BDW - editie 1377 by brusselnieuws.be

IN HET MIDDEN VAN DEZE KRANT:

ZAZIE

JONGERENBIJLAGE 8 BOEIENDE BLADZIJDEN TOK TOC KNOCK 3: DE KVS KLOPT AAN BIJ EUROPA En ook: Ana Moura, Pink Martini en Michael Haneke.

09 05 13

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

SOEP, INFORMATIE EN RUST

BRUSSEL - Het is twaalf uur kwart wanneer de asielzoekers het gebouw op de Antwerpsesteenweg 34 binnenstromen. De vrijwilligers van Soeppunt, een project van Vluchtelingenwerk Vlaanderen, ontvangen er op werkdagen gemiddeld tachtig mensen die bij de Dienst Vreemdelingenzaken hun asielprocedure hebben opgestart. Mama Marie voorziet hen van een lekkere kop soep, een stuk brood en koffie of thee. Terwijl de MiV asielzoekers aan het smullen zijn, vertellen de vrijwilligers wat hen vandaag nog allemaal te wachten staat. Om kwart voor een gaat de storm weer liggen. Lees meer op p. 6-7.

Politiek > Impasse over voorzitterswissel bij de MIVB

Adelheid Byttebier wil niet weg BRUSSEL – Huidig MIVB-voorzitter Adelheid Byttebier (Groen) moet aftreden. Ze is schepen geworden en een belangenconflict valt niet uit te sluiten. Dat heeft haar partij beslist. Byttebier wil echter niet wijken.

ij de regeringsvorming wordt niet alleen over ministerposten beslist. Ook mandaten van overheidsbedrijven worden onder de coalitiepartners verdeeld. Het voorzitterschap van de MIVB is er daar één van. In 2009 werd beslist dat dat aan Groen toekomt. Het mandaat is sindsdien in handen van Adelheid Byttebier. Begin december werd Byttebier schepen in de gemeente Schaar-

beek. Cumuleren ligt gevoelig bij de groenen. De partij is beducht voor een mogelijk belangenconflict. Als schepen verdedigt Byttebier in principe de Schaarbeekse belangen, als MIVB-voorzitter moet ze waken over het algemeen belang van het Brussels openbaar vervoer. Een discussie over de metro naar Schaarbeek bijvoorbeeld kan zo niet helemaal zuiver gevoerd worden. Groen heeft de kwestie eind maart

voorgelegd aan het regionale partijbestuur. Daar is bij meerderheid beslist dat er sprake is van een risico op belangenconflict. Met andere woorden: Byttebier moet ontslag nemen als voorzitter van de MIVB. Het ander lid van het MIVB-bestuur Alain Beeckmans (Groen) volgt haar op. Maar meer dan een maand later is de wissel nog altijd niet doorgevoerd. Minister van Vervoer Brigitte Grouwels (CD&V) werd hierover op 19 april ondervraagd in het parlement. Zij bevestigt dat Groen een wissel wil, maar net zo goed dat de huidige voorzitter graag zou verderwerken. Het is de Brusselse regering die de

leden van de raad van bestuur benoemt en ontslaat, maar Grouwels lijkt niet van plan om zich te mengen in de interne partijtroebels van Groen. Tegelijk slaagde staatssecretaris Bruno De Lille (Groen) er tot nu toe niet in om het ontslag van Byttebier in de regering hard te maken. “Het komt de Brusselse regering toe om de voorzitter en ondervoorzitter van de MIVB te benoemen. Ik heb hierover nog niets vernomen,” zegt Byttebier die daarom beslist heeft om op post te blijven. Ze betwist dat er sprake zou zijn van belangenvermenging en zegt dat de partijstatuten haar gelijk geven. Ze legt hiermee wel de beslissing

naast zich neer die door haar eigen partijbestuur is genomen. Daarover woedt momenteel een discussie in de partij, “en die willen we niet op de spits drijven,” zegt regionaal partijvoorzitter Malika Abbad die de kwestie verder met Byttebier wil uitpraten. Tegen de achtergrond speelt de strijd tussen Adelheid Byttebier en Bruno De Lille over het leiderschap van Groen in Brussel. Beiden stonden in 2009 lijnrecht tegenover elkaar bij de lijstvorming. De Lille mocht de lijst trekken en werd staatssecretaris. Byttebier kreeg een troostprijs en werd voorzitter van de MIVB. Steven Van Garsse

N° 1377 VAN 9 TOT 16 MEI 2013 ¦ WEEK 19: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, E-MAIL: INFO@BDW.BE, WWW.BDW.BE

BDW 1377 PAGINA 2 - DONDERDAG 9 MEI 2013

OPMERKELIJK © JO VOETS

Uitgelicht > Nieuw beheerscontract voor de Brusselse haven

HET BELANG VAN DE FACEBOOKDUIM Brusselse milieubewegingen staan voor een dilemma. Moeten ze de Brusselse kandidatuur voor de Europese Groene Hoofdstad steunen terwijl er weinig reden tot juichen is? Filehoofdstad, lamentabele afvalcijfers, een mogelijke veroordeling door het Europees Hof voor de uitstoot van fijn stof en stikstofdioxide, een mobiliteitsplan dat dode letter blijft. Wie strijdt voor een groen Brussel kan niet echt enthousiast zijn over het Brussels palmares. En toch is het net dat wat minister van Leefmilieu Evelyne Huytebroeck (Ecolo) aan de milieubewegingen vraagt: een beetje enthousiasme. Meer bepaald de steun voor de kandidatuur van Brussel om Europese Groene Hoofdstad te worden in 2015. Zelf spaart Huytebroeck kosten noch moeite om de kandidatuur onder de aandacht te brengen. Ze heeft bijvoorbeeld Europarlementslid Guy Verhofstadt (Open VLD) gevraagd om de kandidatuur te steunen, en vraagt de bevolking de kandidatuur maximaal te liken op het internet. Brusselse milieubewegingen staan voor een dilemma. Aan de ene kant heeft de kandidatuur een wervend karakter: ze motiveert overheid en bewoners om extra aandacht te besteden aan het leefmilieu. Misschien zijn enkele wetgevende initiatieven van Huytebroeck zelfs sneller door de regering geraakt. Aan de andere kant is Brussel nog verre van een groene hoofdstad. Zelfs bij Leefmilieu Brussel, de administratie die het beleid van Evelyne Huytebroeck ondersteunt, vragen ze zich af of al dat enthousiasme niet wat over the top is. De oproep van Huytebroeck is niet zonder reden. Brussel staat tweede in de shortlist om Europese Groene Hoofstad te worden. De nummer één, Bristol, ligt in de technische beoordeling lengtes voor. En toch kan Brussel nog winnen. Eind mei komt een jury samen die de laureaten van de shortlist herevalueert. Steden moeten uitleggen wat ze van plan zijn als ze het concours winnen. De jury zal ook bekijken in welke mate promotie is gevoerd voor de kandidatuur, en belangrijker nog, in welke mate er steun is vanuit de bevolking. En dan kan een duimpje meer of minder het verschil maken. SVG Meer info op www.duurzamestad.be/brusselsgreencapital

Regionaal, lokaal, multimodaal BRUSSEL – Vijftien miljoen euro per jaar heeft Brussels minister Brigitte Grouwels (CD&V) veil voor de Haven van Brussel. Dat staat in het nieuwe beheerscontract 2013-2018. Tegen het einde van het beheerscontract moet het normale havenverkeer met meer dan twaalf procent toenemen.

ouwmaterialen. In 2011 waren ze goed voor 59 procent van het totale havenverkeer. Aan het kanaal liggen dan ook verschillende betoncentrales die voornamelijk dienen als opslagplaats voor de bevoorrading van bouwwerven in de stad. Men kan zeggen dat deze activiteit een voorbeeld is van modal shift: zand wordt aangevoerd per boot, waar ter plaatse beton van wordt gemaakt, en dat beton wordt dan met vrachtwagens de stad in gereden. Het principe van modal shift wil Brigitte Grouwels, bevoegd voor de Haven van Brussel, toepassen op eerder klassieke havenactiviteiten, zoals de overslag van containers, maar eveneens om het kanaal maximaal te benutten om de stad te bevoorraden

en de haven zo meer ‘stads’ te maken. Dat staat in het meest recente beheerscontract dat Grouwels heeft afgesloten met de havendirectie.

nieuwe sporenbundel voor dit logistieke centrum, en er wordt overlegd met het Vlaams Gewest om de E19 te verbinden met SchaarbeekVorming. Dit hangt, zo staat in het beheerscontract, wel af van het definitieve richtschema voor Schaarbeek-Vorming, dat nog steeds niet klaar is. Naast bovenstaand logistieke centrum wordt de Brusselse haven ook ‘moderner’. De keuze voor zo’n

jaar nog daalde het havenverkeer met negen procent ten opzichte van 2011. Het komt er dus op aan de haven minder te beschouwen als regionale speler, maar eveneens als plaatselijke poort tot de stad. Daarvoor is Brigitte Grouwels al in talloze buitenlandse havens gaan kijken hoe stad en haven daar samenwerken, zoals in Parijs en Rijsel. Steeds kwam daar uit voort dat kleine binnenhavens wel degelijk een rol

Parijs en Rijsel In het oog springt het nieuw te bouwen distributiecentrum op 54 hectare grond van Schaarbeek-Vorming. Op die plek komt een groot logistiek centrum waar bedrijven als de vroegmarkt Mabru en het Europees Centrum voor Fruit en Groenten zullen huizen. Het nieuwe logistieke centrum wordt een zogenaamd ‘multimodaal’ centrum waar water-, spoor- en gewone weg samenkomen, en ook weer vertrekken. Het beheerscontract is alvast veelbelovend: er lopen gesprekken met de NMBS over de aanleg van een

Er werd een oplossing gevonden voor het overblijvende stukje grond naast BPost. Er komt een bouwbedrijf, dat de aanlegkade zal gebruiken. ‘moderne’ haven is ingegeven door pragmatisme. Sinds de financieeleconomische crisis van 2008 gaat het niet zo goed, net zoals in andere Europese binnenhavens. Vorig

kunnen spelen in drukbezochte en door files geteisterde steden. Lokale restaurants en cafés kunnen door de nabijheid van een haven makkelijk worden bevoorraad, zo leren

DE WEEK IN BEELD DOOR BART DEWAELE

Afgelopen weekend vond de twintigste editie van Stadskriebels plaats, onder meer met een initiatie in Braziliaanse dans door Terra Brasil op de Oude Graanmarkt.

WEEKOVERZICHT

BDW 1377 PAGINA 3 - DONDERDAG 9 MEI 2013

DINSDAG 30 APRIL SURFEN OP 4G-NETWERK TOCH MOGELIJK. Hoewel het door de strenge regelgeving in Brussel niet meteen mogelijk is om te surfen op een 4G-netwerk, blijkt dit nu toch te kunnen in onder andere Ganshoren en Sint-Agatha-Berchem. Het netwerk in die gemeenten wordt namelijk voorzien door antennes die net over de grens in Vlaanderen staan.

WOENSDAG 1 MEI SMET UIT ONGENOEGEN OVER BRUSSELSE REGERING. Vlaams minister voor Brussel Pascal Smet (SP.A) uit tijdens zijn 1 mei-toespraak zijn ongenoegen over de Brusselse regering. Volgens hem is het de regering van de stilstand en is de afwezigheid van zijn partij in die regering duidelijk merkbaar.

DONDERDAG 2 MEI HONGERSTAKING IN MINIEMENKERK. Een vijftiental Koerden houdt al zeventien dagen lang een hongerstaking in de Miniemenkerk om verblijfspapieren te krijgen. De groep mannen tussen 20 en 66 jaar mag er maximaal dertig dagen verblijven. BEURSPLEIN AUTOVRIJ IN 2015. De heraanleg van de centrale lanen in Brussel, met voetgangerszone tussen De Brouckère en de Steenstraat, zou in 2015 moeten beginnen. Dat zegt burgemeester Freddy Thielemans (PS) in een interview met La Capitale. “Het moet een ambitieus project worden dat de lokale handel een nieuwe impuls geeft.”

De crisis zorgt voor donkere wolken, maar de haven herpakt zich anders: stedelijker en milieuvriendelijker.

buitenlandse voorbeelden. Maar de interactie gaat ook verder. Zo worden er in Brussel tegen 2017 meer dan 30.000 vierkante meter nieuwe bedrijfsoppervlakten gebouwd in samenwerking met de Gewestelijke Ontwikkelingsmaatschappij Brussel op de zogenaamde TIR-site in de buurt van Thurn & Taxis. Dat TIR-opslagcentrum zal ook meer en meer moeten zorgen voor de directe bevoorrading van de stad, in tegenstelling tot het grote logistieke centrum op Schaarbeek-Vorming, dat vooral de regionale distributie zal verzorgen. Ook komt er, zo belooft het beheerscontract, een vervoers-

“ “ HET WOORD

platform om tweedehandswagens te vervoeren naar de Haven van Antwerpen. Ten slotte is er nog de werkgelegenheid. In de kanaalzone zijn veel werklozen, en dankzij de op til staande projecten in de haven wordt er voor werkgelegenheid gezorgd.

Aanlegkade Dit alles om met horizon 2018 een groei van het gewone havenverkeer van 12,5 procent ten opzichte van 2012 te bewerkstelligen, en een groei van negentien procent van het containerverkeer ten opzichte van 2012. Er is dus een tweesporenbeleid voor

de Haven van Brussel: enerzijds een regionale speler blijven, anderzijds een lokale haven worden. Makkelijk is dat niet altijd. Ter illustratie dient de voormalige Carcoke-site. Na de sanering werd dat terrein naast het kanaal aan BPost ter concessie gegeven. Tegen de afspraak in, want de noodzakelijke voorwaarde daarvoor was dat het bedrijf het kanaal moest gebruiken. Gelukkig is daar nu een oplossing voor gevonden: naast Bpost komt een bouwbedrijfje, dat de aanlegkade zal gebruiken, zo vernemen we nog. Christophe Degreef

VRIJDAG 3 MEI ONDERZOEK GASONTPLOFFING AFGEROND. Het parket van Brussel rondt het gerechtelijk onderzoek naar de gasontploffing van september 2010 in de Gaucheretwijk af. Niemand is in verdenking gesteld. Bij de ontploffing vielen destijds drie doden en zeventien gewonden.

ZATERDAG 4 MEI POLITICI HULDIGEN CHARLES PICQUÉ. Waals minister-president Rudy Demotte (PS) en minister van Binnenlandse Zaken Joëlle Milquet (CDH) huldigen Charles Picqué. De Brusselse ministerpresident bereidt zich voor om de Brusselse regering, die hij bijna 20 jaar lang heeft geleid, te verlaten. Ook Elio Di Rupo prijst Picqué voor zijn jarenlange inzet, engagement en passie voor Brussel. DODE BIJ STEEKPARTIJ AAN ZUIDSTATION. In de nacht van vrijdag op zaterdag komt een Portugese dertiger om het leven na een steekpartij in de Ruslandstraat. Aanleiding van de steekpartij is een uit de hand gelopen ruzie tijdens de heropening van een café.

ZONDAG 5 MEI

Als de Vlaamse regering haar beleid ten aanzien van de Rand handhaaft, moet ze beseffen dat deze regio binnen vijf à tien jaar de facto deel uitmaakt van de Brusselse Hoofdstedelijke Gemeenschap.” Burgemeester van Vilvoorde Hans Bonte (SP.A) vindt dat de Vlaamse regering zijn stad links laat liggen. Hij vraagt extra middelen voor de strijd tegen de jeugdwerkloosheid (in Het Nieuwsblad).

Politiek is ook het gevecht aangaan. Hij houdt niet van vechten.”

72.000 MENSEN VIEREN IRISFEEST. Zowat 72.000 mensen nemen deel aan het Irisfeest voor de 24ste verjaardag van het Brussels Gewest. De organisatie spreekt van een groot succes. Op zaterdag zakten 12.000 mensen af naar Brussel om de concerten van Annarbor en The Hooverphonic Orchestra bij te wonen. Vandaag zijn er 60.000 mensen aanwezig tijdens de vele animaties.

MAANDAG 6 MEI RENOVATIE VOOR PARK VAN VORST. Het park van Vorst zal er binnenkort helemaal anders uitzien. Zo zullen er onder andere trottoirs komen rond het hele park. De renovatie wordt gefinancierd door Beliris, de federale spaarpot voor Brussel, voor een bedrag van 6,5 miljoen euro. Mogelijk komt er ook een nieuw speelplein. “Het park moet een echte ontmoetings- en activiteitenruimte worden, onder meer voor mensen zonder tuin”, zegt Jean-Claude Englebert (Ecolo), de bevoegde Vorstse schepen.

DINSDAG 7 MEI Vlaams minister voor Brussel Pascal Smet (SP.A) vindt dat afscheidnemend minister-president Charles Picqué (PS) te veel “op de winkel paste” in plaats van een beleid te voeren (in La Libre Belgique).

Fix my street!

Een put in de weg, een kapotte stoep of een slecht zichtbaar fietspad: als burger kan u gebreken aan de Brusselse openbare weg sinds kort rechtstreeks aan de overheid melden op de website www.fixmystreet.irisnet.be of via de mobiele app Fix My Street Brussel. Of het om een gemeente- of een gewestweg gaat, daar hoeft u niet van wakker te liggen: de klacht wordt doorgestuurd naar de juiste dienst. Tenminste, als het euvel

zich voordoet in een van de veertien pilootgemeenten. Sint-Jans-Molenbeek, Ganshoren, Jette, Anderlecht en Ukkel doen voorlopig niet mee. Op de website kan u de status van uw klacht volgen en zien hoeveel en welke klachten zoal werden gemeld. Op 6 mei stond de teller in totaal op 1059 gemelde problemen. Daarvan zijn er 351 in behandeling en werden er al 101 verholpen. Marina Van den Branden

nieuw beheerscontract VOOR DE HAVEN. Benoit Hellings, voorzitter van de Haven van Brussel en Brussels minister Brigitte Grouwels, ondertekenen het nieuwe beheerscontract tussen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en de Haven van Brussel. Dit contract wordt afgesloten voor de periode 2013-2018 en legt de opdrachten van de Haven van Brussel vast voor deze periode, net als de financiering van de opdrachten door het Gewest.

Samengesteld door Milan Vranckx

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF

BDW 1377 PAGINA 4 - DONDERDAG 9 MEI 2013

’ Pianostudenten Julien Libeer (l.), Kristina Raczynska en Matthieu Idmtal wonen in Brussel, en volgen uit liefde voor de muziekuitvoering de Koningin Elisabethwedstrijd op de voet. Het belang van wedstrijden mag volgens hen niet overschat worden.

Muziek > Studerende toppianisten analyseren de hoogmis van de klassieke concoursscène

De paardenren en het verloren talent rondom Elisabeth BRUSSEL – Het jaarlijkse droge hoestsyndroom in de zalen ten spijt, is het in de conservatoria talk of the town: tijd voor de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano. “De Aziaten rukken op, de VRT maakt er een kookprogramma van, wie als Belgisch kind geen privaat onderwijs kreeg, kan niet meedingen, er zijn nog vijfhonderd concoursen in de wereld.” Meningen te over van drie Brusselse pianostudenten: ’ Matthieu Idmtal, Kristina Raczynska en Julien Libeer. Hun visie op het concours dat sinds maandag een race naar 1 juni wordt.

n drie rondes van de KEW nemen twee Belgen het deze maand op tegen 66 andere kandidaten, waarvan de helft Aziaten. De Belgische muziekpers, die geen toppianisten telt, zwijgt best tot juni over de Elisabethwedstrijd. Een goede politieke formatie lukt ook eerlijker zonder mediabetweterij. En kritiek kan baten en schaden. Laat ons dus luisteren naar de leef-

tijdsgenoten-pianisten zelf, waarom ze pro en contra het concours zijn. De crème van aanstormend talent, dat niet deelneemt, ziet het mediacircus met lede ogen aan. “Een konijn dat naar een lichtbak kijkt, een paardenkoers, twee maanden per jaar waarin je enkel voor de Elisabeth leeft.” Julien Libeer, de Russin Kristina Raczyńska en Matthieu Idmtal geven een klare kijk

vanuit hun studies, concertervaring en het Brussel waarin ze wonen. In studentenkringen heerst een soort fascinatie voor de KEW, terecht? Matthieu: “Of je het wilt of niet, In Brussel kan je twee maanden niet om het zinderende gebeuren heen. Toen ik zestien was, waren die pianisten bijna goden voor mij: er was

“In België heerst een soort fascinatie voor de KEW. Begrijpelijk, want het is cultureel erfgoed geworden. Maar de obsessie gaat te ver” de wereld en daarnaast had je hen. Nu ik 24 jaar ben, sta ik wat dichter bij het wereldje. Deelnemers als Yannick Van de Velde en Stéphanie

Proot zijn voor mij mensen met een enorme werkkracht en ambitie. De KEW hoort bij hun parcours. Vandaag zie ik wel de schaduwkantjes van het concours, die ik destijds niet zag.” Kristina: “De KEW is niet de meest belangrijke wedstrijd in de wereld en zeker niet de meest powerful. Hij mag wel gezien worden als de moeilijkste. De context intrigeert. Maar Debussy zei het al: concoursen zijn voor paarden! Ik merk veel excitatie in ons studiemilieu, zeker in het Conservatorium van Brussel waar iedereen voor Yannick supportert, ook ik. Ik vind dat elk klassement ons beroep in een soort sportdiscipline wringt. In de kunsten bestaan echter geen meetbare rangschikkingen. Alles draait rond geluk, smaak,

