BDW - editie 1422 by brusselnieuws.be

EEFJE DE VISSER: “HOEZO, NEDERLANDS IS GEEN POPTAAL?” En ook: Anthony Joseph, Elvis Peeters en tg STAN.

17 04 14

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

CINEMA MÉTROPOLE BROKKELT AF

Het voormalige cinemacomplex Métropole in de Nieuwstraat, dat nu de kledingwinkel Zara huisvest, is helemaal ingepakt met stevige gele netten. Sinds enkele maanden brokkelen er stenen af van deze historische art-decogevel. Daardoor was de veiligheid van de bezoekers van de grootste winkelstraat van het land niet langer gewaarborgd zegt Inditex, dat de Zara-groep beheert. De oorzaak van de afbrokkeling is onduidelijk, evenals hoelang de netten er nog zullen hangen en of de gevel gerenoveerd zal worden. Cinema Métropole is een creatie van de beroemde Brusselse architect Adrien Blomme, die ook de brouwerij Wielemans-Ceuppens in Vorst ontwierp. De bioscoop opende eind oktober 1932 de deuren. In 1993 moest de cinema wijken voor de uitbreiding van een kledingzaak, ondanks jarenlange actie voor het behoud. Ook een gunstig advies van Monumenten en Landschappen 25 kon.05het Gewest er 2014 niet toe bewegen om de Métropole te beschermen. MV 25.05

2014

25.05

2014

Financiën > Private vrienden schieten beloofde subsidies voor

25.05

Belgian Pride krap bij kas BRUSSEL – Met een noodsysteem van renteloze voorschotten van Vrienden van het Regenbooghuis lost de Belgian Pride van 17 mei zijn liquiditeitsproblemen op. Amper 55.000 euro van de verwachte 270.000 euro aan subsidies is reeds gestort. Ook de beloofde besluiten en ordonnanties blijven achterwege.

e Belgian Pride, al 19 jaar bekend als de Gay Pride, is de grootste manifestatie van holebitransgroepen. Ze ontvangt toelagen van zeven overheden: de Vlaamse regering, het Brussels Gewest, de Vlaamse en de Franse Gemeenschapscommissie, Brussel-Stad, de Fédération Wallonie-Bruxelles en de Waalse regering. Maar de subsidies laten op zich wachten en de financiering komt in het gedrang. “Vermits er ook geen besluiten en ordonnanties in de bus vallen, hebben we niet alleen een liquiditeitsprobleem maar kunnen we ook niet aankloppen voor een lening,” stelt voortrekker

Chille Deman. “We moeten 5 procent interest betalen aan de coöperatieve De Hefboom, die ons geld leent. Maar zonder subsidiebelofte op papier, mogen we zelfs daar niet aankloppen. De overbruggingsperiodes voor liquiditeit blijven zeer problematisch, en hebben ieder jaar te maken met de lome politieke besluitvorming.” Een pragmatische oplossing vond de Pride bij de Vrienden van het Regenbooghuis, dat met eenzelfde probleem zit voor de eigen instelling. Die hulpvereniging, gestuurd door Hilde De Greef, bedelt bij mecenassen voor overbruggingsgeld, met fi scale erkenning via de Koning Boudewijnstichting.

In 2011 kende de Belgian Pride al een groot liquiditeitsprobleem, waardoor het evenement in het water dreigde te vallen. Sindsdien blijft het probleem groeien. Zelfs al staan er verkiezingen voor de deur, toch ziet de editie 2014 (waarvoor 85.000 deelnemers worden verwacht) er financieel niet rooskleuriger uit. “Onze grootste kost blijft het personeel, het promotiedrukwerk en de publicitaire advertenties,” stelt Deman. “De dag zelf moeten de podia, de village-infrastructuur bij de Beurs en de toiletten gehuurd worden, en gaat veel geld naar private security van de optocht. Direct nadien volgt de hoge elektriciteitsfac-

tuur.” Met enkele activiteiten vooraf haalden de Vrienden al 10.000 euro bijeen om het structurele probleem te counteren; private vrienden schieten 20.000 euro extra voor directe kosten voor. Enkel de subsidies van 30.000 euro van Brussels staatssecretaris voor Gelijke Kansen Bruno De Lille (Groen) en 25.000 euro van zijn Vlaamse collega Pascal Smet (SP.A) kwamen reeds toe. Op de overige 215.000 euro blijft het wachten, op de beloftes op papier ook. “Dit kan geen jaren meer duren,” luidt het. De Pride heeft zich voor mei 2019 (net voor de volgende verkiezingen) kandidaat gesteld om de Europride in te richten. Op 6 mei houdt de holebikoepel in La Tentation een politiek debat over de toekomstige aanpak van de subsidiëringsproblematiek. Alle grote partijen hebben toegezegd. Jean-Marie Binst

2014 BRUSSELKIEST.BE

ALLES OVER DE VERKIEZINGEN IN BRUSSEL

VLAAMSE BEVOEGDHEDEN: WELZIJN EN ONDERWIJS LEES P. 4-5-6-7

Brussel Deze Week

Met de steun van de

FOUAD LAROUI ‘Ik vraag me af hoeveel vrijheid je hebt als jong Marokkaans meisje in Molenbeek’ LEES P. 12-13 ADVERTENTIE

20 things to Do in Brussels Ga snel naar pagina 7

N° 1422 VAN 17 TOT 24 APRIL 2014 ¦ WEEK 16: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, E-MAIL: INFO@BDW.BE, WWW.BDW.BE

OPMERKELIJK MOSLIMMEISJES GECYBERPEST BRUSSEL – Moslimmeisjes op verschillende Brusselse scholen worden het slachtoffer van een verregaande vorm van cyberpesten. Integratiecentrum Foyer spreekt van een trend die ernstige gevolgen kan hebben.

In Memoriam > Jos Chabert heeft geschiedenis geschreven

Afscheid van een 24-urenpoliticus BRUSSEL – Hij ging het Brussels model uitleggen in Sarajevo en Jeruzalem en hij slaagde erin om – tegen het voornemen van de Franstaligen in Anderlecht in – een metrostation te noemen naar zijn grote held Eddy Merckx. Jos Chabert (1933-2014) ademde politiek. Een 24-urenpoliticus is niet meer.

habert ging met zijn tijd mee, maar enige nostalgie was hem toch niet vreemd. Als Brussels gewestminister (19892004) voelde hij zich in zijn sas, maar de straffe verhalen die hij graag opdiepte dateerden van zijn tijd in de toen nog nationale regering. Hoe die regering, met Chabert als minister van Openbare Werken en Verkeer, in één ministerraad voor 30 miljard frank treinen, boten en vliegtuigen bestelde. Het waren de jaren 1970. En iedere keer dat hij die memorabele ministerraad aanhaalde, besloot hij met: “Dat waren nog eens tijden.” Chabert was een meester in het vermengen van sérieux en

luim, en ten behoeve van journalisten goot de advocaat-politicus er te gepasten tijde nog een scheut zelfrelativering bovenop. “Mijn vader zei

Jos Chabert is 40 jaar parlementair geweest, waarvan 25 jaar minister. Als vijftiger kreeg hij een geweldige kans toegestopt: hij kon als minister meewerken aan de opstart van het Brussels Gewest. Toen hij in Brussel arriveerde, kwam hij terug uit ‘ballingschap’ van Japan – zijn partij had hem ernaartoe gestuurd als regeringscommissaris voor de Wereldtentoonstelling. Het werd een ongemeen boeiende

“Chabert liet me ooit weten hoe blij hij was dat ik over een crisette had geschreven, in plaats van over een crisis” altijd: ‘Als ge niets kunt, dan kunt ge nog altijd advocaat worden. En als zelfs dat niet lukt, kunt ge nog altijd in de politiek gaan.’”

periode in de Brusselse politiek. Heel de wetgeving moest geschreven worden, het was van nul af aan beginnen. Om communautair opbod

te vermijden had minister-president Charles Picqué (PS) ook de VU en het FDF in de regering opgenomen. Het communautaire was Chabert zijn ding niet: “Ge zijt zoveel keren mens als ge talen kent,” was een van zijn gevleugelde uitspraken. Zijn lauw communautair profiel zorgde ervoor dat hij ook geliefd was bij Franstaligen, maar dat leidde wel af en toe tot wrijvingen met zijn collegae-ministers Rufin Grijp (SP) en Vic Anciaux (VU). Zelfs de groene Dolf Cauwelier vond bij tijd en wijle dat Chabert niet ‘Vlaams’ genoeg was. Chabert haatte het als er weer eens geschreven werd over een communautaire crisis. Schreven journalisten dat het slechts een crisette was, dan deed hem dat veel plezier, zoals ondergetekende ooit mocht meemaken. Chabert herleiden tot anekdotes zou de ambitieuze politicus onrecht aandoen. Chabert was ook de man van de snelheidsbeperkingen, de autogordel en de kindjes op de achterbank. Chabert kreeg het erdoor, in tijden dat snelheidsduivels nog graag gezien waren. Vooruitzien was de man niet vreemd. Tot wanhoop van zijn woordvoerder zei hij ooit na een interview: “Als ik nu jong was en politieke ambities had, ging ik misschien wel bij Agalev (voorloper van Groen, dv).” Chabert was de man van de consensus en haatte extremismen, alle extremismen. Toen het Vlaams Blok op z’n hoogtepunt was en de Brusselse politieke klasse bang was dat de extreemrechtse partij de instellingen zou blokkeren, trok hij alle registers open om het Vlaams Blok te counteren.

DE WEEK IN BEELD DOOR BART DEWAELE © BART DEWAELE

Foyer luidde de alarmbel in een opiniestuk voor De Morgen vorige week. Een paar weken geleden werd een van de jongeren van haar werking het slachtoffer van cyberpesten. “Het meisje werd op straat herkend door een paar jongens,” vertelt Charlotte Christiaens. “Bleek dat er een foto van haar op een Facebookpagina stond, een foto die ze een paar jaar geleden zelf had genomen. Die was blijkbaar in de verkeerde handen gevallen en op het internet gezet. Zelf was ze daar niet van op de hoogte.” Volgens Foyer circuleerden er op dat moment zeker vijf dergelijke Facebookpagina’s. Het gaat om openbare groepen toegankelijk voor alle Facebookgebruikers, met foto’s van moslimmeisjes die iets te uitdagende selfies nemen. De foto’s worden geplaatst zonder dat de meisjes er zelf van op de hoogte zijn. Vervolgens worden ze te kijk gezet en uitgescholden voor hoer en slet. “We hebben weet van zeker vijf scholen waar het probleem zich voordoet,” zegt Christiaens. “Op een school waren minstens veertig leerlingen bij het pesten betrokken. De school contacteerde de politie en Facebook zelf, waarop de pagina verdween. Maar ze is ondertussen al een paar keer opnieuw opgedoken.” De vorm van cyberpesten is bijzonder schadelijk voor de slachtoffers, zegt Christiaens. “Het gaat vermoedelijk uit van leerlingen uit diezelfde middelbare school die de meisjes tot de orde willen roepen: met getuite lippen of zonder hoofddoek poseren, dat kan niet voor een moslima, vinden de beheerders van deze pagina. Dat kan anti-emancipatorisch werken, want het onderdrukt in zekere mate een vorm van experiment, dat eigen is aan de puberteit en waarop die meisjes recht hebben.” “Bovendien krijgen de meisjes last in hun eigen omgeving. Sommigen komen uit gemeenschappen waar vrij vroeg gehuwd wordt; dit soort foto’s brengt hen dan in de problemen.” Foyer wil nu vooral waakzaamheid creëren. “Mensen moeten beseffen dat ze meldingsplicht hebben, en de politie moet dit ernstig nemen. Op Facebook zien al je vrienden en familieleden hoe je te kijk wordt gezet en verliest men iedere vorm van controle, wat dit stoppen bijzonder ingewikkeld maakt.” Goele De Cort

BDW 1422 PAGINA 2 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

Hoewel deze aanplakborden er al sinds eind maart staan, zijn ze nog steeds zo goed als onbeplakt. Mogelijk krijgen politieke partijen het advies om tot op het laatste moment te wachten met plakken, om zo de ‘zwevende kiezer’ te overtuigen.

WEEKOVERZICHT

BDW 1422 PAGINA 3 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

WOENSDAG 9 APRIL GEEN SUPERTRUCKS OP BRUSSELSE RING. De supertrucks die vanaf 1 juli op de Vlaamse wegen zullen rijden, mogen dat niet op de Brusselse Ring. Onder meer het stuk tussen Zellik en Jette en het viaduct van Vilvoorde zijn verboden. Supertrucks zijn vrachtwagens tot 25,25 meter lang en 60 ton zwaar. FOODTRUCKFESTIVAL. Op 10 en 11 mei vindt het eerste Brusselse Food Truck Festival plaats in het Warandepark. Een veertigtal Belgische en enkele buitenlandse foodtrucks zullen er allerlei gerechten serveren, van hotdogs tot gerechten met insecten. Brussel-Stad wil nog meer food trucks in de Brusselse straten en duidde daarom nog 15 locaties aan waar food trucks moeten komen.

DONDERDAG 10 APRIL OVERLIJDEN JOS CHABERT. Voormalig minister en minister van Staat Jos Chabert (CD&V) overlijdt op 81-jarige leeftijd. Hij was van 1989 tot 2004 minister in de Brusselse regering. MINISTER VOOR STUDENTENZAKEN. Net zoals de VUB pleiten ook de studentenraden van de Nederlandstalige hogescholen en universiteiten voor een Brusselse minister van Studentenzaken. In een memorandum vragen ze een studentenbeleid met nadruk op huisvesting, mobiliteit, feesten sportaccommodatie in het centrum met een imago van Brussel als studentenstad als resultaat.

Jos Chabert had geen communicatietraining nodig, hij was een natuurtalent.

Stemmentrekker Chabert was ook een man van de partij en van de zuil. Hij stond zeer dicht bij Charles Picqué – hij lanceerde volgens politieke tegenstanders zelf ‘de tandem Picqué-Chabert’ – maar toen de katholieke ziekenhuizen hun ongenoegen uitten over extra geld voor de redding van de openbare ziekenhuizen trok Chabert samen met Jean-Louis Thys (PSC) voluit de kaart van de katholieke ziekenhuizen. De ministeriële carrière van Chabert eindigde omdat er langs Nederlandstalig kant in de regering een vrouw moest zitten. Ironisch

“ “ HET GETAL

genoeg volgde de Vlaamsgezinde Brigitte Grouwels hem op.

Staatsbegrafenis Hij kreeg als troost het eerste ondervoorzitterschap van het Brussels parlement. Chabert was zo vergroeid met de macht en alles wat erbij hoort dat hij met tegenzin afscheid moest nemen. Hij kreeg nog een tweede troostprijs dankzij Open VLD: een verlengd verblijf in het Comité van de Regio’s. De laatste jaren deemsterde Chabert weg. Hij is er 81 geworden. Met Chabert verdwijnt een van de

bouwheren van de Brusselse instellingen, instellingen waarin hij zodanig geloofde dat hij zijn geloof ging uitdragen tot in die andere verdeelde steden als Jeruzalem en Sarajevo. Chabert krijgt op 22 april een staatsbegrafenis in de Sint-Michielskathedraal. De familie vraagt de media om buiten de katheraal te blijven. De man die als geen ander wist hoe hij in beeld moest komen, moet het op zijn begrafenis stellen zonder fotografen en cameralui.

Danny Vileyn

GEEN BLOOTSTELLING AAN ASBEST IN MIVB. Uit luchten stofanalyses blijkt dat het MIVB-personeel en de reizigers niet werden blootgesteld aan asbestvezels. Eerder was er asbest ontdekt in een metrostel, waarop de vervoersmaatschappij analyses liet uitvoeren door het gespecialiseerd bedrijf AIB Vinçotte. OVERGEWICHT. Meer dan een kwart van de Brusselse kinderen tussen vijf en negen jaar weegt te veel. Het Vlaams Instituut voor Gezondheidspromotie en Ziektepreventie (VIGeZ) gaat daarom de Nederlandstalige kinderdagverblijven in Brussel ondersteunen bij het uitwerken van een kwaliteitsvol voedings- en bewegingsbeleid.

DECUMUL IS UITGESTELD. De Raad van State heeft geen problemen met het wetsvoorstel van het Brussels parlement om het cumuleren te beperken maar zegt dat het niet zo kort voor de verkiezingen kan worden ingevoerd. Het wetsvoorstel zet een limiet op het aantal burgemeesters en schepenen in het Brussels parlement. De regel kan ten vroegste in 2019 van kracht worden.

FDF-voorzitter Olivier Maingain wil het hebben over Didier Gosuin maar vergist zich pijnlijk (op RTL-TVI).

Schaf de voorrang af voor Nederlandstaligen. Wij willen geen tweederangsburgers in onze stad.”

ZONDAG 13 APRIL BRUSSELS DECOR. Nooit eerder is Brussel zo vaak gebruikt als decor voor televisieopnames. In 2013 telde het Brussels Film Office 132 tv-opnames, bijna 50 procent meer dan het jaar voordien. Het totale aantal opnames, ook voor langspeelfilms, reclamespots en videoclips, is verder gestegen van 311 in 2012 naar 334 in 2013.

Staatssecretaris Bruno De Lille (Groen) over het onderwijsprogramma van de Brusselse groenen (op tvbrussel).

MAANDAG 14 APRIL CD&V WIL WOONBONUS HERVORMEN. De Brusselse CD&V wil de woonbonus hervormen en komen tot één belasting op wonen, door onder andere de woonbonus en de onroerende voorheffing samen te voegen. Met kortingen voor bepaalde wijken wil de partij wonen in Brussel aanmoedigen.

Vijf à tien jaar

DINSDAG 15 APRIL

netheidsmensen per vierkante kilometer, in Brussel zijn dat er maar vijftien. Inmiddels is het meer dan 20 jaar geleden dat een Brusselse excellentie liet optekenen dat Brussel de properste hoofdstad van West-Europa moest worden. De krant Het Volk pakte er zelfs mee uit op haar voorpagina. Het Volk bestaat niet meer en dat is spijtig. En Brussel is dus nog altijd niet proper.

VRIJDAG 11 APRIL

HOOFDDOEKENVERBOD. De Brusselse scholen van het Gemeenschapsonderwijs zullen geen hoofddoeken toelaten, ook als de Raad van State het algemeen verbod op religieuze symbolen nietig verklaart. Het is afwachten of de Raad van State het advies van de auditeur zal volgen. Volgens de auditeur druist het verbod in tegen het recht op godsdienstbeleving en de vrije meningsuiting.

De kandidaat van onze partij is Didier Reynders.”

Een vraag voor de pendelquiz van VRT: Binnen hoeveel jaar zal Brussel een propere stad zijn? A: 5 jaar. B: 10 jaar. C: nooit. Wat is het juiste antwoord? We weten het niet. Hoe wil je dat wij het weten als zelfs staatssecretaris voor Openbare Reinheid Rachid Madrane (PS) het niet weet? Madrane liet recent optekenen dat de kentering is ingezet, maar dat het nog vijf tot tien jaar wachten is op een propere stad. Het is een kwestie van middelen, zegt Madrane. In Parijs hebben ze 65

NIEUW VERVOERSAANBOD VOOR GEHANDICAPTEN. De MIVB en de taxisector stellen de nieuwe ‘Taxibus’ voor, een combinatie van aangepaste taxi’s en de oude minibusdienst van de MIVB. De minibussen moeten vooral overdag rondrijden, de taxi’s ‘s avonds en op zaterdag. De uren van de dienst worden uitgebreid en lopen nu van maandagmorgen 5 uur tot 1 uur zaterdagnacht.

Danny Vileyn

UBER EN UIT? De Brusselse rechtbank van koophandel verplicht de alternatieve taxidienst Uber zijn activiteiten in Brussel te stoppen na een klacht van Taxi Verts over oneerlijke concurrentie.

Samengesteld door Mathieu Declercq

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

25.05

2014

25.05

Politiek > Welzijn aan inhaalbeweging toe

2014

Tussen kinderdagverblijf en rusthuis

25.05

2014

25.05

2014 BRUSSELKIEST.BE

ALLES OVER DE VERKIEZINGEN IN BRUSSEL

BRUSSEL – De Vlaamse Gemeenschap investeert sinds jaar en dag voluit in cultuur en heel veel in onderwijs, al mag het natuurlijk altijd meer. Welzijn heeft echter een historische achterstand. Wordt die de komende vijf jaar ingehaald? Brussel Deze Week

Met de steun van de

Welzijn is verspreid over de Vlaamse en de Franse Gemeenschap: over de Vlaamse en de Franse Gemeenschapscommissie en de tweeta-

lige Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC). Voor de gebruiker niet evident om zijn weg te vinden. Of toch wel? Brigitte De

Pauw (CD&V), fractievoorzitter in het Brussels parlement en OCMWvoorzitter in Jette: “Wij blijven resoluut kiezen voor samenwerking met

Vlaanderen, dat is de beste manier voor een zorgaanbod in eigen taal. Zonder afbreuk te doen aan de vragen van anderstaligen, uiteraard.”

