, maar ook met een podium voor als iemand gewoon een straatliedje wil komen zingen.”

Transitwijk De Anneessenswijk situeert zich in de puntzak tussen de Lemonnierlaan, de Zuidlaan, de Fabriekstraat en de Zespenningenstraat met het park Fontainas-eilandje, waar vroeger Philips zat en daarvoor allemaal kleine cités. Een man getuigt

hoe ze als kind op de verlaten Philipssite de spot dreven met politici tijdens een maandenlange staking van het onderwijs. De buurt raakte verarmd omdat de kleine industrieën een voor een verdwenen. Vandaag is het een buurt met tegelijk veel alleenstaanden en grote gezinnen, veelal van Spaanse en Marokkaanse origine. Over de buurt wordt vooral negatief bericht. De realiteit is veel genuanceerder, ondervond BBOT dat met de dictafoon op pad ging: “De kermis van Notre-Dame-au-Rouge (vroeger Notre-Dame-surSenne), genoemd naar een kerk uit de Anderlechtstraat, was in heel Brussel gekend, het carnaval is altijd belangrijk geweest, de processies,... Achter de onopvallende muren van de Sint-Antoniuskerk in de Artesiëstraat komt een smeltkroes de mis vieren, prachtig om te zien. Er zijn verhalen over de franciscanen-conventuelen die in de buurt voetbalden met de jongeren. Elke dinsdag organiseren ze nog altijd een voedselbedeling, ze vervullen dus een sociale rol.” “Typisch is dat Anneessens voor veel mensen een transitwijk is waar ze slechts een paar jaar blijven. Ook deze verhalen, over migratie, tewerkstelling, huisvesting of gentrificatie (gegoeden die in een achtergestelde buurt komen wonen, red.) zullen in Anneessens Palace weerklinken. Over de volksfeesten vroeger en nu kwamen we al heel wat te weten door met kinderen op reportage te trekken.” Een bonte rij wijkorganisaties werkt mee aan het project Micro-Anneessens, zoals het CCA (Communautair Centrum Anneessens), PSC (Projet de Cohésion Sociale), Centro García Lorca, buurthuis Washuis, Dolto Webradio, of het Siloe Centre Comète. “Het was de eerste organisatie die rond jeugddelinquentie werkte in Brussel, en is intussen al twintig jaar aan de slag.” An Devroe © JEANINE MATTEZ

advertentie ccBXXL De kroon.pdf

BDW REGIO

BDW 1370 PAGINA 12 - DONDERDAG 21 MAART 2013

Hebt u herinneringen, foto’s of filmpjes over de Anneessensbuurt, dan kan u terecht bij Maud Seuntjens via 02/223.21.51 of op maud@ bna-bbot.be. Elke dinsdagnamiddag houdt ze permanentie in het CCA, Gierstraat 2, 1000 Brussel.

Sint-Jans-Molenbeek > Werklozen baten tearoom uit

Wafels bakken bij Artizan Artizan, een project van Atelier Groot-Eiland, houdt op 28 maart een informatiemiddag. De vzw Groot-Eiland richt zich tot mensen die niet aan de bak komen op de reguliere arbeidsmarkt: langdurig laaggeschoolde werklozen, leefloners, asielzoekers, mensen met een invaliditeitsuitkering. Bij Groot-Eiland krijgen ze een opleiding en kunnen ze werkervaring opdoen op uiteenlopende terreinen. Artizan focust op het culinaire. In het kookatelier maken de deelnemers gebak en versnaperingen, tijdens het creatief atelier knutselen ze placemats, kaarsen en andere tafelspulletjes in elkaar. Al die producten

worden vervolgens verkocht in de tearoom annex winkel. Daar leren de deelnemers dus zowel koffiezetten en gebak opdienen als werken met de kassa. Artizan heeft overigens ook een was- en strijkatelier. Tijdens de infosessie op 28 maart (14-16.30 uur) kunnen belangstellenden wafels leren bakken in het kookatelier of een ontbijtsetje maken. Wie interesse heeft om deel te nemen aan de infomiddag, kan zich aanmelden via 02/511.72.10 of  op fanchon@ateliergrooteiland.be. Bettina Hubo www.ateliergrooteiland.be


BDW 1370 PAGINA 13 - DONDERDAG 21 MAART 2013

ROND BRUSSEL (19): OUDERGEM

Op de rotonde bij metrostation Demey staat een blauwe piramide, ze is een meter of vijftien hoog. Bovenin de top is een nylondraad bevestigd, waaraan een goudkleurig gewicht hangt. Een slinger, dat is duidelijk, en als vanzelf komt ‘de slinger van Foucault’ in me op. Niet dat ik precies weet wie deze Foucault was of wat er ook alweer bewezen kan worden met zijn slinger, de vier woorden zitten eigenlijk alleen in mijn hoofd door de gelijknamige roman die Umberto Eco eind jaren tachtig publiceerde. Thuis zoek ik het op: met een lange slinger liet de Franse natuurkundige Léon Foucault in 1851 zien dat de aarde om zijn as draait. Een slinger zwaait namelijk precies

originele opstelling niet toevallig een zandvloer. Het is een nepper, zoveel is duidelijk, en kunstenaar Guy Bauclair, die de slinger maakte, noemde hem dan ook heel anders: La Pensée verticale, oftewel het traditionele logische denken. Maar is het kunstwerk wel zo logisch als het eruitziet? Waarom een vierpotige piramide om een slinger op te hangen als je ook met drie poten kunt volstaan? De Egyptische piramides hebben weliswaar een vierkant grondvlak en vier opstaande ribben, maar een driehoek als grondvlak is voldoende. Niet voor niets heet deze eenvoudigste vorm een simplex. Zo’n simplex was niet alleen goedkoper en makkelijker geweest, ze had ook beter bij het stratenpatroon gepast aangezien er op deze rotonde slechts drie wegen uitkomen. Volgens de richtingaanwijzer die naast de rotonde staat, leiden ze naar Bosvoorde, Watermaal en Oudergem. Maar in die laatste gemeente bent u formeel al, wat het weer minder logisch maakt.

© TIJS VAN DEN BOOMEN

Vlaanderen heeft de reputatie dat de rotondes er vol staan met bespottelijke beelden. Maar hoe zit het in Brussel? Voor BDW onderneemt de Nederlandse rotondoloog Tijs van den Boomen de komende maanden een zoektocht naar de rotondes van de negentien Brusselse gemeenten. Welke spiegel houden ze ons voor?

recht heen en weer, maar doordat de aarde ondertussen draait, lijkt het alsof de pendelbeweging van de slinger verschuift. Je hoeft de slinger alleen maar een zetje te geven

en na een uur zie je het effect al. Leuk en aardig, maar hoe kunt u deze slinger, die boven een bak water hangt, een zet geven? En water is toch eigenlijk helemaal niet ge-

schikt om de afwijking zichtbaar te maken? Foucault gebruikte in de

Tijs van den Boomen

www.brusselnieuws.be/rondbrussel

ADVERTENTIE

Hoe ver moet Brussel uitbreiden? De Brusselse bevolking blijft groeien. Is een grote uitbreiding van de stad de oplossing? De boeiendste opinies en debatten over de hoofdstad vindt u op brusselnieuws.be

Nieuws

Cultuur

Eten & Drinken

Opinie


BDW 1370 PAGINA 14 - DONDERDAG 21 MAART 2013

water- en afvalbeheer en moderne communicatienetwerken. Een smart city uitbouwen is nodig om te beantwoorden aan de noden van de bevolking en de bedrijven. Maar evengoed creëer je er duurzame en slimme jobs mee. Gaat het dan enkel om werk voor hooggeschoolden? Neen, het gaat om alle mogelijke jobs die in een goed draaiende stedelijke economie nodig zijn. De technologiebedrijven bewijzen dat het kan. De technologiebedrijven zoeken erg uiteenlopende functies; van lasser tot ingenieur, van ICT’er tot elektricien.

... maar kan het worden

De fiscale druk op de bedrijven in het gewest, zoals onder meer Audi in Vorst, ligt gemiddeld dubbel zo hoog als in de Rand.

© TIJS VAN DEN BOOMEN

Economie > Technologiebedrijven reiken de hand voor uitbouw smart city

Witte rook boven Brussels ministerie van Economie BRUSSEL– We hebben een nieuwe minister van Economie: Céline Fremault. Maar wordt zij een tussenpaus of zal ze krachtig haar stempel drukken op het beleid? De technologiebedrijven hopen op dat laatste. “Want er zijn nog heel wat onafgewerkte dossiers waarin ze vooruitgang verwachten,” zegt Floriane de Kerchove, directrice van Agoria Brussel.

BDWOPINIE De band tussen technologiebedrijven en steden is sinds vanouds erg nauw, en in Brussel is dat niet anders. Het Brussels gewest telt onder zijn technologiebedrijven heel wat grote productie- en dienstenbedrijven zoals Audi, Bosch, Sabca en Toyota, maar ook ICT-bedrijven zoals Atos Worldline, IBM, Fujitsu Siemens of Zetes, en contracting en maintenancebedrijven als Cofely Fabricom, Cegelec en SPIE. Daarnaast zijn er ook heel wat KMO’s die in de Brusselse stadsbiotoop ontkiemen en op termijn de gewestgrenzen vaak ontgroeien. Alle technologiebedrijven samen stellen in het Brussels

gewest ruim 31.000 mensen tewerk. Laten we eerst even kort terugblikken op de erfenis van Benoît Cerexhe. Die boekte immers een aantal belangrijke resultaten. Zo verdubbelde het innovatiebudget van het Gewest van 22 tot 44 miljoen euro. Ook de oprichting van het referentiecentrum ICT is een belangrijke verwezenlijking. En vooral de hervorming van Actiris lijkt op de goede weg. Het beheerscontract voorziet becijferde doelstellingen met evaluatiemechanismen. De betere samenwerking met BruxellesFormation door de introductie van een uniek dossier per werkzoekende en de uitwisseling van vacatures met de VDAB zijn positief. Het is echt nog niet zo lang geleden dat het uitspreken van termen als evalu-

FLORIANE DE KERCHOVE (AGORIA):

“Voor de uitbouw van een smart city hebben bedrijven nood aan steun op het vlak van innovatie, het aantrekken van talenten en een aanvaardbaar kostenplaatje”

atie, opvolging van werkzoekenden of uitwisselen van vacatures gelijk stond aan vloeken in de kerk. De vorige economieminister heeft duidelijk zijn steentje bijgedragen om Actiris op een modernere leest te schoeien. Nu is het uiteraard wel zaak om het nieuwe beheerscontract van Actiris goed uit te voeren.

Brussel is nog geen smart city... En zo komen we bij de nieuwe eco-

nomieminister. Want die heeft nog werk op de tafel. Steden pakken graag uit met de term smart city, maar laten we meteen duidelijk zijn: Brussel is nog geen smart city. En de economieminister heeft heel wat bevoegdheden in handen om hieraan te werken. Smart cities werken aan de uitbouw van duurzame, slimme projecten in domeinen zoals energie, gebouwen, mobiliteit, eGov, gezondheid, publieke ruimte,

Om mee te werken aan de uitbouw van een smart city, hebben de bedrijven nood aan steun op het vlak van innovatie, het aantrekken van talenten en een aanvaardbaar kostenplaatje. Op deze drie domeinen, vragen de technologiebedrijven bijzondere aandacht van de nieuwe minister. Het R&D-budget van het Gewest kan zeker nog de hoogte in. Momenteel bedraagt het R&D-budget nog maar 1,1% van het Brusselse bnp, een stuk onder de Europese doelstellingen. Zo zou de Brusselse regering werk kunnen maken van de introductie van systemen van innovatiecheques zoals die reeds bestaan in de andere gewesten. En waarom doen we niet meer beroep op de Europese innovatiefondsen (enveloppe 2014-2020)? Het Gewest moet investeren in privaat-publieke innovatieve projecten op maat van de stad. Denk maar aan projecten als e-mobility, hernieuwbare energie of ICT.