BDW 1377 PAGINA 5 - DONDERDAG 9 MEI 2013

schoonheidsbesef. Het blijft de muziek die alle aandacht en liefde waard is, niet de uitvoerder.” Julien: “In België heerst een soort fascinatie voor de KEW. Zeer begrijpelijk, want het is cultureel erfgoed geworden. De obsessie gaat wel ver. Door de hypermediatisering lijkt het alsof de KEW het enige klassieke muziekevenement van het jaar is. Daardoor denkt het grote publiek dat het de enige manier is om in dit vak iets te verwezenlijken. Terwijl er vijfhonderd pianoconcoursen per jaar in de wereld zijn. De standaard microfoonvraag is: neemt u deel aan de KEW? Het doorsnee publiek heeft geen andere referentie en kijkt ernaar als een konijn naar een lichtbak. Alsof er verder niets bestaat.“ Biedt de KEW garanties en kansen? Kristina: “Ik heb iets tegen rankings: het doodt de variatie in schoonheid. Van sommige laureaten hoor je nadien niets meer, omdat de jury hen op handen droeg. De echte winnaars worden door het publiek gekozen, ook voor hun concertentoekomst. Omdat het publiek de tickets koopt. Komt daarbij dat de media-aandacht schrikbarend is, op het moment zelf en voor de carrièrekansen van het jong talent. Want iedereen die al in die eerste ronde zit, is top. Veel belangrijker is de geschreven beoordeling van de jury, maar die lees je nergens.” Julien: “Wat passé is, is de idee dat een wedstrijdprijs meer garanties biedt op een langetermijncarrière. Wedstrijden hebben een reputatie ontwikkeld door jonge mensen die eraan deelnamen en vervolgens zelf een carrière hebben ontwikkeld die terug afstraalde op de wedstrijd. De KEW is groot geworden dankzij namen als Ashkenazy en Oistrakh. Mensen die zo een statuut ontwikkelden, waardoor de KEW kan zeggen: wij hebben ze ontdekt. De wedstrijd geeft hen een eerste legitimiteit. Achteraf gebruikt ook de KEW die veertigjarige carrières om zichzelf te legitimiteren. Alleen bestonden er 50 jaar geleden maar een handvol pianowedstrijden. Er is dus een grote inflatiewaarde. Wat is een prijs op je cv nog waard voor het muzikantenberoep?” Matthieu: “Elke wedstrijd is deels een loterij, maar als je er een wint, kan dat je leven bepalen. Ik denk dat je als winnaar drie jaar de tijd hebt om je een weg te banen, want dan komt de volgende winnaar er al aan. Mijn docent Vitaly Samoshko werd laureaat van zowat alle grote wereldconcoursen. Maar het is zijn eerste prijs op de KEW van 1999 die zijn leven tot vandaag heeft beïnvloedt; van hieruit bouwde hij zijn carrière uit.” Werken jullie zelf naar wedstrijden toe? Julien: “Ik doe al tien jaar geen concoursen meer (sinds zijn vijftien jaar, red.). Al heb ik daar geen trauma’s aan overgehouden. Ik heb gewoon beslist dat mijn traject er niet een zou worden van hossen van wedstrijd naar wedstrijd. Ik zie daar de zin niet van in: jarenlang hetzelfde wedstrijdenrepertoire meeslepen. Op een bepaald moment moet je de

momentgebonden ‘monté’ als prijsbeest kunnen rentabiliseren. De grote competentie die je als pianist moet hebben – buiten de artistieke die je niet kan delegeren – is goede keuzes maken over wie jou kan verkopen. Wedstrijden kunnen gezond zijn, bijvoorbeeld voor de vorming van stressbestendigheid, maar evenzeer nefast. Mijn docente Maria João Pires vindt dat een wedstrijd de muziek de das omdoet.” Matthieu: “Wie veel ambitie heeft, moet ooit aan de KEW deelnemen. Mocht ik buitenlander zijn, ik had al gesolliciteerd. Als Belg is de druk

groot bij de preselectie. Maar wie weet: tot mijn dertig jaar heb ik nog twee kansen om deel te nemen (lacht). Veel docenten sturen hun leerlingen naar de KEW omdat ze zichzelf eeuwig willen spiegelen.” Kristina: “Als ik goed voorbereid ben, doe ik mee, anders niet. Wat op wedstrijden gespeeld wordt, zijn toch de klassiekers waar je doorheen moet als student. Ik zie een concours als iets pedagogisch. Erger is dat er vandaag geen carrière meer mogelijk is zonder wedstrijden op je palmares, dus studeer ik ervoor. Het is jammer van de tijd, de energie

en de mentale training die het allemaal vraagt. Al draagt het ook bij tot zelfreflectie. Maar gezond voor het lichaam is een wedstrijd niet echt. Op de eerste recitals na de KEW zijn de finalisten duidelijk leeg.” Het is alsmaar gokken hoe de jury de kandidaten weegt? Kristina: “Alles hangt van hun smaak af. Ik zou wel meer onder de indruk zijn mocht ik de winnaar een wonderlijk Vierde Pianoconcerto van Beethoven horen spelen dan het Eerste Pianoconcerto van Tsjaikovski. Gewoon om de ongebruike-

Matthieu Idmtal (°1988)

Kristina Raczynska ´ (°1988)

Julien Libeer (°1987)

n Volgt les bij Viltaly

n Volgt les bij Mikhail Faerman

n Volgt nog les bij Maria João

Samoshko (Conservatorium van Gent). n Begon als zevenjarige bij Frima Nakimovitch. n Studeerde bij Maria Andreeva en in de Brusselse Kunsthumaniora. n Volgde masterklassen bij Faerman, Margarius, Leschenko, Pavlovic. n Concerteerde doorheen Europa en in duo met Anastasia Kozhunshko. n Won prijzen op: Andrée Charlier (2009), Concours de Piano de Liège (2010), International Music Competition Verona, Concours Grand Dominique (2011) n Met zijn duo won hij de Concorso Premio Franz Schubert (2011), de Youth Classic Wedstrijd (2012) en tijdens het Internationaal Kamermuziekconcours Almere (Nederland) de Vrienden- én Publieksprijs. Startte succesvol het minifestival Brussels Chopin Day op in 2013.

(Conservatoire de Bruxelles). n Startte als vijfjarige in de Moscow State School of Music bij Tatiana Ostrovskaya. n Verhuisde in 1998 naar Warschau, en volgde les bij Maria Niemira. Vanaf haar hogere muziekopleiding (2007) keeg ze les van Tatiana Shebanova (in Bydgoszcs) Jerzy Sterczynski (UMFCChopin University) en Katarzyna Jankowska. n Finaliste in 2000 van de Polish National Piano Competition. Won in 2003 de Steinway Klavier Wettebetrieb in Berlijn. n Kreeg een Erasmus Mundusstudiebeurs (EMMC) voor het Conservatoire Royale de Bruxelles (vanaf 2010), bij pianist Faerman, Muthittin Durruoglu-Demiriz en Daniel Rubinstein (kamermuziek). n Beëindigde haar master Kamermuziek in 2012 in de UMFC (Warshau) met grootste onderscheiding. ´ n Raczynska is een veel geziene pianiste op internationale festivals, ook in kamermuziekformaties treedt ze op. Klassic Radio nam Bach-werk met haar op.

Pires (Muziekkapel Koningin Elisabeth). n Tijdens zijn conservatoriumjaren in Brussel won hij als twintigjarige de Juventusprijs. n Vervolmaakte zich dankzij het Artemis Strijkkwartet en Alban Berg Strijkkwartet. n Beëindigde het Conservatorium van Brussel bij Daniel Blumenthal en bij Jean Fassina (Parijs), volgde masterklassen bij Brendel, Schiff, Jasinksi. n Won in 2010 de Prijs van de Belgische Muziekpers. Nu ‘Artist in residence’ in de Muziekkapel bij Abdel Rahman El Bacha en Maria João Pires. Reeds te gast in het PSK, Flagey, King’s Place Concert Hall (Londen), Théâtre de la Ville (Parijs) en op festivals (Cambrai, Menton, Montpellier, Cornwall) n Gaat volgende seizoenen (inter)nationaal toeren met Brussels Philharmonic, Sinfonia Varsovia, Oxalys en samen met Maria João Pires.

lijke keuze van een ‘minder monumentaal’ concerto.” Matthieu: “Ik lijd een beetje aan wat ik de ‘ziekte van het programmaboekje’ noem. Ik heb die boekjes van de laatste vijftien jaar bijgehouden: zo kon ik het westrijdrepertoire uitvlooien. Welke stukken scoren? Welk repertoire komt vaak terug? Welke combinaties werken? Ik ben overtuigd dat de keuze van je stukken een belangrijke rol speelt in de kansen die je maakt. Kan het nog toeval zijn dat de laatste drie edities een winnaar opleverden met het Tweede Pianoconcerto van Prokofjev?” Julien: “Dat er altijd préférés zijn van juryleden, behoort tot de paranoia die deel uitmaakt van de KEW. Nogmaals, een wedstrijd mag nooit pretenderen een referentie te zijn: alles draait rond persoonlijke voorkeuren en ideaalbeelden. Ook in de hyperwetenschappelijke tijd bestaat er niet iets als objectieve goeie kunst.” De Aziaten rukken op. Wat vinden studenten daarvan? Matthieu: “De Aziaten zijn niet meer weg te denken uit de top van de klassieke muziek, net zoals de Sovjetlanden enkele decennia geleden. Klassieke muziek is in veel gezinnen ginder een belangrijk deel van het dagelijkse leven geworden, veel meer dan hier. We zitten op een kantelmoment: de Aziaten hebben veel van ons geleerd, het is nu aan ons om van hen wat op te pikken.” Julien: “De geschiedenis herhaalt zich. Kijk naar wat een eeuw terug in Rusland gebeurde, toen er na een politiek-economische omwenteling een culturele hausse volgde - getuige al onze grote muzikantenreferenties tot vandaag. Nu zit in China en Korea de economie in de lift. De cultuursector volgt: ze is er van hoge kwaliteit. Het fenomeen Aziatisch talent moet ons de vraag doen stellen waarom onze regio, die al deze klassieke muziek heeft voortgebracht, vandaag niet meer het monopolie in kwaliteitsuitvoering heeft. Waarom zijn we niet meer au devant van ons eigen erfgoed?” “Eigenlijk zou het deeltijds kunstonderwijs (DKO) zichzelf grondig in vraag moeten stellen - niet de lesgevers, wel het systeem. Het DKO beschikt niet meer over de mogelijkheden om zoals in Japan of Rusland een deftige opleiding te geven. Ik zou gelukkig zijn mocht een achttienjarige hier na negen jaar les al zo robotachtig spelen als een Aziaat. Nu stimuleert men een kind van vijf jaar om alles zelf te ontdekken. ‘Spelplezier’ heet dat. Het gevolg daarvan is zichtbaar. Een instrumentalist die op 18 jaar geen hoogtechnische basis heeft, maakt geen schijn van kans om er eventueel zijn vak van te maken. Komt daarbij dat ons systeem haaks staat op een echte democratisering van het onderwijs. Het is dan misschien gratis, maar elk talent is verplicht om privé les te volgen wil het ergens geraken. Alles is weggelegd voor kinderen met ouders die geld hebben en tijd om ze van hot naar her te voeren. Wij smijten hier veel talent weg: maak daar je titel van.” Jean-Marie Binst

BDW 1377 PAGINA 6 - DONDERDAG 9 MEI 2013

Samenleving > Soeppunt vangt iedere middag asielzoekers op

‘Een vogel in een kooi te midden van een prachtig bos’ kom voel,” vertelt de Afghaan die tevergeefs al meerdere asielaanvragen heeft ingediend. Namir woont al zes jaar in ons land en heeft in

“We krijgen geen subsidies meer en zijn daarom dringend op zoek naar sponsors” die hele periode zijn vrouw en drie kinderen niet meer gezien. “Ik weet überhaupt niet of ik ze ooit nog zal terugzien,” zegt hij geëmotioneerd. “Er moet een einde komen aan de onzekerheid waarin ik leef. ”

Vrijwilligers van alle soorten

Mama Marie schept iedere middag verse soep uit voor heel wat asielzoekers. Ze krijgen eveneens een stuk brood en koffie of thee.

BRUSSEL – “Toen ik met mijn vrouw en dochtertje aankwam in België, wisten we helemaal van niets. We sloten ons aan bij een rij asielzoekers voor een gebouw dat achteraf de Dienst Vreemdelingenzaken bleek te zijn. Bij het binnenkomen werden we geregistreerd en kregen we een nummer toegewezen. Wat volgde, was een lange, vermoeiende dag van interviews en tests. Op het einde van die dag kregen we te horen dat er geen opvangplaatsen meer vrij waren.”

et verhaal van Bilal* is tekenend voor de onzekere situatie waarin dagelijks honderden asielzoekers terechtkomen. De meesten worden door mensensmokkelaars gedropt in de Noordwijk zonder te weten waar ze precies zijn. Zonder geld in hun zakken en meestal ook nog eens zonder enige kennis van het Nederlands, Frans of Engels. Hun asielprocedure begint in de kantoren van de Dienst Vreemdelingenzaken. Daar worden vingerafdrukken en een röntgenfoto van de longen genomen om te kijken of de asielzoeker niet besmet is met TBC. Dit alles neemt een hele voormiddag in beslag, waarna de ambtenaren om twaalf uur hun middagpauze nemen

en iedereen het gebouw moet verlaten. “Op dat moment pikken een aantal vrijwilligers de asielzoekers op en komen ze samen naar hier,” aldus Ange Nyiramahirwe, vrijwilligster bij Soup and Information for Asylum Seekers (SIA).

Meer dan alleen soep Een kwartiertje later stormen de asielzoekers het kleine gebouw van SIA, in de volksmond Soeppunt genoemd, naar binnen. Allen krijgen ze van mama Marie een lekkere tas soep, gemaakt door dienstencentrum De Harmonie, een stuk brood en koffie of thee. Ondertussen gaan de andere vrijwilligers van tafel tot tafel. Ze geven de asielzoekers de nodige informatie over de asielpro-

cedure en het recht op opvang. “We willen de mensen vooral een warm welkom geven in België en ze geruststellen,” zegt Tine Vannieuwenhuyse, projectcoördinator bij SIA. De meesten weten het werk van de vrijwilligers dan ook enorm te appreciëren. “Het is prachtig wat deze mensen voor ons doen,” zegt Yasel Abdul Ghafar. Yasel verblijft al twee jaar in België en heeft al meerdere asielaanvragen ingediend. Zonder succes. Ondertussen volgt de Afghaan Nederlandse les en kan hij er zich al behoorlijk goed in uitdrukken. “De soep smaakt heerlijk en de informatie die we krijgen is zeer nuttig,” vertelt hij. “Wat mij echter het meest plezier doet, is dat ik hier even op adem kan ko-

men in een warme omgeving.” En daar doen de mensen van Soeppunt het voor. Studenten, buurtbewoners, werknemers van nabijgelegen bedrijven of (ex)-asielzoekers, allemaal hebben ze hetzelfde doel. En dat sinds 2009, toen het project werd opgestart op initiatief van Vluchtelingenwerk Vlaanderen en haar Franstalige tegenhanger, Ciré. Het concept zelf bestaat echter al even langer. “Zo een tien jaar geleden zijn we met een aantal mama’s en pastoor Hugo van de Sint-Rochus-kerk begonnen met het uitdelen van voedsel onder de asielzoekers,” zegt Mama Marie. De kranige Congolese dames, die mama worden genoemd, zijn er nog steeds bij. Een aantal van hen helpt bij de kledijbedeling in de kerk en anderen, zoals mama Marie, staan achter de soepkommen om de asielzoekers van hun maaltijd te voorzien. Ook Namir*, die een paar tafels van Yasel verwijderd zit, heeft niets dan lof voor Soeppunt. “Dit is eigenlijk de enige plaats waar ik mij echt wel-

Yasel en Namir zijn echter niet de enige asielzoekers die een onzekere toekomst tegemoet gaan. Ook onder de vrijwilligers zijn er mensen die in hetzelfde schuitje zitten of hebben gezeten. Bilal is een van hen. De Syriër komt, wanneer hij niet in de les Nederlands zit, met plezier een handje helpen. Hij verblijft sinds acht maanden met zijn vrouw en dochtertje in ons land en wacht vol ongeduld op de uitslag van zijn asielaanvraag. Toch voelt hij hier zich al goed thuis. “Het enige wat ik voor mijn gezin wilde, was vrede en veiligheid en die heb ik gevonden in België.” Daarvoor is hij vooral Soeppunt enorm dankbaar. “Op de eerste dag van onze asielprocedure hebben zij ons namelijk zeer goed onthaald toen we te horen gekregen hadden dat Fedasil geen opvangplaatsen meer vrij had.” Het feit dat er veel (ex-)asielzoekers werken als vrijwilliger bij de organisatie is volgens Els Keytsman, directrice van de ngo Vluchtelingenwerk Vlaanderen, een van hun sterke punten. “Ze weten perfect hoe de mensen zich voelen op hun eerste dag in België, aangezien ze het zelf ook allemaal hebben meegemaakt. Bovendien kunnen ze met hun talenkennis veel gemakkelijker communiceren met de mensen die hier komen.” Uit de gesprekken blijkt trouwens dat het de asielzoekers enorm geruststelt wanneer ze in hun eigen taal met iemand over de procedure kunnen praten. Mughul Noorwali is zo iemand, hij praat Afghaans en kan daardoor met veel mensen communiceren. De jonge Afghaan ontvluchtte zijn land en kreeg ondertussen politieke be-

BDW 1377 PAGINA 7 - DONDERDAG 9 MEI 2013

Onzekere toekomst Ondanks al het goede werk ziet de toekomst er niet rooskleurig uit voor de organisatie, die in 2012 meer dan 20.000 tassen soep uitdeelde. Tot vorig jaar werd Soeppunt nog gesubsidieerd door Fedasil, maar Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Maggie De Block (Open VLD) legde haar prioriteiten elders. “We zijn van alles naar niets gegaan en zijn daarom dringend op zoek naar sponsors”, adus Vannieuwenhuyse. Door particuliere schenkingen blijven ze sowieso nog open tot eind juni, maar daarna is het bang afwachten. Toch wanhoopt de directrice van Vluchtelingenwerk Vlaanderen niet en kijkt ze zelfs al verder dan juni. “Het is de bedoeling om de asielzoekers binnenkort een gezonde maaltijd aan te bieden aangezien soep voor velen iets is dat ze niet kennen,” vertelt Keytsman. “We zijn daarvoor in gesprek met een aantal supermarktketens om hun voedseloverschotten over te nemen. Bovendien kregen we een subsidietoekenning voor het installeren van een kinderhoek. Die zou er moeten komen in het belendende gebouw, net als de sanitaire voorzieningen.” Eens de maaltijd verorberd, haasten de asielzoekers zich terug naar de Dienst Vreemdelingenzaken waar ze om dertien uur worden verwacht voor een interview. Met de informatie die ze bij Soeppunt kregen, kunnen ze hier iets meer ontspannen naartoe leven. Na het interview wijst Fedasil ze een opvangcentrum toe waar ze gedurende de hele asielprocedure kunnen verblijven. Met een adres, een stratenplan en een trein-of buskaart in de hand gaan de asielzoekers hun eerste nacht op Belgische bodem tegemoet. Milan Vranckx Namen met een sterretje achter werden om privacyredenen gefingeerd.

scherming in België. “In mijn vaderland werkte ik als vertaler-tolk voor het Amerikaanse leger waardoor ik als een verrader werd aanzien,” vertelt hij. De situatie waarin Mughul zich bevond was levensgevaarlijk en daarom is hij gevlucht. Dat hij in België politieke bescherming heeft gekregen, houdt wel in dat hij niet terug kan naar Afghanistan. “Het zal me worst wezen dat ik niet meer terug kan, zelfs al zou ik het kunnen, dan zou ik het niet eens willen!” Tijdens het eten vertellen de vrijwilligers wat de asielzoeker nog allemaal te wachten staat in de namiddag en wat hun rechten en plichten zijn. Dit doen ze aan de hand van een foldertje waarop naast tekst vooral veel iconen staan. “We drukken de mensen op het hart dat ze altijd de waarheid moeten spreken,” zegt Christel Striekwold, vrijwilligster van Soeppunt. Bilal treedt haar hierin bij: “Ik heb de mensen van de Dienst Vreemdelingenzaken en het Commissariaat-Generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen (CGVS) de volledige waarheid verteld. Ik vind het ook normaal dat ze alles grondig controleren, dat is tot slot het eerlijkst voor iedereen.”

P-PRAAT U heeft het wel gehad, uw dosis afscheid-nemenvan-Charles-Picqué? Wij ook. Het gevaar bij lofredes is natuurlijk dat een mens afstand neemt van de waarheid, of toch tijdelijk doet alsof de waarheid ons niet zal najagen. Nu ja, het weze de ex-minister-president gegund, al dat applaus, al die lieve woordjes. Het zonnetje scheen, Brussel vierde feest, en de mensheid zag dat het goed was. Gelukkig was er nog Martine Payfa, ex-FDF-burgemeester van Boitsfort, die in haar onbewaakte lofrede als voorzitter van de Commissie Binnenlandse Aangelegenheden van het Brussels parlement de aanwezigen eraan herinnerde waarover dat het echt gaat:

Wie is bevoegd voor de opkuis van de Biestebroekkaai: de Haven van Brussel, Mobiel Brussel, Net Brussel of de gemeente Anderlecht?

Netheid > Fietspad langs kanaal ligt er vuil bij

Dat - en nog veel meer, wij halen graag uit de context - was volgens het parlementaire verslag dus goed voor “applaus op alle banken.” Ja, er is de afgelopen week heel wat geapplaudisseerd. De handen moeten nu wel erg jeuken.

