BDW - editie 1515

Joost vandecasteele vijvendeelt het BIFFF En ook: Foam Talent, Låpsley en Joachim Badenhorst.

24 03 16

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

22/03/2016

© PHOTONEWS

N° 1515 VAN 24 TOT 31 MAART 2016 ¦ WEEK 12: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-650.10.96, ABONNEMENTEN: 02-650.10.80, E-MAIL: INFO@BDW.BE, WWW.BDW.BE

VAN DE REDACTIE

door Steven Van Garsse

Verkeerd gedacht Ons kan dit niet overkomen. Dat is wat wij dachten. Allemaal. Na Madrid, na Londen, na Parijs. 22 maart staat voortaan in de geschiedenis van de hoofdstad gebeiteld als een gitzwarte dag. Dertig doden, honderden slachtoffers.

Vandaag zijn ze nog anoniem. Binnenkort kennen we de namen van de slachtoffers. Het zal nog confronterender zijn.

Vorige dinsdag was er enige opluchting bij het ontdekken van een safehouse in Vorst. Vrijdagavond was er nog meer opluchting, na de arrestatie van Salah Abdeslam, de ‘meest gezochte terrorist van Europa.’

De latente terreurdreiging van elke dag kende een moment van afkoeling. Eindelijk. We konden terug overgaan tot de orde van de dag. En de ‘echte’ problemen van deze stad gaan aanpakken.

Maar dat was gerekend buiten enkele fundamentalisten. Ze deden de korte hoop in enkele ogenblikken teniet.

De vraag die dadelijk rijst: is er een verband tussen de arrestatie van Abdeslam en deze aanslagen? Is het een wraakactie? Of vreesden de terroristen dat Ab-

deslam zou gaan klikken? Of kwam de arrestatie hen misschien zelfs goed uit? Van de luwte profiteren om aanslagen te plegen. Laffer kan niet.

De Belgische regering had gewaarschuwd. Slapende jihadcellen in de hoofdstad riskeerden in waaktoestand te komen. Het dreigingsniveau mocht niet naar beneden. Dat heeft de federale regering goed ingeschat.

Maar ze heeft ondanks het maandenlange militair machtsvertoon op straat deze gruwelijkheden niet kunnen vermijden. Hen dat brutaal verwijten is kort door de bocht. Maar het federaal en Brussels veiligheidsbeleid hebben wél gefaald. Een zelfonderzoek is op zijn plaats. Iemand anders de vinger wijzen gaat niet. En framing is nu helemaal ongepast: op zoek naar het politiek discours dat electoraal het best rendeert.

Het moet gaan over beleid en welk resultaat daarmee bereikt kan worden. Als de federale en Brusselse regering nu nog niet begrepen hebben dat ze beter moeten samenwerken, dan kunnen we van kwade wil spreken.

En dan zal de komende dagen weer de onvermijdelijke vraag gesteld worden: hoe kan de overheid de veiligheid van de burger garanderen in een wereld waarin terroristen zich vrij kunnen bewegen en zich ongezien kunnen verstoppen in de achterwijken van deze stad?

En hoeveel van onze vrijheden willen we daarvoor opgeven?

BDWVOORGROND

BDW 1515 PAGINA 2 - DONDERDAG 24 MAART 2016

WAUTER MANNAERT

De Donnea bevond zich op 9/11 in de Verenigde Staten.

VERSLAG VAN EEN ZWARTE DAG

BDW 1515 PAGINA 3 - DONDERDAG 24 MAART 2016

TERREUR > EMINENCE GRISE FRANÇOIS-XAVIER DE DONNEA OVER TERREUR GISTEREN, VANDAAG EN MORGEN

“WE BETALEN DE PRIJS VOOR DE NAÏVITEIT VAN LINKS” BRUSSEL - Minister van Staat François-Xavier de Donnea (MR) spreekt duidelijke taal: “We hebben een generatie nodig om de honderden sympathisanten van de terroristen te integreren, als ze nog in te burgeren vallen.” Hij vreest dat de aanslagen in Maalbeek en Zaventem niet de laatste zijn.

F

rançois-Xavier de Donnea is voormalig burgemeester van de Stad Brussel (1995-2000) en minister-president van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest (2000-2003). Voordien was hij minister van Landsverdediging en Ontwikkelingssamenwerking. Als minister-president was hij ook bevoegd voor Wetenschappelijk Onderzoek. Het was in die hoedanigheid dat hij in september 2001 samen met Prins Laurent een bezoek bracht aan universiteiten in New York, Boston en San Francisco. Toen het eerste vliegtuig de Twin Towers doorboorde, stapten de Donnea en co in Boston net in de auto’s voor hun bezoek. De delegatie zat een week vast in Boston. “Het is de eerste keer in de geschiedenis dat vliegtuigen als wapens ingezet worden,” liet hij toen noteren.

© BELGA

Toen u deze ochtend het nieuws van de aanslagen hoorde, dacht u toen onmiddellijk aan 9/11 of toch eerder aan de aanslagen in de metro van Londen of Madrid ?

François-Xavier de Donnea: “Ik wist wel dat er ooit iets ging gebeuren in Brussel, maar toch was ik verrast en verbijsterd. En alhoewel de dodentol bij-

08.00 uur Twee explosies in de grote vertrekhal van de luchthaven van Zaventem: één aan de checkindesk van Brussels Airlines en één aan desk nummer 8.

09.08 uur Het Ocad trekt het dreigingsniveau voor het hele land op naar niveau 4.

09.11 uur Ontploffing in het metrostation Maalbeek in een metrovoertuig op perron 1 richting Kunst-Wet. Alle metrostations in Brussel worden geëvacueerd.

lange na niet zo hoog is als in New York met meer dan 3.000 slachtoffers, zijn de aanslagen in Zaventem en Maalbeek een zeer traumatiserende gebeurtenis voor heel België. Ik vrees ook dat het hier niet bij zal blijven, als het al niet

“De aanslagen zijn gesneden brood voor extreemrechts” FRANÇOIS-XAVIER DE DONNEA MINISTER VAN STAAT

erger wordt. Het is niet meer dan de voortzetting van wat we in Europa al hebben meegemaakt. In Europa bevinden zich immers vele duizenden sympathisanten van de aanslagen, mensen die zelf niet tot aanslagen zullen overgaan maar ze toch steunen. Ook Brussel telt tientallen, zoniet honderden sympathisanten.”

Zijn de motieven achter de aanslagen dezelfde? Of zijn die in de loop der jaren gewijzigd?

ook het bus-, tram- en treinverkeer plat. Alle autotunnels gaan dicht.

10.35 uur Brussel gaat in volledige lockdown. Iedereen wordt verzocht binnen te blijven. Heel wat dag- en avondevenementen worden afgelast.

11.00 uur Vijftien grote ziekenhuizen in Brussel, Vlaams-Brabant, Limburg en Antwerpen vangen slachtoffers op. Ze roepen extra dokters op. Er zijn voldoende bedden voorhanden.

12.00 uur Er wordt een verdacht pakket gevonden aan de Zuidertoren. Die wordt ontruimd. Later volgen gecontroleerde explosies door Dovo, onder meer aan de Rijkswachtkazernes in Etterbeek.

09.30 uur De MIVB sluit alle metrostations. Een half uur later gaat

De Donnea: “Ik geloof niet dat deze aanlagen alleen te wijten zijn aan de internationale toestand, al speelt het conflict in het Midden-Oosten vast wel mee. De belangrijkste oorzaak is de torenhoge jeugdwerkloosheid in veel Europese grootsteden. We hebben de leerplichtige jeugd die afhaakte van school geen alternatief geboden en ik vrees dat de prijs die we zullen betalen immens zal zijn. Die jongeren zijn verbitterd en staan erg vijandig tegenover de buitenwereld. Het zal een generatie duren om zij die afhaakten te integreren, als ze tenminste nog ingeburgerd geraken.”

12.22 uur Taxichauffeurs bieden aan om gratis te rijden vanuit Zaventem en in Brussel.

“Die jeugdwerkloosheid is te wijten aan de kortzichtigheid van een aantal politici. Dat zijn niet één of een paar politici, zelfs niet één politieke partij. Het is de naïef-linkse stroming die het falen van de jeugdwerkloosheid in Europa op haar conto mag schrijven. Toen ik in het midden van de jaren 1990 voorstelde om speciale instellingen op te richten voor leerplichtige jongeren die afgehaakt hadden, kon daar volgens de socialisten geen sprake van zijn – alles ging wel in orde komen. Ik heb dat

12.40 uur Vervoersmaatschappij De Lijn laat al haar bussen rechtsomkeer maken aan de grens met Brussel.

15.00 uur Op het Beursplein worden spontaan vredesboodschappen geschreven. Er komen steunbetuigingen vanuit de hele wereld.

13.25 uur Bomalarm in het SintPietersziekenhuis.

13.30 uur Volgens professor Marc Decraemer van het UZ Gasthuisberg in Leuven hebben de terroristen spijkerbommen gebruikt, net als bij de aanslagen in Parijs.

13.47 uur De politie ontdekt een niet ontplofte bommengordel op de luchthaven van Zaventem.

14.15 uur Brussels ministerpresident Rudi Vervoort (PS) en burgemeester Yvan Mayeur (PS) houden een persconferentie. Vervoort zegt dat een lockdown niet nodig is, omdat er extra soldaten op komst zijn.

nooit geloofd. Trouwens, de socialist Freddy Thielemans, die later hetzelfde voorstel opperde, werd door zijn partij teruggefloten. De linkse partijen gaan hier een prijs voor betalen, de aanslagen zijn gesneden brood voor extreemrechts.”

Toen Willy Claes als secretarisgeneraal van de NAVO na de val van het communisme waarschuwde voor het moslimfundamentalisme als nieuwe te duchten vijand, werd hij niet met applaus onthaald.

Was Claes visionair?

De Donnea: “Ik denk niet dat moslimfundamentalisme de voornaamste oorzaak is. Ook in de rest van de wereld woedt de jeugdwerkloosheid ongenadig. Waarom zijn er al die onlusten in West-Afrika? Jongeren in landen zoals Guinee-Bissau – althans de meest dynamische – hebben maar twee opties.

Ofwel emigreren naar het Westen of Zuidelijk Afrika, ofwel zich laten rekruteren door criminele bendes die in heroïne of hasj handelen, mensen kidnappen of wapens smokkelen. Religieuze motieven kunnen voor sommigen meespelen, maar voor de overgrote meerderheid is religie alleen maar een dekmantel voor criminele activiteiten.

Het zijn grotendeels mensen die niet op een reguliere manier aan de bak komen. Het gaat er hen om in een zeer brutale wereld rijkdom te vergaren. Als men wereldwijd niets kan of wil doen aan de jeugdwerkloosheid, gaat het geweld in de wereld alleen maar toenemen.”

Danny Vileyn

Centraal en Brussel-Noord.

De andere stations blijven gesloten. Ook het busverkeer van De Lijn en TEC komt terug op gang, net als een gedeelte van het MIVBnetwerk.

16.00 uur Het crisiscentrum geeft een voorlopige balans van de aanslagen. Op Brussels Airport in Zaventem vallen 10 doden en 100 gewonden. In Maalbeek vallen 20 doden en 130 gewonden.

15.33 uur De federale politie geeft camerabeelden vrij van de verdachten van de aanslag in de luchthaven. Er zijn vermoedelijk twee zelfmoordterroristen bij, een derde is op de vlucht.

15.45 uur De Belgische regering kondigt drie dagen van nationale rouw af.

16.00 uur Het treinverkeer herneemt in Brussel-Zuid, Brussel-

16.25 uur De aanslagen worden officieel opgeëist door IS. 16.45 uur Dreigingsniveau 4 blijft.

De lockdown wordt opgeheven.

19.00 uur De politie houdt huiszoekingen in Schaarbeek. Er wordt op één plek een IS-vlag en een spijkerbom gevonden.

Verzameld door Michaël Michiels

BDW 1515 PAGINA 4 - DONDERDAG 24 MAART 2016

UITGELICHT > ABDESLAM, GEBOREN, GETOGEN EN GEPAKT IN MOLENBEEK, BRUSSEL

DE KRACHT VAN LOKAAL SINT-JANS-MOLENBEEK – Salah Abdeslam is aangehouden in de wijk waar hij opgroeide. Het bredere netwerk waarop hij kon steunen bleek verbazingwekkend lokaal, eenvoudig en goedkoop. Het is de vraag of de lokale Brusselse ‘deradicaliseringsinitiatieven’ zich daarvan bewust (willen) zijn.

D

rie dagen lang was terreurverdachte Salah Abdeslam nog voortvluchtig, nadat hij op dinsdag 15 maart kon vluchten uit een schuilhuis in kanaalgemeente Vorst. De vier maanden durende odyssee van Abdeslam eindigde echter in Sint-JansMolenbeek, de gemeente waar Salah Abdeslam opgegroeid is, aanmodderde, hasj verkocht en vrienden had. En heeft.

en de kennisname daarvan door de buurt konden niet verhinderen dat ze in een woning van de gemeente woonden.

De Molenbeekse connectie was bij de aanslagen in Parijs al sterk, en is dat ook gebleven toen Abdeslam voortvluchtig bleef. Volgens de eminente islamoloog Felice Dassetto – bekend van het boek over Brusselse moslims l’Iris et le Croissant – vallen personen als Abdeslam altijd terug op de netwerken die ze kennen van

kleinere criminele feiten als drugs dealen of een terrorist vervoeren: als een vriend hulp nodig heeft, dan wordt die hulp geboden. Op het bestaan van die netwerken wees eerder ook al de Franse socioloog Gilles Kepel, die onlangs nog in Molenbeek op bezoek was.

In welke mate dat lokale stadsnetwerk gestuurd wordt door de Islamitische Staat in het Midden-Oosten is onzeker. Het is niet omdat het lokale netwerk hulp heeft geboden aan Ab-

Stadsnetwerk Abdeslam werd na zijn vlucht in Vorst verscholen in een huis in de Vierwindenstraat 79, bij een familie die in de buurt bekend stond om haar islamitisch radicalisme. Twee leden van de familie zijn daarvoor ook al veroordeeld. Volgens buurtbewoners was er met de familieAberkan zichtbaar heel wat aan de hand. Naast Brahim Abdeslam, de broer van Salah, werd Abdelhamid Abaaoud ook beïnvloed door deze familie, alsook Chakib Akrouh, die net als Abaaoud en de Abdeslams medeplichtig zijn aan de aanslagen in Parijs.

Het radicalisme van deze familie

In Molenbeek is het tot op heden onmogelijk om toegang te krijgen tot het lokale deradicaliseringsbeleid. tijdens hun criminele jeugd in de stad. Al in de nacht van 13 november 2015 kon Abdeslam zich door Molenbeekse vrienden laten overbrengen naar Brussel, zonder al te veel vragen. Dassetto zegt dat zulke sociologisch-criminele netwerken, met hun bepaalde straatcultuur, geen onderscheid maken tussen

deslam dat het in contact staat met hogere terroristische kaders. Het kan puur om improvisatie gaan. In dat licht is het ook mogelijk dat men wilde testen hoe lang een voortvluchtige in een stad met een hoge moslimpopulatie en aanwezige criminele netwerken voortvluchtig kon blijven. Zeker is dat zulk lokaal

terrorisme verrassend goedkoop is: wapens en logistiek kosten enkele tienduizenden euro’s. Niets wat misdaadgeld niet aankan.

Top secret Toen Abdeslam werd aangehouden, kwam het tot rellen met lokale Molenbeekse moslimjongeren. Opnieuw heeft Felice Dassetto er al op gewezen dat, ook al wordt een terrorist niet noodzakelijkerwijze gesteund, de jongeren in deze wijk volgens dezelfde sociologische lijnen grootgebracht zijn: hetzelfde harde taalgebruik dat in de Koran te vinden is, dezelfde marginaliteit, dezelfde beschermcultuur en (ingebeelde) gevoelens van discriminatie.

Daar komt nog eens de enorme invloed van het internet bij, en de bodem van het radicale islamisme die al decennialang voet aan de grond krijgt in Europa.

Daarbuiten kan het ook zijn dat, ook al worden terroristische daden ook door hen sterk veroordeeld, moslims in de wijk een zwijgcultuur kennen.

Zoals we ter plaatse hoorden: ‘Abdeslam moet niet bij mij aankloppen als hij denkt dat hij hulp nodig heeft. Hij is een terrorist.’ De reflex om de politie te bellen komt echter bij niemand op. Ook hier wordt geen onderscheid gemaakt tussen zware en kleine misdaden: de politie wordt als een hinderlijke intrusie van het lokale leven gezien, net als de pers.

Of dat nu voor een klein of een groot feit is.