Met Brussels talent Wie wil innoveren, heeft natuurlijk ook talent nodig. We vragen dat de opleidings- en tewerkstellingsinitiatieven van het Gewest gebundeld worden. Dat kan door de oprichting van competentiepolen voor specifiek de ICT-sector en de stedelijke industriële sector. Zo zou het aantal opleidingen voor werkzoekenden tot ICT’er minstens verdubbeld moeten worden om de Brusselse ICT-sector toe te staan verder te groeien. Ook een ondernemersvriendelijke omgeving is erg belangrijk bij de uitbouw van een succesvolle stedelijke economie. De fiscale druk op de bedrijven in het gewest ligt gemiddeld dubbel zo hoog als in de Rand. Een vermindering van de lokale fiscale druk via de verhoging van het compensatiefonds kan een oplossing zijn. De economische dimensie mag ook niet worden vergeten in belangrijke dossiers als het gewestelijk bestemmingsplan, het gewestelijk plan voor duurzame ontwikkeling en het parkeerplan. In mei 2014 trekken we weer naar de stembus. Dat is in politieke termen erg dichtbij, maar we zijn ervan overtuigd dat de nieuwe economieminister in deze relatief korte periode toch haar eigen naam kan maken. De technologiebedrijven werken graag mee aan de uitbouw van een sterk economisch project voor Brussel. Floriane de Kerchove Directrice Agoria Brussel


BDW 1370 PAGINA 15 - DONDERDAG 21 MAART 2013

BRIEVEN VAN LEZERS   lezersbrieven@bdw.be Pragmatisch woonbeleid We willen graag reageren op het pleidooi van Els Ampe voor een pragmatisch woonbeleid (BDW 1367, p.12): “We willen vooral waarschuwen voor politici, architecten, planners en promotoren die een antwoord in een plan of model willen gieten.” Hiermee promoot Ampe het falende woonbeleid van de Brusselse regering, maar schiet ze ook op het toekomstige Gewestelijk Plan voor Duurzame Ontwikkeling. Het pragmatisme van Ampe staat symbool voor het decennialange laissez-faire. De gevolgen daarvan zijn zichtbaar in de Zuidwijk, waar speculanten vrij spel krijgen. Door een vrijblijvend beleid zonder planning wordt aan het Kanaal een woontoren gebouwd, zonder dat de openbare ruimte in de omtrek wordt aangepakt. Door een gebrek aan architecturale ambitie hoort de hoogbouw binnenkort in het rijtje van Brusselse gedrochten. Een gedrocht dat enkel toegankelijk is voor de rijken. Waarom nemen we geen voorbeeld aan Rotterdam waar 30% sociale, 40% betaalbare en 30% luxewoningen worden geëist van promotoren? De gevolgen van een pragmatische planning vinden we ook terug aan Tour & Taxis. Er staat nog altijd geen woning omdat plannen op zich laten wachten, de beloofde tramlijn weer wordt uitgesteld en het stadspark uitblijft. Volgens Ampe vlucht de middenklasse weg uit Brussel omdat er te weinig woningen zijn. Zou het kunnen dat de leefbaarheid van de stad een grotere rol speelt? Ampe vindt de woonwens belangrijk voor de middeninkomens. Maar heeft niet iedereen recht op een kwalitatieve woning? Een echt pragmatisch woonbeleid zou werk maken van een renovatieplan voor verouderde huurwoningen en de strijd tegen leegstand: n Pak huisjesmelkers en speculanten aan. In 2009

werd de leegstandboete ingevoerd, maar sindsdien werd geen enkele boete uitgeschreven; n Breid de energiepremies en isolatienormen uit voor huurwoningen. Dat is goed voor de woningen, de energiefactuur en het milieu; n Bouw architecturaal hoogwaardige sociale woningen die voldoen aan de woonwens; n Zolang de overheid in gebreke blijft – het aandeel sociale woningen daalt elk jaar, terwijl 15% wordt vooropgesteld -, moet wie langer dan vijf jaar op de wachtlijst staat een huurtoelage krijgen. Brussel heeft wel degelijk een plan nodig en een model om te evolueren naar een echte woonstad. Volgens ons kan dat door in te zetten op leefbare wijken en betaalbaar en kwalitatief wonen. Fouad Ahidar, Brussels parlementslid SP.A, Matthias Van Wijnendaele, medewerker wonen SP.A

Neo Wie naar de website van Neo surft, zal denken: “Wat een bofkonten, die Lakenaars! Van een grijze, levensloze wijk gaat men een groene long maken, met veel sportgelegenheid.” De werkelijkheid is helaas minder rooskleurig: Laken is thans een groene zone met veel sportgelegenheid, waar dit project nu een einde aan maakt. Zo moeten onder andere een grote groene zone, een crèche en twee voetbalvelden plaatsruimen voor het nieuwe congrescentrum en shoppingcenter. Dreigen de handelaars, restaurants en winkels uit de buurt niet op korte termijn te verdwijnen? Op enkele vierkante kilometers zijn er nu al heel wat winkelcentra. En zelfs de Nieuwstraat ligt niet op een onoverbrugbare

BDWOPINIE

afstand van Laken. Gaan er genoeg klanten zijn om de werkgelegenheid daar niet in het gedrang te brengen? Tot nu toe leverde het project alleen banenverlies op, bij de medewerkers van Mini-Europa en Océade. De Heizel is vanuit het centrum vlot bereikbaar met de (soms overvolle) metro, maar bezoekers uit Vlaanderen en Wallonië zijn veroordeeld tot de auto. De files op de Ring gaan nog langer worden, zeker tijdens evenementen zoals Batibouw of het Autosalon. Waar gaan de klanten van het nieuwe shoppingcenter parkeren? Op de website spreekt men nergens over ondergrondse parkings. Wie de wijk een beetje kent, weet nochtans dat de aanpalende straten vaak vol met geparkeerde auto’s staan. Misschien vormt Parking C wel een alternatief, maar ook die staat overvol tijdens beurzen. Open VLD en MR hebben het parkeerbeleid van de stad herbekeken. Misschien moeten ze met Neo maar eens hetzelfde doen. Ariane D’Hoe, Brussel

Vegetarische Vaartkapoen Graag wil ik reageren op het artikel ‘Na welvaart komt vervoer’ (BDW 1369, p. 8). Het stuk doet mij denken aan die journalist van de VRT die enkele maanden geleden Theo Francken (N-VA) interviewde. Francken beweerde dat een lid van het koningshuis cadeautjes kreeg van het Belgische leger. De journalist stelde daarna geen kritische vragen meer aan Francken. Ik citeer het stuk uit BDW: “Een keer hebben ze ons iets vegetarisch voorgeschoteld, degoutant was dat.” Voor zover ik weet, is niemand nochtans verplicht om iets vegetarisch te eten in een restaurant. Er is meer dan keuze genoeg aan niet-vegetarische dagschotels en belegde broodjes in dit restaurant. Jullie zouden er goed aan doen om verdere beweringen van sommige restaurantbezoekers van de Welvaartkapoen op de waarheid van hun beweringen na te gaan.

Wim Muylaert, Anderlecht

Rue de Suède Ik luister liever naar muziek van Bach dan naar de Vlaamse Leeuw of de Brabançonne. Ik ben namelijk geen Vlaamse of Belgische nationalist. Ik woon in dat deel van de Féderation Wallonie-Bruxelles dat tweetalig heet te zijn - ik leef met andere woorden in het Brusselse. Het is me al drie keer overkomen dat een brief naar de zender werd teruggestuurd omdat mijn Nederlandstalig adres in Sint-Gillis door Bpost als foutief of gebrekkig beschouwd wordt. Wanneer de afzender ‘Rue de Suède’ gebruikt, is er geen probleem. ‘Zwedenstraat’ geeft dan weer wel problemen. Ligt dit aan de incompetentie van de postbode of worden Nederlandstaligen moedwillig gepest? Ik weet het niet. Maar moest een naar een Franstalig adres in een faciliteitengemeente in Vlaanderen gestuurde brief hetzelfde overkomen, dan zou het kot zeker en vast te klein zijn. En dan zijn sommige mensen verwonderd dat een Vlaamse extremistische partij in de lift zit, ook bij Brusselse Vlamingen. Nadat ik klacht had ingediend, belde mijn sympathieke, Franstalige factrice (vrouwelijke postbode) verveeld aan. Zelf heeft zij geen enkele van die drie zendingen verworpen. Het zou natuurlijk kunnen dat zij als zondebok opdraait. Wat er ook van zij, ook daarmee is mijn probleem nog niet verholpen. Michel Castelein, Sint-Gillis

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

New York door Danny Vileyn Brussel wordt tegen sneltempo veeltaliger, maar de kennis van het Nederlands, Frans en Engels gaat er niet op vooruit. Integendeel. Dat is de paradox waarmee dit stadsgewest kampt. Dat er steeds meer verschillende talen goed tot uitstekend gesproken worden kan alleen maar toegejuicht worden - al weten we niet hoeveel mensen bijvoorbeeld Sora of Laki spreken. Veeltaligheid hoort al langer dan vandaag bij dit stadsgewest. Veeltaligheid wordt alleen een probleem als er geen gemeenschappelijke taal is, dan wordt het Babel zoals we provocatief op onze voorpagina schrijven. In Vlaanderen is de gemeenschappelijke taal het Nederlands. In Wallonië is dat het Frans. In Brussel zijn dat het Frans, het Nederlands en meer en meer - het Engels. Bijna 20 procent van de Brusselaars spreekt met de buren af en toe een woordje Nederlands, Frans en Engels. Tien tot twaalf jaar geleden was die groep te verwaarlozen. Zes jaar geleden werd er in Brussel alleen op de werkvloer Engels gesproken. Het onderwijs staat in deze stad voor enorme uitdagingen. En zoals VUBonderzoeker Rudi Janssens terecht zegt, is inzetten op meertaligheid in het onderwijs iets anders dan meertalig onderwijs. Het aandeel Brusselaars dat zegt goed tot uitstekend Nederlands te spreken is in twaalf jaar tijd met tien procent gedaald. En dat is verontrustend. Uit het onderzoek blijkt dat dit op het conto van het Franstalig onderwijs moet geschreven worden. Positief is dan weer dat het aantal gezinnen waar naast Frans ook Nederlands gesproken wordt, stijgt. Dat is onder andere te danken aan het Nederlandstalig onderwijs. Het vele geld dat Vlaanderen in zijn hoofdstad investeert, is goed besteed. Ook politiek is deze barometer niet zonder betekenis. Het Frans is niet langer de monoliet die andere talen moeiteloos aan de kant schuift. Er is meer en meer sprake van een brede waaier aan talen die naast en met elkaar bestaan. En er is ook de remonte van de migrantentalen, met het Arabisch als grote uitschieter. Meer en meer gezinnen hanteren het Arabisch als enige thuistaal. Niet alleen nieuwkomers maar ook de tweede en derde generatie. Het is een fenomeen dat nader onderzoek verdient. Niet dat de overheid zaken heeft met de thuistaal, verre van. Maar zonder kennis van een van de contacttalen sluiten mensen zichzelf uit. En zonder gemeenschappelijke taal kan er nooit een gemeenschappelijk stadsproject zijn. Wat het kosmopolitische New York kan, moet ook in Brussel mogelijk zijn.

EVA HILHORST


NEPTUNE. © SASKIA VANDERSTICHELE

Bistronomie met oog voor bier BRUSSEL – In de eerste editie van de culinaire gids Bistronomie 2012 werd Brussel nogal stiefmoederlijk behandeld, maar daar brengt de nieuwe editie verandering in.