Dat verschillende overheden welzijn en zorg aanbieden, moet voor CD&V tot meerwaarde leiden. Met de zesde staatshervorming die de komende vijf jaar heel concreet wordt, zal de druk er zeker zijn om de ‘tweetalige’ Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie – die tegen 2020 ook de kinderbijslag moet

ADVERTENTIE

PLAATS PLACE

PAUL DELVA

BENJAMIN DALLE PLAATS PLACE

Brusselse lijst / Région

BRIGITTE DE PAUW Brusselse lijst / Région

PLAATS PLACE PLAATS PLACE

Lijsttrekker / Tête de liste Kamerlijst / Chambre

PLAATS PLACE

BRIGITTE GROUWELS Lijsttrekker / Tête de liste Brusselse lijst / Région

BIANCA DEBAETS Lijsttrekker / Tête de liste Vlaamse lijst / Parlement flamand

STEVEN VANACKERE Europa / Europe

PLAATS PLACE

WALTER 17 VANDENBOSSCHE Lijstduwer / Candidat en queue de liste Brusselse lijst / Région

STERKERE BRUSSELAARS, STERKER LAND www.bouwenaanbrussel.be

BDW 1422 PAGINA 5 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

ner dan die van de gewestregering op de gemeenten. Met de overheveling krijgt de GGC als voornaamste bevoegdheid het uitbetalen van het kindergeld. Wat de tweetalige bejaardentehuizen betreft, verandert er de komende tien jaar niet zo veel. Er is 100 miljoen euro uitgetrokken om de rusthuizen te laten voldoen aan de federale normen.” De gemiddelde leeftijd in de rusthuizen is vandaag 88 jaar. Mensen gaan pas naar het rusthuis als ze niet meer zelfredzaam zijn, maar

“Een stad moet ook voor haar ouderen kunnen zorgen”

beheren – zoveel mogelijk middelen toe te kennen. En dat in tegenstelling tot de voorbije kwarteeuw: de Franstaligen investeerden liever in de Franse Gemeenschapscommissie dan in de GGC. Maar dat zou dus kunnen veranderen. Ook de Brusselse OCMW’s vrezen dat de GGC bevoegdheden en geld naar zich toe zal trekken. JeanLuc Vanraes (Open VLD), OCMWvoozitter in Ukkel en oud-minister: “De wet van 1976 geeft de OCMW’s heel wat bevoegdheden: sociaal, opleiding, armoede en jeugdcoördinatie. In Vlaanderen is de OCMWvoorzitter ook schepen van Sociale Zaken. Dat de OCMW’s op hun strepen staan nu de GGC meer bevoegdheden en middelen krijgt, is dan ook niet verwonderlijk. De GGC heeft nu maar 1 tot 2 procent van de middelen die de negentien OCMW’s samen hebben. De impact van de GGC op de OCMW’s is dan ook veel klei-

dat zorgt voor nieuwe problemen. Vanraes: “Privéverplegers verlaten meer en meer de stad omdat door de files hun werk niet meer rendabel is. Thuiszorg gaat in de toekomst per wijk moeten worden georganiseerd. Daarvoor is overleg nodig tussen mutualiteiten, geneesheren en thuisverzorgdiensten.” Groen pleit voor bejaardenzorg op maat van de wijk. Elke Van den Brandt: “Eerst en vooral moeten er voldoende bejaardenvoorzieningen en rusthuizen komen. Een stad moet ook voor haar ouderen kunnen zorgen. Onder druk van de demografische boom is de voorbije vijf jaar alle aandacht naar de vergroening gegaan, de volgende vijf jaar kan dat niet langer. Maar er moeten niet alleen nieuwe homes en dagverblijven komen, het moet ook allemaal efficiënter.” Ook CD&V wil meer aandacht voor ambulante zorgen, begeleiding en zorg aan huis. CD&V schuift in haar programma de zorg voor dementerende ouderen naar voor. Brigitte De Pauw: “De verschillende overheden moeten zich achter een dementieplan scharen, het zijn immers niet alleen welzijnsinitiatieven die in aanraking komen met dementerenden. OCMW en politie moeten gesensibiliseerd worden.”

Veiligheid Is Open VLD hevig gekant tegen superstructuren – de PS wou een koepel boven de openbare rusthuizen naar analogie met de ziekenhuizen, maar dat ziet Open VLD niet zitten – dan kiest SP.A resoluut voor één OCMW. Roex: “Een eengemaakt

OCMW kan de noden veel beter in kaart brengen en iedere noodlijdende beter helpen. Het kan niet langer dat mensen hun plaats in de sociale economie verliezen omdat ze naar een andere gemeente verhuizen. Of dat sommige OCMW’s wel en andere niet tussenkomen bij dringende medische hulp.” SP.A pleit voor voorzieningen dicht bij de ouderen: sociale loketten van het OCMW, wijkgezondheidscentra, buurthuizen en lokale dienstencentra. Roex: “Er moet veel meer worden geïnvesteerd in flexibele woonvormen zoals kangoeroewonen. Om het tekort aan serviceflats in te dijken moeten ouderen hun eigendom in pand kunnen geven aan het gewest ter verwerving van een serviceflat.” N-VA pleit voor meer veiligheid en betere voetpaden. Lieven De Rouck: “In de strijd tegen de vereenzaming moeten de senioren een rijk gevuld leven kunnen leiden in een veilige, comfortabele woonomgeving. Ouderen moeten zo lang mogelijk in hun eigen huis of buurt blijven wonen. De Vlaamse woonzorgvoorzieningen zoals de lokale dienstencentra, de dagverzorgingscentra en socio-culturele faciliteiten moeten fors uitgebreid worden.” Vlaams Belang vraagt meer aandacht voor veiligheid en het isolement waarin senioren verkeren: “Het afschaffen van de cultuurwaardebon door het VGC-college was in dat opzicht een stap in de verkeerde richting.” Ook wil de partij dat gebouwen en infrastructuur toegankelijker worden voor ouderen. Volgens de Barcelonanorm moet er tegen 2020 een plaats in de crèches zijn voor één op de twee kinderen tussen 0 en 3 jaar. Vlaanderen wil het echter beter doen en wil de norm al in 2016 bereiken. Vandaag zijn er in Brussel 6.700 Nederlandstalige plaatsen erkend, maar een aantal is de facto Franstalig. Omdat een deel de komende drie jaar overstapt naar de Franstalige ONE, moeten er volgens Roex vierduizend extra plaatsen gecreëerd worden. Dat staat in schril contrast met de cijfers van de voorbije tien jaar: volgens minister Brigitte Grouwels plus 832 plaatsen, cijfers over de voorbije vijf jaar zijn er nog niet. Er zijn 350 gesubsidieerde plaatsen bij gekomen, waaronder wel onthaalmoeders die van statuut zijn veranderd. De discussie woedt of crèches er moeten zijn voor werkende mensen of voor alle kinderen. Wat de verschillende partijen willen, leest u hiernaast. Danny Vileyn

OPEN VLD n “Er moeten betere vergoedingen komen voor zelfstandige crèches, ook moeten de onthaalmoeders een beter statuut krijgen. De Vlaamse en de Franse Gemeenschap zijn nog aan het onderhandelen over gemeenschappelijke normen voor de crèches, we moeten opletten dat we de lat niet te hoog leggen. In Brussel is de grond duur, een pand optrekken eveneens. Crèches moeten werkzoekenden – ook alleenstaanden – helpen om uit werken te gaan. Het motto luidt: Wij zorgen voor de crèche, dan moet jij ook gaan werken.”

CD&V n “Ons speerpunt is een leeren groeitraject van nul tot achttien jaar. CD&V lanceert hiervoor een nieuw begrip: kidibool, dat is een brede school waarin de kinderopvang en de buitenschoolse opvang zoveel mogelijk in de woonbuurt wordt aangeboden. Zorg en onderwijs worden geïntegreerd tot edu-care en een doorgaande lijn. Omdat er ook consultatiebureaus in ondergebracht worden, is de brede school ook een ontmoetingsruimte voor jonge ouders en groeien ze uit tot familiecentra. Ook kleuterscholen maken er deel van uit. Binnen de kansengroepen en de niet-voorrangsgroepen wordt voorrang gegeven aan kinderen die gebruik maken van Nederlandstalige kinderopvang.”

N-VA

GROEN n “Het Vlaams decreet legt zelfstandige onthaalmoeders veel te veel regeltjes op die contraproductief werken. Een voorbeeld: de onthaalmoeder moet de dag voordien het menu uithangen. Groen vindt crèches niet alleen belangrijk voor werkende ouders, maar voor alle kindjes. Kindjes die vanaf één jaar naar de crèche gaan hebben veel betere schoolresultaten. Er moeten niet alleen klassieke crèches zijn, maar ook crèches die ouders toelaten om een korte periode – bijvoorbeeld een tijdelijke baan – te overbruggen. Er moet een centraal aanmeldpunt komen voor crèches, zoals dat voor scholen het geval is. De grootste tekorten doen zich voor in de armste wijken, al kennen we geen wijken waar een overschot is.”

SP.A n “De volgende vijf jaar geven we prioriteit aan de uitbouw van betaalbare crèches in wijken waar de nood het hoogst is. In Brussel is er te weinig betaalbare kinderopvang: slechts 40 procent hanteert inkomensgerelateerde tarieven, in Vlaanderen is dat 60 procent. Traditionele opvang tussen 9 en 5 volstaat echter niet, er is behoefte aan occasionele en flexibele kinderopvang overdag en ‘s nachts. De Vlaamse Gemeenschapscommissie is het best geplaatst om het middenveld en non-profit aan te sporen om initiatief te nemen.”

VLAAMS BELANG

n “Er moet voldoende, betaalbare en flexibele kinderopvang zijn voor jonge ouders, ook voor alleenstaande ouders en mensen die geen nine-to-five-job hebben. Kinderopvang moet mensen toelaten te werken of werk te zoeken. Vlaamse Gemeenschap en Vlaamse Gemeenschapscommissie moeten werk maken van bijkomende plaatsen in de hoofdstedelijke kinderopvang.”

n “Financiële ondersteuning voor de thuisblijvende ouder is het middel bij uitstek om het gebrek aan opvang te verhelpen. Grote bedrijven moeten makkelijker crèches kunnen inrichten. In Nederlandstalige crèches moet het Nederlands altijd de voertaal zijn, dat is een eerste opstap naar een succesvolle carrière in het Nederlandstalig onderwijs.”

ADVERTENTIE

Jan Kindermans: 2de plaats opvolgers, Kamer

Jos Leysen: 15de plaats opvolgers Brusselse lijst

Alexis Van Maercke: 6de plaats opvolgers Vlaamse lijst

Veerle Eygenraam: 3de plaats opvolgers, Kamer

Katja Vanaelst: 14de plaats opvolgers Brusselse lijst

Michel Goethals: 5de plaats opvolgers Vlaamse lijst

Dries Cools: 15de plaats effectief Kamer

Yousra Fregene: 13de plaats opvolgers Brusselse lijst

Zahra Choua: 14de plaats effectief Kamer

Tony Okmen: 12de plaats opvolgers Brusselse lijst

Sabine Simbi: 13de plaats effectief Kamer

Nabil Issa: 11de plaats opvolgers Brusselse lijst

# brusselbouwen

BDW 1422 PAGINA 6 - DONDERDAG 17 APRIL 2014 25.05

2014

25.05

Onderwijs > Communicatie Franse en Vlaamse Gemeenschap moet beter

2014

Nieuwe scholen nodig, maar wie moet ze bouwen?

25.05

2014

25.05

2014 BRUSSELKIEST.BE

ALLES OVER DE VERKIEZINGEN IN BRUSSEL

Brussel Deze Week

BRUSSEL – Zowel de capaciteit als de kwaliteit van het Nederlandstalig onderwijs in Brussel staan onder druk. Twee hete hangijzers die Vlaanderen de komende regeerperiode moeilijk uit de weg zal kunnen gaan. Hoog tijd ook voor overleg met de Franse Gemeenschap. Met de steun van de

et onderwijs in Brussel is een zaak van de Vlaamse en Franse Gemeenschap. Door de demografi sche boom kampen zowat alle Brusselse basisscholen met plaatsgebrek. Ook de middelbare scholen raken oververzadigd. Brusselse ouders zijn vrij om de schooltaal van hun kind te kiezen. Het Nederlandstalige onderwijs is nog steeds erg in trek bij Frans- en anderstaligen. Dik 60 procent van de leerlingen in de basisscholen spreekt thuis geen Nederlands. Ook voor Nederlandstalige ouders is het daardoor vechten voor een plekje. Ze genieten wel voorrang – ten belope van 55 procent - maar kunnen er niet altijd gebruik van maken omdat de onthaalklasjes soms vollopen met broertjes en zusjes. Dit jaar werden in het Nederlandstalig basisonderwijs 5.000 nieuwe kinderen aangemeld terwijl er maar 3.100 beschikbare plaatsen zijn voor volgend schooljaar. Net als de vorige jaren is niet duidelijk hoe groot het werkelijke tekort zal zijn in september. Onderzoek heeft namelijk aangetoond dat de helft van de ouders die geen plek vindt, zich uiteindelijk toch inschrijft in een Nederlandstalige school binnen of buiten Brussel. De andere helft trekt naar een Franstalige school of laat het kind thuis. Hoeveel Brusselse kinderen niet naar school gaan, weten de onder-

OPEN VLD n Meer plaatsen en betere infrastructuur in Nederlandstalig onderwijs. n Om anderstalige kin– deren snel Nederlands te leren moet leerplicht vervroegd worden en kleuteronderwijs verplicht. n Om binnen het Nederlandstalig onderwijs met meertalig onderwijs te kunnen beginnen moet er een tweetalige lerarenopleiding komen.

wijsoverheden niet omdat er voor kleuters geen gegevens uitgewisseld worden tussen de Vlaamse en Franse Gemeenschap. Duidelijk is al wel dat het de meest kwetsbaren zijn die uit de boot vallen Uit studies blijkt dat er over zes jaar 20.000 extra plaatsen nodig zijn in heel het Brusselse basisonderwijs. Maar wie moet al die extra scholen bouwen: de Vlaamse of Franse

GROEN n De Vlaamse en Franse Gemeenschap moeten een masterplan opstellen zodat er voor elk kind plek is in de Brusselse scholen. n Naast de Vlaamse en Franse Gemeenschap moet de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie met tweetalig onderwijs beginnen. n Eindtermen behouden, maar zoeken naar nieuwe onderwijsvormen.

Gemeenschap? De afgelopen jaren hebben de Vlaamse Gemeenschapscommissie en de Vlaamse Gemeenschap via containerklassen en nieuwbouw enkele duizenden plaatsen extra gecreëerd in het Nederlandstalig onderwijs en er lopen nog verschillende uitbreidingsprojecten. Voor Guy Vanhengel (Open VLD), binnen de VGC verantwoordelijk voor onderwijs, is het niet voldoen-

CD&V n De Vlaamse en Franse Gemeenschap moeten zorgen voor extra capaciteit, maar ook de gemeenten moeten hun verantwoordelijkheid nemen. n Meer voorrang voor Nederlandstaligen zodat jonge Vlamingen de stad niet meer ontvluchten omdat ze geen plek vinden voor hun kind. n Beter begeleiding van leerkrachten.

de. Hij vindt dat de Vlaamse overheid te weinig investeert en dringt aan op dertig nieuwe Nederlandstalige basisscholen. Vlaams onderwijsminister Pascal Smet (SP.A) houdt vol dat Brussel wel genoeg krijgt. Volgens hem ging 18 procent van de Vlaamse middelen voor capaciteitsuitbreiding naar de hoofdstad. Smet vindt dat de Franse Gemeen-

SP.A n Capaciteit Nederlandstalig onderwijs moet mee stijgen met demografische groei n De Vlaamse en Franse Gemeenschap moeten tweetalig onderwijs organiseren vanaf de kleuterklas. n Er moet Brussels curriculum komen, met behoud van eindtermen n Jonge leraren begeleiden en motiveren, bv. via belastingsvrijstelling.

schap, die inmiddels ook in gang geschoten is, veel meer moet doen en dat het Brussels Gewest tekortschiet op het vlak van de regie. De vorige minister-president Charles Picqué (PS) riep, na lang aandringen van Vlaamse zijde, een task force bijeen om de gemeenschappen beter te laten samenwerken rond het capaciteitsprobleem. Die schoot echter nooit goed uit de startblokken en viel helemaal stil na het conflict over het scholenplan van het Brusselse Gewest: omdat de nood zo hoog was, trok het gewest in 2011 negen miljoen euro uit voor 3.500 extra plaatsen. Vlaanderen vond dat het gewest daarmee zijn bevoegdheden overschreed en kreeg uiteindelijk gelijk van het Grondwettelijk Hof. Nu is er dus geen overleg tussen gemeenschappen en gewest. Wel stelde de Brusselse regering zopas een schoolfacilitator aan, een soort gobetween tussen de gemeenschappen. Het is te hopen dat hiermee, en ook met de nieuwe interministeriële conferentie over onderwijs, de dialoog tussen de Franse en Vlaamse Gemeenschap volop op gang komt. Zolang er geen goede afspraken zijn is het immers heel lastig om de benodigde capaciteit van het Nederlandstalig onderwijs te bepalen. Voor de uitbreiding van het onderwijs zijn er natuurlijk bijkomende leerkrachten nodig. Zeker aan Vlaamse kant is dit een probleem. Nog altijd houdt zowat de helft van de jonge leerkrachten het in Brussel binnen de vijf jaar voor bekeken. Velen knappen af op de grootstedelijke problematiek en op het vaak anderstalige en kansarme leerlingenpubliek. Op het leerkrachtenparlement vorig jaar drongen de Brusselse leraren nog maar eens aan op de terugkeer van de mentoruren voor

N-VA n Meer plek in Nederlandstalig onderwijs. n Taaltest Nederlands en meer begeleiding voor anderstalige leerlingen n Uitbreiding tso en bso en betere afstemming op noden van Brusselse arbeidsmarkt. n Strikter toezicht op Nederlandskundigheid van ouders die bij inschrijving willen genieten van voorrang thuistaal Nederlands.

VLAAMS BELANG n Voorrang voor Nederlandstaligen moet opgetrokken worden tot 100 procent . n Leerlingen moeten meertalig gemaakt worden via degelijk taalonderwijs, niet via meertalig onderwijs. n Geen afzonderlijke Brusselse eindtermen. n Strikte neutraliteit in de scholen (geen halal, geen hoofddoeken).

BDW 1422 PAGINA 7 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

P-PRAAT Excuus dat we weer bij Bruno De Lille komen, maar deze studie wilden we u niet onthouden. De groene staatssecretaris voor Gender heeft een studie besteld bij de universiteit van Antwerpen omdat hij zich afvroeg of ‘Brusselaars seksistischer zijn dan niet-Brusselaars.’ Uit de studie blijkt onder meer dat “43,7% van de mannelijke respondenten vindt dat sommige mensen niet evenwaardig zijn als anderen (sic), terwijl dat ‘slechts’ 28,1% van de vrouwen dat vindt. 20% van de mannen die deelnamen aan het onderzoek, gaf te kennen zich ongemakkelijk te voelen in nabijheid van vrouwelijke mannen, tegenover 5,5% van de vrouwen. Maar ook bij mannelijke vrouwen voelen 15,3% van de mannen zich niet op hun gemak, tegenover 6,8% van de vrouwen.”

beginnende leerkrachten. Die werden enkele jaren geleden geschrapt door Smet. Op die bijeenkomst gaven de leraren ook te kennen dat de eindtermen vaak niet gehaald worden in Brusselse scholen. Hoe erg het hiermee

Meer en meer Vlaamse partijen pleiten voor tweetalig onderwijs, maar veel is er vandaag nog niet gerealiseerd gesteld is, zal binnenkort moeten blijken uit de resultaten van de doorlichtingsronde die momenteel aan de gang is.

Immersieonderwijs Intussen gaan hier en daar stemmen op voor eigen, Brusselse eindtermen, maar dat ziet geen enkele Vlaamse politieke partij zitten. Omdat minister Smet beseft dat er iets moet gebeuren om de schoolresultaten te verbeteren, lanceerde hij in enkele concentratiescholen het

proefproject Innoveren en Excelleren in Onderwijs. Doel is te achterhalen of de Vlaamse eindtermen in concentratiescholen niet via andere onderwijsmethodes kunnen worden behaald. Smet wilde ook het technisch en beroepsonderwijs uitbreiden omdat in Brussel nu te veel jongeren vastlopen in het ASO. De nijverheidstechnische school die in 2012 had moeten openen in Anderlecht, is echter nog steeds niet operationeel. Het debat over tweetalig onderwijs ten slotte. Meer en meer VlaamsBrusselse partijen zien er inmiddels de noodzaak van in, maar veel is er vandaag nog niet gerealiseerd. In tegenstelling tot de Franse Gemeenschap laat Vlaanderen nog altijd geen immersie- of onderdompelingsonderwijs toe. Smet schafte zelfs het bicultureel onderwijsproject van Foyer af, waarbij enkele Brusselse basisscholen een aantal vakken in het Turks, Spaans of Italiaans gaven. Thuistaal is iets voor na de schooluren, vond hij. Alleen voor de middelbare scholen creëerde de minister een opening naar meertalig onderwijs. Alle Vlaamse scholen, dus ook in Brussel, mogen vanaf september een vijfde van de vakken in het Frans, Engels of Duits geven. Bettina Hubo

Wat uw commentator zich afvraagt: worden de mannen die niet deelnamen aan dit onderzoek niet genegeerd? Overigens doet deze kleine bedenking niets af aan de conclusie die De Lille pleegt op zijn website: “in een democratische en egalitaire samenleving als de onze zijn we verantwoordelijk om deze vooroordelen op te sporen, er bewust van te zijn, ze te relativeren en tot meer rechtvaardige acties en gedragingen te komen tegenover anderen, ongeacht de genderverschillen.” Juist. Aan de slag! Waar zitten ze, die onverdraagzamen? Ah, oei: “Het onderzoek peilde naar de oorzaken en onderliggende mechanismen van seksisme, homo- en transfobie, en peilde dus niet naar regionale verschillen ten opzichte van die verschillende vormen van onverdraagzaamheid.” Om het dan over echte verdraagzaamheid te hebben: de winkelier op de Elsense Malibranstraat met zijn CDH-affiches van Joëlle Milquet en Obama Mampaka wordt tegenwoordig bijgestaan door een affiche van Brussels MR-parlementslid Alain Destexhe. Destexhe werd onder meer bekend toen hij na een of ander crimineel incident de Noren in België ervan beschuldigde deze misdaad te hebben gepleegd. Maar dus niks van deze haatzaaierij in Elsene: de glimlach van Madame Milquet zalft de zondaars. Christelijk, al te christelijk.