Los van die observaties ter plaatse kenmerkt eenzelfde zwijgcultuur ook de lokale Brusselse autoriteiten. In Sint-Jans-Molenbeek is het tot op heden onmogelijk gebleken toegang te krijgen tot het lokale deradicaliseringsbeleid. Preventie en vertrouwelijkheid zijn de ordewoorden, maar duidelijkheid daarover ontbreekt. Wanneer er opnieuw een

link met terrorisme of islam wordt blootgelegd, kruipt ook het gemeentebestuur in zijn schulp en wordt de focus verlegd naar hoe erg de gemeente onder vuur wordt genomen. Bij het gewestelijke Brusselse niveau is men iets royaler met informatie: er is een gewestelijke terreurexpert aangesteld met adelbrieven bij het OCAD, maar de omvang en de oorzaken van radicalisme in Brussel worden niet besproken. Top secret, of een gebrek aan inzicht, dat noch-

DE WEEK IN BEELD DOOR SASKIA VANDERSTICHELE De dag na het aanbreken van de lente is een zwarte dag voor Brussel.

WEEKOVERZICHT

BDW 1515 PAGINA 5 - DONDERDAG 24 MAART 2016

© SANDER DE WILDE

WOENSDAG 16 MAART Vorst wordt opgeschrikt. In de avond en nacht van dinsdag op woensdag wordt Vorst opgeschrikt door een nieuwe terreurdreiging. Bij een huiszoeking worden agenten verrast nadat drie terroristen het vuur openen bij het betreden van de woning. Eén terrorist overleeft het vuurgevecht niet, de twee andere zetten het op een lopen. Vier agenten raken gewond en worden afgevoerd.

Café Moeder Lambic terug open. De vestiging van Moeder Lambic in Sint-Gillis is terug open. Het café introduceert verschillende nieuwe wijntjes, huisgemaakte ijsthee en een wekelijkse brunch in het weekend. In het café is nu meer plaats en de toiletten hebben een renovatiebeurt gekregen. De rustieke houten tafeltjes en het concept veranderen niet.

DONDERDAG 17 MAART Stadhuis Brussel licht groen op. Vanaf acht uur ’s avonds licht het stadhuis van Brussel groen op. Dit gebeurt in het teken van St. Patrick’s Day, de patroonheilige van de Ieren. De Ierse feestdag wordt wereldwijd gevierd. De groene kleur is kenmerkend voor Ierland. Het stadhuis van Brussel zal gedurende het hele jaar oplichten bij speciale evenementen.

RSC Anderlecht verlaat Europees toneel. Anderlecht ligt uit de Europa League na een nederlaag op eigen veld tegen het Oekraïense Shakhtar Donetsk. Paars-wit gaat met 0-1 onderuit tegen de Oekraïense kampioen na een doelpunt van de Kroatische Braziliaan Eduardo in de blessuretijd. Shakhtar had de heenwedstrijd ook al gewonnen met 3-1.

VRIJDAG 18 MAART De vier maanden durende odyssee van Salah Abdeslam eindigde in Sint-Jans-Molenbeek.

tans aanwezig genoeg is bij verschillende nationale en internationale denkers.

Nachtmerrie Veel heeft daarbij ook te maken met de ingewikkelde structuur van dit land. Tussen de federale niveaus en de Brusselse botert het om politieke redenen niet. Federaal minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (NVA) heeft ook nagelaten om al werk te maken van zijn veiligheidsbeleid.

“ “ HET GETAL

Zolang er nog geen federale Kadernota Integrale Veiligheid is, kan ook het Brussels gewest niet veel doen inzake terrorisme, radicalisering en de preventie er van, en blijven kanaalplannen ook maar snelle antwoorden op langdurige problemen.

De Brusselse niveau’s - ook dat is geweten - zijn onder meer door hun wazige financiering en logge politieke niveau’s structureel te arm om de zaken aan te pakken.

Zeer waarschijnlijk zijn de aansla-

gen van gisteren lang van tevoren gepland, eveneens buigend op een lokaal netwerk. Wat Abdeslams exacte rol hierin is, is nog onduidelijk.

Precies een jaar geleden zei oorlogsfotograaf Teun Voeten dat hij oplet op het Brusselse openbare vervoer, en dat hij mensen met rugzakken scheef bekijkt. Die nachtmerrie is op 22 maart 2016 ook werkelijkheid geworden.

Christophe Degreef

Barbaarse daden zullen onverdroten bestreden worden.

Brussel zal triomferen op het obscurantisme”

Verkeer valse medische attesten in Molenbeek.

Verschillende studenten van het Serge Creuz Atheneum in Sint-JansMolenbeek zijn betrapt op het vervalsen van medische attesten.

Verschillende leerlingen dienden hetzelfde ziektebriefje in en bij het nader bestuderen van de attesten bleek het te gaan om een digitale kopie van een echt ziektebriefje. De leerlingen vullen er gewoon een datum en hun naam op in om zich ziek te melden.

Salah Abdeslam gearresteerd.

Omstreeks half vijf in de namiddag is staatsvijand nummer één Salah Abdeslam levend opgepakt door de anti-terreurpolitie. De terrorist hield zich met twee kompanen schuil in een huis de Vier-Windenstraat. Abdeslam wordt afgevoerd naar het Sint-Pietersziekenhuis met een schotwonde in het been. Eerder op de dag raakte bekend dat zijn vingerafdrukken gevonden waren in een flat in Vorst. Woensdag verschijnt hij voor de raadkamer waar hij wordt bijgestaan door zijn advocaat Sven Mary.

ZATERDAG 19 MAART Teleurstellende opkomt voor Scharnaval. Zaterdag viert Schaarbeek carnaval. De 87ste editie van Scharnaval trekt amper 4.000 mensen, een pak minder dan de gehoopte 20.000. De tegenvallende opkomst is vooral te wijten aan de terreurdreiging. De stoet over het nieuwe parcours verloopt zonder problemen.

ZONDAG 20 MAART

Uit de reactie van Brussels minister-president Rudi Vervoort (PS) op de aanslagen weerklinkt vastberadenheid.

14.000 mensen voor Grote Parade van Hart Boven Hard. Burgerbewegingen Hart Boven Hard en Tout Autre Chose betogen in de omgeving van het Brusselse kanaal tegen het gat in de begroting, het huidige regeringsbeleid maar vooral ook de aanpak van de vluchtelingecrisis. Zo’n 14.000 eisen een meer menswaardige opvang van de vluchtelingen.

We waren met de stad net uit een diep dal aan het kruipen sinds november. Het zal heel, heel veel werk vergen om terug op te bouwen wat vandaag is kapotgemaakt”

Luifels voor wachtende taxi-klanten. Wachten op een taxi aan het Zuidstation kan voortaan onder een luifel. De bedoeling van deze luifel is dat klanten die uit het station komen voor de wind en de regen kunnen schuilen. Onder de luifel kunnen twintig tot dertig personen schuilen. Aan de binnenkant kunnen klanten de taxitarieven consulteren.

MAANDAG 21 MAART

Brussels burgemeester Yvan Mayeur (PS) noemt de aanslagen een ramp voor de stad.

Naw-Ruz

Afgelopen maandag stond ongetwijfeld met rood aangekruist op de kalender van de Bahai want op deze speciale dag vierden zij nieuwjaar. De Bahai geloven in Bahá’u’lláh dat ‘De glorie van God’ betekent en die als boodschapper van God werd aangekondigd door Báb.

Het geloof vindt zijn wortels in Perzië, het huidige Iran, waar vandaag nog veel volgelingen onderdrukt worden.

In Brussel leven er 15.000 Iraniërs.

Bahá’is streven ernaar hun persoonlijke ontwikkeling aan te moedigen. Dit doen ze door te bidden, de geschriften van Bahá’u’lláh te lezen en zo hun ziel te ontwikkelen. Alcohol en drugs is voor Bahá’is volledig uit den boze omdat deze stoffen hun geest beschadigen.

Michaël Michiels

DINSDAG 22 MAART AANSLAGEN IN ZAVENTEM EN BRUSSEL. Om 8 uur ‘s ochtends ontploffen twee bommen op de luchthaven van Zaventem. Een uur later ontploft een derde bom op een metrostel in de buurt van metrostation Maalbeek. Al snel is duidelijk dat Brussel het slachtoffer is van een terreurdaad. Om half elf gaat Brussel in een lockdown.

Rond 16 uur hervat het openbaar vervoer en het treinverkeer. De komende drie dagen is België in nationale rouw.

Michaël Michiels

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF

© IVAN PUT

BDW 1515 PAGINA 6 - DONDERDAG 24 MAART 2016

SAMENLEVING > DE GROTE VERWARRING VAN LUCKAS VANDER TAELEN

WAT BEGON MET EEN BILLET D’HUMEUR BRUSSEL – Luckas Vander Taelen was lid van Groen, maar verliet de partij uiteindelijk na een slecht verteerd schrift over de malaise van zijn multiculturele wijk.

Nu heeft hij een boek over verwarring geschreven. Verwarring over identiteit, geschiedenis en de islam. Gesprek op de arrestatiedag van Salah Abdeslam.

E

en gekleurd schoolklasje wandelt voorbij.

“Tel eens hoeveel kinderen van vreemde origine er tussen zitten,” zegt Luckas Vander Taelen.

“De meerderheid, inderdaad. Ons onderwijs is daar niet aan aangepast. Mijn dochter is kleuterleidster en heeft al dingen meegemaakt. Zo vroegen een jongen en een meisje uit haar klas haar eens waarom er verschillen waren tussen jongens en meisjes. Mijn dochter maakte van de gelegenheid gebruik om op een pedagogisch verantwoorde manier daarover uitleg te geven. ‘s Anderendaags waren de ouders kwaad omdat er over ‘seks’ was gesproken in de klas.”

Hij zegt pessimistisch te zijn. “Je moet niet onderhandelen over je samenlevingswaarden.

Jammer genoeg hebben we het nog slechter dan dat aangepakt en hebben we zelfs niet onderhandeld, maar gewoon toegelaten dat heel wat mensen met een zeer sterke andere overtuiging zich in onze steden hebben gevestigd en weinig kritiek kregen over die overtuiging. De meerderheid van de mensen zwijgt, maar we zijn wel in oorlog met de fundamentalisten, de luidste schreeuwers, die hen opzweept.”

Als geschiedkundige vindt de voormalige politicus van Groen dat niet eens vreemd. Volksverhuizingen zijn immers van alle tijden geweest, zegt Vander Taelen, en zijn onvermijdelijk en moeilijk te controleren.

Alleen hebben onze politici de opportunistische kaart getrokken toen

de migratie op gang kwam, zegt hij.

“Een andere kaart was er niet te trekken, want we beleefden zogezegd het einde van de geschiedenis.

Vooral links zag zijn kans schoon om een massaal nieuw proletariaat aan te spreken. Ze vergaten het sterke godsdienstbesef bij hun nieuwe kiezers. Zo verward was links na de val van de Berlijnse muur. Met de ineenstorting van de Sovjetunie viel hun ideologische zekerheid weg.

Migratie was een dankbaar thema om dan niet-ideologisch op voort te borduren.”

De voormalige partij van Vander Taelen verzuimde niet zozeer uit ideologische verwarring de strijd met de islam, gelooft hij.

“Groen is uiteindelijk een katholieke partij die nooit het antiklerikalisme van de socialisten gedeeld heeft.

Zij kunnen zich niet inbeelden dat atheïsten geen godsbeeld hebben, en geen godsdienstige regels in hun leven willen. Dat is bij Groen het probleem.”

Werkloos En dus leven we in verwarring, vindt Luckas Vander Taelen. “We zeggen niet meer wat we belangrijke waarden vinden. We zwijgen te veel over alles wat door de fundamentalistische islam veroorzaakt wordt.

“Tegenover het wereldbeeld dat er bij veel moslims bestaat, het gevoel dat zij altijd onderdrukt worden en dat zij altijd het slachtoffer zijn, brengen we niets in. Als ze werkloos zijn, dan is het onze schuld. Terwijl we tegen onze eigen kinderen zeggen dat ze naar de avondschool moe-

• Luckas Vander Taelen (1958) is historicus van opleiding en reportagemaker van beroep.

Hij werkte onder meer voor de RTBF en VTM. • Hij was schepen in Vorst van 2006 tot 2009, en Europees parlementslid van 1999 tot 2002.

• De voormalige politicus heeft meerdere boeken op zijn naam staan. ‘De grote verwarring’ is zijn voorlopig laatste. Het telt 120 bladzijden, is uitgegeven bij Houtekiet.

• Vander Taelen is ook bekend van zijn newwaveband Lavvi Ebbel uit de jaren 1980.

ten als ze geen diploma hebben.”

Hij was trouwens zelf werkloos na zijn studies, in de jaren 1980, zo voegt Vander Taelen er aan toe.

“Niemand van mijn studiegenoten vond werk, maar we trokken allemaal ons plan.”

Wie tegenwerpt dat politiek links de voorbije decennia toch niet zo verward leek - men geloofde daadwerkelijk in het multiculturalisme en prentte dat aanhoudend in het hoofd van de mensen - krijgt van de journalist Vander Taelen een antwoord. “Sociale rechtvaardigheid nastreven is niet hetzelfde als zwijgen tegenover een fundamentalistische godsdienst. We moeten maar eens af van dat geloof dat elk conflict vreedzaam opgelost kan worden.”

De stekelige vraag komt op of het Vlaams Belang geen gelijk heeft gekregen. Het Vlaams Blok was ronduit racistisch; hun enige antwoord was een ranzig discours over deportaties, meent Vander Taelen.

“De analyse over de islam klopte grotendeels, maar mensen als Filip De Winter bezondigden zich aan hetzelfde platte opportunisme als Philippe Moureaux: burgers die er een achterlijk discours op nahielden werden zonder gidsing gepaaid.”

Het zwijgen van zijn eigen partij deed hem echter de politiek verlaten. Na zijn beroemde opiniestuk in De Standaard uit 2009 - waarin Vander Taelen honderduit over zijn slechte ervaringen in zijn gemeente Vorst vertelde - lag hij moeilijk binnen Groen en de Franstalige medeecologisten van Ecolo.

“Ik had gedacht dat mijn billet d’humeur een debat op gang ging brengen. In werkelijkheid werd ik uitgescholden door Ecolo-voorzitter Zoé Genot. Van de Brusselse groenen heeft alleen parlementslid Annemie Maes me altijd verdedigd.”

“Nog jaren later kwam Kristof Calvo me zeggen dat ik meer aan politiek moest doen, en niet zoveel moest schrijven. Terwijl Groen met mij een ouder kiespubliek kon aanboren, iets wat ze steeds meer verzuimen te doen. Dat, en jonge mensen historisch besef bijbrengen. Want ik denk dat onze jeugd – die in de steden op Groen stemt – in slaap is gevallen na zeventig jaar Europese vrede.”

Moskeemoord Vander Taelen bracht zijn lidkaart binnen, en zwoer nooit meer aan politiek te doen. “Tenzij er een kans voorbijwandelt,” voegt hij er aan toe.

“Maar op mijn leeftijd begin ik vrede te nemen met afstand. Ik pas niet echt in de politiek omdat ik oprecht wil zijn. In een partij is dat moei-

BDW 1515 PAGINA 7 - DONDERDAG 24 MAART 2016

“De fout van links?

Sociale rechtvaardigheid nastreven is niet hetzelfde als zwijgen tegenover een fundamentalistische godsdienst”

“Ik wil in Brussel blijven. Maar er loopt te veel mis.” Luckas Vander Taelen in de Koningsgalerij.

“Ik wil in Brussel blijven. Maar er loopt te veel mis.” Luckas Vander Taelen in de Koningsgalerij.

lijk. Tachtig procent van de Groenkaders was het met mijn analyses eens, maar ze zwegen nadat ik voor de partijinquisitie verschenen was.”

Hij is ook nog te veel journalist.

Haalt zijn reportages over het Vlaams Blok in de jaren 1990 voor de geest, en wil nog altijd onderzoeken wat er met de moskeemoorden eind jaren 1980 in Brussel is gebeurd.

Hij begrijpt dat VRT-reportagemaker Eric Goens oprecht gelooft in de eerlijkheid van de mens, maar houdt hem en ons toch voor dat het niet is omdat iemand iets zegt, dat noodzakelijkerwijs ook zo is.

“Toen Goens onlangs in De Afspraak op Canvas was, tezamen met de sublieme arabist en journalist Arthur van Amerongen, zei hij dat een oude Marokkaanse man hem had gezworen dat hij de radicalisering van zijn zoon niet had zien aankomen. Terwijl ik dan zeg: ‘Eric, in de Marokkaanse gemeenschap zorgt het schaamtegevoel er vaak voor dat de meest evi-

dente dingen niet gezien worden.’”

Vander Taelen haalt een gesprek met zijn ex-partijvoorzitter Meyrem Almaci aan, die hem “in een moment van politiek eerlijk dialoog” eens zei: ‘In mijn Turkse ge-

weer excuses verzinnen én van ons ook krijgen over hun eigen falen, het begint zo langzamerhand een omvattend wereldbeeld te worden. Je kan al geen vragen meer stellen bij een hoofddoek, of bij het falen van

“Zelfs Groen-voorzitter Meyrem Almaci zei me dat in haar moslimgemeenschap schuld en boete ondergeschikt zijn aan eer en schande” LUCKAS VANDER TAELEN VOORMALIG POLITICUS

meenschap is het besef van schuld en boete ondergeschikt aan eer en schande.’

