BDW - editie 1445 by brusselnieuws.be

DE MIDD ZE EN KR IN AN T GAVRILO PRINCIP: HET STARTSCHOT VAN WO I OP DE PLANKEN En ook: FKA twigs, l’Âge d’Or en Sébastien Tellier.

VAN KADASTER NAAR KAART

09 10 14

UIT DE COLLECTIE VAN HET NATIONAAL GEOGRAFISCH INSTITUUT: HET KADASTERPLAN VAN JETTE

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

BRUSSEL – Sinds een vijftigtal jaar is de islam duidelijk en definitief aanwezig in Brussel. Dat leidt tot nieuwe maatschappelijke vragen, voor moslims en niet-moslims. Hoe zijn de intermenselijke relaties, inclusief wederzijdse frustraties, geëvolueerd? Een studie van de Koning Boudewijnstichting peilt ernaar. Lees op pagina 3. KV

MOSLIMS EN NIET-MOSLIMS

WEDERZIJDS BEGRIP EN ERGERNIS

MARLEEN MERTENS, BURGEMEESTER VAN GRIMBERGEN

‘Als er geld mee te verdienen valt, dan is alles mogelijk’

‘De tijd van de dikke villa’s is voorbij’

LEES MEER OP P.6-7

LEES P. 8

ONTDEK ONZE VOORGROND- EN OPINIEPAGINA’S P. 2-3 EN 14-15 ADVERTENTIE

NIEUWE NISSAN PULSAR

DB685216I4

REPORTAGE: AFVALHANDELAARS OP HETERDAAD BETRAPT

VAN 09 TOT 18 OKT.

N° 1445 VAN 9 TOT 16 OKTOBER 2014 ¦ WEEK 41: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, E-MAIL: INFO@BDW.BE, WWW.BDW.BE

BDW 1445 PAGINA 2 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

CCC Ruisbroek Al in het voorjaar leverde Hugo De Greef een voorstudie af voor een nieuw cultuur- en congrescentrum in de Vlaamse Rand rond Brussel. Hoewel er toen al druk over gespeculeerd werd, geraakte de precieze locatie pas later in stappen bekend. Het regeerakkoord van juli verklapte dat de Vlaamse regering de zuidrand op het oog had en dat het centrum ‘bovenlokaal’ belang zou hebben. Vorige week onthulde de krant De Standaard dat de stationsbuurt van Ruisbroek (Sint-Pieters-Leeuw) was uitgekozen, vlakbij de gewestgrens. Een dramatischer moment had de krant niet kunnen kiezen om de vergaarde cijfers te presenteren. Bij de meeste cultuurorganisaties zit men nog naar adem te happen na de bekendmaking van de zware besparingen die men al heel snel moet doorvoeren. Die cijfers dus. De benodigde oppervlakte van het complex in Ruisbroek: 25.000 vierkante meter. De grootte van het voorziene theater: 900 plaatsen, en een kleinere zaal met 350 plaatsen. Voor de financiering worden in de voorstudie vergelijkingen gemaakt met het Concertgebouw van Brugge, dat in 2002 al 44 miljoen euro kostte. Qua uitstraling vergelijkt men het met deSingel, of met datzelfde Concertgebouw. Met andere woorden, de ambities zijn erg groot. Toch is het überhaupt niet zeker dat het gebouw er ooit komt.

WAUTER MANNAERT

BDWVOORGROND

VAN DE REDACTIE

door Anne Brumagne

Volgens minister van Cultuur Sven Gatz (Open VLD) is er nog niets beslist. Alleen is hij niet de verantwoordelijke minister. Dat is Ben Weyts (N-VA), bevoegd voor de Rand. En inwoner van buurgemeente Beersel. Op dit ogenblik blijft het nog onduidelijk wat nu exact de bedoeling is van het hele plan. Een wat onderkomen stationsbuurt herwaarderen is lovenswaardig, daar niet van. Maar het argument dat er nog nood zou zijn aan bijkomende culturele infrastructuur in die regio, klinkt mager. In de omgeving zijn verschillende kleinere centra. Westrand in Dilbeek is met de wagen langs de Brusselse Ring vlakbij. Met de fiets sta je op een halfuurtje in hartje Brussel, bij de KVS en het Kaaitheater, en zoveel meer organisaties. Ben Weyts en Sven Gatz, behalve cultuurminister ook bevoegd voor Brussel, moeten maar eens lang rond de tafel gaan zitten. Een culturele kaart van de regio uittekenen kan niet zonder dat het hele plaatje wordt bekeken, voor Brussel en de Rand samen, én bij voorkeur ook in overleg met de Franstaligen. En er kan ook al maar beter worden nagedacht over wie later de werking van dat CCC zal financieren. De ervaring leert immers dat culturele prestigeprojecten die door de overheid worden doorgedrukt, vaak tot conflicten leiden binnen de Vlaamse Gemeenschap zelf. Want zal de inhoudelijke werking volgens dezelfde criteria worden geëvalueerd als bij de andere organisaties? Of krijgt zo’n Randproject een voorkeursbehandeling, zelfs als die inhoud uiteindelijk een mager beestje zou blijken? n

MEDIA > BDW ZIET ER WAT ANDERS UIT

Meer plek voor nieuws en Wauter “Die Wauter zijn cartoons worden eigenlijk te klein afgedrukt in de krant.” “Ik heb op die voorpagina niet genoeg plaats om al mijn nieuws kwijt te geraken.” Op onze redactie, beste lezers, vindt eigenlijk een permanente brainstorm plaats. Maar toegegeven, zo’n gedachtenwisseling neemt vaak de vorm aan van verzuchtingen die een paar uur voor deadline wanhopig in de groep worden gegooid waarna wegens de tijdsdruk weer tot de orde van de dag wordt overgegaan. Het komt er dan op aan eens rustig te gaan zitten en te kijken waar dat jasje dat de krant is, ons soms te krap zit. En oplossingen te zoeken. En kijk, het resultaat van onze

zoektocht is er. Nieuws dat onze redactie zelf naar boven heeft gespit, vindt u voortaan op de pagina’s 2 en 3. Ook het edito én die onvolprezen Wauter krijgen daar een prominente plek. Het weekoverzicht met bijgaande analyse treft u vanaf nu op de pagina’s 4 en 5 aan. Ook de opiniepagina’s zien er wat anders uit. Maar daarvoor hebben we ook uw hulp nodig. Loopt u door de stad met uw fototoestel of smartphone en ziet u voor uw lens geweldige staaltjes van stil of luidruchtig protest, van ludieke actie of vrolijk positivisme? Stuurt u ons die foto dan alstublieft door. We geven hem dan een plaatsje op onze opiniepagina’s. AB

Politiek > 30 claims voor onterecht ontslag

Examendebacle kan VGC zuur opbreken BRUSSEL – De Vlaamse Gemeenschapscommissie heeft eind juni tientallen personeelsleden op straat gezet. De ontslagfactuur kan danig oplopen. Zeshonderdduizend euro. Dat is wat de VGC raamt aan schadeclaims te zullen moeten uitbetalen na het fel gemediatiseerde ontslag van tientallen personeelsleden, voornamelijk in de gemeenschapscentra. Velen van hen regen de contracten van bepaalde duur aan elkaar. Om die situatie te regulariseren had

de VGC examens uitgeschreven maar de slaagcijfers waren rampzalig, en velen kregen hun ontslag. Een deel van hen blijkt nu recht te hebben op een opzegvergoeding. Het nieuwe VGC-college heeft een dertigtal claims ontvangen, voornamelijk via de drie vakbonden, maar ook van enkele individuen. De zaak kan geregeld worden via een dading, een collectieve regeling of via individuele claims via de arbeidsrechtbank. Het VGCcollege moet zich hier binnenkort over buigen. Steven Van Garsse

Politiek > Vzw moet mogelijk 25 procent besparen

De Rand staat voor zware besparingen BRUSSEL - De vzw De Rand, onder meer uitgever van de Randkrant en beheerder van zeven gemeenschapscentra, zit financieel in zwaar weer. De Vlaamse regering verlaagt, zoals bij andere organisaties, de werkingsmiddelen met 10 procent, “maar we zaten al met een

structureel deficit,” zegt directeur Eddy Frans. “We hadden eerder op een subsidieverhoging gerekend.” De vzw wou reserves aanspreken, maar dat mag dan weer niet van de Europa. Maandag buigt de raad van bestuur zich over verschillende besparingsscenario’s.

Steven Van Garsse

BDWVOORGROND

BDW 1445 PAGINA 3 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

Samenleving > Studie legt ergernissen bloot tussen moslims en niet-moslims

‘Vroeger waren leerlingen niet bezig met religie’

de huidig gangbare doctrine voor de meeste moslims, zo stipt de studie aan. “Dat getuigt van een breuklijn die het onderwijs ontkracht. Bij deze vaststelling kunnen we ons afvragen of sommige jongeren niet in twee werelden leven: aan de ene kant die van de school, die de wereld van ‘de blanken’ vertegenwoordigt, een verplichte doortocht, die nodig is om een diploma te verwerven dat (in theorie) toegang geeft tot de arbeidswereld. Aan de andere kant is er dan de thuiswereld, die symbool staat voor de moslimwereld en voor waarheid, cultuur en sterke relaties. Er is dus een soort scheuring opgetreden (...) waardoor sommige jongeren zich innerlijk verscheurd voelen, en zelfs gaan liegen.” Volgens de onderzoekers geldt de tendens over alle onderwijsnetten heen: opvoeders zitten gekneld tussen een afwijzing van elke religieuze inmenging, en een opening maken. Aanvankelijk wilden vele instellingen dat religieus reveil negeren, maar nu willen ze de realiteit onder ogen zien, en ertegen ingaan. In sommige scholen blijft men de ogen sluiten, zeggen de onderzoekers.

Pessimisme troef?

Brusselse jonge moslims en niet-moslims staan gewoonlijk ver van elkaar, stelt de studie vast.

BRUSSEL – In alle Brusselse instellingen die bezig zijn met buurtrelaties en in contact staan met de jeugd, merken leerkrachten, opvoeders en animatoren almaar meer vragen en reacties van jongeren met een religieuze dimensie. Dat blijkt uit een nieuwe studie van de Koning Boudewijnstichting, die BDW kon inkijken.

e studie beschrijft hoe een zeker religieus reveil bij Brusselse moslims – ingezet sinds de jaren 1970, in een context van historisch kolonialisme, en gevoed door bepaalde strenge of politieke visies van de islam – almaar tastbaarder is. De geestdrift voor het religieuze manifesteert zich via een grotere religieuze zichtbaarheid, en geeft aanleiding tot spanningen. “We kunnen niet zeggen dat alles goed gaat, want het gaat niet goed. En we moeten ook niet denken dat alles zal overwaaien,” zegt UCLonderzoekster Brigitte Maréchal. Tussen januari en november 2013 nam ze samen met collega’s van het CISMO (Centre interdisciplinaire d’études de l’Islam dans le Monde) diepte-interviews af met een tweehonderdtal moslims en niet-moslims, van verschillende leeftijden en met diverse profielen. Doel was

om de wederzijdse ergernissen te benoemen.

(zoals een gebedsruimte of een aangepast werkritme tijdens de ramadan) lijken spanningen zich op scherp te stellen in en buiten de schoolmuren. “Een adolescent is per definitie diegene die provoceert, probeert de regels te veranderen en zijn individuele of collectieve identiteit wil uitdrukken,” zegt Maréchal. Vandaag heeft een op de drie Brusselse jongeren een moslimachter-

Irritaties Het onderzoeksteam polste naar irritaties op de werkvloer, in openbare diensten, ziekenhuizen en in de leefwereld van de jongeren. “Moslims voelen zich heel vaak niet erkend als volwaardig burger. Alle vragen over de radicale strekkingen van hun geloof ervaren ze als overdreven. Niet-moslims kunnen zich dan weer storen aan nieuwe eisen van moslims, die de gangbare sociale orde in zekere zin verstoren.” Maréchal verwijst naar de hoofddoek, die een complex debat over neutraliteit op gang bracht.

Schoolomgeving onder druk Daar waar op de werkvloer meestal oplossingen gevonden worden voor specifieke verzoeken van moslims

“De evolutietheorie staat centraal in de vragen van de jongeren”

grond. De school komt op verschillende manieren onder druk te staan vanuit religieus-culturele overwegingen, stelt de studie. Vooral vanaf het secundair onderwijs, wanneer bij jongeren etnisch-nationale iden-

titeitsfactoren op de voorgrond treden. Adèle, ervaringsdeskundige in het onderwijs, zegt het zo: “De relaties zijn toch veranderd (…). Vroeger waren mijn leerlingen niet bezig met religie.” Ook ouders spelen een rol. Zo betreuren veel leerkrachten een moeilijke relatie tussen de seksen. Wat doen ze met de vraag naar gescheiden klassen of aparte turnlessen? Of wat met de vraag naar halalvoeding, of de kwestie van de hoofddoek? Wat als leerlingen de geschiedenis herlezen vanuit een mosliminterpretatie en leerkrachten in hun klassen niet meer willen praten over de Palestijnse kwestie of over de Kruistochten omdat het meteen dreigt uit te draaien op een polemiek? “Leerkrachten zijn verplicht om hier zinnige dingen over te vertellen, ook al erkent een deel van hen dat ze daar niet of nauwelijks voor uitgerust is.” Nog een heikele kwestie: de evolutietheorie. Ook dat onderwerp staat centraal in de vragen van de jongeren. Er ontstaat een situatie waarbij moslimjongeren de theorie aanvaarden in de lessen en die reproduceren tijdens examens, maar overtuigd zijn van het creationisme,

Zijn onderlinge positieve relaties tussen moslims en niet-moslims dan een illusie? Neen, zeggen de onderzoekers, als iedereen, moslims en niet-moslims, afstand doet van extreme standpunten. En de zwijgende meerderheid, die wél constructief relaties wil opbouwen, moet zich bewuster worden van haar rol, zegt Maréchal. Ook op school zijn uitwisselingen over fundamentele meningsverschillen mogelijk, op voorwaarde dat leerkrachten over voldoende kennis beschikken over religies. Pas met die bagage kunnen ze een verdediging van het eigen geloof omkaderen of kunnen ze een discours dat geen steek houdt, uitklaren. Dergelijke opleiding ontbreekt vandaag. Sommige leerkrachten scholen zichzelf en op eigen kosten bij. Maar “er schort iets aan de opleiding van leerkrachten als ze niet kunnen inspelen op religieuze kwesties die sterk aanwezig zijn op school, zoals de islam maar ook nieuwe pinksterbewegingen of andere geloofsovertuigingen.” Kim Verthé Lees volgende week in BDW: ‘Zij hebben toch ook altijd voor mij gezorgd?’ Een reportage over rusthuizen en de moslim-gemeenschap, een taboe?

ADVERTENTIE

Handicap & informatie Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor personen met een handicap

 02/463.58.58 alle werkdagen van 9 tot 12u30 uitgezonderd donderdag van 14 tot 17u.

Bezoeken enkel op afspraak Informatie@handicap-ambulant.be

BDW 1445 PAGINA 4 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

Uitgelicht > Vlaams minister-president Geert Bourgeois (N-VA) over Brussel

Een koekje van eigen metropolitaan deeg BRUSSEL – “De metropolitane gemeenschap is tweerichtingsverkeer. Ook onze problemen moeten op tafel komen.” Dat heeft Vlaams minister-president Geert Bourgeois (N-VA) gezegd tijdens een lunch bij werkgeversorganisatie Voka, waar hij de krijtlijnen van het Vlaams beleid voor Brussel heeft uitgezet. Voornamelijk sociaal en economisch.

ecentelijk, in het licht van de aangekondigde besparingen in de Vlaams-Brusselse culturele sector, werd de gedachte nieuw leven ingeblazen dat de N-VA Brussel zou loslaten. Brussel dat door Vlaanderen wordt opgegeven, het is een oude gedachte. Vaak is het semantiek om de traditionele culturele aanwezigheid in Brussel te beschermen. Dat het debat vandaag vooral over het sociaal-economische gaat, wordt daarbij even vaak vergeten. Maar niet door de nieuwe Vlaamse minister-president. Geert Bourgeois is een stuk duidelijker over wat hij wil voor Brussel dan

vorige Vlaamse regeringen, die het voornamelijk over de traditionele Vlaamse aanwezigheid in Brussel wilden hebben, zoals onderwijs en cultuur. Bourgeois veronachtzaamt die domeinen niet, maar legt de klemtoon elders. Zo vertelde hij tijdens een lunch georganiseerd door het Vlaamse netwerk van ondernemingen, Voka, in de Vlaamse eliteclub De Warande aan een select gezelschap: “We willen als Vlamingen sterk zijn op het economische vlak.” “Brussel kent meer faillissementen dan Vlaanderen, de middenklasse ontvlucht de stad, en ook de allochtone middenklasse

blijft hier niet,” zo ging Bourgeois verder. “De schooluitval is een drama, vooral bij allochtone ge-

Het recept dat Bourgeois daarvoor wil gebruiken is in de eerste plaats inburgering. “Ik ben voorstander van een verplichte inburgering in Brussel. Zo maak je mensen sterk, en zo geef je hen toegang tot de VDAB. Dit zouden we samen moeten doen met de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie, zodat de mensen de keuze zullen hebben

“Wij staan voor één openbare cultuur, maar voor vele privéculturen. Op ons samenlevingsmodel willen we geen millimeter toegeven” zinnen. Het is dan ook onze collectieve verantwoordelijkheid om iedereen aan het werk te helpen en geen talent verloren te laten gaan.”

tussen een Nederlandstalig of een Franstalig inburgeringstraject.” “Deze stad is een stad met vele minderheden, en de Franstaligen zou-

den dat ook beter beseffen. Laat het duidelijk zijn waar wij voor staan: voor één openbare cultuur, maar voor vele privéculturen. Op ons verlichte en pluralistische samenlevingsmodel willen we geen millimeter toegeven. En zo’n model is pas werkbaar als je een publieke taal hebt. In Brussel zijn dat het Frans en het Nederlands. Als je dat model niet erkent, dan kan er van participatie, inclusie, gedeelde waarden en democratie geen sprake zijn,” aldus Bourgeois.

Links tegen rechts Tot daar de sociale context. Bourgeois sprak zich echter ook uit over de zogenaamde ‘metropolitane gemeenschap’, het samenwerkingsverband dat werkgeversorganisaties als Voka en het Brusselse Beci vooropstellen om niet alleen Brussel, maar ook grote delen van Vlaams-

DE WEEK IN BEELD DOOR IVAN PUT Een groen hek dat doet wegdromen naar een lieflijk woud omsluit een bouwwerf aan Kunst-Wet. Misleidend, want er is helemaal geen oase van rust in aanbouw, maar wel een groot, grauw kantoorgebouw. De groene reclame van een investeringsbank die de gevel siert, maakt de verwarring alleen maar groter. Wie houdt ons voor de gek?

BDW 1445 PAGINA 5 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

WEEKOVERZICHT

WOENSDAG 1 OKTOBER

Wanneer Bourgeois spreekt, luistert Voka. Binnenkort ook Brussel?