Bistronomie 2013, 187 blz., 9,95 euro. ADVERTENTIE

Handicap & informatie Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor personen met een handicap

✆ 0800-15045

alle werkdagen van 9 tot 12u30, maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Bezoeken enkel op afspraak Informatie@handicap-ambulant.be

VADROUILLE DE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

© JO VOETS

Bistronomie is een term die vorig decennium werd bedacht als label voor de talrijke grote sterrenchefs die hun keuken toegankelijker wilden maken voor een minder exclusief publiek en naast - of in sommige gevallen zelfs in plaats van - hun sterrenzaak een soort luxebrasserie openden waar no-nonsense en kwaliteit hand in hand gaan met betaalbare prijzen. Die trend kent intussen ook in ons land succes: steeds meer adresjes combineren het knusse van de klassieke bistrot met het culinaire niveau van meer gastronomische restaurants. Bistronomie is een jong initiatief van twee horecaondernemers die in totaal 85 bistronomische restaurants uit heel Vlaanderen bundelen in een stijlvol uitgebrachte gids met mooie foto’s. Dit jaar staan er ook enkele Brusselse adresjes in, al blijft hun aandeel naar onze mening nog wat te bescheiden en blijven helaas heel wat minder bekende pareltjes in de schaduw staan. Anderzijds kan men zich afvragen of zaken zoals Bij den Boer of Les Brigittines werkelijk onder de noemer bistronomie thuishoren. Maar genoeg gezeurd. Bistronomie 2013 is meer dan alleen een mooi boekje. Er is ook een website aan gekoppeld met een zoekmachine en een reservatiesysteem, en het wil bovendien een platform bieden aan de restauranthouders, die deel kunnen nemen aan allerlei workshops over actuele onderwerpen zoals de beruchte zwarte doos die in de toekomst zwartwerk moet bestrijden, of het gebruik van sociale media. Nieuw is ook de speciale aandacht voor foodpairing met bieren: de chefs die zich wagen aan vernieuwende combinaties met bier (zoals bijvoorbeeld chef Nicolas van het Elsense Neptune die een ravioli van speenvarken en rund brengt met een blonde Vedett) krijgen in de gids een speciaal icoontje. Karolien Merchiers

BDW 1370 PAGINA 16 - DONDERDAG 21 MAART 2013

El Arbi (derde van links): “We hebben elkaar ontmoet tijdens het eerste jaar op Sint-Lukas. We waren daar de enige Marokkanen, en dat klikte direct. Het was een geval van bendevorming.”

‘We mochten geen BRUSSEL – Image, zo heet de eerste langspeelfilm van Adil El Arbi en Bilall Fallah, de twee oud-studenten van Sint-Lukas die eerder hoge ogen gooiden met hun kortfilm Broeders. Image gaat over de beeldvorming van de moeilijke Brusselse migrantenwijken in de media, en wordt gemaakt met veel goesting en weinig geld.

D

ie ochtend is de redactie van De Morgen aan de Arduinkaai even de redactie van een televisiezender. De schrijvende boegbeelden Bart Eeckhout en Yves Desmet lopen ook wel ergens rond, maar in de scènes die nu gedraaid worden, draait het om andere journalisten: Eva (gespeeld door Laura Verlinden), haar camera- en geluidsman (Geert Van Rampelberg en Wouter Hendrickx), haar lichtjes onuitstaanbare collega Mich (Jeroen Vander Ven), en hoofdredacteur-presentator Herman (Gène Bervoets). Eva wil een diepgravende documentaire maken over de Brusselse migrantenwijken waardoor ze gefascineerd is geraakt, maar daar-

voor krijgt ze van de redactie weinig tijd en steun. Ze moet het dus op haar manier proberen te doen, met de aangename Lahbib (Nabil Mallat) als gids. Image is het meertalige langspeeldebuut van twee regisseurs die tussen de twee gescheiden werelden staan die ze in deze film portretteren. Tussen de blanke Vlaamse film- en mediawereld, en de gekleurde, Frans en/of Arabisch sprekende stadsgemeenschappen. De brug tussen die twee werelden sloegen ze ook al in hun kortfilm Broeders, die op het kortfilmfestival van Leuven in 2011 de publieksprijs kreeg, en die hen de wildcard opleverde waarmee het Vlaams Audiovisueel Fonds

“We kregen veel aandacht. Je bent een indringer, en als er gesaboteerd kon worden, dan werd dat toch gedaan. Een beetje als in de lagere school: te vroeg ‘actie’ roepen, luid optrekken met de auto...”


BDW 1370 PAGINA 17 - DONDERDAG 21 MAART 2013

© JO VOETS

Eva (vertolkt door Laura Verlinden) wil een diepgravende documentaire maken over de Brusselse migrantenwijken, maar daarvoor krijgt ze van de redactie weinig tijd en steun.

Geen barons Brussel wordt een belangrijk personage in Image. Waar de hoofdstad vaak als een grijze massa wordt verfilmd, willen El Arbi en Fallah ze de allure van Parijs of New York geven. Ze besteedden heel veel aandacht aan de filmlocaties, en tussen de hoofdstukken zitten ook flitsende montages met alle Brusselse landmarks.

groentenkraam. Dat begrijp ik natuurlijk wel, maar dat was nu eenmaal het verhaal dat Nabil Ben Yadir toen wilde vertellen.” Beeldvorming, daar gaat het over in Image. Bilall Fallah: “Ik kreeg het idee voor de film toen ik voor tvbrussel een programma voorbereidde dat de bedoeling had een positief beeld op te hangen van de probleemwijken. Die aanpak was geforceerd, dus dat was geen oplossing, maar het probleem blijft inderdaad dat deze wijken alleen op een negatieve manier in het nieuws komen, en dat er op tv nog altijd veel te weinig gekleurde politiemannen, advocaten of acteurs getoond worden. Dus moeten wij dat eerst maar eens doen. Daarna kunnen we nog altijd andere films maken.”

Allochtoon

© JO VOETS

nieuwe projecten van pas afgestudeerde filmstudenten financieel steunt. Met het geld van die wildcard kan je normaal alleen een nieuwe kortfilm maken, maar El Arbi en Fallah besloten om meteen voor een langspeler te gaan. Het typeert de drive van dit tweetal, dat je volgens de acteurs die we spraken niet van elkaar kan losdenken. De ene doet misschien wat meer beeldregie, terwijl de ander eerder de acteurs regisseert, maar ze kennen elkaar door en door en vullen elkaar perfect aan. Fallah is oorspronkelijk overigens van Brussel terwijl hij nu in Antwerpen woont. El Arbi is dan weer van Antwerpen terwijl hij nu in Brussel woont. Adil El Arbi: “We hebben elkaar ontmoet tijdens het eerste jaar op Sint-Lukas. We waren daar de enige Marokkanen, en dat klikte direct (lacht). Het was een geval van bendevorming. We hebben dezelfde visie, dezelfde stijl, dezelfde manier van vertellen. Samen werken we beter dan apart. Onze achtergrond speelt natuurlijk een rol, maar ook onze filmvoorkeuren. Spike Lee, Martin Scorsese, Oliver Stone: dat zijn onze voorbeelden.” Broeders was hun eindwerk voor de masteropleiding. “We hebben die film natuurlijk niet gemaakt om prijzen te winnen, maar we hadden wel een droom. Als we die wildcard zouden krijgen, dan zouden we er een langspeelfilm mee maken. Dat we hem ook daadwerkelijk kregen, was dus een soort teken dat we er voor moesten gaan. Ook al ligt ons budget met 120.000 euro tien keer lager dan je normaal nodig zou hebben. Je voelt dat ook elke dag op de set. Niet aan de beelden - want wij zijn mannen van de grote cinema en elk beeld moet er dus tien keer beter uitzien dan het heeft gekost - maar wel aan de omstandigheden. Iedereen werkt hier voor bijna niets.”

El Arbi (midden) en Fallah (rechts) overleggen met Gène Bervoets, die ze konden strikken voor de rol van hoofdredacteur-presentator Herman.

Geert Van Rampelberg en Wouter Hendrickx spelen in Image de cameraman en de geluidsman die worden ingehuurd om met Eva mee te gaan. Onderweg moeten ze kiezen tussen haar verregaande enthousiasme, de terughoudende richtlijnen van de redactie, en hun eigen werkcomfort. Als acteur traden ze voor deze film alvast wel buiten de comfortzone. Ze kunnen beamen dat Image een film met weinig budget is, en dat ze vooral wilden meedoen omwille van de twee regisseurs. Hendrickx: “Het is fantastisch dat twee pas afgestudeerde gasten niet afwachten maar gewoon doen. Dat lef sprak ons aan. En daarnaast is het ook gewoon tof om eens met - ik weet niet of je dat woord nog mag gebruiken (lacht) - ‘allochtone’ regisseurs te werken.” Van Rampelberg: “Ik vond het boeiend om eens twaalf uur aan een stuk het leven in Molenbeek in de gaten te houden, in plaats van er eens tien minuten door te wandelen en dan te zeggen ‘wat is dat daar voor iets’. Als je verplicht wordt om zo’n theehuis binnen te stappen, dan zie je dat het maar gewoon een theehuis is. Je merkt wel dat er daar overdag heel veel mensen rondhangen die verder niets te doen hebben. Dus als daar een filmploeg langskomt, dan is dat de bezigheid van de dag, waarop gereageerd moet worden.” Hendrickx: “We kregen veel aandacht. Je bent

tweede Les Barons maken’ ADIL EL ARBI EN BILALL FALLAH DRAAIEN EERSTE LANGSPELER IN BRUSSEL © JO VOETS

Maar voor de scènes in de ‘moeilijke wijken’ trok de ploeg de voorbije weken wel naar Molenbeek, Schaarbeek, en Anderlecht. En dat bleek ook voor deze jonge regisseurs niet altijd evident, ook al brachten ze acteurs als Sanâa Alaoui en Mounir Ait Hamou mee, en konden ze zelfs rekenen op Les Barons-regisseur Nabil Ben Yadir als coach. “Er was wantrouwen tegenover de camera’s. In het begin werd er gevraagd wat wij kwamen doen. Er zijn ook eieren gegooid en er waren mensen die ons uitscholden. Dan heb je mensen nodig die via via de spanning kunnen wegnemen,” vertelt El Arbi. Wachten de gekleurde Brusselaars dan niet op een opvolger voor Les Barons? “Les Barons was een succes, maar niet iedereen kon die film appreciëren,” stelt El Arbi. Er waren zelfs mensen die ons kwamen zeggen dat we geen film mochten maken zoals Les Barons, omdat ze niet akkoord waren met het beeld van hangjongeren die zitten te chillen in een

Ook Nabil Mallat (Vermist) tekent present voor de film van Adil El Arbi en Bilall Fallah.

een indringer, en als er gesaboteerd kan worden, dan wordt dat toch gedaan. Een beetje als in de lagere school: te vroeg ‘actie’ of ‘cut’ roepen, luid optrekken met de auto... Dat botst dan wel met de nobele insteek die je zelf had bij het project. Het is niet zo evident om de missionaris uit te hangen. Maar er heerst dan ook nog de sfeer die wij vroeger in ons dorp hebben gekend: met de vertrouwde slager en de bakker. Als in zo’n dorp vroeger een filmploeg neerstreek, dan had die ook bekijks.” Ondertussen is Gène Bervoets de redactie komen binnenwaaien, en moet iedereen weer aan de slag. Te meten aan het aantal takes dat van een scène wordt opgenomen vooraleer alles goed zit, bespaart de ploeg in ieder geval niet op kwaliteit. Image is een productie van A team Productions en komt als het kan nog eind dit jaar in de zalen.