“De islam, de complottheorieën, het misplaatste eergevoel, het steeds

moslimjongens zonder dat je direct een koloniale en onderdrukkende vrijzinnige bent.”

“Europa is wat het is door zijn geschiedenis, en door zijn waarden.

Daarover onderhandel ik niet. Ik ben dat beu. De meerderheid van de mensen hier denkt volgens de verlichtingswaarden. Wel, wij zijn in de meerderheid, dus moeten fundamentalistische moslims zich daar maar bij neerleggen.”

Religie verbannen? “Dat gaat niet, en dat zou voor nog meer extremisme zorgen. Maar je kan de godsdienst wel controleren. En, dus: nooit onderhandelen over onze basiswaarden. Nooit, nooit, nooit.”

Kneedbaar Het gesprek vindt plaats enkele uren voor terrorismeverdachte Salah Abdeslam in Sint-Jans-Molenbeek wordt aangehouden, op een boogscheut van zijn ouderlijke huis.

Luckas Vander Taelen, die zich tijdens het gesprek nog hoopvol genoeg over Brussel had opgesteld, schrijft op de website van deredactie.be dat het genoeg is geweest.

Nog tijdens het gesprek zelf vroeg ondergetekende - pakweg dertig jaar jonger dan Vander Taelen -

waarom de meest evidente dingen, vanaf de islamitische revolutie in Iran tot nu, nooit werden besproken door de oudere generaties.

“De menselijke geest is kneedbaar, en wil dingen niet zien,” is het vertwijfelde antwoord. “Historisch besef – of het gebrek daaraan – is eveneens kneedbaar, en niet alleen bij jongeren.”

“Ik wil Brussel niet verlaten. Maar er loopt te veel mis. En het wordt steeds enger. Salah Abdeslam - de zogezegde loser van de terroristische bende die in Parijs lukraak 130 mensen de dood heeft ingejaagd verschool zich niet ver van waar ik woon in Vorst. Wanneer de politie hem dan zoekt, wordt de politie direct getrakteerd op zwaar geschut.”

Safehouses. Oorlogswapens. Groot banditisme.

Moslimterrorisme.

“Dat kan dus allemaal in ons Brussel, vandaag. Het zal voorbijgaan, zegt de geschiedenis ons, maar niet vanzelf.”

Christophe Degreef

BDW 1515 PAGINA 8 - DONDERDAG 24 MAART 2016

ECONOMIE > EXCENTRIEK BRITS AUTOMERK AL ZESTIG JAAR HONKVAST IN MOLENBEEK

‘EEN MORGAN WEKT SYMPATHIE OP, GEEN JALOEZIE’

SINT-JANS-MOLENBEEK – ‘s Lands exclusieve verdeler van Morgan – een oerbritse ‘nieuwe’ oldtimer voor gefortuneerde autofreaks – is gevestigd op de plek waar je hem het minste zou verwachten. In Molenbeek, vlakbij de sociale blokken van Beekkant. “Een hemelse plek in een lelijke straat,” zo zegt een klant.

G

arage Albert oftewel Morgan Belgium is gelegen in de Osseghemstraat, tegenover de wijndepots van Delhaize. De straat is saai en weinig glamoureus. In het aanpalend hoekpand zijn alle ramen dichtgetimmerd, een flink contrast met de verzorgde en stijlvolle gevel in grijs en wit van de autodealer.

Vier mecaniciens

Rijplezier Behalve de naam en het gevleugelde Morganlogo is er van buitenaf weinig dat doet vermoeden dat achter deze gevel al decennia lang een wonderbaarlijk automerk gevestigd is. Geen gigantische vitrine op straat zoals bij de doorsnee-autoverdeler.

Maar eenmaal binnen kom je terecht in een soort dure speelgoedwinkel voor grote jongens. Zelfs complete autoleken loopt het water in de mond bij het zien van zoveel fraais. In de grote ruimte is een binnenshowroom gemaakt waarin een rijtje nieuwe en occasie-Morgans staat te blinken, allemaal cabriolets, handmade in de fabriek in Malvern, Worcestershire. In de collectie ook de grappig 3-Wheeler, de moderne remake van het eenvoudige en goedkope driewielermodel waar het voor het merk honderd jaar geleden allemaal mee begon.

Wat er zo speciaal is aan de Morgan? De vooroorlogse look natuurlijk en de wetenschap dat het skelet van de wagen gemaakt is van essenhout. Maar voor de rest? Volgens de meeste commentaren is het zeker niet de meest performante, veilige, zuinige, handige of comfortabele auto. De Morgan rijdt stroef en zelfs met de kap op regent het binnen, zo lees je. Thomas Stammet, derde generatie Morgan Belgium

“Een Morgan vergeef je al zijn foutjes.

Het rijplezier is namelijk zo enorm groot” THOMAS STAMMET GARAGE ALBERT

en de huidige eigenaar van Garage Albert, moet erom lachen. “Een Morgan vergeef je al zijn foutjes.

Het rijplezier is namelijk zo enorm groot, zeker met de kap open.”

Bovendien is de kwaliteit volgens hem de afgelopen zes jaar serieus verbeterd. “IJzeren onderdelen zijn vervangen door roestvrij staal, de ophanging is verbeterd en de wagen rijdt een stuk lichter, er is nu zelfs stuurbekrachtiging.” Ook het dak is inmiddels waterdicht, althans voor 99 procent. “Was het honderd procent, dan zou het geen Morgan meer zijn.”

Vrijetijdsauto En er is meer ruimte gecreëerd in de wagen. Ruimte in een Morgan is een relatief begrip. De wagen is des-

tijds ontworpen voor één of twee niet al te grote personen die met nauwelijks meer dan een zonnebril en een tandenborstel op vadrouille gingen. Maar inderdaad, inmiddels is er achter de zetels een kleine opbergruimte gemaakt. En wie meer plek nodig heeft, kan achteraan altijd een lederen valies op het bagagerekje binden. Ook die valiezen zijn te koop in Garage Albert, net als de talloze andere gadgets, van sleutelhangers, mokken en miniatuurmodellen tot USB-sticks, polotruitjes en lederen pilotenmutsen.

Naast de 3-Wheeler maakt Morgan vijf modellen op vier wielen, het goedkoopste vanaf 55.000 euro.

Voor die prijs steekt er een 1,6-liter motor van Ford onder de kap.

De sportievere modellen – met een

4,8-liter motor van BMW – kosten een stuk over de 100.000 euro. En dan moet je nog kiezen uit de ontelbare accessoires. Acajou of lederen stuur, dashboard in notelaar, geperst aluminium of inox, alles valt te personaliseren, koplampen, uitlaat, versnellingsknop. De wagen kan bovendien gespoten worden in 30.000 kleuren. “Er zijn dus geen twee Morgans hetzelfde,” zegt Stammet.

Hij weet intussen aan wie hij zijn juweeltjes kan verkopen. “Een Morgan is een vrijetijdsauto, de meeste kopers zijn 55-plussers die zich de luxe van een tweede of derde auto kunnen permitteren. Ze houden van oldtimers maar vrezen dat een echt oldtimer om de haverklap zou stilvallen.”

Stammet is de kleinzoon van Albert Stammet, naar wie de zaak vernoemd is. Albert, mécanicien, begon in 1954 met een garage in de Oostendestraat die behalve een enkele Morgan ook andere merken invoerde. In 1960 verhuisde hij naar de Osseghemstraat.

Thomas kwam twintig jaar geleden bij zijn vader en grootvader in de zaak nadat hij eerst negen maanden alle ins en outs van de Morgan had bestudeerd in de fabriek in Malvern. Toen hij begon werden in Garage Albert alleen nog Morgans verkocht. Voordien zou dat niet leefbaar zijn geweest. Aanvankelijk produceerde het kleine Engelse familiebedrijf slechts 450 wagens per jaar. Voor elk land was er een quotum, België kreeg er twaalf.

Vandaag heeft de fabriek, die nog steeds in handen is van de familie Morgan en waar ondertussen 170 mensen werken, de productie opgeschroefd tot 850 auto’s en zijn er geen quota meer. Garage Albert was vorig jaar, met 54 verkochte Morgans, de grootste dealer van Europa. De award hangt op in het kantoor van Stammet.

Behalve met de verkoop, houdt Garage Albert zich ook bezig met onderhoud. Daarvoor heeft Stammet vier mecaniciens in dienst.

Want met een Morgan ga je niet zomaar eender waar op onderhoud.

Stammet: “De motor nakijken kan iedereen, maar bij een Morgan worden ook het skelet en het on-

BDW 1515 PAGINA 9 - DONDERDAG 24 MAART 2016

© SASKIA VANDERSTICHELE

ONDERWIJS > LUCERNACOLLEGE MET EIGEN HUISSTIJL

ZONDER BAARD STAAT SCHOON ANDERLECHT - Misschien wat ongewoon in deze tijden, maar er is niets mis mee. In het Lucernacollege Brussel mogen jongens geen baard dragen. Dat staat in het schoolreglement. Meisjes krijgen wel de vrije keuze om een hoofddoek (hijab) te dragen.

“H derstel nagekeken en alle bouten gecontroleerd.” Oudere Morgans worden gerestaureerd. Een Morgan doe je namelijk niet weg na een jaar of tien, vijftien. Die heb je voor het leven. “En hij behoudt zijn waarde,” zo klinkt het.

In totaal heeft Garage Albert ruim drieduizend klanten, waarvan tweeduizend uit Frankrijk. “Ze komen uit Lyon of Biarritz speciaal naar hier voor de jaarlijkse onderhoudsbeurt.

Meestal blijven ze dan wel een paar dagen in Brussel. Als ze willen, zoek ik een hotel.”

Internationale rally Zijn de Franse klanten niet afgeschrikt door de negatieve berichtgeving over Molenbeek na de terreuraanslagen in Parijs? “Neen, ik kreeg wel veel telefoontjes met de vraag of alles goed ging hier.” Stammet, die opgegroeid is boven de zaak, heeft nooit problemen gehad met de buurt. “Een Morgan wekt sympathie op, geen jaloezie.” Daarom piekert hij er ook niet over om uit Molenbeek weg te trekken en bijvoorbeeld naar Ukkel of Sint-Pieters-Woluwe te verhuizen, dichter bij zijn publiek.

“Neen, dan zou het wellicht toch ergens op een bedrijfsterrein worden.

Hier zit de geschiedenis van het bedrijf, hier is het helemaal à l’ancienne ingericht. De klanten appreciëren dat.”

Een joviale Morganbezitter uit Ieper die net binnenkomt, kan dat bevestigen. “De straat is heel lelijk, maar de garage is hemels,” zegt hij. De

man was eigenlijk op weg naar de Dansaertstraat, maar kon niet aan de verleiding weerstaan om even dag te komen zeggen in zijn geliefde garage.

“Wij hebben een hele andere, veel nauwere relatie met onze klanten dan andere garages,” zegt Stammet.

“Sommigen vertellen ons hun hele privéleven. Het is eigenlijk één grote familie.”

Voor die familie organiseert Stammet om de twee jaar een internationale rally, een enorme klus waar hij maanden tijd in steekt. Dit najaar trekt hij met een karavaan van 75 Morgans door de Schotse heuvels, een week lang van vijfsterrenhotel naar vijfsterrenhotel, eigen kok mee voor de picknicks, eigen mécaniciens mee. De rally is helemaal uitverkocht.

Bettina Hubo

MORGAN MOTOR COMPANY - Opgericht in 1910 door Henry Morgan

Thomas Stammet rijdt uit, met aan zijn zijde Honey, de mascotte van Garage Albert.

et is een maatregel die past bij het uniform dat de kinderen moeten dragen,” stelt directeur Fevzi Yildirin. Dat de maatregel het stigmatiseren van jongeren in de grootstad helpt voorkomen, staat niet zwart op wit op papier. Het schoolreglement is niet van gisteren, is er altijd al geweest.

“We doen er wel alles aan opdat het radicaliseren geen voedingsbodem vindt,” zegt Yildirin. “Op school nodigen we sprekers uit die de samenleving in een juister perspectief kunnen plaatsen. Ook na de lesdag blijven we de kinderen volop betrekken bij onze onderwijsmissie. We zetten naschoolse en weekendactiviteiten op. We organiseren sportevenementen. We hebben projecten waarin ze met elkaar dingen realiseren. De participatie blijft vrijblijvend, maar alle stimulansen wor-

den aangereikt om ook de ouders bij elkaar te brengen.”

Johan Leman, voorzitter van het Regionaal Integratiecentrum Foyer, vindt het een bizarre maatregel: “Ik zou het zelf nooit bedacht kunnen hebben. Dit baardverbod is me elders ook niet bekend. Maar het is volledig verdedigbaar op juridisch vlak. Als een vrije school dit in een schoolreglement zet, moet het ook nageleefd worden. Iedereen weet bij de inschrijving waar hij zich moet aan houden.”

Zo een 85 procent van de scholieren bij Lucerna is moslim, maar van welke strekking doet niet terzake.

Yildirin: “In onze school wordt iedereen gelijk benaderd, ongeacht de origine. Het verbod slaat enkel op de baard, wegens hygiënische redenen,” verduidelijkt de directeur.

Jean-Marie Binst

ADVERTENTIE

TE KOOP: DE BEN-WONING VAN VERMEERSCH CONSTRUCT (E-PEIL 30 OF LAGER)

GEN TE GRIMBER 1 EN LOT 5 T O L , T A A R RUBENSST

- Werelduurrecord in 1930 (160,93 km/u) - In 2015 produceerde de Morgan 850 auto’s in haar fabriek in Worcestershire - Garage Albert in Molenbeek is de grootste dealer van Europa - Een Morgan heb je vanaf 55.000 euro

info@vermeerschconstruct.be www.vermeerschconstruct.be ASSESTEENWEG 25-29 1740 TERNAT TEL: 02-582.75.09 FAX: 02-582.79.24

BDW REGIO

BDW 1515 PAGINA 10 - DONDERDAG 24 MAART 2016

van elkaar staan. In Brussel geeft Laureyssens meer uit handen en hoopt hij op de inzet van de buurtbewoners die hijzelf ‘musseniers’ noemt. “De buurtbewoners moeten het project nu wat trekken. Ik werk met een aantal mussendokters, die de technologie achter de mussen heel goed begrijpen en die de mussen ook kunnen verplaatsen en eventueel repareren. Het is te veel werk voor mij om alles zelf op te blijven volgen. Het is nu aan de buurtbewoners om nieuwe netwerken te vormen en een engagement te creëren in een gemeente. Ik ben een ontwerper, geen sociaal-cultureel werker.”

Laureyssens gaat zelfs nog een stapje verder en wil zijn technologie openbaar maken zodat iedereen een mus kan maken. “Het is een open source project. Momenteel ben ik alles nog op punt aan het zetten, maar het is de bedoeling om bij de start van het project in Brussel alle documentatie beschikbaar te maken. In principe kan vanaf dan iedereen dus een hele mus zelf in elkaar steken.

Voor mij is dat het mooiste aspect van mijn project omdat mensen zelf het project kunnen verderzetten en volgens hun voorkeuren. Als iemand een zwaluw wil in plaats van een mus, dan kan dat.”

SCHAARBEEK > THOMAS LAUREYSSENS KOMT MET MUSSENPROJECT NAAR HOOFDSTAD

Fluit eens naar het vogeltje SCHAARBEEK/ELSENE – Mussen inzetten om de sociale cohesie in de stad te bevorderen. Daar is het Thomas Laureyssens om te doen.

Een gesprek.

In principe kan iedereen die dat wil zelf een mus in elkaar steken.

© GRATIS

V

oor Schaarbekenaar Thomas Laureyssens begon het succes van zijn mussenproject in 2013. Toen zette hij een stadsspel op in het kader van een Europees project. Hij doopte het spel tot ‘De Zwerm’. Volgende maand start hij met een nieuw project in de Brusselse gemeenten Schaarbeek en Elsene. “Ik ben altijd op zoek naar hoe zo’n project in verschillende buurten kan werken. Dat heb ik gedaan in Gent en Hasselt en nu doe ik het in Brussel”, zegt Laureyssens.

De Zwerm was een spel tussen twee Gentse wijken, de Papegaai en Ekkergem. In elke wijk werd een inter-

actieve boom neergezet waar buurtbewoners zich moesten inchecken met een digitale kaart. “Het was de bedoeling dat mensen elkaar zo beter leerden kennen. Dat is ook gebeurd, want dankzij het project

zijn nieuwe vriendschappen ontstaan. De bomen zijn intussen weggehaald. In die zin is het mussenproject veel duurzamer. Zo’n boom neemt plaats in je publieke ruimte in, een mus kan je gewoon aan je ge-

“Het mussenproject moet mensen dichter bij elkaar brengen” THOMAS LAUREYSSENS COÖRDINATOR MUSSENPROJECT

Ctrl Alt Del ADVERTENTIE

EERLIJKER IS BETER · John Crombez

De groeiende ongelijkheid is één van de grootste problemen van onze tijd. Er werd nog nooit zoveel welvaart gecreëerd, maar meer dan vroeger komt die ten goede van enkelen en niet van velen. John Crombez geeft in zijn boek CRTL + ALT + DEL een eerste aanzet om een antwoord te geven op deze vraagstukken.