“ “

en Waals Brabant economisch aan Brussel te linken. De N-VA heeft het al altijd moeilijk gehad met die gemeenschap, omdat men vreesde dat het een politiek instrument ter uitbreiding van Brussel zou zijn. “De metropolitane gemeenschap is tweerichtingsverkeer, met respect voor de bestaande grenzen. We moeten tezamen met Brussel een gemeenschappelijke agenda opstellen om onze gemeenschappelijke belangen te dienen. De uitdagingen zijn er: mobiliteit en tewerkstelling. De Franstaligen hebben gekozen voor een Fédération WallonieBruxelles, wij staan voor een actief beleid in Brussel.” Een beleid dat Vlaamse eisen niet meer als ‘Vlaams’ wil brandmerken, maar als economisch en sociaal zinvol, ook voor Brussel, met andere woorden. De onbekende in dit verhaal is wat Brussels minister-president Rudi Vervoort (PS) van dit verhaal zal denken. Bourgeois wil binnenkort afspreken met zijn Brusselse collega, maar is de kans niet groot dat de ‘linkse’ Fédération dwars ligt, zeker als haar samenlevingsmodel wordt uitgedaagd door een ‘rechts’ en proactief Vlaanderen? Voor de Brusselaars is dat misschien ook niet waar de metropolitane gemeenschap voor diende, en dreigen ze zelf een koekje van eigen metropolitaan deeg te krijgen. Opmerkelijk is dat Bourgeois een Vlaanderen ziet dat “ten volle zijn bevoegdheden moet benutten, om zo tot bilaterale akkoorden te komen,” met (en in) Brussel. Daar bestaat een term voor: confederalisme. En Brussel is de inzet. Tot zover het loslaten. Christophe Degreef

We zien heel duidelijk dat het lerarentekort in Brussel haast niet meer bestaat”

BRUSSELSE KINDEREN DRAGEN GORDEL NIET CORRECT. De helft van de Brusselse kinderen wordt niet correct vastgeklikt. In de hoop zowel ouders als kinderen te overtuigen van het belang van de gordel, lanceert het Gewest een nieuwe preventiecampagne rond het thema superhelden.

DONDERDAG 2 OKTOBER PROTEST TEGEN ONDERWIJSBESPARING. Bijna 2.000 studenten komen in Brussel op straat om tegen de besparingen in het onderwijs te protesteren. De Vlaamse regering bespaart in totaal 190 miljoen euro op onderwijs en studenten vrezen dat de kwaliteit van het onderwijs zal dalen en dat het inschrijvingsgeld zal stijgen. VOKA NODIGT BOURGEOIS UIT. Vlaamsminister president Geert Bourgeois (N-VA) houdt op een Voka-lunch voor het eerst een uitgebreid discours over Brussel.

VRIJDAG 3 OKTOBER WERKLOOSHEID BOVEN 21 PROCENT. In september vorig jaar lag de werkloosheid op 20,8 procent. In 2014 is de werkloosheidsgraad gestegen tot 21,2 procent, dat blijkt uit recente cijfers van Actiris. De jeugdwerkloosheid blijft wel dalen. PORNOCINEMA ABC VERKOCHT. De voormalige pornobioscoop is door de erfgenamen van de oorspronkelijke eigenaar doorverkocht aan een immobiliënkantoor. Volgens de vereniging Cineact, die van de cinema een alternatieve bioscoop wil maken, is er nochtans een afspraak met de erfgenamen over een huurovereenkomst.

ZATERDAG 4 OKTOBER DALENDE HUIZENPRIJZEN DOOR PLAN WATHELET. Door het Plan-Wathelet worden sommige Brusselse gemeenten meer overvlogen dan vroeger. Volgens studiebureau Stratec zal het vastgoed in die gemeenten daardoor tot 1,1 procent dalen in waarde. In gemeenten die minder worden overgevlogen, zal een evenredige stijging zich manifesteren. POLITIE SCHRIJFT GEEN ‘KLEINE’ BOETES MEER UIT. De federale wegpolitie van Oudergem, Reyers en Bertem weigert boetes te geven voor overtredingen van de eerste en tweede graad, zoals gsm-gebruik achter het stuur of het niet dragen van de gordel. De agenten zijn ontevreden over het verouderd materiaal waarmee ze moeten werken.

ZONDAG 5 OKTOBER BELGEN WINNEN MARATHON. Het is zes jaar geleden dat een landgenoot de marathon van Brussel won, maar Florent Caelen uit Luik brengt daar verandering in. Hij finisht als eerste en loopt een tijd van 2 uur, 16 minuten en 36 seconden. Louise Deldicque, de eerste vrouw die over de finish loopt, is ook Belgisch. Zij finisht in 2 uur, 56 minuten en 26 seconden. GATZ NODIGT HASSELT UIT. De Stedelijke Basisschool Rapertingen (Hasselt) schrapt een uitstap naar Brussel wegens terreurdreiging. Vlaams minister bevoegd voor Brussel Sven Gatz (Open VLD) nodigt de directeur en de betrokken klas daarop uit via Facebook.

MAANDAG 6 OKTOBER Volgens Jacky Goris van het Gemeenschapsonderwijs hebben schooldirecteurs voor het eerst sinds enkele jaren de keuze tussen verschillende kandidaat-leraars (op FM Brussel).

Regie der Gebouwen was door en door corrupt” Substituut Olivier Coene aan het begin van het proces tegen twaalf voormalige topambtenaren van de Regie der Gebouwen en 35 aannemers (in De Standaard).

HET WOORD

Parkeerkunst

Brusselse chauffeurs respecteren de gehandicaptenplaatsen niet voldoende en om dat te veranderen, werd het initiatief ‘Parkeerkunst’ gelanceerd. Drie duo’s kunstenaars, waarvan telkens een iemand met en een iemand zonder handicap, mogen samen parkeerplekken voor gehandicapten beschilderen. De parkeerplaats aan het Muntplein is al af. De plaatsen op de Grote Zavel en aan de Emile Bockstaellaan zullen tegen 10 oktober klaar zijn. Dylan Belgrado

MONSTERPROCES TEGEN REGIE DER GEBOUWEN. Meer dan zeventig mensen staan terecht voor de correctionele rechtbank. De zaak behandelt de jarenlange fraude bij de Regie der Gebouwen, verantwoordelijk voor overheidsgebouwen zoals Bozar en het Justitiepaleis, waarbij miljoenen euro’s werden verduisterd. Indien de uitspraak in het proces niet voor 2016 valt, dreigt een groot aantal feiten te verjaren.

DINSDAG 7 OKTOBER STAD TREKT GELD UIT VOOR STADION. Ondanks de belofte van Stad en Gewest dat er geen overheidsgeld naar de bouw van het stadion op Parking C zal gaan, is er toch besloten om er 727.000 euro aan uit te geven. Dat geld gaat naar studies, advocaten en een projectmanager die het dossier moet opvolgen. TOCH NACHTTREINEN VANUIT BRUSSEL. De NMBS behoudt toch een aantal late treinen vanuit Brussel naar Gent, Antwerpen of Leuven. Enkele cultuurhuizen hadden kritiek op de afschaffing van de nachttreinen en de NMBS heeft daarop haar plannen gewijzigd. Samengesteld door Dylan Belgrado

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF

BDW 1445 PAGINA 6 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

Reportage > Op stap met de afvalpolitie

‘Als er geld mee valt te verdienen, dan is alles mogelijk’ BRUSSEL – Afval is lucratiever dan ooit. En dat inspireert meer dan een Brusselaar om zijn slag te slaan. “Met afval doe je niet wat je wil,” klinkt het streng bij Alain Martens van de afvalpolitie. Wij trokken met zijn equipe door Anderlecht en Molenbeek. Van het residentiële Veeweide tot de drukke Heyvaertwijk.

“De klacht wordt wellicht geseponeerd. Dat is pech voor de man, want dan komt hij opnieuw bij mij

Doodlopend straatje “We hebben ook gezien hoe sommige afvalhandelaars hoogspanningstransformatoren in stukken zagen, maar niet weten dat ze met PCB’s zijn gevuld. Daarom is het zo dat wie afval wil verhandelen, erkend moet zijn door Leefmilieu Brussel. We zien tot slot ook veel afvalhandelaars in de informele economie opereren: ze hebben geen boekhouding, betalen geen belastingen, zijn niet in orde met de sociale zekerheid enzovoort.” Net Brussel trekt er daarom twee à drie keer per maand op uit in één bepaalde politiezone om de illegale afvalhandel te bestrijden. Twee keer per jaar zijn er grotere acties met verschillende politiezones. Vorig jaar is op die manier in totaal meer dan 1.000 kubieke meter aan il-

Het is vrijdagochtend. We verzamelen in de kantine van het politiekantoor in de Demosthenesstraat in Anderlecht. Naast Alain Martens en zijn twee beëdigde ambtenaren Sophie en Amandine, zijn er een twaalftal agenten en verder twee ‘zwaantjes’, inspecteurs van de douane en de sociale inspectie. De bevelhebber van het politieteam heeft een plek uitgekozen in Kuregem, aan de Albert-I-square, voor een doorgedreven voertuigencontrole. Een agent houdt alle bestelwagens of andere verdachte voertuigen tegen. De rest van de politieploeg staat om het hoekje opgesteld, in een doodlopend straatje langs de voormalige Renaultgarage. Er kunnen tot drie camionnetjes tegelijk worden opgesteld ter controle. Een

terecht”

grote vrachtwagen van Net Brussel staat klaar voor het in beslag genomen afval. Die vrachtwagen zal een paar uur later al volledig vol afrijden.

Samsonge Plazma Terwijl de douane met een zuigbuis controles uitvoert op het gebruik van stookolie in brandstoftanken, heeft de equipe van Alain Martens al snel ‘prijs’. Een jonge Marokkaanse man die op het OCMW staat vervoert samen met een oudere Italiaan voor enkele honderden euro’s © POLITIE

lain Martens is directeur van de Dienst opsporing en Verbalisatie bij Net Brussel. Hij staat aan het hoofd van een equipe van 25 controleurs en 4 beëdigde ambtenaren. Hij zit netjes in maatpak, schrijft rapporten en vergadert ongetwijfeld vele uren per dag. We zullen hem later die week in een andere hoedanigheid zien. Met interventiebottines, en -broek, en met een fluo-bandje rond zijn arm. “We hebben meer bevoegdheden dan de politie,” legt hij uit in zijn kantoor aan de De Brocquevillelaan. “Zo mogen we op privéterrein komen zonder mandaat van de onderzoeksrechter. We mogen ook personen verhoren en we kunnen dwangmaatregelen opleggen als de volksgezondheid of het leefmilieu in gevaar is.”

legaal verhandeld afval verzameld. Dat is omgerekend een dikke muur van zeven meter breed zo hoog als de Pensioentoren. Er zijn in dat jaar 365 dwangmaatregelen uitgevaardigd en 3.600 pv’s uitgeschreven.

Dompelaars

Een greep uit de beeldbank van de afvalpolitie: accu’s, metaal en zoveel meer... © IVAN PUT

De bestrijding van de illegale afvalhandel is een serieuze aangelegenheid voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Iedereen ziet de laatste tijd wel bestelwagens rondrijden van ijzerophalers, en er zijn de bijna dagelijkse verhalen van koperdiefstallen bij Infrabel. En dat is nog alleen maar wat aan de oppervlakte leeft. De vernieuwde interesse voor afval, en vooral dan voor metalen, komt er niet zomaar. Ze heeft met de stijgende grondstofprijzen te maken, maar ook met de globalisering van de stad, en misschien nog het meest, zullen we later merken, met de stijgende armoede. En toch zou men, misschien enigszins naïef, kunnen denken: wat is er mis mee als dompelaars in deze stad op deze manier wat extra geld kunnen verdienen, en tegelijk de afvalberg verminderen. Want wat zij ophalen, komt terug in de productieketen terecht. En zo pikken ze een graantje mee van de welvaart van de stad. Niet dus. Martens: “De afvalhandel is aan strenge regels onderworpen. Met afval doe je niet wat je wil. Je hebt een zekere voorkennis nodig. Neem nu een autobatterij. Je kan er lood en zink uithalen, maar als men dat ongecontroleerd doet, loopt er giftig zuur uit.”

aan mooi gesorteerd metaal: koper, ijzer, messing, verpakt in grote stevige zakken. De man heeft geen vergunning. Martens doet een fouille in de aftandse rode camionette en vindt aan het dashboard een afschrift van een ijzeropkoper in Waals-Brabant. De man is er gloeiend bij. Hij zegt dat hij het metaal kreeg van een vriend, wiens naam hij niet kent, die hij niet weet wonen, en die hij in een café ontmoette. En de Italiaan? Die was hij toevallig tegengekomen. Wellicht levert die tegen een percentje de juiste identiteitskaart voor de metaalopkoper – want de wetgeving op metaalverkoop is danig verstrengd. Martens: “De man is niet alleen zijn ‘buit’ kwijt. Hij zal ook 250 euro moeten betalen voor de afvalverwerking. We maken tevens een procesverbaal op. Dat gaat naar het parket. Dat seponeert de klacht wellicht. Dat is pech voor de man want dan komt hij opnieuw bij mij terecht. Hij kan een boete krijgen tussen de 650 en 62.500 euro.” Martens rekent voor. “Stel dat hij 800 euro krijgt van het OCMW. Als hij daar een paar keer per maand nog eens vierhonderd euro aan kan toevoegen met de verkoop van metaal, dan is dat mooi meegenomen, hé.” Wij rijden naar de Leeuwerikenstraat in de rustigere Veeweidewijk. Daar heeft de gemeente, die mee in de actie participeert, lucht gekregen van een illegale autowerkplaats in een binnenblok met garageboxen. Ze stootten er echter op een andere activiteit die het daglicht schuwt. Een Marokkaanse man heeft er twee garageboxen tjokvol elektronica-materiaal: televisieschermen, een professionele mixtafel, tientallen computers en dozen met chipplaten waarop, onder andere, in stift is geschreven ‘Samsonge Plazma’.

De Bulgaarse methode

Een lading Coca-Cola uit Frankrijk waarvoor geen invoerrechten zijn betaald.

In het camionnetje dat er langs staat zit zijn zwangere vrouw hevig te snikken. De man weet niet waar hij het heeft als Alain Martens hem vertelt dat de hele inboedel wordt aangeslagen. Hij smeekt om zijn voorraad nog enkele te dagen te mogen houden, zodat hij het kan ‘verwerken’. “Ik heb twee kinderen, we hebben honger en geen geld.” De man betaalt 160 euro per maand voor de twee boxen. Alles is mooi gesorteerd en op planken gezet. Net Brus-

BDW 1445 PAGINA 7 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

Politiecontrole aan de Albert-I-square in Kuregem. Alle bestelwagens of andere verdachte voertuigen worden tegengehouden en grondig geïnspecteerd.

sel vermoedt dat de man deze activiteit al langer uitoefent. Uiteindelijk zal Net Brussel maar liefst 17 kubieke meter afval uit de boxen sleuren. De man zal 1.300 euro aan kosten moeten betalen voor de afvalverwerking, en zal er, na proces-verbaal en de vermoedelijke seponering door het parket, een serieuze administratieve boete bovenop krijgen. Een schrijnend verhaal, maar Martens zegt dat hij niet meer doet dan de wet volgen. “Je weet wat ze met de chipplaten doen, hé. Ze dompelen de chips in bijtend zuur, halen het goud eruit, en gieten de rest in de riool. Dat is de Bulgaarse methode.”

Alibaba Martens probeert de Marokkaanse man te overtuigen om naar het Justitiepaleis te gaan, een pro-Deoadvocaat te nemen en zijn papieren in orde te brengen. Want als het klopt wat hij zegt, heeft hij recht op een werkloosheidsvergoeding voor de baan die hij in april verloor. Intussen vraagt Martens zich af wat er zich achter die tientallen andere garageboxen bevindt. “Je zou er versteld van staan wat je daar kan vinden,” mijmert hij. En net dan roept een controleur van Net Brussel dat hij ‘iets’ gevonden heeft. Hij is nog wat gaan rondsnuisteren en stootte op een half open garagebox. Hij doet die open en vindt een kelder van Alibaba vol ongesorteerd metaalafval. De garage zal verzegeld worden en de huurder of eigenaar opgespoord. “En dan

“Je weet wat ze met de chipplaten doen. Ze dompelen ze in bijtend zuur, halen het goud eruit, en gieten de rest in de riool”

gaan we nu naar de Heyvaertwijk,” kondigt Martens fluks aan.

men, slaan we uw voertuig aan en kan u te voet naar huis,” spreekt Martens hen streng toe.

Drijfgas We rijden onze parkeerplaats uit en Martens ziet in zijn achteruitkijkspiegel een pick-up aanrijden. De inspecteurs blokkeren de straat, doen hun fluo-armbandje om en spreken het koppel achter het stuur aan. Het zijn Turks-Bulgaarse ijzermarchands. De chauffeur, een man met een buikje onder zijn te korte T-shirt en kleine oogjes achter zijn dikke brilglazen, spreekt geen Frans. De vrouw kan zich een beetje beredderen. Ze zijn eraan voor de moeite. Het oud ijzer gaat rechtstreeks van hun laadbak in de vrachtwagen van Net Brussel: koelkast, oven, kleiner metaal maar ook enkele koelmotoren. De Bulgaren zijn alles kwijt. Martens: “Kijk, hier staat R12. Dat is een koelmotor met giftig drijfgas. Die mag niet meer verkocht worden.” De vrouw moet cash betalen. 375 euro. Ze komen er nog goed van af. “Want als we u nog eens tegenko-

Doormidden gezaagde auto “Wat we doen is hun fond de commerce kapotmaken,” zegt Martens. “We slaan alles aan. Dat is efficiënt. Er zijn steeds minder ijzerhandelaars met Bulgaarse nummerplaten. Ik vermoed dat dit koppel nog niet lang geleden in België is aangekomen.” We rijden, zoals aangekondigd, naar de Heyvaertwijk. Niet zozeer om de autohandel te gaan controleren, maar wel om wat er zich in de auto’s bevindt. “Daarbij gaan de Afrikaanse exporteurs steeds creatiever te werk,” zegt Martens die een foto toont van een bestelwagen waarin, echt waar, een door midden gezaagde auto is geschoven. “Het is geen foto uit Brussel, maar we zouden het hier wel kunnen tegenkomen. Als er geld mee te verdienen valt, is alles mogelijk...” We stoppen in de Liverpoolstraat waar de Afrikaanse autohandelaars de dienst uitmaken en stappen af bij

Belgo-Malienne, een bonafide autoverhandelaar gespecialiseerd in transport naar West-Afrika. Alain Martens verwacht niet al te veel problemen. “We zijn hier al een paar keer langsgeweest. Ze weten in de Heyvaertwijk intussen wat mag en niet mag. Laatst hebben we hier nog een bestelwagen met vervallen voedsel aangetroffen, klaar voor transport naar Afrika.” En toch: in twee bestelwagens wordt illegaal afval aangetroffen. Een vrolijke Guinees, mooi uitgedost want hij gaat zo dadelijk naar de moskee, moet zich verantwoorden voor twee ‘rotte’ matrassen in de laadruimte van de camionette die hij naar Conakry transporteert en twee defecte diepvriezers. Een andere heeft zijn bestelwagen volgestopt met computers, printers, autobanden en een handvol nummerplaten, waaronder Duitse transitplaten. Alles wordt aangeslagen. Martens: “Je zou kunnen zeggen: wat kan het ons maken dat ze dit naar Afrika sturen? Maar dan zeg ik: er is de Europese wetgeving die

dit verbiedt.” Maar ze willen die computers misschien gewoon herstellen? Martens: “Wat zegt de EUrichtlijn? Het moeten apparaten zijn die werken, de exporteurs moeten een factuur kunnen voorleggen en het materiaal moet correct ingepakt zijn. De regelgeving is volledig terecht. Het kan toch niet dat we onze hele afvalberg naar Afrika sturen? Want dat is wel wat er dreigt te gebeuren.” De voormiddag zit erop. Het volledig interventieteam rijdt terug naar de Demosthenesstraat voor de lunch in de kantine. Aan de Birminghamstraat staan we voor een rood licht. Een chauffeur in een blauwe Opel Corsa spuwt een grote chewinggum uit zijn raam. Dat is niet aan de aandacht ontsnapt van de directeur Opsporing en Verbalisatie die ook optreedt tegen sluikstorten op de openbare weg. Hij dicteert het nummerplaat aan zijn assistentes en weet dat de man zich aan een administratieve boete mag verwachten. Steven Van Garsse

Daags nadien mailt Martens: Aansluitend op onze actie van vorige week kan ik volgende cijfers meedelen: We hebben ongeveer 27 kubieke meter afval in beslag genomen, voornamelijk elektrisch en elektronisch afval, evenals metaal. In gewicht komt dit op een vier ton afval. Op de hele actie hebben we tien processen-verbaal opgesteld, zes dwangmaatregelen, één onmiddellijke inning ten bedrage van 375 euro. De douanediensten hebben ook verscheidene dossiers opgesteld voor het gebruik van stookolie in voertuigen, het niet betalen van de wegentaks, het niet aangeven van drank ingevoerd uit Frankrijk, … En de politie heeft ook een aantal dossiers, onder meer inzake zwartwerk. Met vriendelijke groeten, Alain Martens

BDW 1445 PAGINA 8 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

vroeger ten laste van de overheid kwamen.” “Mensen klagen vaak dat Grimbergen te duur is geworden. Daar is iets van, want een woning kopen is moeilijk geworden. Als jong koppel kan je vaak alleen nog een klein huis kopen. De tijd van de dikke villa’s is voorbij. Veel suburbane villa’s komen trouwens leeg te staan, niet alleen in Grimbergen, maar in heel Vlaanderen. Dat is een kans om het

“De grootste fout die men in de regio heeft gemaakt, is de boerentram afschaffen”

Marleen Mertens, met achter haar de basiliek van Grimbergen. “Voor nog te veel mensen is Grimbergen een slaapdorp. Die mensen kopen elders, werken overdag en zitten binnen in het weekend.”

