INTERVIEW Drugsdealer, crimineel, pooier. Het zal maar over jouw man gaan. Natasja Verhagen kan er genoeg over vertellen. “Op den duur zie je het verschil tussen goed en fout niet meer scherp. Zolang we niemand vermoorden, is het wel goed, dacht ik.” Natasja en haar man Ricardo leidden een leeg bestaan. Totdat een ingrijpende gebeurtenis hun leven volkomen op de kop zette.
‘Door Jimmy’s sterven leerden we God kennen’ In huize Verhagen in Vlissingen stond altijd een tas met spullen klaar. “Als de politie me kwam halen, kon ik meteen mee,” vertelt Ricardo. “Regelmatig werd ik opgepakt voor vermogensdelicten, intimidatie of oplichting. Omdat je steeds handiger wordt, wist ik op den duur dat ze me door gebrek aan bewijs maar een beperkte periode in voorarrest mochten houden; met verlenging is dat ongeveer drie maanden. Als ik opgepakt werd, probeerden we alles zo stil mogelijk te laten verlopen voor onze kinderen.” Ricardo was nooit zo onder de indruk van deze arrestaties. In zijn jeugd kwamen er regelmatig agenten voor zijn broers over de vloer en vanaf zijn 11e kwam hij geregeld zelf in aanraking met de politie. Het voelde normaal. Natasja vertelde de kinderen dat papa op het politiebureau ging werken.
Engel
Ricardo en Natasja trouwden op jonge leeftijd en in een korte periode kregen ze zes kinderen, van wie er één bij de geboorte overleed. Ricardo hield zich intussen bezig met het dealen van drugs en gebruikte zelf veel verdovende middelen en alcohol. “Ik ben wel eens opgenomen in De Hoop. Toen ik daar ontslagen werd, zat ik vol goede voornemens, maar ik ontmoette mijn oude vrienden en viel terug.” Zowel voor als na de opname hadden Ricardo en Natasja veel geld, maar ze betaalden zelden rekeningen. Ze woonden in een mooi huis en voelden zich op dat moment best gelukkig. Natasja: “Als je God niet kent, is zo’n leven heel normaal. Mijn ouders waren alcoholisten, dus ik was niet anders gewend.” Ricardo
16
vult aan: “Je gelooft dat je een ‘normaal’ crimineel leven kan leiden met waarden en normen die je in je werk als grenzen respecteert. Ontmoetingen met politie en justitie horen bij het criminele leven en je zoekt op jouw manier de balans.” Hoewel Natasja de administratie bijhield, kreeg ze niet veel mee van de slechte dingen die Ricardo deed. “Ik wist wel ongeveer wat hij uitvoerde, maar thuis was Ricardo gewoon Ricardo; een grote, stoere man en heel zorgzaam. Andere mensen zeiden soms nare dingen over
‘Ontmoetingen met politie en justitie horen bij het criminele leven’ hem, maar ik bleef moed houden. Ik kende hem immers al vanaf mijn 13e. Vaak hield ik hem de hand boven het hoofd. Je ziet zelf op den duur ook niet meer wat goed en slecht is. Je denkt bijvoorbeeld: ‘Als we geen mensen vermoorden, is het wel goed.’”
Foute boel
Op de terugweg van een vakantie in 2001 kreeg het gezin Verhagen een ernstig auto-ongeluk. Vlak voordat de auto klemgereden werd tegen een tunnelwand, riep Ricardo: ‘Nu nog niet, God!’ Stukjes uit zijn jeugd, waarin hij van een bekeerde zwager over God hoorde, kwamen weer boven. De gezinsleden werden naar verschillende ziekenhuizen gebracht en overleefden het allemaal, ondanks dat de vijf kinderen zonder gordel op de achterbank zaten. “Veel artsen zeiden dat we een engel boven de auto hadden,”
vertelt Ricardo. “Anders konden we het niet overleefd hebben. ‘De Heer heeft ons gered!’ dachten we toen en we wilden Hem radicaal gaan volgen. Maar binnen twee weken was het alweer foute boel. De zucht naar drugs en drank kwam weer boven. Bovendien waren we erg eenzaam. Naast onze criminele vrienden, kenden we weinig andere mensen op wie we konden terugvallen.”