Michaël Bellon


ADVERTENTIE

DAG VAN DE AMBACHTEN

2013

TEN

AMBACH

DE AMBACHTSLIEDEN OPENEN HUN DEUREN

ZONDAG

24 I 03 I 2013

www.dagvandeambachten.be

beroepsfotografen.be nationale vereniging van beroepsfotografen

Een initiatief van Sabine Laruelle, federaal Minister van KMO’s en Zelfstandigen en van de FOD Economie, K.M.O., Middenstand en Energie.


BDW 1370 PAGINA 19 - DONDERDAG 21 MAART 2013

© ONS ERFDEEL

Toerisme > Brussel Welkom Weekend zet stad in de kijker

Op hotel in eigen stad BRUSSEL – Een citytrip naar Brussel is de moeite waard. Dat kunnen Brusselaars tijdens het Brussel Welkom Weekend zelf vaststellen. Dankzij voordelige hotelovernachtingen en gratis activiteiten krijgen Brusselaars de kans om hun eigen stad beter te leren kennen. Ons Erfdeel vroeg schrijvers, denkers, historici en fotografen te reflecteren over de betekenis van de staats- en taalgrens.

Op zaterdag 23 en zondag 24 maart organiseert toerismekantoor Visit Brussels de derde editie van het Brussel Welkom Weekend. “In veertien Brusselse gemeenten vinden gratis activiteiten plaats op onbekende of ontoegankelijke plekken,” legt woordvoerster Martha Meeze uit. “Zo kan je een geleid bezoek brengen aan de koepel van het Justitiepaleis, de VRT-toren of de El Hikma-moskee in het voormalige zwembad van Vorst.” Ook ontmoetingen met Brusselaars maken deel uit van het programma. Verschillende kunstenaarsateliers, moestuinen en tehuizen openen de deuren voor het grote publiek. In samenwerking met de Brussels Hotels Association (BHA) biedt Visit Brussels op vrijdag- en zaterdagavond voordelige hotelovernachtingen aan. Een tweepersoonskamer inclusief ontbijt kost 60 tot 100 euro, afhankelijk van het aantal sterren. Kamers boeken kan telefonisch bij de 34 deelnemende hotels. Ook bekende vijfsterrenhotels, zoals Hotel Metropole aan De Brouckère, doen mee.

‘De schreve’ - zo noemen de bewoners van Zuid-West-Vlaanderen de grens die hen van Frans-Vlaanderen scheidt. Al zou men het vroeger in de volksmond eerder consequent, en op zijn West-Vlaams uitgesproken, over ‘de frontiere’ hebben gehad. De staatsgrens van Frankrijk met België bleef zeer lang het voorwerp van oorlogen en twisten, maar verwierf haar min of meer definitieve vorm in 1713. Nu dus driehonderd jaar geleden, toen de Vrede van Utrecht werd gesloten. Die bestond uit een hele reeks van bilaterale akkoorden tussen de wisselende coalitiepartners die elkaar vooral in het kader van de Spaanse Successieoorlog hadden bekampt. Voor de Zuidelijke Nederlanden, die zich nog maar net van hun Spaanse overheersers hadden ontdaan, bezegelde de Vrede ook de overgang naar de Oostenrijkse overheersing. Naar aanleiding van de driehonderdste verjaardag van de Vrede van Utrecht, maar ook naar aanleiding van de vijftigste verjaardag van de Belgische taalgrens, stelde de VlaamsNederlandse culturele vereniging Ons Erfdeel een aantal schrijvers, denkers, historici en fotografen de vraag wat dat stukje staats- en taalgrens voor hen te betekenen heeft. Ons Erfdeel houdt kantoor in Rekkem, waar de taalgrens op de staatsgrens botst. Maar het kwam naar het Vlaams Parlement in Brussel om de Nederlandse versie van het fraaie en gevarieerde boek, dat voortspruit uit de vraag naar verhalen over grenzen, voor te stellen. Dat we Ons Erfdeel al vaker zijn tegengekomen in deze krant, heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat de vereniging met Brussel een gevoeligheid voor meertaligheid deelt. Ons Erfdeel draagt de Vlaamse en Nederlandse cultuur ook uit met publicaties in het Frans en het Engels. Maar er is nog een reden waarom er een dun lijntje loopt van de hoofdstad naar die West-Vlaamse uithoek: centrum en periferie zijn immers niet los te denken van elkaar. Een van de citaten over grenzen waarmee het boek doorspekt is, dat van de Franse filosoof Régis Debray uit zijn boek Eloge des frontiè-

res, luidt dan ook: “Niets onthult beter de bijgedachten van een samenleving dan haar voorposten. Verwijder je van de hoofdstad als je naar de diepte wil gaan.” Grens/Frontière. 1713-2013 staat vol proza en poëzie van Vlaamse en Franse schrijvers zoals Michel Quint, Luuk Gruwez, Annie Degroote, Jozef Deleu, Marguerite Yourcenar en Jacques Darras. Balancerend op de grens leveren Ons Erfdeel-hoofdredacteur Luc Devoldere en Wim Chielens reisverhalen waarin ambivalente oorden als Wervik, Risquons-Tout en Bray-Dunes worden aangedaan. Het zijn plekken waar hanengevechten de grens van de legaliteit overschrijden, waar een verdwaald filiaal van pralineproducent Leonidas de toeristische troeven van het grensgebied wil verzilveren, en waar eertijdse passages van illustere figuren als Leopold I of Adolf Hitler aantonen dat de grond in de periferie even verzadigd is van verhalen en geschiedenis dan de grond in onze hoofdstad. De bespiegelingen over de betekenis van de grens gaan dus verder dan de traditionele smokkelverhalen uit de streek, want in de pre-Schengenperiode kwam ‘over de schreef gaan’ voor vele bewoners van het grensgebied inderdaad neer op smokkelen. Geschiedkundige essays zijn er van Ludo Millis - over De Vrede van Utrecht - en van Geert van Istendael over de geschiedenis van de taalgrens. Van Istendael noemt de taalgrens de essentie van België: ze is ouder dan België en ook niet typisch Belgisch, maar ze is vandaag wel een wettelijke garantie voor de binnenlandse vrede. Het boek bevat tenslotte ook foto’s van Michaël Depestele, Michiel Hendryckx en Stephan Vanfleteren. Hendryckx legde onder meer de antieke grenspalen vast waarop Franse lelies, Oostenrijkse adelaars, en de ‘N’ der Nederlanden getuigen van de driehonderd jaar geleden gestreden strijd. Een enkele keer overstijgt het boek ook zijn eigen grenzen, namelijk met het indrukwekkende verhaal van Anne Provoost, dat zij zelf kwam voorlezen in de Loketten van het Vlaams Parlement. Provoost weet niet alleen te vertellen dat het woord ‘schreve’ etymologisch verwant is aan zowel ‘schrijven’ als ‘wonde’, maar illustreert dat ook aan de hand van een pijnlijk mooi persoonlijk verhaal, dat de doden van vele grensoorlogen verbindt met de dood van haar eerste jeugdliefde. Michaël Bellon

No more Rollkoffer Brussel is niet de enige grootstad waar inwoners op hotel kunnen slapen. Begin januari vond in Berlijn voor de derde keer de actie Erlebe Deine Stadt! (Beleef je eigen stad!) plaats. “Toerisme is de belangrijkste economische sector van Berlijn,” vertelt Christian Tänzler, woordvoerder van Visit Berlin. “De sector zorgt voor 170.000 arbeidsplaatsen. Daarom willen we de Berlijners laten kennismaken met het enorme hotelaanbod.” In de Duitse hoofdstad heerst niettemin ergernis over de vele toeristen die de stad overspoelen. In enkele hippe wijken bespoten

Vincent van Dijk organiseerde midden januari de allereerste Hotelnacht in Amsterdam. In 2010 sliep de Nederlander een jaar lang elke nacht in een ander Amsterdams hotel. “In de hotels waar ik toen verbleef, zag ik enkel toeristen en zakenlui,” herinnert Van Dijk zich. “Amsterdammers gaan er nooit binnen. Bij toeristen denken ze aan de grote groepen die zich bedrinken, in een coffeeshop blowen en daarna over de grachten sukkelen.” Aangezien de actie in het toeristisch laagseizoen viel, boden de hotels goedkope tarieven aan. Uiteindelijk sliepen tweeduizend Amsterdammers een nachtje niet in hun eigen bed. Nog eens duizenden mensen kwamen op de randactiviteiten in de 45 deelnemende hotels af. Op het dakterras van een aantal hotels kon je schaatsen en winterbarbecueën. Met een pasje konden ze verschillende musea in Amsterdam bezoeken. “Veel mensen gingen na de Hotelnacht nog eens slapen op hotel,” zegt Van Dijk trots. De Nederlander ziet de toekomst van dit soort toerisme rooskleurig in. “Het gaat slecht met de economie. Maar vakantie in eigen stad blijft betaalbaar. Je hebt immers geen reiskosten. En nu de Fyra niet meer naar Brussel rijdt, moeten we sowieso in Amsterdam blijven slapen,” grinnikt Van Dijk. Lukas Vanacker www.brusselwelkom.be

© SQUONK11 / IVAN PUT

achteraf

Gezien: De Literaire Loketten/De boeken van deBuren: presentatie van het boek Grens/Frontière. 17132013, uitgegeven door Ons Erfdeel, op woensdag 13 maart in de Loketten van het Vlaams Parlement, www.deburen.eu. Grens/Frontière telt 176 blz., kost 21 euro en is te bestellen via www.onserfdeel.be.

Jaar op hotel

© ARCHIEF BDW

Praat

Ons erfdeel over de schreef

onbekenden gevels met de slogan ‘No more Rollkoffer’. Christian Tänzler ontkent die vijandige houding. “Volgens onderzoek is 93% van de inwoners positief over de toeristen. Onze hotelactie groeide dan ook uit tot een groot succes. Vijfduizend bedden waren in een mum van tijd de deur uit,” aldus Tänzler. “Een overnachting kostte 55 euro per persoon en omvatte ook een welkomstdrink, avondmaal, ontbijt en toegang tot de fitnessruimte van het hotel. Enkel Berlijners mochten zich voor de actie aanmelden.”

Hotel Metropole (boven) en het Crowne Plaza Hotel (onder): vakantie in eigen stad.


BDW 1370 PAGINA 20 - DONDERDAG 21 MAART 2013

Muziek > Brussels Underground brengt zigeunermuzikanten van metro naar podia

Het leven als metromuzikant ELSENE – Zaterdag stelt het romazigeunercollectief Brussels Underground zijn eerste album voor bij Muziekpublique. De opname is een initiatief van violist Nicolas Hauzeur die deze uitstekende straatmuzikanten wil zetten waar ze thuishoren: op het podium. “Ongelooflijk welke klassebakken bij ons in de metro spelen.”

generaties.” Niet enkel de generaties maar ook de regio’s binnen Roemenië hebben hun eigen genres. “Enkelen onder ons komen uit Boekarest, anderen uit het binnenland. Op het album trachten we die diversiteit samen te voegen.” Hauzeur hoopt dat de mannen met dit album hun weg naar het Belgische concertcircuit zullen vinden, al beseft hij maar al te goed dat het niet vanzelf zal gaan. “Ik zal ze moeten begeleiden. Een extra moeilijkheid is hun statuut: Roemenen moeten een werkvergunning B hebben om hier aan de slag te mogen. Dat zou in januari 2014 opgelost moeten zijn als Roemenië en Bulgarije eindelijk toetreden tot de Schengenzone - genoemd naar het verdrag om het vrije verkeer van personen in Europa mogelijk te maken.”