Op 24 maart gaat hij in debat met een aantal vrouwelijke ondernemers: Saskia Van Uffelen - CEO Ericson Benelux Liesbeth Driesen, CEO Cyclo (sociale economie) Nadia Verbeeck - Reclamebureau Peggy O Inleiding: Ans Persoons, schepen Stad Brussel Moderator: Frank Van Oss

24 MAArt 2016 - 20:00 MeiNiNger HOteL HeNegOUweNkAAi 33, 1080 SiNt-JANS-MOLeNbeek Graag inschrijven via: 02 549 64 76

vel ophangen,” vertelt Laureyssens.

In de zomer van 2014 trok de jonge ontwerper naar Hasselt. Net als zijn project in Gent, bleek ook dit een succesverhaal. “In Hasselt heb ik tien mussen opgehangen waar mensen naar moesten fluiten. Het was een competitie tussen verschillende buurten om zo veel mogelijk gefluit te halen. De wedstrijd loopt niet meer, maar er hangen wel nog vier mussen op en er zijn nog steeds mensen die daar naar fluiten.”

Mussendokter In april start het mussenproject in de Brusselse gemeenten Schaarbeek en Elsene, waar de wedstrijden los

ADVERTENTIE

Puzzel Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor personen met een handicap

✆ 0800-15045

alle werkdagen van 9 tot 12u30, maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Bezoeken enkel op afspraak

puzzel@resonansvzw.be

Wereldwijd netwerk De Brusselse ontwerper maakt zelfs werk van een doe-het-zelf-kit waarin alle componenten zouden zitten om zelf een mus te maken. “Daarin zou alles verzameld zitten, zodat je meteen kan beginnen. Er zal ook een Raspberry Pi bij zijn, een minicomputer die niet veel groter is dan een bankkaart, waarmee je de code voor de mus kan schrijven. Voor zo’n doe-het-zelf-kit zou je een 200 tot 250 euro betalen,” vertelt hij.

Met het mussenproject in Schaarbeek en Elsene breidt Laureyssens zijn succesverhaal voort, al dankt hij vooral zijn ‘musseniers’.

“Die mensen doen er alles aan opdat dit project zou slagen en dat doen ze omdat ze erin geloven dat dit soort initiatieven een nieuwe dimensie kan geven aan hun wijk of gemeente.” Toch droomt de ontwerper van nog meer. “Ik hoop dat ik hiermee een wereldwijd netwerk kan opzetten. Dankzij de kit kan eender wie ter wereld een mus bouwen en ophangen. Het is een poëtisch idee dat er overal ter wereld naar een mus gefloten wordt en dat je dan via de website alle resultaten kan bekijken voor het competitiegedeelte. Anderzijds heb je het recreatieve gedeelte dat ik dan zie als een ‘Urban Tamagotchi’. De mus wordt groter naarmate er meer naar gefloten wordt.

Het draait allemaal rond verbinding maken met verschillende mensen en mensen dichter bijeen brengen.”

Michaël Michiels Het mussenproject gaat volgende maand van start in de Brusselse gemeenten Schaarbeek en Elsene. Wie de wedstrijd wil opvolgen kan terecht op de website www.whistle.city

ADVERTENTIE

65 jaar of ouder?

VERGEET UW ABONNEMENT NIET TE VERNIEUWEN OP MIVB.BE Ter herinnering, er wordt een jaarlijkse bijdrage van €60 gevraagd aan personen ouder dan 65 jaar. De toegang blijft echter gratis voor senioren die van het statuut RVV/OMNIO genieten.

Bovendien kunt u uw abonnement verlengen via de verschillende verkooppunten die tot uw beschikking staan: via de online aankoop, via één van de vele GO automaten, of door een KIOSK of BOOTIK te bezoeken.

mivb.be

BDW 1515 PAGINA 12 - DONDERDAG 24 MAART 2016

In de uitbeenzaal is een aparte hoek voor het offerschaap dat geslacht moet worden binnen de drie weken dat een moslima bevalt.

© IVAN PUT

LENNIK > SCHAPENSLACHTHUIS ERG POPULAIR BIJ BRUSSELSE MOSLIMS

HOFLEVERANCIER VAN DE STAD LENNIK/ROOSDAAL – Slachthuis Isla-Meat hoort bij ‘s lands grootste islamitische halalslachterijen voor schapen en geiten. De familie Van Ransbeek boert er goed en proper. Goedlachse moslims en joden staan er broederlijk naast elkaar te slachten. De ideale wereld op geen twintig kilometer van Molenbeek.

N

iet de afgespannen, ‘onreine’ inrit voor schapenaanvoer moeten we in.

Wel de tweede poort, richting parking ‘reine zone’ voor het afhalen van geslacht vlees. Van ver al zien we het rijtje kooplustigen bij de slagerwinkel staan.

Op de hoek van een soort blakend witte Kaaba, het grote slachthuis.

Een lerares uit de Lucernaschool in Anderlecht wacht er achter moslims op haar bestelling. Zes oogballen van schapen. Ze glibberen wat doorzichtig in hun bloederig zenuwstelsel in een zakje. Hun irisblauw kijkt ons aan. “Voor een les in oogontleding,” stelt de juf gerust. “Runderogen zouden om gezondheidsredenen niet meer mogen.”

Of het eetbaar is, weet ze niet. Maar binnen komen we te weten dat wie het rood orgaanvlees wil – lever, milt, niertjes en ook longen – dit meekrijgt bij het karkas van zijn schaap.

In bundeltjes glimmen ze aan een buitenrekje. Vetarm en vol ijzer, leren we. Het gaat er aangenaam en gemoedelijk, wel Pajots gedisciplineerd, aan toe, bij de kleine

slagerstoog. Twee zakken patatten wachten bij het raam. Bintjes, goed gepoederd.

Rabijn Al bij al blijkt aan het slachten van een schaap niet veel ’aparts’ te zien, merken we snel. Achter de slachterij ontvangt een grote stal het levende vee. Ooien en rammen door elkaar.

“De voorkeur voor een of ander vlees is klantafhankelijk,” zegt kwaliteits-

We zien vandaag geen lammetjes, tussen zes en acht maand oud, zoals de beenhouwers graag verkopen.

Het zijn nochtans de melklammetjes die vanaf Pasen het seizoen typeren – zo promoot ook de Facebookpagina van Isla-Meat. Zeker voor de orthodox-gelovigen, die dan offeren.

Isla-Meat telt naast twee Brusselse moslimslachters ook regelmatig een joodse slachter, die volgens de kasjroetleer het schaap tot koosjer

moslimgemeenschap onterecht geviseerd,” geeft Van Ransbeek mee.

“Het is veeleer de joodse gemeenschap die hier hard verzet leverde; zij wilt hun koosjere richtlijnen handhaven. Voorlopig halen we er baat bij en kan alle rituele slachting blijven; anders passen we ons wel aan. Een rabijn en één opzichter-slachter komen een dag per week langs voor hun eigen slachtingen.

Wat niet koosjer is kan nog altijd als

“Wat niet koosjer is, kan nog altijd als halal verkocht worden.

Op het gebed na is de slachtmethode ongeveer hetzelfde.”

BJORN VAN RANSBEEK KWALITEITSVERANTWOORDELIJKE ISLA-MEAT

verantwoordelijke Bjorn Van Ransbeek. Zijn oom, de eigenaar, staat in gans Brussel bekend als ‘Luc de l’Abbatoir’.

snijdt. “Voor de hele heisa rond een nieuwe regelgeving voor ‘onverdoofd slachten’ (in de plaats van de levende rituele slachting, red.) wordt de

halal verkocht worden. Op het gebed na komt de slachtmethode ver overeen,” nuanceert Van Ransbeek de werkoverlast om religies.

Dodengang Op een jaar slacht Isla-Meat een 52.000 schapen, dus gemiddeld een duizendtal per week. Die komen voor zeventig procent uit Nederland, het Texels schaap vooral. Andere schapen komen uit Vlaanderen, en van particulieren wiens aanbod, van één dier tot honderd, door Isla-Meat gekeurd wordt. Daar komen nog een 50 tot 100 geiten per week bij. Van Ransbeek: “Het melkgeitje wordt gevraagd voor diabetici. En vlees van grote geiten wordt geliefd door zwarten. Vlakbij in Liedekerke wonen er wel wat.”

Het Pajots halalslachthuis, staat er naast de andere groten uit Kortenaken en Antwerpen, bijna helemaal alleen voor om Brussel te bedienen. Dat komt sinds de sluiting eind 2015 van het slachthuis van Vlezenbeek (geen milieuvergunning meer heeft). Een kijkje achteraan, flirt met het idyllische plattelandsleven. De levende schapen en geiten negeren me rustig vanuit hun aparte kooien.

“Dat heeft alles te maken met het leren omgaan met de dieren,” stelt Van Ransbeek gerust. “Ik volgde met een collega-slachter een opleiding functionaris-dierenwelzijn en

BDW 1515 PAGINA 13 - DONDERDAG 24 MAART 2016

geef die kennis door aan wie met schapen aankomt. Als de dieren alle stress wordt gespaard, is hun slachtvlees ook smakelijker.”

Om de hoek zien we de dodengang. Na maximaal drie dagen in de ruime kooien met verse voeding en water, worden de dieren achter elkaar in de slachtgang gedreven. Het is een nauwe doorgang, waarin ze bij het einde de grond niet meer raken en bij de ‘band’ staan. Op dat punt, de kop naar Mekka gericht, voert de slager de rituele halssnede toe. Het brengt het dier een minuutje buiten bewustzijn, vooraleer het volledig uitbloedt. Al het bloed druipt in een ondergrondse tank, en wordt afgevoerd.

In de ruimte ernaast ligt een berg schapenvachten in alle raskleuren. “We strooien er zout door om ze te bewaren tot een Nederlandse leerlooier ze ophaalt. Dat gebeurt tweemaal per week,” horen we.

Ruiken doet de stapel niet, al klit de wol wel samen van het bloed.

Verder liggen jonge schapenkoppen in een bak, te wachten tot Rendac passeert, de ophaaldienst van slachtafval. Tenzij iemand een kop koopt, elders drie euro stuk.

SCHAARBEEK > CHIRO BESTAAT HALF JAAR

‘WE BEGINNEN BESCHEIDEN’ Exact zes maanden geleden stortten Yves, Eowyn, Rone, Mo, Jullie, Hannah, Jona, Stephanie en Tristan zich in een heus avontuur: het opstarten van een Chiro in Schaarbeek. Hoe gaat het ondertussen met de jeugdbeweging?

Het antwoord is positief. “Chiro Schaarbeek slaat aan bij de Schaarbeekse jeugd. We hebben in totaal vijftig kindjes die zijn ingeschreven.

Dat is meer dan gehoopt. Als het zo doorgaat zullen we voor volgend jaar moeten uitkijken naar een andere locatie, want van De Kriekelaar mogen we maar 45 leden hebben. Door het plaatsgebrek trekken we dus vaak naar het Josaphatpark of het Gaucheretpark,” zegt hoofdleidster Eowyn. “We hebben tweewekelijks een vaste groep tussen de 20 en de 25 kindjes”, zegt hoofdleider Yves.

“Op zich valt het dus nog best mee, want ook tijdens de koude winterdagen bleven ze komen.”

“De keuze om slechts één keer om de twee weken een Chiro-bijeenkomst te organiseren is bewust.

De meesten onder ons studeren nog en ik werk. We moeten het dus telkens zien te combineren,” zegt Yves. Eowyn springt hem bij: “We willen ook bescheiden beginnen en ons niet meteen opblazen. Daarom hebben we ook de keuze gemaakt om ons te richten op kindjes tot en met het zesde leerjaar. Niemand in de leidingsploeg heeft ervaring als Chiro-lid en we wisten niet hoe het allemaal zou lopen in het begin van het jaar.”

Weinig middelen Ondanks het vele positieve nieuws kampt de jeugdbeweging nog met enkele problemen. Zo hebben ze het financieel niet gemakkelijk en hebben ze geluk dat naburige jeugdbewegingen een handje willen helpen.

“Het materiaal waarover we momenteel beschikken hebben we ge-

Chiro Schaarbeek trekt vaak naar het Josaphatpark. kregen van Chiro Vilvoorde als Sinterklaascadeau”, zegt leidster Rone.

Van de gemeente Schaarbeek heeft de jeugdbeweging nog geen hulp gekregen. Toch wil Volwassen Begeleidster Evelien Coeckelberghs de hulp van de Vlaamse Gemeenschapscommissie belichten. “We hebben tot nu toe 900 euro gekregen. Dat is een startsubsidie. Daar zou een bijkomende subsidie bovenop komen van 1.000 euro, maar die wordt pas gestort in juni. Dat is dus wel pas het begin van volgend chirojaar. Daarnaast moeten we niets betalen voor onze lokalen, want ook die kost neemt de VGC op zich.”

Ondanks de moeilijk financiële situatie probeert de leidingsploeg toch wel initiatieven op poten te

© JO VOETS

zetten om wat geld te verzamelen.

“We hebben net een wafelverkoop gedaan. Daarnaast organiseren we binnenkort nog ons eetfestijn en op zaterdag 21 mei doen we een barbecue,” zegt Rone.

Voor de rest moet Chiro Schaarbeek alles weten te financieren met het inschrijvingsgeld van de leden en dat ligt niet bepaald hoog. “Voor het eerste kind betalen de ouders 25 euro, voor de andere kinderen betalen ze minder,” zegt Evelien.

Michaël Michiels Tussen 18 en 24 juli vertrekt Schaarbeek op kamp naar Retie. Los daarvan kunnen kindjes tussen zes en twaalf jaar oud zich nog steeds aansluiten.

Offerschaap Het lijkt een menslievende business. Wolvertemnaar Luc Van Ransbeek kocht met een partner het slachthuis over van Willy Leo uit Gooik. Al bij al een unieke kans om in deze regio een honderd procent halal slachterij uit te bouwen. De neef: “We zijn voornamelijk op de Brusselse markt gericht, zowel naar slagerijen als particulieren. Veel slachthuizen zijn van schapen afgestapt, omdat het hygiënisch een specialiteit is. Schapen op een runderslachtlijn behandelen mag niet meer, tenzij in de tijd gescheiden.” In de uitbeenzaal is het minder dan twaalf graden, voelen we. Daar werkt zes man, aan uitbenen en versnijden. Van zodra het dier gevild is, worden de ingewanden en organen eruit gehaald en keurt de veearts alles. Elk dier wordt dan ook individueel gewogen.

In een hoek van de kamer is een aparte slachthoek. Die ‘luxekamer’ heeft zo zijn eigen betekenis. Van Ransbeek: “Binnen de drie weken nadat een moslimvrouw bevalt moet een offerschaap geslacht worden. Op dezelfde weekdag dat het kind is geboren. Zo dicteert hun traditie,” weet Van Ransbeek.

“De vader van het kind mag vanuit het deurgat toekijken hoe het offerschaap het ritueel ondergaat. Vooraleer onze slager het gebed start, moet de vader de naam van het kind noemen.

Meer komt er niet bij kijken.”

Levert goeie tv op, denken we nog.

Ah ja, en die schapenogen? Er stond geen prijs op, de juf kreeg ze cadeau.

Jean-Marie-Binst

ADVERTENTIE

VACATURE Voor onze vzw zijn wij op zoek naar een:

NIEUWSMANAGER

(M/V)

Met BRUZZ bouwen de Vlaams-Brusselse Media aan een nieuw en uniek mediamerk.

Via verscheidene kanalen (online, print, tv en radio) zal BRUZZ zich profileren als de referentie voor alles wat gebeurt in de hoofdstad.

Passie voor Brussel is wat de BRUZZ medewerkers bindt.

Voor het centrale redactieteam zijn we op zoek naar een nieuwsmanager.

FUNCTIEBESCHRIJVING - Je bent manager van de instroom en de impact van nieuws - je organiseert de centrale redactie, je verdeelt de opdrachten onder de redacteurs en je zet -waar nodigfreelancers in - Je bewaakt en stuurt de opdrachten van de redacteurs bij.

- je haalt deadlines - je bent de verantwoordelijke voor de taakverdeling op korte en middellange termijn - je werkt in een ploegensysteem - je controleert de informatie, je beoordeelt op juistheid en volledigheid en je geeft hierover feedback - je houdt de redactionele lijn aan - je hebt oog voor het geheel

PROFIEL - je hebt een neus voor nieuws - je hebt een goede kennis van het politieke, culturele en sociale leven in Brussel en omgeving - je spreekt Nederlands en Frans en hebt een goede kennis van het Engels - je hebt ervaring met het management van een redactie - je geeft leiding aan een team, je inspireert, motiveert en coacht - je kent de werking van de verschillende mediavormen - je kan de strategie van het bedrijf vertalen in de werking van de centrale redactie - je volgt de ontwikkelingen in digitale media - je hebt bij voorkeur een universitaire

opleiding of daarmee gelijkgesteld - journalistieke ervaring strekt tot aanbeveling AANBOD - we bieden je een voltijdse opdracht aan.

- we bieden je de kans om de nieuwe werkomgeving mee vormt te geven.