Wie ruimt op? ANDERLECHT – De recreatieve fietsen wandelzone aan de Biestebroekkaai ligt, of eerder lag, er tot vorige week vuil bij. Daar is iedereen het over eens, maar wie de rotzooi opruimt is een ander verhaal. De Anderlechtse schepen van Netheid zocht het uit en wacht na kafkaiaans mailverkeer nog altijd op een antwoord. In afwachting heeft de gemeente zelf een ploeg ingezet om de boel op te kuisen. Geen mooiere plek in Brussel om langs het kanaal te wandelen en te fietsen dan de Biestebroekkaai in Anderlecht. Maar wie er regelmatig een frisse neus ophaalt, kan niet naast het vele zwerfvuil kijken. Onder de Vanderbruggenbrug, net voor de recreatiezone en langs de Biestebroekstraat, het stukje fietspad dat het recreatiegebied voorafgaat, is sluikstorten eerder regel dan uitzondering. Zoals wel vaker in Brussel ligt een bevoegdheidsvraagstuk aan de basis van het slechte beheer. De Haven van Brussel, Mobiel Brussel (dat onder de bevoegdheid valt van Mobiliteitsminister Brigitte Grouwels (CD&V)) als Net Brussel en de gemeente Anderlecht zijn betrokken partij. Maar wie precies voor welk stuk verantwoordelijkheid is, is minder duidelijk. De hete aardappel wordt graag doorgeschoven. Omdat de toestand onhoudbaar werd en het vuil een smet op het blazoen van de Week van de Zachte Mobiliteit zou vormen, dat vorige week op de kaai gevierd werd, heeft de gemeente een week voordien zelf de boel op-

gekuist. “Maar dit is eenmalig,” stelt schepen voor Netheid Elke Roex duidelijk. “We kunnen dit niet blijven doen en moeten dus op zoek naar een structurele oplossing.”

Repressieve actie Roex deed een poging om te achterhalen welke overheid voor de opkuis van welk stuk grond bevoegd is, door alle betrokken partijen per mail aan te schrijven. Een korte reconstructie: “Mobiel Brussel beheert de fietspaden langs het kanaal en onder de bruggen,” stelt Fons Moens, directeur van de Haven van Brussel. De volgende mail is gericht aan Frederik Depoortere, de fietsmanager die onder de bevoegdheid van Brigitte Grouwels (CD&V) het fietsbeleid coördineert. “Het probleem ligt echt wel bij Net Brussel, dat de Gewestwegen moet proper houden,” antwoordt Depoorter. Volgens de fietsmanager gebeurt dat ook sporadisch, zo’n drie à vier keer per jaar. Meer zou er door personeelstekort niet inzitten. Het stukje na de brug is dan weer eigendom van de Haven van Brussel, dat daarom zelf een contract met Net Brussel moet sluiten. Kafkaiaanse toestanden dus, waar niemand beter van wordt. Op zoek naar een oplossing zal Elke Roex de komende weken Brussels Minister Brigitte Grouwels interpelleren. Wat de gemeente zelf betreft, die het stuk na de Klein Eilandstraat beheert, belooft de schepen om net als in andere Anderlechtse parken een repressieve actie te starten. Bruno Schols

Kraamzorg > Vroedvrouwen gevierd

Tien jaar volle maan SCHAARBEEK – Kraamverzorgenden en vroedvrouwen worden op pinkstermaandag tussen 12 en 17 uur gevierd in het Expertisecentrum Kraamzorg Volle Maan, in de Koningsstraat 294. Volle Maan viert dan zijn tienjarige bestaan met een draagdoekendemonstratie voor toekomstige en jonge ouders en een draagdoekenwandeling in de stad (om 14 uur). Met een documentairefilm over de kraamzorgcentra in Brussel

“Vous êtes un vrai Bruxellois, un vrai municipaliste, qui a compris très vite que notre Région constituait un enjeu majeur pour la sauvegarde de l’autonomie communale.”

en Vlaanderen komen jonge en toekomstige gezinnen alles te weten over medische en niet-medische zorgverlening voor en na de geboorte. Als afsluiter stelt de Brusselse schrijfster Celia Ledoux haar ervaringsboeken Mama en Slaap je al door voor. Ze doet dat op een interactieve manier in Hotel Bloom (Koningsstraat 250). Reservatie: 0478-88.11.86. JMB

Laten we echter naar de toekomst kijken. Wie is de nieuwe Charles? Het antwoord: het is Rudi. Vanzelf volgt dan de vraag: wie is Rudi? Antwoord: Rudi is de huidige burgemeester van Evere. Op een onbewaakt moment heeft Rudi Vervoort al laten weten dat hij voorstander is van minder Brusselse parlementsleden. Goed idee. Zolang ze Martine Payfa maar houden, want die smeert er tenminste geen stroop rond. Nu ja, minder parlementsleden, dat zal alleszins niet voor volgend jaar zijn, want dan zijn het verkiezingen. Maar goed. We weten eigenlijk nog altijd niet wie Rudi Vervoort is. Wat we wel weten: hij is socialist, is zelfs ‘links’ en is minister-president van meer dan één miljoen inwoners. Gedeeld door negentien.

CHIEN ÉCRASÉ NEE HE – Muntpunt wordt een grootstedelijk informatiecentrum waar je media kan ontlenen. Staat op de website van onze allerliefste belevenisbibliotheek. Nee maar, een grootstedelijk informatiecentrum. Zoiets als het Ministerie van Waarheid van Orwell. In het Frans: la tour des Flamands. Het zou ons niet verbazen als ze ons op een dag ook zouden vragen om deel uit te maken van dit waarheidscentr..., pardon, informatiecentrum. Wij zijn tenslotte media, en met onze redactie in Elsene liggen wij ook iets te ver uit de buurt van de modale Dansaert-Vlaming. Hop, naar het Muntplein, dus. Gezellig bij elkaar. Is eigenlijk nog niet zo’n slecht idee, een redactie onderbrengen in een bibliotheek waar je ook iets kan drinken. Kan de informatiedoorstroming alleen maar ten goede komen. PAPAJA – Er lopen mensen rond in deze stad die het reclamemuziekje van de MIVB (Tum tum tum pa paa ba) horen als: Tum tum tum pa pa ja, daarmee denkend aan de exotische vrucht met de Latijnse naam Carica papaja. Tot zover is de marketing van de MIVB dus mislukt. Nu ja, dat er mensen zijn die pa paa ba horen als pa pa ja verbaast ons eigenlijk niet, vermits een bezoek aan een doordeweeks metrostation ongeveer volgende klankband heeft: “Dzjoekdzjoekdzjoekdzjoekdzjoek toek toek toek tuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu uuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu uuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu uuuuuuuuuuuuuuuuut (dat zijn de poortjes, red.) stapstapstapstap draai dan zeven negen zeven twee Tum tum tum tum tum aandacht door een incident...” Tja, voer dan maar eens reclame.

BDW REGIO

BDW 1377 PAGINA 8 - DONDERDAG 9 MEI 2013

Deze week op het Kardinaal Mercierplein > Vernieuwd dorpsplein door Jette

‘Jette wordt het nieuwe Sint-Gillis’

lijk dat die auto’s hier weg zijn.” Pastoor Dirk Vannetelbosch, die aan het plein woont en werkt, geniet nog na van de recente motorzegening. “Iedereen kon om de motoren heen lopen. Het plein is nu veel meer ‘van ons’ geworden, het is weer een dorpsplein,” zegt hij. “Al is het met die verminderde parkeerplek wel ambetant als je iets moet vervoeren. Maar de kerkgangers lijkt het niet te deren. Ik heb nog altijd mijn volk.” Fritkot Big Moestasje moest door de heraanleg enkele tientallen meters opschuiven, richting bibliotheek. Uitbaatster Valérie is er niet rouwig om. “Ik sta liever hier. Nu zien de mensen mij al van ver en zelf heb ik ook een mooier zicht, op de nieuwe, scheve klok en op het plein.” Op haar oude plek kon ze met moeite twee hoge tafeltjes voor haar kraam zetten. Nu heeft ze een echt terras gekregen. “Het is te zeggen: ik betaal ervoor. En we mochten ook niet zomaar eender welk meubilair kopen. Het moest in harmonie zijn. Maar bon, ik ben tevreden.” Nochtans vindt ze het plein ‘s avonds onvoldoende verlicht en op koude of regendagen een beetje grijs en doods. En soms moet ze zoeken naar een parkeerplek. “Ik ga mijn auto niet achter het station zetten. Zie je mij ‘s avonds laat al met mijn kas door die tunnel lopen?” Ook voor de bakker, de apotheker en de café- en restaurantuitbaters zijn de verdwenen parkeerplaatsen een steen des aanstoots. “Het was onze rijkdom,” zegt uitbater Philippe van Les P’tits Os. “Ik draai 30 procent minder omzet nu. Mijn klanten gaan niet door dat vieze tunneltje. ”

Hip volk

Vanaf midden juni vindt onder de drie parasols op het Kardinaal Mercierplein elke vrijdagavond een Jetse variant van de apéros urbains plaats.

JETTE – De heraanleg van het Kardinaal Mercierplein is op een paar details na afgerond. Wandelaars, scholieren en jongeren zijn enthousiast. Ook mijnheer pastoor is tevreden. En frituuruitbaatster Valérie geniet van haar nieuwe uitzicht. Maar bij de andere horeca-uitbaters en handelaren klinkt veel gemopper.

et Kardinaal Mercierplein heette vroeger het Gemeenteplein en het is niet moeilijk te raden waarom. Aan het plein liggen het pittoreske, nog bemande stationnetje, het vroegere gemeentehuis, de bibliotheek, de kerk, het Garcetpark en enkele oude stations en andere cafés met namen als Welkom, Op den Hoek, Excelsior en Le Breughel. Tot voor kort was het een echt parkeerplein. Overal konden automobilisten gratis hun wagen achterlaten. Die tijd is nu voorbij. Door een paar radicale ingrepen, uitgevoerd door en met geld van het federale Belirisfonds, werd het plein omgetoverd tot een flaneerplek. De auto’s kunnen nog maar langs één kant passeren en van de 175 parkeerplekken zijn er 25 overgebleven. Ter compensatie

werd achter het station een parking met 200 plaatsen ingericht, te bereiken via een tunneltje. Maar er veranderde nog meer: de hobbelige kasseien werden vervangen door een moderne, vlakkere bestrating. Rond het park en ook rondom de kerk werd een designhek aangebracht met weliswaar iets te grote openingen. Het park zelf kreeg een royale, dubbele entrée. Op het plein werden langgerekte houten banken neergezet. Er kwam een nieuwe verlichting die, zoals het gewestelijk lichtplan voorschrijft, vooral op de grond en niet op de gevels schijnt. Tegen de zijmuur van café Le Breughel werd een fresco van een lokale kunstenaar opgehangen en aan de parkzijde verschenen drie witte parasols, de moderne versie van een kiosk. Vanaf midden juni

zal daaronder elke vrijdagavond een Jetse variant van de apéros urbains plaatsvinden.

Motorzegening Het plein is inmiddels op enkele details na klaar, zoals de aanplanting–

aanloop naar het Gewestelijk Expresnet. Nu de lente is aangebroken, kan het vernieuwde plein zich eindelijk in zijn volle glorie tonen. Op een zonnige donderdagmiddag waaieren de leerlingen van het nabije Sint-Pieterscollege na schooltijd uit over de plaats. Een groepje installeert zich op het ruime terras van café Op den Hoek. “Vroeger verzamelden we in het park. Hier is het veel leuker,” zegt een van

“Ik zet mijn auto niet achter het station. Zie je mij ‘s avonds laat al met mijn kas door dat tunneltje lopen?” en bij de ingang van het park. Nu is het alleen nog wachten op het einde van de renovatie van het station, dat door Infrabel vernieuwd wordt in de

hen. Wat verderop heeft een dame de rust en de schaduw opgezocht. Op een van de nieuwe banken bladert ze door een tijdschrift. “Heer-

Schepen van Openbare Ruimte Bernard Van Nuffel (Ecolo-Groen) heeft de klachten ook gehoord. Hij erkent dat de tunnel momenteel niet erg aangenaam oogt door de kille verlichting en door het grondwater dat maar moeilijk weggepompt raakt. “Maar de gemeente gaat nog dit jaar een decoratieve rode verlichting aanbrengen. En volgend jaar komt er naast het station een extra parkeerterrein met 25 plekken.” Maar een autoplein wordt Kardinaal Mercier nooit meer. Integendeel: Van Nuffel overweegt om de plaats om te vormen tot ontmoetingszone, waar hooguit nog twintig km per uur kan gereden worden. Samuel Fuller van jeugdhuis De Branding vindt het gemopper van de middenstanders overdreven. “Ik heb ook een auto, maar in de stad moet je leren om het openbaar vervoer te gebruiken.” Hij is vooral blij dat De Branding, dat na enkele jaren dakloos gewees te zijn weer bruist van leven en activiteiten, nu een echt terras krijgt. “Sinds de hervorming van de jeugdhuizen moeten we meer eigen inkomsten genereren. Een terras is commercieel interessant.” In zijn ogen is het Mercierplein een knappe ruimte geworden. “Door de heraanleg heeft de plaats een nieuwe dynamiek gekregen. Het plein trekt nu ook wat meer beau monde, hip volk. Jette is het nieuwe SintGillis aan het worden, een nieuw centrum in Brussel.” Bettina Hubo

BDW 1377 PAGINA 9 - DONDERDAG 9 MEI 2013

Zoek uw droomjob in Brussel op de juiste plaats

Brussel > Supporters beschadigen infrastructuur

Courtois straft drie zaalvoetbalclubs BRUSSEL – Schepen van Sport Alain Courtois (MR) heeft drie zaalvoetbalclubs tijdelijk de toegang tot de gemeentelijke sportinfrastructuur ontzegd. Reden: supporters hadden de infrastructuur beschadigd. De nieuwbakken Brusselse schepen van Sport, Alain Courtois, wou een voorbeeld stellen. Daarom stuurde hij naar eigen zeggen in januari een brief naar de 186 clubs die van de gemeentelijke sportinfrastructuur gebruikmaken. Clubs die geen respect tonen, zouden een sanctie krijgen. Dat ondervonden inmiddels drie zaalvoetbalclubs. In het eerste geval beschadigden supporters van twee clubs fauteuils en deu-

ADVERTENTIE

ren van het Zuidpaleis. Sanctie: een maand geen voetbal op de plaats waar de feiten gebeurd zijn. In het tweede geval brachten opnieuw supporters schade toe aan de infrastructuur tijdens een toernooi. Sanctie: in mei mag de club geen nieuw toernooi organiseren. De reparatie van de schade is voor de rekening van de clubs. Indien de problemen zich herhalen, volgt een uitsluiting. Volgens het kabinet van de schepen zijn de straffen op maat en proportioneel. Dat de clubs gestraft worden voor het wangedrag van hun supporters komt omdat “clubs hun supporters onder controle moeten houden.” Het kabinet deelt de naam van de clubs niet mee om hen niet te stigmatiseren. Steven Vandenbergh

Brusselnieuws.be pakt uit met een nieuwe jobrubriek met alleen maar kwalitatieve jobs in de hoofdstad. Vind uw nieuwe uitdaging in een klik, dankzij het handige overzicht. Surf naar www.brusselnieuws.be/jobs

Schaarbeek > Beslissing al twee keer uitgesteld

Bibliotheekcommissie geraakt niet uit de startblokken © ARCHIEF BDW

Er klinkt gemor bij meerderheid en oppossitie over de manier waarop Vlaams schepen Adelheid Byttebier (Groen) de nieuwe bibliotheekcommissie heeft samengesteld.

ADVERTENTIE

TELEXREGIO

Is de bibliotheekcommissie een machtig orgaan, dat grote beslissingen kan treffen? Neen. Ze komt maar twee keer per jaar samen en heeft alleen een adviserende stem, de mandaten zijn onbetaald. Kan de samenstelling ervan politiek gevoelig liggen? Ja. Dat is gebleken in de gemeenteraad waar de beslissing nu al voor de tweede keer is uitgesteld. Het beheersorgaan van de Nederlandstalige bibliotheek is onder meer samengesteld door vertegenwoordigers van de politieke strekkingen in de gemeenteraad. Zo is het bepaald in het decreet op het Lokaal Cultuurbeleid en de cultuurpactwet. Kersvers Vlaamse schepen Byttebier heeft dit wel op een erg originele manier ingevuld. Ze heeft zélf een socialistische vertegenwoordiger gezocht en gevonden. Zonder de SP.A te raadplegen. Bij SP.A zijn ze daar niet over te spreken. “Die vertegenwoordiger is niet eens lid meer van onze partij,” klinkt het daar.

Open VLD en CD&V hebben wél correct hun vertegenwoordiger voor die bibliotheekcommissie kunnen opgeven, maar daar duikt nu een ander probleem op dat niets met het vorige te maken heeft. Naar de letter van de wet komt het de fracties in de gemeenteraad toe om een vertegenwoordiger aan te duiden, en niet de Vlaamse politieke partijen. Met andere woorden PS-SP.A, CDH, LB, Ecolo-Groen en MR hebben het laatste woord. Bij de meeste fracties vormt de aanduiding geen probleem. Vlamingen en Franstaligen zijn er on speaking terms. Dat is niet het geval bij oppositiepartij MR. Open VLD heeft beslist om de meerderheid te steunen en scheurt zich zo af van de MR. Verwacht wordt dat fractieleider Georges Verzin (MR) nu een (Nederlandstalig) MR-lid naar de bibliotheek zal sturen. Steven Van Garsse

Vind je opleiding! www.syntrabrussel.be

CONTAINERPARK ELSENE GAAT DICHT ELSENE – Het containerpark op de Waterloosesteenweg sluit op 1 juni de deuren. Dat komt omdat het te druk gefrequenteerd wordt. In ruil voor de sluiting stelt de gemeente wel een verdubbeling van de ophaaldienst ter beschikking. Inwoners kunnen per jaar vier keer twee kubieke meter groot afval laten ophalen door de gemeentelijke netheidsdienst. Bellen naar 0800-85.150 om een afspraak te maken volstaat. CD

infoavond over Syrië met Françoise Schepmans SINT-JANS-MOLENBEEK – Op woensdag 15 mei om 20 uur vindt in integratiecentrum Foyer een informatieavond plaats over de burgeroorlog in Syrië. Sprekers van dienst zijn journalist Rudi Vranckx, Molenbeeks burgemeester Françoise Schepmans (MR), Vilvoords burgemeester Hans Bonte (SP.A), KUL-onderzoeker Mieke Groeninck en Mohamed Laroussi van de Ligue d’Entraide Islamique. Moderator is Rik Coolsaet, hoogleraar aan de UGent. De toegang is gratis. Adres: WerkhuizenCD straat 23, 1080 Sint-Jans-Molenbeek. Meer informatie op 02-411.74.95.

MIS ONZE OPENDEURDAG NIET ZA 8 JUNI - 13U TOT 17U CAMPUS TOUR & TAXIS - CAMPUS UKKEL

BDW 1377 PAGINA 10 - DONDERDAG 9 MEI 2013

BDW REGIO

Etterbeek > Twee nieuwe centra voor gehandicapten

Veertig plaatsen direct ingenomen In de Veldlaan zijn twee nieuwe centra voor mensen met een verstandelijke handicap geopend. “Etterbeek verwelkomt gehandicapten graag,” zegt initiatiefnemer Claude Meyer.

Dat de parkeercel verlies boekt, is een streep door de rekening van de gemeente Anderlecht.

Anderlecht > Parkeercel boekt verlies

Meer dan de helft van boetes nooit geïnd De parkeercel van de gemeente Anderlecht had in 2011 voor meer dan 5,5 miljoen euro inkomsten, zo blijkt uit de gemeentelijke rekening van het parkeerbeleid. Uit diezelfde nota blijkt ook dat minder dan de helft, ofwel 2,3 miljoen, effectief geïnd werd. Daartegenover had de parkeercel bijna 2,7 miljoen euro kosten. Het parkeerplan brengt dus niet op, maar zadelt de gemeente met extra kosten op. Het gemeentelijke parkeerplan moest aanvankelijk de parkeeroverlast in Anderlechtse wijken indijken en tegelijk geld in het laatje brengen. Van dat laatste blijkt uit de gemeentelijke nota van de cel alvast geen sprake te zijn. Uit de ophaling van de parkeermeters, de verkoop van kaarten en abonnementen, sms-parking en de parkeerretributies zou de gemeente dan wel een aardig bedrag van 5,5 miljoen bekomen, maar 2,7 miljoen euro daarvan heeft de gemeente nog niet ontvangen. Een streep door de rekening voor een gemeente die het zo al moeilijk heeft. Françoise Carlier, kersvers schepen van Mobiliteit, relativeert de cijfers. “Het ziet er inderdaad naar uit dat we momenteel met een tekort zitten. De wanbetalers krijgen aanmaningen en uiteindelijk krijgen ze ook een gerechtsdeurwaarder op bezoek, maar meer dan de helft van de retributies (zeg maar gemeentelijke boetes, red.) van het jaar 2011 zijn inderdaad nog niet geïnd.” Carlier ziet ook niet echt een probleem. “Met het parkeerplan willen we de leefbaarheid van de wijken verbeteren. Het is niet de bedoeling om de gemeente te verrijken. Dat dit beleid geld kost, is uiteindelijk bijzaak. Het belangrijkste is dat pendelaars hun auto niet meer in de gemeente achterlaten.” Dat is alvast niet de mening van oppositiegemeenteraadslid Walter Vandenbossche (CD&V), vanaf het prille begin tegenstander van het parkeerplan. “Met dit plan jagen ze de Anderlechtenaar twee keer op kosten. Ze worden beboet als ze het strikte reglement niet helemaal naleven en mogen nu ook nog eens opdraaien voor de tekorten die de maatregelen teweegbrengen. Onaanvaardbaar.” Vandenbossche predikte al voor de gemeenteraadsverkiezingen dat de heksenjacht op foutparkeerders het perverse effect teweegbracht dat heel wat middeninkomens uit de buurt

van de handelswijken blijven, omdat ze er hun auto niet meer kosteloos kwijt kunnen. Hij ziet nu een bijkomend argument om het huidige parkeerplan helemaal stop te zetten en het parkeerbeleid volledig over te laten aan het Brussels Gewest. Hij wijst ook op de verkiezingsbelofte van de LB-lijst, waarop hijzelf stond, om het parkeerplan drastisch aan te passen. Carlier laat weten dat er ondertussen al een studiebureau aan het werk werd gezet en dat er de komende maanden vergaderd wordt om het parkeerplan aan te passen. In welke richting het plan gewijzigd wordt, kan de schepen nog niet vertellen. De negatieve balans van het parkeerplan valt bovenop de zware kritiek die de huidige

“Wanbetalers krijgen aanmaningen en uiteindelijk krijgen ze ook een gerechtsdeurwaarder op bezoek, maar meer dan de helft van de retributies van 2011 werden nog niet geïnd”

meerderheid de voorbije maand oogstte op haar begrotingsbeleid. Zo had de meerderheid voor de financiering van de Klaverschool een subsidie van 11,5 miljoen van de Franse Gemeenschap begroot, terwijl ze eigenlijk maar voor een dikke 7,5 miljoen tussenkomt. Het overige subsidiebedrag moet van een subsiediepot van het Brussels Gewest komen, maar moet de gemeente nu wel zelf voorschieten. “Omdat we maar een beperkt bedrag mogen lenen, moeten we de bouw van een sportzaal in Neerpede uitstellen,” moet schepen voor Begroting Fabrice Cumps (PS) toegeven. Bruno Schols

In de Veldlaan 129 huist het dagcentrum Artemia en het wooncentrum Orfea. Beide instellingen bieden plaats aan twintig personen. Volgens Claude Meyer, de voorzitter van de initiatiefnemende vzw Sterrenbeelden, ligt de nadruk op zorg op maat volgens de graad van zelfstandigheid. “We willen een familiale sfeer creëren.” Het wooncentrum Orfea bestaat uit vier appartementen waar telkens vier tot zes bewoners kunnen intrekken. Elke bewoner heeft zijn eigen kamer, maar de woonruimte, de keuken en de twee badkamers zijn gemeenschappelijk om het gemeen-

schapsleven te benadrukken. Daarnaast worden ook buitenactiviteiten en integratie in het buurtleven gestimuleerd. Het dagcentrum Artemia legt de nadruk op lichamelijke en geestelijke ontwikkeling. Beide centra kregen een subsidie van twee miljoen euro van de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie, met steun van de respectievelijke Brusselse ministers bevoegd voor gemeenschapsmateries Evelyne Huytebroeck (Ecolo) voor de Franse Gemeenschap en Brigitte Grouwels (CD&V). Ook privé-sponsors steunen het project. Volgens Meyer zijn er echter nog heel wat mensen met een zware geestelijke handicap die op soortgelijke projecten wachten: beide centra zitten kort na hun opstart meteen vol. Artemia en Orfea zijn gevestigd op de plaats van het vroegere weeshuis CD Sint-Jozef.