Samenleving > Marleen Mertens, burgemeester van parking C (en meer)

‘De tijd van de dikke villa’s is voorbij’ GRIMBERGEN – Ze heeft op zich niets tegen een voetbalstadion op haar grondgebied, maar ze vreest de jarenlange werf, plus alle winkelcentraprojecten in de buurt. Meer nog wil Grimbergs burgemeester Marleen Mertens (CD&V) dat haar gemeente met de verstedelijking kan blijven omgaan. “Persoonlijk zou ik niet meer bijbouwen. Mensen ergens laten wonen kost geld, geld dat er steeds minder is.”

rimbergen is waarschijnlijk de enige plaats in Vlaanderen waar een aanzienlijk aantal inwoners met het wapenschild van de gemeente op zijn auto rondrijdt. “Dat was een actie die van een van mijn voorgangers,” zegt Marleen Mertens, sinds 2010 burgemeester, daarover. “Maar nu zou dat te veel geld kosten.” De gemeente is altijd trots geweest op haar eigenheid en haar Vlaamsheid. De straatnaambordjes tonen er alleen het eigen wapenschild en een Vlaamse leeuw. En er is het cultureel centrum van deelgemeente Strombeek-Bever, dat dateert van de tijd dat men aan Franstalige faciliteiten voor Strombeek dacht. “De klassieke verfransing, die bestaat eigenlijk niet meer. Je hebt nog wel de klassieke Franstaligen, maar die leiden hier een slaapbestaan, weg van het sociale leven,” zegt Mertens. Brussel, dat bestaat nog wel. Jaarlijks komen er in Grimbergen 500 mensen bij, voor een groot deel uit

de hoofdstad, en dat weegt op de gemeente. “Vertaling en verkleuring, heet dat tegenwoordig,” zo zegt Mertens. Daar komt nog eens bij dat Brussel in 2020 enkele wedstrijden voor het Europese kampioenschap voetbal mag organiseren. Fijn, maar daarvoor moet wel een nieuw stadion worden gebouwd. Op parking C, eigendom van de Stad Brussel, maar grondgebied van Grimbergen. “Het is de Vlaamse regering die uiteindelijk de knoop zal moeten doorhakken,” zegt Mertens. “Maar ik wil het eigenlijk meer hebben over het totaalplaatje, mijn gemeente naast de grootstad Brussel.” Is Brussel voor u een bedreiging, een stad die alsmaar dichterbij komt? Marleen Mertens: “De stad breidt uit, dat is zo. De samenleving in Strombeek is helemaal anders dan hier in Grimbergen, of even verderop in Beigem. Als gemeente moet je

dat sturen, en liefst op de lange termijn. Gisteren was ik nog in Ganshoren, een gemeente die vijftig jaar geleden nog zoals Grimbergen was. De vraag welke gemeente we willen dringt zich op.” “Het grote probleem is dat onze scholen vol zitten, want het Nederlandstalig onderwijs heeft succes. Je kan niet zomaar scholen bijbouwen. Dat duurt makkelijk vijftien jaar, en de kans bestaat dat zoiets een aanzuigeffect heeft. En eer je een school gebouwd hebt, is je bevolking misschien al veranderd.” Is uw deelgemeente Strombeek ondertussen eigenlijk al geen deel van Brussel? Mertens: “Dat gaat me wat te ver. We zijn een landelijke gemeente, en Strombeek valt daar nog altijd onder. Dat wil niet zeggen dat we ons niet kunnen aanpassen aan de bevolking die er woont, en aan de noden daar. We kunnen dankzij Ruimtelijke uitvoeringsplannen

voor bepaalde gebieden een ander bouwbeleid voeren dan in landelijke delen van de gemeente. In Grimbergen zijn er bijvoorbeeld drie bouwlagen toegelaten, maar op sommige plaatsen, zoals Strombeek, mag er afgeweken worden. Maar je kan dus niet overal woningen beginnen bijbouwen, want er moeten ook genoeg scholen, winkels en openbaar vervoer zijn.” Is er in Grimbergen dan nog wel plaats voor nieuwe inwoners? Mertens: “Hoeveel mensen we nog kunnen toelaten door bij te bouwen, dat is momenteel een discussie binnen onze coalitie. Een delicate discussie. Persoonlijk zou ik niet veel meer bijbouwen. Mensen laten wonen kost geld, en er is minder geld dan vroeger.” Wel ja, hoe komt dat eigenlijk? Mertens: “Goeie vraag (lacht). Het heeft te maken met de Europese Unie, die zegt dat gemeenten moeten bewijzen dat ze hun leningen kunnen afbetalen, en geen tekorten meer mogen boeken. Nu ja, de privésector heeft ook niet zo veel geld meer veil, maar speelt wel meer en meer in op bepaalde evoluties die

woonbeleid ten goede te veranderen, want je kan die woningen opdelen. Men kan zulke woningen niet meer als eensgezinswoningen blijven beschouwen. Maar dat is een werk van lange adem; de komende dertig jaar zal blijken wat Vlaanderen met al die grote huizen zal doen.” “Maar ik hoef u ook niet te vertellen dat mensen verdichting wel oké vinden, behalve in hun straat. Alle mogelijke en onmogelijke wetgeving wordt aangewend om projecten te blokkeren. Als politicus moet je daar tegen in durven gaan en moeilijke beslissingen durven te nemen. Je moet dan wel aanvaarden dat het je kop kan kosten.” Het nieuwe nationale voetbalstadion komt ook nog eens op uw grondgebied te liggen. Wat denkt u daarvan? Mertens: “We hebben een eisenbundel samengesteld met zaken die we belangrijk vinden, zoals genoeg ontsluiting, maar we vrezen dat daar geen rekening mee gehouden zal worden, simpelweg omdat niet alles tegen 2020 klaar kan zijn: een voetbalstadion, de Ring verbreden, parkeerplaatsen voorzien, dat kan niet allemaal op zes jaar tijd. Er zijn dan ook nog de winkel- en stadsvernieuwingprojecten zoals Docks Bruxsel, Neo, Schaarbeek-Vorming en Uplace, op een boogscheut van elkaar, in een regio met nu al gigantische files.” “Maar ik heb dus niets tegen een voetbalstadion, om terug te keren op uw vraag. Als ze het ergens anders kunnen fabriceren en met een paar helikopters kunnen neerzetten op Parking C, graag (lacht).” Er komen ook nog sneltrams van De Lijn, onder meer in Strombeek. Mertens: “Daar ben ik absoluut voor. Het openbaar vervoer moet uitgebreid worden zodat het een sneller vervoersmiddel is dan de auto. De grootste fout die men heeft gemaakt is de boerentrams afschaffen. Want het is gekkenwerk dat we nu opnieuw moeten onteigenen om een nieuwe tram aan te leggen. Nu ja, in Meise en Vilvoorde zijn ze er tegen, dus...” “Ach, soms weet ik ook niet goed meer hoe ik mensen moet overtuigen.” Christophe Degreef

BDW 1445 PAGINA 9 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

ADVERTENTIE

Afval > Ophaling organisch afval is succes

‘Composteercentrum niet voor morgen’ BRUSSEL – Over een dik jaar kan iedereen in Brussel zijn organisch afval meegeven met de vuilkar. Dat zegt staatssecretaris Fadila Laanan (PS) naar aanleiding van een rapport over een proefproject in Evere en Etterbeek. Uit dat rapport blijkt de ophaling een (bescheiden) succes. 1.450 van de huisgezinnen namen aan het proefproject deel, goed voor 4 procent van de huisgezinnen. In een jaar tijd is het opgehaalde organisch (keuken)afval verdubbeld. Maar vooral de kwaliteit van het gesorteerd afval blijkt uitstekend. “Honderd procent van het afval is aanvaard door het biotmethanisatiecentrum,” zegt Fadila Laanan. Vandaag wordt het afval naar Ieper getransporteerd, een honderdtal kilometer van Brussel. Dat lijkt ver, maar volgens Laanan is dat gebruikelijk in Europa, want de markt is voorlopig te klein om elke vijftig kilometer zo’n centrum te bouwen.

brusselnieuws.be viert 10e verjaardag

Nochtans had de vorige Brusselse regering plannen voor een biomethanisatiecentrum in Vorst. Voor Laanan is het niet uitgesloten dat dat er ooit komt, “maar voorlopig is dat niet aan de orde,” zegt de staatssecretaris die er aan toevoegt dat een composteercentrum in de stad voor heel wat hinder zorgt. De ophaling van organisch afval wil ze wel verderzetten. Begin volgend jaar worden er twee nieuwe proefgemeenten aangeduid, waaronder wellicht Oudergem en vanaf januari 2016 zou de ophaling in heel Brussel moeten mogelijk zijn. Laanan benadrukt dat dit op vrijwillige basis zal gebeuren. Ze wil dan ook de algemene ophaling herzien, met mogelijk maar één ophaling per week, maar dan van het volledige gesorteerde en ongesorteerde huisvuil (witte, blauwe, gele en de bruine zakken voor organisch afval). Net Brussel onderzoekt momenteel de haalbaarheid daarvan.

Steven Van Garsse

P-PRAAT U hebt waarschijnlijk wel opgemerkt dat uw favoriete rubriek op pagina negen staat, en niet op zeven, zoals anders. En nu we toch bezig zijn: hebt u niets opgemerkt aan de voorpagina van deze krant? Beetje kleurrijker, wat minder letterkes? En wat vindt u van – boem, paukenslag – BDW voorgrond? Jazeker, ook uw krant heeft een facelift ondergaan, een waarbij we benadrukken dat we ook eigen nieuws brengen, mocht u daar nog aan twijfelen. En het beste van het hele verhaal: we hebben daarvoor geen consultancybureau nodig gehad. Uw commentator dacht om, bij wijze van consultancygrap, er een vis bij te betrekken, want dat schijnt in de mode te zijn. ‘Zalm’ is al ingenomen, dus onze voorkeur gaat eerder naar ‘Pladijs, overal in Brussel prijs.’ Of wat dacht u van ‘Poon, met zalm alleen maar hoon’? Nu we toch bezig zijn: ‘Stekelbaars, nieuws zo lauw als een kaars’. Of nog beter: ‘Schelvis, beslist geen kattenp..’. Ja, dat was plat. Het was vorig weekend ook werelddierendag, en uw commentator eert de dieren. Ironisch genoeg was het op werelddierendag ook offerfeest, maar de moslims moeten nog wat aan hun PR werken, waardoor de kans groot is dat u denkt ‘Wat een achterhaald gedoe’ (‘Is het slachtschaap een brij, des te onverdraagzamer is de maatschappij...’). Misschien eens een goed consultancybureau inschakelen, wat geld er tegenaan gooien, en binnen een offerfeest of twee, drie denkt u misschien dat het toch jammer is dat uw buren u niet hebben uitgenodigd voor een glaasje thee bij de slachting. Maar goed. Het was dus werelddierendag, en Delphine Bourgeois, schepen van dierenwelzijn in Elsene, had op het Flageyplein een beestenboel georganiseerd. Hamsters, honden, katten en ander schattig pluis maakten hun opwachting. Uw commentator is blij dat er tenminste nog schepenen zijn die de dieren ter harte nemen. Nu nog de schapen. Maar u weet ook ongetwijfeld: met schapen valt nauwelijks eer te rapen.

CHIEN ÉCRASÉ Journalisten hebben soms vragen, en een vraag die op onze redactie de jongste tijd erg leefde was ‘wat is er gebeurd met Philippe Vanstapel?’ Philippe wie, horen we u denken? Wel, Philippe Vanstapel was de woordvoerder van het Mädchen Grouwels, de vorige Brusselse minister van Vervoer. Vanstapel was de meest professionele woordvoerder die er binnen de Brusselse regering rondliep. Belde altijd terug, verdoezelde slechts hier en daar een ministeriële mening, had nooit kapsones en belde nooit om ons uit te schelden als we iets hadden geschreven dat het Mädchen onwelvallig was (nu ja, dat gebeurde eigenlijk nauwelijks). Maar sinds Grouwels in de senaatspluche zit, of daar toch zou moeten zitten – wil iemand dat eens controleren – hebben we niets meer van Philippe gehoord. Nu zit u vast te wachten op een lijst van woordvoerders die we niet missen, onder geen beding. Wel, die geven we niet. Slechte karakters kunnen misschien redeneren dat iedereen die we hier niet genoemd hebben, niet gemist wordt, maar sinds vorige week waagt uw columnist – communist zegt onze senior writer steevast – zich niet meer aan logica. Er was iets met een verhouding op een logaritmische schaal dat ons parten heeft gespeeld. Neen, wij gaan onze logica binnenkort genoeg moeten aanwenden voor iets anders. Iets met een 0, een 1 en een 7.

Heerlijk nieuws! Tien jaar geleden verscheen het allereerste artikel op brusselnieuws.be. Dat decennium vol nieuws uit de hoofdstad willen we graag met u vieren. Surf daarom snel naar onze site en maak kans op heerlijke prijzen…

BDW REGIO

BDW 1445 PAGINA 10 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

zouden ook de plannen voor de heraanleg van de Etterbeeksesteenweg opnieuw op tafel moeten komen. Tegen 2016 krijgt de wijk ook een culturele trekpleister met het Huis van de Europese geschiedenis.

Deze week langs de Etterbeeksesteenweg > Heropbouw krijgt vorm

Van niemandsland tot expat valley

De Etterbeeksesteenweg is de laatste jaren volgebouwd met woningen, inclusief een toren van 24 verdiepingen (achter op de foto). “Het voelt niet echt als Brussel. Dit kon evengoed New York of Hong Kong zijn.”

BRUSSEL – Met de afwerking van de Belview-woontoren krijgt de heropbouw van de Etterbeeksesteenweg eindelijk vorm. De laatste open ruimten van de Europese wijk zijn er nu bijna allemaal volgebouwd. Met woningen bovendien. Samen met een handvol handelszaken moeten die er opnieuw een levendige buurt van maken. Zij het in de eerste plaats voor expats.

innenkort zijn het enkel nog rusthuisbewoners die het zich kunnen herinneren, maar de Etterbeeksesteenweg was ooit een integraal deel van het stadsweefsel. Vanaf de jaren 1960 werden de huizenblokken tussen Schuman en het Leopoldpark echter systematisch van de kaart geveegd. Soms om plaats te maken voor een autotunnel of een kantoorkolos voor Europa, maar vaak ook gewoon uit speculatie. De open percelen bleven vaak jaren of zelfs decennia onbebouwd. Behalve braakland en bouwputten toonde de Etterbeeksesteenweg bij uitstek de achterkant van de stad, met ingangen van parkeergarages en blinde muren.

Duizend woningen Stilaan groeide ook bij het Gewest het besef dat het de touwtjes in

handen moest nemen om de wijk te reanimeren. In die context groeide het idee om van de Etterbeeksesteenweg een residentiële as te maken. De wijk van de squares en daarachter Sint-Joost en Schaarbeek zou zo opnieuw aansluiting vinden met Etterbeek en Elsene. Dat voornemen werd bekrachtigd in het Richtschema voor de Europese wijk uit 2008. Wie vandaag door het stukje Maalbeekvallei passeert, ziet resultaat: op zowat elke vervallen of onbebouwde straathoek is een nieuw appartementsblok verrezen of worden kantoren omgebouwd tot woningen. De bouwvakkers maken stilaan plaats voor de eerste bewoners. In de wijk zijn op relatief korte tijd meer dan duizend woningen gebouwd, vergund of gepland. “In het begin was het niet evident om de promotoren te overtuigen om woningen te bouwen”, zegt Marie-

Laure Roggemans, sinds acht jaar verantwoordelijk voor de planning van de Europese wijk. “Maar ondertussen hebben ze, mede door de

Dure pied-à-terre

langrijk voor de heropleving van de buurt,” zegt Nicolas Billen, projectverantwoordelijke bij ontwikkelaar Allfin. Een koffiebar, uitkijkend op de ingang van de Belliardtunnel, lijkt nog te wachten op de eerste klanten, maar krijgt binnenkort het gezelschap van een superette, een apotheker, een conceptstore naar Parijs model en een siesta-bar waar

“De nieuwe woningen zijn luxueuze pied-à-terres voor Europese expats, of rijke families uit de Emiraten die hier een maand of twee komen om zich te laten verzorgen” slechte situatie op de kantoormarkt, beseft dat ook woningen winstgevend kunnen zijn.” Het meest in het oog springende project is waarschijnlijk Belview, goed voor 280 woningen, onder meer in een toren van 24 verdiepingen. Onderin zijn ook tien handelsruimten. “Die zijn ondertussen allemaal verhuurd en dat is heel be-

werknemers uit de buurt even kunnen gaan dutten. Uitgevend op het Jean Reyplein komt een Japans restaurant (een tweede vestiging van Kokuban). De Japanse ambassade verhuist trouwens ook naar het complex. De brug van de Wetstraat ter hoogte van metrostation Maalbeek kreeg recent al een beurt en op termijn

Komt het decennia na de kaalslag dan toch nog goed met de buurt? Bij stadsvereniging Inter-Environnement Bruxelles (IEB) hebben ze hun twijfels. “Wij zijn absoluut voor meer woningen in de Europese wijk maar de woningen hier zijn niet voor Brusselaars”, zegt co-voorzitter Marco Schmitt. “Het zijn stuk voor stuk luxueuze pied-à-terres voor Europese expats, of rijke families uit de Emiraten die hier een maand of twee komen om zich te laten verzorgen in onze ziekenhuizen. Bij uitstek mensen die niet participeren aan het stadsleven. Men heeft de mond vol van mixité, maar in de praktijk zien we net het tegenovergestelde.” De promotoren en investeerders steken niet onder stoelen of banken dat ze mikken op expats. Het Engels is alomtegenwoordig op de vele te huur-affiches en appartementen worden aangeprezen met slogans als Where Europe lives. Projectverantwoordelijke Billen ziet geen probleem. “De tijd dat expats elk weekend naar huis vertrokken en zich geen deel van de stad voelden is voorbij”, klinkt het. “Trouwens, hoe meer de wijk herleeft, hoe meer ook andere Brusselaars interesse zullen tonen om hier te wonen. Er zijn immers veel troeven met prachtige parken en invalswegen, metro en trein vlakbij.” Roggemans zit op dezelfde golflengte. “De meeste Brusselaars hebben zo’n slecht beeld van de Europese wijk dat ze niet geloven dat er beterschap is. Nochtans hebben we al een hele weg afgelegd.” Behalve met de hoge huurprijzen, heeft IEB ook een probleem met de bouwhoogte. “Studies pleiten ervoor om torens eerder op heuvelruggen te bouwen, en hier verdichten we net in de vallei”, aldus Schmitt. “Ook dreigen de geplande kantoortorens langs de Wetstraat ter hoogte van Maalbeek letterlijk hun schaduw te werpen op de wijk.” Er loopt trouwens nog een procedure bij de Raad van State tegen de vergunning voor Belview. In afwachting van meer bewoners en winkels blijft de Etterbeeksesteenweg voorlopig nog een plek waar mensen liever geen halt houden. Talloze passanten snellen voorbij richting werk of metro. Een van hen is Julien Harquel, afkomstig uit Straatsburg. “Ik woon al tien jaar in Brussel en fiets hier dagelijks voorbij op weg naar mijn werk”, klinkt het. “Of de buurt ten goede veranderd is? Het is veel beter dan het no man’s land van weleer, dat is zeker. Maar of ik hier ook zou willen wonen? Nee, dat niet. Het is waarschijnlijk een goede plek voor nieuwkomers die de stad nog niet kennen, maar het zal denk ik nooit een buurt zijn waar mensen gaan settelen. Het voelt niet echt als Brussel. Dit kon evengoed New York of Hong Kong zijn.” Laurent Vermeersch

BDW 1445 PAGINA 11 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

Sint-Agatha-Berchem > Burgers buigen zich over Parkeerplan

Creatief Parkeerplan wacht op resultaten inspraak Na overleg met de Adviesraad Leefmilieu en levenskwaliteit, twee informatieavonden voor de burger en de lancering van het openbaar onderzoek (29/9) geeft de gemeente de bevolking twee maanden de tijd om opmerkingen te maken op het Parkeerplan.