- je werkt in team.

INTERESSE ?

Stuur jouw kandidatuur en cv op tegen 31/03 naar Kristel De Wolf – HR manager - Vlaams-Brusselse Media vzw – Flageyplein 18 – 1050 Brussel Mailen kan naar kristel.dewolf@ brusselmedia.be

BDW 1515 PAGINA 14 - DONDERDAG 24 MAART 2016

BDWOPINIE ONDERWIJS > LIESBET DHAENE (N-VA) WIJST OP PEDAGOGISCH DOEL VAN DE MAATREGEL

SCHAF VOORRANGSREGEL NIET AF BRUSSEL – Al jaren krijgen kinderen van Nederlandskundige ouders in Brussel voorrang in het Brussels Nederlandstalig secundair onderwijs. De Brusselse partijen Open VLD, CD&V, SP.A en Groen willen daar komaf mee maken. Een foute keuze, vindt N-VA-parlementslid Liesbet Dhaene.

Voor N-VA verdient ieder kind dat het wil, een plaats in het Nederlandstalig onderwijs.

W

aarom werd de voorrangsregel eigenlijk ingevoerd? En waarom is er juist nu zoveel bezwaar tegen de voorrangsregel? Aan de basis ligt het tekort aan plaatsen in het Nederlandstalig Brussels onderwijs.

Anderstaligen kiezen voor de kwaliteit van het Vlaamse onderwijs, en vooral ook omdat hun kinderen op die manier tweetalig worden. Het Franstalig onderwijs staat – bij monde van Défi-minister Gosuin – voor “ééntalige leerlingen en een ticket naar werkloosheid”.

Zolang Franstalige scholen hun (taal)onderwijs niet verbeteren, blijft de capaciteitsdruk in het Nederlandstalig onderwijs nijpend. En het ziet er niet goed uit: in het grote hervormingsplan van minister van Onderwijs van de Franse Gemeenschap, Joëlle Milquet (CDH),

ADVERTENTIE

Puzzel Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor personen met een handicap

✆ 0800-15045

alle werkdagen van 9 tot 12u30, maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Bezoeken enkel op afspraak

puzzel@resonansvzw.be

wordt er nauwelijks aandacht besteed aan het taalonderwijs, laat staan aan de kennis van het Nederlands.

Pedagogisch doel En dus zag de voorrangsregel het licht. “Nederlandstalige ouders die hun kinderen niet ingeschreven krijgen in de school van hun buurt vanwege de toevloed anderstaligen: dat kan je niet uitleggen”, aldus Guy Vanhengel (Open VLD) nog in 2003.

©SASKIA VANDERSTICHELE

in Brussel de lingua franca. De meerderheid van de leerlingen komt dus enkel op school in contact met het Nederlands. De gevolgen bleken duidelijk uit het laatste rapport van de onderwijsinspectie: de taalachterstand van de leerlingen maakt het de scholen moeilijk de leerplannen voor vele vakken te halen. Het lerarenverloop is torenhoog. In die context dragen de Nederlandstalige leerlingen letterlijk bij tot de draagkracht van de school ten voordele van de anderstalige leerlingen. Bo-

“ Het succes van het Nederlandstalig onderwijs in Brussel is de sleutel naar meer Nederlands in Brussel” LIESBET DHAENE BRUSSELS PARLEMENTSLID N-VA Dat leerlingen voorrang krijgen op basis van kenmerken van hun ouders, is niet uitzonderlijk. Denk maar aan de voorrang voor kinderen van het onderwijzend personeel van de school. Ook de sociale mix binnen scholen wordt gerealiseerd op basis van de kenmerken van de ouders van de kinderen.

Maar de voorrangsregel heeft ook een belangrijk pedagogisch doel. Minder dan de helft van de leerlingen in Brussel komt uit een Nederlandstalig of taalgemengd gezin. In tegenstelling tot elders in Vlaanderen, is Frans

vendien zijn de Nederlandstalige leerlingen ‘oefenmaatjes’ voor hun anderstalige medeleerlingen. De taalachterstand verdwijnt niet “plots” in het secundair onderwijs: het gemiddeld taalniveau van een leerling van het eerste secundair onderwijs in Brussel, ligt op het niveau van het vierde leerjaar in Vlaanderen.

Bovendien is de voorrangsregel niet enkel beperkt tot ‘Vlaamse’ ouders. Iedereen die voor het Nederlandstalig onderwijs kiest, en daarbij ook de moeite doet om Nederlands te leren, kan gebruik maken van de voorrangsregel.

Ook dit heeft een pedagogisch doel: zonder ouders is er geen goed onderwijs in Brussel, en dat geldt zowel voor het basis- als voor het secundair onderwijs. Ouders die hun kinderen kunnen helpen met schooltaken, ouders die kunnen communiceren met de leraar en de directie, ouders die kunnen bijdragen tot een algemeen schoolklimaat dat ten goede komt aan alle leerlingen.

Dat de voorrangsregel bij de meerderheid van de politieke partijen als evident werd beschouwd, bleek uit het verhogen van het vereiste niveau van Nederlands net voor de verkiezingen van mei 2014. Voordien werd taalniveau B1 gevraagd, maar in praktijk bleek dit maar een gebrekkige kennis van het Nederlands. En het feit dat mensen die nauwelijks Nederlands spraken evenveel recht hadden op de voorrangsregel als diegenen die het Nederlands als moedertaal hadden of die het Nederlands vlot beheersten, werd als oneerlijk aangevoeld.

Waarom is de voorrangsregel nu dan wel zo’n probleem? Plots werd duidelijk dat ouders die in het basisonderwijs voorrang hadden gekregen op basis van een gebrekkige kennis van het Nederlands, voor het secundair onderwijs een beter niveau Nederlands moesten aantonen om opnieuw voorrang te krijgen. Problematisch, zo bleek. De Vlaamse meerderheid kwam aan deze verzuchting tegemoet en gaf ouders een jaar langer om het vereiste niveau te halen. De betreffende ouders hebben dus in totaal acht tot elf jaar de tijd gehad om de schooltaal van hun kinderen te leren.

Toch bleek ook dit onvoldoende voor de Brusselse partijen Open VLD, SP.A, CD&V en Groen: nauwelijks drie maanden nadat men in Vlaanderen dit bijkomend jaar goedkeurde, stemden deze partijen voor een resolutie die de afschaffing van de voorrangsregel in het secundair onderwijs tot gevolg heeft. Een resolutie die – gelukkig – in Vlaanderen weggestemd werd.

Hoe durven ze?

Is het schrijnend dat leerlingen die het basisonderwijs in het Nederlands hebben gevolgd, geen plaats krijgen in het Nederlandstalig secundair onderwijs? Natuurlijk wel! Voor N-VA verdient ieder kind dat dit wil, een plaats in het Nederlandstalig onderwijs. Het succes van het Nederlandstalig onderwijs in Brussel is onmiskenbaar de sleutel naar meer Nederlands in Brussel. Daarom steunt N-VA volmondig de Vlaamse inspanningen voor capaciteitsuitbreiding van het Brussels Nederlandstalig onderwijs.

Maar de voorrangsregel afschaffen is nefast.

Omwille van de pedagogische voordelen.

Maar ook met het oog op het draagvlak binnen Vlaanderen om te blijven investeren in het Brussels onderwijs. De bedragen zijn niet min en onlangs werd nog eens 30 miljoen euro extra ingezet voor Brussel. Het minste wat kan gevraagd worden van de Brusselse partijen is dat ze niet ten strijde trekken tegen een regel die ervoor zorgt dat Nederlandstaligen en diegenen die zich richten tot de Vlaamse Gemeenschap – door Nederlands te leren – toch zeker worden opgenomen in het onderwijs van de Vlaamse Gemeenschap.

Maar ook de Franse Gemeenschap – nochtans aan de basis van de enorme uitdagingen van het Brussels Nederlandstalig onderwijs – laat zich niet onbetuigd. Die is naar het Grondwettelijk Hof getrokken met het oog op de vernietiging van de voorrangsregel in het secundair onderwijs. Comment ont-ils osé!?

Liesbet Dhaene Brussels parlementslid N-VA

lezersbrieven@bdw.be

BRIEVEN VAN LEZERS

BDW 1515 PAGINA 15 - DONDERDAG 24 MAART 2016

Wie wil de fietstrommel?

Fietstrommels zijn een handige oplossing voor Brusselaars die thuis geen plaats hebben om hun fiets veilig en droog te stallen. Maar wie, zoals Brussel Deze Week (BDW 1512), in de fietstrommels piept, ziet dat ze vaak leeg zijn.

Volgens Brussel Deze Week kreeg Clear Channel begin 2015 de opdracht om de fietsboxen in de Stad Brussel uit te baten omdat het 31 procent goedkoper werkt dan de vorige uitbater, de fiets-vzw Cyclo. Maar de service van Clear Channel is ook navenant, zo moest ik vaststellen.

Toen bekend raakte dat Clear Channel de nieuwe uitbater werd, vroeg ik meteen een fietsbox in mijn buurt aan. Ik trommelde een reeks buurtbewoners op om Clear Channel te bewijzen dat er veel interesse was, maar een half jaar lang gebeurde er niets.

Na maandenlang emailverkeer verscheen eind vorig jaar plots een fietsbox vlakbij op het Bockstaelplein. Ik kreeg op dat moment ook een contract opgestuurd (dat Clear Channel gemakshalve al had ondertekend, terwijl ik zelf nog de begindatum van het contract en andere zaken moest invullen).

Ik betaalde met plezier het huurgeld (voor de geïnteresseerden: 60 euro per jaar, zes keer meer dan een autoparkeerkaart van de Stad Brussel). Maar ondanks mijn betaling en de contractuele belofte dat ik op 1 februari 2016 in de box zou kunnen, moest ik mijn fiets op dat moment nog altijd buiten laten roesten.

Een paar weken later vond ik eindelijk mijn toegangsbadge in de bus: een prachtige witte magneetkaart waarop met alcoholstift de verkeerde box stond geschreven. Een jaar na mijn aanvraag klapte ik de fietstrommel eindelijk open.

Het uitbatingscontract van Clear Channel met de Stad Brussel was op dat moment bijna halfweg.

Nu parkeer ik met plezier in de fietsbox, al bekijken buurtbewoners mij dan als een marsmannetje. Dat is logisch aangezien er geen enkele uitleg aan de box hangt. Toch zal het uitdelen van folders, zoals schepen Els Ampe in Brussel Deze Week voorstelde, de boxen niet met een vingerknip vullen. Daarvoor is een uitbater nodig die interesse toont voor fietsen en ernstig communiceert met zijn klanten. Dat is naar mijn aanvoelen niet de prioriteit van de multinational Clear Channel.

Lukas Vanacker, Laken

Te blank verzet Afgelopen zondag liep ik met volle overtuiging mee in de Grote Parade opgezet door de burgerinitiatieven Hart Boven Hard en Tout Autre Chose. Ik deel hun waardevolle, alternatieve ideeën over inclusieve democratie, zorgzame

samenleving, nieuwe en lokale economie, evenwichtige ecologie, kritisch en wereldwijs onderwijs en basisvoorzieningen voor iedereen.

We waren met meer dan twintigduizend mensen die zich uitspraken tegen groeiende ongelijkheid en een neoliberaal regeringsbeleid dat uit is op kwantitatieve groei en grote winst voor enkelen. De weg van Hart Boven Hard loopt parallel met de zoektocht naar een gezonder en evenwichtiger samenlevingsmodel in de krachtige Franse documentaire Demain (2015) en in het boeiende boek van Tine Hens, Het klein verzet (2015).

Het uitgesproken verzet van Hart Boven Hard blijft evenwel klein en vooral te blank. Het viel me op hoe tijdens de feestelijke protestmars zondag alleen blanke vrouwen terecht het verbod op de hoofddoek aanklaagden. Het wordt de grote uitdaging van Hart Boven Hard en Tout Autre Chose om meer nieuwe Belgen en niet-Belgen van vreemde, diverse afkomst intenser te betrekken bij het klein en groot burgerprotest dat zeer noodzakelijk blijft.

Wouter Hessels, Docent Ritcs Brussel

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDWBrieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd.

De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw. be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

ADVERTENTIE

Bezoek de expo huisvandeMens Brussel

Waar : Sainctelettesquare 17, Brussel Wanneer : 11 maart t.e.m. 28 oktober 2016 Op weekdagen van 10.00 tot 16.00 uur

Vrije Universiteit Brussel

Waar : Campus Etterbeek, Gebouw D (1e verdieping), Pleinlaan 2, Elsene Wanneer : 3 maart t.e.m. 4 mei 2016 Op weekdagen van 9.00 tot 17.00 uur

Erasmushogeschool Brussel Waar : Inkomhal Campus Jette, Laarbeeklaan 121, Jette Wanneer : 14 maart t.e.m. 4 mei 2016 Op weekdagen van 9.00 tot 18.00 uur

UZ Brussel

Waar : UZ Brussel (Consultatiegebouw, verdieping 0, de gang richting Hospitalisatiegebouw), Laarbeeklaan 101, Jette Wanneer : 9 maart t.e.m. 4 mei 2016 Doorlopend

TENTOONSTELLING ARMOEDE DOOR KINDEROGEN Fototentoonstelling Eén op zeven inwoners van België is arm. Arm zijn betekent dat men in een gezin leeft met een inkomen dat lager is, soms véél lager, dan de armoedegrens. Staan we er echter nog bij stil dat armoede meestal òòk betekent: slechte, ongezonde huisvesting, weinig kans op behoorlijk werk, veel uitgestelde gezondheidszorg, minder kansen in het onderwijs, schaamte, moedeloosheid, eenzaamheid en uitgesloten zijn van cultuur en gemeenschapsleven?

Wij willen u beelden tonen: niet over kinderen, maar door kinderen gemaakt. Een manier om hen zelf aan het woord te laten. In basisscholen, gelegen in stadsbuurten met veel armoede, werden kinderen uitgenodigd om met fotoapparaatjes, die hen ter beschikking werden gesteld, beelden te maken van mensen en dingen die ze belangrijk of mooi vonden, dààr waar ze leefden. Dat leverde soms onhandige, dikwijls ontroerende foto’s op. De kinderen fotografeerden geen armoede, maar intens leven: hùn leven! Als bezoeker zal u de armoedige omstandigheden opmerken, maar de kinderen zelf hebben

Meer info: tel. 02 242 36 02 of e-mail expo@vrijzinnigbrussel.be er dikwijls een dosis fierheid en welkome zelfbevestiging aan over gehouden. Dit rijke materiaal confronteren we met de visie van beroepsfotografen, die vanuit hun sociale bewogenheid de aandacht willen vestigen op de vele aspecten van armoede en sociale achterstelling: de sporen die het op mensen nalaat, troosteloze omgevingen, maar soms ook onverwachte schoonheid.

BDW 1515 PAGINA 16 - DONDERDAG 24 MAART 2016

VADROUILLE DE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK TENTOONSTELLING > ‘DEVINE DECADENCE’ VAN ABBATOIR FERMÉ IN KASTEEL VAN GAASBEEK

SPEK VOOR IJDELE HEERTJES

GAASBEEK – Soms minder geschikt voor jongeren onder de zestien jaar. Dat staat bij het parcours van prikkelende pruilkamers die je vanaf Pasen te zien krijgt in het Kasteel van Gaasbeek. De heringerichte site staat bol van werk van symbolisten als Jean-Joseph Carriès en Félicien Rops en exponenten van het negentiende-eeuwse decadentisme. Ze copuleert met hedendaagse pendants van Terry Rodgers, Gerard Rancinan, Jan Fabre en Roberto Ferri. Alles excentriek-morbide en aftakelend-pervers in scène gezet door theatergroep Abbatoir Fermé. Een spiegel voor jouw leefwereld.

‘L

e présent me dégoute et le futur me fait peur,” sprak de laatste eigenares van het kasteel van Gaasbeek, markiezin Marie Arconati Visconti (1840-1923). Ze had het niet mis.

Want het fin-de-sièclegevoel met zijn Weltschmerz uitte zich goed in het literaire en artistieke genre ‘decadentisme’.

Van overmatig consumptiegedrag tot zwarte romantiek en wellust. Dat ietwat neurotische

thema inspireerde Stef Lernous (°1973), regisseur van de Mechelse theatergroep Abbatoir Fermé. Een jaar nadat het Britse Wildworks met Twice upon a Castle in Gaasbeek scoorde, mag Lernous samen met de decorbouwers van Abbatoir Fermé het kasteel in een buitenissig sfeertje aankleden. Rode draad is een wat excentrieke ‘tot musea verdoemde’ kunststijl doen glimmen naast moderne en hedendaagse kunst. En het glijmiddel bij uitstek is eenzelf-

de perverse ijdelheid in beeld brengen, doorheen de tijdsgeesten. Dat kon niet beter dan vertrekkend van het flink stuk morbide vanitas-ervaring, waarvoor de aanpak van Lernaus en Abbatoir Fermé bekend staan.