Elsene > Financiële problemen creëren momentum

Defusie politiezone blijft het plan Door financiële problemen heeft de gemeente Elsene een belangrijk argument om afscheid te nemen van de politiezone met Brussel. “Dat hangt van de regeringsvorming in 2014 af,” zegt burgemeester Decourty. “Het gemeentebestuur wil zijn beleid ten opzichte van de decentralisatie of de verspreiding van de politiezone Brussel-Elsene voortzetten.” Zo staat het onder de titel ‘prioriteiten’ in de beleidsverklaring 2013-2015 van de MR-PS-meerderheid. Even verder in datzelfde document staat ook dat de autonomie van Elsene versterkt moet worden “in afwachting van de defusie” en dat de gemeente “financiële verstikking als gevolg van de door de politiezone opgelegde lasten moet voorkomen.” Op zich is dat geen groot nieuws, want de gemeente heeft de politiezone altijd al een te grote kost gevonden. De dotatie die de politiezone dit jaar van Elsene krijgt is met meer dan één miljoen euro toegenomen ten opzichte van 2012 en stijgt jaar na jaar. Maar de zinnen staan in een document dat duidelijk stelt dat de gemeente financiële problemen heeft. Het is de eerste keer dat de Elsense meerderheid de financiële problemen zo helder samenvat. Kort samengevat wilt dat zeggen dat Elsene nu pas echt een argument heeft om de splitsing van de zone met Brussel-Hoofdstad door te duwen. “We blijven bij ons standpunt,” zegt Willy Decourty (PS). “Al lang voor de verkiezingen hebben de ge-

meenteraden van Brussel en Elsene een motie aangenomen die de weg naar een defusie vrij moest maken. Maar door de moeilijkheden bij de vorming van de federale regering in 2010 en 2011 is het dossier wat naar het achterplan verwezen en de nieuwe federale regering is er ook niet meer op teruggekomen. Maar als de regeringsvorming in 2014 goed lukt, dan zien wij niet in waarom we de defusie of verspreiding (wanneer Elsene naar een andere politiezone zou gaan, red.) niet zouden voortzetten,” zegt de socialist. Op de vraag of de gemeente door de financiële problemen de wind in de zeilen heeft om de fusie door te voeren, herhaalt Decourty het standpunt dat het van de federale regering afhangt. Zijn schepen van Financiën, Viviane Teitelbaum (MR), antwoordt op dezelfde vraag dat de gemeente veel kosten heeft door de politiezone. Teitelbaum is na de jongste gemeenteraadsverkiezingen aangetreden als nieuweling en heeft de weinig benijdenswaardige taak om de rekeningen met een plus af te sluiten. Zoniet dreigt het Brussels Hoofdstedelijk Gewest de controle over de uitgaven te krijgen in een daartoe voorziene ‘gewestelijke voogdij.’ Voor het eerst geeft de Elsense meerderheid ook toe dat die dreiging reëel is. “Wij willen transparant zijn tegenover onze burgers,” zegt Teitelbaum. De schepen stelt wel dat de belastingen alleszins niet de hoogte in gaan.

Christophe Degreef

ADVERTENTIE

Kom liever babysitten

ben je 15 of ouder? en zoek je een coole bijverdienste? Word kinderoppasser bij de Gezinsbond. Je krijgt bovendien gratis bioscooptickets (zolang de voorraad strekt), een opleiding van een dag en je bent verzekerd tijdens je oppasuren! Schrijf je in op www.gezinsbond.be/oppas#brussel Met de steun van de

brussel

BDW 1377 PAGINA 12 - DONDERDAG 9 MEI 2013

Volgens Malika Abbad wordt het meer dan tijd dat we inzien dat het onze plicht is om ons over ál onze kinderen en jongeren te bekommeren.

Samenleving > Malika Abbad (Groen) over de strijd tegen armoede

Veerkrachtige samenleving

Van agressieve hysterie naar beleid Met betrekking tot bepaalde jongeren, kennen we volgens Malika Abbad (Groen) blijkbaar maar één reactie: die van de agressieve hysterie. Maar over de strijd tegen armoede hoor je niemand.

BDWOPINIE Naar aanleiding van een vijftigtal jongeren die recent naar Syrië trokken, sloeg de hysterie weer toe: GAS-boetes moesten ingezet worden om jongeren te straffen, scholen moesten klikken en identiteitspapieren werden afgepakt. Sommigen vroegen zich hardop af of deze jongeren zich bij hun terugkeer wel zouden kunnen integreren in onze samenleving zonder zich ooit om hun integratie vóór hun vertrek bekommerd te hebben. Anderen, de wanhoop nabij, konden maar niet begrijpen wat – in godsnaam – deze jongeren dreef. Voor een goed begrip: het is belang-

MALIKA ABBAD:

“Je hebt een gemeenschap nodig om een kind groot te brengen. Onze kinderen zijn onze toekomst”

rijk dat de vraag naar het hoe en het waarom van deze jongeren gesteld wordt, al zal het antwoord hierop nooit eenduidig zijn. De betrokken ouders hebben recht op begeleiding en ondersteuning en natuurlijk moet al het nodige gedaan worden om te voorkomen dat minderjarige jongeren in handen vallen van mensenronselaars. Maar, tussen al het politieke opbod, is het toch vooral de agressieve, bestraffende toon die blijft nazinderen.

Welvaart herverdelen Zelden tot nooit hoor je dergelijke razende, schuimbekkende toon wanneer het over de strijd tegen armoede – die vele kinderen en jongeren treft – gaat. Nochtans zijn we het er samen over eens dat dit een

schending is van mensenrechten en een regelrechte inbreuk op de menselijke waardigheid. Zelden tot nooit hoor je een dergelijke harde toon wanneer het de strijd tegen discriminatie betreft. Vooral op de arbeidsmarkt moet dit ondertussen

te bouwen. Of wat gedacht van een verbeten engagement voor de bouw van voldoende en kwaliteitsvolle kinderopvang en scholen voor elk kind? Een gezonde woning? Ruimte voor sport en ontspanning? Verschillende cijfers staan al decennialang op alarmniveau – en daarmee bedoel ik niet de terreurdreiging. De werkloosheidsgraad in bepaalde Brusselse wijken bedraagt meer dan vijftig procent! Een op drie kinderen in Brussel groeit op in een gezin zonder inkomen uit werk. Bij eenoudergezinnen wordt dit zelfs zes op de tien. Hallucinante cijfers waar we van schrikken als het over Griekenland of Spanje gaat, maar die ons koud laten als het over onze kinderen en jongeren gaat. Baanbrekend internationaal onderzoek toont aan dat landen waar de kloof tussen arm en rijk groot is of te groot wordt, gewelddadiger worden. Positief uitgedrukt, betekent dit dat landen met een rechtvaardigere verdeling van rijkdom op veel vlakken goed scoren. Vitaler zijn, zeg maar: schoolresultaten worden beter, sociale mobiliteit wordt groter, het aantal geweldplegingen daalt. Welnu, de inkomenskloof is het grootst in Brussel. Rolt er iemand met de spierballen? Een wet die de welvaart beter herverdeelt door bijvoorbeeld de grote vermogens een tikkeltje te belasten? Vijf minuten politieke moed om armoede en uitsluiting naar de geschiedenisboeken te verdommen? Neen, doe toch maar een GAS-wetje dat de leeftijd tot veertien jaar verlaagt, compleet met plaatsverbod en al. Het is dan ook zo veel makkelijker om naar kinderen en jongeren uit te halen.

bijna de proporties van een rasecht apartheidsregime hebben aangenomen. Lik-op-stukbeleid? Ik dacht het niet. En dit terwijl iedereen maar al te goed beseft dat het hebben van een fatsoenlijke job absoluut noodzakelijk is om een leven op

Een eeuwenoud Afrikaans spreekwoord zegt “it takes a village to raise a child.” Vrij vertaald betekent dit: je hebt een gemeenschap nodig om een kind groot te brengen. Onze kinderen zijn onze toekomst. Alle kinderen, ongeacht hun huidskleur, sociaal-economische, etnisch-culturele of religieuze-ideologische achtergrond. Een groot deel van hen blijven uitsluiten en hen veroordelen tot een leven in armoede en uitzichtloosheid, is een boemerang die ooit in ons gezicht terugkeert. En dat is niet zo verwonderlijk. Het is gewoon gezond boerenverstand. Geen hogere wiskunde. Het wordt dan ook meer dan tijd dat we inzien dat het onze plicht is om ons over ál onze kinderen en jongeren te bekommeren. Met vastberadenheid en doortastendheid zeker, maar steeds met de bedoeling om hen in onze samenleving op te nemen en alle kansen te geven waarop ze recht hebben. Rollen met spierballen en hardvochtige wetten horen daar niet bij. Een goede vader gebruikt de roede niet. Zullen daarmee álle problemen opgelost worden? Neen, hoogstwaarschijnlijk niet. Maar we leggen hiermee in ieder geval al een stevig fundament voor een stabiele en veerkrachtige samenleving. Malika Abbad Voorzitter Groen Brussels Gewest

BDW 1377 PAGINA 13 - DONDERDAG 9 MEI 2013

BRIEVEN VAN LEZERS lezersbrieven@bdw.be

Respect voor iedereen

Tussen 8 en 10 april deed de MIVB een campagne waarbij het pins uitdeelde met de slogan ‘Respect voor iedereen.’ Dit ter nagedachtenis van de vermoorde controleur precies een jaar geleden. In antwoord op een vraag van mij over defecte roltrappen antwoordde de MIVB dat ze ‘de beste roltrappen ter wereld’ hebben omdat ze gemiddeld negen roltrappen per station hebben. Ik antwoordde: “Wat is men met een record als de roltrappen niet werken? Erger nog, ze liggen gedurende heel het jaar overal en elke dag in panne.” De MIVB zegt dat ze gemiddeld 150 keer per dag moeten uitrukken om roltrappen te herstarten. Hun personeel antwoordt me dat de kinderen altijd op de stopknop drukken. 150 keren per dag, maal 365 dagen per jaar? Dat kan niet enkel het werk van kinderen zijn. De roltrappen zijn versleten: ze werden al in de jaren 1970 geïnstalleerd. En nu houdt de MIVB een campagne met slogan ‘Respect voor allen’! Dat men dan ook begint met de kinderen te respecteren, in plaats van ze te gebruiken om de mankementen van de vervoersmaatschappij te verbloemen.

complot dat tegen hun levensbeschouwing of cultuur is gericht. Projectie op de andere, heet zoiets in de psychologie. Vreemd genoeg spoort dit goed met het ik-tijdperk en het neoliberale discours, dat de overheid wil herleid zien tot een dienstverlener voor individuele consumenten. Begrippen als algemeen belang en burgerzin zijn in een vanouds verzuild land als België nooit prominent aanwezig geweest, noch in de volkscultuur noch in de partijcultuur. Tijdens de paarse periode hebben we zonder veel overgang een soort morele sprong gemaakt van levensbeschouwelijke verzuiling naar individualisme en consumentisme. Nu de N-VA in weerwil van haar gehechtheid aan ‘het kostbare weefsel’ niet lijkt te kunnen kiezen tussen gemeenschapsvorming en een marktgedreven samenleving, is het moment misschien aangebroken voor de linkse partijen om begrippen als algemeen belang en burgerzin nieuw leven in te blazen? Wim Magerman, Anderlecht

De Lijn 65+ Het plaatje voor de vijfenzestigplussers van het Brussels Gewest valt nog wat duurder uit als ze ook de talrijke bussen van de Lijn willen gebruiken. Die zijn niet meer gratis, al lijken sommige chauffeurs dat niet te weten. Grote vraag: kan De Lijn de gebruikelijke tarieven wel toepassen wanneer de vijfenzestigplussers van Vlaanderen gratis blijven rijden? Want de Europese richtlijnen preciseren: “Elke discriminatie op grond van nationaliteit of op grond van vestiging is verboden.” Die richtlijn wordt reeds toegepast bij de MIVB en TEC, zelfs als je in een andere lidstaat woont. Indien De Lijn voet bij stuk houdt, kunt u een klacht indienen bij de Europese Ombudsman.

Roger Gillyns, Sint-Pieters-Woluwe

Fundamentalisten In haar column (BDW 1375, p.15) houdt Rachida Aziz een pleidooi voor het tonen van de eigen culturele identiteit via de kleding. Voorts worden de verdedigers van een neutrale overheid door haar weggezet als ‘fundamentalisten.’ Het is merkwaardig dat er niet meer weerwerk geboden wordt tegen dit soort stemmingmakerij. Als men zo sterk overtuigd is dat de eigen groep in geen enkele omstandigheid afstand kan doen van haar identitaire symbolen, dan zou men logischerwijze toch moeten erkennen dat andere entiteiten, zoals het overheidskorps, misschien ook behoefte hebben aan enige symboliek. Nee, daar geldt dan net het tegenovergestelde: de neutraliteit van het overheidskorps mag niet met symboliek ondersteund worden. Zo wordt de overheid herleid tot een arena voor groepen die een grote behoefte hebben aan identitaire symbolen. Alle burgers onder ons die er een verinnerlijkte levensbeschouwing en cultuur op nahouden zonder behoefte aan rituelen en symboliek, zullen dan voor een groot deel uit de picture verdwijnen. Dat roept herinneringen op. Ik zat op een katholiek college in de jaren 1960. De paters lieten er geen twijfel over bestaan dat de ‘vrijzinnigen’ een club was van onverdraagzamen (lees: fundamentalisten), enkel gedreven door afkeer voor de christelijke waarden. (Het is pas jaren later dat ik op eigen houtje vernomen heb dat vrijzinnigheid eigenlijk staat voor gewetensvrijheid.) Het lijkt erop dat mensen die zichzelf in geen enkele situatie kunnen losmaken van de levensbeschouwing waarin ze geboren en opgegroeid zijn, al degenen die dat wel kunnen beschouwen als deelnemers aan een

BDWOPINIE

Jo Verwimp, Asse

Tweetaligheid Ik ben van Engelse afkomst, maar ik woon al meer dan 36 jaar in België en ik heb zelfs het Belgisch staatsburgerschap verkregen. Ik ben Belg (geen gemeenschappelijke identiteit) en ik spreek de drie officiële talen van mijn nieuwe land redelijk goed. Soms denk ik dat de taalruzies van mijn nieuwe landgenoten mij niet meer kunnen verbazen, maar brieven zoals die van de heer Tony De Coux (BDW 1376, p.13) overtuigen mij dat ik nog niet lang genoeg in België heb gewoond. Brussel is tweetalig, of eigenlijk meertalig, en voor mij wil dat zeggen dat ik de taal spreek van de persoon met wie ik praat, zelfs als ik hem of haar ook maar enigzins ken. Dat heet doeltreffende communicatie. Tony De Coux is blijkbaar trots op zijn ‘perfecte Frans’ maar wanneer hij een ongelukkige veiligheidsbewaker tegenkomt die, als ik de zaak goed begrijp, geen Nederlands spreekt, wordt hij boos. Beste Tony, lijdt u aan een minderwaardigheidscomplex? Het leven is te kort om zulke bloedwraken voort te zetten. Daarenboven, als u geen racist of integrist bent (uw eigene woorden), bent u schijnbaar een klein beetje neerbuigend: als de ‘zwarte caissière’ (wat heeft haar huidkleur ermee te maken?) probeert met u Nederlands te praten, antwoordt u in uw ‘perfecte Frans’. Bravo! Er zijn jammer genoeg Nederlandstaligen die vereisen dat wij allemaal hun taal leren, maar zij kunnen zich niet onthouden ons te tonen hoe bekwaam zij zijn. Wanneer zij mijn accent horen, moeten zij onmiddellijk Engels met mij spreken, zelfs als hun Engels onvoldoende is. Maar hoe kunnen wij, de zwarte caissière en ik, in dat geval ons Nederlands oefenen en verbeteren?

Richard Condon, Schaarbeek

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

Charles gaat, Rudi komt door Danny Vileyn De flessenhals van de Louizalaan is een bron van vermaak tot ver over de landsgrenzen. Niet wij zeggen dat, wel minister-president Charles Picqué (PS), die trouwens ministerpresident af is als u deze BDW in handen krijgt. Wat er mis is met die flessenhals - het stukje winkelstraat tussen de Kleine Ring en het Stefaniaplein? Ze is door en door Brussels. Of beter: Belgisch. Het wegdek ligt op het grondgebied van de stad Brussel, de voetpaden aan de rechterkant kant liggen op het grondgebied van Sint-Gillis, aan de linkerkant op het grondgebied van Sint-Gillis en Elsene. “Charles, vertel me nog eens het verhaal van de flessenhals,” vroeg een Parijse vriend Picqué onlangs. De anekdote, die Picqué vertelde bij het afscheid aan de journalisten die hem vele jaren als minister-president gevolgd hebben, typeert de man honderduit. Picqué is een overtuigde sociaal-democraat en hij heeft een hoge graad van (zelf )relativering. Dat verklaart allicht dat hij nooit ten volle de strijd aangegaan is met zijn partijgenoot Philippe Moureaux, de zelfverklaarde marxist, die hem altijd in het oog gehouden heeft. Dat hij zulks nooit gedaan heeft, is de enige zware fout die hem kan aangewreven worden, als absolute stemmenkampioen had hij er de democratische legitimiteit voor. Anderzijds: dezelfde overtuiging en dezelfde karaktertrekken stonden garant voor de communautaire vrede. Al leidde dat ook tot frustraties. Zoals bij het taalkader van de brandweer. Vic Anciaux (VU) nam destijds ontslag als staatssecretaris voor - dixit Picqué - tweeëneenhalve brandweerman. Het kan denigrerend klinken, maar zo is het niet bedoeld. Picqué heeft altijd veel respect gehad voor Vic Anciaux, ook voor diens Vlaamse eisen. Ook nu nog blijft Picqué - zeer terecht - herhalen dat een goede samenwerking tussen Nederlandstaligen en Franstaligen - in en buiten Brussel - van levensbelang is voor Brussel. De Brusselse identiteit vindt hij zijn belangrijkste verwezenlijking. Toen Picqué hier net geen 25 jaar geleden aankwam, moest hij vechten tegen de stadsvlucht. Vandaag groeit de bevolking sneller dan ooit vermoed. In de kwarteeuw die achter ons ligt, is er institutioneel enorm veel werk verzet. Nu komt de zesde staatshervorming eraan met meer bevoegdheden en meer geld voor Brussel. De concrete invulling wordt een zeer moeilijke oefening voor zijn opvolger Rudi Vervoort. Met de voorspelling dat in 2020 70 procent van de bevolking recht zal hebben op een sociale woning is één maatregel onontbeerlijk: het vergroten van het fiscale draagvlak. Maar laat Vervoort beginnen met het corrigeren van de gemeentegrenzen. De flessenhals van de Louizalaan wacht erop.

EVA HILHORST

BDW 1377 PAGINA 14 - DONDERDAG 9 MEI 2013

Laplan Feest! wordt WunderBar BRUSSEL - Het Laplan Feest! in De Markten groeide vorig jaar uit tot een fijn buurtevenement. Dit jaar worden de toonmomenten van de artiesten gespreid over verschillende wunderbare weken.