Bibliothecaris Anneke Verbeeke (rechts), haar team en de bezoekers vieren het tienjarig bestaan van de Ukkelse bibliotheek.

Ukkel > Tien jaar Nederlandse cultuur

Een straffe Ukkelse stoot Met een straatfeest op zaterdag 11 oktober viert de Nederlandstalige gemeentebibliotheek van Ukkel haar tienjarig bestaan in de De Broyerstraat. Hoe doet ze het in hartje Uccle? Het was Jean-Luc Vanraes (OCMW-voorzitter Open VLD) die de gemeente destijds vroeg de Nederlandstalige vrije bibliotheek in de Horzelstraat, die nog op vrijwilligers draaide, over te nemen. In oktober 2004 opende ze haar deuren, in een oud kopieercentrum in het centrum van Ukkel. Bibliothecaris Anneke Verbeeke en haar ploeg ondervinden elke dag dat ze in een voornamelijk Franstalige stad opereren: “Een groot deel van ons publiek is Franstalig. Ouders van kinderen in het Nederlandstalig onderwijs willen zelf ook met de taal bezig zijn met behulp van ons leermateriaal. We werken samen met de Franstalige scholen en de Franstalige Ukkelse bibliotheken, vooral met Uccle-Centre. Wij verwijzen leners naar hen door en omgekeerd. Elk jaar exposeren we afwisselend een Nederlandstalige en een Franstalige kinderboekenillustrator waarrond er tweetalige activiteiten worden georganiseerd. Volgend jaar starten we met een interactieve zadenbibliotheek/g rainothèque.” Stefan Cornelis (Brussels volksvertegenwoordiger Open VLD) ziet het als voorzitter van het beheersorgaan van de bibliotheek zo: “De speciale band met de Franstaligen is ontstaan omdat we niet zozeer als een aparte Nederlandstalige of Vlaamse bibliotheek worden beschouwd, maar ten volle deel uitmaken van het gemeentelijk weefsel, zowel op administratief als op sociocultureel vlak. Het was heel leuk om tijdens de bibliotheekweek samen met Franstaligen verzen te kunnen maken onder het deskundig oor van onze Ukkelse dichter Frank De Crits. Ça rime et ça rame, comme tartine et boterham. In de Ukkelse boekenboxen vind je ook Nederlandstalig ruilmateriaal. De band met de gemeente is dus nog steeds goed en de budgettaire beloftes worden nagekomen.” “Boeken helpen je kennis op te doen, een mening te vormen, je open op te stellen, kortom een kritische geest te vormen,” antwoordt de Franstalige cultuurschepen van Ukkel Carine Gol-Lescot (MR) op de vraag

wat de ambitie van de Nederlandstalige bib moet zijn, maar ze vindt dat alle bibliotheken dat doel moeten huldigen: “Op mijn initiatief exposeren de Franstalige en de Nederlandstalige bibs in het centrum Belgische illustratoren in de twee talen om zo elkaars taal op een leuke en minder schoolse te leren kennen.”

Eind november worden de reacties verwerkt, zodat in december/januari de gemeente over een definitief goedgekeurd Parkeerplan beschikt. Dat wordt voorgelegd aan de naburige gemeenten en aan het Parkeeragentschap. Dit alles in het vooruitzicht van het Geïntegreerde Gewestelijk Parkeerplan (GPP). Op dit moment telt Berchem 5.300 parkeerplaatsen op de openbare weg, waarvan 1.850 binnen een blauwe zone; er zijn ook nietbetalende parkeerplaatsen. Een van de problemen die zich voordoet in de verjongende (dus in tien jaar 20 procent groter geworden) gemeente met 9.000 privé-auto’s is de grotere druk om ‘s nachts te parkeren. De wijken Potaarde (926 parkeerplaatsen), Zavelenberg (745) en Zavelput (698) beschikken nu over het grootste aantal parkeerplaatsen, maar alternatieven dringen zich op. Zo heeft het nieuwe Parkeerplan rekening gehouden met

leveringszones, kiss- en ridezones aan scholen, parkeerplaatsen voor autodelen en zeer beperkte parkeertijden (voor het ziekenhuis Valida). Er is ook aandacht voor Vrijstellingskaarten (buurtbewoners en zorgverleners) en Interventiekaarten (beroepsgroepen). Inzake fietsverkeer zijn er mooie vooruitzichten: tegen 2016 worden een honderdtal fietsstallingen uitgerold, drie proefprojecten met beveiligde fietsentrommels worden opgestart en ook de acht Villostations worden verder ontwikkeld. Wel ontbreekt er in de gemeente nog steeds een openbare parking met overstapfunctie voor het Noordwesten van Brussel, terwijl dit al door alle ministers van de voorbije kwarteeuw is beloofd. Grootste vernieuwing wordt het circulatieplan dat veel impact zal hebben op wijken. De gemeente heeft alvast 11.000 vragenlijsten uitgedeeld in de brievenbussen. Bedoeling is dat vele burgers antwoorden geven op vragen als ‘moeten er motorfietsstallingen bij?’ of ‘wilt u een elektrische minibusdienst in het centrum?’ Jean-Marie Binst Parkeerplan via www.berchem.irisnet.be

ADVERTENTIE

Eigen gebouw Bart De Smedt van het GC Candelaershuys, dat tien jaar geleden mee aan de kar trok van

ANNEKE VERBEEKE (BIBLIOTHECARIS):

Nederlandstalig Jezuïetenonderwijs in hartje Brussel

“We werken samen met de Franstalige scholen en de Franstalige Ukkelse bibliotheken” een gemeentelijke Nederlandstalige bibliotheek, vindt het nog altijd “een straffe Ukkelse stoot” dat ze er gekomen is: “Een bibliotheek was de voorwaarde om in het decreet lokaal cultuurbeleid te stappen. Samen met Jean-Luc en Stefan en de Ukkelse achterban is het gelukt. Vorig jaar kwam dan de kers op de taart met de aanwerving van een cultuurbeleidscoördinator, Céline Jacquet. De prille samenwerking moet nu worden versterkt.” Cornelis zou in de toekomst graag afzien van dat huren: “Ik kan mij geen enthousiastere ploeg voorstellen. Het is niet voor niets dat we vier sterren kregen in de wedstrijd Beste Bibliotheek van Vlaanderen en Brussel 2014. Een eigen ruimte zou ons misschien de vijfde ster kunnen bezorgen.” Bibliothecaris Verbeeke droomt luidop: “Een gebouw met meer mogelijkheden en liefst onder hetzelfde dak als de Franstalige bib. Een plek waar van alles gebeurt rond het gesproken en geschreven woord.” An Devroe www.ukkel.bibliotheek.be

Sint-Jan Berchmanscollege

OPENDEURDAG Zaterdag 18 oktober 2014 • 13.30 uur - 18.00 uur Wil u weten wat ons college te bieden heeft aan jongens en meisjes vanaf 12 jaar? Breng dan een bezoek aan ons college en maak o.a. rond 15.00 uur het optreden van ons jeugdkoor mee. Alle inlichtingen betreffende inschrijvingen kunnen op deze opendeurdag verkregen worden. Zie hiervoor ook onze website www.sint-jan-brussel.be Voor meer info: Sint-Jan-Berchmanscollege, Ursulinenstraat 4, 1000 Brussel tel 02/5120370 fax 02/5126475

BDW 1445 PAGINA 12 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

Anderlecht > Bedrijven en cultureel centrum in industriële stadskanker

‘Een boost voor de kanaalbuurt’ Het COOP-gebouw, waar vroeger de maalderij Moulart was gehuisvest, wordt omgebouwd tot een bedrijvencentrum en een interactief centrum dat bezoekers kennis wil laten maken met het leven aan en rond het kanaal. De Fernand Demetskaai, tussen de Vanderbruggenbrug en metrostation Delacroix, wordt op zondagen vooral volgeparkeerd door auto’s die op de markt van het slachthuis aan de overkant van het kanaal hun weekvoorraad willen inslaan. Verder zie je er een winkelcomplex te midden van troosteloze gebouwen die nostalgici herinneren aan het industriële verleden van Anderlecht. Het Coopgebouw is er daar één van. Het is een oude maalderij die net als vele andere bedrijven in de buurt de deuren decennia geleden sloot en uiteindelijke dienst deed als bandencentrale. Daar komt met het project Zuidhaven deels verandering in. “De kanaalwijk geeft me een speciaal gevoel omdat er zoveel potentieel in zit. We willen er iets moois van maken,” zegt de bezieler van het project José Mendez, van projectontwikkelaar Euclides.

Het COOP-gebouw: binnenkort met bedrijven en een infocentrum.

In het pand dat uit twee gebouwen bestaat komt er hoofdzakelijk ruimte voor bedrijven, zo’n 3.000 vierkante meter. Het bedrijvencentrum

zet een samenwerking op met de design- en technologieafdeling van de Erasmushogeschool. Het overige deel van het gebouw,

nog zo’n 1.000 vierkante meter, wordt een cultureel ontmoetingscentrum dat met een parcours met veertien tussenstations de geschie-

denis van het Brusselse leven aan het kanaal vertelt. Daarvoor wordt het gebouw tussen nu en volgend jaar helemaal opgekalefaterd en krijgt het er ook nog eens twee verdiepingen bij in de vorm van een opmerkelijke glazen en metalen constructie. Een ideale plaats om in de toekomstige cafetaria met een koffie of pint in de hand van het stadsuitzicht te genieten. Er wordt nu al gedroomd van een passerelle naar de andere oever. Het hele project – Zuidhaven genaamd – wordt hoofdzakelijk gefinancierd door het Europees Fonds voor Regionale Ontwikkeling. In de vennootschap dat het project beheert, zitten de gemeente en Citydev als eigenaars van het pand en verder ook Abatan (beheerder van de slachthuizen) en de Haven van Brussel. Het budget voor de bouw van het project is verzekerd, maar de werkingslasten voor de nabije toekomst zijn dat naar verluidt nog niet. Een warme oproep dus aan het Brussels Gewest om zijn schouders hieronder te zetten. Bruno Schols

ADVERTENTIE

DE BRUSSELSE s n a lem

ZATERDAG 1 NOVEMBER 12-18U MET CHANTAL DE SMEDT

i h T s oot

Stromae KIES JOUW TOP 3 OP FMBRUSSEL.BE EN WIN EEN TABLET!

Axelle red

ADVERTENTIE

BDW 1445 PAGINA 13 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

Sint-Agatha-Berchem > Initiatiefplein aangepakt

Grimmig plein wordt sport- en spelpark Na jaren van trieste uitstraling gaat het Initiatiefplein in de beschermde Moderne Wijk (1922-1925) vertimmerd worden tot een uitgeruste speelzone voor diverse doelgroepen. Dat initiatief werd gecommuniceerd op de jongste gemeenteraad. Op een aanvraag voor stedenbouwkundige vergunning aan de Commissie voor Monumenten en Landschappen volgde reeds een vergunning (met bemerkingen die in het lastenboek zijn opgenomen). Het grote plein wordt hertekend tot twee aparte, omheinde speelzones: één voor kinderen van 2 tot 6 jaar en één voor kinderen van 6 tot 12 jaar, naar analogie met de geapprecieerde speelzones in het Pirsoulpark. Er komt ook plaats voor een minivoetbal- en basketveld, met schokbrekende vloer. De Franse Gemeenschapscommissie (Cocof ) en het Brussels Gewest nemen elk de helft van de geschatte 600.000 euro aan investering op zich. Het Initiatiefplein werd oorspronkelijk door modernistisch architect Victor Bourgeois geconcipieerd als een rust- en ontmoetingszone voor

jong en oud midden een huizenkwartier met winkelpuien. Alle winkelpanden staan echter sinds jaar en dag leeg of hebben woonfuncties gekregen. De petanquebedrijvigheid van oud-buurtbewoners is weggevallen. Op één basketbalpaal na ligt de zone, opgesplitst in een grote geplaveide speelplaats en een klein grasveld met weguitsparingen, er grimmig bij. Het informatiebord voor offi ciële berichten aan Berchemnaars staat nochtans langs het plein, en er is ook een hondentoiletblok. De dertigtal hoogstammen die het plein omzomen en duister maken, bevorderen het veiligheidsgevoel echter niet. Het plein ligt in een achteruitstraat van de Keizer Karellaan en straalt een no man’s land-sfeertje uit. Direct na of tijdens de ‘schooluren’ weet de nieuwe stadsjeugd het wel te vinden, maar de contacten tarten de verbeelding. De openbare aanbesteding wordt nu uitgeschreven. Het vernieuwde Initiatiefplein moet tegen de zomer 2015 af zijn.

Jean-Marie Binst

Brussel-Stad > Masterplan heraanleg centrale lanen

Ook Franstalige liberalen pro voetgangerszone Over een paar weken presenteren schepen voor Mobiliteit Els Ampe (Open VLD) en burgemeester Yvan Mayeur (PS) het circulatieplan voor de Vijfhoek. Eind november pakt schepen voor Handel Marion Lemesre (MR) dan weer uit met een masterplan voor handel en economie. Dat is gezegd tijdens het debat op de gemeenteraad over het masterplan over de heraanleg van de pleinen – De Brouckère, Beurs en Anneessens – en de centrale lanen. Het was oppositieraadslid Christian Ceux (CDH) die de toon zette. Hij verwees naar de quote in B DW dat met het masterplan de roden

ACHTERGROND BIJ BRUSSEL Pendel je elke dag naar Brussel? Neem dan even de tijd om de stad rondom jou te ontdekken. Met z’n grote en kleine verhalen. In Brussel Deze Week vind je elke week boeiende achtergrond bij het nieuws uit de hoofdstad en omgeving. Neem de krant gratis mee uit een display in de stad, of mail naar abo@bdw.be

Met de steun van de

Brussel Deze Week

adv BDW 146x234.indd 1

ADVERTENTIE

ONTDEK ONZE 8 DIRECTE BESTEMMINGEN NAAR ZUID-EUROPA.

de blauwen voorbijgestoken hebben – het circulatieplan komt na het masterplan. Ampe en Mayeur ontkenden in alle toonaarden: er werd immers eerst beslist welk deel autovrij zou zijn en pas nadien kwam het masterplan. Eerste schepen Alain Courtois (MR) bevestigde dat ook de MR voluit voor het plan gaat: “We zijn allemaal voor een voetgangerszone, dit is een revolutie voor de stad.” Lemesre ziet in het masterplan een kans om het hart van de stad een boost te geven, voor handelaars en inwoners.

VLIEG DIRECT VANAF BRUSSEL NAAR SPANJE, ITALIË EN PORTUGAL. Meer informatie op www.vueling.com, via onze mobiele app, of bij je reisbureau.

2/10/14 16:56

BOEK OP VUELING.COM

BDW 1445 PAGINA 14 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

BDWOPINIE

Parckfarm aan de Jean Dubrucqlaan 237 nabij Thurn & Taxis is een van de bijzondere locaties voor de dialoogtafels.

komsten en levensstijlen in en dat is leerrijk. Bezoekers krijgen een rondleiding in de studio’s van radio en televisie. Wij zijn trots dat we onze droomfabriek kunnen tonen. We voegen er een lunchgesprek aan toe, zodat we onze stadsgenoten ook beter kunnen leren kennen. Waarmee zijn ze bezig in het leven? Wie kijkt en waarom, of waarom kijken ze nog niet? Welke radiozender spreekt hen aan en wanneer? Wat verwachten ze? Kunnen ze zichzelf herkennen in wat wij aanbieden? En voelen ze zich dus welkom? Vragen die telkens opnieuw moeten worden beantwoord, want een jonge bevolking, met veel migratie over en weer, verandert voortdurend. Dat is uitdagend, want het vraagt om extra creativiteit. De VRT wil jongeren ook goesting geven om voor een mediaberoep te kiezen. Er zijn er meer dan presentator of journalist. Achter de schermen loopt ook nog veel interessant volk rond. Wie weet zit er bij die groep Brusselse jongeren wel een topmonteur in spe!

Evenement > Partnerorganisaties over de reden van hun deelname

Brussel in Dialoog als antigif voor angst en vooroordelen BRUSSEL – Sinds 2007 geeft Integratiecentrum Foyer met ‘Brussel in Dialoog’ alle Brusselaars de kans om op een bijzondere plek gesprekken met elkaar aan te knopen. Enkele partners van Foyer geven aan waarom ze dit jaar deelnemen aan ‘Brussel in Dialoog’ met als thema ‘Grenzeloos’.

emeenschapscentra en cultuurhuizen, FOD Financiën, het Brussels Parlement en de Senaat, moskeeën en kerken, jeugdwerkingen, scholen en zelforganisaties tot zelfs de VRT en de NMBS: ze nemen allemaal deel aan ‘Brussel in Dialoog’. Te vaak zijn mensen die in Brussel wonen of werken het slachtoffer van een vooroordeel, vaak onuitgesproken. Door hun migratieachtergrond, huidskleur of kledij. Of omdat ze op verschillende treden van de sociale ladder staan: zwervers en asielzoekers, maar ook eurocraten of politici. Vooroordelen verkleinen de kans om elkaar te begrijpen en maken samenleven moeilijk. Vluchtelingenwerk Vlaanderen organiseert dit jaar twee dialoogtafels in hun Startpunt in de Brusselse Noordwijk aan de Antwerpsesteenweg, samen met Fedos, de Federatie van Onafhankelijke Senioren en

Odisee Hogeschool. We mengen de groepen om gelijkaardige redenen. Bepaalde sociale kringen liggen zo ver van elkaar dat contact niet meer vanzelfsprekend is. Dialoog is het enige antigif voor angst. Door de lage drempel en de veilige omgeving ontstaat de mogelijkheid om senioren van Fedos samen te brengen met studenten van Odisee en vluchtelingen. Bij Odisee tracht de opleiding Sociaal Werk haar studenten buiten de muren van de hogeschool de wereld in te sturen. Met het thema Grenzeloos zullen deelnemers ongetwijfeld pakkende verhalen horen. Aan een tafel ervaar je de emotie. Je hoort de stilte, de twijfels, het gevoel van onrecht. Je beleeft een verhaal met je zintuigen. De impact is daarom heel groot. Wij hopen dat de dialoogtafels massaal uitbreiden en ten slotte overbodig worden. Onderwijsvermenging en inschakeling in de arbeidsmarkt

zullen zeker bijdragen tot minder vooroordelen. Wie weet komt er een dag dat we niet meer praten over dé vluchteling, dé politicus, dé Franstalige Brusselaar, dé werkloze. Wanneer we met vakantie gaan, reizen we wel eens naar verre landen en genieten gastvrijheid bij onbekenden. Eens terug in Brussel is het moeilijker om contact te maken. Er is vaak geen aanleiding. Of we zijn druk bezig met dagelijkse dingen. Ook daarvoor is er ‘Brussel in Dialoog’. Om die kleine stap te zetten die ons voor enkele uren aan de tafel brengt met onbekenden, voor een beter begrip. Els Keytsman, directeur Vluchtelingenwerk Vlaanderen. Lise Leonard, educatief medewerker Fedos Karen Van Loock, Odisee Hogeschool

Als een vuurpijl op een feesttaart in een te kleine kamer ontneemt terreur plots alle zuurstof. De initiatiefnemers van ‘Brussel in Dialoog’ willen de bruggen tussen de diverse gemeenschappen in stand houden. Dat lijkt ons essentieel: de doorsnee

mens is van goede wil en wenst in vrede samen te leven. De doorsnee Brusselaar is iemand die geniet van de culturele rijkdom en de waanzinnige diversiteit van deze stad, over alle ongemakken heen. Tegelijkertijd blijft er nog zoveel te ontdekken over zovele grenzen, muren en breuklijnen heen. Dat doe je met een luisterend oor. Niet met testosteron en vanuit het eigen gelijk. Wij zetten onze deur zoals steeds wijd open omdat wij een plek van dialoog willen zijn en verkaveling een verarming vinden. Kris Kaerts, PLOEF! PLus On Est de Fous...