CHIEN ÉCRASÉ WATERMAAL-BOSVOORDE – Een koelbloedige wijkagent heeft maandag een dolle schutter er toe kunnen bewegen zich over te geven. De schutter, een dertigjarige drugsverslaafde, had zich verschanst in zijn appartement in de Elandstraat en dreigde ermee om op de toegesnelde politie te vuren. De man vuurde ook echt twee schoten af, maar raakte gelukkig niemand. Zo’n vijftig agenten en een speciaal interventie-eskadron kwamen ter plaatse, maar het was wijkagent Christian Leemans die de dolleman kon overtuigen om zijn wapens, een kalasjnikov, een revolver en een semi-automatisch wapen, in te leveren en zich over te geven. ELSENE – De politie van Elsene kreeg maandag omstreeks negen uur ‘s avonds een ietwat vreemde oproep. Een jong meisje was opgesloten in een kledingcontainer van spullenhulp. Het meisje moest er van haar moeder in kruipen om kleren te bemachtigen, maar raakte er niet meer uit. Uiteindelijk heeft de brandweer met een metaalschijf en slijpschijf het meisje kunnen bevrijden. SINT-JANS-MOLENBEEK – Zo’n vijftig bewoners van de Louis Mettewielaan zijn vorige week dinsdag even geëvacueerd nadat arbeiders die het trottoir heraanlegden een hoofdgasleiding die tienduizenden mensen van gas voorziet beschadigd hadden. Uit veiligheidsoverwegingen bleef de Mettewielaan urenlang gesloten voor het verkeer, tot werknemers van Sibelga het lek konden dichten. De geëvacueerde bewoners konden zich ondertussen opwarmen met soep en koffie in de cafetaria van FC Brussels. CORRECT – U hebt inderdaad zo-even deze rubriek in de Brussel Deze Week van 27 november 2003 gelezen. U ziet, er is sindsdien niet veel veranderd in de stad, wat toen gebeurde is niet zo heel erg verschillend van wat nu gebeurt. En wij hebben weinig inspiratie. Stond verder in die krant: Een editoriaal over City Marketing. Dat marketeers daar nooit zijn opgekomen: oude boodschappen nieuw leven inblazen. ADVERTENTIE

PiCKniCK Met Je KinDeren in De BuurtsPeeltuin

Brussel wordt een kindvriendelijke stad: vlotjes de stad in gaan met je kinderwagen, je buren ontmoeten in de speelstraat en op wandelafstand van je woning is er altijd een speelhoekje.

en FAMille Au #2 PiQue-niQue JArDin D’enFAnts Du QuArtier

20 things to Do in Brussels

Bruxelles devient une ville enfants admis : où les trottoirs peuvent accueillir des poussettes, où l’on rencontre ses voisins dans la rue réservée aux enfants et où l’on trouve un coin à jouer à quelques pas de son domicile. 100ProCentBrussels.Be

PASCAL sMet

ANS

LIJST/LISTE

BRUSSEL BRUXELLES

Persoons

BDW 1422 PAGINA 8 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

Cartoons > Ruimte voor expositie, shop en een digitaal archief nabij Kapellekerk © JOHAN DE MOOR © JOHAN DE MOOR

Brussel heeft nu ook huis van The Cartoonist © MAREC

BRUSSEL – Op een paar stappen van de Kapellekerk is zopas The Cartoonist geopend, zeg maar het huis(je) van de Belgische perscartoonisten. Het is tegelijk een expositieruimte, een shop en een digitaal archief. En mogelijk vormt het ook de opstap naar een heus cartoonmuseum.

et het Belgisch Centrum van het Beeldverhaal (ook bekend als Belgisch Stripmuseum), het Huis van het Stripverhaal, Het Museum of Original Figurines MOOF, galeries als Champaka en stripwinkels als Brüsel en Het BGevaar houdt Brussel zijn reputatie als Belgische striphoofdstad hoog. Liefhebbers van cartoons daarentegen waren tot nu toe enkel aangewezen op krant of tijdschrift. Met de opening van The Cartoonist in de Hoogstraat 11 komt daar verandering in. Het initiatief komt van de familie De Cloedt uit Brugge. Marc De Cloedt (°1956) is beter bekend als Marec, de naam waarmee hij letterlijk en figuurlijk tekent in Het Nieuwsblad en Dag Allemaal. “Noem ons een huis, een collectief, een centrum, een galerie, een archief… we zijn het allemaal,” zegt dochter en projectcoördinatrice Marlies De Cloedt.

Titanenwerk

Einzelgängers

The Cartoonist, Hoogstraat 11, 1000 Brussel. www.thecartoonist. be. Wo., do., zat. 11 – 17u.; vr. 11 – 19u., zo. 11 – 15u.

Cartoons uit het nieuwe cartoonmuseum: Marec over de dood van Jan Hoet. Onder: twee maal het thema van de blijde intrede: de Koninklijke familie in de file door Kanar en Bart De Wever door Johan De Moor. Links bovenaan: twee maal Johan De Moor, overBHV, naar Brueghel en over de naamskeuze van de koning.

“Cartoonisten zijn per definitie Einzelgängers, ze komen zelden uit hun atelier. Hier gaan ze de kans krijgen om in contact te treden met hun lezers, bijvoorbeeld via de organisatie van signeersessies. Dat moet ook de boekenverkoop stimuleren,” zegt Martine De Vreese, alias Madame Marec. “De levensduurte van een boek is zeer kort, een viertal maanden. Via de signeersessies hopen we die verkoop aan te zwengelen.” Wat is het geheim van een goede cartoon? “Een goeie tekening én een scherpe inhoud”, aldus De Cloedt. “Sommige cartoonisten vinden de tekening belangrijker, andere de boodschap. Tijd speelt ook een rol natuurlijk. Gal heeft een week tijd om een tekening te maken voor Knack, mijn vader levert dagelijks een cartoon af voor Het Nieuwsblad. De uitwerking is dan natuurlijk meer rudimentair.” Galerie en website zijn er gekomen zonder subsidies, het gaat om een investering van de familie De Cloedt. “De verkoop van cartoons moet geld in het laatje brengen. Voorts vragen we een participatie in de kosten van de deelnemende kunstenaars.” De website maakt gebruik van de technische knowhow en ondersteuning van het Nederlandse bedrijf Picturae, dat de digitale opslagruimte - een zogenaamde e-depot - ter beschikking stelt. Het bedrijf beheert onder meer ook de beeldbank van het Van Goghmuseum en het Nederlands Rijksarchief. “Als het project succesvol is, zouden we graag uitgroeien tot een heus museum,” droomt De Vreese luidop. “Maar dan in een grotere locatie.” Eric Vancoppenolle

The Cartoonist huist er op de gelijkvloerse verdieping. De ruimte, amper zo’n 45 vierkante meter, is smal, dat wel, maar diep. Aan de witte muren hangen een vijftigtal cartoons, zonder uitleg, maar goede wijn behoeft geen krans, luidt de filosofie. Op drie videoschermpjes kan men grasduinen in de recente vaderlandse cartoongeschiedenis. Op de openingstentoonstelling hangen er tekeningen van Gal, Marec, Kroll, Johan De Moor, Kamagurka, Vadot, Cécile Bertrand, Quirit, Ilah, Kanar, Kim en duBus. Zowel werk van Nederlands- als van Franstalige cartoonisten dus. Zak komt niet voor in het lijstje, hij doet niet mee. De galerie is eigenlijk het fysieke verlengstuk van de website www.thecartoonist.be. De website is tegelijk een digitaal archief én verkoopplatform, kortom een beeldbank, voor Belgische cartoons. Geïnteresseerden kunnen cartoons opzoeken en tegen betaling downloaden. Echte fans kunnen de originele cartoons in de galerie bekijken en kopen. De prijs voor een print schommelt, afhankelijk van formaat en drager, van 29 euro tot 99 euro. “Het digitaliseren van het archief van de cartoonisten is een titanenwerk,” legt Marlies De Cloedt uit.

Momenteel staan er zo’n 1.500 cartoons online, maar dat zou kunnen oplopen tot tienduizenden. De cartoonisten zijn zeer begaan met wat er met hun werk gaat gebeuren als ze er niet meer zijn. Door de digitalisering zorgen we voor de ontsluiting van hun werk.”

BDW 1422 PAGINA 9 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

Samenleving > Het luchthavenplan-Schouppe/Wathelet verdeelt

Plotse bochten (naar links) © GOOGLE EARTH/INFOGRAFIEK: BDW

BRUSSEL – Sinds begin februari klagen inwoners van de hoofdstad over toegenomen vliegverkeer. Volgens hen benadeelt het zogenaamde ‘plan-Wathelet’ inwoners van de stad ten gunste van de Rand. Luchtvaartexpert Eddy Van de Voorde vindt het huidige luchtvaartplan dan weer de meest rationele oplossing voor een oud probleem. Maar de politiek is plots van mening veranderd.

‘Best mogelijke plan’

nder de noemer Pas Question! organiseren inwoners van Brussel het verzet tegen federaal staatssecretaris Melchior Wathelet (CDH). Sinds februari vliegen er meer vliegtuigen dan vroeger over de Brusselse gemeenten Schaarbeek, Etterbeek, Elsene, Watermaal-Bosvoorde en Oudergem enerzijds en over de gemeenten rond het kanaal zoals Molenbeek en Anderlecht anderzijds. Voorheen was er daar geen of (veel) minder vliegverkeer. Naast het lawaai is de situatie ook nog eens hoogst onveilig, beweert het actiecomité. Al sinds de eerste regering-Verhofstadt van rond de eeuwwisseling is de luchthaven het mikpunt van kritiek. Door politieke ruzies – waarbij het communautaire vaak de kop op stak – verrotte het dossier over de luchthaven en over nachtvluchten nog meer, wat in 2007 culmineerde in het vertrek van DHL, de grootste vrachtmaatschappij die toen aanwezig was op Brussels Airport. Eind 2008 kwam de toenmalige federale ministerraad dan tot een akkoord dat de discussie voor eens en voor altijd moest beslechten en Brussels Airport juridische zekerheid moest geven voor de toekomst. In 2010 ten slotte resulteerden die afspraken in het zogenaamde ‘luchthavenakkoord’, dat de naam kreeg van de toenmalige staatssecretaris voor Mobiliteit, Etienne Schouppe (CD&V). Het plan-Schouppe legde defi nitief het gebruik van de starten landingsbanen vast. In de praktijk betekent dat dat vliegtuigen meestal opstijgen op de 25Rechtsstartbaan, waarbij het nummer de windrichting aangeeft, 250 graden, oftewel west-zuidwest. Die windrichting is in onze contreien overheersend, en vermits een vliegtuig altijd tegen de wind in moet opstijgen, krijgt die startbaan de voorkeur. Net zoals vroeger, trouwens, want de 25R-baan is altijd de spil geweest van de luchthaven. Er is echter een probleem met die startbaan: ze stuurt vliegtuigen bij het opstijgen boven Brussel, en ver-

zijn dichtbevolkt, en dus niet veilig om boven te vliegen, klinkt het. De geschiedenis van het dossier leert dat als er één actiegroep van zich laat horen, de rest niet kan achterblijven. Zo ook allerhande politici, betrokken en niet betrokken. Zo nam Brussels Milieuminister Evelyne Huytebroeck (Ecolo) het op voor de gedupeerden in de hoofdstad. Nam en neemt, want Huytebroeck kwam vroeger al in het nieuws met strenge hoofdstedelijke geluidsnormen, waardoor elke inbreuk tegen de Brusselse geluidsnormen resulteerde in een boete voor de betrokken luchtvaartmaatschappij. Problematisch daarbij is dat Brussel de nachtperiode laat ophouden om zeven uur ‘s ochtends, en de luchthaven al om zes uur, wat meteen het begin van de ochtendspits betekent. U ziet het probleem al.

De drie routes die overlast veroorzaken in Brussel. De traditionele bocht naar links (1) bestond al maar is uitgebreid met een latere bocht (2) richting Etterbeek en Watermaal-Bosvoorde. (3) is de kanaalroute boven Molenbeek en Anderlecht.

mits Brussel niet ver van de luchthaven ligt, zijn de opstijgende vliegtuigen vaak een bron van lawaai. Aan de hand van de zogenaamde spreidingsplannen van Bert Anciaux (SP.A), die voor Etienne Schouppe staatssecretaris was, werd geprobeerd om die overlast zoveel mogelijk te ‘spreiden’ tussen Brussel en de noord- en oostrand. Dat was een politieke oplossing, maar niet altijd een veilige, vermits vliegtuigen niet de route van hun voorkeur konden gebruiken. Het plan-Schouppe maakte daar dus komaf mee.

Iedereen laat zich horen Een ander belangrijk punt van het plan-Schouppe was het limiteren van nachtvluchten. Vandaag mogen er maar 16.000 nachtvluchten per jaar zijn op Brussels Airport, waarvan 5.000 vertrekkende. Eind jaren 1990 waren er nog 25.000 nachtvluchten. En dan voorzag het plan-Schouppe ook nog in de rationalisering van het aantal beschikbare vliegtuigroutes, zowel boven als rond Brussel.

Maar vermits de federale regering in april 2010 viel, was het Schouppes opvolger Wathelet die het luchthavenakkoord moest uitvoeren. Vandaar ook de nieuwe naam ‘planWathelet’. Dat leek goed te gaan, tot het verkiezingsjaar 2014. De Brusselaars kregen – omdat het akkoord werd uitgevoerd – plots meer lawaai over hun hoofd. Voor het planSchouppe draaide een groot deel

van de opstijgende vliegtuigen onmiddellijk naar links, maar tegenwoordig vliegen ze vaak verder om een bocht te maken. Boven Brussel. Volgens critici is dat echter helemaal niet veilig, want nu is er meer opstijgend verkeer boven een dichtbevolkte stad. En ook de wijken rond het Brusselse kanaal – waarboven een route ligt die vaak door zware vrachtvliegtuigen wordt gebruikt – ADVERTENTIE

at te doen? Volgens luchtvaartW econoom Eddy Van de Voorde (Universiteit Antwerpen) heeft het plan-Schouppe het voordeel van de duidelijkheid, en is het rationeel gezien het best mogelijke. “Daarom mag men er nu onder druk van actiegroepen best niet te veel aan veranderen, want dan gaan we terug naar de onzekerheid van voor het luchthavenakkoord.” En wat met de vermeende onveiligheid? “Vliegverkeer is statistisch gezien nog altijd het veiligst. En de luchtvaart is de voorbije decennia sowieso veel veiliger geworden. Bovendien is heel het land dichtbevolkt, dus je kan voor niemand goed doen.” Volgens het kabinet van staatssecretaris Melchior Wathelet wordt het akkoord-Schouppe gewoon uitgevoerd, en is er dan ook helemaal geen sprake van een zogenaamd ‘plan-Wathelet’, dat dat van Schouppe zou aanpassen onder druk van actiegroepen. Wel heeft Wathelet al voorgesteld – bij wijze van tegemoetkoming aan de Brusselaars – om de luchthavennacht ook om zeven uur te laten eindigen. Volgens de vijanden van Wathelet – met name oppositiepartij N-VA – is dat niet minder dan een verdoken plan om op termijn een normale luchthavenwerking op Zaventem onmogelijk te maken ten gunste van de Waalse luchthavens van Charleroi en Luik. Feit is dat elke Franstalige partij plots een duidelijk standpunt heeft ingenomen, ook al gingen velen indertijd akkoord met het planSchouppe. Christophe Degreef

BDW 1422 PAGINA 10 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

BDW REGIO

Jan De Neef (l.) en Daniël Sterckx met het kruis uit 1874 en de vlag die de traditie levend houdt.

Deze week op bedevaart > Heembeeks broederschap stapt al 140 jaar naar Scherpenheuvel

Tot de pil Maria voorbijstak

NEDER-OVER-HEEMBEEK – Er zijn nog slechts een tiental bedevaartgroepen die in mei heen en terug naar Scherpenheuvel stappen. Ook het Heembeekse Broederschap van Scherpenheuvel uit 1874 waagt zich aan een pelgrimage van 104 kilometer in twee dagen. Nestor Jan De Neef – Mariaal gekroond voor zijn 50 deelnames – wil de 140ste editie voor geen kaarsje missen. “Al heb ik alles meegemaakt: vrouwen die flauwvielen, diefstal van het clubgeld, de pastoor die ons niet in de kerk liet.”

e Mariadevotie heeft haar hoogdagen gekend, wordt wel eens gezegd. Wie in de meimaand de ‘trage wegen’ naar de Onze-Lieve-Vrouwkes van Halle, Alsemberg, Oostakker, Vosselaar en Scherpenheuvel volgt, is nochtans getuige van een laatste stuk volkserfgoed, van katholieke oorsprong. Zwetend, maar met vaste tred, trekken enkelingen

en groepen naar hun geliefde bedevaartsoord. In Heembeek vindt het allemaal op zaterdag 3 mei vanaf half vijf ‘s ochtends plaats. Dan verzamelen de bedevaartgangers van het Broederschap van Scherpenheuvel bij de SintPieter- en Pauwelkerk. Voor de jubileumeditie hoopt het lekengenootschap op dubbel zoveel deelnemers als vorige jaren. Dezelfde dag ver-

trekt ook een bus (of twee?) met Heembeekse senioren. Om elkaar rond 16u30 te treffen bij de Mariahal en daarna de Kruisweg te stappen. Althans, voor wie na twaalf uur afzien – van Heembeek naar Peutie, Kampenhout, Haacht, Werchter, Betekom, Aarschot en Rillaar, waarna nog vier kilometer heuvels volgen – nog adem heeft. “De meeste zijn te pompaf

ADVERTENTIE

Handicap & informatie Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor personen met een handicap

✆ 0800-15045

alle werkdagen van 9 tot 12u30, maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Bezoeken enkel op afspraak Informatie@handicap-ambulant.be

Schaarbeek/Laken > Drie nieuwe haltes voor tram 62

Navo-tunnel ontlast verkeer De vernieuwde Leopold III-laan en de verlenging van tram 62 zijn maandag officieel ingehuldigd. Vanaf volgende week dinsdag bedienen drie extra haltes op lijn 62 ook het hoofdkwartier van de Navo en van Eurocontrol. Ter hoogte van de Navo-site is nu een autotunnel met bovengronds twee rotondes. Over de volledige

as van Meiser tot Eurocontrol zijn fietspaden gelegd. Toch is er ook kritiek. Tramlijn 62, met een lengte van 4 kilometer de kortste tramlijn van Brussel, werd in 2011 gelanceerd maar lokte nooit veel reizigers. Het Brussels Gewest besloot daarom in samenwerking met de MIVB om lijn 62 te verlengen. In een eerste fase werd de eindhalte op het Weldoenersplein in

om nog een mis bij te wonen, en leggen zich af,” klinkt het.

Stekke Brothers De bedevaart is gebed in een traditie die de Heembeekse hoveniers in de negentiende eeuw opstartten. Hoveniers stapten vanuit hun bed in hun klompen, is bekend. Stappen konden ze dus wel. Vandaag is het enige comfortabele schoeisel, alles wat goed ingelopen is – gelukkig zijn er nog amper kasseiwegen. “Toen ik als kind voor het eerst in 1947 mee mocht, ging het er nog heel religieus aan toe,” herinnert Jan De Neef (78) zich, die dit jaar nog deels meegaat. ”Er was geen proberen aan

Schaarbeek verlegd naar het kerkhof van Jette. Zo ontstaat er een rechtstreekse verbinding tussen de belangrijke stations Meiser (Schaarbeek) en Bockstael (Laken). Nu zijn de tramsporen in de andere richting verlengd langs de Bourgetlaan en de Raketstraat in Haren, dus tot aan Eurocontrol en de toekomstige Navosite. Door de nieuwe haltes worden ook de bedrijven rond de Navo bediend, wat het reizen voor pendelaars makkelijker moet maken. Vanaf dinsdag 22 april zal lijn 62 de drie nieuwe haltes bedienen, van maandag tot vrijdag tot acht uur ’s avonds. De verlenging stopt net voor de grens met de Vlaamse gemeente Diegem. Het is de bedoeling om op termijn de tramsporen door te

BDW 1422 PAGINA 11 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

ADVERTENTIE

BRUSSELAARS,

FototEntoonStELLing 25 jAAR VLAAmSE gEmEEnScHApScommiSSiE

Links: Jan De Neef werd in Scherpenheuvel Mariaal gekroond toen hij begin deze eeuw zijn vijftigste bedevaart afmaakte. Rechts: Alle pelgrims gezond terug in Heembeek.