ADVERTENTIE

Handicap & informatie Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor personen met een handicap

✆ 0800-15045

alle werkdagen van 9 tot 12u30, maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Bezoeken enkel op afspraak Informatie@handicap-ambulant.be

DE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

Laplan is de roepnaam van de werking binnen gemeenschapscentrum De Markten die professionele en amateurkunstenaars in verschillende disciplines de gelegenheid geeft om samen cursussen te volgen en creaties te maken. Het slotfeest vindt plaats onder de naam WunderBar van half mei tot eind juni, op verschillende locaties. Het startschot wordt gegeven door The Anniversary Party van toneelgroep D°eFFeKt (16, 17 & 18 mei in De Kriekelaar). Op 18 mei vindt Pronza direct, het literair salon waarin de leden van het schrijfatelier fragmenten voorlezen met muzikale begeleiding (20u30), plaats in De Markten. Een ander speciaal project is Walter, Ballade van een goudvis van het stadskoor Stemmer, dat in de kantoren van de VGC aan de Jacqmainlaan een volledig oratorium voor koor, gitaar en kleinkunstenaar speelt (24 mei om 20u30 en zaterdag 25 mei om 15u en 20u30). De fotografen die zichzelf Stadsbiografen noemen, legden op een intensieve manier de Zenne vast en lanceren hun tentoonstelling met een posteractie op de trappen van de Beurs (1 juni van 14u tot 17u). Het Brussels Bachkoor dat zijn thuisbasis heeft in De Markten, zingt een gevarieerd programma met geestelijke en wereldlijke muziek in de Sint-Pieter en Pauwelkerk in Neder-Over-Heembeek (24 mei 2013 om 20u). De tienjarige Improgroep Borrris gaat met het tekengezelschap Modeltekenen aan de slag in Vraag-teken (8 juni, 20u30). Zaterdag 15 juni is er de kennismakingsworkshop Zelf aan de slag van Laplan en Hobo vzw (16u), de vernissage van de expo Mijn hoofd is leeg (18u), en de ‘Guerrilla’-optredens in de straten van Majoretteketet en Les Fanfoireux (van 20u30-22u). Om 22u presenteren diverse artiesten het nachtprogramma Cabaret WunderBar. Tot slot geeft het veertigkoppige huisorkest Café Marché op 21, 22 en 23 juni in Zinnema nog een toegift MB met de Roger variété show.

VADROUILLE

Kunstenaar-rocailleur met poëtische blik.

Beeldende kunst > Kantwerk met een kettingzaag

Rotsvast een illusie bewaren AAT/BRUSSEL - Van nature kunstenaar en om den brode restaurateur van rocaille of rotswerk, imitatienatuur, in Brusselse stadsparken. Of het nu een boomstam is, of steen en mortel, het gaat allemaal even liefdevol door de handen van Bertrand Duelz.

uelz volgde monumentale beeldhouwkunst bij Bob Van der Auwera aan de Académie des Arts van Brussel (Nieuwland): “Dit is geen sculptuuratelier, zei Van der Auwera geregeld, maar een laboratorium waar onderzoek wordt verricht naar 3D, geometrie, vorm in de ruimte en architectuur. Het doel van het atelier was, ondanks zijn naam, niet noodzakelijk monumentale stukken produceren, maar nadenken over het object in de ruimte.” Een andere leerschool voor Duelz was het atelier van Xavier Parmentier, die een bron-

zen portret van René Magritte in Lessen en vele andere monumenten in het Henegouwse realiseerde. Duelz woont zelf ook in Ostiches (Aat) na eerder twaalf jaar in Brussel te hebben verbleven: “Als je als kind het platteland gekend hebt, wordt de roep van de open lucht, de landschappen en de gemoedelijkheid na een tijd heel groot.” Met zijn installatie van een ‘straat’ op een vijveroppervlak roept hij die dualiteit op.

Geïntegreerde kunst “Als je creëert, ben je altijd geïnspireerd door

wat je ziet, op expo’s of in het dagelijks leven,” vindt Duelz, maar de land art van Andy Goldsworthy fascineert hem eindeloos: “Hij is overal in de wereld geweest en maakt enkel gebruik van wat hij rond zich vindt om er ter plekke een kunstwerk van te maken. Het resultaat is zo maf en poëtisch, en compleet geïntegreerd.” Duelz viel in de prijzen op Sites en Ligne, een tweejaarlijks internationaal symposium van sculptuur en installatie in het Bois de Ligne in Silly waar telkens duizenden bezoekers op afkomen. Aan de oorsprong van het evenement ligt de aloude traditie van de meiboomplanting. De houwers gaan met de gevelde boom aan de slag om ter plaatse tien sculpturen en twintig installaties te maken. In Brussel nam Duelz deel aan verschillende kunstenaarsroutes. Aan een gevel in de Span-

BDW 1377 PAGINA 15 - DONDERDAG 9 MEI 2013

Intensifiëren van de natuur: Route, Arbre en Etrangleur.

Valse natuur, maar tot in de puntjes: Josaphatpark en Ter Kamerenbos.

jestraat in Sint-Gillis bracht hij een constructie met een afvoerpijp aan: “Met ‘Introspectie’ wilde ik de voyeuristische kant van dit soort manifestaties tonen, waarbij bewoners artiesten bij hen uitnodigen zodat bezoekers naar hun werk komen kijken, maar uiteraard ook naar het interieur. Het idee was dat de bezoeker via een periscoopsysteem naar binnen kon kijken, alleen was het systeem verbonden met een videoscherm waardoor de bezoeker zichzelf zag loeren. Elders was ik braver en toonde ik gewoon mijn werk.” Zonet heeft de gemeente Vloesberg een bewerkte boomstronk (als ‘Etrangleur’, zie foto) besteld van 3,5 meter hoog: “Het zal een hele uitdaging zijn om die stam uit te hollen en hem dat kantwerkaspect te geven.” Hoe hij het doet? “Met de glimlach, een goede kettingzaag, degelijk alaam, en een ferme dosis huile de coude - elleboogvet.”

“De bedoeling is de rotspartijen zo goed mogelijk in hun oorspronkelijke toestand te brengen. Soms kan teruggegrepen worden naar een plan, maar dat wordt vaak niet teruggevonden”

Broodrocailleur In bloemenzaak Vert-Tige in Vloesberg is houtsnijwerk van Duelz te bewonderen, het is tevens een forum voor lokale kunstenaars. Van zijn sculpturen kan hij moeilijk leven, maar Duelz probeert zoveel mogelijk creatieve opdrachten binnen te halen: scenografie, film, decors in attractieparken. In Plopsaland in De Panne ontmoette hij tijdens de opbouw van zo’n decor Gabriel Pirlet, een autoriteit in de wereld van rotswerk of rocaille(s) (letterlijk ‘schelpmotief’ dat aan de uitbundige rococostijl zijn naam gaf, AD). Met rocailleurs Gabriel

Pirlet uit Eigenbrakel en Françoise Lombaers uit Sint-Genesius-Rode vormt hij sindsdien een team dat in opdracht van Leefmilieu Brussel of Monumenten en Landschappen Brusselse stadsparken restaureert: “Rocaille is een romantische - sommigen zeggen kitscherige - voorstelling van vegetatieve of minerale elementen in parken en tuinen.”

Deze artificiële rotsen en bruggetjes waren vooral populair rond de vorige eeuwwisseling, ze raakten erg in verval. De bruggen in imitatiehout werden aangepakt in het Josaphatpark in Schaarbeek, het Ter Kamerenbos in Brussel en in het Koning Boudewijnpark in Jette (waar de relingen zelfs helemaal verdwenen waren). Ook de gelaagde rotspartijen met waterval in het Woluwepark, en een waterval die je daar al lang niet meer vermoedde in het Boudewijnpark werden gerestaureerd. In de Kruidtuin werden de muren in Brusselse zandsteen gereinigd en aangevuld waar nodig. Het trio werkte ook al samen voor particulieren die een rotspartij in hun tuin willen aanleggen of restaureren. “De bedoeling is de rotspartijen zo goed mogelijk in hun oorspronkelijke toestand terug te brengen,” legt Duelz uit: “Soms kan teruggegrepen worden naar een plan, maar omdat bepaalde bouwsels al heel erg oud zijn, worden die vaak niet teruggevonden. In dat geval is de beste manier om een idee te krijgen van hoe de rocailles er oorspronkelijk uitzagen, het bestuderen van oude postkaarten of archieffoto’s. Ook is het werk soms zwaar wanneer de plaatsen moeilijk toegankelijk zijn. Het is een oud beroep, waarbij ervaring belangrijk is, maar de praktijk van het beeldhouwen is zeker een troef.”

gave van de observatie en is geduldig, eigenschappen van een goede rocailleur - het werk vordert ongeveer aan een tempo van een vierkante meter per dag.” Samen met Lombaers schreef Pirlet de publicatie Rocailles, die in 2004 ook in het Nederlands werd uitgegeven door Monumenten en Landschappen in de reeks Kunst in de straat. “Rocailles roepen vragen op over onze relatie tot de natuur,” vindt Pirlet: “Mijn interesse voor deze bouwsels in ijzer en cement is een gevolg van mijn passie voor tuinen en het imitatieproces: de natuur begrijpen en (her)scheppen. We proberen altijd een wetenschappelijk onderbouwde restauratie uit te voeren en ons niet te laten leiden door artistieke of emotionele interpretaties. Bij de restauratie van dit rotswerk moet je nederigheid aan de dag kunnen leggen.” En respect voor wat was: “Het overgrote deel van de stadsparken kwam er onder de impuls van Leopold II, in de periode dat het portlandcement op industriële schaal werd gefabriceerd. De bedoeling was de natuur in al haar verschijningsvormen terug in het hart van de stad te brengen. Maar deze stijl gaat nog veel verder terug. In het Walkierspark in Schaarbeek zijn nog grotten van eind achttiende eeuw te vinden, in het park van Edingen zelfs rocailles uit de zeventiende eeuw.”

Wetenschappelijk romantiek

Pirlet heeft Duelz maar wat graag in zijn team: “Hij heeft de gevoeligheid van een artiest, de

bertrandduelz.blogspot.com

An Devroe

BDW 1377 PAGINA 17 - DONDERDAG 9 MEI 2013

TELEX VADROUILLE VZW KOREI GAAT OP STAP BRUSSEL – Om steun te genieten van de Vlaamse Gemeenschapscommissie heeft de vereniging van zelfstandige gidsen Korei, met secretariaat in Dworp, voortaan ook een adres op het Zaterdagplein 6 in Brussel. Het nieuwe seizoensprogramma 2013-2014 is klaar en staat haast volledig in het teken van het herdenkingsjaar van Henri Van de Velde. In oktober wordt een meerdaagse architectuurreis naar Weimar en Dassau gemaakt. En in

november zijn er bezoeken aan de Boekentoren in Gent, de polikliniek van dr. Martens in Astene en La nouvelle maison van Van de Velde in Tervuren. Ook het huis Grégoire (Dieweg 292) en de woningen Cohen en De Bodt kunnen afzonderlijk worden bezocht. Enkel voor particuliere inschrijvingen, dus geen groepsreservaties. Meer info op www.korei.be. JMB

Onze man was tien minuten te laat voor het verjaardagsfeestje van Alain Baents.

Praat

Partycrashen op 1 mei achteraf

Net gemist: De start van Carte blanche aan Alain Baents (nog tot 30 juni in Cinematek, 02-551.19.00, www.cinematek.be), de Dag van de Arbeid, en de eredienst van de Orthodoxe Kerk - allemaal op 1 mei.

Ik heb het verjaardagsfeestje van Alain Baents gemist. Alain Baents is een pianist die stille films begeleidt en daarmee dus een eeuwenoude traditie in stand houdt. Hij doet dat op internationale festivals, maar toch vooral in Cinematek, dat nog gewoon Filmmuseum heette toen hij er dertig jaar geleden begon. Ter gelegenheid van de dertigste verjaardag kreeg Baents carte blanche bij het samenstellen van het programma stille films voor de maanden mei en juni. Verschillende daarvan begeleidt hij ook zelf. Het programma opende op 1 mei met Sunrise van Friedrich Wilhelm Murnau de film uit 1927 die de allereerste Oscar voor beste film kreeg. Maar omdat de metro op 1 mei nog trager reed dan ik verwacht had, was ik een dikke tien minuten te laat. En de man aan de kassa was er niet van overtuigd dat de ruchtbaarheid die ik in deze rubriek zou kunnen geven aan Baents’ programma de ruchtbaarheid van mijn laattijdige binnenkomst in de zaal zou kunnen vergoelijken. De onkreukbaarheid van de poortwachters van culturele tempels wekt ook bij mij wel eens ergernis op, maar wellicht had de man gelijk: als Baents zich neerzet voor zijn dertigste jaargang als koster van de eredienst van de zevende kunst, dan moet je dat ritueel niet halverwege verstoren. Nadien liep ik een tijdlang vertwijfeld rond in de stad die grotendeels gesloten was, op zoek naar iets anders belangwekkends om kond van te doen. Ik liep nog eens door de Kleine Zavel, waar de rij beelden als een stille film aan mij voorbijtrok. Van Willem de Zwijger Vader des Vaderlands van Oranje - zou je verwachten dat hij nog het stilst zou zijn, maar hij herinnerde me aan het feestje dat men daags voordien had gevierd in de Noordelijke Nederlanden, en zo onrechtstreeks aan het feit dat wij op 1 mei ook nog een feestje vierden. Niet in het oranje, maar in het rood, en niet om een nieuwe koning maar om een aantal oude iconen en idealen van de socialistische strijd. Ik verliet dus de elitaire geslotenheid van de hoogstad en daalde af naar de laagstad, waar het gejoel van het gepeupel op het Rouppe-

plein al van ver hoorbaar was. Het feestje liep daar eigenlijk al op zijn einde, maar ik mocht er zonder problemen bij. Het trof me niet onaangenaam dat er nog zoveel dieproodgestemde geesten rondwaarden, al kwam niet iedereen voor de beschikbare informatie aan de standjes van Le Drapeau Rouge of de Spaanse socialisten. Op het podium stond de band met de voor Brusselse feesten toepasselijke naam Vive la Fête. Het door zijn toetsenspel begeleide gemompel van Danny Mommens bij zonsondergang kon misschien gelden als echo van de door pianospel begeleide stilte die Baents op datzelfde moment bij zonsopgang liet horen. De theatraal dansende zangeres Els Pynoo, met tamboerijn in de hand, kon op haar beurt gelden als spiegelbeeld van het vrouwenstandbeeld met lauwerkrans in de hand, dat al honderdvijftig jaar de triomfantelijke stad Brussel verzinnebeeldt te midden van het plein. Progressieven zullen het misschien niet graag horen, maar ook zij ontsnappen niet aan onze gewoonte om vooral het verleden te vieren. Hier waren niet Willem van Oranje of Wilhelm Murnau de aanleiding van het muzikale feestje, maar de Che’s en Chavez’en die op de T-shirts prijkten. Aan de standjes op de Stalingradlaan scheen het me trouwens toe dat socialisme tegenwoordig nog uitsluitend een zuidelijke aangelegenheid is: vooral de Latijnse en Maghrebijnse kameraden waren goed vertegenwoordigd. En zelfs de Griekse: een man liep rond met een kartonnen hart in de Griekse kleuren op zijn borst, hoewel ik me eerder die week had laten vertellen dat de Grieken 1 mei dit jaar op 7 mei vieren, omdat 1 mei dit jaar volgens de kalender van de Orthodoxe Kerk in de Goede Week valt. Het zal een eenling geweest zijn, want zag ik daar plots halverwege de Stalingradlaan niet de deur van het Centrum van de Orthodox Christelijke aanwezigheid openstaan? Hun klatergouden kerk zat op deze ‘Goede woensdag’ al afgeladen vol. Ook hier mocht ik nog binnen, al was ook hier het feest bijna afgelopen: de gelovigen schoven net naar voor, waar ze veelvuldig werden gezegend met wijwater. Het ritueel van de christenen was zonder twijfel nog ouder dan dat van de cinefielen en de socialisten, maar de vormgelijkenissen waren duidelijk: met muziek begeleide theatraliteit vooraan op een podium. Michaël Bellon

EUROPESE OPERADAG VIERT VERDI EN WAGNER BRUSSEL – De Europese Operadag in de Muntschouwburg staat dit jaar in het teken van de tweehonderdste verjaardag van Verdi en Wagner. Het open huis biedt naast rondleidingen in het gebouw, op 12 mei een hele zondag aan met voor ieder wat wils. Er is een open repetitie van het Muntkoor en een les samenzang met meeslepende operamelodieën uit het Verdi-repertoire. Operacoryfee José van Dam haalt tijdens een gesprek in het Frans herinneringen op met Camille De Rijck. Verder worden de opnames van Parsifal (2011) en Macbeth (2010) vertoond, met boventiteling. In de naburige Cinema Galeries vindt de avant-première plaats van de film Quartet (2013) van Dustin Hoffman (Engels, met Nederlandse ondertitels). Een film over enkele

senioren-operazangers die elkaar terugvinden in het rusthuis. Voor zes- tot twaalfjarigen zijn er ook ontdekkingsworkshops (in beide landstalen). En de baarden van Verdi en Wagner worden als suikerspin verkocht. Info op www.demunt.be. Geen reservaties mogelijk. JMB

ADVERTENTIE

WHEELCHAIRITY FREE OUTDOOR FESTIVAL

18/5/2013

From 13 h

SCHOOL POELBOS LAARBEEKLAAN 110 JETTE

BANDS:

SOHÈTKO THE MOZART CONSP CONSPIRACY YOUNG COLOUR STOO STOOMBOOTT SOLDIER SIX FOR NOAH VINCENT&JULES AH QQUARTIER ER CLICHÉ VINCENT WORKSHOPS: wheelchairsports, animation for children

Met de steun van het college van burgemeester en schepenen van Jette, op initiatief van Brigitte Gooris. Organisatie: vzw wheelchairity asbl

BDW 1377 PAGINA 18 - DONDERDAG 9 MEI 2013

Muziek > Festival Jam’in Jette is terug van weggeweest

Jammen in Jette, nu ook mét jamsessions © CILLIAN O’NEILL

JETTE – Na een jaar afwezigheid staat Jam’in Jette er terug. Ondanks de financiële moeilijkheden en de zwakke steun van de lokale autoriteiten, is Brussels jongste wereldmuziekfestival er toch in geslaagd om een mooie affiche neer te zetten met veel muziek maar ook een kinderdorp en randanimatie. “We willen mensen samenbrengen rond muziek en zo werken aan sociale cohesie.”

am’in Jette zag in 2008 het daglicht toen vier vrienden uit Jette een gratis evenement op poten wilden zetten om de muziek waar ze graag naar luisterden te delen met anderen. Ze speelden samen in een Afrikaanse percussiegroep, dus sprak het voor zich dat muziek uit Afrika een belangrijke plaats zou krijgen. Eerst kwam er een indoor festivalletje in de Péniche Fulmar, een vrachtschip op de Akenkaai. Dat was een succes en toen hebben de Jetse jongeren beslist om het outdoor te wagen, in het Jeugdpark van Jette. Met drieduizend bezoekers was dat meteen ook een rake zet. Bertrand Veys begon in 2009 als vrijwilliger. Door zich steeds meer in te zetten, kreeg hij steeds meer verantwoordelijkheid en werd hij programmator. Al werkt het festival zonder officiële functies en blijft het allemaal vrijwilligerswerk, want dat is een van de pijlers van Jam’in Jette. “We willen mensen samenbrengen rond wereldmuziek en werken aan sociale cohesie. Het festival is gratis want we willen dat het voor iedereen toegankelijk is. Zo kunnen ook mensen die nooit naar een concert

gaan, kennismaken met muziek uit andere windstreken,” vertelt Veys van de vzw KWA! die alles in goede banen leidt en Afrikaanse danslessen geeft in CC Jette.

No logo Duurzaamheid is een andere pijler van het festival. Er zijn artisanale producten afkomstig uit eerlijke handel, het bier komt van lokale brouwerijen en de flyers werden met plantaardige inkt gedrukt op gerecycleerd papier. “Er is een ngodorp waar mensen elkaar kunnen ontmoeten en in discussie gaan met de aanwezige organisaties. Zo kunnen we via de muziek ons steentje bijdragen aan een betere wereld,” zegt Veys. “We doen het zonder grote sponsors omdat we niet willen dat grote marketingboodschappen het festival overwoekeren. Aan ons wordt niets opgelegd.” De keerzijde van die vrijheid is dat het festival beperkte financiële mogelijkheden heeft. De inkomsten komen uit de verkoop van drank en eten en er is ook een kleine subsidie, al was de zwakke steun vanwege de gemeente wel een van de redenen

Bertrand Veys: “We doen het zonder grote sponsors, omdat we niet willen dat grote marketingboodschappen het festival overwoekeren.”

“Er is een tent voor jamsessions: breng dus gerust je instrument mee”

waarom het festival vorig jaar niet plaatsvond. “Zo’n festival organiseren is veel werk dat berust op een handvol vrijwilligers die zich naast hun baan nog eens inzetten voor Jam’in Jette. Dat is een voltijdse job die er bovenop komt,” vertelt Veys. “Jette kan een festival zoals het onze nochtans goed gebruiken, hier gebeurt bitter weinig op cultureel vlak. Daarbij ligt de gemeente ten noorden van het kanaal en vlakbij Simo-

nis, wijken met een negatieve connotatie. Jam’in Jette brengt mensen naar de gemeente voor een leuke, feestelijke muziekdag.”