Wij waren blij met de vraag van ‘Dialoog in Brussel’! Een groep Brusselse jongeren gaat binnenkort in het kader van ‘Brussel in Dialoog’ naar de VRT voor een goed gesprek. Er komen wel meer mensen op bezoek, want bij de VRT is iedereen welkom. Het diversiteitsbeleid van de VRT heet dan ook ‘Iedereen verschillend – Iedereen welkom’. Precies dat gaat op voor Brusselse jongeren: daar zit een natuurlijke diversiteit van vele af-

Geertje De Ceuleneer, VRT

Het Institut Saint-Boniface is gevestigd in Elsene, vlak naast het Europees Parlement. Wij bevinden ons op het kruispunt van interculturaliteit en we beleven die ook met onze leerlingen. Zij hebben verschillende sociale, culturele en religieuze achtergronden. De dialoogtafels leken voor ons een natuurlijke uitwisselingsruimte voor die leerlingen. De uitgekiende gespreksonderwerpen zijn daarenboven neutraal en staan los van inhoud die polemiek kan opwekken. Op deze manier hopen we de leerlingen ervan bewust te maken dat verschil een rijkdom is en dat respect voor het anders-zijn belangrijk is. ‘Brussel in Dialoog’ is een prachtige uitdaging in een wereld die vaak het recht op het bijzonder karakter verwart met protectionisme… Paul Leblanc, directeur van het Institut Saint-Boniface, Elsene

De Senaat blijft kloppen als hart van de democratie door steun te betuigen aan initiatieven zoals ‘Brussel in Dialoog’. De zesde staatshervorming heeft de essentiële rol van de Senaat als ontmoetingsplaats van de deelstaten in de verf gezet. Wie deelstaten zegt, zegt deelnemers, zijnde burgers die hun verantwoordelijkheid opnemen als deel van de maatschappij. Samen met ‘Brussel in Dialoog’ willen we een brede waaier aan burgers aanmoedigen om hierbij een rol te spelen. Paul Brasseur, persdienst Senaat Brussel in Dialoog. Van 13 tot en met 19 oktober overal in Brussel Meer info en inschrijven via www.brusselindialoog.eu

lezersbrieven@bdw.be

BRIEVEN VAN LEZERS

BDW 1445 PAGINA 15 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

Gemeenschapscentrum Den Dam heeft een gloednieuwe stek (BDW 1444, voorpagina). tvbrussel gaf een impressie van de openingsreceptie. De reporter van dienst stelde een gevatte vraag: “Waar is de jeugd hier?” Antwoord van een dame in gezelschap van de lokale voorzitters van KWB en Femma: “De jeugd is verhuisd naar Tervuren en Overijse!” Van de aanwezige gasten moet minister Pascal Smet (SP.A) zo te zien de jongste geweest zijn. Hij roemde de intelligente samenwerking tussen privé en overheid waardoor het kostenplaatje van het nieuwe centrum tot ‘slechts’ 2,5 miljoen euro kon worden herleid. De laatste tijd val je vaak op de reclameslogan ‘investeer in grijs’. Dan mag een gemeente met een naam als Oudergem zeker niet op het appel ontbreken, moet men gedacht hebben. Ik hoop dat ze ginder het tij kunnen keren in het voordeel van de Brusselse ketten, vanwaar ze ook moeten komen. Wedden dat er nog veel rondlopen?

zou ik mij als Vlaming daar nu door ‘bedreigd’ moeten voelen? Ik bemoei mij gewoon met mijn eigen regio, niet met mijn buurstaat. Toen er destijds een kerncentrale door Frankrijk werd gezet pal aan de Belgische grens, hoorde ik mevrouw Delvaux en co toch ook niet? Of is een Nederlandstalige (of niet-Franstalige tout court) cultuur in Vlaanderen (!) dan ‘bedreigender’ voor hun ‘Brussels-zijn’ dan een eventuele kernramp pal in je achtertuin? Of toen meneer Maingain een ‘schepen der verspreiding van de Franstalige cultuur in Vlaanderen’ aanstelde en betaalde met Vlaamse subsidies, waar was mevrouw Delvaux op dat moment? Dus hoe kan men zich nu in godsnaam ‘bedreigd’ voelen door een huis van cultuur? Dit zegt uiteraard genoeg over de ware aspiraties van deze mensen: ‘ons’ Brussel moet uitgebreid worden (met Vlaamse gemeenten, bien entendu), niet omdat het ‘natuurlijk’ zou zijn, wèl omdat men blijft lijden aan francofiele megalomanie. Voordeel is wel dat al deze critici meteen ‘kleur’ bekennen: het mauve van FDF. Carlo Pollart, Leuven

Cultuurtempel Ruisbroek (2)

Den Dam

Kris Kaerts, Jette

Cultuurtempel Ruisbroek (1) Ik kan de critici van het toekomstige cultuurhuis maar niet begrijpen. Ik denk aan mevrouw Delvaux van Le Soir, die nota bene in het Vlaamse Dilbeek woont, maar ook aan Noord-Belgen (zeg dus niet ‘Vlamingen’) zoals Yves Desmet van De Morgen. Het lijkt wel of er een ware bunker wordt gezet aan de Brusselse grens. Als er nu ‘une maison du Culture francophone’ zou komen Waver, hoe

Nog een geluk dar er niets beslist is over het mogelijk nieuwbouwplan van een cultuurcentrum in Ruisbroek. De uitvoering ervan zal ongetwijfeld tamelijk ongepast zijn na de commotie over de subsidiebesparingen in het cultuurbudget. Met andere woorden, er zou dan bespaard worden op werkingskredieten en daarentegen niet op investering van een nieuwbouw, die naar verluidt een programmeringsambitie zou hebben van de omvang van het Concertgebouw in Brugge. Geografisch gezien zou de inplanting van zo’n nieuw cultuurcentrum in de hoofd-

stedelijke Randstad eigenlijk elders dan Ruisbroek nuttiger zijn, wegens de nabijheid van het cultuurcentrum van Dilbeek. Met de bestaande cultuurcentra in Dilbeek (Westrand) en Strombeek-Bever (Oostrand) zou een nieuw cultuurcentrum in de Zuidrand (Hoeilaart, Tervuren, Zaventem) meer aangewezen zijn. Een ander aspect van dit plan is de studie die werd toegewezen aan Hugo De Greef, die vanzelfsprekend als theaterexpert meer dan waarschijnlijk bij zijn onderzoek en aanbevelingen, de nadruk zal gelegd hebben op accommodaties ten voordele van de podiumkunsten. Nochtans zou de cultuurminister rekening moeten houden met een aanvaardbare verdeling tegenover alle kunstsectoren. Daar waar Sven Gatz zich bewust zou zijn van mogelijke concurrentie tussen de verschillende randstadcultuurcentra had hij al een idee om desgevallend de programmering in het nieuwe centrum thematisch te laten opvatten, namelijk dans. Dat wil zeggen dat deze sector eenzijdig bevoordeeld zal worden en niet vreemd zal zijn aan de desiderata van Hugo De Greef. Blijkbaar zou er in dat geval afgeweken worden van de vaststellingen dat de beeldende kunstsector bij hoogdringendheid in alle opzichten een inhaalbeweging verdient. Regelmatig meldt de pers de recente toenemende belangstelling voor de beeldende kunsten in het algemeen en in het bijzonder met betrekking tot Brussel, waarbij binnenen buitenlandse galerijen en kunstenaars er zich komen vestigen. Een probleem hierbij is dat de meeste beeldende kunstenaars zich tevreden moeten stellen met ongeschikte en ontoereikende werkomstandigheden. Deze anomalie zou prioritair moeten kunnen worden opgenomen in de investeringsplannen van de cultuurminister. Jonas Wille, Oudergem

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

PROTEST flits

Linksboven: een volkstuintje in Haren fungeert als protestslagveld tegen de bouw van een gevangenis. Rechtsboven: een kreet van machteloosheid tegen stedenbouwers en architecten die de stad naar hun hand zetten. Rechtsonder: enkele honderden asielzoekers zonder papieren demonstreren in Brussel. De manifestanten zijn voornamelijk bezetters van een gebouw aan de Leopold-II-laan in Molenbeek dat ze sinds 27 juni kraken. Een fanatieke man met kindertjes loopt vooraan. Hij zal zichzelf later in brand steken.

Protestacties horen bij een stad en zeker bij een hoofdstad. Inwoners, maar ook mensen uit andere steden en – vaak zelfs – uit andere landen komen naar Brussel om er hun ongenoegen te uiten. Ze organiseren manifestaties, soms grimmig, soms ludiek. Of ze vragen met een positieve, originele actie aandacht voor een bepaalde kwestie. Protesteer je zelf ook of zie je ergens een opvallende actie? Mail je foto met wat info erbij naar protestflits@bdw.be. Wij zoeken het voor je uit. Vergeet je naam en woonplaats niet te vermelden.

BDW 1445 PAGINA 16 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

VADROUILLE DE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

Muziek > Brussels rockkwartet exporteert naar uithoeken van Europa

‘We willen zoveel mogelijk spelen, overal’ © DIDY B

BRUSSEL – Vrijdag stelt BRNS zijn eerste volwaardige langspeelplaat Patine voor. Maar het geluid van het Brusselse kwartet slaat al langer aan, in binnen- én buitenland, met dank aan een indrukwekkend tourschema. We onderschepten de bandleden na een lang weekend dat hen achtereenvolgens in Vilnius en Wardin, op Deep In The Woods, in Moskou en uiteindelijk terug in Zaventem bracht.

‘D

at ze er moe uitzien op de foto, draagt alleen maar bij tot hun credibiliteit, want ze zijn ook echt bekaf,” lacht manager Joseph R. Meersseman, die mee was gereisd naar Moskou. Na de fotosessie zet hij zijn jongens enkele Stella’s voor, zodat ze weten dat ze thuis zijn, en mogen ze hun verhaal doen. Dat ze zouden optreden in Wardin en op Deep in The Woods was een hele poos geleden al vastgelegd, legt gitarist Diego Leyder uit. “Maar in juni speelden we al eens in Vilnius en

Moskou en dat was zo goed meegevallen dat de twee organisatoren vroegen of ze ons begin september opnieuw mochten uitnodigen.” En dat wilden ze dus wel, want optreden is nu eenmaal de corebusiness van BRNS (spreek uit: Brains), vier vrienden-muzikanten die er bovendien nog eens graag samen op uit trekken. “In Moskou waren we een van de vele bandjes die het feest van de stad opluisterden, en in Vilnius concerteerden we op een evenement dat georganiseerd werd door een

zaal waar we al eens te gast waren.” Het was wringen, maar het typeert het parcours van de band: het ene concert brengt het andere mee. Het is een combinatie van toch telkens een sterke indruk na te laten met hun ietwat mystieke en toch catchy rockgeluid, en regelmatig te spelen op die plekken waar de juiste contacten kunnen gelegd en verstevigd worden. Leyder: “Onze trip was het concrete gevolg van een concert in Tallinn, waar we een Russische promotor tegen het lijf liepen. Dat optreden in Tallinn hadden we dan weer kunnen vastleggen door ons optreden op Waves, een club- en showcasefestival in Wenen, waar de programmator van Tallinn rondliep. In Wenen hebben we trouwens ook een plekje kunnen forceren op The Great Escape, een belangrijk festival voor aanstormend talent in het Engelse Brighton.” Het kan haast niet anders of hun veelgelaagde,

afwisselend introspectieve en gespierde geluidstapijt heeft ook internationaal een gevoelige snaar geraakt. In tegenstelling tot veel van hun gouwgenoten, die alleen in Franstalige territoria doorbreken, slaagt het kwartet er wel in om die barrière te doorbreken, met ook concerten in Vlaanderen en niet-Franstalige buitenlanden als toemaatje. “Eigenlijk lijken we in dat opzicht meer op een Vlaamse groep,” zegt zanger-drummer Tim(othée) Philippe. “In Franstalig België is men sowieso meer beïnvloed door de mainstream, terwijl wij ons liever laten inspireren door experimentele bands. Wij proberen net niet op andere groepen te lijken.”

Vlaams “We komen ook vaak in Vlaamse clubs zoals Muziekodroom, Stuk en Trix,” zegt Leyder. Die drang naar buiten komt ook hun carrière

BDW 1445 PAGINA 17 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

(v.l.n.r.:) César Laloux, Diego Leyder, Antoine Meersseman, Tim Philippe op 9 september 2014: net terug van een concert in Moskou.

ten goede. “We willen onze muziek aan zoveel mogelijk mensen laten horen, ook al beseffen we dat het genre niet iedereen ligt.” Hun allereerste buitenlandse concert speelde BRNS in de kelder van een kleine club in Parijs. “Het was een van die typische kroegen waar beginnende bands spelen en de toegang gratis is,” zegt Philippe. “Maar dat deert ons niet, want ook programmatoren en bookers steken er hun licht op. Op dat concert hebben we trouwens de man ontmoet met wie we nu samenwerken in Frankrijk. Ondertussen spelen ze in Parijs in grotere zalen. “Vorige keer verkochten we er twee zalen met een capaciteit van 500 bezoekers uit. Tijdens de volgende Franse tournee, die loopt van midden oktober tot midden november, zullen we er spelen in een zaal waar 900 concertgangers in kunnen. Ook in Lyon en Rijsel concerteren we nu in iets grotere clubs. Maar eigenlijk spelen we nog altijd liever in een iets te kleine club die helemaal vol zit, dan in een te grote zaal waar er minder sfeer is.”

BRNS als headliner op het Franse festival Les Embellies in Rennes op 22 maart 2013.

(G)een debuut Zeggen dat BRNS helemaal debuteert met Patine, dat vrijdag op de dag van de livevoorstelling in de AB verschijnt, is de waarheid geweld aandoen. Twee jaar geleden verscheen namelijk al de ep Wounded, het visitekaartje waarmee de band geleidelijk aan internationale erkenning losweekte. “Omdat we verkozen om langer te blijven touren heeft de release van een volwaardig album even moeten wachten,” zegt Philippe. Het prettige neveneffect is dat Patine geen reeks singles is maar een coherent geheel vormt, en het in feite een beetje aanvoelt als een tweede album, dat van de bevestiging. De vele reis- en tourindrukken manifesteren

zich voorlopig niet op het palet van de plaat. Leyder: “Misschien stoten we ooit op een stijl die we helemaal niet kennen en zijn weg vindt in ons geluid. Maar vooralsnog worden onze nummers vooral bepaald door het feit dat we zo zoveel live spelen, toch ook een gevolg van het drukke tourleven. Ze hebben zich vooral op het podium getransformeerd.” Bovendien trekken de bandleden tijdens de vrije momenten op tournee graag de stad in die ze net veroverd hebben. Philippe: “Componeren doen we liever thuis, in een kleine kamer zonder ramen!” “We willen zoveel mogelijk spelen, overal. Het is een droom die uitkomt om met BRNS

zoveel mogelijk landen te bezoeken,” vervolgt Leyder. Dus ook de straten van Vilnius en Moskou werden voor zover de tijd het toeliet verkend. “De laatste keer dat we er waren verbleven we er welgeteld 16 uur. Nu zijn we een dag eerder naar Vilnius afgezakt en konden we ook een dag langer in Moskou blijven.” Het T-shirt van Philippe straalt dan ook de nodige trots uit, al verliep niet de hele trip even vlekkeloos.

Vriendengroep Het concert in Moskou zelf was na een soundcheck van amper een kwartier een miskleun, volgens de bandleden. “Uiteindelijk hebben

we maar 25 minuten kunnen spelen waar er aanvankelijk 40 minuten voorzien waren,” zegt Philippe. “En vermits we veel instrumenten mee zeulden en onze muziek vrij complex in elkaar zit hadden we echt wel gerekend op een langere soundcheck. Maar ook al waren wij niet tevreden, de mensen waren dat wel. Daar trekken we ons dan maar aan op. Al die paperassen en visums regelen, constant onderweg zijn en amper slapen voor een slecht concert van 25 minuten: het hoort er dus evengoed bij.” Net als het relativeringsvermogen waarmee de bandleden het vertellen. Dat zit er al ingebakken sinds BRNS in januari 2010 ontstond in de kelder van het ouderlijk huis van Philippe. Hij en bassist/toetsenist Antoine Meersseman hadden op dezelfde middelbare school in Ukkel gezeten en maakten eerst deel uit van een andere groep. Maar de vonk zou pas overslaan als ook Leyder en toetsenman César Laloux zich aansloten. “Dat we een vriendengroep zijn en er geen slechte karakters tussenzitten helpt om er echt voor te gaan,” besluit Philippe. “Er zit niemand bij die meer in de spots wil staan dan de andere. We kennen geen egoproblemen en gaan ook samen naar concerten van onze favoriete bands of met de vriendinnen naar de bioscoop.” Ook die hechte vriendschapsband zal mee de beloftevolle toekomst, een langetermijntraject, bepalen die voor BRNS klaarligt. Tom Peeters

BRNS stelt Patine voor op vrijdag 10 oktober in de AB. www.abconcerts.be en www.brns.be

BDW 1445 PAGINA 18 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

Expo > Vesalius ontleed in Leuven

Met potlood en scalpel

‘A

ndreae Vesalii Bruxellensis’: de genitiefvorm staat netjes bovenaan elke linkerpagina van het monumentale en baanbrekende boek De humani corporis fabrica, waarmee de als Andries van Wesel geboren anatoom in 1543 zijn Latijnse naam vestigde. Over Vesalius zijn weinig persoonlijke biografische gegevens overgeleverd, maar we weten wel dat hij de telg was van een adellijke familie met wortels in het Duitse Wesel, dat zijn grootvader lijfarts was van keizer Maximiliaan, en zijn vader apotheker aan het hof van keizer Karel, dat met grote regelmaat in Brussel vertoefde. Uiteindelijk zou ook Vesalius zelf in 1544, nadat zijn carrière als hoogleraar chirurgie en anatomie in Padua tot een hoogtepunt was gekomen, lijfarts worden aan het hof van Karel, en van diens zoon Filips II. In 1559 verhuisde hij naar Spanje, waar hij verbleef tot hij op 15 oktober 1564 stierf op het Griekse eiland Zakynthos, op de terugweg van een reis naar Jeruzalem.