FREdERik BUyckx

4 ApRiL — 11 jULi 2014

Huis van de Raad Lombardstraat 67 1000 Brussel

ADVERTENTIE

GA VOOR DIRECT RENDEMENT, KIES EEN EIGENDOM WAARIN U METEEN KUNT WONEN.

t rende rec

nt me

trekken tot aan de luchthaven in Zaventem in het kader van Brabantnet. Het Gewest benadrukt de gebruiksvriendelijkheid van de nieuwe haltes maar overstappen op een bus richting de nationale luchthaven vergt wat denkwerk. Bij het uitstappen aan de laatste halte Eurocontrol moet de reiziger zich verplaatsen naar de andere kant van de multimodale kern om daar de bus te kunnen nemen richting Zaventem. Door de nieuwe wegverkeerstunnel kunnen de werknemers van de Navo, maar ook van internationale bedrijven als KPMG, Nikon en IBM makkelijker hun werk bereiken. De Navo-tunnel, die nog steeds twee (smallere) rijvakken in elke richting telt, moet het plaat-

Dat Scherpenheuvel veel of bijna alles aan Brussel te danken heeft, is te weinig bekend. Scherpenheuvel is al sinds begin zeventiende eeuw een machtscentrum van Mariale devotie. Vanuit hun hof op de Brusselse Coudenberg hadden de aartshertogen Albrecht en Isabella het religieus populisme gebruikt om hun tanende macht te versterken. Na het Concilie van Trente (1545-1563), waarbij de Kerk zich herpositioneerde tegenover de reformatie, paste de Mariale verering in de nieuwe dogma’s die de gelovigen aanhangig konden houden: De Maria nunquam satis (Over Maria nooit genoeg). Onze aartshertogen steunden de bouw van de bedevaartskerk van Scherpenheuvel. De site zette letterlijk mensen in beweging, en de bedevaartstochten naar de Middelares en Medeverlosser zijn nooit meer gestopt. Of toch? Kwade tongen, maar ook erfgoedkundigen, beweren dat de bedevaarten hun ‘roeping’ verloren, nadat de pil werd uitgevonden. “Ja, vroeger liepen wel wat vrouwen mee naar Scherpenheuvel, om te bidden om niet (meer) zwanger te geraken,” bevestigt De Neef. “Al kon er onderweg ook wel iets gebeuren,” lacht de nestor.

D ire

pelgrims deelnemen om de sportieve uitdaging.” In die geest kan het Broederschap terug op heel wat geïnteresseerden rekenen, op jaren dat de weergoden hen natuurlijk goed gezind zijn. “We hebben nog hevige vorst gekend in mei, en in 2011 was het 30 graden in de schaduw: het asfalt smolt op de Haachtsesteenweg,” weet Daniël Sterckx (57), die met zijn vier zonen, bekend als de Stekke Brothers, geen tocht mist. En wiens vrouw de verse soep voor onderweg aandraagt. “We komen van een dipje van vijftien bedevaarders, begin jaren 1990, naar toch een dertig tot veertig stappers de jongste jaren. Met eetfestijnen financieren we het grootste deel van de kosten: van logies bij de paters tot drank en eten. En dit jaar is alles gratis.” Sterckx rijdt al bijna veertig jaar met de bezemwagen achter de allerlaatste bedevaarder. “Toen ik als achttienjarige de eerste keer met mijn vaders auto naar Scherpenheuvel mocht rijden – voor een rit van twaalf uur – ging het er wel hard en streng aan toe. Dames als Mieke Vos en ‘oude jonge dochters’ als Octavie en haar zuster, die niet konden stappen, reden met mij mee. Hun bevelen waren heilig: ‘Zet de radio uit, we zijn op bedevaart.’ En de dames lazen rozenkransen op hun paternosters, heel de rit lang tot in Scherpenheuvel. Die harde regels bleken misschien nodig, want het Broederschap van Scherpenheuvel maakte veel mee. De historische ‘Slag van de Gootstraat’ in 1894 (nu

Fotografie

Dankzij Brussel

‘De pastoor wou enkel nog een bedevaart per trein en sloot de kerk af voor wie te voet uit Scherpenheuvel kwam.’

de Meudonstraat) herinnert eraan dat de Heembeekse bedevaarders bij hun terugtocht slaags geraakten met Brusselse heethoofden. En begin twintigste eeuw zorgde de Heembeekse pastoor Vennekens zelfs voor een decennialang schisma onder de devote pelgrims. De pastoor wou dat iedereen per trein naar Scherpenheuvel ging en niet langer te voet. Een deel hield letterlijk voet bij stuk, en organiseerde een aparte voettocht. De Neef: “Het ging zo ver dat bij een terugkeer van de bedevaarders, de voetgangers geen toegang kregen tot de kerk van Heembeek. De pastoor had de kerk afgesloten, tot de koster zij die wilden bidden of een kaarsje branden stiekem uit medelijden binnenliet. Al gebeurde het ook dat een bestuurdslid met het clubgeld aan de haal ging.”

om de kruisdrager en voorbidder vooraan te passeren, als je wat sneller wou gaan. Toen onze nieuwe pastoor tien jaar terug de ‘voorbijstekers van het kruis’ probeerde tegen te houden of commentaar gaf op jongeren die in hun bloot bovenvel meeliepen, hebben we moeten ingrijpen. De tijden zijn nu eenmaal veranderd. Willen we nog volk meekrijgen, dan moeten we beseffen dat vier op de vijf

re n d e m e

Jean-Marie Binst

140ste bedevaart naar Scherpenheuvel vanuit Neder-over-Heembeek, op 3 en 4 mei: te voet of per bus heen en terug, of één traject te voet en per bus. Inschrijvingen tussen 19 en 27 april (beperkt voor busgebruikers): 02-268.68.80

selijk verkeer ontlasten. Hoewel de nieuwe fietspaden in twee richtingen een kwaliteitssprong is, roepen de fietspaden zelf vragen op. Zo valt her en der bij fietsers te horen dat de bochten rond de rotondes te scherp zijn. De overgangen op de rotonde tussen fietspad en weg zijn volgens hen vaak hoog en abrupt. Het Gewest omschrijft dit als kinderziektes die aangepast moeten worden. De kostprijs van de verlenging van de tram, de Navo-tunnel en de bijhorende wegenwerken bedroeg 51,5 miljoen euro. Beliris betaalde daarvan 46,2 miljoen euro. Het Gewest nam de rest van de kosten op zich. Mathieu Declercq

Word eigenaar én bewoner van uw eigen appartement zonder tijd te verliezen. Waarom maanden voorbij laten gaan tussen het kopen van een eigendom en ervan genieten? Die verloren tijd betekent alleen maar geld verliezen. Investeer in een eigendom dat alleen nog ingericht moet worden. Meer info? Kijk vlug op skylineeurope.eu • Omgeven door groen, vlakbij Ter Kamerenbos • Villa-appartementen met groot comfort en luxueuze afwerking • Oplevering voorzien in najaar 2014

Meer info: 02 679 00 00 www.skylineeurope.eu

• Te bezichtigen elke zaterdag van 10 tot 12u • Voor afspraak, bel 0497 38 34 32 (ook weekends)

vastgoed met visie

BDW 1422 PAGINA 12 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

Literatuur > Schrijver Fouad Laroui over identiteitsproblemen en civic proud

‘Ik hoop dat Molenbeek diverser wordt’ SINT-JANS-MOLENBEEK – Van aan een lukrake voordeur aan Zwarte Vijvers in Molenbeek, via de Gentse–steenweg langs de Vlaamsepoort doorheen de Antoine Dansaertstraat voorbij de Beurs richting De Brouckère tot aan Rogier. Die wandeling doet schrijver Fouad Laroui, die in april een maand in de schrijversflat van Passa Porta verblijft, over en over, zintuigen op scherp. Rond precies dat halfuur durende tochtje zal zijn nieuwe roman zich ontspinnen, met de gedachtenvloed van een jonge Belgische vrouw van Marokkaanse afkomst in de hoofdrol.

e ontmoeten Laroui in de flat die Passa Porta aanbiedt aan schrijvers in verwachting van een nieuw boek. Ons voorstel om samen de dagelijkse wandeling van zijn hoofdfiguur af te lopen, wimpelt hij af. “Voor mij zijn bepaalde delen van Molenbeek absoluut geen prettig deel van Brussel om in rond te lopen. Ik ben eerlijk gezegd gechoqueerd. Het lijkt op een getto. Andere nationaliteiten dan de Marokkaanse zijn niet zichtbaar. Haast alle vrouwen lopen er gesluierd. Ik zag er meisjes van zeven of acht jaar, gesluierd. Dat heeft volgens mij geen enkele zin, want het gaat om totaal onschuldige meisjes.” Dat Molenbeek, in Brussel levendige getuige van de Marokkaanse migratie sinds de jaren 1960, het startpunt is van Laroui’s nieuwe boek, is niet zo verwonderlijk. Laroui boort in zijn boeken en essays graag thema’s als identiteit en ontheemding aan, en werkt daarvoor haast altijd half autobiografisch. De personages zijn vaak van Marokkaanse origine en jong. “Misschien ben ik jong van hart?”

50 jaar migratie Laroui’s hoofdpersonage in spe is kind uit een conservatief gezin waarvan de vader in de jaren 1960 naar Brussel kwam als arbeidsmigrant. “Er zijn veel facetten aan deze migratiebeweging. Ik ken ontelbaar veel successtories van Belgisch-Marokkaanse mannen en vrijgevochten

vrouwen die het intussen hier maken in de politiek, in de academische of de bedrijfswereld. Maar wat mij dwarszit, en ik zie dat in Molenbeek, is een beweging om in plaats van steeds vooruit te gaan richting meer emancipatie van het individu, terug te keren naar iets wat eigenlijk nooit heeft plaatsgevonden. Naar iets dat niet eens de echte cultuur van Marokko voorstelt, maar dat onder invloed van staten zoals Saoedi-Arabië en Qatar tot een soort pseudoMarokkaanse cultuur is geworden.” “Als ik foto’s bekijk van Marokkaanse arbeiders die 50 jaar geleden naar

rond in niqab, maar evengoed in minirokjes.” Laroui is ongenadig kritisch voor wat hij ziet rond Zwarte Vijvers tot aan de Vlaamsepoort. “Ik hoop dat Molenbeek diverser zal worden in de toekomst, want ik vraag me af hoeveel vrijheid je hebt als jong Marokkaans meisje in Molenbeek, bijvoorbeeld op een zomerse dag waarop je je licht wilt kleden. Weinig, denk ik, vanwege de sociale controle. Het is toch raar dat er 200 jaar na de Franse revolutie, 300 jaar na de Glorious Revolution, 500 jaar na het Plakkaat van Verlatinghe en de vrijheidsbe-

“Ik wil jongeren uitleggen dat een individueel geloof prima en respectabel is. Maar islamisme is iets anders. Het heeft te maken met politiek, en met vrouwen onder de duim houden” hier kwamen, dan is het frappant dat die mannen allemaal Europese kleding droegen en modieuze Beatlekapsels. Als je nu in Molenbeek rondloopt, zie je dat zich een fenomeen heeft voorgedaan van inkrimping, van zich afscheiden van de andere, van de Europeaan, de Belg. Waarom vind ik dat frappant? Omdat steden in het land van herkomst, zoals Rabat of Casablanca, net wel heel divers zijn. Daar lopen vrouwen

wegingen van de jaren 1960, kortom alle stappen die uiteindelijk geleid hebben tot de emancipatie van de vrouw, in Europa plekken zijn waar vrouwen die vrijheid niet hebben, qua zijn, qua cultuur, qua geloof.” Dat er diversiteit ontbreekt in Molenbeek, is volgens de econoom vooral te wijten aan een falend stedelijk beleid. “Ik geloof niet dat immigranten per se wilden gaan wonen daar waar mensen van dezelfde komaf gingen

Fouad Laroui (1958) is geboren in Marokko, volgde ingenieursstudies in Frankrijk en promoveerde in de econometrie. Hij woont in Nederland, waar hij onder meer Franse letterkunde doceert aan de universiteit van Amsterdam. Hij publiceert romans in het Frans en Nederlands.

wonen. Er spelen sociaal-economische vraagstukken. Migranten hebben meestal geen hoog inkomen en zoeken huisvesting daar waar ze de huur kunnen betalen. Op den duur krijg je een vicieuze cirkel.”

Identiteit De confrontatie met een vreemde cultuur en de vervreemding van de eigen cultuur is een centraal thema in Larouis werk, dat altijd filosofisch is van aard. Zelf, zo zegt hij, heeft hij nooit enige identiteitsproblemen gehad. “Ik vind het bijna grappig hoe mensen zelf zoveel problemen creëren rond identiteit, want ze zijn voor 80 tot 90 procent geconstrueerd en imaginair. Alle misverstanden en botsingen die ermee gepaard gaan, vind ik wel fascinerend. Die kunnen tragisch zijn, maar meestal zijn ze komisch.” “Mijn stelling is dat als je vanaf jongs af aan inziet dat je identiteit te maken heeft met de interactie met anderen, en je die interactie vervolgens op een laag pitje zet, je dan helemaal geen identiteitsproblemen hebt.” De schrijver formuleert het ook zo: “Ik ga bijvoorbeeld niet op café om te discussiëren. Want in die context valt eerst je naam op, en vervolgens word je onmiddellijk gereduceerd tot één facet van je identiteit, en dan vraagt iemand wat je als Marokkaan van probleem X vindt.

Daar houdt het voor mij op. Dan zeg ik: ‘Ik denk niet als een Marokkaan of als een Chinees, ik denk als mezelf.’ Niemand is vertegenwoordiger van een hele cultuur, gemeenschap of religie. Dat is een intellectuele oefening, maar het is bijna mijn advies aan jonge mensen.” “Met hetzelfde thema, kan ik ook voortdurend verder aan de slag. Een man beleeft zijn identiteit anders dan een vrouw, de eerste generatie verschilt van de tweede. En de omstandigheden veranderen ook. Nine eleven bijvoorbeeld heeft veel teweeggebracht. Daarvoor kon je praten over de identiteit van Marokkanen in Europa zonder er meteen de religie bij te betrekken. Maar sinds 9/11 word je als Belgische Marokkaan meestal bekeken als een gevaar. Religie wordt niet meer gezien als een geloof, als iets onschuldigs, maar als een wapen in de botsing der beschavingen.”

Syriëstrijders Larou pleit geregeld, onder meer in zijn essay Over het islamisme, sterk voor een individueel beleefd geloof. Gaan strijden in Syrië, zoals ook Brusselse jongeren doen, noemt hij “absoluut het domste wat je kunt doen met je leven.” “Maar als je terugkijkt naar de jaren 1960, wordt het minder raadselachtig. Toen droomden de rebels without a cause van Che Guevara. Tegenwoordig is het trendy om te vechten voor de jihad.” “Ik wil jongeren uitleggen dat een individueel geloof prima en respectabel is. Maar islamisme is iets anders. Het heeft te maken met politiek, en met vrouwen onder de duim houden. Het is een vals verhaal en heeft geen fundament in het geloof. Als je naar de roots van het islamisme gaat, moet je een ingewikkeld en genuanceerd verhaal vertellen. Dan kom je al snel uit bij filosofie, geschiedenis, sociologie. Daartegenover klinken simplistische verhalen van bebaarde mannen sterker. Helaas zijn jongeren geneigd om naar simplistische verhalen te luisteren. Daarom vind ik het zo belangrijk dat op school religie in de geschiedenislessen wordt meegegeven. Dan krijg je dat gevoel van relativiteit.

Civic proud “Of je nu in Brussel geboren bent uit Marokkaanse, Turkse of Tsjetsjeense ouders, het is belangrijk dat je begrijpt dat de stad een lange geschiedenis heeft. Musea, straten, kerken en kathedralen bezoeken, geeft een mooi gevoel van diepte. Wist je dat in de Sint-Katelijnekerk bijvoorbeeld

ADVERTENTIE

MOLEN DANCE 05.04 > 27.04.14

PARCOURS - 19/04 WWW.MOLENBEEK2014.BE

TELEXREGIO

BDW 1422 PAGINA 13 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

AFFICHES AAN BALKONS NIET VERBODEN SCHAARBEEK – De Raad van State heeft een reglement geschorst dat na een woelige gemeenteraad werd goedgekeurd. Volgens dat reglement mogen geen kiesaffiches worden gehangen op balkons of aan gevels. Burgemeester Bernard Clerfayt (FDF) wou op die manier een ‘propere’ kiescampagne in zijn gemeente, maar de Raad van State vindt dat hiermee in volle kiesperiode het recht op politieke meningsuiting wordt aangetast. De klacht was ingediend door onder meer Georges Verzin (MR, oppositie) en Emin Ozkara (PS, oppositie), allebei kandidaat voor de verkiezingen van 25 mei. SVG

VGC-diensthoofd wordt ocmw-ontvanger SINT-AGATHA-BERCHEM – Lieven Wera (52 jaar), hoofd en deskundige-coördinator van de financiële dienst van de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC), is deze maand bij het gemeentelijke OCMW gestart als Ontvanger. In die functie wordt hij verantwoordelijk voor de invordering van de schulden van het OCMW en de opmaak van de JMB begroting.

Elsene > Nieuwe parkeerregels van start

Oranje wordt grijs Vanaf begin deze maand gelden er in Elsene nieuwe parkeerregels. De gemeente is immers toegetreden tot het gewestelijke parkeeragentschap. Een overzicht.

De Nederlands-Marokkaanse schrijver Fouad Laroui werkt aan een roman die zich deels afspeelt in Molenbeek.

de mooiste vrouw van Brussel huist (Laroui verwijst naar het beeld van de zwarte madonna in het portaal, KV). Wel, ook als kind van Turkse of Marokkaanse afkomst moet je verliefd worden op dat standbeeld. Als je trots bent op je stad, civic proud zoals de Engelsen het noemen, dan ga je je stad niet bevuilen en dan ga je haar verdedigen als een promotor een mastodont wil neerplanten ten koste van historisch erfgoed. En

dan komen we weer uit bij identiteit. Als je je de stad eigen maakt in haar historische diepte, dan wordt dat facet een deel van je identiteit. Dat geeft een tegengewicht aan de andere facetten, en

Elsene is bij de eerste gemeenten die de regels van het opgerichte parkeeragentschap toepast. Dat betekent dat het gemeentelijke parkeerplan uit 2009 gewijzigd wordt. Voor bewoners van de gemeente met een auto en automobilisten die in de gemeente willen parkeren betekent dat volgende wijzigingen: n De oranje zone wordt een grijze zone waar maximaal 4 uur en 30 minuten mag geparkeerd worden. Het eerste kwartier is gratis. n De blauwe zone blijft hetzelfde: twee uur gratis parkeren met parkeerschijf. n Voor de rode zone geldt betalend parkeren tussen 9u en 20u30. Nieuw tarief: 0,50 euro voor een halfuur, twee euro voor een uur, vijf euro voor twee uur. Wie zich niet aan de regels houdt riskeert een forfetaire parkeerretributie van 25 euro per periode van 4 uur en 30 minuten. n Bewoners hebben recht op één parkeerkaart per voertuig, elk gezin mag er maximaal twee hebben. De eerste kost 15 euro per jaar en de tweede 50 euro per jaar.

je hoeft niet te kiezen voor het ene of het andere. Mijn personage zal dus langzamerhand beseffen hoe belangrijk Brussel voor haar is als stad.” Kim Verthé

Fouad Laroui is samen met schrijfster Rachida Lamrabet en theatermaker Michaël De Cock gastspreker op de publieksavond van Passa Porta rond 50 jaar migratie, dinsdag 22 april om 20 uur. Inschrijven via www.passaporta.be.

n De bezoekerskaart wordt behouden en blijft 5 euro per dag kosten. n De gemeentelijke handelaarskaart verdwijnt. n Zorgverleners hebben recht op een kaart van 200 euro per jaar voor dringende hulp of 75 euro per jaar voor niet-dringende hulp. n In januari 2015 worden de parkeersectoren Noord, West en Zuid heringedeeld. Inwoners van de gemeente zullen dan kunnen parkeren in hun sector en in aangrenzende sectoren naar keuze, ook in buurgemeenten. CD Een kaart van het nieuwe plan kan u raadplegen op: www.elsene.be/ site/downloads/planstat/zones. pdf. U kan ook terecht op 02-515.67.57. ADVERTENTIE

AUTOBEDRIJF EUROPA NV met zetel te 9300 Aalst, Gentsesteenweg 87 KBO nr. 0400.271.884 Alle aandeelhouders worden verzocht de bijzondere algemene vergadering alsook de buitengewone algemene vergadering van AUTOBEDRIJF EUROPA NV bij te wonen die plaatsvindt in de kantoren van Van Maele & Couck geassocieerde notarissen, te 9300 Aalst, Vrijheidsstraat 53, op dinsdag 29 april 2014 om 16 uur, om over de volgende agenda’s te beraadslagen:

agenda bijzondere algemene vergadering:

Jette > Verzoek van jeugdbeweging eindelijk ingewilligd

Nieuw onderkomen voor De Faunaten De scouts van ‘De Faunaten’ krijgt nieuwe lokalen als onderdeel van het nieuwbouwproject op de campus Jette van de VUB. Tegen 2019 moet de jeugdbeweging ook over een grote feestruimte, een leiderslokaal en een bar beschikken. Oorspronkelijk zou er alleen een nieuwe basisschool op de campus

komen. Volgens de nieuwe plannen komt er ook een grotere crèche,

een bureau van Kind & Gezin en dus nieuwe lokalen voor de scouts. “We zijn enorm blij met de plannen,” zegt Mathias Van Heddegem, hoofdleider van ‘De Faunaten’. “Al sinds onze oprichting in 2004 vragen we om betere voorzieningen. In samenspraak met de VUB zijn er de voorbije jaren toiletten geplaatst en werd er een nieuwe vloer gelegd. Maar uiteraard zijn de nieuwe lokalen meer dan welkom.” Volgens de VUB worden de nieuwe scoutslokalen robuust, sober en praktisch. Er worden vier lokalen

gebouwd die samengevoegd kunnen worden tot twee grote. Daarnaast komt er een leiderslokaal, een bar en een polyvalente ruimte van 125 vierkante meter voor feesten of andere grootschalige activiteiten. De Vrije Universiteit Brussel en de Erasmushogeschool Brussel stellen hiervoor grond ter beschikking. Brussels Open Scouting, GO! Scholengroep Brussel en de VUB zijn de partners in het hele nieuwbouwproject.