Hersentumor
In de kerstvakantie van 2003 kreeg Jimmy, de oudste zoon van Ricardo en Natasja, erge hoofdpijn. Hij was toen 12. Hoewel de artsen in eerste instantie niet goed wisten wat hem mankeerde, was Natasja ervan overtuigd dat hij een hersentumor had. Ze was dan ook heel bang, terwijl Jimmy zelf heel rustig was. “‘Mam, ga je ook dood?’ vroeg hij aan me,” herinnert Natasja zich. “Dat maakte me nog angstiger. Ik vroeg hem wat hij ervan vond dat de artsen niet goed wisten wat hij had. ‘Het geeft niet, laat ze maar,’ zei hij.” Natasja’s stem klinkt zacht als ze over haar jongen praat. “‘Ik weet niet meer hoe het moet, maar het enige wat we kunnen doen, is bidden,’ zei ik tegen Jimmy. Zijn antwoord verbaasde mij: ‘Ik doe niet anders.’ Hij ging regelmatig naar de jeugdclub van een kerk bij ons in de buurt. Waarschijnlijk had hij dat daar geleerd!” Natasja’s angst bleek gegrond. Jimmy moest zo snel mogelijk geopereerd worden. Hij zelf dacht daar anders over. ‘Mama, het hoeft niet meer. Morgen is mijn dag,’ zei Jimmy. De volgende dag stierf hij. Vlak daarvoor had hij gezegd: ‘Mama, God bestaat echt!’ Die woorden
betekenden een ommekeer voor het gezin Verhagen. “Vanaf toen zijn wij helemaal omgedraaid,” vertelt Natasja. “We zagen plotseling de betrekkelijkheid, maar ook de zin van het leven, en de onomkeerbaarheid van de dood. Het Woord van God diep vanbinnen bracht ons ware vrijheid en we wilden niets anders meer dan voor de Heer leven.
‘De moed waarmee hij afscheid nam, bepaalde ons bij het bestaan van God’ Natuurlijk was het nog steeds een heel proces van herstel, dat veel tijd en tranen kostte, maar diep in zijn hart was er wat veranderd en God hielp ons erdoor. De woorden die Jimmy sprak en de moed waarmee hij afscheid nam, bepaalden ons indringend bij het werkelijke bestaan van
God, van zonde en oordeel, maar ook van vergeving en genade. Wat verschrikkelijk dat Hij onze zoon moest wegnemen, voordat wij Hem wilden volgen! We missen ons kind nog steeds. Dat gaat nooit voorbij. Maar door zijn sterven leerden we God kennen.”
Vissersdorpen
Ricardo en Natasja zijn God dankbaar voor hun nieuwe leven en willen zich inzetten voor anderen die een leven van verslaving leiden. Daarom richtte Ricardo de Vlissingse stichting Sta op Zorg op, een concernonderdeel van Stichting De Hoop in Dordrecht. Mensen die worstelen met hun verslaving, kunnen bij Sta op Zorg terecht voor ambulante behandeling, nazorg of een intake voor een opname bij De Hoop. Sinds kort is er in Arnemuiden ook een steunpunt voor drugsverslaafde jongeren en hun ouders, de stichting God bestaat echt. “We gaan in gesprek met ouders en informeren jongeren,” vertelt Ricardo. “In
christelijke vissersdorpen zijn problemen rondom drugs vaak extra groot. De jongerencultuur is er keihard; als je geen verdovende middelen gebruikt, hoor je er niet bij. Jongeren werken veel, waardoor ze veel geld en minder tijd hebben, maar meer gebruiken. Ze nemen vaak meteen vijf gram, terwijl iemand die bijvoorbeeld uit een achterstandswijk komt, één gram per dag gebruikt.” Ricardo is blij dat hij zijn gaven nu op een nuttige manier mag gebruiken. “Vroeger misbruikten de duivel en ik mijn capaciteiten, nu mag ik ze door genade inzetten voor het Koninkrijk van God.” Natasja is dinsdagavond op Nederland 2 te gast in de eerste aflevering van ‘Catherine voor de Verandering’. www.staopzorg.nl www.godbestaatecht.nl Tekst: Beeld:
Corina Schipaanboord Gert-Jan van der Tuuk
17