Galgenberg Al heeft hij geen duidelijk definieerbare of opzienbarende ontdek-

kingen gedaan, toch heeft de betekenis van Andreas Vesalius voor de anatomie en de geneeskunde nooit ter discussie gestaan. Als humanist week hij niet af van zijn voornemen om zijn wetenschap vanuit de praktijk en met de grootste precisie te bedrijven. Dat resulteerde uiteindelijk in de gezaghebbende Fabrica, die eindelijk de bevindingen herzag van de Grieks-Romeinse arts Claudius Galenus uit de tweede eeuw na Christus. Driehonderd jaar na zijn dood werd de grote Belg dan ook een belangrijk personage in de pogingen van het onafhankelijke België om de jonge staat en haar hoofdstad enig allure te geven. Vandaar dat Vesalius in 1848 op het Barricadenplein een standbeeld kreeg dat ontworpen werd door beeldhouwer Jozef Geefs, en daar met bijzonder veel politiek ceremonieel werd ingehuldigd. Maar ook Leuven is van groot belang geweest voor Vesalius. Hij studeerde er, publiceerde er zijn eerste boek, en institutionaliseerde er de praktijk van de wetenschappelijke dissecties. Het verhaal dat de anatoom ook in Brussel lijken zou hebben versleept om ze aan dissectie te kunnen onderwerpen is uit de

LEUVEN – In 2014 is het vijfhonderd jaar geleden dat met Andreas Vesalius één van de grote Europese humanisten en wegberijders van de moderne geneeskunde werd geboren. In Brussel, waar die geboorte plaatshad, horen we daar weinig van. Gelukkig loopt in Leuven de tentoonstelling ‘Vesalius. Het lichaam in beeld’.

lucht gegrepen. Het paleis van de familie Vesalius was inderdaad gesitueerd vlakbij het Brusselse galgenveld (waar nu het Justitiepaleis staat), maar het is aan de Galgenberg in Leuven, vandaag Gasthuisberg, dat Vesalius zijn eerste lijken haalde – al snel overigens met de toestemming van de burgemeester van Leuven. Het anatomisch theater in Leuven, dat in de achttiende eeuw dankzij Vesalius’ nalatenschap werd opgericht, staat er nog steeds. Een bezoek eraan is een van de talloze activiteiten die in Leuven op stapel staan.

Levendig lijk

Het pronkstuk van de tentoonstelling is de eerste druk van de Fabrica. Je kan digitaal door het boek bladeren, maar het originele exemplaar ligt open op de titelbladzijde.

Gaan de artikels in de catalogus bij Vesalius. Het lichaam in beeld evenzeer diep in op de academische carrière van Vesalius en op de evolutie van de anatomische wetenschap, dan focust curator en wetenschapshistoricus Geert Vanpaemel in de tentoonstelling zelf iets meer op de invloed die Vesalius had op de representatie van het lichaam in wetenschap en kunsten. Pronkstuk is natuurlijk de eerste druk van de Fabrica. Je kan digitaal in het boek bladeren, maar het originele exemplaar ligt open op de titelbladzijde met de houtsnede die toont hoe Vesalius aan het werk is. De prent illustreert Vesalius’ zelfbewustzijn – de vaardige anatoom staat centraal in de pralerige en drukbezochte snijzaal – en ook de theatrale elementen die bij zo’n anatomische lessen kwamen kijken. Zo’n dissectie duurde meest-

ADVERTENTIE

IÈR

M RE

FAUSTIN LINYEKULA

THE DIALOGUE SERIES: IV MOYA De ontmoeting tussen choreograaf Faustin Linyekula en danseres Moya Michael (Rosas, Akram Khan Cie, Sidi Larbi Cherkaoui) resulteert in The Dialogue Series: IV Moya, de vierde in een reeks performances gebaseerd op gesprekken die Faustin voert met vrienden, artiesten, dansers-choreografen… over hun verhouding tot hun geschiedenis en leefwereld, en over de plaats van de kunst in dat alles.

WWW.KVS.BE HET BRUSSELSE STADSTHEATER

DANS 16 > 18.10.2014

Film > Michael De Cock geselecteerd door Cinekid LAB

Rosie en Moussa krijgt filmscenario BRUSSEL – Michael De Cocks filmproject Rosie en Moussa is geselecteerd door Cinekid LAB, een internationaal trainingsplatform voor de ontwikkeling van scenario’s van kinderen jeugdfilms. Het verhaal over Rosie, een meisje dat leert omgaan met de scheiding van haar ouders met de steun van een nieuw vriendje Moussa, verscheen oorspronkelijk enkele jaren geleden als reeks in Brussel Deze Week. In 2010 bracht uitgeverij Querido een verhalenbundel uit in boekvorm, met illustraties van Judith Vanistendael. De Cock schreef nog enkele vervolgverhalen en er versche-

nen ook vertalingen van zijn werk. In mei won De Cock een wedstrijd van het Vlaams Audiovisueel Fonds (VAF), waarbij vier projecten elk een scenariopremie van 12.500 euro kregen om een scenario uit te werken. Het VAF schreef de vier winnende projecten in voor de selectie van het Cinekid LAB. De Cocks Rosie en Moussa werd door de jury verkozen om deel te nemen aan het platform. Hij krijgt nu de kans om zijn verhaal uit te werken tot een scenario voor een kinderfilm onder begeleiding van internationale experts en een persoonlijke script coach.

Dylan Belgrado

BDW 1445 PAGINA 19 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

Clemente Susini, De innervatie van het gezicht, 1798.

Jan Wandelaar, Skelettekening als voorbereiding op Albinus, Tabulae sceleti et musculorum [Cat. 34], zwart krijt en gewassen inkt op papier, ca. 1726 al meerdere dagen, en ondanks het strikt educatieve karakter kwam er soms veel discussie en ceremonieel (zelfs muziek) bij kijken. Bijna net zo

belangrijk als voor de theorie, was de Fabrica voor de representatie van het lichaam. Getuige de talloze schitterende prenten van skeletten, spiermannen en andere gedissecteerde lichamen (in de regel lichamen van terechtgestelde misdadigers) die erin staan. Vesalius hanteerde even handig het potlood als het scalpel, maar deed voor zijn illustraties toch een beroep op kunstenaars. Zij slaagden erin om zelfs een lijk nog een vitale aanblik te geven. Via de modellen in was of papier maché die later in anatomische kabinetten werden gebruikt, legt de tentoonstelling de link naar de kunsten. Die steunden ook erg op de anatomie (er werden zelfs dissecties georganiseerd in het Louvre), hoewel haar realisme ook botste met de ideaalbeelden van de klassieken. De tentoonstelling toont tal van kunstwerken, onder meer Het bronzen tijdperk, waarmee August Rodin in Brussel zijn doorbraak als zelfstandig kunstenaar forceerde. Zeer bepalend is ten slotte de scenografi e van de tentoonstelling, die verzorgd werd door architectuurcriticus Koen Van Synghel. Zijn ontwerp vormt een geheel dat baadt in een serene sfeer. Hij zoomde de hele rondgang af met houten panelen waarop scans van de illustratiebladen uit de Fabrica werden afgedrukt. Je kan er een verwijzing in zien naar de oorspronkelijke houtsnedes, maar de kleur van het hout ligt ook dicht bij dat van antiquarisch papier, waardoor het lijkt alsof je de hele tijd door Vesalius’ boek loopt. Michaël Bellon

Vesalius. Het lichaam in beeld. Tot 18 januari in Museum M, Leopold Vanderkelenstraat 28, Leuven, alle dagen van 11u tot 18u (donderdag tot 22u, woensdag gesloten). De catalogus onder redactie van curator Geert Vanpaemel telt 176 blz. kost 29,95 euro en is uitgegeven bij Davidsfonds. www.mleuven.be, www.vesaliusleuven.be, www.davidsfonds.be

ADVERTENTIE

Sociale Verhuurkantoren (SVK)

Verhuur uw woning zonder risico en zonder zorgen

a Gegarandeerde huur elke maand a

Verzekerd verhuurbeheer

Onderhoud van uw woning

a Hulp bij renovatie a Fiscale voordelen

www.fedsvk.be 02 412 72 44

Nick Trachet BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Jackfruit Een bescheiden fruitschaaltje in de Chinese supermarkt, maar daarin heel lekker fruit van een merkwaardige boom. Houd u klaar voor wat superlatieven. In de Chinese supermarkt ligt op het koelschap een stapel zwarte bakjes, met daarin een piepschuimen schaaltje, daarop drie stukjes fruit die dan ook nog eens gewikkeld zijn in folie en dan weer afgesloten met een doorzichtig dekseltje. Verzorgde verpakking, zeg dat wel! De vruchtjes zien eruit als supergrote knoﬂ ooktenen, maar dan met een roomkleurig jasje. Ik beet er in: mensen, dit is lekker! Hij heeft de consistentie van een meloen, iets meer knapperig, met de geur van zevenhonderd soorten fruit gemengd in subtiele verhoudingen: ik proef banaan en meloen, appel en mango, maar het gaat door en blijft lang in de mond. Er zit een dikke pit in. Deze bescheiden vruchtjes zijn eigenlijk zaadmantels, ‘arillen’ uit de vrucht van de jackfruit of katahar. De vrucht wordt hier zelden in zijn geheel verkocht om de goede reden dat het hier om de grootste boomvrucht ter wereld gaat. Hij kan makkelijk 40 kilo zwaar worden en een meter bij een halve groot zijn. Er zitten tot 500 arillen en zaden in een gemiddelde jack. De vrucht is eigenlijk een schijnvrucht, zoals bij de verwante vijg, allemaal leden van de familie der M oraceae (Moerbeifamilie). De jackfruit is nog niet de allergrootste vrucht uit de plantenwereld, die eer gaat naar de pompoen met zijn vruchten van soms honderden kilogram zwaar. Maar pompoenen groeien (gelukkig) niet aan bomen. De jackfruit ziet eruit als een soort gigantische paardenkastanje. Hij groeit niet aan takken maar tegen de stam van de boom, zoals de cacao. Er komen vrouwelijke bloempjes uit de schors van de stam piepen en die groeien dan uit tot dergelijke joekels. Wanneer hij rijp is, gaat de buitenste schil stinken naar rotte ajuin, een teken voor de dieren om zich op het ding te storten en zo de zaden te verspreiden. Het vruchtvlees zelf blijft lekker ruiken. Om die redenen wordt het jackfruit meestal volgroeid, maar onrijp geplukt. Zoals veel tropisch fruit rijpt de vrucht niet verder van het moment dat hij is geplukt. Denk maar aan de avocado. Op veel plekken in de wereld is het verboden om rijpe jackvruchten in huis te halen vanwege de geur, net zoals voor de doerian. De boom, Artocarpus heterophyllus volgens bota-

nici, zou komen uit de regenwouden van Zuidwest-India (Kerala en zo). Hij werd door de Portugezen verspreid naar andere continenten onder de naam jaca, vandaar jackfruit in het Engels en jacquier in het Frans. In het Nederlands zouden we het dus over een jakboom of jakelaar kunnen hebben. In andere talen spreken ze van nangka, khanun, khnor of m it. Het is een boom die wel dertig meter hoog wordt en uitstekend meubelhout levert, “beter dan teak”. Ook de jonge bladeren en bloemtrossen worden gegeten. Wanneer men de boom verwondt (of de onrijpe vrucht aansnijdt) komt er een witte, sterk plakkende latex vrij. Nog een reden waarom wij het vruchtvlees los in schoteltjes kopen en ons niets moeten aantrekken van schillen en stelen. Het spul plakt zodanig dat men, om een vrucht open te snijden, mes en handen eerst in spijsolie doopt. Wanneer de latex aan een mes gaat kleven kan men het weggooien, het gaat er niet meer af. De colle à jacques van onze grootouders, de lijm waarmee het dure theeservies werd geplakt nadat het gevallen was, werd van deze latex gemaakt. De boom is dus ook de oorspronkelijke bron van superglue. De jack is bijzonder populair in India, waar hij als handfruit wordt gegeten, maar ook onrijp in verschillende vormen van curry gaat. In Guyana, Brazilië en Suriname is er ook nog een zekere enthousiasme voor deze massieve bron van voedsel, maar elders wordt erop neergekeken, of weet men niet echt wat ermee gedaan. Men houdt ze in botanische tuinen omwille van de potsierlijk grote vruchten of maakt er dierenvoeder van. Wij zouden dus allemaal in de leer moeten bij de Indiërs, want de toepassingen in de keuken zijn enorm. De Wereldvoedselorganisatie FAO raadt de verspreiding van de jack aan als voedsel voor de toekomst. Hij groeit in warme oorden, maar niet alleen in de vochtige tropen. Een goede boom levert meer dan anderhalve ton groenten en fruit per jaar, zonder veel onderhoud.

“De jackfruit ziet eruit als een soort gigantische paardenkastanje. Hij groeit niet aan takken maar tegen de stam van de boom, zoals de cacao” Maar gezien de bovenstaande moeilijkheden en bezwaren is het niet morgen dat de eerste ladingen hele jackvruchten zullen aankomen in Brussel. Nochtans is het een veelzijdig product. Van het rijpe vruchtvlees maakt men chutneys, confi tuur of pâte de fruit. Men droogt het en bakt er chips van, men stopt ze in blik, gevriesdroogd, gesteriliseerd of gekonfi jt. Ik kookte een vruchtje in melk. De knapperige aril werd zacht maar de geur van de melk veranderde van fruitig naar die van kaas en ajuin! Na de kookbeurt was de melk aangedikt, men kan op die manier pudding maken. Ook de pitten zijn lekker, overigens. Ik proefde ze rauw en dan smaken ze als kastanje. Maar gebakken in een droge pan nog meer, ze worden ook gekonfi jt als snoepje en ook in dozen verkocht. Waar zijn de koks om hier verder mee te experimenteren? Smakelijk. nick.trachet@bdw.be De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/trachet

BDW 1445 PAGINA 20 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

VAN KADASTER NAAR KAART Toen België net gesticht was, was er nood aan een stafkaart van het nieuwe land. Tussen 1845 en 1855 gebruikte het Dépôt de la Guerre et de la Topographie, de voorloper van het Nationaal Geografisch Instituut, daarom bestaande kadasterplannen van alle Belgische gemeenten om tot die stafkaart te komen. Voor die operatie moesten alle kadasterplannen (op schaal 1:2500) verkleind worden tot een schaal van 1:20000. Het resultaat: 2.685 plannen voor 2.531 gemeenten. Bovenstaande kaart is een werkdocument gebaseerd op het kadasterplan van Jette. Ze dateert uit 1847. Zulke werkdocumenten namen de belangrijkste parochiekerk van een gemeente als midden. Op de kaart ziet u in de rechterbovenhoek dan ook een inzet van de Sint-Pieterskerk met aangrenzende percelen, om u een idee te geven hoe een kadasterplan was. U ziet op de kaart ook graaslanden in het groen, wouden en bossen in het geel, woongebieden in het rood en landbouwgrond gewoon in de achtergrondkleur.

BDW 1445 PAGINA 21 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

Linksboven staan enkele bijschriften die pas in de 20ste eeuw aan de kaart toegevoegd zijn. In 1903, 1924, 1930 en 1958 werden er namelijk bepaalde delen van Jette afgestaan aan Laken, Sint-JansMolenbeek en Ganshoren en kreeg Jette er delen van Ganshoren bij, zoals bijvoorbeeld aan de Antoine Braeckstraat en de Eugène Toussaintstraat. Wat u voorts op de kaart nog ontdekken kan: het Spiegelhuis, het Laarbeekbos en de netjes afgebakende percelen waar nu het UZBrussel is verrezen. Veel plezier. CD Meer informatie en kaarten: facebook.com/NGIIGN of 02-629.82.82. De kaarten zijn verkrijgbaar bij het NGI

BDW 1445 PAGINA 22 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

Expo > Belgisch Stripcentrum viert jubileum

BRUSSEL – Het Belgisch Stripcentrum (BSC) viert zijn 25-jarige bestaan met onder andere twee nieuwe permanente ruimtes en een grote tijdelijke tentoonstelling.

Fotografie > Tweeluik aan WO I-herdenking

Andere oorlogsblik BRUSSEL – Naast een expo in de Lokettenzaal van het Vlaams Parlement (zie Agenda van 26/09) pakt fotograaf Jimmy Kets uit met tien exclusieve beelden uit zijn reeks The Graves are nice this time of the year, intrigerend opgehangen in het Huis van de Raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC). Daarmee zet de VGC specifiek in op Brusselgelinkte herdenkingsfoto’s, om stil te staan bij 100 jaar Grote Oorlog. De beeldengroep (foto) op de esplanade van het Justitiepaleis is een van die Brusselse getuigenissen die door

zijn imposant karakter menig toerist doet stilstaan, terwijl de spelende politie zich ook tegoed kan doen aan de zon. Beide expo’s zijn gratis. Jean-Marie Binst Nog tot 24 december bij de VGC, Lombardstraat 67 en in de Loketten van het Vlaams Parlement, IJzerenkruisstraat 99 (www.vlaamsvredeinstituut.eu). De VGC richt ook thematische wandelingen in over Brussel tijdens WO-I (02-213.71.94)

ADVERTENTIE

25 jaar geleden, op 3 oktober 1989 om precies te zijn, werd het Belgisch Stripcentrum (BSC) in Brussel opgericht. Het Centrum heeft sindsdien bijgedragen tot de erkenning van de stripkunst in binnenen buitenland. Daarnaast is het ook een belangrijk documentatiecentrum en de bewaarplaats voor originele werken en publicaties.

Peyo-ruimte Een van de nieuwe permanent ruimtes is de Peyo-Ruimte. Die is volledig gewijd aan het werk van Peyo, waarbij de klemtoon vooral op zijn Smurfenreeks ligt. Door de internationale bekendheid van de Smurfen is het een commercieel strategische zet van het BSC om hen extra in de verf te zetten. Elk jaar komt 80 procent van de bezoekers immers uit het buitenland en die willen natuurlijk, naast Kuifje, vooral De Smurfen zien. Omdat het Centrum zijn inkomsten voor het grootste deel uit bezoekers haalt, werd er dan ook geïnvesteerd in de nieuwe Peyo-Ruimte die toegankelijk is voor een breed publiek.

Boerke Het BSC richtte ook een andere nieuwe permanente ruimte in rond Pieter De Poortere en zijn stripreeks Boerke. De stripgags van De Poortere zijn tekstloos en daarom geschikt voor het internationale publiek. In het gloednieuwe Pieter De Poortere-auditorium kunnen bezoekers kijken naar een selectie gags van Boerke en naar tekenfilms, gebaseerd op de stripreeks. Om zijn verjaardag te vieren, pakt het Museum ook uit met een grote tijdelijke tentoon-

Peyo, geestelijke vader van de Smurfen, in 1983. stelling Beeldig Brussel. De tentoonstelling draait rond illustraties van Brussel gemaakt door stripauteurs in de loop van de voorbije 25 jaar. De tentoonstelling exposeert originele illustraties van onder meer Frank Pé, Jean-Claude Servais en Judith Van Istendael. De beelden tonen hoe de focus van de auteurs doorheen de jaren verschuift van de Brusselse omgeving en monumenten naar de bewoners. Ten slotte ging het BSC ook een samenwerking aan met Google. De binnenkant van het Stripmuseum, dat gevestigd is in een gebouw ontworpen door Victor Horta, is vanaf nu te bekijken op Google Street View. Het 25-jarige bestaan van het BSC is niet alleen een reden om het succes van de Belgische strip te vieren, maar zet ook aan tot nadenken over de toekomst van het beeldverhaal. De digitalisering van de samenleving zal ongetwijfeld een grote impact hebben op de papieren strip en op de rol die stripcentra zullen spelen. Dylan Belgrado Belgisch Stripmuseum, Zandstraat 20, 1000 Brussel. Alle dagen geopend (behalve op maandag) van 10 tot 18 uur © PIETER DE POORTERE

Boerke bezoekt het stripmuseum.