Mathieu Declercq

(1) Goedkeuring van de jaarrekening van het boekjaar 2012; (2) Bestemming van het resultaat van het boekjaar 2012; (3) Kwijting aan de bestuurders; (4) Ontslag en benoeming bestuurders; (5) Varia.

agenda buitengewone algemene vergadering: (1) Wijziging statuten; (2) Omzetting aandelen aan toonder in aandelen op naam; (3) Vernietiging van de gedrukte aandelen; (4) Varia. Om geldig te kunnen deelnemen aan de vergaderingen dienen de aandeelhouders zich te schikken naar de voorschriften in het Wetboek van Vennootschappen en de statuten. De aandeelhouders worden verwacht de vennootschap in te lichten over hun voornemen aan de vergadering deel te nemen, met opgave van het aantal aandelen, door neerlegging ervan op de maatschappelijke zetel van de vennootschap op donderdag 24 april 2014 tussen 14 uur en 15 uur. Een afschrift van de jaarrekening en ontwerp van nieuwe statuten voor de vennootschap zullen dan ter beschikking van de aandeelhouders zijn. De Raad van Bestuur

BDW 1422 PAGINA 14 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

25.05

2014

Hoe zou u leven met 650 euro in de maand, vraagt Tom Smeets zich af.

25.05

2014

Verkiezingskoorts > Tom Smeets over uitdagingen inzake economie 25.05

2014

25.05

2014

De arme sikkel, werk aan de winkel?

BRUSSEL – De verkiezingen naderen, de koorts stijgt. Maar waar kiezen we als Brusselaars eigenlijk voor? Met een reeks van vier opiniebijdragen maken vier experts elk op hun terrein duidelijk welke keuzes we de volgende vijf à tien jaar zullen maken op enkele cruciale beleidsdomeinen: mobiliteit, onderwijs, economie en huisvesting. Elke opiniebijdrage wordt anderhalve week later uitgediept en geïllustreerd met een Tematoer van Brukselbinnenstebuiten.

BDWOPINIE Brussel, stad van paradoxen. Het kloppend hart van de Belgische economie, met een hoogwaardige diensteneconomie met 700.000 jobs, waar zelden zoveel meerwaarde geproduceerd, goederen en diensten geconsumeerd en zoveel internationale macht gevestigd was, maar waar ook de onheilsberichten elkaar aan sneltempo opvolgen. 33 procent

van de bevolking op of onder de armoedegrens, een werkzaamheidsgraad van 52 procent, gemeenten zonder middelen en een ‘arme sikkel’ rond het kanaal waar het met de armoede van kwaad naar erger gaat. Brussel, gouden kip en zwart schaap? Hier wordt zowel ’s lands rijkdom gecreëerd als aan haar armoede onderdak geboden. Ook voor de ‘arme sikkel’ geldt die paradox: we vergeten dat mensen met genoeg kansen van hieruit doorstromen naar een beter leven

in een betere buurt. We zien alleen de achterblijvers en de dualisering is nergens zo tastbaar als hier. De armoede zal ook niet verdwijnen, tenzij we investeren in deze wijken om hun rol als maatschappelijke hefboom te versterken. Met het permanent gekibbel over een staatshervorming verstoppen het echte debat over de toekomst van Brussel, over “de creatie van jobs voor kortgeschoolde Brusselaars op korte termijn en een hervorming van het Brussels onderwijs, dat nu nog altijd geen gelijke onderwijskansen realiseert,” zoals Bart van de Ven van Het Werkt! Ça Marche! terecht stelt.

Mismatch? Zelden hadden we zoveel jobs in onze economie, maar nooit eerder hadden we er zoveel nodig om iedereen er een te kunnen geven. 112.000 werklozen en 2.200 jobs bij Actiris. Tienduizenden Brusselaars afgeschreven voor de arbeidsmarkt

(leefloners, geschorste werklozen, illegalen, enz...). Brussel heeft een dubbel probleem van vraag en aanbod op de arbeidsmarkt. Aan aanbodzijde zijn de kandidaten ’niet goed genoeg’. Blijvend investeren in vorming is een absolute prioriteit, maar zorgt op zich niet voor meer jobs. Aan de vraagzijde zijn er steeds minder banen voor laaggeschoolden. De jeugdwerkloosheid en die van elders gevormde mensen (40 procent van de werkzoekenden) zijn indicatief voor de hoge vereisten van de weinige jobs. Wie mismatch zegt, moet het hebben over jobcreatie. Wie jobcreatie zegt, komt uit bij de economische structuur van onze geglobaliseerde wereld. Het beetje economische groei waar iedereen zo naar smacht, zal niet in staat zijn om veel jobs te creëren, laat staan voor de inwoners van de ‘arme sikkel’. Jobcreatie is losgekoppeld van de creatie van meerwaarde: gaat het beter met de economie, dan stijgt het aantal Brusselse werklozen gewoon verder. Bedrijven en overheden doen hun best om efficiënter te werken, wat vaak neerkomt op het verwijderen van ‘dure’ arbeidskrachten uit het productieproces. Tegelijk remt de hoge loonkost in dit land de jobcreatie, ook bij de vele zelfstandigen en kmo’s. Die delen van de productie die matchten met de werkzoekenden zijn uitbesteed aan lageloonlanden en/of vervangen door automatisering. De economische globalisering gebeurde zonder internationale harmonisering van het macro-economisch en fiscaal beleid, wat zorgt voor een ‘race to the bottom’ en de gestage afbouw van de herverdelende en regulerende structuren van de welvaartstaat – die worden afgestemd op die landen waar die structuren het zwakst staan. Wie in deze rijke regio spreekt over herverdeling wordt meteen neergesabeld met competitiviteit en de volatiliteit van kapitaal en productie. Alleen: competitiviteit in een geglobaliseerde economie zorgde niet voor meer jobs voor laaggeschoolden. Nobelprijswinnaar Joseph Stiglitz stelt dat als onze economie zoveel mensen zonder job zet en velen mét een job geen liveable wage ontvangen, die economie niet gewerkt heeft zoals het hoort. Ondanks nakende verkiezingen blijft het erg stil rond de jobcreatie voor de 33 procent Brusselaars op of onder de armoedegrens. Wie gaat hen werk geven?

De prijs van ongelijkheid

“Er is iets danigs mis met de economische integratie van de bevolking en dan is het in Brussel niet ’goed leven’ voor iedereen. Tijd voor jobcreatie”

De stijgende armoede zorgt voor lagere inkomsten uit loonfiscaliteit. Geld weghalen aan de onderkant van de maatschappij is contraproductief: het zorgt voor minder vraag, omdat deze mensen nu al hun hele inkomen uitgeven, waardoor er minder inkomsten zijn voor de economie, de vraag verder daalt en de werkloosheid stijgt. Stiglitz: “We are paying a high price for our large and growing inequality, and because inequality is likely to continue to grow – unless we do something – the price we pay is likely to grow too. Those in the middle and especially those at the bottom, will pay the highest price,

BDW 1422 PAGINA 15 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

but our country as a whole – our society, our democracy – also will pay a very high price.” Tewerkstelling en marktcorrigerende regulering zijn volgens hem de bouwstenen van economische stabiliteit en vrede. De menselijke prijs is enorm: iedereen die zijn job verliest of er geen vindt ondergaat dezelfde storm van emoties: woede, onzekerheid, lage eigenwaarde, zorgen om je gezin of je investeringen. Doe dat eens maal 112.000 en we kunnen ons een beeld vormen van de deprivatie die de Brusselse burger te beurt valt. Het beleid wil hen op hun verantwoordelijkheid wijzen en hen ‘activeren’ met lagere uitkeringen. Luiaards kan je met de vinger wijzen, maar naar al diegenen die met de tijd de hoop opgaven om ooit een leefbaar inkomen te hebben uit arbeid is dat zuur. Hoe zou u leven met 650 euro in de maand?

Oplossingen?

Tom Smeets, coördinator FeBIO, de vertegenwoordiger van de Nederlandstalige Brusselse Sociale Economie.

GEÏNTERESSEERD OF AANGESPROKEN? U kan mee met de Tematoer van Brukselbinnenstebuiten op zaterdag 26 april: ‘Verkiezingskoorts 3 – de motor’. Meer info en inschrijven op www. brukselbinnenstebuiten.be

lezersbrieven@bdw.be

Sluikstorten

Vis uit eigen land

Hij beseft het misschien zelf niet, maar onze Schaarbeekse burgemeester is een grapjas. Zoals hij telkens opnieuw, héél ernstig – zoals het een burgervader betaamt – spreekt over de toegepaste boetes aan sluikstorters en wildplassers. Ofwel is hij zeer naïef en goedgelovig, ofwel zijn zijn medewerkers misleiders. De gemeentekas zou nochtans wat beter gevuld zijn, als al die boetes daadwerkelijk geïnd zouden worden. Leuk toch. Nu wordt het sluikstorters wel héél gemakkelijk gemaakt, ten nadele van eerlijke burgers. Behalve tijdens het weekend, zijn er iedere dag ophalingen! Zelfs een paar uur na de doorgang van gewone vuilniswagens, komt een kleinere de nieuwe ‘stortingen’ ophalen. Wat men zoal allemaal met veel gekraag en geknars ziet verdwijnen: uit elkaar gehaalde meubels, groot en klein kinderspeelgoed, kleding. Wraakroepend. Terwijl er zoveel hulpbehoevenden zijn en organisaties als Oxfam, Spullenhulp en andere ze gratis komen ophalen. Ja, boeteloos is natuurlijk ook gratis. We hebben kennissen die de bevoegde diensten van het gemeentehuis en van Net Brussel al aanschreven of gebeld hebben, maar ze kregen geen reactie. Met verkiezingen in het vooruitzicht weten politici nochtans meestal drommels goed wat er misloopt. Tot aan de kiesdag, natuurlijk.

door Christophe Degreef

naam en adres bekend bij de redactie

Lawaai Graag wil ik reageren op de brief van Ria Willem (BDW 1421, p.15). Ikzelf woon in Evere. Er vliegen inderdaad heel wat vliegtuigen over, maar dat die zo veel lawaai maken, is overdreven. In Antwerpen–Deurne en Luik is er ook een vliegveld. De mensen die daar wonen hebben ook last, maar ze klagen niet. Het is toch normaal dat die vliegtuigen over een stad vliegen? Als iedereen zou klagen, dan zouden er geen luchthavens meer zijn. Vergeten die mensen dan het grondpersoneel dat zijn boterham ermee moet verdienen? Tegenwoordig leven we in een maatschapij waar het ieder voor zich is. De klagers vliegen ook, maar als ze gratis zouden kunnen vliegen, dan werd er niet over gepraat. Klagen doen ze toch, over vanalles en nog wat. Die mensen willen iedereen het leven zuur maken. Ik hoor die vliegtuigen niet om 6 uur ‘s ochtends of om 23 uur ‘s avonds. Daar lig ik niet wakker van. Maria Degent, Evere

Olifant © HUGO VAN RANSBEECK

Je kan je focussen op sectoren met jobpotentie, zoals de horeca, toerisme of de energiewende. Maar als we het Brussels technisch, beroeps- en taalonderwijs blijven verwaarlozen zal dat niet lukken. Hoeveel jobs kan een gerichte loonkostverlaging opleveren? De welvaartstaat is gebouwd op de vrucht van hard werken. Enkel loontrekkenden en zelfstandigen de opvang van de groeiende dualisering laten financieren, is niet houdbaar. Andere oplossingen blijven onder de radar. Arbeidsduurherverdeling is volgens Rutger Bregman de ’verloren droom van de 20ste eeuw’: is het duurder om dergelijke ontdubbeling te cofinancieren dan het gedwongen niets doen te subsidiëren? Wat met het ‘basisinkomen’? Wegen de nadelen echt op tegen de voordelen? Wat is het potentieel van fiscale verschuivingen van het salaris naar andere delen van de inkomens of consumptie? Kunnen bestaande banenplannen en dienstenscheques voor extra jobs zorgen? De sociale economie kan werk creëren voor laaggeschoolden, maar krijgt daar nog onvoldoende kansen voor. Brussel is een gemeenschap van mensen die dezelfde ruimte delen. Elke gemeenschap staat diegenen bij die minder geluk hebben dan anderen. Niemand heeft er belang bij dat generaties jongeren verloren gaan voor de maatschappij. Er is iets danigs mis met de economische integratie van de bevolking en dan is het in Brussel niet ’goed leven’ voor iedereen. Tijd voor jobcreatie.

BDWOPINIE

BRIEVEN VAN LEZERS

De luchthaven van Zaventem – ook wel Brussels Airport genoemd – heet een klotedossier te zijn. En daar is niets van gelogen. Na een decennium van juridische onzekerheid over de luchthaven had het plan van ex-staatssecretaris Etienne Schouppe (CD&V) de verdienste duidelijkheid te scheppen en een veilige manier van vliegen voor te schrijven, zowel boven als naast Brussel. Maar nu dat akkoord wordt uitgevoerd door de nieuwe staatssecretaris Melchior Wathelet (CDH), herontdekken de inwoners van de stad wat vliegtuiglawaai inhoudt. In verkiezingsjaar 2014 een kip met gouden eieren voor Franstalige Brusselse politici, vaak niet gespeend van enige kennis van zaken. Wathelet zelf is de uitzondering, tussen haakjes. Valt overlast dan niet te begrijpen? Jawel. Overlast valt voor iedereen goed te begrijpen, waar men ook woont. Het plan van Etienne Schouppe wilde aan bepaalde ‘voorrechten’ een einde maken en terugkeren naar het klassieke gebruik van de luchthaven. Dat wil zeggen: de infrastructuur die er ligt op de best mogelijke manier benutten. Gezien de ligging betekent dat meer overlast voor Brussel. Is dat dan een goede oplossing? Neen, maar er zijn in dit dossier dan ook geen goede oplossingen. Of men moet de luchthaven aan de andere kant van de stad aanleggen. Van een logistieke en ecologische nachtmerrie gesproken. Diverse voorstellen van Franstalige partijen om van Brussels Airport een ‘stadsluchthaven’ te maken klinken misschien aardig, ze zijn een aanslag op de regionale economie. Niet alleen de Vlaamse, maar ook de Brusselse. Of wie anders stelt zoveel laagopgeleide Brusselaars te werk? Met het gevaar belerend te klinken: Wat is er in onze samenleving misgelopen dat we de luchthaven niet meer als een voorziening zien, maar uitsluitend als een last? Er zijn goede redenen te verzinnen tegen goedkoop vliegen, tegen ingevoerde bananen uit Costa Rica en tegen de snelle stadstrip. Zeer goede redenen. Maar louter stoppen met vliegen omdat onze rust allerheiligst is, is een slechte reden. We leven in een dichtbevolkt land waarin we zullen moeten aanvaarden dat lawaai de tol is die we betalen voor onze levensstijl. Er zijn alternatieven, maar dan is het aan de samenleving om grondiger na te denken en te handelen dan nu het geval is. In tussentijd kan u alvast de trein nemen en vis uit eigen land eten. Voor zover u dat nog niet doet, natuurlijk.

WAUTER MANNAERT

Ik heb enkele vragen voor de lezers van BDW over een arduinen reliëfplaat, aangebracht in de muur van de Korte Violetstraat. 1. Kent iemand de geschiedenis van deze plaat? (jaartal) 2. Was dit een soort van uithangbord boven een poort die toegang gaf tot een herberg? 3. Kan dit schild eens opgepoetst worden en ontdaan van struiken? Kunnen de letters eventueel ingeschilderd worden tegen verwering? Hugo van Ransbeeck, Dendermonde

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@ bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

BDW 1422 PAGINA 16 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

VADROUILLE DE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

Thomas Vanlede: “Via Vocis blijft een visitekaartje voor de academie en is geen amateurensemble, vandaar dat ‘oude’ stemmen eruit moeten.”

Zang > Muziekacademiekoor Via Vocis op verplaatsing

Zingen over zeven lichaamsdelen SINT-AGATHA-BERCHEM - Op Quasimodo-zondag of Beloken Pasen reist Via Vocis, het koor van de gemeentelijke Academie voor Muziek en Woord, naar Blankenberge voor een concert. De avond voordien is hetzelfde programma in de Heilig-Sakramentskerk van Elsene te horen. Een wel zeer bewogen kippenvelmoment. Want het koor zingt ‘Membra Jesu nostri’ van Buxtehude, op beklijvende muziek.

‘D

e naam ‘Via Vocis’ of ‘De weg van de stem’ hebben we op een avond met de zangers op café bedacht,” herinnert dirigent Thomas Vanlede zich. “Het moet in 2009 geweest zijn, na een terugval van het

vorige koor van de academie, Canta Libre, dat meer dan twintig jaar actief was. Toen ik als dirigent tien jaar terug aantrad zat ik met de frustratie dat ik met de oudere stemmen echt niet verder kon. Jammer genoeg kan je een

oude stem niet bijschaven, vooral bij de dames. Hoe ouder men wordt, hoe scherper de stem klinkt en hoe minder de kwaliteit. De ronde klankvorm die voor een koor nodig is, valt dan niet meer te halen. Het is het lot van alle koren,

die als een vriendenkring samen groeien en beter worden en tientallen jaren samen willen blijven. De academie heeft toen de beslissing genomen om Canta Libre te verjongen. Zo werden we Via Vocis. Zij die geen leerling van de academie waren (dat mag maximaal de helft zijn volgens de interne regeling, red.) en niet meer voldeden, moesten gaan. Het is altijd een moeilijke knoop die je als dirigent moet doorhakken, maar een academiekoor moet nu eenmaal de naam van zijn instelling waardig

BDW 1422 PAGINA 17 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

Even naar de concertavond in Elsene en het matineeconcert in Blankenberge. Op het programma staan de zeven achtereenvolgende cantates uit Membra Jesu nostri, die van Buxtehude een minstens zo groot wonder maakt als Bach. De melodische ontwikkelingen in het werk zorgen voor een spontane kippenvelreactie, zoveel is zeker. En daardoor ontstaat ook de beroering als vanzelf, iets wat past in de tijdsgeest van de reformatorische kerk. Buxtehude droeg het werk op aan de Zweedse hofmusicus Gustav Düben, en ontleende de teksten uit geschriften van Bernardus van Clervaux, de strofen zijn afkomstig van de hymne Salve mundi salutare. Al wordt betwist of het wel de geestvader van de strenge cisterciënzerorde is, dan wel Arnulf van Leuven (gestorven in 1250), die het gedicht schreef. Zeker is dat de beschrijving van de zeven heilige ledematen van Jezus (de voeten, knieën, zijde, handen, borst, het hart en het hoofd) lange tijd aansporing gaf tot het zich makkelijker kunnen vereenzelvigen met de mens Jezus. Zijn lijdende ledematen, waren iets fysiek herkenbaars – en ook gevoelsmatig – voor de middeleeuwse en latere gelovigen. Zoals in de Zeven laatste woorden van Christus aan het kruis, is ook bij de Membra Jesu nostra het heilige, volle getal zeven terug te vinden. En dat getal staat voor hartstocht. Heel het werk draait duidelijk rond het aansturen op ‘geestelijke dronkenschap’ en ‘in vervoering geraken voor het Goddelijk lichaam’.

zijn. Het is niet zomaar een amateurkoor.” Met op dit moment wat meer mannen dan vrouwen, en toch enkele nieuwe tieners erbij, is de dirigent tevreden. Vanlede: “We moeten er dus gewoon altijd over waken niet in de val van de veroudering te trappen; er zijn wat leden die naar de vijftig gaan. De meeste zangers hebben kleine kinderen, en er zijn ook een paar koppels die de kooravond als hun wekelijks ‘avondje uit’ zien: repeteren en nadien gezellig nog een drankje. Daar huren ze graag een babysit voor in.”