N

icolas Hauzeur was jarenlang actief in het folkmilieu voordat hij de muziek uit het Balkangebergte ontdekte. Zijn band Zongora slaat een brug tussen de Balkan en Brussel en telt klassemuzikanten uit Bulgarije. Met Brussels Underground wil hij nog een stap verder gaan. “Het uitgangspunt van dit project was mijn verbazing over het niveau van de muzikanten in de metro en op straat. Er zijn natuurlijk ook barslechte muzikanten, maar de gasten die ik heb bijeengebracht voor Brussels Underground zijn fenomenaal. In Roemenië speelden ze in grote orkesten.”

Feestvarkens of boeven?

Het collectief Brussels Underground stelt zijn eerste album voor. “We kleuren traditionele Roemeense muziek op onze eigen manier in.”

© MILENA STRANGE

Raki In de auto richting Stokkel legt Hauzeur vol overtuiging uit hoe deze groep tot stand is gekomen. De groep speelt elke zaterdagvoormiddag tijdens de markt op het Dumontplein. Als we toekomen zijn ze net aan hun laatste nummer bezig. Vrolijke gipsy swing à la Django Reinhardt op cimbalom, contrabas, drie accordeons en saxofoon.

Het is frisjes. Een bejaarde man uit Wezembeek-Oppem komt raki trakteren, tot groot genoegen van de muzikanten. “Très bon médicament,” zegt een van de muzikanten met een grote glimlach net voordat hij de sterke drank in één slok naar binnen kapt. “Ze spelen binnenkort op een feest bij mij thuis,” zegt de

oude man me terwijl hij de heren serveert.

Vrolijkheid Terwijl Stelian Carutsa de ingezamelde centen telt, legt cimbalomspeler Costel Ursulets me uit dat ze op straat wel vaker swing manouche spelen omdat dat vrolijk is

en de voorbijgangers ervan houden. “Maar op het album staat traditionele Roemeense muziek die we op onze eigen manier inkleuren. De traditionele muziek is bij ons constant in evolutie. Elke generatie legt zijn eigen accenten en dat kan snel gaan. In sommige orkesten spelen familieleden van maar liefst drie

De muzikanten spelen op trouwfeesten en privéfeestjes maar tegelijkertijd ook op straat en in de metro om rond te komen. “Onlangs speelden ze op het verjaardagsfeest van een man die zestig werd. Iedereen was in zigeuner verkleed,” vertelt Hauzeur. “De samenleving heeft nood aan dat positieve beeld van zigeuners: ze zorgen met hun muziek voor feest en ze staan symbool voor vrijheid. Maar daarnaast sleuren ze natuurlijk ook een negatieve beeldvorming met zich mee.” “Wij zijn gewone mensen. Eigenlijk zouden jullie moeten stoppen met

ADVERTENTIE

NICOLAS PRIMAT

PROJECT NIM

MARTIN NACHBAR

DAVID WEBER-KREBS & MAXIMILIAN HAAS

25>29/03 KAAISTUDIO’S & RITS-DE BOTTELARIJ

• INTERSPECIES FILM NIGHT

• ISABELLE DUMONT ANIMALIA

ACHT SCHITTERENDE KORTFILMS OVER DE COMMUNICATIE TUSSEN MENS EN DIER.

THEATER OVER DE VERHOUDING TUSSEN MENS EN DIER DOOR DE TIJDEN HEEN.

• DAVID WEBER-KREBS & MAXIMILIAN HAAS BALTHAZAR (1. STORIES) DO 28 + VR 29/03 19:00!!! RITS-DE BOTTELARIJ

• JAMES MARSH PROJECT NIM

• MARTIN NACHBAR ANIMAL DANCES

DI 26/03 20:30 KAAISTUDIO’S

ONZE RELATIES MET DIEREN TRANSPARANT GEMAAKT DOOR DE DANS.

FESTIVAL OVER ‘INTERSOORTELIJKE VERHOUDINGEN’. THEATER, FILM, DEBAT… WAT KUNNEN WE LEREN VAN DE DIEREN?

MA 25/03 20:30 KAAISTUDIO’S

+ STIJN BRUERS OVER DIERENRECHTEN KAN JE VAN EEN AAP EEN MENS MAKEN? OPHEFMAKENDE DOCUMENTAIRE + DEBAT.

DI 26 + WO 27/03 19:00!!! KAAISTUDIO’S

WO 27 + DO 28/03 20:30 KAAISTUDIO’S

PERFORMANCE MET EEN EZEL IN DE HOOFDROL.

• LIEVEN DE CAUTER & RUDI LAERMANS THE RETURN OF THE NATURE STATE VR 29/03 20:30 RITS-DE BOTTELARIJ DEBAT OVER DE VERHOUDING TUSSEN MENSEN EN NIET-MENSEN ETC.

WWW.KAAITHEATER.BE/BURNINGICE


BDW 1370 PAGINA 21 - DONDERDAG 21 MAART 2013

ons zigeuners te noemen,” zegt accordeonist  Marian  Raducan.  “Elk  land heeft goede en minder goede  mensen, dat is bij ons niet anders.  Bij ons heb je ook mensen die liever  niet werken en die stelen, daar zijn  wij  ons  zeer  goed  van  bewust.  Zij  verpesten  ons  imago  en  wij  schamen ons daarvoor.”

Levenslust

Intussen  heeft  Carutsa  het  geld  geteld  en  deelt  hij  het  netjes  uit  aan  de  zes  muzikanten.  12,50  euro  per  muzikant  om  twee  uur  in  de  bijtende  kou  te  spelen.  “Daaraan  zie  je dat ze het niet enkel voor het geld  doen,” vertelt Hauzeur. “Deze mannen leven van en voor de muziek. Ze  spelen hier elke zaterdag, op zondag  spelen  ze  op  het  Vossenplein  in  de  Marollen,  vooral  om  vooruitgang  te  boeken  als  groep.  Als  het  voor  het  geld was, zou de groep hoogstens uit  drie  leden  bestaan.  Vandaag  moest

ij  Muziekpublique  zal  het  voltalB lige  ‘metro-ensemble’  Brussels  Underground aanwezig zijn: elf muzikanten  uit  Roemenië  die  elk  hun  moment de gloire zullen hebben om  te  soleren.  “Je  weet  op  voorhand  nooit  wat  te  verwachten  want  ze  zijn verzot op improvisatie en gaan  heel  graag  in  op  de  reactie  van  het  publiek,” vertelt Hauzeur. Zijn passie voor zigeunermuziek valt niet te  temmen.  “Wat  de  zigeunercultuur  zo uniek maakt, is de levenslust. Zigeuners  lachen  vaak,  ze  amuseren  zich graag. Als je met die gasten op  stap bent, verveel je je geen seconde!  Ze  nemen  het  leven  zoals  het  is  en  zijn echt ontspannen.” Raducan nuanceert: “We zijn soms  ook gestrest, zeker wanneer Carutsa  met  ons  meespeelt  op  een  concert.”  Alle  muzikanten  brullen  van  het lachen. Benjamin Tollet

Cd-voorstelling van Brussels Underground op zaterdag 23 maart om 20 uur bij Muziekpublique, Naamsepoortgalerij, Bolwerksquare 3 te Elsene. Voorprogramma door Valeri Dimchev Trio uit Bulgarije. Tickets kosten 8/12/14 euro. Meer info op www.muziekpublique.be

ADVERTENTIE

S OCIALE V ERHUURKANTOREN

Verhuur uw woning zorgeloos Gegarandeerde huur elke maand Verzekerd verhuurbeheer Onderhoud van uw woning Steun voor de renovatie Fiscale voordelen

www.fedsvk.be 02 412 72 44

M�� �� ����� ��� ��� B������� H������������� G�����

Nick Trachet BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

© NICK TRACHET

“Wat de zigeunercultuur zo uniek maakt, is de levenslust. Zigeuners lachen vaak en amuseren zich graag”

het  geld  in  zes  gedeeld  worden.” In  de  warmte  van  het  shoppingcentrum  aan  de  metro  drinken  we  een  koffi e.  Wat  een  interview  moest  worden,  wordt  een  groot  gesprek.  Half  in  het  Frans,  half  in  het  Roemeens.  Over  muziek,  leven  in  België,  het  album,  de  metro,  de  vooroordelen. “Wij zijn naar België  gekomen  na  de  revolutie  in  1989.  Onze  cultuur  is  toen  helemaal  in  elkaar  gestort  en  met  de  opkomst  van  de  Turks-Bulgaarse  commerciele  muziek  moest  de  onze  het  ontgelden.  Zigeunermuziek  werd  verworpen  en  vele  ensembles  werden  ontbonden.  Het  was  kiezen  tussen  ander  werk  zoeken  of  opkrassen,”  zegt Costel Ursulets.

Kip Wie aan Pasen denkt, denkt aan klokken en eieren. Maar laten we het eens over kip hebben. Brusselaars  heten  kiekenfretters  te  zijn.  De  oorsprong  van  deze  spotnaam  zou  komen  van  een  schermutseling  tussen  Brusselaars  en  anderen  tijdens  of  na  de  Brabantse  successieoorlog  (13561357). De Brusselaars hadden toen kippen mee als  proviand. Maar, vraag ik mij dan als modern mens  af, was dat dan zo eigenaardig dat we er zes en een  halve eeuw later nog over praten? Blijkbaar  wel.  De  kip  (Gallus  gallus  domesticus)  komt  oorspronkelijk  uit  de  bossen  van  ZuidoostAzië, misschien zelfs uit Papoea-Nieuw-Guinea. Ze  leven er nog altijd in het wild. Langzaam werd dat  pluimgedierte naar het Westen gesleurd. Naar men  vermoedt niet als eierleggers of soepsmaakmakers,  maar  als  vermaak:  hanengevechten  zijn  overal  ter  wereld  populair  geweest.  In  de  zevende  eeuw  v.C.  werden  er  al  hanenkampen  gehouden  in  Griekenland.  In  België  is  deze  ‘volkssport’  ondertussen  al  verboden  sinds  1929.  In  Frankrijk,  eigenaardig  genoeg, niet. Ik ontdekte tot mijn verbazing dat in  de regio Nord-Pas-de-Calais, net over de grens dus,  hanengevechten  offi cieel  erkend  zijn  als  cultureel  erfgoed. Het feit dat ik dat niet wist, toont aan dat  men er zeer discreet over doet. Er  werd  dus  doorheen  de  geschiedenis  heel  wat  haan  gegeten  op  zondag,  want  de  beesten  overleven  zo’n  gevecht  (op  zaterdag)  zelden,  zelfs  veel  overwinnaars zijn aan het einde van de kamp dood  of  heel  erg  verwond  en  worden  prompt  gekeeld.  Vechthaan  zijn  is  niet  echt  een  carrière!  Maar  bedenk even dat wij allicht in de keuken nooit kip zouden hebben gekend, zonder de brutale talenten van  de  vechthanen.  Misschien  aten  we  dan  wel  cavia,  zoals gebruikelijk in Zuid-Amerika? Later ging er aandacht naar de kippen en de eierleg,  met een oude afgemeste legkip als feestelijke maaltijd.  Het  handige  van  kippen  is  dat  ze  in  familieporties geleverd worden. Een koe of schaap is teveel  voor een keer, en voor het varken bestonden er gespecialiseerde  bewaartechnieken.  Kippen  daarentegen werden ‘levend’ bewaard en geslacht een dag  voor de maaltijd. Henri IV, koning van Frankrijk op  het  einde  van  de  zestiende  eeuw,  wenste  het  zijn  onderdanen  toe:  “Dat  iedere  werkman  op  zondag  een kip in de ketel moge hebben.” Dat was pas een  wens voor het welzijn van de kleine man!