Tegendraads Sinds de eerste editie groeide het bezoekersaantal jaar na jaar tot 11.000 festivalgangers in 2011, volgens officiële cijfers van de politie. Alles wijst erop dat het aantal bezoekers dit jaar opnieuw zal

Gids > De Groene Wandeling in handzaam boek

Laveren tussen grijs en groen BRUSSEL – Licht reizen, to travel light, is een kunst. Dat weten we sinds A Passage to India van E.M. Forster. Met de lichtgewichtgids die Leefmilieu Brussel pas uitgaf, De Groene Wandeling (Brussel en Brussels Hoofdstedelijk Gewest), kan u 63 kilometer wandelen met alle praktische informatie en wetenswaardigheden op zak. kunnen alleszins hun hart ophalen. Het boek herneemt de zeven tochten (Heizelplateau en Koninklijke parken, Tussen Zenne en Woluwe, Woluwevallei, Zoniënwoud en Zuid-Ukkel, Tussen Geleytsbeek en Vogelzangbeek, Pajottenland, Molenbeekvallei) van een eerder uitgegeven brochure, aangevuld met nuttige adressen en ‘afwijkingen van het traject’. Vipruimte behandelt een of andere beroemdheid, en er wordt etymologisch verklaard, bijvoorbeeld de verwantschap tussen ‘Zenne’ en ‘Zoniën’. Bij elke tocht hoort een kaart, info

De Groene Wandeling (vierkante bordjes met aanduiding 01 rechtsboven) loopt langs de binnengrenzen van het Brussels Gewest en verbindt natuurreservaten, volkstuintjes, moerassen, parken en nog enkele lappen landbouwgrond. De gids wordt al eens lyrisch bij het aanschouwen van een Bruegeliaans tafereel, maar houdt verder de voeten op de grond, met waarschuwingen in de trant van ‘zeker niet het meest groene deel, maar daarom niet minder charmant.’ Liefhebbers van de afwisseling van groene en verstedelijkte zichten

Voortaan kan je 63 kilometer wandelen met heel wat informatie op zak.

over toegankelijkheid voor mindervaliden en fietsers, recreatiemogelijkheden. De foto’s van Anne Croquet van rijpe frambozen, dwergvleermuizen en duiventillen, strakke en romantische parken doen alvast vermoeden dat Brussel ooit Groene hoofdstad van Europa wordt. An Devroe Julie Galand (tekst), Anne Croquet (foto’s), 14,90 euro, Renaissance du livre

BDW 1377 PAGINA 19 - DONDERDAG 9 MEI 2013

Festival Jam’in Jette op 11 mei vanaf 13u in het Jeugdpark, Graafschap van Jettelaan te Jette. Gratis. Op vrijdagavond is er een opwarmingsparty van 18u tot middernacht. Meer info op www.jam-in-jette.be

ADVERTENTIE

S OCIALE V ERHUURKANTOREN

Verhuur uw woning zorgeloos Gegarandeerde huur elke maand Verzekerd verhuurbeheer Onderhoud van uw woning Steun voor de renovatie Fiscale voordelen

www.fedsvk.be 02 412 72 44

M�� B�� H�� G��

Nick Trachet

toenemen, zeker als je ziet dat de organisatoren met weinig middelen toch een boeiende affiche kunnen samenstellen. Veys: “Ik kijk echt uit naar Azuleo, een flamencogroep uit Berlijn. Het is de eerste keer dat we flamenco programmeren. Les Frères

Smith uit Parijs zullen ongetwijfeld voor vuurwerk zorgen met hun opzwepende afrobeat in de lijn van Fela Kuti. En zoals de titel Contreband Mentality van hun album zegt: ze zijn volledig onafhankelijk en verwerpen de duistere kantjes van de muziekindustrie.” Elk jaar heeft Jam’in Jette een Afrikaanse diva. Dit jaar is dat Dobet Gnahoré uit Ivoorkust, die sinds kort trouwens in Brussel woont. “Haar muziek ligt op de grens tussen de Afrikaanse traditie en de moderniteit en haar boodschap is uiterst geschikt voor kinderen. Dat is mooi meegenomen want er komen heel wat kinderen naar ons festival.” Die komen vooral voor het kinderdorp met dieren uit een Jetse boerderij, maar er zijn ook creatieve en pedagogische animaties, clowns en nog meer lekkers voor de kleintjes, allemaal gratis. Naast een groot en een kleiner podium is er dit jaar ook een extra tent waar – eindelijk – jamsessions plaats zullen vinden. “Dat was elk jaar de meest gestelde vraag: zijn er ook jamsessions? Nu dus wel. Breng gerust je instrument mee,” zegt Veys. Er is ook een fototentoonstelling en voor het eerst is er een bewaakte fietsenstalling. Op 10 mei is er een warm-up party met vier Brusselse dj’s die wereldse grooves zullen draaien. Ook gratis. Of ze hopen dat allemaal gratis te kunnen blijven doen? “We hopen dat de gemeente in de toekomst toch nog op de kar springt om ons wat meer financiële slagkracht te geven. Hopelijk is het voor de festivalgangers duidelijk dat ze hun drank en eten in onze standjes moeten kopen, want daar hangt het overleven van het festival van af!” Benjamin Tollet

BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Cherimoya Enkele jaren terug verscheen de cherimoya in het Brusselse straatbeeld. In de betere groentenwinkels van migranten zijn ze zelfs bijna altijd te koop. Het is een exotische vrucht par excellence, uit een nobele fruitfamilie. Ze liggen er in de winkel hartvormig en groen bij, vaak met onappetijtelijke zwarte vlekken. Ze kennen, zoals al het onzorgvuldig vermarkt fruit, vele namen. De Amerikanen en Spanjaarden spreken van cherimoya (of chirimoya). De Italianen zeggen hetzelfde, maar schrijven uiteraard cirimoya. De Britten hebben het over custard apple, wat soms de ietwat vreemde Nederlandse vertaling roomappel opleverde. Eigenlijk zou puddingappel een betere vertaling zijn. Later zullen we zien dat die vertaling nog niet zo vreemd is. De Annona cherimola Mill is een boom uit ZuidAmerika. Het is een tropische boom, maar een die slecht tegen vochtige hitte kan. Hij gedijt pas tegen de flanken van het hooggebergte. De Inca’s verspreidden de boom over heel hun rijk, naar plaatsen met mooie namen als Cochabamba of Tucuman, later ook verder naar het Noorden, naar Colombia en Costa Rica. De Europeanen waren meteen verlekkerd op deze vrucht en voerden hem in de achttiende eeuw terug uit naar Spanje, waar de grootste commerciële plantages voor deze vrucht zich vandaag bevinden in de provincie van Granada, rond Motril en Almuñécar. Cherimoya’s, zo zeggen de Indianen, mogen niet in de bergen staan maar moeten wel sneeuw zien. De Sierra Nevada kan daarvoor dienen. Voor de Spaanse fruitsector is hij een welkom alternatief voor de sinaasappelteelt. Ondertussen zien we ze dus vaak in de winkel liggen. Die op de foto komt uit Motril. De vrucht behoort tot een van de meest smakelijke fruitgeslachten ter wereld, bijna allemaal Tropisch Zuid-Amerikaans van oorsprong: ooit gehoord van de kaneelappel (A. reticulata), of misschien van de zuurzak (A. muricata: soursop in het Engels, corrosol in het Frans). Deze laatste is zowat de lekkerste vrucht die ik ooit gegeten heb. Als student zag ik hem voor het eerst opgediend in de zwoele film Otália de Bahia van Marcel Camus, over een vrolijk vakantieoord voor Braziliaanse hoertjes. Zonder er ook maar een geproefd te hebben, was ik helemaal

betoverd. Toen ik dan eindelijk mijn eerste zuurzak proefde in Zuid-Amerika, was er absoluut geen teleurstelling. Een goddelijke smaak. Ik heb nog nooit zuurzak in Europa gevonden, anders had ik er zeker al over geschreven. Ik vrees dat dit fruit te teer is voor transport. De cherimoya is een samengestelde vrucht. Het fruit bestaat immers, zoals de ananas, uit samengegroeide individuele vruchtjes. Vandaar dat de huid oppervlakkig uit schubben lijkt te bestaan. Binnenin zijn geen aparte delen meer merkbaar, het vruchtvlees loopt door, maar er zitten wel enkele tientallen dikke zwarte pitten in. In het verleden liep ik er hier in Brussel in een boog omheen. Er is vaak een probleem met tropisch fruit. Westerse fruithandelaren zijn geobsedeerd door houdbaarheid en laten het fruit dus altijd veel te vroeg van de boom plukken, wanneer het nog hard is. Nu lukt dat redelijk met bananen en in onze streken met appels of tomaten of zo, maar met bijvoorbeeld een tropische avocado is dat verloren moeite. De vruchten evolueren van onrijp naar rot zonder nog langs het rijpe stadium te gaan. Wij kopen dat soort tropisch fruit hier omdat we niet beter weten, maar wie ooit in de tropen woonde, kent het verschil. De eerste cherimoya die ik lang geleden kocht, was hard aan één kant en rot aan de andere. Maar onlangs aaide ik er één die buiten was uitgestald tussen vele andere in een platte kist en ik voelde hem zacht meegeven onder de druk van mijn duim. “Hmmm”, dacht ik, “er is hoop.” Het resultaat was heel lekker. Cherimoya’s hebben als ze rijp zijn eerst een witte en dan een crèmeachtige kleur. De boeken zeggen dat het fruit volledig zwart kleurt wanneer het rijp is, maar dan barsten ze open en dat is geen zicht. Groen moeten ze zijn, terwijl ze wat donkerder kleuren aan de randen van de schubben. Deze leek perfect en smaakte ook zo. Puddingappel is niet zo’n slechte naam: het vruchtvlees geeft helemaal mee onder de lippen en heeft inderdaad iets puddingachtig: crème anglaise maar dan fruitig zoet en een hintje zuur. De vrucht zou zo’n vijftien procent suiker bevatten. Op de vrij grote zwarte pitten mag u niet bijten, die zijn vanbinnen giftig en worden door

“Westerse fruithandelaren zijn geobsedeerd door houdbaarheid en laten het fruit dus altijd veel te vroeg van de boom plukken, wanneer het nog hard is” de Indianen gebruikt als insecticide, onder andere tegen luizen. Men zegt dat, als de vruchten rijp geplukt zijn, de pitten makkelijk kiemen. U kunt proberen een boompje te kweken, ik denk dat de nieuwe generatie kwekers in Spanje al rijper verpakt. U kunt het vruchtvlees best gewoon, onbewerkt eten, desnoods met een lepeltje. Of u kunt het vruchtvlees mengen met frisdrank. Of als coulis gebruiken op een stukje cake? Of – dat is ook een leuke – in de diepvries steken. De vrucht maakt dan haar eigen sorbet in de schil. Wie het gesofi sticeerder wil, kan het vruchtvlees zeven, even besprenkelen met een klein beetje citroensap en dan de sorbetmachine bovenhalen of alles in een kom in de diepvries zetten en om het halfuur even omscheppen. Een verfrissing voor als het warm wordt. Smakelijk. nick.trachet@bdw.be De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/trachet

BDW 1377 PAGINA 20 - DONDERDAG 9 MEI 2013

André D’Anjou: “Ik probeer steeds loyaal te zijn tegenover de mensen met wie ik samenwerk. Ik heb ook het voordeel dat ikzelf artiest ben geweest, dat ik houd van de artiesten met wie ik samenwerk en dat ik hen begrijp.”

André D’Anjou, muziekuitgever

‘Met de ziel van een artiest’ LAKEN – “Fier en met dankbaarheid. Zo kijk ik op mijn periode bij de scouts terug. Het heeft me geholpen om mijn aangeboren schuchterheid te overwinnen, om het leven positief te benaderen, door te bijten wanneer het nodig is. Het heeft me bovendien het belang doen inzien van behulpzaamheid en respect. Behulpzaamheid, al is het maar met een positief woordje, respect in het samenleven met anderen, respect in het zakendoen.” Het heeft André D’Anjou, geboren en getogen Brusselaar, geen windeieren gelegd. Als een van de weinige kleine muziekuitgevers heeft hij de crisis het hoofd weten te bieden. Zijn Adasong Productions blaast dit jaar dertig kaarsjes uit.

ijn opleiding in de Economische Wetenschappen heeft onze gastheer ongetwijfeld geholpen om het hoofd boven water te houden. Het feit dat hij zelf maar al te best weet wat het betekent artiest te zijn, eveneens. Als uitvoerder, schrijver en componist heeft hij in de jaren 1980 heel wat ervaring opgedaan. “Het ontstaan van mijn liefde voor muziek gaat lang terug in de tijd. Ik was vijf, zat op pensionaat in Zwitserland en zag George Brassens op tv. Een man met een gitaar die zong

over Le Petit Cheval Blanc. Ik was verkocht. Maar op een podium zag ik mezelf niet onmiddellijk staan, schuchter van aard als ik was. Bedeesdheid die ik bij de scouts heb afgeworpen. Mogen zingen op de planken tijdens het grote jaarlijkse scoutsfeest, het heeft er toe bijgedragen dat ik de smaak te pakken kreeg: na verloop van tijd ben ik op eigen houtje folksongs beginnen te zingen, begon ik ook met het schrijven en componeren van liedjes.” Het ging D’Anjou goed af, succes werd zijn deel. Tot over de landsgrenzen. Zo heeft hij

twee keer de Castlebar International Song Contest in Ierland gewonnen, was hij finalist van The Isle of Wight International Song Festival. En ook Frankrijk, Roemenië, Spanje en Engeland hebben kennis mogen maken met zijn songs. “In totaal heb ik toch zo’n duizend optredens op de teller staan. Neen, seks, drugs en rock-’n-roll was het niet, ik bevond me aan de rustige kant van het muziekspectrum. Een heel mooie herinnering hield ik over aan de muzikale komedie Et si on chantait... Brel,

die we ongeveer veertig keer hebben mogen brengen in Luxemburg en Frankrijk. Ik heb Jacques Brel twee keer in levenden lijve ontmoet, maar hem nooit durven aanspreken. De eerste keer in het begin van de jaren 1970 in een Bar Tabac in Parijs. Hij was een koffie aan het drinken en de krant aan het lezen. Achter hem hing een grote affiche van L’Aventure, c’est l’Aventure, de filmhit van Claude Lelouch waarin hij meespeelde. De tweede keer dat ik hem zag, zat hij in een hoekje te slapen. En plots, plots kwam er dan dat telefoontje met de vraag om Brel te zingen, het voelde een beetje aan als een teken van hierboven. De staande ovatie die ik in het Théâtre des Capucins in Luxemburg kreeg voor mijn uitvoering van Le Moribond, zal ik nooit vergeten.” “Had ik succes, op een bepaald moment werd het me allemaal toch een beetje te veel. Er was niet alleen de muziek, ik behartigde ook de rest van mijn zaken. Bovendien was ik ondertussen getrouwd, had ik kinderen voor wie zorg moest gedragen worden. Ik voelde ook dat ik het wel had gezien, echt geloven in wat ik deed was er niet meer bij. Dus ben ik gestopt en heb ik Adasong Productions opgericht.” Wat naast mooie herinneringen rest uit zijn periode als artiest, is de naam D’Anjou. “Vraag me naar mijn geboortenaam, ik blijf u het antwoord schuldig. Hij is Vlaams, dat kan ik u wel zeggen — mijn vader was een rasechte Vlomse Brusseleir, mijn moeder is van Franse origine. Maar eigenlijk maakt hij geen deel meer uit van wie ik ben, van wie ik geworden ben. Ik heb het met de notaris zelfs zo geregeld dat ik alle officiële zaken onder de naam D’Anjou mag afhandelen. Natuurlijk zal ik mijn echte naam nooit helemaal verlooche-

BDW 1377 PAGINA 21 - DONDERDAG 9 MEI 2013

Aziatische markt Was het aanvankelijk nog wat zoeken als muziekuitgever, door de samenwerking met zanger Alain Tomasi kwam alles in een stroomversnelling terecht. Het ontsluiten van de Aziatische markt achteraf, bleek een meesterzet. “Mijn eerste contacten met Azië dateren van de Midem van 1997. Ik had toen net JeanFrançois Maljean leren kennen, een pianist

“De staande ovatie die ik in het Théâtre des Capucins in Luxemburg kreeg voor mijn uitvoering van Le Moribond, zal ik nooit vergeten”

die nog gewerkt had met wijlen Pierre Rapsat. Ikzelf kwam weliswaar van het variété, maar wat hij bracht, een soort van new age jazz, sprak me aan. Met Maljeans muziek onder de arm heb ik toen mijn eerste contract met een Aziatische muziekuitgever kunnen afsluiten, Jingo Records in Taiwan. Nog tot op de dag van vandaag werk ik met die mensen samen. Na Taiwan zijn nog Singapore, Japan, China, Hong Kong gevolgd. Negentig procent van mijn verkoop draagt de stempel Azië. Zo heeft de harpspeelster Maria Palatine net getekend voor Taiwain en Mister Dumont, die Nu jazz brengt, voor Indonesië en Korea. Dat ik in het Verre Oosten een stevige voet aan de grond heb gekregen, is hier goed geweten, waardoor ik heel wat Belgische artiesten onder de vleugels heb kunnen nemen. Want Azië is een interessante markt, zowat de enige ook waar je nog cd’s kan slijten.” “De ene maatschappij na de andere is de voorbije jaren over de kop gegaan, bijna enkel de groten staan er nog en zelfs daar is het vet al een hele tijd van de soep. Ik ben er dan ook fier op en prijs me gelukkig dat ik als klein label de storm heb weten te doorstaan. En dat is dankzij mijn kennis van de Aziatische markt, de uitstekende contacten. Zo heb ik een dertigtal partners in Azië met wie ik op min of meer

3 VRAGEN AAN DENIS MENIER & BENOÎT GIAUX

geregelde basis samenwerk. Ik moet maar enkele woorden van Alfred in Singapore of nog Steve in Taiwan horen en ik weet perfect waar ze naartoe willen. Een enorm voordeel is dat.” “Met Azië werken, het vraagt ook het in acht nemen van bepaalde specifieke regels. Wanneer een Aziaat je zijn visitekaartje geeft, mag je het niet maar zomaar op zak steken. Je moet het aandachtig bekijken, vervolgens voor je op tafel leggen en laten liggen gedurende de hele duur van het gesprek. Soms zit je met verschillende mensen aan tafel en brengen ze iets te drinken of te eten. Zelfs al lust je het niet, je mag het onder geen beding laten merken. Wat ik eveneens heb gemerkt op vergaderingen in China is dat de kans groot is dat de slechts geklede man, de grote baas is. Kleine dingen misschien, maar wel dingen die tellen.”

nen — daarvoor zag ik mijn ouders te graag, maar D’Anjou is wie ik ben. Ik denk zelfs dat mijn huisdokter zowat de enige is die mijn echte familienaam nog kent.”

Auteursrechten Een stevige voet aan de grond hebben in Azië is niet het enige recept tot succes. “Ik probeer steeds loyaal te zijn tegenover de mensen met wie ik samenwerk. Ik heb ook het voordeel dat ik zelf artiest ben geweest, dat ik hou van de artiesten met wie ik samenwerk en hen begrijp. Dat ik automatisch aanvoel wanneer ik rekening moet houden met hun fragiele kant, die er steeds is. Ik doe ook alles zelf. Soms werk ik met iemand samen zoals nu met Hans Kusters. En ik heb blijkbaar aanleg voor organisatie want anders zou het niet lukken. Ik heb me bovendien sterk gediversifieerd door de jaren. Telkens geen grote sommen, maar alle beetjes helpen.” Wat D’Anjou ook heeft overgehouden aan die 30 jaar Adasong Productions, zijn enkele mooie vriendschappen. “Met Pierre Rapsat onder meer, voor mij de grootste Belgische artiest van zijn generatie. Drie weken voor zijn dood hebben we geluncht in het restaurant van SABAM. Een dag die me altijd zal bijblijven, hij droeg toen al het doodsmasker. Met Hans Kusters ook, een crack die al 40 jaar standhoudt in de business en met wie ik af en toe samenwerk. Hij is tevens een medestander in de verdediging van auteursrechten, wat me na aan het hart ligt. Zo ben ik bij SABAM beheerder geweest, heb ik deel uitgemaakt van verschillende verenigingen en organisaties die opkomen voor de rechten van auteurs. Het is een strijd die nog lang niet gestreden is: bedroevend is het hoe weinig artiesten van eigen bodem op de radio gedraaid worden. In Vlaanderen valt het allemaal nog best mee, maar op de Franstalige zenders als RTBF en RTL is het ronduit huilen met de pet op.” Karel Van der Auwera

Denis Menier (l.) en Benoît Giaux zijn op zoek naar jong zangtalent.

‘Wij zoeken kinderen die graag zingen’ De drie kinderkoren van de Munt organiseren in juni audities. Denis Menier, artistiek leider en dirigent van het kinderkoor en Benoît Giaux van het jeugdkoor, gaan op zoek naar pril talent dat bovenal graag zingt. Waarom heeft de Munt kinderkoren? Menier: “Kinderen en jongeren tussen zeven en twintig jaar doen mee in operaproducties en concerten van de Munt en in enkele eigen projecten. Zo speelden ze Benjamin Brittens jongerenopera The Golden Vanity en volgend seizoen staan ze voor een van de community projects van de Munt met vier Brusselse scholen op de planken in Sindbad. Wij zorgen voor hun muzikale vorming, in samenwerking met de gemeentelijke academie van Oudergem. Ze kunnen vanaf zeven jaar starten en langzaam doorgroeien. We hebben drie groepen: het Aspirantenkoor voor kinderen van zeven tot tien, het Kinderkoor voor de tien- tot veertienjarigen en het jeugdkoor La Choraline met meisjes tussen veertien en ongeveer twintig jaar. Jongens zingen tot hun stemwisseling, maar ook dan kunnen ze nog verder zingen bij The Singing Brothers.”