Sensuele stampers Lernous, die in de Brusselse kunstopleiding doceert, vertrok van een depri-roman uit 1884: À Rebours van Joris-Karl Huysmans. Het expo-

sitie-eindproduct is een beelderige uitwerking van de perverse fantasieën die het ‘historisch decadente’ boek uitrafelde.

Stef Lernous: “Het kasteel bleek het perfecte plaatje voor het vervallen landgoed van het hoofdpersonage in À Rebours, Jean des Esseintes. We hebben het boek tot leven gebracht met kamerinrichtingen en kunst- en alledaagse objecten. In het vervallen landgoed van zijn voorouders vult Des Esseintes zijn

Décadence van Gérard Rancinan is een karikatuur op de schilderkunst die Romeinse partoezen verheerlijkte.

BDW 1515 PAGINA 17 - DONDERDAG 24 MAART 2016

dagen met morbide spelletjes en het vergaren van kunstplanten. Het tijdverdrijf werkt niets anders dan verveling in de hand. We plakken de kasteelvensters af met kranten. Zorgen voor zelfgemaakte kijkkasten waarin zich een en ander laat ontdekken. En scheppen een decor dat de gevoelens bij de term decadentisme tastbaar maakt. Voor een exotisch ogende kamer hebben we een rits opgezette dieren uit de reserves van het Museum voor Natuurwetenschappen kunnen krijgen. Elders voeren we het theatrale nog meer ten top.”

Een oude ets van de bijenorchis met zijn sensuele stampers, Lernous vond elementen genoeg om een rottend sfeertje te scheppen.

Al dragen enkele kunstpareltjes als Sleeping Faun van Jean-Joseph Carriès, een biedermeiervaas Sauve qui peut met satan van de hand van Carrier-Belleuse en Playing Faun van August Schädler bij tot een sterker verhaal dan mocht dit alles apart tentoon staan.

Toch staat dit oudere werk even sterk als Bloedend haar (een rode haarlok) van Berlinde De Bruyckere, de reeks Chessmen-foto’s van Erwin Olaf en Frozen Vanitas (een ijs-servies) van Hans Op de Beeck. Of de Satan en Verdachte van Roberto Ferri. Deze generatie kunstenaars mogen dan wel ver van de negentiende-eeuwse decadenten staan, de wereld waaruit ze hun inspiratie plukken lijkt niet veel anders.

Ongeleefde levens Voor alle duidelijkheid: de ‘decadenten’ van eind negentiende eeuw sponnen hun eigen artificiële leefwerelden waarin ze konden ontsnappen aan de burgerlijke en materialistische maatschappij. Excentriciteit en wellustige pervertering van katholieke objecten, samen met goesting op (erotische) excessen, prikkelden hun enig levensuitzicht. Achter dat pervers gedrag ging een existentiële leegte schuil. Eenzelfde soort ethische verrotting is te lezen bij auteurs als Charles Baudelaire: Fleurs du Mal (1857).

Maar ook vandaag is dit sterk aanwezig, zoals bij Michel Houellebecqs Soumission (2015), waarin de aftakeling een rottende geur krijgt, in de vorm van een personage dat zich levend houdt met wat magnetronmaaltijden.

We kunnen ook een stap verder gaan naar de hedendaagse maatschappij. Hebben we het niet vaak over de jeugd die zich onledig houdt?

Ofwel als hangjongeren. Ofwel als überverwende jochies, die hun dagen ‘inhoud’ geven met de onmisbare duurste smartphone. Gevolg: decadenten die geen ‘andere toekomst’ zien, keren zich in zichzelf.

Lernous weet als geen ander dit alles in Devine Decadence in scène te zetten. De kunststukken die hij samen met de kasteelconservator hiervoor uitzocht passen in dat plaatje van theaterale droomwereld, en de gifbeker van scepticisme, banaliteit en liefkozerij die geveinsd wordt. Een foto van Pamela Anderson met siliconeborsten van David LaChapelle (1963), The Garden of Love (1970) van David Nicholson en zoveel meer.

Cokeparties Lernous: “Ik kwam op de expositietitel toen ik terugdacht aan een van mijn favoriete films: Cabaret (1972) met Liza Minnelli. Een heer valt voor haar groen gelakte nagels, ‘devine Decadence’,” zegt hij. “Met toegevoegde panelen die we beplakten met verscheurd en oververfd oud behangpapier, bootsen we een vervallen kasteelgrandeur na. Oud materiaal, als smeltende Sunlight-zeep en een magnetron die het op een taboeretje doet, wekken de indruk dat het pand nog bewoond is (eerder door kraakpandbewoners, red.).”

Een wandeling door het parcours met aangepaste muziek, maakt alles duidelijk. In de kille Egmontkamer staan twee autopsietafels. Op eentje ligt een (nep)lijk. “De bezoeker mag op de andere tafel gaan liggen, en een selfie maken,” stelt Lernous. “Daar gaat deze confrontatie tussen kunst en maatschappij om.”

“ Of het nu deelnemen aan geile cokeparties of uitpakken met je dure smartphone is, waar ligt de grens van de decadente kick?”

STEF LERNOUS CURATOR

In de neo-gotische eetkamer staat de tafel gedekt: ditmaal met zwarte rouw- of logealtaardoeken en een zwart servies, Wie weet met Pasen ook met een schotel koeken met zwarte pudding. “Er mag ook met wat humor naar deze realiteit gekeken worden,” geeft Lernous nog mee. De galgenhumor rond religie versus politiek en economische wapenindustrie en fetsjisme is confronterend. “Of het nu deelmenen aan geile cokeparties of uitpakken met je dure smartphone is, waar ligt de grens van de decadente kick?”

Het antwoord laat zich raden bij The False Masquerade (foto rechtsboven) van Terry Rod-

gers (1977) of Décadence van Gérard Rancinan (foto links), die refereert aan de Romeinse partoezen en dito schilderkunst. Moraal: mits begeleiding is de lectuur wel levens- en hoopversterkend voor jongeren.

Jean-Marie Binst

Devine Decadence, van 26/03 tot 27/06 in het Kasteel van Gaasbeek. Open iedere dag van 10 tot 18 uur, behalve op maandag. Open op feestdagen), Kasteelstraat 40, Gaasbeek, www. kasteelvangaasbeek.be, 02-531.01.30.

ROBERTO FERRI Een van de hedendaagse kunstenaars ‘en vogue’ is de Italiaan Roberto Ferri (°1978), die omzeggens perverterende fatal attractions schildert.

Voor het eerst krijgt hij een aparte art room in België, met een twintigtal doeken die het parcours van ‘Devine Decadence’ perfect aankleden. Ferri’s schilderingen zijn een knipoog naar het oeuvre van de Italiaanse maniëristen (zestiende eeuw). Ook de barokschilderkunst lijkt met hem terug tot leven te komen.

Meteen blijkt Ferri’s werk ook het schoolvoorbeeld van de perfecte combinatie tussen erotiek, dood en religie. Vandaar de focus.

Wat vertelt de kunstenaar ons?

Ferri: “Ik heb altijd geweten dat ik helemaal als Amerighi da Caravaggio (1571-1610) zou schilderen (passieverhalen, de lijdensweg van heiligen, cupido’s en allegorieën op de klassieke mythologie, red.).

Mijn lichamen zijn geïdealiseerd. Of het nu goden, engelen of demonen zijn. Die schoonheid laat ik botsen met

het verdorvene. Maar het is net die ‘bezoedeling’ en dat rottende, die net als de decadentie van de passie elk lichaam mooier maakt. Mijn discours is niet om de zaken te actualiseren. Thema’s als de onsterfelijkheid, uitbundige passie, maar ook angsten kunnen voor elegantie staan.”

Ferri’s verstrengelen tussen wereldlijke geneugtes en het onaantastbare verhevene, haast onbereikbare ideaalbeeld, is flagrant. Enerzijds krijg je subtiele en exquise naakten te zien. Anderzijds schuilt overal de verdorvenheid, de hopeloosheid, het decadente van het nakende einde, om de hoek. Ook een sfeertje van hermafrodiete geneugtes ligt er vingerdik op.

“Ook dit benadert de realiteit,” verklaart Ferri. Terwijl bij een wat langere blik de fantasie duidelijk maakt dat Ferri totaal afstand wil nemen van de digitale maatschappij en de nieuwe zeden. Een nieuwe boodschapper, misschien?

Op het eerste gezicht herkennen we dus volop een Cara-

Il Sospetto (2015) van Roberto Ferri, een mooier lichaam omwille van het rottende. vaggio’s Amor Vincit Omnia, een cupido die het wereldlijke aan de voeten liggen heeft. Of Sint-Franciscus van Assisi in extase (1525), dat eveneens geactualiseerd lijkt door Ferri.

Maar Ferri gaat iets verder met uitspattingen en verbeelding.

De sadistische onthoofding in Il teatro della Crudeltà slaat je in het gezicht. Of een andere omgang met liefde, als in Il Giudizio Universale, zet ook aan tot nadenken over vandaag. In dit werk buigt een jonge vrouw haar mond over het geslacht van een Michelangelo-achtige God de Vader. En er is ook Il Sospetto (uit 2015), met het

schot in de rug en het alziend oog, samengevat in één vleeswonde. Beangstigend realistisch en vertederend.

De teneur van de doeken wordt gezet door een dramatische lichtinval, alweer de leerling van Caravaggio. En duidelijk ook door de barok, waarbij vrouwelijke contouren en ideaal gespierde jongelingen de wellust prikkelen. In het kasteel krijg je alles steeds in een puriteinse eerlijkheid in beeld gebracht.

Kortom, een andere kennismaking met de dunne grens tussen raffiniteit en wulps verval.

Jean-Marie Binst

BDW 1515 PAGINA 18 - DONDERDAG 24 MAART 2016

© IVAN PUT

ECONOMIE > RECYCLAGEKUNST UITHANGBOD KRINGLOOPECONOMIE

SUEZ, VN EN ARTIESTEN TREKKEN AAN ÉÉN ZEEL

M

et het artistiek project Resource 4 (‘voor’ kunstenaars, modeontwerpers, designers en musici) wil Suez (vroeger Suez Environment) het grote publiek warm maken voor de kringloopeconomie.

“Suez behandelt afvalwater van 65 miljoen mensen en zamelt afval in van 50 miljoen mensen en bevindt zich dus in het hart van de grondstoffenrevolutie,” zegt directeur Institutionele Relaties Henry Saint Bris: “Dat was Suez ook ten tijde van de gezondheidsrevolutie in de negentiende eeuw – Louis Pasteur die stelde dat we 90 procent van onze ziektes opdronken – en de comfortrevolutie in de twintigste eeuw. We moeten vermijden dat er in 2050 evenveel plastic als vis in de zee zit.”

Janez Potocnik, voormalig Europees Commissaris voor milieu en huidig covoorzitter van het International Resource Panel (IRP) van het United Nations Environment Programme (UNEP) noemt de kringloopeconomie de nooduitgang voor onze planeet: “De huidige economie gaat in tegen de natuurwetten. Het is aan de EU-landen om hun kennis en technologie in te zetten opdat de andere landen niet dezelfde fouten maken.” Je kan de kringloopeconomie groen of blauw noemen, duurzaam of koolstofarm, maar Potocnik vat het in een zin samen: “de grondstoffen langer in de productieen consumptiecyclus houden”. Daartoe moeten wetgeving en productdesign aangepast worden: “Er wordt nog

ANDERLECHT - Het Frans-Belgische Suez vestigde vorig weekend in AA Dock’s via werk van Belgische artiesten de aandacht op de kringloopeconomie. Recyclagekunst en -design is geen hobby.

Ognev Vlaminck

“We moeten vermijden dat er in 2050 evenveel plastic als vis in de zee zit”

Evy Puelinckx

HENRY SAINT BRIS

DIRECTEUR INTERNATIONALE RELATIES SUEZ

Christophe Henry: Le Gros Henry

Bossi: Trashion

BDW 1515 PAGINA 19 - DONDERDAG 24 MAART 2016

altijd minder dan tien procent van de gsm’s gerecycleerd, enkel door de manier waarop ze ontworpen zijn.

We kunnen leren van de natuur, het grootste circulaire systeem, waar niets verloren gaat en alles een doel heeft.”

De recyclagekunstenaar Jan Van Craesbeeck (Vizoog) noemt achtergelaten objecten tijdcapsules. Hij rangschikte kleurpotloden uit een leegstaande school volgens de rij van Fibonacci. Hij liet de punten zoals hij ze vond: “Ze lijken op mensen, sommigen hebben afgezien, andere hebben nauwelijks geleefd.

De ontbrekende potloden in de rijtjes vormen de gulden snede.” In een ander werk maakte hij met de kleurpotloden een soort afweergeschut: “Om in deze barre tijd weerwerk te bieden met creativiteit.”

Fotografe Lil Meert was geprikkeld door het zinnetje van een Poperingse brocanteur: “Met die glasplaten zal je niets kunnen doen.” Ze gaf de portretten met doorstreepte gezichten een nieuw leven door ze uitvergroot af te drukken zoals ze in de jaren 1920 - gedateerd dankzij het tijdschrift in de portretstudio nooit naar zichzelf zullen gekeken hebben.

Ze maakten samen het boek Schitterende rotzooi over recyclagekunstenaars, ecodesigners en -winkeliers, musea en winkels met restmateriaal (scrapstores) in binnen- en buitenland.

De andere kunstenaars door Suez geselecteerd waren Floris Caes (Boccanegra), Christophe Coppers, Christophe Henry (LGH), modeontwerpers Hélène Esméralda, Bossi Trashion, De Paskamer, designers Fabriek Magique, Charlotte Simonis, Ognev Vlaminck, Tamara Greindl, Tanguy de le Hoye, Stéphanie Gosuin, Show du Carton, Atelier Belge en muzikanten Herman De Wit en Max Vandervorst.

Storydoing Publiekstrekker was Evy Puelinckx, ‘Minister van Upcycling’, bekend van make-overprogramma’s op tv, met een hangzetel uit oude gsm-laders voor Samsung en een schoenrek en tevens schommelbank uit een karrenwiel ter ere van het 65-jarig bestaan van Torfs. Rond haar online upcycling community Het Vindingrijk hangt geen knutselsfeertje. Wie een beroep doet op haar interieurbureau wordt betrokken: “We gebruiken lokale materialen en gaan met de eigenaars of collega’s aan de slag. De voldoening van zelf met je handen bijgedragen te hebben aan het resultaat is groot in een tijd waarin we aan onze schermen gekluisterd zijn. We moeten evolueren van storytelling, zoals uitpakken met logo’s van duurzaamheid aan de muur, naar storydoing. Laat de mensen ervaren wat duurzaamheid betekent van zodra ze bij je binnen An Devroe komen.”

Coppers Menagere

“In deze barre tijden moeten we weerwerk bieden met creativiteit” JAN VAN CRAESBEECK RECYCLAGEKUNSTENAAR VIZOOG

Nick Trachet BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Potjesvlees Streekproducten. Ze worden vandaag gekoesterd. Waar ze niet bestaan, worden ze uitgevonden en desnoods pardoes van een eeuwenoude traditie voorzien. Tot het allemaal geen zin meer heeft.

Dat er wat mis is met Europa, dat is geen nieuws.

Eerst was er de vrije markt binnen de grenzen en er kwamen egale normen voor zowat alles, van valhelmen tot wc-papier en komkommers. Dat was goed voor de handel. Wanneer de normen voor camembert moesten worden opgesteld ging men te rade bij de grootste producent, en die zat in Denemarken.

De kennis over Parmaham werd natuurlijk in de buurt van Kortrijk gezocht. De wet die stelde dat geuze uitsluitend uit Lambiek mocht worden gemaakt, werd afgeschaft wegens schadelijk voor de economische groei. Alles moest vrij en makkelijk.

Het gemor begon al snel te klinken. Rond 1930 was in Frankrijk al de appellation contrôlée uitgevonden voor wijnen, later voor andere voedingsmiddelen, maar dat was tegen de geest van Europa. Dat waren handelsbarrières. De Fransen hebben altijd vastgehouden aan het principe dat landbouwproducten gedefinieerd worden door de grond waarop ze groeiden. Het grootste deel van de Champagnestreek mag niet eens champagne voortbrengen, wegens verkeerde grond. Dat is het mythische begrip terroir: de smaak van een plek, een afgebakend biotoop.

Ondertussen rukt het culinair nationalisme in Europa verder op. De eerste supermarkt met uitsluitend Belgische producten is opengegaan in Sint-Gillis (Obbrussel). En het kan nog lokaler. Een collega uit het Noorden probeert een week te overleven op voedsel dat enkel in Amsterdam heeft geleefd en gegroeid.

Om aan dat gemor gehoor te geven, ging Europa dan maar zelf de open markt indijken in kleinere perceeltjes door een eigen appellation te organiseren. Na de eenheidsworst de markt vol hekken en prikkeldraad. De Beschermde Oorsprongsbenaming (BOB) deed zijn intrede. Maar tegelijk vonden de zakenlui die veel te streng, dus kwam er ook een afgezwakte versie van: de beschermde geografi-

sche aanduiding (BGA). Hier moet eigenlijk alleen de ‘reputatie’ verbonden zijn aan een bepaalde streek waar het product wordt gemaakt, geen geologische of klimatologische parameters.