BDW 1445 PAGINA 23 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

Artists in residence Jorge Luis Borges in Buenos Aires

Blind voor banaliteit BRUSSEL – Als het over Buenos Aires gaat, zouden we het ook over Johan Verminnen kunnen hebben, die daar de tango wil dansen. Maar we wagen ons toch even aan het werk van het Argentijnse schrijversgenie Jorge Luis Borges (1899-1986).

del, die voor een jeugdwerk reeds erg veel krachtige beelden en gedachten bevat. Wat er ook al in opvalt is Borges’ voorliefde voor het banale. Al in de eerste zin van het eerste gedicht, Las Calles, zegt Borges dat in de straten van Buenos Aires zijn ziel ligt. Maar, verklaart hij zich nader, niet in de drukke straten, doch

foto-onderschrift

in dat bescheiden huis in Buenos Aires bepaalt in belangrijke mate zijn oeuvre. Dat was tegelijk universeler dan universeel - omdat het de oneindigheid van ons ondermaanse evoceerde, en zich daarnaast ook verre uitstappen in het fantastische domein permitteerde – en erg lokaal. Borges schreef immers ook vaak over Argentinië en de Argentijnen, en dan in de eerste plaats over zijn geboortestad. Van dat laatste getuigt dus al die eerste bun-

in de vage anonieme straten die zich uitstrekken tot in de verre buitenwijken. Als je weet dat zelfs in die straten waardevolle zielen moeten wonen, uniek voor God en in de tijd, dan ligt daarin grote troost en belofte. Behalve de onbekende straat met onopvallende huizen duiken in verschillende gedichten van de bundel ook al proeven op van de verbeelde stad, van het verzonnen Buenos Aires. Het zijn de eerste tekenen van Borges’ neiging om op de

later in het verhaal De Aleph het kleine punt waarin het hele universum te zien is, situeren in een kelder van een banaal huizenblok aan de Calle Gray, of in Ficciones de kleine Miguel Cané bibliotheek waar hij even werkte transformeren tot De bibliotheek van Babel. Blinden en slechtzienden zien het soms beter. Michaël Bellon www.brusselnieuws.be/inresidence

ADVERTENTIE

Nederlandstalige basisscholen in Brussel Een school kiezen? www.in

Naast mij liggen drie gave, lijvige, en vooral mooie Penguin-uitgaven met verzameld werk van Borges: Selected Poems, Collected Fictions en Selected Non-Fictions. De stijlvol vormgegeven kaften hebben telkens een andere kleur, en op de rug staat telkens een andere portretfoto van de man die de Nobelprijs nooit won. Eén jeugdfoto van Borges zonder bril, één foto van een jongvolwassen Borges mét bril, en een foto van de oude Borges, opnieuw zonder bril. Want wat baat zo’n bril een oude man, als die oude man toch niet zien kan. Dat brengt ons meteen bij de poëzie. En dat was voor de auteur, die eigenlijk vooral naam maakte met grensverleggende verhalenbundels als Ficciones en El Aleph, toch het alfa en omega van zijn schrijverij. Hij begon ook met dichten, want zijn eerste bundel, Fervor de Buenos Aires uit 1923, gaat zijn andere werk chronologisch ver vooraf. In de Penguin-uitgave van de gedichten staat de Engelse vertaling naast het Spaanse origineel. Dat komt mij goed uit want ik heb op deze plek al eens mijn gebrek aan kennis van het Spaans gedemonstreerd. Maar Borges zelf was

zowel in het Spaans als in het Engels thuis, want zijn grootmoeder was Engelse en zijn vader onderhield in het ouderlijke huis een enorme bibliotheek vol Engelse literatuur. Volgens Borges was die bibliotheek het belangrijkste wat hem in zijn leven was overkomen. De aanwezigheid van zowat de hele wereldliteratuur

grondvesten van het banale zijn mythische en fantastische paleizen, doolhoven, en bibliotheken op te bouwen. Het ouderlijke huis van Borges staat nog altijd in de wijk Palermo vlakbij de Rio de la Plata, dat nu een hippe centrumwijk is, maar toen nog een armere buitenwijk. Maar wat deed Borges in het gedicht Mythische Stichting van Buenos Aires uit een latere bundel? Door de allereerste nederzetting van de stad in 1535 door de Spaanse veroveraar Pedro de Mendoza te vergelijken met een huizenblok niet ver van zijn ouderlijk huis, eiste hij de ‘mythische’ stichting van het ‘eeuwige’ Buenos Aires op voor zijn stadsdeel Palermo, ten nadele van met name het stadsdeel Boca. Op dezelfde manier zou Borges

schrijve

ninbruss

el.be

Voor al le kindere n gebore n in 20 13 of vroe ger

e aarschool.b n n e m a .s w ww

‘Ik zoek een Nederlandstalige school in Brussel: welke school moet ik kiezen? Wat is kwaliteitsvol onderwijs? Hoe moet ik mijn kind inschrijven in een school?’ Kom naar het infomoment van Samen naar School in de Buurt voor een antwoord op deze vragen. U krijgt informatie over het Nederlandstalig onderwijs in Brussel. U reflecteert over kwaliteitsvol onderwijs. Het Lokaal Overlegplatform (LOP) Brussel Basisonderwijs geeft ook informatie over de aanmeldings- en inschrijvingsprocedure.

Wanneer? Waar?

Dinsdag 21 oktober 2014, 19.30 u. Administratiehuis van de Vlaamse Gemeenschapscommissie, Emile Jacqmainlaan 135, 1000 Brussel

Schrijf u in via www.samennaarschool.be. Alle informatie over de aanmeldings- en inschrijvingsprocedure: www.inschrijveninbrussel.be

BDW 1445 PAGINA 24 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

Christophe Dosogne: “De toenemende aanwezigheid van gefortuneerde Fransen heeft Brussel de jongste jaren een indrukwekkend elan heeft gegeven.”

CHRISTOPHE DOSOGNE, ARTISTIEK RAADGEVER STICHTING BOGHOSSIAN

‘Een ongelofelijke culturele dynamiek’ ELSENE – Liefde voor kunst en cultuur vormt de rode draad door het leven van Christophe Dosogne. De vraag om artistiek raadgever te worden van de Stichting Boghossian, die Villa Empain in al haar pracht en praal terug heeft geschonken aan Brussel, kwam dan ook als een geschenk uit de hemel.

hristophe Dosogne is een Zinneke. Een echte Belg ook, Vlaams en Ardeens bloed stroomt door zijn aderen. Wat hij ook bijna vanzelfsprekend heeft meegekregen, is de passie voor kunst. “Mijn twee grootmoeders waren kunstschilder, ik had ook nog een groottante die schilderde. En al heel jong nam vader ons mee op museumbezoek. Het was

een permanente aanwezigheid, maar toch zagen mijn ouders met lede ogen aan dat ik voor studies Kunstgeschiedenis koos. Ze hadden schrik dat hun zoon later zijn kost niet zou kunnen verdienen. Maar ik heb doorgezet en heb er geen spijt van. Er zijn nu eenmaal momenten in het leven dat een mens keuzes moet maken en ik heb de keuze gemaakt die

het beste bij mijn persoonlijkheid past.”

SDF Na een tussenstap in Parijs voor zijn eindwerk rond de figuur van Sam Francis, een Amerikaanse schilder die de plafondschildering van de inkom van de Muntschouwburg voor zijn rekening heeft genomen, ging Dosogne aanvankelijk aan de slag als journalist. Dat Brussel zijn uitvalbasis zou blijven, was een evidentie. “Ik had een beetje de indruk teruggekeerd te zijn naar het platteland. Zo slaperig was Brussel, zo hectisch was Parijs. Maar daar is de jongste twintig jaar toch heel wat verandering in gekomen. Dat slaperige is definitief verleden

tijd. Ik vind dat Brussel een buitengewone culturele dynamiek heeft. Het is jammer dat bepaalde instellingen – en dan denk ik vooral aan de Koninklijke Musea – lijden onder het feit dat ze niet afhangen van het Gewest en geen beroep kunnen doen op privé-kapitaal. En het is net die privé, die de cultuur in Brussel doet bloeien. Wat Brussel de jongste jaren een indrukwekkend elan heeft gegeven, is de toenemende aanwezigheid van gefortuneerde Fransen. Fransen die hier schamper ‘les SDF’ worden genoemd, ‘Sans Difficultés Financières’. En die in hun kielzog galerieën hebben meegenomen. Er gaat bijna gaan maand voorbij of een nieuwe Franse galerie opent haar deuren in Brussel. Galerieën die kunnen rekenen op de historisch gegroeide Brusselse gastvrijheid, vermengd met buitenlandse invloeden: Spaanse, Franse, Nederlandse, Duitse... Die grote geest van openheid heeft een ware rijkdom gecreëerd.” “Maar niet alleen op cultureel vlak zit Brussel in de lift, ook urbanistisch ziet men een gestage vooruitgang, hoewel er nog veel werk aan de winkel is. Het blijft nog steeds een soort van bazaar. Die zijn charmes heeft, die irriterende kantjes heeft. Brussel is Brussel, hé. Maar de levenskwaliteit is er onmiskenbaar, mij zal je niet in de soep zien spuwen.” Een keerpunt in zijn professioneel bestaan en in zijn leven was Dosognes ontmoeting met Diane Hennebert, nu directrice van de Stichting Boghossian. “Ik was toen nog vooral actief als journalist, Diane was de verantwoordelijke voor de uiteindelijke renovatie van het Atomium. Dat was toentertijd zo goed als voor afbraak bestemd. De ontmoeting in haar bureau heeft een blijvende indruk op mij nagelaten. Niet alleen door Dianes indruk-

“Ik heb de villa nog zo goed als in puin weten liggen. Het zwembad was leeg, de prachtige mozaïektegels waren naar de vaantjes. Troosteloos was het: muren afgebroken, de ooit zo prachtige badkamers in een lamentabele staat”

wekkende persoonlijkheid, ook door de plek zelf. Angstwekkend zou ik het zelfs durven te noemen, het betreden van haar bureau. Alles bewoog, alles kraakte in zijn voegen. We hebben daarna contact gehouden en toen Diane me vroeg om de functie van artistiek raadgever voor de Stichting Boghossian in te vullen, heb ik geen seconde getwijfeld. Zeker omdat alles wat te maken heeft met de Oosterse hemisfeer me al langer interesseerde. Van ver, van nabij. Te beginnen met een colloquium in 2008 rond de moeilijke dialoog tussen het Oosten en het Westen.”

Weergaloos Bijna vijf jaar geleden is het dat Villa Empain, de art-decotempel in de ambassadewijk, haar deuren heeft geopend als cultureel centrum. Gerestaureerd in al haar pracht en glorie. Dankzij de gemeenschappelijke inspanning van de Directie Monumenten en Landschappen en de Stichting Boghossian. “De Stichting die werd opgericht in 1992 door Robert Boghossian en zijn twee zonen Jean en Albert – Libanese juweliers van Armeense oorsprong – heeft zich als belangrijkste doel gesteld om bij te dragen aan de vorming en opleiding van de jeugd. Gedurende de eerste vijftien jaar van haar bestaan heeft ze zich vooral ingezet voor de verbetering van de levensomstandigheden van de jeugd in Armenië en in Libanon. Omdat de jeugd de toekomst van een land is. Armenië was zwaar getroffen door de verwoestende aardbeving in 1988, verweesd achtergebleven na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1991. Libanon was de diepe

MUSIC PALACE

wonden van de burgeroorlog aan het likken.” “Aanvankelijk ging het om humanitaire acties zoals de wederopbouw van dorpen, drinkwatervoorziening en het creëren van culturele centra, maar de Stichting heeft ook meegewerkt aan de reconstructie van Beiroet. Met als parel de oprichting van de Polytechnische School in de Libanese hoofdstad in samenwerking met de Stichting Gulbekian. Een instituut dat met de jaren is uitgegroeid tot de beste polytechnische school van het Midden-Oosten. De kennismaking met het verbluffende hoofdkwartier van de Gulbekian Stichting in Lissabon heeft de Boghossians geleerd dat het van heel groot belang is om een gebouw als zetel te hebben om een imago uit te dragen. Nationaal, internationaal. Daarom hebben ze in 2006 de leegstaande Villa Empain gekocht. De Villa Empain werd in 1931 door architect Michel Polak ontworpen, het brein achter onder meer de Résidence Palace, in opdracht van baron Louis-Jean Empain, zoon van industrieel Edouard Empain. Een art-decomonument, dat op weergaloze wijze gestrengheid en het gebruik van luxueuze materialen combineerde. Parel aan de Brusselse kroon die in verval was geraakt. En waarom de keuze voor Brussel? Omdat het de hoofdstad van Europa is, alle internationale instanties zijn hier vertegenwoordigd.” “Ik heb de villa nog zo goed als in puin weten liggen. Het zwembad was leeg, de prachtige mozaïektegels die het gebouw moesten reflecteren naar de vaantjes. Troosteloos was het: muren afgebroken, de ooit zo prachtige badkamers in een lamentabele staat. Dat alles door toedoen van een Belgische zakenman die de villa tot kantoorruimte wilde uitbouwen, van het magnifieke zwembad een auditorium wilde maken. Wat de Boghossians met de steun van de directie van Monumenten en Landschappen van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest hebben verwezenlijkt, is gewoonweg weergaloos.” Christophe Dosogne is fier dat hij deel mag uitmaken van een monument van schoonheid en geschiedenis. Een monument dat een brug wil slaan tussen de Oosterse en Westerse culturen. Door tentoonstellingen, conferenties, ontmoetingen en vele andere activiteiten. Sociaal, educatief, milieubewust. “Om en bij de 100.000 personen weten we jaarlijks te bereiken. Mensen van 7 tot 77, om het even in de geest van Kuifje uit te drukken. Met als bindmiddel onze zesmaandelijkse permanente tentoonstelling, telkens weer rond een ander thema. Tentoonstellingen die op jaarbasis goed zijn voor zowat 50.000 bezoekers, ja. Betalend, dat wel. Maar dat zijn we aan onszelf verplicht als goede huisvader.”

Karel Van der Auwera

www.villaempain.com De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/ingesprekmet

Music Palace, the power of music seen by visual artists. Dat is het thema van de tentoonstelling die zonet haar deuren heeft geopend en nog loopt tot 8 februari 2015. Een oproep tot vrijheid die alle beloften van muziek inlost. Curator Diana Wiegersma heeft een selectie van hedendaagse kunstwerken samengebracht die de relatie tussen muziek en cultuur willen belichten. Gedurfd, vol humor en bezieling. Met als doel het vermogen van muziek om ons te vervoeren te visualiseren, mensen samen te brengen rond dit wondere fenomeen. Muziek kan ook, onverwacht, schokgolven teweegbrengen in de collectieve verbeelding. Het fenomeen Mahraganat, bijvoorbeeld, recent, aansprekend. Muziek die vanuit de arme buitenwijken van Cairo wordt verspreid via mobiele telefoon. Een statement tegen taboes.

3 VRAGEN AAN ANDRÉ DE COOMAN

‘Als tolk kom je op allerlei plekken’ BRUSSEL – André De Cooman is tolk/vertaler. In zijn vrije tijd schrijft hij verhalen. “Ondanks mijn semi-gevorderde leeftijd ben ik nog actief als freelancer: ik werk omdat ik er vreugde in vind.” Werk is ook een belangrijk thema in zijn maatschappijkritische novelle ‘De man die de Koning had gezien’. In ‘De man die de Koning had gezien’ dringt een werkloze man het koninklijk paleis van Brussel binnen om de koning advies te vragen omtrent zijn werkloosheid. Wat inspireerde u? André De Cooman: “Mijn boek is gebaseerd op een klein krantenartikel uit 1982, toen de werkloosheid ook al piekte. A.H., een jongeman uit Egypte, was met hoge onderscheiding gedoctoreerd aan de VUB maar vond geen passende baan. Hij besloot daarom de paleizen van de koning binnen te sluipen om de vorst om raad te vragen. In mijn novelle aanvaardt de hoofdpersoon een job in een fabriek waar hij op een dag te horen krijgt overgekwalificeerd te zijn. Hij wordt om die reden op staande voet ontslagen. Na lang piekeren gaat hij over tot deze wanhoopsdaad.” Kunt u zich identificeren met het hoofdpersonage? De Cooman: “Als tolk kom je op allerlei plekken: van banken en verzekeringsmaatschappijen tot schoonmaakbedrijven en daklozencentra. Maar ik tolk ook voor het Brussels Parlement. Vaak gaat het om tewerkstelling, of het tegenovergestelde daarvan: werkloosheid. Ik kan me perfect in die toestand inleven, het is het ergste wat er voor de modale burger bestaat. Sta me toe in dit verband een quote te citeren van filmmaker Jean-Pierre Dardenne in The Guardian: ‘Zonder job word je gedwongen je een verschoppeling te voelen.’ De

André De Cooman: “Werkloosheid drijft mensen tot de gekste dingen.”

wanhoop die hieruit voortkomt, maakt dat mensen de gekste dingen bedenken.” Leg eens uit? De Cooman: “Vorige week nog is een man het Witte Huis binnengedrongen om tekst en uitleg te vragen over het een en ander. Het is hem gelukt, ondanks het feit dat Obama’s residentie in deze tijden van terrorisme ontzettend goed bewaakt is. In extreme situaties gaan enkelingen, hoe verstandig ze ook mogen zijn, soms tot extreme acties over.” Jasmijn Post Het boek is te verkrijgen bij de Brusselse boekhandel ‘Tropismes,’ of online te bestellen bij Boukscout.nl

PSYCHISCH LIJDEN EN KUNST. Een gezondheidsenquête heeft het vorige week nog maar eens aangetoond: het psychisch lijden neemt nog altijd toe. In Brussel zou maar liefst 40 procent van de inwoners met psychische problemen kampen, in Wallonië is dat 35 procent en in Vlaanderen 29 procent. En toch blijft het taboe groot. Den Teirling, het enige Nederlandstalige dagcentrum voor mensen met psychische problemen zet daarom – twee dagen voor de werelddag van de geestelijke gezondheid – op woensdag 8 oktober een aantal activiteiten op het getouw. Den Teirling doet dat samen met PSC Sint-Alexius, MSP/PVT Santania en de vzw KAOS. Het artiestenparcours IN/OUTBOX begint om 13 uur op het Fernand Cocqplein aan het Elsense gemeentehuis. Tot 17 uur staat er een installatie en een infostand. In de PSC-Sint Alexius (Gewijde Boomstraat 102, Elsene ) is er van 13.00 tot 13.30 uur muziek met Choux d’XL. Van 14.30 tot 15.00 uur staat The Rolling Dice op het programma in MSP/PVT Santania (Collegestraat 45, Elsene ). De dag sluit af met muziek van Kaos Collective in Den Teirling (Maesstraat 89, Elsene) waar tussen 16.00 en 16.30 uur Kaos Collective optreedt. n JULIEN VREBOS HOUDT DE SCHIJN OP. Wie Schuune Schaain, het theaterregiedebuut van Julien Vrebos nog niet gezien heeft, kan nog op vrijdag 10 oktober (20.00 uur) en zondag 12 oktober (15.00 uur) terecht in GC De Kroon in SintAgatha-Berchem. Twee acteurskoppels en een muzikaal duo brengen samen op het podium hun interpretatie van schone schijn. Schuune Schaain is een productie van het Brussels Volkstejoêter. Vrebos vond inspiratie in Le marriage de mademoiselle Beulemans. De vier acteurs, die elk hun eigen tekst hebben geschreven, zijn Kathleen Seghers, Gertjie B Ryswsinck, Wim Dumont en Robert Delathouwer. Meer info op www.bebrusseleir.be. Kaarten kosten 15 euro. Alleen bestellen op nummer 02-524.60.95 op dinsdag, woensdag en donderdag van 8 tot 10 uur. GC De Kroon ligt in de J.B. Vandendriesschelaan 19, 1082 SintAgatha-Berchem. DV

CULTUUR KORT

BDW 1445 PAGINA 25 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

BDW 1445 PAGINA 26 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

Wielrennen > Fabio Polazzi stopt en kijkt met gemengde gevoelens terug op carrière

‘Vrienden verliezen is erg zwaar’ BDWSPORT

EVERE – De vestiaire in, het rugnummer opspelden, het wedstrijdblad tekenen en dan naar de start… Fabio Polazzi (29) deed het op 28 september voor de laatste keer. De Brusselaar kijkt redelijk tevreden terug op de sportieve kant van zijn carrière, maar heeft op menselijk vlak afgezien. De dood van vrienden Frank Vandenbroucke en Zakaria El Darabna hebben hem geraakt. “17 uur 30. Dat was het tijdstip waarop ik als jonge ket altijd zat te wachten,” vertelt Polazzi. “Mijn vader kwam dan thuis en ging vervolgens met mij trainen. Hij heeft me de fietsmicrobe doorgegeven. Door zelf te fietsen, bij de amateurs, maar ook door de televisie vaak af te stemmen op de koers.” Toppers als Gianni Bugno en Michele Bartoli, niet toevallig Italianen, waren de jeugdhelden van de Brusselaar. Ze inspireerden hem om op zijn dertiende een wielerlicentie aan te vragen. Tijdens zijn jeugdjaren reed hij voor ploegen uit de regio rond Waver en Baal, waar hij voor het eerst bewees dat hij goede benen had. “Ik ben altijd een renner geweest die van heuvelachtige parcours houdt. Bij de beloften was ik een van de beste Franstalige renners en zo dwong ik op mijn 21ste een Rosetta-contract af. Dat was een startbaanovereenkomst via Actiris waarmee ik een klein loon kreeg en mijn sportcarrière kon uitbouwen. Mijn eerste interclubwedstrijd van belang won ik in 2007: de Gooikse Pijl. Daarna volgde onder meer nog de Grote Prijs Criquielion.” “Eigenlijk verdiende ik het toen al om prof te worden, maar gesprekken met geïnteresseerde ploegen draaiden op niets uit. Dus kreeg ik tijdens mijn tweede seizoen terug een Rosetta-contract. Dat was teleurstellend. Zeker als je ziet hoe andere renners met gelijkaardige resultaten wel een profcontract kunnen tekenen. Je vraagt je dan af waarom jij je kans niet krijgt. Ach, zoals overal spelen goede relaties hierin een rol.”