Wat moet je kunnen om toegelaten te worden? Giaux: “De kleinsten moeten juist kunnen zingen, de rest leren ze hier. Op de audi-

tie vragen wij hen een liedje te zingen dat ze goed kennen. Als je auditie doet voor het Kinderkoor, is het goed om al een jaar notenleer achter de rug te hebben. Maar notenleer is ook een onderdeel van onze vorming. Voor het Kinderkoor speelt de présence ook mee: de kinderen moeten een minimum aan zelfzekerheid hebben, een publiek durven aan te kijken, uitdrukking kunnen leggen in hun stem en houding. De jongeren die we selecteren voor La Choraline hebben meestal hun muzikale basisvorming afgerond, maar iemand met een prachtige stem kan worden toegelaten, ook zonder vooropleiding.” Waarom moet je zeker niet bij de kinderkoren van de Munt gaan? Menier en Giaux: “De kinderen moeten het niet doen omdat mama of papa zeggen: ‘Maar ja, jij wil graag op de scène staan in de Munt.’ Ze moeten het doen omdat ze graag zingen. Het is een unieke artistieke ervaring in een professionele omgeving, maar wij vragen ook veel engagement van de kinderen.” Marina Van den Branden De audities zijn op 22 en 26 juni. Info en inschrijvingen voor Aspiranten- en Kinderkoor op ce.monnaie@gmail.com, voor La Choraline op severine.delforge@swing.be

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, info@ bdw.be, www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 15 euro per jaar; IBAN: BE07424552982266, BIC: KREDBEBB van Brussel Deze Week vzw. Buiten België 25 euro per jaar. OPLAGE 70.490 exemplaren. PROMOTIE EN DISTRIBUTIE Ute Otten, Paul De Weerdt, Maurice Droogh. ADVERTISING MANAGER Rika Braeckman: 02-226.45.41, 0477-97.21.27, fax 02-226.45.69. MARKETING MANAGER Frederik Welslau. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne. EINDREDACTIE Ken Lambeets (eindredactie@bdw.be). REDACTIE Jean-Marie Binst, Christophe Degreef, Bettina Hubo, Patrick Jordens, Steven Van Garsse, Danny Vileyn. BRUSSELNIEUWS Kris Hendrickx (nieuwsmanager), Sandra Schreurs (projectcoördinator), Jelle Couder, Goele de Cort, Eric Vancoppenolle, Laurent Vermeersch. REDACTIESECRETARIAAT Isabelle De Vestele, Gerd Hendrickx. MEDEWERKERS Michaël Bellon, Lieven Bulckaert, An Devroe, Eva Hilhorst, Ilah, Wauter Mannaert, Francis Marissens, Karolien Merchiers, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, Freddi Smekens, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Steven Vandenbergh, Tijs van den Boomen, Karel Van der Auwera, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Anja Galicia, Marc Gysens, Ivan Put, Herman Ricour, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. VORMGEVING Peter Dhondt. FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh. VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Marijke Vandebuerie. Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

André D’Anjou: “Als inwoner van Laken vind ik het jammer dat Mini-Europa binnenkort de deuren sluit.”

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@ bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).

BDW 1377 PAGINA 22 - DONDERDAG 9 MEI 2013

Basketbal > Excelsior Brussels speelt de volgende twee seizoenen in eerste klasse

‘Het hangt allemaal af van je budget’ BRUSSEL – Brussel staat terug op de basketbalkaart. Zes jaar na Atomia Brussels speelt er volgend seizoen terug een ploeg uit de hoofdstad in de eredivisie. Excelsior Brussels verkreeg in beroep zijn C-licentie, waardoor het de komende twee seizoenen zeker in eredivisie mag aantreden. Een comfortabele positie waarin de club rustig kan groeien.

‘D

e procedure om de licentie te halen heeft wekenlang aangesleept,” vertelt voorzitter André De Kandelaer. “We dachten dat we ons dossier als de besten beheersten, maar eigenlijk waren we wat naïef. Ik ben iemand die altijd met zekerheden werkt, dus legde ik alleen op tafel waar ik zeker van was. Maar je moet natuurlijk ook zeggen wat er in de pijplijn zit – zaken die wellicht in orde komen. Voornamelijk het financiële plaatje zorgde ervoor dat het dossier bleef aanslepen. Er ontbraken ook banale zaken zoals mutualiteitvignetten van spelers. Maar ach, uiteindelijk hebben we de licentie beet en dat is het belangrijkste.” Excelsior Brussel zal voor het eerst sinds zijn ontstaan in 1957 in de hoogste klasse aantreden. De gestage groei van de club werd in 1998 ingezet, toen De Kandelaer voor de tweede maal voorzitter werd. “Op aandringen van een bestuurslid heb ik de club toen terug in handen genomen omdat het slecht ging. Het idee dat mijn club zou verdwijnen, raakte me. We zijn toen van eerste provinciale gestaag tot de tweede klasse gestegen.” “Sinds Atomia Brussels niet meer in eerste

“De mogelijkheid bestaat wel dat we een paar matchen in Paleis 12 spelen. Daar wordt over gepraat”

speelt, kreeg ik steeds meer te horen dat Brussel een ploeg in de eredivisie moet hebben. De kans bood zich aan en die hebben we met twee handen gegrepen.” De Belgische basketbalwereld ontspringt de dans van het grote geld niet. Verschillende clubs beten zich de afgelopen jaren de tanden stuk op de financiële vereisten waar een club uit de eredivisie aan moet voldoen. Daarom heeft de bond faciliteiten in het leven geroepen. “Het was geen vereiste om kampioen te worden om te mogen promoveren, maar je moest wel minimaal een C-licentie behalen. Daarvoor moet je budget minstens vierhonderdduizend euro bedragen. De komende twee seizoenen is de competitie gesloten, waardoor je niet meteen dreigt te zakken. We moeten dus niet onnodig veel geld uitgeven om de ploeg in eerste te houden. We kunnen gezond voortbouwen. Dat is com-

fortabel voor ons en voor onze sponsors.” “Na het derde seizoen bestaat de kans dat er een ploeg zakt, maar dat hangt af van de licentieaanvragen. Indien er geen nieuwe aanvragen zijn voor de eredivisie, zou het kunnen dat we er sowieso in blijven. Maar dat is nog verre toekomstmuziek.”

Real Madrid Om de C-licentie te halen moest Excelsior zijn budget verdriedubbelen. Het ging daarvoor aankloppen bij sponsors en overheidsinstanties. Een moeilijke zoektocht waarin ze zich gesterkt wisten door een sterk dossier. “Naast een eredivisieclub hebben jongeren een voorname plaats in ons project. Onze jongerenploegen gaan de komende jaren verbeteren. Een van onze plannen is om op termijn een opleiding te organiseren waarin sport en studie worden gecombineerd. Verder zullen we onze spelers uit de eerste ploeg inschakelen om stages en opleidingen te geven. En ik kan je verzekeren dat als iemand als Stephane Pelle, die nog bij de Los Angeles Lakers heeft gespeeld, les komt geven, de ketjes grote ogen trekken. Dat motiveert hen. We zijn trouwens altijd al een opleidingsploeg geweest. Jongens als Quentin Serron en Maxime De Zeeuw komen uit onze stal.” “Verder zullen er ook verschillende jongeren onder de 23 jaar opgenomen worden in de kern. Zij zullen net als de profspelers acht keer per week trainen en af en toe een kans krijgen in de eredivisie. Daarnaast zullen ze ook aangesloten zijn bij een ploeg in tweede klasse of een lagere divisie om ervaring op te doen.”

Het is de ambitie van de club om Brusselaars aan te trekken, de voorzitter is zelfs bereid om een inspanning te leveren, maar niet tegen eender welke prijs. De spelers moeten in het gezochte profiel passen. Die spelersprofielen moeten de komende weken ingevuld worden. Ook naast de transfers staat er nog heel wat werk op de plank. “We gaan een commerciële medewerker aantrekken om het commerciële aspect beter te organiseren. Ook andere zaken moeten geregeld worden zoals het verminderen van het aantal lijnen op ons parket. Dat moet, zeker als Belgacom een match uitzendt. We blijven trouwens in onze zaal in NederOver-Heembeek spelen. In principe komt er

ten dan uitwijken naar andere clubs waar wel getennist kan worden onder een dak.”

de CLUB

TK Ring

Blind date tennis

‘Geef mij maar een sportief gezonde club’ ANDERLECHT – TK Ring is terug onder de levenden. De tennisclub kende een paar moeilijke jaren, maar het kersverse bestuur zorgt voor een nieuwe schwung. De club kan uitpakken met velden op een prachtige locatie, aan de rand van het Scheutbos. “Tijdens de hoogdagen van het Belgische tennis, met Clijsters en Henin in de hoofdrol, zaten we met een honderdtal leden aan onze piek,” vertelt penningmeester Chris Van Osselt (23). “Maar sinds barhouders Jenny en Mathieu ermee stopten, is onze werking jaar na jaar verminderd. Tot op het punt dat er sprake was dat de club opgedoekt zou worden. Daarom heb we met het nieuwe bestuur, waarin ik

samen met mijn vader en vriendin zit, besloten om TK Ring nieuw leven in te blazen.”

Geen indoorzaal Sinds het ontstaan in 1990 staat deze tennisclub gekend voor zijn gezelligheid. Dat wordt nog versterkt door het aangename kader: op een paar passen van de Ninoofsesteenweg, badend in de rust van het belendende Scheutbos. “Dat is inderdaad een van onze troeven. Het sociale contact is ook een belangrijk aspect. Of het op het veld is of in het clubhuis, het is hier gezellig. We zijn een grote vriendenclub. Het bewijs: wij kennen alle leden bij naam – al hebben we er momenteel niet zoveel.” “Sommige clubs gaan uit van een kleine hon-

derd spelers per terrein. Ik vind dat nogal veel. Met een kleine driehonderd leden zit je hier aan je maximum, maar dat is nog niet voor morgen. Als ik de leden van de tennisschool erbij tel, kom ik aan een vijftigtal tennissers.” Die tennisschool is een externe vereniging die wekelijks lessen en af en toe stages organiseert op de vier velden van TK Ring. De samenwerking houdt al jarenlang stand. “We vullen elkaar goed aan: zij houden zich bezig met scholing, bij ons kunnen de spelers een los partijtje komen spelen.” “Zij hebben geen vaste thuisplek. Het zou mooi zijn als we hen voltijds zouden kunnen huisvesten, maar we hebben geen indoorzaal, met alle gevolgen vandien. Ze moe-

Het nieuwe bestuur zou zijn ledenbestand graag wat aandikken. Daarvoor rekenen ze onder meer op blind date tennis. “Elke maandag en donderdag mag iedereen langskomen om een dubbelspel te spelen. Ons doel is niet om kolossale winsten te maken. Gelukkig krijgen we steun via subsidies. Nee, we willen actieve leden aantrekken. Het is goed om veel leden te hebben, financieel draait het dan goed. Maar als die mensen nooit komen, ben je sportief niet gezond. En dat wil ik vermijden.” TK Ring heeft in 2013 een nieuwe start genomen en zal de komende jaren nog meer schwung krijgen. Penningmeester Van Osselt heeft al wat ideetjes. “Dit jaar hebben we geen interclubcompetitie gespeeld omdat het een overgangsjaar was, maar in de toekomst willen we de draad terug oppikken. Verder zouden we het clubhuis en onze infrastructuur willen opfrissen. Om de kosten te drukken, hebben we een deel van de heraanleg van onze velden zelf gedaan. Wat we zelf kunnen doen, doen we zelf. We blazen onze club nieuw leven in en zien wel waar we uitkomen.” Tim Schoonjans Meer info op www.tkring.be

BDW 1377 PAGINA 23 - DONDERDAG 9 MEI 2013

David Steegen Zorro en Dirk Brouwerij Belle-Vue bestaat honderd jaar, RSCA-icoon Jacky Stockman is na een slepende ziekte gestorven en Dirk Vekeman, de beste tweede keeper van de wereld, liet onverwacht het leven in zijn slaap. 52 jaar jong. Hij zou op de dag na de klassieker tegen Standard Luik voor de vrouwenploeg van RSC Anderlecht werken. Het heengaan van Jacky ‘Zorro’ Stockman (1938) laat de oudere fans van paars-wit mijmeren over mooie en lang vervlogen tijden. Stockman was ingehaald om Jef Mermans te doen vergeten. Hij leek stug maar de spits uit Ronse was een doorzetter en snel als een haas. Bij de scholieren werd hij zelfs nationaal kampioen op de 100 en de 300 meter sprint. Stockman integreerde snel in de hoofdstad waar niets gemakkelijk is. Zo won hij de allereerste beker van België van de club in 1965 tegen Standard Luik. Jacky Stockman won ook vijf titels met paars-wit. De eerste jaren van het champagnevoetbal. Hij werd driemaal topschutter van de club en eenmaal topschutter in eerste klasse. Hij scoorde dertig doelpunten in het seizoen 1961–1962. Hij maakte verdedigingen helemaal gek. Hij beleefde ook belangrijke hoogtepunten met de nationale ploeg. Stockman verzamelde 37 selecties en hij stond in het team dat wereldkampioen Brazilië – weliswaar zonder Pélé – versloeg. Zorro nam drie doelpunten voor zijn rekening. De Rode Duivels wonnen met 5-1. Een jaar na de historische prestatie kreeg hij de bijnaam ‘Zorro’ naar een liedje van Henri Salvador nadat hij, bij een 2-0 achterstand, kort voor tijd scoorde. Het doelpunt dwong een testwedstrijd af. Uiteindelijk besliste een muntstuk dat Anderlecht naar de volgende ronde mocht. In

André De Kandelaer: “De komende twee seizoenen is de competitie gesloten, waardoor we niet dreigen te zakken. We moeten dus niet onnodig geld uitgeven om in eerste te blijven.”

nog een tribune van 400 plaatsen bij, zodat we in totaal ongeveer 1.250 mensen kunnen ontvangen. Maar als we een gemiddelde halen van 700 toeschouwers, zal ik al zeer tevreden zijn.” “Het project van een multifunctionele sporthal in Vorst Nationaal interesseert ons nog steeds, maar momenteel is het daar even stil rond. De mogelijkheid bestaat wel dat we een paar matchen in Paleis 12 (spektakelzaal op de Heizel, red.) spelen. Daar wordt over gepraat.” Er staan Excelsior opwindende weken en maanden te wachten. Maar ze blijven met de voetjes op de grond. De voorzitter om-

ringt zich met capabele mensen en blijft bij zijn principes. “Al onze energie, naast het sportieve, gaat naar de versteviging van onze financiële structuur. We gaan onze marketingafdeling verbeteren en de zoektocht naar sponsors gaat door. Ik zal nooit een cent uitgeven die ik niet heb. Nooit! Als ik daarvoor moet zakken, dan is dat maar zo.” “En binnen vijf jaar spelen we tegen Real Madrid in de Europabeker (lacht). Nee, je moet realistisch blijven. Het hangt allemaal van je budget af. Onze vooruitgang hangt af van de prestaties van onze marketing- en financiële cel. Zo simpel is dat.” Tim Schoonjans

1966, na negen mooie seizoenen, vertrok hij naar Club Luik toen de concurrentie met de jonge Nederlandse spits Jan Mulder te groot werd. Jacky Stockman keerde nog een seizoen terug (1972 – 1973) om een beker te winnen met ‘zijn’ Anderlecht. Stockman kwam zo vaak hij kon naar het Constant Vanden Stockstadion. Als supporter. Net als Dirk Vekeman. Bij aankomst in het Constant Vanden Stockstadion, voor de cruciale wedstrijd tegen Standard Luik – bij verlies zou RSCA het kampioenschap mogen vergeten - overleggen we met de voorzitter hoe we hulde kunnen brengen aan de spits. We vernemen ook dat Dirk Vekeman, reservekeeper met de onafscheidelijke lange trainingsbroek, onverwacht gestorven is. Vekeman was negen jaar lang actief op de club. Hij won vier titels en een UEFA Cup. Hij speelde vijfendertig wedstrijden voor paars-wit. Vekeman morde nooit. “Als we het voor de ene doen, moeten we het voor de andere ook doen. En soms vergeten we wel eens iemand,” geeft hij toe. Vandaag is geen goede dag. Het stadion staat in vuur en vlam, het eeuwfeest van brouwerij Belle-Vue wordt gevierd en we proberen, samen met de spelers van Standard Luik, het publiek te sensibiliseren voor de strijd tegen borstkanker. We zullen het op een andere, meer plechtige manier doen want Dirk Vekeman en Jacky Stockman zijn leden van de familie. Het is een grote familie. Dat hebben de fans afgelopen zondag opnieuw bewezen.

www.brusselnieuws.be/steegen David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht

BRUSSEL – De passie voor fietsen verleidt steeds meer wielertoeristen. De Cycling DVD van Wielerbond Vlaanderen beantwoordt al hun vragen. Uitgebreide trainingen, aangepaste voeding, gesofisticeerde fietsen: de passie voor fietsen gaat ver. Toch blijven heel wat vragen onbeantwoord. De DVD van Wielerbond Vlaanderen geeft antwoorden, onderverdeeld in vier rubrieken. Bij ‘Rijtechnieken’ krijgt de wielertoerist meer informatie over traptechniek en de ideale houdingen op de fiets. Het onderdeel ‘Training’ geeft inzicht in het be-

lang van de hartfrequentie tijdens de ritjes. ‘Voeding’ geeft onder meer eet- en drinktips en bij ‘Materiaal en kledij’ komt de fietser te weten wat hij allemaal nodig heeft om in de best mogelijke omstandigheden te sporten. Om de professionele, wetenschappelijke informatie te vertalen naar het niveau van de wielertoerist, werd samengewerkt met de KUL/Bakala Academy, die topatleten traint. De DVD duurt ongeveer 150 minuten en werd ingesproken door VRT-commentator Michel Wuyts. Bestellen kan op www.beeldtaal.be, voor twintig euro. TS

VUB verfijnt therapie voor knieartrose De VUB ontwikkelt een oefenprogramma voor mensen met artrose in de knie en zoekt hiervoor kandidaten.

Om het ledenstand aan te dikken, mikt TK Ring op blind date tennis.

“Artrose kan een gevolg zijn van een sport- of ander trauma, maar kan ook ontstaan door ouderdom,” legt onderzoeker David Beckwée uit. Vele kniepatiënten slikken ontstekingsremmers, maar inmiddels is ook bewezen dat specifieke oefeningen een gunstig effect hebben. “We proberen te achterhalen welke oefeningen – uithoudingsoefeningen of krachttraining – het meest aangewezen zijn,

afhankelijk van de knieklachten. Ook wordt gezocht naar manieren om patiënten te stimuleren om consequent te blijven oefenen.” Voor dit Knoet-onderzoek zoekt hij nog kandidaten van boven de vijftig die bereid zijn om vijf maanden lang te trainen. De eerste weken oefenen ze driemaal per week onder begeleiding van kinesitherapeuten in het UZ Jette. Daarna moeten ze de oefeningen thuis doen. Vooraf, na drie en zes maanden is er telkens een meting. Meer info via knoetstudy@gmail.com of op 0492-03.71.99. HUB

N°6

9 MEI 2013

ZAZIE MAGAZINE N° 6 - DONDERDAG 9 MEI 2013 - PAGINA 2

De boom op de voorpagina is een tekening van onze eregast van deze maand: Fred le Chevalier (meer tekenkunst van hem ontdek je op de pagina’s 4 en 5). We nodigen je uit om zijn geheimzinnige boom in een kleurrijk lentepak te steken! Je kan er ook, als je wil, vanalles bij verzinnen: vogels, nesten, bloesems, eekhoorns, apen... Laat je verbeelding de vrije loop en stuur je originele boomcreatie voor 21 mei naar BDW/Zazie, Flageyplein 18, 1050 Brussel. Vermeld natuurlijk ook je naam, leeftijd, telefoon én mailadres.

En mij ook...

WIN! © ILAH

De twee winnende kunstenaars krijgen 2 x drie gratis tickets voor de tentoonstelling ‘New York Arbor’, in de Fondation A Stichting in Vorst (www.fondationastichting.be). Daar kan je op 25 of 26 mei de imposante bomen uit New York van fotograaf Mitch Epstein gaan bewonderen. Je krijgt er een speciale rondleiding én een leuke wandeling-workshop in het nabije park van Vorst er bovenop. Plus een Zazie-verrassingslentepakket. Veel inspiratie!

Twee lieve lesbiennes over de liefde voor hun kids...

Leve mama(’s)!!

‘H

et belangrijkste voor mij is dat een kind kan opgroeien bij mensen die het graag zien. Of het nu om een adoptieouder gaat, of een alleenstaande moeder, om twee mannen of om twee vrouwen, dat doet er op zich niet toe.” Dat vertelt Ann uit Sint-Gillis. Daar woont ze samen met haar vriendin Caroline en met hun twee kindjes, Paul (3) en Alice (2,5). “We wilden allebei verschrikkelijk graag kinderen hebben,” vertellen de fiere jonge mama’s aan Zazie.

Hoe lang waren jullie samen toen jullie beslisten dat jullie kinderen wilden? Ann (A): Zo is het niet gegaan. Ik wilde al graag een kindje voor ik Caroline leerde kennen. Toen ik nog alleen was, had ik de procedure al opgestart om zwanger te geraken. Toen ontmoette ik Caroline, en bleek dat zij ook graag kinderen wilde. We waren nog geen jaar samen toen ik zwanger werd van Paul. Caroline (C): En vijf maanden later was ik zelf ook zwanger, want ik was ook al begonnen met de procedure. Dat gaf soms wel grappige reacties. Zo was ik bijvoorbeeld bij de bevalling van Ann, en toen keken sommige verpleegsters vreemd op: ‘Amai, twee kindjes zo snel na mekaar, gaat dat wel lukken?’ (lacht) Jullie spreken over het starten van ‘een procedure om zwanger te worden.’ Wat bedoelen jullie daarmee? A: Als lesbische vrouw zijn er verschillende mogelijkheden om zwanger te geraken, maar wij zijn naar een ziekenhuis gegaan voor kunstmatige inseminatie. Om het simpel te zeggen: er zijn mannen die zo vriendelijk zijn om hun zaadcellen te schenken aan het ziekenhuis. Zo’n zaadcel wordt

dan ingebracht, en als je geluk hebt, kan de zaadcel een van je vrouwelijke eicellen bevruchten. Bij sommige vrouwen duurt het heel lang voor het lukt met de bevruchting, maar bij ons ging het vrij snel. Al van bij de tweede keer was ik in verwachting, Caroline al van bij de derde keer. C: Daarvoor moet je wel eerst een lang gesprek hebben met de dokters en met een psycholoog. Zo willen ze bijvoorbeeld ook weten of je genoeg vrienden hebt, genoeg heterovrienden ook. Jullie moesten dus een beetje ‘een mamaexamen’ afleggen? A: Ja, ergens wel. Het voelde heel vreemd, maar dat heb je er voor over. C: Je moet heel wat stappen ondernemen alvorens je een kind ‘mag’ hebben, dus moet je er goed over nadenken. Je zou kunnen zeggen dat onze kindjes heel erg ‘gewild’ zijn.