Voorbeeld is jambon d’Ardenne. Het vlees hoeft niet van de Ardennen te komen, de rook ook niet. Maar het ene moet daar wel bij het andere worden gebracht.

Het kan nog zwakker: Lambiek wordt niet gebrouwen op een definieerbare plek en met water, hop en granen die van overal komen. Voor dat soort producten werd de gegarandeerde traditionele specialiteit (GTS) uitgevonden. Het is niet ‘waar’ het gemaakt wordt, maar ‘hoe’ het gemaakt wordt, dat beschermd is.

En dan vond de VLAM het nodig om een eigen categorie te creëren: het streekproduct. Dat is een labeltje voor producten die in alle bovenstaande categorieën zijn gebuisd: boerenpaté uit Veurne Ambacht! verschilt in niets van boerenpaté uit Gingelom of Houte-si-plou, maar is toch een ‘streekproduct’. In de supermarkten van De Panne tot Arlon kunt u zich nu laten verleiden door dat labeltje dat ‘authenticiteit’ uitstraalt. Maar voor wat eigenlijk?

En wat is daar dan nog ‘streek’ aan?

Een streekproduct is niet iets met een labeltje. Een streekproduct is een product dat enkel in een welbepaalde streek te koop is. Nergens anders. Labeltjes dienen de grootdistributie, om in een supermarkt in Genk te bewijzen dat dit of dat pakje typisch is voor pakweg Meetjesland of de Vlaamse Ardennen, zonder dat er ook veel van waar hoeft te zijn. Een echt streekproduct is ook niet van één bepaalde winkel: zoiets noemt men een lokale specialiteit, geen streekproduct. Er moeten minstens een handvol producenten van bestaan.

Onlangs kwam ik door Oostvleteren, waar een bordje voor een café hennepot aanprees. Daarvoor ben ik gestopt. Hennepot is geen erkend streekproduct, ook geen BOB, BGA of GTS. Hennepot is vlees in aspic, behorende tot de familie van het potjesvlees (ook

“In de regel wordt potjesvlees gemaakt van kalf, kip en konijn. Het eerste is vlees voor de rijken, de andere twee zijn volksvoedsel”

geen erkend streekproduct). Maar het wordt wel nergens anders verkocht. De Michelingids van NoordFrankrijk heeft het over le potjevlesch en ik at er ooit in Duinkerke en Hondschoote. Maar ik leerde het kennen in Veurne en Oostduinkerke. Het is dus geen lokale specialiteit van één slager, en zelfs het recept kan erg verschillen, maar men vindt het begrip enkel in de Westhoek en Frans-Vlaanderen. In de regel wordt potjesvlees gemaakt van kalf, kip en konijn.

Het eerste is vlees voor de rijken, de andere twee zijn volksvoedsel. Hoe rijm je dat? Wel gewoon: het kalf in kwestie komt van een kalfspoot die voor de gelatine zorgt. Meer niet. Het geheel kan nogal van kleur verschillen en heeft een licht zurige toets van citroen of witte wijn.

Hennepot is de naam uit de buurt van Poperinge.

Men zegt daar dat het zich onderscheidt van potjesvlees omdat er in hennepot nog beentjes zitten, maar in Frankrijk heeft potjevlesch al even makkelijk beentjes, soms hele kippenbillen! En dat is best lekker met wat grof brood en een witte wijn of... een streekbiertje. De dag dat potjesvlees in Brussel zal te krijgen zijn, is weer een reden verdwenen om naar de Westhoek te gaan. Smakelijk. nick.trachet@bdw.be De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/trachet

BDW 1515 PAGINA 20 - DONDERDAG 24 MAART 2016

© SASKIA VANDERSTICHELE

Pianiste Pak Yan Lau: “Het manipuleren van instrumenten en klanken staat centraal in mijn muziek.”

PORTRET > PIANISTE PAK YAN LAU OP BRDCST

‘Mijn muziek is mijn persoonlijke wereld’ BRUSSEL – De Ancienne Belgique pakt volgend weekend uit met het gloednieuwe festival BRDCST (zie Agenda Magazine). Op de affiche staat ook de Belgische pianiste met Chinese roots Pak Yan Lau.

S

inds negen jaar woont Pak Yan Lau in onze hoofdstad. “In het spoor van vrienden en de liefde.

Ik studeerde in Den Haag waar ik Lynn Cassiers, Manolo Cabras en Giovanni Di Domenico leerde kennen. Na hun studies zakten ze af naar Brussel omdat hier een heel boeiende en levendige internationale scène openbloeide.

Met Giovanni klikte het meer dan goed (glimlacht) en dus volgde ik hen en schreef mij in aan de jazzafdeling van het Conservatorium. Maar dat bleek al vlug niets voor mij te zijn.

Mijn interesse gaat meer uit naar zuivere improvisatie en al de mogelijkheden daarrond. Brussel was toen al een draaischijf op dat gebied.

Zo kwam ik in contact met een heleboel gelijkgestemde muzikanten uit alle hoeken van de wereld. Onder

hen Daysuke Takaoka – met wie ik twee tournees in Japan deed.”

“Ondertussen belandden ook João Lobo en Mathieu Calleja hier. Samen met hen twee en Giovanni

een boeiend cultureel nest dat heel wat kansen biedt aan artiesten van het meest diverse pluimage.”

Pak Yan speelt op het festival een solo-set. Niet toevallig heeft ze een

“Mijn interesse gaat uit naar zuivere improvisatie en al de mogelijkheden daarrond” PAK YAN LAU PIANISTE

vormde ik de groep Going met wie ik reeds in de AB op de planken stond.

Brussel is ideaal als vertrekbasis om te toeren. Centraal gelegen en meestal kan je van hieruit goedkope tickets bemachtigen. En het blijft

gloednieuw solowerk uit, een genummerde en gelimiteerde houten box die ze stuk voor stuk zelf in elkaar knutselt. Binnenin zitten drie vinylplaten (33-toeren afspeelsnelheid maar op 78-toeren formaat)

met telkens een ander aspect van haar muzikale persoonlijkheid.

Een heus kunstobject. In het Britse toonaangevende blad Wire verscheen alvast een lovende recensie.

“Het gaat om drie verschillende set-ups. Een met akoestische piano, een meer elektronisch luik waar ik Pianette op speel, de Fender Rhodes voor de arme lui (lacht), en ten slotte nog een deel met een zestal toy piano’s plus een platenspeler. Zeer praktisch voor concerten want als ik ergens moet optreden waar geen piano is, kan ik voor een van de twee andere manieren kiezen.”

Natuurlijke materialen Helemaal solo is het niet want ze kreeg de hulp van enkele internationale vrienden zoals Chris Corsano, met wie ze een duo-plaat opnam die binnenkort verschijnt bij Les Ate-

liers Claus. “Nadat ik alles ingeblikt had in de Brusselse Studio Grez stuurde ik hen mijn tracks op en zij kregen carte blanche om deze aan te vullen of te vervormen. Hoe je deze muziek moet bestempelen? Jazz, freejazz, noise, avant-garde, enzovoort. Je kiest maar. Het is bovenal mijn persoonlijke wereld. Luister en beoordeel achteraf zelf maar.”

Waarom een houten box? “Dat was een beslissing van meet af aan. De textuur van het hout is heel speciaal en werd dan nog eens bewerkt door kunstenaar Miquel Casaponsa.

Het werken met lijnen en natuurlijke materialen is zijn specialiteit.

Zo krijg je de link met mijn muziek.

Want bij mij staat sowieso altijd het manipuleren van instrumenten en klanken centraal. Dat vind ik intrigerend. Ik hecht ook veel belang aan de geluidskwaliteit. Daarom weiger ik deze release digitaal te verdelen.

Zo maak ik het mezelf extra moeilijk maar dat besef ik ten volle.”

Georges Tonla Briquet

PAK YAN LAU + TSEMBLA op 24 maart om 20.00 in Huis 23 (Steenstraat 23, 1000 Brussel).

BDW 1515 PAGINA 21 - DONDERDAG 24 MAART 2016

VOSSENPLEIN DINSDAG 15 MAART, 9 UUR

del op een interessante verzameling zijn gebotst. Zo slaag ik er maar net in om weerstand te bieden aan een kudde olifantenpostuurtjes en een verzameling Beethovenbustes.

Mensen doen ook opvallend veel cultuurgoederen van de hand. Boeken en platen natuurlijk, maar ook mooi oud speelgoed. Een mens zou willen dat hij meer verstand van zaken had, om zo een lucratief slaatje te kunnen slaan uit koop en doorverkoop. Het is in ieder geval te hopen dat er elke morgen voldoende van dat soort experts op pad zijn om de krenten, de kersen en het koren te scheiden van de pap, de taart en het kaf. De kans dat ze daarbij op een geschilderd meesterwerk stoten is volgens mij wel nogal klein. De Place du Jeu de balle X is immers een openluchttentoonstelling van slechte schilderijen die je smaakzin zwaar op de proef stellen. Vooral de naakten zijn vaak een komische aanfluiting van het genre.

Maar de genres die je al struinend op de rommelmarkt het vaakst voor de geest komen, zijn natuurlijk die van de nature morte en het vanitasschilderij. Hier mag dan elke ochtend weer dezelfde animositeit heersen als een onophoudelijke stroom spullen onder de theatrale rituelen van het afpingelen en het handjeklap van eigenaar verwisselt – uiteindelijk verwordt het overaanbod uitgestalde waren tot één bruine massa van snippers en scherven. Halverwege realiseer je je dat je je eigenlijk nog bij geen enkel voorwerp – ook niet bij dat oude Monopolyspel, die Voetbalsmurf of die mooi gesculpteerde koperen haas – de moeite hebt getroost om een prijs te vragen. Dan hoor je de trekzakmuzak van de straatmuzikant, zie je die

DANS > DAMES VIEREN NEDERLANDS EU-PRESIDENCY

TWEEMAAL DANS, HAND IN HAND BRUSSEL - De grootste Brusselse vrouwenorganisatie Femmes d’Europe - meer dan 1000 leden - viert het Nederlandse voorzitterschap van de EU met twee dansproducties.

In broederlijke Noord-Zuidstijl worden Nederlands choreograaf Hans van Manen en Vlaams choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui alle eer aange-

daan. Dansgezelschap van dienst is het Nederlandse jongerenensemble Introdans, dat hiermee zijn debuut maakt in ons land.

Het repertoire van Hans van Manen (°1932) telt meer dan honderdtwintig dansballetten en start midden vorige eeuw. De bijzondere verdiensten van de Nederlander mogen dan wel grotendeels op eigen bodem bejubeld zijn, Neder-

ELKE WEEK SCANT MICHAËL BELLON MET ZIJN LAPTOP EEN PLEK IN BRUSSEL DIE TOT DE VERBEELDING SPREEKT, EN GEEFT HIJ AAN WAT ER EVENTUEEL NOG AAN KAN VERBETEREN

land straalt er gretig mee. Voor de voorzitterschapsviering in Brussel viel de keuze op een ‘klassieker’: Polish Pieces. Het ging in 1995 in première op de muziek Three Pieces in Old Style voor strijkorkest, van Henryk Mikolaj Górecki. Weliswaar gedateerd, werd het toch een must seen in zijn genre. Introdans brengt het spel van geometrische motieven gehuld in vlammende bodies en panties.

Antwerpse dans Nadien danst Introdans ook Orbo Novo, het modernere, intellectualistische werk van Antwerps choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui. In versnelling laat het stuk de revue passeren van tijdsgebonden gevoelens: vrijheidsdrang ver-

LAPTOPIA

’s Ochtends naar het Vossenplein trekken beschouw ik nog altijd als een traktatie aan mezelf. Ik heb geen idee waar ik naar op zoek zou kunnen zijn, maar ik kan ook nooit uitsluiten dat ik op een echte schat zal stuiten.

Er moet tussen al die spullen toch iets zitten dat goud waard is, of tenminste tot de verbeelding spreekt. Ook voor gewone inkopen kan de bekendste Brusselse brocante trouwens dienen. In welke supermarkt kan je anders nog terecht voor een paar oude jaargangen van Charlie Hebdo, een dozijn vintage hoefijzers in verschillende maten, een (er niet erg mee) opgezette bunzing, fietsnummerplaten van de provincie Antwerpen, een honkvast scheepsanker, of een volledig setje traditionele Afrikaanse speren?

Bij de potentiële kopers heb je verschillende categorieën. Buurtbewoners, toeristen, commerçanten, schattenjagers, en mensen die echt van de markt afhankelijk zijn om binnen hun huishoudbudget te blijven. Maar ook bij de verkopers heb je verschillende types.

Je hebt er die alles in kartonnen dozen op de keien gooien, en je hebt er die schaaltje per schaaltje in keurige rijtjes uitstallen. Je hebt er die de matchboxautootjes tussen de bierglazen presenteren, en anderen die (veel minder spannend) de kandelaars bij de kandelaars, en de Singer naaimachines bij de Singer naaimachines zetten. Je hebt er die zich al jaren specialiseren in een bepaald brolsegment, en je hebt er die er zelf geen idee hebben wat ze zoal verkopen. Je hebt er die toevallig in de buurt waren toen er een doos met scharen of een berg jeansbroeken van de camion viel, en je hebt er ook die bij het opkopen van een inboe-

schuifelende processie van grijze jassen onder de kale bomen, merk je hoe onder de dekentjes waar alles op uitgestald ligt koppige kasseien schuilen, en besef je dat je eigenlijk in een begrafenisstoet loopt. Het merendeel van de afgedankte dingen waarop de zon nog zo mooi schijnt, is immers op sterven na dood. ‘s Ochtends wordt alles hier nog één keer gewogen, maar ‘s nachts komen de vossen. Wat mooi en goed is, krijgt nog een laatste kans op een tweede leven, maar de rest belandt op het kerkhof. Dit plein is het afvoerputje van de stad, waar de rommel nog een laatste rondje maakt voor zij verdwijnt. Kijk naar dat gammele rek met afgestroopte bontjassen. Veel van dat bont, versleten tot op het vel, zal niet nog eens voor een derde keer van eigenaar veranderen. Het beest dat ervoor werd geschoten zal straks eindelijk rust kennen.

Confronterend zijn ook die uitgestorte inboedels. Er zit misschien enige immanente rechtvaardigheid in de manier waarop spullen van oude Belgische burgerij door nieuwe Belgische volksmensen verpatst wordt. Maar al die dozen vol waardeloos geworden familiekiekjes van trouwerijen en vakanties-aan-zee hebben ook iets heel treurigs. Je ziet op de voddenmarkt heel veel foto’s van onbekende dode mensen, die hier een soort staatsbegrafenis krijgen omgeven door hun spullen. En ook van bekende mensen, zoals Hergé, die ik op de cover van een oud tijdschrift zie staan. In Het geheim van de eenhoorn liet hij Kuifje zijn avontuur op het Vossenplein beginnen - ongetwijfeld geïnspireerd door de sfeer van belofte die de tekenaar zelf op dit plein ervoer. Realiseerde hij zich toen dat zijn eigen gescheurde albums hier ooit op hun beurt voor een grijpstuiver van de hand zouden worden gedaan?

Michaël Bellon

De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/laptopia

sus eenzaamheid, stress versus zielsharmonie en dies meer. Het van oorsprong Arnhemse Introdans tekent er zijn eigen huisstijl mee.

Jean-Marie Binst

© HANS GERRITSEN

www.assocfemmesdeurope.eu

ADVERTENTIE

Sociale Verhuurkantoren (SVK)

Verhuur uw woning zonder risico en zonder zorgen

a Gegarandeerde huur elke maand Introdans danst het modernere werk van Sidi Larbi Cherkaoui.

Introdans op 20 april om 20u. in het Koninklijk Circus,

a

Verzekerd verhuurbeheer

a

Onderhoud van uw woning

a Hulp bij renovatie a Fiscale voordelen

www.fedsvk.be 02 412 72 44

BDW 1515 PAGINA 22 - DONDERDAG 24 MAART 2016

ROEIEN > RACHEL WILLAUMEZ HOOPT STERKE PRESTATIES VAN VORIG JAAR TE BEVESTIGEN

‘IK MOET MIJ BEWIJZEN, EN SNEL’ BDWSPORT

NEDER-OVER-HEEMBEEK – Rachel Willaumez (18) heeft een haat-liefderelatie met het roeien. Het is bijvoorbeeld niet altijd evident om het water op te gaan in barre weersomstandigheden, maar ze kan het niet laten. Het is uiteraard motiverend dat ze zich bij de betere Europese junioren weet te plaatsen. Momenteel is het echter allesbehalve zeker dat ze dat dit jaar opnieuw in skiff mag doen. Ze moet zich eerst bewijzen tijdens de nationale selectieproeven.

Rachel Willaumez: “Ik wil eens van andere zaken profiteren. Komende zomer kan ik bijvoorbeeld niets plannen omdat ik twee maanden lang met stages bezig zal zijn.”