De innerlijke mens Zangles en koorbegeleiding zijn het hele leven van Vanlede. De koorleider volgde muziektheorie, schriftuur en zang aan het Conservatorium in Brussel, en pedagogie in Antwerpen. En als West-Vlaamse inwijkeling is hij al achttien jaar verknocht aan Brussel – nu woont hij aan de Anderlechtsepoort. Hij geeft zangles aan volwassenen in de academies van Berchem (twaalf uur) en Blankenberge (zeven uur), vandaar dit dubbelconcert. “Ik heb mijn tijd van vele wereldreizen met oude muziek gehad, vooraleer ik kinderen kreeg,” bekent de man, als hij met de fiets zijn kleintjes vroeg aan de school heeft afgezet in de Dansaertwijk. Waarom mensen ’s avonds in een koor gaan zingen? Vanlede: “Zingen is een hobby als een andere, alhoewel het toch meer is dan haken, of zo. In de eerste plaats volgen volwassenen zangles omdat ze iets willen bijleren en zingen gewoon leuk vinden. En ze doen het ook vaak, omdat ze een of andere soort muziek graag horen. Zingen is trouwens goed voor de innerlijke mens. Als je zingt, komen er vibraties en emoties vrij, die voor vele mensen nieuw zijn als ze het de eerste keer doen. En mensen die graag meezingen met de radio, of het nu aria’s of liederen zijn, komen naar een academie omdat ze dit nog beter willen kunnen. En als de interesse er is, lukt het doorgaans wel.”

Aanzet tot meditatie

Buxtehudes werk ‘Membra Jesu nostri’ bejubelt zeven lichaamsdelen van Jezus.

Heilig getal zeven Het cliché wil dat elke dirigent het niveau van zijn koor wil optrekken, terwijl voor de amateurzangers het samenzingen onder vrienden ook een belangrijk aspect is. De vraag is dan of minder goede stemmen dan wel verplicht moeten worden om af te haken? “Voor een kerkkoor of vriendenkoor, zou men hierin kunnen toegeven, maar van een academiekoor mag verwacht worden dat het kwaliteit biedt. Het is nu eenmaal een visitekaartje voor het niveau van de opleiding. Leerlingen van de academie kunnen we uiteraard niet uitsluiten, maar wie geen leerling is kunnen we wel afwijzen. Iedereen van het koor Via Vocis heeft een muzikale basis, kan dus noten lezen. Om het zangniveau te verhogen voorzie ik elk jaar twee tot drie programma’s, waarmee we een paar keer concerteren. De neo-romaanse Oude Kerk van Berchem (een cultuur- en concertzaal, red.) is voor dit concert, waar naast dertig koorleden ook tien muzikanten optreden, te klein. Het is de bedoeling om ons repertoire telkens uitdagender en moeilijker te maken. De instudeertijd wordt ook telkens wat korter. Door meer uren thuisstudie te vragen, met eigen begeleiding op piano, en meer verschillende dingen te zingen, wordt iedereen snel beter op muzikaal vlak. En zij die bovendien in de academie zangles volgen, worden tegelijkertijd zangtechnisch beter. Ik geef ook geen cassettes met muziek mee, want door het allemaal zelf te studeren blijft het misschien wat moelijker en trager gaan, maar wat ingestudeerd is blijft langer bij. Zo kan ik gestaag aan kwaliteitsverbetering werken. Ik sleutel dan nog aan klankkleur en intonaties, zodat het niet vals klinkt, en aan het transparant maken van de muziek. Want je kan alles rechttoe rechtaan correct zingen, zonder dat het gedragen wordt richting publiek. Zo hoort het niet. Een zangstuk mag niet monotoon gebracht wordt; muziek én zang moeten de toehoorders raken.”

Vanlede voegt er nog wat aan toe: “Ik vind het voor mensen van vandaag heel moeilijke en bizarre teksten, terwijl die teksten nochtans in de middeleeuwen erg populair waren. Gelukkig neemt de muziek het voortouw in dit werk en die is zo krachtig, dat de tekst van onderschikt belang wordt. De barokmuziek blijft echt overeind in deze cantates. Technisch gezien is het de bedoeling dat de zangers er iets van bijleren, vandaar dat ik duiding geef bij de inhoud. Het werk duurt ongeveer een uur, en de mystieke teksten, die de lichaamsdelen beschrijven, zetten in combinatie met de muziek aan tot meditatie. Een bepaalde cantate houdt ook letterlijk een soort conversatie gaande: ‘Wat zijn die wonden in het midden van je handen?,’ (Bijbelfragment uit Zacharias, red.). Je krijgt een enorme krop in de keel als je met deze muziek begint. Er zijn zovele passages met dissonanten – en dissonanten werken nu eenmaal op het gevoel – die gelukkig oplossen in een consonant, zodat men terug adem krijgt. In bepaalde cantates zitten er zoveel dissonanten, alsmaar tegen elkaar, dat het eigenlijk modern klinkt. En dit is zo krachtig, dat het kippenvelmomenten geeft. Als ik dat op piano bij de repetities voorspeel, en we zingen dit voor het eerst, lijkt het of sommige leerlingen in zwijm gaan vallen van emotionele betrokkenheid. Zelfs zonder de tekst te begrijpen word je al geraakt. Al komt het volgens mij helemaal niet door die lijdende Christus, maar door de muziek van Buxtehude. Het is een hele sfeerzetting, erg uitgepuurd. En veel minder mathematisch en rationeel als Bach. Dit werk van Buxtehude gaat zo diep, dat niemand er gewoon kan naar luisteren en onbewogen blijven.” Of Via Vocis dit met de partituur in de hand gaat waarmaken, wordt de eindvraag. Vanlede: “Ik probeer nog twee repetities na de Paasvakantie bij te schaven en te herhalen: ‘Niet naar beneden kijken: als je niet naar mij kijkt gaat het niet lukken.’” Jean-Marie Binst

Via Vocis zingt in de Heilige Sacramentskerk ‘La Viale’ in Elsene.

Via Vocis op zaterdag 26 april om 20 uur in de Heilig-Sacramentskerk ‘La Viale’, Waversesteenweg 205 in Elsene, www.academiesab.be. Toegang: 10 euro. Win een duoticket voor het concert op 26/4: mail ‘Buxtehude’ naar win@bdw.be

BDW 1422 PAGINA 18 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

Inclusief > De Zeyp streeft naar theater en dansgezelschap voor mensen met handicap

‘Als ik dans, voel ik geen handicap’ W

e treffen een gezellige bende aan rond de vergadertafel in De Zeyp. Centrumverantwoordelijke Ivo Peeters heeft een paar sterkhouders opgetrommeld van Zet6, het team dat al een zevental jaren theater- en dansvoorstelling maakt met diverse groepen van personen met een handicap. Dat gebeurt sinds 2007, toen professioneel danser en choreograaf Jeroen Baeyens het gemeenschapscentrum binnenstapte om C’est vrai aan te prijzen, de danssolo die hij in het franstalige Brusselse circuit gemaakt had met Virginie Vandezande – een meisje met het syndroom van Down. Baeyens kreeg gehoor en meteen ook een halftijdse baan als artistiek verantwoordelijke in De Zeyp. “Mensen kunstminnend maken is mijn drijfveer,” zegt Baeyens, “ook mensen uit moeilijke groepen. Zij spreken namelijk vaak de taal van de dans. Voor hen en hun entourage zijn de producties die we maken een sociaal en artistiek gegeven waardoor ze met cultuur in aanraking komen terwijl dat anders misschien niet het geval zou zijn.” Jeroen werkt

op dit ogenblik aan twee projecten. Eén loopt in samenwerking met twee rusthuizen, een ander project is een dansproductie met gehoorgestoorden van de school Kasterlinden. Na enige tijd kreeg Baeyens ook versterking van de professionele actrice Caroline Rottier, die eerder al met mensen met een handicap werkte in Mortsel. De producties die ze tot nu toe gemaakt hebben, waren altijd gelieerd aan een bepaalde instelling en vulden daarmee een grote leemte in Nederlandstalig Brussel. Dat kan Ingrid Michiels, die als werkneemster van De Zeyp Zet6 mee administratief ondersteunt, getuigen. “Ik woon in Ganshoren en heb zelf twee kinderen met een handicap. Ik heb lang mijn weg moeten zoeken om hen een tof leven te kunnen geven en ik weet dus wat voor lijdensweg het is om de vrije tijd van mensen met een handicap op een creatieve manier in te kunnen vullen.”

Medicijn Daarom wil De Zeyp de werking van Zet6 nog verder opentrekken. Ivo

GANSHOREN - Een gezelschap uitbouwen waarmee personen met een beperking, in samenwerking met professionele makers, hoogstaande dansen theaterproducties kunnen maken: dat is de ambitie van Zet6. Het project van gemeenschapscentrum De Zeyp is net erkend is als sociaal-artistiek project en zoekt kandidaten om mee te werken aan nieuwe producties.

In het verleden werkte Zet6 van De Zeyp al samen met mensen uit psychiatrische instellingen en rusthuizen. Nu zoekt het kandidaten om een eigen gezelschap te vormen.

Peeters:”Na deze periode van workshops en producties die pasten binnen het participatiedecreet, hebben we nu voor de eerste keer erkenning gekregen als sociaal-artistiek project binnen het kunstendecreet. Zo kunnen we tegelijk een andere piste bewandelen: zelf een dansen the-

atergroep vormen met individuen die ook van buiten de instellingen komen, en daarmee producties opstarten en op termijn misschien zelfs komen tot een kunstenwerkplaats. Daarvoor gaan we in eerste instantie een open oproep lanceren aan mensen die willen deelnemen.”

Geschiedenis > Historische brochure brengt het dagelijks leven in de Koninklijke Wijk in beeld

Berg van macht Het verhaal is genoegzaam bekend. In 1731 brandde het hertogelijk paleis op de Coudenberg af. In plaats van het herop te bouwen, beslisten de Oostenrijkse bewindvoerders om er een nieuwe wijk bovenop te bouwen, waar, net zoals in de Middeleeuwen, de politieke macht zijn plaats zou krijgen. Het plein wordt in 1774 genivelleerd en Barnabé Guimard legt er een classicistisch plein aan.

BRUSSEL – De Cercle d’Histoire de Bruxelles brengt voor haar dertigste verjaardag een brochure uit over het leven in de Coudenbergwijk.

Het Koningsplein, meer dan honderd jaar geleden.

Rijke families, instellingen en kloosters krijgen de kans om er mooie grote panden neer te zetten. De Cercle d’Histoire de Bruxelles laat de historische brochure Leven in de Koninklijke Wijk in die periode beginnen, en brengt twee eeuwen van urbanisatie en economische en sociale ontwikkeling in beeld. De aanpak van het werk is eerder heemkundig dan historisch, met veel aandacht voor archiefstukken en anekdotiek. Bijvoorbeeld over Leopold II die in

De productie waarvoor de voorbereidingen nu starten, heeft de werktitel Zolderling. Rottier: “Deze morgen hebben we nog twee jonge meisjes over de vloer gehad die interesse tonen: een meisje met Down dat piano speelt en danst, en haar vriendin die ook zeer spraakzaam

de Brederodestraat een ‘rotsblok’ in beton laat oprichten om de inkijk in de tuin van het Koninklijk Paleis te verhinderen. En geen bomen, zoals zijn architect voorstelde, “want bomen verliezen bladeren en gaan dood. Een stevig rotsblok trotseert orkanen.” Ook het verblijf van de schrijfster Charlotte Brönte in het pensionaat Héger komt uitvoering aan bod. Jammer genoeg ontbreekt de brochure door die ‘heemkundige’ aanpak aan coherentie. Zo komt het dat een kunsthistorische analyse van het prachtige gebouw van de Banque d’Outremer in de Brederodestraat naast een weinig relevant artikel staat met persoonlijke commentaren van wijlen Jean d’Osta over maquettes die dertig jaar geleden van het Paleis van Brussel zijn gemaakt.

Steven Van Garsse

Leven in de Koninklijke Wijk 1800- 2000, 180° uitgeverij, 15 euro. Tentoonstelling in Coudenberg (via BELvue) nog tot 31 augustus.

BDW 1422 PAGINA 19 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

SOPHIE DE BRUECKER:

“Als ik dans voel ik niet meer dat ik een handicap heb. Ik voel me vrij en vrolijk. Het is een medicijn. Wat zou het mooi zijn als ik er mijn pillen voor aan de kant zou kunnen schuiven.”

was. In april organiseren we zo nog een aantal initiatiemomenten. Maar bij de groep komen ook professionele acteurs, dansers en muzikanten, onder meer van het conservatorium en het Rits. Ik probeer die jonge professionelen er ook bij te betrekken omdat ik denk dat zo’n ervaring een grote invloed kan hebben op hun carrière. En sowieso leggen we de artistieke lat heel hoog.” “Met deze productie mikken we ook op andere speelplekken,” voegt Ivo Peeters daar nog aan toe. “Zodat de speelreeks zich niet beperkt tot een première en dan nog een paar data voor de directe entourage van de spelers. We zouden het geheel ook

moeten kunnen integreren in het reguliere circuit. Dan kunnen we echt spreken over inclusief theater.” Caroline en Jeroen vertellen nog hoe mensen met verscheiden handicapen ook verscheiden talenten hebben en hoe ze vaak enthousiaster worden naarmate de handicap die ze moeten overwinnen groter is. Soms mislukt er ook wel eens iets, en voor de première is er onvermijdelijk stress, maar die wordt zorgvuldig en in samenspraak met de entourage en de instelling opgebouwd. Waarop Sophie De Brueck, die ook al de hele tijd mee aan tafel zit en het gesprek regelmatig op een droogkomische manier heeft becommentarieerd, nog eens tussenkomt. Sophie woont in een beschutte woning op vijfhonderd meter van De Zeyp en nam als danseres al verschillende keren deel aan projecten van Zet6. Maar ze beweegt ook vlot haar radde tong: “Het is gemakkelijker en minder stresserend om te dansen dan om hier te zitten praten hoor,” zegt ze laconiek. “Ik heb een psychische handicap, maar geen handicap om te dansen. Het is mooi dat al deze mensen hier zoveel vertrouwen geven en zorgen voor die band met professionele artiesten. Ik geef alles wat ik in mijn lichaam en mijn hart heb, en het gaat ook steeds beter en beter. Ik straal wanneer ik dans. Het doet me zo’n goed. Als ik dans, voel ik niet meer dat ik een handicap heb. Ik voel me vrij en vrolijk. Het is een medicijn. Wat zou het mooi zijn als ik er mijn pillen voor aan de kant zou kunnen schuiven.” Michaël Bellon

Wie interesse heeft om te dansen of acteren met Zet6, kan zich inschrijven voor initiatiemomenten op vrijdag 18 april of woensdag 23 april. De inclusieve dansen theatervoorstelling Appearance van Zet 6 is te zien op 3 en 4 juni om 11u en op 6 en 7 juni om 20u. GC De Zeyp, Van Overbekelaan 164, Zeypstraat 47, Ganshoren, 02-422.00.57, ZET6@dezeyp.be, www.dezeyp.be

ADVERTENTIE

Sociale Verhuurkantoren (SVK)

Verhuur uw woning zonder risico en zonder zorgen

a Gegarandeerde huur elke maand a

Verzekerd verhuurbeheer

Onderhoud van uw woning

a Hulp bij renovatie a Fiscale voordelen

www.fedsvk.be 02 412 72 44

Nick Trachet BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Guave Het is helemaal geen alledaags fruit dat je in elke supermarkt aantreft, de guave. Maar smaak en geur ervan duiken vaak op. Guyave, goyave, goejave: er zijn zoveel schrijfwijzen voor deze vrucht in de pers dat het als bewijs mag gelden dat guaves hier bijna onbekend zijn. Maar als guave staat het nu in het groene boekje. Niemand weet nog waar de plant oorspronkelijk vandaan komt. Men vermoedt dat hij zich ergens in het Amazonewoud of op de Antillen ontwikkelde, maar hij verspreidt zich gemakkelijk. Voor de koloniale periode was hij al gesignaleerd en zelfs aangeplant van Uruguay en Peru tot in het Aztekenrijk van Mexico. Van daaruit veroverde de plant de rest van de tropische en subtropische wereld met hulp van de Spanjaarden. Onze guave, Psidium guajava L, is een bescheiden boom die tot tien meter hoog wordt. Sommige schrijvers spreken zelfs van een struik. Hij draagt witte bloemen en mooi generfde, leerachtige bladeren met een viltige onderkant. Het boompje behoort tot de familie van de Myrthaceae. Dat zijn doorgaans bomen uit warme klimaten. De Eucalyptus behoort ook tot die familie, net zoals de kruidnagel. Het is een heel diverse plantengroep: waar er veel myrteplanten voorkomen, is er altijd een grote biodiversiteit. Toch is er niet veel ander fruit in deze familie. Maar er zijn gelukkig heel wat soorten guave, niet alleen P. guajava. Het zouden er meer dan honderd zijn. En zelfs binnen die ene soort zijn er heel wat verschillen, van peer- over appelvorm, met rood of wit vlees, met veel of weinig – soms zelfs helemaal geen – pitten. Die pitten zijn doorgaans hard maar klein, wat waarschijnlijk de reden is waarom de plant zich zo goed verspreidt. Eenmaal ingeslikt overleeft het zaadje tot het er aan de andere kant van vogel of mens weer uit komt. Net zoals er veel soorten guave zijn, bestaan er ook veel namen voor. In het Spaans is het guayaba, maar in Mexico ook pichi, enandi of xalxocotl. De vrucht moet op één of andere manier iets te maken hebben met de nationale klederdracht van Latijns-Amerika (en de Filippijnen): de guayabera. Dat is het wit of pastelkleurige hemd met geborduurde banen en vier opgenaaide zakken waar alle hoogwaardigheidsbekleders uit die landen zich in vertonen. Guayaberas horen bij Panamese bankdirecteuren, Cubaanse ambtenaren en Venezolaanse plantagebezitters net zoals salsamuziek, domino en sigaren. Eén van de verklaringen van de naam

van dit hemd is dat de zakken groot genoeg zijn om er guaves in te steken. Niet dat die vruchten nu zo groot zijn. Zo groot als een appeltje, meestal. Vaak zijn ze groengeel van uiterlijk, met een wasachtige schil en de rest van het bloempje onderaan, ook zoals een appel. Hier in Brussel zien we ze niet vaak en dat heeft zo zijn redenen. Rijpe guaves zijn zacht en raken makkelijk beschadigd, ook bewaren ze bijzonder slecht en zoals zoveel tropisch fruit weigeren ze hardnekkig verder te rijpen wanneer ze onrijp werden geplukt. Het gevolg zijn adstringerende (“smoeltrekkende”) onrijpe ballen, die niet echt lekker zijn. Het is zoals bij onrijpe avocado’s: nutteloos om te kopen indien ze niet volledig rijp zijn. Voorts zijn onrijpe vruchten vitamine C-bommen, vooral de schil. Na rijping (en bij verdere verwerking) verdwijnt die vitamine ook weer. Maar waarom ik er dan over schrijf? Omdat de smaak zo bijzonder lekker is dat er in allerlei verwerkte producten wel eens guave opduikt. Ik hou er niet van om smaken te vergelijken. Ik lees vaak dergelijke smaakbeschrijvingen, maar ik ben het er zelden mee eens. Ooit liet ik een meisje in de tropen proeven van een Duvel. “Hé, smaakt als pils”, zei ze overtuigd. Inderdaad: voor wie alleen pils kent, smaakt elk bier naar pils. Maar met zo’n beschrijving schieten we dus niet op. Iedereen (en ook ik) is akkoord dat guave een zwoel en complex parfum bezit, lichtjes zurig maar ook zoet. Eenieder die ze proeft, zal wegdromen naar exotische oorden. Sommige mensen vinden de smaak en geur zelfs wat té. De schil bevat buitengewoon veel pectine en kan dus ook gebruikt worden bij het tot jam koken van ander, niet stollend fruit. Wegens de smaak en de gelei zijn er in de tropische wereld heel wat plantages van guaves. Verse guaves in ons land kunnen afkomstig zijn uit Egypte of Thailand, maar in zowel Aziatische als Amerikaanse producten ‘met toegevoegde waarde’ worden

“Guabayeras horen bij Panamese bankdirecteuren, Cubaanse ambtenaren en Venezolaanse plantagebezitters net zoals salsamuziek, domino en sigaren” ze graag gebruikt voor hun parfum. In de Caraïben worden de schillen van gehalveerde guaves gekookt en als groente opgediend met witte kaas. De foto toont twee producten, een guavesap uit Thailand en een fruitpasta, gemaakt in Brazilië. Dat laatste is wel bijzonder. Om te beginnen zit deze pâte de fruit in een groot plat blik (600 gram) dat nog op de ouderwetse manier – met een blikopener – moet worden aangepakt. Binnenin vinden we een baksteenrode taaie massa, net iets te plakkerig om vlot op brood te smeren. Dat wordt dus snoepen (want dat blik kan nu niet meer dicht!) of een deel oplossen in water om er een kant en klare stroop van te maken die spuitwater omtovert tot een heerlijk zomers drankje. Meer is niet nodig om te dromen. Smakelijk. nick.trachet@bdw.be De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/trachet

BDW 1422 PAGINA 20 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

geloofde. Ook Pierre Vaiana was een belangrijke steunpilaar, zowel in de studio als voor de praktische kant.”

Jazz > Brussels Vocal Project brengt debuut-cd uit

‘Alles ten dienste van de stem’ Bariton François Vaiana en alt Elsa Grégoire liepen al een tijdje rond met het idee om een zuiver vocaal album te maken rond een centraal thema. De keuze viel al snel op The Art Of Love, een nummer van de in 2008 overleden gitarist-componist Pierre Van Dormael met een tekst van David Linx. Ze waagden hun kans en vroegen aan een aantal componisten die een nauwe band hadden met Van Dormael om speciaal voor hen een nieuw stuk te schrijven. Hun enthousiasme werkte aanstekelijk want al snel volgden de eerste reacties. Ondertussen hadden François en Elsa ook alt Anu Junnonen weten te overtuigen en betrokken ze er eveneens nog Frédérike Borsarello-Trésallet (sopraan), Jonas Cole (tenor) en Gilles Wiernik (bas) bij. Anu Junnonen en François Vaiana vertellen hoe het uiteindelijk tot de cd kwam. Kregen jullie extra achtergrondinfo van de componisten vooraleer jullie teksten begonnen te schrijven? Anu Junnonen: “Het enige wat wij meega-

BRUSSEL – Met de debuut-cd ‘The Art Of Love’ levert het Brussels Vocal Project een uiterst origineel visitekaartje af. Tien composities speciaal geschreven voor dit sextet door gekende Belgische jazzcomponisten worden volledig a capella uitgevoerd.