Doorsnee  gevogelte  werd  natuurlijk  niet  geroosterd,  daarvoor  waren  uitgelegde  kiekens  te  taai  en  de  brandstof  te  duur.  Dat  stedelingen  dus  zomaar  jonge kipjes meenamen om ‘te velde’ te roosteren bij  het beleg van Gaasbeek of de slag bij Baesweiler, was  ongebruikelijk en decadent in de ogen van de landman. Vandaar de kiekenfretter. Kip (of haan) was tot in het midden van de  vorige  eeuw  ook  een  seizoensgerecht.  In  een  interessant  boek   Food in England  (1954)  noteerde  de  historica  Dorothy  Hartly het jaarritme van de ouderwetse  kip:  kuikens  worden  geboren  in  de lente, schrijft ze, of in de periode  voor  Kerstmis,  maar  dan  in  broeikassen.  Die  herfstkuikens  beginnen  te  leggen  in  de  lente,  wanneer  eieren nog duur zijn. Op dat moment  ( met Pasen, zeg maar, red.)  worden  de  overtallige haantjes verkocht. In de lente is de regel dus jonge haan (coquelet,  in ‘t Frans), met nu en dan een kipje dat  niet wil leggen. Hartly raadt aan om op  te  letten  met  kip  in  de  lente  en  te  vragen  aan de verkoper waarom zij werd geslacht. In  de  zomer  ziet  de  boerin  welke  lentekippen  zijn  beginnen  leggen  en  welke  niet.  Tegen  dan  zijn  de  hanen al op en komt er dus jonge kip op de markt,  goed  om  te  roosteren  (poulets).  Daarna  wordt  kip  duur en zeldzaam tot in de herfst, wanneer de uitgelegde  kippen  eraan  gaan  (poulardes).  Dat  zijn  oude  kippen en dus niet meer om te roosteren, maar om  te  koken  of  stoven.  In  de  zomer,  wanneer  de  jonge  hanen volwassen worden, mogen ook de oude hanen  gaan. In Engeland zijn hanengevechten ook al heel  lang verboden, en dus hield men slechts een of twee  hanen per erf. Maar zo’n dieren zijn ook geen roostervogels, en dan begint dus het seizoen van stoofgerechten: coq-au-vin, vol-au-vent en kippensoep in  de herfst. U zult begrijpen dat er ondertussen heel wat veranderd is in de wereld van de gallofagie of kiekenvreterij. Moest ik een boerderijtje kennen waar ze op dit  ritme nog kippen houden, ik stormde erheen. Ik zit  met  een  nostalgische  kippensmaak  in  mijn  herinneringen, van dieren die haast niet meer te vinden  zijn. Ze mogen voor mij zoveel kosten als het meest  exquise wild, het beestje is het waard. Want natuur-

“Ik zit met een nostalgische kippensmaak in mijn herinneringen, van dieren die haast niet meer te vinden zijn. Die mogen voor mij zoveel kosten als het meest exquise wild” lijke kip heeft zoveel smaak dat ik er graag mijn gewaardeerde  Nederlandse  collega  Wouter  Klootwijk  bij citeer. Die vond het kortste recept ter wereld uit  en  het  bestaat  uit  vijf  woorden:  “Water,  zout,  kip,  koken,  klaar”.  Echte  kip  IS  al  op  smaak  en  hoeft  nauwelijks kruiding, daarentegen worden alle doffe  dingen die samen met kip werden geserveerd er beter van. Sla, bijvoorbeeld. Of rijst. Philippe Edouard  Cauderlier (1870) raadt aan de rijst samen met de kip  te  laten  garen  in  de  bouillon.  Verder  is  zijn  recept  zowat hetzelfde als dat van Klootwijk. Kip met rijst  wordt door minstens alle Latijns-Amerikaanse landen geclaimd als nationale plat:  arroz con pollo. Ze  lieten  er  zelfs  hun  cavia’s  voor  staan.  Als  dat  geen  argument is?! Smakelijk. nick.trachet@bdw.be De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/trachet


BDW 1370 PAGINA 22 - DONDERDAG 21 MAART 2013

Gilles: “Mijn vrouw heeft me de beslissende duw in de rug gegeven voor mijn carrièreswitch. Op een bepaald moment heeft ze me gezegd: ‘Stop nu eens met klagen. Als je iets wil veranderen, verander het dan.’”

SCHAARBEEK – “Als ik een tafel ontwerp, moet ze perfect geschikt zijn voor dagelijks gebruik. Artistiek mag ze er wat anders uitzien, maar het functionele primeert. Daarnaast hou ik van ontwerpen, die duurder ogen dan ze werkelijk zijn. En dat is natuurlijk iets waar ook opdrachtgevers zich goed in kunnen vinden.” Een van die producten is Nomad, een draagbare zonnelamp waarvoor Brusselaar Alain Gilles al meermaals bekroond is.

A

lain Gilles is een laatbloeier. “Hoewel ik in mijn tienerjaren naar het artistieke en creatieve neigde, ben ik na de middelbare school toch Politieke en Internationale Relaties beginnen studeren. Daarna heb ik een jaar als researchassistent gewerkt aan de ULB. Ambitie voor een academische carrière had ik niet, noem het een opportuniteit. Maar het creatieve bleef binnenin woelen, dus heb ik uiteindelijk een atelier gezocht. Om te ontdekken wat ik kon, en waar ik juist heen wilde. Een klein fiasco, al snel begon het me te dagen dat ik er niet van kon leven. Door de stress sliep ik amper.” Dus vond Gilles het aangewezen een ‘normale’ job te zoeken. “De eerste annonce die ik zag, was er een van de Amerikaanse zakenbank JP Morgan Chase & Co. De wereld van de financiën was nu niet bepaald mijn ding, maar anderzijds staat werken voor een grote Amerikaanse firma goed op je cv. Dus heb ik toegehapt. Vijf jaar lang heb ik er goed verdiend, maar tegelijkertijd verveelde ik me. Het was net alsof ik in de verkeerde schoenen rondliep. Want eigenlijk wou ik nog steeds iets creatief doen. Daarom ben ik in avondschool Marketingstrategie beginnen te studeren. Best interessant, maar het was niet wat ik zocht. Dat was er thuis ook aan te merken, en dus heeft mijn vrouw op een bepaald moment gezegd: ‘Stop nu eens met

klagen. Als je iets wil veranderen, verander het dan.’ Zij is het die me de beslissende duw in de rug heeft gegeven door me carte blanche te schenken. De volgende dag al had ik de klik in mijn hoofd gemaakt. Waarop ik industrieel design ben beginnen studeren aan het ISD in Valenciennes. In Frankrijk kon ik de opleiding in drie jaar afronden, aan La Cambre zou de studie vijf jaar in beslag genomen hebben. En ik was tenslotte al 32.”

Eigen ding doen Twee jaar en een half van zijn studies heeft Gilles afgerond, maar dan bood zich de kans aan om voor Quinze & Milan te werken. “Ik had toen ook al een stage van zes maanden achter de rug bij Xavier Lust, die andere grote figuur van het Belgische design. Hoewel ik graag voor Arne Quinze werkte, kreeg ik gaandeweg toch meer en meer zin om mijn eigen ding onder mijn eigen naam te doen. En dat mocht contractueel niet. Tegelijkertijd schrikte het me af zelfstandige te worden. Want dat zou betekenen dat ik zelf opdrachtgevers moest zoeken, terwijl ik steeds in dienstverband had gewerkt, wat toch een zeker comfort biedt. Het was een beetje een schizofrene toestand. Dat ik uiteindelijk in 2007 de sprong heb gewaagd, heb ik me nog geen seconde beklaagd. Een beetje zakenman zijn, veel netwerken én

© MARC GYSENS

Alain Gilles, designer

‘Beetje business, veel netwerken en me creatief uitleven’ me tegelijkertijd uitleven in het creatieve. Die combinatie zit me blijkbaar in de genen. De businesskant komt van vaders kant, de artistieke van mijn grootmoeder die een groot actrice was.” Windeieren heeft het Gilles niet gelegd, afgaande op de imposante loftruimte boven zijn bureau. In die loft woont hij met zijn vrouw — die van Guinese afkomst is en voor de Europese Commissie werkt — en hun twee kinderen.

We vragen wat de bekroning tot ‘Designer van het Jaar 2012’, een initiatief van Knack Weekend, Le Vif Weekend, Biënnale Interieur vzw, Design Museum Gent, Grand Hornu Images en Design September, voor hem heeft veranderd. “Een hectische periode was het. Plots kwamen van overal nieuwe dingen op mij af. Ik liep achterstand op in mijn opdrachten, en kon gewoon niet volgen. Gelukkig maar had ik net daarvoor een assistent in dienst genomen.


BDW 1370 PAGINA 23 - DONDERDAG 21 MAART 2013

© ALAIN GILLES/O’SUN

3 VRAGEN AAN CARIEN TOUWEN

1926 belicht de verdwijning van Agatha Christie. Gilles: “Voor Afrikanen voldoet Nomad aan een nood, voor westerlingen is het een energiebesparend, en tegelijkertijd fijn product.”

Aan de andere kant geeft zo’n erkenning door  een vakjury ongetwijfeld meer geloofwaardigheid  aan  wat  ik  doe,  en  heeft  ze  me  ook  de  kans gegeven uitleg over mijn werk te geven.  En het opent deuren, terwijl ik vroeger steeds  zelf  de  eerste  stap  moest  zetten.  Want  hoe  spijtig  het  misschien  mag  zijn,  het  blijft  een  feit  dat  een  opdrachtgever  dikwijls  de  voorkeur geeft aan een grote naam. Hoe goed het  werk  van  de  ‘anonieme’  concurrent  ook  mag  zijn. We leven nu eenmaal in een wereld van  namen en labels. Maar goed, intussen ben ik  al best tevreden dat ik goed van mijn werk kan  leven.”

Nomad

Karel Van der Auwera www.alaingilles.com De hele reeks nalezen? © ETIENNE TORDOIR

en van de meest recente projecten van Alain  E Gilles  is  Nomad  voor  O’Sun,  de  zonnelamp  die  de  aandacht  heeft  getrokken  van  Design  Vlaanderen en bekroond werd met een Henry  van de Velde Label én de Henry van de Velde  Award Publiek. “Dat verhaal van Nomad is er  een van puur toeval. Een Belg die een deel van  het  jaar  in  Zuid-Afrika  woont,  stapte  op  een  zaterdag  een  winkel  binnen  om  een  designvoorwerp te kopen. Hij vroeg aan de verkoper  of  die  misschien  geen  stylist  kende  die  voor  hem een zonnelamp kon ontwikkelen. Toevallig  was  de  verkoper  de  agent  van  een  van  de  merken  voor  wie  ik  werk,  en  dus  noemde  hij  mijn naam.” “Het was net voor de beurs van Milaan, en dus  super druk, waardoor ik de man op maandag  enkel  een  uur  kon  geven  om  zijn  verhaal  te  doen. Hij bleek twee compagnons te hebben,  een fi rma was er niet. Maar zijn verhaal sprak  me aan. Het was een kwestie van wederzijds  vertrouwen, omdat ik vooraf geen geld vroeg,  maar enkel op de verkoop verdien. Zo werk ik  trouwens altijd.” De lamp komt met een apart zonnepaneel, een  strap om ze aan op te hangen en een oplader  voor een gsm. De lichtsterkte omvat het equivalent van een oude gloeilamp van vijftig watt.  “Van bij het begin is het de bedoeling geweest  een volwaardig vervangmiddel te vinden voor  de oude olielamp, met dat verschil dat er niets  van het licht naar boven schijnt. Zodat je ook  geen  schaduw  hebt  als  je  ze  aan  het  plafond  hangt. Het ontwerp is onder andere gebaseerd  op  studies  van  de  Wereldbank  naar  noodwendigheden  voor  mensen  in  gebieden  waar  weinig  of  geen  elektriciteitsvoorziening  is.  Dat is ook de reden waarom het zonnepaneel  niet op de lamp zit. Zo kan je bij het opladen  het paneel buiten op het dak laten, en de lamp  binnen. Het is beter voor de levensduur van de  batterij — die zo’n drie jaar meegaat bij dagelijks gebruik —, en minder aantrekkelijk voor  dieven. Het concept voorziet in één lamp voor  één familie in plaats van verschillende kleine  lampjes. Anders zou het te duur uitkomen.”  “Na zes uur in de volle zon is de lamp volledig opgeladen — in een klimaat als het onze  duurt het allicht langer —, waarna ze zes uur