“A

anvankelijk vond ik roeien niet zo leuk,” vertelt Willaumez. “Het repetitieve karakter van de sport en het feit dat er geen echt spel in zit, in tegenstelling tot volleybal bijvoorbeeld, maakten dat ik niet meteen verkocht was. Maar naarmate ik het probeerde, begon ik er toch in te komen. En uiteindelijk is het uitgegroeid tot een passie.”

De dertienjarige Willaumez roeide eerst bij het Grimbergse Akhenaton, maar verhuisde snel naar Union Nautique de Bruxelles waar ze werd opgenomen in een jongere en dynamische groep. Ze leerde er de basis van het roeien en het harde labeur dat nodig is om erin door te groeien.

“Wat me aanspreekt is dat je op het water sport. Je bent buiten, in een rustige omgeving.

De vereiste discipline vind ik ook leuk, en het feit dat je jezelf vooruitgang ziet boeken.

Aanvankelijk trainde ik drie keer per week, maar dat veranderde nadat ik goed presteerde tijdens een interne indoorcompetitie. Die organiseren we elk jaar op roeimachines, om te zien hoe ver we conditioneel staan.

Mijn huidige trainer sprak me daarop aan en gaf me meer uitleg over wat je moet doen om aan internationale wedstrijden te kunnen deelnemen.”

“Ik ben het niet meer gewoon om niet op het podium te staan, dus was dat toch wel een klap, ja” RACHEL WILLAUMEZ ROEISTER

“Ik heb niet meteen beslist om daar vol voor te gaan. Ik twijfelde. Wekelijks zes à zeven keer trainen en je vakanties opofferen voor stages, dat is niets niks. Maar stilaan ben ik mijn trainingen beginnen op te voeren en uiteindelijk ben ik er toch zoveel tijd in beginnen te steken.”

Willaumez traint nu elke dag, soms zelfs twee keer. Dat is meestal op het water – twintig kilometer in een tweetal uur roeien is geen uitzondering – maar dat kan ook fitnessen of lopen zijn. De soms barre weersomstandigheden kunnen het wel eens extra zwaar maken, maar daardoor laat ze zich niet klein krijgen.

© ERWIN WEYERS

Alleens als het donker is, bliksemt of als er te veel wind is moet ze noodgedwongen aan wal blijven.

“Ik train vooral in de skiff (eenpersoons sportroeiboot, red.), maar af en toe ook met de ploegboot. Op zondag bijvoorbeeld, of tijdens stages met de nationale ploeg.”

Valse noot De inspanningen van Willaumez leverden snel goede resultaten op. Toen ze als zestienjarige aan het Europees kampioenschap bij de junioren mocht deelnemen, eindigde ze meteen negende. En tijdens de Coupe de la Jeunesse, een internationaal roeitornooi voor junioren, deed ze later dat jaar nog een pak beter. “Daar heb ik goud behaald. Dat was een serieuze boost, want die competitie wordt net onder het WK gerangschikt.”

“Vorig seizoen werd ik tweede tijdens de internationale DRV regatta in München, vierde tijdens het Europees kampioenschap en negende tijdens het wereldkampioenschap. Dat waren resultaten waar ik zeer tevreden mee was, maar die ik ergens ook wel verwachtte. Ik heb wel spijt dat ik tijdens het EK net naast het podium ben gevallen.”

De uitstekende indruk die Willaumez vorig jaar maakte, wil ze dit seizoen bevestigen en zelfs verbeteren. Het is haar laatste bij de junioren en volgend seizoen gaat ze het wat kalmer aan doen. Maar haar competitieseizoen begon met een valse noot.

“Tijdens mijn eerste wedstrijd van het seizoen, in Gent, ben ik vijfde geëindigd. Ik ben het niet meer gewoon om niet op het podium te staan, dus was dat toch wel een klap, ja.

Je begint je op dat moment af te vragen of je slecht hebt gewerkt tijdens de winter. De twijfels nemen toe. Ik moet mij bewijzen, en snel.

Maar het is misschien goed dat het nu is gebeurd. Ik heb meteen een tandje bijgestoken

tijdens mijn trainingen om te voorkomen dat dat nog gebeurt.”

“Op 2 en 3 april vindt de nationale selectieproef plaats in het watersportcentrum in Hazewinkel. Indien ik volgend seizoen terug in skiff wil uitkomen, moet ik die wedstrijd winnen. Zo niet, zal ik wellicht in een andere boot terechtkomen. Een ploegboot met vier, bijvoorbeeld. De selectieproef heeft elk seizoen plaats, je bent dus nooit zeker in welke boot je dat seizoen internationaal gaat roeien. Indien ik tweede of derde eindig, bestaat de kans dat ik in de ploegboot met vier terecht kom. De federatie wil met die boot een medaille pakken op een van die drie tornooien waar we aan deelnemen, dat is wel positief.”

Eens iets anders De klap van het mindere resultaat tijdens haar openingswedstrijd was des te groter omdat Willaumez hard werkt. Op school (ze zit in haar laatste jaar op het secundair, red.) heeft ze het statuut van sportieve belofte, waardoor ze wekelijks vier lesuren kan inruilen voor trainingen. Maar al de opofferingen die ze doet wegen zwaar en hebben haar doen beslissen om het volgend seizoen rustiger aan te doen. Roeien is nu eenmaal

een ‘kleine’ sport waar je niet van kunt leven.

“Dat speelt misschien mee, ja. Maar het is gewoon zo dat ik eens iets anders wil doen. Volgend jaar ga ik naar de ULB en ik wil wat minder roeien om mij op mijn studies te kunnen toeleggen. Ik zal wel nog blijven roeien, maar gewoon minder en ook even niet meer op internationale wedstrijden. Ik wil eens van andere zaken profiteren. Komende zomer kan ik bijvoorbeeld niets plannen omdat ik twee maanden lang met stages bezig zal zijn. Ik wil ook eens andere sporten uitproberen, zoals hockey en volleybal. Gewoon eens iets anders doen.”

Maar voor ze haar focus verlegt, wil Willaumez dus nog één keer knallen. Met de nationale ploeg zal ze normaal gezien opnieuw aan de drie internationale competities deelnemen waar ze vorig jaar sterk presteerde, en dat moet deze keer nog beter. “Ik weet nog niet met welke boot, maar ik wil beter doen dan vorig jaar.

Dat wordt niet gemakkelijk, want vorig seizoen was mijn beste tot nu toe.”

“Wat de toekomst brengt, weet ik nog niet. Ik kijk niet graag te ver vooruit. Na dit seizoen wil ik het even rustiger aan doen. Roeien zal ik altijd blijven doen, dat staat vast. Maar op welk niveau zal de toekomst uitwijzen.”

Tim Schoonjans

ONDER INDRUK VAN MARINE Veel boegbeelden kent de Belgische roeisport niet echt, maar toen Rachel Willaumez ermee begon, was er toch iemand waar ze naar kon opkijken. “Marine Lewuillon was toen net

als vijfde geëindigd op het wereldkampioenschap bij de -23,” vertelt Willaumez.

“Toen ik haar op de club tegenkwam, was ik dus wel onder de indruk, ja. We hebben al verschillende keren samen geroeid. Ze

heeft onlangs met een ander meisje van de club geprobeerd om zich te plaatsen voor de komende Olympische Spelen, maar dat is spijtig genoeg niet gelukt.”

BDW 1515 PAGINA 23 - DONDERDAG 24 MAART 2016

@DomienLoubry What a great game yesterday!

Thanks to all the fans for showing up and supporting us!…

Basketbalclub Basic-Fit Brussels heeft vrijdag het record gebroken van de drukst bijgewoonde basketbalwedstrijd in onze hoofdstad. Er waren maar liefst 6.700 toeschouwers aanwezig in Vorst Nationaal om hun laatste wedstrijd van de reguliere competitie tegen Charleroi bij te wonen. Zij zorgden voor een uitbundige sfeer, Domien Loubry en zijn maats gaven hen in ruil een mooie zege: de Brusselaars wonnen met 82-74.

TS

Sportprikkels aan de VUB

GEPRIKKELD DOOR LO BRUSSEL – Hoe kan je een studierichting als Lichamelijke Opvoeding beter aanprijzen dan door de eigen studenten? De Vrije Universiteit Brussel (VUB) doet dat elk jaar met Sportprikkels en maakt zich terug op voor een boeiende editie.

© SPORTPRIKKELS

“Sportprikkels heeft mij drie jaar geleden overtuigd om Lichamelijke Opvoeding te gaan studeren aan de VUB,” vertelt Eva Demesmaeker, die nu een van de coördinatoren is van Sportkriebels. “Ik twijfelde waar ik het zou gaan doen, maar toen ik tijdens Sportprikkels de infrastructuur en de gemotiveerde monitoren aan het werk zag, was mijn keuze gemaakt. Op 24 maart zullen wij hetzelfde proberen te doen met de 650 leerlingen die we verwachten.”

Dat zijn honderd leerlingen minder dan de sportdag tijdens de vorige editie aantrok.

De reden daarvoor is dat er minder plaats beschikbaar is om te sporten door werken aan de campus. De leerlingen van de derde Bachelor Lichamelijke Opvoeding en Bewegingswetenschappen, die Sportprikkels organiseren, hebben dus wat moeten aanpassen. “We hadden graag verschillende sporten

als eyecatchers gehad, maar we hebben het uiteindelijk bij één gehouden: bossaball. Dat combineert volleybal, voetbal, gymnastiek en capoeira; en wordt op luchtkussens en trampolines gespeeld.”

De leerlingen krijgen een ruim aanbod sporten voorgeschoteld, van lacrosse tot mountainbike, en mogen daar drie disciplines uit kiezen die ze zullen beoefenen. De leerkrachten kunnen op hun beurt tijdens onderlinge wedstrijden uitmaken wie de titel van Meest Sportieve Leerkracht mag dragen.

Leuke richting “In tegenstelling tot de vorige edities zullen we deze keer de apotheose al ‘s middags laten doorgaan. Dat doen we om de leerlingen warm te maken voor de activiteiten die ze in de namiddag zullen afwerken. We zullen met de studenten LO van de verschillende studiejaren tonen wat we allemaal leren tijdens onze lessen, onder meer op de airtrack en trampolines. We willen tonen hoe leuk onze richting wel is.”

De jonge organisatoren tonen ook naast het sportveld het goede voorbeeld, want met het geld dat ze met Sportprikkels inzamelen, zullen ze BedNet steunen. Daarmee kunnen langdurig zieke kinderen van thuis uit live de les volgen via de computer. “Elk jaar steunen we met Sportprikkels een initiatief dat met onderwijs te maken heeft. We krijgen vijf euro per leerling, BLOSO doet daar één euro sponsoring bij en we zijn zelf nog op zoek gegaan naar sponsors. We zullen Bednet dus met een mooie som kunnen steunen.”

Tim Schoonjans

ESTAFETTE > BRAM VAN DE VELDE

London Style Andrea wees naar de metalen capsules op straat. “De laatste tijd zie je in deze wijk meer en meer van die dingen. ‘t Is een nieuw soort drugs volgens mij. Iets om te inhaleren.” Het gezicht waarmee hij het zei liet duidelijk zijn misprijzen blijken. Andrea is een Italiaanse kennis die in Londen woont.

We waren in Shoreditch, een lekker hippe wijk in Londen. Ik keek naar de grond. Die lag vol met metalen capsules. De junks in kwestie bleken alvast niet de meest discrete.

“Ben je zeker?”, vroeg ik. Affirmatief. Honderd procent. Ook toen ik ‘m vertelde dat de capsules volgens mij geen drugs maar perslucht, CO2 eigenlijk, bevatten en dat ze gebruikt worden om snel een fietsband op te pompen, was Andrea nog altijd zeker. Drugs dus.

En ergens heeft hij gelijk: de Londenaar is op enkele jaren tijd ongelofelijk verslingerd aan zijn fiets. Je ziet er nog geen Amsterdamse toestanden, genre filevorming op de fietspaden, maar het begint er naartoe te neigen. Tien jaar geleden zag je de fiets amper. Dat is nu anders. Nooit eerder zaten zoveel Londenaars op de fiets als nu. Volgens tellingen van zo’n jaar geleden telt de stad zo’n 610.000 fietsritten. Daar kunnen we in Brussel enkel jaloers op zijn.

Burgemeester Boris Johnson hoopte al luidop dat de huurfietsen – de Boris bikes – even gewoon zouden worden in het Londens straatbeeld als zwarte taxi’s en rode bussen.

Johnson gaat er prat op dat hij de Londenaar heeft leren fietsen. Maar hij werd daarbij ge-

steund door de economische crisis. Boris en de crisis arriveerden op hetzelfde moment: in 2008. Voor vele Londenaren werd een abonnement op het openbaar vervoer simpelweg te duur. De fiets was het logische alternatief.

Met de stijging van het aantal fietsers, steeg ook het aantal fietsdiefstallen en groeide ook de zwarte markt voor tweewielers. Ook een Brussels fenomeen. De laatste jaren zijn verschillende collega’s van hun trouwe tweewieler beroofd. En onlangs nog, na een middag rondhangen met vrienden in de stad, zocht ik zelf tevergeefs naar mijn stalen ros.

Wie het ooit meemaakte kan zich het gevoel voorstellen van aan te komen bij een kaal hek. Even die twijfel: ik had ‘m toch hier neergezet? En dan de reality check: gestolen.

Stevig balen. Ik heb de diefstal van mijn fiets netjes aangegeven bij de politie. Eerder voor de statistieken, dan uit hoop hem ooit nog terug te vinden. Die aangifte kon, tot mijn grote verbazing, per mail. Weliswaar via een belachelijk moeilijk, en niet te onthouden emailadres. Maar het zijn wel punten voor de politie in mijn boek.

Even terug naar Londen. Onder fietsers geldt daar inmiddels een ongeschreven regel: de kostprijs van uw fietsslot zal zowat een derde bedragen van de prijs van uw fiets.

Een regel die we hier in Brussel ook mogen adopteren.

Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter

De capsules die je in Londen aantreft bevatten geen drugs, maar perslucht.

SPORT KORT

Heeft het artikel over Rachel Willaumez uw interesse opgewekt over de roeisport? Dan moet u zaterdag zeker eens naar haar club trekken, de Union Nautique de Bruxelles. Zij organiseren dan namelijk de vijftiende editie van hun HAVENREGATTA. Die zal plaatsvinden op het kanaal van Willebroek, voor het clubhuis van UNB. Verschillende boten zullen het zaterdag tegen elkaar opnemen in een sprint van vijfhonderd meter in rechte lijn. Voetbalclub Crossing Schaarbeek organiseert in haar stadion (Algemeen Stemrechtlaan 2224) de BRUSSELS FOOTBALL EUROPEAN CUP voor de U8, U9 en U10. Daar zullen kleppers als Manchester City, Juventus en Paris Saint-Germain de zege proberen binnen te halen in felbevochten wedstrijden.

Meer info op www.crossing-cup.be. Jonge ketjes die daar niet aan de bak kunnen, moe-

ten op woensdag 30 maart eens naar sportzaal Nelson Mandela in Sint-Joost-ten-Node trekken (Groenstraat 50). De gemeente, BX Brussels en Friendly Foot organiseren daar een MINIVOETBALTORNOOI voor jongeren tussen zeven en dertien jaar. Het tornooi vindt plaats van 9 uur ’s ochtends tot 16 uur en is gratis. Er zullen ter plaatse ook panna street soccer activiteiten zijn. Voor straatvoetbal kunt u een dag eerder ook aan het Noordstation terecht, voor de ELECTRABEL STREET HEROES. Die buurttornooien worden over heel het land georganiseerd in vier categorieën (U13, U16, 16+ en girls). Meer Brusselse info op www.streetheroes.be. hockeyfans zullen komende zaterdag achter Royal LEOPOLD HC staan, want zij spelen die dag om 17.15 uur hun zestiende finale van de EURO HOCKEY LEAGUE tegen topploeg Oranje-Zwart, in Amsterdam. Meer info op www.ehlhockey.tv.

TS

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-650.10.65, fax 02-650.10.38, info@bdw.be, www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-650.10.80, 02-650.10.38. Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE73 7340 3974 6060, BIC: KREDBEBB van Vlaams Brusselse Media vzw. Buiten België 30 euro per jaar.

OPLAGE 62.609 exemplaren. PROMOTIE EN DISTRIBUTIE Ute Otten, Maurice Droogh. MARKETING & SALES Frederik Welslau: 0474-52.02.84. ADVERTEREN? Melissa Giardina, 0479-30.60.62, melissa. giardina@brusselmedia.be. ALGEMENE HOOFDREDACTIE Jeroen Roppe. CHEF PRINT Steven Van Garsse.

EIND­REDACTIE Ken Lambeets (eindredactie@bdw.be). VORMGEVING Ruth Plaizier. REDACTIE Jean-Marie Binst, Christophe Degreef, Bettina Hubo, Danny Vileyn. ZAZIE Kim Verthé. MEDEWERKERS Michaël Bellon, An Devroe, Elien Haentjens, Wauter Mannaert, Bruno Schols, Tim Schoonjans, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Marc Gysens, Ivan Put, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh. VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Steven Van Garsse, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Jo Mariëns.

Brussel Deze Week en Agenda worden uitgegeven door de Vlaams Brusselse Media vzw en worden gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).