“Wie van a capella houdt, wil meestal een herkenbare melodie horen.”

ven was de rode draad, The Art Of Love. Het waren dus spannende momenten telkens er een nieuwe inzending binnenkwam. Sommigen voegden er inderdaad wat uitleg bij, anderen lieten het ons eerst zelf uitzoeken. Vorige zomer organiseerden we dan een weeklange residentie waarbij we samen met een aantal van hen het repertoire verder uitwerkten. Dat was leerrijk want elkeen had een bijna totaal andere aanpak die varieerde van zeer concrete

richtlijnen tot zuiver filosofische ideeën. Diederik Wissels, Pirly Zurstrassen, Fabrizio Cassol, Nathalie Loriers, Fabian Fiorini en Serge Lazarevich hebben elk hun persoonlijkheid. Bovendien zijn zij instrumentalisten die in dit geval wel wisten dat er teksten zouden toegevoegd worden maar het bleef een hele uitdaging om alles tot een goedklinkend geheel te laten samensmelten. We hadden gelukkig veel hulp van David Linx die van meet af aan in ons

Opvallend is dat het bijna allemaal lange nummers zijn. Junnonen: “Dan moet je live eens komen luisteren! Fiorini’s compositie bijvoorbeeld, waar ik de tekst voor schreef, is opgevat als een uitgesponnen mythisch verhaal zoals in de Scandinavische folk. Voor alle duidelijkheid, we brengen geen pop of doo wop met glitter en choreografie. Wie van a capella houdt, wil meestal een herkenbare melodie horen. Bij ons staat echter alles ten dienste van de stem als stem. We gaan ook geen instrument nabootsen.” Met de groepsnaam verwijzen jullie niet alleen naar de stem maar ook expliciet naar Brussel. François Vaiana: Brussel en zijn diversiteit staan symbool voor onze identiteit. Net zoals je dat in deze stad vindt, zijn wij ook een internationaal gezelschap van Vlamingen, Walen, Brusselaars en buitenlanders met elk een eigen cultuur en achtergrond gaande van jazz en pop tot hedendaags klassiek en nog veel meer. Daarbij verschillen we wel van bijvoorbeeld het Brussels Jazz Orchestra in die zin dat wij niet uitsluitend een groep op zichzelf vormen zonder meer. Wij willen ons ook ten dienste stellen van andere ensembles of gezelschappen die op zoek zijn naar vocale ondersteuning of samenwerking zonder weliswaar onze eigen identiteit te verloochenen. Georges Tonla Briquet Live: 22-04 (Bravo), 23-04 (Jazzstation), 25-04 (Theater Marni)

ADVERTENTIE

Jouw verhaal in de krant?

E T S LAAT S! KAN Brussel Deze Week i.s.m.:

Heb je een vlotte pen en geeft Brussel je inspiratie? Doe dan mee aan de schrijfwedstrijd van Brussel Deze Week en word wereldberoemd in de hoofdstad! Stuur ons jouw kortverhaal dat zich afspeelt in Brussel. Een vakjury kiest de beste verhalen uit en beslist welke inzendingen gepubliceerd worden in onze krant. Bovendien zijn er nog heel wat andere prijzen zoals boeken en boekenbons te winnen.

PRAKTISCHE INFORMATIE Schrijf een verhaal tussen 10.000 en 16.000 tekens (inclusief spaties) dat zich afspeelt in Brussel of een duidelijke band met de stad heeft. Stuur je inzending ten laatste op 30 april 2014 door naar schrijfwedstrijd@bdw.be. Een jury, bestaande uit Marc Didden, Pascal Verbeken, An Mertens en Sigrid Bousset kiest acht winnende verhalen die tijdens de zomermaanden in onze krant gepubliceerd worden. Het volledige reglement staat op www.brusselnieuws.be/schrijfwedstrijd.

aat deze roemrijke kans niet liggen en kruip in je pen!

BDW 1422 PAGINA 21 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

Artists in residence Franz Kafka in Praag

BRUSSEL – In het zesde jaar van de middelbare school maakten wij geen Romereis maar een Praagreis. Het initiatief daarvoor kwam niet van een leraar talen maar van een fysicaleraar die de reis op een chaotische maar enthousiaste manier organiseerde. Waarom de leraar precies naar Praag wilde, weet ik niet. Iets uitleggen was ook niet zijn sterkste kant. Ik ben er echter nooit rouwig om geweest dat we het Forum Romanum links hebben liggen ten voordele van het Wenceslausplein. Het verhaal van de zelfverbranding van Jan Palach maakte ook minstens zoveel indruk als dat van de slachtoffers in het Colosseum. De reis was tenslotte zowat de laatste kans om eens te piepen achter het ijzeren gordijn. Eigenlijk waren we daarvoor iets te laat, want de Muur was al gevallen en Vaclav Havel was al twee jaar president. Maar het land heette nog Tsjechoslovakije en Praag was nog niet zoveel veranderd. Dat was niet onbelangrijk, want als er nu één stad gebaat was bij het zwart-witbeeld dat er van in de tijd van de Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie tot aan de val van het communisme van werd opgehangen, dan was het Praag. Steden horen er vandaag gerestaureerd en opgepoetst, zonnig en kindvriendelijk uit te zien. Zo wil het de wet van de citymarketeers.

Kafka-fans vinden in Praag veel bestemmingen die met de schrijver te maken hebben.

Praag zou een uitzondering moeten zijn op die regel. Net zoals Venetië in de winter heeft de stad baat bij een gordijn van mist en mysterie. Bij natte kasseistraten die oplichten in het donker. Bij woonblokken waarvan de verf van de gevel bladdert. De standbeelden op de Karelbrug over de Moldau, waaronder dat van de Boheemse martelaar Sint-Jan Nepomucenus – waar in Brussel ook een straat naar vernoemd is – horen de voorbijgangers te intimi-

deren. Na drie bezoeken in de jaren 1990 ben ik niet meer in Praag geweest, maar ik vrees dat de zaken er nu anders liggen. Nu zijn het de toeristenstromen die de beelden op de brug intimideren. En de K uit het werk van Kafka is wellicht vervangen door de K van het uniformiserende kapitalisme. Onze begeleider in 1992 was dus geen literatuurleraar, en ik kan me niet meer herinneren of ik toen al iets van Kafka had gelezen.

Maar de film Kafka die Steven Soderbergh in 1991 had gemaakt had me wel al in zijn wereld geïntroduceerd. Die film zwelgt in de Kafka-clichés, maar wat mij betreft is dat geen minpunt. Dat neemt niet weg dat je beter het werk van Kafka zelf leest als je al dan niet in levenden lijve Praag wil bezoeken. Mijn voorkeur gaat wat dat betreft uit naar Het Slot. Vele kortverhalen van Kafka zijn sterk, de krachtige uitgangspunten van Het Proces en de Gedaanteverwisseling overstijgen de literatuur, maar naar mijn smaak hebben die verhalen nog iets te veel plot. Het Slot is nog iets radicaler, iets abstracter, iets frustrerender. De totaal ongerijmde verhouding tussen de opeenstapeling van onbeantwoorde vragen enerzijds, en de onverdroten stelligheid waarmee de lange volzinnen elkaar blijven opvolgen anderzijds, is bijna onverdraaglijk. En boven die monumentale volzinnen torent, nog monumentaler, dat onneembare slot uit. In het boek is het Slot ‘omgeven door mist en duisternis’, het Praagse slot dat Kafka tot inspiratie diende, is dat minder. Het slot is in werkelijkheid een verzameling van gebouwtjes, straatjes, een park, en de dominante SintVituskathedraal. Een bezoek aan de site op de heuvel is zeker de moeite, maar doet onvermijdelijk afbreuk aan de waanvoorstelling die je je er als lezer van gemaakt hebt. Kafka-fans die daar tegen kunnen vinden in Praag trouwens nog andere bestemmingen die met de schrijver te maken hebben: het geboortehuis dat een museum is geworden, en de pleinen, cafés en restaurants die hij frequenteerde. Want tot de tuberculose zijn lot bezegelde, genoot Kafka volop van zijn stad die natuurlijk nooit zwartwit is geweest. Michaël Bellon

ADVERTENTIE

ZATERDAG 3 MEI VANAF 14U

BRUSSEL SPREEKT

Muntplein, Brussel - VRIJE TOEGANG

E B AT E ! D E H T N I O J 25.05

2014

25.05

2014

25.05

2014

25.05

2014

Met de steun van de

Met Guy Vanhengel (Open VLD), Pascal Smet (sp.a), Brigitte Grouwels (CD&V), Bruno De Lille (Groen), Johan Van den Driessche (N-VA) en Dominiek Lootens-Stael (Vlaams Belang)

over onderwijs, mobiliteit, werk en samenleven

BDW 1422 PAGINA 22 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

Berta Truyols: “Als er één ding niet bestaat, dan is het perfectie. Het tegendeel willen geeft spanning, onvervuldheid, ontevredenheid.”

Berta Truyols, architecte

‘Openbare ruimte moet er voor iedereen zijn’ SINT-GILLIS – “De openbare ruimte moet er voor iedere Brusselaar zijn. Van gelijk welke afkomst of gezindte. Iedereen moet er zich thuis kunnen voelen, niemand zich gekleineerd of geschoffeerd.” Berta Truyols, kleurrijke dochter van Catalonië, houdt van hedendaagse dans, doet aan aikido. Maar bovenal is ze architecte met oog voor de levenskwaliteit van de stad.

weeëntwintig jaar is het nu geleden dat Berta Truyols begon met het ontdekken van het bonte Brussel, met al zijn verborgen kanten en merkwaardige trekjes. “Ik ben geboren in Barcelona, maar opgegroeid in Mallorca, waar vaders roots liggen. Hij had zijn werk als informaticus bij een grote bank opgegeven om een autarkie op te richten: een kleine gemeenschap die voorziet in haar eigen behoeften, zo weinig mogelijk van het ’systeem’ afhangt. Zijn talenkennis – Duits, Frans, Engels – hielp hem daarbij om mensen uit andere landen in het project te be-

trekken. Uit Duitsland, Engeland, Zuid-Amerikaanse landen. Gelijkgezinden die vader wist te ronselen met advertenties in kranten.” “Een boeiende periode, ik kon kennis maken met dingen waarmee andere kinderen niet in contact kwamen. Het gevoel om terug naar de natuur te gaan, terug naar de essentie. Ik genoot daarbij van veel vrijheid, maar tegelijkertijd was er het karakter van mijn vader. Hij kon veel warmte geven op alle vlakken, maar er was ook zijn bijna maniakale zin voor perfectie. In het bestieren van het project, in menselijke relaties. Het is iets wat mijn jeugd

“Snel begon ik mijn roots te missen. Het was een heel fysiek gevoel: ik miste de zee, ik miste de bergen. Ik verwarde de wolken met de mij zo vertrouwde bergen. Maar Brussel voelde genereus aan, niet in het minst wat betreft openheid van geest”

erg heeft getekend. Het was voor mij het paradijs en de hel tegelijkertijd.” “Dankzij vaders talenkennis en zijn ervaring kon hij aan de slag bij de Europese Commissie. Nu 22 jaar geleden, toen Spanje tot de Europese Gemeenschap is toegetreden. Van de ene dag op de andere stond ik in het druilerige Brussel, in plaats van in het zonnige Mallorca. Zonder ook maar één woord Frans, laat staan Nederlands, te kennen. Zonder de vertrouwde gezichten van mijn vrienden en vriendinnen rondom. Niet simpel, maar tegelijkertijd speelde een gevoel van opwinding, de opwinding van het ontdekken van een heel nieuwe omgeving. Nieuwe stimulansen. Van het provinciale eiland Mallorca naar de hoofdstad van Europa: het was alsof ik me plots in het centrum van de wereld bevond.” “Snel begon ik mijn roots te missen. Het was een heel fysiek gevoel: ik miste de zee, ik miste de bergen. In zoverre zelfs dat ik de wolken verwarde met de mij zo vertrouwde bergen.

BDW 1422 PAGINA 23 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

Désir Truyols kindertijd is iets waar ze veel uit heeft geleerd. “Over gemis, over lacunes en over mezelf. Mede door de psychotherapie die ik later ben beginnen te volgen. Het heeft me bovendien zeer gevoelig gemaakt voor het leefmilieu. De sterren, de maan, de lucht die ons met elke ademtocht leven schenkt, moeder natuur... Daarom ook heb ik niet zo lang geleden gevochten voor een groene zone in de straat waar ik woon, de Merodestraat. Een park, met toegangsdeuren ontworpen door Wim Delvoye. Toegangspoorten die een link zouden vormen tussen Delvoye en Wiels, het centrum voor hedendaagse kunst dat aan het einde van de straat ligt. Een park dat in mijn dromen had moeten komen op de braakliggende site, die na onteigening en afbraak bestemd is voor sociale woningbouw.” “Het achterliggende idee was dat een plek midden het grijs van de stenen, waar je de hartslag van de aarde kan voelen, de mensen uit de buurt zou toestaan zich even te herbronnen. Het gevoel te geven om rechtstreeks in contact met leven te staan. Terwijl louter functionele woningbouw en nog meer beton zonder rekening te houden met echte noden, volgens mij de buurt niet veel zal bijbrengen. Het was een idee dat bij mij was opgekomen toen ik hier net in de buurt kwam wonen. Ik had zelfs al een mooie naam voor het park: ‘Désir’.” “Een petitie en mijn goede contacten met enkele vooraanstaande politici hebben helaas allemaal niet mogen baten. Niet dat sommigen het idee niet genegen waren. Simpelweg omdat het raderwerk al in gang was gezet, er reeds te veel geld was uitgegeven om de boeg nog om te gooien. Eigenlijk wist ik bij voorbaat al voor 80 procent dat het een verloren strijd

Een beter mens Als ze even de tijd heeft dan steekt Berta Truyols in de buurt graag een handje toe bij Les Missionnaires de la Charité, erfenis van wijlen moeder Teresa. “Het heeft van mij ongetwijfeld een betere mens gemaakt. De organisatie brengt voedsel, dat anders toch zou weggesmeten worden, tot bij diegenen die in nood verkeren. Het heeft me lessen geleerd over Brussel, over Brusselaars die om de een of andere reden in de marge leven. Over Brusselaars die op liefdadigheid zijn aangewezen. Het is vrijwilligerswerk, puur zoals het moet zijn. Werk waarbij een vriendelijke glimlach wonderen kan doen, wanneer je die mensen, die toch zo weinig in het leven hebben, bedient. Ik geef respect en krijg respect terug: in het begin was er afstand, nu voel ik me helemaal aanvaard.”

Cement Truck We genieten van een kopje warm op het terras van een theehuis vlakbij het kruispunt van de Fonsny- en de Koninglaan. “Ik zit hier graag. Het is een plek die leeft. Je ziet het zwerk in al zijn facetten, je hebt het verkeer, je hoort de treinen passeren, vliegtuigen op weg naar een of andere verre bestemming. Maar je mist wel de adem van het groen. Ik heb bij de gemeente al aangedrongen om hier planten en bomen te integreren, maar nul op het rekest gekregen. Het is gewestelijke materie. Waarop de bal door het Gewest werd teruggekaatst. Maar ja, dit is een volkse buurt, we zitten hier niet op de Avenue Louise, hé.” Toch heeft Truyols haar stempel al mogen drukken op Brussel. Na passages bij de Regie der Gebouwen en de Koning Boudewijnstichting, is ze als zelfstandige beginnen werken voor een architectenbureau. Waar ze de kans kreeg om een openbare ruimte in te richten. De Arduinkaai, met centraal het omstreden kunstwerk Cement Truck van Wim Delvoye. “Het heeft me voldoening geschonken. Niet in het minst omdat het me toestond om na te denken over de openbare ruimte die er voor iedere Brusselaar moet zijn. Ik weet het, Delvoyes kunstwerk was omstreden, lag bij een aantal buurtbewoners niet goed. Hun bezorgdheid betrof vooral de veiligheid van de kinderen. Ook speelde het idee dat het kunstwerk binnen de kortste keren het mikpunt van sluikstorting en vandalisme zou worden. Een bezorgdheid die achteraf onterecht is gebleken.” “De openbare ruimte is iets dat me bezig oudt. Graag zou ik een loopbrug van 2,5 kilometer lang realiseren. In de lijn van het mogelijke Brussel van de toekomst, wat Schuiten al eerder in prachtige tekeningen heeft vormgegeven. Misschien een utopie, maar tegelijkertijd kan het mensen aan het dromen brengen, helpen positiever in het leven te staan, wat op zijn beurt de sociale cohesie bevordert.” Ze heeft haar stempel gedrukt op de openbare ruimte, maar ook op de privéruimte. “Ik heb bijna zeventien jaar gewoond aan de andere kant van Sint-Gillis. De bobo-kant. Nu woon ik in het volkse Sint-Gillis. In een pand, dat bijna veertig jaar lang heeft staan verkommeren en dat ik samen met elf kennissen heb gekocht en gerenoveerd. Beetje bij beetje.” “Het is in mijn ogen een mooie manier om niet te duur en tegelijkertijd kwaliteitsvol te wonen. Niet alleen wat betreft ruimte, ook wat betreft de gebruikte materialen. Bij het uittekenen van de plannen kon ik me vrijheden veroorloven die ik, mocht het werk geweest zijn voor een klant, allicht terzijde had moeten laten. Onder meer door de muren te bepleisteren met kalk, wat hen toestaat te ademen. Met kalk werken, in de plaats van met cement. Ik heb ook zoveel mogelijk gerecycleerd. Zo heb ik een trap in eik geïnstalleerd in de duplex, een trap die ik gevonden heb in een oud kasteel. Het kwam me duurder uit dan mocht ik de aannemer gevraagd hebben om zelf een trap te installeren in goedkoper materiaal. Recycleren zal ook een belangrijke plaats innemen in mijn toekomst. Want er wordt toch zoveel verspild. Marmer op de vuilnisbelt gooien bijvoorbeeld, zoals een bank in het centrum heeft gedaan bij de renovatie van haar gebouw. Misschien wel twintig ton, die voor altijd verloren zijn.”

Karel Van der Auwera

De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/ingesprekmet

3 VRAGEN AAN ADINDA VANDERZANDE

Adinda is lid van het nieuwe collectief Belgian Renaissance, dat de Afrikaans en zwarte diasporajeugd wil empoweren.

‘Meer Afrikaanse en zwarte rolmodellen nodig’ BRUSSEL – Drie geëngageerde studenten – Adinda Vanderzande (21, geadopteerd Indische), Mathieu Charles (27, Belgisch/ Mauritiaans) en Melat Nigussie (22, Ethiopische roots) – delen de passie voor Afrika. Ze zijn het er samen stellig over eens dat rolmodellen voor de Afrikaanse/ zwarte diasporajeugd in België te vaak ontbreken. Met hun nieuwe collectief Belgian Renaissance – verwijzend naar de Harlem Renaissance-beweging in de jaren 1920 in de VS – willen ze daar iets aan doen. Vanwaar het idee voor een collectief? Adinda Vanderzande: “Ik ben in Leuven naar een middelbare school gegaan waar ik jongeren met Afrikaanse roots of een zwarte identiteit vaak heb zien afhaken. Wij hebben als collectief het gevoel dat dat een constante is, maar dat er tegelijkertijd ook een ‘wave’ zit aan te komen van diezelfde jongeren die het na hun schoolcarrière op autodidactische wijze wél maken. We vinden het tijd om daar de aandacht op te vestigen.”

land en Groot-Brittannië waar men al veel langer oog heeft voor Afrikaanse migratie. Dr. Bambi Ceuppens komt spreken over de impact van het koloniale verleden op de Congolese diaspora in België. Ook freelance journaliste Gia Abrassart zal praten over haar journalistieke werk. We hopen dat andere jongeren zich bij ons collectief zullen aansluiten of gelijkaardige initiatieven zullen opzetten.” Welke stereotypen tegenover de zwarte gemeenschap in België willen jullie vooral doorprikken? Vanderzande: “Ik denk dat er op heel veel manieren in het onderbewuste van de mensen stereotypen bestaan rond het potentieel van mensen met een zwarte huidskleur. We hebben wel rolmodellen in de sporten muziekwereld, zoals Vincent Kompany en Stromae, maar daar houdt het op. Rolfiguren in het onderwijs, de media en de politiek, die de jeugd intellectueel kunnen stimuleren, zijn er nog veel te weinig.” Kim Verthé

Hoe gaan jullie te werk? Vanderzande: “We willen lezingen en workshops organiseren, maar ook uitwisselingsprojecten met landen zoals Neder-

Meer info over het startevenement van Belgian Renaissance (7/5, HUB, 19u30) op www.belgianrenaissance.tumblr.com.