Ik vind dat we met kinderen vooral moeten praten over het feit dat er zoveel meer bestaat dan het zogenaamde klassieke gezin, met één mama en één papa.

Vinden jullie het jammer dat jullie de papa niet kennen? A: Eigenlijk moet je bij ons eerder spreken over een ‘donor’ (= de man die een zaadcel heeft gegeven, red.) in plaats van over een papa. Er is niet echt een vader, natuurlijk... C: Je kan het een beetje vergelijken met iemand die een orgaan afstaat voor een operatie...

A: We hebben ook een papier moeten ondertekenen waarin staat dat we nooit op zoek zullen gaan naar de naam van de donor. Nu is de wet wat veranderd, maar toen wij zwanger werden, vond men het nog heel belangrijk dat de donor anoniem zou blijven. Ik heb ook wel aan vrienden van mij gevraagd of zij de donor wilden zijn. Maar niemand zag dat zitten (lacht). En wat als jullie kinderen willen weten wie hun vader, of liever, wie de donor was? Paul en Alice zijn nog klein, maar stellen ze daar nu al vragen over? C: Nee, maar ze beseffen wel goed dat ze twee mama’s hebben en dat er geen papa is. A: Er was ook een periode waarin ze zowat elke man die ze zagen ‘papa’ noemden. Waarschijnlijk ook omdat ze andere kindjes in de crèche en op school op ‘papa’ hoorden roepen. Maar we hebben hen uitgelegd dat die mannen gewone ‘meneren’ zijn. C: Wat ik zelf heel belangrijk vind, is dat we hen duidelijk maken dat ze niet in de steek gelaten zijn door een papa. Dat maakt toch veel verschil voor een kind. En verder moeten ze gewoon weten hoe het gegaan is, en waarom. A: Ja, ik verwacht zeker dat die vragen gaan komen, en ik verwacht ook dat ze gepest zullen worden met het feit dat ze geen papa hebben. Denk je? A: Ja, dat denk ik wel. Daarom net is het belangrijk dat er genoeg over gepraat wordt, en dat ze ook steun krijgen op school. Toen wij een school contacteerden voor Alice en Paul, hebben we onmiddellijk met de directrice gesproken over ons gezin. Die maakte er geen enkel probleem van, en de leerkrachten ook niet. C: Ik vind dat we met kinderen, en volwassenen ook, vooral moeten praten over het feit dat er zoveel meer bestaat dan het zogenaamde ‘klassieke gezin’, met één mama en één papa. Er zijn ook kinderen

ZAZIE MAGAZINE N°6 - DONDERDAG 9 MEI 2013 - PAGINA 3

Anas (achteraan) en Jonas hebben hun personages in ‘Ergens hier’ zelf bedacht.

Aliens en voetbal “Mijn personage is de jongen die met de dieren kan praten, en op zoek gaat naar de onderwereld,” vertelt Anas (12) aan Zazie. “En ik ben de jongen in de regen met de droevige vogel,” zegt Jonas (11). Anas en Jonas spelen allebei mee in het toneelstuk ‘Ergens hier’, dat je dit weekend kan bekijken.

[ SORRY ] SNORRY ?

“Het is geen gewoon toneel, het is ons toneel,” zegt Anas. “Vroeger dacht ik dat je voor theater gewoon een tekst uit het hoofd moest leren en die luidop moest zeggen voor een publiek.” “Bij ons gaat het anders,” gaat Jonas verder. “Wij hebben zelf veel ideeën gegeven voor onze personages en het verhaal.” Dat verhaal gaat over een groep kinderen en een plein, waar de Brusselse ketjes vaak samen spelen. Op een dag komt er een alien binnengestrompeld. Die reageert op niets of niemand, tot er een voetbal tegen hem botst. Voetbal is het enige wat dat buitenaards wezen kent van de aarde... “De alien doet dan even een solo met de bal, en daarna beginnen we samen met hem voetbal te spelen. Dat vind ik de leukste scène,” zegt Anas en zijn zwarte ogen blinken.

Je moet als lesbische vrouw heel wat stappen ondernemen alvorens je een kind ‘mag’ hebben. Je zou dus kunnen zeggen dat onze kindjes heel erg ‘gewild’ zijn.

van wie de ouders gescheiden zijn, er zijn ouders die hertrouwen of gaan samenwonen met een nieuwe partner. Er zijn kinderen die bij hun grootouders opgroeien. Er zijn zoveel verschillende mogelijkheden, en daar zijn wij, als lesbisch ouderkoppel, er één van. Het allerbelangrijkste is dat je je kinderen graag ziet. Daarom was ik ook blij dat jullie een interview wilden geven, zodat de jonge lezers begrijpen hoe ‘gekleurd’ deze wereld is. Toch hebben jullie lang getwijfeld of jullie er over wilden praten. A: Ja, omdat onze kinderen zelf nog niet kunnen beslissen of zij het wel leuk vinden om op die manier aandacht te krijgen. Stel dat het op Facebook of op internet terechtkomt,

en ze worden er later mee gepest. Ik wil daar voorzichtig mee zijn. Maar in dit geval, voor een jongerenkrant, vond ik het wel zinvol. C: Ik heb er eigenlijk niet echt over getwijfeld. Ik vind het heel belangrijk dat er aandacht aan besteed wordt, ook in de pers. Op die manier kan er misschien iets veranderen en gaan Paul en Alice later net minder last hebben van vooroordelen. Tot slot: denken jullie nog aan een derde kindje? A + C: (glimlachen) Nee, toch niet. Het is heel goed zoals het nu is... (Alle namen in dit interview zijn om privacyredenen fictief )

RAAR? Al anderhalf jaar werken Anas, Jonas en hun klasgenoten uit het zesde leerjaar van de Vier Windenschool aan ‘hun’ toneelstuk. “Helemaal in het begin kregen we allerlei rare opdrachten van onze regisseur Inne. Zoals ‘zoek zeven rode voorwerpen in je buurt’ of ‘breng een magisch voorwerp mee van op reis’. Maar het rare is dat ik die opdrachten nu helemaal niet raar meer vind,” bekent Jonas. “Inne gaf die opdrachten om meer over ons te weten te komen, en over onze fantasie. Zo vroeg ze mij een keer of ik een stripverhaal wilde tekenen, want ik teken heel graag,” vertelt Anas. “Ik heb toen een strip gemaakt over een wereld die verborgen zit onder het plein. En in ons stuk speel ik nu de jongen die de ‘onderwereld’ zoekt. Of hij de ingang vindt? Dat verklap ik liever niet...” “Ergens hier’ is een theatervoorstelling van Inne Goris en tien jonge tieners. Je kan Anas en co zien acteren op 10 en 11 mei om 19.00, en op 12 mei om 15.00. In La Raffinerie, Manchesterstraat 21, 1080 Molenbeek. Meer info op www.kfda.be!

WIN!

Wees snel en stuur voor vrijdag 10 mei 13u (!!) een mailtje met je naam, leeftijd en adres op zazie@bdw.be. Misschien win je wel twee gratis kaarten voor de voorstelling van zondag 12 mei. Vermeld in je mail ook ‘Ergens hier’. SUCCES!

ZAZIE MAGAZINE N°6 - DONDERDAG 9 MEI 2013 - PAGINA 4

Elke maand nodigen we een kunstenaar uit om zijn of haar gang te gaan met een dubbele pagina in het Zazie Magazine. Met daarbij één opdracht: verwonder ons! Deze keer valt de eer te beurt aan

EREGAST VAN DE MAAND

Fred le Chevalier “

FRED LE CHEVALIER (Fred de Ridder) is niet mijn echte naam. Het is een bijnaam die ik voor mezelf heb verzonnen, toen ik op een feestje de zoon van vrienden aan het lachen wilde brengen. Ik had juist voor iedereen van zijn familie een bijnaam bedacht. Als laatste was ik aan de beurt. En ook toen, ondertussen ongeveer acht jaar geleden, besloot ik om opnieuw te gaan tekenen. Dat was een grote passie van mij toen ik klein was, en ik was bijna vergeten hoe het moest. Ik ben meteen een doos kleurpotloden gaan kopen, een tekenschrift en voilà... ‘Fred le Chevalier’ was het eerste personage dat uit mijn potloden kwam. De meeste van mijn personages zijn aan het wandelen, lopen, dansen... Af en toe zijn ze in het gezelschap van monsters die hen beschermen. Sommige van die personages kleef ik op de muren van de stad waar ik op dat moment ben. Parijs, Berlijn, Brussel, je vindt ze een beetje overal. Het geeft me een goed gevoel dat ze op reis gaan en zo in contact komen met de rest van de wereld.”

PS: Wil je graag meer mooie ﬁguren van Fred le Chevalier zien? Op brusselnieuws.be vind je meer beelden van hem.

ZAZIE MAGAZINE N°6 - DONDERDAG 9 MEI 2013 - PAGINA 6

ZESDE KLAS VAN DE ZONNEWIJZER MAAKT ONS WEGWIJS IN EUROPA

AFLE VERING

vandaag l a a n r u jo s n In o hebben we voor u de volgende hoofdpunten:

Door wie, waar en wanneer is de Europese unie ontstaan?

‘N

a de Tweede Wereldoorlog begon de Fransman Jean Monnet na te denken over meer samenwerking en vriendschap tussen de verschillende landen. Hij vertelde het aan zijn goeie vriend Robert Schuman, die het een supercool idee vond. Schuman was minister in Frankrijk en hij hield er in 1951 een toespraak voor heel veel mensen over. De mensen

“Beste lezer, goeiendag, bonjour, hello, gutentag! Vandaag, 9 mei, vieren we de Dag van Europa. Ons journaal staat dit keer dus helemaal in het teken van Europa!” Het zijn de woorden van presentatrice Firdaws, uit het zesde leerjaar van de Zonnewijzer. Daar maakten ze de voorbije weken een goednieuwsshow over de Europese droom. Of was het de Europese maag?

vonden ook dat ze elkaar moesten helpen in plaats van ruzie te maken. Zo werd de EGKS opgericht, de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal. Later veranderde de naam in EEG, wat de Europese Economische Gemeenschap betekent. In 1992 veranderde de naam dan in de EU, de Europese Unie. Op dit moment horen 27 landen bij de Unie. “En hoe gaat het nu met de Europese Unie, Nicolas?” “Eigenlijk niet zo goed, want landen als

Griekenland, Spanje en Portugal zitten in een crisis. Dat wil zeggen dat de banken en ook de gewone mensen niet genoeg geld hebben. De Europese Unie kan helpen. Zo gaat een stukje van onze belastingen naar die armere landen. Maar ook niet te veel, want anders gaan wij de crisis in!! Door de Unie blijven de landen van Europa voor elkaar zorgen. Als er crisis is en de Unie zou niet bestaan, dan zouden alle Grieken bijvoorbeeld ook uit hun land willen vluchten om naar hier te komen.”

Me er w e te n kijk z ? w w w.k eker eens o p lasind emedia Klas in .be. d e M e s amen wer kin dia is een g t u Br us s s en (FM B sel se media de ru br us s s sel, t v br u eln sse het On ieu ws, BDW l, der w ij ) en sc Br u s s entr um el .

ZAZIE MAGAZINE N°6 - DONDERDAG 9 MEI 2013 - PAGINA 7

X-perts Welk land tr eedt binnenkort to e tot Europa?

“Ok, bedankt Jarno en Nicolas voor de uitleg. We gaan nu snel over naar reporter Dorian. Hij is ter plekke in Kroatië en zal ons meer vertellen over dit land dat vanaf 1 juli tot de Unie toetreedt. Als 28ste land!” “Dobar dan!”, dat betekent ‘Goeiemiddag’ in het Kroatisch. Ik sta hier in Zagreb, de hoofdstad van Kroatië, een zeer mooie stad, waar het op dit moment ongeveer 26 graden is! Kroatië ligt in het zuid-oosten van Europa en de buurlanden zijn Slovenië, Hongarije, Bosnië, Montenegro en Servië. Het is een geweldig land om op vakantie te gaan, want Kroatië grenst aan de Adriatische zee. “En wat eet men daar zoal graag, Dorian?” Hier lusten de mensen Dalmatische prosciutto, dat is droge ham. Ook een soort kebab met veel ˇ ajuin, die Ćevapčići heet. En de sarma, een Turks kerstgerecht dat bestaat uit rijst, tomaten en gehakt en opgerold wordt in druivenbladeren. Dag Firdaws, ik ga nog snel een bezoek brengen aan een van de mooiste musea van Zagreb, het Mimaramuseum.”

t het Hoe klink pese uro nieuwe E ?! volkslied

Zazie-redacteurs vertellen over hun favoriete gadget en stripalbum, en iets minder favoriete DVD van de maand

Leyna (12), miss strips Deze maand wil ik het hebben over een tweedelige strip, Het Konvooi. Het verhaal gaat over Olya en haar doofstomme broertje Mathias, die moeten vluchten uit Duitsland omdat ze Joods zijn. Ze gaan bij hun oom in Brussel wonen. Maar ze worden verraden en komen in konvooi 20 terecht, richting concentratiekampen in Polen. Je ziet hun leven, hun problemen en hun relaties voorbijgaan en dat allemaal aan de hand van ﬂashbacks. Ik vond het in het begin nogal ingewikkeld maar geleidelijk aan ga je het beter begrijpen. Dus gewoon volhouden! Het is een leuke en spannende strip omdat hij over de Tweede Wereldoorlog gaat, én over liefde. Ik raad jullie deze strip echt aan, hij is interessant voor jong en oud. Wat je verder nog moet weten: deze strip is gebaseerd op waargebeurde feiten. Je leest best eerst het eerste deel, anders ga je er niet alles van begrijpen. Nog een interessant weetje: in de nacht van 19 april 1943 hebben Youri Lovhchitz, Robert Maistriau en Jean Fauklemont 231 personen bevrijd uit konvooi 20 en zo het leven van minstens een honderdtal gedeporteerden gered. Ze waren gewapend met een lantaarn, een stukje rood papier en een knijptang… Deze strip is opgedragen aan hen en aan alle mensen van dat konvooi.

Eline (11), de cineﬁele De animatiefilm ‘Wreckit Ralph’ lijkt als twee druppels water op de drie Toy Storyfilms. Maar deze keer is het geen speelgoed dat tot leven komt en eigen avonturen beleeft zodra het kind de kamer verlaat. Wel figuren uit computerspelletjes die bij elkaar op visite gaan zodra de eigenaar het lunapark sluit. De held van het verhaal is gek genoeg een slechterik. Ralphs taak bestaat erin keer op keer een appartementsgebouw te vernielen, dat daarna gefi xt wordt door Fix it Felix. Hij vindt het verschrikkelijk dat hij nooit aandacht krijgt, op taart getrakteerd wordt of een medaille krijgt opgespeld. Om zichzelf te bewijzen, probeert hij in de werelden van verschillende games een medaille te winnen. In de kleurrijke racewereld Sugar Rush botst hij op Vanellope, een meisje met vreselijk irritante stem. Ook games als Packman, Mario Cart en andere hoekige figuurtjes uit de prehistorie van de gamewereld komen erin voor. Wreck-it Ralph is zeker niet een van de beste Disneyfilms, wel een leuke film voor negenjarige jongens die van gamen houden. Zelf vind ik hem niet meteen geschikt voor een gezellige filmavond met mijn vriendinnen. Wreck-it Ralph (2012), geregisseerd door Rich Moore met John C. Reily, Sarah Silverman en Jack McBrayer. Een productie van Walt Disney. Duur: 108 minuten.

Schrijver: Kid Toussaint/ Tekeningen & inkleuring: José María/ Uitgever: Casterman/ Vanaf 12 jaar

“Ok Dorian, ‘hvala’, wat ‘dank u’ betekent in het Kroatisch. En nu laten we u, lezer, genieten van de nieuwe versie van het Europees volkslied. De muziek werd geschreven door Ludwig van Beethoven, de tekst is van Mohammad, Melih en Maxence uit Sint-Pieters-Woluwe. Ga uw gang, heren! Alle monden van Europa: Mmmm Belgische frietjes en natuurlijk bier (slurp) Spaanse pikante chorizo en dikke Duitse worst (jammie jammie) Griekse feta of Nederlandse kaas (iep iep iep) En lusten jullie witloof? (Bah beh bah!) (en nu allemaal samen, overal in Europa)

Quinten (13), de gadgetfreak Heb jij het ook al meegemaakt? Je wilt een keer gezellig gaan fietsen maar het is veel te gevaarlijk op bepaalde wegen in Brussel. En al helemaal als het donker is! Wel, er is een oplossing: Letdooo Bike Bicycle Laser Tail Light! Dat is een laser die je achter op je fiets monteert. Aan twee kanten van je fiets bevinden zich dan plots twee rode markeringslijnen. Het is te vinden op onder andere eBay voor ongeveer 15 euro. Zo kan je veilig fietsen op je eigen fietspad! Wat niet wil zeggen dat je plots geen helm meer moet dragen. Ook een ﬂuovestje blijft een aanrader…

UIT-gestippeld

VIER tips van Zazie om er de volgende weken met je ouders of vrienden op UIT te trekken:

MUZIEK/WORKSHOP: MUSIC@LUNCH

In de vorige Zazie lieten we weten dat er in het Koningin Groenpark in Schaarbeek nog veel werk aan de winkel is om er een leukere plek voor kinderen van te maken. Gelukkig zorgen sommige volwassenen daar nu ook al af en toe voor. Op woensdag 15 mei bijvoorbeeld valt er vanalles te beleven: een insectenhotel in elkaar knutselen (zie foto), je verkleden, experimenteren met een megabellenblazer en een geestig concert van ‘Ik en de Theo’. Je kan er ook naar hartenlust picknicken... Ingang van het Koningin Groenpark: Paleizenstraat 42 of de Groenstraat 124-130.

Christel Kompany zal voetbalclub BX Brussels leiden.

CIRCUS: ZONDER HANDEN

Komt dat zien! Leerlingen van het Circusatelier Zonder Handen tonen bij BRONKS allerlei acrobatische kunstjes. Kleuters, kids, jongeren én volwassen artiesten zorgen voor een show vol circusmagie. Je kan ook zelf een heel weekend lang leren jongleren, koorddansen of je recht houden op een evenwichtsbal. “Kijk mama, zonder handen!” www.bronks.be

STRAATFEEST: BOEKENBAZ’ART

1 JUNI

Ben je enkele van je kinderboeken of strips ontgroeid? Op de Boekenbaz’art in Elsene vind je op zaterdag 1 juni een meertalige tweedehandsboekenmarkt, waar je ze aan een zacht prijsje kunt verkopen. Maar Boekenbaz’art is ook een gezellig wijkfeest met onder andere straattheater, fanfares, goochelaars, workshops en een zomers hapje en drankje... De Fanfakids en Brahim zorgen voor de swingende ambiance! www.elsene.bibliotheek.be

Christel gaat de gloednieuwe voetbalclub BX Brussels leiden. Alle ketten tot 12 jaar met een passie voor de bal zijn er welkom! Wie volgend seizoen bij BX wil spelen kan zich inschrijven voor de BX Youth Days via www.bxbrussels.be. Daar vind je ook meer info over deze jongerenclub van Kompany en co. En hier is de vraag van Christel:

“Kinderen van Brussel, vinden jullie het belangrijk dat jullie familie (ouders, peter, meter, oom...) jullie steunen bij jullie sportactiviteiten? Vinden jullie bijvoorbeeld dat de familie regelmatig aanwezig moet zijn bij de trainingen? En waarom?”

Aan jullie om er een rondje over te palaveren, in de klas, thuis, met je vrienden... Reacties zijn welkom op zazie@bdw.be. Met groeten uit Vraagichistan!

Hokusai, een van de bekendste kunstenaars uit Japan, leefde van 1760 tot 1849. Vijftig prachtige tekeningen van hem zijn nu te ontdekken in het Museum voor Japanse kunst. Een van zijn belangrijkste werken heet ‘De grote golf bij Kanagawa’, waar enkele bootjes op een zee van reusachtige golven proberen te varen. De grootste golf heeft iets van een monster met klauwen... (zie tekening onderaan) Vraag bij je bezoek zeker naar het boekje ‘Hokusai Kids Only’! www.kmkg.be

Elke maand polst Zazie bij een Bekende Brusselaar naar wat hij/ zij wil vragen aan jullie, de Jeugd van Tegenwoordig. Deze keer is het de beurt aan Christel Kompany, de zus van een wel héél bekende Brusselaar, Vincent Kompany.

EXPO: HOKUSAI

WELKE VRAAG LIGT ER OP JE MAAG?

www.bredeschoolnoord.be

Teresa Sdralevich is een grafisch ontwerpster, en ze maakt maandelijks een Posterzegel voor Zazie. Je kan de Posterzegels uitknippen en verzamelen of downloaden op www. brusselnieuws.be/ posterzegel. Gewoon naar kijken mag ook! Zazie is een maandelijkse bijlage bij Brussel Deze Week en is gratis. Idee & samenstelling: Patrick Jordens (patrick.jordens@bdw.be, 02-226.45.54). Vormgeving: Peter Dhondt. Tekeningen: Ilah, Teresa Sdralevich. Eindredactie: Ken Lambeets. Foto’s: Saskia Vanderstichele. Vragensteller: Christel Kompany. X-perts: Leyna, Eline en Quinten. Contact met Zazie? zazie@bdw.be. Like! facebook.com/ zazie.brusseldezeweek. Adverteren in Zazie? rika.braeckman@bdw.be. Neem een abonnement: abo@bdw.be. Verantwoordelijke uitgever: BDW, Anne Brumagne, Flageyplein 18, 1050 Brussel.

De Japanse kunstenaar Hokusai lijkt met ‘De grote golf’ wel te waarschuwen voor een tsunami.

Volgende Zazie op 5 juni 2013! www.brusselnieuws.be/zazie