op  volle  capaciteit  kan  worden  gebruikt,  langer op een van de lagere standen. Je kan ze op  de grond zetten, ophangen, of dragen zoals de  vroegere olielamp. Daarnaast wilden we vanaf  het  begin  een  lamp  ontwikkelen  die  interessant  zou  zijn  voor  mensen  in  Afrika  én  voor  mensen  van  hier.  Voor  Afrikanen  voldoet  ze  aan  een  nood,  voor  westerlingen  is  het  een  energiebesparend,  en  tegelijkertijd  fi jn  product.  Zo  kan  ze  hier  gebruikt  worden  om  ’s  avonds buiten te eten, of als een waaklamp die  de kinderen kunnen meenemen als ze naar het  toilet gaan.” De  Nomad  oogt  niet  goedkoop  en  is  dat  ook  niet.  Maar  duurzaam  is  ze  wel.  “Goedkope  producten  zijn  er  al  genoeg:  zonnelampjes  die na drie maanden gebruik rijp zijn voor de  vuilnisbak. In Afrika zal ze zo’n zestig dollar  kosten voor plaatselijke overheden en ngo’s die  ze onder de plaatselijke bevolking willen verspreiden.  Dat  is  eigenlijk  te  duur.  Toch  is  dat  een bewuste keuze, omdat we een kwaliteitsproduct willen brengen dat veel licht geeft. Anders  zou  het  nutteloos  zijn.  Al  de  technische  keuzes  zijn  gemaakt  om  tegemoet  te  komen  aan  de  mensen  die  in  huis  geen  verlichting  hebben.  Er  is  ook  geen  batterijverklikker  om  de  eenvoudige  reden  dat  de  ingenieur  —  die  ook  voor  de  TGV’s  werkt  —  heeft  berekend  dat dat een kwartier meer licht oplevert. Het is  simpel: als de batterij zwakker begint te worden,  dan  schakelt  de  lamp  automatisch  over  naar een lagere stand. Daarna geeft ze nog een  uur licht.”

Nomad op het defilé van Lespagnard.

‘Minder tijd, zelfde kwaliteit’ In december 1926 verdween de bekende misdaadauteur Agatha Christie voor elf dagen van de aardbodem. Tot vandaag weet niemand hoe ze deze dagen heeft doorgebracht. In het boek 1926. De verdwijning van Agatha Christie staan vier fictieverhalen met mogelijke verklaringen. Een van de auteurs is tevens een van de uitgevers: de Nederlandse Carien Touwen, die in 2011 Kaapstad voor Brussel verruilde. Van hieruit bestiert ze de Belgische activiteiten van uitgeverij Parelz, terwijl zakenpartner LeoArie Elsenaar Nederland voor zijn rekening neemt. Wat is jullie doel met Parelz?  Carien Touwen: “We geven voornamelijk  kortverhalen en novellen uit. Omdat we die  zelf schreven, en vonden dat die vormen van  literatuur  ondergewaardeerd  werden.  Zo  zijn  we  begonnen  met  een  website  waarop  mensen  aan  de  hand  van  verhaalfragmenten  zelf  een  bundel  kunnen  samenstellen  met  verhalen  van  auteurs  uit  Nederland  en  België.  Na  een  jaar  begonnen  we  ook  zelf bundels samen te stellen, bijvoorbeeld  op  basis  van  een  thema  of  van  een  auteur.  Sinds vorig jaar hebben we er een tijdschrift  in  boekvorm  bij:  Azra  Magazine,  waarvan  ik de hoofdredacteur ben. Daarin staan minimaal  vier  verhalen,  maar  ook  columns,  artikels  of  dagboeken  van  schrijvers.”

Wat is de sterkte van het kortverhaal?  Touwen:  “Een  kortverhaal  is  sneller  geschreven  dan  een  roman,  maar  het  lezen  van  een  goed  kortverhaal  moet  je  eigenlijk  hetzelfde  gevoel  geven  als  het  lezen  van  een mooi boek. Onze slogan luidt dan ook:  met minder tijd wil je ook kwaliteit. Omdat  veel  mensen  nu  minder  tijd  hebben,  is  het  kortverhaal een ideaal genre. De zaken gaan  best  goed,  ook  in  België.  Met  1   926  lanceren  we  een  nieuw  project:  een  wat  kleiner  boekje met een lagere prijs, dat je makkelijk  kan meenemen in je tas.” 1926 gaat in op een curieuze episode uit het leven van Agatha Christie.  Touwen:  “In  het  voorwoord  staat  wat  er  over  die  periode  bekend  is,  en  dat  is  niet  veel.  Een  andere  uitgeverij  had  over  het  onderwerp  eens  een  schrijfwedstrijd  georganiseerd,  maar  heeft  de  genomineerde  verhalen  nooit  uitgegeven.  Een  van  de  genomineerde  auteurs,  Jean-Paul  Colin,  is  er  dan mee naar ons gekomen. Na een nieuwe  oproep hebben wij de vier mooiste, elk met  een andere verklaring, uitgekozen. Michaël Bellon

www.carientouwen.com www.parelz.eu

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, info@bdw.be, www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 15 euro per jaar; IBAN: BE07424552982266, BIC: KREDBEBB van Brussel Deze Week vzw. Buiten België 25 euro per jaar. OPLAGE 70.490 exemplaren. PROMOTIE EN DISTRIBUTIE Ute Otten (ute.otten@bdw.be), Paul De Weerdt, Maurice Droogh. ADVERTISING MANAGER Rika Braeckman (rika.braeckman@bdw.be), 02-226.45.41, 0477-97.21.27, fax 02-226.45.69. MARKETING MANAGER Frederik Welslau (frederik.welslau@bdw.be). HOOFDREDACTIE Anne Brumagne (anne.brumagne@bdw.be). EINDREDACTIE Elien Haentjens (eindredactie@bdw.be). REDACTIE Jean-Marie Binst (jeanmarie. binst@bdw.be), Christophe Degreef (christophe.degreef@bdw.be), Bettina Hubo (bettina.hubo@bdw.be), Patrick Jordens (patrick.jordens@bdw.be), Steven Van Garsse (steven.vangarsse@bdw.be), Danny Vileyn (danny.vileyn@bdw.be). REDACTIESECRETARIAAT Isabelle De Vestele (isabelle.devestele@bdw.be), Gerd Hendrickx (gerd.hendrickx@bdw.be). MEDEWERKERS Michaël Bellon, Lieven Bulckaert, An Devroe, Eva Hilhorst, Ilah, Wauter Mannaert, Francis Marissens, Karolien Merchiers, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, Freddi Smekens, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Steven Vandenbergh, Tijs van den Boomen, Karel Van der Auwera, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Anja Galicia, Marc Gysens, Ivan Put, Herman Ricour, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. VORMGEVING Peter Dhondt (peter.dhondt@bdw.be). FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh (manu.dehertogh@bdw.be). VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Marijke Vandebuerie (marijke.vandebuerie@bdw.be). Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie. ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).


BDW 1370 PAGINA 24 - DONDERDAG 21 MAART 2013

Dansen > Sonja y Sven verlaten klassieke levenspad voor Argentijnse tango

‘Het was een sprong in het duister’ BRUSSEL – De meeste dromen zijn bedrog, luidt het bekende deuntje. Maar dat geldt niet voor Sonja Bruyninckx (32) en Sven Breynaert (30). Het Brusselse koppel gaf een paar jaar geleden hun stabiele job op om voluit voor hun passie te gaan: Argentijnse tango. En dat loont. Als Sonja y Sven laat het koppel zich opmerken, en vorige maand openden ze een eigen school in Laken.

‘D

e keuze om voluit voor dans te gaan was een sprong in het duister,” vertelt Breynaert. “We hadden een carrière opgebouwd en eigenlijk kenden we die artistieke wereld niet goed. Je bent gewend om je werkdag om negen uur te beginnen en ’s avonds thuis te komen. Dat werd helemaal overhoop gehaald. En we vielen terug op minder dan een derde van ons loon. Je gaat dan met een andere ingesteldheid leven, en kijkt op een andere manier naar bepaalde zaken.” Ze hadden altijd al gedanst – Breynaert hiphop en Bruyninckx ballet en jazz –, maar tot 2006 was er van Argentijnse tango geen sprake voor het koppel. Tot ze op vakantie de smaak te pakken kregen en zich inschreven voor een paar lessen bij La Tangueria. “Argentijnse tango wordt op het moment zelf geïmproviseerd, en de man neemt de leiding. De charme is dat er geen allesomvattende regelgeving is, geen vastgelegde structuren zoals bij ballroom. Elk individu creëert zijn eigen stijl. Neem vijftig koppels en je zult vijftig verschillende interpretaties zien.” “Vrij snel werd ons binnen de club gevraagd

om een initiatieles te geven. Dat werd dan een vaste les per week. Later twee, en dat ging zo maar door. Het was plezant, en bleef creatief, tot we ons door de intensiviteit vragen stelden over de combinatie met onze job.” Drie jaar geleden groeide het idee om van hun passie hun werk te maken. Het koppel overwoog loopbaanonderbreking te nemen om een wereldreis te maken, maar besliste een jaar later definitief de sprong te wagen. “Is het elke dag rozengeur en maneschijn? Zeker niet, we hebben nu zelfs meer werk dan vroeger. Om gevraagd te worden voor optredens moet je heel wat ondernemen. De grens tussen passie en werk wordt klein. Dans heeft een andere betekenis gekregen. We zijn veeleisender geworden ten opzichte van elkaar en van onszelf. Het blijft plezier, maar er komt ook een zekere prestatiedruk bij. We gaan bijvoorbeeld nog altijd dansen om ons te amuseren, maar ook om ons te laten zien. Want je moet echt heel veel netwerken.”

bouw je netwerken op. En dat lukt vrij goed, want binnenkort mogen we in Kroatië op een van de grootste Europese festivals dansen.” “Dat we geen Argentijnen zijn, is geen nadeel. Begin dit jaar hebben we als enig Europees koppel op het grootste festival van Buenos Aires gedanst. We krijgen veel kansen. We

“Dit bewijst dat als je de kansen grijpt die je in het leven krijgt, je iets kunt bereiken. Zeg nooit nooit in het leven”

Vallen en opstaan De losbolligheid in het uitgangsleven moet dus enigszins binnen de perken gehouden worden. “Twee of drie glazen wijn zijn voor mij uitgesloten, want dan verlies ik mijn evenwicht,” merkt Bruyninckx op. En daar houdt ze zich aan. Intussen laat het koppel zich steeds meer opmerken en plukt het daar stilaan de vruchten van. “We zijn bijvoorbeeld naar een dansmarathon in Italië getrokken waar uitstekende dansers uit heel Europa samenkwamen,” zegt Bruyninckx. “Je komt daar onder meer organisatoren van tangofestivals tegen, en zo

hebben trouwens wel een link met Argentinië: onlangs hebben we vernomen dat de overgrootmoeder van Sven daar is geboren.”