AMATEURKUNSTEN VOLUIT. Met een remix van dans, bewegingstheater, muziek, verhalen, soundscapes, projecties en poëzie nemen een rist Brusselse amateurkunstenaars - Collectief Verloren, de Genoten, Luc Vierendeels, Jan Vanderlaenen, Pieterjan Schraepen, Luk Stiens, Savannah Jones - de kijker en toehoorder mee op een helse tocht door verleden en heden. Het kunstenparcours heet Verwoest. Als slot van de Week van de Amateurkunsten prezenteert Zinnema een voorstelling met verteltheater n ‘T WAS OORLOG. Oud-minister Vic Anciaux brengt in regie van Chris Lomme een zelfgeschreven tekst over De Groote Oorlog. Marc Cnops zorgt voor scenografie en lichtontwerp. Vertellers van de masterclass schetsen een sfeerbeeld van de oorlog met dagboekfragmenten en brieven. Verwoest vindt plaats op 26 april om 18 uur. Toegang: 5 euro of 3 euro. ‘t Was Oorlog wordt eveneens op 26 april gebracht, maar om 20 uur 30. Toegang: 8 euro of 5 euro. Het volledige programma kost 12 euro of 7 euro. Plaats van het gebeuren: Zinnema, Veeweidestraat 24-26 1070 Anderlecht. Reserveren: www.zinnema.be/events/wak. Info: www.wak.be n CANDELAERSHUYS HAALT AN PIERLE IN HUIS. Een vleugelpiano en een zitbal. Meer heeft An Pierlé niet nodig om met haar prachtige stem bitterzoete weemoed op te roepen. Twintig jaar geleden trad ze op in het Candelaershuys, binnenkort is ze er opnieuw met onder andere Strange Days, haar vijfde plaat. An Pierlé is op 23 april te gast in het Candelaershuys, Brugmannlaan 433, 1180 Ukkel. Aanvang om 20 uur 30. Toegangsprijs: 15 euro. Kinderen betalen DV 13 euro.

CULTUUR KORT

zou worden. Maar het was de Don Quichot in mij die sprak. Het stemmetje dat zei: ‘Je moet vechten, zelfs tegen beter weten in.’ Omdat het misschien ergens, god weet waar, toch iets los kan maken. Misschien nu niet, maar ooit. Niemand die echt weet wat de toekomst brengt.”

Ik was mijn bakens kwijt. Maar tegelijkertijd voelde Brussel genereus aan, niet in het minst wat betreft openheid van geest. Er speelde dus een dubbel gevoel, maar de balans helde over naar het positieve.”

BDW 1422 PAGINA 24 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

Judo > Sami Chouchi verteert overstap naar senioren zonder problemen

‘Ik heb geleerd dat arbeid loont’ BDWSPORT

UKKEL – Brussel kan op een paar sterke judoka’s rekenen. Neem nu Sami Chouchi (21): een beloftevolle jongere die eindelijk helemaal aan het ontbolsteren is. Heel wat talent, hard werk en een grote drang om te presteren zorgden ervoor dat hij de laatste jaren steeds beter presteerde. De overstap naar de senioren zette geen rem op de reeks knappe resultaten die hij neerzet.

“Ik twijfelde vroeger te veel aan mezelf om goed te kunnen presteren,” vertelt Chouchi. “Nochtans doe ik sinds mijn vijfde al met veel overgave aan judo. Het kalmeerde me en ik had er veel plezier in. Maar tijdens wedstrijden wou het kopje niet mee. Wat doe ik hier? Voor wie doe ik het? Die vragen stelde ik mezelf elke keer opnieuw. Ik stelde mezelf in vraag. Dat heeft lang geduurd, maar in november 2010 heb ik de klik gemaakt.” De Brusselaar speelde in die periode met het idee om na zijn secundaire studies naar het buitenland te trekken. Dat kwam zijn trainer en de federatie ter oren, en die zetten al hun middelen in om dat te voorkomen. “Ik weet dat er heel wat telefoontjes werden gepleegd, onder meer tussen mijn trainer en de federatie, en uiteraard kreeg ook ik ze aan de lijn. Het heeft me echt wel zwaar aan het denken gezet, op een bepaald moment kwamen de tranen me in de ogen omdat ik niet wist wat te doen.” “Uiteindelijk hebben ze me overtuigd en ben ik me ook meer gaan toeleggen op mijn sport. Pas op, de jaren daarvoor trainde ik ook al vier à vijf keer per week, maar naast de tatami was ik met heel wat andere zaken bezig. Vandaag leef ik echt voor mijn sport.” Chouchi heeft het topsportstatuut waardoor hij zijn studies Lichamelijke Opvoeding aan de ULB kan spreiden. Hij maakt er gebruik van om dagelijks twee keer te trainen en van al de nodige zorgen te genieten. Ook op psychologisch vlak. “Ik heb nu een contract bij het Adeps (Franstalige tegenhanger van Bloso, red.). Ik leef echt als een prof. Dat houdt in dat ik een aangepast dieet volg en onder meer opgevolgd word door een kinesitherapeut en een physical coach. Ook mijn familie heeft mij veel bijgebracht, mede dankzij hen heb ik geleerd dat arbeid loont.” “Sinds vorig jaar bezoek ik regelmatig een sportpsycholoog. Dat is geen tovenaar, maar door over allerhande zaken te praten heeft hij me echt wel geholpen. Nu besef ik tijdens wedstrijden dat ik daar voor mezelf sta, ik stel me de juiste vragen.”

Fighting spirit De resultaten van Chouchi stegen evenredig met zijn toenemende inspanningen. Hij verzamelde de afgelopen jaren heel wat mooie ereplaatsen op internationale tornooien, maar het was op het Belgisch kampioenshap in 2011 dat hij naam maakte. “Ik had de maand ervoor slecht gepresteerd op het Europees Kampioenschap bij de junioren en was niet geselecteerd voor het WK. Ik trok dus naar het BK zonder verwachtingen: de prestaties waren wat minder, ik was nog nooit Belgisch kampioen geworden en ik was

Sami Chouchi: “Het feit dat ik zonder al te veel druk aan de competities begin, verklaart voor een deel waarom het zo goed gaat.”

“Zaken die vijf jaar geleden dromen waren, zijn nu bereikbaar geworden. Ik heb al heel wat vooruitgang geboekt” met mijn achttien jaar oud toch wel gevoelig jonger dan mijn concurrenten. Maar door stressloos te kampen, presteerde ik zeer sterk. Tot ieders verbazing haalde ik de titel binnen. Je moet weten dat men mij op dat moment amper kende.” “Ik ben met mijn voetjes op de grond blijven staan en ben hard blijven werken. Elk goed resultaat is een stap vooruit, en het helpt je de nodige opofferingen te doen. Door al de trainingen, competities, stages, etc. kan je minder tijd doorbrengen met je familie en vrienden. Vorig jaar heb ik welgeteld tien dagen vakantie gehad. Ik had het daar vroeger moeilijk mee, maar nu weet ik waarom ik het doe.” Chouchi noemt zijn fighting spirit en zijn doorzettingsvermogen als voornaamste kwaliteiten. De twijfelaar van vroeger is veranderd in een zelfverzekerde judoka die het harde werk niet schuwt. Hij bedankt zijn trainers

EERSTE TOPTORNOOI Het Franse Montpellier ontvangt van 24 tot en met 27 april het Europees Kampioenschap judo voor senioren. Dat is voor Sami Chouchi het eerste toptornooi in zijn nieuwe categorie. “Eerlijk gezegd: ik ga erheen zonder verwachtingen. Ik ga vol voor de overwinning tijdens mijn kampen en zie wel waar ik eindig. Ik wil achteraf geen spijt hebben. Hoe dan ook zal ik lessen trekken uit mijn ervaringen op dit tornooi. Ik concentreer me nu volop op mijn trainingen, niet specifiek op het EK. Al speelt het uiteraard wel in mijn achterhoofd mee. Ik werk hard, ik train hard en hoop dat ik de vruchten kan plukken van die inspanningen.”

voor hun lessen en probeert hun raad om te zetten in ippons en waza-ari’s. “Ik sta vandaag met vertrouwen op de mat. Dat dank ik aan de uitstekende trainingen en de goede resultaten. In september vorig jaar heb ik bijvoorbeeld een bronzen medaille behaald op het Europees kampioenschap bij de junioren. Ik zie dat als een mooie afsluiter van al die jaren als junior.

Ik beschouw dit als mijn mooiste resultaat, tot nu toe.” “Sinds dit jaar kamp ik bij de senioren, maar ik heb de stap goed verteerd. Zo werd ik onder meer derde op de World Cup in Praag. Het gaat goed, maar de competities volgen elkaar in sneltempo op. Het feit dat ik zonder al te veel druk aan de competities begin, verklaart voor een deel waarom het zo goed gaat.”

Dromen zijn bereikbaar Het seizoen is nog relatief jong en er komt nog heel wat af op de Brusselaar. De werklast is hoger, dus blijft hij geconcentreerd en gaat hij zeker niet zweven. Maar als hij naar de toekomst kijkt, durft hij ambitieus te zijn. “Ik wil Europees kampioen worden, wereldkampioen, Olympisch kampioen. Je moet durven dromen, hé (lacht). Al mag je niet overdrijven. Ik werk er hard voor en zie wel waar ik uitkom. Of ik het in mij heb? Als je al wat je in je hebt in de strijd smijt en beetje bij beetje voortbouwt, dan kan dat volgens mij wel.” “Ik wil slagen, en misschien word ik dan wel een voorbeeld voor sommigen. Maar laat me eerst maar presteren alvorens we daar over beginnen te praten. Wat ik wil, is dat indien men mij op het einde van mijn carrière vraagt of ik heb bereikt wat ik wou, ik daar bevestigend op kan antwoorden. Dat is mijn doel. Zaken die vijf jaar geleden dromen waren, zijn nu bereikbaar geworden. Ik heb dus al heel wat vooruitgang geboekt. Zo zie je maar: arbeid loont.” Tim Schoonjans

BDW 1422 PAGINA 25 - DONDERDAG 17 APRIL 2014

ESTAFETTE > BRAM VAN DE VELDE

Roel Hendryckx @jroelnalist Het bloedbad van Tweede Klasse. The Saga continues #licentie

L’union fait la Bruxofors

Johan Vermeersch zal volmondig akkoord gaan met de tweet van deze journalist. Zijn RWDM Brussels kent dit seizoen terug heel wat problemen om zijn licentie voor tweede klasse te bekomen. De voorzitter is volop op zoek naar geldschieters die de nodige fondsen kunnen leveren om in beroep alsnog de licentie te behalen, anders dreigt degradatie naar derde klasse. Ook Union Sint-Gillis hoopt in beroep zijn licentie voor de tweede klasse te verkrijgen. De derdeklasser hoopt via de eindronde nog te promoveren. TS

Amerikaanse traditie komt naar Brussel

Afspraak voor Basketaficionado BRUSSEL – Paleis twaalf wordt drie dagen lang het mekka van de Belgische basketbalwereld. Op 19, 20 en 21 april zullen zowel de mannen als de vrouwen er strijden voor The Base Cup. “We willen de basketaficionado naar Brussel halen,” vertelt Wim Van de Keere, General Manager van de Ethias League. “Het is de eerste keer dat de eindfase van de beker tijdens zo’n groot evenement wordt georganiseerd. Op een paar uitzonderingen na werden de finales steeds op één dag gehouden. We kregen de opportuniteit om dit op poten te zetten en hebben niet getwijfeld. “ Het programma oogt zeer mooi: op zaterdag spelen de mannen hun halve finales: Liège Basket – Telenet BC Oostende om 17 uur en Port of Antwerp Giants – Belgacom Spirou om 20 uur 30. De dames spelen hun finale op zondag (Castors Braine – Kangoeroes Boom om 19u30) en de mannen op maandag, om 15 uur. Maar daar blijft het niet bij. “In de aanloop naar The Base Cup zijn er in vier treinstations mini-events georganiseerd. Allerhande spelers namen er deel aan skill contests, één tegen één wedstrijden, etc. Eerder wat straatbasketbal, dus. Op zondag spelen de winnaars van die events hun finales. Onze bedoeling hiervan was ook deels om promotie te maken voor onze sport en dat is best wel gelukt. Hopelijk kan The Base Cup

SPORT KORT

Sportfanaten die op zoek zijn naar actie, moeten zaterdag naar Thurn & Taxis (loods vier) afzakken. Daar gaan de Brussels Derby Pixies de strijd aan met de Rotterdam Death Row Honeys. Dit ROLLERDERBY DUEL van de Lage Landen wordt om half zeven op gang geﬂoten, de deuren openen om vijf uur. De prijzen variëren van 5 euro in voorverkoop (zie Facebookpagina van de Pixies) tot 8 euro aan de deur. Leuk detail: beide teams ontmoetten elkaar al in 2011 en de Brusselaars willen revanche. Ambiance verzekerd! ■ Ook op de buurttornooien van STREETHEROES is er altijd heel wat sfeer, zeker als een speler erin slaagt om een panna te doen. Komende woensdag is het de beurt aan de Papenvest om de betere straatvoetballers te ontvangen. Afspraak om 13 uur. ■ Kunt u niet wachten tot dan? Dan bedient voetbalclub BX BRUSSELS u op uw wenken. Ook zij organiseren PANNATORNOOIEN, met als doel hun werking bekend te maken en een band te creëren met de Brusselse ketjes. De doelgroep zijn jongeren tussen 8 en 14 jaar. Zaterdag wordt een tor-

een boost geven aan het Belgische basketbal. Er worden alvast verschillende matchen op de nationale televisiezenders uitgezonden.” De organisatoren spiegelen zich graag aan de Verenigde Staten. Daar zijn dergelijke events een traditie en Europese edities – onder meer in Spanje en Frankrijk – staan ook garant voor het nodige succes. Er is alvast geen moeite gespaard om die voorbeelden te volgen.

Commercieel succes “Er kan 5.800 man zitten in de zaal en we hopen uiteraard zoveel mogelijk volk te lokken. Maar momenteel is het koffiedik kijken. Het hangt ook af welke ploegen spelen. We zullen achteraf een evaluatie maken en daar onze conclusies uit trekken. In principe zal The Base Cup de komende drie jaar in Brussel plaatsvinden. Maar indien je een zware kater oploopt, moet je daar conclusies uit trekken. Wij gaan ervan uit dat het commerciële succes pas in jaar twee of drie zal gehaald worden. We hebben er alvast vertrouwen in, want het is echt wel de moeite.”

Tim Schoonjans

Meer informatie over ticketprijzen en het programma vindt u op www.thebasecup.be

nooi georganiseerd aan de Pierronruimte en komende woensdag in de Sint-Mariastraat, beide in Sint-Jans-Molenbeek. ■ Indien u liever de strijd aangaat met uzelf, dan kunt u zich op www.10kmulb.org inschrijven voor de TIEN KILOMETER VAN DE ULB. De derde editie van deze loopwedstrijd wordt op zondag 27 april om half elf op gang gelopen. De wedstrijd is voor iedereen toegankelijk en leidt de lopers vooral langs de padjes van het Ter Kamerenbos. Wie niet via internet kan/ wil inschrijven, kan dat ter plekke vanaf 9 uur alsnog doen. De winst wordt geschonken aan het wetenschappelijk onderzoek van de ULB. ■ Ziet u liever wat lokaal talent aan het werk? Dan wordt Anderlecht dit weekend uw bestemming. Badmintonclub Bad79 organiseert zaterdag en zondag namelijk zijn INTERNATIONAAL TORNOOI van het Promax circuit voor senioren. Zowel de sporthal van Ceria (Dreefpad 16) als die van Erasmus (Meylemeerschstraat) worden ingezet om het badmintongewoel onder te brengen. Meer informatie vindt u op www.bad79.be.

“Het tempo van de traagste is het tempo van de groep.” Een boutade van pater Piet, mijn opvoeder op internaat. De spreuk schiet door mijn hoofd terwijl ik Julien over de Ardense bospaden zie stuiven. Het is iets over vier in de namiddag. De finish is in zicht. De kilometerteller wijst 13,5 kilometer per uur aan. Maar ik zit piepedood. Mijn benen wegen als lood. Mijn hartslag gaat niet hoger meer dan 160. En mijn polsen voelen verkrampt aan door het absorberen van de schokken. Ik fiets of doe met mijn laatste krachten iets wat ervoor moet doorgaan. Julien loopt. En het oogt zelfs na vijf uur nonstop sporten nog belachelijk soepel. Ik kan hem niet bijhouden. Mijn eindtijd zal die van team Bruxofors worden. Julien was een verjaardagscadeautje aan mezelf. Ja, ik weet hoe dat klinkt. Maar laat het me uitleggen. Ik ben eind vorige maand dertig geworden. Dat verdiende een uitdaging. Iets met adrenaline, dikke lol en veel zweet. De Grand Raid in het Luxemburgse Nisramont voldeed aan mijn eisen. Noem de Grand Raid een soort alternatieve triatlon. Op het menu: vier kilometer kajakken, twintig mountainbiken, zeven lopen, nog eens twintig mountainbiken om af te sluiten met een runbike van vijf kilometer. En dat allemaal in teams van twee. De enige die ik tegelijk gek en capabel genoeg achtte om op mijn verjaardagsvoorstel in te gaan was een jongeman uit Watermaal-Bosvoorde. En zo vormden Julien en ik eind maart team Bruxofors. Julien, 21 lentes jong, had nog nooit in een kajak gezeten. Ik, pas 30 geworden, had voor de gelegenheid een fiets gehuurd. Dat zegt iets over onze voorbereiding. Maar niets over wilskracht en teamgeest. We haastten ons naar de start. Fietsje stallen, kajakje meegritsen en het water in. Om 11 uur weerklonk het startschot. Honderden peddels kliefden dan eens door het water en dan weer door de lucht. Dat we relatief droog zijn gebleven op dat stukje Ourthe mag een wonder heten. Dat we als een van de laatsten het water uitsukkelden heet eerder logisch. Na een vlotte wissel zaten we op de (huur)fiets. Deel een zat

erop. Maar thuis waren we nog lang niet. “Wat is je hartslag?” Tien minuten ver op de mountainbike was ik benieuwd naar de fysieke status van mijn compagnon. “150,” kreeg ik als antwoord. Mijn horloge wees 165 aan. Om gelijke tred te houden moest ik mijn motor dus aan een hoger toerental laten werken dan die van hem. Logisch gevolg: mijn motor zou het eerder begeven. Vraag was alleen: wanneer. De jongste helft van Bruxofors zeulde een jaar geleden nog dik tien kilo extra mee. Maar een gezond dieet en vooral ﬂink veel goesting om af en toe eens goed in het rood te gaan, hebben van deze ket een machine gemaakt. Aanklampen was van bij de start mijn enige optie. Het was aangenaam om te zien hoe een jong veulen zijn pk’s tentoon spreidde op zo’n ruig terrein. Hij wachtte op iedere heuvelrug, nadat hij mij en vele andere atleten eerst had laten zien hoe je zo’n Ardense col bedwingt zonder uit het zadel te komen. “Rij maar door,” zei ik ‘m dan. Maar dan riposteerde hij dat we een team zijn. En teams blijven samen. Gelukkig is Julien een broekschijter als het aankomt op afdalen met de mountainbike. In mijn roekeloosheid kon ik dan even voorop rijden. ergop stond er geen maat op de toekomstige leerkracht lichamelijke opvoeding. Pijn is draaglijker als je samen lijdt. Ik heb genoten van onze passage in Nisramont. Van de bosrijke omgeving, van het ontbijt in onze bed en breakfast, van de babbels met andere teams, van de keren dat ik sneller afdaalde dan Julien, van het moment dat we team ‘de lustige fietsertjes’ voorbij staken, van met de fiets over de schouder de ijskoude Ourthe over te steken. Maar meer nog van de kameraadschap. Van het drinkbussen doorgeven, van het teamselfies maken onderweg, van de duw in mijn rug op steile klim, van de speaker die onze naam afroept en van de rit heen en terug naar Brussel. Het beste verjaardagscadeau sinds jaren. L’union fait la Bruxofors. Volgend jaar weer. Bram Van de Velde (@bram_vandevelde) is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, info@bdw.be, www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE07424552982266, BIC: KREDBEBB van Brussel Deze Week vzw. Buiten België 30 euro per jaar. OPLAGE 70.490 exemplaren. PROMOTIE EN DISTRIBUTIE Ute Otten, Anne Burger, Maurice Droogh. ADVERTISING MANAGER Lisa Decrick: 02-226.45.41, 0474-67.03.84, fax 02-226.45.69. MARKETING MANAGER Frederik Welslau. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne. COÖRDINATIE Kim Verthé. EINDREDACTIE Ken Lambeets (eindredactie@bdw.be). VORMGEVING Peter Dhondt. REDACTIE Jean-Marie Binst, Christophe Degreef, Bettina Hubo, Steven Van Garsse, Danny Vileyn. BRUSSELNIEUWS Kris Hendrickx (nieuwsmanager), Sandra Schreurs (projectcoördinator), Jelle Couder, Goele de Cort, Eric Vancoppenolle, Laurent Vermeersch. REDACTIESECRETARIAAT Isabelle De Vestele, Gerd Hendrickx. MEDEWERKERS Michaël Bellon, An Devroe, Eva Hilhorst, Ilah, Wauter Mannaert, Francis Marissens, Karolien Merchiers, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Steven Vandenbergh, Karel Van der Auwera, Bram Van de Velde, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Anja Galicia, Marc Gysens, Ivan Put, Herman Ricour, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh. VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE François Bettens (a.i.). Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).