Drama in Senegal Het Italiaanse Cinelli leek de droom van Polazzi waar te maken. De ploeg had een mooi project en gaf hem de kans om wedstrijden van een hoger niveau te rijden. Maar net voor het begin van het seizoen besloot de Internationale Wielerunie UCI de licentie van de ploeg in te trekken omdat er, al van het seizoen ervoor, problemen waren met het uitbetalen van de renners. “Dus zat ik ineens zonder contract en zonder ploeg. Gelukkig bood mijn vorige ploeg een uitweg en kon ik toch in het peloton terecht. Dankzij een goed seizoen tekende ik het seizoen erna een contract bij Veranda-Willems. Maar dat was terug een Rosetta-contract. Het wou maar niet lukken om dat profcontract binnen te halen.” “Het enige positieve aan het Cinelli-verhaal is dat ik Frank Vandenbroucke er heb leren kennen. We hebben elkaar uiteindelijk maar een tiental maanden gekend, maar het waren intense maanden. Hij was een van mijn idolen, dus was ik best wel nerveus toen ik hem leerde kennen. Maar we zijn snel goede vrienden geworden. Hij vond het leuk dat we Italiaans met elkaar konden spreken. Enerzijds om de taal te onderhouden, anderzijds omdat het hem deed

Fabio Polazzi (midden): “Op de stage voor het seizoen werd me verteld dat ik alleen zou rijden als er niet genoeg renners waren. Dat was frustrerend.”

“Toen de politie meldde dat ze het lichaam van Frank hadden gevonden, had ik het gevoel dat het niet reëel was” denken aan zijn dochter Margot, die in Italië woonde.” Fabio en Frank waren onafscheidelijk. Elke dag spraken ze met elkaar, was het niet in levenden lijve dan wel via de telefoon. Ze trokken zelfs samen op vakantie naar Senegal, maar daar liep het fout. Vandenbroucke overleed er aan een longembolie. “Toen de politie aan mijn hoteldeur klopte en me meldde dat ze het lichaam van Frank hadden gevonden, had ik het gevoel dat dat moment niet reëel was. Ik kon het niet vatten.” “Het was zeer zwaar, de periode na zijn overlijden was de moeilijkste van mijn leven. Mijn seizoensbegin was echt zeer slecht. Ook op training had ik weinig zin, het ging niet. Nu, vijf jaar later, denk ik er wat minder aan. Alhoewel...” Polazzi kwam er uiteindelijk door, maar een jaar later kreeg hij terug slecht nieuws: Zakaria El Darabna was overleden aan een hartstilstand. “We waren echt goede kameraden. Als twee van de weinige Brusselse renners kwamen we regelmatig samen om te trainen, maar we zagen elkaar ook naast de fiets. Zijn dood was een zware klap, ik kon maar niet be-

grijpen hoe het mogelijk was dat ik twee goede vrienden verloor op korte tijd.” “Ik weet niet of die gebeurtenissen me veranderd hebben. Misschien. De fiets is wellicht iets minder het centrum van mijn leefwereld geworden. Het klinkt misschien raar, maar ik durfde bijvoorbeeld iets sneller naar een pakje chips grijpen dan ervoor.”

Vakantieganger Op sportief vlak trok Polazzi in 2011 naar de continentale ploeg Wallonie-Bruxelles. Hij tekende er, eindelijk, zijn eerste profcontract. Dat zorgde echter niet voor uitbundige vreugde, want de Brusselaar besefte dat hij eigenlijk kreeg wat hij verdiende. “Het was geen droom die uitkwam, dat was wel zo als het een Pro Tour ploeg was geweest. Maar uiteraard was ik blij. Ik voelde me er goed en reed op het Belgisch kampioenschap de beste koers van mijn carrière. Ik zat kilometers lang in de aanval, demarreerde zelfs en eindigde uiteindelijk tiende. Een onverhoopt resultaat, tussen de toppers, dat ik later zeker zal delen met mijn kroost (lacht).” “De ploeg besloot me na dat eerste goede seizoen een verbeterd, tweejarig contract te laten tekenen, wat niet van hun gewoontes was. Een promotie eigenlijk, maar ook het begin van een verslechterde relatie. Tijdens mijn eerste maand van het seizoen erop haalde ik niet mijn beste niveau, zonder slecht te zijn. Maar er werden me allerhande zaken verweten, onder meer dat ik lui zou zijn. Er werd meer van mij verwacht en dat zorgde voor spanningen met de ploegleiding.” De relatie van Polazzi met de zoon van de sportief directeur, die bij de ploeg was gehaald als renner, was niet zo goed en dat zou wel eens

een rol gespeeld kunnen hebben. De verwijzingen naar mindere sportieve resultaten waren eerder een excuus om persoonlijke vetes uit te vechten. “Op de stage voor het seizoen werd me verteld dat ik alleen zou rijden als er niet genoeg renners waren. Tot juni verzamelde ik toen amper acht koersdagen, terwijl je dat echt wel nodig hebt om ritme op te doen. Ze zeiden dat ik een vakantieganger was. Dat was erg frustrerend.” “Ik had de indruk dat ze me wilden breken. Gelukkig heb ik tijdens de zomer op mijn eentje een paar koersen kunnen rijden, kreeg ik het ritme te pakken, en won ik een etappe in een Roemeense ronde. Het was de tweede zege van de ploeg dat seizoen, voor mij een ongelooflijke bevrijding. Zelfs al won ik voor de ploeg, toch zette ik hen op een bepaalde manier een neus.” Na zijn avontuur bij Wallonie-Bruxelles dacht Polazzi aan stoppen, maar hij besloot nog één jaar in het peloton te blijven. Hij wou het wielrennen niet met een degout verlaten. “Via de vader van mijn vrouw ben ik in contact gekomen met Willy Teirlinck en heb ik voor één jaar bij To Win-Josan getekend, als amateur. Ik heb afgelopen seizoen nog drie wedstrijden gewonnen, dus mag ik wel zeggen dat ik in schoonheid ben geëindigd.” “Ik ben blij met de carrière die ik heb gehad. Ik had niet de klasse van de toppers, maar heb toch mooie resultaten behaald. Niet alles was rozengeur en maneschijn, maar zo is het leven nu eenmaal. Ik verlaat het wielrennen en ga op zoek naar werk. Het zal aanpassen worden. Ik zal die nervositeit van voor het startschot missen. Een nieuw leven begint.”

Tim Schoonjans

BDW 1445 PAGINA 27 - DONDERDAG 9 OKTOBER 2014

@GazellesBxl 2de plaats vrouwen #brusselshalfmarathon is een gazelle! Proficiat Messi Meseret @brusselnieuws @sporza

De Brusselse marathon en halve marathon waren terug een succes. Meer dan 10.000 lopers (waarvan maar liefst 25 procent uit het buitenland) namen afgelopen zondag deel aan de wedstrijd, en de Belgen deden het uitstekend: zowel de marathon als de halve marathon werd, bij de mannen en de vrouwen, door een Belg gewonnen. Ook de Brusselaars deden het goed: Messy Mesarat van de Gazelles de Bruxelles werd in tegenstelling tot wat in de tweet staat derde op de halve marathon. Maar dat maakt haar prestatie er niet minder mooi op! TS

Duikclub Nemo’s Diving wil groeien

Vrijheid onder water BRUSSEL – Nemo’s Diving heeft een doel. Het is de enige Nederlandstalige duikclub uit Brussel die ook een G-werking heeft en wil zijn ledenaantal de komende jaren zien groeien. “De afwezigheid van een duikclub in Brussel waar ook mindervaliden terecht konden, was tien jaar geleden een van de redenen van het ontstaan van Nemo’s Diving,” vertelt voorzitter Charles Reyniers (65). “Maar onze voornaamste doelgroep zijn valide duikers. Dat komt onder meer door het feit dat mindervaliden de nodige omkadering nodig hebben, en op dit moment zitten we aan ons maximum.” Nemo’s Diving telt vandaag zes mindervalide leden op een totaal van vijftien. Dat aantal fluctueerde de afgelopen jaren, maar voor de clubleiding zou het de hoogte in mogen gaan. Zij willen groeien. “Het is geen nieuws meer: het is steeds moeilijker om mensen te vinden die zich in hun vrije tijd willen inzetten voor een club. Toch hopen we daar in te slagen. Waarom? Om onze werking groter en beter te maken.” “De wisselwerking tussen de leden is een van onze belangrijkste troeven. Ze helpen elkaar en dat creëert een band, een hechte band. Er is solidariteit onder ons. Die goede sfeer wordt ook onderhouden door samen regelmatig de cafetaria van zwembad Triton

SPORT KORT

De Brusselse straatvoetballers laten terug van zich horen. Soufiane ‘Bencok’ El Marnissi (24) won in Blankenberge de nationale Red Bull Street Style finale en is nu al voor de vierde opeenvolgende keer Belgisch kampioen freestyle. Het levert hem ook een plaats op in de Red Bull STREET STYLE WERELDFINALE, die op 15 en 16 november in het Braziliaanse Salvador Da Bahia plaatsvindt. Vorig jaar eindigde hij al knap achtste tijdens de wereldfinale, dit jaar wil hij nog beter doen. n Zaterdag organiseert Brussels Young Wrestling Style de ROAD TO THE CHAMPIONSHIP voor worstelaars. De deuren van De Kleurdoos (Kogelstraat 29 in 1000 Brussel) gaan om 17.30 uur open, de show begint een halfuur later. Op het programma staat een drie uur durend evenement waar ook Afrikaanse en internationale worstelaars aan zullen deelnemen.

(Evere) te bezoeken, onze thuisbasis. Daar trainen we elke maandag (vanaf 12 uur) en dinsdag (vanaf 20 uur).”

Op vadrouille De Brusselaars blijven niet heel het jaar door in Evere. Ze trekken regelmatig naar de Waalse steengroeven, De Nekker in Mechelen, de Oosterschelde in Nederland; en zelfs nog verder weg. “Binnenkort gaan we naar Monte Mare in Duitsland, een groot zwembad waar je kan duiken, en volgend jaar gaan we naar Egypte. We zijn een dynamische club die graag op uitstap gaat.” Nemo’s Diving kan rekenen op de expertise van ervaren duikers, waaronder een instructeur met twee sterren en twee A1instructeurs. Zij begeleiden de leden zowel in recreatief als in sportduiken. Tijdens de lessen worden onder meer zwem- en apneuoefeningen gedaan, worden technieken aangeleerd om de nodige examens te kunnen afleggen, enzovoort. “Het is allemaal de moeite waard. De vrijheid om onder water te kunnen bewegen, om op een andere manier te bewegen, en die onderwaterwereld te kunnen zien is fantastisch. Het is uniek!” Tim Schoonjans Interesse? Contacteer Charles Reyniers dan via charles.reyniers@skynet.be of 0478-33.72.84

Mannen met namen als Taylor Buster, The Ring Master en Monster Robinson zullen het beste van zich geven, achteraf is er een handtekeningensessie. Ticketprijzen gaan van 5 tot 10 euro. Meer info op byws.be. n Indien u het liever wat rustiger hebt, dan moet u zondag in Anderlecht zijn, waar de BIATLON van de CRB (Cercle des Régates de Bruxelles) plaatsvindt. De wedstrijd wordt dit jaar al voor de dertigste keer georganiseerd aan de Veeweidekaai. In de voormiddag staat het looponderdeel op het programma, in de namiddag is het aan de roeiers. U leest het allemaal op www.aviron-crb.be. n Mag het nog ietsje rustiger zijn? Trek dan zaterdag naar het Atomium, waar Nordic Fitness Center Brussels een PROEFLES NORDIC WALKING organiseert. Instructeur Catherine leert u tussen 10.00 en 11.30 uur de basis van deze vaak onderschatte sport. Meer info op www.nfcb.be. TS

ESTAFETTE > BRAM VAN DE VELDE

Liever Koekelberg dan Luik Of hoe de ene week de andere niet is. We hebben afgelopen zondag definitief die uitzonderlijke nazomer uitgewuifd en de herfst verwelkomd. En we deden dat in Luik. We, dat zijn mijn vriendin, haar moeder, mijn ouders, mijn zoon en ikzelf. Het had een cultureel en sportief dagje in de Vurige doch regenachtige Stede moeten worden. Ik zou er deelnemen aan de 10 kilometer van Luik. Op een snel parcours langs en over de Maas zou ik, niet zonder moeite, net onder de veertig minuten duiken. Goed voor een persoonlijk record. Mijn familie zou me toejuichen en ‘s namiddags zouden we naar het aquariummuseum gaan om zoonlief allerlei vreemde vissen te laten zien. We zouden de dag afsluiten met een flinke talloor boulettes Liègeoise en ‘s avonds moe maar tevreden terug naar Brussel karren. Topdag. Liep dat even anders. Ik zou er deelnemen aan de 10 kilometer. Tot daar ging het goed. Verder zijn we niet geraakt. Het was half elf toen vrouwlief me uit de auto slingerde ergens in de buurt van de start aan de Boulevard de la Constitution. Over een halfuur zouden 5.000 lopers, 90 procent Franstaligen, 9 procent Vlamingen en een verloren gelopen Maastrichtenaar, de wegen van de cité Ardente inpalmen. Ik vond net op tijd de weg naar respectievelijk de inschrijvingsbalie, de kleedkamers en de start. De speaker wenste ‘toutes et tous’ veel succes en de massa trok zich op gang. Ik nestelde me in de buik van het peloton. Ik maakte me geen illusies. Het actieplan was simpel. De eerste vijf kilometer zou ik me laten meedrijven in de massa om in de tweede helft van de wedstrijd de gashendel eens ferm open te draaien. Maar dat was buiten een spekgladde place Saint-Lambert gerekend. Een slip of the foot op de beregende natuursteen maakte na goed drie kilometer een abrupt einde aan mijn sportief bezoek aan Luik. Een acute pijn schoot door mijn linker quadriceps. Spierscheur. En ik was nog niet eens aan het zweten. Ik strompelde terug naar de start alwaar een

medewerker van het Rode Kruis een zalfje en een verband rond mijn bil zwachtelde. Leuke verpleegster, maar noch zij noch dat zalfje konden de donderwolk op mijn gezicht doen opklaren. Door mijn immobiliteit vielen ook de verdere plannen in het water. Het Aquariummuseum en de Luikse balletjes moeten wachten. Wij hadden in Luik niets meer te zoeken. Door de tegenslag heb ik voor het eerst kennis mogen maken met ondercategorie van de sportuitslagen. Kent u de letters DNF? Did not finish. Dat staat achter mijn naam op de site van de wedstrijd. En dan zwijg ik nog over de gemiste medaille, het flesje sportdrank en het applaus aan de aankomst. Flopdag. Het was een schril contrast bij wat me een week eerder te beurt viel. Onder een aangename nazomerzon verzamelden ik en Julien, alias team Bruxofors, in het Elisabethpark voor een runbike. Voor de outsiders: runbike is een sportdiscipline waarbij atleten in team een afstand afleggen. De ene per fiets, de ander al lopend en wisselen mag zoveel je zelf wil. De ambitie was simpel: de finish halen en eens kijken hoe erg het gesteld is met de conditie na een vrij passieve zomer. En dat bleek niet zo slecht. Na kilometer tien lagen Julien en ik nek aan nek met een herenduo van een triatlonteam uit het Noord-Franse Valenciennes. Het zou zilver of brons worden, want de kopgroep was van meet af aan duidelijk sterker. Na een slechte fietswissel in de laatste kilometers brak de veer bij de Fransen en was de tweede plaats veilig. Vijftien kilometer knallen in vijfenvijftig minuten. Hoedje af voor onszelf. In Koekelberg kregen we wel een applaus, een medaille en zelfs een beker. Ondertussen is de nazomerzon weg. De Brussels Marathon and Half Marathon is gelopen. En mijn voorraad warmtecompressen is aangevuld. Met gemengde gevoelens begint nu de sportieve herfst. Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, info@bdw.be, www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE07424552982266, BIC: KREDBEBB van Brussel Deze Week vzw. Buiten België 30 euro per jaar. OPLAGE 70.490 exemplaren. PROMOTIE EN DISTRIBUTIE Ute Otten, Anne Burger, Maurice Droogh. ADVERTISING MANAGER Lisa Decrick: 02-226.45.41, 0474-67.03.84, fax 02-226.45.69. MARKETING MANAGER Frederik Welslau. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne. COÖRDINATIE Kim Verthé. EINDREDACTIE Ken Lambeets (eindredactie@bdw.be). VORMGEVING Peter Dhondt. REDACTIE Jean-Marie Binst, Christophe Degreef, Bettina Hubo, Steven Van Garsse, Danny Vileyn. BRUSSELNIEUWS Kris Hendrickx (nieuwsmanager), Sandra Schreurs (projectcoördinator), Jelle Couder, Goele de Cort, Eric Vancoppenolle, Laurent Vermeersch. REDACTIESECRETARIAAT Isabelle De Vestele, Gerd Hendrickx. MEDEWERKERS Michaël Bellon, An Devroe, Eva Hilhorst, Ilah, Wauter Mannaert, Francis Marissens, Karolien Merchiers, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Steven Vandenbergh, Karel Van der Auwera, Bram Van de Velde, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Anja Galicia, Marc Gysens, Ivan Put, Herman Ricour, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh. VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE François Bettens (a.i.). Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).