Eigen school Vorige maand namen Bruyninckx en Breynaert een nieuwe stap in hun danscarrière met de opening van een eigen Argentijnse dansclub in Laken. Ze willen er hun ervaringen doorgeven, en bouwen zo ook zekerheid in. “Dit dekt toch een deel van onze kosten.

Het evenwicht is plezant: reizen om te dansen en thuis toch een basis hebben waarop je verder kan bouwen. Reizen is nu nog de hoofdbrok van onze activiteiten, maar op termijn willen we van onze school een stabiele structuur maken. Het reizen zal niet altijd zo intensief blijven. Met de school hebben we dan iets in handen waarop we terug kunnen vallen.” “De danslessen gaan door op maandag en woensdag, en dinsdag geven we ook les in Brugge, bij Pasos de Brujas. De meeste festivals beginnen op donderdag, dus dan moeten we op reis kunnen vertrekken.” Spijt hebben de dansers niet van hun keuze. Al moeten ze wel toegeven dat het van buitenaf rooskleuriger lijkt dan het is. Ze moeten keihard werken, dag en nacht. Maar terug gaan werken voor een werkgever? “Dat zou niet meer lukken,” besluit Breynaert. “Als dit niet lukt, moeten we iets anders zoeken waarin we zelfstandig kunnen zijn. Want het zal zeer moeilijk zijn om terug voor een werkgever te werken. Maar wie weet wat de toekomst brengt. Vijf jaar geleden had ik nooit gedacht dat we vandaag voluit voor de tango zouden leven. Het bewijst alvast dat als je de kansen grijpt die je in het leven krijgt, je iets kunt bereiken. Het zal wel met vallen en opstaan zijn, maar die les trek ik hieruit. Zeg nooit nooit in het leven.” Tim Schoonjans Op 24 maart geeft het koppel een gratis initiatieles Argentijnse tango. Meer info op www.be-tango.com of via 0497/45.46.77.

Lopen > VGC lanceert campagne en gids ‘Brussel loopt’

Schiet uit uw pantoffels “Lopen is net als de titel van deze campagne zeer eenvoudig,” stelt Bruno De Lille, VGC-collegelid bevoegd voor sport. “Het is laagdrempelig en sociaal interessant: je leert buurtgenoten kennen en ontdekt nieuwe plekken in de stad. Daarom hebben we, in navolging van onze succesrijke fietscampagne, beslist de Brusselaars aan het lopen te zetten.” Om de vlam in de pijp te krijgen wordt onder meer op de Brusselse loopgids gerekend. Het boekje geeft u alle nodige informatie: hoe u moet opwarmen, welke kleding en voeding u moet kiezen, op welke plekjes u eens moet gaan lopen of welke loopapplicatie u moet downloaden.

© MARC GYSENS

BRUSSEL – De vlam voor het lopen aanwakkeren, of brandend houden. Dat is het doel van de nieuwe loopcampagne ‘Brussel loopt’ van de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC). De Brusselse loopgids wordt uw nieuwe bijbel.

wou ik aan de twintig kilometer van Brussel deelnemen, dus had ik snel een paar loopschoenen gekocht en was ik – nogal wild – beginnen trainen. Resultaat: ik liep een achillespeesblessure op die me nog altijd hindert. Beginnen lopen moet met de nodige onderbouw gebeuren, en daarbij helpt deze gids.”

Kies eens de trap

Zelfs een lijst songs die het lopen dat tikkeltje aangenamer maken staat erin. “In de gids vind je eveneens trainings-

schema’s om je te begeleiden bij je eerste looppassen. Dat is noodzakelijk, ik ben er het levende bewijs van. Twee jaar geleden

Wie liever niet alleen loopt – “het is toch zoveel leuker in groep” – kan zich inschrijven voor verschillende lessenreeksen. In Jette, Koekelberg, Schaarbeek en Elsene wordt vanaf 26 en 27 maart met start-to-runsessies begonnen. In die drie eerste gemeentes kunt u ook terecht voor lessen keep running, waarbij lopers onder begeleiding hun grenzen kunnen verleggen om tot tien kilometer aan te kunnen. Die begeleiding is noodzakelijk, bijvoorbeeld om blessures te voorkomen. Dat euvel komen heel wat start-to-runners tegen, en het is een van de redenen waar-


BDW 1370 PAGINA 25 - DONDERDAG 21 MAART 2013

© FUENTES2FERNANDEZ FOTOGRAFÍAS

“Dat we geen Argentijnen zijn is geen nadeel. Begin dit jaar hebben we als enig Europees koppel op het grootste festival van Buenos Aires gedanst.”

om ze afhaken. Volgens Stefaan Sonck van de Brusselse Atletiekvereniging zijn er een paar belangrijke stelregels die u moet volgen om uit te groeien tot een gevestigde loper. “Je moet eerst en vooral volharden,” zegt Sonck. “Deze lessenreeksen lopen tien weken. Dus haal je agenda erbij, het is geen optie om een paar trainingen over te slaan. Daarnaast moet je geleidelijk aan opbouwen, duidelijke doelen stellen en eenvoudig blijven. Daarmee bedoel ik: loop niet naar de winkel om meteen de laatste snufjes te gaan kopen. Dat is niet noodzakelijk, goede loopschoenen zijn dat wel. Uiteindelijk raad ik nog aan om naar je lichaam te luisteren, en ook buiten de trainingen te bewegen. Kies eens de trap in plaats van de lift, bijvoorbeeld.” “Meer ervaren lopers raad ik aan creatief te zijn en zichzelf eens te verwennen. Denk daarbij bijvoorbeeld aan een snufje of een lekker glaasje vers fruitsap na een lange tocht. Maar vooral: loop en geniet.” De komende weken en maanden worden nog allerhande initiatieven opgezet. Zo gaat op 28 mei de G-start-to-run door voor mensen met een psychische beperking. In het najaar krijgen vijftigplussers dan weer een lessenreeks op maat. U leest het, de Brusselaar heeft geen excuses meer om in zijn zetel te blijven zitten. Schiet uit uw pantoffels! Tim Schoonjans www.vgc.be/sport

David Steegen Sportleven De terugronde van het hockeyseizoen is eindelijk van start gegaan. De meeste jeugdwedstrijden werden afgelopen weekend opnieuw gespeeld. Het leek wel een eeuwigheid geleden. Vroeg opstaan op zaterdag, dochterlief met kleine oogjes helpen klaarmaken voor haar eerste match in maanden. Naar de club rijden, ploegmaats ophalen en naar de tegenstander rijden. Ze heeft amper getraind. Oefensessies werden regelmatig afgelast, wedstrijden werden uitgesteld. De meisjes spelen in Boom, tegen de leeftijdgenoten van Braxgata. De plaatselijke hockeyvereniging staat bekend om haar doorgedreven jeugdopleiding. De mooie infrastructuur is ingebed in natuurdomein De Schorre. Voetbalvelden, hockeypleinen en joggingpaden wisselen elkaar af in het uitgestrekte gebied. Het natuurdomein is het epicentrum van de hippe hedendaagse jeugdcultuur. Tomorrowland vindt er plaats, waar ieder jaar honderdtachtigduizend jongeren vanuit de hele wereld drie dagen lang dansen en feesten op de aanstekelijke bastonen van de nieuwe idolen. De deejays zijn artiesten met wereldfaam. Het Woodstockfestival van de 21ste eeuw is een mondiaal succes dat vanaf dit jaar naar de Verenigde Staten geëxporteerd wordt. Je merkt er niets van op deze kille en verloren zaterdagochtend. Tweeëntwintig jonge meisjes lopen en vechten voor elke bal, warm ingepakte ouders steunen het nageslacht. De aanhef van het tweede deel van het hockeyseizoen is een geruststelling. Het dagelijkse leven raakte helemaal in de war door de barre winter. Het traditionele aperitief van vrijdagavond in het clubhuis van de gezelligste hockeyclub van het land, Royal Daring Tennis & Hockey Club Molenbeek, heeft dit jaar nog niet kunnen plaatsvinden. Vanaf

deze week, als het reguliere sportprogramma weer helemaal op volle toeren draait, zal het evenwicht van de sportende medemens hersteld zijn. Op dinsdag trainen met de veteranen van Ritterklub, lopen in het park, fietsen op zondag. Samenkomen in voetbalkantines en clubhuizen. Variaties op hetzelfde thema. Sport verenigt en versterkt ziel en lichaam. Dochterlief verliest met een doelpunt verschil. Diezelfde avond speelt RSC Anderlecht de laatste wedstrijd van het reguliere voetbalseizoen. Een dubieus toegekend tegendoelpunt – een bal al dan niet over de lijn - bezegelt het lot van paars-wit. KAA Gent heeft niets meer te winnen noch te verliezen. De Buffalo’s spelen bevrijd, zonder spanning noch verplichting. Anderlecht speelt verkrampt. De angst slaat om het hart van de Brusselaars. De puntendeling (1-1) is niet onlogisch. Het is de laatste keer dat Anderlecht het oude Jules Ottenstadion aandoet. Vanaf volgend seizoen speelt Gent in een gloednieuw stadion. Het nieuwe Arteveldestadion is een goede en inspirerende zaak voor het vaderlandse voetbal. De play-offs staan voor de deur. De concurrenten halen punten in op leider Anderlecht. Er resten nog twee weken om iedereen onder stoom te krijgen. Milan Jovanovic verklaart dat hij het beu is om punten aan de concurrenten te schenken. Hij heeft het enige doelpunt voor paars-wit gescoord. De media zijn scherp voor Anderlecht. Dat is de club aan zijn status verplicht. Hopelijk valt alles snel weer in de juiste plooi. www.brusselnieuws.be/steegen David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht

VRIENDSCHAP KOMT EERST BRUSSEL – Jiujitsuclubs uit Brussel en omstreken nemen het tegen elkaar op tijdens de vijfde Brussels Brazilian Jiu Jitsu Academy (BBJJA). ‘Eerst de vriendschap, dan de wedstrijd.’ Dat is het motto van BBJJA, dat duidelijk maakt in welke geest deze competitie doorgaat. De Brusselaars willen de banden met andere clubs versterken en leerlingen de kans bieden om te leren. Deelnemen is belangrijker dan het resultaat. Vooral bij de

kinderen komt het erop aan het vechtplezier te versterken en de veiligheid te waarborgen. Daarom kunnen de organisatoren beslissen om beginners volgens een aangepast reglement te laten vechten. Klemmen en wurgingen zijn enkel toegelaten vanaf twaalf jaar. Iedereen vanaf vier jaar is op zaterdag 23 maart vanaf 12 uur welkom in Sportzaal Victoria (Léon Autriquestraat 4 in 1081 Koekelberg). Op het einde van de dag krijgen alle deelnemende kinderen een medaille. TS Meer info op www.bbjja.be.

REGIONALE FINALE DRIEBANDEN BRUSSEL – De Koninklijke Biljartkring Leopold (CRB) ontvangt de beste driebandspelers van het Brussels gewest en omstreken. Bij driebanden moet de bal minstens drie keer een van de randen van de tafel raken voor hij de tweede aanspeelbal raakt. De Belgen zijn in deze discipline wereldtop. Soms wordt de sport als saai aanzien, maar dat is ze allerminst. Wie benieuwd is, kan

dat op 23 en 24 maart met eigen ogen ontdekken in het knappe clublokaal van CRB (Roger Van der Weydenstraat 3, 1000 Brussel, boven het Zuidpaleis). Vanaf 14 uur gaan de regionale finales er door, met Miguel Bustos, Leonardo Sierra Cano en Mike Savelkoul als favorieten. De winnaar stoot door naar de nationale finale. Iedereen mag komen supporteren en ontdekken, de inkom is gratis. Meer info op www.crb-leopold.be. TS


Turn static files into dynamic content formats.

Create a flipbook
Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.